Δροσος Γεωργιος

Το Cassini ρίχνει φως στον δακτύλιο F του Κρόνου. Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε εικόνες από το διαστημικό σκάφος Cassini, που δείχνουν αντικείμενα (με διάμετρο περίπου ενός χιλιομέτρου) να διαπερνούν μέσα από τον δακτύλιο F του πλανήτη Κρόνου, αφήνοντας πίσω τους λαμπερά ίχνη. Αυτά τα ίχνη που οι αστρονόμοι ονομάζουν «μίνι-τζετ» συμπληρώνουν έναν χαμένο κρίκο στην ερμηνεία της παράξενης συμπεριφοράς του δακτυλίου F. Τα αποτελέσματα της σχετικής έρευνας θα παρουσιαστούν σήμερα στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Ένωσης Γεωεπιστημών στη Βιέννη. Αυτά τα μικρά αντικείμενα φαίνονται να συγκρούονται με τον δακτύλιο F με μικρές ταχύτητες – της τάξης των 2 μέτρων ανά δευτερόλεπτο. Οι συγκρούσεις παρασύρουν σωματίδια πάγου έξω από το δακτύλιο F, δημιουργώντας ένα ίχνος μήκους 40 - 180 χιλιόμετρα. Ο δακτύλιος F έχει μια διάμετρο 881.000 χιλιόμετρα και για να βρεθούν αυτά τα μικροσκοπικά (σε σχέση με τον δακτύλιο) μίνι-τζετ χρειάστηκε αρκετός χρόνος και τύχη. Πέρα από την ανάδειξη της παράξενης ομορφιάς του δακτυλίου F, αυτές οι μελέτες θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε παρόμοιες – αλλά πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων - δραστηριότητες που εμφανίζονται στους τεράστιους δίσκους ύλης, που σχηματίζονται κατά τη δημιουργία ηλιακών συστημάτων. Επίσης: Ένας Ολλανδός δημοσιογράφος και δημιουργός ταινιών μικρού μήκους ο Sander van den Berg δημιούργησε αυτό το υπέροχο βίντεο του Κρόνου. Το υλικό του βίντεο προέρχεται από εικόνες που έχουν στείλει στη οι διαστημικοί βολιστήρες Cassini και Voyager και όπως αναφέρεται όλες οι εικόνες είναι πραγματικές. http://vimeo.com/40234826

Βρέθηκε ο δίδυμος αδελφός του Ηλιου! Το άστρο HIP 56948 εντοπίστηκε το 2007 και από την πρώτη στιγμή οι επιστήμονες είδαν ότι είχε κοινά χαρακτηριστικά με αυτά του Ηλιου. Οι τελευταίες παρατηρήσεις που έκαναν ερευνητές στη Βραζιλία δείχνουν ότι το άστρο είναι πανομοιότυπο με τον Ηλιο. Οι επιστήμονες αναζητούν τώρα την πιθανή παρουσία πλανητών κοντά του και εκτιμούν ότι κάποιοι εξ αυτών μπορεί να έχουν χαρακτηριστικά κοινά με αυτά της Γης και άλλων πλανητών του ηλιακού μας συστήματος. Ο δίδυμος Ηλιος. Το άστρο HIP 56948 βρίσκεται σε απόσταση 200 ετών φωτός από εμάς. Εχει ίδια μάζα, θερμοκρασία, και σύνθεση με αυτή του Ηλιου. Η πιο σημαντική παράμετρος είναι η πανομοιότυπη σύνθεση του άστρου με τον Ηλιο. Οπως και το μητρικό μας άστρο έτσι και το HIP 56948 έχει έλλειψη σε ορισμένα βαρέα στοιχεία (π.χ σίδηρος) ενώ στα περισσότερα άστρα αυτής της κατηγορίας τα εν λόγω στοιχεία υπάρχουν σε αφθονία. Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι στον δίσκο κοσμικής ύλης που είχε δημιουργηθεί αμέσως μετά τη γέννηση του Ηλιου οι περισσότερες ποσότητες των διαθέσιμων βαρέων στοιχείων «μαγνητίστηκαν» από τους βραχώδεις πλανήτες που σχηματίζονταν στο βρεφικό ηλιακό σύστημα και δεν απορροφήθηκαν από το άστρο. Οι ερευνητές θεωρούν ότι αν το HIP 56948 διαθέτει πλανητικό σύστημα αυτό θα έχει επίσης παρόμοια χαρακτηριστικά με το δικό μας και γιατί όχι πλανήτες παρόμοιους με τη Γη και τους άλλους βραχώδεις πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. «Αυτά που λείπουν από το άστρο θα μπορούσαν να αποτελούν δομικά υλικά σχηματισμού πλανητών σαν τη Γη» αναφέρει ο Ζόρζε Μελέντεζ, του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Οι ερευνητές έχουν ξεκινήσει την αναζήτηση πλανητών γύρω από το άστρο και υποστηρίζουν ότι δεν φαίνεται να υπάρχουν γιγάντιοι πλανήτες γεγονός που ευνοεί την ανάπτυξη πλανητών με χαρακτηριστικά παρόμοιων με αυτά της Γης.

Το "ειρηνικό άτομο" θα βοηθήσει να φτάσουμε στον Άρη. Η πυρηνική εγκατάσταση για τις μεγάλης αποστάσεως διαστημικές πτήσεις θα πρέπει να έχει κατασκευαστεί σε πέντε χρόνια – το 2017. Σύμφωνα με την υπηρεσία «Ροσάτομ», η ανάπτυξη και η κατασκευή της πυρηνικής εγκατάστασης για τα διαστημικά σκάφη θα κοστίσει πάνω από 247 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Διάρκεια λειτουργίας της συσκευής - από ενάμιση έως τρία έτη. Ήδη από την αρχή της διαστημικής εποχής, έγινε κατανοητό, πως οι παραδοσιακοί χημικοί πυραυλικοί κινητήρες δεν μπορούν να φτάσουν μακριά από την Γη. - Σήμερα το δυναμικό των χημικών πυραυλικών κινητήρων έχει σχεδόν εξαντληθεί. Με αποτέλεσμα να πετάμε προς τους μακρινούς πλανήτες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η δημιουργία του πυρηνικού πυραυλικού κινητήρα θα επιτρέψει να διευρύνουμε σημαντικά τις δυνατότητές μας στην εξερεύνηση και του Ηλιακού συστήματος και, ίσως, και στις πτήσεις προς τα άστρα. Στην δημιουργία των πυρηνικών πυραυλικών κινητήρων οι σοβιετικοί, και τώρα και οι ρώσοι επιστήμονες απασχολούνται πάνω από μισό αιώνα. Αντίστοιχες έρευνες διεξάγονταν και στις ΗΠΑ. Τα πρώτα πρωτότυπα των πυρηνικών πυραυλικών κινητήρων είχαν κατασκευαστεί στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Ήταν το σοβιετικό RD-0410 και το αμερικανικό NERVA. Και τα δύο λειτουργούσαν βάσει της ίδιας αρχής: στον πυρηνικό αντιδραστήρα θερμαίνονταν το «λειτουργικό υλικό» (υγρό υδρογόνο), το οποίο κατά την απελευθέρωση δημιουργούσε ώθηση. Όμως όλα αυτά έμειναν στην Γη. Ένας από του κύριος λόγους ήταν η μεγάλη πιθανότητα έκρηξης του πυρηνικού αντιδραστήρα κατά την υπερθέρμανση και η άκρως υψηλής ραδιενέργειας εξαγωγή αερίων. Οι δορυφόροι με πυρηνικές εγκαταστάσεις συχνά είχαν γίνει η αιτία έκτακτων καταστάσεων, υπενθυμίζει ο ειδικός του ρωσικού Ινστιτούτου Διαστημικής Έρευνας Γιούρι Ζάιτσεβ. - Είχαμε πάρα πολλές βλάβες αυτών των κινητήρων. Και εμείς και οι αμερικανοί. Για παράδειγμα, ο αμερικανικός δορυφόρος «Τρανζίτ» κάηκε πάνω από τον Ινδικό Ωκεανό, σκορπίζοντας στην ατμόσφαιρα σχεδόν ένα κιλό του πλουτόνιου-238. Μετά ο σοβιετικός «Κόσμος-954» έπεσε στο έδαφος του Καναδά, και η μόλυνση κάλυψε μια περιοχή περίπου 60 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων. Το νέο σχέδιο λύνει ριζικά το πρόβλημα της ασφάλειας. Στο σκάφος προβλέπεται η χρήση των ιονικών ηλεκτροκινητήρων, στους οποίους η ώθησε δημιουργείται από την ροή των ιόντων, η οποία επιταχύνεται με την βοήθεια ηλεκτρικού πεδίου. Και ο αντιδραστήρας θα είναι ο ηλεκτρικός σταθμός του σκάφους, ο οποίος θα τροφοδοτεί τον κινητήρα. Σε αυτήν την περίπτωση δεν θα σκορπίζεται προς το περιβάλλον το ραδιενεργό υλικό. Προγραμματίζεται, πως στην αρχή οι πυρηνικές εγκαταστάσεις ενέργειας θα επιταχύνουν τα μη επανδρωμένα εξερευνητικά σκάφη προς τους μακρινούς πλανήτες. Και μετά – και τα επανδρωμένα σκάφη. Επιστήμονες λένε ότι τα ρομπότ Viking βρήκαν ζωή στον Άρη το 1976 Ερευνητές αφού ανέλυσαν για άλλη μια φορά τα δεδομένα από τις αποστολές Viking στον Άρη, μετά από 36 χρόνια, βρήκαν ότι η NASA είχε βρει ζωή στον Άρη. Αυτό ισχυρίζεται μια διεθνής ομάδα μαθηματικών και ειδικών επιστημόνων σε μία δημοσίευση αυτή την εβδομάδα. Επιπλέον, πιστεύουν ότι η NASA δεν χρειάζεται μια επανδρωμένη αποστολή στον Άρη για να αποδειχθεί τούτος ο ισχυρισμός, είπε ο νευροφαρμακολόγος και βιολόγος Joseph Miller, στην Ιατρική Σχολή Keck στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, στο Discovery News. "Η τελειωτική απόδειξη θα είναι να πάρει ένα βίντεο από ένα Αρειανό βακτήριο Θα πρέπει λοιπόν να στείλετε ένα μικροσκόπιο – για να παρακολουθήσετε την κίνηση των βακτηρίων”, συνέχισε ο Joseph Miller. "Με βάση όσα έχουμε κάνει μέχρι τώρα, θα έλεγα ότι είμαι 99 τοις εκατό σίγουρος ότι υπάρχει ζωή εκεί πάνω", πρόσθεσε. Η εμπιστοσύνη του Miller σε αυτό το συμπέρασμα πηγάζει εν μέρει από μια νέα μελέτη που ανέλυσε πάλι τα αποτελέσματα από ένα πείραμα ανίχνευσης ζωής, που διενεργήθηκε από το ρομπότ Viking της NASA στον Άρη το 1976. Οι ερευνητές έκαναν μια αριθμητική ανάλυση στα πρωτογενή δεδομένα που συλλέχθηκαν κατά τη διάρκεια που έτρεχε το πείραμα Labeled Release, το οποίο εξέταζε για ενδείξεις τυχόν μικροβιακού μεταβολισμού σε δείγματα εδάφους τα οποία συλλέχθηκαν και υποβλήθηκαν σε επεξεργασία από τα δύο Viking. Η γενική άποψη των επιστημόνων είναι ότι στο πείραμα βρέθηκε γεωλογική κι όχι βιολογική δραστηριότητα. Η νέα μελέτη έκανε μια διαφορετική προσέγγιση. Οι ερευνητές πήραν τα αρχικά δεδομένα των Βίκινγκ και τα έθεσαν σε αριθμητικά σύνολα και ανέλυσαν τα αποτελέσματα για την πολυπλοκότητα. Δεδομένου ότι τα έμβια συστήματα είναι πιο περίπλοκα από ό,τι οι μη-βιολογικές διαδικασίες, η ιδέα των ερευνητών ήταν να εξετάσουν τα αποτελέσματα του πειράματος από μια καθαρά αριθμητική άποψη. Βρήκαν λοιπόν μια στενή συσχέτιση μεταξύ της πολυπλοκότητας των αποτελεσμάτων του πειράματος των Βίκινγκ και των χερσαίων βιολογικών συνόλων δεδομένων. Εξηγούν ότι ο υψηλός βαθμός της τάξης είναι πιο χαρακτηριστικό στοιχείο των βιολογικών και όχι των καθαρών φυσικών διεργασιών. Οι επικριτές της νέας μελέτης υποστηρίζουν ότι η μέθοδος τους δεν έχει αποδειχθεί αποτελεσματική για να βρει διαφορές μεταξύ των βιολογικών και μη βιολογικών διεργασιών στη Γη, γι ‘αυτό κι είναι πρόωρο να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. "Στην ιδανική περίπτωση για να χρησιμοποιήσουμε μια τεχνική για τα δεδομένα από τον Άρη, θα έπρεπε να δείξουμε πρώτα πρώτα ότι η τεχνική είναι καλά βαθμονομημένη και εδραιωμένη στη Γη. Η ανάγκη να το κάνουμε είναι σαφής. Στον Άρη δεν έχουμε κανένα τρόπο για να δοκιμάσουμε αυτή τη μέθοδο, ενώ στη Γη μπορούμε, είπε ο πλανητικός επιστήμονας και αστροβιολόγος Christopher McKay, στο Κέντρο Ερευνών Ames της NASA στο Discovery News. Αν και δεν είναι τα δεδομένα της έρευνας καλώς επιβεβαιωμένα, αποτελούν κι αυτά ένα πρόσθετο στοιχείο στα δεδομένα που αμφισβητούν τη λαϊκή άποψη ότι τα Viking δεν βρήκαν ζωή, είπε ο Miller. Ο Miller,επίσης ανέλυσε ξανά τα δεδομένα για να δούμε αν υπάρχουν διαφορές όταν το φως του ήλιου μπλοκάρεται από μια μακροχρόνια καταιγίδα σκόνης πάνω στον Άρη, με την ιδέα ότι τα βιολογικά συστήματα θα είχαν ενεργήσει διαφορετικά στην περιβαλλοντική αλλαγή από ότι τα γεωλογικά. Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύθηκαν στην online έκδοση του περιοδικού Αεροναυτικών και Διαστημικών Επιστημών. Πηγή: MSNBC Εικόνα του ρομπότ Viking 2 της NASA που προσεδαφίστηκε στον Άρη τον Σεπτέμβριο του 1976 ενώ πίσω φαίνονται οι βράχοι της Πεδιάδας της Ουτοπίας, της μεγαλύτερης πεδιάδας του Άρη με διάμετρο 3.300 χιλιόμετρα .

Το πείραμα που θα αλλάξει τη ζωή. Στόχος του περάματος είναι η δημιουργία σε γήινες συνθήκες αυτού που συμβαίνει διαρκώς στον ήλιο. Εφόσον επιτευχθεί, η ανθρωπότητα θα έχει μια ανεξάντλητη πηγή ενέργειας. Η εφαρμογή της ελεγχόμενης θερμοπυρηνικής σύντηξης σε χαμηλές θερμοκρασίες είναι ένα παλιό όνειρο των επιστημόνων. Αν αυτό καταστεί εφικτό, η ανθρωπότητα θα αποκτήσει ένα νέο τρόπο παραγωγής ενέργειας. Παράλληλα, η ενέργεια που θα απελευθερώνεται με μια μηδαμινή χρήση πρώτης ύλης κατά τη διάρκεια της αντίδρασης θα είναι τόση, όση δεν μπορούν να δώσουν σήμερα όλοι οι σταθμοί ατομικής ενέργειας του κόσμου μαζί. Ωστόσο, η πορεία μέχρι τη θερμοπυρηνική σύντηξη μοιάζει με αυτή προς τον ορίζοντα. Πηγαίνεις, πηγαίνεις, αλλά ο προορισμός παραμένει μακριά. Σε αυτή τη μάλλον λυπηρή σύγκριση με οδήγησε ο διάλογος που είχα κάποτε με έναν γνωστό Ρώσο επιστήμονα. Με την ελπίδα πως θα αποβάλλω αυτό τον ακούσιο προβληματισμό, βρέθηκα πρόσφατα στο ρωσικό επιστημονικό κέντρο “Kurchatovski Institut”, όπου πραγματοποιήθηκε η συνάντηση των Ρώσων επιστημόνων που συμμετέχουν στο μεγαλόπνοο σχέδιο, με τον διευθυντή του Διεθνούς Οργανισμού ITER (International Thermonuclear Experimental Reactor), Οσάμου Μοτοντζίμα. Ο κύριος Μοτοντζίμα κατέχει αυτή τη θέση από τον Ιούλιο του 2010, ενώ προηγουμένως, ήταν επικεφαλής στη χώρα του -στην Ιαπωνία- του Εθνικού Ινστιτούτου Θερμοπυρηνικών Ερευνών. Οπως λέγει ο ίδιος, έμαθε τα ρωσικά από τα νεανικά του χρόνια, προκειμένου να έχει περισσότερες πιθανότητες για επικοινωνία πάνω σε επαγγελματικά θέματα με ειδικούς από τη Ρωσία. Και παρά το γεγονός ότι τη βασική του παρουσίαση για τη σημερινή κατάσταση του έργου ITER την έκανε στην αγγλική, αυτό δεν τον εμπόδισε να εξάρει τις προσπάθειες των Ρώσων συμμετεχόντων στο πρόγραμμα, που, όπως ανέφερε, «προσφέρουν ανεκτίμητη συμβολή στη συνολική επιτυχία του έργου». Θερμοπυρηνική ενέργεια. 150 000 000 βαθμοί είναι η θερμοκρασία, την οποία σχεδιάστηκαν να αντέξουν τα υλικά των τμημάτων συγκράτησης του πλάσματος στον ITER. «Η θερμοπυρηνική ενέργεια σήμερα δεν αποτελεί μια μακρινή προοπτική, αλλά έναν πολύ κοντινό στόχο, τον οποίο προσπαθούμε να πετύχουμε», δήλωσε ο Οσάμου Μοτοντζίμα. «Το τραίνο του ITER», σύμφωνα με τη ν έκφρασή του, «ανέπτυξε ταχύτητα». Προς επιβεβαίωση των λόγων του, ο κ.Μοτοντζίμα κράτησε την παρουσίαση σε «σιδηροδρομική» τροχιά, τοποθετώντας όλους του μετέχοντες του ITER στα βαγόνια και καταλαμβάνοντας ο ίδιος την καμπίνα του μηχανοδηγού. Ο ακαδημαϊκός Εβγκένι Βελιχόφ, ο οποίος ήταν παρών από τις αρχές αυτού του έργου, ηγούνταν για αρκετό διάστημα του Συμβουλίου του ITER, και χωρίς την παρουσία του θα ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς την πρόσφατη συγκέντρωση στο Kurchatovski Institut, υποστήριξε τον συνάδελφό του. Και παρότι τα τελευταία χρόνια «αποδείχθηκαν δύσκολα» σύμφωνα με τον ίδιο, μια και υπήρχαν προβλήματα στη χρηματοδότηση, σήμερα τα προβλήματα αυτά έχουν σε μεγάλο βαθμό επιλυθεί. «Τώρα όλη η διαδρομή είναι ορατή ως το τέλος της, είναι ανοιχτή και ευκρινής όσο αφορά τα οικονομικά μέσα, τον εξοπλισμό, την οργάνωση», δήλωσε με έμφαση ο ακαδημαϊκός Βελιχόφ. 1,3 δις. ευρώ για το παρόν έτος και το 2013 να διαθέσει επιπλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση για το έργο αυτό. Ο ITER θεωρείται η τεχνολογική πλατφόρμα για τους μελλοντικούς θερμοπυρηνικούς ηλεκτρικούς σταθμούς. Όσοι έχουν συμμετάσχει επίσημα στο πρόγραμμα θα λάβουν ίση πρόσβαση σε όλες τις γνώσεις, οι οποίες θα παραχθούν στη διαδικασία της κατασκευής του πειραματικού αντιδραστήρα. Στην κατασκευή του αντιδραστήρα ITER, ο οποίος έχει αποφασιστεί να γίνει στο έδαφος της Γαλλίας στην τοποθεσία Κανταράς, συμμετέχουν οι χώρες της ΕΕ συν η Ελβετία και έξι ακόμη παγκόσμιες δυνάμεις: Η Ινδία, η Κίνα, η Ρωσία, οι ΗΠΑ, η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία. Πολλές μονάδες και συστήματα του αντιδραστήρα κατασκευάζονται συνεταιρικά από διάφορα κράτη, ενώ κάποιες σημαντικές εργασίες έχουν αναλάβει ξεχωριστά κάποιες από τις χώρες. Η Ινδία, συγκεκριμένα, αναπτύσσει για τον ITER ένα μοναδικό σύστημα ψύξης, τον κρυοστάτη. Η συμφωνία για την προμήθειά του δεν έχει υπογραφεί ακόμη, αλλά αυτό θα γίνει πολύ σύντομα, θεωρούν οι επιβλέποντες το έργο. Από το ρωσικό Φυσικό και Τεχνικό Ινστιτούτο, İoffe, αναπτύχθηκε και θα παραδοθεί προς χρήση στον διεθνή θερμοπυρηνικό αντιδραστήρα ένα μοναδικό σύστημα διάγνωσης του πλάσματος. Τη σχετική συμφωνία υπέγραψαν ο Οσάμου Μοτοντζίμα και ο επικεφαλής του ρωσικού Πρακτορείου ITER, Ανατόλι Κρασίλνικοφ. Σταθμός το 2050. Το νέο σύστημα για τον ITER θα παραδοθεί το 2016, ενώ το έγγραφο που υπεγράφη στη Μόσχα, σύμφωνα με τον Ανατόλι Κρασίλνικοφ, «δίνει τη νομική δυνατότητα» για την έναρξη των εργασιών κατασκευής του. Ο επικεφαλής του Διεθνούς Οργανισμού ITER σημείωσε επίσης ότι οι προθεσμίες των παραδόσεων που αναφέρονται στις συμφωνίες, δεν πρέπει να αναθεωρηθούν ή να μετατεθούν. Ο ITER είναι η πρώτη μεγάλη προσπάθεια χρησιμοποίησης της θερμοπυρηνικής αντίδρασης. Της συγχώνευσης των πυρήνων του δευτερίου και του τριτίου, ισοτόπων του υδρογόνου. Πρόκειται δηλαδή για τη δημιουργία σε γήινες συνθήκες αυτού που συμβαίνει διαρκώς στον ήλιο και το οποίο και θα δώσει στην ανθρωπότητα μια ανεξάντλητη πηγή ενέργειας. Αρμοδιότητες. Το κομμάτι του έργου για τον ITER που θα πραγματοποιηθεί στη Ρωσία, έχει αναλάβει η κρατική εταιρία ατομικής ενέργειας, Rosatom. Νέος εκπρόσωπος της Ρωσικής Ομοσπονδίας στο συμβούλιο του Διεθνούς Οργανισμού ITER έγινε πρόσφατα ο Βιατσεσλάβ Περσουκόφ, αναπληρωτής γενικός διευθυντής της εταιρίας Rosatom, διευθυντής της μονάδας διεύθυνσης νέων τεχνολογιών. Οι διεθνείς διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις πάνω στο αντικείμενο αυτό συνεχίζονται σε διάφορες μορφές εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια. Και μόλις το 2006 υπεγράφη τελικά η διακυβερνητική συμφωνία για την κατασκευή της πειραματικής θερμοπυρηνικής εγκατάστασης. Οι ευρωπαϊκές χώρες συνεισφέρουν περίπου το 45% από το μέγεθος της χρηματοδότησης του έργου. Το μερίδιο της Ρωσίας αντιπροσωπεύει περίπου το 10% του συνολικού ποσού, και δεν θα επενδυθεί σε χρήματα, αλλά με εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας. Η ολοκλήρωση της κατασκευής στο Κανταράς υπολογίζεται το 2016, ενώ το συνολικό κόστος είχε αρχικά εκτιμηθεί στα 5 δις. ευρώ. Σήμερα έχει σχεδόν διπλασιαστεί και μπορεί πλέον να συγκριθεί με το κόστος κατασκευής του πυρηνικού εργοστασίου των δύο ενεργειακών μπλοκ στο Ακούγιου της Τουρκίας (συνολικής ισχύος πάνω από 2000 μεγαβάτ). Από μια άποψη, τα έξοδα είναι μεγάλα. Από την άλλη πλευρά, τι είναι για την ΕΕ και μαζί επτά άλλα ανεπτυγμένα κράτη να κατασκευάσουν από κοινού έναν τυπικής σχεδίασης πυρηνικό σταθμό; Το έργο, όμως, δεν είναι πειραματικό, και μέχρι σήμερα προκαλεί πολλά ερωτηματικά σε ειδικούς και επιστήμονες από διάφορες χώρες. Μάλιστα, δεν αποτελεί μυστικό ότι όλα αυτά τα ερωτηματικά, καθώς και τα αναπόφευκτα προβλήματα που προκύπτουν –επιστημονικής, τεχνικής και οργανωτικής φύσης- πρέπει να αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη προσήλωση από όλα τα μέλη της διεθνούς συνεργασίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όπως υποστήριξαν οι Μοτοντζίμα και Βελιχόφ, η εξεύρεση της λύσης στάθηκε δυνατή μόνο υπό συνθήκες συναίνεσης, και αυτό είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο, εγκράτεια και σκληρή δουλειά από όλους του επιβάτες της αμαξοστοιχίας, μαζί με τον μηχανοδηγό. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους οι προθεσμίες κατασκευής του ITER και επομένως, ο χρόνος έναρξης των πειραμάτων σε αυτόν, μετατέθηκαν. Το πρώτο πλάσμα, σύμφωνα με τον Οσάμου Μοτοντζίμα, πρέπει να έχει ληφθεί το 2020. Το ξεκίνημα της συνεχούς λειτουργίας με καύσιμο δευτερίου και τριτίου έχει προγραμματιστεί για το 2027. Και τότε μόνο, εάν όλα κυλήσουν σύμφωνα με τον σχεδιασμό, ο θερμοπυρηνικός -πειραματικός- αντιδραστήρας στο Κανταράς θα μπορέσει να παράγει έως 500 μεγαβάτ ηλεκτρικής ενέργειας. Ενας πλήρης από κάθε πλευρά ηλεκτρικός σταθμός με χρήση της θερμοπυρηνικής σύντηξης, όπως εκτιμούν οι επικεφαλείς του Διεθνούς Οργανισμού ITER, θα σταθεί δυνατό να κατασκευαστεί στα μέσα του αιώνα που διανύουμε. Τι είναι το πρόγραμμα ITER. Το πρόγραμμα ITER είναι η συνεργασία των κρατών που έχουν θέσει ως στόχο τη δημιουργία για την ανθρωπότητα μιας ανεξάντλητης πηγής ενέργειας. Καθότι, από μια μονάδα βάρους θερμοπυρηνικού καυσίμου παράγεται περίπου 10 εκατομμύρια φορές περισσότερη ενέργεια από ότι με την καύση ίδιας ποσότητας ορυκτού καυσίμου, και περίπου 100 φορές περισσότερη από ότι με τη διάσπαση των πυρήνων του ουρανίου. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους σημερινούς συνήθεις αντιδραστήρες, στους οποίους γίνεται η διάσπαση των πυρήνων και τότε απελευθερώνεται ενέργεια, στον θερμοπυρηνικό αντιδραστήρα οι διαδικασίες είναι πολύ πιο σύνθετες. Η σύντηξη των πυρήνων του δευτερίου και του τριτίου, των ισοτόπων του υδρογόνου, είναι δυνατή μόνο σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, μέχρι τους 150 εκατ. βαθμούς. Παράλληλα, ένα από τα δυσκολότερα σημεία, είναι η συγκράτηση του πλάσματος ώστε να αυτοσυντηρούνται οι αντιδράσεις θερμοπυρηνικής σύντηξης. Ο πρακτικός στόχος του ITER είναι να επιβεβαιώσει ότι είναι τεχνικά εφικτές οι λύσεις που περιέχονται στο πρόγραμμα, και ότι είναι κατάλληλες για τη δημιουργία βιομηχανικών θερμοπυρηνικών ηλεκτρικών σταθμών μελλοντικά. Ο αντιδραστήρας της σύντηξης. Το μέγεθος του αντιδραστήρα καθέτως, είναι 30 μέτρα. Τα πιο ογκώδη τμήματά του, είναι τα μπλοκ για τη συγκράτηση του πλάσματος. Οι διαστάσεις τους είναι 12х8х8 μέτρα, και το βάρος 600 τόνοι. Επιμέρους τμήματα μαγνητών κυμαίνονται επίσης από 200 έως 450 τόνους. Για την ψύξη όλων των συστημάτων του ITER χρειάζονται 33 χιλιάδες κυβικά μέτρα νερού την ημέρα. Για την ασφαλή μεταφορά του ογκώδους και βαρέως εξοπλισμού στο Κανταράς ήταν αναγκαία η ανακατασκευή και ενίσχυση της οδικής διαδρομής των 96 χιλιομέτρων που χωρίζει τον χώρο εγκατάστασης από το πλησιέστερο γαλλικό λιμάνι. Επίσης, διευρύνθηκαν και ενισχύθηκαν 26 γέφυρες και δημιουργήθηκαν οδοί προκειμένου να παρακαμφθούν οι σήραγγες που παρεμβάλλονται στη διαδρομή. http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=wKrcws5lY78

Γιατί οι Ρώσοι ξαναπάνε στο φεγγάρι. Την τελευταία δεκαετία το ρωσικό διαστημικό πρόγραμμα δεν χαρακτηρίζεται από μεγάλες πρωτοβουλίες και επιτυχίες. Ως εκ τούτου, οι πρόσφατες δηλώσεις του επικεφαλής της Ρωσικής Διαστημικής Υπηρεσίας (Roskosmos), Βλαντίμιρ Ποπόβκιν, για επιστροφή στο φεγγάρι μέχρι το 2020, προκάλεσαν μεγάλη έκπληξη. Γιατί η Ρωσία θέλει να ξαναπάει στο φεγγάρι; Μια προσελήνωση, 50 χρόνια μετά την επιτυχία των Αμερικανών, δεν δικαιολογεί επαρκώς τα τεράστια έξοδα ενός τέτοιου εγχειρήματος. Αλλωστε, το επιστημονικό πρόγραμμα εξερεύνησης της Σελήνης εξασφαλίζεται απόλυτα με τις μη επανδρωμένες αποστολές διαφόρων χωρών. Τέτοια προγράμματα έχει η Ρωσία. Μάλιστα, στο μέσον αυτής της δεκαετίας πρόκειται να εκτοξευτούν τα διαστημικά συστήματα, «Luna-Globe» και «Luna-Recource», μέσω των οποίων θα συλλεχθούν δείγματα από «υγρό» σεληνιακού εδάφους, και τις περιοχές των πόλων. Εφαλτήριο για τον Άρη. Η μεταφορά αυτών των δειγμάτων στη γη θα μπορούσε να δώσει ώθηση σε ένα πιο σημαντικό πρόγραμμα. Η αποδεδειγμένη ύπαρξη μεγάλων μαζών πάγου στις πολικές περιοχές της Σελήνης διευκολύνει σημαντικά τη μελλοντική ανάπτυξη μιας μόνιμης βάσης εκεί. Η Σελήνη, παρά την έλλειψη ατμόσφαιρας, μπορεί να «δώσει» οξυγόνο στη βάση. Εξάλλου, αυτό υπάρχει σε κάποια μορφή στο σεληνιακό έδαφος, σε ποσοστό περίπου 40%. Κάτι τέτοιο μετατρέπει το κόστος του προγράμματος, από απαγορευτικό απλά σε πολύ υψηλό. Eνα από τα επιχειρήματα υπέρ της βάσης είναι η χρήση της ως ορμητήριο προς τον Ερυθρό πλανήτη. Η μικρότερη βαρύτητα στο φεγγάρι διευκολύνει σημαντικά την εκκίνηση ενός βαρέως σκάφους, το οποίο θα μπορεί να μεταφέρει στον Άρη και να φέρει πίσω μια σχετικά πολυμελή αποστολή (6-7 ατόμων) και όλο τον εξοπλισμό της. Εκεί επίσης, θα δημιουργηθεί ένα ιδιότυπο «διαστημικό ναυπηγείο», όπου θα συναρμολογηθεί το διαστημόπλοιο με τμήματα που θα έχουν σταλεί από τη γη. Κατά την επιστροφή της αποστολής στη Σελήνη, το πλήρωμα θα μπορεί ακολούθως να επιστρέψει στη γη με το σκάφος που θα βρίσκεται στη σεληνιακή βάση. Υπάρχει μια επιπλέον πιθανή χρήση της βάσης. Στο έδαφος της Σελήνης συναντάται σε μεγάλες ποσότητες (σε σύγκριση με τις συνθήκες στη γη) το ισότοπο ήλιο-3. Αυτό σχηματίζεται κατά την πυρηνική σύντηξη, και θεωρείται ως ένας ελπιδοφόρος αντικαταστάτης της γνωστής στη γη σύντηξης δευτερίου και τριτίου, η οποία χρησιμοποιείται στις θερμοπυρηνικές αντιδράσεις. Οι σημαντικότερες προοπτικές του ηλίου-3, βρίσκονται στη θερμοπυρηνική ενέργεια του μέλλοντος. Σε περίπτωση που τελικά οι επιστήμονες πραγματοποιήσουν αυτό το βήμα στη θερμοπυρηνική, το φεγγάρι μπορεί να αποτελέσει ένα ιδιαίτερα ελκυστικό μέρος. Η δε, κατάκτησή του δεν θα εξυπηρετεί πλέον αφηρημένους επιστημονικούς λόγους, αλλά έναν πολύ συγκεκριμένο οικονομικό σκοπό, στην επίτευξη του οποίου θα βοηθήσουν προσφέροντας κονδύλια οι μεγαλύτερες ενεργειακές εταιρίες. Το κόστος. Περίπου 17 δισεκατομμύρια δολάρια πρέπει να διατεθούν τα επόμενα δέκα χρόνια για να προετοιμαστεί μια αποστολή στο φεγγάρι. Ο σημερινός ετήσιος προϋπολογισμός της Roskosmos δεν υπερβαίνει τα 4 δις.δολάρια, αλλά λόγω του συγκεκριμένου προγράμματος, θα αυξηθεί κατά 150%. Σε περίπτωση έγκρισης ενός σχεδίου «ευρείας κλίμακας μελετών της Σελήνης» που θα περιλαμβάνει και τη δημιουργία μιας μόνιμης βάσης, ο προϋπολογισμός της θα πρέπει να αυξηθεί κατά 600% ή και παραπάνω. Ωστόσο τα σχέδια της Roskosmos για μια επανδρωμένη πτήση στο φεγγάρι μέχρι το 2020, και οι προοπτικές που σχετίζονται με την κατάκτηση του δορυφόρου της γης, βρίσκονται στον αέρα εξαιτίας μιας πολύ πεζής αιτίας. Η Ρωσία δυστυχώς δεν διαθέτει ακόμη ένα σαφές πρόγραμμα κατασκευής διαστημοπλοίου. Ο στόχος αυτός έχει διατυπωθεί σε θεωρητικό επίπεδο, στην πράξη ωστόσο η εκπλήρωσή του μπορεί να διαρκέσει πολύ χρόνο. Για την ώρα οι ελπίδες εναποτίθενται στο πρόγραμμα για την κατασκευή «Νέας Γενιάς Επανδρωμένο Σκάφος Μεταφορών». Την ανάπτυξή του έχει αναλάβει η κοινοπραξία κατασκευής διαστημικών πυραύλων, «Energia», η οποία έχει ανακοινώσει ως πιθανό έτος δοκιμής μη επανδρωμένου διαστημικού σκάφους το 2015, και επανδρωμένου το 2018. Η εμπειρία ωστόσο από την ανάπτυξη των ρωσικών διαστημικών προγραμμάτων τα τελευταία χρόνια, προκαλεί αμφιβολίες σχετικά με το αν η «Energia» θα τηρήσει τις προθεσμίες αυτές.

Μακρινός συγγενής μίας εφήμερης λίμνης στην Αφρική βρέθηκε στον Τιτάνα. Μία περιοχή σε ένα από τα φεγγάρια του Κρόνου ανακαλύφθηκε ότι παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τη λίμνη Etosha Pan στη Ναμίμπια. Η αβαθής λίμνη στην επιφάνεια του Τιτάνα είναι εφήμερη, καθώς μονάχα κατά περιόδους είναι γεμάτη με υγρό. Η Ontario Lacus είναι η μεγαλύτερη σε μέγεθος λίμνη στο νότιο ημισφαίριο του Τιτάνα. Είναι λίγο μικρότερη σε μέγεθος από τη λίμνη Οntario στη Bόρεια Αμερική, αλλά πολύ διαφορετική από κάθε άλλη πλευρά. Είναι γεμάτη υγρούς υδρογονάνθρακες, και όχι νερό. Το βάθος της δεν ξεπερνάει τα μερικά μέτρα, καθώς πρόκειται για μία μικρή σε βάθος κοιλότητα σε κέντρο μίας επίπεδης ιζηματογενής λεκάνης, η οποία περιβάλλεται από σχετικά μικρά σε ύψος βουνά. Μία νέα μελέτη έδειξε ότι αυτοί οι γεωλογικοί σχηματισμοί και οι κλιματικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή παρομοιάζουν αυτές που συναντάμε σε άνυδρες περιοχές της Γης, όπως στις αλυκές στη νότια Αφρική. Βασίστηκε σε παρατηρήσεις που συγκέντρωσε το διαστημόπλοιο Cassini, το οποίο αποτελεί μέρος της αποστολής Cassini-Huygens της NASA, ESA και της Ιταλικής Διαστημικής Υπηρεσίας στον πλανήτη Κρόνο. Παρόλο που η Ontario Lacus μέχρι πρόσφατα θεωρούταν ότι είναι μόνιμα γεμάτη με υγρό μεθάνιο, αιθάνιο και προπάνιο, η τελευταία αυτή μελέτη, η οποία έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό Ιcarus, έδειξε ακριβώς το αντίθετο. Συνδυάζοντας δεδομένα από διαφορετικά επιστημονικά όργανα με τα οποία είναι εξοπλισμένο το διαστημόπλοιο Cassini, μία ομάδα επιστημόνων την οποία συντόνισε ο Thomas Cornet από το Université de Nantes, στη Γαλλία, βρήκαν ίχνη από κανάλια χαραγμένα στον πυθμένα της λίμνης, κοντά στο νοτιότερο άκρο της. Τα κανάλια αυτά παρέμειναν ορατά μεταξύ του Δεκεμβρίου του 2007 και του Ιανουαρίου του 2010, χάρη στην υψηλή διακριτική ικανότητα όλων των επιστημονικών οργάνων. «Συμπεράναμε ότι ο πυθμένας της Ontario Lacus θα πρέπει να ήταν εκτεθειμένος κάποια στιγμή στο παρελθόν», εξηγεί ο Cornet. Επιπλέον, στις παρατηρήσεις του διαστημοπλοίου Cassini διακρίνονται ιζηματογενείς περιοχές να περιβάλλουν την Ontario Lacus, οι οποίες υποδεικνύουν ότι το επίπεδο της σταθμής των υγρών υδρογαναθράκων στη λίμνη ήταν υψηλότερη κάποια στιγμή στο παρελθόν. Παρόμοια χαρακτηριστικά συναντάμε σε εφήμερες λίμνες στη Γη, γι'αυτό και οι επιστήμονες την παρομοιάζουν με την Etosha Pan στην Ναμίμπια. Η συγκεκριμένη αλυκή καλύπτεται από ένα ρηχό στρώμα νερού την εποχή των βροχών, το οποίο έχει πηγή τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα και εξατμίζεται αφήνοντας πίσω του σημάδια που μαρτυρούν την αρχική στάθμη του νερού. Ο Cornet και οι συνεργάτες του, συνεπώς, πιστεύουν ότι η Ontario Lacus σχηματίστηκε από υγρούς υδρογονάνθρακες που ρέουν στο υπέδαφος του Τιτάνα, οι οποίο κατά διαστήματα αναβλύζουν και γεμίζουν την αβαθή κοιλότητα, ενώ στη συνέχεια εξατμίζονται. Ο Τιτάνας είναι το μόνο ουράνιο σώμα, πέρα από τη Γη, όπου γνωρίζουμε ότι σημαντικές ποσότητες υγρών ρέουν στην επιφάνειά του. Κατά αναλογία με τον κύκλο του νερού στη Γη, στον Τιτάνα παρατηρείται ένας κύκλος ο οποίος βασίζεται στο υδρογόνο, στον άνθρακα και στο άζωτο, τα οποία μεταφέρονται από την ατμόσφαιρα, στη επιφάνεια και στο υπέδαφος του. Οι λίμνες στον Τιτάνα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του κύκλου αυτού. «Τα ευρήματα αυτά καταδεικνύουν τη σημασία συγκριτικών μελετών μεταξύ διαφορετικών πλανητών: η ανακάλυψη παρόμοιων γεωλογικών χαρακτηριστικών σε εξωγήινους κόσμους όπως τον Τιτάνα μας επιτρέπουν να δοκιμάσουμε θεωρίες που εξηγούν τη γέννησή τους,» προσέθεσε ο Nicolas Altobelli, ένας από τους επιστήμονες της ESA που εργάζεται στο πρόγραμμα Cassini–Huygens.

Η μυστηριώδης σκοτεινή ύλη γίνεται ακόμα πιο μυστηριώδης. Αστρονόμοι που σάρωσαν τη γειτονιά του Ήλιου αναζητώντας ίχνη της μυστηριώδους σκοτεινής ενέργειας ξύνουν τα κεφάλια τους μετά την αποτυχία τους να την εντοπίσουν. Η σκοτεινή ύλη, το μυστηριώδες υλικό που αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο μέρος της μάζας του Σύμπαντος, έπρεπε να ήταν άφθονη στην περιοχή γύρω από το Ηλιακό Σύστημα. Από τη δεκαετία του 1930, οι φυσικοί γνωρίζουν ότι η ύλη που βλέπουμε στο Σύμπαν δεν είναι αρκετή για να εξηγήσει την κίνηση των γαλαξιών: η ταχύτητα περιστροφής των γαλαξιών εξαρτάται από τη συνολική τους μάζα, και η μάζα αυτή πρέπει να είναι πολύ περισσότερη από την κανονική ύλη που παρατηρούμε στους γαλαξίες. Η μόνη εξήγηση είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της μάζας του Σύμπαντος, και συγκεκριμένα το 83%, αντιστοιχεί σε μια μυστηριώδη μορφή της ύλης, η οποία δεν εκπέμπει, δεν απορροφά και δεν διαθλά το φως. Πρόκειται για την υποθετική «σκοτεινή ύλη», η οποία εξ ορισμού είναι κυριολεκτικά αόρατη. Τα υπολογιστικά μοντέλα των κοσμολόγων δείχνουν ότι η σκοτεινή ύλη πρέπει να είναι κατανεμημένη σχετικά ομοιόμορφα στο Σύμπαν. Με άλλα λόγια, η σκοτεινή ύλη πρέπει να υπάρχει παντού, ίσως και στη Γη, χωρίς όμως να αντιλαμβανόμαστε την παρουσία της. Η τελευταία μελέτη, η οποία έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση στο The Astrophysical Journal, προσπάθησε να ανιχνεύσει έμμεσα την παρουσία σκοτεινής ύλης στη γειτονιά του Ήλιου. Οι ερευνητές του Ευρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητηρίου (ESO) στη Χιλή χρησιμοποίησαν επίγεια τηλεσκόπια για να παρακολουθήσουν την κίνηση 400 άστρων σε απόσταση μέχρι 13.000 έτη φωτός από τη Γη. Η ανάλυση των κινήσεων αυτών τους επέτρεψε να υπολογίσουν πόση μάζα υπάρχει συνολικά σε αυτή τη σφαιρική περιοχή του Γαλαξία μας. Η ανάλυση οδήγησε όμως σε ένα παράδοξο αποτέλεσμα: η γειτονιά του Ήλιο δεν φαίνεται να περιέχει καθόλου σκοτεινή ύλη. «Η ποσότητα μάζας που υπολογίσαμε ταιριάζει πολύ καλά με αυτά που βλέπουμε -άστρα, σκόνη και αέρια- στην περιοχή γύρω από τον Ήλιο» δήλωσε ο Κρίστιαν Μόνι Μπίντιν του Πανεπιστημίου της Κονσέπσιον στη Χιλή, επικεφαλής της έρευνας. «Αυτό δεν αφήνει καθόλου χώρο για το επιπλέον υλικό που περιμέναμε να εντοπίσουμε, δηλαδή τη σκοτεινή ύλη. Οι υπολογισμοί μας δείχνουν ότι [η σκοτεινή ύλη] θα έπρεπε να εμφανιστεί ξεκάθαρα στις μετρήσεις μας. Τελικά όμως δεν ήταν εκεί!» σχολίασε. «Τα αποτελέσματά μας έρχονται σε αντίθεση με τα αποδεκτά μοντέλα. Το μυστήριο της σκοτεινής ύλης μόλις έγινε περισσότερο μυστηριώδες» κατέληξε ο ερευνητής. Γεγονός βέβαια παραμένει ότι ο Γαλαξίας μας περιστρέφεται πιο γρήγορα από ό,τι θα περιστρεφόταν αν αποτελούνταν αποκλειστικά από κανονική ύλη. Και αυτό σημαίνει ότι οι φυσικοί θα πρέπει να συνεχίσουν να αναζητούν το χαμένο υλικό, ή να βρουν μια νέα θεωρία για να εξηγήσουν τις παρατηρήσεις.

Η NASA ζητά βοήθεια από ερασιτέχνες αστρονόμους στην έρευνα αστεροειδών. Μια νέα αποστολή της NASA ζητάει τη βοήθεια από ερασιτέχνες αστρονόμους για την ανακάλυψη αντικειμένων στη γειτονιά της Γης ή αλλιώς NEOs (near-Earth objects) και την μελέτη των χαρακτηριστικών τους. Τα NEOs είναι αστεροειδείς που κατά καιρούς οι τροχιές τους περνούν κοντά στη Γη. Το νέο πρόγραμμα απευθύνεται στους πολίτες που ενδιαφέρονται για την αστρονομία και φέρει το όνομα «Target Asteroids!». Θα είναι συμπληρωματικό της αποστολής OSIRIS-REx (Origins Spectral Interpretation Resource Identification Security - Regolith Explorer) που θα ερευνήσει τα NEOs. Η αποστολή OSIRIS-Rex θα ξεκινήσει το 2016 με στόχο την μελέτη των συστατικών των αστεροειδών. Οι ερασιτέχνες αστρονόμοι θα βοηθήσουν στην εύρεση διαφόρων χαρακτηριστικών του πληθυσμού των NEOs, όπως η θέση τους, η κίνηση, η περιστροφή και οι αλλαγές στην ένταση του φωτός. Οι επαγγελματίες αστρονόμοι θα χρησιμοποιήσουν αυτές τις πληροφορίες για να βελτιώσουν τα υπάρχοντα θεωρητικά μοντέλα σχετικά με τους αστεροειδείς, και να κατανοήσουν περισσότερο τους αστεροειδείς που είναι παρόμοιοι με τον αστεροειδή 1999 RQ36, τον οποίο θα συναντήσει το διαστημικό σκάφος OSIRIS-Rex το 2019. Το OSIRIS-Rex θα μελετήσει από κοντά τις ιδιότητες των αστεροειδών και τα δεδομένα του θα συγκριθούν με τις παρατηρήσεις των τηλεσκοπίων από τη Γη. Το OSIRIS-Rex θα επιστρέψει πίσω στη Γη το 2023, με 60 γραμμάρια υλικού από την επιφάνεια του αστεροειδή 1999 RQ36. Τα δεδομένα του προγράμματος "Target Asteroids!" θα είναι χρήσιμα στις συγκρίσεις με τα πραγματικά δεδομένα της αποστολής. Η ομάδα του προγράμματος σχεδιάζει να επεκτείνει τους συμμετέχοντες το 2014 με μαθητές και εκπαιδευτικούς. Η μελέτη των αστεροειδών μεταξύ άλλων προσφέρει νέες γνώσεις για τη φύση του πρώιμου ηλιακού συστήματος, την εξέλιξή του και τα δομικά στοιχεία που οδήγησαν τη ζωή πάνω στη Γη. Περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα «Target Asteroids!» και το «OSIRIS-Rex» http://osiris-rex.lpl.arizona.edu/ http://www.nasa.gov/topics/solarsystem/features/osiris-rex-update.html

Στη Ρωσία γιορτάζουν τη Διεθνή Ημέρα Κοσμοναυτικής. Η Ρωσία γιορτάζει σήμερα για 50η φορά την Ημέρα της Κοσμοναυτικής. Πριν 51 χρόνια – στις 12 Απριλίου 1961 – ο Γιούρι Γκαγκάριν με το διαστημόπλοιο Βοστόκ για πρώτη φορά στον κόσμο πραγματοποίησε μία περιστροφή γύρω από τη Γη. Η πτήση, η οποία διήρκεσε 108 λεπτά, έχει ανοίξει μια νέα εποχή στην εξερεύνηση του Διαστήματος. Η ρωσική αστροναυτική επιστήμη, όπως είπε ο Λέβ Ζελιόνι, διευθυντής του Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών θέτει για τα πλησιέστερα χρόνια ένα νέο καθήκον- το καθήκον της εξασφάλισης πτήσεων αποστολών στη Σελήνη, στους πόλους της οποίας ανακαλύφθηκε πάγος νερού. Μετά την επίσκεψη στο δορυφόρο της Γης προβλέπεται να πραγματοποιηθούν ταξίδια στον Άρη και άλλους πλανήτες,- είπε ο Ζελιόνι. Εν τω μεταξύ, η 12η Απριλίου έχει ανακηρυχθεί επίσημα από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ Διεθνής Ημέρα Πτήσης του Ανθρώπου στο Διάστημα. «Παγιέχαλι»-«Πάμε» Ηταν 12 Απρίλη 1961- 9h,6m,59,7sec ωρα Μοσχας οταν το Vostok No.1,απογειωνεται απο το Κοσμοδρομιο του Μπαικανουρ ανοιγωντας μια νεα εποχή για την ανθρωποτητα, την εποχή της ανθρωπινης παρουσίας στο Διάστημα. Περισσότερα στην δημοσίευση 11/4/2011-Σελ.40

Ένας ελέφαντας στην επιφάνεια του Άρη. Για μικροοργανισμούς έψαχνε η NASA στον Άρη, αλλά τελικά βρήκε .... ελέφαντα όπως βλέπουμε στην φωτογραφία που λήφθηκε από την κάμερα HiRISE (High Resolution Imaging Science Experiment) του Mars Reconnaissance Orbiter . Πρόκειται για την μορφή ενός ελέφαντα που σχηματίστηκε από τη ροή της λάβας στην επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη. http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-2126497/Meet-Martian-elephant-satellite-captures-picture-lava-flow-looks-exactly-like-animals-head.html#ixzz1rkOH6xA1

Πετάμε στη Σελήνη. Η εξερεύνηση της Σελήνης θα είναι η κύρια προτεραιότητα των διαστημικών προγραμμάτων της Ρωσίας μέσα στην πλησιέστερη δεκαετία, δήλωσε τις παραμονές της Διεθνούς Ημέρας της Κοσμοναυτικής ο Ακαδημαϊκός Λεβ Ζελιόνι, διευθυντής του Ρωσικού Ινστιτούτου Διαστημικών Εξερευνήσεων. Στη Σελήνη οι Ρωσοι επιστήμονες σχεδιάζουν να δοκιμάσουν διάφορα στοιχεία της μελλοντικής αποστολής στον Άρη και τον Φόβο. Η εκτόξευση του πρώτου σεληνιακού οχήματος με την ονομασία Luna-Glob προγραμματίστηκε για το 2015 και στη συνέχεια μέσα στα επόμενα δύο χρόνια προβλέπεται να σταλούν στη Σελήνη ακόμα δύο διαστημικοί Σταθμοί. Η αλλαγή των προσανατολισμών του διαστημικού προγράμματος επιβλήθηκε από την αποτυχία της αποστολής Phobos-Grunt. Τον Νοέμβριο του 2011, ο Σταθμός αυτός είχε ξεκινήσει με επιτυχία από το Μπαϊκονούρ, αλλά δεν κατάφερε να αποσπαστεί από την γήινη τροχιά της Γης και να πάρει μια πορεία του προς τον Άρη. Παρόλα αυτά η Ρωσία δεν είναι διατεθειμένη να εγκαταλείψει το πρόγραμμα Phobos, αν και αποφάσισε να το αναβάλει για να δοκιμάσει την τεχνολογία του στη Σελήνη. Όλες οι προηγούμενες αποστολές ήταν συνδεδεμένες με την εξερεύνηση των μεσαίων γεωγραφικών πλατών αυτού του πλανήτη, ενώ τώρα τίθεται ένα νέο καθήκον – το καθήκον της εξασφάλισης ομαλής προσελήνωσης στις πολικές περοχές του πλανήτη,- είπε ο Ακαδημαϊκός Λεβ Ζελιόνι. - Αυτό οφείλεται στο ότι στο σεληνιακό όχημα ανίχνευσης Orbiter της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας υπήρχε μία ρωσική συσκευή η οποία έδειξε ότι στις πολικές περιοχές της Σελήνης πάνω από την επιφάνεια υπάρχουν μεγάλα αποθέματα πάγου νερού, με αποτέλεσμα να αρχίσουμε να βλέπουμε αυτό τον πλανήτη διαφορετικά, δηλαδή όχι σαν το ξηρό, άψυχο σώμα. Παρόμοιο φαινόμενο παρατηρείται και στον Άρη, αλλά εκεί ο πάγος νερού εκτός από τους πόλους βρίσκεται ακόμα και κοντά στον ισημερινό. Πιθανολογείται ότι τον πάγο τον έφεραν στη Σελήνη κάποιοι κομήτες. Οι επιστήμονες βλέπουν αυτά τα ουράνια σώματα ως μεταδότες ζωής. Η Σελήνη θεωρείται το ιδανικό σώμα για την μελέτη των κομητών,- είπε ο Ακαδημαϊκός Ζελιόνι. - Οι κομήτες, πέφτοντας επί δισεκατομμύρια χρόνια πάνω στις σεληνιακές πολικές περιοχές, βρίσκονται εκεί σαν στο ψυγείο. Η εξ αποστάσεως μελέτη αυτών των σωμάτων δεν είναι δυνατή, ενώ η εξ επαφής μελέτη θα επιτρέψει στους ειδικούς να μάθουν πολλά για αυτά τα σώματα και ιδιαίτερα αν μεταφερθούν τα δείγματά τους στη Γη. Πάνω σ’ αυτό ακριβώς στηρίζεται το σεληνιακό πρόγραμμα της Ρωσίας. Για την υλοποίησή του, η Ρωσία προτίθεται να εκτόξευσει εκεί τρία τηλεκατευθυνόμενα οχήματα. Η πρώτη προσελήνωση προγραμματίστηκε να γίνει στο Νότιο Πόλο της Σελήνης περίπου το 2015. Το 2016, στη Σελήνη προβλέπεται να σταλεί μία άλλη διαστημική συσκευή – το Luna-Glob με ένα ελαφρύ σεληνιακό όχημα (λουνοχόντ). Το 2017 προβλέπεται να πραγματοποιηθεί η διάτρηση του σεληνιακού εδάφους στις πολικές περιοχές σε βάθος 1,5 μέτρου με τη βοήθεια ειδικής εγκατάστασης, που θα μεταφερθεί εκεί με το διαστημόπλοιο Luna-Resource. Όλα αυτά θα επιτρέψουν την λήψη δειγμάτων της ουσίας κομητών, η οποία δεν διατηρείται καλά πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη,- τόνισε συμπεραίνοντας ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Διαστημικών Εξερευνήσεων Λεβ Ζελιόνι. 100 ml καυσίμου είναι αρκετά για να φτάσουμε στο φεγγάρι. Ερευνητές στην Πολυτεχνική Σχολή της Λωζάννης (EPFL) ανακοίνωσαν την ανάπτυξη ενός εξαιρετικά συμπαγούς κινητήρα δορυφόρου, που θα μπορούσε να μεταφέρει ένα διαστημόπλοιο από τη Γη σε σεληνιακή τροχιά με μόλις το ένα δέκατο του λίτρου καύσιμα. Ο στόχος της ελβετικής ομάδας ήταν να αναπτύξουν τεχνολογίες που θα μειώσουν σημαντικά τα έξοδα για την εξερεύνηση του διαστήματος. Η μικρο-έλικα που ανέπτυξαν έχει ως στόχο να διασφαλίσει ότι το διαστημικό σκάφος μπορεί να μεταφερθεί μεταξύ των δύο τροχιών χωρίς τη χρήση μεγάλων κινητήρων και σημαντικών ποσοτήτων καυσίμων. Η αύξηση του βάρους και του μεγέθους στα δορυφορικά συστήματα πρόωσης συνεπάγονται τη χρήση μεγαλύτερων πυραύλων, τα οποία είναι πιο ακριβά για να εκτοξευτούν από το έδαφος. Με τη χρήση μικρότερων διαστημοπλοίων και με λιγότερα καύσιμα, είναι δυνατόν να μειωθούν τα έξοδα μιας απλής εκτόξευσης, ή να εκτοξευτούν αρκετές αποστολές ταυτόχρονα. Οι ερευνητές της EPFL λένε πως η νέα τεχνολογία τους θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για τον τομέα της αστροβιολογίας, καθώς οι επιστήμονες θέλουν με ανυπομονησία να μελετήσουν τα διάφορα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του τοπίου στον Άρη, τη Σελήνη, το φεγγάρι του Δία, την Ευρώπη και τα φεγγάρια Εγκέλαδος και Τιτάνας του Κρόνου, μεταξύ άλλων. Οι κινητήρες MicroThrust αναπτύχθηκαν από τη συνεργασία επιστημόνων στα Εργαστήρια της EPFL και τους ευρωπαίους εταίρους τους, και ζυγίζουν μόνο μερικές εκατοντάδες γραμμάρια. Είναι σε θέση να παρέχουν επαρκή ώθηση για να κινηθούν δορυφόροι έως 100 χιλιόγραμμα. Αναλυτές στον τομέα αυτό αναμένουν ότι ο νέος κινητήρας θα χρησιμοποιηθεί στο CleanSpace One, ένα διαστημικό σκάφος που αναπτύσσεται από ερευνητές της EPFL για εφαρμογές καθαρισμού των τροχιακών συντριμμιών. Σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα, η νέα προπέλα ζυγίζει μόλις 200 γραμμάρια, συμπεριλαμβανομένων των καύσιμων και των ηλεκτρονικών ειδών. Θα μπορούν δε να χωρέσουν σε ένα διαστημικό σκάφος μόλις 10x10x10 εκατοστά σε όγκο. "Αυτή τη στιγμή, οι νανο-δορυφόροι έχουν κολλήσει στις τροχιές τους. Στόχος μας είναι να τους απελευθερώσουμε, "λέει ο Shea Herbert για τις πιθανές εφαρμογές αυτής της μικρο-συσκευής και των δορυφόρων που θα τροφοδοτήσουν. Ο Shea είναι ο συντονιστής του ευρωπαϊκού πρότζεκτ MicroThrust και διευθυντής της EPFL Microsystems για διαστημικές τεχνολογίες αναφέρει το Περιοδικό Αστροβιολογίας. «Έχουμε υπολογίσει ότι για να μπει σε σεληνιακή τροχιά ένας νανοδορυφόρος 1 kg με τον κινητήρα μας θα ταξιδεύει για περίπου έξι μήνες και θα καταναλώσει 100 χιλιοστόλιτρα καυσίμων», καταλήγει ο Muriel Richard της EPFL. Πηγή: Softpedia

Αναζητώντας στοιχεία για το Σύμπαν στην άκρη της Γης. Φορτηγά ακινητοποιούνται πάνω στο οδόστρωμα σε αυτό το οροπέδιο στην έρημο της Atacama, κάπου 5.060 μέτρα από τη στάθμη της θάλασσας, όπου οι επιστήμονες εγκαθιστούν ένα από τα μεγαλύτερα επίγεια αστρονομικά πρότζεκτ του κόσμου. Οι μύτες αιμορραγούν, τα κεφάλια πονούν και η ζαλάδα καταβάλλει τους ερευνητές που μοχθούν στη σκιά του ηφαιστείου Licancabur της Χιλής. "Στη συνέχεια, υπάρχει αυτό που λέμε« πόδια ζελέ, "."Αισθάνεστε σαν να γκρεμίζεστε, σαν να τρέξατε ένα μαραθώνιο." δήλωσε ο Diego García-Appadoo, ένας ισπανός αστρονόμος που μελετά το σχηματισμό των γαλαξιών. Αν και η Ατακάμα είναι η πιο ξηρή έρημος της Γης και τόσο αφιλόξενη, είναι γοητευτική για την αστρονομία. Στη βόρεια Χιλή μακριά από μεγάλες πόλεις, με λίγη φωτορύπανση και τόσο ξηρό κλίμα, που εμποδίζει τα ραδιοσήματα από το να απορροφηθούν από τα σταγονίδια του νερού. Το υψόμετρο είναι τόσο μεγάλο, που συγκρίνεται με τα οροπέδια στα οποία στρατοπεδεύουν οι ορειβάτες που θέλουν να ανέβουν στα Ιμαλάια, κι έτσι βάζει τους αστρονόμους πιο κοντά στους ουρανούς. Το ALMA (Atacama Large Millimeter/submillimeter Array) άνοιξε τον περασμένο Οκτώβριο, και θα αναπτύξει 66 ραδιοφωνικές κεραίες, στη σπονδυλική στήλη των Άνδεων, τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί το επόμενο έτος. Αντλώντας περισσότερα από 1 δισ. δολάρια σαν χρηματοδότηση, κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τις ευρωπαϊκές χώρες και την Ιαπωνία, το ALMA θα βοηθήσει τους επιστήμονες που συρρέουν σε αυτή την έρημη περιοχή να μελετήσουν την προέλευση του σύμπαντος. Το πρότζεκτ ενισχύει τη θέση της Χιλής στην πρωτοπορία της αστρονομίας. Ήδη είναι διάσπαρτα παρατηρητήρια σε όλη την Ατακάμα, συμπεριλαμβανομένου και του Παρατηρητηρίου Cerro Paranal, όπου οι επιστήμονες ανακάλυψαν το 2010 το μεγαλύτερο άστρο που έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα, και το Διαμερικανικό Παρατηρητήριο Cerro Tololo, το οποίο ιδρύθηκε το 1961 και άντεξε τον σάλο από την επανάσταση και αντεπανάσταση στην δεκαετία του ‘70 στην Χιλή. Όμως το ALMA ανοίγει μια νέα πύλη για την αστρονομία στη Χιλή, η οποία ευνοείται από τους διεθνείς ερευνητικούς οργανισμούς για τη σταθερότητα της οικονομίας της και το νομικό σύστημα της. Όπως και άλλα ραδιοτηλεσκόπια, το ALMA δεν ανιχνεύει το οπτικό φως αλλά τα ραδιοκύματα, επιτρέποντας έτσι στους ερευνητές να μελετήσουν τα μέρη του σύμπαντος που είναι σκοτεινά, σαν τα σύννεφα του ψυχρού αερίου από το οποίο σχηματίζονται τα αστέρια. Με το ALMA, οι αστρονόμοι ελπίζουν να δουν που σχηματίστηκαν οι πρώτοι γαλαξίες, και ίσως ακόμη και τον εντοπισμό εκείνων των ηλιακών συστημάτων που έχουν συνθήκες κατάλληλες για την υποστήριξη της ζωής, όπως πλανήτες με νερό. Αλλά οι επιστήμονες εδώ εκφράζουν επιφυλακτικότητα για τις πιθανότητες να βρεθεί ζωή αλλού στο σύμπαν, εξηγώντας ότι η οριστική απόδειξη είναι πιθανό να παραμείνει ένα άπιαστο όνειρο. "Εμείς δεν θα θα είμαστε σε θέση να δούμε ζωή, αλλά ίσως υπογραφές της ζωής”, δήλωσε ο Thijs de Graauw, ένας Ολλανδός αστρονόμος ο οποίος είναι διευθυντής του ALMA. Ακόμα, οι επιστήμονες πιστεύουν πως το ALMA θα κάνει άλματα τέτοια που θα κάνει δυνατή την κατανόηση του σύμπαντος, επιτρέποντας το κυνήγι για το λεγόμενο ψυχρό αέριο, τις στάχτες των άστρων που εξερράγησαν περίπου μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια μετά το Big Bang, που οι αστρονόμοι αποκαλούν " κοσμική αυγή. Η Χιλή δεν είναι η μόνη χώρα που προσελκύει μεγάλες επενδύσεις σε αστρονομικά πρότζεκτ. Η Νότια Αφρική και η Αυστραλία αγωνίζονται για να φιλοξενήσει ένα ακόμα μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο, το Square Kilometer Array που θα είναι πλήρως λειτουργικό μέχρι το 2024. Η Κίνα έχει αρχίσει να φτιάχνει το δικό της μεγάλο ραδιοτηλεσκόπιο σε ένα περιβάλλον σαν κρατήρα στη νότια επαρχία της Guizhou. Ταυτόχρονα, η χρηματοπιστωτική κρίση στις πλούσιες βιομηχανικές χώρες έχει προκαλέσει ανησυχίες ότι η χρηματοδότηση για ορισμένα φιλόδοξα αστρονομικά προγράμματα θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν περιορισμούς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα συντηρητικό τμήμα του Κογκρέσου πρότεινε πέρυσι να σταματήσει η κατασκευή του τηλεσκόπιου James Webb της NASA, προτού ένα συμβιβαστικό σχέδιο δαπανών σώσει το σπουδαίο αυτό έργο. Στην φωτογραφία κεραίες στο Δίκτυο Ραδιοτηλεσκοπίων ALMA στην έρημο της Atacama της Χιλής, που βρίσκεται κάπου 5.060 μέτρα πάνω από τη στάθμη της θάλασσας.

Σκωτσέζικο ουίσκι παράγεται στον Διαστημικό Σταθμό ... Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός (ISS) είναι ανοιχτός σε έρευνες της βιομηχανίας, όμως οι εταιρείες που πραγματοποιούν πειράματα σε τροχιά δεν είναι πάντα αυτές που θα περίμενε κανείς. Ένα σκοτσέζικο αποστακτήριο έστειλε συστατικά για ουίσκι στο σταθμό και περιμένει να δει τι γεύση θα αποκτήσει με την ωρίμανσή του τα επόμενα χρόνια. To πείραμα πραγματοποιείται με τη βοήθεια της αμερικανικής εταιρείας NanoRacks, η οποία μεσολαβεί στη NASA για την αποστολή ιδιωτικών πειραματικών φορτίων στον ISS. Το σκωτσέζικο ουίσκι ωριμάζει σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Οι φιάλες περιέχουν ένα μείγμα τερπενίων, μιας κατηγορίας φυτικών μορίων που συχνά έχουν έντονο άρωμα και αποτελούν συστατικά πολλών αιθέριων ελαίων. «Πραγματοποιώντας πειράματα σε περιβάλλον μικροβαρύτητας για την αλληλεπίδραση των τερπενίων και άλλων μορίων, θα μάθουμε πολύ περισσότερα για τις γεύσεις και τα αρώματα, ακόμα και για εφαρμογές όπως τα τρόφιμα και τα αρώματα» δήλωσε στο BBC ο Μάικλ Τζόνσον, τεχνικός διευθυντής της NanoRacks. http://www.bbc.co.uk/news/uk-scotland-glasgow-west-17657804 Ποιος ξέρει; Ίσως τελικά η Ardbeg αποφασίσει να αλλάξει τη διαδικασία που ακολουθεί εδώ και 300 χρόνια και να μεταφέρει την παραγωγή σε τροχιά. Διαστημοδρόμιο «Γκαγκάριν» Ο πρώτος στη Ρωσία διαστημικός λιμένας (διαστημοδρόμιο) θα κατασκευαστεί στην γενέτειρα του Γιούρι Γκαγκάριν στην περιοχή Σμολένσκ, 200 χιλιόμετρα δυτικά της Μόσχας. Το Διαστημοδρόμιο «Γκαγκάριν» θα είναι το ανάλογο του κατασκευασμένου στην έρημο του Νέου Μεξικού διαστημοδρόμιο «Αμερική». Στο ρωσικό διαστημοδρόμιο θα στεγαστούν - ένα τερματικό για τους τουρίστες του Διαστήματος, ο ειδικός χώρος απογείωσης για υποτροχιακά διαστημοπλάνα, μουσεία, ατραξιόν, καθώς επίσης και ειδικοί χώροι για εκθέσεις και επιστημονικές διασκέψεις. Το ρωσικό Διαστημοδρόμιο «Γκαγκάριν» στην περιοχή Σμολένσκ θα αποτελέσει μέρος του κλάστερ (συμπλέγματος) τουρισμού και αναψυχής Yauza-Park έκτασης 350 και πάνω εκταρίων στην τεχνιτή λίμνη Yauzskaya. -Σ΄αυτή την γραφική περιοχή υπάρχει το λεγόμενο «μεγάλο νερό», και πολύ όμορφη φύση. Εκτός απ’ αυτό, από εδώ, σε απόσταση 20 περίπου χιλιομέτρων βρίσκεται το χωριό Κλούσινο - γενέτειρα του Γιούρι Γκαγκάριν. Η αρχική ιδέα ήταν η δημιουργία Διαστημικού Πάρκου ψυχαγωγίας και ατραξιόν, παρόμοιου με το κοσμαγάπητο αμερικανικό πάρκο. Σκεφτήκαμε ότι δεν είναι αρκετά ενδιαφέρουσα η ιδεα για την τοποθέτηση απλώς κάποιου πυραύλου και κάποιων διαστημικών εγκαταστάσεων γυμνάσματος. Σιγά-σιγά εμφανίστηκε η ιδέα για την κατασκευή σ΄αυτή την περιοχή Διαστημοδρομίου, απ’ όπου οι πλούσιοι τουρίστες θα μπορούσαν να κάνουν ένα σύντομο ταξίδι στα πάνω στρώματα της ατμόσφαιρας και να δοκιμάσουν την κατάσταση της βαρύτητας. Κάτι περισσότερο, σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από το μελλοντικό Διαστημοδρόμιο βρίσκεται το χωριό Μποροντινό, που είναι ένα θαυμάσιο, προστατευόμενο από το κράτος Μουσείο της Μάχης του Μποροντινό του 1812. Η εταιρεία Uniparx σχεδιάζει να προσελκύσει τουρίστες στα υποτροχιακά Διαστημοδρόμια του Διαστημικού Στόλου του Ρίτσαρντ Μπράνσον. Ακριβώς σ΄αυτό τον εκκεντρικό Βρετανό δισεκατομμυριούχο πριν από μερικά χρόνια ήρθε η ιδέα για τη δημιουργία του πρώτου διαστημικού λιμένα. Η κατασκευή του Διαστημοδρομίου «Αμερική», του στοίχισε 209 εκατομμύρια δολάρια. Τα εισιτήρια για το διαστημικό ταξίδι, αξίας 200 χιλιάδων δολαρίων τα έχουν ήδη αγοράσει σχεδόν 500 άτομα. Η πρώτη υποτροχιακή πτήση, που έχει προγραμματιστεί για το τέλος του τρέχοντος έτους, θα περάσει στο διαστημόπλοιο SpaceShip Two , το οποίο μοιάζει με τα διασυνδεδεμένα τρία αεροπλάνα. Ο Μπράνσον και τα δύο παιδιά του, όπως είπε ο ίδιος, θα είναι μεταξύ των πρώτων, που θα κάνουν αυτή την πτήση. Η κατασκευή ενός άλλου Διαστημοδρομίου ολοκληρώνεται τώρα στη Σουηδία από τον πρώτο διαστημικό τουρίστα αυτής της χώρας Μπεντ Σόντερκβιστ (Bengt Soderkvist). Αυτό το πρώτο κοινό με τον Ρίτσαρντ Μπράνσον έργο Virgin Galactic, βρίσκεται 45 χιλιόμετρα από το Ευρωπαϊκό Διαστημικό Κέντρο «Esranzh» (Εσράνζ), από το οποίο εκτοξεύονται δορυφόροι και πύραυλοι,- τόνισε ο Αλεξάντρ Ταρασέβιτς.

Κώστα,περαστικά και απο μένα. Τα υλικά αγαθα τα παιδιά μας φυσιολογικά τα κληρονομούν αλλα την αγάπη στο Σύμπαν,στο ωραίο στο μεγάλο και στο αληθές το μαθαίνουν απο μας κυρίως και σ΄αυτό το τομέα νομίζω απο οσα μπορω να κρίνω απο την συμμετοχη σου εδώ η δουλεία σου ειναι και αξιόλογη και μοναδική. Ετσι μην προβληματίζεσαι ολα θα πάνε καλά και θα συνεχίσεις να γεμίζεις τις σελίδες τις ανθρώπινης ιστορίας οπως παλιά και ακόμη πιο δυνατά μετά το τέλος της μικρής ιστορίας με την κερατοεπιπεφυκίτιδα. Σου αφιερώνω την φωτογραφία <<Χάος στον Ωρίωνα>>

Ακαδημαϊκό σεληνιακό τοπίο. Η Ρωσία σχεδιάζει να στείλει στη Σελήνη νέα αυτομαποιημένα οχήματα (ρόβερς), που θα εργαστούν εκεί για αρκετά χρόνια. Προβλέπεται ότι στο μέλλον θα αναπτυχθεί στη Σελήνη μία ρωσική βάση. Τα καθήκοντα αυτά έχουν τεθεί από την Ρωσική Ακαδημία Επιστημών στο πρόγραμμα διαστημικών εξερευνήσεων ως το 2025. Το 1959 ο σοβιετικός αυτοματοποιημένος διαπλανητικός Σταθμός είχε βγάλει για πρώτη φορά στον κόσμο τις φωτογραφίες της κρυφής όψης της Σελήνης. Ύστερα από δέκα χρόνια στη Σελήνη αποβιβάστηκαν οι Αμερικανοί. Ένα χρόνο αργότερα πάνω στην επιφάνειά της πέρασε το πρώτο σοβιετικό σεληνιακό όχημα –Λουνοχόντ (Lunokhod) - με ειδικό τηλεχειριστήριο. Η Σελήνη δεν έπαψε να εκπλήσσει. Για παράδειγμα, στη δεκαετία του ‘70 οι φωτογραφίες των τοπίων του Νότιου Πόλου επέτρεψαν στους ειδικούς να βγάλουν το συμπέρασμα ότι εκεί υπάρχουν βουνά ύψους 10 χιλιομέτρων, δηλαδή υψηλότερα από το Εβερέστ,- είπε ο Ιβάν Μωυσέγιεφ, επιστημονικός διευθυντής του ρωσικού Ινστιτούτου Διαστημικής Πολιτικής. - Πολλοί θέλουν να ερευνήσουν τη Σελήνη- Ινδοί, Κινέζοι, Αμερικανοί και άλλοι. Η Σελήνη είναι το αναπόφευκτο βήμα. Δεν μπορούμε να περάσουμε μακριά από αυτήν. Η Σελήνη είναι το απαραίτητο βήμα. Είναι η κοντινή πηγή των πόρων,- τόνισε ο Ιβάν Μωυσέγιεφ. Η έναρξη της υλοποίησης του νέου ρωσικού σεληνιακού σχεδίου προγραμματίστηκε για το 2015. Τότε θα σταλούν για ανιχνευτικούς σκοπούς δύο διαστημικές συσκευές βοληδοσκόπησης. Η πρώτη απ’ αυτές με την ονομασία «Luna-Resource», θα εξερευνά το Νότιο Πόλο. Προβλέπεται να αποβιβαστεί εκεί το ρωσικό δομοστοιχείο-μόντουλ με το ινδικό μίνι-ρόβερ. Η δεύτερη συσκευή βολιδοσκόπησης με την ονομασία «Luna –Glob» προορίζεται για την εξερεύνηση του Βόρειου Πόλου της Σελήνης. Στη συνέχεια θα αναλάβουν την υπηρεσία εκεί τα σεληνιακά οχήματα νέας γενιάς, που θα διαφέρουν από τα σοβιετικά με πολύ μικρότερο μέγεθός τους και με το μεγαλύτερο τους δυναμικό. Προβλέπεται ότι αυτά τα αυτοματοποιημένα οχήματα θα είναι σε θέση να εργαστούν στις σεληνιακές πολικές περιοχές πέντε χρόνια και να απομακρύνονται από τον τόπο προσελήνωσης τους σε απόσταση 30 χιλιομέτρων. Το Λουνοχόντ-3 προβλέπεται να αρχίσει την υπηρεσία του πάνω στη σεληνιακή επιφάνεια το 2020. Θα συλλέγει δείγματα της σεληνιακής ουσίας, μαζί και σε βάθος δύο μέτρων. Θα το βοηθά σ΄αυτές τις εργασίες μία ειδική εγκατάσταση διάτρησης. Το ρόβερ θα συμμετέχει επίσης σε διάφορα τεχνολογικά και επιστημονικά πειράματα μαζί με τις συσκευές προσελήνωσης άλλων χωρών. Στην τελική φάση της αποστολής το Λουνοχόντ-3 θα μεταφέρει τα δείγματα του εδάφους στην περιοχή προσελήνωσης της συσκευής καθόδου με το Λουνοχόντ-4. Αυτό θα συμβεί περίπου το 2022. Ένα χρόνο αργότερα, στη Σελήνη θα σταλεί μία άλλη συσκευή καθόδου με τον πύραυλο επιστροφής, η οποία θα προσεληνωθεί κοντά στα προηγούμενα δύο αυτοματοποιημένα οχήματα. Στη συνέχεια, έξι ή επτά κάψουλες με το σεληνιακό έδαφος θα μεταφορτωθούν στον πύραυλο επιστροφής, ο οποίος θα επιστρέψει στη Γη. «Τα ρόβερς που θα μείνουν πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης και ο Σταθμός καθόδου θα αποτελέσουν τα πρώτα στοιχεία της διαστημικής υποδομής του σεληνοδρομίου. Στο μέλλον σ’αυτή την περιοχή προβλέπεται να αναπτυχθεί ρωσική βάση»,-αναφέρεται στο πρόγραμμα διαστημικών εξερευνήσεων της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών.

Χάος στον Ωρίωνα. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια εντυπωσιακή εικόνα από το Μέγα Νεφέλωμα του Ωρίωνα που αποτελεί το κοντινότερο στη Γη εργοστάσιο παραγωγής νέων άστρων. Η υπέροχη εικόνα αλλά και το όνομα που της έδωσαν οι ειδικοί, «Χάος στον Ωρίωνα», παραπέμπει σε πίνακα ζωγραφικής. Την εικόνα τράβηξε το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer και στο κέντρο της διακρίνονται τέσσερα άστρα τα οποία σύμφωνα με τους επιστήμονες είναι γιγάντια και η λαμπρότητα τους φωτίζει όλη την περιοχή δίνοντας της αυτό το έντονο κιτρινωπό χρώμα. Οι εκατοντάδες κίτρινες κουκκίδες που είναι διάσπαρτες μέσα στο νεφέλωμα ανήκουν σε νεογέννητα άστρα. Ο αστερισμός του Ωρίωνα διαθέτει πολλά νεφελώματα αλλά το Μέγα Νεφέλωμα που είναι επίσης γνωστό ως M42 είναι το πιο «δραστήριο» και ενδιαφέρον για τους επιστήμονες. Το Μέγα Νεφέλωμα βρίσκεται σε απόσταση περίπου 1350 ετών φωτός από τη Γη και η διάμετρος του εκτιμάται ότι είναι 24 έτη φωτός. Το πράσινο χρώμα υποδεικνύει την παρουσία αερίων υδρογόνου και θείου ενώ το κόκκινο και το πορτοκαλί υποδεικνύουν την παρουσία μορίων με μεγάλη περιεκτικότητα σε άνθρακα.

Η σύνδεση του ΑTV με τον Διαστημικό Σταθμό. Το ATV (Automated Transfer Vehicle) είναι ένα ρομποτικό όχημα που κατασκευάστηκε από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος (ESA) για να μεταφέρει προμήθειες στους αστροναύτες που βρίσκονται στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Πρόκειται για ένα κυλινδρικό σκάφος μήκους 11 μέτρων και διαμέτρου 4,5 μέτρων. Το ATV έφτασε πριν δυο εβδομάδες στον Διαστημικό Σταθμό μεταφέροντας επτά τόνους προμηθειών (νερό, τρόφιμα, καύσιμα, επιστημονικό εξοπλισμό κ.ά). Το ATV θα παραμείνει συνδεδεμένο με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό για αρκετούς μήνες και θα χρησιμοποιείται ως "σκουπιδοτενεκές". Στη συνέχεια θα αφεθεί ελεύθερο και θα καταστραφεί φλεγόμενο μέσα στην ατμόσφαιρα της Γης. Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε την εκτόξευση του οχήματος ATV, την προσέγγιση και την σύνδεσή του στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&v=yxSLIdyU4ew&NR=1 Εντυπωσιακές φωτογραφίες από το πιλοτήριο του Endeavor πριν αυτό γίνει μουσειακό έκθεμα. Η αμερικανική υπηρεσία διαστήματος γνωστότερη ως NASA έδωσε στους δημοσιογράφους μια τελευταία να απαθανατίσουν το πιλοτήριο του διαστημικού λεωφορείου Endeavor πριν αυτό παραδοθεί στο κέντρο έρευνας επιστήμης της Καλιφόρνια ως μόνιμο έκθεμα. Στις φωτογραφίες όλα τα συστήματα του πιλοτηρίου παραμένουν ενεργά όχι όμως και αφού το διαστημικό λεωφορείο γίνει μόνιμο στατικό έκθεμα. Το Endeavor είναι το νεότερο από τα αμερικανικά διαστημικά λεωφορεία. Η καριέρα του ξεκίνησε το Μάιο του 1992 και ολοκληρώθηκε το Μάιο του 2011, όταν και αποσύρθηκε. Συνολικά με το Endeavor πραγματοποίησε 25 πτήσεις στο διάστημα διανύοντας 123 εκατ. μίλια σε απόσταση, ενώ οι πιλότοι που κάθονταν σε αυτές τις θέσεις έκαναν το γύρο το πλανήτη μας σε αυτές τις 25 αποστολές 4671 φορές! Οταν ο άνθρωπος «περπάτησε» στο Διάστημα. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα ένα εντυπωσιακό αλλά και ιστορικό βίντεο. Πρόκειται για την καταγραφή του πρώτου αμερικανού αστροναύτη που βγήκε από το σκάφος του και πραγματοποίησε μια βόλτα στο διαστημικό κενό. Ηταν ο Εντ Γουάιτ, μέλος του πληρώματος της αποστολής Gemini 178, που έκανε τον διαστημικό περίπατο στις 3 Ιουνίου του 1965. Ο πρώτος άνθρωπος που «περπάτησε» στο διάστημα ήταν ο ρώσος κοσμοναύτης Αλεξέι Λεόνοφ που έκανε το «μεγάλο» βήμα στο κενό στις 18 Μαρτίου του 1965. Ο Γουάιτ έδεσε στη στολή του δύο «σκοινιά» μήκους περίπου 8 μέτρων και βγήκε από το Gemini IV όταν το σκάφος εκείνη τη στιγμή βρισκόταν σε απόσταση 350 χλμ πάνω από τη Χαβάη και κινούνταν με ταχύτητα περίπου 30 χιλιάδων χλμ/ώρα. Οπως ήταν αναμενόμενο η εμπειρία για τον Γουάιτ ήταν μοναδική σε σημείο το κέντρο ελέγχου της NASA να δυσκολευτεί πολύ να τον πείσει να επιστρέψει στο σκάφος. Μάλιστα στο βίντεο διακρίνεται κάποια στιγμή και ένα γάντι που βγαίνει μέσα από το σκάφος και φεύγει με ταχύτητα στο Διάστημα. Το εν λόγω γάντι θεωρείται ως το πρώτο διαστημικό «σκουπίδι http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=452571&h1=true Κατι απο την απέραντη ομορφία του Συμπαντος.-Κύματα σπάζουν πάνω στην αστρική λιμνοθάλασσα. Το κοντινό αυτό πλάνο προέρχεται από το κέντρο του Νεφελώματος Lagoon (λιμνοθάλασσα) και δείχνει με ευκρίνεια τις λεπτές δομές που σχηματίζονται όταν η ισχυρή ακτινοβολία από νεαρά αστέρια αλληλεπιδρά με το νέφος του υδρογόνου από το οποίο σχηματίζονται. Η εικόνα τραβήχτηκε με την Προηγμένη Κάμερα του Hubble. Το φως από το υδρογόνο που λάμπει έχει κόκκινο χρώμα. Το φως από το ιονισμένο άζωτο είναι σε πράσινο χρώμα και το φως που διέρχεται μέσα από ένα κίτρινο φίλτρο είναι χρώματος μπλε. Η λάμψη σε μπλε-λευκό χρώμα πάνω αριστερά είναι φως από ένα λαμπρό άστρο που σκεδάστηκε λόγο πιο έξω από το οπτικό πεδίο. Το οπτικό πεδίο είναι περίπου 3,3 έως 1,7 λεπτά της μοίρας.

Πως επιδρά η σκοτεινή ύλη στο ανθρώπινο σώμα. Είναι γνωστό ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό της η ύλη του σύμπαντος συνίσταται από την επονομαζόμενη σκοτεινή ύλη. Πρόκειται για ένα άγνωστο προς το παρόν είδος μη βαρυονικής και μη ακτινοβολούσας ύλης που κατακλύζει το σύμπαν μας – άρα και τον γαλαξία μας και το πλανητικό μας σύστημα. Δεδομένου ότι σπάνια αλληλεπιδρά με την συνηθισμένη ύλη δεν αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή της. Υπολογίζεται ότι δισεκατομμύρια σωματίδια σκοτεινής ύλης ανά δευτερόλεπτο διέρχονται μέσα από το σώμα μας. Κανένα απ’ αυτά δεν συγκρούεται με τους πυρήνες των ατόμων που αποτελούν το σώμα μας; Στο ερώτημα αυτό απαντούν οι ερευνητές Katherine Freese (από το πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν) και Christopher Savage (από το πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης) που υπολόγισαν τον ρυθμό των συγκρούσεων των σωματιδίων της σκοτεινής ύλης που κυκλοφορούν γύρω και μέσα μας με τους πυρήνες που αποτελούν το σώμα μας. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους ένα σωματίδιο σκοτεινής ύλης συγκρούεται με έναν πυρήνα του σώματός μας κάθε λεπτό που περνάει! Η κατανόηση της φύσης της σκοτεινής ύλης αποτελεί σήμερα ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της αστροφυσικής και της σωματιδιακής φυσικής. Οι περισσότεροι κοσμολόγοι πιστεύουν πως η λύση αυτού του παζλ βρίσκεται στην ανακάλυψη ενός νέου τύπου θεμελιώδους σωματιδίου. Κυριότεροι υποψήφιοι για την σκοτεινή ύλη είναι τα Ασθενώς Αλληλεπιδρώντα Σωματιδία με Μάζα (Weakly Interacting Massive Particles - WIMPs), μια γενική ομάδα σωματιδίων που είναι ηλεκτρικά ουδέτερα και δεν συμμετέχουν στις ισχυρές ή τις ασθενείς αλληλεπιδράσεις με την συνηθισμένη ύλη. Πιθανοί υποψήφιοι για WIMP είναι τα υπερσυμμετρικά σωματίδια και τα σωματίδια Kaluza-Klein που περιλαμβάνονται σε θεωρίες με έξτρα διαστάσεις. Αυτά τα σωματίδια πιστεύεται ότι έχουν μάζες από 1 GeV (109 eV) μέχρι 10 TeV(1012 eV). Οι έρευνες για τα WIMPs περιλαμβάνουν την απευθείας ανίχνευσή τους σε εργαστηριακά πειράματα, διαμέσου των πιθανών ελαστικών κρούσεων με την συνηθισμένη ύλη, όταν αυτά διέρχονται μέσα από τους γήινους ανιχνευτές - που συνήθως βρίσκονται βαθιά κάτω από το έδαφος. Τέτοιες προσπάθειες βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Υπάρχουν ήδη κάποιες υποψίες στοιχείων για την ανακάλυψη WIMPs από τα πειράματα DAMA http://people.roma2.infn.it/~dama/web/home.html CoGeNT http://cogent.pnnl.gov/ CRESST. http://www.cresst.de/exp_overview.php Τα μηδενικά αποτελέσματα άλλων πειραμάτων όπως των CDMS http://cdms.berkeley.edu/ XENON, http://xenon.astro.columbia.edu/ θέτουν απλώς όρια στις πιθανότητες αλληλεπίδρασης των WIMPs με την συνηθισμένη ύλη. Οι ερευνητές για τους θεωρητικούς υπολογισμούς της αλληλεπίδρασης της σκοτεινής ύλης με την συνηθισμένη ύλη χρησιμοποιήσαν τα δεδομένα αυτών των πειραμάτων. Δισεκατομμύρια WIMPs περνούν διαμέσου του σώματός μας κάθε δευτερόλεπτο με τα περισσότερα απ’ αυτά να μην αλληλεπιδρούν. Πολύ σπάνια ένα WIMP θα χτυπήσει κάποιον από τους πυρήνες που αποτελούν το σώμα μας. Στους υπολογισμούς θεωρήθηκε ένα ανθρώπινο σώμα 70 κιλών, καθώς επίσης και μια ποικιλία μαζών WIMPs στο εύρος από GeV (109 eV) μέχρι TeV (1012 eV). Έτσι όσον αφορά τις αλληλεπιδράσεις που εξαρτώνται από το σπιν (spin independent -SI) βρέθηκε ότι σ’ αυτές συμμετέχουν κυρίως οι πυρήνες του οξυγόνου. Ενώ στις αλληλεπιδράσεις που εξαρτώνται από το σπιν (spin dependent - SD) συμμετέχουν κυρίως οι πυρήνες του υδρογόνου. Αρχικά μελετήθηκαν WIMPs με μάζα 60 GeV με την μέγιστη ενεργό διατομή σκέδασης που επιτρέπουν τα όρια που έθεσαν τα πειράματα XENON και CDMS. Βρέθηκε ότι περίπου 5 WIMPs χτυπούν έναν πυρήνα στο ανθρώπινο σώμα στην διάρκεια ενός έτους (μέσω σκέδασης που δεν εξαρτάται από το σπιν) και 30 WIMPs στην διάρκεια ενός έτους (μέσω σκέδασης που εξαρτάται από το σπιν). Στη συνέχεια μελετήθηκαν οι μικρότερες μάζες WIMPs (από 10 έως 20 GeV) που προτείνονται από τα πειράματα DAMA, CoGeNT και CRESST. Στην περίπτωση αυτή υπολογίστηκαν μεγαλύτεροι ρυθμοί: 105 WIMPs χτυπούν έναν πυρήνα του ανθρωπίνου σώματος στην διάρκεια ενός έτους, που αντιστοιχεί σε περίπου μια κρούση ανά λεπτό.... .... και αυτά είναι τα WIMPs που μας "ταρακουνούν" περισσότερο Αλληλεπιδράσεις WIMPs μάζας 60 GeV WIMPs με διάφορους πυρήνες του ανθρωπίνου σώματος Εξετάστηκαν ξεχωριστά οι αλληλεπιδράσεις του κάθε στοιχείου που περιέχεται στο ανθρώπινο σώμα με τα σωματίδια της σκοτεινής ύλης.

«Διαγαλαξιακό μετρό» από τα Γιαννιτσά. Η Παναγιώτα Καντή κατάγεται από τα Γιαννιτσά, έμαθε Φυσική στα Ιωάννινα και με το μυαλό της σχεδιάζει σταθερές και αξιόπιστες διαστημικές σκουληκότρυπες, προκαλώντας το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινότητας των αστροφυσικών. Το εβδομαδιαίο περιοδικό New Scientist στο τεύχος της 10ης Μαρτίου 2012 είχε τη μελέτη της στο εξώφυλλό του, με τίτλο «Διαγαλαξιακό μετρό: επιβίβαση στη σκουληκότρυπα-εξπρές», αναφέροντας ότι αυτή και η ομάδα της ερευνούν τη δυνατότητα ταξιδιών στο Σύμπαν μέσα από χωροχρονικά «τούνελ», συνεχίζοντας το έργο που είχε αφήσει ημιτελές ο Αϊνστάιν. Όπως μας εξηγεί η κα Καντή, «οι θεωρίες της σκουληκότρυπας εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, το 1916. Αργότερα, μαζί με έναν άλλο συνεργάτη του, τον Ρόουζεν, έγραψαν μία εργασία πάνω στο θέμα. Δεν έμεινε, όμως, πολύ στη βιβλιογραφία. Από το 1980 και μετά επανήλθε το ενδιαφέρον και μάλιστα αυτό έγινε με αφορμή το έργο «Contact» με την Τζόντι Φόστερ. Το σενάριο βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Καρλ Σέγκαν, έναν πολύ μεγάλο αστροφυσικό. Για να μπορέσει να βάλει κάποια ακριβή επιστημονικά στοιχεία στο βιβλίο του ζήτησε από τον Κιθ Θορν, έναν αστροφυσικό και κοσμολόγο, να κατασκευάσει θεωρητικά μία σκουληκότρυπα. Οπότε, η προσπάθεια ξεκίνησε από τον Θορν και κατόπιν συμμετείχαν αρκετοί άλλοι». Το αρχικό ερευνητικό πεδίο της κας Καντή, αυτό που αποτέλεσε τη βάση για την επιστημονική της ανέλιξη ήταν οι μαύρες τρύπες. Μέσα από αυτές άρχισε να κρυφοκοιτάζει τα μυστικά του Σύμπαντος και να αναζητά λύσεις. «Το 1995 έκανα το διδακτορικό μου στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων και μελετούσαμε πάλι την ίδια θεωρία με σκοπό να βγάλω λύσεις μαύρων οπών. Δηλαδή, τη θεωρία, όπως αναφέρεται και στη δημοσίευση, Dilatonic-Einstein-Gauss-Bonnet, η οποία προέρχεται από τις θεωρίες των υπερχορδών. Μία οικογένεια λύσεων που βρήκαμε τότε, δεν είχε τα χαρακτηριστικά των μαύρων οπών αλλά συνδεόταν μαζί τους. Δεν δώσαμε ερμηνεία, απλώς τις αναφέραμε σε μία από τις επιστημονικές εργασίες που είχε γράψει η ομάδα μας και το αφήσαμε». Δεν έχει, όμως, το Σύμπαν, παράδοξα αλλά και η ζωή με τις απροσδόκητες τροπές που δίνει στα γεγονότα. Η ξεχασμένη οικογένεια λύσεων ενός ταπεινού στη χώρα προέλευσης διδακτορικού, αποτέλεσε τη βάση μίας μελέτης που κέρδισε το ενδιαφέρον της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. «Αρκετά χρόνια αργότερα, οι σημερινοί Γερμανοί συνεργάτες μου, ο Μπερτχαρντ Κλαϊχάουζ και η Γιούτα Κουνζ από το Πανεπιστήμιο του Όλτενμπουργκ θεώρησαν ότι εκείνη η αναφορά θα ήταν ένα καλό παράδειγμα λύσεων σκουληκότρυπων. 'Ετσι, ήρθαν σε επικοινωνία μαζί μου και προσπαθήσαμε να δούμε τα χαρακτηριστικά αυτών των λύσεων». Η μελέτη των τριών επιστημόνων δεν πέρασε απαρατήρητη από το έγκριτο βρετανικό επιστημονικό περιοδικό, το οποίο της αφιέρωσε εξώφυλλο. Στο άρθρο του αναφέρει: «Δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο ένα θέμα της επιστημονικής φαντασίας να πλησιάζει στην πραγματικότητα. Αυτό φαίνεται ότι συμβαίνει με τις σκουληκότρυπες. Θεωρητικά η είσοδος σε ένα από αυτά τα τούνελ του χωροχρόνου μπορεί να οδηγήσει στον Πλούτωνα, το γαλαξία της Ανδρομέδας, ή εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι κανείς δεν έχει φτάσει κοντά στη θεωρητική κατασκευή μίας τέτοιας οπής. Ακόμη και στο χαρτί, είναι ασταθείς και έχουν την τάση να κλείνουν κατευθείαν, εκτός και αν διατηρηθούν ανοικτές με τη χρήση σκοτεινής ύλης. Τώρα, όλα αυτά άλλαξαν. Μία ερευνητική ομάδα με Γερμανούς και Έλληνες επιστήμονες έδειξαν ότι είναι δυνατή η κατασκευή σκουληκότρυπων δίχως να απαιτείται η ύπαρξη της αμφισβητούμενης σκοτεινής ενέργειας». Όπως αναφέρει η κα Καντή, το πέρασμα μέσα από μία σκουληκότρυπα θα έμοιαζε με «ένα ταξίδι, όπως είναι αυτό που κάνουν τα διαστημόπλοιά μας». Μόνο που, εκτός του ότι μέσα από την καμπύλωση του χωροχρόνου θα γίνονται εφικτά άλματα μέσα στο Σύμπαν, οι επιταχύνσεις θεωρητικά θα είναι τεράστιες. «Για να είναι μία σκουληκότρυπα ρεαλιστική, θα πρέπει ένας ταξιδιώτης, ας το πούμε έτσι, που θα ήθελε να περάσει από μέσα να μην δέχεται πολύ μεγάλες επιταχύνσεις. Στα υπερηχητικά αεροπλάνα, φτάνουμε μέχρι 2 G, δηλαδή δύο φορές την επιτάχυνση της βαρύτητας επάνω στη Γη, το πολύ τρία. Επομένως, για να επιτύχουμε, οι όποιες επιταχύνσεις να είναι σχετικά μικρές, θα πρέπει το στόμιο να είναι πάρα πολύ μεγάλο. Δηλαδή να είναι περίπου δέκα έτη φωτός. Αν φυσικά τέτοιες λύσεις υπάρχουν στην φύση τότε θα πρέπει με κάποιο τρόπο να μπορέσουμε να τις ανιχνεύσουμε». Η ακαδημαϊκή διαδρομή της Παναγιώτας Καντή είχε τη δική της παραδοξότητα. Από τη γενέτειρά της, βρέθηκε στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων, να ερευνά μαύρες οπές, μέχρι το διδακτορικό της. Από εκεί στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, στην Scuola Normale Superiore της Ιταλίας και με υποτροφία στο CERN να μελετά τους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν από επιταχυντές όπως ο LHC (Large Hadron Collider). Κατόπιν στην Οξφόρδη, στο Πανεπιστήμιο του Ντάραμ, και τελικά, αναπληρώτρια καθηγήτρια στις αίθουσες όπου διδάχθηκε Φυσική, στα Ιωάννινα. Το πέρασμά της από τόσα σημαντικά εκπαιδευτικά ιδρύματα και οι δυνατότητες που αυτά της παρείχαν προκαλεί εύλογα ερωτηματικά για τους λόγους που επέστρεψε στην Ελλάδα. «Είχα περάσει δέκα χρόνια στο εξωτερικό και μπορούσα πολύ άνετα να συνεχίσω να ζω εκεί. Είχα όλες τις ευκαιρίες. Επέλεξα την επιστροφή στην Ελλάδα γιατί θεώρησα ότι το χρωστούσα να γυρίσω εδώ. Στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων έμαθα, έρευνα, Φυσική. Ήθελα να διδάξω κι εγώ με τη σειρά μου νέα παιδιά και να τους ωθήσω προς το εξωτερικό». Το επιστημονικό έργο της Π. Καντή. Stable Lorentzian Wormholes in Dilatonic Einstein-Gauss-Bonnet Theory Wormholes in Dilatonic Einstein-Gauss-Bonnet Theory Αναλυτικά η συνέντευξη της Παναγιώτας Καντή. http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_20237_06/04/2012_436905

Αποστολή διαστημικών ρομπότ στη Σελήνη. Η Google θέσπισε έπαθλο 20 εκατ. δολαρίων για το πρώτο ιδιωτικό ρομπότ που θα φτάσει στη Σελήνη. Επιστημονικές ομάδες από διάφορα μέρη του κόσμου διεκδικούν το έπαθλο των 20 εκατ. δολαρίων που έχει θεσπίσει η Google. Το βραβείο Lunar X Prize θα απονεμηθεί στην ομάδα που πρώτη θα αποστείλει στο φεγγάρι ένα διαστημικό ρομπότ. Το ρομπότ θα πρέπει να διανύσει απόσταση περίπου 450 μέτρων στο σεληνιακό έδαφος και να στείλει στη Γη ένα βίντεο υψηλής ευκρίνειας ως απόδειξη της παρουσίας του στον δορυφόρο μας. Ενα επιπλέον βραβείο 10 εκατ. δολαρίων θα απονεμηθεί στην ομάδα που θα πάει την αποστολή ένα βήμα παραπέρα. Θα πρέπει δηλαδή το ρομπότ της να διανύσει μεγαλύτερη απόσταση μέσα στη νύχτα, να εντοπίσει πάγο ή να προσσεληνωθεί κοντά στο σημείο της αποστολής Apollo της NASA. Η Αμερικανική Υπηρεσία Διαστήματος έστελνε επανδρωμένες αποστολές στη Σελήνη από το 1969 μέχρι το 1972. Πολύ αργότερα, η προσοχή της στράφηκε στην προετοιμασία αποστολών στον Αρη, αφήνοντας έτσι ελεύθερο το έδαφος στην ιδιωτική πρωτοβουλία να ετοιμάσει διαστημικά ρομπότ. Στον διαγωνισμό δήλωσαν συμμετοχή 26 επιστημονικές ομάδες και τα ρομπότ θα πρέπει να έχουν σταλεί στο φεγγάρι μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Τα περισσότερα δείχνουν λιγότερο ρωμαλέα από εκείνα που έχει στείλει στον Αρη η NASA. «Μοιάζουν τόσο εύθραυστα που νομίζεις πως θα τεθούν εκτός λειτουργίας αν πέσει πάνω τους ένα πετραδάκι...» υποστήριξε πριν λίγες μέρες πρώην μηχανικός της NASA. «Ωστόσο ο σκοπός τους είναι μόνο να φθάσουν εκεί και να διανύσουν μισό χιλιόμετρο. Τα δικά μας τα ρομπότ είχαν πολύ μεγαλύτερο κόστος επειδή κατασκευάστηκαν με σκοπό να αντέξουν». Η πρώτη εταιρεία που δήλωσε συμμετοχή στον διαγωνισμό ήταν η βρετανική Odyssey Moon Limited, η οποία σχεδιάζει ένα ρομπότ που μοιάζει με παραδοσιακή σεληνάκατο της NASA, με τη μόνη διαφορά ότι τροφοδοτείται με ενέργεια από τον Ηλιο. Οι σχεδιαστές φιλοδοξούν η σεληνάκατος να φθάσει στο φεγγάρι και να εξερευνήσει τους ορυκτούς πόρους του. Ένα άλλο ρομπότ, επίσης από τη Βρετανία, ονομάζεται Tesla Robotic Rover και μοιάζει με μία μεγάλη μπάλα η οποία στηρίζεται σε τέσσερις τροχούς. Οι κατασκευαστές του ρομπότ λένε ότι μέχρι το τέλος του έτους θα το έχουν στείλει στο φεγγάρι. Το πιο παράξενο ρομπότ απ' όλα κατασκευάζεται από την επιστημονική ομάδα Puli της Ουγγαρίας και αντί για τροχούς χρησιμοποιεί για την κίνησή του πολυάριθμους σωλήνες, με αποτέλεσμα να μοιάζει με αχινό. Το όνομά του προέρχεται από το όνομα ενός γερμανικού ποιμενικού που είναι και έξυπνος και παιχνιδιάρης. Ενα ακόμη «εκκεντρικό» ρομπότ έχει τη μορφή πυραμίδας και κινείται με τροχούς. Διαθέτει δύο ζεύγη καμερών και έχει ύψος μεγαλύτερο από ενάμισι μέτρο. Τα διαστημικά ρομπότ θα εκτοξευτούν προς το φεγγάρι με πύραυλο. Ενας τέτοιος πύραυλος μπορεί να είναι ο Falcon Nine, τον οποίο σχεδίασε ο ιδρυτής του Paypal Ελον Μασκ. H Γη από την αθέατη πλευρά της Σελήνης! Στην φωτογραφία η αθέατη πλευρά της Σελήνης και στο βάθος η Γη. Στην εικόνα φαίνεται και ο κρατήρας De Forest, που βρίσκεται προς τον νότιο πόλο της Σελήνης, να δέχεται το φως του ήλιου υπό γωνία σχηματίζοντας βαθιές σκιές. Η Ρωσία σχεδιάζει την δημιουργία της σεληνιακής βάσης της. Η Ρωσία σχεδιάζει να στείλει στην Σελήνη νέες σεληνιακές άκατες, οι οποίες θα μπορούν να λειτουργήσουν εκεί για μερικά χρόνια. Δεν αποκλείεται, στην συνέχεια στον δορυφόρο της Γης να δημιουργηθεί ρωσική σεληνιακή βάση. Αυτοί είναι οι στόχοι που υπάρχουν στο πρόγραμμα που έχει αναπτυχθεί από την Ρωσική Ακαδημία επιστημών. Το πρώτο βήμα προς την εξερεύνηση της Σελήνης προγραμματίζεται για το 2015. Την Σελήνη θα την εξερευνήσουν οι δορυφόροι «Luna-Resouse» και «Luna-Glob». Στο δεύτερο στάδιο θα αρχίσουν την λειτουργία τους οι νέες σεληνιακές άκατες, οι οποίες θα συλλέγουν δείγματα σεληνιακού εδάφους, συμπεριλαμβανομένου και του συλλεγμένου από βάθος δύο μέτρων με την χρήση της εγκατάστασης γεώτρησης. Έπειτα στην Σελήνη θα πάει προσσεληνωμένο σκάφος με πύραυλο επιστροφής, το οποίο θα πάρει μερικές κάψουλες με δείγματα σεληνιακού εδάφους και θα τα φέρει στην Γη. Οι άκατες που θα μείνουν στην επιφάνεια της Σελήνης και ο σταθμός προσσελήνωσης, θα αποτελέσουν τα πρώτα στοιχεία του σεληνιακού πεδίου δοκιμών με τον μελλοντικό στόχο να αναπτυχθεί σε αυτήν την περιοχή η Ρωσική σεληνιακή βάση.

Ο Stephen Hawking θα «μιλήσει» χρησιμοποιώντας το iBrain. Ο διάσημος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ δοκιμάζει μια επαναστατική συσκευή η οποία ίσως του επιτρέψει να ξαναμιλήσει. Το iBrain σύμφωνα με τους δημιουργούς του μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις να τις μεταφράζει - δηλαδή να τις μετατρέπει σε λέξεις - και να τις εκφωνεί μέσα από ηχεία. Ο Χόκινγκ πάσχει από τη νόσο Λου Γκέριγκ και εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο αδυνατώντας μεταξύ άλλων να μιλήσει. Η εγκεφαλική κορδέλα. Το iBrain είναι μια μικρή συσκευή (έχει μέγεθος ανάλογο με αυτό δύο νομισμάτων) η οποία είναι ενσωματωμένη σε μια ελαστική κορδέλα που τοποθετείται στο κεφάλι του ασθενή. Η συσκευή, η οποία έχει αναπτυχθεί από ομάδα ειδικών της αμερικανικής εταιρείας NeuroVigil σε συνεργασία με ερευνητές του Πανεπιστημίου Stanford, αρχικά δημιουργήθηκε για να παρακολουθεί άτομα κατά τη διάρκεια του ύπνου και να διαπιστώνει προβλήματα που σχετίζονται με τον ύπνο όπως η υπνική άπνοια. Στην πορεία όμως οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το iBrain μπορεί να διαβάζει τα εγκεφαλικά κύματα που παράγει κάποιος όταν σκέφτεται και θεώρησαν ότι, με την κατάλληλη επεξεργασία τους από σχετικό λογισμικό, θα μπορουσε να τα μετατρέπει σε λέξεις. Ετσι άρχισαν να κάνουν μελέτες σχετικά και με αυτή την εφαρμογή. Η εγκεφαλική διεπαφή. Η συσκευή βασίζεται στη λεγόμενη διεπαφή εγκεφάλου-υπολογιστή (Brain Computer Interface). Η διεπαφή εγκεφάλου-υπολογιστή αναφέρεται σε μια σειρά από τεχνολογίες που ως απώτερο σκοπό έχουν την επίτευξη αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας μεταξύ του ανθρώπινου νευρικού συστήματος και ενός υπολογιστή. Με τη μέθοδο αυτή πειραματίζονται ερευνητές που προσπαθούν να αναπτύξουν τεχνολογίες χρήσης ενός υπολογιστή από άτομα με κινητικά ή άλλα προβλήματα υγείας όπως, παραδείγματος χάριν, άτομα με προβλήματα όρασης. Επίσης εφαρμόζεται για την αποτελεσματικότερη χρήση τεχνητών μελών από αναπήρους ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για την ανάπτυξη τεχνολογίας που θα επιτρέπει σε ένα στρατιώτη να ελέγχει με τη σκέψη οπλικά συστήματα ή ακόμη και ένα ρομποτικό σκάφος. Οσον αφορά ειδικότερα το iBrain, η συσκευή μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για τη διάγνωση των διαταραχών του ύπνου, της κατάθλιψης και του αυτισμού ενώ ελβετική εταιρεία συνεργάζεται με την NeuroVigil για την ανάπτυξη λογισμικού που θα της επιτρέψει να παρακολουθεί πώς τα φάρμακα λειτουργούν στον εγκέφαλο. Ο Στίβεν Χόκινγκ. Όταν ο Στίβεν Χόκινγκ έμαθε για το iBrain δέχθηκε να το δοκιμάσει. Οι ερευνητές τον επισκέφθηκαν στο σπίτι του στην Αγγλία, τοποθέτησαν τη συσκευή στο κεφάλι του και του ζήτησαν να συγκεντρωθεί και να σκέφτεται έντονα και επαναλαμβανόμενα ότι εκτελεί κάποιες απλές κινήσεις, όπως ότι σφίγγει σε γροθιά το χέρι του. Η συσκευή κατέγραψε τα εγκεφαλικά κύματα που παρήγαγε ο εγκέφαλος του επιστήμονα κατά τη διάρκεια του πειράματος. Ενας αλγόριθμος που οι ερευνητές ονομάζουν Spears επεξεργάστηκε τα δεδομένα της συσκευής. Σύμφωνα με τους ερευνητές ο αλγόριθμος κατάφερε να «μεταφράσει» τις κινήσεις του Χόκινγκ. «Με αρκετή ακόμη δουλειά και προσπάθεια πιστεύω ότι μπορώ να αναπτύξω λογισμικό που θα μετατρέπει τα εγκεφαλικά κύματα σε σκέψεις και στη συνέχεια να μετατρέπει τις σκέψεις σε γράμματα, λέξεις και προτάσεις. Τελικά ίσως καταστεί εφικτό να γίνεται μια κανονική συνομιλία χρησιμοποιώντας το iBrain» υποστηρίζει ο καθηγητής Φίλιπ Λόου, στέλεχος της NeuroVigil και επικεφαλής των ερευνητών που αναπτύσσουν τη συσκευή. http://www.nytimes.com/2012/04/03/science/ibrain-a-device-that-can-read-thoughts.html?_r=1 Όπως είχε προαναγγελθεί ο Stephen Hawking εμφανίστηκε σε επεισόδιο της χιουμοριστικής τηλεοπτικής σειράς «The Big Bang Τheory».

Ο Ερμής έχει ένα υγρό πυρήνα κι άλλες εκπλήξεις. Ο Ερμής είναι ένα περίεργος μικρός πλανήτης, μικρός μεν αλλά απίστευτα πυκνός, σχετικά κοντά μας αλλά δύσκολο να μελετηθεί μέσω των τηλεσκοπίων. Τα πρόσφατα ευρήματα του σκάφους MESSENGER που παρουσιάστηκαν πριν λίγες μέρες σε ένα συνέδριο, φέρνουν στο φως νέες παραξενιές του πιο κοντινού πλανήτη προς τον Ήλιο. Οι μετρήσεις δείχνουν ότι ο Ερμής πρέπει να έχει υποστεί μια έντονη γεωφυσική δραστηριότητα στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του. Οι μελλοντικές παρατηρήσεις θα βοηθήσουν στο να απαντηθούν μερικές ερωτήσεις σχετικά με το πώς σχηματίστηκε αυτό το υλικό. Το διαστημόπλοιο Messenger της NASA τέθηκε σε τροχιά γύρω από τον Ερμή πριν από ένα χρόνο και έχει δουλέψει όλο αυτό τον χρόνο. Έχει τραβήξει περίπου 100.000 εικόνες, έχει χαρτογραφήσει το πεδίο βαρύτητας του και έκανε ευαίσθητες μετρήσεις υψομετρίας, ρίχνοντας φως σε χαρακτηριστικά στην επιφάνεια του πλανήτη όπως ποτέ άλλοτε έγινε πριν. Οι νέες αποκαλύψεις για τον πυρήνα του Ερμή δείχνουν ότι ο φλοιός του πλανήτη είναι παχύτερος σε χαμηλά γεωγραφικά πλάτη και λεπτότερος στους πόλους, μια κατανομή που δείχνει ότι ο πλανήτης θα μπορούσε να έχει ένα ρευστό εξωτερικό πυρήνα. Πάντα δε γνωρίζαμε ότι ο Ερμής είχε αναλογικά μεγαλύτερο πυρήνα από τη Γη. Οι γεωλόγοι πίστευαν ότι θα μπορούσε να αποτελεί ακόμα το 42% του όγκου του πλανήτη, σε σύγκριση με το 17% που καταλαμβάνει ο πυρήνας της Γης. Η νεότερη όμως εκτίμηση δίνει ότι ο πυρήνας αποτελεί το 85% του πλανήτη. Φαίνεται δε να υπάρχει ένα εξαιρετικά πυκνό στρώμα με πάχος κάπου 170 χιλιόμετρα, που περισφίγγει τον πυρήνα, που ίσως να είναι ένα κέλυφος από θειούχο σίδηρο. Έτσι ο μανδύας και ο φλοιός μοιάζει σαν μια απλή φλούδα πορτοκαλιού σε ένα γιγαντιαίο σιδερένιο πορτοκάλι. Μια άλλη αξιοσημείωτη διαπίστωση είναι ότι ο μεγαλύτερος κρατήρας στον Ερμή, Caloris Basin, δεν είναι στην πραγματικότητα λεκανοπέδιο. Φαίνεται ότι το κέντρο του κρατήρα σταδιακά ανυψώθηκε όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν μέχρι να γίνει υψηλότερο από τις άκρες του. Η εικόνα αυτή έκανε τους γεωλόγους να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους ότι ο Ερμής σταμάτησε να είναι γεωλογικά ενεργός πριν 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, αλλά ήταν περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια χρόνια πριν.

Ο πρώτος στη Ρωσία κοσμο-λιμένας μπορεί να κατασκευαστεί στην πατρίδα του Γκαγκάριν. Ο πρώτος στη Ρωσία κοσμο-λιμένας, όπου οι διαστημικοί τουρίστες θα μπορούν να πραγματοποιούν υποτροχιακές πτήσεις, σχεδιάζεται να κατασκευαστεί στην περιοχή Γκαγκάριν της περιφέρειας Σμολένσκ, στην ιδιαίτερη πατρίδα του πρώτου κοσμοναύτη της Γης. Ο διαστημικός λιμένας θα είναι ένα αντίστοιχο του κοσμοδρομίου «Αμέρικα» (Spaceport America), το οποίο κατασκευάστηκε στις ΗΠΑ. Εδώ θα εγκατασταθούν διαστημικά μουσεία και ατραξιόν, θα διοργανώνονται εκθέσεις και επιστημονικά συνέδρια, εκδρομές και εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά από τη Ρωσία και το εξωτερικό.

Η Σελήνη έχει παρέα! Μία μελέτη, με επικεφαλής τον Μίκαελ Γράνβικ του Ινστιτούτου Αστρονομίας του πανεπιστημίου της Χαβάης και του Ζερεμί Βομπεγιόν του Αστεροσκοπείου του Παρισιού, που δημοσιεύτηκε στο αστρονομικό περιοδικό «Icarus», κατέληξε στο απρόσμενο συμπέρασμα ότι η Γη, σε οποιαδήποτε στιγμή της ιστορίας της, έχει συνήθως γύρω της πάνω από ένα φεγγάρια. Με άλλα λόγια, η Σελήνη δεν είναι μοναδική, καθώς πολύ συχνά μικροί αστεροειδείς διαμέτρου λίγων μέτρων «συλλαμβάνονται» από τη βαρύτητα του πλανήτη μας και μετατρέπονται και αυτοί σε μίνι-δορυφόρους. Αυτό τουλάχιστον, σύμφωνα με το Space.com, δείχνουν οι νέες προσομοιώσεις των ερευνητών με τη βοήθεια ενός γαλλικού σούπερ-υπολογιστή, ο οποίος υπολόγισε τις τροχιές περίπου 10 εκατομμυρίων κοντινών στη Γη αστεροειδών, καθώς αυτοί περνούν σε μικρή απόσταση από τον πλανήτη μας. Από αυτά τα σώματα, με βάση τις προσομοιώσεις, περίπου 18.000 κατά καιρούς «κλειδώνουν» σε πρόσκαιρη τροχιά γύρω από τη Γη. Τουλάχιστον ένας μικρός αστεροειδής διαμέτρου ενός μέτρου ή μεγαλύτερος βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας κάθε στιγμή. Σύμφωνα με τους θεωρητικούς υπολογισμούς, κάθε ένα τέτοιο μίνι-φεγγάρι γυρνάει γύρω από τη Γη επί περίπου εννέα μήνες κατά μέσο όρο, προτού «απαγκιστρωθεί» ξανά από τη γήινη έλξη και συνεχίσει το ταξίδι του στο διάστημα, σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο, ο οποίος ασκεί πολύ μεγαλύτερη έλξη βαρύτητας. Όμως μερικοί αστεροειδείς υπολογίστηκε ότι μπορεί να «κολλάνε» σε τροχιά -συνήθως ακανόνιστη και όχι κυκλική- γύρω από τη Γη ακόμα και για δεκαετίες, κάνοντας παρέα στη Σελήνη, η οποία, με διάμετρο 3.474 χλμ., περιφέρεται γύρω μας εδώ και πάνω από τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια. http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0019103511004684

Μαγνητική δραστηριότητα διαθέτει και η Αφροδίτη. Η Αφροδίτη μπορεί να μην έχει δικό της μαγνητικό πεδίο, αντίθετα με τη Γη, παρόλα αυτά, όπως ανακάλυψαν οι επιστήμονες για πρώτη φορά, διαθέτει μαγνητική δραστηριότητα, ακόμα και καταιγίδες που προκαλούν φαινόμενα όπως το γήινο σέλας στους πόλους. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον κινεζικής καταγωγής Τιελόνγκ Ντρανγκ του Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών του Γκρατς, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο «Science», σύμφωνα με το «Nature», ανέλυσαν δεδομένα που συνέλλεξε το σκάφος «Venus Express» του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA), το οποίο βρίσκεται σε τροχιά γύρω από την Αφροδίτη από το 2006. Οι επιστήμονες εντόπισαν, στον καυτό και πνιγηρό πλανήτη, σε μικρογραφία το φαινόμενο της «μαγνητικής επανασύνδεσης», που σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό λαμβάνει χώρα στον Ήλιο. Όταν τα μαγνητικά πεδία αντίθετης πολικότητας συγκρούονται και συγχωνεύονται, τότε απελευθερώνεται ένας βίαιος «χείμαρρος» ενέργειας. Το φαινόμενο αυτό αποκαλείται «μαγνητική επανασύνδεση» και προκαλεί τις ηλιακές εκλάμψεις και τις μαγνητικές καταιγίδες στον Ήλιο, καθώς και το θεαματικό σέλας στη Γη, αλλά και σε άλλους πλανήτες που έχουν δικό τους μαγνητικό πεδίο και ατμόσφαιρα, όπως ο Δίας και ο Κρόνος. Τώρα, για πρώτη φορά, οι επιστήμονες ανακαλύπτουν ότι κάτι ανάλογο τελικά συμβαίνει και στην Αφροδίτη παρά την ανυπαρξία μαγνητικού πεδίου σε αυτήν.Μάλιστα υποθέτουν ότι σε αυτό το μαγνητικό φαινόμενο μπορεί να οφείλεται εν μέρει η σταδιακή απώλεια της πυκνής και πλούσιας σε νερό ατμόσφαιρας που κάποτε, πριν από 4 δισεκατομμύρια χρόνια, εκτιμάται ότι περιέβαλε τον γειτονικό πλανήτη. Η ανακάλυψη δείχνει ότι πιθανώς η εκρηκτική μαγνητική δραστηριότητα μπορεί να αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό των πλανητών παντού στο σύμπαν. Έτσι, οι μαγνητικές καταιγίδες σε εξωπλανήτες, εκτός του ηλιακού μας συστήματος, μπορεί περιστασιακά να παράγουν ραδιοσήματα αρκετά ισχυρά για να ανιχνευθούν από τα γήινα ραδιοτηλεσκόπια. Αν αυτό ισχύει, τότε ανοίγει ένας νέος δρόμος για την αναζήτηση εξωπλανητών, κάτι που ίσως επιβεβαιωθεί από νέα πιο ισχυρά ραδιοτηλεσκόπια, όπως το LOFAR (Low Frequency Array) στην Ολλανδία.