Δροσος Γεωργιος

Ο πύραυλος που επέστρεψε από το Διάστημα «έτοιμος να εκτοξευτεί και πάλι» Ο επιχειρηματίας Έλον Μασκ, της αμερικανικής Space Χ, ανακοίνωσε ότι ο πύραυλος Falcon 9, που προσεδαφίστηκε επιτυχώς μετά από αποστολή στο Διάστημα, είναι άθικτος και «έτοιμος να εκτοξευτεί και πάλι». Στις 22 Δεκεμβρίου ο συγκεκριμένος πύραυλος έθεσε σε τροχιά 11 τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους και μετά επέστρεψε με επιτυχία στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ. Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, ο Έλον Μασκ ανέβασε στο Instagram φωτογραφία του πυραύλου στο σιλό του, συμπληρώνοντας ότι δεν βρέθηκε καμία βλάβη σε αυτόν και είναι έτοιμος να χρησιμοποιηθεί εκ νέου. Falcon 9 back in the hangar at Cape Canaveral. No damage found, ready to fire again. A photo posted by Elon Musk (@elonmusk) on Dec 31, 2015 at 4:18pm PST Αν και ο ιδιοκτήτης της Space Χ έχει δηλώσει ότι δεν θα χρησιμοποιήσει ξανά τον πύραυλο που πέτυχε την ιστορική κάθετη προσεδάφιση (μάλλον θα βρει μία θέση σε κάποιο μουσείο), το επίτευγμά του δείχνει πόσο δραστικά μπορεί να μειωθεί το κόστος των διαστημικών αποστολών. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο Falcon 9 κοστίζει 60 εκατομμύρια δολάρια να κατασκευαστεί και μόλις 200.000 δολάρια για να ανεφοδιαστεί! Βίντεο. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500049170 Η Ρωσία ξεπερασε τις ΗΠΑ το 2015 στο χώρο των εκτοξεύσεων στο διάστημα. Το 2015, η Ρωσία πραγματοποίησε 29 εκτοξεύσεις στο διάστημα, δήλωσαν εκπρόσωποι της Roscosmos. "Το 2015, η Ρωσία πραγματοποίησε 29 εκτοξεύσεις πυραύλων φορέων. Οι 18 εκτοξεύσεις έγιναν από το Διαστημικό Κέντρο Μπαϊκονούρ, 3 από το Διαστημικό Κέντρο της τη Γουιάνας, μια από το Dombarovsky και 7 εκτοξεύσεις έγιναν από το Διαστημικό Κέντρο του Πλεσέτσκ", αναφέρει η έκθεση της κρατικής εταιρείας για το τέλος του έτους. Για λόγους σύγκρισης, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής πραγματοποίησαν 19 εκτοξεύσεις στο διάστημα, μεταξύ των οποίων δύο από αυτές απέτυχαν. 17 εκτοξεύσεις έγιναν από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ και 2 από τη βάση Vandenberg. Συνολικά, 86 εκτοξεύσεις πυραύλων φορέων για διαστημικούς σκοπούς έχουν γίνει στον κόσμο το 2015. Όπως και τα προηγούμενα έτη, ο μεγαλύτερος αριθμός των εκτοξεύσεων έγινε από το Μπαϊκονούρ. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η ρωσική ομάδα που βρίσκεται σε τροχιά έχει αυξηθεί τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Το 2015, 17 μη επανδρωμένα διαστημικά οχήματα τέθηκαν σε τροχιά για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των Ρώσων καταναλωτών. Επιπλέον, η Roscosmos συνεχίζει τη σύναψη εμπορικών συμβάσεων. Το 2015, η εταιρεία σύναψε συμφωνία για την εκτόξευση 21 πυραύλων Σογιούζ. Ως επιστέγασμα όλων, αρκετές άλλες συμφωνίες έγιναν για δέκα εκτοξεύσεις πυραύλων Proton και την πώληση των 20 κινητήρων RD-180. Η έκθεση της Roscosmos ανέφερε επίσης, ότι η Ρωσία είχε εκτελέσει πλήρως τις διεθνείς υποχρεώσεις της, έχοντας εκτοξεύσει έξι ξένα διαστημικά οχήματα, καθώς επίσης τέσσερα φορτηγά και τέσσερα επανδρωμένα διαστημικά οχήματα στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. http://www.prisonplanet.gr/ρωσια-ηπα/100669-η-ρωσία-ξεπερνά-τις-ηπα-το-2015-στο-χώρο-των-εκτοξεύσεων-στο-διάστημα

Ένα «χωριό» στη Σελήνη από την ESA σε 20 χρόνια. Από μία βάση στο φεγγάρι θα ξεκινήσει η επόμενη σελίδα κατάκτησης του διαστήματος, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία (ESA). Ο επικεφαλής της υπηρεσίας Γιόχαν-Ντίτριχ Βέρνερ αναφέρθηκε τον περασμένο Ιούλιο στη δημιουργία ενός ερευνητικού σταθμού στη Σελήνη, ενώ στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε η ESA έχει δείξει με διάφορες αφορμές τη σημασία που δίνει στον συγκεκριμένο στόχο. Αυτή τη φορά, η αφορμή ήταν το διήμερο συνέδριο «Σελήνη 2020-2030 – Μία Νέα Εποχή Συνδυαστικής Ανθρώπινης και Ρομποτικής Εξερεύνησης», το οποίο πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Διαστημικής Έρευνας και Τεχνολογίας, στην Ολλανδία. Στο συνέδριο πήραν μέρος περισσότεροι από 200 επιστήμονες, από 28 χώρες, με σκοπό να ανταλλάξουν απόψεις για τις καλύτερες δυνατές λύσεις που θα πρέπει να υιοθετήσει μέσα στην επόμενη δεκαετία η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία, ώστε σε συνεργασία με άλλα κράτη να δρομολογήσει το σχέδιο επιστροφής του ανθρώπου στον φυσικό δορυφόρο της Γης. Η βάση αναμένεται να κατασκευασθεί το αργότερο στα τέλη της δεκαετίας του 2030, από ειδικούς τρισδιάστατους εκτυπωτές. Το σχέδιο της υπηρεσίας είναι να σταλούν σε αρχική φάση ρομπότ, τα οποία θα αναλάβουν να «εκτυπώσουν» τα καταλύματα και τους υπόλοιπους χώρους, πριν σε επόμενη φάση καταφθάσουν στο φεγγάρι οι πρώτες επανδρωμένες αποστολές. Η ESA θέλει επίσης να εγκαταστήσει ανάλογες υποδομές και σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι, καθώς θεωρεί πως με αυτό τον τρόπο όχι μόνο θα επιταχύνει την επιστημονική έρευνα του φυσικού δορυφόρου της Γης, αλλά και θα κάνει πιο εύκολες τις μελλοντικές επανδρωμένες ή ρομποτικές αποστολές σε πιο μακρινούς προορισμούς. Αυτό σημαίνει πως οι ευρωπαϊκές υποδομές στη Σελήνη θα μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην κατάκτηση του Άρη ή ακόμη και μακρινότερων πλανητών. Με δεδομένο εξάλλου πως η NASA σχεδιάζει την πρώτη αποστολή αστροναυτών στον Άρη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2030, το φεγγάρι θα μπορούσε να αποτελέσει τον ενδιάμεσο σταθμό για το ταξίδι τους. Με αυτόν τον τρόπο, για παράδειγμα, ένα μέρος των τροφίμων ή των καυσίμων θα μπορούσαν να «περιμένουν» το διαστημόπλοιο στο φεγγάρι, ώστε να τα παραλάβει από εκεί. Κάτι που θα σήμαινε πως το σκάφος θα είχε τη δυνατότητα να εκτοξευθεί από τη Γη, χωρίς να μεταφέρει όλα τα εφόδια που θα χρειασθεί για το ταξίδι του. Επιπλέον, ο φυσικός δορυφόρος της Γης θα ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθεί για τη δοκιμή του εξοπλισμού και των τεχνολογιών που θα είναι απαραίτητες για την κατάκτηση του Κόκκινου Πλανήτη. Μία ακόμη προοπτική που ανοίγει η μόνιμη παρουσία στη Σελήνη είναι η αξιοποίηση των υλικών που υπάρχουν εκεί. Έτσι κι αλλιώς, είναι γνωστό πως στο φεγγάρι υπάρχει νερό σε μορφή πάγου, όπως επίσης και πολύτιμα ορυκτά και μέταλλα. Επομένως, σύμφωνα με αρκετούς ειδικούς η αξιοποίησή τους θα έφερνε επανάσταση στη διαστημική εξερεύνηση, κάνοντας πολύ πιο εύκολη την αποστολή αστροναυτών ακόμη και έξω από το ηλιακό μας σύστημα. http://www.naftemporiki.gr/story/1049364/ena-xorio-sti-selini-apo-tin-esa-se-20-xronia

Η Γη στην ελάχιστη απόστασή της από τον Ήλιο. Μπορεί να φαίνεται παράλογο, μια που βρισκόμαστε πλέον στην καρδιά του χειμώνα, όμως η Γη έφτασε στο λεγόμενο περιήλιο, την ελάχιστη απόστασή της από τον Ήλιο, στις 07.18 ώρα Ελλάδας το πρωί της 3ης Ιανουαρίου. Τη στιγμή εκείνη, το κέντρο της Γης απείχε από το κέντρο του Ήλιου 147.100.176 χιλιόμετρα. Από εδώ και πέρα, ο πλανήτης θα συνεχίσει να απομακρύνεται από το άστρο μέχρι να φτάσει στο αφήλιο στις 4 Ιουλίου, οπότε η απόσταση θα έχει αυξηθεί στα 152.103.776 χιλιόμετρα. Η απόσταση από τον Ήλιο θα έπρεπε βέβαια να είναι σταθερή αν η Γη κινείτο σε κυκλική τροχιά. Στην πραγματικότητα όμως η τροχιά έχει ελλειπτικό σχήμα, αν και είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τη διαφορά με γυμνό μάτι. Ο Φιλ Πλέιτ, αστρονόμος που γράφει στο Slate.com, http://www.slate.com/blogs/bad_astronomy/2016/01/02/perihelion_2016.html παρουσιάζει ένα γράφημα που συγκρίνει την τροχιά της Γης με έναν τέλειο κύκλο. Η διαφορά είναι δυσδιάκριτη, περίπου 2%. Πώς όμως γίνεται να φτάνει η Γη στο περιήλιο στα μέσα του χειμώνα; Η απάντηση είναι ότι η εναλλαγή των εποχών δεν συνδέεται με την αυξομείωση της απόστασης. Η εναλλαγή φείλεται στο γεγονός ότι ο άξονας της Γης είναι κεκκλιμένος και κοιτάει πάντα στο ίδιο σημείο του ουρανού. Ως αποτέλεσμα, ο βόρειος πόλος του πλανήτη λούζεται σε μόνιμο φως για έξι μήνες, οπότε το βόρειο ημισφαίριο έχει άνοιξη ή καλοκαίρι. Τους υπόλοιπους έξι μήνες, ο βόρειος πόλος βυθίζεται στο σκοτάδι και η ζέστη μετακομίζει στο νότιο ημισφαίριο. Επιπλέον, το περιήλιο και το αφήλιο δεν έρχονται πάντα την ίδια ημερομηνία. Ούτε εξάλλου και οι εποχές, αφού ο άξονας της Γης ταλαντώνεται σαν σβούρα με περίοδο περίπου 26.000 ετών. Και αυτό σημαίνει ότι σε μερικές χιλιάδες χρόνια οι εποχές θα έχουν μετακινηθεί αρκετά στο ημερολόγιο, παρόλο που η τροχιά της Γης γύρω από τον Ήλιο θα παραμένει σχεδόν η ίδια. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500049233

Το Hubble αποχαιρετά το 2015 με γαλαξιακή σύγκρουση. Με μια γαλαξιακή σύγκρουση λέει αντίο στο 2015 το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Η NASA λίγες ώρες πριν την αλλαγή του έτους έδωσε στη δημοσιότητα μια εικόνα που κατέγραψε το Hubble σε απόσταση 230 εκ. ετών φωτός από εμάς στον αστερισμό του Ηρακλή. Εκεί βρίσκεται ο γαλαξίας NGC 6052 ο οποίος όπως φαίνεται και στην εικόνα έχει ακανόνιστο σχήμα και μοιάζει περισσότερο με ένα νεφέλωμα. Οπως αναφέρει η NASA στην ανακοίνωση της αυτό που βλέπουμε στην εικόνα δεν είναι ένας γαλαξίας αλλά δύο που έχουν συγκρουστεί δημιουργώντας ένα καινούργιο ο οποίος βρίσκεται πλέον στη φάση του σχηματισμού του. Η βίαιη κοσμική διεργασία της σύγκρουσης προκαλεί τη γέννηση εκατομμυρίων νέων άστρων ενώ επίσης απομακρύνει από τη θέση τους πολλά από τα υπάρχοντα άστρα των δύο γαλαξιών. Κάποια στιγμή όλες αυτές οι κοσμικές διεργασίες θα ολοκληρωθούν με τον νέο γαλαξία να παίρνει τη θέση του στο Σύμπαν χωρίς να γνωρίζουν οι ειδικοί σε ποιο ακριβώς τύπο γαλαξιών θα μετασχηματιστεί. Αν θα είναι δηλαδή σπειροειδής, ελλειπτικός ή ίσως πάρει κάποια πιο σπάνια γαλαξιακή μορφή. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=765744

Χρονομηχανές ή επανακτώντας τον «χαμένο» χρόνο. Αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία των ανθρώπινων ιδεών σχετικά με τον χρόνο θα διαπιστώσει ότι μέσα σε τρεις χιλιετίες υπήρξε μια σαφής μετάβαση από τον κυκλικό χρόνο των αρχαίων Ελλήνων στον γραμμικό και τελεολογικό χρόνο των Εβραίων και των χριστιανών, και από αυτόν στον σύγχρονο μαθηματικοποιημένο και τελικά άχρονο χρόνο της κλασικής φυσικής. Τι σχέση όμως μπορεί να έχει η εύπλαστη υποκειμενική εμπειρία του χρόνου, που οι άνθρωποι ανέκαθεν βίωναν στην καθημερινή ζωή τους, με τον «απανθρωποποιημένο», δηλαδή τον μαθηματικοποιημένο και μετρήσιμο χρόνο της σύγχρονης επιστήμης; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα δεν είναι διόλου αυτονόητη, αφού κάθε αντικειμενική περιγραφή της επιστήμης στηρίζεται, εξ ορισμού, πάνω στη μελέτη επαναλαμβανόμενων, δηλαδή α-χρονικών φαινομένων. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να νομιμοποιηθεί επιστημονικά η μελέτη φαινομένων «μοναδικών» και ανεπανάληπτων στον χρόνο; Επιστημονικά αδιέξοδα στη σύλληψη του χρόνου Στις 6 Απριλίου του 1922, στο Παρίσι, στην περίφημη Φιλοσοφική Εταιρεία, συναντήθηκαν δύο μεγάλοι στοχαστές, ο φυσικός Αλμπερτ Αϊνστάιν και ο φιλόσοφος Ανρί Μπερξόν, για να ανταλλάξουν απόψεις γύρω από το αίνιγμα του χρόνου. Στο επίμονο ερώτημά του, αν ο χρόνος όπως περιγράφεται από τη θεωρία της σχετικότητας, και συνεπώς από τη σύγχρονη φυσική, έχει να κάνει με τον χρόνο όπως τον βιώνουν καθημερινά οι άνθρωποι, ο Μπερξόν έλαβε από τον Αϊνστάιν την ακόλουθη απάντηση: «Το ερώτημα τίθεται ως εξής: ο χρόνος του φιλοσόφου είναι ίδιος με τον χρόνο του φυσικού;». Και προς μεγάλη απογοήτευση του Μπερξόν, ο δημιουργός της θεωρίας της σχετικότητας θα απαντήσει απερίφραστα: «Μόνο η επιστήμη λέει την αλήθεια και κανένα υποκειμενικό βίωμα δεν μπορεί να διασώσει ό,τι αρνείται η επιστήμη»! Σε αυτήν την ατελέσφορη προσπάθεια διαλόγου ανάμεσα σε έναν μεγάλο φυσικό επιστήμονα και έναν εξίσου μεγάλο φιλόσοφο αποτυπώνεται η θεμελιώδης διαφωνία σχετικά με τη φύση του χρόνου και την επίδρασή του στο Σύμπαν: ο χρόνος όπως περιγράφεται από τους βασικούς νόμους της δυναμικής του Νεύτωνα, αλλά και από τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, είναι γραμμικός, ομοιότροπος και συμμετρικός ως προς το παρελθόν και το μέλλον, είναι δηλαδή αντιστρεπτός. Ο φυσικός χρόνος, σε αντίθεση με τον υποκειμενικό ανθρώπινο χρόνο, δεν κυλάει προς κάποια κατεύθυνση και δεν παράγει ποτέ τίποτα νέο. Οπως το έθεσε ο Νεύτων στην εισαγωγή του περίφημου βιβλίου του «Philosophiae Naturalis Principia Mathematica» (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας): «Ο απόλυτος, αληθινός και μαθηματικός χρόνος, αφ’ εαυτού και από την ίδια του τη φύση, ρέει ομοιόμορφα χωρίς να εξαρτάται από τίποτα το εξωτερικό…». Με άλλα λόγια, η υποκειμενική εμπειρία του χρόνου που βιώνουν οι άνθρωποι, για τον Νεύτωνα (αλλά και την κλασική επιστήμη συνολικά) είναι απλώς μια ψευδαίσθηση που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον απόλυτο κοσμικό χώρο και χρόνο. Αποψη που, παραδόξως, αιώνες μετά συμμερίζεται και ο Αϊνστάιν, ο βασικός υπαίτιος της «δολοφονίας» της έννοιας του απόλυτου χρόνου στη σύγχρονη φυσική! Πράγματι, όπως θα εκμυστηρευθεί ο ίδιος ο Αϊνστάιν σε ένα περίφημο γράμμα του: «Η διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν και σε μέλλον αποτελεί μόνο μια ψευδαίσθηση, μολονότι πρόκειται για μια επίμονη ψευδαίσθηση»! Για τον πατέρα της θεωρίας της σχετικότητας ο χρόνος δεν είναι τίποτα άλλο από μία επιπλέον μαθηματική παράμετρο στην περιγραφή του φυσικού κόσμου, μία διάσταση στο ενοποιημένο τετραδιάστατο συνεχές που σήμερα ονομάζεται «χωρόχρονος». Προσβλέποντας στην αντικειμενική περιγραφή του χρόνου η φυσική οδηγήθηκε στην εξάλειψή του. Πώς εξηγείται αυτό το παράδοξο; Τόσο για τη νευτώνεια δυναμική όσο και για τη σχετικιστική φυσική, ο χρόνος δεν είναι δημιουργική δύναμη αλλά μόνο μία διάσταση στη μαθηματική περιγραφή της κίνησης των υλικών σωμάτων, η οποία μπορεί να παίρνει είτε θετικές είτε αρνητικές τιμές (η χρονική αντιστροφή από το t στο -t), μπορεί δηλαδή να ρέει ελεύθερα από το παρελθόν προς το μέλλον (και αντίστροφα), χωρίς αυτό να επηρεάζει ουσιαστικά τις βασικές εξισώσεις της δυναμικής που περιγράφουν τη συμπεριφορά και τις μεταβολές των υλικών αντικειμένων. Με άλλα λόγια, το παράδοξο προκύπτει από τη θεμελιώδη φυσική και, κατά βάθος, μετα-φυσική παραδοχή περί συμμετρότητας ή αντιστρεπτότητας του χρόνου. Αν όμως «ο χρόνος είναι μόνο ό,τι μετράνε τα ρολόγια», όπως κατ’ επανάληψη υποστήριξε ο Αϊνστάιν, τότε γιατί μας φαίνεται ατελείωτος όταν πλήττουμε και αδυσώπητος όταν γερνάμε; Ποιοι νευροψυχολογικοί μηχανισμοί επιτρέπουν στους περισσότερους ανθρώπους να έχουν μια «ακριβή» αίσθηση του χρόνου; Χάρη στις πρωτοποριακές έρευνες των νευροεπιστημών, αρχίζουμε να κατανοούμε τόσο τους ψυχολογικούς όσο και τους εγκεφαλικούς μηχανισμούς που ρυθμίζουν ή απορρυθμίζουν το εγκεφαλικό μας χρονόμετρο. Ολοι έχουμε διαπιστώσει ότι η αίσθησή μας του χρόνου εξαρτάται και επηρεάζεται από την ψυχολογική μας διάθεση ή από τη νοητική μας κατάσταση. Για παράδειγμα, ενώ ο χρόνος διάρκειας ενός ονείρου είναι μόλις λίγα λεπτά, έχουμε την εντύπωση ότι διήρκεσε πολλές ώρες. Επίσης, το αλκοόλ, το όπιο και ο έρωτας μπορούν να μας δημιουργούν μια ανάλογη ψευδαίσθηση διαστολής ή συστολής του βιωμένου χρόνου. Ταξίδια στον χρόνο με την εγκεφαλική χρονομηχανή Η εντύπωσή μας ότι ο ανθρώπινος χρόνος «ρέει», «κυλά» και «φεύγει» με διαφορετικούς ρυθμούς είναι στην πραγματικότητα μια «μεταφορά» ή, ενδεχομένως, μια αληθοφανής ψευδαίσθηση. Και το γεγονός ότι αυτή η μεταφορά μάς φαίνεται τόσο ρεαλιστική οφείλεται στο ότι η «πραγματικότητά» της διαμορφώνεται και εξαρτάται από ενδογενείς νευρολογικούς μηχανισμούς, οι οποίοι παραμένουν αδιαφανείς στην καθημερινή μας εμπειρία. Εξάλλου, γενικότερα, τόσο οι λεγόμενες «μεταφορές» όσο και οι «ψευδαισθήσεις» μας δεν είναι σχεδόν ποτέ αυθαίρετες, αφού, κατά κανόνα, προκύπτουν από κάποια δομικά χαρακτηριστικά της λειτουργίας του ανθρώπινου νου. Εκτός από τα αφηρημένα μαθηματικά μοντέλα σχετικά με τη φύση του κοσμικού χρόνου, τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται, στη βάση συγκεκριμένων πειραμάτων, επιστημονικές θεωρίες που επιχειρούν να κατανοήσουν τον υποκειμενικό ή νοητικό χρόνο, όπως αυτός βιώνεται από τους ανθρώπους στην καθημερινή τους ζωή. Κοινός παρονομαστής αλλά και αφετηρία των σύγχρονων νευροψυχολογικών μοντέλων του νοητικού χρόνου είναι η παραδοχή ότι υπάρχει ένας κεντρικός εγκεφαλικός μηχανισμός για τη μέτρηση του χρόνου, ένα είδος εγκεφαλικής κλεψύδρας που συσσωρεύει και «καταμετρά» στιγμές του νοητικού χρόνου. Ενας «συσσωρευτής δευτερολέπτων», όπως αφελώς τον περιέγραψε ο Μαρκ Γουίτμαν (Marc Wittmann), επιφανής καθηγητής στην Ψυχιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας ο οποίος επί σειρά ετών μελέτησε τις εγκεφαλικές προϋποθέσεις της αίσθησης του χρόνου. Η αφέλεια του Γουίτμαν συνίσταται στο ότι παρομοιάζει το εγκεφαλικό μας χρονόμετρο με ένα «νευρωνικό εκκρεμές» που η κάθε του αιώρηση αντιστοιχεί στο τικ-τακ ενός μηχανικού ρολογιού. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για περισσότερα από ένα νευρωνικά κυκλώματα, η λειτουργία των οποίων συνίσταται στο ότι απλώς καταγράφουν νευρικές ώσεις, ενώ ο συνολικός αριθμός των καταγεγραμμένων νευρικών ώσεων αντιστοιχεί στη χρονική διάρκεια στην οποία έλαβε χώρα μια πράξη. Το ζήτημα βέβαια είναι αν αυτά τα νευρωνικά χρονόμετρα «καταγράφουν» παθητικά χρονικές στιγμές ή αν, αντίθετα, τις δημιουργούν. Εξάλλου, τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά και οι ώρες είναι μόνο μια εντελώς αυθαίρετη ανθρώπινη διαίρεση του χρόνου. Πάντως, από τις μέχρι σήμερα έρευνες προκύπτουν μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα. «Σύμφωνα με το καθιερωμένο γνωστικό μοντέλο, όσο περισσότερη προσοχή δίνουμε στον χρόνο τόσο αυξάνεται η υποκειμενική αίσθηση της διάρκειάς του», υποστηρίζει ο Γουίτμαν. Αυτό συμβαίνει επειδή τα «τικ-τακ» του νευρωνικού χρονόμετρου συσσωρεύονται μονάχα όποτε εστιάζουμε την προσοχή μας στον χρόνο ή όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση επιφυλακής. Πράγματι, όπως διαπίστωσαν πειραματικά, όποτε εστιάζουμε την προσοχή μας, η συχνότητα των νευρικών ώσεων αυξάνει, συνεπώς αυξάνει και η συχνότητα των ώσεων που καταγράφονται από την εγκεφαλική κλεψύδρα. Αρχίζουμε λοιπόν να υποψιαζόμαστε το γιατί και κυρίως το πώς η ψυχολογική μας διάθεση μπορεί να επηρεάζει την υποκειμενική μας αντίληψη του χρόνου. Αυξάνοντας ή, εναλλακτικά, μειώνοντας τα νευρωνικά σήματα, θέτουμε σε κίνηση ή αδρανοποιούμε τους χρονοδείκτες του εγκεφαλικού μας ωρολογιακού μηχανισμού, δηλαδή, σαν να λέμε, θέτουμε σε κίνηση τους «κόκκους άμμου» στην εγκεφαλική μας κλεψύδρα. Ισως γι’ αυτό όταν βαριόμαστε ή όταν βιώνουμε κάτι παθητικά, έχουμε την εντύπωση ότι ο χρόνος δεν περνά: η προσοχή μας παγιδεύεται σε ένα αενάως επεκτεινόμενο παρόν. Πού όμως εντοπίζονται αυτά τα εγκεφαλικά χρονόμετρα; Και από ποια εγκεφαλικά υποστρώματα αναδύεται η ανθρώπινη αίσθηση του χρόνου; Σε αυτά τα αποφασιστικά ερωτήματα δεν υπάρχουν ακόμη οριστικές απαντήσεις. Για την ώρα, οι απόψεις των ειδικών διίστανται: ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η εγκεφαλική κλεψύδρα βρίσκεται κάπου μεταξύ της παρεγκεφαλίδας και των βασικών γαγγλίων. Αλλοι υποστηρίζουν ότι τέτοιες «κλεψύδρες» είναι διάσπαρτες σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου μας: εντοπίζονται δηλαδή σε ειδικά νευρωνικά κυκλώματα κατανεμημένα στο σύνολο του εγκεφάλου. Πάντως, ο ανθρώπινος νους -αυτή η πολύπλοκη βιολογική χρονομηχανή- φαίνεται πως διαθέτει την αξιοπερίεργη ικανότητα να παραβιάζει καταφανώς και συστηματικά κάθε χρονικό περιορισμό. Μόνο ο ανθρώπινος νους μπορεί να υπερβαίνει το φράγμα του χρόνου, επιτρέποντάς μας να πραγματοποιούμε απαγορευμένα ταξίδια στον χρόνο: όχι μόνο να ανασυγκροτούμε το πιο μακρινό παρελθόν μας, αλλά και να σχεδιάζουμε το απώτερο μέλλον μας. Καλή χρονιά! http://physicsgg.me/2016/01/02/%cf%87%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%ad%cf%82-%ce%ae-%ce%b5%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%cf%84%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%87%ce%b1%ce%bc/

Χρόνια Πολλά απο τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. http://www.federalspace.ru/21945/

Το Top10 του Διαστήματος για το 2015. Από την πρώτη επίσκεψη στον Πλούτωνα μέχρι τον πρώτο πύραυλο που επιστρέφει στη Γη μετά την εκτόξευση, το 2015 ήταν σημαντική χρονιά για τις διαστημικές επιχειρήσεις. Ο δικτυακός τόπος Space.com παρουσιάζει το Top10 του Διαστήματος για τη χρονιά που φεύγει, και προαναγγέλει τις σημαντικότερες εξελίξεις που αναμένονται το 2016. Στην πρώτη θέση, η ιστορική επίσκεψη της αποστολής New Horizons στον πλανήτη-νάνο Πλούτωνα. Η ανθρωπότητα μπόρεσε για πρώτη φορά να θαυμάσει ένα κατεψυγμένο τοπίο με βουνά από πάγο που επιπλέουν σε πεδιάδες αζώτου. Το New Horizons συνεχίζει τώρα να μεταδίδει τα δεδομένα που συγκεντρώθηκαν από το σύντομο πέρασμα, καθώς ταξιδεύει για το ακόμη πιο μακρινό σώμα 2014 MU69 στη Ζώνη του Κάιπερ, έναν δακτύλιο από παγωμένα σώματα πέρα από την τροχιά του Πλούτωνα. Στη δεύτερη θέση, η πρώτη προσεδάφιση χρησιμοποιημένου πυραύλου. Πριν από λίγες μέρες, η αμερικανική Space Χ του επιχειρηματία Έλον Μασκ εκτόξευσε τον πύραυλο Falcon 9, ο οποίος έθεσε σε τροχιά 11 δορυφόρους και στη συνέχεια προσεδαφίστηκε κατακόρυφα στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ. Είχε προηγηθεί τον Νοέμβριο η ομαλή επιστροφή του μικρότερου πυραύλου New Shepard της Blue Origin, εταιρείας του ιδρυτή της Amazon Τζεφ Μπέζος. Η πρώτη αποστολή στον πλανήτη-νάνο Δήμητρα (Ceres). Τον Μάρτιο, η αποστολή Dawn της NASA τέθηκε σε τροχιά γύρω από το μεγαλύτερο σώμα της Ζώνης των Αστεροειδών μεταξύ Άρη και Δία, αφού προηγουμένως, το 2011, είχε τεθεί σε τροχιά γύρω από τον δεύτερο μεγαλύτερο αστεροειδή, την Εστία (Vesta). Μεταξύ άλλων, αποκαλύφθηκε ότι η διαμέτρου 950 χλμ Δήμητρα διαθέτει ένα πυραμιδοειδές βουνό ύψους πέντε χιλιομέτρων και αινιγματικές λάμψεις στην επιφάνειά της. Το σκάφος μόλις κατέβηκε στην τελική και χαμηλότερη τροχιά του σε ύψος 385 χλμ και το 2016 θα στείλει περισσότερα στοιχεία. Το πείραμα ετήσιας παραμονής στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό: Τον Μάρτιο, ο αμερικανός αστροναύτης Σκοτ Κέλι και ο ρώσος κοσμοναύτης Μιχαήλ Κορνιένκο ξεκίνησαν την πρώτη ετήσιας διάρκειας (αντί για τη συνήθη εξάμηνη) αποστολή παραμονής τους στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, στο πλαίσιο πειραματισμού εν όψει των επανδρωμένων αποστολών στον Άρη. Τον Δεκέμβριο, το ιαπωνικό σκάφος Ακατσούκι κατάφερε, έστω με τη δεύτερη προσπάθεια, να τεθεί σε τροχιά γύρω από την Αφροδίτη. Η νεκρανάσταση του Falcon 9 της Space X: Έπειτα από έξι πετυχημένες αποστολές στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ο πύραυλος εξερράγη στην έβδομη εκτόξευσή του τον Ιούνιο, καταστρέφοντας τη μη επανδρωμένη κάψουλα Dragon. Έπειτα από βελτιώσεις, το «Γεράκι» όχι μόνο ξαναπέταξε, αλλά επέστρεψε όρθιο στη Γη. Ακόμα μία ιδιωτική διαστημική εταιρεία, η Orbital ΑΤΚ, κατόρθωσε τον Δεκέμβριο να στείλει στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό το δικό της σκάφος Cygnus. Μετά την ιστορική άφιξη στον κομήτη 67Ρ/Τσουριούμοφ-Γκερασιμένκο το 2014, το σκάφος Rosetta της ευρωπαϊκής διαστημικής υπηρεσίας ESA συνέχισε να παρακολουθεί τον κομήτη το 2015, και το 2016 θα ολοκληρώσει την αποστολή πέφτοντας πάνω του. Οι αστροναύτες μιας νέας γενιάς διαστημικών αποστολών. Η NASA επέλεξε φέτος πληρώματα για αποστολές που θα βασιστούν στα νέα διαστημικά σκάφη της Space Χ και της Boeing, τα οποία θα μισθώνει η NASA από τις δύο εταιρείες. Με τις πρώτες εκτοξεύσεις προς τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό το 2017, οι ΗΠΑ θα πάψουν να εξαρτώνται από τα ρωσικά σκάφη Soyuz για επανδρωμένες αποστολές. Γενέθλια του Curiosity στον Άρη: Ο ρομποτικός γεωλόγος συμπλήρωσε τον Αύγουστο τρία χρόνια εξερεύνησης στον κόκκινο πλανήτη. Το 2016, καταλήγει το Space.com, ο Άρης θα βρεθεί σε μικρή απόσταση από τη Γη. Τον Μάρτιο, η ευρωπαϊκή ESA και η ρωσική Roscosmos θα εκτοξεύσουν την αποστολή ExoMars στον γειτονικό πλανήτη. Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούλιο, η αποστολή Juno της NASA θα φθάσει στον Δία, ενώ αργότερα θα εκτοξευθεί η επίσης αμερικανική αποστολή OSIRIS-Rex που να φέρει δείγματα από τον αστεροειδή Benu. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500048819 Κίνα: Επιτυχώς εκτοξεύτηκε ο πιο εξελιγμένος δορυφόρος στον κόσμο. Η υπερδραστήρια και στο διαστημικό της πρόγραμμα η Κίνα, εκτόξευσε σήμερα ακόμα έναν δορυφόρο γύρω από την Γη, τον Gaofen-4 ο οποίος θεωρείται ότι πιο σύγχρονο υπάρχει αυτή την στιγμή για υψηλής ακρίβειας και ανάλυσης παρακολούθηση όσων συμβαίνουν πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη μας. Ο πολύ επιτυχημένος μέχρι στιγμής κινέζικος πύραυλος Long March-3B εκτοξεύτηκε τα μεσάνυχτα από την βάση Xichang Satellite Launc Center ενώ ο δορυφόρος που έφερε ήταν η πέμπτη αποστολή ενός Υψηλής Ανάλυσης δορυφόρου στο διάστημα. Το πρόγραμμα αυτό ξεκίνησε το 2010 και υπολογίζεται ότι θα θέσει σε τροχιά έως και 14 δορυφόρους αυτής της υπερσύγχρονης τεχνολογίας μέχρι το 2020. Το έργο αυτών των δορυφόρων είναι κυρίως η παρακολούθηση με μεγάλη ακρίβεια του εδάφους για την υποστήριξη της αγροτικής καλλιέργειας αλλά και των μεταβολών του καιρού μεταξύ πολλών άλλων. Σε αντίθεση με τους περισσότερους δορυφόρους της Γης, ο Gaofen 4 θα λειτουργεί σε γεωσύγχρονη τροχιά, κάτι που θα του επιτρέπει να παρακολουθεί διαρκώς την ίδια περιοχή πάνω στον πλανήτη. Μπορεί να βλέπει είτε σε κανονικό φως του ήλιου είτε τη νύχτα με την χρήση υπέρυθρων ακτίνων, και θα καλύπτει ένα μεγάλος μέρος της Κίνας αλλά και γειτονικών χωρών, σε μία ακτίνα 7.000x7.000 χιλιομέτρων. Εντυπωσιακή είναι η ακρίβεια με την οποία θα καταγράφει όλα όσα συμβαίνουν στην επιφάνεια, καθώς μπορεί να φωτογραφίζει την Γη σε εικόνες υψηλής ευκρίνειας που μπορούν να βλέπουν τι συμβαίνει σε ακτίνα μόλις 50 μέτρων. Όπως λένε οι ειδικοί, τα χαρακτηριστικά του κινέζικου δορυφόρου τον κάνουν να είναι ότι πιο εξελιγμένο υπάρχει αυτή την στιγμή σε τροχιά, με δυνατότητες που ξεπερνούν κατά πολύ τις αντίστοιχες προσπάθειες των Αμερικανών και των Ρώσων. Βίντεο. http://www.pronews.gr/portal/20151229/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%85%CF%87%CF%8E%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BE%CE%B5%CF%8D%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF

Ταξίδι στον Άρη μέσω Εικονικής Πραγματικότητας. Η πρόοδος στην Εικονική Πραγματικότητα (VR) δημιουργεί σημαντικές ευκαιρίες, δίνοντας σε απλούς, κατά τα άλλα, χρήστες, τη δυνατότητα να ταξιδέψουν σε «κόσμους» οι οποίοι είναι δυσπρόσιτοι ή και απρόσιτοι. Ένας από αυτούς είναι ο «Κόκκινος Πλανήτης», στον οποίο η NASA φιλοδοξεί να ξεναγήσει τους ενδιαφερόμενους μέσω του Mars 2030: Μιας νέας διαδραστικής εμπειρίας εικονικής πραγματικότητας για τον Άρη, που εξομοιώνει τη ζωή στον πλανήτη. Το πρόγραμμα αποτελεί συνεργασία μεταξύ της NASA, της FUSION Media και του Space Systems Laboratory του ΜΙT- και αναμένεται να κάνει το ντεμπούτο του τον Μάρτιο του 2016. Εξομοιώσεις βοηθούν τη NASA στο πλαίσιο των σχεδιασμών για το ταξίδι στον Άρη, μέσω εικονικών περιβαλλόντων για δοκιμές οχημάτων και συστημάτων. Η αμερικανική διαστημική υπηρεσία βασίζεται από παλιά σε εξομοιωτές- από την ηρωική εποχή των προγραμμάτων Mercury, Gemini και Apollo. Όσον αφορά στο Mars 2030 Experience, θα είναι διαθέσιμο δωρεάν για το Oculus Rift, το Google Cardboard και το Samsung VR Gear, καθώς και μέσω του online καταστήματος Steam και του Fusion.net. Ακόμη, θα είναι διαθέσιμο για iPhone και Android στο iTunes και το Google Play αντίστοιχα, ενώ θα υπάρει σύνδεση με το Twitch. Όπως υπογραμμίζει η αμερικανική διαστημική υπηρεσία, το αποτέλεσμα θα είναι η πρώτη πραγματική εμπειρία εικονικής πραγματικότητας στον Άρη, μέσω της χρήσης πραγματικών επιχειρησιακών και λειτουργικών δεδομένων, πάνω στα οποία δουλεύουν σήμερα η NASA και το ΜΙΤ. http://www.naftemporiki.gr/story/1048284/taksidi-ston-ari-meso-eikonikis-pragmatikotitas

Ποια θεωρία θα ερμηνεύσει το νέο σωματίδιο. Τεράστιο ενδιαφέρον θεωρητικών φυσικών από όλο τον κόσμο έχει προκαλέσει η ανακάλυψη ενδείξεων για την ανακάλυψη ενός νέου, άγνωστου έως σήμερα σωματιδίου στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) του Κέντρου Πυρηνικών Ερευνών στη Γενεύη. Έτσι, αν και η σχετική ανακοίνωση των επιστημόνων του LHC έγινε στις 15 Δεκεμβρίου, μέχρι αυτή τη στιγμή έχουν επιβληθεί περισσότερα από 95 άρθρα στην ηλεκτρονική υπηρεσία arXiv, στα οποία παρουσιάζονται διάφορες θεωρίες για τη φύση του σωματιδίου. Η αντίδραση αυτή ήταν αναμενόμενη από τις δύο επιστημονικές ομάδες, τις Atlas και CMS, που πραγματοποιούν πειράματα στον LHC. Όπως είχε αναφέρει λίγο μετά την ανακοίνωση στο περιοδικό Nature o Τιζιάνο Καμπορέζι, υπεύθυνος Τύπου του πειράματος CMS, ο ίδιος περίμενε να υποβληθούν εκατοντάδες εργασίες μέσα στις δύο επόμενες εβδομάδες. Στα άρθρα στο arXiv συμπεριλαμβάνεται μία εργασία του Τζιάν Φρανσέσκο Γκιουντίσε, θεωρητικού φυσικού από το CERN, ο οποίος μαζί με τους συνεργάτες του παραθέτει μία σειρά από επιχειρήματα, εξηγώντας γιατί οι μετρήσεις δεν παραπέμπουν σε κάποιο από τα σωματίδιο που προβλέπει η υπερσυμμετρία. Γνωστή και ως SUSY, η υπερσυμμετρία αποτελεί μία από τις θεωρίες που έχουν προταθεί και δίνουν «απάντηση» σε ερωτήματα της φυσικής όπως το πρόβλημα της ιεραρχίας, δηλαδή το γεγονός ότι η βαρύτητα είναι πολύ ασθενέστερη από τις υπόλοιπες θεμελιώδεις δυνάμεις. Επίσης, θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο ώστε να εξηγηθεί η φύση της σκοτεινής ενέργειας και της σκοτεινής ύλης, οι οποίες αποτελούν το 95% του σύμπαντος και παραμένουν άγνωστες. Γι’ αυτό τον σκοπό, η συγκεκριμένη θεωρία υποθέτει πως για κάθε γνωστό σωματίδιο υπάρχει κι ένας υπερσυμμετρικός του «εταίρος». Ωστόσο, μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί κάποιο από αυτά τα υπερσυμμετρικά σωματίδια και έτσι δεν έχει επιβεβαιωθεί πειραματικά αυτό το υποθετικό μοντέλο. Σύμφωνα με τον Γκιουντίσε, οι πρόσφατες μετρήσεις από το LHC, και το σωματίδιο το οποίο ενδεχομένως «φέρνουν στο φως», δεν είναι εύκολο να ερμηνευθούν στα πλαίσια της υπερσυμμετρίας. «Δεν δίνουν την αίσθηση πως πίσω τους κρύβεται η SUSY, σημειώνει χαρακτηριστικά. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, άλλα άρθρα επιχειρούν να δείξουν πως τα νέα δεδομένα είναι συμβατά με την υπερσυμμετρία και έτσι ότι, έπειτα από χρόνια πειραμάτων στον LHC και σε άλλους επιταχυντές, έχει έρθει η ώρα για την πειραματική της επαλήθευση. Εναλλακτικές ερμηνείες που εμφανίζονται σε κάποιες από τις υπόλοιπες δημοσιεύσεις αναφέρονται σε μία βαρύτερη παραλλαγή του μποζονίου Χιγκς, του σωματιδίου που επιβεβαιώθηκε πειραματικά στον LHC το 2012 και το οποίο προσδίδει μάζα στην ύλη. Επίσης, δεν λείπουν οι ερμηνείες που, πίσω από τις μετρήσεις, «βλέπουν» την ανακάλυψη ενός βαρυτόνιο (ή αλλιώς γκραβιτόνιου), ενός υποθετικού στοιχειώδους σωμάτιου το οποίο είναι φορέας της βαρυτικής αλληλεπίδρασης. Όλες οι παραπάνω εικασίες είναι βέβαια εξαιρετικά πρώιμες, αφού πρώτα από όλα θα πρέπει να επιβεβαιωθεί πως οι ενδείξεις που προέκυψαν από τον LHC παραπέμπουν όντως σε κάποια νέα ανακάλυψη και δεν πρόκειται απλώς για κάποιο στατιστικό σφάλμα. Τελεσίδικη απάντηση αναμένεται να δοθεί μέχρι το καλοκαίρι, όταν οι επιστήμονες θα έχουν πλέον στη διάθεσή τους πολύ περισσότερα δεδομένα. http://physicsgg.me/2015/12/30/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b1-%ce%b8%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%b8%ce%b1-%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b7%ce%bd%ce%b5%cf%8d%cf%83%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%ce%bd%ce%ad%ce%bf-%cf%83%cf%89%ce%bc%ce%b1%cf%84/

Υπνος στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Η αστροναύτης του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος Samantha Cristoforetti μας κάνει μια ξενάγηση στο «υπνοδωμάτιο» της στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. βίντεο: http://www.pronews.gr/portal/20151227/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/%CE%AD%CF%87%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B7%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CF%8C-%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF

Στην τελική φάση προετοιμασίας η αποστολή ExoMars. Η αντίστροφη μέτρηση μέχρι τις 14 Μαρτίου, και την εκτόξευση της αποστολής ExoMars με προορισμό τον πλανήτη Άρη, ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες για την Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία (ESA) και τη Ρωσική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαστήματος (Roscosmos), όταν και το τελευταίο μέρος του εξοπλισμού της αποστολής έφτασε στο κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν. Από εδώ και πέρα, η πρώτη δουλειά για τους τεχνικούς των δύο υπηρεσιών θα είναι να δημιουργήσουν έναν εντελώς αποστειρωμένο χώρο για τα Trace Gas Orbiter και Schiaparelli, τα δύο μη επανδρωμένα σκάφη που θα «επισκεφθούν» τον Άρη στα πλαίσια της ExoMars. Όταν εξασφαλίσουν πως τα δύο σκάφη δεν θα μεταφέρουν στον Κόκκινο Πλανήτη γήινα μικρόβια και δεν θα τον μολύνουν, στη συνέχεια οι υπεύθυνοι θα κάνουν τις τελικές δοκιμές των διαστημοπλοίων, πριν τα τοποθετήσουν στον ρωσικό πύραυλο Proton που στα μέσα Μαρτίου θα αναλάβει να τα μεταφέρει έξω από τη γήινη ατμόσφαιρα. Η συγκεκριμένη αποστολή αποτελεί το πρώτο σκέλος του προγράμματος ExoMars, το οποίο προβλέπει ένα δεύτερο «ταξίδι» τέσσερα χρόνια αργότερα, με «επιβάτη» το ρομποτικό όχημα ExoMars rover το οποίο θα προσεδαφισθεί στον Κόκκινο Πλανήτη. Μάλιστα, το Schiaparelli θα απογειωθεί σε τρεις μήνες για τον Άρη, ακριβώς με στόχο να δοκιμασθούν σε πραγματικές συνθήκες οι τεχνολογίες που έχουν αναπτύξει οι ESA και Roscosmos για το ExoMars rover. Από την άλλη μεριά, ο σκοπός του Trace Gas Orbiter είναι καθαρά επιστημονικός, καθώς θα μετρήσει τις συγκεντρώσεις μεθανίου στην αρειανή ατμόσφαιρα. Από τη στιγμή που σχεδιάσθηκε το πρόγραμμα ExoMars, μέχρι μπει στο τελικό στάδιο προετοιμασίας το πρώτο σκέλος του, το πρότζεκτ κινδύνευσε αρκετές φορές να μην υλοποιηθεί. Μία από τις σημαντικότερες ήταν η αποχώρηση της NASA από το πρόγραμμα, η οποία ανακοινώθηκε στις αρχές του 2012 και οφειλόταν σε περικοπές στον προϋπολογισμό της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας. Έτσι, το ExoMars δεν θα είχε πάρει ποτέ «σάρκα και οστά», αν έναν περίπου χρόνο αργότερα η ESA δεν εξασφάλισε τη συνεργασία της Roscosmos. Το Trace Gas Orbiter (TGO) ζυγίζει 3,7 τόνους και είναι εξοπλισμένο με αισθητήρες που θα του επιτρέψουν να μελετήσει την ύπαρξη μεθανίου στην ατμόσφαιρα του Άρη, για το οποίο οι επιστήμονες γνωρίζουν ήδη πως εμφανίζεται σε μικρές ποσότητες και σποραδικά. Επομένως, το ερώτημά τους είναι ποια πηγή εκπέμπει αυτό το αέριο. Η εξήγηση μπορεί να είναι κάποιος γεωλογικός μηχανισμός, όπως για παράδειγμα η αντίδραση ορυκτών στο υπέδαφος με κοιτάσματα νερού. Ωστόσο, υπάρχει και η πιο συναρπαστική πιθανότητα το μεθάνιο να εκλύεται από ζωντανούς μικροοργανισμούς που έχουν αναπτυχθεί στον πλανήτη. Αν και το TGO με το Schiaparelli αναμένεται να φτάσουν στον Άρη τον επόμενο Οκτώβριο, οι πρώτες μετρήσεις θα πραγματοποιηθούν τον Δεκέμβριο του 2017, όταν το σκάφος θα έχει τεθεί πλέον σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη. Αντίθετα, το Schiaparelli θα έχει ολοκληρώσει την αποστολή του έναν χρόνο νωρίτερα, επιχειρώντας να προσεδαφισθεί με ασφάλεια στο έδαφος του Άρη. Το Schiaparelli ζυγίζει 600 γραμμάρια και με την κάθοδό του στον Άρη θα δοκιμασθούν συστήματα που προορίζονται και για το ExoMars rover. Αυτός είναι ο λόγος που, ακόμη κι αν φτάσει με ασφάλεια στην επιφάνεια του Κόκκινου Πλανήτη, η μπαταρία του θα εξαντληθεί σχεδόν αμέσως. http://www.naftemporiki.gr/story/1047927/stin-teliki-fasi-proetoimasias-i-apostoli-exomars

Κομπιούτερ με ανθρώπινο μυαλό! Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές κάνουν γρήγορους υπολογισμούς και μαθαίνουν πιο αργά, ενώ οι άνθρωποι κάνουν πιο αργούς υπολογισμούς αλλά μαθαίνουν πιο γρήγορα. Πριν από λίγες ημέρες έγινε γνωστό ότι για πρώτη φορά ερευνητές από τις ΗΠΑ και τον Καναδά ανακοίνωσαν ότι «δίδαξαν» (προγραμμάτισαν) έναν υπολογιστή έτσι ώστε να μαθαίνει γρήγορα σαν άνθρωπος. Ανάλογες προσπάθειες για να αυξηθεί η νοημοσύνη των υπολογιστών συνολικά ή κάποιων προγραμμάτων και συστημάτων γίνονται συνεχώς στα ερευνητικά εργαστήρια πανεπιστημίων και εταιρειών. Ας ρίξουμε μια ματιά σε ορισμένες από τις πιο ενδιαφέρουσες. Ερευνητές στις ΗΠΑ ανέπτυξαν ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα που μιμείται τον τρόπο λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου. Το κύκλωμα αυτό επεξεργάζεται εννέα χιλιάδες φορές πιο γρήγορα τα δεδομένα από τα ολοκληρωμένα κυκλώματα ενός συμβατικού ηλεκτρονικού υπολογιστή και φυσικά ξεπερνά τις επιδόσεις πολύ προηγμένων υπολογιστικών συστημάτων. Το επαναστατικό ολοκληρωμένο κύκλωμα δημιούργησαν ερευνητές του Πανεπιστημίου Στάνφορντ και το ονόμασαν «Neurogrid», δηλαδή πλέγμα νευρώνων. Το κύκλωμα έχει μέγεθος παρόμοιο με εκείνο ενός iPad και αποτελείται από 16 τσιπάκια που οι ερευνητές χαρακτηρίζουν «Neurocore» (νευρώνα πυρήνα). Το Neurogrid μπορεί να προσομοιώσει τη λειτουργία ενός εκατομμυρίου νευρώνων και δισεκατομμυρίων συνάψεων. Οι δυνατότητες του Neurogrid ξεπερνούν κατά πολύ άλλα ηλεκτρονικά συστήματα που μιμούνται την εγκεφαλική λειτουργία. Η δημιουργία του Neurogrid αναμένεται να φέρει επανάσταση στους τομείς της ρομποτικής και των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Επίσης είναι πιθανό να επιτρέψει στους επιστήμονες να κατανοήσουν ακόμη καλύτερα τη λειτουργία του εγκεφάλου. Μια πρώτη εφαρμογή του Neurogrid πάνω στην οποία εργάζεται η ερευνητική ομάδα που το δημιούργησε είναι μια νέα γενιά προσθετικών μελών. Τα μέλη αυτά θα λειτουργούν με τσιπάκια που θα αποκωδικοποιούν τα εγκεφαλικά σήματα πιο γρήγορα και αποτελεσματικά, χωρίς παρενέργειες, όπως παραδείγματος χάριν να υπερθερμαίνεται ο εγκέφαλος. Μια νέα χείρα βοηθείας, εξοπλισμένη με τεχνητή νοημοσύνη, απέκτησαν πρόσφατα οι απανταχού επιστήμονες και ερευνητές. Πρόκειται για τη Semantic Scholar, μια δωρεάν μηχανή αναζήτησης, η οποία όχι μόνο ψάχνει μέσα σε εκατομμύρια επιστημονικές δημοσιεύσεις, αλλά έχει την «εξυπνάδα» να καταλαβαίνει τι είναι σημαντικό και χρήσιμο μέσα σε αυτόν τον τεράστιο όγκο δεδομένων. Κάθε χρόνο γίνονται περίπου δύο εκατομμύρια νέες επιστημονικές δημοσιεύσεις και από αυτές σχεδόν οι μισές διαβάζονται το πολύ από τρεις ανθρώπους. Η Semantic Scholar είναι δημιούργημα του Ινστιτούτου Αλεν για την Τεχνητή Νοημοσύνη (γνωστού και ως ΑΙ2) με έδρα το Σιάτλ των ΗΠΑ και χρηματοδοτείται από τον πολυεκατομμυριούχο συνιδρυτή της Microsoft Πολ Αλεν με πάνω από 20 εκατ. δολάρια. Η μηχανή θέλει να διευκολύνει τους επιστήμονες, ενημερώνοντάς τους για γνώσεις, συσχετίσεις και νέες ιδέες, που είχαν περάσει απαρατήρητες ως τώρα. Αντί να ψάχνουν βελόνες στα άχυρα, οι ερευνητές θα μπορούν να θέτουν ερωτήματα στη Semantic Scholar και αυτή θα «διαβάζει» όλα εκείνα που εκείνοι, ακόμη κι αν γνώριζαν ότι υπάρχουν, δεν θα προλάβαιναν να το κάνουν. Σε πρώτη φάση η μηχανή θα αναζητεί δημοσιεύσεις από το πεδίο της πληροφορικής και των υπολογιστών (περίπου τρία εκατομμύρια μέχρι στιγμής), ενώ από το 2016 θα διευρύνει τον ορίζοντά της σε άλλα πεδία, με προτεραιότητα τη βιοϊατρική και τη φυσική. Η ελπίδα είναι ότι νέα φάρμακα και θεραπείες θα επιταχυνθούν χάρη στο νέο εργαλείο αναζήτησης και «φιλτραρίσματος» των νέων επιστημονικών γνώσεων. Το σύστημα ψάχνει μόνο σε ελεύθερα προσβάσιμες δημοσιεύσεις (όχι όσες διατίθενται μέσω συνδρομής) και «σκανάρει» τόσο το κείμενο όσο και τις φωτογραφίες ή τα επιστημονικά διαγράμματα. Παράλληλα, μπορεί να εντοπίσει ποιες δημοσιεύσεις έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή και ποιες είναι αμφιλεγόμενες. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=764459

Ο Ομπάμα θα τιμήσει τον ομογενή Πωλ Αλιβιζάτο με το ανώτατο βραβείο για τους κορυφαίους επιστήμονες των ΗΠΑ. Ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα θα τιμήσει τον ομογενή καθηγητή Χημείας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϊ, Πωλ Αλιβιζάτο, σε ειδική τελετή στον Λευκό Οίκο. Ο Ομπάμα θα του απονείμει το Εθνικό Μετάλλιο Επιστημών, το ανώτατο βραβείο για τους κορυφαίους επιστήμονες των ΗΠΑ, το οποίο απονέμεται για την μακροχρόνια προώθηση των επιστημών και της τεχνολογίας στις ΗΠΑ, όπως ανακοινώθηκε από τον Λευκό Οίκο. Ο Δρ. Αλιβιζάτος, που κατέχει την θέση του διευθυντή του Εθνικού Εργαστηρίου Λόρενς Μπέρκλεϊ, θα τιμηθεί μαζί με άλλους τέσσερις επιστήμονες μετά το Νέο Ετος. Οι άλλοι βραβευθέντες είναι ο Δρ. Μάικλ Αρτιν από το MIT, ο Δρ. Αλμπερτ Μπαντούρα από το Στάνφορντ, ο Δρ. Στάνλεϊ Φάλκο από την Ιατρική Σχολή Στάνφορντ και η Δρ. Σίρλεϊ Ανν Τζάκσον από το Πολυτεχνείο Rensselaer. http://www.tanea.gr/news/world/article/5322516/o-ompama-tha-timhsei-ton-omogenh-pwl-alibizato-me-to-anwtato-brabeio-gia-toys-koryfaioys-episthmones/

«Επαναφόρτιση» των δορυφόρων με λέιζερ Ρώσοι επιστήμονες προτείνουν ένα νέο τρόπο για να μένουν περισσότερο στον αέρα τα ηλεκτρικά μη επανδρωμένα οχήματα (UAVs): Με τη μεταφορά ενέργειας με ακτίνες λέιζερ. Η ίδια τεχνολογία σχεδιάζεται θα χρησιμοποιηθεί επίσης στο διάστημα για την επαναφόρτιση των δορυφόρων. Τα blasters που εκτοξεύουν ριπές ακτινοβολίας, τα κανόνια και τα ξίφη λέιζερ, είναι όπλα που φαντάζουν συναρπαστικά όταν παρακολουθείς τις επικές μάχες των χολυγουντιανών ταινιών «Star Wars». Στην πραγματικότητα όμως, τα όπλα λέιζερ είναι εξαιρετικά αναποτελεσματικά. Ένας κοινός καθρέπτης μπορεί να παράσχει σχεδόν 100% προστασία απ’ αυτή την ακτινοβολία. Αλλά τα λέιζερ έχουν μεγάλη ζήτηση σε άλλους τομείς. Για παράδειγμα, στη μετάδοση των πληροφοριών που σήμερα είναι αδιανόητο να γίνεται χωρίς δίκτυα οπτικών ινών, τα οποία λειτουργούν αξιοποιώντας την τεχνολογία λέιζερ. Ομάδα επιστημόνων από τη ρωσική διαστημική-πυραυλική εταιρεία, «Energia», βρήκε έναν ακόμα τρόπο χρήσης των λέιζερ. Οι επιστήμονες πρότειναν μια μέθοδο που θα επιτρέπει στα ηλεκτρικά μη επανδρωμένα οχήματα να «στέκονται» στον αέρα για όσο χρονικό διάστημα απαιτεί η αποστολή τους, με τη μεταφορά ενέργειας προς το drone που θα γίνεται με ακτίνα λέιζερ. Μεταφορά ηλεκτρικού ρεύματος Η αγορά των μη επανδρωμένων οχημάτων αναπτύσσεται ενεργά. Μόνο μέσα στο 2015, η αξία των drones που έχουν πωληθεί παγκοσμίως αποτιμάται σε 5 δισεκατομμύρια δολάρια. «Η τεχνολογία μας μπορεί να τους παράσχει ενέργεια για να εργάζονται στον αέρα όλο το εικοσιτετράωρο, χωρίς να χρειάζεται να επαναφορτίζονται στο έδαφος», λέει ένας από τους εμπνευστές του καινοτόμου έργου, ο μηχανικός της εταιρείας «Energia», Ιβάν Ματσάκ. Ο Ματσάκ σημειώνει ότι μέχρι πρόσφατα η μεταφορά ενέργειας με τη χρήση λέιζερ δεν είχε νόημα. Ο συντελεστής απόδοσης των λέιζερ είναι αρκετά μικρός, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι επιπλέον απώλειες κατά τη μεταφορά και τη μετατροπή της ενέργειας. Ωστόσο, στη δεκαετία του 2000 η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Εμφανίστηκαν υπέρυθρα λέιζερ με απόδοση 40%-50% και φωτοβολταϊκές (Φ/Β) μονάδες υψηλής απόδοσης, ικανές να μετατρέπουν σε ηλεκτρική ενέργεια το 40%, και σε ορισμένες περιπτώσεις, το 70% της ενέργειας της ακτινοβολίας. Αυτές οι εξελίξεις στην τεχνολογία αιχμής, έδωσαν την ευκαιρία στους επιστήμονες να εξετάσουν στα σοβαρά τη δυνατότητα δημιουργίας γραμμών μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας με λέιζερ. Ένα τέτοιο δίκτυο, σύμφωνα με τους επιστήμονες, θα πρέπει να αποτελείται από ένα αποτελεσματικό υπέρυθρο λέιζερ, συστήματα εστίασης και στόχευσης, φωτοδέκτη πάνω στο drone και μια εφεδρική μπαταρία, σε περίπτωση «μπλακ άουτ» στη γραμμή. Το σύστημα πλοήγησης/καθοδήγησης ήδη υπάρχει. Όπως επίσης, υπάρχουν φωτοβολταϊκά πλαίσια υψηλής απόδοσης ισχύος, που αναπτύχθηκαν στο Φυσικο-Τεχνικό Ινστιτούτο της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών (Ioffe Institute). Ο συντελεστής απόδοσης στη μεταφορά ενέργειας σε ένα τέτοιο σύστημα είναι περίπου 10%. Αυτό σημαίνει ότι με ισχύ 200 Watt, η παρεχόμενη ενέργεια στο σύστημα μπορεί να «κρατήσει» το UAV στον αέρα σε ύψος ενός χιλιομέτρου για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι ερευνητές αποφάσισαν να προχωρήσουν ένα ακόμα βήμα μπροστά και να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία λέιζερ για τη μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας στο διάστημα. Στο διαστημικό χώρο, το σύστημα θα είναι ακόμη πιο αποτελεσματικό, επειδή στο κενό δεν υπάρχουν εμπόδια που να απορροφούν την ακτινοβολία. Τώρα, σχεδόν όλα τα διαστημικά σκάφη αντλούν την ενέργειά τους από ηλιακούς συλλέκτες, αλλά το τεράστιο μέγεθός τους δημιουργεί αρκετά προβλήματα. Για να μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο ανοικτό διάστημα, χρειάζονται πολύπλοκες και μεγάλες κατασκευές. Επίσης, είναι απαραίτητο ένα αξιόπιστο σύστημα καθοδήγησης-πλοήγησης, ώστε τα Φ/Β πάνελ να είναι συνεχώς προσανατολισμένα προς τον Ήλιο. «Στο διάστημα, το σκάφος χρειάζεται πολλή ενέργεια, και απαιτούνται μεγάλες μπαταρίες. Ωστόσο, η απαιτούμενη ισχύς μπορεί να μεταδοθεί με λέιζερ σε δέκτες, που είναι μικρότεροι σε μέγεθος από τις ηλιακές μπαταρίες κατά δεκάδες έως και εκατοντάδες φορές», λέει ο Ματσάκ. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο ενεργειακός ανεφοδιασμός με λέιζερ θα συμβάλει σημαντικά στην παράταση της ζωής των μικροδορυφόρων. Ένα άλλο πρόβλημα, που μπορεί να λυθεί με τη βοήθεια των «γραμμών μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας» με λέιζερ, είναι η απρόσκοπτη διενέργεια πειραμάτων στο διάστημα. Στην πραγματικότητα, στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΔΣ) δεν υπάρχει «σταθερή» έλλειψη βαρύτητας. Το διαστημικό «οικοδόμημα» αισθάνεται τις δονήσεις, τις ταλαντώσεις και τις μικροεπιταχύνσεις από τις κινήσεις των διαφόρων μηχανισμών που διαθέτει, όπως είναι οι κινητήρες για την περιστροφή του σταθμού και τα ηλιακά πάνελ. Αυτή η ιδιόμορφη βαρυτική κατάσταση στο ΔΔΣ καθιστά αδύνατη την πραγματοποίηση αρκετών πειραμάτων, όπως για παράδειγμα η ανάπτυξη κρυστάλλων. Η μεταφορά ενέργειας με λέιζερ από εξωτερικές πηγές θα δημιουργήσει τις ιδανικές συνθήκες για τη διενέργεια τέτοιου είδους πειραμάτων σε αυτόνομες τεχνολογικές μονάδες του διαστημικού σταθμού. Διαστημόπλοια που κινούνται με … λέιζερ. Με τη χρήση των λέιζερ, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι μπορούν να «επαναφορτίσουν» και το σύστημα διαστημικών μεταφορών. Οι Ρώσοι ειδικοί εδώ και καιρό εργάζονται πάνω στην ιδέα των διατροχιακών ρυμουλκών, συσκευών που μεταφέρουν τους δορυφόρους σε υψηλότερες τροχιές. Ο Ιβάν Ματσάκ και οι συνάδελφοί του έχουν επεξεργαστεί το σχέδιο του διαστημικού πειράματος «Πελεκάνος», σχετικά με τη μεταφορά ενέργειας από το ρωσικό τμήμα του ΔΔΣ στο φορτηγό διαστημικό σκάφος «Προγκρές». Προγραμματίζεται να διεξαχθεί μέσα στο 2017. Στην παρούσα φάση του έργου, οι επιστήμονες προετοιμάζουν το πρώτο «λέιζερ» πείραμα επί του γήϊνου εδάφους: Τη μεταφορά ενέργειας σε απόσταση ενός χιλιομέτρου. http://gr.rbth.com/tecnology/2015/12/27/epanafortisi-ton-doryforon-me-leizer_555201 Εκτόξευση "Proton-M" με τον δορυφόρο "Express-AMU1» Στις 25η Δεκεμβρίου 2015 στις 00:31 το όχημα εκτόξευσης MSK (LV) «Proton-M» με το ανώτερο στάδιο "Briz-M» και τον τηλεπικοινωνιακο διαστημικό σκάφος "Express-AMU1" ξεκίνησε με επιτυχία από την πλατφόρμα του κοσμοδρομιου του Μπαϊκονούρ №200. Η εκτόξευση ήταν η έβδομη από τις αρχές του 2015, του διαστημικου πυραυλου «Proton-M», και η 409η για την ιστορία του από το 1965. Στις 25η Δεκεμβρίου 2015 στις 9:43 π.μ.ωρα MSK, σύμφωνα με το πρόγραμμα της πτήσης το τηλεπικοινωνιακο διαστημικό σκάφος "Express-AMU1" καθαρά διαχωρίζεται από το ανώτερο στάδιο "Breeze-M" και μπαινει στην τροχιά στόχο οπως έχει εγκριθεί από τη διοίκηση τον πελάτη - ". Ρωσικες Δορυφορικές Επικοινωνίες" FSUE. http://www.federalspace.ru/21929/ Αποτελέσματα της ψηφοφορίας για το καλύτερο όνομα για το νέο διαστημικό σκάφος. Την Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015, έληξε η δημόσια ψηφοφορία - ένα από τα τελευταία στάδια του διαγωνισμού για το καλύτερο όνομα για το νέο ρωσικό επανδρωμένο διαστημόπλοιο μεταφοράς (ΡΤΚ) υπο ανάπτυξη μιας νέας γενιάς RSC «Energia». Στην ψηφοφορία του κοινού συμμετείχαν 35105 άνθρωποι, οι οποίοι εντόπισαν τρία ονόματα για το φινάλε: "Gagarin" - 10389 ψήφοι "Вектор" - 4866 ψήφους, "Ομοσπονδία" - 3604 ψήφους. Υπήρχαν περίπου 6.000 ονόματα από τις αρχικές εκδόσεις των ονομάτων από το οποίο η Οργανωτική Επιτροπή επέλεξε δέκα και τους έφερε στη δημόσια ψηφοφορία. Αυτα ηταν- «Γκαγκάριν», «φορέας», «Ομοσπονδία», «Άστρα», «Galaxy», «πατρίδα», «Zodiac», «Ειρήνη», «Star» και «Leader». Η κριτική επιτροπή του διαγωνισμού, υπό την προεδρία του Γενικού Διευθυντή, SC "Roskosmos" Igor Komarov θα καθορίσουν τον νικητή έως τις 11 Ιανουαρίου 2016 και μετά θα ανακοινώσουν τα αποτελέσματα στης 15 Ιανουαρίου 2016. Το κύριο βραβείο - ένα ταξίδι την άνοιξη του 2016 στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ για την εκτόξευση του επανδρωμένου διαστημόπλοιου «Σογιούζ» στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS). http://www.energia.ru/ru/news/news-2015/news_12-25.html

«Σύμφωνο συμβίωσης» ηλεκτρονίων-φωτονίων σε τσιπάκι. Ερευνητές στις ΗΠΑ παρουσίασαν τον πρώτο μικροεπεξεργαστή που «παντρεύει» με αποτελεσματικό τρόπο ηλεκτρόνια και φωτόνια μέσα στο ίδιο τσιπάκι. Είναι ένα επίτευγμα που ανοίγει το δρόμο για την επεξεργασία και την μεταφορά δεδομένων με πολύ μεγάλες ταχύτητες και με μικρή ενεργειακή κατανάλωση. Ομάδα μηχανικών με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Βλαντιμίρ Στογιάνοβιτς της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Επιστήμης των Υπολογιστών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια (Μπέρκλι) συγχώνευσαν στο ίδιο τσιπ επεξεργαστή (με διαστάσεις τριών επί έξι χιλιοστών) έναν πυρήνα με πάνω από 70 εκατομμύρια τρανζίστορ κι έναν πυρήνα με 850 φωτονικά συστατικά. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο μικροεπεξεργαστής κατασκευάσθηκε σε μια μονάδα που κάνει μαζική παραγωγή τσιπ, αποδεικνύοντας έτσι ότι θα είναι δυνατή η εύκολη εμπορική αξιοποίησή του στο μέλλον. Το νέο τσιπάκι αντιπροσωπεύει το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της τεχνολογίας επικοινωνιών μέsω οπτικών ινών. «Είναι ένα ορόσημο. Πρόκειται για τον πρώτο επεξεργαστή που μπορεί να χρησιμοποιήσει φως για να επικοινωνήσει με τον έξωτερικό κόσμο. Κανείς άλλος επεξεργαστής δεν διαθέτει φωτονική είσοδο-έξοδο στο τσιπ», δήλωσε ο Στογιάνοβιτς. Μέχρι σήμερα οι οπτικές ίνες έχουν επιφέρει θεαματικές βελτιώσεις στις τηλεπικοινωνίες, σε σχέση με τα συμβατικά ηλεκτρικά καλώδια, επιτρέποντας μεγαλύτερο εύρος ζώνης, μεταφορά περισσότερων δεδομένων με μεγαλύτερες ταχύτητες σε μεγαλύτερες αποστάσεις και με μικρότερη κατανάλωση ενέργειας. Όμως όλες αυτές οι πρόοδοι στην επικοινωνία μεταξύ των υπολογιστών δεν έχει έως τώρα καταστεί εφικτό να αξιοποιηθούν στα ίδια τα τσιπ των υπολογιστών, καθώς έχει αποδειχθεί πολύ δύσκολο να ενσωματωθούν τα αναγκαία φωτονικά συστατικά μέσα στον επεξεργαστή. Οι ερευνητές έκαναν δοκιμές και έδειξαν ότι το καινοτομικό ηλεκτρονικό-φωτονικό τσιπ τους επιτρέπει ταχύτητες έως 300 gigabits ανά δευτερόλεπτο, δέκα έως φορές περισσότερο από τα συμβατικά ηλεκτρονικά τσιπ στην αγορά. Ηδη έχουν δημιουργηθεί δύο νεοφυείς εταιρείες (Ayar Labs και SiFive) για να αξιοποιήσουν εμπορικά τη νέα τεχνολογία, στην ανάπτυξη της οποίας συμμετείχε με χρηματοδότηση η πανταχού παρούσα υπηρεσία Προωθημένων Αμυντικών Ερευνητικών Προγραμμάτων (DARPA) του Αμερικανικού Πενταγώνου, αυτή που έθεσε τα θεμέλια του Διαδικτύου. Το επίτευγμα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature». http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=765104 Δημιουργήθηκε το πρώτο «βιολογικό» τσιπ υπολογιστή. Ερευνητές του Columbia University in the City of New York (Columbia Engineering) κατάφεραν για πρώτη φορά να αξιοποιήσουν τους μοριακούς «μηχανισμούς» ζωντανών συστημάτων για την τροφοδοσία με ενέργεια ενός ενσωματωμένου κυκλώματος από τριφωσφορική αδενοσίνη (ATP). Το πέτυχαν αυτό ενσωματώνοντας ένα συμβατικό, στέρεας κατάστασης κύκλωμα ημιαγωγού (CMOS) με μια τεχνητή μεμβράνη δύο στρωμάτων λιπιδίων, που περιείχε «αντλίες» ιόντων που κινούνται χάρη στο ΑΤΡ. Αυτό ανοίγει τον δρόμο για την δημιουργία εντελώς νέων τεχνητών συστημάτων, που περιέχουν τόσο βιολογικά όσο και συμβατικού χαρακτήρα εξαρτήματα. Επικεφαλής της έρευνας, που δημοσιεύτηκε στο Nature Communications, ήταν ο Κεν Σέπαρντ. «Συνδυάζοντας μια βιολογική ηλεκτρονική συσκευή με CMOS, θα είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε νέα συστήματα, που δεν ήταν δυνατά με τη χρήση της κάθε τεχνολογίας μεμονωμένα» αναφέρει σχετικά ο Σέπαρντ. Παρά την επιτυχία τους, τα ηλεκτρονικά CMOS δεν είναι ικανά να αναπαράγουν λειτουργίες που αποτελούν «αποκλειστικότητες» ζωντανών συστημάτων, όπως οι αισθήσεις της γεύσης και της οσμής και η χρήση βιοχημικών πηγών ενέργειας. Τα ζωντανά συστήματα το καταφέρνουν αυτό με τη δική τους «ηλεκτρονική τεχνολογία», βασισμένη σε μεμβράνες λιπιδίων, κανάλια ιόντων και αντλίες, που λειτουργούν ως «βιολογικά τρανζίστορ». Χρησιμοποιούν ηλεκτρικό φορτίο υπό τη μορφή ιόντων για τη μεταφορά ενέργειας και πληροφοριών- τα κανάλια ιόντων ελέγχουν τη ροή ιόντων κατά μήκος κυτταρικών μεμβρανών. Τα στέρεα (solid state) συστήματα (υπολογιστές, ηλεκτρονικές συσκευές) χρησιμοποιούν ηλεκτρόνια. Σε ζωντανά συστήματα, η ενέργεια αποθηκεύεται σε μεμβράνες λιπιδίων, που επί της προκειμένης δημιουργήθηκαν μέσω αντλιών ιόντων. Το ΑΤΡ χρησιμοποιείται για τη μεταφορά ενέργειας από εκεί όπου παράγεται, εκεί όπου καταναλώνεται. Για τη δημιουργία του υβριδικού της συστήματος, η ομάδα του Σέπαρντ, υπό τον διδακτορικό φοιτητά Τζάρεντ Ρόουζμαν, «πακέταρε» ένα ενσωματωμένο κύκλωμα CMOS με ένα «βιοκύτταρο» συλλογής ΑΤΡ. Παρουσία του ΑΤΡ, το σύστημα ωθεί ιόντα κατά μήκος της μεμβράνης, παράγοντας ηλεκτρικό δυναμικό που συλλέγεται από το κύκλωμα. Αν και συλλογή ενέργειας από ζωντανά συστήματα έχει επιτευχθεί και από άλλες ερευνητικές ομάδες, ο Σέπαρντ και η ομάδα του εξερευνούν πώς θα το κάνουν αυτό σε μοριακό επίπεδο, απομονώνοντας απλά την επιθυμητή λειτουργία και βάζοντάς την να αλληλεπιδράσει με ηλεκτρονικά. «Δεν χρειαζόμαστε όλο το κύτταρο» εξηγεί. «Απλά πιάνουμε το τμήμα του το οποίο κάνει αυτό που θέλουμε». http://www.naftemporiki.gr/story/1046235/dimiourgithike-to-proto-biologiko-tsip-upologisti[/b]

Η πλανητική προφητεία του Star Wars. Ηταν 25 Μαΐου του 1977 όταν ο «Πόλεμος των Αστρων» έκανε πρεμιέρα στις αμερικανικές κινηματογραφικές αίθουσες. Είναι γνωστό ότι η πρώτη ταινία του θρυλικού διαστημικού έπους ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της όσον αφορά τα ειδικά εφέ. Οπως αποδείχτηκε ήταν πολύ μπροστά και όσον αφορά την… αστρονομία. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι κάτοικος ενός πλανήτη που ανήκει σε δυαδικό σύστημα. Ενός πλανήτη δηλαδή που διαθέτει δύο μητρικά άστρα. Το πλάνο του νεαρού Λουκ Σκαιγουόκερ με φόντο το διπλό ηλιοβασίλεμα στον Τατούιν έχει γράψει κινηματογραφική ιστορία και η εικόνα αυτή αποτελεί ένα από τα σήματα κατατεθέν του κόσμου που δημιούργησε Τζόρτζ Λούκας. Επρεπε να περάσουν 15 χρόνια με την πρεμιέρα του Star Wars για να καταφέρουν οι επιστήμονες να εντοπίσουν των πρώτο πλανήτη μακριά από το ηλιακό σύστημα και 16 χρόνια για να εντοπιστούν τα ίχνη ενός εξωπλανήτη παρόμοιου με τον Τατούιν. Σε απόσταση 12.400 ετών φωτός από εμάς στο σφαιρωτό αστρικό σμήνος M4 στον αστερισμό του Σκορπιού υπάρχει το δυαδικό σύστημα PSR B1620-26 που αποτελείται από ένα λευκό νάνο και ένα άστρο νετρονίου (πάλσαρ). Το 1993 αστρονόμοι εντόπισαν στο δυαδικό σύστημα την πιθανή παρουσία ενός τρίτου κοσμικού σώματος το οποίο οι ερευνητές εκτιμούσαν ότι είναι ένας πλανήτης. Χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να πιστοποιηθεί η ύπαρξη του πλανήτη που έχει μάζα 2.5 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Δία. Επειδή όμως ένας λευκός νάνος και ένα πάλσαρ δεν αποτελούν ένα… συμβατικό ζευγάρι άστρων έπρεπε να φτάσει το 2005 για να εντοπιστεί ένας πλανήτης που έμοιαζε πραγματικά με τον Τατούιν. Είναι ένας πλανήτης στο μέγεθος του Δία που βρίσκεται σε απόσταση 148 ετών φωτός από εμάς στον αστερισμό του Αιγόκερου. Ο πλανήτης βρίσκεται σε ένα δυαδικό σύστημα που αποτελείται από ένα άστρο σαν τον Ηλιο και από ένα καφέ νάνο. Δύσκολο αλλά συμβαίνει συχνά Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις των άστρων ενός δυαδικού συστήματος δημιουργούν ένα εξαιρετικά σύνθετο όσο και βίαιο κοσμικό περιβάλλον που καθιστούν εξαιρετικά δύσκολο αν όχι αδύνατο τον σχηματισμό πλανητών κοντά τους. Ομως τα τελευταία χρόνια έχουν εντοπιστεί αρκετοί πλανήτες που βρίσκονται σε δυαδικά συστήματα. Μια νέα μελέτη αναφέρει ότι οι πλανήτες με δύο ήλιους είναι πολύ πιο κοινοί στο Σύμπαν από όσο πιστεύαμε και μάλιστα αρκετοί από αυτούς είναι βραχώδεις και με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Γης. «Τα διπλά ηλιοβασιλέματα σαν αυτά του Τατούιν μπορεί να είναι πολύ πιο κοινά από όσο πιστεύαμε» αναφέρουν οι ερευνητές στη μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal». Τη μελέτη πραγματοποίησε ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο της Γιούτα και το Αστεροσκοπείο Harvard Smithsonian για λογαριασμό του Προγράμματος Εξωτερικών Πλανητών της NASA. Επιστήμονες της Σχολής Φυσικής του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ αποφάσισαν να ασχοληθούν με αυτό το κοσμικό παράδοξο. Με το γεγονός δηλαδή ότι αν και οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές για την ύπαρξη τους οι πλανήτες σε δυαδικά συστήματα υπάρχουν και είναι όπως φαίνεται και πάρα πολλοί. Οι ερευνητές μελέτησαν έναν από τους πλανήτες που έχουν εντοπιστεί σε δυαδικό σύστημα. Ο Kepler 34b είναι ένας γίγαντας αερίου παρόμοιος σε μέγεθος με τον Κρόνο που βρίσκεται στο δυαδικό σύστημα Kepler 34 σε απόσταση περίπου 4.887 ετών φωτός από εμάς. Ολοκληρώνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τα άστρα του σε διάστημα 288 ημερών. Οι ερευνητές πραγματοποίησαν σειρά προσομοιώσεων οι οποίες έδειξαν ότι ο πλανήτης αυτός θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο αν όχι απίθανο να έχει καταφέρει να σχηματιστεί στο σημείο στο οποίο βρίσκεται σήμερα εξαιτίας των βίαιων κοσμικών φαινομένων που είναι προϊόν της βαρυτικής αλληλεπίδρασης των δύο άστρων. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τόσο ο Kepler 34b όσο και η συντριπτική πλειονότηα των πλανητών σε δυαδικά συστήματα που βρίσκονται σχετικά κοντά στα μητρικά τους άστρα σχηματίζονται αρκετά μακριά από αυτά και στη συνέχεια μετακινούνται κοντά τους. «Οι πλανήτες στα δυαδικά συστήματα έχουν εξάψει τη φαντασία των συγγραφέων και σκηνοθετών επιστημονικής φαντασίας. Η μελέτη που κάναμε δείχνει πόσο εντυπωσιακοί είναι αυτοί οι πλανήτες. Ανακαλύπτοντας περισσότερα για τον τρόπο δημιουργίας τους προσθέτουμε γνώσεις που θα μας χρησιμέψουν στο μέλλον για την αναζήτηση πλανητών με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Γης σε δυαδικά συστήματα» αναφέρει ο Στεφάν Λάινς, επικεφαλής της μελέτης που δημοσιεύθηκαν στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal Letters». Τατούιν x 4! Δύο χρήστες του Διαδικτύου που συμμετείχαν σε εθελοντικό πρόγραμμα για τον εντοπισμό εξωπλανητών ανακάλυψαν τον μοναδικό γνωστό πλανήτη που φωτίζεται από τέσσερα άστρα ταυτόχρονα. Ο εξωπλανήτης PH1, σε απόσταση 5.000 ετών φωτός από τη Γη, είναι ένας γίγαντας από αέριο με διάμετρο 6 φορές μεγαλύτερη από της Γης, συγκρίσιμος σε μέγεθος με τον Ποσειδώνα. Είναι πάντως απίθανο να υπάρχουν εξωγήινοι που απολαμβάνουν το τετραπλό ηλιοβασίλεμα του PH1, αφενός επειδή δεν διαθέτει στέρεη επιφάνεια, αφετέρου επειδή η θερμοκρασία του εκτιμάται ότι κυμαίνεται από τους 250 έως τους 340 βαθμούς Κελσίου. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=765121

Τα ρολόγια του σύμπαντος και ο Αϊνστάιν. Πώς η σκοτεινή ύλη και η σκοτεινή ενέργεια ταιριάζουν στο πλαίσιο της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας; Πότε και πώς θα εντοπίσουμε βαρυτικά κύματα; Αληθεύουν οι φήμες ότι τα ανίχνευσαν μόλις τα επίγεια πειράματα; Αυτά ήταν τα τρία πιο καυτά ερωτήματα που απασχόλησαν τους θεωρητικούς της Σχετικότητας και τους αστρονόμους, που συναντήθηκαν στο 28ο «Συμπόσιο του Τέξας για τη Σχετικιστική Φυσική» που φιλοξενήθηκε φέτος τον Δεκέμβριο στη Γενεύη της Ελβετίας. Το σημαντικό αυτό συμπόσιο πραγματοποιήθηκε πρώτη φορά στις 16 Δεκεμβρίου 1963, στο Ντάλας του Τέξας, λίγες εβδομάδες μετά τη δολοφονία του Αμερικανού προέδρου Τζον Φ. Κένεντι. Η βαριά ατμόσφαιρα από τη δολοφονία είχε έρθει τότε να προστεθεί στην αβεβαιότητα της επιστημονικής κοινότητας και στο πέπλο ομίχλης που κάλυπτε τα ανεξιχνίαστα φαινόμενα με τα οποία καταπιάνονταν οι επιστήμονες. Πενήντα χρόνια αργότερα, σε αυτόν τον ξεχωριστό τόπο συνάντησης των δύο επιστημονικών πεδίων, ο δρ Μάικλ Κράμερ, διευθυντής του Ινστιτούτου Max Planck για τη Ραδιοαστρονομία στη Βόννη της Γερμανίας και ειδικός στη μελέτη αστέρων πάλσαρ (παλλόμενοι αστέρες) μίλησε στην «Κ» για τις προσπάθειες ελέγχου της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας μέσα από την παρατήρηση αυτών των ουράνιων μαζών με τις εξαιρετικές ιδιότητες. – Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των αστέρων πάλσαρ που τα καθιστούν ιδανικό εργαστήριο για τον έλεγχο της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας; – Τα πάλσαρ διαθέτουν μια σειρά από μοναδικά πλεονεκτήματα. Πρώτον, αποτελούν τα πιο πυκνά γνωστά μας σώματα στο Σύμπαν. Είναι τόσο συμπαγή που σε ένα τέτοιο σώμα, με διάμετρο μικρότερη από αυτή της πόλης της Αθήνας, μπορεί να χωρέσει 40% περισσότερη μάζα από εκείνη του Ηλιου. Ως συνέπεια, διαθέτουν πολύ ισχυρά βαρυτικά πεδία και γύρω τους δημιουργείται έντονη καμπυλότητα στον χωρόχρονο. Δεύτερον, και εκεί βρίσκεται και η ομορφιά τους, περιστρέφονται γρήγορα και εκπέμπουν μια δέσμη ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, και συγκεκριμένα ραδιοκύματα. Ενας πάλσαρ λειτουργεί ακριβώς σαν έναν φάρος. Παρότι το φως του φάρου είναι συνεχώς αναμμένο, κάποιος μπορεί να το δει μόνο εφόσον αυτό είναι στραμμένο προς το μέρος του, διακρίνοντας τελικά έναν παλμό. Κάθε παλμός του πάλσαρ είναι σαν το τικ του ρολογιού και φτάνει στη Γη με τέτοια ακρίβεια που μπορεί να συναγωνιστεί τα καλύτερα ατομικά ρολόγια που διαθέτουμε. Τα πειράματα για τον έλεγχο της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας απαιτούν τη χρήση μαζών και ρολογιών και τα πάλσαρ τα διαθέτουν και τα δύο. Είναι πολύ ωραία σύμπτωση που αυτά τα ουράνια σώματα μας τα δώρισε η φύση και εμείς τα χρησιμοποιούμε για τον συγκεκριμένο σκοπό. – Τι μετρήσεις γίνονται σε αυτό το συμπαντικό εργαστήριο; – Για να κάνουμε μετρήσεις είναι απαραίτητο να εντοπίσουμε αλλαγές. Δεν μπορούμε να μελετήσουμε αντικείμενα που παραμένουν συνεχώς ίδια. Οπότε χρειαζόμαστε έναν πάλσαρ που κινείται στον χώρο, και με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να μετρήσουμε πώς εξελίσσονται αυτές οι αλλαγές με τον χρόνο. Ενας πάλσαρ μπορεί να κινείται εξαιτίας της παρουσίας ενός συντρόφου. Τη συντροφιά αυτή μπορεί να του την κρατάει είτε ένας πάλσαρ είτε κάποιο άλλο αστέρι ή ουράνιο σώμα. Στις έρευνές μας χρησιμοποιούμε ζευγάρια αστέρων τα οποία περιστρέφονται γύρω από ένα κοινό κέντρο μάζας. Σε αυτό το ζευγάρι αστέρων παρατηρούμε λοιπόν μια αλλαγή στην περίοδο της τροχιάς τους η οποία γίνεται όλο και μικρότερη. Η συρρίκνωση της τροχιάς δείχνει ότι το σύστημα χάνει ενέργεια και αυτή η απώλεια ενέργειας μπορεί να εξηγηθεί μόνο από τη συνεχή έκλυση βαρυτικών κυμάτων, τα οποία αποτελούν πρόβλεψη της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας. Κάθε μάζα που επιταχύνεται παράγει βαρυτικά κύματα, οπότε το Σύμπαν είναι γεμάτο από τέτοια. Ακόμα όμως δεν είχαμε την ευκαιρία να τα μετρήσουμε. Παρόλα αυτά, σε ένα εντοπισμένο σύστημα, όπως αυτό των δύο αστέρων, μπορεί κανείς να παρατηρήσει το αποτέλεσμα που προκαλεί η ύπαρξη των βαρυτικών κυμάτων. Υπολογίζοντας λοιπόν με μεγάλη ακρίβεια τον ρυθμό με τον οποίο μικραίνει η τροχιά των σωμάτων βλέπουμε ότι το νούμερο που προκύπτει ταιριάζει απόλυτα με τις προβλέψεις της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας. – Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας περιγράφει ολόκληρη την αλήθεια για την κατανόηση της βαρύτητας; – Μέχρι σήμερα, όλα τα πειράματά μας αποδεικνύουν σωστή τη Θεωρία. Ομως δεν παύει αυτό το ερώτημα να παραμένει ανοιχτό. Οπως είχε πει και ο ίδιος ο Αλμπερτ Αϊνστάιν «μπορείτε μόνο να αποδείξετε ότι έχω άδικο, αλλά ποτέ δεν θα αποδείξετε ότι έχω δίκιο». Το ίδιο κάνουμε και εμείς. Δεν μπορούμε να αποδείξουμε ότι η Θεωρία είναι σωστή, το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι μέχρι σήμερα δεν έχουμε βρει κάποιο ελάττωμα. Η Νευτώνεια μηχανική, για παράδειγμα, θεωρούνταν σωστή για εκατοντάδες χρόνια. Στη συνέχεια, οι αστρονόμοι άρχισαν να παρατηρούν κάποιες μικρές αποκλίσεις από τη θεωρία του Νεύτωνα, τις οποίες αρχικά δεν μπορούσαν να εξηγήσουν. Ισως να φτάσουμε και εμείς στο σημείο να δούμε αποκλίσεις από τη γενική σχετικότητα και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό. Δεν έχει νόημα να επιβεβαιώνουμε ξανά και ξανά μια Θεωρία, αλλά αντίθετα έχει νόημα να εντοπίσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτή η Θεωρία αποτυγχάνει. Και εάν συμβεί κάτι τέτοιο, ίσως τότε να ανακαλύψουμε ότι και η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας δεν αποτελεί την τελευταία λέξη στην κατανόηση της βαρύτητας. http://physicsgg.me/2015/12/28/%cf%84%ce%b1-%cf%81%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%8d%ce%bc%cf%80%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%ce%b1%cf%8a%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%ac%ce%b9/

Από το διάστημα η «σπίθα» για την ανάπτυξη ζωής στη Γη; Οι μετεωρίτες έπαιξαν τον ρόλο καταλύτη για την εμφάνιση έμβιων οργανισμών στη Γη, υποστηρίζουν Αμερικανοί επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Φλόριντα και το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Τζόρτζια. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι διαστημικοί βράχοι μετέφεραν στον πλανήτη μας ένα εξωγήινο ορυκτό το οποίο, καθώς διαβρώθηκε από το νερό, λειτούργησε σαν “χημική σπίθα” για την ανάπτυξη ζωής. Σύμφωνα με την επιστημονική ομάδα, το ορυκτό αυτό είναι ο σρεϊβερσίτης, το οποίο υπάρχει στους μετεωρίτες με πυρήνα σιδήρου - νικελίου. Με την επαφή του με το νερό, ο σρεϊβερσίτης παρήγαγε φωσφορικά ιόντα, τα οποία ήταν απαραίτητα για την εμφάνιση των προβιοτικών μορίων. Όπως περιγράφουν οι ερευνητές σε πρόσφατο άρθρο τους στο περιοδικό Scientific Reports, με τα πειράματα που πραγματοποίησαν θέλησαν να καταλάβουν καλύτερα με ποιον τρόπο θα μπορούσε από το ορυκτό να προέλθουν τα φωσφορικά ιόντα. «Περίπου το 10% της ποσότητας κρυσταλλικού φωσφορικού άλατος φαίνεται να έχει δημιουργηθεί από σρεϊβερσίτη», σημειώνει ο Μάθιου Πάσεκ, αναπληρωτής καθηγητής γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Φλόριντα. «Μάλιστα, πιθανότατα το ίδιο να συμβαίνει και στον Άρη», σημπληρώνει. Αυτό που χρειαζόταν να προσδιορίσουν οι επιστήμονες είναι πώς ακριβώς συμπεριφέρθηκε ο σρεϊβερσίτης στο υδατικό περιβάλλον της Γης και ποια ήταν τα προϊόντα των αντιδράσεων. Γι' αυτό τον σκοπό, δημιούργησαν στο εργαστήριο μία προσομοίωση των περιβαλλοντικών συνθηκών που επικρατούσαν στις πρώιμες φάσεις του πλανήτη μας, εκθέτοντας σε αυτές ένα δείγμα με τόση περιεκτικότητα σε σρεϊβερσίτη όση και στους μετεωρίτες. Οι αντιδράσεις που αναπαράχθηκαν έτσι στο εργαστήριο έμοιαζαν να είναι ίδιες με εκείνες που οδήγησαν στην εμφάνιση των μεταβολικών βιομορίων στη Γη. Ανάμεσά τους, της τριφωσφορικής αδενοσίνης (ΑΤΡ), ενός βιομορίου που λειτουργεί ως βραχυπρόθεσμη «βιολογική μπαταρία», η οποία αποθηκεύει ενέργεια μέχρι αυτή να χρειασθεί σε διάφορες βιολογικές διεργασίες, όπως η μετάδοση νευρικών παλμών και η συστολή των μυών. Επομένως, τα πειράματα έδειξαν πως προβιοτικά μόρια πιθανότατα υπήρχαν στις πρώιμες φάσεις της Γης, για τον σχηματισμό των οποίων πιθανότατα υπήρξε απαραίτητος ο βομβαρδσμός του πλανήτη από μετεωρίτες. http://www.naftemporiki.gr/story/1046288/apo-to-diastima-i-spitha-gia-tin-anaptuksi-zois-sti-gi

ΗΠΑ: Ξανάρχισε η παραγωγή πλουτωνίου για διαστημικές αποστολές. Έπειτα από προειδοποίηση της NASA για έλλειψη καυσίμων που απειλεί σημαντικές διαστημικές αποστολές, το αμερικανικό υπουργείο Ενέργειας ετοιμάζεται να παραδώσει την πρώτη ποσότητα πλουτωνίου-238 που παράγεται στις ΗΠΑ εδώ και 26 χρόνια. Σε αποστολές που φτάνουν σε μεγάλες αποστάσεις από τον Ήλιο, εκεί όπου οι ηλιακοί συλλέκτες δεν επαρκούν, η μόνη ικανοποιητική πηγή ενέργειας είναι οι λεγόμενες «θερμοηλεκτρικές γεννήτριες ραδιοϊσοτόπων», ή RTG. Τα συστήματα αυτά περιέχουν πλουτώνιο -238, το οποίο διασπάται αυθόρμητα και εκπέμπει θερμότητα για ολόκληρες δεκαετίες. Η θερμότητα αυτή αφενός διατηρεί ζεστά τα ηλεκτρονικά συστήματα του διαστημικού σκάφους, αφετέρου μπορεί να μετατραπεί σε ηλεκτρική ενέργεια για τη λειτουργία τους. Από τις αποστολές Viking στον Άρη, μέχρι το ρομπότ Curiosity και το σκάφος New Horizons στον Πλούτωνα, συνολικά 27 διαστημικές αποστολές της NASA έχουν βασιστεί σε RTG. Οι θερμοηλεκτρικές γεννήτριες των αποστολών Voyager της δεκαετίας του 1970 συνεχίζουν ακόμα να λειτουργούν, επιτρέποντας στα ιστορικά σκάφη να επικοινωνούν με τη Γη από τις παρυφές του Ηλιακού Συστήματος. To πλουτώνιο-238 είναι ιδανικό ισότοπο για αυτή τη χρήση, καθώς απελευθερώνει μεγάλες ποσότητες ενέργειας (περίπου 1 watt ανά γραμμάριο) και δεν εκπέμπει ακτινοβολία που μπορεί να διαπεράσει ευαίσθητα υλικά σε μεγάλο βάθος, όπως συμβαίνει με άλλα ισότοπα του πλουτωνίου. Το πλουτώνιο δεν υπάρχει στη Γη σε φυσική μορφή, και μπορεί να παραχθεί μόνο σε πυρηνικούς αντιδραστήρες. Οι ΗΠΑ σταμάτησαν την παραγωγή πλουτωνίου-238 το 1988, και μέχρι πρόσφατα αγόραζαν από τη Ρωσία το πλουτώνιο-238 που χρειαζόταν η NASA και η πολεμική αεροπορία. Με αίτημα της NASA, η παραγωγή ξανάρχισε πριν από δύο χρόνια στο Εθνικό Εργαστήριο του Όουκ Ριτζ, το οποίο υπάγεται στο αμερικανικό υπουργείο Ενέργειας. Όπως αναφέρει τώρα το Εργαστήριο Αεριώθησης (JPL) της NASA στην Καλιφόρνια, η παραγωγή έχει φτάσει μέχρι στιγμής τα 50 γραμμάρια διοξειδίου του πλουτωνίου-238. «Αυτό το σημαντικό επίτευγμα σηματοδοτεί μια νέα Αναγέννηση στην εξερεύνηση του Ηλιακού Συστήματος» δήλωσε ο Τζον Γκράνσφελντ, υποδιευθυντής της Διεύθυνσης Επιστημονικών Αποστολών της NASA. Τα 50 γραμμάρια, πάντως, σίγουρα δεν επαρκούν, αν σκεφτεί κανείς ότι η θερμοηλεκτρική γεννήτρια του ρομπότ Curiosity στον Άρη περιέχει 4,8 κιλά και δίνει μόλις 110 watt ηλεκτρικής ισχύος. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231138816 Το υπουργείο Ενέργειας σκοπεύει πάντως να αυξήσει την παραγωγή στο 1,5 κιλό το χρόνο. Στη διάθεση του υπουργείου παραμένουν σήμερα 35 κιλά πλουτωνίου-238, όμως μόνο το μισό έχει αρκετά μικρή ηλικία ώστε να μπορεί να αξιοποιηθεί πρακτικά -το συγκεκριμένο ισότοπο έχει χρόνο ημιζωής μόλις 87,7 ετών. Η χρήση ραδιενεργών υλικών σε διαστημικές αποστολές είχε παλαιότερα προκαλέσει αντιδράσεις στις ΗΠΑ, όμως το πλουτώνιο-238 έχει άψογο ιστορικό ασφάλειας. Η NASA διαβεβαιώνει μάλιστα ότι, ακόμα και σε περίπτωση ατυχήματος κατά την εκτόξευση, η πιθανότητα διαρροής του ραδιενεργού υλικού στην ατμόσφαιρα θα ήταν μόνο μία στις δέκα. http://www.nasa.gov/pdf/604332main_APP%20MSL%20Launch%20Nuclear%20Safety%20FS%203-2-11.pdf Στην φωτογραφια η γεννήτρια πλουτωνίου του ρομπότ Curiosity που εξερευνά τον Άρη (Πηγή: NASA) http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500047943 Εξήντα χρόνια διαστημικών σκουπιδιών. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να παρατάνε τα σκουπίδια τους όπου βρουν -και αυτό ισχύει ακόμα και στο Διάστημα. Η ακαταστασία που επικρατεί εκεί έξω γίνεται εμφανής σε αυτό το animation, το οποίο συνοψίζει έξι δεκαετίες συσσώρευσης διαστημικών σκουπιδιών σε ένα λεπτό. Το βίντεο δημιουργήθηκε για λογαριασμό της βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας από τον Στούαρτ Γκρέι, λέκτορα του University College London, ο οποίος άντλησε δεδομένα από την υπηρεσία Space-track.org, η οποία χαρτογραφεί τα διαστημικά σκουπίδια διαμέτρου άνω των 10 εκατοστών. Όπως αναφέρει ο δικτυακός τόπος του Science, http://news.sciencemag.org/space/2015/12/video-watch-60-years-space-junk-accumulate-1-minute το πρώτο σκουπίδι στην ιστορία των διαστημικών επιχειρήσεων ήταν ένα κομμάτι του πυραύλου με τον οποίο εκτοξεύτηκε το 1957 ο σοβιετικός Sputnik, ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος. Μέχρι την εκτόξευση του σοβιετικού κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν το 1961, τα αδέσποτα αντικείμενα σε γήινη τροχιά είχαν αυξηθεί στα 200. Περίπου 9.000 διαστημικά σκουπίδια γυρόφερναν τη Γη μέχρι το 2007, όταν η Κίνα προχώρησε στη δοκιμή ενός βαλλιστικού πυραύλου που καταστρέφει δορυφόρους, χτυπώντας έναν δικό της ανενεργό δορυφόρο που έσπασε σε 2.000 κομμάτια. http://news.in.gr/world/article/?aid=771339 Ακόμα 2.000 νέα αντικείμενα δημιουργήθηκαν το 2009 στην πρωτοφανή σύγκρουση ενός τηλεπικοινωνιακού δορυφόρου της Iridium με ανενεργό ρωσικό δορυφόρο. http://news.in.gr/world/article/?aid=985532 Δεδομένου ότι όλα αυτά τα θραύσματα κινούνται με ταχύτητες πολλών χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, ο κίνδυνος για τις διαστημικές αποστολές γίνεται όλο και μεγαλύτερος. Η κατάσταση είναι πλέον ανησυχητική, δεδομένου ότι τεχνολογία καθαρισμού της διαστημικής χωματερής ακόμα δεν υπάρχει. Βίντεο. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500047873

Μεγάλος αστεροειδής περνά κοντά σήμερα από τη Γη. Θα μπορούσε να ονομασθεί και «αστεροειδής των Χριστουγέννων», καθώς η τροχιά του τον φέρνει σχετικά κοντά στη Γη σήμερα. Πρόκειται για τον «2003 SD220», έναν αρκετά μεγάλο αστεροειδή, μήκους δύο χιλιομέτρων, ο οποίος περνά σε απόσταση περίπου 10,6 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τον πλανήτη μας (σχεδόν 28 φορές η απόσταση Γης-Σελήνης) την παραμονή των Χριστουγέννων. Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) διαβεβαίωσε ότι ο αστεροειδής, που θεωρείται «δυνητικά επικίνδυνος», δεν συνιστά απειλή τουλάχιστον για τα επόμενα 200 χρόνια, σύμφωνα με τους υπολογισμούς για την τροχιά του. Ο αστεροειδής, που μοιάζει με επιμήκη πατάτα, ανακαλύφθηκε το 2003 και η πορεία του μελετήθηκε από το Αστεροσκοπείο του Αρεσίμπο στο Πουέρτο Ρίκο. Τα επόμενα 12 χρόνια ο εν λόγω αστεροειδής, που δεν είναι ορατός με γυμνό μάτι, θα κάνει άλλα τέσσερα κοντινά περάσματα από τη Γη. http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64307378

Το Φορτηγό πλοίο "Πρόοδος MS-01" ελλιμενίζεται στον ΔΔΣ Το Φορτηγό πλοίο (THC) «Πρόοδος MS-01" συνδέθηκε επιτυχώς με το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) στις 23 Δεκεμβρίου 2015 στις 13:27 MSK. Το ραντεβού του οχήματος με το ΔΔΣ και η σύνδεση στο χώρο υποδοχής "Pierce" (DC1) στην 34η στροφή της πτήσης εγινε αυτόματα υπό την επίβλεψη των ειδικών της PCO Επικεφαλής Επιχειρησιακού Κλιμάκιου Ελέγχου του ρωσικου τμήματος του ISS και τους Ρώσους μέλη του πληρώματος του ISS Sergei Volkov και Γιούρι Malenchenko. Με το TGK "Πρόοδος MS-01" παραδόθηκαν στον ISS 2436 κιλά διαφόρων φορτίων, συμπεριλαμβανομένων των συστατικών του καυσίμου, το νερό και τα αποθέματα φυσικού αερίου απαραίτητα για τη φυσιολογική λειτουργία του σταθμού. Το πλοίο «Πρόοδος MS-01» ξεκίνησε στις 21 Δεκεμβρίου 2015 από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. http://www.federalspace.ru/21918/ H SpaceX τα κατάφερε: Εκτόξευση πυραύλου στο Διάστημα, επιστροφή και κάθετη προσγείωσή του. H SpaceX τα κατάφερε: Εκτόξευση πυραύλου στο Διάστημα, επιστροφή και κάθετη προσγείωσή του Νέοι ορίζοντες ανοίγουν για τις διαστημικές αποστολές από ιδιωτικές εταιρείες στο Διάστημα, με το επίτευγμα της SpaceX του Έλον Μασκ: Η εταιρεία κατάφερε να πετύχει έναν από τους μεγάλους στόχους της: Την επιτυχή εκτόξευση στο Διάστημα, επιστροφή και κάθετη προσγείωση πυραύλου, με δυνατή την επαναχρησιμοποίησή του. H SpaceX τα κατάφερε μετά από μια κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες, και ως εκ τούτου ο Έλον Μασκ προέβη σε ξέφρενους πανηγυρισμούς μέσω Twitter, 11 satellites deployed to target orbit and Falcon has landed back at Cape Canaveral. Headed to LZ-1. Welcome back, baby! — Elon Musk (@elonmusk) December 22, 2015 There and back again pic.twitter.com/Ll7wg2hL1G — Elon Musk (@elonmusk) December 22, 2015 Falcon 9 standing on LZ-1 at Cape Canaveral pic.twitter.com/RZdfcH0exW — Elon Musk (@elonmusk) December 22, 2015 Αναλυτικότερα, ο πύραυλος Falcon 9 εκτοξεύτηκε με επιτυχία, έθεσε σε τροχιά 11 δορυφόρους τηλεπικοινωνιών, επέστρεψε στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ και προσγειώθηκε κάθετα, σε ένα επίτευγμα- ορόσημο για τις διαστημικές αποστολές, έναν τομέα στον οποίο επιζητάται η εξοικονόμηση πόρων μέσω επαναχρησιμοποίησης πυραύλων. Σημειώνεται ότι πρόκειται για μια σημαντικότατη ιστορική πρωτιά για την εταιρεία, λόγω του ύψους πτήσης και της επιτυχούς αποστολής εν γένει- αν και αν τα εύσημα για την πρώτη επιτυχή κάθετη προσγείωση πυραύλου μετά από εκτόξευση (αν και δεν έφτασε σε τέτοιο ύψος, δεν ολοκλήρωσε τέτοια αποστολή, ούτε πρόκειται για πυραύλους ίδιων διαστάσεων και ίδιων ταχυτήτων- επίσης, η SpaceX τα κατάφερε ως «δευτερεύοντα» στόχο, στο πλαίσιο μιας κανονικής, κατά τα άλλα εμπορικού χαρακτήρα αποστολής) τα κατέχει η Blue Origins του Τζεφ Μπέζος (κάτι που έσπευσε να επισημάνει ο ιδρυτής της Amazon στο Twitter δίνοντας συγχαρητήρια συνοδευόμενα από...σπόντα). Congrats @SpaceX on landing Falcon's suborbital booster stage. Welcome to the club! — Jeff Bezos (@JeffBezos) December 22, 2015 H συγκεκριμένη εκτόξευση ήταν η πρώτη που πραγματοποίησε η εταιρεία μετά την αποτυχία του Ιουνίου, όταν ο πύραυλος εξερράγη λεπτά μετά την εκτόξευση από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ, κατά τη διάρκεια αποστολής μεταφοράς φορτίου στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Σημειώνεται πως η SpaceX έχει συμβόλαιο 1,6 δισ. με τη NASA για αποστολή προμηθειών στον ISS. Ο πύραυλος εκτοξεύτηκε από το Κανάβεραλ με το κύριο επίπεδο (main stage) του να επιστρέφει σε βάση προσγείωσης μετά από 10 λεπτά, σε σημείο 9,65 χλμ από το σημείο εκτόξευσης (ενώ το ανώτερο επίπεδο – upper stage- συνέχισε την αποστολή του). Γενικότερα, η επαναχρησιμοποίηση πυραύλων για διαστημικές αποστολές θα μειώσει δραστικά τα κόστη λειτουργίας της SpaceX στον έντονα ανταγωνιστικό ανερχόμενο τομέα των ιδιωτικών διαστημικών εταιρειών. Σε όλο τον κόσμο, αναλυτές και σχολιαστές είναι ενθουσιασμένοι, καθώς η όλη διαδικασία εξελίχθηκε ομαλά- και άλλωστε, όπως προαναφέρθηκε, πρόκειται για μια πολύ σημαντική πρωτιά, καθώς το Falcon 9 έφτασε σε ύψος 200 χλμ, από τα οποία και επέστρεψε πίσω στη Γη. Οι δορυφόροι εκτοξεύτηκαν για λογαριασμό της ORBCOMM και, όπως προαναφέρθηκε, η αποστολή αποτελεί μια σημαντική εξέλιξη για την SpaceX, η οποία χρειαζόταν επειγόντως μια επιτυχία στον συγκεκριμένο τομέα – μετά την ανεπιτυχή αποστολή του Ιουνίου. Σημειώνεται πάντως ότι ο συγκεκριμένος πύραυλος μάλλον δεν θα χρησιμοποιηθεί ξανά, καθώς η εταιρεία σκοπεύει να τον κάνει «φύλλο και φτερό» προκειμένου να επιβεβαιωθεί ότι όλα πραγματικά εξελίχθηκαν όπως έπρεπε να εξελιχθούν. Έχοντας πια αποδείξει ότι η ιδέα των επαναχρησιμοποιούμενων πυραύλων είναι πια εφικτή, ο Έλον Μασκ θεωρεί πως βρίσκεται σε καλό δρόμο για τον απώτατο στόχο του: η εκτόξευση της Τρίτης, δήλωσε, «ήταν ένα κρίσιμο βήμα προκειμένου να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια πόλη στον Άρη». «Όλα γι' αυτό γίνονται» είπε στους δημοσιογράφους. Βίντεο. http://www.naftemporiki.gr/story/1045511/h-spacex-ta-katafere-ektokseusi-puraulou-sto-diastima-epistrofi-kai-katheti-prosgeiosi-tou NASA: Ένα βήμα πιο κοντά στους εκτυπωμένους κινητήρες πυραύλων. Μια δοκιμή που έφερε ένα βήμα πιο κοντά την αξιοποίηση της τρισδιάστατης εκτύπωσης στην εξερεύνηση του διαστήματος, ολοκλήρωσαν πριν από λίγα 24ωρα επιστήμονες της NASA, στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Marshall στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ. Πιο συγκεκριμένα, η ομάδα της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας «εκτύπωσε» και συναρμολόγησε τα βασικά εξαρτήματα ενός κινητήρα πυραύλων, τον οποίο στη συνέχεια πυροδότησε με επιτυχία. Καταναλώνοντας για καύσιμα υγρό οξυγόνο και υδρογόνο, ο κινητήρας κατάφερε να παραγάγει το μέγιστο της προωθητικής δύναμης που προέβλεπαν οι προδιαγραφές του, χωρίς να παρουσιάσει κανένα πρόβλημα. Με αυτό τον τρόπο, οι επιστήμονες της NASA έδειξαν πως στο μέλλον θα μπορούν να χρησιμοποιούνται «εκτυπωμένοι» κινητήρες τόσο σε νέα διαστημόπλοια όσο και σε σκάφη προσεδάφισης σε άλλους πλανήτες. Μία προοπτική που υπόσχεται όχι μόνο να αυξήσει τις δυνατότητες σχεδίασης καινούριων σκαφών, αλλά και να μειώσει σημαντικά το κόστος των διαστημικών αποστολών. «Κατασκευάσαμε και δοκιμάσαμε περίπου το 75% των εξαρτημάτων που θα διαθέτει ένας πλήρως λειτουργικός κινητήρας», αναφέρει στο σάιτ της NASA η Ελίζαμπεθ Ρόμπερτσον, επικεφαλής του πρότζεκτ. «Έτσι, αποδείξαμε πως η εκτύπωση μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μια μεγάλη γκάμα απο εφαρμογές». Τα τελευταία τρία χρόνια, οι επιστήμονες «εκτύπωσαν» τα βασικότερα εξαρτήματα ενός κινητήρα, τα οποία δοκίμασαν ανεξάρτητα. Αυτή τη φορά συναρμολόγησαν τα εξαρτήματα, για να διαπιστώσουν πώς συμπεριφέρονται σαν σύνολο. Μάλιστα, η δοκιμή έγινε σε τόσο υψηλές θερμοκρασίες και πιέσεις, όσο κι αυτές που αναπτύσσονται σε έναν συμβατικό κινητήρα. Αν και για το «κρας τεστ» χρησιμοποιήθηκε για καύσιμο ένα μείγμα υγρού υδρογόνου και οξυγόνου, το οποίο χρησιμοποιείται και στα συμβατικά συστήματα προώθησης των διαστημικών σκαφών, οι επιστήμονες σχεδιάζουν να επαναλάβουν τη δοκιμή, ανεφοδιάζοντας τον κινητήρα με μεθάνιο και υγρό οξυγόνο. Ο λόγος είναι πως τα δύο αυτά στοιχεία πιθανότατα υπάρχουν σε σχετική αφθονία στον Άρη, κάτι που θα σήμαινε πως μία διαστημική αποστολή στον Κόκκινο Πλανήτη θα μπορούσε να παράγει επίτοπου τα καύσιμα για την επιστροφή της. Όπως συμβαίνει και με την «εκτύπωση» οποιουδήποτε άλλου αντικειμένου, για κάθε εξάρτημα δημιουργήθηκε το ηλεκτρονικό του σχέδιο, το οποίο ανέλαβε να κατασκευάσει ο εκτυπωτής, τοποθετώντας διαδοχικές στρώσεις από σκόνη μετάλλου, τις οποίες ένωνε μεταξύ τους με τη βοήθεια ενός λέιζερ. Χάρις στη συγκεκριμένη τεχνολογία, οι επιστήμονες μπόρεσαν σε ορισμένα εξαρτήματα να προσδώσουν χαρακτηριστικά που δεν διαθέτουν τα αντίστοιχα μέρη των συμβατικών πυραύλων. Επίσης, μείωσαν δραστικά τον χρόνο κατασκευής: περίπλοκα εξαρτήματα όπως οι βαλβίδες ολοκληρώθηκαν μέσα σε λίγους μήνες, τη στιγμή που με τη συμβατική τεχνική θα χρειαζόταν ένας χρόνος για να δημιουργηθούν. Στόχος της ομάδας από το Marshall είναι να συνεχίσει τις δοκιμές του κινητήρα, προσθέτοντας επιπλέον εξαρτήματα. Βιντεο. http://www.naftemporiki.gr/story/1045603/nasa-ena-bima-pio-konta-stous-ektupomenous-kinitires-puraulon Δύο δορυφόρους αγόρασε αμερικανική εταιρεία από την Ρωσία. Δύο δορυφόρους θα πουλήσει η ρωσική εταιρεία Dauria Aerospace σε αμερικανική εταιρεία έγινε γνωστό από ρωσικά ΜΜΕ. «Είμαστε χαρούμενοι που ολοκληρώσαμε το πρώτο μας ιδιωτικό συμβόλαιο. Είναι μια ιδιαίτερα επικερδής συμφωνία για εμάς», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το γραφείο του γενικού διευθυντή Sergei Ivanov της εταιρείας. Πρόκειται για δύο δορυφόρους Perseus-M οι οποίοι βρίσκονται ήδη σε τροχιά ενώ μαζί με τους δορυφόρους πωλήθηκαν και οι απαραίτητες άδειες για χρησιμοποίηση της τεχνολογίας. Η συνολική τιμή της συμφωνίας ανέρχεται μεταξύ 4,35 εκατ. και 6 εκατ. $ ανάλογα με την διακύμανση των τιμών των αδειών. Η Dauria Aerospace ιδρύθηκε το 2012 από τον ιδιοκτήτη της εταιρείας ηλεκτρονικών Technosila, Mikhail Kokorich ενώ εκτόξευσε τους δύο δορυφόρους το Ιούνιο του 2014. Η αμερικανική εταιρεία στην οποία πωλήθηκαν οι δορυφόροι είναι η Aquila Space η οποία παρέχει διαφάνειες πολυφασματικής επισκόπησης της Γης. http://www.pronews.gr/portal/20151222/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CE%B4%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B5-%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1

Αναβλήθηκε επ’ αόριστον η επόμενη επιστημονική αποστολή InSight της NASA στον Αρη. Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) ανακοίνωσε ότι υποχρεώθηκε να αναβάλει επί μακρόν την εκτόξευση της επιστημονικής αποστολής InSight στον 'Αρη, η οποία προγραμματιζόταν για τις αρχές του 2016, λόγω τεχνικού προβλήματος στο βασικό επιστημονικό όργανο. Το επόμενο «παράθυρο» για την εκτόξευση (ευνοϊκός συνδυασμός τροχιών Γης - 'Αρη) δεν θα συμβεί πριν την άνοιξη του 2018, πράγμα που σημαίνει ότι έως τότε η αποστολή μπορεί τελικά να ματαιωθεί. Το InSight (Ιnterior Exploration using Seismic Investigations Geodesy and Heat Transport), που κατασκευάσθηκε από την εταιρεία Lockheed Martin, προγραμματιζόταν να «καθήσει» στην επιφάνεια του «κόκκινου» πλανήτη και να κάνει αναλύσεις στο υπέδαφός του. Κάτι τέτοιο αποτελεί διακαή πόθο των επιστημόνων, προκειμένου να ανακαλύψουν τα γεωλογικά μυστικά του γειτονικού πλανήτη, αλλά επίσης για να εξάγουν γενικότερα συμπεράσματα σχετικά με ον σχηματισμό των βραχωδών πλανητών στο ηλιακό μας σύστημα. Το προβληματικό -λόγω μιας διαρροής- όργανο που «φρέναρε» την εκτόξευση, είναι ένας υπερευαίσθητος σεισμογράφος, που έχει κατασκευάσει το γαλλικό διαστημικό κέντρο CNES στην Τουλούζη και ο οποίος μπορεί να καταγράψει κινήσεις του εδάφους τόσο ανεπαίσθητες όσο η διάμετρος ενός ατόμου. Για «βαρύ πλήγμα» έκανε λόγο ο πρόεδρος του CNES Ζαν-Ιβ Λε Γκολ. «Ευτυχώς ανακαλύψαμε το πρόβλημα όσο το όργανο βρισκόταν ακόμη στη Γη», πρόσθεσε. «Είναι η πρώτη φορά που ένα τόσο ευαίσθητο όργανο κατασκευάσθηκε, όμως συνέβη μια ανωμαλία που απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση. Οι ομάδες μας θα βρουν μια λύση για να το διορθώσουν, όχι όμως έγκαιρα για να γίνει η εκτόξευση εντός του 2016», δήλωσε ο Μαρκ Πιρσέρ, διευθυντής του CNES. Η NASA ήδη συνεργάζεται με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό διαστήματος (ESA) για τρεις μελλοντικές αποστολές στον 'Αρη (ExoMars). Σχεδιάζει να στείλει ένα ακόμη ρομποτικό ρόβερ την επόμενη δεκαετία, ενώ το αποκορύφωμα θα είναι πρώτη επανδρωμένη αποστολή στην μεθεπόμενη δεκαετία (μετά το 2030). http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64306913 Μέχρι και... πατάτες από τον Άρη σχεδιάζει η ΝΑSΑ! Στον «Αρειανό», το κινηματογραφικό δράμα του Ridley Scott, ο πρωταγωνιστής Matt Damon για να επιζήσει στον Άρη αναγκάζεται να καλλιεργήσει πατάτες στον πλανήτη. Τώρα οι επιστήμονες σκοπεύουν να κάνουν την... επιστημονική φαντασία πραγματικότητα. Η ΝΑΣΑ, σε συνεργασία με το Παγκόσμιο Κέντρο Πατάτας στο Περού, έχει σκοπό ξεκινήσει να καλλιεργεί πατάτες στην Γη, σε συνθήκες αντίστοιχες με αυτές στον «Κόκκινο Πλανήτη». Σε εργαστηριακό περιβάλλον το οποίο θα μιμείται τις συνθήκες ατμόσφαιρας αλλά και το έδαφος του Άρη, θα καλλιεργηθούν στην έρημο La Joya πατάτες. Στην ατμόσφαιρα του Άρη υπάρχει 95% διοξείδιο, αναφέρει το Διεθνές Κέντρο Πατάτας. Αν το πείραμα πετύχει, τότε θα ανοίξει ο δρόμος για διαστημικές φάρμες όχι μόνο στο Άρη αλλά και την Σελήνη και άλλους πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Σύμφωνα με τον Joel Ranck του διεθνούς κέντρου, αν οι επιστήμονες κατορθώσουν να καλλιεργήσουν πατάτες στις ακραίες συνθήκες του διαστήματος, τότε σίγουρα θα σώσουν πολλές ζωές και στην Γη. Η έναρξη της καλλιέργειας της πατάτας πηγαίνει πίσω στο 2.500 π.Χ. στο Περού, ενώ όπως σημειώνεται είναι γνωστό που η πατάτα μπορεί να επιβιώσει σε ακραίες συνθήκες. http://www.pronews.gr/portal/20151223/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/%CE%BC%CE%AD%CF%87%CF%81%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC%CF%81%CE%B7-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%B1

Νέες εικόνες της Δήμητρας από την «Αυγή» Tο διαστημικό σκάφος Dawn (Αυγή) της NASΑ που βρίσκεται πλέον στην τελική και χαμηλότερη από κάθε άλλη φορά τροχιά του γύρω από τη Δήμητρα (Ceres), έστειλε τις καλύτερες έως τώρα εικόνες του μεγαλύτερου νάνου πλανήτη μεταξύ 'Αρη και Δία. Οι εικόνες -από υψόμετρο 385 χιλιομέτρων- αποκαλύπτουν ένα τοπίο γεμάτο ρωγμές και κρατήρες πάνω στην επιφάνεια του διαμέτρου 940 χιλιομέτρων σώματος. Η «Αυγή» θα παραμείνει σε αυτό το ύψος πάνω από τη Δήμητρα για πάντα. Η «Αυγή», πέρα από τις δύο κάμερες, έχει θέσει σε λειτουργία και άλλα επιστημονικά όργανα, μελετώντας τη Δήμητρα και το υπέδαφός της. Πριν φθάσει στη Δήμητρα τον Μάρτιο του 2015, το διαστημικό σκάφος είχε επισκεφθεί τον πρωτοπλανήτη Εστία το 2011-12. Η «Αυγή» είναι η πρώτη αποστολή σε έναν νάνο πλανήτη. Βίντεο. http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64306913

Ανακαλύφθηκε νέο είδος πετρώματος στη Σελήνη. Τελικά έχουμε να μάθουμε ακόμη πολλά για το φεγγάρι μας. Το κινεζικό ρόβερ «Γιουτού» ανακάλυψε ένα νέο είδος πετρώματος, άγνωστο έως τώρα, πάνω στη σεληνιακή επιφάνεια. Η ανακάλυψη δείχνει ότι ο δορυφόρος της Γης έχει πιο πολύπλοκη γεωλογική σύσταση από ό,τι νόμιζαν έως τώρα οι επιστήμονες. Το μικρό ρόβερ αποτελεί μέρος της μη επανδρωμένης αποστολής «Τσανγκ'ε» της Κίνας, που προσεληνώθηκε το Δεκέμβριο του 2013 (η πρώτη μετά από 40 περίπου χρόνια). Το ρομποτικό όχημα κινήθηκε στην «Μάρε Ίμπριουμ», μια μεγάλη περιοχή του βορείου σεληνιακού ημισφαιρίου, η οποία πιστεύεται ότι σχηματίσθηκε πριν από περίπου τρία δισεκατομμύρια χρόνια, όταν λάβα πλημμύρισε έναν γιγάντιο κρατήρα. Μία πρόσφατη πρόσκρουση έφερε στην επιφάνεια το αρχαίο βασαλτικό πέτρωμα, που είχε σχηματισθεί όταν η λάβα κρύωσε, και έτσι επέτρεψε στο «Γιουτού» (που στα κινεζικά σημαίνει «σμαραγδένιος λαγός») να «κοιτάξει» πίσω στον χρόνο, αναλύοντας γεωλογικά δείγματα. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ζονγκτσένγκ Λινγκ του Πανεπιστημίου Σαντόνγκ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature Communications", ανέλυσαν τα δείγματα του σεληνιακού βασάλτη και βρήκαν ότι περιέχουν συγκεντρώσεις ορυκτών διαφορετικές από εκείνες που περιέχουν τα πρώτα δείγματα, τα οποία είχαν συλλέξει οι αμερικανικές αποστολές «Απόλλων» και οι ρωσικές «Λούνα» στις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70. Όπως είπε ο Λινγκ, αυτό σημαίνει ότι το κινεζικό ρόβερ έπεσε πάνω σε ένα διαφορετικό είδος σεληνιακού πετρώματος. Το «Γιουτού», παρόλο που πλέον δεν μπορεί να κινηθεί, συνεχίζει τις γεωχημικές αναλύσεις του και ελπίζεται να κάνει κι άλλες ανακαλύψεις. Το «μητρικό» σκάφος «Τσανγκ'ε» (που σημαίνει «πορφυρό παλάτι») επίσης συνεχίζει να λειτουργεί, μελετώντας τη σεληνιακή επιφάνεια με το μόνο τηλεσκόπιο που αυτή τη στιγμή βρίσκεται πάνω στο φεγγάρι. http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64306915

Απειλή για τη Γη αποτελούν οι μακρινοί κομήτες "Κένταυροι" του διαστήματος! Γιγαντιαίοι κομήτες που κινούνται στα πέρατα του διαστήματος και αποκαλούνται από την επιστημονική κοινότητα «Κένταυροι», αλλά και κοντινοί αστεροειδείς, συνιστούν απειλή για τη Γη, σε βάθος χρόνου, σύμφωνα με νεώτερη έκθεση επιστημόνων. Κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχουν ανακαλυφθεί εκατοντάδες τεράστιοι κομήτες στα απώτατα όρια του ηλιακού συστήματός μας, επισημαίνουν οι επιστήμονες στη μελέτη τους, που δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Astronomy & Geophysics. Οι κομήτες αυτοί, που έχουν ονομαστεί «Κένταυροι», ακολουθούν ασταθείς τροχιές και ορισμένες φορές διασταυρώνονται με την πορεία των μεγάλων πλανητών, του Δία, του Κρόνου, του Ουρανού και του Ποσειδώνα, οι οποίοι αποδεικνύεται ότι συνθέτουν μία φυσική «ασπίδα» για τον πλανήτη μας. Ωστόσο, λόγω της βαρυτικής έλξης των πλανητών αυτών, οι κομήτες μπορεί καμιά φορά να αλλάξουν πορεία και να βρεθούν στο εσωτερικό ηλιακό σύστημα που περιλαμβάνει τον Ερμή, την Αφροδίτη, τη Γη, τον Άρη και τη ζώνη των αστεροειδών. Ο κίνδυνος ένας κομήτης διαμέτρου 100 χιλιομέτρων να διασταυρωθεί με την τροχιά της Γης, υπολογίστηκε από τον Μπιλ Νάπιερ του Πανεπιστημίου του Μπάκιγχαμ: αυτό μπορεί να συμβεί 1 φορά κάθε 40.000-100.000 χρόνια. http://www.pronews.gr/portal/20151222/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%AE-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82