Δροσος Γεωργιος

ΗΠΑ: Παγκόσμια διάκριση σε διαγωνισμό του MIT για ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Το χρυσό μετάλλιο κατάφερε να αποσπάσει η ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου Θεσσαλίας, iGEM Thessaly, στον διεθνή διαγωνισμό συνθετικής βιολογίας που διοργάνωσε το πανεπιστήμιο ΜΙΤ στη Βοστώνη. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο διαγωνισμό συνθετικής βιολογίας που προσελκύει κάθε χρόνο περισσότερους από 6.000 φοιτητές. Στην πρώτη της συμμετοχή στον διαγωνισμό, η ομάδα των δέκα φοιτητών και αποφοίτων του πανεπιστημίου Θεσσαλίας παρουσίασε το ερευνητικό της έργο με τίτλο «ODYSSEE», το οποίο αφορά τη δημιουργία ενός τεστ για την έγκαιρη διάγνωση της φυματίωσης, με κύριο στόχο την εφαρμογή του στις δομές υποδοχής προσφύγων της χώρας μας. Η ελληνική συμμετοχή απέσπασε το χρυσό μετάλλιο ανάμεσα σε 375 ομάδες από όλο τον κόσμο. Παράλληλα, το «ODYSSEE» διακρίθηκε ως το καλύτερο ερευνητικό έργο στην κατηγορία της διάγνωσης (Best Diagnostics Project) και κέρδισε υποψηφιότητες για τα ειδικά βραβεία καλύτερης υποστηριζόμενης επιχειρηματικότητας (Best Supporting Entrepreneurship) και καλύτερης ενσωμάτωσης του κοινωνικού παράγοντα στο έργο (Best Integrated Human Practices). Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στη Βοστώνη, οι Έλληνες φοιτητές είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν με διακεκριμένους καθηγητές και επιστήμονες της αμερικανικής πανεπιστημιούπολης. Επιπλέον, η ομάδα επισκέφτηκε τον Γενικό Πρόξενο της Ελλάδας στη Βοστώνη κ. Στράτο Ευθυμίου, ο οποίος τη συνεχάρη και τόνισε τη σημαντική συνεισφορά των Ελλήνων στην επιστημονική κοινότητα της πόλης. Ο διεθνής διαγωνισμός συνθετικής βιολογίας iGEM προέκυψε ως ιδέα του πανεπιστημίου MIT. Στον διαγωνισμό παρουσιάζονται ερευνητικά έργα που προτείνουν λύσεις σε σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας μέσω της συνθετικής βιολογίας, ενός διεπιστημονικού κλάδου που συνδέει τη βιολογία με τη μηχανική με στόχο την εκ νέου σύνθεση λειτουργικών βιολογικών συστημάτων. https://www.kathimerini.gr/1050540/article/epikairothta/ellada/hpa-pagkosmia-diakrish-se-diagwnismo-toy-mit-gia-ereynhtikh-omada-toy-panepisthmioy-8essalias

Η πρόταση της Boeing για τη νέα σεληνάκατο των ΗΠΑ. Η Boeing υπέβαλε την Τρίτη την πρότασή της στη NASA για τη σεληνάκατο (integrated Human Lander System- HLS) που θα μεταφέρει τους Αμερικανούς αστροναύτες στην επιφάνεια της Σελήνης και θα τους ξαναφέρει σε τροχιά στο πλαίσιο του προγράμματος «Άρτεμις». Η πρόταση της εταιρείας περιλαμβάνει την αποστολή του «Ascent Element» και του «Descent Element» σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη με μια εκτόξευση πυραύλου. Όπως τονίζει η Boeing, αυτό η προσέγγιση μειώνει την πολυπλοκότητα και τους κινδύνους που προκύπτουν από την αποστολή διαφορετικών τμημάτων με διαφορετικές εκτοξεύσεις, «επιτρέποντας μια επανδρωμένη προσελήνωση με μόνο 5 κρίσιμα για την αποστολή γεγονότα αντί για τα 11 ή παραπάνω που απαιτούν εναλλακτικές στρατηγικές». Η σεληνάκατος της Boeing, επίσης, θα είναι σε θέση να μεταβεί από την τροχιά στην επιφάνεια της Σελήνης χωρίς επιπρόσθετο «επίπεδο μεταφοράς» (space tug), μειώνοντας περαιτέρω τις εκτοξεύσεις και απλοποιώντας (πάντα σύμφωνα με την εταιρεία) τη διαδικασία. «Χρησιμοποιώντας τις μεταφορικές δυνατότητες του Space Launch System (SLS) Block 1B της NASA, αναπτύξαμε μια προσέγγιση “Λιγότερων Βημάτων προς τη Σελήνη» που ελαχιστοποιεί την πολυπλοκότητα της αποστολής, ενώ προσφέρει την πιο ασφαλή και πιο άμεση διαδρομή προς την επιφάνεια της Σελήνης» είπε ο Τζιμ Τσίλτον, αντιπρόεδρος (Space and Launch) της Boeing Defencse, Space & Security. Το σχέδιο της Boeing βασίζεται στον πύραυλο SLS, που παράγεται στο Michoud Assembly Facility (MAF) της NASA. Επίσης, ο σχεδιασμός της σεληνακάτου, σύμφωνα με την εταιρεία, είναι «ευέλικτος», παρέχοντας την ταχύτερη «οδό» προς τις σεληνιακές πτήσεις, ενώ παράλληλα αποτελεί μια «συμπαγή» πλατφόρμα ικανή να εξυπηρετήσει το πλήρες εύρος των εξερευνητικών αποστολών της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας. Το σκάφος αυτό θα μπορεί να προσδεθεί στον διαστημικό σταθμό Gateway ή απευθείας στο διαστημόπλοιο Orion της NASA, χωρίς να απαιτείται επιπλέον διαστημόπλοιο. Το σχέδιο, τονίζει η εταιρεία, περιλαμβάνει καινοτομίες στους κινητήρες, τα συνθετικά υλικά και τα συστήματα αυτόματης προσγείωσης και συνάντησης. Κάποιες τεχνολογίες- κλειδιά βασίζονται στο διαστημόπλοιο CST-100 Starliner, που αναμένεται να παρουσιαστεί και δοκιμαστεί σε πτήση στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό τον Δεκέμβριο του 2019. https://www.naftemporiki.gr/story/1530409/i-protasi-tis-boeing-gia-ti-nea-selinakato-ton-ipa

Πόσο κοντά είμαστε στην πυρηνική σύντηξη. Οι προοπτικές για την επίτευξη της (βιώσιμης) παραγωγής ενέργειας μέσω πυρηνικής σύντηξης έχουν βελτιωθεί σημαντικά, σύμφωνα με ειδικούς του χώρου, αναφέρει το BBC. Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου πρόσφατα ανακοίνωσε επένδυση ύψους 200 εκατομμυρίων λιρών για την παροχή ενέργειας από αντιδραστήρα σύντηξης ως το 2040. Παράλληλα, εταιρείες και κυβερνήσεις είπαν στο βρετανικό δίκτυο πως σκοπεύουν να έχουν μοντέλα επίδειξης έτοιμα μέσα σε διάστημα πέντε ετών- ωστόσο ειδικοί εκτιμούν πως υπάρχουν ακόμα σημαντικά εμπόδια. Καθώς τα κόστη της ηλιακής και της αιολικής ενέργειας μειώνονται, δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν πως οι συγκεκριμένες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι πιο οικονομικές και «εύκολες» οδοί για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και την παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων ενέργειας σε σχέση με μια τεχνολογία που δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα, όπως η σύντηξη. Η τεχνολογία πυρηνικής σύντηξης είναι στην ουσία η απόπειρα αναπαραγωγής των διαδικασιών που συμβαίνουν στον ήλιο και στα άλλα άστρα. Διαφέρει σημαντικά από την πυρηνική σχάση, η οποία έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα δαπανηρή, ενώ παράγει μεγάλες ποσότητες ραδιενεργών αποβλήτων και προκαλεί ανησυχία για την εξάπλωση των πυρηνικών όπλων. Κάθε δευτερόλεπτο, εκατομμύρια τόνοι ατόμων υδρογόνου συγκρούονται υπό συνθήκες τεράστιας πίεσης και θερμοκρασίας στον ήλιο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη διάσπαση των δεσμών τους, και την ένωση (σύντηξή τους) για τη δημιουργία ηλίου. Η ηλιακή σύντηξη παράγει τεράστιες ποσότητες θερμότητας και φωτός. Επί σειρά δεκαετιών, επιστήμονες προσπαθούν να αναπαράγουν αυτή τη διαδικασία στη Γη, ή να «φτιάξουν έναν ήλιο μέσα σε ένα κουτί», όπως έχει ειπωθεί. Η βασική ιδέα είναι η θέρμανση ενός είδους αερίου υδρογόνου σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο θερμοκρασίας, μέχρι να δημιουργήσει πλάσμα, το οποίο ελέγχεται με ισχυρούς μαγνήτες μέχρι να υπάρξει σύντηξη των ατόμων και να απελευθερωθεί ενέργεια. Η μέθοδος αυτή μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή ενέργειας με χαμηλό αποτύπωμα άνθρακα, που παράγει πολύ λιγότερα απόβλητα και δεν συνεπάγεται τον κίνδυνο εκρήξεων. Για να γίνει πραγματικότητα, χώρες έχουν ενώσει τις προσπάθειές τους σε ένα μεγάλο διεθνές εγχείρημα, ονόματι ITER. Στο ITER συμμετέχουν 35 χώρες και αυτή τη στιγμή είναι στο στάδιο της κατασκευής ένας μεγάλος αντιδραστήρας δοκιμών στη νότια Γαλλία. Σκοπός είναι η παραγωγή πλάσματος να αρχίσει το 2025. Ωστόσο από εκεί και πέρα η πορεία θεωρείται δύσκολη, ενώ το Iter επίσης έχει αντιμετωπίσει καθυστερήσεις και υψηλότερα του αναμενομένου έξοδα, οπότε, σύμφωνα με το BBC, είναι μάλλον απίθανο να έχει έτοιμο αντιδραστήρα σύντηξης δοκιμών ακόμα και το 2050. Μέχρι να αρχίσει τη λειτουργία του το 2025 το ITER, το Joint European Torus (Jet) στο Ηνωμένο Βασίλειο παραμένει το μεγαλύτερο πείραμα σύντηξης στον κόσμο. Έχει εξασφαλισμένη χρηματοδότηση μέχρι τα τέλη του 2020 από την ΕΕ, ωστόσο το τι θα συμβεί μετά (δεδομένου και του Brexit) παραμένει ασαφές. Πάντως, η βρετανική κυβέρνηση πρόσφατα ανακοίνωσε χρηματοδότηση ύψους 220 εκατ. λιρών για τον σχεδιασμό ενός σταθμού παραγωγής ενέργειας από σύντηξη σε επίπεδο concept μέχρι το 2040. Μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια, ερευνητές στο Κάλαμ του Όξφορντσαϊρ θα αναπτύξουν σχέδια για έναν σταθμό ονόματι Step (Spherical Tokamak for Energy Production). Η πιο γνωστή προσέγγιση στη σύντηξη περιλαμβάνει έναν θάλαμο κενού σχήματος ντόνατ, το Tokamak. Το αέριο υδρογόνου θερμαίνεται στους 100 εκατ. βαθμούς Κελσίου και γίνεται πλάσμα. Ισχυροί μαγνήτες το περιορίζουν και το κατευθύνουν μέχρι να επιτευχθεί σύντηξη. Στη Μ. Βρετανία ερευνητές ανέπτυξαν μια διαφορετική μορφή Tokamak, που θυμίζει περισσότερο πυρήνα μήλου παρά ντόνατ: Πρόκειται για το σφαιρικό Tokamak, που είναι πιο συμπαγές, οπότε ανοίγει τον δρόμο για δημιουργία εγκαταστάσεων σε πόλεις. Πέρα από το ITER, και άλλοι «παίκτες» δραστηριοποιούνται στον τομέα- μεταξύ των οποίων και η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία και οι ΗΠΑ. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων χρηματοδοτεί ένα ιταλικό πρόγραμμα για παραγωγή ενέργειας από σύντηξη ως το 2050, ενώ δεν είναι λίγες και οι ιδιωτικές εταιρείες που καταβάλλουν προσπάθειες. Μεταξύ αυτών είναι η First Light, που προέρχεται από το University of Oxford, η Commonwealth Fusion Systems (δημιουργήθηκε από προσωπικό που ήταν παλιά στο ΜΙΤ),και η ΤΑΕ Technologies, που υποστηρίζεται από τη Google και άλλους επενδυτές. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πως το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό έχει κατοχυρώσει ευρεσιτεχνία για μια «plasma compression fusion device» (συσκευή σύντηξης συμπίεσης πλάσματος), Επίσης, αξιοσημείωτη πρόοδο έχει σημειώσει και η εταιρεία General Fusion, στον Καναδά, που έχει προσελκύσει ενδιαφέρον και στήριξη από επενδυτές όπως ο Τζεφ Μπέζος, ιδρυτής της Amazon. https://www.naftemporiki.gr/story/1530359/poso-konta-eimaste-stin-puriniki-suntiksi

Τα επικρατέστερα ζευγάρια ονομάτων για τον «ελληνικό» εξωπλανήτη και το άστρο του. Στην τελική φάση της έχει εισέλθει και στη χώρα μας η καμπάνια «NameExoWorlds» (Ονομάστε τους Εξω-Κόσμους) της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης (IAU), στο πλαίσιο της οποίας περίπου 100 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, έχουν την ευκαιρία να «βαφτίσουν» έναν εξωπλανήτη και το μητρικό άστρο του. Στο πλαίσιο της διοργάνωσης - με αφορμή τον εορτασμό των 100 ετών από την ίδρυση της IAU το 1919 (η Ελλάδα ήταν ένα από τα πέντε πρώτα ιδρυτικά μέλη της) - η χώρα μας έχει οργανώσει μια εθνική εκστρατεία που δίνει την ευκαιρία στο κοινό να ψηφίσει το όνομα του εξω-πλανήτη HAT-P-42b και του μητρικού του αστέρα (HAT-P-42), που έχουν ανατεθεί από την IAU στην χώρα μας. Το εν λόγω σύστημα βρίσκεται στον αστερισμό της Ύδρας, σε απόσταση 1.458 ετών φωτός από τη Γη κσι ανακαλύφθηκε το 2012. Είναι ένας αέριος γίγαντας με μάζα παρόμοια με αυτή του Δία και περίοδο περιφοράς 4,64 ημερών γύρω από το μητρικό άστρο του. Η πρώτη φάση της διαδικτυακής ψηφοφορίας ολοκληρώθηκε πρόσφατα με αναπάντεχη επιτυχία, καθώς κατατέθηκαν πάνω από 2.000 προτάσεις. Τα οκτώ επικρατέστερα ζευγάρια ονομάτων (το πρώτο για τον πλανήτη και το δεύτερο για το μητρικό αστέρα) που έχουν επιλεγεί από την επιτροπή μέσα από τα χιλιάδες που προτάθηκαν, είναι: Ιolaus (Ιόλαος) και Lerna (Λέρνα), Metrodorus (Μητρόδωρος) και Avdira (Άβδηρα), Amphion (Αμφίων) και Aethon (Αίθων), Aeolus (Αίολος) και Aethon (Αίθων), Phanes (Φάνης) και Aeon (Αιών), Pontinos (Ποντίνος) και Amimone (Αμυμώνη), Argo (Αργώ) και Orseis (Ορσηίς), Orthrus (Όρθρος) και Echidna (Έχιδνα). Πίσω από κάθε ζευγάρι ονομάτων υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία κυρίως της ελληνικής μυθολογίας, η οποία αιτιολογεί την επιλογή και συνδέει αυτά τα ονόματα με τον εξωπλανήτη, τον αστέρα του και τα χαρακτηριστικά τους. Την αιτιολόγηση αυτή μπορούν οι αναγνώστες να την διαβάσουν στην ιστοσελίδα όπου θα ψηφίσουν. Η επικρατέστερη πρόταση, μαζί με μία αναπληρωματική, θα αποσταλούν στις 15 Νοεμβρίου στην IAU ως επίσημες ελληνικές προτάσεις. Ο τελικός κατάλογος με τα νέα ονόματα των εξωπλανητών και των άστρων τους θα γνωστοποιηθεί από την IAU φέτος τον Δεκέμβριο. Τα ονόματα που θα επιλεγούν θα χρησιμοποιούνται πλέον παράλληλα με τα υφιστάμενα επιστημονικά. https://www.kathimerini.gr/1050434/article/epikairothta/episthmh/ta-epikratestera-zeygaria-onomatwn-gia-ton-ellhniko-e3wplanhth-kai-to-astro-toy

Η NASA θέλει να στείλει ανθρώπους στο ISS για 10 χρόνια. Σύμφωνα με τον επικεφαλής επιστήμονα της NASA για το Πρόγραμμα ISS, ο διαστημικός οργανισμός ετοιμάζεται για τον Άρη ενισχύοντας το ρόλο του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Συγκεκριμένα, η NASA σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει το ISS ως «ανάλογο διαμετακόμισης του Άρη» για να προετοιμαστεί για το πρόγραμμα Artemis, το οποίο περιλαμβάνει αποστολές πληρώματος στον Άρη τη δεκαετία του 2030. «Θα μπορούσαμε πραγματικά να κάνουμε πολύ περισσότερα», δήλωσε ο Julie Robinson, επικεφαλής επιστήμονας της NASA Πρόγραμμα ISS, δήλωσε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στην πρώτη Διάσκεψη για την Καινοτομία της Διάστασης. «Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε περισσότερα, γιατί έχουμε 20 χρόνια πολύ καλών συνόλων δεδομένων». Η υπόθεση για χρήση-περιπτώσεις στον ISS Η έρευνα ISS έχει οδηγήσει σε πολλές προόδους στην κατανόηση των φυσιολογικών επιπτώσεων των αποστολών του διαστήματος, αλλά δεν είναι κατάλληλη όταν πρόκειται για μακροχρόνια ζητήματα διαστημικής πτήσης όπως σημαντική καθυστέρηση επικοινωνίας ή μεγάλη απομόνωση. Ο Robinson και η πολυεπιστημονική ομάδα του πρόσφατα αξιολόγησαν τρόπους με τους οποίους οι λειτουργίες και οι εγκαταστάσεις του ISS μπορούν να τροποποιηθούν για να λειτουργήσουν ως αναλογικές για αποστολές μεγαλύτερης διάρκειας που θα ταξιδέψουν πέρα ​​από τη χαμηλή γήινη τροχιά. Μία από τις περιπτώσεις χρήσης που εντοπίστηκαν διεξάγει αποστολές διάρκειας ενός έτους στον διαστημικό σταθμό. Επί του παρόντος, οι αστροναύτες πηγαίνουν στο ΔΔΣ για διαρρήξεις περίπου έξι μηνών. Ωστόσο, ένα ταξίδι στον Άρη θα χρειαζόταν 16-18 μήνες μόνο για τον χρόνο ταξιδιού και μόνο. Οι επιστήμονες της NASA αποφάσισαν ότι προτού τα πληρώματα πάνε στον Άρη, ο οργανισμός χρειάζεται περισσότερα δεδομένα σχετικά με το πόσο διαστημική πτήση επηρεάζει τους αστροναύτες τόσο σωματικά όσο και διανοητικά. Χρειάζεται: 10 επιπλέον θέματα για 300+ ημέρες στο διάστημα Μέχρι στιγμής, μόνο ένας Αμερικανός αστροναύτης, ο Scott Kelly, έχει προχωρήσει σε μια ετήσια αποστολή ISS. Ο Ρώσος κοσμοναύτης Μιχαήλ Κορνιένκο ήταν επίσης μέλος της αποστολής, ξοδεύοντας σχεδόν ένα χρόνο στο διάστημα. Για δύο άλλους αστροναύτες, Peggy Whitson και Cristina Koch, η NASA επέκτεινε τις παραμονές τους στον διαστημικό σταθμό. Η Whitson παρέμεινε στη ζωή για 289 ημέρες και η Koch θα περάσει 11 μήνες στο ISS, επιστρέφοντας το Φεβρουάριο του 2020. Ο Ρόμπινσον εξέφρασε ανησυχίες ότι τρία σημεία δεδομένων απλά δεν αρκούν. «Αυτό που λέμε τώρα είναι ότι θέλουμε πραγματικά να χτυπήσουμε αυτό το κομμάτι και να προσθέσουμε 10 ακόμη θέματα σε εκείνη την αμερικανική βάση δεδομένων», είπε, προσθέτοντας ότι το σχέδιο εγκρίθηκε μόλις η NASA αρχίσει να στέλνει αστροναύτες μέσω λεωφορείου από την αμερικανική έδαφος. Προς το παρόν, η NASA εξακολουθεί να εξαρτάται από το ρωσικό όχημα Soyuz να μεταφέρει αστροναύτες από και προς το ISS, καθώς οι δύο κάψουλες που βρίσκονται σε εξέλιξη, το Crew Dragon του SpaceX και το CST-100 Starliner της Boeing εξακολουθούν να υπόκεινται σε δοκιμές και δεν θα πετάξουν τα πληρώματα μέχρι το 2020 το νωρίτερο. Ο Ρόμπινσον δήλωσε ότι η αμερικανική υπηρεσία θέλει να έχει τον έλεγχο του προγράμματος του πληρώματος, γι 'αυτό και η ολοκλήρωση της κάψουλας είναι απαραίτητη για τον προγραμματισμό του προγράμματος ISS. Πρόσθεσε ότι η NASA συνεργάζεται με τον Roscosmos για να δει αν και οι ρώσοι κοσμοναύτες θα συμμετάσχουν και στην έρευνα αυτή. Η υπόθεση για τη σωματική και ψυχική ευεξία Υπάρχει μια δεύτερη περίπτωση χρήσης και εξαρτάται επίσης από την ετοιμότητα του εμπορικού λεωφορείου. Η NASA θέλει να μάθει για την κατάσταση στην οποία οι αστροναύτες θα φθάσουν στον Άρη μετά το μακρύ ταξίδι και αν θα είναι σε θέση να εκτελέσουν ορισμένα καθήκοντα. Θεωρώντας ότι οι αστροναύτες που επιστρέφουν από το ISS επηρεάζονται φυσιολογικά, αυτό είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Οι λογοτεχνικές ανησυχίες ακολουθούν τα ζητήματα υγείας: εάν ο χρόνος αποκατάστασης μετά την προσγείωση στον Άρη ισοδυναμεί με μια εβδομάδα, τότε θα πρέπει να ενσωματωθεί πολύ περισσότερη ενέργεια στην μπαταρία . Αυτό θα το έκανε δύο φορές πιο βαρύ, προειδοποίησε ο Robinson. Τον περασμένο Ιούνιο, η NASA διενήργησε μια δοκιμή 10 ωρών αισθήσεων και κινητικών δεξιοτήτων των μελών του πληρώματος ISS που προσγειώθηκαν. Ο οργανισμός θα ήθελε να κάνει τα ίδια με τα πληρώματα που θα βγουν από το Starliner, καθώς αγγίζουν τη γη, σε αντίθεση με το πλήρωμα Dragon, το οποίο εκτοξεύεται στον ωκεανό. «Οι εκφορτώσεις στο νερό δεν είναι καθόλου καλές ως αναλογία του Άρη, επειδή παίρνετε κάτι που ήταν ήδη αρκετά κακό και το κάνετε χειρότερα χειροτερεύοντας με το να γελάσετε στον ωκεανό», δήλωσε ο Robinson, προσθέτοντας ότι η τρίτη πληρώματος Starliner προσγείωσης έχει προγραμματιστεί για το 2022, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε ενδεχομένως να πραγματοποιηθεί δοκιμή από το πρόγραμμα ISS. Περισσότερα πειράματα για να έρθουν Ταξιδεύοντας στον Άρη θα διαφέρει σημαντικά από τις αποστολές ISS. Δεν θα υπάρχουν αποστολές επανεξαγωγής, επικοινωνίες σε πραγματικό χρόνο με έλεγχο εδάφους και άλλα. Οι αστροναύτες που ταξιδεύουν καθημερινά στον κόκκινο πλανήτη θα πρέπει να βασίζονται στον εαυτό τους και σε αυτά που έχουν στη διάθεσή τους στο όχημά τους. Αυτό σημαίνει περισσότερα προβλήματα υλικοτεχνικής υποστήριξης: πώς να χειριστείτε σοβαρά ιατρικά ζητήματα και πώς να χειριστείτε τις επικοινωνίες που μοιάζουν με αποστολές του Άρη καθυστέρηση. Για να αντιμετωπίσει το πρώτο ζήτημα, η NASA σχεδιάζει να πραγματοποιήσει ιατρική προσομοίωση για το ISS την άνοιξη του 2020. Όσον αφορά το δεύτερο θέμα, ο Robinson είπε ότι το σημερινό σχέδιο είναι να διεξαχθεί ένα πείραμα δύο εβδομάδων για τις καθυστερήσεις στις επικοινωνίες και ενδεχομένως να παραταθούν οι περίοδοι περισσότερο για τα πειράματα στη συνέχεια. Μερικές περιπτώσεις χρήσης είναι αδύνατο να δοκιμαστούν, δήλωσε ο Robinson. Για παράδειγμα, περιορίζοντας τον διαθέσιμο χώρο σε κάθε πλήρωμα. https://asgardia.space/en/news/NASA-Wants-to-Send-Humans-to-ISS-for-10-Years Όταν ο επόμενος αστροναύτης της Κίνας θα πάει στο διάστημα; Πίσω το 2003, η Κίνα ήταν το τρίτο παγκόσμιο έθνος που εκτελούσε δικές της αποστολές με πλήρωμα, με 11 από τους αστροναύτες της, γνωστούς ως taikonauts, που βρίσκονται σε τροχιά, με τον Jing Haipeng και τον Chen Dong να ξοδεύουν τις 33 ημέρες ρεκόρ που εργάζονται στο Tiangong- 2 διαστημικό σταθμό το 2016Αν και οι Κινέζοι είναι «έθνος ενθουσιωδών χώρων». Και όμως, έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε που ακούσαμε ότι εκτελούσαν επανδρωμένη αποστολή. Ο ιδρυτής του Orbital GatewayConsulting στο Χονγκ Κονγκ, Blaine Curio, εξήγησε ότι η Κίνα πραγματοποιεί επί του παρόντος πολλή δουλειά στις δορυφορικές τηλεπικοινωνίες. Είπε ότι πολλά έργα έπρεπε να τεθούν σε παύση μετά την απελευθέρωση βαρέος ανελκυστήρα Μεγάλη 5η Μαρτίου εκτόξευση που προορίζεται να πάρει 25 τόνους ωφέλιμου φορτίου σε χαμηλή τροχιά της Γης δεν λειτούργησε το 2017. Ωστόσο, η Κίνα δεν απογοητεύτηκε και προετοιμάζεται ένα τρίτο Long Μάρτιο 5 κυκλοφορίας, που πρόκειται να παρουσιάσει τον Long 5 Μαρτίου B στις αρχές του 2020. Ο Χάνι Μοχάμαντζι, υπεύθυνος για μια σελίδα που παρακολουθεί το διαστημικό πρόγραμμα της Κίνας, δήλωσε ότι δεν πιστεύει ότι η Κίνα έχει λόγους να βιάζεται. Έγιναν με επανδρωμένες δοκιμές πτήσης, αλλά δεν είχαν ακόμα τις μονάδες του διαστημικού σταθμού που θα μπορούσαν να τεθούν σε τροχιά στις 5 Μαρτίου. Επί του παρόντος, η Κίνα εργάζεται για να πάρει τους αστροναύτες για να προχωρήσουν στην επόμενη πληρώσα αποστολή. Ένα πρωτότυπο Tianhe, το κύριο δομοστοιχείο του σταθμού, αναθεωρήθηκε με επιτυχία, πράγμα που σημαίνει ότι η πραγματική μονάδα μπορεί να κατασκευαστεί αρκετά σύντομα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν ένας κινεζικός ρόβερ που έστησε τους πρώτους τροχούς στην άκρη της σελήνης. έχει το διαστημικό της σταθμό έτοιμο, αυτό θα σηματοδοτήσει το τελικό βήμα για το πλήρωμα του έθνους, το οποίο αναμένεται να διαρκέσει μια δεκαετία ή και περισσότερο, και θα φιλοξενήσει 6 άτομα τη φορά. Υπάρχει ήδη επιστημονικό έργο που σχεδιάζεται να εκτελεστεί εκεί. Ο Mohammadi εξήγησε ότι το ISS θα μπορούσε να διαρκέσει μόνο μέχρι το 2025, και στη συνέχεια, ο σταθμός της Κίνας θα μπορούσε να πάρει τη θέση του. Πολλοί είναι μέχρι τον Xi Jinping που δεν φαίνεται να έχει πάρα πολύ χώρο ενθουσιασμό, επικεντρώνοντας σε άλλες προτεραιότητες, σύμφωνα με το Curio. Τα πράγματα θα μπορούσαν να βελτιωθούν αν ορισμένοι από τους κινέζους κυβερνήτες που κατά το παρελθόν είχαν οδηγήσει το διαστημικό πρόγραμμα της χώρας στο παρελθόν, δείχνουν την υποστήριξή τους - κάτι που είναι μάλλον πιθανό. Σε κάθε περίπτωση, να φέρει το όνειρο του χώρου σε καρπό, και είμαστε βέβαιοι να το ακούσουμε. https://asgardia.space/en/news/When-Will-Chinas-Next-Astronaut-Go-to-Space

Η Ομάδα Νέων Οριζόντων αποκαλύπτει τις καλύτερες εικόνες της Άπω πλευράς του Πλούτωνα. 4 χρόνια μετά την ιστορική πτήση του Πλούτωνα, η ερευνητική ομάδα του New Horizon από διάφορους θεσμούς, συμπεριλαμβανομένου του Σεληνιακού και Πλανητικού Ινστιτούτου, του Ερευνητικού Κέντρου NASA Ames και του Πανεπιστημίου Johns Hopkins, δημοσίευσε τις πιο λεπτομερείς εικόνες της μακρινής πλευράς του νάνου πλανήτη Ο νάνος πλανήτης που βρίσκεται στη ζώνη του Kuiper ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1930 από τον Αμερικανό αστρονόμο Clyde Tombaugh. Τότε, ο Πλούτωνας ορίστηκε ως ο ένατος πλανήτης από τον Ήλιο. Αργότερα, πολλά όργανα ανακαλύφθηκαν σε τροχιά στον ίδιο τόμο με τον Πλούτωνα, αποδεικνύοντας ότι ο Πλούτωνας είναι μέρος ενός πληθυσμού αντικειμένων. Αυτό έκανε το επίσημο καθεστώς του ως πλανήτη αμφιλεγόμενο. Το 2006, ανακοινώθηκε επισήμως ως νάνος από τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση. Παρά τη συνεχιζόμενη συζήτηση σχετικά με την κοσμική κατάσταση του Πλούτωνα, δεν υπάρχουν πολλά δεδομένα που συγκεντρώθηκαν γι 'αυτό. Όταν το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble ξεκίνησε σε τροχιά και ξεκίνησε παρατηρήσεις το 1990, μάθαμε νέες λεπτομέρειες για αυτό το κοσμικό αντικείμενο. Για παράδειγμα, ανακαλύψαμε ότι ο Πλούτωνας έχει 5 φεγγάρια. Ακόμα, όσο αγαπάμε και σέβουμε το έργο του Hubble, το τηλεσκόπιο δεν μπορούσε να μας δώσει όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν για να γνωρίσουμε τον Πλούτωνα, οπότε το 2006 ξεκίνησε ένας διαπλανητικός διαστημικός καθετήρας ως μέρος του προγράμματος New Frontier της NASA. Ο New Horizons έκανε την πλησιέστερη προσέγγισή του στις 14 Ιουλίου 2015. Το διαστημικό σκάφος της NASA θα μπορούσε να παρακολουθήσει στενά τον πλανήτη νάνο, αυτή την ημέρα σηματοδότησε ένα σημαντικό βήμα για την εξερεύνηση του Πλούτωνα. Οι κάμερες του New Horizon κατάφεραν να αποτυπώσουν εκπληκτικές λεπτομερείς εικόνες της λεγόμενης «πλησίον» ή του ημισφαιρίου του Πλούτωνα. Οι εικόνες που λήφθηκαν κάλυψαν μεγάλο κομμάτι της επιφάνειας του Πλούτωνα, αποκαλύπτοντας οροσειρές, κρατήρες επιπτώσεων και εκτεταμένες πεδιάδες γεμάτες με παγωμένο άζωτο. Το διαστημικό σκάφος της NASA περνούσε ταχέως από έναν νάνο πλανήτη, η ταχύτητα του οποίου ήταν πάνω από 50.000 χιλιόμετρα την ώρα. Αλλά ο Πλούτωνας δεν βιάστηκε να μας δείξει όλες τις πλευρές του στον καθετήρα, λόγω της περιόδου περιστροφής του, που ισοδυναμεί με 6.39 ημέρες της Γης. Έτσι, οι New Horizons είχαν φύγει πριν από την άκρη του Πλούτωνα ήρθε σε κοντινή απόσταση. Όταν ο καθετήρας κατάφερε να τραβήξει φωτογραφίες της μακρινής πλευράς του Πλούτωνα, ήταν πολύ πιο μακριά από τον νάνο. Τώρα, χρησιμοποιώντας εργαλεία επεξεργασίας εικόνας, οι επιστήμονες αποστολής έχουν βελτιώσει τις εικόνες χαμηλής ανάλυσης και έχουν αποκαλύψει φωτογραφίες που είναι εκατό φορές καλύτερες από αυτές που έλαβε το Hubble, αλλά είκοσι φορές χειρότερες από τις εικόνες της «κοντινής πλευράς» που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια της πτήσης. Σύμφωνα με τον Oliver White, συν-συγγραφέα της μελέτης, η κλίμακα των εικόνων που καταγράφουν την μακρινή πλευρά του Πλούτωνα «κυμαίνεται από χιλιόμετρα ανά pixel σε δεκάδες χιλιόμετρα ανά εικονοστοιχείο». Οι επιστήμονες βρήκαν κάτι εξαιρετικό στην απέναντι πλευρά του Πλούτωνα; Ενώ η «κοντινή πλευρά» του Πλούτωνα διαθέτει μια λεκάνη καλυμμένη με πάγο 1,050 με 800 χιλιόμετρα που ονομάζεται Sputnik Planitia, ακριβώς στην αντίθετη πλευρά από αυτήν οι επιστήμονες είδαν σκοτεινά κηλίδες και τέμνουσες γραμμές στην επιφάνεια. Το Sputnik Planitia, αποτελούμενο πρωτίστως από παγωμένο άζωτο, θα μπορούσε να είναι μια λεκάνη πρόσκρουσης που σχηματίστηκε μετά από μια μαζική σύγκρουση με μεγάλο αντικείμενο, μια τέτοια σύγκρουση θα μπορούσε να στείλει κρουστικά κύματα μέσω του νάνου πλανήτη στην άλλη πλευρά του. Μια πρόσφατη μελέτη αποκάλυψε επίσης ότι η «αντίθετη πλευρά του Πλούτωνα δεν" δεν έχουν τα ισοδύναμα φαινόμενα. Οι επιστήμονες βρήκαν ισχυρές ενδείξεις για εκτεταμένες κατακρημνισμένες αποθέσεις κατεψυγμένου μεθανίου, οι ουρανοξύστες πάγου μπορούν να φτάσουν ύψη 300 μέτρων. «Όπως αποδεικνύεται, αυτά τα τετράγωνα εδάφη είναι πολύ συνηθισμένα στον μισό πλανήτη», δήλωσε ο Alan Stern, ο κύριος συγγραφέας της μελέτης. Ο γεωλογικός χάρτης δείχνει ποικίλες εκτάσεις του Πλούτωνα. Οι ερευνητές βρήκαν στοιχεία για έναν κρατήρα επιπτώσεων, ο οποίος είναι τόσο μεγάλος όσο και για το ημισφαίριο. Ως εκ τούτου, όπως μπορούμε να δούμε, υπάρχουν πολλά που πρέπει να μάθουμε για τον πάγο νάνου. Ως εκ τούτου, η NASA χρηματοδότησε πρόσφατα το Νοτιοδυτικό Ινστιτούτο Ερευνών για να μελετήσει τα χαρακτηριστικά, τη σκοπιμότητα και το κόστος μιας πιθανής μελλοντικής αποστολής στον πλανήτη του Πλούτωνα. Η έρευνα είναι μία από τις 10 διαφορετικές μελέτες αποστολής που χορηγεί η NASA προκειμένου να προετοιμαστεί για την επόμενη έρευνα της Decadal Science. https://asgardia.space/en/news/New-Horizons-Team-Reveals-Best-Images-of-Pluto%E2%80%99s-Far-Side

Τι έδειξε στην πραγματικότητα το Yutu-2 Rover στην άκρη της σελήνης; Τον Ιούλιο, ο δρομολογητής Yutu-2, που δρομολογήθηκε στο πλαίσιο της αποστολής Chang'e 4 για να πραγματοποιήσει έρευνες στη μακρινή πλευρά της Σελήνης, βρήκε μια ενδιαφέρουσα ουσία στην επιφάνεια του σεληνιακού. Το Yutu-2 συνέλαβε το λαμπερό υλικό καθώς οδήγησε να περάσει από έναν κρατήρα με διάμετρο περίπου 2 μέτρων. Τα μέσα περιγράφουν το μυστηριώδες εύρημα ως μια ασυνήθιστα χρωματισμένη ουσία «τύπου γέλης». Λοιπόν, η διατύπωση φαίνεται να είναι λανθασμένη, ωστόσο, έχει προσελκύσει το μεγάλο ενδιαφέρον των σεληνιακών επιστημόνων και των λάτρεις του χώρου σε όλο τον κόσμο Η γυαλιστερή ουσία προσέλκυσε την προσοχή της ομάδας οδήγησης και αποφάσισαν να ελέγξουν το ρομπότ πιο κοντά, αντί να αποστείλουν το Yutu-2 δυτικά, το αρχικό σχέδιο. Οι πρώτες φωτογραφίες της ουσίας ήταν χαμηλής ανάλυσης, έτσι ώστε οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν τη φύση του φαινομένου. Ωστόσο, υπήρχαν κάποιες μορφωμένες εικασίες εκεί έξω: μία από τις εξηγήσεις ήταν το τετηγμένο γυαλί που σχηματίστηκε μετά από κρούση μετεωρίτη. Οι προγραμματισμένες εργασίες αναβλήθηκαν καθώς ο δρομολογητής μελέτησε τη μυστηριώδη ουσία καθώς και την περιοχή κοντά στον κρατήρα που περιείχε το υλικό. Η ομάδα οδήγησης ήταν όμως προσεκτική, καθώς υπήρχαν κάποιες ανησυχίες ότι το Yutu-2 μπορεί να κολλήσει στον κρατήρα. Το Yutu-2 χρησιμοποίησε το ορατό και κοντινό υπέρυθρο φασματόμετρο (VNIS), ένα όργανο που ανιχνεύει το φως που ανακλάται από το υλικό για να αποκαλύψει το μακιγιάζ του, για να διεξαγάγει την ανάλυση. Το γυαλιστερό παράξενο υλικό μελετήθηκε επιπλέον τον Αύγουστο. Αυτό το μήνα, το σεληνιακό πρόγραμμα εξερεύνησης της Κίνας εξέδωσε μια άλλη φωτογραφία από το rover που πιθανώς λύει το μυστήριο. Η εικόνα έγινε μέσω της κύριας κάμερας του ροβέτ και δείχνει το τμήμα του μικρού κρατήρα που περιέχει το υλικό. Η ουσία είναι χρωματισμένη διαφορετικά από το περιβάλλον της και περιέχει πράγματι πολλές φωτεινές κηλίδες. Το σχήμα των θραυσμάτων φαίνεται αρκετά παρόμοιο με άλλα υλικά της περιοχής. Αυτό που μας λέει είναι ότι το υλικό αυτό έχει παρόμοια ιστορία με το υλικό που περιβάλλει », λέει ο Dan Moriarty, επιστημονικός συνεργάτης του NASA στο Goddard Space Flight Center στο Greenbelt, Maryland, ο οποίος ανέλυσε και επεξεργάστηκε την πρόσφατα κυκλοφορήσει εικόνα. καταστρέφονται και θραύονται από επιπτώσεις στην επιφάνεια του σεληνιακού χώρου, όπως και το περιβάλλον έδαφος. "Νομίζω ότι οι πιο αξιόπιστες πληροφορίες εδώ είναι ότι το υλικό είναι σχετικά σκοτεινό. Φαίνεται να έχει φωτεινότερο υλικό ενσωματωμένο στις μεγαλύτερες, πιο σκούρες περιοχές, αν και υπάρχει η πιθανότητα ότι το φως λυγίζει από μια λεία επιφάνεια », δήλωσε ο Moriarty στο Space.com. Σύμφωνα με τον Moriarty, το υλικό μπορεί να έχει ανασκαφεί από την κρούστα που σχηματίζει κρούση. Θα μπορούσε επίσης να είναι μια μορφή breccia - ένα βράχο που αποτελείται από σπασμένα θραύσματα ορυκτών. Αλλά σίγουρα κοιτάζουμε ένα βράχο », κατέληξε ο Moriarty. Τα φωτεινά στίγματα στη φωτογραφία μοιάζουν με το γυαλί πρόσκρουσης που ονομάζεται ακατάλληλο, πράγμα που καθιστά την αρχική αναζήτηση αρκετά νόμιμη. Το υλικό φαίνεται να έχει παρόμοια φύση με ένα δείγμα γυαλιού πρόσκρουσης που βρέθηκε κατά τη διάρκεια της αποστολής Apollo 17 το 1972. Το λεγόμενο δείγμα 70019 κατασκευάστηκε από σκουρόχρωμα θραύσματα θραυσμάτων ορυκτών και μαύρο γυαλιστερό γυαλί. Έτσι, η Σελήνη δεν έχει πιθανώς πηκτή στην επιφάνειά της, όλοι χάθηκαν απλά στη μετάφραση. Ωστόσο, τα αποτελέσματα των μετρήσεων VNIS δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα. Ας περιμένουμε να είναι 100% σίγουροι. https://asgardia.space/en/news/Lost-in-Translation-What-Did-Yutu-2-Rover-Actually-Find-on-the-Far-Side-of-the-Moon

Τα σχέδια για τη «μεγάλη έξοδο» της ανθρωπότητας. Τα σχέδια και οι μπίζνες για τον εποικισμό του Διαστήματος. Η Σελήνη, ο Άρης και αποικίες σε γήινη τροχιά είναι πιθανές επιλογές... Η ζωή στο εγγύς μέλλον, όπως τη φαντάζεται ο ιδρυτής της Amazon Τζεφ Μπέζος, θα μοιάζει σε πολλά με τη σημερινή. Οι άνθρωποι θα αναπτύσσουν κοινωνικές σχέσεις, θα μετακινούνται για να πάνε στη δουλειά τους και θα ξεκουράζονται τα σαββατοκύριακα. Η μόνη διαφορά είναι ότι θα ζούμε σε τεράστιους περιστρεφόμενους κυλίνδρους, που θα μοιάζουν πολύ με τον πλανήτη μας αλλά θα βρίσκονται σε τροχιά γύρω του. Ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, σύμφωνα με το περιοδικό «Forbes», είναι ένας από τους πολλούς που σκέφτονται σοβαρά τι θα μπορούσαν να κάνουν οι άνθρωποι εάν χρειαστεί ποτέ να αναπτύξουν μόνιμες εγκαταστάσεις εκτός της Γης. Το όραμα του Τζεφ Μπέζος βασίζεται σε ιδέες που πρωτοπαρουσίασε τη δεκαετία του 1970 ο επιστήμονας του Πρίνστον Τζέραλντ Ο’ Νιλ. Πρότεινε οι άνθρωποι να ζουν σε ένα σετ δίδυμων κυλίνδρων, ο κάθε ένας από τους οποίους θα είχε διάμετρο 6,43 χιλιόμετρα και μήκος 25,7 χιλιόμετρα. Οι κύλινδροι θα περιστρέφονταν αντίστροφα ώστε να κοιτάζουν διαρκώς τον ήλιο. Σε μια πρόσφατη εκδήλωση για τη διαστημική του εταιρεία Blue Origin, ο Μπέζος πρότεινε ότι μια σειρά από αυτές τις αποικίες θα μπορούσαν να σχεδιαστούν για συγκεκριμένες χρήσεις: κάποιες για κατοικίες, άλλες για βιομηχανίες και άλλες για διασκέδαση. Πρότεινε ακόμη κάποιοι από τους κυλίνδρους να έχουν χαμηλότερη βαρυτική έλξη ώστε οι κάτοικοι «να μπορούν να φτάσουν πετώντας με τα δικά τους φτερά». Οι καιρικές συνθήκες θα ήταν «σε όλη τη διάρκεια του χρόνου όπως την πιο όμορφη μέρα στο Μάιου» είπε αναφερόμενος στο γραφικό νησί της Χαβάης. «Φανταστείτε πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί η αρχιτεκτονική εάν δεν χρειαζόταν να εκπληρώσει τον πρωταρχικό της σκοπό, που είναι να παρέχει καταφύγιο» είπε σε μια εκδήλωση στην Ουάσιγκτον τον περασμένο Μάιο. Ο Τζεφ Μπέζος δεν είναι ο μοναδικός που ερευνά την ιδέα της ζωής στο Διάστημα. Καθώς οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής γίνονται όλο και πιο εμφανείς, κυβερνήσεις, επιστήμονες και επιχειρηματίες σε όλο τον κόσμο έχουν αρχίσει να μελετούν πιο σοβαρά σχέδια, που κάποτε θεωρούνταν ότι ανήκουν περισσότερο στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. «Οι άνθρωποι ανέκαθεν αποδείκνυαν πως θα κάνουν ό,τι χρειάζεται προκειμένου να επιβιώσουν» λέει η Τερέζε Γκρίμπελ, αναπληρώτρια βοηθός διαχειρίστρια προγραμμάτων στη Διεύθυνση Αποστολών Διαστημικής Τεχνολογίας της ΝΑSΑ. «Εάν η Γη καταστεί μη βιώσιμη, τότε θα έχουμε λόγο να πάμε κάπου αλλού». Υπάρχουν και άλλα σχέδια για εποικισμό του Διαστήματος με διαφορετικούς τρόπους. Η Γκρίμπελ προβλέπει ότι έως το 2028 οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν κανονικά στη Σελήνη, εάν η ΝΑSΑ καταφέρει να βρει τον τρόπο να επιβιώσουν από την παγερή σεληνιακή νύχτα. Την ίδια ώρα, ο ιδρυτής του SpaceX Έλον Μασκ προκρίνει την επιλογή του Άρη, παρά το μακρύτερο ταξίδι. Εξορύξεις στο φεγγάρι Η βασική πρόκληση πίσω από κάθε πρόταση είναι να βρεθεί τρόπος ώστε να εξάγονται πόροι από όπου και αν επιλέξουν να ζήσουν οι άνθρωποι. Στην περίπτωση της Σελήνης αυτό σημαίνει πιθανότατα ότι θα χρησιμοποιηθεί ο πάγος που βρέθηκε πρόσφατα στους πόλους της και θα μετατραπεί σε νερό, οξυγόνο και υδρογόνο για καύσιμα. Η ISpace είναι μόνο μια από τις λίγες εταιρείες που πιστεύουν ότι μια τέτοια ευκαιρία θα μπορούσε να αποδειχθεί επικερδής. Η γιαπωνέζικη αυτή εταιρεία αναφέρει ότι συγκέντρωσε σχεδόν 100 εκατομμύρια δολάρια για την εκστρατεία της να πάει στη Σελήνη και να αρχίσει εργασίες εξόρυξης. Ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλός της Τακέσι Χακαμάντα λέει ότι αυτό θα είναι το πρώτο βήμα για να στηθεί μια μόνιμη αποικία εκεί. «Το μεγαλύτερο εμπόδιο στον εποικισμό του Διαστήματος είναι να βρεθούν οι πόροι που χρειάζονται για να τροφοδοτήσουν τις ανάγκες μεταφοράς» λέει ο κ. Χακαμάντα. «Χρειαζόμαστε μεγάλες ποσότητες προωθητικών καυσίμων, επομένως οι εξορύξεις στη Σελήνη είναι ο καλύτερος τρόπος για να τα πάρουμε» Οι εξορύξεις στο φεγγάρι αποτελούν ζωτικό στοιχείο και στα σχέδια του Τζεφ Μπέζος. Έχει υποσχεθεί ότι θα πουλάει μερίδιο ύψους 1 δισ. δολαρίων από τις μετοχές του στην Amazon κάθε χρόνο ώστε να συμβάλει στη χρηματοδότηση του Blue Orizon, που σχεδιάζεται να προσσεληνωθεί έως το 2024. Ακόμη και οι πιο ενθουσιώδεις όμως δεν κρύβουν τον σκεπτικισμό τους για το πόσο θα μπορούσε να τελεσφορήσει το σχέδιο των εξορύξεων στο φεγγάρι. Ο Αλ Γκλόμπους, πρώην εργολάβος στη ΝΑSΑ, είναι υπέρμαχος των αποικιών του Ο' Νιλ, πιστεύει όμως ότι τα υλικά θα πρέπει να προέλθουν από τη Γη και όχι από κάποιο άλλο πλανητικό σώμα. «Οι εξορύξεις στη Γη παρουσιάζουν διαρκώς προβλήματα» λέει. «Δεν πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε στη Σελήνη και σίγουρα όχι από την πρώτη φορά». Εποικισμός του Άρη με... πυρηνικά Κάποιοι πιστεύουν ότι ούτε το φεγγάρι ούτε οι ειδικά σχεδιασμένες αποικίες θα είναι ποτέ τόσο μεγάλες ώστε να φιλοξενήσουν την ανθρωπότητα σε περίπτωση που τελειώσουν οι πόροι της Γης. Ο Έλον Μασκ θα μπορούσε να το αντισταθμίσει αυτό με το σχέδιό του να μεταφέρει ανθρώπους στον Άρη μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια ως πρώτο βήμα για τον σταδιακό εποικισμό του πλανήτη. Λέει ότι μπορεί να υπερβεί τις συνθήκες ψύχους του Άρη πυροδοτώντας πυρηνικές εκρήξεις στην ατμόσφαιρά του -ένα σχέδιο που έχει ονομάσει «Ρίξτε πυρηνικά στον Άρη». Οι επικριτές λένε ότι τα σχέδια αυτά είναι οι μάταιες φαντασιώσεις μεσόκοπων ανδρών, που όμως απειλούν να αποσπάσουν την προσοχή από τις προσπάθειες να επιλυθεί το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής στη Γη. Η Έμιλι Κάνιγχαμ, εργαζόμενη στην Amazon, είπε στον Μπέζος στην ετήσια συνέλευση μετόχων της εταιρείας φέτος: «Αυτή που χρειάζεται απεγνωσμένα μια θαρραλέα ηγεσία είναι η Γη, ο πλανήτης όπου ζούμε, και όχι μακρινά μέρη στο διάστημα». Δαπανηρές αποστολές Η ISpace προβλέπει ότι θα χρειαστούν το λιγότερο 10 δισεκατομμύρια δολάρια για να αρχίσει η παραγωγή καυσίμων από τον πάγο στη Σελήνη, κάτι που θα απαιτήσει σοβαρές επενδύσεις από τις κυβερνήσεις. Κάτι τέτοιο ωστόσο μοιάζει απίθανο με δεδομένα τα πιο επείγοντα εσωτερικά προβλήματα που προσπαθούν να επιλύσουν οι πιο ανεπτυγμένες χώρες. Παρ' όλα αυτά, κάποιοι από εκείνους που εμπλέκονται στην έρευνα του διαστήματος προβλέπουν ότι, καθώς οι πειραματικές αποστολές θα αρχίσουν να αποδίδουν καρπούς, το ενδιαφέρον πολιτών και κυβερνήσεων για τον διαπλανητικό εποικισμό θα αυξάνεται δίνοντάς τους την πνοή που χρειάζεται. Η Τερέζα Γκρίμπελ λέει: «Από τη στιγμή που θα αρχίσεις να κατασκευάζεις τις υποδομές που χρειάζονται για να αποσπάς πόρους από τη Σελήνη, θα είσαι σε θέση να συντηρείς τους ανθρώπους για όλο και μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Γίνεται πιο αληθινό όσο αρχίζεις να το κάνεις». https://tvxs.gr/news/sci-tech/tha-mporoyn-oi-anthropoi-na-zisoyn-alloy-ean-i-gi-ginei-abiot Σχολιο:Κατ΄αρχην ειναι τεραστιο λαθος να βλεπουμε την εξερευνηση του Διαστηματος μεσα απο το πρισμα «Εάν η Γη καταστεί μη βιώσιμη, τότε θα έχουμε λόγο να πάμε κάπου αλλού»Εδω θα πρεπει να παλεψουμε για την κλιματικη αλλαγη χωρις καμια αλλη σκεψη!!! Τωρα το ονειρο της κατακτησης της Σεληνης σε πρωτο βημα και μετα του Αρη και αργοτερα η ερευνα ολου του ηλιακου συστηματος με επανδρωμενες προσεγγισεις σε ολους τους πλανητες κ.λ.π. θα μπορει να γινει δυνατη αν αντιμετωπισθουν αποφασιστικα τα εξης θεματα: 1)Αυξηση της ταχυτητας των διαστημικων πυραυλων. 2)Αντιμετωπιση της θανατηφορας κοσμικης ακτινοβολίας(Εδω πιστευω οτι η νανοτεχνολογια μπορει να κανει το θαυμα) 3)Money-Money-Money 4)και το σημαντικοτερο συνεργασια ολων των διαστημικων φορεων των κρατων(ΗΠΑ-Ρωσια-Κινα-Ιαπωνια κ.λ.π)Κανενας δεν θα παει μονος!!![/b]

Κατεστραμμένοι εξωπλανήτες αποκαλύπτουν την ομοιότητά τους με την Γη. Ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής την Alexandra Doyle από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (UCLA) ανέπτυξε μία νέα μέθοδο για την λεπτομερή διερεύνηση της γεωχημείας ενός εξωπλανήτη, η οποία βασίζεται στην χημική ανάλυση των στοιχείων που εμπεριέχονται στα βραχώδη συντρίμμια πλανητών και αστεροειδών, τα οποία απορροφήθηκαν από λευκούς νάνους. Σύμφωνα με την σχετική έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science, οι βραχώδεις εξωπλανήτες που έχουν παρόμοιες γεωφυσικές και γεωχημικές ιδιότητες με τον πλανήτη μας είναι αρκετά συνηθισμένοι στο Σύμπαν. Οι λευκοί νάνοι αποτελούν το τελικό στάδιο της εξέλιξης των άστρων που είναι παρόμοια με τον Ήλιο, είναι δηλαδή τα «λείψανα» άστρων με μάζες που κυμαίνονται μεταξύ των 0,8–8 ηλιακών μαζών. Οι λευκοί νάνοι σχηματίζονται όταν τα άστρα αυτά διογκωθούν σε κόκκινους γίγαντες και εκτινάξουν τις εξωτερικές τους στιβάδες στο Διάστημα, σχηματίζοντας αέρια νεφελώματα. Στο κέντρο του διαστελλόμενου νεφελώματος, ο πυρήνας του μητρικού άστρου έχει συμπιεστεί σ’ έναν λευκό νάνο, στο εσωτερικό του οποίου οι θερμοπυρηνικές αντιδράσεις σύντηξης έχουν σβήσει. Με τυπική διάμετρο συγκρίσιμη μ’ αυτήν της Γης, αλλά και μάζα συγκρίσιμη μ’ αυτήν του Ήλιου, οι λευκοί νάνοι εμπεριέχουν την πιο συμπυκνωμένη μορφή ύλης που μπορεί να υπάρξει στο Σύμπαν, με εξαίρεση τα άστρα νετρονίων και τις μαύρες τρύπες φυσικά. Εξαιτίας της τεράστιας πυκνότητας που τους χαρακτηρίζει, οι λευκοί νάνοι διαθέτουν ένα πολύ ισχυρό βαρυτικό πεδίο, που σημαίνει ότι, εάν εμπεριέχουν βαρύτερα στοιχεία, αυτά βυθίζονται γρήγορα στο εσωτερικό τους. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι λευκοί νάνοι περιβάλλονται από μια λεπτή ατμόσφαιρα, η οποία αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά είτε από υδρογόνο είτε από ήλιο. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, ανακαλύφθηκαν και ορισμένοι λευκοί νάνοι, η ατμόσφαιρα των οποίων είναι «επιμολυσμένη» με βαρύτερα στοιχεία, όπως το πυρίτιο, το μαγνήσιο και ο σίδηρος. Τα στοιχεία αυτά στην ατμόσφαιρα ενός λευκού νάνου προέρχονται από βραχώδεις πλανήτες και αστεροειδείς που περιφέρονταν κάποτε σε μικρή απόσταση γύρω του, οι οποίοι διαλύθηκαν από τις παλιρροϊκές δυνάμεις που ασκούσε ο λευκός νάνος και εντέλει τα συντρίμμια τους απορροφήθηκαν και επιμόλυναν την ατμόσφαιρά του. Πιθανότατα, μάλιστα, η επιμόλυνση αυτή πρέπει να συνέβη σχετικά πρόσφατα, διότι σε διαφορετική περίπτωση αυτά τα βαρύτερα χημικά στοιχεία θα έπρεπε να έχουν ήδη βυθιστεί στο εσωτερικό του.Ειδικότερα, η Doyle και οι συνάδελφοί της πραγματοποίησαν φασματοσκοπικές αναλύσεις της ακτινοβολίας που εκλύουν 6 λευκοί νάνοι, προκειμένου να προσδιορίσουν το ποσοστό οξυγόνου, σιδήρου, μαγνησίου, πυριτίου, ασβεστίου και αλουμινίου που εμπεριέχουν οι ατμόσφαιρές τους, που είναι και τα βασικά χημικά στοιχεία απ’ τα οποία απαρτίζονται τα γήινα πετρώματα. Η ανάλυση των σχετικών δεδομένων έδειξε ότι τα βραχώδη συντρίμμια των πλανητών και των αστεροειδών που απορροφήθηκαν από τους λευκούς νάνους της μελέτης αυτής μοιάζουν εκπληκτικά με τα πετρώματα που υπάρχουν στη Γη.Η βασικότερη ένδειξη γι’ αυτό προήλθε από την οξείδωση του σιδήρου, την αλληλεπίδραση δηλαδή του σιδήρου με το οξυγόνο, που δημιουργεί την σκουριά. Με άλλα λόγια, οι επιστήμονες της μελέτης προσπάθησαν να υπολογίσουν τον βαθμό οξείδωσης αυτών των συντριμμιών, που σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες προσδιορίζει το μέγεθος του μεταλλικού πυρήνα ενός πλανήτη, την γεωχημεία του μανδύα και του φλοιού του και την σύσταση της ατμόσφαιράς του. Γνωρίζουμε από προηγούμενες έρευνες ότι τα περισσότερα βραχώδη σώματα του Ηλιακού συστήματος έχουν σχετικά υψηλά ποσοστά οξείδωσης. Αυτό οφείλεται στις συνθήκες που επικρατούσαν την πρώτη περίοδο της εξέλιξης του Ηλιακού μας συστήματος, όταν οι πρώτες συσσωματώσεις ύλης απ’ τις οποίες προήλθαν τα ουράνια σώματα που το απαρτίζουν, διαμορφώνονταν σε ένα περιβάλλον εμπλουτισμένο και με οξυγόνο. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η Doyle και οι συνάδελφοί της διερεύνησαν το κατά πόσο οι διεργασίες που οδήγησαν στην οξείδωση των πετρωμάτων που απαρτίζουν τα ουράνια σώματα του Ηλιακού συστήματος παρατηρούνται και σε άλλα πλανητικά συστήματα και κατά συνέπεια εάν τα γεωφυσικά και γεωχημικά χαρακτηριστικά της Γης παρατηρούνται και σε άλλους βραχώδεις εξωπλανήτες. Υπολογίζοντας την περιεκτικότητα σε οξειδωμένο σίδηρο των πετρωμάτων που είχαν επιμολύνει τους λευκούς νάνους, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι η χημική σύσταση των πλανητών και των αστεροειδών που κάποτε βρίσκονταν σε τροχιά γύρω από τα άστρα αυτά είναι παρόμοια με αυτή που έχει η Γη, ο Άρης και οι αστεροειδείς. Με άλλα λόγια, τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής καταδεικνύουν ότι «τουλάχιστον ορισμένοι εξωπλανήτες είναι γεωφυσικά και γεωχημικά παρόμοιοι με την Γη». https://www.eef.edu.gr/el/arthra/katestrammenoi-eksoplanites-apokalyptoun-tin-omoiotita-tous-me-tin-gi/

Λάικα: o πρώτος σκύλος στο διάστημα Στις 3 Νοεμβρίου 1957, εκτοξεύθηκε ο Σπούτνικ 2, το δεύτερο κατά σειρά σοβιετικό διαστημικό σκάφος που τέθηκε σε τροχιά γύρω από τη Γη. Ο Σπούτνικ 2 ήταν και το πρώτο διαστημικό σκάφος που μετέφερε έναν ζωντανό οργανισμό στο διάστημα, τη σκυλίτσα Λάικα. Εκτοξεύτηκε με έναν πύραυλο παρόμοιο μ’ αυτόν που χρησιμοποιήθηκε και για τον Σπούτνικ 1 και τέθηκε σε τροχιά με περίοδο περιστροφής 104 λεπτά. Εξαιτίας μιας δυσλειτουργίας το θερμικό σύστημα ελέγχου δεν λειτούργησε σωστά. Επιπλέον δημιουργήθηκαν ελαφρές ζημιές στη θερμική μόνωση με αποτέλεσμα η θερμοκρασία στο εσωτερικό του σκάφους να φτάνει τους 40 °C. Αρχικά η τηλεμετρία έδειχνε ότι η Λάϊκα ήταν σε καλή κατάσταση και έτρωγε τα τρόφιμα που είχαν τοποθετηθεί στο σκάφος, στη συνέχεια όμως πέθανε εξαιτίας της υπερθέρμανσης – πιθανόν μια ή δυο μέρες μετά την εκτόξευση. Ο Σπούτνικ 2 ξαναμπήκε στη γήινη ατμόσφαιρα στις 14 Απριλίου 1958 μετά από 162 ημέρες από την εκτόξευσή του και κάηκε. Το όχημα δεν ήταν σχεδιασμένο για επανείσοδο, κι έτσι από τη στιγμή της εκτόξευσης η Λάικα ήταν καταδικασμένη να χαθεί μαζί με το δορυφόρο. Υπήρχε μια συσκευή για να της γίνει ευθανασία δέκα μέρες μετά την εκτόξευση, κάτι που τελικά δεν χρειάστηκε καθώς ο σκύλος δεν άντεξε στις θερμοκρασίες της καμπίνας. Η αποστολή αυτή έδωσε στους επιστήμονες τα πρώτα στοιχεία σχετικά με τη συμπεριφορά ενός ζωντανού οργανισμού στο διάστημα. https://physicsgg.me/2012/11/03/%ce%bb%ce%ac%ce%b9%ce%ba%ce%b1-o-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%ba%cf%8d%ce%bb%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1/ Νέο διαστημικό ρεκόρ: Το X-37B επέστρεψε στη Γη μετά από 780 ημέρες σε τροχιά. Το διαστημοπλάνο X-37B Orbital Test Vehicle της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας ολοκλήρωσε επιτυχώς την πέμπτη αποστολή του σε τροχιά, προσγειωνόμενο στο διαστημικό κέντρο Κένεντι στις 27 Οκτωβρίου (Κυριακή). Το μη επανδρωμένο σκάφος πραγματοποιούσε πειράματα σε τροχιά για 780 ημέρες, σπάζοντας το ίδιο του το ρεκόρ, καθώς παρέμεινε στο διάστημα για πάνω από δύο χρόνια. Πλέον οι ημέρες παραμονής στο διάστημα για το πρόγραμμα συνολικά ανέρχονται στις 2.865. «Το Χ-37Β συνεχίζει να επιδεικνύει τη σημασία ενός επαναχρησιμοποιούμενου αεροπλάνου» είπε η Μπάρμπαρα Μπάρετ, υπουργός Αεροπορίας των ΗΠΑ. «Κάθε αποστολή προωθεί τις διαστημικές δυνατότητες του έθνους μας» πρόσθεσε. Σύμφωνα με την αμερικανική πολεμική αεροπορία, το επαναχρησιμοποιούμενο μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο, με δυνατότητα επιστροφής (όπως παλαιότερα το διαστημικό λεωφορείο) παρέχει τις επιδόσεις και την ευελιξία για τη «βελτίωση τεχνολογιών με τρόπο που θα επιτρέπει σε επιστήμονες και μηχανικούς να ανακτούν πειράματα που γίνονται σε διαστημικό περιβάλλον σε μεγάλο βάθος χρόνου».Το πρόγραμμα του X-37B διαχειρίζεται το Air Force Rapid Capabilities Office, και, πάντα σύμφωνα με την αμερικανική πολεμική αεροπορία, έχει ως σκοπό τη δοκιμή τεχνολογιών και concepts για επαναχρησιμοποιούμενα διαστημόπλοια. Όπως τόνισε ο Ράντι Γουόλντεν, διευθυντής του Air Force Rapid Capabilities Office, πρόκειται για το μόνο επαναχρησιμοποιούμενο διαστημόπλοιο που υπάρχει στον κόσμο αυτή τη στιγμή: «Με την επιτυχημένη του προσγείωση ολοκλήρωσε τη μεγαλύτερη πτήση του ως τώρα και ολοκλήρωσε επιτυχώς όλους τους στόχους του» πρόσθεσε, τονίζοντας ότι στην αποστολή έγιναν πειράματα του Air Force Research Laboratory, μεταξύ άλλων, ενώ επίσης μεταφέρθηκαν στο διάστημα και μικροί δορυφόροι. Η τέταρτη αποστολή του X-37B είχε παραμείνει σε τροχιά για 718 ημέρες. Σημειώνεται πως το εν λόγω διαστημοπλάνο είχε σχεδιαστεί για παραμονή σε τροχιά για περίπου 270 ημέρες. Η πέμπτη αποστολή είχε εκτοξευτεί στις 7 Σεπτεμβρίου 2017 από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ με πύραυλο Falcon 9 της SpaceX. Η αμερικανική πολεμική αεροπορία ετοιμάζεται για μια έκτη, το 2020. https://www.naftemporiki.gr/story/1527884/neo-diastimiko-rekor-to-x-37b-epestrepse-sti-gi-meta-apo-780-imeres-se-troxia

Γιάννης Ζουγανέλης: Διευρύνεται ο ρόλος της Ελλάδας στο διάστημα. Ο ήλιος είναι το μόνο άστρο του σύμπαντος στο οποίο μπορούμε να πλησιάσουμε και η ανθρωπότητα θα έχει τώρα την ευκαιρία να το κάνει για πρώτη φορά στην ιστορία της. Τέσσερις χιλιάδες επιστήμονες από πολλές χώρες του κόσμου αναμένεται να συμμετάσχουν συνολικά και ποικιλοτρόπως, στην επικείμενη ηλιακή αποστολή που φέρει και ελληνική σφραγίδα σε επιτελικό επίπεδο ως προς την διεξαγωγή της. Συνομιλήσαμε με τον καταξιωμένο Ηλιοφυσικό Δρ. Γιάννη Ζουγανέλη, τον Έλληνα επιστημονικό υπεύθυνο της ESA (Eυρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος) για το solar orbiter, το οποίο στις 6 Φεβρουαρίου 2020 θα εκτοξευτεί από τον ακρωτήριο Canaveral, προκειμένου να ερευνήσει τους πόλους του μητρικού μας αστεριού, ενδεχομένως ανατρέποντας πολλά από τα επιστημονικά δεδομένα και τις υπάρχουσες γνώσεις του ανθρώπου γύρω από το πολυδιάστατο μυστήριο που συνθέτει η ύπαρξη του ζωφόρου Ήλιου Kαι ενώ γράφουμε αυτές τις γραμμές (31/10/2019) ο δορυφόρος solar orbiter μεταφέρεται με ειδική πτήση στις ΗΠΑ, στο ακρωτήριο Canaveral, ώστε όλη η εν δυνάμει ιστορική διαστημική αποστολή να μπει στην διαδικασία προ της αναμενόμενης εκτόξευσης). -Ποιά ήταν η παρώθηση για εσάς, ώστε να εντρυφήσετε (επιτρέψτε μου τον όρο) στα ηλιακά δρώμενα; Το όνειρό μου από το γυμνάσιο ήταν να γίνω αστροφυσικός. Διαβάζοντας από μικρός το «Χρονικό του χρόνου» του Hawking και στη συνέχεια όλα τα εκλαϊκευμένα βιβλία αστροφυσικής που μπορούσα να βρω, ήθελα κι εγώ να ασχοληθώ με την κοσμολογία, το BigBang, μαύρες τρύπες, εξωτικά σωματίδια. Όταν πήγα για μεταπτυχιακό αστροφυσικής στο Παρίσι στο αστεροσκοπείο «Meudon», ανάμεσα σε δεκάδες θέματα που μας πρότειναν, μάλλον τυχαία διάλεξα να ασχοληθώ με τον ήλιο, περισσότερο γιατί βρήκα τους επιβλέποντες καθηγητές ενδιαφέροντες παρά το ίδιο το θέμα. Όταν στη συνέχεια, χάρη στην ενασχόλησή μου με το ανωτέρω αντικείμενο, πήρα το μεγαλύτερο βαθμό διπλωματικής εργασίας σε σύγκριση με όλους τους μεταπτυχιακούς φοιτητές, ενθουσιάστηκα τόσο που συνέχισα και το διδακτορικό μου πάνω στην Ηλιοφυσική. Έκτοτε ασχολούμαι αποκλειστικά με τον ήλιο και την Ηλιοφυσική στα διάφορα ερευνητικά κέντρα που δούλεψα στο Meudon της Γαλλίας, στο Πανεπιστήμιο του Berkeley στην Καλιφόρνια ως μεταδιδακτορικός ερευνητής και στη συνέχεια ως Επίκουρος Καθηγητής Αστροφυσικής στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι και στο Εργαστήριο Φυσικής Πλάσματος για αρκετά χρόνια πριν έρθω στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA). -Ολοένα και μεγαλύτερο γίνεται το ενδιαφέρον του ανθρώπου για τον ήλιο. Προφανώς το μητρικό μας αστέρι, έχει πολυδιάστατες επιδράσεις και στις νέες τεχνολογίες. Θα μπορούσατε να μας δώσετε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα; Ο πρωταρχικός στόχος του Solar Orbiter είναι καθαρά ερευνητικός, για την κατανόηση των φυσικών φαινομένων του ήλιου. Παράλληλα όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν με πολλές διαστημικές αποστολές, την τελευταία δεκαετία αναπτύχθηκαν νέες τεχνολογίες που θα επιτρέψουν στο διαστημόπλοιο και στα όργανά του να αντέξουν τις υψηλές θερμοκρασίες όσο θα πλησιάζουμε πιο κοντά στον ήλιο. Αυτό επιτυγχάνεται με μια ειδική θερμική ασπίδα που κατασκευάστηκε για πρώτη φορά για το Solar Orbiter. Επίσης τα φωτοβολταϊκά πάνελ κατασκευάστηκαν ειδικά για τις δύο αποστολές τηςESA που θα πλησιάσουν τον ήλιο, το Solar Orbiter και το Bepi Colombo που θα τεθεί σε τροχιά γύρω από τον Ερμή. Άσχετα με το Solar Orbiter, ο ήλιος επιδράει προφανώς στις τεχνολογίες με την ανάπτυξη των φωτοβολταϊκών κυττάρων για την παραγωγή ηλιακής ενέργειας στη Γη, αλλά και εμπνέοντας τους φυσικούς που ονειρεύονται την παραγωγή ενέργειας με πυρηνική σύντηξη υδρογόνου. Ποιές είναι οι ευθύνες που απορρέουν μέσα από τη σημαντική θέση που κατέχετε ως αναπληρωτής Επιστημονικός Υπεύθυνος της Ευρωπαϊκής διαστημικής αποστολής (Solar Orbiter) περί της εξερεύνησης του ήλιου, η οποία αναμένεται να εκτοξευτεί στις 6 Φεβρουαρίου του έτους 2020; Είμαστε 4 επιστημονικοί υπεύθυνοι (ProjectScientists) της αποστολής (2 από την ESA και 2 από την NASA). Ο ρόλος μας είναι να μεγιστοποιήσουμε τα αποτελέσματα της αποστολής. Αυτό μας δίνει την ευθύνη να επιβλέπουμε το εγχείρημα σε όλα τα στάδια ανάπτυξης και λειτουργίας με τρόπο ώστε να εγγυηθούμε ότι όλα θα πάνε καλά, δηλαδή ότι όλα θα λειτουργήσουν έτσι ώστε να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα ως προς την έρευνα που θέλουμε να κάνουμε. Είμαστε οι συνδετικοί κρίκοι μεταξύ όλων των επιστημόνων που ανέπτυξαν τα διάφορα όργανα μέτρησης, των επιστημόνων που ενδιαφέρονται να αναλύσουν τις παρατηρήσεις και όλους τους μηχανικούς και τεχνικούς από την ESA και το Airbus που κατασκεύασαν το δορυφόρο. Είμαστε οι συντονιστές αυτής της μεγάλης προσπάθειας. Πολύ συχνά οι διάφοροι επιστήμονες και μηχανικοί έχουν αντικρουόμενους στόχους και εμείς αποφασίζουμε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε να λυθούν οι οποιεσδήποτε διαφωνίες. Το πρωταρχικό κριτήριό μας είναι πάντα η επιστήμη, δηλαδή το πώς θα έχουμε τα περισσότερα και καλύτερα δυνατά επιστημονικά αποτελέσματα κατά τη διάρκεια της αποστολής που θα λειτουργήσει για τα επόμενα 10 χρόνια. Επιπλέον είμαι υπεύθυνος για τον σχεδιασμό και προγραμματισμό όλων των παρατηρήσεων για τη συνολική διάρκεια της αποστολής και για τη συνεργασία με άλλες μεγάλες αποστολές όπως το ParkerSolar Probe της NASA και το BepiColombo της ESA που βρίσκεται από πέρυσι στον δρόμο του προς τον πλανήτη Ερμή. -Πόσοι επιστήμονες συνεργάζονται και ποιές διαστημικές υπηρεσίες άλλων Κρατών για την επιτυχή πραγματοποίηση ανωτέρω “ηλιακής αποστολής”; Πρόκειται για περισσότερα από 1000 άτομα σε όλη την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες που συμμετείχαν ως τώρα και εκτιμώ ότι θα υπάρξουν ακόμα περίπου 3000 επιστήμονες από όλο τον κόσμο που θα αναλύσουν τα δεδομένα. Οι δύο μεγαλύτερες διαστημικές υπηρεσίες είναι η ESA και η NASA, αλλά συνεργάζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό σχεδόν όλες οι διαστημικές υπηρεσίες των Ευρωπαϊκών κρατών, όπως είναι το γαλλικό CNES, η γερμανική DLR, η ιταλική ASI και η βρετανική UKSA. Οι χώρες που συμμετείχαν με συστήματα και όργανα (hardware) κατασκευασμένα στις διάφορες βιομηχανίες, επιστημονικά κέντρα και πανεπιστήμια είναι η Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Αγγλία, Βέλγιο, Ιρλανδία, Ολλανδία, Ελβετία, Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Αυστρία, Τσεχία, Πολωνία και ΗΠΑ. Πρόκειται λοιπόν για μια πολύπλοκη αποστολή όχι μόνο ως προς το τεχνικό και επιστημονικό κομμάτι, αλλά επίσης ως προς την πολύπλευρη συνεργασία σε διεθνές επίπεδο. -Υπάρχουν και άλλοι Έλληνες Ηλιοφυσικοί, ή άλλων ειδικοτήτων επιστήμονες που συμμετέχουν υπό τη σκέπη της ΕSA στο εν λόγω εγχείρημα; Στην ΕSA είμαι ο μόνος Έλληνας επιστημονικός υπεύθυνος διαστημικής αποστολής, αλλά πολλοί άλλοι Έλληνες σε όλο τον κόσμο έχουν σημαντικούς ρόλους στο Solar Orbiter. Η Ελλάδα αν και είναι μέλος της ESA δεν συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των χωρών που κατασκεύασαν όργανα που θα πετάξουν με τον δορυφόρο. Συμμετέχει όμως με δεκάδες ηλιακούς επιστήμονες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό που συγκαταλέγονται μεταξύ των καλύτερων στις αντίστοιχες ειδικότητές τους. Αν και είμαι ο πρώτος επιστημονικός υπεύθυνος αποστολής της ESA, στο παρελθόν και άλλοι Έλληνες συμμετείχαν σε αποστολές της NASA ως επιστημονικοί υπεύθυνοι όπως ο Δρ. Σταμάτης Κριμιζής. -Σε τι ύψος θα κυμανθεί το συνολικό ποσό που θα διατεθεί μέχρι την ολοκλήρωση της ανωτέρω επιστημονικής αποστολή στον ήλιο; Το συνολικό κόστος της αποστολής ανέρχεται στο ενάμισι δισεκατομμύριο ευρώ. Από αυτά λίγο παραπάνω από τα μισά έχουν διατεθεί από την ESA, τα υπόλοιπα έχουν δοθεί από τις κρατικές διαστημικές υπηρεσίες για την κατασκευή των οργάνων μέτρησης. Επίσης ένα σημαντικό ποσό διατίθεται από τη NASA για την εκτόξευση του δορυφόρου με πύραυλο AtlasV από το CapeCanaveral. -Ποιά εκτιμάτε πως θα είναι τα κέρδη για την ανθρωπότητα αν όλα πάνε καλά για το Solar Orbiter; Ο ήλιος επηρεάζει ολόκληρο το ηλιακό σύστημα συμπεριλαμβανομένης και της Γης. Μετά από πολλές δεκαετίες διαστημικών ερευνών, δεν κατανοούμε ακόμα βασικά φυσικά φαινόμενα που σχετίζονται με τον ήλιο. Με το Solar Orbiter προσδοκούμε να κατανοήσουμε το πώς ο ήλιος δημιουργεί και ελέγχει αυτό που ονομάζουμε ηλιόσφαιρα, μία τεράστια φούσκα από μαγνητισμένο πλάσμα γύρω από τον ήλιο που εκτείνεται μέχρι τα όρια του ηλιακού συστήματος, το πώς δημιουργείται και επιταχύνεται ο ηλιακός άνεμος και το γιατί και το πώς η ηλιακή δραστηριότητα μεταβάλλεται με το χρόνο. Το Solar Orbiter θα παρατηρήσει για πρώτη φορά με τηλεσκόπια από τόσο κοντά και επίσης θα δούμε για πρώτη φορά τους πόλους του ήλιου. Αυτές οι νέες παρατηρήσεις πολύ πιθανόν να ανατρέψουν πολλά από όσα νομίζουμε ότι ξέρουμε για τον ήλιο, όπως έγινε στο παρελθόν με το SOHO και το ULYSSES, δύο άλλες επιτυχημένες αποστολές της ESΑ. Το Solar Orbiter θα συνεισφέρει λοιπόν στην εξέλιξη των γνώσεων της ανθρωπότητας σχετικά με το άστρο της και με το ηλιακό σύστημα μέσα στο οποίο η ανθρωπότητα εμφανίστηκε, υπάρχει και εξελίσσεται. Όπως συμβαίνει συνήθως με προγράμματα βασικής έρευνας, οι νέες γνώσεις, ιδέες και θεωρίες που θα παραχθούν μπορεί να μην είναι άμεσα χρήσιμες, αλλά θα αποτελέσουν σίγουρα τη βάση για να αναπτυχθούν περαιτέρω διάφορα επιστημονικά πεδία. Ο ήλιος είναι το μόνο άστρο του σύμπαντος στο οποίο μπορούμε να πλησιάσουμε και η ανθρωπότητα θα έχει τώρα την ευκαιρία να το κάνει για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ανάλογα φυσικά φαινόμενα φυσικής πλάσματος που συμβαίνουν μέσα και γύρω από τον ήλιο συμβαίνουν σε όλο το ορατό σύμπαν, μέσα και γύρω από αστέρια, σουπερνόβα, εκτοξεύσεις ύλης από γαλαξίες, πάλσαρς, πλανητικές μαγνητόσφαιρες. Υπό αυτή την έννοια, το Solar Orbiter δεν είναι απλά μια αποστολή για τον ήλιο, αλλά θα συμβάλει καθοριστικά και στην κατανόηση πολύπλοκων φαινομένων ολόκληρου του σύμπαντος. -Θα επιθυμούσατε να εργαστείτε για μελλοντικά διαστημικά εγχειρήματα της Ελλάδας, αν ωριμάσουν στη χώρα μας οι κατάλληλες συνθήκες; Πιστεύω πως οι περισσότεροι Έλληνες επιστήμονες του εξωτερικού θα ήθελαν να εργαστούν στην Ελλάδα αν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες, αν όχι ίδιες, έστω συγκρίσιμες με εκείνες του εξωτερικού. Παραδοσιακά η Ελλάδα παράγει εξαιρετικούς αστροφυσικούς, πολύ περισσότερους αναλογικά με τον πληθυσμό της αν συγκρίνει κανείς με άλλες χώρες παρομοίου μεγέθους. Αυτό είναι ένα σημαντικό ατού για το μέλλον της χώρας, όχι μόνο για την επιστήμη και την τεχνολογία αλλά και για την παιδεία γενικότερα. Είμαι αισιόδοξος ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να παίξει σημαντικό ρόλο στο μέλλον με το νέο Ελληνικό Κέντρο Διαστήματος και να αξιοποιήσει όσους είναι έτοιμοι να προσφέρουν την τεχνογνωσία τους. Θα πρέπει όμως να τονίσω ότι τα μεγάλα διαστημικά προγράμματα όπως το Solar Orbiter δεν μπορούν να γίνουν από μία μόνο χώρα. Για παράδειγμα η Γαλλία ή η Γερμανία δεν θα μπορούσαν από μόνες τους να φτιάξουν το Solar Orbiter και για αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχει η ESA. Η συμμετοχή λοιπόν της Ελλάδας στην ESA είναι καθοριστικής σημασίας ώστε να μπορεί να συμμετέχει σε όλα τα μεγάλα διαστημικά προγράμματα, συνεισφέροντας με ανθρώπινο δυναμικό και, ελπίζω στο άμεσο μέλλον, με διαστημική τεχνολογία. Υπό αυτήν την έννοια, το Solar Orbiter είναι ήδη ένα από τα πρώτα μεγάλα διαστημικά εγχειρήματα της Ελλάδας. https://physicsgg.me/2019/11/03/%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%b6%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b1%ce%bd%ce%ad%ce%bb%ce%b7%cf%82-%ce%b4%ce%b9%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%8d%ce%bd%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%cf%81%cf%8c%ce%bb/

Τριπλή έκλειψη φεγγαριών στον πλανήτη Δία - Εντυπωσιακή φωτογραφία από το τηλεσκόπιο Hubble. Η έκλειψη Σελήνης ή Ηλίου αποτελεί ένα κοσμοϊστορικό γεγονός στη Γη. Εκατομμύρια άνθρωποι συγκεντρώνονται σε λόφους, μπαλκόνια, ταράτσες, φορούν τα ειδικά γυαλιά και θαυμάζουν το θαυμαστό αυτό φαινόμενο. Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο μεγάλο και εντυπωσιακό γεγονός είναι η... τριπλή έκλειψη φεγγαριών. Πού μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; Στον πλανήτη Δία. Και εμείς είμαστε τυχεροί διότι μπορούμε να δούμε σε φωτογραφία το εκπληκτικό φαινόμενο του μεγαλύτερου ουράνιου σώματος που περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο μας. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μία μοναδικά εκπληκτικά στιγμή που απαθανάτισε ο φακός της κάμερας του τηλεσκοπίου Hubble. Με φόντο τον τεράστιο αέριο γίγαντα, μπορούμε να διακρίνουμε την τριπλή έκλειψη. Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε πριν από 15 χρόνια και επεξεργάστηκε με μεγάλο θαυμασμό από τους ειδικούς της NASA. Μία εικόνα που δεν χάνει ούτε ίχνος από την ανυπέρβλητη ομορφιά της... https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/818678_tripli-ekleipsi-feggarion-ston-planiti-dia-entyposiaki-fotografia-apo

Έως και δύο μέτρα θα ανέβει η στάθμη της θάλασσας στη Μεσόγειο, μέχρι το τέλος του αιώνα. Από μισό έως και τα δύο μέτρα αναμένεται να φθάσει, σε πολλές περιοχές της Μεσογείου, η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, μέχρι το τέλος του αιώνα. Αυτό έκανε γνωστό ο Αλέσσιο Σάττα, συντονιστής του Medwet (The Mediterranean Wetlands Initiative), παρουσιάζοντας τη σχετική επιστημονική μελέτη, τονίζοντας ότι «δεν πρόκειται να μείνει ανεπηρέαστη καμία απολύτως ανθρώπινη δραστηριότητα στις ακτές της Μεσογείου», και πρόσθεσε ότι «ολόκληρες περιοχές, ακόμα και χωριά θα οδηγηθούν στον αφανισμό». «Αυτή η βίαιη και απότομη μεταβολή της στάθμης της θάλασσας, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, δε δίνει περιθώριο στο οικοσύστημα να προσαρμοστεί και έτσι αναμένονται σημαντικές απώλειες στη βιοποικιλότητα, αλλά και στις ανθρωπογενείς δραστηριότητες τις επόμενες δεκαετίες», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος του Φορέα Διαχείρισης Δέλτα Έβρου και Σαμοθράκης και περιβαλλοντολόγος Ανδρέας Αθανασιάδης. Όπως εξήγησε ο κ. Σάττα, στο πλαίσιο συνάντησης δημοσιογράφων και ειδικών από τη Μεσόγειο στο Οριστάνο της Σαρδηνίας, που διοργάνωσε το IUCN σε συνεργασία με το Medwet και το Ίδρυμα Medsea, «η Μεσόγειος είναι το hot spot των hot spot της κλιματικής αλλαγής. Θερμαίνεται κατά 20% γρηγορότερα από τις υπόλοιπες θάλασσες του κόσμου, ενώ η άνοδος της θερμοκρασίας της αναμένεται να φθάσει τους 2,2 βαθμούς μέχρι το 2040 και τους 3,8 μέχρι το τέλος του αιώνα». Όπως εξήγησε, «η άνοδος της θερμοκρασίας της θάλασσας σε συνδυασμό με την αύξηση της θερμοκρασίας του αέρα και τη μεταβολή των βροχοπτώσεων είναι οι αιτίες που δημιουργούν το θερμοδυναμικό φαινόμενο της ανόδου της στάθμης των υδάτων της». Η Μεσόγειος περιλαμβάνει χιλιάδες χωριά, καθώς επίσης και δεκαπέντε μεγαλουπόλεις. Όπως είπε, «τις προσεχείς δεκαετίες αναμένεται αύξηση των καυσώνων, αύξηση των ερημοποιημένων περιοχών, μείωση των βροχοπτώσεων, αλλά σημαντική αύξηση της έντασης και της συχνότητας των ακραίων καιρικών φαινομένων, ενώ περί τα 100 εκατομμύρια πολιτών αναμένεται να επηρεαστούν από τη διαθεσιμότητα των υδάτινων πόρων». Σύμφωνα με τον ερευνητή του εθνικού συμβουλίου ερευνών της Ιταλίας Τζιοβάννι Ντε Φάλκο, στα επόμενα 80 χρόνια αναμένεται να υπάρξει μέση άνοδος της στάθμης της θάλασσας από 0,54 – 1,34 m. Όπως τόνισε, «γεγονότα που ευνοούν το καταστροφικό αυτό φαινόμενο είναι η παράκτια οικοδομική δραστηριότητα, η υδραυλική ρύθμιση των ποταμών και η αλλαγή της χρήσης των κοιλάδων απορροής, η εκσκαφές αερίου και οι γεωτρήσεις, καθώς επίσης και η παράκτια αστικοποίηση». Όπως τόνισε, «η ανθεκτικότητα των ακτών στα ακραία φαινόμενα μειώνεται σημαντικά από την ανθρωπογενή δραστηριότητα» και πρόσθεσε ότι «οι ακτές επουλώνουν τις πληγές τους στη φυσική τους κατάσταση, σε αντίθεση με ακτές όπου υπάρχει έντονη οικιστική ανάπτυξη». Βασική προτεραιότητα σύμφωνα με τον κ. Ντε Φάλκο είναι να προσδιοριστούν οι περισσότερο ευαίσθητες περιοχές στην κλιματική αλλαγή και να υπάρξει ένας σοβαρός σχεδιασμός. Οι υγρότοποι φυσικές «ασπίδες» Σύμφωνα με το MedWet, οι υγρότοποι είναι μία από τις φυσικές «ασπίδες», για τη μείωση των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής. «Πέρα από την οικολογική και οικονομική τους αξία, επιπλέον, οι υγρότοποι μπορούν να συγκρατήσουν και να απορροφήσουν την άνοδο της στάθμης της θάλασσας», όπως αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Αθανασιάδης, ωστόσο, όπως τονίζει, «απαιτείται σοβαρός σχεδιασμός και προετοιμασία για τα επόμενα 50 χρόνια, καθώς ήδη βρίσκονται υπό απειλή από τον άνθρωπο αλλά και το περιβάλλον». Όπως εξηγεί, «ήδη εκτιμάται ότι σημαντικές περιοχές των υγροτόπων θα βρεθούν έως και 20 εκατοστά κάτω από τη στάθμη της θάλασσας μέχρι το 2050, γεγονός που θα οδηγήσει σε πολύ σημαντικές απώλειες». «Οι υγρότοποι εξαφανίζονται από τον χάρτη. Οι απειλές είναι η γεωργία, η οικιστική ανάπτυξη, η κλιματική αλλαγή, η μόλυνση, τα είδη ξενιστές», επισημαίνει το MedWet. Σύμφωνα με την έρευνα, στη Μεσόγειο παρατηρείται μείωση κατά 48% των εκτάσεων των υγροτόπων από το 1970. Σε συνδυασμό με τη μείωση κατά 25% της ροής των ποταμών, μειώνεται η δυνατότητας ελέγχου των πλημμυρικών φαινομένων σε παράκτιες και χερσαίες περιοχές κατά 20%, ενώ το 36% των ειδών των υγροτόπων κινδυνεύουν να εξαφανιστούν. https://www.in.gr/2019/11/04/tech/eos-kai-dyo-metra-tha-anevei-stathmi-tis-thalassas-sti-mesogeio-mexri-telos-tou-aiona/

Πόσο μακριά βρίσκεται η άκρη του σύμπαντος ή ποιο είναι το μέγεθος του σύμπαντος. Τρεις είναι οι πιθανές γεωμετρίες του σύμπαντος, οι οποίες καθορίζουν και την εξέλιξή του. Η ευκλείδεια γεωμετρία που περιγράφει το επίπεδο σύμπαν, η σφαιρική γεωμετρία που περιγράφει το κλειστό σύμπαν και η υπερβολική γεωμετρία που περιγράφει το ανοιχτό σύμπαν. Στην δεύτερη περίπτωση το σύμπαν έχει πεπερασμένο μέγεθος και νομιμοποιούμαστε να ρωτάμε για το μέγεθός του. Υπάρχουν πολλές παρανοήσεις σχετικά με τον προσδιορισμό της «ακτίνας» ή της «διαμέτρου» του σύμπαντος. Για παράδειγμα, τo μέγεθος του σύμπαντος δεν είναι μια σφαιρική περιοχή του χώρου ακτίνας 14 δισεκατομμυρίων ετών (περίπου), που διάνυσε το φως από την Μεγάλη Έκρηξη – μέχρι σήμερα. Το παρατηρήσιμο σύμπαν, εννοώντας το τμήμα του σύμπαντος που μπορούμε να δούμε χρησιμοποιώντας τηλεσκόπια (κάθε είδους) και παίρνοντας επιπλέον υπόψιν την διαστολή του σύμπαντος, είναι μια σφαίρα με κέντρο τη Γη με ακτίνα 46 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Όμως ολόκληρο το σύμπαν, συμπεριλαμβάνοντας και τα μέρη που δεν μπορούμε να δούμε, είναι τουλάχιστον 250 φορές μεγαλύτερο. Αλλά στο ζήτημα αυτό δεν έχουν και τόση σημασία οι αριθμοί (οι οποίοι αυξομειώνονται αναλόγως με τα νέα πειραματικά δεδομένα), αλλά η συλλογιστική που μας οδηγεί σ’ αυτούς. Και την συλλογιστική αυτή ξεδιπλώνει ο Dr. Don Lincoln από το Fermilab στο βίντεο που ακολουθεί: https://physicsgg.me/2019/11/03/%cf%80%cf%8c%cf%83%ce%bf-%ce%bc%ce%b1%ce%ba%cf%81%ce%b9%ce%ac-%ce%b2%cf%81%ce%af%cf%83%ce%ba%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%ac%ce%ba%cf%81%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%8d%ce%bc%cf%80%ce%b1/

Το Voyager 2 της NASA στέλνει δεδομένα από το μεσοαστρικό διάστημα. Το σκάφος Voyager 2 της NASA έχει γίνει πλέον το δεύτερο ανθρώπινο κατασκεύασμα που ταξιδεύει στην αχανή περιοχή του γαλαξία ανάμεσα στα άστρα, στο μεσοαστρικό διάστημα, όπως επιβεβαίωσαν οι επιστήμονες. Είχε προηγηθεί το Voyager 1, που είχε «δραπετεύσει» από την ηλιακή επικράτεια στις 25 Αυγούστου 2012. Η έξοδος του Voyager 2 στο διαστρικό ή μεσοαστρικό χώρο εκτιμάται ότι είχε συμβεί στις 5 Νοεμβρίου 2018. Τώρα οι επιστήμονες -μεταξύ των οποίων και ο Σταμάτης Κριμιζής και ο συνεργάτης του στην Ακαδημία Αθηνών Κωνσταντίνος Διαλυνάς- όχι μόνο επιβεβαίωσαν το ιστορικό γεγονός, αλλά και έδωσαν στη δημοσιότητα τα πρώτα στοιχεία που έστειλε το σκάφος, καθώς διήλθε την ηλιόπαυση, εκεί όπου η πυκνότητα των εξερχομένων σωματιδίων του ηλιακού ανέμου και η ένταση του μαγνητικού του πεδίου, εξισώνονται με τα αντίστοιχα μεγέθη του μεσοαστρικού χώρου (η βαρυτική επίδραση του Ήλιου εκτείνεται αρκετά πέρα από την ηλιόπαυση, έως τουλάχιστον το Νέφος Όορτ). Τα δύο δίδυμα σκάφη είχαν εκτοξευθεί το 1977 σε διάστημα λίγων εβδομάδων το ένα από το άλλο, ακολουθώντας διαφορετικές τροχιές, γι’ αυτό αν και το «Βόγιατζερ 2» είχε ελαφρώς προηγηθεί, βγήκε με καθυστέρηση από το ηλιακό μας σύστημα. Μια βλάβη στον ανιχνευτή πλάσματος του «Βόγιατζερ 1» το 1980 είχε ως συνέπεια να μην καταστεί δυνατό να συλλεχθούν άμεσα ακριβή δεδομένα κατά τη μετάβαση στο μεσοαστρικό διάστημα. Κάτι ευτυχώς που δεν συνέβη στην περίπτωση του «Βόγιατζερ 2», από το οποίο πλέον υπάρχουν τα πρώτα στοιχεία στα χέρια των επιστημόνων για τη διάσχιση της ηλιόπαυσης. Τα δεδομένα αυτά δείχνουν ομοιότητες αλλά και διαφορές με όσα στοιχεία είχε στείλει το «Βόγιατζερ 1», μερικές από τις οποίες ίσως οφείλονται στη μεταβαλλόμενη δραστηριότητα του Ήλιου, ενώ άλλες πιθανώς σχετίζονται με τις διαφορετικές τροχιές των δύο σκαφών. Μεταξύ άλλων, τα νέα στοιχεία δείχνουν μια πιο λεπτή και ομαλή συνοριακή περιοχή της ηλιόσφαιρας, με ένα ισχυρότερο μεσοαστρικό μαγνητικό πεδίο πέραν από αυτήν. Οι ερευνητές από τις ΗΠΑ, την Ελλάδα, την Ελβετία και την Αργεντινή, έκαναν πέντε σχετικές δημοσιεύσεις στο περιοδικό αστρονομίας «Nature Astronomy». Επικεφαλής της μίας από τις πέντε μελέτες του Voyager 2 είναι ο ακαδημαϊκός καθηγητής Σταμάτης Κριμιζής, επικεφαλής του Γραφείου Διαστημικής Έρευνας και Τεχνολογίας της Ακαδημίας Αθηνών και εδώ και πολλά χρόνια συνεργάτης του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς των ΗΠΑ, ενώ συμμετέχει και ο Κωνσταντίνος Διαλυνάς, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο ίδιο Γραφείο. Οι επιστήμονες διαπίστωσαν μια χαρακτηριστική αύξηση στην πυκνότητα του πλάσματος, κάτι που επιβεβαιώνει ότι το «Βόγιατζερ 2» βγήκε από το καυτό και χαμηλότερης πυκνότητας πλάσμα του ηλιακού ανέμου και εισήλθε στο ψυχρό και μεγαλύτερης πυκνότητας πλάσμα του μεσοαστρικού-γαλαξιακού χώρου. Τα δύο είδη πλάσματος -το ηλιακό και το μεσοαστρικό- έχουν διαφορετικές συνθέσεις, πυκνότητες, θερμοκρασίες και μαγνητικά πεδία διαφορετικής προέλευσης, συνεπώς δεν αλληλεπιδρούν ελεύθερα, αλλά διαχωρίζονται από ένα σύνορο. Όπως έγινε αντιληπτό, δεν ισχύει η επικρατούσα έως τώρα θεωρία ότι υπάρχει μια σταδιακή μετάβαση από την ηλιακή επικράτεια στο μεσοαστρικό διάστημα, καθώς φαίνεται ότι υπάρχει ένα διακριτό σύνορο στην άκρη της ηλιόσφαιρας, την -σχήματος φυσαλίδας- περιοχή, όπου φθάνει ο ηλιακός άνεμος των σωματιδίων. Σύμφωνα με μια από τις πέντε μελέτες, η μετάβαση μέσω της ηλιόπαυσης έγινε σε λιγότερο από μια ημέρα, ενώ μια άλλη μελέτη βρήκε ένα ενδιάμεσο στρώμα ανάμεσα στην ηλιόπαυση και στο μεσοαστρικό διάστημα, δηλαδή στο σύνορο όπου ο ηλιακός άνεμος συναντά τον μεσοαστρικό άνεμο (τα σωματίδια κοσμικής ακτινοβολίας γαλαξιακής προέλευσης), κάτι που δεν είχε ανιχνεύσει το «Βόγιατζερ 1». Σε κάθε περίπτωση, παραμένουν ακόμη αναπάντητα ερωτήματα σχετικά τις ιδιότητες του μεσοαστρικού διαστήματος, που ελπίζεται να απαντηθούν όσο το «Βόγιατζερ 2» ταξιδεύει πιο μακριά. Η είσοδος του σκάφους Voyager 2 στο μεσοαστρικό χώρο συνέβη σε απόσταση 119,7 αστρονομικών μονάδων από τον πλανήτη μας, δηλαδή σχεδόν 120 φορές την απόσταση Γης-Ήλιου, πιο κοντά από ό,τι είχε συμβεί με το «Voyager 1» (σε απόσταση 122,6 αστρονομικών μονάδων), το οποίο πλέον έχει φθάσει σε απόσταση περίπου 146 αστρονομικών μονάδων. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τα δύο «Βόγιατζερ» θα ζήσουν περισσότερο και από τη Γη, ταξιδεύοντας στον γαλαξία μας για τουλάχιστον πέντε δισεκατομμύρια χρόνια. Βέβαια πολύ νωρίτερα, ίσως μετά από μια δεκαετία, θα πάψουν να στέλνουν στοιχεία. Προς το παρόν, είναι αβέβαιο πότε θα υπάρξει μια νέα διαστημική αποστολή που θα ακολουθήσει τα χνάρια των «Ταξιδευτών» στο αχανές μεσοαστρικό διάστημα. https://physicsgg.me/2019/11/04/%cf%84%ce%bf-voyager-2-%cf%84%ce%b7%cf%82-nasa-%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%ae%ce%bb%ce%b8%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%cf%83%ce%bf%ce%b1%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%cf%83/

Stephen Hawking: Σύντομες Απαντήσεις στα Μεγάλα Ερωτήματα. https://www.scoop.it/topic/physicists-and-physics/p/4112079650/2019/11/01/stephen-hawking

Συγκρουόμενοι γαλαξίες εκτοξεύουν τεράστια κρουστικά κύματα στο βαθύ διάστημα. Έρευνα που διεξήχθη από μία διεθνή ομάδα αστρονόμων, η οποία δημοσιεύεται στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό «Nature» αποκάλυψε ένα τεράστιο νεφέλωμα γύρω από μία ακραία μορφή συγχωνευμένου γαλαξία (που δημιουργείται από τη βαρυτική αλληλεπίδραση δύο γαλαξιών). Ο γαλαξίας που ονομάζεται Makani -σημαίνει «άνεμος» στη γλώσσα των κατοίκων της Χαβάης- σπρώχνει ένα μεγάλο μέρος του αερίου του στον περιγαλαξιακό χώρο. Η ερευνητική ομάδα παρατήρησε τον άνεμο στην ιδιαίτερα λαμπερή άλω αερίου οξυγόνου σε τεράστιες αποστάσεις από τον γαλαξία. Το νεφέλωμα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα του είδους που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα, και μάλιστα παρατηρήθηκε να έχει διαφορετικές ταχύτητες σε διαφορετικές αποστάσεις, γεγονός που οφείλεται στο ότι ο γαλαξίας σχημάτιζε αστέρια με έντονο ρυθμό σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Αυτό τους έδωσε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν με λεπτομέρεια τη χρονική εξέλιξη της ενεργειακής κατάστασης του φαινομένου, το οποίο προσφέρει επίσης και μία ερμηνεία του πώς μέταλλα, δηλαδή, χημικά στοιχεία βαρύτερα από το υδρογόνο και το ήλιο, μπορεί να εκτοξεύονται σε μακρινές αποστάσεις σε περιοχές μεταξύ των γαλαξιών. «Αυτό που είναι επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι ο αστρικός άνεμος από αστέρια στο τέλος της ζωής τους φαίνεται να είναι αρκετά ισχυρός, ώστε να προκαλέσει το φαινόμενο αυτό, χωρίς να είναι απαραίτητη η ύπαρξη μαύρης τρύπας, αν και είναι αναμενόμενο να υπάρχει μία στο κέντρο των συγχωνευμένων γαλαξιών, κυριολεκτικά κρυμμένη κάτω από μεγάλες ποσότητες σκόνης και αερίων», ανέφερε ο Δρ. Paul Sell, ο οποίος συνέβαλε σε αυτή την έρευνα ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Αστροφυσικής του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ), και εργάζεται σήμερα στο Πανεπιστήμιο της Florida. https://www.scoop.it/topic/physicists-and-physics/p/4112039189/2019/10/31/-

31 Οκτωβρίου: Ημέρα Σκοτεινής Ύλης Είναι γνωστό πως μόνο το 5% της ύλης-ενέργειας του σύμπαντος αποτελείται από την συνηθισμένη γνωστή ύλη – την ύλη από την οποία είμαστε φτιαγμένοι και αντιλαμβανόμαστε γύρω μας. Το υπόλοιπο 95% μας είναι εντελώς άγνωστο και «σκοτεινό». Αποδεικνύεται πως το 27% του σύμπαντος συνίσταται από την αποκαλούμενη σκοτεινή ύλη και το 68% από την σκοτεινή ενέργεια. Η σκοτεινή ύλη υπολογίζεται πως είναι 5 φορές περισσότερη από την γνωστή ύλη, αυτή τη στιγμή ενδέχεται να σας περιβάλει και να περνάει από μέσα σας χωρίς να το αντιλαμβάνεστε. Οι φυσικοί που συμμετέχουν στις έρευνες για να εξιχνιάσουν τα μυστήρια της σκοτεινής ύλης καθιέρωσαν την 31 Οκτωβρίου (και ημέρα που γιορτάζεται το Halloween), ως παγκόσμια Ημέρα Σκοτεινής Ύλης (Dark Matter Day), πραγματοποιώντας ανοιχτές εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο με θέμα το κυνήγι της αόρατης «σκοτεινής ύλης» του σύμπαντος. Οι εκδηλώσεις της ημέρας αυτής περιλαμβάνουν εκλαϊκευμένες διαλέξεις για την σκοτεινή ύλη και τα πειράματα που προσπαθούν να την ανιχνεύσουν, ερωτήσεις και απαντήσεις από εξειδικευμένους επιστήμονες, προβολές σχετικών ταινιών κ.λπ. Σκοπός της Dark Matter Day είναι να ενημερωθεί το κοινό για την έρευνα σχετικά με την σκοτεινή ύλη, να προσελκύσει περισσότερες πνευματικές δυνάμεις και επιστημονικούς πόρους προς τα μυστήρια της σκοτεινής ύλης, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέες θεωρητικές ιδέες και ανακαλύψεις. Η Dark Matter Day σχεδιάστηκε από μια ομάδα επιστημόνων που εκπροσωπούν εργαστήρια σωματιδιακής φυσικής ανά τον κόσμο. Δημιούργησαν την ιστοσελίδα www.darkmatterday.com απ΄ όπου μπορείτε να πάρετε όποια πληροφορία θέλετε σχετικά με τις εκδηλώσεις της Ημέρας Σκοτεινής Ύλης. Δείτε επίσης κι ΕΔΩ: www.interactions.org Λόγω της ημέρας λοιπόν, ας θυμηθούμε μερικούς προβληματισμούς σχετικά με την σκοτεινή ύλη: Αφού δεν την βλέπουμε και δεν την αισθανόμαστε πως ξέρουμε ότι υπάρχει; Υπάρχουν ατράνταχτα αστρονομικά δεδομένα που αποδεικνύουν την αναγκαιότητα ύπαρξής της. Αν δεν υπήρχε αυτό που ονομάζουμε σκοτεινή ύλη τότε οι περιστρεφόμενοι γαλαξίες θα είχαν διαλυθεί. Όσο πιο γρήγορα περιστρέφεται ένας γαλαξίας τόσο περισσότερη μάζα χρειάζεται για να συγκρατεί βαρυτικά τα άστρα που περιέχει. Οι παρατηρήσεις δείχνουν ότι η γνωστή ορατή ύλη δεν επαρκεί για να συγκρατήσει βαρυτικά το περιεχόμενο των περιστρεφόμενων γαλαξιών. Για να εξηγηθεί η σταθερότητα αυτών των γαλαξιών εισήχθη η έννοια της σκοτεινής ύλης. Και ονομάστηκε έτσι διότι δεν την βλέπουμε, αφού δεν εκπέμπει ούτε ανακλά το φως. Φυσικά, υπάρχουν κι άλλα αστρονομικά φαινόμενα που χωρίς την ύπαρξη της σκοτεινής ύλης είναι αδύνατον να κατανοηθούν, όπως το φαινόμενο των βαρυτικών φακών ή τα εντυπωσιακά αποτελέσματα των συγκρούσεων σμηνών γαλαξιών. Τι γνωρίζουμε για την σκοτεινή ύλη; Το μόνο σίγουρο είναι πως έχει μάζα και γι αυτό ονομάζεται «ύλη». Ο μόνος γνωστός τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρά με την γνωστή ύλη (και τον εαυτό της) είναι η βαρύτητα. Δεν αλληλεπιδρά ηλεκτρομαγνητικά, οπότε δεν μπορούμε να τη δούμε ή να την αγγίξουμε – και γι αυτό αποκαλείται «σκοτεινή». Μπορούμε να ανιχνεύσουμε την σκοτεινή ύλη στα επίγεια εργαστήρια; Υπάρχουν αρκετές ιδέες για το ζήτημα αυτό. Η απλούστερη ιδέα είναι να υποθέσουμε πως η σκοτεινή ύλη αποτελείται από σωματίδια που αλληλεπιδρούν με εξαιρετικά ασθενή τρόπο με την κανονική ύλη. Τα σωματίδια αυτά ονομάζονται WIMPs (Weakly Interacting Massive Particles) και θα μπορούσαν ίσως να αλληλεπιδρούν με κάποια νέα υποθετική δύναμη, πέρα από τις 4 γνωστές – βαρυτική, ηλεκτρομαγνητική, ασθενή και ισχυρή πυρηνική. Χωρίς να γνωρίζουν πως ακριβώς αλληλεπιδρούν τα σωματίδια της σκοτεινής ύλης με την κανονική ύλη, οι φυσικοί κάνοντας εύλογες υποθέσεις, σχεδίασαν πειράματα που φιλοδοξούν να αποδείξουν την ύπαρξη των σωματιδίων της σκοτεινής ύλης που κυκλοφορούν γύρω μας. Με την ευκαιρία της ημέρας σκοτεινής ύλης, ο φυσικός Dan McKinsey (και λάτρης των ταινιών Star Wars) μας μιλάει για τη σκοτεινή ύλη και τη «Δύναμη»: https://physicsgg.me/2017/10/31/31-%ce%bf%ce%ba%cf%84%cf%89%ce%b2%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%b7%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%b1-%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%84%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%ae%cf%82-%cf%8d%ce%bb%ce%b7%cf%82/

Μια μαύρη τρύπα διαφορετική από τις άλλες. Οι μαύρες τρύπες αποτελούν σημαντικό κομμάτι ως προς την κατανόηση του τρόπου που λειτουργεί το σύμπαν, και ως εκ τούτου οι αστροφυσικοί επιδιώκουν την καταγραφή όλων των μαύρων τρυπών που υπάρχουν στον γαλαξία μας- ωστόσο, νέες έρευνες δείχνουν πως αυτές οι προσπάθειες ενδεχομένως να παραβλέπουν μια ολόκληρη κατηγορία μαύρων τρυπών, για τις οποίες μέχρι πρότινος δεν ήταν καν γνωστό πως υπήρχαν. Σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Science [A noninteracting low-mass black hole–giant star binary system], αστρονόμοι παρουσιάζουν έναν νέο τρόπο αναζήτησης μαύρων τρυπών και δείχνουν πως είναι πιθανόν να υπάρχει ένα είδος μαύρων τρυπών, που είναι μικρότερες από τις μικρότερες γνωστές μαύρες τρύπες που υπάρχουν στο σύμπαν. «Δείχνουμε αυτή την ένδειξη πως υπάρχει άλλος ένας πληθυσμός εκεί έξω, που δεν έχουμε εξετάσει ακόμα στην έρευνά μας για μαύρες τρύπες» είπε ο Τοντ Τόμσον, καθηγητής αστρονομίας στο The Ohio State University και lead author της μελέτης, σύμφωνα με ανάρτηση στο Science Daily. «Οι άνθρωποι προσπαθούν να καταλάβουν τις εκρήξεις σουπερνόβα, το πώς εκρήγνυνται υπερμεγέθη μαύρα άστρα, πώς σχηματίζονται τα στοιχεία στα υπερμεγέθη άστρα. Οπότε αν μπορούσαμε να αποκαλύψουμε έναν νέο πληθυσμό μαύρων τρυπών, θα μας έλεγε περισσότερα σχετικά με το ποια άστρα εκρήγνυνται, ποια όχι, ποια σχηματίζουν μαύρες τρύπες, ποια σχηματίζουν αστέρες νετρονίων. ανοίγει έναν νέο τομέα μελέτης» πρόσθεσε. Οι αστρονόμοι αναζητούν εδώ και καιρό μαύρες τρύπες, οι οποίες έχουν βαρυτικές έλξεις τόσο ισχυρές που τίποτα- ούτε ύλη ούτε ακτινοβολία- δεν μπορεί να τους ξεφύγει. Οι μαύρες τρύπες σχηματίζονται όταν κάποια άστρα πεθαίνουν, καταρρέουν προς τα μέσα και εκρήγνυνται. Οι αστρονόμοι αναζητούν επίσης αστέρες νετρονίων- μικρά, πυκνά άστρα που σχηματίζονται όταν κάποια άστρα πεθαίνουν και καταρρέουν. Και οι δύο κατηγορίες υπόσχονται πολύτιμες πληροφορίες για τα στοιχεία στη Γη και το πώς τα άστρα ζουν και πεθαίνουν- ωστόσο για να αποκαλυφθούν αυτές οι πληροφορίες, πρέπει να διαπιστωθεί πρώτα πού βρίσκονται οι μαύρες τρύπες, και για να γίνει αυτό, πρέπει να είναι γνωστό τι ακριβώς αναζητούν οι αστρονόμοι. Οι μαύρες τρύπες συχνά συναντώνται σε δυαδικό σύστημα: Όταν δύο άστρα είναι αρκετά κοντά μεταξύ τους για να «κλειδώνονται» μαζί από τη βαρύτητα σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο. Όταν το ένα από αυτά πεθάνει, το άλλο μπορεί να παραμείνει, συνεχίζοντας να κινείται σε τροχιά γύρω από την περιοχή όπου βρισκόταν το νεκρό άστρο, που πλέον έχει γίνει μαύρη τρύπα ή αστέρας νετρονίων. Για χρόνια οι μαύρες τρύπες που γνώριζαν οι επιστήμονες είχαν μάζες από 5 έως 15 φορές μεγαλύτερες αυτής του ήλιου. Οι γνωστοί αστέρες νετρονίων γενικά δεν έχουν μάζα άνω των 2,1 φορών της μάζας του ήλιου- αν είχαν 2,5 φορές τη μάζα του ήλιου, κατέρρεαν σε μαύρη τρύπα. Ωστόσο, το καλοκαίρι του 2017, μια έρευνα ονόματι LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory) εντόπισε δύο μαύρες τρύπες σε έναν γαλαξία περίπου 1,8 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Μία από αυτές είχε μάζα 31 φορές μεγαλύτερη από αυτήν του ήλιου, η άλλη 25. Τόσο μεγάλες μαύρες τρύπες δεν είχαν εντοπιστεί ξανά στο παρελθόν. Γενικότερα μιλώντας, αστροφυσικοί υποψιάζονταν πως οι μαύρες τρύπες μπορεί να έρχονταν σε διάφορα μεγέθη πέραν του γνωστού εύρους και η ανακάλυψη του LIGO έδειξε πως υπήρχαν μεγαλύτερες- ωστόσο υπήρχε ακόμα ένα «παράθυρο» μεταξύ των μεγαλύτερων αστέρων νετρονίων και των μικρότερων μαύρων τρυπών. Ως εκ τούτου, ο Τόμσον και άλλοι επιστήμονες εξέτασαν δεδομένα από το APOGEE (Apache Point Observatory Galactic Evolution Experiment). Ενδελεχής μελέτη τους έδειξε ένα άστρο- κόκκινο γίγαντα που ήταν σε τροχιά γύρω από κάτι, το οποίο όμως ήταν αρκετά μικρότερο από τις γνωστές μαύρες τρύπες στον γαλαξία, αν και μεγαλύτερο από τους περισσότερους γνωστούς αστέρες νετρονίων. Μετά από περαιτέρω ανάλυση, διαπιστώθηκε πως επρόκειτο για μια μικρής μάζας μαύρη τρύπα- με μάζα 3,3 φορές αυτήν του ήλιου. Όπως τόνισε ο Τόμσον, πιθανότατα πρόκειται για την πρώτη περίπτωση μιας νέας κατηγορίας μαύρων τρυπών, χαμηλής μάζας, για τις οποίες οι αστρονόμοι δεν ήξεραν στο παρελθόν. «Οι μάζες των πραγμάτων μας αποκαλύπτουν πράγματα για τη σύνθεση και την εξέλιξή τους, καθώς και για τη φύση τους» σημείωσε χαρακτηριστικά. https://physicsgg.me/2019/11/01/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b7-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80%ce%b1-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%86%ce%bf%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%ac%ce%bb/

H μουσική των στοιχειωδών σωματιδίων μέσω του ColliderScope. Ο Larry Lee δεν είναι επαγγελματίας μουσικός. Είναι φυσικός που συμμετέχει στο πείραμα ATLAS στο CERN. Xρησιμοποιώντας τις μουσικές του γνώσεις συνέθεσε ηλεκτρονική μουσική εμπνευσμένη από τις συγκρούσεις των σωματιδίων στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC). Όταν ο Lee είδε στο youtube ένα ζευγάρι μουσικών να χρησιμοποιούν τον παλμογράφο (oscilloscope) για να δημιουργήσουν ήχους αποφάσισε να κάνει κάνει κάτι παρόμοιο. Έτσι, μέσα από τα δεδομένα των πειραμάτων στον LHC ανέπτυξε μια μέθοδο σύνθεσης μουσικής που ονόμασε ColliderScope. Αφήνοντας κατά μέρος τις λεπτομέρειες του ColliderScope (μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ΕΔΩ https://www.symmetrymagazine.org/article/lhc-music-through-the-colliderscope ας ακούσουμε ένα δείγμα της μουσικής έμπνευσης του Lee: https://physicsgg.me/2019/11/01/h-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%b9%cf%87%ce%b5%ce%b9%cf%89%ce%b4%cf%8e%ce%bd-%cf%83%cf%89%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%b4%ce%af%cf%89%ce%bd-%ce%bc/

Ένας από τους πρωτοπόρους του Internet θέλει να το επιδιορθώσει. Ο Leonard Kleinrock ήταν μέλος της ομάδας που εφηύρε τον τρόπο μεταφοράς πακέτων πληροφορίας μέσα στο τηλεφωνικό δίκτυο, οδηγώντας έτσι στη δημιουργία του Διαδικτύου. Το όραμα του Leonard Kleinrock είχε πάρει σάρκα και οστά 58 χρόνια πριν, μέσα από την εκπόνηση της διδακτορικής του διατριβής για το MIT. Σήμερα, ο Kleinrock θέλει να ασχοληθεί με την επιδιόρθωση στα όσα αρνητικά συναντά κανείς στο Διαδίκτυο. Ο Kleinrock έδωσε μία αποκλειστική συνέντευξη στο δίκτυο ενημέρωσης για την τεχνολογία, ZD Net, όπου αναφέρεται στην προσπάθεια να διασωθεί το Internet από τον ίδιο του τον εαυτό. Η τάση που επικρατεί σε επίπεδο υποδομών είναι εκείνη που θα κάνει το Διαδίκτυο αόρατο, με τη βοήθεια της ενσωμάτωσης του Internet of Things και άλλων εφαρμογών στην καθημερινότητα. Προς αυτή την κατεύθυνση εργάζεται και ο ίδιος ο Kleinrock πλέον, ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο UCLA. O καθηγητής εμφανίζεται αρκετά προβληματισμένος για το γεγονός ότι το Διαδίκτυο έχει πάρει μία σαφώς συντηρητική στροφή, απομακρυνόμενο από τον ιδεαλιστικό χαρακτήρα του στην αρχή, με τα κοινωνικά δίκτυα που διαχέουν ένα μεγάλο μέρος ψευδών ειδήσεων. Μέσα στο πλήθος των αρνητικών στοιχείων του Internet συγκαταλέγονται και οι παραβιάσεις της ιδιωτικότητας των χρηστών. Ο Kleinrock ξεκαθάρισε ότι δεν μπορούσε να προβλέψει την αρνητική στροφή που θα έπαιρνε το Internet, στις πρώτες στιγμές της δημιουργίας του. Ο Leonard Kleinrock, μαζί με μερικούς επενδυτές και εκπροσώπους του κόσμου της τεχνολογίας, έχει δημιουργήσει το Sunday Group, έναν όμιλο που ασχολείται με το Mobby, μία πλατφόρμα μέσω της οποίας οι χρήστες του Internet δημιουργούν τη διαδικτυακή τους φήμη με αποκεντρωμένο τρόπο. Το σύστημα δημιουργεί ως «νόμισμα», με τη λογική του Blockchain, την έκφραση της καλής διαδικτυακής συμπεριφοράς, στοιχείο που αντανακλάται και στη φήμη ενός ατόμου στο Διαδίκτυο. Το πολυδιάστατο σύστημα φήμης, εκπεφρασμένο μέσα από συναλλακτικούς όρους εικονικού νομίσματος, πάνω στο οποίο βασίζεται η λειτουργία της πλατφόρμας Mobby αναλύεται εκτενώς από τον Kleinrock σε επιστημονικό άρθρο που έχει ήδη δημοσιευθεί και δείχνει τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να αλλάξει ο τρόπος συμπεριφοράς των χρηστών του Internet. https://physicsgg.me/2019/11/01/%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%80%cf%81%cf%89%cf%84%ce%bf%cf%80%cf%8c%cf%81%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-internet-%ce%b8%ce%ad%ce%bb%ce%b5%ce%b9/

50 χρόνια από τη «γέννηση» του ίντερνετ. Η πρώτη σύνδεση μεταξύ δυο υπολογιστών πριν ακριβώς από 50 χρόνια σαν σήμερα σηματοδότησε την απαρχή του ίντερνετ. Η «γέννηση» του διαδικτύου όμως ήταν κάθε άλλο παρά εντυπωσιακή και πολλά υποσχόμενη. Η πρώτη διαδικτυακή σύνδεση μεταξύ δυο υπολογιστών συνέπεσε χρονικά με την πρώτη προσσελήνωση. Η προσεδάφιση του ανθρώπου στην επιφάνεια της Σελήνης το 1969 ήταν ένα γεγονός το οποίο επισκίασε, φυσικά, κάθε άλλη εξέλιξη και είδηση από το χώρο της επιστήμης. Και αυτό παρότι οι οικονομικές και πολιτικές συνέπειες της χρήσης του ίντερνετ είναι πιθανότατα πολύ μεγαλύτερες και πολύπλευρες από τη νίκη των Αμερικανών στη μάχη του διαστήματος. Η γέννηση του ίντερνετ ξεκίνησε με ένα crash. Στις 29 Οκτωβρίου του 1969 ο φοιτητής Πληροφορικής Τσαρλς Κλάιν επιχειρούσε να στείλει ένα μήνυμα από υπολογιστή του Πανεπιστημίου Καλιφόρνια του Λος Άντζελες (UCLA) σε υπολογιστή που βρισκόταν σε απόσταση 500 και πλέον χλμ. στο Stanford Research Institute (SRI). O Κλάιν ήθελε να στείλει τη λέξη «LOGIN», αλλά μετά από δυο μόλις γράμματα το σύστημα κατέρρευσε. Μία ώρα αργότερα η λέξη έφτασε τελικά στον προορισμό της. Μέχρι τη στιγμή εκείνη μπορούσαν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους μόνον υπολογιστές ίδιας κατασκευής. «Πριν από 50 χρόνια κατέστη για πρώτη φορά εφικτό να ανταλλάξουν πληροφορίες και υπολογιστές με διαφορετικά λειτουργικά συστήματα», εξηγεί ο καθηγητής Κρίστοφ Μάινελ, διευθυντής του Ινστιτούτου Hasso-Plattner του Πότσνταμ, εξαίροντας την ιστορική σημασία της εξέλιξης. «Έτσι η 29η Οκτωβρίου του 1969 θεωρείται η ημερομηνία γέννησης του ίντερνετ». «Δεν γνωρίζαμε πόσο σημαντικό ήταν το γεγονός» Και ενώ η προσσελήνωση μεταδόθηκε ζωντανά στην τηλεόραση, η πρώτη διαδικτυακή σύνδεση στο UCLA πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Ακόμη και οι εμπλεκόμενοι επιστήμονες δεν είχαν αντιληφθεί τη σπουδαιότητα του βήματος. «Γνωρίζαμε ότι αναπτύσσαμε μια σημαντική νέα τεχνολογία για την αναμέναμε ότι θα ήταν χρήσιμη για μέρος του πληθυσμού. Δεν γνωρίζαμε όμως πόσο σημαντικό ήταν το γεγονός», είπε αργότερα ο προϊστάμενος του Κλάιν, Λέοναρντ Κλάινροκ. Βέβαια χρειάστηκαν πολλά ακόμη χρόνια μέχρι το ίντερνετ να διεισδύσει στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Όταν το 1971 οι χρήστες μπορούσαν να στέλνουν για πρώτη φορά μηνύματα υπό τη μορφή e-mail, το Advanced Research Projects Agency Network (APRANET) μετρούσε μόλις 15 κόμβους. Δυο χρόνια αργότερα έγιναν οι πρώτες συνδέσεις με υπολογιστές εκτός ΗΠΑ σε Όσλο και Λονδίνο. Χρειάστηκαν άλλα δέκα χρόνια μέχρι το επόμενο μεγάλο ορόσημο στην ιστορία του διαδικτύου το οποίο έφερε και την βελτίωση της ποιότητας των συνδέσεων. Το 1983 εισήχθη το λεγόμενο Πρωτόκολλο Ελέγχου Μετάδοσης/Πρωτόκολλο Διαδικτύου (Transmission Control Protocol/Internet Protocol), γνωστό με τη συντομογραφία TCP/IP. Πρόκειται για το πρωτόκολλο επικοινωνίας με το οποίο γίνεται ουσιαστικά μέχρι και σήμερα η μεταφορά δεδομένων. Ο ρόλος του στρατού. Σημαντικό ρόλο στο σχεδιασμό του ίντερνετ έπαιξαν και οι απαιτήσεις του στρατού. Το αμερικανικό Πεντάγωνο ήθελε να οικοδομήσει ένα ιδιαίτερα ανθεκτικό σε τυχόν πυρηνικές επιθέσεις δίκτυο επικοινωνίας και έτσι δημιούργησε την υπηρεσία προηγμένων αμυντικών ερευνών Defense Advanced Research Projects Agency (DAPRA). Η σημασία του ρόλου του στρατού στην εξέλιξη του ίντερνετ δεν θα πρέπει ωστόσο να υπερεκτιμάται, σχολιάζει ο καθηγητής Μάινελ. «Η DAPRA ήταν μια υπηρεσία, η οποία μπορούσε να χρηματοδοτεί προγράμματα που εκείνη θεωρούσε σημαντικά, χωρίς γραφειοκρατικά εμπόδια». Το ότι η πρωτοβουλία των κινήσεων ανήκε περισσότερο στους επιστήμονες παρά στους στρατιωτικούς επιβεβαιώνει και ένα «εκ γενετής λάθος»: το πρωτόκολλο επικοινωνίας δεν έχει ενσωματωμένες λειτουργίες ασφαλείας, «ουσιαστικά ισχύει η αρχή ότι στο ίντερνετ ο ένας εμπιστεύεται τον άλλο», εξηγεί ο Γκραντ Μπλανκ από το βρετανικό Oxford Internet Institute. Το λάθος αυτό ακολουθεί το διαδίκτυο μέχρι και σήμερα και επιτρέπει ή διευκολύνει την εγκληματικότητα και την κατασκοπεία αλλά και επιχειρήσεις παραπληροφόρησης. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 οι εξελίξεις στο χώρο του ίντερνετ υπαγορεύονταν από τους Αμερικανούς. Το επόμενο μεγάλο βήμα ωστόσο έγινε στην Ευρώπη. Το 1989 ο Τιμ Μπέρνερς-Λι έθετε στο ερευνητικό κέντρο CERN τις βάσεις του World Wide Web. Με τον πρώτο browser λίγα χρόνια αργότερα το σύστημα απλοποιήθηκε και δεν χρειαζόταν πλέον σύνθετες εντολές για την πλοήγηση στο διαδίκτυο. Έτσι γεννήθηκαν και οι πρώτοι κολοσσοί του διαδικτύου, όπως η google και η amazon. Έκτοτε οι εξελίξεις είναι ακόμη πιο ραγδαίες. Τα έξυπνα κινητά κατέστησαν το διαδίκτυο πιο προσιτό και εύχρηστο για τις μάζες. https://physicsgg.me/2019/10/29/50-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%ad%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%af%ce%bd%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bd%ce%b5%cf%84/

Ποιος είναι ο μικρότερος πλανήτης-νάνος του ηλιακού συστήματος; Μια διεθνής ομάδα, που χρησιμοποίησε το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο (VLT) του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή, ανακάλυψε ότι ο αστεροειδής Υγεία πρέπει να θεωρηθεί πλέον νάνος πλανήτης και μάλιστα είναι αυτός ο μικρότερος γνωστός νάνος πλανήτης του ηλιακού συστήματος μας και όχι η Δήμητρα, όπως πιστευόταν έως τώρα. Η Υγεία είναι το τέταρτο μεγαλύτερο σώμα στη ζώνη των αστεροειδών μετά τη Δήμητρα, την Εστία και την Παλλάδα. Για πρώτη φορά οι αστρονόμοι κατάφεραν να μελετήσουν καλύτερα την Υγεία και να διαπιστώσουν ότι έχει σχεδόν σφαιρικό σχήμα. Οι τέσσερις προϋποθέσεις για να θεωρηθεί νάνος πλανήτης ένα σώμα της ζώνης των αστεροειδών, είναι να βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο, να μην είναι δορυφόρος άλλου σώματος, να μην έχει «καθαρίσει» από άλλα μικρότερα σώματα την περιοχή γύρω από την τροχιά της (αντίθετα με τους κανονικούς πλανήτες που έχουν κάνει κάτι τέτοιο) και, τέλος, να έχει αρκετή μάζα, ώστε η δική της βαρύτητα να έχει προσδώσει στο ουράνιο σώμα περίπου σφαιρικό σχήμα. Η Υγεία φαίνεται, μετά τις νέες παρατηρήσεις, ότι πληροί και τα τέσσερα αυτά κριτήρια για τους νάνους πλανήτες. Οι ερευνητές από πολλές χώρες, με επικεφαλής τον Πιέρ Βερνατσά του Εργαστηρίου Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου της Μασσαλίας στη Γαλλία, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστρονομίας «Nature Astronomy», υπολόγισαν ότι η διάμετρος της Υγείας είναι περίπου 430 χιλιόμετρα, σε σύγκριση με 2.400 χιλιόμετρα που είναι η διάμετρος του Πλούτωνα, του μεγαλύτερου και πιο γνωστού νάνου πλανήτη, ενώ η Δήμητρα έχει σχεδόν 950 χλμ. Βίντεο: Η θέση της Υγείας στο ηλιακό μας σύστημα Περιέργως η Υγεία δεν έχει κάποιο μεγάλο κρατήρα πρόσκρουσης στην επιφάνεια της, κάτι που περίμεναν να βρουν οι επιστήμονες, όπως π.χ. συμβαίνει στη Δήμητρα. Η Υγεία εκτιμάται ότι προέρχεται -όπως και περίπου 7.000 άλλοι αστεροειδείς- από ένα μητρικό σώμα που πριν περίπου δύο δισεκατομμύρια χρόνια συγκρούσθηκε με ένα άλλο αντικείμενο διαμέτρου 75 έως 150 χιλιομέτρων. Από τη βίαιη πρόσκρουση, που διέλυσε τελείως το μητρικό σώμα, δημιουργήθηκαν χιλιάδες μικρότερα σώματα. Μερικά από αυτά συγκολλήθηκαν σταδιακά και έδωσαν στην Υγεία το σημερινό σφαιρικό σχήμα της. Βίντεο: Τηλεσκόπιο του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου (ESO) αποκαλύπτει νάνο πλανήτη στο ηλιακό σύστημα, https://physicsgg.me/2019/10/28/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%cf%8c%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bd%ce%ac%ce%bd/

Μέτρησαν την μάζα του μποζονίου Higgs με πρωτοφανή ακρίβεια. Το μποζόνιο Higgs είναι ένα ξεχωριστό σωματίδιο. Είναι η εκδήλωση ενός πεδίου που δίνει μάζα στα στοιχειώδη σωματίδια. Αλλά αυτό το πεδίο δίνει επίσης μάζα και στο ίδιο το μποζόνιο Higgs. Μια μέτρηση με μεγάλη ακρίβεια της μάζας του μποζονίου, πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για ένα βήμα μπροστά όσον αφορά τις γνώσεις μας στη φυσική, θα βοηθήσει και στον σχεδιασμό των πειραμάτων που θα γίνουν στους ισχυρότερους επιταχυντές του μέλλοντος, με στόχο την παρατήρηση νέων φαινομένων. Μετά την ανακάλυψη του σωματιδίου Higgs το 2012 οι ερευνητικές ομάδες ATLAS και CMS στο CERN ασχολήθηκαν με τον προσδιορισμό των ιδιοτήτων του. Στο Καθιερωμένο Πρότυπο, την θεωρία που περιγράφει τα στοιχειώδη σωματίδια και τις αλληλεπιδράσεις τους, η μάζα του μποζονίου Higgs σχετίζεται με την ισχύ της αλληλεπίδρασης του σωματιδίου με τον εαυτό του. Η σύγκριση μετρήσεων μεγάλης ακρίβειας αυτών των δυο ιδιοτήτων αποτελεί ένα σημαντικό κριτήριο ελέγχου των προβλέψεων του Καθιερωμένου Προτύπου και βοηθά την αναζήτηση φυσικής πέραν των προβλέψεων αυτής της θεωρίας. Μαζί με την διερεύνηση της «αυτό-αλληλεπίδρασης» οι ερευνητές έδωσαν επίσης ιδιαίτερη προσοχή στον ακριβή προσδιορισμό της μάζας του μποζονίου Higgs. Όταν ανακαλύφθηκε το σωματίδιο, η μάζα του μετρήθηκε περίπου 125 GeV (γιγα-ηλεκτρονιοβολτ), χωρίς μεγάλη ακρίβεια. Η ανάλυση περισσότερων δεδομένων ήταν αναγκαία ώστε να μειωθούν το σφάλματα. Έτσι, οι ερευνητικές ομάδες ATLAS και CMS βελτίωναν συνεχώς την ακρίβεια. Πέρυσι, η συνεργασία ATLAS υπολόγισε την μάζα του Higgs 124,97 GeV με ακρίβεια 0,24GeV ή 0,19%. Τώρα έρχεται η συνεργασία CMS και ανακοινώνει την ακριβέστερη μέχρι σήμερα εκτίμηση της μάζας του Higgs: 125,35 με ακρίβεια 0,15 GeV ή 0,12%. Όπως και τα περισσότερα σωματίδια, έτσι και το μποζόνιο Higgs είναι ασταθές και διασπάται σε ελαφρύτερα σωματίδια (o μέσος χρόνος ζωής του είναι ελάχιστος, περίπου 1,5·10−22s). Η μέτρηση της μάζας βασίστηκε σε δυο πολύ διαφορετικούς μετασχηματισμούς του μποζονίου Higgs: διάσπαση σε τέσσερα λεπτόνια διαμέσου δυο ενδιάμεσων μποζονίων Ζ και διάσπαση σε ζεύγη φωτονίων. Για να πάρουν το τελικό αποτέλεσμα οι ερευνητές του CMS συνδύασαν τα αποτελέσματα αυτών των δυο διασπάσεων από τις μετρήσεις του 2011 και 2012, με αυτές του 2016. Έτσι, προστέθηκε ένα ακόμα λιθαράκι στην επίπονη έρευνα των στοιχειωδών σωματιδίων. https://physicsgg.me/2019/10/29/%ce%bc%ce%ad%cf%84%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bc%ce%ac%ce%b6%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%cf%80%ce%bf%ce%b6%ce%bf%ce%bd%ce%af%ce%bf%cf%85-higgs-%ce%bc%ce%b5-%cf%80%cf%81/

Ένα τρομακτικό πρόσωπο μας παρακολουθεί από μακριά. Η ομάδα που διαχειρίζεται το διαστημικό τηλεσκόπιο Humble της NASA αποφάσισε να γιορτάσει το Halloween δημοσιοποιώντας μια τρομακτική φωτογραφία από το διάστημα. To τηλεσκόπιο Hubble φωτογράφισε αυτούς τους γαλαξίες στις 19 Ιουνίου 2019 και πριν από λίγες μέρες ανέβασε την φωτογραφία στο Twitter, με αφορμή τη «στοιχειωμένη» επέτειο του Halloween. Το σύστημα αυτό ονομάζεται Arp-Madore 2026-424 και συμβαίνει 704 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Tα «φωτεινά μάτια» που διακρίνονται είναι τα κέντρα των δύο γαλαξιών. Η σύγκρουση έχει ωθήσει και τεντώσει τους δίσκους αερίων, μεσοαστρικής ύλης και των άστρων των γαλαξιών προς τα έξω, διαμορφώνοντας τα χαρακτηριστικά «μύτης» και «προσώπου» του συστήματος. https://physicsgg.me/2019/10/31/%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%cf%84%cf%81%ce%bf%ce%bc%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%80%cf%81%cf%8c%cf%83%cf%89%cf%80%ce%bf-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%85/