Ξέρετε τι σκεφτόμουν; Η φωτογραφία είναι απίστευτη, αυτό είναι δεδομένο. Νομίζω όμως ότι δεν είναι δύσκολη τεχνικά. Όποιος ασχολείται με φωτογραφία τοπίου, και βρισκόταν στη σωστή θέση και στο σωστό χρόνο, θα μπορούσε να τραβήξει εύκολα μια ανάλογης ομορφιάς φωτογραφία. Εκείνο όμως για το οποίο ο Χρήστος αξίζει συγχαρητήρια είναι το γεγονός ότι δε πτοήθηκε από τα σύννεφα (και δεν είναι η πρώτη φορά που αφήνει σύννεφα να μπουν στο κάδρο του). Έκανε το κόπο να πάει ως εκεί, να στήσει, να ρυθμίσει και να τραβήξει, σχεδόν αδιαφορώντας για το καιρό, είμαι σίγουρος! Ποιος από μας δε θα τα έβαζε με τη τύχη του "για τον παλιόκαιρο", "που βρέχει καλοκαιριάτικα" και "τι γκαντεμιά είναι αυτή" και "αμάν" και "ζαμάν" και πάει λέγοντας;; Στη τελική, ξέρετε ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα;; Να πατάμε το κουμπί του κλείστρου όποιες κι αν είναι οι συνθήκες!!! Εγώ αυτό έχω καταλάβει. Όσοι δεν έχουμε μεγάλη εμπειρία στη φωτογράφιση τοπίων, ΔΕΝ μπορούμε (ακόμα τουλάχιστον) να φανταστούμε πώς θα δείχνει στη φωτογραφία μία φαινομενικά αδιάφορη εικόνα που έχουμε μπροστά μας. Μου έχει τύχει πολλές φορές να βλέπω μια φωτογραφία μου που τράβηξα "με μισή καρδιά", που είπα "ας τραβήξω αυτό να δω πώς θα φαίνεται", και να μου αρέσει πολύ περισσότερο. Τραβήξτε άφοβα και αφειδώς λοιπόν! Και ειδικά στο ψηφιακό κόσμο της φωτογραφίας, είναι και τσάμπα!