Δροσος Γεωργιος

Η Μicrosoft εξαγόρασε την ελληνική Softomotive. Εκλεισε η εξαγορά της εταιρείας ελληνικών συμφερόντων Softomotive από τον αμερικανικό κολοσσό Microsoft, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της «Κ». Πρόκειται για τη μεγαλύτερη εξαγορά ελληνικής εταιρείας τεχνολογίας που έχει πραγματοποιηθεί μέχρι στιγμής, με το τίμημα να υπερβαίνει τα 100 εκατ. ευρώ. Η Softomotive, με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, ιδρύθηκε το 2005 από τον Μάριο Σταυρόπουλο και θεωρείται πρωτοπόρος στον τομέα της ρομποτικής αυτοματοποίησης διεργασιών (RPA - robotic process automation). Ο RPA, που συνιστά πλέον έναν από τους πιο περιζήτητους κλάδους στον τομέα της τεχνολογίας, αφορά λογισμικό που χρησιμοποιείται για να αυτοματοποιήσει διεργασίες που θα εκτελούσε κάποιος χρήστης / εργαζόμενος στον υπολογιστή. Πρόκειται, δηλαδή, για επαναλαμβανόμενες εργασίες, τις οποίες οι χρήστες εκτελούν αφιερώνοντας πολύτιμο χρόνο. Για μεγάλες εταιρείες οι επαναλαμβανόμενες αυτές εργασίες μπορεί να είναι εκατοντάδες. Συνεπώς, μέσω της τεχνολογίας που έχει αναπτύξει η Softomotive, οι επιχειρήσεις εξοικονομούν χρόνο, μειώνουν το κόστος, αυξάνουν την αποτελεσματικότητα των εργασιών και απαλλάσσουν τους εργαζομένους από δουλειές που γίνονται με μηχανικό τρόπο. Το προϊόν της εταιρείας έχει εφαρμογή στον τραπεζικό και στον ασφαλιστικό κλάδο, ενώ χρησιμοποιείται και από εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της υγείας. Οπως αναφέρουν πληροφορίες, το πιο σημαντικό στοιχείο της συγκεκριμένης εξαγοράς είναι ότι ένας τεχνολογικός γίγαντας όπως η Microsoft επιλέγει να επεκτείνει τον κλάδο του RPA μέσω της τεχνολογίας της Softomotive. Επίσης, δεν αποκλείεται το κέντρο έρευνας και ανάπτυξης του RPA της Microsoft να στεγαστεί στην Ελλάδα. Υπενθυμίζεται ότι το 2018 η εταιρεία λογισμικού άντλησε 25 εκατ. δολ. από την επενδυτική εταιρεία Grafton Capital, που συστάθηκε το 2014 στο Ηνωμένο Βασίλειο και η οποία έχει χρηματοδοτήσει επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα της τεχνολογίας. Οπως αναφέρουν πληροφορίες, ακόμη και η σύνθεση του Δ.Σ. έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ολοκλήρωση της εξαγοράς. Αυτό γιατί η Grafton Capital, αφού επένδυσε στην εταιρεία πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, τοποθέτησε πρόεδρο (chairman) του Δ.Σ. τον Γάλλο επιχειρηματία Guy Berruyer, που ήταν πρώην διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας λογισμικού Sage. Η συγκεκριμένη είναι μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εταιρείες στον κλάδο του software, γεγονός που επηρέασε θετικά την επιλογή της Microsoft. Υπενθυμίζεται ότι η εταιρεία ιδρύθηκε στην Αθήνα, ενώ το 2015 άνοιξε γραφεία στο Λονδίνο. Επίσης, έχει παρουσία στη Νέα Υόρκη, στην Ινδία και στη Νότια Κορέα. Οπως έχει ήδη γράψει και το Bloomberg σε σχετικό δημοσίευμά του, λόγω της ανοδικής πορείας της η Softomotive έχει φθάσει να ανταγωνίζεται πολλές startups και εταιρείες παραγωγής λογισμικού. Τέτοιες είναι η Automation Anywhere και η UiPath, η οποία, όπως αναφέρει σε προηγούμενο δημοσίευμα το Bloomberg, προγραμματίζει την εισαγωγή της στο χρηματιστήριο και πρόσφατα αποτιμήθηκε στα 7 δισ. δολάρια. https://www.kathimerini.gr/1078834/article/oikonomia/epixeirhseis/h-microsoft-e3agorase-thn-ellhnikh-softomotive

Νέα αποστολή για το «μυστηριώδες» διαστημοπλάνο Χ-37Β To «παραδοσιακά μυστηριώδες» διαστημοπλάνο X-37B της αμερικανικής Διαστημικής Δύναμης (US Space Force) εκτοξεύτηκε την Κυριακή από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ, με ειδικά διαμορφωμένο πύραυλο Atlas V της United Launch Alliance. Όπως ανακοίνωσε η Boeing (prime contractor για το σκάφος), πρόκειται για την έκτη αποστολή του X-37B και την πρώτη που χρησιμοποιεί ένα service module με επιπλέον δυνατότητες μεταφοράς φορτίου για να υποστηρίζει ένα εύρος πειραμάτων για πολλούς κυβερνητικούς φορείς. To X-37B ορίζεται ως «διαστημοπλάνο» (space plane), λόγω της δυνατότητας να πετά και μέσα στην ατμόσφαιρα (σαν το διαστημικό λεωφορείο). Στο πλαίσιο της αποστολής θα απελευθερωθεί ο δορυφόρος FalconSAT-8, ένας μικρός δορυφόρος που αναπτύχθηκε από την US Air Force Academy με την υποστήριξη του Air Force Research Laboratory, για τη διεξαγωγή πειραμάτων σε τροχιά. Επιπρόσθετα θα γίνουν δύο πειράματα της NASA για τη μελέτη των επιπτώσεων της ακτινοβολίας και άλλων παραγόντων στο διάστημα σε συγκεκριμένα υλικά και σπόρους που χρησιμοποιούνται για την καλλιέργεια τροφής. Άλλο ένα πείραμα θα περιλαμβάνει τη μετατροπή ηλιακής ενέργειας σε ενέργεια μικροκυμάτων ραδιοσυχνοτήτων και τη μετάδοση στο έδαφος. Επιπρόσθετα, θα χρησιμοποιηθούν τεχνολογίες επαναχρησιμοποιούμενων διαστημικών σκαφών. Το X-37B εκτοξεύτηκε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2010. Αρχικά είχε σχεδιαστεί για αποστολές διάρκειας 270 ημερών, ωστόσο έχει σπάσει ρεκόρ παραμονής κατά τις 5 προηγούμενες πτήσεις του τύπου. Κατά την τελευταία αποστολή (OTV-5) πέρασε 780 ημέρες σε τροχιά πριν επιστρέψει στην Γη, τον Οκτώβριο του 2019. Οι αποστολές των δύο μη επανδρωμένων σκαφών του τύπου που διαθέτουν οι ΗΠΑ πάντα προκαλούν το ενδιαφέρον του ειδικού Τύπου λόγω του «αέρα μυστηρίου» που περιβάλλει τους σκοπούς τους. Όπως σημειώνει το space.com, τα δύο σκάφη έχουν περάσει πάνω από επτά χρόνια συνολικά σε τροχιά κατά τις αποστολές τους. Η νέα αυτή εκτόξευση αφιερώθηκε στους εργαζομένους που μάχονται στην πρώτη γραμμή εναντίον της πανδημίας και σε αυτούς που έχουν επηρεαστεί από αυτήν, με μια επιγραφή που περιελάμβανε τη φράση «America Strong». https://www.naftemporiki.gr/story/1600084/nea-apostoli-gia-to-mustiriodes-diastimoplano-x-37b

Artemis Accords: Η NASA δημοσιοποίησε τις αρχές του προτεινόμενου συμφώνου για την εξερεύνηση της Σελήνης. Τα Artemis Accords (Συμφωνίες Άρτεμις) έδωσε στη δημοσιότητα την Παρασκευή η NASA, θέτοντας τις βάσεις για έναν διεθνή διάλογο σχετικά με τις βασικές αρχές που θα διέπουν τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι θα διαβιούν και θα εργάζονται στη Σελήνη. Μεταξύ άλλων, οι συμφωνίες επιδιώκουν τη δημιουργία «ασφαλών ζωνών» γύρω από σεληνιακές βάσεις για να αποφεύγεται αυτό που η NASA χαρακτηρίζει ως «επιβλαβείς παρεμβολές» από άλλες χώρες ή εταιρείες που δραστηριοποιούνται κοντά. Επίσης, θα επέτρεπαν σε εταιρίες να έχουν την ιδιοκτησία των σεληνιακών πόρων που εξορύσσουν- κάτι βασικό για να μπορεί η NASA και αυτοί που εργάζονται για αυτήν να μετατρέπουν το νερό από τους πάγους στη Σελήνη σε καύσιμα για πυραύλους ή να εξορύσσουν σεληνιακά ορυκτά για την κατασκευή εγκαταστάσεων. Στόχος των ΗΠΑ είναι να προσελκύσουν συμμάχους στο σχέδιο αυτό, για την εγκατάσταση μακροπρόθεσμης παρουσίας στη Σελήνη στο πλαίσιο του προγράμματος «Άρτεμις». «Αυτό που κάνουμε είναι να θέτουμε σε εφαρμογή τη Συνθήκη για το Εξωατμοσφαιρικό Διάστημα με τις Συμφωνίες Άρτεμις» είπε στο Reuters ο επικεφαλής της NASA, Τζιμ Μπράιντενσταϊν, αναφερόμενος στη διεθνή συνθήκη του 1967 που δίνει έμφαση στο ότι το διάστημα θα έπρεπε να χρησιμοποιείται για ειρηνικούς και όχι για στρατιωτικούς σκοπούς. Το πλαίσιο αυτό θα χρησιμοποιηθεί ως κίνητρο για χώρες ώστε να υιοθετήσουν τις αμερικανικές νόρμες συμπεριφοράς στο διάστημα, πρόσθεσε. Επίσης, τα Artemis Accords επίσης προϋποθέτουν οι χώρες να υιοθετούν τα στάνταρ των Ηνωμένων Εθνών για τα σκουπίδια στο διάστημα, καθώς και τη συνθήκη για την Σύμβαση Καταγραφής (Registration Convention) που επιτάσσει οι χώρες να παρεχουν λεπτομέρειες για τις τροχιές των «διαστημικών αντικειμένων» τους. Το Κογκρέσο των ΗΠΑ πέρασε νόμο το 2015 που επέτρεπε σε εταιρείες να έχουν ιδιοκτησία επί των πόρων που εξορύσσουν στο διάστημα, ωστόσο δεν υπάρχουν τέτοιοι νόμοι στη διεθνή κοινότητα. Οι συμφωνίες αυτές φαίνονται να ανοίγουν τον δρόμο για την εξόρυξη στη Σελήνη στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, προτρέποντας άλλες χώρες να θεσπίσουν παρόμοιους δικούς τους νόμους, που θα δεσμεύουν τις διαστημικές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τους τομέα. Νωρίτερα μέσα στον μήνα το Reuters είχε μεταδώσει πως η κυβέρνηση Τραμπ συνέτασσε τα Artemis Accords. Ο Ντμίτρι Ρογκόζιν, επικεφαλής της ρωσικής Roscosmos, επέκρινε την Ουάσινγκτον επειδή δεν συμπεριέλαβε τη Ρωσία στις αρχικές διαπραγματεύσεις, συγκρίνοντας την πολιτική αυτή με την αμερικανική εξωτερική πολιτική στη Μέση Ανατολή: «Η αρχή της εισβολής είναι η ίδια, είτε μιλάμε για τη Σελήνη είτε για το Ιράκ. Η δημιουργία μιας “συμμαχίας προθύμων” δρομολογείται» έγραψε ο Ρογκόζιν στο Twitter. «Από αυτό θα προκύψει μόνο Ιράκ ή Αφγανιστάν». Εκπρόσωπος του κινεζικού ΥΠΕΞ ανέφερε στο Reuters πως η χώρα είναι πρόθυμη να συνεργαστεί με όλες τις πλευρές στην εξερεύνηση της Σελήνης «για να συμβάλει περισσότερο στη δημιουργία μιας κοινότητας με κοινό μέλλον για την ανθρωπότητα». Οι αρχές των Συμφωνιών Άρτεμις, όπως παρουσιάζονται στην ιστοσελίδα της NASA, έχουν ως εξής: Ειρηνικοί σκοποί: Όλες οι δραστηριότητες να έχουν ειρηνικό χαρακτήρα. Διαφάνεια: Τα έθνη που συμμετέχουν στις συμφωνίες θα πρέπει να επιδεικνύουν διαφάνεια για τις πολιτικές και τα σχέδιά τους. Διαλειτουργικότητα: Η διαλειτουργικότητα συστημάτων χαρακτηρίζεται ως κρίσιμης σημασίας για τη διασφάλιση της ασφαλούς εξερεύνησης του διαστήματος, και ζητείται από τις χώρες- μέλη να υιοθετήσουν ανοιχτά διεθνή στάνταρ και να αναπτύξουν νέα εάν είναι απαραίτητο. Βοήθεια σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης: Η παροχή βοήθειας σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης χαρακτηρίζεται ως ακρογωνιαίος λίθος οποιουδήποτε υπεύθυνου πολιτικού διαστημικού προγράμματος. Στο πλαίσιο των συμφωνιών οι χώρες που συμμετέχουν δεσμεύονται να προβαίνουν σε όλες τις λογικές ενέργειες για την παροχή βοήθειας σε αστροναύτες που τη χρειάζονται. Καταγραφή διαστημικών αντικειμένων: Με σκοπό τη δημιουργία ασφαλούς περιβάλλοντος στο διάστημα. Δημοσιοποίηση επιστημονικών δεδομένων: Οι συνεργάτες θα συμφωνούν στη δημοσιοποίηση επιστημονικών δεδομένων έτσι ώστε ολόκληρος ο κόσμος να επωφελείται. Προστασία κληρονομιάς: Για την προστασία ιστορικών χώρων και αντικειμένων, όπως και στη Γη. Διαστημικοί πόροι: Η δυνατότητα εξόρυξης και χρήσης πόρων στη Σελήνη, τον Άρη και σε αστεροειδείς χαρακτηρίζεται ως κρίσιμης σημασίας για την υποστήριξη της εξερεύνησης του διαστήματος, και σκοπός των συμφωνιών είναι να ενισχυθεί αυτό. Αποφυγή συγκρούσεων σε δραστηριότητες: «Η αποφυγή των επιβλαβών παρεμβολών είναι σημαντική αρχή της Συνθήκης για το Εξωατμοσφαιρικό Διάστημα, που εφαρμόζεται από τις Συμφωνίες Άρτεμις. Ειδικότερα, μέσω των Συμφωνιών, η NASA και τα συνεργαζόμενα έθνη θα παρέχουν δημόσια πληροφορίες σχετικά με τη θέση και τη γενική φύση των επιχειρήσεων, που θα ενημερώνουν για την έκταση και τον χαρακτήρα των “Ζωνών Ασφαλείας”. Η ενημέρωση και ο συντονισμός μεταξύ των εθνών- εταίρων για τον σεβασμό αυτών των ζωνών ασφαλείας θα αποτρέπει τις επιβλαβείς παρεμβολές» σημειώνεται σχετικά. Απομάκρυνση σκουπιδιών σε τροχιά και διαστημοπλοίων: Οι χώρες που θα υπογράψουν τις συμφωνίες θα συμφωνήσουν να ενεργούν τηρώντας τις αρχές που ορίζονται από τις σχετικές οδηγίες και συνθήκες του ΟΗΕ, ενώ επίσης θα συνεργαστούν για την αντιμετώπιση και τον μετριασμό του προβλήματος των διαστημικών σκουπιδιών σε τροχιά, καθώς και την ασφαλή απομάκρυνση διαστημοπλοίων στο τέλος των αποστολών τους. https://www.naftemporiki.gr/story/1600043/artemis-accords-i-nasa-dimosiopoiise-tis-arxes-tou-proteinomenou-sumfonou-gia-tin-eksereunisi-tis-selinis

Λύθηκε το μυστήριο «ροών λάβας» στον Άρη. Το μυστήριο κάποιων ροών που παρέπεμπαν σε λάβα στον Άρη έλυσαν επιστήμονες, οι οποίοι λένε πως δεν πρόκειται για λάβα, μα για λάσπη. Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες τέτοιοι σχηματισμοί στην επιφάνεια του Άρη, και συχνά βρίσκονται σε μεγάλα κανάλια στην επιφάνεια που σχηματίστηκαν από αρχαία υγρά. Τα κανάλια αυτά είναι πολύ μακριά, με μήκη εκατοντάδων χιλιομέτρων και πλάτη συνήθως δεκάδων χιλιομέτρων. Θεωρείται πως ήταν το αποτέλεσμα μεγάλων πλημμυρών, με τεράστιους όγκους νερού, συγκρίσιμων με τις μεγαλύτερες πλημμύρες της Γης. Όταν το νερό εισέρχεται στο υπέδαφος, μπορεί να βγει ξανά έξω σαν λάσπη- και μια ευρωπαϊκή επιστημονική ομάδα προσομοίωσε την κίνηση της λάσπης στην επιφάνεια του Άρη, με τα αποτελέσματα να δημοσιεύονται στο Nature Geoscience. Της έρευνας ηγήθηκε το Ινστιτούτο Γεωφυσικής στην Τσεχική Ακαδημία Επιστημών, και σε αυτήν συμμετείχαν το Lancaster University, το Open University και το Rutherford Appleton Laboratory στο Ηνωμένο Βασίλειο, το CNRS στη Γαλλία, το DLR και το Münster University στη Γερμανία και το CEED στη Νορβηγία. Χρησιμοποιώντας τον ειδικό «Θάλαμο Άρη» (Mars Chamber) στο Open University, οι επιστήμονες αναδημιούργησαν τη θερμοκρασία της επιφάνειας και την ατμοσφαιρική πίεση στον Άρη, στο πλαίσιο της προσομοίωσης των συνθηκών τόσο στη Γη όσο και στον Άρη. Πειράματα πραγματοποιήθηκαν σε θάλαμο κενού για να προσομοιωθεί η απελευθέρωση λάσπης στον Άρη- φαινόμενο που παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον επειδή είχε θεαθεί από διαστημόπλοια, αλλά κανένα όχημα εδάφους δεν είχε επισκεφθεί κάτι τέτοιο, και υπήρχαν αμφιβολίες ως προς το αν επρόκειτο για λάβα ή λάσπη. Οι επιστήμονες έκαναν πειράματα σε χαμηλή πίεση και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες (-20 βαθμών Κελσίου) για να προσομοιωθεί το αρειανό περιβάλλον. Όπως διαπιστώθηκε, η λάβα που ρέει στον Άρη συμπεριφέρεται διαφορετικά από ό,τι στη Γη, εξαιτίας του ταχέος παγώματος και του σχηματισμού μιας παγωμένης κρούστας. Αυτό οφείλεται στο ότι το νερό δεν είναι σταθερό και αρχίζει να βράζει και να εξατμίζεται. Η εξάτμιση αυτή απομακρύνει τη θερμότητα από τη λάσπη, με αποτέλεσμα στο τέλος να παγώνει. Ο μηχανισμός αυτός έχει προταθεί και για τον πλανήτη- νάνο Δήμητρα, που βρίσκεται στη ζώνη αστεροειδών ανάμεσα στον Άρη και στον Δία, και μπορεί να έχει έναν ωκεανό λασπωμένου νερού κάτω από το παγωμένο κέλυφός του. https://www.naftemporiki.gr/story/1600415/luthike-to-mustirio-roon-labas-ston-ari

«Ανέφικτος» πυραυλοκινητήρας έγινε πραγματικότητα. Ένα προηγμένο σύστημα προώθησης για πυραύλους που μέχρι τώρα πιστευόταν πως είναι ανέφικτο/ αδύνατον ανέπτυξαν ένας ερευνητής του University of Central Florida και η ομάδα του. powered by Rubicon Project Οι κινητήρες «περιστροφικής πυροδότησης» (rotating detonation) προορίζονται να ανοίξουν τον δρόμο για πιο ελαφρά ανώτερα επίπεδα πυραύλων που θα ταξιδεύουν πιο μακριά και θα λειτουργούν πιο «καθαρά». Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης έρευνας δημοσιεύτηκαν στο Combustion and Flame. «Η έρευνα αυτή παρουσιάζει, για πρώτη φορά, πειραματικά στοιχεία για μια ασφαλή και λειτουργική πυροδότηση καυσίμου υδρογόνου και οξυγόνου σε έναν πυραυλοκινητήρα περιστροφικής πυροδότησης» είπε ο Καρίμ Αχμέντ, επίκουρος καθηγητής στο UCF, που ηγήθηκε της έρευνας. Οι περιστροφικές πυροδοτήσεις είναι συνεχείς εκρήξεις Μαχ 5 που περιστρέφονται στο εσωτερικό ενός πυραυλοκινητήρα και συντηρούνται/ τροφοδοτούνται με υδρογόνο και οξυγόνο που διοχετεύονται στο σύστημα σε σωστές ποσότητες. Το σύστημα βελτιώνει την αποδοτικότητα του πυραυλοκινητήρα έτσι ώστε να παράγεται περισσότερη ισχύς ενώ χρησιμοποιείται λιγότερο καύσιμο, μειώνοντας έτσι το βάρος και περιορίζοντας το κόστος και τους ρύπους. Οι εκρήξεις Μαχ 5 παράγουν εκλύσεις ενέργειας που ταξιδεύουν με ταχύτητα πενταπλάσια αυτής του ήχου, και περιλαμβάνονται σε ένα ανθεκτικό «σώμα» για τον κινητήρα, φτιαγμένο από χαλκό και μπρούντζο. Η τεχνολογία αυτή διερευνάται από τη δεκαετία του 1960, αλλά δεν είχε υπάρξει επιτυχία στο θέμα εξαιτίας των χημικών που χρησιμοποιούνταν ή του τρόπου ανάμειξής τους. Η ομάδα του Αχμέντ τα κατάφερε ρυθμίζοντας με προσοχή τον ρυθμό τροφοδότησης οξυγόνου και υδρογόνου στον κινητήρα. «Πρέπει να ρυθμίζουμε το μέγεθος των ακροφυσίων που απελευθερώνουν τα προωθητικά για να βελτιώσουμε την ανάμειξη για ένα τοπικό μείγμα υδρογόνου- οξυγόνου» είπε σχετικά. «Οπότε όταν η περιστροφική έκρηξη έρχεται σε αυτό το νέο μείγμα, συνεχίζεται ακόμα. Επειδή αν υπάρχει μικρή απόκλιση στη σύνθεση του μείγματος, τείνει να καίγεται αργά αντί να πυροδοτείται». https://www.naftemporiki.gr/story/1596001/anefiktos-puraulokinitiras-egine-pragmatikotita

PHILIP: Όχημα με ενέργεια από λέιζερ για την εξερεύνηση των πιο σκοτεινών σκιών της Σελήνης. Την ανάπτυξη ενός συστήματος λέιζερ που θα μπορεί να τροφοδοτεί με ενέργεια ένα όχημα από απόσταση μέχρι και 15 χλμ, ενώ εξερευνεί σκοτεινούς κρατήρες στη Σελήνη, χρηματοδοτεί ο ΕΟΔ στο πλαίσιο του προγράμματος Discovery & Preparation. Στα υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη της Σελήνης ο ήλιος παραμένει χαμηλά στον ορίζοντα ολόκληρο τον χρόνο, ρίχνοντας μεγάλες σκιές, που διατηρούν βαθείς κρατήρες σε μόνιμη σκιά- ενδεχομένως για δισεκατομμύρια χρόνια. Δεδομένα από το Lunar Reconnaissance Orbiter της NASA, το Chandrayaan-1 της Ινδίας και το SMART-1 του ΕΟΔ έχουν δείξει πως αυτές οι «μόνιμα σκιώδεις περιοχές» είναι πλούσιες σε υδρογόνο, κάτι που υποδεικνύει ότι πιθανότατα υπάρχει εκεί νερό σε μορφή πάγου. Πέρα από το επιστημονικό ενδιαφέρον, τέτοιου είδους πάγοι θα ήταν εξαιρετικά πολύτιμοι για αποίκους, ως πηγή πόσιμου νερού, οξυγόνου, αλλά και υδρογόνου για καύσιμα πυραύλων. Ωστόσο, για να επιβεβαιωθεί αυτό χρειάζονται έρευνες επί τόπου στους κρατήρες αυτούς. Οποιοδήποτε όχημα κάνει έρευνες στις περιοχές αυτές θα έπρεπε να το κάνει χωρίς ηλιακή ενέργεια και με θερμοκρασίες μέχρι -240 βαθμούς Κελσίου- μόλις 30 βαθμούς πάνω από το απόλυτο μηδέν. «Η καθιερωμένη πρόταση για αυτό είναι να εξοπλιστεί το όχημα με πυρηνικές θερμοηλεκτρικές γεννήτριες ραδιοϊσοτόπων» ανέφερε ο Μισέλ βαν Βίνενταελ, μηχανικός ρομποτικής του ΕΟΔ. «Αλλά αυτό παρουσιάζει προβλήματα πολυπλοκότητας, κόστους και θερμικής διαχείρισης- το όχημα θα μπορούσε να θερμανθεί τόσο πολύ που η εξόρυξη και ανάλυση δειγμάτων θα γινόταν μη πρακτική. Ως εναλλακτική, η μελέτη εξέταση την αξιοποίηση ενός συστήματος ενέργειας με λέιζερ, που εμπνέεται από πειράματα λέιζερ στη Γη για να διατηρούνται εν πτήσει drones για πολλές ώρες». Το διάρκειας δέκα μηνών PHILIP (Powering rovers by High Intensity Laser Induction on Planets) ανέλαβε για τον ΕΟΔ η ιταλική Leonardo και το Εθνικό Ινστιτούτο Έρευνας και Ανάπτυξης Οπτοηλεκτρονικής, για ένα πλήρως τροφοδοτούμενο με λέιζερ σχέδιο εξερευνητικής αποστολής. Αυτό περιλαμβάνει την επιλογή τοποθεσίας για προσεδάφιση, σε μια περιοχή που φωτίζεται μόνιμα από τον ήλιο ανάμεσα στους κρατήρες de Gerlache και Shackleton. Η σεληνάκατος αυτή θα διαθέτει ένα υπέρυθρο λέιζερ των 500 watt που θα λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια, και θα το κρατά στοχευμένο σε ένα όχημα 250 κιλών καθώς θα εισέρχεται σε σκιώδεις περιοχές. Το όχημα θα μετατρέπει το λέιζερ σε ηλεκτρική ενέργεια χρησιμοποιώντας μια τροποποιημένη εκδοχή ενός κανονικού ηλιακού συλλέκτη, που θα παραμένει «κλειδωμένος» στο λέιζερ. Στο πλαίσιο της μελέτης υποδείχτηκαν επίσης διαδρομές που θα έβαζαν το όχημα σε μη απότομες κατηφόρες, κλίσης περίπου 10 μοιρών, διατηρώντας το παράλληλα σε απευθείας οπτική επαφή με τη σεληνάκατο. Η ακτίνα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί επίσης και για επικοινωνία. https://www.naftemporiki.gr/story/1599409/philip-oxima-me-energeia-apo-leizer-gia-tin-eksereunisi-ton-pio-skoteinon-skion-tis-selinis

Ο αστεροειδής Seiradakis(214843) Ένας αστεροειδής πρόκειται να πάρει το όνομα του σπουδαίου Έλληνα Αστροφυσικού Γιάννη Σειραδάκη και συγκεκριμένα θα ονομαστεί Seiradakis(214843), μετά από πρόταση προς την Διεθνή Αστρονομική Ένωση, της αστρονόμου και πρώην φοιτήτριας του, Χρύσας Αβδελίδου. Ο αριθμός που περιλαμβάνει το όνομα του αστεροειδούς δεν είναι τυχαίο, αφού ένας από τους pulsars που είχε ανακαλύψει ο ίδιος, ονομάζεται PSR 2148+63 κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση. https://physicsgg.me/2020/05/16/%ce%bf-%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%b5%ce%b9%ce%b4%ce%ae%cf%82-seiradakis214843/

Η διέγερση ενός εξωτικού ατόμου. Για πρώτη φορά διεγέρθηκε ένα «πιονικό άτομο» ηλίου από το φως ενός λέιζερ. Το επίτευγμα δημιουργεί μια πολλά υποσχόμενη πειραματική τεχνική για τη διερεύνηση της θεμελιώδους φυσικής. Ένα πιόνιο αντικαθιστά το ένα από τα δυο ηλεκτρόνια του ατόμου του ηλίου σχηματίζοντας το «πιονικό ήλιο» Τα εξωτικά άτομα προκύπτουν όταν ένα ή περισσότερα συστατικά ενός κανονικού ατόμου αντικατασταθεί με ένα εξωτικό σωματίδιο, όπως ένα σωματίδιο αντιύλης. Αυτά τα άτομα στη συνέχεια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την διερεύνηση κάθε πιθανής διαφοράς στις ιδιότητές τους από αυτές που προβλέπουν οι αποδεκτές θεωρίες. Xρησιμοποιώντας τεχνικές που υποστηρίζονται από τα πιο ακριβή ρολόγια στον κόσμο, τα ατομικά ρολόγια – μπορεί να γίνει ο έλεγχος και πιθανόν ο επαναπροσδιορισμός των θεμελίων της φυσικής. Oι Hori et al [Laser spectroscopy of pionic helium atoms] είναι οι πρώτοι που αναφέρουν διέγερση ατόμων ηλίου, των οποίων ένα ηλεκτρόνιο έχει αντικατασταθεί από ένα σωματίδιο που ονομάζεται πιόνιο. To ενδιαφέρον για τα εξωτικά άτομα προκύπτει από το γεγονός ότι συχνά διευκολύνουν την πιο βασική πειραματική στρατηγική που χρησιμοποιείται στη φυσική: μεταβάλλουμε μια συγκεκριμένη παράμετρο σε ένα κατά τα άλλα πολύπλοκο σύστημα για να παρατηρήσουμε το αποτέλεσμα. Στην πράξη, αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Διαφορετικά σωματίδια μπορεί να έχουν διαφορετικές μάζες ή φορτία, και μπορεί να αλληλεπιδρούν με έναν ανεπαίσθητα διαφορετικό τρόπο. Εντούτοις, τέτοιες λεπτομέρειες κάνουν τα εξωτικά άτομα τόσο σημαντικά. Καθώς βελτιώνονται οι τεχνικές που απαιτούνται για την μελέτη των εξωτικών ατόμων, αυξάνεται και ο αριθμός των επιστημόνων που μελετούν τέτοια άτομα για να διερευνήσουν θεμελιώδεις ιδιότητες της φύσης. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το επονομαζόμενο “παζλ της ακτίνας του πρωτονίου”, το οποίο προέκυψε από την μελέτη ατόμων υδρογόνου, των οποίων το ηλεκτρόνιο αντικαταστάθηκε από μιόνιο (τα μιόνια έχουν παρόμοιες ιδιότητες με τα ηλεκτρόνια, αλλά έχουν 200 φορές μεγαλύτερη μάζα). Το μιονικό άτομο υδρογόνου χρησιμοποιήθηκε για τον προσδιορισμό της ακτίνας της κατανομής του ηλεκτρικού φορτίου του πρωτονίου. Και η τιμή που προέκυψε αρχικά διέφερε περίπου πέντε τυπικές αποκλίσεις από την αναμενόμενη εκείνη την εποχή. Το μιονικό άτομο του υδρογόνου έδειξε πως εξωτικά ατομικά συστήματα, μερικές φορές βραχύβια, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ελέγξουν πέραν κάθε υποψίας δεδομένα, των οποίων μια μικρή απόκλιση μπορεί να σημαίνει νέα φυσική. Τα εξωτικά άτομα, όπως και τα συνηθισμένα, είναι δέσμια συστήματα (απαιτείται ενέργεια για να απομακρυνθούν τα συστατικά τους σε πολύ μεγάλη απόσταση), με πολλές εσωτερικές ενεργειακές καταστάσεις. Οι μεταβάσεις μεταξύ αυτών των καταστάσεων μελετώνται διαμέσου της φασματοσκοπίας λέιζερ. Η μελέτη των ατομικών μεταβάσεων – και ιδιαίτερα στο άτομο του υδρογόνου – είναι μια συνεχής προσπάθεια που διαρκεί περισσότερους από δύο αιώνες. Αποτέλεσε έμπνευση για το πρωτοποριακό μοντέλο του Niels Bohr στις αρχές του εικοστού αιώνα, και καθοδήγησε την διατύπωση της κβαντικής μηχανικής. Σήμερα, οι ατομικές μεταβάσεις είναι το θεμέλιο στο οποίο βασίζονται όλες οι μετρήσεις χρόνου: μια μετάβαση στο άτομο καισίου-133 παρέχει μια τιμή αναφοράς στην οποία βασίζεται ο ορισμός του δευτερολέπτου στο Διεθνές Σύστημα Μονάδων. Οι φασματοσκοπικές τεχνικές για τη μέτρηση των μεταβάσεων τελειοποιούνται συνεχώς και οι καλύτερες μετρήσεις μπορούν πλέον να φτάσουν σε εκπληκτική ακρίβεια. Οι πιο ακριβείς μετρήσεις των εξωτικών ατόμων εξακολουθούν να υστερούν, αλλά σε μια μέτρηση για το αντιυδρογόνο (η δέσμια κατάσταση ενός αντιπρωτονίου και ενός αντιηλεκτρονίου) επετεύχθη εξαιρετική ακρίβεια-ορόσημο, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τον έλεγχο των θεμελιωδών ιδιοτήτων της αντιύλης. Στην εργασία τους, οι Hori et al περιγράφουν την πρώτη παρατήρηση μιας μετάβασης σε «πιονικό» άτομο ηλίου. Σε ένα τέτοιο άτομο, το ένα από τα δύο ηλεκτρόνια του ατόμου ηλίου έχει αντικατασταθεί από ένα πιόνιο. Τα πιόνια ανακαλύφθηκαν από τον Cecil Powell και τους συνεργάτες του το 1947, αλλά η ύπαρξή τους προβλέφθηκε για πρώτη φορά το 1935 από τον Hideki Yukawa. Ανήκουν στην οικογένεια των υποατομικών σωματιδίων που είναι γνωστά ως μεσόνια, τα οποία αποτελούνται από ένα κουάρκ και ένα αντικουάρκ. Τα κουάρκ είναι τα σωματίδια που σχηματίζουν τα πρωτόνια και τα νετρόνια. Τα πιόνια είναι βραχύβια σωματίδια, που μπορεί να είναι θετικά φορτισμένα, αρνητικά φορτισμένα αλλά και ουδέτερα. Τα αρνητικά φορτισμένα πιόνια που χρησιμοποιήθηκαν από τους Hori et al. έχουν χρόνο ζωής μόνο 26 νανοδευτερόλεπτα όταν είναι απομονωμένα. Δεν είναι επομένως μικρό επίτευγμα το γεγονός ότι οι πειραματιστές όχι μόνο κατάφεραν να αντικαταστήσουν ένα ηλεκτρόνιο με πιόνιο σε άτομα ηλίου, αλλά παρατήρησαν επίσης και κβαντική μετάβαση στο εξωτικό άτομο που προέκυψε . Μια επιπλέον δυσκολία είναι ότι η διάρκεια ζωής του πιονίου στο εξωτικό άτομο μπορεί να μειωθεί σε πικο-δευτερόλεπτα επειδή βρίσκεται κοντά στον πυρήνα του ατόμου. Οι ερευνητές προετοίμασαν άτομα πιονικού ηλίου βομβαρδίζοντας με μια δέσμη πιονίων έναν στόχο υγρού-ηλίου. Στο πείραμα το ήλιο–στόχος ψύχθηκε σε θερμοκρασία περίπου 2 Κelvin. Αυτό επέτρεψε τη σύλληψη μερικών πιονίων σε μια ασθενώς δεσμευμένη κατάσταση πιονικού ηλίου, στην οποία το πιόνιο ήταν αρκετά μακριά από τον πυρήνα γύρω από τον οποίο παρέμενε το ένα ηλεκτρόνιο (βλέπε την εικόνα παραπάνω). Επομένως, το προκύπτον εξωτικό άτομο διατήρησε μια διάρκεια ζωής της τάξης των νανοδευτερολέπτων, η οποία είναι αρκετά μεγάλη ώστε ένας παλμός λέιζερ να το διεγείρει. Χρησιμοποιώντας έναν σύντομο (0,8 νανοδευτερόλεπτα) παλμό λέιζερ υπέρυθρης ακτινοβολίας, ο Hori και προκάλεσαν τη μετάβαση του πιονίου σε χαμηλότερο ενεργειακό επίπεδο, στην θέση του ηλεκτρονίου το οποίο απομακρύνθηκε από το άτομο. Έτσι, προέκυψε ένα ένα βραχύβιο άτομο αποτελούμενο από ένα μόνο πιόνιο συνδεδεμένο με έναν πυρήνα ηλίου. Το πιόνιο στη συνέχεια απορροφήθηκε από τον πυρήνα, προκαλώντας την διάσπασή του (σχάση). Η μετάβαση του πιονίου ανιχνεύθηκε μέσα από το υπόβαθρο των πειραματικών δεδομένων, συσχετίζοντας γεγονότα υποβάθρου με τα αναμενόμενα προϊόντα της σχάσης του πυρήνα του ηλίου από το πιόνιο. Παρά την μικρή στατιστική, το σήμα από την αποδιέγερση του πιονίου ανιχνεύθηκε ξεκάθαρα στην αναμενόμενη ενεργειακή τιμή. Αυτό το αποτέλεσμα βασίζεται στην μεγάλη εμπειρία της ερευνητικής ομάδας που αποκτήθηκε κατά την μελέτη ενός άλλου εξωτικού ατόμου ηλίου, στο οποίο ένα ηλεκτρόνιο αντικαταστάθηκε με αντιπρωτόνιο. Αυτή η εργασία είχε ως αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, στον ακριβέστερο μέχρι σήμερα προσδιορισμό του λόγου της μάζας του αντιπρωτονίου προς εκείνη του ηλεκτρονίου. Ωστόσο, οι ερευνητές έπρεπε να ξεπεράσουν κι άλλες προκλήσεις για να μελετήσουν το πιονικό ήλιο. Για παράδειγμα, η διάρκεια ζωής των ατόμων του «πιονικού ηλίου» είναι μικρότερη από εκείνη του «αντιπρωτονικού ηλίου» και τα πλάτη των γραμμών εκπομπής στα φάσματά τους είναι πλατύτερα Ωστόσο, η εργασία των Hori et al Χόρι ανοίγει εντελώς νέους πειραματικούς δρόμους έρευνας. Η εν λόγω πειραματική διαδικασία μπορεί να μας οδηγήσει στον προσδιορισμό της μάζας του αρνητικά φορτισμένου πιονίου με τεράστια ακρίβεια, και γενικότερα στην βελτίωση των γνώσεών μας σχετικά με τα θεμελιώδη συστατικά της φύσης. https://physicsgg.me/2020/05/14/%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%ad%ce%b3%ce%b5%cf%81%cf%83%ce%b7-%ce%b5%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%be%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d-%ce%b1%cf%84%cf%8c%ce%bc%ce%bf%cf%85/

«Φυσικά» ρομπότ. Εμπνευση από τις κινήσεις ζώων, πτηνών και ερπετών παίρνουν οι ερευνητές για να δώσουν ξεχωριστές δεξιότητες στη νέα γενιά ρομπότ. Πριν από λίγα χρόνια ένα ανθρωπόμορφο ρομπότ το οποίο είχε την ικανότητα να κάνει άγαρμπες κινήσεις μιμούμενο αυτές του ανθρώπου ήταν η κυρίαρχη εικόνα η οποία μας ερχόταν στο μυαλό όταν αναφερόμασταν στη ρομποτική. Πλέον, αυτή η εικόνα τείνει να παρέλθει: οι επιστήμονες μελετώντας την κίνηση πολλών και διαφορετικών οργανισμών έχουν καταφέρει να την ενσωματώσουν σε ρομποτικές κατασκευές. Μαζί με την εκλέπτυνση των κινήσεων των ρομπότ, μεταβάλλεται και η αντίληψη που έχει ο άνθρωπος για αυτά: ήδη έχουν αναδυθεί επιστημονικά πεδία όπως αυτό της Κοινωνικής Ρομποτικής, το οποίο μελετά την εικόνα που έχει ο άνθρωπος για τα ρομπότ και την αλληλεπίδρασή του με αυτά. Σε αυτό το αφιέρωμα σας παρουσιάζουμε ρομπότ ικανά να εκτελούν επιδέξιες κινήσεις, οιωνοί ενός μέλλοντος όπου τα ρομπότ θα μιμούνται σε τέτοιον βαθμό της κινήσεις ζωντανών οργανισμών, που ίσως να δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε ότι δεν πρόκειται για έμβιο οργανισμό. PigeonBot Από τότε που ο άνθρωπος κατάφερε να πετάξει παρατεταμένα πάνω από το έδαφος, δεν σταμάτησε να αναζητεί λύσεις για να καταστήσει την πτήση πιο αποδοτική και ασφαλή. Και φυσικά, ένας από τους αποδοτικότερους τρόπους για να πάρει ιδέες ήταν η μελέτη της ανατομίας των πτηνών. Η πτέρυγα ενός πουλιού έχει δεκάδες φτερά, των οποίων η συντονισμένη κίνηση προσφέρει στο πτηνό μια εξαιρετική ευελιξία. Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες δεν είχαν καταφέρει να μιμηθούν αυτή τη λεπτή κίνηση – όλα τα τεχνητά πτερύγια, όσο και αεροδυναμικά να είναι, παραμένουν μονοκόμματα και καθόλου πρόσφορα για εκλεπτυσμένες κινήσεις. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ μελέτησαν την κίνηση των φτερών περιστεριών χρησιμοποιώντας ως σημείο αναφοράς δύο σημεία άρθρωσης των φτερών – και αφού χαρτογράφησαν την κίνηση, κατασκεύασαν το «PigeonBot», ένα ιπτάμενο ρομπότ το οποίο διαθέτει πτερύγια τα οποία δεν έχουν σχεδόν τίποτα να ζηλέψουν από αυτά των περιστεριών. Το ρομπότ αυτό έχει την ικανότητα να απλώνει και να διπλώνει τα πτερύγιά του κατά τη διάρκεια της πτήσης, ικανότητα η οποία του επιτρέπει να εκτελεί ευέλικτες κινήσεις. Μάλιστα, στο πλαίσιο της έρευνας με σκοπό την κατασκευή τού εν λόγω ιπτάμενου ρομπότ, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στην επιστημονική δημοσίευση «Science Robotics», οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι τα περιστέρια ενδέχεται να χρησιμοποιούν συγκεκριμένες αρθρώσεις για να ελέγξουν την κίνηση των φτερών, γνώση η οποία μέχρι σήμερα δεν ήταν γνωστή. Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα συγκεκριμένα φτερά μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση για νέας γενιάς φτερά στα αεροπλάνα ή στα μη επανδρωμένα αεροπλάνα (drones), των οποίων η ευελιξία θα καταστήσει την πτήση πιο ευέλικτη και τα μη επανδρωμένα αεροπλάνα ικανότερα να αποφεύγουν συγκρούσεις. Ο σαλταδόρος Μπορεί αυτό το συμπαθητικό ρομποτάκι να δείχνει ανίσχυρο όμως, όπως υποδηλώνει και το όνομά του, μπορεί να γίνει πολύ «άτακτο» χοροπηδώντας και φτάνοντας σε απόσταση από το έδαφος όσο τέσσερις φορές το ύψος του. Οι μηχανικοί «τένοντες» του μικρού αυτού ρομπότ μιμούνται αυτούς των Γαλάγος, ημιπιθήκων που ενδημούν στην Αφρική και των οποίων η ανατομία τόσο των τενόντων όσο και των μυών τούς επιτρέπει να κάνουν πολλαπλά πηδήματα καθώς μετακινούνται. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο «Salto» μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε αποστολές οι οποίες απαιτούν πρόσβαση σε στενά περάσματα, όπως στην περίπτωση αναζήτησης ανθρώπων κάτω από συντρίμμια ή εξερεύνησης σε βραχώδεις περιοχές. Παρ’ όλο που ο «Salto» κατασκευάστηκε για πρώτη φορά το 2016 από ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ, οι βελτιώσεις στις κινήσεις του ρομπότ συνεχίζονται, με την τελευταία έκδοση να παρουσιάζεται μόλις πριν από λίγους μήνες. Η συγκεκριμένη έκδοση είναι και η πιο εξελιγμένη, οι τεχνικές προδιαγραφές της οποίας επιτρέπουν στο μικρό ρομπότ να χοροπηδάει για σχεδόν δέκα λεπτά με ικανοποιητική σταθερότητα ακόμη και σε ελαφρώς ανώμαλα εδάφη. Ωστόσο, μένουν αρκετά να γίνουν: το συμπαθητικό ρομποτάκι δεν έχει επαρκή αντίληψη του χώρου ώστε να μπορεί να χοροπηδάει σε μη συνηθισμένες επιφάνειες, όπως παραδείγματος χάριν σε σκάλες, ούτε να αποφεύγει εμπόδια τα οποία βρίσκει στον δρόμο του. Κορμί φιδίσιο Ανάμεσα στη λίστα με τα ρομπότ με τις πιο επιδέξιες κινήσεις δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει το ρομπότ το οποίο μιμείται την κίνηση του φιδιού. Οχι επειδή το φίδι είναι ιδιαίτερα επιδέξιο στις κινήσεις του, αλλά επειδή παραμένει μια πρόκληση για τον άνθρωπο να κατασκευάσει ένα ρομπότ του οποίου το σώμα να είναι εξίσου μαλακό και ευλύγιστο με αυτό ενός φιδιού. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Ηλεκτροεπικοινωνιών στο Τσόφου της Ιαπωνίας παρουσίασαν πριν από λίγους μήνες ένα ρομπότ το οποίο χάριν στα διάκενα τα οποία υπάρχουν μεταξύ των τεχνητών τμημάτων του σώματός του, μπορεί να συρθεί μέχρι και σε κάθετες επιφάνειες χωρίς να αποκολληθεί από αυτές. Μια ιδιαίτερα απαιτητική δοκιμασία στην οποία υποβάλλεται η πλειονότητα των ρομπότ είναι το σκαρφάλωμα μιας σκάλας. Το ρομπότ-φίδι έδειξε ενθαρρυντικά αποτελέσματα σε αυτού του είδους τη δοκιμή, αφού κατάφερε να ανέβει τις σκάλες, με το σώμα του να «μοιράζεται» στα σκαλοπάτια διατηρώντας στο πέρασμά του στενή επαφή με την επιφάνειά τους, όπως ακριβώς θα έκανε ένα ερπετό. Μάλιστα, οι ερευνητές έχουν τη δυνατότητα να προσαρμόσουν στο «κεφάλι» του ηλεκτρονικού φιδιού δαγκάνες οι οποίες μπορούν να μεταφέρουν αντικείμενα, ικανότητα η οποία είναι πολύτιμη για περιπτώσεις όπου υπάρχει η ανάγκη μεταφοράς υλικών μέσω πολύ στενών περασμάτων. Ηρεμη δύναμη Ενα από τα εντυπωσιακότερα ρομπότ από άποψη κινησιολογίας είναι το «Mini cheetah», ένα ρομπότ του οποίου το σώμα έχει σχεδιαστεί σύμφωνα με τον σωματότυπο του γατόπαρδου. Τον περασμένο Νοέμβριο ερευνητές από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης έκαναν μια επίδειξη των τελευταίων δυνατοτήτων του τεχνητού αυτού γατόπαρδου, κατά την οποία τα ρομπότ κατάφεραν να παίξουν μέχρι και… ποδόσφαιρο – υποτυπωδώς μεν, αλλά κάνοντας κινήσεις οι οποίες είναι ήδη εντυπωσιακές για ένα ρομπότ. Το σώμα τους είναι ευλύγιστο σε τέτοιον βαθμό ώστε ακόμη κι όταν συγκρουστούν με ένα εμπόδιο έχουν την ικανότητα να επανέρχονται σε τετράποδη στάση. Το βάρος τους είναι μόνο δέκα κιλά, κάτι το οποίο αφήνει το περιθώριο για πολύ ευέλικτες κινήσεις, όπως το να κάνει… κωλοτούμπα 360 μοιρών, με το σώμα του να επανέρχεται έπειτα στην αρχική του θέση. Ενα από τα βασικά πλεονεκτήματα του συγκεκριμένου ρομπότ είναι ότι ακόμη κι αν κάποια εξαρτήματα φθαρούν κατά τη λειτουργία του, μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν, αφού αυτά κουμπώνουν μεταξύ τους σαν τουβλάκια λέγκο. Οι ερευνητές έχουν αναπτύξει σε τέτοιον βαθμό το εν λόγω ρομπότ, ώστε δοκιμάζουν λογισμικά τεχνητής νοημοσύνης τα οποία θα δώσουν τη δυνατότητα στους τεχνητούς γατόπαρδους να προσανατολιστούν με ευκολία στον χώρο αλλά και να κάνουν «έξυπνες» κινήσεις, όπως να αποφεύγουν εμπόδια τα οποία συναντούν στον δρόμο τους. Τελειοποιώντας τις μανούβρες Το κολιμπρί είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα πουλιά, τόσο λόγω των φανταχτερών χρωμάτων του τα οποία του δίνουν μια εξωτική εμφάνιση όσο και λόγω των κινήσεών του. Μια εντυπωσιακή ικανότητα του κολιμπρί είναι ότι μπορεί να αρπάζει την τροφή του παραμένοντας στον αέρα, χωρίς να προσγειωθεί σε παρακείμενη επιφάνεια: κάνοντας επιδέξιες μανούβρες, μπορεί να κινηθεί δεξιά-αριστερά, προς τα πίσω, ή να κάνει στροφή 180 μοιρών γύρω από έναν νοητό άξονα μέχρι να προσεγγίσει με ακρίβεια τον στόχο του και να αρπάξει την τροφή. Η ικανότητα αυτή του πτηνού προσέλκυσε το ενδιαφέρον των ερευνητών, οι οποίοι επιχείρησαν να κατασκευάσουν ένα ρομπότ το οποίο να εκτελεί με την ίδια επιδεξιότητα μανούβρες. Και καθώς φαίνεται, τα κατάφεραν. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Περντιού στην Ιντιάνα των ΗΠΑ κατασκεύασαν ένα ρομπότ-κολιμπρί μόλις δώδεκα γραμμαρίων, το οποίο μπορεί να κάνει ανάλογες κινήσεις υποστηριζόμενο από το τίναγμα των φτερών του το οποίο μιμείται αυτό του κολιμπρί. Αυτές οι κινήσεις εκτελούνται με ακρίβεια χάριν σε ένα λογισμικό τεχνητής νοημοσύνης το οποίο είναι ενσωματωμένο στο τεχνητό πτηνό και το οποίο του επιτρέπει να μαθαίνει ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται τους ελιγμούς τους οποίους πρέπει να εκτελέσει ώστε να προσεγγίσει τον στόχο του. Το εν λόγω ρομπότ βρίσκεται ακόμη σε φάση ανάπτυξης, ενώ στόχος των ερευνητών είναι να μπορεί να σηκώνει βάρη, ικανότητα η οποία, συνδυασμένη με την ακρίβεια κινήσεων, ενδέχεται να αποδειχθεί πολύτιμη για ιπτάμενες συσκευές οι οποίες θα κινούνται με ακρίβεια στον ιστό της πόλης μεταφέροντας φορτία. «Αρχαίο» ρομπότ Τα ρομπότ μπορούν να αποδειχθούν πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των ερευνητών ώστε να μελετήσουν το… παρελθόν. Ο λόγος για το OroBOT, ένα ρομπότ-κροκόδειλο το οποίο κατασκευάστηκε από επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Χούμπλοτ στο Βερολίνο με σκοπό να διερευνήσουν τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν ερπετά του γένους Orobate, ένας αντιπροσωπευτικός σκελετός του οποίου βρέθηκε το 2004 και ο οποίος εκτιμάται ότι ανήκει σε ένα ερπετό το οποίο έζησε κατά την Πέρμια Περίοδο, δηλαδή τουλάχιστον 248 εκατομμύρια χρόνια πριν. Οπως εκτιμούν οι επιστήμονες, τα ζώα αυτά είναι πρόγονοι των σύγχρονων πτηνών, θηλαστικών και ερπετών, ως εκ τούτου το ερευνητικό ενδιαφέρον είναι μεγάλο. Τρία χρόνια μετά την ανακάλυψη του σκελετού ερευνητές βρήκαν απολιθωμένα ίχνη τα οποία εκτιμούν ότι ανήκουν σε άτομο του γένους αυτού. Αξιοποιώντας τα απολιθώματα αυτά αλλά και τον σκελετό, οι ερευνητές κατασκεύασαν υπολογιστικά μοντέλα τα οποία τους βοηθούν να διερευνήσουν τα διαφορετικά ενδεχόμενα κίνησης του ζώου. Ωστόσο, θέλοντας να κατανοήσουν με ποιον τρόπο αντιδρούν τα μοντέλα αυτά σε φυσικές συνθήκες, δημιούργησαν το ρομπότ στου οποίου την κίνηση αποτυπώνεται η εικόνα της επιστημονικής κοινότητας σχετικά με το βάδισμα των εν λόγω ζώων και τον τρόπο με τον οποίο αυτά λύγιζαν το σώμα τους. Με το μοντέλο αυτό οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι θα αναπαραστήσουν με ακρίβεια τις κινήσεις εξαφανισμένων ειδών ώστε να κατανοήσουν καλύτερα τις αλληλεπιδράσεις τους με άλλα ζώα, αλλά και με το περιβάλλον. RoboFly, για όλες τις επιφάνειες Ενα μικροσκοπικό ρομποτάκι το οποίο μπορεί να πετάει, να κινείται σε υδάτινο περιβάλλον και να περπατάει στο έδαφος – αυτό είναι το RoboFly, ένα ρομπότ το οποίο είχε παρουσιαστεί το 2018, έπειτα όμως από προσαρμογές, οι οποίες ανακοινώθηκαν πρόσφατα από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, μετατράπηκε σε κάτι παραπάνω από μια ιπτάμενη τεχνητή μέλισσα. Το μικρό αυτό ρομπότ βάρους μόλις 74 γραμμαρίων μπορεί να μεταφέρεται με άνεση από την επιφάνεια ενός υγρού στον αέρα καθώς και να προσγειώνεται χωρίς φθορές στο έδαφος. Η ιδιότητα αυτή το καθιστά ιδιαίτερα ικανό να ανταποκρίνεται σε διάφορες συνθήκες του περιβάλλοντος, κάτι το οποίο μπορεί να αξιοποιηθεί σε αποστολές διάσωσης ή σε εξερευνήσεις όπου το υγρό στοιχείο εναλλάσσεται με το στερεό. Οπως και η προηγούμενη έκδοση του ρομπότ, έτσι και αυτό μπορεί να προμηθεύεται ενέργεια ασύρματα από μια πηγή λέιζερ, ενώ στόχος των ερευνητών είναι να κάνουν τις απαραίτητες προσαρμογές ώστε αυτό να μπορεί να φορτίζει και από άλλες πηγές ενέργειας, όπως το ασύρματο δίκτυο ή ακόμη και το φως μιας λάμπας. Φυτό επιστημονικής φαντασίας Ενα ξεχωριστό είδος ρομπότ είναι αυτά τα οποία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν με τον, μέχρι πρότινος, όρο της επιστημονικής φαντασίας «σάιμποργκ» (cyborg): ένας τεχνητός οργανισμός ο οποίος συνδυάζει τις φυσικές λειτουργίες ενός φυσικού οργανισμού με αυτοματοποιημένες λειτουργίες τις οποίες συναντούμε συνήθως σε ένα ρομπότ. Ενα παράδειγμα τέτοιας τεχνολογίας είναι τα ρομποτικά φυτά, φυτά δηλαδή τα οποία μεγαλώνουν με φυσικό τρόπο, πλην όμως η κίνησή τους μπορεί να ρυθμιστεί σε μεγάλο βαθμό με τη χρήση αλγορίθμων. Ερευνητές από το Τεχνολογικό Ιδρυμα Μασαχουσέτης μετέτρεψαν διάφορα είδη φυτών σε σάιμποργκ, εμφυτεύοντας στον βλαστό τους ηλεκτρόδια τα οποία επιτρέπουν τον έλεγχο της κίνησης του φυτού από τον υπολογιστή αλλά και αισθητήρες οι οποίοι μπορούν να δεχθούν διάφορα ερεθίσματα από το περιβάλλον και να στέλνουν ειδοποιήσεις μέσω ενός υπολογιστή. Οι προσαρμογές αυτές σε έναν οργανισμό όπως το φυτό γίνεται στο πλαίσιο της προσπάθειας των ερευνητών να δοκιμάσουν τη συνδεσιμότητα των ηλεκτρονικών συσκευών με το φυσικό περιβάλλον, καθώς και να αξιοποιήσουν την ευαισθησία των φυτών να ανταποκρίνονται σε ερεθίσματα του περιβάλλοντος. https://physicsgg.me/2020/05/17/%cf%86%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%81%ce%bf%ce%bc%cf%80%cf%8c%cf%84/

Δορυφόρος της NASA αποκαλύπτει πολύτιμα στοιχεία για το διοξείδιο του άνθρακα στις πόλεις. Νέα μελέτη της NASA και πανεπιστημίων πάνω στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από 20 μεγάλες πόλεις ανά τον κόσμο παρέχει τα πρώτα απευθείας, δορυφορικά στοιχεία πως, καθώς αυξάνεται η πληθυσμιακή πυκνότητα μιας πόλης, το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπεται ανά άτομο μειώνεται, με κάποιες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις. Ακόμη, η έρευνα δείχνει πώς οι δορυφορικές μετρήσεις του συγκεκριμένου αερίου θερμοκηπίου μπορούν να παρέχουν στις ταχέως αναπτυσσόμενες πόλεις νέα εργαλεία για την παρακολούθηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και την αξιολόγηση των επιπτώσεων των επιλογών πολιτικής και υποδομών για βελτιωμένη αποδοτικότητα από πλευράς ενέργειας. Οι πόλεις αντιπροσωπεύουν πάνω από το 70% των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα που σχετίζονται με την παραγωγή ενέργειας και η ταχεία αστικοποίηση αυξάνει τον αριθμό και το μέγεθός τους. Ωστόσο κάποιες πυκνοκατοικημένες πόλεις εκπέμπουν περισσότερο κατά κεφαλήν διοξείδιο του άνθρακα από άλλες. Οι ατμοσφαιρικοί επιστήμονες Ντιέν Γου και Τζον Λιν του University of Utah, σε συνεργασία με συναδέλφους τους στο Goddard Space Flight Center της NASA και στο University of Michigan υπολόγισαν τις κατά κεφαλήν εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από 20 αστικές περιοχές σε διάφορες ηπείρους χρησιμοποιώντας πρόσφατες εκτιμήσεις πάνω στο διοξείδιο του άνθρακα από τον δορυφόρο OCO-2 της NASA, τον οποίο διαχειρίζεται το JPL της NASA. Όπως έδειξε η έρευνα, πόλεις με μεγαλύτερες πληθυσμιακές πυκνότητες είχαν γενικά κατά κεφαλήν μικρότερες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα- ενώ προέκυψαν και επιπλέον χρήσιμα στοιχεία. «Δεν είναι πλήρης η εικόνα, εφόσον βλέπουμε μόνο τις τοπικές, απευθείας εκπομπές, αλλά η μελέτη μας παρέχει μια εναλλακτική απευθείας παρατηρησιακή εκτίμηση που έλειπε εντελώς στο παρελθόν» είπε ο Έρικ Κορτ, του University of Michigan. Επιστήμονες υπέθεταν πως οι πιο πυκνοκατοικημένες αστικές περιοχές γενικά εκπέμπουν λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα κατά άτομο επειδή είναι πιο αποδοτικές ενεργειακά- δηλαδή χρειάζεται λιγότερη ενέργεια ανά άτομο, δεδομένης της χρήσης μέσων μαζικής μεταφοράς, αποδοτικότερων συστημάτων θέρμανσης κ.α. Τα δορυφορικά δεδομένα μπορούν να βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση αυτού του συσχετισμού. https://www.naftemporiki.gr/story/1570391/doruforos-tis-nasa-apokaluptei-polutima-stoixeia-gia-to-diokseidio-tou-anthraka-stis-poleis

Ελαφρύτερες ασπίδες προστασίας κατά της ραδιενεργής ακτινοβολίας. Νέα μελέτη επιστημόνων στο North Carolina State University υποδεικνύει πως ένα υλικό που αποτελείται από μια πολυμερική ένωση με σωματίδια τριοξειδίου του βισμουθίου υπόσχεται πολλά ως προς την αντικατάσταση των υλικών που χρησιμοποιούνται συμβατικά για προστασία από την ακτινοβολία- όπως ο μόλυβδος. Το υλικό αυτό είναι ελαφρύ, αποτελεσματικό στην προστασία από την ιοντίζουσα ακτινοβολία, όπως οι ακτίνες Γάμμα, και μπορεί να κατασκευάζεται γρήγορα, καθιστώντας το ένα πολλά υποσχόμενο υλικό για χρήση σε εφαρμογές όπως η εξερεύνηση του διαστήματος και η ιατρική. «Τα συμβατικά υλικά προστασίας από την ακτινοβολία, όπως ο μόλυβδος, είναι συχνά δαπανηρά, βαρέα και τοξικά για την ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον» είπε ο Γκε Γιανγκ, επίκουρος καθηγητής πυρηνικής μηχανικής στο NC State και ένας εκ των συντακτών σχετικού επιστημονικού άρθρου. «Αυτή η proof of concept μελέτη δείχνει πως η ένωση τριοξειδίων του βισμουθίου θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αποτελεσματική ασπίδα κατά της ακτινοβολίας, ενώ μετριάζει τα μειονεκτήματα που συνδέονται με τα παραδοσιακά υλικά προστασίας». Στη νέα αυτή μελέτη οι ερευνητές έδειξαν πως μπορούσαν να δημιουργήσουν την ένωση χρησιμοποιώντας μια μέθοδο που βασίζεται στο υπεριώδες φως, αντί να βασίζονται σε χρονοβόρες τεχνικές υψηλών θερμοκρασιών. Όπως ανέφερε ο Γιανγκ, η μέθοδος αυτή επέτρεψε τη δημιουργία της ένωσης μέσα σε μερικά λεπτά και σε θερμοκρασία δωματίου. Επίσης, οι δοκιμές που έγιναν για να διαπιστωθούν οι μηχανικές ιδιότητες του υλικού έδειξαν πως είναι αποτελεσματικό στην προστασία από ακτίνες Γάμμα, ενώ παράλληλα είναι ελαφρύ και δυνατόν. «Δουλεύουμε πάνω στην περαιτέρω βελτίωση αυτής της τεχνικής, προκειμένου να έχουμε τις καλύτερες επιδόσεις από το υλικό» πρόσθεσε ο Γιανγκ. https://www.naftemporiki.gr/story/1598789/elafruteres-aspides-prostasias-kata-tis-radienergis-aktinobolias Σχολιο:Η προσπαθεια για την προστασια απο τις ακτινοβολίες συνεχίζεται ακαταπαυστα και πιστευω οτι σε λιγα χρόνια θα εχουμε τις καταλληλες ασπιδες προστασίας απο την κοσμικη ακτινοβολια για τα διαστημοπλοια μας που θα πηγαινουν Σελήνη και Αρη αργότερα!!!

Η μεταβαλλόμενη ενέργεια του κενού ως μηχανισμός για την κατανόηση της κοσμικής ιστορίας του σύμπαντος. H επιστήμη της Κοσμολογίας έχει ως στόχο τη μελέτη της εξέλιξης και της δομής του Σύμπαντος συνολικά, αλλά και των επιμέρους δομών που αυτό περιέχει. Η ενδελεχής ανάλυση τόσο των διαστημικών όσο και των επίγειων παρατηρήσεων (της κοσμικής ακτινοβολίας μικροκυμάτων, πηγών ακτίνων-Χ, υπερκαινοφανών αστέρων, δομών μεγάλης κλίμακας, κτλ.) συγκλίνουν σε ένα Κοσμολογικό πρότυπο. Σύμφωνα με αυτό, το Σύμπαν δημιουργήθηκε με τη μεγάλη έκρηξη, είναι χωρικά επίπεδο, είναι ομογενές και ισότροπο και έχει ηλικία ~13.8 δισεκατομμυρίων περίπου ετών. Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να διευκρινιστεί ότι, για τη σύγχρονη Κοσμολογία, “Μεγάλη Έκρηξη” θεωρείται η εκτόνωση μιας αρχικά υπέρπυκνης και υπέρθερμης κατάστασης, η οποία θα μπορούσε να προέλθει από διάφορες εκφάνσεις των θεωριών κβαντικής βαρύτητας. Τα δε κύρια στοιχεία που υποστηρίζουν την ορθότητα αυτού του γενικού πλαισίου της θεωρίας και που δεν ερμηνεύονται στο σύνολο τους από καμία άλλη θεωρία, είναι: (1) η διαστολή του Σύμπαντος, (2) το υπόβαθρο ακτινοβολίας μικροκυμάτων και (3) η γένεση και τα ποσοστά των ελαφρών χημικών στοιχείων. Στην πρώιμη περίοδό του, το Σύμπαν πέρασε από μια φάση επιταχυνόμενης διαστολής (σύντομης χρονικής διάρκειας) που ονομάζεται πληθωρισμός. Στη συνέχεια, μετά από μία παρατεταμένη περίοδο στην οποία κυριαρχούσαν κατά σειρά η ακτινοβολία και η ύλη, τα τελευταία 7 δισεκατομμύρια χρόνια εισήλθε και πάλι σε φάση επιταχυνόμενης διαστολής. Μάλιστα, γι’ αυτή τους την ανακάλυψη, οι Perlmutτer, Riess και Schmidt τιμήθηκαν με το Νόμπελ Φυσικής για το έτος 2011. Γνωρίζουμε επίσης ότι, από το συνολικό ποσό υλοενέργειας που περιέχει το Σύμπαν, μόνο το ~30% αποτελείται από ύλη. Παρά την τεράστια πρόοδο που έχει επιτευχθεί σε θεωρητικό αλλά και σε παρατηρησιακό επίπεδο, δε γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τη φύση του υπόλοιπου ~70%, το οποίο και ευθύνεται για τη σημερινή επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος. Για τον λόγο αυτόν τής έχει δοθεί η αινιγματική ονομασία “σκοτεινή ενέργεια”! Πράγματι, κατά την τελευταία δεκαετία υπάρχει έντονο ερευνητικό ενδιαφέρον στην κοινότητα των κοσμολόγων και των θεωρητικών φυσικών σχετικά με τη φύση αυτής της εξωτικής “σκοτεινής ενέργειας”. Η απουσία μιας θεμελιώδους θεωρίας, όσον αφορά στον φυσικό μηχανισμό επαγωγής της κοσμικής επιτάχυνσης, έχει ανοίξει ένα παράθυρο σε μια πληθώρα εναλλακτικών κοσμολογικών σεναρίων. Τα περισσότερα από αυτά βασίζονται είτε στην ύπαρξη νέων πεδίων στη φύση (και άρα νέας φυσικής), είτε σε κάποια τροποποίηση της γενικής σχετικότητας του Einstein σε κοσμολογικές κλίμακες. Η κυρίαρχη σύγχρονη θεωρία για την αρχή και την εξέλιξη του Σύμπαντος (θεωρία της μεγάλης έκρηξης) υποστηρίζει ότι αυτό ξεκίνησε από μια κατάσταση πολύ υψηλής θερμοκρασίας και πυκνότητας, και έκτοτε διαστέλλεται συνεχώς. Με τη μεγάλη έκρηξη παράγεται ο ίδιος ο χωρόχρονος, ο οποίος εξασφαλίζει το απαραίτητο υπόβαθρο μέσα στο οποίο το Σύμπαν εξελίσσεται. Η διαστολή του Σύμπαντος παρατηρήθηκε για πρώτη φορά από τον Αμερικανό αστρονόμο Hubble τη δεκαετία του 1920, είχε όμως προβλεφθεί από τη γενικευμένη θεωρία της βαρύτητας του Einstein (Γενική Θεωρία της Σχετικότητας). Σημαντική ένδειξη για την ορθότητα της θεωρίας της μεγάλης έκρηξης αποτέλεσε η ανακάλυψη, από τους Αμερικανούς αστρονόμους Penzias και Wilson (βραβείο Νόμπελ Φυσικής 1978), της λεγόμενης Κοσμικής Ακτινοβολίας Μικροκυμάτων του υπόβαθρου (ΚΑΜ). Η ΚΑΜ είναι η αρχική θερμική ακτινοβολία που γέμισε το Σύμπαν μετά την αρχική έκρηξη, με άλλα λόγια πρόκειται για το ενεργειακό απολίθωμα των αρχέγονων φωτονίων (η θερμοκρασία της σήμερα είναι 2.7ο Κ περίπου). Είναι φανερό ότι η μελέτη της μάς οδηγεί σε χρήσιμα συμπεράσματα για τη φυσική κατάσταση του πρώιμου Σύμπαντος. Με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, κατέστη δυνατή, κυρίως κατά την τελευταία δεκαετία, η δημιουργία χαρτών της χωρικής κατανομής της ΚΑΜ. Παρ’ όλα τα θετικά στοιχεία της θεωρίας της μεγάλης έκρηξης, η τελευταία σχετίζεται με το πρόβλημα της αρχικής ανωμαλίας, δηλαδή του απειρισμού της θερμοκρασίας και της πυκνότητας του Σύμπαντος κατά τη στιγμή της “έκρηξης”. Εξαιτίας της υποατομικής κλίμακας του Σύμπαντος, αυτό αρχικά συμπεριφέρεται ως ένα κβαντικό σύστημα. Παρά το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν έχουμε μια πλήρη θεωρία κβαντικής βαρύτητας, ο χρόνος στον οποίον τα κβαντικά φαινόμενα της βαρύτητας κυριαρχούν ονομάζεται χρόνος Planck και λαμβάνει χώρα τα πρώτα 10-43 δευτερόλεπτα μετά τη μεγάλη έκρηξη. Στη συνέχεια, και μόλις 10-35 δευτερόλεπτα μετά τη μεγάλη έκρηξη, θεωρούμε ότι το Σύμπαν περνά σε μια φάση επιταχυνόμενης διαστολής (πληθωρισμός), η οποία τού δίνει μακροσκοπικές διαστάσεις, αυξάνοντας δραστικά το μέγεθός του (κατά ένα παράγοντα 1025). Μέχρι στιγμής δε γνωρίζουμε το πεδίο, αποκαλούμενο “inflaton”, που προκαλεί τον πληθωρισμό, αλλά γίνονται προσπάθειες να καθοριστούν οι ιδιότητές του από παρατηρήσεις. Σύμφωνα με την αρχή της αβεβαιότητας του Heisenberg, βασική αρχή της κβαντομηχανικής, οποιοδήποτε κβαντικό σύστημα (άρα και το νεαρό Σύμπαν), ακόμα και όταν βρίσκεται σε χαμηλή ενεργειακή κατάσταση, έχει ενέργεια που σχετίζεται με το “κενό”, η πυκνότητα του οποίου -στο πλαίσιο της καθιερωμένης κβαντικής θεωρίας πεδίου- παραμένει σταθερή και ανεξάρτητη από τον χρόνο. Η έρευνα έχει δείξει ότι αυτή η ενέργεια πρακτικά θα μπορούσε να ευθύνεται για την πρώιμη πληθωριστική περίοδο. Το βασικό αποτέλεσμα αυτής της πληθωριστικής εποχής είναι ότι εξομαλύνει σε μεγάλο βαθμό τις αρχικές ανομοιογένειες κι επιβάλλει την επίπεδη (Ευκλείδεια) γεωμετρία στο χωρικό μέρος του χωρόχρονου. Στη συνέχεια, δεν είμαστε σίγουροι για το πότε ή το γιατί, η περίοδος αυτή της επιταχυνόμενης διαστολής τελειώνει. Εν συνεχεία, η ενέργεια που την οδηγούσε μετατρέπεται σε συνηθισμένη ύλη και ακτινοβολία, και με αυτόν τον τρόπο αρχίζει η συμβατική κοσμική ιστορία, όπως προβλέπεται από τη θεωρία της μεγάλης έκρηξης. Μετά τον αρχικό πληθωρισμό, το Σύμπαν εισέρχεται στην εποχή της ακτινοβολίας. Αρχικά έχουμε την ισοδυναμία μεταξύ της ηλεκτρομαγνητικής και της ασθενούς πυρηνικής δύναμης, καθώς και τη δημιουργία των βαρυονίων (πρωτονίων, νετρονίων, κτλ.) όπου το βαθμωτό πεδίο του Higgs (Νόμπελ 2013) παίζει βασικό ρόλο. Στη συνέχεια έχουμε τη δημιουργία των πυρήνων των ελαφρύτερων στοιχείων του περιοδικού πίνακα (κυρίως υδρογόνου, ηλίου και πολύ λίγου λιθίου) και λίγο μετά, εξαιτίας της διαστολής και της συνεπακόλουθης ψύξης που υφίσταται το Σύμπαν, τα ηλεκτρόνια σταδιακά χάνουν την κινητική τους ενέργεια και τελικά συζεύγνυνται με τους ατομικούς πυρήνες για να δημιουργήσουν άτομα. Η εποχή της ακτινοβολίας διαρκεί περίπου ~400,000 χρόνια, ενώ η θερμοκρασία στο τέλος αυτής της περιόδου είναι ~3,000ο Κ. Κατόπιν, το Σύμπαν εισέρχεται στην εποχή όπου η σημαντικότερη συνιστώσα του κοσμικού ρευστού που καθορίζει τη δυναμική συμπεριφορά του Σύμπαντος είναι η ύλη (σκοτεινή και βαρυονική), που κυριαρχεί για τα επόμενα 7 δισεκατομμύρια χρόνια της ιστορίας του Σύμπαντος. Αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία, μέσω βαρυτικών αλληλεπιδράσεων, των κοσμικών δομών (αρχικά δομές τυπικού μεγέθους αστρικών σμηνών –και λίγο μικρότερες– και σταδιακά μεγέθους γαλαξιών και σμηνών γαλαξιών). Με την πάροδο του χρόνου, όμως, η δυναμική του Σύμπαντος και η ικανότητά του να γεννά κοσμικές δομές αλλάζει. Ο ρυθμός παραγωγής γαλαξιών συνεχώς φθίνει, και η περαιτέρω δημιουργία σμηνών γαλαξιών μειώνεται δραστικά στη σημερινή εποχή, μιας και η διαστολή αραιώνει συνεχώς τη συγκέντρωση της ύλης και εξασθενεί το ρόλο της βαρύτητας. Ταυτόχρονα, όμως, μία “σκοτεινή” (αόρατη) μορφή ενέργειας, η οποία έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτήν που οδηγεί τον αρχικό πληθωρισμό, αρχίζει σιγά-σιγά να κυριαρχεί. Η διατάραξη της σχέσης ύλης −”σκοτεινής” ενέργειας υπέρ της τελευταίας επέδρασε δραματικά στη μετέπειτα εξέλιξη του Σύμπαντος, αλλάζοντας τον ρυθμό διαστολής του από επιβραδυνόμενο σε επιταχυνόμενο. Συνεπώς, η “σκοτεινή” ενέργεια θα λέγαμε ότι σχετίζεται με ένα νέο πεδίο. Το ρόλο της “σκοτεινής” ενέργειας θα μπορούσε να παίξει η Κοσμολογική σταθερά, η οποία εισήχθη αρχικά από τον Einstein πριν από περίπου 100 χρόνια. Πράγματι, έχει βρεθεί ότι το μοντέλο με την Κοσμολογική σταθερά ερμηνεύει πολύ καλά το παρατηρούμενο Σύμπαν. Όμως η παρατηρούμενη τιμή της είναι απείρως μικρή σε σχέση με την τιμή που πρέπει να έχει στο πρώιμο Σύμπαν, ώστε να οδηγήσει στον αρχικό πληθωρισμό. Συνοψίζοντας, τα βασικά ανοικτά θέματα στη σύγχρονη Κοσμολογία είναι: Πώς μπορεί να ξεπεραστεί το πρόβλημα της αρχικής ανωμαλίας; Με ποιό φυσικό μηχανισμό ξεκινά ο πρώιμος πληθωρισμός, πότε και γιατί τελειώνει, αλλά και πώς το Σύμπαν εισέρχεται στην περίοδο της ακτινοβολίας; Ποιός είναι ο λόγος για τον οποίον η πληθωριστική φάση “ανάβει” για λίγο στο νεαρό Σύμπαν, στη συνέχεια “σβήνει” για τα επόμενα 7 δισεκατομμύρια χρόνια και κυριαρχεί ξανά στην κοσμική εξέλιξη τα τελευταία 7 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια. Ποιά είναι η φύση της σκοτεινής ενέργειας, η οποία σχετίζεται με την παρατηρούμενη επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος; Θεωρίες για τη φύση της “σκοτεινής” ενέργειας έχουν προταθεί πολλές (π.χ. παραλλαγές της θεωρίας της βαρύτητας, νέα σωματίδια, νέα πεδία) κι αυτές μελετώνται και ελέγχονται από τους ερευνητές ως προς το εάν και κατά πόσον επαληθεύονται από τις σύγχρονες παρατηρήσεις. Ερευνητική ομάδα, στην οποία συμμετέχει ο διευθυντής του Ι.Α.Α.Δ.Ε.Τ. του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών και Διευθυντής Ερευνών Κ.Ε.Α.Ε.Μ. της Ακαδημίας Αθηνών Δρ Σ. Βασιλάκος, προτείνει την εφαρμογή στην Κοσμολογία της θεώρησης ότι η ενέργεια του κενού εξελίσσεται με τον χρόνο. Στόχος της παραπάνω πρότασης είναι η επίλυση των προαναφερθέντων ζητημάτων. Με άλλα λόγια, η Κοσμολογική σταθερά του Einstein δεν είναι πλέον μια σταθερά της φύσης, αλλά εξαρτάται από τον χρόνο (Κοσμολογική παράμετρος). Η θεώρηση αυτή βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με την ομογένεια και ισοτροπία του Σύμπαντος και δεν αντιτίθεται σε καμία από τις βασικές αρχές τις Κοσμολογίας. Η επιστημονική ομάδα προτείνει κάτι καινούριο: εάν υπάρχει η Κοσμολογική παράμετρος, τότε δεν χρειάζεται η εισαγωγή νέων πεδίων στη φυσική, ούτε η τροποποίηση της θεωρίας βαρύτητας. Η λύση των κλασσικών εξισώσεων πεδίου του Einstein μας δίνει ένα μοντέλο του Σύμπαντος που είναι απαλλαγμένο από τα παραπάνω προβλήματα. Συγκεκριμένα, το Σύμπαν ξεκινά χωρίς αρχική ανωμαλία (χωρίς “μεγάλη έκρηξη”), ευρισκόμενο σε φάση πρώιμου πληθωρισμού (χώρος de-Sitter), ως αποτέλεσμα των κβαντικών ανωμαλιών που προέρχονται από την κβαντική βαρύτητα (θεωρία χορδών). Σε πρόσφατο άρθρο της ομάδας με τίτλο: “Do we come from a quantum anomaly?” προτείνεται ότι οι βαρυτικές κβαντικές ανωμαλίες, ως αποτέλεσμα της κβαντικής βαρύτητας στο πρώιμο Σύμπαν, ευθύνονται για τη δημιουργία του Κόσμου μας. Αυτές οι ανωμαλίες δρουν πριν τον κοσμικό πληθωρισμό και δημιουργούν ενέργεια του κενού, η οποία εξαρτάται από τον χρόνο. Σε αυτήν την ενέργεια το Σύμπαν οφείλει τη μακροσκοπική του διάσταση και σε αυτό το πλαίσιο γίνεται εφικτή η κατανόηση της κοσμικής ιστορίας του Σύμπαντος. Πράγματι, η γρήγορη μεταστοιχείωση του αρχέγονου κενού σε ακτινοβολία παράγει τα αρχέγονα φωτόνια της ΚΑΜ, αλλά και σταματά με φυσικό τρόπο τον πρώιμο πληθωρισμό. Με αυτόν τον τρόπο, το Σύμπαν εισέρχεται ομαλά στην εποχή της ακτινοβολίας, ικανοποιώντας όλες τις αρχές του καθιερωμένου προτύπου. Τέλος, ο μηχανισμός μας σε ένα πολύ μεταγενέστερο στάδιο της ιστορίας του Σύμπαντος πρακτικά οδηγεί την Κοσμολογική παράμετρο στο να τείνει στη σημερινή παρατηρούμενη τιμή της, συνδέοντας με φυσικό και ομαλό τρόπο τον πρώιμο πληθωρισμό με τη σημερινή επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος. Ταυτόχρονα, ο προβλεπόμενος ρυθμός παραγωγής των κοσμικών δομών βρίσκεται σε απόλυτη αντιστοιχία με τις παρατηρήσεις. Ο μηχανισμός αυτός έχει δημοσιευθεί σε διεθνή ευρωπαϊκά και αμερικανικά επιστημονικά περιοδικά με κριτές υψηλού κύρους (Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, Journal of Cosmology & Astroparticle Physics, Physical Review D.). Επίσης, γι’ αυτήν την ιδέα η επιστημονική ομάδα έχει λάβει σειρά τιμητικών διακρίσεων στον διεθνή διαγωνισμό βαρύτητας που γίνεται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ: Essay Competition of Gravity Research. Η τελευταία διάκριση ήρθε το 2019 με την εργασία “Do we come from a Quantum Anomaly?”. Η εν λόγω επιστημονική εργασία έγινε σε συνεργασία με τους καθηγητές N. Mavromatos (London) και J. Sola (Barcelona) και δημοσιεύθηκε σε ειδική έκδοση του επιστημονικού περιοδικού Intern. Journal. of Mod. Physics D. https://physicsgg.me/2020/05/13/%ce%b7-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%b1%ce%bb%ce%bb%cf%8c%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b7-%ce%b5%ce%bd%ce%ad%cf%81%ce%b3%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b5%ce%bd%ce%bf%cf%8d-%cf%89%cf%82/

Επιτυχής επιστροφή του πειραματικού νέου κινεζικού διαστημοπλοίου στη Γη. H κάψουλα επιστροφής της δοκιμαστικής έκδοσης του επανδρωμένου διαστημοπλοίου νέας γενιάς της Κίνας επέστρεψε επιτυχώς στο Ντονγκφέντκ της Εσώτερης Μογγολίας την Παρασκευή, όπως μετέδωσε το Xinhua, επικαλούμενη την κινεζική Διαστημική Υπηρεσία Επανδρωμένων Αποστολών. Η δοκιμή, όπως γνωστοποιήθηκε, πραγματοποιήθηκε με απόλυτη επιτυχία. Ακολουθώντας οδηγίες από το Κέντρο Αεροδιαστημικού Ελέγχου του Πεκίνου, το πειραματικό σκάφος ενεργοποίησε επιτυχώς φρένα και εισήλθε σε τροχιά επιστροφής, με την κάψουλα επιστροφής να αποκολλάται χωρίς προβλήματα. Αφού επανήλθε στην ατμόσφαιρα και έφτασε στο επιδιωκόμενο ύψος, τα αλεξίπτωτα το επιβράδυναν σε ταχύτητα οχήματος εδάφους. Πριν αγγίξει το έδαφος, άνοιξαν οι έξι αερόσακοί του, βοηθώντας το να προσεδαφιστεί με ασφάλεια. Όπως αναφέρθηκε, η κάψουλα ήταν ακέραιη. Η Κίνα εκτόξευσε τη δοκιμαστική έκδοση του νέου σκάφους χωρίς πλήρωμα με πύραυλο Long March-5B από το κέντρο εκτοξεύσεων Γουεντσάνγκ της Χαϊνάν την Τρίτη. Το σκάφος πετούσε σε τροχιά για δύο ημέρες και 19 ώρες, πραγματοποιώντας επιστημονικά και τεχνολογικά πειράματα, μεταξύ των οποίων η 3D εκτύπωση στο διάστημα, η δοκιμή τεχνολογιών θερμικών ασπίδων κ.α. Το νέας γενιάς σκάφος προορίζεται για σειρά αποστολών, τόσο σε χαμηλή τροχιά για να υποστηρίξει την κατασκευή του νέου κινεζικού διαστημικού σταθμού, μα και για αποστολές στο βαθύ διάστημα- όπως αποστολές στη Σελήνη. Έχει αναπτυχθεί από την Κινεζική Ακαδημία Διαστημικής Τεχνολογίας (CAST), και το δοκιμαστικό σκάφος έχει ύψος 9 μέτρα και πλάτος 4.5 μέτρα στο πιο πλατύ του σημείο. Το βάρος του είναι άνω των 20 τόνων. Η δομή του διαφέρει από τη δομή με τρεις κάψουλες των σκαφών Shenzhou: Το σκάφος διαθέτει μια κάψουλα επιστροφής, που είναι το κέντρο ελέγχου και ο χώρος διαβίωσης του πληρώματος, και μια κάψουλα που στεγάζει τα συστήματα ενέργειας, προώθησης κλπ. Η κάψουλα επιστροφής προορίζεται τόσο για εργασία όσο και για άνετη διαβίωση και ψυχαγωγία, για αυτό και είναι αρκετά μεγάλου μεγέθους. Προορίζεται να είναι επαναχρησιμοποιούμενη, και μπορεί να μεταφέρει τόσο εφόδια, όσο και εξαμελές με επταμελές πλήρωμα για αποστολές σε χαμηλή τροχιά. https://www.naftemporiki.gr/story/1597936/epituxis-epistrofi-tou-peiramatikou-neou-kinezikou-diastimoploiou-sti-gi

Η ιστορία του πρωτογαλαξία GN-z11.1 Tον Μάρτιο του 2016, ομάδα αστρονόμων από τα πανεπιστήμια του Yale, της California και του Ινστιτούτου Space Telescope Science, συνδυάζοντας φασματοσκοπικά και οπτικά δεδομένα από τα διαστημικά τηλεσκόπια Hubble και Spitzer, ανακάλυψαν τον ιδιαίτερα φωτεινό πρωτογαλαξία GN-z11.1. Ο πρωτογαλαξίας αυτός αποτελεί μέχρι σήμερα το πιο μακρινό αντικείμενο (Εικόνα 1) που έχει παρατηρηθεί στο σύμπαν και συγχρόνως το πιο κοντινό αντικείμενο ως προς την αρχή του χωροχρόνου (Big Bang). Ο γαλαξίας GN-z11.1 βρίσκεται στη γενική κατεύθυνση του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου και παρατηρείται σήμερα όπως ήταν πριν από 13.4 δισεκατομμύρια χρόνια, όταν το Σύμπαν είχε ηλικία 400 εκατομμύρια έτη, ή περίπου το 3% της σημερινής του ηλικίας (13.8 δισεκατομμύρια έτη). Τη χρονική περίοδο εκείνη, που ο γαλαξίας ήταν πολύ νέος σε ηλικία, το Σύμπαν ήταν περίπου 12 φορές μικρότερο σε διαστάσεις, ενώ η τότε απόσταση του GN-z11.1 από τον δικό μας Milky Way υπολογίζεται σε 2.6 δισεκατομμύρια έτη φωτός, σύμφωνα με το ισχύον κοσμολογικό μοντέλο. Εκείνη την εποχή, η πρώτη γενιά αστεριών είχε ήδη αρχίσει να φθίνει, εμπλουτίζοντας τον χώρο με νέα χημικά στοιχεία (εκτός του υδρογόνου και του ηλίου), ενώ οι πρώτοι γαλαξίες είχαν ήδη αρχίσει να σχηματίζονται ως συναθροίσεις αστεριών, αερίου και σκόνης. Παρόλη τη μικρή σχετικά απόσταση των δύο γαλαξιών -σε σχέση με την έκταση του παρατηρούμενου αλλά και ολόκληρου του Σύμπαντος-, το φως που ξεκίνησε από τον GN-z11.1 ταξίδευε για 13.4 δισεκατομμύρια έτη (συνυπολογίζοντας και τη διαστολή του Σύμπαντος) ώστε να φτάσει τον Μάρτιο του 2016 στα τηλεσκόπιά μας. Επομένως παρατηρούμε τον GN-z11.1 όπως φαινόταν τότε και όχι όπως πραγματικά είναι σήμερα ! Η ανάλυση των παρατηρησιακών δεδομένων κατέδειξε ότι ο πρωτογαλαξίας GN-z11.1 ήταν 25 φορές μικρότερος σε διαστάσεις από τον δικό μας Milky Way, ενώ η μάζα του (σε Ηλιακές μάζες) εκτιμήθηκε περίπου στο 1% της σημερινής μάζας του δικού μας Γαλαξία. Ωστόσο, ο ρυθμός σχηματισμού αστεριών του GN-z11.1 υπολογίζεται πως είναι 20 φορές μεγαλύτερος του αντίστοιχου δικού μας – είναι ένας ιδιαίτερα γρήγορος ρυθμός ανάπτυξης που αποτελεί πρόκληση για τα σημερινά θεωρητικά μοντέλα σχηματισμού γαλαξιών. Ίσως αυτό να εξηγεί το γεγονός ότι ένας τόσο μακρινός γαλαξίας μπόρεσε να παρατηρηθεί, επειδή ακριβώς ήταν τόσο φωτεινός και τόσο μεγάλος σε διαστάσεις για τη συγκεκριμένη εποχή του Σύμπαντος, ώστε να είναι τελικά ορατός σε τέτοια τεράστια απόσταση! Λαμβάνοντας υπόψη τη σημερινή επικρατούσα κοσμολογία, εφόσον ο πρωτογαλαξίας GN-z11.1 υφίσταται ακόμη σήμερα, θα πρέπει πλέον να βρίσκεται στην εκπληκτικά μεγάλη απόσταση των 32 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, συνεκτιμώντας και τη διαστολή του Σύμπαντος. Εάν δηλαδή σταματούσαμε νοερά τη διαστολή του Σύμπαντος και προσπαθούσαμε να μετρήσουμε τη σταθερή πλέον απόσταση μεταξύ των δύο γαλαξιών μέσω της ταχύτητας του φωτός (300 χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο), θα ανακαλύπταμε ότι το φως θα έφτανε στα μάτια μας μετά από ένα τεράστιο ταξίδι διάρκειας μεγαλύτερης των 32 δισεκατομμυρίων ετών, καλύπτοντας απόσταση πλέον των 320 επτάκις εκατομμυρίων χιλιομέτρων! Στην πραγματικότητα, και λόγω της πεπερασμένης ταχύτητας του φωτός, πάντα θα παρατηρούμε τα αντικείμενα όπως ήταν στο παρελθόν και όχι όπως είναι σήμερα. Όσον αφορά στον GN-z11.1, θα συνεχίσουμε να τον παρατηρούμε με τα ισχυρά μας τηλεσκόπια για τα επόμενα περίπου 3 δισεκατομμύρια έτη, οπότε και ο τεράστιος ρυθμός διαστολής του Σύμπαντος θα καταστήσει πλέον την θέασή του ανέφικτη. https://www.scoop.it/topic/physicists-and-physics/p/4118416749/2020/05/13/gn-z11-1

Πρωτότυπο κβαντικό ραντάρ από ερευνητές στην Αυστρία. Ένα πρωτότυπο ραντάρ που χρησιμοποιεί την κβαντική διεμπλοκή ως μέθοδο εντοπισμού αντικειμένων ανακάλυψαν φυσικοί στο Ινστιτούτο Επιστημών και Τεχνολογίας Αυστρίας (IST Austria). Η σχετική έρευνα δημοσιεύτηκε στο Science Advances και αναμένεται να ανοίξει νέους δρόμους ως προς την ενσωμάτωση της κβαντομηχανικής στις καθημερινές συσκευές και τη βιομηχανία. Η κβαντική διεμπλοκή είναι ένα φυσικό φαινόμενο όπου δύο σωματίδια παραμένουν συνδεδεμένα, διαμοιραζόμενα φυσικά χαρακτηριστικά, ανεξαρτήτως του πόσο μακριά είναι το ένα από το άλλο. Πλέον επιστήμονες από την ερευνητική ομάδα του καθηγητή Γιόχαν Γινκ στο IST Austria, με τη συνεργασία των Στέφανο Πιραντόλα από το ΜΙΤ και Ντέιβιντ Βιτάλι του Πανεπιστημίου του Καμερίνο στην Ιταλία, έδειξαν πως ένας νέος τύπος τεχνολογίας εντοπισμού, ονόματι «κβαντικός φωτισμός μικροκυμάτων» (microwave quantum illumination) που αξιοποιεί εμπλεκόμενα φωτόνια μικροκυμάτων ως μέθοδο εντοπισμού. Το πρωτότυπο, που είναι επίσης γνωστό ως κβαντικό ραντάρ, είναι σε θέση να εντοπίζει αντικείμενα σε «θορυβώδη» θερμικά περιβάλλοντα, όπου τα συμβατικά ραντάρ συχνά δεν τα καταφέρνουν. Η τεχνολογία αυτή έχει πιθανές εφαρμογές για συστήματα βιοϊατρικής και ασφαλείας. Οι λειτουργικές αρχές πίσω από τη συσκευή έχουν ως εξής: Αντί για συμβατικά μικροκύματα, οι ερευνητές εμπλέκουν δύο ομάδες φωτονίων (signal και idler, σήματα και αδρανή). Τα φωτόνια «σήματα» αποστέλλονται προς το αντικείμενο ενδιαφέροντος, ενώ τα «αδρανή» παρακολουθούνται σε σχετική απομόνωση, πέρα από παρεμβολές και θόρυβο. Όταν τα φωτόνια- σήματα ανακλώνται, χάνεται η πραγματική διεμπλοκή ανάμεσα στα φωτόνια, αλλά παραμένει ένας μικρός συσχετισμός, δημιουργώντας μια «υπογραφή» ή «μοτίβο» που περιγράφει την ύπαρξη ή την απουσία του αντικειμένου- στόχου, ανεξαρτήτως του «θορύβου» στο περιβάλλον. Η συσκευή αυτή έχει κάποια πλεονεκτήματα έναντι των συμβατικών ραντάρ- για παράδειγμα, σε χαμηλά επίπεδα έρευνας τα συμβατικά ραντάρ δεν είναι τόσο ευαίσθητα, καθώς δυσκολεύονται να διακρίνουν την ακτιβολία που ανακλάται από το αντικείμενο από τη φυσική. Ο κβαντικός φωτισμός παρέχει λύση σε αυτό, καθώς η διάκριση των φωτονίων-σημάτων, που λαμβάνονται από το αντικείμενο ενδιαφέροντος, διακρίνονται εύκολα από τον «θόρυβο» στο περιβάλλον. https://www.naftemporiki.gr/story/1598336/prototupo-kbantiko-rantar-apo-ereunites-stin-austria

Πυρηνικός αντιδραστήρας μέσω 3D εκτύπωσης. Ερευνητές στο Oak Ridge National Laboratory εξελίσσουν το σχέδιο ενός 3D-printed πυρήνα πυρηνικού αντιδραστήρα, αυξάνοντας την κλίμακα της διαδικασίας (additive manufacturing) που είναι απαραίτητη για την κατασκευή του, ενώ παράλληλα αναπτύσσουν μεθόδους για επιβεβαιωθεί η ασφάλεια και η αξιοπιστία του. Η προσέγγιση του Transformational Challenge Reactor Demonstration Program στην πυρηνική ενέργεια αξιοποιεί επιτεύγματα του ORNL σε τομείς όπως οι κατασκευές, τα υλικά, η πυρηνική επιστήμη, η πυρηνική μηχανική, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές υψηλών επιδόσεων, το data analytics κ.α. Σκοπός είναι η ενεργοποίηση του πρώτου αντιδραστήρα τέτοιου είδους ως το 2023, με το πρόγραμμα να συνεχίζεται με αντίστοιχους ρυθμούς κατά την πανδημία. «Η πυρηνική βιομηχανία είναι ακόμα περιορισμένη στον τρόπο που σκεφτόμαστε τον σχεδιασμό, την κατασκευή και τη χρήση τεχνολογίας πυρηνικής ενέργειας» είπε ο Τόμας Ζακάρια, διευθυντής του ORNL. «Το υπουργείο Ενέργειας άρχισε αυτό το πρόγραμμα για να επιδιώξει μια νέα προσέγγιση στην ταχεία και οικονομική ανάπτυξη καινοτόμων λύσεων ενέργειας που παρέχουν αξιόπιστη, καθαρή ενέργεια». H ανάπτυξη και χρήση αντιδραστήρων παραδοσιακά βασίζονται σε υλικά, καύσιμα και τεχνολογία που έχουν τις ρίζες τους στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, και τα υψηλά κόστη και τα χρόνια που απαιτούνται για την κατασκευή σταθμών έχουν περιορίσει τις ΗΠΑ στην κατασκευή μόνο ενός νέου πυρηνικού σταθμού στα τελευταία 20 χρόνια. Το TCR προορίζεται να εισάγει νέα, προηγμένα υλικά και να χρησιμοποιεί ενσωματωμένους αισθητήρες και συστήματα ελέγχου, παρέχοντας ένα βελτιστοποιημένο σύστημα που μειώνει τα κόστη και βασίζεται σε νέες επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις, Σε αυτό το πλαίσιο έχει ολοκληρωθεί σειρά θεμελιωδών πειραμάτων, μεταξύ των οποίων και η επιλογή ενός βασικού σχεδίου πυρήνα και μια τρίμηνη «κούρσα» για να διαπιστωθεί η δυνατότητα της τεχνολογίας additive manufacturing να παράγει γρήγορα έναν πρωτότυπο πυρήνα πυρηνικού αντιδραστήρα. Πλέον οι ερευνητές θα επικεντρωθούν στην εξέλιξη του σχεδίου αυτού και τις διαδικασίες που θα διασφαλίσουν ένα βελτιστοποιημένο και αξιόπιστο σύστημα ενέργειας. Επίσης, θα δημιουργηθεί μια ψηφιακή πλατφόρμα που θα βοηθήσει στην παροχή/ μεταβίβαση της τεχνολογίας στη βιομηχανία με στόχο την ταχεία υιοθέτησή της. https://www.naftemporiki.gr/story/1598414/purinikos-antidrastiras-meso-3d-ektuposis

Το διαστημόπλοιο Hayabusa2 αποκαλύπτει περισσότερα μυστικά του αστεροειδούς Ryugu. Τον Φεβρουάριο και τον Ιούλιο του 2019, το διαστημόπλοιο Hayabusa2 άγγιξε την επιφάνεια του αστεροειδούς Ryugu, και οι μετρήσεις που έκανε με διάφορα όργανα έδωσαν στους επιστήμονες πολύτιμα στοιχεία για τις φυσικές και χημικές ιδιότητες του αστεροειδούς, πλάτους ενός χιλιομέτρου. Τα ευρήματα αυτά θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση της ιστορίας του Ryugu και άλλων αστεροειδών, καθώς και του ηλιακού συστήματος εν γένει. Όταν το ηλιακό μας σύστημα σχηματίστηκε περίπου 5 δισ. χρόνια πριν, το μεγαλύτερο μέρος του υλικού από το οποίο σχηματίστηκε έγινε ο ήλιος, και ένα μέρος του έγινε οι πλανήτες και τα στερεά σώματα, μεταξύ των οποίων οι αστεροειδείς. Οι πλανήτες έχουν αλλάξει πολύ έκτοτε, λόγω γεωλογικών διαδικασιών, χημικών αλλαγών κ.α. Ωστόσο οι αστεροειδείς έχουν παραμείνει σε γενικές γραμμές οι ίδιοι, καθώς είναι πολύ μικροί για να βιώσουν τέτοια πράγματα, και ως εκ τούτου είναι εξαιρετικά χρήσιμοι για τους ερευνητές, που διερευνούν το πρώιμο ηλιακό σύστημα και την προέλευσή μας. «Πιστεύω πως η γνώση των εξελικτικών διαδικασιών των αστεροειδών και των πλανητών είναι απαραίτητη για να κατανοήσουμε την προέλευση της Γης και της ίδιας της ζωής» είπε ο Τομοκάτσου Μορότα, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Γεωεπιστημών και Πλανητικών Επιστημών στο University of Tokyo. «Ο αστεροειδής Ryugu παρουσιάζει μια εκπληκτική ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για αυτό καθώς είναι σχετικά κοντά, οπότε το Hayabusa2 θα μπορούσε να κάνει ένα ταξίδι επιστροφής σχετικά εύκολα». Το διαστημόπλοιο εκτοξεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2014 και έφτασε στον Ryugu τον Ιούνιο του 2018. Αυτή τη στιγμή επιστρέφει, και αναμένεται να επιστρέψει το φορτίο του τον Δεκέμβριο του 2020. Το φορτίο αυτό περιλαμβάνει μικρά δείγματα υλικού από την επιφάνεια, που το σκάφος συνέλεξε κατά τις δύο προσεδαφίσεις. Οι επιστήμονες αναμένουν να μάθουν πολλά από την απευθείας μελέτη του υλικού, ωστόσο το Hayabusa2 έχει ήδη βοηθήσει να απαντηθούν κάποια ερωτήματα για τη φυσική και χημική σύνθεση του αστεροειδούς. Όπως είπε ο Μορότα, ανακαλύφθηκαν κόκκοι σκουροκόκκινων ορυκτών, που είχαν παραχθεί από τη θέρμανση του ήλιου, υποδεικνύοντας πως σε κάποια φάση ο Ryugu πρέπει να πέρασε κοντά από τον ήλιο. «Από προηγούμενες μελέτες ξέρουμε πως ο Ryugu είναι πλούσιος σε άνθρακα και περιέχει ορυκτά με νερό και οργανικά μόρια. Θέλαμε να μάθουμε πώς η θέρμανση από τον ήλιο άλλαξε χημικά αυτά τα μόρια» πρόσθεσε ο Μορότα. «Οι θεωρίες μας για τη θέρμανση από τον ήλιο θα μπορούσε να αλλάξει αυτά που γνωρίζουμε για τις τροχιακές δυναμικές των αστεροειδών στο ηλιακό σύστημα. Αυτό με τη σειρά του αλλάζει τις γνώσεις μας για την ευρύτερη ιστορία του ηλιακού συστήματος, περιλαμβανομένων παραγόντων που μπορεί να έχουν επηρεάσει και την αρχέγονη Γη». https://www.naftemporiki.gr/story/1598425/to-diastimoploio-hayabusa2-apokaluptei-perissotera-mustika-tou-asteroeidous-ryugu

Κινεζικό διαστημικό «σκουπίδι» βάρους περίπου 18 τόνων κατέπεσε στη Γη. Ένας κινεζικός πύραυλος βάρους περίπου 18 τόνων, ο Long March 5B, έπεσε στις 11 Μαΐου στη Γη, κάπου στον Ατλαντικό ωκεανό, στα ανοιχτά της Δυτικής Αφρικής. Ήταν το τέταρτο βαρύτερο διαστημικό «σκουπίδι» που έχει πέσει ποτέ ανεξέλεγκτα στον πλανήτη μας και το μεγαλύτερο μετά το 1991. Τα μεγαλύτερα διαστημικά «σκουπίδια» που κατέπεσαν στη Γη ήταν κατά σειρά μεγέθους ο αμερικανικός διαστημικός σταθμός Skylab το 1979, ο πύραυλος του Skylab το 1975 και ο σοβιετικός διαστημικός σταθμός Σαλιούτ-7. Στον κατάλογο θα μπορούσε να προστεθεί και το αμερικανικό διαστημικό λεωφορείο Columbia, που το 2003 είχε πέσει στη Γη. Το 2019 ο κινεζικός διαστημικός σταθμός Τιανγκόνγκ-2, βάρους εννέα τόνων, είχε πραγματοποιήσει ελεγχόμενη πτώση μέσω της ατμόσφαιρας και είχε πέσει στον ωκεανό. Το 2018 ο προηγούμενος κινεζικός διαστημικός σταθμός, ο Τιανκόνγκ-1, είχε πέσει εκτός ελέγχου, αλλά χωρίς προβλήματα στον Ειρηνικό ωκεανό. Πριν πέσει στη Γη, ο πύραυλος Long March, ο οποίος είχε εκτοξευτεί στις 5 Μαΐου μεταφέροντας ένα νέο μη επανδρωμένο διαστημικό σκάφος, είχε περάσει πάνω από διάφορες κατοικημένες περιοχές, όπως το κεντρικό πάρκο της Νέας Υόρκης και το Λος Άντζελες, σύμφωνα με το CNN και το Live Science. Την ανακοίνωση της πτώσης του πυραύλου έκανε πρώτος ο αστρονόμος του Κέντρου Αστροφυσικής Χάρβαρντ-Σμιθσόνιαν Τζόναθαν ΜακΝτάουελ. Όπως είπε, «για ένα μεγάλο αντικείμενο όπως αυτό, συμπαγή κομμάτια, όπως μέρη των κινητήρων του πυραύλου, μπορεί να επιβιώσουν κατά τη διαδικασία επανεισόδου στην ατμόσφαιρα και να συντριβούν στη Γη. Όμως, από τη στιγμή που φθάνουν στην κατώτερη ατμόσφαιρα, ταξιδεύουν σχετικά αργά, συνεπώς το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να καταστρέψουν κάποιο σπίτι». https://www.in.gr/2020/05/12/tech/kineziko-diastimiko-skoupidi-varous-peripou-18-tonon-katepese-sti-gi/

Ρωσικά σχέδια για τρεις αποστολές στη Σελήνη ως το 2025. Στην ανανεωμένη κούρσα για τη Σελήνη επιχειρεί να εισέλθει η Ρωσία, δεκαετίες μετά την τελευταία αποστολή της Σοβιετικής Ένωσης εκεί (1976). Όπως αναφέρει το space.com, η Ρωσία σχεδιάζει τρεις αποστολές στη Σελήνη για το πρώτο ήμισυ της τρέχουσας δεκαετίας, και ο Βλαντιμίρ Κολίκοφ, επικεφαλής του Lavockin Scientific and Production Αssociation (τμήμα της Roscosmos που ασχολείται με το αντικείμενο των μη επανδρωμένων αποστολών σε άλλους πλανήτες) μίλησε πρόσφατα για την κατάσταση του προγράμματος. Οι αποστολές αυτές θα συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησε το σοβιετικό διαστημικό πρόγραμμα τη δεκαετία του 1970, με τα νέα σκάφη να λαμβάνουν τα ονόματα Luna-25, Luna-26, Luna-27- σε όλες τις περιπτώσεις στο πλαίσιο συνεργασίας με τον ΕΟΔ. «Το Luna-25 είναι σε στάδιο συναρμολόγησης και πρώτων δοκιμών» είπε ο Κολμίκοφ στον Πούτιν, σύμφωνα με αγγλική μετάφραση απομαγνητοφώνησης που αναρτήθηκε online από το Κρεμλίνο στις 10 Απριλίου. «Ναι υπάρχουν κάποια προβλήματα συνεργασίας αλλά δουλεύουμε σε αυτά. Ελπίζω πως ο στόχος του 2021 για την εκτόξευση του Luna-25 θα επιτευχθεί». Το Luna-25 προορίζεται, σύμφωνα με τις τελευταίες ανακοινώσεις, να ολοκληρωθεί τον επόμενο Μάρτιο και επιδιώκεται η εκτόξευσή του την 1η Οκτωβρίου 2021. Αργότερα μέσα στη δεκαετία το Luna-26 θα χαρτογραφήσει την επιφάνεια της Σελήνης, και το Luna-27 θα πραγματοποιήσει έρευνες στον σεληνιακό ρεγόλιθο, τους βράχους και τη σκόνη. «Συνολικά έχουμε την πεποίθηση πως οι στόχοι για τα Luna-26 και Luna-27 θα επιτευχθούν το 2024 και το 2025 αντίστοιχα» είπε ο Κολμίκοφ στον Πούτιν κατά τη συνάντησή τους τον προηγούμενο μήνα. Εξετάζεται επίσης και το ενδεχόμενο άλλων αποστολών, όπως η μεταφορά ενός μικρού οχήματος εδάφους με το Luna-28, για λήψη δειγμάτων σεληνιακών βράχων και επιστροφή τους στη Γη, και ενός μεγαλύτερου με το Luna-29, στο πρότυπο των οχημάτων Lunokhod. https://www.naftemporiki.gr/story/1598066/rosika-sxedia-gia-treis-apostoles-sti-selini-os-to-2025

Διαστημικό κυνήγι θησαυρού με υπογραφή Στίβεν Χόκινγκ. Το βιβλίο «Ο Τζορτζ και το Διαστημικό Κυνήγι Θησαυρού» με την υπογραφή του παγκοσμίως κορυφαίου Βρετανού φυσικού και κοσμολόγου Στίβεν Χόκινγκ (1942-2018) και της κόρης του, Λούσι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis, απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 8+, και είναι το δεύτερο της σειράς με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ. «…“Μπαμπά, λες να υπάρχει ζωή εκεί έξω;” ρώτησε ο Τζορτζ, ενώ κοιτούσαν τη φωτογραφία. “Ας πούμε Αρειανοί ή όντα σε μακρινούς γαλαξίες; Κι αν ναι, πιστεύεις πως υπάρχει περίπτωση να μας επισκεφθούν;”. “Αν υπάρχουν” απάντησε ο μπαμπάς του “φαντάζομαι πως μας κοιτάζουν και αναρωτιούνται... πώς γίνεται να έχεις έναν τόσο όμορφο, τόσο υπέροχο πλανήτη και να τον έχεις μετατρέψει σε τέτοιο χάλι; Θα μας θεωρούν εντελώς ανόητους.” Κούνησε το κεφάλι του θλιμμένα. Και οι δύο γονείς του Τζορτζ ήταν οικολόγοι ακτιβιστές για τη διάσωση του περιβάλλοντος. Στο πλαίσιο της εκστρατείας τους, μέχρι τώρα οι ηλεκτρικές συσκευές, όπως τα τηλέφωνα και οι υπολογιστές, απαγορεύονταν στο σπίτι του. Αλλά όταν ο Τζορτζ κέρδισε σε έναν διασχολικό επιστημονικό διαγωνισμό -όπου το πρώτο βραβείο ήταν ένας ολοδικός του ηλεκτρονικός υπολογιστής-, τελικά δεν τους έκανε καρδιά να του πουν πως δεν μπορεί να τον κρατήσει. Για την ακρίβεια, από τη στιγμή που ο υπολογιστής υπήρχε πια στο σπίτι, ο Τζορτζ τούς έδειξε πώς να τον χρησιμοποιούν […]». Η καλύτερη φίλη του Τζορτζ, η Άνι, χρειάζεται βοήθεια. Ο επιστήμονας πατέρας της, Έρικ, εργάζεται σε ένα διαστημικό πρόγραμμα κοσμοϊστορικής σημασίας –και όλα πάνε στραβά. Το ρομπότ που έχει σταλθεί στην επιφάνεια του Άρη συμπεριφέρεται πολύ περίεργα. Και τώρα, η Άνι μόλις ανακάλυψε κάτι απίστευτο στον υπερυπολογιστή του μπαμπά της. Είναι ένα μήνυμα από εξωγήινους; Θα μπορούσε να υπάρχει ζωή εκεί έξω; Θα λύσει ο Τζορτζ τους κοσμικούς γρίφους που θα τον οδηγήσουν σε ένα κυνήγι θησαυρού ως την άκρη του Γαλαξία; Μεταφρασμένο σε περισσότερες από 40 γλώσσες, το βιβλίο είναι γεμάτο δράση, χιούμορ και επιστήμη, σε έναν συνδυασμό που έχει αγαπηθεί από τους μικρούς αναγνώστες. https://www.naftemporiki.gr/story/1594965/diastimiko-kunigi-thisaurou-me-upografi-stiben-xokingk

Νέος (μα ακόμα απρόβλεπτος) κινητήρας για φθηνότερα και ελαφρύτερα διαστημόπλοια. Η εκτόξευση ενός αντικειμένου στο διάστημα είναι κάτι που απαιτεί μεγάλες ποσότητες καυσίμου, και ως εκ τούτου συνεπάγεται μεγάλα κόστη- ωστόσο ένα νέο είδος κινητήρα, που αποκαλείται «κινητήρας περιστροφικής πυροδότησης» (rotating detonation engine) «υπόσχεται» να καταστήσει τους πυραύλους όχι μόνο πιο οικονομικούς από πλευράς κατανάλωσης καυσίμου, αλλά και πιο ελαφρείς και λιγότερο πολύπλοκους ως προς την κατασκευή τους. Ωστόσο, προς το παρόν υπάρχει ένα πρόβλημα: Επί της παρούσης ο κινητήρας αυτός είναι πολύ απρόβλεπτος για να χρησιμοποιηθεί σε πυραύλους. Ερευνητές στο University of Washington ανέπτυξαν ένα μαθηματικό μοντέλο το οποίο περιγράφει πώς λειτουργούν αυτοί οι κινητήρες. Με αυτές τις πληροφορίες οι μηχανικοί μπορούν, για πρώτη φορά, να αναπτύξουν δοκιμές για τη βελτίωση αυτών των κινητήρων, προκειμένου να γίνουν πιο σταθεροί. Τα ευρήματα της σχετικής έρευνας δημοσιεύτηκαν στις αρχές του Ιανουαρίου στο Physical Review E. «Ο τομέας του κινητήρα περιστροφικής πυροδότησης είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο. Έχουμε τόνους δεδομένων για αυτούς τους κινητήρες, αλλά δεν κατανοούμε τι συμβαίνει» είπε ο Τζέιμς Κοχ, lead author της σχετικής έρευνας και διδακτορικός φοιτητής του UW στην αεροναυτική και την αστροναυτική. «Προσπάθησα να επεξεργαστώ εκ νέου τα αποτελέσματά μας εξετάζοντας σχηματισμούς μοτίβων αντί να κάνω μια μηχανολογική ερώτηση- όπως το πώς θα έχουμε τον κινητήρα με τις υψηλότερες επιδόσεις- και, ορίστε, αποδείχτηκε πως λειτουργεί». Ένας συμβατικός πυραυλοκινητήρας καίει προωθητικό καύσιμο και μετά το ωθεί έξω από το πίσω μέρος του για να δημιουργήσει ώθηση. «Ένας κινητήρας περιστροφικής πυροδότησης έχει διαφορετική προσέγγιση όσον αφορά στην ανάφλεξη προωθητικού» είπε ο Κοχ. «Αποτελείται από ομόκεντρους κυλίνδρους. Το προωθητικό ρέει στο κενό μεταξύ των κυλίνδρων και, μετά την πυροδότησης, η ταχεία απελευθέρωση θερμότητας σχηματίζει ένα ωστικό κύμα, έναν ισχυρό παλμό αερίου με σημαντικά υψηλότερη πίεση και θερμοκρασία, που κινείται ταχύτερα από την ταχύτητα του ήχου». «Αυτή η διαδικασία καύσης είναι κυριολεκτικά μια πυροδότηση- μια έκρηξη- μα πίσω από αυτή την αρχική φάση έναρξης βλέπουμε να δημιουργείται ένας αριθμός σταθερών παλμών ανάφλεξης που συνεχίζουν να καταναλώνουν διαθέσιμο προωθητικό. Αυτό παράγει υψηλή πίεση και θερμοκρασία, που στέλνει τα καυσαέρια έξω από το πίσω μέρος του κινητήρα σε υψηλές ταχύτητες, κάτι που μπορεί να παράγει ώθηση». Οι συμβατικοί κινητήρες χρησιμοποιούν πολύπλοκους μηχανισμούς για να κατευθύνονται και να ελέγχονται οι αντιδράσεις ανάφλεξης, έτσι ώστε να κάνουν αυτό για το οποίο (οι κινητήρες) έχουν κατασκευαστεί- να ωθούν το σκάφος. Ωστόσο, σε έναν κινητήρα περιστροφικής πυροδότησης το ωστικό κύμα κάνει τα πάντα χωρίς να χρειάζεται επιπλέον βοήθεια από μηχανικά τμήματα. «Τα σοκ από την ανάφλεξη συμπιέζουν τη ροή καθώς κινούνται στον θάλαμο σύντηξης. Το μειονέκτημα είναι πως αυτές οι πυροδοτήσεις είναι ανεξέλεγκτες. Όταν πυροδοτήσεις κάτι, απλά σκάει. Είναι τόσο βίαιο». Για να περιγράψουν πώς λειτουργούν αυτοί οι κινητήρες, οι ερευνητές ανέπτυξαν έναν πειραματικό κινητήρα περιστροφικής πυροδότησης όπου μπορούσαν να ελέγξουν διαφορετικές παραμέτρους, όπως το μέγεθος του κενού μεταξύ των κυλίνδρων. Μετά κατέγραψαν τις διαδικασίες ανάφλεξης με μια κάμερα υψηλών ταχυτήτων. Το κάθε πείραμα χρειάστηκε μόνο 0,5 δευτερόλεπτα, αλλά οι ερευνητές κατέγραψαν αυτά τα πειράματα στα 240.000 frames per second, για να μπορούν να δουν τι συνέβαινε σε αργή κίνηση. Από εκεί και πέρα, ανέπτυξαν ένα μαθηματικό μοντέλο που μιμείται αυτό που είδαν στα βίντεο. Το μοντέλο αυτό, σύμφωνα με τον Νέιθαν Κουτζ, καθηγητή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών του UW και co-author της έρευνας, είναι το μόνο μοντέλο που υπάρχει το οποίο μπορεί να περιγράψει τις πολύπλοκες δυναμικές και διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στους εν λόγω κινητήρες. Σε αυτό το πλαίσιο, επέτρεψε στους ερευνητές να διαπιστώσουν για πρώτη φορά εάν ένας κινητήρας τέτοιου τύπο θα ήταν σταθερός ή ασταθής και να αξιολογήσουν τις επιδόσεις του. Ωστόσο, το μοντέλο δεν είναι ακόμα έτοιμο για χρήση από μηχανικούς. «Σκοπός μου εδώ ήταν απλά να αναπαράγω τη συμπεριφορά των παλμών που είδαμε- να διασφαλίσω πως η απόδοση του μοντέλου είναι παρόμοια με τα πειραματικά μας αποτελέσματα» είπε ο Κοχ. «Ταυτοποίησα τις κυρίαρχες διεργασίες φυσικής και το πώς αλληλεπιδρούν. Τώρα μπορώ να πάρω αυτά που έκανα εδώ και να τα ποσοτικοποιήσω. Από εκεί και πέρα, μπορούμε να μιλήσουμε για το πώς μπορούμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κινητήρα». https://www.naftemporiki.gr/story/1565659/neos-ma-akoma-aprobleptos-kinitiras-gia-fthinotera-kai-elafrutera-diastimoploia

Η ενέργεια του Ηλίου. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, ο Ηλιος μετατρέπει 4,6 εκατομμύρια τόνους ύλης του σε ενέργεια. κάτι ανάλογο προσπαθούν να επιτύχουν οι επιστήμονες με τη σύντηξη του υδρογόνου – διαδικασία που θα παράγει εκατομμύρια φορές περισσότερη ενέργεια απ’ αυτήν που απελευθερώνει η καύση του άνθρακα ή του πετρελαίου. Είναι γεγονός ότι η αστρονομία έχει να επιδείξει μερικές από τις πιο αξιόλογες γυναίκες επιστήμονες, οι οποίες έχουν προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες στην ανθρώπινη γνώση. Γι’ αυτό κανείς απ’ όσους ασχολούνται με αυτή την υπέροχη επιστήμη δεν μπορεί να παραβλέψει σήμερα τη συνεισφορά γυναικών όπως, μεταξύ πολλών άλλων, είναι η Henrietta Leavitt (1868-1921), η Jocelyn Bell (1943-), η Vera Rubin (1928-2016) και η Margaret Burbidge (1919-2020). Παρ’ όλα αυτά, ίσως η μεγαλύτερη αστρονόμος όλων των εποχών είναι η Αγγλοαμερικανίδα Σεσίλια Πέιν-Γκαπόσκιν (Cecilia Payne-Gaposchkin, 1900-1979), η οποία γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 120 χρόνια και έλαβε το διδακτορικό της σε ηλικία 25 ετών. Σε αυτό το διδακτορικό η Πέιν-Γκαπόσκιν απέδειξε ότι άστρα σαν τον Ηλιο μας αποτελούνται κατά 99% από υδρογόνο και ήλιο όταν την εποχή εκείνη η πιο διαδεδομένη εκδοχή σχετικά με τα συστατικά του Ηλίου ήταν 65% σίδηρος και 35% υδρογόνο. Πολύ αργότερα, φυσικά, αποδείχτηκε ότι όντως το πλησιέστερο σ’ εμάς άστρο αποτελείται κυρίως από υδρογόνο (74%) και ήλιο (24%) με το υπόλοιπο από μερικές δεκάδες ακόμη χημικά στοιχεία, έτσι για ποικιλία! Να επισημάνουμε επίσης εδώ ότι η Margaret Burbidge, που πέθανε στις αρχές του περασμένου μήνα, ήταν η πρώτη εκ των τεσσάρων συγγραφέων μιας περίφημης εργασίας του 1957, που περιέγραφε την αστρική πυρηνοσύνθεση, η οποία οδήγησε στην απόκτηση του βραβείου Νομπέλ Φυσικής (1983) από τον William A. Fowler (1911-1995), μία ακόμη απόδειξη για τις αρνητικές διακρίσεις που υφίστανται οι γυναίκες της επιστήμης (και όχι μόνο) λόγω του φύλου τους. Οι εκτιμήσεις της Πέιν-Γκαπόσκιν έχουν φυσικά αποδειχθεί, εδώ και δεκαετίες, πέρα για πέρα σωστές όχι μόνο για τον Ηλιο, αλλά και για τον γαλαξία μας και γενικότερα για ολάκερο το σύμπαν. Είναι η ίδια σχεδόν κατάσταση που επικρατούσε στα πρώτα λεπτά της ύπαρξης του σύμπαντος πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, όταν το σύμπαν μετετράπη σ’ έναν τεράστιο θερμοπυρηνικό αντιδραστήρα. Μέσα στα πρώτα λεπτά της ύπαρξής του από το υδρογόνο που αποτελούσε τότε το σύμπαν σχηματίστηκαν οι πυρήνες ηλίου, ενώ σε άλλες παράλληλες αντιδράσεις σχηματίστηκαν επίσης και ελάχιστες ποσότητες των ελαφρότερων χημικών στοιχείων. Η πυρηνοσύνθεση αυτή άρχισε τρία λεπτά και 46 δευτερόλεπτα μετά τη Μεγάλη Εκρηξη, όταν η θερμοκρασία του σύμπαντος είχε πέσει στο ένα δισεκατομμύριο βαθμούς. Δέκα λεπτά μετά τη Μεγάλη Εκρηξη, η αναλογία της πυρηνικής ύλης που υπήρχε τότε ήταν 25% ήλιο και το υπόλοιπο 75% υδρογόνο. Τη στιγμή εκείνη η θερμοπυρηνική μηχανή του σύμπαντος σταμάτησε να λειτουργεί. Μαζί της σταμάτησε και οποιαδήποτε συνέχεια της πυρηνοσύνθεσης. Οποιαδήποτε περαιτέρω δημιουργία των χημικών στοιχείων της φύσης έπρεπε να περιμένει τη δημιουργία των άστρων (εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια αργότερα και μέχρι σήμερα) στη θερμοπυρηνική καρδιά των οποίων το υδρογόνο μετατρέπεται σε βαρύτερα στοιχεία μέχρι τον σίδηρο, καθώς επίσης και στις εκρήξεις των σουπερνόβα για τη δημιουργία πολύ βαρέων στοιχείων πάνω από τον σίδηρο. Κι έτσι η ανακάλυψη που έκανε πριν από 100 χρόνια η Πέιν-Γκαπόσκιν βοήθησε αργότερα τους άλλους ερευνητές στην επεξήγηση της δημιουργίας των χημικών στοιχείων στο εσωτερικό των άστρων και της ενέργειας που εκπέμπουν ο Ηλιος και τα άλλα άστρα. Η διαδικασία αυτή εξηγήθηκε για πρώτη φορά από τον Γερμανοαμερικανό φυσικό Hans A. Bethe (1906-2005) το 1939. Η ανακάλυψη αυτή χάρισε σε αυτόν το βραβείο Νομπέλ Φυσικής (1967) και στην ανθρωπότητα την εξήγηση μιας από τις βασικότερες διεργασίες που συμβαίνουν στο σύμπαν. Στη διάρκεια της διαδικασίας αυτής, περίπου 655 εκατομμύρια τόνοι υδρογόνου στον πυρήνα του Ηλίου μετατρέπονται σε περίπου 650 εκατομμύρια τόνους ηλίου παράγοντας συγχρόνως τεράστιες ποσότητες ενέργειας. Κάθε δευτερόλεπτο δηλαδή που περνάει, ο Ηλιος μετατρέπει 4,6 εκατομμύρια τόνους ύλης του σε ενέργεια ακριβώς όπως είχε προβλέψει θεωρητικά και ο Αϊνστάιν με την περίφημη εξίσωσή του (Ε=mc2). Αυτό που μας λέει δηλαδή ο Αϊνστάιν είναι ότι η ποσότητα της ύλης που «χάνει» κάθε δευτερόλεπτο ο Ηλιος μετατρέπεται σε τεράστιες ποσότητες ενέργειας και η εξίσωση του Αϊνστάιν προσδιορίζει επακριβώς πόση ενέργεια απελευθερώνεται όταν «χάνεται» μια ποσότητα μάζας. Αυτή τη διαδικασία ελεγχόμενης δημιουργίας τεραστίων ποσοτήτων ενέργειας που συμβαίνει στο εσωτερικό των άστρων προσπαθούν εδώ και δεκαετίες να μιμηθούν οι πυρηνικοί ερευνητές σε εγκαταστάσεις όπως είναι το NIF στην Καλιφόρνια και το ITER στη Γαλλία, που προσπαθούν να δώσουν λύση στα ενεργειακά και περιβαλλοντικά προβλήματα της ανθρωπότητας. Εάν το τεράστιο αυτό εγχείρημα στεφθεί με επιτυχία, τότε η ανθρωπότητα θα έχει λύσει όλες τις μελλοντικές ενεργειακές ανάγκες της, αφού η σύντηξη του υδρογόνου (το οποίο η Γη διαθέτει σε τεράστιες ποσότητες στο νερό των ωκεανών) παράγει εκατομμύρια φορές περισσότερη ενέργεια απ’ αυτήν που απελευθερώνει η καύση του άνθρακα ή του πετρελαίου. https://www.kathimerini.gr/1077357/article/politismos/vivlio/h-energeia-toy-hlioy

Τι γνωρίζετε, άραγε για… Τους Ελλειπτικούς Γαλαξίες; Η κατανόηση του Σύμπαντος από τον άνθρωπο είναι μια διαδικασία που ακόμη βρίσκεται στην αρχή της, αφού μόλις πριν από 75 περίπου χρόνια ήταν που ανακαλύψαμε την ύπαρξη των χιλιάδων αστρικών πολιτειών σαν τον δικό μας Γαλαξία. Οι αστρικές αυτές πολιτείες έχουν όλες τους διαφορετικά σχήματα και μεγέθη. Μερικοί είναι μικροί και ακανόνιστοι, σαν τα γειτονικά μας Νέφη του Μαγγελάνου, ενώ άλλοι έχουν μια σπειροειδή μορφή σαν τον άλλο ορατό με γυμνό μάτι γαλαξία, που βρίσκεται στον αστερισμό της Ανδρομέδας. Άλλοι πάλι φαίνονται ακόμη πιο πυκνά «πακεταρισμένοι» και με σφαιροειδή ή ελλειπτική δομή. Η μελέτη των γαλαξιών: Η προσεκτική μελέτη των απόμακρων γαλαξιών απαιτεί μεγάλα τηλεσκόπια και άλλα όργανα που δεν υπήρχαν στη διάθεση των αστρονόμων μέχρι τη δεκαετία του 1950. Να φανταστείτε ότι πριν από 40 μόλις χρόνια οι αστρονόμοι που ασχολούνταν με την παρατήρηση και την μελέτη των αστρικών νησιών σ’ ολόκληρο τον κόσμο δεν υπερέβαιναν τους δέκα με είκοσι. Με την ανατολή όμως της διαστημικής εποχής το πεδίο αυτό της γνώσης γνώρισε μία άνευ προηγουμένου άνθηση, αφού είχαμε πλέον την δυνατότητα να μελετήσουμε τους γαλαξίες και με πολύ μεγαλύτερα επίγεια τηλεσκόπια αλλά και με τα όργανα που τοποθετήθηκαν σε τροχιά γύρω από τη Γη. Ταξινομήσεις γαλαξιών: Το πρώτο σύστημα ταξινόμησης των γαλαξιών έκανε στη δεκαετία του 1920 ο Έντουιν Χαμπλ (1889-1953). Το 1961 ο αμερικανός αστρονόμος Άλαν Σάντατζ (1926- ) βασιζόμενος στις σημειώσεις και τις μελέτες του Χαμπλ αναθεώρησε το αρχικό εκείνο σύστημα προσθέτοντας περισσότερες υποκατηγορίες. Υπάρχουν φυσικά και άλλων ειδών ταξινομήσεις ανάλογα με την συμπεριφορά των διαφόρων γαλαξιών: παράξενοι γαλαξίες, εκρηγνυόμενοι γαλαξίες, γαλαξίες «Σέυφερ», αντικείμενα «BL Σαύρας», και Κβάζαρ, είναι μερικές μόνο από τις ονομασίες που έχουν δοθεί κατά καιρούς στα παράξενα αυτά αστρικά νησιά. Η αποκρυπτογράφηση των μυστικών τους από τους αστρονόμους είναι μία συνεχής διαδικασία έρευνας και μελέτης του υπέροχου Σύμπαντος στο οποίο ζούμε. Είναι μια προσπάθεια να δώσουμε απάντηση στα ερωτηματικά που περιβάλουν την προέλευσή μας, θεατές κι εμείς του εξελισσόμενου θεατρικού έργου των ουρανών που ξετυλίγεται μπροστά μας. Αστρικές μπάλες: Σύμφωνα με το σύστημα των Χαμπλ-Σάντατζ οι ελλειπτικοί γαλαξίες φαίνονται σαν τεράστιες αστρικές μπάλες με διαφοροποιημένη φωτεινότητα καθώς προχωράμε προς τα άκρα. Έχουν μία σφαιρική-ελλειπτική μορφή και χρωματισμούς λίγο πιο κοκκινωπούς απ’ ότι είναι ο Ήλιος. Τα άστρα που τους αποτελούν έχουν διαφοροποιημένες και μεγαλύτερες ταχύτητες από την ταχύτητα περιστροφής του όλου γαλαξιακού συστήματος και γι’ αυτό τον λόγο οι ελλειπτικοί γαλαξίες δεν έχουν ούτε λεπτούς δίσκους αλλά ούτε και σπειροειδείς βραχίονες. Τα περισσότερα μάλιστα άστρα τους είναι πολύ μεγάλης ηλικίας γιατί η ποσότητα των αερίων και της σκόνης που διαθέτουν είναι ελάχιστη και δεν έχουν την δυνατότητα να υποστηρίξουν τις διαδικασίες που απαιτούνται στην αστρογένεση. Στην Καρδιά του Κένταυρου: Ο κοντινός μας γαλαξίας, γνωστός ως Κένταυρος Άλφα ή NGC 5128, βρίσκεται σε μικρή σχετικά απόσταση 10 περίπου εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη προς την κατεύθυνση του αστερισμού του Κενταύρου. Από τις μελέτες μας αποκαλύφτηκε ότι είναι ένας γαλαξίας - κανίβαλλος: ένας τεράστιος ελλειπτικός γαλαξίας ο οποίος έχει συλληφθεί την στιγμή που καταβροχθίζει ένα μικρότερο σπειροειδή γαλαξία που είχε την ατυχία να περάσει δίπλα του. Στο κέντρο του πρέπει να υπάρχει μια τεραστίων διαστάσεων μαύρη τρύπα που αποτελείται από υλικά ενός δισεκατομμυρίων άστρων σαν τον Ήλιο με αποτέλεσμα την εκπομπή δύο τεράστιων πιδάκων υλικών και ακτινοβολίας. Το σμήνος της Παρθένου: Όσο βυθιζόμαστε όμως όλο και πιο πολύ στο Διάστημα, το σκοτάδι παραμερίζεται από το αμυδρό φως τόσων γαλαξιών όσα είναι και τ' άστρα του Γαλαξία μας. Έχουμε φτάσει δηλαδή στην περιοχή που διαφεντεύεται από τον κόσμο των γαλαξιακών σμηνών, το πλησιέστερο από τα οποία είναι το Σμήνος της Παρθένου. Η Τοπική μας Ομάδα γαλαξιών αποτελεί ένα μικρό τμήμα στα εξωτερικά όρια του Σμήνους της Παρθένου, που ονομάζεται έτσι επειδή οι περισσότεροι από τις χιλιάδες διαφορετικών ειδών γαλαξίες που το αποτελούν φαίνονται προς την κατεύθυνση του αστερισμού της Παρθένου. Εκρηκτικός πυρήνας: Στην καρδιά του Υπερσμήνους της Παρθένου βρίσκεται ο πιο θεαματικός ίσως από όλους τους γαλαξίες: ο γιγάντιος ελλειπτικός γαλαξίας Παρθένος Αλφα ή Μ-87. Σε σύγκριση με τους συνηθισμένους γαλαξίες σαν τον δικό μας ο γαλαξίας αυτός είναι πέντε φορές μεγαλύτερος. Σ' αυτόν κατοικούν πάνω από ένα τρισεκατομμύριο άστρα, ενώ είναι στεφανωμένος με πάνω από 1.000 σφαιρωτά σμήνη. Ο γαλαξίας Μ 87 είναι μια από τις ισχυρότερες πηγές ραδιοακτινοβολιών, ακτίνων Χ και φωτεινής ενέργειας, ενώ ένας πίδακας πλάσματος, (απογυμνωμένων από ηλεκτρόνια ατόμων) προεξέχει σαν ένα κοκαλιάρικο δάχτυλο από τον πυρήνα του. Ο πίδακας αυτός εκτοξεύτηκε πριν από 15.000 χρόνια, με μία ταχύτητα που πλησίαζε την ταχύτητα του φωτός. Με τα μέτρα και τα σταθμά του γαλαξιακού χρόνου ο πίδακας αυτός πρέπει να εμφανίστηκε τόσο απότομα και ξαφνικά όσο και μια αστραπή. Μαύρη Τρύπα στην Παρθένο: Με τα διάφορα όργανά του το Διαστημικό Τηλεσκόπιο «Χάμπλ» σκόπευσε την καρδιά του Μ-87 (NGC 4486) και ανακάλυψε ότι το τεράστιο αυτό σύστημα πρέπει να κινείται γύρω από ένα υπέρπυκνο αντικείμενο που βρίσκεται στο κέντρο του. Οι μεγάλες αυτές ταχύτητες προσδιορίζουν την ύπαρξη ενός αντικειμένου με την τεράστια μάζα των δύο δισεκατομμυρίων άστρων συμπιεσμένη σε μια μικροσκοπική σχετικά περιοχή. Η βαρύτητα του πυρήνα είναι τόσο έντονη ώστε η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί στα παρατηρούμενα φαινόμενα είναι η ύπαρξη μιας Μαύρης Τρύπας. Οι γαλαξίες του Σύμπαντος: Συνολικά υπάρχουν πάνω από εκατό δισεκατομμύρια γαλαξίες στο ορατό Σύμπαν, πολύ περισσότεροι δηλαδή γαλαξίες απ' όλους τους ανθρώπους που έχουν ζήσει μέχρι τώρα πάνω στη Γη μας. Παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλη την τεράστια αυτή γαλαξιακή κλίμακα, υπάρχουν ενδείξεις ενός ορισμένου σχεδίου και μιας δεδομένης δομής, αφού τα υπερσμήνη των γαλαξιών φαίνονται να είναι κατανεμημένα σε κυψελίδες, παρόμοιες με αυτές των σπόγγων και των κοραλλιών, ενώ οι διάμετροί τους υπολογίζονται ότι είναι το 1% της διαμέτρου ολάκερου του Σύμπαντος. https://www.scoop.it/topic/physicists-and-physics/p/4118351324/2020/05/09/-

Δασκαλάκης: Με όπλο το κινητό μας στη μάχη κατά του κορωνοϊού. Έρχονται νέες εφαρμογές στα κινητά μας τηλέφωνα τα οποία θα «καταγράφουν» κρυπτογραφικά τις συναντήσεις μας και στην συνέχεια θα μας «ενημερώνουν» αν κάποιος που είχαμε επαφή έχει συμπτώματα κοροναϊού, αποκαλύπτει ο Έλληνας καθηγητής του ΜΙΤ, Κωνσταντίνος Δασκαλάκης. Σύμφωνα με τον Δρ. Δασκαλάκη, στη μάχη που δίνεται από το μέτωπο της τεχνολογίας για την καταπολέμηση της εξάπλωσης της πανδημίας του κοροναϊού, θα χρησιμοποιηθούν και τα όπλα που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες και ειδικά οι εφαρμογές στα κινητά μας τηλέφωνα, που θα «καταγράφουν» κρυπτογραφικά τις συναντήσεις μας και στην συνέχεια θα μας «ενημερώνουν» αν κάποιος που είχαμε επαφή έχει συμπτώματα κοροναϊού. Ο Έλληνας καθηγητής του ΜΙΤ υπογράμμισε ότι υφίστανται και ζητήματα βοηθητικής και παράλληλα έκρουσε το κώδωνα του κινδύνου και για τη διάδοση ψευδών ειδήσεων, μια επιδημία των fake news, η οποία, σύμφωνα με τον ίδιον, θα επηρεάσει εκατομμύρια ανθρώπων. Πώς θα λειτουργεί η εφαρμογή με τους οποίους ήρθαμε σε στενή επαφή τον τελευταίο μήνα και εάν εκείνος αργότερα βρεθεί θετικός στον ιό θα ενημερώνονται όλες οι επαφές«Συζητείται έντονα το θέμα εφαρμογών σε κινητά τηλέφωνα που θα κρατούν μια βάση δεδομένων σχετικά με ανθρώπους του. Εγώ δεν θα είμαι εγώ, θα είμαι ένα κρυπτογραφικό κλειδί που θα αντιπροσωπεύει εμένα και θα το ξέρω μόνο εγώ. »Επίσης οι άνθρωποι τους οποίους συνάντησα θα είναι αλλά κρυπτογραφικά κλειδιά όποτε στα μάτια κάποιου που προσπαθεί να παρακολουθήσει όλη αυτή τη διαδικασία, θα βλέπει ότι διάφορα κρυπτογραφικά κλειδιά βρέθηκαν κοντά σε αλλά κρυπτογραφικά κλειδιά χωρίς να μπορεί να προσωποποιήσει το σε ποιον αυτά αναφέρονται. Ωστόσο πίσω από αυτό θα υπάρχει μια βάση. Την οποία βάση, αν δεν είναι καλά σχεδιασμένη, μπορεί ας πούμε η CIA ή οποιοσδήποτε άλλος να μπορεί να την χρησιμοποιήσει», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης. https://www.tanea.gr/2020/05/01/science-technology/daskalakis-me-oplo-to-kinito-mas-sti-maxi-kata-tou-koronoiou/

Το μεγάλο άλμα των start-up και οι σπουδαίες πρωτοβουλίες που έρχονται. Όλα ξεκίνησαν από μια παρέα που βρέθηκε να συζητά για τα επιτυχημένα παραδείγματα των ιδρυτών της Google και του Facebook στο καφέ ενός ιστορικού βιβλιοπωλείου στο Κέντρο της Αθήνας λίγο πριν κλείσει η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Οι ανοιχτές συναντήσεις για καφέ και δικτύωση λειτούργησαν εν τέλει ως ένα εργαστήρι για την νέα επιχειρηματικότητα των start-up που σήμερα κάνει αισθητή την παρουσία της στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρα μας. Αρκετές φορές και οι ημερομηνίες έχουν την αξία τους… Στις 15 Μαρτίου 2008 ένας 26χρονος διπλωματούχος μηχανολόγος μηχανικός του ΕΜΠ συμμετέχει σε ένα από τα πάνελ των παράλληλα εκδηλώσεων που διοργανώνονται στο πλαίσιο του 8ου Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ. Η συγκεκριμένη εκδήλωση έχει ως τίτλο: «Νέα Επιχειρηματικότητα στην πόλη και στην ύπαιθρο». Το όνομα του, Γιώργος Τζιραλής. Ο νεαρός μηχανικός εκπροσωπεί έναν, εν πολλοίς, άγνωστο οργανισμό για το ακροατήριο των συνέδρων: «Ιδρυτής OpenCoffee Ελλάδας», αναγράφεται στη πρόσκληση. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έκαναν λόγο για «ιδιοκτήτη καφέ στο κέντρο της Αθήνας» και άλλοι για «ένα φίλο του Προέδρου» από «εκείνες τις ΜΚΟ»… Προφανώς και δεν ίσχυε τίποτα από τα δύο. Υπενθυμίζεται για την ιστορία και μόνο ότι το 2008 πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ένα χρόνο αργότερα εξασφαλίζοντας την λαϊκή ψήφο πήρε τον δρόμο για το Μέγαρο Μαξίμου. Την ίδια κιόλας μέρα ο Τζιραλής στο blog του OpenCoffee δημοσιεύει το αρχικό κείμενο της παρέμβασης του στην εκδήλωση. Σε αυτό το κείμενο διαβάζω: «Βρίσκομαι σήμερα εδώ για να συνεισφέρω μία διαφορετική, πιο αισιόδοξη αλλά θέλω να πιστεύω ταυτόχρονα ρεαλιστική οπτική περί νέας επιχειρηματικότητας». Στη συνέχεια, δίνοντας τα παραδείγματα της επιτυχίας των ιδρυτών της Google και του Facebook ο Τζιραλής διατυπώνει με θάρρος τις απόψεις του: «Έχουμε την τύχη να βιώνουμε καιρούς μοναδικούς, συναρπαστικούς, όπου κανείς μπορεί για παράδειγμα να απευθύνει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες του σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη. Βρισκόμαστε όλοι μας πιο κοντά από ποτέ, συγκάτοικοι στο παγκόσμιο χωριό, με απόσταση ίση μόλις με το e-mail μας. Η τεχνολογία αφομοιώνεται, με ρυθμούς ραγδαίους, και αλλάζει τη ζωή μας, οι επαναστάσεις είναι καθημερινές, συμβαίνουν παντού γύρω μας. Πολύ ωραία, θα πει κανείς. Εξαιρετικά. Και εμείς; Μας ενδιαφέρουν, μας αγγίζουν όλα αυτά; Ποια η θέση μας, η συμμετοχή μας, η φιλοδοξία μας; Το σκηνικό μεταμορφώνεται, έχουμε ρόλο σε αυτή την αλλαγή, πέραν αυτού του -παθητικού- θεατή των εξελίξεων; Ας μην κρυβόμαστε, η απάντηση μοιάζει να είναι απογοητευτική. Σε αυτό το παγκόσμιο πανηγύρι, ο Έλληνας νέος έχει απομείνει να σχοινοβατεί μεταξύ ΑΣΕΠ και 700 ευρώ, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας». Εννέα μήνες νωρίτερα – στις 17 Ιουλίου 2007- ο Τζιραλής βροντοφωνάζει: «Οι ελληνικές start-up είναι εδώ», δημοσιεύοντας στο blog που φέρει την επωνυμία OpenCoffee ένα κείμενο – «ιδρυτική διακήρυξη του Open Coffee Club Greece, του κινήματος για τις Ελληνικές start-up». Σε αυτό το μίνι μανιφέστο διαβάζω μεταξύ άλλων: «Εξ’ ορισμού και εκ φύσεως, το κίνημα φέρει πρωτίστως τον χαρακτηρισμό του ανοικτού και συμμετοχικού. Κατ’ επέκταση, φιλοδοξούμε να αποτελέσει αρωγό, όπως και πυροδότη, του συνόλου των δράσεων με αντικείμενο: – τη δικτύωση προσώπων με κοινά ενδιαφέροντα για τη διαμόρφωση συνεργειών – την καλλιέργεια της κουλτούρας της καινοτομίας και του επιχειρείν – τη διάδοση των νέων τεχνολογιών, με έμφαση στο διαδίκτυο». Διαβάζοντας το μανιφέστο μαθαίνουμε και ορισμένες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες: «Το κίνημα έλαβε σάρκα στις δύο ανοικτές συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν ύστερα από πρωτοβουλία της Ελληνικής Ομοσπονδίας Νεανικών Επιχειρήσεων Jade Hellas στις 7 Ιουνίου και 10 Ιουλίου. Από σήμερα, το blog OpenCoffee.gr πρόκειται να αποτελέσει τη διαδικτυακή φωνή του κινήματος, φιλοξενώντας επίσης το σύνολο των εξελίξεων στο χώρο των start-up και του ελληνικού διαδικτύου γενικότερα». Ο ίδιος ο Τζιραλής μιλώντας στη παράλληλη εκδήλωση στο πλαίσιο του 8ου συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ αποκάλυψε ότι για να στηθεί και να λειτουργήσει η ιδέα της διοργάνωσης του Open Coffee στην Ελλάδα – «μια απλή ιδέα, που είχα την τύχη να διαβάσω σε κάποια ανάρτηση ενός μεγάλου αμερικανικού blog» χρειάστηκαν «όλα κι όλα ένα τηλέφωνο και 3 e-mails». Πιο συγκεκριμένα, «ένα τηλέφωνο στο βιβλιοπωλείο του Ελευθερουδάκη, “μπορείτε να μας παραχωρήσετε το χώρο του καφέ σας για μία ανοικτή συνάντηση επιχειρηματικότητας, το πρώτο Open Coffee meeting στην Ελλάδα;”, “Ναι, φυσικά!”. Τα 3 πρόχειρα e-mails απευθύνθηκαν σε κάποια από τα πλέον γνωστά ελληνικά blogs. “Διοργανώνουμε αυτή τη συνάντηση, θα ήμασταν ευτυχείς αν την προβάλλετε”. Τελικά η ιδέα από την πρωτοβουλία απέχουν απόσταση ελάχιστη, όση ο καναπές από το γραφείο, το τηλεκοντρόλ από το πληκτρολόγιο, η απάθεια και η παθητικότητα από την προδιάθεση για δημιουργία. Και είμασταν όλοι ευτυχείς, εκείνο το απόγευμα του Ιουνίου. Όλοι κι όλοι 20 άτομα, με αρχική αμηχανία, η οποία ωστόσο έφυγε γρήγορα, καθώς τα συμβατά, περί start-up, ενδιαφέροντα προκάλεσαν προσωπικές γνωριμίες, ανταλλαγές ιδεών και εμπειριών, επαφών και business cards. Το πείραμα είχε ενδιαφέρον και αποφασίσαμε να το επαναλάβουμε». Ηρθε η έκρηξη Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και η πρωτοβουλία του Τζιραλή λειτούργησε ως το τσακμάκι για την έκρηξη που διαμόρφωσε μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια μια δυναμική σε ιδέες και ανθρώπινο δυναμικό σκηνή των start-up. Αν ανατρέξει κανείς στις αρχειακές πηγές στο διαδίκτυο θα διαπιστώσει ότι μεταξύ των πρώτων σχολίων που φιλοξενούνται στο blog του opencoffee μετά την παρέμβαση του Τζιραλή στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ είναι του Νίκου Δρανδάκη, του ιδρυτή του Taxibeat, της πρωτοποριακής εφαρμογής ταξί στα κινητά που αποτελεί ένα από τα success stories στην ελληνική αγορά ( η εταιρεία εξαγοράστηκε από το MyTaxi, θυγατρικής της αυτοκινητοβιομηχανίας Daimler AG). Διαβάζω το σχόλιο του Δρανδάκη: «Είδα την ομιλία από κοντά, την κατέγραψα και σε video (αν και κόπηκε το stream δυστυχώς λίγο πριν το τέλος), και νομίζω ότι εκτός από το κείμενο, ήταν άψογο και το delivery (παρά τους φόβους του Γιώργου)». Και ο Mr Beat καταλήγει με την ιαχή: «go go gtzi!». Σχόλιο κάνει και ο Αντώνης Μαρκόπουλος, που αναλαμβάνει το 2010 ειδικός γραμματέας Ψηφιακού Σχεδιασμού στο τότε υπερυπουργείο Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας (κυβέρνηση Γ.Α. Παπανδρέου, υπουργός Μιχ. Χρυσοχοΐδης): «Συγχαρητήρια για την πολύ καλή ομιλία σου. Χάρηκα που συμμετείχαμε σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση. Ελπίζω το ΠΑΣΟΚ να τοποθετήσει πλέον ψηλά στην πολιτική του agenda και το θέμα της νεανικής επιχειρηματικότητας αν θέλουμε να μιλάμε για προοδευτική ανάπτυξη και επένδυση στη γνώση». Ο Μαρκόπουλος έβαλε τη σφραγίδα του στη δημιουργία των πρώτων ventures capital με κεφάλαια προερχόμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση που στήριξαν την ανάπτυξη του εγχώριου οικοσυστήματος καινοτομίας – τα ICT Jeremie VC Funds. Ένα από αυτά – το Openfund ΙΙ, στην ιδρυτική ομάδα του οποίου συμμετείχε ο Τζιραλής – έχει να παρουσιάσει την επιτυχημένη επένδυση στην εταιρεία Workable . Νωρίτερα, ο ιδρυτής του OpenCoffee στην Ελλάδα είχε συμμετάσχει και στην ιδρυτική ομάδα του πρώτου Openfund που πιστώνεται την επιτυχημένη επένδυση του Taxibeat. Το 2020 λίγο πριν την εισβολή του φονικού covid-19 το αειθαλές OpenCoffee διοργάνωνε τις συναντήσεις του στο μεγάλο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη επί της Πειραιώς, ενώ ο Γιώργος Τζιραλής – που δεν έχει κουραστεί εδώ και πάνω από 10 χρόνια να διαλαλεί: ««Οι ελληνικές start-up είναι εδώ»- συμμετέχει πλέον ως μέλος της ιδρυτικής ομάδας του Marathon VC, ενός από τα funds της οικογένειας του Equifund που δημιουργήθηκε με εθνικούς πόρους αλλά και κεφάλαια του Ευρωπαϊκού Ταμείου Επενδύσεων(EIF). Μέχρι τώρα πάνω από 70 εταιρείες με κεφάλαια άνω των 60 εκατομμυρίων ευρώ έχουν βρει χρηματοδότηση από τα funds, σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία (τέλος 2019) που φιλοξενούνται σε report του οργανισμού Found.ation. Πολλά success stories Την ίδια ώρα τα success stories συνεχίζονται με το πιο πρόσφατο εκείνο της εξαγοράς της Think Silicon από την Πάτρα από την εισηγμένη στο Nasdaq Applied Material με την έδρα της στη Σάντα Κλάρα της Καλιφόρνιας που αποτελεί μια ηγέτιδα δύναμη στο κλάδο της. Η ελληνική εταιρεία – μέλος του ολοκληρωμένου προγράμματος της Εθνικής Τράπεζας NBG Business Seeds και μια από τις επενδύσεις που είχε κάνει το Metavallon VC από την οικογένεια των funds του Equifund- εξειδικεύεται στην σχεδίαση υψηλής απόδοσης Μονάδων Επεξεργασίας Γραφικών (Graphics Processors Units ή GPUs) για την αναδυόμενη αγορά του Internet of Things (IoT), των φορετών συσκευών (wearables) και Inference Accelerators Τεχνητής Νοημοσύνης για εφαρμογές Υπολογιστικής Όρασης στη συσκευή (Machine Learning Vision Applications for IoT/Edge end nodes). Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η Κυβέρνηση Μητσοτάκη ετοιμάζεται να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα πολύμορφης και πολυεπίπεδης ενίσχυσης του εγχώριου οικοσυστήματος καινοτομίας. Οργανικό μέρος αυτού του προγράμματος με την επωνυμία Elevate Greece θα είναι και η δημιουργία ενός Εθνικού Μητρώου Νεοφυών Επιχειρήσεων, ενός δυναμικού εργαλείου για τις start-up που μπορούν και θέλουν να «μεγαλώσουν» ξεφεύγοντας από τα όρια της ελληνικής επικράτειας. Η επιλογή αυτή – που θα υποστηρίζεται και από μια δέσμη ισχυρών κινήτρων σε αρκετούς κρίσιμους τομείς όπως η χρηματοδότηση, η φορολογία, τα εργασιακά και ασφαλιστικά των εργαζομένων κ.α – θα συνδυάζεται με την μεγάλη παρέμβαση της δημιουργίας (μέσω ΣΔΙΤ) της Πολιτείας Καινοτομίας στο χώρο της παλαιάς βιομηχανίας ΧΡΩΠΕΙ, δίπλα στο Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Οι πρωτοβουλίες της ελληνικής κυβέρνησης -κεντρικό πρόσωπο των οποίων είναι ο υφυπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Χρίστος Δήμας- φέρνουν στο μυαλό ανάλογες ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες – μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η γαλλική La French Tech- που δίνουν μια κεντρική κατεύθυνση για το που μπορεί να οδηγηθεί τα επόμενα χρόνια η «βαριά βιομηχανία» της Γνώσης. Κάποτε, πριν από 10 και πλέον χρόνια ο σημερινός πρωθυπουργός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν από τους ελάχιστους πολιτικούς (μαζί με την Άννα Διαμαντοπούλου) που προσέτρεχαν στις συναντήσεις του OpenCoffee για να στηρίξουν ένα νέο δυναμικό κύμα επιχειρηματικότητας. Το στοίχημα που έβαλαν τότε οι λίγοι και τολμηροί φαίνεται πως κερδίζεται μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο. Όλα δείχνουν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι έτοιμος να αποδεχθεί μια νέα, μεγάλη πρόκληση: Να συμβάλει με όλες τις δυνάμεις του στη διαμόρφωση της επόμενης ημέρας για το ελληνικό οικοσύστημα καινοτομίας που μπορεί και πρέπει να λειτουργεί ως αναπτυξιακό & επενδυτικό παράδειγμα, ένα φωτεινό σημείο αναφοράς στην Ευρωπαϊκή Ένωση. https://www.tanea.gr/2020/05/08/science-technology/to-megalo-alma-ton-start-up-kai-oi-spoudaies-protovoulies-pou-erxontai/