Δροσος Γεωργιος

H τελευταία πτήση του διαστημικού λεωφορείου Endeavour. Το διαστημικό λεωφορείο Endeavour άρχισε την Τετάρτη το τελευταίο του ταξίδι πάνω στην άτρακτο ενός ειδικά διαμορφωμένου Boeing 747 το οποίο απογειώθηκε από τη Φλόριντα με προορισμό την Καλιφόρνια όπου θα εκτεθεί σε μουσείο. Το αεροσκάφος απογειώθηκε τα ξημερώματα (τοπική ώρα) μετά από δύο αναβολές λόγω κακών καιρικών συνθηκών. Το Endeavour, το νεότερο από τα άλλα τρία λεωφορεία που έκαναν διαστημικές πτήσεις, θα πρέπει να φτάσει στο αεροδρόμιο του Λος Άντζελες την Παρασκευή μετά από αρκετές στάσεις. Πριν φτάσει στη δυτική ακτή, το γιγαντιαίο 747 θα πετάξει σε χαμηλό υψόμετρο πάνω από το Κέντρο Κένεντι της αεροπορικής βάσης του ακρωτηρίου Κανάβεραλ καθώς και πάνω από την Αεροπορική Βάση Πάτρικ που βρίσκεται κοντά. Το τζάμπο τζετ θα πετάξει επίσης, για τον τελευταίο αποχαιρετισμό, πάνω από το Διαστημικό Κέντρο Στένις της NASA στο Μισισιπή και το εργοστάσιο της Michoud στη Λουϊζιάνα, όπου κατασκευάστηκαν οι εξωτερικές δεξαμενές του συστήματος εκτόξευσης. Στη συνέχεια θα προσγειωθεί στο Έλινγκτον Φιλντ κοντά στο Διαστημικό Κέντρο Τζόνσον στο Χιούστον του Τέξας. Το 747 θα απογειωθεί και πάλι την Πέμπτη με κατεύθυνση το Ερευνητικό Κέντρο της NASA στο Ντράιντεν στην αεροπορική Βάση Έντουαρντς της Πολεμικής Αεροπορίας στην έρημο Μοχάβι της Καλιφόρνιας. Την Παρασκευή, θα κάνει πτήσεις σε χαμηλό υψόμετρο πάνω από τη βόρεια Καλιφόρνια, και από διάφορες πόλεις, όπως το Σακραμέντο, το Σαν Φρανσίσκο και το Λος Άντζελες, πριν προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Λος Άντζελες. Τελικός προορισμός όπου και θα εκτεθεί είναι το Διαστημικό Κέντρο της Καλιφόρνιας. Το ταξίδι του Endeavour στην Καλιφόρνια είναι και μια επιστροφή στην πατρίδα, καθώς το λεωφορείο κατασκευάστηκε στο Παλμντέιλ, βόρεια του Λος Άντζελες, για να αντικαταστήσει το διαστημικό λεωφορείο Challenger, το οποίο ανατινάχτηκε λίγο μετά την εκτόξευσή του το 1986. Το Endeavour είχε κάνει την τελευταία διαστημική αποστολή του τον Μάιο του 2011. Μετά το τέλος του προγράμματος των διαστημικών λεωφορείων πολλές αμερικανικές πόλεις ανταγωνίζονται για το δικαίωμα να φιλοξενήσουν τα διαστημόπλοια. Το Discovery, το παλαιότερο από τα λεωφορεία, εκτίθεται πλέον στο Κέντρο Στίβεν Άντβαρ-Χέιζι, ένα παράρτημα του Εθνικού Μουσείου Αέρος και Διαστήματος κοντά στην Ουάσινγκτον. Πήρε τη θέση του Enterprise, ενός πρωτότυπου που δεν πέταξε ποτέ στο διάστημα· αυτό με τη σειρά του βρίσκεται στο Μουσείο Θάλασσας, Αέρος και Διαστήματος στη Νέα Υόρκη. Τέλος το Atlantis θα πάει στο κέντρο επισκεπτών του Διαστημικού Κέντρου Κένεντι στο Ορλάντο της Φλόριντας, όταν θα ολοκληρωθεί η κατασκευή του κτιρίου που θα το στεγάσει. Δύο άλλα λεωφορεία καταστράφηκαν κατά την πτήση, σκοτώνοντας όλο το πλήρωμά τους κάθε φορά: το Challenger το 1986 και το Columbia που διαλύθηκε κατά την επιστροφή του στη Γη το 2003.

Εντοπίστηκε ένας από τους πρώτους γαλαξίες. Ομάδα ερευνητών εντόπισε έναν πανάρχαιο γαλαξία που δημιουργήθηκε στην αυγή της δημιουργίας του Σύμπαντος. Η ανακάλυψή του θα βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση των διεργασιών που έλαβαν χώρα όταν το Σύμπαν βρισκόταν σε βρεφική ηλικία. Τα σώματα πολύ μεγάλης μάζας όπως ένα γαλαξιακό σμήνος ή μια μαύρη τρύπα μπορούν να εκτρέπουν και να ενισχύουν το φως όπως οι οπτικοί φακοί. Το φαινόμενο που οι επιστήμονες έχουν ονομάσει «βαρυτικό φακό» δημιουργείται όταν ένα τέτοιο κοσμικό σώμα βρίσκεται ανάμεσα σε έναν παρατηρητή και ένα άλλο πολύ μακρινό αντικείμενο. Τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες χρησιμοποιώντας αυτή τη μέθοδο έχουν εντοπίσει μακρινά διαστημικά σώματα. Ερευνητές από μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ (Τζονς Χοπκινς, Αριζόνα) χρησιμοποίησαν τα ισχυρότερα τηλεσκόπια στον κόσμο και με τη μέθοδο του «βαρυτικού φακού» κατάφεραν να εντοπίσουν έναν γαλαξία που, σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, δημιουργήθηκε μόλις 200 εκατομμύρια έτη μετά τη γέννηση του Σύμπαντος. Γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα για τους γαλαξίες που δημιουργήθηκαν μέσα στα πρώτα 500 εκατομμύρια έτη από τη γέννηση του Σύμπαντος επειδή με τα σημερινά τεχνικά μέσα που διαθέτουμε δεν μπορούμε να τους «δούμε» και να συλλέξουμε στοιχεία για αυτούς. Οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι η μελέτη των πρώτων γαλαξιών θα οδηγήσει στην πηγή της ιονισμένης ακτινοβολίας που είναι υπεύθυνη για την «εποχή επανιονισμού» του Σύμπαντος. Ο επανιονισμός συνέβη 500 εκατομμύρια έτη μετά τη γέννηση του Σύμπαντος και ήταν μια σύντομη περίοδος που επέτρεψε στο νεαρό τότε Σύμπαν να βγει από τον λεγόμενο «Κοσμικό Μεσαίωνα» όπου τίποτε δεν μπορούσε να λάμψει και να γίνει διαφανές στην κοσμική ακτινοβολία.Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature

Αναγέννηση του ρωσικού διαστημικού προγράμματος. Συνέντευξη του αναπληρωτή πρωθυπουργού της Ρωσίας, Ντμίτρι Ρογκόζιν. Η υλοποίηση ενός πολύ μεγάλου προγράμματος, ενός πραγματικού υπερέργου, πρέπει να τεθεί ως κύριος στόχος του ρωσικού διαστημικού προγράμματος, σύμφωνα με τον Ντμίτρι Ρογκόζιν. Προς αυτή την κατεύθυνση, ο ίδιος, προτείνει ως καθοριστικό βήμα, τη δημιουργία μιας σεληνιακής βάσης. ΕΡ: Ντμίτρι Ολέγκοβιτς, μπορούμε σήμερα να ανταποκριθούμε σε τέτοιας κλίμακας έργα; Είναι δυνατή η έξοδος της ρώσικης διαστημικής τεχνολογίας από την κρίση; ΑΠ: Η κατάσταση σήμερα όντως δεν είναι καθόλου εύκολη. Πάντα πιστεύαμε ότι ζούμε σε μια χώρα που ήταν διαστημική υπερδύναμη. Εμείς εκτοξεύσαμε τον πρώτο δορυφόρο στο διάστημα, ο πρώτος κοσμοναύτης που πέταξε σε τροχιά γύρω από τη γη ήταν δικός μας πολίτης, είχαμε μεγάλες επιτυχίες στην εξερεύνηση του διαστήματος και, ξαφνικά, τους τελευταίους 18 μήνες είχαμε μαζεμένα επτά ατυχήματα. Έξι το τελευταίο έτος, και ένα τον Αύγουστο του 2012. Αν θέλουμε στα σοβαρά να βγάλουμε συμπεράσματα από την όλη ιστορία, θα πρέπει να θεραπεύσουμε όχι μόνο το «απόστημα» που έχει δημιουργηθεί, αλλά να αντιμετωπίσουν και τις αιτίες που το προκάλεσαν. Κατανοούμε πλέον διεξοδικώς τι συμβαίνει σε αυτό τον νευραλγικής σημασίας τομέα. Κοντολογίς, η διαστημική βιομηχανία μας σήμερα βρίσκεται σε αναντιστοιχία με το μέγεθος της οικονομίας της χώρας. Και η οικονομική δύναμη της χώρας μας, είναι κατά πολύ μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ. Αυτή την υστέρηση πρέπει να αναστρέψουμε. Και πρώτα από όλα, υπάρχει ανάγκη άμεσων και σε βάθος μεταρρυθμίσεων. Αλλά το ερώτημα είναι πώς ξεκινάμε; Εννοείται, με το να παράγουμε ποιοτικά «προϊόντα». Αλλά, κάτι τέτοιο από μόνο του δεν αρκεί. Το κύριο ζητούμενο σήμερα είναι ένα: Να ξεκαθαρίσει επιτέλους η Ρωσία με σαφήνεια τι θέλει από το διάστημα και να καθορίσει τους στρατηγικούς της στόχους. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, να διαμορφωθούν οι οικονομικές, οργανωτικές και επιστημονικές δομές, οι εταιρείες holding, κ.λ.π., που θα πετύχουν τους στόχους. Γι’αυτό, είναι απαραίτητο να τεθεί ένας υπερ-στόχος. Τρία έργα σε δεύτερο επίπεδο, πέντε στόχοι σε τρίτο επίπεδο, κ.ο.κ. Τότε θα γίνει σαφές τι ακριβώς συστήματα χρειαζόμαστε, ποιες μηχανές και πόσους πυραύλους μικρής, μεσαίας, κλάσης, καθώς επίσης βαρείς και υπερ-βαρείς πυραύλους, πρέπει να κατασκευάσουμε και από ποιες εγκαταστάσεις θα πρέπει να εκτοξευθούν. Είναι απαραίτητο να τα βάλουμε όλα σε μια τάξη. Βέβαια, σε κάποιους μπορεί αυτό το υπερ-έργο να φαίνεται ότι κινείται στα όρια της φαντασίας. Για παράδειγμα η δημιουργία μιας βάσης στη σελήνη. Μάθαμε πώς να εργαζόμαστε σε τροχιά κοντά στη γη στο πλαίσιο τους Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ΔΔΣ). Γιατί να μην προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα μεγαλύτερο σταθμό, ο οποίος θα βρίσκεται στον φυσικό δορυφόρο της γης, και από εκεί να πραγματοποιήσουμε τις ίδιες εργασίες που γίνονται στο ΔΔΣ; Είναι ένας ενδιαφέρον επιστημονικός και τεχνολογικός στόχος και εάν αποφασιστεί ότι θα υλοποιηθεί, θα τραβήξει μπροστά τόσο τη βασική, όσο και την εφαρμοσμένη έρευνα. Το hyper-project θα αποτελέσει τη βάση για περαιτέρω επιστημονικές ανακαλύψεις. Αυτή είναι η πρότασή μου. Μπορεί να υπάρξουν και άλλες. Είναι απαραίτητο να ανοίξουμε το διάλογο για αυτά τα θέματα και να δημιουργήσουμε νέες αξίες. Και προσωπικά πιστεύω ότι έχουμε τις δυνάμεις να το υλοποιήσουμε. ΕΡ: Και ποιος μπορεί να πραγματοποιήσει μια τέτοια μεγάλη επανάσταση στον κλάδο, τη στιγμή που υπάρχει οξύ πρόβλημα στελεχών στον μηχανοκατασκευαστικό τομέα; ΑΠ: Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση είναι όπως την περιγράφετε. Για το λόγο αυτό, το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφάσισε να υποστηρίξει την ιδέα, η οποία γεννήθηκε στην Επιτροπή Αμυντικής Βιομηχανίας. Εκεί όπου είμαι πρόεδρος. Θα δημιουργήσουμε χιλιάδες θέσεις εξειδικευμένων στελεχών στην ρώσικη αμυντική βιομηχανία. Θα αναζητήσουμε προσωπικό. Και από τον ιδιωτικό τομέα. Ήδη, δημιουργούμε ένα ειδικό συμβούλιο για τις συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα στην αμυντική βιομηχανία, στο οποίο θα απευθύνονται οι ιδιώτες επενδυτές. Πιστεύω ότι η ενέργειά τους, όταν θα δραστηριοποιηθούν στην αμυντική βιομηχανία, μπορεί να αλλάξει την ποιότητα της παραγωγής και να κάνει ένα επαναστατικό άλμα προς τα εμπρός στο μέλλον. Στην φωτογραφία ο αναπληρωτής πρωθυπουργού της Ρωσίας, Ντμίτρι Ρογκόζιν, και ο επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Roscosmos, Βλαντίμιρ Ποπόβκιν.

Kβαντικοί υπολογιστές: μια τεχνολογία του λυκόφωτος. Από όλες τις συνέπειες της κβαντικής θεωρίας η πιο σημαντική από τεχνολογική άποψη είναι εν δυνάμει ο κβαντικός υπολογιστής. Πέραν του ότι θα κατέστρεφε την ασφάλεια όλων των σύγχρονων κρυπτογραμμάτων, ο κβαντικός υπολογιστής θα εγκαινίαζε μια νέα εποχή υπολογιστικής ισχύος. Ένας από τους σκαπανείς της κβαντικής υπολογιστικής είναι ο Ντέιβιντ Ντόιτς (David Deutsch), ένας βρετανός φυσικός που άρχισε να εργάζεται πάνω σ’ αυτή την ιδέα το 1984, όταν παρακολούθησε ένα συνέδριο για τη θεωρία των υπολογιστών. Ακούγοντας μια διάλεξη στο συνέδριο, ο Ντόιτς επισήμανε κάτι που είχε περάσει απαρατήρητο. Η σιωπηρή παραδοχή ήταν ότι όλοι οι υπολογιστές κατά βάση λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους της κλασικής Φυσικής, όμως ο Ντόιτς ήταν πεπεισμένος για το αντίθετο, ότι δηλαδή οι υπολογιστές θα πρέπει να υπακούουν στους νόμους της κβαντικής Φυσικής, επειδή οι κβαντικοί νόμοι είναι πιο θεμελιώδεις. Οι συνηθισμένοι υπολογιστές λειτουργούν σε ένα σχετικά μακροσκοπικό επίπεδο, και στο επίπεδο αυτό οι κβαντικοί νόμοι σχεδόν δεν διαχωρίζονται από τους κλασικούς. Επομένως, δεν είχε σημασία το ότι οι επιστήμονες είχαν γενικά σκεφθεί τους συνηθισμένους υπολογιστές με όρους κλασικής Φυσικής. Στο μικροσκοπικό επίπεδο, οι κβαντικοί νόμοι αποκαλύπτουν την αληθινή, παράξενη φύση τους, και ένας υπολογιστής κατασκευασμένος για να εκμεταλλεύεται αυτούς τους νόμους θα συμπεριφερόταν με ριζικά νέο τρόπο. Μετά το συνέδριο, ο Ντόιτς επέστρεψε στο σπίτι του και άρχισε να αναθεωρεί τη θεωρία των υπολογιστών υπό το φως της κβαντικής Φυσικής. Σε ένα άρθρο του που δημοσίευσε το 1985, (Quantum theory, the Church-Turing principle and the universal quantum computer) περιέγραφε το όραμά του για έναν κβαντικό υπολογιστή που θα λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους της κβαντικής Φυσικής, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις διαφορές του δικού του κβαντικού υπολογιστή από τον συνηθισμένο. Φανταστείτε ότι έχετε δυο εκδοχές μιας ερώτησης. Για να απαντήσετε και στις δυο ερωτήσεις χρησιμοποιώντας έναν συνηθισμένο υπολογιστή, θα πρέπει να υποβάλλετε τη δεύτερη, και πάλι να περιμένετε την απάντηση. Με άλλα λόγια, ένας κοινός υπολογιστής μπορεί να επεξεργαστεί μόνο μια ερώτηση τη φορά, και αν υπάρχουν πολλές ερωτήσεις, πρέπει να τις επεξεργάζεται διαδοχικά. Αντίθετα, με έναν κβαντικό υπολογιστή οι δυο ερωτήσεις θα μπορούσαν να συνδυαστούν ταυτόχρονα – το ίδιο το μηχάνημα θα εισέλθει τότε σε μια υπέρθεση δυο καταστάσεων, μια για την κάθε ερώτηση. Ή, σύμφωνα με την ερμηνεία των πολλαπλών κόσμων, η μηχανή εισέρχεται σε δυο ξεχωριστά σύμπαντα, και απαντά την καθεμία από τις δυο εκδοχές της ερώτησης σε διαφορετικό σύμπαν. Ανεξάρτητα από την ερμηνεία, ο κβαντικός υπολογιστής μπορεί να επεξεργαστεί δυο ερωτήσεις ταυτόχρονα, εκμεταλλευόμενος τους νόμους της κβαντικής Φυσικής. Για να πάρουμε μια ιδέα της ισχύος ενός κβαντικού υπολογιστή, μπορούμε να συγκρίνουμε τις επιδόσεις του με αυτές του παραδοσιακού υπολογιστή εξετάζοντας τι συμβαίνει όταν ο καθένας τους χρησιμοποιείται για να επεξεργαστεί ένα συγκεκριμένο πρόβλημα. Για παράδειγμα, οι δυο τύποι υπολογιστή θα μπορούσαν να επεξεργαστούν το πρόβλημα της ανεύρεσης ενός αριθμού του οποίου το τετράγωνο και ο κύβος μαζί χρησιμοποιούν όλα τα ψηφία μεταξύ 0 και 9 μία φορά, και μόνο μία. Αν ελέγξουμε τον αριθμό 19, βρίσκουμε ότι 192 = 361 και 193 = 6859 Ο αριθμός 19 δεν ανταποκρίνεται στο ζητούμενο, επειδή το τετράγωνο και ο κύβος του περιλαμβάνουν μόνο τα ψηφία 1, 3, 5, 6, 6, 8 και 9, δηλαδή λείπουν τα ψηφία 0, 2, 4 και 7, και το ψηφίο επαναλαμβάνεται. Για να λύσει το πρόβλημα αυτό με έναν παραδοσιακό υπολογιστή, ο χειριστής θα πρέπει να υιοθετήσει την ακόλουθη προσέγγιση. Πρώτα εισάγει τον αριθμό 1, και αφήνει τον υπολογιστή να τον ελέγξει. Ο υπολογιστής κάνει τους απαραίτητους υπολογισμούς και δηλώνει αν ο αριθμός πληροί το κριτήριο ή όχι. Ο αριθμός 1 δεν ανταποκρίνεται στο ζητούμενο, και έτσι ο χειριστής εισάγει τον αριθμό 2 και αφήνει τον υπολογιστή να τον ελέγξει και ούτω καθεξής, μέχρι τελικά να βρεθεί ο κατάλληλος αριθμός. Αποδεικνύεται ότι η απάντηση είναι το 69, επειδή 692 = 4761 και 693 = 328509 Πράγματι, οι αριθμοί αυτοί περιλαμβάνουν καθένα από τα δέκα ψηφία μία και μόνο μία φορά. Στην πραγματικότητα, το 69 είναι ο μόνος αριθμός που ικανοποιεί το ζητούμενο. Είναι εμφανές ότι η διαδικασία αυτή είναι χρονοβόρα, επειδή ένας παραδοσιακός υπολογιστής μπορεί να ελέγξει μόνο έναν αριθμό τη φορά. Αν ο υπολογιστής χρειάζεται ένα δευτερόλεπτο για να ελέγξει κάθε αριθμό, τότε για να βρει την απάντηση θα χρειαστεί 69 δευτερόλεπτα. Αντίθετα, ένας κβαντικός υπολογιστής θα έβρισκε την απάντηση σε μόλις 1 δευτερόλεπτο. Κατ’ αρχάς ο χειριστής παριστά τους αριθμούς με έναν ειδικό τρόπο, ώστε να εκμεταλλευτεί την ισχύ του κβαντικού υπολογιστή. Ένας τρόπος παράστασης των αριθμών είναι με όρους περιστρεφομένων σωματιδίων – πολλά θεμελιώδη σωματίδια διαθέτουν μια εγγενή φορά περιστροφής και μπορούν να περιστρέφονται είτε προς τα ανατολικά είτε προς τα δυτικά, όπως μια μπάλα του μπάσκετ που περιστρέφεται στην άκρη ενός δακτύλου. (Πρόκειται για την ιδιότητα του σπιν των σωματιδίων. Η χρήση της εικόνας του σωματιδίου που περιστρέφεται βοηθάει στην κατανόηση, παρότι το σπιν δεν είναι περιστροφική κίνηση σωματιδίου περί τον άξονά του – διαβάστε: Τι δεν είναι το σπιν) Όταν ένα σωματίδιο περιστρέφεται ανατολικά, παριστά το 1, και όταν περιστρέφεται δυτικά, παριστά το 0. Επομένως, μια ακολουθία περιστρεφομένων σωματιδίων παριστά μια ακολουθία μονάδων και μηδενικών, δηλαδή έναν δυαδικό αριθμό. Για παράδειγμα, επτά σωματίδια που περιστρέφονται αντιστοίχως ανατολικά, ανατολικά, δυτικά, ανατολικά, δυτικά, δυτικά, δυτικά συναποτελούν τον δυαδικό αριθμό: 1101000, που ισοδυναμεί με τον αριθμό 104 του δεκαδικού συστήματος. Ανάλογα με τη φορά περιστροφής τους, ένας συνδυασμός επτά σωματιδίων μπορεί να παραστήσει οποιονδήποτε αριθμό μεταξύ 0 και 127. Με έναν παραδοσιακό υπολογιστή, ο χειριστής εισάγει μια συγκεκριμένη ακολουθία φορών περιστροφής, όπως δυτικά, δυτικά, δυτικά, δυτικά, δυτικά, δυτικά, ανατολικά. που εκπροσωπεί τον δυαδικό αριθμό: 0000001, δηλαδή τον αριθμό 1 του δεκαδικού συστήματος. Στη συνέχεια ο χειριστής περιμένει να ελέγξει ο υπολογιστής τον αριθμό για να δει αν ανταποκρίνεται στο κριτήριο που προαναφέραμε. Κατόπιν ο χειριστής εισάγει το 0000010, δηλαδή μια ακολουθία περιστρεφόμενων σωματιδίων που παριστά το 2 κ.ο.κ. Όπως και πριν, οι αριθμοί θα πρέπει να εισάγονται ένας κάθε φορά, πράγμα που γνωρίζουμε ότι είναι χρονοβόρο. Ωστόσο, αν έχουμε να κάνουμε με έναν κβαντικό υπολογιστή, ο χειριστής διαθέτει έναν εναλλακτικό και πολύ ταχύτερο τρόπο εισαγωγής αριθμών. Επειδή κάθε σωματίδιο είναι θεμελιώδες, υπακούει στους νόμους της κβαντικής Φυσικής. Επομένως, όταν ένα σωματίδιο δεν παρατηρείται, μπορεί να εισέλθει σε μια υπέρθεση καταστάσεων, που σημαίνει ότι περιστρέφεται και προς τις δυο κατευθύνσεις ταυτόχρονα, και έτσι παριστά ταυτόχρονα το 0 και το 1. Εναλλακτικά μπορούμε να θεωρήσουμε ότι το σωματίδιο εισέρχεται σε δυο διαφορετικά σύμπαντα: στο ένα σύμπαν περιστρέφεται ανατολικά και παριστά το 1, ενώ στο άλλο περιστρέφεται δυτικά και παριστά το 0. Η υπέρθεση πραγματοποιείται ως εξής. Φαντασθείτε ότι μπορούμε να παρατηρήσουμε ένα από τα σωματίδια και την περιστροφή του προς τα δυτικά. Για να αλλάξουμε τη φορά περιστροφής του, το προσβάλλουμε με ένα αρκετά ισχυρό ενεργειακό παλμό, τόσο ισχυρό ώστε να το κάνει να περιστρέφεται ανατολικά. Αν το προσβάλουμε με ασθενέστερο παλμό, τότε άλλοτε θα ήμασταν τυχεροί και το σωματίδιο θα άλλαζε τη φορά περιστροφής του, και άλλοτε θα ήμασταν άτυχοι και το σωματίδιο θα διατηρούσε τη δυτικόστροφη φορά. Μέχρι τώρα βλέπαμε το σωματίδιο συνεχώς και καθαρά, και ήμασταν σε θέση να παρακολουθούμε την πορεία του. Αν όμως το σωματίδιο περιστρέφεται με φορά προς τα δυτικά και το τοποθετήσουμε σε ένα κουτί όπου δεν μπορούμε να το δούμε, και στη συνέχεια το προσβάλλουμε με έναν ασθενή ενεργειακό παλμό, τότε δεν θα γνωρίζουμε αν η φορά της περιστροφής του άλλαξε. Το σωματίδιο εισέρχεται σε μια υπέρθεση ανατολικής και δυτικής φοράς περιστροφής…. Αν πάρουμε επτά σωματίδια με δυτικόστροφη φορά, τα τοποθετήσουμε σε ένα κουτί και τα προσβάλλουμε με επτά ασθενείς ενεργειακούς παλμούς, τότε και τα επτά εισέρχονται σε υπέρθεση. Όταν και τα επτά σωματίδια βρίσκονται σε υπέρθεση, ουσιαστικά εκπροσωπούν όλους τους πιθανούς συνδυασμούς ανατολικόστροφων και δυτικόστροφων φορών. Τα επτά σωματίδια εκπροσωπούν ταυτόχρονα 128 διαφορετικές καταστάσεις, ή 128 διαφορετικούς αριθμούς. Ο χειριστής εισάγει τα επτά σωματίδια, ενώ ακόμη βρίσκονται σε υπέρθεση καταστάσεων, σε έναν κβαντικό υπολογιστή, ο οποίος στη συνέχεια εκτελεί τους υπολογισμούς του σαν να ήλεγχε και τους 128 αριθμούς ταυτόχρονα. Ύστερα από 1 δευτερόλεπτο ο υπολογιστής δίνει τον αριθμό 69, ο οποίος πληροί το απαιτούμενο κριτήριο. Ο χειριστής παίρνει 128 υπολογισμούς στην τιμή του ενός. Ο κβαντικός υπολογιστής αψηφά την κοινή λογική. Αγνοώντας προς το παρόν τις λεπτομέρειες, μπορείτε να σκεφτείτε έναν κβαντικό υπολογιστή με δυο διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με ποια κβαντική ερμηνεία προτιμάτε. Ορισμένοι φυσικοί αντιλαμβάνονται τον κβαντικό υπολογιστή ως μια και μοναδική οντότητα που εκτελεί έναν μόνο υπολογισμό. Η κβαντική υπολογιστική είναι μια τεχνολογία του λυκόφωτος. ΠΗΓΗ: Simon Singh, «Κώδικες και μυστικά», εκδόσεις Τραυλός

«Κάμερα Σκοτεινής Ενέργειας» Ένα νέο εργαλείο για την μελέτη των μυστηρίων του σύμπαντος έπιασε δουλειά. Πρόκειται για την «Κάμερα Σκοτεινής Ενέργειας», την πιο ισχυρή κάμερα στον κόσμο που έχει ποτέ δημιουργηθεί για την «χαρτογράφηση» του ουρανού, η οποία θα προσπαθήσει να ρίξει φως στη μυστηριώδη ενέργεια που πιστεύεται ότι προκαλεί την ολοένα επιταχυνόμενη διαστολή του σύμπαντος (αντί για επιβράδυνση εξαιτίας της βαρύτητας). Η κάμερα των 570 megapixel, που έχει το μέγεθος περίπου ενός τηλεφωνικού θαλάμου, ήδη τράβηξε τις πρώτες εικόνες του ουρανού στο νότιο ημισφαίριο. Η μηχανή κατασκευάστηκε στα εργαστήρια του επιταχυντή Φέρμι του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ και τοποθετήθηκε στο τηλεσκόπιο «Βίκτορ Μπλάνκο» του Δια-Αμερικανικού Παρατηρητηρίου, που βρίσκεται στις Άνδεις της Χιλής. Η Κάμερα Σκοτεινής Ενέργειας, που χρειάστηκε οκτώ χρόνια για να σχεδιαστεί και να κατασκευαστεί, είναι σε θέση σε κάθε λήψη της να δει το φως που έρχεται στη Γη από τουλάχιστον 100.000 γαλαξίες σε απόσταση έως οκτώ δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Αυτό το αρχαίο φως, που ξεκίνησε το ταξίδι του πολύ πριν υπάρξει το ηλιακό μας σύστημα, ελπίζεται ότι θα βοηθήσει τους αστρονόμους και τους φυσικούς να κατανοήσουν καλύτερα τη φύση της αινιγματικής σκοτεινής ενέργειας, την οποία ορισμένοι επιστήμονες ακόμα θεωρούν αυταπάτη. «Το άνοιγμα του ‘ματιού' της κάμερας σκοτεινής ενέργειας εγκαινιάζει μια σημαντική νέα εποχή για την εξερεύνηση του κοσμικού συνόρου. Τα ευρήματα αυτών των παρατηρήσεων θα μας φέρουν πιο κοντά στην κατανόηση του μυστηρίου της σκοτεινής ενέργειας και τι αυτή σημαίνει για το σύμπαν», δήλωσε ο φυσικός Τζέημς Σίγκριστ. Η online κάμερα θα αξιοποιηθεί από επιστήμονες από όλο τον κόσμο. Ειδικότερα οι επιστήμονες της διεθνούς κοινοπραξίας «Επισκόπηση Σκοτεινής Ενέργειας» (από ΗΠΑ, Βρετανία, Ισπανία, Γερμανία, Ελβετία, Βραζιλία) θα τη χρησιμοποιήσουν για να πραγματοποιήσουν την μεγαλύτερη έρευνα γαλαξιών που έχει γίνει μέχρι σήμερα. Η έρευνα θα ξεκινήσει φέτος το Δεκέμβριο, αφού ολοκληρωθούν οι δοκιμές της νέας σούπερ-κάμερας. Σε διάστημα μιας πενταετίας, η φιλόδοξη έρευνα (www.darkenergysurvey.org) αναμένεται να παράγει λεπτομερείς έγχρωμες εικόνες του ενός ογδόου του ουρανού, μελετώντας περίπου 300 εκατ. γαλαξίες, 100.000 σμήνη γαλαξιών και 4.000 σούπερ-νόβα. Μια από τις πρώτες εικόνες που κατέγραψε η DEC είναι ο σπειροειδής γαλαξίας NGC 1365 που βρίσκεται σε απόσταση 60 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη.

Mια έκλειψη ηλίου … από τον Άρη. Το Curiosity έχει στείλει ήδη χιλιάδες εικόνες από την επιφάνεια του Άρη. Στις 13 Σεπτεμβρίου 2012, έστρεψε την κάμερά του προς τον ουρανό. Γιατί; Διότι το μικροσκοπικό φεγγάρι του Άρη, ο Φόβος, πέρασε ακριβώς μπροστά από τον Ήλιο, επισκιάζοντάς τον λιγάκι! Ο Φόβος περιστρέφεται σε μια τροχιά πολύ κοντά στον Άρη, απέχει περίπου 6000 km από την επιφάνειά του – σε σύγκριση με τα 400000 km της απόστασης της Σελήνης από τη Γη! Τεχνικά, το φαινόμενο αυτό – όταν ένα μικρό σώμα περνάει μπροστά από τον ήλιο – ονομάζεται διέλευση, και όχι έκλειψη. Δεν είναι η πρώτη φορά που φωτογραφίζεται η διέλευση του Φόβου. Παρακάτω βλέπουμε ένα βίντεο που πήρε το Opportunity rover, τον Νοέμβριο του 2010. Ένα μωσαϊκό από παράξενα σφαιρίδια εντοπίστηκε από το Opportunity. Εδώ και ενάμιση μήνα το Curiosity έχει τραβήξει επάνω του όλα τα φώτα της δημοσιότητας, αυτός όμως δεν είναι ο μόνος ρομποτικός εξερευνητής που περιδιαβαίνει τον Αρη. Το «ξεχασμένο» Opportunity, το οποίο συνεχίζει ακαταπόνητο το έργο του, έστειλε πίσω εικόνες από έναν σχηματισμό διαφορετικά από όσους έχουν δει ως τώρα οι επιστήμονες στο έδαφος του Κόκκινου Πλανήτη. Πρόκειται για ένα «μωσαϊκό» από παράξενα σφαιρίδια που το Opportunity εντόπισε στο σημείο Κέρκγουντ, στο δυτικό τμήμα του χείλους του κρατήρα Εντέβορ. Το ρομποτικό όχημα είχε ανακαλύψει παρόμοιους σχηματισμούς στο έδαφος του Αρη στο σημείο της προσεδάφισής του, πριν από περισσότερο από οκτώμισι χρόνια. Τα σφαιρίδια εκείνα, τα οποία οι επιστήμονες είχαν ονομάσει «blueberries» (μύρτιλλα), είχαν αποδειχθεί πλούσια σε αιματίτη, παρέχοντας ενδείξεις υπέρ της παρουσίας νερού στο παρελθόν του Κόκκινου Πλανήτη. Τα σφαιρίδια που εντόπισε όμως τώρα το ρόβερ της NASA στο σημείο Κέρκγουντ είναι άλλα… φρούτα. Εκτός του ότι η κατανομή τους, η συγκέντρωσή τους και η δομή τους είναι διαφορετική, δεν διαθέτουν χημική σύσταση πλούσια σε σίδηρο όπως τα «blueberries». Κάποια από αυτά, όπως φαίνεται στην εικόνα, έχουν διαβρωθεί με αποτέλεσμα να αποκαλύπτονται τα εσωτερικά «δομικά» χαρακτηριστικά τους. Η μελέτη τους, όπως ανακοίνωσε η επιστημονική ομάδα του Opportunity, ενδέχεται να προσφέρει πληροφορίες για τις περιβαλλοντικές συνθήκες που επικρατούσαν στο παρελθόν στον Αρη.

Το Curiosity θα μπορούσε να μεταφέρει στον Άρη γήινους μικροοργανισμούς, λέει η NASA. Ως αποτέλεσμα ενός λάθους που έγινε κατά την προετοιμασία του σκάφους επιφανείας Сuriosity για το διαστημικό ταξίδι του, μαζί με το όχημα θα μπορούσαν να φτάσουν στον Άρη και μικροοργανισμοί από τη Γη. Η NASA αναγνώρισε ότι παραβίασε τους αυστηρούς κανονισμούς καραντίνας και δεν αποστείρωσε τα τρυπάνια για τα σκληρά πετρώματα, με τα οποία είναι εξοπλισμένο το κινητό εργαστήριο του Curiosity. Αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο να προβλέψουμε ποιο θα είναι το τίμημα αυτού του σφάλματος. Είναι πολύ πιθανό ότι αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες μικροβίων απλά δεν θα μπορούσαν να αντέξουν το διαστημικό ταξίδι διάρκειας εννέα μηνών, αλλά η εμπειρία δείχνει ότι πολλοί γήινοι μικροοργανισμοί μπορούν να επιζήσουν στις συνθήκες του Διαστήματος. Παρά το γεγονός ότι ο κίνδυνος να επισκεφθούν τον Άρη γήινα βακτήρια φαίνεται ελάχιστος, η είδηση έχει γίνει αντικείμενο πολλών αστείων σχετικά με το γεγονός ότι η ζωή, την οποία οι ερευνητές μπορεί αργά ή γρήγορα να ανακαλύψουν στον Κόκκινο Πλανήτη, θα εκπροσωπείται από γηινα μικρόβια.

Aσφαλής επιστροφή για τρεις αστροναύτες του Διεθνούς Σταθμού στις στέπες του Καζακστάν. Στις 17 Σεπτεμβρίου στις 06 και 52 λεπτά ώρα Μόσχας 86 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πόλης της Arkalyk (Καζακστάν) προσγειώθηκε το επανδρωμένο διαστημόπλοιο (TPC) "Soyuz TMA-04M» Οι Ρώσοι κοσμοναύτες και ο αστροναύτης της NASA πέρασαν στο διάστημα σχεδόν 125 ημέρες. Για τον Gennady Padalka αυτη η διαστημική πτήση ήταν η τέταρτη για τον Ιωσήφ Άκαμπα - η δεύτερη, και για Σεργκέι Revina - ντεμπούτο. Για δεύτερη φορά στην ιστορία του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού τα ξημερώματα της Κυριακής, διοικητής του ενοποιημένου πληρώματος θα γίνει μία εκπρόσωπος του ωραίου φύλου. Η διοίκηση του πληρώματος μεταβιβαστει στην αστροναύτη της NASA Σουνίτα Ουίλιαμς. Η Ουίλιαμς θα είναι υπεύθυνη για τη διοίκηση του Σταθμού μέχρι την επιστροφή στη Γη, στα μέσα Νοεμβρίου. Η αστροναύτης της Εθνικής Υπηρεσίας για την εξερεύνηση του διαστήματος της NASA Sunita Williams, η οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ξεκίνησε την Πέμπτη την εφαρμογή των επιστημονικών πειραμάτων, που έχουν προταθεί από μαθητές σε όλο τον κόσμο. Είναι αυτονόητο ότι δεν θα καταστεί δυνατό να ελεγχθούν πειραματικά όλες οι αιτήσεις, που υποβλήθηκαν για το διαγωνισμό, γι’ αυτό επιλέχθηκαν οι δύο πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις, τις οποίες και θα δοκιμάσει η Sunita Williams, σε απευθείας σύνδεση με το Διαστημικό Σταθμό. Η μετάδοση των πειραμάτων θα γίνεται στο YouTube στη διεύθυνση: http://www.youtube.com/user/spacelab. Βίντεο: από τον Διαστημικό Σταθμό στο Καζακστάν http://www.youtube.com/watch?v=YYiwsbTF4SM&feature=youtu.be http://www.youtube.com/watch?v=7lN-nUBwCWs&feature=youtu.be

Η «Αλίκη» του CERN στη χώρα της αρχέγονης σούπας. Λίγες ημέρες μετά την επίσημη δημοσίευση των ερευνών για το περιβόητο μποζόνιο του Χιγκς, ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων (LHC) στο CERN περνά σε νέα φάση πειραμάτων. Οι συγκρούσεις ανάμεσα σε πρωτόνια αντικαθίστανται από συγκρούσεις ανάμεσα σε πρωτόνια και ιόντα μολύβδου, σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί το λεγόμενο «πλάσμα κουάρκ-γλουονίων», μια μορφή της ύλης που εμφανίστηκε μια στιγμή μετά τη Μεγάλη Έκρηξη που γέννησε στο Σύμπαν. Ο ανιχνευτής ALICE (A Large Ion Collider Experiment) είναι ένας από τους επτά ανιχνευτές που μελετούν τις συγκρούσεις μέσα στην υπόγεια κυκλική σήραγγα του CERN κάτω από τα γαλλο-ελβετικά σύνορα. Στις 2.26 τα ξημερώματα της Παρασκευής ώρα Ελλάδας, το πείραμα ALICE πέρασε σε νέα φάση με τις πρώτες συγκρούσεις ανάμεσα σε πρωτόνια και πυρήνες ατόμων μολύβδου. Δεδομένου ότι κάθε ιόν μολύβδου περιέχει 82 πρωτόνια, οι συγκρούσεις απελευθερώνουν περισσότερα υποατομικά συντρίμμια σε σχέση με τις συγκρούσεις ανάμεσα σε πρωτόνια. Οι φυσικοί ελπίζουν ότι ο LHC θα παράξει έτσι σχετικά μεγάλες ποσότητες πλάσματος κουάρκ-γλουονίων, μια κατάσταση στην οποία παύουν να ισχύουν οι δυνάμεις που συγκρατούν τους πυρήνες των ατόμων και η ύλη μετατρέπεται σε μια «αρχέγονη σούπα» από κουάρκ και γλουόνια, θεμελιώδη σωματίδια που δεν διασπώνται περαιτέρω. Ολόκληρο το Σύμπαν ήταν μια σούπα κουάρκ γλουονίων για μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου μετά το σχηματισμό του πριν από 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια. Σήμερα, η δημιουργία πλάσματος κουάρκ-γλουονίων είναι δύσκολη υπόθεση, αφού απαιτεί θερμοκρασίες αρκετών δισεκατομμυρίων βαθμών Κελσίου. Πλάσμα κουάρκ-γλουονίων πιστεύεται πάντως ότι είχε σχηματιστεί και σε προηγούμενα πειράματα στον LHC, καθώς και στον επιταχυντή RHIC που λειτουργούσε μέχρι πρόσφατα στις ΗΠΑ. Και τα δύο πειράματα εκτιμάται ότι πέτυχαν τις υψηλότερες θερμοκρασίες που έχει δημιουργήσει ποτέ ο άνθρωπος. Τα πειράματα που ξεκίνησαν την Παρασκευή θα περάσουν στην κύρια φάση τους τον Ιανουάριο, ενώ το Φεβρουάριο ο LHC θα τεθεί εκτός λειτουργίας για συντήρηση για διάστημα τουλάχιστον ετών. Όταν τεθεί ξανά σε λειτουργία, οι ερευνητές του ALICE θα μπορέσουν να πειραματιστούν και με συγκρούσεις ανάμεσα σε ιόντα μολύβδου.

Ρωσία και Ευρώπη συμφώνησαν για το πρόγραμμα ExoMars. Η συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης για την αποστολή στον Άρη κοινών διαστημικών επιστημονικών αποστολών μπορεί να υπογραφεί το Νοέμβριο, δήλωσε ο πρώτος αναπληρωτής του Μαξίμ Μαρτίνοφ γενικού σχεδιαστή του Επιστημονικού-Κατασκευαστικού Ομίλου Λάβοτσκιν. Όπως επεσήμανε, κατά την υλοποίηση του κοινού προγράμματος ExoMars, σχεδιάζεται να δοκιμαστεί η τεχνολογία προσεδάφισης στον Άρη και να αποκτηθεί η απαραίτητη εμπειρία. «Θα ετοιμάσουμε αποθεματικό για τις μελλοντικές επιστημονικές αποστολές, μεταξύ άλλων και στον Δία με τους δορυφόρους του», πρόσθεσε ο Μαρτίνοφ. To ινδικό όνειρο για τον Άρη. Το ινδικό διαστημικό πρόγραμμα ξεκίνησε ουσιαστικά το 1963, οπότε την επόμενη χρονιά μπορούμε να μιλάμε για τα 50χρονά του. Και μπορούμε να πούμε ότι η χώρα έφθασε σε αυτό το ιωβηλαίο αν όχι με μεγάλης κλίμακας, τουλάχιστον με διαμορφωμένο πρόγραμμα κατάκτησης του Διαστήματος, προτεραιότητα στο οποίο δόθηκε στη χρήση του Διαστήματος για χάρη των αναγκών της Γης. Ως την αρχή του 2000 η Ινδία σχεδόν δεν συμμετείχε στις διαστημικές έρευνες. Το πρώτο της επιστημονικό σκάφος «κανονικού μεγέθους», ο διαπλανητικός αυτόματος σεληνιακός σταθμός Chandrayaan-1, που προετοιμάστηκε ωστόσο με ευρεία διεθνή συνεργασία, αποδείχθηκε πολύ επιτυχής και έθεσε στη διάθεση των ερευνητών ενδιαφέρονται στοιχεία για τη Σελήνη. Κατόπιν τούτου το ινδικό επιστημονικό πρόγραμμα άρχισε να προσελκύει όλο και περισσότερο την προσοχή της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Επί αρκετά μακρύ χρονικό διάστημα θέση προτεραιότητας είχε σε αυτό η Σελήνη. Όπως και οι περισσότερες διαστημικές δυνάμεις, η Ινδία ανακοίνωσε ένα μακροπρόθεσμο σεληνιακό πρόγραμμα, το οποίο συμπεριελάμβανε σκάφη αποβίβασης και σεληνακάτους. Η δεύτερη αποστολή Chandrayaan-2 έπρεπε να γίνει από κοινού με το ρωσικό πρόγραμμα Luna-Resource. Ωστόσο η τραγωδία του Phobos-Grunt προκάλεσε επανεξέταση των ρωσικών πλανητικών σχεδίων με μετακίνηση των προθεσμιών υλοποίησης των προγραμμάτων και διαχωρισμό των δύο αποστολών στα συστατικά τους μέρη. Θα καταστεί άραγε υπ’ αυτές τις συνθήκες δυνατό το κοινό σχέδιο με την Ινδία, κανείς δεν αποφασίζει να το πει. Αλλά η ίδια η Ινδία ανακοίνωσε ότι το επόμενο πλανητικό της πρόγραμμα δεν θα συνδέεται με τη Σελήνη, αλλά με τον Άρη, μάλιστα πρέπει να εκκινήσει το 2013. Με κατεύθυνση τον Κόκκινο πλανήτη ξεκινά ένα μικρό διαστημικό σκάφος για τη μελέτη του Άρη από το ύψος της τροχιάς του δορυφόρου του. Στην αλλαγή της απόφασης θα μπορούσε να έχει επηρεάσει και η αλλαγή των σχεδίων της Ρωσίας και εσωτερικοί λόγοι: στη Σελήνη η Ινδία ήδη έχει πάει, ο Άρης δε παρέχει απολύτως νέες δυνατότητες για τη δοκιμή της τεχνολογίας. Αυτή η προσέγγιση, καταρχήν, μπορεί να θεωρηθεί χαρακτηριστική για ένα αρχικό διαστημικό πρόγραμμα, όταν λόγος γίνεται όχι τόσο για σχεδιασμένη μελέτη του στόχου, όσο για περίπλοκα τεχνικά καθήκοντα, η αντιμετώπιση των οποίων έχει από μόνη της ενδιαφέρον. Είναι φυσικό ότι τόσο πιεσμένες προθεσμίες προετοιμασίας της αποστολής προκαλούν σκεπτικισμό στους ειδικού, ενώ ο βρετανικός Τύπος έγραψε ευθέως για παράλογη σπατάλη χρημάτων σε μια τόσο περίπλοκη και αδικαιολόγητη αποστολή σε συνθήκες, όπου μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας ζει στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Μάλιστα αυτή είναι και η άποψη χωρών, που έχουν από καιρό εμπλακεί στις διαστημικές έρευνες. Για την Ινδία πάντως ένας δικός της δορυφόρος στον Άρη μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο σημαντικός.

H υπερθέρμανση του πλανήτη μας σε 26'' (βίντεο NASA) Η NASA κατόρθωσε να χωρέσει σε 26 δευτερόλεπτα το πώς αυξήθηκε η θερμοκρασία του πλανήτη μας από το 1880 έως σήμερα. Δείτε πόσο έχει επηρεαστεί το περιβάλλον από τους ρύπους της τεχνολογίας, των βιομηχανιών και των οχημάτων.

Πύραυλος «βαρέων-βαρών» για τη Σελήνη. Στα σκαριά είναι ο νέος ρώσικος πύραυλος «βαρέων – βαρών», που θα έχει προορισμό το φυσικό δορυφόρο της γης, το φεγγάρι. Η χωρητικότητα ωφέλιμου φορτίου στη νέα κατηγορία πυραύλων «βαρέων βαρών» θα είναι μέχρι 70 τόνους. Στο κοσμοδρόμιο του Πλεσέτσκ, στην περιοχή Αρχάνγκελσκ κοντά στον Αρκτικό κύκλο, 800 χιλιόμετρα βόρεια της Μόσχας, δοκιμάζεται εντατικά το σύστημα εκτόξευσης του πυραύλου «Angara». Το συγκεκριμένο συγκρότημα εκτόξευσης πυραύλων υψηλής τεχνολογίας δημιουργήθηκε ειδικά για τα ρώσικα κοσμοδρόμια, όπως ανακοίνωσε η υπηρεσία Τύπου του υπουργείου Άμυνας της Ρώσικης Ομοσπονδίας. Οι δοκιμές ξεκίνησαν το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου 2012 και θα διαρκέσουν περίπου τρεις μήνες. Στο τέλος των εξονυχιστικών δοκιμών ελέγχου των συστημάτων, προβλέπεται να γίνει η τελική παραλαβή του συστήματος και να τεθεί σε επιχειρησιακή λειτουργία. Με τη βοήθεια του πρωτότυπου πυραύλου «Angara», οι ρώσοι ειδικοί θα προβούν σε πλήρη κύκλο δοκιμών των ηλεκτρονικών και του υπόλοιπου εξοπλισμού του. Το διαστημικό πυραυλικό συγκρότημα «Angara» άρχισε να διαμορφώνεται το 1995. Το σύστημα είναι κατασκευασμένο και εξοπλισμένο από εγχώρια, ρώσικης παραγωγής, συστατικά στοιχεία. Το συγκρότημα είναι σε θέση να εκτοξεύσει πυραύλους – φορείς, όλων των κατηγοριών: Ελαφράς, μεσαίας κλάσης, αλλά και τους πιο ισχυρούς, «βαρέων βαρών» πυραύλους. Το πρόγραμμα για τη δημιουργία της νέας γενιάς συγκροτήματος εκτόξευσης πυραύλων «Angara», χρηματοδοτείται από το ομοσπονδιακό πρόγραμμα ανάπτυξης των ρώσικων κοσμοδρομίων, 2006 - 2015. Οι πύραυλοι τύπου «Angara 1.2-PP» (πύραυλος πρώτης εκτόξευσης), ελαφράς κατηγορίας, και ο πύραυλος «Angara -Α5», που ανήκει στην βαριά, κατασκευάζονται στο Επιστημονικό – Κατασκευαστικό Κέντρο, Χρούνιτσεφ. Η έναρξη των δοκιμαστικών πτήσεων έχει προγραμματιστεί, για τα μέσα του 2013. Αποστολή στη Σελήνη. Η οικογένεια των πυραύλων «Αngara» είναι μια νέα γενιά μεταφορέων με βάση το universal rocket module, δηλαδή την ενοποιημένη πρώτη βαθμίδα πυραύλου, με κινητήρα οξυγόνου-κηροζίνης. Η σειρά περιλαμβάνει φορείς χωρητικότητας από 1,5 έως 25 τόνους, για έξοδο σε χαμηλή γήινη τροχιά. Αλλά, όπως έχουν αναφερθεί στο παρελθόν, με βάση αυτόν, η Ρωσία σχεδιάζει τη δημιουργία ενός υπερ-βαρέως πυραύλου που θα είναι κατάλληλος για μια επανδρωμένη πτήση στη Σελήνη Η χωρητικότητα ωφέλιμου φορτίου στη νέα κατηγορία πυραύλων «βαρέων βαρών» θα είναι μέχρι 70 τόνους. Αυτό θα καταστήσει τον πύραυλο το πιο ισχυρό διαστημικό σύστημα παγκοσμίως. Ιστορικά, στη Ρωσία, μόνο ο σοβιετικός πύραυλος – φορέας «Ενέργεια» έχει καταγράψει μεγαλύτερες επιδόσεις. Η δυνατότητα ανύψωσης φορτίου ανήρχοντο σε 105 τόνους. Ο πύραυλος προορίζονταν για την μεταφορά σε χαμηλή γήινη τροχιά του σοβιετικού διαστημικού λεωφορείου «Buran». Το Σεπτέμβριο του 2011 οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν τα δικά τους σχέδια για την κατασκευή του υπερ-βαρέως πυραύλου φορέα SLS (Space Launch System – «διαστημικό σύστημα εκτόξευσης»), με χωρητικότητα έως και 165 τόνους. Το κόστος του έργου είναι 35 δισεκατομμύρια δολάρια, τα 18 δισεκατομμύρια εκ των οποίων σχεδιάζεται να διατεθούν τα επόμενα πέντε χρόνια. Συγκριτικά, ο διάσημος αμερικάνικος πύραυλος – φορέας «Saturn 5», που έδωσε τη δυνατότητα στη NASA να ολοκληρώσει με επιτυχία την επανδρωμένη πτήση στη Σελήνη το 1969, μπορούσε να θέσει σε τροχιά περίπου 130 τόνους. Ωστόσο, στην πρώτη έκδοση του, ο SLS υποτίθεται ότι θα είναι σε θέση να μεταφέρει στο διάστημα μέχρι 70 τόνους φορτίο. Οι αμερικανοί, σχεδιάζουν τη δοκιμαστική εκτόξευση του νέου πυραύλου «βαρέως βαρών» όχι νωρίτερα από το Δεκέμβριο του 2017.

Περισσότεροι είναι τελικά οι πλανήτες που μπορούν να φιλοξενήσουν εξωγήινη ζωή. Σύμφωνα με νέα μαθηματικά μοντέλα, οι πλανήτες που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν ζωή είναι περισσότεροι απ’ ότι υπολογιζόταν. Τα μοντέλα βοηθούν τους επιστήμονες να εντοπίσουν πλανήτες σε μακρυνά ηλιακά συστήματα, κατάλληλους να υποστηρίξουν την ανάπτυξη μορφών ζωής. Τα υπάρχοντα μοντέλα υπολόγιζαν την πιθανότητα εξωγήινης ζωής με γνώμονα την ύπαρξη νερού στην επιφάνεια του πλανήτη. Ωστόσο, τα νέα μοντέλα επιτρέπουν τον εντοπισμό πλανητών με νερό στο υπέδαφος, το οποίο διατηρείται σε υγρή κατάσταση χάρη στη θερμότητα που επικρατεί στο περιβάλλον. Η έρευνα παρουσιάστηκε στο επιστημονικό Βρετανικό Επιστημονικό Φεστιβάλ του Αμπερντήν της Σκωτίας. Όπως επισημαίνουν οι επιστήμονες, οι πλανήτες που βρίσκονται πλησίον του ήλιου του ηλιακού τους συστήματος δεν έχουν νερό στην επιφάνεια λόγω της εξάτμισής του από τη θερμότητα. Από την άλλη πλευρά, στους πιο απομακρυσμένους πλανήτες το νερό παγοποιείται εξαιτίας του ψυχρού περιβάλλοντος. Η επικρατούσα θεωρία υπολόγιζε την πιθανότητα ανάπτυξης ζωής με κριτήριο μια βέλτιστη/μέση απόσταση του πλανήτη από τον ήλιο. Η προσέγγιση αυτή θεωρείται πλέον απλοϊκή. Όπως επισημαίνουν οι επιστήμονες, οι πλανήτες αντλούν θερμότητα από δύο πηγές: από τον ήλιο τους και από τον πυρήνα που βρίσκεται στο κέντρο της ουράνιας σφαίρας. Παίρνοντας το παράδειγμα της Γης, ο Καθηγητής Τζον Πάρνελ του Πανεπιστημίου του Αμπερντήν υπογραμμίζει πως σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων στο υπέδαφος ενδημούν μικροοργανισμοί, χάρη στα μεγάλα υπόγεια αποθέματα νερού. Τα μοντέλα των επιστημόνων επιχειρούν να προβλέψουν ποιοι μακρυνοί πλανήτες ενδέχεται να έχουν μεγάλα αποθέματα υδάτων στο υπέδαφος με πιθανότητα ανάπτυξης εξωγήινης ζωής. Η θεωρία της βαθιάς βιόσφαιρας ξεπερνά τη στενή άποψη που “βλέπει” την ανάπτυξη ζωής αποκλειστικά στην επιφάνεια. Τέλος, σύμφωνα με τις επιστημονικές απόψεις, οι απομακρυσμένοι πλανήτες μπορεί να έχουν παγωμένες επιφάνειες, αλλά η θερμότητα από τον πυρήνα τους ίσως διατηρεί νερό σε υγρή μορφή, άρα και την ίδια τη ζωή.

Ο γιγαντιαίος αστεροειδής πέταξε πάνω από τη Γη. Την περασμένη νύχτα πάνω από την Γη πέταξε ο αστεροειδής QG42 μεγέθους 10-όροφου κτιρίου. Ο «Διαστημικός ξένος» πέταξε σε απόσταση 3 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη. Σύμφωνα με τα διαστημικά μέτρα η απόσταση αυτή δεν είναι μεγάλη, ωστόσο δεν είναι επικίνδυνη για τη Γη. Την επόμενη φορά ο αστεροειδής αυτός θα επισκεφθεί τη Γη το 2039, μάλιστα θα περάσει πολύ πιο κοντά από τον πλανήτη μας. Ήδη υπάρχουν μερικές φωτογραφίες αυτού του αστεροειδή. Η ταχύτητά του είναι τόση, που οι επιστήμονες μπορούν να τον δουν καλά σε βίντεο σε αργή κίνηση. Αυτό το ουράνιο σώμα, εκτός από το επίσημο όνομά του QG42, ονομάζεται επίσης και ως αστεροειδής 2012. Γιατί, παρά το μέγεθός του, οι επιστήμονες τον ανακάλυψαν μόνο το τρέχος έτος.

Αλλάζει ο ορισμός της αστρονομικής μονάδας. Πόσο απέχει η Γη από τον Ήλιο; Η απόσταση αυτή είναι μεταβαλλόμενη και μπορεί σήμερα να μετρηθεί με ακρίβεια, ωστόσο οι αστρονόμοι προτιμούν για λόγους ευκολίας να χρησιμοποιούν μια μέση τιμή ως στάνταρτ, η οποία ονομάζεται αστρονομική μονάδα, ή AU. Τώρα, η Διεθνής Ένωση Αστρονομίας αποφάσισε να αλλάξει προς το απλούστερο τον ορισμό αυτής της σημαντικής μονάδας μέτρησης: είναι ακριβώς 149.597.870.700 μέτρα. Η αστρονομική μονάδα χρησιμοποιείται συχνά για τη μέτρηση αποστάσεων εντός του Ηλιακού Συστήματος και εμφανίζεται σε πολλά μαθηματικά μοντέλα που περιγράφουν την κίνηση των πλανητών γύρω από το μητρικό τους άστρο. Στην πραγματικότητα, η τροχιά της Γης είναι ελλειπτική, οπότε η απόσταση από τον Ήλιο κυμαίνεται μεταξύ της μέγιστης και της ελάχιστης τιμής. Παρόλα αυτά, το στάνταρτ της αστρονομικής μονάδας παραμένει μια σημαντική σταθερά της Αστρονομίας. Η απόσταση Γης-Ήλιου μετρήθηκε για πρώτη φορά με ακρίβεια τον 17ο αιώνα, όταν ο μεγάλος αστρονόμος Τζιοβάνι Κασσίνι επινόησε μια ευφυή έμμεση μέθοδο: χρησιμοποίησε παρατηρήσεις του πλανήτη Άρη που είχαν γίνει την ίδια μέρα στο Παρίσι και τη Γαλλική Γουιάνα στον ισημερινό, και υπολόγισε με μεθόδους τριγωνομετρίας την απόσταση Γης-Άρη. Η απόσταση αυτή του επέτρεψε τελικά να υπολογίσει την απόσταση Γης-Ήλιου στα 140 εκατομμύρια χιλιόμετρα, αρκετά κοντά στην πραγματική τιμή. Έκτοτε, και μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, η αστρονομική μονάδα οριζόταν ως συνάρτηση θεμελιωδών σταθερών της Φυσικής και γωνιακών αποστάσεων ανάμεσα σε πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος. Ακόμα και ο πιο πρόσφατος ορισμός του AU ήταν ένα περίπλοκο νοητικό κατασκεύασμα, που έκανε τους φοιτητές Αστρονομίας να ξύνουν τα κεφάλια τους: «αστρονομική μονάδα είναι η ακτίνα μιας αδιατάρακτης νευτώνιας τροχιάς γύρω από τον Ήλιο ενός σώματος απείρως μικρής μάζας το οποίο κινείται με μέση μετατόπιση 0,01720209895 rad ανά ημέρα». Το πρόβλημα με αυτόν τον ορισμό, τουλάχιστον για όποιον τον κατανοεί, είναι ότι δεν βρίσκεται σε συμφωνία με τον Άινσταϊν. Σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, εξηγεί ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Nature, ο χώρος και η απόσταση είναι σχετικά μεγέθη. Και αυτό σημαίνει ότι ο παραπάνω ορισμός δίνει διαφορετικό αποτέλεσμα ανάλογα με το εάν μετρά κανείς το AU από τη Γη ή από τον Δία ή άλλον πλανήτη. Επιπλέον, ο τελευταίος όρος του ορισμού, «0,01720209895 rad ανά ημέρα» είναι γνωστός ως σταθερά Γκάους και εξαρτάται από τη μάζα του Ήλιου. Σήμερα, όμως, γνωρίζουμε ότι ο Ήλιος χάνει δισεκατομμύρια κιλά κάθε δευτερόλεπτο, οπότε η μάζα του συνεχώς φθίνει. Ο νέος ορισμός αφενός είναι απλούστερος, αφετέρου δεν εξαρτάται από μεταβαλλόμενα μεγέθη. Η τιμή του AU δίνεται σε μέτρα και εξαρτάται μόνο από την ταχύτητα του φωτός στο κενό, αφού το μέτρο ορίζεται ως η απόσταση που διανύει το φως σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Στην πράξη, βέβαια, η απόσταση Γης-Ήλιου δεν είναι σχεδόν ποτέ ίση με μία αστρονομική μονάδα, όπως υπολογίζεται με βάση το νέο ορισμό. Παρόλα αυτά, η απόφαση για την αλλαγή, η οποία ελήφθη στο συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Αστρονομίας στο Πεκίνο, θα κάνει πιο εύκολη τη ζωή των αστρονόμων, προσφέροντάς τους μια σταθερή τιμή για τους υπολογισμούς στα μαθηματικά μοντέλα τους.

Κατά δύο χιλιόμετρα ανύψωσαν το ΔΔΣ. Το Ρωσικό Κέντρο Ελέγχου Διαστημικών Πτήσεων πραγματοποίησε σήμερα με επιτυχία τη διόρθωση της τροχιάς του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, ανυψώνοντας την περίπου κατά δύο χιλιόμετρα. Αυτό ήταν απαραίτητο για τη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών προσεδάφισης στο Καζακστάν του επανδρωμένου διαστημοπλοίου Σογιούζ, με το οποίο θα επιστρέψουν στη Γη μετά την αποπεράτωση της αποστολής τους στο Σταθμό, οι Ρώσοι κοσμοναύτες Γκενάντι Πάνταλκα και Σεργκέι Ρέβιν, καθώς επίσης και ο αστροναύτης της NASA Τζόζεφ Άκαμπα. Η προσεδάφιση έχει προγραμματιστεί για τις 17 Σεπτεμβρίου. Το πλήρωμα της επόμενης διαστημικής αποστολής θα πεταξει στο ΔΔΣ στις 15 Οκτωβρίου με το νέο ρωσικό διαστημόπλοιο Σογιούζ, που προβλέπεται να συνδεθεί με το ΔΔΣ δύο ημέρες μετά την εκτόξευσή του.

Hλιοβασίλεμα στον Άρη. Στις 19 Μαΐου του 2005, το ρομποτικό όχημα της NASA, Spirit, που εξερευνούσε την επιφάνεια του Άρη, φωτογράφισε αυτή την εκπληκτική θέα. Τον ήλιο να βυθίζεται κάτω από το χείλος του κρατήρα Gusev... Περιμένουμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα από τον κρατήρα Gale, διαμέσου του Curiosity...

Επιτυχείς οι δοκιμές του χεριού-βραχίονα του Curiosity. Οι δοκιμές του χεριού-βραχίονα του αμερικανικού αρειανού ρόβερCuriosity, που βρίσκεται στην επιφάνεια του Άρη, έληξαν με επιτυχία. Αυτό ανακοίνωσε το εργαστήριο αεριωθούμενης κινησης (Jet Propulsion Laboratory) στην Πασαντίνα, όπου είχε σχεδιαστεί το όχημα. Τώρα το ρόβερ θα συνεχίσει την πορεία του και θα πάρει δείγματα του εδάφους σε μια κατάλληλη θέση. Στις 6 Αυγούστου το Curiosity προσεδαφίστηκε στον αρειανό κρατήρα Gale, τον οποίο πρόκειται να διερευνήσει κατά τη διάρκεια του αρειανού έτους (διαρκεί 687 γήινες ημέρες).

Συνεργασία στις επανδρωμένες διαστημικές αποστολές εξετάζουν Ευρώπη-Κίνα. Ορισμένοι Ευρωπαίοι αστροναύτες έχουν ήδη αρχίσει μαθήματα κινεζικών με την προοπτική να συμμετάσχουν σε αποστολές με κινεζικά διαστημικά σκάφη γύρω στα τέλη της δεκαετίας, δήλωσε την Τετάρτη ανώτερος αξιωματούχος της ESA, της ευρωπαϊκής υπηρεσίας Διαστήματος. «Θα χαιρέτιζα τη συμμετοχή Ευρωπαίων αστροναυτών σε αποστολές με κινεζικά σκάφη» δήλωσε ο Τόμας Ράιτερ, πρώην αστροναύτης και νυν επικεφαλής του τμήματος ανθρώπινης διαστημικής πτήσης στην ESA. «Ορισμένοι αστροναύτες μας έχουν ήδη ξεκινήσει μαθήματα κινεζικών» πρόσθεσε, μιλώντας στο περιθώριο του Αεροπορικού Σόου ILA στο Βερολίνο. Η ESA έχει αναπτύξει μη επανδρωμένα μεταγωγικά για τον ανεφοδιασμό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμό (ISS), και εκτοξεύει ακόμα και μεγάλα φορτία με τους ευρωπαϊκούς πυραύλους Ariane. Δεν έχει όμως δικό της σκάφος για επανδρωμένες αποστολές. Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ παρόπλισαν πέρυσι τα διαστημικά λεωφορεία, οι μεταφορές πληρωμάτων από και προς τον ISS εξαρτώνται σήμερα απόλυτα από τα ρωσικά Soyuz. Η ευρωπαϊκή υπηρεσία, στην οποία συμμετέχουν η Ελλάδα και 18 ακόμα χώρες. σκοπεύει να διοργανώσει μια σειρά συναντήσεων με εκπροσώπους της Κινεζικής Εθνικής Υπηρεσίας Διαστήματος, στις οποίες θα εξεταστεί η δυνατότητα συνεργασίας στην εκπαίδευση αστροναυτών, τη σύνδεση σκαφών σε τροχιά και την ανάπτυξη συστημάτων υποστήριξης ζωής. «Από εκεί και πέρα πιστεύω ότι είναι θέμα πολιτικών διαπραγματεύσεων σε ανώτερο επίπεδο προκειμένου να εξετάσουμε αν είναι εφικτή μια κοινή αποστολή» σχολίασε ο Ράιτερ. Το 2003, η Κίνα έγινε μόλις η τρίτη χώρα του κόσμου, μετά τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, που έστειλε άνθρωπο στο Διάστημα με δική της τεχνολογία. Φέτος, το Πεκίνο πραγματοποίησε για πρώτη φορά αυτόματη σύνδεση ανάμεσα σε δύο σκάφη που κινούνταν σε τροχιά, ένα σημαντικό ορόσημο στο πρόγραμμα για την ανάπτυξη κινεζικού διαστημικού σταθμού. Κυρίως λόγω της διαφωνίας των ΗΠΑ, η Κίνα δεν συμμετέχει στο πρόγραμμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, στο οποίο συνεργάζονται η Ευρώπη, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Ιαπωνία. Όπως πάντως σχολίασε ο Ράιτερ, η ESA θα ήθελε να συμμετάσχει και η Κίνα στο πρόγραμμα εφόσον καμφθούν οι αμερικανικές αντιδράσεις. Το Ιαπωνικό διαστημικό φορτηγό αποσυνδέθηκε από το ΔΔΣ. Σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου Πτήσεων που βρίσκεται στα προάστια της Μόσχας, οι αστροναύτες Joseph Aqaba και Akihiko Hoshide αποσύνδεσαν το ιαπωνικό αυτόματα φορτηγό σκάφος HTV-3 από την μονάδα «Χάρμινι» στο ΔΔΣ. Στις 14 Σεπτεμβρίου το HTV-3 θα το κατεβάσουν από τη τροχιά και θα το βυθίσουν στο νότιο μέρος του Ειρηνικού Ωκεανού. Το HTV-3 είναι το τρίτο φορτηγό σκάφος, το οποίο είχε σταλθεί από την ιαπωνική υπηρεσία αεροδιαστημικών ερευνών JAXA για τον εφοδιασμό του ΔΔΣ. Είχε φέρει στο σταθμό πάνω από πέντε τόνους διαφόρων φορτίων. Κάτι ΤΕΡΑΣΤΙΟ "έκρυψε" τον Ήλιο για 60'! Το ηλιακό τηλεσκόπιο SOHO, για μία ολόκληρη ώρα (06:24am έως 07:24am) έχασε από τον φακό του τον Ήλιο, στις 11/9/2012, καθώς κάτι πολύ μεγάλο πέρασε από μπροστά του και τον έκρυψε με τη σκιά του. Ακούγονται διάφορες φήμες, όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις από την περίπτωση να ήταν ο ... ο Nibiru (o υποθετικός πλανήτης των Αννουνάκι των Βαβυλώνιων "θεών"), μέχρι ένας τεράστιος κομήτης ή ... κάτι άλλο. http://www.youtube.com/watch?v=i4SE8SYUHfU&feature=player_embedded Παρατήρηση:Το οτι είναι αυτό το κρύβει προς τα πάνω και φεύγει προς τα πλάγια!!!

Στο ΔΔΣ ολοκληρώθηκε ένα μοναδικό στο ειδος του ρωσικό πείραμα. Στο ιαπωνικο εργαστήριο Kibo, που περιλαμβάνεται στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ολοκληρώθηκε ένα μοναδικό στο είδος του ρωσικό πείραμα για τη μελέτη της επίδρασης της διαστημικής ακτινοβολίας στον άνθρωπο. Για το πείραμα αυτό διαλέχτηκε η ρωσική κούκλα Matryoshka-R. Το μανεκέν με αισθητήρες μέτρησης της δόσης ακτινοβολίας, που παίρνει ο άνθρωπος κατά την μακρόχρονη πτήση του, είχε τοποθετηθεί στο ιαπωνικό χώρο του ΔΔΣ, όπου το επίπεδο ραδιενέργειας είναι κατά 1,5 φορά μεγαλύτερο απ’ ό,τι σε άλλα τμήματα του Σταθμού. Στις 17 Σεπτεμβρίου τα στοιχεία, που έχουν συγκεντρωθεί κατά τη διάρκεια αυτού του πειράματος, θα μεταφερθούν στη Γη. Το πείραμα θα επαναληφθεί το φθινόπωρο του 2013. Οι εμπειρογνώμονες θα μελετούν την επίδραση της διαστημικής ακτινοβολίας την περίοδο που η ηλιακή δραστηριότητα θα βρίσκεται στη φάση ανάπτυξής της. Η διόρθωση της τροχιάς του ΔΔΣ αναβλήθηκε για την 14η Σεπτεμβρίου. Η προγραμματισμένη για σήμερα διόρθωση της τροχιάς του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού αναβλήθηκε για τις 14 Σεπτεμβρίου, - ανακοίνωσε το Ρωσικό Κέντρο Ελέγχου Διαστημικών Πτήσεων, που βρίσκεται στα περίχωρα της Μόσχας. Σκοπός του ελιγμού είναι να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για την προσεδάφιση του ρωσικού επανδρωμένο διαστημοπλοίου Σογιούζ στην καθορισμένη περιοχή και για τη σύζευξή με τον Σταθμό του επόμενου Σογιούζ. Κάθε μέρα, κάτω από την επίδραση της βαρύτητας της Γης και άλλων παραγόντων το ύψος της τροχιάς του ΔΔΣ πέφτει κατά 150 - 200 μέτρα. Η προσεδάφιση του Σογιούζ με το οποίο τρεις αστροναύτες θα επιστρέψουν στη Γη έχει προγραμματιστεί για τις 17 Σεπτεμβρίου και η πτήση της επόμενης αποστολής - για τις 15 Οκτωβρίου.

Το Curiosity έστειλε το αυτοπορτραίτο του από τον Άρη. Το αριανό όχημα Curiosity της NASA φωτογράφισε το εαυτό του στον Άρη με την κάμερα στο αυτόματο χέρι. Η εικόνα δεν είναι αρκετά σαφής, διότι το προστατευτικό κάλυμμα δεν έχει βγαλθεί ακόμη. Τώρα το ρόβερ βρίσκεται 100 μέτρα από το σημείο προσεδάφισής του κοντά στον κρατήρα Gale. Το Curiosity πρόκειται να περάσει ακόμα 300 μέτρα μέχρι την περιοχή Glenelg. Εκεί το ρόβερ θα λειτουργεί περίπου ένα μήνα και θα δοκιμάσει τα γεωτρύπανα, διεισδύοντας στο αριανό χώμα πιο βαθιά απ’ ό,τι οποιοδήποτε άλλο ρομπότ πριν.

Δημοσιεύτηκαν οι ιστορικές μελέτες για την ανακάλυψη του μποζόνιου Χιγκς. Δύο ιστορικές δημοσιεύσεις για την επιβεβαίωση της ύπαρξης του περιβόητου μποζόνιου του Χιγκς, οι οποίες θεωρούνται από τις σημαντικότερες επιστημονικές ανακαλύψεις των τελευταίων δεκαετιών, πέρασαν από έλεγχο και είναι πλέον ελεύθερα διαθέσιμες στην επιστημονική κοινότητα. Τα αποτελέσματα των πειραμάτων στους ανιχνευτές ATLAS και CMS στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων του CERN παρουσιάζονται στην έγκριτη επιθεώρηση Φυσικής Physics Letters B -την ίδια επιθεώρηση στην οποία είχε δημοσιεύσει τις προβλέψεις του πριν από σχεδόν 50 χρόνια ο Βρετανός φυσικός Πίτερ Χιγκς. http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/0031916364911369 Οι δύο μελέτες, «Παρατήρηση ενός νέου μποζονίου με μάζα 125 GeV με το πείραμα CMS στον LHC» http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0370269312008581 και «Παρατήρηση ενός νέου σωματιδίου στην αναζήτηση του μποζονίου Χιγκς στο Καθιερωμένο Μοντέλο με τον ανιχνευτή ATLAS στον LHC» http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S037026931200857X είναι επίσης ελεύθερα διαθέσιμες στην υπηρεσία ScienceDirect. To μποζόνιο του Χιγκς είναι μια εκδήλωση του λεγόμενου πεδίου Χιγκς, μέσω του οποίου η ύλη αποκτά τη μάζα της; τα σωματίδια που δεν έχουν μάζα, για παράδειγμα το φωτόνιο, περνούν μέσα από το πεδίο χωρίς να συναντήσουν αντίσταση. Άλλα σωματίδια, όπως το πρωτόνιο και το ηλεκτρόνιο, κολυμπούν με δυσκολία μέσα στο πεδίο. Και όσο μεγαλύτερη είναι η αντίσταση που συναντούν, τόσο μεγαλύτερη η μάζα τους. Μεταξύ των εκατοντάδων ερευνητών που υπογράφουν τις δύο νέες δημοσιεύσεις βρίσκονται και αρκετοί φυσικοί από τα πανεπιστήμια Αθηνών, Ιωαννίνων και Θεσσαλονίκης, από το Μετσόβειο Πολυτεχνείο και από τον «Δημόκριτο».

«Χιονόπτωση» διοξειδίου του άνθρακα στον Άρη. Νέα στοιχεία από το Mars Reconnaissance Orbiter (MRO) της NASA, που βρίσκεται εδώ και χρόνια σε τροχιά γύρω από τον Άρη, παρέχουν τις καλύτερες ως τώρα ενδείξεις ότι στον πλανήτη πέφτουν νιφάδες διοξειδίου του άνθρακα. Πρόκειται για το μόνο γνωστό παράδειγμα χιονόπτωσης διοξειδίου του άνθρακα οπουδήποτε στο ηλιακό μας σύστημα. Το παγωμένο διοξείδιο του άνθρακα, γνωστό και ως «ξηρός πάγος», απαιτεί θερμοκρασίες της τάξης των μείον 125 βαθμών Κελσίου, πολύ χαμηλότερες από αυτές στις οποίες παγώνει το νερό. Τα νέα στοιχεία υπενθυμίζουν πως όσο κι αν ο Άρης μοιάζει με τη Γη, δεν παύει να έχει αρκετές διαφορές και ιδιομορφίες. Οι ερευνητές, μ’ επικεφαλής τον Πολ Χέιν του Εργαστηρίου Αεριοπροώθησης (JPL) της NASA και του πανεπιστημίου Caltech στην Καλιφόρνια, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης «Journal of Geophysical Research», ανέλυσαν δεδομένα από τα νέφη πάνω από τον «κόκκινο πλανήτη», που αφορούν τα σωματίδια και τα αέρια στην αρειανή ατμόσφαιρα, ιδίως στην περιοχή του νοτίου πόλου του πλανήτη. Τα όργανα του δορυφόρου MRO εντόπισαν ένα μεγάλο νέφος διοξειδίου του άνθρακα διαμέτρου περίπου 500 χιλιομέτρων που παρέμεινε επί μακρόν πάνω από τον πόλο, καθώς και μικρότερα και πιο βραχύβια νέφη του ίδιου αερίου σε χαμηλότερο ύψος. Η ανάλυση έδειξε ότι τα παγωμένα σωματίδια του διοξειδίου του άνθρακα μέσα στα νέφη είναι αρκετά μεγάλα για να μπορούν να πέφτουν στο έδαφος όσο τα νέφη διατηρούνται. Η εκτίμηση αυτή επιβεβαιώθηκε και από παρατηρήσεις στο υπέρυθρο φάσμα των νεφών, που έδειξε ότι τα σωματίδια του «ξηρού πάγου» ξεκινούν από τα νέφη και εκτείνονται ως την επιφάνεια, κατά πάσα πιθανότητα με τη μορφή νιφάδων. «Αυτές είναι οι πρώτες σαφείς ενδείξεις χιονο-νεφών διοξειδίου του άνθρακα. Είμαστε πλέον σίγουροι ότι τα νέφη αυτά αποτελούνται από νιφάδες διοξειδίου και αυτές είναι αρκετά βαριές για να πέφτουν ως χιόνι στην επιφάνεια», δήλωσε ο Χέιν. Ο πάγος στην επιφάνεια του νοτίου πόλου του Άρη είναι το μόνο μέρος στον πλανήτη όπου το παγωμένο διοξείδιο του άνθρακα παραμένει όλο το έτος. Έως τώρα υπήρχε αμφιβολία για τον τρόπο που το διοξείδιο από την ατμόσφαιρα εναποτίθεται στο έδαφος. Τα νέα στοιχεία συνηγορούν ότι αυτό συμβαίνει με τη μορφή… χιονόπτωσης στη διάρκεια του αρειανού χειμώνα. Το 2008, η αποστολή Phoenix Lander της NASA είχε παρατηρήσει για πρώτη φορά κανονικό χιόνι από νερό να πέφτει στον παγωμένο βορρά του Άρη.

Ηλιακό σύστημα «καταπίνει» η μαύρη τρύπα του Γαλαξία. Ερευνητές στις ΗΠΑ διαπίστωσαν ότι ένα άστρο και ο κοσμικός (πρωτοπλανητικός) δίσκος που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτό έχουν πέσει στα «δίχτυα» της γιγάντιας μαύρης τρύπα που βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία μας. Ο Τοξότης Α* (όπως ονομάζεται η μαύρη τρύπα του Γαλαξία) «ρουφάει» την ύλη του άστρου και του δίσκου μέσα στον οποίο σχηματίζονται συνήθως πλανήτες. Τον περασμένο Δεκέμβριο διεθνής ομάδα ερευνητών διαπίστωσε ότι ο Τοξότης Α* είχε «μαγνητίσει» ένα νέφος ιονισμένου αερίου και κοσμικής σκόνης. Οι ερευνητές είχαν κάνει την εκτίμηση ότι το νέφος αυτό ήταν προϊόν της σύγκρουσης δύο άστρων που βρίσκονταν κοντά στην μαύρη τρύπα του Γαλαξία. Επιστήμονες του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian υποστηρίζουν ότι το νέφος αυτό είναι στην πραγματικότητα η ύλη ενός άστρου αλλά και του δίσκου που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτό. Με απλά λόγια η μαύρη τρύπα «καταπίνει» ένα εν δυνάμει ηλιακό σύστημα. Αν οι ερευνητές του Harvard-Smithsonian έχουν δίκιο τότε έχουμε να κάνουμε με μια πολύ σημαντική ανακάλυψη αφού μέχρι σήμερα οι επιστήμονες θεωρούσαν αδύνατη την δημιουργία πλανητών στις περιοχές που υπάρχει και «δραστηριοποιείται» μια μαύρη τρύπα. «Είναι συναρπαστικό το γεγονός ότι δημιουργούνται πλανήτες τόσο κοντά σε μια μαύρη τρύπα» αναφέρει ο Αβραάμ Λεμπ μέλος τη ερευνητικής ομάδας. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature Communications. Ο Τοξότης Α* απέχει περίπου 27.000 έτη φωτός από τη Γη και έχει μάζα περίπου 4 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ηλιου.

Το νέο φεγγάρι από τον Διαστημικό Σταθμό. Στις 21 Αυγούστου 2012, όταν ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός βρίσκονταν 400 χιλιόμετρα πάνω από τις ΗΠΑ, ένας αστροναύτης πήρε αυτή τη μοναδική φωτογραφία της νέας σελήνης μετά την δύση του ηλίου.