Δροσος Γεωργιος

Κρήτη: Τον Ρώσο κοσμοναύτη Μαλέντσενκο υποδέχθηκαν Περιφερειάρχης και Αρχιεπίσκοπος Τον Ρώσο κοσμοναύτη που βρίσκεται στην Κρήτη μετά την επιστροφή του από το διάστημα για αποθεραπεία Γιούρι Μαλέντσενκο, υποδέχθηκαν στα γραφεία της Περιφέρειας ο περιφερειάρχης Σταύρος Αρναουτάκης και ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος και του ευχήθηκαν καλή παραμονή τόσο στον ίδιο όσο και στα μέλη της οικογένειας του που τον συνοδεύουν. Ο Ρώσος κοσμοναύτης ευχαρίστησε τον περιφερειάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο για τη θερμή υποδοχή, είπε ότι από το διάστημα ο ίδιος και οι συνάδελφοι του θαυμάζουν την Κρήτη και ότι είναι ευτυχής τώρα που βρίσκεται στο νησί με την οικογένεια του, δίνοντας μάλιστα στον περιφερειάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο φωτογραφίες του νησιού με λήψεις που έχουν γίνει από το διάστημα. Επίσης, ο ίδιος τόνισε ότι η Κρήτη πέρα του ότι είναι ένας άριστος τουριστικός προορισμός έχει υπερσύγχρονες ξενοδοχειακές υποδομές με σπα, και όλα τα πλεονεκτήματα για την αποκατάσταση της υγείας των κοσμοναυτών, όπως πολύ καλό φυσικό περιβάλλον, ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες αλλά και τη φημισμένη υγιεινή κρητική διατροφή. Ακόμη αναφέρθηκε με θερμά λόγια για την παραμονή του στο νησί, για τις επισκέψεις που πραγματοποιεί σε διάφορα αξιοθέατα, Ορθόδοξα προσκυνήματα, στις πόλεις και στην ύπαιθρο, κ.ά. Από την πλευρά του, ο περιφερειάρχης καλωσορίζοντας τον Γιούρι Μαλέντσενκο σημείωσε πως δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεται ένας κοσμοναύτης στο νησί, χαρακτήρισε ιδιαίτερα σημαντικό ότι έρχεται για την αποκατάσταση της υγείας του, γιατί η Κρήτη προσφέρεται και πληροί τις προϋποθέσεις για την πλήρη αποκατάσταση της υγείας των κοσμοναυτών, που επισκέπτονται το νησί μας. «Η παρουσία του Γιούρι στην Κρήτη θα αποτελέσει μια σπουδαία διαφήμιση για το νησί μας, για την ιστορία του, τον πολιτισμό του, τον τουρισμό, τη Κρητική διατροφή» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Αρναουτάκης, ο οποίος και του έδωσε αναμνηστικά ενθυμήματα για το νησί. http://www.pronews.gr/portal/20160729/genika/diastima/49/kriti-ton-roso-kosmonayti-malentsenko-ypodehthikan-perifereiarhis-kai Πρώτη πτήση ομάδας διαστημοπλοίων στον κόσμο.( "Vostok-3" και "Vostok-4") Ακριβώς πριν 54 χρόνια πίσω στη Σοβιετική Ένωση ξεκίνησε το πρώτο στην παγκόσμια ιστορία πείραμα με μια πτήση ομάδας δύο διαστημικών σκαφων των "Vostok-3" και "Vostok-4". Στις 11 Αυγ 1962 ξεκίνησε το επανδρωμένο διαστημόπλοιο «Βοστόκ-3" με τον κοσμοναύτη Αντριάν Νικολάγιεφ επί του σκάφους. Στη συνέχεια, στις 12 Αυγούστου, πήγε σε τροχιά το "Vostok-4», με πιλότο τον Pavel Popovich. Εκτοξευτηκαν από το Μπαϊκονούρ απο μια εξέδρα εκτόξευσης. Η εκτόξευση των δύο διαστημικών πυραύλων σύμπλοκα με ένα εφαλτήριο για δύο ημέρες απαιτούσε μια σαφή και καλά συντονισμένη εργασία όλων των υπηρεσιών του κοσμοδρόμιο. Λόγω της υψηλής ακρίβειας στην τροχιά των δύο πλοίων οι παραμετροι των τροχιών τους σχεδόν συνέπεσαν. Αυτό θυμάται ο Πόποβιτς σε τηλεοπτική συνέντευξή του: "Την επόμενη μέρα άρχισα. Πήγα σε τροχιά, αφού είδε το πλοίο του. Ήταν απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων μεταξύ μας. Ο Αντριάν άρχισε: "Golden Eagle, Golden Eagle, Ι - Falcon. Μπορείς να με ακούσεις »φώναξα σε αυτόν:" Γεια σου, Αντριάν! Όχι μόνο σας ακούω, σας βλέπω! Μπορείτε να πετάξει προς τα δεξιά μου, σαν ένα μικρό φεγγάρι. " Κατά την πτήση ο Nikolaev, για πρώτη φορά στην παγκόσμια πρακτική, ειχε ξεκούμπωτο τον ιμάντα ασφαλείας του από το κάθισμα εκτίναξης και χωρίς στολή επιπλέει σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας στην καμπίνα. Ο Nikolaev στο "Vostok-3" έκανε 64 περιστροφές γύρω από τη Γη και το ρεκόρ για τη διάρκεια της πτήσης - τρεις ημέρες 22 ώρες και 22 λεπτά, και ο Πόποβιτς για το "Vostok-4" - 48 στροφές και έχει μείνει στο χώρο για δύο ημέρες 22 ώρες 44 λεπτά. Τό διαστημόπλοιο προσγειώθηκε στις 15 Αυγούστου περιοχή Καραγκάντα. http://www.roscosmos.ru/22529/ ESA Euronews: Γνωριμία με την Καναδική Υπηρεσία Διαστήματος. Το Μόντρεαλ είναι μια πόλη γνωστή για το πολιτισμό της αλλά είναι επίσης έδρα πολλών ομάδων που ασχολούνται με τα ρομπότ τα οποία κατασκευάζουν τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό καθώς και επιστημόνων που δημιουργούν οχήματα τα οποία κινούνται στη Σελήνη και τον Άρη. Η εκπομπή Space τους συνάντησε για να μάθουμε με ποιο τρόπο ξεπερνούν τις προκλήσεις που έχει η χρήση ενός ρομπότ στο διάστημα. Τα ρομπότ είναι ένας βασικός συνεργάτης του ανθρώπου στην κατάκτηση του διαστήματος· μοναδικά εργαλεία που καθιστούν εφικτή τη διαβίωση και την εργασία σε τροχιά. Ένα από τα ρομπότ που εργάζονται πιο σκληρά στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό είναι το Canadarm 2. Οι δημιουργοί του βρίσκονται στο Μόντρεαλ στην Καναδική Υπηρεσία Διαστήματος. Είναι οι άνθρωποι οι χτίζουν και ελέγχουν τα διαστημικά ρομπότ ενώ ταυτόχρονα εκπαιδεύουν τους χειριστές τους. Ο υπεύθυνος μηχανικός επιχειρήσεων Ματιέ Καρόν εξήγησε στο Euronews: «Σε λίγους μήνες θα χρησιμοποιούμε το Canadarm2 για να εντοπίσουμε το διαστημόπλοιο μεταφορών Space X Dragon. Αυτή η κάψουλα δεν μπορεί να προσδεθεί μόνη της στον διαστημικό σταθμό. Συνδυάζει την κλάση και την ταχύτητα του διαστημικού σταθμού, πλησιάζει σε απόσταση δέκα μέτρων και οι αστροναύτες που βρίσκονται μέσα μπορούν να χρησιμοποιήσουν το Canadarm 2 για να γαντζωθούν στην κάψουλα Space X. Πρέπει να βεβαιωθούν πως γαντζώνονται γρήγορα, διαφορετικά και η ελάχιστη ανατάραξη θα οδηγήσει στην ανατροπή του διαστημικού οχήματος πολύ γρήγορα». Ο Καναδάς συνεργάζεται με την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος από τη δεκαετία του 1970. Εγκαινίασε τη χρήση του πρώτου διαστημικού ρομπότ Canadarm στο αμερικανικό λεωφορείο του διαστήματος το 1981. Ο Στεφάν Ντεζαρντέν, διευθυντής εξερεύνησης διαστήματος στην Καναδική Υπηρεσία Διαστήματος εξηγεί την σχέση με την ESA: «Ήταν αίτημα της NASA να κατασκευαστεί ένας βραχίονας για το διαστημικό λεωφορείο. Ο σχεδιασμός και η κατασκευή έγιναν στον Καναδά. Στη συνέχεια, κάθε διαστημικό λεωφορείο απέκτησε τον δικό του βραχίονα που χρησιμοποιούνταν στις περισσότερες αποστολές. Αργότερα, όταν ωρίμασε η σκέψη για τη δημιουργία του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού ο Καναδάς εύλογα πρότεινε να δημιουργήσει έναν νέο βραχίονα, τον Canadarm 2 ειδικά για τον Διεθνή Σταθμό». Κάθε αστροναύτης της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος όσο και της NASA εκπαιδεύεται υποχρεωτικά στα καναδικά διαστημικά συστήματα. Η εκπαίδευση αρχίζει σε μια μακέτα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS). Ενώ συνεχίζονται οι καθημερινές επιχειρήσεις του Canadarm, οι Καναδοί μηχανικοί εργάζονται πάνω στα ρομποτικά οχήματα που θα πάνε στη Σελήνη και τον Άρη. Η ιστορία της ρομποτικής για το διάστημα είναι μια ιστορία όπου άνθρωποι και μηχανήματα κοινής συνεργασίας, αλλά στο μέλλον είναι πιθανό να υπάρξει περισσότερη αυτονομία καθώς τα ρομπότ θα εργάζονται από απόσταση γλιτώνοντας τους αστροναύτες από επικίνδυνες αποστολές». Στο μέλλον, ο Καναδάς και άλλα μέλη του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού μελετούν πέρα από από την τροχιά της Γης, την δημιουργία ενός σταθμού βαθύτερα στο διάστημα. Ο Στεφάν Ντεζαρντέν, διευθυντής εξερεύνησης διαστήματος στην Καναδική Υπηρεσία Διαστήματος είπε στο Euronews: «Το επόμενο βήμα θα είναι να πάμε ακόμα πιο μακριά. Συζητάμε για έναν σταθμό μεταξύ Γης και Σελήνης. Ακόμα και εκεί, αν κατασκευάσουμε μια κατοικία, έναν διαστημικό σταθμό είναι βέβαιο πως θα είναι απαραίτητη η διαστημική ρομποτική». http://www.esa.int/spaceinvideos/Videos/2016/07/ESA_Euronews_Canada_s_robot_masters http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/ESA_Euronews_Gnorimhia_me_ten_Kanadikhe_Ypereshia_Diasthematos

Επιλογή έξι εταιρειών από τη NASA για την ανάπτυξη πειραματικών διαστημικών αποικιών. Η NASA επέλεξε έξι αμερικανικές εταιρείες στο πλαίσιο του «Ταξιδιού προς τον Άρη», για την ανάπτυξη πρωτοτύπων κτηρίων εδάφους και concepts για υποδομές μακράς διαμονής στο βαθύ διάστημα. Όπως ανακοίνωσε η αμερικανική διαστημική υπηρεσία, η NASA και οι εταιρείες που συνεργάζονται μαζί της θα δουλέψουν πάνω στην επέκταση της εμπορικής ανάπτυξης του διαστήματος, σε τροχιά γύρω από τη Γη, ενώ παράλληλα βελτιώνονται οι δυνατότητες εξερεύνησης στο βαθύ διάστημα με στόχο πιο μακροχρόνιες επανδρωμένες αποστολές. Οι εταιρείες που επελέγησαν είναι οι εξής: Bigelow Aerospace Boeing Lockheed Martin Orbital ATK Sierra Nevada Corporation’s Space Systems NanoRacks «Η NASA υλοποιεί μια φιλόδοξη επέκταση των επανδρωμένων διαστημικών πτήσεων, περιλαμβανομένου του “Ταξιδιού προς τον Άρη”, και αξιοποιούμε τις καινοτομίες, τις δυνατότητες και τη γνώση τόσο της κυβέρνησης όσο και του ιδιωτικού τομέα» λέει ο Τζέισον Κρούσαν, διευθυντής των Advanced Exploration Systems της NASA. «Οι επόμενες δυνατότητες επανδρωμένης εξερεύνησης που απαιτούνται, πέρα από τον πύραυλο Space Launch System (SLS) και την κάψουλα Orion είναι η διαμονή μακράς διαρκείας στο βαθύ διάστημα και τα συστήματα προώθησης στο διάστημα. Τώρα επικεντρώνουμε στις υποδομές διαμονής στο βαθύ διάστημα, όπου άνθρωποι θα ζουν και θα εργάζονται ανεξάρτητα για μήνες ή χρόνια, χωρίς παραδόσεις φορτίων από τη Γη». Οι έξι εταιρείες θα έχουν 24 μήνες να αναπτύξουν τις προτάσεις τους. Το συνολικό κόστος του προγράμματος ανέρχεται περίπου στα 65 εκατομμύρια δολάρια για το 2016-2017, με τις προσπάθειες και τη χρηματοδότηση να συνεχίζονται και στο 2018. http://www.naftemporiki.gr/story/1136392/epilogi-eksi-etaireion-apo-ti-nasa-gia-tin-anaptuksi-peiramatikon-diastimikon-apoikion

«Luna-24» Πριν από σαράντα χρόνια, πήγε στο φεγγάρι ο τελευταίος αυτόματος σταθμός στο Σοβιετικό σεληνιακό πρόγραμμα - «Luna-24". Ο «Luna-24» ξεκίνησε από το Μπαϊκονούρ στις 9 Αυγούστου 1976 στο 18 ώρες 4 λεπτά 12 δευτερόλεπτα με τη βοήθεια του πυραύλου φορέα «Proton-K". Η απόδοση του ίχνους πτήσης στη Σελήνη πραγματοποιήθηκε χρησιμοποιώντας μια ενδιάμεση τροχιά της Γης. Σχεδόν 9 ημέρες μετά στις 18 Αυγούστου, ο σταθμός «Luna-24" έκανε μια ομαλή προσγείωση στη νότιο-ανατολική περιοχή της Θάλασσας της κρίσης. Ο κύριος στόχος της αποστολής «Luna-24" ήταν δείγματα του σεληνιακού εδάφους. Αυτό το καθήκον εξετέλεσε - 170 γραμμάρια σεληνιακού εδάφους απο βάθος 160 εκατοστά παραδόθηκαν στη Γη. Έτσι, παραδίδοντας δείγματα του σεληνιακού εδάφους έχουν ολοκληρώσει μια σειρά από δείγματα που λαμβάνονται και πριν από τον αυτόματο σταθμό «Luna-16» και «Luna-20". Η επιστροφή πυραύλων του «Luna-24" με δείγματα σεληνιακού εδάφους στη Γη ξεκίνησε στις 19 Αυγούστου στις 8 ώρες και 25 λεπτά. Η διάρκεια του ταξιδιού επιστροφής ήταν 84 ώρες. Στις 22 Αυγούστου πλησίασε την ταχύτητα διαφυγής στην Γη. Ο εκτιμώμενος χρόνος που διαχωρίζεται από τον πύραυλο 8 ώρες πριν από την είσοδο της μονάδας στην ατμόσφαιρα της Γης. Σε υψόμετρο 15 χιλιομέτρων τέθηκε το σύστημα αλεξίπτωτου, και η κάψουλα κάθοδου προσγειωθηκε 200 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Σουργκούτ. Το πρόγραμμα πτήσεων "Luna-24" έχει εφαρμοστεί πλήρως. Η αποστολή του «Luna-24» ήταν η τελευταία πριν από ένα μεγάλο διάλειμμα (μέχρι το 1990) στη μελέτη του φυσικού δορυφόρου της Γης, και μέχρι το επόμενη ομαλή προσγείωση του κινεζικου συστήματος, στην επιφάνεια του δορυφόρου του rover Yuytu που εχουν περάσει 37 χρόνια. http://www.roscosmos.ru/22526/

Βρέθηκαν φαράγγια με μεθάνιο και υγρούς υδρογονάνθρακες στον Τιτάνα. Ορισμένα από τα βαθιά φαράγγια που καταλήγουν σε μια μεγάλη λιμνοθάλασσα μεθανίου στον Τιτάνα, τον μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου, είναι γεμάτα με υγρούς υδρογονάνθρακες. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους μικρότερους παραπόταμους ενός εκτεταμένου δικτύου ποταμών που καταλήγουν στην περιοχή αυτή της Λιγείας Θάλασσας (Ligeia Mare). Αναλύοντας τα στοιχεία του ραντάρ του σκάφους «Κασίνι» που είχε περάσει πάνω από τον δορυφόρο το 2013, οι αστρονόμοι έχουν πλέον τις πρώτες άμεσες ενδείξεις πως αυτά τα φαράγγια, που έχουν πλάτος έως ένα χιλιόμετρο, βάθος 240 έως 570 μέτρα και πλαγιές με απότομες κλίσεις άνω των 40 μοιρών (ιδανικές για ριψοκίνδυνο σκι!), γεμίζουν με μεθάνιο και άλλους υδρονάνθρακες. Το πυκνότερο δίκτυο οκτώ φαραγγιών καταλήγει στον μήκους 400 χιλιομέτρων ποταμό Vid Flumina, ο οποίος με τη σειρά του χύνεται στη λιμνοθάλασσα μεθανίου Ligeia Mare, τη δεύτερη μεγαλύτερη του Τιτάνα. Σε μερικά φαράγγια, η στάθμη των υγρών υδρογονανθράκων βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τη Ligeia Mare, ενώ σε άλλα είναι δεκάδες μέτρα ψηλότερα, πράγμα που οι επιστήμονες αποδίδουν σε μικρότερους παραπόταμους, οι οποίοι τροφοδοτούν τα φαράγγια με μεθάνιο και άλλους υδρογονάνθρακες. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον πλανητικό επιστήμονα Βαλέριο Ποτζιάλι του Πανεπιστημίου «Λα Σαπιέντσα» της Ρώμης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Geophysical Research Letters» της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης, επεσήμαναν ότι ο πυθμένας των φαραγγιών είναι εντυπωσιακά επίπεδος. «Η Γη είναι ζεστή και βραχώδης, με ποταμούς νερού, ενώ ο Τιτάν είναι κρύος και παγωμένος, με ποταμούς μεθανίου. Παρόλα αυτά, είναι εντυπωσιακό πόσο παρόμοια χαρακτηριστικά συναντάμε στους δύο κόσμους», δήλωσε ο 'Αλεξ Χέις του Πανεπιστημίου Κορνέλ της Νέας Υόρκης. Το Cassini, μια κοινή αποστολή της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας, (NASA), της Ευρωπαϊκής (ESΑ) και της Ιταλικής, ξεκίνησε την αποστολή του το 1997 και έκτοτε επέτρεψε στους επιστήμονες να μελετήσουν από κοντά τον Κρόνο και το μεγάλο σύστημα των δακτυλίων και των δορυφόρων του. Οι θάλασσες (ή μεγάλες λίμνες) υδρογονανθράκων του Τιτάνα εντοπίσθηκαν για πρώτη φορά το 2006. Ο Τιτάν είναι το μοναδικό σώμα -εκτός από τη Γη- στο ηλιακό μας σύστημα, που η επιφάνεια του εμφανίζει συνεχή διάβρωση από γεωλογικές διαδικασίες ευρείας κλίμακας, οι οποίες, μεταξύ άλλων, οδηγούν στη δημιουργία τεράστιων φαραγγιών. Μεγάλα φαράγγια υπάρχουν και αλλού, όπως στον 'Αρη (Vallis Marineris), όμως μόνο στον Τιτάνα μερικά από αυτά είναι ακόμη γεμάτα με υγρό. Οι επιστήμονες μάλιστα πιστεύουν ότι υπάρχουν πολλά μικρότερα φαράγγια, που δεν έχουν καταφέρει ακόμη να παρατηρήσουν. http://www.pronews.gr/portal/20160811/genika/diastima/49/vrethikan-faraggia-me-methanio-kai-ygroys-ydrogonanthrakes-ston-titana

Prospector 1: Τα σχέδια για την πρώτη διερευνητική αποστολή για εξόρυξη σε αστεροειδή. Η Deep Space Industries ανακοίνωσε τα σχέδιά της για την πραγματοποίηση της πρώτης διερευνητικής διαστημικής αποστολής για εξόρυξη σε αστεροειδή, από ιδιωτική εταιρεία. Το διαστημικό σκάφος Prospector 1 θα αποσταλεί σε έναν κοντινό στη Γη αστεροειδή και θα τον μελετήσει για να διαπιστωθεί η αξία του από άποψης διαστημικών πόρων.Η συγκεκριμένη αποστολή θεωρείται σημαντικό βήμα στα σχέδια της εταιρείας για εξόρυξη και εκμετάλλευση φυσικών πόρων στο διάστημα, προς υποστήριξη της ανερχόμενης διαστημικής οικονομίας. «Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως έχουμε τη σωστή τεχνολογία, τη σωστή ομάδα και το σωστό σχέδιο για να πραγματοποιήσουμε αυτή την ιστορική αποστολή» λέει ο Ρικ Τόμλινσον, πρόεδρος του συμβουλίου και συνιδρυτής της εταιρείας. Πρόσφατα, η DSI και η κυβέρνηση του Λουξεμβούργου, με την οποία συνεργάζεται, ανακοίνωσαν σχέδια για την κατασκευή και πτήση του πειραματικού Prospector X για τη δοκιμή βασικών τεχνολογιών που χρησιμοποιούνται στα σκάφη της. Η αποστολή αυτή αναμένεται να λάβει χώρα το 2017. Μετά, πριν το τέλος της δεκαετίας, το Prospector 1 θα ταξιδέψει πέρα από την τροχιά του πλανήτη μας για να αρχίσει την πρώτη αποστολή με στόχο την έρευνα για εξόρυξη στο διάστημα. Το Prospector 1 είναι ένα ιδιαίτερα οικονομικό σκάφος, μόλις 50 κιλών με τα καύσιμα, που, πέρα από τον προηγμένο, ειδικά σχεδιασμένο για τις συνθήκες του βαθέος διαστήματος, εξοπλισμό του, χρησιμοποιεί το σύστημα προώθησης Comet, με χρήση υδρατμών σε πολύ υψηλή θερμοκρασία για την παραγωγή ώσης. Το νερό θα είναι το πρώτο προϊόν που θα προκύψει από την εκμετάλλευση αστεροειδών, οπότε η δυνατότητα χρήσης του ως προωθητικού θα παρέχει στα μελλοντικά σκάφη της DSI τη δυνατότητα ανεφοδιασμού στο διάστημα- με τον Ντάνιελ Φάμπερ, διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας, να προβλέπει ότι μέσα στην επόμενη δεκαετία θα αρχίσει η εξόρυξη πόρων από αστεροειδείς. Ο αστεροειδής - προορισμός θα επιλεγεί από μία λίστα φτιαγμένη από ειδικούς σε θέματα αστεροειδών της εταιρείας. Όταν φτάσει εκεί, το διαστημόπλοιο θα χαρτογραφήσει την επιφάνεια και το υπέδαφος, σε βάθος μέχρι και ενός μέτρου. Επίσης, θα επιχειρηθεί προσεδάφιση. http://www.naftemporiki.gr/story/1136396/prospector-1-ta-sxedia-gia-tin-proti-diereunitiki-apostoli-gia-eksoruksi-se-asteroeidi

Εκπληκτικές φωτό του γαλαξία μας από τη μεγαλύτερη αλυκή του κόσμου. Οι αλυκές σε όλο τον κόσμο είναι γνωστές για τις μεθυστικές εικόνες και την απόκοσμη αίσθηση τους. Ο Ρώσος φωτογράφος Daniel Kordan έκανε πρόσφατα ένα οδοιπορικό στο Salar de Uyuni, στη μεγαλύτερη αλυκή του κόσμου που βρίσκεται στην Βολιβία, και φωτογράφησε τον Γαλαξία μας, όπως αντικατοπτρίζεται στα νερά της λίμνης. «Δεν υπάρχουν τόσα πολλά μέρη στον κόσμο όπου μπορείτε να απολαύσετε τον απόλυτο σκοτεινό ουρανό», μας λέει ο Kordan σε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Το αποτέλεσμα είναι μια εκπληκτική σύντηξη της Γης και του σύμπαντος που μερικές φορές, είναι δύσκολο να πω, από που αρχίζουν και που τελειώνουν. Ο Kordan είχε προγραμματιστεί ένα μακρύ οδικό ταξίδι για να παρατηρήσει τα αστέρια και να τραβήξει αστροφωτογραφίες, το οποίο ήταν πιο εύκολο στα λόγια παρά στην πράξη. Το μεγάλο υψόμετρο (4.000 έως 5.000 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας) σήμαινε ότι χρειάζονται τουλάχιστον πέντε ημέρες για να εγκλιματιστεί στην αλλαγή. Πέρασε δύο εβδομάδες στο Altiplano της Βολιβίας, αλλά εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει προκλήσεις. «Φυσικά, είναι δύσκολο να μετακινηθείς σε αυτό το υψόμετρο» εξηγεί ο ίδιος. «Αλλά λόγω σωστού σχεδιασμού, ήμασταν ασφαλείς και υγιείς.» Η περίοδος προσαρμογής αξίζει τον κόπο για να δεις αξιοθέατα που προκαλούν δέος, τα οποία περιγράφει ως «το διάστημα στη Γη.» Θεωρεί ότι όλος ο κόσμος το σπίτι του, και μετά από αυτό το ταξίδι του, θα κατευθυνθεί προς τα νησιά Φερόε και τη Γροιλανδία για νέες φωτογραφίες από μαγευτικά τοπία. http://www.pronews.gr/portal/20160808/genika/diastima/49/ekpliktikes-foto-toy-galaxia-mas-apo-ti-megalyteri-alyki-toy-kosmoy

Το μυστήριο με το «άστρο της Τάμπι», γνωστό και ως το το «άστρο των εξωγήινων» Όλο και μεγαλώνει το μυστήριο γύρω από το άστρο KIC 8462852, γνωστό και ως «άστρο της Τάμπι», αν και για ορισμένους πιο κατάλληλη θα ήταν η ονομασία «άστρο των εξωγήινων», αφού βλέπουν εξωγήινο δάκτυλο πίσω από τις ιδιοτροπίες του. Οι αστρονόμοι παρατήρησαν ότι το άστρο γίνεται όλο και πιο σκοτεινό, χωρίς να μπορούν να δώσουν μια εύλογη εξήγηση γι' αυτό. Ορισμένοι -με πρώτο τον αστρονόμο Τζέησον Ράιτ του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια- υποψιάζονται ακόμη και μια τεράστια εξωγήινη κατασκευή ή ένα κολοσσιαίο διαστημόπλοιο που «σκιάζει» το άστρο, καθώς παρεμβάλλεται ανάμεσα σε αυτό και στη Γη. Η ιστορία ξεκίνησε πέρυσι, όταν ανακαλύφθηκε ότι η φωτεινότητα του άστρου μειώθηκε ξαφνικά έως κατά 20%, ενώ συνέχισε να μειώνεται με τόσο περίεργο τρόπο, που κανένα άλλο άστρο δεν είχε εμφανίσει έως τώρα. Μερικοί πρότειναν ότι κάποιοι περαστικοί κομήτες ή αστεροειδείς ευθύνονταν γι’ αυτό, αλλά η εξήγηση δεν έπεισε πολλούς. Τώρα, μια νέα επιστημονική μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι όσες πιθανές εξηγήσεις έχουν προταθεί έως τώρα, δεν εξηγούν πραγματικά τον παράξενο τρόπο που συμπεριφέρεται το φως του συγκεκριμένου άστρου. «Κανένα γνωστό ή προτεινόμενο αστρικό φαινόμενο δεν μπορεί να ερμηνεύσει πλήρως το φως του άστρου», σύμφωνα με τον Μπένζαμιν Μόντερ του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech) και τον Τζόσουα Σάιμον του Αστεροσκοπείου του Ινστιτούτου Κάρνεγκι της Ουάσιγκτον. «Φαίνεται πώς κάθε φορά που κάποιος μελετά το άστρο, αυτό γίνεται όλο και πιο περίεργο», πρόσθεσαν. Οι ερευνητές ανέλυσαν τα στοιχεία του διαστημικού τηλεσκοπίου «Κέπλερ» της NASA σε βάθος τετραετίας. Βρήκαν ότι η φωτεινότητα του άστρου μειωνόταν κατά περίπου 0,34% ετησίως κατά τις πρώτες 1.000 μέρες των παρατηρήσεων, ενώ στη συνέχεια η μείωση της φωτεινότητας έγινε ακόμη πιο μεγάλη, πάνω από 2% μέσα στις επόμενες 200 μέρες. Οι αστρονόμοι συνέκριναν τη συμπεριφορά του άστρου KIC 8462852 με 193 γειτονικά άστρα και άλλα 355 παρόμοια σε μέγεθος άστρα, αλλά δεν βρήκαν τίποτε στο εκπεμπόμενο φως τους, που να θυμίζει το «άστρο της Τάμπι» (πήρε το χαϊδευτικό όνομα της αστρονόμου Ταμπίθα Μπογιατζιάν του Πανεπιστημίου Γιέηλ, η οποία πρώτη παρατήρησε το αινιγματικό φαινόμενο τον Σεπτέμβριο του 2015). Οι δύο Αμερικανοί επιστήμονες απέφυγαν να εξετάσουν ως πιθανότητα αυτό που έχουν προτείνει ορισμένοι ευφάνταστοι: ότι οι εξωγήινοι έχουν δημιουργήσει μια τεράστια κατασκευή (σαν τη λεγόμενη «σφαίρα Ντάισον») γύρω από το άστρο, πιθανώς για να «τραβούν» ενέργεια από αυτό. «Δεν θέλουμε να καταφύγουμε στη λύση των εξωγήινων, εωσότου έχουμε εξαντλήσει κάθε άλλη πιθανή φυσική εξήγηση που μπορούμε να σκεφτούμε», δήλωσε ο Σάιμον. Ό,τι κι αν συμβαίνει πάντως, είναι κάτι που οι επιστήμονες δεν έχουν ξανασυναντήσει, γι' αυτό δυσκολεύονται να δώσουν μια εξήγηση. Η παρακολούθηση του άστρου συνεχίζεται και όλοι περιμένουν αν θα προκύψει κάτι αποκαλυπτικό, που θα φωτίσει το μυστήριο. https://www.youtube.com/watch?v=Vm7ntv_AtsM http://www.pronews.gr/portal/20160810/genika/diastima/49/mystirio-symvainei-me-astro-tis-tampi-gnosto-kai-os-astro-ton-exogiinon

Μετάλλια Dirac 2016. To Διεθνές Κέντρο Θεωρητικής Φυσικής Abdus Salam (ICTP) βράβευσε με το μετάλλιο Dirac 2016 τους φυσικούς Nathan Seiberg (Institute for Advanced Study, Princeton) https://en.wikipedia.org/wiki/Nathan_Seiberg Mikhail Shifman (University of Minnesota) https://en.wikipedia.org/wiki/Mikhail_Shifman Arkady Vainshtein (University of Minnesota) https://en.wikipedia.org/wiki/Arkady_Vainshtein για την σημαντική τους συμβολή στην κατανόηση των κβαντικών θεωριών πεδίου και ιδιαιτέρως για τα ακριβή αποτελέσματα στις υπερσυμμετρικές θεωρίες πεδίου. Υπενθυμίζεται ότι με το μετάλλιο Dirac βραβεύθηκε το 2007 ο Γιάννης Ηλιόπουλος για την θεμελιώδη συνεισφορά του στη δημιουργία του Καθιερωμένου Προτύπου των στοιχειωδών σωματιδίων. http://physicsgg.me/2016/08/10/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%b9%ce%b1-dirac-2016/

Ν.Χριστόφιλος: Ο Έλληνας μηχανικός πίσω από τους διαστημικούς και πυρηνικούς θριάμβους των ΗΠΑ. Μια από τις πιο περίεργες, και πιθανότατα πιο επικίνδυνες, πυρηνικές δοκιμές έλαβε χώρα στα τέλη του 1958 και έφερε τη σφραγίδα ενός ελληνοαμερικανού μηχανολόγου μηχανικού που άρχισε να μελετά μόνος εγχειρίδια πυρηνικής φυσικής στη γερμανοκρατούμενη Ελλάδα! Ο Νικόλαος Χριστόφιλος γεννήθηκε στη Βοστώνη αλλά μεγάλωσε και σπούδασε στο πολυτεχνείο της Αθήνας, όπου και άρχισε να δραστηριοποιείται στους ανελκυστήρες. Αφού ίδρυσε τη δική του εταιρία εγκατάστασης και συντήρησης ασανσέρ, το έριξε μετά στη μελέτη, καθώς το πάθος του ήταν πάντα η φυσική. Διάβαζε όποιο εγχειρίδιο θεωρητικής φυσικής έπεφτε στα χέρια του, έργο καθόλου εύκολο στην Κατοχή, καθώς τα λιγοστά που έβρισκε ήταν γραμμένα στα γερμανικά. Παρά ταύτα, έκανε μια σπουδαία θεωρητική ανακάλυψη, την οποία δεν δημοσίευσε σε κάποια επιστημονική επιθεώρηση παρά φρόντισε να κατοχυρώσει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας σε Ελλάδα και Αμερική. Ο αυτοδίδακτος στη φυσική στοιχειωδών σωματιδίων είχε καταφέρει να συλλάβει την αρχή της λειτουργίας των επιταχυντών synchrotron για εστίαση της δέσμης! Όταν ανεξάρτητη ερευνητική ομάδα παρουσίασε τα ίδια δεδομένα λίγο αργότερα, ο Έλληνας πήγε να ζητήσει τον λόγο. Δεν του είχαν κλέψει φυσικά τη δουλειά, ήταν όμως διατεθειμένοι να του δώσουν δουλειά, μιας και αναγνώρισαν την επιστημονική ιδιοφυΐα του! Τον προσέλαβαν λοιπόν σε ένα από τα καλύτερα ερευνητικά εργαστήρια των ΗΠΑ και με βάση το «Φαινόμενο Χριστόφιλος», όπως το είπαν για να τον τιμήσουν, οι Αμερικανοί έκαναν ένα κολοσσιαίων διαστάσεων πείραμα για να ελέγξουν την ανατρεπτική θεωρία του σχετικά με την επίδραση του γήινου μαγνητικού πεδίου σε φορτισμένα σωματίδια στην ατμόσφαιρα. Πάνω από τον Νότιο Ατλαντικό, στα νησιά Σαμόα, πραγματοποιήθηκαν πυρηνικές εκρήξεις που αχρήστευσαν για εβδομάδες όλες τις επικοινωνίες των τεχνητών δορυφόρων και το περίφημο πρόγραμμα Argus, η πρώτη ποτέ αντίστοιχη δοκιμασία, χαρακτηρίστηκε ως το εντυπωσιακότερο πείραμα που έγινε ποτέ στον πλανήτη! Ο «τρελο-Έλληνας», όπως τον χαρακτήριζε ο Τύπος, ή «Ελληνική Φωτιά», όπως τον έλεγε η επιστημονική κοινότητα, συνέχισε την ανεπανάληπτη θεωρητική του εργασία και συνέδεσε το όνομά του με τους πρώιμους αμερικανικούς θριάμβους πάνω στη σύντηξη και τις διαστημικές περιπέτειες, αφήνοντας κληρονομιά παγκόσμιες σταθερές σήμερα σε όλους τους επιταχυντές. Σαφώς μεγαλύτερος από τη σμπαραλιασμένη Ελλάδα της εποχής, ο Χριστόφιλος μεγαλούργησε στις ΗΠΑ, άφησε παρακαταθήκη στην επιστήμη δύο βασικές αρχές και μπήκε στα μεγάλα σαλόνια της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Κι αν στη χώρα μας παραμένει εν πολλοίς άγνωστος, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι ένα από τα ορόσημα της πρώιμης έρευνας αιχμής… Πρώτα χρόνια Ο Νικόλαος Χριστόφιλος γεννιέται στις 16 Δεκεμβρίου 1916 στη Βοστόνη από έλληνες μετανάστες, οι οποίοι δεν άντεξαν πολύ καιρό μακριά από την πατρίδα και επέστρεψαν στην Ελλάδα όταν ο μικρός ήταν εφτά ετών (1923). Ο Νίκος δείχνει από παιδί τη δίψα του για την επιστήμη. Πιτσιρίκος ακόμα μαγεύτηκε από τη ραδιοφωνία και κατασκεύαζε αυτοσχέδιους πομπούς και δέκτες, όταν δεν επιδιόρθωνε τις συσκευές του σπιτικού του. Σε ηλικία 18 ετών γίνεται δεκτός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, απ’ όπου αποφοιτεί το 1938 με το πτυχίο του μηχανολόγου μηχανικού ανά χείρας. Αφού έπιασε δουλειά σε τεχνική εταιρίας εγκατάστασης και συντήρησης ανελκυστήρων, ήρθε ο πόλεμος και η Κατοχή να του αλλάξει τον ρου της ζωής του. Κι αυτό γιατί οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής υποχρέωσαν την εταιρεία να εγκαταλείψει τους ανελκυστήρες και να στραφεί στη συντήρηση των φορτηγών τους, αφήνοντας τώρα στον νεαρό Χριστόφιλο άπλετο ελεύθερο χρόνο. Ο παντοτινός εραστής της φυσικής στρέφεται έτσι στη μελέτη της θεωρητικής και πυρηνικής φυσικής, κυρίως από γερμανικά συγγράμματα, καθώς μόνο αυτά μπορούσε να βρει στην Αθήνα. Μετά τον πόλεμο, σύχναζε πια στη βιβλιοθήκη του USIS (United States Information Service), που είχε συνδρομή στο μόνο περιοδικό φυσικής που μπορούσε να βρει (το «Physical Review»). Μέχρι το 1946, είχε θέσει ένα πρώτο γενικό περίγραμμα επιταχυντή σωματιδίων τύπου synchrotron (κυκλικός επιταχυντής όπου συνδυάζονται ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία για να επιταχύνουν φορτισμένα σωματίδια σε πολύ υψηλές ταχύτητες)! Δεν έκανε βέβαια καμία δημοσίευση, όπως θα όφειλε ενδεχομένως για να γίνει γνωστή η δουλειά του, αλλά αντιθέτως έσπευσε να κατοχυρώσει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τον επιταχυντή του τόσο στην Ελλάδα όσο και τις ΗΠΑ. Απέστειλε ωστόσο ένα αντίγραφο της πατέντας στο φημισμένο αμερικανικό πανεπιστήμιο Berkeley, όπου και πέρασε στα ψιλά… Ο ελληνικός τσαμπουκάς που τα ξεκίνησε όλα Την ώρα που γίνονταν αυτά σε επίπεδο χόμπι, ο Χριστόφιλος άνοιξε μεταπολεμικά τη δική του τεχνική εταιρεία ανελκυστήρων, αν και πλέον ήταν ξεκάθαρο ότι η εμπλοκή του με τη θεωρητική φυσική δεν ήταν περιστασιακή. Γιατί τώρα άρχισε να στήνει δικές του θεωρίες. Ήταν το 1949 όταν ο μεγαλοφυής Έλληνας συνέλαβε τη θεωρία της Ισχυρής Εστίασης, ένα τολμηρό βήμα που απομακρυνόταν από την παραδεδομένη γνώση της εποχής! Και πάλι απέρριψε την ιδέα της δημοσίευσης, παρά τις συστάσεις των ελλήνων καθηγητών φυσικής που τους είχε παρουσιάσει τη σύλληψή του, προτιμώντας να κατοχυρώσει ξανά τις πρακτικές επιπτώσεις της θεωρίας του (έστειλε την αίτηση στις ΗΠΑ τον Μάρτιο του 1950). Τα νέα αντίτυπα που ταχυδρόμησε και πάλι στο Berkeley πέρασαν από χέρι σε χέρι καθηγητή, χωρίς να τύχουν βέβαια ούτε αναγνώρισης ούτε και σοβαρής μελέτης. Ο Νίκος θεωρούσε πάντα τον εαυτό του «πρακτικό φυσικό», αν και η τεκμηρίωση της δουλειάς του δεν υπολειπόταν σε τίποτα από την αντίστοιχη των σπουδαγμένων συναδέλφων του. Παρά ταύτα, το Γραφείο Ευρεσιτεχνιών των ΗΠΑ του απένειμε το σχετικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1956 (με αριθμό 2.736.799) για την Αρχή της Ισχυρής Εστίασης. Παρά τις πολλά υποσχόμενες συνέπειες της νέας αυτής θεωρητικής δομής, η ανακάλυψή του πέρασε απαρατήρητη για τα επόμενα τρία χρόνια, όταν και διάβασε έκπληκτος ο Χριστόφιλος το 1952, σε άλλη μια επίσκεψή του στην Αμερική, ότι την Αρχή της Ισχυρής Εστίασης είχε (ξανα-)ανακαλύψει μια ομάδα τριών επιστημόνων! Η καινοτόμα επιστημονική εργασία είχε εκδοθεί σε έγκριτη επιθεώρηση από τους E. Courant, H. Snyder και M.S. Livingston, χαιρετίστηκε ως το νέο μεγάλο πράγμα στη σωματιδιακή φυσική και ήταν έτοιμη να εφαρμοστεί στην κατασκευή των νέων επιταχυντών του Brookhaven, του Cornell και του ευρωπαϊκού CERN. Ο Χριστόφιλος δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του: η δική του δουλειά είχε αγνοηθεί απ’ όλους ενώ η δημοσίευση της πανομοιότυπης μελέτης των συναδέλφων του είχε τέτοιες κατακλυσμιαίες συνέπειες! Είπε έτσι να πάει να διεκδικήσει την πατρότητα της θεωρητικής κατασκευής, καθώς δεν γνώριζε ότι η ομάδα είχε καταλήξει ανεξάρτητα στα ίδια αποτελέσματα (από εντελώς άλλη οδό δηλαδή). Όρμησε λοιπόν στο ερευνητικό εργαστήριο του Brookhaven για να τα ψάλει στον διευθυντή του! Εκείνος αναγνώρισε την πρώιμη συνεισφορά του Χριστόφιλου στη θεωρία, ο Έλληνας κατάλαβε ότι δεν είχαν κλέψει τη δουλειά του και όλα τακτοποιήθηκαν όταν το ίδρυμα του υποσχέθηκε να περιληφθεί το όνομά του στη δημοσίευση. Δεν τον άφησαν όμως να φύγει, καθώς ένας αυτοδίδακτος φυσικός από την άλλη άκρη του κόσμου που είχε συλλάβει μια ανατρεπτική αρχή, αντίθετη σε όσα πίστευαν μέχρι τότε οι θεωρητικοί φυσικοί, ήταν σωστό λαυράκι! Του πρόσφεραν αμέσως μια θέση στο Brookhaven, την οποία αποδέχτηκε ο έλληνας μηχανικός και έπιασε αμέσως δουλειά στην κατασκευή του νέου επιταχυντή. Το εργαστήριο έπρεπε μάλιστα να πείσει την Αρχή Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ για την ασφάλεια της ιδέας του «τρελο-Έλληνα» (όπως τον αποκάλεσε το περιοδικό «Life» σε σχετικό αφιέρωμα), ώστε να την εφαρμόσει στη συσκευή. Με τον ανορθόδοξο και επεισοδιακό αυτό τρόπο έγινε μέσα σε μια μέρα ο Χριστόφιλος από μηχανικός ανελκυστήρων ερευνητής σε ένα από τα σημαντικότερα ερευνητικά κέντρα του τότε κόσμου… Ο επιστήμονας πρώτης γραμμής που είπανε «Ελληνική Φωτιά» Ο Nick Christofilos, όπως θα γινόταν τελικά γνωστός στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ήταν μια πολύπλευρη προσωπικότητα και ένας άνθρωπος ευδιάθετος και κοινωνικότατος. Αγαπούσε ιδιαίτερα να συζητά τις ιδέες του, να τις εξηγεί, ακόμα και να τσακώνεται γι’ αυτές, καθώς η φυσική ήταν κυριολεκτικά όλη του η ζωή. Αφού έστησε τον νέο επιταχυντή που κόμισε νέες γνώσεις στην επιστήμη, επικεντρώθηκε αργότερα στο έργο της ζωής του, το Astron. Όπως εξηγούσε, το Astron είναι στα ελληνικά το αστέρι, ένα όνομα απόλυτα κατάλληλο για τον θερμοπυρηνικό αντιδραστήρα που ήθελε να φτιάξει, έχοντας πια στο στόχαστρο τη σύντηξη. Καθώς όμως όλη η πυρηνική έρευνα της εποχής ήταν απόρρητη και διαβαθμισμένη, ο Χριστόφιλος αναγκάστηκε να μετακινηθεί το 1956 στο νεοσύστατο Livermore (το σημερινό Lawrence Livermore National Laboratory), όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος της σπουδαίας σταδιοδρομίας του. Μέχρι να εγκριθεί μάλιστα το πάσο του για το κέντρο, σημειώθηκαν πολλά κωμικοτραγικά επεισόδια. Ο φυσικός ηγήθηκε της καινοτόμας προσπάθειας παραγωγής ηλεκτρισμού με τη χρήση θερμοπυρηνικών αντιδράσεων που θα λάμβαναν χώρα στο πλάσμα (μια κατάσταση ύλης που εμφανίζεται σε συνθήκες όπου επικρατούν πολύ υψηλές θερμοκρασίες). Η θερμοπυρηνική ανάφλεξη που πέτυχε ο Χριστόφιλος και ο χειρισμός του μαγνητικού πεδίου θα κατέληγαν σε ένα νέο είδος επιταχυντή, που έφερε και πάλι τη σφραγίδα του. Προβεβλημένος και διαπρεπής, δεν θα έπαιρνε πολύ στο Πεντάγωνο να τον επιστρατεύσει στα προγράμματα εθνικής ασφάλειας. Ο έλληνας επιστήμονας καταλάβαινε την ανάγκη της χώρας για αμυντικά συστήματα στον κολοφώνα του Ψυχρού Πολέμου και ήταν περήφανος για τη συνεισφορά του στην άμυνά της. Παρά ταύτα, η εργασία του σε οπλικά συστήματα παραμένει ακόμα και σήμερα διαβαθμισμένη, ξέρουμε πάντως ότι τουλάχιστον 200 εργασίες στον τομέα φέρουν το όνομά του. Αν και για δύο σχέδια δεν υπάρχουν αμφιβολίες ότι ήταν δικά του: το περιβόητο «Argus» και το «Sanguine», μια πρόταση για επικοινωνίες χαμηλών συχνοτήτων. Ήταν το 1957 όταν πρότεινε τη δημιουργία μιας τεχνητής ζώνης ηλεκτρονίων γύρω από τη Γη επεμβαίνοντας στη μαγνητόσφαιρα του πλανήτη μας και δημιουργώντας ένα «μαγνητικό κάτοπτρο». Με τη βούλα της αμερικανικής κυβέρνησης και ερεθισμένος από την αυγή της διαστημικής εποχής (μαγεύτηκε όταν διάβασε τον Οκτώβριο του 1957 για την πετυχημένη εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου, του σοβιετικού Σπούτνικ), ο πάντα οραματιστής Χριστόφιλος σκέφτηκε πως η προσπάθεια μαγνητικής παγίδευσης ηλεκτρονίων θα μπορούσε να δοκιμαστεί ως διαστημικό πείραμα σε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις απ’ όσο θα επέτρεπαν τα στενά όρια της Γης! Πρότεινε λοιπόν την εκτόξευση ατομικής βόμβας, η οποία με την έκρηξή της θα απελευθέρωνε έναν τεράστιο αριθμό ηλεκτρονίων υψηλής ενέργειας, τα οποία ακολούθως θα παγιδεύονταν από το μαγνητικό πεδίο της Γης και θα σχημάτιζαν τεχνητές ζώνες γύρω από τη Γη. Κι αν τα ηλεκτρόνια, αντί να διασκορπιστούν ατάκτως στα πέρατα του Διαστήματος, συγκεντρώνονταν και κατευθύνονταν από το γεωμαγνητικό πεδίο, τότε θα μπορούσαν να βλάψουν δορυφόρους σε τροχιά γύρω από τη Γη. Το υπερφιλόδοξο πείραμα, το πρώτο σε τέτοιες διαστάσεις και ύψη, και με την ανεξάρτητη επιβεβαίωση της υπόθεσης του Χριστόφιλου από τον Τζέιμς βαν Άλεν (μέσω των φυσικών ηλεκτρομαγνητικών Ζωνών βαν Άλεν που περιβάλλουν τη Γη), εγκρίθηκε από τον πρόεδρο Αϊζενχάουερ στις 6 Μαρτίου 1958, καθώς μόνο εύκολο δεν ήταν να σταλεί ατομική βόμβα στο Διάστημα! Το πείραμα στήθηκε σε χρόνο-ρεκόρ (λιγότερο από τέσσερις μήνες) και στις 26 Ιουλίου εκτοξεύτηκε ο Explorer-4, ο τρίτος δορυφόρος στην ιστορία των ΗΠΑ, ο οποίος θα παρακολουθούσε την εξέλιξη του πειράματος στο άγνωστο ακόμα Υπερπέραν. Την 1η Αυγούστου ένα πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού απέπλευσε από το Σαν Φρανσίσκο με τις βόμβες του πειράματος με προορισμό τον Νότιο Ατλαντικό. Η επιλογή της απομακρυσμένης περιοχής, κάπου 1.800 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής, έγινε τόσο για ευνόητους λόγους μυστικότητας και ασφάλειας όσο και εξαιτίας της ιδιαιτερότητα του γεωμαγνητικού πεδίου της περιοχής, που έδινε περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας στο πείραμα. Στις 27 και 30 Αυγούστου και στις 6 Σεπτεμβρίου εκτοξεύτηκαν με άκρα μυστικότητα τρεις ατομικές βόμβες των 2 χιλιοτόνων, οι οποίες εξερράγησαν στα 200, 240 και 540 χιλιόμετρα αντίστοιχα. Τόσο οι μετρήσεις του Explorer-4 όσο και οι παρατηρήσεις από το έδαφος επιβεβαίωσαν τη θεωρία του Χριστόφιλου: δημιουργήθηκε πράγματι μια τεχνητή ζώνη σωματιδιακής ακτινοβολίας ανάμεσα στις δύο Ζώνες βαν Άλεν, η οποία διατηρήθηκε μάλιστα για περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι είχε προβλεφθεί (δύο εβδομάδες). Τα ηλεκτρόνια του Argus αχρήστευσαν τις δορυφορικές επικοινωνίες και δημιούργησαν Σέλας, το πρώτο ποτέ τεχνητώς παραγόμενο Σέλας στην ατμόσφαιρα. Ο κόσμος πληροφορήθηκε για το γεγονός την επόμενη χρονιά, ώστε να καταλαγιάσουν οι αντιδράσεις, μιας και κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τις συνέπειες της πυρηνικής ακτινοβολίας στην ατμόσφαιρα. Η επιτυχία του Argus δικαίωσε τον «τρελο-Έλληνα» και οδήγησε αργότερα σε πειράματα μεγαλύτερης κλίμακας. Τελευταία του ερευνητική δουλειά ήταν το «Sanguine», ένα πείραμα μετάδοσης συχνοτήτων εξαιρετικά χαμηλής συχνότητας για την επικοινωνία των υποβρυχίων. Ο Χριστόφιλος είχε και πάλι δίκιο, λύνοντας στην πορεία όλα τα θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα που ανέκυψαν και χαρίζοντας στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ έναν αποτελεσματικότερο τρόπο επικοινωνίας με τα υποβρύχια σε μεγάλα βάθη. Ο έλληνας επιστήμονας χρησιμοποίησε το ίδιο το εσωτερικό της Γης ως αναμεταδότη, όταν όλοι του έλεγαν πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο! Ο αντίκτυπος της ιδέας του Χριστόφιλου δεν καταλάγιασε και στη δεκαετία του 1980, πατώντας πάνω στις αρχές του, ο Bernard Eastlund ξεκίνησε ένα πρόγραμμα που πήρε την ονομασία High Frequency Active Auroral Research Program, το διαβόητο σε όλους τους συνωμοσιολόγους HAARP! Ο σπουδαίος επιστήμονας άφησε την τελευταία του πνοή στις 24 Σεπτεμβρίου 1972 χτυπημένος από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του στην Καλιφόρνια. Όπως και κάθε άλλη μέρα, είχε ξημερώσει στο εργαστήριό του στο Livermore, καθώς ξεχνιόνταν με την έρευνα και δεν έλεγε να τελειώσει. Ακόμα και ο επιστάτης τον κατσάδιαζε που έμενε από τις 10:00 το πρωί μέχρι μετά τα μεσάνυχτα στο ανήλιαγο ινστιτούτο. Ο Χριστόφιλος είχε τιμηθεί εκτεταμένα με επιστημονικές διακρίσεις και πολιτειακά μετάλλια, ενώ στην προσωπική του ζωή είχε δύο γάμους στο ενεργητικό του, οι οποίοι του χάρισαν και τους δυο γιους του. Η δεύτερη μεγάλη αγάπη του ήταν το πιάνο και ειδικά οι συμφωνίες του Μπετόβεν και όλοι παραδέχονταν ότι έπαιζε το όργανο όπως έκανε και τις έρευνές του, πάντα σε fortissimo! Η ασυνήθιστη αυτή προσωπικότητα στον κόσμο της επιστημονικής έρευνας ήταν μια διάνοια μπροστά από την εποχή του, αναζητώντας συνεχώς καινοφανείς λύσεις σε καθιερωμένα προβλήματα. Όταν πέθανε, τον ήξεραν και τον σέβονταν όλοι και εκείνος απέδιδε πάντα τα οφειλόμενα σε όσους συνέβαλαν στη δική του δουλειά. Και όπως ομολογούσαν εξάλλου και οι αμερικανοί συνάδελφοί του (όπως στους τόσους επικήδειους που γράφτηκαν γι’ αυτόν), η ελληνικότητά του (τιμή και καμάρι του) ήταν πάντα έκδηλη στις προσωπικές επαφές του: τεράστια αυτοπεποίθηση, παροιμιώδη ανυπομονησία και μια απίστευτη γενναιοδωρία προς όλους… http://www.pronews.gr/portal/20160808/genika/epistimes/27120/nhristofilos-o-ellinas-piso-apo-toys-diastimikoys-kai-pyrinikoys

Ενεργή παρακολούθηση της ακτινοβολίας των αστροναυτών. Η ακτινοβολία είναι ένα αόρατος κίνδυνος στις επανδρωμένες διαστημικές πτήσεις, ωστόσο ένα νέο σύστημα παρακολούθησης για τους αστροναύτες της ESA δίνει ένα στιγμιότυπο της έκθεσής τους στην ακτινοβολία σε πραγματικό χρόνο. Τα αποτελέσματα θα καθοδηγήσουν τους ερευνητές να προετοιμαστούν για τις μελλοντικές αποστολές στο βαθύ διάστημα. Είναι ένα βασικό στοιχείο του νέου συστήματος που εκτοξεύθηκε σε τροχιά με το Falcon 9 την προηγούμενη Δευτέρα, στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, εξασφαλίζοντας ότι θα είναι έτοιμο για την αποστολή του αστροναύτη της ESA Τομά Πεσκέ στον Σταθμό, τον Νοέμβριο. Κατά γενικό κανόνα, η έκθεση στην ακτινοβολία αυξάνει με το υψόμετρο - οι άνθρωποι που ζουν στα βουνά λαμβάνουν περισσότερη από εκείνους που ζουν στο επίπεδο της θάλασσας, ενώ τα πληρώματα των αεροπορικών εταιρειών λαμβάνουν μια μικρή αλλά αισθητή επιπλέον δόση. Οι αστροναύτες σε τροχιά δέχονται ακόμα περισσότερη ακτινοβολία - έχουν επίσημα χαρακτηριστεί ως εργαζόμενοι σε ακτινοβολία. Η ατομική δόση για το σύνολο της πτήσης μετριέται προσεκτικά, κρατώντας ένα δοσίμετρο στο σώμα τους, για να διατηρήσει την συνολική έκθεση της σταδιοδρομίας τους εντός ασφαλών ορίων. «Ενώ είναι εξελιγμένα, αυτά τα δοσίμετρα είναι παθητικά," εξηγεί ο Ούλριχ Στράουμπε, ακτινολόγος και χειρουργός πτήσης στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Αστροναυτών στην Κολωνία της Γερμανίας. "Για να αποκτήσετε μια σαφέστερη εικόνα του περιβάλλοντος ακτινοβολίας των αστροναυτών, έχουμε αναπτύξει ένα ηλεκτρονικό δοσίμετρο που μπορεί να παρέχει σχεδόν στιγμιαίες πληροφορίες του ατόμου που το φέρει, για την τρέχουσα έκθεση σε ακτινοβολία και τη δυναμική του άμεσου περιβάλλοντός τους." "Αυτό το νέο σύστημα είναι επίσης αρκετά ευαίσθητο για να διαχωρίζει τους διάφορους τύπους ακτινοβολίας, συμπεριλαμβανομένων των υψηλών ενεργειών της κοσμικής ακτινοβολίας που προέρχονται από μακριά έξω από τον Γαλαξία μας." Ενώ μέρος της διαστημικής ακτινοβολίας προέρχεται από τον Ήλιο - με τη μορφή έντονων αλλά βραχύβιων «ηλιακών γεγονότων σωματίδιο» - ο πραγματικός κίνδυνος για τις μελλοντικές αποστολές στο βαθύ διάστημα πέραν της προστασίας των μαγνητικών ασπίδα της Γης προέρχεται από «γαλαξιακή κοσμική ακτινοβολία», που προέρχεται από πέρα από το ηλιακό μας σύστημα, που αποτελείται από υψηλής ενέργειας, υψηλής ταχύτητας ατομικούς πυρήνες που «ξερνούνται» από αστέρια που πεθαίνουν. Η πολύ υψηλή ενέργεια της γαλαξιακής κοσμικής ακτινοβολίας σημαίνει ότι δεν μπορούν να προστατευθούν εξ ολοκλήρου. Τέλος πάντων, παχιές ασπίδες θα μπορούσαν – μετρώντας διαισθητικά - να αυξήσουν την έκθεση, με την παραγωγή «βροχής» δευτερογενών σωματιδίων. "Περισσότερα στοιχεία χρειάζονται σίγουρα για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη χρήσιμων τρόπων για τη μείωση αυτού του κινδύνου», προσθέτει ο Δρ Στράουμπε. "Παραδοσιακές μετρήσεις παθητικού δοσίμετρου μπορούν να διαβαστούν μόνο μετά το γεγονός, πίσω στη Γη σε περιβάλλον εργαστηρίου." Το νέο Προσωπικό Ενεργό Δοσίμετρο Ευρωπαϊκού Πληρώματος - EuCPAD - περιλαμβάνει μια μονάδα που μπορεί να φορεθεί με μια συσκευή αποθήκευσης για τη φόρτιση της μπαταρίας και τη μεταφορά δεδομένων - παρόμοιο σε σκοπό με ένα σταθμό φόρτισης smartphone, αν και πολύ πιο περίπλοκο. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, το σύστημα υποβλήθηκε στην πρώτη πραγματική δοκιμή του, όταν μια κινητή μονάδα πέταξε με τον αστροναύτη της ESA Ανδρέα Μόγκενσεν για την αποστολή του στον Σταθμό. Η μονάδα μέτρησε την έκθεση στην ακτινοβολία από την εκτόξευση ως την τροχιά, η πρώτη φορά που μετρείται δοσιμετρία πραγματικού χρόνου. Συνέχισε να εκτελεί μια σειρά από τεστ παρακολούθησης στον Διαστημικό Σταθμό. Ως επόμενο βήμα, η συσκευή αποθήκευσης που εκτοξεύθηκε από τον Σταθμό στην πτήση Space-X Dragon την περασμένη Δευτέρα, θα επιτρέπει στους χρήστες της να παραδίδουν στοιχεία τακτικά στους ερευνητές στο έδαφος. Έχοντας περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πού και πότε συμβαίνει έκθεση σε ακτινοβολία, είναι ένα σημαντικό πλεονέκτημα του συστήματος. Η γνώση για το ποιες ενότητες του Σταθμού παρέχουν την καλύτερη θωράκιση θα μπορούσε να είναι πολύτιμη για το σχεδιασμό μελλοντικών διαστημόπλοιων βαθέως διαστήματος. Επαναληπτικές δοκιμές έχουν προγραμματιστεί κατά τις επερχόμενες ευρωπαϊκές αποστολές στο τροχιακό συγκρότημα, ξεκινώντας με τον Τομά Πεσκέ αυτό το Νοέμβριο. http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Energhe_parakolohuthese_tes_aktinovolhias_ton_astronaython Ο «Αίολος» και ο «Αλαντίν» θα μελετήσουν τους ανέμους της Γης από το διάστημα. Ο δορυφόρος «Αίολος» (Aeolus) της ESA (ΕΟΔ- Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος) είναι ο πρώτος δορυφόρος με αποστολή την μελέτη των ανέμων παγκοσμίως- και σύντομα πρόκειται να αποκτήσει ένα από τα σημαντικότερα και πιο εξελιγμένα όργανά του που προορίζονται για αυτή την αποστολή. Ο «Αίολος», εξοπλισμένος με υπερεξελιγμένα λέιζερ, θα παρέχει δεδομένα από μετρήσεις σχεδόν σε πραγματικό χρόνο, δίνοντας πολύτιμα στοιχεία για τη βελτίωση των προγνώσεων του καιρού. Βασικό εργαλείο της δουλειάς του θα είναι το όργανο «Αλαντίν» (Aladin) που σχεδιάστηκε από την Airbus Defence and Space στη Γαλλία, και περιλαμβάνει δύο ισχυρά λέιζερ, ένα μεγάλο τηλεσκόπιο και πολύ ευαίσθητους δέκτες. Το λέιζερ παράγει υπεριώδες φως που εκπέμπεται προς τη Γη. Το φως αυτό ανακλάται σε μόρια του αέρα και μικρά σωματίδια σκόνης, πάγου και νερού που βρίσκονται στην ατμόσφαιρα. Η ποσότητα του φωτός που αντανακλάται πίσω στο τηλεσκόπιο μετράται, παρέχοντας πολύτιμες πληροφορίες. «Η αποστολή Aeolus θα μας δώσει στοιχεία για τους ανέμους που θα είναι μοναδικά, δεδομένων και των σημερινών δυνατοτήτων των συστημάτων παγκόσμιας παρατήρησης» λέει ο καθηγητής Έρλαντ Κέλεν, διευθυντής έρευνας του Ευρωπαϊκού Κέντρου Καιρικών Προβλέψεων Μέσης Εμβέλειας. Οι μετρήσεις και παρατηρήσεις αυτές θα καλύψουν ένα κενό στα σημερινά συστήματα, και παρά τα πολλά χρόνια καθυστέρησης, ο καθηγητής Κέλεν εκτιμά ότι υπάρχει ακόμα ανάγκη για μα τέτοια αποστολή, που θα επηρεάσει σημαντικά τον τομέα της πρόγνωσης καιρού. Η αποστολή «Αίολος» έχει συναντήσει σειρά προβλημάτων όσον αφορά στην τεχνολογία της, καθώς, για παράδειγμα, τα οπτικά της θα πρέπει να μπορούν να αντέξουν στο διάστημα για τουλάχιστον τρία χρόνια. Η ανάπτυξη τόσο ανθεκτικών οπτικών πήρε περισσότερο χρόνο από ό,τι αναμενόταν, παρόλα αυτά πρόσφατες δοκιμές έδειξαν πως το συγκεκριμένο πρόβλημα έχει λυθεί. http://www.naftemporiki.gr/story/1134005/o-aiolos-kai-o-alantin-tha-meletisoun-tous-anemous-tis-gis-apo-to-diastima Συσκευή αλληλούχησης DNA εστάλη στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Σκάφος ανεφοδιασμού Dragon που εκτοξεύτηκε τη Δευτέρα προς τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) μεταφέρει την το πρώτο σύστημα προσδιορισμού γενετικών αλληλουχιών εκτός της Γης. Η συσκευή, μικρή σαν κινητό τηλέφωνο, θα επιτρέψει την αναγνώριση μικροβίων στο Διάστημα και ίσως τελικά χρησιμοποιηθεί για την ανίχνευση «νέων μορφών ζωής». Η συσκευή αλληλούχησης DNA (DNA sequencer) αναπτύχθηκε από τη βρετανική Oxford Nanopore Technologies και έχει βάρος μόλις 120 γραμμάρια. Αντίστοιχα συστήματα που χρησιμοποιούνται σε εργαστήρια σε όλο τον κόσμο είναι συνήθως μεγαλύτερα από φούρνο μικροκυμάτων. Το νέο εργαλείο επιτρέπει στο πλήρωμα του σταθμού να αναλύει επιτόπου βιολογικά δείγματα, αντί να τα στέλνει πίσω στη Γη για αναλύσεις που απαιτούν εβδομάδες. Θα διευκολύνει την αναγνώριση δυνητικά επικίνδυνων μικροβίων που δεν μπορούν να καλλιεργηθούν στο τροχιακό εργαστήριο. Το σκάφος Dragon της εταιρείας Space X μεταφέρει επίσης τον «διεθνή προσαρμογέα πρόσδεσης», έναν μεταλλικό δακτύλιο που θα επιτρέψει στο μέλλον την πρόσδεση σκαφών όπως το CST-100 Starliner της Boeing και το Crew Dragon της SpaceX, τα οποία αναπτύσσονται από τις δύο εταιρείες σε συνεργασία με τη NASΑ. Αφού το πλήρωμα ξεφορτώσει από το Dragon τους περίπου 2,5 τόνους προμηθειών, το μη επανδρωμένο σκάφος θα χρησιμοποιηθεί ως κάδος απορριμμάτων. Όταν γεμίσει θα αφεθεί να καταστραφεί πέφτοντας στην ατμόσφαιρα. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500090889

H καρδιοπάθεια θερίζει τους αστροναύτες που ταξίδεψαν στη Σελήνη. Σε μια εξέλιξη που θα πρέπει να ανησυχήσει τους επίδοξους ταξιδιώτες στον Άρη, μελέτη της NASA αποκαλύπτει ότι ο κίνδυνος θανάτου από καρδιοπάθεια είναι πενταπλάσιος από το κανονικό για τους αστροναύτες των αποστολών Apollo στη Σελήνη. Αιτία δεν μπορεί παρά να ήταν η κοσμική ακτινοβολία. Το συμπέρασμα της μελέτης είναι ανησυχητικά αλλά όχι τελεσίδικο, αφού το δείγμα της μελέτης ήταν μικρό: μέχρι σήμερα, μόλις 24 αστροναύτες έχουν ταξιδέψει σε απόσταση άνω των μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων από τη Γη, πέρα από την προστασία του γήινου μαγνητικού πεδίου. Όλοι τους ήταν αστροναύτες των αποστολών Apollo που εκτοξεύτηκαν σε μια περίοδο τεσσάρων ετών, από τον Δεκέμβριο του 1968 έως τον Δεκέμβριο του 1972. Οι οκτώ από τους 24 αστροναύτες έχουν πεθάνει, και οι επτά από αυτούς συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη (τα αίτια θανάτου του όγδοου δεν έχουν γίνει γνωστά). Οι τρεις από τους επτά θανόντες, ή ποσοστό 43%, απεβίωσαν λόγω καρδιαγγειακών νοσημάτων, αναφέρουν στην επιθεώρηση Scientific Reports ερευνητές της NASA και του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Φλόριντα. Το ποσοστό αυτό είναι πέντε φορές μεγαλύτερο σε σχέση με 33 εκπαιδευμένους αστροναύτες που δεν πέταξαν ποτέ, αλλά και σε σχέση με 35 αστροναύτες που είχαν πετάξει μόνο σε χαμηλή γήινη τροχιά. Στο ίδιο τεύχος του Scientific Reports δημοσιεύεται και μια δεύτερη μελέτη σε ποντίκια, η οποία προσομοίωσε το περιβάλλον υψηλής ακτινοβολίας στο οποίο ταξίδεψαν οι αστροναύτες του Apollο. «Αυτό που δείχνουν τα δεδομένα από τα ποντίκια είναι ότι η ακτινοβολία στο βαθύ διάστημα είναι επιβλαβής για την αγγειακή υγεία» αναφέρουν οι ερευνητές. Ο κίνδυνος προέρχεται από τις λεγόμενες κοσμικές ακτίνες, οι οποίες στην πραγματικότητα δεν είναι ακτίνες αλλά πρωτόνια και ατομικοί πυρήνες που πιστεύεται ότι παράγονται από σουπερνόβα και κινούνται με εξαιρετικά υψηλές ταχύτητες. Τα σωματίδια αυτά ουσιαστικά καταστρέφουν το DNA ή όποιο άλλο μόριο τύχει να συναντήσουν. Σε χαμηλή γήινη τροχιά, τα εισερχόμενα σωματίδια εκτρέπονται από το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη, κάτι που δεν συμβαίνει στο βαθύ διάστημα. Θανατηφόρα επίπεδα κοσμικής ακτινοβολίας καταγράφονται όμως και στον Άρη, ο οποίος δεν διαθέτει μαγνητικό πεδίο. Η NASA σχεδιάζει την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη για τη δεκαετία του 2035, και μέχρι τότε θα πρέπει να έχει βρει τρόπο να μειώσει τον κίνδυνο. Η παρατεταμένη παραμονή στο Διάστημα είναι εξάλλου γνωστό ότι προκαλεί και απώλεια οστικής και μυϊκής μάζας, διόγκωση της καρδιάς και βλάβες στα μάτια. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500092942

To Kepler βρίσκει εξωπλανήτες ανά δεκάδες. Διεθνής ομάδα επιστημόνων μελετώντας τα δεδομένα της αποστολής Kepler και χρησιμοποιώντας διάφορα ισχυρά επίγεια τηλεσκόπια εντόπισαν 104 νέους εξωπλανήτες ανεβάζοντας τον αριθμό τους στους περίπου 3,5 χιλιάδες. Εντοπίστηκε ένα σύστημα στο οποίο βρίσκονται 4 βραχώδεις πλανήτες με μέγεθος παρόμοιο με αυτό της Γης με τους ειδικούς να εκτιμούν ότι πιθανώς διαθέτουν συνθήκες φιλικές στη ζωή. «Η ποικιλία των πλανητών που εντοπίσαμε είναι εκπληκτική. Εντοπίσαμε πολλούς πλανήτες με μέγεθος και χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Γης. Άλλοι είναι κοντά στο μητρικό τους άστρο και αναπτύσσουν πολύ υψηλές θερμοκρασίες αλλά κάποιοι άλλοι φαίνονται πιο φιλικοί στη ζωή» αναφέρει ο Εβαν Σινούκοφ αστρονόμος του Πανεπιστημίου της Χαβάης που ήταν μέλος της ερευνητικής ομάδας. Το πιο ενδιαφέρον σύστημα που εντοπίστηκε βρίσκεται σε απόσταση περίπου 181 φωτός από εμάς στην κατεύθυνση του αστερισμού του Υδροχόου. Το σύστημα αποτελείται από το άστρο Κ2-72 που είναι ένας ερυθρός νάνος, δηλαδή ένα άστρο μικρότερης μάζας και θερμότητας από τον Ηλιο. Στο σύστημα αυτό εντοπίστηκαν 4 βραχώδεις πλανήτες με μέγεθος 20%-50% μεγαλύτερο από αυτό της Γης. Οι δύο εξ αυτών είναι πολύ κοντά στο άστρο και αναπτύσσουν πολύ υψηλές θερμοκρασίες απαγορευτικές για την παρουσία της ζωής. Οι άλλοι δύο όμως βρίσκονται λίγο πιο μακριά και εντός της λεγόμενης κατοικήσιμης ζώνης του άστρου. Την περιοχή δηλαδή όπου σε ένα βραχώδη πλανήτη θα μπορούσε να υπάρχει νερό σε υγρή μορφή συνθήκη που θεωρείται ως η πλέον βασική για την παρουσία της ζωής. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500091032

Ωρα για τη μελέτη της βαρύτητας. Τι συμβαίνει σε ένα σύμπαν που διαστέλλεται και ανεβάζει ταχύτητα; Σκοτεινιάζει, όπως λέει στην «Κ» ο διακεκριμένος αστρονόμος του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου Ιάσων Σπυρομίλιος. Μέλος της ομάδας που ανακάλυψε την επιταχυνόμενη διαστολή του σύμπαντος και τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ το 2011, ο κ. Σπυρομίλιος μας λέει ότι σε λίγα χρόνια θα μπορούμε να παρατηρήσουμε γαλαξίες που σχηματίστηκαν όταν το σύμπαν ήταν μόλις 500 εκατομμυρίων ετών, να ρίξουμε μια κοντινή ματιά στη μαύρη τρύπα που βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία μας και να μάθουμε, με τη βοήθεια του CERN, για τη σκοτεινή ενέργεια που αποτελεί το ένα τέταρτο του σύμπαντός μας. – Η ανακάλυψη του επιταχυνόμενου σύμπαντος πριν από περίπου 20 χρόνια έφερε στο προσκήνιο τους όρους «σκοτεινή ύλη» και «σκοτεινή ενέργεια» για την ερμηνεία του φαινομένου. Τι καινούργιο γνωρίζουμε σήμερα για τα δύο αυτά στοιχεία και πώς επηρεάζουν το «γνωστό» στους επιστήμονες σύμπαν; – Με την ανακάλυψη της επιτάχυνσης της διαστολής του σύμπαντος, η ενεργειακή πυκνότητά του διαχωρίστηκε κατά 3% σε βαρυόνια, 27% σε σκοτεινή ύλη και 70% σε σκοτεινή ενέργεια. Περαιτέρω παρατηρήσεις των σουπερνόβα και των γαλαξιών όπως και μετρήσεις της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου από τα διαστημικά τηλεσκόπια WMAP (NASA) και Planck (ESA) έχουν επιβεβαιώσει τα αποτελέσματα του 1998. Το συνεχιζόμενο έργο επικεντρώνεται στις ιδιότητες της σκοτεινής ενέργειας και, βεβαίως, της σκοτεινής ύλης. Ο Ελβετός αστρονόμος Zwicky, το 1933, παρατήρησε ότι για να διατηρήσουν τα σμήνη των γαλαξιών τις μορφές τους χρειάζονταν περισσότερη βαρύτητα από ό,τι θα υπολογίζαμε από τη φωτεινή ύλη, π.χ. τα αστέρια, και την ονόμασε σκοτεινή ύλη. Ογδόντα χρόνια αργότερα, ακόμη δεν γνωρίζουμε τι παράγει αυτήν την επιπλέον βαρύτητα. Ωστόσο έχουμε κάνει μια πολύ καλή αρχή. Από πολλά πειράματα, στα εργαστήρια και στα τηλεσκόπια έχουμε καθιερώσει τι δεν είναι η σκοτεινή ύλη, για παράδειγμα, δεν είναι σκοτεινά άστρα, δεν είναι πλανήτες, δεν είναι μελανές οπές, δεν είναι τα νετρίνα. Είναι πιθανό ότι στον επιταχυντή LHC του CERN θα ανακαλύψουμε τη φύση του σωματιδίου που καθιστά σχεδόν το ένα τέταρτο του σύμπαντός μας. – Με βάση τα πρόσφατα επιστημονικά δεδομένα, πώς διαγράφεται το μέλλον του σύμπαντος; – Σκοτεινό. Αν το σύμπαν εξακολουθήσει την επιταχυνόμενη διαστολή του, τότε οι ουρανοί θα σκοτεινιάσουν, καθώς οι γαλαξίες που σήμερα βλέπουμε με τα τηλεσκόπιά μας θα κινηθούν πολύ μακριά και το φως τους δεν θα μας φτάνει. Ανάλογα με τη συμπεριφορά της σκοτεινής ενέργειας είναι πιθανό ότι ακόμη και οι ίδιοι οι γαλαξίες θα διαλυθούν. Ολα αυτά, βεβαίως, δεν θα συμβούν πριν από τον θάνατο του Ηλίου και συγχρόνως κάθε δυνατότητα ζωής στη Γη. Εχουμε δισεκατομμύρια χρόνια μπροστά μας, εάν δεν καταστρέψουμε τον πλανήτη μας από μόνοι μας έως τότε. «Πρώτο φως» το 2024 – Σε τι στάδιο βρίσκεται η κατασκευή του τηλεσκοπίου Ε-ΕLT; Πόσο μακριά στο σύμπαν θα μπορεί να φτάνει η «ματιά» του; Θα δούμε πιο κοντά στη μαύρη τρύπα του γαλαξία μας; – Το Ευρωπαϊκό Εξαιρετικά Μεγάλο Τηλεσκόπιο είναι υπό κατασκευήν. Η κορυφή του βουνού Armazones στη Χιλή ισοπεδώθηκε και ο δρόμος είναι έτοιμος. Η σύμβαση για την κατασκευή του θόλου και του τηλεσκοπίου έχει υπογραφεί. Οι συμβάσεις για τα κάτοπτρα του τηλεσκοπίου θα διατεθούν μέσα στο 2016. Εάν όλα πάνε καλά, το 2024 θα έχουμε πρώτο φως, όπως λέμε, την πρώτη φορά που ένα τηλεσκόπιο ανοίγει το μάτι του στον ουρανό. Με το E-ELT θα παρατηρήσουμε τους πρώτους γαλαξίες που γεννήθηκαν στο σύμπαν με απαράμιλλη διαύγεια. Το σύμπαν μας είναι 13,8 δισεκατομμυρίων ετών. Περιμένουμε να μελετήσουμε τους γαλαξίες όταν το σύμπαν ήταν μόλις 500 εκατομμυρίων ετών. Ο γαλαξίας μας έχει μια μαύρη τρύπα στο κέντρο του, με μάζα πάνω από ένα εκατομμύριο φορές τη μάζα του Ηλίου. Με το E-ELT θα είμαστε σε θέση να δούμε τα αστέρια που περιστρέφονται γύρω της, σε τροχιές πολύ κοντά στη μαύρη τρύπα και να μελετήσουμε τη βαρύτητα σε ακραία περιβάλλοντα. Οι εξαιρετικές παρατηρήσεις βαρυτικών κυμάτων από το aLIGO έχουν ανοίξει νέους ορίζοντες στη Φυσική. Τώρα είναι η καλύτερη εποχή, με τα καλύτερα πειράματα για τη μελέτη της βαρύτητας. Υπερκαινοφανείς αστέρες – Προσωπικά, τι θα θέλατε να «δείτε», να ανακαλύψετε μέσω των νέων επιστημονικών εργαλείων; – Προσωπικά, μελετώ τους υπερκαινοφανείς αστέρες και ελπίζω ότι με αυτές τις νέες εγκαταστάσεις θα μάθουμε πολύ περισσότερα σχετικά με το ποια αστέρια εκρήγνυνται, πότε στη διάρκεια της ζωής τους αυτό συμβαίνει και για τη φυσική των εκρήξεων. Αυτές οι εκρήξεις αποτελούν τον κύριο μηχανισμό ανακύκλωσης για τα μέταλλα που συνθέτουν τους πλανήτες και εμάς. Η ζωή χωρίς υπερκαινοφανείς αστέρες είναι αδύνατη. – Η ερασιτεχνική αστρονομία είναι ένα χόμπι που απασχολεί χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι τροφοδοτούν τις βάσεις δεδομένων με μεγάλο όγκο πληροφοριών. Είναι χρήσιμος για την επιστήμη ο άτυπος «συντονισμός» χιλιάδων μικρών τηλεσκοπίων; – Η ερασιτεχνική αστρονομία είναι πλήρως ενσωματωμένη στο πεδίο της έρευνας. Το έργο αυτών των ερασιτεχνών παρέχει κρίσιμα στοιχεία για την εργασία μας, ιδίως στον τομέα των μεταβλητών αστέρων, αλλά και στην ανάλυση των δεδομένων μέσω προγραμμάτων όπως το Galaxy Zoo (https://www.galaxyzoo.org). Το επιστημονικό έργο από πολίτες (γνωστό ως Citizen Science) δεν είναι μόνο ζωτικής σημασίας για την έρευνα, αλλά κι ένας πολύ καλός τρόπος για την ευαισθητοποίηση του κοινού στην κατανόηση της επιστήμης, που θα επηρεάσει αποφάσεις σχετικά με θεμελιώδη ζητήματα, όπως για παράδειγμα την υπερθέρμανση του πλανήτη. http://www.kathimerini.gr/870052/article/epikairothta/episthmh/wra-gia-th-meleth-ths-varythtas

Yπάρχει το «στείρο» (sterile) νετρίνο ; Για την αναζήτηση των στείρων νετρίνων το πείραμα IceCube (οι μαύρες τελείες στο σχήμα) ψάχνει την πιθανή εξαφάνιση των νετρίνων του μιονίου (νμ) – σχηματίζονται στην ατμόσφαιρα της Γης από την κοσμική ακτινοβολία – και φτάνουν στον ανιχνευτή αφού έχουν διασχίσει τη Γη. Αν τα στείρα νετρίνα υπάρχουν τότε η ύλη του πυρήνα της Γης θα ενίσχυε την ταλάντωση των νετρίνων του μιονίου προς στείρα νετρίνα (νs), δημιουργώντας ένα εμφανές έλλειμμα μόνο στην μια από τις τρεις γεύσεις των νετρίνων που προβλέπει το Καθιερωμένο Πρότυπο των στοιχειωδών σωματιδίων Οι επιστήμονες δηλώνουν πλέον σχεδόν σίγουροι -κατά 99%- ότι δεν υπάρχει στη φύση το σωματίδιο με την ονομασία «στείρο νετρίνο», μετά την πολυετή αλλά άκαρπη αναζήτησή του. Σε κάθε περίπτωση, θεωρούν ότι δεν πρόκειται να το βρουν με τους υπάρχοντες ανιχνευτές, αφήνοντας έτσι ένα πολύ μικρό «παραθυράκι» για μια μελλοντική ανακάλυψη, αλλά με άλλου είδους παρατηρητήρια. Οι ερευνητές του Παρατητηρίου Νετρίνων IceCube, που διαθέτει έναν τεράστιο ανιχνευτή κάτω από τους πάγους στο Νότιο Πόλο, ανακοίνωσαν επίσημα ότι -μετά και τα τελευταία στοιχεία- η έρευνά τους έχει καταλήξει στο…μηδέν, άρα πρέπει να βγουν τα αναπόφευκτα συμπεράσματα. Αν και το IceCube δεν έχει σταματήσει ακόμη την έρευνα, οι επιστήμονές του δεν περιμένουν πια να… βγάλουν λαγό από το καπέλο. Σε μια προσπάθεια να συμπληρώσουν τα κενά του «Καθιερωμένου Προτύπου» (Standard Model) της σωματιδιακής Φυσικής, οι φυσικοί είχαν προτείνει από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 την ύπαρξη ενός υποθετικού σωματιδίου, του στείρου νετρίνου. Αν όντως ανακαλυπτόταν, θα εμπλούτιζε την «οικογένεια» των νετρίνων, που περιλαμβάνει ήδη τρία μέλη ή «γεύσεις» (νετρίνα ηλεκτρονίων, μιονίων και ταυ), ενώ θα βοηθούσε να πέσει φως στο μυστήριο της σκοτεινής ύλης και της ασυμμετρίας ύλης-αντιύλης στο σύμπαν. Τα νετρίνα είναι σωματίδια-φαντάσματα, με σχεδόν καθόλου μάζα, τα οποία σπάνια αλληλεπιδρούν με την κανονική ύλη, γι’ αυτό είναι τόσο δύσκολο να ανιχνευθούν. Επιπλέον, καθώς ταξιδεύουν, συνεχώς αλλάζουν «γεύση», καθώς ξαφνικά ένα είδος νετρίνου μεταμορφώνεται σε ένα άλλο είδος. Τρισεκατομμύρια νετρίνα διαπερνούν κάθε δευτερόλεπτο το ανθρώπινο σώμα, καθώς παράγονται σε μεγάλες ποσότητες από τον Ήλιο. Ορισμένα νετρίνα έχουν πιο μακρινή κοσμική προέλευση, αλλά τα περισσότερα δημιουργούνται όταν η κοσμική ακτινοβολία προσκρούει πάνω στα σωματίδια της γήινης ατμόσφαιρας. Το υποθετικό τέταρτο είδος νετρίνων υποτίθεται ότι δεν αλληλεπιδρά καθόλου με την ύλη (ο λόγος που ονομάσθηκε «στείρο»), εκτός πιθανώς με τη βαρύτητα, γι’ αυτό προτάθηκε ένα πιθανό σωματίδιο της μυστηριώδους σκοτεινής ύλης, που αποτελεί πάνω από το 80% της μάζας του σύμπαντος. Το «Καθιερωμένο Πρότυπο» προβλέπει μόνο τα ήδη γνωστά τρία είδη νετρίνων και όχι το στείρο (μάλιστα το Καθιερωμένο Πρότυπο προβλέπει εσφαλμένα ότι τα νετρίνα δεν έχουν μάζα – γεγονός που διαψεύστηκε πειραματικά). Ο μόνος τρόπος για να ανιχνευθεί το τελευταίο, ήταν με έμμεσο τρόπο, δηλαδή να «πιαστεί στα πράσα» ακριβώς τη στιγμή που θα μεταμορφωνόταν σε κάποιο από τα άλλα τρία είδη. Αλλά αυτό δεν έμελε να συμβεί. Ο καθηγητής φυσικής Φράνσις Χάλζεν, επικεφαλής του πειράματος IceCube στην Ανταρκτική, που έκανε τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Physical Review Letters», αναγνώρισε ότι η έρευνα δεν οδηγεί πουθενά και κατά 99% το στείρο νετρίνο απλούστατα δεν υπάρχει. «Σαν τον Έλβις, οι άνθρωποι βλέπουν ενδείξεις του στείρου νετρίνου παντού και οι θεωρητικοί φυσικοί ήσαν πεπεισμένοι ότι υπάρχει. Όμως η αποτυχία μας να το ανιχνεύσουμε, σημαίνει ότι η Φυσική παραμένει στο σκοτάδι σχετικά με την προέλευση της μικρής μάζας του νετρίνου ή γιατί εξαρχής απέκτησαν ακόμη και αυτή τη λίγη μάζα», δήλωσε ο Χάλζεν. Ο ανιχνευτής IceCube διαθέτει 5.160 αισθητήρες σε βάθος πάνω από ενάμισι χιλιόμετρο κάτω από την επιφάνεια των πάγων. Μόνο τα νετρίνα μπορούν ανεμπόδιστα να ταξιδέψουν στο εσωτερικό της Γης και ανιχνεύονται όταν, πέφτοντας πάνω σε άλλα σωματίδια, εκπέμπουν την χαρακτηριστική γαλαζωπή ακτινοβολία Τσερένκοφ, την οποία «πιάνουν» οι αισθητήρες. Οι επιστήμονες ανέλυσαν εκατοντάδες χιλιάδες ‘συμβάντα’ στον ανιοχνευτή IceCube, αλλά ούτε ένα από αυτά δεν είχε την χαρακτηριστική «υπογραφή» του στείρου νετρίνου. Ουσιαστικά, η μόνη πλέον ελπίδα ανακάλυψης είναι το στείρο νετρίνο να είναι πολύ βαρύτερο από ό,τι προβλέπει η έως τώρα θεωρία. Έως τώρα οι επιστήμονες περίμεναν να βρουν ένα σωματίδιο με μάζα περίπου το ένα δισεκατομμυριοστό της μάζας του υδρογόνου, δηλαδή περίπου ένα ηλεκτρονιοβόλτ (1 eV). Όμως, σύμφωνα με κάποιες νεότερες εκτιμήσεις, το στείρο νετρίνο μπορεί να έχει μάζα έως και 7.000 eV, όμως για κάτι τέτοιο θα χρειασθούν άλλα παρατηρητήρια, που σήμερα δεν υπάρχουν. Βίντεο: Η αναζήτηση «στείρων» νετρίνων από τον ανιχνευτή IceCube http://physicsgg.me/2016/08/09/y%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%b5%ce%af%cf%81%ce%bf-sterile-%ce%bd%ce%b5%cf%84%cf%81%ce%af%ce%bd%ce%bf/

Σίδηρος από σουπερνόβα έθρεψε προϊστορικά βακτήρια. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν στον πλανήτη μας την «υπογραφή» μιας έκρηξης υπερκαινοφανούς αστέρα (σουπερνόβα), η οποία συνέβη πριν από τουλάχιστον 2,2 εκατομμύρια χρόνια. Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι η υπογραφή αυτή είναι «ζωντανή», καθώς οφείλεται σε ζωντανούς οργανισμούς, που είχαν αξιοποιήσει δεόντως τα εξωγήινα χημικά στοιχεία. Όταν ένα γιγάντιο άστρο ολοκληρώνει τον κύκλο της ζωής του με την μορφή μιας κατακλυσμικής έκρηξης σουπερνόβα, διάφορα υλικά εκτοξεύονται στον διαστρικό χώρο, όπως ισότοπα σιδήρου-60. Το συγκεκριμένο ραδιοϊσότοπο δεν παράγεται με φυσικό τρόπο στη Γη, συνεπώς η παρουσία του παραπέμπει σε κάποια έκρηξη σουπερνόβα, το «αποτύπωμα» της οποίας έφθασε ως εδώ. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Σον Μπίσοπ του Τμήματος Φυσικής του Πολυτεχνείου του Μονάχου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), εντόπισαν άτομα σιδήρου-60 μέσα σε απολιθωμένους νανοκρυστάλλους μαγνητίτη, που είχαν παραχθεί από μικροοργανισμούς (τα λεγόμενα «μαγνητοτακτικά» βακτήρια). Τα δείγματα ελήφθησαν από δύο ιζήματα κάτω από τον βυθό του Ειρηνικού ωκεανού. Με τη χρήση εξελιγμένων μεθόδων ανάλυσης, οι επιστήμονες υπολόγισαν ότι τα εν λόγω ραδιοϊσότοπα, αφού ταξίδεψαν στο σύμπαν, έφθασαν στη Γη πριν από 2,2 έως 2,6 εκατ. χρόνια. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η χρονολόγηση αυτή συμπίπτει με μια περίοδο μαζικής εξαφάνισης πολλών ειδών, καθώς και με μια ψύχρανση του κλίματος, ενδείξεις ότι πιθανώς η Γη υπέστη τις συνέπειες της έκρηξης σουπερνόβα, η απόσταση της οποίας παραμένει άγνωστη. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500094807

Χαράλαμπος Αναστασίου: Ένας από τους κορυφαίους φυσικούς σωματιδίων. Ο Χαράλαμπος Αναστασίου είναι καθηγητής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Ζυρίχης ETH και θεωρείται ένας από τους κορυφαίους φυσικούς σωματιδίων. Η έρευνα του Αναστασίου επικεντρώνεται στη θεωρητική περιγραφή και στην ερμηνεία των πειραματικών δεδομένων από το κέντρο σωματιδιακής φυσικής CERN στη Γενεύη. Μέσα από την έρευνά του, έκανε πρωτοποριακές ανακαλύψεις σε σχέση με το μποζόνιο Higgs και τα χαρακτηριστικά αυτού του στοιχειώδους σωματιδίου. Άρχισε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο Αθηνών το 1991. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό του το 2001 και μετά εργάστηκε σε μεγάλα ερευνητικά κέντρα όπως στο SLAC, αργότερα στο CERN και τέλος στο ETH. Οι νέες του έρευνες ξεπερνούν τα όρια του καθιερωμένου μοντέλου της σωματιδιακής φυσικής επιτρέποντάς του να προσελκύσει έμπειρους μηχανικούς μοντέλων στη Ζυρίχη. Τα αποτελέσματα των ερευνών του, τον έχουν κάνει ευρέως γνωστό στον επιστημονικό και ερευνητικό χώρο. Ο Αναστασίου είναι ένας από τους 277 επιστήμονες και ερευνητές που κατάφεραν να κερδίσουν την πολυπόθητη χρηματοδότηση του Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Έρευνας (ERC) με το ερευνητικό έργο PertQCD στο ΕΤΗ. Αξίζει να σημειωθεί πως η συνολική χρηματοδότηση του ERC αγγίζει τα 647 εκατομμύρια ευρώ. http://www.pronews.gr/portal/20160809/genika/epistimes/27120/haralampos-anastasioy-enas-apo-toys-koryfaioys-fysikoys-somatidion

Πανεπιστήμιο Κρήτης και Κέμπριτζ καινοτομούν: Έφτιαξαν συσκευή που κάνει ακόμα πιο γρήγορα τα τσιπάκια. Ερευνητές του Πανεπιστημίου Κέμπριτζ στη Βρετανία και του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ) στην Κρήτη δημιούργησαν ένα πρωτοποριακό μικροσκοπικό «οπτοηλεκτρονικό» διακόπτη, όπως ονομάζεται που οδηγεί σε μικρότερα και πιο γρήγορα «τσιπ». Η συσκευή μπορεί να αλλάξει τη στροφορμή μιας «υγρής» μορφής φωτός και, καθώς γεφυρώνει το κενό ανάμεσα στο φως και στον ηλεκτρισμό, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για την ανάπτυξη ακόμη πιο γρήγορων και μικρότερων «τσιπ». Θα πρόκειται για μια νέα γενιά ηλεκτρονικών, που μπορούν πλέον να βασίζονται σε αυτό το -«ρευστό» σαν ρεύμα-φως. Μέχρι σήμερα υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στο πώς γίνεται η επεξεργασία των πληροφοριών και πώς αυτές μεταδίδονται. Για την επεξεργασία χρησιμοποιούνται ηλεκτρικά φορτία μέσα σε τσιπ ημιαγωγών, ενώ για την μετάδοση χρησιμοποιούνται παλμοί φωτός μέσα σε οπτικές ίνες. Οι τωρινές μέθοδοι μετατροπής των οπτικών σημάτων σε ηλεκτρικά και αντίστροφα θεωρούνται αργές, γι' αυτό αναζητούνται τρόποι να «παντρευτούν». Από την άλλη, για να γίνουν οι υπολογιστές και γενικότερα οι ηλεκτρονικές συσκευές πιο γρήγορες, πρέπει συνεχώς να ενσωματώνονται ολοένα περισσότερα τρανζίστορ (που λειτουργούν ως διακόπτες) μέσα στα «τσιπάκια». Εδώ και 50 χρόνια ο αριθμός των τρανζίστορ σε ένα τσιπ διπλασιάζεται κάθε περίπου δύο χρόνια (ο λεγόμενος «νόμος του Μουρ»), όμως όσο μικραίνουν τα τσιπάκια και τα τρανζίστορ πλησιάζουν στο φυσικό όριο σμίκρυνσής τους, τόσο πιο δύσκολο είναι να συνεχιστεί αυτή η τάση. Γι' αυτό, αναζητούνται εναλλακτικές λύσεις, πέρα από τα ηλεκτρόνια, ως φορείς των πληροφοριών μέσα στα τσιπάκια. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Τζέρεμι Μπάουμπεργκ του Κέντρου Νανοφωτονικής του Κέμπριτζ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για νέα υλικά «Nature Materials», δημιούργησαν ένα εναλλακτικό διακόπτη που χρησιμοποιεί μια νέα κατάσταση της ύλης, το λεγόμενο Πολαριτονικό Συμπύκνωμα Μπόζε-Αϊνστάιν. Τα πολαριτόνια είναι ψευδο-σωματίδια με μοναδικές ιδιότητες, μεταξύ των οποίων η συμπύκνωσή τους, όταν πολλά από αυτά συνυπάρχουν στον ίδιο μικρό χώρο, με τον ίδιο τρόπο που συμπυκνώνονται οι σταγόνες του νερού, όταν υπάρχει πολλή υγρασία (εξ ου και ο όρος «υγρό» φως). Το ρευστό αυτό φως μπορεί να κινηθεί προς τη φορά των δεικτών του ρολογιού ή αντίστροφα. Εφαρμόζοντας ένα ηλεκτρικό πεδίο, οι επιστήμονες κατάφεραν να ελέγξουν τη φορά (στροφορμή) του συμπυκνώματος και -εν είδει διακόπτη- να το εναλλάσσουν ανάμεσα στις δύο κατευθύνσεις. Το πολαριτονικό υγρό εκπέμπει φως, επίσης προς τη φορά των δεικτών του ρολογιού ή αντίστροφα, το οποίο στη συνέχεια μπορεί να μεταδοθεί μέσω οπτικών ινών, μετατρέποντας έτσι τα ηλεκτρικά σήματα σε οπτικά. «Ο πολαριτονικός διακόπτης ενοποιεί τις καλύτερες ιδιότητες της ηλεκτρονικής και της οπτικής σε μια μικροσκοπική συσκευή, που μπορεί να λειτουργήσει με πολύ υψηλές ταχύτητες, ενώ χρησιμοποιεί τις ελάχιστες ποσότητες ενέργειας», δήλωσε ο κύριος ερευνητής δρ Αλεξάντερ Ντράισμαν του ιστορικού Εργαστηρίου Κάβεντις του Κέμπριτζ. Στην έρευνα συμμετείχε καθοριστικά ο Παύλος Σαββίδης, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Επιστήμης & Τεχνολογίας Υλικών του Πανεπιστημίου Κρήτης και ερευνητής στο Ινστιτούτο Ηλεκτρονικής Δομής & Λέιζερ του ΙΤΕ στο Ηράκλειο. Ο Έλληνας επιστήμονας και η ομάδα του βρίσκονται στην πρωτοπορία στη χώρα μας, όσον αφορά την έρευνα πάνω στα πολαριτόνια και τις διάφορες εφαρμογές τους στο πεδίο των οπτοηλεκτρονικών. Προς το παρόν, ο νέος διακόπτης δουλεύει σε πολύ χαμηλές (κρυογονικές) θερμοκρασίες, αλλά ήδη οι Έλληνες και Βρετανοί ερευνητές αναπτύσσουν άλλα υλικά, που θα μπορούν να λειτουργούν σε θερμοκρασία δωματίου, ώστε η συσκευή να μπορεί να αξιοποιηθεί εμπορικά. Ο κ. Σαββίδης δήλωσε αισιόδοξος ότι θα καταστεί εφικτή η μαζική παραγωγή του νέου διακόπτη στο εγγύς μέλλον, καθώς η δημιουργία του βασίζεται σε καθιερωμένες πλέον τεχνολογίες. Ο Έλληνας ερευνητής αποφοίτησε από το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1998 και πήρε το διδακτορικό του από το βρετανικό Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον το 2001. Και μια άγνωστη έως τώρα μορφή του φωτός Σε μια άλλη αξιοσημείωτη επιστημονική εξέλιξη σχετικά με το φως, ερευνητές του Imperial College του Λονδίνου, με επικεφαλής τον δρα Βιντσέντζο Τζιανίνι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature Communications", ανακάλυψαν ότι είναι δυνατό το φως να υπάρξει σε μια νέα μορφή, όταν σε αυτό «προσαρτάται» ένα και μοναδικό ηλεκτρόνιο, συνδυάζοντας έτσι τις ιδιότητες και των δύο. Το συνδυασμένο φως-ηλεκτρόνιο μπορεί να έχει μοναδικές ιδιότητες, τέτοιες που θα επέτρεπαν μελλοντικά στα κυκλώματα των τσιπ να λειτουργούν πλέον με φωτόνια αντί για ηλεκτρόνια. http://www.pronews.gr/portal/20160808/genika/tehnologia/51/panepistimio-kritis-kai-kempritz-kainotomoyn-eftiaxan-syskeyi-poy

Από τότε ξέρω πως δεν θα προφτάσω. Η στάχτη Μιαρές ασήμαντες λεπτομέρειες που καθορίζουν σιγά - σιγά τη ζωή σου. Ποια ζωή σου; Φιλοδοξίες, έρωτες, ενοχές, πανάρχαια χρέη σπατάλησαν τη ζωή σου. Τι έμεινε; Η στάχτη των περασμένων κάθεται στα έπιπλα, θολώνει τα τζάμια, τους καθρέπτες και πάνω τους γράφω καμιά φορά τα ονόματα εκείνων που έφυγαν. Και άλλοτε στέκομαι στο παράθυρο και κοιτάζω τους περαστικούς, να πηγαίνουν στην λήθη. Οι γυναίκες κλαίνε θυμούμενες τα ψιθυρισμένα λόγια από παλιά ειδύλλια. Όλο ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε έναν δρόμο. Για να πάμε που; Λοιπόν, πού ζήσαμε; Ούτε εδώ, ούτε εκεί. Φτηνά ξενοδοχεία σε μακρινές συνοικίες. Με τα τραχωματικά λαμπιόνια, τους βρώμικους νιπτήρες. Όπου πάνω τους ακούμπησαν και έκλαψαν ανύποπτοι ακόμα μελλοντικοί δολοφόνοι, οι αυτόχειρες. Μια νύχτα του καλοκαιριού, παιδί ακόμα, βγήκα από το σπίτι και ξάπλωσα στον κήπο. Και όπως κοίταξα τον ουρανό, Θεέ μου! Τι απεραντοσύνη; Πόσα άστρα! Με έπιασε πανικός. Από τότε ξέρω πως δεν θα προφτάσω.

O"Soyuz-U» εγκαινιάστηκε με επιτυχία από το Μπαϊκονούρ Στις 17 Ιούλ. 2016 από το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ εγκαινιάστηκε με επιτυχία o φορέας πύραυλος "Soyuz-U» με το όχημα μεταφοράς φορτίου (THC) «Πρόοδος MS-03."Η εκτόξευση διεξήχθη στις 00:41 MSK από την εξέδρα εκτόξευσης στο συγκρότημα №31. Σχεδόν 9 λεπτά μετά την εκτόξευση το TGK "Progress MS-03" διαχωρίζεται από το τρίτο στάδιο του πύραυλου "Soyuz-U» και προχώρησε στην εκτέλεση του προγράμματος πτήσεων για 2 ημερες για το ραντεβού με το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Εκτιμώμενος χρόνος του διαστημικού σκάφους σύνδεσης με τον ISS στις 3:22 MSK στις 19 Ιουλ. 2016. Η σύγκλιση του πλοίου μεταφοράς "MS-03 Progress" με το σταθμό και η σύνδεση με τη μονάδα σύνδεσης "Pirs" εχει προγραμματιστεί αυτόματα υπό τον έλεγχο του Επικεφαλής του Επιχειρησιακού τμηματος της πτήσης του ρωσικού τμήματος της ομάδας διαχείρισης ISS σε MCC και με την βοηθεια απο τα ρωσικά μέλη του πληρώματος του ISS - Alexey Ovchinin και Ανατόλι Ivanishin. Το πλοίο παραδωσε στον ISS πάνω από 2.4 τόνους διαφόρων φορτίων, μεταξύ των οποίων: καύσιμα, αέρα, οξυγόνο, τρόφιμα, εξοπλισμό για τη διατήρηση της λειτουργίας του σταθμού και τα προσωπικα ειδη για τα μέλη του πληρώματος του ISS. Επί του «φορτηγό» είναι επίσης 22 κιλά αμερικανικός εξοπλισμός. Στις 19 Ιούλη του 2016 στις 3:20 MSK το όχημα μεταφοράς φορτίου (THC) «Πρόοδος MS-03" έχει ελλιμενίστηκε με επιτυχία με το διαμέρισμα "Pirs» του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS). Η βάση σύνδεσης πραγματοποιήθηκε σε αυτόματη λειτουργία, υπό τον έλεγχο των Επικεφαλής Επιχειρησιακών ειδικων του ρωσικού τμήματος της ομάδας ελέγχου της αποστολής του ΔΔΣ στο Κέντρο για τους Ρώσους Mission Control και τα μέλη του πληρώματος του ISS. http://www.roscosmos.ru/22456/ http://www.roscosmos.ru/22468/ Το 2017 στον ISS έχει προγραμματιστεί για η εγκατάσταση του εξοπλισμού για τη μελέτη της μετανάστευσης των ζώων και πτηνών. Επιστημονικό εξοπλισμό του κοινου ρωσο-γερμανικου πειραματος ICARUS (Διεθνής Συνεργασία για την Έρευνα των ζώων Χρησιμοποιώντας το Διαστημα) για τη μελέτη της άγριας ζωής και των πτηνών στην μετανάστευση έχει προγραμματιστεί για παράδοση στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) το 2017. Ενισχύεται «Η διεθνής συνεργασία στον τομέα της επιστημονικής έρευνας ζώων με τη χρήση διαστημικών τεχνολογιών» από το 2010 ως μέρος μιας συμφωνίας επιστημονικής συνεργασίας. Τον Νοέμβριο του 2014 υπεγράφη η συμφωνία μεταξύ Roskosmos και DLR σχετικά με την υλοποίηση του έργου στο ρωσικό τμήμα του ISS. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας του πειράματος το παρακολουθουν η GC Roscosmos το Ινστιτούτο Γεωγραφίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών το Γερμανικό Κέντρο Αεροδιαστημικής (DLR) το Ινστιτούτο ορνιθολογία του Max Planck και η γερμανική εταιρεία SpeysTeh. http://www.roscosmos.ru/22483/ Gherman Titov Στις 6 - 7 Αυγ, 1961 ο Σοβιετικός κοσμοναύτης Gherman Titov περασε την πρώτη μέρα διαστημικής πτήσης του κόσμου πάνω στο διαστημόπλοιο «Βοστόκ-2" και έγινε ο δεύτερος κοσμοναύτης στην ιστορία της εξερεύνησης του διαστήματος. Το 2016 σηματοδοτεί τα 55 χρόνια αυτής της πτήσης. Το διαστημικό σκάφος εκανε 17 περιστροφές γύρω από τη Γη, και πάνω από 700.000 χιλιομέτρων. Ο Σοβιετικός κοσμοναύτης Gherman Titov πηρε τις πρώτες εικόνες της Γης για πρώτη φορά με το μεσημεριανό γεύμα και το δείπνο σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας, και, το σημαντικότερο, ήταν σε θέση να κοιμηθεί στο χώρο και έχει γίνει ένα από τα πιο σημαντικά πειράματα κατά τις πρώτες ημέρες της ανάπτυξης των επανδρωμένων διαστημικών πτήσεων. Για πρώτη φορά φάνηκε ότι κάτω από συνθήκες έλλειψης βαρύτητας στον άνθρωπο η υγεία του παραμένει λειτουργική κατά τη διάρκεια της ημέρας, και, ως εκ τούτου, μπορουν να ζήσουν και να εργαστούν στο χώρο. Κατά τη διάρκεια της πτήσης η εικόνα του Titov μεταδίδεται στη Γη από τα κανάλια ραδιοτηλεμετρίας. Οι γιατροί παρακολουθούν συνεχώς την κατάσταση της υγείας του, η οποία ηταν μεσα σε φυσιολογικα δεδομένα. Από τη Γη ο Γενικος Σχεδιαστής του πυραύλου και της διαστημικής βιομηχανίας της ΕΣΣΔ Σεργκέι Korolev είπε για τον Titov: «Αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά του Herman Stepanovich - η γρήγορη απάντηση, η ευφυΐα, η ηρεμία, και ίσως το πιο πολύτιμο πράγμα - η παρατηριτικοτητα, η ικανότητα για σοβαρή ανάλυση. Όταν η σημασία όλων των άλλων, οι τελευταίες δύο ιδιότητες σε αυτήν την πτήση έχουν ιδιαίτερη σημασία. " http://www.roscosmos.ru/22513/

Δημιουργήθηκε μικρός κβαντικός υπολογιστής που προγραμματίζεται. Ερευνητές στις ΗΠΑ δημιούργησαν ένα μικρό κβαντικό υπολογιστή, ο οποίος είναι δυνατόν να αναπρογραμματισθεί πλήρως, μία ιδιότητα που έως τώρα είχε αποδειχθεί πολύ δύσκολο να υλοποιηθεί. Ο νέος επεξεργαστής αποτελείται από μόνο πέντε «μπιτ» κβαντικής πληροφορίας (qubits) και είναι σε θέση να εκτελέσει έναν αριθμό διαφορετικών κβαντικών αλγορίθμων. Μερικοί από αυτούς τους αλγόριθμους χρησιμοποιούν τα κβαντικά φαινόμενα για να εκτελέσουν έναν μαθηματικό υπολογισμό με ένα μόνο βήμα, ενώ ένας συμβατικός υπολογιστής θα χρειαζόταν αρκετά διαδοχικά βήματα. Τα κβαντικά δυφία ή κβαντοδυφία ή απλώς κβαντικά «μπιτ» (qubits) είναι αποθηκευμένα σε πέντε ιόντα του χημικού στοιχείου υττερβίου, παγιδευμένα από μαγνητικά πεδία και ευρισκόμενα σε φάση κβαντικής διεμπλοκής, δηλαδή όλα επικοινωνούν μεταξύ τους από απόσταση. Τα ιόντα αυτά μπορούν να «χειραγωγηθούν» μέσω λέιζερ και να αναπρογραμματισθούν, χωρίς να απαιτείται μεταβολή του υλικού (hardware). Το σύστημα εκτελεί βασικές πράξεις με ακρίβεια περίπου 98%, ποσοστό που μελλοντικά πρέπει να βελτιωθεί περαιτέρω. Προς το παρόν, τα προβλήματα που μπορεί να λύσει ο μικρός κβαντικός υπολογιστής, είναι περιο-ρισμένα και είναι δυνατό να λυθούν ταχύτερα με ένα αργό συμβατικό φορητό υπολογιστή. Όμως οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Σαντάνου Ντεμπνάθ του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», ανέφεραν ότι περισσότερα κβαντικά «μπιτ» θα μπορούσαν να προστεθούν στο σύστημα (έως 100), ώστε να αυξήσουν την υπολογιστική ισχύ του. Έτσι, η συσκευή θεωρητικά έχει τη δυνατότητα να μεγαλώσει σε κλίμακα και να δημιουργηθεί ένας μεγαλύτερος κβαντικός υπολογιστής, κάτι όμως που πρέπει να επιβεβαιωθεί στην πράξη. Στο μέλλον οι ολοκληρωμένοι κβαντικοί υπολογιστές θα μπορούσαν να λύνουν προβλήματα πολύ πιο γρήγορα από τους υπάρχοντες υπολογιστές, όμως τα κβαντικά συστήματα που έχουν δημιουργηθεί έως τώρα, είναι σε θέση να εκτελούν περιορισμένες μόνο λειτουργίες, ενώ είναι επίσης δύσκολο να προγραμματισθούν. Πολλές ερευνητικές ομάδες σε διάφορες χώρες -μεταξύ των οποίων της ΙΒΜ και της Google- δου-λεύουν για να ωθήσουν την πληροφορική, τις τηλεπικοινωνίες και το διαδίκτυο στην κβαντική εποχή. Προς το παρόν, παραμένει δύσκολο να προβλέψει κανείς πότε οι προσπάθειες αυτές θα «κάνουν τη διαφορά» και θεωρείται σίγουρο ότι θα χρειασθεί ακόμη αρκετός χρόνος, εωσότου οι κβαντικοί υπο-λογιστές φθάσουν στο πλήρες δυναμικό τους. Είναι αξιοσημείωτο ότι η νέα έρευνα χρηματοδοτείται από την Intelligence Advanced Research Projects Activity (IARPA), έναν οργανισμό που διεξάγει προωθημένες έρευνες για λογαριασμό των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και είναι «ξαδερφάκι» της DARPA, που κάνει κάτι ανάλογο για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις. http://physicsgg.me/2016/08/04/%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%cf%85%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%ae%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%b3%cf%81/

Ο πιο ευαίσθητος ανιχνευτής σκοτεινής ύλης ολοκλήρωσε την έρευνά του χωρίς να εντοπίσει σωματίδια σκοτεινής ύλης. Παρουσιάστηκαν στο διεθνές συνέδριο για την σκοτεινή ύλη (IDM 2016) τα αποτελέσματα της έρευνας του πιο ευαίσθητου ανιχνευτή σκοτεινής ύλης (Large Underground Xenon – LUX), από τον Οκτώβριο του 2014 έως το Μάιο του 2016. Παρά το γεγονός ότι η ευαισθησία του LUX ξεπέρασε κατά πολύ τους αρχικούς στόχων των επιστημόνων, δυστυχώς δεν ανιχνεύθηκαν σωματίδια σκοτεινής ύλης. Aυτό δεν σημαίνει πως η έρευνα απέτυχε. Αντίθετα, ακόμα κι αυτό το «αρνητικό αποτέλεσμα» είναι πολύ σημαντικό, πρώτον γιατί περιορίζει πολλά θεωρητικά μοντέλα που περιγράφουν την σκοτεινή ύλη και δεύτερον διότι θα καθορίσει τον σχεδιασμό και την ευαισθησία των νέων ανιχνευτών σκοτεινής ύλης – π.χ. στο πείραμα LUX-ZEPLIN LZ. Here is the direct link to the full set of slides for the new result: https://t.co/AK90JeI25F pic.twitter.com/rcTcLSnft1 — LUX Dark Matter (@luxdarkmatter) July 21, 2016 πηγές: 1. World’s most sensitive dark matter detector completes search 2. It’s still proving impossible to find dark matter Ακολουθεί αντίστοιχο άρθρο στα ελληνικά: Η σκοτεινή ύλη παραμένει στο σκοτάδι. Άκαρπες αποδείχθηκαν οι προσπάθειες ενός από τους πιο ευαίσθητους ανιχνευτές στον κόσμο, ο οποίος για 20 μήνες «κυνηγούσε» σωματίδια σκοτεινής ύλης από ένα ορυχείο 1.500 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους στη Νότια Ντακότα των ΗΠΑ. Ο ανιχνευτής LUX (Large Underground Xenon) στοίχισε 10 εκατομμύρια δολάρια, ενώ περίπου 100 επιστήμονες από 20 και πλέον πανεπιστήμια και ινστιτούτα από όλο τον κόσμο επιβλέπουν τη λειτουργία και παίρνουν μέρος στην ανάλυση των δεδομένων. Αν και αρκετοί ερευνητές ήταν αρκετά αισιόδοξοι για την πορεία του πειράματος, τα δεδομένα που συγκεντρώθηκαν από τον Οκτώβριο του 2014 έως τον Μάιο του 2016 δεν κατέληξαν σε κάποιο θετικό αποτέλεσμα, όπως ανακοινώθηκε σε διεθνές συνέδριο στη Βρετανία με θέμα τη σκοτεινή ύλη. Παρόλο που η σκοτεινή ύλη αντιστοιχεί στο 85% περίπου της ύλης στο σύμπαν, είναι δύσκολο να εντοπισθεί καθώς δεν εκπέμπει ούτε απορροφά ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, όπως για παράδειγμα φως. Ωστόσο, η παρουσία της «προδίδεται» από την επίδραση που ασκεί μέσω της βαρύτητάς της στη συμβατική ύλη και σε κοσμικές δομές όπως τα σμήνη γαλαξιών, που δεν κινούνται όπως ακριβώς προβλέπει η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας. Αυτή η ασυμφωνία θα μπορούσε να οφείλεται στο γεγονός ότι η Γενική Σχετικότητα δεν περιγράφει αξιόπιστα τη βαρύτητα. Ωστόσο, με δεδομένο πως η θεωρία του Άλμπερτ Αϊνστάιν συμφωνεί με τις υπόλοιπες παρατηρήσεις, οι περισσότεροι επιστήμονες υποστηρίζουν πως η αίτια είναι η σκοτεινή ύλη, η οποία αλληλεπιδρά βαρυτικά με τη συμβατική και επηρεάζει την κίνηση των σμηνών γαλαξιών. Το πείραμα LUX δημιουργήθηκε για να ελέγξει έναν από τους βασικότερους «υποψήφιους» για τη φύση της σκοτεινής ύλης, δηλαδή ένα υποθετικό είδος σωματίων που ονομάζονται «ασθενώς αλληλεπιδρώντα βαρέων σωματιδίων» (WIMP). Έτσι, το βασικό εξάρτημα του ανιχνευτή είναι ένα δοχείο με 368 κιλά υγρού ξένου, στη θερμοκρασία των -101 βαθμών Κελσίου, το οποίο περιβάλλεται από μία δεξαμενή 270 κυβικών μέτρων νερού. Με βάση τη σχεδίαση του πειράματος, τα WIMP που θα κατέληγαν στο δοχείο θα αντιδρούσαν με τα άτομα ξένου μεταβάλλοντας την τροχιά των ηλεκτρονίων τους, με συνέπεια να αλλάξουν το φορτίο τους. Ωστόσο, τα δεδομένα δεν έδειξαν να συνέβη κάτι τέτοιο στους 20 μήνες λειτουργίας του ανιχνευτή, αφού από την ανάλυση των μετρήσεων από τους αισθητήρες δεν προέκυψαν σήματα που να υποδηλώνουν μεταβολές φορτίου. Σύμφωνα πάντως με τον Τσαμ Γκχαγκ,, καθηγητή φυσικής και αστρονομίας στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου ο οποίος συμμετείχε στο LUX, η έκβαση του πειράματος δεν σημαίνει πως ήταν άχρηστο. «Το αρνητικό αποτέλεσμα είναι σημαντικό, επειδή περιορίζει τα θεωρητικά μοντέλα για την πιθανή φύση της σκοτεινής ύλης, αλλάζοντας επομένως το τοπίο», σημειώνει στην ιστοσελίδα της αγγλικής έκδοσης του περιοδικού Wired. Την ίδια στιγμή, σε άλλα σημεία του κόσμου, βρίσκονται σε εξέλιξη αρκετά ακόμη πειράματα για το «κυνήγι» της σκοτεινής ύλης. Ένα από αυτά, το XENON1T, διεξάγεται στη γειτονική Ιταλία, στα έγκατα του βουνού Γκραν Σάσσο, σε ένα παλιό ορυχείου που καλύπτεται από 1.400 μέτρα ορεινού όγκου. Εκεί, τον περασμένο Νοέμβριο ξεκίνησε να λειτουργεί ο πιο ευαίσθητος ανιχνευτής που κατασκευάστηκε ποτέ, έχοντας 40 φορές μεγαλύτερη ευαισθησία από τον Large Underground Xenon (LUX). Επομένως, πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες να καταφέρουν τελικά οι επιστήμονες να ρίξουν «φως» στη σκοτεινή ύλη. http://physicsgg.me/2016/07/22/%ce%bf-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%ce%b5%cf%85%ce%b1%ce%af%cf%83%ce%b8%ce%b7%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b9%cf%87%ce%bd%ce%b5%cf%85%cf%84%ce%ae%cf%82-%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%84%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%ae/

Startuppers αναζητούν πόρους στη Σελήνη. Η αμερικανική νεοφυής εταιρεία, η Moon Express, πήρε το "πράσινο φως" από την αμερικανική κυβέρνηση για την αποστολή μη επανδρωμένου σκάφους στη Σελήνη το επόμενο καλοκαίρι, κάτι που θα γίνει για πρώτη φορά από ιδιωτική επιχείρηση. Μέχρι σήμερα, μόνο οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Κίνας και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης είχαν στείλει επανδρωμένες και μη αποστολές στον δορυφόρο της Γης. «Είμαστε πλέον ελεύθεροι να εξερευνήσουμε την όγδοη ήπειρο της Γης, τη Σελήνη, για να μάθουμε περισσότερα και να αναζητήσουμε πόρους για το καλό όλης της ανθρωπότητας", είπε ο Μπομπ Ρίτσαρντς, ο διευθύνων σύμβουλος της Moon Express. Η εταιρεία ιδρύθηκε το 2010 και έχει την έδρα της στο Κέιπ Κανάβεραλ, στη Φλόριντα. Το αίτημα της εταιρείας εγκρίθηκε από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Αεροπορίας (FAA) η οποία προηγουμένως είχε συμβουλευτεί για το θέμα τον Λευκό Οίκο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και την αμερικανική διαστημική υπηρεσία NASA. Η Moon Express δεν έχει ακόμη ολοκληρώσει την κατασκευή του διαστημικού σκάφους που αποκαλείται MX-1. Η εκτόξευση θα γίνει στα τέλη του 2017 με έναν πύραυλο που κατασκευάζει μια άλλη νεοφυής εταιρεία, η Rocket Lab. «Ο ουρανός δεν είναι το όριο για τη Moon Express, είναι απλώς η βάση εκτόξευσης», πρόσθεσε ο Ναβίν Τζάιν, ο συνιδρυτής της εταιρείας που θεωρεί ότι η έγκριση της αμερικανικής κυβέρνησης συνιστά άλλο ένα «μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα», μετά το πρώτο βήμα του αστροναύτη Νιλ Άρμστρονγκ στη Σελήνη. Στόχος της εταιρείας είναι να αναπτύξει ένα διαστημικό σκάφος χαμηλού κόστους και να αναζητήσει φυσικούς πόρους στη Σελήνη. «Στο εγγύς μέλλον θέλουμε να μεταφέρουμε στη Γη πολύτιμους πόρους, μέταλλα και σεληνιακές πέτρες», εξήγησε ο Τζάιν. http://www.kathimerini.gr/869897/article/epikairothta/episthmh/startuppers-anazhtoyn-poroys-sth-selhnh «Εκοιμήθη» το πρώτο κινεζικό ρομπότ στη Σελήνη. Σχεδιάστηκε να διαρκέσει μόνο τρεις μήνες, τελικά όμως έζησε 31 μήνες δόξας στην επιφάνεια του φεγγαριού: το πρώτο κινεζικό ρομπότ στη Σελήνη αποχαιρέτισε οριστικά την ανθρωπότητα μέσω των κοινωνικών δικτύων. Το τροχοφόρο ρομπότ Yutu («κουνέλι από ιαδεΐτη», το όνομα που έδωσε στο κατοικίδιο κουνέλι της μια αρχαία θεά της Σελήνης») έφτασε στη Σελήνη το 2013 πακεταρισμένο μέσα στο σκάφος Chang'e-3. Η Κίνα έγινε έτσι μόλις η τρίτη χώρα που φτάνει στη Σελήνη, μετά τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Το ρομπότ παρουσίασε τεχνικό πρόβλημα λίγο μετά την προσσελήνωση και τη μετάδοση των πρώτων εικόνων, και παρέμεινε σε κατάσταση αδράνειας στη διάρκεια μιας σεληνιακής νύχτας, η οποία διαρκεί 15 γήινες ημέρες. Κατάφερε τελικά να ξυπνήσει και να ενθουσιάσει τα πλήθη στην Κίνα, με περισσότερους από 600.000 χρήστες να παρακολουθούν τις αναρτήσεις του ρομπότ στο κινεζικό κοινωνικό δίκτυο Weibo. «Αυτή τη φορά θα πω πραγματικά καληνύχτα» ανακοίνωσε την Κυριακή το ρομποτικό κουνελάκι. Το Yutu θα παραμείνει για πάντα στη Σελήνη μαζί με περίπου 60 διαστημικά σκάφη της Ρωσίας και των ΗΠΑ. Ή Κίνα εκτόξευσε τον πρώτο αστροναύτη της το 2003 και έκτοτε έχει σημειώσει εντυπωσιακή πρόοδο στο διαστημικό της πρόγραμμα, το οποίο προβλέπει μεταξύ άλλων την κατασκευή κινεζικού διαστημικού σταθμού. Για το 2017 προγραμματίζει αποστολή που θα επιχειρήσει να φέρει στη Γη δείγματα από την αθέατη πλευρά της Σελήνης. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500094066

Ρεκόρ Guinness για γραμματόσημο που ταξίδεψε στον Πλούτωνα. Η αποστολή New Horizons της NASA μετέφερε ένα αυτοκόλλητο σουβενίρ από τη Γη στο ιστορικό πέρασμά της από τον Πλούτωνα το καλοκαίρι του 2015: ένα γραμματόσημο που μόλις μπήκε στα ρεκόρ Guinness για την απόσταση που διήνυσε. «Το επίσημο ρεκόρ για τη μεγαλύτερη απόσταση που έχει διανύσει γραμματόσημο είναι 3,26 δισεκατομμύρια μίλια [5,25 δισ. χιλιόμετρα]» ανακοίνωσε ο Τζίμι Κόγκινς, εκπρόσωπος των Guinness World Records, μιλώντας την Τρίτη σε εκδήλωση στα κεντρικά γραφεία της Ταχυδρομικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ (USPS) στην Ουάσινγκτον. Το γραμματόσημο των 29 σεντς, με διαστάσεις 3,8 επί 2,5 εκατοστά, εκδόθηκε το 1981 ως μέρος μιας σειράς γραμματοσήμων με θέμα την εξερεύνηση του Διαστήματος. Δείχνει τη θολή εικόνα ενός μακρινού κόσμου με τη λεζάντα «Πλούτωνας: Ανεξερεύνητος». Το γραμματόσημο εκτοξεύτηκε το 2006 κολλημένο στο New Horizons και ταξίδευε 9 χρόνια μέχρι να φτάσει στον στόχο και να αποκαλύψει το πρόσωπο του μυστηριώδους πλανήτη νάνου στις 14 Ιουλίου 2015. Το ρεκόρ απόστασης θα καταρριφθεί πάντως εκ νέου, αφού η αποστολή θα ταξιδέψει για ακόμα 1,6 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα: η NASA παρέτεινε την αποστολή και έστειλε το New Horizons σε ένα δεύτερο σώμα της λεγόμενης Ζώνης του Κάιπερ, έναν δακτύλιο από παγωμένα σώματα πέρα από την τροχιά του Πλούτωνα. Νέος στόχος είναι το ανεξερεύνητο αντικείμενο 2014 MU69, αποτελούμενο από υλικά που περίσσεψαν από τον σχηματισμό του Ηλιακού Συστήματος πριν από 4,6 δισ. χρόνια. «Είναι τιμή για την αποστολή New Horizons να αναγνωρίζεται από τα Guinness World Records για τα επιτεύγματά της» σχολίασε στην τελετή ο Άλαν Στερν, επιστημονικός διευθυντής της αποστολής. Το νέο ρεκόρ είναι το δεύτερο που θέτει το New Horizons. Λίγο μετά την αναχώρησή του το 2016, αναγνωρίστηκε ως το ταχύτερο αντικείμενο που έχει αναχωρήσει από τη Γη, κινούμενο με 58.338 χιλιόμετρα ανά ώρα. Το σκάφος χρειάστηκε μόλις 9 ώρες για να ξεπεράσει την τροχιά της Σελήνης. Συγκριτικά, η αποστολή Apollo 11 της δεκαετίας του 1960 χρειάστηκε τρεις μέρες. Η ταχύτητα και η απόσταση του σκάφους ήταν σίγουρα πρωτόγνωρες για ένα ταπεινό γραμματόσημο. Όπως σχολίασε ο Τζίμι Κόγκινς της Ταχυδρομικής Υπηρεσίας, «στις αρχές της δεκαετίας του 1880, για να φτάσει ένα γράμμα από την ανατολική στη δυτική ακτή των ΗΠΑ χρειαζόταν τέσσερις με επτά εβδομάδες». Για να γιορτάσει την επιτυχία του New Horizons, η Ταχυδρομική Υπηρεσία εξέδωσε νέο γραμματόσημο στις 31 Μαΐου. Εικονίζει μια εικόνα του πλανήτη νάνου με την επικαιροποιημένη λεζάντα «Πλούτωνας: Εξερευνήθηκε». http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500091350

Κομήτης πέφτει με ταχύτητα στον Ήλιο σε σπάνιο βίντεο της NASA. Ένα μεγάλο διαστημικό παγάκι που μάλλον πάσχει από αυτοκτονικό ιδεασμό διαλύεται πέφτοντας προς τον Ήλιο με ταχύτητα 600 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Ο αυτόχειρας κομήτης εκτιμάται μάλιστα ότι ήταν το ταχύτερο αντικείμενο στο Ηλιακό Σύστημα τη στιγμή που καταστράφηκε. Ο δορυφόρος SOHO (Ηλιακό και Ηλιοσφαιρικό Παρατηρητήριο), προϊόν συνεργασίας ανάμεσα στη NASA και την αντίστοιχη ευρωπαϊκή υπηρεσία ESA, παρακολουθούσε τον κομήτη για τρεις μέρες μέχρι την διάλυσή του στις 4 Αυγούστου. Το εισερχόμενο αντικείμενο επιταχύνθηκε λόγω της πανίσχυρης βαρυτικής έλξης του Ήλιου. Δεν έφτασε μέχρι το άστρο αλλά διαλύθηκε καθώς περνούσε πίσω του λόγω των ακραίων δυνάμεων. Σύμφωνα μάλιστα με τον Καρλ Μπάταμς, αστρονόμο που διευθύνει το πρόγραμμα Sungrazing Comets με χρηματοδότηση της NASA, ο κομήτης ήταν «χαλαρά» το ταχύτερο μη σωματιδιακό αντικείμενο του Ηλιακού Συστήματος. Ooh fun fact - this comet will *easily* be the fastest (non-particle) object in our solar system right now! Prbly ~450km/s and accelerating! — Karl Battams (@SungrazerComets) 4 Αυγούστου 2016 Όπως αναφέρει η Σάρα Φρέιζερ του Κέντρου Διαστημικής Πτήσης «Γκόνταρντ» της NASA, ο μακαρίτης ήταν μέλος της οικογένειας κομητών Κρόιτζ, οι οποίοι πιστεύεται ότι είναι θραύσματα ενός γιγάντιου κομήτη που διαλύθηκε κοντά στον Ήλιο πριν από μερικούς αιώνες. Ακολουθούν μια έντονα εκκεντρική τροχιά που τους φέρνει σε τεράστια απόσταση από τον Ήλιο, και χρειάζονται περίπου 800 χρόνια για να ολοκληρώσουν μια περιφορά. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500094224

Νέοι τρόποι για τον εντοπισμό ζωής σε εξωπλανήτες. Στην προσπάθεια αναζήτησης έμβιων οργανισμών σε μακρινούς κόσμους, κάθε άλλο παρά έχουν λείψει οι ιστορικές «ανακαλύψεις» που καταρρίφθηκαν στην πορεία. Για παράδειγμα, αν και είχε δώσει ενδείξεις μικροβιακής ζωής η ανάλυση δείγματος εδάφους στον πλανήτη Άρη τη δεκαετία του 1970, από τα ρομποτικά διαστημόπλοια Vikings 1 και 2, στη συνέχεια το αποτέλεσμα διαψεύσθηκε από τα δύο άλλα ανάλογα πειράματα που πραγματοποίησαν τα διαστημόπλοια. Έτσι, με αφορμή το γεγονός ότι έχουν βρεθεί χιλιάδες πλανήτες έξω από το ηλιακό μας σύστημα, η NASA ξεκινά μία νέα προσπάθεια να καταλήξει στους πιο αξιόπιστους τρόπους εντοπισμού εξωγήινης ζωής. Ο στόχος είναι να προσδιορισθούν ποια αέρια μπορεί να παράγει ένας εξωγήινος οργανισμός – και πώς οι αστρονόμοι από την πλανήτη μας θα μπορούσαν να ανιχνεύσουν τις «υπογραφές» τους από το φως που ανακλούν οι εξωπλανήτες. Γι’ αυτό τον λόγο, η αμερικανική υπηρεσία διαστήματος πραγματοποίησε μία συνάντηση ειδικών την περασμένη εβδομάδα στην Ουάσιγκτον. Οι ειδικοί αντάλλαξαν απόψεις για τις πιο ισχυρές ενδείξεις ύπαρξης ζωής, με την ελπίδα πως στο μέλλον θα αποφευχθούν λανθασμένα συμπεράσματα. Η πρωτοβουλία της NASA έρχεται σε ένα κρίσιμο χρονικό σημείο, καθώς οι αστρονόμοι προσπαθούν να καταλήξουν στους καλύτερους τρόπους ερμηνείας των δεδομένων από τα τηλεσκόπια νέας «γενιάς». Ενδεικτικό είναι πως ορισμένοι επιστήμονες προσπαθούν να καταλάβουν με ποιον τρόπο η φύση θα μπορούσε να παράγει το αέριο που υποτίθεται είναι το «σήμα κατατεθέν» της ζωής, δηλαδή οξυγόνο, χωρίς ωστόσο στο συγκεκριμένο περιβάλλον να υπάρχουν έμβιοι οργανισμοί. Όσο κι αν το παραπάνω σενάριο ακούγεται απίθανο, επιστήμονες από το πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον έχουν δείξει πως σε ορισμένους εξωπλανήτες που κινούνται γύρω από αστέρες-νάνους, σε τέτοιες αποστάσεις ώστε να διαθέτουν νερό σε υγρή μορφή, είναι πιθανόν μία σειρά φωτοχημικών αντιδράσεων να προκαλέσει την έκλυση υδρατμών στην ατμόσφαιρά τους. Εκεί, με τη διάσπαση του νερού, το υδρογόνο θα «δραπέτευε» στο διάστημα, με συνέπεια να σχηματίζεται ένα πυκνό στρώμα οξυγόνου. Ακόμη πάντως και σε αυτή την περίπτωση, ένα μέρος του στρώματος μετασχηματίζεται σε ισότοπο του οξυγόνου, κάτι που σημαίνει πως η παρουσία του αποτελεί ένδειξη του παραπάνω φαινομένου. Καθώς οι φυσικές διεργασίες είναι περίπλοκες, είτε υπάρχει σε έναν εξωπλανήτη ζωή είτε όχι, στόχος της συνάντησης στην Ουάσιγκτον ήταν να ξεκινήσει να καταρτίζεται μία λίστα από αέριο που να αποτελούν ένδειξη ζωής, όπως και των χημικών ιδιοτήτων τους. Η λίστα αυτή αναμένεται να αξιοποιηθεί στον τρόπο με τον οποίο οι αστρονόμοι θα αναλύσουν τα δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb, το οποίο θα εκτοξευθεί το 2018. Αν και το τηλεσκόπιο δεν θα μελετήσει πολλούς εξωπλανήτες, θα δώσει για πρώτη φορά μία λεπτομερή εικόνα για το είδος των αερίων που περιέχονται στην ατμόσφαιρά τους. Έτσι, ο κατάλογος θα αποτελέσει ένα πλαίσιο ερμηνείας των μετρήσεων του James Webb, μειώνοντας την πιθανότητα κάποιας ανακοίνωσης που αργότερα θα αποδειχθεί εσφαλμένη. http://www.naftemporiki.gr/story/1135118/neoi-tropoi-gia-ton-entopismo-zois-se-eksoplanites