Στέφανος Σοφολόγης

Ευχαρίστησή μου! Δείτε προσεκτικά και τα links που έδωσε ο φίλος μας NGC4565, είναι πολύ καλά!

Πολύ καλό calculator! Επιπλέον, είναι προς τιμήν της Tele-Vue ότι υπολογίζει το πραγματικό οπτικό πεδίο με βάση το field-stop κι όχι διαιρώντας το φαινόμενο οπτικό πεδίο με τη μεγέθυνση όπως επιμένουν να κάνουν όλοι οι άλλοι κατασκευαστές ( )

Χε, πάλι μαζί γράφαμε!

Δεν πρόκειται για τους Airy disk άλλα για έναν και μοναδικό δίσκο κι όχι δακτύλιους. Αυτός ο δίσκος μαζί με τους έναν-δύo δακτυλίους που παραμένουν γύρω του όταν το αστέρι είναι απόλυτα εστιασμένο, αποτελλούν το τέλειο και ιδανικό αστρικό είδωλο. Δεν είναι εύκολα ορατό παρά μόνο με μικρά τηλεσκόπια και άριστο seeing. Με μεγάλα τηλεσκόπια το είδωλο γίνεται πολύ μικρό, πολύ λαμπερό και υπερκινητικό λόγω seeing οπότε η παραπάνω δομή δεν μπορεί ξεχωρίσει. Ωστόσο, οι πολλαπλοί δακτύλιοι περίθλασης ενός ανεστίαστου αστεριού μπορούν να φανούν με όλα τα τηλεσκόπια. Παναγιώτη, μην ψάξεις για δίσκο του Airy με το 14άρι, τουλάχιστον όχι σε αληθινό αστέρι!!! Αν καταφέρεις και δεις, θα σου χαρίσω τον εξοπλισμό μου και θα αλλάξω χόμπυ!

To star test γίνεται θεωρητικά με το άστρο απόλυτα εστιασμένο. Σε ιδανικές συνθήκες seeing το σχήμα και η ομοιομορφία/συμμετρία του δίσκου του Airy και των ένα-δύο δακτυλίων περίθλασης που φαίνονται, αποκαλύπτουν την ποιότητα των οπτικών ή της ευθυγράμμισής τους. Επιπλέον, θέτοντας το είδωλο ελαφρά εκτός εστίασης εκατέρωθεν του σημείου εστίασης διαπιστώνουμε εύκολα την ύπαρξη ή όχι αστιγματισμού και άλλων σφαλμάτων. Αν αφεστιάσουμε πολύ το αστέρι, το σχήμα του ειδώλου θα είναι αναγκαστικά συμμετρικό γιατί θα μας δείχνει περισσότερο το σχήμα του κατόπτρου κι όχι το σχήμα του εστιασμένου ειδώλου. Συνεπώς δεν θα μας αποκαλύπτει όλα τα πιθανά σφάλματα (λίγα θα αποκαλύπτει και περισσότερα θα κρύβει). Όταν το αστέρι είναι ελαφρά αφεστιασμένο ώστε να βλέπουμε το πολύ 3-4 σαφείς δακτυλίους, καταλαβαίνουμε περισσότερα για τα πιθανά σφάλματα. Επειδή το seeing κάνει σχεδόν αδύνατο το star test με μεγάλα τηλεσκόπια, έχουν επινοηθεί τα τεχνητά αστέρια (artificial stars) που τα τοποθετεί κανείς σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων από το τηλεσκόπιο και κάνει το τέστ χωρίς την ενόχληση των αναταράξεων της ατμόσφαιρας. Κάποιο βράδυ χωρίς σημαντική πτώση θερμοκρασίας και χωρίς άνεμο, είναι ότι πρέπει γι αυτή τη δουλειά. Ένα τεχνητό αστέρι είναι στην πράξη μιά πολύ μικρή φωτεινή τρυπούλα με διάμετρο λίγες δεκάδες μικρόμετρα (1μm= 0.001mm) ώστε ακόμα και με μεγάλη μεγέθυνση στο τηλεσκόπιο να φαίνεται σημειακή.

Παιδιά, αυτό δεν είναι ο δίσκος του Airy. Τον δίσκο του Airy τον βλέπουμε όταν το αστέρι είναι απόλυτα εστιασμένο. Συνοδεύεται από ένα-δύο δακτύλιους περίθλασης γύρω του και η σημασία του είναι ότι ένα απόλυτα εστιασμένο αστέρι δεν είναι ποτέ σημείο, αλλά δίσκος που γίνεται όλο και μικρότερος όσο η διάμετρος του τηλεσκοπίου μεγαλώνει. Λόγω του seeing, είναι σχεδόν αδύνατο να δούμε τον δίσκο του Airy ενός τηλεσκοπίου μεγαλύτερου από 6-7 ίντσες. Όσοι έχουν μικρά τηλεσκόπια, (ως 4") με πολύ καλά οπτικά, βλέπουν τον δίσκο του Airy στις μεγάλες μεγεθύνσεις. Αυτό που δείχνει το βιντεάκι είναι οι πολλαπλοί δακτύλιοι περίθλασης στους οποίους αναλύεται η εικόνα ενός ανεστίαστου αστεριού (όχι όμως πολύ ανεστίαστου γιατί τότε δεν φαίνονται πιά δακτύλιοι). Είναι πολύ χαρακτηριστική η μόνιμη κίνηση που προκαλεί η αστάθεια της ατμόσφαιρας ή αλλιώς το "seeing". Στη συγκεκριμένη περίπτωση επικρατεί το λεγόμενο "fast seeing" που κάνει τελείως αδύνατη την εμφάνιση δίσκου Airy όταν εστιάσουμε απόλυτα το αστέρι.

Πράγματι, κανένα από αυτά τα τηλεσκόπια δεν κάνει για αστροφωτογραφία. Άλλο go-to, δηλ αυτόματη εύρεση αντικειμένων και άλλο αυτόματη παρακολούθηση με ακρίβεια των αντικειμένων. Αυτό το τελευταίο απαιτεί πολύ ακριβότερο και στιβαρότερο εξοπλισμό. (Και μόνο οι ελαφροί τρίποδες αυτών των τηλεσκοπίων αποκλείουν την αστροφωτογραφία.)

Αυτή η αναβάθμιση είναι κάτι που αναβάλλω εδώ και πολύ καιρό, αλλά θέλω να την κάνω μιας και το κάτοπτρο του τηλεσκοπίου μου είναι ακρίβειας λ/4 (wavefront) και δεν έχει τις επιστρώσεις Hilux (αυτές ήταν οι προδιαγραφές της Ο-Ο το 2001). Ωστόσο αυτές οι «απλές» προδιαγραφές είναι που έχτισαν τη φήμη της εταιρίας ως κατασκευάστριας εξαιρετικών κατόπτρων, αφού σε συνθήκες εξαιρετικού seeing εκπλήσσουν πολύ έντονα με τη λεπτομέρεια που αποκαλύπτουν στους πλανήτες. (Στις 10" σχεδόν πάντα εκείνο που περιορίζει την ορατή λεπτομέρεια στους πλανήτες με ένα κάτοπτρο λ/4, είναι το seeing κι όχι η ακρίβεια του κατόπτρου.) Ο Γιώργος έχει δίκιο, οι διαφορές θα είναι μικρές. Όσον αφορά τη βελτίωση της λεπτομέρειας, θα φανεί μόνο σε συνθήκες πολύ καλού seeing. Όσον αφορά την αύξηση της φωτεινότητας λόγω των επιστρώσεων Hilux, αυτή θα είναι χονδρικά της τάξης του 20~25% που θα αντιστοιχούσε σε αύξηση μιας ίντσας περίπου στη διάμετρο ενός 10ιντσου. Συνολικά το αποτέλεσμα θα είναι κάπως καλύτερο κοντράστ. Αλλά μήπως αυτές τις μικρές βελτιώσεις δεν είναι που ψάχνουμε σε κάθε αναβάθμιση; Συχνά δεν επιλέγουμε να πληρώσουμε κάτι παραπάνω (ή αρκετά παραπάνω) για να έχουμε την καλύτερη δυνατή εικόνα; Πάντως οι 400 λίρες είναι πολλά λεφτά ομολογουμένως, ιδίως αν το τηλεσκόπιο χρησιμοποιείται σε μέτριες συνθήκες seeing και φωτορύπανσης. Αξίζουν τον κόπο μόνο αν ενδιαφέρει η σχολαστική πλανητική παρατήρηση, ή το κυνήγι πολύ αμυδρών αντικειμένων.

Η πραγματική θέση του εστιακού επιπέδου ενός νευτώνειου τηλεσκόπιου είναι ένα από τα βάσανα των ερασιτεχνών με τέτοια τηλεσκόπια. Δυστυχώς, οι περισσότερες εταιρίες κατασκευής τηλεσκοπίων δυσκολεύουν τους πελάτες τους τοποθετόντας το εστιακό επίπεδο «κάπου ανάμεσα στη διαδρομή του εστιαστή», αφήνοντας τους να παιδεύονται αργότερα με μετατροπές, αντάπτορες, πατέντες και άλλα δεινά*. Αλλά τα πράγματα έχουν λίγο πολύ ως εξής: Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι προσοφθάλμιοι φακοί εστιάζουν όλοι μέσα σε ένα εύρος 2-3 εκατοστών της διαδρομής του εστιαστή. Όμως μια φωτογραφική μηχανή reflex (π.χ. EOS 400D) πρέπει να πλησιάσει στον σωλήνα του νευτώνειου αρκετά εκατοστά πιό κοντά από τους συνήθεις προσοφθάλμιους, ώστε να εστιάσει. Κι αυτό επειδή το ακίνητο εστιακό επίπεδο του τηλεσκοπίου πρέπει να φτάσει βαθιά μέσα στο σώμα της μηχανής ώστε να συμπέσει με το επίπεδο του αισθητήρα ή του φίλμ. Κι αφού δεν κινείται το εστιακό επίπεδο, πρέπει να κινηθεί η μηχανή. Για να μπορούμε να εστιάζουμε και με όλους τους προσοφθαλμίους και με τη μηχανή, απαιτείται ένας εστιαστής με διαδρομή τουλάχιστον 7-8 εκ. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά πρέπει να είναι τοποθετημένος στο τηλεσκόπιο με τέτοιον τρόπο ώστε το εστιακό επίπεδο να βρίσκεται αρκετά «προς τα έξω», δηλ. 2-3 εκατοστά πριν ο εστιαστής τερματίσει προς τα έξω. Κάπου εκεί θα εστιάζουν οι προσοφθάλμιοι φακοί. Κι όταν τοποθετείται η μηχανή με έναν αντάπτορα, ο εστιαστής θα «μαζεύεται» προς τα μέσα για να φέρει τη μηχανή σε θέση εστίασης. Δυστυχώς οι εστιαστές crayford έχουν συνήθως μικρή διαδρομή (3 ως 6 εκ.) ενώ οι γραναζωτοί εστιαστές (rack and pinion) τα καταφέρνουν καλύτερα (7-9 εκ.) Αλλάζοντας έναν γραναζωτό εστιαστή με έναν καλύτερο crayford χάνουμε συνήθως σε μήκος διαδρομής. Αν θέλουμε να εστιάζουν όλα, μηχανή και προσοφθάλμιοι, αλλά ο νέος εστιαστής μας δεν έχει διαδρομή παρά 3-4 εκ. καταφεύγουμε στη χρήση σωλήνα προέκτασης (extension tube). Τοποθετούμε τον εστιαστή σε τέτοια θέση** ώστε οι προσοφθάλμιοι φακοί να εστιάζουν όταν ο σωλήνας προέκτασης βρίσκεται πάνω στον εστιαστή. Αφαιρώντας το σωλήνα προέκτασης, το ύψος του εστιαστή μικραίνει και μπορεί να εστιάσει και η φωτογραφική μηχανή ή ένα binoviewer με τον κατάλληλο φακό προσαρμογής. Πάντως, όταν το πρόβλημα στην εστίαση είναι λίγα χιλιοστά διαδρομής που λείπει, μπορεί συχνά να αντιμετωπιστεί με μετακίνηση του πρωτεύοντος κατόπτρου εμπρός ή πίσω κατά λίγα χιλιοστά, χρησιμοποιώτας απλά τις βίδες ευθυγράμμισης. * Ένας λόγος είναι ότι τα κάτοπτρα μιας παρτίδας παραγωγής μπορεί να διαφέρουν μεταξύ τους σε εστιακή απόσταση κατά λίγα εκατοστά αλλά οι οπτικοί σωλήνες κατασκευάζονται ίσιοι μεταξύ τους και συναρμολογούνται όμοια. ** Μπορεί να χρειαστεί όλο το σύστημα δευτερεύοντος κατόπτρου/εστιαστή να πλησιάσει ή να απομακρυνθεί λίγα εκατοστά από το πρωτεύον κάτοπτρο, στηρίζοντας την «αράχνη» και τον εστιαστή σε νέες τρύπες στον οπτικό σωλήνα.

Αναλυτικά και σχολαστικά τα παραπάνω. Ωστόσο, αναγκαστικά στη συζήτησή μας γεννιέται και ένα άλλο ζήτημα: όταν η Πανσέληνος συμβαίνει Κυριακή, δεν είναι σ' όλη τη γη ...Κυριακή! Για παράδειγμα, αν η πανσέληνος συμβεί Κυριακή στις 23:17 ώρα Κωνσταντινουπόλεως ή Ιερουσαλήμ, εκείνη τη στιγμή στη Μόσχα είναι Δευτέρα 00:17. Ή αν συμβεί Κυριακή 01:15, ώρα Κων/πόλεως, ο παγκόσμιος χρόνος (ώρα UTC) δείχνει Σάββατο 23:15. Σύμφωνα με ποιάς χώρας την ώρα/ημέρα αποφασίζεται η σύμπτωση πανσελήνου-Κυριακής; Λαμβάνεται υπόψη η ώρα κάποιου Πατριαρχείου; Γνωρίζει κανείς κάτι σχετικό;

Παιδιά, θέμα ονόματος δεν τίθεται! Ο καθένας μας έχει φυσικά δικαίωμα να το τονίζει όπως του αρέσει, αλλά στην κοινή, δημόσια χρήση το όνομα του site και της κοινότητάς μας είναι αυτό που του έδωσε ο δημιουργός του: Άstrovox! (Μακεδονικό το κάναμε! )

Συνήθως κοιτάζω ποιοί αστερισμοί είναι κοντά στο ζενίθ και κατόπιν προσπαθώ να εξαντλήσω τα αντικείμενα κάθε αστερισμού όπως τα βλέπω στις αναλυτικές λίστες του (από το βιβλίο "Observing the Constellations" του John Sanford, 1989). Επιπλέον, εξετάζω τα αστρικά πεδία στον Sky Atlas 2000.0 και αναζητώ στο τηλεσκόπιο τα αντικείμενα που περιέχει. Με το 10ιντσο σε σκοτεινό ουρανό, ελάχιστα είναι τα αντικείμενα που δεν θα φανούν. Για κάθε αντικείμενο δοκιμάζω τουλάχιστον δύο μεγεθύνσεις ώστε να το δω όσο καλύτερα γίνεται και αφιερώνω ικανό χρόνο. Είναι γνωστό ότι όσο περνάει η ώρα παρατηρώντας ένα αντικείμενο, αποκαλύπτονται λεπτομέρειες που αρχικά το μάτι μπορεί να μην αντιλαμβάνεται (ισχύει σε μεγάλο βαθμό και - ή μάλλον ιδίως - για τους πλανήτες). Πάντως ποτέ δεν κάνω γραπτό πρόγραμμα εκ των προτέρων, ακολουθώ τη διάθεσή μου απόλυτα. Στον Πάρνωνα, οποιαδήποτε απόπειρα για πρόγραμμα ...πάει περίπατο γιατί είναι έντονη η αλληλεπίδραση με τους συμπαρατηρητές αλλά και συχνά τα πηγαδάκια με τους φίλους που συνήθως έχω πολύ καιρό να δώ. Εκείνο που θα ήθελα να κάνω αλλά μέχρι στιγμής δεν το έκανα είναι η τήρηση ενός ημερολογίου με καταγραφή των παρατηρούμενων αντικειμένων και κωδικοποιημένες εντυπώσεις. Επιλέον, οι «θεματικές βραδιές» είναι χρήσιμες γιατί αποκτά κανείς εμπειρία στην αναζήτηση και παρατήρηση αντικειμένων, ανάλογα με την κατηγορία που ανήκουν.

...ή όχι και τόσο ερασιτέχνη! O κύριος Γιάννης Ηλιόπουλος της AKTIS, περιγράφει το χρονικό της ανακάλυψης στην ιστοσελίδα της εταιρίας: http://www.aktistar.gr/pres_var/var_discov.htm Η ανακάλυψη είναι ένα καλό παράδειγμα για το πως μπορεί κάποιος με τον εξοπλισμό και τον ενθουσιασμό ενός ερασιτέχνη να προσφέρει στη αστρονομική έρευνα. Συγχαρητήρια!

Μέχρι που ρώτησα κι εγώ τον Ανδρέα πριν ένα δυό χρόνια, το έλεγα Αστροβόξ. Όταν μου είπε ότι το βάφτισε Άστροβοξ (αλλά κι ότι Αστροβόξ δεν θα ήταν λάθος) μου πήρε πολύ καιρό να το συνηθίσω. Τώρα θα μου φαινόταν περίεργο το ανάποδο. Είναι καθαρά θέμα συνήθειας τελικά... Υ.Γ Υπάρχει και η ...μέση λύση: Αστρόβοξ!

Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία στην πορεία σας και το έργο σας! Άντε και στους επόμενους!

Για να προσθέσεις στο χάρτη τις γραμμές των αστερισμών έπρεπε να πάρεις το desk edition. Πάνω στο μαύρο φόντο θα δυσκολευτείς να σχεδιάσεις οτιδήποτε. Ωστόσο αξίζει μια δοκιμή. Πάρε μερικούς μαρκαδόρους με χρώματα κόκκινο ή πορτοκαλί, ίσως και κίτρινο. Δοκίμασε σε ένα άλλο παρόμοιο μαύρο χαρτί αν οι γραμμές φαίνονται τη νύχτα με τον κόκκινο φακό. Αυτό που επιδιώκεις είναι οι γραμμές να είναι αρκετά φωτεινότερες από το μαύρο φόντο στο φως του κόκκινου φακού. Αν είσαι τυχερός και βρείς τέτοιο μαρκαδόρο, και αν έχεις χρόνο, σχεδίασε τους αστερισμούς προσέχοντας οι γραμμές να μην «πατούν» σε κανένα άστρο ή αντικείμενο αλλά να σταματούν περίπου 1mm πρίν απ΄αυτό και να συνεχίζουν 1mm μετά απ΄αυτό. Το αποτέλεσμα θα είναι αισθητικά πολύ καλύτερο. Αρκεί βέβαια να βρεις το σωστό μαρκαδόρο... Η εκ των υστέρων πλαστικοποίηση θα σου κοστίσει ακριβότερα από την πλαστικοποιημένη έκδοση, ιδίως αν γίνει σε μηχανήματα για μεγέθη μεγαλύτερα του Α3 αλλά αξίζει τον κόπο αν έχεις καταφέρει να σχεδιάσεις τους αστερισμούς. Επίσης, στο σύνολό του ο χάρτης θα γίνει πολύ βαρύς. Η σχεδίαση των αστερισμών με απασχόλησε κι εμένα (έχω την πλαστικοποιημένη field edition) αλλά σκέφτηκα ότι ο κόπος και το αμφίβολο αποτέλεσμα ίσως δεν αξίζουν την προσπάθεια. Πάντως οι αστερισμοί είναι σχεδιασμένοι καλά στον Pocket Sky Atlas, που είναι και πολύ βολικός.

Έτσι, είναι όπως τα λέει ο Ηλίας. Σκέψου ό,τι η Σελήνη έχει φαινόμενη διάμετρο στον ουρανό 0,53° (από την απόσταση που την παρατηρούμε εμείς) συνεπώς στο οπτικό πεδίο του προσοφθάλμιου που δίνει 0,58° θα χωράει μαζί με ελάχιστο ουρανό γύρω της, ενώ σ' εκείνο που δίνει πεδίο 0,42° δεν θα χωράει καν ολόκληρη. (Γενικά μπορείς να συγκρίνεις τα οπτικά πεδία με το πεδίο που καταλαμβάνει η Σελήνη, περ. 0,5°) Άλλο παράδειγμα: άν δύο γαλαξίες που παρατηρείς απέχουν μεταξύ τους 20' της μοίρας ή αλλιώς 0,33° τότε θα χωρούν ευρύχωρα σε έναν προσοφθάλμιο που δίνει πραγματικό πεδίο π.χ. 0,6° (36') αλλά οριακά σε έναν που θα δίνει πραγματικό πεδίο π.χ. 0,35° (21'). Με φακούς 1,25" το τηλεσκόπιό σου έχει μέγιστο οπτικό πεδίο 0,77° (fieldstop 27mm). Αν μπορεί να δεχτεί φακούς 2" θα έχει ακόμα μεγαλύτερο οπτικό πεδίο, αλλά δεν είμαι σίγουρος ό,τι δέχεται. Πάντως μην αγχώνεσαι με τους φακούς, το τι χρειάζεσαι θα φανεί με τη χρήση. Μην κάνεις βιαστικές αγορές, δανείσου αν μπορείς κάποιους φακούς και θα βγάλεις εύκολα συμπεράσματα. Φιλικά, Στέφανος

Παναγιώτη, η λύση είναι πράγματι ένα extension tube διαμέτρου 2". Όμως το μήκος του δεν πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερο απ΄όσο χρειάζεσαι. Μπορεί η βολικότερη λύση να είναι ένα με μήκος 35mm όπως αυτό: http://www.telescope-service.com/accessories/start/adaptors.html#SC2z (πιό κάτω στη σελίδα αυτό με κωδικό TSV235, 25 ευρώ) Δες στους όρους αγορών της telescope-service γιατί νομίζω χρειάζεται ένα minimum παραγγελίας 50 ευρώ για να σταλεί κάτι, οπότε συνδύασε και κανένα αξεσουάρ ακόμα. Αν δεν είσαι σίγουρος ότι θα αρκεί το μήκος 35mm παράγγειλε μαζί και το αμέσως μεγαλύτερο με μήκος 50mm. Κανένα δεν θα πάει χαμένο, γιατί θα τοποθετήσεις το σωστό στον εστιαστή και θα μπορείς να προσθέτεις και το άλλο όποτε κάνεις δοκιμές που απαιτούν εστίαση σε επίγειους, αρκετά κοντινούς στόχους.

Μα φυσικά οι Nagler είναι εξαιρετικοί φακοί, με πολύ καλό κοντράστ κι ακόμα καλύτερη διαφάνεια! Κι επειδή δεν προκαλούν ακραίες μεγεθύνσεις, όταν δεν συσσωρεύονται άλλοι επιβαρυντικοί παράγοντες είναι αστέρια στο deep-sky. Όσο για τους ορθοσκοπικούς, ισχύει ακριβώς αυτό που είπες. Θα ήταν ό,τι καλύτερο και για deep-sky αν είχαν το απαραίτητο οπτικό πεδίο, με την προϋπόθεση ότι, όπως πάντα, μιλάμε για μοντέλα με εξελιγμένες επιστρώσεις.

Από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου, όταν οι συνθήκες είναι αρκετά καλές τότε ο δακτύλιος C αποκαλύπτεται εύκολα και με ένα 8ιντσο. Για την ακρίβεια, αυτό που τον κάνει διακριτό, είναι ότι είναι λίιιγο πιό φωτεινός (σκούρο γκρί) από τη μαύρη εσωτερική περιοχή που μεσολαβεί μέχρι την επιφάνεια του πλανήτη. Συνεπώς η θέασή του απαιτεί κυρίως ένα πράγμα: υψηλό κοντράστ. Άν υποθέσουμε ότι οι συνθήκες και τα οπτικά προσφέρουν πράγματι το υψηλό κοντράστ, τότε πρέπει να επιλέξουμε και τη σωστή μεγέθυνση. Αν την υπερβούμε, ακόμα και με τα καλύτερα οπτικά, το κοντράστ θα μειωθεί, και η εικόνα θα είναι άτονη, ξεπλυμένη. Ο συνδιασμός Nagler 7mm + Ultima 2X ισοδυναμεί με έναν προσοφθάλμιο 3,5 mm (ονομαστικά, αλλά στην πράξη πιό κοντά στα 3,3 mm αφού ο Ultima δίνει παραπάνω μεγέθυνση από 2Χ, όπως και αρκετοί άλλοι Barlow), συνεπώς η πραγματική μεγέθυνση ήταν γύρω στις 360Χ, εντελώς έξω από τις δυνατότητες ενός κατόπτρου 200mm, τουλάχιστον για μη σημειακά αντικείμενα. H κόρη εξόδου (exit pupil) κατέληξε να είναι 200/360=0.55 mm, τιμή που δίνει μειωμένο κοντράστ ακόμα και στα καλύτερα αποχρωματικά. Αν προσθέσουμε ότι το φως πέρασε και σκεδάστηκε από τα 10 οπτικά στοιχεία του συνδιασμού Nagler (7) + Ultima (3), τότε τι κοντράστ να απομείνει; Δεν φταίει ούτε ο Nagler ούτε ο Ultima αλλά αλλά η ...κακή χρήση τους για την περίπτωση! Όλοι αυτοί που γράφουν ότι η μέγιστη ωφέλιμη μεγέθυνση ενός τηλεσκοπίου είναι 2 φορές η διάμετρός του σε mm, ξεχνούν να πούν ότι ισχύει σε ελάχιστες εφαρμογές, τις εξής δύο: Τη διάκριση πολύ κοντινών διπλών αστέρων και τη διάκριση πολύ αμυδρών αστέρων, στα όρια του τηλεσκοπίου. Για τη λεπτομερή παρατήρηση πλανητών/Σελήνης η μέγιστη ωφέλιμη μεγέθυνση είναι αρκετά χαμηλότερη, περίπου 1,2~1,3 φορές τη διάμετρο σε mm για κατοπτρικά και καταδιοπτρικά τηλεσκόπια, και 1,5~1,8 φορές για καλά διοπτρικά, κι όλα αυτά με καλό seeing. Από εκεί και πάνω η ποιότητα της εικόνας ...πάει περίπατο λόγω δραστικής μείωσης του κοντράστ. Όπως λέει και ο Al Nagler, για παρατήρηση σε υψηλή μεγέθυνση επιλέγουμε τη μικρότερη μεγέθυνση που μπορεί να δείξει τη λεπτομέρεια που μας ενδιαφέρει. Γιά παρατήρηση σε χαμηλή μεγέθυνση, επιλέγουμε τη μεγαλύτερη μεγέθυνση που μπορεί να χωρέσει το αντικείμενό μας. Αυτά! Υ.Γ. Δημήτρη, τον 4mm University Optics (Kasai) τον έχω κι εγώ και είναι εξαιρετικός!

Στις μηχανές reflex (SLR), ο καθρέφτης που στέλνει το φώς στο σκόπευτρο ανεβαίνει τελευταία στιγμή πριν τη λήψη για να φύγει από το δρόμο της δέσμης του φωτός προς τον αισθητήρα ή το φίλμ. Η κίνησή του όμως δημιουργεί ταλαντώσεις και γι αυτό επινοήθηκε το «mirror lock up» ή σωστότερα «mirror lock up νωρίτερα». Τα 2 δευτερόλεπτα στην 400D αρκούν συνήθως για να αποσβεστούν οι μικροταλαντώσεις της μηχανής από την κίνηση (ανέβασμα) του καθρέφτη. Ωστόσο, με την κατάλληλη ρύθμιση γίνεται με το ένα πάτημα του κοντρόλ να ανεβαίνει ο καθρέφτης και με το επόμενο πάτημα (μετά από όσα δευτερόλεπτα θέλεις) να ξεκινά η λήψη. Επίσης, δεν έχει κανένα νόημα η χρήση του mirror lock up και λήψη με πάτημα του κουμπιού πάνω στη μηχανή. Οι ταλαντώσεις από την κίνηση του καθρέφτη μπορεί να έχουν αποσβεστεί άλλα το άγγιγμα του χεριού θα δημιουργήσει νέες χειρότερες. Το mirror lock up λοιπόν, είναι για χρήση με ασύρματο ή ενσύρματο τηλεκοντρόλ. Έτσι απομονώνονται όλες οι άλλες αιτίες ταλαντώσεων (κίνηση καθρέφτη, άγγιγμα χεριού) και μένει μόνο η αναπόφευκτη, η κίνηση του κλείστρου στην έναρξη της λήψης. Στις μεγάλες νυχτερινές εκθέσεις αποφεύγεται κι αυτή με την τεχνική του «μαύρου καπέλου»: Ξεκινάμε τη λήψη κρατώντας ένα καπέλο με μαύρο εσωτερικό ώστε να καλύπτει το φακό - χωρίς όμως να αγγίζει τη μηχανή - και μετά από μερικά δευτερόλεπτα όταν θα έχει σταματήσει κάθε ταλάντωση, αποκαλύπτουμε το φακό. Αν δεν έχουμε ντεκλανσέρ/τηλεκοντρόλ, ξανακαλύπτουμε το φακό με το καπέλο πριν αγγίξουμε τη μηχανή για τον τερματισμό της λήψης. Όλα τα παραπάνω μπορούν να βελτιώσουν θεαματικά την οξύτητα μιας φωτογραφίας αν γίνεται με τηλεφακό ή τηλεσκόπιο.

Η σκηνή γιά τον Πάρνωνα ...επιβάλλεται να είναι λίγο μεγαλύτερη και φιλόξενη. Πρόπερσι, σε μιά ξαφνική νεροποντή μαζευτήκαμε σε μιά σκηνή έντεκα άτομα κι ένα μπουκάλι ούζο ...δώδεκα. Περάσαμε ωραία και είδαμε και πολλούς διπλούς αστέρες! Η προνοητικότητα είναι σημαντική! Κάποτε στο Σύγρι, μαθητές, στήσαμε σκηνή με κοινά πασαλάκια στην αμμουδιά, και πήγαμε κατόπιν σε μιά ταβερνούλα. Η παρέα που έκατσε δίπλα μας ένα τέταρτο αργότερα, μας ρώτησε: - Παιδιά, δική σας ήταν η μπλέ σκηνή; - Ναί, γιατί; - Την προλάβαμε πιό κάτω και της ρίξαμε μιά κοτρώνα επάνω να μη τη χάσετε. Δεν φεύγει, την ξαναστήνετε μετά... Και τους κεράσαμε τις μπύρες.