Δροσος Γεωργιος

Μια εικόνα όσο...100 δισ. πλανήτες. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια καλλιτεχνική απεικόνιση του Γαλαξία η οποία βασίζεται στα ευρήματα μιας πρόσφατης μελέτης σύμφωνα με την οποία στο γαλαξία μας υπάρχουν περίπου 100 δισεκατομμύρια πλανήτες. Η μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Nature είναι προϊόν των τελευταίων ερευνών του προγράμματος PLANET (Probing Lensing Anomalies NETwork) στο οποίο συμμετέχουν επιστήμονες από όλο τον κόσμο συντονίζοντας τη λειτουργία πολλών επίγειων τηλεσκοπίων. Το μέγεθος της Γης «φοριέται» πολύ Σύμφωνα με τη μελέτη αυτή όχι μόνο υπάρχουν δεκάδες δισεκατομμύρια πλανήτες στον Γαλαξία αλλά εκείνοι που έχουν μέγεθος παρόμοιο με αυτό της Γης είναι περισσότεροι από εκείνους που έχουν μέγεθος παρόμοιο με αυτό του Δία. Η συγκεκριμένη διαπίστωση είναι σημαντική γιατί οι επιστήμονες πίστευαν ότι οι μεγάλοι πλανήτες είναι πιο κοινοί στο Διάστημα από ότι οι μικροί. «Αυτή η καταπληκτική εικόνα μας προσφέρει μια νέα οπτική του γαλαξία μας και φωτίζει τις εντυπωσιακές ανακαλύψεις που μπορούμε να κάνουμε πραγματοποιώντας ευρείας έκτασης μελέτες του διαστήματος» αναφέρει ο Νικ Κρος, καθηγητής του Σχολής Φυσικής και Αστρονομίας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.

H τελευταία πτήση του διαστημικού λεωφορείου Discovery .... πάνω από την Ουάσινγκτον. Την τελευταία του πτήση πάνω σε ειδικά τροποποιημένο αεροσκάφος πραγματοποίησε την Τρίτη το παροπλισμένο πλέον διαστημικό λεωφορείο Discovery προς το Εθνικό Μουσείο Αέρος και Διαστήματος κοντά στην Ουάσινγκτον όπου θα εκτεθεί μόνιμα. Το Β-747 της NASA απογειώθηκε από το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι κοντά στο ακρωτήριο Κανάβεραλ στη Φλόριντα. Πριν προσγειωθεί στο διάδρομο του διεθνούς αεροδρομίου Ντάλες της Βιρτζίνια, που βρίσκεται κοντά στο παράρτημα του Μουσείου όπου θα εκτεθεί το λεωφορείο, πέταξε σε μικρό ύψος πάνω από το κέντρο της Ουάσινγκτον. Την Πέμπτη θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο τελετή για την επίσημη άφιξη του Discovery, του παλαιότερου από τα τρία διαστημικά λεωφορεία του στόλου. Το Discovery είχε κάνει το τελευταίο ταξίδι του σε τροχιά τον Φεβρουάριο-Μάρτιο 2011, για μια αποστολή 13 ημερών στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) και ήταν το πρώτο από τα τρία λεωφορεία που τέθηκε μετά από τρεις δεκαετίες εκτός λειτουργίας. Εκτοξεύτηκε για πρώτη φορά στις 30 Αυγούστου του 1984 και έχει πραγματοποιήσει τις περισσότερες ημέρες επανδρωμένων διαστημικών πτήσεων (συνολικά 352), διασχίζοντας 241 εκατομμύρια χιλιόμετρα σε τροχιά γύρω από τη Γη. Μετέφερε επίσης κατά τη διάρκεια 39 αποστολών 246 αστροναύτες, τον μεγαλύτερο αριθμό από τα άλλα λεωφορεία. Τα δύο άλλα λεωφορεία, το Atlantis και το Endeavour, θα μετακινηθούν αντίστοιχα στο Μουσείο του Λος Άντζελες και στο κέντρο επισκεπτών του Διαστημικού Κέντρου Κένεντι στη Φλόριντα. Το Enterprise, ένα πρωτότυπο που ποτέ δεν πέταξε στο διάστημα και βρισκόταν και αυτό στο Μουσείο Διαστήματος, όπου θα αντικατασταθεί από το Discovery, θα εκτεθεί στη συνέχεια σε ένα μουσείο στη Νέα Υόρκη. Υπενθυμίζεται ότι το Challenger είχε καταστραφεί λίγο μετά την εκτόξευση του τον Ιανουάριο του 1986 και το Columbia είχε καταστραφεί κατά την επάνοδό του στη Γη τον Φεβρουάριο του 2003. Συνολικά δεκατρείς αστροναύτες έχασαν τη ζωή τους. Το πρόγραμμα των διαστημικών λεωφορείων ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 2011 με την πτήση του Atlantis. Στο εξής, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εξαρτώνται από τα ρωσικά διαστημόπλοιά Soyuz για να στείλουν τους αστροναύτες τους στον ISS μέχρι το 2015 όταν ένα νέο αμερικανικό διαστημόπλοιο θα αναλάβει και πάλι αποστολές. Η NASA υπολογίζει στον ιδιωτικό τομέα και ενθαρρύνει περισσότερες εταιρείες να εισέλθουν στην κούρσα του διαστήματος. Το διαστημόπλοιο SpaceX θα κάνει την πρώτη ιδιωτική πτήση επίδειξης με φορτίο προς τον ISS στις 30 Απριλίου, σύμφωνα με τον προγραμματισμό, ενώ θα μεταφέρει και αστροναύτες στη συνέχεια. Η Ρωσία ετοιμάζεται για μια νέα φάση στην εξερεύνηση του Διαστήματος. Για την υλοποίηση του φιλόδοξου σχεδίου απαιτούνται όχι μόνο διαστημόπλοια νέας γενιάς, αλλά και εκσυγχρονισμένα κοσμοδρόμια. Σχεδιάζεται ότι μέχρι το 2020 το 90 τοις εκατό των διαστημικών εκτοξεύσεων θα γίνεται από ρωσικό έδαφος. Η βασικό εξέδρα εκτόξευσης της χώρας ήταν για πολύν καιρό το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ, που χτίστηκε ακόμη από τα σοβιετικά χρόνια. Το 1991 το Καζαχστάν, στο έδαφος του οποίου βρίσκεται το κοσμοδρόμιο, έγινε ανεξάρτητο κράτος. Η Ρωσία ξοδεύει ετησίως 165 εκατομμύρια δολάρια για την ενοικίαση και τη συντήρηση των εγκαταστάσεων του ιστορικού αυτού κοσμοδρομίου, λέει ο κοσμοναύτης, δύο φορές Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης Αλεξάντρ Αλεξαντρόφ: Για εμάς αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό καθήκον: να έχουμε το δικό μας κοσμοδρόμιο, ώστε να απελευθερωθούμε από τη μίσθωση του Μπαϊκονούρ από το Καζαχστάν. Έως εκεί και η διαδρομή δεν είναι μικρή για τη μεταφορά του εξοπλισμού και η συντήρηση της υποδομής δεν είναι φθηνή. Το νέο ρωσικό κοσμοδρόμιο «Βοστότσνι» (σ.τ.μ. ανατολικό) κατασκευάζεται στην περιφέρεια του Αμούρ. Στο σχεδιασμό του συμπλέγματος έχουν συμπεριληφθεί δύο εξέδρες εκτόξευσης, ένα κέντρο για την εκπαίδευση και την ιατρική εξέταση των κοσμοναυτών, εργοστάσια παραγωγής υδρογόνου και οξυγόνου. Συνολικά θα αποτελείται από περίπου χίλια πεντακόσια κτiρια και εγκαταστάσεις υψηλής τεχνολογίας. Η έναρξη της λειτουργίας της πρώτης εξέδρας εκτόξευσης και οι πρώτες εκτοξεύσεις μη επανδρωμένων σκαφών έχουν προγραμματιστεί για το 2015. Κατά τους προκαταρκτικούς υπολογισμούς το 2020 από το «Βοστότσνι» θα εκτοξευθούν περίπου τα μισά ρωσικά διαστημικά σκάφη. Ως εκείνη τη στιγμή σε αντικατάσταση των διαστημοπλοίων της σειράς «Σογιούζ» πρέπει να έρθει το επαναχρησιμοποιούμενο επανδρωμένο διαστημόπλοιο «Ρους», που είναι σχεδιασμένο για πτήσεις όχι μόνο στη γήινη, αλλά και στη σεληνιακή τροχιά. Το πλήρωμα του διαστημοπλοίου νέας γενιάς θα αποτελείται όχι από τρεις, όπως τώρα στα «Σογιούζ», αλλά από έξι άτομα. Θα είναι σε θέση να παίρνουν μαζί τους στο Διάστημα τουλάχιστον 500 κιλά φορτίου. Δίπλα στις εξέδρες εκτόξευσης του «Βοστότσνι» θα αναπτυχθεί μια πόλη με πληθυσμό 35 χιλιάδες κατοίκους. Οι αρχιτέκτονες έλαβαν υπόψη τους ότι θα πηγαίνουν εκεί τουρίστες όχι μόνο από τη Ρωσία, αλλά και από όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό το «Βοστότσνι» έχει σχεδιαστεί ως μια μοναδική cosmo-land. Το μερίδιο του δεύτερου βασικού και ήδη λειτουργούντος κοσμοδρομίου στο «Πλισέτσκ» θα αναλογεί περίπου το 40% των διαστημικών εκτοξεύσεων. Όσο για το κοσμοδρόμιο «Μπαϊκονούρ», η Ρωσία σχεδιάζει να πραγματοποιεί από εκεί μόνο το 10% των εκκινήσεων. Σε απόσταση 12,7 δισ. ετών φωτός βρίσκεται το πιο μακρινό σμήνος γαλαξιών. Ιάπωνες αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα σμήνος γαλαξιών σε απόσταση 12,72 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη και, όπως ανακοίνωσαν, είναι το πιο μακρινό, στον χώρο και τον χρόνο, που έχει ποτέ ανακαλυφθεί. Η ανακάλυψη, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, έγινε από ερευνητές του Πανεπιστημίου Προωθημένων Σπουδών και του Εθνικού Αστρονομικού Παρατηρητηρίου της Ιαπωνίας, με τη χρήση του ισχυρού επίγειου τηλεσκοπίου Σουμπαρού στη Χαβάη. Οι αστρονόμοι, που θα κάνουν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό αστροφυσικής «Astrophysical Journal», «διείσδυσαν» στο απώτατο παρελθόν, σε μια εποχή περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια μετά την αρχική «έκρηξη» της δημιουργίας του σύμπαντος (Μπιγκ Μπανγκ). Όπως είπαν, η ανακάλυψή τους δείχνει ότι ήδη από τα πρώιμα στάδια του σύμπαντος, όταν δεν είχε κλείσει καν το πρώτο δισεκατομμύριο της σημερινής ηλικίας του (περίπου 13,7 δισ. έτη), ένα σμήνος γαλαξιών είχε προλάβει κιόλας να σχηματισθεί. Αυτό το πρώιμο γαλαξιακό «πρώτο-σμήνος» θα βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα τη διαχρονική εξέλιξη της δομής του σύμπαντος και ειδικότερα την εξέλιξη των γαλαξιών. Στο παρελθόν ερευνητές, χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο «Hubble» της NASA, είχαν ανακοινώσει ότι την ανακάλυψη ενός πιθανού σμήνους γαλαξιών ακόμα πιο μακριά από τη Γη, περίπου στα 13,1 δισεκατομμύρια έτη φωτός, όμως εκείνη η ανακάλυψη δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί, σύμφωνα με τους Ιάπωνες ερευνητές. Γενέθλια έχει το Hubble. Εγινε 22 ετών. Ηταν 24 Απριλίου του 1990 όταν η NASA ανακοίνωσε ότι το πρώτο διαστημικό τηλεσκόπιο εκτοξεύτηκε επιτυχώς. Οι εκτιμήσεις των ειδικών ανέφεραν ότι το Hubble θα είχε διάρκεια ζωής η οποία δεν θα ξεπερνούσε τα δέκα έτη. Ομως χάρις στις τακτικές επανδρωμένες αποστολές επισκευής και αναβάθμισης το Hubble όχι μόνο συνεχίζει να λειτουργεί αλλά βλέπει ακόμη πιο βαθιά και «καθαρά» μέσα στο Σύμπαν. Η επιτυχημένη λειτουργία του Hubble οδήγησε τις διαστημικές υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο να κατασκευάσουν και να εκτοξεύσουν πλήθος διαστημικών τηλεσκοπίων δημιουργώντας ένα μικρό στόλο που καταγράφει συνεχώς όλα όσα συμβαίνουν στις κοντινότερες αλλά και πιο μακρινές διαστημικές περιοχές. Βιογραφικό. Εκτόξευση: 24 Απριλίου 1990 Βάρος: 11 τόνοι Μήκος: 43.5 μέτρα Θέση: 569 χλμ έξω από τη Γη Τροχιά: Ολοκληρώνει μια περιστροφή της Γης σε 97 λεπτά Ονομα: Πήρε το όνομα του από τον κορυφαίο αστρονόμο Εντουιν Χαμπλ που ανακάλυψε ότι το Σύμπαν επεκτείνεται βάζοντας τα θεμέλια για τη διατύπωση της θεωρίας της Μεγάλης Εκρηξης Κόστος: Η κατασκευή και εκτόξευση του κόστισε 1,5 δις δολάρια Εργασία: Το τηλεσκόπιο μεταδίδει κάθε εβδομάδα περί τα 120 GB δεδομένων ποσότητα που ισοδυναμεί με ένα ράφι γεμάτο βιβλία μήκους ενός χιλιομέτρου. Βίντεο: Η διασημότερη φωτογραφία που έχει τραβήξει το Hubble-«Πύλες της Δημιουργίας»και για Δώρο γενεθλίων του Hubble μια εικόνα του νεφελώματος της Ταραντούλας

Η επίδραση του ανθρώπου στη Γη.

Ένας ρομποτικός εξερευνητής θα τρυπά με λέηζερ τον πάγο σε παγωμένους δορυφόρους του Δία για να βρει ζωή. Τα εξερευνητικά σκάφη του μέλλοντος θα μπορούσαν να τροφοδοτούνται με υψηλής ισχύος λέιζερ, το οποίο θα περνά μέσα από λεπτά καλώδια οπτικών ινών μήκους πολλών χιλιομέτρων. Αυτή η τεχνολογία θα μπορούσε να επιτρέψει στα ρομποτικά σκάφη να τρυπούν βαθιά στρώματα πάγου για να εξερευνήσουν π.χ. λίμνες στην Ανταρκτική ή ακόμη και τους υπόγειους ωκεανούς παγωμένων δορυφόρων όπως η Ευρώπη και ο Εγκέλαδος. «Ο μετριοπαθής μας στόχος μέσα στα επόμενα τρία χρόνια είναι να χρησιμοποιήσουμε ένα λέιζερ των 5.000 βατ για να περάσουμε ένα cryobot μέσα από 250 μέτρα πάγου», λέει ο εφευρέτης και εξερευνητής Bill Stone, ο οποίος παρουσίασε την ιδέα του σε συνέδριο της NASA. «Όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μας εμποδίζει, αν και όπως το βλέπω εγώ, όλα αυτά είναι παιχνιδάκι μπροστά σε όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε». Μέχρι σήμερα, το μεγαλύτερο εμπόδιο για τους επιστήμονες που ήλπιζαν να μελετήσουν μεταξύ άλλων τον ωκεανό, ο οποίος πιστεύεται ότι υπάρχει κάτω από την επιφάνεια της Ευρώπης – δορυφόρου του Δία- ήταν η ποσότητα ενέργειας που θα απαιτούνταν για να τρυπήσει ένα πολύ παχύ στρώμα πάγου. Οι υπάρχουσες μπαταρίες δεν θα διαρκούσαν τόσο πολύ, η ηλιακή ενέργεια δεν θα λειτουργούσε παρά μόνο στην επιφάνεια ενώ, εάν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ένας μικρός πυρηνικός αντιδραστήρας, το «αποτύπωμά» του για μια τέτοια επιχείρηση θα ήταν πολύ μεγάλο. Το ρομπότ του Στόουν, ο οποίος στο παρελθόν έχει σχεδιάσει και δοκιμάσει αρκετούς ρομποτικούς εξερευνητές, ονομάζεται «Βαλκυρία». Είναι κυλινδρικό, με μήκος περίπου ένα μέτρο και 80 εκατοστά και διάμετρο μόλις 25 εκατοστά. Η ακτίνα λέιζερ θα μεταφέρεται μέσω από καλώδια οπτικών ινών, τα οποία θα «ξετυλίγονται» καθώς το ρομπότ θα τρυπάει τον πάγο. Η «Βαλκυρία» θα εξερευνά τον ωκεανό συλλέγοντας δείγματα κι έπειτα θα λιώνει ξανά τον πάγο για να επιστρέψει στην επιφάνεια, σφραγίζοντας την τρύπα πίσω της. «Όλες οι σπουδαίες ιδέες χρειάζονται θεμέλια», λέει ο επικεφαλής μηχανικός του προγράμματος Bart Hogan. «Πριν από δέκα χρόνια, η τεχνολογία που απαιτείται γι’ αυτό το πρότζεκτ δεν υπήρχε». Η ομάδα του Στόουν «πάντρεψε» επιτεύγματα από αρκετούς κλάδους. «Είναι σαν να υπάρχουν πολλές διαφορετικές ομάδες που κατασκευάζουν φακούς για καλύτερα γυαλιά και ξαφνικά κάποιος προτείνει να συνδυαστούν όλοι αυτοί οι φακοί για να φτιαχτεί ένα τηλεσκόπιο», εξηγεί ο Bart Hogan. Το σύστημα έχει ήδη δοκιμαστεί στο εργαστήριο, ενώ οι πρώτες δοκιμές στην πράξη προγραμματίζονται για τον Ιούνιο του 2013, σε παγετώνα της Αλάσκας.

Εκτοξεύτηκε το "Прогресс М-15М". Από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στις 16:50:24 ώρα Μόσχας στις 20/4/2012 εκτοξεύτηκε το φορτηγό διαστημόπλοιο "Πρόοδος M-15M." Ο σκοπός του ειναι η εξασφαλίση τη συνέχισης της λειτουργίας του σε τροχιάς Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS), σύμφωνα με τις υποχρεώσεις της ρωσικής πλευράς για το έργο αυτό. Ο κύριος στόχος της πτήσης ειναι η παράδοση στον σταθμό άνω των 2,6 τόνων διαφόρων φορτίων που απαιτούνται για τη συνέχιση του ΔΔΣ σε επανδρωμένη λειτουργία και να διασφαλίστει η ζωή και το έργο του πληρώματος. Το διαστημόπλοιο τέθηκε σε τροχιά αναφοράς με τις ακόλουθες παραμέτρους: την κλίση του 51,63 βαθμούς, το ελάχιστο ύψος των 193,68 χιλιόμετρα, μέγιστο - 256,52 χιλιόμετρα, τροχιακή περίοδος - 88,7 λεπτά. Στον ΔΔΣ σε τροχιά εργάζονται τώρα: οι Ρώσοι κοσμοναύτες Anton Shkaplerov, Ανατόλι Ivanishin και Oleg Kononenko, οι Αμερικανοί αστροναύτες Ντάνιελ Burbank και Donald Pettit και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος ο αστροναυτης Αντρέ Kuipers (Κάτω Χώρες). Το "Прогресс М-15М". συνδέθηκε με το "Pierce" ρωσικό τομέα (RS), στις 18:39:33 ώρα Μόσχας στις 22/4/2012. Το διαστημικό σκάφος «Progress» θα το μετατρέψουν σε εργαστήριο. Το ρωσικό φορτηγό διαστημικό σκάφος «Progress» αποσυνδέθηκε στις 19/4/2012 από το ΔΔΣ και για 9 εικοσιτετράωρα θα το μετατρέψουν σε επί της τροχιάς εργαστήριο. Μετά την αποσύνδεση του «φορτηγού» από τον σταθμό, το «Progress M-14M», γεμάτο με σκουπίδια από το ΔΔΣ θα αρχίσει την αυτόνομη πτήση. Το σκάφος θα το μεταφέρουν σε ακίνδυνη απόσταση από τον σταθμό και για μερικές μέρες θα πραγματοποιούν πάνω του το πείραμα «Ραντάρ-Προγκρές». Στόχος του πειράματος – ο προσδιορισμός της χωροχρόνου εξάρτησης της πυκνότητας, της θερμοκρασίας, της ιοντικής σύνθεσης της τοπικής ανομοιογένειας της ιονόσφαιρας, η οποία προκύπτει από την λειτουργία των κινητήρων του σκάφους. Μετά την διεξαγωγή του πειράματος το «Progress» θα βυθιστεί σε ειδική περιοχή του Ειρηνικού Ωκεανού στο «νεκροταφείο των διαστημοπλοίων». Νέα αποστολή στο ΔΔΣ. Στην Αστρούπολη θα εγκριθεί σήμερα το πλήρωμα της νέας αποστολής στο ΔΔΣ. Εκεί επίσης θα δωθεί η πρώτη πριν την πτήση συνέντευξη τύπου του βασικού και του αναπληρωματικού πληρώματος. Όπως αναμένεται, μέλη του βασικού πληρώματος θα είναι οι κοσμοναύτες της Ροσκόσμος Γκενάντι Πάνταλκα και Σεργκέι Ρέβιν, καθώς επίσης και ο αστροναύτης της ΝΑΣΑ Τζόζεφ Άκαμπα. Το επανδρωμένο διαστημόπλοιο Σογιούζ προβλέπεται θα πετάξει στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό στις 15 Μαΐου από το Μπαϊκονούρ. Πειράματα με φυσαλίδες στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Πίσω από τα διαστημικά παιχνίδια με τις φυσαλίδες βρίσκεται ο Ντον Πετίτ ο οποίος επισκέπτεται για τέταρτη φορά τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Ο αστροναύτης ήταν για πρώτη φορά μέλος του πληρώματος του Σταθμού το 2002, επέστρεψε το 2003 και ξανά το 2008. Τώρα είναι μέλος της αποστολής «Expedition 30».. Ο Πετίτ στον ελεύθερο χρόνο του συνηθίζει να «στήνει» διάφορα παιχνίδια χρησιμοποιώντας τις συνθήκες έλλειψης βαρύτητας που επικρατούν στον ISS. Ολα αυτά τα παιχνίδια τα καταγράφει σε βίντεο τα οποία δείχνουν τη συμπεριφορά αντικειμένων, υγρών και άλλων στοιχείων σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Ορισμένα από αυτά τα βίντεο, όπως ένα όπου ο Πετίτ προσπαθεί να πιεί καφέ («Zero G Coffee Cup»), έχουν γίνει ιδιαίτερα δημοφιλή στον κυβερνοχώρο. Αυτή τη φορά ο Πετίτ αποφάσισε να περάσει τον χρόνο του εγχέοντας φυσαλίδες μέσα σε… φυσαλίδες. Καταφέρνει επίσης να «κλείσει» μέσα σε μια φυσαλίδα ένα αναβράζον δισκίο το οποίο διαλύεται στο εσωτερικό της χωρίς αυτή να σπάσει. Τα πραγματικά εντυπωσιακά αποτελέσματα των παιχνιδιών-πειραμάτων παρουσιάζονται στο σχετικό βίντεο που ήδη έχει προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον. http://www.thatvideosite.com/v/230 H ωραιότερη θέα στο Ηλιακό Σύστημα! Ο Αλεξ Ρίβεστ, φοιτητής του ΜΙΤ, έχει γίνει γνωστός τον τελευταίο καιρό από τα βίντεο που φτιάχνει χρησιμοποιώντας εικόνες από διαστημικά και επίγεια τηλεσκόπια καθώς και από δορυφόρους. Ο Ρίβεστ συνθέτει και μοντάρει τις εικόνες με μοναδικό τρόπο. Η τελευταία του δημιουργία έχει συγκεντρώσει τα φώτα της δημοσιότητας στον κυβερνοχώρο και όχι άδικα. Εδώ ο Ρίβεστ συνέθεσε εικόνες που έχουν καταγράψει αστροναύτες στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό και έφτιαξε ένα πραγματικά εκπληκτικό βίντεο που "τοποθετεί" τον θεατή μέσα σε ένα σκάφος που κινείται πάνω από τη Γη. Οι εικόνες του πλανήτη μας αλλά και η αίσθηση που προσφέρει στον θεατή είναι τόσο εντυπωσιακά ώστε το βίντεο έλαβε τον χαρακτηρισμό της «ωραιότερης θέας στο Ηλιακό Σύστημα». http://www.youtube.com/watch?v=fePOlaSc6jA

Κατι διαφορετικό τωρα για τους αστεροειδείς. Ορυχεία σε κοντινούς αστεροειδείς «από την επόμενη δεκαετία» Φιλοδοξώντας ότι θα μετατρέψει μια ιδέα της επιστημονικής φαντασίας σε πραγματικά κέρδη, η Planetary Sciences, μια νεοσύστατη εταιρεία με τη στήριξη της Google και του Τζέιμς Κάμερον, παρουσιάζει το σχέδιό της για την ανάπτυξη ρομποτικών σκαφών που θα φέρνουν χρυσό, πλατίνα και άλλα ορυκτά από τους δεκάδες διαστημικούς βράχους που περιτριγυρίζουν τη Γη. Το σχέδιο της αμερικανικής εταιρείας, το οποίο αρκετοί ειδικοί θεωρούν υπερφιλόδοξο, προγραμματίζεται να περάσει στην πρώτη φάση υλοποίησης σε ενάμισι με δύο χρόνια, οπότε θα εκτοξευτεί μια σειρά μικρών διαστημικών τηλεσκοπίων που θα εντοπίζουν τους αστεροειδείς. Οι ιδρυτές και οι επενδυτές της εταιρείας ελπίζουν ότι το 2020 θα έχουν θέσει σε τροχιά έναν σταθμό ανεφοδιασμού καυσίμων, ο οποίος θα εξυπηρετεί τις αποστολές από και προς τα μακρινά ορυχεία. «Αν κοιτάξει κανείς πίσω στην Ιστορία και εξετάσει τι έκανε τους ανθρώπους να επενδύσουν στην εξερεύνηση και τις μεταφορές, διαπιστώνει ότι πάντα έβαζε ως στόχο τους φυσικούς πόρους, είτε επρόκειτο για τους Ευρωπαίους που κυνηγούσαν τους δρόμους των μπαχαρικών, είτε για τους Αμερικανούς αποίκους που στράφηκαν στη δύση αναζητώντας χρυσό, πετρέλαιο, ξυλεία, ή Γη» σχολίασε στο Reuters ο Πίτερ Διαμαντής, συνιδρυτής της Planetary Sciences. Ο Διαμαντής και ο έτερος ιδρυτής της εταιρείας Έρικ Άντερσον είχαν οργανώσει ταξίδια αναψυχής στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό για τους λίγους υποψήφιους τουρίστες που μπορούσαν να πληρώσουν το εισιτήριο των 20 εκατ. δολαρίων. Στην εντυπωσιακή λίστα των επενδυτών και των συμβούλων της νέας τους εταιρείας περιλαμβάνονται ο εκτελεστικός πρόεδρος της Google Έρικ Σμιντ, ο συνιδρυτής της Google Λάρι Πέιτζ, καθώς και ο περιπετειώδης σκηνοθέτης Τζέιμς Κάμερον (ο οποίος μόλις επέστρεψε από το ταξίδι του στο βαθύτερο σημείο των ωκεανών. Αρκετοί επιστήμονες χαρακτηρίζουν το σχέδιο της Planetary Sciences φιλόδοξο, δύσκολο και ακριβό Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς το εγχείρημα θα μπορούσε να αποδειχθεί οικονομικά βιώσιμο, δεδομένου ότι μια αποστολή που σχεδιάζει η NASA για να φέρει στη Γη δείγμα 60 γραμμαρίων από κάποιον αστεροειδή θα κοστίσει γύρω στο 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Η ιδέα της αξιοποίησης των φυσικών πόρων του Διαστήματος υπάρχει βέβαια εδώ και καιρό. Οι αστεροειδείς δημιουργήθηκαν πριν από περίπου 4,5 δις χρόνια με υλικά που περίσσεψαν από το σχηματισμό του Ήλιου και των πλανητών. Οι περισσότεροι κινούνται στη λεγόμενη Ζώνη των Αστεροειδών, ανάμεσα στον Άρη και τον Δία, υπάρχουν όμως και χιλιάδες που έχουν ξεφύγει από αυτή τη ζώνη και περιφέρονται σχετικά κοντά στη Γη. Πολλοί αστεροειδείς αποτελούνται σχεδόν αποκλειστικά από σίδερο και νικέλιο, άλλοι περιέχουν χρυσό, πλατίνα και δυσεύρετα στοιχεία που ονομάζονται σπάνιες γαίες και χρησιμοποιούνται σήμερα ευρέως στις ηλεκτρονικές συσκευές. Σύμφωνα με τον Άντερσον, από τους 1.500 κοντινούς αστεροειδείς με διάμετρο τουλάχιστον 50 μέτρα, το 10% είναι πλούσιο σε νερό και πολύτιμα στοιχεία. Οι αστεροειδείς αυτοί, προβλέπει το σχέδιο της Planetary Sciences, θα αναγνωρίζονται με τη βοήθεια μιας σειράς διαστημικών τηλεσκοπίων, μήκους μόλις ενός μέτρου και κόστους μόλις 10 εκατ. δολαρίων, τα οποία θα μπορούσαν να εκτοξευτούν εντός της επόμενης διετίας. Στο επόμενο στάδιο, οι αστεροειδείς θα συλλαμβάνονται από μη επανδρωμένων σκάφη που θα λειτουργούν ουσιαστικά ως αυτόματα διαστημικά ορυχεία. Τα σκάφη αυτά όχι μόνο θα εξορύσσουν πολύτιμα ορυκτά, αλλά επιπλέον θα διασπούν το παγωμένο νερό των αστεροειδών σε οξυγόνο και υδρογόνο για να παραχθούν τα καύσιμα της επιστροφής. Κεντρικό στοιχείο θα ήταν και η εκτόξευση ενός σταθμού ανεφοδιασμού καυσίμων σε γήινη τροχιά, ο οποίος θα παραλάμβανε τα εισερχόμενα φορτία και θα τα χρησιμοποιούσε για τον ανεφοδιασμό άλλων διαστημικών αποστολών. «Ένα βενζινάδικο στο διάστημα εντός μιας δεκαετίας φαίνεται εφικτός στόχος. Ελπίζω ότι θα υπάρχει κάποιος να το χρησιμοποιήσει» σχολίασε ο Άντριου Τσενγκ του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, συνεργάτης της NASA σε μια παλαιότερη αποστολή σε αστεροειδή. «Διατηρώ ελπίδες ότι οι εμπορικές χρήσεις του διαστήματος θα είναι κερδοφόρες και πέρα από τη γήινη τροχιά. Ίσως ο καιρός έχει έρθει» πρόσθεσε. Άλλοι ειδικοί, όπως ο Τζέι Μέλος του Πανεπιστημίου Purdue, επισήμαναν ότι το κόστος για την υλοποίηση του σχεδίου θα είναι αστρονομικό. Η Planetary Resources δεν αποκαλύπτει πόσα κονδύλια έχει συγκεντρώσει, διαβεβαιώνει όμως ότι τα λειτουργικά της έξοδα θα είναι μικρά σε σχέση με κρατικά προγράμματα όπως η NASA. ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ Η ιδέα της εξόρυξης φυσικών ορυκτών πόρων, κυρίως σιδήρου και νικελίου από τα ουράνια σώματα συζητείται εδώ και αρκετές δεκαετίες. Αλλά σύμφωνα με όλους τους υπολογισμούς, το σχέδιο αυτό θα γίνει μια «μαύρη τρύπα» η οποία θα καταβροχθίσει απλώς αυτά τα τρισεκατομμύρια δολάρια, θεωρεί ο Γιούρι Κάρας, αντεπιστέλλον μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας Κοσμοναυτικής. -Κανείς δεν έχει κάνει ακόμα διατρήσεις στους αστεροειδείς. Έγιναν δύο προσεδαφίσεις πάνω στην επιφάνεια ενός αστεροειδή και έχουν μεταφερθεί στη Γη δείγματα του υλικού του. Ωστόσο γίνεται λόγος μόνο για κάποια ξυσίματα, που έγιναν στην επιφάνειά του και είναι δύσκολο να πει κανείς σήμερα τι βρίσκεται εκεί, κάτω από την επιφάνεια του αστεροειδή και, το κυριότερο, για πιο σκοπό χρειάζεται να γίνουν όλα αυτά. Μήπως είναι λίγος ο σίδηρος που υπάρχει στη Γη; Δεν θα ήταν καλύτερα να εξορύσσουμε σίδηρο από το βυθό της θάλασσας; Πραγματικά, το έργο αυτό είναι πολύ ευκολότερο και φθηνότερο. Εκτός από την οικονομική σκοπιμότητα, προκαλούν αμφιβολίες και οι τεχνικές δυνατότητες υλοποίησης αυτού του σχεδίου. Σήμερα οι ενθουσιώδεις εκπρόσωποι του Google βλέπουν δύο τρόπους αξιοποίησης των διαστημικών ορυκτών – η αποστολή ρομπότ στους αστεροειδείς είτε η μετατόπισή τους με τη βοήθεια κάποιου διαστημικού σκάφους πιο κοντά στη Γη, όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να φτάσουν πιο εύκολα. Εξάλλου, θεωρείται ότι το διαστημικό «ρυμουλκό» μπορεί να είναι έτοιμο, μάλιστα υπό τον όρο επαρκούς χρηματοδότησής του σχεδίου, ως το 2025. Εν τω μεταξύ, η ρυμούλκηση κάποιου αστεροειδή είναι μόνο το ήμισυ του έργου. Οι σημερινές «γήινες» τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται στην εξορυκτική βιομηχανία, δεν θα λειτουργήσουν σε συνθήκες σχεδόν πλήρους έλλειψης βαρύτητας. Έτσι, λοιπόν, θα χρειαστεί να δημιουργηθεί μηχανισμός που δεν θα επιτρέψει στον εξοπλισμό να φύγει από την επιφάνεια του αστεροειδή και να πετάξει στο ανοιχτό Διάστημα. Για τη δημιουργία του θα απαιτηθούν αρκετές δεκαετίες. Προς το παρόν δε, όπως θεωρούν ορισμένοι εμπειρογνώμονες, θα ήταν καλά να μάθει ο κόσμος τουλάχιστον να αλλάσσει την τροχιά πτήσεις των αστεροειδών, έτσι ώστε αυτοί που πετούν προς τη Γη, να μπορούν να μετατοπιστούν και απομακρυνθούν σε ασφαλή απόσταση.

Τα πρώτα τσιπ με τρισδιάστατα τρανζίστορ. Τους πρώτους επεξεργαστές με τρισδιάστατες πύλες, που ελπίζει ότι θα της ανοίξουν διάπλατα τον δρόμο προς τα smartphone και τα tablet, διέθεσε η Intel. Οι Ivy Bridge είναι τα πρώτα τσιπ με τις «τρισδιάστατες πύλες» της Intel. Η εταιρεία άλλαξε το σχεδιασμό στο βασικό δομικό στοιχείο των τσιπ, τα τρανζίστορ. Με τους Ivy Bridge υπόσχεται όχι μόνο αυξημένες επιδόσεις αλλά και σημαντικά αυξημένη αυτονομία. Συγκεκριμένα, Intel ανακοίνωσε 13 τετραπύρηνους επεξεργαστές και στο χρονοδιάγραμμά της αργότερα την άνοιξη έχει νέους διπύρηνους. Οι περισσότεροι από τους νέους Ivy Bridge προορίζονται για υπολογιστές desktop, αν και η Apple αναμένεται να τους αξιοποιήσει στη σειρά MacBook Pro. Τα laptop τα οποία θα βασίζονται στους επεξεργαστές Ivy Bridge θα έχουν μικρότερη κατανάλωση ενέργειας, βελτιωμένη απόκριση, καλύτερα χαρακτηριστικά ασφαλείας και έξυπνη επεξεργασία γραφικών, έχει δηλώσει η Intel. Οι επεξεργαστές Ivy Bridge είναι το πρώτο ολοκληρωμένο τσιπ μαζικής παραγωγής της Intel που χρησιμοποιεί την τεχνολογία 22nm και την επαναστατική σχεδίαση τρανζίστορ Tri-Gate, με το σχεδιασμό 3D που παρουσιάστηκε τον Μάιο του 2011. Ο αντιπρόεδρος της Intel κ. Maloney είχε επίσης, επισημάνει ως συμπληρωματική τη χρήση των τεχνολογιών USB 3.0 και Thunderbolt, «οι οποίες αποτελούν δείγμα της διαρκούς προσπάθειας που κάνει η Intel για την εξέλιξη της πλατφόρμας των PC». Μετά την οικογένεια Ivy Bridge, οι επεξεργαστές Haswell, οι οποίοι έχουν προγραμματιστεί για το 2013, αποτελούν το τρίτο βήμα προς την υλοποίηση των Ultrabook, «μέσα από την οποία ανακαλύπτουμε το laptop του μέλλοντος, με νέες δυνατότητες, μικρό πάχος, χαμηλό βάρος, καλύτερη απόκριση και αυξημένη ασφάλεια», σύμφωνα με την Intel. Με την οικογένεια Haswell, η Intel υπόσχεται να αλλάξει το ενεργειακό προφίλ των λεγόμενων mainstream laptop, μειώνοντας την κατανάλωση των μικροεπεξεργαστών στο μισό της σημερινής. Γιατί θεωρούνται επαναστατικό επίτευγμα οι πύλες 3D της Intel Το επίτευγμα της Intel θεωρείται επαναστατικό όχι μόνο γιατί αλλάζει τον τρόπο σχεδίασης των πυλών (των τρανζίστορ) που έχει παραμείνει ίδιος από το 1959, αλλά γιατί κατάφερε να δώσει νέα πνοή στον Νόμο του Moore (χωρίς να αυξήσει πολύ το κόστος -περί το +3% λέει η εταιρεία). Ήδη χρόνια πριν οι μηχανικοί προμήνυαν το τέλος του περίφημου νόμου. Η εκτίμηση ανήκε, παραδόξως, σε ερευνητές της Intel. Όπως διαπίστωναν, οι διακόπτες που σηματοδοτούν τα 0 και τα 1 των υπολογιστών μας δεν θα είναι δυνατό να συρρικνωθούν περαιτέρω μετά το 2021. Όμως, η διαρκής σμίκρυνση των τρανζίστορ είναι εκείνη που διατηρεί σε ισχύ τον περίφημο Νόμο του Μoore, από το 1965. Χάρη στα μικρότερα τρανζίστορ, οι επεξεργαστές από την εμφάνισή τους μέχρι σήμερα (σχεδόν κάθε δύο χρόνια διπλασιάζεται η επεξεργαστική ισχύς), γίνονται ολοένα μικρότεροι, ταχύτεροι και φθηνότεροι. Για πρώτη φορά το 2004, ερευνητές της Intel προέβλεπαν ότι ο νόμος του ιδρυτή και επίτιμου πλέον προέδρου της εταιρείας που εργάζονται έχει όρια. Η μελέτη τους, υπό τον τίτλο «Limits to Binary Logic Switch Scaling-A Gedanken Model», δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 2003 σε έκδοση του Ινστιτούτου IEEE. Η θεωρία των ερευνητών καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι κατασκευαστές θα μπορούν να παράγουν τσιπ με τεχνολογία μέχρι και 16 νανομέτρων (και πύλες 5nm). Ένα νανόμετρο είναι ένα δισεκατομμυριοστό του μέτρου και για να αποκτήσουμε (κατά το δυνατό) αίσθηση του μεγέθους του θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια ανθρώπινη τρίχα σε αυτή την κλίμακα θα έμοιαζε με.. φουγάρο, αφού έχει διάμετρο 50.000 νανόμετρα! Αν και είναι ασύλληπτο, σήμερα έχουν ήδη αρχίσει να κατασκευάζονται τσιπ στα 45 νανόμετρα και μετά την ανακοίνωση της Intel, στα 22 νανόμετρα. Σύμφωνα με τις πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις τότε, θα φτάναμε στο φράγμα των 16nm το 2013 και το 2015 δεν θα είναι δυνατό να επιτευχθεί περαιτέρω βελτίωση. Λιγότερο απαισιόδοξες προβλέψεις εκτιμούν ότι θα φτάσουμε στο όριο το 2021. Τα προβλήματα που θα εμποδίσουν τους κατασκευαστές να ξεπεράσουν το όριο των 16nm είναι ένα φαινόμενο «σήραγγας» που τείνει να καταστήσει αναξιόπιστη τη λειτουργία των εξαιρετικά μικρών πλέον διακοπτών αφού τα ηλεκτρόνια περνούν τις πύλες αυτεπάγγελτα, το τσιπ υπερθερμαίνεται, το συνακόλουθο κόστος της ψύξης τους είναι υψηλό, κ.ά. Ωστόσο, από τότε ήταν ορατό ότι μπορούν να βρεθούν εναλλακτικές λύσεις, όπως οι νανοσωλήνες άνθρακα, ή η σχεδίαση τρισδιάστατων τσιπ με τρανζίστορ σε διαφορετικά επίπεδα, οι οποίες όμως δεν θα μικρύνουν ακόμα περισσότερο τα τσιπ αλλά θα συνεχίσουν να αυξάνουν τις επιδόσεις τους και να μειώνουν την κατανάλωση ενέργειας. Αυτό που τελικά κατάφερε η Intel είναι να μειώσει την κλίμακα ολοκλήρωσης στα 22 νανόμετρα (από τα 45nm), να αυξήσει τις επιδόσεις και να μειώσει την κατανάλωση ενέργειας Δείτε τι σημαίνει κλίμακα 22 νανομέτρων

Η Γη μπορεί να έχει διαδώσει την ζωή σε κοντινά αστέρια. Σύμφωνα με μια νέα θεωρία οι πτώσεις των αστεροειδών πάνω στη Γη, που έλαβαν χώρα κατά το μακρινό παρελθόν, θα μπορούσαν να μεταδώσουν υλικό του DNA που υπήρχε στον πλανήτη μας προς το βαθύ διάστημα. Έτσι, αυτό μπορεί να έχει στη συνέχεια βρει το δρόμο του σε άλλους κόσμους – πλανήτες που βρίσκονται γύρω από κοντινά αστέρια. Με αυτόν τον τρόπο, η ζωή μπορεί να έχει ταξιδέψει από τον πλανήτη μας σε άλλες τοποθεσίες στην αστρική γειτονιά του Ήλιου μας. Οι επιστήμονες γνωρίζουν ήδη ότι η Γη και ο Άρης αντάλλασαν μετεωρίτες και άλλα υλικά στο παρελθόν, και ότι μερικές μορφές ζωής που έχουν εξελιχθεί εδώ μπορεί να αντέξουν πάνω στον Κόκκινο Πλανήτη, ακόμη και τώρα. Επιπλέον, άλλες μελέτες έχουν δείξει πρόσφατα ότι οι βασικές δομικές μονάδες της ζωής μπορεί να αντέξουν σε πτώσεις των αστεροειδών σε πλανήτες, επιβιώνοντας για εκατομμύρια χρόνια πάνω σε διαστημικούς βράχους, και στη συνέχεια να αντέξουν στις πύρινες συνθήκες κατά την είσοδο τους στην ατμόσφαιρα ενός άλλου πλανήτη. Μια ομάδα αστρονόμων αυτή τη στιγμή ψάχνει για εξωηλιακούς πλανήτες που να βρίσκονται σε τροχιά γύρω από αστέρια, που να γεννήθηκαν από το ίδιο αστρικό βρεφοκομείο με αυτό του Ήλιου. Αν υπάρχουν αυτοί οι κόσμοι, τότε μπορεί να έχουν σπαρθεί με ζωή που να γεννήθηκε εδώ στη Γη μας, εδώ και πολύ καιρό. Οι αστρονόμοι υποψιάζονται ότι το αστρικό αυτό βρεφοκομείο που γέννησε τον Ήλιο μας διαλύθηκε περίπου πριν 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια, ή περίπου 1 δισεκατομμύριο χρόνια αφότου το μητρικό αστέρι μας σχηματίστηκε. Πριν τα πιθανά δίδυμα αστέρια διαχωριστούν, μπορούν να είχαν ανταλλάξει μεταξύ τους υλικά των αντίστοιχων συστημάτων τους. «Η ιδέα αυτή υποστηρίζει πως αν ένας πλανήτης έχει η ζωή, όπως η Γη, και αν την χτυπήσει ένας αστεροειδής, θα δημιουργήσει συντρίμμια, μερικά από τα οποία θα δραπετεύσουν στο διάστημα», εξηγεί ο Mauri Valtonen, ένας αστρονόμος στο Πανεπιστήμιο Τουρκού, στη Φινλανδία. "Και αν τα συντρίμμια είναι αρκετά μεγάλα, όπως για παράδειγμα με πλάτος 1 μέτρο, μπορεί αυτά να προστατεύσουν τη ζωή από την γύρω θανατηφόρο ακτινοβολία, και έτσι η ζωή μπορεί να επιζήσει μέσα σε αυτά για εκατομμύρια χρόνια, μέχρι που προσγειωθούν τα συντρίμμια κάπου αλλού. Αν συμβεί να προσγειωθεί σε έναν πλανήτη με τις κατάλληλες συνθήκες, τότε μπορεί να αρχίσει η ζωή εκεί πάνω," λέει ο Mauri Valtonen. Αν και η ιδέα μπορεί να φαίνεται τραβηγμένη με μια πρώτη ματιά, στην πραγματικότητα δεν είναι. Κατά τις πρώτες μέρες του ηλιακού συστήματος, οι τροχιές που σήμερα κατοικούνται από τους τέσσερις βραχώδεις πλανήτες – Ερμής, Αφροδίτη, Γη και Άρη – βομβαρδίζονταν από χιλιάδες χιλιάδων βράχων που κτυπούσαν συνεχώς τους νέους πλανήτες. Η περίοδος αυτή έγινε γνωστή ως Τελευταίος Βαρύς Βομβαρδισμός. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, όλοι οι εσωτερικοί κόσμοι κτυπήθηκαν αλύπητα από αστεροειδείς και κομήτες. Τα πρώιμα βακτήρια και αλληλουχίες του DNA μπορεί λοιπόν εύκολα να είχαν μεταφερθεί στο διάστημα, πάνω σε μεγάλα κομμάτια από συντρίμμια. "Αν βρούμε έναν πλανήτη σαν τη Γη τότε θα ήταν ένας ωραίος στόχος για μια νέα γενιά ανιχνευτών ώστε να ψάξει την ατμόσφαιρα του πλανήτη. Αν υπάρχει ένας πλανήτης και έχει σημάδια ζωής, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι ίσως είμαστε συγγενείς κατά κάποια έννοια," καταλήγει ο Valtonen. Πηγή: SoftPedia – Space

Ερευνητική ομάδα φαίνεται να λύνει την ανωμαλία του Pioneer οριστικά. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 η NASA εκτόξευσε δύο εξερευνητικά διαστημόπλοια, τα Pioneer 10 και 11. Η αποστολή τους ήταν να συλλέξουν πληροφορίες για το ηλιακό σύστημα. Από τότε ταξιδεύουν συνέχεια, ολοένα και πιο μακριά από τον ήλιο έως ότου τελικά έφυγαν τελείως από το ηλιακό μας σύστημα. Αν και δεν τα έχουμε ακούσει από το 2003, και τα δύο είχαν μπερδέψει τους επιστήμονες από τη δεκαετία του ‘80, επειδή δεν επιτάχυναν με το ρυθμό που οι φυσικοί είχαν προβλέψει, ένα φαινόμενο που έχει γίνει γνωστό ως ανωμαλία Pioneer.Τώρα φαίνεται πως μια μικρή ομάδα αφοσιωμένων στο πρόβλημα ερευνητών (Slava Turyshev, Viktor Toth, κλπ) έχει καταλάβει τι συμβαίνει, και όπως εξηγούν στη μελέτη τους που δημοσιεύτηκε στο arXiv, http://arxiv.org/abs/1204.2507 αυτή η ανωμαλία τελικά οφείλεται στον τρόπο που το σύστημα πρόωσης επί του σκάφους κάνει τη δουλειά του. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι το διαστημικό σκάφος απέτυχε να επιταχύνει στον ρυθμό που είχε προβλεφθεί, και που αρχικά φαινόταν να το κάνει με έναν σταθερό ρυθμό. Μεταγενέστερες έρευνες στη δεκαετία του ‘90, έδειξαν ότι κάτι εμπόδιζε το σκάφος από το να επιταχυνθεί στην ταχύτητα που αναμενόταν. Έτσι, οδήγησε κάποιους να πιστεύουν ότι το εμπόδιο οφειλόταν στην ραδιοϊσοτοπική θερμοηλεκτρική γεννήτρια (RTG) του σκάφους, η οποία δημιουργούσε την απαραίτητη ηλεκτρική ενέργεια που χρησιμοποιούσαν οι ηλεκτρονικές συσκευές για να κάνουν μετρήσεις και να τις στέλνουν πίσω στη Γη. Το ρεύμα θερμότητας από την RTG θα μπορούσε να αντιστέκεται στην κίνηση του σκάφους, αν αποβαλλόταν προς την αντίθετη κατεύθυνση, που δεν ήταν αποδεδειγμένο ότι έτσι γινόταν. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι το πλουτώνιο που χρησιμοποιείται για την τροφοδοσία της πυρηνικής γεννήτριας RTG είχε χρόνο ημιζωής 88 χρόνια, ενώ το φαινόμενο μείωσης της επιτάχυνσης συνέβη σε μόλις 22 χρόνια. Για να λύσει το αίνιγμα η νέα ερευνητική ομάδα έκτισε μια προσομοίωση σε υπολογιστή χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε δεδομένα που θα μπορούσαν να συλλεχθούν σχετικά με την κίνηση του διαστημόπλοιου εδώ και δεκαετίες. Με τον τρόπο αυτό, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η θερμότητα που παράγεται από την RTG δεν ήταν ο ένοχος που έψαχναν, γιατί η θερμότητα του εκπέμπεται προς όλες τις κατευθύνσεις.Τα ηλεκτρονικά, από την άλλη πλευρά, επειδή ήταν τοποθετημένα στο πίσω μέρος του σκάφους, μακριά από τον ήλιο και διέχεαν θερμότητα κυρίως προς την ίδια κατεύθυνση, θα μπορούσε πράγματι να εξηγήσει την παρατηρούμενη διαφορά. Αλλά το πιο σημαντικό, οι ερευνητές βρήκαν και κάτι που άλλοι πριν δεν είχαν βρει, και αυτό ήταν η μείωση της αποτελεσματικότητας των θερμοστοιχείων που κάνουν τη μετατροπή της θερμότητας σε ηλεκτρική ενέργεια, και η οποία οδηγούσε σε όλο και λιγότερη παραγωγή θερμότητας, έναν ρυθμό που, όταν συνδυάστηκε με τη ραδιενεργό διάσπαση του πλουτωνίου, απλά έτυχε να συμπέσει με το ρυθμό που βλέπαμε να κινείται το σκάφος. Και τελικά αυτός ο λόγος ήταν που έφταιγε που το σκάφος δεν έχει επιταχυνθεί με τον υπολογισθέντα ρυθμό. Πηγή: Physorg

Το Cassini ρίχνει φως στον δακτύλιο F του Κρόνου. Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε εικόνες από το διαστημικό σκάφος Cassini, που δείχνουν αντικείμενα (με διάμετρο περίπου ενός χιλιομέτρου) να διαπερνούν μέσα από τον δακτύλιο F του πλανήτη Κρόνου, αφήνοντας πίσω τους λαμπερά ίχνη. Αυτά τα ίχνη που οι αστρονόμοι ονομάζουν «μίνι-τζετ» συμπληρώνουν έναν χαμένο κρίκο στην ερμηνεία της παράξενης συμπεριφοράς του δακτυλίου F. Τα αποτελέσματα της σχετικής έρευνας θα παρουσιαστούν σήμερα στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Ένωσης Γεωεπιστημών στη Βιέννη. Αυτά τα μικρά αντικείμενα φαίνονται να συγκρούονται με τον δακτύλιο F με μικρές ταχύτητες – της τάξης των 2 μέτρων ανά δευτερόλεπτο. Οι συγκρούσεις παρασύρουν σωματίδια πάγου έξω από το δακτύλιο F, δημιουργώντας ένα ίχνος μήκους 40 - 180 χιλιόμετρα. Ο δακτύλιος F έχει μια διάμετρο 881.000 χιλιόμετρα και για να βρεθούν αυτά τα μικροσκοπικά (σε σχέση με τον δακτύλιο) μίνι-τζετ χρειάστηκε αρκετός χρόνος και τύχη. Πέρα από την ανάδειξη της παράξενης ομορφιάς του δακτυλίου F, αυτές οι μελέτες θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε παρόμοιες – αλλά πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων - δραστηριότητες που εμφανίζονται στους τεράστιους δίσκους ύλης, που σχηματίζονται κατά τη δημιουργία ηλιακών συστημάτων. Επίσης: Ένας Ολλανδός δημοσιογράφος και δημιουργός ταινιών μικρού μήκους ο Sander van den Berg δημιούργησε αυτό το υπέροχο βίντεο του Κρόνου. Το υλικό του βίντεο προέρχεται από εικόνες που έχουν στείλει στη οι διαστημικοί βολιστήρες Cassini και Voyager και όπως αναφέρεται όλες οι εικόνες είναι πραγματικές. http://vimeo.com/40234826

Βρέθηκε ο δίδυμος αδελφός του Ηλιου! Το άστρο HIP 56948 εντοπίστηκε το 2007 και από την πρώτη στιγμή οι επιστήμονες είδαν ότι είχε κοινά χαρακτηριστικά με αυτά του Ηλιου. Οι τελευταίες παρατηρήσεις που έκαναν ερευνητές στη Βραζιλία δείχνουν ότι το άστρο είναι πανομοιότυπο με τον Ηλιο. Οι επιστήμονες αναζητούν τώρα την πιθανή παρουσία πλανητών κοντά του και εκτιμούν ότι κάποιοι εξ αυτών μπορεί να έχουν χαρακτηριστικά κοινά με αυτά της Γης και άλλων πλανητών του ηλιακού μας συστήματος. Ο δίδυμος Ηλιος. Το άστρο HIP 56948 βρίσκεται σε απόσταση 200 ετών φωτός από εμάς. Εχει ίδια μάζα, θερμοκρασία, και σύνθεση με αυτή του Ηλιου. Η πιο σημαντική παράμετρος είναι η πανομοιότυπη σύνθεση του άστρου με τον Ηλιο. Οπως και το μητρικό μας άστρο έτσι και το HIP 56948 έχει έλλειψη σε ορισμένα βαρέα στοιχεία (π.χ σίδηρος) ενώ στα περισσότερα άστρα αυτής της κατηγορίας τα εν λόγω στοιχεία υπάρχουν σε αφθονία. Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι στον δίσκο κοσμικής ύλης που είχε δημιουργηθεί αμέσως μετά τη γέννηση του Ηλιου οι περισσότερες ποσότητες των διαθέσιμων βαρέων στοιχείων «μαγνητίστηκαν» από τους βραχώδεις πλανήτες που σχηματίζονταν στο βρεφικό ηλιακό σύστημα και δεν απορροφήθηκαν από το άστρο. Οι ερευνητές θεωρούν ότι αν το HIP 56948 διαθέτει πλανητικό σύστημα αυτό θα έχει επίσης παρόμοια χαρακτηριστικά με το δικό μας και γιατί όχι πλανήτες παρόμοιους με τη Γη και τους άλλους βραχώδεις πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. «Αυτά που λείπουν από το άστρο θα μπορούσαν να αποτελούν δομικά υλικά σχηματισμού πλανητών σαν τη Γη» αναφέρει ο Ζόρζε Μελέντεζ, του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Οι ερευνητές έχουν ξεκινήσει την αναζήτηση πλανητών γύρω από το άστρο και υποστηρίζουν ότι δεν φαίνεται να υπάρχουν γιγάντιοι πλανήτες γεγονός που ευνοεί την ανάπτυξη πλανητών με χαρακτηριστικά παρόμοιων με αυτά της Γης.

Το "ειρηνικό άτομο" θα βοηθήσει να φτάσουμε στον Άρη. Η πυρηνική εγκατάσταση για τις μεγάλης αποστάσεως διαστημικές πτήσεις θα πρέπει να έχει κατασκευαστεί σε πέντε χρόνια – το 2017. Σύμφωνα με την υπηρεσία «Ροσάτομ», η ανάπτυξη και η κατασκευή της πυρηνικής εγκατάστασης για τα διαστημικά σκάφη θα κοστίσει πάνω από 247 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Διάρκεια λειτουργίας της συσκευής - από ενάμιση έως τρία έτη. Ήδη από την αρχή της διαστημικής εποχής, έγινε κατανοητό, πως οι παραδοσιακοί χημικοί πυραυλικοί κινητήρες δεν μπορούν να φτάσουν μακριά από την Γη. - Σήμερα το δυναμικό των χημικών πυραυλικών κινητήρων έχει σχεδόν εξαντληθεί. Με αποτέλεσμα να πετάμε προς τους μακρινούς πλανήτες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η δημιουργία του πυρηνικού πυραυλικού κινητήρα θα επιτρέψει να διευρύνουμε σημαντικά τις δυνατότητές μας στην εξερεύνηση και του Ηλιακού συστήματος και, ίσως, και στις πτήσεις προς τα άστρα. Στην δημιουργία των πυρηνικών πυραυλικών κινητήρων οι σοβιετικοί, και τώρα και οι ρώσοι επιστήμονες απασχολούνται πάνω από μισό αιώνα. Αντίστοιχες έρευνες διεξάγονταν και στις ΗΠΑ. Τα πρώτα πρωτότυπα των πυρηνικών πυραυλικών κινητήρων είχαν κατασκευαστεί στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Ήταν το σοβιετικό RD-0410 και το αμερικανικό NERVA. Και τα δύο λειτουργούσαν βάσει της ίδιας αρχής: στον πυρηνικό αντιδραστήρα θερμαίνονταν το «λειτουργικό υλικό» (υγρό υδρογόνο), το οποίο κατά την απελευθέρωση δημιουργούσε ώθηση. Όμως όλα αυτά έμειναν στην Γη. Ένας από του κύριος λόγους ήταν η μεγάλη πιθανότητα έκρηξης του πυρηνικού αντιδραστήρα κατά την υπερθέρμανση και η άκρως υψηλής ραδιενέργειας εξαγωγή αερίων. Οι δορυφόροι με πυρηνικές εγκαταστάσεις συχνά είχαν γίνει η αιτία έκτακτων καταστάσεων, υπενθυμίζει ο ειδικός του ρωσικού Ινστιτούτου Διαστημικής Έρευνας Γιούρι Ζάιτσεβ. - Είχαμε πάρα πολλές βλάβες αυτών των κινητήρων. Και εμείς και οι αμερικανοί. Για παράδειγμα, ο αμερικανικός δορυφόρος «Τρανζίτ» κάηκε πάνω από τον Ινδικό Ωκεανό, σκορπίζοντας στην ατμόσφαιρα σχεδόν ένα κιλό του πλουτόνιου-238. Μετά ο σοβιετικός «Κόσμος-954» έπεσε στο έδαφος του Καναδά, και η μόλυνση κάλυψε μια περιοχή περίπου 60 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων. Το νέο σχέδιο λύνει ριζικά το πρόβλημα της ασφάλειας. Στο σκάφος προβλέπεται η χρήση των ιονικών ηλεκτροκινητήρων, στους οποίους η ώθησε δημιουργείται από την ροή των ιόντων, η οποία επιταχύνεται με την βοήθεια ηλεκτρικού πεδίου. Και ο αντιδραστήρας θα είναι ο ηλεκτρικός σταθμός του σκάφους, ο οποίος θα τροφοδοτεί τον κινητήρα. Σε αυτήν την περίπτωση δεν θα σκορπίζεται προς το περιβάλλον το ραδιενεργό υλικό. Προγραμματίζεται, πως στην αρχή οι πυρηνικές εγκαταστάσεις ενέργειας θα επιταχύνουν τα μη επανδρωμένα εξερευνητικά σκάφη προς τους μακρινούς πλανήτες. Και μετά – και τα επανδρωμένα σκάφη. Επιστήμονες λένε ότι τα ρομπότ Viking βρήκαν ζωή στον Άρη το 1976 Ερευνητές αφού ανέλυσαν για άλλη μια φορά τα δεδομένα από τις αποστολές Viking στον Άρη, μετά από 36 χρόνια, βρήκαν ότι η NASA είχε βρει ζωή στον Άρη. Αυτό ισχυρίζεται μια διεθνής ομάδα μαθηματικών και ειδικών επιστημόνων σε μία δημοσίευση αυτή την εβδομάδα. Επιπλέον, πιστεύουν ότι η NASA δεν χρειάζεται μια επανδρωμένη αποστολή στον Άρη για να αποδειχθεί τούτος ο ισχυρισμός, είπε ο νευροφαρμακολόγος και βιολόγος Joseph Miller, στην Ιατρική Σχολή Keck στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, στο Discovery News. "Η τελειωτική απόδειξη θα είναι να πάρει ένα βίντεο από ένα Αρειανό βακτήριο Θα πρέπει λοιπόν να στείλετε ένα μικροσκόπιο – για να παρακολουθήσετε την κίνηση των βακτηρίων”, συνέχισε ο Joseph Miller. "Με βάση όσα έχουμε κάνει μέχρι τώρα, θα έλεγα ότι είμαι 99 τοις εκατό σίγουρος ότι υπάρχει ζωή εκεί πάνω", πρόσθεσε. Η εμπιστοσύνη του Miller σε αυτό το συμπέρασμα πηγάζει εν μέρει από μια νέα μελέτη που ανέλυσε πάλι τα αποτελέσματα από ένα πείραμα ανίχνευσης ζωής, που διενεργήθηκε από το ρομπότ Viking της NASA στον Άρη το 1976. Οι ερευνητές έκαναν μια αριθμητική ανάλυση στα πρωτογενή δεδομένα που συλλέχθηκαν κατά τη διάρκεια που έτρεχε το πείραμα Labeled Release, το οποίο εξέταζε για ενδείξεις τυχόν μικροβιακού μεταβολισμού σε δείγματα εδάφους τα οποία συλλέχθηκαν και υποβλήθηκαν σε επεξεργασία από τα δύο Viking. Η γενική άποψη των επιστημόνων είναι ότι στο πείραμα βρέθηκε γεωλογική κι όχι βιολογική δραστηριότητα. Η νέα μελέτη έκανε μια διαφορετική προσέγγιση. Οι ερευνητές πήραν τα αρχικά δεδομένα των Βίκινγκ και τα έθεσαν σε αριθμητικά σύνολα και ανέλυσαν τα αποτελέσματα για την πολυπλοκότητα. Δεδομένου ότι τα έμβια συστήματα είναι πιο περίπλοκα από ό,τι οι μη-βιολογικές διαδικασίες, η ιδέα των ερευνητών ήταν να εξετάσουν τα αποτελέσματα του πειράματος από μια καθαρά αριθμητική άποψη. Βρήκαν λοιπόν μια στενή συσχέτιση μεταξύ της πολυπλοκότητας των αποτελεσμάτων του πειράματος των Βίκινγκ και των χερσαίων βιολογικών συνόλων δεδομένων. Εξηγούν ότι ο υψηλός βαθμός της τάξης είναι πιο χαρακτηριστικό στοιχείο των βιολογικών και όχι των καθαρών φυσικών διεργασιών. Οι επικριτές της νέας μελέτης υποστηρίζουν ότι η μέθοδος τους δεν έχει αποδειχθεί αποτελεσματική για να βρει διαφορές μεταξύ των βιολογικών και μη βιολογικών διεργασιών στη Γη, γι ‘αυτό κι είναι πρόωρο να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. "Στην ιδανική περίπτωση για να χρησιμοποιήσουμε μια τεχνική για τα δεδομένα από τον Άρη, θα έπρεπε να δείξουμε πρώτα πρώτα ότι η τεχνική είναι καλά βαθμονομημένη και εδραιωμένη στη Γη. Η ανάγκη να το κάνουμε είναι σαφής. Στον Άρη δεν έχουμε κανένα τρόπο για να δοκιμάσουμε αυτή τη μέθοδο, ενώ στη Γη μπορούμε, είπε ο πλανητικός επιστήμονας και αστροβιολόγος Christopher McKay, στο Κέντρο Ερευνών Ames της NASA στο Discovery News. Αν και δεν είναι τα δεδομένα της έρευνας καλώς επιβεβαιωμένα, αποτελούν κι αυτά ένα πρόσθετο στοιχείο στα δεδομένα που αμφισβητούν τη λαϊκή άποψη ότι τα Viking δεν βρήκαν ζωή, είπε ο Miller. Ο Miller,επίσης ανέλυσε ξανά τα δεδομένα για να δούμε αν υπάρχουν διαφορές όταν το φως του ήλιου μπλοκάρεται από μια μακροχρόνια καταιγίδα σκόνης πάνω στον Άρη, με την ιδέα ότι τα βιολογικά συστήματα θα είχαν ενεργήσει διαφορετικά στην περιβαλλοντική αλλαγή από ότι τα γεωλογικά. Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύθηκαν στην online έκδοση του περιοδικού Αεροναυτικών και Διαστημικών Επιστημών. Πηγή: MSNBC Εικόνα του ρομπότ Viking 2 της NASA που προσεδαφίστηκε στον Άρη τον Σεπτέμβριο του 1976 ενώ πίσω φαίνονται οι βράχοι της Πεδιάδας της Ουτοπίας, της μεγαλύτερης πεδιάδας του Άρη με διάμετρο 3.300 χιλιόμετρα .

Το πείραμα που θα αλλάξει τη ζωή. Στόχος του περάματος είναι η δημιουργία σε γήινες συνθήκες αυτού που συμβαίνει διαρκώς στον ήλιο. Εφόσον επιτευχθεί, η ανθρωπότητα θα έχει μια ανεξάντλητη πηγή ενέργειας. Η εφαρμογή της ελεγχόμενης θερμοπυρηνικής σύντηξης σε χαμηλές θερμοκρασίες είναι ένα παλιό όνειρο των επιστημόνων. Αν αυτό καταστεί εφικτό, η ανθρωπότητα θα αποκτήσει ένα νέο τρόπο παραγωγής ενέργειας. Παράλληλα, η ενέργεια που θα απελευθερώνεται με μια μηδαμινή χρήση πρώτης ύλης κατά τη διάρκεια της αντίδρασης θα είναι τόση, όση δεν μπορούν να δώσουν σήμερα όλοι οι σταθμοί ατομικής ενέργειας του κόσμου μαζί. Ωστόσο, η πορεία μέχρι τη θερμοπυρηνική σύντηξη μοιάζει με αυτή προς τον ορίζοντα. Πηγαίνεις, πηγαίνεις, αλλά ο προορισμός παραμένει μακριά. Σε αυτή τη μάλλον λυπηρή σύγκριση με οδήγησε ο διάλογος που είχα κάποτε με έναν γνωστό Ρώσο επιστήμονα. Με την ελπίδα πως θα αποβάλλω αυτό τον ακούσιο προβληματισμό, βρέθηκα πρόσφατα στο ρωσικό επιστημονικό κέντρο “Kurchatovski Institut”, όπου πραγματοποιήθηκε η συνάντηση των Ρώσων επιστημόνων που συμμετέχουν στο μεγαλόπνοο σχέδιο, με τον διευθυντή του Διεθνούς Οργανισμού ITER (International Thermonuclear Experimental Reactor), Οσάμου Μοτοντζίμα. Ο κύριος Μοτοντζίμα κατέχει αυτή τη θέση από τον Ιούλιο του 2010, ενώ προηγουμένως, ήταν επικεφαλής στη χώρα του -στην Ιαπωνία- του Εθνικού Ινστιτούτου Θερμοπυρηνικών Ερευνών. Οπως λέγει ο ίδιος, έμαθε τα ρωσικά από τα νεανικά του χρόνια, προκειμένου να έχει περισσότερες πιθανότητες για επικοινωνία πάνω σε επαγγελματικά θέματα με ειδικούς από τη Ρωσία. Και παρά το γεγονός ότι τη βασική του παρουσίαση για τη σημερινή κατάσταση του έργου ITER την έκανε στην αγγλική, αυτό δεν τον εμπόδισε να εξάρει τις προσπάθειες των Ρώσων συμμετεχόντων στο πρόγραμμα, που, όπως ανέφερε, «προσφέρουν ανεκτίμητη συμβολή στη συνολική επιτυχία του έργου». Θερμοπυρηνική ενέργεια. 150 000 000 βαθμοί είναι η θερμοκρασία, την οποία σχεδιάστηκαν να αντέξουν τα υλικά των τμημάτων συγκράτησης του πλάσματος στον ITER. «Η θερμοπυρηνική ενέργεια σήμερα δεν αποτελεί μια μακρινή προοπτική, αλλά έναν πολύ κοντινό στόχο, τον οποίο προσπαθούμε να πετύχουμε», δήλωσε ο Οσάμου Μοτοντζίμα. «Το τραίνο του ITER», σύμφωνα με τη ν έκφρασή του, «ανέπτυξε ταχύτητα». Προς επιβεβαίωση των λόγων του, ο κ.Μοτοντζίμα κράτησε την παρουσίαση σε «σιδηροδρομική» τροχιά, τοποθετώντας όλους του μετέχοντες του ITER στα βαγόνια και καταλαμβάνοντας ο ίδιος την καμπίνα του μηχανοδηγού. Ο ακαδημαϊκός Εβγκένι Βελιχόφ, ο οποίος ήταν παρών από τις αρχές αυτού του έργου, ηγούνταν για αρκετό διάστημα του Συμβουλίου του ITER, και χωρίς την παρουσία του θα ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς την πρόσφατη συγκέντρωση στο Kurchatovski Institut, υποστήριξε τον συνάδελφό του. Και παρότι τα τελευταία χρόνια «αποδείχθηκαν δύσκολα» σύμφωνα με τον ίδιο, μια και υπήρχαν προβλήματα στη χρηματοδότηση, σήμερα τα προβλήματα αυτά έχουν σε μεγάλο βαθμό επιλυθεί. «Τώρα όλη η διαδρομή είναι ορατή ως το τέλος της, είναι ανοιχτή και ευκρινής όσο αφορά τα οικονομικά μέσα, τον εξοπλισμό, την οργάνωση», δήλωσε με έμφαση ο ακαδημαϊκός Βελιχόφ. 1,3 δις. ευρώ για το παρόν έτος και το 2013 να διαθέσει επιπλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση για το έργο αυτό. Ο ITER θεωρείται η τεχνολογική πλατφόρμα για τους μελλοντικούς θερμοπυρηνικούς ηλεκτρικούς σταθμούς. Όσοι έχουν συμμετάσχει επίσημα στο πρόγραμμα θα λάβουν ίση πρόσβαση σε όλες τις γνώσεις, οι οποίες θα παραχθούν στη διαδικασία της κατασκευής του πειραματικού αντιδραστήρα. Στην κατασκευή του αντιδραστήρα ITER, ο οποίος έχει αποφασιστεί να γίνει στο έδαφος της Γαλλίας στην τοποθεσία Κανταράς, συμμετέχουν οι χώρες της ΕΕ συν η Ελβετία και έξι ακόμη παγκόσμιες δυνάμεις: Η Ινδία, η Κίνα, η Ρωσία, οι ΗΠΑ, η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία. Πολλές μονάδες και συστήματα του αντιδραστήρα κατασκευάζονται συνεταιρικά από διάφορα κράτη, ενώ κάποιες σημαντικές εργασίες έχουν αναλάβει ξεχωριστά κάποιες από τις χώρες. Η Ινδία, συγκεκριμένα, αναπτύσσει για τον ITER ένα μοναδικό σύστημα ψύξης, τον κρυοστάτη. Η συμφωνία για την προμήθειά του δεν έχει υπογραφεί ακόμη, αλλά αυτό θα γίνει πολύ σύντομα, θεωρούν οι επιβλέποντες το έργο. Από το ρωσικό Φυσικό και Τεχνικό Ινστιτούτο, İoffe, αναπτύχθηκε και θα παραδοθεί προς χρήση στον διεθνή θερμοπυρηνικό αντιδραστήρα ένα μοναδικό σύστημα διάγνωσης του πλάσματος. Τη σχετική συμφωνία υπέγραψαν ο Οσάμου Μοτοντζίμα και ο επικεφαλής του ρωσικού Πρακτορείου ITER, Ανατόλι Κρασίλνικοφ. Σταθμός το 2050. Το νέο σύστημα για τον ITER θα παραδοθεί το 2016, ενώ το έγγραφο που υπεγράφη στη Μόσχα, σύμφωνα με τον Ανατόλι Κρασίλνικοφ, «δίνει τη νομική δυνατότητα» για την έναρξη των εργασιών κατασκευής του. Ο επικεφαλής του Διεθνούς Οργανισμού ITER σημείωσε επίσης ότι οι προθεσμίες των παραδόσεων που αναφέρονται στις συμφωνίες, δεν πρέπει να αναθεωρηθούν ή να μετατεθούν. Ο ITER είναι η πρώτη μεγάλη προσπάθεια χρησιμοποίησης της θερμοπυρηνικής αντίδρασης. Της συγχώνευσης των πυρήνων του δευτερίου και του τριτίου, ισοτόπων του υδρογόνου. Πρόκειται δηλαδή για τη δημιουργία σε γήινες συνθήκες αυτού που συμβαίνει διαρκώς στον ήλιο και το οποίο και θα δώσει στην ανθρωπότητα μια ανεξάντλητη πηγή ενέργειας. Αρμοδιότητες. Το κομμάτι του έργου για τον ITER που θα πραγματοποιηθεί στη Ρωσία, έχει αναλάβει η κρατική εταιρία ατομικής ενέργειας, Rosatom. Νέος εκπρόσωπος της Ρωσικής Ομοσπονδίας στο συμβούλιο του Διεθνούς Οργανισμού ITER έγινε πρόσφατα ο Βιατσεσλάβ Περσουκόφ, αναπληρωτής γενικός διευθυντής της εταιρίας Rosatom, διευθυντής της μονάδας διεύθυνσης νέων τεχνολογιών. Οι διεθνείς διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις πάνω στο αντικείμενο αυτό συνεχίζονται σε διάφορες μορφές εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια. Και μόλις το 2006 υπεγράφη τελικά η διακυβερνητική συμφωνία για την κατασκευή της πειραματικής θερμοπυρηνικής εγκατάστασης. Οι ευρωπαϊκές χώρες συνεισφέρουν περίπου το 45% από το μέγεθος της χρηματοδότησης του έργου. Το μερίδιο της Ρωσίας αντιπροσωπεύει περίπου το 10% του συνολικού ποσού, και δεν θα επενδυθεί σε χρήματα, αλλά με εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας. Η ολοκλήρωση της κατασκευής στο Κανταράς υπολογίζεται το 2016, ενώ το συνολικό κόστος είχε αρχικά εκτιμηθεί στα 5 δις. ευρώ. Σήμερα έχει σχεδόν διπλασιαστεί και μπορεί πλέον να συγκριθεί με το κόστος κατασκευής του πυρηνικού εργοστασίου των δύο ενεργειακών μπλοκ στο Ακούγιου της Τουρκίας (συνολικής ισχύος πάνω από 2000 μεγαβάτ). Από μια άποψη, τα έξοδα είναι μεγάλα. Από την άλλη πλευρά, τι είναι για την ΕΕ και μαζί επτά άλλα ανεπτυγμένα κράτη να κατασκευάσουν από κοινού έναν τυπικής σχεδίασης πυρηνικό σταθμό; Το έργο, όμως, δεν είναι πειραματικό, και μέχρι σήμερα προκαλεί πολλά ερωτηματικά σε ειδικούς και επιστήμονες από διάφορες χώρες. Μάλιστα, δεν αποτελεί μυστικό ότι όλα αυτά τα ερωτηματικά, καθώς και τα αναπόφευκτα προβλήματα που προκύπτουν –επιστημονικής, τεχνικής και οργανωτικής φύσης- πρέπει να αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη προσήλωση από όλα τα μέλη της διεθνούς συνεργασίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όπως υποστήριξαν οι Μοτοντζίμα και Βελιχόφ, η εξεύρεση της λύσης στάθηκε δυνατή μόνο υπό συνθήκες συναίνεσης, και αυτό είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο, εγκράτεια και σκληρή δουλειά από όλους του επιβάτες της αμαξοστοιχίας, μαζί με τον μηχανοδηγό. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους οι προθεσμίες κατασκευής του ITER και επομένως, ο χρόνος έναρξης των πειραμάτων σε αυτόν, μετατέθηκαν. Το πρώτο πλάσμα, σύμφωνα με τον Οσάμου Μοτοντζίμα, πρέπει να έχει ληφθεί το 2020. Το ξεκίνημα της συνεχούς λειτουργίας με καύσιμο δευτερίου και τριτίου έχει προγραμματιστεί για το 2027. Και τότε μόνο, εάν όλα κυλήσουν σύμφωνα με τον σχεδιασμό, ο θερμοπυρηνικός -πειραματικός- αντιδραστήρας στο Κανταράς θα μπορέσει να παράγει έως 500 μεγαβάτ ηλεκτρικής ενέργειας. Ενας πλήρης από κάθε πλευρά ηλεκτρικός σταθμός με χρήση της θερμοπυρηνικής σύντηξης, όπως εκτιμούν οι επικεφαλείς του Διεθνούς Οργανισμού ITER, θα σταθεί δυνατό να κατασκευαστεί στα μέσα του αιώνα που διανύουμε. Τι είναι το πρόγραμμα ITER. Το πρόγραμμα ITER είναι η συνεργασία των κρατών που έχουν θέσει ως στόχο τη δημιουργία για την ανθρωπότητα μιας ανεξάντλητης πηγής ενέργειας. Καθότι, από μια μονάδα βάρους θερμοπυρηνικού καυσίμου παράγεται περίπου 10 εκατομμύρια φορές περισσότερη ενέργεια από ότι με την καύση ίδιας ποσότητας ορυκτού καυσίμου, και περίπου 100 φορές περισσότερη από ότι με τη διάσπαση των πυρήνων του ουρανίου. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους σημερινούς συνήθεις αντιδραστήρες, στους οποίους γίνεται η διάσπαση των πυρήνων και τότε απελευθερώνεται ενέργεια, στον θερμοπυρηνικό αντιδραστήρα οι διαδικασίες είναι πολύ πιο σύνθετες. Η σύντηξη των πυρήνων του δευτερίου και του τριτίου, των ισοτόπων του υδρογόνου, είναι δυνατή μόνο σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, μέχρι τους 150 εκατ. βαθμούς. Παράλληλα, ένα από τα δυσκολότερα σημεία, είναι η συγκράτηση του πλάσματος ώστε να αυτοσυντηρούνται οι αντιδράσεις θερμοπυρηνικής σύντηξης. Ο πρακτικός στόχος του ITER είναι να επιβεβαιώσει ότι είναι τεχνικά εφικτές οι λύσεις που περιέχονται στο πρόγραμμα, και ότι είναι κατάλληλες για τη δημιουργία βιομηχανικών θερμοπυρηνικών ηλεκτρικών σταθμών μελλοντικά. Ο αντιδραστήρας της σύντηξης. Το μέγεθος του αντιδραστήρα καθέτως, είναι 30 μέτρα. Τα πιο ογκώδη τμήματά του, είναι τα μπλοκ για τη συγκράτηση του πλάσματος. Οι διαστάσεις τους είναι 12х8х8 μέτρα, και το βάρος 600 τόνοι. Επιμέρους τμήματα μαγνητών κυμαίνονται επίσης από 200 έως 450 τόνους. Για την ψύξη όλων των συστημάτων του ITER χρειάζονται 33 χιλιάδες κυβικά μέτρα νερού την ημέρα. Για την ασφαλή μεταφορά του ογκώδους και βαρέως εξοπλισμού στο Κανταράς ήταν αναγκαία η ανακατασκευή και ενίσχυση της οδικής διαδρομής των 96 χιλιομέτρων που χωρίζει τον χώρο εγκατάστασης από το πλησιέστερο γαλλικό λιμάνι. Επίσης, διευρύνθηκαν και ενισχύθηκαν 26 γέφυρες και δημιουργήθηκαν οδοί προκειμένου να παρακαμφθούν οι σήραγγες που παρεμβάλλονται στη διαδρομή. http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=wKrcws5lY78

Γιατί οι Ρώσοι ξαναπάνε στο φεγγάρι. Την τελευταία δεκαετία το ρωσικό διαστημικό πρόγραμμα δεν χαρακτηρίζεται από μεγάλες πρωτοβουλίες και επιτυχίες. Ως εκ τούτου, οι πρόσφατες δηλώσεις του επικεφαλής της Ρωσικής Διαστημικής Υπηρεσίας (Roskosmos), Βλαντίμιρ Ποπόβκιν, για επιστροφή στο φεγγάρι μέχρι το 2020, προκάλεσαν μεγάλη έκπληξη. Γιατί η Ρωσία θέλει να ξαναπάει στο φεγγάρι; Μια προσελήνωση, 50 χρόνια μετά την επιτυχία των Αμερικανών, δεν δικαιολογεί επαρκώς τα τεράστια έξοδα ενός τέτοιου εγχειρήματος. Αλλωστε, το επιστημονικό πρόγραμμα εξερεύνησης της Σελήνης εξασφαλίζεται απόλυτα με τις μη επανδρωμένες αποστολές διαφόρων χωρών. Τέτοια προγράμματα έχει η Ρωσία. Μάλιστα, στο μέσον αυτής της δεκαετίας πρόκειται να εκτοξευτούν τα διαστημικά συστήματα, «Luna-Globe» και «Luna-Recource», μέσω των οποίων θα συλλεχθούν δείγματα από «υγρό» σεληνιακού εδάφους, και τις περιοχές των πόλων. Εφαλτήριο για τον Άρη. Η μεταφορά αυτών των δειγμάτων στη γη θα μπορούσε να δώσει ώθηση σε ένα πιο σημαντικό πρόγραμμα. Η αποδεδειγμένη ύπαρξη μεγάλων μαζών πάγου στις πολικές περιοχές της Σελήνης διευκολύνει σημαντικά τη μελλοντική ανάπτυξη μιας μόνιμης βάσης εκεί. Η Σελήνη, παρά την έλλειψη ατμόσφαιρας, μπορεί να «δώσει» οξυγόνο στη βάση. Εξάλλου, αυτό υπάρχει σε κάποια μορφή στο σεληνιακό έδαφος, σε ποσοστό περίπου 40%. Κάτι τέτοιο μετατρέπει το κόστος του προγράμματος, από απαγορευτικό απλά σε πολύ υψηλό. Eνα από τα επιχειρήματα υπέρ της βάσης είναι η χρήση της ως ορμητήριο προς τον Ερυθρό πλανήτη. Η μικρότερη βαρύτητα στο φεγγάρι διευκολύνει σημαντικά την εκκίνηση ενός βαρέως σκάφους, το οποίο θα μπορεί να μεταφέρει στον Άρη και να φέρει πίσω μια σχετικά πολυμελή αποστολή (6-7 ατόμων) και όλο τον εξοπλισμό της. Εκεί επίσης, θα δημιουργηθεί ένα ιδιότυπο «διαστημικό ναυπηγείο», όπου θα συναρμολογηθεί το διαστημόπλοιο με τμήματα που θα έχουν σταλεί από τη γη. Κατά την επιστροφή της αποστολής στη Σελήνη, το πλήρωμα θα μπορεί ακολούθως να επιστρέψει στη γη με το σκάφος που θα βρίσκεται στη σεληνιακή βάση. Υπάρχει μια επιπλέον πιθανή χρήση της βάσης. Στο έδαφος της Σελήνης συναντάται σε μεγάλες ποσότητες (σε σύγκριση με τις συνθήκες στη γη) το ισότοπο ήλιο-3. Αυτό σχηματίζεται κατά την πυρηνική σύντηξη, και θεωρείται ως ένας ελπιδοφόρος αντικαταστάτης της γνωστής στη γη σύντηξης δευτερίου και τριτίου, η οποία χρησιμοποιείται στις θερμοπυρηνικές αντιδράσεις. Οι σημαντικότερες προοπτικές του ηλίου-3, βρίσκονται στη θερμοπυρηνική ενέργεια του μέλλοντος. Σε περίπτωση που τελικά οι επιστήμονες πραγματοποιήσουν αυτό το βήμα στη θερμοπυρηνική, το φεγγάρι μπορεί να αποτελέσει ένα ιδιαίτερα ελκυστικό μέρος. Η δε, κατάκτησή του δεν θα εξυπηρετεί πλέον αφηρημένους επιστημονικούς λόγους, αλλά έναν πολύ συγκεκριμένο οικονομικό σκοπό, στην επίτευξη του οποίου θα βοηθήσουν προσφέροντας κονδύλια οι μεγαλύτερες ενεργειακές εταιρίες. Το κόστος. Περίπου 17 δισεκατομμύρια δολάρια πρέπει να διατεθούν τα επόμενα δέκα χρόνια για να προετοιμαστεί μια αποστολή στο φεγγάρι. Ο σημερινός ετήσιος προϋπολογισμός της Roskosmos δεν υπερβαίνει τα 4 δις.δολάρια, αλλά λόγω του συγκεκριμένου προγράμματος, θα αυξηθεί κατά 150%. Σε περίπτωση έγκρισης ενός σχεδίου «ευρείας κλίμακας μελετών της Σελήνης» που θα περιλαμβάνει και τη δημιουργία μιας μόνιμης βάσης, ο προϋπολογισμός της θα πρέπει να αυξηθεί κατά 600% ή και παραπάνω. Ωστόσο τα σχέδια της Roskosmos για μια επανδρωμένη πτήση στο φεγγάρι μέχρι το 2020, και οι προοπτικές που σχετίζονται με την κατάκτηση του δορυφόρου της γης, βρίσκονται στον αέρα εξαιτίας μιας πολύ πεζής αιτίας. Η Ρωσία δυστυχώς δεν διαθέτει ακόμη ένα σαφές πρόγραμμα κατασκευής διαστημοπλοίου. Ο στόχος αυτός έχει διατυπωθεί σε θεωρητικό επίπεδο, στην πράξη ωστόσο η εκπλήρωσή του μπορεί να διαρκέσει πολύ χρόνο. Για την ώρα οι ελπίδες εναποτίθενται στο πρόγραμμα για την κατασκευή «Νέας Γενιάς Επανδρωμένο Σκάφος Μεταφορών». Την ανάπτυξή του έχει αναλάβει η κοινοπραξία κατασκευής διαστημικών πυραύλων, «Energia», η οποία έχει ανακοινώσει ως πιθανό έτος δοκιμής μη επανδρωμένου διαστημικού σκάφους το 2015, και επανδρωμένου το 2018. Η εμπειρία ωστόσο από την ανάπτυξη των ρωσικών διαστημικών προγραμμάτων τα τελευταία χρόνια, προκαλεί αμφιβολίες σχετικά με το αν η «Energia» θα τηρήσει τις προθεσμίες αυτές.

Μακρινός συγγενής μίας εφήμερης λίμνης στην Αφρική βρέθηκε στον Τιτάνα. Μία περιοχή σε ένα από τα φεγγάρια του Κρόνου ανακαλύφθηκε ότι παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τη λίμνη Etosha Pan στη Ναμίμπια. Η αβαθής λίμνη στην επιφάνεια του Τιτάνα είναι εφήμερη, καθώς μονάχα κατά περιόδους είναι γεμάτη με υγρό. Η Ontario Lacus είναι η μεγαλύτερη σε μέγεθος λίμνη στο νότιο ημισφαίριο του Τιτάνα. Είναι λίγο μικρότερη σε μέγεθος από τη λίμνη Οntario στη Bόρεια Αμερική, αλλά πολύ διαφορετική από κάθε άλλη πλευρά. Είναι γεμάτη υγρούς υδρογονάνθρακες, και όχι νερό. Το βάθος της δεν ξεπερνάει τα μερικά μέτρα, καθώς πρόκειται για μία μικρή σε βάθος κοιλότητα σε κέντρο μίας επίπεδης ιζηματογενής λεκάνης, η οποία περιβάλλεται από σχετικά μικρά σε ύψος βουνά. Μία νέα μελέτη έδειξε ότι αυτοί οι γεωλογικοί σχηματισμοί και οι κλιματικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή παρομοιάζουν αυτές που συναντάμε σε άνυδρες περιοχές της Γης, όπως στις αλυκές στη νότια Αφρική. Βασίστηκε σε παρατηρήσεις που συγκέντρωσε το διαστημόπλοιο Cassini, το οποίο αποτελεί μέρος της αποστολής Cassini-Huygens της NASA, ESA και της Ιταλικής Διαστημικής Υπηρεσίας στον πλανήτη Κρόνο. Παρόλο που η Ontario Lacus μέχρι πρόσφατα θεωρούταν ότι είναι μόνιμα γεμάτη με υγρό μεθάνιο, αιθάνιο και προπάνιο, η τελευταία αυτή μελέτη, η οποία έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό Ιcarus, έδειξε ακριβώς το αντίθετο. Συνδυάζοντας δεδομένα από διαφορετικά επιστημονικά όργανα με τα οποία είναι εξοπλισμένο το διαστημόπλοιο Cassini, μία ομάδα επιστημόνων την οποία συντόνισε ο Thomas Cornet από το Université de Nantes, στη Γαλλία, βρήκαν ίχνη από κανάλια χαραγμένα στον πυθμένα της λίμνης, κοντά στο νοτιότερο άκρο της. Τα κανάλια αυτά παρέμειναν ορατά μεταξύ του Δεκεμβρίου του 2007 και του Ιανουαρίου του 2010, χάρη στην υψηλή διακριτική ικανότητα όλων των επιστημονικών οργάνων. «Συμπεράναμε ότι ο πυθμένας της Ontario Lacus θα πρέπει να ήταν εκτεθειμένος κάποια στιγμή στο παρελθόν», εξηγεί ο Cornet. Επιπλέον, στις παρατηρήσεις του διαστημοπλοίου Cassini διακρίνονται ιζηματογενείς περιοχές να περιβάλλουν την Ontario Lacus, οι οποίες υποδεικνύουν ότι το επίπεδο της σταθμής των υγρών υδρογαναθράκων στη λίμνη ήταν υψηλότερη κάποια στιγμή στο παρελθόν. Παρόμοια χαρακτηριστικά συναντάμε σε εφήμερες λίμνες στη Γη, γι'αυτό και οι επιστήμονες την παρομοιάζουν με την Etosha Pan στην Ναμίμπια. Η συγκεκριμένη αλυκή καλύπτεται από ένα ρηχό στρώμα νερού την εποχή των βροχών, το οποίο έχει πηγή τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα και εξατμίζεται αφήνοντας πίσω του σημάδια που μαρτυρούν την αρχική στάθμη του νερού. Ο Cornet και οι συνεργάτες του, συνεπώς, πιστεύουν ότι η Ontario Lacus σχηματίστηκε από υγρούς υδρογονάνθρακες που ρέουν στο υπέδαφος του Τιτάνα, οι οποίο κατά διαστήματα αναβλύζουν και γεμίζουν την αβαθή κοιλότητα, ενώ στη συνέχεια εξατμίζονται. Ο Τιτάνας είναι το μόνο ουράνιο σώμα, πέρα από τη Γη, όπου γνωρίζουμε ότι σημαντικές ποσότητες υγρών ρέουν στην επιφάνειά του. Κατά αναλογία με τον κύκλο του νερού στη Γη, στον Τιτάνα παρατηρείται ένας κύκλος ο οποίος βασίζεται στο υδρογόνο, στον άνθρακα και στο άζωτο, τα οποία μεταφέρονται από την ατμόσφαιρα, στη επιφάνεια και στο υπέδαφος του. Οι λίμνες στον Τιτάνα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του κύκλου αυτού. «Τα ευρήματα αυτά καταδεικνύουν τη σημασία συγκριτικών μελετών μεταξύ διαφορετικών πλανητών: η ανακάλυψη παρόμοιων γεωλογικών χαρακτηριστικών σε εξωγήινους κόσμους όπως τον Τιτάνα μας επιτρέπουν να δοκιμάσουμε θεωρίες που εξηγούν τη γέννησή τους,» προσέθεσε ο Nicolas Altobelli, ένας από τους επιστήμονες της ESA που εργάζεται στο πρόγραμμα Cassini–Huygens.

Η μυστηριώδης σκοτεινή ύλη γίνεται ακόμα πιο μυστηριώδης. Αστρονόμοι που σάρωσαν τη γειτονιά του Ήλιου αναζητώντας ίχνη της μυστηριώδους σκοτεινής ενέργειας ξύνουν τα κεφάλια τους μετά την αποτυχία τους να την εντοπίσουν. Η σκοτεινή ύλη, το μυστηριώδες υλικό που αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο μέρος της μάζας του Σύμπαντος, έπρεπε να ήταν άφθονη στην περιοχή γύρω από το Ηλιακό Σύστημα. Από τη δεκαετία του 1930, οι φυσικοί γνωρίζουν ότι η ύλη που βλέπουμε στο Σύμπαν δεν είναι αρκετή για να εξηγήσει την κίνηση των γαλαξιών: η ταχύτητα περιστροφής των γαλαξιών εξαρτάται από τη συνολική τους μάζα, και η μάζα αυτή πρέπει να είναι πολύ περισσότερη από την κανονική ύλη που παρατηρούμε στους γαλαξίες. Η μόνη εξήγηση είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της μάζας του Σύμπαντος, και συγκεκριμένα το 83%, αντιστοιχεί σε μια μυστηριώδη μορφή της ύλης, η οποία δεν εκπέμπει, δεν απορροφά και δεν διαθλά το φως. Πρόκειται για την υποθετική «σκοτεινή ύλη», η οποία εξ ορισμού είναι κυριολεκτικά αόρατη. Τα υπολογιστικά μοντέλα των κοσμολόγων δείχνουν ότι η σκοτεινή ύλη πρέπει να είναι κατανεμημένη σχετικά ομοιόμορφα στο Σύμπαν. Με άλλα λόγια, η σκοτεινή ύλη πρέπει να υπάρχει παντού, ίσως και στη Γη, χωρίς όμως να αντιλαμβανόμαστε την παρουσία της. Η τελευταία μελέτη, η οποία έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση στο The Astrophysical Journal, προσπάθησε να ανιχνεύσει έμμεσα την παρουσία σκοτεινής ύλης στη γειτονιά του Ήλιου. Οι ερευνητές του Ευρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητηρίου (ESO) στη Χιλή χρησιμοποίησαν επίγεια τηλεσκόπια για να παρακολουθήσουν την κίνηση 400 άστρων σε απόσταση μέχρι 13.000 έτη φωτός από τη Γη. Η ανάλυση των κινήσεων αυτών τους επέτρεψε να υπολογίσουν πόση μάζα υπάρχει συνολικά σε αυτή τη σφαιρική περιοχή του Γαλαξία μας. Η ανάλυση οδήγησε όμως σε ένα παράδοξο αποτέλεσμα: η γειτονιά του Ήλιο δεν φαίνεται να περιέχει καθόλου σκοτεινή ύλη. «Η ποσότητα μάζας που υπολογίσαμε ταιριάζει πολύ καλά με αυτά που βλέπουμε -άστρα, σκόνη και αέρια- στην περιοχή γύρω από τον Ήλιο» δήλωσε ο Κρίστιαν Μόνι Μπίντιν του Πανεπιστημίου της Κονσέπσιον στη Χιλή, επικεφαλής της έρευνας. «Αυτό δεν αφήνει καθόλου χώρο για το επιπλέον υλικό που περιμέναμε να εντοπίσουμε, δηλαδή τη σκοτεινή ύλη. Οι υπολογισμοί μας δείχνουν ότι [η σκοτεινή ύλη] θα έπρεπε να εμφανιστεί ξεκάθαρα στις μετρήσεις μας. Τελικά όμως δεν ήταν εκεί!» σχολίασε. «Τα αποτελέσματά μας έρχονται σε αντίθεση με τα αποδεκτά μοντέλα. Το μυστήριο της σκοτεινής ύλης μόλις έγινε περισσότερο μυστηριώδες» κατέληξε ο ερευνητής. Γεγονός βέβαια παραμένει ότι ο Γαλαξίας μας περιστρέφεται πιο γρήγορα από ό,τι θα περιστρεφόταν αν αποτελούνταν αποκλειστικά από κανονική ύλη. Και αυτό σημαίνει ότι οι φυσικοί θα πρέπει να συνεχίσουν να αναζητούν το χαμένο υλικό, ή να βρουν μια νέα θεωρία για να εξηγήσουν τις παρατηρήσεις.

Η NASA ζητά βοήθεια από ερασιτέχνες αστρονόμους στην έρευνα αστεροειδών. Μια νέα αποστολή της NASA ζητάει τη βοήθεια από ερασιτέχνες αστρονόμους για την ανακάλυψη αντικειμένων στη γειτονιά της Γης ή αλλιώς NEOs (near-Earth objects) και την μελέτη των χαρακτηριστικών τους. Τα NEOs είναι αστεροειδείς που κατά καιρούς οι τροχιές τους περνούν κοντά στη Γη. Το νέο πρόγραμμα απευθύνεται στους πολίτες που ενδιαφέρονται για την αστρονομία και φέρει το όνομα «Target Asteroids!». Θα είναι συμπληρωματικό της αποστολής OSIRIS-REx (Origins Spectral Interpretation Resource Identification Security - Regolith Explorer) που θα ερευνήσει τα NEOs. Η αποστολή OSIRIS-Rex θα ξεκινήσει το 2016 με στόχο την μελέτη των συστατικών των αστεροειδών. Οι ερασιτέχνες αστρονόμοι θα βοηθήσουν στην εύρεση διαφόρων χαρακτηριστικών του πληθυσμού των NEOs, όπως η θέση τους, η κίνηση, η περιστροφή και οι αλλαγές στην ένταση του φωτός. Οι επαγγελματίες αστρονόμοι θα χρησιμοποιήσουν αυτές τις πληροφορίες για να βελτιώσουν τα υπάρχοντα θεωρητικά μοντέλα σχετικά με τους αστεροειδείς, και να κατανοήσουν περισσότερο τους αστεροειδείς που είναι παρόμοιοι με τον αστεροειδή 1999 RQ36, τον οποίο θα συναντήσει το διαστημικό σκάφος OSIRIS-Rex το 2019. Το OSIRIS-Rex θα μελετήσει από κοντά τις ιδιότητες των αστεροειδών και τα δεδομένα του θα συγκριθούν με τις παρατηρήσεις των τηλεσκοπίων από τη Γη. Το OSIRIS-Rex θα επιστρέψει πίσω στη Γη το 2023, με 60 γραμμάρια υλικού από την επιφάνεια του αστεροειδή 1999 RQ36. Τα δεδομένα του προγράμματος "Target Asteroids!" θα είναι χρήσιμα στις συγκρίσεις με τα πραγματικά δεδομένα της αποστολής. Η ομάδα του προγράμματος σχεδιάζει να επεκτείνει τους συμμετέχοντες το 2014 με μαθητές και εκπαιδευτικούς. Η μελέτη των αστεροειδών μεταξύ άλλων προσφέρει νέες γνώσεις για τη φύση του πρώιμου ηλιακού συστήματος, την εξέλιξή του και τα δομικά στοιχεία που οδήγησαν τη ζωή πάνω στη Γη. Περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα «Target Asteroids!» και το «OSIRIS-Rex» http://osiris-rex.lpl.arizona.edu/ http://www.nasa.gov/topics/solarsystem/features/osiris-rex-update.html

Στη Ρωσία γιορτάζουν τη Διεθνή Ημέρα Κοσμοναυτικής. Η Ρωσία γιορτάζει σήμερα για 50η φορά την Ημέρα της Κοσμοναυτικής. Πριν 51 χρόνια – στις 12 Απριλίου 1961 – ο Γιούρι Γκαγκάριν με το διαστημόπλοιο Βοστόκ για πρώτη φορά στον κόσμο πραγματοποίησε μία περιστροφή γύρω από τη Γη. Η πτήση, η οποία διήρκεσε 108 λεπτά, έχει ανοίξει μια νέα εποχή στην εξερεύνηση του Διαστήματος. Η ρωσική αστροναυτική επιστήμη, όπως είπε ο Λέβ Ζελιόνι, διευθυντής του Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών θέτει για τα πλησιέστερα χρόνια ένα νέο καθήκον- το καθήκον της εξασφάλισης πτήσεων αποστολών στη Σελήνη, στους πόλους της οποίας ανακαλύφθηκε πάγος νερού. Μετά την επίσκεψη στο δορυφόρο της Γης προβλέπεται να πραγματοποιηθούν ταξίδια στον Άρη και άλλους πλανήτες,- είπε ο Ζελιόνι. Εν τω μεταξύ, η 12η Απριλίου έχει ανακηρυχθεί επίσημα από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ Διεθνής Ημέρα Πτήσης του Ανθρώπου στο Διάστημα. «Παγιέχαλι»-«Πάμε» Ηταν 12 Απρίλη 1961- 9h,6m,59,7sec ωρα Μοσχας οταν το Vostok No.1,απογειωνεται απο το Κοσμοδρομιο του Μπαικανουρ ανοιγωντας μια νεα εποχή για την ανθρωποτητα, την εποχή της ανθρωπινης παρουσίας στο Διάστημα. Περισσότερα στην δημοσίευση 11/4/2011-Σελ.40

Ένας ελέφαντας στην επιφάνεια του Άρη. Για μικροοργανισμούς έψαχνε η NASA στον Άρη, αλλά τελικά βρήκε .... ελέφαντα όπως βλέπουμε στην φωτογραφία που λήφθηκε από την κάμερα HiRISE (High Resolution Imaging Science Experiment) του Mars Reconnaissance Orbiter . Πρόκειται για την μορφή ενός ελέφαντα που σχηματίστηκε από τη ροή της λάβας στην επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη. http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-2126497/Meet-Martian-elephant-satellite-captures-picture-lava-flow-looks-exactly-like-animals-head.html#ixzz1rkOH6xA1

Πετάμε στη Σελήνη. Η εξερεύνηση της Σελήνης θα είναι η κύρια προτεραιότητα των διαστημικών προγραμμάτων της Ρωσίας μέσα στην πλησιέστερη δεκαετία, δήλωσε τις παραμονές της Διεθνούς Ημέρας της Κοσμοναυτικής ο Ακαδημαϊκός Λεβ Ζελιόνι, διευθυντής του Ρωσικού Ινστιτούτου Διαστημικών Εξερευνήσεων. Στη Σελήνη οι Ρωσοι επιστήμονες σχεδιάζουν να δοκιμάσουν διάφορα στοιχεία της μελλοντικής αποστολής στον Άρη και τον Φόβο. Η εκτόξευση του πρώτου σεληνιακού οχήματος με την ονομασία Luna-Glob προγραμματίστηκε για το 2015 και στη συνέχεια μέσα στα επόμενα δύο χρόνια προβλέπεται να σταλούν στη Σελήνη ακόμα δύο διαστημικοί Σταθμοί. Η αλλαγή των προσανατολισμών του διαστημικού προγράμματος επιβλήθηκε από την αποτυχία της αποστολής Phobos-Grunt. Τον Νοέμβριο του 2011, ο Σταθμός αυτός είχε ξεκινήσει με επιτυχία από το Μπαϊκονούρ, αλλά δεν κατάφερε να αποσπαστεί από την γήινη τροχιά της Γης και να πάρει μια πορεία του προς τον Άρη. Παρόλα αυτά η Ρωσία δεν είναι διατεθειμένη να εγκαταλείψει το πρόγραμμα Phobos, αν και αποφάσισε να το αναβάλει για να δοκιμάσει την τεχνολογία του στη Σελήνη. Όλες οι προηγούμενες αποστολές ήταν συνδεδεμένες με την εξερεύνηση των μεσαίων γεωγραφικών πλατών αυτού του πλανήτη, ενώ τώρα τίθεται ένα νέο καθήκον – το καθήκον της εξασφάλισης ομαλής προσελήνωσης στις πολικές περοχές του πλανήτη,- είπε ο Ακαδημαϊκός Λεβ Ζελιόνι. - Αυτό οφείλεται στο ότι στο σεληνιακό όχημα ανίχνευσης Orbiter της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας υπήρχε μία ρωσική συσκευή η οποία έδειξε ότι στις πολικές περιοχές της Σελήνης πάνω από την επιφάνεια υπάρχουν μεγάλα αποθέματα πάγου νερού, με αποτέλεσμα να αρχίσουμε να βλέπουμε αυτό τον πλανήτη διαφορετικά, δηλαδή όχι σαν το ξηρό, άψυχο σώμα. Παρόμοιο φαινόμενο παρατηρείται και στον Άρη, αλλά εκεί ο πάγος νερού εκτός από τους πόλους βρίσκεται ακόμα και κοντά στον ισημερινό. Πιθανολογείται ότι τον πάγο τον έφεραν στη Σελήνη κάποιοι κομήτες. Οι επιστήμονες βλέπουν αυτά τα ουράνια σώματα ως μεταδότες ζωής. Η Σελήνη θεωρείται το ιδανικό σώμα για την μελέτη των κομητών,- είπε ο Ακαδημαϊκός Ζελιόνι. - Οι κομήτες, πέφτοντας επί δισεκατομμύρια χρόνια πάνω στις σεληνιακές πολικές περιοχές, βρίσκονται εκεί σαν στο ψυγείο. Η εξ αποστάσεως μελέτη αυτών των σωμάτων δεν είναι δυνατή, ενώ η εξ επαφής μελέτη θα επιτρέψει στους ειδικούς να μάθουν πολλά για αυτά τα σώματα και ιδιαίτερα αν μεταφερθούν τα δείγματά τους στη Γη. Πάνω σ’ αυτό ακριβώς στηρίζεται το σεληνιακό πρόγραμμα της Ρωσίας. Για την υλοποίησή του, η Ρωσία προτίθεται να εκτόξευσει εκεί τρία τηλεκατευθυνόμενα οχήματα. Η πρώτη προσελήνωση προγραμματίστηκε να γίνει στο Νότιο Πόλο της Σελήνης περίπου το 2015. Το 2016, στη Σελήνη προβλέπεται να σταλεί μία άλλη διαστημική συσκευή – το Luna-Glob με ένα ελαφρύ σεληνιακό όχημα (λουνοχόντ). Το 2017 προβλέπεται να πραγματοποιηθεί η διάτρηση του σεληνιακού εδάφους στις πολικές περιοχές σε βάθος 1,5 μέτρου με τη βοήθεια ειδικής εγκατάστασης, που θα μεταφερθεί εκεί με το διαστημόπλοιο Luna-Resource. Όλα αυτά θα επιτρέψουν την λήψη δειγμάτων της ουσίας κομητών, η οποία δεν διατηρείται καλά πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη,- τόνισε συμπεραίνοντας ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Διαστημικών Εξερευνήσεων Λεβ Ζελιόνι. 100 ml καυσίμου είναι αρκετά για να φτάσουμε στο φεγγάρι. Ερευνητές στην Πολυτεχνική Σχολή της Λωζάννης (EPFL) ανακοίνωσαν την ανάπτυξη ενός εξαιρετικά συμπαγούς κινητήρα δορυφόρου, που θα μπορούσε να μεταφέρει ένα διαστημόπλοιο από τη Γη σε σεληνιακή τροχιά με μόλις το ένα δέκατο του λίτρου καύσιμα. Ο στόχος της ελβετικής ομάδας ήταν να αναπτύξουν τεχνολογίες που θα μειώσουν σημαντικά τα έξοδα για την εξερεύνηση του διαστήματος. Η μικρο-έλικα που ανέπτυξαν έχει ως στόχο να διασφαλίσει ότι το διαστημικό σκάφος μπορεί να μεταφερθεί μεταξύ των δύο τροχιών χωρίς τη χρήση μεγάλων κινητήρων και σημαντικών ποσοτήτων καυσίμων. Η αύξηση του βάρους και του μεγέθους στα δορυφορικά συστήματα πρόωσης συνεπάγονται τη χρήση μεγαλύτερων πυραύλων, τα οποία είναι πιο ακριβά για να εκτοξευτούν από το έδαφος. Με τη χρήση μικρότερων διαστημοπλοίων και με λιγότερα καύσιμα, είναι δυνατόν να μειωθούν τα έξοδα μιας απλής εκτόξευσης, ή να εκτοξευτούν αρκετές αποστολές ταυτόχρονα. Οι ερευνητές της EPFL λένε πως η νέα τεχνολογία τους θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για τον τομέα της αστροβιολογίας, καθώς οι επιστήμονες θέλουν με ανυπομονησία να μελετήσουν τα διάφορα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του τοπίου στον Άρη, τη Σελήνη, το φεγγάρι του Δία, την Ευρώπη και τα φεγγάρια Εγκέλαδος και Τιτάνας του Κρόνου, μεταξύ άλλων. Οι κινητήρες MicroThrust αναπτύχθηκαν από τη συνεργασία επιστημόνων στα Εργαστήρια της EPFL και τους ευρωπαίους εταίρους τους, και ζυγίζουν μόνο μερικές εκατοντάδες γραμμάρια. Είναι σε θέση να παρέχουν επαρκή ώθηση για να κινηθούν δορυφόροι έως 100 χιλιόγραμμα. Αναλυτές στον τομέα αυτό αναμένουν ότι ο νέος κινητήρας θα χρησιμοποιηθεί στο CleanSpace One, ένα διαστημικό σκάφος που αναπτύσσεται από ερευνητές της EPFL για εφαρμογές καθαρισμού των τροχιακών συντριμμιών. Σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα, η νέα προπέλα ζυγίζει μόλις 200 γραμμάρια, συμπεριλαμβανομένων των καύσιμων και των ηλεκτρονικών ειδών. Θα μπορούν δε να χωρέσουν σε ένα διαστημικό σκάφος μόλις 10x10x10 εκατοστά σε όγκο. "Αυτή τη στιγμή, οι νανο-δορυφόροι έχουν κολλήσει στις τροχιές τους. Στόχος μας είναι να τους απελευθερώσουμε, "λέει ο Shea Herbert για τις πιθανές εφαρμογές αυτής της μικρο-συσκευής και των δορυφόρων που θα τροφοδοτήσουν. Ο Shea είναι ο συντονιστής του ευρωπαϊκού πρότζεκτ MicroThrust και διευθυντής της EPFL Microsystems για διαστημικές τεχνολογίες αναφέρει το Περιοδικό Αστροβιολογίας. «Έχουμε υπολογίσει ότι για να μπει σε σεληνιακή τροχιά ένας νανοδορυφόρος 1 kg με τον κινητήρα μας θα ταξιδεύει για περίπου έξι μήνες και θα καταναλώσει 100 χιλιοστόλιτρα καυσίμων», καταλήγει ο Muriel Richard της EPFL. Πηγή: Softpedia

Αναζητώντας στοιχεία για το Σύμπαν στην άκρη της Γης. Φορτηγά ακινητοποιούνται πάνω στο οδόστρωμα σε αυτό το οροπέδιο στην έρημο της Atacama, κάπου 5.060 μέτρα από τη στάθμη της θάλασσας, όπου οι επιστήμονες εγκαθιστούν ένα από τα μεγαλύτερα επίγεια αστρονομικά πρότζεκτ του κόσμου. Οι μύτες αιμορραγούν, τα κεφάλια πονούν και η ζαλάδα καταβάλλει τους ερευνητές που μοχθούν στη σκιά του ηφαιστείου Licancabur της Χιλής. "Στη συνέχεια, υπάρχει αυτό που λέμε« πόδια ζελέ, "."Αισθάνεστε σαν να γκρεμίζεστε, σαν να τρέξατε ένα μαραθώνιο." δήλωσε ο Diego García-Appadoo, ένας ισπανός αστρονόμος που μελετά το σχηματισμό των γαλαξιών. Αν και η Ατακάμα είναι η πιο ξηρή έρημος της Γης και τόσο αφιλόξενη, είναι γοητευτική για την αστρονομία. Στη βόρεια Χιλή μακριά από μεγάλες πόλεις, με λίγη φωτορύπανση και τόσο ξηρό κλίμα, που εμποδίζει τα ραδιοσήματα από το να απορροφηθούν από τα σταγονίδια του νερού. Το υψόμετρο είναι τόσο μεγάλο, που συγκρίνεται με τα οροπέδια στα οποία στρατοπεδεύουν οι ορειβάτες που θέλουν να ανέβουν στα Ιμαλάια, κι έτσι βάζει τους αστρονόμους πιο κοντά στους ουρανούς. Το ALMA (Atacama Large Millimeter/submillimeter Array) άνοιξε τον περασμένο Οκτώβριο, και θα αναπτύξει 66 ραδιοφωνικές κεραίες, στη σπονδυλική στήλη των Άνδεων, τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί το επόμενο έτος. Αντλώντας περισσότερα από 1 δισ. δολάρια σαν χρηματοδότηση, κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τις ευρωπαϊκές χώρες και την Ιαπωνία, το ALMA θα βοηθήσει τους επιστήμονες που συρρέουν σε αυτή την έρημη περιοχή να μελετήσουν την προέλευση του σύμπαντος. Το πρότζεκτ ενισχύει τη θέση της Χιλής στην πρωτοπορία της αστρονομίας. Ήδη είναι διάσπαρτα παρατηρητήρια σε όλη την Ατακάμα, συμπεριλαμβανομένου και του Παρατηρητηρίου Cerro Paranal, όπου οι επιστήμονες ανακάλυψαν το 2010 το μεγαλύτερο άστρο που έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα, και το Διαμερικανικό Παρατηρητήριο Cerro Tololo, το οποίο ιδρύθηκε το 1961 και άντεξε τον σάλο από την επανάσταση και αντεπανάσταση στην δεκαετία του ‘70 στην Χιλή. Όμως το ALMA ανοίγει μια νέα πύλη για την αστρονομία στη Χιλή, η οποία ευνοείται από τους διεθνείς ερευνητικούς οργανισμούς για τη σταθερότητα της οικονομίας της και το νομικό σύστημα της. Όπως και άλλα ραδιοτηλεσκόπια, το ALMA δεν ανιχνεύει το οπτικό φως αλλά τα ραδιοκύματα, επιτρέποντας έτσι στους ερευνητές να μελετήσουν τα μέρη του σύμπαντος που είναι σκοτεινά, σαν τα σύννεφα του ψυχρού αερίου από το οποίο σχηματίζονται τα αστέρια. Με το ALMA, οι αστρονόμοι ελπίζουν να δουν που σχηματίστηκαν οι πρώτοι γαλαξίες, και ίσως ακόμη και τον εντοπισμό εκείνων των ηλιακών συστημάτων που έχουν συνθήκες κατάλληλες για την υποστήριξη της ζωής, όπως πλανήτες με νερό. Αλλά οι επιστήμονες εδώ εκφράζουν επιφυλακτικότητα για τις πιθανότητες να βρεθεί ζωή αλλού στο σύμπαν, εξηγώντας ότι η οριστική απόδειξη είναι πιθανό να παραμείνει ένα άπιαστο όνειρο. "Εμείς δεν θα θα είμαστε σε θέση να δούμε ζωή, αλλά ίσως υπογραφές της ζωής”, δήλωσε ο Thijs de Graauw, ένας Ολλανδός αστρονόμος ο οποίος είναι διευθυντής του ALMA. Ακόμα, οι επιστήμονες πιστεύουν πως το ALMA θα κάνει άλματα τέτοια που θα κάνει δυνατή την κατανόηση του σύμπαντος, επιτρέποντας το κυνήγι για το λεγόμενο ψυχρό αέριο, τις στάχτες των άστρων που εξερράγησαν περίπου μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια μετά το Big Bang, που οι αστρονόμοι αποκαλούν " κοσμική αυγή. Η Χιλή δεν είναι η μόνη χώρα που προσελκύει μεγάλες επενδύσεις σε αστρονομικά πρότζεκτ. Η Νότια Αφρική και η Αυστραλία αγωνίζονται για να φιλοξενήσει ένα ακόμα μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο, το Square Kilometer Array που θα είναι πλήρως λειτουργικό μέχρι το 2024. Η Κίνα έχει αρχίσει να φτιάχνει το δικό της μεγάλο ραδιοτηλεσκόπιο σε ένα περιβάλλον σαν κρατήρα στη νότια επαρχία της Guizhou. Ταυτόχρονα, η χρηματοπιστωτική κρίση στις πλούσιες βιομηχανικές χώρες έχει προκαλέσει ανησυχίες ότι η χρηματοδότηση για ορισμένα φιλόδοξα αστρονομικά προγράμματα θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν περιορισμούς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα συντηρητικό τμήμα του Κογκρέσου πρότεινε πέρυσι να σταματήσει η κατασκευή του τηλεσκόπιου James Webb της NASA, προτού ένα συμβιβαστικό σχέδιο δαπανών σώσει το σπουδαίο αυτό έργο. Στην φωτογραφία κεραίες στο Δίκτυο Ραδιοτηλεσκοπίων ALMA στην έρημο της Atacama της Χιλής, που βρίσκεται κάπου 5.060 μέτρα πάνω από τη στάθμη της θάλασσας.

Σκωτσέζικο ουίσκι παράγεται στον Διαστημικό Σταθμό ... Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός (ISS) είναι ανοιχτός σε έρευνες της βιομηχανίας, όμως οι εταιρείες που πραγματοποιούν πειράματα σε τροχιά δεν είναι πάντα αυτές που θα περίμενε κανείς. Ένα σκοτσέζικο αποστακτήριο έστειλε συστατικά για ουίσκι στο σταθμό και περιμένει να δει τι γεύση θα αποκτήσει με την ωρίμανσή του τα επόμενα χρόνια. To πείραμα πραγματοποιείται με τη βοήθεια της αμερικανικής εταιρείας NanoRacks, η οποία μεσολαβεί στη NASA για την αποστολή ιδιωτικών πειραματικών φορτίων στον ISS. Το σκωτσέζικο ουίσκι ωριμάζει σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Οι φιάλες περιέχουν ένα μείγμα τερπενίων, μιας κατηγορίας φυτικών μορίων που συχνά έχουν έντονο άρωμα και αποτελούν συστατικά πολλών αιθέριων ελαίων. «Πραγματοποιώντας πειράματα σε περιβάλλον μικροβαρύτητας για την αλληλεπίδραση των τερπενίων και άλλων μορίων, θα μάθουμε πολύ περισσότερα για τις γεύσεις και τα αρώματα, ακόμα και για εφαρμογές όπως τα τρόφιμα και τα αρώματα» δήλωσε στο BBC ο Μάικλ Τζόνσον, τεχνικός διευθυντής της NanoRacks. http://www.bbc.co.uk/news/uk-scotland-glasgow-west-17657804 Ποιος ξέρει; Ίσως τελικά η Ardbeg αποφασίσει να αλλάξει τη διαδικασία που ακολουθεί εδώ και 300 χρόνια και να μεταφέρει την παραγωγή σε τροχιά. Διαστημοδρόμιο «Γκαγκάριν» Ο πρώτος στη Ρωσία διαστημικός λιμένας (διαστημοδρόμιο) θα κατασκευαστεί στην γενέτειρα του Γιούρι Γκαγκάριν στην περιοχή Σμολένσκ, 200 χιλιόμετρα δυτικά της Μόσχας. Το Διαστημοδρόμιο «Γκαγκάριν» θα είναι το ανάλογο του κατασκευασμένου στην έρημο του Νέου Μεξικού διαστημοδρόμιο «Αμερική». Στο ρωσικό διαστημοδρόμιο θα στεγαστούν - ένα τερματικό για τους τουρίστες του Διαστήματος, ο ειδικός χώρος απογείωσης για υποτροχιακά διαστημοπλάνα, μουσεία, ατραξιόν, καθώς επίσης και ειδικοί χώροι για εκθέσεις και επιστημονικές διασκέψεις. Το ρωσικό Διαστημοδρόμιο «Γκαγκάριν» στην περιοχή Σμολένσκ θα αποτελέσει μέρος του κλάστερ (συμπλέγματος) τουρισμού και αναψυχής Yauza-Park έκτασης 350 και πάνω εκταρίων στην τεχνιτή λίμνη Yauzskaya. -Σ΄αυτή την γραφική περιοχή υπάρχει το λεγόμενο «μεγάλο νερό», και πολύ όμορφη φύση. Εκτός απ’ αυτό, από εδώ, σε απόσταση 20 περίπου χιλιομέτρων βρίσκεται το χωριό Κλούσινο - γενέτειρα του Γιούρι Γκαγκάριν. Η αρχική ιδέα ήταν η δημιουργία Διαστημικού Πάρκου ψυχαγωγίας και ατραξιόν, παρόμοιου με το κοσμαγάπητο αμερικανικό πάρκο. Σκεφτήκαμε ότι δεν είναι αρκετά ενδιαφέρουσα η ιδεα για την τοποθέτηση απλώς κάποιου πυραύλου και κάποιων διαστημικών εγκαταστάσεων γυμνάσματος. Σιγά-σιγά εμφανίστηκε η ιδέα για την κατασκευή σ΄αυτή την περιοχή Διαστημοδρομίου, απ’ όπου οι πλούσιοι τουρίστες θα μπορούσαν να κάνουν ένα σύντομο ταξίδι στα πάνω στρώματα της ατμόσφαιρας και να δοκιμάσουν την κατάσταση της βαρύτητας. Κάτι περισσότερο, σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από το μελλοντικό Διαστημοδρόμιο βρίσκεται το χωριό Μποροντινό, που είναι ένα θαυμάσιο, προστατευόμενο από το κράτος Μουσείο της Μάχης του Μποροντινό του 1812. Η εταιρεία Uniparx σχεδιάζει να προσελκύσει τουρίστες στα υποτροχιακά Διαστημοδρόμια του Διαστημικού Στόλου του Ρίτσαρντ Μπράνσον. Ακριβώς σ΄αυτό τον εκκεντρικό Βρετανό δισεκατομμυριούχο πριν από μερικά χρόνια ήρθε η ιδέα για τη δημιουργία του πρώτου διαστημικού λιμένα. Η κατασκευή του Διαστημοδρομίου «Αμερική», του στοίχισε 209 εκατομμύρια δολάρια. Τα εισιτήρια για το διαστημικό ταξίδι, αξίας 200 χιλιάδων δολαρίων τα έχουν ήδη αγοράσει σχεδόν 500 άτομα. Η πρώτη υποτροχιακή πτήση, που έχει προγραμματιστεί για το τέλος του τρέχοντος έτους, θα περάσει στο διαστημόπλοιο SpaceShip Two , το οποίο μοιάζει με τα διασυνδεδεμένα τρία αεροπλάνα. Ο Μπράνσον και τα δύο παιδιά του, όπως είπε ο ίδιος, θα είναι μεταξύ των πρώτων, που θα κάνουν αυτή την πτήση. Η κατασκευή ενός άλλου Διαστημοδρομίου ολοκληρώνεται τώρα στη Σουηδία από τον πρώτο διαστημικό τουρίστα αυτής της χώρας Μπεντ Σόντερκβιστ (Bengt Soderkvist). Αυτό το πρώτο κοινό με τον Ρίτσαρντ Μπράνσον έργο Virgin Galactic, βρίσκεται 45 χιλιόμετρα από το Ευρωπαϊκό Διαστημικό Κέντρο «Esranzh» (Εσράνζ), από το οποίο εκτοξεύονται δορυφόροι και πύραυλοι,- τόνισε ο Αλεξάντρ Ταρασέβιτς.

Κώστα,περαστικά και απο μένα. Τα υλικά αγαθα τα παιδιά μας φυσιολογικά τα κληρονομούν αλλα την αγάπη στο Σύμπαν,στο ωραίο στο μεγάλο και στο αληθές το μαθαίνουν απο μας κυρίως και σ΄αυτό το τομέα νομίζω απο οσα μπορω να κρίνω απο την συμμετοχη σου εδώ η δουλεία σου ειναι και αξιόλογη και μοναδική. Ετσι μην προβληματίζεσαι ολα θα πάνε καλά και θα συνεχίσεις να γεμίζεις τις σελίδες τις ανθρώπινης ιστορίας οπως παλιά και ακόμη πιο δυνατά μετά το τέλος της μικρής ιστορίας με την κερατοεπιπεφυκίτιδα. Σου αφιερώνω την φωτογραφία <<Χάος στον Ωρίωνα>>

Ακαδημαϊκό σεληνιακό τοπίο. Η Ρωσία σχεδιάζει να στείλει στη Σελήνη νέα αυτομαποιημένα οχήματα (ρόβερς), που θα εργαστούν εκεί για αρκετά χρόνια. Προβλέπεται ότι στο μέλλον θα αναπτυχθεί στη Σελήνη μία ρωσική βάση. Τα καθήκοντα αυτά έχουν τεθεί από την Ρωσική Ακαδημία Επιστημών στο πρόγραμμα διαστημικών εξερευνήσεων ως το 2025. Το 1959 ο σοβιετικός αυτοματοποιημένος διαπλανητικός Σταθμός είχε βγάλει για πρώτη φορά στον κόσμο τις φωτογραφίες της κρυφής όψης της Σελήνης. Ύστερα από δέκα χρόνια στη Σελήνη αποβιβάστηκαν οι Αμερικανοί. Ένα χρόνο αργότερα πάνω στην επιφάνειά της πέρασε το πρώτο σοβιετικό σεληνιακό όχημα –Λουνοχόντ (Lunokhod) - με ειδικό τηλεχειριστήριο. Η Σελήνη δεν έπαψε να εκπλήσσει. Για παράδειγμα, στη δεκαετία του ‘70 οι φωτογραφίες των τοπίων του Νότιου Πόλου επέτρεψαν στους ειδικούς να βγάλουν το συμπέρασμα ότι εκεί υπάρχουν βουνά ύψους 10 χιλιομέτρων, δηλαδή υψηλότερα από το Εβερέστ,- είπε ο Ιβάν Μωυσέγιεφ, επιστημονικός διευθυντής του ρωσικού Ινστιτούτου Διαστημικής Πολιτικής. - Πολλοί θέλουν να ερευνήσουν τη Σελήνη- Ινδοί, Κινέζοι, Αμερικανοί και άλλοι. Η Σελήνη είναι το αναπόφευκτο βήμα. Δεν μπορούμε να περάσουμε μακριά από αυτήν. Η Σελήνη είναι το απαραίτητο βήμα. Είναι η κοντινή πηγή των πόρων,- τόνισε ο Ιβάν Μωυσέγιεφ. Η έναρξη της υλοποίησης του νέου ρωσικού σεληνιακού σχεδίου προγραμματίστηκε για το 2015. Τότε θα σταλούν για ανιχνευτικούς σκοπούς δύο διαστημικές συσκευές βοληδοσκόπησης. Η πρώτη απ’ αυτές με την ονομασία «Luna-Resource», θα εξερευνά το Νότιο Πόλο. Προβλέπεται να αποβιβαστεί εκεί το ρωσικό δομοστοιχείο-μόντουλ με το ινδικό μίνι-ρόβερ. Η δεύτερη συσκευή βολιδοσκόπησης με την ονομασία «Luna –Glob» προορίζεται για την εξερεύνηση του Βόρειου Πόλου της Σελήνης. Στη συνέχεια θα αναλάβουν την υπηρεσία εκεί τα σεληνιακά οχήματα νέας γενιάς, που θα διαφέρουν από τα σοβιετικά με πολύ μικρότερο μέγεθός τους και με το μεγαλύτερο τους δυναμικό. Προβλέπεται ότι αυτά τα αυτοματοποιημένα οχήματα θα είναι σε θέση να εργαστούν στις σεληνιακές πολικές περιοχές πέντε χρόνια και να απομακρύνονται από τον τόπο προσελήνωσης τους σε απόσταση 30 χιλιομέτρων. Το Λουνοχόντ-3 προβλέπεται να αρχίσει την υπηρεσία του πάνω στη σεληνιακή επιφάνεια το 2020. Θα συλλέγει δείγματα της σεληνιακής ουσίας, μαζί και σε βάθος δύο μέτρων. Θα το βοηθά σ΄αυτές τις εργασίες μία ειδική εγκατάσταση διάτρησης. Το ρόβερ θα συμμετέχει επίσης σε διάφορα τεχνολογικά και επιστημονικά πειράματα μαζί με τις συσκευές προσελήνωσης άλλων χωρών. Στην τελική φάση της αποστολής το Λουνοχόντ-3 θα μεταφέρει τα δείγματα του εδάφους στην περιοχή προσελήνωσης της συσκευής καθόδου με το Λουνοχόντ-4. Αυτό θα συμβεί περίπου το 2022. Ένα χρόνο αργότερα, στη Σελήνη θα σταλεί μία άλλη συσκευή καθόδου με τον πύραυλο επιστροφής, η οποία θα προσεληνωθεί κοντά στα προηγούμενα δύο αυτοματοποιημένα οχήματα. Στη συνέχεια, έξι ή επτά κάψουλες με το σεληνιακό έδαφος θα μεταφορτωθούν στον πύραυλο επιστροφής, ο οποίος θα επιστρέψει στη Γη. «Τα ρόβερς που θα μείνουν πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης και ο Σταθμός καθόδου θα αποτελέσουν τα πρώτα στοιχεία της διαστημικής υποδομής του σεληνοδρομίου. Στο μέλλον σ’αυτή την περιοχή προβλέπεται να αναπτυχθεί ρωσική βάση»,-αναφέρεται στο πρόγραμμα διαστημικών εξερευνήσεων της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών.

Χάος στον Ωρίωνα. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια εντυπωσιακή εικόνα από το Μέγα Νεφέλωμα του Ωρίωνα που αποτελεί το κοντινότερο στη Γη εργοστάσιο παραγωγής νέων άστρων. Η υπέροχη εικόνα αλλά και το όνομα που της έδωσαν οι ειδικοί, «Χάος στον Ωρίωνα», παραπέμπει σε πίνακα ζωγραφικής. Την εικόνα τράβηξε το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer και στο κέντρο της διακρίνονται τέσσερα άστρα τα οποία σύμφωνα με τους επιστήμονες είναι γιγάντια και η λαμπρότητα τους φωτίζει όλη την περιοχή δίνοντας της αυτό το έντονο κιτρινωπό χρώμα. Οι εκατοντάδες κίτρινες κουκκίδες που είναι διάσπαρτες μέσα στο νεφέλωμα ανήκουν σε νεογέννητα άστρα. Ο αστερισμός του Ωρίωνα διαθέτει πολλά νεφελώματα αλλά το Μέγα Νεφέλωμα που είναι επίσης γνωστό ως M42 είναι το πιο «δραστήριο» και ενδιαφέρον για τους επιστήμονες. Το Μέγα Νεφέλωμα βρίσκεται σε απόσταση περίπου 1350 ετών φωτός από τη Γη και η διάμετρος του εκτιμάται ότι είναι 24 έτη φωτός. Το πράσινο χρώμα υποδεικνύει την παρουσία αερίων υδρογόνου και θείου ενώ το κόκκινο και το πορτοκαλί υποδεικνύουν την παρουσία μορίων με μεγάλη περιεκτικότητα σε άνθρακα.