Δροσος Γεωργιος

Πιστευω οτι ο Πειραιώς Σεραφείμ ειχε τις ίδιες αντιδρασεις με την ανακοίνωση για το μποζονιο του Higgs οπως ο κύριος του βίντεο.

Μικρές ειδήσεις. H Γαία του Σύμπαντος. Στην τελική φάση της προετοιμασίας της βρίσκεται η αποστολή Gaia της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος (ESA). Το σκάφος της αποστολής θα διαθέτει διάφορα όργανα, όπως μια σούπερ κάμερα 1,5 gigapixel, με τα οποία θα επιχειρήσει να χαρτογραφήσει και μάλιστα τρισδιάστατα περίπου ένα δισεκατομμύριo άστρα. Σύμφωνα με τον προγραμματισμό της ESA το σκάφος θα ξεκινήσει το ταξίδι του το 2013 - δεν έχει ωστόσο ανακοινωθεί επίσημα η ημερομηνία αναχώρησης του. Το GAIA θα ταξιδέψει σε απόσταση 1,5 εκατομμυρίων χλμ από τη Γη και θα τεθεί σε τροχιά σε ένα σημείο του Διαστήματος όπου θα έχει την καλύτερη δυνατή θέση για να κάνει τη χαρτογράφηση και να μπορεί ταυτόχρονα να μεταδίδει απρόσκοπτα δεδομένα πίσω στη Γη. Υπολογίζεται ότι το σκάφος θα στείλει όγκο δεδομένων που θα ξεπερνά τα 200 terabytes. Η εικόνα που έδωσε στη δημοσιότητα η ESA είναι από τη φάση ελέγχου της κεραίας του σκάφους. Η κεραία είναι τοποθετημένη σε έναν τοίχο που είναι καλυμμένος με ακίδες αφρού. Εκεί γίνεται έλεγχος της αποτελεσματικότητας της κεραίας και της ισχύος των ραδιοσημάτων που στέλνει. Κοσμική «ρουκέτα» τρύπησε τον Γαλαξία μας. Ομάδα επιστημόνων από τον Καναδά και τις ΗΠΑ υποστηρίζει ότι πολύ πρόσφατα (σε κοσμολογικούς χρόνους) ο Γαλαξίας συγκλονίστηκε από ένα σπάνιο συμβάν και ακόμη δεν έχει «συνέλθει». Σύμφωνα με τους ερευνητές, πριν από 100 εκατομμύρια έτη ένα κοσμικό αντικείμενο διαπέρασε τον Γαλαξία από τη μια άκρη στην άλλη. Οι ερευνητές πιθανολογούν ότι αυτό το «αντικείμενο» ήταν είτε ένας μικρός γαλαξίας είτε μια γιγάντια «μπάλα» σκοτεινής ύλης. «Ανακαλύψαμε στοιχεία που αποδεικνύουν ότι πριν από μόλις 100 εκατομμύρια έτη ο Γαλαξίας 'συγκρούστηκε' με έναν μικρότερο γαλαξία ή μια γιγάντια δομή σκοτεινής ύλης. Εντοπίσαμε αναπάντεχες διαφοροποιήσεις στην κατανομή των άστρων πάνω και κάτω από τον κεντρικό άξονα του Γαλαξία. Η κατανομή των άστρων έχει την όψη ενός κάθετου κύματος κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ μέχρι σήμερα» αναφέρει ο Λάρι Γουίντροου, καθηγητής του Πανεπιστημίου Queen's στον Καναδά που είναι μέλος της ερευνητικής ομάδας. Μυστηριώδης εξαφάνιση κοσμικού δίσκου. Οι πλανήτες δημιουργούνται από τα υλικά που περιέχουν οι δίσκοι κοσμικής ύλης (αέρια, σκόνη) οι οποίοι σχηματίζονται γύρω από νεογέννητα άστρα. Πριν από 25 χρόνια οι επιστήμονες εντόπισαν έναν τέτοιο δίσκο σε απόσταση 450 ετών φωτός από τη Γη. Τον τελευταίο καιρό όμως οι επιστήμονες διαπίστωναν ότι κάτι περίεργο συμβαίνει αφού η φωτεινότητα του δίσκου μειωνόταν προοδευτικά ώσπου έξαφνα ο δίσκος «εξαφανίστηκε» από τη θέα τους. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν έχουν συναντήσει ξανά οι επιστήμονες. Γύρω από το άστρο TYC 8241 2652 είχε δημιουργηθεί ένας μεγάλος και πυκνός δίσκος κοσμικής ύλης. Σύμφωνα με τους ειδικούς το άστρο έχει ηλικία μόλις δέκα εκατομμύρια έτη. Ο Ηλιος είναι 4.6 δισ. ετών. Τα τελευταία δυόμισι χρόνια οι επιστήμονες έβλεπαν τον δίσκο να χάνει σταδιακά την λάμψη του. Στις αρχές Μαΐου ερευνητική ομάδα που προσπάθησε να τον μελετήσει εκ νέου με το τηλεσκόπιο του παρατηρητηρίου Gemini στη Χιλή διαπίστωσε ότι ο δίσκος είχε πλέον εξαφανιστεί. «Τόσο μεγάλος όγκος ύλης σε τόσο κοντινή απόσταση από το νεαρό άστρο δημιουργεί συνθήκες δημιουργίας πλανητών με βραχώδη μορφή όπως αυτοί του δικού μας ηλιακού συστήματος. Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς δημιούργησε αυτό το δίσκο και σίγουρα δεν γνωρίζουμε τι προκάλεσε την απότομη εξαφάνιση του» αναφέρει ο Μπεν Ζούκερμαν, του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας που ασχολήθηκε με το φαινόμενο. Οι ερευνητές εικάζουν πως η ύλη του δίσκου είτε παγιδεύτηκε από τις βαρυτικές δυνάμεις του άστρου και αφομοιώθηκε από αυτό είτε για κάποιον άγνωστο λόγο η ύλη «διέφυγε» από τον δίσκο και διασκορπίστηκε στο Διάστημα.Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature. Φωτογράφισαν τη σκιά ενός...ατόμου. Διεθνής ερευνητική ομάδα κατάφερε να τραβήξει την πρώτη φωτογραφία της σκιάς ενός ατόμου. «Αγγίξαμε τα ανώτατα όρια της μικροσκοπίας. Δεν μπορείς να δεις τίποτα μικρότερο από ένα άτομο χρησιμοποιώντας ορατό φως. Θέλαμε να ερευνήσουμε το πόσα άτομα απαιτούνται για να δημιουργήσουν μια σκιά και αποδείξαμε τελικά ότι χρειάζεται μόλις ένα» αναφέρει ο Ντέιβ Κιελπίνσκι του Κέντρου Κβαντικής Δυναμικής του Πανεπιστημίου Griffith στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας. Ο Κιελπίνσκι ήταν επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας η οποία χρειάστηκε πέντε χρόνια για να φτάσει σε αυτό το αποτέλεσμα. Η ομάδα χρησιμοποίησε ένα μικροσκόπιο πολύ υψηλής ανάλυσης που έχει την ικανότητα να κάνει τη σκιά όσο σκοτεινή χρειάζεται για να γίνει τελικά ορατή. Οι ερευνητές απομόνωσαν ένα άτομο σε έναν «θάλαμο» και το συγκρατούσαν μέσα στον ελεύθερο χώρο του θαλάμου χρησιμοποιώντας ηλεκτρικές δυνάμεις. Στη συνέχεια «παγίδευσαν» ιόντα του στοιχείου υττέρβιου και τα εξέθεσαν σε συγκεκριμένη συχνότητα φωτός. Κάτω από από αυτό το φως η σκιά του ατόμου έπεσε πάνω σε έναν ανιχνευτή και μια ψηφιακή κάμερα κατάφερε να την καταγράψει. Η εξέλιξη θεωρείται σημαντική γιατί θα βοηθήσει στους επιστήμονες να ρυθμίζουν καλύτερα τα μικροσκόπια όταν θέλουν να παρατηρήσουν τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στα κύτταρα. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Communications». Στην φωτογραφία καλλιτεχνική απεικόνιση της σκιάς ενός ατόμου που βρίσκεται στο εσωτερικό ενός κυλίνδρου.

«Αυτός ο Κόσμος ο Μικρός, ο Μέγας…» http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_04/07/2012_450457

Μικρές ειδήσεις. Το τηλεσκόπιο Hubble ανακαλύπτει γαλαξίες που δεν περιμέναμε να υπάρχουν. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble αποκάλυψε ένα αινιγματικό τόξο φωτός, πίσω από ένα εξαιρετικά μεγάλο σμήνος γαλαξιών σε απόσταση 10 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Το σμήνος αυτό είχε ανακαλυφθεί νωρίτερα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer και δημιουργήθηκε όταν το Σύμπαν ήταν ακόμη περίπου στο ένα τέταρτο της σημερινής του ηλικίας. Το μεγάλο τόξο είναι η παραμορφωμένη εικόνα ενός γαλαξία που βρίσκεται πίσω από το σμήνος, και το φως που εξέπεμψε άλλαξε πορεία από τη βαρυτική επίδραση της συστάδας των γαλαξιών η οποία παρεμβάλλεται. Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη παρατήρηση αυτής της γαλάζιας αψίδας φωτός πίσω από ένα τεράστιο σμήνος γαλαξιών, 10 δισ. έτη φωτός μακριά μας, είναι πως κανονικά, δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Το γεγονός ότι το φως αλλάζει πορεία καθώς περνά γύρω από βαριά σώματα όπως άστρα, ή και γαλαξίες ολόκληρους είναι γνωστό ως το φαινόμενο του βαρυτικού φακού, κι επιτρέπει στους επιστήμονες να δουν τι συμβαίνει πίσω από τέτοια ουράνια σώματα, κάτι που αλλιώς θα ήταν αδύνατο. Το φαινόμενο περιγράφεται στη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, και μάλιστα ήταν αυτό που έδωσε την πρώτη επιβεβαίωση ότι η θεωρία του είναι σωστή, όταν το 1919 ο Βρετανός αστρονόμος Έντιγκτον, κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης Ηλίου, έδειξε ότι ο Ήλιος πράγματι καμπύλωνε το φως των αστέρων που βρίσκονταν πίσω του. Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη παρατήρηση αυτής της αψίδας φωτός, είναι πως κανονικά, δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Όσο πιο μακριά κοιτάμε, τόσο και πιο βαθιά στο παρελθόν του Σύμπαντος βλέπουμε και σύμφωνα με τη στατιστική ανάλυση, σε τόσο πρώιμες εποχές δεν περιμέναμε να υπήρχαν γαλαξίες φωτεινοί αρκετά ώστε να τους δούμε, ακόμα και υπό την επίδραση του βαρυτικού φακού. Τα σμήνη γαλαξιών είναι συγκεντρώσεις εκατοντάδων ή και χιλιάδων γαλαξιών που έλκονται από τη μεταξύ τους βαρύτητα. Καθώς είναι τα πιο βαριά αντικείμενα που γνωρίζουμε στο Σύμπαν, οι επιστήμονες τα χρησιμοποιούν συχνά για να μελετήσουν την περιοχή που βρίσκεται πίσω τους. Αν και αυτό λειτουργεί σε σμήνη τα οποία βρίσκονται πιο κοντά στη Γη, οι αστρονόμοι πίστευαν πως σμήνη τόσο μακριά όπως αυτό, δεν θα είχαν αρκετή μάζα ώστε να καμπυλώσουν το φως κάποιου γαλαξία τόσο μακρινού. Έτσι, πρόκειται για το πιο βαρύ σμήνος που έχει ανακαλυφθεί σε τέτοια απόσταση, 5 με 10 φορές μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα, και υπολογίζουν πως «ζυγίζει» όσο 500 τρισεκατομμύρια δικοί μας Ήλιοι. Στην ίδια φωτογραφία λοιπόν παρατηρήθηκε ένας αρχαίος γαλαξίας ηλικίας έως και 13 δισεκατομμυρίων χρόνων, πιο φωτεινός και πιο μεγάλος από ότι αναμενόταν αλλά και ένα σμήνος, πιο βαρύ από όλα τα σμήνη που είχαν παρατηρηθεί ποτέ στην ίδια απόσταση. Το γεγονός πως υπάρχουν τέτοια σμήνη κάνει τους επιστήμονες να θέλουν να επαναλάβουν τις παρατηρήσεις τους αλλά και να ανακαλύψουν νέα παραδείγματα. Ήταν τέτοια η έκπληξή τους, που όπως χαρακτηριστικά λέει ένας από τους συγγραφείς της έρευνας, ο Anthony Gonzalez του πανεπιστημίου της Florida: «δεν έχω πειστεί για καμιά από τις δύο εξηγήσεις. Βρήκαμε μόνο ένα παράδειγμα. Πρέπει να μελετήσουμε πολλά ακόμη τέτοια αντικείμενα». Πλανήτης «αδυνατίζει» μετά από έκρηξη του άστρου του. Ενα σπάνιο και ιδιαίτερα εντυπωσιακό φαινόμενο εντόπισε διεθνής ομάδα αστρόνομων με την βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble. Οι ερευνητές «είδαν» μεγάλο μέρος της ατμόσφαιρας ενός πλανήτη να εξατμίζεται μετά από μια μεγάλη έκρηξη που προκλήθηκε στο μητρικό του άστρο με το οποίο ο πλανήτης βρίσκεται σε πολύ κοντινή απόσταση. Η έρευνα δημοσιεύεται στην διαδικτυακή επιθεώρηση phys.org O HD 189733 b είναι ένας γίγαντας αερίου περίπου 63 έτη φωτός μακριά, στον αστερισμό της Αλεπούς. Ανακαλύφθηκε το 2005 και η μάζα του είναι περίπου 15% μεγαλύτερη από εκείνη του Δία. Είναι ο πρώτος εξωπλανήτης που βρέθηκε να διαθέτει διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρά του και οι επιστήμονες θεωρούν ότι ο ουρανός του έχει γαλάζια απόχρωση παρόμοια με εκείνη της Γης. Το μητρικό του άστρο είναι ελάχιστα μικρότερο και πιο ψυχρό από τον Ηλιο. Ο πλανήτης κινείται τόσο κοντά στο άστρο του με αποτέλεσμα η μέση θερμοκρασία που αναπτύσσεται σε αυτόν είναι της τάξης των χιλίων βαθμών Κελσίου. Η ανώτερη ατμόσφαιρά του βομβαρδίζεται από ακτινοβολία Χ αλλά και από τη λεγόμενη ακραία υπεριώδη ακτινοβολία. Ο HD 189733 b αποτελεί ένα ιδανικό σημείο παρατήρησης για τους επιστήμονες που μελετούν την επίδραση και τις επιπτώσεις της δραστηριότητας ενός άστρου στην ατμόσφαιρα ενός πλανήτη. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=465036&h1=true Καταπληκτική φωτογραφία ενός κοσμικού πίδακα αερίων. H NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια καταπληκτική εικόνα από ένα εντυπωσιακό κοσμικό φαινόμενο. Η εικόνα δείχνει ένα «αστρικό γκέιζερ», έναν πίδακα αερίων που εκτοξεύεται με δύναμη από νεαρά άστρα που συγκρούονται με νέφη αερίων και σκόνης, και ταξιδεύει με ταχύτητα εκατοντάδων χιλιάδων χλμ/δευτ. Αυτά τα κοσμικά γκέιζερ ονομάζονται «αντικείμενα Herbig Haro» (ΗΗ) και έχουν διάρκεια ζωής λίγες χιλιάδες έτη. Το εικονιζόμενο είναι το HH 110 και όπως ανακοίνωσε η NASA η φωτογραφία αποτελεί μια σύνθεση πολλών εικόνων που έχει καταγράψει το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble από το συγκεκριμένο γκέιζερ την τελευταία οκταετία.

Nέο σωματίδιο «σαν το Χιγκς» ανακαλύφθηκε στο CERN. Χρειάστηκε να περιμένουμε μισό αιώνα μέχρι να κατασκευαστεί το γιγάντιο μηχάνημα που θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις. Την Τετάρτη, όμως, ερευνητές του CERN ανακοίνωσαν πως είναι σχεδόν βέβαιοι ότι εντόπισαν «κάτι που μοιάζει με το Χιγκς», το σωματίδιο που θα επιβεβαίωνε ότι γνωρίζουμε πώς η ύλη αποκτά τη μάζα της. Οι υπεύθυνοι του CMS και του ATLAS, των δύο πειραμάτων που διεξάγονται για τον εντοπισμό του Χιγκς, ανακοίνωσαν ότι το επίπεδο βεβαιότητας που πέτυχαν αντιστοιχεί σε ανακάλυψη νέου σωματιδίου, το οποίο είναι συμβατό με τη θεωρία του Χιγκς. Εφόσον επιβεβαιωθεί οριστικά η ανακάλυψη, κάτι που δεν αναμένεται πριν από τον Οκτώβριο, ο πειραματικός άθλος θα επιστεγάσει το λεγόμενο Καθιερωμένο Μοντέλο, το θεωρητικό οικοδόμημα που αναπτύχθηκε τον περασμένο αιώνα και συγκεντρώνει όλες τις γνώσεις των φυσικών για τα στοιχειώδη συστατικά του Σύμπαντος. Οι υπεύθυνοι του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων, ενός από τα ακριβότερα πειράματα όλων των εποχών, προσπάθησαν να κρατήσουν μια ισορροπία ανάμεσα στην ανάγκη να δικαιολογήσουν το κόστος και την απαίτηση να τηρηθούν οι τεχνικές απαιτήσεις για την επιβεβαίωση των αποτελεσμάτων. H παρουσίαση των προκαταρκτικών αποτελεσμάτων από τα δεδομένα που συγκεντρώθηκαν το 2012 ξεκίνησε στις 10 ώρα Ελλάδας στη Μελβούρνη, όπου πραγματοποιείται το διεθνές συνέδριο φυσικής υψηλών ενεργειών, και είναι διαθέσιμη ως webcast στο δικτυακό τόπο του CERN. http://webcast.web.cern.ch/webcast/ Μία ώρα αργότερα ακολούθησε συνέντευξη Τύπου στην έδρα του οργανισμού στη Γενεύη για την επεξήγηση των αποτελεσμάτων στα ΜΜΕ. Για να γίνει επισήμως δεκτή η ανακάλυψη, οι ερευνητές θα πρέπει να αποδείξουν ότι το νέο σωματίδιο συμπεριφέρεται όπως το Χιγκς. Επιπλέον, το επίπεδο βεβαιότητας για τον εντοπισμό του σωματιδίου πρέπει να φτάνει τα 5 σίγμα, κάτι που σημαίνει ότι η πιθανότητα να οφείλονται σε λάθος οι παρατηρήσεις είναι μόλις 0,00006%. «Τα αποτελέσματα είναι προκαταρκτικά αλλά το σήμα των 5 σίγμα που βλέπουμε στα 125 GeV είναι δραματικό. Πρόκειται όντως για νέο σωματίδιο» ανακοίνωσε ο Τζο Ινκαντέλα, εκπρόσωπος του SMS. Ακόμα πιο σαφής ήταν η Φαμπιόλα Τζιανότι, εκπρόσωπος του ATLAS: «Βλέπουμε στα δεδομένα μας ξεκάθαρα ίχνη ενός νέου σωματιδίου, στο επίπεδο των πέντε σίγμα, σε μια περιοχή μάζας γύρω στα 126 GeV» είπε. Το GeV (γιγαηλεκτονιοβόλτ) είναι μονάδα μέτρησης της μάζας και της ενέργειας. Με μάζα 126 GeV, το Χιγκς είναι περίπου 130 φορές βαρύτερο από το πρωτόνιο στον πυρήνα των ατόμων. Στην ιστορική παρουσίαση του CERN ήταν παρόντες ο Βρετανός Πίτερ Χιγκς και άλλοι επιστήμονες που βοήθησαν στη διατύπωση της θεωρίας για τον μηχανισμό του Χιγκς στις αρχές της δεκαετίας του 1960. «Ποτέ δεν περίμενα ότι αυτό θα συνέβαινε όσο ζω και θα ζητήσω από την οικογένειά μου να βάλει μια σαμπάνια στο ψυγείο» δήλωσε ο 83χρονος Χιγκς. Η πιθανότητα να έχει όντως ανακαλυφθεί ένα σωματίδιο σαν το Χιγκς στο CERN ενισχύεται από τα δεδομένα που παρουσίασαν τη Δευτέρα ερευνητές του αμερικανικού επιταχυντή Tevatron στο εργαστήριο Fermilab: Η ανάλυση ενός ωκεανού δεδομένων που συγκεντρώθηκαν στον προκάτοχο του LHC δείχνει ότι η πιθανότητα να ανιχνεύθηκε κάτι που μοιάζει με το Χιγκς φτάνει το 999 τοις χιλίοις. Θεωρητικά, όμως, υπάρχει ακόμα η πιθανότητα το σωματίδιο που ανακαλύφθηκε να μην είναι το Χιγκς. Σε αυτή την περίπτωση, οι θεωρητικοί φυσικοί θα αναγκάζονταν να αναθεωρήσουν, πιθανώς εκ βάθρων, το αγαπημένο τους Καθιερωμένο Μοντέλο, δηλαδή τις εξισώσεις που περιγράφουν τις ιδιότητες και τη συμπεριφορά των υποατομικών σωματιδίων. Στην αρχική του μορφή, το μοντέλο ήταν ασύμβατο με την έννοια της μάζας. Οι Πίτερ Χιγκς και άλλοι ερευνητές πρότειναν την ύπαρξη ενός πεδίου, του πεδίου Χιγκς, το οποίο από μαθηματική άποψη λύνει το πρόβλημα: όσο μεγαλύτερη «αντίσταση» συναντά ένα σωματίδιο καθώς περνά μέσα από το πεδίο, τόσο μεγαλύτερη είναι η μάζα του. Το μποζόνιο του Χιγκς είναι μια εκδήλωση αυτού του μηχανισμού, επομένως η ανακάλυψή του θα επιβεβαίωνε ότι το πεδίο του Χιγκς είναι όντως αυτό που δίνει στην ύλη τη μάζα της. Ερωτήσεις και απαντήσεις για το μποζόνιο του Χιγκς. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231203470 Τι μένει να ανακαλύψει ο LHC μετά το «σωματίδιο του Θεού» http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231203492 Πίτερ Χιγκς, ένας θεωρητικός φυσικός μεγάλης μάζας. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231203479

Φωτογραφία!!! Μετά από δύο χρόνια προσπαθειών o Γάλλος αστροφωτογράφος Λυκ Περό κατάφερε να αποτυπώσει στον φακό του τον σπειροειδή βραχίονα του Ωρίωνα, τον βραχίονα στον οποίο βρίσκεται το ηλιακό μας σύστημα. Ο Περό τράβηξε μια καταπληκτική φωτογραφία στη λίμνη Πιτόν ντε Λ'ό στο νησί Reunion που βρίσκεται ανατολικά της Μαδαγασκάρης. Στην φωτογραφία ο βραχίονας εμφανίζεται στον νυκτερινό ουρανό πάνω από τη λίμνη μοιάζοντας ως ένα κοσμικό ουράνιο τόξο. Γύρω από το βραχίονα διακρίνονται εκατοντάδες άστρα που βρίσκονται σε σχετικά κοντινές αποστάσεις, όχι μεγαλύτερες των 100 ετών φωτός από τη Γη. Στο εσωτερικό του βραχίονα λάμπουν αμέτρητα άστρα που βρίσκονται σε αποστάσεις πολλών χιλιάδων ετών φωτός από τη Γη.

Επιτυχής προσγείωση του Soyuz στο Καζακστάν. Ολοκληρώθηκε η πτήση του "Soyuz TMA-03M», το πλήρωμα στη Γη! Η μονάδα καθόδου (DM) του επανδρωμένου διαστημόπλοιου (TLC) "Soyuz TMA-03M» στις 12:14:50 ώρα Μόσχας, προσγειώθηκε σε μια προκαθορισμένη περιοχή, 148 χιλιόμετρα νοτιο-ανατολικά της Dzhezkazgan, Καζακστάν. Ο Ρώσος κοσμοναύτης Όλεγκ Kononenko, ο αστροναύτης της NASA Donald Pettit και ο αστροναύτης της ESA Kuipers Αντρέ ολοκλήρωσαν την πτήση τους στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS), το πρόγραμμα της αποστολής MKS-30/31. Η συνολική διάρκεια της παραμονής στον ΔΔΣ ήταν 192 ημέρες 18 ώρες 58 λεπτά. Προσεδάφιση στη Μογγολία για το κινεζικό «Θεϊκό Σκάφος 9» Το κινεζικό διαστημικό σκάφος Shenzhou 9 («Θεϊκό σκάφος 9») το οποίο μετέφερε στο Διάστημα την πρώτη Κινέζα αστροναύτη, την 33χρονη πιλότο του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, Λιού Γιάνγκ, επέστρεψε στη Γη την Παρασκευή. Το σκάφος προσγειώθηκε στην Εσωτερική Μογγολία στις 05:05 τα ξημερώματα (ώρα Ελλάδος) και εικόνες μεταδόθηκαν από την τηλεόραση. Το πλήρωμα του «Θεϊκού σκάφος 9» αποτελείτο από την Λιού κι άλλους δύο αστροναύτες. «Αισθάνομαι τόσο ωραία να στέκομαι στη Γη και αισθάνομαι ακόμα καλύτερα να βρίσκομαι στο σπίτι μου» είπε η 33χρονη αστροναύτης. Στόχος της αποστολής δοκιμή της τεχνολογίας σύνδεσης σκαφών σε τροχιά, η οποία θα επιτρέψει την κατασκευή κινεζικού διαστημικού σταθμού την επόμενη δεκαετία. Η κάψουλα συνδέθηκε με επιτυχία με την υπομονάδα Tiangong-1 που περιμένει σε τροχιά από πέρυσι. Η ανάπτυξη τεχνολογίας που επιτρέπει τη σύνδεση σκαφών σε τροχιά έχει κρίσιμη σημασία για την κατασκευή μόνιμου διαστημικού σταθμού γύρω στο 2020. Ο πρωθυπουργός της χώρας χαιρέτισε την αποστολή, λέγοντας ότι ήταν «πλήρως επιτυχημένη». «Αυτή είναι άλλη μία εξαιρετική συμβολή του κινεζικού λαού στις προσπάθειες της ανθρωπότητας να εξερευνήσουν και να χρησιμοποιήσουν το διάστημα» δήλωσε ο Ουέν Τζιαμπάο. Μορφές ζωής επιβιώνουν στο διάστημα. Μια νέα έρευνα στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό βοήθησε να ενισχυθούν οι θεωρίες ότι η ζωή προήλθε από το διάστημα, ενώ μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία καλύτερων αντηλιακών κρεμών. Το 2008 οι επιστήμονες έστειλαν ένα πακέτο στο μέγεθος μιας βαλίτσας πάνω στον Διαστημικό Σταθμό, γεμάτο με οργανικές ενώσεις και ζωντανούς οργανισμούς για να εξετάσουν την αντίδραση τους στο διάστημα. Μερικές από αυτές τις μορφές ζωής επέζησαν στο ταξίδι μια χαρά. Λειχήνες που εκτέθηκαν σε συνθήκες του διαστήματος για το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό για 18 μήνες. Μερικές δε λειχήνες επέζησαν σε αυτή τη δοκιμασία και συνέχισαν να αναπτύσσονται στο εργαστήριο Όταν οι αστροναύτες πηγαίνουν σε ένα διαστημικό περίπατο, δαπανώνται πολλές ώρες στην προετοιμασία για να βάλουν τα κατάλληλα σκάφανδρα ώστε να επιβιώσουν στις αντίξοες συνθήκες του διαστήματος. Αλλά δεν έγινε καμία προσπάθεια να προστατευτούν τα βακτήρια, οι σπόροι, οι λειχήνες και τα φύκια που βρίσκονται στο εξωτερικό μέρος του διαστημικού σταθμού μέσα σε δίσκους. «Διερευνούμε τα όρια της ζωής», δήλωσε ο René Demets του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος, η οποία επέβλεψε το πρότζεκτ, το οποίο ονομάστηκε πείραμα Expose-Ε. Η ατμόσφαιρα ως γνωστόν προστατεύει τη ζωή πάνω στη Γη από τις βλαβερές υπεριώδεις ακτίνες ενώ σταθεροποιεί και τις θερμοκρασίες. Σε αντίθεση, τα δείγματα που εκτέθηκαν στο διάστημα δέχθηκαν χωρίς καμιά προστασία τις ακτίνες του ήλιου. Αν και υπάρχει μια στοιχειώδης μόνωση από το Διαστημικό Σταθμό, οι θερμοκρασίες αλλάζουν από μείον 12 έως συν 40 βαθμούς Κελσίου, πάνω από 200 φορές την ημέρα καθώς αυτός βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη. Τα δείγματα επέστρεψαν στη Γη το 2009 και τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύονται σε ειδική έκδοση του περιοδικού Astrobiology. Οι λειχήνες τελικά αποδείχθηκαν σκληρά καρύδια: όταν ήρθαν πίσω στη Γη ορισμένα από τα είδη που βρέθηκαν στο διάστημα συνεχίζουν να αναπτύσσονται κανονικά. Κατά τη διάρκεια της δύσκολης κατάστασης, αυτές “είχαν βρεθεί σε μια λανθάνουσα κατάσταση περιμένοντας να έρθουν καλύτερες συνθήκες," εξήγησε ο René. Οι λειχήνες μάλιστα έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον διαφόρων εταιριών καλλυντικών. Μπορούν να επιβιώσουν κάτω από την πλήρη ένταση του Ήλιου επί 18 μήνες, γι αυτό μπορεί να οδηγήσουν σε νέα υλικά για αντηλιακά νέας γενιάς. Οι ζωντανοί οργανισμοί που επιβιώνουν στο ανοιχτό διάστημα υποστηρίζουν την ιδέα της «πανσπερμίας» – ότι η ζωή εξαπλώθηκε από τον έναν πλανήτη στον άλλο, ή ακόμα και μεταξύ των ηλιακών συστημάτων. Φαίνεται πιθανό ότι οι οργανισμοί θα μπορούσαν να αποικίσουν πλανήτες με τη βοήθεια των αστεροειδών. Ο ESA θα εξετάσει σχολαστικά αυτήν την θεωρία κάνοντας μελλοντικές αποστολές στο διαστημικό σταθμό με διαφορετικά δείγματα μορφών ζωής.

Υπόγειος ωκεανός στον Τιτάνα «μεγαλύτερος από όλους τους ωκεανούς της Γης μαζί» Διεθνής ομάδα επιστημόνων μελέτησε δεδομένα που έστειλε το σκάφος Cassini που εξερευνά τα τελευταία χρόνια τον Κρόνο και τα φεγγάρια του και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο μεγαλύτερος εξ αυτών, ο Τιτάνας, έχει ένα γιγάντιο υπόγειο ωκεανό. Σύμφωνα με τους ερευνητές ο ωκεανός αυτός είναι μεγαλύτερος από όσο όλοι οι ωκεανοί της Γης μαζί. Θεωρούν επίσης ότι ο ωκεανός αυτός διαθέτει συνθήκες ευνοϊκές για την ύπαρξη ζωής εκεί. Ερευνητές του Πανεπιστημίου Sapienza στη Ρώμη και του Πανεπιστημίου Cornell στις ΗΠΑ μελέτησαν τα δεδομένα που έχει καταγράψει το Cassini από το μαγνητικό πεδίο του Τιτάνα την περίοδο 2006-2011. Επικέντρωσαν την προσοχή τους στις μεταβολές που υπάρχουν τόσο στο μαγνητικό πεδίο όσο και στο σχήμα του Τιτάνα κατά την τροχιακή του κίνηση με τον Κρόνο και τις αλληλεπιδράσεις που λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια της. Υποστηρίζουν ότι το εσωτερικό του Τιτάνα «παραμορφώνεται» με τέτοιο τρόπο που η μόνη εξήγηση που μπορεί να υπάρχει για αυτό είναι η παρουσία ενός ωκεανού κάτω από τον παγωμένο εξωτερικό φλοιό του. Σύμφωνα με τους ερευνητές η τροχιακή κίνηση του Τιτάνα δημιουργεί φαινόμενα ανάλογα με εκείνα που προκαλεί αυτή της Σελήνης όπως για παράδειγμα, αυτό της παλίρροιας. Όπως αναφέρουν ο υπόγειος ωκεανός του Τιτάνα «φουσκώνει» και «ξεφουσκώνει» με τρόπο ανάλογο που γίνεται στις γήινες παλίρροιες. «Το συμπέρασμα μας είναι ότι είναι υπάρχει ένα υπόγειο υγρό στρώμα και αυτό περιέχει νερό» αναφέρει ο Λουτσιάνο Λες, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι αυτός ο ωκεανός καλύπτει ολόκληρο το υπέδαφος του πλανήτη και ο όγκος του νερού που διαθέτει είναι μεγαλύτερος από εκείνον όλων των ωκεανών της Γης μαζί. Πιθανολογούν επίσης ότι αυτός ο υπόγειος ωκεανός περιέχει οργανικά μόρια που συνδέονται με την ύπαρξη της ζωής. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Science.

Γιγάντιο νεφέλωμα «πέφτει» στη μαύρη τρύπα του Γαλαξία. Οι επιστήμονες παρακολουθούν ένα σπάνιο κοσμικό φαινόμενο που εξελίσσεται στο κέντρο του Γαλαξία. Ενα τεράστιο νέφος αερίων κινείται με ταχύτητα περίπου εννέα εκατομμυρίων χλμ/ώρα κατευθυνόμενο προς την περιοχή όπου βρίσκεται η γιγάντια μαύρη τρύπα του Γαλαξία. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι το νεφέλωμα θα φτάσει στο κέντρο του γαλαξία μας όπου βρίσκεται η μαύρη τρύπα κάποια στιγμή μέσα στο 2013 και εκεί θα σταματήσει η πορεία του αφού η «σύγκρουση» με τη μαύρη τρύπα θα είναι μοιραία για αυτό. Σύμφωνα με τους επιστήμονες που παρακολουθούν το φαινόμενο η ταχύτητα του νεφελώματος αυξάνεται προοδευτικά όσο πλησιάζει προς το κέντρο του Γαλαξία - συγκεκριμένα οι ειδικοί εκτιμούν ότι η ταχύτητά του έχει διπλασιαστεί τα τελευταία επτά χρόνια. Αν και στην πραγματικότητα το νεφέλωμα δεν θα πέσει κατευθείαν πάνω (ή μέσα) στη μαύρη τρύπα το τέλος του είναι προδιαγεγραμμένο. Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι το νεφέλωμα θα περάσει σε απόσταση 40 δισ. χλμ από τη μαύρη τρύπα. Ομως οι κολοσσιαίες βαρυτικές δυνάμεις της μαύρης τρύπας θα το διαλύσουν στα εξ ων συνετέθη. Καθώς το νεφέλωμα θα πλησιάζει προς την καταστροφή του θα αρχίσει να λάμπει από το έντονο φως που θα ρίχνουν πάνω του τα αμέτρητα άστρα που βρίσκονται στο κέντρο του Γαλαξία. Η παρατήρηση του φαινομένου είναι ιδιαίτερα σημαντική αφού θα επιτρέψει στους επιστήμονες να μελετήσουν τη συμπεριφορά της ύλης όταν έρχεται σε επαφή με κοσμικά αντικείμενα όπως οι μαύρες τρύπες. Η μαύρη τρύπα του Γαλαξία που είναι γνωστή ως «Τοξότης Α*» υπολογίζεται ότι έχει μάζα περίπου 2,5 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλιου.

Άγνωστο ορυκτό σε μετεωρίτη «ήταν από τα πρώτα στερεά υλικά στο Ηλιακό Σύστημα» Ένα σύνθετο ορυκτό που περίμενε 50 χρόνια μέχρι να ανακαλυφθεί στο εσωτερικό ενός μετεωρίτη αναγνωρίστηκε επίσημα από ερευνητές στις ΗΠΑ, οι οποίοι εκτιμούν ότι πρόκειται για ένα από τα πρώτα στερεά υλικά που εμφανίστηκαν στο Ηλιακό Σύστημα πριν από 4,5 δισ. χρόνια. Ο «πανγκουίτης» (panguite) εντοπίστηκε με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο μέσα στον μετεωρίτη του Αγιέντε, ο οποίος έπεσε το 1969 κοντά στο χωριό Πουεμπλίτο ντε Αγιέντε της πολιτείας Τσιουάουα του Μεξικό. Ανήκει στη σπάνια κατηγορία των χονδριτικών μετεωριτών, οι οποίοι αποτελούνται από αρχέγονα πετρώματα, σε αντίθεση με την πλειονότητα των μετεωριτών που περιέχουν κυρίως σίδηρο και άλλα μέταλλα. Από το 2007 έως σήμερα, η ομάδα του Δρ Τσι Μα στο Caltech (Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια) έχει ανακαλύψει στον μετεωρίτη του Αγιέντε εννέα νέα ορυκτά, από τα οποία το τελευταίο είναι ο πανγκουίτης, ο οποίος εντοπίστηκε με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. To όνομα του νέου υλικού προέρχεται από τον Παν Γκου, έναν τριχωτό γίγαντα της κινεζικής μυθολογίας, ο οποίος χώρισε με το τσεκούρι του το γιν από το γιανγκ και δημιούργησε έτσι τη γη και τον ουρανό. Ο πανγκουίτης είναι πράγματι ένα αρχέγονο υλικό που σχηματίστηκε πριν από τη Γη και τους υπόλοιπους πλανήτες -κάτι που μπορεί να βοηθήσει τους πλανητολόγους να κατανοήσουν τις πρώτες φάσεις σχηματισμού του Ηλιακού Συστήματος, όταν ένας δίσκος αερίου και σκόνης άρχισε να συμπυκνώνεται γύρω από τον νεογέννητο Ήλιο. Ο πανγκουίτης έχει μοριακό τύπο (Ti4+,Sc,Al,Mg,Zr,Ca)1.8O3. Περιέχει οικεία στοιχεία όπως το οξυγόνο, το ασβέστιο και το αλουμίνιο, καθώς και σπάνια, εξωτικά στοιχεία όπως το ζιρκόνιο και το σκάνδιο. Ειδικά το ζιρκόνιο έχει μεγάλη σημασία για τους επιστήμονες, καθώς δίνει πληροφορίες για τη διάρκεια σχηματισμού του Ηλιακού Συστήματος. Το νέο ορυκτό αναγνωρίστηκε επίσημα από την Επιτροπή Νέων Ορυκτών, Ονοματολογίας και Ταξινόμησης της Διεθνούς Ένωσης Ορυκτολογίας. Η ανακάλυψή του παρουσιάζεται στην επιθεώρηση American Mineralogist. http://ammin.geoscienceworld.org/content/97/7/1219.full?ijkey=G2n1UMXmu7r4.&keytype=ref&siteid=gsammin

Με επιτυχία έγινε η πρώτη μη αυτόματη πρόσδεση κινεζικών διαστημικών σκαφών. Η Κίνα πραγματοποίησε με επιτυχία νωρίς την Κυριακή το πρώτο μη αυτόματο ραντεβού της στο διάστημα ανάμεσα σε δύο διαστημόπλοια, το Σένζου 9 και το Τιανγκόνγκ 1, που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από την Γη. Οι αστροναύτες του Σένζου απομάκρυναν το διαστημικό τους όχημα περίπου 400 μέτρα από το Τιανγκόνγκ πριν πλησιάσουν και το προσδέσουν με δικό τους έλεγχο. Το εγχείρημα μεταδόθηκε ζωντανά από την κρατική τηλεόραση CCTV. Η μη αυτόματη πρόσδεση, δηλαδή με έλεγχο των πιλότων, ήταν ο βασικός στόχος του πληρώματος του διαστημοπλοίου Σένζου, στην τέταρτη επανδρωμένη διαστημική αποστολή της Κίνας. Θεωρείται δε ένα σημαντικό βήμα προς την κατασκευή διαστημικού σταθμού από την Κίνα. Το πλήρωμα του Σένζου 9 αποτελείται από δύο άντρες και μία γυναίκα, την Λιου Γιάνγκ. Είναι η πρώτη φορά που μια γυναίκα αστροναύτης συμμετέχει σε ανάλογη αποστολή. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231201895 Διαστημική "σκόνη" κατά διαστημικών "σκουπιδιών" Καταστροφή με τεχνητά μέσα, των διαστημικών σκουπιδιών προκειμένου να συνλθιβούν κατευθύνοντάς τα προς την έξω ατμόσφαιρα, στην οποία μόλις εισέλθουν θα διαλυθούν λόγω της τριβής και της υψηλής θερμοκρασίας. Η "σκόνη" αυτή θα φτάνει τους 20 με 40 τόννους βάρους και θα μεταφέρεται στο διάστημα με την χρήση βαλλιστικών πυραύλων. Είναι μια μια ιδέα του Εργαστηρίου Ναυτικών Ερευνών των ΗΠΑ, λόγω του ότι στο διάστημα υπάρχουν εκατομμύρια «σκουπίδια», σε ύψος 2.000 χλμ και κάτω και η ανάγκη καθαρισμού τους γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική. Υπολογίζεται ότι βρίσκονται σε τροχιά 21.000 αντικείμενα μεγαλύτερα από δέκα εκατοστά, περίπου 500.000 με μέγεθος από ένα έως δέκα εκατοστά και πάνω από 100 εκατομμύρια σκουπιδάκια με μέγεθος κάτω από ένα εκατοστό. Η ταχύτητα με την οποία κινούνται ξεπερνάει τα 8 χλμ ανά δευτερόλεπτο ή πιο απλά 27.358 χλμ/ώρα! Όπως είναι κατανοητό, συνιστούν τεράστιο κίνδυνο για τις επανδρωμένες και μη, διαστημικές αποστολές. H πτώση των πυραύλων δεν επηρεάζει τη φύση. Οι ειδικοί του Κέντρου εκμετάλλευσης εγκαταστάσεων επίγειων διαστημικών υποδομών και οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Προβλημάτων Ύδατος και Οικολογίας του παραρτήματος Σιβηρίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, παρουσίασαν στοιχεία παρακολούθησης της οικολογικής κατάστασης στην περιοχή του Αλτάι. Στην περιοχή του Αλτάι υπάρχουν 4 ζώνες, στα όρια των οποίων καταπέφτουν υπολείμματα από κάθε εκτόξευση του κοσμοδρομίου Μπαϊκονούρ και επί 40 χρόνια στις κοιλάδες της Σιβηρίας συγκεντρώθηκαν περισσότεροι από 2.500 τόνοι διαστημικών απορριμμάτων. Ωστόσο κατά τη γνώμη των ειδικών, που διεξήγαγαν την έρευνα, δεν παρατηρείται οποιαδήποτε επίδραση ούτε στην κατάσταση του περιβάλλοντος, ούτε στην υγεία του τοπικού πληθυσμού.

Ποτάμια και λίμνες στη Σελήνη. Στην επιφάνεια της Σελήνης δεν θα μπορούσε να υπάρξει νερό, παρά τον όρο “mare” – η θάλασσα στα Λατινικά - που χρησιμοποιείται στον χαρακτηρισμό τοποθεσιών της. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1 Κι όμως στην παραπάνω εικόνα που λήφθηκε από το Lunar Reconnaissance της NASA Orbiter στις 9 Μαρτίου δείχνει την ροή υγρού που συνέβη πριν από 108 εκατομμύρια πριν - την εποχή που δημιουργήθηκε ο κρατήρας Tycho http://www.universetoday.com/87146/spectacular-view-from-lro-of-tycho-craters-central-uplifts/ (O "ποταμός" της φωτογραφίας βρίσκεται στην νοτιοανατολική πλευρά του κρατήρα Tycho). Οι κρατήρες στη Σελήνη δημιουργούνται από την πρόσκρουση μετεωριτών (ή κομητών ή αστεροειδών) στην επιφάνειά της. Όταν προσκρούουν στην επιφάνεια της Σελήνης έχουν ταχύτητες από 10 έως 60 km / sec, αρκετή για να απελευθερωθεί τόση ενέργεια, ικανή να λιώσει μέρος των συγκρουομένων βράχων. Η ροή της λιωμένης μάζας του μετεωρίτη - που θα περιείχε και πάγο - δημιούργησε το "ποτάμι" που βλέπουμε στην φωτογραφία. Η φωτογραφία που ακολουθεί δείχνει μια μεγάλη "λίμνη" (4,5 χιλιόμετρα μήκος και 2,1 πλάτος) στην οποία η ροή τερματίστηκε.

Νέες ενδείξεις από μετεωρίτες για αφθονία νερού στον Άρη. Νέα στοιχεία έρχονται να ενισχύσουν την πεποίθηση των επιστημόνων ότι, εκτός από τη Γη, η οποία είναι ο μόνος πλανήτης του ηλιακού συστήματος που διαθέτει μεγάλα υδάτινα αποθέματα στο εσωτερικό του, και ο Άρης κάποτε είχε αφθονία νερού στα έγκατά του. Αν και έως τώρα έχουν συσωρευτεί αρκετές ενδείξεις για την ύπαρξη κάποτε σημαντικών ποσοτήτων υγρού νερού στην επιφάνεια του Άρη, οι εκτιμήσεις ήταν ότι το εσωτερικό του ήταν γενικά άνυδρο, μία εικόνα που τώρα μάλλον ανατρέπεται. Επιστήμονες του Ινστιτούτου Κάρνεγκι, με επικεφαλής τον Φράνσις ΜακΚάμπιν και τον Έρικ Χάουρι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Geology» της Γεωλογικής Εταιρίας της Αμερικής, ανέλυσαν το περιεχόμενο δύο μετεωριτών αρειανής προέλευσης που ανακαλύφθηκαν στη Γη. Οι μετεωρίτες, οι οποίοι πιστεύεται ότι προέρχονται από τον μανδύα του «κόκκινου πλανήτη» (δηλαδή από το εκτεταμένο γεωλογικό στρώμα μεταξύ του φλοιού και του πυρήνα), εκτινάχθηκαν από τον Άρη πριν από περίπου 2,5 εκατ. χρόνια και κατέληξαν στη Γη, παγιδευμένοι από τη βαρύτητά της. Αναλύοντας γεωχημικά τη σύνθεση των δύο μετεωριτών, οι γεωλόγοι συμπέραναν ότι ο μανδύας του Άρη, σε ορισμένα σημεία, πρέπει να περιείχε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες από αυτές που έχουν υποθέσει ως τώρα οι επιστήμονες, σε σημείο που να μην διέφερε από την ποσότητα των υπόγειων υδάτων της Γης. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι το νερό υπήρχε ήδη από την αρχική φάση σχηματισμού του Άρη και έκτοτε ο πλανήτης διατήρησε την ικανότητά του να διακρατεί αποθέματα νερού στο εσωτερικό του. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των Αμερικανών ερευνητών, ο μανδύας του Άρη περιείχε 70 έως 300 μέρη νερού (ppm) ανά εκατομμύριο. Συγκριτικά, το ανώτερο στρώμα του μανδύα της Γης περιέχει κατά προσέγγιση 50 έως 300 μέρη νερού ανά εκατομμύριο. Τα ηφαίστεια θεωρούνται ο κύριος μηχανισμός μέσω του οποίου το νερό του Άρη ανέβαινε από τα έγκατα του πλανήτη προς την επιφάνειά του. Τα νέα στοιχεία ενισχύουν επίσης την άποψη ότι, αφού υπήρχε τόσο νερό, είναι πολύ πιθανό να υπήρχαν κάποτε κάποιες μορφής ζωής -όχι κατ’ ανάγκην νοήμονες!- στον γειτονικό πλανήτη. Και δεν αποκλείεται να υπάρχουν ακόμα, αν τουλάχιστον κρίνει κανείς από την ανθεκτικότητα των γήινων μικροοργανισμών.

Το παρατηρητήριο νετρίνων IceCube στην Ανταρκτική ανίχνευσε ταλαντώσεις νετρίνων υψηλής ενέργειας. Το IceCube, ο μεγαλύτερος ανιχνευτής νετρίνων στον κόσμο, εντόπισε ταλαντώσεις νετρίνων στην ατμόσφαιρα με την υψηλότερη ενέργεια ως σήμερα. Τα νετρίνα είναι στοιχειώδη σωματίδια με πολύ μικρή μάζα, κι έρχονται σε τρία διαφορετικά είδη – ή γεύσεις όπως αποκαλούνται δηλαδή τα νετρίνα ηλεκτρονίων, ταυ και μιονίων. Ταλάντωση ονομάζεται η μετατροπή ενός νετρίνου κάποιας γεύσης σε νετρίνο άλλου είδους, και είναι μια διαδικασία που δεν έχει κατανοηθεί ακόμη πλήρως. Το IceCube, είναι μια εγκατάσταση στην Ανταρκτική που καταλαμβάνει 1 κυβικό χιλιόμετρο, και περιλαμβάνει 86 σήραγγες σε βάθος 1500 – 2500 μέτρων μέσα στον πάγο στις οποίες έχουν απλωθεί περίπου 5000 ανιχνευτές νετρίνων. Ο εντοπισμός των νετρίνων που προέρχονται από την κοσμική ακτινοβολία (κυρίως από εκρήξεις υπερκαινοφανών και πηγές ακτίνων-γ) γίνεται με μεγάλες δεξαμενές από νερό, συνήθως σε μεγάλα βάθη κάτω από το έδαφος, ώστε να περιοριστούν άλλα είδη ακτινοβολίας. Επειδή αλληλεπιδρούν ελάχιστα με την ύλη, ο εντοπισμός των νετρίνων που προέρχονται από την κοσμική ακτινοβολία γίνεται με μεγάλες δεξαμενές από νερό, συνήθως σε μεγάλα βάθη κάτω από το έδαφος, ώστε να περιοριστούν άλλα είδη ακτινοβολίας. Είναι τόσο σπάνιος ο εντοπισμός ενός νετρίνου που από τα 300 τρισεκατομμύρια νετρίνα που δημιουργούνται κάθε λεπτό καθώς οι κοσμικές ακτίνες συγκρούονται με τα σωματίδια της ατμόσφαιρας, το IceCube καταφέρνει να ανιχνεύσει περίπου 10 νετρίνα την ώρα. . Μόλις ένας ανιχνευτής αλληλεπιδράσει με κάποιο νετρίνο, στέλνει ένα ασθενές οπτικό σήμα, το οποίο ενισχύεται μέσα σε έναν φωτοπολλαπλασιαστικό σωλήνα έως ότου φτάσει στην επιφάνεια και μετατραπεί σε ψηφιακό, οπότε και αναλύεται από τους ερευνητές. Τα στοιχεία έως τώρα δείχνουν πως τα νετρίνα μιονίων εξαφανίζονται, καθώς ταλαντώνονται σε νετρίνα ταυ. H συγκεκριμένη μετατροπή από μιόνια σε ταυ είχε μελετηθεί σε επιταχυντές σωματιδίων, σε μικρότερες όμως ενέργειες, καθώς το IceCube παρατήρησε για πρώτη φορά ταλαντώσεις σε ενέργειες της τάξης των 10 – 100 GeV. Οι επιστήμονες ευελπιστούν πως τα στοιχεία που συγκεντρώνουν από τις ταλαντώσεις των νετρίνων, θα τους βοηθήσουν να κατανοήσουν την ιεραρχία στη μάζα τους, δηλαδή πιο από τα τρία είναι το βαρύτερο και πιο το ελαφρύτερο. Η μυστηριώδης φύση των νετρίνων προβλημάτιζε πάντοτε τους επιστήμονες και θεωρούνται κλειδί για την κατανόηση βαθύτερων φαινομένων αφού συμμετέχουν σχεδόν σε όλες τις σωματιδιακές αντιδράσεις. Πηγή: Nature

Η Οπερα πάει στο... μετρό (video) http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=463462&h1=true

Ανακαλύφθηκαν δύο πλανήτες σε ένα μοναδικό φαινόμενο. Αμερικανοί αστρονόμοι ανακάλυψαν δύο εξωπλανήτες των οποίων οι τροχιές γύρω από τα άστρο τους (ήλιος) βρίσκονται σε πολύ μικρή απόσταση η μία από την άλλη, ένα φαινόμενο που δεν το έχουμε ποτέ δει στο Σύμπαν, όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Φανταστείτε ότι, αντί για την πανσέληνο που "ανατέλλει" στον ορίζοντα, εδώ έχουμε ένα γιγάντιο αέριο πλανήτη, που φαίνεται τρεις φορές μεγαλύτερος, εξηγούν οι ερευνητές, των οποίων οι εργασίες δημοσιεύονται σήμερα στις ΗΠΑ στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού Science. Αυτός ο κόσμος υπάρχει πράγματι και είναι ένα αστρικό σύστημα με δύο αστέρια (ήλιους) στον αστερισμό του Κύκνου, περίπου 1.200 έτη φωτός από τη Γη (ένα έτος φωτός αντιστοιχεί με 9460 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα). Έχει ονομαστεί Κέπλερ-36, από το όνομα του αμερικανικού διαστημικού τηλεσκοπίου των ΗΠΑ που είναι αφιερωμένο στην αναζήτηση εξωπλανητών. "Αυτοί οι δύο πλανήτες περνούν πολύ κοντά ο ένας από τον άλλο", δήλωσε ο Τζος Κάρτερ του Harvard Smithsonian Center for Astrophysics (CfA), ένας από τους βασικούς συντάκτες της εργασίας αυτής. "Είναι οι πιο κοντινοί που έχουμε δει ποτέ σε ένα πλανητικό σύστημα", προσθέτει ο αστρονόμος Έρικ Αγκολ του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον. Οι δύο πλανήτες βρίσκονται στο κοντινότερο μεταξύ τους σημείο κάθε 97 ημέρες, κατά μέσον όρο. Στη συνέχεια χωρίζονται από μια απόσταση μικρότερη κατά πέντε φορές της απόστασης Γης Σελήνης, περίπου 1,9 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν τους δύο πλανήτες από την ανάλυση των δεδομένων που συλλέγονται από το τηλεσκόπιο Κέπλερ, το οποίο μπορεί να εντοπίσει έναν εξωπλανήτη όταν αυτός περνά μπροστά από το άστρο του, και μειώνει λίγο την ακτινοβολία του. Αυτό το νέο πλανητικό σύστημα περιέχει μόνο αυτούς τους δύο πλανήτες σε τροχιά γύρω από ένα άστρο που μοιάζει στον ήλιο μας, αλλά είναι παλαιότερο κατά αρκετά δισεκατομμύρια έτη.

Βίντεο μικρού αστεροειδή που πέρασε ξυστά από τη Γη. Στις 29 Μαΐου, ένας διαστημικός βράχος σε μέγεθος λεωφορείου πλησίασε τη Γη σε απόσταση 14.000 χιλιομέτρων. Οι αστρονόμοι τον περίμεναν και κατάφεραν να βιντεοσκοπήσουν το πέρασμά του με υπέρυθρο τηλεσκόπιο στη Χαβάη. Στο βίντεο, το οποίο δημοσιοποιήθηκε στις 20 Μαΐου, ο αστεροειδής είναι ορατός ως φωτεινή κηλίδα που παραμένει σχεδόν ακίνητη στο κέντρο της οθόνης, ενώ τα άστρα περνούν πίσω του αστραπιαία. Στην πραγματικότητα, το τηλεσκόπιο ακολουθούσε το βράχο καθώς περνούσε με ταχύτητα 17 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. «Έχεις την αίσθηση ότι ταξιδεύεις μαζί του» σχολίασε ο Ρίτσαρντ Μπίζελ του ΜΙΤ (Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης), επικεφαλής της προσπάθειας παρατήρησης. Η απόσταση του αντικειμένου από το κέντρο της Γης εμφανίζεται κάτω αριστερά στην οθόνη ως πολλαπλάσιο της μέσης ακτίνας του πλανήτη, που είναι 6.371 χιλιόμετρα. Ο αστεροειδής 2012 KT42 ανακαλύφθηκε από ένα μικρό τηλεσκόπιο στο Τούσον της Αριζόνα. Μόλις ενημερώθηκε, ο Μπίζελ φρόντισε να εξασφαλίσει χρόνο παρατήρησης στο υπέρυθρο τηλεσκόπιο IRTF της NASA στη Χαβάη. Μελετώντας τη λαμπρότητα και τη φασματική υπογραφή του διερχόμενου βράχου, ο ερευνητής μπόρεσε να υπολογίσει τη διάμετρό του στα περίπου 7 μέτρα. Αρκετά σώματα αυτού του μεγέθους διασταυρώνονται κάθε χρόνο με την τροχιά της Γης, σπάνια όμως εισέρχονται στην ατμόσφαιρα του πλανήτη. Ακόμα κι αν βρισκόταν σε πορεία σύγκρουσης, ο 2012 KT42 πιθανότατα θα εξαερωνόταν στην ατμόσφαιρα και δεν θα έφτανε μέχρι την επιφάνεια, εκτιμά ο Μπίζελ. http://smass.mit.edu/movie-caption.html

Εκτίμηση του πάγου που περιέχεται σε κρατήρα στο νότιο πόλο της Σελήνης. Το διαστημικό όχημα της NASA LRO που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη έχει στείλει στη Γη δεδομένα που δείχνουν ότι ο πάγος μπορεί να είναι έως και το 22 τοις εκατό του υλικού της επιφάνειας, μέσα σε έναν κρατήρα που βρίσκεται στο νότιο πόλο του φεγγαριού. Η ομάδα της NASA με τη βοήθεια του λέιζερ από το διαστημόπλοιο LRO εξέτασε το δάπεδο του κρατήρα Shackleton. Βρήκαν λοιπόν ότι το πάτωμα του κρατήρα είναι πιο φωτεινό από εκείνα άλλων κρατήρων γύρω του, που σημαίνει ότι υπάρχουν μικρές ποσότητες πάγου. Οι πληροφορίες αυτές θα βοηθήσουν τους ερευνητές να κατανοήσουν τον σχηματισμό κρατήρα αλλά και να μελετήσουν άλλες περιοχές αχαρτογράφητες του φεγγαριού. Τα ευρήματα δημοσιεύονται στο περιοδικό Nature. “Μας προκάλεσαν έκπληξη οι μετρήσεις της φωτεινότητας που δείχνουν πάγο και άλλες πτητικές ενώσεις πάνω στο φεγγάρι, δεδομένου των πολύ χαμηλών θερμοκρασιών στο εσωτερικό των πολικών κρατήρων της Σελήνης", λέει ο Gregory Neumann της NASA Εκτός από τον πιθανό πάγο, ο χάρτης αποκάλυψε έναν εξαιρετικά διατηρημένο κρατήρα που έχει παραμείνει σχετικά αλώβητος από την γέννηση του, περισσότερα από τρία δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Ο κρατήρας, που πήρε το όνομά του από τον εξερευνητή της Ανταρκτικής Έρνεστ Σάκλετον, έχει βάθος 3,2 χιλιόμετρα και πλάτος πάνω από 21 χιλιόμετρα. Όπως ακριβώς οι περισσότεροι κρατήρες στο νότιο πόλο του φεγγαριού, η μικρή κλίση του άξονα περιστροφής της Σελήνης σημαίνει ότι το εσωτερικό του κρατήρα Shackleton είναι μόνιμα σκοτεινό και ως εκ τούτου πολύ ψυχρό. Η αποστολή LCROSS έχει αποκαλύψει ότι το 5% της μάζας του γειτονικού κρατήρα Cabeus αποτελείται από παγωμένο νερό, μέχρι τώρα όμως δεν είχε γίνει ανάλογη διαπίστωση στον κρατήρα Σάκλετον. Μάλιστα η ιαπωνική αποστολή Kaguya που τον επισκέφτηκε δεν είχε εντοπίσει ίχνη πάγου σε αυτόν.Ο αρχικός κύριος στόχος του LRO ήταν να διεξάγει έρευνες που θα προετοιμάσουν τη μελλοντική σεληνιακή εξερεύνηση. Ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2009, ολοκληρώνοντας την πρώτη αποστολή εξερεύνησης του και τώρα βρίσκεται στην κύρια αποστολή του. Πηγή: NASA

Στον Αρη χιονίζει.. Μια ακόμη εντυπωσιακή και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανακάλυψη έκαναν επιστήμονες για τον Αρη. Εχει διαπιστωθεί εδώ και καιρό ότι στις πολικές περιοχές του κόκκινου πλανήτη χιονίζει. Εχει επίσης εξακριβωθεί η σύσταση του χιονιού, το οποίο αποτελείται από παγωμένους κρυστάλλους διοξειδίου του άνθρακα. Ερευνητές του ΜΙΤ υποστηρίζουν τώρα ότι «μέτρησαν» το μέγεθος των νιφάδων οι οποίες είναι μικροσκοπικές. Σύμφωνα με τα συμπεράσματά τους, μια νιφάδα αρειανού χιονιού έχει μέγεθος παρόμοιο με εκείνο των ερυθρών αιμοσφαιρίων. «Αν βρεθεί κάποιος στον Αρη θα βιώσει τη χιονόπτωση ως ομίχλη επειδή δεν πέφτουν νιφάδες αλλά ραφιναρισμένα σωματίδια» αναφέρει η Κέρι Καχόι, καθηγήτρια Αεροναυτικής και Αστροναυτικής του ΜΙΤ και μέλος της ερευνητικής ομάδας η οποία βασίστηκε σε δεδομένα που έχουν στείλει οι δορυφόροι MGS και MRO οι οποίοι βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Αρη και τον μελετούν. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Journal of Geophysical Research».

Η ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ………………. ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ , ΠΟΝΑΜΕ ΚΑΙ ΑΓΑΠΑΜΕ http://www.youtube.com/embed/GZeQjbmqX_w?rel=0

Ένα διαστημικό τηλεσκόπιο, το Ευκλείδης, θα ερευνήσει το σκοτεινό σύμπαν. Η Ευρώπη έδωσε το τελικό πράσινο φως για μια διαστημική αποστολή με σκοπό να διερευνήσει το «σκοτεινό σύμπαν». Το τηλεσκόπιο Ευκλείδης θα κοιτάξει βαθιά μέσα στο σύμπαν για ενδείξεις της φύσης της σκοτεινής ύλης και της σκοτεινής ενέργειας. Αυτά τα φαινόμενα κυριαρχούν στο Σύμπαν, και όμως οι επιστήμονες παραδέχονται ότι δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα γι ‘αυτά. Το Ευκλείδης θα κατασκευαστεί από τον ESA για να διεξάγει έρευνες κάπου 1,5 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη στη «νυχτερινή πλευρά» του. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) πήρε την απόφαση του για τον Ευκλείδη σε μια πρόσφατη συνάντηση των κρατών μελών του στο Παρίσι. Το διαστημικό τηλεσκόπιο πρέπει να είναι έτοιμο για εκτόξευση το 2019. Δεκατρείς ευρωπαϊκές χώρες, 1000 επιστήμονες και 100 περίπου ινστιτούτα κι εργαστήρια συμμετέχουν στην αποστολή EUCLID. Το κόστος για την κατασκευή, την εκτόξευση και τη λειτουργία του Ευκλείδη αναμένεται να είναι λίγο πάνω από 600 εκατ. ευρώ. Τα κράτη μέλη θα προσφέρουν επίσης την κάμερα του Ευκλείδη στα ορατά μήκη κύματος καθώς και εκείνη στο εγγύς υπέρυθρο φάσμα / φασματόμετρο, ανεβάζοντας το πιθανό κόστος του όλου εγχειρήματος πάνω ​​από τα 800 εκ. ευρώ. Οι ΗΠΑ θα συνεισφέρουν στην αποστολή περίπου το 5% του κόστους της, κατασκευάζοντας τους υπέρυθρους ανιχνευτές που απαιτούνται για τον Ευκλείδη. Ο Ευκλείδης επιλέχθηκε ως μια «μεσαίας κατηγορίας» αποστολή, που σημαίνει ότι το κόστος της θα έπρεπε να είναι κοντά στα 475 εκ. ευρώ. Το γεγονός ότι τα κράτη μέλη πρόκειται να βάλουν κι άλλα 125 εκατ. ευρώ πέρα ​​από την "τιμή στόχο", δίνει μια ένδειξη του πόσο πολύ σπουδαία θεωρείται αυτή η αποστολή. Θέματα: ■● Οι αστρονόμοι νομίζουν ότι υπάρχει μέσα στους γαλαξίες περισσότερη μάζα από όση βλέπουν, που είναι ικανή να τους συγκρατεί αντί να διαλύονται από τις ταχύτητες που έχουν. ■● Οι αστροφυσικοί την ονόμασαν αξιωματικά "σκοτεινή ύλη" – αόρατη σε μας, αλλά που σαφώς ενεργεί σε γαλαξιακές κλίμακες ■● Στις μεγαλύτερες αποστάσεις, η διαστολή του σύμπαντος επιταχύνεται. ■● Έτσι, έχουμε και την "σκοτεινή ενέργεια", που φαίνεται να φταίει για την επέκταση του σύμπαντος, σε αντίθεση με τη βαρύτητα ■● Η τρέχουσα θεωρία υποστηρίζει ότι το 73% του σύμπαντος είναι σκοτεινή ενέργεια, το 23% είναι σκοτεινή ύλη και μόλις το 4% το είδος της ύλης που γνωρίζουμε καλά. Ένα βασικό καθήκον του τηλεσκοπίου θα είναι να χαρτογραφήσει την κατανομή της σκοτεινής ύλης, η ύλη που δεν μπορεί να ανιχνευθεί άμεσα, αλλά που οι αστρονόμοι ξέρουν ότι είναι εκεί έξω λόγω των βαρυτικών επιδράσεων της πάνω στην ύλη που μπορούμε να δούμε. Οι γαλαξίες, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσαν να διατηρούν το σχήμα τους αν δεν ήταν παρούσα μια επιπλέον «μάζα». Αυτή θεωρείται ότι είναι η σκοτεινή ύλη – οτιδήποτε κι αν αυτή είναι. Παρόλο που το υλικό αυτό δεν μπορεί να φανεί άμεσα, το τηλεσκόπιο αυτό μπορεί να σχεδιάσει την κατανομή του αναζητώντας το πώς αυτή η μάζα του υλικού αυτού κάμπτει το φως που προέρχεται από τους απόμακρους γαλαξίες. Το Hubble μας την σχεδίασε για ένα μικρό κομμάτι στον ουρανό – εύρους μόλις δύο μοίρες. Ο Ευκλείδης, θα σχεδιάσει την κατανομή της σε 15.000 τετραγωνικές μοίρες του ουρανού – λίγο πάνω από το ένα τρίτο όλου του ουρανού. Η σκοτεινή ενέργεια αποτελεί ένα πολύ διαφορετικό πρόβλημα, και είναι αναμφισβήτητα ένα από τα σημαντικά εκκρεμή ζητήματα που αντιμετωπίζει η επιστήμη του 21ου αιώνα. Αυτή η μυστηριώδης δύναμη φαίνεται να επιταχύνει τη διαστολή του Σύμπαντος. Η αναγνώριση της ύπαρξης και της ισχύος της το 1998 έδωσε σε τρεις επιστήμονες το Βραβείο Νόμπελ πέρυσι. Ο Ευκλείδης θα ερευνήσει το φαινόμενο της σκοτεινής ενέργειας με τη χαρτογράφηση της τρισδιάστατης κατανομής των γαλαξιών. Τα μοτίβα στα μεγάλα κενά που υπάρχουν μεταξύ των γαλαξιών μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα είδος "κριτηρίου" για τη μέτρηση της διαστολής μέσα στο χρόνο. Και πάλι, οι επίγειες έρευνες έχουν γίνει μόνο για μικρούς όγκους του ουρανού. Έτσι, το τηλεσκόπιο Ευκλείδης θα μετρήσει τις ακριβείς θέσεις περίπου δύο δισεκατομμυρίων γαλαξιών μέχρι περίπου 10 δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Ευκλείδης θα δώσει στην Ευρώπη ένα σημαντικό προβάδισμα σε ένα βασικό τομέα της αστροφυσικής. Οι Αμερικανοί θα ήθελαν κι αυτοί να πετάξουν τη δική τους εκδοχή του Ευκλείδη, αλλά δεν υπάρχουν χρήματα στον προϋπολογισμό της NASA επί του παρόντος για να γίνει αυτό το πρότζεκτ. Μια βασική διαφορά μεταξύ του σχεδιασμού των ΗΠΑ και του Ευκλείδη θα ήταν να κάνει χρήση των σουπερνόβα άστρων, ως δείκτες για τη μέτρηση του ρυθμού διαστολής του Σύμπαντος. Αυτή ήταν και η προσέγγιση που χρησιμοποίησαν οι νικητές του Νόμπελ Saul Perlmutter και Adam Riess των ΗΠΑ και Brian Schmidt της Αυστραλίας. Δεν είναι η τεχνική που σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσει ο Ευκλείδης, αλλά ο καθηγητής Nichol δήλωσε ότι θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε κάποιο άλλο στάδιο. Το Hubble χρησιμοποίησε τον "ασθενή βαρυτικό εστιασμό" για να σχεδιάσει τον χάρτη της σκοτεινής ύλης "Αυτή η επιλογή είναι ακόμα υπό συζήτηση," λέει. "Θα μπορούσε να γίνει στο τέλος της κύριας αποστολής, αν έχουμε μια επέκταση της αποστολής. Θα μπορούσαμε επίσης να κάνουμε κάποιες εργασίες με σουπερνόβα κατά τη διάρκεια της αποστολής. Εάν ορισμένα τμήματα του ουρανού που θέλουμε να δούμε, δεν είναι δεκτικά αμέσως, θα μπορούσαμε να πάμε σε αναζητήστε των σουπερνόβα. “Πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε μια φανταστική έρευνα σουπερνόβα, καθώς και οι νικητές του βραβείου Νόμπελ συμμετέχουν κι αυτοί στο σχεδιασμό του Ευκλείδη. Είναι εξαίρετοι επιστήμονες και θα ήταν φοβερό να τους έχουμε μαζί μας." Επιστήμονες από το Ηνωμένο Βασίλειο θα φτιάξουν την ψηφιακή κάμερα του τηλεσκοπίου – μία από τις μεγαλύτερες φωτογραφικές μηχανές που θα έχουν τεθεί ποτέ στο διάστημα. Το όργανο αυτό θα παράγει εικόνες του ουρανού πάνω από 100 φορές μεγαλύτερες από ότι μπορεί το Hubble. Αυτό θα ελαχιστοποιήσει την ποσότητα των εικόνων που θα "συρραφτούν" για να φτιάξουν τους χάρτες του Ευκλείδη, πράγμα που καθιστά ευκολότερο τον εντοπισμό ορισμένων από τις ανεπαίσθητες επιδράσεις που οι αστρονόμοι προσπαθούν να ανιχνεύσουν. Η αποστολή Euclid εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος Κοσμικού Οράματος (Cosmic Vision) της ESA στο χώρο της Κοσμολογίας. http://sci.esa.int/science-e/www/area/index.cfm?fareaid=100 Το πρόγραμμα περιλαμβάνει μέχρι στιγμής ακόμα μία αποστολής, το σκάφος Solar Orbiter που θα εκτοξευτεί το 2017 και θα τεθεί σε τροχιά πολύ κοντά στον Ήλιο. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231131805 Πηγή: BBC

Μικρές ειδήσεις. Iωάννης Παρασκευόπουλος: Ο διαπρεπής Έλληνας αστρονόμος με... δικό του κρατήρα στη Σελήνη! O Iωάννης Παρασκευόπουλος υπήρξε διακεκριμένος Έλληνας αστρονόμος, με σημαντική καριέρα στη Νότια Αφρική. Στους διεθνείς αστρονομικούς κύκλους είναι γνωστός με το αγγλικό του όνομα John S. Paraskevopoulos και στους συνεργάτες του ως Dr Paras. Γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου 1889 στον Πειραιά και σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δούλεψε ως πανεπιστημιακός βοηθός στα εργαστήρια Φυσικής και Χημείας, αλλά η επιστημονική του καριέρα διεκόπη, λόγω των Βαλκανικών Πολέμων και του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς αναγκάστηκε να υπηρετήσει για εννιά χρόνια στον στρατό. Μετά την αφυπηρέτησή του το 1919 μετέβη με υποτροφία στις Ηνωμένες Πολιτείες, προκειμένου να διευρύνει τις γνώσεις του στην Αστρονομία, αλλά και να διερευνήσει τις συνθήκες για την αγορά ενός μεγάλου τηλεσκοπίου από το Αστεροσκοπείο Αθηνών. Δούλεψε δύο χρόνια στο Αστεροσκοπείο Yerkes του Πανεπιστημίου του Σικάγου, όπου γνώρισε και παντρεύτηκε την αμερικανίδα συνάδελφό του Ντόροθυ Μπλοκ. Ο νιόπαντρος Παρασκευόπουλος επέστρεψε το 1921 στην Αθήνα, όπου ανέλαβε επικεφαλής του Αστρονομικού Τμήματος του Εθνικού Αστεροσκοπείου. Η έλλειψη επαρκών πιστώσεων για την αγορά ενός σύγχρονου τηλεσκοπίου τον έκανε να ξενιτευτεί και πάλι, αυτή τη φορά στην Αρεκίπα του Περού, όπου το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ είχε εγκαταστήσει ένα αστρονομικό σταθμό (1923). Το 1927 ο σταθμός μετακόμισε στη Νότια Αφρική, μαζί και ο Ιωάννης Παρασκευόπουλος, ο οποίος τον διηύθυνε μέχρι το τέλος της ζωής του. Το έργο του Παρασκευόπουλου επικεντρώθηκε κυρίως στη μελέτη των κομητών, ένα ζεύγος των οποίων ανακάλυψε με τους συνεργάτες του. Στη συλλογή του Χάρβαρντ βρίσκονται πάνω από 100.000 φωτογραφικές πλάκες από τις αστρονομικές του παρατηρήσεις. Η διεθνής αστρονομική κοινότητα, για να τον τιμήσει, έδωσε το όνομά του σε ένα κρατήρα της Σελήνης, ο οποίος βρίσκεται στη σκοτεινή της πλευρά και έχει διάμετρο 94 χιλιόμετρα (Paraskevopoulos Crater). Ο Ιωάννης Παρασκευόπουλος αναδείχθηκε σε ηγετική προσωπικότητα του Ελληνισμού της Νότιας Αφρικής. Αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και ήταν μέλος των Αστρονομικών Εταιρειών ΗΠΑ, Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας και Νοτίου Αφρικής. Τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Φοίνικα από την Ελληνική Πολιτεία και υπήρξε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε, έπειτα από σύντομη ασθένεια, στο Μπλουμφοντέιν της Νότιας Αφρικής στις 15 Μαρτίου 1951. Η Ρωσία θα κατασκευάσει σούπερ βαρύ πύραυλο για πτήση προς τη Σελήνη. Η Ρωσία, εφαρμόζοντας την αντίληψη της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Διαστήματος για την ανάπτυξη των συστημάτων τοποθέτησης σε τροχιά διαστημικών οχημάτων μέχρι το 2030, θα κατασκευάσει σούπερ βαρύ πύραυλο, προοριζόμενο για την εκτέλεση επανδρωμένης πτήσης προς τη Σελήνη. Κατά την κατασκευή του θα χρησιμοποιούνται οι τεχνικές και οι τεχνολογικές βάσεις του υπερσύγχρονου μεταφορέα Angara. Ο κύριος σκοπός της κατασκευής τέτοιου πυραύλου είναι να εξασφαλιστεί ως το 2028 η πτήση του επανδρωμέννου διαστημοπλοίου νέας γενιάς προς τη Σελήνη. Εκτός απ’ αυτό, ο πύραυλος αυτός προβλέπεται να χρησιμοποιείται και για την μεταφορά μη επανδρωμένων διαστημικών οχημάτων προς τους αστεροειδείς και άλλα ουράνια σώματα. Βρετανική εταιρεία θα προσφέρει σε ιδιώτες ταξίδια στο φεγγάρι. Μια βρετανική εταιρεία εισέρχεται δυναμικά στη βιομηχανία του διαστημικού τουρισμού προσφέροντας «εκδρομές» στη Σελήνη. Η Excalibur Almaz έχει αγοράσει σοβιετικό διαστημικό εξοπλισμό και όπως έκανε γνωστό τα ταξίδια θα ξεκινήσουν το 2015. Σε πρώτη φάση πάντως τις σεληνιακές αποδράσεις θα μπορούν να απολαύσουν μόνο κροίσοι αφού για να κλείσει κάποιος θέση θα πρέπει να δώσει 124 εκατομμύρια ευρώ. Η Excalibur Almaz έχει έδρα το νησί Μαν που βρίσκεται ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιρλανδία και διέπεται από ένα ημιαυτόνομο διοικητικό καθεστώς. Η εταιρεία αγόρασε από τη Ρωσία εξοπλισμό και σχέδια που υπήρχαν στα σοβιετικά διαστημικά προγράμματα. Σε αυτά περιλαμβάνονται δύο διαστημικοί σταθμοί που είχαν σχεδιαστεί την εποχή του Ψυχρού Πολέμου για να λειτουργήσουν σε αποστολές κατασκοπείας. Η εταιρεία Excalibur Almaz προμηθεύθηκε από τη ρωσική αμυντική-βιομηχανική εταιρεία «NPO Mashinostroenya» 4 χρησιμοποιημένες κάψουλες και 2 διαστημικούς σταθμούς «Almaz», οι οποίοι έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας και τους εφοδίασαν με σύγχρονο ηλεκτρονικό εξοπλισμό και πρωτοποριακά υπολογιστικά προγράμματα. Οι κάψουλες είναι ικανές να μεταφέρουν στο σταθμό, που θα βρίσκεται σε τροχιά, πλήρωμα τριών ατόμων και να διασφαλίζουν την επιστροφή τους στη Γη. Μάλιστα καθεμιά από τις κάψουλες μπορεί να χρησιμοποιηθεί 15 φορές. Η δοκιμαστική πτήση πρέπει να γίνει το 2014. Σύμφωνα με τον σχεδιασμό της εταιρείας στους σταθμούς αυτούς θα τοποθετηθούν κινητήρες προώθησης ώστε να μετατρέπονται σε διαστημόπλοια. Οι τουρίστες θα εισέρχονται αρχικά σε «κάψουλες» RRV με τις οποίες θα ταξιδεύουν στους σταθμούς οι οποίοι θα βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη. Κάθε φορά θα μπορούν να ταξιδέψεου τρία άτομα και αν και τόσο η κάψουλα όσο και ο σταθμός θα λειτουργούν με αυτόματους πιλότους οι διαστημικοί τουρίστες θα περνούν από εκπαίδευση ώστε να μπορούν να χειριστούν και οι ίδιοι τα σκάφη αν κριθεί απαραίτητο. Ο σταθμός θα τίθεται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη και οι επιβάτες θα απολαμβάνουν από σχετικά κοντινή απόσταση τον φυσικό μας δορυφόρο ολοκληρώνοντας μια πλήρη περιστροφή γύρω από αυτόν. Η εταιρεία δηλώνει έτοιμη να κόψει τα πρώτα εισιτήρια για μια βόλτα στο φεγγάρι το 2015.

Αχανής εικόνα της NASA δείχνει το Βόρειο Πόλο στα 121 Megapixel H εικόνα δείχνει την Αρκτική, την Ευρώπη και την Ασία, με τον Βόρειο Πόλο ακριβώς στο κέντρο της. Δημιουργήθηκε από τη συρραφή επιμέρους εικόνων που μετέδωσε στη διάρκεια 15 περιφορών γύρω από τη Γη ο δορυφόρος γεωσκόπησης Suomi NPP, ο οποίος κινείται σε πολική τροχιά. Ο ίδιος δορυφόρος είχε προσφέρει τα δεδομένα για την εικόνα, η οποία είχε δημοσιοποιηθεί πέρυσι από τη NASA και δείχνει τη Γη από το επίπεδο του ισημερινού. Χθες η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια σειρά από φωτογραφίες που δείχνουν την συρρίκνωση που έχουν υποστεί οι θαλάσσιοι πάγοι στην Αρκτική τις τελευταίες δεκαετίες. Οι εικόνες παρουσιάζουν την δραματική μείωση των θαλάσσιων πάγων στην περιοχή.

Ακόμα και με το Higgs δεν ολοκληρώνεται το Καθιερωμένο Μοντέλο. Ανεβαίνει ο ενθουσιασμός για το μποζόνιο Higgs καθώς πλησιάζει το “καυτό” συνέδριο στην Αυστραλία τον ερχόμενο μήνα. Αλλά ακόμη και αν επιβεβαιωθούν τα προσωρινά περσινά σήματα του σωματιδίου, μια νέα ανάλυση των δεδομένων από έναν επιταχυντή σωματιδίων στην Καλιφόρνια δείχνει ότι το Higgs δεν μπορεί να ολοκληρώσει το Καθιερωμένο Μοντέλο της φυσικής. Το μποζόνιο Higgs είναι το κομμάτι που λείπει από το καθιερωμένο μοντέλο, την πιο επιτυχημένη περιγραφή για το πώς αλληλεπιδρούν τα σωματίδια καθώς και για τις δυνάμεις. Τον περασμένο Δεκέμβριο, οι ερευνητές του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων στο CERN ανέφεραν τους πιο αξιόπιστους υπαινιγμούς μέχρι τώρα του άπιαστου αυτού σωματιδίου. Κάποιοι φυσικοί υποθέτουν ότι θα αποκαλυφθούν νέα ευνοϊκά δεδομένα για το σωματίδιο κατά τη Διεθνή Διάσκεψη της Φυσικής Υψηλών Ενεργειών στη Μελβούρνη. Ο θεωρητικός φυσικός Peter Woit του Πανεπιστημίου Κολούμπια στη Νέα Υόρκη, έγραψε στο blog του ότι τα δύο κύρια πειράματα του LHC είδαν το ίδιο σήμα όπως και το Δεκέμβριο – γεγονός που υπαινίσσεται ένα Higgs, με ενέργεια 125 GeV – αλλά αυτή τη φορά με μεγαλύτερη στατιστική πιθανότητα. Ο Woit αρνήθηκε να ονομάσει τις πηγές του, αλλά διαβεβαίωσε ότι ήταν «πολύ αξιόπιστες». Ωστόσο, για τώρα, αυτές είναι οι μόνες φήμες που έχουμε. "Είναι ακόμα πάρα πολύ πρόωρο να αρχίσουμε να λέμε κάτι άλλο”, λέει η Pauline Gagnon του πειράματος ATLAS του CERN. Εν τω μεταξύ, μια νέα ανάλυση από το πείραμα BaBar, που έτρεξε στον επιταχυντή SLAC στην Καλιφόρνια μέχρι το 2008, δείχνει ότι το καθιερωμένο μοντέλο δεν είναι ό,τι φαίνεται. H σύγκρουση ενός ηλεκτρονίου και ενός ποζιτρονίου που έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή ενός μεσονίου B και ενός μεσονίου αντι-Β που ακολούθως διασπάται σε ένα D μεσόνιο και ένα τ λεπτόνιο – όπως και ένα αντινετρίνο ταυ. Σύμφωνα με το μοντέλο, το σωματίδιο Β μεσόνιο, που μελετήθηκε στο BaBar, διασπάται για να παράγει σωματίδια συμπεριλαμβανομένου και ενός μποζονίου W, το οποίο στη συνέχεια διασπάται περαιτέρω σε ένα σωματίδιο ταυ και νετρίνο ταυ. Τώρα η συνεργασία BaBar αναφέρει πως τα μεσόνια Β αποσυντίθεται σε σωματίδια ταυ πιο συχνά από ό,τι προβλέπει το κανονικό μοντέλο. "Μοιάζει σαν το καθιερωμένο μοντέλο να έχει κάτι που δεν καταλαβαίνουμε”, λέει ο εκπρόσωπος του BaBar Michael Roney από το Πανεπιστήμιο Βικτώρια στη Βρετανική Κολούμπια του Καναδά. Τα αποτελέσματα της ομάδας BaBar δεν είναι στατιστικά σημαντικά, ακόμα, αλλά ελπίζουμε ότι ένα Ιαπωνικό πείραμα – που λέγεται Belle – θα επιβεβαιώσει τα αποτελέσματά τους σύντομα. Εάν επιβεβαιωθούν τα αποτελέσματα στο BaBar, το καθιερωμένο μοντέλο μπορεί να χρειαστεί μια αναδιοργάνωση, ακόμη κι αν το σωματίδιο Higgs έχει ήδη ανακαλυφθεί και ταιριάζει στο μοντέλο. Πηγή: New Scientist

100 χρόνια απο τη γέννηση του Άλαν Τούρινγκ. Ο Τούρινγκ είναι αναμφίβολα το μοναδικό πρόσωπο η συνεισφορά του οποίου άλλαξε την όψη του κόσμου στους τρεις πιο ευαίσθητους τύπους νοημοσύνης: την ανθρώπινη, την τεχνητή και τη στρατιωτική», έγραφε το περιοδικό Νature σε πρόσφατο άρθρό του. Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα τιμά το Σάββατο τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του πατέρα της σύγχρονης πληροφορικής, του βρετανού μαθηματικού Άλαν Τούρινγκ (23 Ιουνίου 1912 - 7 Ιουνίου 1954), οοποίος αποκωδικοποίησε τους μυστικούς κώδικες των ναζί στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 23 Ιουνίου, στην 100ή επέτειο από τη γέννηση του καθηγητή της Λογικής και κρυπτογράφου στο Λονδίνο, πολλές πόλεις διοργανώνουν συνέδρια και εκθέσεις για να τιμήσουν τις εργασίες ενός μεγάλου επιστήμονα, ο οποίος όμως εν ζωή διώχθηκε γιατί ήταν ομοφυλόφιλος. Ο Τούρινγκ πέθανε σε ηλικία 41 ετών. Δηλητηριάστηκε με κυάνιο μετά την καταδίκη του το 1952 για «παραβίαση της δημοσίας αιδούς» λόγω της ομοφυλοφιλίας του που ήταν παράνομη εκείνη την εποχή στη Βρετανία, ενώ είχε υποστεί χημικό ευνουχισμό. Ορισμένοι πιστεύουν ότι ο επιστήμονας αυτός, «γνωστός για την εκκεντρικότητά του», αυτοκτόνησε το 1954 τρώγοντας ένα δηλητηριασμένο με κυάνιο μήλο, ωστόσο αυτό ποτέ δεν αποδείχτηκε επισήμως. Το άγαλμα προς τιμή του, κοντά στο βρετανικό πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, τον δείχνει καθισμένο σε ένα παγκάκι να κρατά ένα μήλο. Ο Τούρινγκ κατάφερε να θέσει τα θεμέλια της σύγχρονης πληροφορικής, να καθορίσει τα κριτήρια της τεχνητής νοημοσύνης, αλλά και να αποκωδικοποιήσει τους μυστικούς κώδικες του γερμανικού στρατού, γεγονός που έσωσε εκατομμύρια ζωές και συνέβαλε να λήξει ταχύτερα ο πόλεμος, ενώ σχεδόν έλυσε ένα βιολογικό αίνιγμα στη μορφογένεση το οποίο ακόμη παραμένει ανεξιχνίαστο για τους ερευνητές. Το 1936 ο Τούρινγκ, ο οποίος είχε ανακοινώσει ότι θέλει να «κατασκευάσει έναν εγκέφαλο», δημοσιεύει άρθρο στο οποίο περιγράφει την «καθολική μηχανή Τούρινγκ». Ήταν ο πρώτος που εξέτασε πώς να προμηθεύει προγράμματα σε μια μηχανή υπό μορφή «δεδομένων», τα οποία θα μπορούν πολλοί να επεξεργάζονται ταυτόχρονα. Έσπασε τους κώδικες του «Αινίγματος" Όταν κατασκευάστηκε από άλλους επιστήμονες το 1950 η πρώτη έκδοση της Αυτόματης Μηχανής Υπολογισμού του Τούρινγκ, ήταν ο πιο γρήγορος υπολογιστής στον κόσμο. "Η εφεύρεση του υπολογιστή είναι μια τόσο μεγάλη συνεισφορά που φαίνεται παράξενο να επιδιώκεται μια ακόμη μεγαλύτερη. Ωστόσο υποθέτω ότι η συνεισφορά του στην αποκρυπτογράφηση των κωδίκων των ναζί «είχε μια ακόμη μεγαλύτερη επίδραση στον κόσμο», δήλωσε ο Τζακ Κόπλαντ, εμπειρογνώμων των μαθηματικών που έγραψε πολλά βιβλία για τον Τούρινγκ. Για το ευρύ κοινό, το μεγαλύτερο από τα όπλα του Τούρινγκ είναι ότι κατάφερε, μαζί με την ομάδα του, να σπάσει τους κώδικες της κρυπτογραφικής μηχανής «Αίνιγμα» που χρησιμοποιούσαν οι ναζί για τις επικοινωνίες τους μέσω των γερμανικών υποβρυχίων στο βόρειο Ατλαντικό. Ορισμένοι ιστορικοί εκτιμούν ότι αυτό συνέβαλε στην ταχύτερη πτώση του Χίτλερ, ο οποίος διαφορετικά θα παρέμενε στην εξουσία για ακόμη δύο ή περισσότερα χρόνια. Μετά τον πόλεμο, ο Τούρινγκ θα ερευνήσει το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης και θα ορίσει τα κριτήρια της λογικής, τα οποία ακόμη ισχύουν σήμερα: η περίφημη «δοκιμή Τούρινγκ» που βασίζεται στη δυνατότητα μιας μηχανής για επικοινωνία, δηλαδή ότι ένας υπολογιστής θα ήταν πράγματι ευφυής παρά μόνο αν ένας άνθρωπος μπορεί να διακρίνει μεταξύ των απαντήσεών του σε μια ερώτηση και σε αυτές ενός άλλου ανθρώπου. Με τη «δοκιμή Τούρινγκ» ο βρετανός επιστήμονας συνέβαλε σημαντικά στη συζήτηση σχετικά με τη τεχνητή νοημοσύνη: εάν είναι δυνατό να λεχθεί ότι μια μηχανή γνωρίζει και μπορεί να σκεφτεί. Επίσης με την καθολική μηχανή Τούρινγκ, παρείχε μια επίσημη έννοια του αλγορίθμου και της ανάλυσης των αριθμών διατυπώνοντας την ευρέως αποδεκτή έκδοση Τούρινγκ, ότι δηλαδή οποιοδήποτε πρακτικό πρότυπο υπολογισμού έχει είτε ένα ισότιμο είτε ένα υποσύνολο των ικανοτήτων μιας μηχανής Τούρινγκ. Λάτρης της βιολογίας ο Τούρινγκ, θα εφαρμόσει το μαθηματικό του ταλέντο στη μορφογένεση, δηλαδή πώς τα ζώα και τα φυτά αναπτύσσουν ορισμένα μοντέλα μορφών όπως οι ρίγες της ζέβρας ή οι κηλίδες της αγελάδας, θεωρίες οι οποίες ακόμη απασχολούν τους βιολόγους.