Δροσος Γεωργιος

«Παγιέχαλι»-«Φύγαμε» Ηταν 12 Απρίλη 1961- 9h,6m,59,7sec ωρα Μοσχας οταν το Vostok No.1,απογειωνεται απο το Κοσμοδρομιο του Μπαικανουρ ανοιγωντας μια νεα εποχή για την ανθρωποτητα, την εποχή της ανθρωπινης παρουσίας στο Διάστημα. Μία ώρα πριν από την εκτόξευση, η φωνή του επικεφαλής του σχεδιασμού του σοβιετικού διαστημόπλοιου Σεργκέι Κορολιόφ ακούστηκε από τον ασύρματο. «Γιούρι Αλεξέγιεβιτς, με ακούς καλά;Πρέπει να σου πω κάτι». «Σε λαμβάνω καθαρά και δυνατά». «Θέλω να σου υπενθυμίσω ότι από τη στιγμή που θα ανακοινωθεί η ετοιμότητα του ενός λεπτού θα περάσουν περίπου έξι λεπτά πριν απογειωθείς, οπότε μην ανησυχήσεις». «Κατάλαβα. δεν ανησυχώ καθόλου». «Θα περάσουν έξι λεπτά για διάφορα πράγματα», είπε ο Κορολιόφ εννοώντας ότι παρουσιάστηκε ένα μικρό πρόβλημα στα όργανα που θα καθυστερούσε την εκτόξευση κατά έξι λεπτά. Μετά ακούστηκε η φωνή του κοσμοναύτη Πάβελ Πόποβιτς: «Εϊ, μπορείς να μαντέψεις ποιος σου μιλάει;». «Φυσικά, είναι “η Λίλι της Κοιλάδας”». «Γιούρι, έχεις αρχίσει να βαριέσαι εκεί μέσα;». «Θα περνούσα καλύτερα εάν υπήρχε λίγη μουσική». Ανήσυχος για κάθε λεπτομέρεια της πτήσης, ο Κορολιόφ διέταξε τους τεχνικούς που βρίσκονταν σε υπηρεσία να βρουν κασέτες ή δίσκους και να αυτοσχεδιάσουν. «Δεν συνέδεσαν τη μουσική ακόμα;» ρώτησε μερικά λεπτά αργότερα. «Οχι». «Διάολε, τους είχα πει να βιαστούν». «Α, περίμενε, κάτι ακούω. Εβαλαν ένα ερωτικό τραγούδι». «Καλή επιλογή, θα έλεγα». 08.41 Ο Γκαγκάριν αισθάνεται το σκάφος να δονείται καθώς αποσύρονται τα ερείσματα. «Γιούρι, πηγαίνουμε στο κέντρο ελέγχου». 08.51 Η μουσική σταματά. Η βαθιά φωνή του Κορολιόφ ακούγεται πλέον σοβαρή. «Γιούρι, αρχίζουν τα 15 λεπτά μέχρι την εκτόξευση». Αυτό ήταν το σύνθημα ώστε ο Γκαγκάριν να ασφαλίσει τα γάντια και το κράνος του. Σε αυτά τα τελευταία λεπτά δεν υπήρχε αντίστροφη μέτρηση. H EΚΤΟΞEΥΣΗ έγινε ακριβώς στις 09.06.59,7sec ώρα Μόσχας.Εν μέσω πολλών θορύβων και δονήσεων, ο Γκαγκάριν που καθόταν ακίνητος και σε πλήρη εγρήγορση στη θέση του θα κατάλαβε κάποια στιγμή ότι εκτοξεύθηκε αλλά ανησυχούσε για το τι θα μπορούσε να πάει στραβά – η καταπακτή πάνω από το κεφάλι του να ανοίξει και να πεταχτεί μαζί με τη θέση του στον ουρανό, μια κίνηση που θα μπορούσε να του σπάσει τη σπονδυλική στήλη. Επρεπε να είναι έτοιμος. Τα G που δεχόταν το σώμα του πλήθαιναν. Δεν το θυμόταν αργότερα, αλλά του είπαν ότι φώναξε «Παγιέχαλι» («Πάμε»).«Τ-συν 70». «Σε ακούω, 70. Αισθάνομαι υπέροχα. Συνεχίζεται η πτήση. Τα G αυξάνονται. Ολα καλά». «Τ-συν 100. Πώς αισθάνεσαι;». «Μια χαρά. Εσείς;». Δύο λεπτά μετά την απογείωση και ο Γκαγκάριν δυσκολευόταν να μιλήσει στο μικρόφωνο καθώς τα G πίεζαν τους μυς του προσώπου. πέντε λεπτά πέρασαν και αποκολλήθηκε το σύστημα εκτόξευσης, όπως ήταν προγραμματισμένο – περίπλοκα μηχανήματα για τα οποία ξοδεύτηκαν εκατομμύρια ρούβλια και χρειάστηκαν χιλιάδες ώρες για να κατασκευαστούν μόνο και μόνο για να φέρουν όσο πιο γρήγορα γίνεται στο διάστημα τον πρώτο σοβιετικό κοσμοναύτη. Εννέα λεπτά μετά την εκτόξευση το διαστημόπλοιο του Γκαγκάριν είχε τεθεί σε τροχιά γύρω από τη Γη. Μέσα από ένα παράθυρο ο Γκαγκάριν παρατήρησε ξαφνικά μια απέραντη γαλάζια θέα σε μια απόχρωση που δεν είχε ξαναδεί. Η Γη εμφανιζόταν και χανόταν και σιγά σιγά ο ουρανός σκοτείνιαζε. Ταξιδεύοντας προς τα ανατολικά με οκτώ χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, οι μετρήσεις έδειξαν 28.000 χιλιόμετρα, αν και ο Γιούρι δεν αισθανόταν καμία ταχύτητα. «πώς αισθάνεσαι;» τον ρώτησαν από την αίθουσα ελέγχου. «Η πτήση συνεχίζεται κανονικά. ολα λειτουργούν νορμάλ. παρατηρώ τη Γη, είναι καλή η ορατότητα.Βλέπω τα σύννεφα, βλέπω τα πάντα. Είναι πανέμορφα!». Ετσι ταξιδευοντας για 1 ωρα και 48 λεπτά με 181 Km στην περίγειο και 327 Km στην απόγειο ο Γιουρι Γκαγκάριν ενας πιλότος με υψος 1,57 ,ιδιαίτερα ευφυής, παρατηρητικός, σεμνός, με φοβερή μνήμη, ταχύτατα αντανακλαστικά και μεγάλες ικανότητες – έτσι τον περιέγραφαν οι συνάδελφοί του – ο Γκαγκάριν, σύμφωνα με τον γιατρό της αποστολής, «καταλάβαινε τη ζωή καλύτερα από τους φίλους του». Μόνο που την εγκατέλειψε γρήγορα για να περάσει στη σφαίρα του μύθου. Ο Γιούρι Γκαγκάριν προσεδαφίστηκε με τη βοήθεια αλεξιπτώτου και όχι μαζί με το διαστημόπλοιο, όπως μετέδωσε το ΤΑΣΣ στις 12 Απριλίου του 1961. Έτσι έγραψε αργότερα ο ίδιος ο κοσμοναύτης στο βιβλίο του "Ο δρόμος προς το Διάστημα". Η αλήθεια αποσιωπόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα, μάλλον γιατί προβλεπόταν ότι οι μελλοντικοί κοσμοναύτες θα έπρεπε να προσεδαφίζονται, ευρισκόμενοι μέσα στην κάψουλα καθόδου. Στην περίπτωση του Γκαγκάριν οι μηχανολόγοι θεωρούσαν ότι η προσεδάφιση μέσα στην κάψουλα καθόδου θα ήταν πολύ σκληρή και διάλεξαν πιο ασφαλή, όπως τους φαινόταν τότε, τρόπο προσεδάφισης. Στις 10 και 55 ο Γιούρι Γκαγκάριν πάτησε το χώμα κοντά στο χωριό Σμέλοβκα της περιοχής Σαράτοβ μπροστά στα μάτια μιας κατάπληκτης αγρότισσας και της εγγονής της. Αυτές όρμησαν προς την κατεύθυνσή του, αλλά σταμάτησαν διστακτικά γιατί τα έχασαν βλέποντας μπροστά τους ένα ασυνήθιστο όν με σκάφανδρο. «Τότε τους έκανα σήματα με τα χέρια μου και τους φώναξα: «Είμαι δικός σας. Μη φοβάστε. Ελάτε εδώ»,- αναθυμόταν αργότερα ο Γκαγκάριν. Σε λίγο τους πλησίασαν οδηγοί τρακτέρ, που άκουσαν ειδήσεις από το Ραδιόφωνο και ήταν ενήμεροι της κατάστασης. «Είναι ο Γιούρι Γκαγκάριν»,- φώναξε ένας απ’ αυτούς, συνταραγμένος ως τα βάθη της ψυχής του από τη συνάντησή του με τον άνθρωπο, για τον οποίο ακούσε πριν μερικά λεπτά από το Ραδιόφωνο. Μερικά λεπτά αργότερα ήρθε ένα ελικόπτερο και πήρε τον Γκαγκάριν στην πλησιέστερη αεροπορική στρατιωτική βάση. Ομως πισω απο τον Γκαγκάριν υπήρχαν χιλιαδες επιστημονες και τεχνικοι με επικεφαλης ενα αλλο θρυλο,τον Σεργκέι Κορολιόφ. Ο Σεργκέι Κορολιόφ γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου του 1907 σε οικογένεια δασκάλου ρωσικής γλώσσας και λογοτεχνίας στην πόλη Ζιτόμιρ. Όντας ακόμα μαθητής σχολείου ο Σεργκέι Κορολιόφ διακρινόταν για τις ιδιαίτερες ικανότητες του και το πάθος του για τη μελέτη της αεροπορικής τεχνολογίας. Στα 17 του χρόνια επεξεργάστηκε σχέδιο αεροπλάνου χωρίς κινητήρα. Στο Πολυτεχνείο του Κιέβου ο Σεργκέι Κορολιόφ μελετούσε την αεροπορική τεχνολογία και ταυτόχρονα επιδιδόταν στην κατασκευή ιπτάμενων μοντέλων και στην αθλητική ανεμοπλοΐα. Μετά τέλειωσε στην Μόσχα την Ανώτατη Πολυτεχνική Σχολή Μπάουμαν και την Σχολή Αεροπόρων, όπου επιβλήθηκε ως ικανός κατασκευαστής συσκευών αεροπορίας. Ακριβώς υπό την καθοδήγησή του κατασκευάστηκαν οι πρώτοι πύραυλοι-φορείς, τεχνητοί δορυφόροι της Γης, τα επανδρωμένα διαστημόπλοια Βοστόκ και Βοσχόντ- από το τελευταίο ο άνθρωπος έκανε τον πρώτο του περίπατο στο ανοιχτό Διάστημα- καθώς επίσης και το πιο τέλειο διαστημόπλοιο Σογιούζ, στο οποίο οι κοσμοναύτες μπορούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα να βρίσκονται χωρίς σκάφανδρα και να κάνουν επιστημονικές έρευνες. Σήμερα τα Σογιούζ ακριβώς πετούν στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, μεταφέροντας εκεί πληρώματα αστροναυτών από διάφορες χώρες και όλα τα απαραίτητα υλικά. «Όλα, όσα είχαμε κάνει προηγούμενα και όσα κάνουμε και όσα σχεδιάζουμε να κάνουμε στο μέλλον, έγιναν δυνατά μόνο χάρι στον Κορολιόφ και τους συνεργάτες του, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει ισχυρό δυναμικό τόσο της πυραυλικής διαστημικής εταιρείας Ενέργεια (Energia), όσο και όλου του διαστημικού τομέα της Ρωσίας»,- είπε ο Νικολάι Σεβαστιάνοφ, ένας από τους διευθυντές της εταιρείας Ενέργεια. Ήταν εποχή καταπληκτικών κατακτήσεων στον τομέα της κοσμοναυτικής. Μετά την πτήση του Γκαγκάριν, στις 6 Αυγούστου του ίδιου έτους, δηλαδή το 1961 πραγματοποίησε τη δεύτερη πτήση στο Διάστημα ο Γκέρμαν Τιτόφ με το διαστημόπλοιο Βοστόκ-2. Η πτήση του διήρκησε ολόκληρο ημερονύχτιο. Τον ΄Αύγουστο του 1962 έγινε η κοινή πτήση των διαστημοπλοίων Βοστόκ-3 και Βοστόκ-4 διαστημοπλοίων κυβερνωμένων από τους κοσμοναύτες Αντριάν Νικολάγιεφ και Πάβελ Ποπόβιτς. Ανάμεσα στα διαστημόπλοια είχε αποκατασταθεί ασύρματη επικοινωνία. Το 1963 έγινε η κοινή πτήση κοσμοναυτών – του Βαλέρι Μπικόφσκι και της πρώτης στον κόσμο γυναίκας- κοσμοναύτη Βαλεντίνας Τερεσκόβα. ΄Υστερα απ’ αυτούς πέταξε στο Διάστημα ένα τριμελές πλήρωμα με το πιο πολυσύνθετο διαστημόπλοιο Βοσχόντ. Στις 18 Μααρτίου του 1965 κατά την πτήση του με το Βοσχόντ-2 ο κοσμοναύτης Αλεξέι Λεόνοφ βγήκε για πρώτη φορά στον κόσμο στο ανοιχτό Διάστημα με σκάφανδρο μέσω του ειδικού καθέκτη του διαστημοπλοίου. Όνειρο του Κορολιόφ ήταν η κατασκευή διαστημικών Σταθμών για μακρόχρονη παραμονή στο Διάστημα. Οι προβλέψεις του Σεργκέι Κορολιόφ για το μέλλον της κοσμοναυτικής ήταν πολύ ακριβείς. Να, ένα παράδειγμα. «Νομίζω ότι δεν θα κάνω λάθος, αν πώ ότι πολύ σύντομα θα τεθεί το ερώτημα αν αξίζει να στέλνονται στο Διάστημα τόσο ακριβά συστήματα, όσο είναι τα διαστημόπλοια για μερικά μόνο ημερονύχτια. Μάλλον χρειάζεται να στέλνονται για να παραμένουν εκεί για ορισμένο χρονικό διάστημα. Ο επανεφοδιασμός αυτών των διαστημοπλοίων με όλα τα απαραίτητα και η αλλαγή των πληρωμάτων τους να γίνεται με τη βοήθεια απλοποιημένων διαστημικών συσκευών με καθέκτες για τη σύζευξή τους με το σύστημα διαστημοπλοίων σε διαστημική τροχιά». Δυστυχώς, ο Σεργκέι Κορολιόφ δεν έζησε ως την πραγματοποίηση των ιδεών του. Οι ιδέες του ενσαρκώθηκαν αργότερα στα νέα διαστημόπλοια Σογιούζ. Ο αρχικατασκευαστής πέθανε στις 15 Ιανουαρίου του 1966. Η Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας την μέρα της κηδείας του ήταν γεμάτη από κόσμο. Την λάρνακα με τη σωρό του την μετέφεραν οι ηγέτες του κράτους. Πίσω τους βάδιζαν όλοι οι κοσμοναύτες, ενώ δεν είχε ανακοινωθεί ποιός θάβεται. Μόνο ύστερα από δύο μέρες πάνω στα τείχη του Κρεμλίνου εμφανίστηκε πλάκα με την επιγραφή «Σ.Π.Κορολιόφ». Το όνομα του εξαίρετου θεμελειωτή του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος και του ιδρυτή της σοβιετικής βιομηχανίας πυραύλων έγινε γνωστό μόνο μετά το θάνατό του, ενώ νωρίτερα ακόμα και τα επιστημονικά του άρθρα δημοσιεύονται με το ψευδώνυμο «Σεργκέγιεφ».

Μια 5η δύναμη, την technicolor, μπορεί να υπαινίσσονται τα σήματα στο Fermilab. Ο κόσμος της φυσικής είναι γεμάτος με ειδήσεις από μια απροσδόκητη κατάσταση κατόπτευση στον επιταχυντή Tevatron Fermilab στο Ιλλινόις – μια γεύση από άγνωστης ταυτότητας σωματίδια που, εφόσον αποδειχθεί ότι είναι πραγματικό, θα αλλάξει άρδην τις επικρατούσες ιδέες των φυσικών για το πώς λειτουργεί η φύση και πώς τα σωματίδια αποκτούν τη μάζα τους . Το υποψήφιο σωματίδιο μπορεί να μην ανήκει στο Καθιερωμένο Μοντέλο της σωματιδιακής φυσικής, την καλύτερη θεωρία των φυσικών για το πώς αλληλεπιδρούν τα σωματίδια και τις δυνάμεις. Αντιθέτως, ορισμένοι λένε ότι μπορεί να είναι η πρώτη ένδειξη μιας νέας δύναμης της φύσης, που ονομάζεται Technicolor, και η οποία θα λύσει κάποια προβλήματα με το καθιερωμένο μοντέλο, που όμως θα αφήσει άλλα προβλήματα αναπάντητα. Technicolor. Το τεχνικολόρ δεν έχει να κάνει με την κατασκευή ταινιών του Χόλυγουντ, αλλά μας πάει πίσω στην αρχή του σύμπαντος, όταν δύο από τις θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ο ηλεκτρομαγνητισμός και η ασθενής πυρηνική δύναμη (η οποία διέπει την διάσπαση βήτα του πυρήνα), ήταν ενωμένες σε μια ενιαία δύναμη – την ηλεκτρασθενή δύναμη. Όταν κλάσματα του δευτερολέπτου μετά το σύμπαν ψύχθηκε, οι δυνάμεις διαχωρίστηκαν. Οι δύο δυνάμεις φαίνονται να είναι σήμερα πολύ διαφορετικές: τα φωτόνια, οι φορείς του ηλεκτρομαγνητισμού, είναι άμαζα, ενώ τα σωματίδια W και Ζ, οι φορείς της ασθενούς δύναμης, έχουν μάζα. Αλλά γιατί; Για να εξηγήσουν το πώς τα σωματίδια W και Z απέκτησαν μάζα, οι φυσικοί προτείνουν κάτι που ονομάζεται Higgs – ένα κβαντικό πεδίο που διαπερνά όλο το χώρο. Το σωματίδιο που σχετίζονται με το πεδίο Higgs, το μποζόνιο Higgs (κάθε κβαντικό πεδίο σχετίζεται με ένα σωματίδιο), εκτιμάται τόσο που επονομάζεται "το σωματίδιο του Θεού”. Όμως μερικοί φυσικοί εμπιστεύονται μια άλλη θεωρία: την Technicolor, η οποία δίνει μία πέμπτη δύναμη εκτός από τις τέσσερις που γνωρίζουμε. Αυτή η 5η δύναμη είναι παρόμοια με την ισχυρή δύναμη, η οποία δεσμεύει μαζί τα κουάρκ, αλλά λειτουργεί σε πολύ υψηλές ενέργειες. Θα μπορούσε να μας προσφέρει, επίσης, κι ένα νέο υποψήφιο σωματίδιο για τη σκοτεινή ύλη: το technicolor. Επίσης, με αυτή την 5η δύναμη τα σωματίδια θα μπορούσαν να αποκτήσουν τις μάζες τους και χωρίς το μποζόνιο Χιγκς. Η παρατήρηση έγινε από το πείραμα CDF στο Fermilab, στο οποίο οι φυσικοί βάζουν να συγκρουστούν μαζί δέσμες πρωτονίων και αντιπρωτονίων, 2 εκατομμύρια φορές κάθε δευτερόλεπτο. Τα δεδομένα, που συγκεντρώνονται εδώ και οκτώ χρόνια, εξετάζονται για το αν παράγεται στις πολυπληθείς συγκρούσεις ένα μποζόνιο W, ο φορέας της ασθενούς πυρηνικής δύναμης, και ένα ζευγάρι από πίδακες διαφόρων σωματιδίων. Οι φυσικοί προβλέπουν ότι ο αριθμός αυτών των γεγονότων – που παράγουν ένα μποζόνιο W και ένα ζεύγος πιδάκων – θα μειώνεται, καθώς θα αυξάνεται η μάζα του ζεύγους αυτού. Αλλά τα δεδομένα (δείτε το παρακάτω γράφημα) έδειξαν κάτι παράξενο: μια απότομη αύξηση του αριθμού των γεγονότων, όταν η μάζα του ζεύγους των πιδάκων είχε ενέργεια περίπου 145 GeV. Ο κατακόρυφος άξονας δείχνει τον αριθμό των γεγονότων που παράγουν ένα μποζόνιο W και ένα ζεύγος από πίδακες σωματιδίων και ο οριζόντιος άξονας τη μάζα των σωματιδίων Είναι όντως μια απροσδόκητη επιτυχία; Αυτή η κορυφή υποδηλώνει ότι τα πρόσθετα ζεύγη από πίδακες είχαν παραχθεί από ένα νέο σωματίδιο, που ζυγίζει περίπου 145 GeV. “Περιμέναμε να δούμε ένα ομαλό σχήμα που να μειώνεται όσο αυξανόταν η μάζα", λέει το μέλος της ομάδας CDF Pierluigi Catastini του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. «Αντί αυτού παρατηρούμε μια υπερβολή των γεγονότων συγκεντρωμένη σε μία στενή περιοχή, και φαίνεται να είναι μια απότομη προεξοχή, η τυπική υπογραφή ενός σωματιδίου" Είναι άκρως ερεθιστικό, ότι υπάρχει 1 στις 1000 πιθανότητες ότι αυτή η απότομη άνοδος να είναι απλά ένα στατιστικό λάθος. Οι εν λόγω πιθανότητες το καθιστούν ένα αποτέλεσμα τρία σίγμα, όπως λέγεται, που υπολείπεται του χρυσού κανόνα για μια ανακάλυψη – πέντε σίγμα, ή 1 προς 1.000.000 πιθανότητα για ένα σφάλμα. "Έχω δει φαινόμενα με τρία σίγμα να έρχονται και να παρέρχονται”, λέει ο Kenneth Lane του Πανεπιστημίου της Βοστόνης. Ακόμα, οι φυσικοί είναι 99,9 τοις εκατό σίγουρος ότι δεν είναι μια απροσδόκητη επιτυχία, γι αυτό και οι φυσικοί είναι άκρως κατανοητό ότι ανυπομονούν να μάθουν την ταυτότητα του σωματιδίου. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι το μυστηριώδες σωματίδιο δεν είναι το πολυπόθητο μποζόνιο Higgs, που θεωρείται από πολλούς ότι κάνει τα σωματίδια να αποκτούν μάζα. «Σίγουρα δεν είναι ένα σωματίδιο σαν το Higgs», λέει ο Rob Roser, εκπρόσωπος του CDF στο Fermilab. Αν συνέβαινε αυτό, η άνοδος στα δεδομένα θα ήταν 300 φορές μικρότερη. Επιπλέον, ένα σωματίδιο Higgs θα πρέπει πιο συχνά να διασπάται σε ένα down κουάρκ, τα οποία δεν φαίνεται να κάνουν την εμφάνισή τους στα δεδομένα του Fermilab. Μια πέμπτη δύναμη “Δεν υπάρχει καμία έκδοση ενός Higgs σε οποιοδήποτε μοντέλο που ξέρω όπου ο ρυθμός παραγωγής να ήταν τόσο μεγάλος", συνεχίζει ο Kenneth Lane. "Πρέπει να είναι κάτι άλλο." Και ο Lane είναι βέβαιος ότι ξέρει ακριβώς για το τι είναι. Ακριβώς πριν από 20 χρόνια, ο Lane, μαζί με φυσικός Fermilab Εστία Eichten, προέβλεψε ότι τα πειράματα θα δείτε ακριβώς ένα τέτοιο μήνυμα. Lane και Eichten εργάζονταν σε μια θεωρία είναι γνωστή ως Technicolor, η οποία προτείνει την ύπαρξη ενός πέμπτου θεμελιώδη δύναμη εκτός από τις ήδη γνωστές τέσσερις: βαρύτητα, τον ηλεκτρομαγνητισμό, καθώς και τις ισχυρές και ασθενείς πυρηνικές δυνάμεις. Technicolour είναι πολύ παρόμοια με την ισχυρή δύναμη, η οποία δεσμεύει τα κουάρκ μαζί στους πυρήνες των ατόμων, μόνο το σύστημα αυτό λειτουργεί σε πολύ υψηλές ενέργειες. Επίσης, είναι σε θέση να δώσει τα σωματίδια μάζα τους – καθιστώντας το μποζόνιο Higgs περιττή. Η νέα δύναμη έρχεται μαζί με έναν “ζωολογικό κήπο” νέων σωματιδίων. Το μοντέλο των Lane και Eichten πρόβλεψε ότι ένα technicolor σωματίδιο που ονομάζεται technirho συχνά θα διασπάται σε ένα μποζόνιο W και σε ένα άλλο σωματίδιο που ονομάζεται technipion. Σε μια δημοσίευση, ο Lane, ο Eichten και ο φυσικός Adam Martin του Fermilab προτείνουν ότι ένα technipion με μάζα περίπου 160 GeV θα μπορούσε να είναι το μυστηριώδες σωματίδιο που παράγουν τους δύο πίδακες. "Εάν αυτό πράγματι συμβαίνει, νομίζω ότι οι άνθρωποι θα εγκαταλείψουν την ιδέα της έρευνας για το Higgs και θα αρχίσουν την εξερεύνηση αυτού του πλούσιου κόσμο των νέων σωματιδίων," εξηγεί ο Lane. Μελλοντικές δοκιμές Αλλά αν Technicolor είναι σωστή, δεν θα είναι σε θέση να επιλύσει κι όλα τα ερωτήματα που άφησε αναπάντητα το Στάνταρτ Μοντέλο. Για παράδειγμα, οι φυσικοί πιστεύουν ότι στις υψηλές ενέργειες που βρέθηκε το πρώιμο σύμπαν, οι θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης ήταν ενωμένες σε μια ενιαία υπερδύναμη. Η υπερσυμμετρία, η κορυφαία υποψήφια θεωρία των φυσικών, που θα μας πάει πέρα ​​από το καθιερωμένο μοντέλο, ανοίγει ένα δρόμο για τις δυνάμεις να ενωθούν σε υψηλές ενέργειες, αλλά η technicolour δυστυχώς δεν το κάνει. Λόγω περιορισμού του προϋπολογισμού το Tevatron θα κλείσει το τρέχον έτος, αλλά ευτυχώς η ομάδα του CDF, που βρήκε τα δεδομένα, θα ξανακάνει τους επόμενους μήνες την ανάλυση της με διπλάσια δεδομένα. Εν τω μεταξύ, ο DZero, ο άλλος ανιχνευτής στο Fermilab, θα αναλύσει τα δικά του στοιχεία για μια ανεξάρτητη επιβεβαίωση ή διάψευση της ανόδου της τιμής. Και στο Μεγάλο Επιταχυντή του CERN, οι φυσικοί έχουν σκοπό να συλλέξουν αρκετά δεδομένα σύντομα για να εκτελέσουν την ίδια αναζήτηση. Στην δημοσίευση τους ο Lane και οι συνεργάτες του προτείνουν τρόπους για να αναζητήσουν κι άλλα techniparticles. Κι όπως τα κουάρκ ζευγαρώνουν για να σχηματίσουν τα μεσόνια, έτσι και τα σωματίδια techniquarks ζευγαρώνουν για να σχηματίσουν τα technimesons με μάζες που κυμαίνονται από 250 έως 700 GeV – που είναι στην εμβέλεια του LHC. Αν λοιπόν υπάρχουν τα σωματίδια technimesons της νέας θεωρίας, ο LHC θα πρέπει να τα ανακαλύψει μέσα στα επόμενα χρόνια. "Τους τελευταίους έξι μήνες δεν κοιμάμαι πολύ καλά", εξομολογείται ο Λέιν, ο οποίος έμαθε για την αύξηση των γεγονότων πολύ πριν η ομάδα του δημοσιεύσει το αποτέλεσμα. "Εάν αυτό είναι ό,τι πιστεύουμε ότι είναι, είναι ένας ολόκληρος νέος κόσμος πέρα ​​από τα κουάρκ και τα λεπτόνια. Θα είναι κάτι μεγάλο! Και αν δεν είναι, δεν θα είναι." Ο Lane ήδη έχει βάλει ένα στοίχημα ότι αυτή η αουτσάιντερ θεωρία θα επικρατήσει. Σε μια συνέντευξη το 1994, ο Lane ήταν σε δείπνο με τους νομπελίστες Gerard ‘t Hooft και David Gross. «Είχαμε πιεί πολύ κρασί οπότε ο David και εγώ βάλαμε ένα στοίχημα για το αν η SUSY θα βρεθεί στον LHC, αφού οι φυσικοί μάζευαν μια ορισμένη ποσότητα δεδομένων», λέει ο Lane. "Ο ηττημένος πρέπει να καλέσει τον άλλο σε δείπνο σε ένα εστιατόριο τριών αστέρων."

Η σκοτεινή ύλη θα μπορούσε να θερμαίνει πλανήτες χωρίς άστρα. Σε μια πρόσφατη εργασία, που θα δημοσιευτεί στο περιοδικό Astrophysical Journal, οι Dan Hooper και Jason Steffen, φυσικοί στο Fermilab στο Ιλλινόις παρουσιάζουν τη θεωρία ότι οι ψυχροί και σκοτεινοί πλανήτες, που δεν θερμαίνονται από κανένα αστέρι, θα μπορούσαν να θερμαίνονται από τη σκοτεινή ύλη. Θεωρητικά, η σκοτεινή ύλη θα μπορούσε να φτιάξει κατοικήσιμους πλανήτες, έξω από την κατοικήσιμη ζώνη των άστρων. Ενώ κανένας δεν ξέρει ακριβώς τι είναι η σκοτεινή ύλη, πιστεύεται ότι αποτελεί περίπου το 83% του σύμπαντος. Η πιο αποδεκτή θεωρία είναι αυτή που λέει πως η σκοτεινή ύλη αποτελείται από τα λεγόμενα WIMPs, ή Ασθενώς Αλληλεπιδρώντας Σωματίδια με Μάζα. Αυτά τα WIMPs αλληλεπιδρούν με την κανονική ύλη μέσω της ασθενούς πυρηνικής δύναμης αλλά και μέσω της βαρύτητας. Επίσης, τα ίδια τα WIMPs είναι και τα αντισωματίδια τους. Όταν λοιπόν δύο WIMPs έρθουν σε επαφή εξαϋλώνονται ταυτόχρονα αφήνοντας στην θέση τους φωτόνια, δηλαδή ριπές ενέργειας. Οι Hooper και Steffen υποδεικνύουν ότι αν αυτή η σκοτεινή ύλη είναι παγιδευμένη μέσα στην βαρύτητα του πλανήτη, οι εκρήξεις αυτές της ενέργειας θα μπορούσαν να παράγουν αρκετή ενέργεια για να θερμάνετε τον πλανήτη. Όταν αυτή η σκοτεινή ύλη συναντήσει τη Γη, η ενέργεια που θα μπορούσε να παραχθεί είναι χαμηλή, αλλά σε περιοχές του διαστήματος όπου υπάρχουν υψηλές πυκνότητες της μαύρης ύλης · οι Hooper και Steffen πιστεύουν ότι υπάρχει η δυνατότητα εξεύρεσης πλανητών που μπορούν να θερμανθούν με αυτόν τον τρόπο. Εντός των πιο εσώτατων περιοχών του Γαλαξία μας, η πυκνότητα της σκοτεινής ύλης εκτιμάται ότι θα είναι εκατοντάδες ή και χιλιάδες φορές από ότι είναι στο ηλιακό μας σύστημα, και σε αυτές τις περιοχές πιστεύουν οι Hooper και Steffen ότι μπορεί να βρεθεί κάποιος πλανήτης που να θερμαίνεται από την σκοτεινή ύλη. Οι παραδοσιακοί πλανήτες που θερμαίνονται από άστρα όπως ο ήλιος μας, εξαρτώνται από την ζωή αυτού του άστρου. Η νέα θεωρία θα καθιστούσε αυτούς τους πλανήτες σκοτεινής ύλης να έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των παραδοσιακών που συνδέονται με ένα άστρο, καθώς η σκοτεινή ύλη θα μπορούσε να προσφέρει θερμότητα για τρισεκατομμύρια χρόνια. Οι Hooper και Steffen βεβαίως παραδέχονται ότι επί του παρόντος δεν βλέπουν τρόπο για την ανίχνευση κάποιου από αυτούς τους πλανήτες σκοτεινής ύλης στο εγγύς μέλλον, αλλά λένε ότι, θεωρητικά, αυτό είναι δυνατό.

Φίλοι μου,Κοσμοναύτες του Σύμπαντος. Μεγάλο ηλιακό ρήγμα στον Ήλιο παρακολουθούν οι επιστήμονες. Ένα μεγάλο ρήγμα -διαταραχή στο μαγνητικό πεδίο του Ήλιου- παρακολουθούν οι επιστήμονες εδώ και τουλάχιστον 4 ημέρες και ανησυχούν ότι αυτό μπορεί να έχει επηρεάσει σε διάφορα επίπεδα την γήινη φυσική δραστηριότητα. Το ρήγμα, που εμφανίστηκε στις αρχές Απριλίου, υπολογίζεται πως έχει μήκος τουλάχιστον 700.000 χιλιόμετρα, σχεδόν η διπλάσια απόσταση που χωρίζει τη Γη από τη Σελήνη. Το ρήγμα έχει εντοπιστεί στο νοτιοανατολικό κομμάτι της ηλιακής σφαίρας. Εικόνα από δορυφόρο του προγράμματος της NASA παρακολούθησης του Ήλιου Solar Dynamics Observatory στο υπεριώδες φάσμα κατέγραψε το τεράστιο αυτό ρήγμα. Τα μαγνητικά αυτά ρήγματα διαπιστώνονται όταν το αέρια (σωματίδια) ακολουθούν τις γραμμές του μαγνητικού του πεδίου, ενώ κινούνται με μικρότερη ταχύτητα καθώς η ένταση του μαγνητικού πεδίου στη συγκεκριμένη περιοχή είναι χαμηλότερη. Τα μαγνητικά ρήγματα μπορεί να εμφανιστούν μέσα σε μια ημέρα και να διαρκέσουν από μερικές εβδομάδες έως και ολόκληρους μήνες. Όταν το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου επανέλθει σε κατάσταση ισορροπίας, τότε τα αέρια που επηρεάζονται από το ρήγμα αυτό, εκτοξεύονται στο διάστημα, παρουσιάζοντας τις γνωστές ηλιακές εκρήξεις οι οποίες εκτείνονται εκατοντάδες χιλιάδων χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια του Ήλιου, εκπέμποντας ηλεκτρικά φορτισμένα σωματίδια. Όταν τα σωματίδια αυτά φτάσουν στη Γη, επηρεάζουν με τη σειρά τους το μαγνητικό της πεδίο προκαλώντας πολλές φορές δυσλειτουργίες στο Η/Μ φάσμα, όπως τις λειτουργίες δορυφόρων, ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών σημάτων. Προς τα παρών το συγκεκριμένο μαγνητικό ρήγμα δείχνει σταθερό στην ανάπτυξή του, αλλά η παρακολούθηση είναι συνεχής καθώς όταν αυτό «καταρρεύσει» η ηλιακή έκρηξη κατά πρώτον θα είναι εντυπωσιακή και κατά δεύτερον οι επιστήμονες θέλουν να παρακολουθήσουν πως η εκτόξευση αυτή των σωματιδίων στο διάστημα θα επηρεάσει το μαγνητικό πεδίο της Γης αλλά και τις λοιπές δραστηριότητες που σχετίζονται με το Η/Μ φάσμα.

Καμιά περίεργη εξήγηση για την ανωμαλία του Pioneer. Άσχημα νέα για όσους έδιναν μια εξωτική εξήγηση για την περίεργη ανωμαλία του Pioneer. Μια τελευταία ανάλυση δείχνει ότι η μυστηριώδης απόκλιση στις τροχιές των δύο σκαφών Pioneer της NASA, μπορεί να οφείλεται στην άνιση εκπομπή της θερμικής τους ακτινοβολίας στο διάστημα.Τα δύο διαστημόπλοια Pioneer, 10 και 11, ξεκίνησαν την πτήση τους κατά την δεκαετία του 1970 και τώρα με σβησμένους κινητήρες συνεχίζουν το μοναχικό τους ταξίδι έξω από το ηλιακό μας σύστημα, σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Όπως αναμενόταν, αυτά υφίστανται μια επιβράδυνση εξ’ αιτίας της έλξης της βαρύτητας του ήλιου. Ωστόσο, αυτή η επιβράδυνση είναι 8.7 × 10-10 m/sec2 ισχυρότερη από ό,τι είχε προβλεφθεί. Μπορεί βεβαίως να σας φαίνεται πολύ μικρή, αλλά η εξήγηση της αναζητήθηκε σε όλο το φάσμα της φυσικής, από την σκοτεινή ενέργεια έως τις αλλαγές στις σταθερές της φύσης ή το νόμο της βαρύτητας.Τώρα όμως ο Frederico Francisco του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Πορτογαλίας, και οι συνεργάτες του εκτιμούν ότι ταιριάζει μια πιο ‘εγκόσμια’ εξήγηση για αυτή την ανωμαλία της τροχιάς. Αναφέρουν ότι η θερμότητα που εκπέμπεται από το κάθε σκάφος δεν ακτινοβολείται ομοιόμορφα προς όλες τις κατευθύνσεις. Αν υπάρχει μια αύξηση των υπέρυθρων φωτονίων (της θερμότητας δηλαδή) που εκπέμπεται από ένα τμήμα του σκάφους, θα μπορούσε να προκαλέσει μια δύναμη ανάκρουσης που είναι ικανή να εξηγήσει την ανωμαλία.Μια μελέτη του 2002 με επικεφαλής τον John Anderson της NASA, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μια τέτοια ανάκρουση θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει μόνο το 6 τοις εκατό της ανωμαλίας. Αλλά η ομάδα του Frederico Francisco επικεντρώθηκε στην θερμότητα που εκπέμπεται από ορισμένα στοιχεία, που στη συνέχεια, αντανακλάται από άλλα. Βρήκαν λοιπόν ότι θα μπορούσε να προκύψει μια σημαντική δύναμη από τη θερμότητα που εκπέμπεται από ένα εξαγωνικό τμήμα του διαστημικού σκάφους, που στη συνέχεια αντανακλάται από το πίσω μέρος του μικρού πιάτου για την ραδιοεπικοινωνία του σκάφους Μαζί με κάποιες άλλες συμβολές της θερμικής ακτινοβολίας, το συνολικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να ταιριάζει με τη δύναμη της ανωμαλίας.Ο Anderson, ο οποίος έχει πλέον συνταξιοδοτηθεί, αναγνωρίζει ότι οι εκτιμήσεις για την θερμότητα θα μπορούσε να αντιστοιχεί σε πάνω από το 6% της ανωμαλίας (όπως είχε υπολογίσει παλιά), αλλά αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό ότι αυτή μπορεί να ευθύνεται για όλα. "Θεωρώ ότι οι εκτιμήσεις που υπερβαίνουν το 25 τοις εκατό είναι εξαιρετικά απίθανο», λέει.Εντός του 2011 θα πρέπει να αποκαλυφθούν περισσότερα, όταν ο Slava Turyshev του JPL και οι συνεργάτες του αναμένεται να δημοσιεύσουν μια ανάλυση της ανωμαλίας βασιζόμενη σε πιο λεπτομερή δεδομένα από το διαστημικό σκάφος. Αναλυτικές πληροφορίες για την εξήγηση του φαινομένου που έδιναν παλιά: Επισημάνθηκαν ανωμαλίες κατά την πτήση διαστημικών σκαφών, θα μπορούσε η αλλαγή της τροχιάς να οφείλεται σε μια μυστηριώδη δύναμη; http://www.physics4u.gr/news/2008/scnews3249.html Οι επιστήμονες σκέπτονται το πρόβλημα της βαρύτητας καθώς παρατηρούν την πορεία των Pioneer http://www.physics4u.gr/news/2004/scnews1642.html Τα διαστημικά σκάφη αισθάνονται να ελκύονται από παράξενες κοσμικές δυνάμεις. http://www.physics4u.gr/news/2004/scnews1598.html Μυστηριώδης φαινόμενο μπορεί να επιδρά στις τροχιές διαστημικών οχημάτων. http://www.physics4u.gr/news/2000/scnews144.html

Ισχυρές ενδείξεις για την παρουσία κάποτε υγρού νερού στον κομήτη Wild-2. Επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Αριζόνα έχουν βρει πειστικές ενδείξεις για την παρουσία υγρού νερού στον κομήτη Wild-2, που δείγματά του έφτασαν στη Γη στην αποστολή Stardust της NASA. Η διαπίστωση αυτή κατέστρεψε την επικρατούσα άποψη ότι οι κομήτες δεν γίνονται ποτέ αρκετά θερμοί έτσι ώστε να λιώσει ο πάγος τους, που αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του υλικού τους. Η ερευνήτρια Eve Berger, επικεφαλής της μελέτης και οι συνάδελφοί της από το Διαστημικό Κέντρο Johnson έφτασε σε αυτή την ανακάλυψη αναλύοντας κόκκους σκόνης, που ήρθαν πίσω στη Γη από τον κομήτη Wild-2, στο πλαίσιο της αποστολής Stardust. «Σε δείγματα βρήκαμε μεταλλικά άλατα που σχηματίζονται παρουσία υγρού νερού. Σε κάποιο σημείο στην ιστορία του, ο κομήτης θα πρέπει να φιλοξενούσε υγρό νερό», είπε η Berger. "Όταν ο πάγος έλιωσε πάνω στον Wild-2, το ζεστό νερό διέλυσε τα μεταλλικά άλατα που υπήρχαν εκείνη την εποχή και κατακάθισαν τα ορυκτά του θειούχου σιδήρου και του χαλκού που παρατηρήσαμε στη μελέτη μας. "Τα σουλφίδια των μετάλλων διαμορφώνονται μεταξύ 50 και 200 βαθμών Κελσίου, σε μεγαλύτερη θερμοκρασία, από τις θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν όπως προβλέπεται για το εσωτερικό ενός κομήτη," εξήγησε. Εκτός από το να μας προσφέρει αποδεικτικά στοιχεία για την παρουσία υγρού νερού, τα δείγματα μας έδωσαν και ένα ανώτατο όριο για τις θερμοκρασίες που είχε ο Wild-2, κατά τη διάρκεια της προέλευσης και της ιστορίας του. "Το ορυκτό που βρήκαμε – κουβανίτης – είναι πολύ σπάνιο σε συλλογές δειγμάτων που ήρθαν από το διάστημα. Αυτό το ορυκτό έρχεται σε δύο μορφές – το ένα που βρήκαμε υπάρχει μόνο κάτω από τους 210 βαθμούς Κελσίου. Είναι όντως συναρπαστικό γιατί μας λέει πως οι κόκκοι του ορυκτού δεν έχουν δει θερμοκρασίες υψηλότερες από αυτή”, συνεχίζει η Berger. "Όπου σχηματίστηκε ο κουβανίτης, παρέμεινε ψυχρός. Εάν αυτό το ορυκτό συσταθεί πάνω σε ένα κομήτη, αυτό έχει συνέπειες για τις πηγές της θερμότητας εν γένει στους κομήτες”, πρόσθεσε. Σύμφωνα με τη Berger, δύο τρόποι για να δημιουργηθούν πηγές θερμότητας σε κομήτες είναι οι εξής: οι ήσσονος σημασίας συγκρούσεις με άλλα αντικείμενα του ουρανού και η ραδιενεργός διάσπασης των στοιχείων που περιέχονται στο μείγμα του κομήτη. Η θερμότητα που παράγεται στις τοποθεσίες των αστεροειδών από τις μικρές προσκρούσεις, μπορεί να δημιουργήσουν θύλακες νερού στους οποίους τα σουλφίδια θα μπορούσαν να σχηματιστούν πολύ γρήγορα, σε περίπου ένα χρόνο (κι όχι σε εκατομμύρια χρόνια). Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε οποιοδήποτε σημείο στην ιστορία του κομήτη.Η ραδιενεργή διάσπαση από την άλλη, θα έδειχνε έναν πολύ πρώιμο σχηματισμό των ορυκτών, επειδή οι ραδιενεργοί πυρήνες διασπώνται με την πάροδο του χρόνου και αναγκάζουν έτσι την πηγή της θερμότητας να μειώνεται. Σύμφωνα με ειδικούς τα ευρήματα δείχνουν ότι οι κομήτες βιώνουν διεργασίες, όπως είναι η θέρμανση και οι χημικές αντιδράσεις με νερό σε υγρή μορφή, οι οποίες τροποποίησαν τα αρχικά ορυκτά που γεννήθηκαν όταν το ηλιακό σύστημα ήταν ακόμα ένας πρωτοπλανητικός δίσκος, ένας συνδυασμός θερμών αερίων και σκόνης που στροβιλίζονταν, προτού ψυχθεί αρκετά για να σχηματίσει πλανήτες. Βαση της προσπάθειας για εξερευνηση του Αρη ο Διεθνης Διαστημικός Σταθμός λεει η ΝΑΣΑ. Οι εργασίες, στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, θα βρεθούν στο επίκεντρο του διαστημικού προγράμματος της NASA, για την επόμενη δεκαετία και θα είναι το πρώτο βήμα στο πλαίσιο της προετοιμασίας για μελλοντικές επανδρωμένες πτήσεις προς τον Άρη, όπως δήλωσε ο επικεφαλής της NASA. "Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός είναι μια άγκυρα για το μέλλον της ανθρώπινης εξερεύνησης του διαστήματος και βασική συνιστώσα του σημερινού διαστημικού μας προγράμματος", τόνισε ο Τσαρλς Μπόλντεν, μιλώντας στο Πανεπιστήμιο George Washington. "Για τα επόμενα, τουλάχιστον, δέκα χρόνια, θα συνεχίσουμε τη συνεργασία με άλλα έθνη, για να εκτελούμε έρευνες και πρόοδο στον τομέα της τεχνολογίας", πρόσθεσε ο Μπόλντεν. Ο επικεφαλής της NASA, τόνισε τη σημασία του ΔΔΣ, ως το πιο ρεαλιστικό μοντέλο, για τη διατήρηση της ζωής και άλλων τεχνολογιών, που θα διασφαλίζουν την επιτυχή ανθρώπινη εξερεύνηση στο "βαθύ" διάστημα. "Ένα ταξίδι στον Άρη θα απαιτήσει ρομποτικά συστήματα, τα οποία θα εξασφαλίσουν πως το πλήρωμα παραμένει υγιές και ασφαλές. Ο σταθμός [iSS] είναι η αφετηρία αυτής της διαδρομής", κατέληξε. Μικρες Ειδήσεις. Η ρωσική κυβέρνηση θα διαθέσει, περίπου, 200 δισεκατομμύρια ρούβλια (7 δισ. δολάρια), για τη χρηματοδότηση του διαστημικού προγράμματος, 2010-11, όπως ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, Βλαντιμίρ Πούτιν. "Θα προχωρήσουμε στη αύξηση του όγκου της χρηματοδότησης για τα διαστημικά προγράμματά μας, παρά τις συνθήκες κρίσης", είπε. Ο Πούτιν δήλωσε πως, η Ρωσία, θα αναπτύξει μια ολόκληρη σειρά νέων δυνατοτήτων για τα επόμενα πέντε χρόνια. «Χρειαζόμαστε νέα γενιάς διαστημικές συσκευές, που θα διαθέτουν μεγαλύτερη αξιοπιστία και διάρκεια ζωής. Αυτό απαιτεί βαθύ εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων διαστημικής βιομηχανίας, καθώς και σημαντικές επενδύσεις», σημείωσε. Η Ρωσία πρέπει να αυξήσει την παρουσία της στην παγκόσμια διαστημική αγορά και να αυξήσει το μερίδιό από 40% σε 50%, όπως είπε ο Βλαντιμίρ Πούτιν "Η χώρα μας παρέχει σήμερα έως το 40% του συνόλου των εκτοξεύσεων στον κόσμο. Πιστεύω ότι είναι καλά, αλλά πρέπει να αυξήσουμε το μερίδιο μας κατά 5% ή ακόμη και 10%", σημείωσε. "Πρέπει να επεκτείνουμε την παρουσία μας στην παγκόσμια αγορά διαστήματος, η οποία, παρεμπιπτόντως, έχει αυξηθεί 150% από το 2003 και ανέρχεται, τώρα, σε 200 δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό είναι το μεγάλο κεφάλαιο", πρόσθεσε ο Πούτιν. "Η Ρωσία έχει σήμερα πάνω από 100 δορυφόρους σε τροχιά και θα συνεχίσει να τους αυξάνει", κατέληξε. Η ρωσική τροχιακή ομάδα το 2011 θα συμπληρωθεί σημαντικά, συγκεκριμένα, θα αναπτυχθεί το διαστημικό αστεροσκοπείο «RadioAstron» για την εξερεύνηση του απωτερου διαστήματος. Πρόκειται για μοναδικό στο είδος του ραδιοτηλεσκόπιο ακτίνας 10 μέτρων με άνευ προηγουμένου διακριτική ικανότητα. Εκτος αυτού, σχεδιάζεται να εκτοξευθεί η διαστημική συσκευή «Fobos-grunt» για την εξερεύνηση του δορυφόρου του Άρη και ειδικός δορυφόρος για την πραγματοποίηση υψηλής ακρίβειας παρατηρησεων των τεχνογενών και φυσικών εκτάκτων περιστατικών, καθώς και για τον έγκαιρο εντοπισμό των δασικών πυρκαγιών και των εκπομπών ρύπων.

Θερμά συγχαρητήρια και στον Απόστολο Χρήστου και στον David Asher. Σημειωτέων οτι οι Χρήστου και Asher λένε ότι αυτή η διαδικασία θα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά μέχρι να πεθάνει ο αστεροειδής. Ο αστεροειδής δε θα μπορούσε, όπως λένε οι αστρονόμοι, να ακολουθεί τη Γη το χρονικό διάστημα από τα επόμενα 120.000 έως ένα εκατομμύριο χρόνια. Αυτή τη στιγμή ο αστεροειδής SO16 ταξιδεύει σε ένα από τα πιο κοντινά σημεία της τροχιάς του με τη Γη και θα είναι ορατός στον νυχτερινό ουρανό για πολλές δεκαετίες ακόμα.

Το Σογιούζ συνδέθηκε με το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Το ρωσικό διαστημόπλοιο Σογιούζ συνδέθηκε, την Τετάρτη με το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, δύο ημέρες μετά την εκτόξευσή του από το διαστημικό κέντρο του Μπαϊκονούρ, στο Καζακστάν. Ο Ρώσος κυβερνήτης του Σογιούζ, ο 40χρονος Αλεξάντερ Σαμοκουτγιάγεφ, ο ιπτάμενος μηχανικός της ΝΑSΑ Ρον Γκαράν 49 ετών και ο 46χρονος κοσμοναύτης Αντρέϊ Μπορισένκο θα συναντήσουν τα άλλα τρία μέλη του διαστημικού σταθμού, έναν Αμερικανό, έναν Ρώσο και έναν Ιταλό και θα παραμείνουν στο διάστημα μέχρι το Σεπτέμβριο. Το διαστημόπλοιο φέρει το όνομα Γκαγκάριν, προς τιμήν του Γιούρι Γκαγκάριν, του πρώτου ανθρώπου που ταξίδεψε στο διάστημα πριν από 50 χρόνια. Ο Γκαγκάριν πραγματοποίησε με το διαστημoπλοιό του μία πλήρη περιστροφή γύρω από τη Γη και στη συνέχεια επέστρεψε στην ατμόσφαιρα όπου και εγκατέλειψε το σκάφος με τη χρήση αλεξιπτώτου. Την ερχόμενη εβδομάδα η Ρωσία θα κορυφώσει τις εκδηλώσεις εορτασμού των 50 χρόνων της ιστορικής για τον άνθρωπο και το διάστημα, επετείου. Επισης: http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?p=157606&sid=68fabdb41ae4cc4e7ee421511dc83f73#157606 Οι επιστήμονες της Ρωσίας και των ΗΠΑ σκοπεύουν να τοποθετήσουν στη Σελήνη ηλιακές συστοιχίες. Οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Φυσικής ημιαγωγών στο Νοβοσιμπίρσκ και του Πανεπιστημίου Χιούστον προωθούν σχέδιο για την εγκατάσταση στη Σελήνη ηλιακών συστοιχιών, από τις οποίες η συσσωρευμένη ηλιακή ενέργεια θα μεταδιδόταν στη Γη. Το υλικό, από το οποίο θα κατασκευαστούν οι ηλιακές συστοιχίες, θα το δημιουργήσουν σε ειδική συσκευή κενού. Η αποστολή της ηλιακής ενέργειας από τη Σελήνη στη Γη σχεδιάζεται να πραγματοποιείται με τη βοήθεια συσκευών λέιζερ. Το πλεονέκτημα της τοποθέτησης ηλιακών συστοιχιών στη Σελήνη συνίσταται στο ότι εκεί δεν υπάρχει σκόνη, ούτε σύννεφα, ούτε μη ηλιόλουστα 24-ωρα. Οι επιστήμονες προς το παρόν δεν αναφέρουν συγκεκριμένο χρόνο, πότε θα εμφανιστούν στη Σελήνη πεδία ηλιακών συστοιχιών. Ο μεγαλύτερος πύραυλος στον κόσμο. Η αμερικανική SpaceX, μια εταιρεία που έχει εξασφαλίσει συμβόλαιo της NASA για τη μεταφορά φορτίων στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, και έχει ήδη στείλει σε τροχιά την πρώτη ιδιωτική διαστημική κάψουλα, σχεδιάζει τώρα τον μεγαλύτερο πύραυλο από τότε που οι Αμερικανοί πήγαν στο φεγγάρι. Η πρώτη εκτόξευση προγραμματίζεται για το 2013, ανακοίνωσε ο πρόεδρος της SpaceX Έλον Μασκ, ο οποίος είχε ιδρύσει παλαιότερα το PayPal και επενδύει σήμερα και στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Ο πύραυλος βαρέων βαρών Falcon Heavy θα είναι ο μοναδικός πύραυλος που θα μπορεί στο απώτερο μέλλον να μεταφέρει φορτία ή και ανθρώπους μέχρι την τροχιά της Σελήνης, τον Άρη ή κάποιον αστεροειδή. Βασίστηκε στο σχέδιο του Falcon 9, του πυραύλου της SpaceX που έχει πραγματοποιήσει συνολικά δύο επιτυχείς δοκιμαστικές εκτοξεύσεις. Το νέο μοντέλο έχει τριπλάσιους κινητήρες (τρεις πυρήνες των εννέα πυραυλοκινητήρων ο καθένας) και θα προσφέρει κατά την απογείωση ώση 1,7 εκατομμυρίων κιλών, όσο 15 Boeing 747 σε πλήρη ισχύ. Ο Falcon Heavy θα μπορεί έτσι να μεταφέρει σε χαμηλή γήινη τροχιά φορτία μάζας 53.000 κιλών, δύο φορές περισσότερο από τα 22.680 κιλά των διαστημικών λεωφορείων. Ακόμα ισχυρότερος ήταν πάντως ο πύραυλος Saturn V της εποχής Apollo, ο οποίος μπορούσε να μεταφέρει πάνω από 200.000 κιλά. «Πιστεύω ότι είναι πια ρεαλιστικό να σκεφτόμαστε σχέδια όπως μια αποστολή επιστροφής δειγμάτων από τον Άρη, η οποία θα απαιτούσε τεράστια χωρητικότητα, αφού το σκάφος που θα προσεδαφιζόταν στον Άρη θα έπρεπε να έχει αρκετά καύσιμα για να επιστρέψει στη Γη» δήλωσε ο Έλον Μασκ. Εκπτώσεις Η SpaceX (Space Exploration Technologies) είναι μία από τις πέντε αμερικανικές εταιρείες που χρηματοδοτούνται από τη NASA για τον ανεφοδιασμό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS) μετά τον παροπλισμό των διαστημικών λεωφορείων φέτος. Όπως υποστηρίζει η εταιρεία, κάθε εκτόξευση με τον Falcon Heavy θα κόστιζε μόλις 100 εκατομμύρια δολάρια, ποσό δύο φορές μικρότερο σε σχέση με τον ανταγωνισμό της Boeing και της Lockheed Martin. Τα διαστημικά λεωφορεία κοστίζουν ακόμα περισσότερο. Αν ληφθεί υπόψη και το κόστος για την ανάπτυξή τους, κάθε εκτόξευση κόστισε περίπου 1,5 δισ. δολάρια, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Πανεπιστημίου του Κολοράντο και του πρακτορείο Associated Press. Η τιμή για την εκτόξευση ενός κιλού σε τροχιά ανέρχεται σήμερα γύρω στα 20.000 δολάρια. O Falcon Heavy θα μείωνε το κόστος στα 2.000 δολάρια, ελπίζει ο Μασκ. Για να συμβεί πάντως αυτό η SpaceX θα έπρεπε να εκτοξεύει τουλάχιστον τέσσερις Falcon Heavy το χρόνο, κάτι που δεν μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο, δεδομένου ότι η εταιρεία δεν έχει σήμερα άλλους πελάτες εκτός από τη NASA. Έχει πάντως εξασφαλίσει εξέδρα εκτόξευσης στην Αεροπορική Βάση Βάντενμπεργκ της Καλιφόρνια για την πρώτη πτήση του πυραύλου το 2013. Στις επόμενες πτήσεις προγραμματίζει να χρησιμοποιήσει τις εξέδρες εκτόξευσης που νοικιάζει στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ.

Ενδείξεις για ανακάλυψη στο Tevatron ενός νέου υποατομικού σωματιδίου ή και μιας νέας δύναμης. Οι φυσικοί του αμερικανικού επιταχυντή Tevatron του Εργαστηρίου Fermilab, έξω από το Σικάγο, του μεγάλου "ανταγωνιστή" του ευρωπαϊκού επιταχυντή του CERN, έχουν βρει "ύποπτες" ενδείξεις, στα στοιχεία των συγκρούσεων σωματιδίων, για ένα άγνωστο -μέχρι σήμερα- υποατομικό σωματίδιο ή ακόμα και -όπως υποστηρίζουν μερικοί επιστήμονες- για μια εντελώς νέα δύναμη στη φύση.Αν οι υποψίες επιβεβαιωθούν τότε θα πρόκειται για ένα θριαμβευτικό "κύκνειο άσμα" του αμερικανικού επιταχυντή, ο οποίος πρόκειται να "βγει στη σύνταξη" μέχρι φέτος το φθινόπωρο, λόγω έλλειψης χρημάτων. «Αν αποδειχτεί πραγματική, θα αποδειχτεί η σημαντικότερη ανακάλυψη στη Φυσική εδώ και μισό αιώνα», δήλωσε ο θεωρητικός φυσικός Christopher Hill, του Fermilab. Μια πιθανή εξήγηση, για την παρατηρούμενη "ανωμαλία" στα δεδομένα των παρατηρήσεων, είναι ότι αποτελεί ένδειξη για μια νέα και απροσδόκητη εκδοχή του μποζονίου του Higgs, το οποίο αναζητείται εναγωνίως και από τον επιταχυντή του CERN. Πρόκειται για ένα -μέχρι στιγμής υποθετικό- σωματίδιο, που προσδίδει μάζα στα άλλα υποατομικά σωματίδια και καθιστά συνεκτικό το "Καθιερωμένο Μοντέλο" της φυσικής στοιχειωδών σωματιδίων. Μια εναλλακτική – και ακόμα πιο φιλόδοξη – ερμηνεία είναι ότι εντοπίστηκε μια νέα φυσική δύναμη, πέρα από τον ηλεκτρομαγνητισμό, τη βαρύτητα, την ισχυρή και την ασθενή πυρηνική δύναμη. Ή, πάλι, μπορεί οι μυστηριώδεις παρατηρήσεις να παραπέμπουν σε κάτι άλλο, που οι φυσικοί δεν καταλαβαίνουν μέχρι τώρα. Ο φυσικός Giovanni Punzi, εκπρόσωπος του Fermilab, ανακοίνωσε ότι η διεθνής επιστημονική ομάδα του αμερικανικού επιταχυντή «νιώθει μεγάλη έξαψη από τις διαγραφόμενες πιθανότητες, αλλά, ταυτόχρονα, παραμένει επιφυλακτική, επειδή θα μπορούσε να είναι κάτι τόσο σημαντικό, που καταντά τρομακτικό -γι’Α αυτό σκεφτόμαστε όλες τις πιθανές εναλλακτικές εξηγήσεις». Άλλοι φυσικοί, εκτός του Fermilab, που επίσης έχουν δει τα "ανώμαλα" δεδομένα, καθώς αυτά συζητιούνται στους κύκλους των φυσικών εδώ και λίγους μήνες, δήλωσαν ότι αντιμετωπίζουν το όλο ζήτημα με ένα μίγμα δέους και σκεπτικισμού. «Αν ισχύει, είναι κάτι πολύ μεγάλο», δήλωσε ο θεωρητικός φυσικός του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης Niel Weiner, ενώ η φυσικός του Χάρβαρντ Lisa Randall είπε ότι πρόκειται για «σίγουρα ενδιαφέρον, αν είναι πραγματικό». Από την άλλη, ο φυσικός Nima Arkani-Hamed, του Ινστιτούτου Προωθημένων Μελετών του πανεπιστημίου Πρίνστον, δήλωσε ότι δεν έχει πειστεί από τα στοιχεία, τα οποία χαρακτήρισε στατιστικό "τέχνημα" του τρόπου παρουσίασής τους. Αν όμως, πρόσθεσε, υπάρχει κάποια πραγματικότητα σε αυτές τις "ανωμαλίες", τότε δεν θα αργήσει ο πολύς ισχυρότερος επιταχυντής του CERN να τις επιβεβαιώσει. Οι επιστήμονες του Fermilab, από την πλευρά τους, εκτιμούν ότι υπάρχει πολύ μικρή πιθανότητα (λιγότερο από 0,25%) η "ανωμαλία" να είναι στατιστικό σφάλμα. Οι φυσικοί παρατήρησαν σε εκατοντάδες συγκρούσεις να παράγονται δύο "πίδακες" ελαφρών σωματιδίων σαν τα ηλεκτρόνια, καθώς και ένα βαρύ "μποζόνιο W". Οι μετρήσεις έδειξαν ότι η συνολική ενέργεια των παραγόμενων σωματιδίων ήταν πάντα περίπου 144 δισεκατομμύριο ηλεκτρονιοβόλτ, μια ένδειξη ότι προέρχονταν από ένα άγνωστο σωματίδιο με αυτή ακριβώς την μάζα-ενέργεια (συγκριτικά, ένα πρωτόνιο "ζυγίζει" περίπου ένα δισεκατομμύριο ηλεκτρονιοβόλτ). Αυτή η υλο-ενέργεια, όμως, δείχνει ότι μάλλον δεν είναι το "γνωστό" μποζόνιο του Higgs, όπως τουλάχιστον προβλέπεται θεωρητικά από το "Καθιερωμένο Μοντέλο", γιατί αυτό προβλέπεται να παράγει βαρύτερα υποατομικά σωματίδια, κυρίως κουάρκ. Επιπλέον, ο ρυθμός παραγωγής αυτών των μυστηριωδών σωματιδίων είναι 300 φορές μεγαλύτερος από τον προβλεπόμενο ρυθμό παραγωγής των σωματιδίων του Higgs. Έτσι, δεν αποκλείεται οι επιστήμονες του Fermilab να έχουν "πέσει" πάνω σε κάτι τελείως νέο. Όπως είπε ο εκπρόσωπος του εργαστηρίου Giovanni Punzi, «είναι κάτι τόσο νέο, τόσο εκπληκτικό, δεν μπορούμε να το πιστέψουμε καλά-καλά εμείς οι ίδιοι. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να το κάνουμε γνωστό σε όλο τον κόσμο». Ήδη, ο ίδιος και οι συνεργάτες του έχουν δημοσιοποιήσει μια πρώτη σχετική επιστημονική εργασία, που σκοπεύουν να δημοσιεύσουν επίσημα στο έγκριτο περιοδικό φυσικής Physical Review Letters. Στην φωτογραφία η κορυφή στο κόκκινο διάγραμμα οφείλεται στα W και Ζ μποζόνια. Η μπλε κορυφή στα 150 GeV θα μπορούσε να οφείλεται στο σωματίδιο Higgs. Επίσης http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?p=157613&sid=56998198b265a5930addd74b3f75072f#157613

Το ισχυρότερο ραδιοτηλεσκόπιο του κόσμου αναζητά χώρο στο νότιο ημισφαίριο. Η κατασκευή του μεγαλύτερου επίγειου διαστημικού παρατηρητηρίου συμφωνήθηκε το περασμένο Σάββατο 2 Απριλίου στη Ρώμη. Το παρατηρητήριο θα έχει έκταση ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου και θα αποτελείται από χιλιάδες ραδιοτηλεσκόπια. Στην κατασκευή του εμπλέκονται πολλές χώρες και δεκάδες διεθνείς οργανισμοί και εταιρίες και το κόστος του υπολογίζεται ότι θα αγγίξει το 1,5 δισ. ευρώ. Η λειτουργία του αναμένεται ότι θα βοηθήσει στο να αποκαλυφθούν σημαντικές πληροφορίες για την λειτουργία του Σύμπαντος όπως για παράδειγμα, να δούμε πως έμοιαζε πριν σχηματιστούν οι γαλαξίες, πως εξελίχθηκε η διαδικασία γέννησης άστρων και γαλαξιών και φυσικά η αναζήτηση ζωής στο διάστημα. Στην κατασκευή του SKA (Square Kilometre Array) http://www.skatelescope.org/ συμμετέχουν η Αυστραλία, η Κίνα, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ολλανδία, η Νέα Ζηλανδία, η Μ.Βρετανία και η Νότιος Αφρική. Όπως αποφασίστηκε το κέντρο του σχεδιασμού και του συντονισμού του εγχειρήματος θα είναι το διαστημικό παρατηρητήριο Jodrell Bank που βρίσκεται λίγο έξω από το Μάντσεστερ στην Αγγλία. Η τοποθεσία κατασκευής του SKA δεν έχει ακόμη αποφασιστεί αφού αναζητείται μια περιοχή που να καλύπτει διάφορες προϋποθέσεις, παραδείγματος χάριν θα πρέπει να έχει ξερό κλίμα, να είναι μακριά από πηγές ραδιοπαρασίτων (π.χ ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, ραντάρ κλπ) και ταυτόχρονα να είναι σχετικά εύκολα προσβάσιμο στους επιστήμονες. Όπως έγινε γνωστό Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και Νότιος Αφρική είναι οι τρεις χώρες στις οποίες θα αναζητηθεί η περιοχή για την κατασκευή του SKA και η τελική απόφαση θα ληφθεί το 2012. Το "ομόκεντρο" παρατηρητήριο Το παρατηρητήριο θα αποτελείται από 100 περίπου σταθμούς παρατήρησης. Από αυτούς οι 25 θα βρίσκονται συγκεντρωμένοι σε έναν πυρήνα διαμέτρου 5 χιλιομέτρων, άλλοι 25 σε έναν μεγαλύτερο κύκλο 50 χιλιομέτρων και οι υπόλοιποι 50 σε μια μεγάλη περιοχή ακτίνας 3.000 χιλιομέτρων. Υπολογίζεται ότι το παρατηρητήριο θα αποτελείται από τρεις χιλιάδες τηλεσκόπια τα των οποίων τα πιάτα θα έχουν διάμετρο 15 μέτρων. Είναι πιθανό βέβαια να χρησιμοποιηθούν και μεγαλύτερα τηλεσκόπια. Τα τηλεσκόπια θα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους με ένα πανίσχυρο σύστημα τηλεπικοινωνιών, που θα αποτελείται από οπτικές ίνες. Το τελικό κόστος κατασκευής θα εξαρτάται τόσο από το μέγεθος των τηλεσκοπίων όσο και από τον αριθμό τους. Οι μεγάλες κεραίες κοστίζουν ασύγκριτα περισσότερο από τις μικρές, αλλά από την άλλη πλευρά το κόστος διασύνδεσης τριάντα κεραιών είναι ασύγκριτα μικρότερο από το κόστος διασύνδεσης οκτώ χιλιάδων. Κοσμικές συγκρούσεις κάνουν τους δακτύλιους του Κρόνου να κυματίζουν. Οι παράξενοι κυματισμοί που είχαν παρατηρηθεί πρόσφατα στους δακτύλιους του Κρόνου, καθώς και στον πιο δυσδιάκριτου δακτύλιο του Δία, προκλήθηκαν από την ξαφνική διέλευση κομητών και αστεροειδών πριν από μερικές δεκαετίες, εκτιμούν δύο ανεξάρτητες ερευνητικές ομάδες. Τον Αύγουστο του 2009, η αποστολή Cassini (η οποία μελετά το σύστημα του Κρόνου από το 2004) εντόπισε ένα σπειροειδές κύμα στον δακτύλιο C, το οποίο είχε πλάτος 19.000 χιλιόμετρα και ύψος 20 μέτρα. Ήταν μια αρκετά έντονη διαταραχή, δεδομένου ότι ο δακτύλιος C, αποτελούμενος από μικρά και μεγάλα κομμάτια πάγου, έχει συνολικό πάχος μόλις δέκα μέτρα. Όπως έδειξαν μετέπειτα παρατηρήσεις, η διαταραχή είναι ένα συνεχές κύμα που κινείται σπειροειδώς προς τα έξω, όπως το αυλάκι σε έναν δίσκο LP, και κάνει τον δακτύλιο C να σχηματίζει γωνία σε σχέση με τον ισημερινό του Κρόνου. Το ίδιο φαινόμενο είχε γίνει αντιληπτό το 2007, όταν το σκάφος New Horizon, που βρισκόταν τότε στο δρόμο για τον Πλούτωνα, φωτογράφισε τον αχνό δακτύλιο του Δία και εντόπισε δύο διασταυρούμενους σχηματισμούς. Σύμφωνα με την πρώτη http://www.sciencemag.org/content/early/2011/03/30/science.1202241.abstract από τις δύο συμπληρωματικές μελέτες που δημοσιεύονται την Παρασκευή στο περιοδικό Science, τουλάχιστον ένας από τους κυματισμούς στον Δία προκλήθηκε από το χτύπημα του κομήτη Shoemaker-Levy 9 το 1994. Σε μια πρωτοφανή ως τότε περίπτωση, το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble είχε φωτογραφίσει τότε τον Shoemaker-Levy 9 να σπάει σε κομμάτια και να χάνεται στην πυκνή ατμόσφαιρα του γιγάντιου, αέριου πλανήτη. Σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, η διαταραχή που προκάλεσαν τα κομμάτια του κομήτη στον δακτύλιο του Δία παραμένουν ακόμα ορατά. Σύμφωνα με τα μαθηματικά μοντέλα των ερευνητών, ο δεύτερος κυματισμός στον ίδιο δακτύλιο πρέπει να δημιουργήθηκε το 1990, πιθανώς σε ένα προηγούμενο κοντινό πέρασμα του Shoemaker-Levy 9. Παραμένει ωστόσο άγνωστο ποιος ήταν ο ένοχος για τους παρόμοιους σχηματισμούς στον Κρόνο. Σύμφωνα με τη δεύτερη δημοσίευση http://www.sciencemag.org/content/early/2011/03/30/science.1202238.abstract στο Science, οι διαταραχές των δακτύλιων C και D χρονολογούνται στο 1983, χωρίς όμως να είναι δυνατό να διευκρινιστεί από ποια σώματα προκλήθηκαν. Με την πάροδο των δεκαετιών, πάντως, οι σπειροειδείς κυματισμοί σταδιακά θα εξαφανιστούν, καθώς τα βαρυτικά πεδία των γιγάντιων πλανητών τραβούν τους δακτυλίους πίσω στη θέση ισορροπίας.

Εκτοξεύθηκε το Σογιούζ με προορισμό το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκτόξευση τα χαράματα της Τρίτης από το Μπαϊκονούρ του διαστημοπλοίου Σογιούζ με πλήρωμα δύο Ρώσους κοσμοναύτες και έναν Αμερικανό αστροναύτη. Ο Ρώσος κυβερνήτης του Σογιούζ, ο 40χρονος Αλεξάντερ Σαμοκουτγιάγεφ, ο ιπτάμενος μηχανικός της ΝΑSΑ Ρον Γκαράν 49 ετών και ο 46χρονος κοσμοναύτης Αντρέϊ Μπορισένκο, πρόκειται να συναντήσουν, μετά από ταξίδι δύο ημερών με το περιορισμένων διαστάσεων διαστημόπλοιο, τα άλλα τρία μέλη του διαστημικού σταθμού, έναν Αμερικανό, έναν Ρώσο και έναν Ιταλό. Ο Ρώσος επικεφαλής του Κέντρου Ελέγχου της Διαστημικής Αποστολής, ανακοίνωσε ότι οι τρείς αστροναύτες απογειώθηκαν από το Μπαϊκονούρ, στις 4.18', τα χαράματα της Τρίτης, τοπική ώρα. Στο διαστημόπλοιο υπήρχε η φωτογραφία του πρώτου ανθρώπου που ταξίδεψε στο διάστημα του Γιούρι Γκαγκάριν, καθώς αυτόν τον μήνα συμπληρώνονται 50 χρόνια από το ιστορικό ταξίδι που πραγματοποίησε ο κοσμοναύτης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Νωρίτερα οι κοσμοναύτες επισκέφθηκαν το δωμάτιο, το οποίο έχει μείνει απαράλλαχτο εδώ και 5 δεκαετίες, που ο Γκαγκάριν πέρασε την τελευταία του νύχτα πριν το θρυλικό ταξίδι του. Μικρές Ειδήσεις. Έκθεση, αφιερωμένη στα 50-χρονα της πτήσης του Γιούρι Γκαγκάριν στο διάστημα, εγκαινιάστηκε τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες στο κτήριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Στην έκθεση παρουσιάζονται μερικές δεκάδες σπάνιες φωτογραφίες, αφιερωμένες σ΄αυτό το ιστορικό γεγονός. Κατά την άποψη των οργανωτών της, η έκθεση δεν θα συμβάλει μόνο στο να αποδοθεί η δέουσα τιμή στην πρώτη πτήση ανθρώπου στο διάστημα, αλλά και θα παρουσιάσει την ιστορία της περαιτέρω αξιοποίησης του διαστημικού χώρου, μεταξύ άλλων και για τα αποτελέσματα της συνεργασίας σ΄αυτό τον τομέα της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ρωσία διευρύνει την παραγωγή επανδρωμένων διαστημοπλοίων «Σογιούζ», ώστε από το 2013 μιά φορά κάθε 2-3 χρόνια να εκτοξεύει σε τροχιά επιπρόσθετο διαστημόπλοιο. Τη σχετική δήλωση έκανε στους δημοσιογράφους τη Δευτέρα ο επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Διαστήματος «Ρωσκόσμος» Ανατόλι Περμίνοφ. Σύμφωνα με συμβόλαιο της ΝΑΣΑ, η Ρωσία πρέπει να πραγματοποιεί 4 επανδρωμένες εκτοξεύσεις το χρόνο. Όμως υπάρχουν πολλές προτάσεις για επιπρόσθετες εκτοξεύσεις κοσμοναυτών και από άλλες χώρες, ανακοίνωσε ο Περμίνοφ. Η Ομοσπονδιακή Διαστημική Υπηρεσία της Ρωσίας, Roscosmos και η NASA, θα συζητήσουν την ανάπτυξη ενός πυρηνοκίνητου διαστημόπλοιου, στις 15 Απριλίου, όπως δήλωσε ο επικεφαλής της Roscosmos, Anatoly Perminov. "Δεν είναι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες. Υπάρχουν κι άλλες χώρες με υψηλό επίπεδο τεχνολογίας κατασκευής αντιδραστήρων, οι οποίες πρέπει να λάβουν μέρος στο σχέδιο", τόνισε. Η Κίνα, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιαπωνία έχουν, επίσης, τεχνολογία για την παραγωγή πυρηνικών αντιδραστήρων. Ο σχεδιασμός πυρηνικών κινητήρων, πρέπει να ολοκληρωθεί μέχρι το 2012, ενώ η υλοποίηση του έργου θα απαιτήσει 17 δισεκατομμύρια ρούβλια (600 εκατομμύρια αμερικανικά δολάρια). Το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησης θα προέλθει από τη ρωσική κρατική πυρηνική εταιρεία, Rosatom, όπως διευκρίνισε ο Perminov. Κλείνοντας, είπε, πως το 2010, οι πυρηνικοί κινητήρες για διαστημόπλοια είχαν δώσει πολλά υποσχόμενες προοπτικές και θα πρέπει να κάνουν αποστολές στον Άρη, αλλά και άλλους "άγνωστους" πλανήτες.

To Mars Express φωτογραφίζει γειτονικά ηφαίστεια στον 'Αρη. Πρόσφατες εικόνες από Ευρωπαϊκό διαστημόπλοιο Mars Express, που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον κόκκινο πλανήτη, απεικονίζουν ηφαίστεια καλυμμένα από ομίχλη. Η δραστηριότητα τους έχει σταματήσει χιλιάδες χρόνια πριν, αλλά οι πλαγιές τους είναι σημαδεμένες από τις συνεχείς προσκρούσεις μικρών και μεγαλύτερων μετεωριτών. Για τις νέες εικόνες της επιφάνειας του Άρη χρησιμοποιήθηκαν παρατηρήσεις που είχαν συγκεντρωθεί από τις 25 Νοεμβρίου 2004 μέχρι τις 22 Ιουνίου 2006, στη διάρκεια τριών πλήρων περιστροφών του διαστημόπλοιου Mars Express. Ο μεγάλος αριθμός ανενεργών ηφαιστείων στην επιφάνεια του πλανήτη Άρη μαρτυράει το πλούσιο ηφαιστειακό παρελθόν του. Ανάμεσά τους και το μεγαλύτερο ηφαίστειο του ηλιακού μας συστήματος, το όρος Όλυμπος με ύψος μεγαλύτερο από 24 χιλιόμετρα και διάμετρο 500 χιλιομέτρων. Tα ηφαίστεια Ceranius Tholus και Uranius Tholus Στην επιφάνεια του Άρη υπάρχουν ακόμα 20 μικρότερα ηφαίστεια γνωστά με το όνομά τους, όπως το Ceranius Tholus. Προς μεγάλη έκπληξη των επιστημόνων, που δεν περίμεναν κάποια αλλαγή στο ανενεργό αυτό ηφαίστειο, κατά τη δεύτερη περιστροφή του Μars Express, η κορυφή του ήταν σκεπασμένη από σύννεφα πάγου. Τα σύννεφα πάγου είχαν χαθεί μέχρι την επόμενη φορά που το διαστημόπλοιο πέρασε πάνω από το ηφαίστειο για να συγκεντρώσει νέες παρατηρήσεις που θα συμπλήρωναν την εικόνα της ηφαιστιογενής περιοχής. Για αυτό το λόγο και διακρίνεται μία έντονη λευκή γραμμή στην τελική εικόνα. Η λατινική λέξη "tholus" σημαίνει κωνικός θόλος και η βάση του Ceraunius Tholus έχει διάμετρο 130 χιλιόμετρα και ύψος 5,5 χιλιόμετρα. Η επίπεδη καλδέρα στην κορυφή του έχει διάμετρο 25 χιλιόμετρα. Το τοπίο δεν αλλάζει σημαντικά λίγα χιλιόμετρα μακριά, εκεί όπου βρίσκεται το ηφαίστειο Uranius Tholus, παρόλο που οι διαστάσεις του είναι μικρότερες. Οι απότομες πλαγιές των δύο ηφαιστείων είναι αυλακωμένες από χαράδρες, σημάδια που άφησαν πίσω τους παλαιότερες εκρήξεις. Η μεγαλύτερη χαράδρα διακρίνεται στις πλαγιές του Ceraunius Tholus και έχει μήκος περίπου 3,5 χιλιόμετρα και βάθος 300 μέτρα. Χαρακτηριστικά των Ceranius Tholus και Uranius Tholus Παρόλο που οι επιστήμονες δεν έχουν μέχρι σήμερα δώσει μία εξήγηση για πως σχηματίστηκε, υποθέσεις γίνονται ότι λάβα που κυλούσε στις πλαγιές του έλιωσε τον πάγο που κάλυπτε το ηφαίστειο στο σημείο εκείνο. Ο κρατήρας Rahe στον οποίο καταλήγει σχηματίστηκε από πρόσκρουση μετεωρίτη. Η επίπεδη καλδέρα στην κορυφή του ηφαιστείου Ceraunius Tholus προδίδει την υπάρξη λίμνης στο απώτερο παρελθόν του Άρη, τότε που η ατμόσφαιρα του ήταν πυκνότερη. Είναι πιθανό, όμως, το νερό από τον πάγο ο οποίος κάλυπτε το ηφαίστειο και έλιωσε να γέμισε την κοιλότητα που σχηματίστηκε αφότου υποχώρησε η κορυφή του ηφαιστείου. Όπως η Σελήνη και ο Ερμής, έτσι και ο Άρης δεν παρουσιάζει ίχνη τεκτονικών πλακών οι οποίες συγκλίνουν κατά μήκος μεγάλων ορεινών όγκων. Στην απουσία κίνησης των τεκτονικών πλακών αποδίδουν οι επιστήμονες τον μεγάλο αριθμό ηφαιστείων στην επιφάνεια του Άρη. Καθώς οι τεκτονικές πλάκες παραμένουν ακίνητες, στα σημεία όπου αναβλύζει μάγμα από το εσωτερικό του πλανήτη, εμφανίζονται ηφαίστεια που με το πέρασμα των αιώνων μεγαλώνουν. Κάποια μπορεί να είναι ακόμα ενεργά, αλλά δεν έχουν εκραγεί για πολλά χιλιάδες χρόνια. Πυρηνική έκρηξη "έβαψε" κόκκινο τον Άρη;Στην ραδιενέργεια μπορεί να οφείλεται το χρώμα του. Σύμφωνα με μια νέα θεωρία, ο πλανήτης Άρης δεν είχε πάντοτε ερυθρή απόχρωση, η οποία και του προσέδωσε τον χαρακτηρισμό "κόκκινος πλανήτης", αλλά οφείλει το χρώμα του σε μια τρομερή πυρηνική έκρηξη που προκλήθηκε από φυσικούς παράγοντες. Η έκρηξη αυτή μετέτρεψε τον Άρη σε μια απέραντη ραδιενεργή έρημο, εξοντώνοντας κάθε μορφή ζωής που μπορεί να είχε αναπτυχθεί εκεί. Η θεωρία αναφέρει μάλιστα ότι μια τέτοια έκρηξη είναι πιθανό να έχει συμβεί και στη Γη στο μακρινό παρελθόν ή και ότι μπορεί να συμβεί ξανά στο μέλλον. Την θεωρία ανέπτυξε ο Τζον Μπράντεντμπεργκ, επιστήμονας στην εταιρία Orbital Technologies Corp που ασχολείται με την ανάπτυξη διαστημικών τεχνολογιών και εφαρμογών. Όπως υποστηρίζει, πριν από 180 εκατομμύρια έτη κάποια γεωλογική διεργασία στην περιοχή Mare Acidalium που βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη Αρη προκάλεσε μια τρομερή πυρηνική έκρηξη η οποία ουσιαστικά τον κατέστρεψε. Ο Μπράντεντμπεργκ εκτιμά ότι η έκρηξη αυτή είχε ισχύ ανάλογη με εκείνη ενός εκατομμυρίου βομβών υδρογόνου ενός μεγατόνου. «Η επιφάνεια του Άρη καλύπτεται από ένα λεπτό στρώμα ραδιενεργών υλικών όπως ουράνιο, θόριο, ραδιενεργό κάλιο κ.α. Μια πυρηνική έκρηξη είναι πιθανό να σκόρπισε τα ραδιενεργά υλικά σε όλο τον πλανήτη. Η έκρηξη αυτή πιθανότατα γέμισε στην ατμόσφαιρα του Άρη με ραδιοϊσότοπα τα οποία εντοπίζονται από τις φασματομετρήσεις που γίνονται στον πλανήτη. Η παρουσία των ραδιενεργών υλικών εξηγεί και την ερυθρή απόχρωση του πλανήτη» δήλωσε ο Μπραντεντμπεργκ στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο Fox. Ενα «τζιπ» στον Αρη.Το μεγαλύτερο τροχοφόρο ρομπότ της NASA είναι σχεδόν έτοιμο για εκτόξευση το Νοέμβριο. Έπειτα από καθυστερήσεις που έφτασαν τελικά τα δυόμισι χρόνια, το μεγαλύτερο και ακριβότερο τροχοφόρο ρομπότ που ανέπτυξε ποτέ η NASA είναι σχεδόν έτοιμο για την εκτόξευσή του το Νοέμβριο. Το πυρηνοκίνητο Curiosity, σε μέγεθος τζιπ, θα αναλάβει να εξετάσει αν ο Άρης διέθετε ποτέ κατάλληλο περιβάλλον για την εμφάνιση μικροβιακής ζωής. Θα μεταφέρει επίσης μια πληθώρα οργάνων για να μελετήσει τη γεωλογία του πλανήτη -μεταξύ άλλων, ένα λέιζερ που θα ανοίγει τρύπες στα βράχια από μακριά. Χωρίς την κάμερα του ...Κάμερον Δυστυχώς, το ρομπότ δεν θα μεταφέρει την τρισδιάστατη κάμερα υψηλής ανάλυσης που πρότεινε για την αποστολή ο σκηνοθέτης του Avatar Τζέιμς Κάμερον. Η NASA αναγκάστηκε τελικά να ακυρώσει το σχέδιο καθώς δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για την δοκιμή του φακού ζουμ. Το Curiosity, γνωστό επισήμως ως Επιστημονικό Εργαστήριο του Άρη (MSL), βρίσκεται τώρα σε ένα αποστειρωμένο χώρο του Εργαστηρίου Αεριώθησης (JPL) της NASA στην Καλιφόρνια. Όταν φτάσει στον κόκκινο πλανήτη, το Curiosity θα εξερευνά τον Άρη παράλληλα με τα μικρότερα, δίδυμα ρομπότ Spirit και Opportunity, τα οποία βολτάρουν στο εξωγήινο περιβάλλον από το 2004 και έχουν ήδη ανακαλύψει ενδείξεις για αρχαίες, εξαφανισμένες πια λίμνες. Λόγω του μεγέθους και του βάρους του, που πλησιάζει τον ένα τόνο, το Curiosity δεν μπορεί να τροφοδοτείται με ηλιακούς συλλέκτες όπως οι προκάτοχοί του. Βασίζεται αντίθετα σε μια θερμοηλεκτρική γεννήτρια ραδιοϊσοτόπων, παρόμοια με αυτές που χρησιμοποιούνται σε πολύχρονες διαπλανητικές αποστολές, ικανές να λειτουργούν αδιάκοπα για δεκαετίες. Οι τελευταίες δοκιμές πριν μεταφερθεί τελικά στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ μεταδίδονται ζωντανά εδώ. http://www.nasa.gov/mission_pages/msl/building_curiosity.html Προσεδάφιση με αλεξίπτωτο Μια από τις πιο κρίσιμες φάσεις της αποστολής θα είναι η ελεγχόμενη προσεδάφιση. Σε αντίθεση με το Spirit και το Opportunity, τα οποία έπεσαν στον Άρη τυλιγμένα σε αερόσακους, σχεδιασμένους να αναπηδούν στο έδαφος, το Curiosity θα ανοίξει αλεξίπτωτο και θα πυροδοτήσει μικρούς πυραυλοκινητήρες ώστε να ακουμπήσει στην επιφάνεια όσο γίνεται πιο μαλακά. Αυτές οι σχεδιαστικές ιδιαιτερότητες του τεράστιου ρομπότ προκάλεσαν σημαντικές υπερβάσεις του προϋπολογισμού και το συνολικό κόστος έχει φτάσει πλέον τα 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια. Το χρονικό παράθυρο της εκτόξευσης ανοίγει στις 25 Νοεμβρίου και θα διαρκέσει τρεις εβδομάδες.

Να καλοσωρίσω την νεα γενια(Makis κ.α) που δυναμικά μετεχει στην Διαστημική Εξερευνηση και βοηθάει ωστε η σελίδα αυτη να αποτελεί ουσιαστικά ενα ημερολόγιο της μεγάλης προσπάθειας του ανθρώπου για την κατάκτηση του Διαστήματος.Εξάλλου στις 12/4/2011 εχουμε τα 50 χρόνια απο την εκτόξευση του πρώτου ανθρώπου(Γιούρι Γκαγκάριν) που θα γιορτασθει σε ολο τον πλανήτη και με την ευκαιρία αυτή ο Ο.Η.Ε. κηρυξε αυτη την ημερομηνία σαν ημέρα του Διαστήματος. Ετσι πριν την εκτοξευση του διαστημικού λεωφορείου Εndeavour στον ISS εκτοξεύεται το ρωσικό Soyuz την Τρίτη για τον διαστημικό σταθμό. Δύο Ρώσοι κοσμοναύτες και ένας αμερικανός αστροναύτης πρόκειται να ταξιδέψουν με το ρωσικό διαστημόπλοιο Soyuz την Τρίτη στον διεθνή διαστημικό σταθμό (ISS). Πρόκειται για τους Ρώσους Alexander Samokutiayev, Andrei Borisenko και τον αμερικανό Ronald Garan. Ο Samokutiayev πρόκειται να είναι ο επικεφαλής της αποστολής ενώ οι υπόλοιποι δύο είναι μηχανικοί πτήσης. Ο αμερικανός αστροναύτης είναι ο μόνος που έχει βρεθεί στον ISS ξανά το 2008 ως μέλος του πληρώματος του διαστημικού λεωφορείου Discovery. Και οι τρεις πρόκειται να παραμείνουν στον ISS για διάστημα έξι μηνών. Το ρωσικό Soyuz φέρει το όνομα Gagarin καθώς στις 12 Απριλίου κλείνουν 50 χρόνια από την ιστορική του πτήση σε τροχιά γύρω από τη Γη, για να γίνει ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε στο διάστημα. Στις φωτογραφίες η προετοιμασία της εκτοξευσης. Κατι ομως απολυτως ελληνικο απο την E.S.A. http://www.esa.int/esaCP/SEM5D27UPLG_Greece_0.html Στις φωτογραφίες η Ελλάδα, λουσμένη από τη Μεσόγειο σε ανατολή και δύση, και στηριγμένη στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και η Θήρα, η Θηρασιά, η Νέα και Παλιά Καμμένη.

Παράξενες μαύρες τρύπες στην Ανδρομέδα και τον Γαλαξία μας. Επί μια δεκαετία, το Παρατηρητήριο Chandra των ακτίνων-Χ της NASA παρατήρησε τον γαλαξία της Ανδρομέδας συνολικά σχεδόν επί ένα εκατομμύριο δευτερόλεπτα, προσφέροντάς τους αστρονόμους μια άνευ προηγουμένου εικόνα της πλησιέστερης υπερβαρέας μαύρης τρύπας έξω από τον Γαλαξία μας. Σε μια απόσταση ούτε 3 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη, η Ανδρομέδα – που επίσης είναι γνωστή κι ως Μ31 – προσφέρει στους αστρονόμους την ευκαιρία να σπουδάσουν την μαύρη τρύπα του με μια εξαιρετική λεπτομέρεια. Η υπερμεγέθης μαύρη τρύπα στην Ανδρομέδα, όπως η αντίστοιχη μαύρη τρύπα Sag *Α, του δικού μας Γαλαξία, είναι 10 έως 100.000 φορές πιο αμυδρή στο φως των ακτίνων X, από ό,τι περίμεναν οι αστρονόμοι εξ αιτίας της πλούσιας σε αέριο περιοχής γύρω από αυτήν. Ωστόσο, στις 6 Ιανουαρίου 2006 η μαύρη τρύπα έγινε λαμπρότερη τουλάχιστον εκατό φορές, γεγονός που υποδηλώνει ότι συνέβη ένα ξέσπασμα των ακτίνων Χ. Ήταν δε η πρώτη φορά που είδαμε ένα τέτοιο φαινόμενο από μια υπερβαρέα μαύρη τρύπα στο γειτονικό μας τοπικό σύμπαν. Μετά το ξέσπασμα, η μαύρη τρύπα του M31 εισήλθε σε μια σχετικά αμυδρή κατάσταση, αλλά ήταν σχεδόν 10-πλάσιας λαμπρότητας, κατά μέσο όρο από ό,τι πριν από το 2006. Το ξέσπασμα αυτό δείχνει σχετικά υψηλό ρυθμό της ύλης που δέχεται η μαύρη τρύπα του M31, ακολουθούμενη από ένα μικρότερο, αλλά ακόμη σημαντικό ρυθμό. Η άποψη των αστροφυσικών είναι ότι αυτό το ξέσπασμα οφείλεται στην σύλληψη αστρικού ανέμου, ανέμου προερχόμενο από ένα άστρο που στρέφεται γύρω από τη μαύρη τρύπα, προς το εσωτερικό της. Η αύξηση του ρυθμού που εισέρχονται διάφορα υλικά προς τη μαύρη τρύπα εκτιμάται ότι οδήγησε σε μια αύξηση της λαμπρότητας των ακτίνων-Χ, που προέρχονται από ένα σχετικιστικά κινούμενο πίδακα. Η δε αιτία της έκρηξης του 2006 είναι ακόμη λιγότερο σαφής, αλλά θα μπορούσε να οφείλεται σε μια ξαφνική απελευθέρωση ενέργειας, όπως από μαγνητικά πεδία σε ένα δίσκο υλικού γύρω από τη μαύρη τρύπα, που ξαφνικά συνδέθηκαν μαζί και έγινε πολύ πιο ισχυρή. Τα αποτελέσματα αυτά υποδηλώνουν ότι η αδύναμη αλλά και ακανόνιστη συμπεριφορά της μαύρης τρύπας του Γαλαξία μας, μπορεί να είναι μία συνήθης ιδιότητα μιας μαύρης τρύπας σε αυτό το στάδιο της εξέλιξης κάθε γαλαξία. Οι αναζητήσεις των μαύρων οπών πραγματοποιούνται ως εξής: Ψάχνουμε να βρούμε μεγάλα ποσά μάζας που δεν μπορούν εύκολα να εξηγηθούν από τα αστέρια. Αν υπάρχει μια μεγάλη μάζα στο κέντρο του γαλαξία, τότε μερικά άστρα πρέπει να κινούνται πολύ γρήγορα όταν έρχονται κοντά σε αυτήν. Στην Ανδρομέδα οι ταχύτητες των άστρων είναι τόσο μεγάλες κοντά στο κέντρο της που πρέπει να κρύβεται εκεί τρεις ή τέσσερις φορές περισσότερη μάζα, από αυτήν που βλέπουμε στα αστέρια. Δέκα εκατομμύρια ηλιακές μάζες της ύλης συνωστισμένης σε έναν όγκο διαμέτρου λιγότερο από 5 έτη φωτός. Αυτή η διάμετρος είναι περίπου η ίδια με την απόσταση του Ήλιου έως το επόμενο κοντινότερο αστέρι. Μια μαύρη τρύπα λοιπόν είναι η πιο πιθανή εξήγηση, για το κέντρο του γαλαξία M31. Οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες αποτελούν απομεινάρια της εξέλιξης των αστρικών σμηνών. Σχηματίζονται με τις μάζες χιλιάδων ή και εκατομμυρίων άστρων. Και συνεχίζουν να αυξάνονται κάθε φορά που κάποιο αντικείμενο περνάει πάρα πολύ κοντά τους. Αυτό δείχνει πως μπορεί να δουλεύουν οι ‘κινητήρες’ που τροφοδοτούν με ενέργεια τους γαλαξιακούς πυρήνες. Πιστεύουμε ότι τα γεγονότα έχουν ως εξής: Αέριο από την γύρω περιοχή πέφτει συνεχώς μέσα στη μαύρη τρύπα. Τελικά σχηματίζει ένα υπέρθερμο δίσκο που περιστρέφεται γύρω από την τρύπα με σχεδόν την ταχύτητα του φωτός, οπότε εκτοξεύει με τρομερό ρυθμό πίδακες υλικού και ακτινοβολίας που βλέπουμε σε μια μαύρη τρύπα. Η δραστηριότητα στους γαλαξιακούς πυρήνες είναι στην πραγματικότητα πολύ εντυπωσιακή Περιοχές με όγκο όσο το ηλιακό μας σύστημα μπορεί να εκπέμπουν ένα τρισεκατομμύριο φορές περισσότερη ενέργεια από τον Ήλιο. Ωστόσο, παρά τη μεγάλη κεντρική μάζα του, ο γαλαξίας της Ανδρομέδας έχει έναν από τους πιο λιγότερο ενεργούς πυρήνες. Κατά ειρωνικό τρόπο, η πιο μελετημένη εξωγαλαξιακή μαύρη τρύπα μέχρι σήμερα, της Ανδρομέδας, μπορεί να είναι ένα τέρας που λιμοκτονεί. Το Παρατηρητήριο Chandra των ακτίνων-X τράβηξε αυτή την εικόνα του γαλαξία της Ανδρομέδας (M31) για πρώτη φορά το 1999. Η μπλε κουκίδα στο κέντρο της εικόνας είναι μια "δροσερή" πηγή ακτίνων-Χ εκατομμυρίων βαθμών, όπου βρίσκεται μια υπερβαρέα μαύρη τρύπα με μάζα όσο 30 εκατομμυρίων ήλιων . Οι ακτίνες X παράγονται από την ύλη καθώς αυτή κινείται προς τη μαύρη τρύπα. Είναι επίσης εμφανείς στην εικόνα πολλές άλλες θερμότερος πηγές ακτίνων Χ, που οφείλονται πιθανώς σε δυαδικά συστήματα που εκπέμπουν ακτίνες-Χ. Σε αυτά τα συστήματα ένα αστέρι νετρονίων ή μια μαύρη τρύπα βρίσκεται σε στενή τροχιά γύρω από ένα κανονικό αστέρι.

Ο χάρτης του βαρυτικού πεδίου του αλλάζει το σχήμα του πλανήτη. Ο ακριβέστερος μέχρι σήμερα χάρτης του βαρυτικού πεδίου της Γης παρουσιάστηκε την Πέμπτη από τον ESA (Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος). Στο νέο χάρτη του ευρωπαϊκού δορυφόρου Goce, η υδρόγειος δεν μοιάζει με την τέλεια σφαίρα που συνήθως φανταζόμαστε. Έχει εντελώς ανώμαλο σχήμα που θυμίζει πατάτα, καθώς η μάζα του πλανήτη δεν είναι ομοιόμορφα κατανεμημένη. Η τεράστια μάζα των Ιμαλαΐων, για παράδειγμα, σχηματίζει ένα μεγάλο εξόγκωμα στην περιοχή της Ασίας. Από τεχνική άποψη, ο χάρτης του Goce είναι ένα γεωειδές: είναι η επιφάνεια ενός ιδεατού παγκόσμιου ωκεανού, η οποία διαμορφώνεται αποκλειστικά από τη βαρύτητα, χωρίς την επίδραση της παλίρροιας και των ωκεάνιων ρευμάτων. Στοιχεία για ωκεανούς και σεισμούς Παρουσιάζοντας τον χάρτη σε ειδική εκδήλωση στο Μόναχο, ερευνητές της ESA επισήμαναν ότι τα νέα δεδομένα είναι πολύτιμα για τη μελέτη της δυναμικής των ωκεανών: την παρακολούθηση των θαλάσσιων ρευμάτων και τη μέτρηση της ανόδου της στάθμης της θάλασσας. Τα δεδομένα της αποστολής Goce «θα μας αποκαλύψουν τη δυναμική τοπογραφία και τα μοτίβα της κυκλοφορίας των ωκεανών με πρωτοφανή ποιότητα και ανάλυση» σχολίασε ο Δρ Ράινερ Ρούμελ, καθηγητής του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Μονάχου. Επιπλέον, οι παρατηρήσεις του Goce αναμένεται να προσφέρουν νέα στοιχεία για το μηχανισμό γέννησης των σεισμών, δεδομένου ότι οι σεισμικές δονήσεις αφήνουν χαρακτηριστικές υπογραφές στα βαρυτικά δεδομένα. Ο Goce εκτοξεύτηκε το Μάρτιο του 2009 και σήμερα «έχει αρκετά καύσιμα για να συνεχίσει να μετρά τη βαρύτητα μέχρι τα τέλη του 2012» ανέφερε ο Δρ Ρούμελ. Για να χαρτογραφήσει τη δύναμη της βαρύτητας σε τρεις διαστάσεις, ο δορυφόρος είναι εξοπλισμένος με έξι εξαιρετικά ευαίσθητα επιταχυνσιόμετρα. Διαθέτει ακόμα έναν προηγμένο κινητήρα ιόντων, ώστε να μπορεί να διορθώνει ανά πάσα στιγμή την τροχιά του. Περισσότερα: http://www.esa.int/esaCP/SEMD4G6UPLG_Greece_0.html http://www.esa.int/SPECIALS/GOCE/index.html Οι πρώτες εικόνες του Ερμή.Γεμάτο μικρούς και μεγάλους κρατήρες το έδαφος του πλανήτη. Εν αρχη kmatzaro: http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=14210 Τις πρώτες φωτογραφίες από τον Ερμή έχουν εδώ και λίγες ώρες στην διάθεση τους οι επιστήμονες. Το διαστημικό σκάφος Messenger που είναι το πρώτο που τέθηκε σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη άρχισε να στέλνει δεδομένα και πληροφορίες. Μέσα σε λίγες ώρες το ερευνητικό σκάφος έστειλε περισσότερες από 300 κοντινές εικόνες της επιφάνειας του Ερμή οι οποίες αποκαλύπτουν ένα τοπίο ανάλογο με αυτό της Σελήνης δηλαδή γεμάτο κρατήρες. Το Messenger εστίασε αρχικά τον φωτογραφικό του φακό στον κρατήρα Ντεμπισί που έχει λάβει το όνομα του από τον κορυφαίο Γάλλο συνθέτη. Στην πραγματικότητα ο κρατήρας Ντεμπισί δεν είναι ένας μεμονωμένος κρατήρας αλλά μια περιοχή γεμάτη από μεγαλύτερους και μικρότερους κρατήρες. Η αποστολή του Messenger Η αποστολή του ερευνητικού σκάφους έχει σχεδιαστεί ώστε να διαρκέσει 12 μήνες και έχει δύο βασικούς στόχους. Το σκάφος θα συλλέξει στοιχεία που θα βοηθήσουν τους επιστήμονες να διαπιστώσουν γιατί ο ο Ερμής είναι ο πυκνότερος πλανήτης στο Ηλιακό Σύστημα. Επίσης θα διερευνήσει την ενδεχόμενη ύπαρξη πάγου στους κρατήρες των δύο πόλων του. Κατά την κίνηση του γύρω από τον Ερμή το Messenger θα τον πλησιάζει κάποιες φορές σε απόσταση μόλις 200 χιλ. από την επιφάνεια του γεγονός που εκτός των άλλων θα βοηθήσει σημαντικά στην αποκάλυψη διαφόρων περιοχών του για τις οποίες οι επιστήμονες έχουν στην διάθεση τους ελάχιστα ή και καθόλου στοιχεία. Το μοναδικό διαστημικό ερευνητικό σκάφος που έχει επισκεφτεί τον Ερμή ήταν το Mariner 10 της NASA πριν από 35 χρόνια. Όμως έκανε ένα σύντομο πέρασμα από αυτόν και φυσικά χωρίς να διαθέτει τα σημερινά προηγμένα συστήματα εξερεύνησης κατάφερε να συλλέξει λίγα στοιχεία και μόνο από το 45% της επιφάνειας του.

Η NASA "ζωγραφίζει" τα ξαδέρφια της Γης.Καλλιτεχνική απεικόνιση παρουσιάζει τους 1.235 πλανήτες που ανακάλυψε το Κεπλερ. Πριν από λίγες εβδομάδες το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ εντόπισε 1.235 πλανήτες στον γαλαξία μας οι 54 εκ των οποίων βρίσκονται στην λεγόμενη "φιλόξενη ζώνη", δηλαδή σε ιδανική απόσταση από το μητρικό τους άστρο για την ανάπτυξη και συντήρηση της ζωής. Χθες η NASA έδωσε στην δημοσιότητα την παραπάνω εικόνα στην οποία απεικονίζονται τα εκατοντάδες άστρα στα οποία βρίσκονται αυτοί οι 1235 πλανήτες οι οποίοι καταγράφονται με μαύρες κουκίδες στο εσωτερικό των πλανητών. Μάλιστα ο Ήλιος και η Γη έχουν τοποθετηθεί ξεχωριστά στην εικόνα (είναι το απομονωμένο άστρο στην πάνω δεξιά πλευρά της εικόνας κάτω από την πρώτη σειρά άστρων). Αμέτρητοι οι πλανήτες σαν την Γη. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ έχει ως αποστολή την αναζήτηση πλανητών και ειδικά εκείνων που έχουν συνθήκες ευνοϊκές για την ανάπτυξη ζωής. Τα στοιχεία που έχει στείλει τους τελευταίους μήνες είναι άκρως εντυπωσιακά και ανατρέπουν τα όσα γνωρίζαμε για το Σύμπαν μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με τους ειδικούς της NASA που μελετούν τα δεδομένα που έχει στείλει το Κέπλερ ο γαλαξίας μας διαθέτει τουλάχιστον 50 δισεκατομμύρια πλανήτες, αριθμός πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που οι επιστήμονες πίστευαν μέχρι σήμερα. Από αυτούς τους 50 δις πλανήτες υπολογίζεται ότι 500 εκατομμύρια πλανήτες βρίσκονται στις λεγόμενες "φιλόξενες ζώνες", είναι δηλαδή σε ιδανική απόσταση από το μητρικό τους άστρο (ούτε πολύ κοντά, ούτε πολύ μακριά) ώστε να διαθέτουν συνθήκες ευνοϊκές για την ανάπτυξη ζωής. Όπως είναι ευνόητο το Κέπλερ ενισχύει τα μέγιστα την άποψη ότι η ύπαρξη ζωής σε άλλους κόσμους είναι δεδομένη αν αναλογιστούμε ότι ο αριθμός των γαλαξιών υπολογίζεται σε 100 δισεκατομμύρια. Τελικά πρεπει να το πάρουμε απόφαση οτι δεν ειμαστε μονοι μας στο Γαλαξία!!!

Προσοχή. Απο οτι διάβασα μαλλον ειναι το γνωστό ζήτημα των δημοσιογράφων που ψάχνουν τεράστιους τίτλους για να πουλήσουν την είδηση χωρίς να υπάρχει πραγματική βάση. Σημειωτέων οτι η θεωρία της Σχετικότητας εχει "καταριφθει" αρκετές φορές απο την εμφανισή της.

Το ρομπότ Spirit δεν ξυπνά από τη χειμέρια νάρκη του στον Άρη. Η NASA αρχίζει να ανησυχεί ότι μπορεί να έχασε το Spirit: ο ρομποτικός εξερευνητής του Άρη είχε τεθεί σε κατάσταση αναμονής στις αρχές του εξωγήινου χειμώνα και δεν έδωσε σημεία ζωής με τον ερχομό της άνοιξης. Στο μεταξύ, πάντως, η περιπέτεια συνεχίζεται για το πανομοιότυπο ρομπότ Opportunity. Την Τρίτη, η NASA ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει τη συστηματική προσπάθεια επικοινωνίας με το Spirit για ακόμα έναν μήνα. Αν δεν καταφέρει να έρθει σε επαφή αυτό το διάστημα, θα επαναλαμβάνει μόνο σποραδικά την προσπάθεια μέχρι το τέλος του έτους. Η πιθανότητα να παραμένει σε λειτουργία το Spirit είναι τώρα «πενήντα-πενήντα», εκτίμησε ο Ρέι Άρβιντσον του Πανεπιστημίου Ουάσινγκτον, μέλος της επιστημονικής ομάδας της αποστολής. Τα προβλήματα για το Spirit άρχισαν το 2009, όταν χάλασε ένας από τους έξι τροχούς του. Το ρομπότ παγιδεύτηκε τότε στην άμμο και απέτυχε να στρέψει τους συλλέκτες του προς τον ήλιο. Χωρίς επαρκή ενέργεια για να συνεχίσει την λειτουργία του, ο ρομποτικός γεωλόγος τέθηκε σε κατάσταση αναμονής μέχρι να επιστρέψει η λιακάδα. Η ημερομηνία της μέγιστης ηλιοφάνειας έφτασε τελικά πριν από μερικές μέρες, το ρομπότ όμως δεν φαίνεται να έχει ξυπνήσει. Έξαλλου, έχουν περάσει πάνω από επτά χρόνια από την άφιξη των δίδυμων ρομπότ τον Ιανουάριο του 2004. Η προβλεπόμενη διάρκεια της αποστολής τους ήταν μόλις τρεις μήνες. Σήμερα, το κοντέρ του Spirit μένει κολλημένο στα 7,7 χιλιόμετρα, ενώ το Opportunity έχει ήδη διανύσει 26,7 χιλιόμετρα και συνεχίζει να εξερευνά τους αρειανούς κρατήρες. Και το Opportunity, πάντως, έχει αρχίσει να δείχνει τα χρόνια του: έχει εμφανίσει αρθριτικά στον μηχανικό του βραχίονα και πηγαίνει μόνο με την όπισθεν λόγω της φθοράς ενός τροχού.

100 χρόνια από το 1ο Συνέδριο Φυσικής στο Solvay. Το 1ο Συνέδριο Φυσικών από όλο τον κόσμο έγινε από τις 31 Οκτωβρίου έως τις 3 Νοεμβρίου του 1911 στο ξενοδοχείο Metropole των Βρυξελών, με, προσδιορισμένο εκ των προτέρων, μοναδικό αντικείμενο: Κβάντα και ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Το συνέδριο αυτό όπως και τα υπόλοιπα ονομάστηκαν έτσι προς τιμήν του Ernest Solvay, του εφευρέτη της βιομηχανικής μεθόδου παρασκευής του ανθρακικού νατρίου ή σόδας, ο οποίος οργάνωσε και χρηματοδότησε μια σειρά διεθνών συναντήσεων με αντικείμενο συγκεκριμένα θέματα Φυσικής, στις οποίες προσκαλούνταν οι κορυφαίοι φυσικοί κάθε τομέα. O περιορισμένος αριθμός και η ποιότητα των προσκεκλημένων αποτελούσαν εγγύηση ότι οι συζητήσεις θα ήταν έντονες και με ωφέλιμα αποτελέσματα. Το πρώτο αυτό Συνέδριο Solvay είχε απρόβλεπτα μεγάλη επιτυχία με συνέπεια να καθιερωθεί μία σειρά τέτοιων Συνεδρίων στις Βρυξέλες τα οποία συνεχίζονται μέχρι σήμερα Στα συνέδρια αυτά, συνήθως, έπαιρναν μέρος γύρω στα τριάντα άτομα. Το αντικείμενο του πρώτου συνεδρίου καθώς και ο κατάλογος προσκεκλημένων προτάθηκαν από τον Hermann Nernst, καθηγητή της Φυσικοχημείας στο Βερολίνο, κι έναν από τους κορυφαίους της Θερμοδυναμικής επιστήμης την εποχή εκείνη. O Nernst είχε ανακαλύψει το τρίτο θερμοδυναμικό αξίωμα, σύμφωνα με το οποίο η εντροπία όλων των χημικά καθαρών ουσιών στο απόλυτο μηδέν ήταν η ίδια: μηδέν. Το θεώρημα αυτό επηρέασε σημαντικά την κβαντική θεωρία. Η προεδρία του Συνεδρίου προτάθηκε αρχικά στον Max Planck, ο οποίος την αρνήθηκε για να προταθεί στη συνέχεια στον Hendrik Antoon Lorentz, που δέχτηκε την πρόταση με συνέπεια να είναι πρόεδρος σε όλα τα σχετικά Συνέδρια που οργανώθηκαν όσο εκείνος ήταν στη ζωή. Ο Lorentz κατείχε όχι μόνο μια εξέχουσα θέση στη Φυσική, αλλά η γλωσσομάθεια του, οι διπλωματικές ικανότητες του και γενικά το κύρος του, ήταν αυτά που τον έκαναν ισόβιο πρόεδρο. Στο συνέδριο του 1911 ο Πλανκ, όπως πάντα, διατύπωσε μια συντηρητική και συνετή άποψη για το θέμα, ενώ ο Αϊνστάιν, ο οποίος είχε ήδη επιβληθεί ως κυρίαρχη φυσιογνωμία, είχε ευρύτερους ορίζοντες. Στον Albert Einstein, οι οργανωτές του Συνεδρίου έκαναν την τιμή να αναθέσουν την ομιλία με την οποία θα έκλεινε το Συνέδριο. Οι σχετικές μάλιστα συζητήσεις που έγιναν στο Συνέδριο για τη φύση της ακτινοβολίας παρακίνησαν τον Poincare να επιχειρήσει να αποδείξει μαθηματικά ότι «στον νόμο της ακτινοβολίας του Planck ήταν αναγκαία η εισαγωγή των κβάντα. Το πέτυχε και μία από τις συνέπειες ήταν η μεταστροφή του Άγγλου φυσικού James Jeans από αντίπαλο σε υποστηρικτή της κβαντικής θεωρίας. Βέβαια εκείνος που δύο χρόνια αργότερα συνεισέφερε περισσότερο στο να κυριαρχήσει η κβαντική θεώρηση ήταν ο Niels Bohr με την κάθε άλλο παρά κλασσική θεωρία του για τη δομή του ατόμου του υδρογόνου. Οι συμμετέχοντες Ο Γερμανός Hermann Nernst, 47 ετών (1864 –1941) ήταν ο οργανωτής του Συνεδρίου. Ο Ernest Solvay, Βέλγος, 73 ετών (1838-1922), ήταν ο εμπνευστής και ο οικοδεσπότης του συνεδρίου. Ο Hendrik Antoon Lorentz, Ολλανδός, 58 ετών (1853-1928) ήταν πρόεδρος του Συνεδρίου και κάθεται τιμής ένεκεν στην κορυφή του τραπεζιού μαζί με τον οικοδεσπότη. Ο Wilhelm Wein, Γερμανός 47 ετών (1864 – 1928). O Γάλλος Jean Baptiste Perriin, 41 ετών, (1870 – 1942) και η Marie Sklodowska Curie, 44 ετών, Γαλλοπολωνέζα, (1867- 1934). Δίπλα της είναι ο Γάλλος Henri Poincare μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του Συνεδρίου, τότε 57 ετών, ο οποίος πέθανε μετά από ένα ακόμα χρόνο. Ο Γερμανός Max Planck, 53 ετών, (1858 – 1947). O James Jeans, Άγγλος 34 ετών ( 1877 – 1946 ). O Νεοζηλανδός Ernest Rutherford, 40 ετών ( 1871 – 1937 ). O Heike Kamerling Onnes, Ολλανδός 53 ετών ( 1853 –1926 ). O Albert Einstein, Γερμανός, 32 ετών ( 1879- 1955 ). O Paul Langevin, Γόλλος 39 ετών ( 1872 – 1946 ). Από το 10 συνέδριο απουσίαζαν φυσικοί που θα πρωταγωνιστήσουν αργότερα σε άλλα συνέδρια Solvay. Αναφερόμαστε στον Werner Heisenberg, που τότε ήταν μόλις 10 ετών, όπως και στον Paul Dirac, στον Wolfgang Pauli 11 ετών τότε, στον 19χρονο Louis de Broglie, στον 24χρονο Erwin Schroumldinger, και στον 26χρονο Niels Bohr. Η ιστορική φωτογραφία δείχνει 23 από τους συμμετέχοντες στο 1ο Συνέδριο του Ινστιτούτου Solvay που έγινε στο ξενοδοχείο Metropole των Βρυξελλών το 1911. Ας σημειωθεί ότι οι νεώτεροι ήσαν όρθιοι και οι φυσικοί της παλιάς φρουράς καθιστοί, τιμής ένεκεν. Μεταξύ τους βρίσκεται μόνο μια γυναίκα, η M. Curie : Καθιστοί (Α-Δ) W. Nernst, M. Brillouin, E. Solvay, H. Lorentz, E. Warburg, J. Perrin, W. Wien, M. Curie, και H. Poincareacute;. Όρθιοι (Α-Δ): R. Goldschmidt, M. Planck, H. Rubens, A. Sommerfeld, F. Lindemann, M. de Broglie, M. Knudsen, F. Hasenoumlhrl, G. Hostelet, E. Herzen, J.H. Jeans, E. Rutherford, H. Kamerlingh Onnes, A. Einstein και P. Langevin)

Ερευνητές θα αναζητήσουν αν η ζωή στη Γη κατάγεται από τον Άρη. Επιστήμονες στις ΗΠΑ προσπαθούν να βρουν απάντηση το ερώτημα αν το δέντρο της ζωής στην Γη έχει τις ρίζες του… στον Άρη. Μια από τις θεωρίες για την εμφάνιση της ζωής στην Γη αναφέρει ότι οι “σπόροι” της ζωής, τα δομικά υλικά για την ανάπτυξη της, έφτασαν στον πλανήτη μας από τον Άρη με όχημα κάποιο μεγάλο σώμα (έναν βράχο για παράδειγμα) που αποσπάστηκε από το έδαφος του κόκκινου πλανήτη μετά από πτώση αστεροειδούς εκεί και κατέληξε τελικά στην Γη. Ομάδα ερευνητών του ΜΙΤ και του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ αναπτύσσει ένα όργανο το οποίο θα μπορεί να αναλύσει δείγματα εδάφους του Άρη και να εντοπίσει μικροβιακές μορφές ζωής. Το όργανο αυτό θα μπορεί να εντοπίσει όχι μόνο ζωντανούς μικροργανισμούς αλλά ακόμη και εκείνους που έχουν πεθάνει εδώ και εκατομμύρια έτη. Επιπλέον θα μπορεί να απομονώσει το DNA των ζωντανών αλλά και των νεκρών οργανισμών έτσι ώστε, στη συνέχεια, οι επιστήμονες να το συγκρίνουν με το γονιδίωμα των μορφών ζωής στην Γη. «Είναι σίγουρα ένα εξαιρετικά φιλόδοξο και με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχούς κατάληξης εγχείρημα. Αλλά σε περίπτωση που εντοπίσουμε στον Άρη μορφές ζωής που μοιάζουν με τις δικές μας αυτό θα σημαίνει ότι καταγόμαστε από τον Άρη. Φυσικά αυτό θα μπορούσε να λειτουργεί και αντίστροφα, δηλαδή η ζωή να εμφανίστηκε πρώτα στην Γη και στη συνέχεια να μετανάστευσε στον Άρη» δήλωσε o Christopher Carr, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Η ιδέα ότι η ζωή προήλθε από τον Άρη χρονολογείται πριν από τις αποστολές Βίκινγκ κατά τη δεκαετία του 1970, οι οποίες εξέτασαν για τυχόν σημάδια ζωής στον κόκκινο πλανήτη. Ακολούθως πήρε μια ώθηση στη δεκαετία του 1990 με την ανακάλυψη ότι τα μικρόβια θα μπορούσαν να έχουν κάνει ‘διαπλανητικό βόλτες’ πάνω σε μετεωρίτες μεταξύ των δύο πλανητών, κατά τη διάρκεια μια έντονης περιόδου βομβαρδισμών των πλανητών από κομήτες μεταξύ, περίπου, 3,5 και 4 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. «Περίπου ένα δισεκατομμύριο τόνους βράχων και πετρωμάτων πιθανώς μεταφέρθηκε μεταξύ της Γης και του Άρη. Τα περισσότερα δε από αυτά τα συντρίμμια πήγαν από τον Άρη προς τη Γη, περίπου 100-πλάσια ποσότητα από ό,τι αντίστροφα.," σημείωσε π Carr . "Έτσι είναι πολύ πιθανό ότι αν βρούμε κάτι στον Άρη που να σχετίζεται με μας, τότε στην πραγματικότητα να ήρθε από τον Άρη στη Γη." Η συσκευή ονομάζεται SETG (Search for Extra – Terrestial Genome – “Αναζήτηση Εξωγήνιου Γονιδιώματος”) και σύμφωνα με τους ερευνητές η λειτουργία του θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμη αφού ακόμη και αν τελικά δεν εντοπιστούν μικροοργανισμοί η διείσδυση στο υπέδαφος του Άρη μπορεί να οδηγήσει σε άλλες σημαντικές ανακαλύψεις όπως, για παράδειγμα, στον εντοπισμό νερού. Τουρίστες στο διάστημα. Ο διαστημικός τουρισμός τα προσεχή χρόνια μπορεί να καταστεί σχετικά προσιτός. Η αμερικανική εταιρία Virgin Galactic ήδη πωλεί εισιτήρια για πτήσεις στο διάστημα, οι οποίες πρέπει να αρχίσουν το 2012. Ένα έτος αργότερα, σύμφωνα με τις προγνώσεις, τα ρωσικά «Σογιούζ» θα επαναρχίσουν τις τουριστικές πτήσεις στο Μεγάλο διάστημα – στο Διεθνή Διαστημικο Σταθμό (ΔΔΣ). Και ως το 2015 μερικές ανταγωνιστικές μεταξύ τους εταιρίες σκοπεύουν να ανοίξουν σε τροχιά της Γης ιδιωτικά ξενοδοχεία. Η ρωσική εταιρία «Τροχιακές τεχνολογίες» το 2015 σκοπεύει να ανοίξει για τους τουρίστες σε τροχιά διαστημικό σταθμό νέας γενιάς, εξοπλισμένο με 4 άνετες καμπίνες με μεγάλα φινιστρίνια, στα οποία θα μπορούν εφτά τουρίστες όχι μόνο να θαυμάζουν τη φανταστική θέα, αλλά και να συμμετέχουν στα επιστημονικά πειράματα. Η αντίπαλος της εταιρίας «Τροχιακές τεχνολογίες» αμερικανική Bigelow Aerospace ήδη έχει εξαγγείλει επιλογή προσωπικού για το τροχιακό της ξενοδοχείο, το οποίο σχεδιάζει να αναπτύξει στο διάστημα επίσης το 2015. Όλες αυτές οι δηλώσεις, που έχουν δημοσιευτεί στον τύπο, φαίνονται εντελώς αξιόπιστες. Όμως κατά πόσον είναι ρεαλιστικά τα μεγαλεπίβολα σχέδια του διαστημικού τουρισμού στο Μεγάλο διάστημα; Η κατασκευή διαστημικού ξενοδοχείου ως είδους τροχιακού σταθμού είναι απόλυτα δυνατή, όμως η μεταφορά σ΄αυτό τουριστών τόσο συχνά, ώστε η εκμετάλλευσή του να συμφέρει, προς το παρόν δεν είναι ρεαλιστική, θεωρεί ο σχολιαστής του περιοδικού «Ειδήσεις της κοσμοναυτικής» Ίγκορ Αφανάσιεφ: Μπορεί, βέβαια, να κατασκευαστεί στόλος διαστημοπλοίων τύπου «Σογιούζ» ή κάτι πιό προηγμένο. Όμως θα είναι πολύ ακριβή πολυτέλεια και είναι μάλλον απίθανο ότι θα βρεθεί μεγάλος αριθμός τουριστών, οι οποίοι θα μπορούν να πληρώσουν 50 και πάνω εκ. δολάρια για το εισιτήριο ταξιδιού σε τροχιά. Και για την εξαγορά των επενδύσεων, χρειάζονται εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες τουρίστες. Πάντως προς το παρόν πιό ρεαλιστικές φαίνεται οι τουριστικές πτήσεις στο ΔΔΣ. Χάρη στο ότι η Ρωσία έχει αυξήσει την παραγωγή διαστημοπλοίων «Σογιούζ», από το 2013 στο Σταθμό θα μπορούν να μεταφέρονται τρεις τουρίστες το χρόνο. Η αμερικανική τουριστική εταιρία Space Adventures έχει συνάψει με τη Ρωσική Υπηρεσία Διαστήματος («Ρωσκόσμος») και την πυραυλο-διαστημική εταιρία «Ενέργκια» σχετική συμφωνία. Και όμως παρ΄όλ΄αυτά οι εμπορικές εταιρίες εξακολουθούν να προωθούν την εκπόνηση νέων διαστημοπλοίων για τουριστικές πτήσεις πέραν της γήινης ατμόσφαιρας. Και ο ξενοδοχειακός γίγαντας «Χίλτον» έχει δηλώσει ότι σκοπεύει περίπου ως το 2017 να κατασκευάσει πεντάστερο ξενοδοχείο στη Σελήνη. Πρωτος το εγραψε ο Makis.Αλλα αξιζει να υπαρχει και εδω. Άνθρωποι σε αστεροειδή το 2025. Παράλληλα με τις προετοιμασίες για μια επανδρωμένη αποστολή στον Άρη όπως έγινε γνωστό η NASA σχεδιάζει μια ανάλογη αποστολή και σε ένα αστεροειδή. Οι επιτελείς της αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας θέλουν το 2025 αστροναύτες να πατήσουν το έδαφος ενός αστεροειδούς σε ένα εγχείρημα που θυμίζει την ταινία "Αρμαγεδδών" όπου ο Μπρους Γουίλις και οι σύντροφοι του προσεδαφίστηκαν σε ένα αστεροειδή με σκοπό να τον ανατινάξουν. Οι αστεροειδείς είναι σώματα τα οποία κατά τον σχηματισμό του ηλιακού μας συστήματος δεν κατάφεραν να προστεθούν στα υλικά δημιουργίας ενός βραχώδους πλανήτη ή κάποιου δορυφόρου και έκτοτε κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαστημικό κενό. Η μελέτη και η ανάλυση του εδάφους τους θα δώσει στους επιστήμονες πολύ σημαντικές πληροφορίες για την γέννηση του ηλιακού μας συστήματος. Η αποστολή στον διαστημικό βράχο. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουν γίνει γνωστές θα επιλεγεί ένας αστεροειδής με μέγεθος παρόμοιο με αυτό ενός μεγάλου κτιρίου και οι αστροναύτες θα τον πλησιάσουν όταν αυτός θα βρίσκεται πέντε εκατομμύρια μίλια μακριά από την Γη. Πρόκειται για απόσταση 20 φορές μεγαλύτερη από αυτή που έχει ταξιδέψει μέχρι σήμερα ο άνθρωπος στο Διάστημα. Η αποστολή θα διαρκέσει περίπου έξι μήνες και στόχος της θα είναι η προσεδάφιση των αστροναυτών στον αστεροειδή και η συλλογή δειγμάτων του εδάφους του. Οι αστροναύτες θα ταξιδέψουν για τρεις μήνες μέχρι να συναντήσουν τον αστεροειδή, θα παραμείνουν πέντε μέρες σε αυτόν και στην συνέχεια θα επιστρέψουν στην Γη. Εκτός από την συλλογή των δειγμάτων η αποστολή θεωρείται σημαντική για δύο ακόμη λόγους. Οι αστροναύτες θα εκτεθούν επί μακρόν στην κοσμική ακτινοβολία δίνοντας έτσι την δυνατότητα στους επιστήμονες να διαπιστώσουν τις επιπτώσεις της και να αναπτύξουν νέες μεθόδους προφύλαξης. Επίσης το μακρινό αυτό διαστημικό ταξίδι θα αποτελέσει ένα είδος "πρόβας" για την επανδρωμένη αποστολή στον Άρη η οποία έχει προγραμματιστεί για το 2030. Μικρή Ειδηση. Το ιαπωνικό μεταγωγικό διαστημόπλοιο «Κονοτορι» αποσυνδέθηκε από το ΔΔΣ. Όπως ανακοινώθηκε από το ρωσικό Κέντρο Διεύθυνσης Πτήσεων, το διαστημόπλοιο θα καεί στα πυκνά στρώματα της ατμόσφαιρας, τα δε απομείναντα τεμάχια θα πέσουν σε μη ναυσιπλοΐκή περιοχή του Ειρηνικού ωκεανού. Το «Κονοτορι», φορτωμένο με είδη διατροφής, νερό και εξοπλισμό, είχε συνδεθεί με το Διεθνή Διαστημικο Σταθμό στις 27 Ιανουαρίου.

Μαύρη τρύπα με πενταπλάσια μάζα του ήλιου βρίσκεται σε ένα δυαδικό σύστημα άστρων. Ερευνητές από το Ινστιτούτο Αστροφυσικής στις Καναρίους Νήσους (IAC) έχουν ανακαλύψει μια μαύρη τρύπα με 5,4 φορές τη μάζα του Ήλιου μας, με τη βοήθεια ακτίνων Χ, στο δυαδικό σύστημα XTE J1859 226. Οι αστροφυσικοί υποστηρίζουν πως αυτή η ανακάλυψη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας (MNRAS) είναι πολύ ενδιαφέρουσα, γιατί έχουμε βρει μόνο 20 τέτοια δυαδικά συστήματα με μαύρη τρύπα (μπορεί να αποτελούνται και από αστέρες νετρονίων), με εκτιμώμενο πληθυσμό 5.000 δυαδικά συστήματα στο Γαλαξία μας. Το XTE J1859 226 είναι ένα δυαδικό σύστημα που εκπέμπει παροδικά ακτίνες Χ, ενώ βρίσκεται στον αστερισμό Αλώπηξ. Το σύστημα αυτό ανακαλύφθηκε από τον δορυφόρο RXTE κατά τη διάρκεια μιας έκρηξης του συστήματος το 1999. Ο αστροφυσικός Jesus Corral-Santana, δήλωσε ότι "τα συστήματα αυτά βρίσκονται στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε κατάσταση ηρεμίας και κατά καιρούς εκπέμπουν μεγάλες ποσότητες ακτινοβολίας, οπότε διεγείρουν τις μαύρες τρύπες και αυξάνεται έτσι ο ρυθμός που προσλαμβάνουν μάζα από την γύρω περιοχή τους." Τα αστέρια νετρονίων καθώς και οι μαύρες τρύπες είναι τα κατάλοιπα που έμειναν από ένα τεράστιο αστέρι μετά το θάνατό του. Τα περισσότερα από τα γνωστά άστρα νετρονίων έχουν μάζα περίπου 1,4 φορές μεγαλύτερη του Ήλιου, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις, οι τιμές μπορούν να φτάσουν και πάνω από το διπλάσιο της μάζας του Ήλιου. Οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι όταν υπερβαίνει το τριπλάσιο της ηλιακής μάζας, τα αστέρια νετρονίων δεν είναι σταθερά, και στο τέλος καταρρέουν οπότε και σχηματίζουν μια μαύρη τρύπα. Για τον αστροφυσικό Corral-Santana, «η μέτρηση της μάζας στα συμπαγή αντικείμενα είναι απαραίτητη για να προσδιοριστεί τι είδους αντικείμενο μπορεί να είναι. Εάν είναι πάνω από το τρεις φορές της ηλιακής μάζας, μόνο μια μαύρη τρύπα μπορεί να είναι. Βρέθηκε λοιπόν ότι το αντικείμενο XTE J1859 226 έχει μια μαύρη τρύπα πάνω από 5,4 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου. Είναι η οριστική επιβεβαίωση της ύπαρξης μιας μαύρης τρύπας σε αυτό το αντικείμενο." «Με το αποτέλεσμα αυτό έχουμε ένα νέο σημαντικό κομμάτι στη μελέτη μιας μαύρης τρύπας, όσον αφορά της μάζας τους. Κι αυτή έχει πολύ σημαντικές επιπτώσεις για τις γνώσεις μας για το θάνατο των μεγάλων άστρων, το σχηματισμό των μαύρων οπών, και τέλος την εξέλιξη των δυαδικών συστημάτων," προσθέτει ο ο αστροφυσικός.

Νέα διάκριση για τον «Ικαρομένιππο». Ο «Ικαρομένιππος», ο εκπαιδευτικός δορυφόρος που κατασκεύασαν μαθητές στη Μυτιλήνη, διακρίθηκε στο 8ο Πανευρωπαϊκό Φόρουμ Πρωτοπόρων Εκπαιδευτικών της Microsoft, το οποίο πραγματοποιήθηκε την περασμένη βδομάδα στη Μόσχα, και ύψωσε την ελληνική σημαία στις πρώτες θέσεις του διαγωνισμού. Ενα ολόκληρο καλοκαίρι χρειάστηκε να δουλεύουν εντατικά οι 10 μαθητές του 3ου Λυκείου της Μυτιλήνης μαζί με τον καθηγητή Φυσικής Γιώργο Κοντέλλη, για να μπορέσουν να κατασκευάσουν το δικό τους δορυφόρο, πιστό αντίγραφο ενός κανονικού, μιας και έχει όλα τα βασικά υποσυστήματα. Η κύρια διαφορά ήταν το μέγεθός του, καθώς δεν ξεπερνούσε σε διαστάσεις ένα κουτί αναψυκτικού, ενώ το βάρος του ήταν μόλις 350 γραμμάρια. Πέρυσι υπέβαλαν αίτηση συμμετοχής σε πρόγραμμα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) και ταξίδεψαν μέχρι τη Νορβηγία, όπου και εκτόξευσαν τον «Ικαρομένιππο». Η εκτόξευση έγινε τον Αύγουστο, στον αρκτικό κύκλο, με υπερηχητικό πύραυλο που έφθασε σε ύψος τα 1.000 μέτρα. Επέστρεψε με τη βοήθεια ενός αλεξιπτώτου, παρέχοντας χρήσιμες πληροφορίες για τη θερμοκρασία του αέρα, την ατμοσφαιρική πίεση, ακόμη και το στίγμα του δορυφόρου. «Ουσιαστικά είδαν στην πράξη πολλές από τις θεωρίες που αναφέρουμε στην τάξη και γράφουν τα βιβλία», λέει ο καθηγητής. Σχεδόν οκτώ μήνες μετά, μία νέα διάκριση έρχεται για τους μαθητές. Ο δορυφόρος τους ψηφίστηκε ως ένα από τα 24 καλύτερα πρότζεκτ σε ευρωπαϊκό επίπεδο στο Φόρουμ Πρωτοπόρων Εκπαιδευτικών της Microsoft και τα οποία θα διαγωνιστούν στον αντίστοιχο παγκόσμιο διαγωνισμό που θα γίνει τον ερχόμενο Νοέμβριο στην Ουάσιγκτον. «Η διάκριση αυτή ήταν μια δικαίωση για τους μαθητές, οι οποίοι εργάστηκαν σκληρά για να φέρουν τον Ικαρομένιππο” σε αυτή τη θέση», τονίζει ο κ. Κοντέλλης, ο οποίος παρέλαβε και το βραβείο. Την περασμένη εβδομάδα περισσότεροι από 300 εκπαιδευτικοί από 40 ευρωπαϊκές χώρες συναντήθηκαν στη Μόσχα, όπου και παρουσίασαν 86 εκπαιδευτικά πρότζεκτ. Σκοπός, άλλωστε, του Φόρουμ που γίνεται για 8η συνεχή χρονιά είναι να στηρίξει τις προσπάθειες δασκάλων απο όλο τον κόσμο, οι οποίοι έχουν εντάξει στο μάθημά τους τις νέες τεχνολογίες. Οπως εξηγεί στα «ΝΕΑ» η γενική μάνατζερ παγκοσμίως για το πρόγραμμα «Πρωτοπόροι Εκπαιδευτικοί» της Microsoft Λόρεν Γούντμαν, η εταιρεία προσπαθεί να δημιουργήσει εκπαιδευτικές εμπειρίες οι οποίες αφαιρούν τα εμπόδια και φέρνουν πιο κοντά μαθητές, καθηγητές, γονείς, διευθυντές σχολείων και υπουργεία Παιδείας. To Stardust εγκαταλείφθηκε σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Με μια απλή εντολή από το κέντρο ελέγχου στο Ντένβερ των ΗΠΑ η ομάδα ελέγχου της διαστημικού βολιστήρα Stardust έδωσε την τελευταία οδηγία πριν το διαστημόπλοιο αποσυρθεί οριστικά και μετατραπεί σε διαστημικό σκουπίδι. Η εντολή αφορούσε την καύση του αποθέματος καυσίμου που είχε απομείνει στον κινητήρα του βολιστήρα που εκτοξεύτηκε το 1999. Το Stardust είχε ως αποστολή τη συλλογή δειγμάτων από τον κομήτη Wild 2 και την ολοκλήρωσε το 2006 όταν άφησε πάνω από τη Γη ένα κάνιστρο που περιείχε υλικό να πέσει με αλεξίπτωτο έτσι ώστε να οι επιστήμονες της NASA να συλλέξουν πληροφορίες γύρω από το σχηματισμό των γαλαξιών και των πλανητών. Στη συνέχεια ο βολιστήρας επισκέφτηκε ξανά ένα άλλο κομήτη για να αξιολογήσει τα αποτελέσματα της πρόσκρουσης μιας βολίδας -η οποία είχε εκτοξευθεί από ένα άλλο διαστημόπλοιο- στην επιφάνειά του. Η εντολή έφτασε στο Stardust 42 λεπτά αργότερα, και η καύση του αποθέματος της υδραζίνης κράτησε γύρω στα 2,5 λεπτά. Στη συνέχεια και χωρίς καύσιμο ο βολιστήρας δε είναι ικανός να κρατά τους ηλιοσυλλέκτες του προς το Ήλίο και μόλις η μοναδική εναπομένουσα πηγή ενέργειας οι συσσωρευτές του να εξαντληθούν και αυτοί, τότε όλα τα συστήματά του θα σβήσουν οριστικά. Ήδη ο βολιστήρας βρίσκεται σε safe mode που σημαίνει πως σταδιακά κλείνει όλα τα συστήματά του μέχρι που μετατραπεί σε ένα διαστημικό σκουπίδι. Σύμφωνα με τους επιστήμονες το Stardust έχει εγκαταλειφθεί σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο και στα επόμενα 100 χρόνια θα «επισκεφθεί» τη Γη σε απόσταση όχι μικρότερη των 1,7 εκατ. μιλίων και το Άρη σε μια απόσταση των 13 εκατ. μιλίων. Η καύση του αποθέματος καυσίμου έγινε για να διαπιστωθεί ένα οι επιστήμονες είχαν κάνει σωστά τους υπολογισμούς τους αναφορικά με τη διαχείρισή του, και τα στοιχεία πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για μελλοντικές αποστολές διαστημικών βολιστήρων. Η Lockheed Martin ετοιμάζει το διάδοχο του Space Shuttle. Καθώς ο στόλος των διαστημικών λεωφορείων της NASA αποσύρεται σταδιακά η αμερικανική υπηρεσία ψάχνει το νέο της διαστημικό όχημα με το οποίο θα πραγματοποιεί τις μελλοντικές επανδρωμένες πτήσεις στο διάστημα. Η αμερικανική εταιρεία Lockheed Martin αυτό τον καιρό αναπτύσσει ένα νέο διαστημόπλοιο το Orion μέσω του οποίου η NASA ελπίζει πως θα αποτελέσει τη νέα αρχή για μια νέα εποχή στις διαστημικές πτήσεις. Βέβαια το πρόγραμμα του Orion σε τίποτα δε θυμίζει το πρόγραμμα του διαστημικού λεωφορείου όταν έκανε την πρώτη του πτήση σχεδόν 30 χρόνια πριν. Δεν έχει ούτε του χώρους ούτε φυσικά τη δυνατότητα επαναχρησιμοποίησης στο βαθμό που είχε το διαστημικό λεωφορείο τουλάχιστον. Αντίθετα το Orion δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαστημική κάψουλα που αρχικά είχε σχεδιαστεί για τον εξοπλισμό του διεθνούς διαστημικού σταθμού σε περιπτώσεις έκτακτης διαφυγής του πληρώματος, αλλά τώρα η NASA θέλει να το χρησιμοποιήσει αλλιώς. Με διάμετρο που δεν ξεπερνά τα 5,5 μέτρα και ικανό να χωρά 4 αστροναύτες το Orion ελπίζεται πως θα καταφέρει να ξαναφέρει τον άνθρωπο στη Σελήνη, κοντά σε αστεροειδείς αλλά και μέχρι τον Άρη. Τώρα πως τέσσερα άτομα θα κατορθώσουν να διαβιώσουν για 214 ημέρες μέσα σε ένα περιορισμένο χώρο, χρόνος που απαιτείται για να ταξιδέψει κανείς στον Άρη με τη σημερινή τεχνολογία είναι άγνωστο. Όπως πάντως εξηγεί ο John Karas αντιπρόεδρος και γενικός διαχειριστής του προγράμματος διαστημικών πτήσεων της Lockheed Martin «Το Orion έχει σχεδιαστεί από την αρχή για να πραγματοποιεί αποστολές στο μακρινό διάστημα. Το σκάφος είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό, συμπαγές, τεχνολογικά προηγμένο ικανό να μεταφέρει ασφαλώς αστροναύτες στη Σελήνη, σε αστεροειδείς και πρόκειται να μας εισάγει σε στην κατεύθυνση ενός οικονομικά ρεαλιστικού και βιώσιμου δρόμου προς τον Άρη». Η εταιρεία ελπίζει πως θα είναι έτοιμη για την πραγματοποίηση της πρώτης αποστολής του Orion σε τροχιά στα τέλη του 2013 και σε πιο μακρινές αποστολές μέχρι το 2016». Κατι απολυτως Ελληνικό. http://www.esa.int/esaCP/SEMB4W3UFLG_Greece_1.html

To παρατηρητήριο Integral αποθανάτισε την προσπάθεια διαφυγής της ύλης. Το παρατηρητήριο Integral κατέγραψε εικόνες υπέρθερμης ύλης μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου πριν χαθεί για πάντα στο εσωτερικό μίας μαύρης τρύπας. Είναι όντως καταδικασμένη να χαθεί; Σύμφωνα με τις ξεχωριστές αυτές εικόνες η ύλη είναι δυνατόν να δραπετεύσει την πανίσχυρη βαρυτική έλξη της μαύρης τρύπας. Κανείς δεν θα ήθελε πραγματικά να βρεθεί πολύ κοντά σε μία μαύρη τρύπα. Σωματίδια και ακτινοβολία που βρεθούν σε απόσταση μόλις μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων από την επιφάνειά της κατακρημνίζονται χωρίς αντίσταση προς το εσωτερικό της. Δεν απαιτείται παρά μονάχα ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου για τα σωματίδια που κινούνται σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός να καλύψουν την απόσταση αυτή. Για ένα μικρό αριθμό σωματιδίων, όμως, υπάρχει ελπίδα να δραπετεύσουν. Με τη βοήθεια νέων δεδομένων από το παρατηρητήριο Integral, oι αστρονόμοι μπόρεσαν να παρατηρήσουν τα μαγνητικά πεδία που κυριαρχούν στην ζώνη γύρω από μία μαύρη τρύπα. Συγκεκριμένα, μαγνητικά πεδία ανιχνεύθηκαν σε εξαιρετικά μικρή απόσταση από το χείλος μίας μαύρης τρύπας Ο Philippe Laurent από την Commisariat à l’énergie atomique (CEA) στο Saclay της Γαλλίας και οι συνεργάτες τους, παρατηρώντας τη μαύρη τρύπα Cygnus X-1 να κατασπαράζει ένα γειτονικό της αστέρι, ανακάλυψαν ότι τα μαγνητικά πεδία σχηματίζουν μία σήραγγα διαφυγής. Οι παρατηρήσεις του Integral επιβεβαίωσαν ότι το μαγνητικό πεδίου στο εσωτερικό της σήραγγας είναι τόσο ισχυρό που καταφέρνει να αρπάξει σωματίδια από τα «νύχια» της μαύρης τρύπας και να τα βοηθήσει να δραπετεύσουν από το πανίσχυρο βαρυτικό πεδίο στο εσωτερικό της. Καθώς οδηγούνται από το μαγνητικό πεδίου προς την ελευθερία, τα σωματίδια ακολουθούν σπειροειδείς τροχιές, ενώ παράλληλα, μεταβάλλεται ένα χαρακτηριστικό της ακτινοβολίας γάμμα που εκπέμπουν, το οποίο οι αστρονόμοι ονομάζουν πόλωση. Υπό την επίδραση του μαγνητικού πεδίου, τα ταχέως κινούμενα σωματίδια παράγουν ακτινοβολία, η οποία είναι γνωστή σαν ακτινοβολία synchrotron και χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένη πόλωση. Την ίδια πόλωση παρατήρησαν οι επιστήμονες και στην ακτινοβολία γάμμα που εκπέμπουν. Η συγκεκριμένη παρατήρηση ήταν εξαιρετικό δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Ο Laurent λέει χαρακτηριστικά ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσουν όλα τα δεδομένα που είχε συγκεντρώσει μέχρι σήμερα το παρατηρητήριο Integral για τη μαύρη τρύπα Cygnus X-1. Και χρειάστηκαν περισσότερο από επτά χρόνια παρατηρήσεων για να συγκεντρωθούν δεδομένα που καλύπτουν συνολικό χρόνο πέντε εκατομμυρίων δευτερολέπτων, χρόνος που αντιστοιχεί στη λήψη μίας εικόνας που διαρκεί περισσότερο από δύο μήνες. Ο Laurent και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν τα δεδομένα αυτά για να σχηματίσουν εικόνες της σήραγγας διαφυγής. Ωστόσο, ο μηχανισμός με τον οποίο ύλη που αρχικά κατακρημνίζεται προς το εσωτερικό της μαύρης τρύπας αλλάζει κατεύθυνση παραμένει άγνωστος. Οι επιστήμονες έχουν προτείνει πλήθος από θεωρίες, αλλά οι νέες εικόνες από το Ιntegral θα τους βοηθήσουν να επιλέξουν εκείνο που περιγράφει με μεγαλύτερη ακρίβεια τη διαφυγή των σωματιδίων. Στο παρελθόν, πίδακες σωματιδίων είχαν παρατηρηθεί με τη βοήθεια ραδιοτηλεσκοπίων. Οι παρατηρήσεις αυτές δεν ήταν αρκετά λεπτομερείς για να μπορέσουν οι επιστήμονες να προσδιορίσουν την απόσταση από τη μαύρη τρύπα που σχηματίζονται. Για αυτό και οι νέες παρατηρήσεις από το παρατηρητήριο Ιntegral έχουν ιδιαίτερη αξία. «Η ανακάλυψη της πολωμένης ακτινοβολίας που εκπέμπεται από μία μαύρη τρύπα καταδεικνύει ότι, οκτώ χρόνια μετά την εκτόξευσή του, το παρατηρητήριο Ιntegral συνεχίσει να μας προσφέρει σημαντικά αποτελέσματα,» επισήμανε ο Christoph Winkler, ένας από τους επιστήμονες της ΕSA που συμμετέχουν στην αποστολή. http://www.esa.int/esaCP/Greece.html Στην φωτογραφία εικόνα της μαύρης τρύπας Cygnus X-1 από το Ιntegral

H ιστορία της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας. H ιστορία της θεωρίας της Σχετικότητας άρχισε μεν να συνδέεται με τον Γαλιλαίο, αλλά ολοκληρώθηκε κυρίως με τον Albert Einstein, ο τρόπος σκέψης του οποίου σφράγισε τελικά την παγκόσμια ιστορία του 20οΰ αιώνα. H ιστορία μας ξεκινάει στα τέλη του 19ου αιώνα. H εποχή εκείνη ήταν αρκετά περίεργη γιατί κυριαρχούσε μεν η αντίληψη του Νεύτωνα πάνω στην φυσική, όμως η κυριαρχία της άρχιζε να αμφισβητείται, Γιατί η κυρίαρχη έως τότε θεωρία δεν μπορούσε να εξηγήσει είτε ορισμένα πειράματα, όπως αυτό των Michelson και Morley, είτε τα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα, όπως τα περιέγραφε η ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Maxwell. Οι περισσότεροι φυσικοί όμως εκείνη την εποχή πίστευαν ότι όλα τα πειράματα θα αποδεικνύονταν λανθασμένα και ότι η νευτώνεια φυσική θα θριάμβευε στο τέλος, όπως συνέβαινε επί διακόσια και πλέον χρόνια. O Einstein, από την άλλη, ήταν από τους λίγους που ήθελε να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερα για την ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Maxwell, αλλά και για τα πειράματα της εποχής εκείνης που αμφισβητούσαν την κρατούσα αντίληψη. Δυστυχώς για το νεαρό Αλβέρτο ο καθηγητής του, ο Heinrich Weber στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, ανήκε στην πρώτη κατηγορία. Ήταν λογικό ότι η σύγκρουση δασκάλου και μαθητή δε θα αργούσε. Μια σύγκρουση που είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο την απόρριψη της αίτησης του Einstein για μια θέση βοηθού στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης μετά την αποφοίτηση του, αλλά και τη δυσφήμιση του στην τότε επιστημονική κοινότητα. Είναι χαρακτηριστικό το γράμμα του πατέρα του Einstein προς τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Λειψίας Ostawald, που ουσιαστικά εκλιπαρεί για μία θέση βοηθού για το γιο του. O Einstein, αφού έμεινε για αρκετό καιρό άνεργος, μια και όλες οι αιτήσεις του για μία θέση βοηθού είχαν απορριφθεί από όλα τα πανεπιστήμια στα οποία τις είχε υποβάλει, κατέληξε στο Γραφείο Ευρεσιτεχνιών στη Βέρνη. Ίσως βέβαια όλη αυτή η περιπέτεια να του βγήκε σε καλό, αφού στο Γραφείο Ευρεσιτεχνιών είχε όλο τον απαραίτητο χρόνο να σκεφτεί και να διαμορφώσει την αντίληψη του για τον κόσμο. Από αυτό το διάσημο πλέον γραφείο ξεκίνησε η πρώτη επανάσταση στο χώρο της φυσικής του 20ού αιώνα. Ο Einstein ενώ δημιούργησε τη θεωρία της Γενικής Σχετικότητας σχεδόν από το τίποτα, αυτό δεν ισχύει για την Ειδική Σχετικότητα. Στις αρχές του 20ου αιώνα ΄΄ολα τα κομμάτια του παζλ ήταν ήδη γνωστά. Εκείνο που πέτυχε το μεγαλοφυές μυαλό του ήταν να βάλει αυτά τα κομμάτια στη θέση τους. Και τότε μία καταπληκτική, αν και αναπάντεχη για πολλούς, εικόνα εμφανίστηκε. Μια εικόνα τόσο ανατρεπτική, της οποίας η σύλληψη – μολονότι έχει αποδειχθεί απολύτως σωστή μέχρι σήμερα – δε στάθηκε αρκετή για να τιμηθεί ο Einstein με το βραβείο Νόμπελ. Μάλιστα, στο τηλεγράφημα της Σουηδικής Ακαδημίας που του ανήγγελλε την απονομή του βραβείου Νόμπελ του 1921 τονιζόταν ότι το βραβείο ήταν για την προσφορά του στη φυσική σε τομείς πέραν εκείνου της Σχετικότητας. Η θεωρία του Νεύτωνα. Οι νόμοι του Νεύτωνα στηρίχθηκαν στην ιδέα της ακαριαίας διάδοσης. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι, σύμφωνα με τον Νεύτωνα η ταχύτητα διάδοσης των δυνάμεων στη φύση είναι άπειρη. Τα διακόσια χρόνια που ακολούθησαν ήταν ένας συνεχής θρίαμβος αυτών των νόμων. Όλα τα πειράματα που πραγματοποιούνταν επιβεβαίωναν πανηγυρικά τη νευτώνεια αντίληψη για τον κόσμο. Μέχρι που φθάσαμε στα μέσα του 19ου αιώνα, οπότε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την σε βάθος μελέτη και του ηλεκτρομαγνητισμού. Και τότε άρχισαν να εμφανίζονται τα προβλήματα, τα οποία πολλαπλασιάζονταν με την πάροδο του χρόνου. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Στις αρχές του 20ού αιώνα το άλλοτε απόλυτα στέρεο οικοδόμημα του Νεύτωνα έτριζε επικίνδυνα. H φυσική είχε μετατραπεί σε ένα τεράστιο παζλ που απεγνωσμένα ζητούσε λύση. Τα κομμάτια που συνέθεταν το παζλ ήταν τα εξής: α) Οι μετασχηματισμοί του Γαλιλαίου, πάνω στους οποίους στηριζόταν όλη η νευτώνεια φυσική. Οι εν λόγω μετασχηματισμοί είναι πάρα πολύ απλοί ως προς τη σύλληψη τους. Πολύ απλά μπορούμε να τους συνοψίσουμε ως εξής: Αν κάποιος βρίσκεται πάνω σε ένα τρένο που κινείται και ο ίδιος κινείται μέσα στο τραίνο, τότε η ταχύτητα του ως προς τη Γη είναι το άθροισμα της ταχύτητας του ως προς το τραίνο και της ταχύτητας του τραίνου ως προς τη Γη. O Γαλιλαίος μάλιστα διατύπωσε πρώτος και το αξίωμα της σχετικότητας, το οποίο διατήρησε αργότερα ο Einstein. Σύμφωνα με την Αρχή της Σχετικότητας του Γαλιλαίου, όλοι οι νόμοι της κίνησης είναι ίδιοι σε όλα τα συστήματα αναφοράς. β) H ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Maxwell. Το 1864 ο James Clerk Maxwell διατύπωσε ένα σύνολο τεσσάρων εξισώσεων, από τις οποίες μπορούσαν να περιγραφούν όλα τα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα. Αν και η θεωρία του Maxwell ήταν πολύ κομψή, είχε ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνονταν οι φυσικοί εκείνης της εποχής: δεν ήταν συμβατή με τους μετασχηματισμούς του Γαλιλαίου. Με την αλλαγή συστήματος αναφοράς άλλαζαν και οι εξισώσεις, κάτι το ιδιαίτερα ενοχλητικό. Το πιο ενοχλητικό όμως ήταν ότι από τις εξισώσεις αποδεικνυόταν ότι η ταχύτητα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων είχε μία συγκεκριμένη τιμή. Και η ταχύτητα αυτή ήταν η ταχύτητα μετάδοσης των ηλεκτρικών και των μαγνητικών πεδίων. Συνεπώς, η ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Maxwell ερχόταν σε κατάφωρη αντίθεση με τη θεωρία της ακαριαίας διάδοσης. γ) To πείραμα των Michelson και Morley. H αντίληψη του Νεύτωνα για τον κόσμο προϋπέθετε έναν απόλυτο χώρο και έναν απόλυτο χρόνο, εντελώς ανεξάρτητους μεταξύ τους. Στην προσπάθεια τους να βρουν αυτό το απόλυτο σύστημα αναφοράς, οι επιστήμονες του 19ου αιώνα κατέληξαν στην ιδέα του αιθέρα, του υλικού εντός του οποίου κινούνται οι πλανήτες. Το υλικό αυτό είχε αρκετά περίεργες ιδιότητες. Σύμφωνα με την αρχική ιδέα, ήταν ελαστικό, ακίνητο και αβαρές. Το 1881 ένας 28χρονος Αμερικανός, ο Michelson, προσπάθησε να μετρήσει την ταχύτητα του φωτός σε σχέση με τον αιθέρα. H ιδέα ήταν απλή: δεδομένης της κίνησης της Γης ως προς τον αιθέρα και της ισχύος των μετασχηματισμών του Γαλιλαίου, η μετρούμενη ταχύτητα του φωτός σε δύο διευθύνσεις, μία παράλληλη με την κίνηση της Γης ως προς τον αιθέρα και μία κάθετη, θα είναι διαφορετική. Τελικά, πραγματοποιήθηκαν δύο πειράματα, ένα από τον Michelson το 1881 και ένα δεύτερο από τους Michelson και Morley το 1887. Και τα δύο πειράματα όμως κατέληξαν στο ίδιο αποτέλεσμα: η ταχύτητα του φωτός είναι ακριβώς η ίδια, σε όποια διεύθυνση και να μετρηθεί. Άρα, κάτι έπρεπε να αλλάξει στην όλη θεώρηση του κόσμου. H συντριπτική πλειονότητα της επιστημονικής κοινότητας, όπως είπαμε πιο πάνω, δέχθηκε με σκεπτικισμό το αποτέλεσμα των δύο πειραμάτων. Το ίδιο και ο Weber, ο καθηγητής του Einstein στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, που είχε την ακλόνητη πεποίθηση ότι αυτή ήταν η πραγματικότητα, ότι όλα αυτά θα αποδεικνύονταν λανθασμένα και ότι, τελικά, η νευτώνεια φυσική θα επιβραβευόταν, όπως συνέβαινε κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο αιώνων. Υπήρχαν όμως και κάποιοι που, μελετώντας τα πειράματα, κατάλαβαν ότι παρά τη δυσκολία τους τα αποτελέσματα τους – αν και μη αναμενόμενα – ήταν σωστά. Συνεπώς, κάτι περίεργο συνέβαινε με την αντίληψη για τον αιθέρα. H πρώτη επανάσταση του 20ού αιώνα στη φυσική είχε αρχίσει. Οι πρώτες αμφισβητήσεις από τους Lorentz και Fitzgerald. Οι πρώτες προσπάθειες εξήγησης του μηδενικού αποτελέσματος των Michelson-Morley έγιναν από τους Lorentz και Fitzgerald, οι οποίοι υποστήριξαν ότι οι διαστάσεις των σωμάτων αλλάζουν κατά την κίνηση τους μέσα στον αιθέρα. Επρόκειτο για μία επαναστατική πρόταση, διότι για πρώτη φορά κλονιζόταν η ιδέα του αναλλοίωτου των διαστάσεων των σωμάτων. Παράλληλα όμως ήταν ημιτελής, καθώς εξακολουθούσε να δέχεται τη θεωρία του αιθέρα. Επίσης, οι Lorentz και Poincare πρότειναν κάποιους μετασχηματισμούς από ένα σύστημα αναφοράς σε ένα άλλο, οι οποίοι πλέον είναι γνωστοί σαν «μετασχηματισμοί Lorentz». Οι εξισώσεις του Maxwell είναι αναλλοίωτες κάτω από αυτούς τους μετασχηματισμούς. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Έστω ένα μαγνητικό πεδίο παρατηρούμενο από κάποιον ακίνητο παρατηρητή. Οι δυναμικές γραμμές του είναι κλειστές (δηλαδή, δεν έχουν αρχή και τέλος). Αυτό συμβαίνει διότι δεν υπάρχουν μαγνητικά φορτία που να δημιουργούν το πεδίο, σε αντίθεση με το ηλεκτρικό πεδίο που οι δυναμικές γραμμές του είναι ανοικτές, λόγω της ύπαρξης ηλεκτρικών φορτίων. Αν ίσχυαν οι μετασχηματισμοί του Γαλιλαίου και το ίδιο μαγνητικό πεδίο το παρατηρούσε ένας κινούμενος παρατηρητής, θα έβλεπε ότι κάποιες μαγνητικές γραμμές θα ήταν κλειστές, ενώ κάποιες άλλες θα ήταν ανοιχτές. Ανοιχτές γραμμές, όπως αναφέρθηκε, σημαίνει παρουσία μαγνητικών φορτίων. Συνεπώς, η κίνηση του παρατηρητή δημιουργεί ή καταστρέφει τα μαγνητικά φορτία. Το γεγονός λοιπόν της κίνησης του παρατηρητή αλλάζει όλη την εικόνα του πεδίου. Γι’ αυτό και έγινε αναφορά στην ασυμβατότητα των εξισώσεων του Maxwell με τους μετασχηματισμούς του Γαλιλαίου. Αντίθετα, οι μετασχηματισμοί του Lorentz δεν παρουσιάζουν τέτοια προβλήματα και διατηρούν την ίδια εικόνα για τα πεδία, ακόμα και αν ο παρατηρητής κινείται. Για να συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρέπει εκτός από τη συστολή του μήκους, που πρότεινε ο Fitzgerald, να υπάρχει και διαστολή του χρόνου. Αυτό ακριβώς το σημείο εμπόδισε τον Lorentz και τους συνεργάτες του να διατυπώσουν την πλήρη θεωρία. O χρόνος, σύμφωνα με το Νεύτωνα είναι απόλυτος. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει το ρυθμό με τον οποίο αυτός κυλά. Ο χρόνος παύει να είναι απόλυτος Εδώ λοιπόν εμφανίζεται η ιδιοφυΐα του Einstein. H λύση που πρότεινε το 1905 με την εργασία του «Περί της ηλεκτροδυναμικής των κινούμενων σωμάτων» ήταν επαναστατική: Δεν υπάρχει ούτε απόλυτος χώρος ούτε απόλυτος χρόνος, ενώ δεν έκανε καμιά αναφορά στον αιθέρα ως να μην υπήρχε. Με αυτό τον τρόπο γεννήθηκε η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας (ΕΘΣ). H θεωρία αυτή θεμελιώνεται πάνω σε δύο αξιώματα. Σύμφωνα με το πρώτο αξίωμα, η ταχύτητα του φωτός είναι ίδια για όλα τα συστήματα αναφοράς που κινούνται με σταθερές μεταξύ τους ταχύτητες (είναι δηλαδή όπως λέμε αδρανειακά συστήματα αναφοράς). Ουσιαστικά, το πρώτο αξίωμα της ΕΘΣ συνίσταται στην αποδοχή του μηδενικού αποτελέσματος του μηδενικού αποτελέσματος του πειράματος των Michelson-Morley. Άμεσα επακόλουθα αυτής της πρότασης είναι τα εξής: 1. Οι διαστάσεις των κινουμένων σωμάτων αλλάζουν, ακολουθώντας τους μετασχηματισμούς του Lorentz (συστολή του μήκους), 2. Ο χρόνος που μετρά ένας παρατηρητής σε ηρεμία είναι μεγαλύτερος από εκείνον που μετρά ένας κινούμενος παρατηρητής (διαστολή του χρόνου), 3. Η μάζα ενός σώματος (δηλαδή και η αδράνεια του) αυξάνεται, όταν το σώμα επιταχύνεται. Βασικό λοιπόν μέγεθος της ΕΘΣ είναι η μάζα ηρεμίας, όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται, και δηλώνει τη μάζα που θα έχει ένα οποιοδήποτε σώμα σε ένα σύστημα αναφοράς στο οποίο είναι ακίνητο. H αύξηση της μάζας δεν είναι γραμμική με την ταχύτητα, αλλά πλησιάζει το άπειρο, όταν η ταχύτητα πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός. Έχοντας υπόψη το γεγονός ότι η ΕΘΣ ουσιαστικά ένωσε τη μάζα (m) με την ενέργεια (E) με την πασίγνωστη πια σχέση (c η ταχύτητα του φωτός στο κενό): E = mc2 εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε το αποτέλεσμα που προαναφέρθηκε. Όταν λοιπόν προσφέρουμε ενέργεια σε ένα σώμα που ήδη κινείται, τότε μέρος της ενέργειας αυτής εμφανίζεται σαν μάζα και το υπόλοιπο σαν κινητική ενέργεια. Όσο πιο γρήγορα κινείται το σώμα τόσο πιο μεγάλο μέρος της ενέργειας εμφανίζεται σαν αύξηση μάζας και τόσο μικρότερο σαν αύξηση της κινητικής ενέργειας, με αποτέλεσμα, όταν φθάνουμε την ταχύτητα του φωτός, η μάζα του σώματος (άρα, και η αδράνεια του) να απειρίζονται. Άπειρη αδράνεια σημαίνει ότι χρειάζεται άπειρη δύναμη για την περαιτέρω επιτάχυνση του σώματος, κάτι που πρακτικά είναι αδύνατο. Συνεπώς, κανένα σώμα δεν μπορεί να επιταχυνθεί σε ταχύτητες μεγαλύτερες της ταχύτητας του φωτός. Επίσης, άπειρη μάζα σημαίνει άπειρη ενέργεια, κάτι που επίσης είναι αδύνατο. Άρα, κανένα σώμα με μη μηδενική μάζα ηρεμίας δεν μπορεί να φθάσει την ταχύτητα του φωτός. Τα μόνα σώματα που μπορούν να κινούνται με αυτή την ταχύτητα είναι σωματίδια όπως τα φωτόνια, που έχουν μηδενική μάζα ηρεμίας. Σύμφωνα με το δεύτερο αξίωμα της ΕΘΣ, όλοι οι νόμοι της φύσης είναι αναλλοίωτοι σε όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς (δηλαδή, σε όλα τα συστήματα που κινούνται με σταθερές μεταξύ τους ταχύτητες). Το αξίωμα αυτό είναι ουσιαστικά η γενίκευση της Αρχής της Σχετικότητας του Γαλιλαίου. H συγκεκριμένη πρόταση καταργεί την ιδέα του απόλυτου συστήματος αναφοράς. Δηλώνει ότι δεν υπάρχει πείραμα που να μπορεί να πραγματοποιήσει κάποιος παρατηρητής και από το αποτέλεσμα του να προσδιορίσει ένα σύστημα αναφοράς ως προς το οποίο να κινούνται όλα τα άλλα συστήματα αναφοράς. Κατά συνέπεια, είναι αδύνατη πλέον η αναφορά στον απόλυτο χώρο. Ενιαίος τετραδιάστατος χωροχρόνος. Αντίθετα με τη θεωρία του Νεύτωνα, στη θεωρία της Σχετικότητας ο χώρος και ο χρόνος ενώνονται σε μία τετραδιάστατη έννοια, το χωροχρόνο. O Einstein, δηλαδή, συνέδεσε την κλασική μηχανική με τον ηλεκτρομαγνητισμό, καταργώντας τον απόλυτο τρισδιάστατο χώρο και μετατρέποντας τον σε τετραδιάστατο χωροχρόνο. H πλήρης συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος ήρθε το 1908, όταν ο Minkowski, βασισμένος στην ΕΘΣ, παρουσίασε την τετραδιάστατη γεωμετρία του. O Minkowski απέδειξε ότι υπάρχει ένας απόλυτος τετραδιάστατος χωροχρόνος, τον οποίο αντιλαμβάνονται όμοια όλοι οι παρατηρητές σε όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς. Την ιδέα των πολλών διαστάσεων χρησιμοποιούν και σήμερα οι φυσικοί στις θεωρίες των ενοποιημένων πεδίων, στην προσπάθεια τους δηλαδή να ενώσουν όλες τις γνωστές δυνάμεις στη φύση. Ένα αποτέλεσμα της ΕΘΣ ήταν η κατάργηση της απόλυτης έννοιας του ταυτόχρονου. Όλες οι πληροφορίες ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός. Συνεπώς, δύο γεγονότα που είναι ταυτόχρονα για έναν παρατηρητή δεν είναι ταυτόχρονα για κάποιον άλλο, κινούμενο ως προς τον πρώτο, παρατηρητή. Το αποτέλεσμα αυτό, σε μία πρώτη ανάγνωση, φαίνεται εντελώς παράλογο. Αυτό συμβαίνει διότι η εμπειρία μας βασίζεται σε φαινόμενα για τα οποία η ταχύτητα του φωτός μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί άπειρη. Αν σκεφτούμε ότι το φως πραγματοποιεί επτάμισι φορές το γύρο της Γης σε ένα δευτερόλεπτο, γίνεται κατανοητό το γιατί στην καθημερινή ζωή δεν παρατηρούμε τέτοια φαινόμενα. Το ακόλουθο απλό παράδειγμα θα μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε τη σχετικότητα του ταυτόχρονου. Έστω ότι δύο διαστημικοί καουμπόι είναι έτοιμοι να μονομαχήσουν με ακτινοπίστολα. Στο μέσο της απόστασης υπάρχει ένα φανάρι, το οποίο θα δώσει το σήμα για τη μονομαχία. Μόλις το φως ανάψει, πρέπει να πυροβολήσουν. Για τον έναν οπλοφόρο ο δικός του πυροβολισμός και το φωτεινό σύνθημα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Για τον δεύτερο οπλοφόρο ο πυροβολισμός του αντιπάλου του καθυστερεί σημαντικά σε σχέση με το φωτεινό σύνθημα έναρξης της μονομαχίας. Και αυτό διότι το κινούμενο με πεπερασμένη ταχύτητα φως χρειάζεται κάποιον χρόνο, προκειμένου να καλύψει την απόσταση από τον αντίπαλο του μέχρι αυτόν. Αντίθετα, για έναν παρατηρητή που βρίσκεται στο φανάρι οι δύο πυροβολισμοί είναι ταυτόχρονοι, καθώς το φως καλύπτει τις ίδιες αποστάσεις και από τους δύο οπλοφόρους, αλλά καθυστερούν σημαντικά σε σχέση με το άναμα του φαναριού. Ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα της ΕΘΣ είναι το ότι καμία πληροφορία δεν μπορεί να ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός, διότι θα καταστρέψει την αιτιότητα. Θα υπάρχουν, δηλαδή, συστήματα αναφοράς στα οποία το αποτέλεσμα θα προηγείται του αιτίου. Επειδή, δε, η ΕΘΣ είναι μία θεωρία αιτιοκρατική, αυτό είναι απαγορευτικό. Ένα παράδειγμα καταστροφής της αιτιότητας, στην περίπτωση που ένα σώμα ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός, είναι το ακόλουθο. Επιστρέφουμε στο παράδειγμα της προηγούμενης διαστημικής μονομαχίας. Έστω λοιπόν ότι οι μονομάχοι δεν έχουν ακτινοπίστολα, αλλά όπλα που εκτοξεύουν σφαίρες κινούμενες ταχύτερα από το φως. Μόλις ο ένας οπλοφόρος βλέπει το σήμα, πυροβολεί. H σφαίρα κινείται γρηγορότερα από το φως, άρα προηγείται της εικόνας του πυροβολισμού. Κατά συνέπεια, ο δεύτερος οπλοφόρος πρώτα δέχεται τη σφαίρα και μετά βλέπει την εικόνα του πρώτου που πυροβολεί. Στο σύστημα αναφοράς του δευτέρου, λοιπόν, το αποτέλεσμα (τραυματισμός του από τη σφαίρα) προηγείται του αιτίου (πυροβολισμός). Επίλογος H ΕΘΣ περιλαμβάνει όλη τη νευτώνεια φυσική. Αν στις εξισώσεις της η ταχύτητα του κινούμενου σώματος είναι πάρα πολύ μικρή σε σχέση με την ταχύτητα του φωτός, τότε αναπαράγεται όλη η φυσική του Νεύτωνα, κάτι το απόλυτα λογικό. H νέα θεωρία στο όριο των πολύ μικρών ταχυτήτων της καθημερινής ζωής θα έπρεπε να εξηγεί όλα αυτά τα φαινόμενα που εξηγούσε τόσο επιτυχημένα η προηγούμενη θεώρηση. Όμως, από τη δημιουργία της, η ΕΘΣ είχε μία πολύ σημαντική έλλειψη: αναφερόταν μόνο σε αδρανειακά συστήματα αναφοράς, δεν συμπεριλάμβανε δηλαδή τα επιταχυνόμενα συστήματα και φυσικά ούτε τη βαρύτητα. Αυτό το πρόβλημα ο Einstein το εντόπισε σχεδόν αμέσως. H λύση του όμως χρειάστηκε μια δεκαετία σκληρής δουλειάς. Όταν μάλιστα ανέφερε το πρόβλημα στον Planck, εκείνος προσπάθησε να τον αποτρέψει με τον εξής συλλογισμό: «Ως παλιότερος φίλος πρέπει να σε συμβουλεύσω ενάντια σε αυτό, διότι αρχικά δε θα επιτύχεις, αλλά, και αν ακόμα επιτύχεις, κανένας δε θα σε πιστέψει»! Ευτυχώς όμως ο Einstein δεν άκουσε τη συμβουλή του Planck, με αποτέλεσμα λίγα χρόνια αργότερα να βγει η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας (ΓΘΣ). Όπως γνωρίζουμε μαζί με τους τρεις νόμους της κίνησης ο Νεύτωνας διατύπωσε και μία θεωρία για τη βαρύτητα. Όμως, σύμφωνα με τον Einstein, αυτή η νευτώνεια θεωρία για τη βαρύτητα έπρεπε να είναι λανθασμένη, λόγω του ότι στη νευτώνεια θεώρηση η βαρυτική δύναμη είναι αντιστρόφως ανάλογη του τετραγώνου της απόστασης μεταξύ των δύο σωμάτων. Σύμφωνα όμως με την ΕΘΣ, η απόσταση αλλάζει ανάλογα με το σύστημα αναφοράς. Συνεπώς, έπρεπε να επηρεάζεται και ο νόμος της παγκόσμιας έλξης. http://blog.physics4u.gr/?p=3213 Διαβάστε και το πολύ κατατοπιστικό άρθρο: Ποιές ανάγκες γέννησαν την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. http://www.physics4u.gr/faq/special.html

Τη βαρύτερη μέχρι σήμερα μορφή αντιύλης, έναν πυρήνα αντιηλίου, δημιούργησαν φυσικοί. Ερευνητές στις ΗΠΑ κατάφεραν να δημιουργήσουν αλλά και να ανιχνεύσουν μια νέα μορφή αντιύλης, η οποία ταυτόχρονα είναι το πιο σύνθετο αλλά και βαρύ «αντι-πράγμα» που έχουν εντοπίσει οι επιστήμονες μέχρι σήμερα. Τα πειράματα έγιναν στον Σχετικιστικό Επιταχυντή Βαρέων Ιόντων (Relativistic Heavy Ion Collider – RHIC) στη Νέα Υόρκη και οι ερευνητές δημιούργησαν πυρήνες αντιηλίου-4. Τα αντισωματίδια έχουν αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο από τα σωματίδια της γνωστής μας ύλης αλλά αυτά τα σωματίδια όταν έρχονται σε επαφή με την ύλη εξαϋλώνονται για αυτό και είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν αλλά και να μελετηθούν. Πέρυσι στον RHIC δημιουργήθηκε ένα σωματίδιο που ονομάστηκε αντιυπερτρίτιο, που αποτελούνταν από ένα αντιπρωτόνιο, ένα αντινετρόνιο και ένα ασταθές σωματίδιο που ονομάζεται αντιλάμδα. Το αντιυπερτρίτιο ήταν μέχρι τότε το βαρύτερο γνωστό αντισωματίδιο αλλά όχι και το πιο σύνθετο που ήταν ο πυρήνας του αντιηλίου-3. Οι ερευνητές αυτή την φορά αποφάσισαν να δοκιμάσουν μια νέα μέθοδο προκαλώντας συγκρούσεις βαρέων πυρήνων όπως ο μόλυβδος και ο χρυσός, σε υψηλές ενέργειες, διαδικασία που θεωρητικώς μπορεί να οδηγήσει στην δημιουργία πλήθους νέων σωματιδίων. Η μέθοδος αποδείχτηκε εξαιρετικά αποτελεσματική αφού δημιουργήθηκε μια νέα μορφή αντιύλης η οποία είναι ταυτόχρονα και η πιο σύνθετη και η βαρύτερη μορφή αντιύλης που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Οι συγκρούσεις των πυρήνων μολύβδου και χρυσού οδήγησαν τελικά στην δημιουργία 18 πυρήνων αντιηλίου-4 που παίρνει τα σκήπτρα πολυπλοκότητας στον «αντι-μικρόκοσμο».