Heal

Ο Βόλος επελέγη για να φιλοξενήσει την Ολυμπιάδα Αστρονομίας και Αστροφυσικής το 2013. Είναι ένα πολύ μεγάλο γεγονός και πολύ σημαντικό για την Αστρονομία στην Ελλάδα. http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_03/11/2011_413119

Η αστροσκιτσογράφιση είναι ένα πάρα πολύ ωραίο θέμα που αξίζει κανείς να του δώσει χρόνο, είτε πιάνει το χέρι του είτε όχι. Άλλωστε είναι θέμα εξάσκησης και κάποιες βασικές δεξιότητες αναπτύσσονται, είναι πολύ περισσότερο θέμα υπομονής και εκμάθησης παρά ταλέντου. Από παρατηρησιακή πλευρά, αποτελεί την πιο καλή αποτύπωση του τί πραγματικά βλέπει το ανθρώπινο μάτι μέσα από το προσοθφάλμιο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως αξιόλογα βιβλία ερασιτεχνικής παρατήρησης έχουν σκίτσα και όχι φωτογραφίες, σε αντίθεση με φτηνιάρικα τηλεσκόπια στα οποία συναντάς φλύαρες φωτογραφίες, πολύ μακριά από τις δυνατότητες του τηλεσκοπίου. Έχεις ένα δίκιο εδώ, πάντως ξεκινώντας από σεληνιακά και πλανητικά σκίτσα αντιμετωπίζεται το θέμα της γενικής συσκότησης.

Με το βραβείο Nόμπελ Φυσικής τιμήθηκαν οι αμερικανοί αστρονόμοι Saul Perlmutter (Berkeley, ΗΠΑ), Brian P. Schmidt (Australian National University, Αυστραλία), Adam G. Riess (John Hopkins, ΗΠΑ) για την ανακάλυψη της επιταχυνόμενης διαστολής του Σύμπαντος. Την δεκατεία του 1990 οι παραπάνω επιστήμονες ηγήθηκαν ομάδων και εργάστηκαν ανεξάρτητα στη χαρτογράφηση του μακρυνού σύμπαντος. Για το σκοπό αυτό έκαναν χρήση δεδομένων από εκρήξεις Υπερκαινοφανών τύπου Ia. Τα φάσματα των υπερκαινοφανών αυτών και η χρονική μεταβολή τους (η καμπύλη φωτός) συνδέονται μεταξύ τους και επιτρέπουν τον υπολογισμό του απολύτου μεγέθους τους. Κατά αυτό τον τρόπο, γνωρίζοντας το απόλυτο και το φαινόμενο μέγεθος είναι δυνατόν να υπολογιστεί πόσο μακριά βρίκονται. Με αυτό τον τρόπο μπόρεσαν να προσδιορίσουν πόσο μακριά είναι οι υπερκαινοφανείς καθώς και οι γαλαξίες στους οποίους κατοικούν. Στη συνέχεια όμως, όταν αντικαθιστούσαν στον νόμο του Hubble, παρατήρησαν ότι η διαστολή του σύμπαντος δεν είναι απλή αναλογική σχέση ή επιβραδυνόμενη λόγω της βαρύτητας, αλλά επιταχυνόμενη. Η παρατήρησή τους αυτή επανέφερε στο προσκήνιο μια ιδέα που είχε διατυπώσει ο Einstein στα πλαίσια της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας, την κοσμολογική σταθερά. Δηλαδή ότι εκτός από τη γνωστή μας ελκτική βαρυτική δύναμη υπάρχει στο Σύμπαν κάτι, το οποίο ελάχιστα καταλαβαίνουμε και οποίο προκαλεί άπωση. Αν και ο Einstein απέρριψε αργότερα αυτή την ιδέα ως το μεγαλύτερό του λάθος, σχεδόν εκατό χρόνια επανέρχεται δυναμικά. Για περισσότερες πληροφορίες μπορεί κάποιος να απευθυνθεί εδώ: http://www.nobelprize.org/nobel_prizes/physics/laureates/2011/press.html Επίσης εδώ μπορείτε να βρείτε εκλαϊκευτικά άρθα από τους ίδιους τους επιστήμονες: http://physicstoday.org/journals/doc/PHTOAD-ft/vol_56/iss_4/53_1.shtml?bypassSSO=1 http://www.scientificamerican.com/article.cfm?id=expanding-universe-slows-then-speeds Τέλος, όσοι έχουν όρεξη μπορούν να διαβάσουν τις πρωτότυπες εργασίες, κατά προτίμιση εισαγωγές και συμπεράσματα, γιατί το τεχνικό κομμάτι δεν είναι τόσο προσιτό. http://arxiv.org/pdf/astro-ph/9805201v1 http://arxiv.org/pdf/astro-ph/9812133v1 Υ.Γ. Αν και είδα αναφορές σε άλλες συζητήσεις του φόρουμ, πιστεύω πως για μια τόσο σημαντική είδηση αξίζει να ανοίξουμε ένα νέο θέμα.

Στους ορισμούς των μονάδων λαμβάνεται η ταχύτητα του φωτός ως θεμελιώδης ποσότητα και στη συνέχεια ορίζεται το μήκος ως παράγωγη με τη βοήθεια του πρότυπου χρόνου. Ένα μέτρο δηλαδή η απόσταση που διανύει το φως σε χρόνο ίσο με 1/299792458 του πρότυπου δευτερολέπτου. Οπότε η ταχύτητα του φωτός είναι γνωστή με άπειρη ακρίβεια, ενώ το πρότυπο μήκος έχει κάποια σημαντικά ψηφία τα οποία προκύπτουν από τον πειραματικό προσδιορισμό του μήκους κύματος των laser που απαιτούνται για αυτό τον προσδιορισμό και το όποιο σφάλμα βρίσκεται στο 10ο σημαντικό ψηφίο. Πάντως η ομάδα κατά βάση ζητά από άλλους επιστήμονες να ελέγξουν τα δεδομένα τους για οποιαδήποτε επιβεβαιώση η απόρριψη πράγμα αναγκαίο και απόλυτα σύμφωνο με την σωστή επιστημονική πρακτική.

Θα τα πούμε στον Πάρνωνα με το καλό!

Αναφέρθηκες προηγουμένως σε κατασκοπευτικό δορυφόρο. Εν γένει οι τροχιές κάτω των διακοσίων χιλιομέτρων δεν χρησιμοποιούνται στην πράξη λόγω απωλειών. Ανέφερα την περίπτωση του ISS γιατί πρόκειται για το μεγαλύτερο αντικείμενο σε τροχιά, αν ο ISS δεν είναι ορατός δεν υπάρχει περίπτωση να είναι κάτι πολύ μικρότερο που βρίσκεται σε τροχιά.

Δεν μπορεί να είναι κάποιο αντικείμενο που είναι σε τροχιά, δε θα ήταν ορατό και ούτε είναι τόσο μεγάλο. Ο διεθνής διαστημικός σταθμός για παράδειγμα, ο μεγαλύτερος τεχνητός δορυφόρος της Γης, που βρίσκεται και σε χαμηλή τροχιά 350 χιλιόμετρα από το την επιφάνεια, έχει γωνιώδη διάμετρο περίπου 1 λεπτό του τόξου, και δε θα ήταν εμφανής σε αυτή τη φωτογραφία. Πολύ δυσκολότερα θα ήταν ορατό κάτι μικρότερο. Συγκλινω προς την εκδοχή σκόνης ή σταγονιδίου, όπως υπάρχει άλλωστε και πάνω δεξιά, δεν αποκλείεται να είναι και κάποιο ανεστίαστο πτηνό που πετάει σχετικά κοντά.

Γεια σου Ελένη, Οι κβάζαρς είναι απομακρυσμένοι ενεργοί πυρήνες γαλαξιών. Αποτελούνται από μια υπερμεγέθη μελανή οπή που περιβάλλεται από ένα δίσκο προσαύξησης. Κάθετα στη διεύθυνση του δίσκου προσαύξησης υπάρχει ένας πιδακας. Οι διαστάσεις της μελανής οπής, δηλαδή ο ορίζοντας γεγονότων της είναι κάποιες δεκάδες αστρονομικές μονάδες για μια μελανή οπή με μάζα ενός δισεκατομμυρίου ήλιων. Ο δίσκος προσαύξησης ξεκινά κοντά στο ορίζοντα γεγονότων, το πόσο κοντά θα φτάνει εξαρτάται από την ιδιοστροφορμή της μελανής οπής, η οποία καθορίζει την τελευταία ευσταθή τροχιά, αυτή είναι μερικές φορές η ακτίνα Schwarzschild. Η εξωτερική ακτίνα του δίσκου προσαύξησης δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο πόσο μακριά εκτείνεται, γιατί πρακτικά περιβάλλεται από έναν τόρο. O τόρος μπορεί να έχει διαστάσεις εκατοντάδων parsec. Ο πίδακας στη συνέχεια φουσκώνει δύο αντιδιαμετρικούς λοβούς, οι οποίος φτάνουν τις διαστάσεις κάποιων δεκάδων χιλιάδων parsec και στη συνέχεια καταλήγουν στη δημιουργία τεράστιων φυσσαλίδων. Σαν ενεργό πυρήνα πάντως θεωρούμε την κεντρική περιοχή. Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορούμε να μιλήσουμε για θερμοκρασία του κβάζαρ, γιατί άλλη τιμή θα υπάρχει στο εσωτερικό του δίσκου προσαύξησης, άλλη στον τόρο και άλλη στον πίδακα. Επίσης, ακόμη και αν πάμε σε ξεχωριστές περιοχές, δεν είναι ξεκάθαρο αν υπάρχει ένα πληθυσμός σωματιδίων ή διαφορετικοί με διαφορετικές θερμοκρασίες. Το φάσμα της ακτινοβολίας που λαμβάνουμε δεν είναι θερμικό, δηλαδή δεν μπορεί να προσεγγίστεί ακριβώς από ένα μέλαν σώμα. Για παράδειγμα υπάρχει μια οπτική συνιστώσα που προέρχεται από το δίσκο, αν προσπαθούσαμε να την αντιστοιχήσουμε αυτή σε θερμοκρασία θα λαμβάναμε κάτι της τάξεως μερικών χιλιάδων βαθμών Κέλβιν. Επιπλέον υπάρχει μια συνιστώσα στις ακτίνες Χ, αυτή προέρχεται απο το στέμμα πάνω από το δίσκο, θερμικά θα αντιστοιχούσε σε μερικά εκατομμύρια βαθμούς Κέλβιν. Εκτός αυτών υπάρχει ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που προέρχεται από μη θερμικές διαδικασίες, κυρίως έχει να κάνει με την αλληλεπίδραση της ύλης με το μαγνητικό πεδίο. Πολλά χαιρετίσματα, Κώστας Υ.Γ. Για αναλογία σκέψου πως θα μπορούσε να απαντήσει κανείς την ερώτηση "ποια είναι η θερμοκρασία του Ηλιακού συστήματος"; Ακόμη και αν έβγαζε ένα μέσο όρο από τις διάφορες θερμοκρασίες (ήλιος, στέμμα, ηλιακός άνεμος, πλανήτες) θα έπαιρνε ένα αριθμό που τελικά δεν θα βοηθούσε παραπάνω στην κατανόηση του τί σύμβαίνει. Αντίθετα η κατανόηση ότι υπάρχει ένα θερμό άστρο που περιβάλλεται από μια θερμότερη αλλά πολύ αραιή ατμόσφαιρα μέσα στην οποία κινούνται πλανήτες με τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά θα εξηγούσε πολλά πράγματα.

Η ιστορία της ανακάλυψης του Ποσειδώνα είναι όντως εκπληκτική. Ο John Challis, διευθυντής του Αστεροσκοπείου του Cambridge χρησιμοποιώντας τους υπολογισμούς του John Couch Adams προσπάθησε να τον παρατηρήσει μέσα από το διοπτρικό τηλεσκόπιο Northumberland του Πανεπιστημίου αλλά χωρίς αποτέλεσμα -ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε. Όταν στη συνέχεια ο Johann Galle τον παρατήρησε για πρώτη φορά και μετά από μόλις τριάντα λεπτά προσπάθειας αφότου διάβασε τις σημειώσεις του Le Verrier, ο Challis διαπίστωσε πως τον είχε δει, τον είχε σημειώσει στα διαγράμματά του αλλά τον είχε προσπεράσει... Τί έφταιξε; Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά ίσως η όχι και τόσο τακτική μελέτη και σύγκριση των σημειώσεων αλλά υπάρχουν κάποιες διηγήσεις που ρίχνουν το φταίξιμο σε μια πρόσκληση για τσάι! Όσοι έχετε όρεξη μπορείτε να δείτε σε αυτή τη σελίδα τις λεπτομέρειες: http://www-history.mcs.st-andrews.ac.uk/history/HistTopics/Neptune_and_Pluto.html και εδώ η ιστορία του τσαγιού: http://www.winwaed.com/comp/challis/challis_bio.shtml

Χαίρομαι που πέρασες όμορφα! Όσο για την υγρασία είδες, ότι δεν έκανα πλάκα.

Φοβάμαι πως δεν μπορώ να συμφωνήσω με αυτή την άποψη. Ο νόμος της παγκόσμιας έλξης που είναι ο οδηγός μας σε αυτή την περίπτωση νοιάζεται μόνο για την μάζα και όχι για την πυκνότητα ή τον όγκο. Για να πέσει ένα σώμα που είναι σε τροχιά μέσα σε μια μελανή οπή απαιτείται να διώξει μια τεράστια ποσότητα στροφορμής ώστε να κατέβει στην τελευταία ευσταθή τροχιά και πρόκειται για μια εξαιρετικά χρονοβόρα διαδικασία.

Ίσως. Ίσως όμως είναι αρκετά χρήσιμο μας γράφουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να συνενοούμαστε ευκολότερα.

Εγώ πάντως δε θα εμπιστευόμουν την όραση μου στο goto και στα ηλεκτρονικά ενός τηλεσκοπίου ή στη δική μου απροσεξία κατά την ευθυγράμμιση. Η φωτογράφιση είναι μια καλύτερη και σαφώς ασφαλέστερη ιδέα.

Εδώ υπάρχει μια παγίδα και μια παρανόηση που θέλει λίγη προσοχή. Αν ο Ήλιος μετατρεπόταν σε μαύρη τρύπα (κάτι που δεν είναι αναμενόμενο μιας και δεν είναι κατάλληλος προγεννήτορας), θα αισθανόμασταν την έλλειψη φωτός, αλλά βαρυτικά δεν θα άλλαζε τίποτα απολύτως. Ο νόμος του Νεύτωνα για την παγκόσμια έλξη μας εξηγεί ότι η βαρυτική δύναμη μιας σφαιρικά συμμετρικής κατανομής εξαρτάται μόνο από τη συνολική μάζα και όχι με το πόσο πυκνά η αραιά κατανεμημένη είναι. Μια πιθανή μετατροπή του Ήλιου σε μαύρη τρύπα θα έκανε την πυκνότητά του πολύ μεγαλύτερη, αλλά η βαρυτική του έλξη σε μια δεδομένη απόσταση θα παρέμενε η ίδια με πριν (με εξαίρεση τις περιοχές που πριν ήταν στο εσωτερικό του Ήλιου και αισθάνονταν τη βαρύτητα των υποκείμενων στρωμάτων και όχι των υπερκείμενων).

Νομίζω πως έχουμε καταπιαστεί με ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον θέμα. Μπορεί να συνοψιστεί στην ερώτηση: αν ο Ήλιος μας βγει εκτός ισορροπίας λόγω μιας αλλαγής στην κατάσταση που βρίσκεται πως θα αντιδράσει και πόσο χρόνο θα χρειαστεί; Η απαντηση σε αυτό το ερώτημα είναι οι διαφορετικές κλίμακες χρόνου που συναντά κανείς σε ένα αστέρι. Ας τις δούμε μία προς μία: 1. Η ταχύτερη κλίμακα είναι ο χρόνος που χρειάζεται το φως για να διασχίσει τον Ήλιο, καμιά συνολική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει ταχύτερα από αυτή την κλίμακα και είναι περίπου 5 δευτερόλεπτα=διάμετρος Ηλιου/ταχύτητα φωτός. 2. Η δεύτερη ταχύτερη κλίμακα είναι η δυναμική κλίμακα. Η δύναμη που κυριαρχεί στον Ήλιο είναι η βαρυτική η οποία εξισορροπείται από την πίεση. Αν για κάποιο λόγο μηδενιστεί η πίεση τότε ο ήλιος θα καταρρεύσει με τα εξωτερικά στρώματα να κάνουν ελεύθερη πτώση προς το κέντρο του, ο χρόνος αυτός είναι της τάξης των 2000 δευτερολέπτων. Αντίστοιχα, στην ίδια τάξη μεγέθους βρίσκεται ο χρόνος που απαιτείται ώστε ένα ηχητικό κύμα (δηλαδή μια διαταραχή της πίεσης) να διανύσει τον Ήλιο. 3. Η αμέσως επόμενη κλίμακα είναι αυτή της διάχυσης των φωτονίων, δηλαδή ο χρόνος που χρειάζεται ένα φωτόνιο για να δραπετεύσει ακολουθώντας μια τυχαία διαδρομή από το κέντρο του ήλιου στο εξωτερικό. Η κλίμακα αυτή είναι κάποιες δεκάδες χιλιάδες χρόνια. 4. Έπειτα έχουμε την θερμική κλίμακα (Kelvin-Helmholtz). Ο Ήλιος λόγω της βαρύτητας που ασκεί στον εαυτό του έχει κάποια δυναμική ενέργεια. Αν πάψει να υφίσταται η πηγή της πυρηνικής ενέργειας στο κέντρο του τότε ο Ήλιος θα αρχίσει να ψύχεται και να συρρικνώνεται με αποτέλεσμα η δυναμική του ενέργεια να μετατρέπεται σε θερμότητα και να ακτινοβολείται, η διαδικασία αυτή θα διαρκούσε κάποιες δεκάδες εκατομμύρια χρόνια. 5. Τέλος έχουμε την βραδύτερη κλίμακα που έχει να κάνει με το χρόνο που απαιτείται ώστε η αποθηκευμένη πυρηνική ενέργεια να ελευθερωθεί μέσω της διαδικασίας της σύντηξης υδρογόνου. Η κλίμακα αυτή υπολογίζεται περίπου σε κάποιες εκατοντάδες δισεκατομμύρια χρόνια. Βέβαια η διάρκεια ζωής του Ήλιου μέσα στην κύρια ακολουθία είναι περίπου το ένα δέκατο αυτής της κλίμακας μιας και δεν περνάει όλη η μάζα του από τη διαδακασία της σύντηξης, αλλά κάποια στιγμή μετατρέπεται σε ερυθρό γίγαντα και συνεχίζει τη ζωή του με διαφορετικές πυρηνικές αντιδράσεις. Όσοι έχουν διάθεση να δουν μια πιο λεπτομερή και λίγο μαθηματική περιγραφή αυτών των κλιμάκων μπορούν να διαβάσουν εδώ: http://www.astro.princeton.edu/~gk/A403/timescales.pdf Υ.Γ. Δεν είμαι σίγουρος πως ο τίτλος "Τέλος κόσμου" εκφράζει ακριβώς το πνεύμα και το περιεχόμενο της συζήτησης.

Το Austin είναι περίπου στις 30 μοίρες βόρεια, δηλαδή περίπου 5 μοίρες νοτιότερα από την Κρήτη, οπότε δε θα δεις πολλά αντικείμενα που δε φαίνονται από την Ελλάδα. Πάντως μιας και θα βρεθείς εκεί θα δεις κάπως ψηλότερα στον ουρανό το Σκορπιό και τον Τοξότη, οπότε πιστεύω ότι αξίζει ασχοληθείς με το κέντρο του Γαλαξία και να χαρείς τα αντικείμενα αυτά χωρίς αρκετά μακριά από τον ορίζοντα. Επίσης προσοχή στην υγρασία!

Συγκινητικό τουλάχιστον! Κρίμα που ο σύνδεσμος από το geocities δεν λειτουργεί.

Για όσους έχουν όρεξη και υπομονή ας δουν την κριτική του Sean Carroll (ερευνητή στο Caltech) από τη σκοπιά της έννοιας του βαθμωτού πεδίου: http://blogs.discovermagazine.com/cosmicvariance/2010/10/18/the-fine-structure-constant-is-probably-constant/

Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον αλλά και αμφιλεγόμενο άρθρο που έχει κατατεθεί για δημοσίευση από το καλοκαίρι το 2010. Δεν έχει ακόμη γίνει αποδεκτό για δημοσίευση και βρίσκεται στην διαδικασία του ελέγχου. Αξιόλογοι επιστήμονες έχουν εκφράσει τις αμφιβολίες τους για την σωστή ερμηνεία των παρατηρησιακών δεδομένων ή αν πρόκειται για κάποιο συστηματικό σφάλμα, πάντως το άρθρο συνυπογράφει μεταξύ άλλων o Bob Carswell, παρατηρησιακός αστρονόμος που παρατήρησε πρώτος το φαινόμενο του βαρυτικού φακού στα quasars 0957 + 561 A, B. Αν είναι σωστό πάντως πολλά πράγματα στη φυσική πρέπει να επανεξεταστούν.

Το οριακό μέγεθος που μπορεί να παρατηρήσει κανείς έχει συζητηθεί και σε άλλες δημοσιεύσεις και θα ήταν χρήσιμο να ανοίγαμε ένα νέο θέμα γιατί είναι πολλοί παράγοντες που παίζουν ρόλο, μεταξύ άλλων: τύπος τηλεσκοπίου, καθαρότητα κατόπτρων, ανακλαστικότητα, μεγέθυνση, φωτορρύπανση και η εμπειρία παρατηρητή. Ενδεικτικά μπορείτε να ελέγξετε την ακόλουθη ιστοσελίδα και να παίξετε με τις παραμέτρους: http://www.cruxis.com/scope/limitingmagnitude.htm Από όπου μπορεί να δει κανείς ότι παρατηρήσεις σε τέτοιο μέγεθος δεν είναι αδιανόητες για τηλεσκόπιο 12 ιντσών. Από την άλλη βέβαια, όπως ίσως έχουμε διαπιστώσει αρκετές φορές βλέπουμε αυτό που περιμένουμε να δούμε. Στην αντίθετη κατεύθυνση φυσικά πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας ότι ένας εκτεταμένος στόχος είναι πιο δύσκολος από ένα σημειακό, δηλαδή ένα αστέρι, δεδομένου ότι η μεγέθυνση απλώνει το φως σε μεγαλύτερη επιφάνεια. Προσωπικά μου φαίνεται δύσκολο να φανεί κάτι τόσο αμυδρό, αλλά όχι ακατόρθωτο! Αν δώσουμε σε αυτό τον υπολογιστή τηλεσκοπίων http://www.stargazing.net/naa/scopemath.htm τα στοιχεία για ένα 12ιντσο τηλεσκόπιο μας δίνει οριακό μέγεθος στο 15.1 για άστρα, κατά συνέπεια μπορεί να δει κανείς ότι δεν είναι ένα πρόβλημα που επιδέχεται εύκολη απάντηση. Φιλικά, Κώστας

Επειδή είναι εύκολο να γίνει παρανόηση όπως τα γράφει το blog και ένας φίλος το επισήμανε με προσωπικό μήνυμα, πρέπει να εξηγήσουμε κάτι. Το βίντεο δείχνει μια κουκίδα να κινείται και να πηγαίνει να πέσει σε ένα άλλο φωτεινό σημείο, αλλά φαίνεται ότι τελευταία στιγμή "στρίβει". Η κουκίδα που κινείται είναι ο Αστεροειδής και σε αυτό δεν υπάρχει παρανόηση. Εκεί που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι το σταθερό φωτεινό σημείο, δεν είναι η Γη, αλλά ένα αστέρι του ουρανού που προβάλεται στην ίδια περιοχή, αλλά βρίσκεται ασφαλώς εκτός ηλιακού συστήματος και ουσιαστικά σε τεράστια απόσταση. Επιπλέον, ο αστεροειδής δεν στρίβει τελικά, απλά περνάει δίπλα από το αστέρι. Το συγκεκριμένο βίντεο έχει τραβηχτεί από τη Γη, οπότε εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να απεικονίζει τη Γη.

Αν και το κείμενο του blog δεν εξηγεί πολλά, όντως, ο Αστεροειδής 2011 GP59 πέρασε περίπου 500.000 χιλιόμετρα μακριά από τη Γη. Επιλέξτε zoom για να δείτε τις τροχιές. http://ssd.jpl.nasa.gov/sbdb.cgi?sstr=2011%20GP59&orb=1