Δροσος Γεωργιος

«Ορυχεία» χρυσού τα άστρα νετρονίου. Πριν λίγες εβδομάδες ομάδα επιστημόνων διατύπωσε την θεωρία ότι ο χρυσός έφτασε στην Γη με μετεωρίτες. Τώρα μια άλλη επιστημονική ομάδα υποστηρίζει ότι ανακάλυψε μια από τις κοσμικές πηγές παραγωγής του χρυσού από την οποία τροφοδοτήθηκαν πιθανώς και οι μετεωρίτες που τον έφεραν στον πλανήτη μας. Οι θεωρίες Μετά την Μεγάλη Έκρηξη τα μόνα στοιχεία που υπήρχαν στο νεογέννητο Σύμπαν ήταν υδρογόνο, λίθιο και ήλιο. Στην συνέχεια η σύντηξη των άστρων παρήγαγε διάφορα στοιχεία με το βαρύτερο εξ αυτών να είναι ο σίδηρος. Η δημιουργία ακόμη βαρύτερων στοιχείων όπως ο χρυσός και ο μόλυβδος απαιτεί σύνθετες χημικές και κοσμικές διεργασίες. Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία τα βαρέα στοιχεία είναι απαραίτητα για τον σχηματισμό του δίσκου αερίων ή πρωτοπλανητικού δίσκου, μέσα από τον οποίο θα σχηματιστούν τα άστρα και οι πλανήτες. Τα προηγούμενα χρόνια είχε διατυπωθεί η άποψη ότι η παραγωγή χρυσού και άλλων βαρέων στοιχείων επιτυγχάνεται και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες μέσα από βίαια κοσμικά γεγονότα όπως η σύγκρουση άστρων νετρονίου. Οι προσομοιώσεις Ομάδα επιστήμονες του Ινστιτούτου Αστροφυσικής Max Planck στην Γερμανία θέλησαν να βρουν απαντήσεις για το πώς υπάρχει σε τόση αφθονία στο Σύμπαν και ειδικότερα στον γαλαξία μας χρυσός και άλλα βαρέα στοιχεία. Πραγματοποίησαν προσομοιώσεις για να διαπιστώσουν αν η δημιουργία χρυσού και άλλων βαρέων στοιχείων μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την σύγκρουση άστρων νετρονίου. Τα άστρα νετρονίου αποτελούν τα αστρικά υπολείμματα ενός αστέρα μεγάλης μάζας που αυτοκαταστράφηκε σε μια έκρηξη υπερκαινοφανούς (σουπερνοβα) και αποτελούν τα κοσμικά αντικείμενα με την μεγαλύτερη πυκνότητα στο Σύμπαν. Οι προσομοιώσεις έδειξαν ότι πράγματι μια σύγκρουση άστρων νετρονίου μπορεί να παράξει και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες χρυσό και άλλα βαρέα στοιχεία και να τα διασκορπίσει στο διάστημα. Επόμενο βήμα της ερευνητικής ομάδας είναι να πραγματοποιήσει προσομοιώσεις συγχωνεύσεων ανάμεσα σε άστρα νετρονίου και μαύρες τρύπες γεγονός που επίσης είναι πιθανό να δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για την παραγωγή χρυσού και άλλων βαρέων στοιχείων.

Πιο κοντά στην κατανόηση της σκοτεινής ενέργειας. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας (FUW) και της Νάπολης ανακοίνωσαν την ανάπτυξη μιας νέας μεθόδου για τη μέτρηση των κοσμικών αποστάσεων. Λένε ότι η δική τους προσέγγιση χρησιμοποιεί τις ιδιότητες των εκρήξεων των ακτίνων-γ για το σκοπό αυτό. Εκτός από την προφανή χρήση για την εκτίμηση των αποστάσεων μεταξύ των κοσμικών αντικειμένων, η νέα αυτή προσέγγιση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για να αποκτήσουμε νέες γνώσεις για τη φύση της σκοτεινής ενέργειας, την κινητήρια δύναμη πίσω από την παγκόσμια διαστολή. Η σκοτεινή ενέργεια πιστεύεται ότι αποτελεί το 74 τοις εκατό του συνόλου της κοσμικής υλο-ενέργειας. Ενώ η σκοτεινή ενέργεια και η σκοτεινή ύλη, τελούν υπό τη διαρκή επιστημονική έρευνα εδώ και πολλά χρόνια, μέχρι σήμερα οι αστροφυσικοί δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν απτά σημάδια καμιάς εξ αυτών. Πολλά δε επιστημονικά πειράματα έχουν δημιουργηθεί σε όλο τον κόσμο για την επίτευξη αυτού του δύσκολου στόχου. Τώρα, η αναφερθείσα συνεργασία των αστροφυσικών με επικεφαλής τον Ester Piedipalumbo του FUW πιστεύει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει τις ιδιότητες των ακτίνων γάμμα, τα πιο βίαια φαινόμενα στο Σύμπαν, για να κατανοήσει βαθύτερα την σκοτεινή ενέργεια. "Είμαστε σε θέση να καθορίσουμε την απόσταση μιας έκρηξης με βάση τις ιδιότητες της ακτινοβολίας που εκπέμπεται κατά τη διάρκεια της έκρηξης των ακτίνων-γ,” δήλωσε ο καθηγητής αστρονομίας στο FUW και μέλος της ομάδας Marek Demiański. "Δεδομένου ότι ορισμένες από αυτές τις εκρήξεις έχουν σχέση με τα πιο απομακρυσμένα αντικείμενα που γνωρίζουμε στο διάστημα, είμαστε σε θέση για πρώτη φορά να εκτιμήσουμε την ταχύτητα διαστολής του χωροχρόνου, ακόμη και στην σχετικά πρώιμη περίοδο μετά το Big Bang,”, προσθέτει. Μία από τις κύριες κατευθύνσεις της έρευνας για την κατανόηση της φύσης της σκοτεινής ενέργειας είναι να υπολογίσει το κατά πόσο ο χωροχρόνος επεκτείνεται από μόνος του – εξ αιτίας της κοσμολογικής σταθεράς που επινόησε ο Αϊνστάιν – ή εάν ένα ακόμα άγνωστο βαθμωτό πεδίο ευθύνεται για την διαρκώς επιταχυνόμενη διαστολή. Προκειμένου να διαπιστωθεί ποιό από αυτά τα μοντέλα είναι σωστό, οι αστροφυσικοί διενεργούν έρευνες του σύμπαντος σε διάφορα χρονικά σημεία στην ιστορία του, προσπαθώντας έτσι να προσδιορίσουν τη φύση της σκοτεινής ενέργειας ανά πάσα στιγμή. Έτσι, σκέφτηκαν να βάλουν τις εκρήξεις ακτίνων-γ (GRB) στο παιχνίδι Η ομάδα αυτή προτείνει τη χρήση των βίαιων φαινομένων για να μετρήσει τις αποστάσεις από τις πιο πρώιμες πηγές φωτός, που υπήρξαν ποτέ. Κι αυτό θα τους επιτρέψει να πάρουν περισσότερες πληροφορίες για τη φύση της σκοτεινής ενέργειας στις κρίσιμες στιγμές λίγο μετά το Big Bang. Τα δεδομένα που συνέλεξε η ομάδα μέχρι στιγμής δεν αποκάλυψαν τίποτα σχετικά με τη φύση αυτής της δύναμης. "Είναι σκέτη απογοήτευση. Αλλά το σημαντικό είναι το γεγονός ότι έχουμε στα χέρια μας ένα εργαλείο για τον έλεγχο υποθέσεων για τη δομή του Σύμπαντος. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε τώρα είναι να περιμένουμε τα επόμενα κοσμικά πυροτεχνήματα (εκρήξεις ακτίνων-γ)», καταλήγει ο Demiański .

Διαγωνισμός Ζωγραφικής των Διεθνών Παιδικών Κατασκηνώσεων. Το 2011 στη Ρωσία και στο εξωτερικό γιορτάστηκε εκτενώς η 50η επέτειο της πτήσης του Γιούρι Γκαγκάριν στο διάστημα, με πολλές δραστηριότητες. Μία από αυτές ήταν Διαγωνισμός Ζωγραφικής των Διεθνών Παιδικών Κατασκηνώσεων σχετικά με τη δημιουργία των αφισών του διαστημικού οχήματος "Soyuz TMA". Και επειδή το μέλλον ειναι τα παιδια,φωτογραφίες αυτων που πρώτεψαν.

Κρύβει ωκεανό και ο Πλούτωνας; Μετά τους παγωμένους δορυφόρους του Δία και του Κρόνου (την Ευρώπη και τον Εγκέλαδο) η επιστημονική κοινότητα υποψιάζεται ότι και στον μακρινό και παγωμένο Πλούτωνα υπάρχει νερό σε υγρή μορφή στο υπέδαφος. Αμερικανοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι είναι πολύ πιθανό ο Πλούτωνας να κρύβει ένα ωκεανό και άρα και κάποιες μορφές ζωής. Ο πυρήνας «καταλύτης» Η θερμοκρασία στην επιφάνεια του Πλούτωνα κινείται σε επίπεδα των -230 βαθμών Κελσίου αλλά τα τελευταία χρόνια ορισμένοι ειδικοί έχουν διατυπώσει την άποψη ενδέχεται στο εσωτερικό του να υπάρχει αρκετή θερμότητα που να διατηρεί νερό σε υγρή μορφή. Επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια υποστηρίζουν ότι πράγματι στο εσωτερικό του Πλούτωνα οι συνθήκες που επικρατούν είναι τέτοιες που αυξάνουν σημαντικά τις πιθανότητες να υπάρχει ένας «υπόγειος» ωκεανός. Σύμφωνα με τους ερευνητές η ύπαρξη ενός ωκεανού στον Πλούτωνα εξαρτάται από τις συγκεντρώσεις ραδιενεργού καλίου στον πυρήνα του σε συνδυασμό με την ποσότητα του πάγου που περιβάλλει τον πυρήνα. Οι παρατηρήσεις που έχουν γίνει στον Πλούτωνα δείχνουν ότι ο πετρώδης πυρήνας του αποτελεί το 40% του συνολικού του όγκου. Αν οι συγκεντρώσεις καλίου στον πυρήνα είναι σε επίπεδα 75 μερών ανά δισεκατομμύριο η αποσύνθεσή του θα μπορούσε να παράγει θερμότητα ικανή να λιώσει τον εσωτερικό πάγο που είναι ένα μείγμα νερού και αζώτου. «Ο πυρήνας του Πλούτωνα περιέχει αυτή την ποσότητα καλίου ίσως και μεγαλύτερη. Στον πυρήνα της Γης οι συγκεντρώσειςά καλίου είναι δέκα φορές πιο μικρές από εκείνες στον Πλούτωνα αλλά βέβαια η Γη είναι πολύ πιο κοντά στον Ήλιο γεγονός που ίσως έπαιξε ρόλο στο να μην παραχθεί τόσο κάλιο» δηλώνει ο Ουίλιαμ Μακ Κίνον του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Μιζούρι που δεν είναι μέλος της ερευνητικής ομάδας. Οι προϋποθέσεις για τη συντήρηση ωκεανού Η παρουσία μιας πηγής θερμότητας δεν είναι ικανή από μόνη της για να δημιουργήσει και πολύ περισσότερο να συντηρήσει σε μόνιμη βάση έναν ωκεανό. Η θερμότητα από τον πυρήνα θα μεταδοθεί στον πάγο που τον περιβάλλει. Αν όμως οι πάγοι θερμανθούν με πολύ γρήγορο ρυθμό τότε η θερμότητα θα «ξεφύγει» και θα απελευθερωθεί προς το διάστημα πριν τελικά προλάβουν να λιώσουν οι πάγοι. Για δημιουργηθεί και κυρίως για να διατηρηθεί ένας ωκεανός θα πρέπει η θερμότητα να λειτουργεί με τρόπο ανάλογο ώστε τα κατώτερα στρώματα του εσωτερικού πάγου να λιώνουν μεν αλλά σε πολύ αργό ρυθμό ώστε τα ανώτερα στρώματά του να δημιουργούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις (ένα είδος μόνωσης) για να συντηρείται η παρουσία του νερού σε υγρή μορφή. Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι αυτή η γεωλογική διεργασία λαμβάνει χώρα στον Πλούτωνα οι ερευνητές υπολόγισαν ότι στο υπέδαφος του Πλούτωνα υπάρχει ένα στρώμα πάγου βάθους 165 χιλιομέτρων και κάτω από αυτό ένας ωκεανός με βάθος επίσης 165 χιλιομέτρων. Παρατηρήσεις και μετρήσεις ακρίβειας του σχήματος του Πλούτωνα θα δώσουν πιο καθαρές απαντήσεις για το αν τελικά υπάρχει «υπόγειος» ωκεανός σε αυτόν. Όμως με τα υπάρχοντα τεχνικά μέσα αυτό δεν είναι δυνατόν και έτσι θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 2015 για να μάθουμε την αλήθεια όταν θα φτάσει εκεί το εξερευνητικό σκάφος New Horizon της NASA.

Νέος πύραυλος για αποστολή σε αστεροειδή. Η αμερικανική διαστημική υπηρεσία παρουσϊασε το σχέδιο για έναν πύραυλο υγρών καυσίμων, παρόμοιο με τους πυραύλους των αποστολών Apollo της δεκαετίας του 1960, με τον οποίο θα πραγματοποιηθεί την επόμενη δεκαετία η πρώτη επανδρωμένη αποστολή σε κάποιον αστεροειδή. Το «Σύστημα Διαστημικών Εκτοξεύσεων» (SLS), όπως ονομάζεται προσωρινά το σχέδιο του πυραύλου, απομακρύνεται από τη σχεδιαστική λογική του διαστημικού λεωφορείου, το οποίο ήταν επαναχρησιμοποιούμενο και χρησιμοποιούσε κατά την εκτόξευση βοηθητικούς πυραύλους στερεών καυσίμων. O νέος πύραυλος του SLS επιστρέφει στην προσέγγιση του Saturn V, του γιγάντιου πυραύλου υγρών καυσίμων που μετέφερε τους πρώτους ανθρώπους στη Σελήνη. «Επιστρέφουμε στο μέλλον με μια αξιόπιστη τεχνολογία υγρών καυσίμων» σχολίασε ο Σκοτ Χάμπαρντ, καθηγητής του Πανεπιστημίου Στάνφορντ και πρώην αξιωματούχος της NASA. Εκτός του ότι θα προσφέρει πολύ μεγαλύτερη προωθητική ισχύ, ο νέος πύραυλος θα είναι πιθανώς πιο ασφαλής από τα διαστημικά λεωφορεία: σε αντίθεση με τους πυραύλους στερεών καυσίμων, οι οποίοι είναι αδύνατο να απενεργοποιηθούν μετά την πυροδότηση, οι κινητήρες υγρών καυσίμων μπορούν να απενεργοποιηθούν σε περίπτωση ανωμαλίας. Ένα ελάττωμα στους βοηθητικούς πυραύλους στερεών καυσίμων είχε εξάλλου προκαλέσει την καταστροφή του διαστημικού λεωφορείου Challenger το 1986. Λίγο πριν παρουσιαστεί επίσημα το σχέδιο του SLS από την κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα, τα βασικά χαρακτηριστικά του πυραύλου και το χρονοδιάγραμμα για τη χρήση του αποκαλύφθηκαν σε επίσημα έγγραφα που περιήλθαν στην κατοχή του Associated Press: Η πρώτη μη επανδρωμένη εκτόξευση προγραμματίζεται για το 2017 και η πρώτη επανδρωμένη για το 2021. Η πρώτη επανδρωμένη αποστολή σε κάποιον αστεροειδή θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί το 2025, ενώ οι πρώτες επανδρωμένες αποστολές στον Άρη θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τη δεκαετία του 2030. Η NASA θα δαπανά γύρω στα 3 δισ. δολάρια το χρόνο για να κατασκευάζει και να εκτοξεύει έναν πύραυλο ανά έτος για περίπου 15 χρόνια. Σε πρώτη φάση ο πύραυλος SLS θα μπορεί να μεταφέρει φορτία 77 έως 110 τόνων, ενώ αργότερα θα μπορούσε να φτάσει ακόμα και τους 165 τόνους. Συγκριτικά, ο Saturn V μπορούσε να σηκώσει 130 τόνους και το διαστημικό λεωφορείο μόλις 27 τόνους. Στην κορυφή του πυραύλου θα βρίσκεται τοποθετημένη το «Πολυχρηστικό Όχημα Προσωπικού», μια εξαθέσια κάψουλα της οποίας το σχέδιο δεν έχει οριστικοποιηθεί. Στον ISS με το ιδιωτικό Liberty Ο πύραυλος SLS διαδέχεται το σχεδιασμό για τον πύραυλο Ares που θα μετέφερε τους Αμερικανούς πίσω στη Σελήνη, σύμφωνα με τον σχεδιασμό του τέως προέδρου Τζορτζ Μπους, τον οποίο τελικά ακύρωσε ο Ομπάμα Παρόλα αυτά, το σχέδιο του Ares δεν καταλήγει στον καλάθι των αχρήστων: Την Τρίτη η NASA υπέγραψε συμφωνία με την Alliant Techsystems (ΑΤΚ), την εταιρεία που κατασκεύαζε τους βοηθητικούς πυραύλους του διαστημικού λεωφορείου, για την ανάπτυξη ενός διαφορετικού πυραύλου με την ονομασία Liberty, βασισμένου εν μέρει στο σχέδιο του Ares. To κατώτερο στάδιο του Liberty θα αποτελείται από πυραυλοκινητήρες στερεών καυσίμων, παρόμοιους με αυτούς του διαστημικού λεωφορείου, ενώ το ανώτερο στάδιο θα αποτελείται από πυραυλοκινητήρες υγρού υδρογόνου και οξυγόνου, όμοιους με αυτούς που χρησιμοποιούν οι ευρωπαϊκοί πύραυλοι Ariane 5 της Astrium . Μετά τις πρώτες δοκιμές του πυραύλου, η NASA ουσιαστικά θα νοικιάζει τον Liberty για αποστολές στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Εκτός από την ATK, τουλάχιστον τέσσερις ακόμα εταιρείες έχουν εξασφαλίσει συμβόλαια με τη NASA για τον ανεφοδιασμό του σταθμού. Μετά την απόσυρση των διαστημικών λεωφορείων φέτος το καλοκαίρι, η NASΑ δεν έχει δικό της όχημα για διαστημικές αποστολές -οι αστροναύτες της εκτοξεύονται στον ISS με τα ρωσικά Soyuz. Επιτυχημένη η επιστροφή του Soyuz στο Καζακστάν. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231128685

Αγγίζουμε το όνειρο της σύντηξης. Είναι ο πιο παλιός καημός του ανθρώπου: να κλέψει το μυστικό του Ηλιου ώστε να πάρει στα χέρια του τη ζωογόνο ενέργειά του. Υπέρτατος εγωισμός, που έγινε όμως ζωτική ανάγκη στα χρόνια μας, με τα αυξανόμενα δισεκατομμύρια των κατοίκων της Γης να ζητούν όλο και περισσότερη ενέργεια. Μια ενέργεια που μόνο «καθαρή» δεν είναι ως τώρα, καθώς εξαιτίας της το χώμα βάφεται κόκκινο και ο ουρανός μας μαύρος. Ομως από αυτόν τον Σεπτέμβρη κάτι άλλαξε. Κάτι που υπόσχεται ατέλειωτη ενέργεια για όλους, άρα ευημερία και - γιατί όχι; - ειρήνη. Κάτι που έχει να κάνει με το σκάσιμο μιας φουσκίτσας υδρογόνου, ίσης με μπιζέλι. Γιατί, ποιος είπε ότι μόνο «το πέταγμα μιας πεταλούδας στον Αμαζόνιο μπορεί να ταράξει όλον τον πλανήτη»; Γεφυρώνοντας το πολύ μακρινό χθες με το σήμερα, ας πούμε ότι ο θείος-Προμηθέας πέρασε χθες απ' το σπίτι και τον κρατήσαμε για φαγητό. Αφού «την τύλωσε» για τα καλά και έφτασε στο τσακίρ κέφι με το εφετινό μπρούσκο κρασί, έσκυψε συνωμοτικά και ψιθύρισε: «Τώρα, θα σας αποκαλύψω το μυστικό του Ηλιου». Κι άρχισε να λέει μια παράξενη συνταγή για να βγάζουμε, εδώ στη Γη, τη λάμψη και την ενέργεια που βγάζει ο Ηλιος, με τον τρόπο που το κάνει και εκείνος. «Ξεκινάς», είπε, «με λίγο θαλασσινό νερό. Απ' αυτό βγάζεις δύο πυρήνες υδρογόνου, που διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους. Ο πρώτος λέγεται δευτέριο και έχει ένα νετρόνιο και ένα πρωτόνιο, ενώ ο άλλος λέγεται τρίτιο και έχει δύο νετρόνια και ένα πρωτόνιο. Παίρνεις αυτά τα δύο και τα πήζεις σε φωτιά, ώσπου γίνονται ένα. Αυτό που προκύπτει από τη σύντηξη είναι ένας βαρύτερος πυρήνας, που τον λένε ήλιο και έχει δύο νετρόνια και δύο πρωτόνια. Ο πυρήνας του ηλίου όμως έχει ελάχιστα μικρότερη μάζα από το άθροισμα των μαζών των δύο πυρήνων υδρογόνου που είχαμε. Τι έγινε η διαφορά; Ενέργεια! Ενέργεια που στην αρχή είναι κινητική, αλλά μετατρέπεται αμέσως σε θερμική μόλις ο πυρήνας του ηλίου και το περισσευούμενο νετρόνιο πέσουν αφηνιασμένα σε ό,τι είναι τριγύρω τους και αρχίσουν τα τρακαρίσματα. Πόση είναι αυτή η ενέργεια που εκλύεται; Από δέκα ως 100 φορές περισσότερη απ' όση χρειάζεται για τη σύντηξη. Και... σκεφτείτε ότι από 600 κιλά θαλασσινό νερό - μα τον Ποσειδώνα - βγάζεις την ενέργεια που θα σου έδινε το κάψιμο δύο εκατομμυρίων τόνων κάρβουνου!». Με τα λόγια αυτά, ο θείος-Προμηθέας αποκοιμήθηκε. Θα μας εξηγούσε ίσως τα περίεργα που είπε το πρωί, ξεμέθυστος. Το ίδιο βράδυ όμως κάποιοι «άνδρες με τα μαύρα» τον απήγαγαν και χάθηκαν τα ίχνη του. Υστερα από χρόνια, ακούστηκε ότι βρισκόταν κάπου στον Καύκασο. Από τη σχάση στη σύντηξη Οι χιλιετίες κύλησαν χωρίς ποτέ να μαθευτεί η εξήγηση. Ωσπου, στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Αϊνστάιν δικαίωσε μαθηματικά τον θείο: E=mc², άρα η μάζα που «χάνεται» όντως γίνεται ενέργεια. Οι άνθρωποι πήραν την εξίσωση του Αϊνστάιν και την έβαλαν στην πράξη, αλλά είχαν ξεχάσει ότι η συνταγή μιλούσε για σύντηξη και έφτασαν στη σχάση. Εφτιαξαν έτσι βόμβες και πυρηνικούς σταθμούς, σπάζοντας πυρήνες ραδιενεργών στοιχείων, όπως το ουράνιο και το πλουτώνιο, και γεμίζοντας τον πλανήτη με ραδιενεργά απόβλητα που δεν λένε να «σβήσουν». Κάποιοι θυμήθηκαν ότι η σύντηξη μιλούσε για απλό νεράκι και καθόλου βλαβερά απόβλητα, αλλά πώς μπορούσε να επιτευχθεί; Το πρώτο διστακτικό βήμα στην κατεύθυνση της σύντηξης έγινε στα τέλη της δεκαετίας του '40, όταν κατάφεραν να ελέγξουν το πλάσμα, δηλαδή καυτό μείγμα από ιόντα και ελεύθερα ηλεκτρόνια, χρησιμοποιώντας μαγνητικά πεδία. Είδαν ότι ανεβάζοντας τη θερμοκρασία του πλάσματος στα 100 έως και 300 εκατομμύρια βαθμούς Κέλβιν μπορούσαν να συντήξουν θετικά φορτισμένους πυρήνες δευτερίου με πυρήνες τριτίου και να προκύψει ήλιο. Αλλά η ενέργεια που ξόδευαν γι' αυτή τη σύντηξη ήταν πολύ μεγαλύτερη απ' όση έπαιρναν στο τέλος. Στη δεκαετία του '70 η εφεύρεση του λέιζερ - της εκπομπής φωτονίων σε ριπή ίδιας συχνότητας- αιχμαλώτισε τη σκέψη των ερευνητών της σύντηξης και άρχισαν τα πειράματα: Εστίασαν ισχυρές δέσμες ακτίνων λέιζερ σε ένα σφαιρίδιο που εμπεριείχε ως «καύσιμο» μικρογραμμάρια δευτερίου και τριτίου, κάνοντάς το να υπερθερμανθεί απότομα. Ακολουθώντας πιστά τον Τρίτο Νόμο του Νεύτωνα (κάθε δράση προκαλεί ίση και αντίρροπη αντίδραση), το εξωτερικό περίβλημα του στόχου εξερράγη, ενώ το υπόλοιπο τμήμα του ενερράγη προς τα μέσα, προξενώντας αιφνίδια και τεράστια συμπίεση στο περιεχόμενο καύσιμο. Αυτή η εσωτερική συμπίεση υπερθέρμανε το καύσιμο «ως την καρδιά του», όπου προξένησε μια αυτοσυντήρητη καύση, γνωστή ως ανάφλεξη. Η θερμοπυρηνική αυτή ανάφλεξη μεταδόθηκε αστραπιαία στο εξώτερο τμήμα του καυσίμου, παράγοντας ενέργεια πολλαπλάσια από τη χρησιμοποιηθείσα για να «ανάψουν» τα λέιζερ. Αρα, η συνταγή του Προμηθέα έστεκε! Ο μαραθώνιος του «γήινου Ηλιου» Οι επιστήμονες λοιπόν γνωρίζουν πλέον ότι η σύντηξη δουλεύει και ότι σίγουρα κάποια μέρα θα μπορούσαμε να καλύψουμε με εργοστάσια πυρηνικής σύντηξης τις ενεργειακές ανάγκες του πλανήτη. Για να φτάσει αυτή όμως η πολυπόθητη ημέρα έπρεπε αφενός να βρεθεί ο καλύτερος τρόπος για να παίρνουμε τη μέγιστη απόδοση ενέργειας, αφετέρου να βρούμε τον τρόπο να ελέγχουμε τη σύντηξη σε βαθμό που να επιτρέπει τη συνεχή επανάληψή της. Για την επίτευξη αυτής της καθαρής και ανεξάντλητης ενέργειας επακολούθησε ένα αγώνας δρόμου μεταξύ σχεδόν όλων των τεχνολογικά προηγμένων χωρών. Προτάθηκαν διάφορες μέθοδοι, όμως το κόστος υλοποίησης όλων ήταν τεράστιο. Ετσι, σταδιακά, τα επί μέρους ερευνητικά ινστιτούτα σύντηξης άρχισαν να συνεργάζονται μεταξύ τους και να συνασπίζονται σε πολυεθνικά κονσόρτσια, που έχουν φτάσει πια τα οκτώ σε αριθμό (DEMO, HiPER, IFMIF, ITER, JET, LLE, LMJ, Wendestein 7-X). Το πιο γνωστό σε εμάς τους Ευρωπαίους είναι το ΙΤΕR, που χτίζεται κοντά στην Aix-en-Provence της Νότιας Γαλλίας. Ωστόσο, στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, το Lawrence Livermore National Laboratory έστησε πολύ πιο γρήγορα τον δικό του ερευνητικό σταθμό - τον National Ignition Facility (ΝIF) - και εφέτος τον Σεπτέμβριο έκανε ένα σαρωτικό άλμα προόδου. Το στοίχημα του NIF Η απόφαση να χτιστεί το NIF ελήφθη το 1994, χρονιά κατά την οποία ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωνε και οι σχεδιαστές πυρηνικών όπλων έβλεπαν να διαγράφεται εμπρός τους το φάσμα της ανεργίας. Ετσι, μολονότι η απόφαση ανήκε πολιτικά στο υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ, τα κονδύλια δόθηκαν από την Επιτροπή Ελέγχου Πυρηνικών Αποθεμάτων του υπουργείου Αμυνας και τα διευθυντικά στελέχη του NIF αποσπάστηκαν από τα προγράμματα του Πενταγώνου. Αυτή η περίεργη υιοθεσία στάθηκε πηγή πολλών διαχειριστικών δεινών στο όλο έργο και διακινδύνευσε πολλές φορές την υπόστασή του. Χαρακτηριστικό είναι ότι ξεκίνησε με προϋπολογισμό 900 εκατ. δολαρίων και στόχο αποπεράτωσης το 2002, για να καταλήξει να ολοκληρωθεί το 2009, με κόστος 3,5 δισ. δολαρίων (σχεδόν τετραπλάσιο). Αλλά γιατί, εν τέλει, είναι τόσο ακριβό το να φτιάξεις έναν ερευνητικό σταθμό πυρηνικής σύντηξης; Αν πάει κανείς κατευθείαν στον τεθωρακισμένο σφαιρικό «θάλαμο του στόχου», όπου επιτελείται η ανάφλεξη, θα δει μια διάταξη που θυμίζει... τα κάτοπτρα του Αρχιμήδη: 192 φακοί ακτίνων λέιζερ, σε παραβολική διάταξη, στοχεύουν το άμοιρο σφαιρίδιο διαμέτρου μόλις δύο χιλιοστών, που εμπεριέχει τα δύο είδη υδρογόνου και είναι κατεψυγμένο στους 18 βαθμούς Κέλβιν. Για να φτάσει όμως κάποιος σε αυτόν τον θάλαμο προηγείται ένα κτίριο μεγέθους τριών γηπέδων αμερικανικού ποδοσφαίρου και ύψους δέκα ορόφων, που εμπεριέχει τον μεγαλύτερο οπτικό μηχανισμό του πλανήτη και, συνάμα, την ισχυρότερη εγκατάσταση λέιζερ. Φως εκ φωτός Ο λόγος για τον οποίο προαπαιτείται όλος αυτός ο εξοπλισμός έχει να κάνει με το ζητούμενο της μέγιστης θερμοκρασίας που προκύπτει από έναν ομογενή βομβαρδισμό του σφαιριδίου με ακτίνες. Επειτα από δεκαετίες δοκιμών, οι επιστήμονες του NIF κατέληξαν στην εξής διάταξη: Ολα αρχίζουν με μια αρχική πηγή ακτίνων λέιζερ, που ενισχύεται με υπέρυθρο φως παραγόμενο από ένα λέιζερ υττερβίου. Στη συνέχεια το φως διαμοιράζεται σε 48 οδούς και περνάει μέσα από ενισχυτές νεοδυμίου, που ανεβάζουν τα αρχικά nanojoules φωτός σε περίπου 6 Joules. Επειτα ανάβουν ταυτόχρονα 7.680 λάμπες xenon, που τροφοδοτούνται με 422 MJ (megajoules) αποθηκευμένα σε πυκνωτές. Καθώς οι ακτίνες περνούν μπροστά από τις λάμπες, η ενέργειά τους ενισχύεται από τα 6 Joules στα 4 MJ, μέσα σε ελάχιστα δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου. Επειτα από αυτή την τελική ενίσχυση το φως κατευθύνεται προς τον διαμέτρου 10 μέτρων θάλαμο του στόχου. Αλλά προτού καταλήξουν στους φακούς, περνούν από χωρικά φίλτρα, δηλαδή μικρά τηλεσκόπια που εστιάζουν τις δέσμες ακτίνων ώστε να είναι πλέον απολύτως ομοιόμορφες, και κάτοπτρα που τα οδηγούν στους φακούς. Το τελευταίο πράγμα που τους συμβαίνει προτού φτάσουν στους φακούς είναι ότι περνούν από έναν μετατροπέα συχνότητας. Ο λόγος είναι ότι το ως εκεί φως ήταν υπέρυθρο (1053 nm), το οποίο δυστυχώς «φρενάρει» όταν συναντά καυτά ηλεκτρόνια. Ετσι, ο μετατροπέας φροντίζει το τελικό φως που θα βομβαρδίσει το σφαιρίδιο να είναι υπεριώδες (351 nm). Από τη διαδικασία αυτής της μετατροπής υπάρχει μεγάλη απώλεια ενέργειας και η τελική ενέργεια του βομβαρδισμού καταλήγει να είναι μόλις 1,8 MJ. Είναι όμως η πρέπουσα, καθώς καταφέρνει μέσα σε πέντε δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου να ανεβάσει τη θερμοκρασία του σφαιριδίου στους 100 εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου (καυτότερο από την καρδιά του Ηλιου!) Αν το πολυδαίδαλο οπτικό σύστημα είναι το κύριο κλειδί επιτυχίας του NIF, δεν πρέπει να παραβλέψουμε το κόλπο που υιοθέτησε για να διασφαλίσει την ανάφλεξη του στόχου: Ναι μεν το κάθε σφαιρίδιο είναι τέλεια κατασκευασμένο από σιλικόνη, ώστε να είναι ολοστρόγγυλο και ομοιογενές (και κοστίζει γι' αυτό 40.000 δολάρια το ένα!), αλλά το NIF προτίμησε να διασφαλίσει την ανάφλεξη με τον εγκιβωτισμό του σε έναν κοίλο επιχρυσωμένο κύλινδρο, που τον ονομάζουν hohlraum (γερμανιστί, κοίλος θάλαμος). Η επιτυχία και τα προσεχώς Την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου το NIF ανακοίνωσε ότι πέτυχε την πολυπόθητη σύντηξη με έκλυση ενέργειας μεγαλύτερη από τη δαπανηθείσα. Συγκεκριμένα, ξόδεψε 500 terawatt (περισσότερη ενέργεια απ' όση κατανάλωναν εκείνη τη στιγμή όλοι μαζί οι Αμερικανοί) αλλά η ενέργεια που βγήκε από το σφαιρίδιο του υδρογόνου ισοδυναμούσε με την κατανάλωση ενέργειας - στον ίδιο χρόνο κλάσματος του δευτερολέπτου - όλου του πλανήτη! H ανακοίνωση έκανε επιστήμονες και κρατικούς ιθύνοντες να αγαλλιάσουν. Ηταν τόσο σημαντικό το επίτευγμα ώστε Βρετανία και Ισπανία έσπευσαν αμέσως να υπογράψουν μνημόνια συνεργασίας με το NIF. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επίκειται άμεσα η παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος από εργοστάσια σύντηξης. Για να είναι οικονομικά αποδοτικός ένας σταθμός σύντηξης θα πρέπει να παράγει ενέργεια τουλάχιστον δεκαπλάσια εκείνης που εναποθηκεύεται στους πυκνωτές του σταθμού (που, θυμίζουμε, είναι 422 ΜJ στην περίπτωση του NIF), και αυτή αδιάλειπτα. Αλλά η φόρτιση των πυκνωτών είναι προς το παρόν εφικτή κάθε πέντε ώρες, πολύ μακράν των δέκα συντήξεων ανά δευτερόλεπτο που απαιτεί η αδιάλειπτη λειτουργία. Οπότε, ετοιμάζουν τώρα έναν νέο τύπο λέιζερ, που θα επιτρέπει την επανάληψη του βομβαρδισμού 10 με 15 φορές ανά δευτερόλεπτο, και ρομποτικές διατάξεις που θα επιτρέπουν τη στόχευση σε σφαιρίδια που παίρνουν τη θέση τους το ένα μετά το άλλο. Η πρόβλεψη για τα πρώτα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας από σύντηξη παραμένει, προς το παρόν, στον ορίζοντα του 2040 μ.Χ. Εν τω μεταξύ, δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε και τον αντίλογο που προβάλλεται για το όλο θέμα της σύντηξης: Οτι η χρηματοδότηση των ερευνών σε αυτόν τον τομέα στερεί τους πόρους που θα μπορούσαν να απογειώσουν τις άλλες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ή ότι κύριος μέτοχος της έρευνας στη σύντηξη είναι η πολεμική βιομηχανία, που θέλει να αποκτήσει ακόμη πιο καταστροφικές βόμβες. Αλλά, όταν ρωτούν σχετικά τον υποδιευθυντή του NIF, Ed Moses, εκείνος χαμογελά αφοπλιστικά: «Τι μου λέτε; Πρόκειται για επιστήμη που θα σώσει ζωές. Μια πισίνα νερό θα αρκεί για να ηλεκτροδοτήσει όλη την Καλιφόρνια. Και ένα κυβικό χιλιόμετρο θάλασσας θα ισοδυναμεί με όλα τα αποθέματα υδρογονανθράκων του πλανήτη!» http://www.tovima.gr/science/article/?aid=420103 Στην φωτογραφία αριστερά ο προς εξαΰλωση κόκκος και δεξιά ο θαλαμίσκος βομβαρδισμού του.

Μοναδικός εξωπλανήτης απολαμβάνει διπλό ηλιοβασίλεμα. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231128732

Πολλαπλά κτυπήματα από το νάνο γαλαξία Τοξότη έδωσαν στον Γαλαξία τις σπείρες του. Ένας γειτονικός γαλαξίας νάνος που ονομάζεται Τοξότης μπορεί να είναι υπεύθυνος για τις σπείρες του Γαλαξία μας. Ο Τοξότης κτύπησε τον Γαλαξία, πριν περίπου 1,9 δισεκατομμύρια χρόνια. Στη συνέχεια ‘φώλιασε’ πάνω από τον γαλαξιακό «Βόρειο Πόλο» και συγκρούστηκε και πάλι πριν περίπου 900 εκατομμύρια χρόνια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται και πάλι σε πορεία για μια τρίτη σύγκρουση σε 10 εκατομμύρια χρόνια περίπου από τώρα. Οι συγκρούσεις αυτές πρέπει να είχαν σημαντική επίδραση στον Γαλαξία μας, αλλά τα αποτελέσματα τους ήταν δύσκολο να υπολογιστούν λόγω της αβεβαιότητας ως προς το μέγεθος της σκοτεινής ύλης στον Τοξότη. Τώρα ο Chris Purcell στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν νέες εκτιμήσεις για τη μάζα του Τοξότη, για να δημιουργήσουν την πιο ακριβή προσομοίωση που έγινε ποτέ για τις συνέπειες αυτών των συγκρούσεων. Γαλαξιακή εξέλιξη Η προσομοίωση ξεκινά με τον Γαλαξία μας ως ένας επίπεδος δίσκος με μια κεντρική ράβδο από άστρα και αέριο. Μετά την πρώτη σύγκρουση, αντί να βρεθούν σε κυκλική τροχιά γύρω από την κεντρική ράβδο, μερικά αστέρια ξεκίνησαν να κάνουν τροχιές σε μια ποικιλία από ελλείψεις. Όλα αυτά συνδυάστηκαν για να σχηματίσουν πυκνές συστάδες άστρων και αερίου σε σχήμα σπιράλ. Μετά τη δεύτερη σύγκρουση, οι σπείρες γίνονται εντυπωσιακά παρόμοιες με αυτές που παρατηρούνται στον Γαλαξία μας. Την ίδια στιγμή, η κεντρική ράβδος στη προσομοίωση είναι διατηρημένη, ακριβώς όπως και στον πραγματικό Γαλαξία μας. Οι συγκρούσεις επίσης δημιούργησαν δομές σαν δακτυλίους γύρω από τον Γαλαξία μας. Ένας από αυτούς, λέει ότι η ομάδα του Purcell, είναι πολύ παρόμοιος με ένα χαρακτηριστικό του νυχτερινού ουρανού, γνωστό ως το δακτύλιος του Μονόκερου. Η προσομοίωση δείχνει ότι ο δακτύλιος συνδέεται με τους σπειροειδείς βραχίονες – πέρα ​​από όσα μπορούν να δουν τα μεγαλύτερα σε ηλικία τηλεσκόπια. Ο Purcell μάλιστα προβλέπει ότι η επόμενη γενιά των γαλαξιακών χαρτών θα δείχνουν αυτή τη σύνδεση. «Η εργασία είναι εντυπωσιακή γιατί αναπαράγει πολλά από τα χαρακτηριστικά που μπορούμε πραγματικά να δούμε", λέει ο Steve Majewski, αστρονόμος στο πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια. “Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ πριν." Η εργασία έχει επίσης ευρύτερες επιπτώσεις για την κατανόηση της γαλαξιακής εξέλιξης, επειδή οι συγκρούσεις μεταξύ γαλαξιών και των συνοδών τους, πιστεύεται ότι είναι ευρέως διαδεδομένες στο σύμπαν. "Πολλοί από τους σπειροειδείς γαλαξίες που μπορούμε να δούμε πιθανότατα σχηματίστηκαν με αυτό τον τρόπο», λέει ο Purcell. Στην φωτογραφία που οι ερευνητές έδωσαν στη δημοσιότητα από τις εικόνες της προσομοίωσης που απεικονίζει μια από τις φάσεις της σύγκρουσης του Τοξότη με τον Γαλαξία μας.

Το ισχυρότερο ραδιοτηλεσκόπιο του κόσμου διεκδικεί η Αφρική. Έτοιμη να φιλοξενήσει το ισχυρότερο ραδιοτηλεσκόπιο του πλανήτη, το SKA (Square Kilometre Array) παρουσιάζεται η Νότια Αφρική, φιλοδοξώντας να επικρατήσει επί των αντιζήλων της: της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας.Το κολοσσιαίο (τόσο σε διαστάσεις όσο και σε δυνατότητες) ραδιοτηλεσκόπιο θα αποτελείται από χιλιάδες κεραίες- «πιάτα», συνολικής επιφάνειας ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου. Θα κοστίζει περίπου δύο δισεκατομμύρια δολάρια και θα «παράγει» αρκετά δεδομένα για να «γεμίζει» 15 εκατομμύρια iPod (των 64 GB) κάθε μέρα, απαιτώντας για την ανάλυσή τους υπολογιστική ισχύ την οποία κανένας υπερυπολογιστής αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να καλύψει μόνος του (και για αυτό ζητάται η βοήθεια του προγράμματος Skynet, που θα συνδέσει χιλιάδες οικιακούς υπολογιστές από όλο τον πλανήτη για την ανάλυση των δεδομένων του SKA).Είναι πολύ πιθανό η Αφρική να κερδίσει την «κούρσα» για την εγκατάσταση του ραδιοτηλεσκοπίου. Όλοι οι «διαγωνιζόμενοι» (Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Νότια Αφρική σε συνεργασία με άλλες οκτώ αφρικανικές χώρες) προσφέρουν τεράστιες εκτάσεις γης με μικρούς πληθυσμούς, κάτι που σημαίνει ότι θα είναι ελάχιστες οι παρεμβολές από κινητά τηλέφωνα και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι χώρες βρίσκονται στο νότιο ημισφαίριο, που δίνει τη δυνατότητα καλύτερης παρατήρησης του ουρανού. Ωστόσο, στην περίπτωση της Αφρικής θα υπήρχαν και πολιτικά πλεονεκτήματα, καθώς η ήπειρος, που πάντα εθεωρείτο ως υποανάπτυκτη, «καταδικασμένη», και επιστημονικά/ τεχνολογικά πίσω, θα αναλάβει να φιλοξενήσει ένα από τα πιο σημαντικά αστρονομικά προγράμματα των αρχών του 21ου αιώνα.«Εργάζομαι σε ένα πεδίο διεθνούς σημασίας και ενδιαφέροντος, και πλέον μπορώ να το κάνω στην πατρίδα μου, δεν χρειάζεται να φύγω μακριά» λέει ο Λίντσεϊ Μάγκνους, επιστήμονας του ΚΑΤ-7 (Karoo Array Telescope), ενός πρωτοτύπου του SKA, συνεχίζοντας πως «εάν έρθει στην Αφρική, θα λάβουν χώρα συζητήσεις που αλλιώς δεν θα μπορούσαν να είχαν γίνει ποτέ…αν θέλεις να σκεφτείς πώς μπορείς να επηρεάσεις τους ανθρώπους με την επιστήμη δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος. Τα παιδιά γνωρίζουν ότι κάτι μεγάλο συμβαίνει, και αυτό διευρύνει τους ορίζοντές τους. Και αυτό είναι κάτι που διαφέρει από την καθημερινότητα του πολέμου, της πείνας και της φτώχειας».Το ΚΑΤ-7 έχει δημιουργήσει θέσεις εργασίες για περίπου εκατό νεαρούς επιστήμονες και μηχανικούς που ειδικεύονται στις τεχνολογίες επόμενης γενιάς, ενώ έχει χρηματοδοτήσει 300 υποτροφίες για φοιτητές αστρονομίας, μηχανολογίας και φυσικής, βοηθώντας στην εξέλιξη των αστρονομικών μελετών σε Μποτσουάνα, Γκάνα, Κένυα, Μοζαμβίκη, Μαδαγασκάρη, Μαυρίτιο και Ζάμπια.Το συνολικό κόστος κατασκευής του ραδιοτηλεσκοπίου θα ανέλθει στα δύο δισεκατομμύρια δολάρια και εκτιμάται ότι το κόστος λειτουργίας του θα βρίσκεται γύρω στα 200 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Υπολογίζεται ότι θα είναι τουλάχιστον 50 φορές πιο ισχυρό από κάθε άλλο τηλεσκόπιο. Η κατασκευή του, που θα γίνει από ένα κονσόρτσιουμ εταιρειών που εδρεύει στη Μ. Βρετανία και στο οποίο θα συμμετέχουν γύρω στις 16 χώρες, θα ξεκινήσει το 2016 και θα διαρκέσει οκτώ χρόνια. Εάν η Αφρική επικρατήσει, αντί για μία μεγάλη «κεντρική» κεραία, θα στηθούν 3.000 μικρότερες κεραίες σε Νότια Αφρική και τις άλλες χώρες που θα συμμετέχουν.Όσο μεγαλύτερο είναι ένα τηλεσκόπιο, τόσο περισσότερο φως (και ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες) μπορεί να «συλλέγει», παρατηρώντας έτσι αντικείμενα τα οποία βρίσκονται πολύ μακριά, όπως άστρα που δημιουργήθηκαν κατά τη γένεση του σύμπαντος. Το SKA θα συλλέγει ραδιοκύματα αντί ορατού φωτός, κάτι που του δίνει πλεονέκτημα έναντι «συμβατικών» οπτικών τηλεσκοπίων. Τα ραδιοτηλεσκόπια μπορούν να συνεχίσουν την παρατήρηση και εν μέσω κακοκαιρίας, να λειτουργήσουν την ημέρα και δεν επηρεάζονται τόσο από την παρουσία κοσμικής σκόνης. Ωστόσο, πρέπει να εγκαθίστανται σε απομακρυσμένες τοποθεσίες, μακριά από πηγές ραδιοκυμάτων. Το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον κόσμο βρίσκεται στο Αρεσίμπο του Πουέρτο Ρίκο.

Ο δρόμος ανοίγει για τη δημιουργία του Αστρονομικού Πάρκου στα Γρεβενά. Υπεγράφη τελικά η προγραμματική σύμβαση για τη δημιουργία Εκπαιδευτικού Αστρονομικού Πάρκου στο όρος Όρλιακα των Γρεβενών. Η σύμβαση, την οποία υπέγραψαν το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ο Δήμος Γρεβενών και η εταιρεία Αναπτυξιακή Γρεβενών ΑΕ, είναι το πρώτο βήμα για την απεμπλοκή του έργου από τα προβλήματα που το καθυστερούν εδώ και ενάμισι περίπου χρόνο. Το Εκπαιδευτικό Αστρονομικό Πάρκο του Όρλιακα, έχει προϋπολογισμό 6 εκατομμυρίων ευρώ και πρόκειται να ολοκληρωθεί σε περίπου 2,5 χρόνια από την στιγμή που θα ενταχθεί στο ΕΣΠΑ για χρηματοδότηση. Θα κατασκευαστεί σε υψόμετρο 1.450 μέτρων και θα περιλαμβάνει Εκπαιδευτικό Κέντρο με τηλεσκόπια και ηλιακό παρατηρητήριο, εκθεσιακό χώρο, αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, καθώς και μια «αστρομαρίνα», έναν χώρο όπου οι ερασιτέχνες αστρονόμοι θα μπορούν να στήνουν τα τηλεσκόπιά τους. Το Πάρκο θα χρησιμοποιείται για την κάλυψη των διδακτικών αναγκών των φοιτητών και θα παρέχει εκπαιδευτικό έργο και στα σχολεία της χώρας. Θα συμμετέχει επίσης σε διεθνή ερευνητικά προγράμματα με τη συμμετοχή του ΑΠΘ και επισκεπτών ερευνητών. Το έργο είχε κολλήσει εξαιτίας προβλημάτων που σχετίζονταν με την παραχώρηση δασικής έκτασης 28 στρεμμάτων. Σύμφωνα με την προγραμματική σύμβαση, η έκταση παραχωρείται στο πανεπιστήμιο, το οποίο με τη σειρά του την παραχωρεί στον φορέα διαχείρισης, στον οποίο συμμετέχει με ποσοστό 30% το ΑΠΘ και 70% ο δήμος Γρεβενών. Το πανεπιστήμιο τίθεται επιστημονικός υπεύθυνος του έργου και συμμετέχει στον φορέα με την επιστημονική, ερευνητική και τεχνική του γνώση, μέσω του τομέα Αστρονομίας, Αστροφυσικής και Μηχανικής του τμήματος Φυσικής.

Skynet: Οικιακοί υπολογιστές εξερευνούν τα άστρα. Αν και το όνομα παραπέμπει στον υπερυπολογιστή που φέρνει τον πυρηνικό όλεθρο στη σειρά ταινιών του «Εξολοθρευτή», ο Skynet του Διεθνούς Κέντρου Ραδιοαστρονομικών Ερευνών (ICRAR- International Centre for Radio Astronomy Research) έχει πιο αγαθούς (και συγκεκριμένα, επιστημονικούς) σκοπούς: τη δημιουργία ενός δικτύου οικιακών υπολογιστών με σκοπό την ανάλυση τεράστιων όγκων αστρονομικών δεδομένων.Το Skynet ουσιαστικά αποτελεί έναν τεράστιο, «διαμοιρασμένο» υπερυπολογιστή: ένα τεράστιο δίκτυο στο οποίο συμμετέχουν υπολογιστές από όλο τον κόσμο, οι οποίοι θα αξιοποιούν τις μη χρησιμοποιούμενες υπολογιστικές τους δυνατότητες (ενώ βρίσκονται σε λειτουργία) για την ανάλυση ραδιοαστρονομικών δεδομένων.Οι υπολογιστές του Skynet θα αναζητούν πηγές ακτινοβολίας που αποκαλύπτουν την παρουσία άστρων, γαλαξιών και άλλων ουρανίων σωμάτων/ σχηματισμών, ενώ οι ιδιοκτήτες τους θα μπορούν να κερδίσουν ως ανταμοιβή επισκέψεις σε αστεροσκοπεία που συμμετέχουν στο πρόγραμμα, συλλέγοντας τα ίδια τα δεδομένα.Ένα από τα βασικά «όργανα» του προγράμματος Skynet είναι το SKA (Square Kilometre Array) το οποίο θα χρησιμοποιεί χιλιάδες δορυφορικές κεραίες για να συνθέσει το πιο ισχυρό όργανο παρατήρησης των ουρανών που δημιουργήθηκε ποτέ. Η απόφαση για το πού ακριβώς θα εγκατασταθεί το SKA (κόστους 2,36 δισεκατομμυρίων δολαρίων) θα ληφθεί το Φεβρουάριο του 2012. Οι χώρες που θεωρούνται επικρατέστερες όσον αφορά τη «φιλοξενία» του είναι η Αυστραλία και η Νότια Αφρική.Το SKA, πέραν του δικτύου του Skynet, θα διαθέτει και τους δικούς του υπερυπολογιστές. Ωστόσο, ο όγκος των δεδομένων που θα συλλέγονται εκτιμάται πως θα είναι τόσο μεγάλος, που θα απαιτείται η συλλογική ισχύς χιλιάδων υπολογιστών για το απαραίτητο «φιλτράρισμα».«Καθώς σχεδιάζουμε, αναπτύσσουμε και χρησιμοποιούμε τη νέα γενιά ραδιοτηλεσκοπίων, η ζήτηση ισχύος από τους υπερυπολογιστές θα είναι όλο και μεγαλύτερη» είπε σχετικά ο καθηγητής Πίτερ Κουίν, διευθυντής της ICRAR, συμπληρώνοντας πως «το Skynet σχεδιάζει να βοηθήσει στη δουλειά που γίνεται ήδη δημιουργώντας ένα δίκτυο υπολογιστών που ανήκουν σε πολίτες, στο οποίο οι ραδιοαστρονόμοι θα μπορούν να βασιστούν για την επεξεργασία δεδομένων με τρόπο που αλλιώς δεν θα ήταν εφικτός».Οι ενδιαφερόμενοι κατεβάζουν και εγκαθιστούν ένα μικρό πρόγραμμα το οποίο βάζει τον υπολογιστή να αναλύει δεδομένα όταν δεν χρησιμοποιείται για κάτι άλλο. Σύμφωνα με το ICRAR, το πρόγραμμα είναι μικρό και εξαιρετικά «ελαφρύ», ενώ τα «πακέτα δεδομένων» θα είναι επίσης μικρά για να μην επιβαρύνεται η σύνδεση Ίντερνετ του ιδιοκτήτη του υπολογιστή. Την ιστοσελίδα του προγράμματος μπορείτε να βρείτε εδώ. http://www.theskynet.org/index Αντίστοιχα «συλλογικά» εγχειρήματα έχουν γίνει και στο παρελθόν. Ένα από τα πρώτα είχε να κάνει με την ανάλυση δεδομένων για λογαριασμό του προγράμματος αναζήτησης εξωγήινης νοημοσύνης SETI (Search for Extra Terrestrial Intelligence), ενώ ένα άλλο ασχολείται με την αναζήτηση του μποζονίου Higgs.

Κβαντικό τσιπάκι! Πριν από τριάντα χρόνια, το 1981, όταν η ΙΒΜ παρουσίασε τον πρώτο της προσωπικό μικροϋπολογιστή, ο κόσμος μας μπήκε στη νέα εποχή της πληροφορικής. Εφέτος, όπως ίσως γράψει η Ιστορία, ο κόσμος περνάει σε εντελώς νέο κεφάλαιο, με την παρουσίαση του πρώτου κβαντικού υπολογιστή που μπορεί αντικαταστήσει τον PC. Λογικά, μια τέτοια ανακοίνωση θα όφειλε να είναι η πρώτη είδηση παγκοσμίως. Ο κόσμος μας όμως δεν είναι πια εκείνος του 1981: Τότε ήταν ένας κόσμος διψασμένος για αλλαγή, γεμάτος όνειρα για ευημερία, ειρήνη, ανάπτυξη, ισότητα στις ευκαιρίες... Τώρα είναι ένας κόσμος κουρασμένος, προδομένος από την παγκοσμιοποίηση που του έφερε η εποχή της πληροφορικής. Και, σαν αντανάκλαση αυτού του συγκεχυμένου πλέον κόσμου, το άκουσμα ενός κβαντικού υπολογιστή για τον καθένα μας μοιάζει εξουθενωτικά χαοτική προοπτική. Τι σημαίνει «κβαντικός» υπολογιστής και γιατί μπορεί να είναι κάτι καλύτερο; To καλοκαίρι που άρχισαν τα κβάντα να μετράνε Πριν από τις ερμηνείες, ας δούμε τις ειδήσεις που χάραξαν την είσοδό μας στη νέα εποχή. Η πρώτη ήρθε στο ξεκίνημα του καλοκαιριού, την 1η Ιουνίου 2011, και μιλούσε για την πώληση του πρώτου εμπορικά διαθέσιμου κβαντικού υπολογιστή. Τον αγόρασε αντί 10 εκατ. δολαρίων η αμερικανική αμυντική βιομηχανία Lockheed Martin από την καναδέζικη D-Wave Systems. Ο κβαντικός αυτός υπολογιστής, ονόματι D-Wave One, δεν θυμίζει διόλου προσωπικό υπολογιστή: είναι ένας μαύρος κύβος πλευράς 33 μέτρων, που μάλλον θυμίζει τα mainframes της δεκαετίας του '70. Ακόμη και ο τρόπος λειτουργίας του τα θυμίζει, καθώς δεν καταχωρίζει τα προγράμματά του στην ίδια μνήμη με εκείνη των δεδομένων _ όπως κάνουν όλοι οι PC _ και, μάλιστα, εργάζεται ως «βοηθός» ενός κανονικού υπολογιστή. Αλλά τότε γιατί έδωσε όλα αυτά τα εκατομμύρια η Lockheed; Διότι μπορεί να κάνει κάτι που δεν μπορεί κανένας συμβατικός υπολογιστής: παρακολουθεί τη λειτουργία λογισμικού και υλικού στον συμβατικό, μαθαίνει από το ιστορικό αυτής της λειτουργίας και προβλέπει το τι είδους δυσλειτουργία μπορεί να συμβεί. Το πώς το καταφέρνει αυτό είναι μια ξεχωριστή ιστορία, αλλά για την Ιστορία ας κρατήσουμε το ότι ο πρώτος αυτός κβαντικός υπολογιστής του εμπορίου έχει επεξεργαστή με 128 βρόγχους από κράμα νιοβίου, όπου «ζουν» 128 qubits (quantum bits ή κιούμπιτς), δηλαδή 128 μονάδες κβαντικής πληροφορίας. Το νιόβιο είναι ένα υλικό που μετατρέπεται σε υπεραγωγό όταν ψυχθεί κοντά στο απόλυτο μηδέν και, συνήθως, το συναντά κανείς στους μαγνήτες των μαγνητικών τομογράφων (MRI). Στον D-Wave One, οι βρόγχοι νιοβίου συνδέονται μεταξύ τους _ επίσης με κράμα νιοβίου _ προκειμένου να ελέγχεται η τυχόν μαγνητική επίδραση του ενός qubit στο άλλο. Για την εκτέλεση ενός υπολογισμού, τα μαγνητικά πεδία χρησιμοποιούνται προκειμένου να θέσουν τα qubits σε συγκεκριμένες καταστάσεις (ανοιχτό - κλειστό) και, μετά, για να μετρήσουν τις τελικές τιμές τους. Από το «τέρας» στο «τσιπάκι» Ακριβώς στη λήξη του καλοκαιριού, την 1η Σεπτεμβρίου 2011, στο διαδικτυακό περιoδικό Science Express δημοσιεύθηκε η εργασία «Implementing the Quantum von Neumann Architecture with Superconducting Circuits» του ιταλού μεταδιδακτορικού ερευνητή Matteo Mariantoni. Περιέγραφε έναν κβαντικό υπολογιστή που είχε υλοποιηθεί στο Πανεπιστήμιο της Kαλιφόρνιας-Santa Barbara, υπό την επίβλεψη των καθηγητών Φυσικής Andrew N. Cleland και Γιάννη M. Μαρτίνη. Ηταν ολότελα διαφορετικός από το «τέρας» της D-Wave, καθώς είχε εμφάνιση και διαστάσεις ενός μικροεπεξεργαστή! Ακόμη περισσότερο, είχε και την αρχιτεκτονική ενός τέτοιου συμβατικού υπολογιστή _ τη λεγόμενη αρχιτεκτονική von Neumann _, καθ' ότι ενσωμάτωνε την κεντρική μονάδα κβαντικής επεξεργασίας (quCPU) με τη μονάδα κβαντικής μνήμης (quRAM). Πώς τα είχαν καταφέρει; Οπως εξήγησε αφοπλιστικά σε συνέντευξή του ο Μαριαντόνι, αντί να δομήσουν πανάκριβα «κλουβιά» για τα qubits του, έβαλαν «θάλασσες από ηλεκτρόνια» να παίξουν αυτόν τον ρόλο, μέσα σε κουτάκια πυριτίου. Βέβαια, για να αποκόψουν κάθε «θόρυβο» που θα αποπροσανατόλιζε τα ηλεκτρόνια, αναγκάστηκαν και αυτοί να καταψύξουν τα κυκλώματα. Αυτή είναι μια κατασκευαστική λεπτομέρεια που απομακρύνει το όνειρο της μαζικής παραγωγής, αλλά ο Μαριαντόνι προσδοκά ότι οι βιομηχανίες μικροεπεξεργαστών θα σπεύσουν να χρηματοδοτήσουν την περαιτέρω έρευνα, ώστε να λυθεί το πρόβλημα σύντομα. Αλλωστε, αν θυμηθούμε ότι από την ανακάλυψη του τρανζίστορ (1947) ως το πρώτο εμπορικά διαθέσιμο τρανζίστορ πυριτίου (1954) μεσολάβησαν επτά χρόνια, με τον τωρινό εκθετικό ρυθμό προόδου δεν αποκλείεται να δούμε τέτοια κβαντικά τσιπάκια στα καταστήματα ως το 2015! ΓΙΑΤΙ ΥΠΕΡΕΧΟΥΝ ΤΑ QUBITS Η προλεγόμενη «κβαντική εποχή της πληροφορικής» έχει βεβαίως τις ρίζες της στον ορισμό των κβάντων από τον Μαξ Πλανκ και τη μετέπειτα ρεαλιστική εξειδίκευσή τους στα φωτόνια από τον Αϊνστάιν (το 1905). Ωστόσο εκείνος που πρώτος «είδε» την αξιοποίηση των κβάντων στους υπολογισμούς ήταν ο φυσικός Ρίτσαρντ Φάινμαν (Richard Feynman): το 1982 προσπαθούσε να προσομοιώσει απευθείας τις κβαντικές ιδιότητες των σωματιδίων _ και όχι μέσω μαθηματικών προσεγγίσεων. Ωστόσο οι ψευδοτυχαίες ακολουθίες αριθμών που του έδιναν οι υπολογιστές δεν επαρκούσαν για τον σκοπό του. Ετσι ο Φάινμαν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι συμβατικοί υπολογιστές, όση μνήμη και αν αποκτούσαν, θα παρέμεναν ανεπαρκείς. Ο μόνος τρόπος να συλλάβει κανείς την εγγενή πιθανοτική φύση των κβάντων _ δήλωσε _ θα ήταν να χρησιμοποιήσει έναν υπολογιστή με μονάδες πληροφορίας που θα ήταν και εκείνες κβάντα. Ας δούμε λοιπόν σε τι διαφέρουν οι συμβατικές από τις κβαντικές μονάδες πληροφορίας. Στον υπολογιστή μας, τα λεγόμενα δυαδικά ψηφία (bits) δεν είναι παρά διακόπτες που είτε είναι ανοιχτοί ή κλειστοί. Εχουν δηλαδή δύο άκρως διακριτές καταστάσεις, σε έναν κόσμο άμεσα κατανοητό και αντιληπτό από εμάς, τους ανθρώπους. Σε έναν κβαντικό υπολογιστή όμως οι κβαντικές μονάδες πληροφορίας, τα qubits, λειτουργούν σαν να ζουν σε... παράλληλα σύμπαντα. Δηλαδή την ίδια στιγμή μπορούν να έχουν και τις δύο τιμές (ανοιχτό/κλειστό, αληθές/ψευδές, ναι/όχι, +/-). Το ποια είναι η μετρήσιμη τιμή τους προκύπτει μόνο όταν δράσουμε πάνω τους (μέτρηση), οπότε λαμβάνουν μία από τις δύο τιμές (κατάσταση υπέρθεσης). Η δεύτερη πολύ σημαντική ιδιότητα των κβάντων είναι η «πεπλεγμένη αλληλεπίδραση» (entanglement). Δηλαδή, μπορούμε να εξαναγκάσουμε κάποια από αυτά να λειτουργούν ως... φάλαγγα και να παίρνουν τις ίδιες τιμές, μολονότι βρίσκονται χώρια. Οπότε, αν επιδράσουμε σε ένα από αυτά τα πεπλεγμένα κβάντα, επηρεάζονται και όλα τα ταίρια τους. Οι δύο προαναφερθείσες ιδιότητες των κβάντων αρκούν για να κάνουν μια κολοσσιαία διαφορά στις δυνατότητες υπολογισμών με αυτά. Για παράδειγμα, εκεί που 100 bits μετρούν 100 κομμάτια πληροφορίας ανά στιγμή, τα 100 qubits μετρούν 2 στην 100ή κομμάτια πληροφορίας, πράγμα που ισοδυναμεί περίπου με το 10 ακολουθούμενο από 30 μηδενικά! Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τώρα την πραγματική επεξεργαστική ισχύ που κρύβουν τα 128 qubits του υπολογιστή που αγόρασε η Lockheed. Και... αν δεν ζαλίζεστε εύκολα, θυμηθείτε πρώτα ότι o ταπεινός σας PC έχει σήμερα μνήμη κατ' ελάχιστον 8 δισ. bits (1 GByte), και αναλογιστείτε έπειτα τι θα κάνει αύριο με 8 δισ. qubits! Στην φωτογραφία το πρώτο τσιπάκι κβαντικού μικροϋπολογιστή παρουσιάστηκε στον κόσμο την 1η Σεπτεμβρίου 2011. Σημειώστε αυτή την ημέρα.

Στον αστεροειδή Άποφις θα αποσταλεί δορυφόρος. Στη Ρωσία εκπονείται σχέδιο αποστολής αυτόματου διαπλανητικού σταθμού στον αστεροειδή Άποφις και εγκατάστασής ραδιοκεραίας στην επιφάνειά του. Έτσι δήλωσαν στην Επιστημονική Εταιρεία παραγωγής πυραύλων και διαστημικού εξοπλισμού Λάβοτσκιν. Η ραδιοκεραία θα βοηθήσει τους κατοίκους της Γης να μάθουν τις πραγματικές παραμέτρους της τροχιάς αυτού του ουράνιου σώματος και να διευκρινίσουν αν είναι πιθανή η σύγκρουσή του με τη Γη. Τώρα η εκπόνηση του σχεδίου βρίσκεται σε αρχικό στάδιο.

Μέχρι το τέλος αυτού του μήνα θα ξέρουμε αν υπάρχει το Higgs. Φυσικοί που εργάζονται στον επιταχυντή Tevatron του Fermilab των ΗΠΑ, και οι οποίοι ανταγωνίζονται τους συναδέλφους τους στον επιταχυντή LHC του CERN για την ανακάλυψη του μποζονίου Χιγκς, του λεγόμενου και «σωματιδίου του Θεού», δήλωσαν ότι μέχρι το τέλος του τρέχοντος μήνα θα έχουν αρκετά στοιχεία στη διάθεσή τους, είτε για να βρουν το μυστηριώδες σωματίδιο, είτε για να αποκλείσουν πια την ύπαρξή του. Εάν η απάντηση είναι όχι, οι επιστήμονες σε όλο τον κόσμο θα πρέπει να επανεξετάσουμε το Καθιερωμένο Μοντέλο της σωματιδιακής φυσικής που περιγράφει εδώ και 40 χρόνια τον τρόπο με τον οποίο πιστεύουν ότι λειτουργεί το σύμπαν. Οι φυσικοί στο Fermilab, κοντά στο Σικάγο, έχουν έρθει σε ένα φιλικό ανταγωνισμό με τους συναδέλφους τους στο CERN, στο οποίο ο γιγάντιος επιταχυντής LHC επιζητεί επίσης το Higgs. Η υπεύθυνη επικοινωνίας Katie Yurkewicz δήλωσε πως το Tevatron ήταν σε καλό δρόμο για να έχουν μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου τις πληροφορίες εκείνες "για να αποκλείσουν την ύπαρξη ενός μποζονίου Higgs με μάζα στο πιο πιθανό εύρος." Και οι δύο επιταχυντές, το Tevatron, που λειτουργεί επί 28 χρόνια τώρα, αλλά και ο Large Hadron Collider του CERN, που ξεκίνησε στις 30 Μαρτίου του 2010, έχουν προσπαθήσει να βρουν το μποζόνιο – που προβάλλεται από τους φυσικούς ως το σωματίδιο που έδωσε μάζα στην ύλη, μετά το Μπιγκ Μπανγκ πριν 13,7 δισεκατομμύρια έτη, εντός αυτού του εύρους. Αν δεν είναι εκεί, λένε τώρα οι επιστήμονες, τότε οι πολυεθνικές ερευνητικές ομάδες στα δύο κέντρα θα πρέπει να αρχίσουν να ψάχνουν στα δεδομένα που συγκεντρώθηκαν για κάτι άλλο – ένα διαφορετικό είδος του Higgs ή κάποιο άλλο σωματίδιο. Αλλά αν αυτό είναι κάπου εκεί, λέει η Yurkewicz καθώς και ο συνάδελφος της Robert Roser στο Fermilab, ο Tevatron δεν θα είχε αρκετά δεδομένα για να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του πριν από τις 30 Σεπτεμβρίου του 2011 – όταν ο αμερικανικός επιταχυντής, που του αρνήθηκαν τα αναγκαία κονδύλια για να συνεχίσει, κλείσει οριστικά. Οι επιστήμονες στα δύο κέντρα λένε θα πρέπει να γίνουν πολλαπλές θεάσεις του Higgs – η κάθε μία από τις οποίες θα πρέπει να εξεταστεί λεπτομερώς, προκειμένου να εξασφαλισθεί ότι είναι αυτό που φαίνεται να είναι – πριν να μπορεί να ανακοινωθεί η ανακάλυψη επίσημα. Για να φτάσουν όμως στο συμπέρασμα ότι το Higgs δεν είναι εκεί που πρέπει, είναι πολύ πιο εύκολο. Στις δύο μηχανές – ο LHC έχει οβάλ σχήμα ενώ το Tevatron κυκλικό αλλά είναι μικρότερο – τα σωματίδια συνθλίβονται μαζί σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός, αναδημιουργώντας έτσι το αρχέγονο χάος της ύλης, ένα μικρό κλάσμα του δευτερολέπτου μετά το Big Bang. Το αποτέλεσμα αυτών των συγκρούσεων – και υπήρξαν τρισεκατομμύρια από αυτές – έχουν καταγραφεί στο δίσκο του υπολογιστή και μελετούνται από επιστήμονες σε όλο τον κόσμο για την παρουσία οποιουδήποτε ίχνους του Higgs, ένα βασικό στοιχείο του Καθιερωμένου Προτύπου, καθώς και τυχόν νέων φαινομένων. Οι επιστήμονες στο CERN συλλέγουν στοιχεία από τις συγκρούσεις με ένα συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό, αλλά δεν έχουν ακόμη σημειώσει κάτι περισσότερο από ένα φευγαλέο υπαινιγμό ότι μπορεί να υπάρχουν. "Το μποζόνιο Higgs μέχρι τώρα είναι άγνωστο και κανείς δεν ξέρει πραγματικά με τι θα μοιάζει”, έγραψε η Paulime Gagnon του CERN στο blog της. "Αλλά αν υπάρχει, και αν είναι αυτό που προβλέπεται από το Καθιερωμένο Μοντέλο, τότε ξέρουμε πώς να ρυθμίσουμε τις παγίδες για να το συλλάβουμε." Από την πλευρά του CERN, ο Γερμανός γενικός διευθυντής φυσικός Rolf Heuer έχει δηλώσει ότι αναμένεται να υπάρξει ένα οριστικό συμπέρασμα -θετικό ή αρνητικό- για την ύπαρξη του σωματιδίου μέσα στο 2012, στο τέλος του οποίου ο ευρωπαϊκός επιταχυντής έχει προγραμματιστεί να κλείσει για ένα έτος, ώστε να προετοιμαστεί κατάλληλα για τις μελλοντικές συγκρούσεις σωματιδίων με διπλάσια ενέργεια και ταχύτητα από τη σημερινή. Από την άλλη πάντως, ορισμένοι ερευνητές του CERN εκτιμούν ότι ο τεράστιος όγκος δεδομένων που συνεχώς συλλέγουν, θα τους επιτρέψει να φθάσουν σε ένα πρώτο συμπέρασμα για το αν υπάρχει ή όχι το μποζόνιο του Χιγκς, έως το τέλος του 2011.

Η ατμόσφαιρα του Τιτάνα θα μπορούσε να δημιουργήσει μόρια DNA. Παρότι δεν έχει νερό σε υγρή μορφή η ατμόσφαιρα που περιβάλλει το μεγαλύτερο φεγγάρι του Κρόνου, τον Τιτάνα, φαίνεται να είναι απολύτως σε θέση να δημιουργήσει μόρια του DNA, ή τουλάχιστον κάποιες από τις πρόδρομες χημικές ουσίες, που οδηγούν σε αυτά τα μόρια. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η “αλυσίδα της ζωής" μπορεί να έχει ήδη εμφανιστεί ψηλά πάνω από το φεγγάρι. Έρευνες που πραγματοποιούνται εδώ και πολλά χρόνια, χρησιμοποιώντας το διαστημικό σκάφος Cassini της NASA, έχουν αποκαλύψει ένα μεγάλο μέρος από τις χημικές ουσίες που συνθέτουν τη θολή, κιτρινωπή ατμόσφαιρα του Τιτάνα. Οι κύριες διαφορές μεταξύ αυτής και της γήινης ατμόσφαιρας, είναι τα στοιχεία στα οποία βασίζονται. Ενώ η δική μας βασίζεται στο νερό για να λειτουργήσει η ατμόσφαιρα, το κλίμα, οι ωκεάνιες θερμοκρασίες, οι βροχοπτώσεις και ούτω καθεξής, το σκυθρωπό φεγγάρι του Κρόνου βασίζεται σε υγρούς υδρογονάνθρακες για τα ίδια ακριβώς φαινόμενα. Ο μοναδικός λόγος για αυτό είναι η μέση θερμοκρασία πάνω στο φεγγάρι αυτό. Σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες, οι μέσες ετήσιες θερμοκρασίες στον Τιτάνα φθάσουν περίπου στους 93,7 βαθμούς Κέλβιν ή μείον 179,5 βαθμούς Κελσίου. Σε τέτοιες ακραίες ψυχρές θερμοκρασίες, το νερό είναι σε μια ειδική μορφή πάγου, η οποία είναι πιο σκληρή και πιο ανθεκτική από το γρανίτη. Ωστόσο, αυτές οι περιοχές της θερμοκρασίας είναι ακριβώς αυτές που οι υδρογονάνθρακες όπως το μεθάνιο και το αιθάνιο είναι σε υγρή μορφή. Ως εκ τούτου, ο Τιτάνας άρχισε να χρησιμοποιεί αυτές τις χημικές ουσίες για τη διεξαγωγή των ατμοσφαιρικών κύκλων της, παρόμοιων με τους κύκλους του νερού στη Γη. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι βροχοπτώσεις που λαμβάνουν χώρα στον Τιτάνα περιλαμβάνουν υγρές σταγόνες μεθανίου και αιθανίου που πέφτουν στις υπάρχουσες λίμνες, οι οποίες αποτελούνται από τις ίδιες ακριβώς χημικές ουσίες. Αλλά, ενώ η επιφάνεια είναι κάπως επικίνδυνη ια τη ζωή, η ατμόσφαιρα δεν είναι. Το σκάφος Cassini που είναι σε τροχιά γύρω από το σύστημα του Κρόνου, εντόπισε πολλές χημικές ουσίες που επιπλέουν σε απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια που δεν μπορούν να βρεθούν κάτω από τα πυκνά σύννεφα. Από όλα δε τα συστατικά που απαιτούνται για να φτιαχτεί το DNA, μόνο το νερό σε υγρή μορφή λείπει, λένε οι ειδικοί. "Εξ όσων γνωρίζουμε, οι αρχικές χημικές ουσίες που είχαν επιλεγεί για τη ζωή στη Γη δεν αποτελούν ένα μοναδικό σύνολο. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει κι άλλες επιλογές, και ίσως να έγιναν όταν θα ξεκίνησε η ζωή κάπου αλλού και πολλές φορές," δήλωσε πρόσφατα ο Paul Davies. Αυτό που υπονοείται από αυτά είναι ότι το DNA μπορεί να βρίσκεται σε ένα διαφορετικό σχήμα σε άλλους κόσμους, με βάση τις οργανικές χημικές ουσίες που είναι διαθέσιμες εκεί πάνω. Είναι αυτονόητο ότι η ατμόσφαιρα του Τιτάνα μπορεί να περιέχει DNA που δεν βασίζεται στο νερό, αλλά σε υδρογονάνθρακες. Στη Γη, το οξυγόνο στην πρώιμη ιστορία του πλανήτη μας προτού εμφανιστεί η ζωή, θα ήλθε με τη μορφή του διοξειδίου και μονοξειδίου του άνθρακα μέσω της ηφαιστειακής δραστηριότητας, καθώς και από το νερό που απελευθερώνονταν από την ηφαιστειακή δραστηριότητα ή και μέσω των μετεωριτών και των κομητών που έπεφταν πάνω στη Γη. Στον Τιτάνα, το οξυγόνο φαίνεται να προέρχεται από τον Εγκέλαδο, ένα από τα παγωμένα φεγγάρια του Κρόνου, εξ αιτίας των παγωμένων γκέυζερ (πίδακες) που αναβλύζουν σωματίδια στο διάστημα από το νότιο πόλο του Εγκέλαδου. Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι αυτά τα γκέυζερ υπαινίσσονται την παρουσία ενός ωκεανού κάτω από το έδαφος καθώς και ένα δυναμικό περιβάλλον για τη ζωή. Πέρυσι, ερευνητές έδειξαν με ποιό τρόπο μόρια του νερού, που εκτινάσσονται από τους ψυχρούς πίδακες του Εγκέλαδου, μπορεί να μεταφερθούν σε μεγάλες αποστάσεις μέσω του συστήματος του Κρόνου. Μερικά δε μόρια οξυγόνου βρίσκουν έτσι το δρόμο τους προς τον Τιτάνα. "Πραγματικά αρχίζουμε να παίρνουμε μια ‘μυρουδιά’ για του τι είδους χημεία μία ατμόσφαιρα είναι σε θέση να φτιάξει, λέει ο μεταπτυχιακός φοιτητής Sarah Horst του Πανεπιστημίου της Αριζόνα. Ο ίδιος Ήταν ο επικεφαλής της ερευνητικής προσπάθειας στην οποία εμπλέκεται και ο Paul Davies, επίσης. Ο Davies είναι ο διευθυντής του BEYOND: Ένα κέντρο για θεμελιώδεις ιδέες στην επιστήμη, καθώς επίσης και συνδιευθυντής της Κοσμολογικής Πρωτοβουλίας στο πολιτειακό πανεπιστήμιο της Αριζόνα.

Συνθετικοί οργανισμοί μπορεί να μας βοηθήσουν στον αποικισμό του Άρη. Η ομάδα των ερευνητών που ανακοίνωσε τη δημιουργία του πρώτου συνθετικού γονιδιώματος στον κόσμο, το Μάιο του 2010, υποστήριξε σε πρόσφατη εκδήλωση ότι ο αποικισμός του Άρη θα μπορούσε να γίνει πολύ ευκολότερα και φθηνότερα, με τη βοήθεια των συνθετικών, γενετικά κατασκευασμένων μικροοργανισμών. Η ομάδα του ειδικού γενετιστή Κρεγκ Βέντερ εξηγεί ότι οι εν λόγω μορφές ζωής θα ήταν απολύτως προσαρμοσμένες στην χρησιμοποίηση της πλούσιας σε διοξείδιο του άνθρακα ατμόσφαιρας γύρω από τον κόκκινο πλανήτη, για την παραγωγή μιας σειράς από χρήσιμα πράγματα. Για αρχή, είπε η ομάδα στην εκδήλωση που διοργάνωσε η NASA, μπορεί να είναι δυνατό να φτιαχτούν μικρόβια που να μπορούν να παράγουν τρόφιμα, πλαστικά, καύσιμα και άλλα υλικά από το CO2. Ένα τεράστιο μέρος της ατμόσφαιρας του Άρη αποτελείται από αυτή την ουσία. Σύμφωνα με τους ειδικούς βιολόγους, η ανάπτυξη βακτηρίων που θα καταβροχθίζουν CO2 στην επιφάνεια του Άρη, θα εξασφαλίσει ότι οι εξερευνητές του διαστήματος θα έχουν πρόσβαση σε χρήσιμους πόρους που διαφορετικά θα πρέπει να μεταφερθούν εκεί από τη Γη, με τεράστιο κόστος σε πόρους και χρόνο. Αυτό που οι ερευνητές προτείνουν στην πραγματικότητα είναι η ανάπτυξη μιας νέας χημείας με βάση το CO2, οι αντιδράσεις της οποίας θα ίσχυαν ιδιαίτερα για τον Άρη. "Αυτού του είδους οι διαδικασίες, θα μας επιτρέψουν να κάνουμε σχεδόν τα πάντα εκεί που απαιτείται από το περιβάλλον του CO2”, εξήγησε ο βιολόγος. Πρόσθεσε ότι τα θεμελιώδη προβλήματα με τα οποία θα βρεθούν αντιμέτωποι οι αστροναύτες στην εξερεύνηση του Άρη, περιλαμβάνουν την πρόσβαση σε τρόφιμα και καύσιμα. Η παραγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας, η θέρμανση του νερού και η παροχή της ιατρικής βοήθειας θα είναι επίσης σημαντικές πτυχές που πρέπει να καλυφθούν. Ο Βέντερ πιστεύει ότι οι μικροοργανισμοί μπορούν να είναι κατάλληλα προσαρμοσμένοι για να εκπληρώσουν οποιαδήποτε από αυτές τις εργασίες με μεγάλη επιτυχία. Το έργο που δημοσίευσε αυτός και η ομάδα του τα τελευταία χρόνια έδειξε ότι είναι δυνατόν να συναρμολογηθεί ένα λειτουργικό γονιδίωμα – κατάλληλο για μια συγκεκριμένη εργασία – με τεχνητό τρόπο. Μέχρι πρόσφατα, η ιδέα αυτή ανήκε στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. "Προφανώς, η παραγωγή τροφίμων και των καυσίμων βρίσκονται στην κορυφή της λίστας της δικής μας και της κοινωνίας," λέει ο Βέντερ. Ακόμα και εδώ στη Γη, η μαζική και η ταχύτατη αύξηση του πληθυσμού απαιτούν ολοένα και πιο έντονη την χρήση νέων πόρων καθώς και την πιο σωστή εκμετάλλευση και την διανομή της παραγωγής. "Χρησιμοποιήστε τη φαντασία σας για να σκεφτείτε αν θα μπορούσατε να σχεδιάσετε ένα νέο κύτταρο για να αλλάξει το μέλλον, γράφοντας σε αυτό το νέο λογισμικό της ζωής για τη δημιουργία νέων πόρων, για να πάρουμε σχεδόν όλα όσα χρειαζόμαστε για να πάμε μπροστά”, τόνισε ο Βέντερ στην εκδήλωση. Υπό το φως των νέων ανακαλύψεων για τον Άρη – που σημειώθηκαν κατά τα τελευταία δύο χρόνια – οι επιστήμονες και οι διαστημικές υπηρεσίες έχουν αρχίσει να συλλογίζονται πραγματικά τις προκλήσεις που πρέπει να ξεπεραστούν για να είμαστε σε θέση να στείλουμε αστροναύτες στον Άρη.

Βρέθηκε πάγος και, ενδεχομένως, μεθάνιο στην Χιονάτη, ένας μακρινός νάνος πλανήτης. Αστρονόμοι στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech), έχουν ανακαλύψει ότι ο νάνος πλανήτης 2007 OR10 – με το παρατσούκλι Χιονάτη – είναι ένας παγωμένος κόσμος, με περίπου τη μισή του επιφάνεια να καλύπτεται από πάγο νερού που κάποτε έρεε από αρχαία ηφαίστεια. Τα νέα ευρήματα δείχνουν επίσης ότι ο ερυθρωπός στην όψη νάνος πλανήτης μπορεί να καλύπτεται με ένα λεπτό στρώμα μεθανίου, τα απομεινάρια μιας ατμόσφαιρας που σιγά-σιγά χάνεται στο διάστημα. "Στην εικόνα μπορείτε να δείτε τη Χιονάτη που κάποτε ήταν ένας ενεργός μικροσκοπικός κόσμος με ηφαίστεια που ανέβλυζαν νερό και με μια ατμόσφαιρα που τώρα είναι παγωμένη, νεκρή, που αργά αργά γλιστράει μακριά," λέει ο Mike Brown, καθηγητής της πλανητικής αστρονομίας, που υπογράφει την δημοσίευση της έρευνας στο Astrophysical Journal Letters. Η Χιονάτη – που ανακαλύφθηκε το 2007 – περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο στην άκρη του ηλιακού συστήματος και έχει περίπου το μισό μέγεθος του Πλούτωνα. Είναι δε ο πέμπτος μεγαλύτερος νάνος πλανήτης στο ηλιακό μας σύστημα. Εκείνη την εποχή, ο Brown είχε μαντέψει λαθεμένα ότι ήταν ένα παγωμένο σώμα που είχε αποκολλήσει από έναν άλλο πλανήτη νάνο, που ονομάζεται Haumea. Και του έδωσε το παρατσούκλι Χιονάτη για το υποτιθέμενο λευκό χρώμα του. Σύντομα, ωστόσο, συνεχείς παρατηρήσεις μας αποκάλυψαν ότι ο 2007 OR10 είναι στην πραγματικότητα ένα από τα πιο ερυθρωπά αντικείμενα στο ηλιακό σύστημα. Λίγοι άλλοι πλανήτες νάνοι στην άκρη του ηλιακού συστήματος είναι επίσης κόκκινοι. Αυτοί οι μακρινοί πλανήτες νάνοι είναι μέλη μιας μεγαλύτερης ομάδας παγωμένων σωμάτων, που ονομάζονται Αντικείμενα Ζώνης Kuiper (KBOs). Ο 2007 OR10, αν και σχετικά μεγάλος, δεν παρουσίαζε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον – απλά ήταν ένας μεταξύ 400 περίπου πιθανών τέτοιων νάνων πλανητών, που βρίσκονται ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες KBOs. «Σε όλους αυτούς τους νάνους πλανήτες που είναι τέτοιου μεγέθους, υπάρχει κάτι ενδιαφέρον πάνω τους,» λέει ο Μπράουν. «Για χρόνια είμαστε όμως απογοητευμένοι, επειδή δεν ξέραμε πώς να τους παρατηρήσουμε» Το περασμένο φθινόπωρο ο Brown χρησιμοποίησε ένα νέο όργανο, το FIRE, μαζί με το Τηλεσκόπιο των 6,5 μέτρων Magellan Baade στη Χιλή, για να ρίξουν μια πιο προσεκτική ματιά στο 2007 OR10. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Χιονάτη ήταν κόκκινη. Όμως, προς έκπληξή τους, το φάσμα της αποκάλυψε ότι η επιφάνεια ήταν καλυμμένη από πάγο νερού. "Ήταν για μας ένα μεγάλο σοκ”, λέει ο Μπράουν. “Ο πάγος του νερού δεν είναι κόκκινος." Παρά το γεγονός ότι ο πάγος είναι συνήθης στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα, είναι σχεδόν πάντα λευκός. Υπάρχει, ωστόσο, ένας άλλος πλανήτης νάνος που είναι κι αυτός κόκκινος και καλυμμένος με πάγο νερού: ο Quaoar, που ο Μπράουν βοήθησε να τον ανακαλύψουν το 2002. Ελαφρώς μικρότερος από τη Χιονάτη, ο Quaoar εξακολουθεί να είναι αρκετά μεγάλος οπότε έχει ατμόσφαιρα καθώς και μια επιφάνεια που καλύπτεται με μια παγωμένη λάσπη που ‘ξέρασε’ τα ηφαίστεια του. Στη συνέχεια αυτή η λάσπη πάγωσε και στερεοποιήθηκε ταξιδεύοντας πάνω από την επιφάνεια. Αλλά επειδή ο νάνος πλανήτης Quaoar δεν είναι τόσο μεγάλος όσο άλλοι νάνοι πλανήτες, όπως ο Πλούτωνας ή η Έρις, δεν μπορούσε να κρατήσει πτητικές ενώσεις όπως το μεθάνιο, το μονοξείδιο του άνθρακα, ή το άζωτο για πολύ διάστημα. Δύο δισεκατομμύρια χρόνια μετά το σχηματισμό του ο Quaoar, άρχισε να χάνει την ατμόσφαιρα του στο διάστημα. Τώρα, το μόνο που απομένει είναι κάποια ποσότητα μεθανίου. Με τον καιρό, η έκθεση στην ακτινοβολία από το διάστημα αποδείχθηκε ότι το μεθάνιο – το οποίο αποτελείται από ένα άτομο άνθρακα συνδεδεμένο με τέσσερα άτομα υδρογόνου – σχημάτισε μακριές αλυσίδες υδρογονανθράκων, οι οποίοι φαίνονται κόκκινοι. Το ακτινοβολημένο μεθάνιο που βρίσκεται στην παγωμένη επιφάνεια του Quaoar, τελικά του δίνει μια ρόδινη απόχρωση. Το φάσμα του 2007 OR10 μοιάζει με αυτό του Quaoar, γεγονός που υποδηλώνει ότι αυτό που συνέβη στο Quaoar συνέβη και στον 2007 OR10. “Αυτός ο συνδυασμός – κόκκινο και νερό – μου λέει, μεθάνιο," εξηγεί ο Brown. "Ουσιαστικά βλέπουμε την τελευταία αναπνοή της Χιονάτης. Για τεσσεράμισι δισεκατομμύρια χρόνια, ο Χιονάτη καθόταν εκεί έξω, χάνοντας σιγά-σιγά την ατμόσφαιρα του, και τώρα υπάρχει μόνο ένα μικρό τμήμα του." Αν και το φάσμα δείχνει σαφώς την ύπαρξη πάγου από νερό, λέει ο Μπράουν, τα στοιχεία για το μεθάνιο δεν είναι ακόμα οριστικά. Για να μάθουμε θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ένα μεγάλο τηλεσκόπιο, όπως αυτό στο παρατηρητήριο Keck. Αν αποδειχθεί ότι η Χιονάτη έχει πράγματι μεθάνιο, τότε μαζί με το Quaoar θα βρίσκεται ανάμεσα στα μεγάλα αντικείμενα που μπορούν να κρατήσουν πτητικές ενώσεις και στα μικρότερα σώματα που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία των KBOs. Το όνομα Χιονάτη είναι το αρχικό ψευδώνυμο του αντικειμένου. Τώρα όμως το παρατσούκλι αυτό δεν έχει πλέον νόημα για την περιγραφή αυτού του ιδιαίτερα κόκκινου αντικειμένου, με το μεθάνιο και τον πάγο του νερού που περιέχει.

Υπερίωνας, ένας δορυφόρος του Κρόνου σαν πέτρα που κυλά. Το διαστημικό σκάφος Cassini της NASA μετέδωσε νέα πορτρέτα του Υπερίωνα, ενός μικρού φεγγαριού που περιστρέφεται χαοτικά καθώς γυροφέρνει τον γιγάντιο Κρόνο. Γεμάτη κρατήρες από την πρόσκρουση αστεροειδών, η επιφάνεια του Υπερίωνα μοιάζει με κοσμική ελαφρόπετρα. Ο δορυφόρος, με διάμετρο μόλις 270 χιλιόμετρα, παίρνει το όνομά του από τον μυθολογικό Τιτάνα που είχαν πατέρα ο Ήλιος, η Σελήνη και η Ηώς. Οι νέες εικόνες ελήφθησαν στις 25 Αυγούστου, ενώ το Cassini περνούσε από απόσταση 25.000 χιλιομέτρων. Το μικρό σώμα περιστρέφεται με απρόβλεπτο τρόπο καθώς «κατρακυλά» στην τροχιά του γύρω από τον αέριο πλανήτη, αναφέρει ανακοίνωση της NASA. Η χαοτική αυτή περιστροφή δεν επέτρεπε στους επιστήμονες να προβλέψουν τι θα αντίκριζε η κάμερα του Cassini. Το κοντινό πέρασμα του σκάφους επέτρεψε τη χαρτογράφηση της επιφάνειας, καθώς και τη βελτίωση των χρωματικών μετρήσεων, από τις οποίες μπορεί να προκύψουν στοιχεία για την εσωτερική σύσταση του δορυφόρου. Η σημαντική αποστολή Cassini της NASA αναχώρησε το 1997 και έφτασε στο σύστημα του Κρόνου το 2004. Χάρη στις παρατηρήσεις του σκάφους, ο αριθμός των γνωστών δορυφόρων του Κρόνου αυξήθηκε στους 62.

Τρίτο πείραμα βλέπει κάποιους υπαινιγμούς της σκοτεινής ύλης. Ένα τρίτο πείραμα έχει ανιχνεύσει δελεαστικά σημάδια της σκοτεινής ύλης. Ωστόσο, η διαπίστωση αυτή εγείρει περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις, καθώς δύο άλλα πειράματα δεν έχουν δείξει κανένα σημάδι της μυστηριώδους ουσίας, η οποία θεωρείται ότι δημιουργεί την κατάλληλη βαρυτική δύναμη που συγκρατεί τους περιστρεφόμενους γαλαξίες ώστε να μην διαλύσουν, αντιπροσωπεύοντας το 85 τοις εκατό όλης της ύλης στο σύμπαν. Το νέο αποτέλεσμα προέρχεται από ένα πείραμα που ονομάζεται CRESST II, ​​που χρησιμοποιεί δεκάδες υπέρψυχρους κρυστάλλους βολφραμικού ασβεστίου, και αναζητεί τη σκοτεινή ύλη βαθιά κάτω από το βουνό Gran Sasso στην Ιταλία. Όταν ένα σωματίδιο χτυπά έναν από αυτούς τους κρυστάλλους, ο κρύσταλλος εκπέμπει έναν παλμό φωτός, οπότε τα ευαίσθητα θερμόμετρα μετρούν την ενέργεια της σύγκρουσης. Η συντριπτική πλειοψηφία των σημάτων προέρχονται από ένα ‘περιβόλι’ σωματιδίων, όπως είναι οι κοσμικές ακτίνες. Αυτά έρχονται σαν βροχή κάτω στη Γη από το διάστημα σε τέτοιους μεγάλους αριθμούς ώστε να πέφτουν πάνω στους ανιχνευτές του CRESST ΙΙ – παρόλο που είναι θωρακισμένοι από ένα βράχο μήκους ενός χιλιομέτρου – με ρυθμό ένα ανά ένα δευτερόλεπτο περίπου. Αυτή η ασπίδα θα πρέπει να έχει μικρή επίδραση στα σωματίδια της σκοτεινής ύλης, επειδή πιστεύεται ότι αλληλεπιδρούν πολύ ασθενώς με την κανονική ύλη. Τώρα ερευνητές, με επικεφαλής τους Franz Probst και Jens Schmaler του Ινστιτούτου Max Planck για τη Φυσική, λένε πως στο πείραμα εντοπίστηκαν περίπου 20 συγκρούσεις μεταξύ Ιουνίου 2009 και τον περασμένο Απρίλιο που δεν μπορούν να έχουν προκληθεί από γνωστά σωματίδια. Στις συγκρούσεις αυτές μπορεί να συμμετέχει η σκοτεινή ύλη, λέει το μέλος της ομάδας Federica Petricca, επίσης του Ινστιτούτου Max Planck. Η ίδια ανέφερε τα αποτελέσματα αυτά στο συνέδριο της Αστροσωματιδιακής Φυσικής στο Μόναχο. Αν όντως αυτό συμβαίνει, τότε οι μετρήσεις της ενέργειας των συγκρούσεων μπορεί να τροφοδοτήσουν τα μοντέλα της σκοτεινής ύλης για να παράγουν διάφορες εκτιμήσεις για τη μάζα των σωματιδίων. Χρησιμοποιώντας το κυρίως θεωρητικό μοντέλο της σκοτεινής ύλης, το οποίο προϋποθέτει ότι αυτή είναι φτιαγμένη από ασθενώς αλληλεπιδρώντα σωματίδια (WIMPs), που ονομάζονται νετραλίνα, το αποτέλεσμα του CRESST ΙΙ δείχνει ότι ζυγίζουν μεταξύ 10 και 20 GeV. Το αποτέλεσμα τούτο είναι στο ελαφρύτερο όριο του εύρους των προβλεπόμενων τιμών, που κυμαίνονται μεταξύ 10 έως και περίπου 1000 GeV. Το εύρος αυτό βασίζεται σε εκτιμήσεις σχετικά με τον αριθμό των σωματιδίων, που τελικά διασπώνται σε νετραλίνα, τα οποία δημιουργήθηκαν στο πρώιμο σύμπαν. Δύο άλλα πειράματα έχουν εντοπίσει στο παρελθόν τέτοια σημάδια σκοτεινής ύλης με χαμηλή μάζα. Το πείραμα CoGeNT, που γίνεται σε ένα ορυχείο στο Σουδάν της Μινεσότα και το DAMA, θαμμένο στο Gran Sasso, έχουν δει και τα δύο σήματα που φαίνεται ότι προκαλούνται από ελαφρά σωματίδια με μάζες μεταξύ 7 και 20 GeV. Αλλά τα νέα αποτελέσματα έρχονται σε σύγκρουση με άλλα δύο πειράματα της σκοτεινής ύλης, το CDMS ΙΙ, που βρίσκεται στο ορυχείο Σουδάν, και το XENON100 μέσα στο Gran Sasso. Και τα δύο δεν έχουν δει κανένα σημάδι της σκοτεινής ύλης. Νέο τοπίο; Οι 20 δυνητικές ανιχνεύσεις του CRESST ΙΙ δεν είναι ένα αρκετά ισχυρό εύρημα για να διευθετηθεί η σύγχυση που υπάρχει και να διεκδικήσουν την ανίχνευση της σκοτεινής ύλης – θα μπορούσαν ακόμα να είναι και κάποια γνωστά σωματίδια, όπως οι κοσμικές ακτίνες. «Εμείς απλώς δεν γνωρίζουμε αρκετά ακόμη για να πούμε κάτι πειστικό. Χρειαζόμαστε περισσότερα στοιχεία», λέει ο Pierluigi Belli μέλος της ομάδας DAMA. Τα μέλη της ομάδας CRESST II θα συνεχίσουν το πείραμα με την ελπίδα να παρουσιάσουν πιο ευαίσθητα αποτελέσματα το επόμενο έτος. Ένα μέλος της ομάδας XENON100 λέει πως "Εάν το σήμα τους διατηρηθεί, αυτό θα είναι όντως πολύ ενδιαφέρον”. "Τα αποτελέσματα του CREST ΙΙ και οι προφανείς διαφωνίες μπορεί να είναι οι πρώτες αναλαμπές για κάτι εντελώς απροσδόκητο," συνεχίζει. "Μπορεί να είναι κάτι εντελώς καινούργιο. Αντί για σκοτεινή ύλη, θα μπορούσαμε να βλέπουμε απλώς τις υψηλότερες κορυφές κάποιου έκτακτου νέου τοπίου της φυσικής." Το αποτέλεσμα αυτό ακολουθεί και αυτό που βρήκε ο δορυφόρος FERMI της NASA, που επιβεβαίωσε μια υπόνοια ότι υπάρχει περισσότερη αντιύλη από όσο αναμενόταν από το διάστημα. Ομοίως είναι απογοητευτικό πως το αποτέλεσμα αυτό, επίσης, απέκλεισε προηγούμενες προτάσεις ότι η πηγή της αντιύλης ήταν η σκοτεινή ύλη.

Εκκίνηση προς τον ΄Αρη. Η πτήση στον Άρη είναι αναγκαία και η Ευρώπη θα κάνει την πρώτη επανδρωμένη της πτήση στον Κόκκινο πλανήτη μαζί με τη Ρωσία. ΄Ετσι δήλωσε ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας Ζαν-Ζακ Ντορντέν (Jean-Jacques Dordain) στο πλαίσιο της Αεροδιαστημικής ΄Εκθεση MAKS 2011, χωρίς να διευκρινίσει, ωστόσο, πότε θα γίνει αυτό το ταξίδι. Παρ’ όλα αυτά, ο Βλαντίμιρ Ποπόβκιν, διευθυντής της Διαστημικής Υπηρεσίας της Ρωσίας υποστήριξε πλήρως τον συνάδελφό του σε ό,τι αφορά τις από κοινού προετοιμασίες για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου. Η σημασία της πτήσης του ανθρώπου στον ΄Αρη βγαίνει έξω από τα όρια αναζητήσεων της εξωγήινης ζωής. Είναι βασικό, κατά τη γνώμη των επιστημόνων, ότι ο Άρης, που είναι ο μοναδικός πλανήτης του Ηλιακού συστήματος, έχει μεγάλη προοπτική από την άποψη της αποικιοποίησής του. Δεν είναι τυχαίο, που οι ΗΠΑ ανακήρυξαν την πτήση του ανθρώπου στον Κόκκινο πλανήτη ως εθνικό πρόγραμμα. Εξάλλου, η υπερπενηντάχρονη πείρα της αξιοποίησης του διαστήματος δείχνει ότι η συνένωση των προσπαθειών και η συνεργασία των χωρών σ΄αυτό το δύσκολο έργο δίνει καλύτερα αποτελέσματα από τον ανταγωνισμό. Η επίτευξη δε ολοκληρωτικής αλληλοκατανόησης δεν είναι καθόλου εύκολη,- είπε ο σχολιαστής του περιοδικού «Τα νέα της κοσμοναυτικής» Ιγκόρ Λίσοφ. «Η ιστορία της κοσμοναυτικής διδάσκει ότι ακόμα και οι εγγυήσεις του προέδρου μεγάλης χώρας δεν είναι αρκετές για την εκπλήρωση διαστημικού προγράμματος με τόσο πολύπλοκους στόχους. Από τις τρείς αμερικανικές προσπάθειες πτήσης στη Σελήνη είτε στον Άρη, π.χ. υλοποιήθηκε μόνο μία, αν και οι τρείς είχαν ανακοινωθεί από τους προέδρους των ΗΠΑ. Η διοργάνωση τέτοιων πτήσεων είναι κρατικό έργο και σήμερα έγινε διακρατικό ακόμη. Εν τω μεταξύ, υπάρχει ήδη ένα παράδειγμα τέτοιας διακρατικής απόφασης. Ακόμα το 2006 οι κυβερνήσεις των χωρών του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος ενέκριναν ένα μεγάλο σχέδιο εκτόξευσης στον Άρη της διαστημικής συσκευής ExoMars, στο οποίο θα πάρει άμεσα μέρος και η Ρωσία. Πρώτο, αυτή η συσκευή με βαρύ αριανό όχημα μπορεί να εκτοξευτεί ως το 2013 με τη βοήθεια του ρωσικού πυραύλου-φορέα Proton και δεύτερο, θα είναι εν μέρει εξοπλισμένη με συσκευές ρωσικής κατασκευής. Πότε όμως ο άνθρωπος θα πετάξει στον ΄Αρη; Η απάντηση σ΄αυτή την ερώτηση, όπως θεωρεί ο Ιγκόρ Λίσοφ, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμίο από την κοινή απόφαση της ηγεσίας της Ρωσίας και των χωρών –μελών του EOD. «Αν μετατραπούν όλα αυτά σε ειδικό πρόγραμμα, τότε θα μπορεί να εκπληρωθεί μέσα σε 10 χρόνια. Αν όμως όλα θα πάνε, όπως συνήθως, τότε θα απαιτηθούν 20 χρόνια. Είναι εξάλλου, πολλά». Στη Ρωσία σε στενή συνεργασία την Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία πραγματοποιείται σήμερα το τρίτο, διαρκείας 520 μερών στάδιο του πειράματος Mars 500. Το πείραμα αυτό γίνεται στη Γη, ή με ακρίβεια στη Μόσχα, αλλά σε συνθήκες, στο μέγιοστο βαθμό όμοιες με τις συνθήκες πτήσης στον ΄Αρη. Στη διάρκεια αυτού του πειράματος, τα μέλη του είχαν κάνει ήδη μερικούς περιπάτους πάνω στην επιφάνεια του Κόκκινου πλανήτη, η οποία προσομοιώνεται από ειδικό θάλαμο. Νομίζω οτι ειναι απο τις πιο καλές ειδήσεις της χρονιας αυτής!!! Μικρές ειδήσεις. Χάθηκε η σύνδεση με το δορυφόρο Express. Ο υπερσύχρονος ρωσικός δορυφόρος τηλεπικοινωνίας Express AM4 που εκτοξεύτηκε την περασμένη νύχτα από το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ εξαφανίστηκε απ’ όλα τα συστήματα παρακολούθησης πριν βγει σε τροχιά. Απ’ ότι φαίνεται, κάηκε εν μέρει στην ατμόσφαιρα και έπεσε στον ωκεανό. Ο δορυφόρος Express AM4, που είναι ο πιο ισχυρός σήμερα δορυφόρος υψηλής τεχνολογίας, έπρεπε να εξασφαλίζει δορυφορική τηλεόραση, τηλεφωνία και ΄Ιντερνετ στο έδαφος της Ρωσίας, της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών και της Ευρώπης. Πρώτ’ απ’ όλα - τα αεροσκάφη και τα διαστημόπλοια Η Ρωσία ολοκλήρωσε την ενοποίηση της αεροπορικής βιομηχανίας της και βλέπει τον αεροδιαστημικό κλάδο ως απόλυτη στρατηγική προτεραιότητη της ανάπτυξής της. ΄Ετσι δήλωσε ο πρωθυπουργός Βλαντίμιρ Πούτιν στην 10η ιωβηλαία Διεθνή Αεροδιαστημική ΄Εκθεση MAKS 2011 στο Ζουκόβσκι. Ο πρωθυπουργός της Ρωσίας υπογράμμισε ότι η ανάπτυξη της βιομηχανίας αεροσκαφών και του διαστημικού κλάδου δεν αφορά μόνο το κύρος της χώρας, αλλά και την αμυντική της ικανότητα και την δημιουργία συνθηκών τεχνολογικής ανάπτυξης. - «΄Ολα αυτά είναι οι κατακτήσεις της σύγχρονης Ρωσίας και η ενσάρκωση της δουλιάς των ειδικών μας, που εργάζονται για την αναγέννηση και την ανάπτυξη των καλύτερων παραδόσεων της ρωσικής βιομηχανίας αεροσκαφών και διαστημικών συσκευών. Την περίοδο 2009-2011 το κράτος χορήγησε για τη στήριξη του αεροδιαστημικού συγκροτήματος πάνω από 270 δισεκατομμύρια ρούβλια (6,5 δισεκ.ευρώ). Ακόμα και την περίοδο της κρίσης δεν περιορίσαμε κανένα αεροδιαστημικό πρόγραμμα. Η Ρωσία επαναρχίζει τις εξερευνήσεις του Ηλιακού συστήματος και ενισχύει το δικό της συγκρότημα διαστημικών συσκευών, μαζί και το σύστημα GLONASS»,- παρατήρησε ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Τα παιδιά της MAKS. Όλα τα παιδιά που θα γεννηθούν στην περιοχή του Ζουκόβσκι τις μέρες της λειτουργίας της Αεροδιαστημικής ΄Εκθεσης MAKS-2011, θα μπορούν στο μέλλον να επισκέπτονται αυτή την έκθεση στο πλαίσιο ειδικού προγράμματος. Φέτος έχουν επισκεφτεί την ιωβηλαία έκθεση MAKS εκείνοι που γεννήθηκαν στην διάρκεια της λειτουργίας των προηγούμενων εκθέσεων MAKS. Για αυτούς διοργανώθηκε ειδική εκδρομή στον τόπο στάθμευσης αεροπλάνων.Τα παιδια συνομίλησαν με τον μηχανικό του διαστημοπλοίου «Σογιούζ» και του διαστημικού Σταθμού Μιρ Αλέξανδρο Καλέρι, ο οποίος κέρασε τα παιδιά γνήσια διαστημικά γλυκίσματα.

Εκτόξευση ισχυρού τηλεπικοινωνιακού δορυφόρου από τη Ρωσία. Η Ρωσία προχώρησε σήμερα από το κοσμοδρόμιό της του Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν στην εκτόξευση ενός πυραύλου Proton που αναμένεται σε θέσει σε τροχιά έναν ισχυρό τηλεπικοινωνιακό δορυφόρο, τον Express-AM4, ανακοίνωσε το διαστημικό κέντρο Χρουνιτσόφ. «Η εκτόξευση του πυραύλου Proton-M που φέρει τον Express-AM4, πραγματοποιήθηκε σήμερα στις 01:25' ώρα Μόσχας (00:25' ώρα Ελλάδος). Η εκτόξευση πραγματοποιήθηκε όπως αναμενόταν», ανακοίνωσε το κέντρο. Ο δoρυφόρος Express-AM4 που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε με βάση την πλατφόρμα Eurostar-300, στο πλαίσιο της συνεργασίας μεταξύ του κέντρου Χρουνιτσόφ και της ευρωπαϊκής εταιρίας EADS Astrium, είναι σήμερα «ο πιο ισχυρός τηλεπικοινωνιακός δορυφόρος αυτού του τύπου». Ο δορυφόρος, βάρους τουλάχιστον πέντε τόνων και διάρκειας ζωής 15 ετών, θα διασφαλίσει τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες και μετάδοση τηλεοπτικών προγραμμάτων στη Ρωσία και τις χώρες της Κοινότητας των Ανεξαρτήτων Χωρών (πρώην σοβιετικές δημοκρατίες εκτός των χωρών της Βαλτικής και της Γεωργίας). Δωμάτιο με γαλαξιακή θέα. Εάν έχετε βαρεθεί τις συμβατικές διακοπές εφόσον η τσέπη σας το επιτρέπει φυσικά - είναι να επιλέξετε έναν προορισμό… διαστημικών προδιαγραφών! Ναι, για διακοπές στο διάστημα μιλάμε, μιας και η ρωσική εταιρεία Orbital Technologies κατασκευάζει ένα διαστημικό ξενοδοχείο σε τροχιά 350 χλμ. πάνω από τη γη, το οποίο υπολογίζεται να φιλοξενήσει τους πρώτους επισκέπτες του μέχρι το 2016. Το γαλαξιακό ξενοδοχείο δεν θα θυμίζει τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό που χρησιμοποιούν οι αστροναύτες, αφού, σύμφωνα με τους εμπνευστές του, ένα ξενοδοχείο οφείλει να προσφέρει περισσότερες ανέσεις. Θα διαθέτει τεράστια παράθυρα ώστε να βλέπουν οι φιλοξενούμενοι τη Γη, αλλά και κιάλια και κάμερες ώστε να απολαμβάνουν την εκπληκτική διαγαλαξιακή θέα που κόβει την ανάσα. Ο «γαλαξιακός τουρισμός» θα απευθύνεται σε υπέρ - πλουσίους αλλά και επιχειρήσεις με σκοπό την έρευνα στο Διάστημα. Η τιμή για μία διαμονή πέντε ημερών θα κυμαίνεται στα 115.000 ευρώ, αλλά η πραγματική «λυπητερή» εχει να κάνει με το εισιτήριο, αφού το ταξίδι προς το διαστημικό ξενοδοχείο και μόνο, με το ρωσικό διαστημόπλοιο Soyuz, θα κοστίζει περίπου 600.000 ευρώ. Το διαστημικό ξενοδοχείο θα μπορεί να φιλοξενεί στις τέσσερις πολυτελείς καμπίνες του μέχρι και επτά άτομα τη φορά, αλλά σε κατάσταση ανάγκης θα μπορεί να προσφέρει καταφύγιο και στους αστροναύτες. Τα εξελιγμένα συστήματα και οι καινοτομίες του διαστημικού ξενοδοχείου στοχεύουν στην πρακτικότητα και την άνεση των φιλοξενουμένων. Λόγω της έλλειψης βαρύτητας, οι επισκέπτες θα μπορούν να επιλέξουν μεταξύ κάθετων (αυτό που λέμε...κοιμάσαι όρθιος!) ή οριζόντιων κρεβατιών ενώ τα ντους θα είναι σφραγισμένα, ώστε να αποτρέπονται οι διαρροές του νερού. Οι τουαλέτες θα διαθέτουν καζανάκια στα οποία αντί για νερό θα χρησιμοποιείται αέρας. Το χρησιμοποιημένο νερό θα ανακυκλώνεται ενώ ο αέρας, πριν επαναδιοχετευθεί στη καμπίνα θα φιλτράρεται προκειμένου να απομακρύνονται οι οσμές και τα βακτήρια. Έμπειρο προσωπικό θα συνοδεύει τους φιλοξενούμενους, οι οποίοι δεν θα χρειάζεται να τρώνε την αποξηραμένη τροφή των αστροναυτών σε σωληνάρια και χάπια. Αντίθετα, το ξενοδοχείο θα διαθέτει μενού διάφορων φαγητών, μαγειρεμένων στην Γη, τα οποία θα φυλάσσονται σε ψυγεία και θα ζεσταίνονται εκεί σε φούρνους μικροκυμάτων. Επίσης θα προσφέρεται μεταλλικό νερό, παγωμένο τσάι και χυμοί φρούτων- αλλά το αλκοόλ θα απαγορεύεται αυστηρά...

Επειδή η Σελήνη θα μας ακολουθεί πάντα και μας περιμενει υπομονετικά να την κατακτήσουμε!!!!! Μυστήριο η ηλικία της Σελήνης. Το μυστήριο της καταγωγής της Σελήνης έγινε ακόμα πιο πυκνό. Ο δορυφόρος της Γης είναι περίπου 200 εκατ. χρόνια νεότερος από ό,τι πίστευαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες, σύμφωνα με νέους υπολογισμούς που, αν επιβεβαιωθούν, τότε ίσως θα έπρεπε να ξαναγραφεί η ιστορία του φεγγαριού. Η Σελήνη πιστεύεται ότι σχηματίστηκε, κατά την ταραχώδη πρώιμη φάση δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος, πριν από περίπου 4,5 δισ. χρόνια, μετά από μία σύγκρουση ανάμεσα στον πλανήτη μας και σε ένα άλλο ουράνιο σώμα με μέγεθος όσο ο Άρης. Τα καυτά λιωμένα συντρίμμια της πρόσκρουσης εκτινάχθηκαν στο διάστημα, τέθηκαν σε τροχιά γύρω από τη Γη και σταδιακά ψύχθηκαν και συγκολλήθηκαν σε ένα ενιαίο σώμα-δορυφόρο.(Το προηγούμενο αρθρο λεει για δυο πιθανους δορυφόρους) Τώρα, οι ερευνητές, με επικεφαλής τον γεωχημικό Λαρς Μποργκ του Εργαστηρίου Λόρενς Λίβερμορ στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, που δημοσίευσαν τη σχετική εργασία στο περιοδικό “Nature”, σύμφωνα με το “Science” και το “New Scientist”, έκαναν νέες γεωχημικές αναλύσεις σε δείγματα σεληνιακών βράχων (που έφερε το 1972 η αποστολή «Απόλλων 16») εφαρμόζοντας νέες τεχνικές χρονολόγησης. Υπολόγισαν, έτσι, ότι έχουν ηλικία 4,36 δισεκατομμυρίων ετών (με περιθώριο λάθους συν/πλην τρία εκατ. χρόνια), δηλαδή περίπου 200 εκατ. χρόνια μετά τη δημιουργία των πρώτων στερεών υλικών σωμάτων στο ηλιακό σύστημα. Μέχρι σήμερα, εκτιμάτο ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε μόνο 30 εκατ. χρόνια μετά τη δημιουργία του ηλιακού συστήματος, που θεωρείται ότι έχει ηλικία 4,57 δισεκατομμύρια χρόνια. Σύμφωνα με τους ερευνητές, αυτό αποτελεί ισχυρή ένδειξη ότι είτε η πρόσκρουση από την οποία προέκυψε το φεγγάρι, συνέβη πιθανότατα αρκετά αργότερα σε σχέση με τις επικρατούσες θεωρίες (αν και είναι νωρίς για να πειστεί η επιστημονική κοινότητα για αυτό, μέχρι να προκύψουν νέα στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τη νέα θεωρία), είτε είναι λανθασμένη η σημερινή κυρίαρχη θεωρία σχετικά με το πώς ψύχθηκε και διαμορφώθηκε ο πρώτος φλοιός του φεγγαριού, οπότε πρέπει να αναθεωρηθεί η γεωλογική ιστορία του δορυφόρου. Η νέα νεότερη χρονολόγηση της ηλικίας της Σελήνης είναι ανάλογη της ηλικίας των παλαιότερων πετρωμάτων που έχουν βρεθεί στη Γη (ζιρκόνιο στη Δυτική Αυστραλία), κάτι που παραπέμπει στην υπόθεση ότι οι αρχαιότεροι φλοιοί της Γης και του δορυφόρου της σχηματίστηκαν την ίδια περίπου εποχή, λίγο μετά τη γιγάντια σύγκρουση με ένα τρίτο ουράνιο σώμα.

Μια γαλαξιακή σύγκρουση δημιουργεί ένα γιγάντιο κοσμικό «θαυμαστικό». Αστρονόμοι που χαρτογραφούν τον ουρανό με τη βοήθεια δύο από τα καλύτερα τηλεσκόπιο της NASA, μπόρεσαν να τραβήξουν μια νέα φωτογραφία του γαλαξιακού συστήματος VV 340, το οποίο διαθέτει δύο γαλαξίες που βρίσκονται σε μια διαδικασία σύγκρουσης και συγχώνευσης. Αν παρατηρηθεί από κάποια απόσταση, το σύστημα αυτό μοιάζει με ένα τεράστιο θαυμαστικό, απέχει δε περίπου 450 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη. Το σύστημα VV 340 που απεικονίζει δύο γαλαξίες σε φάση σύγκρουσης μοιάζει με ένα γιγάντιο θαυμαστικό στο διάστημα. Οι λαμπροί γαλαξίες ονομάζονται VV 340 Βόρειος (επάνω) και VV 340 Νότιος (στο κάτω μέρος). Παίρνουν δε αυτό το ενδιαφέρον σχήμα, επειδή ο βόρειος φαίνεται από το πλάι, ενώ ο Νότιος γαλαξίας εμφανίζεται ανφάς, όπως τον βλέπουμε από την Γη μας. Τα τελευταία χρόνια οι αστρονόμοι έχουν εντοπίσει πολλές περιπτώσεις γαλαξιακών συγκρούσεων, που συμμετέχουν από πέντε έως δύο γαλαξίες στο γεγονός της συγχώνευσης. Σύμφωνα με τη NASA το συγκεκριμένο σύστημα βρίσκεται περίπου 450 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, και είναι επίσης γνωστό ως Arp 302. Αυτή τη στιγμή, οι δύο γαλαξίες βρίσκονται σε ένα είδος βαρυτικού χορού που τελικά θα τους αναγκάσει να σχηματίσουν ένα ενιαίο, τεράστιο γαλαξία. Οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες που τροφοδοτούν τους πυρήνες τους πιθανότατα θα συγχωνευτούν κι αυτές. Το εναλλακτικό σενάριο είναι εκείνο στο οποίο μία από αυτά τα σκοτεινά μεγαθήρια πετιέται έξω από το νεοσχηματισθένα γαλαξία. Καθώς οι δύο γαλαξίες θα πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, οι παλιρροϊκές και βαρυτικές δυνάμεις θα ανακατέψουν το αέριο και στις δύο γιγάντιες δομές, οδηγώντας σε μια περίοδο έντονης αστρικής δημιουργίας. Τότε θα δημιουργηθούν πολυάριθμα μπλε αστέρια μέσα στα επόμενα δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, όπως λένε οι ειδικοί. Προκειμένου να συλλάβει αυτή την εξαιρετικά λεπτομερή εικόνα του συστήματος, οι αστρονόμοι έχουν συνδυάσει δεδομένα που συλλέχθηκαν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, με εικόνες που έχουν ληφθεί από το Παρατηρητήριο Chandra των ακτίνων-X. Το Hubble χρησιμοποιήθηκε επειδή μπορεί να συλλάβει εικόνες σε σχεδόν υπέρυθρα μήκη κύματος. Το σύστημα VV 340 έχει χαρακτηριστεί ως Luminous Infrared Galaxy ή LIG, το οποίο σημαίνει ότι λάμπει φωτεινά σε αυτήν την περιοχή του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα και ο δικός μας Γαλαξίας, θα ξεκινήσει ένα παρόμοια «χορό» με τον πλησιέστερο γείτονα μας, το γαλαξία της Ανδρομέδας. Εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια μετά από αυτό τον “χορό” η συγχώνευση θα έχει ολοκληρωθεί, και αυτή η περιοχή του διαστήματος είναι πολύ πιθανό να κυριαρχείται από ένα εντυπωσιακό ελλειπτικό γαλαξία. Αραγε θα ειναι εκει τα χιλιακις εγγόνια μας να το βλέπουν; Πιστεύω ΝΑΙ Μικρές ειδήσεις. Κίνα: Ολοκληρώνεται ο διαστημικός σταθμός - Εκτόξευση του "Tiangong I" Η Κίνα φιλοδοξεί να αποτελέσει μία νέα δύναμη στον συναρπαστικό τομέα του Διαστήματος, τη στιγμή που οι δαπάνες για διαστημικές έρευνες από τα δύο μεγαθήρια του τομέα (ΗΠΑ και Ρωσία) έχουν αρχίσει να φθίνουν. Σύντομα, ίσως και μέσα στον Αύγουστο, η μεγάλη ασιατική χώρα αναμένεται να θέσει σε τροχιά τον πρώτο διαστημικό της σταθμό. Το "Tiangong I", βάρους 8,5 τόνων, είναι το επόμενο βήμα του διαστημικού προγράμματος της Κίνας και αποτελεί μία "λογική" εξέλιξη ύστερα από τρεις επιτυχείς εκτοξεύσεις Κινέζων αστροναυτών μέσα στην τελευταία δεκαετία. «Το Tiangong I θα είναι μη επανδρωμένο όταν εκτοξευθεί. Το εργαστήριο θα χρησιμεύσει κυρίως σαν δοκιμαστήριο για δύο επανδρωμένες αποστολές κατά τη διάρκεια της διετούς του ζωής», επισημαίνει ο διαστημικός αναλυτής Dean Cheng και προσθέτει: «Είναι μια λογική κίνηση στην εξέλιξη των δυνατοτήτων μιας χώρας σε σχέση με τις επανδρωμένες αποστολές στο διάστημα». Επίσης η Κίνα τοποθέτησε σήμερα με επιτυχία σε τροχιά ένα νέο επιστημονικό και ερευνητικό δορυφόρο- τον Χαγιάν 2 (Haiyang 2). Όπως μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Σινχουά (Xinhua) ο δορυφόρος εκτοξεύτηκε από το κοσμοδρόμιο Ταϊγιουάν (Taiyuan) με τη βοήθεια του πυραύλου-φορέα Long March-4B. Η σειρά των δορυφόρων Χαγιάν προορίζεται για την παρακολούθηση των αλλαγών στον ωκεανό, την εξερεύνηση της ρύπανσης του υδάτινου περιβάλλοντος και τη λύση των προβλημάτων της ασφάλειας της ναυσιπλοΐας. Έρευνες για την ύπαρξη εξωγήινης ζωής χρηματοδοτεί η Τζόντι Φόστερ. Η Τζόντι Φόστερ, η αμερικανίδα βραβευμένη ηθοποιός, όχι μόνον πιστεύει στην εξωγήινη ζωή, αλλά διαθέτει και χρήματα για τις έρευνες που πραγματοποιεί το Παρατηρητήριο για Εξωγήινη Ζωή της Καλιφόρνια (SETI), όπως ανακοινώνεται μέσα από την ιστοσελίδα του οργανισμού. Η Τζόντι Φόστερ είναι ένα από τα 2.500 άτομα που ασχολούνται ενεργά με την ύπαρξη εξωγήινων. Τον περασμένο Απρίλιο, το Παρατηρητήριο για Εξωγήινη Ζωή της Καλιφόρνια, διέκοψε τις εργασίες του λόγω έλλειψης χρημάτων, αλλά χθες Τρίτη, έλαβε περισσότερα από 223.000 δολάρια, από περισσότερους από 2.557 δωρητές, ανάμεσα στους οποίους και η διάσημη ηθοποιός, με συνέπεια να αρχίσουν και πάλι οι έρευνες. Περισσότερα και στην δημοσίευση στις 12/8/2011. Πεφταστέρια από το διάστημα.Φανταστικό!!! Ενώ όλοι είχαμε στραμμένα τα βλέμματά μας στον ουρανό για τα πεφταστέρια, ο Αμερικανός αστροναύτης Ron Garan απαθανάτισε τις Περσείδες από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΔΣ), όπου βρίσκεται αυτές τις ημέρες σε αποστολή. "Πώς μοιάζει ένα πεφταστέρι από το διάστημα", σχολίασε ο Ron Garan στο λογαριασμό του στο twitter, όπου και ανέβασε την εντυπωσιακή φωτογραφία. Η ετήσια βροχή των μετεώρων ξεκίνησε πριν από λίγες μέρες και κορυφώθηκε το Σαββατοκύριακο. Τα πεφταστέρια, όπως είναι κοινώς γνωστά, είναι ορατά από τον ΔΔΣ, όπως εισέρχονται στην ατμόσφαιρα,

Οι μαύρες τρύπες διαρρέουν τις πληροφορίες στο περιβάλλον τους. Ερευνητές του Πανεπιστημίου του York έκαναν μια μνημειώδη ανακάλυψη, όταν διαπίστωσαν ότι οι μαύρες τρύπες έχουν την τάση να καταπίνουν όλη την ύλη στο περιβάλλον τους, αλλά διαρρέουν τις πληροφορίες. Τα νέα δεδομένα προστίθενται στις ολοένα και περισσότερες γνώσεις που έχουμε για αυτές τις καταπληκτικές δομές. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι είναι εξαιρετικά ογκώδεις, αλλά ταυτόχρονα πολύ συμπαγείς, ενώ επίσης ότι είναι σε θέση να καμπυλώνουν τον ιστό του χωροχρόνου λόγω της τεράστιας βαρύτητας τους. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι μπορεί να ασκούν μια ισχυρή έλξη σε όλη την ύλη γύρω τους, και ότι, όταν περάσουν τον ορίζοντα γεγονότων, αυτή η ύλη δεν μπορεί πλέον να ανακτηθεί. Την ίδια στιγμή, το γεγονός ότι οι μαύρες τρύπες απελευθερώνουν τεράστιες ποσότητες ακτινοβολίας από τους πόλους τους είναι, επίσης, γνωστό εδώ και αρκετό καιρό. Αλλά οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του York Samuel Braunstein και Manas Patra υποστηρίζουν πως η νέα μελέτη τους δείχνει ότι αυτές οι ιδιομορφίες του χωροχρόνου διαρρέουν, επίσης, πληροφορίες στο περιβάλλον τους, οι οποίες αποσπώνται (εξάγονται) από την ύλη και διοχετεύονται μέσω του ορίζοντα γεγονότων στους δίσκους συσσώρευσης τους. Αυτό που τελικά δείχνει η έρευνα είναι ότι οι αστροφυσικοί καλά θα έκαναν να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης τους, όταν πρόκειται για αυτές τις πολύ παράξενες κοσμικές δομές. Η ομάδα μάλιστα προσθέτει ότι θα πρέπει να γίνει μια επανεξέταση του ρόλου της βαρύτητας στο Σύμπαν. "Τα αποτελέσματά μας δεν χρειάζεται τις λεπτομέρειες της γεωμετρίας του καμπυλωμένου χώρου μιας μαύρης τρύπας. Αυτά τείνουν να επιβεβαιώσουν τις πρόσφατες προτάσεις ότι ο χώρος, ο χρόνος και ακόμη και η ίδια η βαρύτητα μπορεί να είναι αναδυόμενες ιδιότητες μέσα σε μια βαθύτερη θεωρία”, εξηγεί ο Braunstein. “ Η δουλειά μας αλλάζει διακριτικά τις προτάσεις αυτές, προσδιορίζοντας ότι μια κβαντική θεωρία πληροφοριών θα είναι η πιθανή υποψήφια πηγή για μια αναδυόμενη θεωρία της βαρύτητας," συνεχίζει να εξηγεί το μέλος αυτό της ερευνητικής ομάδας. "Αυτή η άποψη οφείλεται εν μέρει από το εκπληκτικό αποτέλεσμα του Jacobson το 1995, ότι οι εξισώσεις της βαρύτητας του Αϊνστάιν απορρέουν από τις θερμοδυναμικές ιδιότητες του ορίζοντα γεγονότων," εξηγούν οι δύο φυσικοί. "Τα αποτελέσματά μας επεκτείνουν στην πράξη τις προβλέψεις που έγιναν από τις καθιερωμένες τεχνικές, που βασίζονται στην λεπτομερή γνώση του χωροχρόνου και της γεωμετρίας μιας μαύρης τρύπας”, εξηγούν. Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο σε αυτό το σημείο είναι το πώς η νέα ανακάλυψη θα συμβιβαστεί, ή θα συγχωνευθεί, με τα υπάρχοντα δεδομένα και τις θεωρίες. Οι ερευνητές παραδέχονται ότι η ανάλυσή τους δεν είναι προσκολλημένη στην καθιερωμένη γενική σχετικότητα, που σημαίνει ότι θα πρέπει να εφαρμόζεται στις νέες εκτεταμένες θεωρίες της βαρύτητας. Οι τελευταίες υποστηρίζουν ότι “η περιοχή της μαύρης τρύπας πρέπει να αντικατασταθεί από κάποια άλλη ιδιότητα σε κάποιο γενικευμένο θεώρημα χώρου." Μία από τις πιθανές συνέπειες της μπορεί να είναι ότι η γενική σχετικότητα, όπως την οραματίστηκε ο Albert Einstein, δεν μπορεί να εφαρμοστεί γύρω από τις μαύρες τρύπες με τον ίδιο τρόπο όπως οπουδήποτε αλλού. Η έρευνα δημοσιεύεται στο περιοδικό Physical Review Letters.

Ακομα περισσότερα για το θέμα που θα αποτελεί το κύριο θέμα για της επόμενες δεκαετίες μαζί με αλλα τεσσερα-πέντε ακόμα.(Σκοτεινή υλη,σκοτεινή ενεργεία,σωματίδιο Higs,μαυρές τρύπες,νετρίνα κ.λ.π.) http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=14895