Δροσος Γεωργιος

Η NASA μετακινεί το διαστημόπλοιο χαρτογράφησης της Ηλιόσφαιρας για ανεφοδιασμό με καύσιμα. Οι τεχνικοί συνεχίζουν την προετοιμασία της αποστολής IMAP (Interstellar Mapping and Acceleration Probe) της NASA για την επερχόμενη εκτόξευσή της. Η ομάδα μετέφερε το αστεροσκοπείο στο καθαρό δωμάτιο όπου φόρτωσαν προωθητικό στο διαστημόπλοιο στις εγκαταστάσεις διαστημικών επιχειρήσεων Astrotech κοντά στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι της NASA στη Φλόριντα. Οι τεχνικοί φόρτωσαν περισσότερες από 317 λίβρες (ή 144 κιλά) υδραζίνης σε τρεις δεξαμενές στο αστεροσκοπείο στις 18 Αυγούστου. Το σύστημα πρόωσης του διαστημικού σκάφους IMAP επιτρέπει στο σύστημα ελέγχου στάσης να επαναπροσανατολίσει το διαστημόπλοιο, να προσαρμόσει τον ρυθμό περιστροφής του, να διορθώσει την τροχιά του, να το εισάγει σε τροχιά στο σημείο Lagrange 1 - το οποίο απέχει περίπου ένα εκατομμύριο μίλια από τη Γη προς τον Ήλιο - και να εκτελέσει διορθωτικούς ελιγμούς όπως απαιτείται για να διατηρήσει τη θέση του καθ' όλη τη διάρκεια της αποστολής του. Το IMAP της NASA θα εξερευνήσει και θα χαρτογραφήσει τα όρια της ηλιόσφαιρας - μια τεράστια φούσκα που δημιουργείται από τον άνεμο του Ήλιου που περικλείει ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα - και θα μελετήσει πώς η ηλιόσφαιρα αλληλεπιδρά με την τοπική γαλαξιακή γειτονιά πέρα από αυτήν. Η αποστολή IMAP θα προωθήσει επίσης την κατανόησή μας για το πώς τα ηλιακά σωματίδια επιταχύνονται σε υψηλές ενέργειες. Επιπλέον, το IMAP μπορεί να παρέχει στους επιστήμονες παρατηρήσεις σε σχεδόν πραγματικό χρόνο του ηλιακού ανέμου και των ενεργητικών σωματιδίων, τα οποία μπορούν να δημιουργήσουν επικίνδυνες συνθήκες στο διαστημικό περιβάλλον κοντά στη Γη.Πρόσφατα, τεχνικοί δοκίμασαν τα 10 επιστημονικά όργανα του IMAP. Όλα έχουν συσκευαστεί και αποθηκευτεί για την προετοιμασία της εκτόξευσης. Εκτός από το IMAP, οι εργαζόμενοι έχουν επίσης φορτώσει προωθητικό στις δύο κοινόχρηστες θέσεις του παρατηρητηρίου, το Παρατηρητήριο Carruthers Geocorona της NASA και τον δορυφόρο L1 του Διαστημικού Καιρού της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (NOAA). Και τα τρία διαστημόπλοια θα εκτοξευθούν με έναν πύραυλο Falcon 9 της SpaceX το νωρίτερο τον Σεπτέμβριο από το Συγκρότημα Εκτόξευσης 39Α στο NASA Kennedy. https://science.nasa.gov/blogs/imap/2025/08/19/nasa-moves-heliosphere-mapping-spacecraft-for-fueling/ Τεχνικοί διεξάγουν εργασίες πλήρους κλεισίματος στο παρατηρητήριο IMAP (Interstellar Mapping and Acceleration Probe) της NASA στις Εγκαταστάσεις Διαστημικών Επιχειρήσεων Astrotech κοντά στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι της NASA στη Φλόριντα την Παρασκευή 15 Αυγούστου 2025. Το IMAP θα εξερευνήσει και θα χαρτογραφήσει τα όρια της ηλιόσφαιρας - μιας τεράστιας φούσκας που δημιουργείται από τον άνεμο του Ήλιου που περικλείει ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα - και θα μελετήσει πώς η ηλιόσφαιρα αλληλεπιδρά με την τοπική γαλαξιακή γειτονιά πέρα από αυτήν. Τεχνικοί μεταφέρουν το αστεροσκοπείο IMAP (Interstellar Mapping and Acceleration Probe) της NASA στο Κτίριο 2, όπου θα φορτώσουν 144 κιλά υδραζίνης σε τρεις δεξαμενές στο διαστημόπλοιο στις Εγκαταστάσεις Διαστημικών Επιχειρήσεων Astrotech κοντά στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι της NASA στη Φλόριντα, την Τρίτη 12 Αυγούστου 2025. Το IMAP θα εξερευνήσει και θα χαρτογραφήσει τα όρια της ηλιόσφαιρας - μιας τεράστιας φούσκας που δημιουργείται από τον άνεμο του Ήλιου που περικλείει ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα - και θα μελετήσει πώς η ηλιόσφαιρα αλληλεπιδρά με την τοπική γαλαξιακή γειτονιά πέρα από αυτήν.

Το διαστημόπλοιο Psyche της NASA καταγράφει εικόνες της Γης και της Σελήνης. Κατευθυνόμενο προς έναν πλούσιο σε μέταλλα αστεροειδή με το ίδιο όνομα, το διαστημόπλοιο Psyche βαθμονόμησε με επιτυχία τις κάμερές του κοιτάζοντας προς την πατρίδα του. Σύμφωνα με το πρόγραμμα για την άφιξή του στον αστεροειδή Psyche το 2029, το διαστημόπλοιο Psyche της NASA κοίταξε πρόσφατα πίσω προς την πατρίδα του και κατέγραψε εικόνες της Γης και της Σελήνης μας από απόσταση περίπου 290 εκατομμυρίων χιλιομέτρων. Οι εικόνες ελήφθησαν κατά τη διάρκεια ενός από τους περιοδικούς ελέγχους της ομάδας της αποστολής στα επιστημονικά όργανα του διαστημικού σκάφους. Στις 20 και 23 Ιουλίου, οι δίδυμες κάμερες του διαστημικού σκάφους κατέγραψαν πολλαπλές φωτογραφίες μακράς έκθεσης (έως 10 δευτερόλεπτα) των δύο σωμάτων, οι οποίες εμφανίζονται ως κουκκίδες που λάμπουν με ανακλώμενο ηλιακό φως μέσα σε ένα αστρικό πεδίο στον αστερισμό του Κριού. Μάθετε περισσότερα για το πολυφασματικό σύστημα απεικόνισης στο Psyche, το οποίο θα χρησιμοποιήσει ένα ζευγάρι πανομοιότυπων καμερών με φίλτρα και τηλεσκοπικούς φακούς για να φωτογραφίσει την επιφάνεια του αστεροειδούς σε διαφορετικά μήκη κύματος φωτός. Κατά την επιλογή στόχων για τον έλεγχο και τη βαθμονόμηση του απεικονιστή, οι επιστήμονες αναζητούν σώματα που λάμπουν με ανακλώμενο ηλιακό φως, όπως ακριβώς κάνει και ο αστεροειδής Psyche. Εξετάζουν επίσης αντικείμενα που έχουν ένα φάσμα με το οποίο είναι εξοικειωμένοι, ώστε να μπορούν να συγκρίνουν προηγούμενα τηλεσκοπικά ή διαστημόπλοια δεδομένα από αυτά τα αντικείμενα με αυτά που παρατηρούν τα όργανα του Psyche. Νωρίτερα φέτος, το Psyche έστρεψε τους φακούς του προς τον Δία και τον Άρη για βαθμονόμηση - το καθένα έχει ένα φάσμα πιο κοκκινωπό από τους πιο μπλε τόνους της Γης. Αυτός ο έλεγχος αποδείχθηκε επίσης επιτυχημένος. Διάγραμμα που δείχνει το διαστημόπλοιο Psyche να ακολουθεί μια σπειροειδή τροχιά γύρω από το ηλιακό σύστημα Το διαστημόπλοιο Psyche ακολουθεί μια σπειροειδή τροχιά γύρω από το ηλιακό σύστημα προκειμένου να ενισχυθεί από μια βαρυτική βοήθεια του Άρη το 2026. Θα φτάσει στον αστεροειδή Psyche το 2029 Για να προσδιορίσουν εάν η απόδοση του απεικονιστή αλλάζει, οι επιστήμονες συγκρίνουν επίσης δεδομένα από τις διαφορετικές δοκιμές. Με αυτόν τον τρόπο, όταν το διαστημόπλοιο μπει σε τροχιά γύρω από τον Psyche, οι επιστήμονες μπορούν να είναι σίγουροι ότι το όργανο συμπεριφέρεται όπως αναμένεται. «Μετά από αυτό, μπορεί να εξετάσουμε τον Κρόνο ή την Εστία για να μας βοηθήσουν να συνεχίσουμε να δοκιμάζουμε τους απεικονιστές», δήλωσε ο Jim Bell, επικεφαλής του οργάνου απεικόνισης Psyche στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα στο Τέμπε. «Συλλέγουμε κατά κάποιο τρόπο «τραπουλόχαρτα» του ηλιακού συστήματος από αυτά τα διαφορετικά σώματα και τα περνάμε μέσω του αγωγού βαθμονόμησής μας για να βεβαιωθούμε ότι λαμβάνουμε τις σωστές απαντήσεις». Ισχυρό και Στιβαρό Το σύστημα απεικόνισης δεν ήταν το μόνο όργανο που ελέγχθηκε με επιτυχία στα τέλη Ιουλίου: Η ομάδα της αποστολής υπέβαλε επίσης το μαγνητόμετρο του διαστημικού σκάφους και το φασματόμετρο ακτίνων γάμμα και νετρονίων σε μια σειρά δοκιμών - κάτι που κάνουν κάθε έξι μήνες. «Είμαστε έτοιμοι και όλα λειτουργούν καλά», δήλωσε ο Bob Mase, διευθυντής έργου της αποστολής στο Εργαστήριο Αεριώθησης της NASA στη Νότια Καλιφόρνια. «Είμαστε εντός στόχου να πετάξουμε κοντά από τον Άρη τον Μάιο του 2026 και ολοκληρώνουμε όλες τις προγραμματισμένες δραστηριότητές μας για την κρουαζιέρα». Αυτή η πτήση είναι το επόμενο μεγάλο ορόσημο του διαστημικού σκάφους, όταν θα χρησιμοποιήσει τη βαρύτητα του Κόκκινου Πλανήτη ως σφεντόνα για να βοηθήσει το διαστημόπλοιο να φτάσει στον αστεροειδή Psyche. Αυτό θα σηματοδοτήσει τον πρώτο από τους δύο προγραμματισμένους κύκλους του Psyche γύρω από το ηλιακό σύστημα και 1 δισεκατομμύριο μίλια (1,6 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα) από την εκτόξευσή του από το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι της NASA τον Οκτώβριο του 2023. Περισσότερα για το Psyche Η αποστολή Psyche διευθύνεται από το ASU. Η Lindy Elkins-Tanton του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ είναι η κύρια ερευνήτρια. Ένα τμήμα του Caltech στην Πασαντίνα, JPL, είναι υπεύθυνο για τη συνολική διαχείριση της αποστολής, τη μηχανική συστημάτων, την ολοκλήρωση και τις δοκιμές, καθώς και τις λειτουργίες της αποστολής. Η Maxar Technologies στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια, παρείχε το πλαίσιο του διαστημικού σκάφους υψηλής ηλιακής ηλεκτρικής πρόωσης. Το ASU ηγείται των λειτουργιών του οργάνου απεικόνισης, συνεργαζόμενο με την Malin Space Science Systems στο Σαν Ντιέγκο για τον σχεδιασμό, την κατασκευή και τις δοκιμές των καμερών. Η Psyche είναι η 14η αποστολή που επιλέχθηκε ως μέρος του Προγράμματος Ανακάλυψης της NASA, το οποίο διαχειρίζεται το Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Marshall του οργανισμού στο Χάντσβιλ της Αλαμπάμα. Το Πρόγραμμα Υπηρεσιών Εκτόξευσης της NASA, με έδρα το Κένεντι, διαχειρίστηκε την υπηρεσία εκτόξευσης. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την αποστολή Psyche της NASA, επισκεφθείτε τη διεύθυνση: https://science.nasa.gov/mission/psyche/ Το διαστημόπλοιο Psyche της NASA κατέγραψε εικόνες της Γης και της Σελήνης μας από απόσταση περίπου 290 χιλιομέτρων τον Ιούλιο του 2025, καθώς βαθμονόμησε το όργανο απεικόνισης. Κατά την επιλογή στόχων για τη δοκιμή του συστήματος απεικόνισης, οι επιστήμονες αναζητούν σώματα που λάμπουν με ανακλώμενο ηλιακό φως, όπως ακριβώς κάνει και ο αστεροειδής Psyche. Το διαστημόπλοιο Psyche ακολουθεί μια σπειροειδή πορεία γύρω από το ηλιακό σύστημα προκειμένου να λάβει ώθηση από μια βαρυτική βοήθεια του Άρη το 2026. Θα φτάσει στον αστεροειδή Psyche το 2029.

Νέα Σελήνη Ανακαλύφθηκε σε Τροχιά γύρω από τον Ουρανό Χρησιμοποιώντας το Τηλεσκόπιο Webb της NASA Χρησιμοποιώντας το Διαστημικό Τηλεσκόπιο James Webb της NASA, μια ομάδα με επικεφαλής το Ινστιτούτο Ερευνών Νοτιοδυτικής Αμερικής (SwRI) εντόπισε ένα προηγουμένως άγνωστο φεγγάρι σε τροχιά γύρω από τον Ουρανό, επεκτείνοντας την γνωστή οικογένεια δορυφόρων του πλανήτη σε 29. Η ανίχνευση έγινε κατά τη διάρκεια μιας παρατήρησης Webb στις 2 Φεβρουαρίου 2025. «Αυτό το αντικείμενο εντοπίστηκε σε μια σειρά από 10 εικόνες μακράς έκθεσης 40 λεπτών που τραβήχτηκαν από την Κάμερα Εγγύς Υπερύθρου (NIRCam)», δήλωσε η Maryame El Moutamid, επικεφαλής επιστήμονας στο Τμήμα Επιστήμης και Εξερεύνησης του Ηλιακού Συστήματος της SwRI με έδρα το Boulder του Κολοράντο. «Είναι ένα μικρό φεγγάρι αλλά μια σημαντική ανακάλυψη, κάτι που ούτε το διαστημόπλοιο Voyager 2 της NASA δεν είδε κατά τη διάρκεια της πτήσης του πριν από σχεδόν 40 χρόνια». Το νεοανακαλυφθέν φεγγάρι εκτιμάται ότι έχει διάμετρο μόλις έξι μίλια (10 χιλιόμετρα), υποθέτοντας ότι έχει παρόμοια ανακλαστικότητα (albedo) με τους άλλους μικρούς δορυφόρους του Ουρανού. Αυτό το μικροσκοπικό μέγεθος πιθανότατα το καθιστούσε αόρατο στο Voyager 2 και άλλα τηλεσκόπια. Αυτή η κινούμενη εικόνα timelapse δείχνει το πρόσφατα ανακαλυφθέν φεγγάρι του Ουρανού, με την ονομασία S/2025 U1, καθώς και 13 από τα 28 άλλα γνωστά φεγγάρια που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη. Οι παρατηρήσεις από την κάμερα NIRCam (Near-Infrared Camera) του διαστημικού τηλεσκοπίου James Webb της NASA πραγματοποιήθηκαν σε διάστημα περίπου 6 ωρών στις 2 Φεβρουαρίου 2025, στο πλαίσιο του προγράμματος ID 6379 (κύριος ερευνητής: M. El Moutamid). Η κινούμενη εικόνα αποτελείται από δεδομένα που ελήφθησαν με το φίλτρο F150W2 ευρείας ζώνης του NIRCam, το οποίο μεταδίδει υπέρυθρα μήκη κύματος από περίπου 1,0 έως 2,4 μικρά. Λόγω των δραστικών διαφορών στα επίπεδα φωτεινότητας, η κινούμενη εικόνα είναι ένα σύνθετο τριών διαφορετικών επεξεργασιών των δεδομένων, επιτρέποντας στον θεατή να δει λεπτομέρειες στην πλανητική ατμόσφαιρα, τους περιβάλλοντες δακτυλίους και τα φεγγάρια που βρίσκονται σε τροχιά. «Κανένας άλλος πλανήτης δεν έχει τόσα πολλά μικρά εσωτερικά φεγγάρια όσο ο Ουρανός, και οι πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις τους με τους δακτυλίους υποδηλώνουν μια χαοτική ιστορία που θολώνει τα όρια μεταξύ ενός συστήματος δακτυλίων και ενός συστήματος φεγγαριών», δήλωσε ο Matthew Tiscareno του Ινστιτούτου SETI στο Mountain View της Καλιφόρνια, μέλος της ερευνητικής ομάδας. «Επιπλέον, το νέο φεγγάρι είναι μικρότερο και πολύ πιο αμυδρό από το μικρότερο από τα προηγουμένως γνωστά εσωτερικά φεγγάρια, γεγονός που καθιστά πιθανό ότι ακόμη περισσότερη πολυπλοκότητα μένει να ανακαλυφθεί». Μια εικόνα με τίτλο «Διαστημικό Τηλεσκόπιο James Webb, Ουρανός, Ανακάλυψη της Σελήνης S 2025 U1». Στο κέντρο βρίσκεται ο πλανήτης Ουρανός, μια μπλε σφαίρα με μια μεγάλη λευκή κηλίδα που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Περιβάλλεται από μια σειρά δακτυλίων που γίνονται πιο φωτεινά καθώς κινείστε προς τα έξω. Πέρα από τους δακτυλίους υπάρχουν 14 επισημασμένα φεγγάρια που εμφανίζονται ως σημεία φωτός. Ακριβώς πέρα από τον εξώτατο δακτύλιο στις 10 η ώρα, ένα αμυδρό φεγγάρι είναι κυκλωμένο και έχει την ένδειξη S 2025 U1. Στο άκρο αριστερά, το πιο φωτεινό φεγγάρι έχει την ένδειξη Miranda. Επιπλέον φεγγάρια δεξιόστροφα από τη Miranda είναι τα Puck, Χρυσηίδα, Mab, Perdita, Desdamona, Belinda, Bianca, Ophelia, Rosalind, Portia, Cupid και Juliet. Κάτω δεξιά υπάρχουν βέλη πυξίδας με την ανατολή να δείχνει στις 11 η ώρα και τον βορρά να δείχνει στις 2 η ώρα. Στο κάτω μέρος, μια ετικέτα γράφει NIRCam F150W2. Αστρονόμοι που χρησιμοποιούν το Διαστημικό Τηλεσκόπιο James Webb της NASA ανακάλυψαν ένα νέο φεγγάρι σε τροχιά γύρω από τον Ουρανό σε εικόνες που τραβήχτηκαν από το NIRCam (Κάμερα Εγγύς Υπερύθρου) του Webb. Αυτή η εικόνα δείχνει το φεγγάρι, που ονομάζεται S/2025 U1, καθώς και 13 από τα 28 άλλα γνωστά φεγγάρια που περιστρέφονται γύρω από τον πλανήτη. (Το μικρό φεγγάρι Cordelia περιστρέφεται ακριβώς μέσα στον εξωτερικό δακτύλιο, αλλά δεν είναι ορατό σε αυτές τις εικόνες λόγω της λάμψης από τους δακτυλίους.) Λόγω των δραστικών διαφορών στα επίπεδα φωτεινότητας, η εικόνα είναι ένα σύνθετο τριών διαφορετικών επεξεργασιών των δεδομένων, επιτρέποντας στον θεατή να δει λεπτομέρειες στην πλανητική ατμόσφαιρα, τους περιβάλλοντες δακτυλίους και τα φεγγάρια σε τροχιά. Τα δεδομένα λήφθηκαν με το φίλτρο ευρείας ζώνης F150W2 του NIRCam που μεταδίδει υπέρυθρα μήκη κύματος από περίπου 1,0 έως 2,4 μικρά. NASA, ESA, CSA, STScI, M. El Moutamid (SwRI), M. Hedman (Πανεπιστήμιο του Idaho) Το νέο φεγγάρι είναι το 14ο μέλος του περίπλοκου συστήματος μικρών φεγγαριών που περιστρέφονται μέσα από τα μεγαλύτερα φεγγάρια Miranda, Ariel, Umbriel, Titania και Oberon. (Όλα τα φεγγάρια του Ουρανού έχουν πάρει τα ονόματά τους από χαρακτήρες του Σαίξπηρ και του Αλεξάντερ Πόουπ.) «Βρίσκεται περίπου 35.000 μίλια (56.000 χιλιόμετρα) από το κέντρο του Ουρανού, σε τροχιά γύρω από το ισημερινό επίπεδο του πλανήτη ανάμεσα στις τροχιές της Οφηλίας (η οποία βρίσκεται ακριβώς έξω από το κύριο σύστημα δακτυλίων του Ουρανού) και της Μπιάνκα», δήλωσε ο Ελ Μουταμίν. «Η σχεδόν κυκλική τροχιά του υποδηλώνει ότι μπορεί να σχηματίστηκε κοντά στην τρέχουσα τοποθεσία του». Ένα όνομα για το νεοανακαλυφθέν φεγγάρι θα πρέπει να εγκριθεί από τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση (IAU), την κορυφαία αρχή στην ανάθεση επίσημων ονομάτων και ονομασιών σε αστρονομικά αντικείμενα. «Μέσω αυτού και άλλων προγραμμάτων, ο Webb παρέχει μια νέα ματιά στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα. Αυτή η ανακάλυψη έρχεται στο πλαίσιο του προγράμματος General Observer του Webb, το οποίο επιτρέπει σε επιστήμονες παγκοσμίως να προτείνουν έρευνες χρησιμοποιώντας τα κορυφαία όργανα του τηλεσκοπίου. Η υψηλή ανάλυση και η ευαισθησία του οργάνου NIRCam στο υπέρυθρο το καθιστούν ιδιαίτερα ικανό στην ανίχνευση αμυδρών, μακρινών αντικειμένων που ήταν πέρα από την εμβέλεια των προηγούμενων αστεροσκοπείων», δήλωσε ο Ελ Μουταμίν. «Κοιτάζοντας μπροστά, η ανακάλυψη αυτού του φεγγαριού υπογραμμίζει τον τρόπο με τον οποίο η σύγχρονη αστρονομία συνεχίζει να βασίζεται στην κληρονομιά αποστολών όπως το Voyager 2, το οποίο πέρασε δίπλα από τον Ουρανό στις 24 Ιανουαρίου 1986 και έδωσε στην ανθρωπότητα την πρώτη κοντινή ματιά σε αυτόν τον μυστηριώδη κόσμο. Τώρα, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες αργότερα, το Διαστημικό Τηλεσκόπιο James Webb προωθεί αυτό το όριο ακόμη περισσότερο». https://science.nasa.gov/blogs/webb/2025/08/19/new-moon-discovered-orbiting-uranus-using-nasas-webb-telescope/ Αστρονόμοι που χρησιμοποιούν το Διαστημικό Τηλεσκόπιο James Webb της NASA ανακάλυψαν ένα νέο φεγγάρι σε τροχιά γύρω από τον Ουρανό σε εικόνες που τράβηξε η κάμερα NIRCam (Κάμερα Εγγύς Υπερύθρου) του Webb. Αυτή η εικόνα δείχνει το φεγγάρι, με την ονομασία S/2025 U1, καθώς και 13 από τα 28 άλλα γνωστά φεγγάρια που περιστρέφονται γύρω από τον πλανήτη. (Το μικρό φεγγάρι Cordelia περιστρέφεται ακριβώς μέσα στον εξωτερικό δακτύλιο, αλλά δεν είναι ορατό σε αυτές τις εικόνες λόγω της λάμψης από τους δακτυλίους.) Λόγω των δραστικών διαφορών στα επίπεδα φωτεινότητας, η εικόνα είναι ένα σύνθετο τριών διαφορετικών επεξεργασιών των δεδομένων, επιτρέποντας στον θεατή να δει λεπτομέρειες στην πλανητική ατμόσφαιρα, τους περιβάλλοντες δακτυλίους και τα φεγγάρια που βρίσκονται σε τροχιά. Τα δεδομένα λήφθηκαν με το φίλτρο ευρείας ζώνης F150W2 της NIRCam που μεταδίδει υπέρυθρα μήκη κύματος από περίπου 1,0 έως 2,4 μικρά.

Πλήρωμα Εγκαθιστά Διαστημικό Υλικό για την Κατασκευή Οπτικών Ινών και την Παρασκευή Σεληνιακού Σάκε Η κατασκευή ινών και η σεληνιακή ζυθοποιία ολοκλήρωσαν την εβδομάδα έρευνας στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, βοηθώντας τη NASA και τους διεθνείς συνεργάτες της να προωθήσουν την εμπορευματοποίηση του διαστήματος. Το πλήρωμα της Αποστολής 73 συνέχισε επίσης τις μελέτες διαστημικής βιολογίας για να διατηρήσει τους αστροναύτες υγιείς, ενώ παράλληλα προετοίμαζε ένα πλοίο ανεφοδιασμού για την επερχόμενη αναχώρησή του και συντηρούσε συστήματα υποστήριξης ζωής. Ο μηχανικός πτήσης της NASA, Jonny Kim, άνοιξε το γάντι μικροβαρύτητας της εργαστηριακής μονάδας Destiny και εγκατέστησε υλικό κατασκευής στο εσωτερικό για να εξερευνήσει την εμπορική παραγωγή οπτικών ινών σε μικροβαρύτητα. Οι χειριστές στο έδαφος θα ελέγχουν εξ αποστάσεως το υλικό καθώς τραβάει τις λεπτές γυάλινες ίνες που οι μηχανικοί θα αναλύσουν για να προσδιορίσουν εάν η ποιότητα υπερβαίνει την παραγωγή ινών στο βαρυτικό περιβάλλον της Γης. Τα αποτελέσματα μπορεί να βελτιώσουν τις τεχνικές κατασκευής τόσο για τη Γη όσο και για τις βιομηχανίες διαστημικών επικοινωνιών. Ο αστροναύτης της JAXA (Ιαπωνική Υπηρεσία Αεροδιαστημικής Εξερεύνησης) Kimiya Yui πέρασε την ημέρα του μέσα στην εργαστηριακή μονάδα Kibo αναδιαμορφώνοντας μια ερευνητική θερμοκοιτίδα, που ονομάζεται Cell Biology Experiment Facility-L (CBEF-L). Η Γιούι αντικατέστησε δίσκους και διαμερίσματα μέσα στην επιστημονική συσκευή για να φιλοξενήσει μια τεχνολογική επίδειξη ζύμωσης και ζυθοποίησης σε μικροβαρύτητα. Η μελέτη JAXA DASSAI MOON θα προσομοιώσει τη σεληνιακή βαρύτητα στο CBEF-L, θα ζυμώσει και θα παρασκευάσει μαγιά σάκε και στη συνέχεια θα στείλει κατεψυγμένα δείγματα πίσω στη Γη για ανάλυση. Τα αποτελέσματα μπορεί να επιτρέψουν την παραγωγή μιας οικείας γεύσης από τη Γη στη Σελήνη για μελλοντικούς επισκέπτες.Η μηχανικός πτήσης της NASA, Ζένα Κάρντμαν, ξεκίνησε τη βάρδιά της στην επεξεργασία δειγμάτων για ανάλυση για τη σουίτα CIPHER των 14 ερευνητικών ερευνών σε ανθρώπους. Στο δεύτερο μέρος της μελέτης CIPHER, η Κάρντμαν έκανε μια σειρά από δοκιμές σε υπολογιστή για την παρακολούθηση αλλαγών στη λειτουργία του εγκεφάλου της που σχετίζονται με το διάστημα. Οι γνώσεις που προέκυψαν μπορεί να οδηγήσουν σε προηγμένα εργαλεία όπως σαρώσεις εγκεφάλου, τεστ σκέψης και προσομοιώσεις εργασιών για την παρακολούθηση και προστασία της γνωστικής λειτουργίας των αστροναυτών κατά τη διάρκεια διαστημικών αποστολών μεγάλης διάρκειας. Ο μηχανικός πτήσης της NASA, Μάικ Φινκ, πέρασε την ημέρα του μέσα στο εργαστήριο Destiny, συντηρώντας εξαρτήματα υποστήριξης ζωής και αντικαθιστώντας υλικό επικοινωνιών. Ο Φινκ πρώτα απέκτησε πρόσβαση σε ένα θερμικό σύστημα και επιθεώρησε τους σωλήνες του, στη συνέχεια απέκτησε πρόσβαση σε έναν ελαττωματικό δέκτη GPS πίσω από το ράφι και τον αντικατέστησε. Οι κοσμοναύτες της Roscosmos, Sergey Ryzhikov και Alexey Zubritsky, διοικητής του σταθμού και μηχανικός πτήσης αντίστοιχα, συνέχισαν την εβδομαδιαία έρευνά τους σχετικά με το πώς η έλλειψη βαρύτητας επηρεάζει τα μικροσκοπικά αιμοφόρα αγγεία ή το μικροκυκλοφορικό σύστημα. Για άλλη μια φορά, το δίδυμο τοποθέτησε ηλεκτρόδια στο κεφάλι, τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών τους και διεξήγαγε ελέγχους αρτηριακής πίεσης για να παρατηρήσει πώς η ζωή στο διάστημα επηρεάζει την καρδιαγγειακή τους υγεία. Ο Ryzhikov επίσης έβαλε σκουπίδια μέσα στο φορτηγό σκάφος Progress 91 ενόψει της αναχώρησης του επόμενου μήνα, ενώ ο Zubritsky καθάριζε τα φίλτρα σκόνης στη μονάδα Rassvet και ρύθμιζε τις κάμερες. Ο μηχανικός πτήσης της Roscosmos, Oleg Platonov, πέρασε την ημέρα του μέσα στην επιστημονική μονάδα Nauka δουλεύοντας στο σύστημα εξαερισμού της και ελέγχοντας τους φορητούς υπολογιστές της. Διερεύνησε επίσης πώς η έλλειψη βαρύτητας επηρεάζει την αίσθηση ισορροπίας και κατεύθυνσής του φορώντας γυαλιά εικονικής πραγματικότητας και ηλεκτρόδια γύρω από τα μάτια και το μέτωπό του και στη συνέχεια ανταποκρινόμενος σε ερεθίσματα που ελέγχονται από υπολογιστή. Μάθετε περισσότερα για τις δραστηριότητες του σταθμού ακολουθώντας το ιστολόγιο του διαστημικού σταθμού, @space_station στο X, καθώς και τους λογαριασμούς του ISS στο Facebook και στο Instagram. https://www.nasa.gov/blogs/spacestation/2025/08/15/crew-sets-up-space-hardware-to-make-fiber-optics-and-brew-lunar-sake/ Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός πετάει 259 μίλια πάνω από την Καμπότζη σε αυτή τη φωτογραφία μεγάλης διάρκειας που αποκαλύπτει ίχνη αστεριών, καταιγίδες με κεραυνούς και τα φώτα της πόλης της Νοτιοανατολικής Ασίας που λάμπουν από κάτω.

To πιο μακρινό άστρο του Σύμπαντος μπορεί να έχει… παρέα. Ίσως πρόκειται για αστρικό σμήνος και να μην είναι μεμονωμένο άστρο. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble εντόπισε το 2022 το φως του ενός άστρου που αποδείχθηκε ότι ήταν το πιο μακρινό άστρο που έχει ποτέ παρατηρηθεί μέχρι σήμερα. Το πανίσχυρο διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb ανατρέπει τα δεδομένα αφού οι παρατηρήσεις στο άστρο αυτό δείχνουν ότι πρόκειται για ένα αστρικό σμήνος και όχι ένα μεμονωμένο άστρο.Το άστρο, το οποίο ονομάστηκε Earendel (σημαίνει «άστρο της αυγής» στα παλαιά αγγλικά) βρίσκεται σε απόσταση περίπου 28 δισ. ετών φωτός από τη Γη και χρειάστηκαν περίπου 12,9 δισεκατομμύρια έτη για να φτάσει στη Γη το φως του. Οι επιστήμονες είχαν υπολογίσει μετά την ανακάλυψη από το Hubble ότι το Earendel έχει τουλάχιστον 50 φορές μεγαλύτερη μάζα από τον Ήλιο μας και είναι εκατομμύρια φορές πιο φωτεινό. Το James Webb που μπορεί να κάνει λεπτομερείς παρατηρήσεις στις εσχατιές του Σύμπαντος έχει φέρει επανάσταση στην αστρονομία και την κοσμολογία ανακαλύπτοντας συνεχώς ολοένα και πιο μακρινούς στο χώρο και τον χρόνο γαλαξίες υποχρεώνοντας τους επιστήμονες να ξαναγράφουν συνεχώς την ιστορία και εξέλιξη του Σύμπαντος.Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal» ερευνητική ομάδα που χρησιμοποίησε το James Webb στοχεύοντας το Earendel αναφέρει ότι δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο άστρο αλλά για ένα αστρικό σμήνος μια ομάδα άστρων που σχηματίστηκαν από το ίδιο νέφος αερίου και σκόνης τα οποία συγκρατούνται μεταξύ τους από τη βαρύτητα.Πιο συγκεκριμένα οι ερευνητές εκτιμούν ότι πρόκειται για ένα σφαιρωτό σμήνος. Με τον όρο σφαιρωτό σμήνος ή σφαιρωτό αστρικό σμήνος οι αστρονόμοι ονομάζουν μία πυκνή συγκέντρωση άστρων με σφαιρικό ή σχεδόν σφαιρικό σχήμα, που περιφέρεται γύρω από το κέντρο ενός γαλαξία ως δορυφόρος του.Έχουν εντοπιστεί περίπου 160 σφαιρικά σμήνη στον γαλαξία μας και πιστεύεται ότι υπάρχουν μερικές δεκάδες ακόμη που περιμένουν τους αστρονόμους να τα εντοπίσουν. Κατά μέσο όρο ένα σφαιρικό σμήνος περιέχει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ως περίπου ένα εκατ. άστρα. Οι σπειροειδείς γαλαξίες σαν τον δικό μας διαθέτουν συνήθως μερικές εκατοντάδες σφαιρική σμήνη ενώ οι ελλειπτικοί γαλαξίες μερικές χιλιάδες. Το υπέρλαμπρο άστρο στη φωτογραφία είναι το Earendel αλλά ίσως πρόκειται για αστρικό σμήνος https://www.naftemporiki.gr/techscience/1995260/to-pio-makrino-astro-toy-sympantos-mporei-na-echei-parea/

Η NASA ξεκινά την επεξεργασία του σεληνιακού πυραύλου Artemis III στο Κένεντι. Η κατασκευή του πυραύλου SLS (Space Launch System) της NASA για τη σεληνιακή αποστολή Artemis III ξεκίνησε στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι του οργανισμού στη Φλόριντα, ακόμη και καθώς η NASA προετοιμάζεται για την εκτόξευση της αποστολής Artemis II, της δεύτερης αποστολής Artemis στις προσπάθειες της NASA να επιστρέψει τους ανθρώπους στη Σελήνη και τελικά να προσγειωθεί στον Άρη. Το τμήμα του κινητήρα Artemis III SLS και η ουρά του σκάφους - που προστατεύει τους κινητήρες κατά την εκτόξευση - μετακινήθηκαν από την Εγκατάσταση Επεξεργασίας Διαστημικών Συστημάτων στη NASA Κένεντι στο γιγάντιο Κτίριο Συναρμολόγησης Οχημάτων (VAB) στα τέλη Ιουλίου, μόλις λίγα μέτρα από το σημείο όπου είναι ως επί το πλείστον στοιβαγμένος ο Artemis II SLS και υποβάλλεται σε ολοκληρωμένες δοκιμές και ελέγχους. Στις αρχές του 2026, η NASA θα εκτοξεύσει τον Artemis II, την πρώτη επανδρωμένη πτήση του πυραύλου SLS και του διαστημοπλοίου Orion, σε ένα ταξίδι περίπου 10 ημερών γύρω από τη Σελήνη. Θα ακολουθήσει η αποστολή προσελήνωσης Artemis III το 2027, η πρώτη που θα πραγματοποιηθεί ποτέ στην περιοχή του Νότιου Πόλου της Σελήνης, η οποία θα εκτοξεύσει ένα SLS με τετραμελές πλήρωμα σε ένα διαστημόπλοιο Orion για να συναντηθούν με το Σύστημα Προσελήνωσης Ανθρώπινου Δυναμικού Starship. Αυτές οι αποστολές ετοίμασαν το σκηνικό για τη NASA ώστε να προσελήνωση του πρώτου Αμερικανού στην επιφάνεια του Άρη.Οι ομάδες ανέβασαν το τμήμα του κινητήρα σε μια βάση και συνέδεσαν την ουρά του σκάφους με τον πυθμένα. Εγκατέστησαν ένα στέγαστρο στην κορυφή του τμήματος του κινητήρα για να επιτρέπουν τον κλιματισμό του τμήματος, αποτρέποντας τη συσσώρευση υγρασίας και τη μόλυνση.Στη συνέχεια, οι ομάδες ανέβασαν το ολοκληρωμένο συγκρότημα στον Υψηλό Κόλπο 2 στο VAB, όπου θα ολοκληρώσει τις δοκιμές ενσωμάτωσης και ελέγχου μέχρι την άφιξη των υπόλοιπων εξαρτημάτων του βασικού σταδίου Artemis III SLS για την ολοκλήρωση της ενσωμάτωσης του σταδίου, που έχει προγραμματιστεί για την άνοιξη του 2026. Τα υπόλοιπα στοιχεία του βασικού σταδίου, που ονομάζονται τα κορυφαία τέσσερα πέμπτα, βρίσκονται στις Εγκαταστάσεις Συναρμολόγησης Michoud της NASA στη Νέα Ορλεάνη, οι οποίες βρίσκονται υπό επεξεργασία και ενσωμάτωση. Οι τέσσερις κινητήρες RS-25 του βασικού σταδίου έχουν προγραμματιστεί να αποσταλούν από το Διαστημικό Κέντρο Stennis της NASA στο Bay St. Louis του Μισισιπή στις αρχές του 2026 για ενσωμάτωση στο τμήμα του κινητήρα. Το τμήμα του κινητήρα είναι ένα από τα πιο σύνθετα μέρη του πυραύλου, που περιέχει τους τέσσερις κινητήρες RS-25 και τους σχετικούς αγωγούς, βαλβίδες, ηλεκτρονικά και περισσότερα από 18 μίλια καλωδίωσης που συνδέονται με τις δεξαμενές προωθητικού του βασικού σταδίου και τον πύραυλο. Η μετακίνηση αποτελεί μέρος μιας αλλαγής στη διαδικασία παραγωγής SLS. Τα βασικά στάδια SLS Artemis I και Artemis II κατασκευάστηκαν εξ ολοκλήρου στη NASA Michoud και μεταφέρθηκαν στη NASA Kennedy για να ενσωματωθούν με τους ενισχυτές στερεών SLS, το ανώτερο στάδιο και το διαστημόπλοιο πληρώματος Orion. Ξεκινώντας με το υλικό Artemis III, η NASA μετέφερε τον εσωτερικό εξοπλισμό του τμήματος του κινητήρα και την ενσωμάτωση με το ανώτερο στάδιο του βασικού σταδίου στη NASA Kennedy για να βελτιστοποιήσει τη διαδικασία κατασκευής και να επιτρέψει ταυτόχρονες λειτουργίες παραγωγής δύο βασικών σταδίων. Για να μάθετε περισσότερα για τον Artemis, επισκεφθείτε τη διεύθυνση: https://www.nasa.gov/artemis Ομάδες από το Kennedy προετοιμάζονται να ανυψώσουν το ενσωματωμένο τμήμα του κινητήρα του Artemis III SLS (Space Launch System) της NASA με την ουρά του σκάφους μέσα στο Κτίριο Συναρμολόγησης Οχημάτων του κέντρου στο Διαστημικό Κέντρο Kennedy της NASA στη Φλόριντα την Τετάρτη 13 Αυγούστου 2025. Εμφανιζόμενο μέσα στο High Bay 2 της εγκατάστασης για επεξεργασία, το τμήμα του κινητήρα είναι ένα από τα πιο σύνθετα και περίπλοκα μέρη του πυραυλικού σταδίου που θα βοηθήσει στην τροφοδοσία των αποστολών Artemis στη Σελήνη. Το πλήρωμα του Artemis II εξασκείται σε σενάριο νυχτερινής εκτόξευσης. Οι αστροναύτες της NASA Christina Koch, ειδικός στην αποστολή Artemis II, και ο Victor Glover, πιλότος του Artemis II, περπατούν στον βραχίονα πρόσβασης πληρώματος του κινητού εκτοξευτή στο Κτίριο Συναρμολόγησης Οχημάτων στο Διαστημικό Κέντρο Kennedy της NASA στη Φλόριντα την Τρίτη 12 Αυγούστου 2025. Στις 11 και 12 Αυγούστου, ομάδες του Προγράμματος Συστημάτων Εξερεύνησης Εδάφους του οργανισμού, μαζί με τους αστροναύτες της NASA Reid Wiseman, Victor Glover και Christina Koch, και τον αστροναύτη της CSA (Καναδική Διαστημική Υπηρεσία) Jeremy Hansen, εξασκήθηκαν σε λειτουργίες εκτόξευσης την ημέρα, εάν η εκτόξευση πραγματοποιηθεί τη νύχτα. Προσομοίωσαν την τοποθέτηση των διαστημικών τους στολών και την οδήγηση προς την εξέδρα εκτόξευσης, καθώς και τις διαδικασίες έκτακτης ανάγκης που θα χρησιμοποιούσαν στην απίθανη περίπτωση έκτακτης ανάγκης κατά την αντίστροφη μέτρηση της εκτόξευσης, που θα τους απαιτούσε να εκκενώσουν την εξέδρα εκτόξευσης. Μέσω της εκστρατείας Artemis, η NASA θα στείλει αστροναύτες για να εξερευνήσουν τη Σελήνη για επιστημονική ανακάλυψη, οικονομικά οφέλη και για να θέσουν τα θεμέλια για τις πρώτες επανδρωμένες αποστολές στον Άρη. https://www.nasa.gov/image-article/artemis-ii-crew-practices-night-launch-scenario/

Ιατρό τεχνητής νοημοσύνης για τους αστροναύτες ετοιμάζουν NASA και Google. Τεχνολογία βγαλμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Η NASA και η Google συνεργάζονται για να δοκιμάσουν έναν ιατρικό βοηθό με τεχνητή νοημοσύνη σχεδιασμένο να υποστηρίζει αστροναύτες σε αποστολές μεγάλης διάρκειας όπου οι καθυστερήσεις στην επικοινωνία με τη Γη καθιστούν αδύνατες τις άμεσες ιατρικές συμβουλές.Ο Ψηφιακός Βοηθός Ιατρικού Υπευθύνου Πληρώματος (Crew Medical Officer Digital Assistant – CMO DA) είναι ένα είδος Συστήματος Υποστήριξης Κλινικών Αποφάσεων (Clinical Decision Support System – CDSS).Ο ψηφιακός βοηθός θα παρέχει ιατρική υποστήριξη στους αστροναύτες όταν επιχειρούν πέρα από τη χαμηλή τροχιά της Γης, όπως σε αποστολές προς τη Σελήνη και τον Άρη, επιτρέποντας στο πλήρωμα να διαγιγνώσκει και να αντιμετωπίζει συμπτώματα αυτόνομα.«Εκπαιδευμένο στη βιβλιογραφία που αφορά τις διαστημικές πτήσεις, το σύστημα τεχνητής νοημοσύνης χρησιμοποιεί προηγμένες τεχνικές επεξεργασίας φυσικής γλώσσας και μηχανικής μάθησης για να παρέχει με ασφάλεια αναλύσεις σε πραγματικό χρόνο για την υγεία και την απόδοση του πληρώματος» ανέφεραν εκπρόσωποι της Google.Σύμφωνα με τον γίγαντα ιντερνετικών υπηρεσιών τα πρώιμα αποτελέσματα δείχνουν τη δυνατότητα αξιόπιστων διαγνώσεων με βάση τα αναφερόμενα συμπτώματα. Η NASA και η Google συνεργάζονται πλέον με ιατρούς για περαιτέρω δοκιμές και βελτιώσεις του μοντέλου.Αποστολές βαθιάς εξερεύνησης του Διαστήματος, όπως προς τη Σελήνη ή τον Άρη, μπορεί να περιλαμβάνουν καθυστερήσεις στην επικοινωνία έως και 45 λεπτά για τον χρόνο μετάδοσης σήματος από και προς τον Άρη γεγονός που καθιστά αδύνατη την άμεση ιατρική συμβουλή. Και η ταχεία επιστροφή στη Γη προφανώς, δεν είναι επιλογή.Ένας ενσωματωμένος βοηθός με τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούσε επομένως να καλύψει αυτό το κρίσιμο κενό. Η τεχνολογία αυτή θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί και σε απομακρυσμένες ή απαιτητικές περιοχές στη Γη, όπου η πρόσβαση σε εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό είναι περιορισμένη. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1994755/iatro-technitis-noimosynis-gia-toys-astronaytes-etoimazoyn-nasa-kai-google/

Επιστήμονες εντόπισαν μια διαστημική σήραγγα που μας οδηγεί σε άλλα άστρα του γαλαξία. Αυτό το διαστρικό τούνελ συνδέει το ηλιακό μας σύστημα με μακρινές περιοχές του Διαστήματος. Το Διάστημα μπορεί να φαίνεται σαν ένας εντελώς άδειος χωρίς άλλα χαρακτηριστικά κενός χώρος αλλά νέες έρευνες έχουν δείξει ότι αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια. Επιστήμονες υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν μια «διαστρική σήραγγα» που συνδέει το ηλιακό μας σύστημα με μακρινά άστρα.Διεθνής ερευνητική ομάδα με επικεφαλής επιστήμονες του φημισμένου Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ αναφέρει σε μελέτη της στην επιθεώρηση «Astronomy & Astrophysics» ότι εντόπισαν αγωγούς θερμού και χαμηλής πυκνότητας πλάσματος (ιονισμένο αέριο) που εκτείνονται σε τεράστιες περιοχές του Διαστήματος με κατεύθυνση προς συγκεκριμένα άστρα.Οι ερευνητές συνέλεξαν χιλιάδες μετρήσεις του ουρανού χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο ακτίνων Χ eROSITA που εκτοξεύτηκε το 2019. Αυτό αποκάλυψε ότι ο Ήλιος βρίσκεται στο κέντρο μιας φυσαλίδας χαμηλής πυκνότητας, περίπου 300 έτη φωτός σε διάμετρο από την οποία ξεπηδούν αυτές οι… διαστρικές σήραγγες.Ένα τούνελ εκτείνεται προς τον αστερισμό του Κενταύρου διαπερνώντας τις ψυχρότερες γύρω περιοχές του Διαστήματος. Το άλλο συνδέει το ηλιακό μας σύστημα με τον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτά τα δύο τούνελ μπορεί να αποτελούν τμήμα ενός μεγαλύτερου διακλαδισμένου συστήματος που εκτείνεται ανάμεσα σε διαφορετικές περιοχές σχηματισμού άστρων. Το κοσμικό νεκροταφείο Εδώ και καιρό γνωρίζουμε ότι το ηλιακό μας σύστημα βρίσκεται σε μια παράξενη περιοχή θερμού, αραιού Διαστήματος που ονομάζεται «Τοπική Θερμή Φυσαλίδα». Αυτή η περιοχή πιστεύεται ότι είναι ένα «νεκροταφείο υπερκαινοφανών» που σχηματίστηκε από τις εκρήξεις άστρων πριν από 10 έως 20 εκατομμύρια χρόνια.Όταν τεράστια άστρα καίνε όλο τους το καύσιμο, καταρρέουν και δημιουργούν αρκετή πίεση ώστε να εκραγούν ως υπερκαινοφανείς. Αυτές οι εκρήξεις (σουπερνόβα) δημιουργούν κύματα θερμού πλάσματος που παρασύρουν αέρια και σκόνη, αφήνοντας πίσω μια θερμή, χαμηλής πυκνότητας κοιλότητα.Η περιοχή είχε προταθεί αρχικά για να εξηγήσει μετρήσεις «μαλακών ακτίνων Χ», φωτονίων με πολύ χαμηλή ενέργεια. Επειδή αυτές δεν μπορούν να ταξιδέψουν μακριά χωρίς να απορροφηθούν, το γεγονός ότι τις ανιχνεύουμε δείχνει ότι υπάρχει πλάσμα που εκπέμπει ακτίνες Χ και έχει εκκαθαρίσει τον χώρο γύρω του.Χάρη στις μετρήσεις από το eROSITA, που βρίσκεται 1,5 εκατ. χιλιόμετρα από τη Γη οι ερευνητές κατάφεραν να ανιχνεύσουν αυτά τα πολύ αχνά ίχνη ακτινοβολίας χωρίς τις παρεμβολές της γήινης ατμόσφαιρας. Συνδύασαν τα δεδομένα αυτά με εκείνα του γερμανικού τηλεσκοπίου ROSAT (1990), δημιουργώντας τον πιο καθαρό χάρτη ακτίνων Χ του Σύμπαντος που έχει υπάρξει ποτέ.Οι ερευνητές βρήκαν μια περιοχή της φυσαλίδας πολύ θερμότερη από τις γύρω. Λένε ότι πρόκειται για μια διαστρική σήραγγα θερμού Διαστήματος που οδηγεί προς τον αστερισμό του Κενταύρου. Ωστόσο, οι εξαιρετικά ευαίσθητες μετρήσεις αποκάλυψαν και κάτι παράξενο. Διαιρώντας τον γαλαξία μας σε 2,000 τμήματα, διαπίστωσαν ότι ο Γαλαξιακός Βορράς ήταν αισθητά ψυχρότερος από τον Γαλαξιακό Νότο. Αυτό σημαίνει ότι η Τοπική Θερμή Φυσαλίδα εκτείνεται μακριά από τον Γαλαξιακό Δίσκο προς την κατεύθυνση της μικρότερης αντίστασης.«Αυτό δεν είναι περίεργο· είχε ήδη βρεθεί από το ROSAT. Αυτό που δεν γνωρίζαμε ήταν η ύπαρξη μιας διαστρικής σήραγγας προς τον Κένταυρο, που ανοίγει ένα κενό στο ψυχρότερο μεσοαστρικό περιβάλλον» λέει ο Δρ. Μίκαελ Φρέιμπεργκ, μέλος της ερευνητικής ομάδας.Εκτός από αυτό, οι ερευνητές μέτρησαν με μεγαλύτερη ακρίβεια την ήδη γνωστή σήραγγα προς τον Μεγάλο Κύων. Αυτή πιστεύεται ότι εκτείνεται από την Τοπική Θερμή Φυσαλίδα έως το Νεφέλωμα Gum, 1,500 έτη φωτός από τη Γη. Οι ερευνητές αναφέρουν ότι αυτό «υποδηλώνει την πιθανότητα ενός εκτεταμένου δικτύου σηράγγων που συνδέει περιοχές γεμάτες με τη θερμή φάση του μεσοαστρικού μέσου». Οι ερευνητές λένε τώρα ότι το ηλιακό μας σύστημα συνδέεται με μακρινούς τόπους μέσω δύο καναλιών: ένα που οδηγεί προς τον Κένταυρο και ένα προς τον Μέγα Κύων. Το δίκτυο και ο Ήλιος Αυτές οι σήραγγες ίσως αποτελούν τμήμα ενός διακλαδισμένου δικτύου που συνδέει κοντινές περιοχές σχηματισμού άστρων. Το δίκτυο αυτό συντηρείται από τις εκρηκτικές γέννες και θανάτους άστρων, που παράγουν ισχυρούς αστρικούς ανέμους. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι το σοκ υπερκαινοφανούς που δημιούργησε την Τοπική Θερμή Φυσαλίδα συγκέντρωσε αέρια και σκόνη στα όρια της, δημιουργώντας συνθήκες για τη γέννηση νέων άστρων.Αυτά τα νέα άστρα εκπέμπουν πίδακες θερμών αερίων και ακτινοβολίας, που σπρώχνουν προς τα έξω μέχρι να συναντήσουν άλλες φυσαλίδες σχηματισμού άστρων. Η διαδικασία αυτή, γνωστή ως «αστρική ανάδραση», θεωρείται ότι σαρώνει τον γαλαξία μας διαμορφώνοντας τη δομή του.Η μελέτη δίνει και μια συναρπαστική ένδειξη για την προέλευση του δικού μας ηλιακού συστήματος. Οι ερευνητές λένε ότι ο Ήλιος δεν σχηματίστηκε μέσα στην Τοπική Θερμή Φυσαλίδα αλλά μπήκε τυχαία σε αυτή σχετικά πρόσφατα.«Ένα ακόμη ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι ο Ήλιος πρέπει να εισήλθε στην LHB πριν από μερικά εκατομμύρια χρόνια, πολύ λίγο σε σύγκριση με την ηλικία του που είναι 4,6 δισ. χρόνια. Είναι καθαρά συμπτωματικό ότι φαίνεται να βρίσκεται σε κεντρική θέση στην LHB, καθώς συνεχώς κινούμαστε μέσα στον Γαλαξία» εξηγεί ο Δρ. Γκαμπριέλε Πόντι, μέλος της ερευνητικής ομάδας. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1995162/epistimones-entopisan-mia-diastimiki-siragga-poy-mas-odigei-se-alla-astra-toy-galaxia/

Ποιές είναι οι πιθανότητες επιβίωσης των Voyager 1 και 2 … καθώς θα διασχίζουν το Νέφος του Όορτ; Η πιθανότητα να κερδίσετε το λαχείο είναι 100.000 φορές μεγαλύτερη από την πιθανότητα κάποιο από τα δυο Voyager να συγκρουστεί με αντικείμενο του νέφους Όορτ.Το Νέφος του Oort είναι μια τεράστια περιοχή παγωμένων αντικειμένων που περιβάλλει τον Ήλιο μας. Θεωρούμε ότι από εκεί προέρχονται οι κομήτες. Συνήθως το Νέφος του Oort σχεδιάζεται ως μια αόριστη σφαιρική κατανομή αντικειμένων που περιβάλλουν την Ζώνη Kuiper και το πλανητικό μας σύστημα. Eκτείνεται από 2.000 AU (αστρονομικές μονάδες) ως 100.000 AU από τον Ήλιο (υπενθυμίζεται ότι 1 ΑU=η μέση απόσταση της Γης από τον Ήλιο=περίπου 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα).Σύμφωνα με τη NASA τα Voyager 1 και 2 θα χρειαστούν περίπου 300 χρόνια για να φτάσουν στο εσωτερικό άκρο του Νέφους του Όορτ και θα χρειαστούν πιθανώς περίπου 30.000 χρόνια για να το διασχίσουν. Θα υποστούν ζημιές τα διαστημόπλοια Voyager 1 και 2 όταν θα διασχίζουν το Νέφος του Όορτ; Τα διαστημόπλοια Voyager 1 και Voyager 2 εκτοξεύτηκαν το 1977. Και τα δύο πέρασαν από τον Δία το 1979 και κατευθύνθηκαν προς τον Κρόνο λίγα χρόνια αργότερα, ενώ το Voyager 2 προσέγγισε τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Τελικά, και τα δύο εισήλθαν στον διαστρικό χώρο, αφήνοντας την ηλιόπαυση – εκεί όπου ο ηλιακός άνεμος του Ήλιου και ο διαστρικός άνεμος του Γαλαξία μας συναντώνται και βρίσκονται σε ισορροπία – τον Αύγουστο του 2012 και τον Νοέμβριο του 2018, αντίστοιχα. Μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το Voyager 1 βρίσκεται πιο μακριά από τη Γη, σχεδόν 168 αστρονομικές μονάδες (AU) από τον Ήλιο, επειδή κινείται πιο γρήγορα (18 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο ή 3,6 AU ανά έτος) από το Voyager 2 (το οποίο κινείται με 16 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο ή 3,3 AU ανά έτος). Συγκριτικά, η τροχιακή ταχύτητα της Γης γύρω από τον Ήλιο είναι περίπου 6,3 AU ανά έτος ή 30 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο. Το 1950, ο αστρονόμος Jan Hendrik Oort του Πανεπιστημίου του Leiden διατύπωσε την θεωρία της ύπαρξης ενός σφαιρικού νέφους κομητών που εκτείνεται από περίπου 2.000 AU έως και 100.000 AU από τον Ήλιο. Συγκριτικά, η απόσταση του πλησιέστερου αστέρα, του Εγγύτατου του Κενταύρου, είναι περίπου 270.000 AU (4,24 έτη φωτός).Μέχρι στιγμής, το Νέφος του Όορτ δεν έχει παρατηρηθεί άμεσα, αλλά πολλοί κομήτες που το επισκέπτονται προέρχονται από αυτήν την αινιγματική περιοχή. Ο Όορτ εκτίμησε ότι το νέφος θα περιείχε περίπου 100 δισεκατομμύρια αντικείμενα στο μέγεθος κομήτη (με μέσο εύρος περίπου 10 χιλιομέτρων). Η συνολική μάζα τους είναι περίπου συγκρίσιμη με την μάζα της Γης ή και μεγαλύτερη.Αν μπορούσαμε να απλώσουμε τους 100 δισεκατομμύρια κομήτες του νέφους Όορτ, τον έναν δίπλα στο άλλον, θα κάλυπταν μια επιφάνεια συγκρίσιμη με την επιφάνεια του Ήλιου. Όταν οι κομήτες κατανέμονται σε ολόκληρο το Νέφος του Όορτ, τότε η επιφάνεια που καλύπτεται από αυτούς μειώνεται κατά έναν συντελεστή περίπου 1/1013. Αν αυτό είναι δύσκολο να το φανταστούμε, υπάρχει ένα πιο γήινο παράδειγμα: Συγκρίνετε τους κομήτες στο Νέφος του Όορτ με τις 96 εκατομμύρια μαύρες μπάλες που ρίχτηκαν το 2015 στη λίμνη υδροδότησης του Λος Άντζελες για να αποτρέψουν την εξάτμιση. Αν απλώσουμε αυτές τις μπάλες σε ολόκληρη την επιφάνεια της Γης, η πιθανότητα να βρείτε μία από αυτές στον κήπο σας είναι συγκρίσιμη με το να κερδίσετε το λαχείο. Αυτή η πιθανότητα είναι 100.000 φορές μεγαλύτερη από την πιθανότητα κάποιο από τα Voyager να συγκρουστεί με κομήτη στο νέφος Όορτ. Το νέφος Oort (αριστερά) είναι πολύ μεγαλύτερο από το εσωτερικό ηλιακό σύστημα (δεξιά) ή τη ζώνη Kuiper (κέντρο). πηγή: https://www.astronomy.com/space-exploration/will-voyager-1-and-2-be-damaged-passing-through-the-oort-cloud/

Η Αποστολή PREFIRE CubeSat της NASA Παρατείνεται Οι δορυφόροι twin cube θα λειτουργούν τουλάχιστον μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2026, επεκτείνοντας την εστίαση από τους πόλους σε ολόκληρο τον πλανήτη για τη βελτίωση της μοντελοποίησης και των μετεωρολογικών προβλέψεων. Η αποστολή PREFIRE (Polar Radiant Energy in the Far-InfraRed Experiment) της NASA έχει παραταθεί μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2026 και διευρύνει την εστίασή της από τους πόλους της Γης σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι δύο CubeSats της αποστολής, μεγέθους κουτιού παπουτσιών, μετρούν την ικανότητα των υδρατμών, των νεφών και άλλων στοιχείων του συστήματος της Γης να παγιδεύουν τη θερμότητα και να την εμποδίζουν να ακτινοβολεί στο διάστημα. Αυτές οι πληροφορίες μπορούν να βοηθήσουν στη βελτίωση των προβλέψεων, συμπεριλαμβανομένης της σοβαρότητας του καιρού και της συχνότητας των καταιγίδων. Εκτοξευμένος την άνοιξη του 2024, ο PREFIRE μετρά πόση θερμότητα εκπέμπει ο πλανήτης στο διάστημα από την Αρκτική και την Ανταρκτική. Η Γη απορροφά μια σημαντική ποσότητα της ενέργειας του Ήλιου στις τροπικές περιοχές. Οι άνεμοι, ο καιρός και τα ωκεάνια ρεύματα μεταφέρουν αυτή τη θερμότητα προς τους πόλους, οι οποίοι λαμβάνουν πολύ λιγότερο ηλιακό φως. Ο πάγος, το χιόνι και τα σύννεφα, μεταξύ άλλων τμημάτων του πολικού περιβάλλοντος, εκπέμπουν μέρος αυτής της θερμότητας στο διάστημα, μεγάλο μέρος της οποίας ως ακτινοβολία άπω υπέρυθρης ακτινοβολίας. Η διαφορά μεταξύ της ποσότητας θερμότητας που απορροφά η Γη στις τροπικές περιοχές και της ποσότητας θερμότητας που ακτινοβολεί από την Αρκτική και την Ανταρκτική αποτελεί βασική επιρροή στη θερμοκρασία του πλανήτη, συμβάλλοντας στην καθοδήγηση δυναμικών συστημάτων κλίματος και καιρού.Στον πυρήνα της αποστολής βρίσκεται ένα ζευγάρι προηγμένων φασματόμετρων που σχεδιάστηκαν από το Εργαστήριο Αεριοπροώθησης της NASA στη Νότια Καλιφόρνια. Μετρούν τα μήκη κύματος του φωτός στην περιοχή άπω υπέρυθρης ακτινοβολίας του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος και είναι ευαίσθητα σε 10 φορές περισσότερα μήκη κύματος άπω υπέρυθρης ακτινοβολίας από οποιοδήποτε παρόμοιο όργανο. Αυτές οι πληροφορίες δίνουν στους ερευνητές μια εικόνα για τις διεργασίες που σχετίζονται με την τήξη και τον σχηματισμό επιφανειακών πάγων, την τήξη και τη συσσώρευση χιονιού και τις αλλαγές στην κάλυψη νεφών.«Οι δορυφόροι PREFIRE δείχνουν ότι σε αυτά τα μεγαλύτερα μήκη κύματος, η ποσότητα ακτινοβολίας που εισέρχεται στο διάστημα μπορεί να διαφέρει από τον έναν τύπο πάγου στον άλλο έως και 5%», δήλωσε ο Brian Drouin, επιστήμονας του έργου PREFIRE στο JPL. «Οι μετρήσεις που εξετάζουν τις ίδιες περιοχές αλλά με μικρότερα μήκη κύματος δεν δείχνουν αυτή τη διαφορά».Παρόλο που οι PREFIRE CubeSats συλλέγουν δεδομένα από ολόκληρο τον πλανήτη, η επιστημονική ομάδα έχει επικεντρώσει την ανάλυσή της στις πολικές περιοχές της Γης για την κύρια αποστολή της. Στο μέλλον, θα επεκτείνουν το έργο τους ώστε να συμπεριλάβουν δεδομένα από τον υπόλοιπο κόσμο. «Έχουμε την ικανότητα να συλλέγουμε δεδομένα για ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο για τους πόλους. Αυτό που θα μπορούμε να κάνουμε είναι να εξετάσουμε το μέγεθος των σωματιδίων πάγου στα σύννεφα που επηρεάζουν την ανταλλαγή ενέργειας μεταξύ Γης και διαστήματος», δήλωσε ο κύριος ερευνητής του PREFIRE, Tristan L’Ecuyer του Πανεπιστημίου του Wisconsin-Madison. «Θα μπορούμε να ενσωματώσουμε τα δεδομένα σε μοντέλα πρόγνωσης καιρού για να βελτιώσουμε τις προβλέψεις και να κατανοήσουμε καλύτερα τον τρόπο κυκλοφορίας της υγρασίας, η οποία επηρεάζει το πού σχηματίζονται οι καταιγίδες και πώς κινούνται οι βροχοπτώσεις σε όλο τον κόσμο».Οι δορυφόροι βρίσκονται σε αυτό που ονομάζεται ασύγχρονη σχεδόν πολική τροχιά, ταξιδεύοντας κοντά στους πόλους με κάθε πέρασμα, αλλά με απόσταση ωρών ο ένας από τον άλλον. Αυτό παρέχει δύο στιγμιότυπα της ίδιας περιοχής με την πάροδο του χρόνου, επιτρέποντας στην αποστολή να καταγράψει φαινόμενα που συμβαίνουν σε σύντομα χρονικά διαστήματα, όπως οι προσωρινές επιπτώσεις της νεφοκάλυψης στη θερμοκρασία της περιοχής από κάτω. Περισσότερα για το PREFIRE Το Εργαστήριο Αεριοπροώθησης της NASA διαχειρίζεται το PREFIRE για τη Διεύθυνση Επιστημονικών Αποστολών του οργανισμού και παρείχε τα φασματόμετρα. Η Blue Canyon Technologies κατασκεύασε τους CubeSats και το Πανεπιστήμιο του Wisconsin-Madison επεξεργάζεται τα δεδομένα που συλλέγουν τα όργανα. Ο πάροχος υπηρεσιών εκτόξευσης, Rocket Lab USA Inc. του Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια, εκτόξευσε και τους δύο PREFIRE CubeSats από το Rocket Lab Launch Complex 1 στη Νέα Ζηλανδία τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2024. Για να μάθετε περισσότερα για το PREFIRE, επισκεφθείτε τη διεύθυνση: https://science.nasa.gov/mission/prefire/ Αυτή η καλλιτεχνική ιδέα απεικονίζει έναν από τους δύο πανομοιότυπους PREFIRE CubeSats που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη. Η NASA έχει παρατείνει την αποστολή έως τον Σεπτέμβριο του 2026 και έχει επεκτείνει το πεδίο εφαρμογής της, μετατοπίζοντας την εστίαση από τις πολικές περιοχές της Γης σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Roscosmos Στο Μπαϊκονούρ, συναρμολογήθηκε το διαστημικό τμήμα κεφαλής για την εκτόξευση του βιοδορυφόρου Bion-M Νο. 2 Κύρια εξαρτήματα του διαστημικού τμήματος κεφαλής • Το διαστημικό σκάφος είναι το κύριο ωφέλιμο φορτίο • Το φέρινγκ ωφέλιμου φορτίου προστατεύει το διαστημικό σκάφος κατά τη διέλευσή του από πυκνά στρώματα της ατμόσφαιρας • Το διαμέρισμα μεταφοράς εξασφαλίζει την πρόσδεση του οχήματος εκτόξευσης με το διαστημικό σκάφος Το επόμενο στάδιο είναι η πρόσδεση με το τρίτο στάδιο του πυραύλου Soyuz, η γενική συναρμολόγηση και η αφαίρεση. Περισσότερες φωτογραφίες μεταφορτώθηκαν στο άλμπουμ: vk.com/album-30315369_30854... https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_591343

Γιγάντιος ανακλαστήρας κεραίας ραντάρ στον δορυφόρο NASA-ISRO σε πλήρη «άνθιση». Εκτεινόμενος σε μήκος 12 μέτρων, ο ανακλαστήρας κεραίας σε σχήμα τυμπάνου στην αποστολή δορυφόρου NISAR (NASA-ISRO Synthetic Aperture Radar) της NASA και του Ινδικού Οργανισμού Διαστημικής Έρευνας (ISRO) ξεδιπλώθηκε με επιτυχία σε χαμηλή τροχιά γύρω από τη Γη. Ο ανακλαστήρας είχε αποθηκευτεί, σαν ομπρέλα, μέχρι να αναπτυχθεί και να ασφαλιστεί στη θέση του το βραχίονα των 9 μέτρων που τον στηρίζει. Ο NISAR, που εκτοξεύτηκε από το ISRO στις 30 Ιουλίου από το Διαστημικό Κέντρο Satish Dhawan στη νοτιοανατολική ακτή της Ινδίας, θα παρακολουθεί την κίνηση των πάγων και των παγετώνων, την παραμόρφωση της γης λόγω σεισμών, ηφαιστείων και κατολισθήσεων, καθώς και τις αλλαγές στα δασικά και υγροτοπικά οικοσυστήματα σε κλάσματα της ίντσας. Θα βοηθήσει επίσης τους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων σε τομείς τόσο διαφορετικούς όσο η αντιμετώπιση καταστροφών, η παρακολούθηση υποδομών και η γεωργία. «Η επιτυχημένη ανάπτυξη του ανακλαστήρα του NISAR σηματοδοτεί ένα σημαντικό ορόσημο στις δυνατότητες του δορυφόρου», δήλωσε η Karen St. Germain, διευθύντρια του Τμήματος Επιστημών της Γης στα κεντρικά γραφεία της NASA στην Ουάσινγκτον. «Από την καινοτόμο τεχνολογία έως την έρευνα και τη μοντελοποίηση και την παροχή επιστήμης για την υποστήριξη της λήψης αποφάσεων, τα δεδομένα που είναι έτοιμα να συλλέξουν το NISAR θα έχουν σημαντικό αντίκτυπο στον τρόπο με τον οποίο οι παγκόσμιες κοινότητες και τα ενδιαφερόμενα μέρη βελτιώνουν τις υποδομές, προετοιμάζονται και ανακάμπτουν από φυσικές καταστροφές και διατηρούν την επισιτιστική ασφάλεια». Η αποστολή φέρει τα πιο εξελιγμένα συστήματα ραντάρ που έχουν εκτοξευθεί ποτέ ως μέρος αποστολής της NASA. Για πρώτη φορά, ο δορυφόρος συνδυάζει δύο συστήματα ραντάρ συνθετικού διαφράγματος (SAR): ένα σύστημα L-band που μπορεί να βλέπει μέσα από σύννεφα και δασική κόμη, και ένα σύστημα S-band που μπορεί να βλέπει και μέσα από σύννεφα, αλλά είναι πιο ευαίσθητο στην ελαφριά βλάστηση και την υγρασία στο χιόνι. Ο ανακλαστήρας παίζει βασικό ρόλο και για τα δύο συστήματα, γι' αυτό και η επιτυχημένη ανάπτυξη του υλικού αποτελεί τόσο σημαντικό ορόσημο. «Αυτός είναι ο μεγαλύτερος ανακλαστήρας κεραίας που έχει αναπτυχθεί ποτέ για αποστολή της NASA και φυσικά ανυπομονούσαμε να δούμε την ανάπτυξη να πηγαίνει καλά. Είναι ένα κρίσιμο μέρος της αποστολής επιστήμης της Γης NISAR και χρειάστηκαν χρόνια για να σχεδιαστεί, να αναπτυχθεί και να δοκιμαστεί ώστε να είναι έτοιμος για αυτή τη μεγάλη μέρα», δήλωσε ο Phil Barela, διευθυντής έργου NISAR στο Εργαστήριο Αεριοπροώθησης της NASA στη Νότια Καλιφόρνια, το οποίο διαχειρίστηκε το αμερικανικό τμήμα της αποστολής και παρείχε ένα από τα δύο συστήματα ραντάρ στο NISAR. «Τώρα που εκτοξεύσαμε, επικεντρωνόμαστε στη βελτίωση του για να αρχίσουμε να προσφέρουμε μετασχηματιστική επιστήμη μέχρι τα τέλη του φθινοπώρου του τρέχοντος έτους». Πώς Λειτουργεί το Bloom Με βάρος περίπου 64 κιλά, ο ανακλαστήρας διαθέτει ένα κυλινδρικό πλαίσιο κατασκευασμένο από 123 σύνθετα στηρίγματα και ένα επιχρυσωμένο συρματόπλεγμα. Στις 9 Αυγούστου, το φράγμα του δορυφόρου, το οποίο ήταν τοποθετημένο κοντά στο κύριο σώμα του, άρχισε να ξεδιπλώνεται μία άρθρωση τη φορά μέχρι να επεκταθεί πλήρως περίπου τέσσερις ημέρες αργότερα. Το συγκρότημα ανακλαστήρα είναι τοποθετημένο στο άκρο του φράγματος. Στη συνέχεια, στις 15 Αυγούστου, πυροδοτήθηκαν μικρές εκρηκτικές βίδες που συγκρατούσαν το συγκρότημα ανακλαστήρα στη θέση του, επιτρέποντας στην κεραία να ξεκινήσει μια διαδικασία που ονομάζεται «άνθιση» - το ξεδίπλωμά της με την απελευθέρωση της τάσης που ήταν αποθηκευμένη στο εύκαμπτο πλαίσιό της ενώ ήταν αποθηκευμένη σαν ομπρέλα. Η επακόλουθη ενεργοποίηση κινητήρων και καλωδίων τράβηξε στη συνέχεια την κεραία στην τελική, κλειδωμένη θέση της. Για να απεικονίσει την επιφάνεια της Γης σε pixel περίπου 10 μέτρων, ο ανακλαστήρας σχεδιάστηκε με διάμετρο περίπου όσο το μήκος ενός σχολικού λεωφορείου. Χρησιμοποιώντας την επεξεργασία SAR, ο ανακλαστήρας του NISAR προσομοιώνει μια παραδοσιακή κεραία ραντάρ που για το όργανο L-band της αποστολής θα έπρεπε να έχει μήκος 19 χιλιόμετρα για να επιτευχθεί η ίδια ανάλυση.«Το συνθετικό ραντάρ διαφράγματος, κατ' αρχήν, λειτουργεί όπως ο φακός μιας κάμερας, ο οποίος εστιάζει το φως για να δημιουργήσει μια ευκρινή εικόνα. Το μέγεθος του φακού, που ονομάζεται διάφραγμα, καθορίζει την ευκρίνεια της εικόνας», δήλωσε ο Paul Rosen, επιστήμονας του έργου NISAR στο JPL. «Χωρίς το SAR, τα διαστημικά ραντάρ θα μπορούσαν να δημιουργήσουν δεδομένα, αλλά η ανάλυση θα ήταν πολύ πρόχειρη για να είναι χρήσιμη. Με το SAR, το NISAR θα είναι σε θέση να παράγει εικόνες υψηλής ανάλυσης. Χρησιμοποιώντας ειδικές τεχνικές συμβολομετρίας που συγκρίνουν εικόνες με την πάροδο του χρόνου, το NISAR επιτρέπει στους ερευνητές και τους χρήστες δεδομένων να δημιουργούν τρισδιάστατες ταινίες με τις αλλαγές που συμβαίνουν στην επιφάνεια της Γης». Ο δορυφόρος NISAR είναι το αποκορύφωμα δεκαετιών ανάπτυξης διαστημικών ραντάρ στο JPL. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970, το JPL διαχειριζόταν τον πρώτο δορυφόρο SAR παρατήρησης της Γης, τον Seasat, ο οποίος εκτοξεύτηκε το 1978, καθώς και τον Magellan, ο οποίος χρησιμοποίησε το SAR για να χαρτογραφήσει την καλυμμένη με σύννεφα επιφάνεια της Αφροδίτης τη δεκαετία του 1990. Περισσότερα για το NISAR Η αποστολή NISAR είναι μια συνεργασία μεταξύ της NASA και του ISRO που εκτείνεται σε χρόνια τεχνικής και προγραμματικής συνεργασίας. Η επιτυχημένη εκτόξευση και ανάπτυξη του NISAR βασίζεται σε μια ισχυρή κληρονομιά συνεργασίας μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ινδίας στο διάστημα. Τα δεδομένα που παράγονται από τα δύο συστήματα ραντάρ του NISAR, ένα από τη NASA και ένα από το ISRO, θα αποτελέσουν απόδειξη του τι μπορεί να επιτευχθεί όταν οι χώρες ενωθούν γύρω από ένα κοινό όραμα καινοτομίας και ανακάλυψης.Το Κέντρο Διαστημικών Εφαρμογών του ISRO παρείχε το S-band SAR της αποστολής. Το Δορυφορικό Κέντρο U R Rao παρείχε το λεωφορείο του διαστημικού σκάφους. Οι υπηρεσίες εκτόξευσης πραγματοποιήθηκαν μέσω του Διαστημικού Κέντρου Satish Dhawan. Μετά την εκτόξευση, βασικές λειτουργίες, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης του βραχίονα και του ανακλαστήρα κεραίας ραντάρ, εκτελούνται και παρακολουθούνται από το παγκόσμιο σύστημα επίγειων σταθμών του Δικτύου Τηλεμετρίας, Παρακολούθησης και Διοίκησης του ISRO. Υπό τη διαχείριση του Caltech στην Πασαντίνα, το JPL ηγείται του αμερικανικού τμήματος του έργου. Εκτός από το SAR ζώνης L, τον ανακλαστήρα και το βραχίονα, το JPL παρείχε επίσης το υποσύστημα επικοινωνίας υψηλού ρυθμού για επιστημονικά δεδομένα, έναν καταγραφέα δεδομένων στερεάς κατάστασης και ένα υποσύστημα δεδομένων ωφέλιμου φορτίου. Το Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA στο Γκρίνμπελτ του Μέριλαντ διαχειρίζεται το Δίκτυο Εγγύς Διαστήματος, το οποίο λαμβάνει δεδομένα ζώνης L του NISAR. Για να μάθετε περισσότερα σχετικά με το NISAR, επισκεφθείτε τη διεύθυνση: https://nisar.jpl.nasa.gov Ο δορυφόρος NISAR χρησιμοποιεί έναν ανακλαστήρα κεραίας ραντάρ διαμέτρου 39 ποδιών (12 μέτρων) για να συλλέξει πληροφορίες σχετικά με την μεταβαλλόμενη επιφάνεια της Γης. Η αποστολή σαρώνει σχεδόν όλες τις επιφάνειες ξηράς και πάγου του πλανήτη δύο φορές κάθε 12 ημέρες. Τα μέλη της ομάδας αποστολής NISAR στο NASA JPL, σε συνεργασία με συναδέλφους στην Ινδία, εκτέλεσαν την ανάπτυξη του ανακλαστήρα κεραίας ραντάρ του δορυφόρου στις 15 Αυγούστου 2025. Με διάμετρο περίπου 39 ποδιών (12 μέτρα), ο ανακλαστήρας κατευθύνει παλμούς μικροκυμάτων από τα δύο ραντάρ του NISAR προς τη Γη και λαμβάνει τα σήματα επιστροφής. Τα μέλη της ομάδας NISAR στο JPL, μαζί με συναδέλφους στις εγκαταστάσεις του ISRO στην Ινδία, ανέπτυξαν τον ανακλαστήρα κεραίας ραντάρ του δορυφόρου. Όπως απεικονίζεται στην οθόνη στα δεξιά, ο ανακλαστήρας ξεδιπλώθηκε από 2 πόδια (0,6 μέτρα) σε διάμετρο στη στοιβαγμένη του διαμόρφωση στο πλήρες μέγεθός του, 39 πόδια (12 μέτρα), σε 37 λεπτά.

Πείτε Τυρί! Έντεκα μέλη του πληρώματος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού συγκεντρώνονται μέσα στη μονάδα Unity του διαστημικού σταθμού για ένα πορτρέτο στις 3 Αυγούστου 2025. Στην πρώτη σειρά, από αριστερά, είναι η Kimiya Yui της JAXA (Ιαπωνική Υπηρεσία Αεροδιαστημικής Εξερεύνησης), η Zena Cardman της NASA, ο Oleg Platonov της Roscosmos και ο Mike Fincke της NASA. Στη δεύτερη σειρά είναι η Nichole Ayers της NASA, ο Sergey Ryzhikov της Roscosmos και η Anne McClain της NASA. Στο πίσω μέρος είναι ο Takuya Onishi της JAXA, ο Kirill Peskov της Roscosmos, ο Jonny Kim της NASA και ο Alexey Zubritsky της Roscosmos. Οι Ayers, McClain, Onishi και Peskov επέστρεψαν πρόσφατα στη Γη, βουτώντας στον Ειρηνικό Ωκεανό στα ανοικτά των ακτών της Καλιφόρνια στις 9 Αυγούστου 2025. Παρακολουθήστε την καθημερινή δραστηριότητα στο τροχιακό εργαστήριο. https://www.nasa.gov/image-article/say-cheese/ Μελέτες ροής αίματος από την κορυφή ως τα νύχια στον Σταθμό προστατεύουν τα διαστημικά πληρώματα Τα φώτα της πόλης της Υποσαχάριας Αφρικής λάμπουν κάτω από τον διαστημικό σταθμό καθώς αυτός περιφερόταν πάνω από τα σύνορα Τανζανίας-Ζάμπιας σε αυτή τη φωτογραφία μεγάλης διάρκειας. Επάνω δεξιά, καταιγίδες κεραυνών φωτίζουν τις κορυφές των νεφών με το διαστημόπλοιο Soyuz MS-27 να είναι συνδεδεμένο στη μονάδα Prichal στο προσκήνιο. Η Αποστολή 73 συνέχισε να εξερευνά πώς η μικροβαρύτητα επηρεάζει τη ροή του αίματος για να βοηθήσει τους γιατρούς να προστατεύσουν τα πληρώματα που παραμένουν περισσότερο στο διάστημα και ταξιδεύουν πιο μακριά από τη Γη. Οι κάτοικοι του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού συνέχισαν επίσης τις προετοιμασίες για μια επερχόμενη αποστολή φορτίου των ΗΠΑ, διατηρώντας παράλληλα τα συστήματα τροχιακών εργαστηρίων. Η έλλειψη βαρύτητας επηρεάζει τη ροή του αίματος ενός μέλους του πληρώματος από το κεφάλι, την καρδιά, τα χέρια, μέχρι τα πόδια, με αποτέλεσμα μια ποικιλία παθήσεων που προκαλούνται από το διάστημα, τις οποίες οι γιατροί προσπαθούν να κατανοήσουν και να θεραπεύσουν. Μια μακροχρόνια μελέτη σε διαστημικό σταθμό, η Εγκεφαλική Αυτορρύθμιση, εξετάζει πώς ο εγκέφαλος ρυθμίζει την παροχή αίματος καθώς το καρδιαγγειακό σύστημα προσπαθεί να διατηρήσει την αρτηριακή πίεση. Ο μηχανικός πτήσης Kimiya Yui της JAXA (Ιαπωνική Υπηρεσία Αεροδιαστημικής Εξερεύνησης) ολοκλήρωσε μια συνεδρία της μελέτης του εγκεφάλου την Πέμπτη και κατέβασε την αρτηριακή του πίεση και άλλα βιοϊατρικά δεδομένα που συλλέχθηκαν από ηλεκτρόδια που φορούσε ενώ κοιμόταν όλη τη νύχτα. Τα αποτελέσματα μπορεί να παρέχουν πληροφορίες για προβλήματα ζάλης και λιποθυμίας που σχετίζονται με το διάστημα στη Γη. Οι κοσμοναύτες της Roscosmos Sergey Ryzhikov και Alexey Zubritsky, διοικητής σταθμού και μηχανικός πτήσης αντίστοιχα, διερεύνησαν επίσης τη ροή του αίματος στο διάστημα και εξέτασαν το μικροκυκλοφορικό τους σύστημα, ή τα μικροσκοπικά αιμοφόρα αγγεία, στα χέρια και τα πόδια τους. Τα δεδομένα που συλλέχθηκαν από ηλεκτρόδια που είναι προσαρτημένα στο κεφάλι, τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών τους, καθώς και οι έλεγχοι της αρτηριακής πίεσης, μπορούν να καθοδηγήσουν τρόπους για την προστασία της υγείας της καρδιάς στο διάστημα και την προετοιμασία τους για την επιστροφή στη βαρύτητα της Γης. Οι μηχανικοί πτήσης της NASA, Jonny Kim και Mike Fincke, ξεκίνησαν την ημέρα τους μαζί, αντικαθιστώντας τα εξαρτήματα τροχιακών υδραυλικών εγκαταστάσεων μέσα στη μονάδα Tranquility. Στη συνέχεια, ο Kim συνάντησε την αστροναύτη της NASA, Zena Cardman, και έλεγξε τους σωλήνες του συστήματος θερμικού ελέγχου στο Materials Science Research Rack-1 της εργαστηριακής μονάδας Destiny, μια ερευνητική εγκατάσταση που βοηθά στην ανακάλυψη νέων εφαρμογών για υπάρχοντα υλικά και νέων ή βελτιωμένων υλικών. Ο Fincke συνέχισε τις προετοιμασίες του για την επόμενη αποστολή φορτίου SpaceX Dragon, με στόχο τον ανεφοδιασμό του πληρώματος στα τέλη Αυγούστου. Ο τετράκις αστροναύτης του σταθμού μελέτησε τις διαδικασίες που θα χρησιμοποιήσει για να παρακολουθεί την αυτοματοποιημένη προσέγγιση, τη συνάντηση και την πρόσδεση του Dragon στο μπροστινό λιμάνι της μονάδας Harmony. Στη συνέχεια, ο Fincke συνάντησε τους συναδέλφους του στο πλήρωμα, Cardman, Kim, Yui και τον κοσμοναύτη της Roscosmos, Oleg Platonov, για να εξετάσουν και να εκπαιδευτούν στις διαδικασίες έκτακτης ανάγκης για το διαστημόπλοιο πληρώματος SpaceX Dragon, το οποίο είναι προσδεδεμένο στο διαστημικό λιμάνι του Harmony. Η NASA και η SpaceX στοχεύουν στις 2:45 π.μ. EDT, την Κυριακή 24 Αυγούστου, για την επόμενη εκτόξευση για την παράδοση επιστημονικών ερευνών, προμηθειών και εξοπλισμού στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Αυτή είναι η 33η αποστολή εμπορικών υπηρεσιών ανεφοδιασμού της SpaceX στο τροχιακό εργαστήριο για τη NASA. Γεμάτο με περισσότερες από 5.000 λίβρες εφοδίων, ένα διαστημόπλοιο SpaceX Dragon σε έναν πύραυλο Falcon 9 θα απογειωθεί από το Διαστημικό Συγκρότημα Εκτόξευσης 40 στον Διαστημικό Σταθμό Cape Canaveral στη Φλόριντα. Η προσαρμογή της ημερομηνίας παρέχει επιπλέον χρόνο για την ετοιμότητα της αποστολής, καθώς οι ομάδες εργάζονται για την ολοκλήρωση των τελικών προετοιμασιών πριν από την εκτόξευση. Ο Πλατόνοφ επεξεργάστηκε δείγματα μικροβίων που ήταν αποθηκευμένα σε θερμοκοιτίδα και συλλέχθηκαν από μονάδες σε όλο το τμήμα Roscosmos του σταθμού. Τα δείγματα θα αναλυθούν για να χαρακτηριστεί το μικροβιακό περιβάλλον του τροχιακού σταθμού για την προστασία του πληρώματος και του υλικού του. Ο πρώτος διαστημικός ιπτάμενος πέρασε επίσης ένα μέρος της βάρδιάς του σε τυπικές εργασίες υποστήριξης ζωής και υδραυλικών. Μάθετε περισσότερα για τις δραστηριότητες του σταθμού ακολουθώντας το ιστολόγιο του διαστημικού σταθμού, @space_station στο X, καθώς και τους λογαριασμούς του ISS στο Facebook και στο Instagram. Λάβετε τα τελευταία νέα από τη NASA κάθε εβδομάδα. Εγγραφείτε εδώ. https://www.nasa.gov/blogs/spacestation/2025/08/14/head-to-toe-blood-flow-studies-on-station-are-protecting-space-crews/ Τα φώτα της πόλης της Υποσαχάριας Αφρικής λάμπουν κάτω από τον διαστημικό σταθμό καθώς αυτός βρισκόταν σε τροχιά πάνω από τα σύνορα Τανζανίας-Ζάμπιας σε αυτή τη φωτογραφία μεγάλης διάρκειας. Επάνω δεξιά, καταιγίδες με κεραυνούς φωτίζουν τις κορυφές των νεφών με το διαστημόπλοιο Soyuz MS-27 να είναι αγκυροβολημένο στη μονάδα Prichal στο προσκήνιο. Αντίστροφη μέτρηση για το Ασημένιο Ιωβηλαίο του Διαστημικού Σταθμού με την Έρευνα για το Ασήμι. Αυτός ο Νοέμβριος σηματοδοτεί ένα τέταρτο του αιώνα συνεχούς ανθρώπινης παρουσίας στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ο οποίος έχει χρησιμεύσει ως εφαλτήριο για την ανάπτυξη μιας χαμηλής οικονομίας της Γης και τα επόμενα μεγάλα άλματα της NASA στην εξερεύνηση, συμπεριλαμβανομένων των επανδρωμένων αποστολών στη Σελήνη και τον Άρη. Για να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την ασημένια 25η επέτειο του εργαστηρίου σε τροχιά, ακολουθούν μερικές επιστημονικές έρευνες με θέμα το ασήμι που έχουν προωθήσει την έρευνα και την εξερεύνηση του διαστήματος. Αντιμικροβιακές ιδιότητες Το ασήμι χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες για την καταπολέμηση των λοιμώξεων και οι ερευνητές χρησιμοποιούν τις μοναδικές του ιδιότητες για τον μετριασμό της μικροβιακής ανάπτυξης στον διαστημικό σταθμό. Με την πάροδο του χρόνου, τα μικρόβια σχηματίζουν βιοφίλμ, κολλώδεις κοινότητες που μπορούν να αναπτυχθούν σε επιφάνειες και να προκαλέσουν μόλυνση. Στο διάστημα, τα βιοφίλμ μπορούν να γίνουν ανθεκτικά στα παραδοσιακά προϊόντα καθαρισμού και θα μπορούσαν να μολύνουν συστήματα επεξεργασίας νερού, να προκαλέσουν ζημιά στον εξοπλισμό και να αποτελέσουν κίνδυνο για την υγεία των αστροναυτών. Η έρευνα για την Βακτηριακή Προσκόλληση και Διάβρωση μελέτησε τα βακτηριακά γονίδια που συμβάλλουν στο σχηματισμό βιοφίλμ και εξέτασε εάν ένα απολυμαντικό με βάση το ασήμι θα μπορούσε να περιορίσει την ανάπτυξή τους. Ένα άλλο πείραμα επικεντρώθηκε στην παραγωγή νανοσωματιδίων αργύρου στον διαστημικό σταθμό. Τα νανοσωματίδια αργύρου έχουν μεγαλύτερη αναλογία επιφάνειας προς όγκο, επιτρέποντας στα ιόντα αργύρου να έρχονται σε επαφή με περισσότερα μικρόβια, καθιστώντας τα ένα πιο αποτελεσματικό αντιμικροβιακό εργαλείο για την προστασία του πληρώματος από πιθανή μόλυνση σε μελλοντικές διαστημικές αποστολές. Αξιολόγησε επίσης εάν τα νανοσωματίδια αργύρου που παράγονται στο διάστημα είναι πιο σταθερά και ομοιόμορφα σε μέγεθος και σχήμα, χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να ενισχύσουν περαιτέρω την αποτελεσματικότητά τους. Τεχνολογία που φοριέται Το ασήμι είναι ένα πολύτιμο μέταλλο υψηλής αγωγιμότητας που είναι πολύ εύπλαστο, καθιστώντας το μια βιώσιμη επιλογή για έξυπνα ρούχα. Οι αστροναύτες της NASA στο τροχιακό εργαστήριο δοκίμασαν ένα φορετό γιλέκο παρακολούθησης με αισθητήρες επικαλυμμένους με άργυρο για να καταγράφουν τους καρδιακούς παλμούς, την καρδιακή μηχανική και τα πρότυπα αναπνοής ενώ κοιμόντουσαν. Αυτό το έξυπνο ένδυμα είναι ελαφρύ και πιο άνετο, επομένως δεν διαταράσσει την ποιότητα του ύπνου. Τα δεδομένα που συλλέχθηκαν παρείχαν πολύτιμες πληροφορίες για τη βελτίωση του ύπνου των αστροναυτών στο διάστημα. Κρύσταλλοι αργύρου Στη μικροβαρύτητα, δεν υπάρχει πάνω ή κάτω, και η έλλειψη βαρύτητας δεν επιτρέπει στα σωματίδια να καθιζάνουν, γεγονός που επηρεάζει τις φυσικές και χημικές διεργασίες. Οι ερευνητές χρησιμοποιούν αυτό το μοναδικό περιβάλλον μικροβαρύτητας για να αναπτύξουν μεγαλύτερους και πιο ομοιόμορφους κρυστάλλους που δεν επηρεάζονται από τη δύναμη της βαρύτητας της Γης ή τις φυσικές διεργασίες που θα διαχωρίζουν τα μείγματα με βάση την πυκνότητα. Η έρευνα NanoRacks-COSMOS χρησιμοποίησε το περιβάλλον στον σταθμό για να αναπτύξει και να αξιολογήσει την τρισδιάστατη δομή των κρυστάλλων νιτρικού αργύρου. Η μοριακή δομή αυτών των ανώτερων κρυστάλλων νιτρικού αργύρου έχει εφαρμογές στη νανοτεχνολογία, όπως η δημιουργία νανοκαλωδίων αργύρου για ηλεκτρονικά νανοκλίμακας. Στις 7 Ιανουαρίου 2021, η αστροναύτης της NASA, Kate Rubins, εξέτασε δείγματα για βακτηριακή προσκόλληση και διάβρωση. Αυτή η έρευνα εξέτασε πώς η διαστημική πτήση επηρεάζει τον σχηματισμό μικροβιακών βιοφίλμ και δοκίμασε ένα απολυμαντικό με βάση το άργυρο.

Η ζούγκλα της επιστημονικής έρευνας. Τα πιο ορατά προβλήματα στην επιστημονική έρευνα είναι κατά κάποιο τρόπο τα λιγότερο σημαντικά. Για παράδειγμα, τα «πειραγμένα» πειραματικά δεδομένα και η λογοκλοπή συνήθως αποκαλύπτονται και γίνονται πρωτοσέλιδα. Όμως υπάρχουν και οργανωμένες απάτες. Περιλαμβάνουν δίκτυα που πωλούν παραπομπές σε δημοσιεύσεις ψευδοεπιστημόνων που γράφονται από την Τεχνητή Νοημοσύνη. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται εξελίσσονται συνεχώς και περιλαμβάνουν ακόμα και την αναφορά των «πελατών» τους από την Wikipedia. Αυτό συνέβαινε κυρίως στην Κίνα και την Ινδία, αλλά πλέον έχει εξαπλωθεί και στην Ευρώπη και την Αμερική. Πιθανότατα το φαινόμενο αυτό θα πολλαπλασιαστεί με την βελτίωση της Τεχνητής Νοημοσύνης.Τιθεται λοιπόν το ερώτημα: Γιατί οι άνθρωποι αγοράζουν συγγραφικά δικαιώματα και παραπομπές για να προσποιούνται ότι είναι επιστήμονες; Η απάντηση είναι αρκετά απλή. Γιατί είναι μια καλή επένδυση. Ξοδεύουν χρήματα σε πλαστές εργασίες με πλαστές αναφορές και στη συνέχεια μπορούν να βγάλουν περισσότερα χρήματα χρησιμοποιώντας αυτή την πλαστή έρευνα για να λάβουν επιχορηγήσεις ή να βρουν μια καλά αμειβόμενη δουλειά. Πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ακόμα κι αν η έρευνα δεν είναι εντελώς πλαστή, τα κίνητρα εξακολουθούν να υπάρχουν και εξακολουθούν να ωθούν τους ερευνητές προς την λάθος κατεύθυνση. Υπάρχουν ερευνητές που γράφουν τις εργασίες τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνουν σημείο αναφοράς, κάτι που δεν έχει σχέση με την καλή επιστήμη. Ο ευκολότερος τρόπος για να δημοσιεύσετε εργασίες που «αναφέρονται» είναι να δημιουργήσετε άχρηστα σκουπίδια που το κοινό δεν καταλαβαίνει ή δεν ενδιαφέρεται και που οι άλλοι επιστήμονες δεν τις απορρίπτουν, και τελικά δεν ωφελούν κανέναν εκτός από τους ίδιους τους συγγραφείς.Αυτό λειτουργεί ιδιαίτερα καλά αν κανείς, εκτός από τους κριτές των επιστημονικών περιοδικών, δεν είναι αρμόδιος να κρίνει τι κάνουν. Όταν λέμε ότι αναπτύσσουν στρατηγικές, δεν εννούμε ότι το κάνουν σκόπιμα. Δεν σημαίνει ότι αποφάσισαν να κάνουν μια άχρηστη έρευνα για το υπόλοιπο της ζωής τους απλώς και μόνο για να συνεχίσουν να πληρώνονται. Έτσι λειτουργεί το σύστημα. Αυτή είναι η στρατηγική που κερδίζει. Μια επιτυχημένη στρατηγική του να είσαι άχρηστος.Όμως, δεν είναι επιτυχημένη στρατηγική το να κάνεις μια αληθινά επαναστατική ανακάλυψη; Προφανώς είναι. Αλλά για να το κάνεις αυτό, πρέπει να κάνεις αληθινή έρευνα εξαρχής. Ποιός όμως θα σε χρηματοδοτήσει για αυτό; Κι έτσι οι επιστήμονες αρχίζουν να σκέφτονται την παραγωγή άχρηστων papers ως ένα απαραίτητο κακό στο δρόμο για μια ανακάλυψη που δεν συμβαίνει ποτέ, επειδή στο τέλος το μόνο που κάνουν είναι να παράγουν αυτές τις ανούσιες εργασίες, κάτι που φυσικά δεν παραδέχονται ποτέ. Οι επιστήμονες θα υπερασπιστούν την άχρηστη έρευνά τους ως δήθεν φυσιολογική. Και για να είμαστε δίκαιοι, αυτό συμβαίνει για τόσο πολύ καιρό που πλέον φαίνεται απολύτως φυσιολογικό.Παλιοί ερευνητές και supervisors συμβουλεύουν τους νεώτερους να ακολουθήσουν τομείς όπου εργάζονται οι περισσότεροι, για να έχουν ανταπόκριση με άφθονες αναφορές. Έτσι προκαλούνται οι επιστημονικές φούσκες. Οι επικεφαλής ερευνητικών κέντρων-πανεπιστημίων επιπλήττουν το προσωπικό όταν δεν δημοσιεύονται πολλές εργασίες. Κι αυτό οδηγεί στην φυσική επιλογή της κακής επιστήμης. Και βέβαια το πρόβλημα εντείνεται αφού η κακή επιστήμη είναι ευκολότερη από την πραγματική επιστήμη. Σύμφωνα με την φυσικό Sabine Hossenfelder αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Δυστυχώς η κατάσταση δεν βελτιώνεται. Επιδεινώνεται. Και πρέπει επιτέλους να κάνουμε κάτι γι’ αυτό:

H Ρωσία στέλνει στο Διάστημα μια «κιβωτό του Νώε» Ποντίκια, μύγες και μικροοργανισμοί θα λάβουν μέρος σε πειράματα. Η ρωσική διαστημική υπηρεσία Roscosmos έχει προγραμματίσει για τις 20 Αυγούστου από το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν την εκτόξευση ενός δορυφόρου βιολογικών πειραμάτων. Στον Bion-M No. 2 επιβαίνουν 75 ποντίκια και άλλα δείγματα τα οποία θα εκτεθούν σε 30 ημέρες ακτινοβολίας πριν από την επιστροφή τους στη Ρωσία. Ο Bion-M No. 2 αποκαλείται από ορισμένους «Κιβωτός του Νώε», λόγω της μεγάλης ποικιλίας οργανισμών που μεταφέρει: 75 ποντίκια Περισσότερες από 1,000 μύγες φρούτων (Drosophila) οι οποίες αποτελούν σταθερό πειραματόζωο σε μελέτες πολλών επιστημονικών κλάδων. Κυτταρικές καλλιέργειες Μικροοργανισμούς Σπόρους φυτών Tο σκάφος μεταφέρει επίσης προσομοιωτές σεληνιακού εδάφους (σκόνη και πέτρες) σε ειδικές φιάλες, αποτέλεσμα συνεργασίας του Ινστιτούτου Βερνάντσκι και του Ινστιτούτου Ιατρικών και Βιολογικών Προβλημάτων (IMBP). Οι προσομοιωτές αυτοί προσομοιώνουν υλικά που συναντώνται σε μεγάλα γεωγραφικά πλάτη της Σελήνης και θα εξεταστούν μετά την επιστροφή τους για να εκτιμηθεί πώς επηρεάζονται από την ακτινοβολία και το κενό του Διαστήματος. Αυτό το πείραμα μπορεί να δώσει πολύτιμες πληροφορίες για μελλοντικές σεληνιακές κατασκευές. Οι στόχοι της αποστολής Η αποστολή θα συλλέξει κρίσιμα δεδομένα, μεταξύ των οποίων: Επίδραση της μικροβαρύτητας στην ευαισθησία στην ακτινοβολία των οργανισμών – χρήσιμο για την προετοιμασία επανδρωμένων αποστολών στο βαθύ Διάστημα Δεδομένα για τη βελτίωση της ιατρικής υποστήριξης αστροναυτών Βιολογικές επιδράσεις της διαστημικής πτήσης με εφαρμογές και στη γήινη ιατρική Το Bion-M No. 2 θα τεθεί σε σχεδόν κυκλική τροχιά με κλίση περίπου 97 μοίρες – δηλαδή σε πολική τροχιά. Θα παραμείνει στο διάστημα για 30 ημέρες, δεχόμενο τουλάχιστον 10 φορές περισσότερη κοσμική ακτινοβολία σε σύγκριση με την αποστολή Bion-M No. 1 του 2013. Τα ποντίκια Η επιλογή των ποντικιών βασίζεται σε: Γενετική ομοιότητα με τον άνθρωπο Σύντομο κύκλο ζωής (επιτρέπει μελέτη αλλαγών σε γενεές) Υψηλή ευαισθησία στην ακτινοβολία Μέσα από κάμερες και αισθητήρες, οι ερευνητές θα παρακολουθούν την κατάστασή τους σε πραγματικό χρόνο. Οι μονάδες μεταφοράς των ποντικιών περιλαμβάνουν: φαγητό, φωτισμό, αερισμό και συστήματα αποβλήτων. Κάποια ποντίκια φέρουν εμφυτευμένα τσιπάκια για την καταγραφή στοιχείων υγείας. Μετά την επιστροφή τους, θα αναλυθεί πώς προσαρμόστηκαν στο Διάστημα και πώς επαναπροσαρμόστηκαν στη Γη.Η αποστολή Bion-M No. 2 αποτελεί σημαντικό σταθμό στη μελέτη των επιδράσεων της ακτινοβολίας και της μικροβαρύτητας σε έμβιους οργανισμούς. Τα δεδομένα που θα προκύψουν θεωρούνται κρίσιμα για τη μελλοντική επανδρωμένη εξερεύνηση του διαστήματος, ειδικά για αποστολές μεγάλης διάρκειας στη Σελήνη ή τον Άρη. Στη φωτογραφία Ρώσοι επιστήμονες ελέγχουν ορισμένα από τα ειδικά δοχεία στα οποία θα τοποθετηθούν τα ζώα και οι οργανισμοί που θα εκτοξευθούν στο Διάστημα. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1994803/h-rosia-stelnei-sto-diastima-mia-kivoto-toy-noe/

Τεχνητή νοημοσύνη σε ρόλο αστρονόμου εντόπισε για πρώτη φορά αστρική έκρηξη σε μια μαύρη τρύπα. Πρόκειται για ένα άγνωστο μέχρι σήμερα κοσμικό φαινόμενο. Αστρονόμοι εντόπισαν πιθανή έκρηξη άστρου σε αλληλεπίδραση με μαύρη τρύπα μια ανακάλυψη που ίσως αποκαλύψει νέα κατηγορία αστρικών εκρήξεων.Αυτό που παρατηρήθηκε ίσως είναι η πρώτη γνωστή περίπτωση στην οποία ένα τεράστιο άστρο εκρήγνυται ενώ αλληλεπιδρά με μια μαύρη τρύπα, μια ανακάλυψη που θα μπορούσε να αποκαλύψει μια εντελώς νέα κατηγορία αστρικών εκρήξεων.Το φαινόμενο που έλαβε την κωδική ονομασία SN 2023zkd εντοπίστηκε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 2023 από το Zwicky Transient Facility στην Καλιφόρνια. Εντοπίστηκε σε έναν γαλαξία με ελάχιστο σχηματισμό νέων άστρων, σε απόσταση περίπου 730 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη.Η ανακάλυψη έγινε χάρη σε ένα νέο σύστημα τεχνητής νοημοσύνης που έχει σχεδιαστεί για να επισημαίνει ασυνήθιστα κοσμικά φαινόμενα σε πραγματικό χρόνο. Χάρη στην έγκαιρη ειδοποίηση, τηλεσκόπια σε όλο τον κόσμο και στο Διάστημα ξεκίνησαν άμεσες παρατηρήσεις, καταγράφοντας το φαινόμενο από τα πρώτα του στάδια, σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση.«Το SN 2023zkd παρουσιάζει μερικά από τα καθαρότερα σημάδια που έχουμε δει μέχρι σήμερα για ένα τεράστιο άστρο που αλληλεπιδρά με συνοδό του τα τελευταία χρόνια πριν την έκρηξη. Πιστεύουμε ότι αυτό ίσως ανήκει σε μια ολόκληρη κατηγορία “κρυφών” εκρήξεων, τις οποίες η τεχνητή νοημοσύνη θα μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε», δήλωσε η Άσλει Βίλαρ, αναπληρώτρια καθηγήτρια αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και συν-συγγραφέας της νέας μελέτης. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1994010/techniti-noimosyni-se-rolo-astronomo-entopise-gia-proti-fora-astriki-ekrixi-se-mia-mayri-trypa/

To James Webb ίσως εντόπισε την πρώτη μαύρη τρύπα του Σύμπαντοs. Πρόκειται για την αρχαιότερη μελανή οπή που γνωρίζουμε. Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal Letters» ερευνητική ομάδα παρουσιάζει τα ευρήματα των παρατηρήσεων που έκανε με το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb και αναφέρουν ότι εντόπισαν την αρχαιότερη μαύρη τρύπα που έχει βρεθεί ποτέ η ηλικία της οποίας ξεπερνά τα 13 δισεκατομμύρια χρόνια πριν.Η μαύρη τρύπα και ο γαλαξίας στον οποίο ανήκει έλαβαν την κοινή κωδική ονομασία CAPERS-LRD-z9 και σύμφωνα με τους ερευνητές υπήρχαν μόλις 500 εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, το μυστηριώδες φαινόμενο από το οποίο προέκυψε το Σύμπαν πριν από 13,8 δισ. έτη.Τα χαρακτηριστικά του γαλαξία και της μαύρης τρύπας μπορεί να βοηθήσουν τους επιστήμονες να κατανοήσουν πώς ήταν το Σύμπαν κατά την πρώιμη εκείνη εποχή. Η συμβολή του James Webb σε αυτή την προσπάθεια είναι κομβική αφού εντοπίζει συνεχώς αρχέγονους γαλαξίες έχοντας ήδη φέρει επανάσταση στη κοσμολογία υποχρεώνοντας τους επιστήμονες να ξαναγράφουν την ιστορία και εξέλιξη του Σύμπαντος.«Όταν αναζητάς μαύρες τρύπες, αυτό είναι περίπου το πιο μακριά που μπορείς πρακτικά να φτάσεις. Πραγματικά δοκιμάζουμε τα όρια της τρέχουσας τεχνολογίας» δήλωσε ο Άντονι Τέιλορ αστρονόμος στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν. Οι κόκκινες κουκκίδες Το CAPERS-LRD-z9 είναι ένας τύπος γαλαξία που ονομάζεται «Μικρή Κόκκινη Κουκκίδα» και ονομάζονται έτσι επειδή είναι μικροί (για γαλαξίες) και φαίνονται να εκπέμπουν ερυθρό φως, όπως ανιχνεύεται από τα πανίσχυρα υπέρυθρα όργανα του James Webb.Αυτές οι Μικρές Κόκκινες Κoυκκίδες λάμπουν έντονα, γεγονός που ίσως υποδηλώνει ότι περιέχουν πολλά άστρα όμως σχηματίστηκαν πολύ νωρίς στο Σύμπαν όταν σύμφωνα με την επικρατούσα κοσμολογική θεωρία δεν υπήρχαν ακόμα πολλά άστρα.«Η ανακάλυψη αυτών των Μικρών Κόκκινων Κηλίδων αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη στα πρώτα δεδομένα του James Webb επειδή δεν έμοιαζαν με κανέναν από τους γαλαξίες που είχαμε δει με το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Τώρα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είναι και πώς δημιουργήθηκαν» εξηγεί ο Στίβεν Φίνκελστέιν επίσης αστρονόμος στο Πανεπιστήμιο του Τέξας.Οι ερευνητές εξέτασαν τον γαλαξία CAPERS-LRD-z9 με και βρήκαν ένα ξεχωριστό μοτίβο στα μήκη κύματος του φωτός το οποίο προκαλείται όταν αέριο υψηλής ταχύτητας πέφτει μέσα σε μια μαύρη τρύπα.Αν και υπάρχουν μερικά πιο μακρινά αντικείμενα που μπορεί να είναι μαύρες τρύπες, το μοτίβο αυτό κάνει το CAPERS-LRD-z9 την παλαιότερη επιβεβαιωμένη μαύρη τρύπα που έχει βρεθεί έως σήμερα. Επίσης, υποδεικνύει ότι κι άλλες Μικρές Κόκκινες Κηλίδες μπορεί να κρύβουν μαύρες τρύπες στο κέντρο τους.Η μαύρη τρύπα στο κέντρο του CAPERS-LRD-z9 είναι τεράστια έχει μάζα περίπου 38 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου, είναι δηλαδή 10 φορές μεγαλύτερη από τη μαύρη τρύπα στο κέντρο του δικού μας γαλαξία, τον Τοξότη Α*Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η μάζα της ισοδυναμεί με περίπου το 5% της συνολικής μάζας των άστρων του γαλαξία, ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από αυτό που παρατηρούμε στους σύγχρονους γαλαξίες.«Αυτό ενισχύει την αυξανόμενη ένδειξη ότι οι πρώιμες μαύρες τρύπες μεγάλωσαν πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι νομίζαμε ή ξεκίνησαν από μάζες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που προβλέπουν τα μοντέλα μας» λέει ο Φινκελστέιν. Γιατί είναι τόσο κόκκινος αυτός ο γαλαξίας; Ο γαλαξίας CAPERS-LRD-z9 μπορεί να φαίνεται τόσο κόκκινος λόγω της πυκνής νέφωσης αερίου γύρω από τη μαύρη τρύπα, που μετατοπίζει το φως σε μεγαλύτερα, πιο ερυθρά μήκη κύματος, εξήγησαν οι ερευνητές.Η περαιτέρω μελέτη του CAPERS-LRD-z9 μπορεί να αποκαλύψει ακόμα περισσότερα για τις μαύρες τρύπες και τους γαλαξίες στο πρώιμο Σύμπαν έγραψαν οι ερευνητές στη μελέτη τους.«Αυτό είναι ένα εξαιρετικό αντικείμενο μελέτης για εμάς. Μέχρι πρόσφατα δεν μπορούσαμε να μελετήσουμε την εξέλιξη των πρώιμων μαύρων τρυπών και ανυπομονούμε να δούμε τι μπορούμε να μάθουμε από αυτό το μοναδικό αντικείμενο» εξηγεί ο Τέιλορ. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1993637/to-james-webb-isos-entopise-tin-proti-mayri-trypa-toy-sympantos/

H Τροία έπεσε θύμα του οικολογικού Δούρειου Ίππου που η ίδια δημιούργησε. Ορισμένες φορές, οι σπόροι της κατάρρευσης σπέρνονται στο ίδιο το έδαφος της ευημερίας. Κάτω από τα λαμπερά τείχη της αρχαίας Τροίας, η γη ράγιζε σιωπηλά υπό το βάρος της ίδιας της φιλοδοξίας της.Σήμερα, όταν μιλάμε για περιβαλλοντική καταστροφή, το μυαλό μας πάει σε εξέδρες εξόρυξης πετρελαίου, εργοστάσια άνθρακα ή «νησιά» από πλαστικό στον ωκεανό. Όμως, πολύ πριν τη βιομηχανική εποχή, αρχαίες κοινωνίες ήδη έφταναν τα όρια των οικοσυστημάτων τους.Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα είναι η Τροία της πρώιμης εποχής του χαλκού, μια ιστορία οικονομικής ευφυΐας που συνοδεύτηκε από βαθύ οικολογικό κόστος. Δεν είναι απλώς αφήγηση επιτυχίας και καινοτομίας, αλλά μια προειδοποιητική ιστορία υπερεπέκτασης, εξάντλησης και των κρυφών συνεπειών της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης όπως αναφέρει σε άρθρο του ο Στεφάν Μπλουμ, ερευνητής του Ινστιτούτου Προϊστορίας, Πρώιμης Ιστορίας και Μεσαιωνικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Τίμπιγκεν στη Γερμανία.Μεταξύ του 2,500 και 2,300 π.Χ. δηλαδή περίπου μια χιλιετία πριν την καταστήσει θρυλική η Ιλιάδα του Ομήρου η Τροία αναδείχθηκε σε κέντρο εξουσίας και πειραματισμού στη βορειοδυτική Ανατολία. Εκτιμάται ότι στο απόγειό της η πόλη είχε περίπου 10,000 κατοίκους.Μέσα από δεκαετίες ανασκαφών στο πλαίσιο ενός μεγάλου ερευνητικού προγράμματος του Πανεπιστημίου του Τίμπινγκεν στην Τροία αναδείχθηκε πώς επιλογές στην παραγωγή, τον σχεδιασμό και την οργάνωση μετέτρεψαν έναν ταπεινό οικισμό σε μια ζωντανή κοινότητα με αστικά χαρακτηριστικά. Μνημειώδη πέτρινα κτίρια, οργανωμένοι δρόμοι και ξεχωριστές συνοικίες μαρτυρούν μια κοινωνία σε μετάβαση.Στην καρδιά αυτής της μεταμόρφωσης βρισκόταν η μαζική παραγωγή. Με πρότυπο τη Μεσοποταμία, ο κεραμικός τροχός επανάστατησε την κεραμική της Τροίας, καθιστώντας δυνατή τη γρήγορη, ομοιόμορφη και μαζική κατασκευή αγγείων. Τα κεραμικά ήταν πλέον απλά, με βαθιές αυλακώσεις, και σχεδιασμένα για παραγωγική αποδοτικότητα και όχι για καλλιτεχνία.Η αυξανόμενη παραγωγή απαιτούσε πιο δομημένο και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Η τέχνη έφυγε από τα σπίτια και μπήκε στα εργαστήρια· η εργασία έγινε πιο κατακερματισμένη. Το εμπόριο άνθισε, ξεπερνώντας τα τοπικά όρια και φτάνοντας μακριά.Για τη διαχείριση αυτής της πολυπλοκότητας, εισήχθησαν σταθμά και διοικητικές σφραγίδες, εργαλεία οργάνωσης σε έναν κόσμο όλο και πιο εμπορευματοποιημένο. Ευημερία με κόστος Όμως η πρόοδος είχε το τίμημά της. Ο πλούτος της Τροίας βασίστηκε στην αδιάκοπη εξαγωγή φυσικών πόρων. Τα μνημειακά κτίρια απαιτούσαν τεράστιες ποσότητες ασβεστόλιθου Ο πηλός εξορυσσόταν από τις όχθες των ποταμών Τα δάση αποψιλώθηκαν για ξυλεία και καύσιμη ύλη υλικά απαραίτητα για τη συνεχή λειτουργία των κεραμικών καμίνων.Η γεωργία εντάθηκε δραματικά. Ενώ παλαιότερες γενιές εφάρμοζαν αμειψισπορά (εναλλαγή καλλιεργειών στο ίδιο χωράφι) και άφηναν τη γη να ξεκουραστεί οι Τρώες καλλιεργούσαν συνεχώς κυρίως αρχαίες ποικιλίες σιτηρών εύκολες στην αποθήκευση αλλά διατροφικά φτωχές.Η καλλιέργεια επεκτάθηκε σε απότομες και ευάλωτες πλαγιές, οδηγώντας σε διάβρωση. Τα δάση αποψιλώθηκαν, όπως επιβεβαιώνεται από αρχαιοβοτανικά δεδομένα.Η εντατική κτηνοτροφία (κυρίως πρόβατα και κατσίκια) επιβάρυνε περαιτέρω το τοπίo προκαλώντας συμπίεση του εδάφους, μείωση στη συγκράτηση νερού, κατάρρευση της επιφανειακής γης και απώλεια βιοποικιλότητας. Η κατάρρευση και η προσαρμογή Περίπου το 2,300 π.Χ., το σύστημα άρχισε να καταρρέει. Μια μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε τον οικισμό πιθανόν από εξέγερση ή άλλου είδους σύγκρουση. Τα μεγάλα κτίρια εγκαταλείφθηκαν και αντικαταστάθηκαν από πιο ταπεινά σπίτια και αγροκτήματα. Το κέντρο εξουσίας κατέρρευσε.Η κατάρρευση φαίνεται να ήταν αποτέλεσμα σύνθετων παραγόντων: πολιτικών εντάσεων, εξωτερικών απειλών, κοινωνικής αναταραχής. Όμως η περιβαλλοντική επιβάρυνση δεν μπορεί να αγνοηθεί. Εξάντληση του εδάφους, αποψίλωση και διάβρωση οδήγησαν πιθανώς σε έλλειψη νερού, φυσικών πόρων και ενδεχομένως σε λιμό.Στη συνέχεια, η κοινότητα προσαρμόστηκε. Οι αγρότες διαφοροποίησαν τις καλλιέργειες, εγκαταλείποντας τις μονοκαλλιέργειες και ακολουθώντας πιο ανθεκτικές, βιώσιμες πρακτικές. Το ρίσκο διασπάστηκε, το έδαφος εν μέρει ανακάμπτει και η κοινωνία σταθεροποιήθηκε.Η Τροία δεν εξαφανίστηκε επειδή προσαρμόστηκε. Όμως το έκανε στη σκιά μιας κρίσης που η ίδια προκάλεσε και έτσι σύμφωνα με τον Μπλουμ οι Έλληνες που επιτέθηκαν στην Τροία δεν κατέστρεψαν ένα ισχυρό ακμάζων βασίλειο αλλά έδωσαν απλά τη χαριστική βολή σε μια εξασθενημένη κοινότητα που πάλευε πλέον να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον που η ίδια έχει καταστρέψει. Ένας καθρέφτης για το σήμερα Η ιστορία της Τροίας δεν είναι απλώς αρχαιολογικό ενδιαφέρον είναι ένας καθρέφτης. Όπως πολλές κοινωνίες, παλιές και σύγχρονες, οι οικονομικές της φιλοδοξίες ξεπέρασαν τα οικολογικά όρια.Τα προειδοποιητικά σημάδια ήταν εκεί: πτώση παραγωγής, εξαφάνιση δασών, διάβρωση των λόφων. Αλλά η ψευδαίσθηση της απεριόριστης ανάπτυξης ήταν υπερβολικά ελκυστική για να την αγνοήσουν.Οι παραλληλισμοί με το σήμερα είναι ανατριχιαστικοί: εξαντλούμε τους πόρους, επιδιώκουμε το άμεσο κέρδος, παραμελούμε το περιβάλλον. Η τεχνολογία έχει εξελιχθεί αλλά η νοοτροπία παραμένει.Όμως, η Τροία προσφέρει και μια αχτίδα ελπίδας: τη δυνατότητα προσαρμογής μετά την υπερβολή, την ανθεκτικότητα μετά την κρίση. Υπενθυμίζει ότι η βιωσιμότητα δεν είναι μοντέρνα ιδέα, αλλά διαχρονική αναγκαιότητα.Καμία κοινωνία, όσο ευρηματική κι αν είναι, δεν είναι άτρωτη στις συνέπειες της οικολογικής υπέρβασης. Τα προειδοποιητικά σημάδια δεν λείπουν ποτέ απλώς είναι εύκολο να αγνοηθούν. Το αν θα τα ακούσουμε εξαρτάται από εμάς. .Η βλάστηση στην περιοχή της Τροίας μεταξύ 3300-3000 π.Χ. (αριστερά) και 2500-2300π.Χ. (δεξιά) (Πανεπιστήμιο του Tübingen) πηγή: https://www.naftemporiki.gr/techscience/1994499/h-troia-epese-thyma-toy-oikologikoy-doyreioy-ippoy-poy-i-idia-dimioyrgise/ – https://theconversation.com/troys-fall-was-partly-due-to-environmental-strain-and-it-holds-lessons-for-today-262465

Το μυστήριο με το συμπαντικό θείο. Το θείο (S) είναι το δέκατο πιο άφθονο στοιχείο στο σύμπαν και θεωρείται ζωτικό χημικό στοιχείο για τους πλανήτες, τη ζωή και την εξέλιξη των άστρων. Η έλλειψη μοριακού θείου στο διάστημα αποτελεί μυστήριο εδώ και χρόνια. Η παρατηρούμενη ποσότητα θείου σε πυκνά μοριακά νέφη είναι μικρότερη – σε σύγκριση με τις προβλεπόμενες αφθονίες αέριας φάσης – κατά τρεις τάξεις μεγέθους. Η απάντηση μπορεί να βρίσκεται στον διαστρικό πάγο.Μόρια που περιέχουν θείο και ταυτοποιήθηκαν στην διαστρική ύλη. (Τα άτομα κωδικοποιούνται με χρώματα: υδρογόνο=λευκό, άνθρακας=γκρι, άζωτο=μπλε, οξυγόνο=κόκκινο, θείο=κίτρινο και πυρίτιο=γαλαζοπράσινο)Σε ψυχρές περιοχές του διαστήματος, το θείο μπορεί να σχηματίσει δύο διακριτές, σταθερές διαμορφώσεις: τις κορώνες οκταθείου (ή κυκλοοκταθείο) και τα πολυσουλφάνια, αλυσίδες ατόμων θείου που συνδέονται με υδρογόνο. Αυτά τα μόρια μπορούν να σχηματιστούν σε παγωμένους κόκκους σκόνης, δεσμεύοντας το θείο σε στερεές μορφές.Όταν χρησιμοποιούμε, για παράδειγμα, το Διαστημικό Τηλεσκόπιο James Webb, παίρνουμε μια συγκεκριμένη υπογραφή σε συγκεκριμένα μήκη κύματος για το οξυγόνο, τον άνθρακα, το άζωτο κ.ο.κ. Αλλά όταν το κάνουμε αυτό για το θείο, κάτι δεν πάει καλά και δεν ξέρουμε γιατί δεν υπάρχει αρκετό μοριακό θείο.Σύμφωνα με την εργασία των Kaiser και Fortenberry με τίτλο, «Missing interstellar sulfur in inventories of polysulfanes and molecular octasulfur crowns» , τα πλούσια σε θείο μόρια αφθονούν σε παγωμένες περιοχές του διαστρικού χώρου. Οι πιο κοινές μορφές θείου που ήδη γνωρίζουμε κρύβονται εκεί. Έτσι οι αστρονόμοι αποκτούν έναν «οδικό χάρτη» για την επίλυση του παζλ του θείου.Σύμφωνα με τον Kaiser, οι εργαστηριακές προσομοιώσεις των διαστρικών συνθηκών, που παρουσιάζονται στην παραπάνω μελέτη, αποκαλύπτουν πιθανά αποθέματα μορίων που περιέχουν θείο και μπορούν να σχηματιστούν σε διαστρικούς πάγους. Οι αστρονόμοι μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουν αυτά τα αποτελέσματα και να αναζητήσουν τέτοια μόρια στο διαστρικό διάστημα με ραδιοτηλεσκόπια, σε περιοχές σχηματισμού άστρων, εκεί όπου έχουν εξαχνωθεί στην αέρια φάση.Ο λόγος που το θείο είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί είναι ότι οι δεσμοί που σχηματίζει μεταβάλλονται συνεχώς, από κορώνες σε αλυσίδες και σε μια ποικιλία άλλων συνδυασμών. «Δεν διατηρεί ποτέ το ίδιο σχήμα», λέει ο Fortenberry, «είναι σαν ιός – αλλάζει καθώς κινείται». Η εργασία των Fortenberry et al, εντοπίζει τις πιθανές σταθερές διαμορφώσεις του θείου που οι αστρονόμοι μπορούν να αναζητήσουν στο σύμπαν. πηγές: https://www.nature.com/articles/s41467-025-61259-2 – https://phys.org/news/2025-08-chemists-mystery-space-sulfur.html

Το νεφέλωμα που μοιάζει με εξωγήινο. Το Νεφέλωμα του Ανατολικού Πέπλου (NGC 6992) βρίσκεται σε απόσταση 1.470 ετών φωτός από τη Γη στον αστερισμό του Κύκνου. Είναι ένα εντυπωσιακό νεφέλωμα που δημιουργήθηκε από την έκρηξη ενός υπεκαινοφανούς αστέρα, πριν από 5-10 χιλιάδες χρόνια. Στον ουρανό φαίνεται να έχει διάμετρο περίπου τριών μοιρών, περίπου 5 φορές τη διάμετρο της πανσελήνου. Τα κύματα κρούσης που δημιουργήθηκαν από την έκρηξη συνεχίζουν να αλληλεπιδρούν με τα μεσοαστρικά αέρια και σκόνη με τα εντυπωσιακά του χρώματα να προκύπτουν από το ιονισμένο υδρογόνο και οξυγόνο. Το σχήμα του νεφελώματος θυμίζει πέπλο, εξού και το όνομά του.Όμως, σε κάποιους άλλους θυμίζει εξωγήινο. Βλέπουν τον Ξενόμορφο, μια μορφή εξωγήινου που εμφανίζεται σε ταινίες και σειρές επιστημονικής φαντασίας όπως το Alien: Earth: Διαβάστε πώς προέκυψε η παραπάνω φωτογραφία του νεφελώματος NGC 6992: I tried to image the Veil Nebula but accidentally got an ‘Alien’ Xenomorph

Το Hubble Εξετάζει Γαλαξία Χαμηλής Φωτεινότητας και Υψηλού Ενδιαφέροντος. Το πορτρέτο χρησιμοποιεί δεδομένα που προέρχονται από δύο συμπληρωματικά προγράμματα παρατήρησης. Το πρώτο έλαβε μια ευρεία εικόνα 50 κοντινών γαλαξιών, αξιοποιώντας την ικανότητα του Hubble να παρατηρεί την υπεριώδη ακτινοβολία μέσω του ορατού έως το εγγύς υπέρυθρο φως για να μελετήσει τον σχηματισμό των αστεριών σε αυτούς τους γαλαξίες. Το δεύτερο πρόγραμμα εξέτασε πολλούς από τους ίδιους κοντινούς γαλαξίες με το πρώτο, περιορίζοντας την προσοχή του σε ένα συγκεκριμένο μήκος κύματος κόκκινου φωτός που ονομάζεται H-άλφα. Τα νεφελώματα που σχηματίζουν άστρα είναι ισχυροί παραγωγοί φωτός H-άλφα και αρκετές από αυτές τις περιοχές είναι ορατές σε όλο τον NGC 45 ως φωτεινές ροζ-κόκκινες κηλίδες. Αυτά τα προγράμματα παρατήρησης στόχευαν στη μελέτη του σχηματισμού των αστεριών σε γαλαξίες διαφορετικών μεγεθών, δομών και βαθμών απομόνωσης - και ο NGC 45 είναι ένας ιδιαίτερα ενδιαφέρων στόχος. Αν και μπορεί να φαίνεται να είναι ένας κανονικός σπειροειδής γαλαξίας, ο NGC 45 είναι ένας αξιοσημείωτος τύπος που ονομάζεται γαλαξίας χαμηλής επιφανειακής φωτεινότητας. Οι γαλαξίες χαμηλής επιφανειακής φωτεινότητας είναι πιο αμυδροί από τον ίδιο τον νυχτερινό ουρανό, γεγονός που καθιστά εξαιρετικά δύσκολο να ανιχνευθούν. Εμφανίζονται απροσδόκητα αμυδροί επειδή έχουν σχετικά λίγα αστέρια για τον όγκο αερίου και σκοτεινής ύλης που μεταφέρουν. Στις δεκαετίες που πέρασαν από τότε που οι αστρονόμοι ανακάλυψαν τυχαία τον πρώτο γαλαξία χαμηλής επιφανειακής φωτεινότητας το 1986, οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι το 30-60% όλων των γαλαξιών μπορεί να εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία. Η μελέτη αυτών των δύσκολα ανιχνεύσιμων γαλαξιών είναι το κλειδί για την κατανόηση του πώς σχηματίζονται και εξελίσσονται οι γαλαξίες, και τα ευαίσθητα όργανα του Hubble είναι ισάξια με το έργο. https://science.nasa.gov/missions/hubble/hubble-examines-low-brightness-high-interest-galaxy/ Αυτή η εικόνα του Διαστημικού Τηλεσκοπίου Hubble της NASA/ESA εστιάζει στους φτερωτούς σπειροειδείς βραχίονες του γαλαξία NGC 45, ο οποίος βρίσκεται μόλις 22 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά στον αστερισμό Κήτος (η Φάλαινα).

Ιστολόγιο Curiosity, Sols 4627-4628: Μια στάση στην κορυφογραμμή στο Boxworks. Ημερομηνία σχεδιασμού της Γης: Δευτέρα 11 Αυγούστου 2025 Γράφει η Lucy Lim, Πλανητολόγος στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA Στην ομάδα του Curiosity, συνεχίζουμε την εξερεύνησή μας στην περιοχή σχηματισμού των boxwork στον κρατήρα Gale. Μια επιτυχημένη διαδρομή 25 μέτρων (περίπου 82 πόδια) έφερε το ρόβερ από τη διασταύρωση της κορυφογραμμής "σημάδι ειρήνης" σε μια νέα τοποθεσία κορυφογραμμής. Αρκετές απεικονιστικές έρευνες πραγματοποιήθηκαν στο σημερινό σχέδιο, συμπεριλαμβανομένων παρατηρήσεων με Mastcam μιας πιθανής αρχικής κοιλότητας ("Laguna Miniques") και μιας σειράς κοιλοτήτων για να εξεταστεί ο τρόπος με τον οποίο τα ρήγματα μετατρέπονται από το βραχώδες υπόστρωμα σε ρεγολίθο. Με έξι τροχούς στο έδαφος, το Curiosity ήταν επίσης έτοιμο να αναπτύξει τον βραχίονα του ρόβερ για κάποια επιστήμη επαφής. Οι μετρήσεις APXS και MAHLI σχεδιάστηκαν για να εξερευνήσουν το τοπικό βραχώδες υπόστρωμα σε δύο σημεία με μια μέτρηση με βούρτσα (DRT) ("Santa Catalina") και μια μέτρηση χωρίς DRT ("Puerto Teresa"). Μια τρίτη παρατήρηση MAHLI θα στοχευθεί ταυτόχρονα με μία από τις γεωχημικές μετρήσεις LIBS σε ένα ανοιχτόχρωμο μπλοκ, το "Palma Seca". Επειδή βρισκόμαστε σε ονομαστικά sols για αυτό το σχέδιο, καταφέραμε να σχεδιάσουμε μια δεύτερη στοχευμένη δραστηριότητα LIBS για να μετρήσουμε τη σύνθεση ενός χαρακτηριστικού υψηλού ανάγλυφου σε ένα άλλο μπλοκ, το "Yavari" πριν από την οδήγηση. Το αυτόματα στοχευμένο LIBS (AEGIS) που εκτελέστηκε μετά την οδήγηση στο sol 4626 είχε πέσει σε έναν στόχο βραχώδους υποστρώματος και θα καταγραφεί σε υψηλή ανάλυση μέσω απεικόνισης Mastcam. Δύο μωσαϊκά απεικόνισης μεγάλων αποστάσεων σχεδιάστηκαν για το τηλεχειριστήριο απεικόνισης (RMI) ChemCam: ένα σε μια πιθανή απότομη πλαγιά και φακό σε ιζήματα που εκτίθενται στο ύψωμα "Mishe Mokwa" στα στρώματα πάνω από την τρέχουσα θέση του ρόβερ, και το δεύτερο σε μια κορυφογραμμή με ανατολικό προσανατολισμό με προφανώς εκτεθειμένη διαστρωμάτωση που μπορεί να σχετίζεται με την προηγουμένως εξερευνημένη κορυφογραμμή "Volcán Peña Blanca".Ως συνήθως, το σύγχρονο περιβάλλον του Άρη θα παρατηρηθεί επίσης με μετρήσεις κάμερας της ατμοσφαιρικής αδιαφάνειας, μια ταινία Navcam για παρακολούθηση της ανύψωσης σκόνης και τη συνήθη παθητική παρακολούθηση REMS και DAN της θερμοκρασίας, της υγρασίας και της ροής νετρονίων στη θέση του ρόβερ.Η επόμενη διαδρομή έχει προγραμματιστεί να μας φέρει σε ένα σημείο σε μια κοιλότητα όπου ελπίζουμε να σχεδιάσουμε την επιστήμη επαφής στο διαβρωτικά υπολειπόμενο κοίλο υπόβαθρο, εκτός από την απεικόνιση με καλή θέα των στρωμάτων βράχων που εκτίθενται στο τοίχωμα μιας άλλης εξέχουσας κορυφογραμμής. https://science.nasa.gov/blog/curiosity-blog-sols-4627-4628-a-ridge-stop-in-the-boxworks/ Το ρόβερ του Άρη Curiosity της NASA απέκτησε αυτήν την κοντινή όψη του βραχώδους στόχου "Bococo" στη διασταύρωση αρκετών κορυφογραμμών boxwork, δείχνοντας φωτεινούς οζίδια χιλιοστομετρικής κλίμακας που πιθανότατα είναι θειικό ασβέστιο. Το Curiosity απέκτησε αυτήν την εικόνα χρησιμοποιώντας το Mars Hand Lens Imager (MAHLI), που βρίσκεται στον πυργίσκο στο άκρο του ρομποτικού βραχίονα του ρόβερ, το οποίο χρησιμοποιεί μια ενσωματωμένη διαδικασία εστίασης για να συγχωνεύσει πολλαπλές εικόνες του ίδιου στόχου, που λαμβάνονται σε διαφορετικές θέσεις εστίασης, για να εστιάσει σε μία μόνο εικόνα όλα (ή, όσο το δυνατόν περισσότερα) χαρακτηριστικά. Το Curiosity πραγματοποίησε τη συγχώνευση στις 10 Αυγούστου 2025 - 4625η ηλιακή ώρα, ή την 4.625η ημέρα του Άρη της αποστολής του Mars Science Laboratory - στις 08:00:39 UTC.

Τα δείγματα του Apollo της NASA και το LRO βοηθούν τους επιστήμονες να προβλέψουν τους σεισμούς. Καθώς η NASA ετοιμάζεται να στείλει αστροναύτες στην επιφάνεια της νότιας πολικής περιοχής της Σελήνης για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της αποστολής Artemis III, οι επιστήμονες εργάζονται πάνω σε μεθόδους για να προσδιορίσουν τη συχνότητα των σεληνιακών σεισμών κατά μήκος των ενεργών ρηγμάτων εκεί. Τα ρήγματα είναι ρωγμές στον φλοιό της Σελήνης που δείχνουν ότι η Σελήνη συρρικνώνεται αργά καθώς το εσωτερικό της ψύχεται με την πάροδο του χρόνου. Η συστολή από τη συρρίκνωση προκαλεί την ξαφνική κίνηση των ρηγμάτων, η οποία προκαλεί σεισμούς. Μεταξύ 1969 και 1977, ένα δίκτυο σεισμομέτρων που αναπτύχθηκε από αστροναύτες του Apollo στην επιφάνεια της Σελήνης κατέγραψε χιλιάδες δονήσεις από σεισμούς. Οι σεληνιακές σεισμικές δονήσεις είναι σπάνιες, με τις πιο ισχυρές, περίπου μεγέθους 5,0, να συμβαίνουν κοντά στην επιφάνεια. Αυτοί οι τύποι σεισμών είναι πολύ ασθενέστεροι από τους ισχυρούς σεισμούς στη Γη (μέγεθος 7,0 ή μεγαλύτερο), θέτοντας μικρό κίνδυνο για τους αστροναύτες κατά τη διάρκεια μιας αποστολής που διαρκεί μόλις λίγες ημέρες. Αλλά οι επιπτώσεις τους στα μακροπρόθεσμα περιουσιακά στοιχεία της σεληνιακής επιφάνειας θα μπορούσαν να είναι σημαντικές. Σε αντίθεση με έναν σεισμό που διαρκεί από δεκάδες δευτερόλεπτα έως λεπτά, ένας σεισμός σελήνης μπορεί να διαρκέσει για ώρες, αρκετό χρόνο για να προκαλέσει ζημιές ή να ανατρέψει κατασκευές, να αποσταθεροποιήσει οχήματα εκτόξευσης στην επιφάνεια ή να διακόψει τις επιφανειακές λειτουργίες. «Η πιθανότητα κινδύνου αυξάνεται σημαντικά ανάλογα με το πόσο κοντά βρίσκεται η υποδομή σας σε ένα ενεργό ρήγμα», δήλωσε ο Thomas Watters, ομότιμος ανώτερος επιστήμονας στο Εθνικό Μουσείο Αεροπορίας και Διαστήματος Smithsonian στην Ουάσινγκτον. Ο Watters είναι μακροχρόνιος ερευνητής της σεληνιακής γεωλογίας και συν-ερευνητής στην κάμερα LRO (Lunar Reconnaissance Orbiter) της NASA. Πρόσφατα, αυτός και ο Nicholas Schmerr, πλανητικός σεισμολόγος στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ στο College Park, ανέπτυξαν μια νέα μέθοδο για την εκτίμηση του μεγέθους των σεισμικών δονήσεων αναλύοντας στοιχεία για αποκολλημένους ογκόλιθους και κατολισθήσεις σε μια περιοχή, όπως ανέφεραν οι επιστήμονες στις 30 Ιουλίου στο περιοδικό Science Advances. Μελέτες σαν αυτές μπορούν να βοηθήσουν τη NASA να σχεδιάσει σεληνιακά επιφανειακά περιουσιακά στοιχεία σε ασφαλέστερες τοποθεσίες. Σε αντίθεση με έναν σεισμό που διαρκεί από δεκάδες δευτερόλεπτα έως λεπτά, ένας σεισμός σελήνης μπορεί να διαρκέσει ώρες, αρκετό χρόνο για να προκαλέσει ζημιές ή ανατροπές σε κατασκευές, να αποσταθεροποιήσει οχήματα εκτόξευσης στην επιφάνεια ή να διακόψει τις επιφανειακές λειτουργίες. Υπάρχουν χιλιάδες ρήγματα σε όλη τη Σελήνη που μπορεί να είναι ακόμα ενεργά και να προκαλούν σεισμούς. Ο Watters και η ομάδα του έχουν εντοπίσει αυτά τα ρήγματα αναλύοντας δεδομένα από το LRO, το οποίο περιβάλλει τη Σελήνη από το 2009, χαρτογραφώντας την επιφάνεια και τραβώντας φωτογραφίες, παρέχοντας πρωτοφανή λεπτομέρεια χαρακτηριστικών όπως ρήγματα, ογκόλιθους και κατολισθήσεις.Για αυτή τη μελέτη, οι Watters και Schmerr επέλεξαν να αναλύσουν τις αλλαγές στην επιφάνεια από σεισμούς που προκλήθηκαν από το ρήγμα Lee-Lincoln στην κοιλάδα Taurus-Littrow. Οι αστροναύτες του Apollo 17 της NASA, οι οποίοι προσγειώθηκαν περίπου 4 μίλια δυτικά του ρήγματος στις 11 Δεκεμβρίου 1972, εξερεύνησαν την περιοχή γύρω από το ρήγμα κατά τη διάρκεια της αποστολής τους. Μελετώντας τις πτώσεις ογκόλιθων και μια κατολίσθηση που πιθανότατα αποκολλήθηκε από την εδαφική δόνηση κοντά στο Lee Lincoln, οι Watters και Schmerr εκτίμησαν ότι ένας σεληνιακός σεισμός μεγέθους 3,0 Ρίχτερ - παρόμοιος με έναν σχετικά μικρό σεισμό - συμβαίνει κατά μήκος του ρήγματος Lee Lincoln περίπου κάθε 5,6 εκατομμύρια χρόνια. «Ένα από τα πράγματα που μαθαίνουμε από το ρήγμα Lee-Lincoln είναι ότι πολλά παρόμοια ρήγματα πιθανότατα έχουν υποστεί πολλαπλούς σεισμούς που εκτείνονται σε εκατομμύρια χρόνια», δήλωσε ο Schmerr. «Αυτό σημαίνει ότι είναι δυνητικά ακόμα ενεργά σήμερα και μπορεί να συνεχίσουν να δημιουργούν περισσότερους σεληνιακούς σεισμούς στο μέλλον». Οι συγγραφείς επέλεξαν να μελετήσουν το ρήγμα Lee-Lincoln επειδή προσέφερε ένα μοναδικό πλεονέκτημα: Οι αστροναύτες του Apollo 17 έφεραν πίσω δείγματα ογκόλιθων από την περιοχή. Μελετώντας αυτά τα δείγματα σε εργαστήρια, οι επιστήμονες μπόρεσαν να μετρήσουν τις αλλαγές στη χημεία των ογκόλιθων που προκαλούνται από την έκθεση στην κοσμική ακτινοβολία με την πάροδο του χρόνου (η επιφάνεια του ογκόλιθου εκτίθεται πρόσφατα μετά το σπάσιμο ενός μεγαλύτερου βράχου που διαφορετικά θα την είχε προστατεύσει). Αυτές οι πληροφορίες έκθεσης στην κοσμική ακτινοβολία βοήθησαν τους ερευνητές να προσδιορίσουν για πόσο καιρό οι ογκόλιθοι παρέμεναν στις τρέχουσες θέσεις τους, γεγονός που με τη σειρά του βοήθησε στην εκτίμηση του πιθανού χρονισμού και της συχνότητας των σεισμών κατά μήκος του ρήγματος Lee-Lincoln. Οι αστροναύτες του Apollo 17 διερεύνησαν τους ογκόλιθους στις βάσεις δύο βουνών στην κοιλάδα. Τα ίχνη που άφησαν πίσω τους έδειξαν ότι οι ογκόλιθοι μπορεί να κύλησαν προς τα κάτω αφού αποκολλήθηκαν κατά τη διάρκεια ενός σεληνιακού σεισμού στο ρήγμα. Χρησιμοποιώντας το μέγεθος κάθε ογκόλιθου, οι Watters και Schmerr εκτίμησαν πόσο ισχυρή θα ήταν η δόνηση του εδάφους και το μέγεθος του σεισμού που θα προκαλούσε την αποκόλληση των ογκόλιθων.Η ομάδα εκτίμησε επίσης τη σεισμική δόνηση και το μέγεθος του σεισμού που θα χρειάζονταν για να πυροδοτήσουν τη μεγάλη κατολίσθηση που έστειλε υλικό να ορμήσει στον πυθμένα της κοιλάδας, υποδηλώνοντας ότι αυτό το περιστατικό προκάλεσε το συμβάν ρήξης που σχημάτισε το ρήγμα Lee-Lincoln.Λαμβάνοντας υπόψη όλους αυτούς τους παράγοντες, οι Watters και Schmerr εκτίμησαν ότι οι πιθανότητες ένας σεισμός να είχε συγκλόνισει την κοιλάδα Taurus-Littrow οποιαδήποτε δεδομένη ημέρα, ενώ οι αστροναύτες του Apollo 17 βρίσκονταν εκεί, είναι 1 στα 20 εκατομμύρια, σημείωσαν οι συγγραφείς. Τα ευρήματά τους από το ρήγμα Lee-Lincoln είναι μόνο η αρχή. Οι Watters και Schmerr σχεδιάζουν τώρα να χρησιμοποιήσουν τη νέα τους τεχνική για να αναλύσουν τη συχνότητα των σεισμών σε ρήγματα στη νότια πολική περιοχή της Σελήνης, όπου η NASA σχεδιάζει να εξερευνήσει. Η NASA σχεδιάζει επίσης να στείλει περισσότερα σεισμόμετρα στη Σελήνη. Πρώτον, η Farside Seismic Suite θα παραδώσει δύο ευαίσθητα σεισμόμετρα στη λεκάνη Schrödinger στην απέναντι πλευρά της Σελήνης, σε ένα σεληνιακό όχημα προσεδάφισης, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας CLPS (Commercial Lunar Payload Services) της NASA. Επιπλέον, η NASA αναπτύσσει ένα ωφέλιμο φορτίο, που ονομάζεται Σταθμός Παρακολούθησης Σεληνιακού Περιβάλλοντος, για πιθανή πτήση στην αποστολή Artemis III της NASA στην περιοχή του Νότιου Πόλου. Με επικεφαλής τον Schmerr, το ωφέλιμο φορτίο θα αξιολογήσει τους σεισμικούς κινδύνους για μελλοντικές ανθρώπινες και ρομποτικές αποστολές στην περιοχή. https://science.nasa.gov/solar-system/nasas-apollo-samples-lro-help-scientists-predict-moonquakes/ Αυτό το μωσαϊκό της κοιλάδας Taurus-Littrow δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας εικόνες από τις κάμερες στενής γωνίας που βρίσκονται στο Lunar Reconnaissance Orbiter της NASA. Το τροχιακό σκάφος κάνει κύκλους και μελετά τη Σελήνη από το 2009. Η αρχαία κοιλάδα, γεμάτη λάβα, κόβεται από το ρήγμα ώθησης Lee-Lincoln, ορατό ως μια ελικοειδής, λευκή γραμμή που εκτείνεται από το Νότιο Οροσειρά (βουνό στην κάτω αριστερή γωνία) έως το Βόρειο Οροσειρά (βουνό στο επάνω κέντρο) όπου το ρήγμα αλλάζει απότομα κατεύθυνση και κόβει κατά μήκος της πλαγιάς του Βόρειου Οροσειράς. Το ρήγμα Lee-Lincoln υπήρξε η πηγή πολλαπλών ισχυρών σεληνιακών σεισμών που προκάλεσαν κατολισθήσεις και πτώσεις ογκόλιθων τόσο στους Βόρειους όσο και στους Νότιους ορεινούς όγκους. Η κατά προσέγγιση τοποθεσία του σημείου προσγείωσης του Apollo 17 υποδεικνύεται στα δεξιά του ρήγματος με ένα λευκό "x". Αυτή η εικόνα του 1972 δείχνει τον αστροναύτη του Apollo 17, Harrison H. Schmitt, να λαμβάνει δείγματα από έναν βράχο στη βάση του Βόρειου Οροσειράς στην κοιλάδα Taurus-Littrow στη Σελήνη. Αυτός ο μεγάλος βράχος πιστεύεται ότι έχει αποκολληθεί από έναν ισχυρό σεληνιακό σεισμό που συνέβη πριν από περίπου 28,5 εκατομμύρια χρόνια. Η πηγή του σεισμού ήταν πιθανότατα ένα σεισμικό συμβάν κατά μήκος του ρήγματος Lee-Lincoln. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον αστροναύτη Eugene A. Cernan, διοικητή του Apollo 17. Μια προσομοίωση σε υπολογιστή που απεικονίζει τα σεισμικά κύματα που προέρχονται από έναν ρηχό σεισμό στο ρήγμα Lee-Lincoln στην κοιλάδα Taurus-Littrow στη Σελήνη. Η ετικέτα "A17" σηματοδοτεί το σημείο προσγείωσης του Apollo 17. Ο ήχος αντιπροσωπεύει έναν σεισμό σελήνης που καταγράφηκε από ένα σεισμόμετρο που τοποθετήθηκε στην επιφάνεια από τους αστροναύτες. Το σεισμικό σήμα μετατρέπεται σε ήχο. Τόσο ο ήχος όσο και το βίντεο επιταχύνονται για να αναπαραχθούν 10 φορές πιο γρήγορα από το κανονικό. Η εικόνα φόντου είναι μια μωσαϊκή εικόνα σφαίρας από την ευρυγώνια κάμερα του Lunar Reconnaissance Orbiter της NASA. Το κόκκινο και το μπλε αντιπροσωπεύουν τις θετικές (ανοδική κίνηση του εδάφους) και τις αρνητικές (καθοδική κίνηση του εδάφους) πολικότητες του κύματος.

Γωνία του Θερινού Τριγώνου: Altair Ο Altair είναι η τελευταία στάση στο ταξίδι μας γύρω από το Θερινό Τρίγωνο! Το τελευταίο αστέρι στον αστερισμό που ανατέλλει για τους παρατηρητές του Βόρειου Ημισφαιρίου πριν ξεκινήσει το καλοκαίρι, ο λαμπρός Altair βρίσκεται ψηλά στο ηλιοβασίλεμα στο τέλος της σεζόν τον Σεπτέμβριο. Ο Altair μπορεί να είναι το πιο ασυνήθιστο από τα τρία αστέρια του Τριγώνου, λόγω της μεγάλης του ταχύτητας: αυτό το αστέρι περιστρέφεται τόσο γρήγορα που φαίνεται «συνθλιμμένο». Ο Altair είναι το λαμπρότερο αστέρι στον αστερισμό του Αετού. Ένα πολύ φωτεινό αστέρι, ο Altair κατέχει μια αξιοσημείωτη θέση στις μυθολογίες των πολιτισμών σε όλο τον κόσμο. Όπως συζητήθηκε σε προηγούμενο άρθρο, ο Altair αντιπροσωπεύει τον βοσκό στην αρχαία ιστορία «Ο Βοσκός και η Υφαντρούλα». Ενώ περιγράφεται ως μέρος ενός αετού από τους αρχαίους λαούς γύρω από τη Μεσόγειο, θεωρείται επίσης ως μέρος ενός αετού από τον λαό Koori στην Αυστραλία. Έβλεπαν το ίδιο το αστέρι να αντιπροσωπεύει έναν αετό με σφηνοειδή ουρά και δύο κοντινά αστέρια ως τις συζύγους του, ένα ζευγάρι μαύρων κύκνων. Πιο πρόσφατα, ένας από τους πρώτους οικιακούς υπολογιστές πήρε το όνομά του από το αστέρι: ο Altair 8800. Δύο εικόνες μπλε σφαίρας δίπλα-δίπλα συγκρίνουν ένα μοντέλο και μια πραγματική εικόνα ενός ταχέως περιστρεφόμενου αστέρα. Η αριστερή εικόνα, με την ένδειξη «Μοντέλο ενός ταχέως περιστρεφόμενου αστέρα», δείχνει μια πεπλατυσμένη σφαίρα με έναν εξογκωμένο, πιο σκοτεινό ισημερινό και φωτεινότερους πόλους, που περιστρέφεται με 2,8 περιστροφές την ημέρα. Το παρακάτω κείμενο αναφέρει: «Ο ισημερινός διογκώνεται και σκουραίνει καθώς το αστέρι περιστρέφεται πιο γρήγορα». Η δεξιά εικόνα φέρει την ένδειξη «Πραγματική εικόνα του Altair από το Συμβολόμετρο CHARA», που δείχνει ένα παρόμοιο πεπλατυσμένο σχήμα με ορατές επιφανειακές παραλλαγές, επιβεβαιώνοντας την εμφάνιση του μοντέλου. Και οι δύο εικόνες περιλαμβάνουν ένα βέλος περιστροφής και μια γραμμή άξονα για προσανατολισμό. Ένα ταχέως περιστρεφόμενο αστέρι σκουραίνει και εμφανίζει μια εξογκώματα στον ισημερινό, όπως φαίνεται από το μοντέλο στα αριστερά. Η ταχεία περιστροφή του Altair ανιχνεύθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1960. Οι παρατηρήσεις που ακολούθησαν δοκίμασαν τα όρια της τεχνολογίας που ήταν διαθέσιμη στους αστρονόμους, με αποτέλεσμα τελικά άμεσες εικόνες του σχήματος και της επιφάνειας του αστεριού χρησιμοποιώντας μια τεχνική που ονομάζεται συμβολομετρία, η οποία συνδυάζει το φως από δύο ή περισσότερα όργανα για να παράγει μια ενιαία εικόνα. Οι προβλέψεις για το πώς θα φαινόταν η επιφάνεια ενός ταχέως περιστρεφόμενου τεράστιου αστεριού επαληθεύτηκαν στις παρατηρήσεις. Τα μοντέλα προέβλεπαν ένα συνθλιμμένο, σχεδόν «σαν κολοκύθα» σχήμα αντί για μια στρογγυλή σφαίρα, μαζί με ένα φαινόμενο εξασθένισης κατά μήκος του διευρυμένου ισημερινού, και οι παρατηρήσεις το επιβεβαίωσαν! Αυτή η εξασθένιση στον ισημερινό οφείλεται σε ένα φαινόμενο που ονομάζεται βαρυτική σκίαση. Το Altair είναι πλατύτερο στον ισημερινό από ό,τι στους πόλους λόγω της φυγόκεντρου δύναμης, με αποτέλεσμα η μάζα του αστεριού να διογκώνεται προς τα έξω στον ισημερινό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι πυκνότεροι πόλοι του αστεριού να είναι θερμότεροι και φωτεινότεροι, και ο λιγότερο πυκνός ισημερινός να είναι ψυχρότερος και επομένως πιο αμυδρός. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ισημερινός του Αλτάιρ ή άλλων ταχέως περιστρεφόμενων αστεριών είναι στην πραγματικότητα σκοτεινός, αλλά μάλλον ότι ο ισημερινός είναι σκοτεινός σε σύγκριση με τους πόλους. Αυτό είναι παρόμοιο κατά μία έννοια με τις ηλιακές κηλίδες. Αν παρατηρούσατε μια ηλιακή κηλίδα από μόνη της, θα φαινόταν εκτυφλωτικά φωτεινή, αλλά είναι πιο δροσερή από το περιβάλλον πλάσμα στον Ήλιο και έτσι φαίνεται σκοτεινή σε αντίθεση. Καθώς το καλοκαίρι τελειώνει, μπορείτε ακόμα να κάνετε ένα Ταξίδι Γύρω από το Θερινό Τρίγωνο με αυτήν τη δραστηριότητα από το Δίκτυο Νυχτερινού Ουρανού. Σημειώστε μερικά από τα αξιοθέατα μέσα και γύρω από το Θερινό Τρίγωνο στη διεύθυνση: bit.ly/TriangleTrip. https://science.nasa.gov/solar-system/skywatching/night-sky-network/summer-triangle-corner-altair/ Ένας χάρτης του αστερισμού που είναι γνωστός ως Θερινό Τρίγωνο. Αυτός ο αστερισμός αποτελείται από τρία αστέρια: τον Βέγα στον αστερισμό της Λύρας, τον Αλτάιρ στον αστερισμό του Αετού και τον Ντενέμπ στον αστερισμό του Κύκνου. Ένα γρήγορα περιστρεφόμενο αστέρι σκουραίνει και εμφανίζει μια διόγκωση στον ισημερινό, όπως φαίνεται από το μοντέλο στα αριστερά. Στα δεξιά, μια πραγματική εικόνα του αστέρα Altair από το συμβολόμετρο CHARA.

Roscosmos Το Venera-7 γίνεται 55 ετών: επέτειος από την εκτόξευση του αυτομάτου διαπλανητικού σταθμού Στις 17 Αυγούστου 1970, ο αυτόματος διαπλανητικός σταθμός Venera-7 εκτοξεύτηκε από το Μπαϊκονούρ. Αυτό το διαστημόπλοιο έλαβε όλα τα χαρακτηριστικά της ατμόσφαιρας του θερμότερου πλανήτη στο Ηλιακό Σύστημα. Μετά από 120 ημέρες, ο σταθμός Venera-7 έφτασε στα περίχωρα του πλανήτη και στις 15 Δεκεμβρίου 1970, πραγματοποίησε την πρώτη προσγείωση στην επιφάνεια ενός άλλου πλανήτη. Για άλλα 20 λεπτά, ο σταθμός αντικαταστάθηκε σε τεράστια πίεση, αλλά τα οργάνων του μετέδιδαν πληροφορίες με αξιοπιστία. Έτσι, οι Σοβιετικοί επιστήμονες μπόρεσαν να προσδιορίσουν με ακρίβεια την πίεση και τη θερμοκρασία στην επιφάνεια του δεύτερου πλανήτη από τον Ήλιο - 90 ατμόσφαιρες και 475 °C. ▪️ Ποια τεχνικά χαρακτηριστικά είχε αυτός ο σταθμός ▪️ Πώς σχεδιάζουν οι επιστήμονες να μελετήσουν την Αφροδίτη στο μέλλον Διαβάστε στο άρθρο του TASS: tass.ru/opinions/2... https://tass.ru/opinions/24773695 https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_591319