Δροσος Γεωργιος

SPHEREx: Νέα αποστολή από τη NASA, με στόχο την έρευνα πάνω στην προέλευση του Σύμπαντος. Η NASA επέλεξε μια νέα διαστημική αποστολή, που θα βοηθήσει τους αστρονόμους να κατανοήσουν τόσο το πώς το σύμπαν μας εξελίχθηκε, όσο και το πόσο συχνά είναι τα «συστατικά» της ζωής στα πλανητικά συστήματα του γαλαξία μας. Η αποστολή Spectro-Photometer for the History of the Universe, Epoch of Reionization and Ices Explorer (SPHEREx) προορίζεται να διαρκέσει για δύο χρόνια, έχει χρηματοδότηση 242 εκατ. δολαρίων (χωρίς να περιλαμβάνονται τα έξοδα εκτόξευσης) και ο στόχος είναι να εκτοξευτεί το 2023. Η συγκεκριμένη αποστολή «δεν επεκτείνει μόνο τον ισχυρό στόλο των διαστημικών αποστολών των ΗΠΑ για την αποκάλυψη των μυστηρίων του σύμπαντος, μα αποτελεί και κρίσιμο σημείο ενός ισορροπημένου επιστημονικού προγράμματος που περιλαμβάνει αποστολές διαφόρων ειδών» είπε ο διευθυντής της NASA, Τζιμ Μπράιντενσταϊν. Το SPHEREx θα μελετήσει τον ουρανό σε οπτικό φάσμα, καθώς και σε σχεδόν υπέρυθρο φως, το οποίο, αν και δεν είναι ορατό στο ανθρώπινο μάτι, αποτελεί ισχυρό εργαλείο στην έρευνα πάνω σε κοσμικά ερωτήματα. Οι αστρονόμοι θα χρησιμοποιήσουν την αποστολή για να συλλέξουν δεδομένα σχετικά με πάνω από 300 εκατομμύρια γαλαξίες, καθώς και πάνω από 100 εκατομμύρια άστρα στον δικό μας. Η εν λόγω αποστολή «θα παρέχει έναν άνευ προηγουμένου γαλαξιακό χάρτη, με “δακτυλικά αποτυπώματα” από τις πρώτες στιγμές της ιστορίας του σύμπαντος. Και θα έχουμε νέα στοιχεία για ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της επιστήμης: Τι έκανε το σύμπαν να διασταλεί τόσο γρήγορα, λιγότερο από ένα νανοδευτερόλεπτο μετά το Μπιγκ Μπανγκ;» λέει ο Τόμας Ζούρμπουχεν, υποδιευθυντής για το Διευθυντήριο Επιστημονικών Αποστολών της NASA. Το SPHEREx θα μελετήσει εκατοντάδες εκατομμύρια γαλαξίες κοντά και μακριά- κάποιους τόσο μακρινούς που το φως τους έχει χρειατεί 10 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει στη Γη. Στον γαλαξία μας, η αποστολή θα ψάξει για νερό και οργανικά μόρια- απαραίτητα για τη ζωή, όπως τη γνωρίζουμε- σε αστρικά «φυτώρια», περιοχές όπου «γεννιούνται» άστρα από αέρια και σκόνη, καθώς και δίσκους γύρω από άστρα όπου θα μπορούσαν να σχηματίζονται νέοι πλανήτες. Κάθε έξι μήνες, το SPHEREx θα μελετά ολόκληρο τον ουρανό, χρησιμοποιώντας τεχνολογίες που έχουν προσαρμοστεί από δορυφόρους στη Γη και διαστημόπλοια για τον Άρη. Η αποστολή θα δημιουργήσει έναν χάρτη ολόκληρου του ουρανού, σε 96 διαφορετικές χρωματικές μπάντες, ξεπερνώντας κατά πολύ την ανάλυση χρώματος όλων των προηγούμενων χαρτών ολόκληρου του ουρανού. Επίσης, θα υποδείξει στόχους για περαιτέρω μελέτη από μελλοντικές αποστολές, όπως του διαστημικού τηλεσκοπίου James Webb και του Wide Field Infrared Survey Telescope. https://www.naftemporiki.gr/story/1444799/spherexnea-apostoli-apo-tinasame-stoxo-tin-ereuna-pano-stin-proeleusi-tou-sumpantos

Ανακαλύφθηκε τεράστιος γαλαξίας «φάντασμα» πίσω από τον δικό μας. Ένα τεράστιο γειτονικό γαλαξία «φάντασμα», κρυμμένο πίσω από το δίσκο του δικού μας γαλαξία, ανακάλυψε διεθνής ομάδα αστρονόμων αναλύοντας τα στοιχεία του δορυφόρου Gaia του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA). https://arxiv.org/abs/1811.04082 Ο γαλαξίας, που ονομάσθηκε Antlia 2 (ή Ant 2), είχε διαφύγει έως τώρα τον εντοπισμό του αφενός λόγω της πολύ αραιής πυκνότητας των άστρων του και αφετέρου επειδή ήταν τέλεια κρυμμένος πίσω από το «πέπλο» του δικού μας γαλαξία. Όπως μεταδίδει το ΑΠΕ, ο Ant 2 βρίσκεται σε απόσταση περίπου 130.000 ετών φωτός από τον δικό μας γαλαξία. Έχει μέγεθος περίπου το ένα τρίτο του δικού μας γαλαξία και είναι εξίσου μεγάλος με το Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος, έναν άλλο γαλαξία δορυφορικό του δικού μας, αλλά είναι 10.000 φορές πιο αχνός σε φωτεινότητα σε σχέση με τον τελευταίο. Ο δορυφόρος Gaia έχει παράγει τον πληρέστερο κατάλογο άστρων μέχρι σήμερα και έχει αποκαλύψει νέα στοιχεία για τον γαλαξία μας και τους «γείτονές» του. Μέχρι σήμερα έχουν εντοπισθεί περίπου 60 γαλαξίες δορυφορικοί του δικού μας και οι επιστήμονες δεν αποκλείουν ότι υπάρχουν αρκετά περισσότεροι, που είναι έως τώρα αόρατοι όπως ο Ant 2. https://www.in.gr/2018/11/13/tech/anakalyfthike-terastios-galaksias-fantasma-piso-apo-ton-diko-mas/

Ανακαλύφθηκε ο «Υπερίωνας» Μια διεθνής ομάδα αστρονόμων ανακάλυψε μια τιτάνια δομή στο πρώιμο σύμπαν, η οποία υπήρχε ήδη 2,3 δισεκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη (Μπιγκ Μπανγκ). Πρόκειται για τον «Υπερίωνα», όπως ονομάσθηκε, ένα πρωτο-σμήνος γαλαξιών, που είναι η μεγαλύτερη κοσμική δομή που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα σε τόσο μακρινή απόσταση στο χρόνο και στο χώρο. Οι αστρονόμοι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστρονομίας και αστροφυσικής «Astronomy & Astrophysics», χρησιμοποίησαν για τις παρατηρήσεις τους το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο (VLT) του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή. Ο Υπερίων -που ήταν ένας Τιτάνας της ελληνικής μυθολογίας- εκτιμάται ότι είχε (όταν το φως του ξεκίνησε το μακρινό ταξίδι του για τη Γη πριν από 11,5 δισεκατομμύρια χρόνια) μάζα πάνω από ένα εκατομμύριο δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου μας. Η ανακάλυψη μιας τόσο γιγάντιας κοσμικής δομής στη νεανική ηλικία του σύμπαντος εξέπληξε τους αστρονόμους. «Είναι η πρώτη φορά που μια τόσο μεγάλη δομή ανακαλύπτεται στο πρώιμο σύμπαν. Φυσιολογικά, τέτοιες δομές έχουν εντοπισθεί σε πιο πρόσφατες περιόδους, που σημαίνει ότι το σύμπαν είχε στη διάθεσή του πολύ περισσότερο χρόνο για να εξελιχθεί και να δημιουργήσει τόσο πελώρια πράγματα. Ήταν μια έκπληξη να δούμε ότι κάτι τέτοιο είχε κιόλας εξελιχθεί, όταν το σύμπαν ήταν σχετικά νέο», δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια Όλγκα Κουτσιάτι του Εθνικού Ινστιτούτου Αστροφυσικής της Ιταλίας στη Μπολόνια. Ο Υπερίων, που βρίσκεται στον αστερισμό του Εξάντος, εκτιμάται ότι ήταν τουλάχιστον 5.000 φορές μεγαλύτερος από το γαλαξία μας και στο μεταξύ θα έχει μεγαλώσει πολύ περισσότερο. https://www.tanea.gr/2018/10/18/science-technology/anakalyfthike-o-yperionas/

Αστρονόμοι έφτιαξαν λεπτομερή χάρτη ενός γαλαξία «τέρας» Ομάδα Ιαπώνων αστρονόμων δημιούργησε την πιο λεπτομερή ανατομία ενός γαλαξία «τέρας», που βρίσκεται 12,4 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη. Οι γαλαξίες «τέρατα» πιστεύεται ότι είναι οι πρόγονοι των τεράστιων ελλειπτικών γαλαξιών του σημερινού Σύμπαντος, επομένως τα νέα ευρήματα ανοίγουν το δρόμο για καλύτερη κατανόηση του σχηματισμού και της εξέλιξης των συγκεκριμένων γαλαξιών. Οι αστρονόμοι χρησιμοποιώντας το σύστημα ALMA ανακάλυψαν λοιπόν ότι τα μοριακά νέφη στον γαλαξία «τέρας» είναι εξαιρετικά ασταθή, με αποτέλεσμα τον σχηματισμό άστρων. «Ένα από τα καλύτερα πλεονεκτήματα του ALMA είναι ότι μας επιτρέπει να δούμε μακρινούς γαλαξίες σε υψηλή ανάλυση», εξηγεί ο Κεν-ιτσι Ταντακι, μεταδιδακτορικός ερευνητής της Ιαπωνικής Εταιρείας Προώθησης της Επιστήμης και του Εθνικού Αστρονομικού Παρατηρητηρίου της Ιαπωνίας, συγγραφέας της μελέτης, σε σχετικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Nature. https://www.nature.com/articles/s41586-018-0443-1 Οι γαλαξίες «τέρατα» δημιουργούν νέα άστρα με εκπληκτικό ρυθμό, 1.000 φορές μεγαλύτερο από το σχηματισμό άστρων στο Γαλαξία μας. Γιατί είναι τόσο δραστήριοι; Για να μπορέσουν να απαντήσουν σε αυτό το καίριο ερώτημα, οι ερευνητές θα πρέπει να γνωρίζουν το περιβάλλον των αστρικών «φυτωρίων». Η κατάρτιση λοιπόν λεπτομερών χαρτών των μοριακών νεφών είναι ένα σημαντικό βήμα για τη μελέτη του κοσμικού αυτού τέρατος. Ο Ταντάκι και οι συνεργάτες του εστίασαν στον χιμαιρικό γαλαξία COSMOS-AzTEC-1. Αυτός ο γαλαξίας ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά με το τηλεσκόπιο James Clerk Maxwell και αργότερα το Μεγάλο Χιλιομετρικό Τηλεσκόπιο (LMT) βρήκε μια τεράστια ποσότητα αερίου μονοξειδίου του άνθρακα στον γαλαξία και αποκάλυψε την αστρική του έκρηξη. Το LMT μέτρησε επίσης την απόσταση από τον γαλαξία και διαπίστωσαν ότι είναι 12,4 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το COSMOS-AzTEC-1 είναι πλούσιο σε αστρικά συστατικά, αλλά και πάλι τους ήταν δύσκολο να κατανοήσουν τη φύση του κοσμικού αερίου στο γαλαξία. Η ομάδα χρησιμοποίησε το σύστημα ALMA για να παρατηρήσει τον γαλαξία «τέρας» και να καταρτίσει έτσι έναν λεπτομερή χάρτη της κατανομής και της κίνησης του αερίου. Χάρη στην πιο εκτεταμένη κεραία του ALMA πρόκειται για τον υψηλότερης ανάλυσης μοριακό χάρτη αερίου ενός μακρινού γαλαξία «τέρας» που έγινε ποτέ. «Βρήκαμε ότι υπάρχουν δύο ξεχωριστά μεγάλα νέφη αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο. Στους περισσότερους μακρινούς γαλαξίες, τα αστέρια σχηματίζονται στο κέντρο, οπότε είναι εκπληκτικό να βρούμε νέφη εκτός του κέντρου», εξηγεί ο Ταντάκι. Οι αστρονόμοι διερεύνησαν περαιτέρω τη φύση του αερίου στο COSMOS-AzTEC-1 και διαπίστωσαν ότι τα νέφη σε όλο τον γαλαξία είναι πολύ ασταθή, κάτι που είναι ασυνήθιστο. Σε μια κανονική κατάσταση, η εσωτερική βαρύτητα και η προς τα έξω πίεση είναι ισορροπημένα στα νέφη. Όταν η βαρύτητα ξεπεράσει την πίεση, το νέφος αερίου σπάει και σχηματίζει αστέρια με γρήγορο ρυθμό. Στη συνέχεια, τα αστέρια και οι εκρήξεις του σουπερνόβα στο τέλος του αστρικού κύκλου ζωής εκρήγνουν αέρια, τα οποία αυξάνουν την προς τα έξω πίεση. Ως αποτέλεσμα, η βαρύτητα και η πίεση φτάνουν σε ισορροπημένη κατάσταση και η διαμόρφωση των αστεριών συνεχίζεται με μέτριο ρυθμό. Με αυτό τον τρόπο ο σχηματισμός ενός άστρου στους γαλαξίες είναι αυτορυθμιζόμενος. Όμως, στον COSMOS-AzTEC-1, η πίεση είναι πολύ ασθενέστερη από τη βαρύτητα και είναι δύσκολο να εξισορροπηθεί. Επομένως αυτός ο γαλαξίας δείχνει έναν δραπευτεύοντα σχηματισμό αστεριών και έχει μεταμορφωθεί σε έναν γαλαξία «τέρας». Η ομάδα εκτιμά ότι το αέριο μονοξειδίου του άνθρακα στον COSMOS-AzTEC-1 θα καταναλωθεί εντελώς σε 100 εκατομμύρια χρόνια, το οποίο είναι 10 φορές ταχύτερο από ό,τι σε άλλους γαλαξίες. Γιατί είναι τόσο ασταθές το αέριο μονοξειδίου του άνθρακα στο COSMOS-AzTEC-1 Οι ερευνητές δεν έχουν ακόμα μια οριστική απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, αλλά η συγχώνευση γαλαξιών είναι μια πιθανή αιτία. Η σύγκρουση των γαλαξιών μπορεί να έχει μεταφέρει αποτελεσματικά το αέριο μονοξειδίου του άνθρακα σε μια μικρή περιοχή και αυτό να έχει προκαλέσει έναν έντονο σχηματισμό άστρων. «Αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε καμία ένδειξη συγχώνευσης σε αυτόν τον γαλαξία. Παρατηρώντας άλλους παρόμοιους γαλαξίες με το ALMA, θέλουμε να αποκαλύψουμε τη σχέση μεταξύ των συγχωνεύσεων γαλαξιών και των γαλαξιών ‘τεράτων’», καταλήγει ο Ταντάκι. http://www.in.gr/2018/08/30/tech/astronomoi-eftiaksan-leptomeri-xarti-galaksia-teras/

Τιτάνιες συγκρούσεις. Π​​ριν από δύο δισεκατομμύρια χρόνια ξεκίνησε μία τιτάνια σύγκρουση του γαλαξία της Ανδρομέδας με έναν γειτονικό του γαλαξία που τότε ήταν ο τρίτος σε μέγεθος γαλαξίας της Τοπικής μας Ομάδας 55 γαλαξιών. Η σύγκρουση αυτή όταν θα ολοκληρωθεί θα έχει αφομοιώσει τελείως τον σημερινό νάνο ελλειπτικό γαλαξία Μ32, ο οποίος από τα 25 δισεκατομμύρια άστρα που υπολογίζεται ότι είχε αρχικά, έχει καταντήσει σήμερα να είναι η σκιά του πρότερου εαυτού του. Αλλά δεν είναι μόνο ο γαλαξίας της Ανδρομέδας που διακατέχεται από παρόμοια κανιβαλιστικά αισθήματα, γιατί και ο δικός μας Γαλαξίας δεν υστερεί καθόλου σε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Πρόσφατα, για παράδειγμα, μία σχετική έρευνα απέδειξε ότι και ο δικός μας Γαλαξίας έχει αφομοιώσει στο παρελθόν τουλάχιστον 15-18 άλλους γαλαξίες, κι έπεται συνέχεια! Ηδη, ο γαλαξίας μας βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με τον γαλαξία της Ανδρομέδας, ο οποίος μας πλησιάζει με ταχύτητα 400.000 χιλιομέτρων την ώρα. Αυτό σημαίνει ότι στο μέλλον οι δύο γαλαξίες, ο δικός μας και ο γαλαξίας της Ανδρομέδας, πρόκειται αναπόφευκτα και απαρέγκλιτα να συγκρουστούν σε τέσσερα περίπου δισεκατομμύρια χρόνια. Οι πιθανότητες, όμως, είναι αρκετά μεγάλες για τον πλανήτη μας να μην επηρεαστεί καθόλου, αφού ο μέσος όρος των αποστάσεων μεταξύ των άστρων είναι περίπου 40 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα. Φανταστείτε ότι αν σμικρύναμε τον Γαλαξία μας ένα τρισεκατομμύριο φορές, τότε καθένα από τα 200 δισεκατομμύρια άστρα του, περιλαμβανομένου και του Ηλιου μας, θα είχε το μέγεθος που έχει το κεφάλι μιας καρφίτσας, ενώ το ένα από τ’ άλλο θα βρίσκονταν σε μέση απόσταση περίπου 40 χιλιομέτρων. Ή ακόμη καλύτερα: εάν ο Ηλιος είχε το μέγεθος μιας μπάλας πινγκ πονγκ τότε το πλησιέστερο σ’ εμάς άστρο, ο Εγγύτατος του Κενταύρου θα είχε το μέγεθος ενός ρεβιθιού σε απόσταση 1.100 χιλιομέτρων. Ακόμη, όμως, και με τις πολύ μικρότερες αποστάσεις των άστρων στις κεντρικές περιοχές των γαλαξιών, πάλι η μέση απόσταση των άστρων είναι περίπου 160 δισεκατομμύρια χλμ. σαν να έχουμε δηλαδή μπαλάκια του πινγκ πονγκ σε αποστάσεις 3,2 χλμ. Βλέπετε, οι αποστάσεις μεταξύ των άστρων είναι τεράστιες και δεν είναι πιθανό να έχουμε μία οποιαδήποτε αστρική σύγκρουση. Παρ’ όλα αυτά, τα διάφορα αέρια που βρίσκονται στον διαστρικό χώρο ανάμεσα στα άστρα, στη διάρκεια της σύγκρουσης θα υποστούν ένα ιδιαίτερα έντονο σοκ που θα θέσει σε ενέργεια μία τεραστίων διαστάσεων διαδικασία αστρογένεσης αλλά και θανάτου. Γιατί εκτός από τα εκατομμύρια των γεννήσεων νέων άστρων η σύγκρουση των δύο γαλαξιών θα τροφοδοτήσει και άλλου είδους διαδικασίες επίσπευσης του θανάτου ορισμένων μεγάλων άστρων με τη μορφή σουπερνόβα εκρήξεων. Κι ενώ σήμερα τέτοιου είδους εκρήξεις στον γαλαξία μας παρατηρούνται μία φορά στα περίπου 300 χρόνια, στη διάρκεια της γαλαξιακής σύγκρουσης οι σουπερνόβα εκρήξεις θα φτάσουν τις 1.000 κάθε χρόνο, κάνοντας έτσι τον νυχτερινό ουρανό της Γης αρκετά λαμπερό για να διαβάσει κανείς άνετα κάποιο βιβλίο! Η τιτάνια αυτή σύγκρουση, όμως, στα αρχικά τουλάχιστον στάδια, δεν πρόκειται να είναι μετωπική. Οι δύο γαλαξίες θα προσπεράσουν ο ένας τον άλλο, διαταράσσοντας φυσικά την όλη τους δομή από τις τεράστιες βαρυτικές δυνάμεις που θα υφίστανται. Πενήντα εκατομμύρια χρόνια μετά την πρώτη επαφή ο γαλαξίας της Ανδρομέδας θα επανακάμψει προς το μέρος μας με κατεύθυνση το κέντρο του γαλαξία μας όπου θα φτάσει σε άλλα τόσα χρόνια. Μία δεύτερη περίοδος αστρογένεσης και κατακλυσμιαίων αστρικών εκρήξεων θα επακολουθήσει, μέχρις ότου οι δύο γαλαξίες ισορροπήσουν κι ενσωματωθούν ο ένας στον άλλο σε περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια. Την εποχή εκείνη ο νέος γαλαξίας που θα έχει δημιουργηθεί θα περιλαμβάνει όλα τα υλικά από τα οποία αποτελούνταν οι δύο προγεννήτορές του. Δεκάδες παρόμοιες γαλαξιακές συγκρούσεις έχουν καταγραφεί από τα μεγάλα μας τηλεσκόπια. Σε ορισμένα, μάλιστα, γαλαξιακά σμήνη έχουμε ανακαλύψει γαλαξίες οι οποίοι κινούνται με σχετικές ταχύτητες που φτάνουν τα επτά εκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα. Στις μετακινήσεις τους αυτές οι μεγαλύτεροι γαλαξίες παραμορφώνουν και απογυμνώνουν τα μικρότερα θύματά τους ενώ σε άλλες περιπτώσεις τα καταβροχθίζουν ολόκληρα αφομοιώνοντάς τα. Οταν, όμως, τα μεγέθη είναι περίπου ίσα, η σύγκρουση καταλήγει σε αδιέξοδο. Στις περιπτώσεις ισορροπίας δυνάμεων, οι δύο γαλαξίες ενώνονται σχηματίζοντας έναν ελλειπτικό γαλαξία, διαφορετικά επικρατεί συνήθως το σχήμα και η δομή του μεγαλύτερου. Οι πιο δραστήριες μετακινήσεις παρατηρούνται σε πιο απομακρυσμένα σμήνη σε απόσταση 7 έως 9 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, όταν οι γαλαξίες ήσαν πλησιέστερα ο ένας στον άλλο. http://www.kathimerini.gr/979224/article/epikairothta/episthmh/titanies-sygkroyseis

Ανακαλύφθηκε ο πιο μακρινός ραδιογαλαξίας στο σύμπαν. Ευρωπαίοι αστρονόμοι κατέρριψαν, μετά από σχεδόν 20 χρόνια (το 1999), το ρεκόρ του πιο μακρινού ραδιογαλαξία που έχει ποτέ ανακαλυφθεί. Ο νέος κάτοχος του ρεκόρ απέχει περίπου 12 δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη και το φως του που έφθασε στον πλανήτη μας, προέρχεται από μια εποχή, όταν το σύμπαν είχε μόνο το 7% της σημερινής ηλικίας του, δηλαδή ήταν περίπου ενός δισεκατομμυρίου ετών. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ααγιούς Σαξένα του ολλανδικού Αστεροσκοπείου του Λέιντεν, που θα κάνουν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Monthly Notices» της βρετανικής Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας, https://arxiv.org/abs/1806.01191 χρησιμοποίησαν αρχικά το Γιγάντιο Ραδιοτηλεσκόπιο (GMRT) στην Ινδία για να κάνουν την ανακάλυψη και την επιβεβαίωσαν στη συνέχεια με τη βοήθεια των τηλεσκοπίων Gemini North στη Χαβάη και Large Binocular Telescope στην Αριζόνα. Οι ραδιογαλαξίες είναι πολύ σπάνια αντικείμενα στο σύμπαν. Πρόκειται για κολοσσιαίους γαλαξίες που έχουν μια τεράστια μαύρη τρύπα στο κέντρο τους, η οποία «ρουφάει» συνεχώς αέρια και σκόνη από τον περίγυρό της, ενώ παράλληλα εκτοξεύει στο διάστημα «ριπές» υψηλής ενέργειας, που επιταχύνουν φορτισμένα σωματίδια σχεδόν στην ταχύτητα του φωτός. Αυτoί οι «πίδακες» είναι έντονα αισθητοί από τη Γη στο μήκος κύματος των ραδιοσυχνοτήτων. Το γεγονός ότι τέτοιοι γαλαξίες υπάρχουν στο μακρινό στο χώρο και στο χρόνο -δηλαδή στο πρώιμο- σύμπαν έχει εκπλήξει τους αστρονόμους. «Είναι εκπληκτικό πώς αυτοί οι γαλαξίες πρόλαβαν να «χτίσουν» τη μάζα τους σε τόσο σύντομη περίοδο του χρόνου» δήλωσε ο Σαξένα. Η επόμενη γενιά ραδιοτηλεσκοπίων, μαζί με τα μελλοντικά ακόμη ισχυρότερα οπτικά και υπέρυθρα τηλεσκόπια, θα επιτρέψει στους επιστήμονες να ανιχνεύσουν ραδιογαλαξίες σε ακόμη μεγαλύτερες αποστάσεις στο χωροχρόνο. http://www.in.gr/2018/08/07/tech/anakalyfthike-o-pio-makrinos-radiogalaksias-sto-sympan/

Το διαστημικό σκάφος Soyuz MS-15 ξεκίνησε από το Baikonur. Στις 25 Σεπτεμβρίου 2019, στις 16:57:42 ώρα Μόσχας, ο διαστημικός πυραύλος Soyuz-FG με το μεταφορέα διαστημόπλοιο Soyuz MS-15 (TPK) ξεκίνησε από τη θέση αριθ. 1 (εκτόξευσης Gagarinsky) του κοσμοδρόμου Baikonur. Όλα τα στάδια της πτήσης πραγματοποιήθηκαν ως συνήθως. Μετά το διαχωρισμό του διαστημικού οχήματος από το τρίτο στάδιο του οχήματος εκτόξευσης, οι ειδικοί ελέγχου πτήσης του ρωσικού τμήματος ISS του Κέντρου Ελέγχου αποστολής άρχισαν να ελέγχουν την πτήση του. Σύμφωνα με πληροφορίες τηλεμετρίας, το διαστημικό σκάφος εισήλθε σε τροχιά και διαχωρίστηκε από το τρίτο στάδιο του οχήματος εκτόξευσης σύμφωνα με το κανονικό κύκλωμα. Μετά τον διαχωρισμό, καταγράφηκε η αποκάλυψη όλων των κεραιών και των ηλιακών συλλεκτών. Τα συστήματα TPK και τα συγκροτήματα λειτουργούσαν κανονικά. Η φόρτωση του διαστημικού οχήματος Soyuz MS-15 με το ISS προγραμματίζεται για τις 25 Σεπτεμβρίου 2019 στις 10:45 μ.μ. ο διοργανωτής του Soyuz MS-15 TPK θα συναντηθεί με τον κοσμοναύτη της Roscosmos Alexey Ovchinin και τους μηχανικούς πτήσης: ο κοσμοναύτης του Roscosmos Alexander Skvortsov, οι αστροναύτες της NASA Nick Haig, η Christina Cook, ο Andrew Morgan και ο αστρονόμος Luca Parmitano. Η TPK Soyuz MS-15 θα παραδώσει 180 κιλά φορτίου για τους ρώσους κοσμοναύτες και τους συνεργάτες μας ISS. Πρόκειται για ένα σύνολο εξοπλισμού για δραστηριότητες εκτός πλοίου του αμερικανικού πληρώματος του σταθμού, για έναν συμμετέχοντα σε μια διαστημική πτήση από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, καθώς και εξοπλισμό ESA. Το φορτίο περιέχει επίσης στυλ για διεξαγωγή πειραμάτων στο διάστημα, βιοϊατρική και γεωφυσική έρευνα, εξοπλισμό υποστήριξης της ζωής, στυλ ως μέρος ενός συμβολικού προγράμματος δραστηριοτήτων και προσωπικά αντικείμενα αστροναυτών. Επιπλέον, το πλήρωμα ISS θα λάβει 10 κιλά φρέσκα λαχανικά και φρούτα. Τα καθήκοντα της αποστολής ISS-61/62 περιλαμβάνουν: τη συνεργασία με ρωσικά και αμερικανικά φορτηγά πλοία, τη διατήρηση της λειτουργικότητας του σταθμού, την εκτέλεση δραστηριοτήτων εξωραϊσμού στα προγράμματα των ρωσικών και αμερικανικών τμημάτων, τη διενέργεια φωτογραφιών και βιντεοσκοπήσεων στο χρονικό διάστημα πτήσης ISS RS και την επεξεργασία συμβολικού προγράμματος δραστηριοτήτων. https://www.energia.ru/ru/iss/iss61/photo_09-25.html Το Soyuz MS-15 φτάνει στον ISS Το επανδρωμένο διαστημικό σκάφος Soyuz MS-15 στις 22:42 ώρα Μόσχας στις 25 Σεπτεμβρίου 2019, σε κανονική λειτουργία, αγκυροβόλησε στο σταθμό σύνδεσης της μονάδας υπηρεσιών Zvezda του ρωσικού τμήματος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Το πρόγραμμα πτήσης προέβλεπε ένα σχέδιο τετράτροχης προσέγγισης μεταξύ του Soyuz και του σταθμού. Η προσέγγιση έγινε αυτομάτως υπό τον έλεγχο ειδικών της κύριας επιχειρησιακής ομάδας για τη διαχείριση του ρωσικού τμήματος ISS στο κέντρο ελέγχου αποστολών. Επί του παρόντος, τα πληρώματα ετοιμάζονται να ανοίξουν τα περάσματα: παρακολουθούν τη στεγανότητα των διαμερισμάτων του διαστημικού οχήματος και εξισώνουν την πίεση μεταξύ του ISS και του Soyuz και αφαιρούν επίσης τα κοστούμια τους στο οικιακό διαμέρισμα. Νωρίτερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 2019 στις 16:57 ώρα Μόσχας, το τελευταίο όχημα εκτόξευσης Soyuz-FG με το επανδρωμένο διαστημόπλοιο Soyuz MS-15 ξεκίνησε από το Baikonur. Ανέφερε στον διαστημικό σταθμό ένα πλήρωμα με το σήμα κλήσης "Sarmatians" -ο κοσμοναύτης της Roscosmos Oleg Skrypochka,ο αστροναύτης της NASA Jessica Meir και συμμετέχοντας σε διαστημικές πτήσεις από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Hazzaa Al Mansouri. https://www.energia.ru/ru/iss/iss61/photo_09-25-1.html

Οι αστρονόμοι παρατηρούν τη δημιουργία ενός νέου Ηλιακού Συστήματος. Η επιστημονική κοινότητα έχει τη μοναδική ευκαιρία να παρατηρήσει τη δημιουργία ενός ηλιακού συστήματος σε απόσταση 470 ετών φωτός από τη Γη. Οι αστρονόμοι έχουν τη δυνατότητα να παρατηρήσουν το αστέρι DM Tau, όπως μας ενημερώνει το New Atlas, στο οποίο βλέπουν να διενεργείται μία διαδικασία όμοια με εκείνη που θεωρείται ότι εκτυλίχθηκε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας και του δικού μας Ηλιακού Συστήματος. Το άστρο που παρατηρούν οι επιστήμονες έχει περίπου τη μισή μάζα από εκείνη του δικού μας άστρου, ενώ η ηλικία του υπολογίζεται πως είναι 3 με 5 εκατομμύρια έτη. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η ηλικία του δικού μας Ήλιου υπολογίζεται πως είναι 4.6 δισεκατομμύρια έτη, επομένως το υπό παρατήρηση άστρο είναι σαφώς πιο νεαρό από το δικό μας. Γύρω από το άστρο DM Tau έχει σχηματιστεί ένας τεράστιος σε έκταση δίσκος σκόνης, ο οποίος περιστρέφεται γύρω από εκείνο, με παρόμοιο τρόπο με τον οποίο εκτιμάται ότι συνέβαινε και με το πρώιμο ηλιακό μας σύστημα, προτού να σχηματιστούν από αυτό οι πλανήτες. Η ευκαιρία που έχουν οι αστρονόμοι να παρατηρήσουν τη δημιουργία ενός πλανητικού συστήματος είναι μοναδική και αναμένεται να απαντήσει σε ένα διόλου ευκαταφρόνητο πλήθος ερωτημάτων για το πώς σχηματίζονται πλανητικά συστήματα, όπως εκείνο στο οποίο ανήκει η Γη. Οι αστρονόμοι εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες που προσφέρει το Atacama Large Millimeter/ submillimeter Array (ALMA), γεγονός που τους έχει οδηγήσει στη συναρπαστική ανακάλυψη πως γύρω από το αστέρι DM Tau υπάρχουν δύο δίσκοι, ο ένας εκ των οποίων εκτείνεται σε απόσταση 4 Αστρονομικών Μονάδων και ο άλλος σε απόσταση 20 Αστρονομικών Μονάδων. Έτσι, ο ένας δίσκος θα μπορούσε να αποτελέσει το αρχέγονο υλικό από το οποίο θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι πλανήτες πιο κοντά στο αστέρι, όπως συμβαίνει με τον Ερμή, τη Γη, την Αφροδίτη και τον Άρη στο δικό μας ηλιακό σύστημα, ενώ ο δεύτερος δίσκος θα μπορούσε να δώσει τις πρώτες ύλες για τη δημιουργία πλανητών, όπως ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας στη δική μας συμπαντική γειτονιά. https://www.naftemporiki.gr/story/1460508/oi-astronomoi-paratiroun-ti-dimiourgia-enos-neou-iliakou-sustimatos

Επιστήμονες υπολόγισαν για πρώτη φορά όλο το φως των άστρων. Η ιστορία του φωτός είναι, επίσης, η ιστορία του σύμπαντος. Πόσο, όμως, είναι όλο το φως που έχουν εκπέμψει όλα τα άστρα που έχουν ποτέ υπάρξει στο σύμπαν, το οποίο έχει ηλικία περίπου 13,7 δισεκατομμυρίων ετών; Η απάντηση φαίνεται απελπιστικά δύσκολη, αλλά οι αστρονόμοι έχουν πλέον στα χέρια τους για πρώτη φορά έναν αριθμό και είναι… απελπιστικά μεγάλος: 4Χ10^84 φωτόνια (ο αριθμός 4 ακολουθούμενος από 84 μηδενικά). Μια διεθνής επιστημονική ομάδα, με επικεφαλής τον αστροφυσικό Μάρκο Ατζέλο του Κολλεγίου Επιστήμης Clemson της Νότια Καρολίνα, που έκανε τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science", βάσισε τους υπολογισμούς της στο «εξωγαλαξιακό φως υποβάθρου», ένα είδος κοσμικής ακτινοβολίας. Εκτιμάται ότι πάνω από το 90% του φωτός που έχουν παράγει τα άστρα από τη γέννηση του σύμπαντος, επιβιώνει μέσα σε αυτό το αχνό φως υποβάθρου. Το φως αυτό είναι το ποσοστό εκείνο της οπτικής, εγγύς-υπέρυθρης και υπεριώδους ακτινοβολίας που παράγεται από τα άστρα και μετά καταφέρνει να διαχυθεί στο σύμπαν. Η μέτρηση αυτής της διάχυτης ακτινοβολίας είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, αλλά αυτή τη φορά οι επιστήμονες πιστεύουν ότι έχουν κάνει μια καλή εκτίμηση με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου ακτίνων-γάμα «Φέρμι» της NASA. Είναι αδύνατο να υπολογίσει κανείς πόσοι γαλαξίες και πόσα άστρα υπάρχουν στο σύμπαν σήμερα, καθώς εμφανίζονται νέοι γαλαξίες που δημιουργούν συνεχώς καινούρια άστρα. Εκτιμάται ότι σήμερα υπάρχουν περίπου δύο τρισεκατομμύρια γαλαξίες και ένα τρισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια άστρα! Πάντως, σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο σχηματισμός άστρων -που ξεκίνησε όταν το σύμπαν είχε ηλικία λίγων εκατοντάδων εκατομμυρίων ετών- έφθασε στο αποκορύφωμά του πριν από δέκα έως 11 δισεκατομμύρια χρόνια και έκτοτε έχει επιβραδυνθεί. Για παράδειγμα, υπολογίζεται ότι ο δικός μας γαλαξίας δημιουργεί πια περίπου μόνο επτά νέα άστρα το χρόνο. http://www.kathimerini.gr/997733/article/epikairothta/episthmh/episthmones-ypologisan-gia-prwth-fora-olo-to-fws-twn-astrwn

Αστρονόμοι ανακάλυψαν 13 άστρα που κινούνται με ασύλληπτη ταχύτητα και κατευθύνονται στον γαλαξία μας. Σε μια ανακάλυψη που σίγουρα δεν είναι συνηθισμένη προχώρησαν οι αστρονόμοι του Πανεπιστημίου Leiden στην Ολλανδία. Πιο ειδικά εντόπισαν 13 άστρα, τα οποία κινούνται με εκπληκτικά μεγάλες ταχύτητες και τα οποία προέρχονται από άλλο γαλαξία να εισβάλλουν στον δικό μας γαλαξία κατευθυνόμενα προς το κέντρο του. Η κατηγορία των συγκεκριμένων άστρων, που ονομάζονται ως υπερταχέα έχει παρατηρηθεί και στον γαλαξία μας. Τα άστρα αυτά είναι τόσο γρήγορα που δεν μπορούν να δεσμευθούν βαρυτικά με αποτέλεσμα να αντί να έχουν τροχιά γύρω από το κέντρο του γαλαξία μας όπως τόσα άλλα, μεταξύ αυτών και ο ήλιος, βρίσκονται σε ένα ξέφρενο «ράλι» το οποίο τα οδηγεί έξω από το γαλαξία μας. Αυτή τη φορά οι αστρονόμοι ανακάλυψαν το αντίθετο: 13 άστρα κατευθύνονται προς τον δικό μας γαλαξία «Αντί να ταξιδεύουν μακριά από το κέντρο του γαλαξία μας αυτά τα άστρα τα εντοπίσαμε να κατευθύνονται προς αυτό. Μπορεί να είναι άστρα από κάποιο άλλο γαλαξία και κατευθύνονται στον δικό μας γαλαξία», λέει ο Tommaso Marchetti μέλος της ερευνητικής ομάδας. Τα άστρα αυτά είναι τα ταχύτερα που έχουν ανιχνευθεί ποτέ κινούμενα με ταχύτητες εκατοντάδων εκατ. χλμ. την ώρα. Για σύγκριση ο Ήλιος και το ηλιακό σύστημα μαζί του κινούνται σε τροχιά γύρω από το κέντρο του γαλαξία με ταχύτητα 240 χλμ. το δευτ. https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/718271_astronomoi-anakalypsan-13-astra-poy-kinoyntai-me-asyllipti-tahytita-kai

Τα πρώτα άστρα. Σ​​τα τέλη του περασμένου μήνα ανακοινώθηκε ότι Γιαπωνέζοι ερευνητές με τη βοήθεια της συστοιχίας ραδιοτηλεσκοπίων ALMA του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου ανέλυσαν λεπτομερώς τη δομή των γιγάντιων νεφελωμάτων που αποτελούν ένα γαλαξία σε απόσταση 12,4 δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Πρόκειται για έναν από τους επονομαζόμενους γαλαξίες-τέρατα, τους προγόνους δηλαδή των σύγχρονων γιγάντιων ελλειπτικών γαλαξιών. Η έρευνα αυτή εντόπισε τεράστια μοριακά νέφη που λόγω της αστάθειας η οποία επικρατεί εκεί οδηγεί σε μια πραγματικά «αχαλίνωτη» αστροδημιουργία, 1.000 φορές μεγαλύτερη από εκείνη που παρατηρείται στον δικό μας γαλαξία. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον σχηματισμό και την εξέλιξη αυτών των γαλαξιών χρειάζεται να περιγράψουμε λεπτομερώς το περιβάλλον που επικρατεί σ’ αυτά τα αρχέγονα βρεφοκομεία, και γι’ αυτό η επιτευχθείσα χαρτογράφηση των μοριακών αυτών νεφών είναι ένα σημαντικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση και την καλύτερη κατανόηση της αρχέγονης αστρογένεσης. Οι παρατηρήσεις αυτές, σε συνεργασία με τα θεωρητικά μας μοντέλα και τα αποτελέσματα των διαφόρων εξομοιωτών, αλλά κυρίως τα αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν το 2016 από τη διαστημοσυσκευή PLANCK, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα πρώτα άστρα πρέπει να δημιουργήθηκαν μερικά εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Εκρηξη, διασπώντας έτσι το σκοτάδι που επικρατούσε στη διάρκεια του «Κοσμικού Μεσαίωνα», την περίοδο δηλαδή πριν από τη δημιουργία των πρώτων άστρων. Οι μελέτες αυτές μας πληροφορούν επίσης ότι τα πρώτα αυτά άστρα πρέπει να ήσαν γιγάντια με μάζα εκατοντάδες φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ηλιου μας. Κι έτσι όταν οι συνθήκες ήταν ώριμες, όταν δηλαδή τα διάφορα αέρια νέφη είχαν, με κάποιον τρόπο, συμπιεστεί σε αρκετά μεγάλη πυκνότητα, μια ξαφνική και απότομη γένεση ενός τεράστιου αριθμού γιγάντιων άστρων φώτισε σαν πυροτεχνήματα τους κατασκότεινους, μέχρι τότε, χώρους του αρχέγονου σύμπαντος. Τα πρώτα άστρα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του πρώιμου σύμπαντος γιατί χάρη στην εξέλιξη και τον θάνατό τους το σύμπαν απέκτησε τις πρώτες ποσότητες βαρέων στοιχείων του. Η ακτινοβολία τους, η κινητική τους ενέργεια λόγω των εκρήξεων και τα προϊόντα πυρηνοσύνθεσης που δημιουργούνταν στο κέντρο τους καθώς και στη διάρκεια των σουπερνόβα εκρήξεών τους, καθόρισαν τις συνθήκες για τη δομή και τη δημιουργία των άστρων των επόμενων γενεών. Τα άστρα δηλαδή είναι πυρηνικά εργοστάσια που μετατρέπουν τα ελαφρύτερα στοιχεία, όπως είναι το υδρογόνο και το ήλιο, σε όλο και βαρύτερα στοιχεία, όπως είναι το άζωτο, ο άνθρακας και ο σίδηρος, τα στοιχεία από τα οποία δημιουργήθηκαν πολύ αργότερα οι στερεοί πλανήτες και η ζωή. Λόγω της τεράστιας μάζας τους, τα πρώτα άστρα κατανάλωναν τα καύσιμά τους πολύ γρήγορα και κατέληγαν σ’ έναν εντυπωσιακό θάνατο με μια τεράστια έκρηξη σουπερνόβα, εμπλουτίζοντας έτσι το σύμπαν με βαρέα στοιχεία. Οι παρατηρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble εντόπισαν επίσης μεγάλες ποσότητες σιδήρου σε πολύ απομακρυσμένα και μεγάλης ηλικίας κβάζαρ, γαλαξίες δηλαδή με ιδιαίτερα ενεργούς πυρήνες. Γι’ αυτό οι διάφοροι ερευνητές πιστεύουν ότι ο σίδηρος που εντοπίστηκε, σχηματίστηκε πολύ σύντομα μετά τη Μεγάλη Εκρηξη και αντιστοιχεί στις «στάχτες» που απέμειναν από τις εκρήξεις των γιγάντιων υπερνόβα στις πρώτες γενιές των άστρων. Αυτά τα αρχέγονα άστρα με τα ίχνη βαρέων στοιχείων είναι άστρα Πληθυσμού ΙΙ, όπως ονομάζονται, παρόμοια μ’ αυτά που βρίσκουμε στα μεγάλα σφαιρωτά σμήνη στην άλω που περιβάλλει τον γαλαξία μας. Αντίθετα τα νεογέννητα άστρα που βρίσκουμε στον γαλαξιακό μας δίσκο, περιλαμβανομένου και του Ηλιου μας, ονομάζονται άστρα Πληθυσμού Ι, ενώ τα τεράστια πρωταρχικά άστρα που γεννήθηκαν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Εκρηξη και τα οποία περιλαμβάνουν μόνο υδρογόνο και ήλιο, ανήκουν στην τρίτη κατηγορία άστρων Πληθυσμού ΙΙΙ. Απ’ ό,τι φαίνεται μάλιστα το πιο ηλικιωμένο αρχέγονο άστρο στη γειτονιά μας με ελάχιστα βαρέα στοιχεία είναι το επονομαζόμενο «Αστρο Μαθουσάλας» σε απόσταση 200 ετών φωτός από τη Γη προς την κατεύθυνση του αστερισμού του Ζυγού. Υπάρχει επίσης και ένα άλλο άστρο, το SM0313, που σίγουρα έχει ηλικία 13,6 δισ. ετών το οποίο ανακαλύφθηκε τον Φεβρουάριο του 2014 σε απόσταση 6.000 ετών φωτός από τη Γη προς την κατεύθυνση του αστερισμού του Υδρου. Είτε έτσι, όμως, είτε αλλιώς τα πρώτα άστρα στο σύμπαν φαίνεται ότι πρέπει να γεννήθηκαν το αργότερο 250 εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Εκρηξη που γέννησε το σύμπαν. Η επιβεβαίωση ή όχι τέτοιων ερευνών δεν θα αργήσει πολύ γιατί σε μερικά χρόνια διάφορες ερευνητικές ομάδες (SkyMapper, DES, PanSTARRS, και LSST) θα μας επιτρέψουν να δούμε τη γειτονιά μας με πολύ μεγαλύτερη ευκρίνεια από ποτέ. http://www.kathimerini.gr/983600/article/politismos/vivlio/ta-prwta-astra

Αστρικά σμήνη «μιλούν» για την εξέλιξη των άστρων. Αμερικανοί ερευνητές ανακοίνωσαν ότι ανακάλυψαν χίλια πιθανά μέλη και 31 επιβεβαιωμένα μέλη αστρικών συσχετισμών, δηλαδή άστρων όμοιας ηλικίας και σύνθεσης που κινούνται ομαδικά στο Διάστημα. Η μελέτη τους δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο Astrophysical Journal και θα μπορούσε να συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση του πως δημιουργούνται και εξελίσσονται τα άστρα. «Όπως τα σμήνη των πουλιών πετούν συντονισμένα στον ουρανό, έτσι και οι αστρικοί συσχετισμοί/σχηματισμοί μπορούν να μας δώσουν πληροφορίες για τον τρόπο που σχηματίζονται τα άστρα, την ηλικία τους και τη σύνθεσή τους», εξηγεί ο Τζόναθαν Καγκνεϊ από Επιστημονικό Ινστιτούτο Carnegie. Χάρη στις εσωτερικές ομοιότητες μεταξύ των μελών των αστρικών συσχετισμών και των εξωτερικών διαφορών μεταξύ των διαφορετικών ομάδων, οι αστρονόμοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα αστρικά σμήνη για να αντλήσουν πληροφορίες για το πως σχηματίζεται ένα άστρο στον Γαλαξία μας. Οι ηλικίες των άστρων διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους ανάλογα με το σμήνος στο οποίο ανήκουν. Ο Κάγκνεϊ σε συνεργασία με την Ζακλίν Φαχερτι του Αμερικανικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας άντλησαν στοιχεία από την τρισδιάστατη χαρτογράφηση του Γαλαξία μας που έχει πραγματοποιήσει η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος. «Τα δείγματα αστρικών σμηνών που μελετήσαμε απαρτίζονται κυρίως από κόκκινους νάνους, που είναι άστρα μικρότερα από τον Ήλιο και σχετικά ψυχρότερα. Λόγω του μεγέθους τους είναι δύσκολο να μελετηθούν αν και γνωρίζουμε ότι είναι εξαιρετικά συχνά στον Γαλαξία μας», προσθέτει. Τέλος, οι αστρονόμοι εντόπισαν και 111 καφέ νάνους που είναι μέλη συγκεκριμένων αστρικών σμηνών. Οι καφέ νάνοι είναι άστρα που συχνά ονομάζονται και υπέρ-Δίες. Είναι μικρότεροι από άστρα αλλά πιο εκτεταμένοι από μεγάλους πλανήτες και αποτελούν έναν φυσικό σύνδεσμο μεταξύ αστρονομίας και πλανητικής επιστήμης. http://www.in.gr/2018/08/29/tech/astrika-smini-miloun-gia-tin-ekseliksi-ton-astron/

Το πεδίο Hubble συλλαμβάνει 265.000 γαλαξίες σε μία εικόνα. Οι αστρονόμοι που εργάζονται στο διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ευέλικτα εργαλεία στην αστρονομία, έχουν συγκεντρώσει εικόνες του σύμπαντος, τεκμηριώνοντας 16 χρόνια παρατηρήσεων. Η τελική εικόνα, που ονομάζεται Field Legacy Hubble, περιλαμβάνει περίπου 265.000 γαλαξίες, μερικοί που χρονολογούνται 500 εκατομμύρια χρόνια μετά το Μεγάλο Έκρηξη. Η περιοχή μήκους κύματος εικόνας κυμαίνεται από υπεριώδη έως σχεδόν υπέρυθρη ακτινοβολία, για να συλλάβει τους γαλαξίες με την πάροδο του χρόνου. "Τώρα που έχουμε περάσει ευρύτερα απ 'ό, τι σε προηγούμενες έρευνες, συλλέγουμε πολλούς μακρύτερους γαλαξίες στο μεγαλύτερο σύνολο δεδομένων που παράχθηκε ποτέ", δήλωσε ο Garth Illingworth του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας Santa Cruz, ηγέτης της ομάδας που συγκέντρωσε την εικόνα. "Καμία εικόνα δεν θα ξεπεράσει αυτή την εικόνα μέχρι να ξεκινήσουν μελλοντικά τηλεσκόπια χώρου όπως ο James Webb". Για να δημιουργηθεί το πεδίο Legacy Hubble, πραγματοποιήθηκαν έρευνες στο βαθύ πεδίο Hubble - οι μακρόχρονες παρατηρήσεις συγκεκριμένων περιοχών με σκοπό την παρατήρηση των μικρότερων αντικειμένων - συνδυάστηκαν. Το πρώτο Hubble Deep Field κατέλαβε αρκετούς χιλιάδες αόρατους γαλαξίες. το Ultra Deep Field του 2004 συνέλαβε 10.000 γαλαξίες σε μία εικόνα. Το eXtreme Deep Field συνδυάζει 10 χρόνια παρατηρήσεων του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble. Το πρώτο πεδίο Legacy Hubble αποτελείται από περίπου 7.500 ατομικές εκθέσεις. Η ομάδα δεν σταματά εκεί: οι αστρονόμοι εργάζονται επί του παρόντος στη δεύτερη σειρά εικόνων με περισσότερες από 5.200 εκθέσεις Hubble. "Μια συναρπαστική πτυχή αυτών των νέων εικόνων είναι ο μεγάλος αριθμός των ευαίσθητων διαύλων χρώματος που είναι τώρα διαθέσιμα για να βλέπουν τους μακρινούς γαλαξίες, το υπεριώδες μέρος του φάσματος ", δήλωσε ο μέλος της ομάδας, Ράκιρ Μπουύενς του Πανεπιστημίου του Λάιντεν. "Με εικόνες σε τόσες πολλές συχνότητες, μπορούμε να αναλύσουμε το φως από τους γαλαξίες στις συνεισφορές παλαιών και νεαρών αστεριών, καθώς και ενεργούς γαλαξιακούς πυρήνες". Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, που ξεκίνησε το 1990, άλλαξε τον τρόπο που οι αστρονόμοι παρατηρούν τον χώρο. Πριν από το Hubble, οι αστρονόμοι μπορούσαν να δουν μόνο γαλαξίες μέχρι περίπου επτά δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά, στο μισό δρόμο πίσω στο Big Bang και δεν μπορούσαν να καθορίσουν το σχηματισμό και την εξέλιξη των γαλαξιών με τα επίγεια τηλεσκόπια. Το τηλεσκόπιο Hubble άλλαξε αυτό, επιτρέποντας στους επιστήμονες να μελετήσουν τα στάδια της εξέλιξης των γαλαξιών, παρέχοντας εικόνες καρέ ανά φύλλο και απόψεις σε βάθος πεδίου. Το πεδίο Hubble Legacy Field χρησιμεύει επίσης ως κατάλογος απομακρυσμένων γαλαξιών. "Τέτοιες εξαιρετικές μετρήσεις υψηλής ανάλυσης των πολυάριθμων γαλαξιών στον κατάλογο επιτρέπουν ένα ευρύ φάσμα εξωγαλακτικής μελέτης", δήλωσε η επικεφαλής ερευνητής της βιβλιοθήκης Katherine Whitaker του Πανεπιστημίου του Connecticut. Υπάρχουν ακόμη πιο συναρπαστικά νέα στο άμεσο μέλλον για τους αστρονόμους: Το διαστημικό τηλεσκόπιο Webb, το διάδοχο του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble, σχεδιάζεται να ξεκινήσει τον Μάρτιο του 2021. Το τηλεσκόπιο Webb θα έχει μεγαλύτερη ανάλυση και ευαισθησία και θα επιφορτιστεί με την παρατήρηση ορισμένων από τα πιο μακρινά γεγονότα του σύμπαντος, τόσο για τα μέσα όσο και για τα διαστημικά μέσα. https://asgardia.space/en/news/Hubble-Legacy-Field-Captures-265000-Galaxies-in-a-Single-Image

Τηλεσκόπιο Hubble.Θύελλες στον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Ο Δίας, ο Κρόνος και ο Πλούτωνας έχουν λάβει την μεγαλύτερη προσοχή από τους αστρονόμους τα τελευταία χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη τις αποστολές Juno, Cassini και New Horizons για να εξερευνήσουν αυτά τα ουράνια σώματα. Τώρα, εστιάζει ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας - τουλάχιστον απο το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Hubble. Τόσο ο Ουρανός όσο και ο Ποσειδώνας είναι γίγαντες πάγου, χωρίς μια στερεή επιφάνεια κάτω από την ατμόσφαιρα. Ο βραχώδης πυρήνας τους περιβάλλεται από μια μορφή υπερκρίσιμου υγρού, που με τη σειρά του περιβάλλεται από μανδύες υδρογόνου και ηλίου. Κάθε πλανήτης φαίνεται να έχει μια μπλε απόχρωση επειδή το ατμοσφαιρικό μεθάνιο απορροφά το κόκκινο φως και διασκορπίζει το μπλε-πράσινο φως στο διάστημα. Και οι δύο φαίνεται να είναι ενεργοί, δυναμικοί πλανήτες, με μαζικές καταιγίδες και σύννεφα. Ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας επισκέφθηκαν για τελευταία φορά το Voyager 2 το 1986 και το 1989, αντίστοιχα. Αν και έχουν προταθεί αποστολές σε αυτούς τους κόσμους, τίποτα δεν είναι πραγματικά στα έργα. Μέχρι να συμβεί αυτό, το Hubble είναι η καλύτερη πηγή πληροφοριών για τους δύο παγοκύστες. Την περασμένη εβδομάδα, κυκλοφόρησε νέες εικόνες ως μέρος του προγράμματος της Outer Planet Atmospheres Legacy (OPAL). Οι εικόνες του Ουρανού δείχνουν ένα βόρειο καπάκι νέφους που πιστεύεται ότι είναι το αποτέλεσμα του περιστροφικού άξονα του πλανήτη - σε σύγκριση με άλλους πλανήτες, ο Ουρανός περιστρέφεται από την πλευρά του. Εικόνες του Ποσειδώνα κατέλαβαν μια μεγάλη σκοτεινή καταιγίδα κοντά στην κορυφή του πλανήτη - η οποία, σύμφωνα με τους ερευνητές, εμφανίζεται κάθε 4-6 χρόνια. Αυτή η καταιγίδα είναι η τέταρτη που συλλαμβάνεται από το 1993. Φωτεινά και σκοτεινά σύννεφα και καταιγίδες στον ουρανό (αριστερά) και τον Ποσειδώνα (δεξιά) όπως φαίνεται από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble τον Σεπτέμβριο του 2018. "Το σκοτεινό σημείο του Ποσειδώνα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που είδαμε πριν από μερικά χρόνια και είναι συγκρίσιμο σε μέγεθος με το μεγάλο σκοτεινό σημείο του Voyager που είδε το 1989", δήλωσε η Amy Simon, επιστημόνων της NASA στο κέντρο διαστημικών πτήσεων Goddard. "Αυτή είναι και η πρώτη φορά που θα μπορούσαμε να δούμε την περιοχή πριν σχηματιστεί μια καταιγίδα αυτού του μεγέθους, έτσι ώστε να μας βοηθήσει να μοντελοποιήσουμε τη διαδικασία σχηματισμού". Παρόμοιο με τον Δία, οι στροβιλιστές καταιγίδων ακολουθούν μια αντικυκλανική κατεύθυνση και μοιάζουν με τηγανητές ή φακοειδή σύννεφα στη Γη, όπως αυτά που συχνά εμφανίζονται πάνω από το νησί Lítla Dímun στη Δανία. Το Hubble είδε τη νέα σκοτεινή καταιγίδα τον Σεπτέμβριο του περασμένου έτους και κάποια δραστηριότητα σύννεφο το 2016. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι υπάρχει πιθανότητα οι καταιγίδες να αναπτυχθούν βαθιά στην ατμόσφαιρα πολύ πριν γίνουν ορατές. Άλλες θύελλες στον Ποσειδώνα περιλαμβάνουν τα φωτεινά λευκά σύννεφα που συνθέτουν όταν ο αέρας διαταράσσεται και εκτρέπεται προς τα πάνω, όπου τα αέρια καταψύχονται και γίνονται κρυστάλλους πάγου μεθανίου. Οι νέες εικόνες θα βοηθήσουν το OPAL να παρατηρήσει και να προβλέψει εάν τα φαινόμενα στους απομακρυσμένους κόσμους, αλλά απαιτούνται περισσότερες επαναλαμβανόμενες παρατηρήσεις. "Οι ετήσιες παρατηρήσεις μας βοηθούν να κατανοήσουμε τη συχνότητα των καταιγίδων, καθώς και τη μακροζωία τους", δήλωσε ο Simon. https://asgardia.space/en/news/Hubble-Telescope-Spots-Storms-on-Uranus-and-Neptune

Tο τηλεσκόπιο «Χαμπλ» ανακάλυψε ένα νέο νάνο γαλαξία. Ο γαλαξίας μας βρήκε έναν νέο γείτονα. Πρόκειται για έναν άγνωστο έως τώρα μικρό γαλαξία που ανακαλύφθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο «Χαμπλ» (Hubble) και βρίσκεται σε απόσταση περίπου 30 εκατομμυρίων ετών φωτός. Η ηλικία του νάνου γαλαξία -που ονομάσθηκε «Μπέντιν 1»- υπολογίσθηκε ότι είναι σχεδόν 13 δισεκατομμύρια έτη, λίγο μικρότερη από εκείνη του σύμπαντος, γεγονός που έκανε τους επιστήμονες να τον χαρακτηρίσουν «ζωντανό απολίθωμα από το πρώιμο σύμπαν». Ο σφαιροειδής γαλαξίας είναι περίπου 1.000 φορές πιο αχνός από τον δικό μας. Επίσης έχει διάμετρο μόνο 3.000 έτη φωτός, πολύ μικρότερη του δικού μας, ο σπειροειδής δίσκος του οποίου φθάνει περίπου τα 100.000 έτη φωτός. Ο «Μπέντιν-1» απέχει τουλάχιστον δύο εκατομμύρια έτη φωτός από τον κοντινότερο μεγάλο γαλαξία και θεωρείται ο πιο απομονωμένος νάνος γαλαξίας που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα. Η διεθνής αστρονομική ομάδα, με επικεφαλής τον Λ.Ρ.Μπέντιν του Αστρονομικού Παρατηρητηρίου της Πάντοβα στην Ιταλία, έκανε τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Monthly Notices» της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας της Βρετανίας. https://www.in.gr/2019/02/01/tech/tileskopio-xampl-anakalypse-ena-neo-nano-galaksia/

NASA: Χάλασε η καλύτερη κάμερα του διαστημικού τηλεσκοπίου «Hubble» Ενα τεχνικό πρόβλημα έθεσε εκτός λειτουργίας την καλύτερη κάμερα που διαθέτει το «γερασμένο» διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Πάντως, σύμφωνα με την Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA), η οποία προσπαθεί να διορθώσει το πρόβλημα, τρία άλλα επιστημονικά όργανα του -μια άλλη κάμερα και δύο φασματογράφοι- λειτουργούν, συνεπώς το τηλεσκόπιο δεν έχει σταματήσει τις παρατηρήσεις του. Η βλάβη συνέβη στην κάμερα ευρέος πεδίου που είχε τοποθετηθεί από αστροναύτες στη διάρκεια ενός διαστημικού περιπάτου το 2009. Ευτυχώς η κάμερα διαθέτει ηλεκτρονικά «μπακ-απ», που μπορούν να ενεργοποιηθούν, αν χρειαστεί. Η κάμερα (Wide Field Camera 3), που δουλεύει τόσο στο ορατό, εγγύς υπέρυθρο και υπεριώδες τμήμα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, έχει τραβήξει έως τώρα εντυπωσιακές εικόνες άστρων, νεφελωμάτων και γαλαξιών. Το Hubble, που είχε εκτοξευθεί το 1990, κινείται σήμερα σε απόσταση περίπου 560 χιλιομέτρων από τη Γη. Πρόσφατα είχε σταματήσει πρόσκαιρα να λειτουργεί εξαιτίας μιας βλάβης σε γυροσκόπιο προσανατολισμού του. Το συνεχιζόμενο shutdown των δημοσίων υπηρεσιών στις ΗΠΑ, που απαγορεύει σε ορισμένους εργαζόμενους να δουλεύουν, ίσως οδηγήσει σε καθυστέρηση της αποκατάστασης της βλάβης, σύμφωνα με τους αναλυτές. «Η εν λόγω κάμερα προσφέρει την καλύτερη θέα στους ουρανούς που έχει σήμερα η ανθρωπότητα. Αλλά φαίνεται πως κάποιος καταραμένος φράκτης (σ.σ. στα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ) είναι πιο σημαντικός» δήλωσε ο αστροφυσικός Σάιμον Πόρτερ του νοτιοδυτικού Ινστιτούτου Ερευνών στο Κολοράντο, σύμφωνα με το New Scientist και τη «Guardian». http://www.kathimerini.gr/1003925/article/epikairothta/episthmh/nasa-xalase-h-kalyterh-kamera-toy-diasthmikoy-thleskopioy-hubble

Ξανά σε λειτουργία το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της NASA. Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) πιστεύει ότι διόρθωσε την τεχνική δυσλειτουργία που είχε παρουσιασθεί προ ημερών στο διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, στο οποίο είχε χαλάσει ένα ακόμη από τα γυροσκόπια που το βοηθούν να προσανατολισθεί. Η βλάβη το είχε υποχρεώσει να εισέλθει σε καθεστώς περιορισμένης λειτουργίας (safe mode) και το είχε έτσι εμποδίσει να κάνει παρατηρήσεις όλο αυτό το διάστημα. Όταν ενεργοποιήθηκε και τέθηκε σε λειτουργία ένα εφεδρικό γυροσκόπιο, που είχε μείνει αδρανές επί σχεδόν οκτώ χρόνια, ούτε αυτό λειτούργησε κανονικά. Τώρα όμως, μετά από μια σειρά δοκιμών που έκαναν οι μηχανικοί στέλνοντας από τη Γη εντολές στο τηλεσκόπιο να κάνει διάφορες «μανούβρες» στο διάστημα, αυτό το αναπληρωματικό γυροσκόπιο φαίνεται πλέον να ξεμπλοκαρίστηκε και να λειτουργεί σωστά. Το γυροσκόπιο είναι μια συσκευή που βοηθά το τηλεσκόπιο να στρίβει και να «κλειδώνει» νέους στόχους με το κάτοπτρό του. Αρχικά, το Hubble διέθετε έξι γυροσκόπια, από τα οποία χρησιμοποιούσε τα τέσσερα, καθώς τα άλλα δύο είχαν στο μεταξύ χαλάσει. Το τηλεσκόπιο χρειάζεται τουλάχιστον τρία γυροσκόπια για να λειτουργήσει σωστά. Τώρα, εφόσον ένα ακόμη γυροσκόπιο δυσλειτουργεί και τέθηκε σε λειτουργία το τέταρτο εφεδρικό, το Hubble φαίνεται να έχει ξεμείνει από εφεδρεία. Στη χειρότερη περίπτωση πάντως, στο μέλλον το Hubble θα λειτουργήσει ακόμη και με ένα γυροσκόπιο, απλώς δεν θα μπορεί να προσανατολίζεται σωστά και θα αναγκάζεται να περιορίζεται μόνο σε ένα τμήμα του ουρανού κάθε φορά, ενώ θα χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο για να στραφεί σε ένα νέο στόχο. Το «Χαμπλ», που είχε εκτοξευθεί το 1990, συνεπώς δεν διάγει την πρώτη νεότητά του, θεωρείται από τα σημαντικότερα όχι μόνο αστρονομικά αλλά γενικότερα επιστημονικά όργανα που έχουν δημιουργηθεί μέχρι σήμερα. Ο διάδοχος του Ηubble, το μεγαλύτερο αμερικανικό διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb, η κατασκευή του οποίου έχει καθυστερήσει σημαντικά, δεν θα εκτοξευθεί πριν το 2021, συνεπώς οι αστρονόμοι αναζητούν τρόπους για να επεκτείνουν τη ζωή του Hubble. https://www.tanea.gr/2018/10/24/science-technology/ksana-se-leitourgia-to-diastimiko-tileskopio-hubble-tis-nasa/

Μια ακόμα βλάβη στο διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) έπαθε μια ακόμη μηχανική βλάβη, χάνοντας ένα από τα τελευταία τρία γυροσκόπια που διέθετε και τα οποία του επιτρέπουν να προσανατολίζεται και να αλλάζει κατεύθυνση. Το τηλεσκόπιο τέθηκε, για λόγους αυτοπροστασίας, σε κατάσταση «ασφαλούς λειτουργίας» (safe mode), με αποτέλεσμα να εκτελεί πλέον μόνο τις απολύτως απαραίτητες λειτουργίες του, ενώ οι επιστήμονες της NASA προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα, σύμφωνα με το BBC. Το τηλεσκόπιο που είχε εκτοξευθεί το 1990 και έχει κάνει σημαντικές αστρονομικές ανακαλύψεις, διέθετε αρχικά έξι γυροσκόπια, αλλά ορισμένα από αυτά τέθηκαν σταδιακά εκτός λειτουργίας. Το Hubble χρειάζεται τουλάχιστον τρία γυροσκόπια για να μπορεί να λειτουργεί σωστά και είχε απομείνει ακριβώς με τρία. Αν η νέα βλάβη δεν καταστεί εφικτό να αποκατασταθεί, τότε το τηλεσκόπιο θα μείνει με δύο γυροσκόπια, κάτι που θα περιορίσει τη λειτουργικότητά του. Πάντως ακόμη και με ένα μόνο, πάλι είναι σε θέση να κάνει κάποιες παρατηρήσεις του ουρανού. Ο διάδοχος του Hubble, το μεγάλο διαστημικό αμερικανικό τηλεσκόπιο James Webb, μετά από διαδοχικές καθυστερήσεις, δεν θα εκτοξευθεί πριν το 2021. Στόχος των αστρονόμων είναι να παρατείνουν τη ζωή του Hubble, αλλά η απώλεια ενός ακόμη γυροσκοπίου δυσκολεύει τη ζωή τους. https://www.tovima.gr/2018/10/08/science/mia-akoma-vlavi-sto-diastimiko-tileskopio-hubble/

Δορυφόρος ανακαλύφθηκε στην Churyumov-Gerasimenko Comet Orbit Οι φωτογραφίες του κομήτη 67P / Churyumov-Gerasimenko (67P / CG), που τραβήχτηκαν από την κάμερα OSIRIS στο διαστημικό σκάφος Rosetta της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας (ESA), δείχνουν ένα αντικείμενο με διάμετρο περίπου 4 μέτρων, το οποίο πιθανώς ξέσπασε από τον κομήτη πάγου και έμεινε στην τροχιά του τουλάχιστον μέχρι τις 23 Οκτωβρίου 2015. Οι εικόνες που συλλέχθηκαν για μερικούς μήνες μετά τον κομήτη ήταν πιο κοντά στον ήλιο κατά μήκος της τροχιάς του ή του περιείλιου (το πλησιέστερο σημείο στον Ήλιο) αποκαλύπτουν έναν ασυνήθιστο δορυφόρο στην τροχιά του κομήτη - ένα κομμάτι των τροχιακών θραυσμάτων που οι επιστήμονες ονόμασαν Churymoon. Εκείνη τη στιγμή, η Rosetta απέχει περισσότερο από 400 χιλιόμετρα από το κέντρο του κομήτη. Η ανάλυση των εικόνων, που ελήφθη στις 21 Οκτωβρίου 2015, δείχνει ότι το αντικείμενο ήταν σε απόσταση 2,4 έως 3,9 χιλιόμετρα από το κέντρο του κομήτη για τις πρώτες 12 ώρες μετά την υποτιθέμενη διαφυγή από την επιφάνεια του 67P / CG. Στη συνέχεια διέσχισε το μέρος του κώματος (την ουρά του κομήτη), πολύ φωτεινό στις εικόνες, γεγονός που δυσκολεύει να ακολουθήσει την ακριβή του διαδρομή και εξαφανίστηκε από την όραση. Ωστόσο, στις επόμενες εικόνες, το αντικείμενο εμφανίζεται ξανά, αλλά ήδη στην αντίθετη πλευρά της ουράς του κομήτη και εντοπίζεται μέχρι τις 23 Οκτωβρίου 2015. Ο Churymoon ανακαλύφθηκε από τον αστροφογράφο Jacint Roger από την Ισπανία, ο οποίος χρησιμοποίησε και επεξεργάστηκε τα δεδομένα αρχειοθέτησης Rosetta και Twittered οι τελευταίες εικόνες. Οι επιστήμονες έχουν μελετήσει και εντοπίσει τα συντρίμμια γύρω από το 67P / CG Comet από την άφιξη της Rosetta το 2014. Κατά την άποψή τους, το αντικείμενο σε αυτές τις εικόνες είναι ίσως το μεγαλύτερο από όλα τα προηγουμένως ανακαλυφθέντα γύρω από τον κομήτη, της περαιτέρω έρευνας. Την τελευταία εβδομάδα, ήταν χρόνια από τότε που η Rosetta έφτασε στο στόχο της, το Comet 67P / CG. Και σήμερα είναι ακριβώς τέσσερα χρόνια από τότε που ο κομήτης, συνοδευόμενος από το διαστημικό σκάφος, έφτασε στο περιείλιό του. Η αποστολή Rosetta έληξε στις 30 Σεπτεμβρίου 2016, με μια σκόπιμη σύγκρουση της συσκευής με έναν κομήτη. Ο Comet 67P / C-G βρίσκεται επί του παρόντος στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα, ανάμεσα στις τροχιές του Άρη και του Δία. Αναμένεται να φθάσει στον Ήλιο στα τέλη του 2021. https://asgardia.space/en/news/Satellite-Discovered-in-Churyumov-Gerasimenko-Comet-Orbit

Αποστολή αναχαίτισης αρχέγονου κομήτη από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος To «Comet Interceptor» είναι μια από τις επιλογές του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ΕΟΔ- ESA) για αποστολές fast-class στο πλαίσιο του προγράμματος Cosmic Vision: Αποτελούμενη από τρία διαστημόπλοια, προορίζεται να είναι η πρώτη που θα επισκεφθεί ένα πραγματικά «παρθένο» κομήτη ή αντικείμενο διαστρικής προέλευσης που αρχίζει μόλις το ταξίδι του στο εσώτερο ηλιακό μας σύστημα. Η αποστολή θα ταξιδέψει σε έναν κομήτη που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα, κάνοντας ένα πέρασμα από αυτόν όταν θα προσεγγίζει τη γήινη τροχιά. Τα τρία διαστημόπλοια θα πραγματοποιήσουν ταυτόχρονες παρατηρήσεις από πολλαπλά σημεία γύρω από τον κομήτη, δημιουργώντας ένα τρισδιάστατο προφίλ ενός «δυναμικά νέου» αντικειμένου, που περιέχει ακατέργαστο υλικό από την εποχή της «αυγής» του ηλιακού μας συστήματος. «Οι αρχέγονοι ή δυναμικά νέοι κομήτες είναι εντελώς αχαρτογράφητοι και αποτελούν ελκυστικούς στόχους για εξερεύνηση μέσω διαστημοπλοίων, προκειμένου να καταλάβουμε καλύτερα την ποικιλομορφία και την εξέλιξη των κομητών» σημειώνει ο Γκύντερ Χάσινγκερ, Διευθυντής Επιστημών του ΕΟΔ. ESA «Τα τεράστια επιστημονικά επιτεύγματα των Giotto και Rosetta- των παλιών αποστολών μας σε κομήτες- είναι χωρίς ανταγωνισμό, αλλά τώρα είναι ώρα να προχωρήσουμε πέρα από τις επιτυχίες τους και να επισκεφθούμε έναν αρχέγονο κομήτη- ή να είμαστε έτοιμοι για το επόμενο διαστρικής προέλευσης αντικείμενο, σαν το “Ουμουαμούα” (το αντικείμενο που πραγματοποίησε πέρασμα από τον ήλιο το 2017) ». Το Comet Interceptor θα είναι μια «γρήγορη», ή αλλιώς F-class αποστολή: Το «γρήγορος» επί της προκειμένης αφορά στη διάρκεια του χρόνου που απαιτείται από την επιλογή του προγράμματος μέχρι τη στιγμή που θα είναι έτοιμη για εκτόξευση, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξής του: Οκτώ χρόνια. Οι αποστολές F-class, που έχουν μάζα εκτόξευσης κάτω των 1.000 κιλών, εκτοξεύονται με αποστολές μέσης κατηγορίας, αξιοποιώντας τον επιπλέον χώρο που είναι διαθέσιμος στους πυραύλους. Το Comet Interceptor προορίζεται να εκτοξευτεί με το διαστημόπλοιο Ariel του ΕΟΔ, για την μελέτη εξωπλανητών, το 2028. Και οι δύο αποστολές έχουν προορισμό το σημείο Λαγκράνζ L2, σε απόσταση 1,5 χλμ «πίσω» από τη Γη (σε σχέση με τον ήλιο). Από το L2 ο «Αναχαιτιστής» θα πετάξει στον στόχο του, χρησιμοποιώντας το δικό του σύστημα προώθησης. Η αποστολή περιλαμβάνει τρία διαστημόπλοια, τα οποία σε πρώτη φάση θα είναι ενωμένα σε ένα, που θα περιμένει στο L2 για να βρεθεί κατάλληλος στόχος. Στη συνέχεια θα πετάξουν μαζί, μέχρι τον διαχωρισμό τους, μερικές εβδομάδες πριν την αναχαίτιση του κομήτη. Το κάθε σκάφος θα διαθέτει δικό του επιστημονικό φορτίο, παρέχοντας διαφορετικές «οπτικές» για τον πυρήνα του κομήτη, τα αέρια, τη σκόνη και το πλάσμα του. Προηγούμενες αποστολές, όπως οι Giotto και Rosetta, είχαν έρθει σε επαφή με κομήτες μικρών περιόδων- κομήτες με περιόδους τροχιάς κάτω των 200 ετών, που έχουν προσεγγίσει τον ήλιο πολλές φορές καθώς κινούνται στις τροχιές τους, σε σχετικά πρόσφατες χρονικές στιγμές- και κατ'επέκταση έχουν υποστεί σημαντικές αλλαγές. Το Comet Interceptor διαφέρει, επειδή θα στοχεύσει έναν κομήτη που επισκέπτεται το εσώτερο ηλιακό σύστημα για πρώτη φορά, ενδεχομένως από το Νέφος του Όορτ. Ως εκ τούτου, ο κομήτης θα έχει υλικό που έχει παραμείνει ακατέργαστο από την «αυγή» του ήλιου και των πλανητών ακόμα. https://www.naftemporiki.gr/story/1489545/apostoli-anaxaitisis-arxegonou-komiti-apo-ton-europaiko-organismo-diastimatos

Ακόμα και με γυμνά μάτια θα είναι ορατός ο κομήτης 46/P το Σαββατοκύριακο. Ένας κομήτης θα περάσει σχετικά κοντά από τη Γη, μέσα στο Σαββατοκύριακο. Πρόκειται για τον 46Ρ/Βιρτάνεν, ο οποίος θα φθάσει στο κοντινότερο σημείο του από τον πλανήτη μας, σε απόσταση περίπου 11,6 εκατομμυρίων χιλιομέτρων, την Κυριακή γύρω στις τρεις το μεσημέρι ώρα Ελλάδας. Θα είναι μία από τις δέκα κοντινότερες προσεγγίσεις κομήτη από το 1950 και η 20ή κοντινότερη από τον ένατο αιώνα, σύμφωνα με τους Αμερικανούς αστρονόμους. Κατά το κοντινότερο πλησίασμά του θα είναι ορατός ακόμη και με γυμνά μάτια, εφόσον ο ουρανός είναι πολύ σκοτεινός και χωρίς σύννεφα. Ο κομήτης, ο οποίος είχε ανακαλυφθεί από τον Φινλανδο-αμερικανό αστρονόμο Καρλ Βιρτάνεν το 1948, θα φαίνεται σαν ένα κινούμενο πρασινωπό σημάδι δεξιά από τον αστερισμό του Ωρίωνα. Εκτός από τους ερασιτέχνες αστρονόμους που ετοιμάζουν τα τηλεσκόπιά τους, η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) θα στρέψει τρία τηλεσκόπιά της, μεταξύ των οποίων το «Χαμπλ» και το ακτίνων-Χ «Τσάντρα», για να παρακολουθήσει την πορεία του κομήτη. Οι κομήτες είναι παγωμένα σώματα που στο διάβα τους, ιδίως καθώς πλησιάζουν τον καυτό Ήλιο, απελευθερώνουν αέρια (μεθάνιο, διοξείδιο άνθρακα, αμμωνία κ.α.) και σκόνη με τη μορφή «ουράς». Πιστεύεται ότι είναι φτιαγμένοι από πρωτογενή υλικά, τα οποία είχαν σχηματίσει το ηλιακό μας σύστημα πριν περίπου 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια. Συνήθως έχουν ελλειπτικές τροχιές γύρω από τον Ήλιο, οι οποίες περιοδικά τους φέρνουν πιο κοντά στη Γη, αλλά και πολύ πέρα από τον Πλούτωνα. Ο 46Ρ/Βιρτάνεν χρειάζεται περίπου 5,4 χρόνια για να ολοκληρώσει μια πλήρη τροχιά γύρω από τον Ήλιο, πράγμα που σημαίνει ότι είναι συχνότερα ορατός από τη Γη κατά διαστήματα, σε σχέση με άλλους διασημότερους κομήτες (π.χ. του Χάλεϊ). https://www.in.gr/2018/12/14/tech/akoma-kai-gymna-matia-tha-einai-oratos-o-komitis-46-p-savvatokyriako/

Εντυπωσιακός πράσινος κομήτης ορατός από τη Γη. Ο κομήτης 21Ρ/Giacobini-Zinner, με πράσινη απόχρωση το Σεπτέμβριο θα είναι ορατός από τη Γη με μικρός τηλεσκόπιο η ακόμα και με ισχυρά κιάλια. Τη Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου ο κομήτης θα έχει φθάσει στο περιήλιό του, δηλαδή στην κοντινότερη απόσταση της τροχιάς του από τον Ήλιο (στα 151,5 εκατ. χλμ.), αλλά ταυτόχρονα και στο περίγειό του, δηλαδή στην κοντινότερη απόστασή του από τη Γη (στα 58,5 εκατ. χλμ.). Ο κομήτης είχε ανακαλυφθεί το 1900 από τον γάλλο αστρονόμο Μισέλ Γιακοβινί του Αστεροσκοπείου της Νίκαιας και ξανά το 1913 από τον Γερμανό αστρονόμο Ερνστ Τζίνερ του Αστεροσκοπείου του Μπάμπεργκ. Έκτοτε φέρει το όνομα και των δύο. Ανήκει στην «οικογένεια» κομητών του Δία, ο οποίος έχει «συλλάβει» γύρω του -χάρη στη μεγάλη βαρυτική έλξη του- εκατοντάδες κομήτες. Έχει διάμετρο δύο χιλιομέτρων και θα είναι ορατός από τη Γη τις πρωινές ώρες καθ' όλο το Σεπτέμβριο, ενώ από τον Οκτώβριο θα γίνει όλο και πιο αχνός. http://www.pronews.gr/epistimes/diastima/711859_entyposiakos-prasinos-komitis-oratos-apo-ti-gi-foto

O κομήτης Χαλκ κάνει σήμερα την κοντινότερη διέλευσή του από τη Γη. Ένας γιγάντιος πρασινωπής απόχρωσης κομήτης -που έχει βαφτιστεί Απίστευτος Χαλκ λόγω χρώματος και μεγέθους- διασχίζει αυτό τον καιρό τον ουρανό, πλησιάζοντας συνεχώς τον Ήλιο. Ο Χαλκ θα κάνει σήμερα την κοντινότερη προσέγγισή του στη Γη, περνώντας σε απόσταση ασφαλείας περίπου 113 εκατομμυρίων χιλιομέτρων. Ο κομήτης, με την επίσημη ονομασία C/2017 S3, είχε ανακαλυφθεί από το τηλεσκόπιο PanSTARRS στη Χαβάη το Δεκέμβριο του 2017. Πιθανότατα είναι η πρώτη φορά που έχει «τρυπώσει» στην εσωτερική περιοχή του ηλιακού μας συστήματος. Οι έως τώρα παρατηρήσεις του έδειξαν δύο φωτεινές απροσδιόριστης αιτίας εκρήξεις πάνω στον κομήτη (μία στις 30 Ιουνίου και η δεύτερη μετά από δύο εβδομάδες), οι οποίες τον έκαναν ξαφνικά πολύ πιο φωτεινό. Η δεύτερη έκρηξη δημιούργησε ένα τεράστιο νέφος αερίων γύρω από τον κομήτη, το οποίο έχει μέγεθος σχεδόν διπλάσιο του Δία, φθάνοντας σε έκταση έως 260.000 χιλιομέτρων. Η πράσινη απόχρωση του κομήτη αποδίδεται στα μόρια κυανίου και άνθρακα, τα οποία ιοντίζονται, όταν θερμαίνονται από τον Ήλιο, με αποτέλεσμα τα ηλεκτρόνια και τα πρωτόνιά τους να διαχωρίζονται. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA), o κομήτης θα κάνει μια περιφορά γύρω από τον Ήλιο στα μέσα Αυγούστου και μετά θα αρχίσει να απομακρύνεται ξανά προς τις παγωμένες εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος. http://www.in.gr/2018/08/07/tech/o-komitis-xalk-kanei-simera-tin-kontinoteri-dieleysi-tou-apo-ti-gi/

Κομήτης και όχι αστεροειδής ήταν τελικά ο Oumuamua. Ο Oumuamua (Οουμουαμούα), το περίεργο περαστικό ουράνιο σώμα σε σχήμα πούρου που μερικοί υποψιάζονταν για καμουφλαρισμένο διαστημόπλοιο και το οποίο υπήρξε ο πρώτος γνωστός επισκέπτης προερχόμενος εκτός του ηλιακού μας συστήματος, είναι κατά πάσα πιθανότητα ένας διααστρικός κομήτης και όχι αστεροειδής, σύμφωνα με Ευρωπαίους και άλλους επιστήμονες. Ο κομήτης, που είχε γίνει αρχικά αντιληπτός πέρυσι τον Οκτώβριο από το Αστεροσκοπείο Χαλεακάλα της Χαβάης – εξ ου και το δυσκολοπρόφερτο όνομα που σημαίνει «αγγελιαφόρος από το μακρινό παρελθόν» και το οποίο είναι εφιάλτης για τα μέσα ενημέρωσης όλου του κόσμου- είναι ένα ασυνήθιστα επίμηκες καφεκόκκινο σώμα μήκους περίπου 800 μέτρων. Κινείται με μεγαλύτερη της αναμενομένης ταχύτητα 114.000 χιλιομέτρων την ώρα, έχοντας μια υπερβολική (πολύ έκκεντρη) τροχιά σε σχέση με τον Ήλιο, από τον οποίο απομακρύνεται ολοένα περισσότερο. Είναι άγνωστης προέλευσης -αν και φαίνεται να έρχεται από την κατεύθυνση του αστερισμού της Λύρας- πάντως δεν ανήκει στο δικό μας ηλιακό σύστημα. Στην αρχή είχε χαρακτηρισθεί κομήτης, μετά αστεροειδής και στη συνέχεια θεωρήθηκε μια «νέα κατηγορία διαστρικών αντικειμένων». Τελικά φαίνεται πως η πρώτη εκτίμηση ήταν και η σωστή. Παρόλο που η επιφάνειά του μοιάζει με την κεφαλή κομήτη, δεν διαθέτει τα άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, όπως η «ουρά» σκόνης και αερίων, η οποία δημιουργείται από την αργή τήξη υπό την επήρεια του Ήλιου. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι περισσότεροι τον πέρασαν για αστεροειδή. Όμως οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ιταλό Μάρκο Μιτσέλι του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA), που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο Nature, https://www.nature.com/articles/s41586-018-0254-4 μελέτησαν την πορεία του Oumuamua μέσω του ηλιακού μας συστήματος, όπως αυτή καταγράφηκε από επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η συμπεριφορά του προδίδει κομήτη. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο Oumuamua φαίνεται να μην κινείται μόνο υπό τη βαρυτική επίδραση του Ήλιου και των πλανητών, αλλά να έχει μια δική του αυτόνομη μη βαρυτική δυναμική, που οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα στο ότι, ως κομήτης που είναι, απελευθερώνει αέρια και αυτά του δίνουν πρόσθετη ώθηση να κινηθεί. Στην επιστημονική ομάδα που έκανε τις αναλύσεις, συμμετείχε και ο ελληνικής καταγωγής Αναστάσιος Πετρόπουλος του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech). http://www.in.gr/2018/06/28/tech/komitis-kai-oxi-asteroeidis-itan-telika-o-oumuamua/

Η NASA θα μπορούσε να στείλει ένα διαστημόπλοιο στον Ουρανό τη δεκαετία του 2030. Η προσεκτική ματιά στον πλανήτη Ουράνιο μπορεί να είναι ενδιαφέρουσα. Η ρομποτική αποστολή Voyager 2 το έκανε για πρώτη φορά το 1986. Σήμερα, οι επιστήμονες σχεδιάζουν μια νέα αποστολή. Μια αποστολή της NASA στον Ουρανό θα μπορούσε να διαχειριστεί με μόνο ένα δισεκατομμύριο δολάρια, με μοχλευμένη πλανητική ευθυγράμμιση και χρήση της τεχνολογίας αποστολής Juno της NASA, σε ερωτήσεις που έθεσε ο Voyager 2. Η Stephanie Jarmak, διδακτορικός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Φλόριντα και πρώην επικεφαλής ερευνητής για το σχέδιο σχεδιασμού αποστολής, δήλωσε στο Space.com ότι οι ερωτήσεις που προέκυψαν μετά την αποστολή Voyager 2 έπρεπε να απαντηθούν. χρειάστηκαν περισσότερες πληροφορίες και αυτό θα μπορούσε να βρεθεί μόνο αν ένα διαστημικό σκάφος σταλθει στον Ουρανό. Ο Jarmak και άλλοι εμπειρογνώμονες που παρακολούθησαν το πλανητικό θερινό σεμινάριο που φιλοξένησε το εργαστήριο Jet Propulsion Laboratory της NASA, σχεδίασε ένα διαστημικό σκάφος ικανό να επιτύχει αυτούς τους στόχους. Εάν ξεκινήσει το 2032, θα φτάσει μέχρι το 2045 στην Ουράνια,. Μόλις βρεθεί εκεί, το διαστημικό σκάφος θα αρχίσει να απευθύνεται στις πιο επείγουσες ερωτήσεις των επιστημόνων. Για παράδειγμα, γιατί το μαγνητικό πεδίο του Ουρανού είναι τόσο περίεργο; Ποια είναι η κορυφή του νέφους του πλανήτη που κρύβεται; Είναι κάτι που συμβαίνει βαθύτερα μέσα στον ίδιο τον πλανήτη; Ο Erin Leonard, διδακτορικός φοιτητής πλανητικής γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και ο διευθυντής του έργου για τη διαδικασία σχεδιασμού, εξήγησε ότι μια αποστολή στον Ουρανο είχε επιλεγεί για να δείξει ότι μια πολλά θα μπορούσαν να γίνουν στο πλαίσιο του ανώτατου ορίου κόστους New Frontiers. Αυτή η κατηγορία αποστολής στη NASA έχει δει το διαστημικό σκάφος New Horizons να πετάει στον Πλούτωνα και πέρα. Έστειλε επίσης τον Juno στον Δία και την OSIRIS-REx στον αστεροειδή Bennu. Σύμφωνα με αυτήν την αποστολή, οι προϋπολογισμοί της κατηγορίας περιορίζονται στα 850 εκατομμύρια δολάρια, τα οποία δεν περιλαμβάνουν την εκτόξευση. Παρόλο που 850 εκατομμύρια δολάρια ακούγονται σαν πολλά, δεν είναι τόσο πολύ όταν πρόκειται για διαστημικές αποστολές. Ο Jarmak δήλωσε ότι η ομάδα ήταν προσεκτική για να συνεργαστεί με την τεχνολογία αποστολής Juno ως ένα μέσο για να βοηθήσει να κρατηθεί το κόστος στο ελάχιστο, εξοπλίζοντας το αεροσκάφος με ένα μαγνητόμετρο, έναν ανιχνευτή μεθανίου και μια κάμερα, τα οποία όλα προσαρμόζονται από παρόμοια μοντέλα που χρησιμοποιούνται σήμερα με την αποστολή Juno. Η ομάδα μπόρεσε να παραμείνει στον προϋπολογισμό εκμεταλλευόμενη την τυχερή ευθυγράμμιση των εξωτερικών πλανητών. Ο Leonard εξήγησε ότι υπήρχαν οικονομικές προκλήσεις, καθώς απαιτούσε καλή βαρύτητα ή καλή προωθητική ενέργεια, τα οποία ήταν δαπανηρά. Το διαστημικό σκάφος Ουρανού θα πρέπει να έχει περάσει τον Δία μέχρι το 2034, αν πρόκειται να χρησιμοποιήσει αυτή την τυχερή ευθυγράμμιση και να έχει έναν ευκολότερο χρόνο να φτάσει εκεί. Σήμερα, η ομάδα πρέπει να ξεκινήσει να χαρτογραφεί με ακρίβεια τι πρέπει να εξοπλιστεί το σκάφος. Αν και δεν ειδικεύεται στον ίδιο τον Ουρανό, οι Jarmak και Leonard είναι και οι δύο ενθουσιασμένοι από την προοπτική μιας μελλοντικής αποστολής σε αυτόν τον πάγο γιγάντιο παρόμοιο με την πιο κοινή τάξη εξωπλανήτων που οι επιστήμονες συνεχίζουν να ανακαλύπτουν. https://asgardia.space/en/news/NASA-Could-Send-a-Spacecraft-to-Uranus-in-the-2030s