Δροσος Γεωργιος

Βίαια συμπαντικά φαινόμενα «αντιγράφονται» στο εργαστήριο. Στο σύμπαν εκτυλίσσονται πολλά ακραία φαινόμενα, αφού για παράδειγμα οι πλανήτες «βομβαρδίζονται» συνεχώς από κάθε λογής διαστημικούς βράχους, ενώ οι αστέρες παράγουν ασύλληπτα ποσά ενέργειας μέσω των θερμοπυρηνικών αντιδράσεων. Τι ακριβώς όμως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις και ποιες επιπλέον γνώσεις μπορούν να μας δώσουν για το σύμπαν; Μήπως επίσης θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε προς όφελος του ανθρώπου; Για να απαντήσουν σε ερωτήματα όπως τα παραπάνω, επιστήμονες από το Εθνικό Εργαστήριο Επιταχυντών SLAC πραγματοποιούν λεπτομερή πειράματα και αναπτύσσουν υπολογιστικές προσομοιώσεις, ώστε να αναπαραστήσουν τα πιο βίαια συμπαντικά φαινόμενα σε εργαστηριακή κλίμακα. «Η εργαστηριακή αστροφυσική κερδίζει γρήγορα έδαφος, χάρις στην εξέλιξη της τεχνολογίας», λεει στο σάιτ του SLAC o Ζίγκρφιντ Γκλένζερ, επικεφαλής του Επιστημονικού Τμήματος Υψηλής Ενεργειακής Πυκνότητας. «Πλέον έχουμε στη διάθεσή μας πανίσχυρα λέιζερ για να προσομοιώσουμε ακραίες καταστάσεις της ύλης, πηγές ακτίνων Χ για να τις αναλύσουμε σε ατομικό επίπεδο, όπως και υπερυπολογιστές για να “τρέξουμε” περίπλοκες προσομοιώσεις». Με τέτοια «όπλα» στη διάθεσή τους, η ομάδα του SLAC έδειξε πρόσφατα πως η σφοδρή σύγκρουση ενός μετεωρίτη σε κάποιον πλανήτη μπορεί να προκαλέσει την παραγωγή… διαμαντιών. Οι επιστήμονες υπέθεταν εδώ και χρόνια πως από μία τέτοια πρόσκρουση θα μπορούσε από τον γραφίτη του εδάφους να προκύψει μία μορφή διαμαντιού, ο λονσδαλεΐτης, που είναι μάλιστα σκληρότερος από το κανονικό διαμάντι. Για να ελέγξει αυτή την υπόθεση, η ομάδα του SLAC θέρμανε στο εργαστήριο μέσω λέιζερ ένα δείγμα γραφίτη, εφαρμόζοντας στη συνέχεια πολύ υψηλή πίεση – 2 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από την ατμοσφαιρική πίεση στο επίπεδο της θάλασσας. Έτσι, επιστρατεύοντας μία διάταξη φασματοσκοπίας ακτίνων Χ, είδε μόρια του γραφίτη να μετασχηματίζονται σε λονσδαλεΐτη μέσα σε δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου. Αν και το συγκεκριμένο πείραμα είναι χρήσιμο στη Γη, αφού τα ίχνη λονσδαλεΐτη αποτελούν επομένως ενδείξεις μιας πιθανής πρόσκρουσης μετεωρίτη, στο SLAC έχει επίσης διαλευκανθεί ένα «μυστήριο» που αφορά τους πλανήτες γίγαντες όπως ο Δίας. Σε αυτά τα σώματα, το εσωτερικό τους καταλαμβάνεται κυρίως από υγρό υδρογόνο, το οποίο σύμφωνα με θεωρίες θα μπορούσε υπό ειδικές συνθήκες να γίνει αγώγιμο, από ηλεκτρικά ουδέτερο που είναι κανονικά. Για να ελέγξουν αυτές τις θεωρίες, οι επιστήμονες του Εργαστηρίου χρησιμοποίησαν ένα π-πανίσχυρο λέιζερ για να θερμάνουν και να συμπιέσουν ένα δείγμα υγρού δευτέριου, το οποίο είναι ισότοπο του υδρογόνου. Έτσι, διαπίστωσαν πως το σε πολύ υψηλή πίεση και θερμοκρασία 4.000 βαθμών Κελσίου, όντως αλλάζουν οι ηλεκτρικές ιδιότητες του δευτέριου. Η συγκεκριμένη ανακάλυψη ανοίγει τον δρόμο για να κατανοηθούν καλύτερα ο σχηματισμός και η εξέλιξη των πλανήτων του ηλιακού μας συστήματος. Την ίδια στιγμή, ενδέχεται να αποδειχθεί χρήσιμη και στην προσπάθεια άλλων επιστημόνων να λύσουν το ενεργειακό πρόβλημα της ανθρωπότητας, αναπτύσσοντας αντιδραστήρες πυρηνικής σύντηξης που χρησιμοποιούν σαν «καύσιμο» το δευτέριο. Από το «μικροσκόπιο» όμως της ομάδας του SLAC έχουν περάσει και οι «συμπαντικοί επιταχυντές», δηλαδή σώματα όπως οι τεράστιες μαύρες τρύπες που εκπέμπουν σωματίδια υψηλών ενεργειών. Οι επιστήμονες θέλουν να μελετήσουν τη συμπεριφορά αυτών των πηγών, κατ’ αρχάς επειδή έτσι θα κατανοήσουν ακόμη καλύτερα το σύμπαν. Από την άλλη πλευρά, ίσως αποκτήσουν καινοτόμες ιδέες για την κατασκευή καλύτερων επιταχυντών, που με τη σειρά τους θα χρησιμοποιηθούν για να εξερευνηθεί ο «κόσμος» των στοιχειωδών σωματιδίων. Μία υπόθεση για τους «συμπαντικούς επιταχυντές» είναι πως λειτουργούν με βάση ένα φαινόμενο που ονομάζεται «μαγνητική επανασύνδεση», δηλαδή με την απελευθέρωση μαγνητικής ενέργειας, καθώς οι μαγνητικές γραμμές στη ροή των φορτισμένων σωματιδίων κόβονται και επανασυνδέονται με διαφορετικό τρόπο. Σε αυτή την περίπτωση, οι επιστήμονες του SLAC αξιοποίησαν υπολογιστικές προσομοιώσεις για να δείξουν με ποιον τρόπο θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί εργαστηριακά η παραπάνω υπόθεση. Έτσι, κατάφεραν να δείξουν πώς θα πρέπει να σχεδιασθεί ένα τέτοιο πείραμα. http://www.naftemporiki.gr/story/1095642/biaia-sumpantika-fainomena-antigrafontai-sto-ergastirio «Καρδιά» ενός ατόμου για τον μικρότερο θερμικό κινητήρα στον κόσμο. Έναν πρωτοποριακό θερμικό κινητήρα, που λειτουργεί χρησιμοποιώντας μόλις ένα άτομο, περιγράφει πρόσφατη δημοσίευση στο Science. Πρόκειται για το αποτέλεσμα σειράς πειραμάτων της ομάδας QUANTUM, στο Ινστιτούτο Φυσικής του Johannes Gutenmberg University Mainz (JGU), σε συνεργασία με θεωρητικούς φυσικούς του FAU. Οι θερμικοί κινητήρες αποτελούν σημαντικό τμήμα του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού, από τη Βιομηχανική Επανάσταση ακόμα, καθώς μετατρέπουν την ενέργεια σε μηχανική δύναμη. Παράλληλα, οι εξελίξεις στον τομέα της σμίκρυνσης καθιστούν δυνατή την κατασκευή ακόμα μικρότερων συσκευών. Ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Κίλιαν Σίνγκερ, (JGU- πλέον στο Πανεπιστήμιο του Kassel) χρησιμοποίησε μια «Paul trap» για να «αιχμαλωτίσει» ένα μεμονωμένο, ηλεκτρικά φορτισμένο άτομο ασβεστίου. Το άτομο αυτό μπορεί να θερμανθεί μέσω ηλεκτρικά παραγόμενου «θορύβου» και να ψυχρανθεί με ακτίνα λέιζερ. Ως αποτέλεσμα, το άτομο υποβάλλεται σε έναν θερμοδυναμικό κύκλο, κινούμενο εμπρός και πίσω, αναπαράγοντας έτσι την κίνηση ενός χαρακτηριστικού κινητήρα. Επίσης, το άτομο μπορεί και να αποθηκεύει την ενεργεια. Όπως ανέφεραν οι ερευνητές, μετά από εκτεταμένα πειράματα, ο κινητήρας αυτός μπορεί να παράξει ισχύ των 10 εις την -22α βατ, και λειτουργεί στο 0,3%. Εάν υπάρξει κλιμακωτή αύξηση, η παραγόμενη ισχύς θα ήταν αντίστοιχη ενός κινητήρα αυτοκινήτου. Πάντως, σκοπός της όλης έρευνας είναι η δημιουργία μιας νανομηχανής που παρέχει γνώσεις και εμπειρία σχετικά με τη θερμοδυναμική σε επίπεδο μεμονωμένων σωματιδίων, κάτι που αποτελεί σημαντικό τομέα έρευνας σήμερα. http://www.naftemporiki.gr/story/1095575/kardia-enos-atomou-gia-ton-mikrotero-thermiko-kinitira-ston-kosmo

To Πειραματικό φουσκωτό δωμάτιο κούμπωσε στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Λίγες μέρες μετά την άφιξη του σφιχτά πακεταρισμένου φορτίου, το πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS) συνέδεσε ένα πειραματικό φουσκωτό δωμάτιο, μια τεχνολογία που ίσως προσφέρει μεγαλύτερους χώρους διαμονής για τους πρώτους αστροναύτες στον Άρη, ίσως και σε τουρίστες. Το BEAM, ένας διογκούμενος χώρος διαβίωσης που αναπτύχθηκε από την αμερικανική εταρεία Bigelow Aerospace, έφτασε την περασμένη εβδομάδα στον ISS με το σκάφος ανεφοδιασμού Dragon. Το Σάββατο, το ξεφούσκωτο ακόμα δωμάτιο συνελήφθη με τον ρομποτικό βραχίονα του σταθμού και μεταφέρθηκε στην τελική του θέση, συνδεδεμένο στην υπομονάδα Tranquility του Σταθμού. Το δωμάτιο δεν θα γεμίσει με αέρα μέχρι τα τέλη Μαΐου, αναφέρει η NASA. Θα χρειαστούν περίπου 45 λεπτά μέχρι να φουσκώσει το και να διογκωθεί σε περισσότερο από πέντε φορές τον αρχικό του όγκο, φτάνοντας τα 4 μέτρα σε μήκος και τα 3,23 μέτρα σε διάμετρο. Για τα επόμενα δύο χρόνια, το πλήρωμα του ISS θα επισκέπτεται περιοδικά το νέο δωμάτιο και θα ελέγχει τη συμπεριφορά του. Στη διπλωμένη μορφή του, το BEAM καταλαμβάνει πέντε φορές μικρότερο όγκο Οι φουσκωτοί χώροι διαμονής, λένε η NASA και η Bigelow, καταλαμβάνουν πολύ μικρότερο χώρο κατά την εκτόξευση, μειώνοντας έτσι το κόστος της δημιουργίας μεγάλων κατασκευών στο Διάστημα. Η Bigelow θα μπορούσε έτσι να συμμετάσχει στην υλοποίηση της πρώτης επανδρωμένης αποστολής στον Άρη που προγραμματίζει η NASA για τη δεκαετία του 2030. Σύμφωνα με τη Bigelow, το BEAM πληροί τις προβλεπόμενες προδιαγραφές όσον αφορά τη δομική αντοχή της νέας μονάδας και τα επίπεδα προστασίας από την κοσμική ακτινοβολία και τις προσκρούσεις μικρομετεωριτών. Όταν η διετής δοκιμή τελειώσει, το BEAM θα αποσυνδεθεί από τον ISS και θα αφεθεί να καταστραφεί φλεγόμενο στην ατμόσφαιρα. Αν τα αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά, η Bigelow θα προχωρήσει στην ανάπτυξη της μεγαλύτερης μονάδας B330, η οποία θα προσφέρει χώρο 330 κυβικών μέτρων, 20 φορές περισσότερο από ό,τι το BEAM. Η εταιρεία ελπίζει ότι μέχρι το 2021 θα είναι έτοιμη να προσφέρει δύο μονάδες B330 στη NASA ή σε εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο Διάστημα. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500072118

Πού βρισκόμαστε μέσα στο Σύμπαν; Ας ανακαλύψουμε το υπερσμήνος γαλαξιών Λανιακέα στο οποίο ανήκουμε. Η αστροφυσικός Hélène Courtois, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Λυών, εγκαινιάζει τον καινούργιο κύκλο διαλέξεων του CNRS, ο οποίος διοργανώνεται από το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας, το CNRS και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Η Hélène Courtois, ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Πυρηνικής Φυσικής της Λυών (Université Claude Bernard Lyon 1 / CNRS) έγινε παγκοσμίως γνωστή όταν, με τη διεθνή ομάδα που διευθύνει, ανακάλυψε τα σύνορα του συγκροτήματος γαλαξιών, μέσα στο οποίο ζούμε. Ονομάστηκε «Λανιακέα», χαβανέχικο όνομα που σημαίνει «Απροσμέτρητος Ουρανός». Η πολύ σπουδαία αυτή ανακάλυψη προέκυψε έπειτα από μια αναζήτηση του Great Attractor (Μέγα Ελκυστή), μια ομαδική έρευνα που διήρκεσε πάνω από 20 χρόνια. Διαβάστε σχετικά: The Laniakea supercluster of galaxies: περιοδικό Nature (ή στο arxiv.org) http://www.nature.com/nature/journal/v513/n7516/full/nature13674.html Στη διάλεξή της, η Hélène Courtois θα εξηγήσει πως η ανακάλυψη αυτή ανέτρεψε τις μέχρι τώρα θεωρίες για τους γαλαξίες με τη βοήθεια μιας καινούργιας τεχνικής «χαρτογράφησης» των γαλαξιών και θα μας βοηθήσει να απαντήσουμε στις βασικές ερωτήσεις: Ποιοί είμαστε, πού πηγαίνουμε και τελικά από πού προερχόμαστε; Πέμπτη 21 Απριλίου 2016, στις 19:00 Μέγαρο Μουσικής, Βασ. Σοφίας κ΄ Κόκκαλη Εισαγωγή: Κανάρης Τσίγκανος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πρόεδρος του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών Ταυτόχρονη μετάφραση Ελεύθερη είσοδος με δελτία προτεραιότητας http://physicsgg.me/2016/04/15/%cf%80%ce%bf%cf%8d-%ce%b2%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%ba%cf%8c%ce%bc%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5-%ce%bc%ce%ad%cf%83%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%8d%ce%bc%cf%80%ce%b1%ce%bd/

Διαστρική σκόνη αιχμαλωτίστηκε στον Κρόνο. Το διεθνές διαστημικό σκάφος Cassini ανίχνευσε την αχνή αλλά διακριτή υπογραφή της σκόνης που προέρχεται από μακριά από το ηλιακό μας σύστημα. Το Cassini πετά γύρω από το σύστημα του Κρόνου για 12 χρόνια μελετώντας τον γιγαντιαίο πλανήτη, τους δακτυλίους και τους δορυφόρους του. Έχει βρει επίσης εκατομμύρια κόκκους σκόνης πλούσιους σε πάγο, με το Cosmic Dust Analyser (Αναλυτή Κοσμικής Σκόνης), η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι από τον παγωμένο δορυφόρο Εγκέλαδο και οι οποίοι αποτελούν έναν από τους εξωτερικούς δακτυλίους του Κρόνου. Μεταξύ των κόκκων που ανιχνεύτηκαν, 36 ξεχώρισαν από το πλήθος - και οι επιστήμονες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ήρθαν πέρα ​​από το ηλιακό μας σύστημα. Η εξωγήινη σκόνη στο ηλιακό μας σύστημα δεν είναι εντελώς απροσδόκητη. Στη δεκαετία του 1990, η αποστολή της ESA / NASA Ulysses έκανε την πρώτη in-situ ανακάλυψη της διαστρικής σκόνης, που επιβεβαιώθηκε αργότερα από το διαστημόπλοιο Galileo της NASA. Η σκόνη ανιχνεύθηκε πάλι σε τοπικό διαστρικό νέφος: μια σχεδόν άδεια φυσαλίδα αερίου και σκόνης που ταξιδεύουμε μέσα με μια ξεχωριστή κατεύθυνση και την ταχύτητα. "Από εκείνη την ανακάλυψη, ελπίζαμε πάντα ότι θα είμαστε σε θέση να ανιχνεύσουμε αυτούς τους διαστρικούς παρείσακτους στον Κρόνο με το Cassini: ξέραμε ότι αν κοιτάξουμε προς τη σωστή κατεύθυνση θα πρέπει να τους βρούμε", λέει ο Nicolas Altobelli, επιστήμονας του έργου Cassini της ESA και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης που αναφέρει τα αποτελέσματα στο περιοδικό Science. "Και πράγματι, κατά μέσο όρο, έχουμε αιχμαλωτίσει μερικά ανά χρόνο, ταξιδεύοντας με μεγάλη ταχύτητα και σε μια συγκεκριμένη διαδρομή αρκετά διαφορετική από εκείνη των συνήθων παγωμένων κόκκων που συλλέγουμε γύρω από τον Κρόνο." Οι μικροσκοπικοί κόκκοι σκόνης είχαν υπερβολική ταχύτητα με πάνω από 72000 χλμ/ώρα, αρκετά γρήγορα για να αποφύγουν να παγιδευτούν στο εσωτερικό του ηλιακού συστήματος από την βαρύτητα του Κρόνου - ή ακόμα και του Ήλιου. Είναι σημαντικό ότι, σε αντίθεση με τον Ulysses και το Galileo, το Cassini ανέλυσε τη σύνθεση της σκόνης, για πρώτη φορά, δείχνοντας πως είναι κατασκευασμένη από ένα πολύ συγκεκριμένο μείγμα ορυκτών, όχι πάγο. Όλοι οι κόκκοι είχαν μια εκπληκτικά παρόμοια χημική σύσταση περιέχοντας σημαντικά συστατικά των βράχων όπως το μαγνήσιο, το πυρίτιο, ο σίδηρος και το ασβέστιο, σε μέτριες κοσμικές αναλογίες. Αντιστρόφως, πιο αντιδραστικά στοιχεία όπως το θείο και ο άνθρακας βρέθηκαν να είναι λιγότερο άφθονα σε σύγκριση με το μέσο όρο. "Η κοσμική σκόνη παράγεται όταν τα αστέρια πεθαίνουν, αλλά με τη μεγάλη ποικιλία των τύπων των άστρων στο Σύμπαν φυσικά αναμένουμε να αντιμετωπίσουμε ένα τεράστιο φάσμα τύπων σκόνης κατά τη διάρκεια της μακράς περιόδου της μελέτης μας," λέει ο Frank Postberg, συνεργάτης συγγραφέας της μελέτης και συνεργαζόμενος ερευνητής του αναλυτή σκόνης του Cassini, του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης. "Παραδόξως, οι κόκκοι που εντοπίσαμε δεν είναι παλαιοί, πρωτόγονοι και συνθετικά ποικίλοι όπως οι κόκκοι αστερόσκονης που βρίσκουμε στους αρχαίους μετεωρίτες," λέει ο Mario Trieloff, συνεργάτης συγγραφέας, επίσης στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. "Έχουν προφανώς γίνει αρκετά ομοιόμορφοι μέσα από κάποια επαναλαμβανόμενη επεξεργασία στο διαστρικό μέσο". Η ομάδα εικάζει ότι η σκόνη σε μια περιοχή σχηματισμού άστρων θα μπορούσε να καταστραφεί και να επανασυσταθεί πολλές φορές καθώς τα κρουστικά κύματα από τα αστέρια που πεθαίνουν περνούν από μέσα, πριν οι παρόμοιοι κόκκοι που προκύπτουν καταλήξουν να ρέουν προς το ηλιακό μας σύστημα. "Η μακρά διάρκεια της αποστολής Cassini μας έδωσε τη δυνατότητα να το χρησιμοποιήσουμε σαν ένα παρατηρητήριο μικρομετεωρητών που μας παρέχει προνομιακή πρόσβαση στην κατανομή της σκόνης που προέρχεται από έξω από το ηλιακό μας σύστημα και δεν θα μπορούσε να έχει ληφθεί με οποιοδήποτε άλλο τρόπο", προσθέτει ο Nicolas. http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Diastrikhe_skhone_aichmalothisteke_ston_Krhono

Φως στο μυστήριο του «Σήματος Ουάου!» Πολύ κοντά στη λύση ενός από τα μυστήρια του Διαστήματος, του περίφημου «Σήματος Ουάου!», πάνω στο οποίο εδώ και περίπου 40 χρόνια έχουν πατήσει κάθε είδους σενάρια ταινιών επιστημονικής φαντασίας και θεωρίες συνωμοσίας για εξωγήινους που έχουν έρθει σε επαφή με τον άνθρωπο, βρίσκεται ένας Αμερικανός ερευνητης. Ο καθηγητής Αστροφυσικής του Κολεγίου Αγία Πετρούπολη της Φλόριντα των ΗΠΑ, Αντόνιο Πάρις, ύστερα από μια καριέρα ως αναλυτής και ερευνητής για το υπουργείο Αμυνας των ΗΠΑ, προσέγγισε το μυστήριο του «Σήματος Wow!» σαν ντετέκτιβ και έχει σχηματίσει μια θεωρία που μένει να αποδειχθεί από τις παρατηρήσεις. Το «Σήμα Wow!» είναι το ραδιοσήμα στενής ζώνης που κατέγραψε το 1977 ο αστρονόμος Τζέρι Εχμαν χρησιμοποιώντας το ραδιοτηλεσκόπιο του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο «Big Ear». Τότε ο Εχμαν, στο πλαίσιο των ερευνών για τον εντοπισμό εξωγήινης ζωής του Οργανισμού SETI, είχε στρέψει το ραδιοτηλεσκόπιο προς την περιοχή του ουρανού που βρίσκεται το αστρικό σύστημα Χι Τοξότη στον αστερισμό του Τοξότη και εντόπισε για μία και μοναδική φορά στην ανθρώπινη Ιστορία μια δυνατή «έκρηξη» ραδιοκυμάτων που είχε διάρκεια 72 δευτερολέπτων. Πέρασε στην Ιστορία Στο χαρτί με την καταγραφή του σήματος έγραψε δίπλα με τον γραφικό του χαρακτήρα «Wow!» και έτσι το σήμα αυτό πέρασε στην Ιστορία στοιχειώνοντας έκτοτε την έρευνα για τον εντοπισμό εξωγήινης ζωής και τη φαντασία πολλών φαν της επιστημονικής φαντασίας. Την περιέργεια του κοινού και των επιστημόνων έχει προκαλέσει επιπλέον το γεγονός ότι έκτοτε δεν έχουν καταφέρει να εντοπίσουν κάτι αντίστοιχο. Ο Αντόνιο Πάρις, λοιπόν, σε μια προσπάθεια να λύσει το μυστήριο αυτό, προχώρησε σε μια έρευνα για το τι θα μπορούσε να προκαλέσει αυτό το σήμα, έψαξε δηλαδή για πιθανούς υπόπτους. Στην έρευνά του δεν βρήκε φυσικά εξωγήινους, όμως βρήκε πως η πηγή του σήματος θα μπορούσε να είναι είτε ο κομήτης 266P/Christensen είτε ο κομήτης 335P/Gibbs. Οι δύο αυτοί κομήτες μέχρι το 2006 ο πρώτος και μέχρι το 2008 ο δεύτερος ήταν άγνωστοι, όμως από την ανακάλυψή τους και έπειτα μπήκαν στο στόχαστρο των ερευνητών. Ο ερευνητής Αντόνιο Πάρις σχεδιάζει να μελετήσει δύο κομήτες θέλοντας να αποδείξει ότι αποτελούν την πηγή του «Σήματος Ουάου!» Ο Πάρις υπολόγισε ότι το 1977 και οι δύο αυτοί κομήτες περνούσαν κοντά από την περιοχή του αστρικού συστήματος Χι Τοξότη και παρατήρησε ότι έχουν κάποια χαρακτηριστικά που τους κάνουν τους πιθανούς εκπομπούς του «Σήματος Ουάου!». Οι κομήτες είναι ύποπτοι, καθώς έχει παρατηρηθεί ότι περιβάλλονται από νέφη αέριου υδρογόνου, τα οποία έχουν διάμετρο εκατομμυρίων χιλιομέτρων. Το «Σήμα Ουάου!», που παρατήρησε ο Εχμαν, είχε συχνότητα 1420 MΗz, που συνήθως είναι και η συχνότητα εκπομπής του υδρογόνου. Τώρα, ο Πάρις θέλει να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα για να μπορέσει να κάνει τις παρατηρήσεις που χρειάζεται, καθώς δεν κατάφερε να κλείσει θέση για να χρησιμοποιήσει κάποιο από τα βασικά όργανα παρατήρησης. Σύμφωνα με το σχέδιό του, θέλει να έχει συγκεντρώσει με crowdfunding μέχρι τον Μάιο κεφάλαια που θα του επιτρέψουν να αγοράσει ό,τι χρειάζεται για να παρατηρήσει τους δύο κομήτες τον Οκτώβριο που θα περάσουν από περιοχή που είναι εύκολα παρατηρήσιμη. http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/fos_sto_mystirio_tou_simatos_ouaou-64363178/

Ευρωπαϊκή εταιρεία θα προσφέρει πτήσεις «μειωμένης βαρύτητας» Ελβετική αεροδιαστημική εταιρεία αγόρασε αεροπλάνο Airbus με το οποίο σχεδιάζει να προσφέρει από φέτος πτήσεις αναψυχής που προσομοιώνουν τις συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Οι πελάτες, πάντως, θα πρέπει να έχουν όχι μόνο βαθύ πορτοφόλι και γερό στομάχι. Όπως αναφέρει το Reuters, ο ελβετικός όμιλος Swiss Space Systems (S3) ανακοίνωσε ότι αγόρασε ένα Airbus A340-300 που θα μεταφέρει περίπου 70 επιβάτες σε πτήσεις των 90 λεπτών, κατά τις οποίες το αεροπλάνο θα κινείται σε παραβολικά τόξα -ουσιαστικά θα ανεβοκατεβαίνει απότομα. Καθώς το αεροπλάνο ανεβαίνει προς την κορυφή του τόξου η ισχύς των κινητήρων του μειώνεται απότομα έτσι ώστε να βρεθεί για λίγο σε ελεύθερη πτώση. Για 20 με 25 δευτερόλεπτα, μέχρι το αεροπλάνο να κατέβει στη βάση του τόξου, οι επιβάτες έχουν την αίσθηση ότι δεν έχουν βάρος. Οι πτήσεις «μειωμένης βαρύτητας», όπως ονομάζονται επίσημα, χρησιμοποιούνται από τη δεκαετία του 1950 για την εκπαίδευση αστροναυτών, ενώ σήμερα υπάρχουν αμερικανικές και ρωσικές εταιρείες που προσφέρουν τέτοιες υπηρεσίες σε τουρίστες. Οι παρενέργειες πάντως δεν λείπουν: οι αστροναύτες της NASA είχαν βαφτίσει τις πτήσεις μειωμένης βαρύτητας «vomit comet», ή «κομήτης του εμετού», ένα λογοπαίγνιο για την έντονη ναυτία που νιώθουν οι περισσότεροι επιβάτες. Στις πτήσεις της S3, οι τιμές ξεκινούν από τα 2.700 ελβετικά φράγκα (2.480 ευρώ) στην κύρια καμπίνα των 40 περίπου επιβατών, ενώ οι θέσεις στο «VIP Room», το οποίο θα φιλοξενεί μέχρι 12 άτομα, φτάνουν τα 65.000 φράγκα (59.700 ευρώ) http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500071265 Διαστημόπλοια δύο διαστάσεων και μικροοργανισμοί που προγραμματίζονται στα σχέδια της NASA. Μια σειρά 13 προτάσεων επέλεξε για διερεύνηση η αμερικανική διαστημική υπηρεσία, NASA, στο πλαίσιο του προγράμματος NIAC (NASA Innovative Advanced Concepts), για πρωτοποριακές τεχνολογίες. Μεταξύ αυτών που επελέγησαν είναι ένα concept για προγραμματιζόμενους μικροοργανισμούς, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στον Άρη για την ανακύκλωση και την εκτύπωση ηλεκτρονικών, ένα διαστημόπλοιο δύο διαστάσεων, με εξαιρετικά λεπτά υποσυστήματα, που θα μπορούν να τυλίγονται γύρω από διαστημικά σκουπίδια για να γίνεται δυνατή η έξοδος από τροχιά (και επανείσοδος/ καύση στην ατμόσφαιρα) και μία μέθοδος computational imaging για τον εντοπισμό της «ηχούς» άλλων πλανητών και αντικειμένων γύρω από μακρινά άστρα. Η αξία των «βραβείων» της φάσης 1 του NIAC ανέρχεται στα 100.000 δολάρια για 9 μήνες, για την στήριξη της αρχικής φάσης και της ανάλυσης των σχετικών concepts. Εάν αποδειχθούν βιώσιμες οι προτάσεις, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να υποβάλουν αίτηση για τη Φάση 2, που ανέρχεται στα 500.000 δολάρια, για δύο επιπλέον χρόνια concept development. «Οι τελευταίες επιλογές NIAC περιλαμβάνουν έναν αριθμό από concepts για πλανητική και ρομποτική εξερεύνηση» αναφέρει ο Στιβ Τζούρτσικ, του Space Technology Mission Directorate στην Ουάσιγκτον. «H ΝΑSA συνεχίζει να εκτιμά τις μελέτες πάνω σε πρώιμου επιπέδου concepts για μελλοντικές αποστολές». Τα concepts που επελέγησαν είναι τα εξής: Light Weight Multifunctional Planetary Probe for Extreme Environment Exploration and Locomotion, Venus Interior Probe Using In-situ Power and Propulsion (VIP-INSPR) Project RAMA: Reconstituting Asteroids into Mechanical Automata, Molecular Composition Analysis of Distant Targets Brane Craft Stellar Echo Imaging of Exoplanets Mars Molniya Orbit Atmospheric Resource Mining Journey to the Center of Icy Moons E-Glider: Active Electrostatic Flight for Airless Body Exploration Urban bio-mining meets printable electronics: end-to-end at destination biological recycling and reprinting Automaton Rover for Extreme Environments Fusion-Enabled Pluto Orbiter and Lander NIMPH - Nano Icy Moons Propellant Harvester http://www.naftemporiki.gr/story/1093843/diastimoploia-duo-diastaseon-kai-mikroorganismoi-pou-programmatizontai-sta-sxedia-tis-nasa Χιλιάδες μαθητές θα καλλιεργήσουν… διαστημική ρόκα. Ο Βρετανός αστροναύτης Τιμ Πικ που βρίσκεται στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) από τον περασμένο Δεκέμβριο οργανώνει ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα. Ο Πικ έστειλε στη Γη σπόρους ρόκας που βρίσκονταν εκτεθειμένοι στις διαστημικές συνθήκες για έξι μήνες. Τους σπόρους έφερε πίσω ο αμερικανός αστροναύτης Σκοτ Κέλι επιστρέφοντας από τον ISS τον περασμένο Μάρτιο. Οι σπόροι της ρόκας μοιράστηκαν ήδη σε 8.5 χιλιάδες σχολεία, μαθητικές και παιδικές οργανώσεις. Οι σπόροι που ήρθαν από το Διάστημα θα καλλιεργηθούν με στόχο να διαπιστωθεί αν το φυτό που θα αναπτυχθεί θα έχει διαφορές από το… γήινο. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=792557

Το πρώτο φως για το ExoMars. Το διαστημόπλοιο των ESA-Roscosmos ExoMars είναι σε άριστη υγεία μετά την εκτόξευσή του τον περασμένο μήνα, με το σκάφος να στέλνει πίσω την πρώτη δοκιμαστική εικόνα μιας έναστρης θέας καθ 'οδόν προς τον Κόκκινο Πλανήτη. Στις εβδομάδες που ακολούθησαν την εκτόξευση στις 14 Μαρτίου, οι υπεύθυνοι της αποστολής και οι επιστήμονες ελέγχουν εντατικά το Trace Gas Orbiter (TGO) και την είσοδο, την κάθοδο και την επίδειξη προσγείωσης του Schiaparelli, για να εξασφαλιστεί ότι θα είναι έτοιμο για τον Άρη, τον Οκτώβριο. Τα συστήματα ελέγχου, πλοήγησης και επικοινωνίας του TGO έχουν στηθεί, η παραβολική κεραία υψηλού κέρδους διαμέτρου 2,2 μέτρων παρέχει ήδη μια σύνδεση 2 Mbit/s με τη Γη και τα επιστημονικά όργανα έχουν ήδη υποστεί τους αρχικούς ελέγχους. Μόλις μπει σε τροχιά γύρω από τον Άρη, το TGO θα ξεκινήσει μια αποστολή για τη μέτρηση της αφθονίας και της κατανομής των ευγενών αερίων στην ατμόσφαιρα με τους εξελιγμένους αισθητήρες του. Ιδιαίτερου ενδιαφέροντος είναι το μεθάνιο, το οποίο θα μπορούσε να υποδείξει ενεργές γεωλογικές ή βιολογικές διεργασίες στον πλανήτη. Εν τω μεταξύ, το Schiaparelli θα επιδείξει την αναγκαία τεχνολογία για μια ελεγχόμενη προσγείωση στον πλανήτη, που έχει οριστεί για τις 19 Οκτωβρίου. "Όλα τα συστήματα έχουν ενεργοποιηθεί και ελεγχθεί, συμπεριλαμβανομένης της ισχύος, των επικοινωνιών, των αστροανιχνευτών, την καθοδήγηση και την πλοήγηση, όλα τα ωφέλιμα φορτία και το Schiaparelli, ενώ η ομάδα ελέγχου πτήσης έχει εξοικειωθεί περισσότερο με τη λειτουργία αυτού του νέου και εξελιγμένου διαστημικού σκάφους", λέει ο Peter Schmitz, Διευθυντής Επιχειρήσεων Διαστημοπλοίου της ESA. Στις 7 Απριλίου η κάμερα υψηλής ανάλυσης TGO ενεργοποιήθηκε για πρώτη φορά, αποκτώντας τις πρώτες εικόνες από το διάστημα. Η εικόνα εμφανίζει ένα τυχαία επιλεγμένο τμήμα του ουρανού κοντά στον νότιο ουράνιο πόλο. Αυτή η εικόνα αποτελείται από δύο καρέ που λήφθηκαν σε ελαφρώς διαφορετικές κατευθύνσεις χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό περιστροφής της κάμερας. Αφαιρώντας το ένα καρέ από το άλλο αποκαλύπτεται μια σειρά από ισοδύναμης αντιστάθμισης θετικές και αρνητικές εικόνες άστρων. Αυτό δείχνει ότι η κάμερα και ο μηχανισμός κίνησης της λειτουργούν καλά. "Η αρχική ενεργοποίηση κύλησε πολύ ομαλά και μέχρι στιγμής τα πράγματα φαίνονται καλά", λέει ο Nicolas Thomas από το Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία, και ερευνητής της κύριας κάμερας. "Παρά το γεγονός ότι δεν είχε σχεδιαστεί για βλέπει τα αχνά αστέρια, αυτές οι πρώτες εικόνες είναι πολύ καθησυχαστικές. Όλα μας δείχνουν πως είναι σε θέση να πάρει καλά δεδομένα στον Άρη." Μόλις βρεθεί στον Άρη θα μελετήσει τα χαρακτηριστικά της επιφάνειας - συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που μπορεί να σχετίζονται με τις πηγές αερίου, όπως τα ηφαίστεια. Οι αισθητήρες του ανιχνευτή αερίου, μαζί με τον ανιχνευτή ατομικών σωματιδίων που θα είναι σε θέση να ανιχνεύσει κοιτάσματα νερού-πάγου, τέθηκαν, επίσης, όλα σε λειτουργία για πρώτη φορά την περασμένη εβδομάδα, και η επιστημονικές ομάδες που έλαβαν τα πρώτα δοκιμαστικά δεδομένα. Οι μηχανικοί έχουν επίσης ξεκινήσει μια εντατική σειρά ελέγχων για τα συστήματα και τα όργανα πτήσης του Schiaparelli. Ενώ κατά κύριο λόγο πρόκειται για μια συσκευή επίδειξης της τεχνολογίας, το Schiaparelli θα πραγματοποιήσει μια σειρά από περιβαλλοντικές μελέτες κατά τη σύντομη αποστολή του στην επιφάνεια του Άρη. Για παράδειγμα, θα κάνει τις πρώτες μετρήσεις των ηλεκτρικών πεδίων που, σε συνδυασμό με τις μετρήσεις της συγκέντρωσης της ατμοσφαιρικής σκόνης, θα προσφέρουν νέες γνώσεις σχετικά με το ρόλο των ηλεκτρικών δυνάμεων στην ανύψωση της σκόνης - ένα πιθανό έναυσμα για τις θύελλες σκόνης. Θα λάβει επίσης μια σειρά εικόνων κατά τη διάρκεια της εξάλεπτης καθόδου του στην επιφάνεια. "Όλα τα όργανα του TGO και Schiaparelli λειτουργούν καλά και οι επιστημονικές ομάδες που τα χειρίζονται θα συνεχίσουν τους ελέγχους βαθμονόμησης και ρύθμισης παραμέτρων καθ 'οδόν προς τον Άρη για να εξασφαλιστεί ότι είναι έτοιμα για την συναρπαστική αποστολή που βρίσκεται μπροστά μας", λέει ο Håkan Svedhem, επιστήμονας του έργου ExoMars 2016 της ESA. Ένα επερχόμενο ορόσημο είναι μια σημαντική διόρθωση πορείας τον Ιούλιο, που θα ευθυγραμμίσει το διαστημικό σκάφος σε πορεία για την άφιξη του στον Άρη στις 19 Οκτωβρίου. Μέχρι σήμερα, ένα μήνα μετά την εκτόξευση, το TGO και το Schiaparelli έχουν ολοκληρώσει περισσότερα από 83 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τα 500.000.000 χιλιόμετρα του ταξιδιού τους προς τον Άρη. http://www.esa.int/spaceinvideos/Videos/2016/02/ExoMars_2016_TGO_antenna_deployment http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/To_prhoto_phos_gia_to_ExoMars

Σκόνη σουπερνόβα συνέλεξε το Cassini. Το σκάφος Cassini που από το 2004 μελετά το σύστημα του Κρόνου συνέλεξε σκόνη η οποία προέρχεται από περιοχές μακριά από το ηλιακό σύστημα και προέρχεται από άστρα που καταστράφηκαν σε εκρήξεις σουπερνόβα. Η ανακάλυψη είναι πολύ σημαντική γιατί για πρώτη φορά εντοπίζεται διαστρική σκόνη στο ηλιακό μας σύστημα και η μελέτη της θα προσφέρει νέα στοιχεία για την ύλη που εκτοξεύεται από τις εκρήξεις σουπερνόβα και τον ρόλο που αυτή παίζει στην γέννηση νέων άστρων. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=792825

Βρέθηκε νέος δορυφόρος του Γαλαξία. Εχουν εντοπιστεί ορισμένοι μικρότεροι γαλαξίες, γαλαξίες-νάνοι, οι οποίοι βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον δικό μας. Οι τέσσερις μεγαλύτεροι δορυφόροι του Γαλαξία είναι το Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος, το Μικρό Μαγγελανικό Νέφος και ο Τοξότης. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ ανακάλυψαν ένα άγνωστο μέχρι σήμερα γαλαξία που αποτελεί και αυτός δορυφόρο του δικού μας. Πρόκειται για ένα γαλαξία-νάνο που βρίσκεται σε απόσταση 380 χιλιάδες έτη φωτός από τον δικό μας στον αστερισμό του Κρατήρα (Crater) και έλαβε την ονομασία Crater2. Προκαλεί έκπληξη η άγνοια για την ύπαρξη του αφού οι ερευνητές αναφέρουν ότι πρόκειται για τον πιο φωτεινό από τους δορυφόρους του γαλαξία μας. Υπολόγισαν ότι εκπέμπει 160 χιλιάδες περισσότερο φως από ότι ο Ηλιος και μάλιστα ορισμένα από τα άστρα του είναι ορατά. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι δεν είχε επιτευχθεί μέχρι σήμερα ο εντοπισμός του Crater2 επειδή τα άστρα του έχουν μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους και δεν δημιουργούσαν δομές που να παραπέμπουν σε γαλαξία. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society». http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500071739

Ηλιος: Το μάτι του Σύμπαντος! Αν κάποιος δει την παραπάνω εικόνα χωρίς να γνωρίζει κάποιο άλλο στοιχείο δύσκολα θα πει ότι αυτό που βλέπει είναι ο Ηλιος. Η NASA δημιούργησε αυτή την εικόνα του μητρικού μας άστρου από διάφορες εικόνες που έχει στείλει το διαστημικό παρατηρητήριο SOHO που το μελετά. Πρόκειται φυσικά για μια εικόνα έκλειψης του Ηλιου. Η λευκή περιοχή είναι το ηλιακό στέμμα και η κόκκινη περιοχή το πώς θα έβλεπε κάποιος παρατηρητής τον Ηλιο την δεδομένη στιγμή αν τον κοίταζε από κάποιο σημείο του Διαστήματος. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=792246

Νέες μετρήσεις περιπλέκουν τον «γρίφο» της σκοτεινής ενέργειας στο σύμπαν. Στη δύση της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα, ο αστροφυσικός Άνταμ Ρις προξένησε σάλο στην ερευνητική κοινότητα, όταν μαζί με συναδέλφους του απέδειξε πως το σύμπαν διαστέλλεται με επιταχυνόμενο ρυθμό. Στην ανακάλυψη αυτή, για την οποία ο ίδιος κέρδισε το Νόμπελ φυσικής το 2011, χρωστά τη «γέννηση» της η σκοτεινή ενέργεια – μία άγνωστη απωστική δύναμη που υπέθεσαν οι επιστήμονες ότι δρα στο σύμπαν και στην οποία απέδωσαν την επιταχυνόμενη διαστολής. Το μυστήριο της σκοτεινής ενέργειας δεν λύθηκε στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, αφού προς το παρόν μόνο θεωρίες υπάρχουν για τη φύση της. Μάλιστα, τώρα ο Ρις έρχεται να κάνει την αινιγματική σκοτεινή ενέργεια ακόμη πιο μυστηριώδη αφού, όπως υποστηρίζει, νέες μετρήσεις του δείχνουν πως το σύμπαν διαστέλλεται ταχύτερα από το αναμενόμενο. Πιο συγκεκριμένα, ο ερευνητής από Ινστιτούτο Επιστημών Διαστημικών Τηλεσκοπίων στη Βαλτιμόρη υπολόγισε με την ομάδα του τον ρυθμό συμπαντικής διαστολής, ο οποίος ονομάζεται σταθερά του Χαμπλ, και την τιμή που έπρεπε να είχε η σταθερά στο «νεαρό» σύμπαν. Βρίσκοντας πως οι δύο τιμές αποκλίνουν κατά 8%, αυτό σημαίνει πως είτε έχει γίνει κάποιο λάθος στους υπολογισμούς, είτε ότι η σκοτεινή ενέργεια συμπεριφέρεται διαφορετικά απ’ ό,τι εκτιμούσαν μέχρι σήμερα οι επιστήμονες. Η μελέτη του Ρις βρίσκεται σε συμφωνία με παλιότερες ανάλογες έρευνες, τις οποίες επομένως επιβεβαιώνει. «Το συμπέρασμα είναι πως το σύμπαν φαίνεται να επιταχύνεται κατά 8% ταχύτερα από αυτό που θα αναμέναμε, με βάση στοιχεία για την πρώιμη φάση του και τον τρόπο που προβλέπουμε πως θα εξελισσόταν», λέει ο ίδιος στο περιοδικό Scientific American. «Πρέπει να το λάβουμε πολύ σοβαρά υπ' όψιν μας». Το άρθρο της ομάδας, το οποίο υποβλήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο περιοδικό Astrophysical Journal, αναθερμαίνει όλες τις πιθανές εκδοχές για τη φύση της σκοτεινής ενέργειας. Οι περισσότερες παρατηρήσεις ενισχύουν την υπόθεση της «κοσμολογικής σταθεράς», ενός όρου που επινόησε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Σύμφωνα με αυτή την υπόθεση, η σκοτεινή ενέργεια δημιουργείται από τον κενό χώρο ο οποίος, σύμφωνα με την κβαντική φυσική, στην πραγματικότητα δεν είναι κενός, αλλά γεμάτος από «εικονικά» σωματίδια και αντισωματίδια, τα οποία δημιουργούνται αυθόρμητα και πολύ γρήγορα επανασυνδέονται για να εξαϋλωθούν. Με δεδομένο πως αυτά τα «εικονικά» σωματίδια έχουν ενέργεια, ενδεχομένως είναι υπεύθυνα για αυτή την απωστική δύναμη, με άλλα λόγια την αρνητική βαρύτητα, που διαστέλλει στο σύμπαν με επιταχυνόμενη ταχύτητα. Η απόκλιση όμως που υπολόγισε ο Ρις με τους συνεργάτες του αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο η σκοτεινή ενέργεια να μην είναι σταθερή, αλλά να μεταβάλλεται τόσο χρονικά όσο και από σημείο σε σημείο. Μία τέτοια θεωρία αποδίδει τη σκοτεινή ενέργεια ως «πεμπτουσία», υποστηρίζοντας πως δεν προέρχεται από τον κενό χώρο αλλά από ένα πεδίο που κατακλύζει τον χωρόχρονο και μπορεί να μεταβάλλεται τοπικά. Όπως οι παραπάνω υποθέσεις, έτσι και τα υπόλοιπα σενάρια για τη σκοτεινή ενέργεια θα άνοιγαν νέους δρόμους για τους επιστήμονες. Παρ’ όλα αυτά, όσο κι αν η ασυμφωνία των δύο τιμών υπόσχεται μία νέα «σελίδα» για τη φυσική, οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως το πρώτο που θα πρέπει να εξετασθεί είναι αν αυτή οφείλεται σε κάποιο σφάλμα στις μετρήσεις. «Μήπως υπάρχει κάτι στην κοσμολογία που δεν το καταλαβαίνουμε, ή μήπως υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τα δεδομένα;», αναρωτιέται στο Scientific American ο Τσαρλς Μπενετ από το πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς. «Μπορεί το πρώτο ενδεχόμενο να είναι πιο σημαντικό, προσωπικά όμως πιστεύω πως το δεύτερο συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες». http://www.naftemporiki.gr/story/1094237/nees-metriseis-periplekoun-ton-grifo-tis-skoteinis-energeias-sto-sumpan

Με το φορτηγό πλοίο «Πρόοδος MS-02" ρυθμιστηκε η τροχιά του ΔΔΣ. Σύμφωνα με το πρόγραμμα πτήσης του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS) στις 13η Απριλίου 2016 πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη διόρθωση της τροχιάς του ΔΔΣ. Το ύψος του ΔΔΣ αυξήθηκε για να εξασφαλίσει τις συνθήκες μεταφοράς για το επανδρωμένο διαστημόπλοιο προσγείωσης (WPK) "TMA-19M Soyuz" και την επόμενη πτήση στον ISS του TPK "MS Ένωσης." Και τα δύο γεγονότα: η επιστροφή του πληρώματος του ISS Expedition 46/47 στο έδαφος και ένα νέο πλήρωμα στο σταθμό έχουν προγραμματιστεί για τον Ιούνιο του 2016. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της υπηρεσίας πλοήγησης πτήσεων του Κέντρου Ελέγχου (MCC) το TGK "Πρόοδος MS-02» ξεκίνησε στις 15 ώρα. και 20 λεπτά. ωρα MSK. Η διάρκεια της εργασίας του ήταν 254 δευτερόλεπτα. Ως αποτέλεσμα, ο ISS έχει λάβει την ταχύτητα του 0,5 m / sec. Μετά τον ελιγμό, το μέσο ύψος του σταθμού αυξήθηκε κατά 900 m και ανήλθε στα 404,3 χιλιόμετρα. Προηγούμενη προγραμματισμένη διόρθωση της τροχιάς του ΔΔΣ διεξήχθη στις 9, Μαρτίου, 2016. http://www.roscosmos.ru/22154/ Φουσκωτοί σταθμοί στο διάστημα από το 2020. Τη συνεργασία της United Launch Alliance (ULA), κοινοπραξίας της Lockheed Martin και της Boeing, εξασφάλισε η εταιρεία Bigelow Aerospace για τη μεταφορά των φουσκωτών διαστημικών της σταθμών σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη. Η συμφωνία ανακοινώθηκε τη Δευτέρα στις ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του 32ου Διαστημικού Συμποσίου, και προβλέπει ότι τα οχήματα εκτόξευσης των διαστημικών σταθμών θα είναι οι πύραυλοι Atlas V της ULA. Μάλιστα, η πρώτη εκτόξευση αναμένεται να πραγματοποιηθεί το 2020. Η Bigelow Aerospace εργάζεται εδώ και περίπου 15 χρόνια πάνω στην ιδέα διαστημικών «καταλυμάτων» που θα εκτοξεύονται συμπτυγμένα και θα φουσκώνουν με αέρα στο διάστημα, ώστε να πάρουν τις κανονικές τους διαστάσεις. Το πλεονέκτημα ενός τέτοιου «καταλύματος» θα είναι το πολύ μικρότερο κόστος εκτόξευσής του, κάτι που σύμφωνα με την εταιρεία όχι μόνο θα κάνει πολύ πιο προσιτή την πρόσβαση στο διάστημα για επιστημονικούς σκοπούς, αλλά θα ανοίξει τον δρόμο και για τον διαστημικό τουρισμό. Οι διαστημικοί σταθμοί έχουν την κωδική ονομασία B330 και, όταν φουσκώσουν πλήρως έξω από τη γήινη ατμόσφαιρα, ο εσωτερικός τους χώρος θα έχει όγκο 330 κυβικά μέτρα. Με βάση το χρονοδιάγραμμα της εταιρείας, μέχρι το 2019 θα έχει ολοκληρώσει των ανάπτυξη δύο B330. Σύμφωνα με την Bigelow Aerospace, οι πύραυλοι Atlas είναι αυτή τη στιγμή τα μόνο οχήματα εκτόξευσης με τα οποία ένας τέτοιος σταθμός μπορεί να φθάσει σε χαμηλή γήινη τροχιά. Το εξωτερικό του περίβλημα θα αποτελείται από Κέβλαρ και άλλα υλικά, χάρις στα οποία θα είναι ανθεκτικό στην πρόσκρουση διαστημικών βράχων και διαστημικών «σκουπιδιών», προσφέροντας επίσης στους «κατοίκους» του προστασία από την ακτινοβολία. Ένα άλλο φουσκωτό «κατάλυμα» της Bigelow Aerospace, το BEAM, εκτοξεύθηκε την Παρασκευή με έναν πύραυλο της SpaceX, με συνέπεια ήδη από την Κυριακή να βρίσκεται στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Το BEAM θα προσαρτηθεί στον Σταθμό μέσα στους επόμενους μήνες και, αφότου φουσκώσει, θα παραμείνει στο διάστημα για δύο χρόνια. Στόχος είναι η ιδέα να δοκιμασθεί σε πραγματικές συνθήκες, γι’ αυτό και η εταιρεία έχει εξοπλίσει την κατασκευή της με μία μεγάλη γκάμα από αισθητήρες. Οι αισθητήρες αυτοί θα εξασφαλίσουν πολύτιμα δεδομένα, τα οποία θα βοηθήσουν την Bigelow και στη σχεδίαση των B330. http://www.naftemporiki.gr/story/1093694/fouskotoi-stathmoi-sto-diastima-apo-to-2020 «Ηλεκτροστατικό ιστίο» για αποστολές στο βαθύ Διάστημα. Το Voyager 1 της NASA χρειάστηκε 35 ολόκληρα χρόνια μέχρι να φτάσει το σύνορο του Ηλιακού Συστήματος το 2012. Η διάρκεια του ταξιδιού θα μπορούσε να περιοριστεί στη μια δεκαετία αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις της υπηρεσίας για ένα «δυνητικά επαναστατικό» σύστημα προώθησης. Στο Κέντρο Διαστημικής Πτήσης «Μάρσαλ» της NASA, ερευνητές ξεκινούν τις πρώτες δοκιμές ενός «ηλεκτροστατικού ιστίου», ή E-Sail, το οποίο θα μπορούσε να επιταχύνει διαστημικά σκάφη χωρίς καν να χρειάζεται καύσιμα. Πρόκειται για μια ελαφριά αλλά γιγάντια κατασκευή που θα αξιοποιεί τον λεγόμενο ηλιακό άνεμο, ένα συνεχές ρεύμα πρωτονίων και ηλεκτρονίων που πηγάζει από τον Ήλιο και κινείται σφαιρικά προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα σωματίδια αυτά κινούνται με ταχύτητα 400 έως 750 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο και μπορούν να προσφέρουν έτσι την απαιτούμενη ορμή. Το σύστημα θα αποτελείται από 10 με 20 λεπτά καλώδια από αλουμίνιο τα οποία απλώνονται ακτινωτά από το κέντρο του σκάφους και σχηματίζουν ένα κυκλικό «ιστίο». Τα καλώδια θα φέρουν θετικό ηλεκτρικό φορτίο ώστε να απωθούν τα πρωτόνια του ηλιακού ανέμου. Λόγω της αρχής διατήρησης της ορμής, η άπωση αυτή θα επιταχύνει το σκάφος αργά αλλά σταθερά. Για να φτάσει όμως μέχρι το όριο του Ηλιακού Συστήματος, το ηλεκτροστατικό ιστίο θα έπρεπε να είναι πραγματικά τεράστιο, με τα καλώδια να ξεπερνούν σε μήκος τα 19 χιλιόμετρα. Καθώς το σκάφος περιστρέφεται αργά, εκτελώντας μια στροφή ανά ώρα, φυγόκεντρες δυνάμεις θα τεντώνουν τα καλώδια μέχρι να αναπτυχθούν πλήρως στην τελική τους θέση. Επιπλέον, η ρύθμιση της ηλεκτρικής τάσης σε κάθε καλώδιο ξεχωριστά θα επέτρεπε στο σκάφος να στρίβει. Οι πρώτες, προκαταρκτικές δοκιμές πραγματοποιούνται με ένα καλώδιο από ανοξείδωτο ατσάλι που βρίσκεται μέσα σε έναν θάλαμο με ελεγχόμενη εκπομπή πλάσματος. Οι μετρήσεις της εκτροπής των πρωτονίων θα επιτρέψουν στους υπεύθυνους του ερευνητικού προγράμματος να αναπτύξουν υπολογιστικά μοντέλα της αλληλεπίδρασης των καλωδίων με τον ηλιακό άνεμο. Αν οι δοκιμές δώσουν ικανοποιητικά αποτελέσματα, το πρώτο ηλεκτροστατικό ιστίο θα μπορούσε να εκτοξευτεί σε μια δεκαετία και να φτάσει μέχρι την άκρη του Ηλιακού Συστήματος σε 20 χρόνια από σήμερα. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500071331

Καρτ-ποστάλ από την Αφροδίτη με πέντε χρόνια καθυστέρηση. Έπειτα από μια μη προγραμματισμένη παράκαμψη που διήρκεσε πέντε χρόνια, το ιαπωνικό σκάφος Ακατσούκι μετέδωσε τα πρώτα επιστημονικά αποτελέσματα της αποστολής του στην Αφροδίτη. Στο Διεθνές Συνέδριο Αφροδίτης που πραγματοποιήθηκε στην Οξφόρδη, η ιαπωνική διαστημική υπηρεσία JAXA παρουσίασε πανηγυρικά μια λεπτομερή εικόνα σύννεφων από βιτριόλι, και αποκάλυψε έναν μυστηριώδη σχηματισμό σε σχήμα τόξου που καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του πλανήτη. Το Ακατσούκι («Χαραυγή») εκτοξεύτηκε το 2010 και επρόκειτο να τεθεί σε τροχιά γύρω από την Αφροδίτη αργότερα την ίδια χρονιά. Απέτυχε όμως να επιβραδύνει αρκετά και προσπέρασε το στόχο, με αποτέλεσμα να τεθεί σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Οι υπεύθυνοι της αποστολής κατάλαβαν αργότερα ότι μια βαλβίδα του κινητήρα είχε βουλώσει από αποθέσεις αλατιού, με αποτέλεσμα να σπάσει ένα από τα ακροφύσια του κινητήρα. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι μηχανικοί της Ιαπωνικής Υπηρεσίας Εξερεύνησης Αεροδιαστήματος (JAXA) κατάφεραν να καταρτίσουν ένα σχέδιο για την επαναφορά της αποστολής. Τον Δεκέμβριο του 2014, το Ακατσούκι πυροδότησε τέσσερις μικρούς προωστήρες, οι οποίοι κανονικά χρησιμοποιούνται μόνο για μικρές διορθώσεις της πορείας, και κατάφερε να τεθεί σε τροχιά. http://global.jaxa.jp/press/2015/12/20151207_akatsuki.html Η τροχιά στην οποία κινείται τώρα είναι πιο ελλειπτική από ό,τι θα έπρεπε -η απόσταση από τον πλανήτη αυξομειώνεται συνεχώς. Οι πρώτες εικόνες που μεταδόθηκαν στη Γη ελήφθησαν από απόσταση 100.000 χιλιομέτρων, και οι υπεύθυνοι της αποστολής περιμένουν πιο κοντινά πορτρέτα καθώς το σκάφος πλησιάζει μέχρι την ελάχιστη απόσταση των περίπου 10.000 χιλιομέτρων. Η αποστολή είναι σχεδιασμένη να αναζητήσει ενδείξεις πρόσφατης γεωλογικής δραστηριότητας και ίσως εξηγήσει γιατί η Αφροδίτη, η οποία έχει περίπου ίδιο μέγεθος με τη Γη, είναι τόσο αφιλόξενη. Το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα του πλανήτη δημιουργεί ένα ακραίο φαινόμενο θερμοκηπίου με επιφανειακές θερμοκρασίες γύρω στους 450 βαθμούς Κελσίου. Η ατμοσφαιρική πίεση είναι 90 φορές μεγαλύτερη από ό,τι στη Γη και ο ουρανός είναι μόνιμα σκοτεινός λόγω των πυκνών σύννεφων που βρέχουν θειικό οξύ. Η αποστολή Ακατσούκι είναι εξοπλισμένη με πέντε κάμερες που βλέπουν από το υπέρυθρο μέχρι το υπεριώδες τμήμα του φάσματος ώστε να μπορούν έτσι να κοιτάξουν μέσα από τα πυκνά, αδιαφανή σύννεφα. Θα μπορούσε έτσι να ανιχνεύσει ενδείξεις ηφαιστειακής δραστηριότητας, να καταγράψει κεραυνούς και να εξηγήσει τους μυστηριώδεις ανέμους που πνέουν σε ύψος 60 χλμ με ταχύτητα εκατοντάδων χιλιομέτρων ανά ώρα. Μία από τις πρώτες εικόνες, τραβηγμένη με την υπέρυθρη κάμερα, δείχνουν σύννεφα θειικού οξέος σε σχήμα λωρίδων. Η δομή τους δείχνει ότι οι διαδικασίες σχηματισμού των νεφών είναι πιο περίπλοκες από ό,τι νομίζαμε, ανέφεραν οι ερευνητές στο συνέδριο σύμφωνα με την ανταπόκριση του Nature. Μια δεύτερη εικόνα, επίσης στο υπέρυθρο φάσμα, αποκαλύπτει έναν γιγάντιο σχηματισμό σε σχήμα τόξου που εκτείνεται από πόλο σε πόλο. Το περίεργο είναι ότι ο σχηματισμός αυτός δείχνει να περιστρέφεται μαζί με την επιφάνεια του πλανήτη αντί μαζί με την ταχύτερα κινούμενη ατμόσφαιρα. Και αυτό υποδεικνύει ότι το μυστηριώδες τόξο σχετίζεται με χαρακτηριστικά στην επιφάνεια. Η απάντηση ίσως έρθει σε επόμενο σετ δεδομένων από την αποστολή. Το Ακατσούκι προγραμματίζεται να παραμείνει σε τροχιά για τουλάχιστον δύο χρόνια και πιθανώς πολύ περισσότερο. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500071277

Πεντακόσιες χιλιάδες άστρα λάμπουν στην καρδιά του Γαλαξία. Ένα νέο, άκρως θεαματικό βίντεο που δημιουργήθηκε από εικόνες του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble μεταφέρει τον θεατή σε ένα επικό ταξίδι μέχρι την καρδιά του Γαλαξία, εκεί όπου εκατοντάδες χιλιάδες άστρα συνωστίζονται γύρω από την κεντρική μαύρη τρύπα του «Μίλκι Ουέι». Το βίντεο που παρουσίασε η ευρωπαϊκή διαστημική υπηρεσία ESA δείχνει περισσότερα από μισό εκατομμύριο άστρα στο πυκνό αστρικό σμήνος κοντά στο κέντρο του Γαλαξία, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 27.000 ετών φωτός από τη Γη, στην κατεύθυνση του αστερισμού του Τοξότη. Η περιοχή αυτή είναι τόσο πυκνή ώστε θα ισοδυναμούσε με το να στριμώξει κανείς ένα εκατομμύριο άστρα ανάμεσα στον Ήλιο και το Άλφα του Κενταύρου, το πλησιέστερο αστρικό σύστημα, περίπου 4,3 έτη φωτός μακριά. Ακριβώς στο κέντρο του Γαλαξία, μια μαύρη τρύπα με μάζα τέσσερα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου είναι ο αόρατος πρωταγωνιστής αυτού του σκηνικού. Η περιοχή που εμφανίζεται στο βίντεο περιλαμβάνει αντικείμενα που κρύβονται πίσω από πυκνά σύννεφα σκόνης στο ορατό μέρος του φάσματος. Το Hubble όμως μπόρεσε να διαπεράσει αυτά τα πέπλα χάρη στην υπέρυθρη όρασή του. Ακόμα κι έτσι, όμως, πολλά παραμένουν αόρατα: σύμφωνα με την ESA, το κεντρικό αστρικό σμήνος περιλαμβάνει δέκα εκατομμύρια άστρα που δεν διακρίνονται ακόμα και με το Hubble. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500071300

Ν.Μητσιάδης: Ο Έλληνας που αναζητά καινοτόμες θεραπείες για τον καρκίνο του προστάτη. Ο Νικόλας Μητσιάδης είναι βοηθός καθηγητής στο Τμήμα Ιατρικής και Μοριακής – Κυτταρικής Βιολογίας στο Baylor College of Medicine. Διευθύνει το δικό του εργαστήριο, Mitsiades Lab, το οποίο έχει ως σκοπό να ηγείται στη βελτίωση των ασθενών με ενδοκρινικούς καρκίνους και άλλες κακοήθειες μέσω πρωτοποριακών βιοϊατρικών επιστημονικών ανακαλύψεων και τη μετάφρασή τους στη φροντίδα των ασθενών. Έλαβε επιχορήγηση δύο φορές από το Αντικαρκινικό Ίδρυμα Conquer για την πολλά υποσχόμενη έρευνα του για τον καρκίνο του προστάτη. Οι δύο αυτές έρευνες του δημοσιεύθηκαν στο «Proceedings of the National Academy of Sciences» και στο «Cancer Research». Η πρώτη έρευνα είναι η πρώτη που έγινε ποτέ για τον μηχανισμό που εξηγεί την αντικαρκινική επίδραση της πρωτείνης POZ (SPOP) στον προστάτη του καρκίνου και θέτει τις βάσεις για την ανάπτυξη νέων θεραπειών για τον καρκίνο του προστάτη. “Αυτή η ανακάλυψη ανοίγει τον ορίζοντα για νέες θεραπείες του καρκίνου του προστάτη. Φάρμακα που μπορούν να επαναφέρουν τις επιδράσεις της κανονικής λειτουργίας SPOP, μπορούν να αποτελέσουν νέες θεραπείες για άντρες σε προχωρημένο στάδιο ή μετάστατικό καρκίνο του προστάτη, οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται πια στις ήδη υπάρχουσες θεραπείες» συμπληρώνει ο κ. Μητσιάδης. Η δεύτερη έρευνα αφορά τους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν τα καρκινικά κύτταρα στον καρκίνο του προστάτη, για να επιβιώνουν ακόμα κι όταν τα επίπεδα τεστοστερόνης του σώματος έχουν μειωθεί λόγω των ενδοκρινικών θεραπειών. Ο κ. Μητσιάδης και η ομάδα του προτείνουν πως η πιο πολλά υποσχόμενη προσέγγιση θα ήταν η εφαρμογή σε αρχικό στάδιο ενός συνδυασμού συστημικών ενδοκρινικών θεραπειών για να εμποδίσουν ταυτόχρονα όσο περισσότερους μηχανισμούς αντίστασης γίνεται, να καθυστερήσουν την κλινική ανάπτυξη και να αυξήσουν τα κλινικά οφέλη. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1995. Στη συνέχεια, εξειδικεύτηκε στην Αιματολογία και Ογκολογία. Το 2009 έλαβε το Βραβείο Νέου Ερευνητή του Αντικαρκινικού Ιδρύματος Conquer για την έρευνα του “Phase II Trial of Exogenous Testosterone Plus Dutasteride for the Treatment of Castrate Metastatic Prostate Cancer”. Το 2011 λαμβάνει το Βραβείο Ανάπτυξης Καριέρας από το Αντικαρκινικό Ίδρυμα Conquer για την έρευνά του “Investigation of the Anti-Cancer Activity of Metformin and Statins in Prostate Cancer”. “Τα δύο βραβεία με βοήθησαν να μπω στην πανεπιστημιακή κοινότητα και να ξεκινήσω ένα εργαστήριο με στόχο την βελτίωση της ζωής των ασθενών με ενδοκρινικούς καρκίνους μέσω βιοιατρικών επιστημονικών ανακαλύψεων και την μετάφραση αυτών των ανακαλύψεων στη φροντίδα των ασθενών» τονίζει ο κ. Μητσιάδης. http://www.pronews.gr/portal/20160413/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%83/%CE%BD%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%AC-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85

Θερμά Συγχαρητήρια σε ολους αυτούς που με την αγάπη τους στο Σύμπαν προσφέρουν τετοιες ανακαλύψεις!!!

Τρελό σχέδιο για διαστρικό ταξίδι. Ένα φιλόδοξο σχέδιο για την εκτόξευση της πρώτης αποστολής σε άλλο άστρο λανσάρεται από ρώσο μεγιστάνα με τη στήριξη του μεγάλου βρετανού φυσικού Στίβεν Χόκινγκ. Το ερευνητικό πρόγραμμα των 100 εκατομμυρίων δολαρίων είναι ακόμα ένα τρελό πρότζεκτ του Γιούρι Μίλνερ, εκκεντρικού ρώσου μεγιστάνα που πλούτισε από επενδύσεις στο Facebook και άλλες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας. Ο Μίλνερ έχει ιδρύσει τον οργανισμό Breakthrough Foundation που καταπιάνεται με φιλόδοξες ερευνητικές πρωτοβουλίες και μεταξύ άλλων έχει επενδύσει 100 εκατομμύρια δολάρια σε νέο πρόγραμμα αναζήτησης εξωγήινων πολιτισμών. Ο Μίλνερ και οι συνεργάτες του εκτιμούν τώρα ότι η πρώτη, μη επανδρωμένη διαστρική αποστολή μπορεί να γίνει πραγματικότητα εντός 30 ετών. O Stephen Hawking, o Freeman Dyson και άλλοι επιστήμονες στηρίζουν το διαστημικό πρόγραμμα αποστολής μικροσκοπικών διαστημικών σκαφών σε ένα άλλο αστρικό σύστημα, μέσα σε χρονικό διάστημα μιας γενιάς. Θα διασχίσουν τρισεκατομμύρια μίλια, πολύ πιο μακριά από οποιοδήποτε προηγούμενο διαστημικό σκάφος. Ο δισεκατομμυριούχος φυσικός Yuri Milner χρηματοδοτεί ένα ερευνητικό πρόγραμμα για την ανάπτυξη διαστημικών σκαφών μεγέθους τσιπ υπολογιστή, στο οποίο συμμετέχει και ο ιδρυτής του Facebook Mark Zuckerberg. Οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα στα άστρα του συστήματος Άλφα του Κενταύρου να υπάρχουν πλανήτες παρόμοιοι με τη Γη. Το πλησιέστερο αστρικό σύστημα βρίσκεται σε απόσταση 40 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη. Χρησιμοποιώντας την σημερινή τεχνολογία χρειαζόμαστε περίπου 30.000 χρόνια για να φτάσουμε εκεί. Η ομάδα των επιστημόνων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι με λίγη περισσότερη έρευνα θα μπορούσαν να αναπτυχθούν διαστημικά σκάφη που θα μπορούσαν να διανύσουν αυτή την απόσταση μέσα σε 30 χρόνια. Η βασική ιδέα είναι να μειωθεί το μέγεθος των διαστημοπλοίων – όσο το μέγεθος ενός τσιπ στις ηλεκτρονικές συσκευές – και να εκτοξευθούν χιλιάδες τέτοια μικροσκοπικά διαστημικά σκάφη που θα διαθέτουν ηλιακά ιστία. Αρχικά θα τεθούν σε τροχιά γύρω από τη Γη και στη συνέχεια ένα πανίσχυρο λέιζερ από τη Γη θα τα επιταχύνει μέχρι το 20% της ταχύτητας του φωτός. Όταν τα διαστημικά σκάφη φτάσουν στον προορισμό τους θα στείλουν δεδομένα στη Γη, αντλώντας ενέργεια από τις πυρηνικές μπαταρίες τους. Το περασμένο καλοκαίρι ο Hawking είχε ανακοινώσει το 10ετές πρόγραμα Breakthrough Listen (χρηματοδοτείται από τον Γιούρι Μίλνερ) που θα ερευνήσει ένα εκατομμύριο άστρα – κοντινά στη Γη, σαρώνοντας το γαλαξιακό επίπεδο του Γαλαξία μας. Και πέρα από το Γαλαξία μας θα αναζητηθούν πιθανά εξωγήινα μηνύματα από τους 100 πλησιέστερους γαλαξίες σε ένα τεράστιο εύρος συχνοτήτων. «Αν θέλουμε να επιζήσουμε ως είδος θα πρέπει τελικά να εξαπλωθούμε σε άλλα άστρα» δήλωσε στο BBC ο Χόκινγκ. http://www.bbc.com/news/science-environment-36025706 «Οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι υπάρχει πιθανότητα ύπαρξης ενός πλανήτη σαν τη Γη στο Άλφα του Κενταύρου [το πλησιέστερο σύστημα άστρων]. Θα μάθουμε περισσότερα γι΄αυτό από επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια τις επόμενες δύο δεκαετίες» είπε. Επικεφαλής της νέας προσπάθειας είναι ο Δρ Πιτ Γουόρντεν, πρώην διευθυντής του Ερευνητικού Κέντρου «Έιμς» της NASA στην Καλιφόρνια. Όπως εξήγησε, η αποστολή θα περιλαμβάνει περίπου 1.000 μικρά διαστημικά σκάφη, καθένα σε μέγεθος σπιρτόκουτου, τα οποία αρχικά θα τεθούν σε τροχιά γύρω από τη Γη. Εκεί θα ξετυλίξουν «ηλιακά ιστία», μεγάλες επιφάνειες που δέχονται πίεση από το ηλιακό φως και ωθούν το σκάφος προς την αντίθετη κατεύθυνση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, η ώση που προσφέρει η ηλιακή ακτινοβολία δεν θα ήταν επαρκής -οι ερευνητές του σχεδίου σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν έναν ισχυρό πομπό λέιζερ για να επιταχύνουν απότομα τα ηλιακά ιστία μέχρι το 20% της ταχύτητας του φωτός. Όταν το σμήνος των διαστημικών σκαφών φτάσει στον προορισμό του λίγα χρόνια αργότερα, θα πρέπει να ενημερώσει τη Γη και να μεταδώσει δεδομένα. Οι τεχνικές δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι τεράστιες, παραδέχονται οι ερευνητές, ελπίζουν όμως ότι θα ξεπεραστούν. Για τον καθηγητή Χόκινγκ, εξάλλου, η μετανάστευση του ανθρώπου σε άλλα αστρικά συστήματα είναι μακροπρόθεσμα η μόνη σωτηρία. Όπως είπε στο BBC, «η ζωή στη Γη αντιμετωπίζει κινδύνους από αστρονομικά φαινόμενα όπως οι αστεροειδείς και τα σουπερνόβα». http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500071080 FemtoSat: Μικροσκοπικοί δορυφόροι κάνουν την εξερεύνηση του διαστήματος δυνατή για όλους. Το «άνοιγμα» των διαστημικών επιχειρήσεων/ εξερεύνησης του διαστήματος σε όλους, ακόμα και σε ιδιώτες με «φυσιολογικούς» οικονομικούς πόρους, επιδιώκουν ερευνητές του Arizona State University (ASU) που αναπτύσσουν τον SunCube FemtoSat: έναν μικροσκοπικό δορυφόρο ο οποίος χωρά στη χούφτα του ενός χεριού και η εκτόξευση του οποίου είναι πάμφθηνη σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα- στα 3.000 δολάρια για χαμηλή γήινη τροχιά. «Με ένα διαστημόπλοιο τέτοιου μεγέθους, κάθε πανεπιστήμιο θα μπορεί να το κάνει, κάθε εργαστήριο, κάθε χομπίστας» λέει στο ASU Now ο Τζεκάν Θάνγκα, βοηθός καθηγητής στο School of Earth and Space Exploration και επικεφαλής του Space and Terrestrial Robotic Exploration (SpaceTREx) Laboratory. O Θάνγκα και η ομάδα του, τελειόφοιτων και προπτυχιακών φοιτητών, έχουν περάσει τα τελευταία δύο χρόνια αναπτύσσοντας τον εν λόγω δορυφόρο αναπτύσσοντας τον διαστάσεων 3x3x3 cm δορυφόρο SunCube FemtoSat. Το όραμά τους περιλαμβάνει έναν «αστερισμό» τέτοιων σκαφών- πολλά μικρά «μάτια» σε πολλά μέρη, με σμήνη που, π.χ., θα επιθεωρούν διαστημόπλοια που έχουν υποστεί ζημιές από κάθε δυνατή γωνία. Το σκάφος φέρει σύστημα προώθησης, συλλογής δεδομένων και δυνατότητες επικοινωνίας, καθώς και έναν μικρό χώρο για φορτίο. Τα έξοδα εκτόξευσης ανέρχονται περίπου στα 1.000 δολάρια για αποστολή στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ή στα 3.000 για χαμηλή γήινη τροχιά (αν και η διαφυγή από τη Γη φτάνει τα 27.000), τη στιγμή που αυτή τη στιγμή βρίσκονται γύρω στα 60.000-70.000 δολάρια ανά κιλό φορτίου, κάτι που καθιστά το κόστος απαγορευτικό για πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά και μεμονωμένα άτομα που ενδεχομένως να ενδιαφέρονταν. Επίσης, το κόστος αναμένεται να μειωθεί στο μισό μετά την έναρξη της χρήσης του Falcon Heavy της SpaceX. Όσον αφορά στο πόσο κοστίζουν τα εξαρτήματά του, το κόστος είναι της τάξης μερικών εκατοντάδων δολαρίων- εξαιρετικά χαμηλό για δορυφόρο, ειδικά από τη στιγμή που τμήματα όπως οι ηλιακοί συλλέκτες δεν διατίθενται σε τέτοιο μέγεθος, οπότε παρέχονται με έκπτωση από τους κατασκευαστές. «Αυτό είναι μέρος του στόχου μας- Διάστημα για όλους. Έτσι αναζωογονείς ένα πεδίο, βάζεις περισσότερους ανθρώπους στην τεχνολογία» λέει σχετικά ο Θάνγκα. Ο ίδιος βλέπει χρήση τέτοιων δορυφόρων στους τομείς της εκπαίδευσης, των πειραμάτων, της βιοχημικής/ φαρμακευτικής έρευνας αλλά και της φωτογραφίας: «Είναι σαν να έχεις τη δική σου GoPro στο Διάστημα». Γενικότερα, την τελευταία δεκαετία η διαστημική βιομηχανία βιώνει την επανάσταση των CubeSats: «Μίνι» δορυφόρων που κοστίζουν λίγο όσον αφορά στην εκτόξευση και λειτουργία τους (που μπορεί να είναι από λήψη εικόνων της επιφάνειας της Γης μέχρι τηλεπικοινωνίες ή επιστημονικά πειράματα). Αν και οι CubeSats είναι ήδη αρκετά οικονομικοί, αρκετοί είναι αυτοί που επιδιώκουν να κάνουν τους δορυφόρους ακόμα πιο φθηνούς, μειώνοντας περαιτέρω το μέγεθός τους: Πέραν των δορυφόρων του ASU, στο αντικείμενο δουλεύουν και εταιρείες όπως η ThumbSat.Inc, που αναπτύσσει «ThumbSats»: Μικροσκοπικούς και φθηνούς δορυφόρους, που ελέγχονται από μικροσκοπικές πλακέτες και οι διαστάσεις τους κινούνται στην τάξη των χιλιοστών (48mm x 48 mm x 32 mm, βάρους 25 γραμμαρίων). http://www.naftemporiki.gr/story/1091585/femtosat-mikroskopikoi-doruforoi-kanoun-tin-eksereunisi-tou-diastimatos-dunati-gia-olous

Το Σύμπαν διαστέλλεται πιο γρήγορα ; Αν οι τελευταίες παρατηρήσεις επιβεβαιωθούν από ανεξάρτητους ερευνητές, οι κοσμολόγοι θα πρέπει να επιστρέψουν στα θρανία: η ακριβέστερη μέχρι σήμερα μέτρηση του ρυθμού διαστολής του Σύμπαντος δίνει μια τιμή που δείχνει ασύμβατη με τις προβλέψεις. Το Σύμπαν δείχνει να διαστέλλεται 8% ταχύτερα από το αναμενόμενο αναφέρει η ομάδα του Άνταμ Ρις στο Πανεπιστήμιο της Βαλτιμόρης στο Μέριλαντ. «Νομίζω πως υπάρχει κάτι που δεν κατανοούμε στο κοσμολογικό μοντέλο» σχολιάζει ο ερευνητής στο δικτυακό τόπο του Nature. Η μελέτη έχει υποβληθεί για δημοσίευση σε επιστημονική επιθεώρηση και είναι διαθέσιμη στην υπηρεσία προδημοσίευσης arXiv. http://arxiv.org/abs/1604.01424v1 To 1998, o Ρις και άλλοι επιστήμονες ανακάλυψαν έκπληκτοι ότι η διαστολή του Σύμπαντος επιταχύνεται, αντί να επιβραδύνεται λόγω της βαρύτητας όπως πίστευαν οι περισσότεροι μέχρι τότε. Η επιτάχυνση πιστεύεται ευρέως ότι οφείλεται στη «σκοτεινή ενέργεια», μια δύναμη άγνωστης προέλευσης που δρα αντίθετα από τη βαρύτητα και κάνει τους γαλαξίες να απομακρύνονται μεταξύ τους με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα. Η ταχύτητα διαστολής του Σύμπαντος σε οποιαδήποτε φάση της εξέλιξής του είναι δυνατό να εκτιμηθεί έμμεσα από τη λεγόμενη μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου, ή CΜΒ, το απόφωτο μιας λάμψης που γέμισε τα πάντα όταν το Σύμπαν είχε ηλικία περίπου 380.000 ετών. Τα φωτόνια αυτής της λάμψης γεμίζουν ακόμα και σήμερα τον ουρανό στο φάσμα των μικροκυμάτων. Η ακριβέστερη ως σήμερα μελέτη του CMB ολοκληρώθηκε τα τελευταία χρόνια από το ευρωπαϊκό διαστημικό τηλεσκόπιο Planck. Η νέα μελέτη δίνει ταχύτητα διαστολής 8% μεγαλύτερη από ό,τι το Planck. Η αλήθεια είναι ότι οι εκτιμήσεις με βάση τα δεδομένα του Planck βρίσκονταν ούτως ή άλλως σε ασυμφωνία με τις άμεσες μετρήσεις της λεγόμενης σταθεράς του Χαμπλ, της ταχύτητας με την οποία οι κοντικοί γαλαξίες απομακρύνονται από τον δικό μας Γαλαξία (o Έντουιν Χαμπλ ήταν ο αστρονόμος που ανακάλυψε τη δεκαετία του 1930 ότι το Σύμπαν δεν είναι στατικό αλλά διαστέλλεται). Μέχρι σήμερα, όμως, οι φυσικοί πίστευαν ότι η απόκλιση οφειλόταν απλά στο μεγάλο περιθώριο σφάλματος κατά τις μετρήσεις της σταθεράς του Χαμπλ. Η νέα μελέτη του Ρις, η οποία βασίστηκε στο διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble για να μετρήσει τις ταχύτητες 18 γαλαξιών, περιορίζει τώρα την αβεβαιότητα της μέτρησης από το 3,3 στο 2,4 τοις εκατό και υποδεικνύει ότι η απόκλιση από τα δεδομένα του Planck είναι πιθανότατα πραγματική. Όπως λέει ο ίδιος ο ερευνητής, αν δεν εντοπιστούν σφάλματα σε έναν από τους δύο τρόπους μέτρησης, τότε κάτι θα πρέπει να αλλάξει στο καθιερωμένο μοντέλο της κοσμολογίας. Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι η λεγόμενη σκοτεινή ύλη, ένα αόρατο υλικό άγνωστης σύστασης που ξεπερνά την κανονική ύλη στο Σύμπαν σε αναλογία πέντε προς ένα, έχουν ασυνήθιστες ιδιότητες που μπορεί να επηρέασαν την εξέλιξη του νεαρού Σύμπαντος. Μια άλλη εξήγηση είναι ότι η δύναμη της σκοτεινής ενέργειας αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου αντί να μένει σταθερή όπως πιστεύουν μέχρι σήμερα οι κοσμολόγοι. Και μια τρίτη εξήγηση είναι ότι η ομάδα του Δρ Ρις απλώς έκανε δεν μέτρησε σωστά τις ταχύτητες των υπό εξέταση γαλαξιών. Τα συναρπαστικά ευρήματα θα πρέπει επομένως να επιβεβαιωθούν με ανεξάρτητες μετρήσεις. Θα δούμε τότε αν το μυστήριο παραμένει ή αν θα αποδειχθεί φούσκα. http://physicsgg.me/2016/04/12/37934/

Το πρώτο ίχνος εξωπλανήτη είχε ανακαλυφθεί το 1917 αλλά δεν... το είχαν καταλάβει. Μόλις τώρα συνειδητοποίησαν οι αστρονόμοι ότι πριν από έναν αιώνα οι τότε συνάδελφοί τους είχαν αποτυπώσει στις πλάκες των τηλεσκοπίων τους τις πρώτες ενδείξεις ενός συστήματος πλανητών, πέρα από το ηλιακό μας σύστημα. Συγκεκριμένα, μια εικόνα του 1917, η οποία βρέθηκε στη συλλογή του Αστεροσκοπείου Κάρνεγκι στις ΗΠΑ, αποκαλύπτει το ίχνος ενός εξωπλανητικού συστήματος. Η ανακάλυψη έγινε από τον Τζέι Φαρίχι του University College του Λονδίνου και από τον διευθυντή του ίδιου αστεροσκοπείου Τζον Μάλτσεϊ. Η αποτύπωση του εξωπλανητικού ίχνους είχε γίνει σε πλάκα όπου αποτυπωνόταν το φάσμα του φωτός του άστρου «βαν Μάανεν», ενός λευκού νάνου που είχε ανακαλυφθεί το 1917. Η τωρινή προσεκτική ανάλυση του φάσματος αποκάλυψε ότι ένα αντικείμενο (προφανώς ένας εξωπλανήτης) είχε παρεμβληθεί μεταξύ του εν λόγω άστρου και της Γης. Προς το παρόν δεν έχουν εντοπισθεί εξωπλανήτες γύρω από το άστρο «βαν Μάανεν», αλλά οι επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι απλώς θέμα χρόνου. Σημειωτέον ότι το Κάρνεγκι διαθέτει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές παλαιών αστρονομικών πλακών παγκοσμίως (περίπου 250.000) από τα αστεροσκοπεία Γουίλσον, Πάλομαρ και Λας Καμπάνας. Ποιός ξέρει τι άλλα θαύματα κρύβονται στο υπόγειό του; Εξάλλου, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα διπλό αστρικό σύστημα (ζεύγος άστρων) που κινείται με πολύ μεγάλη ταχύτητα, τόσο μεγάλη που μπορεί να «δραπετεύσει» από τον γαλαξία μας. Προς το παρόν, παραμένει άγνωστο αν θα τα καταφέρει. Μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφθεί περίπου 20 τέτοια άστρα, όμως όλα είναι μεμονωμένα. Το ΡΒ 3877, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 18.000 ετών φωτός από τη Γη, είναι το πρώτο διπλό αστρικό σύστημα που έχει ανακαλυφθεί να ταξιδεύει με τόσο μεγάλη ταχύτητα. Η ανακάλυψη, με επικεφαλής τον Πέτερ Νέμεθ του γερμανικού Πανεπιστημίου Φρίντριχ Αλεξάντερ, η οποία παρουσιάσθηκε στο περιοδικό αστροφυσικής "Astrophysical Journal Letters" της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας, επιβεβαιώθηκε από δύο τηλεσκόπια (Κεκ Χαβάης και Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου). Οι επιστήμονες απέκλεισαν ότι η αιτία για την επιτάχυνση του αστρικού συστήματος είναι η μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία μας και αντιμετωπίζουν ένα αίνιγμα, καθώς δεν γνωρίζουν άλλο μηχανισμό που θα μπορούσε να επιταχύνει τόσο πολύ ένα ζευγάρι άστρων http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/to_proto_ixnos_eksoplaniti_eixe_anakalyfthei_to_1917_alla_den_to_eixan_katalabei-64360785/

Το μυστικό της μάζας των νετρίνων … κρύβεται σε ισότοπο του ασβεστίου. Τα νετρίνα μπορεί να ανακαλύφθηκαν πριν από 60 και πλέον χρόνια, ωστόσο οι φυσικοί δεν γνωρίζουν ακόμα θεμελιώδεις ιδιότητές τους, όπως την μάζα τους (είναι γνωστό το άνω όριο περίπου 3.6 x 10-36 kg) ή το αν τα νετρίνα και τα αντινετρίνα είναι στην πραγματικότητα τα ίδια σωματίδια. Ένα πείραμα που μπορεί να δώσει μια απάντηση όσον αφορά τη μάζα των νετρίνων είναι η αποκαλούμενη διπλή διάσπαση βήτα, χωρίς εκπομπή νετρίνων (0νββ). Κατά τη διάσπαση αυτή στο εσωτερικό του πυρήνα δυο νετρόνια μετατρέπονται σε πρωτόνια και εκπέμπονται δυο ηλεκτρόνια. Ένα τέτοιo παράδειγμα είναι η διάσπαση του ασβεστίου-48 (ένα πολύ σπάνιο ισότοπο του ασβεστίου – αποτελεί το 0.187% του φυσικού ασβεστίου) προς τιτάνιο-48. Αυτή η διαδικασία αναλύθηκε και μοντελοποιήθηκε με μεγάλη λεπτομέρεια από τους Iwata et al [Large-Scale Shell-Model Analysis of the Neutrinoless ββ Decay of 48Ca – http://arxiv.org/pdf/1602.07822v1.pdf Ο χρόνος ημίσειας ζωής του ισοτόπου ασβέστιο-48 εξαρτάται από δύο παράγοντες: Την άγνωστη μάζα των νετρίνων (τα οποία είναι μέρος της διαδικασίας, ακόμα και αν κανένα από αυτά δεν εκπέμπεται τελικά) και τα χαρακτηριστικά του μητρικού (48Ca) και θυγατρικού πυρήνα (48Ti). Αυτό σημαίνει ότι, αν γνωρίζουμε αυτά τα πυρηνικά χαρακτηριστικά, και όταν ο χρόνος ημίσειας ζωής μετρηθεί πειραματικά σε κάποιο από τα υπόγεια εργαστήρια που πραγματοποιούν τέτοιες έρευνες, τότε θα είναι δυνατός ο προσδιορισμός της μάζας των νετρίνων. Το επίτευγμα της ερευνητικής ομάδας είναι μια αξιόπιστη περιγραφή των πυρήνων χρησιμοποιώντας εξαιρετικά περίπλοκους κβαντομηχανικούς υπολογισμούς χρησιμοποιώντας τέταρτο ταχύτερο υπερ-υπολογιστή του κόσμου, τον υπολογιστή Κ στο ινστιτούτο RIKEN στην Ιαπωνία. Σύμφωνα με τον Ισπανό Javier Menéndez, που συνεργάζεται με την Ιαπωνική ομάδα, «για τον υπολογισμό της μάζας του νετρίνου το μόνο που απομένει τώρα είναι να μετρηθεί πειραματικά ο χρόνος ημιζωής του ασβεστίου-48». Επιπλέον, η ερευνητική ομάδα υπολόγισε πως ο χρόνος ζωής του ασβεστίου-48 είναι περίπου 2 x 1025 χρόνια, και όχι 4 x 1025 χρόνια, όπως μέχρι τώρα θεωρούνταν. Αυτό βελτιώνει τις πιθανότητες παρατήρησης της διάσπασης. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια εξαιρετικά σπάνια και αργή εκπομπή, καθώς μεσολαβούν δύο ταυτόχρονες διασπάσεις β. Χρειάζονται τρισεκατομμύρια χρόνια να συμβεί και είναι πολύ δύσκολο να ανιχνευθεί. Γι αυτό τα σχετικά πειράματα γίνονται σε υπόγεια εργαστήρια, όσο το δυνατόν μακριά από οποιοδήποτε εξωτερική ακτινοβολία υποβάθρου. Το πείραμα στο Ιαπωνικό παρατηρητήριο Kamioka (βραβείο νόμπελ 2015 για την έρευνα νετρίνων) και το πείραμα NEMO III στο τούνελ Fréjus στη Γαλλία εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση. Μετά την παρουσίαση της μελέτης του ασβεστίου-48, οι ερευνητές μελετούν με τον ίδιο τρόπο πιο περίπλοκους πυρήνες που διασπώνται με διπλή διάσπασης βήτα χωρίς νετρίνα, όπως το γερμάνιο-76, το σελήνιο-82 και το ξένον-136. Το πιο ενδιαφέρον στην έρευνα αυτή είναι η επιβεβαίωση ότι τα νετρίνα δεν εκπέμπονται κατά τη διάρκεια της διπλής διάσπασης, καθώς αυτό θα σήμαινε ότι νετρίνα και αντινετρίνα είναι το ίδιο σωματίδιο. Μια τεράστια ανακάλυψη που θα άξιζε και βραβείο Νόμπελ σύμφωνα με τον Menéndez. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα νετρίνα είναι σωματίδια Majorana. Επιπλέον, θα δημιουργούσε μια ασυμμετρία που θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί η ύλη κυριάρχησε της αντιύλης στο σύμπαν. Τα νετρίνα Majorana θα επέτρεπαν τη δημιουργία περισσότερης ύλης από αντιύλη τις πρώτες στιγμές μετά την Μεγάλη Έκρηξη – για παράδειγμα, στη διπλή διάσπαση β χωρίς νετρίνα εκπέμπονται δυο ηλεκτρόνια (δημιουργία της ύλης), αλλά όχι αντινετρίνα. http://physicsgg.me/2016/04/13/%cf%84%ce%bf-%ce%bc%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%ac%ce%b6%ce%b1%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bd%ce%b5%cf%84%cf%81%ce%af%ce%bd%cf%89%ce%bd/

12 Απριλίου: Ημέρα της Κοσμοναυτικής. «Παγιέχαλι»-«Φύγαμε» Ηταν 12 Απρίλη 1961- 9h,6m,59,7sec ωρα Μοσχας οταν το Vostok No.1,απογειωνεται απο το Κοσμοδρομιο του Μπαικανουρ ανοιγωντας μια νεα εποχή για την ανθρωποτητα, την εποχή της ανθρωπινης παρουσίας στο Διάστημα. Παράλληλα, η Διεθνής Ημέρα Πτήσης του Ανθρώπου στο Διάστημα (International Day of Human Space Flight) καθιερώθηκε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 7 Απριλίου 2011, για να τιμήσει τα επιτεύγματα του ανθρώπου στο διάστημα. Γιορτάζεται κάθε χρόνο την 12 Απριλίου. «Ο ορίζοντας άρχισε να παίρνει ένα έντονο πορτοκαλί χρώμα, παίρνοντας όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου: ανοικτό γαλάζιο, σκούρο μπλε, μωβ και τελικά μαύρο. Μία χρωματική παλέτα που δεν αποδίδεται με λόγια!» Γιούρι Αλεξέγιεβιτς Γκαγκάριν (9/3/1934 –27/3/1968) Μία ώρα και 48 λεπτά. Τόσο διήρκεσε το πρώτο ταξίδι του ανθρώπου στο Διάστημα τον Απρίλιο του 1961. Πενήντα πέντε χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες από εκείνο το ιστορικό ταξίδι του 27χρονου Γιούρι Γκαγκάριν. Ηρωας της Σοβιετικής Ενωσης, πρωτοπόρος στην εξερεύνηση του Διαστήματος και σημείο αναφοράς για πολλές γενιές, ο Γκαγκάριν και η πτήση του. http://www.roscosmos.ru/22142/ Πενήντα πέντε χρόνια από την αποστολή του Γκαγκάριν. Με τη λέξη Poyekhai (φύγαμε) που είπε ο κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν (Yuri Gagarin) κατά την εκτόξευση του διαστημοπλοίου του Βοστόκ 1 (Vostok 1), στις 12 Απριλίου του 1961, 55 χρόνια πριν εγκαινιάσθηκε η αποστολή του ανθρώπου στο Διάστημα. Το σκάφος διέγραψε μια πλήρη, όχι ακριβώς κυκλική, περιφορά γύρω από τη Γη σε υψόμετρο 327 χιλιόμετρα με ταχύτητα 27.400 χιλιόμετρα την ώρα. Όμως η πτήση έγινε με πλήρη έλεγχο των συστημάτων του από το διαστημικό κέντρο της Υπηρεσίας Διαστήματος της Ρωσίας (Roscosmos) και τον Γκαγκάριν σε ρόλο «επιβάτη-παρατηρητή». Αν και αρχικά μέσω της δημοσιότητας δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι το σκάφος προσεδαφίστηκε στο Καζακστάν με τον Γκαγκάριν να παραμένει στον θαλαμίσκο, αργότερα αποκαλύφθηκε ότι η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Σύμφωνα με όσα δημοσιοποιήθηκαν ο Γκαγκάριν χρησιμοποίησε το εκτινασσόμενο κάθισμά του και έπεσε από ύψος 7 χιλιομέτρων με το αλεξίπτωτό του. Για την σύγκριση αξίζει να θυμηθούμε ότι οι Αμερικάνοι είχαν επιλέξει την ευκολότερη και ασφαλέστερη μέθοδο της προσθαλάσσωσης των θαλαμίσκων με πλήρωμα και την περισυλλογή τους από ελικόπτερα. Αν και με τα σημερινά δεδομένα η αποστολή ανθρώπων στο Διάστημα είναι μια καθημερινή πραγματικότητα, οι απαιτήσεις της εποχής σε μελέτη, πειράματα, παραγωγή τεχνογνωσίας, ανάπτυξη συστημάτων, υπολογιστών, συστημάτων ελέγχου εξ αποστάσεως και προ πάντων εκπαίδευσης ήταν σχεδόν άγνωστο έδαφος για το σύνολο του προσωπικού που δεν διέθετε πολυετή εμπειρία αλλά -όπως αποδείχθηκε- άφθονη γνώση, ικανότητες και αφοσίωση. Κι αυτό διότι όταν δεν έχεις ηλεκτρονικούς υπολογιστές, επιστρατεύεις τους καλύτερους από το δυναμικό σου μαθηματικούς, φυσικούς, μηχανικούς, γιατρούς, αστρονόμους, πιλότους κλπ., για να προσφέρει ο καθένας στον τομέα του και συνολικώς ως ομάδα, το μέγιστο δυνατό, χτίζοντας περίπου από το μηδέν στο χαρτί ένα τόσο περίπλοκο εγχείρημα. Αν και η αναφορά στις διαστημικές εφαρμογές μέσα από παρανοήσεις θεωρείται ότι αναφέρεται σε κάτι απλοϊκά καθημερινό, στην πραγματικότητα αποτελεί σύμμειξη κορυφαίων κυβερνητικών επιλογών, επενδύσεων, έρευνας πανεπιστημίων και ινστιτούτων, βιομηχανικής παραγωγής και θέσεων εργασίας. Ουσιαστικά αποτελεί ένα πανίσχυρο διαπραγματευτικό χαρτί όπως και αν χρησιμοποιείται. Αξίζει να σκεφτούμε ότι χρονικά η εποχή αρχών του 60 συνδύαζε την τεχνολογία των ραδιοφώνων με λυχνίες με το γνωστό μας, άγνωστο τότε, ηλεκτρονικό εξάρτημα τρανζίστορ που αποτέλεσε τη βάση για τη σημερινή εκρηκτική εξέλιξη της τεχνολογίας. Ανακαλύφθηκε το 1948 από τρεις κορυφαίους Αμερικανούς επιστήμονες (John Bardeen, William Shockley και Walter Brattain) που εργάζονταν στα κορυφαία Bell Laboratories των ΗΠΑ. Ανταγωνισμός υπερδυνάμεων Εν μέσω Ψυχρού Πολέμου με τους δυο πανίσχυρους αντιπάλους (τις ΗΠΑ και την πρώην Σοβιετική Ένωση) να αντιπαρατίθενται σκληρά σε όλα τα επίπεδα (γεωπολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, στρατιωτικό), η πρωτοπορία τη ΕΣΣΔ να στείλει πρώτη άνθρωπο στο Διάστημα προκάλεσε παγκόσμιο σοκ. Ένα σοκ το οποίο αναμφίβολα συντάραξε και την κυβέρνηση των ΗΠΑ καθώς είχε επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις της προκειμένου να προηγηθεί στο Διάστημα και με τη ρητή διαβεβαίωση του πρόεδρου Τζον Κένεντι ότι εντός της δεκαετίας του 60 Αμερικανός αστροναύτης θα πατούσε το πόδι του στη Σελήνη. Οι ΗΠΑ ηττήθηκαν όταν το πρώτο διαστημικό σκάφος, ο δορυφόρος Σπούτνικ 1 (Sputnik 1), εκτοξεύθηκε στις 4 Οκτωβρίου του 1957 από τους Σοβιετικούς αφήνοντας κατάπληκτο το δυτικό κόσμο για τις επιστημονικές και τεχνικές της δυνατότητες για τις οποίες, παρά τη συστηματική λειτουργία των υπηρεσιών κατασκοπίας, μάλλον δεν υπήρχε απόλυτα σαφής εικόνα. Άλλωστε τα Σοβιετικά ερευνητικά κέντρα ήταν διεσπαρμένα ανά την επικράτεια της αχανούς Ρωσίας, λειτουργούσαν σε συνθήκες απόλυτης μυστικότητας, ενώ έχει αναφερθεί ότι κάποια ήταν υπό την επιφάνεια της γης. Πολλά ειπώθηκαν τότε για τις τεχνολογικές δυνατότητες της ΕΣΣΔ που ως περίκλειστο σύστημα δεν άφηνε να διαρρεύσει το παραμικρό και οι ανακοινώσεις της ήταν εξαιρετικά φειδωλές. Η δυτική κοινή γνώμη παρέμεινε σε κατάσταση μεγίστης έκπληξης όταν ένα μήνα αργότερα, τον Νοέμβριο του 1959 εκτοξεύτηκε διαστημόπλοιο με τον πρώτο έμβιο οργανισμό, τη σκυλίτσα Λάικα που -ως πειραματόζωο- χρησίμευσε για να καταγραφούν οι αντιδράσεις της στoν άγνωστο τότε χώρο του Διαστήματος. Και βέβαια στις 12 Απριλίου του 1961 με την αποστολή του Γκαγκάριν υπέστη ξανά σοκ – και ειδικά οι Αμερικάνοι που έχασαν ένα πολύ σοβαρό στοίχημα. Το πρόγραμμα Μέρκιουρυ (Mercury) είχε αποτύχει να στείλει τον πρώτο άνθρωπο στο Διάστημα – το πέτυχε λίγο αργότερα, στις 5 Μαΐου του 1961: επιβαίνοντας του διαστημοπλοίου Ελευθερία 7 (Freedom 7), ο Αλαν Σέπαρντ (Αlan B Shepard Jr.) διέγραψε επί 15 λεπτά και 28 δεύτερα υποτροχιακή τροχιά και επέστρεψε με ασφάλεια εγκαινιάζοντας την εισδοχή των ΗΠΑ σε αυτόν τον τομέα. Αναμφίβολα για το πρώτο και όσα σχετικά εγχειρήματα της ακολούθησαν, η ΕΣΣΔ φαίνεται να στηρίχθηκε σε ισχυρούς πυραύλους που ανέπτυξε και συνέχισε να βελτιώνει για στρατιωτική χρήση. Επομένως είχε διασφαλίσει ότι το βαρύ φορτίο των διαστημοπλοίων θα μεταφερόταν στην προκαθορισμένη τροχιά. Σε αυτό συνέτεινε και το σχήμα του διαστημοπλοίου Βοστόκ που παρέπεμπε σε σφαίρα. Η δυτική άποψη της εποχής θεωρούσε (ή υποστήριζε για προφανείς λόγους) τους σοβιετικούς πυραύλους ικανούς για μεταφορά σημαντικών φορτίων στο διάστημα, τομέας στον οποίο μάλλον υστερούσαν οι Αμερικάνοι, γεγονός που έγινε αιτία για μεγάλες πιέσεις προκείμενου να βελτιωθούν το ταχύτερο δυνατό. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι είχαν επι χρόνια στην διάθεση τους τον πατέρα του γερμανικού πυραυλικού προγράμματος, των ισχυρών πυραύλων V2 και αργότερα του αμερικανικού πυραύλου φορέα Κρόνος V (Saturn V) Γερμανού επιστήμονα Βέρνερ φον Μπράουν (Wernher von Brain). Η επιλογή του Γκαγκάριν Όταν ο Γκαγκάριν επελέγη για τη θέση του πρώτου ανθρώπου που θα αποστελλόταν στο διάστημα ήταν μόλις 27 ετών, διαθέτοντας πολύ μεγάλη εμπειρία ως πιλότος μαχητικών αεροπλάνων. Είχε ταπεινή καταγωγή προερχόμενος από φτωχή οικογένεια. Τελείωσε τεχνική σχολή και αμέσως εντάχθηκε στη Σοβιετική πολεμική αεροπορία. Η διαδικασία της επιλογής ήταν αυστηρή καθώς αρχικά συγκεντρώθηκαν 200 υποψήφιοι που ήδη ήταν εξαιρετικά έμπειροι πιλότοι μαχητικών. Κατόπιν οι επικεφαλής τους προγράμματος κατέληξαν σε 20 και τέλος στον Γιούρι Γκαγκάριν που πέρασε από εξαντλητική εκπαίδευση και τελικώς επελέγη. Σε αυτό συνέβαλε η στάση του καθώς και ο σωματότυπός του-είχε ύψος 1,57 μέτρα και ήταν αδύνατος, επομένως μπορούσε να χωρέσει στον θαλαμίσκο του Βοστόκ 1 (Vostok 1). Η εκτόξευση έγινε στις 06.07 UTC από τις γιγαντιαίες εγκαταστάσεις του κοσμοδρομίου Μπαϊκονούρ (Baikonur) που ανήκε στο Καζακστάν και ήταν ενταγμένο στο σοβιετικό μπλοκ και προσεδαφίστηκε μετά από συνολικώς 118 λεπτά πτήσης, στις 08.05 UTC, ανοίγοντας ενα μικρό κρατήρα. Η τεχνολογία του Vostok 1 Για την ιστορία το διαστημόπλοιο Βοστόκ 1 (Vostok 1) ήταν απλό στην σχεδίαση (όπως είναι η συνήθης παράδοση των Σοβιετικών στις κατασκευές της). Το κέλυφος αλλά και η καμπίνα του είχε περίπου σφαιρικό σχήμα, διέθετε τρία μικρά φινιστρίνια, συστήματα συντήρησης της ζωής, τρεις κεραίες ραδιοφωνικής επικοινωνίας και κάθισμα που εκτινασσόταν θυμίζοντας τα αντίστοιχα των μαχητικών. Ακολουθώντας τη σχεδιαστική φιλοσοφία θαλαμίσκος και σκάφος υποστήριξης συνδεδεμένα μεταξύ τους, συγκρότησαν ενα ενιαίο σύστημα. Το σκάφος παροχής υπηρεσιών (service module) μεταξύ άλλων διέθετε τις χημικές μπαταρίες, κινητήρες για την τροποποίηση του προσανατολισμού θέσης αλλά όχι κινητήρα επιβράδυνσης κατα την εισόδο στην ατμόσφαιρια. Όμως όλα τα συστήματα στον θαλαμίσκο ήταν σφραγισμένα καθώς ο έλεγχος γινόταν πλήρως από τη Γη. Βέβαια σε περίπτωση σοβαρού προβλήματος ο Γκαγκάριν είχε στη διάθεσή του κωδικούς προκειμένου να τα ενεργοποιήσει και να πάρει την διακυβέρνηση του στα χέρια του. Μέριμνα είχε λήφθεί και για το ενδεχόμενο σοβαρού προβλήματος κατά την επανείσοδό του στη γήινη ατμόσφαιρα – γι’ αυτό το σκάφος διέθετε εφόδια διάρκειας έως και 10 ημέρες. Επίσης διέθετε ένα πρωτοποριακό μηχανικό σύστημα προσδιορισμού θέσης κατά την πτήση που για τα σημερινά δεδομένα θεωρείται αρχαίο καθώς ήταν ένας μηχανικός υπολογιστής. Στη θέση των ηλεκτρονικών εξαρτημάτων και της οθόνης υπήρχε μια σφαίρα και ένας περίπλοκος συνδυασμός από γρανάζια, άξονες, τροχίσκους κλπ., που αποδείχθηκε ακριβής και σε μελλοντικές αποστολές. Θυμίζει αυτή η επιλογή τους Αμερικανούς για τις σημειώσεις να χρησιμοποιούν στις αποστολές… στυλό και τους Ρώσους μολύβι. Αναφέρεται ότι κατά την επάνοδο του ο θαλαμίσκος Βοστόκ 1 δεν αποκολλήθηκε από το σκάφος υποστήριξης (service module) με αποτέλεσμα ο Γκαγκάριν ενω πλησίαζε στη Γη να υποστεί στο σώμα του εξαιρετικά επώδυνη επιτάχυνση της τάξεως των 8g. Tελικώς η πολύ υψηλή θερμοκρασία, λόγω της τριβής στην ατμόσφαιρα, προκάλεσε την απόρριψη του σκάφους υποστήριξης καθώς έσπασαν οι σύνδεσμοι σύνδεσης. Ο σχεδιαστής του Σοβιετικού διαστημικού προγράμματος Η επιτυχία του Σοβιετικού διαστημικού προγράμματος πιστώνεται στον επικεφαλής κορυφαίο σχεδιαστή του Σεργκέι Πάβλοβιτς Κορολιόφ ή Καραλιόφ (Sergei Korolev) ο οποίος πέθανε το 1966 όπως έχει αναφερθεί και λόγω των κακουχιών που είχε υποστεί κατά την εξαετή εξορία του. Παρότι ήταν ο ανθρωπος που οδήγησε την ΕΣΣΔ στην κορυφή της επιτυχίας, είχε βρεθεί στο επίκεντρο του καθιερωμένου ανταγωνισμού από ζηλωτές της θέσης του. Λέγεται ότι άφησε το πηδάλιο του διαστημικού προγράμματος σε ανθρώπους μάλλον διαφορετικής νοοτροπίας. Ήταν ο άνθρωπος που κατόπιν εντολής έπέστρεψε από την εξορία για να μελετήσει την πυραυλική τεχνολογία των Γερμανών που ανέπτυξαν τους γνωστούς πυραύλους V2 που έπληξαν μακρινούς στόχους, όπως το Λονδίνο προκαλώντας πολλά θύματα και εκτεταμένες καταστροφές. Ουσιαστικά δηλαδή ήταν ο άμεσος αντίπαλος του Βέρνερ φον Μπράουν. Με μια σημαντική διαφορά. Ο Κορολιόφ έπρεπε να «αποκρυπτογραφήσει» τα μυστικά της σχεδίασης των V2 και ο Μπράουν να μετεξελίξει την υπάρχουσα τεχνολογία. Η πανίσχυρη αφανής γραφειοκρατεία του Σοβιετικού συστήματος ήταν και ο μηχανισμός μέσα στον οποίο επί πολλά χρονιά προκαλούνταν σε όλα τα επίπεδα συγκρούσεις ασφαλώς και για ζητήματα που αφορούσαν και την πολιτική για την ανάπτυξη τεχνολογιών αιχμής με συχνά με αντικρουόμενες απόψεις μεταξύ ειδικών αλλά και ινστιτούτων έρευνας. Προφανώς σε βάρος της τεχνολογικής εξέλιξης και υπέρ της απώλειας χρόνου και πόρων… http://physicsgg.me/2016/04/12/%cf%80%ce%b5%ce%bd%ce%ae%ce%bd%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%ad%ce%bd%cf%84%ce%b5-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%ae/

Αποθήκευση φωτογραφιών σε DNA. Επιστήμονες από το πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον και τη Microsoft έκαναν ένα ακόμη βήμα για την ανάπτυξη ψηφιακών αποθηκευτικών μέσων που θα βασίζονται σε DNA και θα έχουν πολύ μικρότερες διαστάσεις από τους συμβατικούς δίσκους – αφού μία τέτοια μονάδα με μέγεθος όσο ένας «κύβος» ζάχαρης θα μπορεί να αποθηκεύσει όγκο δεδομένων για τον οποίο σήμερα θα χρειαζόταν μία υποδομή με έκταση όσο ένα σουπερμάρκετ. Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές ανέπτυξαν μία νέα τεχνική για την κωδικοποίηση και τη φύλαξη ψηφιακών εικόνων σε μικρές τεχνητές αλυσίδες DNA. Όπως μάλιστα ανέφεραν σε παρουσίασή τους σε συνέδριο στις ΗΠΑ την περασμένη εβδομάδα, οι δοκιμές τους έδειξαν επίσης πως η τεχνική λειτουργεί με επιτυχία, αφού εξασφαλίζει ότι οι πληροφορίες μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανακτηθούν από το γενετικό υλικό. Οι δοκιμές έγιναν με την κωδικοποίηση τεσσάρων φωτογραφιών σε ένα γενετικό «σκληρό δίσκο». Φωτογραφίες που μπορούσαν να ανασυνθέσουν διαβάζοντας τον «σκληρό δίσκο», αφού κατά τη διαδικασία δεν χανόταν ούτε ένα byte δεδομένων. «Η φύση έχει δημιουργήσει το DNA, ένα μόριο που αποθηκεύει με φανταστική αποτελεσματικότητα όλες τις πληροφορίες των γονιδίων – αφού είναι εξαιρετικά συμπαγές και ανθεκτικό» αναφέρει ο Λουίς Κέζε, αναπληρωτής καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον και μέλος της ομάδας. «Αυτό που ουσιαστικά κάνουμε είναι πως το προσαρμόζουμε στην αποθήκευση ψηφιακών δεδομένων –εικόνων, βίντεο, κειμένων– για εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια». Χάρις στην τεράστια πυκνότητα αποθήκευσης δεδομένων, οι γενετικοί ψηφιακοί δίσκοι αναμένεται να «απαντήσουν» στην ολοένα μεγαλύτερη παραγωγή ψηφιακών πληροφοριών. Μία τάση που σημαίνει πως το 2020 το «ψηφιακό σύμπαν» θα έχει αγγίξει τα 44 τρισεκατομμύρια gigabyte. Αν αυτός ο όγκος πληροφοριών αποθηκευόταν σε tablet, τα οποία στοιβάζονταν το ένα πάνω στο άλλο, τότε θα σχηματίζονταν έξι σωροί που θα εκτείνονται από τη Γη έως τη Σελήνη. Αντίθετα, μία μικρή σταγόνα γενετικού υλικού μπορεί να αποθηκεύσει έως και 10.000 gigabyte δεδομένων. Ωστόσο, εκτός από την περιορισμένη χωρητικότητα, όλα τα σημερινά μέσα αποθήκευσης έχουν επίσης το μειονέκτημα πως έχουν «ζωή» που δεν ξεπερνά τις λίγες δεκαετίες. Αντίθετα, το DNA υπόσχεται ότι οι πληροφορίες θα είναι ανακτήσιμες ακόμη κι έπειτα από αρκετούς αιώνες. Για να αναπτύξουν την τεχνική τους, οι ερευνητές επινόησαν σε πρώτη φάση μία καινοτόμα μέθοδο αποθήκευσης των ψηφιακών δεδομένων (των αλληλουχιών 0 και 1) στις τέσσερις μονάδες του DNA, δηλαδή σε νουκλεοτίδια που περιέχουν τις βάσεις αδενίνη, θυμίνη, κυτοσίνη ή γουανίνη. Οι ερευνητές ανέπτυξαν επίσης ένα σύστημα «διευθυνσιοδότησης» ώστε, με τη «συρραφή» των νουκλεοτίδιων σε αλυσίδες, να κωδικοποιήσουν σε αυτές τη «διεύθυνση» στην οποία είναι αποθηκευμένη κάθε πληροφορία. Έτσι, επιστρατεύοντας στη συνέχεια μεθόδους που χρησιμοποιούνται από τους μοριακούς βιολόγους, μπορούσαν κάθε φορά να εντοπίσουν τη «διεύθυνση» στην οποία βρίσκονταν τα δεδομένα που αναζητούταν, ώστε να τα «διαβάσουν» και να τα αποκωδικοποιήσουν. Πάντως, αν και με τη συγκεκριμένη τεχνική φαίνεται να ξεπερνιέται ένα σημαντικό πρακτικό πρόβλημα για την ανάπτυξη γενετικών «σκληρών δίσκων», ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που παραμένει είναι το πολύ υψηλό κόστος που θα είχε η κωδικοποίηση μεγάλου όγκου δεδομένων σε DNA. Ακόμη κι έτσι όμως, σύμφωνα με τους ερευνητές, η αποθήκευση θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε περιπτώσεις που οι αποθηκευμένες πληροφορίες είναι εξαιρετικά σημαντικές και πρέπει να «ζήσουν» για αιώνες. http://physicsgg.me/2016/04/11/%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%b8%ce%ae%ce%ba%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b7-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b9%cf%8e%ce%bd-%cf%83%ce%b5-dna/

Πανηγυρισμοί στη NASA - Επανήλθε το «Κέπλερ» Οι επιστήμονες και μηχανικοί της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) κατάφεραν να επαναφέρουν στην κανονική λειτουργία του το διαστημικό τηλεσκόπιο «Κέπλερ», το οποίο είχε προ ημερών εισέλθει ξαφνικά σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω κάποιας βλάβης, η οποία πάντως δεν φαίνεται να έχει ακόμη διαπιστωθεί. Το τηλεσκόπιο - ο πιο διάσημος «κυνηγός» εξωπλανητών- είναι πλέον και πάλι σε σταθερή κατάσταση και η κεραία των επικοινωνιών του δείχνει προς την κατεύθυνση της Γης, πράγμα που του επιτρέπει να στείλει και να λάβει στοιχεία. Επιπλέον, λειτουργεί πλέον ξανά με την μεγαλύτερη δυνατή εξοικονόμηση καυσίμων. Προς το παρόν, η NASA δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη. Μόνο όταν το «Κέπλερ» στείλει όλα τα αναγκαία στοιχεία, οι χειριστές του θα είναι βέβαιοι ότι όλα τα συστήματά του είναι υγιή και ότι μπορεί να συνεχίσει κανονικά την επόιμενη φάση της επιστημονικής αποστολής του, που είναι να στρέψει την προσοχή του προς το κέντρο του γαλαξία μας. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είχε αρχίσει περίπου 14 ώρες, προτού το «Κέπλερ» κάνει την προγραμματισμένη μανούβρα για να αλλάξει κατεύθυνση. http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/panigyrismoi_sti_nasa_epanilthe_to_kepler-64360034/

Το παιδί-φαινόμενο της ρομποτικής. Στη βιομηχανική αίθουσα Μηχανουργείου μια ομάδα παιδιών με τους γονείς τους παρακολουθούν το ανθρωποειδές ρομπότ να κάνει κινήσεις και να συνομιλεί με τον χειριστή του. Ο νεαρός μαθητής Δημήτρης Χατζής ήταν ένα από τα πρόσωπα που συγκέντρωσαν την προσοχή των επισκεπτών στο πλαίσιο του Athens Science Festival, το οποίο διοργανώθηκε στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Σε ηλικία μόλις 16 ετών έχει κατασκευάσει ένα πρωτότυπο ρομπότ, το οποίο διαθέτει δεξιότητες ανάλογες του ανθρώπου και λειτουργεί με βάση το σύστημα που ανέπτυξε ο νεαρός δημιουργός του. Oλα ξεκίνησαν με αφορμή μια ταινία όπου κυριαρχούσαν τα γιγάντια ρομπότ και μέσα σε λίγα χρόνια ο μαθητής -τότε- του Δημοτικού από την Καβάλα κατάφερε να γίνει μέλος μιας μικρής διεθνούς κοινότητας που αναπτύσσει προηγμένες εφαρμογές στη ρομποτική. Είναι το πρόγραμμα «InMoov», που η κοινότητα μοιράζεται την κεντρική ιδέα αλλά ο καθένας δημιουργεί το δικό του ρομπότ με ειδικά χαρακτηριστικά. «Είναι το πρώτο τρισδιάστατα εκτυπωμένο 3D ανθρωποειδές ρομπότ ανοικτού κώδικα στον κόσμο» λέει στο «Εθνος» ο Δημήτρης Χατζής, μαθητής της Α' Λυκείου στο ΓΕΛ Καβάλας. «Η ιδέα ξεκίνησε από έναν Γάλλο σχεδιαστή και γλύπτη στο Παρίσι το 2014 και σταδιακά δημιουργήθηκε μια ομάδα, μια κοινότητα σε όλο τον κόσμο, συνολικά περίπου 200 άτομα, όπου μετέχω κι εγώ. Μπορούν να υπάρξουν λοιπόν πολλά τέτοια ρομπότ κλώνοι. Ο καθένας όμως βάζει τα δικά του στοιχεία, τις ιδέες του και καινοτομίες και δημιουργεί το δικό του ρομπότ. Ετσι τα ρομπότ αυτά δεν είναι ίδια μεταξύ τους. Εχουν την ίδια εμφάνιση, αν το δούμε εξωτερικά, αλλά στα ηλεκτρονικά και τον προγραμματισμό διαφέρουν. Ο καθένας το συνθέτει μόνος του, τοποθετεί ό,τι ηλεκτρονικά συστήματα θέλει και έτσι έχω βάλει κι εγώ τα δικά μου» εξηγεί ο Δ. Χατζής αναφορικά με τη δημιουργία του «Troopy, όπως ονόμασε το δικό του ρομπότ. Το ύψος του είναι 1,85 μ. και αποτελείται από 28 servo κινητήρες, ηχεία, κάμερα κ.ά. «Ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι για τη ρομποτική όταν ακόμα ήμουν μαθητής στην Ε' τάξη του δημοτικού σχολείου, καθώς είχα επηρεαστεί από μια ταινία και αποφάσισα να ασχοληθώ. Σιγά σιγά άρχισα να κάνω πειραματάκια και κατάφερα να μάθω μόνος μου προγραμματισμό με τη βοήθεια του Ιντερνετ, αφού δεν είχα κανέναν να μου δείξει. Ολα τα βρήκα στο Ιντερνετ ενώ κάποια στιγμή διάβασα γι' αυτόν τον Γάλλο σχεδιαστή και ξεκίνησα», αφηγείται ο νεαρός δημιουργός του Troopy. Με εφόδιο έναν δικό του 3D εκτυπωτή, είχε τη δυνατότητα να φτιάχνει τα πλαστικά τμήματα και να συνθέτει σταδιακά το έργο του. «Αρχισα να το φτιάχνω επειδή το όνειρό μου ήταν πάντα να κατασκευάσω ένα ανθρωποειδές ρομπότ. Είδα κάποια σχέδια στην αρχική τους μορφή, αλλά στη συνέχεια έχω κάνει πολλές αναβαθμίσεις. Κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι αυτό μπορούσε να γίνει με τρισδιάστατη εκτύπωση και αυτός ήταν ο πιο οικονομικός τρόπος για μένα να το κατασκευάσω. Το ρομπότ αυτό λειτουργεί από τη μέση και πάνω και μπορεί να κάνει όλες τις κινήσεις του ανθρώπου. Μιμείται άψογα το ανθρώπινο σώμα και αποτελείται από 28 κινητήρες έτσι ώστε να έχει τη δυνατότητα να κάνει όλες αυτές τις κινήσεις. Μπορείς να του μιλάς μέσω μικροφώνου και αυτό σου απαντά, ενώ η συνομιλία γίνεται βέβαια στα αγγλικά. Εχει τη δυνατότητα να ακούει, να βλέπει, μπορεί να πιάσει κάποιο αντικείμενο και εκτελεί κατευθείαν τις εντολές που του δίνεις. Δημιουργήθηκε περίπου μέσα σε έναν χρόνο και ακόμα βεβαίως το αναβαθμίζω» μας λέει ο Δ. Χατζής, ο οποίος στην προσπάθειά του έχει τη συμπαράσταση της οικογένειάς του. Για την προσωπική του πορεία και τα μελλοντικά του σχέδια, τον επιστημονικό προσανατολισμό, τα πράγματα για τον Δημήτρη είναι σαφή. Ο 16χρονος μαθητής έχει ήδη εκπονήσει τα σχέδιά του για την επαγγελματική του εξέλιξη η οποία συνδέεται με τα ευφυή συστήματα, τη ρομποτική και τον αυτοματισμό. «Σχεδιάζω να πάω στο εξωτερικό και να σπουδάσω μηχανικός. Αυτό είναι το όνειρό μου και θα προσπαθήσω να φτάσω όσο το δυνατόν πιο ψηλά» λέει, ενώ στην έκθεση του φεστιβάλ δεκάδες μαθητές σχολείων αλλά και οικογένειες σχημάτιζαν κύκλο γύρω από το ρομπότ και τον παρακολουθούσαν να παρουσιάζει τη λειτουργία του. «Είναι μια ικανοποίηση. Αυτό ήθελα πάντα να κάνω και αυτό έκανα. Παράλληλα προσπαθώ να είμαι συνεπής στο σχολείο όσο είναι δυνατόν, αριστεύω κάθε χρόνο, αλλά τώρα πλέον δίνω περισσότερο βάρος στη ρομποτική, διότι είναι αυτό που μου αρέσει». http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/to_paidi_fainomeno_tis_rompotikis-64359982/

Σουπερνόβα περιέλουσαν τη Γη με ραδιενεργά συντρίμμια. Περιέργως το Χόλιγουντ δεν έχει καταπιαστεί ακόμα με αυτό το σενάριο καταστροφής: ένα κοντινό άστρο εκρήγνυται σε σουπερνόβα και βομβαρδίζει τη Γη με θανάσιμη ακτινοβολία. Δεν πρόκειται όμως για σενάριο, αλλά για αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχτηκε ο πλανήτης τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια. Μελέτη που δημοσιεύεται στο κορυφαίο περιοδικό Nature http://www.nature.com/nature/journal/v532/n7597/full/nature17196.html επιβεβαιώνει μια συναρπαστική ανακάλυψη της περασμένης δεκαετίας, όταν οι γεωλόγοι ανακάλυψαν σε αρχαία ιζήματα ίχνη ενός ραδιενεργού ισοτόπου του σιδήρου με την ονομασία σίδηρος-60. Το συγκεκριμένο ισότοπο έχει χρόνο ημιζωής μόλις 2,6 εκατομμύρια χρόνια, κάτι που σημαίνει ότι όλος ο σίδηρος-60 που ανιχνεύεται σήμερα στη Γη δεν μπορεί παρά να έφτασε πρόσφατα στον πλανήτη, πιθανότατα από γερασμένα άστρα που εκρήγνυνται και διασκορπίζουν το περιεχόμενό τους στο Διάστημα. Η νέα μελέτη, με επικεφαλής τον πυρηνικό φυσικό Άντον Γουόλνερ του Αυστραλιανού Εθνικού Πανεπιστημίου, εξετάζει 120 δείγματα από τον πυθμένα του Ειρηνικού, του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού. Σίδηρος-60, αναφέρει η διεθνής ερευνητική ομάδα, ανιχνεύθηκε σε όλα τα δείγματα σε ιζήματα που καλύπτουν το διάστημα από τα 3,2 μέχρι τα 1,7 εκατομμύρια χρόνια πριν. Το ίδιο ισότοπο ανιχνεύθηκε επίσης σε ιζήματα 8 εκατομμυρίων ετών. Τα ευρήματα αυτά δείχνουν να επιβεβαιώνονται από ανεξάρτητη ανάλυση που έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση το Physical Review Letters και διαπιστώνει την ύπαρξη σιδήρου-60 σε δείγματα από τη Σελήνη. https://journals.aps.org/prl/accepted/6e07aY4eY391eb4de9e480783491a2e174b51a37e Το συμπέρασμα είναι ότι η Γη έχει δεχθεί πολλαπλά χτυπήματα από υπερκαινοφανείς αστέρες στην πρόσφατη γεωλογική ιστορία της. Θεωρητικά, η ακτινοβολία των σουπερνόβα μπορεί να καταστρέψει το στρώμα όζοντος που προστατεύει τον πλανήτη από τη θανάσιμη υπεριώδη ακτινοβολία του Ήλιου και δυνητικά να οδηγήσει έτσι σε μαζικές εξαφανίσεις ειδών. Οι ερευνητές όμως θεωρούν ότι οι εκρήξεις δεν συνέβησαν αρκετά κοντά για να προκαλέσουν καταστροφές πλανητικής κλίμακας -σύμφωνα με προηγούμενες εκτιμήσεις, οι υπερκαινοφανείς αστέρες μπορούν να εκτοξεύουν υλικό σε απόσταση μέχρι 300 έτη φωτός. Παρόλα αυτά, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι το τελευταίο κύμα βομβαρδισμού του πλανήτη συνέπεσε χρονικά με τη μετάβαση από την Πλειόκαινο στην Πλειστόκαινο περίοδο του πλανήτη. Ο Δρ Γουόρνερ παραδέχεται ότι αυτό μπορεί να είναι απλή σύμπτωση, επικαλείται ωστόσο προηγούμενες μελέτες που έδειχναν ότι ο καταιγισμός σωματιδίων από υπερκαινοφανείς αστέρες ίσως αυξάνει τη νεφοκάλυψη. Πράγματι, η Γη κρύωσε σημαντικά κατά τη μετάβαση στο Πλειστόκαινο. Είτε επηρέασαν το κλίμα του πλανήτη είτε όχι, οι κοσμικές εκρήξεις ήταν σίγουρα θεαματικές: σύμφωνα με τους ερευνητές, τα σουπερνόβα έλαμπαν ακόμα και στη διάρκεια της ημέρας με τη λαμπρότητα της πανσελήνου. Ποια είναι όμως τα άστρα που βομβάρδισαν τη Γη με την επιθανάτια λάμψη τους; Σύμφωνα με δεύτερη μελέτη στο ίδιο τεύχος του Nature, http://nature.com/articles/doi:10.1038/nature17424 τα τελευταία 2,3 εκατομμύρια χρόνια έχουν εκραγεί δύο σουπερνόβα στην ομάδα άστρων «Σκορπιού-Κενταύρου» σε απόσταση μέχρι 300 έτη φωτός από τη Γη. Ενδεχομένως αυτές ήταν δύο από τις εκρήξεις που βομβάρδισαν τη Γη στην πρόσφατη ιστορία της, αν και αυτό είναι δύσκολο έως αδύνατο να επιβεβαιωθεί οριστικά. Σε κάθε περίπτωση, ο κίνδυνος νέου βομβαρδισμού είναι υπαρκτός αλλά πολύ μικρός: από τα 100 δισεκατομμύρια άστρα που εκτιμάται ότι φιλοξενεί ο Γαλαξίας μας, μόνο ένα με δύο εκρήγνυνται σε σουπερνόβα κάθε αιώνα. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500070664