Δροσος Γεωργιος

O Elon Musk αποκαλύπτει τα σχέδιά του για τον εποικισμό του Άρη. Ο Elon Musk, με “όχημα” τους πυραύλους της SpaceX φιλοδοξεί να δημιουργήσει μία μικρή πόλη στον Άρη μέχρι το 2024. Το πλάνο του Elon Musk περιλαμβάνει την αποστολή δύο τουλάχιστον πυραύλων με φορτίο το 2022, ενώ μέχρι εκείνη την εποχή θα έχει καθοριστεί το εάν υπάρχουν επαρκή αποθέματα νερού στον Άρη, για να υποστηριχθεί η λειτουργία μίας αποικίας εκεί. Ο στόλος των πυραύλων της SpaceX θα χρησιμοποιηθεί για αυτό το σκοπό, ενώ το πλάνο περιλαμβάνει την έναρξη των επανδρωμένων αποστολών το 2024. Η SpaceX θα χρησιμοποιήσει το Interplanetary Transport System, το οποίο είναι ένα πολύ μεγάλων διαστάσεων πυραυλικό σύστημα που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολλές φορές, μειώνοντας με αυτόν τον τρόπο, το κόστος της μεταφοράς όλων των υλικών προς τον Άρη. Το ITS θα έχει 31 κινητήρες συνολικά, έχοντας την ικανότητα της μεταφοράς 450 μετρικών τόνων φορτίου στο διάστημα. Οι πρώτοι έποικοι θα είναι επιφορτισμένοι με το έργο της προετοιμασίας των υποδομών της βάσης για το δεύτερο κύμα των εποίκων που θα ακολουθήσει την ίδια χρονιά. Το σχέδιο του Elon Musk χαρακτηρίζεται ως πολύ φιλόδοξο από τους ειδικούς, ειδικά ως προς το χρόνο υλοποίησης, αλλά η SpaceX θεωρεί ότι θα τα καταφέρει να φέρει εις πέρας το σχέδιό της. http://www.pestaola.gr/o-elon-musk-apokalyptei-ta-sxedia-toy-gia-ton-epoikismo-toy-arh/

Η επιστήμη είναι σέξι, η επιστήμη είναι ποίηση. Τ​​ην περασμένη Τρίτη, ο κύριος Γκρι στήθηκε μπροστά στον υπολογιστή για να παρακολουθήσει ζωντανά την ανακοίνωση τη Σουηδικής Ακαδημίας σχετικά με το φετινό Νομπέλ Φυσικής. Οταν άκουσε ότι το βραβείο πήγε στην τριάδα των Ράινερ Βάις, Κιπ Θορν και Μπάρι Μπάρις, οι οποίοι εντόπισαν τα βαρυτικά κύματα που είχε προβλέψει θεωρητικά εκατό χρόνια πριν ο Αϊνστάιν, ο κύριος Γκρι χαμογέλασε. «Για δες», είπε, «οι άνθρωποι αυτοί, συν τον Σκωτσέζο Ρον Ντρέβερ, ο οποίος δεν πρόλαβε να χαρεί διότι πέθανε, συν μια ομάδα περίπου χιλίων συνεργατών, έπιασαν έπειτα από προσπάθειες σαράντα χρόνων την κοσμική ηχώ από μια κολοσσιαία σύγκρουση δύο μαύρων τρυπών που συνέβη εκατομμύρια χρόνια πριν. Ο χώρος καθεαυτόν, το Διάστημα, αυτό που νομίζουμε κενό, απέδειξε ακόμη μία φορά ότι πάλλεται, καμπυλώνεται, τεντώνεται και ζαρώνει – και μαζί με τον χώρο και ο χρόνος. Ιδού μία ακόμη απόδειξη ότι ο κόσμος –The Cosmos– είναι τόσο διαφορετικός από αυτό που υπαγορεύει η καθημερινή, τετριμμένη εμπειρία μας. Εσύ είχες μιλήσει μια φορά στο τηλέφωνο με έναν από τους φετινούς νομπελίστες, τον Κιπ Θορν. Σου είχε πει διάφορα ωραία, αλλά θυμάσαι τι είχα ξεχωρίσει;». «Η επιστήμη είναι σέξι», μου είχε πει ο Θορν και αυτό είχε ξεχωρίσει ο κύριος Γκρι. Στα δικά μου αυτιά, «σέξι» σημαίνει ότι η επιστήμη, και άρα η φύση, είναι ερεθιστική, διεγερτική διότι τη διακρίνει μια ποίηση. Είναι, ίσως, η ποίηση της συμπαντικής σύνδεσης με τα πράγματα: αυτά που βλέπουμε μα και αυτά που δεν βλέπουμε, αυτά που έχουν χαθεί για πάντα και όλα όσα έρθουν στο μέλλον. Το 1594, ο Αγγλος σερ Τζον Ντέιβις, σύγχρονος του Σαίξπηρ, έγραψε ένα ποίημα που ονομάτισε «Ορχήστρα». Ο Ντέιβις, παρότι δεν ήταν επιστήμονας, είχε επηρεαστεί βαθιά από τις νέες θεωρίες του Κοπέρνικου. Η Γη είχε πάψει να βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου, δραματική υπαρξιακή ανατροπή για την εποχή. Δυσκολεύτηκε πολύ να το χωνέψει αυτό ο Ντέιβις και στην «Ορχήστρα» του παρέμεινε πιστός στο πτολεμαϊκό σύστημα – με μία διαφορά: διαβάζοντας τον Κοπέρνικο, αντιλήφθηκε ο Αγγλος ποιητής ότι τα ουράνια σώματα δεν κάνουν άλλο από το να χορεύουν ρυθμικά στη διακριτική μουσική μιας αόρατης κοσμικής ορχήστρας. Ενα τέτοιο αδιόρατο, ανεπαίσθητο λίκνισμα δύο μαύρων τρυπών, των πλέον αινιγματικών ουράνιων αντικειμένων, κάπου μακριά, αδιανόητα μακριά, όχι μόνο στον χώρο μα και στον χρόνο, συνέλαβαν σε μορφή κυματισμού οι επιστήμονες που πήραν φέτος το Νομπέλ Φυσικής. Το πιο απίστευτο είναι ότι μια μαύρη τρύπα δεν είναι καν «αντικείμενο». Οπως λέει ο Θορν, «οι μαύρες τρύπες δεν αποτελούνται από ύλη αλλά από στρεβλωμένο χωροχρόνο». Η φράση αυτή θα μπορούσε να είναι στίχος του Ελιοτ, σε μουσική Γκιόργκι Λίγκετι ή Γιάννη Χρήστου. Ολη αυτή η ανθρώπινη περιπέτεια συμπυκνώνεται όμως σε έναν άλλο στίχο, που γράφηκε το 1855 από τον Ρόμπερτ Μπράουνινγκ: «Ω, μα ο άνθρωπος θα έπρεπε να φτάνει πέρα απ’ όσα μπορεί να αδράξει/ Ή ποιο τότε το νόημα των ουρανών;» (Ah, but a man’s reach should exceed his grasp,/ Or what’s a heaven for? ). http://www.kathimerini.gr/929560/article/politismos/vivlio/h-episthmh-einai-se3i-h-episthmh-einai-poihsh

O Asteroid Touring Nanosat Fleet βάζει πλώρη για τη μελέτη αστεροειδών. Το όνομα Asteroid Touring Nanosat Fleet αναφέρεται σε έναν μικρό στόλο 50 μικρών διαστημοπλοίων που θα επισκεφθεί 300 διαφορετικούς αστεροειδείς. Πίσω από το σχέδιο για το Asteroid Touring Nanosat Fleet βρίσκεται μία ομάδα Ευρωπαίων επιστημόνων, η οποία θέλει με αυτό τον τρόπο να μελετήσει μια σειρά από αστεροειδείς και έπειτα να καταφέρει να δώσει εντολή στα μικρά διαστημόπλοια να επιστρέψουν στη Γη με όλα τα πολύτιμα δεδομένα που θα έχουν συλλέξει από το ταξίδι τους στο Διάστημα. Σε εμφανή διαφοροποίηση από τις άλλες αποστολές που έχουν ως σκοπό τους την μελέτη ενός αστεροειδή, το Asteroid Touring Nanosat Fleet φιλοδοξεί να έρθει σε επαφή με 300 αστεροειδείς συλλέγοντας έτσι ένα σημαντικά μεγαλύτερο δείγμα στοιχείων για την ασφαλέστερη εξαγωγή συμπερασμάτων για αυτά τα ουράνια σώματα. Το κάθε διαστημόπλοιο του Asteroid Touring Nanosat Fleet θα ζυγίζει 5 κιλά και θα λάβει μέρος σε ένα ταξίδι 3.2 ετών στη ζώνη των αστεροειδών που βρίσκεται μετά τον Άρη. Κάθε σκάφος θα εκτελέσει μία περιστροφή γύρω από έξι αστεροειδείς σε απόσταση 1000 χιλιομέτρων περίπου, χρησιμοποιώντας ένα τηλεσκόπιο 4 εκατοστών για να τραβήξει εικόνες ακρίβειας 100 μέτρων από την επιφάνειά του. Ένα ειδικό φασματόμετρο θα αναλύσει τη χημική σύσταση του εδάφους για να μπορούν οι επιστήμονες να μάθουν το βασικό υλικό που συναντά κανείς σε έναν αστεροειδή. http://www.pestaola.gr/o-asteroid-touring-nanosat-fleet-bazei-plwrh-gia-th-meleth-asteroeidwn/

Mελετώντας τα θραύσματα του κορυφαίου (top) κουάρκ. Οι ερευνητές του ανιχνευτή ATLAS στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) αναφέρουν μια νέα μέτρηση του ρυθμού παραγωγής ζευγών κορυφαίων κουάρκ και έναν νέο ακριβέστερο προσδιορισμό της μάζας του κορυφαίου κουάρκ Στις συγκρούσεις πρωτονίων με πρωτόνια που πραγματοποιούνται στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων τα κορυφαία κουάρκ παράγονται κυρίως ανά ζεύγη, ενός κορυφαίου κουάρκ και του αντίστοιχου κορυφαίου αντικουάρκ. Για να μετρηθεί ο ρυθμός παραγωγής των κορυφαίων ζευγών κουάρκ, οι ερευνητές του ανιχνευτή ATLAS έψαξαν τα γεγονότα όπου παράγονταν ένα ηλεκτρόνιο, ένα μιόνιο και ένας ή δύο πίδακες (jets) σωματιδίων που πιθανόν να προέρχονταν από χαμηλά (bottom) κουάρκ. Συγκρίνοντας τον αριθμό των γεγονότων που περιέχουν έναν πίδακα χαμηλού-κουάρκ, με τα γεγονότα που οδηγούν σε δυο πίδακες χαμηλού-κουάρκ, οι φυσικοί του ATLAS ήταν σε θέση να προσδιορίσουν και τον συνολικό ρυθμό παραγωγής και την απόδοση της ταυτοποίησης των πιδάκων χαμηλών κουάρκ. Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε για να διερευνηθεί η κινηματική των ηλεκτρονίων και των μιονίων που προέρχονται από τις διασπάσεις των κορυφαίων κουάρκ. Το αποτέλεσμα φτάνει σε ένα πρωτοφανές επίπεδο ακρίβειας, με την συνολική αβεβαιότητα να κυμαίνεται από 1% έως 15%, παρέχοντας νέες ιδέες για τη δυναμική της παραγωγής των κορυφαίων κουάρκ και βελτιώνοντας τις γνώσεις μας όσον αφορά την κατανομή των γλοιονίων μέσα στο πρωτόνιο. Το αποτέλεσμα επίσης επέτρεψε στους φυσικούς του ATLAS να κάνουν έναν νέο ακριβέστερο προσδιορισμό της μάζας του κορυφαίου κουάρκ. Η μάζα του κορυφαίου κουάρκ είναι μια θεμελιώδης παράμετρος του Καθιερωμένου Προτύπου των στοιχειωδών σωματιδίων, το οποίο προβλέπει ακριβώς τη σχέση μεταξύ των μαζών του κορυφαίου κουάρκ, και των μποζονίων W και Higgs. Οποιεσδήποτε πειραματικές αποκλίσεις από αυτές τις σχέσεις θα μπορούσαν να υποδηλώνουν νέα σωματίδια ή νέα φαινόμενα. Ένα από τα πλεονεκτήματα αυτής της μέτρησης οφείλεται στον συνδυασμό όλων των κινηματικών κατανομών, που δίνουν μια τιμή mt = 173,2 ± 1,6 GeV. Η μέτρηση της μάζας του κορυφαίου κουάρκ είναι εξαιρετικά δύσκολη. Το κορυφαίο κουάρκ δεν μπορεί να παρατηρηθεί άμεσα και ταυτοποιείται έμμεσα μέσω των σωματιδίων που παράγονται από την διάσπασή του. Επιπλέον, οι μετρήσεις της μάζας του κορυφαίου κουάρκ επηρεάζονται πάντοτε από μια μη εξαλείψιμη θεωρητική ασάφεια, καθώς τα κορυφαία κουάρκ είναι σωματίδια που υπόκεινται στην ισχυρή αλληλεπίδραση και δεν μπορούν να διασπαστούν απομονωμένα χωρίς να αλληλεπιδρούν με άλλα κουάρκ και γλοιόνια που παράγονται. Η χρήση της κινηματικής των ηλεκτρονίων και μιονίων έχει βοηθήσει στη μείωση αυτών των ασαφειών και η νέα μέτρηση της μάζας του κορυφαίου κουάρκ από τους φυσικούς του ATLAS έχει μικρότερη θεωρητική αβεβαιότητα από άλλες μετρήσεις που εξετάζουν πίδακες από άλλα κουάρκ. Είναι γεγονός πως η νέα αυτή μέτρηση αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς την κατανόηση του κορυφαίου κουάρκ. http://physicsgg.me/2017/10/06/m%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%84%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b1-%ce%b8%cf%81%ce%b1%cf%8d%cf%83%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%bf%cf%81%cf%85%cf%86%ce%b1%ce%af%ce%bf%cf%85-t/

“Soyuz-2.1α” με TGK"Progress MS-07" Στις 6 Οκτωβρίου 2017 η μονάδα κεφαλής για τη μεταφορά του οχήματος φορτίου (THC) «Progress MS-07" παραδόθηκε από εργασίες στην περιοχή 254 στο συγκρότημα και κτίριο δοκιμής τοποθεσία 31 στο κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ για τη γενική συναρμολόγηση με τον πύραυλο φορέα«Soyuz -2.1a. " Οι εργασίες προγραμματίζονται για τις 9 Οκτωβρίου 2017. https://www.roscosmos.ru/print/24187/

Ο μεγαλύτερος serial killer στη Γη ήταν... ρωσικά ηφαίστεια. Οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στη διάρκεια της ύπαρξης της ζωής στη Γη έχουν υπάρξει πέντε μεγάλες μαζικές εξαφανίσεις ειδών. Η μεγαλύτερη συνέβη πριν από 252 εκατομμύρια χρόνια, στο τέλος της Περμίου περιόδου και εξαιτίας του εύρους της οι ειδικοί την έχουν ονομάσει το «Μεγάλο Θανατικό». Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τότε εξαφανίστηκε το 90% των θαλασσίων ειδών και το 70% των ζώων της στεριάς. Το γεγονός αυτό θεωρείται ότι άνοιξε τον δρόμο στην εμφάνιση και επικράτηση των δεινοσαύρων στον πλανήτη. Εχουν πραγματοποιηθεί πολλές έρευνες για να εξακριβωθεί το τι προκάλεσε αυτή τη μαζική εξόντωση της ζωής. Οι πιο πρόσφατες υπεδείκνυαν ως αιτία την έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα. Η τελευταία σχετική έρευνα πραγματοποιήθηκε από επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και τα ευρήματα όχι μόνο επιβεβαιώνουν τη θεωρία των ηφαιστείων, αλλά εντοπίζουν και την περιοχή του πλανήτη που κυριολεκτικά… εξερράγη προκαλώντας την παγκόσμια καταστροφή. Τι συνέβη Η νέα μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Scientific Reports αναφέρει ότι υπεύθυνα για το «Μεγάλο Θανατικό» είναι τα ηφαίστεια που βρίσκονταν εκείνη την εποχή στην Σιβηρία. Οι ερευνητές αναφέρουν ότι την επίμαχη περίοδο υπήρξε ένα μπαράζ κολοσσιαίων εκρήξεων που διήρκεσε δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες έτη. Οι εκρήξεις αυτές προκάλεσαν αλυσιδωτές γεωατμοσφαιρικές αντιδράσεις με αποτέλεσμα να σχηματιστεί ένα παχύ πέπλο από ηφαιστειακή σκόνη, διοξείδιο του άνθρακα, διοξείδιο του θείου, μεθάνιο και πτητικές οργανικές χημικές ουσίες που περιείχαν νικέλιο. Το πέπλο αυτό σκέπασε για μεγάλο χρονικό διάστημα την Γη μετατρέποντας την σε ένα τόπο τοξικό και άκρως αφιλόξενο στη ζωή. Σύμφωνα με τους ερευνητές η ηφαιστειακή δραστηριότητα στην περιοχή της Σιβηρίας απελευθέρωσε περίπου ένα τρισεκατομμύριο λίτρα λάβας! Ετσι δημιουργήθηκαν και τα περίφημα «Σκαλιά της Σιβηρίας» μιας τεράστια περιοχή ηφαιστειογενών πετρωμάτων που απλώνεται σε έκταση 2 εκατ. τ.χλμ. στον βορρά της Ρωσίας. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165823

Σε καθηγητή του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας για πρώτη φορά το βραβείο Εφαρμοσμένης Ηλεκτρομαγνητικής και Μηχανικής. Ο καθηγητής του Τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (ΠΔΜ) και κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής, Θεόδωρος Θεοδουλίδης, τιμήθηκε με το βραβείο Εφαρμοσμένης Ηλεκτρομαγνητικής και Μηχανικής (Applied Electromagnetics and Mechanics Award). Το βραβείο δόθηκε σε αναγνώριση της αριστείας και της εξαίρετης συνεισφοράς του στη μελέτη και στην ανάλυση των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Η βράβευση του κοσμήτορα της Πολυτεχνικής Σχολής έγινε μετά το πέρας των εργασιών του Διεθνούς Συμποσίου Εφαρμοσμένης Ηλεκτρομαγνητικής και Μηχανικής ISEM (International Symposium on Applied Electromagnetics and Mechanics), που πραγματοποιήθηκε στο Σαμονί της Γαλλίας, ύστερα από ομόφωνη απόφαση της επιτροπής του συνεδρίου. Η διεθνής επιστημονική κοινότητα, στον τομέα εφαρμοσμένης ηλεκτρομαγνητικής και μηχανικής απονέμει κάθε δύο χρόνια το ομώνυμο βραβείο στον διακεκριμένο επιστήμονα που προάγει με το ερευνητικό του έργο τη μελέτη των ηλεκτρομαγνητικών με ποικίλες εφαρμογές στην Ιατρική και τη Βιομηχανία. «Η αναγνώριση του ερευνητικού και επιστημονικού έργου που κάνουμε στο εργαστήριό μας από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα εκτός από το αίσθημα της προσωπικής ικανοποίησης προσφέρει σημαντικά οφέλη και διεθνές κύρος στο ίδρυμα μας» δήλωσε, μιλώντας ο κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής, Θόδωρος Θεοδουλίδης. Ο κ. Θεοδουλίδης, ο οποίος διευθύνει το εργαστήριο Μη Καταστροφικών Ελέγχων του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου Κοζάνης, είναι ο πρώτος Έλληνας που λαμβάνει αυτή την τιμητική διάκριση από το 2000, οπότε η συγκεκριμένη διεθνής επιτροπή ξεκίνησε τον θεσμό. Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Θεοδουλίδης ήταν ένας από τους δύο καθηγητές - μέλη της Συγκλήτου του ΠΔΜ που αντέδρασαν με σφοδρότητα αλλά μειοψήφησαν στην απόφαση για το ειδικό καθεστώς των τέκνων καθηγητών του ιδρύματος στα μεταπτυχιακά προγράμματα. http://www.pronews.gr/epistimes/636604_se-kathigiti-toy-panepistimioy-dytikis-makedonias-gia-proti-fora-vraveio Έλληνας μηχανικός σχεδίασε το νέο Concorde. Έλληνας βρίσκεται πίσω από ένα τόσο σπουδαίο project. Πρόκειται για τον Πίτερ Ιωσηφίδη αρχιμηχανικό σχεδιασμού στη Lockheed Martin, μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες οπλικών συστημάτων και όχι μόνο. Δεν δίνει σχεδόν ποτέ συνεντεύξεις λόγω της φύσης της δουλειάς του και μόνο τα δύο τελευταία χρόνια έκανε κάποιες δηλώσεις για το νέο project της εταιρείας του. Πρόκειται για το υπερηχητικό επιβατηγό νέας γενιάς το οποίο αναπτύσσεται σε συνεργασία με τη NASA και φέρει την κωδική ονομασία QueSST, συντομογραφία για το Quiet Supersonic Technology. Σε απλά ελληνικά μεταφράζεται ως αθόρυβη υπερηχητική τεχνολογία, αυτή δηλαδή που θα επιτρέπει στο «νέο Concorde», όπως αποκαλούν το νέο αεροσκάφος, να πετάει πάνω από πόλεις σχεδόν αθόρυβα. Σε ό,τι αφορά την ταχύτητα; Σύμφωνα με τον Ελληνα αρχιμηχανικό σχεδιασμού της αμερικάνικής εταιρείας, θα μπορεί να πραγματοποιεί την πτήση Λονδίνο - Νέα Υόρκη μόλις σε τρεις ώρες. Θα πετάει σε ύψος 55.000 ποδιών, δηλαδή 25.000 πόδια ψηλότερα από το στάνταρ ύψος όπου πετούν τα συμβατικά αεροπλάνα και το επίπεδο θορύβου που θα παράγει δεν θα ξεπερνάει τα 65 ντεσιμπέλ. Αυτός ο θόρυβος παράγεται από ένα μεγάλο αυτοκίνητο που κινείται με ταχύτητα σε αυτοκινητόδρομο και όπως είπε ο Πίτερ Ιωσηφίδης, μετά τις δοκιμές σε τούνελ της NASA με ένα μίνι μοντέλο του αεροσκάφους «φτάνουμε τώρα στα επίπεδα που θα μπορούσαν να είναι αποδεκτά από το κοινό». Μέχρι στιγμής το project για το νέο Concorde που θα πετάει με έναν ή το πολύ δύο κινητήρες, αντί των τεσσάρων που είχε το αυθεντικό αεροσκάφος, έχει φτάσει σε κόστος τα 400 εκατ. δολάρια. Μετά τις δοκιμές με το μίνι μοντέλο, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον Ελληνα αρχιμηχανικό, που θα πρέπει τα επόμενα τέσσερα χρόνια να έχει ολοκληρώσει μαζί με την ομάδα του το πρωτότυπο αεροσκάφος, που θα κάνει τις πρώτες δοκιμαστικές πτήσεις. O μηχανικός που δεν λέει πολλά Με σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αεροναυπηγικής του Embry-Riddle, το οποίο θεωρείται κορυφαίο στον συγκεκριμένο τομέα, ο Πίτερ Ιωσηφίδης από το 1997 έως το 1999 συνέχισε στο Pepperdine University για το μεταπτυχιακό του πάνω στο Μάνατζμεντ Τεχνολογίας. Στο βιογραφικό του υπάρχει μόνο η Lockheed Martin, στην οποία ξεκίνησε να δουλεύει τον Αύγουστο του 2002 ως μηχανικός, εξελισσόμενος συνέχεια τα επόμενα 15 χρόνια. Θεωρείται εξαιρετικός στη δουλειά του και, σύμφωνα με τα ελάχιστα που έχουν γίνει γνωστά, είχε πάρει μέρος σε ουκ ολίγα projects της εταιρείας μέχρι τον Ιανουάριο του 2015. Τότε ανέλαβε σχεδιαστικά το project για το νέο υπερηχητικό επιβατηγό αεροσκάφος, το μίνι μοντέλο του οποίου δοκιμάστηκε πριν από λίγο καιρό στις εγκαταστάσεις της NASA. Για τον ίδιο, όπως έχει δηλώσει, «ένα μέρος του προβλήματος με τον υπερηχητικό θόρυβο ήταν ο παράγοντας έκπληξη, γιατί όταν κοιτάζεις τα παραδοσιακά υπερηχητικά αεροπλάνα, καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν σχεδιασμένα για χαμηλό υπερηχητικό boom, αλλά για ταχύτητα». Μεθοδικός στη δουλειά του, και εμμονικός με τις λεπτομέρειες, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, ενώ είναι και πολύ κλειστός σε ό,τι αφορά τη δουλειά του στην εταιρεία. Τους επόμενους μήνες θα είναι παρών σε κάθε φάση υλοποίησης του συγκεκριμένου project, το οποίο για πολλούς θα αλλάξει τα δεδομένα των πτήσεων όπως τα ξέραμε - αν όλα πάνε καλά. Τα συμφέροντα είναι τεράστια και ο ανταγωνισμός αμείλικτος ανάμεσα στις κατασκευαστικές εταιρείες, οπότε πολλοί αναμένεται να χάσουν τον ύπνο τους με το νέο Concorde. Προς το παρόν κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόσο θα κοστίσει στην κοινοπραξία NASA-Lockheed Martin το νέο αεροσκάφος και κατά πόσο οι εταιρείες θα μπορούν να το εντάξουν στους στόλους τους. Καταρχάς το πρωτότυπο πρέπει να περάσει τα δοκιμαστικά πετώντας πάνω από πόλεις των ΗΠΑ με ταχύτητα ώστε να διαπιστωθεί ότι είναι σχεδόν αθόρυβο και μετά έπονται όλα τα άλλα για τον διάδοχο του Concorde. Ενός αεροσκάφους που έγραψε τη δική του ξεχωριστή ιστορία στις αερομεταφορές, προτού προσγειωθεί για πάντα στο έδαφος. Concorde ή Concord: Eνωση με το... ζόρι Στην έκθεση αεροδιαστημικής του Λε Μπουρζέ το 1961, έκπληκτοι διπλωμάτες και στρατιωτικοί ακόλουθοι αντίκρισαν ένα αγγλικό και ένα γαλλικό πρωτότυπο τα οποία έμοιαζαν εκπληκτικά μεταξύ τους. Τα δύο αυτά αεροσκάφη ήταν τo Concord για τους Aγγλους και το Concorde για τους Γάλλους στην πρώτη του μορφή. Δεκαετίες αργότερα δεν έχει ξεκαθαριστεί ποιος έκλεψε από ποιον τα σχέδια του υπερηχητικού αεροσκάφους που έγραψε τη δική του ξεχωριστή ιστορία στους αιθέρες. Λίγους μήνες πάντως μετά την έκθεση του Λε Μπουρζέ ανακοινώθηκε με κάθε επισημότητα η σύμπραξη Aγγλων και Γάλλων για την κατασκευή του Κονκόρντ. Hταν αναμφίβολα ένα τεχνολογικό επίτευγμα ως το πρώτο υπερηχητικό επιβατηγό αεροπλάνο και το πρώτο γαλλικό πρωτότυπο πραγματοποίησε την πρώτη του πτήση στις 2 Μαρτίου του 1969. Το αγγλικό ακολούθησε 37 ημέρες αργότερα, στις 9 Απριλίου, ενώ οι πτήσεις με επιβάτες ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 1976 με πτήσεις από το Λονδίνο και το Παρίσι για Νέα Υόρκη. Κατά τη διάρκεια της απογείωσης κατανάλωνε έναν τόνο καύσιμα, σηκωνόταν στον αέρα με ταχύτητα 400 χλμ. την ώρα και η πτήση από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη διαρκούσε μόλις 3 ώρες και 20 λεπτά, ενώ τα συμβατικά αεροσκάφη την έκαναν σε οχτώ ώρες! Ταξιδεύοντας προς τα δυτικά η χρονική διαφορά των πέντε ωρών σήμαινε ότι το Κονκόρντ ταξίδευε πιο γρήγορα από τον ήλιο, γι’ αυτό και η British Airways είχε βραδινές πτήσεις. Το αεροσκάφος απογειωνόταν νύχτα και προσγειωνόταν ημέρα στον προορισμό του, σπάζοντας στον αέρα το φράγμα του ήχου και ταξιδεύοντας με ταχύτητα 2.160 χλμ./ ώρα στα 60.000 πόδια. Η αντίστροφη μέτρηση και το τέλος Ηταν τέτοιο το ύψος ώστε οι εκστασιασμένοι επιβάτες μπορούσαν να δουν την καμπύλη της Γης, ενώ στις 7 Φεβρουαρίου του 1996 το αεροπλάνο που άλλαξε για πάντα τα πτητικά δεδομένα πέτυχε το γρηγορότερο πέρασμα του Ατλαντικού -σε 2 ώρες, 52 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα. Κατασκευάστηκαν συνολικά 20 Κονκόρντ, δύο πρωτότυπα, δύο προ-παραγωγής και δεκαέξι παραγωγής, δύο από τα οποία δεν μπήκαν ποτέ σε εμπορικές πτήσεις. Περίπου 5.000.000 επιβάτες ένιωσαν τι σημαίνει να πετάς σπάζοντας το φράγμα του ήχου στα 27 χρόνια που διήρκεσαν οι πτήσεις του εκπληκτικού αυτού αεροσκάφους. Η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, άρχισε στις 25 Ιουλίου του 2000 στο Παρίσι, όταν η πτήση 4590 της Air France με Κονκόρντ συνετρίβη δευτερόλεπτα μετά την απογείωσή της. Οι εκατό επιβάτες, το εννιαμελές πλήρωμα και τέσσερις άνθρωποι στο έδαφος έχασαν τη ζωή τους, ενώ οι εικόνες και τα βίντεο με το Κονκόρντ να φλέγεται έκαναν τον γύρο του κόσμου. Τρία χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 2003, με κοινή ανακοίνωση η British Airways και η Air France ανακοινώνουν την αναστολή των πτήσεων του Κονκόρντ, κυρίως λόγω του υψηλότατου κόστους συντήρησης των αεροσκαφών. Στις 24 Οκτωβρίου απογειώθηκε από το JFK της Νέας Υόρκης η τελευταία πτήση με Κονκόρντ της British Airways, η οποία προσγειώθηκε στο Χίθροου του Λονδίνου μέσα σε ένα συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα, γράφοντας το τέλος μιας εποχής που άλλαξε για πάντα τις πτήσεις. http://www.pronews.gr/epistimes/tehnologia/636714_poios-einai-o-ellinas-mihanikos-poy-shediase-neo-concorde

Επιτροπή ειδικών για τα ηθικά και κοινωνικά διλήμματα της τεχνητής νοημοσύνης. Η βρετανική εταιρεία Deepmind, θυγατρική της Google, σκοπεύει να συγκεντρώσει μία ομάδα καταξιωμένων συμβούλων, οι οποίοι θα έχουν στόχο να «βοηθήσουν τους ειδικούς σε θέματα τεχνολογίας να θέσουν τις ηθικές αρχές σε εφαρμογή», στην πρόκληση της κοινωνίας να διαχειριστεί το μέλλον της με την τεχνητή νοημοσύνη. Συγκεκριμένα, η Deepmind δημιούργησε μία νέα μονάδα ειδικών, η οποία θα επικεντρώνεται σε ηθικά και κοινωνικά ζητήματα που προκύπτουν από την ραγδαία εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης. Η νέα ομάδα θα έχει ως στόχο «να βοηθήσει την κοινωνία να προβλέψει και να κατευθύνει τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η τεχνητή νοημοσύνη στο μέλλον, ώστε η τεχνολογία να λειτουργεί προς όφελος όλων», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η εταιρεία. Όπως αναφέρει σε δημοσίευμά της η βρετανική εφημερίδα The Guardian, η εταιρεία έχει συγκεντρώσει την ομάδα, η οποία απαρτίζεται από εξωτερικούς συμβούλους που προέρχονται από τον ακαδημαϊκό χώρο και τον φιλανθρωπικό τομέα και φέρει την ονομασία Deepmind Ethics and Society. Η δημιουργία της ομάδας σηματοδοτεί μια αλλαγή στην πορεία της εταιρείας, η οποία μέχρι πρότινος κρατούσε μια κλειστή και μυστικοπαθή στάση. Επιπλέον, η δημιουργία της ομάδας συμβούλων αντικατοπτρίζει την επείγουσα ανάγκη που υπάρχει για κατευνασμό των ανησυχιών σχετικά με το πώς η τεχνητή νοημοσύνη και οι νέες τεχνολογίες θα διαμορφώσουν στο μέλλον τον κόσμο γύρω μας. Πολλοί επικεφαλής τεχνολογικών κολοσσών, όπως ο Έλον Μασκ και ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, έχουν εκφράσει τις ανησυχίες τους, ενώ έχουν οδηγήσει συζητήσεις σχετικά με τα δυνητικά καταστροφικά αποτελέσματα που μπορεί να έχει μια «εξαιρετικά έξυπνη» τεχνητή νοημοσύνη. Από την πλευρά τους, άλλοι ειδικοί ανησυχούν περισσότερο για το βραχυπρόθεσμο ρίσκο που μπορεί να έχει η ανάθεση όλο και πιο πολύπλοκων και σοβαρών αποφάσεων σε συστήματα, τη λειτουργία των οποίων δεν κατανοούμε ακόμα πλήρως και τα οποία όμως φαίνεται να ιδιαίτερα «ευάλωτα» στις προκαταλήψεις των ανθρώπων. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165733

“Soyuz-2.1α” με TGK"Progress MS-07" Η εκτόξευση του TGK "Progress MS-07" για το πρόγραμμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού έχει προγραμματιστεί για τις 12 Οκτωβρίου 2017. Σκοπός της πτήσης: παράδοση στο ISS καυσίμων, προϊόντων, νερού και λοιπών φορτίων που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία του σταθμού σε επανδρωμένη κατάσταση. https://www.energia.ru/ru/iss/iss53/progress_ms-07/photo_10-05.html

Το ελληνικό si-Cluster στην «Space Tech Expo Europe 2017» Επιχειρηματική αποστολή στη Βρέμη της Γερμανίας στο πλαίσιο της έκθεσης "Space Tech Expo Europe 2017", διοργανώνει το ελληνικό si-Cluster που ειδικεύεται στον τομέα των αεροδιαστημικών τεχνολογιών και εφαρμογών, σε συνεργασία με τον αρμόδιο εθνικό φορέα Enterprise Greece. Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί από τις 24 έως τις 26 Οκτωβρίου, ενώ στην ελληνική αποστολή μπορούν να λάβουν μέρος όσες εταιρείες ή φορείς ενδιαφέρονται. H αποστολή θα συμμετέχει με εθνικό περίπτερο στο κεντρικότερο σημείο της έκθεσης, για τη βέλτιστη ανάδειξη των καινοτόμων προϊόντων και υπηρεσιών που αναπτύσσονται στην Ελλάδα. Επιπρόσθετα, οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να έχουν κατ' ιδίαν συναντήσεις με άλλους φορείς που θα παρευρεθούν στην έκθεση. Έχουν ήδη δηλώσει συμμετοχή οι εταιρείες-μέλη του si-Cluster, Adamant Composites, EMTech, Inasco, Planetek Hellas, PrismaElectronics, Softcom International και Terra Spatium. Η έκθεση "Space Tech Expo Europe 2017", η οποία είναι μία από τις σημαντικότερες στον τομέα των διαστημικών τεχνολογιών, αναμένεται να προσελκύσει φέτος τουλάχιστον 200 επιχειρήσεις και πάνω από 3.500 επισκέπτες. Για τον λόγο αυτόν, το si-Cluster προσκαλεί ενδιαφερόμενες δραστηριοποιούμενες στον κλάδο επιχειρήσεις, ερευνητικά ινστιτούτα, πανεπιστημιακά εργαστήρια να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους για συμμετοχή στην αποστολή, είτε ως εκθέτες είτε ως επισκέπτες, μέχρι την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017 στο info@si-Cluster.gr, ενώ θα τηρηθεί αυστηρά σειρά προτεραιότητας για την κάλυψη των θέσεων. Η αποστολή πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Corallia, της Ένωσης Ελληνικών Βιομηχανιών Διαστημικής Τεχνολογίας & Εφαρμογών (ΕΒΙΔΙΤΕ), του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Πληροφορικής και Επικοινωνιών Ελλάδας (ΣΕΠΕ) και του Συνδέσμου Εταιρειών Κινητών Εφαρμογών Ελλάδος (ΣΕΚΕΕ). http://www.pronews.gr/epistimes/diastima/636380_elliniko-si-cluster-stin-space-tech-expo-europe-2017 TGK "Progress MS-07" Οι Ειδικοί της RSC «Energia» στο Μπαϊκονούρ με επιτυχία διεξάγουν τις πολύπλοκες τεχνικές λειτουργίες του οχήματος υποδοχής φορτίου (THC) «Πρόοδος MC-07" στο χώρο μεταφοράς. Η προετοιμάσια του πλοίου για εκτόξευση στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) πραγματοποιείται με τη συναρμολόγηση και τον έλεγχο των διαστημικών σκαφών στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. Η εκτόξευση του TGK "Progress MS-07" για το πρόγραμμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού έχει προγραμματιστεί για τις 12 Οκτωβρίου 2017. Σκοπός της πτήσης: παράδοση στο ISS καυσίμων, προϊόντων, νερού και λοιπών φορτίων που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία του σταθμού σε επανδρωμένη κατάσταση. https://www.energia.ru/ru/iss/iss53/progress_ms-07/photo_10-04.html LV Soyuz-2.1b Η δεύτερη εκτόξευση από το διαστημικό κεντρο ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ είναι προγραμματισμένη για το Νοέμβριο του 2017. Ο πυραύλος μεταφοράς Soyuz-2.1b με την ανώτερη βαθμίδα του Fregat θα θεσει σε τροχιά το ρωσικό δορυφορικό σύστημα "Meteor-M" αριθ. 2-1. Ο εκτοξευτής Soyuz-2.1b για τη δεύτερη εκτόξευση από το διαστημικό κέντρο EASTERN βρίσκεται υπό δοκιμή και θα σταλεί και στην περιοχή Amur στο τέλος του μηνα. https://www.roscosmos.ru/print/24170/

Μόνο γυναίκες μπορούν να φτάσουν στον Άρη. Στη μυθολογία τον γιγάντιο σε μέγεθος και μόνιμα οργισμένο Αρη, μόνο η μια γυναίκα (η Αφροδίτη) κατάφερε έστω και για λίγο να τον…τιθασεύσει. Το ίδιο ίσως φαίνεται ότι θα συμβεί και με τον πλανήτη που φέρει το όνομα του θεού του πολέμου. Η Ελεν Σέρμαν, η πρώτη βρετανίδα που ταξίδεψε στο Διάστημα στις αρχές της δεκαετίες του 1990 υποστηρίζει ότι η NASA έχει στα χέρια της μια μελέτη σύμφωνα με την οποία για μια επιτυχημένη επανδρωμένη αποστολή στον Αρη απαιτείται πλήρωμα που να αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες. Σύμφωνα με την Σέρμαν η μελέτη αυτή εξέτασε την δυναμική που θα αναπτυχθεί ανάμεσα στα μέλη του πληρώματος μιας αποστολής στον Κόκκινο Πλανήτη. Τα μέλη μιας αποστολής στον Αρη θα πρέπει να συμβιώσουν μέσα σε ένα μικρό σκάφος για χρονικό διάστημα τουλάχιστον 18 μηνών. Είναι ευνόητο ότι η συμβίωση στις δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες ενός μακρινού διαστημικού ταξιδιού θα είναι μια πραγματική δοκιμασία για το πλήρωμα. Σύμφωνα με την Σέρμαν οι συγγραφείς της μελέτης απέρριψαν την ιδέα χρησιμοποίησης μεικτών πληρωμάτων γιατί θεωρούν ότι θα δημιουργηθούν πολλές και διαφόρων ειδών εντάσεις. Η μελέτη αναφέρει ότι η δυναμική θα είναι καλύτερη ανάμεσα σε πληρώματα ίδιου φύλλου και ειδικότερα σε πλήρωμα που θα αποτελείται μόνο από γυναίκες. Σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης οι γυναίκες από την φύση τους μπορούν να συνεννοούνται και να συνεργάζονται καλύτερα μεταξύ τους από ότι άνδρες. Ετσι ένα αμιγώς γυναικείο πλήρωμα θα έχει αυξημένες πιθανότητες να φέρει σε πέρας την αποστολή χωρίς να παρουσιαστούν προβλήματα στις μεταξύ τους σχέσεις, προβλήματα που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την αποστολή. Η Σέρμαν υποστηρίζει ότι η μελέτη αυτή έχει παραμείνει απόρρητη γιατί η NASA δεν έχει αποφασίσει ακόμη το τι είδους πλήρωμα θα στείλει στην πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165624

«2012 TC4» Την πάροδο ενός τεράστιου αστρικού αντικειμένου πολύ κοντά από τη Γη ανακοίνωσε η NASA, ενώ επιστήμονες προειδοποιούν ότι θα περάσει «υπερβολικά κοντά». Ο αστεροειδής ονομάζεται «2012 TC4», ενώ αναμένεται να κάνει ένα τρομακτικό πέρασμα δίπλα από το πλανήτη μας στις 12 Οκτωβρίου. Ειδικοί της NASA παρακολουθούν πολύ στενά την πορεία του ουράνιου σώματος, ενώ διατηρούν φόβους, πως θα μπορούσε να περάσει έως και 4.200 μίλια κοντά της γης. Αρχικά, υπήρχαν φόβοι πως ο αστεροειδής θα χτυπούσε δορυφόρους στην τροχιά της Γης, όμως αυτό το σενάριο φαίνεται να απομακρύνεται. Μολαταύτα, χρήστες του διαδικτύου δεν σταματούν να εκφράζουν τους φόβους τους για τα… χειρότερα που θα μπορούσε να φέρει ένα ενδεχόμενο χτύπημα του αστεροειδή στη Γη. Δείτε το βίντεο: http://www.pronews.gr/epistimes/diastima/636406_xysta-apo-ti-gi-tha-perasei-o-asteroeidis-2012-tc4-prokalontas-ton-apolyto

Βραβείο Νόμπελ Χημείας 2017 Οι επιστήμονες Ζακ Ντιμποσέ (Jacques Dubochet, Ελβετία), Γιόακιμ Φρανκ (Joachim Frank, ΗΠΑ) και Ρίτσαρντ Χέντερσον (Richard Henderson, Ηνωμένο Βασίλειο) βραβεύονται με το Νόμπελ Χημείας 2017 για την ανάπτυξη της κρυο-ηλεκτρονικής μικροσκοπίας η οποία απλοποιεί και βελτιώνει την απεικόνιση των βιομορίων, σύμφωνα με τη ανακοίνωση της Σουηδικής Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών. «Αυτή τη χρονιά βραβεύεται μία μέθοδο απεικόνισης των μορίων της ζωής που μεταφέρει τη βιοχημεία σε νέα εποχή», ανακοίνωσε ο Γκέραν Χάνσον, γενικός γραμματέας της Ακαδημίας Επιστημών. «Χάρη στη μέθοδο αυτή, οι ερευνητές έχουν πλέον τη δυνατότητα να παράξουν τρισδιάστατες απεικονίσεις των βιομορίων και να οπτικοποιήσουν διαδικασίες που δεν έχουν ποτέ πριν δει, γεγονός που είναι αποφασιστικής σημασίας για τη βασική κατανόηση της χημείας της ζωής και την ανάπτυξη της φαρμακευτικής», αναφέρεται στην ανακοίνωση. H κρυο-ηλεκτρονική μικροσκοπία εξετάζει ταυτόχρονα χιλιάδες αντίγραφα της υπό εξέτασης πρωτεΐνης, που έχουν καταψυχθεί απότομα σε υγρό άζωτο. Οι εικόνες που προκύπτουν συνδυάζονται και αναλύονται από ειδικό λογισμικό για να δώσουν τελικά την τρισδιάστατη δομή ενός μεμονωμένου μορίου της πρωτεΐνης. Ο Ζακ Ντιμποζε, γεννημένος το 1941, είναι ελβετός βιοφυσικός, επίτιμος καθηγητής Βιοφυσικής στο Πανεπιστήμιο της Λωζάννης. Ο Χοακιμ Φρανκ, γεννημένος το 1940, είναι γερμανικής καταγωγής βιοφυσικός που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Θεωρείται ο ιδρυτής της κρυο-ηλεκτρονικής μικροσκοπίας μονού σωματιδίου (cryo-EM) ενώ συνέβαλε σημαντικά στη δομή και λειτουργία του ριβοσώματος από βακτήρια και ευκαρυωτικά. Ο Ρίτσαρντ Χεντερσον, γεννημένος το 1945 στη Σκωτία, είναι μοριακός βιολόγος και βιοφυσικός ενώ θεωρείται επίσης πρωτοπόρος στον τομέα της ηλεκτρονικής μικροσκοπίας των βιολογικών μορίων. περισσότερα ΕΔΩ: https://www.youtube.com/watch?v=fuVu3elWRX https://physicsgg.me/2017/10/04/%ce%b2%cf%81%ce%b1%ce%b2%ce%b5%ce%af%ce%bf-%ce%bd%cf%8c%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%bb-%cf%87%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%b1%cf%82-2017/

Οι αφανείς λεγεωνάριοι που δεν τιμήθηκαν με το Νόμπελ Φυσικής 2017 Το 2015, οι δίδυμοι ανιχνευτές LIGO ανίχνευσαν για πρώτη φορά βαρυτικά κύματα μία από τις σημαντικότερες προβλέψεις της Γενικής Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Για την επιτυχία αυτή, τιμήθηκαν χθες με το βραβείο Νόμπελ μόνο τρία άτομα, ενώ συμμετείχαν στην έρευνα πάνω από χίλια άτομα, που χωρίς την συνεισφορά τους η ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων θα ήταν ακόμα ένα άπιαστο όνειρο. Τα άτομα που πέτυχαν την ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων στο LIGO: R.C. Essick • T.G.F. Li • A. Pal-Singh • L. Barsotti • C. Palomba • L. Gergely • E. Goetz • S. Biscans • N.D. Smith • H. Wang • M. Cho • A.W. Muir • B. Mours • M. Fays • D. Simakov • J.H. Poeld • T. Prestegard • I.W. Harry • D.J. McManus • R. Poggiani • A.M. Cruise • K. Danzmann • G. Cerretani • X. Wang • G. Heinzel • S.P. Stevenson • J.J. Oh • C.M. Mow-Lowry • K.C. Cannon • M.C. Edwards • L. Zangrando • M.H. Wimmer • A. Heidmann • C.L. Mueller • J.D. Romano • E.C. Ferreira • D. Bersanetti • S.E. Barclay • M. Bazzan • H.S. Cho • V. Dolique • F. Kawazoe • Z. Zhou • C. Bogan • M. Bitossi • P.R. Brady • C. Mishra • M. Branchesi • E.J. Daw • M. Steinke • L. Prokhorov • S. Mirshekari • R. Weiss • C.H. Lee • S.E. Whitcomb • A.F. Brooks • A.G. Wiseman • N. Van Bakel • R. Birney • E.A. Huerta • A. Pele • D.S. Rabeling • E. Coccia • M.R. Smith • M. Korobko • J.R. Sanders • T. Souradeep • C. Affeldt • J.E. Brau • I. Dave • J.A. Clark • A.M. Sintes • Y. Zhang • M. Lorenzini • C.V. Torres • M. Davier • M. Zevin • T. Briant • Z. Khan • Y. Wang • S. Sachdev • M.S. Kehl • R. Everett • M. Montani • S.T. Countryman • B.C. Stephens • M. Wade • B. Patricelli • M. Vardaro • M. Pitkin • B.C. Moore • S.L. Danilishin • S. Grunewald • I. Kowalska • G. Mazzolo • P.M. Meyers • M.A. Bizouard • M. Ast • F. Baldaccini • J. Schmidt • S. Raja • J. Zweizig • A. Singer • M. Hendry • S.D. Reyes • C. Belczynski • O. Lousto • D.M. Coward • M. Pürrer • L.S. Finn • F. Clara • A. Gatto • A.S. Bell • C.F. Da Silva Costa • A. Pai • A. Melatos • B.F. Schutz • B.C. Barish • F. Cleva • D.J. Vine • G. González • R.D. Williams • R.T. DeRosa • J. ­Bartlett • G. Serna • L. Kuo • M. Mantovani • C.C. Buchanan • A.W. Heptonstall • N. Indik • B.C. Pant • S. Koley • G. Islas • N. Christensen • F. ­Matichard • Archisman Ghosh • D.R. Ingram • T. Regimbau • M. Cabero • I. Di Palma • R.P. Fisher • M. R. Abernathy • A.D. Silva • A. Buonanno • S.D. Antonio • S.E. Dwyer • C. Zhao • J. Meidam • A. Gopakumar • R. Schnabel • I. Maksimovic • B. Machenschalk • B.L. Swinkels • Y. Pan • R. Mittleman • L. Rei • J.M. Isac • K. Mason • M. Heurs • S. Chao • V. Pierro • D. Cook • J.T. Whelan • H.A.G. Gabbard • G. Newton • A. Pasqualetti • I. Khan • D. Huet • C. Casentini • A.J. Weinstein • A. Kontos • H. Pan • M.C. Heintze • V. Germain • J.P. Zendri • T. D. Abbott • V. Malvezzi • E.A. Khazanov • P.J. King • C. Baune • T. Callister • P. Schale • G. Cella • C. Wilkinson • S. Ghosh • S. Huang • D.E. McClelland • M.C. Díaz • D.J. Murphy • C. Graef • B.D. Lackey • N.M. Brown • B.K. Berger • E. Katsavounidis • T. Adams • H. Vahlbruch • S.M. Koehlenbeck • R. Bonnand • D. DeBra • A. Post • I. Mandel • T. Vo • D. Talukder • X. Fan • S.E. Hollitt • P. Shawhan • N. Kijbunchoo • M. Walker • C.V. Kalaghatgi • L.W. Wei • M. Saleem • L. Rolland • D. Schuette • M. Phelps • F. Barone • H. Yu • A.L. ­Lombardi • J. Read • L. Sadeghian • G. Lovelace • H. Ward • A. Schönbeck • P. Astone • A. Brillet • C.P.L. Berry • S. Husa • M.E. Zucker • D.A. Brown • A. Glaefke • W.D. Vousden • J.R. Leong • P.F. Cohadon • M. Favata • L. Gondan • R. Bork • P. Brockill • N. Arnaud • J. Birch • D.V. Martynov • L. Sun • D.I. Jones • E. Merilh • R. Singh • J. Oberling • E.E. Cowan • B.J. Owen • K.L. Dooley • L. Cunningham • D. Trifirò • R. Vaulin • G.H. Sanders • H. Vocca • W. Parker • S.A. Usman • P. Groot • T.B. Littenberg • J.C. Barayoga • N.A. Gordon • D. Moraru • T.P. Downes • M.W. Coughlin • M. Neri • J. Powell • F. ­Nocera • P.J. Veitch • D. Ugolini • J.R. Smith • S. Bloemen • B. Day • F.J. Raab • A. Corsi • W. Del Pozzo • M. Pichot • T. Huynh-Dinh • V. Tiwari • K. Kim • J.P. Coulon • L. Kleybolte • L. Matone • S. Hild • K.A. Hodge • J. Harms • S. Frasca • B. Sassolas • L. Trozzo • R. Cavalieri • M.A. Arain • M. Di Giovanni • G. Kang • R. Kennedy • A. Sheperd • L. Naticchioni • M.J. Hart • S.H. Oh • J. O’Dell • S. Tiwari • K. Jani • P. Oppermann • M. Haney • P. Couvares • S.G. Gaonkar • M. MacInnis • C. Pankow • K. Siellez • F. Frasconi • K.A. Thorne • J.D.E Creighton • J.J. Hacker • G.H. Ogin • F. Sorrentino • P. Kumar • M. Rakhmanov • M. Punturo • M. Zanolin • M. Zhou • G. Hammond • R. Schilling • P. Raffai • F. Ricci • F. Cavalier • A. Paoli • V.B. Adya • S. Ascenzi • E.G. Thomas • M. Lormand • G. Vajente • L. Milano • W. Kells • J. Luo • G. Stratta • E. Capocasa • R.S. Ottens • P. Ehrens • D.J. Hosken • L.T. London • R. McCarthy • Y. Chen • S. Kandhasamy • L.R. Price • F. Garufi • R. Gustafson • H. Fong • J. Cao • E. Calloni • S. Gras • G. Traylor • A. Conte • A. Gupta • C. Hanna • G.A. Prodi • M. Bejger • A.R. Wade • H. Fehrmann • M. DeLaurentis • B. Weaver • S. Vitale • J.H. Chow • I. Yakushin • G. Woan • R. Jones • A.L. Stuver • V. Predoi • J.C. Driggers • J. Casanueva Diaz • D.L. Kinzel • P. Weßels • K. Kokeyama • J. Ming • M. Prijatelj • T.Z. Summerscales • S.J. Waldman • A. Lenon • T.D. Creighton • C. Biwer • D. Passuello • E.J. Howell • G. Wu • P.J. Sutton • P. Popolizio • O. Puncken • D. Tuyenbayev • L. Cerboni Baiardi • C.S. Unnikrishnan • K.A. Strain • S. Koranda • H. Miao • L. Wallace • G. Wang • A. Chincarini • B.S. Sathyaprakash • B. Sandeen • A. Nitz • G. Ballardin • H. Dereli • F. Robinet • F. Donovan • D.G. Blair • A. Rüdiger • G. Gemme • V.J. Roma • X. Siemens • M. van Beuzekom • Y.M. Hu • S. Privitera • K.V. Tokmakov • J.K. Blackburn • C.D. Capano • E. Cesarini • M. Leonardi • N. Aggarwal • R. Bassiri • D. Steinmeyer • P.R. Saulson • P. Puppo • A. Effler • D. Mukherjee • E.A. Quintero • R. Pedurand • B.L. Pearlstone • C. Lazzaro • R.M.S. Schofield • E. Chassande-Mottin • G. Romanov • S.S. Eikenberry • A. Colla • C.G. Collette • J. Hanks • G. Cagnoli • B. Lantz • M. Evans • D.M. Macleod • C. Messick • J. Eichholz • S.C. McGuire • P. Fritschel • Richard J. Oram • M. Tonelli • O. Bock • Y. Setyawati • E. Oelker • K. Ryan • P. Ajith • C.D. Ott • F. Martelli • S. Steinlechner • P. Hopkins • S. Rowan • D. Barta • T. MacDonald • D.H. Shoemaker • E. Maros • G. Ciani • J. Veitch • W. Engels • N.S. Darman • J. Scott • O. Sauter • S.H. Huttner • J.L. Willis • J.D. Lough • V.P. Mitrofanov • H. Lück • G. Valdes • H. Wittel • A. Freise • D.B. Kelley • D.G. Keppel • S. Jawahar • K. Kawabe • G. Bergmann • R.M. Blair • M. Factourovich • A. Staley • B. Barr • F. Paoletti • M. Turconi • S.J. Chamberlin • J.L. Wright • J.V. Van Heijningen • Z. Du • M.S. Shahriar • S. Strigin • S. Caride • M.M. Hanke • D. Pascucci • M.J. Szczepańczyk • D.M. Shoemaker • F. Piergiovanni • B. Krishnan • M. Granata • R. Bhandare • P.T. Baker • M. Boer • H.P. Daveloza • H. Fair • M.M. Fejer • A.B. Nielsen • E.J. King • P. Schmidt • M. Masso-Reid • S. Babak • S.M. Aston • R.J.E. Smith • M. Kasprzack • Q. Fang • J. Qin • J. Kim • J.B. Camp • J.M. Gonzalez Castro • O. Piccinni • L. Williams • S. Mukherjee • P. Charlton • D.C. Coyne • O. Palashov • R.M. Martin • V. ­Loriette • J. Munch • A. Grant • P. Ruggi • D. Buskulic • M. Cavaglià • F. Carbognani • G. Ashton • S. Cortese • N. Cornish • C.-J. Haster • M. ­Manske • I. Bartos • T.J. Massinger • N.A. Strauss • A.S. Markosyan • F. Ferrini • E.K. Gustafson • H.R. Paris • C. Vorvick • N.A. Robertson • T.P. Bodiya • N. Mavalvala • V. Fafone • S.A. Pai • M.L. Gorodetsky • V.V. Frolov • T. Etzel • T. Dent • M.J. Cowart • A. Viceré • Y. Ma • J. Degallaix • V. ­Mandic • J.B. Kanner • P.B. Graff • J. McIver • H.P. Pfeiffer • V. Sandberg • P. Bacon • H.K. Lee • R. Kumar • N. Man • V.B. Braginsky • B.P. ­Abbott • M. Mageswaran • R. Stone • E. Genin • R. Robie • B.R. Hall • K. Mossavi • E. Cuoco • P. Thomas • R. Frey •B.J.J. Slagmolen • D.B. Kozak • K. Haris • A. Cumming • J.R. Palamos • F. Pannarale • T. Dal Canton • M. Constancio • M. Agathos • H. Qi • C.I. Torrie • Y.M. Kim • W.Z. Korth • D. Voss • A.C. Green • F. Kéfélian • A. Ain • X.J. Zhu • C. Cheng • H.Y. Chen • J.R. Gair • K. Gill • Abhirup Ghosh • N. Leroy • S. Karki • A. Masserot • S. Caudill • E. Ochsner • J.R. Gleason • I.S. Heng • C.M. Reed • B.A. Boom • S. Márka • S.E. Gossan • L. Cadonati • P. Leaci • D. Barker • G.M. Harry • V. Bavigadda • S. Mitra • L. Winkelmann • A.S. Sengupta • S.M. Scott • G. Dojcinoski • R. Taylor • V. Frey • J. Calderón Bustillo • M. Was • M. Fyffe • M.C. Araya • P. Jaranowski • R. De Rosa • L. Cominsky • B. O’Reilly • T.B. Edo • J.A. Giaime • R. Douglas • B. Gendre • J. Heefner • K. Arai • M. Barsuglia • G. Mueller • L.K. Nuttall • B. Sorazu • M.A. Barton • G. Losurdo • T. Theeg • R. Passaquieti • D. Sellers • V. Kringel • K. Lee • E.A. Houston • S.R. Morriss • F.Y. Khalili • M. Weinert • C.J. Moore • K. Izumi • A. Moggi • A. Samajdar • T.M. Evans • A. Neunzert • G. Greco • A. ­Taracchini • F. Marion • G. Kuehn • L. Pekowsky • G. Hemming • J.H. Romie • I. Ferrante • P.D. Lasky • D.D. Brown • K. Venkateswara • F. Mezzani • S. Deléglise • K. Craig • M. Yvert • E. Schreiber • J. Logue • R.W.P. Drever • M. Drago • S. Dhurandhar • A. Buikema • S.S. Premachandra • J. Cripe • T. Westphal • D. Keitel • A. Mullavey • P. Kwee • M.K. Gupta • L.M. Sampson • P. Aufmuth • S. Penn • A. Idrisy • J. Prasad • S. Di Pace • A. Zadrożny • G. Debreczeni • Z. Márka • G. Billingsley • F. Jiménez-Forteza • R. Gouaty • K. Wiesner • S.R.P. Mohapatra • L. Wen • V. Necula • T. Bulik • S. ­Fairhurst • A.P. Lundgren • K.E. Gushwa • W. Katzman • I. Nardecchia • S. Doravari • F. Acernese • S. Chung • C. Aulbert • R. Romano • S. Reid • A. Sawadsky • R.J.G. Jonker • Arunava Mukherjee • H. Yamamoto • C. Bond • J. Hanson • A. Di Lieto • D. Feldbaum • H. Radkins • C.R. Ramet • L. Ju • R. Abbott • R.J.S. Greenhalgh • N.K. Johnson-McDaniel • H. Middleton • M. Landry • T.T. Fricke • T.T. ­Nguyen • G.S. Davies • M.E.N. Normandin • A. Kutynia • R. Goetz • K.G. Arun •J.F.J. van den Brand • Nam-Gyu Kim • M. Mohan • M. Thomas • R. Flaminio • S. McCormick • G. Gaur • M.C. Tringali • R. Chakraborty • J. Worden • M. Pickenpack • J.S. Key • R.L. Byer • R. X. Adhikari • I.A. Bilenko • H.J. Bulten • F. Bondu • G. Vedovato • C.C. Arceneaux • H. Grote • R. DeSalvo • O. Birnholtz • J. Bergman • M. Tacca • S. Vinciguerra • J. Healy • S. Shah • A.K. ­Srivastava • A. Sevigny • V. Mangano • D. Meacher • V. Boschi • D.C. Vander-Hyde • K. Wette • M. ­Razzano • B. Farr • S. Leavey • D.E. Holz • D.J. White • M.P. Thirugnanasambandam • S.G. Crowder • T. Kaur • L. Sammut • R. Prix • W. Winkler • A. Giazotto • S. Bhagwat • H.B. Eggenstein • S.T. McWilliams • S. Meshkov • T. Sadecki • F. Travasso • B.M. Levine • V. Kalogera • J. Miller • J.S. Kissel • S. Farinon • A. Sergeev • A. Perreca • B. Allen • M. Fletcher • L. Di Fiore • A. Basti • L.E. Wade • C.C. Wipf • N. Mazumder • D. Mendoza-Gandara • E.E. Mikhailov • M. Frede • A. Bozzi • W.W. Johnson • F. Zhang • M. Gosselin • M.T. Hartman • J.Y. Vinet • G. Bogaert • T. Hardwick • C. Van Den Broeck • P. Fulda • D. Verkindt • A. Singh • S. Kaufer • J. Warner • F. Fidecaro • P. Bojtos • A.R. Williamson • D. Hofman • B. Hughey • V. Dergachev • I.W. Martin • A. Di Virgilio • J. Hennig • L. Van Der Schaaf • J.C. Batch • M. Chan • M. Principe • C.D. Blair • E.D. Hall • L.P. Singer • C. Cahillane • Namjun Kim • R. Coyne • M. Wang • C. Bradaschia • A. Khalaidovski • G.M. Guidi • C. Michel • L. Pinard • M. Zhang • C. Buy • H. Heitmann • G. McIntyre • P.A. Willems • A. Bisht • N. Straniero • J.N. Marx • I.M. Pinto • R.L. Ward • H. Overmier • C.B. Cepeda • M. Tápai • B. Behnke • S. Vass • R.L. Savage • F. Magaña-Sandoval • L. Salconi • T.R. Corbitt • R.A. Mercer • T. Welborn • G. Moreno • S. Franco • R. Inta • J. Yablon • M. Ducrot • O. D. Aguiar • C.A. Costa • M.D. Hannam • Z. Shao • T. Chalermsongsak • B. Shapiro • J. Betzwieser • A. Singhal • J.E. Lord • Z. Patrick • J.S. Areeda • G. Nelemans • Y. Levin • Y. Bouffanais • C. Messenger • S. Bose • M. Millhouse • K. Agatsuma • V. Brisson • N. Mukund • C.J. Bell • K. Holt • C. Krueger • A. Lazzarini • M. Isi • N.A. Lockerbie • P. A. Altin • A. Vecchio • M. Vasúth • T. Shaffer • D. Fiorucci • M.K.M. Bader • E. Majorana • M. Pedraza • V. Dattilo • E.J. Son • D. Sentenac • V. Sequino • K. Riles • T. Jacqmin • L. Zhang • S.P. Tarabrin • D. Sigg • H.N. Isa • C.C. Yancey • M.A. Papa • D. Töyrä • R. O’Shaughnessy • S. Walsh • B. Willke • K. Nedkova • P.G. Murray • C. Tomlinson • B.R. Iyer • M. Oliver • H. Rew • A. Mytidis • C. Adams • V. Quetschke • K. Haughian • A. Libson • D. Hoak • M. Vallisneri • E.O. Lebigot • M. Tse • J. Lange • D. Rosińska • K.S. Thorne • H. Jang • G.L. Mansell • W.G. Anderson • N. Letendre • E.J. Sanchez • R.M. Magee • A. Chiummo • I. Fiori • M. Shaltev • S.B. Coughlin • R. Quitzow-James • F. Vetrano • L. Martellini • A. Bohe • S.B. Anderson • A. Allocca • S. Klimenko • S.W. Ballmer • D.A. Shaddock • D.H. Reitze • S.E. Zuraw • W. Yam • L. Aiello • D. Nolting • P. Addesso • N. Gehrels • P. Hello • W.M. Farr • S. De • C. Kim • F. Ohme • D.J. Ottaway • M.B. Jacobson • G. Mendell • J.G. Rollins • L. Gammaitoni • B.F. Whiting • S. Khan • J. Hough • V. Re • H.M. Lee • V. Raymond • S.P. Vyatchanin • A.A. Van Veggel • F. ­Salemi • G. Mitselmakher • A.L. Urban • K. Ackley • E. Thrane • X. Guo • C. Gray • J. Steinlechner • L. Conti • T. Denker • F. Marchesoni • P. ­Rapagnani • Q. Chu • M.J. Yap • J. George • M. Brinkmann • A. Gennai • J.D. Fournier • M. Merzougui • T. Isogai • S. Nissanke • G.D. Meadors • S. Chua • R. Lynch • A. Bertolini • V. Kondrashov • R.K. Nayak • Z. Frei • Y. Minenkov • R. Sturani • A. Rocchi • K.D. Giardina • G. Pillant • A. Królak http://physicsgg.me/2017/10/04/%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%cf%86%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%bb%ce%b5%ce%b3%ce%b5%cf%89%ce%bd%ce%ac%cf%81%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%84%ce%b9%ce%bc%ce%ae%ce%b8%ce%b7/

Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2017 Η Σουηδική Βασιλική Ακαδημία Επιστημών ανακοίνωσε το μεσημέρι της 3ης Οκτωβρίου 2017 ότι το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2017 απονέμεται κατά το ήμισυ στον καθηγητή Rainer Weiss του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), και κατά το άλλο ήμισυ στους καθηγητές Barry C. Barich του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια (Cal Tech), Kip Thorne του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια (Cal Tech). Οι ερευνητές αυτοί πρωτοστάτησαν στη δημιουργία και την ανάπτυξη των ειδικών παρατηρητηρίων LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory) τα οποία εντόπισαν και τελικά απέδειξαν την πραγματικότητα της ύπαρξης των βαρυτικών κυμάτων που είχε προβλέψει η Θεωρία της Γενικής Σχετικότητας του Albert Einstein από το 1916. Η ύπαρξη Βαρυτικών Κυμάτων είναι μία από τις πλέον εντυπωσιακές προβλέψεις της Γενικής Σχετικότητας, που όμως έμεναν επί 100 χρόνια απαρατήρητα, μέχρις ότου στις 14 Σεπτεμβρίου 2015, παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά στους ανιχνευτές LIGO. Έναν αιώνα μετά τη δημοσίευση από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν της γενικής θεωρίας της σχετικότητας που ανήγγελλε τις πρώτες αρχές τους, οι ανακαλύψεις των Ράινερ Γουάις, 85 ετών, Μπάρι Μπάρις, 81 ετών, και Κιπ Θορν, 77 ετών, για μια ακόμη φορά «προκάλεσαν αναταραχή στον κόσμο» , σύμφωνα με τον Γκόραν Χάνσον, γενικό γραμματέα της Σουηδικής Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών που απονέμει το βραβείο. «Όπως ο Γαλιλαίος όταν κοίταξε με τη διόπτρα του, είναι ένας νέος δρόμος στην αστρονομία, ένας καινούριος τρόπος να βλέπουμε το σύμπαν», έλεγε ο Μπάρι Μπάρις τον περασμένο Αύγουστο στη Le Monde. «Είμαστε τώρα μάρτυρες της εμφάνισης ενός νέου πεδίου: της αστρονομίας των βαρυτικών κυμάτων», δήλωσε σήμερα στους δημοσιογράφους ο Νιλς Μάρτενσον, ο οποίος προεδρεύει της Επιτροπής του Νόμπελ Φυσικής. «Θα μας διδάξει σχετικά με τις πιο βίαιες διαδικασίες στο σύμπαν και θα οδηγήσει σε νέες γνώσεις για τη φύση της ακραίας βαρύτητας». Ο Γουάις είπε πως το βραβείο είναι στην πραγματικότητα αναγνώριση για περίπου 1.000 ανθρώπους που εργάζονται πάνω στην ανίχνευση κυμάτων. «Υπάρχει μια τεράστια ποσότητα πραγμάτων (…) στο σύμπαν που ακτινοβολούν βαρυτικά κύματα. Οι μαύρες τρύπες είναι τα πιο προφανή, αλλά υπάρχουν πολλά, πολλά άλλα», δήλωσε ο ίδιος σε τηλεφωνική επικοινωνία του με την επιτροπή του Νόμπελ. Προερχόμενοι από το Caltech (California Institute of Technology) που έχει συγκεντρώσει 18 Νόμπελ από την πρώτη φορά που απονεμήθηκε το βραβείο το 1901, οι Θορν και Γουάις δημιούργησαν το παρατηρητήριο LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory), χάρη στο οποίο επιτεύχθηκε τον Σεπτέμβριο 2015 ο πρώτος άμεσος εντοπισμός βαρυτικών κυμάτων. «Πήγαιναν 40 χρόνια που προσπαθούσαμε να τα ανιχνεύσουμε (…). Τι ευτυχία που τελικά τα καταφέραμε. Είναι μια υπέροχη εμπειρία», δήλωσε ο Ράινερ Γουάις, εκφράζοντας τη χαρά του όταν επικοινώνησε μαζί του η Ακαδημία Επιστημών. «Περίμενα ότι η ανακάλυψη αυτή θα έπαιρνε ένα βραβείο Νόμπελ (…), ήλπιζα ότι θα βραβευόταν το εργαστήριο», δήλωσε ο Κιπ Θορν στον δημόσιο σουηδικό ραδιοσταθμό SR. «Από την αρχή ήξερα πως ήταν κάτι σημαντικό». Το αμερικανικό παρατηρητήριο LIGO είναι εφοδιασμένο με δύο ανιχνευτές, στη Λουιζιάνα και στην Πολιτεία Ουάσινγκτον, που χρησιμοποιούν ως φωτεινή πηγή ένα λέιζερ υπερύθρων. Ο διευθυντής του εργαστηρίου Ντέιβιντ Ριτζ δήλωσε «ενθουσιασμένος που η επιτροπή του Νόμπελ αναγνώρισε τις ανακαλύψεις του LIGO και τις βαθιές επιπτώσεις τους στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το σύμπαν». Το 1916, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε προβλέψει την ύπαρξη των βαρυτικών κυμάτων, που δημιουργούνται από μια παραμόρφωση του χωροχρόνου όταν τροποποιείται η ενέργεια ή η τροχιά μαζών όπως ο ήλιος, ένα άστρο ή μαύρες τρύπες. Τα βαρυτικά κύματα που αναζητούμε είναι αυτά που παράγονται από βίαια φαινόμενα, όπως όταν συγχωνεύονται δύο μαύρες τρύπες ή όταν εκρήγνυνται μεγάλα άστρα. Παρόμοια με την παραμόρφωση ενός διχτυού όταν βάζουμε μέσα σ’ αυτό ένα βάρος, τα φαινόμενα αυτά επέτρεψαν τις παρατηρήσεις του LIGO τον Σεπτέμβριο του 2015, τον Ιούνιο του 2016 και τον Ιανουάριο του 2017. Η σύγκριση των χρόνων άφιξης των κυμάτων στους δύο ανιχνευτές, που βρίσκονται σε απόσταση 3.000 χιλιομέτρων ο ένας από τον άλλο, και η μελέτη των χαρακτηριστικών των σημάτων που μετρήθηκαν επιβεβαίωσαν τον εντοπισμό. Και τον Αύγουστο 2017, ο ευρωπαϊκός ανιχνευτής Virgo, που βρίσκεται κοντά στην Πίζα, στην Ιταλία, παρατήρησε με τη σειρά του αυτόν τον τύπο κυμάτων. Για τον Μπενουά Μουρ, διευθυντή ερευνών στο γαλλικό Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών CNRS και επιστημονικό υπεύθυνο της συνεργασίας Virgo για τη Γαλλία, η παρατήρηση των βαρυτικών κυμάτων αντιπροσωπεύει «μια θεμελιώδη εξέλιξη στη φυσική». «Είναι σαν να ρίχνουμε το βλέμμα μας σ’ αυτή τη φάση του σύμπαντος που ήταν μέχρι τώρα απρόσιτη», δήλωσε χθες στο Γαλλικό Πρακτορείο. Σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας, ένα ζευγάρι μαύρες τρύπες, που βρίσκονται σε τροχιά η μία γύρω από την άλλη, χάνει ενέργεια παράγοντας βαρυτικά κύματα. Όμως ο ίδιος ο Αϊνστάιν αμφέβαλλε ότι θα ανιχνεύονταν κάποια μέρα τα κύματα αυτά: τόσο απειροελάχιστα είναι. «Το μέγεθος του σήματος που πιάσαμε ήταν περίπου ένα χιλιοστό ενός πρωτονίου», εξήγησε ο Μπάρι Μπάρις, όταν η Ακαδημία επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του. Μια έμμεση απόδειξη της ύπαρξής τους υπήρξε όταν ανακαλύφθηκαν το 1974 ένα πάλσαρ –ένα άστρο νετρονίων που εκπέμπει έντονη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία προς μια δεδομένη κατεύθυνση, σαν φάρος– και ένα άστρο νετρονίων που γύριζαν το ένα γύρω από το άλλο με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Για την ανακάλυψη αυτή είχαν τιμηθεί με το Νόμπελ Φυσικής το 1993 οι Αμερικανοί Ράσελ Χαλς και Τζόζεφ Τέιλορ. http://physicsgg.me/2017/10/02/%ce%b2%cf%81%ce%b1%ce%b2%ce%b5%ce%af%ce%bf-%ce%bd%cf%8c%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%bb-%cf%86%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-2017/

4 Οκτωβρίου 1957: Ο Σπούτνικ ξεκινά τη διαστημική εποχή. Σαν σήμερα πριν από 60 χρόνια, στις 4 Οκτωβρίου 1957, μια μικρή σφαίρα διαμέτρου μόνο 58 εκατοστών και βάρους 64 κιλών ξεκίνησε τη διαστημική εποχή και έδωσε το έναυσμα για να μεταφερθεί ο ανταγωνισμός του Ψυχρού Πολέμου στο διάστημα. Ήταν ο Σπούτνικ, ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος που τέθηκε σε ελλειπτική τροχιά γύρω από τη Γη από τη Σοβιετική Ένωση. Χάρη στο ανακλαστικό μεταλλικό περίβλημά του, αντανακλούσε έντονα το φως του Ήλιου και ήταν ορατός ακόμη και με γυμνά μάτια σαν μια μικρή λαμπερή κουκκίδα. Η εκτόξευση είχε γίνει από ένα πεδίο πυραυλικών δοκιμών κάπου στο απομονωμένο Καζακστάν, μια περιοχή που έμελλε να αποτελέσει το μετέπειτα διάσημο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. Παρόλο που μόνο οι εργαζόμενοι στο απόρρητο πρόγραμμα είχαν πάρει μυστικές επιστολές για να παρευρεθούν στην εκτόξευση, τελικά συνέρρευσαν πλήθη συγγενών και φίλων. Όπως είπε ένας αυτόπτης μάρτυρας, «μετά γυρίσαμε στα καταλύματά μας και ήπιαμε καθαρό αλκοόλ, για να γιορτάσουμε τη νίκη του πυραύλου μας». Τις πρώτες μέρες το γεγονός πέρασε μάλλον στα «ψιλά», αλλά γρήγορα ο διεθνής Τύπος αντιλήφθηκε τη σημασία του -ιδίως εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου- και την ανέδειξε. Ήταν ένας μεγάλος θρίαμβος προπαγάνδας για τη σοβιετική κυβέρνηση και μια μεγάλη ντροπή -και έντονος φόβος λόγω τεχνολογικής υστέρησης- για την αμερικανική. Οι ΗΠΑ βάλθηκαν γρήγορα να ξεπλύνουν αυτήν την ντροπή και να πάρουν την πρωτοκαθεδρία στο διάστημα. Κάπως έτσι δημιούργησαν την Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) και στη συνέχεια το πρόγραμμα «Απόλλων», που οδήγησε τους Αμερικανούς πρώτους στη Σελήνη ύστερα από 12 χρόνια. Ο Σπούτνικ ήταν έργο του «πατέρα» του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος Σεργκέι Κορολιόφ, ο οποίος είχε περάσει έξι χρόνια στα στρατόπεδα Γκουλάγκ. Βοηθήθηκε σημαντικά από γερμανούς επιστήμονες, οι οποίοι είχαν συμμετάσχει στην ανάπτυξη του πυραυλικού προγράμματος του Χίτλερ και μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας μεταφέρθηκαν, θέλοντας και μη, στη Σοβιετική Ένωση. Αρχικά η ρωσο-γερμανική ομάδα επιστημόνων και μηχανικών κλήθηκε να δημιουργήσει ένα διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο ικανό να μεταφέρει μια βόμβα υδρογόνου σε οποιοδήποτε σημείο της Γης, όπως δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο 97χρονος Νικολάι Σιγκανόφ, ο οποίος είχε συμμετάσχει στην κατασκευή του σοβιετικού στρατιωτικού πυραύλου R-7 Semyorka, που επρόκειτο αργότερα να θέσει σε τροχιά τον Σπούτνικ. Στην πορεία, ο οραματιστής Κορολιόφ έκανε τολμηρά όνειρα, που αφορούσαν την κατάκτηση του διαστήματος. Τα όνειρα αυτά είχαν και μια ανταγωνιστική διάσταση, καθώς ήταν γνωστό ότι ένας άλλος γερμανός πυραυλικός επιστήμονας, ο Βέρνερ φον Μπράουν, ήδη εργαζόταν για λογαριασμό των ΗΠΑ. Έπειτα από προσπάθειες τριών ετών και τρεις καταστροφές πιλοτικών πυραύλων, τελικά ο τέταρτος R-7, εφοδιασμένος με ένα ομοίωμα πυρηνικής κεφαλής, εκτοξεύτηκε επιτυχώς τον Αύγουστο του 1957 και βρήκε το στόχο του στην απομακρυσμένη χερσόνησο Καμτσάτκα της 'Απω Ανατολής. Έχοντας πληροφορίες ότι οι ΗΠΑ θα εκτόξευαν τον πρώτο δορυφόρο τους το 1958, η Σοβιετική Ένωση έκανε αγώνα δρόμου για να προλάβει. Για να καταστεί αυτό εφικτό, ο Κορολιόφ πρότεινε και έγινε δεκτό να αναθεωρηθούν τα αρχικά σχέδια για ένα μεγάλο δορυφόρο και να κατασκευαστεί ένας μικρός σφαιρικός δορυφόρος, που θα περιείχε μόνο ένα ραδιοπομπό και μπαταρία, ώστε το σήμα του να φθάνει στη Γη. Σύμφωνα με τον Σιγκανόφ, μέσα σε δύο μόνο μήνες ο Σπούτνικ ήταν έτοιμος και μπόρεσε να εκτοξευτεί τον Οκτώβριο του 1957. Καθώς οι απανταχού ραδιοερασιτέχνες στη Γη συντονίζονταν με έξαψη για να πιάσουν το δορυφορικό σήμα του, όταν διέσχιζε τον ουρανό πάνω από τα κεφάλια τους (το σήμα σταμάτησε ύστερα από 22 μέρες, όταν εξαντλήθηκαν οι μπαταρίες), οι εφευρέτες του πρωτίστως είχαν άλλο πράγμα στο μυαλό τους. «Το πιο σημαντικό πράγμα ήταν ότι είχε αποδείξει την αποτελεσματικότητα του πυραύλου R-7» είπε ο υπερήλικος πρώην σοβιετικός επιστήμονας. Ο Σπούτνικ 1 εκτοξευτηκε στις 4 Οκτωβρίου 1957 στις 22:28:34 MSK με επιτυχία με έναν πύραυλο φορέα «Σπούτνικ» (R-7). Μέσα σε 295 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευση του πρώτου δορυφόρου ξεκίνησε σε μια ελλειπτική τροχιά με απόγειο 947 υψόμετρο χιλιόμετρα και περίγειο 288 χιλιόμετρα. Στα 315 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευση υπήρχε διαχωρισμός του δορυφόρου, και έδωσε την θεση του. "Beep! Μπιπ! "- Αυτό ηταν το πώς ακουγόταν στις συνεχεις κλήσεις. Το PS-1 ήταν ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος ιπτάμενο αντικείμενο που σε 92 ημέρες, έκανε 1440 τροχιές γύρω από τη Γη ( περίπου 60 εκατομμύρια χιλιόμετρα.) Τα ραδιόφωνα με μπαταρίες εργάστηκαν για δύο εβδομάδες μετά την έκτοξευση προτού χάσει ταχύτητα και τελικά καεί στην ατμόσφαιρα, στις 8 Ιανουαρίου 1958. Λίγο μετά, το Φεβρουάριο του ίδιου έτους, οι ΗΠΑ έστειλαν στο διάστημα τον πρώτο τους δορυφόρο, τον Explorer 1. Μετά τον Σπούτνικ 1 ακολούθησαν πολλές πρωτιές: ο πρώτος ζωντανός οργανισμός στο διάστημα, η σκυλίτσα Λάϊκα (Σπούτνικ 2 στις 3 Nοεμβρίου 1957), η πρώτη φωτογραφία της Γης από το διάστημα (Explorer 6 το 1959), ο πρώτος άνθρωπος στο διάστημα, ο σοβιετικός Γιούρι Γκαγκάριν (Βοστόκ 1 το 1961), η πρώτη γυναίκα στο διάστημα, η σοβιετική Βαλεντίνα Τερέσκοβα (Βοστόκ 6 το 1963), και ο πρώτος άνθρωπος στη Σελήνη, ο αμερικανός Νιλ 'Αρμστρονγκ (Απόλλων 11 το 1969). Ο «Ψυχρός Πόλεμος» στο διάστημα τελείωσε το 1975, με το κοινό πρόγραμμα «Απόλλων-Σογιούζ», όταν πρώτη φορά Αμερικανοί και Σοβιετικοί συνεργάστηκαν σε μια επιστημονική αποστολή. Σήμερα πάνω από 1.400 εν λειτουργία τεχνητοί δορυφόροι βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη. Σήμερα, επίσης, μπορεί να δει κανείς αντίγραφα του Σπούτνικ σε διάφορα μουσεία σε όλον τον κόσμο. Και βεβαίως, προς τιμήν του, έχουν πάρει το όνομά του διάφορα πράγματα, με πιο χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα το ομώνυμο μέσο ενημέρωσης της Ρωσίας. http://news.in.gr/features/article/?aid=1500165410

Σε ανθρώπινες δραστηριότητες ίσως οφείλονται 728 σεισμοί παγκοσμίως. Σε 728 εκτιμώνται οι καταγεγραμμένοι σεισμοί στον πλανήτη μας, οι οποίοι κατά τα τελευταία 150 χρόνια μπορεί να οφείλονται σε διάφορες ανθρώπινες δραστηριότητες και όχι σε καθαρά φυσικά αίτια. Από αυτούς, οι έξι φέρονται να έχουν συμβεί στην Ελλάδα, όλοι στο πλαίσιο δημιουργίας φραγμάτων και τεχνητών λιμνών. Οι γεωεπιστήμονες που είναι υπεύθυνοι για τη «Βάση Δεδομένων Ανθρωπογενών Σεισμών» (HiQuake), την πιο πλήρη του είδους της διεθνώς, έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο περιοδικό Seismological Research Letters, της Σεισμολογικής Εταιρείας της Αμερικής. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, οι τρεις κυριότερες αιτίες πρόκλησης σεισμών είναι οι εξορυκτικές-μεταλλευτικές δραστηριότητες (37% - συχνά εξαιτίας της κατάρρευσης στοών), η δημιουργία μεγάλων φραγμάτων νερού (23%) και οι συμβατικές μέθοδοι άντλησης πετρελαίου και αερίου (15%). Άλλες αιτίες είναι οι δραστηριότητες γεωθερμικής ενέργειας (8%), οι υπόγειες πυρηνικές εκρήξεις (3%), ακόμη και η ανέγερση μεγάλων ουρανοξυστών που ασκούν μεγάλο βάρος στο υπέδαφος (0,5%). Όχι αμελητέοι (4%) είναι επίσης οι σεισμοί εξαιτίας αντισυμβατικών μεθόδων άντλησης πετρελαίου και φυσικού αερίου με χρήση της τεχνικής της υδραυλικής ρωγμάτωσης (εισροή νερού με μεγάλη πίεση σε υπόγεια ρήγματα). Η βάση δεδομένων Human-Induced Earthquake Database (HiQuake), αναπτύχθηκε το 2016 από βρετανούς επιστήμονες των Πανεπιστημίων Ντάραμ και Νιούκαστλ, με επικεφαλής τον υδρογεωλόγο Μάιλς Ουίλσον. Οι επιστήμονες βασίσθηκαν τόσο σε επιστημονικές μελέτες, όσο και σε αναφορές των μέσων ενημέρωσης. Ο παλαιότερος ανθρωπογενής σεισμός που περιλαμβάνει η βάση δεδομένων, είναι από το 1868 στην Αυστραλία και αποδίδεται σε εξορυκτική δραστηριότητα. Οι περισσότεροι ανθρωπογενείς σεισμοί είναι μικροί της τάξης των τριών έως τεσσάρων βαθμών, αλλά ορισμένοι είναι πολύ ισχυροί. Ο ισχυρότερος σεισμός που περιλαμβάνεται στη βάση δεδομένων, είναι αυτός ισχύος 7,9 βαθμών, ο οποίος προκλήθηκε στην περιοχή Σιτσουάν της Κίνας το 2008 πιθανώς λόγω της δημιουργίας ενός μεγάλου φράγματος νερού σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από το επίκεντρο. Αλλά και ο πιο πρόσφατος καταστροφικός σεισμός στο Νεπάλ ισχύος 7,8 βαθμών το 2015 αποδόθηκε από ορισμένους επιστήμονες στην άντληση υπόγειων υδάτων. Συχνά, προϋπάρχει τεκτονικό στρες προερχόμενο από φυσικές γεωλογικές δυνάμεις και η ανθρώπινη δραστηριότητα αποτελεί την τελευταία σταγόνα στο ποτήρι, που «πυροδοτεί» το σεισμό. Εξίσου συχνή όμως είναι η διαφωνία ειδικών και μη κατά πόσο ένας σεισμός οφείλεται (και) στους ανθρώπους. Οι ίδιοι οι δημιουργοί της HiQuake αναγνώρισαν πως είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει σαφής απόδειξη ότι όντως ένας σεισμός οφείλεται στους ανθρώπους, αν και αυτό, όπως είπαν, δεν πρέπει να μας καθησυχάζει. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τη διεθνή βάση δεδομένων, έχουν πιθανώς γίνει έξι σεισμοί σχετιζόμενοι με την ανθρώπινη δραστηριότητα, όλοι στο πλαίσιο της δημιουργίας φραγμάτων και αντίστοιχων τεχνητών λιμνών που συγκρατούν μεγάλους όγκους νερού: Μαραθώνα (1938 - 5,7 βαθμοί), Κρεμαστών Αιτωλοακαρνανίας-Ευρυτανίας (1966 - 6,2 βαθμοί), Καστρακίου Αιτωλοακαρνανίας-Αχελώου (1969 - 4,6 βαθμοί), Πουρναρίου Άρτας-Αράχθου (1981 - 5,6 βαθμοί), Ασωμάτων Βέροιας (1984 - 5,4 βαθμοί) και Πολυφύτου Κοζάνης-Αλιάκμονα (1995 - 6,5 βαθμοί - ο ισχυρότερος ανθρωπογενής σεισμός στη χώρα μας). «Όλες οι ανθρωπογενείς δραστηριότητες επηρεάζουν τις δυνάμεις που δρουν στο φλοιό της Γης, για παράδειγμα προσθέτοντας ή αφαιρώντας μάζα, συνεπώς δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι η Γη αντιδρά σε αυτές τις αλλαγές, μερικές φορές με πρόκληση σεισμών», δήλωσε ο Ουίλσον. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, θα πρέπει να αναμένεται αύξηση των ανθρωπογενών σεισμών στο μέλλον, καθώς οι πιέσεις στη Γη εκ μέρους των ανθρώπων θα αυξηθούν, π.χ. λόγω της εντεινόμενης αναζήτησης και αξιοποίησης της υπόγειας γεωθερμικής ενέργειας ή της μελλοντικής υπόγειας αποθήκευσης του διοξειδίου του άνθρακα, για να μην επιβαρύνει ως «αέριο του θερμοκηπίου» την κλιματική αλλαγή. Επίσης, τα ορυχεία τείνουν να φθάνουν όλο και βαθύτερα και να είναι όλο και πιο εκτεταμένα, τα μεγάλα φράγματα νερού γίνονται όλο και συχνότερα, ενώ κτίζονται όλο και μεγαλύτερα κτίρια σε διάφορα μέρη του κόσμου λόγω της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165389

Νόμπελ Φυσικής για τον εντοπισμό των βαρυτικών κυμάτων. Η Σουηδική Βασιλική Ακαδημία Επιστημών ανακοίνωσε το μεσημέρι της 3ης Οκτωβρίου 2017 ότι το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2017 απονέμεται κατά το ήμισυ στον καθηγητή Rainer Weiss του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), και κατά το άλλο ήμισυ στους καθηγητές Barry C. Barich του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια (Cal Tech), Kip Thorne του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια (Cal Tech). Οι ερευνητές αυτοί πρωτοστάτησαν στη δημιουργία και την ανάπτυξη των ειδικών παρατηρητηρίων LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory) τα οποία εντόπισαν και τελικά απέδειξαν την πραγματικότητα της ύπαρξης των βαρυτικών κυμάτων που είχε προβλέψει η Θεωρία της Γενικής Σχετικότητας του Albert Einstein από το 1916. Ο Ράινερ Βάις, γεννημένος το 1932, είναι αμερικανός φυσικός γνωστός για τη συνεισφορά του στην βαρυτική φυσική και αστροφυσική. Είναι ομότιμος καθηγητής Φυσικής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης και πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας COBE. Ο Μπάρι Μπαρις, γεννημένος το 1936, είναι αμερικανός καθηγητής Πειραματικής Φυσικής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια και θεωρείται ειδήμων στα βαρυτικά κύματα. Ο Κιπ Θορν, γεννημένος το 1940, είναι αμερικανός θεωρητικός φυσικός γνωστός για τις συνεισφορές του στη θεωρία της βαρύτητας και στην αστροφυσική. Επί μακρόν φίλος και συνάδελφος του Στήβεν Χόκινγκ και του Καρλ Σέιγκαν, σταδιοδρόμησε ως καθηγητής της Θεωρητικής Φυσικής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια και θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους ειδικούς παγκοσμίως στις αστροφυσικές πτυχές της Θεωρίας της Σχετικότητας. Η ύπαρξη Βαρυτικών Κυμάτων είναι μία από τις πλέον εντυπωσιακές προβλέψεις της Γενικής Σχετικότητας, που όμως έμεναν επί 100 χρόνια απαρατήρητα, μέχρις ότου στις 14 Σεπτεμβρίου 2015, στα δύο εργαστήρια LIGO (που είχαν δημιουργηθεί για τον εντοπισμό Βαρυτικών Κυμάτων) σήμανε συναγερμός! Τα δύο εργαστήρια, στη Λουϊζιάνα και στην Ουάσιγκτον σε απόσταση 3.000 χλμ. μεταξύ τους, είχαν μερικές μόνον ημέρες από τότε που είχαν τεθεί σε λειτουργία μετά την αναβάθμισή τους σε νέα επίπεδα ακρίβειας και ευαισθησίας, και με την πρώτη πέτυχαν διάνα! Εκείνη την ημέρα (στις 12:51 μ.μ. ώρα Ελλάδος) εντόπισαν την σύγκρουση δύο “Μαύρων Τρυπών”, η μία με μάζα 36 ηλιακών μαζών και η άλλη με 29 ηλιακές μάζες σε απόσταση 1,3 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Λίγο πριν από την σύγκρουση οι δύο μαύρες τρύπες περιφέρονταν η μία γύρω από την άλλη 250 φορές το δευτερόλεπτο ενώ η ταχύτητα περιφοράς τους έφτανε τα 150.000 χλμ. το δευτερόλεπτο (το 50% της ταχύτητας του φωτός). Με τη σύγκρουση δημιουργήθηκε μία μεγαλύτερη μαύρη τρύπα η μάζα της οποίας εξαρτάται από την γεωμετρία και το σπιν της σύγκρουσης κι έτσι δεν είναι το σύνολο των επί μέρους μαύρων τρυπών γιατί ένα 5% περίπου εκπέμπεται με την μορφή της ενέργειας των βαρυτικών κυμάτων που παράγονται κατά την σύγκρουση. Έτσι κι εδώ αντί των 65 ηλιακών μαζών είχαμε την δημιουργία μιας μαύρης τρύπας 62 ηλιακών μαζών. Οι τρεις “χαμένες” ηλιακές μάζες μετετράπησαν σε ενέργεια βαρυτικών κυμάτων η οποία ως ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία θα ήταν αντίστοιχη με την ενέργεια που εκπέμπουν ένα δισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια ήλιοι (1021) ή 50 φορές όλοι οι γαλαξίες του Σύμπαντος! Γιατί με βάση την περίφημη εξίσωση του Einstein (E=mc2) εάν αντικαταστήσουμε το “m” με τις 3 ηλιακές μάζες (ένα συγκλονιστικά τεράστιο ποσό) πολλαπλασιαζόμενο με το τετράγωνο της ταχύτητας του φωτός (c2) θα μας δώσει το αδιανόητο νούμερο που αντιστοιχεί στην ενέργεια που απελευθερώνουν ένα δισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια ήλιοι (1021). Παρ’ όλα αυτά η παραμόρφωση που κατέγραψαν τα δύο συμβολόμετρα LIGO δεν υπερέβαινε τα τέσσερα χιλιοστά της διαμέτρου ενός πρωτονίου, ενώ η πιθανότητα κάποιου λάθους στη παρατήρηση αυτή ήταν μία στο εκατομμύριο, που στην ουσία αποτελεί μία βεβαιότητα! Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. O ΑΪΝΣΤΑΪN KAI TA BAΡYTIKA KYMATA Όπως είναι γνωστό η μεγαλύτερη ανακάλυψη του Einstein ήταν η διαπίστωσή του πως η βαρύτητα δεν είναι στην πραγματικότητα μία δύναμη αλλά το αποτέλεσμα της παραμόρφωσης των τεσσάρων διαστάσεων του χωρόχρονου. Οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο κομμάτι ύλης, πλανήτης, άστρο, ή γαλαξίας, παραμορφώνει την δομή του χωρόχρονου γύρω του. Καθώς τα διάφορα αντικείμενα κινούνται μέσα στο Σύμπαν είναι σαν να κυλάνε μέσα, έξω, και γύρω απ’ αυτές τις παραμορφώσεις, ενώ η κίνηση τους επηρεάζεται απ’ αυτές παρ’ όλο που δεν μπορούμε να τις δούμε. Αντίθετα, εκείνο το οποίο βλέπουμε είναι το αποτέλεσμα που έχει στα διάφορα αυτά αντικείμενα η επίδραση της φαινομενικά μυστηριώδους δύναμης που ονομάζουμε βαρύτητα, με άλλα λόγια “η ύλη λεει στο χωρόχρονο πώς θα καμπυλωθεί και ο βαθμός καμπύλωσης του χωρόχρονου υπαγορεύει στην ύλη πώς θα κινηθεί”, όπως τόσο χαρακτηριστικά έγραφε πριν από χρόνια ο αείμνηστος καθηγητής John Archibald Wheeler. Τα τελευταία 100 χρόνια, η βαρυτική θεωρία του Einstein έχει γίνει αποδεκτή ως η πιο ικανοποιητική απ’ όλες τις άλλες. Επί πλέον η θεωρία αυτή περιλαμβάνει με τον καλύτερο τρόπο όλα όσα γνωρίζουν μέχρι σήμερα οι επιστήμονες για τη βαρύτητα. Παρ’ όλα αυτά ακόμη κι αυτή άφηνε ορισμένα βασικά ερωτήματα αναπάντητα, όπως: η παραμόρφωση του χωρόχρονου συμβαίνει άραγε «αστραπιαία» ή μήπως μεταδίδεται με τη μορφή κυμάτων; Η αναζήτηση του Einstein για μια απάντηση στο ερώτημα αυτό, τον οδήγησε σε μία εκπληκτική εκτίμηση: ακριβώς όπως υπάρχουν κύματα φωτός που μεταφέρουν ενέργεια από μέρος σε μέρος, έτσι θα πρέπει να υπάρχουν και βαρυτικά κύματα τα οποία μεταφέρουν ενέργεια από τόπο σε τόπο. Θεώρησε δηλαδή ότι οι βαρυτικές δυνάμεις ακτινοβολούνται προς τα έξω σαν τα κύματα που δημιουργούνται από την πτώση μιας πέτρας στο νερό μιας λίμνης. Οι αναζητήσεις του Einstein τον οδήγησαν δηλαδή σε μια εκπληκτική διαπίστωση: ακριβώς όπως τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα δημιουργούνται από την κίνηση ηλεκτρικών φορτίων και διαδίδονται στον χωρόχρονο, έτσι θα πρέπει να υπάρχουν και βαρυτικά κύματα που θα δημιουργούνται από τη βίαιη μετακίνηση μεγάλων μαζών και θα εμφανίζονται ως πτυχώσεις στη δομή του χωρόχρονου. Ο Einstein υπέθεσε ότι διάφορα καταστροφικά κοσμικά συμβάντα, όπως η τελική εκρηκτική κατάρρευση ενός ετοιμοθάνατου άστρου, ή η σπειροειδής σύμπτυξη ενός ζεύγους άστρων νετρονίων ή μαύρων τρυπών, θα πρέπει να εκπέμπουν κύματα βαρύτητας στο Διάστημα με ταχύτητα ίση με την ταχύτητα του φωτός. Παρ’ όλα αυτά ο Einstein πίστευε ότι αφού η βαρύτητα είναι η πιο αδύναμη από τις θεμελιώδεις δυνάμεις, με ισχύ 100 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων τρισεκατομμύρια φορές μικρότερη της ηλεκτρομαγνητικής αλληλεπίδρασης (δύναμης), η επίδραση των βαρυτικών κυμάτων θα πρέπει να ήταν εξ ίσου αδύναμη οπότε δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν αντιληπτά. Γι’ αυτό, άλλωστε, και δεν είχαν εντοπιστεί μέχρι τώρα. Κι έτσι η θεωρία του Einstein για τα βαρυτικά κύματα παρέμενε χωρίς αποδείξεις. Ο ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΒΑΡΥΤΙΚΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ Κι όμως στις 11 Φεβρουαρίου 2016 η ομάδα ερευνητών στα εργαστήρια LIGO ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα της παρατήρησης που έγινε στις 14 Σεπτεμβρίου 2015. Και δεν έφτανε μόνον αυτό αφού στα μέσα Ιουνίου 2016 το LIGO ξαναχτύπησε και πάλι όταν οι ερευνητές του ανακοίνωσαν τον εντοπισμό ενός ακόμη σήματος που παρατηρήθηκε τα ξημερώματα της 26ης Δεκεμβρίου του 2015 και το οποίο προέρχονταν από την σύγκρουση, και τις τελευταίες 27 περιφορές πριν απ’ αυτή, δύο μικρότερων μαύρων τρυπών (14 και 8 ηλιακών μαζών) και σε απόσταση 1,4 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Η δεύτερη αυτή σύγκρουση είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία μιας μαύρης τρύπας 21 ηλιακών μαζών ενώ τα υλικά μιας ολόκληρης ηλιακής μάζας είχαν μετατραπεί, σε κλάσμα του δευτερολέπτου, σε βαρυτική ενέργεια η οποία έφτασε στη Γη με την μορφή κυματισμών στο χωροχρονικό συνεχές του Σύμπαντος και η οποία αντιστοιχεί με την εκπομπή ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας ίσης μ’ αυτήν που εκπέμπουν ένα τρισεκατομμύριο γαλαξίες σαν τον δικό μας. Ένα χρόνο αργότερα, στις 4 Ιανουαρίου 2017, παρατηρήθηκε ένα τρίτο σήμα το οποίο προέρχονταν κι αυτό από την σύγκρουση δύο μαύρων τρυπών (αυτή τη φορά 31 και 19 ηλιακών μαζών). Το τέταρτο σήμα παρατηρήθηκε στα μέσα του περασμένου Αυγούστου και η ανακοίνωση του εντοπισμού του έγινε προ ημερών (27 Σεπτεμβρίου) στη συνάντηση των υπουργών επιστήμης και έρευνας των κρατών του G7 που έγινε στο Τορίνο της Ιταλίας, ενώ οι λεπτομέρειες της ανακάλυψης θα δημοσιευθούν στο περιοδικό Physical Review Letters της American Physical Society (https://dcc.ligo.org/LIGO-P170814/public/main). Τα βαρυτικά αυτά κύματα προέρχονταν από την σύγκρουση δύο μαύρων τρυπών με μάζα 25 και 30 φορές την μάζα του Ήλιου μας σε απόσταση 1,8 δις ετών φωτός (προς την κατεύθυνση του αστερισμού του Ηριδανού) και εντοπίστηκαν από τα τρία εργαστήρια στις 14 του περασμένου Αυγούστου. Εάν μάλιστα αληθεύουν και οι φήμες που κυκλοφόρησαν στα μέσα του περασμένου Αυγούστου τότε οι ανιχνευτές LIGO ίσως να εντόπισαν και μία πέμπτη σύγκρουση η οποία δημιούργησε βαρυτικά κύματα από την συγχώνευση δύο άστρων νετρονίων (πάλσαρ) που αυτή τη φορά βρίσκονταν στον γαλαξία NGC4993 σε απόσταση 130 εκατομμυρίων ετών φωτός προς την κατεύθυνση του αστερισμού της Ύδρας. ΑΣΤΡΑ ΝΕΤΡΟΝΙΩΝ ή ΠΑΛΣΑΡ Τέτοιου είδους συγκρούσεις ήταν αναμενόμενες από το 1974 όταν δύο αμερικανοί αστροφυσικοί, ο καθηγητής Joseph Taylor και ο μεταπτυχιακός του φοιτητής Russel Hulse, ανακάλυψαν συνολικά 40 νέα πάλσαρ, μεταξύ των οποίων κι ένα διπλό σύστημα άστρων νετρονίων. Σύμφωνα με την Γενική Σχετικότητα του Άλμπερτ Einstein τα δύο αυτά πάλσαρ θα έπρεπε να εκπέμπουν μεγάλες ποσότητες βαρυτικής ακτινοβολίας και ως εκ τούτου θα έπρεπε να χάνουν ενέργεια με αποτέλεσμα οι τροχιές τους να ελαττώνονται συνεχώς ενώ η περίοδος περιφοράς τους να μικραίνει αφού σύμφωνα με τον Einstein ένα τέτοιο διπλό αστρικό σύστημα εκπέμπει βαρυτικά κύματα. Παρ’ όλο που οι μεταβολές που μετρήθηκαν ήταν πάρα πολύ μικρές, εντούτοις αντιστοιχούσαν με μεγάλη ακρίβεια στις τιμές που προέβλεπε η Γενική Σχετικότητα, γεγονός που αποτελούσε μια έμμεση έστω ένδειξη ότι τα βαρυτικά κύματα που προέβλεψε ο Einstein έπρεπε όντως να υπάρχουν. Υπολογίστηκε μάλιστα ότι τα δύο αυτά άστρα νετρονίων θα συγκρουστούν σε περίπου 300 εκατομμύρια χρόνια. Για την ανακάλυψή τους αυτή οι δύο ερευνητές έλαβαν το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής του 1993, αφού ο εντοπισμός του διπλού αυτού πάλσαρ θεωρήθηκε ότι πρόσθετε ένα φυσικό εργαστήριο για την μελέτη της βαρύτητας και των βαρυτικών κυμάτων. Είναι ήδη γνωστό ότι η ύπαρξη των πάλσαρ είναι αποτέλεσμα της απότομης και υπερβολικά γρήγορης βαρυτικής κατάρρευσης των υλικών της καρδιάς ενός γιγάντιου άστρου και στη τρομαχτική συμπίεση του αστρικού κέντρου. Κάτω από την τεράστια αυτή συμπίεση τα αρνητικά φορτισμένα ηλεκτρόνια συγχωνεύονται με τα θετικά φορτισμένα πρωτόνια του πυρήνα με αποτέλεσμα την δημιουργία νετρονίων και νετρίνων. Κι ενώ τα νετρίνα δραπετεύουν άμεσα από το άστρο, μεταφέροντας μάλιστα και αρκετή από την ενέργειά του, τα νεοσχηματισμένα νετρόνια παραμένουν εκεί και ενώνονται με τα ήδη υπάρχοντα νετρόνια των ατομικών πυρήνων. Αποτέλεσμα αυτής της συμπίεσης είναι η δημιουργία μιας σφαίρας μερικών χιλιομέτρων με την πιο λεία, στερεή επιφάνεια που έχει γνωρίσει ποτέ το Σύμπαν. Βρισκόμαστε δηλαδή αντιμέτωποι μ’ ένα άστρο νετρονίων που περιστρέφεται σαν σβούρα δεκάδες ή και εκατοντάδες φορές κάθε δευτερόλεπτο. Υλικά από ένα τέτοιο άστρο με μέγεθος όσο είναι το κεφάλι μιας καρφίτσας, θα «ζύγιζαν» ένα εκατομμύριο τόνους, όσο δέκα σύγχρονα αεροπλανοφόρα, ενώ ένα μωρό 5 κιλών στην επιφάνειά του θα «ζύγιζε» 50 εκατομμύρια τόνους! Αν η Γη μας είχε συμπιεστεί σε μια σφαίρα με την πυκνότητα που έχει ένα τέτοιο άστρο θα χωρούσε άνετα στο εσωτερικό του κλειστού Σταδίου «Ειρήνης και Φιλίας». Όταν λοιπόν δύο τέτοια άστρα νετρονίων βρεθούν το ένα δίπλα στο άλλο, αρχίζει ένας «ναπολιτάνικος χορός» που αργά ή γρήγορα θα καταλήξει στην σύγκρουσή τους και στη δημιουργία μιας Μαύρης Τρύπας με το 90% των υλικών των δύο πάλσαρ. Κατά την διάρκεια όμως της σύγκρουσης μία ποσότητα υλικών ίση με χίλιες φορές τα υλικά της Γης μετατρέπονται σε βαρέα χημικά στοιχεία, ενώ συγχρόνως εκπέμπονται τεράστιες ποσότητες βαρυτικών κυμάτων καθώς και εκλάμψεις ακτίνων γάμα. ΟΙ ΑΝΙΧΝΕΥΤΕΣ LIGO Προς το παρόν οι ανιχνευτές LIGO είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουμε για τον εντοπισμό των Βαρυτικών Κυμάτων. Καθένας από τους ανιχνευτές αυτούς αποτελείται από δύο κυλινδρικούς βραχίονες, κάθετους μεταξύ τους, με μήκος 4 χλμ. ο καθένας σε απόλυτο σχεδόν κενό που φτάνει να είναι ίσο με το ένα τρισεκατομμυριοστό της ατμοσφαιρικής πίεσης που επικρατεί στην επιφάνεια της θάλασσας. Στο εσωτερικό των κυλίνδρων εκπέμπονται δέσμες ακτίνων λέιζερ που ανακλώνται συνεχώς από καθρέφτες με αποτέλεσμα η απόσταση των 4 χλμ. να αυξάνεται κατά 280 φορές κάνοντας έτσι το μήκος κάθε βραχίονα ουσιαστικά να είναι ίσο με 1.120 χλμ. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να μετρήσουμε απειροελάχιστες διακυμάνσεις μέχρι και μήκους ενός δεκάκις χιλιοστού της διαμέτρου ενός πρωτονίου. Η διακύμανση αυτή είναι τόσο απειροελάχιστη ώστε η απόσταση μεταξύ της Γης και του πλησιέστερου άστρου σ’ εμάς μετά τον Ήλιο (του Εγγύτατου του Κενταύρου σε απόσταση 40 τρισεκατομμυρίων χλμ.) δεν υπερβαίνει το πάχος μιας ανθρώπινης τρίχας! Στην ουσία οι ανιχνευτές των εργαστηρίων LIGO δεν είναι τίποτε άλλο παρά τεράστια συμβολόμετρα, με τα οποία μελετάμε φαινόμενα συμβολής κυμάτων. Πρόκειται δηλαδή για μία τεχνική που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην πιο απλή της μορφή το 1887 στο πείραμα «Michelson-Morley», αν και το LIGO είναι ουσιαστικά 144.000 φορές μεγαλύτερο εκείνου. Σήμερα η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται ευρέως στην Αστρονομία, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του συστήματος των 66 ραδιοτηλεσκοπίων ALMA (Atacama Large Millimeter/submillimeter Array) του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου που είναι εγκατεστημένα στη Χιλή. Η δημιουργία δύο τέτοιων εργαστηρίων LIGO εγκατεστημένων σε τόσο μεγάλη απόσταση μεταξύ τους είναι απαραίτητη γιατί οι ανιχνευτές αυτοί είναι τόσο ευαίσθητοι ώστε μπορούν να καταγράψουν τους κραδασμούς από την διέλευση ενός φορτηγού στην περιοχή τους, μέχρι και τις διακυμάνσεις ενός μικρού σεισμού χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Η μεγάλη απόστασή τους χρησιμεύει επίσης και στον καλύτερο εντοπισμό της απόστασης της πηγής των βαρυτικών κυμάτων γιατί λόγω της απόστασης καταγράφονται οι ίδιες βαρυτικές ταλαντώσεις, αλλά με μια ελάχιστα μικρή χρονική καθυστέρηση ίση με δέκα χιλιοστά του δευτερολέπτου, ενώ η προσθήκη και του τρίτου εργαστηρίου στην Πίζα της Ιταλίας (VIRGO) βοηθάει ακόμη περισσότερο στον εντοπισμό. Σε τελική ανάλυση η ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων του LIGO μάς ανοίγει ένα καινούργιο παράθυρο ανακαλύψεων αφού μπορούμε να «ακούσουμε» για πρώτη φορά τους ψιθύρους του Σύμπαντος να μάς «μιλάνε», μια και οι συχνότητες των βαρυτικών αυτών κυμάτων είναι συχνότητες που μπορεί να ακούσει το ανθρώπινο αυτί. Γιατί τα βαρυτικά κύματα μπορούν να περιγράψουν τη βίαιη προέλευσή τους, ενώ η συχνότητα και η ένταση τους στο χρόνο μας αποκαλύπτουν την ιστορία της πηγής που τα δημιούργησε, την μάζα, την ταχύτητα περιστροφής, το σχήμα της τροχιάς, την θέση της και την απόστασή της. Κι όχι μόνο, αφού μπορούν επίσης να μας αποκαλύψουν και το τι συνέβη στα πρώτα κλάσματα του δευτερολέπτου μετά τη γέννηση του Σύμπαντος. Γιατί, όπως η μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου είναι η ηλεκτρομαγνητική υπογραφή της Μεγάλης Έκρηξης, μπορεί να υπάρχει επίσης κι ένα υπόβαθρο βαρυτικών κυμάτων που ίσως να δημιουργήθηκε με την απότομη διόγκωση του Σύμπαντος στην φάση της πληθωριστικής του διαστολής στα πρώτα τρισεκατομμυριοστά του πρώτου δευτερολέπτου της ύπαρξής του. Κι έτσι στο άμεσο μέλλον υπολογίζεται ότι θα υπάρξουν ακόμη πιο μεγάλες δυνατότητες απ’ ότι προηγουμένως αφού η έκταση των παρατηρήσεων των ανιχνευτών αυτών θα επεκταθεί με την δημιουργία κι άλλων ανιχνευτών όχι μόνο στην επιφάνεια της Γης αλλά και στο διάστημα (LISA). Στους επόμενους μήνες μάλιστα προβλέπεται ότι θα υπάρξουν πολλές ακόμη καταγραφές βαρυτικών κυμάτων, ενώ στα επόμενα δύο χρόνια τέτοιου είδους καταγραφές αναμένεται ότι θα γίνονται σε καθημερινή βάση εμπλουτίζοντας ουσιαστικά τις γνώσεις μας για το Σύμπαν. ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΜΑΥΡΩΝ ΤΡΥΠΩΝ Ο Έλληνας ερευνητής Βασίλης Πασχαλίδης στο Princeton University έχει κάνει ειδική προσομοίωση της πρώτης σύγκρουσης μαύρων τρυπών που ανίχνευσε το LIGO, και ιδιαίτερα τις τελευταίες 5 τροχιές πριν από τη σύγκρουση (τα τελευταία δηλαδή 360 χιλιοστά του δευτερολέπτου). Η προσομοίωση πραγματοποιήθηκε μέσω της αριθμητικής επίλυσης των εξισώσεων του Αϊνστάιν με χρήση υπερυπολογιστών και το βίντεο που δείχνει τις μελανές οπές και τα βαρυτικά κύματα που εκπέμπουν μπορείτε να το δείτε εδώ: Θα δείτε πως η μια από τις μαύρες τρύπες (μαύροι δίσκοι στο βίντεο που δηλώνουν τους ορίζοντες γεγονότων τους) είναι μεγαλύτερη από την άλλη που υποδηλώνει πως έχει μεγαλύτερη μάζα. Δηλαδή η μεγάλη μαύρη τρύπα έχει 36 ηλιακές μάζες και η μικρή 29 ηλιακές μάζες. Τα κυανά, πράσινα και κίτρινα χρώματα δείχνουν τα βαρυτικά κύματα με το πράσινο να υποδηλώνει μεγάλο θετικό πλάτος κυμάτων και το κυανό μεγάλο αρνητικό πλάτος. Ο χρόνος αναγράφεται πάνω δεξιά σε χιλιοστά του δευτερολέπτου (ms). http://physicsgg.me/2017/10/02/%ce%b2%cf%81%ce%b1%ce%b2%ce%b5%ce%af%ce%bf-%ce%bd%cf%8c%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%bb-%cf%86%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-2017/

«Soyuz-FG»με το «Progress MC-07» Η εκτόξευση έχει προγραμματιστεί από το Μπαϊκονούρ 17 Δεκέμβρη 2017. https://www.roscosmos.ru/print/24159/

Ο Έλον Μασκ θέλει να στείλει ανθρώπους στον Αρη το 2024 Ανθρώπους στον Άρη το 2024 επιβεβαίωσε ότι στοχεύει να στείλει ο εκατομμυριούχος Έλον Μασκ, ιδρυτής των εταιρειών Tesla και Space X. Το αξιοσημείωτο είναι ότι το ίδιο διαστημικό σκάφος θα αξιοποιηθεί και στη Γη για να συντομεύσει δραστικά τα ταξίδια, μειώνοντας π.χ. σε μόνο 40 λεπτά την πτήση μεταξύ Νέας Υόρκης-Σαγκάης. Ο οραματιστής επιχειρηματίας παρουσίασε τα νέα σχέδιά του στην Αυστραλία, με κεντρικό άξονα, όπως είπε, τη μείωση του κόστους σε σχέση με τον προηγούμενο προγραμματισμό του. Εξήγησε ότι σκοπεύει να αναπροσαρμόσει τη Space X, έτσι ώστε να εστιασθεί σε μόνο έναν τύπο σκάφους, το οποίο θα κάνει τα πάντα, από πλανητικά έως διαπλανητικά ταξίδια. Το σκάφος με την ονομασία BFR θα μεταφέρει ανθρώπους γρήγορα από τη μία πόλη της Γης στην άλλη, αλλά, επίσης, θα μπορεί να τους πάει στον Άρη. Το πυραυλικό σύστημα, που θα έχει ύψος περίπου 106 μέτρων και πλάτος εννέα μέτρων, θα εκτοξεύει δορυφόρους, θα συνδέει τη Γη με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (όπως κάνουν τώρα τα Falcon 9 και Dragon της Space X), θα ταξιδεύει στη Σελήνη και στον Άρη και, κάπου ενδιάμεσα, θα μεταφέρει έως 100 επιβάτες από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο στη Γη. Δηλαδή, «με ένα σμπάρο πολλά τριγόνια», αφού, όπως τόνισε ο Μασκ, προέχει η μείωση του κόστους. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165145

Εύκαμπτο νέο τρανζίστορ για ηλεκτρονικά υψηλών επιδόσεων. Ομάδα μηχανικών του University of Wisconsin- Madison δημιούργησαν το πιο αποδοτικό εύκαμπτο τρανζίστορ (κρυσταλλολυχνία) στον κόσμο- και μαζί του, μια γρήγορη, απλή και οικονομική διαδικασία παραγωγής η οποία μπορεί εύκολα να αλλάζει κλίμακα, έτσι ώστε να προσαρμόζεται σε δεδομένα εμπορικής χρήσης. Πρόκειται για μια εξέλιξη η οποία θα μπορούσε να επιτρέψει σε κατασκευαστές να προσθέσουν «έξυπνες» ασύρματες δυνατότητες σε μεγάλες ή μικρές συσκευές και αντικείμενα, όπως wearable αισθητήρες και υπολογιστές για ανθρώπους και ζώα- οι οποίες μπορούν να κάμπτονται, να τεντώνονται και να μετακινούνται. Τα τρανζίστορ αποτελούν βασικά δομικά κομμάτια των μοντέρνων ηλεκτρονικών- και το επίτευγμα της ομάδας του UW-Madison είναι ιδιαίτερα σημαντικά, από την άποψη ότι αποτελεί πρόοδο σε έναν βιομηχανικό στάνταρ δύο δεκαετιών: Το εξαιρετικά λεπτό τρανζίστορ BiCMOS (bipolar complementary metal oxide semiconductor), που συνδυάζει δύο διαφορετικές τεχνολογίες, σε συνδυασμό με υψηλές επιδόσεις όσον αφορά σε ταχύτητα, χαμηλή κατανάλωση ενέργειας κ.α. «Το βιομηχανικό αυτό στάνταρ είναι πολύ καλό» λέει ο Ζενκιάνγκ (Τζακ) Μα, καθηγητής ηλεκτρολογίας- μηχανολογίας υπολογιστών του πανεπιστημίου. «Τώρα μπορούμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα με το τρανζίστορ μας- αλλά μπορεί και να κάμπτεται». Ο Μα και οι συνεργάτες του δημιούργησαν τα εύκαμπτα ηλεκτρονικά τους σε μια μονού κρυστάλλου νανομεμβράνη πυριτίου, σε ένα εύκαμπτο κομμάτι πλαστικού. Το «κλειδί» της όλης υπόθεσης είναι η διαδικασία που ανέπτυξαν για αυτή τη δουλειά, η οποία εξοικονομεί χρόνο και κόστος όσον αφορά στην παραγωγή των τρανζίστορ. Όπως υποστηρίζει ο Μα, είναι αυτή ακριβώς η διαδικασία που ανοίγει τον δρόμο για χρήση των νέων αυτών τρανζίστορ στη βιομηχανία. «Η ιδέα είναι η εξάπλωση των εύκαμπτων ηλεκτρονικών. Η πλατφόρμα μεγαλώνει» αναφέρει χαρακτηριστικά. http://www.naftemporiki.gr/story/1281387/eukampto-neo-tranzistor-gia-ilektronika-upsilon-epidoseon Μαλακό ρομπότ- οριγκάμι. Εμπνεόμενη από τα οριγκάμι με τα οποία έπαιζε μικρή, ερευνήτρια του Cape Western Reserve University ανέπτυξε ένα μαλακό ρομπότ το οποίο θα μπορούσε κάποια στιγμή να χρησιμοποιείται ως τμήμα γραμμών παραγωγής, σε εγχειρήσεις ή ακόμα και σε διαστημικές αποστολές. Η Κιζού Λι και το εργαστήριό της έκαναν τη μετάβαση από χάρτινα ρομπότ σε μοντέλα που έχουν δημιουργηθεί μέσω 3D εκτύπωσης τα οποία μπορούν να λυγίζουν, να συστέλλονται, να προεκτείνονται και να στρεβλώνονται. Το όνομα που έχει δώσει στον πρωτοποριακό αυτό μηχανισμό είναι TWISTER (TWISted TowEr Robot), και η έμπνευση πίσω του ήταν ένας πύργος οριγκάμι του Ιάπωνα καλλιτέχνη Μιχόκο Ταχιμπάνα, που χρησιμοποιεί πολλαπλά τμήματα οριγκάμι για τη δημιουργία μιας δομής πύργου. Σε προηγούμενες δουλειές της, χρησιμοποιώντας δομές από χαρτί, η ομάδα της Λι πρόσθεσε τρεις μικρότερες εκδοχές των πύργων αυτών στο ένα άκρο ενός μεγαλύτερου, και τα έκανε να λειτουργούν σαν τρία αντικριστά δάκτυλα, έτσι ώστε να μπορούν να πιάνουν αντικείμενα. Ενώ πραγματοποιούσαν δοκιμές με αυγά και ώριμα φρούτα, οι ερευνητές διαπίστωσαν πως, όταν ασκούνταν υπερβολική δύναμη, τα δάκτυλα αυτά την απορροφούσαν κατανέμοντάς την και αλλάζοντας το σχήμα τους. Αυτή η ιδιότητα, σύμφωνα με τους ερευνητές, επιδεικνύει τις δυνατότητες του σχεδίου αυτού για τη μεταχείριση εύθραυστων αντικειμένων χωρίς να απαιτούνται ειδικοί αισθητήρες και επίβλεψη από τους ανθρώπους- χειριστές. Η Λι πρόσφατα μετέφερε τα σχέδια TWISTER από το χαρτί σε τρισδιάστατα μοντέλα- κάτι που επέτρεψε τη δημιουργία πολύπλοκων σχεδίων οριγκάμι μέσω 3-D printing. «Μεταξύ των δυνατοτήτων για αυτό το ρομπότ είναι η μεταχείριση εύθραυστων αντικειμένων και η ευθεία αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων και ρομπότ, επειδή τα ρομπότ αυτά είναι μαλακά και ασφαλή» είπε η Λι, η οποία παρουσίασε την έρευνά της στην IEEE/RSJ International Conference on Intelligent Robots and Systems στο Βανκούβερ. «Το TWISTER διαφέρει πολύ από τα ρομπότ με τα άκαμπτα σώματα» πρόσθεσε. Σημειώνεται πως, για λόγους ασφαλείας, τα «σκληρά» ρομπότ κρατούνται μακριά από τους ανθρώπους σε εργοστάσια και γραμμές παραγωγής. «Εφόσον αυτό το ρομπότ μπορεί να φτιαχτεί από μαλακά υλικά, θα ήταν ασφαλής η χρήση του σε μια γραμμή παραγωγής δίπλα σε ανθρώπους» ανέφερε η ερευνήτρια. Μεταξύ άλλων, η Λι, σε συνεργασία με γιατρούς, διερευνά τρόπους συρρίκνωσης του ρομπότ έτσι ώστε να είναι δυνατή η εισαγωγή του στο σώμα για ελάχιστα επεμβατικές εγχειρήσεις. Επίσης, διερευνώνται πιθανές διαστημικές εφαρμογές- κυρίως για ρομποτικούς βραχίονες προοριζόμενους για χρήση στο διάστημα. http://www.naftemporiki.gr/story/1281348/malako-rompot-origkami

Νομίζω οτι βλέπουμε την πραγματικότητα μάλλον διαστρεβλωμενη! Ο παγκόσμιος πληθυσμός ειναι 7,5 δις.Αν αφαιρέσουμε τα παιδια και τους ηλικιωμενους με αρώστιες και ανοια μενουν περιπου 5,5 δις ανθρωποι που μπορουμε να ρωτησουμε την γνωμη τους και να μπορουν να απαντήσουν.Αν τους πουμε οτι η Γη ειναι επιπεδη το 99.99 % θα μα πει οτι η Γη ειναι στρογγυλή και το γνωρίζουν και εχουν δει εκατομμυρια φωτογραφίες πως ειναι ο πλανήτης μας.Αρα λοιπόν το θεμα διογκώνεται λογω της υπαρξης του Διαδικτύου οπου ο καθένας μπορει να γραψει οτι του κατέβει και να βρεθουν λιγοι ευπιστοι ή σαλεμένοι να το δεχτουν! Αρα ουσιαστικό προβλημα δεν υπάρχει! Οπως ελεγε και ο Ουμπερτο Εκο παλια που ο κοσμος μαζευόταν στα καφενεία και στις παμπ οταν καποιος ελεγε μια ανοησία η αλλοι τον εκραζαν με αποτελεσμα να σταματα τις ανοησίες ενω τωρα με το διαδικτυο η καθε ανοησία μενει γραμενη στο διηνεκες. Αυτο που χρειαζεται ειναι η γνώση να διαχεεται συνεχώς και εδω ερχομαι σε αυτο που γραφει ο kkokkolis (Τελευταία ρίχνω μια ματιά κάθε εβδομάδα και ο ρυθμός αναρτήσεων είναι τέτοιος που συνεχίζω να διαβάζω με άνεση από εκεί που είχα μείνει την τελευταία φορά, συνήθως από το μέσον της σελίδας. Το forum φθίνει. Και κατά τη γνώμη μου, όχι λόγω αυτών που γράφονται, αλλά εκείνων που δεν γράφονται.) και διαπιστώνω και εγω οτι υπαρχει μειωμενο ενδιαφέρον για το astrovox. Δεν ξερω τι συμβαινει αλλα αυτο πραγματικα με πονα! Πιστευω οτι εδω ο καθενας πλοηγος στο Διαδικτυο θα μπορουσε να βρει πολλα και ενδιαφεροντα θεματα!!! Μηπως πρεπει να βρουμε τροπους να (διαφημισουμε) το astrovox οπως ο καθενας μπορει!!!!

Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2017 Παρακολουθείστε live την ανακοίνωση του βραβείου Νόμπελ Φυσικής στις 3 Οκτωβρίου και ώρα 12:45 μ.μ. ΕΔΩ: www.nobelprize.org

Βραδιά του Ερευνητή. Την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου διεξήχθη η Βραδιά του Ερευνητή, μια μεγάλη γιορτή για την επιστήμη και την έρευνα, η οποία διοργανώνεται κάθε χρόνο σε περισσότερες από 300 πόλεις σε όλη την Ευρώπη. Με σύνθημα «Γνώρισε τη μαγεία της Έρευνας», η βραδιά πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, με ελεύθερη είσοδο, ενώ ως διοργανωτές συμμετείχαν ερευνητές από τα μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα της χώρας, όπως το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, το ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, το Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών και Ερευνητικό Κέντρο «ΑΘΗΝΑ» αλλά και πολλοί ακαδημαϊκοί, επιστημονικοί και εκπαιδευτικοί φορείς. Κεντρικός ομιλητής ήταν ο καθηγητής Χρήστος Ζερεφός, ακαδημαϊκός, με το ιδιαίτερα επίκαιρο θέμα «Όταν πάψουν τα ακραία καιρικά φαινόμενα να είναι ακραία». Οι επισκέπτες, μικροί και μεγάλοι, είχαν την ευκαιρία να διευρύνουν τη γνώση τους μέσα από ποικίλες πειραματικές επιδείξεις, διαδραστικά εργαστήρια, παιχνίδια και προβολές, ενώ απόλαυσαν σύγχρονα και καινοτόμα τεχνολογικά επιτεύγματα ελλήνων ερευνητών. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165101 Ο πρώτος δορυφόρος που θα γίνει (λαμπερό) έργο τέχνης. Τηλεπικοινωνιακοί, στρατιωτικοί, επιστημονικοί, περιβαλλοντικοί και πολλοί άλλοι δορυφόροι περνούν συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Αλλά ένας μελλοντικός δορυφόρος θα είναι ο πρώτος που θα αποτελέσει έργο τέχνης και μάλιστα τέτοιο, ώστε να τον βλέπουν όλοι. Ο καλλιτέχνης Τρέβορ Πάγκλεν και το Μουσείο Τέχνης της Νεβάδα των ΗΠΑ σχεδιάζουν να κατασκευάσουν και να στείλουν στο διάστημα ένα δορυφόρο με την ονομασία "Orbital Reflector" (Τροχιακός Ανακλαστής), ο οποίος θα αντανακλά το φως του Ήλιου. Θα πρόκειται για το πρώτο διαστημικό «γλυπτό», που θα είναι ορατό χωρίς τηλεσκόπιο από τους παρατηρητές στο έδαφος, καθώς θα βρίσκεται σε σχετικά χαμηλή τροχιά πάνω από τη Γη. Θα είναι φουσκωτό (ώστε να μπορεί να ξεδιπλωθεί, όταν εκτοξευθεί στο διάστημα), με σχήμα διαμαντιού και με μήκος 30 μέτρων. Σύμφωνα με τους έχοντες την πρωτότυπη ιδέα, θα είναι ο πρώτος δορυφόρος «που θα υπάρχει καθαρά ως καλλιτεχνική χειρονομία». Όπως είπε ο Πάγκλεν, «ο Orbital Reflector θα λέει: είμαι εδώ και σας δίνω μια ευκαιρία να κοιτάξετε στον ουρανό και να σκεφθείτε τι είναι αυτό που κοιτάτε». Ο Πάγκλεν και το Μουσείο αναζητούν χορηγούς για να χρηματοδοτήσουν την ιδέα τους, που έχει προϋπολογισμό 1,3 εκατ. δολαρίων. Ήδη έχουν εξασφαλίσει περίπου 53.000 δολάρια μέσω της πλατφόρμας μικροχρηματοδότησης καινοτομιών Kickstarter, ενώ από μεγαλύτερους δωρητές έχουν έως τώρα καλύψει περίπου το 60% του κόστους. Το διαστημικό φουσκωτό «γλυπτό» θα είναι κατασκευασμένο από ένα υλικό παρόμοιο με το Mylar, που θα διπλώνει και θα χωρά μέσα σε ένα δορυφόρο. Ο δορυφόρος με το «γλυπτό» στο εσωτερικό του θα εκτοξευθεί με έναν πυραυλο Falcon X της ιδιωτικής διαστημικής εταιρείας Space X στις αρχές του 2018, αν όλα πάνε καλά. Ο δορυφόρος θα κινείται σε ύψος περίπου 575 χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια του πλανήτη (ψηλότερα από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό) και, μόλις τεθεί σε τροχιά, θα ανοίξει αυτόματα και θα φουσκώσει το συνδεμένο «γλυπτό», που θα αντανακλά έντονα το φως του Ήλιου. Θα είναι ορατό σαν μια κουκίδα φωτός, που θα κινείται αργά στο νυχτερινό ουρανό. Οι σχετικές πληροφορίες θα αναρτηθούν στο διαδίκτυο, ώστε οι ενδιαφερόμενοι παρατηρητές να γνωρίζουν πότε θα περάσει πάνω από μια συγκεκριμένη τοποθεσία. Ο δορυφόρος-γλυπτό θα βρίσκεται σε τροχιά για αρκετές εβδομάδες και μετά θα πέσει στην ατμόσφαιρα της Γης και θα καεί. Το «γλυπτό» θα είναι συνεπώς παροδικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πάγκλεν στέλνει στο διάστημα ένα έργο τέχνης (ή, τέλος πάντων, έτσι το θεωρεί). Το 2012, στο πλαίσιο του έργου του "The last pictures" (Οι τελευταίες φωτογραφίες), έστειλε στο διάστημα μια συλλογή 100 ψηφιακών φωτογραφιών μέσα σε ένα τηλεπικοινωνιακό δορυφόρο, ο οποίος αναμένεται να παραμείνει για πάντα σε τροχιά (τουλάχιστον εωσότου ο Ήλιος «καταπιεί» τη Γη μετά από δισεκατομμύρια χρόνια). http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165092

NASA: Νέα καθυστέρηση για το μεγαλύτερο διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb. Ο διάδοχος του τηλεσκοπίου «Χαμπλ» (Hubble), το -υπό κατασκευή εδώ και χρόνια- μεγαλύτερο και πιο εξελιγμένο διαστημικό τηλεσκόπιο που θα έχει υπάρξει ποτέ, το «Τζέιμς Γουέμπ» (James Webb), θα καθυστερήσει κι άλλο. Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) ανακοίνωσε ότι η εκτόξευσή του, που είχε προγραμματισθεί για τον Οκτώβριο του 2018 (ύστερα από ήδη αρκετές προηγούμενες αναβολές), τώρα μετατίθεται για την άνοιξη του 2019. Το λεγόμενο «παράθυρο εκτόξευσης» διαρκεί μεταξύ του Μαρτίου και του Ιουνίου του 2019. Στο πλαίσιο της συνεργασίας της NASA με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA), το κόστους 8,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων νέο τηλεσκόπιο, που αρχικά αναμενόταν να εκτοξευθεί το 2010, θα μεταφερθεί από έναν ευρωπαϊκό πύραυλο Arian 5 στο λεγόμενο σημείο «Λαγκράνζ 2», σε απόσταση περίπου 1,5 εκατ. χλμ. από τη Γη. Αντίθετα με το Hubble, που βρίσκεται πολύ πιο κοντά, το James Webb θα είναι πολύ μακριά για να επιδιορθωθεί από αστροναύτες του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, αν παρουσιάσει κάποια βλάβη. Γι' αυτό, οι σχετικές δοκιμές των εξαρτημάτων του στο Διαστημικό Κέντρο Τζόνσον της NASA στο Χιούστον του Τέξας προχωρούν τόσο αργά, ώστε να διασφαλισθεί ότι κάτι δεν θα πάει στραβά. Το διαμέτρου 6,5 μέτρων υπέρυθρο τηλεσκόπιο θα προσφέρει νέες μεγάλες δυνατότητες σε χιλιάδες αστρονόμους σε όλο τον κόσμο για να μελετήσουν μια μεγάλη γκάμα αστρονομικών και αστροφυσικών φαινομένων: από τα άστρα και τους γαλαξίες του αρχέγονου σύμπαντος έως τις ατμόσφαιρες κοντινών εξωπλανητών. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165070