Δροσος Γεωργιος

Ενδείξεις για ωκεανό στο υπέδαφος του Πλούτωνα. Στοιχεία που υποδεικνύουν πως ένας ωκεανός κρύβεται στο υπέδαφος του Πλούτωνα, υποστηρίζουν πως ανακάλυψαν ερευνητές που μελετούν μία περιοχή του νάνου - πλανήτη, η οποία έχει σχήμα καρδιάς. Αξιοποιώντας εικόνες υψηλής από το διαστημόπλοιο New Horizon, οι επιστήμονες επικεντρώθηκαν σε ένα τμήμα στον αριστερό λοβό της καρδιάς, η οποία ονομάζεται Sputnik Planitia. Αυτό το ύψωμα θεωρείται πως δημιουργήθηκε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, από την πρόσκρουση ενός μετεωρίτη. Έτσι, σχηματίσθηκε ένας κρατήρας που αργότερα γέμισε με παγωμένο άζωτο. Ωστόσο, οι επιστήμονες αναρωτιούνται εδώ και χρόνια γιατί το Sputnik Planitia βρίσκεται σε αντίθετη κατεύθυνση από τον Χάροντα, τον μεγαλύτερο δορυφόρο του Πλούτωνα. Κι αυτό είναι μόλις 5% οι πιθανότητες ο προσανατολισμός του να προέκυψε τυχαία. Τώρα, όμως, δύο ομάδες ερευνητών υποστηρίζουν πως έχουν βρει την απάντηση. Σε δύο άρθρα τους στο περιοδικό Nature, περιγράφουν πως η πιθανή αιτία είναι ένας μεγάλος ωκεανός που βρίσκεται στο υπέδαφος. «Δεν πρέπει να έχει το ίδιο μέγεθος με τους ωκεανούς στη Γη, αφού βρίσκεται σε πολύ μεγάλο βάθος, ενδεχομένως μέχρι 100 χιλιομέτρων», λέει στην εφημερίδα Guardian ο Φράνσις Νίμο, από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και ένας από τους συγγραφείς των δύο άρθρων. Σύμφωνα με τον Νίμο, η πρόσκρουση του μετεωρίτη προκάλεσε την εκτόξευση μίας μεγάλης ποσότητας πάγου, αφήνοντας μόνο στον πυθμένα του κρατήρα ένα λεπτό στρώμα πάγου. Αν υπάρχει ένας ωκεανός κάτω από αυτό το στρώμα, πιθανότατα σε υγρή κατάσταση λόγω της παρουσίας αμμωνίας, θα πίεζε προς το πάνω το υπερκείμενο λεπτό στρώμα φλοιού, δημιουργώντας ένα ύψωμα. Έτσι, καθώς το νερό είναι πυκνότερο από τον πάγο, αυτό το ύψωμα θα μπορούσε να αναπληρώσει τη μάζα του υλικού που χάθηκε. Έτσι, καθώς με την πάροδο του χρόνου συσσωρευόταν ολοένα περισσότερο παγωμένο άζωτο στον πυθμένα, η μάζα της περιοχής κάποια στιγμή ξεπέρασε από την ποσότητα πριν από την πρόσκρουση, προκαλώντας μία μικρή μεταβολή του άξονα περιστροφή του Πλούτωνα. Με αυτό τον τρόπο, η περιστροφή του Πλούτωνα ώθησε την επιπλέον μάζα προς τον ισημερινό, ενώ η βαρυτική έλξη του Χάροντας είχε σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει προσανατολισμό προς την αντίθετη κατεύθυνση ως προς τον δορυφόρο. Μάλιστα, ενδεχομένως το φαινόμενο να μην έχει ολοκληρωθεί. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, στο τμήμα Sputnik Planitia είναι πιθανό να συνεχίζει να συσσωρεύεται παγωμένο άζωτο, με εποχιακές μεταβολές που εξακολουθούν να μεταβάλλουν τον άξονα περιστροφής του Πλούτωνα. http://www.naftemporiki.gr/story/1172380/endeikseis-gia-okeano-sto-upedafos-tou-ploutona

Κοιλάδα στον Ερμή. Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Τόμας Γουότερς του Κέντρου Πλανητικών Μελετών του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Geophysical Research Letters» της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης, ανακάλυψαν μια νέα μεγάλη κοιλάδα στον Ερμή, τον κοντινότερο στον Ήλιο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. Η ανακάλυψη έγινε μετά από προσεκτικότερη ανάλυση των στοιχείων που έστειλε το σκάφος Messenger της NASA και τα οποία επέτρεψαν τη δημιουργία ενός νέου υψηλής ανάλυσης τοπογραφικού χάρτη του νοτίου ημισφαιρίου του πλανήτη. Η κοιλάδα έχει πλάτος περίπου 400 χιλιομέτρων, μήκος άνω των 1.000 χιλιομέτρων και βάθος έως τριών χιλιομέτρων. http://physicsgg.me/2016/11/17/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%cf%83%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf/

GJ 536 b Αστρονόμοι, με επικεφαλής τον Γιονάι Ισάι Γκονσάλες του Ινστιτούτου Αστροφυσικής των Καναρίων Νήσων της Ισπανίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Astronomy & Astrophysics", ανακάλυψαν άλλο έναν κοντινό εξωπλανήτη που αποτελεί μεγέθυνση της Γης. Η εν λόγω υπερ-Γη κινείται πέριξ του άστρου GJ 536 σε απόσταση 32 ετών φωτός και έχει μάζα 5,4 φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης. Όμως ο εξωπλανήτης GJ 536 b, που κατά πάσα πιθανότητα είναι βραχώδης, δεν βρίσκεται εντός της δυνητικά φιλόξενης για ζωή ζώνης του μητρικού άστρου του. http://physicsgg.me/2016/11/17/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%cf%83%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf/

Ανακαλύφθηκε το πιο «σφαιρικό» άστρο στο γνωστό διάστημα. Το πιο στρογγυλό άστρο που έχει ποτέ βρεθεί στο διάστημα, ένα μακρινό γιγάντιο άγνωστο έως τώρα υπερσμήνος γαλαξιών που κρυβόταν πίσω από τον γαλαξία μας, ένας ακόμη γειτονικός εξωπλανήτης που μοιάζει με μια υπερμεγέθη Γη, καθώς και μια πολύ μεγάλη κοιλάδα στον πλανήτη Ερμή είναι οι νέες ανακαλύψεις των αστρονόμων. Τα άστρα δεν είναι τέλειες σφαίρες, καμία φορά μάλιστα μοιάζουν ακόμη και με κολοκύθες, καθώς όσο πιο γρήγορα περιστρέφονται, τόσο πιο πεπλατυσμένα γίνονται λόγω της φυγόκεντρης δύναμης. Ο Ήλιος μας είναι στον ισημερινό του δέκα χιλιόμετρα πιο μεγάλος από ό,τι είναι η διάμετρος που συνδέει τους πόλους του, ενώ στη Γη αυτή η διαφορά φθάνει τα 21 χιλιόμετρα. Όμως οι επιστήμονες ανακάλυψαν ένα άστρο που είναι σχεδόν ολοστρόγγυλο. Πρόκειται για το καυτό και πολύ φωτεινό άστρο «Κέπλερ 11145123», σε απόσταση 50.000 ετών φωτός, το οποίο είναι υπερδιπλάσιο από τον Ήλιο μας και περιστρέφεται τρεις φορές πιο αργά από αυτόν. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Λοράν Γκιζόν του γερμανικού Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ για την Έρευνα του Ηλιακού Συστήματος, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science Advances», υπολόγισαν με την μέθοδο της αστροσεισμολογίας ότι η διαφορά ανάμεσα στην οριζόντια (ισημερινό) και την κάθετη διάμετρο (των πόλων) είναι μόλις τρία χιλιόμετρα. Οι ερευνητές έκαναν λόγο για εντυπωσιακά μικρό αριθμό, αν ληφθεί υπόψη ότι το τεράστιο άστρο έχει ακτίνα 1,5 εκατομμυρίων χιλιομέτρων. «Πρόκειται για το πιο στρογγυλό φυσικό αντικείμενο που έχει ποτέ μετρηθεί, πιο στρογγυλό και από τον Ήλιο», δήλωσε ο Γκιζόν. http://physicsgg.me/2016/11/17/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%cf%83%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf/

28 χρόνια από τη θρυλική πτήση του συγκροτήματος «Energia-Buran" Ακριβώς πριν από 28 χρόνια, στις 15 Νοεμβρίου 1988 από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ εκτοξευτηκε το βαρέως τυπου οχήμα "Ενέργεια" με το πρώτο σοβιετικό διαστημικό λεωφορείο "Buran". Η άνευ προηγουμένου πτήση διηρκησε 206 λεπτά χωρίς πλήρωμα σε πλήρη αυτόματη λειτουργία. Το πλοίο έκανε δύο στροφές γύρω από τη γη, μετά από το οποίο προσγειώθηκε με επιτυχία σε ένα ειδικά κατασκευασμένο για αυτόν στο Μπαϊκονούρ διάδρομο. Προτάσεις για τη δημιουργία του συγκροτήματος «Energia-Buran" διατυπώθηκαν το 1974-1975, βάσει της επιστημονικής έρευνας που διεξάγεται στην ΜΚΟ «Ενέργεια». Η προτεραιότητα στο πρόγραμμα της ανάπτυξης των επαναχρησιμοποιήσιμων διαστημικων συστήματων παρόμοιο με το αμερικανικό σύστημα "Space Shuttle" αναγνωρίστηκε. Στη δημιουργία του συστήματος «Energia-Buran" συμμετείχαν 1206 επιχειρήσεις της ΕΣΣΔ. Ο Φορέας πυραύλων «Ενέργεια» θα μπορούσε να θέσει σε τροχιά φορτία μέχρι 100 τόνους. Το επαναχρησιμοποιήσιμο τροχιακό σκάφος "Buran" σχεδιάστηκε για 100 πτήσεις, ενώ ο αριθμός του πληρώματος μπορουσε να φτάσει τα 10 άτομα. Λειτουργικά ηταν σε τροχιές 200 εως 1000 χλμ. Η εκτιμώμενη διάρκεια της πτήσης 7-30 ημέρες. Το 1993, το πρόγραμμα «Ενέργεια-Buran" έκλεισε. Οι τεχνικές λύσεις εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται στον κόσμο των πυραύλων και της διαστημικής τεχνολογίας. http://www.energia.ru/ru/news/news-2016/news_11-15.html Πανελλήνιος Διαγωνισμός Διαστημικής CanSat για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Τον Απρίλιο του 2017 διοργανώνεται, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με πρωτοβουλία του IEEE NTUA Student Branch, ο Πανελλήνιος Διαγωνισμός Διαστημικής CanSat in Greece. Απευθύνεται σε μαθητές ηλικίας 14 ετών και άνω, οι οποίοι καλούνται να κατασκευάσουν τον δικό τους μικρό δορυφόρο σε μέγεθος κουτιού αναψυκτικού και οι 10 ομάδες με τις καλύτερες ιδέες για τους δορυφόρους τους θα κληθούν να τους κατασκευάσουν και να τους εκτοξεύσουν σε ύψος 1 km με τη βοήθεια ειδικού πυραύλου. Οι αιτήσεις συμμετοχής λήγουν την Κυριακή 13 Νοεμβρίου στις 23:59. Τη φόρμα συμμετοχής θα τη βρείτε εδώ. http://www.cansat.gr/news1.html Ο διαγωνισμός αποτελεί την προκριματική φάση του πανευρωπαϊκού διαγωνισμού CanSats in Europe, που πραγματοποιείται για 7η συνεχόμενη χρονιά από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (European Space Agency, ESA). Βασικός στόχος του είναι η εξοικείωση των μαθητών με τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται στη διαστημική και η αξιοποίηση τους σε εφαρμογές που προσομοιάζουν τις πραγματικές. Παράλληλα, μέσω του διαγωνισμού οι μαθητές έχουν την ευκαιρία να: ● Αποκτήσουν νέες γνώσεις στη φυσική και στον προγραμματισμό και παράλληλα να τις εφαρμόσουν κατά τη δημιουργία του δορυφόρου. ● Εξοικειωθούν με τη μεθοδολογία στην οποία βασίζεται η έρευνα. ● Μάθουν πώς να διαχειρίζονται ένα ολοκληρωμένο project, από την αρχή μέχρι την ολοκλήρωση. ● Πετύχουν καλύτερα αποτελέσματα μέσω της συνεργασίας και της ομαδικής δουλειάς. ● Εξασκήσουν τις επικοινωνιακές τους δεξιότητες. Οι συμμετέχοντες σχηματίζουν ομάδες των 4-6 ατόμων και υπό την καθοδήγηση ενός υπεύθυνου καθηγητή κατασκευάζουν τον δικό τους δορυφόρο που θα πραγματοποιήσει 2 αποστολές: μία καθορισμένη και μία που αφήνεται στη φαντασία τους. Στις ομάδες παρέχεται μεγάλο μέρος του απαιτούμενου υλικοτεχνικού εξοπλισμού, καθώς και διαρκής συμβουλευτική υποστήριξη από άρτια καταρτισμένα άτομα, με προηγούμενη εμπειρία στον διαγωνισμό. Ο διαγωνισμός CanSat in Greece διοργανώνεται από τον φοιτητικό οργανισμό ΙΕΕΕ (Institute of Electrical and Electronics Engineers) NTUA Student Branch με την αρωγή του IEEE Greece Section και επανδρώνεται από μια πολυάριθμη ομάδα εθελοντών από όλη την Ελλάδα. Το IEEE NTUA Student Branch αποτελεί το φοιτητικό παράρτημα του ΙΕΕΕ στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σκοπός του είναι να παρέχει στους φοιτητές, που ενδιαφέρονται για την επιστήμη του Ηλεκτρολόγου Μηχανικού ή συγγενείς επιστήμες, ευκαιρίες για ακαδημαϊκή, τεχνολογική και επαγγελματική εξέλιξη. Η διοργάνωση τελεί υπό την αιγίδα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και κύριοι υποστηρικτές του είναι: Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος - European Space Agency (ESA), η Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών του ΕΜΠ, το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, το Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, ο οργανισμός Corallia, ο συνεργατικός σχηματισμός σχετικών με το διάστημα φορέων Corallia si-Cluster, καθώς και η Ακαδημία Αθηνών. Τί προσφέρει ο διαγωνισμός CanSat in Greece; Ο διαγωνισμός CanSat in Greece δίνει την ευκαιρία στους συμμετέχοντες μαθητές να περάσουν μέσα από όλα τα στάδια που ακολουθούνται κατά τη διεξαγωγή ενός πραγματικού διαστημικού προγράμματος: Η επιλογή της αποστολής, ο σχεδιασμός του δορυφόρου, η έρευνα αγοράς για την οικονομικότερη ανεύρεση των απαραίτητων εξαρτημάτων, η κατασκευή του δορυφόρου, η δοκιμή και την εκτόξευσή του καθώς και η ανάλυση και παρουσίαση των αποτελεσμάτων που κατέγραψε. Μέσω αυτής της διαδικασίας, οι μαθητές αποκτούν νέες γνώσεις στη Φυσική και στον Προγραμματισμό και έχουν την ευκαιρία να της εφαρμόσουν κατά την κατασκευή του δορυφόρου. Επιπλέον, έρχονται σε επαφή με σύγχρονες τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται σε πληθώρα εφαρμογών. Εξοικειώνονται με τη μεθοδολογία στην οποία βασίζεται η έρευνα και μαθαίνουν πώς να διαχειρίζονται ένα ολόκληρο project από το μηδέν μέχρι την ολοκλήρωσή του. Τέλος, διαπιστώνουν πως μέσω της συνεργασίας και της ομαδικής δουλειάς πετυχαίνουν καλύτερα αποτελέσματα και ταυτόχρονα εξασκούν τις επικοινωνιακές τους δεξιότητες. Ο ευρωπαϊκός διαγωνισμός CanSats in Europe διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 2010 από τον Ευρωπαικό Οργανισμό Διαστήματος (ESA). Από τότε έχουν λάβει χώρα έξι ευρωπαικοί διαγωνισμοί με ισάριθμες ελληνικές συμμετοχές. Οι ελληνικές αποστολές έχουν καταλάβει δύο φορές τη δεύτερη θέση, το 2012 και 2014. Η ιδέα για τη διεξαγωγή του διαγωνισμού CanSat in Greece προέκυψε τον Οκτώβρη του 2015, όταν στα πλαίσια μιας συζήτησης, για καινοτόμες δράσεις, που διοργάνωσε ο φοιτητικός οργανισμός IEEE NTUA SB, οι φοιτητές Ηλίας Ψυρούκης, Ηλίας Θεοδωρίδης και Στρατής Τσιρτσής πρότειναν τη διοργάνωση του διαγωνισμού με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Οι τρεις αυτοί φοιτητές συμμετείχαν στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό CanSat το 2012 ως μαθητές του 3ου Γενικού Λυκείου Μυτιλήνης με την ομάδα Icarommenipus 3D, κερδίζοντας τη δεύτερη θέση. Συνεχίζοντας την πορεία τους στον τομέα της τεχνολογίας, πέρασαν στη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Θέλοντας να δώσουν στους Έλληνες μαθητές την ευκαιρία να ζήσουν τη μοναδική εμπειρία του διαγωνισμού, αποφάσισαν, ως μέλη του ΙΕΕΕ NTUA Student Branch, να διοργανώσουν, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τον πανελλήνιο διαγωνισμό CanSat in Greece www.ekt.gr, με πληροφορίες από CanSat http://www.ekt.gr/el/news/20426 Ο Ρίτσαρντ Μπράνσον ποντάρει στην υπερηχητική πτήση. Το Baby Boom, το μίνι κονκόρντ 45 θέσεων που σχεδίασε αμερικανική εταιρεία με στόχο να κάνει τις υπερηχητικές πτήσεις ρουτίνα, έκανε το ντεμπούτο του στο αεροδρόμιο Centennial στο Ντένβερ. Το μικρό υπερηχητικό αεροσκάφος μάλιστα, έλαβε την στήριξη του μεγιστάνα και ιδιοκτήτη του ομίλου Virgin, Ρίτσαρντ Μπράνσον, γεγονός που σημαίνει ότι θα μπορούσε σύντομα να χαράξει τον «δρόμο» στη νέα εποχή των προσιτών για το κοινό υπερηχητικών πτήσεων. Πτήσεις-αστραπή με θέα την καμπυλότητα της Γης Το ΧΒ-1 Supersonic Demonstrator που παρουσιάστηκε στο Ντένβερ, αποτελεί ένα πρότυπο σε μικρότερη κλίμακα (1/3) του πραγματικού Baby Boom. Διαθέτει κινητήρες της General Electric, αεροηλεκτρονικά συστήματα της Honeywell, ενώ το περίβλημα της ατράκτου είναι κατασκευασμένο από ανθρακόνημα με την υπογραφή της Tencate. Το πρότυπο του Boom, δημιουργήθηκε από κορυφαίους ειδικούς από τον χώρο της αεροπλοΐας, προερχόμενοι από την NASA, την SpaceX και την Boeing. Σύμφωνα με τον επινοητή του και πρώην εργαζόμενου στην Amazon, Μπλέικ Σολ, το μικρό κονκόρντ θα μπορεί να κάνει το Λονδίνο-Νέα Υόρκη σε μόλις 3,5 ώρες. Το αεροσκάφος-«πύραυλος» θα πετάει με ταχύτητα περίπου 2,5 φορές μεγαλύτερη από εκείνη των υπολοίπων αεροσκαφών της πολιτικής αεροπορίας και σε ύψος 60.000 ποδιών, γεγονός που θα επιτρέπει στους επιβάτες να απολαμβάνουν την εντυπωσιακή θέα της καμπυλότητας της γήινης επιφάνειας. Οι συνολικά 45 θέσεις θα είναι μοιρασμένες σε δύο μονές σειρές με αποτέλεσμα όλοι οι επιβάτες να έχουν παράθυρο αλλά και μεγαλύτερη άνεση. Το μίνι κονκόρντ θα είναι κατασκευασμένο από ανθρακόνημα, περιορίζοντας έτσι σημαντικά το συνολικό του βάρος και επιτρέποντάς του να αναπτύσσει ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Στα μελλοντικά «αστραπιαία» ταξίδια του Boom πρόκειται να ενταχθούν και οι πτήσεις Σαν Φρανσίσκο-Τόκιο διάρκειας μόλις πέντε ωρών, και Λος Άντζελες-Σίδνεϊ διάρκειας 6 ωρών. Ατενίζοντας το μέλλον της αεροπλοΐας «Είμαι παθιασμένος με την καινοτομία της αεροναυπηγικής αλλά και την δημιουργία υπερηχητικών πτήσεων προσιτών προς το ευρύτερο κοινό» δηλώνει ο Ρίτσαρντ Μπράνσον. «Για τον λόγο αυτόν η απόφαση της συνεργασίας της Virgin Galactic με την Boom ήταν πολύ εύκολη». Από την πλευρά του ο Σολ, έσπευσε να συμπληρώσει: «Εξήντα χρόνια μετά από την εμφάνιση των αεροσκαφών τύπου τζετ, ακόμα ταξιδεύουμε με ταχύτητες της δεκαετίας του ’60. Οι σχεδιαστές του φημισμένου Concorde δεν είχαν την τεχνολογία για οικονομικές υπερηχητικές πτήσεις, αλλά σήμερα η τεχνολογία αυτή υπάρχει. Σήμερα με υπερηφάνεια παρουσιάζουμε το πρώτο μας αεροσκάφος, ατενίζοντας το μέλλον και την πρώτη δοκιμαστική πτήση του είδους στα τέλη του 2017». http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500115091

Η «απόδραση» από τη Γη αναγκαία για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Το ανθρώπινο είδος δεν θα καταφέρει να επιβιώσει, αν σε μία χιλιετία δεν έχει προλάβει να βρει μία άλλη «κατοικία» στο διάστημα. Αυτό υποστήριξε ο διάσημος Βρετανός φυσικός Στίβεν Χόκινγκ σε χθεσινή του διάλεξη στην Οξφόρδη, με θέμα την κοσμολογία. Ο Χόκινγκ σημείωσε πως θα πρέπει να συνεχισθεί η διαστημική εξερεύνηση, για το μέλλον της ανθρωπότητας. «Δεν νομίζω πως θα επιβιώσουμε άλλα 1.000 χρόνια, αν στο μεταξύ δεν έχουμε δραπετεύσει από τα εύθραυστο πλανήτη μας», σημείωσε χαρακτηριστικά, σύμφωνα με την εφημερίδα The Independent. Τον περασμένο Ιανουάριο, ο ίδιος είχε εκτιμήσει πως θα χρειασθούν 100 χρόνια για να γίνουν πραγματικότητα οι πρώτες αποικίες στον Άρη. Όπως πρόσθεσε, στα χρόνια που θα μεσολαβήσουν, θα πρέπει να είμαι «πολύ προσεκτικοί» στη διαχείριση του γήινου περιβάλλοντος. Κατά τη διάρκεια της διάλεξής του, ο 74χρονος επιστήμονας χαρακτήρισε θρίαμβο τα βήματα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στην κοσμολογία. Χάρις σε αυτά τα βήματα, «έχουμε έρθει τόσο κοντά στο να κατανοήσουμε τους νόμους που κυβερνούν το σύμπαν και εμάς τους ίδιους», υπογράμμισε. Κάνοντας έναν απολογισμό αυτών των επιτευγμάτων, ανέφερε πως είναι μία εξαιρετική εποχή για να ζει κανείς και να εργάζεται πάνω στη θεωρητική φυσική. Επίσης, μίλησε για τις έρευνες που έχει ο ίδιος πραγματοποιήσει, σημειώνοντας ότι είναι χαρούμενος για τη «μικρή συμβολή» του στην αλλαγή του τρόπου με τον οποίο «βλέπουμε» το σύμπαν μέσα στα τελευταία 50 χρόνια. Όσον αφορά το μέλλον, ο Χόκινγκ μίλησε για «φιλόδοξους» στόχους. «Θα χαρτογραφήσουμε τη θέση εκατομμυρίων γαλαξιών, με τη βοήθεια υπερυπολογιστών όπως το Cosmos. Θα κατανοήσουμε καλύτερη τη θέση μας στο σύμπαν». Το Cosmos είναι ένας υπερυπολογιστής που βρίσκεται εγκατεστημένος στο πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ, στο Κέντρο Θεωρητικής Κοσμολογίας Stephen Hawking (CTC). Ο θεωρητικό φυσικός συμβούλευσε επίσης το ακροατήριο να θυμάται να κοιτάζει ατενίζει ψηλά τα αστέρια, και όχι να χαμηλώνει το βλέμμα στα πόδια του». «Να προσπαθείτε να κατανοείτε ό,τι βλέπετε, αναρωτηθείτε τι είναι αυτό που κάνει το σύμπαν να υπάρχει. Να έχετε περιέργεια. Όσο δύσκολη κι αν φαίνεται η ζωή, πάντοτε υπάρχει κάτι που μπορείτε να κάνετε και στο οποίο να πετύχετε. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια», τόνισε. http://physicsgg.me/2016/11/16/%cf%83-%cf%87%cf%8c%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%b3%ce%ba-%ce%b7-%ce%b1%cf%80%cf%8c%ce%b4%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%b7-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%ba/

«Ιπτάμενα χαλιά» στο διάστημα για να αξιοποιήσουν την ενέργεια του ήλιου. Ένα νέο ερευνητικό έργο αναπτύσσει γιγάντια «χαλιά» νανοδομημένων υλικών για να συλλέγουν το φως του ήλιου στο διάστημα. Οι λογοτεχνικές παραδόσεις πολλών πολιτισμών αναφέρουν μαγικά χαλιά, αλλά το έργο με την ονομασία «Πρωτοβουλία για τη Διαστημική Ηλιακή Ισχύ» (SSPI) αναπτύσσει ένα είδος ιπτάμενων χαλιών για την πρόσβαση σε ενέργεια από ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. Στο έργο συνεργάζεται μία ομάδα από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια (Caltech), με την εταιρεία αεροδιαστημικής και αμυντικής τεχνολογίας Northrup Grumman, σε ένα τριετές πρόγραμμα 17,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Τα νανοδομημένα υπερελαφρά χαλιά θα συλλέγουν και θα μετατρέπουν την ενέργεια του Ήλιου στο διάστημα, προτού την ακτινοβολήσουν ως μικροκύματα πίσω σε συγκεκριμένους προορισμούς στη Γη, όπου θα μετατρέπονται σε ηλεκτρική ενέργεια. Περίπου 1,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν έχουν πρόσβαση σε ηλεκτρική ενέργεια και ένα δισεκατομμύριο ακόμη έχουν πρόσβαση μόνο σε αναξιόπιστα δίκτυα. Επιπλέον, περίπου τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι στηρίζονται σε στερεά καύσιμα για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Κατά συνέπεια, υπάρχει μια τεράστια ανικανοποίητη ενεργειακή ανάγκη και το πρόβλημα είναι χειρότερο στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες της Νότιας Ασίας και της υποσαχάριας Αφρικής. Το SSPI θα περιλαμβάνει ένα δίκτυο δισεκατομμυρίων υπερελαφρών φωτοβολταϊκών μεγέθους ευχετήριας κάρτας, φωτοβολταϊκά συστήματα υψηλής απόδοσης, καθώς και ένα σύστημα για την παραγωγή και δυναμική διανομή ηλεκτρικής ενέργειας. Για όλα αυτά τα συστήματα, καθώς και το σχεδιασμό των κεραιών στο έδαφος, τη μετατροπή της ενέργειας, τον έλεγχο χρονισμού, και διάφορους άλλους τομείς, θα αναπτυχθούν νέες τεχνολογίες. Η κοινοπραξία οραματίζεται πως όλα αυτά θα έχουν κόστος συγκρίσιμο με αυτό των σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ορυκτά καύσιμα. «Μέσα από μια σταδιακή προσέγγιση, η ενέργεια θα παράγεται, μετατρέπεται και ακτινοβολείται τοπικά στο ίδιο σημείο στο διάστημα, χρησιμοποιώντας μια κατανεμημένη λύση μετατροπής και μεταφοράς ενέργειας μέσω των σύγχρονων ολοκληρωμένων ηλεκτρονικών που εξαλείφουν την ανάγκη διακαλωδίωσης και ενδοκαλωδίωσης στο σύστημα. Αυτό μειώνει σημαντικά τη μάζα του συστήματος, και ως εκ τούτου το κόστος του», δήλωσε ο καθηγητής Αλί Χατζιμίρι. Η ενέργεια από τους ηλιακούς συλλέκτες σε τροχιά θα μεταφέρεται στους επίγειους σταθμούς με μηχανισμούς παρόμοιους με εκείνους που χρησιμοποιούνται στις συστοιχίες ραντάρ. Παρά τον απίστευτα φιλόδοξο χαρακτήρα του, το έργο SSPI είναι εφικτό και ανοίγει τον ορίζοντα για την καλύτερη εκμετάλλευση μίας ανεξάντλητης πηγής ενέργειας, υποστηρίζουν οι υπεύθυνοι, με την ακαδημαϊκή κοινότητα να συμφωνεί. http://www.naftemporiki.gr/story/1170389/iptamena-xalia-sto-diastima-gia-na-aksiopoiisoun-tin-energeia-tou-iliou

(ILV) «Soyuz-FG»=(TPC) "MS-03 Soyuz" Στις 14 Νοέμβ. του 2016 το όχημα εκτόξευσης (ILV) «Soyuz-FG» με το επανδρωμένο διαστημόπλοιο (TPC) "MS-03 Soyuz" πηγε στην εξέδρα εκτόξευσης 1 ( "Start Γκαγκάριν») στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. Στις 15 του Νοέμβρη του 2016 πρώτη ημέρα που αρχίζει προγραμματισμένη γενική διαστημικό πύραυλο δοκιμη. Την επόμενη μέρα, στις 16 Νοεμβρίου, θα είναι μια συνάντηση της Κρατικής Επιτροπής για την έγκριση της σύνθεσης του κύριου πλήρωματος του WPK "Soyuz MS-03» και της 50/51 αποστολης στον ISS. Μετά τη συνάντηση, οι κοσμοναύτες και αστροναύτες θα συναντηθουν με δημοσιογράφους σε συνέντευξη Τύπου. http://www.roscosmos.ru/22905/ Η Νέα Ζηλανδία ετοιμάζει Κέντρο ανάπτυξης δορυφόρων. Η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας ανακοίνωσε σήμερα ότι υποστηρίζει τη λειτουργία ενός κέντρου ανάπτυξης δορυφόρων, στο πλαίσιο υλοποίησης κινήσεων στη λογική οργάνωσης δραστηριοτήτων προς την κατεύθυνση της οικονομίας του διαστήματος. Το αναφερόμενο κέντρο (Center for Space Science Technology -CSST) θα διαθέτει μία διεθνή βάση ανταλλαγής πληροφοριών για τους δορυφόρους, ενώ θα συνεργάζεται με ερευνητές κι επιχειρήσεις στη Νέα Ζηλανδία, αλλά και το εξωτερικό, για τη σχεδίαση, την κατασκευή και την εκτόξευση δορυφόρων σύγχρονης σχεδίασης, σύμφωνα με το αρμόδιο υπουργείο. Σχόλιο:Αραγε μια τετοια πρωτοβουλία δεν θα μπορουσε να γίνει και στην Ελλαδα την στιγμή που υπάρχουν και Πανεπιστήμια και εταιρειες και καταλληλο ανθρώπινο δυναμικο! si-Cluster (Ελληνικός Συνεργατικός Σχηματισμός Διαστημικής Τεχνολογίας και Εφαρμογών).Διαχειριστής του cluster είναι το Corallia, ο πρώτος φορέας που συστάθηκε στην Ελλάδα για την οργανωμένη διαχείριση και ανάπτυξη συνεργατικών σχηματισμών σε κλάδους έντασης γνώσης, υψηλής τεχνολογίας και εξαγωγικού χαρακτήρα, ενώ η πρωτοβουλία υποστηρίζεται και από την Ένωση Ελληνικών Βιομηχανιών Διαστημικής Τεχνολογίας και Εφαρμογών. Πλέον το si-Cluster αριθμεί 38 εταιρείες– μέλη ενώ η διεύρυνση της δυναμικής του θα συνεχιστεί, καθώς ο αριθμός των νέων αιτήσεων για ένταξη έχει φτάσει ήδη τις 30. Το 2014 οι εξαγωγές των μελών του si-cluster εκτοξεύθηκαν κατά 117%. Ο αθροιστικός κύκλος εργασιών τους έφτασε τα 150 εκατ. ευρώ και αυξήθηκε κατά 17%. Οι εργαζόμενοι ανέρχονται σε περίπου 1.500 άτομα και ο αριθμός τους αυξήθηκε κατά 14%, εκ των οποίων οι 35 κάτοχοι διδακτορικού, με αρκετούς να αποτελούν επαναπατρισθέντες επιστήμονες. Οι νέες πατέντες έφτασαν τις 15. Παράλληλα, πέντε εταιρείες ήδη έχουν εγκατασταθεί φυσικά στο Α2 innohub στο Μαρούσι. Το 64% των μελών ασχολείται με ηλεκτρονικά συστήματα, το 24% εφαρμογές παρακολούθησης και επιτήρησης και το 12% με τα διαστημικά υλικά. Το 73% των εταιρειών βρίσκονται στην Αττική, το 24% στην Πάτρα και το 3% στην Κεντρική Μακεδονία. http://www.pronews.gr/portal/20161115/genika/diastima/49/i-nea-zilandia-etoimazei-kentro-anaptyxis-doryforon

Απευθείας παρατήρηση εξωπλανητών από τηλεσκόπιο στη Χαβάη. Χάρις στο τηλεσκόπιο Subaru στη Χαβάη, οι αστρονόμοι μπορούν πλέον να προσδιορίζουν το μέγεθος, την «ηλικία» και τη σύσταση της ατμόσφαιρας πλανητών εκτός του ηλιακού μας συστήματος. Η νέα αυτή δυνατότητα οφείλεται στο CHARIS (Coronagraphic High Angular Resolution Imaging Spectrograph), ένα όργανο που προστέθηκε πρόσφατα στο τηλεσκόπιο, και το οποίο μπορεί να διαχωρίζει το φως που ανακλά ο εξωπλανήτης, από το φως του «μητρικού» του αστέρα. Έτσι, η ανάλυση των χαρακτηριστικών της ανακλώμενης ακτινοβολίας θα επιτρέπει στους επιστήμονες να προσδιορίζουν τις χημικές ενώσεις από τις οποίες αποτελείται η ατμόσφαιρα εξωπλανητών που βρίσκονται στην κοσμική «γειτονιά» μας. Επίσης, θα ανοίξει τον δρόμο για πιο ακριβή προσδιορισμό των διαστάσεών του, συγκριτικά με τις τεχνικές έμμεσου υπολογισμού που κυρίως χρησιμοποιούνται έως σήμερα. Το CHARIS σχεδιάστηκε και κατασκευάσθηκε από το πανεπιστήμιο Princeton στις ΗΠΑ. Η προσθήκη του στο τηλεσκόπιο έγινε στο πλαίσιο συνεργασίας του πανεπιστημίου με το Εθνικό Αστρονομικό Αστεροσκοπείο της Ιαπωνίας, το οποίο είναι υπεύθυνο για τη λειτουργία του Subaru, καθώς και το πανεπιστήμιο του Τόκιο. Για την κατασκευή του, χρειάσθηκε μία πενταετία περίπου. Το όργανο έχει πλέον συνδεθεί στο τηλεσκόπιο, ενώ μάλιστα πριν από λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε η δοκιμή του, η οποία απέδειξε πως λειτουργεί χωρίς κανένα πρόβλημα. Η πρώτη ανακάλυψη εξωπλανήτη έγινε το 1995, ενώ έως σήμερα έχουν εντοπισθεί 1.000 ανάλογα ουράνια σώματα να περιφέρονται γύρω από μακρινά άστρα. Οι περισσότερες ανακαλύψεις έγιναν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler, με τη συντριπτική τους πλειονότητα να προήλθαν από το γεγονός ότι, όταν ο εξωπλανήτης βρεθεί ανάμεσα στη νοητή ευθεία που ενώνει τον «μητρικό» του αστέρα με τη Γη, τότε η σκιά του μειώνει το αστρικό φως. Αν και η μείωση είναι απειροελάχιστη, μπορεί να ανιχνευθεί από τη Γη και να αποκαλύψει την ύπαρξη ενός πλανήτη. Ωστόσο, επειδή η παρουσία του προκύπτει έμμεσα, δεν μπορούν να εξαχθούν στοιχεία για τα φυσικά του χαρακτηριστικά. Σε αυτό το πρόβλημα έρχεται να απαντήσει το CHARIS, προσφέροντας στους επιστήμονες δεδομένα από τα οποία υπάρχει η δυνατότητα να εκτιμηθεί το μέγεθός του, η ατμοσφαιρική σύσταση, ακόμη και η θερμοκρασία του. Η μόνη προϋπόθεση είναι οι διαστάσεις του εξωπλανήτη να μην είναι μικρότερες από του Δία. Η κανονική λειτουργία του οργάνου θα ξεκινήσει τον επόμενο Φεβρουάριο κι έπειτα. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, η χρήση του θα είναι «ανοικτή» σε όλη την αστρονομική κοινότητα. http://www.naftemporiki.gr/story/1171287/apeutheias-paratirisi-eksoplaniton-apo-tileskopio-sti-xabai

Νέες φωτογραφίες της NASA από τον πλανήτη Άρη. Για όσους έχουν δει "Πόλεμο των Άστρων", "Σταρ Τρεκ" και όλα τα γνωστά χολιγουντιανά δημιουργήματα με θέμα την ζωή στο διάστημα, δεν θέλει και πολύ για να εντυπωσιαστούν και να εξαφθεί η φαντασία τους με αυτές τις νεές φωτογραφίες από την επιφάνεια του Κόκκινου Πλανήτη που δημοσίευσε η NASA. Ο Άρης είναι η επικρατέστερη επιλογή για να δημιουργήσει η Ανθρωπότητα ένα δεύτερο σπίτι, καθώς έχει αποδειχθεί πως έχει τη μεγαλύτερη συγγένεια με το δικό μας πλανήτη. Αρκετοί έχουν ήδη βαλθεί να δημιουργήσουν σχέδιο δράσης για το πώς ο άνθρωπος θα μπορέσει να ζήσει στον Άρη (χωρίς βέβαια να μπορεί να εξακριβωθεί η εγκυρότητά τους), ενώ η νέα σειρά του National Geographic, «MARS», μας παρουσιάζει το πώς θα ξεκινήσουν όλα σε μερικές δεκάδες χρόνια από τώρα. Αν λοιπόν έχετε ανάγκη να ηρεμήσετε από την επικαιρότητα, ο Business Insider ανέτρεξε στο εντυπωσιακό αρχείο φωτογραφιών της NASA για τον Άρη, τις οποίες και η διαστημική υπηρεσία είχε δώσει στη δημοσιότητα κατά τη διάρκεια του τριμήνου Αύγουστος-Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2016, και ξεχώρισε κάποια τουλάχιστον εντυπωσιακά καρέ από ένα σύνολο 2.054 φωτογραφιών. Σε αυτά βλέπουμε διάφορα κομμάτια της επιφάνειας του Κόκκινου Πλανήτη με εκπληκτική ανάλυση των λεπτομερειών τους και διαπιστώνουμε πως ο Άρης διαθέτει, μεταξύ άλλων, ένα υπέροχο φάσμα χρωμάτων πέρα από το θρυλικό του κόκκινο. Όλες οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από την κάμερα HiRISE που βρίσκεται πάνω στο Mars Reconnaissance Orbiter (MRO) της NASA. Παρακάτω μπορείτε να δείτε κάποιες από αυτές και να ξεφύγετε, έστω και για λίγο, από την πραγματικότητα της Γης. http://www.pronews.gr/portal/20161114/genika/diastima/49/oi-nees-fotografies-tis-nasa-apo-ton-planiti-ari-xepernoyn-kathe

Στα όρια της «αττοφυσικής» Για πρώτη φορά oι φυσικοί χρονομέτρησαν μια μεταβολή στο εσωτερικό ατόμου με ακρίβεια μερικών τρισεκατομμυριοστών του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου. Προσδιόρισαν το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να πραγματοποιηθεί ο ιονισμός ατόμου ηλίου με ακρίβεια μερικών zeptoseconds – ζεπτοδευτερόλεπτα (1 zeptosecond=10−21 sec). Άπαξ και ένα ηλεκτρόνιο αποσπαστεί από ένα άτομο ηλίου, εξαιτίας της πρόσπτωσης φωτονίου, είναι δυνατόν να προσδιοριστούν οι πιθανές θέσεις του εναπομείναντος ηλεκτρονίου. Οι πιθανότερες θέσεις του ηλεκτρονίου παριστάνονται με την φωτεινότερη περιοχή γύρω από τον πυρήνα, ο οποίος δεν είναι ορατός στην εικόνα Όταν φως συγκεκριμένης συχνότητας προσπίπτει σε ένα άτομο τότε είναι δυνατόν να προκαλέσει τον ιονισμό του, δηλαδή να αποσπαστεί ένα ηλεκτρόνιο από το άτομο. Ο φωτοϊονισμός είναι φαινόμενο του οποίου η διάρκεια είναι αφάνταστα μικρή. Οι φυσικοί του Ινστιτούτου Κβαντικής Οπτικής Μαξ Πλανκ στο Γκάρτσινγκ, του Τεχνικού Πανεπιστημίου και του Πανεπιστημίου Λούντβιχ Μαξιμίλιανς του Μονάχου, κατόρθωσαν για πρώτη φορά να εκτιμήσουν την διάρκεια ενός τέτοιου ατομικού φαινομένου με πρωτοφανή ακρίβεια για μια απευθείας αλληλεπίδραση του φωτός με την ύλη [M. Ossiander et al, «Attosecond correlation dynamics» ]. http://www.nature.com/nphys/journal/vaop/ncurrent/full/nphys3941.html Αν ένα σωματίδιο φωτός (φωτόνιο) αλληλεπιδράσει με άτομο ηλίου που διαθέτει δυο ηλεκτρόνια, οι αλλαγές που θα συμβούν γίνονται σχεδόν ακαριαία και περιγράφονται μόνο διαμέσου της κβαντομηχανικής. Το φωτόνιο μπορεί να απορροφηθεί και κάποιο από τα δυο ηλεκτρόνια να διεγερθεί απορροφώντας την ενέργεια του φωτονίου ή αυτή να κατανεμηθεί μεταξύ τους. Εφόσον η ενέργεια του φωτονίου είναι η κατάλληλη, τότε είναι δυνατόν ένα ηλεκτρόνιο να αποβληθεί από το άτομο του ηλίου. Οι μετρήσεις των φυσικών δείχνουν ότι ο φωτοϊονισμός, από την στιγμή που το φωτόνιο αλληλεπιδρά με το άτομο μέχρι τη στιγμή που το ηλεκτρόνιο εγκαταλείπει το άτομο, διαρκεί από 5 έως 15 attoseconds – αττοδευτερόλεπτα (1 attosecond = 10-18 sec). Οι ερευνητές Ossiander et al, κατεύθυναν σε άτομο ηλίου έναν σύντομο παλμό υπεριώδους φωτός λέιζερ, με διάρκεια της τάξης των attosecond, για να προκαλέσουν τον ιονισμό του. Ταυτόχρονα, εκτόξευαν στον ίδιο στόχο έναν δεύτερο παλμό υπέρυθρου φωτός λέιζερ, διάρκειας περίπου 4 femtoseconds – φεμτοδευτερόλεπτα (1 femtosecond=10-15 sec) για να ανιχνεύσουν το ηλεκτρόνιο που αποσπάστηκε. Τελικά, οι μετρήσεις της διάρκειας του φωτοϊονισμού των Ossiander et al είχαν ακρίβεια της τάξης των zeptoseconds (10−21 sec). Επιπλέον, κατάφεραν να προσδιορίσουν για πρώτη φορά το πως κατανέμεται η απορροφούμενη ενέργεια του προσπίπτοντος φωτονίου μεταξύ των δυο ηλεκτρονίων του ατόμου του ηλίου στα τελευταία attoseconds πριν την εκπομπή του ενός εκ των δυο. Υπενθυμίζεται ότι το άτομο του ηλίου είναι μεν ένα πολύπλοκο κβαντικό σύστημα, αλλά οι ιδιότητές του μπορούν να υπολογιστούν πλήρως από την κβαντική θεωρία και στην περίπτωσή του μπορεί συγκριθεί η θεωρία με το πείραμα. Οι μετρήσεις χρονικών διαστημάτων της τάξης μεγέθους των αττοδευτερολέπτων ανήκουν σε έναν νέο κλάδο φυσικής, που αναφέρεται ως «attophysics – αττοφυσική». https://en.wikipedia.org/wiki/Attophysics Η αττοφυσική εφαρμόζεται σε κβαντικά συστήματα και μελετά ατομικά και μοριακά φαινόμενα των οποίων η διάρκεια είναι υπερβολικά μικρή. Ο προσδιορισμός της χρονικής διάρκειας του φωτοϊονισμού στο άτομο του ηλίου από τους Ossiander et al, είχε μια ακρίβεια καλύτερη από το 1/25 της ατομικής μονάδας χρόνου(*). Κι αυτό είναι ένα ακόμα βήμα προς τα όρια της αττοφυσικής. (*) 1 ατομική μονάδα χρόνου= α0/v0 ~ 2.4×10-17 sec, όπου α0 η ατομική ακτίνα Bohr και v0 η ταχύτητα ηλεκτρονίου του ατόμου υδρογόνου στην 1η τροχιά Bohrhttp://physicsgg.me/2016/11/14/%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%8c%cf%81%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%84%cf%84%ce%bf%cf%86%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82/

«Σογιούζ FG»-«Σογιούζ-03 MS» Η εκτόξευση του TPK "Soyuz MS-03" με το πλήρωμα της επόμενης μακροπρόθεσμης αποστολής ISS-50/51 στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό έχει προγραμματιστεί για τις 17 Νοεμβρίου, 2016 στις 23:20 MSK από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. http://www.roscosmos.ru/22902/

To Beagle 2 μπορεί να επέζησε και να λειτουργούσε! Νέα μελέτη αναφέρει ότι η αποτυχημένη ευρωπαϊκή αποστολή Beagle 2 στον Αρη δεν ήταν τελικά τόσο αποτυχημένη όσο πιστεύαμε με το διαστημικό εργαστήριο να λειτουργεί για πολύ καιρό μετά την προσεδάφιση του αλλά δυστυχώς να μην μπορεί να στείλει στη Γη τα δεδομένα που συνέλεξε. Τι συνέβη Στις 19 Δεκεμβρίου το διαστημικό εργαστήριο Beagle 2 του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος απελευθερώθηκε από το σκάφος που το μετέφερε στον Αρη. Όμως στη συνέχεια του τα ίχνη του χάθηκαν. Τα μέλη της αποστολής θεώρησαν ότι κάτι δεν πήγε καλά και η συσκευή συνετρίβη όπως η διαστημοσυσκευή Schiappareli (επίσης της ESA) πριν από λίγες εβδομάδες. Ομως πέρυσι ένας από τους δορυφόρους που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Αρη εντόπισε το Beagle 2 και από τις εικόνες που ελήφθησαν διαπιστώθηκε ότι το εργαστήριο είχε προσεδαφιστεί ομαλά αλλά υπήρξε εμπλοκή στο άνοιγμα των ηλιακών συλλεκτών του. Οι ειδικοί κατέληξαν τότε στο συμπέρασμα ότι από τους τέσσερις συλλέκτες άνοιξαν δύο (ή πιθανώς τρεις) αλλά ο ένας που δεν άνοιξε ήταν εκείνος που μπλοκάρισε την κεραία επικοινωνίας του εργαστηρίου με το κέντρο ελέγχου της αποστολής και έτσι το Beagle παρέμεινε ανενεργό. Τι (μπορεί) να συνέβη Ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον Μαρκ Σιμς του Πανεπιστημίου του Λέστερ υποστηρίζει τώρα ότι το Beagle 2 λειτούργησε κανονικά μετά την προσεδάφιση του αλλά δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με την Γη για να στείλει τα δεδομένα. Σύμφωνα με τους ερευνητές το πιθανότερο είναι το Beagle 2 να λειτούργησε για μερικούς μήνες και να σταμάτησε να λειτουργεί όταν η σκόνη κάλυψε τους συλλέκτες του. Αναφέρουν όμως ότι οι ανεμοθύελλες που δημιουργούνται συχνά στον Αρη να απομακρύνουν την σκόνη από τους συλλέκτες και έτσι το Beagle να λειτούργησε για μερικά χρόνια και όχι για μήνες και ίσως να λειτουργεί ακόμη και σήμερα. Ισως λοιπόν τώρα που γνωρίζουμε που βρίσκεται το Beagle να σταλεί εκεί μελλοντικά κάποιο ρομπότ για να διορθώσει το πρόβλημα ή να ανακτήσει τα δεδομένα. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=843662 Υποψήφια για ζωή η Ελλάς (του Αρη) Η Ελλάς (Hellas) είναι μία τεράστια πεδιάδα και κυκλική-ελλειπτική λεκάνη από πρόσκρουση αστεροειδούς που βρίσκεται στο νότιο ημισφαίριο του. Αρη. Μια νέα μελέτη υποδεικνύει ένα σημείο της πεδιάδας το οποίο διαθέτει πιθανώς συνθήκες φιλικές στη ζωή και έτσι αν ψάξουμε για ζωή στον Αρη το σημείο αυτό είναι πολύ ισχυρός υποψήφιος. Η Ελλάς είναι ο δεύτερος ή ο τρίτος μεγαλύτερος κρατήρας προσκρούσεως που είναι γνωστός σε ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα. Ο πυθμένας της λεκάνης βρίσκεται 7.152 μέτρα κάτω από το μέσο επίπεδο της αρειανής επιφανείας. Το μήκος της Ελλάς εκτείνεται σε μέγιστο μήκος περίπου 2.300 χιλιομέτρων. Εξαιτίας των μεγάλων της διαστάσεων και του ανοικτόχρωμου της επιφανείας της σε σχέση με τη γύρω περιοχή, η Ελλάς ήταν ένα από τα πρώτα αρειανά χαρακτηριστικά που ανακαλύφθηκαν με τηλεσκόπιο από τη Γη. Πριν από λίγα χρόνια εντοπίστηκε στην Ελλάς μια μυστηριώδης γεωλογική δομή σε σχήμα ομόκεντρων κύκλων. Η δομή αυτή περιβάλλεται από παγετώνα. Ερευνητές του Ινστιτούτου Γεωφυσικής του Πανεπιστημίου του Τέξας υποστηρίζουν ότι ο γεωλογικός σχηματισμός είναι αποτέλεσμα υπόγειας ηφαιστειακής δραστηριότητας. Σύμφωνα με τους ερευνητές στο σημείο αυτό είναι πιθανό να υπάρχει ζέστη, νερό σε υγρή μορφή αλλά και χημικά συστατικά που ανήκουν σε αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «δομικά υλικά» της ζωής. Με απλά λόγια έχει δημιουργηθεί εκεί ένα περιβάλλον ιδανικό για την παρουσία της ζωής. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=843647

Η γέννηση των άστρων και οι μαύρες τρύπες. Τα τελευταία λίγα χρόνια μια νέα ομάδα επιστημονικών ανακαλύψεων έρχεται να αλλάξει την καθιερωμένη εικόνα μας για τις υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες ως «πηγάδια» στη μέση των γαλαξιών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέσα στις μαύρες τρύπες πέφτει αέριο από τους γαλαξίες που τις φιλοξενούν, αλλά, την ίδια στιγμή, μέσα από αυτές, αναβλύζουν πίδακες και ακτινοβολία, που με τη σειρά τους δημιουργούν ανέμους που μπορούν να επηρεάσουν την ύλη του γαλαξία, αλλά και τη δημιουργία νέων αστεριών μέσα σε αυτόν. Θεωρητικά, υπήρχε η πρόβλεψη ότι η δημιουργία αστεριών σε έναν γαλαξία μπορεί να επηρεαστεί από την ύπαρξη μαύρων τρυπών στο κέντρο του. Παρ’ όλα αυτά, μόλις πρόσφατα άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες αποδείξεις ότι αυτό συμβαίνει και να αποκαλύπτονται κομμάτια αυτού του μηχανισμού. Ενα σημαντικό μέρος αυτών των αποδείξεων ήρθε πριν από λίγες ημέρες ως αποτέλεσμα της ερευνητικής δουλειάς μιας ευρωπαϊκής επιστημονικής ομάδας με επικεφαλής τη δρα Καλλιόπη Δασύρα, αστροφυσικό από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, που εξειδικεύεται στη μελέτη της εξέλιξης των γαλαξιών. Η 35χρονη επιστήμονας μελετά τις ιδιότητες των γαλαξιών εδώ και 14 χρόνια. Η αγάπη της όμως για τον ουρανό ξεκινάει από παιδί. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της περνούσε ατέλειωτα βράδια κάτω από τον έναστρο ουρανό, κοιτάζοντας τα ουράνια σώματα και ψάχνοντας για δορυφόρους. Δεν ήταν ακόμα 12 χρόνων όταν πήρε στα χέρια της το πρώτο της τηλεσκόπιο και από τότε οι βόλτες στην ορεινή Κορινθία για παρατηρήσεις έγιναν οικογενειακή συνήθεια. Δεν σταμάτησε ποτέ να κοιτάζει ψηλά, είτε αυτός ήταν ο ουρανός είτε τα επόμενα βήματα της ζωής και της καριέρας της. Μετά τις σπουδές της στη φυσική στο πανεπιστήμιο Κρήτης, έκανε το διδακτορικό της στο Μόναχο, στο ινστιτούτο Μαξ Πλανκ. Στη συνέχεια εργάστηκε ως ερευνήτρια στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνιας (Caltech), στο Κέντρο του Διαστημικού Τηλεσκοπίου Spitzer. Tο 2009 επέστρεψε στην Ευρώπη όπου ξεκίνησε την έρευνά της πάνω στους γαλαξιακούς ανέμους, δίπλα στην πολυβραβευμένη αστροφυσικό Φρανσουάζ Κoμπ, στο Αστεροσκοπείο του Παρισιού. Κερδίζοντας για δεύτερη φορά την εξαιρετικά ανταγωνιστική και υψηλού κύρους ευρωπαϊκή χρηματοδότηση Marie Curie Intra-European Fellowship, η δρ Δασύρα επέστρεψε στην Ελλάδα πριν από περίπου δύο χρόνια. Εδώ, μεταξύ άλλων, μελετά και τον γαλαξία IC5063 που της αποκάλυψε τα μυστικά της αλληλεπίδρασής του με τη μαύρη τρύπα που φιλοξενεί στο κέντρο του. Ο γαλαξίας αυτός βρίσκεται σε σχετικά μικρή απόσταση από τον δικό μας γαλαξία και συγκεκριμένα σε απόσταση 160 εκατομμυρίων ετών φωτός. Σε αυτόν, η δρ Δασύρα με τους συνεργάτες της όχι μόνο κατάφερε να παρατηρήσει την εκτόξευση αερίου και τη δημιουργία ανέμων εξαιτίας της μαύρης τρύπας, αλλά ανακάλυψε και τις φυσικές ιδιότητες αυτού του αερίου. Συγκεκριμένα, εκείνο που μέτρησαν οι επιστήμονες, όπως περιγράφουν στη δημοσίευσή τους την 1η Νοεμβρίου στο επιστημονικό περιοδικό Astronomy and Astrophysics, είναι η μάζα και η θερμοκρασία μορίων στον άνεμο. Η πιο ακριβής μέτρηση «Είναι η πρώτη φορά που μια έρευνα δείχνει τις λεπτομέρειες της λειτουργίας αυτού του μηχανισμού, τοποθετώντας μαζί πολλά κομμάτια του παζλ» λέει η Κλαούντια Τσικόνε, ερευνήτρια στο αστεροσκοπείο της Μπρέρα του Εθνικού Ινστιτούτου Αστροφυσικής της Ιταλίας, η οποία δεν συμμετείχε στην παραπάνω έρευνα. «Η μέτρηση της μάζας που απομακρύνεται πιστεύουμε ότι είναι πιο ακριβής, σε σχέση με προηγούμενες μετρήσεις άλλων ερευνητικών ομάδων», λέει ο Αντρέα Φεράρα, καθηγητής Κοσμολογίας στο πανεπιστήμιο Scuola Normale Superiore της Πίζας. Για τις παραπάνω παρατηρήσεις, η δρ Δασύρα συνέλεξε δεδομένα από τη μεγαλύτερη μέχρι στιγμής συστοιχία ραδιοτηλεσκοπίων στον κόσμο, την ALMA (Atacama Large Millimeter Array), που βρίσκεται στην έρημο Ατακάμα της Χιλής σε υψόμετρο 5.000 μέτρων. Αυτό το «πάρκο» ραδιοτηλεσκοπίων αποτελείται από 66 αντένες μεγάλης διακριτικής ικανότητας και με τα εγκαίνια της λειτουργίας του πριν από τρία χρόνια, δόθηκε μια μεγάλη ώθηση στη μελέτη των γαλαξιακών ανέμων και πώς αυτοί επιδρούν στη γέννηση νέων αστεριών. «Η κατανόηση των μηχανισμών που σταματούν τη δημιουργία αστεριών είναι σημαντική για να καταλάβουμε πώς οι γαλαξίες απέκτησαν την μορφή στη οποία τους βλέπουμε εμείς σήμερα», λέει η δρ Δασύρα. Η αστρογένεση είναι ένα φαινόμενο που μελετάται εδώ και πολλές δεκαετίες και είναι γνωστό ότι τα αστέρια, όπως και οι πλανήτες, δημιουργούνται από τη συμπύκνωση αερίων νεφών εξαιτίας της ίδιας τους της βαρύτητας. «Ενας γαλαξίας δημιουργεί αστέρια με έναν συγκεκριμένο ρυθμό. Για παράδειγμα, ο δικός μας γαλαξίας φτιάχνει τρία νέα αστέρια τον χρόνο», λέει ο καθηγητής Φεράρα. Παρ’ όλα αυτά, όσο μεγαλώνει μια μαύρη τρύπα στο κέντρο ενός γαλαξία, τόση περισσότερη ύλη –αέριο, αλλά και ολόκληρα αστέρια– πέφτει μέσα σε αυτή, κάνοντάς την να ακτινοβολεί και να σπρώχνει μακριά το αέριο που την περιβάλλει. «Επειδή χάνεται συνεχώς αέριο, η αστρογένεση “λιμοκτονεί”», εξηγεί ο καθηγητής Φεράρα. Ο πίδακας διαλύει τον γαλαξία Εκτός από την ακτινοβολία της μαύρης τρύπας, μεγάλη ποσότητα αερίου του δίσκου του γαλαξία απομακρύνεται και εξαιτίας του πίδακά της, δηλαδή μιας δέσμης σωματιδίων με μεγάλες ταχύτητες που διαδίδεται μέσα στον γαλαξία. Αυτή η δέσμη έχει την ικανότητα να επηρεάζει τον δίσκο του γαλαξία ακόμα και σε μεγάλες αποστάσεις και να εναποθέτει σε αυτόν πολύ μεγάλη ενέργεια. «Ο πίδακας σπρώχνει το αέριο του γαλαξία και το διαλύει, όπως ακριβώς συμβαίνει με ένα σύννεφο στη Γη που σιγά σιγά ανοίγει», εξηγεί η δρ Δασύρα. Και προσθέτει: «Ολα αυτά όμως τα γνωρίζαμε. Εκείνο που δεν ξέραμε είναι εάν αυτή η αραίωση των νεφών μπορεί να επηρεάσει και τα πυκνά αέρια που βρίσκονται στο κέντρο των νεφών, εκεί όπου δημιουργούνται αστέρια». «Αυτό είναι κάτι που το υποπτευόμασταν, όμως δεν γνωρίζαμε σε ποιο βαθμό συμβαίνει και ποια είναι η ένταση αυτής της αλληλεπίδρασης», λέει ο αστροφυσικός Ανδρέας Ζέζας, αν. καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης. «Τα αποτελέσματα της δρος Δασύρα, ρίχνουν νέο, λεπτομερές και σημαντικό φως στην αλληλεπίδραση μεταξύ του πίδακα που εκτοξεύεται από υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες και του μέσου που την περιβάλλει», λέει ο Γάλλος αστρονόμος, Πιερ Κοξ, διευθυντής της ALMA. Και πράγματι, με τη συγκεκριμένη έρευνα, όχι μόνο αποδεικνύεται ότι επηρεάζονται τα πυκνά αέρια, αλλά και ότι η αραίωσή τους οφείλεται τόσο στη σύγκρουσή τους με τον πίδακα όσο και στη θέρμανσή τους. Παρότι η συγκεκριμένη μελέτη δεν παρέχει τη «συνταγή» της αλληλεπίδρασης μεταξύ όλων των γαλαξιών και των μαύρων τρυπών, αποκαλύπτει σίγουρα πολλά σημαντικά και χρήσιμα συστατικά της. Ολοι οι επιστήμονες που αναφέρθηκαν παραπάνω συμφωνούν ότι είναι απαραίτητη η συστηματική μελέτη περισσότερων γαλαξιών για να εξαχθούν γενικευμένα συμπεράσματα. Παρ’ όλα αυτά, τέτοιες έρευνες, αποδεικνύουν τη χρησιμότητα της μελέτης της συνεξέλιξης μαύρων τρυπών και γαλαξιών και όχι της εξέλιξης των δύο ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. http://physicsgg.me/2016/11/13/%ce%b7-%ce%b3%ce%ad%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%cf%89%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b5%cf%82-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80/

«Σογιούζ-03 MS»-«Σογιούζ FG» Στις 11 Νοεμβρίου το επανδρωμένο διαστημόπλοιο μεταφοράς «Σογιούζ MS-03" μεταφέρεται για την συναρμολογηση με τον πύραυλο φορέα «Σογιούζ FG". http://www.energia.ru/ru/iss/iss50/photo_11-11.html

Διαστημικό σκάφος προσεγγίζει την Ψυχή. H Ψυχή βρίσκεται στη ζώνη των αστεροειδών μεταξύ του ‘Αρη και του Δία, είναι ο μεγαλύτερος μεταλλικός αστεροειδής στο ηλιακό μας σύστημα με διάμετρο περίπου 300 χιλιομέτρων. Αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από καθαρό νικέλιο και σίδηρο. Ο αστεροειδής Ψυχή είναι πιθανόν να διαθέτει νερό, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασαν Αμερικανοί επιστήμονες στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας στην Καλιφόρνια. Η Ψυχή εκτιμάται ότι είναι ο μεταλλικός πυρήνας ενός κατεστραμμένου πρωτοπλανήτη. Φαίνεται να υπάρχουν πτητικές ουσίες στην επιφάνειά της, που παραπέμπουν στην παρουσία νερού ή υδροξυλίου Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία ήδη εξετάζει την πιθανότητα να στείλει μια αποστολή στην Ψυχή. https://physicsgg.me/2016/11/11/%ce%b2%ce%af%ce%bd%cf%84%ce%b5%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%83%ce%ba%ce%ac%cf%86%ce%bf%cf%82-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b5%ce%b3%ce%b3%ce%af%ce%b6%ce%b5/

«Σογιούζ-03 MS» Πραγματοποιήθηκε ανοικτή εκπαίδευση των κυρίων και εφεδρικων πληρώματων του επανδρωμένου διαστημικου σκαφους (TPC) «Soyuz MS-03» και ο ISS-50/51. Οι κοσμοναύτες Oleg Novitsky και Fedor ΓΙΟΥΡΤΣΙΧΙΝ της Roscosmos οι αστροναύτες της NASA Πέγκυ Whitson και ο Jack Fisher και οι αστροναύτες της ESA Thomas Sands και Paolo Nespoli διεξάγουν ανοιχτά μαθήματα για το εγχειρίδιο τεκμηρίωσης και εκπαίδευσης επί του πλοίου σχετικά με την προσέγγιση του "Σογιούζ-03 MS» με τον ISS. Η εκτόξευση του επανδρωμένου διαστημικου σκάφους μεταφοράς "Soyuz-03 MS" έχει προγραμματιστεί στις 17 Νοεμβρίου στις 23:20 MSK από την τοποθεσία №1 ( "Start Γκαγκάριν») απο το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ. http://www.roscosmos.ru/22892/ Πετώντας τους φανταστικούς τέσσερις. Αυτό το μήνα, ένας πύραυλος Ariane 5 έχει προγραμματιστεί να προωθήσει τέσσερις δορυφόρους Gallileo σε τροχιά για την πρώτη τετραπλή εκτόξευση του αστερισμού των δορυφόρων πλοήγησης Galileo. Οι ελεγκτές της αποστολής εκπαιδεύονται ενταντικά για την περίπλοκη αυτή διαστημική παράδοση. Στις 17 Νοεμβρίου, ένας Ariane 5 δορυφόρος θα χρησιμοποιήσει μία νέα αυτόνομη κεφαλή για να απελευθερώσει τέσσερις ίδιους δορυφόρους σε τροχιά ταυτόχρονα. Αυτή θα είναι η όγδοη εκτόξευση δορυφόρων Galileo, και θα φέρει τον συνολικό αριθμό δορυφόρων στο διάστημα στους 18. Μόλις ολοκληρωθεί, το σύστημα θα έχει 24 λειτουργικούς δορυφόρους και ένα επίγειο δίκτυο για να παρέχει υπηρεσίες τοποθεσίας, πλοήγησης και συγχρονισμού. Μέχρι και σήμερα, οι πύραυλοι Soyuz έχουν μεταφέρει δύο δορυφόρους κάθε φορά. Αυτή η τετραπλή εκτόξευση παρουσιάζει πολλές τεχνικές προκλήσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν τη νέα κεφαλή και την ανάγκη να εφαρμοστεί έλεγχος σε τέσσερις ανεξάρτητους δορυφόρους σχεδόν ταυτόχρονα. Η άνοδος προς τη μεσαίου υψομέτρου τροχιά θα διαρκέσει τρεις και μισό ώρες. Έπειτα, μετά το διαχωρισμό των δορυφόρων, ένας συνδυασμός ομάδων από την ESA και τον γαλλικό οργανισμό διαστήματος CNES θα αναλάβουν, αποκτώντας έλεγχο και καθοδηγώντας τους στις πρώτες τους διαδρομές στην τροχιά, διάρκειας 9 ημερών για το ένα ζεύγος και 13 ημερών για το άλλο. "Τη στιγμή που οι τέσσερις δορυφόροι χωριστούν δύο δύο, θα έχουμε δύο βάρδιες της ομάδας της αποστολής να δουλεύουν στο κέντρο ελέγχου, στο κέντρο του CNES στην Τουλούζ, Γαλλία, με κάθε βάρδια να διαχειρίζεται δύο δορυφόρους – έτσι θα είνα μία έντονη περίοδος", λέει ο Liviu Stefanov, συνδιευθύνων από την ESA της ομάδας πτήσης. "Αυτή είναι η ίδια ομάδα που διεύθυνε τις προηγούμενες φάσεις των πρώτων τροχιών του Galileo, έτσι είμαστε οικείοι με τους ίδιους τους δορυφόρους", λέει η Heacu telegravene Cottet, επικεφαλής από το CNES της ομάδας πτήσης. "Αυτό που διαφέρει αυτή τη φορά είναι η διαχείριση τεσσάρων δορυφόρων, μερικές φορές ακολουθιακά και άλλες παράλληλα. Έχουμε επικεντρώσει πολλή προσπάθεια στο σχεδιασμό και την εκπαίδευση για τις πρώτες λίγες ώρες στο διάστημα." Από το 2011, η από κοινού ομαδα έχει διευθύνει τις αρχικές λειτουργίες πτήσης του Galileo εναλλάξ από το κέντρο της ESA στο Ντάρμασταντ, Γερμανία, και το κέντρο της CNES στην Τουλούζ. Στόχος τροχιάς : 23 200 χιλιόμετρα Ο διαχωρισμός θα σηματοδοτήσει την αρχή ενός συνόλου κρίσιμων ενεργειών και ελιγμών για να διασφαλιστεί ότι οι τέσσερις δορυφόροι είναι έτοιμοι να παραδοθούν στο Κέντρο Ελέγχου Galileoστο Όμπερπφαφενχόφεν, Γερμανία για το υπόλοιπο της αποστολής τους. Αυτό περιλαμβάνει τη διαβεβαίωση ότι κάθε δορυφόρος θα έχει ανοίξει τα ηλιακά του πτερύγια και θα είναι «θετικός ενεργειακά», εγκαθιστώντας ένα σύνδεσμο επικοινωνίας μέσω ενός συνόλου επίγειων σταθμών, διεξάγοντας εκτενείς ελέγχους κατάστασης και αλλάζοντας μετά το σκάφος σε μία σταθερή λειτουργία κατεύθυνσης προς τη Γη, έτοιμο για περαιτέρω ελιγμούς. http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Pethontas_toys_phantastikohus_thesseris

Είναι η σκοτεινή ύλη μποζόνια, μήκους κύματος 3000 ετών φωτός; Πριν από μερικές ημέρες στην αναδημοσίευση με τίτλο «Σχετικά με την ανίχνευση των αξιονίων», είδαμε τις προσπάθειες των φυσικών, για την ανίχνευση αξιονίων με τον ανιχνευτή ADMX, αλλά και τις πρόσφατες θεωρητικές προσομοιώσεις που δίνουν εκτιμήσεις σχετικά με την μάζα αυτών των υποθετικών (προς το παρόν) σωματιδίων. Ορισμένοι φυσικοί ελπίζουν ότι τα αξιόνια θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια καλή ερμηνεία για την σκοτεινή ύλη που αποτελεί το 27% του περιεχομένου του σύμπαντος. Το πείραμα ADMX σχεδιάστηκε για την ανίχνευση αξιονίων των οποίων η μάζα είναι τάξης μεγέθους μικρο-ηλεκτρονιοβόλτ (μeV), ενώ η τελευταία θεωρητική μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η μάζα των αξιονίων μπορεί να είναι 100 φορές μεγαλύτερη, γεγονός που μάλλον υπερβαίνει τις δυνατότητες του ADMX. Όμως μια άλλη θεωρητική μελέτη που εμφανίστηκε στον ιστότοπο arxiv.org , υποστηρίζει ότι η σκοτεινή ύλη θα μπορούσε να εξηγηθεί με εντελώς διαφορετικά αξιόνια, ένα είδος εξαιρετικά ελαφρών μποζονίων που απορρέουν από την θεωρία των χορδών. Εκτιμάται ότι η μάζα των υποψηφίων σωματιδίων σκοτεινής ύλης είναι m~10-22 eV ή 10−31GeV (γιγα-ηλεκτρονιοβολτ), μια μικροσκοπική μάζα σε σχέση με τα σωματίδια που αναζητούνται στον LHC. Το μήκος κύματος de Broglie είναι λ~1 kiloparsec ή 3200 έτη φωτός! Σωματίδια με τόσο μεγάλο μήκος κύματος προκαλούν νέα φαινόμενα και δεν είναι δυνατόν να ανιχνευτούν από επίγειους ανιχνευτές ή να παραχθούν σε επιταχυντές. Το άρθρο έχει τίτλο «On the hypothesis that cosmological dark matter is composed of ultra-light bosons«, υπογράφεται από τους Hui, Ostriker, Tremaine και Witten και προκάλεσε την προσοχή αρκετών φυσικών. Γιατί; Διότι ένας από τους συγγραφείς είναι ο Edward Witten, ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα επιστημονικά μυαλά. https://arxiv.org/pdf/1610.08297.pdf Ο Edward Witten είναι Αμερικανός θεωρητικός φυσικός, καθηγητής της Μαθηματικής Φυσικής στο Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών στο Πρίνστον. Έχει τεράστια συνεισφορά στην θεωρία των χορδών, την κβαντική βαρύτητα, τις υπερσυμμετρικές κβαντικές θεωρίες πεδίου και σε πολλά πεδία της μαθηματικής φυσικής, αλλά και στα καθαρά μαθηματικά. Το 1990 ήταν ο πρώτος και μοναδικός φυσικός που βραβεύθηκε με το μετάλλιο Fields από την Διεθνή Μαθηματική Ένωση. Το 2004 το περιοδικό Time το ανέφερε ως τον πιο έξυπνο εν ζωή θεωρητικό φυσικό. Ο Witten γεννήθηκε το 1951, στην Βαλτιμόρη στις ΗΠΑ. Ο πατέρας του Louis Witten ήταν θεωρητικός φυσικός εξειδικευμένος στην βαρύτητα και την γενική σχετικότητα. Οι αρχικές σπουδές του δεν είχαν σχέση με τη φυσική και τα μαθηματικά, αλλά την ιστορία και την γλωσσολογία. Αναμείχθηκε με την πολιτική δημοσιεύοντας άρθρα εναντίον της νέας αριστεράς και συμμετέχοντας στην προεκλογική εκστρατεία για την προεδρία των ΗΠΑ, του ρεπουμπλικανού υποψηφίου George McGovern το 1971-72 (οι φήμες που λένε ότι στις σημερινές εκλογές των ΗΠΑ ψήφισε την Jill Stein δεν επιβεβαιώνονται ). Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin-Madison για ένα εξάμηνο ως μεταπτυχιακός φοιτητής Οικονομικών, αλλάζοντας πορεία το 1973 με την εγγραφή του στο τμήμα εφαρμοσμένων μαθηματικών του Πρίνστον και λαμβάνοντας διδακτορικό δίπλωμα στη φυσική το 1976 υπό την επίβλεψη του David Gross (βραβείο Νόμπελ φυσικής 2004)… Διαβάστε την πρόσφατη «αυτο-βιογραφική» ομιλία του Witten στα πλαίσια της βράβευσής του στο Κιότο εδώ: www.sns.ias.edu https://www.sns.ias.edu/ckfinder/userfiles/files/ComemorativeLecturePopular(1).pdf Οι Witten et al μελετούν λεπτομερώς μια υπόθεση, που δεν είναι καινούργια, και καταλήγουν σε διάφορα ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Η ιδέα ονομάζεται «FDM», από το «Fuzzy Dark Matter» (ασαφής σκοτεινή ύλη). Υποθέτουν ένα υπερ-ελαφρύ μποζόνιο, με σχεδόν μηδενική μάζα, το οποίο θα μπορούσε να είναι υπεύθυνο για την σκοτεινή ύλη που αποτελεί το 27% του περιεχομένου του σύμπαντος. Οι συγγραφείς επισημαίνουν τις συνέπειες της ύπαρξης αυτού του γιγαντιαίου μήκους κύματος στην σωματιδιακή φυσική, αλλά και το πως θα μπορούσε να ανιχνευθεί πειραματικά, από τηλεσκόπια (!) κι όχι σε επιταχυντές όπως ο LHC. Επιπλέον γίνεται αναφορά στον Fornax (Κάμινος), έναν γαλαξία-νάνο, δορυφόρο του δικού μας γαλαξία, που φαίνεται να διαθέτει σφαιρωτά σμήνη τα οποία δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν εκεί, αν η σκοτεινή ύλη στον γαλαξία ήταν το «συνηθισμένο» είδος που προβλέπεται από το παράδειγμα της ψυχρής σκοτεινής ύλης (CDM). Το νέο μοντέλο της σκοτεινής ύλης (FDM) περιγράφει πολύ καλύτερα αυτό το περίεργο σύστημα. http://physicsgg.me/2016/11/08/%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%84%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%ae-%cf%8d%ce%bb%ce%b7-%ce%bc%cf%80%ce%bf%ce%b6%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%ae%ce%ba%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%ba/

Αντίστροφη μέτρηση για την πρώτη «φωτογράφηση» μιας μαύρης τρύπας. Για πρώτη φορά, την επόμενη άνοιξη ένα δίκτυο εννέα επίγειων ραδιοηλεσκοπίων θα αποπειραθεί να απαθανατίσει το «προφίλ» μιας μαύρης τρύπας. Στόχος του Event Horizon Telescope (ΕΗΤ), όπως ονομάζεται το πρότζεκτ, είναι να «φωτογραφήσει» τον Τοξότη Α*, τη μαύρη τρύπα που βρίσκεται στο κέντρο του Γαλαξία μας. Ήδη έχει ολοκληρωθεί ένα αρκετά μεγάλο μέρος της τεχνικής προετοιμασίας. Έτσι, οι επιστήμονες εκτιμούν πως τον Απρίλιο του 2017 θα καταφέρουν να φωτογραφήσουν για πρώτη φορά μία μαύρη τρύπα. Οι μαύρες τρύπες είναι τα «απομεινάρια» πολύ μεγάλων άστρων, τα οποία έχουν τόσο μεγάλη πυκνότητα που «καταπίνουν» οποιοδήποτε φωτόνιο ή σώμα βρεθεί στην εμβέλεια του πανίσχυρου βαρυτικού τους πεδίου, ή αλλιώς στον ορίζοντα γεγονότων, όπως ονομάζεται. Επομένως, οι επιστήμονες δεν θα απαθανατίσουν την ίδια τη μαύρη τρύπα αλλά το «προφίλ» του ορίζοντα γεγονότων, μέσω της ποσότητας θερμού αερίου που περιδίνεται στην περιφέρειά του, πριν εξαφανισθεί για πάντα στο εσωτερικό του Τοξότη Α*. «Υπάρχουν αρκετά εμπόδια που θα πρέπει να ξεπερασθούν για να αποτυπωθεί ο Ταξότης Α* – που ουσιαστικά είναι ένα εξαιρετικά μικρό ίχνος στον ουρανό», λέει στην ιστοσελίδα Futurism η Φέριαλ Οζέλ, καθηγήτρια φυσικής και αστρονομίας στο πανεπιστήμιο της Αριζόνα και μέλος του πρότζεκτ. Ο λόγος είναι πως η μαύρη τρύπα απέχει 25.000 έτη φωτός από τη Γη. Σύμφωνα με την Οζέλ, είναι σαν να θέλουν να διακρίνουν ένα CD που βρίσκεται στην επιφάνεια της Σελήνης. Γι’ αυτό και οι επιστήμονες θα συνδυάσουν εννιά ραδιοτηλεσκόπια από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, όπως τις ΗΠΑ, την Ισπανία και τη Γαλλία, δημιουργώντας έτσι ένα «εικονικό» τηλεσκόπιο με πρωτόγνωρη ευκρίνεια. Επίσης, θα αξιοποιήσουν ένα μήκος κύματος ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας το οποίο διαπερνά όχι μόνο τα νέφη γύρω από τη μαύρη τρύπα, αλλά και τη γήινη ατμόσφαιρα. Πέρα από το ότι θα πρόκειται για επίτευγμα από τη σκοπιά της παρατηρησιακής φυσικής, η «φωτογράφηση» του Τοξότη Α* θα δώσει τη δυνατότητα να ελεγχθεί μία ακόμη φορά η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας. Σύμφωνα με τη θεωρία του Αϊνστάιν, οι μαύρες τρύπες παραμορφώνουν τοπικά τον χωρόχρονο, ενώ μάλιστα μπορεί να υπολογισθεί η παραμόρφωση. Έτσι, οι εικόνες του Τοξότη Α* αναμένεται να παρουσιάζουν τη μορφή ενός μηνίσκου, οι διαστάσεις του οποίου θα πρέπει να συμφωνούν με τις προβλέψεις της Γενικής Σχετικότητας. Σε αντίθετη περίπτωση, αυτό θα σημαίνει πως η θεωρία χρειάζεται βελτίωση. Πριν πάντως «φωτογραφηθεί» ο Τοξότης Α*, οι επιστήμονες ήδη έχουν αποφασίσει πως το επόμενο βήμα θα είναι να απαθανατίσουν τη μαύρη τρύπα που βρίσκεται στον γαλαξία Messier 87. Η συγκεκριμένη μαύρη τρύπα είναι πολύ μεγαλύτερη από τον Τοξότη Α*, ενώ από αυτήν εκτινάσσονται τεράστιοι πίδακες πλάσματος στο διάστημα. http://physicsgg.me/2016/11/11/%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%b7-%ce%bc%ce%ad%cf%84%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%b7-%cf%86%cf%89%cf%84/

«Σογιούζ-03 MS» H Προετοιμασία του πλοίου για εκτόξευση στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) πραγματοποιείται με συναρμολόγηση και δοκιμές του διαστημικου σκαφους στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα των προπαρασκευαστικών εργασιών για την επόμενη εβδομάδα έχει προγραμματιστεί η μεταφορά της κεντρικής μονάδας του TPK "Soyuz MS-03" του διαστημικού οχήματος για την συναρμολόγηση και δοκιμή του πυραύλου "Soyuz-FG". http://www.roscosmos.ru/22884/ Εκτόξευση δοκιμαστικού δορυφόρου «pulsar» Η Κίνα προχώρησε στην εκτόξευση δοκιμαστικού δορυφόρου «pulsar» σήμερα από το πεδίο εκτοξεύσεων Τζιουκουάν στα βορειοδυτικά της χώρας. Η εκτόξευση πραγματοποιήθηκε με τη χρήση πυραύλου-φορέα Long March-11. Επρόκειτο για την 239η εκτόξευση που έγινε με πύραυλο-φορέα αυτού του τύπου. Με την τοποθέτησή του σε τροχιά ο δορυφόρος θα πραγματοποιήσει σειρά δοκιμαστικών λειτουργιών, αναφορικά με την προσαρμογή του, στο διαστημικό περιβάλλον. Η σχεδίαση και η κατασκευή του δορυφόρου έγινε από ακαδημαϊκά ιδρύματα τα οποία συνεργάζονται με την China Aerospace Science and Technology Corp. http://www.ethnos.gr/diethni/arthro/kina_ektokseusi_dokimastikou_doryforou_pulsar-64645072/

Εκπληκτική εικόνα από τη NASA που δείχνει δομές των δακτυλίων του Κρόνου με πρωτοφανή λεπτομέρεια. Το διαστημικό σκάφος Cassini της NASA κατέγραψε με εκπληκτικές λεπτομέρειες, δομές των δακτυλίων από τον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών» του Ηλιακού μας συστήματος. Μια νέα εντυπωσιακή εικόνα από τους δακτυλίους του Κρόνου έδωσε στην δημοσιότητα η Αμερικανική Υπηρεσία Διαστήματος (NASA). Οι δακτύλιοι αποτελούνται από πολλούς άλλους μικρότερους δακτυλίους που φαίνονται σαν ένας όταν τα βλέπει κανείς από απόσταση. Αλλά όταν απεικονίζονται από κοντά, αυτές οι δομές των δακτυλίων εμφανίζονται πιο καθαρά. Οι επιστήμονες εξετάζουν τη φύση αυτών των χαρακτηριστικών, αν εμφανίζονταν πάντα έτσι ή έχουν εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου. Η εικόνα αυτή δείχνει την ηλιόλουστη πλευρά των δακτυλίων λίγο πάνω πάνω από το επίπεδο του δακτυλίου. Η εικόνα λήφθηκε με τον ευρυγώνιο φακό της κάμερας του διαστημικού σκάφους Cassini στις 24 Σεπτεμβρίου του 2016, το οποίο βρέθηκε σε απόσταση περίπου 456.000 χιλιόμετρα από τον Κρόνο. Η αποστολή Cassini–Huygens είναι ένα συνεργατικό έργο της NASA, της ESA και της ASI, της Ιταλικής Υπηρεσίας Διαστήματος. Το εργαστήριο της NASA, Jet Propulsion Laboratory (JPL), ένα τμήμα του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια στην Πασαντένα, διαχειρίζεται την αποστολή για τη Διεύθυνση Επιστημονικών Αποστολών της NASA (Science Mission Directorate) στην Ουάσινγκτον. Ο δορυφόρος Cassini σχεδιάστηκε, αναπτύχθηκε και συναρμολογήθηκε στο JPL. Η συσκευή ραντάρ κατασκευάστηκε από το JPL και το ASI, σε συνεργασία με τα μέλη της ομάδας από τις ΗΠΑ και αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. http://www.pronews.gr/portal/20161108/genika/diastima/49/ekpliktiki-eikona-apo-ti-nasa-poy-deihnei-domes-ton-daktylion-toy-kronoy

Στις 14 Νοεμβρίου η κοντινότερη στη Γη και μεγαλύτερη Σελήνη μετά το 1948. Το μεγαλύτερο φεγγάρι που είχαν ποτέ την ευκαιρία να δουν οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι σήμερα ζωντανοί, θα υπάρξει κατά την πανσέληνο της 14ης Νοεμβρίου. Τη μέρα εκείνη η Σελήνη θα πλησιάσει στη Γη περισσότερο από κάθε άλλη φορά και έτσι θα φαίνεται η μεγαλύτερη που έχει υπάρξει μετά το 1948, δηλαδή εδώ και σχεδόν 70 χρόνια. Η επόμενη φορά που το φεγγάρι θα βρεθεί πάλι τόσο κοντά και θα φάινεται τόσο μεγάλο και φωτεινό, θα είναι το Νοέμβριο του 2034, σύμφωνα με τη NASA. Στις 14 Νοεμβρίου φέτος η Σελήνη θα φαίνεται έως 7% μεγαλύτερη και 16% φωτεινότερη σε σχέση με την μέση πανσέληνο. Η σούπερ-πανσέληνος θα φθάσει στο μέγιστό της στις 15:52 ώρα Ελλάδος στις 14 Νοεμβρίου. Στην πραγματικότητα και τα δύο συνεχόμενα βράδια της 13ης και της 14ης Νοεμβρίου, η πανσέληνος θα είναι εντυπωσιακή. http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/stis_14_noembriou_h_kontinoteri_sti_gi_kai_megalyteri_selini_meta_to_1948-64642358/ 46 χρόνια από την πτήση του «Luna-17 Στις 10 Νοεμβρίου 1970 από το Μπαϊκονούρ με τον πύραυλο «Proton» ξεκίνησε το «Luna-17" - (αυτόματος διαπλανητικός σταθμός), να παραδώσει στη Σελήνη το "Lunokhod-1". Ο σταθμός έκανε μια ομαλή προσγείωση στο φεγγάρι στην περιοχή της Mare Imbrium. Κατά την εκφόρτωση γλίστρησε κάτω από την πλατφόρμα η αυτοκινούμενη μηχανή "Lunokhod-1". Έγινε το πρώτο τηλεκατευθυνόμενο πλανητικό Rovers του κόσμου που έχει εργαστεί με επιτυχία στην επιφάνεια ενός άλλου ουράνιου σώματος. Η Μάζα του "Lunokhod-1» ήταν 756 κιλά, με ανοιχτό το μήκος μιας ηλιακής μπαταρίας - 4,42 m, πλάτος - 2,15 m, ύψος - τροχοί διαμέτρου 1,92 μ. - 510 χιλιοστά, πλάτος των τροχών - 200 χιλιοστά, πλάτος γραμμής - 1.600 χιλιοστά. Το "Lunokhod-1" έγινε από ελαφρύ και ανθεκτικό κράμα μαγνησίου. Το άνω μέρος του σώματος χρησιμοποιείται ως ψύκτρα, ψύκτη και έκλεισε το καπάκι. Κατά τη διάρκεια της σεληνιακής μερας το κάλυμμα έχει ανοίξει, και τα ηλιακά κύτταρα που βρίσκονται στην εσωτερική πλευρά του, παρέχουν την επαναφόρτιση των μπαταριών, τη διατροφή του εποχούμενου εξοπλισμού. Ο αυτοπροωθούμενος τροχοφόρος σκελετός για την κίνηση επιτρέπει να γυρίζει επί τόπου και σε κίνηση. Το "Lunokhod-1" έχει εργαστεί στη σεληνιακή επιφάνεια 301 ημέρες 6 ώρες και 37 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ταξίδεψε 10.540 m, τοπογραφικά μια έκταση 80.000 τετρ.m, και μετεδωσε στη Γη πάνω από 20.000 φωτογραφίες. Εγινε ένα μεγάλο συγκρότημα της επιστημονικής έρευνας, συμπεριλαμβανομένης της χημικής ανάλυσης του σεληνιακού εδάφους. η συσκευή ελέγχοταν από το κέντρο των επικοινωνιών του διοικητή, του οδηγού, συνοδηγού, χειριστή και μηχανικός πτήσης. Μετά την ολοκλήρωση του "Lunokhod-1" πηγε σε μια θέση όπου ο γωνιακός ανακλαστήρας έχει παράσχει τη δυνατότητα ανακλασης λέιζερ που στελνονται από τη Γη. http://www.energia.ru/ru/news/news-2016/news_11-10.html

Μια νέα θεωρία για την βαρύτητα εξηγεί την σκοτεινή ύλη. Πριν από έξι χρόνια ο Erik Verlinde, καθηγητής θεωρητικής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, δημοσίευσε μια «αιρετική» εργασία με τίτλο «On the Origin of Gravity and the Laws of Newton» στην οποία αποδεικνύει ότι η βαρυτική δύναμη που περιγράφει ο νόμος της παγκόσμιας έλξης του Νεύτωνα είναι μια εντροπική δύναμη. https://arxiv.org/pdf/1001.0785v1.pdf Η εντροπική δύναμη είναι μια φαινομενολογική δύναμη που εμφανίζεται σε ένα σύστημα εξαιτίας της φυσικής τάσης προς αύξηση της εντροπίας. Δηλαδή οι εντροπικές δυνάμεις ουσιαστικά οφείλονται στον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο. Πως γίνεται μια δύναμη να «αναδύεται» από την εντροπία; Αυτό γίνεται κατανοητό αν ξεκινήσουμε από την θερμοδυναμική ταυτότητα Φωτ.latex όπου Ε η ενέργεια του συστήματος, T η θερμοκρασία, P η πίεση, V ο όγκος, μ το χημικό δυναμικό και N ο αριθμός των σωματιδίων του συστήματος. Κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις, η παραπάνω εξίσωση μπορεί να γίνει απλούστερη Φωτ.latex2 Αν η ενέργεια και η εντροπία εξαρτώνται από την συντεταγμένη x, τότε παραγωγίζοντας ως προς x προκύπτει Φωτ.latex3 όπου η παράγωγος της ενέργειας εκφράζει δύναμη (την εντροπική δύναμη): Φωτ.latex4 Η πίεση ενός ιδανικού αερίου ή το φαινόμενο της ώσμωσης είναι τα πιο κοινά παραδείγματα εντροπικών δυνάμεων. Ξεκινώντας από τις πρώτες αρχές και τις γενικές παραδοχές του νόμου της βαρύτητας του Νεύτωνα, σύμφωνα με τον Eric Verlinde, καταλήγει κανείς αναπόφευκτα σε μια θεωρία στην οποία ο χώρος αναδύεται μέσα από ένα ολογραφικό σενάριο και η βαρύτητα ερμηνεύεται ως εντροπική δύναμη, μια δύναμη που προκαλείται από τις μεταβολές στις πληροφορίες που σχετίζονται με τις θέσεις των υλικών σωμάτων. Η σχετικιστική γενίκευση των επιχειρημάτων αυτών οδηγούν στις εξισώσεις του Αϊνστάιν. Στα χρόνια που μεσολάβησαν, ο Verlinde συνέχισε να βελτιώνει την θεωρία του έτσι ώστε να ταιριάζει ακόμη καλύτερα με τα παρατηρησιακά δεδομένα. Έτσι, χθες δημοσίευσε ένα νέο άρθρο (Emergent Gravity and the Dark Universe) στο οποίο εξηγεί πώς αυτή η εναλλακτική περιγραφή μπορεί να εξηγήσει τις ανωμαλίες στην κίνηση των εξωτερικών περιοχών των γαλαξιών, καταργώντας την ανάγκη ύπαρξης της σκοτεινής ύλης! https://arxiv.org/pdf/1611.02269v1.pdf Διαβάστε περισσότερα εδώ: New theory of gravity might explain dark matter και το σχετικό άρθρο του Κώστα Δεληγιάννη που ακολουθεί: https://astronomynow.com/2016/11/08/new-theory-of-gravity-might-explain-dark-matter/ Θεωρία για τη βαρύτητα «αποσύρει» τη σκοτεινή ύλη από το σύμπαν Για ποιο λόγο κοσμικές δομές, όπως οι εξωτερικές περιοχές των γαλαξιών, δεν κινούνται όπως περιγράφει η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Άλμπερτ Αϊνστάιν; Σύμφωνα με τους περισσότερους φυσικούς, η απάντηση κρύβεται στη σκοτεινή ύλη, ένα υλικό με μυστηριώδη φύση, αφού δεν έχει ανιχνευθεί πειραματικά καθώς δεν εκπέμπει ούτε απορροφά ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, όπως για παράδειγμα φως. Ωστόσο, μερικοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως, αντί να «προδίδουν» την ύπαρξη ενός εξωτικού υλικού, τέτοιες ασυμφωνίες απλώς «προδίδουν» το γεγονός ότι η Γενική Θεωρία δεν περιγράφει με ακρίβεια τη συμπεριφορά της βαρύτητας. Ανάμεσά τους, ο Ολλανδός Έρλικ Βελρίντε, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ και το Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής Delta, ο οποίος από το 2010 έχει προτείνει ένα εναλλακτικό μοντέλο περιγραφής της βαρύτητας. Στα χρόνια που μεσολάβησαν, ο Βελρίντε συνέχισε να βελτιώνει το μοντέλο του, ώστε να ταιριάζει ακόμη καλύτερα με τα παρατηρησιακά δεδομένα. Έτσι, χθες δημοσίευσε άρθρο το οποίο εξηγεί πώς αυτή η εναλλακτική περιγραφή μπορεί να εξηγήσει τις ανωμαλίες στην κίνηση των εξωτερικών περιοχών των γαλαξιών, καταργώντας την ανάγκη ύπαρξης της σκοτεινής ύλης. Σύμφωνα με τη θεωρία του Ολλανδού φυσικού, η βαρύτητα δεν αποτελεί μία θεμελιώδη δύναμη στο σύμπαν, αλλά ένα «αναδυόμενο φαινόμενο». Έτσι με τον ίδιο τρόπο που η θερμοκρασία ενός σώματος είναι η εκδήλωση της κινητικής κατάστασης των μορίων του, η βαρύτητα σύμφωνα με τον Βελρίντε δεν είναι τίποτε άλλο από την εκδήλωση των μεταβολών που υφίστανται στοιχειώδη bit πληροφορίας, τα οποία είναι ενσωματωμένα στη δομή του χωρόχρονου. Από τα πρώτα βήματα διατύπωσης της θεωρίας του, ο επιστήμονας μπόρεσε να δείξει πώς ο παραπάνω μηχανισμός συμφωνεί με όλα τα φαινόμενα που περιγράφονται από τον Δεύτερο Νόμο του Νεύτωνα από την πτώση μίας πέτρας, μέχρι την κίνηση ενός δορυφόρου γύρω από τη Γη. Τώρα, παρουσιάζει πώς μπορεί να εξηγήσει τις ανωμαλίες στην κίνηση των εξωτερικών περιοχών των γαλαξιών, χωρίς καμία παραπομπή στη σκοτεινή ύλη. «Έχουμε ενδείξεις ότι αυτή η νέα θεώρηση για τη βαρύτητα συμφωνεί με τις παρατηρήσεις», λέει ο ίδιος στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Delta. «Όπως φαίνεται, στις μεγάλες κλίμακες, η βαρύτητα δεν συμπεριφέρεται όπως προβλέπει η θεωρία του Αϊνστάιν». Βασικός «πυλώνας» της θεωρίας του Βελρίντε είναι μία παραλλαγή που ο ίδιος επινόησε της Ολογραφικής Αρχής, την οποία διατύπωσε ο Γκέραρντ Χουφτ, καθηγητής και μέντοράς του, με τον Λέοναρντ Σάσκιντ από το πανεπιστήμιο Στάντφορντ στις ΗΠΑ. Στην εκδοχή που διατύπωσαν την Ολογραφική Αρχή οι δύο επιστήμονες, όλα τα φαινόμενα στο σύμπαν αποθηκεύονται ως πληροφορίες σε δύο διαστάσεις, δηλαδή σε μία φανταστική επιφάνεια που περιβάλλει το σύμπαν. Σύμφωνα με τον Βελρίντε, αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό, αφού ένα μέρος των πληροφοριών αποθηκεύονται στον ίδιο τον χώρο. Επομένως, παρόλο που η «συμβατική» βαρύτητα μπορεί να κωδικοποιηθεί από τις πληροφορίες στη δισδιάστατη επιφάνεια, στις επιπλέον πληροφορίες που είναι ενσωματωμένες στον χώρο οφείλονται οι ανωμαλίες που αποδίδονται στη σκοτεινή ύλη. Το κίνητρο για προσπάθειες όπως του Βελρίντε για αναθεώρηση της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας δεν είναι μόνο πως η περιγραφή του Αϊνστάιν για τη βαρύτητα δεν εξηγεί συμπαντικά φαινόμενα όπως η κίνηση των εξωτερικών περιοχών του σύμπαντος, αλλά και το γεγονός ότι έρχεται σε αντίθεση με την Κβαντική φυσική τον δεύτερο βασικό «πυλώνα» της φυσικής. Μάλιστα, οι δύο θεωρίες «συναντιούνται» στην περίπτωση των μαύρων τρυπών, καταλήγοντας σε αντικρουόμενα συμπεράσματα. «Πολλοί θεωρητικοί φυσικοί όπως εγώ αναπτύσσουν παραλλαγές της θεωρίας της βαρύτητας, έχοντας κάνει σημαντικά βήματα. Ίσως βρισκόμαστε στην αυγή μίας νέας επιστημονικής επανάστασης, η οποία θα αλλάξει δραστικά την εικόνα μας για τη φύση του χώρου, του χρόνου και της βαρυτικής δύναμης», καταλήγει ο επιστήμονας. http://physicsgg.me/2016/11/09/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%ce%b8%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b2%ce%b1%cf%81%cf%8d%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%ce%b5%ce%be%ce%b7%ce%b3%ce%b5%ce%af/

«Σογιούζ-03 MS» Στις 7 του Νοεμβρίου του 2016 οι ειδικοί της RSC «Energia» στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ ολοκληρωσαν με επιτυχία τις πολύπλοκες διαδικασίες παραγωγής για τοποθετηση των επανδρωμένων διαστημικών σκαφών (TPC) με την νέα τροποποίηση του « Σογιούζ-MS 03» με το διαμέρισμα μεταφοράς. Η προετοιμασία του πλοίου για εκτόξευση στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) πραγματοποιείται με την συναρμολόγηση και τις δοκιμές των διαστημικών σκαφών στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. Νωρίτερα, το πλοίο τροφοδοτηθηκε με προωθητικό και συμπιεσμένα αέρια. Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα των προπαρασκευαστικών εργασιών για την επόμενη εβδομάδα έχει προγραμματιστεί η επιθεώρηση απο τους σχεδιαστές του πλοίου, το τροχαίο-φέρινγκ και τη μεταφορά της κεντρικής μονάδας του TPK "Soyuz MS-03» στη συναρμολόγηση και δοκιμή στο κτίριο για την τοποθετηση του πυραύλου "Soyuz-FG". http://www.roscosmos.ru/22865/ Μια... εξωγήινη ψήφος! Το εκλογικό του καθήκον εξάσκησε από το… Διάστημα ο αστροναύτης της NASA Σέιν Κίμπροου, o μοναδικός Αμερικανός που βρίσκεται αυτή την περίοδο στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Σύμφωνα με τη NASA, ο Κίμπροου εξάσκησε το εκλογικό του καθήκον τις τελευταίες ημέρες και πλέον μπορεί να… καυχιέται ότι είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που έχουν ψηφίσει σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Ο Κίμπροου δεν είναι ο μόνος Αμερικανός που... ψήφισε από το διάστημα. Είχε προηγηθεί η συνάδελφός του Κέιτ Ρούμπινς, που όμως επέστρεψε στη Γη πριν από μια εβδομάδα. Πρόλαβε όμως κι αυτή να ψηφίσει από το διάστημα, εκμεταλλευόμενη τη νομοθεσία του Τέξας, που δίνει στους αστροναύτες τη δυνατότητα να ψηφίσουν ακόμη κι αν λείπουν από τη Γη. Ο Κίμπροου βρίσκεται στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό από τα μέσα Οκτωβρίου και θα παραμείνει εκεί για τέσσερις μήνες. Ο ίδιος είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον να εξασκήσει το εκλογικό του καθήκον, τονίζοντας ότι νιώθει περήφανος που θα μπορεί στο μέλλον να λέει «ψήφισα από το διάστημα». Ασχέτως του αν θα νικήσει ο υποψήφιος της επιλογής του. Όπως είπε άλλωστε, «Οι αστροναύτες είναι λίγο πολύ απολιτικοί. Και θα χαρώ να καλωσορίσω τον νέο πρόεδρο, όποιος κι αν είναι»... http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/mia_eksogiini_psifos-64638780/

Τεχνολογία «όσφρησης» ζωής για μελλοντικούς ρομποτικούς εξερευνητές του Άρη. Ένας αισθητήρας που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 2000 για τον αμερικανικό στρατό, με σκοπό τον εντοπισμό παθογόνων μικροοργανισμών και τοξινών στον αέρα, ίσως αποδειχθεί κρίσιμος στον εντοπισμό εξωγήινης ζωής σε μία μελλοντική μη επανδρωμένη αποστολή στον πλανήτη Άρη. Ο αισθητήρας ονομάζεται BILI (Bio-Indicator Lidar Instrument) και βασίζεται σε δύο υπεριώδη λέιζερ, ενώ θα εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι παρόλο οι άνεμοι στον Κόκκινο Πλανήτη δεν είναι ιδιαίτερα ισχυροί, η σκόνη που καλύπτει την επιφάνεια του πλανήτη είναι αρκετά ψιλή, με συνέπεια να σχηματίζονται συχνά σύννεφα σκόνης. Έτσι, ένα ρομπότ εξοπλισμένο με το BILI θα μπορεί να «σαρώνει» τα σύννεφα, με συνέπεια τα μόρια σκόνης να φθορίζουν, δηλαδή να εκπέμπουν ακτινοβολία. Το μηχάνημα θα αναλύει την ακτινοβολία, με συνέπεια να προσδιορίσει κατά πόσο υπάρχουν οργανικά μόρια, δηλαδή «ίχνη» για μικροοργανισμούς που υπήρξαν ή συνεχίζουν να υπάρχουν στον Άρη. Ένα πλεονέκτημα του μηχανήματος είναι πως θα μπορούν με αυτό τον τρόπο να εξετασθούν νέφη που βρίσκονται σε απόσταση ακόμη και εκατοντάδων μέτρων από το ρομπότ. Επομένως, ο «εξερευνητής» θα έχει τη δυνατότητα να ελέγξει μία αρκετά μεγάλη περιοχή γύρω από τα σημεία στα οποία θα περιπλανιέται στον πλανήτη. Το BILI αναπτύχθηκε από τον Μπράνιμιρ Μπλαγκόγεβιτς, ο οποίος εργάζεται στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA. Μαζί με ειδικούς της NASA στις πλανητικές επιστήμες, ο Μπλαγκόγεβιτς προσπαθεί να το προσαρμόσει στη χρήση του πέρα από τη Γη, για να «εξοπλίσει» ένα ρομπότ που θα ταξιδέψει στον Άρη. Οποιαδήποτε αποστολή έχει γίνει με προορισμό τον Κόκκινο Πλανήτη υπόκειται σε αρκετούς περιορισμούς στην αναζήτηση ζωής. Το ρομπότ Curiosity, για παράδειγμα, συλλέγει δείγματα της επιφανειακής σκόνης, ελέγχοντας κατά πόσο περιέχουν οργανικά μόρια. Ωστόσο, αυτή τη μέθοδος ενέχει τον κίνδυνο μόλυνσης των δειγμάτων από ουσίες που έχει μεταφέρει το ρομπότ από τη Γη, παρόλο που απολυμάνθηκε πριν από την απογείωσή του. Επίσης, είναι εξαιρετικά χρονοβόρα, κάτι που σημαίνει πως λίγα δείγματα μπορούν να αναλυθούν από κάθε περιοχή που εξερευνά το ρομπότ. Σύμφωνα με τον Μπλαγκόγεβιτς, το ίδιο μηχάνημα πιθανότατα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και στην περίπτωση του Εγκέλαδου, δορυφόρου του Δία. Κι αυτό γιατί έχει ανακαλυφθεί πως στην επιφάνεια του δορυφόρου σχηματίζονται πίδακες νερού, οι οποίοι εκτινάσσονται σε μεγάλο υψόμετρο. Έτσι, εξοπλισμένος με μία ισχυρότερη εκδοχή του BILI, ένας δορυφόρος θα μπορούσε να πετάξει σε υψόμετρο 50 χιλιομέτρων από την επιφάνεια του δορυφόρου, «σαρώνοντας» τους πίδακες. Με αυτό τον τρόπο, θα μπορούσε να προσδιορισθεί αν σε αυτούς περιέχονται και οργανικά μόρια, κάτι που θα σήμαινε πως υπάρχει ζωή στον ωκεανό στο υπέδαφος από τον οποίο προέρχεται το νερό. http://www.naftemporiki.gr/story/1168520/texnologia-osfrisis-zois-gia-mellontikous-rompotikous-eksereunites-tou-ari