Μάκης Μαυρουδής

Απάντησα στο ερώτημά σας όσον αφορά την σχέση στην κινητική θεωρία και όχι για τη δευτεροβάθμια εξίσωση του συγγράμματος που παρέθεσα. Δεν κατανοώ την παραίτησή σας.

Όταν λέτε ότι η εξίσωση ισχύει προφανώς εννοείται ότι κάποια πειραματικά δεδομένα την επαληθεύουν στο περίπου. Συνεχίστε.

Και το τρίτο

Το δεύτερο απόσπασμα

Αγαπητέ maxplanck Η φράση «παιδική χαρά» σε καμία περίπτωση δεν σας αφορά. Αντίθετα μάλιστα, το συγγραφικό – ποιητικό σας ύφος και η ευχάριστη παιδαγωγική παρουσίαση δύσκολων θεμάτων βοηθάει να κρατηθεί σε υψηλό επίπεδο το forum. Ο χαρακτηρισμός αφορά ορισμένες παρεμβολές που διακωμωδούν χωρίς να προάγουν ένα θέμα ή τρόπο σκέψης, πράγμα που και σας ενόχλησε στο πρόσφατο παρελθόν. Ίσως και να είμαι λίγο υπερβολικός γιατί μάλλον ορισμένα μέλη είναι γνωστοί ή φίλοι και συνομιλούν με μια συνθηματική οικειότητα. Και τώρα το πρώτο απόσπασμα πανεπιστημιακού συγγράμματος που σας υποσχέθηκα και θα χρησιμοποιηθεί για να συνδεθεί με τα υπόλοιπα δύο.

Αγαπητέ maxplanck Τα περί «παπαγαλίας» ήταν ειλικρινής εξομολόγηση μέλους του asrtovox σε προηγούμενη ανάλογη συζήτηση και όχι δική μου. Πάντως ο σερ Έντιγκτον εκφράστηκε χειρότερα! Διότι σε ερώτηση δημοσιογράφου του BBC «είναι αλήθεια κύριε Έντιγκτον ότι μόνο τρεις άνθρωποι στον κόσμο κατάλαβαν την Θεωρία της Σχετικότητας» και επειδή αυτός σιωπούσε ο δημοσιογράφος τον ξαναρώτησε «γιατί δεν απαντά», αυτός είπε: «Ψάχνω να βρω τον δεύτερο» (πέρα από τον εαυτό του και τον Αϊστάιν). Γι΄ αυτό αν συνεχίσεις αυτού του είδους τις παραθέσεις, τότε είναι που θα κοιμηθούνε όλοι και γω μαζί. Τόχουμε ξαναπεί ότι τα μαθηματικά μοντέλα στηρίζονται σε μια άγνωστη για τους πολλούς φυσική πραγματικότητα και δεν είναι ιδέες όπου πάνω τους «κολλούν» ως δια μαγείας τα φυσικά φαινόμενα. Γι’ αυτό ας αρχίσουμε από τα πιο απλά και βατά. Άσε που έχω πρόβλημα και με το scanner! Φιλικά Μάκης

Συμφωνώ και γω, γιατί όταν σοβαρεύουν τα πράγματα «τέρμα η παιδική χαρά». Ίσως είναι ευκαιρία και για ορισμένους φοιτητές να κατανοήσουν σε βάθος τις αδυναμίες της EΘΣ και να μην περνάνε το μάθημα «παπαγαλία». Θα συνιστούσα όμως λίγη υπομονή γιατί αναγκάστηκα να γυρίσω στο γραφείο της δουλειάς μου, μια και δεν διαθέτω ιδιωτικό scanner.

Αγαπητέ maxplanck Πριν μπω στον κόπο να σκανάρω θα σε παρακαλούσα να διευκρινίσεις σε ποιο σημείο συμφωνείς με τον Vegan; Στο ότι η ταχύτητα στην ΘΣ δεν είναι διάνυσμα ή στην σχέση: c^2 = cx^2 + cψ^2 + cz^2 = cx΄^2 + cψ΄^2 + cz΄^2 ; Ή μήπως γενικά ότι «Τα παραπάνω δεν ισχύουν ούτε μαθηματικά, ούτε έχουν φυσική υπόσταση»; Διότι, σαν φυσικός, το με ποιες αντικαταστάσεις στους μετασχηματισμούς Lorentz προκύπτει ο συντελεστής γ το γνωρίζεις πολύ καλά. Περιμένω. Φιλικά Μάκης

Αγαπητέ Vegan Όσα γράφω είναι παρμένα από σύγγραμμα του τμήματος μαθηματικών του ΑΠΘ. Πρόσεξε μήπως ο συγγραφέας είναι και καθηγητής σου! Φιλικά Μάκης

Η βασική σχέση από την οποία προσδιορίζονται οι συντελεστές της Ε.Θ.Σ (όπως ο γ) στηρίζεται στην παραδοχή ότι το διανυσματικό μέτρο της ταχύτητας C είναι σταθερό τόσο στο ακίνητο σύστημα συντεταγμένων ΧΨΖ όσο και σε κάθε άλλο Χ΄Ψ΄Ζ΄ που κινείται ομαλά ως προς αυτό με ταχύτητα υ: Έτσι στην σχέση: C2χ+C2ψ+C2z=C2 x΄ +C2 ψ΄ +C2 z΄ (1) αφού γίνουν οι απαραίτητες αντικαταστάσεις στο β΄μέλος και με την παραδοχή ότι έχουμε κίνηση μόνο κατά τον άξονα Χ, προκύπτει μια σχέση της μορφής: ΑC2χ + Β Cχ + Γ = 0 (2). Επειδή αυτή (λένε) ισχύει για κάθε Cχ πρέπει οι παραστάσεις: Α=Β=Γ=0. Ο δε συντελεστής γ προκύπτει από την Γ=0. Αλλά με την παραδοχή της κίνησης κατά Χ η σχέση (1) γίνεται: C2χ - C2x΄ =0 (3). Άρα η (2) προκύπτει κατ’ ουσίαν από την (3). Από πού κι’ ως πού λοιπόν πρέπει Α=Β=Γ=0 και όχι να δεχθούμε τις λύσεις της εξίσωσης β΄ βαθμού (2); Αλλά και αν ακόμη είναι έτσι αφού η (2) ισχύει για κάθε Cχ πρέπει να ισχύει και για τις δύο ή έστω και για την μία και αποδεκτή λύση της. Όμως αν λύσουμε την εξίσωση αυτή θα καταλήξουμε στα ίδια; Ή μήπως θα καταλήξουμε σε μια λογική αντίφαση ότι η λογική μας έγινε κυκλική και χρησιμοποιούμε σαν απόδειξη την υπόθεσή μας; Ιδού λοιπόν όποιος είναι «γάτα» ας δώσει μία απάντηση. Φιλικά Μάκης

Μια και είναι επίκαιρο θα ήθελα να ρωτήσω κάποιον που ασχολήθηκε ειδικότερα με το θέμα, αν στις απόλυτες ευθυγραμμίσεις των τριών σωμάτων η κορυφή του κώνου της σκιάς της σελήνης βρίσκεται εντός ή εκτός της γήινης σφαίρας και σε ποιες οριακές αποστάσεις από το κέντρο της; Ευχαριστώ Μάκης

Σ’ ευχαριστώ για τη διάθεσή σου. Αν θέλεις τώρα να αρχίσεις να ψάχνεις, κάντο πρώτα και κύρια για τον εαυτό σου. Η πρώτη και μεγαλύτερη προσφορά στον εαυτό μας είναι το να καταφέρουμε να αισθανόμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, μακριά από φοβίες και μεταφυσικές ανησυχίες. Αυτό μας βοηθάει αφάνταστα και στην υπόλοιπη έρευνά μας. Δες τώρα και κάτι που έζησα την εποχή της χούντας. Ένας ταλαντούχος νέος φυσικός που δεν είχε τελειώσει ακόμη τη σχολή του, έδωσε σε φοιτητές και κοινό της Θεσ/κης μία διάλεξη για τα πρωτότυπα δημοσιεύματά του. Στην πρώτη σειρά ήσαν παρατεταγμένοι στρατιωτική, θρησκευτική, πανεπιστημιακή και λοιπή ηγεσία. Όταν τέλειωσε την ομιλία του δέχθηκε την πρώτη «αυθόρμητη» ερώτηση: Κύριε Χριστοδούλου πιστεύεται στο θεό; Αυτός κοίταξε στα μάτια εμάς της γαλαρίας και αφού ξεροκατάπιε είπε: Θα σας απαντήσω με τα λόγια του Αϊνστάιν ο οποίος τα δανείστηκε σε έναν βαθμό από τον Λαπλάς και τον «δαίμονά του». «Αν υπάρχει ένα όν που μπορεί ανά πάσα στιγμή να υπολογίζει τη θέση και την κίνηση κάθε υλικού σώματος στο σύμπαν, αυτό το αποκαλώ θεό. Μ’ αυτήν και μόνο την έννοια είμαι βαθύτατα θρησκευτικός άνθρωπος». Απ’ αυτήν την απάντηση ο καθένας κρατάει ό,τι νομίζει πως είπε ο κ. Χριστοδούλου. Ο μητροπολίτης τον συνεχάρη πάντως λέγοντας: «Ιδού, ο πολλά υποσχόμενος νέος μας, είναι βαθύτατα θρησκευτικός άνθρωπος»! Τον φουκαρά τον Χριστοδούλου, πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος (δηλωσίας)! Φιλικά Μάκης

Για να μην αφήσω και τον φίλο τον Ifikrati στην απορία του ας μου επιτραπεί μία παρέκβαση. Η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία σχετικά με θέματα κοσμολογίας (ή κοσμογονίας) δεν είναι η (συμβολική) «Θεογονία» του Ησίοδου αλλά τα καθαρά λόγια του Εφέσιου: «Αυτόν εδώ τον κόσμο τον ίδιο για όλους ούτε κάποιος από τους θεούς τον έφτιαξε ούτε άνθρωπος, αλλά ήταν είναι και θα είναι ακτινοβολία που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο» (κάποιοι ευφάνταστοι νόμισαν ότι ακόμη και ο Ηράκλειτος μιλάει για την Μεγάλη Έκρηξη»). Και επειδή από τα λόγια που επικαλέστηκα σου φάνηκε ότι ο Πλάτωνας ήταν θρήσκος, πρόσεξε ότι τον θεό τον τοποθετεί μέσα στο δημιούργημά του καταργώντας τον τελικά. Εκτός αυτού λέει ότι το «αμερές και ανώλεθρο όν» που πήρε για να φτιάξει τον κόσμο είναι αγέννητο. Χρησιμοποιεί δε και την παρακάτω γνωστή του ειρωνεία βάζοντας τον Τίμαιο να ρωτάει τον Σωκράτη ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να αρχίσει η συζήτηση περί αυτής της «συν-ουσίας» (=«ενοποίησης»). Αυτός του απαντάει ότι, όπως συνηθίζεται, αφού επικαλεστεί πρώτα τους θεούς και τις θεές για τη σοφία τους στη συνέχεια πρέπει να προσπαθήσει να μαντέψει την σκέψη τους (χωρίς να τα παραποιήσει όλα και να τα κάνει εντελώς αγνώριστα και ακαταλαβίστικα!). Η απάντηση του Τίμαιου (για όσους μεταφράζουν και δεν παραφράζουν) είναι η εξής: Και βέβαια αυτό ακριβώς κάνουν Σωκράτη «όσοι έχουν μόνο δυό δράμια μυαλό» («όσοι κατά βραχύ σωφροσύνης μετέχουσι»)! Την ορμή πάνω σε κάθε τι και μικρού και μεγάλου σώματος, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θεό την αποκαλούν! Σε έπεισα ή σε απογοήτευσα άραγε; Φιλικά Μάκης

Έχεις δίκαιο φίλε Johndouk «το δαιμόνιο δεν πρέπει (μόνο) να μας λέει τι δεν πρέπει να κάνουμε» αλλά και τι πρέπει να κάνουμε. Οι θετικές σκέψεις πρέπει να συμπληρώνονται από θετικές θέσεις και πράξεις που τις έχει ανάγκη η σύγχρονη κοινωνία μας. Αν και το θέμα είναι κάπως διαφορετικό θα σου εξηγήσω την δική μου θέση και πάλι συνοπτικά: Είμαι απ’ αυτούς που αποδέχονται ότι υπάρχει η λεγόμενη θεωρία ενοποίησης και γνωρίζω, τουλάχιστον ετυμολογικά, τι σημαίνει «ενοποιώ». Σ’ αυτό με βοήθησαν οι πρόγονοί μου «οι μεγάλοι νονοί των πραγμάτων». Μεταφέροντας λοιπόν στον πραγματικό μας κόσμο (τον ίδιο για όλους) αυτή μου την παραδοχή, σκέφθηκα κάποτε ως εξής: Η ενοποίηση δεν χρειάζεται τεράστιες ενέργειες για να επιτευχθεί. Χρειάζεται τρομερή ακρίβεια οργάνων σε πειραματικό επίπεδο και αυστηρότατη λογική συνέπεια. Μεγάλες ενέργειες χρειάζονται όσοι θέλουν να αποσπούν τεράστια κονδύλια από το υστέρημα των πολλών για τη δική τους καλοπέραση ή ματαιοδοξία και να τα χρησιμοποιούν στην πυρηνική φυσική πρώτα και κύρια για τους στρατιωτικούς σκοπούς των εξουσιαστών τους (μας). Αν λοιπόν υπάρχει αυτή η θεωρία σαν δυνατότητα, τότε πως μπορούν να ενοποιηθούν όλα αυτά που αποκαλούμε δυνάμεις ή πεδία; Τι δείχνει η παρατήρηση; Ποιο είναι το κοινά αποδεκτό χαρακτηριστικό της ύλης, αυτό που όλοι παρατηρούμε πάνω της; Μα προφανώς η κίνηση. Άρα ό,τι αποκαλούμε δύναμη ή πεδίο σύμφωνα με την λογική μου πρέπει να είναι εκδήλωση της κίνησης. Αυτή η παραδοχή οδηγεί στο ερώτημα: Μπορεί η κίνηση να συνθέσει και να αποσυνθέσει τους δομικούς λίθους της ύλης; Στο ερώτημα απάντησα θετικά και το ερευνώ εδώ και χρόνια. Μέχρι στιγμής δεν απογοητεύτηκα. Αλλά πάντα έχω στο μυαλό μου ότι μία και μόνο λογική αντίφαση ή ένα και μόνο φαινόμενο που μετά από εξαντλητική έρευνα αποδεικνύεται ότι δεν εντάσσεται σ’ αυτήν, αυτό και μόνο είναι ικανό να μου πεί ότι έκανα κάποιο λάθος στις επί μέρους ή και στην αρχική μου παραδοχή. Δεν ξέρω αν σε ικανοποίησα ή και αν σου έδειξα έναν λογικό δρόμο έρευνας. Φιλικά Μάκης

Για να συνδέσω τις κατά καιρούς γενικές μου παρατηρήσεις (όσον αφορά τον τρόπο σκέψης μας) με το θέμα, θα παρουσιάσω συνοπτικά και μια λογική αντίφαση που οδηγεί η παραδοχή της ύπαρξης των «μελανών οπών» που πατάει στις ίδιες παρατηρήσεις που αποδέχονται οι υποστηρικτές τους , αλλά ελάχιστα προβάλλεται. Οι τρεις συμμετρίες C,P,T που αποδέχεται η σύγχρονη φυσική (C= φορτίου, δηλ. όπου + υπάρχει και ένα σωματίδιο με - φορτίο, P=κατοπτρισμός στο χώρο μιας φυσικής κατάστασης ή φαινομένου π.χ. στο spin ή στις θέσεις των εκπομπών των σωματιδίων α, β και Τ=κατοπτρισμός του χρόνου δηλ. η αντικατάσταση του t με το –t στις εξισώσεις, ή άλλως η πορεία από το παρόν στο παρελθόν) σε συνδυασμό με τις επαληθευμένες προβλέψεις του Dirac για ύλη και «αντιύλη» (+ και – φορτία για τα φορτισμένα σωματίδια ή + και - διπολικές ροπές για τα ουδέτερα σωματίδια) αλλά και σε συνδυασμό με τη γενική μας παραδοχή ότι οι νόμοι της φύσης είναι γενικοί οδηγούν στο εξής παραδοξο: Ο πραγματικός μας κόσμος παρατηρούμε ότι είναι φτιαγμένος μόνο από ύλη. Αυτό το εξηγούνε αποδεχόμενοι ότι η υπάρχουσα ενέργεια προέκυψε από την αντίδραση της ύλης (που ποσοτικά υπερτερούσε) και της αντιύλης. Επειδή αυτή η μονομερής προτίμηση στη φύση δεν ικανοποιεί τους φυσικούς, πρέπει λένε να υπάρχει και ένας «αντικόσμος» ή ένα άλλο «αντισύμπαν» όπου υπερτερεί η αντιύλη και σ’ αυτόν τον αντικόσμο ο χρόνος ρέει ανάποδα, προς το παρελθόν. Άρα κατά την δημιουργία του παρόντος κόσμου μας που συμπίπτει με την μεγάλη έκρηξη πρέπει κάπου να υπήρχε το αντισύμπαν ή τα δύο σύμπαντα να βρίσκονταν σε διαφορετικές «χωροχρονικές» συντεταγμένες. Τέτοιου είδους ιστορίες είναι λογικό να μας πείθουν ή πρέπει να δεχθούμε ότι είναι αποτέλεσμα των λάθος ερμηνειών (σκοπίμων ή μη, όπως το πάρετε) που αποδεχόμαστε για τα κατά κοινή αποδοχή παρατηρούμενα φαινόμενα; Αν η Ελληνική διαλεκτική σκέψη (όπως αυτή του Πλάτωνα και κυρίως των Ιώνων φιλοσόφων) έχει να προσφέρει κάτι πάνω σε τέτοια θέματα είναι το ότι εφιστά την προσοχή μας στο κίνδυνο μιας σοφιστικής χειραγώγησης της σκέψης των πολλών από αυτούς που έχουν κάθε λόγο να το κάνουν και διαθέτουν όλα τα μέσα τα δεδομένα και την δύναμη της πειθούς. Και μόνο το γεγονός ότι έχουμε αυτό το «παιχνιδάκι» της παράτασης μιας επιστημονικοφανούς μυθομανίας από επιστήμονες που λένε και αργότερα ξελένε και μόνο αυτό, πρέπει να μας βάλει σε υποψίες. Φιλικά Μάκης

Όταν κανείς επικαλείται την αρχαία Ελληνική γραμματεία (φιλοσοφία) και εξαιρεί έμμεσα τις απόψεις πάνω σε κοσμολογικά θέματα (λέγοντας π.χ «κάθε κτίσμα έχει τον δημιουργό του», άρα και η φύση τον θεό της) τότε δεν βλέπω τι απομένει απ’ αυτήν. Θα ήθελα λοιπόν να υπενθυμίσω στον κατά τα άλλα φιλομαθέστατο Ifikrati δύο ορισμούς του θεού. Ο Πλάτωνας λέει στον «Τίμαιό» του ότι ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο ως εξής: Πήρε μια σφαιρική ανώλεθρη και «αεί κατά τα αυτά έχουσα ουσία» (βλέπε μαθηματικό και φυσικό συνεχές) και «την περί αυτήν μεριστήν ουσίαν» (εννοεί την επιφάνειά της) και αναμιγνύοντας αυτά τα δύο έφτιαξε μία τρίτη, δηλαδή έφτιαξε το «σημείο» επαφής των δομικών λίθων της ύλης. Έτσι είχε πλέον τρία πράγματα. Τα «σφαιρικά και συνεχή ανώλεθρα ίσα όντα», τις επιφάνειές τους και τα σημεία επαφής τους. Στη συνέχεια τα ανακάτεψε αυτά κατάλληλα μέχρις ότου κατασκεύασε ένα τέλειο και άταρκες πρότυπο. Κίνηση δε του έδωσε μία, την πρέπουσα, αφαιρώντας τις υπόλοιπες έξι, δηλ. του έδωσε την «περί τον νούν κίνησιν» (για να φέρνει και στροφές το μυαλό μας). Αυτό δε το δημιούργημά του ήταν υπέρμετρα τέλειο και αύταρκες διότι περιείχε μέσα του όλα τα άλλα δημιουργήματα (ζώα). Εξ αιτίας αυτού του λόγου το θαύμασε και το αγάπησε τόσο πολύ ώστε στο τέλος ταυτίστηκε μ’ αυτό και μπήκε μέσα του! Έναν πιο σύντομο ορισμό του θεού έδωσε ο (επίσης κατηγορηθείς για αθεϊα) Αριστοτέλης λέγοντας περίπου τα εξής: «Έστιν ουν θεός το πρώτον κινούν ακίνητον». Παρά ταύτα την σήμερον ημέραν αναγνωρισμένοι ιατροδικαστές (του συστήματος) επιστήμονες βάφτισαν «αεί όν» τον Βησαρίωνα. Ευτυχώς βέβαια γιατί στη θέση του λίγο έλειψε να είναι ο Γιοσάκης! Φιλικά Μάκης

Αγαπητοί virial και Vegan Δεν κατάλαβα που βρίσκεται η διαφωνία μας. Τα πρωτόνια και τα νετρόνια (όπως και τα διάφορα υπερόνια) ανήκουν στα λεγόμενα αδρόνια ή βαρυόνια. Τα «γκλουόνια» (από το γκλού=κόλα) και όχι γλοιόνια όπως λανθασμένα αποκαλούνται, θεωρούνται σωματίδια «ανταλλαγής δυνάμεων» κατά την τρέχουσα άποψη, είναι δηλ. η «κόλα», η ιδιότητα συνοχής και είναι υπεύθυνα για την ισχυρή πυρηνική δύναμη που συγκρατεί πρωτόνια και νετρόνια στον πυρήνα, αλλά και σ’ αυτά αποδίδετε, με ένα συνεχές «πάνε έλα» μεταξύ τους, η συνοχή των «κουάρκς» (ο ονοματοθέτης της λέξης ήταν «άσχετος») μέσα στα αδρόνια. Τα «κβάντα» δηλαδή της πυρηνικής δύναμης αποδίδονται στα μποζόνια αυτά που λέγονται γκλουόνια. Εδώ συναντάμε πάλι τη διττή έννοια της ενέργειας και του σώματος και ακόμη λέμε γενικά και αόριστα ότι η ενέργεια χαρακτηρίζεται από την ιδιότητα της συνοχής. Από τη στιγμή που τα θεωρούμε «θεωρητικά» αυτοτελή σωματίδια κάνουμε και την θεωρητική παραδοχή ότι επιδρούν και μεταξύ τους. Τώρα, σχετικά με την λέξη «φύω» πρέπει να πούμε ότι πράγματι οι πρωταρχικές λέξεις (όπως και στη φύση των σωμάτων) είναι οι μικρότερες. Έτσι η λέξη «φύση» προϋποθέτει από τη μιά την έννοια του χρυσού Φ και από την άλλη την έννοια της ισότητας. Η λέξη «φύω» για τους ειδήμονες γράφεται «Φ οιο» και δηλώνει τι «οιο» = τι τέτοιο είναι το Φ. Μόλις το βρείτε θα δείτε ότι, πράγματι, εκεί που έχουμε μόνιμη «αφή» των δύο «ο» εκεί βρίσκεται και το ένα από τα πολλά χρυσά Φ! Ο Αριστοτέλης μας περιπαίζει σαν μικρά παιδιά από την πρώτη ακόμη σελίδα του συγγράμματός του αλλά και παρακάτω όταν μιλάει περί της «φύσεως», του «φύω» και κυρίως περί των «φυομένων» = των Φ οιομένων, όσων δηλαδή «οίονται» = νομίζουν και θεωρητικολογούν περί του Φ. Φιλικά Μάκης Υ.Γ Μη με ρωτήσετε τώρα τι θα πεί «ύλη», γιατί οι αμύητοι θα ρίξουν το «γέλιο της αρκούδας». Ο γρίφος πάντως «φίλοι» μου είναι ότι «τα Φ είναι κάθετα στα λ΄». Να μην ξεχνάμε όμως και το τροποποιημένο ερώτημα!

Αγαπητέ virial Τα γκλουόνια είναι και αυτά υποθετικά σωματίδια και όπως λένε όσοι τα επικαλούνται «είναι μόνιμα παγιδευμένα εντός των αδρονίων …. και δεν εμφανίζονται ποτέ απομονωμένα». Φιλικά Μάκης

Αγαπητέ Ησίοδε (μου θυμίζει το πράμμα… επιστολή του Επίκουρου!) Αφού πρώτα σου εξηγήσω συνοπτικά (σαν μέρος της αδημοσίευτης έρευνάς μου) τι σημαίνει λόγος θα επιστρέψω στον αρχικό απλό προβληματισμό του astroilia για να μην «κλειδώσει» πάλι και αυτό το θέμα. Ο «ορθός λόγος» με ενδιαφέρει και μένα και τον μελετώ εδώ και πολλά χρόνια. Το θέμα είναι τι εννοεί ο καθένας μας με την λέξη «λόγος» και μάλιστα «ορθός». Δες λοιπόν μια άποψη που σίγουρα δεν την έχεις ξαναακούσει και πες μου τι σου θυμίζει: Ένας «λόγος» για είναι κοινός («του λόγου δε όντος κοινού ζώωσιν οι πολλοί ως ιδίαν έχοντες φρόνησιν») πρέπει να είναι «συμπαντικός», δηλαδή πρέπει να είναι λόγος που υπάρχει μέσα στα πράγματα, μέσα στην ύλη της φύσης. Ένας τέτοιος λόγος μόνο μαθηματικός θα μπορούσε να ήταν και αυτός είναι μια μαθηματική αναλογία σαν (αντίστροφη) σχέση μεγεθών του παγκόσμιου μοναδιαίου μέτρου (της υλικής μονάδας) με το πρώτο «σχετικά» ηρεμούν σύνθετο σωματίδιο. Κοίτα τώρα έναν «λόγο» (άλλο «λέξεις» ή «γλώσσα» και άλλο «λόγος») που μας έδωσαν οι «δίγλωσσοι» πρόγονοί μας (το Ελληνικό θαύμα εκεί να το ψάχνετε): «Να διαιρεθεί ευθύγραμμο τμήμα εις μέσον και άκρον λόγον». Πρόκειται δηλ. για τον περίφημο «χρυσό αριθμό» Φ. Όποιος μπει στον κόπο «να ψάξει πού κατοικεί» τότε θα καταλάβει και το απόσπασμα του Ηράκλειτου: «Όσοι ψάχνουν για χρυσό πολλή γη σκάβουν και βρίσκουν λίγο». Και για να διευκολύνω λίγο και τους γεωμέτρες που θέλουν να κυριολεκτούν, προσθέτω ότι αυτός ο λόγος είναι ύψος τριγώνου και γι’ αυτό ακριβώς λέγεται και «ορθός λόγος». Όταν τα βρεί κανείς αυτά, τότε οι λέξεις γίνονται απλές και όχι μόνο καταλαβαίνεις τους μεγάλους (φυσικούς και) ποιητές αλλά μπορείς να γίνεις ακόμη και συ αρχίζοντας (Γένεσις) κάπως έτσι: «Στη φύση οι Φ είναι ίσοι». Κανονικά δηλαδή η λέξη δηλώνει «τη φύση του πράγματος» όταν γράφεται «Φ ίσοι». Αυτοί οι δίγλωσσοι που μας παρέδωσαν την λέξη σαν «φύσις» ή «φύση» ήθελαν να καταλάβουμε κάποτε ότι έπασχαν από την νόσο των ιερατείων της γνώσης που ονομάζεται «η Φ οίησις » ή η «οίηση του Φ». Γι’ αυτό και ο «ανάρχας» ο Πλάτωνας λέει στον «Κρατύλο» του ότι η «ψυχή» πρέπει να λέγεται «φυσέχει» διότι μέσα της έχει τον Φ. (Ποιο αναλυτικά δεν γίνεται προς το παρόν!). Ας πάμε τώρα στο αρχικό ερώτημα. Οι βαρυτικές δυνάμεις (όταν λες δύναμη στο μυαλό σου να έρχεται η «δύνη» για τους Ίωνες ή «δύνα» για τους Δωριείς) είναι ασθενέστερες από τις ηλεκτρομαγνητικές. Αυτό μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι το φωτόνιο είναι σύνθετο σωματίδιο. Αν συμβαίνει αυτό τότε αναδιατυπώνω το ερώτημα του asrtoilia ως εξής: Αν το φωτόνιο είναι σύνθετο σωματίδιο «τα όντα» που το αποτελούν (βαρυόνια ή ταχυόνια ή ο,τιδήποτε άλλα «όν» οια) θα κινούνται ταχύτερα ή όχι; Φιλικά Μάκης Υ.Γ Με τον Τσόλκα έτυχε στο «ηρωϊκό» τότε Πολυτεχνείο να έχουμε κοινούς φίλους. Θυμάμαι ήταν κοφτερό μυαλό και «τύπος» αλλά έχω να τον δω από τότε. Θυμάμαι δούλευε χειρονακτικά στα χαντάκια (του ΟΤΕ ή της ΔΕΗ) και μια μέρα παρουσιάστηκε στην Καναδική πρεσβεία λέγοντας: «Ενδιαφέρομαι δια μετανάστευσιν». Όταν τον ρώτησαν τι ξέρει να κάνει, είπε πολλά και διάφορα εκτός του ότι ήταν τοπογράφος. Κάποια στιγμή είπε: «Α,… ξέχασα να σας πώ ότι έχω και ένα πτυχίο»!

Και από μένα συγχαρητήρια στον astroilia! Διότι μεγάλοι δημιουργοί υπήρξαν όσοι έθεσαν στον εαυτό τους απλά ερωτήματα και προσπάθησαν να τα λύσουν με τον απλούστερο τρόπο. Όσοι εμπιστεύτηκαν άκριτα τις μαθηματικές εξισώσεις και το αφηρημένο, μόλις καταλήξουν σε μαθηματικούς απειρισμούς δίνουν σχεδόν μεταφυσικές εξηγήσεις, όπως π.χ οι «μαύρες τρύπες». Πόσοι άραγε πρόσεξαν ότι και οι συντελεστές των εξισώσεων της θεωρίας σχετικότητας προκύπτουν από μία σχέση της μορφής Ax+By+Cz=0 (1) που ισχύει λέει για όλα τα x,y,z και άρα πρέπει A=B=C=0; Ποια είναι η φυσική σημασία σχέσεων σαν την (1); Το ειρωνικό παράδειγμα της σοφιστείας του Ζήνωνα είναι γνωστό από παλιά, αλλά και πολλά άλλα νεότερα «παράδοξα». (Όπως η αντινομία Ράσελ όπου ένα σύνολο αποτελείται από άλλα σύνολα που έχουν την ιδιότητα να μην περιέχουν σαν στοιχεία τον εαυτό τους). Γι’ αυτό και ο λαός με την λέξη «θεωρία» εννοεί λόγια του αέρα. Οι παλαιότεροι το έθεταν πιο πονηρά το ερώτημα: «Φύσει ή έθει ο λόγος έστιν»; Όσοι απαντούσαν «φύσει», τους έλεγαν «φυσιολόγους» = φυσικούς και όσοι «έθει» τους αποκαλούσαν «εθειολόγους» = θεολόγους, καθ’ όσον «θεωρώ» σημαίνει «θεό ορώ». Οι λέξεις μας προδίδουν αλλά….. «οι κουφοί δεν ακούν»! Φιλικά Μάκης

Αν σ’ αυτό το διάλογο κατανοήσουμε όλοι ότι η κριτική απόψεων δεν προσβάλει τα πρόσωπα – φορείς (πόσο μάλλον που οι ίδιοι δεν είναι και δημιουργοί αυτών των απόψεων που χρεώνονται) τότε, όχι μόνον θα αποφύγουμε «κλειδώματα» αλλά είμαι σίγουρος ότι αρκετοί από μας θα πειστούν να ψάξουν βαθύτερα και ίσως αλλάξουν και θέσεις. Τώρα, απαντώντας στον αγαπητό Ησίοδο (που δεν υπακούει στο «εμπάργκο») θα ήθελα να του πω ότι η θέση μου αφορά τα λεγόμενα αφηρημένα μαθηματικά και όχι την εφαρμοσμένη μαθηματική έρευνα και σκέψη, που αποτελεί άλλωστε ένα μέρος και της δικής μου ενασχόλησης. Αντίθετα μάλιστα, εκείνο που με ανησυχεί και δεν εγκρίνω είναι ότι η συνεχώς αυξανόμενη αφαιρετική τους πορεία συμβαδίζει με την αυστηρή ελιτίστικη επαγγελματικοποίησή τους από ένα παράξενο είδος σύγχρονων και παλαιότερων γιάπηδων (ή τεχνοδομής) στον επιστημονικό χώρο που έφθασαν στο σημείο να λένε ότι η αντίδραση που παρατηρείται απέναντι στη θεωρία των πολλών διαστάσεων των υπερχορδών είναι διότι δεν βρέθηκε ακόμη η κατάλληλη «μαθηματική γλώσσα» που θα της δώσει τα απαιτούμενο κύρος (ή άλλοθι). Η αιτιολόγησή μου πάντως δίνει μια απάντηση (πικρή βέβαια) στις απορίες αξιόλογων σύγχρονων κοινωνιολόγων (όπως ο Sal Restivo) που λένε λόγια σαν κι’ αυτά χωρίς να μπορούν τελικά να λύσουν τις λογικές αντιφάσεις των διαπιστώσεών τους: «..οι κύριοι της επιστήμης έγιναν πληρωμένοι επαγγελματίες... Ο Boole είναι ένας από τους πρώτους μαθηματικούς που αντιμετώπισε τις μαθηματικές πράξεις ως οντότητες...Αυτός (ο Frege) ισχυρίστηκε ότι ο συλλογισμός προϋποθέτει σκέψεις κατανόησης που ήταν ήδη αντικειμενικά παρούσες. Πολλοί μαθηματικοί ενδιαφέρονται για τη γλώσσα. Αλλά οι μεγάλοι συνεισφέροντες στην ακραία κάθαρση των μαθηματικών και της λογικής δείχνουν ένα εξίσου ακραίο και πρώιμο ενδιαφέρον και ικανότητα στο χειρισμό της γλώσσας. Ο πατέρας αυτής της πλευράς της μαθηματικής εργασίας είναι ο Leibniz, του οποίου το πρόγραμμα για μιά παγκόσμια γλώσσα αποτελεί έμπνευση για τους περισσότερους, αν όχι για όλους τους μεγάλους εξαγνιστές. Οι Boole και Hamilton για παράδειγμα ήταν εξαιρετικοί γνώστες των γλωσσών και του κλασσικισμού... περιγράφουν [όπως και ο Poincare] εμπειρίες που σχετίζονται με μιά κλειστή προσωπική γλωσσική κοινότητα. ...Δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη ότι τέτοια άτομα τείνουν να είναι ιδεαλιστές και με εξαγνιστική διάθεση απέναντι στον έρωτα και την πολιτική, καθώς τείνουν να είναι και θρησκευόμενα.... O Newman από την άλλη, αναγνωρίζει ότι κάθε άποψη που αποτυγχάνει να συνδέσει τα μαθηματικά με την ανθρώπινη εμπειρία πρέπει τελικά να καταφύγει στο μυστικισμό». Όποιος λοιπόν μπορεί να σταθεί κριτικά σε τέτοιου είδους διαπιστώσεις δεν μπορεί να δεχθεί αφηρημένα μαθηματικά παράξενων «Δομών» που θεμελιώνονται αξιωματικά σε έξω από την εμπειρία σύνολα «με στοιχεία από τον πραγματικό, ή νοητικό ή φανταστικό(!) μας κόσμο, επί των οποίων εφαρμόζονται κάποιες πράξεις». Παραμένει ένας υποψιασμένος επιστήμονας όταν ακούει (έστω και από τον Αριστοτέλη) ότι ο Πλάτωνας εκτός των γνωστών δημοσίων (και συμβολικών του) κειμένων είχε και «άγραφα δόγματα» ή όταν διαβάζει ότι μετά το θάνατο του Leibniz η αστυνομία κατάσχεσαι ένα πλήθος ανέκδοτων έργων του που παραμένουν ακόμη άγνωστα, και τα οποία τότε και μόνο θα βγούν στη φόρα όταν «θα φάνε το κατάλληλο χτένισμα». Λέω λοιπόν σε τελική ανάλυση ότι η πολιτική (σαν τέχνη του εφικτού και της σκοπιμότητας) είναι ο εργοδότης και εντολέας όλων αυτών των «επαγγελματιών της ανώτατης λογικής» που κάνουν τα εύκολα δύσκολα, τα συγκεκριμένα αφηρημένα και προκαλούν στους πολλούς μια αποστροφή στη μοναδική σωτηρία τους που είναι η βαθιά «γνώση της θέσης και της κίνησης των πραγμάτων» αλλα και των συμβόλων τους που τα περιγράφουν. Αν υπάρχει κάποια πιό πειστική άποψη θα χαιρόμουν να την ακούσω. Φιλικά Μάκης Υ.Γ Αγαπητέ Ησίοδε: 1) Επειδή εκτιμώ για τους δυό μας ότι «η τομή των συνόλων του νοητικού μας κόσμου δεν είναι ένα κενό σύνολο» και στο ερώτημα αν υπάρχει θεωρία ενοποίησης απάντησα θετικά στον εαυτό μου γι’ αυτό, έχω την άποψη πως υπάρχει ένας και μόνο ενιαίος υλισμός και όχι ένας για τη φύση (διαλεκτικός) και ένας για την κοινωνία (ιστορικός) που μερικοί και αυτόν τον «έχουν κάνει λάστιχο». Υπάρχουν βέβαια και υλισμοί που ντρέπονται να πουν το όνομά τους και μιλούν για αιτιοκρατία. Αυτοί, ενώ κατακρίνουν τον «Κύκλο της Βιέννης» (Moritz Schlick, Kurt Goedel κ.λπ) αντλούν άκριτα τους απαραίτητους συντελεστές των εξισώσεων της ειδικής θεωρίας σχετικότητας δια μέσου μιας εντελώς αφηρημένης μαθηματικής διαδικασίας (μετασχηματισμοί Lorentz); Εννοώ ότι δεν προβληματίζεται καθόλου και αυτή η καθαρή λογική για το τι ακριβώς συμβαίνει γύρω από ένα πραγματικό υλικό σύστημα συντεταγμένων που κινείται ή εξαναγκάζεται να κινηθεί με μεγάλη ταχύτητα. 2) Είσαι σίγουρος ότι σε μικροσκοπικό επίπεδο το φωτόνιο κινείται σε καμπύλη και όχι σε διαδοχικές χορδές που περιβάλουν ή εγγράφονται σε κάποια καμπύλη; Και ακόμη αυτή η «γεωδαιτική» δεν μπορεί να περιγραφεί με την Ευκλείδεια γεωμετρία; Πάντως η αυστηρότητα ενός ορισμού λέει ότι ή ορίζεις την παραλληλότητα όπως η ευκλείδεια γεωμετρία και δέχεσαι την μετρική της ή θεμελιώνεις μιά άλλη γεωμετρία που δεν πατάει πάνω στην Ευκλείδια. 3) Λένε τέλος ότι ο Φράνσις Βάκων και ο Σαίξπηρ ήταν το ίδιο πρόσωπο. Το θέμα έχει ξεκαθαρίσει;

Η άποψή μου για την «ανούσια»-αφυλοποιημένη μαθηματικοποίηση της φυσικής και για τα σύμβολα γενικότερα διατυπώθηκε και σε παλαιότερες παρεμβάσεις μου αλλά μιά και επανέρχεται ειδικότερα το θέμα θα την επαναλάβω εδώ πιό καθαρά. Η αποκλειστικά θεωρητική ανώτερη μαθηματική σκέψη είναι ένα ελιτίστικο όπλο - κώδικας στα χέρια των σοφών. Όταν προέρχεται από αυτούς «τους μεγάλους» κρύβει στο βάθος της μια επίσημη ή ανεπίσημη φυσική θεωρία. Εξάλλου μόλις πρόσφατα έγινε ένας διαχωρισμός ανάμεσα στα μαθηματικά και την φυσική. Υπάρχει όμως κάτι βαθύτερο που δίνει επιχειρήματα «στην καθαρή λογική» των μαθηματικών και αυτό διαφεύγει από τους πολλούς γιατί δεν περνάει από το μυαλό μας κάτι πολύ απλό. Για να γίνει αυτό κατανοητό θα σας αναφέρω κάτι από τη γλώσσα μας, χωρίς καμία αναφορά σε αρχαίους μια και τους «εξαντλήσατε». Ένας υλιστής και ένας πανέξυπνος «ιδεαϋλιστής» παριστάνουν ότι διαφωνούν. Ο πρώτος ισχυρίζεται ότι: είτε το θέλουμε είτε όχι δεν μπορούμε να πούμε ψέματα γιατί τα λόγια μας μας προδίδουν. Ο άλλος τον ειρωνεύεται και του φέρνει μια σειρά από επιχειρήματα τόσο (φαινομενικά) λογικά που θα τα αποδεχόταν και ένας κοινός νους. Απόδειξη ότι ο κόσμος μας είναι γεμάτος ψεύτες. Ο υλιστής γνωρίζει πολύ καλά πως αν μιλήσει θα λυθούν βέβαια όλες οι απορίες αλλά δεν το κάνει. Γιατί; Γιατί τους δένει κάτι κοινό. Η σκοπιμότητα της γνώσης. Και οι δύο, σαν μέρος του συστήματος και όχι απλά σαν πρόσωπα, είναι επαγγελματίες της εμπορευματοποιημένης (ψευτο)γνώσης. Από αυτήν ζουν και αυτή η μονοπώληση τους δίνει σαν κάστα την διακριτική τους αξία. Έχουν λοιπόν κάθε λόγο να μιλούν με κώδικες και γι’ αυτό τα αφηρημένα μαθηματικά κατάντησαν «ο θησαυρός των αγαθών». Ιστορικά δίπλα τους στέκονται (αν και με κατά καιρούς λυκοφιλίες) οι θρησκείες και οι μεγάλοι της τέχνης καθώς και οι μεγάλοι ποιητές, από τον Όμηρο μέχρι τον Ελύτη (που τελειώνοντας την «Γένεση» στο «Άξιο εστί» σας λέει ότι γνωρίζει την Πυθαγόρεια τετρακτύ, αλλά... «ο καθείς και τα όπλα του»). Η απορία βέβαια παραμένει: πως γίνεται να μην μπορούμε να πούμε ποτέ ψέματα αλλά στην πράξη να λέμε; Είναι γιατί και οι δύο γνωρίζουν αυτό που δεν ομολογούν. Ότι δηλαδή τα γράμματα του Ελληνικού αλφάβητου (και όχι μόνον) αντλούνται μέσα από ένα πρότυπο που θεωρείται από αμφότερους «το πρότυπο της φύσης και του λόγου». Και η τραγική ειρωνεία «της υπόθεσης» είναι ότι ακόμη και όταν λέμε ψέματα ή σοφιστείες περιγράφουμε, με γεωμετρικά αληθινά σύμβολα, την υλική πραγματικότητα. Το αν αυτό το μέχρι σήμερα μη ομολογούμενο «πρότυπο» είναι και πρότυπο της φύσης, αυτό είναι αντικείμενο ενός δημόσιου αποδεικτικού επιστημονικού λόγου. Το ίδιο συμβαίνει και με την άλγεβρα Μπούλ- Λή, που η εφαρμογή της ήλθε μετά από έναν αιώνα, γιατί στηρίζεται στις δύο καταστάσεις του ορθού λόγου που είναι «ή ΝΑΙ ή ΟΧΙ». Σκεφθείτε ακόμη αν θα υπήρχε ο τετραδιάστατος χώρος «χωρίς την Ευκλείδια Μετρική», όπως παραδέχεται ο ίδιος ο Αϊνστάιν; (Δηλ. στις μεγάλες αποστάσεις ισχύει ο τετραδιάστος χωρόχρονος αλλά σε επίπεδο dx, dy η Ευκλείδια γεωμετρία ! Ή σ’ όλα τα μέρη ενός όλου ισχύει κάτι αλλά στο όλο όχι! ). Βέβαια δικαίωμα του καθένα είναι να σκέφτεται ότι υπάρχει και ο φανταστικός αριθμός σαν τετραγωνική ρίζα του -1, αλλά για να επανέλθουμε στην πραγματικότητα, έστω και αρνητική, πρέπει να υψώσουμε στο τετράγωνο και για την θετική στην τέταρτη δύναμη. Προσωπικά θα προτιμούσα τα σύμβολα του Κρόνικερ. Ανάλογα συμβαίνουν και με τα τετράγωνα των πιθανοτήτων σε διάφορες φυσικές ποσότητες των μικροσωματιδίων της ύλης, αλλά άλλοι προτιμούν τις κυματικές θεωρίες. Όσο βέβαια περνάει επίσημα η άποψη ότι « με αυτή τη γάτα πιάνουμε καλύτερα τα ψάρια», για κάποιους ελάχιστους σαν και μας δεν μένει παρά να διαφωνούμε μοναχικά ότι είναι θέμα επιστημονικής ηθικής και αρχών γενικώς. Φιλικά Μάκης Υ.Γ Αγαπητέ Ιφικράτη, συνέχισε να μελετάς τους αρχαίους αλλά με κριτικό πνεύμα, λαμβάνοντας υπόψη σου και έναν απλό στίχο της αγράμματης Ιώνισας γιαγιάς μου: «Με το γαϊδούρ’ παγαίνατε τα μυστικά σας μάραναν»!

κ. Χασιώτη Προσπαθείς να ν’ αντικρούσεις με όρους λογικής «κερκίδας». Με τη ζωγραφιά της θεάς Κάλι και τις απόψεις Λιακόπουλου, Αργυρόπουλου & Σία με τις οποίες είμαι για γω από χρόνια κάθετα αντίθετος γιατί είναι πράγματι γελείες. Όπως επίσης και με όλες αυτές τις απόψεις που υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες ήλθαν από το διάστημα ή αυτούς που λένε ότι οι εξωγήινοι έδωσαν στους σε μας ή σε κάποιους άλλους «περιούσιους λαούς» μια ανώτερη γνώση. Ένας πραγματικός υλιστής μιλάει και με υλιστικούς όρους, δεν δέχεται δηλ. τίποτε άλλο από την αέναα κινούμενη ύλη. Όσο μίλαγα πιο γενικά μου καταλόγιζες ασυναρτησία και ασάφειες, όταν όμως είπα ότι ο Αϊνστάιν εφάρμοσε στην ειδική του θεωρία το Πυθαγόρειο θεώρημα (και στη συνέχεια τους μετασχηματισμούς του Λόρενς) δεν βλέπω να πήρες θέση. Τώρα προσθέτω και τα εξής: 1) Η ειδική θεωρία σχετικότητας προϋποθέτει αδρανειακά συστήματα συντεταγμένων τα οποία όμως όπως λένε οι ίδιοι δεν υπάρχουν πουθενά στη φύση. Άρα πού ισχύει; 2) Η ταχύτητα του φωτός είναι σταθερή στον κενό χώρο. Μπορείς να μου δείξεις ένα τέτοιο χώρο όταν συγχρόνως δέχεσαι ότι υπάρχει και μια «σκοτεινή ύλη» σε ποσοστό τουλάχιστον 70% και όταν ακόμη δεν έχουμε ερμηνεύσει ούτε το τι είναι βαρύτητα; Ο χώρος από δω μέχρι τον ήλιο που ακριβώς είναι κενός; Ο όρος «πεδίο» κ. χασιώτη είναι ένας κομψός τρόπος να μην ομολογούμε ή την άγνοιά μας ή κάτι άλλο. Πού συμφωνείς και πού διαφωνείς πάνα σ’ αυτά; Έχεις δώσει εσύ ικανοποιητικές εξηγήσεις στον εαυτό σου ή μόνο ασκείς εμπορία και κριτική πεζοδρομίου; Καγχάζεις τη θέση που πήρα πάνω σε ένα αναπάντητο (δημοσίως) μέχρι στιγμής ερώτημα αν ο λόγος ως γλώσσα είναι «φύσει» ή «θέσει». Εσύ τι λες για να το έχουμε και γραπτά κάπου; Φιλικά Μάκης

Για να τελειώνουμε μ’ αυτήν την «αθλιότητα» σας λέω τα εξής, αποδίδοντας καθαρά τα λόγια του Ηράκλειτου: «Εμένα είτε μ’ ακούσατε είτε δεν μ’ ακούσατε λίγο με νοιάζει (κακό του κεφαλιού σας). Το «λόγο» όμως όταν θα δείτε τότε θα παραδεχθείτε ότι είναι σοφό «πράμμα» η ενοποίηση. Και για να μη με ρωτάτε τι είναι «λόγος» ανοίξτε ένα λεξικό ή μία «εν κύκλω παιδεία». (Γιατί όλη η παιδεία μας στηρίχθηκε στον κύκλο που είναι ιδέα και όχι πραγματικότητα ως προβολή μιάς σφαίρας - μερικοί αρκούνται στις προβολές). Εκεί θα βρείτε πολλές σημασίες. Όλες όμως πηγάζουν από μία. Από ένα «λόγο» κοινό για όλους τους ανθρώπους και αυτός ο «λόγος» μόνο μαθηματικός θα μπορούσε να είναι γιατί είναι λόγος μεγεθών. Για να βρεις όμως αυτόν τον «λόγο» δεν χρειάζεται παρά κοινή λογική και όχι φαντασιώσεις. Αν θέλαμε να δώσουμε ένα ορισμό της κοινής λογικής θα λέγαμε ότι κοινή λογική διαθέτει κάθε άνθρωπος που γνωρίζει ή μπορεί να καταλάβει το λεγόμενο Πυθαγόρειο θεώρημα. (μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτοί «ύλη» Ο θήσονται, διότι «ενΟποιώ» σημαίνει ότι φτιάχνω κατ’ αρχήν ένα Ο). Αυτήν χρησιμοποίησε και ο Αϊνστάιν για να εκφράσει μία απόσταση ds=cdt στην εδική του θεωρία. (Το πώς όμως είναι άλλη ιστορία). Όταν θα γνωρίσετε (γνωρίζω σημαίνει το «έν» ορίζω και η «γνώση» είναι ένωση δηλ. ενιαίος τρόπος αντίληψης των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων και για τους θρήσκους «άγιον» είναι το αεί όν δηλ. ο λεγόμενος δομικός λίθος της ύλης – ενώ «γνώμη» είναι η επιτρεπόμενη από το σύστημα «έν νομη» άποψη) τότε τα ξανασυζητάμε. Παραμένει βέβαια η απορία γιατί συμμετείχα στo forum μια και είχα πολλά στο κεφάλι μου. Έκρινα φίλοι μου (καλώς ή κακώς) ότι ήταν για μένα χρήσιμο να πάρω μία επίκαιρη και ζωντανή γεύση για το πόσο οι κρατούσες θεωρίες είναι σφηνωμένες στο ανθρώπινο μυαλό. Η απάντηση που πήρα δεν θα μπορούσε παρά να είναι το ίδιο απλή. Ο λόγος ως γλώσσα είναι μία δράση πάνω στον άνθρωπο και κάθε μακροχρόνια ή μη, υλική δράση είναι φυσική επιρροή και επιφέρει αλλοιώσεις. Είναι ωστόσο και χρήσιμο που απέκτησα πολλούς ιδεολογικούς εχθρούς και λίγους απορούντες φίλους. Για όλους θα υπάρξει κάτι αλλά οι δεύτεροι θα προηγηθούν στην ευχάριστη έκπληξη που θα νοιώσουν. Αυτό σας το υπόσχομαι. Όλοι θα δείτε τι σημαίνει «ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ» και πώς «ΟΙ ΑΓΓΕΛΛΟΙ ΜΑΣ ΓΕΛΑΣΑΝ». Ήταν όλοι τους μεγάλοι φυσικοί. Αν και σας φαίνονται ότι διαφωνούσαν, στο «ζουμί» της υπόθεσης συμφωνούσαν. Στη σκοπιμότητα είναι που διαφώνησαν και «πολλοί από τον καρπό της γνώσης έφαγαν»! Σας χαιρετώ όλους

Στον ΚΟΤS Πόσο λίγο με κατάλαβες κ. KOTS και μ’ αναγκάζεις να γίνω αμέσως αναξιόπιστος! Δεν συμβαίνει τίποτα από αυτά που νομίζεις. Δεν ανήκα ποτέ ούτε ανήκω συνειδητά και από συνέπεια στις απόψεις μου σε οποιοδήποτε «λόμπυ» ή «θίασο ολίγων». Όσοι μπαίνουν σε τέτοια κλειστά κλάμπ «ανίερα μιούνται», όπως λέει ένας αρχαίος φίλος μου. Μερικοί μάλιστα ηλίθιοι δένονται και με όρκους ζωής. Από την άλλη, δούλευα και δουλεύω «σαν τον μαύρο» και έτσι σπούδασα τα τρία μου παιδιά, αλλά και γιατί αγαπάω τη δουλειά μου όταν γίνεται μάλιστα δημιουργική. Επειδή πιστεύω στην «διά βίου παιδεία» όταν δεν δουλεύω για βιοπορισμό, διαβάζω «για να σας λέω εξυπνάδες». Πάντως είμαι «Δήλιος κολυμβητής» και κάτι σαπιοκάραβα σαν τον Τιτανικό δεν με τρομάζουν, γιατί πέρασα και εξακολουθώ να ξεπερνώ μεγαλύτερες δυσκολίες και φουρτούνες. Ό, τι πήρα το πήρα απ’ την πείρα το πήρα μέσα απ’ την πυρά… Ικανοποιήθηκες τώρα; Μάκης