Δροσος Γεωργιος

Αστρονόμοι εντόπισαν παράξενα «εξωγήινα» σήματα. Στις 12 Μαΐου, το ραδιοτηλεσκόπιο Αρεσίμπο στο Πουέρτο Ρίκο ανίχνευσε κάποια πολύ περίεργα σήματα προερχόμενα από το άστρο Ross 128, έναν ερυθρό νάνο που απέχει μόλις 11 έτη φωτός από την Γη. Σύμφωνα με τον Abel Mendez, διευθυντή του Εργαστηρίου Πλανητικής στο Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο «τα σήματα αποτελούνταν από ευρωζωνικούς σχεδόν-περιοδικούς, μη πολωμένους παλμούς με πολύ έντονα χαρακτηριστικά διασποράς». Τρεις είναι οι προτεινόμενες ερμηνείες των σημάτων σύμφωνα με τον Mendez. Είτε είναι «ηλιακές» εκλάμψεις από το άστρο Ross 128, είτε εκπομπές από κάποιο άλλο αντικείμενο που βρίσκεται στο ίδιο οπτικό πεδίο ή εκπομπές από κάποιον δορυφόρο που περιφέρεται γύρω από τη Γη. Όμως κάθε μία από αυτές τις υποθέσεις εμφανίζει προβλήματα. Για παράδειγμα το πρόβλημα των πιθανών εκλάμψεων του άστρου είναι ότι γενικά πραγματοποιούνται σε πολύ χαμηλότερες συχνότητες. Επιπλέον, δεν υπάρχουν πολλά άλλα αντικείμενα στο οπτικό πεδίο του Ross 128, ενώ δεν έχουν παρατηρηθεί ποτέ τέτοιου είδους σήματα από δορυφόρους. Τότε μήπως τα σήματα προέρχονται όντως από εξωγήινους; Η υποθετική αυτή περίπτωση βρίσκεται πολύ πιο κάτω από πολλές άλλες καλύτερες ερμηνείες. Αλλά οι ερμηνείες αυτές απαιτούν επιπλέον έρευνες. Ο ακριβής εντοπισμός της πηγής του σήματος θα απαιτήσει περισσότερα δεδομένα, κάτι που επιχειρούν ήδη ο Mendez με τους συνεργάτες του. Στις 16 Ιουλίου πραγματοποίησαν μια επιτυχημένη παρατήρηση του Ross 128, καθώς και του άστρου του Barnard, ενός ερυθρού νάνου που βρίσκεται μόλις έξι έτη φωτός από τη Γη, χρησιμοποιώντας το «πιάτο» του Arecibo. Observations of Barnard’s star and Ross 128 on 4 to 5 GHz. @ProfAbelMendez https://t.co/uDMDkxDvq7 pic.twitter.com/Tz5iDRq9FO — Mikko Tuomi (@mustapipa) July 16, 2017 Aυτές οι παρατηρήσεις του ραδιοτηλεσκοπίου Arecibo αποτελούν τμήμα ενός ευρύτερου ερευνητικού προγράμματος που έχει ως στόχο την καλύτερη κατανόηση της ακτινοβολίας και του μαγνητικού περιβάλλοντος των ερυθρών νάνων, αλλά και την αναζήτηση στοιχείων που να αποδεικνύουν την ύπαρξη πλανητών σε τροχιά γύρω από αυτούς. Κι άλλες ερευνητικές ομάδες παρατηρούν τον Ross 128, όπως για παράδειγμα η συστοιχία των 42 ραδιοτηλεσκοπίων στην βόρεια Καλιφόρνια. Οι αστρονόμοι που ασχολούνται με το ζήτημα, θεωρούν πως είναι απίθανο τα σήματα να σχετίζονται με εξωγήινο πολιτισμό. Τα σήματα αυτά δεν μοιάζουν με αυτά που αναζητεί το πρόγραμμα SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence), δεν περιέχουν τα χαρακτηριστικά που θα τα διαφοροποιούσαν από τα ραδιοσήματα που δημιουργεί η φύση. Και επιπλέον δεν επαναλαμβάνονται – μια θεμελιώδης απαίτηση για ένα θεωρηθεί αξιόπιστο μήνυμα από έναν πιθανό εξωγήινο πολιτισμό. Άλλωστε, ο Ross 128 έχει μελετηθεί επανειλημμένα από αστρονόμους του SETI, χωρίς καμία ένδειξη σημάτων από εξωγήινους. Αν υπάρχει εξωγήινος πολιτισμός γύρω από αυτόν τον ερυθρό νάνο, τότε μάλλον παραμένει σιωπηλός. Πάντως οι αστρονόμοι αφήνουν ένα πολύ μικρό παράθυρο ανοιχτό, λέγοντας πως όταν εμφανίζονται τέτοιου είδους σήματα πρέπει να τα παρακολουθούμε εξαντλητικά, γιατί κανείς δεν ξέρει την εξέλιξή τους. Για την απόρριψη της υπόθεσης των εξωγήινων με βεβαιότητα 100% η παρακολούθηση είναι υποχρεωτική. http://physicsgg.me/2017/07/19/%ce%b1%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%8c%ce%bc%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%ce%bd%cf%84%cf%8c%cf%80%ce%b9%cf%83%ce%b1%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%be%ce%b5%ce%bd%ce%b1-%ce%b5%ce%be%cf%89%ce%b3%ce%ae/

Κρύβει η ΝΑSA επαφές με «εξωγήινους»; - Τι δείχνει βίντεο αστροναύτη του Διαστημικού Σταθμού. Σάλος έχει ξεσπάσει μεταξύ όσων αναζητούν εξωγήινη ζωή από ένα νέο βίντεο που ήρθε στο φως της δημοσιότητας και σχολιάστηκε από την ερευνητική ομάδα Secure 10. Η ομάδα αυτή υποστηρίζει ότι η NASA όχι μόνο γνωρίζει την ύπαρξη εξωγήινων πολιτισμών, αλλά και ότι κρύβει επιμελώς τα στοιχεία που το αποδεικνύουν. Η αφορμή για την επαναφορά της θεωρίας αυτής ήρθε από ένα βίντεο που ανέβασε στο Διαδίκτυο η ομάδα. Στο υλικό, όπου υποτίθεται πως ένας αστροναύτης του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού τραβά την θέα της Γης από το διάστημα, εμφανίζεται ξαφνικά στο πλάνο ένα «μυστηριώδες» φως. Τότε ο αστροναύτης φαίνεται να βάζει μπροστά στην κάμερα το χέρι του και να το καλύπτει, γεγονός που κάνει την ομάδα Secure 10 να πιστεύει ότι επιχειρεί να το κρύψει! Αμέσως το χέρι του αστροναύτη μπαίνει μπροστά στην κάμερα, σαν να προσπαθεί να το κρύψει: Είναι γεγονός πως οι διάφορες «λάμψεις» που παρουσιάζονται σε τέτοια βίντεο δεν είναι πάντα δυνατόν να «αναγνωρισθούν» ως προς την σύσταση ή την προέλευσή τους. Η NASA ωστόσο εξηγεί πως πιθανότατα πρόκειται για αντανακλάσεις από τα παράθυρα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Στο συγκεκριμένο βίντεο το «αντικείμενο» υπό εξέταση φαίνεται μόλις για μια στιγμή και εξαφανίζεται στο μαύρο διάστημα αμέσως. Αντε τελικά να ερθουν γιατι μεχρι τότε θα μας πεθάνουν οι κυνηγοι τους!!! http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-4123784/Is-Nasa-hiding-aliens-Astronaut-covers-evidence-mystery-flashing-lights-moving-past-space-station-UFO-hunters-claim.html?ito=embedded http://www.pronews.gr/portal/20170117/genika/diastima/49/kryvei-i-nasa-epafes-me-exogiinoys-ti-deihnei-vinteo-astronayti-toy

ΜΕΤΙ: Επιστήμονες θέλουν να στείλουν μηνύματα προς εξωγήινους. ΜΕΤΙ (Messaging Extra Terrestrial Intelligence) είναι το όνομα ενός νέου οργανισμού, με έδρα το Σαν Φρανσίσκο, ο οποίος- μετά από δεκαετίες άκαρπης αναζήτησης για εξωγήινα σήματα από το SETI- σκοπεύει να στείλει «στοχευμένα» σήματα σε μακρινούς πλανήτες, αντί να περιμένει να λάβει τέτοια η Γη. Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του PhysOrg, κατά τα τέλη του 2018, το εν λόγω πρόγραμμα σκοπεύει να έχει στείλει κάποια μηνύματα με σκοπό την επαφή- «έναρξη συζήτησης» μέσω ραδιοσημάτων ή σημάτων λέιζερ σε έναν βραχώδη πλανήτη που περιστρέφεται γύρω από το Πρόξιμα Κενταύρου (στο άστρο που είναι πιο κοντά στον Ήλιο, σε απόσταση 4,25 ετών φωτός) , και στη συνέχεια σε ακόμα πιο μακρινούς προορισμούς, εκατοντάδες ή χιλιάδες έτη φωτός μακριά. Θα πρόκειται για την πρώτη απόπειρα αν αποσταλούν ισχυρά, επαναλαμβανόμενα και εσκεμμένα μηνύματα στο Διάστημα, με στόχο τα ίδια άστρα, μέσα σε διάστημα μηνών ή και ετών. «Αν θέλουμε να αρχίσουμε μια ανταλλαγή μηνυμάτων μέσα σε διάστημα πολλών γενεών, θέλουμε να μάθουμε και να μοιραστούμε πληροφορίες» λέει ο Ντάγκλας Βάκοχ, πρόεδρος του ΜΕΤΙ και πρώην διευθυντής του τμήματος Σύνθεσης Διαστρικών Μηνυμάτων (Interstellar Message Composition) στο ινστιτούτο SETI (Search of Extraterrestrial Institute) στην Καλιφόρνια. Το ΜΕΤΙ ιδρύθηκε πέρυσι και θα διοργανώνει δύο workshops κάθε χρονιά, ένα στο Παρίσι και ένα στο Σεντ Λούις. Επίσης σχεδιάζει να αρχίσει να συγκεντρώνει το ένα εκατομμύριο που απαιτείται ετησίως για την επάνδρωση και την κατασκευή ή την ενοικίαση ενός ισχυρού πομπού σε απομακρυσμένη τοποθεσία. Μέρος του εγχειρήματος θα είναι να βρεθεί ο καλύτερος τρόπος να ειπωθεί…«γεια». Βεβαίως, υπάρχουν αρκετές αμφιβολίες και προβληματισμοί, που έχουν εκφραστεί και από σημαίνουσες φυσιογνωμίες σαν τον Στίβεν Χόκινγκ: Αν υπάρχουν εξωγήινοι και δεν είναι φιλικοί, θέλουμε στα αλήθεια να τους πούμε πού βρισκόμαστε; Κατά τον Χόκινγκ και τον συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Σεργκέι Μπριν, δεν είναι καλή ιδέα να προσελκύσουμε την προσοχή. «Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το αν οι εξωγήινοι θα ήταν επικίνδυνοι ή όχι» έγραψε στο Nature Physics ο φυσικός Μαρκ Μπιουκάναν- ενώ άλλοι ειδικοί επισημαίνουν πως ίσως να ήταν καλύτερα να περιμένουμε μέχρι να γίνουμε καλύτεροι στην επικοινωνία και μετά, αν είναι να γίνει κάτι τέτοιο, να γίνει από εδραιωμένους φορείς υπό διεθνή επίβλεψη. Άλλοι ωστόσο υποστηρίζουν το εγχείρημα αυτό. «Θα χαιρόμουν να το δω να συμβαίνει» λέει ο Σεθ Σόστακ, αστρονόμος του SETI. «Νομίζω ότι έχουμε κάτι να μάθουμε και τίποτα να φοβηθούμε, και τουλάχιστον την πιθανότητα να ανακαλύψουμε κάτι πραγματικά συνταρακτικό: Ότι έχουμε παρέα κοντά μας». Πέρα από τα σήματα που έχουν εκπεμφθεί στο Διάστημα από τη «συμβατική» ανθρώπινη δραστηριότητα, έχουν υπάρξει στο παρελθόν και άλλες προσπάθειες τέτοιου είδους, αλλά δεν ήταν συστηματικές. Στις αρχές του 1970, τα Pioneer 10 και 11 της NASΑ είχαν μηνύματα υπό τη μορφή χρυσής πλακέτας, καθώς και έναν δίσκο φωνογράφου. Επίσης, ο Φρανκ Ντρέικ του SETI απέστειλε ένα μήνυμα- ραδιοσήμα που θα μπορούσε να «συντεθεί» σε εικονόγραμμα. Πιο πρόσφατα απεστάλησαν αριθμητικά μηνύματα, κονσέρτα του Βιβάλντι και του Γκέρσουϊν και το τραγούδι των Beatles, «Across the Universe». http://www.pronews.gr/portal/20161229/genika/diastima/49/meti-epistimones-theloyn-na-steiloyn-minymata-pros-exogiinoys

Έλον Μάσκ : Έτοιμο για διαστημικά ταξίδια το «Αστρόπλοιο» Ο δισεκατομμυριούχος ιδρυτής της Space X Έλον Μασκ παρουσίασε στις εγκαταστάσεις της εταιρείας στο νότιο Τέξας, κοντά στα αμερικανο-μεξικανικά σύνορα, το σχεδόν έτοιμο πρωτότυπο ΜΚ1 του «Αστρόπλοιου» (Starship), το οποίο προορίζεται για επανδρωμένα ταξίδια γύρω από τη Γη, καθώς επίσης στη Σελήνη και τελικά στον ‘Αρη σε μερικά χρόνια. Μετά τα ταξίδια του το σκάφος θα επιστρέφει και θα προσγειώνεται κάθετα για να ξαναχρησιμοποιηθεί. Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα που έδωσε ο Μασκ, το Starship προβλέπεται να απογειωθεί για πρώτη φορά σε ένα έως δύο μήνες φθάνοντας σε ύψος έως 19.800 μέτρων, προτού επιστρέψει στη Γη. Σε περίπου έξι μήνες θα ακολουθήσει το πρώτο ταξίδι του σε τροχιά γύρω από τη Γη. Θα ακολουθήσουν το 2020 οι αποστολές με ανθρώπους στο διάστημα, αρχικά αστροναυτών και μετά ιδιωτών, με πρώτο «τουρίστα» τον Ιάπωνα δισεκατομμυριούχο Γιουσάκου Μαεζάβα που θα ταξιδέψει γύρω από τη Σελήνη, μάλλον το 2023. Το ύψους 50 μέτρων γυαλιστερό «Αστρόπλοιο» από ανοξείδωτο χάλυβα, μαζί με τον τεράστιο πυραυλικό φορέα του Super Heavy, θα έχει συνολικό ύψος 118 μέτρων. Θα μπορεί να μεταφέρει έως 100 ανθρώπους και φορτίο ανάλογο εκείνου που μετέφερε ο πύραυλος «Κρόνος 5», o οποίος έστειλε τους αστροναύτες της NASA στο φεγγάρι, αλλά με το πρόσθετο μεγάλο πλεονέκτημα ότι δεν είναι μιας χρήσης, καθώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξανά και ξανά, όπως ένα αεροπλάνο. «Αυτό είναι κατά βάση το ιερό δισκοπότηρο του διαστήματος, η κρίσιμη τομή που μας χρειάζεται για να γίνουμε ένας διαστημικός πολιτισμός, το να κάνουμε το διαστημικό ταξίδι σαν τα αεροπορικά», δήλωσε ο Μασκ, ο οποίος παράλληλα γιόρτασε την 11η επέτειο από την πρώτη πτήση σε τροχιά του πυραύλου Falcon 1 της Space X, η οποία είχε ιδρυθεί το 2002. Οι θορυβώδεις δοκιμές του Starship έχουν όμως σμπαραλιάσει τα νεύρα των λιγοστών κατοίκων του γειτονικού απομονωμένου χωριού Μπόκα Τσίκα, οι οποίοι επιπλέον φοβούνται μήπως πέσει ο πύραυλος στο κεφάλι τους. Ο Μασκ παραδέχτηκε, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς και τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», ότι από τις δοκιμές του σκάφους «ο πραγματικός κίνδυνος για το χωριό είναι μικρός, αλλά όχι αμελητέος. Έτσι ίσως στο μέλλον θα ήταν καλύτερα να αγοράσουμε τα γύρω χωριά και ήδη κάναμε σχετική πρόταση». Όμως μερικοί κάτοικοι έχουν κιόλας αρνηθεί να δεχθούν τη (μη διαπραγματεύσιμη) τιμή εξαγοράς των σπιτιών τους σε αξία τριπλάσια από εκείνη της αγοράς ακινήτων. Εκτός από μακρινά διαστημικά ταξίδια, το Starship θα χρησιμοποιηθεί για πιο πεζά πράγματα, όπως την ανάπτυξη από τη Space X του δικτύου παροχής διαδικτύου Starlink που σχεδιάζει πάνω από τη Γη και το οποίο θα αποτελείται από χιλιάδες δορυφόρους. Με μια μόνο εκτόξευση θα μπορούν να τεθούν σε τροχιά έως 400 δορυφόροι ταυτόχρονα. Επίσης, το «Αστρόπλοιο» προγραμματίζεται να κάνει διηπειρωτικά ταξίδια-εξπρές, π.χ. Νέα Υόρκη-Τόκιο σε μόνο μισή ώρα, ανταγωνιζόμενο το αεροπλάνο (βέβαια στην αρχή το εισιτήριο του Starship θα είναι πανάκριβο). «Βασικά πρόκειται για ένα διηπειρωτικό πύραυλο χωρίς πυρηνική βόμβα, ο οποίος προσγειώνεται και τίποτε δεν ταξιδεύει ταχύτερα από ένα τέτοιο πύραυλο», δήλωσε ο Μασκ. Η Space X έχει αποδειχθεί η πιο πετυχημένη ιδιωτική διαστημική εταιρεία, έχοντας πρώτη αναπτύξει επαναχρησιμοποιούμενους πυραύλους (Falcon 9 και Falcon Heavy), καθώς και τις επαναχρησιμοποιούμενες διαστημικές κάψουλες Dragon (μη επανδρωμένη) και Crew Dragon (για αστροναύτες). Διαθέτει εγκαταστάσεις εκτόξευσης στη Φλόριντα, στην Καλιφόρνια και στο Τέξας. https://www.in.gr/2019/09/30/tech/elon-mask-etoimo-gia-diastimika-taksidia-astroploio/

«Νίκολα Τέσλα - Ο άνθρωπος από το μέλλον» Έκθεση στο Μουσείο Κοτσανά στο Κολωνάκι. Το όραμα, το έργο και την προσωπικότητα του Νίκολα Τέσλα επιχειρεί να παρουσιάσει η έκθεση από το Μουσείο «Νίκολα Τέσλα» του Βελιγραδίου που φιλοξενείται στο «Μουσείο Κοτσανά Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας» (Πινδάρου 6 & Ακαδημίας), δίνοντας έμφαση στα στοιχεία του οραματισμού και της ιδιοφυΐας αυτής της σημαντικής προσωπικότητας της Ιστορίας. Η έκθεση, που θα διεξαχθεί από την 1η Οκτωβρίου 2019 έως τις 31 Ιανουαρίου 2020, περιλαμβάνει συνδυασμό εκθεμάτων από μοντέλα σε κλίμακα, όπως το εργαστήριο του Νίκολα Τέσλα στο Colorado Springs, το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στους καταρράκτες του Νιαγάρα, το αεροπλάνο κάθετης απογείωσης, καθώς και λειτουργικά μοντέλα των εφευρέσεών του, όπως ο επαγωγικός κινητήρας και το πηνίο Τέσλα, μέχρι οπτικά και ηχητικά στοιχεία σε πληροφοριακά πάνελ και σε video room. Η έκθεση είναι διαδραστική και εκπαιδευτική και απευθύνεται σε επισκέπτες όλων των ηλικιών, καθώς και σε όσους ενδιαφέρονται για τις επιστήμες και την τεχνολογία. Ο Τέσλα, η πολυσύνθετη προσωπικότητα, αξιοπρόσεκτη τόσο για το επιστημονικό και τεχνολογικό της έργο, όσο και για τις ανθρώπινες αξίες που πρέσβευε, επινόησε το εναλλασσόμενο ρεύμα και αγωνίσθηκε για τη διάδοσή του, χωρίς να αποσκοπεί σε κανένα οικονομικό όφελος. «Το παρόν είναι δικό τους. Το μέλλον, για το οποίο πραγματικά έχω εργασθεί, είναι δικό μου», ανέφερε ο ίδιος χαρακτηριστικά, φανερώνοντας μέρος του χαρακτήρα του. Αδιαφορούσε για επαίνους και φήμη και πέθανε φτωχός και μόνος, αφήνοντας πίσω του, ως κληρονομιά, τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται σήμερα περισσότερο από ποτέ. https://www.naftemporiki.gr/story/1517912/nikola-tesla-o-anthropos-apo-to-mellon

Εντοπίστηκε στην έρημο Atacama της Χιλής ο αρχαιότερος μετεωρίτης. Μετεωρίτες ή πεφταστέρια ή διάττοντες αστέρες... Βράχοι του διαστήματος, που είτε εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης και «καίγονται», είτε η Γη περνάει από... μέσα τους, διανύοντας τη ζώνη των μετεωριτών, κατά την ελλειπτική τροχιά της γύρω από τον Ήλιο. Υπάρχουν, όμως και αρκετές περιπτώσεις, που οι μετεωρίτες αντέχουν, διαπερνούν τη γήινη ατμόσφαιρα, και πέφτουν στην επιφάνεια του πλανήτη. Οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει μια πληθώρα καλά διατηρημένων μετεωριτών. «Σκοπός μας στο έργο αυτό ήταν να δούμε πώς η ροή μετεωριτών στη Γη άλλαξε σε μεγάλες χρονικές κλίμακες», λέει ο Alexis Drouard. Ένα κομμάτι από μετεωρίτη εντοπίστηκε στην έρημο Atacama. Αυτό το κομμάτι διαστημικού βράχου, αποδείχθηκε ότι το αρχαιότερο που έχει βρεθεί μέχρι τώρα στη Γη. Ενώ η Ανταρκτική και οι καυτές έρημοι φιλοξενούν ένα μεγάλο ποσοστό μετεωριτών στη Γη (περίπου 64% και 30%, αντίστοιχα), ο Drouard λέει: «Οι μετεωρίτες που βρίσκονται σε καυτά σημεία ή στην Ανταρκτική είναι σπάνια παλαιότεροι από μισό εκατομμύριο χρόνια». «Η έρημος Atacama στη Χιλή είναι πολύ παλιά πάνω από 10 εκατομμύρια χρόνια, λέει ο Drouard. «Επίσης φιλοξενεί την πιο πυκνή συλλογή μετεωριτών στον κόσμο», προσθέτει. Η ομάδα συνέλεξε 388 μετεωρίτες και επικεντρώθηκε σε 54 πετρώματα δείγματα από την περιοχή El Médano στην έρημο Atacama. Χρησιμοποιώντας ειδική μέθοδο χρονολόγησης, διαπίστωσαν ότι η μέση ηλικία ήταν 710.000 ετών. Επιπλέον, το 30% των δειγμάτων ήταν μεγαλύτερα από ένα εκατομμύριο έτη και δύο δείγματα ήταν μεγαλύτερα από δύο εκατομμύρια. Και οι 54 μετεωρίτες ήταν συνηθισμένοι χονδρίτες, ή πετρώδεις μετεωρίτες που περιείχαν κοκκώδη ορυκτά. «Περιμέναμε περισσότερους νέους μετεωρίτες από τους παλιούς», λέει ο Drouard. Οι ερευνητές σημειώνουν ότι αυτή είναι η παλαιότερη συλλογή μετεωριτών στην επιφάνεια της Γης. https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/774816_entopistike-stin-erimo-atacama-tis-hilis-o-arhaioteros-meteoritis-foto

«Παρείσακτος», μετεωρίτης, πιθανώς από άλλο αστρικό σύστημα, επισκέφθηκε τη Γη το 2014. Στις 9 Ιανουαρίου 2014, μια πύρινη σφαίρα διέσχισε τον ουρανό στα ανοιχτά της βορειοανατολικής ακτής της Παπούα Νέας Γουϊνέας, κατά τις 3 τα ξημερώματα. Η πρώτη εντύπωση ήταν πως επρόκειτο για έναν συνηθισμένο μετεωρίτη που κάηκε στην ατμόσφαιρα, ωστόσο νέα έρευνα δείχνει πως ίσως να επρόκειτο για έναν «παρείσακτο», που ήρθε στον πλανήτη μας από το εξωτερικό του ηλιακού μας συστήματος- από κάποιο άλλο αστρικό σύστημα. Όπως υπογραμμίζει το National Geographic, εάν αυτό επιβεβαιωθεί, θα είναι μόλις ο δεύτερος μετεωρίτης τέτοιας προέλευσης που εντοπίζεται από ανθρώπους. Ο πρώτος ήταν ένας διαστημικός βράχος ασυνήθιστου σχήματος, που ανακαλύφθηκε το 2017, έλαβε το όνομα «Ουμουαμούα» και συνεχίζει το ταξίδι του στο σύμπαν, κατευθυνόμενος προς το εξωτερικό του ηλιακού μας συστήματος. Ωστόσο, ο μετεωρίτης του 2014 τελείωσε το ταξίδι του στον πλανήτη μας. «Εξεπλάγην. Δεν το περίμενα αυτό. Νόμιζα πως δεν θα βλέπαμε τίποτα» είπε ο Άβι Λόεμπ, του Harvard- Smithsonian Center for Astrophysics, ο οποίος περιγράφει την ανακάλυψή του σε άρθρο στο Astrophysical Journal Letters. Ο Λόεμπ και ο Αμίρ Σιράζ, προπτυχιακός του Χάρβαρντ, εντόπισαν τον μετεωρίτη σε κατάλογο του Center for Near Earth Object Studies: Μελετώντας τη λίστα, ο Σιράζ βρήκε έναν με ασυνήθιστα υψηλή ταχύτητα. Ταξιδεύοντας με ταχύτητα περίπου 60 χλμ το δευτερόλεπτο, σε σχέση με τις κινήσεις του ήλιου και της Γης, η κίνησή του ήταν πολύ γρήγορη για να είναι δεσμευμένος βαρυτικά στο άστρο μας. Θεωρώντας πως επρόκειτο πιθανώς για άλλο ένα διαστρικό αντικείμενο, οι δύο ερευνητές μελέτησαν περαιτέρω τον μετεωρίτη. Εν τέλει, διαπίστωσαν πως δεν είχε επιταχυνθεί μέσω περιστροφής γύρω από άλλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος (slingshot- το κάνει και η NASA για να στείλει διαστημόπλοια σε μακρινές αποστολές). Επίσης η ανάλυση της τροχιάς του υποδεικνύει ότι δεν προήλθε από κάποιο σημείο εντός του ηλιακού συστήματος- αντ'αυτού, θεωρούν ότι ενδεχομένως να έχει έρθει από τα ενδότερα κάποιου άλλου αστρικού συστήματος. Πάντως, αντίθετα με τον «Ουμουαμούα», που πυροδότησε έντονες συζητήσεις και θεωρίες περί πιθανής τεχνητής προέλευσης (εξωγήινου διαστημοπλοίου), ο εν λόγω μετεωρίτης δεν παρουσιάζει το ίδιο ενδιαφέρον, καθώς ήταν πολύ πιο μικρός, πλάτους ενός μέτρου, και βάρους γύρω στα 500 κιλά- ενώ είναι αδύνατον να εξακριβωθεί η σύνθεσή του, καθώς καταστράφηκε εντελώς κατά την είσοδό του στην ατμόσφαιρα. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, οι διαστρικοί αυτοί επισκέπτες παρουσιάζουν μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον, καθώς εκτιμάται πως ίσως να βοηθούν/ έχουν βοηθήσει στην εξάπλωση της ζωής από άστρο σε άστρο. https://www.naftemporiki.gr/story/1466092/pareisaktos-meteoritis-pithanos-apo-allo-astriko-sustima-episkefthike-ti-gi-to-2014

Η στιγμή που ο μετεωρίτης εξερράγη πάνω από την Βερίγγεια Θάλασσα. Η αμερικανική διαστημική υπηρεσία (NASA) έδωσε στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες ενός μετεωρίτη που εξερράγη πάνω από τη Βερίγγεια Θάλασσα στις 18 Δεκεμβρίου, χωρίς να τον δει και να τον αντιληφθεί κανείς. Οι φωτογραφίες τραβήχθηκαν από έναν δορυφόρο της NASA λίγα λεπτά μετά την είσοδο του μετεωρίτη στην ατμόσφαιρα της Γης και τη διάλυσή του. Διακρίνεται πολύ καθαρά η σκιά του στα σύννεφα από κάτω καθώς και ένα πορτοκαλόχρωμο νέφος: πρόκειται για τα σωματίδια που φλέγονται σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, τα οποία αφήνει πίσω της η φλεγόμενη σφαίρα. Ένα από τα όργανα του δορυφόρου Tera τράβηξε την πρώτη φωτογραφία στις 23.50 GMT της 18ης Δεκεμβρίου. Οι πέντε από τις εννέα κάμερες ενός άλλου οργάνου, στον ίδιο δορυφόρο, τράβηξαν άλλες πέντε φωτογραφίες στις 23.55. Η NASA τις ένωσε σε ένα κινούμενο gif. Η έκρηξη του μετεωρίτη αυτού, όπως αναφέρει το ΑΠΕ, ήταν η πιο ισχυρή που έχει σημειωθεί μετά από εκείνη στο Τσελιάμπινσκ της Ρωσίας, το 2013, όταν τραυματίστηκαν περίπου 1000 άνθρωποι, κυρίως από σπασμένα τζάμια. Αυτή τη φορά, ο μετεωρίτης διαλύθηκε πάνω από τη θάλασσα, σε απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων από τις ρωσικές ακτές. Η πρώτη φωτογραφία του φαινομένου αυτού τραβήχθηκε από τον μετεωρολογικό δορυφόρο Himawari της Ιαπωνίας και δόθηκε στη δημοσιότητα αυτήν την εβδομάδα. https://www.in.gr/2019/03/23/tech/sti-dimosiotita-o-meteoritis-pou-ekserragi-pano-apo-tin-veriggeia-thalassa/

Μετεωρίτες: Το μακρύ ταξίδι τους από το διάστημα στη Γη Άρθρο του επίκουρου καθηγητή Ορυκτολογίας-Πετρολογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννη Μπαζιώτη. Μόλις πρόσφατα, την 1η Φεβρουαρίου, ο άνθρωπος ήρθε αντιμέτωπος με τη δύναμη της φύσης, τη δύναμη του απρόσμενου. Έγινε θεατής σε ένα γεγονός, που ο χρόνος θέασης και αντίδρασης εμπρός στο γεγονός είναι τόσο λίγος όσος απαιτείται για να ανοιγοκλείσουμε τα βλέφαρά μας. Ένα τέτοιο γεγονός ήταν η πτώση ενός μετεώρου στη περιοχή της Κούβας και η μετέπειτα ανάκτηση από το έδαφος μικρών κομματιών μετεωρίτη. Ένας μετεωρίτης που απομένει να μελετηθεί από τους επιστήμονες, ώστε να δούμε την ακριβή προέλευσή του. Ένα αντίστοιχο γεγονός, που προκάλεσε τη θραύση τζαμιών και τον τραυματισμό περισσότερων από 1.000 ανθρώπων, έλαβε χώρα στη περιοχή της Ρωσίας, στις 15 Φεβρουαρίου 2013. Τότε ένας μικρός αστεροειδής διαμέτρου 18 περίπου μέτρων εισήλθε στην ατμόσφαιρα της Γης με την απίστευτη ταχύτητα των 19 χιλιομέτρων ανά δευτερόλεπτο, με άλλα λόγια σα να κάλυπτε ένα αυτοκίνητο την απόσταση Αθήνα-Κόρινθο σε μόλις τέσσερα δευτερόλεπτα! Το ουράνιο αυτό βραχώδες σώμα εξερράγη στον αέρα πάνω από την περιοχή Τσελιάμπινσκ και κομμάτια του έπεσαν στο έδαφος. Το μεγαλύτερο εξ αυτών είχε βάρος λίγο μεγαλύτερο από 650 κιλά (δηλαδή ζύγιζε λίγο παραπάνω από το μισό βάρος ενός μέσου αυτοκινήτου) και ανασύρθηκε από τη λίμνη Cebarkul. Η συνολική ενέργεια που απορροφήθηκε από την ατμόσφαιρα κατά την είσοδο του μετεώρου, ισοδυναμούσε με 400-500 κιλοτόνους ΤΝΤ, δηλαδή η ενέργεια αυτή ήταν κατά μέσο όσο 30 φορές μεγαλύτερη από εκείνη που εκλύθηκε κατά την έκρηξη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Στην Ελλάδα υπάρχει μόνο μία περίπτωση επιβεβαιωμένης ανάκτησης μετεωρίτη, τον Ιούνιο 1818, στη περιοχή των Σερρών. Το δείγμα αυτό, που ονομάστηκε ευλόγως Seres, εκτίθεται στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης στην Αυστρία. Ένα ακόμη πιο τρομακτικό παράδειγμα πτώσης αστεροειδούς έλαβε χώρα πριν από περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια. Ένα γεγονός μεγάλων διαστάσεων που συγκλόνισε όχι μόνο τη περιοχή στην οποία έπεσε, αλλά και το παγκόσμιο γήϊνο στερέωμα, οδηγώντας στην εξαφάνιση όχι μόνο των δεινοσαύρων, αλλά και περίπου του 85% της ζώσας ύλης στη Γη. Για την εξάλειψη των επικριτικών και αντίθετων επιστημονικών απόψεων, μία διακρατική αποστολή πραγματοποίησε βαθιά γεώτρηση 1.300 μέτρων στην περιοχή Chicxulub στο Μεξικό το 2016. Πλέον, ένας μεγάλος αριθμός πετρωμάτων από το δαχτυλίδι που δημιουργήθηκε στο κέντρο του κρατήρα, βρίσκονται προς μελέτη από ειδικούς επιστήμονες με σκοπό αφενός τη λεπτομερή διαλεύκανση των συνθηκών κατά την πτώση του αστεροειδούς και αφετέρου την οριστική απόδοση -με βεβαιότητα πλέον- του γεγονότος της εξαφάνισης των δεινοσαύρων στην πτώση του μεγάλου αστεροειδούς, διαμέτρου περίπου δέκα χιλιομέτρων. Το γεγονός της πρόσκρουσης του αστεροειδούς στην Κ.Αμερική είχε παγκόσμιες συνέπειες στη Γη, ωστόσο δεν συγκρίνεται με εκείνο που οδήγησε στη δημιουργία του κρατήρα στην περιοχή Vredefort της Νότιας Αφρικής. Τότε που, πριν από 2,1 δισεκατομμύρια χρόνια, η περιοχή εκείνη σείστηκε από την πτώση ενός τεραστίων διαστάσεων αστεροειδούς, συμβάλλοντας στη δημιουργία του μεγαλύτερου κρατήρα, διαμέτρου 300 χιλιομέτρων, που έχει ανακαλυφθεί ποτέ στη Γη. Όπως γίνεται αντιληπτό, πάντα έπεφταν αστεροειδείς διαφορετικών μεγεθών και το ίδιο θα συνεχίσει να γίνεται και στο μέλλον. Η ανάκτηση των μετεωριτών από την επιφάνεια της Γης είναι το βήμα εκείνο που μας βοηθά να κοιτάξουμε με μεγάλη λεπτομέρεια τα μητρικά τους σώματα -τους αστεροειδείς- που εισέβαλαν βιαίως στην ατμόσφαιρα της Γης. Μία τέτοια αποστολή (Antarctic Search for Meteorites-ASNMET), η μεγαλύτερη από άποψης ανάκτησης αριθμού μετεωριτών, είναι χρηματοδοτούμενη από τη NASA, υλοποιείται από τα πανεπιστήμια Case Western Reserve και της Γιούτα, και υποστηρίζεται από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ. Στο πλαίσιο της 42χρονης ιστορίας της Αποστολής, περισσότεροι από 23.000 μετεωρίτες -περίπου το 40% των μετεωριτών από έχουν ανακτηθεί απ’ όλη τη Γη- έχουν ανακτηθεί από την Ανταρκτική (σ.σ. ο Δρ. Γ.Μπαζιώτης είναι ο μόνος Έλληνας που συμμετείχε σε αυτή το 2017-2018). Η εν λόγω αποστολή βοηθά στο να συλλεχθούν τα ίχνη του διαστήματος, δηλαδή εκείνα τα πετρώματα που είτε έχουν σχηματιστεί στα πρώτα στάδια δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος, είτε σε μεταγενέστερα, και απαντούν σε σημαντικά ερωτήματα σχετικά με την εξέλιξη πλανητών (όπως ο πλανήτης ‘Αρης), δορυφόρων (όπως η Σελήνη) ή αστεροειδών (όπως η Εστία). Στα ορυκτά συστατικά των πετρωμάτων κρύβονται πληροφορίες σχετικά με τη δυναμική των συγκρούσεων των αστεροειδών είτε μεταξύ τους είτε με άλλα μεγαλύτερα ουράνια σώματα. Επίσης, μελετώντας το εσωτερικό των μετεωριτών, προκύπτουν δεδομένα που συνδέονται εν πολλοίς με την αλληλεπίδραση της λιθόσφαιρας-επιφάνειας-ατμόσφαιρας και της πιθανής βιόσφαιρας στον πλανήτη Άρη. Το τελικό ζητούμενο για τον άνθρωπο δεν είναι απλώς η απάντηση των επιστημονικών ερωτημάτων που άπτονται της βασικής έρευνας, αλλά η βαθύτερη κατανόηση των «μυστικών» που κρύβουν οι μετεωρίτες και η μελλοντική χρησιμοποίηση της υπάρχουσας γνώσης για μελλοντικές αποστολές επιστροφής δειγμάτων υλικού από άλλα ουράνια σώματα (π.χ. Άρης, Σελήνη, Χαγιαμπούσα, Μπενού). Αυτή η συσσωρευμένη και συνεχώς επαυξανόμενη γνώση θα βοηθήσει στην εφαρμογή τεχνικών εκτροπής αστεροειδών (όπως η αποστολή Double Asteroid Redirection Test – DART της NASA), αλλά και η -για πρώτη φορά- προσπάθεια μελέτης των αποτελεσμάτων μίας πρόσκρουσης σε αστεροειδή (αποστολή HERA της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος-ESA στο σύστημα δυαδικού αστεροειδή του Διδύμου) με σκοπό τη προετοιμασία της ανθρωπότητας και την ανάπτυξη τεχνολογίας για την μελλοντική αντιμετώπιση ενός τέτοιου κινδύνου. Σε αυτή την αποστολή, από πλευράς Ελλάδος, συμμετέχουν ο Αν. Καθηγητής Κλεομένης Τσιγάνης από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης που είναι μέλος της ομάδας έρευνας DART/HERA, ο Δρ. Χρήστος Ευθυμιόπουλος από το Κέντρο Ερευνών Αστρονομίας και Εφαρμοσμένων Μαθηματικών της Ακαδημίας Αθηνών και εσχάτως η ομάδα μας από το Εργαστήριο Ορυκτολογίας-Γεωλογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Όλα τα προηγούμενα θα βοηθήσουν περαιτέρω στο να συνθέσουμε ακόμα καλύτερα την εικόνα που έχουμε για το διάστημα και ίσως να απαντήσουμε στο μεγάλο ερώτημα αν είμαστε μόνοι… https://physicsgg.me/2019/02/16/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%af%cf%84%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b1%ce%ba%cf%81%cf%8d-%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b4%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf/

Εκτίθεται στην Ελλάδα μετεωρίτης που έπεσε στις Σέρρες πριν 200 χρόνια. Ο μετεωρίτης Seres, ο οποίος είχε πέσει στην περιοχή των Σερρών (εξ ου και το διεθνές όνομά του) πριν από 200 χρόνια, τον Ιούνιο του 1818, και έκτοτε φυλάσσεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης, θα εκτεθεί για πρώτη φορά στη χώρα μας, στο Μουσείο Ηρακλειδών στο Θησείο της Αθήνας, από τις 7 έως τις 11 Νοεμβρίου. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του επίκουρου καθηγητή Ορυκτολογίας-Γεωλογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννη Μπαζιώτη, ενός από τους ελάχιστους επιστήμονες στην Ελλάδα που η έρευνά του εστιάζεται στους μετεωρίτες. Η σχετική ανακοίνωση έγινε σε συνέντευξη που δόθηκε στο Μουσείο, το οποίο θα φιλοξενήσει τον μετεωρίτη για ένα πενθήμερο. Ο μετεωρίτης θα εκτίθεται σε γυάλινη προθήκη, με σταθερές συνθήκες υγρασίας, ενώ θα απαγορεύεται να τον αγγίξουν οι επισκέπτες για να μην τον «μολύνουν». Η Ελένη Νομικού, γενική διευθύντρια του Μουσείου, δήλωσε ότι «έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για κάποιον να επισκεφθεί το Μουσείο και να δει τον μετεωρίτη, γιατί προκαλεί το ίδιο δέος με το να δεις από κοντά ένα αυθεντικό έργο τέχνης. Είναι νομίζω κάτι που δεν συμβαίνει κάθε μέρα στη ζωή καθενός, το να δει δηλαδή από κοντά και εκ του φυσικού μια πέτρα από το διάστημα. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, ειδικά για τα νέα παιδιά, να δουν το μετεωρίτη αλλά και να μάθουν από την επαφή τους με την έκθεση και το Μουσείο, πόσα χρήσιμα πράγματα μπορούν να αντληθούν από τη μελέτη των μετεωριτών». Παράλληλα, θα γίνει η παρουσίαση φωτογραφιών από την παραμονή επί 80 ημέρες του Γ. Μπαζιώτη στην Ανταρκτική φέτος το χειμώνα, σε μια αποστολή αναζήτησης μετεωριτών, η οποία χρηματοδοτήθηκε από τη NASA. Η έκθεση «200 χρόνια και 80 ημέρες. Από τον SERES στην Ανταρκτική» θα διαρκέσει από τις 7 έως τις 30 Νοεμβρίου. Ακόμη, το Σαββατοκύριακο 10 και 11 Νοεμβρίου στο Μουσείο Ηρακλειδών θα διοργανωθεί εργαστήριο (workshop) σχετικά με τους μετεωρίτες, διάρκειας τεσσάρων ωρών κάθε μέρα, το οποίο απευθύνεται σε ανθρώπους άνω των 15 ετών που θέλουν να μάθουν περισσότερα για τους διαστημικούς βράχους. Θα πραγματοποιηθούν επίσης τρείς σχετικές ομιλίες στις 15,22 και 29 Νοεμβρίου. Τον μετεωρίτη θα συνοδεύσει στην Ελλάδα ο επιμελητής του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης Λουντοβίκ Φεριέρ. Επιμελήτρια της έκθεσης, η οποία έχει τεθεί υπό την αιγίδα του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού, είναι η Ελένη Γραμματικοπούλου, ενώ την πρωτοβουλία έχουν στηρίξει επίσης ο δήμος Φυλής (του οποίου είναι δημότης ο κ.Μπαζιώτης) και η Εθνική Ασφαλιστική. Μόνο ένας μετεωρίτης από τους περίπου 67.000 που έχουν καταγραφεί σε παγκόσμιο επίπεδο, προέρχεται από την Ελλάδα. Ο Seres είναι ο μοναδικός μετεωρίτης που έχει ανακτηθεί μέχρι σήμερα από ελληνικό έδαφος και αναφέρεται επίσημα ως ελληνικής προέλευσης στη βάση δεδομένων του διεθνούς Δελτίου Μετεωριτών του Σεληνιακού και Πλανητικού Ινστιτούτου (Meteoritical Bulletin of Lunar & Planetary Institute). Ανήκει στην κατηγορία των χονδριτών (το 86% περίπου των μετεωριτών) και αποτελεί υπόλειμμα των πρώτων σταδίων της δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος, καθώς η ηλικία του εκτιμάται ότι είναι περίπου 4,56 δισεκατομμυρίων ετών. Σύμφωνα με την ιστορία που συνοδεύει τον μετεωρίτη, δύο Γερμανοί τον είδαν να πέφτει το 1818 στην περιοχή των Σερρών. Μετά από μερικές μέρες τον βρήκαν και τον παρέδωσαν στον Οθωμανό πασά της περιοχής, αυτός τον έδωσε στον γερμανό γιατρό του, ο οποίος με τη σειρά του τον έδωσε σε έναν Αυστριακό καθηγητή χημείας, τον Αντρέας Σέρερ. Τελικά, αυτός τον δώρισε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης, όπου εκτίθεται από το 1844. Το εν λόγω Μουσείο και το Σμιθσόνιαν της Ουάσιγκτον έχουν σήμερα τις μεγαλύτερες συλλογές μετεωριτών στον κόσμο. Στη Βιέννη ο Seres έχει «παρέα» περίπου 10.000 μετεωρίτες που έχουν βρεθεί σε διάφορα μέρη του κόσμου και είναι ένας από τους 1.100 που εκτίθενται μόνιμα. Στα χέρια του αυστριακού μουσείου βρίσκονται τέσσερα κομμάτια από τον «ελληνικό» μετεωρίτη: το μεγαλύτερο (που θα έλθει στην Ελλάδα), έχει βάρος 4,6 κιλά, ένα μικρότερο είναι 1,3 κιλά, ενώ υπάρχουν και δύο άλλα των 52 και 150 γραμμαρίων. Στη χώρα μας υπάρχουν μερικές ακόμα παλαιότερες ιστορικές πληροφορίες για την πτώση και ανεύρεση μετεωριτών, ωστόσο δεν υπάρχει κανένα απτό δείγμα, ώστε να χαρακτηριστούν επιβεβαιωμένες. Σε αυτές οι περιπτώσεις που χαρακτηρίζονται ως «αμφίβολοι» μετεωρίτες, ανήκουν αναφορές για πτώση μετεωριτών στην περιοχή της Λάρισας (το 1706), στη Θράκη (το 452), στους Δελφούς και στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής. Ο κ.Μπαζιώτης μελετά εδώ και καιρό τον μετεωρίτη και προσδοκά να δημοσιεύσει τα αποτελέσματα της έρευνάς του εντός του 2019. Ο Έλληνας ορυκτολόγος ελπίζει ότι η έκθεσή του μετεωρίτη στο ελληνικό κοινό θα συμβάλει στην περαιτέρω διείσδυση της επιστήμης των μετεωριτών σε μια νέα γενιά Ελλήνων επιστημόνων. https://www.tanea.gr/2018/10/30/science-technology/ektithetai-stin-ellada-meteoritis-pou-epese-stis-serres-prin-200-xronia/

Επέστρεψαν στην Ελλάδα μετεωρίτη που είχε πέσει το 1818! Στην χώρα μας επέστρεψε ο μόνος επιβεβαιωμένος μετεωρίτης που είχε πέσει στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1818 και βρισκόταν στο εξωτερικό από το 1854! Τον Ιούνιο του 1818 πέφτει μετεωρίτης στην πόλη των Σερρών. Τον συνέλεξαν, τον παρέδωσαν στον πασά της περιοχής και αυτός στον Γερμανό γιατρό του. Ο μετεωρίτης κατέληξε σε έναν καθηγητή στην Αυστρία, ο οποίος με τη σειρά του τον έκανε δωρεά στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης. Εκεί βρίσκεται από το 1854 μέχρι και σήμερα ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους μετεωρίτες σε ένα πολύ ωραίο περιβάλλον, ενώ εκτιμάται ότι είναι 4,56 δισεκατομμυρίων χρόνων. Με αφορμή τα 200 χρόνια από την πτώση του, έγιναν πολλές προσπάθειες, ώστε να εκτεθεί στη χώρα μας. Με την αρωγή του δήμου Φυλής και του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού (ΕΛΔΟ), ο μετεωρίτης θα βρίσκεται στο Μουσείο Ηρακλειδών στο Θησείο από τις 7 μέχρι τις 11 Νοεμβρίου 2018. Παράλληλα, από τις 7 μέχρι τις 30 Νοεμβρίου, θα υπάρχει στον ίδιο χώρο, έκθεση φωτογραφίας με όσα έζησε ο Έλληνας επιστήμονας Ιωάννης Μπαζιώτης στην Ανταρκτική όπου βρίσκεται σε αποστολή της NASA για μετεωρίτες! https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/722532_epestrepsan-stin-ellada-meteoriti-poy-eihe-pesei-1818

«Βύσματα» στη NASA δεν περνάνε. Από την οικογένειά του έμαθε πόσο σημαντικό είναι να δείχνεις αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο και να κυνηγάς τα όνειρά σου. «Ο πατέρας μου ήταν λατόμος και η μητέρα μου νοικοκυρά. Στο σπίτι μας, στα Νέα Λιόσια, κάθε μέρα έμπαιναν στη φωτιά δύο κατσαρόλες: μία για μας και μία για τους γείτονές μας, που ήταν πιο φτωχοί από εμάς. Οι γονείς μου ήθελαν τα παιδιά τους να προκόψουν. Σπουδάσαμε και οι τρεις. Ο ένας αδελφός μου είναι φυσικός και ο άλλος διαιτολόγος...». Ο Ιωάννης Μπαζιώτης έκανε ένα βήμα πιο πέρα. Δεν απέκτησε μόνο πανεπιστημιακό δίπλωμα αλλά εργάζεται και ως πανεπιστημιακός δάσκαλος: επίκουρος καθηγητής Ορυκτολογίας - Πετρολογίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ομως δεν στόχευε μόνο σε ακαδημαϊκή καριέρα. «Ημουν δέκα ετών όταν ανακοίνωσα στους δικούς μου πως, όταν μεγαλώσω, θα πάω στην Ανταρκτική με τη NASA! Κάποια χολιγουντιανή παραγωγή θα είχα δει στην τηλεόραση...». Και να που το παιδικό του όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ο 38χρονος επιστήμονας είναι ο πρώτος Ελληνας που έλαβε μέρος στην αποστολή Antarctic Search for Meteorites (ANSMET), την οποία η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία έχει καθιερώσει από το 1976 – προς αναζήτηση μετεωριτών. Και στις αρχές Οκτωβρίου θα κυκλοφορήσει το βιβλίο του με τίτλο «Ενας Ελληνας στην Ανταρκτική» (εκδόσεις iWrite), στο οποίο περιγράφει αυτή τη συναρπαστική εμπειρία. Η επιμονή «Το 2012 έκανα την πρώτη αίτηση. Emails δεν γίνονται δεκτά», λέει. «Κάθε υποψήφιος πρέπει να στείλει επιστολή απαντώντας στο ερώτημα: “Γιατί πιστεύεις ότι πρέπει να σε δεχθεί η NASA;”. Στις πρώτες τέσσερις επιστολές ήμουν ίσως φλύαρος και ορμητικός, σαν ταύρος σε υαλοπωλείο. Η πέμπτη, το 2017, ήταν διαφορετική. Ανέφερα: Σίγουρα έχετε εκατοντάδες αιτήσεις από υποψήφιους πολύ καλύτερους από μένα. Και το να επιλέξετε κάποιον από μια μακρινή χώρα, όπως η Ελλάδα, μάλλον έχει ελάχιστες πιθανότητες. Αλλά ακόμη κι αν με απορρίψετε, θα επιμείνω. Γιατί για μένα αυτή η αποστολή είναι όνειρο ζωής. Αξίζει να περιμένω...». Δεν χρειάστηκε να περιμένει. Η NASA τον δέχθηκε. Πέρα από την επιμονή του, μέτρησε και η συστατική επιστολή του Λάρι Τέιλορ. «Ηταν ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες στην πλανητική επιστήμη διεθνώς, βασικό στέλεχος των αποστολών “Apollο” και εκείνος που με ενέπνευσε να ασχοληθώ με τους μετεωρίτες, ως επιβλέπων τη μεταδιδακτορική έρευνά μου στο Πανεπιστήμιο του Τενεσί. Δυστυχώς έφυγε από τη ζωή πέρυσι. Αλλά άφησε πίσω του μια σπουδαία κληρονομιά: εκατοντάδες επιστήμονες για τους οποίους υπήρξε μέντορας...». – Οι συμμετέχοντες στην ANSMET αμείβονται; – Οχι, προσφέρονται εθελοντικά. Επιπλέον, πρέπει να πληρώσουν μόνοι τους τα αεροπορικά εισιτήρια μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, από όπου ξεκινά η αποστολή, και τον εξοπλισμό, από ισοθερμικά ρούχα μέχρι ειδικά γυαλιά. Συνολικά, αρκετές χιλιάδες ευρώ. Επίσης, η NASA ζητάει μια σειρά ιατρικών εξετάσεων – κάποιες πολύ ειδικές και πανάκριβες. Μόνο τα παραπεμπτικά ήταν 32 σελίδες! Αν έκλεινα ραντεβού μέσω του ΕΟΠΥΥ, θα χρειαζόμουν μήνες. Επρεπε να τις κάνω μόνος. Επιπλέον κόστος, δηλαδή... – Πού βρήκατε τα χρήματα; – Αρχισα να αναζητώ χορηγούς χτυπώντας πόρτες. Δυστυχώς, όλες έμεναν κλειστές. Ποιος με ήξερε, άλλωστε; Κανείς. Ημουν έτοιμος να τα παρατήσω, όταν βρέθηκαν δύο αρωγοί στην προσπάθειά μου: ο Δήμος Φυλής και μια ελληνική εταιρεία, η Active Point. – Τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν βοηθούν σε τέτοιες περιπτώσεις; Δεν δίνει προστιθέμενη αξία σε ένα ίδρυμα η συμμετοχή ενός διδασκόντος σε μια τόσο σημαντική αποστολή; – Η στήριξη από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο ήταν ηθική. Και, φυσικά, ο μισθός μου δεν κόπηκε τους τρεις μήνες που έλειψα – διαφορετικά θα είχα μεγάλο πρόβλημα. Πέραν τούτων, ουδέν. Αλλά έτσι είναι τα πράγματα στην Ελλάδα. Ακόμα και τα διαθέσιμα αποθεματικά των πανεπιστημίων δεν είναι και τόσο διαθέσιμα τελικά. Είναι τέτοια η γραφειοκρατία και η έλλειψη ευελιξίας σε ό,τι αφορά τον περιβόητο ΕΛΚΕ (Ειδικός Λογαριασμός Κονδυλίων και Ερευνας), που δεν μπήκα καν στη διαδικασία να ζητήσω βοήθεια. Ηξερα ότι ακόμα και για 100 ευρώ θα έφτυνα αίμα... – Τι ενδιαφέρον έχει η Ανταρκτική για τους γεωλόγους; – Σε αντίθεση με την Αρκτική, που αποτελείται μόνον από πάγους, η Ανταρκτική είναι ήπειρος. Κάτω από τους πάγους της επιφάνειάς της υπάρχουν πετρώματα. Τα περισσότερα, οι μανδυακοί ξενόλιθοι, όπως λέγονται, σχετίζονται με το ηφαίστειο Ερεβος, το νοτιότερο ενεργό ηφαίστειο του πλανήτη μας. Μέσα από τη μελέτη τους κατανοούμε πώς είναι η δομή του εσωτερικού της Γης. – Και για τη ΝASA, ειδικότερα; – Η Ανταρκτική είναι το μεγαλύτερο θησαυροφυλάκιο μετεωριτών. Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη αυτή. Oι μετεωρίτες είναι τα πιο πολύτιμα «ίχνη» του Διαστήματος. Μελετώντας τα ορυκτά που βρίσκονται στο εσωτερικό τους, μαθαίνουμε πολλά για τη δημιουργία και την εξέλιξη του ηλιακού συστήματός μας. Για δορυφόρους όπως η Σελήνη για πλανήτες όπως ο Αρης αλλά και για αστεροειδείς όπως η Εστία. Αντλούμε επίσης πληροφορίες για το νερό της Γης, αν είναι γήινης ή εξωγήινης προέλευσης (σ.σ.: Υπάρχουν θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες το έφεραν μαζί τους κομήτες ή αστεροειδείς πριν από δισεκατομμύρια χρόνια). Η επιβίωση το «καλοκαίρι» με τη θερμοκρασία στους... μείον 35°C Η όμορφη περιπέτεια του Ελληνα κυνηγού μετεωριτών άρχισε από το Κλίβελαντ των ΗΠΑ, από ένα τριήμερο εκπαίδευσης. «Εκεί μάθαμε πολλά. Κατ’ αρχάς, πώς να μαγειρεύουμε. Η διατροφή μας δεν περιελάμβανε τυποποιημένα τρόφιμα. Μόνοι μας, στο κουζινάκι προπανίου κάθε σκηνής (στην οποία έμεναν δύο μέλη της αποστολής), παρασκευάζαμε καθημερινά το φαγητό μας. Η ημερήσια πρόσληψη σε θερμίδες έπρεπε να φθάνει τις 6-7.000 θερμίδες - σε υψόμετρο περίπου 2.800 μέτρα και σε τόσο κρύο περιβάλλον, οι καύσεις είναι πολύ αυξημένες. Μάθαμε επίσης από πάγο να εξασφαλίζουμε πόσιμο νερό. Τέλος, πώς να χρησιμοποιούμε το ειδικό όχημα, το σνόουμομπιλ – τα... πόδια μας στο παγωμένο έδαφος της Ανταρκτικής», εξηγεί ο Ιωάννης Μπαζιώτης. Και τον Νοέμβριο του 2017, ξεκίνησε για το ταξίδι των ονείρων του. Αθήνα - Φρανκφούρτη - Σαν Φρανσίσκο - Οκλαντ Νέας Ζηλανδίας - Κράισττσερτς στο νότιο νησί της Νέας Ζηλανδίας. Από εκεί, με στρατιωτικό αεροσκάφος LC-130 (που διαθέτει χιονοπέδιλα) μετέβη στην Ανταρκτική, στη βάση Μακ Μέρντο. Στην τελική της θέση, η οκταμελής ομάδα της NASA, που αποτελείτο από επτά άνδρες και μία γυναίκα, έφθασε λίγες μέρες μετά. Σε μια σκηνή (εμβαδού 7,30 τ.μ. και ύψους 2,40 μ.) τύπου Σκοτ –πήρε το όνομά της από τον διάσημο Βρετανό εξερευνητή Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ–, o Ιωάννης Μπαζιώτης έμελλε να περάσει 80 ημέρες. «Πέρα από τις επιστημονικές κατακτήσεις, η NASA “έφερε” το Διάστημα στη Γη. Εκανε απτό κάτι που φαινόταν άπιαστο. Εδωσε στους ανθρώπους την ευκαιρία να ονειρεύονται, με την πεποίθηση ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο», λέει ο Ιωάννης Μπαζιώτης. «Ακουγα τη...σιωπή» «Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση φθάνοντας, πέρα από τη συγκλονιστική ομορφιά του τοπίου, ήταν η απουσία οποιουδήποτε ήχου. Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουγα τη... σιωπή, όπως συμβαίνει στο Διάστημα». Οσο για τις καιρικές συνθήκες; «Τότε ήταν το “καλοκαίρι” της Ανταρκτικής, που σημαίνει ότι οι θερμοκρασίες έφθαναν τους μείον 35°C. Η αίσθηση, όμως, ειδικά τις μέρες που φυσούσε, έφθανε τους μείον 50°C. Για το κρύο ήμασταν κατάλληλα προετοιμασμένοι. Το πρόβλημα ήταν κυρίως οι άνεμοι, που κάποιες μέρες έφθαναν τα 15 μποφόρ. Επί πέντε μέρες δεν μπορούσαμε να βγούμε καν από τις σκηνές μας». Η αναζήτηση μετεωριτών γινόταν επί τουλάχιστον οκτώ ώρες ημερησίως σε διάφορες περιοχές. «Μόνο στον έναν παγετώνα (από τους τρεις στους οποίους πήγαμε), τον Αμούνδσεν, διανύσαμε 900 χιλιόμετρα. Εργαλεία δεν χρησιμοποιούσαμε, μόνο τα μάτια μας. Δεν σκάβαμε, μόνο ό,τι βρισκόταν στην επιφάνεια του πάγου μάς ενδιέφερε. Oποτε εντοπίζαμε έναν μετεωρίτη –ή κάτι που θεωρούσαμε ότι είναι μετεωρίτης– καταγράφαμε τις συντεταγμένες του, τον φωτογραφίζαμε με κλίμακα και στη συνέχεια τον τοποθετούσαμε σε αποστειρωμένη σακούλα. Δεν επιτρεπόταν να τον αγγίξουμε, ώστε να μην τον μολύνουμε». Η συγκομιδή ήταν εξαιρετική. Στη διάρκεια της παραμονής της η ομάδα συγκέντρωσε 263 μετεωρίτες, οι οποίοι στάλθηκαν στο Διαστημικό Κέντρο Johnson της NASA, στο Χιούστον του Τέξας για πιο ενδελεχή μελέτη. «Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι. Μόνο που δεν καταφέραμε να βρούμε μετεωρίτη από τον Aρη – τον πιο σπάνιο απ’ όλους. Iσως την επόμενη φορά», λέει ο κ. Μπαζιώτης, που δεν κρύβει την επιθυμία του να επιστρέψει στην Ανταρκτική. Τα άλλα όνειρα Την 1η Οκτωβρίου η NASA θα γιορτάσει τα 60ά γενέθλιά της. «Πέρα από τις επιστημονικές κατακτήσεις, η NASA “έφερε” το Διάστημα στη Γη. Εκανε απτό κάτι που φαινόταν άπιαστο. Εδωσε στους ανθρώπους την ευκαιρία να ονειρεύονται, με την πεποίθηση ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο», λέει ο Ιωάννης Μπαζιώτης. Ο ίδιος, επιλέγοντας να μείνει στην Ελλάδα, κυνηγάει κι άλλα όνειρα. «Θα ήθελα να δημιουργήσω στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο ένα πλανητικό εργαστήριο ισάξιο με τα αντίστοιχα αμερικανικά και ευρωπαϊκά. Η αρχή έχει γίνει. Χάρη σε μια δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, το Εργαστήριο Ορυκτολογίας-Γεωλογίας απέκτησε πριν από λίγο καιρό τον μοναδικό στην Ελλάδα ηλεκτρονικό μικροαναλυτή». Του ζητώ και ένα σχόλιο για την αξιοκρατία της NASA. «Αναμενόμενη δεν είναι; Κανείς δεν θα ρισκάρει την αποτυχία μιας αποστολής για οποιονδήποτε λόγο. “Βύσματα” στη NASA δεν περνάνε...». Η συνάντηση Το βεβαρημένο πρόγραμμά του, ενόψει μάλιστα ενός ταξιδιού στο εσωτερικό για να συμμετάσχει σε κάποιο συνέδριο, δεν μας άφηνε και πολλά περιθώρια. Ετσι, το γεύμα έγινε... πρόγευμα, πολύ νωρίς το πρωί, σε καφετέρια του Κεραμεικού. Συνοδεύσαμε τους καφέδες μας με τοστ. Oι σταθμοί του 1980 Γεννιέται στην Αθήνα. 2002 Πτυχίο, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Γεωλογίας. 2008 Διδακτορικό, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων Μεταλλουργών. 2008 Βραβείο Κτενά από την Ακαδημία Αθηνών. 2009-2010 Μεταδιδακτορικός ερευνητής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων Μεταλλουργών. 2012 Μεταδιδακτορικός ερευνητής/Visiting Professor, University of Tennessee - Knoxville. 2013-2014 Μεταδιδακτορικός ερευνητής: University of Perugia – Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης – University of Vienna. 2016 NASA, Αξιολογητής Ερευνητικών Μεταδιδακτορικών Προγραμμάτων. 2016 Επίκουρος καθηγητής, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών – Τμήμα Αξιοποίησης Φυσικών Πόρων και Γεωργικής Μηχανικής. http://www.kathimerini.gr/985039/article/proswpa/geyma-me-thn-k/vysmata-sth-nasa-den-pernane

Αρχέγονος μετεωρίτης γράφει το βιβλίο της ζωής σε Γη και σε άλλους πλανήτες. Ομάδα ερευνητών με επικεφαλής επιστήμονες της Σχολής Επιστημών Γης και Περιβάλλοντος του Μάντσεστερ ανακοίνωσαν τα πρώτα αποτελέσματα των μελετών που πραγματοποιούν τα τελευταία δύο έτη σε ένα μετεωρίτη που έχει ηλικία παρόμοια με εκείνη του ηλιακού μας συστήματος. Ο μετεωρίτης είναι ένας ανθρακούχος χονδρίτης, μια σπάνια κατηγορία μετεωριτών οι οποίοι σχηματίστηκαν κατά την διαδικασία γέννησης του ηλιακού μας συστήματος. Οι επιστήμονες αναζητούν επίμονα τέτοιους μετεωρίτες αφού η μελέτη τους ανασύρει στοιχεία πολύτιμα για την κατανόηση όχι μόνο του ηλιακού μας συστήματος και των πλανητών του αλλά και για την ύπαρξη και εξέλιξη και άλλων πλανητικών συστημάτων. Η μελέτη αυτού του μετεωρίτη που έχει ηλικία περίπου 4,5 δισ. έτη (ίδια με το ηλιακό μας σύστημα) παρέχει στους επιστήμονες πολύτιμα στοιχεία για την ύπαρξη της ζωής στην Γη αλλά και την πιθανή παρουσία της σε άλλες περιοχές του Γαλαξία και του Σύμπαντος. Οι ερευνητές εντόπισαν στον μετεωρίτη τα ίχνη διαφόρων οργανικών ουσιών (άνθρακα, οξυγόνο, άζωτο, θείο, υδρογόνο) οι οποίες αποτελούν δομικά συστατικά της ζωής και οι οποίες φαίνεται πώς ήταν παρούσες στην γέννηση του ηλιακού μας συστήματος. Πολλοί επιστήμονες έχουν διατυπώσει την άποψη ότι τα δομικά υλικά της ζωής υπήρχαν στους μετεωρίτες, οι οποίοι με την πτώση τους τα έσπειραν στον πλανήτη μας, οι συνθήκες του οποίου επέτρεψαν στα υλικά αυτά να «δράσουν» και να δημιουργήσουν τις πρώτες μορφές ζωής. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αν πράγματι αυτές οι απαραίτητες για την ζωή ουσίες δημιουργούνται με απλό τρόπο στην βρεφική ηλικία ενός πλανητικού συστήματος τότε θα διασπείρονται με διαφόρους τρόπους στους πλανήτες του συστήματος και αν κάποιος πλανήτης έχει τις κατάλληλες συνθήκες τότε η ζωή θα κάνει εκεί την εμφάνιση της όπως εκτιμάται ότι συνέβη και στην περίπτωση της Γης. Αν αυτό ισχύει τότε η ζωή θα πρέπει να είναι πολύ πιο διαδεδομένη στο Σύμπαν από όσο εκτιμούν οι ειδικοί. http://www.in.gr/2018/08/07/tech/arxegonos-meteoritis-grafei-vivlio-tis-zois-se-gi-kai-se-allous-planites/

Τα μυστικά ενός ιστορικού μετεωρίτη. Η μελέτη των μετεωριτών και ειδικότερα όσων ανήκουν στην κατηγορία των λεγόμενων χονδριτών, αποτελεί πρόκληση για τους επιστήμονες. Μία νέα διεθνής επιστημονική μελέτη, με επικεφαλής έναν Έλληνα γεωεπιστήμονα, για τον ιστορικό μετεωρίτη Château-Renard που έπεσε στη Γαλλία το 1841, ρίχνει φως σε αυτούς τους μετεωρίτες και αποκαλύπτει σημαντικά νέα στοιχεία. Η δημοσίευση της έρευνας συμπίπτει με τη σημερινή Διεθνή Ημέρα Αστεροειδών, κατά την οποία σε πολλές χώρες γίνονται εκδηλώσεις για να ενημερωθεί το κοινό σχετικά με τους πιθανούς κινδύνους από τους αστεροειδείς. Οι μετεωρίτες είναι συνήθως μικρά θραύσματα αστεροειδών, τα οποία επιβιώνουν κατά την πύρινη διέλευσή τους από τη γήινη ατμόσφαιρα και καταλήγουν στην επιφάνεια του πλανήτη μας. Είναι πρώτη φορά που εκπονείται τέτοια επιστημονική εργασία με πρώτο συγγραφέα από ελληνικό πανεπιστήμιο. Περιλαμβάνει δεδομένα που δημοσιεύονται για πρώτη φορά στην ιστορία του συγκεκριμένου μετεωρίτη από τη στιγμή της ανακάλυψής του και τα οποία σχετίζονται με το τρόπο σχηματισμού και τις συνθήκες που λαμβάνουν χώρα κατά τη σύγκρουση των αστεροειδών. Η ηλικία σχηματισμού των χονδριτών μετεωριτών είναι πολύ παλαιά και πρακτικά συμπίπτει με τα πρώτα στάδια δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος, πριν από περίπου 4,5- 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια. Μία από τις υποκατηγορίες αυτών των μετεωριτών είναι η L, η οποία αντιστοιχεί στους μετεωρίτες που έχουν χαμηλή περιεκτικότητα σε σίδηρο. Το μητρικό σώμα από το οποίο προέρχονται οι εν λόγω μετεωρίτες, φαίνεται να διαμελίστηκε πριν από περίπου 470 εκατομμύρια χρόνια εξαιτίας μίας ισχυρής σύγκρουσης ενός αστεροειδούς με αυτό το σώμα. Κατά τη διάρκεια του διαμελισμού του μητρικού σώματος των χονδριτών τύπου L, αναπτύχθηκαν πολύ υψηλές πιέσεις και θερμοκρασίες, οι οποίες αποτυπώθηκαν στα ορυκτά -δηλαδή στα θεμελιώδη συστατικά του μετεωρίτη- που σχηματίσθηκαν. Ο εν λόγω μετεωρίτης είχε βρεθεί στην ομώνυμη περιοχή Σατό-Ρενάρ της Γαλλίας και μετά την πτώση του συλλέχθηκαν τα κομμάτια του, που συνολικά ζύγιζαν 30 κιλά. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ιωάννη Μπαζιώτη, επίκουρο καθηγητή Ορυκτολογίας-Πετρολογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, ανίχνευσαν για πρώτη φορά στον μετεωρίτη Château-Renard σημαντικά ορυκτά, τα λεγόμενα «πολύμορφα υψηλών πιέσεων». Η παρουσία τους στο εσωτερικό του μετεωρίτη δείχνει ότι σχηματίστηκαν σε μία πολύ σφοδρή σύγκρουση, η οποία συνδέεται με τον διαμελισμό του μητρικού σώματος των χονδριτών μετεωριτών τύπου L. Οι επιστήμονες απέδειξαν πως κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης αναπτύχθηκαν πολύ υψηλές πιέσεις, τέτοιες που ισοδύναμα παρατηρούνται στο εσωτερικό της Γης σε βάθος 650 χιλιομέτρων. Αντίστοιχα, οι θερμοκρασίες που αναπτύχθηκαν κατά τη σύγκρουση, εκτιμήθηκαν λίγο μεγαλύτερες από 1.800 βαθμούς Κελσίου. Όπως δήλωσε στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο Ι. Μπαζιώτης, «αποδεικνύεται πως η εφαρμογή αναλυτικών μεθόδων με επιστημονικά όργανα υψηλής διακριτικής ικανότητας, όπως αυτά που υπάρχουν στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στα συνεργαζόμενα πανεπιστήμια και φορείς, μπορεί να οδηγήσει στην ανίχνευση μικροσκοπικών ορυκτών και, περαιτέρω, στην κατανόηση της δυναμικής των συγκρούσεων που λαμβάνουν χώρα μεταξύ των αστεροειδών, σε μία περίοδο 470 εκατομμυρίων ετών στο παρελθόν». Στη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Scientific Reports», συμμετείχαν ερευνητές από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνιας (Caltech), το Ανοικτό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης. Όπως τόνισε ο κ. Μπαζιώτης, «η εν λόγω εργασία αποτελεί συμβολή στην πλανητική επιστήμη, που θα βοηθήσει περαιτέρω στην κατανόηση του σχηματισμού και της ανίχνευσης πολύτιμων ορυκτών όπως ο Ιαδεΐτης, του οποίου ο πολύτιμος λίθος είναι ο Ίασπις». Το Εργαστήριο Ορυκτολογίας-Γεωλογίας του δρ. Ιωάννη Μπαζιώτη στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών εξειδικεύεται στον χαρακτηρισμό και στη μελέτη των μετεωριτών, τόσο των χονδριτών, όσο και εκείνων που προέρχονται από τον πλανήτη Άρη. Επιπρόσθετα, παρουσιάζει έντονη δράση σε θέματα πλανητικής επιστήμης και διάχυσης της γνώσης στο ευρύ κοινό. Στις 27 Ιουνίου ο κ. Μπαζιώτης, μαζί με τον αναπληρωτή καθηγητή Κώστα-Αλκέτα Ουγγρίνη του Πολυτεχνείου Κρήτης, έδωσαν ομιλία στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, ενώπιον της Επιτροπής για τις ειρηνικές χρήσεις του διαστήματος (COPUOS). Εκεί παρουσίασαν θέματα που αφορούν την ελληνική ακαδημαϊκή έρευνα και την πρωτοβουλία για την εξερεύνηση του πλανήτη Άρη και το παράδειγμα της ύπαρξης ανάλογων πετρωμάτων -που μοιάζουν με τα αντίστοιχα του Άρη- στην Ελλάδα. Εξάλλου, έως το τέλος του 2018, όπως δήλωσε ο Έλληνας γεωεπιστήμονας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, θα πραγματοποιηθεί στη χώρα μας η έκθεση του μόνο επιβεβαιωμένου μετεωρίτη που έχει πέσει στην Ελλάδα, του μετεωρίτη SERES. «Καθώς συμπληρώνονται 200 χρόνια από την πτώση του SERES τον Ιούνιο του 1818 στην περιοχή των Σερρών, η έκθεσή του στο κοινό της Ελλάδος θα συμβάλει στην περαιτέρω διείσδυση της επιστήμης των μετεωριτών στη νέα γενιά Ελλήνων επιστημόνων», τόνισε. Σύμφωνα με τον κ. Μπαζιώτη, μόνο ο μετεωρίτης SERES, ο οποίος ανήκει στην κατηγορία των χονδριτών, υπάρχει επίσημα ως ελληνικής προέλευσης στη βάση δεδομένων του διεθνούς Δελτίου Μετεωριτών του Σεληνιακού και Πλανητικού Ινστιτούτου (Meteoritical Bulletin of Lunar & Planetary Institute). Περίπου συνολικά 6,5 κιλά βρίσκονται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης και το κύριο δείγμα ανέρχεται σε 4 κιλά και 649 γραμμάρια. Εκτός από τον SERES, στην Ελλάδα, κατά τον κ. Μπαζιώτη, υπάρχουν μερικές ακόμα ιστορικές πληροφορίες για την ύπαρξη μετεωριτών, ωστόσο δεν υπάρχει αντίστοιχο δείγμα για να χαρακτηριστούν επιβεβαιωμένες. Τέτοιοι θεωρούμενοι «αμφίβολοι» μετεωρίτες έχουν αναφερθεί στο παρελθόν στην περιοχή της Λάρισας, στη Θράκη, στους Δελφούς και στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής. Διαβάστε την επιστημονική δημοσίευση εδώ. http://www.kathimerini.gr/972412/article/epikairothta/episthmh/ellhnas-episthmonas-apokalyptei-ta-mystika-enos-istorikoy-metewrith https://physicsgg.me/2018/06/30/%ce%b7-%ce%b7%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%b5%ce%b9%ce%b4%cf%8e%ce%bd-30-%ce%b9%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%af%ce%bf%cf%85/

Εντυπωσιακή ανακάλυψη επιστημόνων στο κέντρο του γαλαξία. Διεθνής ομάδα αστρονόμων ανακάλυψε μια από τις μεγαλύτερες έως σήμερα δομές που έχει παρατηρηθεί στον γαλαξία μας. Πρόκειται για ένα ζεύγος συμμετρικών δίδυμων «μπαλονιών» που βρίσκονται πάνω και κάτω από το κέντρο του γαλαξία μας, μοιάζοντας από κοινού με μια κλεψύδρα. Κάθε «φυσαλίδα», που εκπέμπει ραδιοκύματα, έχει ύψος εκατοντάδες έτη φωτός, πολύ μεγαλύτερο από οτιδήποτε άλλο έχει βρεθεί στην κεντρική περιοχή του γαλαξία μας, σε απόσταση περίπου 25.000 ετών φωτός από τη Γη. Οι δύο δομές πιθανώς προέρχονται από κάποια βίαιη έκρηξη κοντά στην κεντρική μαύρη τρύπα του γαλαξία μας πριν αρκετά εκατομμύρια χρόνια, η οποία διαπέρασε το μεσοαστρικό χώρο προς αντίθετες κατευθύνσεις. Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Ίαν Χέιγουντ του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», χρησιμοποίησαν για την ανακάλυψη το νέο ραδιοτηλεσκόπιο MeerKAT στη Νότια Αφρική. «Το κέντρο του γαλαξία μας είναι ήσυχο, σχετικά με άλλους γαλαξίες που έχουν πολύ ενεργές κεντρικές μαύρες τρύπες. Ακόμη κι έτσι όμως, η κεντρική μαύρη τρύπα του γαλαξία μας μπορεί κατά καιρούς να γίνει ασυνήθιστα δραστήρια, καταβροχθίζοντας τεράστιες ποσότητες σκόνης και ύλης. Είναι πιθανό ότι ένα τέτοιο φρενιτιώδες 'γεύμα' πυροδότησε ισχυρές εκρήξεις που 'φούσκωσαν' αυτή τη δομή που έως τώρα δεν είχε γίνει αντιληπτή», δήλωσε ο Χέιγουντ. Τα «μπαλόνια» είχαν παραμείνει αόρατα, καθώς κρύβονταν από τα πυκνά νέφη σκόνης και την εκτυφλωτική λάμψη των εκπομπών από το γαλαξιακό κέντρο. Όμως το MeerKAT, που κάνει παρατηρήσεις σε μήκη κύματος κοντά στα 23 εκατοστά, ήταν σε θέση για πρώτη φορά να «δει» τα ραδιοκύματα από τις δύο κρυμμένες δομές. Η περιοχή γύρω από τη μαύρη τρύπα του γαλαξία μας κρύβει πολλά μυστήρια. Σε αυτά προστέθηκε τώρα άλλο ένα με τη νέα ανακάλυψη. Τα δύο εν λόγω «ραδιο-μπαλόνια» φαίνεται να περικλείουν πάνω από 100 μυστηριώδη μεγάλης κλίμακας μαγνητικά «νήματα», που είχαν ανακαλυφθεί στη δεκαετία του 1980 ότι διατρέχουν την κεντρική περιοχή του γαλαξία. Η προέλευση αυτών των «νημάτων», που έχουν μήκος δεκάδων ετών φωτός και πλάτος ενός έτους φωτός, παραμένει άγνωστη μέχρι σήμερα. Οι επιστήμονες θεωρούν πιθανό πως η ίδια πηγή δημιούργησε τα μαγνητικά «νήματα» και τις «ραδιο-φυσαλίδες». https://www.kathimerini.gr/1042172/article/epikairothta/episthmh/entypwsiakh-anakalyyh-episthmonwn-sto-kentro-toy-gala3ia

Η Gaia μελετά τις ρυθμίσεις των αστεριών στον Γαλαξία. Το τηλεσκόπιο Gaia της ESA, το οποίο καταγράφει τον Γαλαξία μας για να δημιουργήσει τον 3D χάρτη του, συλλέγει πληροφορίες σχετικά με την ανάπτυξη, τη θέση και τη δυναμική του περίπου 1% αστέρες στον γαλαξία μας. Οι επιστήμονες ελπίζουν να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν τα ακριβή και λεπτομερή δεδομένα της Gaia για τα επόμενα δέκα χρόνια για να κατανοήσουν καλύτερα τον σχηματισμό και τη συμπεριφορά των αστεριών στο γαλαξία μας. Ένας τέτοιος επιστήμονας είναι η Marina Kounkel του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον Ουάσινγκτον, επικεφαλής συγγραφέας πρόσφατης μελέτης με δεδομένα της Gaia από τον Απρίλιο 2018, με τίτλο «Ξεμπλοκάρισμα του Γαλαξία Ι: Τοπική Δομή και Ιστορία του Γαλαξία», που δημοσιεύτηκε στην Astronomical Journal. Η έρευνα επικεντρώνεται στο υπόβαθρο και σχηματισμό των αστεριών γύρω από το Ηλιακό μας Σύστημα. Αρχικά, οι ερευνητές αναμένουν να βρουν αστέρια πολλών εκατομμυρίων ετών που χάνουν όλους τους δεσμούς με τα οικιακά τους σμήνη - ωστόσο, οι μισοί από αυτούς κολλάνε σε συμβολοσειρές με χαρακτηριστικά παρόμοια με εκείνα στα σύννεφα των γεννήσεων τους, παραμένοντας έτσι πολλά δισεκατομμύρια χρόνια. Ο τρόπος με τον οποίο ο Γαλαξίας μας κρατά τις χορδές στα σπειροειδή χέρια καθορίζεται από το πόσο παλιά είναι τα αστέρια σε κάθε σειρά. στο χέρι που βρίσκεται πλησιέστερα στο SolarSystem μας, οι χορδές του νεώτερου - κάτω από 100 εκατομμυρίων ετών-αστέρια βρίσκονται ευθεία δεξιά. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι όταν οι παλαιότερες χορδές σχηματίστηκαν, ήταν κάθετες προς τα σπειροειδή όπλα του γαλαξία όπως ήταν τότε που είχαν μετεγκατασταθεί τα τελευταία δισεκατομμύρια χρόνια. Η Μαρίνα εξηγεί ότι, ενώ γνώριζαν τις αστικές ομάδες, Η Gaia τους αφήνει να δουν τον Γαλαξία πολύ λεπτομερώς, σε πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις ... να προσδιορίσουν τα αστέρια που σχηματίζονται μαζί, ψάχνουμε για αστέρια που κινούνται ομοίως, όπως όλα τα αστέρια που σχηματίστηκαν μέσα στο ίδιο σύννεφο ή σύμπλεγμα θα κινηθούσαν με παρόμοιο τρόπο ». Η εγγύτητα και ο προσανατολισμός των νεώτερων χορδών στις σημερινές σπειροειδείς βραχίονες του Γαλαξία μας δείχνει ότι οι παλαιότερες χορδές είναι ένα σημαντικό« απολιθωμένο αρχείο »της σπειροειδούς δομής του γαλαξία μας. Η φύση των σπειροειδών βραχιόνων εξακολουθεί να συζητείται, με την ετυμηγορία ότι είναι σταθερές ή δυναμικές δομές που δεν έχουν ακόμη διευθετηθεί. Η μελέτη αυτών των παλαιότερων χορδών θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε αν τα όπλα είναι κατά βάση στατικά ή αν κινούνται ή διαχέονται και επαναμορφώνονται κατά τη διάρκεια μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων ετών - περίπου ο χρόνος που χρειάζεται ο ήλιος να τροχιά γύρω από το γαλαξιακό κέντρο a δύο φορές ", λέει ο συνάδελφος της Μαρίνας στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον Ουάσιγκτον και ο συν-συγγραφέας της μελέτης, Kevin Covey. https://asgardia.space/en/news/Gaia-Studies-String-Arrangements-of-Stars-in-the-Milky-Way

Ο Γαλαξίας μας μοιάζει με καμπυλωμένο πατατάκι. Αστρονόμοι χρησιμoποιώντας τους μεταβλητούς αστέρες Κηφείδες σχεδίασαν μια ακριβέστερη τρισδιάστατη απεικόνιση του Γαλαξία μας. Η λαμπρότητα των Κηφείδων μεταβάλλεται περιοδικά και οι αστρονόμοι τους χρησιμοποιούν για να υπολογίσουν αποστάσεις στο Σύμπαν και στον Γαλαξία μας. Ο νέος τρισδιάστατος χάρτης του Γαλαξία που κατασκευάστηκε χρησιμοποιώντας πάνω από 2.400 Κηφείδες, δείχνει ότι ο δίσκος του Γαλαξία δεν είναι επίπεδος, αλλά στρεβλώνεται σε αποστάσεις μεγαλύτερες από 25.000 έτη φωτός από το κέντρο του Γαλαξιακού κέντρου. Υπενθυμίζεται ότι η διάμετρος του Γαλαξία μας είναι 120.000 έτη φωτός και ότι το ηλιακό μας σύστημα βρίσκεται σε απόσταση 27.000 έτη φωτός από το κέντρο του. Παρότι ο δίσκος του Γαλαξία μας συνήθως απεικονίζεται επίπεδος, παλαιότερες έρευνες έδειξαν ότι καμπυλώνεται στα άκρα του. Η νέα μελέτη [A three-dimensional map of the Milky Way using classical Cepheid variable stars] https://science.sciencemag.org/content/365/6452/478 από αστρονόμους του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας δείχνει πως η καμπύλωση είναι ακόμη μεγαλύτερη. https://physicsgg.me/2019/08/05/%ce%bf-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%bf%ce%b9%ce%ac%ce%b6%ce%b5%ce%b9-%ce%bc%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%bc%cf%80%cf%85%ce%bb%cf%89%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf/

Νεώτερα για την σύγκρουση του Γαλαξία μας με τον γαλαξία της Ανδρομέδας. Ο Γαλαξίας μας και ο γαλαξίας της Ανδρομέδας (ή Μ31), είναι οι δυο μεγαλύτεροι γαλαξίες στην Τοπική Ομάδα Γαλαξιών. Οι δυο αυτοί γαλαξίες απέχουν μεταξύ τους 2,5 εκατομμύρια έτη φωτός. Ο τρίτος σε μέγεθος γαλαξίας στην Τοπική Ομάδα είναι ο Γαλαξίας του Τριγώνου (Μ33). Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις των διαστημικών τηλεσκοπίων Hubble και Gaia και της συστοιχίας των ραδιοτηλεσκοπίων Very Long Baseline Array, ο γαλαξίας Μ33 είναι δορυφόρος του Μ31, όπως οι μικροί γαλαξίες Μέγα Νέφος και Μικρό Νέφος του Μαγγελάνου περιφέρονται γύρω από τον Γαλαξία μας.Από τις αρχές του 1900, είναι γνωστό ότι ο M31 κινείται προς τον Γαλαξία μας. Η προηγμένη τεχνολογία βοήθησε τους αστρονόμους να προσδιορίσουν την ταχύτητα του M31 σε 400.000 km/h. Ωστόσο, μέχρι το 2012, η συνιστώσα της ταχύτητας του M31 προς τον Γαλαξία δεν ήταν γνωστή. Με άλλα λόγια, ήταν ασαφές αν ο Γαλαξίας μας και ο M31 θα συγκρουστούν ή όχι μεταξύ τους. Το 2012, δημοσιεύθηκε μια μελέτη όπου προσδιορίστηκε με μεγαλύτερη ακρίβεια η κίνηση του M31, ως προς τον Γαλαξία μας. Με βάση τη μελέτη αυτή βρέθηκε ότι η πρώτη σύγκρουση του Γαλαξία μας με τον Μ31 θα πραγματοποιηθεί σε περίπου 4 δισεκατομμύρια έτη από τώρα και ότι απαιτούνται πολλαπλές συγκρούσεις μεταξύ 4 και 6 δισεκατομμυρίων ετών από σήμερα για να ολοκληρωθεί η πλήρης συγχώνευση των δυο γαλαξιών. Η μελέτη συμπέραινε επίσης ότι ο γαλαξίας Μ33 πιθανόν να συγκρουόταν αργότερα με το συσσωμάτωμα του Γαλαξία μας με τον γαλαξία της Ανδρομέδας (Μ31), χωρίς να αποκλείεται η πιθανότητα ο Μ33 να συγκρουστεί με τον Γαλαξία μας πριν την συγχώνευση του με τον Μ31. Σε μια πρόσφατη εργασία (στην οποία χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Gaia) επαναπροσδιορίστηκαν οι ταχύτητες των γαλαξιών Μ31 και Μ33. Έτσι διαπιστώθηκε ότι ο Γαλαξίας μας θα συγκρουστεί με τον Μ31 σε 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Όμως συμπεριλαμβάνοντας την βαρυτική αλληλεπίδραση του Μεγάλου Νέφους του Μαγγελάνου και του Μ31 προκύπτει μια καθυστέρηση περίπου 1 δισεκατομμυρίων ετών, οπότε η πρώτη σύγκρουση του Γαλαξία μας με τον Μ31 θα γίνει σε 5,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Προς το παρόν οι αβεβαιότητες δεν επιτρέπουν την πρόβλεψη της μοίρας του Μ33. https://physicsgg.me/2019/05/04/%ce%bd%ce%b5%cf%8e%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%83%cf%8d%ce%b3%ce%ba%cf%81%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b1/

Οι αστρονόμοι εξετάζουν προσεκτικά τον γαλαξία. Οι αστρονόμοι έχουν κυκλοφορήσει μια νέα εικόνα που δείχνει μια μεγάλη περιοχή σχηματισμού αστεριών του εξωτερικού Γαλαξία. Είναι η πρώτη εικόνα υψηλής ραδιενέργειας των μοριακών νεφών στην περιοχή Η περιοχή αυτή βρίσκεται πίσω από ένα κοντινό σύννεφο σκόνης και φυσικού αερίου ", δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Charles Kerton του Iowa State University." Το σύννεφο εμποδίζει το φως και έτσι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε υπέρυθρες ή ραδιοενισχυτικές παρατηρήσεις για να το μελετήσουμε ". Η CTB 102, η απομακρυσμένη περιοχή του Γαλαξία μας, βρίσκεται περίπου 14.000 έτη φωτός μακριά από τη Γη. Είναι μια περιοχή HII που περιέχει σύννεφα φορτισμένων ατόμων υδρογόνου. Επειδή είναι μακριά από τη Γη και λόγω των σωματιδίων σκόνης και αερίου στο μεταξύ, αυτή η περιοχή δεν έχει μελετηθεί καλά. "Η περιοχή έχει πολύ κακή χαρτογράφηση", δήλωσε ο Κέρτον. Η εικόνα από ένα ραδιοτηλεσκόπιο δείχνει μια τεράστια περιοχή σχηματισμού αστεριών στον εξωτερικό του Γαλαξία. Οι οβάλ αναγνωρίζουν τις κύριες υποδιαιρέσεις του μοριακού σύννεφου της περιοχής, συμπεριλαμβανομένου του μικρότερου 1α, το οποίο είναι πολύ αποδοτικό στην παραγωγή αστεριων. Οι αστρονόμοι χρησιμοποίησαν ένα ραδιοτηλεσκόπιο στο παρατηρητήριο ραδιοαστρονομίας Taeduk της Νότιας Κορέας για τη λήψη παρατηρήσεων μονοξειδίου του άνθρακα υψηλής ανάλυσης για τα μοριακά σύννεφα στην απομακρυσμένη περιοχή του γαλαξία. "Αυτό μας λέει τη μάζα και τη δομή του υλικού στο διαστρικό μέσο εκεί", είπε ο Kerton. Οι αστρονόμοι συνέκριναν έπειτα τις παρατηρήσεις τους με τα υπάρχοντα δεδομένα από τον Ερευνητή Μετεωρολογικού Μετρητή Ευρείας Πεδίου και την Έρευνα Δύο Micron All Sky, η οποία τους επέτρεψε να ταξινομήσουν νεαρούς αστέρες που σχηματίστηκαν στην περιοχή. Ένα σημαντικό εύρημα αυτής της μελέτης είναι μια υποπεριοχή που είναι η περιοχή από νεαρά αναπτυσσόμενα αστέρια ενσωματωμένα στο μοριακό σύννεφο. Οι αστρονόμοι είχαν συνδυάσει δεδομένα ραδιοσυχνοτήτων που περιγράφουν τη φυσική δομή της περιοχής με τα δεδομένα υπερύθρων για τον προσδιορισμό του νεαρού αστρικού περιεχομένου. Διαπίστωσαν ότι η αποτελεσματικότητα σχηματισμού αστεριών του CTB 102 είναι περίπου 5-10%, η οποία είναι παρόμοια με άλλα ογκώδη μοριακά σύννεφα στον γαλαξία. Εντούτοις, η υποπεριφέρεια ενδιαφέροντος έχει απόδοση σχηματισμού αστεριών 17-37%, πολύ υψηλότερη από την αναμενόμενη για το μέγεθός της. Ο Κέρτον δήλωσε ότι χρειάζεται μια άλλη μελέτη για να απαντηθεί το ζήτημα της έντασης του σχηματισμού των αστεριών σε αυτή την περιοχή - ίσως είναι κάτι ιδιαίτερο διαστρικό υλικό στην εν λόγω υποπεριοχή, η οποία βρίσκεται δίπλα στη μαζική περιοχή HII. "Αυτή είναι η πρώτη μας ματιά σε όλα αυτά", είπε ο Kerton. "Τα παλαιότερα δεδομένα ήταν μερικές μόνο κουκίδες, λίγα pixels. Δεν μπορούσαμε να απομονώσουμε αυτή τη σχετικά μικρή περιοχή του γαλαξία." Ο Κέρτον πρόσθεσε ότι το ραδιοτηλεσκόπιο της Νότιας Κορέας είναι πολλά υποσχόμενο, καθώς υπάρχουν πολλοί δυνητικοί στόχοι. Τα ευρήματα των αστρονόμων παρουσιάζονται σε ένα έγγραφο που έγινε δεκτό για δημοσίευση από την Astrophysical Journal. Οι κύριοι συγγραφείς είναι ο Sung-ju Kang της Κορέας Αστρονομίας και Space Science Institute και ο Brandon Marshall του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα στο Kearney. Άλλοι συγγραφείς περιλαμβάνουν τον Youngsik Kim, τον Μίνιο Τσί και τον Μίγκου Κανγκ του Ινστιτούτου Αστρονομίας και Διαστήματος της Κορέας. https://asgardia.space/en/news/Astronomers-Take-a-Close-Look-at-a-Far-Milky-Way-Subregion

Έλληνες επιστήμονες έκαναν την πρώτη μέτρηση του μαγνητικού πεδίου του γαλαξία μας. Για πρώτη φορά δύο Έλληνες επιστήμονες, σε συνεργασία με έναν Αυστραλό συνάδελφό τους, μέτρησαν την ένταση ενός τμήματος του μαγνητικού πεδίου του γαλαξία μας μέσω «τομογραφίας», δημιουργώντας ένα τρισδιάστατο μαγνητικό χάρτη για ένα μικρό κομμάτι του γαλαξία. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον ελληνικής καταγωγής δρα 'Αρη Τρίτση της Σχολής Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Αυστραλιανού Εθνικού Πανεπιστημίου και με τη συνεργασία της αναπληρώτριας καθηγήτριας Βασιλικής Παυλίδου του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστροφυσικής «Astrophysical Journal», διαπίστωσαν πως η ένταση του μαγνητικού πεδίου του γαλαξία μας είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι θεωρείτο έως τώρα. Έως σήμερα, τα περισσότερα επιστημονικά μοντέλα που έκαναν εκτιμήσεις για την ένταση του γαλαξιακού μαγνητικού πεδίου σε διάφορα σημεία και αποστάσεις από τον Ήλιο, βασίζονταν σε παρατηρήσεις που δεν μπορούν να μετρήσουν το πεδίο αυτό σε τρεις διαστάσεις. «Η εργασία μας ανοίγει το δρόμο για μελλοντικές ανακαλύψεις αναφορικά με την εξέλιξη του γαλαξία μας, το σχηματισμό των άστρων και των πλανητών και τα πρώιμα στάδια του σύμπαντος. Έχουμε τώρα πια τα μέσα να χαρτογραφήσουμε την ένταση του μαγνητικού πεδίου για όλες τις περιοχές του γαλαξία μας, πράγμα που θα μας επιτρέψει την καλύτερη κατανόηση της εξέλιξης του σύμπαντος», δήλωσε ο δρ. Τρίτσης. Όπως είπε, «το επόμενο βήμα είναι να δημιουργήσουμε τον πρώτο πλήρως τρισδιάστατο χάρτη του μαγνητικού πεδίου του γαλαξία μας και να μελετήσουμε όλες τις άλλες αστροφυσικές διαδικασίες που εξαρτώνται από αυτό». Η Β. Παυλίδου δήλωσε ότι η νέα μελέτη αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για να κατανοηθεί πώς η κοσμική ακτινοβολία πολύ υψηλής ενέργειας ταξιδεύει δια μέσου του γαλαξία μας. Οι κοσμικές αυτές ακτίνες είναι σωματίδια με πολύ μεγάλη ενέργεια, μερικές φορές πολύ μεγαλύτερη από αυτή που μπορούν να φθάσουν οι κατασκευασμένοι από τους ανθρώπους επιταχυντές. «Κατανοώντας τη δομή και την ένταση του μαγνητικού πεδίου, μπορούμε να αυξήσουμε τις πιθανότητες μας να εντοπίσουμε την προέλευση αυτών των άκρως ενεργητικών σωματιδίων και να αναζητήσουμε μια νέα φυσική σε ακραίες ενέργειες», ανέφερε η κ. Παυλίδου. Η μελέτη χρηματοδοτήθηκε από το Αυστραλιανό Συμβούλιο Ερευνών και έκανε χρήση υπερυπολογιστών στην Αυστραλία και στην Ευρώπη. http://www.kathimerini.gr/1015386/article/epikairothta/episthmh/ellhnes-episthmones-ekanan-thn-prwth-metrhsh-toy-magnhtikoy-pedioy-toy-gala3ia-mas

Σε... φυσιολογικά επίπεδα το βάρος του γαλαξία μας. Ασφαλώς δεν μπορούμε να βάλουμε τον γαλαξία μας σε μια ζυγαριά, αλλά οι επιστήμονες έκαναν μια νέα βελτιωμένη εκτίμηση για τη μάζα του και υπολόγισαν ότι αντιστοιχεί στη μάζα περίπου ενάμισι τρισεκατομμυρίων ήλιων. Η νέα αυτή εκτίμηση τοποθετεί τον γαλαξία μας μάλλον κάπου στη μέση της κοσμικής κλίμακας, όσον αφορά τις μάζες των γαλαξιών. Οι πιο ελαφριοί ζυγίζουν περίπου ένα δισεκατομμύριο ηλιακές μάζες, ενώ οι πιο βαριοί 30 τρισεκατομμύρια ηλιακές μάζες ή 30.000 φορές περισσότερο σε σχέση με τους ελαφρύτερους. Η μάζα του γαλαξία μας θεωρείται φυσιολογική για ένα γαλαξία της δικής του φωτεινότητας. Παρόλο που η μάζα του γαλαξία μας είναι μια από τις πιο σημαντικές μετρήσεις, μετά από δεκαετίες σχετικών προσπαθειών οι έως τώρα εκτιμήσεις των επιστημόνων εμφάνιζαν εξίσου σημαντικές διαφορές, από 500 εκατομμύρια ως τρία τρισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου. Η μεγάλη αυτή απόκλιση οφείλεται κυρίως στις διαφορετικές μεθόδους εκτίμησης της σκοτεινής ύλης στο γαλαξία μας, η οποία αποτελεί περίπου το 90% της συνολικής μάζας του. Μόνο ένα μικρό ποσοστό της μάζας του γαλαξία μας αποτελείται από την ορατή κοινή ύλη, που είναι κατανεμημένη στα περίπου 200 δισεκατομμύρια άστρα του, μεταξύ των οποίων και ο Ήλιος μας, ενώ μόνο η τεράστια κεντρική μαύρα του γαλαξία μας ζυγίζει περίπου τέσσερα εκατομμύρια ηλιακές μάζες. Το μεγαλύτερο μέρος της μάζας του γαλαξία μας είναι με τη μορφή της μυστηριώδους και αόρατης σκοτεινής ύλης. «Δεν μπορούμε να ανιχνεύσουμε άμεσα τη σκοτεινή ύλη και αυτό οδηγεί στην τωρινή αβεβαιότητα για τη μάζα του γαλαξία μας, καθώς δεν μπορούμε να μετρήσουμε αυτό που δεν μπορούμε να δούμε», δήλωσε η Λόρα Γουάτκινς του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESO). Αυτή τη φορά όμως, συνδυάζοντας παρατηρήσεις από τα δορυφορικά τηλεσκόπια Hubble της NASA και Gaia της ESA και χρησιμοποιώντας μια νέα μέθοδο έμμεσης εκτίμησης, οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι κατέληξαν σε μια πιο αξιόπιστη εκτίμηση. Όπως ανέφερε η διεθνής επιστημονική ομάδα, με επικεφαλής τη Γουάτκινς, η οποία θα κάνει τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστροφυσικής Astrophysical Journal, ο γαλαξίας μας «ζυγίζει» περίπου 1,5 τρισεκατομμύρια ηλιακές μάζες μέσα σε μια ακτίνα 129.000 ετών φωτός από το γαλαξιακό κέντρο. http://www.kathimerini.gr/1013666/article/epikairothta/episthmh/se-fysiologika-epipeda-to-varos-toy-gala3ia-mas

Το Μέγα Νέφος του Μαγγελάνου θα συγκρουστεί με τον Γαλαξία μας σε 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Ένας δορυφορικός γαλαξίας, το Μέγα Νέφος του Μαγγελάνου, που «ζυγίζει» όσο 250 δισεκατομμύρια ήλιοι, έρχεται καταπάνω στο δικό μας γαλαξία και η σύγκρουση φαίνεται αναπόφευκτη σε περίπου 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια, νωρίτερα απ’ ό,τι πίστευαν έως τώρα οι αστρονόμοι, σύμφωνα με νέες εκτιμήσεις τους. Μάλιστα, όπως δείχνουν οι προσομοιώσεις σε υπερυπολογιστές, υπάρχει μια μικρή πιθανότητα (της τάξης του 1% ως 3%) μετά τη σύγκρουση αυτή το ηλιακό μας σύστημα να εκτοξευτεί στο διάστημα έξω από το γαλαξία μας – κάτι που θα σημάνει και το τέλος της όποιας ζωής υπάρχει έως τότε πάνω στη Γη, η οποία δε θα διαθέτει πια συνθήκες φιλόξενες για έμβιους οργανισμούς. Η νέα μελέτη από αστροφυσικούς του Ινστιτούτου Υπολογιστικής Κοσμολογίας του βρετανικού Πανεπιστημίου του Ντάραμ, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Monthly Notices» της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας της Βρετανίας [The aftermath of the Great Collision between our Galaxy and the Large Magellanic Cloud], προβλέπει ότι η μελλοντική σύγκρουση δε θα επηρεάσει άμεσα το ηλιακό μας σύστημα, καθώς υπάρχει πολύς χώρος ανάμεσα στα άστρα του γαλαξία μας. Όμως, θα πυροδοτήσει μια αλυσίδα γεγονότων, καθώς θα κάνει άνω-κάτω τις τροχιές και τις βαρυτικές επιδράσεις πολλών άστρων του γαλαξία μας, κάτι που τελικά μπορεί ακόμη και να εξοβελίσει στον εξωγαλαξιακό χώρο τον Ήλιο μας μαζί με τους πλανήτες του. Παρά το μεγάλο μέγεθος του γαλαξία μας, η κεντρική μαύρη τρύπα του είναι μόλις το ένα δέκατο του μεγέθους που έχουν οι αντίστοιχες μαύρες τρύπες στην καρδιά άλλων γαλαξιών παρόμοιου μεγέθους. Οι επιστήμονες θεωρούν πιθανόν η σύγκρουση των δύο γαλαξιών να «ξυπνήσει» τη μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία μας, η οποία αφενός μπορεί να μεγαλώσει έως δέκα φορές, «καταπίνοντας» πλέον πολύ αυξημένες ποσότητες ύλης γύρω της, αφετέρου μπορεί να εκπέμψει πολύ ισχυρότερη και καταστροφική ακτινοβολία υψηλής ενέργειας. Το Μέγα Νέφος του Μαγγελάνου είναι ο φωτεινότερος γειτονικός γαλαξίας, ο οποίος πλησίασε τον δικό μας πριν από περίπου ενάμισι δισεκατομμύριο χρόνια και σήμερα απέχει γύρω στις 163.000 έτη φωτός. Οι νέοι υπολογισμοί για την πιο γρήγορη σύγκρουση οφείλονται στο ότι οι επιστήμονες εκτιμούν πλέον ότι διαθέτει διπλάσια σκοτεινή ύλη απ’ όση νόμιζαν έως τώρα, σύμφωνα με τις βρετανικές «Γκάρντιαν» και «Ιντιπέντεντ» και το «New Scientist». «Μολονότι δύο δισεκατομμύρια χρόνια είναι ένα υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα για τους ανθρώπους, είναι πολύ σύντομος χρόνος σε κοσμική κλίμακα. Η καταστροφή του Μεγάλου Μαγγελανικού Νέφους, καθώς θα καταβροχθιστεί από το δικό μας γαλαξία, θα προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση στο δικό μας γαλαξία, θα ξυπνήσει τη μαύρη τρύπα που ζει στο κέντρο του και θα μετατρέψει το γαλαξία μας σε ενεργό γαλαξιακό πυρήνα ή κβάζαρ» δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Μάριους Καούτουν. «Όλος ο γαλαξίας μας θα ταρακουνηθεί και όλο το ηλιακό μας σύστημα μπορεί να πεταχτεί στο εξώτερο διάστημα. Αν αυτό συμβεί, δεν βλέπω πώς οι απόγονοί μας, αν υπάρχουν, θα μπορέσουν να το αντέξουν» ανέφερε ο Κάρλος Φρανκ, διευθυντής του Ινστιτούτου Υπολογιστικής Κοσμολογίας του Ντάραμ. Ένας άλλος πολύ μεγαλύτερος γειτονικός γαλαξίας, η Ανδρομέδα, πενταπλάσια σε μέγεθος σε σχέση με το Μέγα Νέφος του Μαγγελάνου, βρίσκεται επίσης σε πορεία σύγκρουσης με το γαλαξία μας, τον οποίον μπορεί να καταστρέψει τελείως, αλλά όχι νωρίτερα από τέσσερα έως πέντε δισεκατομμύρια χρόνια, σύμφωνα με τις έως τώρα εκτιμήσεις των αστρονομικών μοντέλων. «Η σύγκρουση με την Ανδρομέδα θα είναι ένας πραγματικός Αρμαγεδδών. Αυτό θα είναι πραγματικά το τέλος του γαλαξία μας όπως τον ξέρουμε» είπε ο Φρανκ. https://physicsgg.me/2019/01/04/%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%ad%ce%b3%ce%b1-%ce%bd%ce%ad%cf%86%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%b5%ce%bb%ce%ac%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b1-%cf%83%cf%85%ce%b3%ce%ba%cf%81%ce%bf/

Ανακαλύφθηκε πανάρχαια σύγκρουση του γαλαξία μας με το «Λουκάνικο» Ο γαλαξίας μας κι ένας μικρότερος γαλαξίας με το ευφάνταστο όνομα «Λουκάνικο» συγκρούσθηκαν μετωπικά πριν από οκτώ έως δέκα δισεκατομμύρια χρόνια. Από την κοσμική σύγκρουση, ένα συμβάν καθοριστικό στην προϊστορία του γαλαξία μας, ο τελευταίος πήρε το σημερινό σχήμα του, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αστρονόμων. Ο νάνος γαλαξίας «Λουκάνικο» δεν επέζησε από το γεγονός, καθώς γρήγορα διαλύθηκε και τα απομεινάρια του βρίσκονται σήμερα διάσπαρτα ολόγυρα στο γαλαξία μας. Αλλά και ο δικός μας γαλαξίας φέρει τα ίχνη εκείνης της δραματικής σύγκρουσης τόσο στο κέντρο όσο και στην εξωτερική άλω του. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Βασίλι Μπελοκούροφ του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ και του Κέντρου Υπολογιστικής Αστροφυσικής του Ινστιτούτου Flatiron της Νέας Υόρκης, έκαναν σχετικές δημοσιεύσεις στα περιοδικά Monthly Notices της βρετανικής Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας και Astrophysical Journal Letters. Οι νέες εκτιμήσεις βασίσθηκαν στη μελέτη των στοιχείων του δορυφόρου Gaia (Γαία) του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA), που καταγράφει με ακρίβεια τις τροχιές των άστρων, καθώς ταξιδεύουν μέσα στο γαλαξία μας. Με τους κατάλληλους μαθηματικούς υπολογισμούς, οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι μπορούν να βγάλουν βάσιμα συμπεράσματα για το μακρινό παρελθόν του γαλαξία μας. Το σχήμα που έχουν οι σημερινές τροχιές των άστρων του νάνου γαλαξία, τα οποία σήμερα περιφέρονται πια μέσα στο δικό μας γαλαξία, προσέδωσαν στον πρώτο το παρατσούκλι «το Λουκάνικο της Γαίας». Αυτός ο νάνος γαλαξίας ήταν η τελευταία μεγάλη συγχώνευση άλλου γαλαξία με τον δικό μας. Ο γαλαξίας μας συνεχίζει να συγκρούεται με άλλους γαλαξίας, όπως με τον μικροσκοπικό «Τοξότη», αλλά το «Λουκάνικο» ήταν πολύ πιο μεγάλος, με εκτιμώμενη συνολική μάζα (άστρων, αερίων και σκοτεινής ύλης) τουλάχιστον δέκα δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη του Ήλιου μας. Όταν έπεσε πάνω στο γαλαξία μας, ο τελευταίος έπεσε σε μια χαώδη κατάσταση και εκτιμάται ότι ο δίσκος του υπέστη ρωγμές και χρειάσθηκε να ανασυσταθεί στην πορεία. Μεταξύ άλλων, οι αστρονόμοι βρήκαν ότι τουλάχιστον οκτώ μεγάλα σφαιρωτά αστρικά σμήνη του γαλαξία μας αποτελούν «κληρονομιά» από το «Λουκάνικο». http://www.in.gr/2018/07/05/tech/anakalyfthike-panarxaia-sygkrousi-tou-galaksia-mas-loukaniko/

Το μεγαλύτερο «γηροκομείο» του Γαλαξία. Ο γαλαξίας μας είναι ένας από τους αρχαιότερους στο Σύμπαν αφού υπολογίζεται ότι δημιουργήθηκε περίπου 500 εκ. έτη μετά την Μεγάλη Εκρηξη ενώ κάποιες μελέτες αναφέρουν ότι σχηματίστηκε μόλις 200 εκ. μετά την γέννηση του Κόσμου και αν δεν είναι ο πρώτος είναι σίγουρα από τους πρώτους γαλαξίες που έκαναν την εμφάνιση τους. Παρατηρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble επιβεβαιώνουν αυτές τις εκτιμήσεις. Το Hubble εντόπισε και κατέγραψε εικόνες από ένα σφαιρωτό αστρικό σμήνος, το NGC 6139, που βρίσκεται στον αστερισμό του Σκορπιού σε απόσταση δέκα χιλιάδες ετών φωτός από το κέντρο του γαλαξία μας. Τα σφαιρωτά σμήνη αποτελούνται συνήθως από εκατοντάδες χιλιάδες άστρα τα οποία γεννήθηκαν την ίδια χρονική περίοδο. Ομάδα ειδικών με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης Amherst μελέτησαν τις εικόνες και τα δεδομένα από τις παρατηρήσεις του Hubble και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι στο NGC 6139 υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άστρα τα οποία έχουν ηλικία άνω των δέκα δισ. ετών. Αν η εκτίμηση αυτή είναι σωστή τότε έχουμε να κάνουμε με το μεγαλύτερο… αστρικό γηροκομείο του γαλαξία μας. Τα σφαιρωτά σμήνη Με τον όρο σφαιρωτό σμήνος (ή σφαιρωτό αστρικό σμήνος) οι αστρονόμοι περιγράφουν μία σχετικώς πυκνή συγκέντρωση αστέρων με σφαιρικό ή σχεδόν σφαιρικό σχήμα, που περιφέρονται γύρω από το κέντρο ενός γαλαξία ως δορυφόροι του. Οι αστέρες που αποτελούν τα σφαιρωτά σμήνη είναι ισχυρώς δεσμευμένοι από τη βαρύτητα του κάθε σμήνους, γεγονός που δίνει στα σμήνη αυτά το σφαιρικό τους σχήμα. Η μελέτη των σφαιρωτών αστρικών σμηνών είναι εξαιρετικά σημαντική για να συνθέσουν οι επιστήμονες το παζλ των κοσμικών διεργασιών που οδήγησαν στη μαζική παραγωγή άστρων στο πρώιμο Σύμπαν, η οποία σηματοδότησε τη δημιουργία των γαλαξιών. Μέχρι σήμερα δεν έχουμε στην διάθεση μας πολλά στοιχεία για τα σφαιρωτά σμήνη. Ετσι οι παρατήσεις στο NGC 6139 αναμένεται να προσφέρουν σημαντικές πληροφορίες αφού μάλιστα πρόκειται για ένα πανάρχαιο σμήνος. http://www.in.gr/2018/07/03/tech/megalytero-girokomeio-tou-galaksia/

Ο γαλαξίας μας είναι σούπερ… κανίβαλος. Μια από τις πιο συνηθισμένες κοσμικές διεργασίες είναι η συγχώνευση γειτονικών γαλαξιών όπου συνήθως οι μεγαλύτεροι «παγιδεύουν» και απορροφούν τους μικρότερους. Από αυτή την διαδικασία προκύπτει η μαζική γέννηση νέων άστρων. Ο γαλαξίας μας ανήκει στην λεγόμενη Τοπική Ομάδα ή Τοπικό Σμήνος γαλαξιών. Πρόκειται για μια ομάδα 35 γαλαξιών στην οποία ο γαλαξίας μας είναι δεύτερος σε μέγεθος και αριθμό άστρων πίσω από τον γαλαξία της Ανδρομέδας. Ο γαλαξίας μας εκτιμάται ότι διαθέτει 200-400 δισ. άστρα, ενώ αυτός της Ανδρομέδας πρόσφατοι υπολογισμοί αναφέρουν ότι διαθέτει πιθανότατα ένα τρισεκατομμύριο άστρα. Στις αρχές του έτους οι επιστήμονες του ερευνητικού προγράμματος «Dark Energy Survey» ανακοίνωσαν ότι στην πορεία της εξέλιξης του ο γαλαξίας μας δεν άφησε τίποτε ζωντανό στην γαλαξιακή μας γειτονιά συλλαμβάνοντας και απορροφώντας περίπου 11 γαλαξίες. Ομάδα ερευνητών με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης στην Γερμανία με άρθρο τους στο διαδικτυακό αρχείο επιστημονικών προδημοσιεύσεων Arxiv υποστηρίζουν ότι ο γαλαξίας μας παγίδευσε και στην συνέχεια «καταβρόχθισε» 15 ίσως και 18 γαλαξίες! Τα σμήνη Οι ερευνητές κατέληξαν στα συμπεράσματα τους μελετώντας 61 σφαιρωτά αστρικά σμήνη του γαλαξίας μας. Σφαιρωτό σμήνος ή σφαιρωτό αστρικό σμήνος ονομάζεται μία σχετικώς πυκνή συγκέντρωση αστέρων με σφαιρικό ή σχεδόν σφαιρικό σχήμα, που περιφέρεται γύρω από το κέντρο ενός γαλαξία ως δορυφόρος του. Οι αστέρες που αποτελούν τα σφαιρωτά σμήνη είναι ισχυρώς δεσμευμένοι από τη βαρύτητα του κάθε σμήνους, πράγμα που δίνει στα σμήνη αυτά το σφαιρικό τους σχήμα και σχετικώς υψηλές αριθμητικές πυκνότητες αστέρων στην κεντρική τους περιοχή. Τα συστατικά αυτών των σφαιρωτών σμηνών και ειδικά τα μεταλλικά στοιχεία που βρίσκονται σε αυτά αποκαλύπτουν την… καταγωγή τους. Οι αναλύσεις και συγκρίσεις των ερευνητών έδειξε ότι αυτά τα σφαιρωτά σμήνη αποτελούν προϊόν μιας αέναης διαδικασίας γαλαξιακών συγχωνεύσεων. Όπως φαίνεται ο γαλαξίας μας είναι κυριολεκτικά αχόρταγος αφού άρχισε να… κατασπαράσσει άλλους γαλαξίες πριν από 12 δισ. έτη και συνεχίζει ακόμη και σήμερα να τρώει τα «αποφάγια» του τελευταίου θύματος του. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι σύμφωνα με τους ερευνητές ο γαλαξίας μας κατάφερε να εξολοθρεύσει όχι μόνο μικρότερους αλλά και μεγαλύτερους από αυτόν γαλαξίες. Αποκτά έτσι εξαιρετικό ενδιαφέρον το τι θα συμβεί σε περίπου τέσσερα δισ. έτη όταν η Ανδρομέδα που κινείται με ταχύτητα προς τον γαλαξία μας τον πλησιάσει και συγκρουστεί μαζί του. http://www.in.gr/2018/06/21/tech/o-galaksias-mas-einai-souper-kanivalos/