Δροσος Γεωργιος

Νανοσωματίδια χρυσού εισχωρούν στα πιο μικρά αγγεία του σώματος. Βρετανοί ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια Ανόργανης Χημείας και Φωτοφυσικής, Ζωή Πικραμένου, της Σχολής Χημείας του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγκχαμ, δημιούργησαν νανοσωματίδια χρυσού μεγέθους έως 100 νανομέτρων, τα οποία μπορούν να εισχωρήσουν και στα μικρότερα αιμοφόρα αγγεία τκαι να καταγράψουν την κυκλοφορία του αίματος μέσα σε αυτά. Δείτε το βίντεο εδώ. https://www.eurekalert.org/multimedia/pub/152639.php Στόχος είναι η βελτίωση της παρακολούθησης της ροής του αίματος ώστε να καταστεί ταχύτερη η διάγνωση ασθενειών, ιδίως καρδιαγγειακών παθήσεων, αναφέρεται σε σχετικό άρθρο του επιστημονικού εντύπου Nanomedicine. Η δυνατότητα παρακολούθησης του αγγειακού δέντρου και στα πιο μικρά αγγεία, μπορεί να δώσει πολύτιμες πληροφορίες για αφανείς κινδύνους, όπως η φλεγμονή των αγγείων, η θρόμβωση ή η ανάπτυξη μικρών όγκων. Προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να βοηθήσει η νανοτεχνολογία. Οι ερευνητές, με επικεφαλής την Δρ Πικραμένου δημιούργησαν νανοσωματίδια χρυσού επικαλυμμένα με ιρίδιο, τα οποία χάρη στη φωταύγειά τους λειτουργούν ως δείκτες κατάλληλοι για την οπτική απεικόνιση του αίματος με το μικροσκόπιο. «Το κλειδί γι' αυτά τα επικαλυμμένα με ιρίδιο νανοσωματίδια βρίσκεται τόσο στο μικρό μέγεθός τους όσο και στις χαρακτηριστικές ιδιότητες της φωταύγειάς τους. Το ιρίδιο δίνει ένα σήμα φωταύγειας στο ορατό φάσμα, παρέχοντας έτσι ένα οπτικό παράθυρο που μπορεί να ανιχνευθεί στο αίμα. Διατηρείται επίσης περισσότερο μέσα στο σώμα, ενώ τα μικροσκοπικά σωματίδια χρυσού έχει διαπιστωθεί ότι είναι ιδανικά για την παρακολούθηση της κυκλοφορίας του αίματος και μπορούν να ανιχνευθούν καθαρά μέσα στους ιστούς», εξηγεί η Δρ Πικραμένου. Το επόμενο βήμα για τους ερευνητές θα είναι να μελετήσουν με ποιό τρόπο τα νανοσωματίδια θα είναι δυνατό να εισαχθούν με κατευθυνόμενο τρόπο μέσα στο σώμα, καθώς επίσης να διερευνήσουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν για υπέρυθρη απεικόνιση. http://health.in.gr/news/scienceprogress/article/?aid=1500166942

Το κινεζικό ραδιοτηλεσκόπιο FAST εντόπισε δύο αστέρες πάλσαρ. Μετά από δοκιμές ενός έτους το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο μονού κατόπτρου FAST που βρίσκεται στην Κίνα εντόπισε δύο αστέρες πάλσαρ (πυκνούς αστέρες νετρονίου) σύμφωνα με την Υπηρεσία Αστρονομίας της Κίνας (NAOC). Οι αστέρες πάλσαρ ονομάστηκαν J1859-01 και J1931-01 και βρίσκονται σε απόσταση 16.000 ετών φωτός και 4.100 ετών φωτός από την γη, ενώ οι περίοδοι περιστροφής τους είναι 1,83 δευτερόλεπτα και 0,59 δευτερόλεπτα αντίστοιχα. Σύμφωνα με τον υπεύθυνο επιστημονικής έρευνας Λι Ντι, οι δύο αστέρες εντοπίστηκαν στις 22 και 25 Αυγούστου αντίστοιχα, όταν το τηλεσκόπιο FAST εξερευνούσε το νότιο πεδίο του γαλαξία. Η ανακάλυψη αυτή, αργότερα επιβεβαιώθηκε από το ραδιοτηλεσκόπιο (Parkes) με έδρα την Αυστραλία, μέσα στον Σεπτέμβριο. http://www.skai.gr/news/technology/article/357209/to-kineziko-radiotileskopio-fast-edopise-duo-asteres-palsar/

Αστεροειδής σε μέγεθος σπιτιού θα περάσει ξυστά από τη Γη. Ο αστεροειδής 2012 TC4, που έχει μέγεθος σπιτιού, θα περάσει το πρωί της Πέμπτης 12 Οκτωβρίου (στις 08:40 ώρα Ελλάδας) πολύ κοντά από τη Γη, σε ύψος κάτω των 44.000 χιλιομέτρων, σχεδόν στο επίπεδο που οι γεωσύγχρονοι δορυφόροι κινούνται γύρω από τον πλανήτη μας (36.000 χλμ). Η απόσταση αυτή είναι περίπου το ένα όγδοο της απόστασης Γης-Σελήνης. Ο αστεροειδής δεν θα είναι ορατός με γυμνά μάτια ή με κιάλια, αλλά το βράδυ της Τετάρτης θα μπορούν να τον δουν τα τηλεσκόπια από την Ευρώπη. Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) διαβεβαίωσε ότι ο διαμέτρου 15 έως 30 μέτρων αστεροειδής δεν αποτελεί κίνδυνο να πέσει στον πλανήτη μας, ούτε να απειλήσει τους δορυφόρους. Όμως, αποτελεί καλή ευκαιρία να δοκιμαστεί το παγκόσμιο σύστημα προειδοποίησης για κινδύνους εξ ουρανού. Ένα δίκτυο από αστεροσκοπεία και πανεπιστήμια θα παρακολουθούν στενά την προσέγγιση του αστεροειδούς, ώστε να δουν κατά πόσο είχαν κάνει σωστές προβλέψεις για την τροχιά του. Όπως δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο εκπρόσωπος της NASA Μάικλ Κέλι, «παρακολουθούμε τον 2012 TC4 εδώ και δύο μήνες, έτσι έχουμε πολύ ακριβείς πληροφορίες για τη θέση του και έχουμε κάνει πολύ ακριβείς υπολογισμούς για την τροχιά του. Δεν υπάρχει κίνδυνος, ούτε καν για τους δορυφόρους». Ο αστεροειδής είχε ανακαλυφθεί πριν πέντε χρόνια, όταν το 2012 είχε περάσει πάλι από τη Γη, σε διπλάσια απόσταση από ό,τι θα κάνει τώρα. Θα επιστρέψει στη γειτονιά μας το 2050 και το 2079, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA). Ο Ρούντιγκε Γιεν της ESA δήλωσε: «Από σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται να χτυπήσει τη Γη ούτε το 2050, όμως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι το κοντινό πέρασμά του τότε μπορεί να αλλάξει κάπως την τροχιά του αστεροειδούς, έτσι ώστε να πέσει πάνω στη Γη το 2079». Η πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο το 2079 υπολογίζεται σε μία στις 750, γι’ αυτό ο 2012 TC4 έχει ταξινομηθεί στην 13η θέση στον κατάλογο των πιθανών μελλοντικών κινδύνων από ουράνια σώματα. Περίπου τρεις αστεροειδείς με το μέγεθος του 2012 TC4 περνούν κοντά από τον πλανήτη μας κάθε χρόνο. Πολλοί επιστήμονες θεωρούν θέμα χρόνου να πέσει στη Γη ένας αστεροειδής και το θέμα αρχίζει να «σηκώνεται» όλο και περισσότερο στη διεθνή ατζέντα. http://physicsgg.me/2017/10/11/47170/

Η εποχή του Διαστήματος. Ο​​ Οκτώβριος έχει δικαίως θεωρηθεί ο μήνας του Διαστήματος, αφού στις αρχές του μήνα αυτού επιτεύχθηκαν δύο σημαντικά ορόσημα στην προσπάθεια του ανθρώπου να κατακτήσει το Διάστημα. Πριν από 60 ακριβώς χρόνια, σε μιαν απομακρυσμένη περιοχή του Καζαχστάν και με την άκρατη μυστικότητα που επικρατούσε στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η τότε Σοβιετική Ενωση προετοίμαζε ένα τεχνολογικό κατόρθωμα που θα άφηνε άναυδο ολόκληρο τον κόσμο, ενώ συγχρόνως θα μετέφερε και στο Διάστημα τον ανταγωνισμό των δύο υπερδυνάμεων, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της τότε Σοβιετικής Ενωσης. Στις 4 Οκτωβρίου του 1957, από τις πυραυλικές εγκαταστάσεις του Διαστημικού Κέντρου του Μπαϊκονούρ, η Σοβιετική Ενωση έθεσε σε τροχιά τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο, τον «Σπούτνικ 1». Επρόκειτο για μια μεταλλική σφαίρα με μέγεθος 58 εκατοστών και βάρος περίπου 83 κιλών, η οποία περιφέρονταν γύρω από τη Γη μία φορά κάθε 96 λεπτά. Ετσι, για πρώτη φορά ο άνθρωπος κατόρθωσε να θέσει ένα δικό του δημιούργημα στο κενό του Διαστήματος, τα ρυθμικά ραδιοσήματα του οποίου χαιρέτιζαν μια νέα εποχή στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού: την εποχή του Διαστήματος. Ενα μήνα αργότερα, οι Ρώσοι επανέλαβαν το θριαμβευτικό τους κατόρθωμα, τοποθετώντας σε τροχιά μια σκυλίτσα, με το όνομα Λάικα, ως επιβάτη ενός διαστημοπλοίου 500 περίπου κιλών, του «Σπούτνικ 2». Η Αμερική δεν άργησε να ακολουθήσει. Τέσσερις μήνες μετά τον «Σπούτνικ 1» εκτοξεύτηκε ο πολύ μικρότερος και ελαφρύτερος πρώτος αμερικανικός δορυφόρος «Εξερευνητής 1» (31 Ιανουαρίου 1958). Κι έτσι την 1η Οκτωβρίου 1958, ένα χρόνο μετά την εκτόξευση του «Σπούτνικ 1», και με τη δημιουργία της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA), ένας αγώνας δρόμου άρχισε τότε ανάμεσα στην τότε Σοβιετική Ενωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες για την κατάκτηση του Διαστήματος. Δεκάδες πύραυλοι και τεχνητοί δορυφόροι εκτοξεύτηκαν και από τις δύο πλευρές, στην προσπάθειά τους να μάθουν όσο το δυνατόν περισσότερα για τον διαστημικό χώρο, που οδήγησαν τελικά στην πρώτη επανδρωμένη αποστολή στο Διάστημα του Ρώσου κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν (12 Απριλίου 1961). Την ίδια περίοδο οι Αμερικανοί προσπαθούσαν να φτάσουν τους πρωτοπόρους Σοβιετικούς. Η πρώτη επανδρωμένη φάση του αμερικανικού προγράμματος για τη Σελήνη εκτελέστηκε με την ονομασία Πρόγραμμα Mercury (Ερμής) και άρχισε στις 5 Μαΐου 1961, ένα μήνα μετά την πτήση του Γκαγκάριν. Στην Ουάσιγκτον, στη διάρκεια της γιορτής που έγινε για να τιμηθεί ο Αλαν Σέπαρντ, ο πρώτος Αμερικανός στο Διάστημα, ο πρόεδρος Τζον Κένεντι έθεσε στόχο την επανδρωμένη επίσκεψη στη Σελήνη πριν από το τέλος της δεκαετίας του 1960. Εναν στόχο που οριοθετούσε ξεκάθαρα πλέον τον διαστημικό ανταγωνισμό Αμερικής - Σοβιετικής Ενωσης. Ο στόχος αυτός προϋπέθετε μια σειρά από εκατοντάδες επιτεύγματα σε διάφορους επιστημονικούς και τεχνολογικούς τομείς. Επιτεύγματα που απαίτησαν δεκάδες πτήσεις, επανδρωμένων και μη, διαστημικών οχημάτων. Τελικά, τον Ιούλιο του 1969, πάνω από μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο γίναμε μάρτυρες ενός κατορθώματος που έως τότε το θεωρούσαμε μάλλον αδύνατο, όταν πάνω στη σκονισμένη επιφάνεια της Σελήνης αποτυπώθηκε για πρώτη φορά ένα ανθρώπινο χνάρι που έγινε το σύμβολο «ενός τεράστιου άλματος για την ανθρωπότητα». Τα επόμενα τρία χρόνια, από το 1969 έως τον Δεκέμβριο του 1972, ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολούθησε από τις οθόνες των τηλεοράσεων μια από τις μεγαλύτερες εξερευνήσεις της ανθρώπινης ιστορίας. Με τη βοήθεια εκατοντάδων χιλιάδων επιστημόνων, μηχανικών και τεχνικών, συνολικά 27 αστροναύτες περιφέρθηκαν γύρω από τον φυσικό δορυφόρο της Γης, ενώ 12 απ’ αυτούς περπάτησαν και εξερεύνησαν έξι διαφορετικές περιοχές της επιφάνειας της Σελήνης. Τώρα πια οι συσκευές των τηλεοράσεων έχουν πάψει να δείχνουν τους αστροναύτες να κινούνται πάνω στο ηλιόλουστο σεληνιακό πανόραμα, ενώ με την αναχώρηση και του τελευταίου αστροναύτη, η Σελήνη περιμένει ακόμη. Ο άνθρωπος έφυγε. Οχι όμως για πάντα. Γιατί αν υπάρχει ακόμη κάποιο μέλλον για το ανθρώπινο γένος, τότε το μέλλον αυτό βρίσκεται εκεί έξω, στον απέραντο ωκεανό του Διαστήματος. Κι όταν σε εκατό ή σε χίλια χρόνια από σήμερα οι απόγονοί μας θα έλθουν να σταθούν και πάλι στη σκοτεινή κοιλάδα που λέγεται «Θάλασσα της Ηρεμίας», θα κοιτάξουν σιωπηρά τα περίεργα αρχαία επιστημονικά όργανα και, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, τα ανθρώπινα χνάρια που θα έχουν μείνει αναλλοίωτα ακόμη και ύστερα από ένα εκατομμύριο χρόνια. Και θα ξέρουν ότι όλα άρχισαν εδώ. Οτι εδώ ξαναγεννήθηκε η ανθρωπότητα κι ότι το σημείο αυτό είναι πραγματικά ένα κοσμικό μνημείο αφιερωμένο στον άνθρωπο. Γιατί εδώ, στα όρια του ουράνιου ωκεανού, ο άνθρωπος έκανε το πρώτο μοιραίο του βήμα προς τα άστρα. http://www.kathimerini.gr/929394/article/epikairothta/episthmh/h-epoxh-toy-diasthmatos “Soyuz-2.1α” με TGK"Progress MS-07" Σήμερα,10 Οκτώβριου το όχημα εκτόξευσης (LV) «Soyuz-2.1a» με το οχημα φορτίου (THC) «Πρόοδος MS-07" βγαίνουν από το συγκρότημα και τον έλεγχο απο το εργοτάξιο № 31 Μπαϊκονούρ.Η εκτόξευση του TGK "Progress MS-07" για το πρόγραμμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού έχει προγραμματιστεί για τις 12 Οκτωβρίου 2017. Σκοπός της πτήσης: παράδοση στο ISS καυσίμων, προϊόντων, νερού και λοιπών φορτίων που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία του σταθμού σε επανδρωμένη κατάσταση. https://www.energia.ru/ru/iss/iss53/progress_ms-07/photo_10-09.html https://www.energia.ru/ru/iss/iss53/progress_ms-07/photo_10-10.html Μοναδικό βίντεο: Έτσι φαίνεται το Βόρειο Σέλας από το διάστημα. To Βόρειο Σέλας είναι από μόνο του εντυπωσιακό, όταν το βλέπεις από διαστημικό σταθμό δεν υπάρχουν λέξεις για να το περιγράψεις. Λένε πως κάθε ταξιδιώτης που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να δει έστω και μία φορά το Βόρειο Σέλας. Τι να πουν και οι αστροναύτες από τον διεθνή διαστημικό σταθμό! Το πλάνο που έδωσαν στη δημοσιότητα είναι απλά καθηλωτικό. http://www.pronews.gr/epistimes/diastima/637279_monadiko-vinteo-etsi-fainetai-voreio-selas-apo-diastima

H NASA θέλει να αλλάξει το DNA των αστροναυτών. Μπορεί τεχνικά να είμαστε πλέον σε θέση να στείλουμε μια επανδρωμένη αποστολή στον Αρη όμως υπάρχουν μια σειρά από προβλήματα που πρέπει να ξεπεραστούν. Προβλήματα όπως η διατροφή των αστροναυτών σε αυτό το μακρινό ταξίδια και η ομαλή διαβίωση του πληρώματος μέσα στο σκάφος για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και πάνω από όλα. Ομως για την επίλυση αυτών των προβλημάτων οι επιστήμονες και οι διαστημικές υπηρεσίες προσπαθούν εδώ και χρόνια να βρουν λύσεις και έχουν κάνει σημαντικά βήματα προόδου. Θεωρείται δεδομένο πώς όταν ξεκινήσει η πρώτη επανδρωμένη αποστολή για τον Αρη τα ζητήματα της διατροφής θα έχουν με κάποιο τρόπο λυθεί ενώ επίσης μέσα από τις έρευνες και πειράματα που γίνονται θα έχει αναδειχθεί το καλύτερο δυνατό μείγμα ανθρώπινου δυναμικού που θα κληθεί να φέρει σε πέρας την ιστορική αποστολή. Υπάρχει όμως ένα ακόμη πρόβλημα το οποίο ταλανίζει τις διαστημικές υπηρεσίες και δεν είναι άλλο από την μεγάλη έκθεση των αστροναυτών που θα ταξιδέψουν στον Αρη στην άκρως βλαβερή για τον ανθρώπινο οργανισμό κοσμική ακτινοβολία. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ένα σκάφος όσο εξελιγμένο τεχνολογικά και αν είναι μπορεί να προστατέψει σε απόλυτο βαθμό το πλήρωμα από την κοσμική ακτινοβολία η οποία είναι ως γνωστόν καταστρέφει τα ανθρώπινα κύτταρα προκαλώντας καρκίνο, άνοια και άλλες σοβαρές παθήσεις. Στελέχη της NASA αποκάλυψαν ότι έχουν ξεκινήσει την προσπάθεια φαρμάκων που θα επιδιορθώνουν τις ζημιές στα κύτταρα των αστροναυτών που έχει προκαλέσει η κοσμική ακτινοβολία. Οπως είπαν επόμενος στόχος είναι η ανάπτυξη μεθόδων που θα επεμβαίνουν στο DNA των αστροναυτών και θα το κάνουν ανθεκτικό απέναντι στην κοσμική ακτινοβολία. «Εξετάζουμε μια σειρά από ιδέες. Από φαρμακευτικές θεραπείες οι οποίες δείχνουν στα πρώτα στάδια των ερευνών που διεξάγουμε ότι είναι και οι πιο πολλά υποσχόμενες μέχρι πιο προωθημένες λύσεις όπως η γονιδιακή παρέμβαση. Πιστεύω ότι όλα αυτά έχουν πίσω τους και πολλά ηθικά διλήμματα που πρέπει να συζητηθούν και να λυθούν για αυτό και προς το παρόν βρισκόμαστε ακόμη στο στάδιο των σκέψεων και πειραματισμών» δήλωσε στους Times o Ντάγκλας Τέριερ εκ των επικεφαλής του τομέα ανάπτυξης τεχνολογιών στην NASA. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=906326

Επιβεβαιώνοντας τον Αϊνστάιν. GW150914 είναι ο κωδικός που δηλώνει τον πρώτο στην Ιστορία εντοπισμό βαρυτικών κυμάτων, στις 14 Σεπτεμβρίου του 2015. Την θεωρητική ύπαρξή τους είχε προβλέψει ο Αϊνστάιν με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας το 1915, όμως χρειάστηκε να περάσει ένας ολόκληρος αιώνας για να επιβεβαιωθεί πειραματικά η ύπαρξή τους. Την περασμένη Τρίτη, η Σουηδική Ακαδημία τίμησε τους τρεις επιστήμονες που βρίσκονται πίσω από αυτό το κατόρθωμα με το Νομπέλ Φυσικής. Οι Ράινερ Βάις, Κιπ Θορν και Μπάρι Μπάρις θα μοιραστούν το βραβείο, καθώς και το ποσόν που το συνοδεύει, 935.000 ευρώ. Η Σουηδική Ακαδημία έχει ωστόσο δεχθεί κριτική για την καθυστερημένη βράβευση. Η μεγάλη ανακάλυψη είχε ανακοινωθεί επισήμως από τον Φεβρουάριο του 2016, η Στοκχόλμη όμως περίμενε να το απονείμει φέτος αντί για πέρσι, τέτοιο καιρό. Η απόφαση αυτή είχε ένα βαρύ τίμημα: το τέταρτο βασικό πρόσωπο της θαυμαστής αυτής ιστορίας, ο Σκοτσέζος φυσικός Ρον Ντρέβερ, θα είχε βραβευθεί και αυτός με το Νομπέλ αλλά πέθανε τον Μάρτιο του 2017… Στη συνέχεια ακολουθεί συνομιλία ενός εκ των τριών βραβευμένων επιστημόνων, του Κιπ Θορν, με τους Παναγιώτη Χαρίτο (CERN, Διεύθυνση επιταχυντών και τεχνολογίας) και Σπύρο Αργυρόπουλο (Πείραμα ATLAS, Πανεπιστήμιο Iowa), οι οποίοι τον συνάντησαν στη Γενεύη λίγους μήνες πριν από την ανακοίνωση του Νομπέλ. Μεγάλο απόσπασμα της συνομιλίας αυτής ακολουθεί παρακάτω, ωστόσο, έχει ενδιαφέρον στο σημείο αυτό να σταθούμε στην απάντηση που δίνει στους δύο Ελληνες φυσικούς ο Αμερικανός νομπελίστας όταν τον ρώτησαν αν περίμενε ότι τα βαρυτικά κύματα θα ανακαλύπτονταν κατά τη διάρκεια της ζωής του. «Ναι», απαντά ο Κιπ Θορν. «Πίστευα πως είναι πολύ πιθανό να προέλθουν από τη σύγκρουση δυο μαύρων τρυπών ακριβώς του είδους που παρατηρήσαμε. Τα παραπάνω τα περιγράφω τόσο στην «Επιστήμη του Interstellar» αλλά και στο παλαιότερο βιβλίο μου «Μαύρες τρύπες και Στρεβλώσεις του χρόνου» (1984). Εκεί περιγράφω με λεπτομέρεια τι θα παρατηρούσαμε από τη σύγκρουση και συγχώνευση δυο μαύρων τρυπών που η κάθε μια ζυγίζει 25 ηλιακές μάζες. Τα βαρύτικά κύματα που θα παράγονταν ήταν παρόμοια με αυτά που τελικά παρατήρησαμε. Έτσι, αν θέλετε, ήδη από τη δεκαετία του ‘80, πίστευα πως οι μαύρες τρύπες θα ήταν η καλύτερη πιθανή πηγή. Ήταν μεγάλη ικανοποίηση πως τελικά όλα δούλεψαν όπως τα είχα υπολογίσει». Συνέντευξη στους Παναγιώτη Χαρίτο και Σπύρο Αργυρόπουλο –Τι είναι τα βαρυτικά κύματα και πώς διαφέρουν από άλλα είδη κυμάτων που γνωρίζουμε; –Κατ’ αρχήν ας πάρουμε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα τα οποία είναι ταλαντώσεις του ηλεκτρομαγνητικών πεδίων που διαδίδονται στο χωροχρόνο. Σε αντίθεση με αυτά, τα βαρυτικά κύματα είναι ταλαντώσεις της γεωμετρίας του χωροχρόνου, όπως για παράδειγμα οι ταλαντώσεις του νερού στην επιφάνεια μιας λίμνης, μόνο που αντί να πάνε πάνω κάτω, αυτό που κάνουν είναι να τεντώνουν και να συμπιέζουν το χωροχρόνο κάθετα στη διεύθυνση διάδοσης του κύματος. Με άλλα λόγια ένα βαρυτικό κύμα θα μετατοπίζει πέρα δώθε δυο αδρανειακούς παρατηρητές που βρίσκονται πάνω στη διεύθυνση διάδοσής. Οι ανιχνευτές που χρησιμοποιούμε αποτελούνται από καθρέφτες που είναι κρεμασμένοι από μηχανικά υποστηρίγματα, έτσι ώστε να παραμένουν όσο γίνεται ακίνητοι στο τοπικό σύστημα αναφοράς. Καθώς το βαρυτικό κύμα διέρχεται απ’ τον ανιχνευτή το σύστημα αναφοράς του ενός καθρέφτη μετατοπίζεται σε σχέση με το σύστημα αναφοράς του δεύτερου καθρέφτη που βρίσκεται 4 χμ μακρυά κι έτσι οι δύο καθρέφτες πότε πλησιάζουν και πότε απομακρύνονται μεταξύ τους. –Γιατί μας πήρε τόσο καιρό να ανιχνεύσουμε βαρυτικά κύματα; –Το βασικό πρόβλημα είναι η πολύ μικρή ισχύς αλληλεπίδρασης μεταξύ βαρυτικών κυμάτων και ύλης. Η ισχύς αυτή είναι τόσο μικρή που οι ταλαντώσεις που αναφέραμε παραπάνω είναι της τάξης του 1:100 της διαμέτρου ενός πρωτονίου η οποία πρέπει να ανιχνευτεί σε μια απόσταση συνολικά 4 χιλομέτρων. Οι θεωρητικοί που δουλεύαμε πάνω στο πρόβλημα της ανίχνευσης βαρυτικών κυμάτων χρειαστήκαμε πολλά χρόνια ώστε να κατανοήσουμε τις πηγές παραγωγής βαρυτικών κυμάτων. Τελικά το 1978, σε ένα συνέδριο στο Seattle, προβλέψαμε ότι για την ανίχνευση βαρυτικών κυμάτων χρειαζόταν μια ευαισθησία της τάξης του 10-21 σε μηχανικές παραμορφώσεις που αντιστοιχεί σε ένα μήκος ίσο με 1:100 της διαμέτρου του πρωτονίου. Η τιμή αυτή είναι τόσο μικρή που χρειάστηκαν πολλά χρόνια για την ανάπτυξη των κατάλληλων πειραματικών διατάξεων και μεθόδων που ήταν απαραίτητες για την ανίχνευση του πρώτου βαρυτικού κύματος. Παρεπιπτόντως, το πρώτο βαρυτικό κύμα που παρατήρησε το LIGO προκάλεσε μια παραμόρφωση ακριβώς ίση με τις προβλέψεις μας, οπότε οι υπολογισμοί μας αποδείχτηκαν απολύτως σωστοί. –Πώς προέκυψε το LIGO; –Μέχρι το 1980 είχε γίνει ξεκάθαρο ότι τα συμβολόμετρα βαρυτικών κυμάτων που πρότεινε πρώτος ο Weiss θα έπρεπε να είναι όχι μόνο πολύ μεγάλα (αρκετά χιλιόμετρα σε μήκος) αλλά και πολύ πολύπλοκα και συνεπώς απαιτούσαν τη συνεργασία πολλών επιστημόνων. Γι’ αυτό το σκοπό το 1984 ο Reiner Weiss, ο Ronald Drever κι εγώ δημιουργήσαμε το LIGO, μια συνεργασία μεταξύ του Caltech και του MIT. To 1987 αναθέσαμε τη διοίκηση του πρώτου ανιχνευτή στον Robbie Vogt, ο οποίος βελτίωσε τη συνεργασία των δύο πειραματικών ομάδων και μας οδήγησε στο να συντάξουμε την πρώτη εισήγηση για την κατασκευή του LIGO. Η εισήγηση πέρασε από εξονυχιστικό έλεγχο και τελικά εκρίθηκε απ’ το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών (NSF). Ο Vogt έπεξε καταλυτικό ρόλο στην προσπάθειά μας να ζητήσουμε χρηματοδότηση απ’ το Κονκρέσο. Το πρόγραμμα έλαβε τελικά το πρώτο πακέτο χρηματοδότησης το 1992. Το σχέδιό μας απ’ την αρχή ήταν να κατασκευάσουμε δύο διαδοχικές γενιές ανιχνευτών (συμβολομέτρων): τα συμβολόμετρα πρώτης γενιάς αποτελούσαν τον προπομπό των εξελιγμένων συμβολομέτρων που αναμέναμε να ανιχνεύσουν τα πρώτα βαρυτικά κύματα. Το 1994, λίγο πριν αρχίσουμε την κατασκευή των ανιχνευτών, φέραμε στο LIGO έναν νέο διευθυντή, τον Barry Barish. Ο Barish μετέτρεψε το LIGO από ένα πείραμα μεσαίου μεγέθους σε μια μεγάλη διεθνή συνεργασία επιστημόνων που ήταν απαραίτητη για την επιτυχία του πειράματος. Δημιούργησε δύο ξεχωριστά σκέλη: το εργαστήριο LIGO, το οποίο ήταν υπεύθυνο για την έρευνα και ανάπτυξη των ανιχνευτών και για τη σχεδίαση και κατασκευή των πειραματικών εγκαταστάσεων. Το δεύτερο σκέλος ήταν η διεθνής συνεργασία LIGO, η οποία σήμερα περιλαμβάνει 1000 επιστήμονες και τεχνικούς σε περίπου 100 ινστιτούτα σε 16 διαφορετικές χώρες και είναι υπεύθυνη για το επιστημονικό κομμάτι του LIGO: τον χαρακτηρισμό του υποβάθρου στους ανιχνευτές, τη σχεδίαση των ερευνών για βαρυτικά κύματα, την ανάλυση των δεδομένων κλπ. Αυτή η οργανωτική δομή αποδείχτηκε πολύ επιτυχημένη. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, μετά την κατασκευή των αρχικών ανιχνευτών και τις πρώτες έρευνες για βαρυτικά κύματα, ο Barish δελεάστηκε απ’ τα πειράματα υψηλών ενεργειών και έφυγε από το LIGO, για να ηγηθεί της κατασκευής του Διεθνούς Γραμμικού Επιταχυντή (ILC). Ο Barish αντικαταστάθηκε από δύο άκρως ικανούς διεθυντές, αρχικά τον Jay Marx και αργότερα τον David Reitze. Οι τέσσερις διεθυντές μας και ιδιαίτερα ο Barish έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην επιτυχία του LIGO. Επιπλέον, η συνεργασία με το VIRGO ήταν κρίσιμη και είναι πολύ σημαντική για το μέλλον του πειράματος. Οι δύο ερευνητικές ομάδες συνεργάζονται σε όλα τα θέματα της ανάλυσης των δεδομένων για την έρευνα και ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων στα δεδομένα του LIGO. Η συνεργασία αυτή θα επεκταθεί στο μέλλον, όταν ο εξελιγμένος ανιχνευτής VIRGO (advanced VIRGO) και οι ανιχνευτές KAGRA στην Ιαπωνία και LIGO India στην Ινδία θα συμμετέχουν στις έρευνές μας. Τέλος, πρέπει να τονίσω ότι η ανακάλυψη βαρυτικών κυμάτων απ’ τα εξελιγμένα συμβολόμετρα δέυτερης γενιάς του LIGO είναι ένα επίτευγμα που ανήκει σε παραπάνω από 1000 επιστήμονες: τα μέλη των πειραμάτων VIRGO kai LIGO. Για κάποιο λόγο έλαβα παραπάνω ένσημα απ’ όσα αξίζω για την ανακάλυψη αυτή. Συμμετείχα στο πείραμα απ’ την αρχή αλλά όχι στην ανακάλυψη καθεαυτή το 2015. Αυτή ανήκει στη νεότερη γενιά. –Ποιές είναι οι βασικές πηγές βαρυτικών κυμάτων; –Οι πηγές που έχουμε παρατηρήσει μέχρι τώρα είναι ζεύγη μαύρων τρυπών που περιστρέφονται η μία γύρω από την άλλη σε ένα σπιράλ μέχρι να συγκρουστούν και τελικά να συγχωνευτούν. Καθώς οι ανιχνευτές LIGO και VIRGO, πλησιάζουν τα όρια ευαισθησίας τους, μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, αναμένουμε να δούμε κύματα βαρύτητας από ζεύγη αστέρων νετρονίων που έχουν την ίδια μοίρα με τις μαύρες τρύπες καθώς περιστρέφονται ο ένας γύρω από τον άλλο μέχρι τη συγχώνευσή τους. Η συγχώνευση αυτή θεωρείται ως μια ισχυρή πηγή ελκάμψεων ακτίνων γάμμα που παρατηρούμε στο Σύμπαν. Πρόκειται για πολύ βίαια γεγονότα στο σύμπαν μας που μαρτυρούν τη σύγκρουση μαύρων τρυπών ή αστέρων νετρονίων. Σήμερα έχουμε έναν λεπτομερή χάρτη που δείχνει την κατανομή τους σε όλο τον Σύμπαν, η οποία μάλιστα μοιάζει εντυπωσιακά ισότροπη. Ωστόσο δεν κατανοούμε ακριβώς τον μηχανισμό που τις προκαλεί. Μέσω των βαρυτικών κυμάτων θα μπορέσουμε να μελετήσουμε τις «γεννήτριες» αυτών των εκλάμψεων. Επιπρόσθετα, βαρυτικά κύματα δημιουργούνται και από άλλα βίαια γεγονότα στο Σύμπαν μας. Σκεφτείτε για παράδειγμα πως μια μαύρη τρύπα μπορεί να καταστρέψει ολοκληρωτικά ένα αστέρι νετρονίων που περιστρέφεται γύρω της εκπέμποντας βαρυτικά κύματα. Τέλος, το LIGO και το VIRGO θα αναζητήσουν βαρυτικά κύματα από εκρήξεις υπερκαινοφανών αστέρων αλλά και από τις πρώτες στιγμές του Σύμπαντος μετά την Μεγάλη Έκρηξη –Τι μπορούμε να περιμένουμε για το εγγύς μέλλον; –Μέχρι τώρα έχουμε καταγράψει τρείς συγκρούσεις μαύρων τρυπών. Οι παρατηρήσεις μας έγιναν στη διάρκεια τεσσάρων μηνών τον περασμένο χειμώνα με τους δυο ανιχνευτές να λειτουργούν εξαιρετικά καλά για ένα διάστημα δυο μηνών. Επομένως, ουσιαστικά είχαμε περίπου δύο μήνες χρήσιμων δεδομένων, που σημαίνει πως καταγράψαμε μια σύγκρουση ανά μήνα. Όταν οι ανιχνευτές του LIGO φτάσουν στη μέγιστη ευαισθησία τους, γύρω στο 2019 ή το 2020, θα μπορούν να βλέπουν τρεις φορές περισσότερα γεγονότα στο σύμπαν, καλύπτοντας έναν όγκο 30 φορές μεγαλύτερο από τον σημερινό. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως θα μπορούν να καταγράφουν ένα τέτοιο γεγονός ανά ημέρα και όχι ανά μήνα. Υπάρχουν σχέδια για ένα πολύ πιο ευαίσθητο συμβολόμετρο που ονομάζεται τηλεσκόπιο Αϊνστάιν στην Ευρώπη ενώ σχεδιάζεται και μια τρίτη και τέταρτη γενιά ανιχνευτών LIGO, οι οποίες θα μπορούσαν να αυξήσουν περαιτέρω την ευαισθησία κατά τρείς ή τέσσερις τάξεις μεγέθους. Αυτό είναι ένα τεράστιο εύρος που εγκαινιάζει το πεδίο της βαρυτικής αστρονομίας. Αναμένουμε ότι το πεδίο θα εξελιχθεί εκπληκτικά γρήγορα, όπως εξελίχθηκαν η ραδιοαστρονομία το 1950-1980 και η αστρονομία ακτίνων Χ το 1960-1990. Τα βαρυτικά κύματα θα αποτελέσουν ένα σημαντικό εργαλείο για την αστρονομία τις επόμενες δεκαετίες ίσως και αιώνες. Το LISA, εστιάζοντας σε βαρυτικά κύματα με πολύ χαμηλότερες συχνότητες από αυτές που παρατηρεί το LIGΟ/VIRGO, θα μπορέσει να δει συγκρούσεις υπερμεγέθων μαύρων τρυπών και επίσης μικρές μαύρες τρύπες που συγχωνεύονται η μια με την άλλη. Kαθώς κάθε μαύρη τρύπα περιστρέφεται γύρω από τον τεράστιο σύντροφό της δημιουργείι πολύπλοκα βαρυτικά κύματα. Αυτά τα κύματα μεταφέρουν ένα λεπτομερή χάρτη της γεωμετρίας του χωροχρόνου γύρω από την υπερμεγέθη μαύρη τρύπα. Με το LISA, θα κατασκευάσουμε λεπτομερείς χάρτες των μαύρων τρυπών, παρόμοιους με τους χάρτες που έχουμε σήμερα για την επιφάνεια της γης, του φεγγαριού και του Άρη. Το LISA είναι το ιδανικό εργαλείο για την παρατήρηση των βαρυτικών κυμάτων που δημιουργήθηκαν όταν το σύμπαν ήταν ηλικίας περίπου 10^-12 δευτερολέπτων και για να μελετήσουμε την ψύξη του πυροδότησε την ηλεκτρασθενή μετάβαση φάσης που οδήγησε στην αποσύνδεση της ηλεκτρομαγνητικής δύναμης από την ασθενή πυρηνική. Είναι πιθανό ότι αυτή η μετάβαση φάσης ήταν πρώτης τάξης, πράγμα που σημαίνει ότι η ηλεκτρομαγνητική δύναμη γεννήθηκε σε φυσαλίδες, όπως τα σταγονίδια νερού που σχηματίζονται από υδρατμούς. Σύμφωνα με τη θεωρία, όταν σχηματίζονται φυσαλίδες με την ηλεκτρομαγνητική δύναμη στο εσωτερικό αλλά όχι το εξωτερικό, διαστέλονται με την ταχύτητα του φωτός και συγκρουόμενες μεταξύ τους παράγουν κύματα βαρύτητας. Αυτά τα κύματα μετατοπίζονται σε μεγαλύτερα μήκη κύματος καθώς το σύμπαν διαστέλεται και σήμερα πρέπει να βρίσκονται στη ζώνη ευαισθησίας του LISA. Είναι ένα ρεαλιστικό όνειρο ότι, θα μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε τη γέννηση της ηλεκτρομαγνητικής δύναμης, μιας από τις τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις στη φύση. –Πιστεύετε ότι η έρευνα στον τομέα των βαρυτικών κυμάτων θα μας βοηθήσει να απαντήσουμε και άλλες ανοιχτές ερωτήσεις, όπως για παράδειγμα την ύπαρξη σκοτεινής ύλης; –Πράγματι, η ύπαρξη της σκοτεινής ύλης προκύπτει από τη βαρυτική της επίδραση στους γαλαξίες. Η Lisa Randall, πρότεινε πως ενδεχομένως να υπάρχουν διαφορετικοί τύποι σκοτεινής ύλης, ορισμένοι εκ των οποίων αλληλεπιδρούν όχι μόνο βαρυτικά αλλά και μέσω της ισχυρής πυρηνικής δύναμης. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στη δημιουργία συμπαγών αντικειμένων, φτιαγμένων αποκλειστικά από σκοτεινή ύλη όπως ένα αστέρι σκοτεινής ύλης. Εάν υπάρχουν στο Σύμπαν μας, αντικείμενα σκοτεινής ύλης, θα εκπέμπουν βαρυτικά κύματα όπως ακριβώς και οι αστέρες νετρονίων στους οποίους αναφερθήκαμε. Ωστόσο, ένας αστρονόμο δεν θα μπορούσε να διαχωρίσει μια μαύρη τρύπα από σκοτεινή ύλη από μια άλλη που προέρχεται από συνηθισμένη ύλη. Δεν είναι τόσο σαφές σε αυτό το στάδιο πώς μπορούμε να αναζητήσουμε τα βαρυτικά κύματα ενός αντικειμένου σκοτεινής ύλης από αυτά που εκπέμπει ένα αστέρι φτιαγμένο από την ύλη που όλοι γνωρίζουμε. Είναι πολύ πιθανό πως μέσα στις επόμενες δυο ή τρεις δεκαετίες θα βρούμε τρόπους για να εξερευνήσουμε αυτή την ευκαιρία. Νομίζω, πως τα βαρυτικά κύματα είναι ένα ιδανικό εργαλείο για να εξερευνήσουμε τη γέννηση του Σύμπαντος. Είναι η μόνη μορφή ακτινοβολίας που διεισδύει μέσα από την ύλη τόσο αποτελεσματικά ώστε, αν έχουν παραχθεί στο Big Bang, ακόμη ταξιδεύουν, έχοντας διαπεράσει την εξαιρετικά πυκνή και θερμή ύλη του πρώιμου σύμπαντος. Από την άλλη, τα βαρυτικά κύματα θα έχουν ενισχυθεί από την εξαιρετικά ταχεία, πληθωριστική επέκταση του σύμπαντος στις πολύ πρώτες στιγμές του. Επομένως, εάν καταφέρουμε να παρατηρήσουμε αυτά τα αρχέγονα κύματα βαρύτητας, όπως συνήθως ονομάζονται, θα φέρουν πληροφορίες τόσο για όσα συνέβησαν κατά το Big Bang όσο και στην εποχή του πληθωρισμού. Η συμβατική θεωρία λέει πως ό,τι βγήκε από το Big Bang δεν ήταν τίποτε άλλο παρά διακυμάνσεις του κενού. Εάν συνέβη αυτό, τότε στη διάρκεια του πληθωρισμού η μορφή των βαρυτικών κυμάτων είναι τέτοια που θα πρέπει να μπορούμε να τα ανιχνεύσουμε στην πόλωση της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου και επίσης να τα παρατηρήσει ένας πιθανός διάδοχος του LISA, το λεγόμενο Παρατηρητήριο της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang Observatory). Εάν κάτι ισχυρότερο σε σχέση με τις διακυμάνσεις κενού προήλθε από τη Μεγάλη Έκρηξη, τότε θα παρατηρήσουμε και κάτι ισχυρότερο μετά την πληθωριστική φάση του σύμπαντος. –Δεδομένης της συμμετοχής σας στη δημιουργία της ταινίας Interstellar, ποια είναι η προσωπική ανταμοιβή που λαμβάνετε από την επικοινωνία της επιστήμης; –Νομίζω πως η μεγάλη ανταμοιβή – για κάθε επιστήμονα που ενδιαφέρεται για αυτά τα ζητήματα – είναι η χαρά της συνεργασίας με λαμπρά μυαλά και δημιουργικούς ανθρώπους από διαφορετικούς χώρους. Ήταν θαυμάσια η συνεργασία που είχα στη δημιουργία του Interstellar με τον Κρίστοφερ και τον Τζόναθαν Νόλαν, με την ομάδα οπτικών εφέ του Πωλ Φράνκλιν και νωρίτερα με τον Στήβεν Σπίλμπεργκ και την Λίντα Ομπστ. Η συζητήσεις σχετικά με την επιστήμη και τα ερωτήματα που προσπαθούμε να απαντήσουμε με την έρευνά μας ήταν μια μοναδική διαδικασία. Σήμερα έχω πολλές διαφορετικές συνεργασίες: εκ των οποίων μια αφορά και μια δεύτερη ταινία. Επιπλέον συνεργάζομαι για την ανάπτυξη ενός multimedia project που θα αφορά τις πηγές βαρυτικών κυμάτων με τους Χανς Ζίμερ και Πωλ Φράνκμαν, οι οποίοι δημιούργησαν τη μουσική και τα οπτικά εφέ για το Interstellar. Τέλος, δουλεύω μαζί με την καθηγήτρια τέχνης στο Πανεπιστήμιο Chapman, Lia Halloran για ένα βιβλίο με τους πίνακές της και την ποίησή μου για την στρεβλωμένη πλευρά του σύμπαντος. Μεγαλύτερη όμως ανταμοιβή ήταν το γεγονός πως μέσω του Interstellar καταφέραμε να αυξήσουμε το ενδιαφέρον για την επιστήμη ενός ευρύτερου κοινού και ειδικότερα νέων ανθρώπων. Μέσα από την ταινία, περάσαμε σε 100 εκατομμύρια ανθρώπους το μήνυμα για την ομορφιά και τη δύναμη της επιστήμης. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, εκτός από μια ταινία block-buster όπως το Interstellar, για έναν καθηγητή όπως εγώ να επικοινωνήσει με ένα τόσο μεγάλο κοινό. Και για εκείνους τους μη επιστήμονες που εμπνεύστηκαν από την επιστήμη του Interstellar, έγραψα ένα βιβλίο, την «Επιστήμη του Interstellar», για να τους διδάξω τις λεπτομέρειες της επιστήμης που είδαν να αναπαρίσταται με τόσο επιβλητικό τρόπο στην μεγάλη οθόνη. Η ενθουσιώδης ανταπόκριση των νέων στο βιβλίο μου ήταν υπέροχη. https://physicsgg.me/2017/10/09/%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%b2%ce%b5%ce%b2%ce%b1%ce%b9%cf%8e%ce%bd%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%cf%8a%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%ac%ce%b9%ce%bd/

Λαχανικά με την μέθοδο της ΝASA από το ... ΤΕΙ Θεσσαλίας. Παίρνετε χάπι για να ρυθμίσετε το σάκχαρό σας; Ίσως σε λίγο καιρό το χάπι σας να αντικατασταθεί από ένα λαχανικό της αρεσκείας το οποίο τρώγοντάς το, νωπό ή αποξηραμένο θα κατεβάζει το δείκτη σακχάρου σας. Το πρότζεκτ αυτό «τρέχουν» δύο Λαρισαίοι επιστήμονες του ΤΕΙ Θεσσαλίας. Ο Αναπληρωτής καθηγητής Γεωπονίας και χημικός μηχανικός με εξειδίκευση στα τρόφιμα Κωνσταντίνος Πετρωτός και η Διδάκτωρ Γεωπονίας Χρυσούλα Παπαϊωάννου με την αεροπονία (η οποία είναι μέθοδος της ΝΑSΑ για την καλλιέργεια φυτών σε συνθήκες διαστήματος), κατάφεραν να παράξουν λαχανικά κατά του σακχάρου. Η τεχνολογία που αναπτύχθηκε από την NASA – η αεροπονία και η υδροπονία- φαίνεται πως είναι η λύση για το μέλλον της αγροτικής παραγωγής. Σε αυτή την μέθοδο δεν υπάρχει πουθενά χώμα. Οι ρίζες που κρέμονται κυριολεκτικά στον αέρα ψεκάζονται µε ένα ανακυκλούµενο θρεπτικό διάλυμα, που στην ουσία είναι η τροφή του φυτού, χρησιμοποιώντας πραγματικά σταγόνες νερού. Έτσι το φυτό παίρνει την ελάχιστη τροφή και το νερό που έχει ανάγκη για να αναπτυχθεί κάνοντας παράλληλα μεγάλη οικονομία. «Όταν η ρίζα του φυτού είναι στον αέρα έχουμε πλεονεκτήματα. Η ρίζα θέλει οξυγόνο, το οποίο βρίσκει στον αέρα. Η αεροπονία λοιπόν έχει μεγαλύτερη παραγωγή από τη υδροπονία που τα φυτά είναι μέσα στο νερό. Το φυτό βρίσκει το καλύτερο περιβάλλον για να αναπτυχθεί. Προσπαθούμε να δούμε πόση τροφή και νερό χρειάζεται κάθε φυτό για να το ταΐσουμε επαρκώς», σημειώνει η κα Παπαϊωάννου. Η αεροπονική μέθοδος δίνει παραγωγή έως και τέσσερις φορές μεγαλύτερη από τις κλασσικές μεθόδους. Το καλοκαίρι καλλιέργησαν μαρούλια και την περίοδο αυτή στο θερμοκήπιο καλλιεργούνται λάχανα και κουνουπίδια. Η μέθοδος αυτή μπορεί να είναι χρήσιμη για το μέλλον της αγροτικής παραγωγής καθώς θα χρειάζονται ελάχιστοι φυσικοί πόροι για την καλλιέργεια προϊόντων αλλά και ελάχιστη λίπανση. Το βανάδιο ή αλλιώς vanadium είναι ένα ιχνοστοιχείο το οποίο μειώνει τα επίπεδα γλυκόζης και βελτιώνει την ευαισθησία στην ινσουλίνη. Έτσι πολλά φάρμακα που σήμερα παίρνουν διαβητικοί για να κατεβάσουν το σάκχαρό τους περιέχουν στη χημική σύνθεσή τους βανάδιο. Ο Αναπληρωτής καθηγητής Γεωπονίας και χημικός μηχανικός με εξειδίκευση στα τρόφιμα κ. Κωνσταντίνος Πετρωτός που συνεργάζεται με την κα Χρυσούλα Παπαϊωάννου εφαρμόζει μια πρωτοποριακή μέθοδο «ταΐζοντας» φυτά αεροπονικής καλλιέργειας με ανόργανο βανάδιο. Έτσι μπορούν να παραγάγουν μαρούλι, λάχανα ή κουνουπίδι που θα περιέχουν το πολύτιμο συστατικό το οποίο μπορεί να κατεβάσει το σάκχαρο σε όσους τα καταναλώνουν. «Χρησιμοποιούμε τον μεταβολισμό του φυτού, την δυνατότητα δηλαδή να μετατρέπει ανόργανα υλικά σε οργανικά καθώς τρέφεται. Έτσι λιπαίνουμε το φυτό με ανόργανο βανάδιο, με σκοπό να μετατραπεί μέσω του μεταβολισμού του φυτού, σε οργανικό το οποίο αφού παραγάγει το λαχανικό είναι ένα εξαιρετικό φάρμακο για την ρύθμιση του σακχαρώδους διαβήτη», περιγράφει ο κ. Πετρωτός. Τρώγοντας μια σαλάτα με λαχανικά που έχουν παραχθεί με αυτή την μέθοδο θα μπορείτε να ελέγξετε τις τιμές του σακχάρου χωρίς να παίρνετε χάπι. Μάλιστα σύμφωνα με το κ. Πετρωτό αν το λαχανικό αυτό το καταναλωθεί αποξηραμένο τότε θα είναι ακόμη πιο αποτελεσματικό. Όμως η έρευνα των δύο επιστημόνων συνεχίζεται για να μπορέσουν να αποκομίσουν μεγαλύτερα οφέλη. «Ψάχνουμε ποιες ομάδες φυτών μπορούν να έχουν καλύτερη απορρόφηση μετάλλων. Άρα να είναι ακόμη πιο αποτελεσματικά» τονίζει ο κ. Πετρωτός. Η ομάδα ψάχνει και ποια φυτά θα μπορέσουν να αποτελέσουν φυσικά φάρμακα για συστατικά που λείπουν από τον άνθρωπο. Έτσι ερευνούν ποια κατηγορία φυτών θα μπορέσουν να ταΐσουν με ασβέστιο, ώστε να φτιάξουν ένα λαχανικό που θα δίνει την δυνατότητα σε όποιον το καταναλώνει να του ανεβάσει τα επίπεδα ασβεστίου στον οργανισμό του. Μάλιστα οι δύο επιστήμονες θέλουν να εφαρμόσουν αυτή την μέθοδο και για τα ζώα τα οποία έχουν ανάγκη από λήψη ψευδαργύρου. Έτσι με αυτόν το τρόπο θα μπορούσε να παραχθεί κάποιο λαχανικό που να περιέχει το εν λόγω συστατικό βοηθώντας την ζωική παραγωγή. http://www.pronews.gr/epistimes/637497_lahanika-me-tin-methodo-tis-nasa-apo-tei-thessalias-foto

Ξεκινά ο 2ος μαθητικός πανευρωπαϊκός διαγωνισμός Αstro Pi Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (European Space Agency-ESA) καλεί ομάδες μαθητών έως 19 χρονών από όλη την Ευρώπη να συμμετάσχουν στον δεύτερο ευρωπαϊκό διαγωνισμό Astro Pi 2017-18 και να έχουν έτσι την ευκαιρία να δουν τα πειράματά τους να εκτελούνται στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS). Astro Pi είναι το όνομα ενός μικρού υπολογιστή, ο οποίος αναπτύχθηκε από το Ίδρυμα Raspberry Pi, σε συνεργασία με τον Οργανισμό Διαστήματος της Βρετανίας και την ESA. Οι μαθητές πρέπει να δημιουργήσουν μια ομάδα από δύο έως έξι άτομα και -με τη βοήθεια των καθηγητών τους- να εργασθούν από κοινού σαν επιστήμονες του διαστήματος για να σχεδιάσουν ένα δικό τους πείραμα. Υπάρχουν δύο θέματα για τις ομάδες Mission Space Lab προκειμένου να επιλέξουν: «Η ζωή στο διάστημα»: Θα χρησιμοποιήσουν το Astro Pi Vis («Ed») στην ηλεκτρονική μονάδα Columbus. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν όλους τους αισθητήρες, αλλά όχι να εγγράψουν εικόνες ή βίντεο. «Η ζωή στη Γη»: Θα χρησιμοποιήσουν το Astro Pi IR («Izzy»), το οποίο θα στραφεί προς τη Γη μέσα από ένα παράθυρο. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν όλους τους αισθητήρες και την κάμερα. Ο κώδικας που θα αναπτύξουν, θα μεταφορτωθεί στον ISS και θα εκτελείται για τρεις ώρες (δύο τροχιές). Όλα τα δεδομένα που καταγράφει ο κώδικας στο διάστημα, θα ληφθούν και θα επιστραφούν στις ομάδες για ανάλυση. Στη συνέχεια, θα υποβάλουν μια σύντομη έκθεση σχετικά με τα ευρήματά τους. Η αποστολή του Mission Space Lab είναι ανοιχτή έως τις 29 Οκτωβρίου 2017 και όσες ομάδες θα γίνουν δεκτές, θα συνεχίσουν τα έργα τους στο 2018. Στον περσινό πρώτο διαγωνισμό Astro Pi, ανάμεσα στις 45 νικήτριες ομάδες που επιλέχθηκαν να συμμετέχουν στην τελευταία τρίτη φάση, υπήρχαν πέντε ομάδες από ελληνικά σχολεία, ενώ τέσσερις ακόμη ελληνικές ομάδες ήσαν ανάμεσα σε αυτές που διακρίθηκαν κατά τη δεύτερη φάση. Στον πρώτο διαγωνισμό συμμετείχαν 184 ομάδες από 15 ευρωπαϊκές χώρες, με περισσότερους από 1.800 μαθητές, οι οποίοι σχεδίασαν πειράματα για τον ISS. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500166412 Ποιες θα είναι οι μελλοντικές διαστημικές αποστολές. Μετά την πρόσφατη «αυτοκτονία» του Cassini στον Κρόνο, τι έπεται; Η αμερικανική διαστημική υπηρεσία (NASA), η ευρωπαϊκή (ESA), η ιαπωνική (JAXA) και άλλες, έχουν ουκ ολίγα σχέδια για αποστολές στο διάστημα τα επόμενα χρόνια. Ακολουθεί μια σύντομη περιγραφή -με χρονολογική σειρά- των σημαντικότερων από αυτές τις νέες μελλοντικές αποστολές και όσες βρίσκονται ήδη καθ’ οδόν και θα φθάσουν τα επόμενα χρόνια στο στόχο τους, άλλες πιο κοντά στη Γη και άλλες στις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος. Σίγουρα δεν θα πλήξουμε! Διαγωνισμός Google Lunar X – Σελήνη: Έως το τέλος Μαρτίου 2018 μια διαστημική ομάδα πρέπει να έχει προσεληνώσει ένα ρομπότ στο φεγγάρι, το οποίο θα κινηθεί για τουλάχιστον 500 μέτρα και θα στείλει πίσω στη Γη φωτογραφίες και βίντεο υψηλής ανάλυσης. Έχουν απομείνει πέντε ανταγωνιστές (από ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ινδία, Ισραήλ και μια διεθνής ομάδα) και ο νικητής θα πάρει 30 εκατ. δολάρια. (διαβάστε: Αποστολή διαστημικών ρομπότ στη Σελήνη) https://physicsgg.me/2012/04/08/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CF%81%CE%BF%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%84-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%AE/ InSight – Άρης: Η στατική διαστημοσυσκευή InSight (Interior Exploration using Seismic Investigations Geodesy and Heat Transport) της NASA θα εκτοξευθεί τον Μάιο του 2018 και θα φθάσει στον ‘Αρη το Νοέμβριο του ίδιου έτους. Θα μελετήσει με τα επιστημονικά όργανά της σε βάθος τους αρειανούς σεισμούς, τη γεωλογία και το υπέδαφος του πλανήτη επί ένα αρειανό έτος (687 γήινες μέρες), μένοντας στο ίδιο σημείο, καθώς δεν είναι ρόβερ. (διαβάστε επίσης: H NASA ετοιμάζει ταξίδι στο κέντρο του Άρη) https://physicsgg.me/2012/08/21/h-nasa-%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AC%CF%81%CE%B7/ Parker Solar Probe – Ήλιος: Το σκάφος Parker Solar Probe της NASA θα εκτοξευθεί τον Ιούλιο του 2018 και θα φθάσει κοντύτερα στον Ήλιο από κάθε άλλο έως τώρα. Θα κάνει 24 κοντινές προσεγγίσεις στο άστρο μας, φθάνοντας σε απόσταση έως 6,2 εκατ. χλμ. το Δεκέμβριο 2024, για να το φωτογραφήσει και να το μελετήσει (στέμμα, ηλεκτρικό και μαγνητικό πεδίο, ηλιακός άνεμος σωματιδίων, ηλιακή δομή κ.α.). BepiColombo – Ερμής: Η ομώνυμη αποστολή της ESA και της JAXA θα εκτοξευθεί τον Οκτώβριο 2018, μεταφέροντας στον πλανήτη Ερμή, τον κοντινότερο στον Ήλιο, δύο διαστημοσυσκευές: το ευρωπαϊκό Mercury Planet Orbiter και το ιαπωνικό mercury Magnetospheric Oribter. Μετά από επταετές ταξίδι με το μητρικό σκάφος Mercury Transfer Module (MTM), θα τεθούν το 2025 σε τροχιά γύρω του για να τον μελετήσουν (γεωλογία, εσωτερική δομή, σύνθεση, μαγνητικό πεδίο).(Διαβάστε επίσης: Η αποστολή BepiColombo που θα εξερευνήσει τον Ερμή) https://physicsgg.me/2012/11/12/%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-bepicolombo-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B5%CF%81/ OSIRIS-REx – Αστεροειδής Μπενού: Το καλοκαίρι του 2018, το σκάφος OSIRIS-Rex της NASA, που είχε εκτοξευθεί το 2016, θα φθάσει στον αστεροειδή Μπενού, στον οποίο θα μείνει δύο χρόνια μελετώντας τον, προτού πάρει ένα δείγμα από αυτόν το 2020 και το φέρει πίσω στη Γη το 2023. Αν όλα πάνε καλά, θα είναι η πρώτη αμερικανική αποστολή συλλογής δείγματος από αστεροειδή. Ο Μπενούν εκτιμάται ότι έχει μία πιθανότητα στις 2.500 να πέσει στον πλανήτη μας στο τέλος του 22ου αιώνα. (Διαβάστε επίσης: Η εκτόξευση του κυνηγού αστεροειδών Osiris-REx) https://physicsgg.me/2016/09/09/%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF-%CE%B7-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%8C%CE%BE%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%8D-%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF/ Hayabusa 2 – Αστεροειδής Ριούγκου: Εντός του 2018 θα φθάσει στον στόχο της, τον αστεροειδή Ριούγκου, το ιαπωνικό σκάφος Hayabusa 2, που είχε εκτοξευθεί το 2014. Είχε προηγηθεί η αποστολή Hayabusa 1, που είχε φέρει στη Γη το 2010 τα πρώτα δείγματα αστεροειδούς. Αυτή τη φορά οι Ιάπωνες θα στείλουν πάνω στον αστεροειδή μια μικρή στατική διαστημοσυσκευή και τρία μίνι-ρόβερ για να τον μελετήσουν λεπτομερώς επί τουλάχιστον ένα έτος, προτού επιστρέψουν τα δείγματα στη Γη το 2020. (Διαβάστε επίσης: To κανόνι του διαστημικού σκάφους Hayabusa 2) https://physicsgg.me/2013/10/24/to-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CE%BA%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85%CF%82-hayabusa-2/ CHEOPS: Το δορυφορικό τηλεσκόπιο CHEOPS (Characterizing Exoplanet Satellite) της ESA θα εκτοξευθεί το 2018 και θα τεθεί σε τροχιά γύρω από τη Γη με στόχο την αναζήτηση εξωπλανητών. (Διαβάστε επίσης: Cheops, ένας δορυφόρος της ESA που θα μελετήσει μακρινούς πλανήτες) https://physicsgg.me/2012/10/24/cheops-%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-esa-%CE%B8%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%BA/ New Horizons – Σώμα MU69: Το σκάφος New Horizons της NASA, αφού επισκέφθηκε τον Πλούτωνα το 2015, αναμένεται να φθάσει την Πρωτοχρονιά του 2019 στο ακόμη πιο μακρινό σώμα MU69 της Ζώνης Κάιπερ για να το μελετήσει από απόσταση μόνο 3.500 χλμ. (Διαβάστε επίσης: «Νέοι Ορίζοντες» μετά τον Πλούτωνα) https://physicsgg.me/2015/07/19/%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B1/ James Webb: Το μεγαλύτερο έως τώρα διαστημικό τηλεσκόπιο, το κόστους σχεδόν 9 δισ. δολαρίων James Webb της NASA και της ESA, θα είναι ο διάδοχος του ιστορικού Hubble, επταπλάσιο σε μέγεθος από τον προκάτοχό του. Μετά από πολλές καθυστερήσεις, αναμένεται να εκτοξευθεί την άνοιξη του 2019. (Διαβάστε επίσης: James Webb, το χρυσό μάτι μας στο Σύμπαν!) https://physicsgg.me/2016/11/21/james-webb-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C-%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD/ ExoMars – Άρης: To ρόβερ Exomars της ESA θα εκτοξευθεί την άνοιξη του 2020 και αναμένεται να φθάσει στον ‘Αρη το 2021, κάνοντας παρέα στο επίσης ευρωπαϊκό Trace Gas Orbiter (TGO), το πρώτο σκέλος της ευρω-ρωσικής απστολής ExoMars, που είχε εκτοξευθεί το 2016 και έχει ήδη τεθεί σε τροχιά γύρω από τον «κόκκινο» πλανήτη. Το ρόβερ θα αναζητήσει ίχνη ζωής και με το μικρό γεωτρύπανό του θα συλλέξει δείγματα. (Διαβάστε επίσης: ExoMars 2016 (μέρος πρώτο): η εκτόξευση και το ταξίδι προς τον Άρη) https://physicsgg.me/2016/03/14/exomars-2016-%CE%B7-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%8C%CE%BE%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC/ Mars 2020 – Άρης: Το ρόβερ Mars 2020 της NASA θα εκτοξευθεί το καλοκαίρι του 2020 πάνω σε ένα πύραυλο «Άτλας V» για να φθάσει στον Άρη το 2021, όπου στη συνέχεια -μαζί με τα ήδη υπάρχοντα αμεριανικά ρόβερ Curiosity και Opportunity- θα τριγυρνά επί δύο έτη, προετοιμάζοντας με τις έρευνές του την μελλοντική αποστολή αστροναυτών. Θα αναζητήσει κι αυτό ίχνη μικροβιακής ζωής, συλλέγοντας δείγματα με το τρυπάνι του (τρυπώντας βαθύτερα από ό,τι το ρόβερ Curiosity) και αναλύοντάς τα επί τόπου. Τα δείγματα αυτά μπορεί να επιστραφούν για μελέτη στη Γη, αλλά με μια μελλοντική αποστολή, κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ έως τώρα. (Διαβάστε επίσης: Mars 2020, o διάδοχος του Curiosity) https://physicsgg.me/2014/08/01/mars-2020-o-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%87%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-curiosity/ Lucy – Αστεροειδείς Δία: Η αποστολή Lucy της NASA θα εκτοξευθεί το 2021 για να μελετήσει μεταξύ 2027-2033 έξι από τους λεγόμενους «Τρωικούς» αστεροειδείς, που έχουν εγκλωβιστεί στο πανίσχυρο βαρυτικό πεδίο του Δία. JUICE – Δίας: Η πρώτη αποστολή της ESA «Jupiter Icy Moons Explorer» (JUICE) στο Δία και στους δορυφόρους του Ευρώπη, Καλλιστώ και Γανυμήδη, θα έχει κόστος 1,5 δισ. ευρώ, θα εκτοξευθεί με πύραυλο «Αριάν 5» το 2022 και θα φθάσει στον προορισμό της το 2029. Μεταξύ άλλων, θα μελετήσει την πιθανότητα ζωής στα τρία φεγγάρια του Δία. Ο Γανυμήδης είναι το μεγαλύτερο φεγγάρι του ηλιακού μας συστήματος και η Καλλιστώ αυτό με τους περισσότερους κρατήρες, ενώ η Ευρώπη ίσως το πιο φιλόξενο σώμα για ζωή πέραν της Γης. Στο τέλος της αποστολής του το JUICE θα τεθεί σε τροχιά γύρω από τον Γανυμήδη και θα γίνει έτσι η πρώτη διαστημοσυσκευή γύρω από ένα δορυφόρο. Europa Clipper – Ευρώπη: Το κόστους 2 δισ. δολαρίων κινούμενο με ηλιακή ενέργεια σκάφος Europa Clipper (εξ ου και το όνομά του που παραπέμπει σε ιστιοφόρο) θα εκτοξευθεί το 2022 από τον τεράστιο νέο πύραυλο SLS της NASA και θα τεθεί σε τροχιά γύρω από το Δία το 2025. Θα κάνει 40 έως 45 κοντινές προσεγγίσεις στο δορυφόρο Ευρώπη, προκειμένου να μάθει περισσότερα για τον υπόγειο ωκεανό νερού που διαθέτει και τις πιθανότητες να φιλοξενεί ζωή. Πρόσφατα τo Κογκρέσο των ΗΠΑ ζήτησε να προστεθεί στην αποστολή και μια διαστημοσυσκευή που θα προσεδαφισθεί στην Ευρώπη, κάτι που βρίσκεται υπό μελέτη από τη NASA. (Διαβάστε επίσης: Europa Clipper, αναζήτηση ζωής στην Ευρώπη) https://physicsgg.me/2015/02/04/europa-clipper-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7/ Psyche – Αστεροειδής Ψυχή: Η αποστολή Psyche της NASA θα εκτοξευθεί το 2022 με προορισμό τον μοναδικό γνωστό μεταλλικό αστεροειδή του ηλιακού μας συστήματος, την τεράστια «Ψυχή» μεταξύ Άρη-Δία, προκειμένου να την μελετήσει από κοντά. (Διαβάστε επίσης: Διαστημικό σκάφος προσεγγίζει την Ψυχή) https://physicsgg.me/2016/11/11/%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CE%BA%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%AF%CE%B6%CE%B5/ New Frontiers: Το 2025 θα εκτοξευθεί η νέα ομώνυμη αποστολή της NASA, κόστους έως 850 εκατ. δολ, η οποία θα επιλεγεί το 2019. Έχουν κατατεθεί 12 προτάσεις και οι πέντε (SPRITE, Oceanus, Titan Dragonfly, Enceladus Life Finder και Enceladus Life Signatures and Habitability) αφορούν τον Κρόνο και τους δορυφόρους του Τιτάνα και Εγκέλαδο, ως συνέχεια της αποστολής Cassini. PLATO: Το διαστημικό τηλεσκόπιο «Planetary Transits and Oscillations» (PLATO) της ESA θα εκτοξευθεί το 2026 προς αναζήτηση εξωπλανητών φιλόξενων για ζωή. (Διαβάστε επίσης: «Πλάτων», ο ευρωπαϊκός κυνηγός εξωπλανητών) https://physicsgg.me/2014/02/20/%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BF-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CF%89%CF%80%CE%BB%CE%B1/ Στη δεκαετία του 2040 αναμένεται αποστολή της NASA στον Ουρανό ή στον Ποσειδώνα ή και στους δύο. Σε εξέλιξη εξάλλου βρίσκεται η κόστους 1,1 δισ. δολαρίων αποστολή του σκάφους Juno της NASA, το οποίο εκτοξεύθηκε το 2011 και από το καλοκαίρι του 2016 έχει εισέλθει σε τροχιά γύρω από τον Δία, όπου θα παραμείνει τουλάχιστον έως το 2018, κάνοντας διαδοχικές κοντινές προσεγγίσεις και μελετώντας τον. http://physicsgg.me/2017/10/08/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b5%cf%82-%ce%b8%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc/

O Elon Musk αποκαλύπτει τα σχέδιά του για τον εποικισμό του Άρη. Ο Elon Musk, με “όχημα” τους πυραύλους της SpaceX φιλοδοξεί να δημιουργήσει μία μικρή πόλη στον Άρη μέχρι το 2024. Το πλάνο του Elon Musk περιλαμβάνει την αποστολή δύο τουλάχιστον πυραύλων με φορτίο το 2022, ενώ μέχρι εκείνη την εποχή θα έχει καθοριστεί το εάν υπάρχουν επαρκή αποθέματα νερού στον Άρη, για να υποστηριχθεί η λειτουργία μίας αποικίας εκεί. Ο στόλος των πυραύλων της SpaceX θα χρησιμοποιηθεί για αυτό το σκοπό, ενώ το πλάνο περιλαμβάνει την έναρξη των επανδρωμένων αποστολών το 2024. Η SpaceX θα χρησιμοποιήσει το Interplanetary Transport System, το οποίο είναι ένα πολύ μεγάλων διαστάσεων πυραυλικό σύστημα που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολλές φορές, μειώνοντας με αυτόν τον τρόπο, το κόστος της μεταφοράς όλων των υλικών προς τον Άρη. Το ITS θα έχει 31 κινητήρες συνολικά, έχοντας την ικανότητα της μεταφοράς 450 μετρικών τόνων φορτίου στο διάστημα. Οι πρώτοι έποικοι θα είναι επιφορτισμένοι με το έργο της προετοιμασίας των υποδομών της βάσης για το δεύτερο κύμα των εποίκων που θα ακολουθήσει την ίδια χρονιά. Το σχέδιο του Elon Musk χαρακτηρίζεται ως πολύ φιλόδοξο από τους ειδικούς, ειδικά ως προς το χρόνο υλοποίησης, αλλά η SpaceX θεωρεί ότι θα τα καταφέρει να φέρει εις πέρας το σχέδιό της. http://www.pestaola.gr/o-elon-musk-apokalyptei-ta-sxedia-toy-gia-ton-epoikismo-toy-arh/

Η επιστήμη είναι σέξι, η επιστήμη είναι ποίηση. Τ​​ην περασμένη Τρίτη, ο κύριος Γκρι στήθηκε μπροστά στον υπολογιστή για να παρακολουθήσει ζωντανά την ανακοίνωση τη Σουηδικής Ακαδημίας σχετικά με το φετινό Νομπέλ Φυσικής. Οταν άκουσε ότι το βραβείο πήγε στην τριάδα των Ράινερ Βάις, Κιπ Θορν και Μπάρι Μπάρις, οι οποίοι εντόπισαν τα βαρυτικά κύματα που είχε προβλέψει θεωρητικά εκατό χρόνια πριν ο Αϊνστάιν, ο κύριος Γκρι χαμογέλασε. «Για δες», είπε, «οι άνθρωποι αυτοί, συν τον Σκωτσέζο Ρον Ντρέβερ, ο οποίος δεν πρόλαβε να χαρεί διότι πέθανε, συν μια ομάδα περίπου χιλίων συνεργατών, έπιασαν έπειτα από προσπάθειες σαράντα χρόνων την κοσμική ηχώ από μια κολοσσιαία σύγκρουση δύο μαύρων τρυπών που συνέβη εκατομμύρια χρόνια πριν. Ο χώρος καθεαυτόν, το Διάστημα, αυτό που νομίζουμε κενό, απέδειξε ακόμη μία φορά ότι πάλλεται, καμπυλώνεται, τεντώνεται και ζαρώνει – και μαζί με τον χώρο και ο χρόνος. Ιδού μία ακόμη απόδειξη ότι ο κόσμος –The Cosmos– είναι τόσο διαφορετικός από αυτό που υπαγορεύει η καθημερινή, τετριμμένη εμπειρία μας. Εσύ είχες μιλήσει μια φορά στο τηλέφωνο με έναν από τους φετινούς νομπελίστες, τον Κιπ Θορν. Σου είχε πει διάφορα ωραία, αλλά θυμάσαι τι είχα ξεχωρίσει;». «Η επιστήμη είναι σέξι», μου είχε πει ο Θορν και αυτό είχε ξεχωρίσει ο κύριος Γκρι. Στα δικά μου αυτιά, «σέξι» σημαίνει ότι η επιστήμη, και άρα η φύση, είναι ερεθιστική, διεγερτική διότι τη διακρίνει μια ποίηση. Είναι, ίσως, η ποίηση της συμπαντικής σύνδεσης με τα πράγματα: αυτά που βλέπουμε μα και αυτά που δεν βλέπουμε, αυτά που έχουν χαθεί για πάντα και όλα όσα έρθουν στο μέλλον. Το 1594, ο Αγγλος σερ Τζον Ντέιβις, σύγχρονος του Σαίξπηρ, έγραψε ένα ποίημα που ονομάτισε «Ορχήστρα». Ο Ντέιβις, παρότι δεν ήταν επιστήμονας, είχε επηρεαστεί βαθιά από τις νέες θεωρίες του Κοπέρνικου. Η Γη είχε πάψει να βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου, δραματική υπαρξιακή ανατροπή για την εποχή. Δυσκολεύτηκε πολύ να το χωνέψει αυτό ο Ντέιβις και στην «Ορχήστρα» του παρέμεινε πιστός στο πτολεμαϊκό σύστημα – με μία διαφορά: διαβάζοντας τον Κοπέρνικο, αντιλήφθηκε ο Αγγλος ποιητής ότι τα ουράνια σώματα δεν κάνουν άλλο από το να χορεύουν ρυθμικά στη διακριτική μουσική μιας αόρατης κοσμικής ορχήστρας. Ενα τέτοιο αδιόρατο, ανεπαίσθητο λίκνισμα δύο μαύρων τρυπών, των πλέον αινιγματικών ουράνιων αντικειμένων, κάπου μακριά, αδιανόητα μακριά, όχι μόνο στον χώρο μα και στον χρόνο, συνέλαβαν σε μορφή κυματισμού οι επιστήμονες που πήραν φέτος το Νομπέλ Φυσικής. Το πιο απίστευτο είναι ότι μια μαύρη τρύπα δεν είναι καν «αντικείμενο». Οπως λέει ο Θορν, «οι μαύρες τρύπες δεν αποτελούνται από ύλη αλλά από στρεβλωμένο χωροχρόνο». Η φράση αυτή θα μπορούσε να είναι στίχος του Ελιοτ, σε μουσική Γκιόργκι Λίγκετι ή Γιάννη Χρήστου. Ολη αυτή η ανθρώπινη περιπέτεια συμπυκνώνεται όμως σε έναν άλλο στίχο, που γράφηκε το 1855 από τον Ρόμπερτ Μπράουνινγκ: «Ω, μα ο άνθρωπος θα έπρεπε να φτάνει πέρα απ’ όσα μπορεί να αδράξει/ Ή ποιο τότε το νόημα των ουρανών;» (Ah, but a man’s reach should exceed his grasp,/ Or what’s a heaven for? ). http://www.kathimerini.gr/929560/article/politismos/vivlio/h-episthmh-einai-se3i-h-episthmh-einai-poihsh

O Asteroid Touring Nanosat Fleet βάζει πλώρη για τη μελέτη αστεροειδών. Το όνομα Asteroid Touring Nanosat Fleet αναφέρεται σε έναν μικρό στόλο 50 μικρών διαστημοπλοίων που θα επισκεφθεί 300 διαφορετικούς αστεροειδείς. Πίσω από το σχέδιο για το Asteroid Touring Nanosat Fleet βρίσκεται μία ομάδα Ευρωπαίων επιστημόνων, η οποία θέλει με αυτό τον τρόπο να μελετήσει μια σειρά από αστεροειδείς και έπειτα να καταφέρει να δώσει εντολή στα μικρά διαστημόπλοια να επιστρέψουν στη Γη με όλα τα πολύτιμα δεδομένα που θα έχουν συλλέξει από το ταξίδι τους στο Διάστημα. Σε εμφανή διαφοροποίηση από τις άλλες αποστολές που έχουν ως σκοπό τους την μελέτη ενός αστεροειδή, το Asteroid Touring Nanosat Fleet φιλοδοξεί να έρθει σε επαφή με 300 αστεροειδείς συλλέγοντας έτσι ένα σημαντικά μεγαλύτερο δείγμα στοιχείων για την ασφαλέστερη εξαγωγή συμπερασμάτων για αυτά τα ουράνια σώματα. Το κάθε διαστημόπλοιο του Asteroid Touring Nanosat Fleet θα ζυγίζει 5 κιλά και θα λάβει μέρος σε ένα ταξίδι 3.2 ετών στη ζώνη των αστεροειδών που βρίσκεται μετά τον Άρη. Κάθε σκάφος θα εκτελέσει μία περιστροφή γύρω από έξι αστεροειδείς σε απόσταση 1000 χιλιομέτρων περίπου, χρησιμοποιώντας ένα τηλεσκόπιο 4 εκατοστών για να τραβήξει εικόνες ακρίβειας 100 μέτρων από την επιφάνειά του. Ένα ειδικό φασματόμετρο θα αναλύσει τη χημική σύσταση του εδάφους για να μπορούν οι επιστήμονες να μάθουν το βασικό υλικό που συναντά κανείς σε έναν αστεροειδή. http://www.pestaola.gr/o-asteroid-touring-nanosat-fleet-bazei-plwrh-gia-th-meleth-asteroeidwn/

Mελετώντας τα θραύσματα του κορυφαίου (top) κουάρκ. Οι ερευνητές του ανιχνευτή ATLAS στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) αναφέρουν μια νέα μέτρηση του ρυθμού παραγωγής ζευγών κορυφαίων κουάρκ και έναν νέο ακριβέστερο προσδιορισμό της μάζας του κορυφαίου κουάρκ Στις συγκρούσεις πρωτονίων με πρωτόνια που πραγματοποιούνται στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων τα κορυφαία κουάρκ παράγονται κυρίως ανά ζεύγη, ενός κορυφαίου κουάρκ και του αντίστοιχου κορυφαίου αντικουάρκ. Για να μετρηθεί ο ρυθμός παραγωγής των κορυφαίων ζευγών κουάρκ, οι ερευνητές του ανιχνευτή ATLAS έψαξαν τα γεγονότα όπου παράγονταν ένα ηλεκτρόνιο, ένα μιόνιο και ένας ή δύο πίδακες (jets) σωματιδίων που πιθανόν να προέρχονταν από χαμηλά (bottom) κουάρκ. Συγκρίνοντας τον αριθμό των γεγονότων που περιέχουν έναν πίδακα χαμηλού-κουάρκ, με τα γεγονότα που οδηγούν σε δυο πίδακες χαμηλού-κουάρκ, οι φυσικοί του ATLAS ήταν σε θέση να προσδιορίσουν και τον συνολικό ρυθμό παραγωγής και την απόδοση της ταυτοποίησης των πιδάκων χαμηλών κουάρκ. Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε για να διερευνηθεί η κινηματική των ηλεκτρονίων και των μιονίων που προέρχονται από τις διασπάσεις των κορυφαίων κουάρκ. Το αποτέλεσμα φτάνει σε ένα πρωτοφανές επίπεδο ακρίβειας, με την συνολική αβεβαιότητα να κυμαίνεται από 1% έως 15%, παρέχοντας νέες ιδέες για τη δυναμική της παραγωγής των κορυφαίων κουάρκ και βελτιώνοντας τις γνώσεις μας όσον αφορά την κατανομή των γλοιονίων μέσα στο πρωτόνιο. Το αποτέλεσμα επίσης επέτρεψε στους φυσικούς του ATLAS να κάνουν έναν νέο ακριβέστερο προσδιορισμό της μάζας του κορυφαίου κουάρκ. Η μάζα του κορυφαίου κουάρκ είναι μια θεμελιώδης παράμετρος του Καθιερωμένου Προτύπου των στοιχειωδών σωματιδίων, το οποίο προβλέπει ακριβώς τη σχέση μεταξύ των μαζών του κορυφαίου κουάρκ, και των μποζονίων W και Higgs. Οποιεσδήποτε πειραματικές αποκλίσεις από αυτές τις σχέσεις θα μπορούσαν να υποδηλώνουν νέα σωματίδια ή νέα φαινόμενα. Ένα από τα πλεονεκτήματα αυτής της μέτρησης οφείλεται στον συνδυασμό όλων των κινηματικών κατανομών, που δίνουν μια τιμή mt = 173,2 ± 1,6 GeV. Η μέτρηση της μάζας του κορυφαίου κουάρκ είναι εξαιρετικά δύσκολη. Το κορυφαίο κουάρκ δεν μπορεί να παρατηρηθεί άμεσα και ταυτοποιείται έμμεσα μέσω των σωματιδίων που παράγονται από την διάσπασή του. Επιπλέον, οι μετρήσεις της μάζας του κορυφαίου κουάρκ επηρεάζονται πάντοτε από μια μη εξαλείψιμη θεωρητική ασάφεια, καθώς τα κορυφαία κουάρκ είναι σωματίδια που υπόκεινται στην ισχυρή αλληλεπίδραση και δεν μπορούν να διασπαστούν απομονωμένα χωρίς να αλληλεπιδρούν με άλλα κουάρκ και γλοιόνια που παράγονται. Η χρήση της κινηματικής των ηλεκτρονίων και μιονίων έχει βοηθήσει στη μείωση αυτών των ασαφειών και η νέα μέτρηση της μάζας του κορυφαίου κουάρκ από τους φυσικούς του ATLAS έχει μικρότερη θεωρητική αβεβαιότητα από άλλες μετρήσεις που εξετάζουν πίδακες από άλλα κουάρκ. Είναι γεγονός πως η νέα αυτή μέτρηση αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς την κατανόηση του κορυφαίου κουάρκ. http://physicsgg.me/2017/10/06/m%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%84%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b1-%ce%b8%cf%81%ce%b1%cf%8d%cf%83%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%bf%cf%81%cf%85%cf%86%ce%b1%ce%af%ce%bf%cf%85-t/

“Soyuz-2.1α” με TGK"Progress MS-07" Στις 6 Οκτωβρίου 2017 η μονάδα κεφαλής για τη μεταφορά του οχήματος φορτίου (THC) «Progress MS-07" παραδόθηκε από εργασίες στην περιοχή 254 στο συγκρότημα και κτίριο δοκιμής τοποθεσία 31 στο κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ για τη γενική συναρμολόγηση με τον πύραυλο φορέα«Soyuz -2.1a. " Οι εργασίες προγραμματίζονται για τις 9 Οκτωβρίου 2017. https://www.roscosmos.ru/print/24187/

Ο μεγαλύτερος serial killer στη Γη ήταν... ρωσικά ηφαίστεια. Οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στη διάρκεια της ύπαρξης της ζωής στη Γη έχουν υπάρξει πέντε μεγάλες μαζικές εξαφανίσεις ειδών. Η μεγαλύτερη συνέβη πριν από 252 εκατομμύρια χρόνια, στο τέλος της Περμίου περιόδου και εξαιτίας του εύρους της οι ειδικοί την έχουν ονομάσει το «Μεγάλο Θανατικό». Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τότε εξαφανίστηκε το 90% των θαλασσίων ειδών και το 70% των ζώων της στεριάς. Το γεγονός αυτό θεωρείται ότι άνοιξε τον δρόμο στην εμφάνιση και επικράτηση των δεινοσαύρων στον πλανήτη. Εχουν πραγματοποιηθεί πολλές έρευνες για να εξακριβωθεί το τι προκάλεσε αυτή τη μαζική εξόντωση της ζωής. Οι πιο πρόσφατες υπεδείκνυαν ως αιτία την έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα. Η τελευταία σχετική έρευνα πραγματοποιήθηκε από επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και τα ευρήματα όχι μόνο επιβεβαιώνουν τη θεωρία των ηφαιστείων, αλλά εντοπίζουν και την περιοχή του πλανήτη που κυριολεκτικά… εξερράγη προκαλώντας την παγκόσμια καταστροφή. Τι συνέβη Η νέα μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Scientific Reports αναφέρει ότι υπεύθυνα για το «Μεγάλο Θανατικό» είναι τα ηφαίστεια που βρίσκονταν εκείνη την εποχή στην Σιβηρία. Οι ερευνητές αναφέρουν ότι την επίμαχη περίοδο υπήρξε ένα μπαράζ κολοσσιαίων εκρήξεων που διήρκεσε δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες έτη. Οι εκρήξεις αυτές προκάλεσαν αλυσιδωτές γεωατμοσφαιρικές αντιδράσεις με αποτέλεσμα να σχηματιστεί ένα παχύ πέπλο από ηφαιστειακή σκόνη, διοξείδιο του άνθρακα, διοξείδιο του θείου, μεθάνιο και πτητικές οργανικές χημικές ουσίες που περιείχαν νικέλιο. Το πέπλο αυτό σκέπασε για μεγάλο χρονικό διάστημα την Γη μετατρέποντας την σε ένα τόπο τοξικό και άκρως αφιλόξενο στη ζωή. Σύμφωνα με τους ερευνητές η ηφαιστειακή δραστηριότητα στην περιοχή της Σιβηρίας απελευθέρωσε περίπου ένα τρισεκατομμύριο λίτρα λάβας! Ετσι δημιουργήθηκαν και τα περίφημα «Σκαλιά της Σιβηρίας» μιας τεράστια περιοχή ηφαιστειογενών πετρωμάτων που απλώνεται σε έκταση 2 εκατ. τ.χλμ. στον βορρά της Ρωσίας. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165823

Σε καθηγητή του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας για πρώτη φορά το βραβείο Εφαρμοσμένης Ηλεκτρομαγνητικής και Μηχανικής. Ο καθηγητής του Τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (ΠΔΜ) και κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής, Θεόδωρος Θεοδουλίδης, τιμήθηκε με το βραβείο Εφαρμοσμένης Ηλεκτρομαγνητικής και Μηχανικής (Applied Electromagnetics and Mechanics Award). Το βραβείο δόθηκε σε αναγνώριση της αριστείας και της εξαίρετης συνεισφοράς του στη μελέτη και στην ανάλυση των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Η βράβευση του κοσμήτορα της Πολυτεχνικής Σχολής έγινε μετά το πέρας των εργασιών του Διεθνούς Συμποσίου Εφαρμοσμένης Ηλεκτρομαγνητικής και Μηχανικής ISEM (International Symposium on Applied Electromagnetics and Mechanics), που πραγματοποιήθηκε στο Σαμονί της Γαλλίας, ύστερα από ομόφωνη απόφαση της επιτροπής του συνεδρίου. Η διεθνής επιστημονική κοινότητα, στον τομέα εφαρμοσμένης ηλεκτρομαγνητικής και μηχανικής απονέμει κάθε δύο χρόνια το ομώνυμο βραβείο στον διακεκριμένο επιστήμονα που προάγει με το ερευνητικό του έργο τη μελέτη των ηλεκτρομαγνητικών με ποικίλες εφαρμογές στην Ιατρική και τη Βιομηχανία. «Η αναγνώριση του ερευνητικού και επιστημονικού έργου που κάνουμε στο εργαστήριό μας από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα εκτός από το αίσθημα της προσωπικής ικανοποίησης προσφέρει σημαντικά οφέλη και διεθνές κύρος στο ίδρυμα μας» δήλωσε, μιλώντας ο κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής, Θόδωρος Θεοδουλίδης. Ο κ. Θεοδουλίδης, ο οποίος διευθύνει το εργαστήριο Μη Καταστροφικών Ελέγχων του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου Κοζάνης, είναι ο πρώτος Έλληνας που λαμβάνει αυτή την τιμητική διάκριση από το 2000, οπότε η συγκεκριμένη διεθνής επιτροπή ξεκίνησε τον θεσμό. Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Θεοδουλίδης ήταν ένας από τους δύο καθηγητές - μέλη της Συγκλήτου του ΠΔΜ που αντέδρασαν με σφοδρότητα αλλά μειοψήφησαν στην απόφαση για το ειδικό καθεστώς των τέκνων καθηγητών του ιδρύματος στα μεταπτυχιακά προγράμματα. http://www.pronews.gr/epistimes/636604_se-kathigiti-toy-panepistimioy-dytikis-makedonias-gia-proti-fora-vraveio Έλληνας μηχανικός σχεδίασε το νέο Concorde. Έλληνας βρίσκεται πίσω από ένα τόσο σπουδαίο project. Πρόκειται για τον Πίτερ Ιωσηφίδη αρχιμηχανικό σχεδιασμού στη Lockheed Martin, μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες οπλικών συστημάτων και όχι μόνο. Δεν δίνει σχεδόν ποτέ συνεντεύξεις λόγω της φύσης της δουλειάς του και μόνο τα δύο τελευταία χρόνια έκανε κάποιες δηλώσεις για το νέο project της εταιρείας του. Πρόκειται για το υπερηχητικό επιβατηγό νέας γενιάς το οποίο αναπτύσσεται σε συνεργασία με τη NASA και φέρει την κωδική ονομασία QueSST, συντομογραφία για το Quiet Supersonic Technology. Σε απλά ελληνικά μεταφράζεται ως αθόρυβη υπερηχητική τεχνολογία, αυτή δηλαδή που θα επιτρέπει στο «νέο Concorde», όπως αποκαλούν το νέο αεροσκάφος, να πετάει πάνω από πόλεις σχεδόν αθόρυβα. Σε ό,τι αφορά την ταχύτητα; Σύμφωνα με τον Ελληνα αρχιμηχανικό σχεδιασμού της αμερικάνικής εταιρείας, θα μπορεί να πραγματοποιεί την πτήση Λονδίνο - Νέα Υόρκη μόλις σε τρεις ώρες. Θα πετάει σε ύψος 55.000 ποδιών, δηλαδή 25.000 πόδια ψηλότερα από το στάνταρ ύψος όπου πετούν τα συμβατικά αεροπλάνα και το επίπεδο θορύβου που θα παράγει δεν θα ξεπερνάει τα 65 ντεσιμπέλ. Αυτός ο θόρυβος παράγεται από ένα μεγάλο αυτοκίνητο που κινείται με ταχύτητα σε αυτοκινητόδρομο και όπως είπε ο Πίτερ Ιωσηφίδης, μετά τις δοκιμές σε τούνελ της NASA με ένα μίνι μοντέλο του αεροσκάφους «φτάνουμε τώρα στα επίπεδα που θα μπορούσαν να είναι αποδεκτά από το κοινό». Μέχρι στιγμής το project για το νέο Concorde που θα πετάει με έναν ή το πολύ δύο κινητήρες, αντί των τεσσάρων που είχε το αυθεντικό αεροσκάφος, έχει φτάσει σε κόστος τα 400 εκατ. δολάρια. Μετά τις δοκιμές με το μίνι μοντέλο, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον Ελληνα αρχιμηχανικό, που θα πρέπει τα επόμενα τέσσερα χρόνια να έχει ολοκληρώσει μαζί με την ομάδα του το πρωτότυπο αεροσκάφος, που θα κάνει τις πρώτες δοκιμαστικές πτήσεις. O μηχανικός που δεν λέει πολλά Με σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αεροναυπηγικής του Embry-Riddle, το οποίο θεωρείται κορυφαίο στον συγκεκριμένο τομέα, ο Πίτερ Ιωσηφίδης από το 1997 έως το 1999 συνέχισε στο Pepperdine University για το μεταπτυχιακό του πάνω στο Μάνατζμεντ Τεχνολογίας. Στο βιογραφικό του υπάρχει μόνο η Lockheed Martin, στην οποία ξεκίνησε να δουλεύει τον Αύγουστο του 2002 ως μηχανικός, εξελισσόμενος συνέχεια τα επόμενα 15 χρόνια. Θεωρείται εξαιρετικός στη δουλειά του και, σύμφωνα με τα ελάχιστα που έχουν γίνει γνωστά, είχε πάρει μέρος σε ουκ ολίγα projects της εταιρείας μέχρι τον Ιανουάριο του 2015. Τότε ανέλαβε σχεδιαστικά το project για το νέο υπερηχητικό επιβατηγό αεροσκάφος, το μίνι μοντέλο του οποίου δοκιμάστηκε πριν από λίγο καιρό στις εγκαταστάσεις της NASA. Για τον ίδιο, όπως έχει δηλώσει, «ένα μέρος του προβλήματος με τον υπερηχητικό θόρυβο ήταν ο παράγοντας έκπληξη, γιατί όταν κοιτάζεις τα παραδοσιακά υπερηχητικά αεροπλάνα, καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν σχεδιασμένα για χαμηλό υπερηχητικό boom, αλλά για ταχύτητα». Μεθοδικός στη δουλειά του, και εμμονικός με τις λεπτομέρειες, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, ενώ είναι και πολύ κλειστός σε ό,τι αφορά τη δουλειά του στην εταιρεία. Τους επόμενους μήνες θα είναι παρών σε κάθε φάση υλοποίησης του συγκεκριμένου project, το οποίο για πολλούς θα αλλάξει τα δεδομένα των πτήσεων όπως τα ξέραμε - αν όλα πάνε καλά. Τα συμφέροντα είναι τεράστια και ο ανταγωνισμός αμείλικτος ανάμεσα στις κατασκευαστικές εταιρείες, οπότε πολλοί αναμένεται να χάσουν τον ύπνο τους με το νέο Concorde. Προς το παρόν κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόσο θα κοστίσει στην κοινοπραξία NASA-Lockheed Martin το νέο αεροσκάφος και κατά πόσο οι εταιρείες θα μπορούν να το εντάξουν στους στόλους τους. Καταρχάς το πρωτότυπο πρέπει να περάσει τα δοκιμαστικά πετώντας πάνω από πόλεις των ΗΠΑ με ταχύτητα ώστε να διαπιστωθεί ότι είναι σχεδόν αθόρυβο και μετά έπονται όλα τα άλλα για τον διάδοχο του Concorde. Ενός αεροσκάφους που έγραψε τη δική του ξεχωριστή ιστορία στις αερομεταφορές, προτού προσγειωθεί για πάντα στο έδαφος. Concorde ή Concord: Eνωση με το... ζόρι Στην έκθεση αεροδιαστημικής του Λε Μπουρζέ το 1961, έκπληκτοι διπλωμάτες και στρατιωτικοί ακόλουθοι αντίκρισαν ένα αγγλικό και ένα γαλλικό πρωτότυπο τα οποία έμοιαζαν εκπληκτικά μεταξύ τους. Τα δύο αυτά αεροσκάφη ήταν τo Concord για τους Aγγλους και το Concorde για τους Γάλλους στην πρώτη του μορφή. Δεκαετίες αργότερα δεν έχει ξεκαθαριστεί ποιος έκλεψε από ποιον τα σχέδια του υπερηχητικού αεροσκάφους που έγραψε τη δική του ξεχωριστή ιστορία στους αιθέρες. Λίγους μήνες πάντως μετά την έκθεση του Λε Μπουρζέ ανακοινώθηκε με κάθε επισημότητα η σύμπραξη Aγγλων και Γάλλων για την κατασκευή του Κονκόρντ. Hταν αναμφίβολα ένα τεχνολογικό επίτευγμα ως το πρώτο υπερηχητικό επιβατηγό αεροπλάνο και το πρώτο γαλλικό πρωτότυπο πραγματοποίησε την πρώτη του πτήση στις 2 Μαρτίου του 1969. Το αγγλικό ακολούθησε 37 ημέρες αργότερα, στις 9 Απριλίου, ενώ οι πτήσεις με επιβάτες ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 1976 με πτήσεις από το Λονδίνο και το Παρίσι για Νέα Υόρκη. Κατά τη διάρκεια της απογείωσης κατανάλωνε έναν τόνο καύσιμα, σηκωνόταν στον αέρα με ταχύτητα 400 χλμ. την ώρα και η πτήση από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη διαρκούσε μόλις 3 ώρες και 20 λεπτά, ενώ τα συμβατικά αεροσκάφη την έκαναν σε οχτώ ώρες! Ταξιδεύοντας προς τα δυτικά η χρονική διαφορά των πέντε ωρών σήμαινε ότι το Κονκόρντ ταξίδευε πιο γρήγορα από τον ήλιο, γι’ αυτό και η British Airways είχε βραδινές πτήσεις. Το αεροσκάφος απογειωνόταν νύχτα και προσγειωνόταν ημέρα στον προορισμό του, σπάζοντας στον αέρα το φράγμα του ήχου και ταξιδεύοντας με ταχύτητα 2.160 χλμ./ ώρα στα 60.000 πόδια. Η αντίστροφη μέτρηση και το τέλος Ηταν τέτοιο το ύψος ώστε οι εκστασιασμένοι επιβάτες μπορούσαν να δουν την καμπύλη της Γης, ενώ στις 7 Φεβρουαρίου του 1996 το αεροπλάνο που άλλαξε για πάντα τα πτητικά δεδομένα πέτυχε το γρηγορότερο πέρασμα του Ατλαντικού -σε 2 ώρες, 52 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα. Κατασκευάστηκαν συνολικά 20 Κονκόρντ, δύο πρωτότυπα, δύο προ-παραγωγής και δεκαέξι παραγωγής, δύο από τα οποία δεν μπήκαν ποτέ σε εμπορικές πτήσεις. Περίπου 5.000.000 επιβάτες ένιωσαν τι σημαίνει να πετάς σπάζοντας το φράγμα του ήχου στα 27 χρόνια που διήρκεσαν οι πτήσεις του εκπληκτικού αυτού αεροσκάφους. Η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, άρχισε στις 25 Ιουλίου του 2000 στο Παρίσι, όταν η πτήση 4590 της Air France με Κονκόρντ συνετρίβη δευτερόλεπτα μετά την απογείωσή της. Οι εκατό επιβάτες, το εννιαμελές πλήρωμα και τέσσερις άνθρωποι στο έδαφος έχασαν τη ζωή τους, ενώ οι εικόνες και τα βίντεο με το Κονκόρντ να φλέγεται έκαναν τον γύρο του κόσμου. Τρία χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 2003, με κοινή ανακοίνωση η British Airways και η Air France ανακοινώνουν την αναστολή των πτήσεων του Κονκόρντ, κυρίως λόγω του υψηλότατου κόστους συντήρησης των αεροσκαφών. Στις 24 Οκτωβρίου απογειώθηκε από το JFK της Νέας Υόρκης η τελευταία πτήση με Κονκόρντ της British Airways, η οποία προσγειώθηκε στο Χίθροου του Λονδίνου μέσα σε ένα συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα, γράφοντας το τέλος μιας εποχής που άλλαξε για πάντα τις πτήσεις. http://www.pronews.gr/epistimes/tehnologia/636714_poios-einai-o-ellinas-mihanikos-poy-shediase-neo-concorde

Επιτροπή ειδικών για τα ηθικά και κοινωνικά διλήμματα της τεχνητής νοημοσύνης. Η βρετανική εταιρεία Deepmind, θυγατρική της Google, σκοπεύει να συγκεντρώσει μία ομάδα καταξιωμένων συμβούλων, οι οποίοι θα έχουν στόχο να «βοηθήσουν τους ειδικούς σε θέματα τεχνολογίας να θέσουν τις ηθικές αρχές σε εφαρμογή», στην πρόκληση της κοινωνίας να διαχειριστεί το μέλλον της με την τεχνητή νοημοσύνη. Συγκεκριμένα, η Deepmind δημιούργησε μία νέα μονάδα ειδικών, η οποία θα επικεντρώνεται σε ηθικά και κοινωνικά ζητήματα που προκύπτουν από την ραγδαία εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης. Η νέα ομάδα θα έχει ως στόχο «να βοηθήσει την κοινωνία να προβλέψει και να κατευθύνει τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η τεχνητή νοημοσύνη στο μέλλον, ώστε η τεχνολογία να λειτουργεί προς όφελος όλων», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η εταιρεία. Όπως αναφέρει σε δημοσίευμά της η βρετανική εφημερίδα The Guardian, η εταιρεία έχει συγκεντρώσει την ομάδα, η οποία απαρτίζεται από εξωτερικούς συμβούλους που προέρχονται από τον ακαδημαϊκό χώρο και τον φιλανθρωπικό τομέα και φέρει την ονομασία Deepmind Ethics and Society. Η δημιουργία της ομάδας σηματοδοτεί μια αλλαγή στην πορεία της εταιρείας, η οποία μέχρι πρότινος κρατούσε μια κλειστή και μυστικοπαθή στάση. Επιπλέον, η δημιουργία της ομάδας συμβούλων αντικατοπτρίζει την επείγουσα ανάγκη που υπάρχει για κατευνασμό των ανησυχιών σχετικά με το πώς η τεχνητή νοημοσύνη και οι νέες τεχνολογίες θα διαμορφώσουν στο μέλλον τον κόσμο γύρω μας. Πολλοί επικεφαλής τεχνολογικών κολοσσών, όπως ο Έλον Μασκ και ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, έχουν εκφράσει τις ανησυχίες τους, ενώ έχουν οδηγήσει συζητήσεις σχετικά με τα δυνητικά καταστροφικά αποτελέσματα που μπορεί να έχει μια «εξαιρετικά έξυπνη» τεχνητή νοημοσύνη. Από την πλευρά τους, άλλοι ειδικοί ανησυχούν περισσότερο για το βραχυπρόθεσμο ρίσκο που μπορεί να έχει η ανάθεση όλο και πιο πολύπλοκων και σοβαρών αποφάσεων σε συστήματα, τη λειτουργία των οποίων δεν κατανοούμε ακόμα πλήρως και τα οποία όμως φαίνεται να ιδιαίτερα «ευάλωτα» στις προκαταλήψεις των ανθρώπων. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165733

“Soyuz-2.1α” με TGK"Progress MS-07" Η εκτόξευση του TGK "Progress MS-07" για το πρόγραμμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού έχει προγραμματιστεί για τις 12 Οκτωβρίου 2017. Σκοπός της πτήσης: παράδοση στο ISS καυσίμων, προϊόντων, νερού και λοιπών φορτίων που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία του σταθμού σε επανδρωμένη κατάσταση. https://www.energia.ru/ru/iss/iss53/progress_ms-07/photo_10-05.html

Το ελληνικό si-Cluster στην «Space Tech Expo Europe 2017» Επιχειρηματική αποστολή στη Βρέμη της Γερμανίας στο πλαίσιο της έκθεσης "Space Tech Expo Europe 2017", διοργανώνει το ελληνικό si-Cluster που ειδικεύεται στον τομέα των αεροδιαστημικών τεχνολογιών και εφαρμογών, σε συνεργασία με τον αρμόδιο εθνικό φορέα Enterprise Greece. Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί από τις 24 έως τις 26 Οκτωβρίου, ενώ στην ελληνική αποστολή μπορούν να λάβουν μέρος όσες εταιρείες ή φορείς ενδιαφέρονται. H αποστολή θα συμμετέχει με εθνικό περίπτερο στο κεντρικότερο σημείο της έκθεσης, για τη βέλτιστη ανάδειξη των καινοτόμων προϊόντων και υπηρεσιών που αναπτύσσονται στην Ελλάδα. Επιπρόσθετα, οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να έχουν κατ' ιδίαν συναντήσεις με άλλους φορείς που θα παρευρεθούν στην έκθεση. Έχουν ήδη δηλώσει συμμετοχή οι εταιρείες-μέλη του si-Cluster, Adamant Composites, EMTech, Inasco, Planetek Hellas, PrismaElectronics, Softcom International και Terra Spatium. Η έκθεση "Space Tech Expo Europe 2017", η οποία είναι μία από τις σημαντικότερες στον τομέα των διαστημικών τεχνολογιών, αναμένεται να προσελκύσει φέτος τουλάχιστον 200 επιχειρήσεις και πάνω από 3.500 επισκέπτες. Για τον λόγο αυτόν, το si-Cluster προσκαλεί ενδιαφερόμενες δραστηριοποιούμενες στον κλάδο επιχειρήσεις, ερευνητικά ινστιτούτα, πανεπιστημιακά εργαστήρια να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους για συμμετοχή στην αποστολή, είτε ως εκθέτες είτε ως επισκέπτες, μέχρι την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017 στο info@si-Cluster.gr, ενώ θα τηρηθεί αυστηρά σειρά προτεραιότητας για την κάλυψη των θέσεων. Η αποστολή πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Corallia, της Ένωσης Ελληνικών Βιομηχανιών Διαστημικής Τεχνολογίας & Εφαρμογών (ΕΒΙΔΙΤΕ), του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Πληροφορικής και Επικοινωνιών Ελλάδας (ΣΕΠΕ) και του Συνδέσμου Εταιρειών Κινητών Εφαρμογών Ελλάδος (ΣΕΚΕΕ). http://www.pronews.gr/epistimes/diastima/636380_elliniko-si-cluster-stin-space-tech-expo-europe-2017 TGK "Progress MS-07" Οι Ειδικοί της RSC «Energia» στο Μπαϊκονούρ με επιτυχία διεξάγουν τις πολύπλοκες τεχνικές λειτουργίες του οχήματος υποδοχής φορτίου (THC) «Πρόοδος MC-07" στο χώρο μεταφοράς. Η προετοιμάσια του πλοίου για εκτόξευση στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) πραγματοποιείται με τη συναρμολόγηση και τον έλεγχο των διαστημικών σκαφών στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. Η εκτόξευση του TGK "Progress MS-07" για το πρόγραμμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού έχει προγραμματιστεί για τις 12 Οκτωβρίου 2017. Σκοπός της πτήσης: παράδοση στο ISS καυσίμων, προϊόντων, νερού και λοιπών φορτίων που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία του σταθμού σε επανδρωμένη κατάσταση. https://www.energia.ru/ru/iss/iss53/progress_ms-07/photo_10-04.html LV Soyuz-2.1b Η δεύτερη εκτόξευση από το διαστημικό κεντρο ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ είναι προγραμματισμένη για το Νοέμβριο του 2017. Ο πυραύλος μεταφοράς Soyuz-2.1b με την ανώτερη βαθμίδα του Fregat θα θεσει σε τροχιά το ρωσικό δορυφορικό σύστημα "Meteor-M" αριθ. 2-1. Ο εκτοξευτής Soyuz-2.1b για τη δεύτερη εκτόξευση από το διαστημικό κέντρο EASTERN βρίσκεται υπό δοκιμή και θα σταλεί και στην περιοχή Amur στο τέλος του μηνα. https://www.roscosmos.ru/print/24170/

Μόνο γυναίκες μπορούν να φτάσουν στον Άρη. Στη μυθολογία τον γιγάντιο σε μέγεθος και μόνιμα οργισμένο Αρη, μόνο η μια γυναίκα (η Αφροδίτη) κατάφερε έστω και για λίγο να τον…τιθασεύσει. Το ίδιο ίσως φαίνεται ότι θα συμβεί και με τον πλανήτη που φέρει το όνομα του θεού του πολέμου. Η Ελεν Σέρμαν, η πρώτη βρετανίδα που ταξίδεψε στο Διάστημα στις αρχές της δεκαετίες του 1990 υποστηρίζει ότι η NASA έχει στα χέρια της μια μελέτη σύμφωνα με την οποία για μια επιτυχημένη επανδρωμένη αποστολή στον Αρη απαιτείται πλήρωμα που να αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες. Σύμφωνα με την Σέρμαν η μελέτη αυτή εξέτασε την δυναμική που θα αναπτυχθεί ανάμεσα στα μέλη του πληρώματος μιας αποστολής στον Κόκκινο Πλανήτη. Τα μέλη μιας αποστολής στον Αρη θα πρέπει να συμβιώσουν μέσα σε ένα μικρό σκάφος για χρονικό διάστημα τουλάχιστον 18 μηνών. Είναι ευνόητο ότι η συμβίωση στις δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες ενός μακρινού διαστημικού ταξιδιού θα είναι μια πραγματική δοκιμασία για το πλήρωμα. Σύμφωνα με την Σέρμαν οι συγγραφείς της μελέτης απέρριψαν την ιδέα χρησιμοποίησης μεικτών πληρωμάτων γιατί θεωρούν ότι θα δημιουργηθούν πολλές και διαφόρων ειδών εντάσεις. Η μελέτη αναφέρει ότι η δυναμική θα είναι καλύτερη ανάμεσα σε πληρώματα ίδιου φύλλου και ειδικότερα σε πλήρωμα που θα αποτελείται μόνο από γυναίκες. Σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης οι γυναίκες από την φύση τους μπορούν να συνεννοούνται και να συνεργάζονται καλύτερα μεταξύ τους από ότι άνδρες. Ετσι ένα αμιγώς γυναικείο πλήρωμα θα έχει αυξημένες πιθανότητες να φέρει σε πέρας την αποστολή χωρίς να παρουσιαστούν προβλήματα στις μεταξύ τους σχέσεις, προβλήματα που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την αποστολή. Η Σέρμαν υποστηρίζει ότι η μελέτη αυτή έχει παραμείνει απόρρητη γιατί η NASA δεν έχει αποφασίσει ακόμη το τι είδους πλήρωμα θα στείλει στην πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165624

«2012 TC4» Την πάροδο ενός τεράστιου αστρικού αντικειμένου πολύ κοντά από τη Γη ανακοίνωσε η NASA, ενώ επιστήμονες προειδοποιούν ότι θα περάσει «υπερβολικά κοντά». Ο αστεροειδής ονομάζεται «2012 TC4», ενώ αναμένεται να κάνει ένα τρομακτικό πέρασμα δίπλα από το πλανήτη μας στις 12 Οκτωβρίου. Ειδικοί της NASA παρακολουθούν πολύ στενά την πορεία του ουράνιου σώματος, ενώ διατηρούν φόβους, πως θα μπορούσε να περάσει έως και 4.200 μίλια κοντά της γης. Αρχικά, υπήρχαν φόβοι πως ο αστεροειδής θα χτυπούσε δορυφόρους στην τροχιά της Γης, όμως αυτό το σενάριο φαίνεται να απομακρύνεται. Μολαταύτα, χρήστες του διαδικτύου δεν σταματούν να εκφράζουν τους φόβους τους για τα… χειρότερα που θα μπορούσε να φέρει ένα ενδεχόμενο χτύπημα του αστεροειδή στη Γη. Δείτε το βίντεο: http://www.pronews.gr/epistimes/diastima/636406_xysta-apo-ti-gi-tha-perasei-o-asteroeidis-2012-tc4-prokalontas-ton-apolyto

Βραβείο Νόμπελ Χημείας 2017 Οι επιστήμονες Ζακ Ντιμποσέ (Jacques Dubochet, Ελβετία), Γιόακιμ Φρανκ (Joachim Frank, ΗΠΑ) και Ρίτσαρντ Χέντερσον (Richard Henderson, Ηνωμένο Βασίλειο) βραβεύονται με το Νόμπελ Χημείας 2017 για την ανάπτυξη της κρυο-ηλεκτρονικής μικροσκοπίας η οποία απλοποιεί και βελτιώνει την απεικόνιση των βιομορίων, σύμφωνα με τη ανακοίνωση της Σουηδικής Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών. «Αυτή τη χρονιά βραβεύεται μία μέθοδο απεικόνισης των μορίων της ζωής που μεταφέρει τη βιοχημεία σε νέα εποχή», ανακοίνωσε ο Γκέραν Χάνσον, γενικός γραμματέας της Ακαδημίας Επιστημών. «Χάρη στη μέθοδο αυτή, οι ερευνητές έχουν πλέον τη δυνατότητα να παράξουν τρισδιάστατες απεικονίσεις των βιομορίων και να οπτικοποιήσουν διαδικασίες που δεν έχουν ποτέ πριν δει, γεγονός που είναι αποφασιστικής σημασίας για τη βασική κατανόηση της χημείας της ζωής και την ανάπτυξη της φαρμακευτικής», αναφέρεται στην ανακοίνωση. H κρυο-ηλεκτρονική μικροσκοπία εξετάζει ταυτόχρονα χιλιάδες αντίγραφα της υπό εξέτασης πρωτεΐνης, που έχουν καταψυχθεί απότομα σε υγρό άζωτο. Οι εικόνες που προκύπτουν συνδυάζονται και αναλύονται από ειδικό λογισμικό για να δώσουν τελικά την τρισδιάστατη δομή ενός μεμονωμένου μορίου της πρωτεΐνης. Ο Ζακ Ντιμποζε, γεννημένος το 1941, είναι ελβετός βιοφυσικός, επίτιμος καθηγητής Βιοφυσικής στο Πανεπιστήμιο της Λωζάννης. Ο Χοακιμ Φρανκ, γεννημένος το 1940, είναι γερμανικής καταγωγής βιοφυσικός που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Θεωρείται ο ιδρυτής της κρυο-ηλεκτρονικής μικροσκοπίας μονού σωματιδίου (cryo-EM) ενώ συνέβαλε σημαντικά στη δομή και λειτουργία του ριβοσώματος από βακτήρια και ευκαρυωτικά. Ο Ρίτσαρντ Χεντερσον, γεννημένος το 1945 στη Σκωτία, είναι μοριακός βιολόγος και βιοφυσικός ενώ θεωρείται επίσης πρωτοπόρος στον τομέα της ηλεκτρονικής μικροσκοπίας των βιολογικών μορίων. περισσότερα ΕΔΩ: https://www.youtube.com/watch?v=fuVu3elWRX https://physicsgg.me/2017/10/04/%ce%b2%cf%81%ce%b1%ce%b2%ce%b5%ce%af%ce%bf-%ce%bd%cf%8c%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%bb-%cf%87%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%b1%cf%82-2017/

Οι αφανείς λεγεωνάριοι που δεν τιμήθηκαν με το Νόμπελ Φυσικής 2017 Το 2015, οι δίδυμοι ανιχνευτές LIGO ανίχνευσαν για πρώτη φορά βαρυτικά κύματα μία από τις σημαντικότερες προβλέψεις της Γενικής Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Για την επιτυχία αυτή, τιμήθηκαν χθες με το βραβείο Νόμπελ μόνο τρία άτομα, ενώ συμμετείχαν στην έρευνα πάνω από χίλια άτομα, που χωρίς την συνεισφορά τους η ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων θα ήταν ακόμα ένα άπιαστο όνειρο. Τα άτομα που πέτυχαν την ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων στο LIGO: R.C. Essick • T.G.F. Li • A. Pal-Singh • L. Barsotti • C. Palomba • L. Gergely • E. Goetz • S. Biscans • N.D. Smith • H. Wang • M. Cho • A.W. Muir • B. Mours • M. Fays • D. Simakov • J.H. Poeld • T. Prestegard • I.W. Harry • D.J. McManus • R. Poggiani • A.M. Cruise • K. Danzmann • G. Cerretani • X. Wang • G. Heinzel • S.P. Stevenson • J.J. Oh • C.M. Mow-Lowry • K.C. Cannon • M.C. Edwards • L. Zangrando • M.H. Wimmer • A. Heidmann • C.L. Mueller • J.D. Romano • E.C. Ferreira • D. Bersanetti • S.E. Barclay • M. Bazzan • H.S. Cho • V. Dolique • F. Kawazoe • Z. Zhou • C. Bogan • M. Bitossi • P.R. Brady • C. Mishra • M. Branchesi • E.J. Daw • M. Steinke • L. Prokhorov • S. Mirshekari • R. Weiss • C.H. Lee • S.E. Whitcomb • A.F. Brooks • A.G. Wiseman • N. Van Bakel • R. Birney • E.A. Huerta • A. Pele • D.S. Rabeling • E. Coccia • M.R. Smith • M. Korobko • J.R. Sanders • T. Souradeep • C. Affeldt • J.E. Brau • I. Dave • J.A. Clark • A.M. Sintes • Y. Zhang • M. Lorenzini • C.V. Torres • M. Davier • M. Zevin • T. Briant • Z. Khan • Y. Wang • S. Sachdev • M.S. Kehl • R. Everett • M. Montani • S.T. Countryman • B.C. Stephens • M. Wade • B. Patricelli • M. Vardaro • M. Pitkin • B.C. Moore • S.L. Danilishin • S. Grunewald • I. Kowalska • G. Mazzolo • P.M. Meyers • M.A. Bizouard • M. Ast • F. Baldaccini • J. Schmidt • S. Raja • J. Zweizig • A. Singer • M. Hendry • S.D. Reyes • C. Belczynski • O. Lousto • D.M. Coward • M. Pürrer • L.S. Finn • F. Clara • A. Gatto • A.S. Bell • C.F. Da Silva Costa • A. Pai • A. Melatos • B.F. Schutz • B.C. Barish • F. Cleva • D.J. Vine • G. González • R.D. Williams • R.T. DeRosa • J. ­Bartlett • G. Serna • L. Kuo • M. Mantovani • C.C. Buchanan • A.W. Heptonstall • N. Indik • B.C. Pant • S. Koley • G. Islas • N. Christensen • F. ­Matichard • Archisman Ghosh • D.R. Ingram • T. Regimbau • M. Cabero • I. Di Palma • R.P. Fisher • M. R. Abernathy • A.D. Silva • A. Buonanno • S.D. Antonio • S.E. Dwyer • C. Zhao • J. Meidam • A. Gopakumar • R. Schnabel • I. Maksimovic • B. Machenschalk • B.L. Swinkels • Y. Pan • R. Mittleman • L. Rei • J.M. Isac • K. Mason • M. Heurs • S. Chao • V. Pierro • D. Cook • J.T. Whelan • H.A.G. Gabbard • G. Newton • A. Pasqualetti • I. Khan • D. Huet • C. Casentini • A.J. Weinstein • A. Kontos • H. Pan • M.C. Heintze • V. Germain • J.P. Zendri • T. D. Abbott • V. Malvezzi • E.A. Khazanov • P.J. King • C. Baune • T. Callister • P. Schale • G. Cella • C. Wilkinson • S. Ghosh • S. Huang • D.E. McClelland • M.C. Díaz • D.J. Murphy • C. Graef • B.D. Lackey • N.M. Brown • B.K. Berger • E. Katsavounidis • T. Adams • H. Vahlbruch • S.M. Koehlenbeck • R. Bonnand • D. DeBra • A. Post • I. Mandel • T. Vo • D. Talukder • X. Fan • S.E. Hollitt • P. Shawhan • N. Kijbunchoo • M. Walker • C.V. Kalaghatgi • L.W. Wei • M. Saleem • L. Rolland • D. Schuette • M. Phelps • F. Barone • H. Yu • A.L. ­Lombardi • J. Read • L. Sadeghian • G. Lovelace • H. Ward • A. Schönbeck • P. Astone • A. Brillet • C.P.L. Berry • S. Husa • M.E. Zucker • D.A. Brown • A. Glaefke • W.D. Vousden • J.R. Leong • P.F. Cohadon • M. Favata • L. Gondan • R. Bork • P. Brockill • N. Arnaud • J. Birch • D.V. Martynov • L. Sun • D.I. Jones • E. Merilh • R. Singh • J. Oberling • E.E. Cowan • B.J. Owen • K.L. Dooley • L. Cunningham • D. Trifirò • R. Vaulin • G.H. Sanders • H. Vocca • W. Parker • S.A. Usman • P. Groot • T.B. Littenberg • J.C. Barayoga • N.A. Gordon • D. Moraru • T.P. Downes • M.W. Coughlin • M. Neri • J. Powell • F. ­Nocera • P.J. Veitch • D. Ugolini • J.R. Smith • S. Bloemen • B. Day • F.J. Raab • A. Corsi • W. Del Pozzo • M. Pichot • T. Huynh-Dinh • V. Tiwari • K. Kim • J.P. Coulon • L. Kleybolte • L. Matone • S. Hild • K.A. Hodge • J. Harms • S. Frasca • B. Sassolas • L. Trozzo • R. Cavalieri • M.A. Arain • M. Di Giovanni • G. Kang • R. Kennedy • A. Sheperd • L. Naticchioni • M.J. Hart • S.H. Oh • J. O’Dell • S. Tiwari • K. Jani • P. Oppermann • M. Haney • P. Couvares • S.G. Gaonkar • M. MacInnis • C. Pankow • K. Siellez • F. Frasconi • K.A. Thorne • J.D.E Creighton • J.J. Hacker • G.H. Ogin • F. Sorrentino • P. Kumar • M. Rakhmanov • M. Punturo • M. Zanolin • M. Zhou • G. Hammond • R. Schilling • P. Raffai • F. Ricci • F. Cavalier • A. Paoli • V.B. Adya • S. Ascenzi • E.G. Thomas • M. Lormand • G. Vajente • L. Milano • W. Kells • J. Luo • G. Stratta • E. Capocasa • R.S. Ottens • P. Ehrens • D.J. Hosken • L.T. London • R. McCarthy • Y. Chen • S. Kandhasamy • L.R. Price • F. Garufi • R. Gustafson • H. Fong • J. Cao • E. Calloni • S. Gras • G. Traylor • A. Conte • A. Gupta • C. Hanna • G.A. Prodi • M. Bejger • A.R. Wade • H. Fehrmann • M. DeLaurentis • B. Weaver • S. Vitale • J.H. Chow • I. Yakushin • G. Woan • R. Jones • A.L. Stuver • V. Predoi • J.C. Driggers • J. Casanueva Diaz • D.L. Kinzel • P. Weßels • K. Kokeyama • J. Ming • M. Prijatelj • T.Z. Summerscales • S.J. Waldman • A. Lenon • T.D. Creighton • C. Biwer • D. Passuello • E.J. Howell • G. Wu • P.J. Sutton • P. Popolizio • O. Puncken • D. Tuyenbayev • L. Cerboni Baiardi • C.S. Unnikrishnan • K.A. Strain • S. Koranda • H. Miao • L. Wallace • G. Wang • A. Chincarini • B.S. Sathyaprakash • B. Sandeen • A. Nitz • G. Ballardin • H. Dereli • F. Robinet • F. Donovan • D.G. Blair • A. Rüdiger • G. Gemme • V.J. Roma • X. Siemens • M. van Beuzekom • Y.M. Hu • S. Privitera • K.V. Tokmakov • J.K. Blackburn • C.D. Capano • E. Cesarini • M. Leonardi • N. Aggarwal • R. Bassiri • D. Steinmeyer • P.R. Saulson • P. Puppo • A. Effler • D. Mukherjee • E.A. Quintero • R. Pedurand • B.L. Pearlstone • C. Lazzaro • R.M.S. Schofield • E. Chassande-Mottin • G. Romanov • S.S. Eikenberry • A. Colla • C.G. Collette • J. Hanks • G. Cagnoli • B. Lantz • M. Evans • D.M. Macleod • C. Messick • J. Eichholz • S.C. McGuire • P. Fritschel • Richard J. Oram • M. Tonelli • O. Bock • Y. Setyawati • E. Oelker • K. Ryan • P. Ajith • C.D. Ott • F. Martelli • S. Steinlechner • P. Hopkins • S. Rowan • D. Barta • T. MacDonald • D.H. Shoemaker • E. Maros • G. Ciani • J. Veitch • W. Engels • N.S. Darman • J. Scott • O. Sauter • S.H. Huttner • J.L. Willis • J.D. Lough • V.P. Mitrofanov • H. Lück • G. Valdes • H. Wittel • A. Freise • D.B. Kelley • D.G. Keppel • S. Jawahar • K. Kawabe • G. Bergmann • R.M. Blair • M. Factourovich • A. Staley • B. Barr • F. Paoletti • M. Turconi • S.J. Chamberlin • J.L. Wright • J.V. Van Heijningen • Z. Du • M.S. Shahriar • S. Strigin • S. Caride • M.M. Hanke • D. Pascucci • M.J. Szczepańczyk • D.M. Shoemaker • F. Piergiovanni • B. Krishnan • M. Granata • R. Bhandare • P.T. Baker • M. Boer • H.P. Daveloza • H. Fair • M.M. Fejer • A.B. Nielsen • E.J. King • P. Schmidt • M. Masso-Reid • S. Babak • S.M. Aston • R.J.E. Smith • M. Kasprzack • Q. Fang • J. Qin • J. Kim • J.B. Camp • J.M. Gonzalez Castro • O. Piccinni • L. Williams • S. Mukherjee • P. Charlton • D.C. Coyne • O. Palashov • R.M. Martin • V. ­Loriette • J. Munch • A. Grant • P. Ruggi • D. Buskulic • M. Cavaglià • F. Carbognani • G. Ashton • S. Cortese • N. Cornish • C.-J. Haster • M. ­Manske • I. Bartos • T.J. Massinger • N.A. Strauss • A.S. Markosyan • F. Ferrini • E.K. Gustafson • H.R. Paris • C. Vorvick • N.A. Robertson • T.P. Bodiya • N. Mavalvala • V. Fafone • S.A. Pai • M.L. Gorodetsky • V.V. Frolov • T. Etzel • T. Dent • M.J. Cowart • A. Viceré • Y. Ma • J. Degallaix • V. ­Mandic • J.B. Kanner • P.B. Graff • J. McIver • H.P. Pfeiffer • V. Sandberg • P. Bacon • H.K. Lee • R. Kumar • N. Man • V.B. Braginsky • B.P. ­Abbott • M. Mageswaran • R. Stone • E. Genin • R. Robie • B.R. Hall • K. Mossavi • E. Cuoco • P. Thomas • R. Frey •B.J.J. Slagmolen • D.B. Kozak • K. Haris • A. Cumming • J.R. Palamos • F. Pannarale • T. Dal Canton • M. Constancio • M. Agathos • H. Qi • C.I. Torrie • Y.M. Kim • W.Z. Korth • D. Voss • A.C. Green • F. Kéfélian • A. Ain • X.J. Zhu • C. Cheng • H.Y. Chen • J.R. Gair • K. Gill • Abhirup Ghosh • N. Leroy • S. Karki • A. Masserot • S. Caudill • E. Ochsner • J.R. Gleason • I.S. Heng • C.M. Reed • B.A. Boom • S. Márka • S.E. Gossan • L. Cadonati • P. Leaci • D. Barker • G.M. Harry • V. Bavigadda • S. Mitra • L. Winkelmann • A.S. Sengupta • S.M. Scott • G. Dojcinoski • R. Taylor • V. Frey • J. Calderón Bustillo • M. Was • M. Fyffe • M.C. Araya • P. Jaranowski • R. De Rosa • L. Cominsky • B. O’Reilly • T.B. Edo • J.A. Giaime • R. Douglas • B. Gendre • J. Heefner • K. Arai • M. Barsuglia • G. Mueller • L.K. Nuttall • B. Sorazu • M.A. Barton • G. Losurdo • T. Theeg • R. Passaquieti • D. Sellers • V. Kringel • K. Lee • E.A. Houston • S.R. Morriss • F.Y. Khalili • M. Weinert • C.J. Moore • K. Izumi • A. Moggi • A. Samajdar • T.M. Evans • A. Neunzert • G. Greco • A. ­Taracchini • F. Marion • G. Kuehn • L. Pekowsky • G. Hemming • J.H. Romie • I. Ferrante • P.D. Lasky • D.D. Brown • K. Venkateswara • F. Mezzani • S. Deléglise • K. Craig • M. Yvert • E. Schreiber • J. Logue • R.W.P. Drever • M. Drago • S. Dhurandhar • A. Buikema • S.S. Premachandra • J. Cripe • T. Westphal • D. Keitel • A. Mullavey • P. Kwee • M.K. Gupta • L.M. Sampson • P. Aufmuth • S. Penn • A. Idrisy • J. Prasad • S. Di Pace • A. Zadrożny • G. Debreczeni • Z. Márka • G. Billingsley • F. Jiménez-Forteza • R. Gouaty • K. Wiesner • S.R.P. Mohapatra • L. Wen • V. Necula • T. Bulik • S. ­Fairhurst • A.P. Lundgren • K.E. Gushwa • W. Katzman • I. Nardecchia • S. Doravari • F. Acernese • S. Chung • C. Aulbert • R. Romano • S. Reid • A. Sawadsky • R.J.G. Jonker • Arunava Mukherjee • H. Yamamoto • C. Bond • J. Hanson • A. Di Lieto • D. Feldbaum • H. Radkins • C.R. Ramet • L. Ju • R. Abbott • R.J.S. Greenhalgh • N.K. Johnson-McDaniel • H. Middleton • M. Landry • T.T. Fricke • T.T. ­Nguyen • G.S. Davies • M.E.N. Normandin • A. Kutynia • R. Goetz • K.G. Arun •J.F.J. van den Brand • Nam-Gyu Kim • M. Mohan • M. Thomas • R. Flaminio • S. McCormick • G. Gaur • M.C. Tringali • R. Chakraborty • J. Worden • M. Pickenpack • J.S. Key • R.L. Byer • R. X. Adhikari • I.A. Bilenko • H.J. Bulten • F. Bondu • G. Vedovato • C.C. Arceneaux • H. Grote • R. DeSalvo • O. Birnholtz • J. Bergman • M. Tacca • S. Vinciguerra • J. Healy • S. Shah • A.K. ­Srivastava • A. Sevigny • V. Mangano • D. Meacher • V. Boschi • D.C. Vander-Hyde • K. Wette • M. ­Razzano • B. Farr • S. Leavey • D.E. Holz • D.J. White • M.P. Thirugnanasambandam • S.G. Crowder • T. Kaur • L. Sammut • R. Prix • W. Winkler • A. Giazotto • S. Bhagwat • H.B. Eggenstein • S.T. McWilliams • S. Meshkov • T. Sadecki • F. Travasso • B.M. Levine • V. Kalogera • J. Miller • J.S. Kissel • S. Farinon • A. Sergeev • A. Perreca • B. Allen • M. Fletcher • L. Di Fiore • A. Basti • L.E. Wade • C.C. Wipf • N. Mazumder • D. Mendoza-Gandara • E.E. Mikhailov • M. Frede • A. Bozzi • W.W. Johnson • F. Zhang • M. Gosselin • M.T. Hartman • J.Y. Vinet • G. Bogaert • T. Hardwick • C. Van Den Broeck • P. Fulda • D. Verkindt • A. Singh • S. Kaufer • J. Warner • F. Fidecaro • P. Bojtos • A.R. Williamson • D. Hofman • B. Hughey • V. Dergachev • I.W. Martin • A. Di Virgilio • J. Hennig • L. Van Der Schaaf • J.C. Batch • M. Chan • M. Principe • C.D. Blair • E.D. Hall • L.P. Singer • C. Cahillane • Namjun Kim • R. Coyne • M. Wang • C. Bradaschia • A. Khalaidovski • G.M. Guidi • C. Michel • L. Pinard • M. Zhang • C. Buy • H. Heitmann • G. McIntyre • P.A. Willems • A. Bisht • N. Straniero • J.N. Marx • I.M. Pinto • R.L. Ward • H. Overmier • C.B. Cepeda • M. Tápai • B. Behnke • S. Vass • R.L. Savage • F. Magaña-Sandoval • L. Salconi • T.R. Corbitt • R.A. Mercer • T. Welborn • G. Moreno • S. Franco • R. Inta • J. Yablon • M. Ducrot • O. D. Aguiar • C.A. Costa • M.D. Hannam • Z. Shao • T. Chalermsongsak • B. Shapiro • J. Betzwieser • A. Singhal • J.E. Lord • Z. Patrick • J.S. Areeda • G. Nelemans • Y. Levin • Y. Bouffanais • C. Messenger • S. Bose • M. Millhouse • K. Agatsuma • V. Brisson • N. Mukund • C.J. Bell • K. Holt • C. Krueger • A. Lazzarini • M. Isi • N.A. Lockerbie • P. A. Altin • A. Vecchio • M. Vasúth • T. Shaffer • D. Fiorucci • M.K.M. Bader • E. Majorana • M. Pedraza • V. Dattilo • E.J. Son • D. Sentenac • V. Sequino • K. Riles • T. Jacqmin • L. Zhang • S.P. Tarabrin • D. Sigg • H.N. Isa • C.C. Yancey • M.A. Papa • D. Töyrä • R. O’Shaughnessy • S. Walsh • B. Willke • K. Nedkova • P.G. Murray • C. Tomlinson • B.R. Iyer • M. Oliver • H. Rew • A. Mytidis • C. Adams • V. Quetschke • K. Haughian • A. Libson • D. Hoak • M. Vallisneri • E.O. Lebigot • M. Tse • J. Lange • D. Rosińska • K.S. Thorne • H. Jang • G.L. Mansell • W.G. Anderson • N. Letendre • E.J. Sanchez • R.M. Magee • A. Chiummo • I. Fiori • M. Shaltev • S.B. Coughlin • R. Quitzow-James • F. Vetrano • L. Martellini • A. Bohe • S.B. Anderson • A. Allocca • S. Klimenko • S.W. Ballmer • D.A. Shaddock • D.H. Reitze • S.E. Zuraw • W. Yam • L. Aiello • D. Nolting • P. Addesso • N. Gehrels • P. Hello • W.M. Farr • S. De • C. Kim • F. Ohme • D.J. Ottaway • M.B. Jacobson • G. Mendell • J.G. Rollins • L. Gammaitoni • B.F. Whiting • S. Khan • J. Hough • V. Re • H.M. Lee • V. Raymond • S.P. Vyatchanin • A.A. Van Veggel • F. ­Salemi • G. Mitselmakher • A.L. Urban • K. Ackley • E. Thrane • X. Guo • C. Gray • J. Steinlechner • L. Conti • T. Denker • F. Marchesoni • P. ­Rapagnani • Q. Chu • M.J. Yap • J. George • M. Brinkmann • A. Gennai • J.D. Fournier • M. Merzougui • T. Isogai • S. Nissanke • G.D. Meadors • S. Chua • R. Lynch • A. Bertolini • V. Kondrashov • R.K. Nayak • Z. Frei • Y. Minenkov • R. Sturani • A. Rocchi • K.D. Giardina • G. Pillant • A. Królak http://physicsgg.me/2017/10/04/%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%cf%86%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%bb%ce%b5%ce%b3%ce%b5%cf%89%ce%bd%ce%ac%cf%81%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%84%ce%b9%ce%bc%ce%ae%ce%b8%ce%b7/

Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2017 Η Σουηδική Βασιλική Ακαδημία Επιστημών ανακοίνωσε το μεσημέρι της 3ης Οκτωβρίου 2017 ότι το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2017 απονέμεται κατά το ήμισυ στον καθηγητή Rainer Weiss του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), και κατά το άλλο ήμισυ στους καθηγητές Barry C. Barich του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια (Cal Tech), Kip Thorne του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια (Cal Tech). Οι ερευνητές αυτοί πρωτοστάτησαν στη δημιουργία και την ανάπτυξη των ειδικών παρατηρητηρίων LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory) τα οποία εντόπισαν και τελικά απέδειξαν την πραγματικότητα της ύπαρξης των βαρυτικών κυμάτων που είχε προβλέψει η Θεωρία της Γενικής Σχετικότητας του Albert Einstein από το 1916. Η ύπαρξη Βαρυτικών Κυμάτων είναι μία από τις πλέον εντυπωσιακές προβλέψεις της Γενικής Σχετικότητας, που όμως έμεναν επί 100 χρόνια απαρατήρητα, μέχρις ότου στις 14 Σεπτεμβρίου 2015, παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά στους ανιχνευτές LIGO. Έναν αιώνα μετά τη δημοσίευση από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν της γενικής θεωρίας της σχετικότητας που ανήγγελλε τις πρώτες αρχές τους, οι ανακαλύψεις των Ράινερ Γουάις, 85 ετών, Μπάρι Μπάρις, 81 ετών, και Κιπ Θορν, 77 ετών, για μια ακόμη φορά «προκάλεσαν αναταραχή στον κόσμο» , σύμφωνα με τον Γκόραν Χάνσον, γενικό γραμματέα της Σουηδικής Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών που απονέμει το βραβείο. «Όπως ο Γαλιλαίος όταν κοίταξε με τη διόπτρα του, είναι ένας νέος δρόμος στην αστρονομία, ένας καινούριος τρόπος να βλέπουμε το σύμπαν», έλεγε ο Μπάρι Μπάρις τον περασμένο Αύγουστο στη Le Monde. «Είμαστε τώρα μάρτυρες της εμφάνισης ενός νέου πεδίου: της αστρονομίας των βαρυτικών κυμάτων», δήλωσε σήμερα στους δημοσιογράφους ο Νιλς Μάρτενσον, ο οποίος προεδρεύει της Επιτροπής του Νόμπελ Φυσικής. «Θα μας διδάξει σχετικά με τις πιο βίαιες διαδικασίες στο σύμπαν και θα οδηγήσει σε νέες γνώσεις για τη φύση της ακραίας βαρύτητας». Ο Γουάις είπε πως το βραβείο είναι στην πραγματικότητα αναγνώριση για περίπου 1.000 ανθρώπους που εργάζονται πάνω στην ανίχνευση κυμάτων. «Υπάρχει μια τεράστια ποσότητα πραγμάτων (…) στο σύμπαν που ακτινοβολούν βαρυτικά κύματα. Οι μαύρες τρύπες είναι τα πιο προφανή, αλλά υπάρχουν πολλά, πολλά άλλα», δήλωσε ο ίδιος σε τηλεφωνική επικοινωνία του με την επιτροπή του Νόμπελ. Προερχόμενοι από το Caltech (California Institute of Technology) που έχει συγκεντρώσει 18 Νόμπελ από την πρώτη φορά που απονεμήθηκε το βραβείο το 1901, οι Θορν και Γουάις δημιούργησαν το παρατηρητήριο LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory), χάρη στο οποίο επιτεύχθηκε τον Σεπτέμβριο 2015 ο πρώτος άμεσος εντοπισμός βαρυτικών κυμάτων. «Πήγαιναν 40 χρόνια που προσπαθούσαμε να τα ανιχνεύσουμε (…). Τι ευτυχία που τελικά τα καταφέραμε. Είναι μια υπέροχη εμπειρία», δήλωσε ο Ράινερ Γουάις, εκφράζοντας τη χαρά του όταν επικοινώνησε μαζί του η Ακαδημία Επιστημών. «Περίμενα ότι η ανακάλυψη αυτή θα έπαιρνε ένα βραβείο Νόμπελ (…), ήλπιζα ότι θα βραβευόταν το εργαστήριο», δήλωσε ο Κιπ Θορν στον δημόσιο σουηδικό ραδιοσταθμό SR. «Από την αρχή ήξερα πως ήταν κάτι σημαντικό». Το αμερικανικό παρατηρητήριο LIGO είναι εφοδιασμένο με δύο ανιχνευτές, στη Λουιζιάνα και στην Πολιτεία Ουάσινγκτον, που χρησιμοποιούν ως φωτεινή πηγή ένα λέιζερ υπερύθρων. Ο διευθυντής του εργαστηρίου Ντέιβιντ Ριτζ δήλωσε «ενθουσιασμένος που η επιτροπή του Νόμπελ αναγνώρισε τις ανακαλύψεις του LIGO και τις βαθιές επιπτώσεις τους στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το σύμπαν». Το 1916, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε προβλέψει την ύπαρξη των βαρυτικών κυμάτων, που δημιουργούνται από μια παραμόρφωση του χωροχρόνου όταν τροποποιείται η ενέργεια ή η τροχιά μαζών όπως ο ήλιος, ένα άστρο ή μαύρες τρύπες. Τα βαρυτικά κύματα που αναζητούμε είναι αυτά που παράγονται από βίαια φαινόμενα, όπως όταν συγχωνεύονται δύο μαύρες τρύπες ή όταν εκρήγνυνται μεγάλα άστρα. Παρόμοια με την παραμόρφωση ενός διχτυού όταν βάζουμε μέσα σ’ αυτό ένα βάρος, τα φαινόμενα αυτά επέτρεψαν τις παρατηρήσεις του LIGO τον Σεπτέμβριο του 2015, τον Ιούνιο του 2016 και τον Ιανουάριο του 2017. Η σύγκριση των χρόνων άφιξης των κυμάτων στους δύο ανιχνευτές, που βρίσκονται σε απόσταση 3.000 χιλιομέτρων ο ένας από τον άλλο, και η μελέτη των χαρακτηριστικών των σημάτων που μετρήθηκαν επιβεβαίωσαν τον εντοπισμό. Και τον Αύγουστο 2017, ο ευρωπαϊκός ανιχνευτής Virgo, που βρίσκεται κοντά στην Πίζα, στην Ιταλία, παρατήρησε με τη σειρά του αυτόν τον τύπο κυμάτων. Για τον Μπενουά Μουρ, διευθυντή ερευνών στο γαλλικό Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών CNRS και επιστημονικό υπεύθυνο της συνεργασίας Virgo για τη Γαλλία, η παρατήρηση των βαρυτικών κυμάτων αντιπροσωπεύει «μια θεμελιώδη εξέλιξη στη φυσική». «Είναι σαν να ρίχνουμε το βλέμμα μας σ’ αυτή τη φάση του σύμπαντος που ήταν μέχρι τώρα απρόσιτη», δήλωσε χθες στο Γαλλικό Πρακτορείο. Σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας, ένα ζευγάρι μαύρες τρύπες, που βρίσκονται σε τροχιά η μία γύρω από την άλλη, χάνει ενέργεια παράγοντας βαρυτικά κύματα. Όμως ο ίδιος ο Αϊνστάιν αμφέβαλλε ότι θα ανιχνεύονταν κάποια μέρα τα κύματα αυτά: τόσο απειροελάχιστα είναι. «Το μέγεθος του σήματος που πιάσαμε ήταν περίπου ένα χιλιοστό ενός πρωτονίου», εξήγησε ο Μπάρι Μπάρις, όταν η Ακαδημία επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του. Μια έμμεση απόδειξη της ύπαρξής τους υπήρξε όταν ανακαλύφθηκαν το 1974 ένα πάλσαρ –ένα άστρο νετρονίων που εκπέμπει έντονη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία προς μια δεδομένη κατεύθυνση, σαν φάρος– και ένα άστρο νετρονίων που γύριζαν το ένα γύρω από το άλλο με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Για την ανακάλυψη αυτή είχαν τιμηθεί με το Νόμπελ Φυσικής το 1993 οι Αμερικανοί Ράσελ Χαλς και Τζόζεφ Τέιλορ. http://physicsgg.me/2017/10/02/%ce%b2%cf%81%ce%b1%ce%b2%ce%b5%ce%af%ce%bf-%ce%bd%cf%8c%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%bb-%cf%86%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-2017/

4 Οκτωβρίου 1957: Ο Σπούτνικ ξεκινά τη διαστημική εποχή. Σαν σήμερα πριν από 60 χρόνια, στις 4 Οκτωβρίου 1957, μια μικρή σφαίρα διαμέτρου μόνο 58 εκατοστών και βάρους 64 κιλών ξεκίνησε τη διαστημική εποχή και έδωσε το έναυσμα για να μεταφερθεί ο ανταγωνισμός του Ψυχρού Πολέμου στο διάστημα. Ήταν ο Σπούτνικ, ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος που τέθηκε σε ελλειπτική τροχιά γύρω από τη Γη από τη Σοβιετική Ένωση. Χάρη στο ανακλαστικό μεταλλικό περίβλημά του, αντανακλούσε έντονα το φως του Ήλιου και ήταν ορατός ακόμη και με γυμνά μάτια σαν μια μικρή λαμπερή κουκκίδα. Η εκτόξευση είχε γίνει από ένα πεδίο πυραυλικών δοκιμών κάπου στο απομονωμένο Καζακστάν, μια περιοχή που έμελλε να αποτελέσει το μετέπειτα διάσημο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. Παρόλο που μόνο οι εργαζόμενοι στο απόρρητο πρόγραμμα είχαν πάρει μυστικές επιστολές για να παρευρεθούν στην εκτόξευση, τελικά συνέρρευσαν πλήθη συγγενών και φίλων. Όπως είπε ένας αυτόπτης μάρτυρας, «μετά γυρίσαμε στα καταλύματά μας και ήπιαμε καθαρό αλκοόλ, για να γιορτάσουμε τη νίκη του πυραύλου μας». Τις πρώτες μέρες το γεγονός πέρασε μάλλον στα «ψιλά», αλλά γρήγορα ο διεθνής Τύπος αντιλήφθηκε τη σημασία του -ιδίως εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου- και την ανέδειξε. Ήταν ένας μεγάλος θρίαμβος προπαγάνδας για τη σοβιετική κυβέρνηση και μια μεγάλη ντροπή -και έντονος φόβος λόγω τεχνολογικής υστέρησης- για την αμερικανική. Οι ΗΠΑ βάλθηκαν γρήγορα να ξεπλύνουν αυτήν την ντροπή και να πάρουν την πρωτοκαθεδρία στο διάστημα. Κάπως έτσι δημιούργησαν την Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) και στη συνέχεια το πρόγραμμα «Απόλλων», που οδήγησε τους Αμερικανούς πρώτους στη Σελήνη ύστερα από 12 χρόνια. Ο Σπούτνικ ήταν έργο του «πατέρα» του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος Σεργκέι Κορολιόφ, ο οποίος είχε περάσει έξι χρόνια στα στρατόπεδα Γκουλάγκ. Βοηθήθηκε σημαντικά από γερμανούς επιστήμονες, οι οποίοι είχαν συμμετάσχει στην ανάπτυξη του πυραυλικού προγράμματος του Χίτλερ και μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας μεταφέρθηκαν, θέλοντας και μη, στη Σοβιετική Ένωση. Αρχικά η ρωσο-γερμανική ομάδα επιστημόνων και μηχανικών κλήθηκε να δημιουργήσει ένα διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο ικανό να μεταφέρει μια βόμβα υδρογόνου σε οποιοδήποτε σημείο της Γης, όπως δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο 97χρονος Νικολάι Σιγκανόφ, ο οποίος είχε συμμετάσχει στην κατασκευή του σοβιετικού στρατιωτικού πυραύλου R-7 Semyorka, που επρόκειτο αργότερα να θέσει σε τροχιά τον Σπούτνικ. Στην πορεία, ο οραματιστής Κορολιόφ έκανε τολμηρά όνειρα, που αφορούσαν την κατάκτηση του διαστήματος. Τα όνειρα αυτά είχαν και μια ανταγωνιστική διάσταση, καθώς ήταν γνωστό ότι ένας άλλος γερμανός πυραυλικός επιστήμονας, ο Βέρνερ φον Μπράουν, ήδη εργαζόταν για λογαριασμό των ΗΠΑ. Έπειτα από προσπάθειες τριών ετών και τρεις καταστροφές πιλοτικών πυραύλων, τελικά ο τέταρτος R-7, εφοδιασμένος με ένα ομοίωμα πυρηνικής κεφαλής, εκτοξεύτηκε επιτυχώς τον Αύγουστο του 1957 και βρήκε το στόχο του στην απομακρυσμένη χερσόνησο Καμτσάτκα της 'Απω Ανατολής. Έχοντας πληροφορίες ότι οι ΗΠΑ θα εκτόξευαν τον πρώτο δορυφόρο τους το 1958, η Σοβιετική Ένωση έκανε αγώνα δρόμου για να προλάβει. Για να καταστεί αυτό εφικτό, ο Κορολιόφ πρότεινε και έγινε δεκτό να αναθεωρηθούν τα αρχικά σχέδια για ένα μεγάλο δορυφόρο και να κατασκευαστεί ένας μικρός σφαιρικός δορυφόρος, που θα περιείχε μόνο ένα ραδιοπομπό και μπαταρία, ώστε το σήμα του να φθάνει στη Γη. Σύμφωνα με τον Σιγκανόφ, μέσα σε δύο μόνο μήνες ο Σπούτνικ ήταν έτοιμος και μπόρεσε να εκτοξευτεί τον Οκτώβριο του 1957. Καθώς οι απανταχού ραδιοερασιτέχνες στη Γη συντονίζονταν με έξαψη για να πιάσουν το δορυφορικό σήμα του, όταν διέσχιζε τον ουρανό πάνω από τα κεφάλια τους (το σήμα σταμάτησε ύστερα από 22 μέρες, όταν εξαντλήθηκαν οι μπαταρίες), οι εφευρέτες του πρωτίστως είχαν άλλο πράγμα στο μυαλό τους. «Το πιο σημαντικό πράγμα ήταν ότι είχε αποδείξει την αποτελεσματικότητα του πυραύλου R-7» είπε ο υπερήλικος πρώην σοβιετικός επιστήμονας. Ο Σπούτνικ 1 εκτοξευτηκε στις 4 Οκτωβρίου 1957 στις 22:28:34 MSK με επιτυχία με έναν πύραυλο φορέα «Σπούτνικ» (R-7). Μέσα σε 295 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευση του πρώτου δορυφόρου ξεκίνησε σε μια ελλειπτική τροχιά με απόγειο 947 υψόμετρο χιλιόμετρα και περίγειο 288 χιλιόμετρα. Στα 315 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευση υπήρχε διαχωρισμός του δορυφόρου, και έδωσε την θεση του. "Beep! Μπιπ! "- Αυτό ηταν το πώς ακουγόταν στις συνεχεις κλήσεις. Το PS-1 ήταν ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος ιπτάμενο αντικείμενο που σε 92 ημέρες, έκανε 1440 τροχιές γύρω από τη Γη ( περίπου 60 εκατομμύρια χιλιόμετρα.) Τα ραδιόφωνα με μπαταρίες εργάστηκαν για δύο εβδομάδες μετά την έκτοξευση προτού χάσει ταχύτητα και τελικά καεί στην ατμόσφαιρα, στις 8 Ιανουαρίου 1958. Λίγο μετά, το Φεβρουάριο του ίδιου έτους, οι ΗΠΑ έστειλαν στο διάστημα τον πρώτο τους δορυφόρο, τον Explorer 1. Μετά τον Σπούτνικ 1 ακολούθησαν πολλές πρωτιές: ο πρώτος ζωντανός οργανισμός στο διάστημα, η σκυλίτσα Λάϊκα (Σπούτνικ 2 στις 3 Nοεμβρίου 1957), η πρώτη φωτογραφία της Γης από το διάστημα (Explorer 6 το 1959), ο πρώτος άνθρωπος στο διάστημα, ο σοβιετικός Γιούρι Γκαγκάριν (Βοστόκ 1 το 1961), η πρώτη γυναίκα στο διάστημα, η σοβιετική Βαλεντίνα Τερέσκοβα (Βοστόκ 6 το 1963), και ο πρώτος άνθρωπος στη Σελήνη, ο αμερικανός Νιλ 'Αρμστρονγκ (Απόλλων 11 το 1969). Ο «Ψυχρός Πόλεμος» στο διάστημα τελείωσε το 1975, με το κοινό πρόγραμμα «Απόλλων-Σογιούζ», όταν πρώτη φορά Αμερικανοί και Σοβιετικοί συνεργάστηκαν σε μια επιστημονική αποστολή. Σήμερα πάνω από 1.400 εν λειτουργία τεχνητοί δορυφόροι βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη. Σήμερα, επίσης, μπορεί να δει κανείς αντίγραφα του Σπούτνικ σε διάφορα μουσεία σε όλον τον κόσμο. Και βεβαίως, προς τιμήν του, έχουν πάρει το όνομά του διάφορα πράγματα, με πιο χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα το ομώνυμο μέσο ενημέρωσης της Ρωσίας. http://news.in.gr/features/article/?aid=1500165410

Σε ανθρώπινες δραστηριότητες ίσως οφείλονται 728 σεισμοί παγκοσμίως. Σε 728 εκτιμώνται οι καταγεγραμμένοι σεισμοί στον πλανήτη μας, οι οποίοι κατά τα τελευταία 150 χρόνια μπορεί να οφείλονται σε διάφορες ανθρώπινες δραστηριότητες και όχι σε καθαρά φυσικά αίτια. Από αυτούς, οι έξι φέρονται να έχουν συμβεί στην Ελλάδα, όλοι στο πλαίσιο δημιουργίας φραγμάτων και τεχνητών λιμνών. Οι γεωεπιστήμονες που είναι υπεύθυνοι για τη «Βάση Δεδομένων Ανθρωπογενών Σεισμών» (HiQuake), την πιο πλήρη του είδους της διεθνώς, έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο περιοδικό Seismological Research Letters, της Σεισμολογικής Εταιρείας της Αμερικής. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, οι τρεις κυριότερες αιτίες πρόκλησης σεισμών είναι οι εξορυκτικές-μεταλλευτικές δραστηριότητες (37% - συχνά εξαιτίας της κατάρρευσης στοών), η δημιουργία μεγάλων φραγμάτων νερού (23%) και οι συμβατικές μέθοδοι άντλησης πετρελαίου και αερίου (15%). Άλλες αιτίες είναι οι δραστηριότητες γεωθερμικής ενέργειας (8%), οι υπόγειες πυρηνικές εκρήξεις (3%), ακόμη και η ανέγερση μεγάλων ουρανοξυστών που ασκούν μεγάλο βάρος στο υπέδαφος (0,5%). Όχι αμελητέοι (4%) είναι επίσης οι σεισμοί εξαιτίας αντισυμβατικών μεθόδων άντλησης πετρελαίου και φυσικού αερίου με χρήση της τεχνικής της υδραυλικής ρωγμάτωσης (εισροή νερού με μεγάλη πίεση σε υπόγεια ρήγματα). Η βάση δεδομένων Human-Induced Earthquake Database (HiQuake), αναπτύχθηκε το 2016 από βρετανούς επιστήμονες των Πανεπιστημίων Ντάραμ και Νιούκαστλ, με επικεφαλής τον υδρογεωλόγο Μάιλς Ουίλσον. Οι επιστήμονες βασίσθηκαν τόσο σε επιστημονικές μελέτες, όσο και σε αναφορές των μέσων ενημέρωσης. Ο παλαιότερος ανθρωπογενής σεισμός που περιλαμβάνει η βάση δεδομένων, είναι από το 1868 στην Αυστραλία και αποδίδεται σε εξορυκτική δραστηριότητα. Οι περισσότεροι ανθρωπογενείς σεισμοί είναι μικροί της τάξης των τριών έως τεσσάρων βαθμών, αλλά ορισμένοι είναι πολύ ισχυροί. Ο ισχυρότερος σεισμός που περιλαμβάνεται στη βάση δεδομένων, είναι αυτός ισχύος 7,9 βαθμών, ο οποίος προκλήθηκε στην περιοχή Σιτσουάν της Κίνας το 2008 πιθανώς λόγω της δημιουργίας ενός μεγάλου φράγματος νερού σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από το επίκεντρο. Αλλά και ο πιο πρόσφατος καταστροφικός σεισμός στο Νεπάλ ισχύος 7,8 βαθμών το 2015 αποδόθηκε από ορισμένους επιστήμονες στην άντληση υπόγειων υδάτων. Συχνά, προϋπάρχει τεκτονικό στρες προερχόμενο από φυσικές γεωλογικές δυνάμεις και η ανθρώπινη δραστηριότητα αποτελεί την τελευταία σταγόνα στο ποτήρι, που «πυροδοτεί» το σεισμό. Εξίσου συχνή όμως είναι η διαφωνία ειδικών και μη κατά πόσο ένας σεισμός οφείλεται (και) στους ανθρώπους. Οι ίδιοι οι δημιουργοί της HiQuake αναγνώρισαν πως είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει σαφής απόδειξη ότι όντως ένας σεισμός οφείλεται στους ανθρώπους, αν και αυτό, όπως είπαν, δεν πρέπει να μας καθησυχάζει. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τη διεθνή βάση δεδομένων, έχουν πιθανώς γίνει έξι σεισμοί σχετιζόμενοι με την ανθρώπινη δραστηριότητα, όλοι στο πλαίσιο της δημιουργίας φραγμάτων και αντίστοιχων τεχνητών λιμνών που συγκρατούν μεγάλους όγκους νερού: Μαραθώνα (1938 - 5,7 βαθμοί), Κρεμαστών Αιτωλοακαρνανίας-Ευρυτανίας (1966 - 6,2 βαθμοί), Καστρακίου Αιτωλοακαρνανίας-Αχελώου (1969 - 4,6 βαθμοί), Πουρναρίου Άρτας-Αράχθου (1981 - 5,6 βαθμοί), Ασωμάτων Βέροιας (1984 - 5,4 βαθμοί) και Πολυφύτου Κοζάνης-Αλιάκμονα (1995 - 6,5 βαθμοί - ο ισχυρότερος ανθρωπογενής σεισμός στη χώρα μας). «Όλες οι ανθρωπογενείς δραστηριότητες επηρεάζουν τις δυνάμεις που δρουν στο φλοιό της Γης, για παράδειγμα προσθέτοντας ή αφαιρώντας μάζα, συνεπώς δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι η Γη αντιδρά σε αυτές τις αλλαγές, μερικές φορές με πρόκληση σεισμών», δήλωσε ο Ουίλσον. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, θα πρέπει να αναμένεται αύξηση των ανθρωπογενών σεισμών στο μέλλον, καθώς οι πιέσεις στη Γη εκ μέρους των ανθρώπων θα αυξηθούν, π.χ. λόγω της εντεινόμενης αναζήτησης και αξιοποίησης της υπόγειας γεωθερμικής ενέργειας ή της μελλοντικής υπόγειας αποθήκευσης του διοξειδίου του άνθρακα, για να μην επιβαρύνει ως «αέριο του θερμοκηπίου» την κλιματική αλλαγή. Επίσης, τα ορυχεία τείνουν να φθάνουν όλο και βαθύτερα και να είναι όλο και πιο εκτεταμένα, τα μεγάλα φράγματα νερού γίνονται όλο και συχνότερα, ενώ κτίζονται όλο και μεγαλύτερα κτίρια σε διάφορα μέρη του κόσμου λόγω της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165389