Δροσος Γεωργιος

Πλαστική σακούλα βρέθηκε στο βαθύτερο σημείο των ωκεανών. Στο βαθύτερο σημείο των ωκεανών του πλανήτη μας, στην Τάφρο των Μαριανών στον Ειρηνικό Ωκεανό, σε βάθος 10.898 μέτρων, οι επιστήμονες βρήκαν μια πλαστική σακούλα. Από τα περίπου 3.500 ανθρωπογενή απορρίμματα που βρέθηκαν στους βυθούς με τη βοήθεια υποθαλάσσιων ρομποτικών οχημάτων, πάνω από το ένα τρίτο ήταν μακροπλαστικά, δηλαδή ορατά κομμάτια πλαστικού μεγαλύτερα των πέντε χιλιοστών το καθένα. Περίπου το 90% από αυτά προέρχονταν από πλαστικά μιας χρήσης. Οι ερευνητές της ιαπωνικής επιστημονικής υπηρεσίας JAMSTEC (Japan Agency for Marine-Earth Science and Technology), που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιβαλλοντικό περιοδικό Marine Policy, http://www.in.gr/2018/05/12/tech/plastiki-sakoula-vrethike-sto-vathytero-simeio-ton-okeanon/ ανέφεραν ότι τα πλαστικά μιας χρήσης είναι πανταχού παρόντα σε βάθη άνω των 6.000 μέτρων. Η μελέτη εστιάσθηκε μόνο σε σκουπίδια που έχουν επικαθήσει στο βυθό και όχι σε όσα επιπλέουν στο νερό, που είναι ασφαλώς ακόμη περισσότερα. Ενδεικτικά, η πυκνότητα των πλαστικών στο βυθό του βόρειου Ειρηνικού κυμαίνεται από 17 έως 335 απορρίμματα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο σε βάθος 1.092 έως 5.977 μέτρων. http://www.in.gr/2018/05/12/tech/plastiki-sakoula-vrethike-sto-vathytero-simeio-ton-okeanon/

ΗΠΑ: Η κυβέρνηση Τραμπ διακόπτει το πρόγραμμα παρακολούθησης διοξειδίου του άνθρακα της NASA. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ διέκοψε όλη τη χρηματοδότηση του συστήματος παρακολούθησης άνθρακα της NASA, το οποίο καταγράφει τις παγκόσμιες προσπάθειες μείωσης εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Το πρόγραμμα έλειπε από τη συμφωνία που υπογράφηκε πρόσφατα από το Κογκρέσο, λόγω «δημοσιονομικών περιορισμών και υψηλότερων προτεραιοτήτων στον προϋπολογισμό των επιστημών». Το έργο αυτό, το οποίο κοστίζει περίπου δέκα εκατομμύρια δολάρια ετησίως, παρακολουθεί τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα της Γης, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στην επαλήθευση των εθνικών μειώσεων εκπομπών, όπως απαιτείται από τη Συμφωνία του Παρισιού του 2015. Η συμφωνία, από την οποία αποχώρησαν οι ΗΠΑ, απαιτεί σημαντικές μειώσεις των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί ο αντίκτυπος της κλιματικής αλλαγής. Το πρόγραμμα παρακολούθησης του άνθρακα, καθώς και τα σχετικά ερευνητικά έργα για την κατανόηση του όγκου του άνθρακα που περιέχεται στις καταβόθρες άνθρακα όπως τα δάση και των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, βοηθά τις χώρες και τις πόλεις να καταγράψουν τις εκπομπές τους και προσδιορίζει τα μέσα με τα οποία οι εκπομπές μπορούν να μειθωούν. Ο πρόεδρος ων ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος στο παρελθόν εξέφρασε την άποψη ότι η κλιματική αλλαγή είναι «κινεζική απάτη», διόρισε τον Ρεπουμπλικάνο πολιτικό Τζιμ Μπράιντενσταϊν ως διοικητή της NASA. Ο Μπράιντενσταϊν, του οποίου ο διορισμός επικυρώθηκε από τη Γερουσία τον Απρίλιο, δεν έχει επιστημονικό παρελθόν, έχει εκφράσει σκεπτικισμό σχετικά με την επιστημονική συναίνεση για την κλιματική αλλαγή και έχει ήδη προτείνει την εξάλειψη άλλων σχετικών προγραμμάτων. Η κυβέρνηση Τραμπ έχει προηγουμένως ζητήσει να μειωθεί ο προϋπολογισμός της NASA για τη γεωλογία και την κλιματική επιστήμη, και επίσης έχει προτείνει περικοπή κατά 31% στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Προστασίας του Περιβάλλοντος. Αντ' αυτού, ο Τραμπ έχει επιδείξει ενδιαφέρον για την επανδρωμένη διαστημική έρευνα, ζητώντας από τη NASA να στείλει αστροναύτες στον Άρη κατά τη διάρκεια της προεδρίας του. Ο προϋπολογισμός του Λευκού Οίκου για το οικονομικό έτος 2019 εκφράζει αυτές τις τάσεις. http://www.naftemporiki.gr/story/1349746/ipa-i-kubernisi-tramp-diakoptei-to-programma-parakolouthisis-diokseidiou-tou-anthraka-tis-nasa

Το γαλλικό Energy Observer στην Κρήτη - Το πρώτο σκάφος υδρογόνου στον κόσμο! Το γαλλικό σκάφος Energy Observer αποτελεί το μοναδικό στον κόσμο, το οποίο κινείται αποκλειστικά με υδρογόνο, ενώ εκμεταλλεύεται πλήρως την ηλιακή και την αιολική ενέργεια. Αυτό το κομψοτέχνημα της παγκόσμιας ναυσιπλοΐας βρίσκεται από το μεσημέρι της Τρίτης στο Ενετικό λιμάνι των Χανίων. Το σκάφος κατασκευάστηκε τον Απρίλιο του 2017 και βρίσκεται σε μία 6ετή παγκόσμια περιοδεία, προκειμένου να διαδώσει την τεχνολογία των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, αλλά και για να δοκιμαστεί σε κανονικές συνθήκες, προκειμένου στο μέλλον, η τεχνολογία που χρησιμοποιεί, να αποτελέσει εφαλτήριο για μετακινήσεις στη θάλασσα, με σεβασμό στο περιβάλλον και χωρίς τη χρήση συμβατικών καυσίμων. Το πλήρωμά του είναι ο Βικτοριέν Ερουσάρ (αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού και πρώην οδηγός αγωνιστικών σκαφών) και ο Τζερόμ Ντελαφός (επαγγελματίας δύτης και παραγωγός ντοκιμαντέρ). Πάνω από 30 άνθρωποι εργάζονται στο συγκεκριμένο σχέδιο από το 2015, ώστε το πρώην αγωνιστικό σκάφος, που κατασκευάστηκε στον Καναδά το 1983 από τον Νάιτζελ Αϊρενς, να μετατραπεί στο… «Energy Observer». Το μήκος του σκάφους είναι 30,5 μέτρα, το βύθισμά του 12,8 μέτρα, ζυγίζει 28 τόνους και μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα 8 με 10 κόμβους. Η ενέργεια που χρησιμοποιεί το σκάφος είναι από υδρογόνο, φυσικό αέριο, κλπ. Μπορεί να δημιουργήσει υδρογόνο για την κίνησή του, χρησιμοποιώντας το θαλασσινό νερό, κάνει επίσης χρήση ηλιακών πάνελς, ανεμογεννητριών, ηλεκτρικών κινητήρων μπαταριών λιθίου, κλπ. http://www.pronews.gr/epistimes/tehnologia/685281_galliko-energy-observer-stin-kriti-proto-skafos-ydrogonoy-ston-kosmo

Η ιστορία των ηπείρων της Γης σε 5 λεπτά. Οι ήπειροι δεν είχαν πάντα τη μορφή που έχουν σήμερα στον πλανήτη μας. Λόγω της κίνησης των τεκτονικών πλακών η αρχική περιοχή που προεξείχε των ωκεανών άλλαζε συνεχώς σχήμα. Αρχικά υπήρχε μόνο μία υπερήπειρος με τελευταία γνωστή μορφή της την Παγγαία και σήμερα έχουμε καταλήξει στη γεωγραφία των χωρισμένων ηπείρων. Ο Ιαν Γουέμπστερ, πρώην μηχανικός στην Google, αποφάσισε μαζί με κάποιους συνεργάτες του να αξιοποιήσουν γεωλογικά δεδομένα από έρευνες που έχουν πραγματοποιήσει επιστήμονες του Πανεπιστημίου Northern Arizona και να δημιουργήσουν ένα animation που ονόμασαν Ancient Earth Globe. Σε αυτό το animation καταγράφονται οι διεργασίες σχηματισμού των ηπείρων της Γης τα τελευταία 600 εκ. έτη. Η διαμόρφωση των ηπείρων από εκείνο το σημείο και μετά είναι σημαντική εκτός των άλλων επειδή σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία πριν από περίπου 600 εκ. έτη εμφανίστηκαν οι πρώτες σύνθετες μορφές ζωής στην Γη. https://www.youtube.com/watch?v=j0aYIvq_PT4 http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=974727

Αστρονόμοι έριξαν μια βαθύτερη ματιά στα μεσαία σύννεφα της Αφροδίτης. Η Αφροδίτη είναι γνωστή για τα πυκνά και τοξικά νέφη της από θειικό οξύ που καλύπτουν όλο τον πλανήτη, καθώς και για τους δυνατούς ανέμους που φυσούν με ταχύτητα εκατοντάδων χιλιομέτρων την ώρα. Οι αστρονόμοι δυσκολεύονται να διαπεράσουν αυτή την ατμόσφαιρα, αλλά τώρα χρησιμοποίησαν υπέρυθρες εικόνες για να «κατασκοπεύσουν» το μεσαίο στρώμα των νεφών, που βρίσκεται σε ύψος 50 έως 55 χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια του πλανήτη. Η μελέτη της δυναμικής και της μορφολογίας των μέσων νεφών της Αφροδίτης έγινε με συνεργασία επαγγελματιών και ερασιτεχνών αστρονόμων. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν και επίγειες παρατηρήσεις από δύο ερασιτέχνες, ένας από τους οποίους ήταν ο Έλληνας ερασιτέχνης αστρονόμος Μάνος Καρδάσης, ο οποίος παρατηρεί εδώ και χρόνια την Αφροδίτη. Η έρευνα αποκαλύπτει ότι τα μεσαία νέφη έχουν μια απρόσμενα μεγάλη ποικιλία σχημάτων που αλλάζουν διαχρονικά και είναι πολύ διαφορετικά από τα σύννεφα στο ανώτερο στρώμα (σε ύψος περίπου 70 χιλιομέτρων), τα οποία συνήθως μελετώνται με φωτογραφίες από το υπεριώδες μέρος του φάσματος. Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Geophysical Research Letters της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης, βρήκε επίσης μεταβολές στην ανακλαστικότητα των μεσαίων νεφών (κατά 3% έως 21%), δηλαδή στο πόσο ηλιακό φως ανακλάται πίσω στο διάστημα. Από αυτό θα μπορούσαν να εξαχθούν συμπεράσματα για την παρουσία νερού, μεθανίου ή άλλων ουσιών που απορροφούν την ηλιακή ακτινοβολία. Οι κινήσεις των μεσαίων νεφών, σε συνδυασμό με προηγούμενες παρατηρήσεις από τις αποστολές Venus Express της ESA και Messenger της NASA, επέτρεψαν στους ερευνητές να ανακατασκευάσουν μια εικόνα των ανέμων της Αφροδίτης κατά την τελευταία δεκαετία, δείχνοντας ότι οι άνεμοι στο μεσαίο στρώμα της ατμόσφαιρας είναι ταχύτεροι στον ισημερινό του «καυτού» πλανήτη και, όπως στα ανώτερα νέφη, αλλάζουν ταχύτητα έως κατά 50 χλμ/ώρα στη διάρκεια μερικών μηνών. Αυτά τα ευρήματα θα βοηθήσουν τους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα την Αφροδίτη και να ρίξουν φως σε άλλους πλανήτες και εξωπλανήτες με παρόμοια χαρακτηριστικά. «Παρατηρήσαμε τελείως αναπάντεχα συμβάντα. Ανακαλύψαμε ότι τα μεσαία νέφη δεν είναι τόσο ήσυχα ή τόσο βαρετά, όσο φαίνονταν στην διάρκεια προηγούμενων αποστολών», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής Χαβιέ Περάλτα της ιαπωνικής διαστημικής υπηρεσίας (JAXA). Η νέα μελέτη βασίστηκε σε εικόνες που τράβηξε η ιαπωνική διαστημοσυσκευή Akatsuki που έφθασε στην Αφροδίτη το Δεκέμβριο του 2015, με κύριο στόχο να ρίξει φως στο ασυνήθιστο φαινόμενο η ατμόσφαιρα να κινείται πέριξ του πλανήτη πολύ πιο γρήγορα από ό,τι περιστρέφεται ο ίδιος ο πλανήτης, κάτι που συμβαίνει επίσης στο δορυφόρο Τιτάνα του Κρόνου και σε πολλούς εξωπλανήτες. Η Αφροδίτη χρειάζεται 243 γήινες μέρες για μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον άξονα της (η διάρκεια της μέρας της), όμως η ατμόσφαιρα της κάνει μόνο τέσσερις γήινες μέρες για να «κυκλώσει» τον πλανήτη, κινούμενη περίπου 60 φορές πιο γρήγορα από αυτόν. Οι επιστήμονες υποπτεύονται ότι οι μεταβολές στα νέφη και στην ανακλαστικότητα μπορεί να συνδέονται με την μεγάλη επιτάχυνση στην περιστροφή της ατμόσφαιρας. Οι ερευνητές ανέλυσαν σχεδόν 1.000 υπέρυθρες εικόνες των νεφών της Αφροδίτης (σε μήκη κύματος των 850-1.000 nm), τις οποίες τράβηξε μια από τις κάμερες του Akatsuki στη διάρκεια ενός έτους. Οι εικόνες δείχνουν νέες μορφολογίες νεφών, όπως ημισφαιρικές ασυμμετρίες, έντονες ασυνέχειες ή επιμήκεις "αγκιστροειδείς" λωρίδες, που υπόκεινται σε γρήγορες μεταβολές από μέρα σε μέρα. Οι εικόνες αποκαλύπτουν επίσης μια σκοτεινότερη ζώνη νεφών, στην οποία «εισβάλλουν» φωτεινά νέφη με στροβιλιζόμενα ή ποικιλόχρωμα σχήματα, κάτι που παραπέμπει στο φαινόμενο της κάθετης κίνησης θερμότητας και υγρασίας στην ατμόσφαιρα (στη Γη αυτό προκαλεί καταιγίδες). Σε άλλες περιπτώσεις, οι εικόνες δείχνουν νέφη λιγότερο ταραγμένα, που φαίνονται φωτεινά ή με πολλαπλές λωρίδες. Ακόμη οι εικόνες αποκάλυψαν ότι μεταξύ Απριλίου και Μαΐου 2016 το βόρειο ημισφαίριο της Αφροδίτης σκοτείνιαζε περιοδικά κάθε τέσσερις έως πέντε μέρες για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο. http://www.kathimerini.gr/1022723/article/epikairothta/episthmh/astronomoi-eri3an-mia-va8yterh-matia-sta-mesaia-synnefa-ths-afrodiths

Συζητούν την επιστροφή στην κόλαση. Όλοι συζητούν για το πότε η ανθρωπότητα θα «πατήσει πόδι» στον Άρη, όμως μερικοί επιστήμονες δεν έχουν βγάλει από το μυαλό τους έναν άλλο στόχο: μια νέα αποστολή στην «κολασμένη» Αφροδίτη, τον πιο καυτό και πιο πνιγηρό πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, όπου η θερμοκρασία φθάνει τους 470 βαθμούς Κελσίου, αρκετούς για να λιώσει μέταλλα. Νέφη στην Αφροδίτη Η πυκνή και τοξική ατμόσφαιρα της Αφροδίτης δημιουργεί στην επιφάνεια της μια πίεση έως 90 φορές μεγαλύτερη από αυτή στη Γη, σαν να βρίσκεται κανείς σε βάθος 900 μέτρων κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ ο πλανήτης μαστιγώνεται από κυκλωνικούς ανέμους ταχύτητας 360 χιλιομέτρων την ώρα. Μια εικόνα πολύ διαφορετική από αυτή που φαντάστηκαν οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν απεικόνιζαν συνήθως μια καταπράσινη και παραδεισένια Αφροδίτη, πνιγμένη σε δάση όπου τριγυρνούσαν…δεινόσαυροι. Μετά από αρκετά χρόνια χωρίς να έχει υπάρξει καμία αποστολή στην Αφροδίτη, κάτι αρχίζει ξανά να κινείται και να «ψήνεται». Αν και κοντινή στη Γη, οι επιστήμονες συνειδητοποιούν ότι ξέρουν πολύ λίγα γι’ αυτήν. Η Αφροδίτη είναι ένας ξεχασμένος πλανήτης, αλλά η δεκαετία του 2020 μπορεί να αποδειχθεί επίσης η δική της δεκαετία και όχι μόνο του Άρη. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) μελετά μια πρόταση για μια «αφροδίσια» αποστολή με το όνομα EnVision, ενώ και η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) έχει δεχτεί προτάσεις από επιστήμονες που «καίγονται» από περιέργεια για την Αφροδίτη. Ενώ η ρομποτική εξερεύνηση του Άρη υπήρξε υπόθεση των ΗΠΑ, η Αφροδίτη υπήρξε υπόθεση των Σοβιετικών στις δεκαετίες του ‘60, ’70 και ‘80. Η ΕΣΣΔ έστειλε σχεδόν 30 αποστολές και πολλές κατέληξαν σε αποτυχία, αλλά όσες πέτυχαν, έστειλαν τα πρώτα στοιχεία και τις πρώτες εικόνες από την επιφάνεια της. Το σοβιετικό Venera 7 ήταν το πρώτο που το 1970 προσεδαφίστηκε στην Αφροδίτη (και γενικότερα σε κάποιον άλλο πλανήτη), ενώ το Venera 9 έστειλε τις πρώτες φωτογραφίες το 1975. Μέχρι σήμερα μόνο τα σοβιετικά σκάφη έχουν φωτογραφήσει την επιφάνεια του πλανήτη κάτω από τα πυκνά νέφη του. Ένα σοβιετικό σκάφος ανίχνευσε μάλλον μια αστραπή στην Αφροδίτη, ενώ ένα άλλο ανέλυσε δείγματα πετρωμάτων και βρήκε ότι είναι βασάλτες ηφαιστειακής προέλευσης, ένα πέτρωμα πολύ κοινό στη Γη. Ο βασαλτικός φλοιός της εκτιμάται ότι έχει πάχος δέκα έως 20 χιλιομέτρων. Η Αφροδίτη είναι πολύ δύσκολος πλανήτης για κοντινή παρατήρηση, καθώς τα διαστημικά σκάφη δεν μπορούν να επιβιώσουν για πολύ στην επιφάνειά της, παρά μόνο για δύο ώρες το πολύ. Πάντως σταδιακά, είτε σε τροχιά είτε κατεβαίνοντας για λίγο στην επιφάνεια, οι σοβιετικές αποστολές, τα αμερικανικά σκάφη Mariner και Magellan (το πρώτο που τέθηκε σε τροχιά γύρω από την Αφροδίτη το 1990), το ευρωπαϊκό Venus Express (σε τροχιά μεταξύ 2006-2014) και το ιαπωνικό Akatsuki (σε τροχιά από το 2015) έχουν πλέον συλλέξει μια σειρά από δεδομένα. Το ιαπωνικό σκάφος είναι σήμερα το μοναδικό σε τροχιά γύρω από την Αφροδίτη. Είναι γεωλογικά ενεργή Η παλαιότερη αντίληψη ότι η Αφροδίτη είναι γεωλογικά νεκρή, έχει πια εγκαταλειφθεί, καθώς έχουν βρεθεί ενδείξεις συνεχιζόμενης τεκτονικής και ηφαιστειακής δραστηριότητας, όπως τονίσθηκε και στο πρόσφατο διεθνές συνέδριο σεληνιακής και πλανητικής επιστήμης στο Τέξας. Νεότερα στοιχεία δείχνουν ότι ο επιφανειακός φλοιός της Αφροδίτης είναι σπασμένος σε πλάκες διαμέτρου 500 έως 1.000 χιλιομέτρων, που φαίνεται να κινούνται αργά, όπως οι πλάκες πάγου στους γήινους ωκεανούς, ασκώντας πιέσεις η μία στην άλλη. Η Γη και η Αφροδίτη έχουν μεγάλες ομοιότητες σε μέγεθος, μάζα, πυκνότητα, σύνθεση και βαρύτητα. Πιθανότατα έμοιαζαν σαν δίδυμες στο ξεκίνημα τους, αλλά στην πορεία τράβηξαν τελείως χωριστούς δρόμους. Η Γη απέκτησε οξυγόνο, ζωή και ένα σχετικά δροσερό κλίμα, ενώ η Αφροδίτη, μετά και από ένα παρατεταμένο «φαινόμενο του θερμοκηπίου», έγινε ολοένα πιο ξερή και καυτή (ενώ ο Άρης έγινε ξερός και κρύος), διαθέτοντας σήμερα μια ατμόσφαιρα κυρίως από διοξείδιο του άνθρακα (σε ποσοστό 96,5%), λιγοστό άζωτο (3,5%) και αρκετά νέφη θειικού οξέος. Ένα μεγάλο μυστήριο είναι γιατί η ατμόσφαιρα της περιστρέφεται 60 φορές πιο γρήγορα από τον ίδιο τον πλανήτη. Δεν υπάρχει καθόλου νερό στην επιφάνεια της Αφροδίτης, η οποία κατά τα δύο τρίτα είναι ομαλές πεδιάδες διάσπαρτες από χιλιάδες ηφαίστεια, μερικά ακόμη ενεργά και με διάμετρο από ένα έως 240 χιλιόμετρα, από τα οποία χύνεται λάβα που έχει σκάψει κανάλια μήκους έως 7,000 χιλιομέτρων, πιο μακριά και από το Νείλο. Η υψηλότερη οροσειρά, που λέγεται Μάξγουελ, έχει μήκος 870 χιλιομέτρων και φθάνει σε ύψος 11,3 χιλιομέτρων, ξεπερνώντας κατά πολύ το Έβερεστ. Όπως και ο κάποτε ζεστός και υγρός Άρης, η Αφροδίτη ίσως πολύ παλιά είχε κατάλληλες συνθήκες για φιλοξενία ζωής. Οι επιστήμονες θεωρούν πιθανό ότι η Αφροδίτη είχε μεγάλους ωκεανούς για πάνω από ένα δισεκατομμύριο χρόνια στην πρώιμη ιστορία της. Το πότε και πώς χάθηκε όλο αυτό το νερό, αποτελεί ένα από τα μεγάλα αινίγματα που ζητούν απάντηση από μια μελλοντική αποστολή. Μερικοί προειδοποιούν ότι, αν συνεχιστεί ανεξέλεγκτη η κλιματική αλλαγή στον πλανήτη μας, μπορούμε να δούμε στην Αφροδίτη το μέλλον της Γης. Η Αφροδίτη είναι ο δεύτερος πλανήτης σε απόσταση από τον Ήλιο και στην αρχαιότητα συχνά θεωρείτο ότι ήταν δύο διαφορετικά αστέρια, ο Αυγερινός (Εωσφόρος) και ο Αποσπερίτης (Έσπερος). Όπως φαίνεται από τη Γη, λόγω της κοντινής απόστασής της και των άκρως ανακλαστικών νεφών της (αντανακλούν το 75% του ηλιακού φωτός), είναι ο πιο φωτεινός πλανήτης ή ακόμη και άστρο στο νυχτερινό ουρανό. Η μέρα της (πλήρης περιστροφή περί τον άξονα της) διαρκεί 243 γήινες μέρες , γεγονός που την καθιστά με διαφορά τον πιο αργό πλανήτη στο ηλιακό μας σύστημα. Λόγω αυτής της «τεμπελιάς», ο μεταλλικός πυρήνας της διαμέτρου 6.000 χιλιομέτρων δεν μπορεί να γεννήσει ένα προστατευτικό μαγνητικό πεδίο όπως στη Γη (η ένταση του είναι μόνο το 0,000015 του γήινου). Επιπλέον, αν δει κανείς την Αφροδίτη από πάνω, περιστρέφεται ανάποδα από την φορά των περισσότερων άλλων πλανητών, με αποτέλεσμα ο Ήλιος φαίνεται να ανατέλλει στη δύση και να δύει στην ανατολή. Το έτος της (πλήρης περιφορά περί τον Ήλιο) διαρκεί περίπου 225 γήινες μέρες. Σχέδια επί χάρτου Αντίθετα με τον Άρη, είναι σχετικά εύκολο για ένα διαστημικό σκάφος να φθάσει στην Αφροδίτη. Το θέμα είναι πώς θα αντέξει εκεί. Η NASA και η ρωσική διαστημική υπηρεσία Roscosmos συζητούν εδώ και τέσσερα χρόνια μια κοινή αποστολή (Venera-D), που θα μπορούσε να εκτοξευθεί μεταξύ 2023-2032, η οποία θα περιλαμβάνει μια τροχιακή διαστημοσυσκευή, μια στατική πλατφόρμα (άκατο) προσεδάφισης και ένα εναέριο όχημα εξερεύνησης σαν μπαλόνι. Προς το παρόν όμως, η συζήτηση δεν έχει φθάσει στο στάδιο της υλοποίησης, αλλά μελετά πώς η διαστημοσυσκευή που θα προσεδαφιστεί, θα αντέξει για μήνες πάνω στην καυτή Αφροδίτη και ποιες θα είναι οι επιστημονικές προτεραιότητες της αποστολής, συνεπώς ποια όργανα θα χρειασθούν. Αν η αποστολή προχωρήσει, η Ρωσία θα κατασκευάσει την τροχιακή διαστημοσυσκευή και την άκατο προσεδάφισης, ενώ οι ΗΠΑ το εναέριο όχημα. Ήδη η NASA -που δεν αποκλείει να κινηθεί και αυτόνομα με προορισμό την Αφροδίτη- μελετά μερικές «τρελές» ιδέες, ακόμη και μια επανδρωμένη με αστροναύτες αποστολή (HAVOC), η οποία δεν θα προσεδαφιστεί, αλλά θα κινείται με αερόπλοιο στο ανώτερο στρώμα της ατμόσφαιρας, σε υψόμετρο 50 έως 60 χιλιομέτρων, εκεί όπου η θερμοκρασία και η πίεση μοιάζουν με την κατώτερη γήινη ατμόσφαιρα (με θερμοκρασία 20 έως 30 βαθμούς Κελσίου και πίεση όπως αυτή στην κορυφή του όρους Κιλιμάντζαρο). Από αυτό το αερόπλοιο ή μπαλόνι ή κάτι παρεμφερές, που θα κινείται με ηλιακή ενέργεια και με τα ρεύματα του αέρα, θα μπορεί να φωτογραφηθεί η Αφροδίτη, να σταλούν στην επιφάνειά της μικρότερες διαστημοσυσκευές και να γίνουν επιστημονικά πειράματα. Μερικοί τολμηροί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η Αφροδίτη μπορεί να υπήρξε ο πρώτος φιλόξενος για ζωή πλανήτης στο ηλιακό μας σύστημα και κάποιοι τολμούν να φανταστούν ότι ακραιόφιλοι μικροοργανισμοί μπορεί να ζουν μέχρι σήμερα στην ατμόσφαιρα της. https://physicsgg.me/2019/04/20/%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%86%cf%81%ce%bf%ce%b4%ce%af%cf%84%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%bd-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84/

(AMS) "Venus-16" Στις 7 Ιουνίου 1983, πριν από 35 χρόνια, ο αυτόματος διαπλανητικός σταθμός (AMS) "Venus-16" ξεκίνησε από το κοσμοδρόμιο Baikonur. Ο κύριος στόχος της αποστολής ήταν η δημιουργία ενός λεπτομερούς χάρτη της φυσικής κατάστασης που υπάρχει στην επιφάνεια, στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης και circumplanetary χώρο, καθώς και η μελέτη της ατμόσφαιρας του πλανήτη από το ραδιόφωνο απόκρυψη της. Η δυσκολία ήταν ότι η ατμόσφαιρα της Αφροδίτης είναι αδιαφανής και εμποδίζει την άμεση φωτογράφηση της επιφάνειάς της από τεχνητούς δορυφόρους. Πέντε ημέρες πριν από την έναρξη του Venus-16, ξεκίνησε ο αυτόματος διαπλανητικός σταθμός Venera-15, ο οποίος είχε ακριβώς τον ίδιο εξοπλισμό και τα ίδια καθήκοντα με το Venera-16 AMS. Και οι δύο διαπλανητικοί σταθμοί (Venera-15 και Venera-16) ήταν μια τροποποίηση του προηγούμενου AMS Venera-13 και Venera-14. Αντί των οχημάτων καθόδου στον εξοπλισμό ραντάρ Venus-15 και Venus-16 εγκαταστάθηκε για να ερευνήσει την επιφανειακή καλυψη του πλανήτη. Το AMC "Venus-16" ήταν ύψος κυλίνδρου 5 μ. https://www.roscosmos.ru/25170/

Τα φεγγάρια του Δία πήραν νέα ονόματα. Το κοινό έχει μιλήσει και η Διεθνής Αστρονομική Ένωση (IAU) έδωσε τη σφραγίδα της έγκρισης για τα πέντε ονόματα των νεων δορυφόρων του Δία. Ανακαλύφθηκε μόλις πριν από ένα χρόνο, τα φεγγάρια θα ονομαστούν τώρα Πανδία, Έρσα, Ειρήνη, Φιλοφροσύνη και Ευφήμη The Carnegie Ινστιτούτο για την Επιστήμη έτρεξε το διαγωνισμό. Παραδοσιακά, η διαδικασία για την ονομασία των ουράνιων σωμάτων συνεπάγεται ότι η IAU δημιουργεί ένα προσωρινό όνομα και, στη συνέχεια, καταλήγει σε μια διαδικασία για ένα πιο μόνιμο όνομα. Πρόσφατα, η IAU έχει προσκαλέσει το κοινό να συμμετάσχει. Οι κανόνες μπορεί να περιλαμβάνουν τεχνικές απαιτήσεις, όπως όρια χαρακτήρων (16 στην περίπτωση αυτή και κατά προτίμηση μία λέξη) και να ταιριάζουν με την κατεύθυνση της τροχιάς του φεγγαριού - δηλαδή, σε ένα "α", και τα οπισθοδρομικά ονόματα φεγγαριών πρέπει να τελειώνουν σε ένα "e". Το όνομα δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ήδη ή να αναφέρεται σε ένα πραγματικό άτομο. «Υπάρχουν πολλοί κανόνες όταν πρόκειται για το πώς ονομάζουμε φεγγάρια», λέει ο αστρονόμος Scott Sheppard που οδήγησε την ανακάλυψη των 12 φεγγαριών του Δία, πέντε από τα οποία κατονομάζονται αυτόν τον διαγωνισμό. Πρόσθεσε ότι επειδή ο Δίας είναι το Ρωμαϊκό ισοδύναμο του Έλληνα θεού Δία, οι «συμβάσεις ονομασίας του Jovian απαιτούν τα πολλά φεγγάρια να ονομάζονται από χαρακτήρες από την ελληνική και τη ρωμαϊκή μυθολογία που ήταν είτε απόγονοι είτε σύζυγοι του Δία. Το Ηνωμένο Βασίλειο ονόμασε ένα από τα φεγγάρια Πανδία , η οποία είναι και η κόρη του Δία και μια αναφορά στην μασκότ του σχολείου, ένα panda. Η Έρσα είναι η αδελφή της Πανδία, ένα όνομα που προτάθηκε για πρώτη φορά από περισσότερους από 20 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου ενός τετραετούς που τραγουδούσε ένα τραγούδι που υπολόγιζε δυνητικά ονόματα για τα φεγγάρια. Η Ειρήνη είναι η θεά της ειρήνης, άλλη κόρη του Δία. Οι εγγονές του Δία - η Φιλοφροσύνη, το πνεύμα καλωσορίσματος και ευγένειας, και η Ευφήμη , το πνεύμα της επαίνους και του καλού λόγου, ήταν τα ονόματα που πρότεινε το κοινό για τα δύο άλλα φεγγάρια. Μικροί δορυφόροι όπως αυτοί οι πέντε πιθανότατα αποτελούν απομεινάρια πολύ μεγαλύτερων ουρανίων σωμάτων που συνετρίβησαν πριν πολύ καιρό και διαλύθηκαν. Θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι στο μέλλον οι αστρονόμοι θα βρουν και άλλους τέτοιους μικρούς δορυφόρους γύρω από το γίγαντα Δία. Ιδρύθηκε πριν από 100 χρόνια, η IAU είναι μια οργάνωση 13.500 αστρονόμων από περισσότερες από 100 χώρες που στοχεύει στην προώθηση και διαφύλαξη της αστρονομίας. Ένα από τα καθήκοντα της IAU είναι να ενεργεί ως διεθνώς αναγνωρισμένη αρχή για την ανάθεση ονομάτων στα ουράνια σώματα και τα επιφανειακά χαρακτηριστικά τους. https://asgardia.space/en/news/Jupiters-Moons-Get-New-Names

Πλανήτης δεκαπλάσιος της Γης είχε συγκρουστεί κάποτε με τον Δία. Ένας νεαρός πλανήτης με μάζα δεκαπλάσια από της Γης είχε κάποτε προσκρούσει πάνω στο γίγαντα του ηλιακού μας συστήματος, τον Δία, ένα βίαιο γεγονός που φαίνεται πως άφησε μόνιμο αποτύπωμα στον πυρήνα του γιγάντιου πλανήτη, σύμφωνα με νέες εκτιμήσεις επιστημόνων. Η νέα θεωρία προβάλλεται ως η καλύτερη εξήγηση για τα στοιχεία που συνέλεξε το σκάφος Juno της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) και δείχνουν ότι ο πυρήνας του Δία εμφανίζει μια απρόσμενη αραίωση και ανάμιξη. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ο πυρήνας, που είναι το 5% ως 15% της συνολικής μάζας του πλανήτη, αποτελείται από πετρώδη και παγωμένα υλικά αναμιγμένα με ελαφριά στοιχεία όπως υδρογόνο και ήλιο. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή αστρονομίας Σανγκ-Φέι Λίου του κινεζικού Πανεπιστημίου Σουν Γιατ-σεν, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Nature, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς. «Πιστεύουμε ότι οι προσκρούσεις και ιδίως οι γιγάντιες προσκρούσεις, ήσαν μάλλον συχνές στη διάρκεια της βρεφικής ηλικίας του ηλιακού μας συστήματος. Για παράδειγμα, πιστεύουμε ότι ο δορυφόρος μας (σ.σ. Σελήνη) σχηματίστηκε μετά από ένα τέτοιο συμβάν. Όμως η πρόσκρουση που εικάζουμε για τον Δία, θα ήταν πραγματικά τερατώδης», δήλωσε ο αστρονόμος Αντρέα Ιζέλα του Πανεπιστημίου Ράις του Χιούστον-Τέξας. Οι ερευνητές «έτρεξαν» χιλιάδες σενάρια προσομοίωσης σε υπολογιστές και εκτιμούν ότι υπάρχει πιθανότητα τουλάχιστον 40% να συνέβη η πρόσκρουση (η οποία προς το παρόν πάντως είναι μια υπόθεση) αρκετά εκατομμύρια χρόνια μετά τη δημιουργία του ηλιακού συστήματος πριν περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Ένα έμβρυο μεγάλου πλανήτη ακόμη υπό διαμόρφωση (ένας πρωτοπλανήτης), που προοριζόταν να γίνει αέριος γίγαντας, θα έπεσε πάνω στον Δία και τελικά θα απορροφήθηκε από αυτόν, αφήνοντας μέχρι σήμερα τα ίχνη του στον πυρήνα του τελευταίου. Ο κατά βάση αέριος πλανήτης Δίας καλύπτεται από πολύχρωμα νέφη και έχει διάμετρο περίπου 143.000 χιλιομέτρων (έναντι μόνο 12.742 χλμ. της Γης), ενώ η μάζα του είναι περίπου 320 φορές μεγαλύτερη από εκείνη της Γης. https://www.kathimerini.gr/1038566/article/epikairothta/episthmh/planhths-dekaplasios-ths-ghs-eixe-sygkroystei-kapote-me-ton-dia

Νέο πορτρέτο του Δία από το τηλεσκόπιο Hubble. Μία νέα εντυπωσιακή φωτογραφία του Δία τράβηξε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της NASA και της ESA, αποκαλύπτοντας σε όλη τη μεγαλοπρέπειά τους τα πολύχρωμα νέφη του μεγαλύτερου πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, καθώς και την εμβληματική Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα του. Η φωτογραφία, που δόθηκε τώρα στη δημοσιότητα, τραβήχτηκε με την κάμερα Wide Field 3 του τηλεσκοπίου στις 27 Ιουνίου φέτος, σε απόσταση 644 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη, την κοντινότερη απόσταση του πλανήτη μας από τον Δία το 2019. Η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα -μία γιγάντια δομή με σχήμα γαμήλιας τούρτας- είναι μία τεράστια αντικυκλωνική καταιγίδα, που έχει περίπου τη διάμετρο της Γης και περιστρέφεται με φορά ανάποδη εκείνη των δεικτών του ρολογιού. Η νέα φωτογραφία επιβεβαιώνει ότι η κηλίδα, που μαίνεται εδώ και τουλάχιστον 150 χρόνια, συνεχίζει σταδιακά να συρρικνώνεται για άγνωστο λόγο. Το Hubble θα συνεχίσει τις παρατηρήσεις του Δία, καθώς οι επιστήμονες ελπίζουν να λύσουν το αίνιγμα της γιγάντιας καταιγίδας. Πολύ μικρότερες καταιγίδες φαίνονται, επίσης, πάνω στον πλανήτη με τη μορφή λευκών ή καφέ οβάλ σχημάτων, που μπορεί να διαρκέσουν από λίγες ώρες έως αιώνες. Νότια της Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας διακρίνεται -με σχήμα σκουληκιού- ένας κυκλώνας που περιστρέφεται στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν της κηλίδας. Διακρίνονται ακόμη -ως λευκά οβάλ- άλλοι δύο αντικυκλώνες, που αποτελούν μία μικρογραφία της Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας. Η νέα εικόνα του Hubble αναδεικνύει, επίσης, πάνω και κάτω από τη μεγάλη κηλίδα, τις διακριτές παράλληλες ζώνες των νεφών αμμωνίας, που κινούνται από τον αέρα σε αντίθετες κατευθύνσεις η μία ζώνη από την άλλη και σε διαφορετικά γεωγραφικά πλάτη. Οι δύο ζώνες -που δημιουργούνται λόγω της διαφορετικής πυκνότητας και του ύψους των νεφών- διατηρούνται διαχωρισμένες από ανέμους που φθάνουν σε ταχύτητες έως 650 χιλιομέτρων την ώρα. https://physicsgg.me/2019/08/09/%ce%bd%ce%ad%ce%bf-%cf%80%ce%bf%cf%81%cf%84%cf%81%ce%ad%cf%84%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%af%ce%b1-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7-%cf%84%ce%b7%ce%bb%ce%b5%cf%83%ce%ba%cf%8c%cf%80%ce%b9%ce%bf-h/

Ανακάλυψαν ότι το μαγνητικό πεδίο του Δία αλλάζει όπως της Γης - Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας. Γνωρίζαμε ότι το μαγνητικό πεδίο της Γης αλλάζει και πώς σε αυτό το φαινόμενο οφείλονται οι κοσμογονικές αλλαγές στον πλανήτη, σε τακτά χρονικά διαστήματα. Υποθέταμε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε άλλους πλανήτες. Η υπόθεση έγινε γνώση, μετά την αποστολή και την έρευνα του Juno στον πλανήτη Δία. Τον τεράστιο πλανήτη-γίγαντα, μία φυσική ασπίδα για τη Γη, που όπως αποδεικνύεται από τα στοιχεία, διαθέτει ένα μαγνητικό πεδίο που αλλάζει, όπως αυτό της Γης. Για πρώτη φορά στην ιστορία, οι άνθρωποι έχουν εντοπίσει ένα μεταβαλλόμενο μαγνητικό πεδίο σε έναν πλανήτη διαφορετικό από τον δικό μας και αυτό από μόνο του, αποτελεί μία τεράστια επιτυχία και ανακάλυψη. Η μελέτη στη μεταβολή του μαγνητικού πεδίου του Δία δείχνει ότι συμβαίνει με διαφορετικό τρόπο, ωστόσο θα βοηθήσει τα μέγιστα στην κατανόηση του φαινομένου. Η ανακάλυψη έγινε από το διαστημόπλοιο Juno της NASA. Από την εκτόξευσή του το 2011 και την άφιξή του στον Δία το 2016, το Juno πετάει και ελέγχει τον πλανήτη κάθε 53 ημέρες. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν αλλαγές στο μαγνητικό πεδίο του Δία όταν συνέκριναν τα τελευταία δεδομένα του Juno με μετρήσεις που έγιναν από παλαιότερες αποστολές όπως οι Pioneer 10 και Voyager 1 από τη δεκαετία του 1970. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο ένοχος πίσω από τις παραλλαγές μπορεί να είναι οι βίαιες καταιγίδες του Jovian που εκτείνονται βαθιά στην επιφάνεια του Δία για χιλιάδες μίλια. Η υπόθεσή τους υποστηρίζεται από το γεγονός ότι ένα αόρατο επίθεμα μαγνητικού πεδίου κοντά στον ισημερινό του Δία, που ονομάστηκε Great Blue Spot, είναι εκεί όπου εντοπίστηκαν οι ισχυρότερες παραλλαγές του μαγνητικού πεδίου στην τελευταία παρατήρηση. Αν και η παραλλαγή του μαγνητικού πεδίου που εντοπίστηκε στον Δία μπορεί να έχει διαφορετική προέλευση από αυτή της Γης, η ανακάλυψη μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν τις αλλαγές του μαγνητικού πεδίου της Γης, ένα φαινόμενο που δεν είναι ακόμη πλήρως κατανοητό. Ο μαγνητικός βόρειος πόλος της Γης παει προς τα νότια περίπου 30 μίλια το χρόνο από το 2015! Αλλάζει αρκετά γρήγορα ώστε τα συστήματα GPS που διαθέτουμε, να χρήζουν συχνής ενημέρωσης. Μια αποδυνάμωση ή μία αντιστροφή του μαγνητικού πεδίου της Γης θα μπορούσε ενδεχομένως να προκαλέσει διαταραχές στη μαγνητική ασπίδα του πλανήτη και ενδεχομένως μαζική εξαφάνιση, εκθέτοντας τη Γη μας σε επιβλαβή ακτινοβολία από το διάστημα, καθώς και ραγδαίες αλλαγές στο κλίμα. Τόσο ραγδαίες, που ο άνθρωπος θα ήταν σχεδόν αδύνατον να προσαρμοστεί και να επιβιώσει ως είδος. https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/776655_anakalypsan-oti-magnitiko-pedio-toy-dia-allazei-opos-tis-gis-ti-mporei-na

Αστρονόμοι: Κάτι περίεργο συμβαίνει στην τεράστια κόκκινη κηλίδα του πλανήτη Δία. Ερασιτέχνες αστρονόμοι σε όλο τον όσμο παρατηρούν με απορία ένα περίεργο φαινόμενο που εκτυλίσσεται στα όρια της μεγάλης κόκκινης κηλίδας στον πλανήτη Δία. Η γιγαντιαίων διαστάσεων κηλίδα, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια τεράστια καταιγίδα που βρίσκεται 22 μοίρες νότια του ισημερινού του γίγαντα του ηλιακού μας συστήματος. Η καταιγίδα είναι τόσο μεγάλη ώστε θα μπορούσαν να «χωρέσουν» μέσα σε αυτή 2-3 πλανήτες σαν τη Γη.Αυτό έχει παρατηρηθεί είναι πως η κηλίδα αυτή αρχίζει και «ξετυλίγεται» κατά κάποιο τρόπο καθώς ένα μεγάλο ρεύμα αερίων φαίνεται πως αποσπάται από αυτή. https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/774311_astronomoi-kati-periergo-symvainei-stin-terastia-kokkini-kilida-toy

Αλλάζουν τα δεδομένα για το σχηματισμό του Δία. Ο μεγαλύτερος πλανήτης του Ηλιακού μας Συστήματος, ο Δίας, φαίνεται ότι σχηματίστηκε πολύ πιο μακριά από ό,τι πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Η ιστορία του Δία κρύβει αρκετά μυστικά, τα οποία η επιστημονική κοινότητα προσπαθεί να αποκαλύψει. Κατά γενική ομολογία, βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή της κατανόησης του Δία, καθώς υπάρχουν πάρα πολλά αναπάντητα ερωτήματα για τον πλανητικό αυτό γίγαντα. Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες και θεωρίες, ο Δίας σχηματίστηκε πολύ πιο μακριά από την τωρινή του θέση και σταδιακά μεταφέρθηκε στην τωρινή τοποθεσία του Ηλιακού μας Συστήματος. Η σημερινή θέση του Δία τον βρίσκει σε τροχιά σε απόσταση 780 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τον Ήλιο, απόσταση που αντιστοιχεί σε 5,2 αστρονομικές μονάδες (AU), όπως μετρούν οι αστρονόμοι τις αποστάσεις σε ουράνια σώματα. Οι τελευταίες θεωρίες θέλουν τον μεγαλύτερο πλανήτη του Ηλιακού μας Συστήματος να ξεκινά σε μια απόσταση 3,5 αστρονομικών μονάδων, πιο κοντά δηλαδή στη ζώνη αστεροειδών Κάιπερ, να μεταφέρεται κοντά στον Ήλιο, σε απόσταση 1,5 αστρονομικών μονάδων, περίπου στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο πλανήτης Άρης. Υπάρχει μια ζώνη αστεροειδών, οι Trojan asteroids, που ακολουθούν την τροχιά του Δία γύρω από τον Ήλιο και η μελέτη τους έχει οδηγήσει στους επιστήμονες του Πανεπιστημίου Lund στη Σουηδία να υποθέσουν ότι ο Δίας ακολούθησε την εν λόγω διαδρομή. Αξίζει να σημειωθεί ότι σημάδια της διαδρομής αυτής έχουν ήδη ανακαλυφθεί στη ζώνη των αστεροειδών, σύμφωνα με τα όσα αναφέρει το New Atlas. Η μετακίνηση αυτού του τόσο μεγάλου σε όγκου ουράνιου σώματος δεν θα μπορούσε παρά να είναι εξαιρετικά βίαιη σε πλανητικό επίπεδο, γεγονός που εξηγεί πολλά από τα «περίεργα» στοιχεία που παρατηρεί κανείς στη συμπαντική γειτονιά μας. Ένα από αυτά είναι το μέγεθος του πλανήτη Άρη, το οποίο και εκτιμάται ότι είναι μικρότερο από όσο θα ήταν εάν δεν είχε συμβεί αυτό το διαστημικό ταξίδι του Δία. Η μετακίνηση αυτή εκτιμάται ότι διήρκησε περίπου 700.000 χρόνια, ένα χρονικό διάστημα που θεωρείται μικρό για τα διαστημικά δεδομένα. Οι επιστήμονες θα συνεχίσουν να μελετούν το Δία, προκειμένου να κατανοήσουν καλύτερα τόσο το παρελθόν του όσο και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. https://www.naftemporiki.gr/story/1460504/allazoun-ta-dedomena-gia-to-sximatismo-tou-dia

Η Ατμόσφαιρα του Δία μοιάζει με ένα Βαν Γκογκ. Το διαστημόπλοιο Juno της NASA πήρε μια φωτογραφία του Δία που μοιάζει περισσότερο με την τέχνη του Βαν Γκογκ από μια εικόνα ενός πλανήτη στο διάστημα. Στην 18η πτήση του γίγαντα του φυσικού αερίου, ο Juno συνέλαβε μια τρέχουσα καταιγίδα που έκανε τα σύννεφα της σκόνης να μοιάζουν με στροφές του μηχανικού λογισμικού paintNASA Kevin M. Gill στη συνέχεια βελτίωσε την εικόνα και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Photojournal του Εργαστηρίου Jet Propulsion του NASA. Ο Gill ανέπτυξε μια διαδικτυακή παρακολούθηση για το έργο του με τις εικόνες: "Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη", δήλωσε ο Gill. "Βασίζομαι πολύ στην τέχνη που είναι εγγενής στη φύση." [Αλλά] έχω έργα που παρουσιάζονται σε γκαλερί τέχνης. "Ο Gill πήρε την εικόνα από τις 12 Φεβρουαρίου 2019, όταν ο Juno ήταν περίπου 13.000 χιλιόμετρα πάνω από τον Δία. Η εικόνα φορτώθηκε στο σύστημα απεικόνισης Junocam της NASA, ένα ηλεκτρονικό εργαλείο που αναρτά δεδομένα από την αποστολή για δημόσια κατανάλωση. Οι αισθητήρες Juno είναι ρυθμισμένοι ως ρίγες στην κάμερα, με εικονοστοιχεία κόκκινου, πράσινου, μπλε και Methan που συλλαμβάνονται ξεχωριστά. Αυτό είναι που δίνει στην εικόνα μια "περίεργη, χαραγμένη εμφάνιση", δήλωσε ο Gill, ο οποίος στη συνέχεια επεξεργάζεται τα ακατέργαστα δεδομένα, εφαρμόζει τρισδιάστατη μοντελοποίηση και βελτιώνει το χρώμα. "[Αυτή η διαδικασία] μεταφράζει τις τιμές χρώματος στα δεδομένα από αυτά που κωδικοποίησαν οι κάμερες, όπως για τη μετάδοση στη Γη σε μια σωστή τιμή RGB και εφαρμόζει μερικά βάρη σε κάθε κανάλι χρώματος για να υπολογίσει τη συγκεκριμένη ευαισθησία των χρωμάτων στον αισθητήρα" αυτός είπε. "Στη συνέχεια πηγαίνει και βγάζει τις λωρίδες, τις επαναλαμβάνει στο χάρτη και τις επανασυναρμολογεί όλες μαζί ευθυγραμμισμένες". Ο Gill λέει ότι έχει αυτοματοποιήσει τη διαδικασία, οπότε τώρα τον παίρνει 10-15 λεπτά. "Προσπάθησα να αξιοποιήσω το μεγαλύτερο μέρος του έργου των εικόνων μου γρήγορα", είπε, αναφερόμενος στον εαυτό του ως "κατασκοπεία δεδομένων". Ο κ. Gill παρείχε το όνομα του Jupiter μετά από τον κ. Hankey, έναν χαρακτήρα από το South Park Αν και η δουλειά του για τις εικόνες του Juno είναι ένα χόμπι, η NASA τον χαρακτήρισε «επιστήμονα πολίτη» στο blog του Photojournal. Το εργαλείο Junocam ξεκίνησε αρχικά με μια μικρή επαγγελματική ομάδα, βασιζόμενη στους λάτρεις του χώρου και την επαγγελματική κοινότητα για να συμβάλει στη λήψη εικόνων από τον Juno. "Ο κόσμος είναι ένα ουσιαστικό κομμάτι της εικονικής μας ομάδας", δήλωσε μια έκθεση της NASA 2014. "Μερικές πιθανές περιοχές προσπάθειας είναι η παρακολούθηση χαρακτηριστικών, οι απεικονίσεις χρησιμοποιώντας άλλα στοιχεία του οργάνου Juno ή / και παρατηρήσεις επί εδάφους, χαρτογράφηση μεθανίου και ψευδή χρώματα. "" Ενώ η βασική επεξεργασία θα γίνει από επαγγελματίες επεξεργασίας εικόνων, θα ενθαρρύνουμε κυρίως το ευρύ κοινό να είναι δημιουργικό ". Και το έργο του Gill αποδεικνύει ότι το κοινό μπορεί πράγματι να δημιουργήσει νέα αριστουργήματα. Μπορείτε να δείτε το έργο του Gill στο Flickr και στο YouTube Κανάλι. https://asgardia.space/en/news/Jupiters-Atmosphere-Looks-Like-a-Van-Gogh

Αποστολή Juno: «Κόβουν την ανάσα» οι νέες φωτογραφίες από τον πλανήτη Δία. Η αποστολή Juno της Εθνικής Διαστημικής Υπηρεσίας των Ηνωμένων Πολιτειών (NASA) στον αέριο γίγαντα του ηλιακού μας συστήματος έφτασε στα μισά της και έστειλε πίσω στη Γη νέες εντυπωσιακές εικόνες από κυκλώνες και καταιγίδες του πλανήτη Δία. Το Juno μπαίνει σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη κάθε 53 ημέρες. Κάνει μια βουτιά στον αέριο γίγαντα για να συλλέξει επιστημονικές πληροφορίες. Η αποστολή του Juno είναι να «τρέξει» από πόλο σε πόλο. Κάθε 53 ημέρες, έρχεται σε «απόσταση αναπνοής» από τα νέφη στην ανώτερη ατμόσφαιρα του πλανήτη, ταξιδεύοντας από πόλο σε πόλο με ταχύτητα 130.000 μιλίων ανά ώρα, με τα επιστημονικά του όργανα να συλλέγουν στοιχεία. Όταν ολοκληρώσει κάθε «επίσκεψή» του, στέλνει στη Γη τα στοιχεία που συνέλεξε. Το κατέβασμα μόλις 6 MB δεδομένων κατά τη διαδικασία αυτή μπορεί να διαρκέσει 1,5 ημέρες. https://www.facebook.com/NASA/videos/373781310037097/ https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/734580_apostoli-juno-kovoyn-tin-anasa-oi-nees-fotografies-apo-ton-planiti-dia

Δέκα νέα φεγγάρια του Δία εντόπισαν οι αστρονόμοι. Αστρονόμοι ανακοίνωσαν την ανακάλυψη δέκα ακόμη φεγγαριών του Δία, ανεβάζοντας έτσι σε 79 τον αριθμό των φεγγαριών που οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι περιβάλλουν αυτόν τον γίγαντα αερίων, περιλαμβανομένου ενός «οδηγού προς την λάθος κατεύθυνση», ο οποίος φαίνεται καταδικασμένος να συντριβεί πάνω σε άλλα φεγγάρια που μοιράζονται τη διαδρομή του. Όλα τα προσφάτως εντοπισθέντα φεγγάρια είναι σχετικά μικρά. Ενώ ο Δίας, ο πέμπτος κατά σειρά πλανήτης ξεκινώντας από τον Ήλιο, έχει μεγάλα φεγγάρια όπως ο Γανυμήδης–ο μεγαλύτερος του ηλιακού συστήματος με διάμετρο 5.268 χλμ–τα νέα φεγγάρια διαφέρουν σε μέγεθος–από περίπου έξι δέκατα του ενός μιλίου (1χλμ) ως 2,5 μίλια (4χλμ). Αυτό είναι ελάχιστο συγκριτικά με τη διάμετρο του Δία των 88.846 μιλίων (142.984 χλμ). Μια ερευνητική ομάδα υπό τον αστρονόμο Σκοτ Σέπαρντ του Carnegie Institution for Science στην Ουάσινγκτον εντόπισε 12 μικρά φεγγάρια του Δία, περιλαμβανομένων των 10 που περιγράφηκαν σήμερα. Σύμφωνα με τον Σέπαρντ, τα φεγγάρια αυτά ήταν πιθανόν αντικείμενα που σχηματίστηκαν κοντά στον Δία κατά την πρώιμη περίοδο του ηλιακού συστήματος, τα οποία «αιχμαλωτίστηκαν» από την ισχυρή βαρυτική έλξη του πλανήτη. «Ο Δίας είναι σαν μια μεγάλη ηλεκτρική σκούπα γιατί είναι τόσο ογκώδης. Αυτά τα αντικείμενα ξεκίνησαν να περιστρέφονται γύρω από τον Δία αντί να πέσουν μέσα του. Επομένως θεωρούμε ότι είναι κάτι ενδιάμεσο, ανάμεσα σε βραχώδεις αστεροειδείς και παγωμένους κομήτες. Άρα είναι κατά το ήμισυ πάγοι και κατά το ήμισυ βράχοι». Το πιο ενδιαφέρον από τα νέα φεγγάρια είναι η Βαλετούντο, που πήρε το όνομά του από την δισέγγονη του ρωμαϊκού Δία, την θεά της υγείας και της καθαριότητας. Η Βαλετούντο περιστρέφεται γύρω από τον Δία στην ίδια κατεύθυνση με την οποία περιστρέφεται ο ίδιος ο πλανήτης, αλλά μερικά άλλα μικρά φεγγάρια μοιράζονται το ίδιο «μονοπάτι» ενώ κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. «Η Βαλετούντο κινείται στον αυτοκινητόδρομο ανάποδα, επομένως είναι πολύ πιθανό να συγκρουστεί με αυτά τα άλλα αντικείμενα. Προφανώς έχει συγκρουστεί μαζί τους στη διάρκεια των ετών», εξηγεί ο Σέπαρντ. Τα 79 γνωστά φεγγάρια του Δία είναι τα περισσότερα που διαθέτει πλανήτης στο ηλιακό σύστημα και ακολουθούν τα 62 που έχουν εντοπιστεί γύρω από τον Κρόνο. Όπως είπε ο Σέπαρντ, ο Δίας και ο Κρόνος πιθανόν να διαθέτουν παρεμφερή αριθμό φεγγαριών με ορισμένα από τα μικρότερα του Κρόνου να μην έχουν ακόμη εντοπιστεί. Ως φεγγάρι ορίζεται το όποιο αντικείμενο, ανεξαρτήτως μεγέθους, περιστρέφεται γύρω από έναν πλανήτη, όχι από τον Ήλιο. Μόνο οι δύο εσωτερικοί πλανήτες στο ηλιακό μας σύστημα–ο Ερμής και η Αφροδίτη–δεν έχουν κανένα. Από τα 79 φεγγάρια του Δία, τα 26 δεν έχουν όνομα, περιλαμβανομένων εννέα από τα δέκα νέα. http://www.in.gr/2018/07/17/tech/deka-nea-feggaria-tou-dia-entopisan-oi-astronomoi/

Η Ήρα θαυμάζει τις πολύχρωμες θύελλες του Δία. Το σκάφος Juno (Ήρα) της NASA, η πρώτη αποστολή που κινείται σε κατάλληλη τροχιά για να παρατηρεί τους πόλους του Δία, απαθανάτισε πολυάριθμες θύελλες να μαίνονται στο νότιο ημισφαίριο του πλανήτη, δίνοντας στα σύννεφα μια ποικιλία χρωμάτων. Η θεαματική εικόνα ελήφθη στις 19 Μαΐου, την ώρα που το Juno πραγματοποιούσε το έβδομο κοντινό πέρασμα από τον Δία (το σκάφος κινείται σε μια έντονη ελλειπτική πολική τροχιά). Η εικόνα έχει υποστεί επεξεργασία που ενισχύει τις χρωματικές διαφορές και αναδεικνύει την εντυπωσιακή ποικιλία στην ταραγμένη ατμόσφαιρα του Δία. Πάνω και δεξιά διακρίνονται θύελλες σαν άσπρα οβάλ, τα οποία σχηματίζουν αυτό που η NASA ονομάζει «σειρά μαργαριταριών». Άλλες θύελλες εμφανίζονται κρεμ, ενώ μία έχει χρώμα βαθύ πορτοκαλί -το γιατί, όμως, παραμένει άγνωστο. Το Juno, το οποίο εκτοξεύτηκε το 2005 και έφτασε στο σύστημα του Δία το 2016, έχει στόχο να μετρήσει τη σύσταση του πλανήτη και το βαρυτικό και μαγνητικό του πεδίου. Θα αναζητήσει επίσης στοιχεία για τον σχηματισμό του μεγαλύτερου πλανήτη στο Ηλιακό Σύστημα και θα προσπαθήσει να απαντήσει στο παλιό ερώτημα του εάν ο Δίας έχει συμπαγή πυρήνα. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500150152

Πολυκοσμία στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό : Στριμώχνονται εννέα αστροναύτες. Κάπως στενάχωρα είναι αυτές τις μέρες τα πράγματα στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS), όπου στριμώχνονται εννέα αστροναύτες -αντί τρεις έως έξι που είναι συνήθως- από τέσσερις διαφορετικές διαστημικές υπηρεσίες (NASA, ESA, Roscomos, Εμιράτα). Το πλήρωμα έγινε εννεαμελές από τις 25 Σεπτεμβρίου, όταν το ρωσικό «Σογιούζ» μετέφερε άλλους τρεις αστροναύτες στον ISS. Ευτυχώς την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου τρεις από τους εννέα θα γυρίσουν στη Γη και ο σταθμός θα γίνει πιο ευρύχωρος. Ασφυκτική πολυκοσμία και το 2015 Πάντως στο παρελθόν η κατάσταση είχε υπάρξει ακόμη πιο ασφυκτική, με αποκορύφωμα το 2009, όταν 13 άνθρωποι είχαν στριμωχτεί στον ISS. Την προηγούμενη φορά που είχαν συνυπάρξει ξανά εννέα αστροναύτες, ήταν το 2015. Ο αστροναύτης που έχει αυτή τη στιγμή στραμμένα πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, είναι ο Χαζάα Αλί Αλμανσουρί, ο πρώτος από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ο οποίος κάνει ένα σύντομο οκταήμερο πέρασμα από τον ISS (ήλθε στις 25/9 και φεύγει στις 3/10). Διοικητής του ISS είναι σήμερα ο Ρώσος Αλεξέι Οβτσίνιν, ο οποίος θα παραδώσει τη διοίκηση στις 2 Οκτωβρίου στον Λούκα Παρμιτάνο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος. Θα είναι ο τρίτος Ευρωπαίος και ο πρώτος Ιταλός που θα διοικήσει το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. https://www.in.gr/2019/10/01/tech/polykosmia-ston-diethni-diastimiko-stathmo-strimoxnontai-ennea-astronaytes/

Πέντε παρανοήσεις σχετικά με τις μαύρες τρύπες. Οι πιο κοινές παρανοήσεις σχετικά με τις μαύρες τρύπες είναι ότι: (1) οι μαύρες τρύπες σχηματίζονται μόνο από την κατάρρευση των άστρων (2) έχουν τεράστιες μάζες (3) είναι πάρα πολύ πυκνές (4) η βαρύτητά τους απορροφά τα πάντα και (5) είναι εντελώς μαύρες Θα ασχοληθούμε με την απλούστερη μορφή μαύρης τρύπας, γνωστή ως την στατική μαύρη τρύπα. Θεωρητικά, υπάρχουν τρεις εξωτερικά παρατηρήσιμες παράμετροι που καθορίζουν μια μαύρη τρύπα: η μάζα, το ηλεκτρικό φορτίο και η στροφορμή. Η πιο απλή μαύρη τρύπα είναι αυτή που δεν περιστρέφεται και είναι ηλεκτρικά ουδέτερη. Ένα τέτοιο αντικείμενο είναι η στατική μαύρη τρύπα ή μαύρη τρύπα Schwarzschild και η μαθηματική της περιγραφή εξαρτάται μόνο από την μάζα της. Αυτές οι απλοποιήσεις δεν επηρεάζουν τα συμπεράσματα για τις μαύρες τρύπες και μας επιτρέπει να παρακάμψουμε τις σύνθετες έννοιες της γενικής θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν. 1. Οι μαύρες τρύπες σχηματίζονται από την κατάρρευση των άστρων Η έννοια της μαύρης τρύπας γεννήθηκε στο πλαίσιο της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, την θεωρία που πρότεινε ο Αϊνστάιν το 1916 και αντικατέστησε την θεωρία του Νεύτωνα για την βαρύτητα (τον νόμο της παγκόσμιας έλξης των μαζών). Μια μαύρη τρύπα είναι μια περιοχή χωροχρόνου που καθορίζεται από μια κλειστή επιφάνεια – τον επονομαζόμενο ορίζοντα των γεγονότων – όπου υπάρχει μια τόσο μεγάλη συγκέντρωση μάζας-ενέργειας, έτσι ώστε τίποτε δεν μπορεί να διαφύγει από την βαρύτητά του, ούτε καν το φως. Στο πλαίσιο της Νευτώνειας βαρύτητας, μπορεί κανείς να φανταστεί τον ορίζοντα σαν μια σφαιρική επιφάνεια ακτίνας: Rs=2GMBH/c2 ή Rs(σε m)=1,48·10–27MBH (σε kg), (1) όπου G η σταθερά της παγκόσμιας έλξης, c η ταχύτητα του φωτός στο κενό και MBH η μάζα της μαύρης τρύπας που περικλείεται στον ορίζοντα. Το μέγεθος αυτό για ιστορικούς λόγους ονομάζεται ακτίνα Schwarzschild (για να αποφευχθεί κι άλλη παρανόηση, είναι σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας ότι η ακτίνα Schwarzschild είναι μια συντεταγμένη και δεν παριστάνει κάποια φυσική απόσταση). H παραπάνω εξίσωση μας λέει ότι για κάθε τιμή της μάζας MBH, υπάρχει μια τιμή της RS, που σημαίνει κατ΄αρχήν ότι δεν υπάρχει περιορισμός στη μάζα που μπορεί να έχει μια μαύρη τρύπα. Επομένως, ενώ αληθεύει το γεγονός ότι μια μαύρη τρύπα μπορεί να σχηματιστεί από την βαρυτική κατάρρευση ενός άστρου, μπορεί επίσης θεωρητικά να σχηματιστεί από έναν πλανήτη, έναν αστεροειδή ή και από έναν κόκκο άμμου, με την προϋπόθεση ότι η πρώτη ύλη για την διαδικασία σχηματισμού τελικά περιορίζεται στο εσωτερικό του ορίζοντα. Ωστόσο, μόνο στο πρώιμο σύμπαν (όταν η πυκνότητα μάζας-ενέργειας ήταν πολύ υψηλή) υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες για να σχηματιστούν μαύρες τρύπες από συγκριτικά μικρές συγκεντρώσεις ύλης, όπως μάζα ενός αστεροειδούς ή ενός κόκκου άμμου. Κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στο σύμπαν, ο σχηματισμός μιας μαύρης τρύπας απαιτεί μια μάζα η οποία είναι τουλάχιστον ίση με αυτή ενός άστρου. Στα άστρα η βαρυτική συμπίεση του άστρου εξισορροπείται από την θερμική πίεση που προκαλείται από τις θερμοπυρηνικές αντιδράσεις που πραγματοποιούνται στο εσωτερικό του άστρου. Αν το άστρο έχει αρκετή μάζα και τα πυρηνικά καύσιμα του άστρου εξαντληθούν, τότε επέρχεται η βαρυτική κατάρρευση, το αποτέλεσμα της οποίας είναι ο σχηματισμός της μαύρης τρύπας. Εκτιμάται ότι η ελάχιστη μάζα που απαιτείται ώστε να καταρρεύσει προς μαύρη τρύπα ένα άστρο (που στο εσωτερικό του δεν γίνονται πλέον πυρηνικές αντιδράσεις), είναι 3M⊙ όπου M⊙= 1,99×1030kg είναι η μάζα του ήλιου. Αυτό είναι γνωστό ως όριο Tolman-Oppenheimer-Volkoff limit (TOV)[για να είμαστε ακριβείς το όριο TOV είναι ένα ανώτερο όριο στη μάζα των άστρων που συνίστανται κυρίως από εκφυλισμένα νετρόνια (αστέρες νετρονίων)] Πίνακας 1: Οι ακτίνες Schwarzschild μερικών αντικειμένων 2. Οι μαύρες τρύπες έχουν μεγάλες μάζες Ο πίνακας 1 μας δείχνει ότι οι μαύρες τρύπες μπορούν να διαθέτουν ένα μεγάλο εύρος μαζών, και είναι φανερό πως δεν έχουν υποχρεωτικά μεγάλες μάζες. Μια μαύρη τρύπα είναι ένα συμπαγές αντικείμενο. Αυτή είναι μια ιδιότητα η οποία είναι διαφορετική από την πυκνότητα που θα αναλυθεί στην επόμενη ενότητα. Η «συμπαγότητα» (το πόσο συμπαγής είναι) δεν εξαρτάται από την μάζα που απομονώθηκε, αλλά από το πηλίκο της μάζας προς την ακτίνα. Συγκεκριμένα, η συμπαγότητα ενός σφαιρικού αντικειμένου μάζας Μ μπορεί να οριστεί ως το πηλίκο της ακτίνας Schwarzschild RS και της πραγματικής ακτίνας R RS/R=2GM/c2R (2) Όσο πιο κοντά στη μονάδα βρίσκεται αυτό το κλάσμα, τόσο πιο συμπαγές είναι το αντικείμενο. Αν θεωρήσουμε την RS ως ένα μέτρο του μεγέθους της μαύρης τρύπας, τότε γι αυτά τα αντικείμενα αληθεύει ότι 2GM/c2R = 1. Αυτό σημαίνει ότι οι μαύρες τρύπες είναι τα πιο συμπαγή αντικείμενα στο σύμπαν, και είναι διαισθητικά φανερό ότι όλα τα άλλα αντικείμενα πρέπει να ικανοποιούν την σχέση: 2GM/c2R<1 (3) Αυτό το αποτέλεσμα είναι γνωστό ως ανισότητα Buchdahl και προκύπτει από την γενική σχετικότητα. Ο πίνακας 2 δείχνει την συμπαγότητα (εκφρασμένη ως RS/R) διαφόρων αντικειμένων: Πίνακας 2: Η συμπαγότητα διαφόρων αντικειμένων (για μια μαύρη τρύπα RS/R = 1) 3. Oι μαύρες τρύπες είναι πολύ πυκνές Σε αντίθεση με την κοινή αίσθηση η πυκνότητα μιας μαύρης τρύπας δεν είναι απαραίτητα μεγάλη. Μάλιστα υπό ορισμένες συνθήκες μπορεί να είναι αρκετά μικρή. Μπορούμε να ορίσουμε την πυκνότητα μιας μαύρης τρύπας ως το πηλίκο της μάζας της ως προς τον όγκο μιας σφαίρας που έχει ως ακτίνα την ακτίνα Schwarzschild: ρΒΗ=MBH/(4πRS3/3) (4) Μπορούμε να θεωρήσουμε αυτή την ποσότητα ως μια μέση πυκνότητα, διότι όταν ένα αντικείμενο συστέλλεται πέρα από την ακτίνα Schwarzschild, αυτή η συστολή θα συνεχιστεί χωρίς να μπορεί κανείς να την σταματήσει, γεγονός που σημαίνει ότι η πυκνότητα στο κέντρο του ορίζοντα αυξάνεται χωρίς όριο. Αν θέσουμε στην παραπάνω εξίσωση την εξίσωση Rs=2GMBH/c2 παίρνουμε: ρΒΗ(σε kg/m3)=7,3·1079/(MBH)2(σε kg) (5) Πίνακας 3: Μέσες πυκνότητες μαύρων τρυπών διάφορων τύπων Ο πίνακας 3 μας δείχνει την μέση πυκνότητα για διαφορετικούς τύπους μαύρων τρυπών, σε σχέση με τη μάζα τους. Στον πίνακα περιλαμβάνονται και τα προς το παρόν υποθετικά αντικείμενα, οι μαύρες τρύπες ενδιάμεσης μάζας, και οι μικρο-μαύρες τρύπες οι οποίες θα μπορούσαν να σχηματιστούν αμέσως μετά την Μεγάλη Έκρηξη, όταν η πυκνότητα μάζας-ενέργειας ήταν πολύ μεγάλη. Για σύγκριση, θυμηθείτε ότι η πυκνότητα του νερού είναι 103 kg/m3. Βλέπουμε πως υπάρχουν υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες με πυκνότητα μικρότερη του νερού! 4. Η βαρύτητα μιας μαύρης τρύπας απορροφά τα πάντα Η βαρύτητα στο εξωτερικό ενός σφαιρικού άστρου μάζας Μ είναι ταυτόσημο με αυτό που παράγεται από μια μαύρη τρύπα ίδιας μάζας Μ. Όμως είναι γνωστό πως τα άστρα δεν απορροφούν ότιδήποτε υπάρχει γύρω τους και το ίδιο ισχύει και για τις μαύρες τρύπες. Αν ο Ήλιος αντικατασταθεί από μια μαύρη τρύπα ίσης μάζας, τίποτε δεν θα άλλαζε όσον αφορά την περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο, εκτός από την προφανή έλλειψη φωτός. Σε μια απόσταση όπως αυτή μεταξύ Γης και Ήλιου, τα αποτελέσματα της γενικής σχετικότητας είναι πρακτικά μη διακρίσιμα, σε σχέση με αυτά που προβλέπονται από τον νόμο της Νευτώνειας βαρύτητας. Έτσι ένα σώμα θα μπορούσε άνετα να περιφέρεται γύρω από μια μαύρη τρύπα, χωρίς να κινδυνεύει να απορροφηθεί από αυτή. Ωστόσο, το σενάριο αυτό αλλάζει δραματικά όταν ένα σώμα βρίσκεται πολύ κοντά σε μια μαύρη τρύπα. Στη γενική σχετικότητα η εσώτατη ευσταθής κυκλική τροχιά (ISCO) είναι η μικρότερη τροχιά στην οποία ένα δοκιμαστικό σωματίδιο μπορεί να παραμένει ευσταθώς σε τροχιά γύρω από τη μαύρη τρύπα. Στην περίπτωση μια μαύρης τρύπας Schwarzschild η ακτίνα ISCO είναι: RISCO=3RS=6GMBH/c2=4,4·10–27m(MBH/kg) (6) Aυτή η ακτίνα είναι εξαιρετικά μικρή σε σχέση με τις τυπικές διαστάσεις ενός άστρου. Για παράδειγμα, αν θέσουμε MBH=M⊙ παίρνουμε RISCO ∼ 103m, που είναι 100.000 μικρότερη από την μέση ακτίνα του ήλιου, R⊙ ∼ 108m. Κάτω από την RISCO , ένα σωματίδιο δεν μπορεί να παραμείνει σε σταθερή τροχιά και είναι καταδικασμένο να πέσει στην μαύρη τρύπα και να απορροφηθεί από αυτή. Το φαινόμενο αυτό δεν έχει αντίστοιχο στη Νευτώνεια φυσική, όπου πάντα υπάρχει μια σταθερή τροχιά. [Η αστάθεια αυτή θα μπορούσε να «εξηγηθεί» από το γεγονός πως ένα σωματίδιο που βρίσκεται σε τροχιά κοντά στον ορίζοντα γεγονότων θα έχει σχετικιστική ταχύτητα (πολύ κοντά στην ταχύτητα του φωτός), η οποία θα οδηγήσει σε μια μεγάλη αύξηση της κινητικής ενέργειας. Εξαιτίας της ισοδυναμίας μάζας-ενέργειας, αυτό συνεπάγεται αύξηση της μάζας του σωματιδίου που κάνει την βαρυτική έλξη πιο έντονη, προκαλώντας τελικά την απορρόφηση του σωματιδίου]. Πίνακας 4: Η εσώτατη ευσταθής κυκλική τροχιά (ISCO=Innermost Stable Circular Orbits) για διάφορους τύπους μαύρων τρυπών. 5. Οι μαύρες τρύπες είναι μαύρες Ο Stephen Hawking ανακάλυψε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ότι μια απομονωμένη μαύρη τρύπα έχει θερμοκρασία και εκπέμπει θερμική ακτινοβολία από τον ορίζοντα προς όλες τις κατευθύνσεις. Σύμφωνα με τον Hawking «οι μαύρες τρύπες δεν είναι εντελώς μαύρες». Το γεγονός ότι η μαύρη τρύπα είναι απομονωμένη είναι σημαντικό. Αυτό σημαίνει πως η εκπομπή της ακτινοβολίας δεν εξαρτάται από μηχανισμούς που σχετίζονται με την απορρόφηση της ύλης που βρίσκεται έξω από τον ορίζοντα, όπως συμβαίνει με τον δίσκο προσαύξησης. Ο Hawking έδειξε (διαβάστε: H αρχή της αβεβαιότητας και οι μαύρες τρύπες) ότι η θερμική ακτινοβολία που εκπέμπεται από τον ορίζοντα μιας μαύρης τρύπας μάζας MBH, γνωστής ως ακτινοβολία Hawking, έχει το φάσμα ενός μέλανος σώματος με απόλυτη θερμοκρασία T_{BH} = \frac{h\,c^{3}}{16 \pi^{2} G\,M_{BH}\,k} (7) Αυτή είναι η αποκαλούμενη θερμοκρασία Hawking. H παραπάνω εξίσωση περιέχει, εκτός από την μάζα της μαύρης τρύπας, μόνο θεμελιώδεις φυσικές σταθερές: την ταχύτητα του φωτός στο κενό c, την σταθερά του Planck h, την σταθερά της παγκόσμιας έλξης G και την σταθερά του Boltzmann. Παρατηρούμε ότι η θερμοκρασία μιας μαύρης τρύπας είναι αντιστρόφως ανάλογη με την μάζα της – όσο μικραίνει η μάζα της μαύρης τρύπας η θερμοκρασία της αυξάνεται. Πίνακας 5: Οι θερμοκρασίες Hawking για διαφορετικούς τύπους μαύρων τρυπών Ο πίνακας 5 μας δείχνει τις τιμές της θερμοκρασίας Hawking και τους αντίστοιχους τύπους της ακτινοβολίας που κυριαρχούν, ανάλογα με την μάζα της μαύρης τρύπας. https://physicsgg.me/2019/09/20/%cf%80%ce%ad%ce%bd%cf%84%ce%b5-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%ae%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%83%cf%87%ce%b5%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81/

Τεράστια μαύρη τρύπα «καταπίνει» άστρο στο μέγεθος του Ήλιου. Την καταστροφή ενός άστρου στο μέγεθος του Ήλιου από μία τεράστια μαύρη τρύπα – 375 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη – κατέγραψε η NASA. Το εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο, γνωστό ως «παλλιροϊκή παραμόρφωση», καταγράφηκε από τον διαστημικό οργανισμό Transity Exoplanet Survey Satellite (TESS). Στο βίντεο που ακολουθεί καταγράφεται το άστρο να έλκεται από την βαρύτητα της μαύρης τρύπας, η οποία έχει περίπου έξι εκατομμύρια φορές το μέγεθός του, να περιφέρεται γύρω της και τελικά να πέφτει μέσα, αφήνοντας πίσω του μία λαμπερή «ουρά». Η έκρηξη, την οποία οι αστρονόμοι ήταν σε θέση να παρατηρήσουν από την αρχή μέχρι το τέλος, συμβαίνει μόνο κάθε 10.000 με 100.000 χρόνια σε έναν γαλαξία στο μέγεθος του δικού μας Γαλαξία. https://physicsgg.me/2019/09/26/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b5%ce%bd%cf%84%cf%85%cf%80%cf%89%cf%83%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%ae-%ce%bf%cf%80%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b7%cf%82/

Μια εντυπωσιακή απεικόνιση μαύρης τρύπας από τη NASA. Για πρώτη φορά στην ιστορία της αστρονομίας τον περασμένο Απρίλιο είδαμε την πρώτη φωτογραφία μιας μαύρης τρύπας ή πιο συγκεκριμένα αυτό που υπάρχει γύρω από μια μαύρη τρύπα. Επρόκειτο για την υπερμεγέθη μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία του γαλαξία Messier 87 με μάζα 6,5 δισεκατομμύρια φορές την μάζα του Ήλιου και διάμετρο 40 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα, σε απόσταση 52 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη. Όταν μια μαύρη τρύπα, δεν είναι απομονωμένη αλλά περιβάλλεται από αέριο ή σκόνη, τότε η ύλη αυτή έλκεται με τέτοιο τρόπο που αρχίζει να περιφέρεται γύρω της. Όμως τα πλησιέστερα προς την μαύρη τρύπα στρώματα κινούνται γρηγορότερα και αναπτύσσεται τριβή μεταξύ των διαδοχικών στρωμάτων έτσι ώστε το υλικό να θερμαίνεται και να εκπέμπει έντονο φως. Επομένως στις μαύρες τρύπες που περιβάλλονται από αέρια και σκόνη, δημιουργείται ένας φωτοβόλος δίσκος. Η πρώτη φωτογραφία μαύρης τρύπας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία Messier 87, που απέχει 52 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη. Το έντονο πορτοκαλί χρώμα που φαίνεται στην φωτογραφία της μαύρης τρύπας είναι ο επονομαζόμενος δίσκος προσαύξησης. Και το μαύρο στο μέσον είναι η σκιά της μαύρης τρύπας. Η σκιά προκαλείται από το φως που κάμπτεται εξαιτίας της βαρύτητας της μαύρης τρύπας και παγιδεύεται στον ορίζοντα των γεγονότων Όμως, η εν λόγω φωτογραφία μαύρης τρύπας, παρότι ένα πραγματικά εντυπωσιακό επίτευγμα της επιστημονικής εφευρετικότητας, είναι σχετικά χαμηλής ανάλυσης. Μια νέα προσομοίωση της ΝASA μας δείχνει τι παραπάνω θα μπορούσαμε να δούμε σε εικόνες υψηλής ανάλυσης μιας υπερμεγέθους μαύρης τρύπας (όπως αυτή στο κέντρο του γαλαξία Messier 87): Για την ιστορία, η πρώτη εικόνα προσομοίωσης μιας μαύρης τρύπας, έγινε το 1978 με την βοήθεια ενός υπολογιστή IBM 7040, από τον Γάλλο αστροφυσικό Jean-Pierre Luminet, και μοιάζει αρκετά με την προσομοίωση της NASA: https://physicsgg.me/2019/09/26/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b5%ce%bd%cf%84%cf%85%cf%80%cf%89%cf%83%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%ae-%ce%bf%cf%80%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b7%cf%82/

Υπερμεγέθης μαύρη τρύπα τρώει το ισοδύναμο 4 φεγγαριων κάθε 9 ώρες. Οι αστρονόμοι της NASA και της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος (ESA) εντοπίζουν μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία GSN 069, που καταναλώνει τακτικά μεγάλες ποσότητες ύλης. Σύμφωνα με τα πρακτορεία, κάθε εννέα ώρες η μαύρη τρύπα απορροφά ένα τμήμα της ύλης που ζυγίζει σαν τέσσερα Φεγγάρια. Η ανακάλυψη έγινε χρησιμοποιώντας δεδομένα από το παρατηρητήριο ακτίνων Χ του Chandra NASA και το διαστημικό σκάφος ESA με πολλαπλά καθρέφτη ακτίνων Χ. Χρησιμοποιώντας τα δεδομένα που συλλέχθηκαν από αυτά τα δύο παρατηρητήρια διαστήματος, οι αστρονόμοι ήταν σε θέση να εντοπίσουν την πηγή των επαναλαμβανόμενων εκρήξεων ακτίνων Χ - μια μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία GSN 069, που βρίσκεται 250 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη, η μάζα του είναι 400.000 φορές τη μάζα του Ήλιου. Οι αστρονόμοι έχουν σημειώσει στο παρελθόν περιοδικές φωτοβολίδες στην περιοχή μαύρων οπών που ζυγίζουν έως και 10 ηλιακές μάζες αλλά ποτέ δεν είχαν παρατηρηθεί τέτοιες συμπεριφορές σε υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες. «Αυτή η συμπεριφορά είναι τόσο πρωτοφανής που έπρεπε να φανταστούμε μια νέα έκφραση για να την περιγράψουμε: ακτινογραφίες τεσσάρων περιοδικών εκρήξεων», λέει ο Giovanni Miniutti από το Κέντρο Αστροβιολογίας του ESA στην Ισπανία. Κατά τη διάρκεια των φωτοβολίδων, η ισχύς ακτίνων Χ γίνεται περίπου 20 φορές ισχυρότερη από ότι σε ήρεμους χρόνους. Η θερμοκρασία ενός αερίου που τείνει σε μια μαύρη τρύπα επίσης αυξάνεται από περίπου 1 εκατομμύριο βαθμούς Φαρενάιτ σε μια ήρεμη περίοδο σε περίπου 2,5 εκατομμύρια κατά τη διάρκεια των εστιών. Η τελευταία θερμοκρασία είναι παρόμοια με τη θερμοκρασία του αερίου που βρίσκεται γύρω από τις πιο ενεργά αναπτυσσόμενες υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες. Η κατανάλωση από ένα καταρρεμμένο αστέρι από μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα παρατηρήθηκε νωρίτερα αλλά ποτέ δεν συνοδεύτηκε από επαναλαμβανόμενες εκρήξεις ακτίνων Χ. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η πηγή της ακτινοβολίας ακτίνων Χ είναι ένα αστέρι, το οποίο μια μαύρη τρύπα έσπασε εν μέρει ή τελείως και τώρα καταναλώνει αργά. "Πιστεύουμε ότι η προέλευση της εκπομπής ακτίνων Χ είναι ένα αστέρι που η μαύρη τρύπα έχει μερικώς ή εντελώς σχισθεί και είναι σιγά σιγά καταναλώνει λίγο, "εξηγεί η Margherita Giustini του Κέντρου για την Αστροβιολογία του ESA. Όσο για τις επαναλαμβανόμενες εκτοξεύσεις ακτίνων Χ, οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη μελετήσει την προέλευσή τους με τη βοήθεια πρόσθετων δεδομένων και νέων θεωρητικών μοντέλων. https://asgardia.space/en/news/Supermassive-Black-Hole-Eats-the-Equivalent-of-4-Moons-Every-9-Hours

Το πρώτο έγχρωμο βίντεο μιας μαύρης τρύπας. Η ερευνητική ομάδα του EHT (Event Horizon Telescope = Τηλεσκόπιο Ορίζοντα Γεγονότων, ένα δίκτυο τηλεσκοπίων σε διάφορα μέρη του κόσμου) ήταν αυτή που φωτογράφισε για πρώτη φορά μια μαύρη τρύπα, την υπερμεγέθη μαύρη τρύπα που βρίσκεται στον γαλαξία Messier 87 και απέχει 52 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη. To μέγεθος του ηλιακού μας συστήματος σε σύγκριση με την τερατώδη μαύρη τρύπα στον γαλαξία M87Τώρα σχεδιάζει την έγχρωμη κινηματογράφηση μιας μαύρης τρύπας σε δράση, και συγκεκριμένα της μαύρης τρύπας που βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία μας. Αυτή τεράστια μαύρη τρύπα καθώς περιστρέφεται παραμορφώνει τον χωροχρόνο και καταβροχθίζει οτιδήποτε κυκλοφορεί γύρω της. Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να δούμε μια μαύρη τρύπα και μάλιστα σε έγχρωμη ταινία! Αυτό που οι αστρονόμοι μπορούν να κινηματογραφήσουν είναι η ακτινοβολία της ύλης που παγιδεύεται, επιταχύνεται και υπερθερμαίνεται στην γειτονιά της μαύρης τρύπας. Η ερευνητική ομάδα του EHT αναμένεται να προσθέσει στο δίκτυό της επίγεια τηλεσκόπια στην Γροιλανδία, την Γαλλία και την Αφρική και ζήτησε χρηματοδότηση από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ (NSF) για την αποστολή τριών μικρών δορυφορικών τηλεσκοπίων σε τροχιά για να συμπληρωθεί η επίγεια έρευνα. Αυτό θα δημιουργήσει ένα υπέρ-τηλεσκόπιο, ουσιαστικά μεγαλύτερο από τη Γη, ικανό να δημιουργήσει καθαρές εικόνες από την γειτονιά της μαύρης τρύπας στο κέντρο του γαλαξία μας. Ώθηση για να γίνουν όλα τα παραπάνω πραγματικότητα είναι και τα τρία εκατομμύρια δολάρια του βραβείου Breakthrough Φυσικής 2020 που θα μοιρασθούν εξίσου οι 347 επιστήμονες του EHT (8646 δολάρια ο καθένας!) για την πρώτη φωτογράφιση μιας μαύρης τρύπας. Ανάμεσα τους βρίσκεται και ο καθηγητής αστρονομίας του Πανεπιστημίου της Αριζόνα Δημήτρης Ψάλτης, ο οποίος είχε καθοριστική συμβολή στο επίτευγμα. https://physicsgg.me/2019/09/06/%cf%84%ce%bf-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%bf-%ce%ad%ce%b3%cf%87%cf%81%cf%89%ce%bc%ce%bf-%ce%b2%ce%af%ce%bd%cf%84%ce%b5%ce%bf-%ce%bc%ce%b9%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b7%cf%82-%cf%84%cf%81/

Μαύρη Τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία μας άρχισε να εκπέμπει… φως. Tον περασμένο Μάιο μια υπερμεγέθης Μαύρη Τρύπα στο κέντρο του γαλαξία μας έγινε 75 φορές πιο λαμπερή μέσα σε δύο ώρες. Η Μαύρη Τρύπα γνωστή και ως Sagittarius A* είναι τέσσερις εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο. Ωστόσο, παρότι δεν εκπέμπει φως όπως και καμία άλλη Μαύρη Τρύπα άλλωστε, οι επιστήμονες μπόρεσαν να παρατηρήσουν τις αλληλεπιδράσεις της με φωτεινά αστέρια ή σύννεφα σκόνης που την περιβάλλουν. O αστρονόμος Tuan Do του UCLA και οι συνεργάτες του παρακολουθούσαν τον Sgr A* της νύχτα της 13ης Μαΐου, μέσω του τηλεσκοπίου τηλεσκόπιο Keck σε επιστημονική σύνοδο κορυφής στο παρατηρητήριο στο ηφαίστειο Mauna Kea της Χαβάης. Εκεί διαπίστωσαν πως η Sgr A* έδειχνε 75 φορές φωτεινότερη στη ζώνη υπέρυθρης ακτινοβολίας του φάσματος φωτός. To βράδυ εκείνο η υπερμεγέθης Μαύρη Τρύπα έφτασε στα κατά πολύ πιο φωτεινά επίπεδα που έχουν μετρηθεί ποτέ σε μήκος κύματος υπέρυθρων ακτίνων, σύμφωνα με τη μελέτη που δημοσίευσε η ομάδα με επικεφαλής τον Do και δημοσιεύθηκε στο arXiv. «Πιστεύουμε ότι κάτι ασυνήθιστο μπορεί να συμβαίνει φέτος, καθώς η Μαύρη Τρύπα φαίνεται να διαφοροποιείται περισσότερο σε σχέση με τη φωτεινότητα που σχετίζονται με αυτή σε σχέση με τα επίπεδα που έχουμε δει στο παρελθόν», αναφέρεται σε σχετική έκθεση. Η μέγιστη φωτεινότητα ήταν η διπλάσια που έχει καταγραφεί σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη ανώτερη μέτρηση του Sgr A * που έχει γίνει μέσα στα 20 τελευταία χρόνια. Αυτή η ασυνήθιστη λάμψη στον γαλαξιακό πυρήνα προκλήθηκε πιθανότατα από στενές «συναντήσεις» του Sgr A * και των αντικειμένων που το περιβάλλουν, σύμφωνα με την ομάδα. Η άκρη μιας μαύρης τρύπας, που ονομάζεται «ορίζοντας γεγονότων», διαμορφώνεται από έντονες παλιρροϊκές δυνάμεις που «σκίζουν» οτιδήποτε πλησιάζει σε αυτή. Ο ορίζοντας γεγονότων (event horizon) αναφέρεται ως τέτοιος, διότι αν κάτι συμβεί εντός των ορίων του, οι πληροφορίες από αυτό το γεγονός δεν μπορούν να φτάσουν σε ένα εξωτερικό παρατηρητή, καθιστώντας αδύνατο να προσδιοριστεί αν κάτι τέτοιο συνέβη. Μόλις μια μαύρη τρύπα αρχίσει να καταβροχθίζει κοντινά αντικείμενα όπως τα αστέρια ή τα νεφελώματα, τα αντικείμενα αυτά αναφλέγονται στον ορίζοντα της Μαύρης Τρύπας προκαλώντας φως που μπορεί να εντοπιστεί από τα τηλεσκόπια. Αναλυτικότερα, η ύλη που πέφτει σε μια Μαύρη Τρύπα συγκεντρώνεται σε ένα εξαιρετικά θερμό και γρήγορα περιστρεφόμενο δίσκο γύρω από αυτή, πριν εισέλθει εντός της. O δίσκος αυτός είναι γνωστός ως δίσκος προσαύξησης. Η τριβή ανάμεσα σε γειτονικές ζώνες αυτού του δίσκου τον θερμαίνουν τόσο, ώστε να ακτινοβολεί μεγάλη ποσότητα ακτίνων Χ. Η θέρμανση είναι εξαιρετικά αποτελεσματική και μπορεί να μετατρέψει ακόμα και το 50% της ενέργειας ενός αντικειμένου σε ακτινοβολία. Οι επιστήμονες λένε τώρα ότι ολόκληρο το φαινόμενο διήρκεσε μόλις 2,5 ώρες, θεωρώντας ότι η επίδραση μπορεί να είναι μια καθυστερημένη αντίδραση στο στενό πέρασμα του αστέρα S0-2 το 2018, ή το νέφος σκόνης G2 που πλησίασε τη μαύρη τρύπα το 2014. Η ομάδα περιμένει τώρα τα δεδομένα από άλλα τηλεσκόπια, συμπεριλαμβανομένων των Spitzer και Chandra της NASA, για να κατανοήσει καλύτερα τι συνέβη ακριβώς στον πυρήνα του γαλαξία μας. Επίσης, αναμένεται να προβεί τις επόμενες ώρες σε νέα παρατήρηση. https://www.in.gr/2019/08/14/tech/mayri-trypa-sto-kentro-tou-galaksia-mas-arxise-na-ekpempei-fos/

Μια νέα μαύρη τρύπα Discovery λάμπει όπως σαράντα δισεκατομμύρια Ήλιους. Με τη βοήθεια του πολύ μεγάλου τηλεσκοπίου της ESO (VLT), οι αστρονόμοι διαπίστωσαν ότι το κέντρο του ελλειπτικού γαλαξία Holmberg 15A φιλοξενεί μια γιγαντιαία μαύρη τρύπα. Το Holm 15A, με τη σειρά του, κυριαρχεί στο σύμπλεγμα των γαλαξιών Abell 85. Μια μαύρη τρύπα που ανήκει στην τάξη υπερμεγέθους συνήθως κάθεται στο κέντρο ενός τεράστιου γαλαξία και έχει μάζα 100.000-10 δισεκατομμυρίων Ήλιων. Οι μαύρες τρύπες που είναι ακόμα μεγαλύτερες - επιστημονικά αποκαλούμενες «υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες», που υπερβαίνουν αυτή τη μέτρηση, βρίσκονται στους κεντρικούς γαλαξίες των τεράστιων γαλαξιακών συστάδων. Μόνο μερικά από αυτά έχουν επιβεβαιωθεί επισήμως Οι επιστήμονες ανακάλυψαν πρόσφατα μια άλλη υπερμεγέθη μαύρη τρύπα στον υπερβολικό ελλειπτικό γαλαξία Holm 15Α, ο οποίος είναι κεντρικός σε ένα συγκρότημα άνω των 500 γαλαξιών Abell 85. Η ομάδα ερευνητών του Max Planck Institute for Extraterrestrial Physics και Πανεπιστημιακού Παρατηρητηρίου του Μονάχου που ανακάλυψε αντικείμενο ήταν υπό την ηγεσία του αστρονόμου Kianusch Mehrgan. Υποβλήθηκαν στο περιοδικό The Astrophysical Journal, όπου πρόκειται σύντομα να δημοσιευθούν, για την έρευνα αυτή. «Έχουμε αποκτήσει φασματοσκοπικά δεδομένα ευρέως πεδίου του Holmberg 15A, τον πιο φωτεινό γαλαξία συμπλέγματος του συμπλέγματος γαλαξιών ψυχρού πυρήνα Abell 85, από τον Πολυλειτουργικό Φασματοσκοπικό εξερευνητή (MUSE) της VLT στις 16 Νοεμβρίου 2017 και στις 10 Αυγούστου 2018». σύμφωνα με τους ερευνητές, ορίζοντας την ως την "μαζική μαύρη τρύπα με άμεση δυναμική ανίχνευση στο τοπικό σύμπαν". Η υπερμεγέθη μαύρη τρύπα του Holmberg 15A εκτιμάται ότι έχει μάζα 40 δισεκατομμυρίων φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου. Εξήγησαν ότι υπερβαίνει τις μαύρες τρύπες στο NGC 4889 (21 δισεκατομμύρια φορές περισσότερο από τον Ήλιο) και το NGC 1600 (17 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερο από τον Ήλιο) με έναν ή δύο παράγοντες, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι μόνο μία από τις πιο υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες γνωστό σήμερα, αλλά, λαμβάνοντας υπόψη την μεγάλη αστρική μάζα του γαλαξία, το μέγεθος της είναι εκπληκτικά μεγάλο, εκτιμάται ότι είναι 4 έως 9 φορές μεγαλύτερο από το αναμενόμενο. Ο γαλαξίας Holmberg 15A ανακαλύφθηκε στη δεκαετία του 1930 από τον αστρονόμο Erik Holmberg. Είναι μέρος του αστερισμού Cetus και βρίσκεται περίπου 700 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη. Η μάζα της κεντρικής μαύρης τρύπας των 40 δισεκατομμυρίων ήλιων είναι τρομακτικά και σχεδόν απίστευτα τεράστια - για παράδειγμα, η μάζα της υπερμεγέθης μαύρης τρύπας στο κέντρο του γαλαξία μας Γαλαξία μας εκτιμάται ότι ισούται με μόνο 4 εκατομμύρια ήλιοι. https://asgardia.space/en/news/New-Black-Hole-Discovery-Shines-Like-Forty-Billion-Suns