Δροσος Γεωργιος

Ο γαλαξίας της μοναξιάς. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble κατέγραψε εντυπωσιακές εικόνες ενός ιδιαίτερου γαλαξία. Ο NGC 6503 βρίσκεται σε απόσταση 18 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη και έχει μέγεθος περίπου όσο το ένα τρίτο από αυτό του γαλαξία μας. Ο NGC δεν αποτελεί μέρος κάποιου γαλαξιακού σμήνους ούτε έχει κοντά του κάποιον άλλο γαλαξία. Βρίσκεται σε μια εντελώς άδεια περιοχή έκτασης 150 εκ. ετών φωτός, η οποία έχει ονομαστεί από τους ειδικούς «Τοπικό Κενό». Ο γαλαξίας αποτελεί αντικείμενο μελέτης από τους αστρονόμους και πιστεύεται ότι οι εκπομπές ύλης που έχουν παρατηρηθεί στον NGC 6503 πηγάζουν από μια μελανή οπή που λιμοκτονεί. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=712299

Ανεπιτυχής η δοκιμή του «ιπτάμενου δίσκου» της NASA. Ανεπιτυχής ήταν η δοκιμή του LDSD (Low Density Supersonic Decelerator) της NASA, που αποτελεί το μεγαλύτερο υπερηχητικό αλεξίπτωτο που έχει αναπτυχθεί από την αμερικανική διαστημική υπηρεσία, και έχει προσελκύσει τα φώτα της δημοσιότητας λόγω του σχήματός του, το οποίο παραπέμπει σε «ιπτάμενο δίσκο». Η δοκιμή πτήσης – η οποία είναι η δεύτερη κατά σειρά- πραγματοποιήθηκε στις 8 Ιουνίου. Το LDSD εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο των σχεδίων της NASA για την αποστολή και «μαλακή» προσεδάφιση φορτίων στην επιφάνεια του «Κόκκινου Πλανήτη». Όπως ανακοινώθηκε από την αμερικανική διαστημική υπηρεσία μέσω του Twitter, το αλεξίπτωτο αναπτύχθηκε, αλλά δεν φούσκωσε, και είναι σε εξέλιξη μελέτες για να διαπιστωθεί τι δεν πήγε καλά. Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του space.com, το LDSD απογειώθηκε από το Pacific Missile Range Facility στο Καουάι (Χαβάη) και η δοκιμή ήταν παρεμφερής στην πρώτη πτήση, τον Ιούνιο του 2014, η οποία επίσης παρουσίασε προβλήματα. Το LDSD ενσωματώνει ένα νέο σύνθετο σύστημα προσεδάφισης το οποίο του επιτρέπει να μεταφέρει βαρύ φορτίο και να προσεδαφίζεται ομαλά. Το σύστημα αυτό που ονομάζεται «ουράνιος γερανός» (sky crane) αποτελείται από αλεξίπτωτα αλλά και πυραύλους ανάσχεσης ώστε η προσεδάφιση του σκάφους να γίνεται απόλυτα ομαλά. Στις δοκιμές του LDSD χρησιμοποιείται ένα αερόστατο που μεταφέρει το σκάφος σε ύψος δεκάδων χλμ και στη συνέχεια το απελευθερώνει. Οταν το σκάφος απελευθερώνεται ενεργοποιούνται πυραυλοκινητήρες με τους οποίους σταθεροποιεί την κίνηση του και την διαδικασία της καθόδου του. Σε κάθε περίπτωση, ο «ιπτάμενος δίσκος» της NASA αποτελεί ένα project το οποίο δείχνει έμπρακτα την πρόθεση της υπηρεσίας να επεκτείνει τις αποστολές της στους άλλους πλανήτες του ηλιακού συστήματος, καθώς επί της παρούσης το πιο βαρύ φορτίο που μπορεί να προσεδαφιστεί «μαλακά» στον Άρη είναι της τάξης του ενός τόννου- όπως το όχημα Curiosity. Ως εκ τούτου, είναι περιορισμένες οι δυνατότητες όσον αφορά στο τι μπορεί να αποσταλεί στον «Κόκκινο Πλανήτη». Ο Άρης όμως δεν είναι ο μόνος πλανήτης στον οποίο «κοιτάζει» η NASA: ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο παγωμένος δορυφόρος του Δία, η Ευρώπη, που θεωρείται ότι ενδεχομένως να φιλοξενεί μορφές ζωής μέσα σε έναν κρυμμένο κάτω από όγκους παγετώνων ωκεανό. Η αμερικανική διαστημική υπηρεσία σχεδιάζει για την επόμενη δεκαετία μια αποστολή που θα πραγματοποιήσει δεκάδες υπερπτήσεις, ανοίγοντας πιθανώς τον δρόμο και για μετέπειτα αποστολές, με σκοπό την αναζήτηση ζωής. Βίντεο. http://www.naftemporiki.gr/story/963582/anepituxis-i-dokimi-tou-iptamenou-diskou-tis-nasa Αirbus: Αποκαλυπτήρια των σχεδίων της για επαναχρησιμοποιούμενο πύραυλο. Καθώς το θέμα των επαναχρησιμοποιούμενων πυραύλων για εκτοξεύσεις στο Διάστημα αποτελεί έναν από τους πλέον «καυτούς» τομείς της αεροδιαστημικής τεχνολογίας (με την SpaceX του Έλον Μασκ να κατέχει τα πρωτεία), η Airbus Defence and Space αποκάλυψε το δικό της concept: πρόκειται για το Adeline (Advanced Expendable Launcher with Innovative engine Economy), που αποσκοπεί στη διάσωση των κύριων κινητήρων και avionics του πυραύλου επόμενης γενιάς της εταιρείας, Ariane 6, καθώς και άλλων οχημάτων εκτόξευσης. Σύμφωνα με την εταιρεία, τα κομμάτια που θα περιέχονται στο κομμάτι επανεισόδου θα αντιπροσωπεύουν το 70-80% του συνολικού κόστους, κάτι που καθιστά το εγχείρημα ιδιαίτερα φιλόδοξο, καθώς, εάν ευοδώσει, θα ανάγει την Airbus σε έναν από τους βασικότερους «παίκτες» του χώρου, Το σύστημα, που βρίσκεται στη βάση του συνολικού σκάφους, είναι επί της ουσίας ένα αποσπάσιμο, προστατευτικό τμήμα, σχεδιασμένο να λειτουργεί ως προωθητήρας και σύστημα καθοδήγησης. Μετά την ολοκλήρωση της αποστολής του, δηλαδή τη μεταφορά στα όρια/ έξω από την ατμόσφαιρα του διαστημοπλοίου, το Adeline θα επιστρέφει στη Γη, έτοιμο να χρησιμοποιηθεί ξανά. Ειδικότερα, όταν ξαναμπαίνει στην ατμόσφαιρα, θα χρησιμοποιεί φτερά για να πετά ως ένα κλασικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος (UAV), κινούμενο χάρη σε έλικες στο πίσω μέρος- και θα προσγειώνεται σε αεροδρόμιο. Συνολικά, εκτιμάται ότι θα μειώσει το κόστος εκτόξευσης κατά 30%. Σύμφωνα με δημοσίευμα του Gizmag, το σύστημα είναι σε ανάπτυξη από το 2010. Μέχρι τώρα έχουν πραγματοποιηθεί μόνο δοκιμές σε εξομοιωτές, με κάποια μοντέλα επίδειξης να έχουν «δει» και δοκιμές πτήσης, για την ανάπτυξη τεχνολογιών- κλειδών. Η εταιρεία σκοπεύει να είναι σε θέση να πραγματοποιήσει την παρθενική εκτόξευση το 2025. http://www.naftemporiki.gr/story/963566/airbus-apokaluptiria-ton-sxedion-tis-gia-epanaxrisimopoioumeno-puraulo

Ο «γυάλινος» κρατήρας του Αρη. Oταν πέφτει ένας αστεροειδής στην επιφάνεια ενός πλανήτη οι θερμοκρασίες και οι πιέσεις που δέχονται τα πετρώματα είναι ακραίες με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να μετατρέπονται σε γυαλί. Νέες εικόνες του κρατήρα Alga στον Αρη που ελήφθησαν από τον δορυφόρο MRO της NASA αποκαλύπτουν ότι το... γυάλινο φαινόμενο συνέβη στον Alga. Με πράσινη απόχρωση εικονίζονται οι … γυάλινες περιοχές του κρατήρα. Η ανακάλυψη κρίνεται σημαντική γιατί είναι πιθανό το γυαλί αυτό να αποκαλύψει στους επιστήμονες νέα άγνωστα στοιχεία για το παρελθόν του Κόκκινου Πλανήτη. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=711664

Ποιος εισήγαγε πρώτος τον όρο qubit; Ας θυμηθούμε πρώτα τι είναι το qubit. Έτσι ονομάζεται η βασική μονάδα μνήμης των κβαντικών υπολογιστών. Στους γνωστούς κλασικούς υπολογιστές η βασική μονάδα πληροφορίας εγγραφής και επεξεργασίας της πληροφορίας στο δυαδικό σύστημα, με τα γνωστά ψηφία 0 και 1, χρησιμοποιείται ο όρος bit (binary digit). Το bit, στοιχειώδης μονάδα πληροφορίας, αποθηκεύεται σε κάποιο κλασικό φυσικό σύστημα που μπορεί να βρίσκεται σε δυο καταστάσεις όπως: οι δυο κατευθύνσεις μαγνήτισης, οι δυο θέσεις ενός διακόπτη, δυο τάσεις ηλεκτρικού ρεύματος κ.λπ. Στους κβαντικούς υπολογιστές η βασική μονάδα εγγραφής δεν είναι ένα κλασικό σύστημα αλλά κβαντικό. Για παράδειγμα ένα άτομο υδρογόνου στη θεμελιώδη κατάσταση, όπου το μηδέν αντιπροσωπεύεται από την ηλεκτρονιακή κατάσταση με σπιν πάνω και το ένα από την κατάσταση με σπιν κάτω. Συμβολίζουμε την κατάσταση με σπιν πάνω με |0> και την κατάσταση με σπιν κάτω με |1˃. Εφόσον το άτομο είναι ένα κβαντικό σύστημα, εκτός από τις δυο καταστάσεις |0> και |1>, θα είναι επίσης μια πραγματοποιήσιμη κατάσταση και κάθε γραμμικός συνδυασμός της μορφής |ψ> = α |0> + β |1>. όπου α2+ β2=1. Και εδώ βρίσκεται η πηγή της θεμελιώδους διαφοράς μεταξύ ενός κλασικού και ενός κβαντικού υπολογιστή. Ότι στους κβαντικούς υπολογιστές η βασική μονάδα μνήμης μπορεί να βρίσκεται όχι μόνο στις καταστάσεις 0 και 1 αλλά και σε κάθε δυνατή επαλληλία τους. Έτσι στην περίπτωση των κβαντικών υπολογιστών μιλάμε για qubit (quantum bit). Ποιος λοιπόν εισήγαγε πρώτος τον όρο qubit; Σύμφωνα με τον John Preskill ο όρος qubit εισήχθη για πρώτη φορά το 1995, πριν 20 χρόνια, από τον Ben Schumacher. Μέχρι τότε χρησιμοποιούσαν το δύσχρηστο και περιγραφικό όνομα «κβαντικά συστήματα δυο καταστάσεων». Ο Ben Schumacher εισήγαγε τον όρο “qubit” σε άρθρο του με τίτλο “Quantum Coding” που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 1995 στο Physical Review A. http://citeseerx.ist.psu.edu/viewdoc/download?doi=10.1.1.50.6244&rep=rep1&type=pdf Στην αρχή, την περίληψη, του άρθρου ορίζεται η λέξη qubit ως σύντμηση του quantum bit, και στη συνέχεια του κειμένου η λέξη qubit επαναλαμβάνεται άλλες 24 φορές. Στο τέλος αυτού του άρθρου, στις ευχαριστίες, ο Ben Schumacher αναφέρει ότι ο όρος «qubit» επινοήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για πλάκα κατά τη διάρκεια συζητήσεων με τον φυσικό W. K. Wootters: Acknowledgments The term “qubit» was coined in jest during one of the author’s many intriguing and valuable conversations with W. K. Wootters, and became the initial impetus for this work. Διαβάστε περισσότερα + το ποίημα του John Preskill «On Quantum Compression» ΕΔΩ: http://quantumfrontiers.com/2015/06/09/who-named-the-qubit/ http://physicsgg.me/2015/06/10/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%ae%ce%b3%ce%b1%ce%b3%ce%b5-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%8c%cf%81%ce%bf-qubit/

Σκοτεινή ενέργεια: «Ώρα της αλήθειας» για υποψήφια θεωρία. Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι πρώτες δοκιμές της διάταξης που κατασκεύασαν Ολλανδοί επιστήμονες από το Ίδρυμα Θεμελιωδών Ερευνών της Ύλης (FOM) και του πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, με στόχο τον έλεγχο μίας από τις υποψήφιες θεωρίες για τη φύση της σκοτεινής ενέργειας. Οι δοκιμές απέδειξαν πως ο ανιχνευτής έχει όντως την απαραίτητη ευαισθησία για να επιβεβαιώσει τον μηχανισμό που προτείνει η εν λόγω θεωρία, αν όντως ευσταθεί. Κάτι που σημαίνει πως ξεκινά πλέον η αντίστροφη μέτρηση για την πειραματική επαλήθευση ή κατάρριψη του συγκεκριμένου θεωρητικού μοντέλου. Με τον όρο σκοτεινή ενέργεια, οι φυσικοί αποδίδουν την άγνωστη δύναμη που κατακλύζει το σύμπαν και επιταχύνει τη διαστολή του. Αν και από τη δράση της οι επιστήμονες γνωρίζουν πως αναλογεί περίπου στο 70% της μάζας-ενέργειας του σύμπαντος, μέχρι και σήμερα η φύση της παραμένει στο απόλυτο σκοτάδι. Ένα από τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά της σκοτεινής ενέργειας είναι πως δείχνει να αποκτά ιδιαίτερα υψηλές τιμές στον απέραντο κενό χώρο, έχοντας σχεδόν αμελητέα επίδραση σε κλίμακα πλανητών ή ακόμη και ηλιακών συστημάτων. Το γεγονός αυτό ώθησε τους θεωρητικούς φυσικούς Τζάστιν Χούρι και Αμάντα Ουέλτμαν το 2004, όταν εργάζονταν ως καθηγητές στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια στις ΗΠΑ, να προτείνουν την ύπαρξη ενός σωματιδίου «χαμαιλέοντα», με ιδιότητες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν την επιταχυνόμενη διαστολή. Σύμφωνα με το συγκεκριμένο μοντέλο, η ιδιότητα «κλειδί» του σωματιδίου είναι πως η μάζα του μεταβάλλεται ανάλογα με το περιβάλλον. Έτσι, παρουσία συμβατικής ύλης, το σωματίδιο έχει μεγάλη μάζα, με συνέπεια η δύναμη που προκαλεί να έχει πολύ μικρή εμβέλεια. Στον κενό χώρο, από την άλλη πλευρά, η μάζα του είναι αισθητά μικρότερη. Το σωμάτιο αλληλεπιδρά επιπλέον με τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία και υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις παράγει φωτόνια, τα οποία μπορούν με τη σειρά τους να δημιουργήσουν νέους «χαμαιλέοντες». Η κατασκευή του ανιχνευτή ήταν απαραίτητη για να ελεγχθεί πειραματικά η θεωρία, αφού καμία διάταξη μέχρι σήμερα δεν διέθετε την απαιτούμενη ευαισθησία. Η συσκευή αποτελείται ουσιαστικά από δύο παράλληλες πλάκες: μεταβάλλοντας την πυκνότητα του υλικού που βρίσκεται ανάμεσά τους, το μοντέλο προβλέπει πως θα υπάρξει αλλαγή στην ισχύ των αλληλεπιδράσεων του σωματιδίου. Επομένως, αν αληθεύει, θα πρέπει να εντοπισθεί μια απειροελάχιστη αυξομείωση στις μετρούμενες δυνάμεις. Η συσκευή ονομάστηκε Cannex, ακρωνύμιο των όρων «Casimir and non-Newtonian force experiment». Οι πρόσφατες δοκιμές επιβεβαίωσαν πως έχει την απαιτούμενη ευαισθησία για να ανιχνεύσει την παρουσία του σωματιδίου «χαμαιλέοντα». Έτσι, άνοιξε ο δρόμος για την πραγματοποίηση των πειραμάτων που θα ελέγξουν τη θεωρία, δείχνοντας αν όντως αποτελεί την απάντηση στον «γρίφο» της σκοτεινής ενέργειας. Κατά την ανάπτυξη του ανιχνευτή, πάντως, οι Ολλανδοί συνειδητοποίησαν πως με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαν να μετρηθούν με εξαιρετική ακρίβεια και οι σεισμικές δονήσεις. Επομένως, ανέπτυξαν μια εκδοχή του Cannex, που λειτουργεί ως βελτιωμένος σεισμογράφος συγκριτικά με τις υπάρχουσες διατάξεις. http://www.naftemporiki.gr/story/963652/ora-tis-alitheias-gia-mia-theoria-upopsifia-gia-ti-skoteini-energeia

Διόρθωση τροχιάς του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS) Στις 8 Ιούνη του 2015 πραγματοποιήθηκε με επιτυχία τροχιά διόρθωσης του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS) με σκοπό την αποφυγή διαστημικών αποβλήτων. Οι κινητήρες του TGK "Progress M-26M» στις 22 ώρα 58 λεπτά εργάστηκαν για 322 δευτερόλεπτα, παρέχοντας δυναμική των 0,3 m / s. Μετά τη διόρθωση του ΔΔΣ η τροχιά του εχει κλίση τις 51,66 μοίρες, με περίοδο 92,53 λεπτών, το μέγιστο ύψος στα 420,84 χιλιόμετρα, το ελάχιστο στα 398,79 χιλιόμετρα. http://www.federalspace.ru/21526/ Η αστροναύτης της ESA Σαμάνθα Κριστοφορέτι επιστρέφει σπίτι. Η αστροναύτης της ESA Σαμάνθα Κριστοφορέτι θα επιστρέψει στη Γη στις 11 Ιουνίου, μαζί με τον αστροναύτη της NASA Τέρρυ Βιρτις και τον κυβερνήτη του Soyuz Άντον Σκαπλέρωφ, έχοντας περάσει 200 ​​ημέρες στο διάστημα στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Οι τρεις αστροναύτες θα κλείσουν την καταπακτή του διαστημικού σκάφους τους Soyuz περίπου στις 09:55 ώρα Ελλάδος (06:55 GMT). Μόλις φύγουν από το Σταθμό η πτήση της επιστροφής τους θα πάρει μόνο 200 λεπτά. Ο αναμενόμενος χρόνος προσγείωσης τους στη στέπα του Καζακστάν είναι στις 16:54 ώρα Ελλάδος (13:54 GMT). Η Σαμάνθα έθεσε ένα νέο ρεκόρ διάρκειας για μια και μόνη αποστολή για τους αστροναύτες της ESA, τους Ιταλούς αστροναύτες και όλες τις γυναίκες αστροναύτες. Η αστροναύτης της NASA Σουνίτα Γουίλιαμς πέρασε 195 ημέρες στο διάστημα το 2007. Η αποστολή Futura της Σαμάνθα θα καταλήξει να ξεπεράσει αυτή τη διαμονή κατά πέντε ημέρες. Η αποστολή Futura της Σαμάνθα παρατάθηκε μετά από μια απροσδόκητη καθυστέρηση του Progress 59 του φορτηγού-διαστημόπλοιου της Ρωσίας που δεν κατάφερε να φτάσει στον Σταθμό. Οι επιπλέον εβδομάδες που πέρασαν στο διάστημα ήταν πολυάσχολες για τους αστροναύτες που ζουν στο Διαστημικό Σταθμό: η Σαμάνθα εγκατέστησε μια νέα αντλία νερού στο διαστημικό Ευρωπαικό εργαστήριο Columbus, βοήθησε να μετακινηθεί μια ολοκληρωμένη μονάδα σε άλλη τοποθεσία και αναβάθμισε το σύστημα καταγραφής βίντεο. Η Σαμάνθα, ο Άντον και ο Τέρρυ, θα αφήσουν πίσω τους τον αστροναύτη της NASA Σκοτ ​​Κέλι και τους κοσμοναύτες Μικαήλ Κορνιένκο και Γκενάντι Παντάλκα να προσέχουν τον Σταθμό και να εκτελέσουν πειράματα. Ο Σκοτ και ο Μικαήλ είναι περίπου στο ένα τρίτο της διαδρομής τους από την σχεδόν ένος χρόνου παραμονή τους στο διάστημα. Τρεις νέοι αστροναύτες θα φτάσουν σύντομα. Η Κριστοφορέτι έκανε και ένα δεύτερο ρεκόρ, της πιο μακράς χωρίς διακοπή πτήσης για αστροναύτη της ESA, σπάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ του ολλανδού αστροναύτη Αντρέ Κούιπερς, ο οποίος είχε μείνει 192 μέρες, 18 ώρες και 58 λεπτά στον ISS το 2012. Healthy oceans, healthy planet! Let’s take care of spaceship Earth by decreasing plastic pollution. #WorldOceansDay pic.twitter.com/3OdWQ7inRP — Sam Cristoforetti (@AstroSamantha) June 8, 2015 Μεταξύ των συνολικά 538 ανδρών και γυναικών αστροναυτών που έχουν βρεθεί στο διάστημα, η Κριστοφορέτι, όταν επιστρέψει στη Γη, θα κατατάσσεται 74η στον κόσμο, όσον αφορά τον χρόνο παραμονής στο διάστημα. Είναι η 59η γυναίκα στην ιστορία που έχει πετάξει στο διάστημα. Το ρεκόρ όλων των εποχών συνεχόμενης παραμονής στο διάστημα κατέχει ο σοβιετικός Βαλέρι Πολιάκοφ, με 437 μέρες, 17 ώρες και 58 λεπτά στον σταθμό «Μιρ» το 1995. Συνολικά μόνο τέσσερις αστροναύτες -όλοι Ρώσοι- έχουν μείνει πάνω από ένα συνεχόμενο έτος στο διάστημα. Good night from #space. Buona notte dallo spazio. pic.twitter.com/x5k2jNisLB — Sam Cristoforetti (@AstroSamantha) June 8, 2015 Το ρεκόρ συνολικής παραμονής στο διάστημα (σε έξι αποστολές) κατέχει ο ρώσος Σεργκέι Κρικάλεφ, με πάνω από δύο χρόνια συνολικά. Το ρεκόρ συνολικής παραμονής γυναίκας αστροναύτη (σε πολλαπλές αποστολές και αυτή) κατέχει η αμερικανίδα Πέγκι Γουίτσον με 376 μέρες, η οποία μάλιστα ετοιμάζεται για νέα αποστολή τον Μάρτιο του 2016. Η Κριστοφορέτι, τέλος, έχει κι ένα άλλο ρεκόρ: είναι η πρώτη αστροναύτης που έφτιαξε σε μια ιταλική καφετιέρα φρέσκο καφέ εσπρέσο στο διάστημα και τον ήπιε με την ησυχία της. Ακολουθήστε το ταξίδι της Σαμάνθα από πρώτο χέρι μέσα από το προσωπικό της ημερολόγιο και την γκαλερί εικόνων μέσω του http://samanthacristoforetti.esa.int. Βίντεο. http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/E_astronahutes_tes_ESA_Samhantha_Kristophorheti_epistrhephei_sphiti http://physicsgg.me/2015/06/09/sam-cristoforetti-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b9%cf%84%ce%b1%ce%bb%ce%af%ce%b4%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1/ Διαστημικό ιστιοφόρο ξυπνά και ανοίγει πανιά. Έπειτα από δύο αλλεπάλληλες βλάβες που απείλησαν να ματαιώσουν την αποστολή, ένα πειραματικό διαστημικό σκάφος σχεδιασμένο να κινείται με τη δύναμη της λιακάδας ανέπτυξε τελικά το ιστίο του σε χαμηλή γήινη τροχιά. Το LightSail, ένας μικρός δορυφόρος της σειράς CubeSat, εκτοξεύτηκε στις 20 Μαΐου από την Planetary Society, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό για την προώθηση της διαστημικής εξερεύνησης, με έδρα στην Καλιφόρνια. Δύο ημέρες αργότερα, το σκάφος σταμάτησε να επικοινωνεί με τη Γη, πιθανότατα λόγω σφάλματος του λογισμικού. Επανήλθε όμως μια εβδομάδα αργότερα, όταν κάποια αδέσποτη κοσμική ακτίνα χτύπησε τα κυκλώματά του και το ανάγκασε να προχωρήσει σε επανεκκίνηση. Η επαφή με το LightSail χάθηκε εκ νέου στις 3 Ιουνίου, αυτή τη φορά λόγω προβλήματος στην μπαταρία. Το σκάφος άρχισε και πάλι να λειτουργεί το Σάββατο, και την Κυριακή φαίνεται ότι κατάφερε να αναπτύξει το ηλιακό ιστίο του. «Τα επίπεδα ισχύος βρίσκονται σε συμφωνία με επίγειες δοκιμές ανάπτυξης, και οι κάμερες του σκάφους έχουν ενεργοποιηθεί» ανέφερε η Planetary Society. Το LightSail, σε μέγεθος κουτιού παπουτσιών, ήταν σχεδιασμένο να αναπτύξει τέσσερις δοκούς, μήκους σχεδόν τεσσάρων μέτρων, από τις οποίες θα ξεδιπλώνονταν τέσσερα τριγωνικά «πανιά» από το ανθεκτικό συνθετικό υλικό Mylar. Οι μεμβράνες έχουν πάχος πολύ μικρότερο από μια σελίδα χαρτιού, σε πλήρη ανάπτυξη όμως έχουν συνολική επιφάνεια 32 τετραγωνικών μέτρων. Οι μεμβράνες θα λειτουργούσαν σαν «ιστίο» που θα προωθούσε το σκάφος εκμεταλλευόμενο δύο δυνάμεις: Η πρώτη είναι η λεγόμενη «πίεση ακτινοβολίας», δηλαδή η πίεση που ασκούν τα φωτόνια της ηλιακής ακτινοβολίας (τα φωτόνια δεν έχουν μάζα, όμως έχουν ορμή). Η δεύτερη δύναμη είναι η πίεση που ασκεί στο ιστίο ο ηλιακός άνεμος, δηλαδή το συνεχές ρεύμα φορτισμένων σωματιδίων που ρέει από τον Ήλιο προς το εξώτερο διάστημα. Η αποστολή του LightSail έχει στόχο να ελέγξει τη σωστή λειτουργία του συστήματος ανάπτυξης των ιστίων. Το σκάφος όμως δεν σχεδιάστηκε να ταξιδέψει μακριά, αφού κινείται στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και η αντίσταση του αραιού αέρα θα το ρίξει πίσω στη Γη σε διάστημα μερικών ημερών μετά την ανάπτυξη του ιστίου. Το 2015, όμως, η Planetary Society σχεδιάζει να εκτοξεύσει ένα δεύτερο πειραματικό σκάφος, το LightSail 2, το οποίο θα αναπτύξει το ιστίο του σε ύψος των 700 χιλιομέτρων. Τα ιστιοφόρα της Planetary Society δεν είναι τα πρώτα που εκτοξεύονται στο Διάστημα. Τη δεκαετία του 1970, η NASA εξέτασε το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει ηλιακά ιστία στην αποστολή που επισκέφθηκε τον κομήτη του Χάλεϊ το 1986. Το ιστίο όμως θα έπρεπε να έχει μήκος από ενάμιση μέχρι 6 χιλιόμετρα, και το σχέδιο εγκαταλείφθηκε για χάρη πιο ώριμων τεχνολογιών. Μια επιτυχής δοκιμή ήρθε το 2005, όταν η Planetary Society συνεργάστηκε με ρώσους επιστήμονες για το Cosmos 1, το οποίο τέθηκε σε τροχιά για μερικές εβδομάδες. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=633331 Μέχρι σήμερα, όμως, η μόνη διαπλανητική αποστολή που έχει χρησιμοποιήσει ηλιακά ιστία είναι το Ikaros, http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231048358 ένα ιαπωνικό σκάφος που εκτοξεύτηκε το 2010 και προσπέρασε το ίδιο έτος την Αφροδίτη. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500003236

Γήινα μικρόβια που επιβιώνουν στον Άρη. Τα μεθανογόνα, μια ομάδα πανάρχαιων μικροοργανισμών που ζουν σήμερα σε βάλτους και άλλα ασυνήθιστα περιβάλλοντα, επιζούν σε συνθήκες ψύχους και χαμηλής πίεσης, ένδειξη ότι παρόμοια μικρόβια θα μπορούσαν να κρύβονται στο υπέδαφος του Άρη και να παράγουν το μεθάνιο που ανιχνεύεται στην ατμόσφαιρα του πλανήτη. Τα μεθανογόνα κατατάσσονται στο βασίλειο των Αρχαίων, ή Αρχαιοβακτηρίων, μονοκύτταρων οργανισμών που εμφανίστηκαν νωρίς στην εξέλιξη της ζωής, και διαφέρουν από τα γνωστά βακτήρια όσο διαφέρουν τα βακτήρια από τον άνθρωπο. Μεταβολίζουν υδρογόνο και διοξείδιο του άνθρακα και παράγουν μεθάνιο, βασικό συστατικό του φυσικού αερίου. Δεν χρειάζονται οξυγόνο, ούτε οργανικά θρεπτικά συστατικά, και επιπλέον δεν φωτοσυνθέτουν, κάτι που σημαίνει ότι μπορούν να ζουν στο σκοτεινό, ανοξικό υπέδαφος. Στη Γη, τα μεθανογόνα ζουν σε βάλτους, καθώς και στο έντερο ζώων όπως τα βοοειδή και οι τερμίτες. Σύμφωνα με την τελευταία μελέτη, παρόμοιοι μικροοργανισμοί θα μπορούσαν να ζουν κάτω από την παγωμένη επιφάνεια του Άρη, προστατευμένοι από τη θανατηφόρο ακτινοβολία που λούζει την επιφάνεια. «Οι οργανισμοί αυτοί είναι ιδανικοί υποψήφιοι για ζωή στον Άρη» λέει η Ρεμπέκα Μίκολ του Πανεπιστημίου του Άρκανσο στο Φαγιέτβιλ, η οποία διαπίστωσε σε εργαστηριακά πειράματα ότι τέσσερα διαφορετικά είδη μεθανογόνων επιζούν και παράγουν μεθάνιο σε συνθήκες χαμηλής πίεσης που προσομοιώνουν το υγρό υπέδαφος του κόκκινου πλανήτη. Σε προηγούμενη μελέτη της είχε δείξει επίσης ότι δύο από τα τέσσερα είδη αντέχουν τους ακραίους κύκλους ψύξης-απόψυξης του αρειανού κλίματος. Μετρήσεις από δορυφόρους και ρομποτικές αποστολές της NASA έχουν δώσει ενδείξεις παρουσίας μεθανίου στην ατμόσφαιρα του Άρη. Ήταν μια συναρπαστική ανακάλυψη, δεδομένου ότι στη Γη το μεθάνιο προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από βιολογικές διαδικασίες. Το ενδεχόμενο να σχηματίζεται μεθάνιο από γεωλογικές διαδικασίες στον Άρη δεν έχει αποκλειστεί, ωστόσο η NASA θεωρεί πιθανή την ύπαρξη εξωγήινων μεθανογόνων οργανισμών. Για το λόγο αυτό εξάλλου διέθεσε το 2012 κονδύλι 392.000 δολαρίων για τη μελέτη των μεθανογόνων στη Γη. Η τελευταία μελέτη παρουσιάστηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Μικροβιολογίας στη Νέα Ορλεάνη. http://physicsgg.me/2015/06/06/%ce%b3%ce%ae%ce%b9%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%cf%8c%ce%b2%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%b2%ce%b9%cf%8e%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%cf%81/

Ζουμ στον Οδυσσέα του ηλιακού συστήματος. Το διαστημικό σκάφος Cassini που εξερευνά από το 2004 το σύστημα του Κρόνου πλησίασε την Τηθύ, ένα από τους δεκάδες δορυφόρους και κατέγραψε νέες κοντινές, λεπτομερείς εικόνες από την επιφάνεια του. Στις νέες εικόνες ξεχωρίζει ο Οδυσσέας, ένας γιγάντιος κρατήρας που σχηματίστηκε μετά την πτώση κάποιου γιγάντιου αστεροειδούς στον παγωμένο δορυφόρο. Η Τηθύς έχει διάμετρο περίπου 1,065 χλμ και η επιφάνεια παρουσιάζει μεγάλη ποικιλομορφία. Στην Τηθύ υπάρχουν πολλοί κρατήρες. Ο μεγαλύτερος ονομάστηκε «Οδυσσέας» και έχει διάμετρο 450 χιλιόμετρα, δηλαδή καλύπτει ένα μεγάλο μέρος της επιφάνειας του δορυφόρου. Αν μεταφέρουμε αυτές τις αναλογίες στη Γη αν υπήρχε ένας τέτοιος κρατήρας θα είχε το μέγεθος της... Αφρικής! http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=711634

Ο γαλαξίας μας έχει πιθανότατα μικρότερο βάρος. Τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες προσπαθούν να… ζυγίσουν τον γαλαξία μας. Εχουν γίνει διάφορες μετρήσεις οι οποίες παρουσιάζουν διάφορα αποτελέσματα. Η τελευταία μέτρηση δείχνει ότι ο γαλαξίας μας είναι πολύ ελαφρύτερος από όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Οι πρώτες μετρήσεις του βάρους του Γαλαξία έγιναν με υπολογισμό της ύλης που υπάρχει μόνο στις εσωτερικές περιοχές του. Αυτές έδειχναν ότι ο Μίλκι Γουέι έχει μάζα τρία τρισ. φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλιου. Πριν από ένα χρόνο επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου προχώρησαν σε μια νέα μέτρηση της μάζας του συμπεριλαμβάνοντας αυτή τη φορά και την ύλη στις εξωτερικές περιοχές του. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο γαλαξίας μας έχει μάζα 800 δισ. φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλιου. Επιστήμονες του Πανεπιστημίου Κολούμπια στις ΗΠΑ πραγματοποίησαν μια νέα μέτρηση επιλέγοντας διαφορετική μέθοδο από εκείνες των προηγούμενων μετρήσεων. Επέλεξαν ως «δείκτη» αστρικά σμήνη που βρίσκονται στις εξωτερικές περιοχές του Γαλαξία και στη συνέχεια χρησιμοποίησαν τον υπερυπολογιστή Yeti για να κάνουν τους απαραίτητους υπολογισμούς. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο γαλαξίας μας έχει μάζα μόλις 210 δισ. φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλιου. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η μέθοδος τους είναι η ακριβέστερη από όλες όσες έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι σήμερα για τη μέτρηση του Γαλαξία. Ο προσδιορισμός της μάζας του γαλαξία μας θα επιτρέψει στους ειδικούς να τον μελετήσουν καλύτερα. Η νέα μέτρηση δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=711293 O ναός του Ποσειδώνα έγινε πλανητάριο! Μια εκπληκτική φωτογραφία του νυχτερινού ουρανού πάνω από τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο έγινε viral τις τελευταίες ώρες. Τη φωτογραφία τράβηξε πριν από τρεις εβδομάδες ένας ταλαντούχος Έλληνας φωτογράφος και σκηνοθέτης και υπέπεσε στην αντίληψη της NASA η οποία την αναδημοσίευσε με σχόλια και ένα επιπλέον γράφημα με αποτέλεσμα η εικόνα να κάνει τον γύρο του διαδικτύου. Την εικόνα τράβηξε ο Αλέξανδρος Μαραγκός που ανάμεσα στις άλλες δραστηριότητες του είναι συντάκτης του Momentum, ενός πολυθεματικού blog αφιερωμένο στον ανεξάρτητο κινηματογράφο που χρησιμοποιεί κάμερες HD DSLR. Στην φωτογραφία ο ναός του Ποσειδώνα μοιάζει σαν φάρος με τις ακτίνες φωτός να μοιάζουν σαν τροχιοδεικτικά σε ένα πεντακάθαρο νυχτερινό ουρανό όπου διακρίνονται όχι μόνο άστρα αλλά μεγάλες δομές του γαλαξία μας. «Μπορεί να μοιάζει σαν φάρος, οι ακτίνες φωτός στον ορίζοντα στην πραγματικότητα προέρχονται από τον ναό του Ποσειδώνα στο ακρωτήρι Σούνιο. Σε πρώτο πλάνο, λίγο από το φως του ναού αντανακλά στο Αιγαίο Πέλαγος. Αν και επρόκειτο να είναι ένα μνημείο στη θάλασσα, σε αυτή την εικόνα, τα φώτα του ναού φαίνεται να δείχνουν τοποθεσίες στον ουρανό» αναφέρει στο σχόλιο της φωτογραφίας η NASA δίνοντας στη δημοσιότητα ένα γράφημα στο οποίο καταγράφονται οι αστερισμοί, νεφελώματα και πλανήτες που αποτυπώνονται στον φωτογραφικό φακό. Στο γράφημα καταγράφονται όλα τα κοσμικά σώματα και αντικείμενα που υπάρχουν στην εικόνα. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=711601

Μία αποικία στη Σελήνη προκρίνει ο επόμενος επικεφαλής της ESA. Αρκετά πλεονεκτήματα θα έχει η εγκατάσταση μιας μόνιμης βάσης στη Σελήνη, όπως υποστηρίζει ο καθηγητής Γιαν Βέρνερ, επόμενος επικεφαλής της ευρωπαϊκής ευρωπαϊκής διαστημικής υπηρεσίας (ESA). Ο Βέρνερ, ο οποίος θα αναλάβει το «τιμόνι» της ESA από τον επόμενο μήνα, εκτιμά μάλιστα πως η κατασκευή της βάσης όχι μόνο είναι μια ρεαλιστική προοπτική, αλλά πως θα μπορούσε να ξεκινήσει άμεσα, σε μόλις 9 χρόνια από σήμερα. Ο νέος Γενικός Διευθυντής της υπηρεσίας προκρίνει το σενάριο εγκατάστασης μιας αποικίας στη Σελήνη, η οποία σύμφωνα με τον ίδιο θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, στον ρόλο του «προκεχωρημένου φυλακίου» της ανθρωπότητας στο διάστημα. «Η κατασκευή του σταθμού θα άνοιγε τον δρόμο για την επιτάχυνση των τεχνολογικών καινοτομιών πίσω στον πλανήτη μας», ανέφερε χαρακτηριστικά στον ανταποκριτή της αγγλικής εφημερίδας Daily Mail στο Βερολίνο. Για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο, εκτιμά ο Βέρνερ, θα έπρεπε αρχικά να δοθεί προτεραιότητα στην κατασκευή των υποδομών και την εξασφάλιση σταθερής προμήθειας τροφίμων. Στη συνέχεια, οι προσπάθειες θα επικεντρωθούν στην παραγωγή νερού από υδρογόνο, ενώ σε μεταγενέστερο στάδιο θα αναπτυχθούν θερμοκήπια, για την κάλυψη ενός μεγάλου μέρους των διατροφικών αναγκών των κατοίκων της βάσης. Οι κάτοικοι αυτοί, οι οποίοι θα είναι αστροναύτες και ερευνητές όπως συμβαίνει σήμερα στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, θα παραμένουν στη Σελήνη για μερικούς μήνες. Επειδή με τις σημερινές τεχνολογίες ένα «ταξίδι» από τη Γη στο φεγγάρι διαρκεί περίπου δύο ημέρες, για λόγους ασφάλειας θα πρέπει επίσης να υπάρχει μόνιμα στη βάση ένα διαστημικό σκάφος, έτοιμο για αναχωρήσει για τη Γη. Αν και για να υλοποιηθεί το σχέδιο θα πρέπει να βρεθούν λύσεις σε αρκετά πρακτικά προβλήματα, ίσως το πιο σημαντικό εμπόδιο που θα χρειασθεί να ξεπερασθεί είναι η εξεύρεση χρηματοδότησης – η οποία είναι βέβαιο πως θα ξεπεράσει τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια, που έχει κοστίσει η κατασκευή, η συναρμολόγηση και η λειτουργία για μια δεκαετία του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Ωστόσο, ο επόμενος επικεφαλής της ESA δηλώνει σίγουρος πως, με βάση τα επιστημονικά και ενδεχομένως εμπορικά οφέλη που υπόσχεται η βάση, τελικά θα βρεθούν εθνικοί πόροι για την κατασκευή της. «Υπάρχουν ακόμη πολλά ερωτηματικά για τη Σελήνη που ζητούν απάντηση, όπως για παράδειγμα η προέλευσή της. Επίσης, στο δορυφόρο βρίσκονται φυσικοί πόροι που θα μπορούσαν να αποδειχθούν πολύτιμοι, με ενδεικτική περίπτωση το ισότοπο του ήλιου (ήλιο 3) το οποίο δεν απαντάται στη Γη. Το συγκεκριμένο ισότοπο θα αποτελέσει σημαντική “πρώτη ύλη” για τους μελλοντικούς αντιδραστήρες πυρηνικής σύντηξης, με συνέπεια να θεωρείται καύσιμο του καύσιμου του αύριο». http://www.naftemporiki.gr/story/963228/mia-apoikia-sti-selini-prokrinei-o-epomenos-epikefalis-tis-esa

Παράλληλα σύμπαντα και κβαντική φυσική. Το περίφημο νοητικό πείραμα με τον γάτο του Schrödinger περιγράφεται αναλυτικά ΕΔΩ: «Το παράδοξο του γάτου του Schrödinger«. http://physicsgg.me/2013/08/18/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-schrodinger-%CE%B9/ Εν συντομία έχει ως εξής … ένας γάτος βρίσκεται εντελώς απομονωμένος από τον εξωτερικό κόσμο κλεισμένος μέσα σε ένα κουτί. Το κουτί περιέχει επίσης ένα μπουκάλι με θανατηφόρο δηλητήριο το οποίο απελευθερώνεται μόνο μετά τη διάσπαση κάποιου ραδιενεργού ατόμου, που βρίσκεται επίσης μέσα στο κουτί. Η ραδιενεργός διάσπαση διέπεται από τους νόμους της κβαντομηχανικής σύμφωνα με την οποία το ραδιενεργό υλικό βρίσκεται σε μια κατάσταση υπέρθεσης των δύο διαφορετικών καταστάσεων: να έχει ή να μην έχει διασπαστεί. Συνεπώς και ο γάτος θα βρίσκεται επίσης σε μια κατάστασης υπέρθεσης των καταστάσεων: να είναι ζωντανός ή να είναι νεκρός. Τώρα, αν κοιτάξουμε μέσα στο κουτί, υπάρχει κίνδυνος να σκοτώσουμε τον γάτο διότι η κβαντική υπέρθεση είναι τόσο ευαίσθητη στην αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, που με την παραμικρή προσπάθεια παρατήρησης του γάτου, θα καταρρεύσει η «γατική κατάσταση» σε ένα από τα δυο πιθανά ενδεχόμενα – γάτος νεκρός ή γάτος ζωντανός. Πρόκειται για την αναγωγή ή κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης (wavefunction reduction ή wavefunction collapse). Μια εξωφρενική ερμηνεία του πειράματος με τον γάτο επιχείρησε ο Hugh Everett III το 1957, ένας 27χρονος φυσικός υπό την καθοδήγηση του John Archibald Wheeler. Σύμφωνα με τον Everett υπάρχουν πολλοί πραγματικοί κόσμοι – σε έναν από αυτούς ζούμε – και στον καθέναν από αυτούς πραγματώνεται και ένα από τα πιθανά αποτελέσματα της κυματοσυνάρτησης. Η γάτα είναι και ζωντανή και νεκρή διότι το σύμπαν έχει χωριστεί στα δυο. Στο ένα σύμπαν η γάτα είναι ζωντανή και στο άλλο νεκρή. Έτσι όταν ανοίγουμε το κουτί και βλέπουμε τον γάτο ζωντανό, αυτό δεν σημαίνει κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης, αλλά ότι απλούστατα σε ένα άλλο σύμπαν ο γάτος είναι νεκρός. Οι κάτοικοι του κάθε σύμπαντος ισχυρίζονται ότι μόνο το δικό τους είναι το πραγματικό, και τα υπόλοιπα φανταστικά. Όμως σύμφωνα με τον Everett όλοι αυτοί οι πολλαπλοί κόσμοι είναι εξίσου πραγματικοί, αλλά εντελώς ανεξάρτητοι μεταξύ τους, αφού δεν αλληλεπιδρούν. Δεν πρόκειται ποτέ να ανιχνεύσουμε ή να επικοινωνήσουμε με το σύμπαν στο οποίο ο γάτος είναι νεκρός. Θυμηθήκαμε τα πολλαπλά σύμπαντα εξαιτίας του προχθεσινού άρθρου στο phys.org: «Strange behavior of quantum particles may indicate the existence of other parallel universes», σχετικό με τον δρόμο που χάραξε ο Everett. Αναφέρεται στην εργασία που δημοσίευσαν πριν τρία χρόνια, ο χημικός Bill Poirier και ο μαθηματικός Jeremy Schiff. http://phys.org/news/2015-06-strange-behavior-quantum-particles-parallel.html Σύμφωνα με την εργασία αυτή η κβαντομηχανική απαλλάσσεται από τις κυματοσυναρτήσεις και ο κυματοσωματιδιακός δυισμός γίνεται περιττός, θεωρώντας την ύπαρξη πολλαπλών συμπάντων! Ο Everett εισήγαγε τα πολλαπλά (και ανεξάρτητα μεταξύ τους) σύμπαντα εκ των υστέρων για να ερμηνεύσει την συμπεριφορά της κυματοσυνάρτησης και την πιθανοκρατική φύση του κβαντικού κόσμου. Αντίθετα, στη θεωρία του Poirier τα πολλαπλά σύμπαντα προκύπτουν εξαρχής από τις μαθηματικές εξισώσεις και επιπλέον αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Μια «κακή» γλώσσα έλεγε ότι η θεωρία του Poirier είναι αμφιλεγόμενη, και αφού εδώ και τρία χρόνια δεν προέκυψε κάτι που να την ενισχύει, απλά ο ίδιος την ξαναφέρνει στην επικαιρότητα μέσω διαδικτύου … Αντί όμως να ακούμε τι λένε οι κακές γλώσσες καλό θα ήταν να διαβάσουμε και να κρίνουμε μόνοι μας την εργασία του ΕΔΩ: http://scitation.aip.org/content/aip/journal/jcp/136/3/10.1063/1.3680558 http://physicsgg.me/2015/06/05/%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bb%ce%b1-%cf%83%cf%8d%ce%bc%cf%80%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%86%cf%85%cf%83%ce%b9/

Οι γαλαξίες αποκαλύπτονται. Ο στόλος των διαστημικών τηλεσκοπίων αλλά και τα ολοένα και πιο ισχυρά επίγεια τηλεσκόπια, ανάμεσα στα άλλα, εντοπίζουν συνεχώς νέους γαλαξίες, κάποιοι εκ των οποίων είναι πραγματικά ξεχωριστοί. Πρόκειται για σπάνιους γαλαξίες με μοναδικά και εντυπωσιακά χαρακτηριστικά. Ας δούμε ορισμένους από αυτούς. Πριν από λίγες ημέρες ερευνητές του Εργαστηρίου Αεριώθησης της NASA (το γνωστό JPL) χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο WISE εντόπισαν στις εσχατιές του Σύμπαντος έναν γαλαξία ο οποίος είναι ο πιο φωτεινός που έχει εντοπιστεί ως σήμερα. Ο WISE J224607.57-052635.0 βρίσκεται στην ασύλληπτη απόσταση των 12,5 δισ. ετών φωτός από εμάς και η λέξη «λάμπει» είναι ίσως φτωχή για να τον περιγράψει. Σύμφωνα με τους ερευνητές, αυτός ο γαλαξίας έχει φωτεινότητα ίση με εκείνη 300 τρισ. άστρων σαν τον Ηλιο! Ο εντυπωσιακός γαλαξίας ανήκει σε μια σπάνια κατηγορία, που ονομάζεται «υπερβολικά φωτεινοί υπέρυθροι γαλαξίες». Η υπερβολική λαμπρότητά του πιθανώς οφείλεται σε μια κολοσσιαία μελανή οπή στο κέντρο του, η οποία «καταπίνει» μεγάλες ποσότητες αερίων που την περιβάλλουν. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal». Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια εντυπωσιακή φωτογραφία του γαλαξία Μ51Α (Whirlpool), στον οποίο οι επιστήμονες έχουν προσδώσει, λόγω του σχήματός του, το όνομα «Γαλαξίας της δίνης». Ο σπειροειδής γαλαξίας διαθέτει ιδιαίτερα καθαρή δομή βραχιόνων, για αυτό και μοιάζει με μια κοσμική δίνη. Νέες παρατηρήσεις στον συγκεκριμένο γαλαξία ανέτρεψαν τα δεδομένα που γνωρίζαμε για αυτόν. Δεν βρίσκεται σε απόσταση 23 εκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς, όπως πιστεύαμε, αλλά σε απόσταση 30 εκατομμυρίων ετών φωτός ενώ η διάμετρός του δεν είναι 40 χιλιάδες έτη φωτός αλλά 60 χιλιάδες. Η νέα φωτογραφία αποτελεί σύνθεση εικόνων των διαστημικών τηλεσκοπίων Hubble και Chandra. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble προσέθεσε άλλη μια επιτυχία στην τεράστια λίστα των ανακαλύψεων που έχει κάνει στο Σύμπαν από τη στιγμή που τέθηκε σε λειτουργία το 1990. Το Hubble εντόπισε έναν μυστηριώδη γαλαξία σε απόσταση 60 εκατ. ετών φωτός από τη Γη. Ο γαλαξίας που έλαβε την κωδική ονομασία IC 335 δεν διαθέτει σπείρες και σύμφωνα με τους ειδικούς η μελέτη του μπορεί να προσφέρει νέα στοιχεία, όχι μόνο για τη δημιουργία γαλαξιών αλλά και για τον σχηματισμό του Σύμπαντος. Οι πρώτες παρατηρήσεις δείχνουν ότι ανήκει σε σπάνιο τύπο γαλαξιών, τους SO, που είναι ευρύτερα γνωστοί με τον όρο φακοειδείς γαλαξίες. Ενας φακοειδής γαλαξίας είναι η ενδιάμεση μορφή εμφάνισης μεταξύ ελλειπτικού και σπειροειδή γαλαξία. Ενα εντυπωσιακό από πολλές πλευρές κοσμικό φαινόμενο εντόπισε ομάδα αστρονόμων από διάφορα μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, όπως το ΜΙΤ και το Χάρβαρντ. Χρησιμοποιώντας τρία διαστημικά τηλεσκόπια (Hubble, Chandra, Spitzer) οι ερευνητές εντόπισαν μια γαλαξιακή συγχώνευση. Οι γαλαξιακές συγκρούσεις δεν είναι σπάνιες, αλλά η συγκεκριμένη είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Παράγει υπέρλαμπρη ακτινοβολία ακτίνων Χ στο Σύμπαν και φυσικά η όλη διεργασία, όπως συμβαίνει συνήθως, εκτός από ακτινοβολία παράγει και χιλιάδες νέα άστρα. Οι δύο γαλαξίες που συγχωνεύονται είναι ο NGC 2207 και ο IC 2163 οι οποίοι βρίσκονται σε απόσταση 130 εκατ. ετών φωτός από τη Γη στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η υπέρλαμπρη ακτινοβολία προέρχεται από άστρα που βρίσκονται κοντά σε μελανές οπές. Οι ειδικοί έχουν εντυπωσιαστεί από την ένταση του φαινομένου και εικάζουν ότι είναι πιθανό κάποια από τις εμπλεκόμενες μελανές οπές να ανήκει σε έναν άγνωστο μέχρι σήμερα τύπο. Πρόσφατα εντοπίστηκε στα βάθη του Σύμπαντος ένας πανάρχαιος γαλαξίας που δημιουργήθηκε όταν ο κόσμος βρισκόταν ακόμη στην παιδική του ηλικία. Ο γαλαξίας αυτός όμως καλύπτεται εξωτερικά από ένα κοσμικό πέπλο, ένα πυκνό στρώμα σκόνης, και δεν ήταν δυνατή η μελέτη του. Ομάδα αστρονόμων στις ΗΠΑ χρησιμοποιώντας επίγεια και διαστημικά όργανα παρατήρησης κατάφεραν να διεισδύσουν στο εσωτερικό του αποκαλύπτοντας ότι επρόκειτο για ένα γιγάντιο εργοστάσιο παραγωγής άστρων που όμοιό του δεν υπάρχει πλέον στο Σύμπαν. Η επιστημονική κοινότητα έδωσε στον γαλαξία αυτόν το παρατσούκλι «Σπίθα» αλλά κάποιοι έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν ως τον... Τυραννόσαυρο Ρεξ των γαλαξιών. Η Σπίθα βρίσκεται σε απόσταση περίπου 11 δισ. ετών φωτός από εμάς, δημιουργήθηκε δηλαδή περίπου 3 δισ. έτη μετά τη γέννηση του Σύμπαντος. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble και τον υπέρυθρο φασματογράφο του αστεροσκοπείου Keck στη Χαβάη καταφέρνοντας να εισχωρήσουν στο εσωτερικό του αρχαίου γαλαξία. Οπως όλοι οι γαλαξίες της πρώιμης εποχής του Σύμπαντος, έτσι και η Σπίθα είχε μικρό μέγεθος σε σχέση με εκείνους που σχηματίστηκαν αργότερα. Η Σπίθα έχει διάμετρο 6 χιλιάδων ετών φωτός όταν ο δικός μας γαλαξίας (που έχει μεσαίο γαλαξιακό μέγεθος) έχει διάμετρο 100 χιλιάδες έτη φωτός. Ομως η Σπίθα μπορούσε να παράγει περί τα 300 άστρα ετησίως ενώ ο δικός μας γαλαξίας υπολογίζεται ότι παράγει περί τα δέκα άστρα ετησίως. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=710671

Ιστορική χειραψία μεταξύ διαστήματος και Γης. Στην πρώτη επίδειξη που έγινε ποτέ ενός τηλεχειριστηρίου διαστήματος - εδάφους με ζωντανή σύνδεση βίντεο και ανάδραση, ο αστροναύτης της NASA, Terry Virts που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό έσφιξε το χέρι με τον ειδικό τηλερομποτικής της ESA André Schiele χθες στην Ολλανδία. Ο Terry έκανε έλεγχο σε ένα joystick που επιτρέπει στους αστροναύτες στο διάστημα να «αισθάνονται» αντικείμενα από εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Το χειριστήριο είναι το δίδυμο εκείνου στη γη και κινείται είτε αντιγράφει την κίνησή του με τον ίδιο τρόπο. Το χειριστήριο παρέχει ανάδραση έτσι και οι δύο χρήστες μπορούν να αισθάνονται τη δύναμη του άλλου που πιέζει ή τραβά. Νωρίτερα φέτος, ο αστροναύτης της NASA, Butch Wilmore, ήταν ο πρώτος που δοκίμασε το joystick στο διάστημα, αλλά χωρίς σύνδεση. Η προσγείωση αστροναυτών στον Άρη και την επιστροφή τους σπίτι είναι ένα βήμα πάρα πολύ μακριά για την ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή, και η λειτουργία οχημάτων από τη Γη είναι δύσκολη και κουραστική - παίρνει σε μια εντολή περίπου 12 λεπτά για να φτάσει τον πλανήτη. Αντ 'αυτού, η ESA οραματίζεται να στείλει αστροναύτες σε τροχιά γύρω από έναν πλανήτη και να ελέγχει ρομπότ στην επιφάνεια του από ψηλά. Η σημερινή δοκιμή επαλήθευσε το δίκτυο επικοινωνιών, την τεχνολογία ελέγχου και το λογισμικό πίσω από τη σύνδεση. Κάθε σήμα από τον Terry στον André έπρεπε να ταξιδέψει από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό σε κάποιον άλλο δορυφόρο περίπου 36 000 χιλιόμετρα πάνω από τη Γη, μέσω του κέντρου ελέγχου της αποστολής στο Χιούστον στις ΗΠΑ και πέρα από τον Ατλαντικό Ωκεανό στο τεχνικό κέντρο της ESA, ESTEC στην Ολλανδία, παίρνοντας μέχρι και 0,8 δευτερόλεπτα συνολικά και προς τις δύο κατευθύνσεις. Καθώς ο Διαστημικός Σταθμός ταξιδεύει με 28.800 χλμ/ώρα, ο χρόνος για κάθε σήμα να φτάσει στον προορισμό του αλλάζει συνεχώς, αλλά το σύστημα προσαρμόζεται αυτόματα στις μεταβαλλόμενες χρονικές καθυστερήσεις. Εκτός από το χειριστήριο, ο Terry είχε επιπλέον μια οθόνη με βίντεο πραγματικού χρόνου από το έδαφος και η επαυξημένη πραγματικότητα πρόσθετε ένα βέλος για να δείχνει την κατεύθυνση και το μέγεθος της δύναμης. Πίσω από τη σημερινή φαινομενικά απλή χειραψία κρύβονται χρόνια εργασίας για τους ανθρώπους να κωδικοποιήσουν το λογισμικό της ανάδρασης, της όρασης και των επικοινωνιών. "Το σύστημα λειτούργησε, ακόμη και αν ο Διαστημικός Σταθμός πετούσε πάνω από 5.000 χιλιόμετρα μακριά," σχολίασε ο André. "Ένιωσα λες και ο Terry τέντωσε το χέρι του κάτω από το διάστημα για να σφίξει το χέρι μου." Το επόμενο βήμα είναι να κάνουμε τυφλές δοκιμές για τη διάκριση μεταξύ των διαφόρων αντικειμένων από αφρώδες υλικό για να ανακαλύψουμε εάν οι άνθρωποι σε τροχιά γύρω από τη Γη μπορούν να διακρίνουν την ακαμψία του αντικειμένου εξ αποστάσεως. Αυτό είναι σημαντικό για πιο προηγμένες απομακρυσμένες ρομποτικές εργασίες στο μέλλον. Το πείραμα Haptics-2Η προσαρμοστικότητα και η εύρωστη σχεδίαση του συστήματος σημαίνει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί πάνω από τα κανονικά δίκτυα δεδομένων κινητής τηλεφωνίας. Αυτό το καθιστά κατάλληλο για απομακρυσμένες περιοχές που είναι δυσπρόσιτες ή όταν καταστροφές έχουν καταστρέψει τα άλλα δίκτυα επικοινωνίας. Η άμεση και ευαίσθητη ανάδραση σε συνδυασμό με διασφαλίσεις κατά των υπερβολικών δυνάμεων θα επέτρεπε στα οχήματα και τα ρομπότ να πραγματοποιούν λεπτές εργασίες στις ακραίες συνθήκες που επικρατούν στις παράκτιες γεωτρήσεις και τους πυρηνικούς αντιδραστήρες, για παράδειγμα. Θα μπορούσε ακόμη και να βοηθήσει στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας μετά από σεισμούς ή άλλες φυσικές καταστροφές. Ένα συμπληρωματικό πείραμα έχει προγραμματιστεί για το Σεπτέμβριο για τον έλεγχο ενός πιο προηγμένου ρομπότ στο έδαφος. http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Istorikhe_cheirapshia_metaxhu_diasthematos_kai_Ges Τρεις υποψηφιότητες για την επόμενη επιστημονική αποστολή μεσαίας κατηγορίας της ESA. Εξωπλανήτες, φυσική πλάσματος και το Σύμπαν σε ακτίνες-X είναι τα θέματα που επελέγησαν από την ESA προς εξέταση, για την τέταρτη αποστολή μεσαίας κατηγορίας στο επιστημονικό της πρόγραμμα Κοσμική Όραση (Cosmic Vision), που προγραμματίζεται για εκτόξευση το 2025. Μετά από σύσταση της επιτροπής αξιολόγησης που απαρτίζεται από τους ομότιμους, ο Alvaro Giménez, Διευθυντής της Επιστήμης και Ρομποτικής Εξερεύνησης, αποφάσισε ότι οι τρεις υποψήφιες ιδέες που υποβλήθηκαν στην πρόσκληση ενδιαφέροντος της αποστολής «M4» και θα μελετηθούν περαιτέρω είναι: η Atmospheric Remote-Sensing Infrared Exoplanet Large-survey (Ariel) , η Turbulence Heating ObserveR (Thor) και η X-ray Imaging Polarimetry Explorer (Xipe). "Η επιλογή των τριών αυτών συναρπαστικών ιδεών για μελέτη είναι ένα σημαντικό βήμα για τη συνέχιση της μακροχρόνιας παρουσίας της ESA στο διάστημα", λέει ο καθηγητής Giménez. "Καθεμιά από τις τρεις προτάσεις προσφέρει την ευκαιρία να αντιμετωπιστούν μερικά από τα σημαντικότερα εκκρεμή επιστημονικά θέματα σχετικά με τη θέση μας στο σύμπαν." Η Ariel θα αναλύσει τις ατμόσφαιρες σε περίπου 500 πλανήτες σε τροχιά κοντά σε κοντινά αστέρια, θα καθορίσει τη χημική τους σύσταση και τις φυσικές τους συνθήκες. Τα αποτελέσματα θα βοηθήσουν τους επιστήμονες να καταλάβουν καλύτερα το σχηματισμό του πλανήτη, βάζοντας το δικό μας Ηλιακό Σύστημα σε ένα πλαίσιο. Η Thor θα αντιμετωπίσει ένα θεμελιώδες πρόβλημα της διαστημικής φυσικής πλάσματος σχετικά με την θέρμανση του πλάσματος και την επακόλουθη διάχυση της ενέργειας. Προγραμματισμένη να τεθεί σε τροχιά γύρω από τη Γη, οι μελέτες της θα περιλαμβάνουν την αλληλεπίδραση του ηλιακού ανέμου με το μαγνητικό πεδίο της Γης. Η έρευνα θα ρίξει φως στους υποκείμενους φυσικούς μηχανισμούς της συμπεριφοράς του πλάσματος υπό τυρβώδεις συνθήκες, προκειμένου να κατανοήσουμε μια βασική αλληλεπίδραση μεταξύ των πλανητών και των άστρων που τους φιλοξενούν. Η αποστολή Xipe θα μελετήσει τις εκπομπές ακτίνων Χ από πηγές υψηλής ενέργειας, όπως οι σουπερνόβα (υπερκαινοφανείς αστέρες), οι πίδακες των γαλαξιών, οι μαύρες τρύπες και οι αστέρες νετρονίων, για να ανακαλύψει περισσότερα για τη συμπεριφορά της ύλης κάτω από ακραίες συνθήκες. Θα είναι το πρώτο παρατηρητήριο τόσο ευαίσθητο ώστε να κάνει μετρήσεις υψηλής ανάλυσης της πόλωσης από αυτές τις πηγές, ανοίγοντας ένα νέο παράθυρο στο υψηλής ενέργειας Σύμπαν. Οι τρεις ιδέες επελέγησαν από 27 προτάσεις που υποβλήθηκαν στο πλαίσιο της πρόσκλησης της αποστολής που έγινε από την ESA στην επιστημονική κοινότητα το περασμένο έτος. Μετά από μια περίοδο μελέτης με στόχο να γίνει ένας λεπτομερής ορισμός της τεχνικής και επιστήμης των τριών ιδεών, μία αποστολή θα επιλεγεί για να εκτελέσει την τέταρτη μεσαίας κατηγορίας (Μ4) ευκαιρία στο πρόγραμμα Cosmic Vision 2015-2025 της ESA, που προγραμματίζεται για εκτόξευση το 2025. Οι αποστολές Solar Orbiter, Euclid, και PLATO έχουν ήδη επιλεγεί ως αποστολές μεσαίας τάξης και έχουν προγραμματιστεί για εκτόξευση το 2018, το 2020 και το 2024 αντίστοιχα. http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Treis_ypopsephihotetes_gia_ten_ephomene_epistemonikhe_apostolhe_mesahias_kategorhias_tes_ESA Διαγωνισμός φωτογραφίας με θέμα την «έγχρωμη όραση» Με αφορμή την εκτόξευση του Sentinel-2Α, η ESA ειχε προσκαλέσει σε ένα διαγωνισμό φωτογραφίας με θέμα την «έγχρωμη όραση». Η συμμετοχή κερδίζε ένα ταξίδι στο κέντρο επιχειρήσεων της ESA για την εκδήλωση εκτόξευσης του δορυφόρου. http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Diagonismhos_photographhias

Νέα εξήγηση των κβαντικών φαινομένων «δείχνει» την ύπαρξη παράλληλων συμπάντων. Ένα πρακτικό πρόβλημα ήταν η αιτία για τη νέα περιγραφή της πραγματικότητας σε επίπεδο μικρόκοσμου, την οποία διατύπωσε ο καθηγητής χημείας και βιοχημείας Μπιλ Πουαριέ από το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Τέξας. Η θεωρία του επιστήμονα καταφέρνει να εξηγήσει τις παράδοξες ιδιότητες των σωματιδίων σε ατομική και υποατομική κλίμακα, χωρίς να χρειάζεται γι’ αυτό τις «εξωτικές» έννοιες της κβαντικής φυσικής. Ωστόσο, προϋποθέτει πως αυτές οι ιδιότητες οφείλονται στην ύπαρξη παράλληλων συμπάντων, τα οποία αλληλεπιδρούν με το δικό μας. Σύμφωνα με την κβαντική φυσική, ο κόσμος σε ατομικό και υποατομικό επίπεδο διαφέρει ριζικά από την εμπειρία που έχουμε όλοι μας αλληλεπιδρώντας με καθημερινά αντικείμενα, αφού τα σωματίδια παρουσιάζουν και χαρακτηριστικά κυμάτων. Έτσι, για παράδειγμα, αντί να βρίσκονται ανά πάσα στιγμή σε ένα αυστηρά καθορισμένο σημείο στον χώρο, το οποίο μπορεί να βρεθεί πειραματικά, μετρώντας τη θέση τους θα προκύψει κάποιο από τα αρκετά διαφορετικά σημεία που «καταλαμβάνουν» ταυτόχρονα. Το μαθηματικό εργαλείο που περιγράφει τη συμπεριφορά των σωματιδίων, υπολογίζοντας μεταξύ άλλων την πιθανότητα να προκύψει κάποιο από αυτά τα σημεία κατά τη μέτρηση, ονομάζεται κυματοσυνάρτηση. Διατυπωμένη από τον Αυστριακό φυσικό Έρβιν Σρέντινγκερ τη δεκαετία του 1920, αυτή η μαθηματική εξίσωση προσδιορίζει την πιθανότητα να βρούμε το σωματίδιο σε κάθε σημείο του χώρου κάποια δεδομένη χρονική στιγμή. Επιστήμονες σαν τον Πουαριέ χρησιμοποιούν εδώ και δεκαετίες τις κυματοσυναρτήσεις για να κατανοήσουν τις χημικές αντιδράσεις και να κάνουν προβλέψεις. Μάλιστα, οι προβλέψεις αυτές συμφωνούν με το πείραμα, κάτι που αποδεικνύει πως η κβαντομηχανική αποτελεί μια θεμελιωμένη θεωρία. Ωστόσο, ο Πουαριέ ανέπτυξε μια εναλλακτική θεωρία, η οποία μπορεί να εξηγήσει εξίσου καλά τις «παράδοξες» ιδιότητες του μικρόκοσμου. Σύμφωνα με αυτήν, τα σωματίδια δεν έχουν και κυματικά χαρακτηριστικά, αλλά αυτές οι ιδιότητες προκύπτουν από την αλληλεπίδραση των σωματιδίων του δικού μας σύμπαντος, με σωμάτια από άλλα παράλληλα σύμπαντα. Η θεωρία ονομάζεται «Πολλαπλοί Αλληλεπιδρώντες Κόσμοι» και, παρόλο που μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, είναι συνεπής από μαθηματική άποψη, ενώ εξηγεί ακόμη και τα πιο «αλλόκοτα» φαινόμενα, όπως τον κβαντικό συσχετισμό ή διεμπλοκή. Στα πλαίσιά της, τα σωματίδια έχουν αυστηρά καθορισμένες, αν και διαφορετικές, θέσεις σε κάθε έναν από αυτούς τους «κόσμους». Το αποτέλεσμα είναι, στο δικό μας σύμπαν, να φαίνεται σαν να καταλαμβάνουν πάνω από ένα σημείο του χώρου, ανά πάσα στιγμή. Καθώς πρόκειται για θεωρητικό μοντέλο, δεν αποδεικνύει ούτε πως τα σωματίδια δεν έχουν κυματικά χαρακτηριστικά, ούτε ότι υπάρχουν αυτοί οι παράλληλοι κόσμοι. Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός ότι καταλήγει στις ίδιες προβλέψεις με την κβαντική φυσική σημαίνει πως είναι «ανοικτό» το ενδεχόμενο να ισχύουν οι υποθέσεις της, και μάλιστα με τον ίδιο βαθμό βεβαιότητας με την κβαντική εξήγηση του μικρόκοσμου. Όπως λέει ο ίδιος στο σάιτ του Τεχνολογικού Πανεπιστήμιου του Τέξας, «Προς το παρόν, δεν μπορούμε να πούμε ότι καταρρίπτεται η περιγραφή των σωματιδίων με όρους κυμάτων. Αυτό όμως που ισχύει είναι πως δεν είναι απαραίτητη, αφού έχουμε βρει ένα εναλλακτικό μαθηματικό μοντέλο που παρέχει τις ίδιες πληροφορίες. Από αυτό το μοντέλο προκύπτει η ύπαρξη των πολλαπλών κόσμων, που αντικαθιστά τις κυματοσυναρτήσεις». Αν και η ύπαρξη των πολλαπλών κόσμων έχει υποστηριχθεί από τη δεκαετία του 1950, η διαφορά στην προσέγγιση του Πουαριέ είναι πως τα πολλαπλά σύμπαντα δεν αποτελούν μεταγενέστερη προσθήκη, με σκοπό την εναλλακτική ερμηνεία της πιθανοκρατικής φύσης της κβαντικής θεωρίας, αλλά προκύπτουν εξαρχής από τις μαθηματικές εξισώσεις. Δύο ακόμη διαφορές είναι πως αυτές οι εξισώσεις καθιστούν περιττή την περιγραφή των σωματιδίων με όρους κυμάτων, ενώ οι πολλαπλοί κόσμοι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Όσο για το πώς μοιάζουν αυτοί οι παράλληλοι κόσμοι, ο χημικός λέει πως η θεωρία δεν παρέχει καμία πληροφορία. «Δεν μπορεί να αποδειχθεί, για παράδειγμα, πως σε ένα τέτοιο σύμπαν ίσως είμαι πρόεδρος των ΗΠΑ», σημειώνει. «Με βάση τη θεωρία, οι μόνοι κόσμοι με τους οποίους αλληλεπιδρά το σύμπαν μας βρίσκονται σε τόσο μικρή απόσταση που δεν μπορούμε να τους διακρίνουμε, με εξαίρεση την ατομική και υποατομική κλίμακα. Από την άλλη μεριά, δεν αποκλείεται να υπάρχουν πιο απομακρυσμένα σύμπαντα, τα οποία έχουν διαφορετικές μακροσκοπικές ιδιότητες. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία άμεση απόδειξη για κάτι τέτοιο, και ούτε θα μπορούσε να υπάρξει σύμφωνα με τη θεωρία, ακόμη κι αν πρόκειται για ένα σενάριο που όντως ισχύει». http://www.naftemporiki.gr/story/961928/nea-eksigisi-ton-kbantikon-fainomenon-deixnei-tin-uparksi-parallilon-sumpanton

Η Γη συνεχίζει να φλέγεται. Παρά τη διάχυτη εντύπωση πως τα τελευταία χρόνια υπήρξε κάποια ανάπαυλα και επιβράδυνση στην άνοδο της θερμοκρασίας και στην κλιματική αλλαγή, στην πραγματικότητα τίποτε τέτοιο δεν έχει συμβεί και, αντίθετα, συνεχίζεται αδιάλειπτα η επιδείνωση του προβλήματος. Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας νέας αμερικανικής επιστημονικής έρευνας, που αμφισβητεί ακόμη και τις εκτιμήσεις της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC), η οποία το 2013 επίσης είχε διακρίνει ένα τέτοιο «διάλειμμα» στην κλιματική αλλαγή. Ερευνητές, με επικεφαλής τον δρ. Τόμας Καρλ, διευθυντή του Εθνικού Κέντρου Κλιματικών Δεδομένων της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (ΝΟΑΑ) των ΗΠΑ προχώρησαν σε μια νέα διαχρονική ανάλυση των επιφανειακών παγκόσμιων θερμοκρασιών. Όπως συμπέραναν, δεν καταγράφεται κάποια διακριτή μείωση στον ρυθμό ανόδου της θερμοκρασίας του πλανήτη ανάμεσα στο δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα και στα πρώτα 15 χρόνια του 21ου αιώνα (η δεύτερη αυτή περίοδος θεωρείται από πολλούς κλιματολόγους ένα είδος ανάπαυλας στην υπερθέρμανση). Οι ερευνητές δείχνουν στη νέα μελέτη τους ότι οι θερμοκρασίες στον τρέχοντα αιώνα δεν εμφανίζουν τάσεις επιβράδυνσης σε σχέση με τον 20ό αιώνα. Αντίθετα, ο ρυθμός της κλιματικής αλλαγής είναι κατά την τελευταία 15ετία τουλάχιστον ο ίδιος με εκείνον του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Η εντύπωση που έχει δημιουργηθεί περί του αντιθέτου, σύμφωνα με τους αμερικανούς ερευνητες, δεν είναι παρά μια στατιστική και επιστημονική πλάνη, που οφείλεται σε ανακριβή δεδομένα και εσφαλμένη ερμηνεία τους. «Η κοινή γνώμη πρέπει να πληροφορηθεί ότι στην πραγματικότητα η (παγκόσμια) θερμοκρασία σήμερα συνεχίζει να αυξάνεται», δήλωσε ο Καρλ. «Η δήλωση της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) προ διετίας, ότι η παγκόσμια επιφανειακή θερμοκρασία εμφανίζει πολύ μικρότερη αύξηση κατά την τελευταία 15ετία έναντι των τελευταίων 30 ή 60 ετών, δεν ισχύει πλέον», πρόσθεσε. Σύμφωνα με την IPCC, η μέση παγκόσμια θερμοκρασία αυξήθηκε με ρυθμό περίπου 0,05 βαθμών Κελσίου ανά δεκαετία μεταξύ 1998-2012, έναντι 0,12 βαθμών ανά δεκαετία κατά την περίοδο 1951-2012. Η νέα ανάλυση αντιτείνει ότι κατά την περίοδο 2000-2014 η άνοδος της θερμοκρασίας ήταν 0,116 βαθμοί ανά δεκαετία, έναντι 0,113 βαθμών μεταξύ 1950-1999. Σύμφωνα με τη ΝΟΑΑ, εξάλλου, το 2014 υπήρξε το πιο ζεστό έτος στην μετεωρολογική ιστορία, δηλαδή μετά το 1880, ενώ επίσης ο φετεινός Μάρτιος, καθώς και το πρώτο τρίμηνο του 2015, ήσαν ο πιο θερμός Μάρτιος και το πιο ζεστό πρώτο τρίμηνο στα χρονικά. Η νέα μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science» ασφαλώς θα δυσαρεστήσει τους σκεπτικιστές της κλιματικής αλλαγής, οι οποίοι είχαν βρει νέα επιχειρήματα μετά την εντύπωση ότι η κλιματική αλλαγή δεν ήταν τόσο έντονη τα τελευταία χρόνια. Σχόλιο.Επειδή σήμερα ειναι και η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος και πιστευω οτι ολοι οι φιλοι του Astrovox ειναι περιβαντολογικά ευαισθητοι(Μαζευουν ολα τα σκουπίδια μετα απο μια αστρονομική εξόρμηση) θα θυμήσω ενα παλιό σύνθημα=Σκέψου Παγκόσμια και δρασε Τοπικά=Ετσι πιστευω οτι ολοι μπορουμε να προσφέρουμε ατομικά σε ενα πρόβλημα που διογκώνεται καθημερινά περα απο τις οποισδηποτε διαμαρτυρίες και πιεσεις στις κυβερνησεις να δράσουν ανάλογα απο το να μαζεψουμε τα πεταμένα πλαστικά μπουκαλια στις παραλιες τωρα το καλοκαιρι και να μην σβυσουμε το τσιγάρο μας στην αμμο.ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!! http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=710503

Ένα νέο μείγμα. Στο διάστημα όλα είναι διαφορετικά. Σε έναν κόσμο χωρίς πάνω ή κάτω, ο θερμός αέρας δεν ανυψώνεται και τα υγρά συμπεριφέρονται κι αυτά διαφορετικά. Στην κουζίνα σας, τα ντρέσινγκ για τις σαλάτες, θα διαχωριστούν στο βαρύτερο ξύδι στο κάτω μέρος και το ελαφρύτερο λάδι πάνω. Αυτός ο διαχωρισμός δεν συμβαίνει χωρίς το βάρος και τα υγρά μένουν σε αναστολή επ'αόριστον. Για τους μηχανικούς και τους σχεδιαστές της αποστολής, η εξεύρεση τρόπων για να διαχωριστούν τα υγρά είναι σημαντικό για την ανακύκλωση των αποβλήτων, καθώς επίσης και για τους ερευνητές που πρέπει να αναμείξουν τα υγρά στα πειράματά τους. Η Valentina Shevtsova και η ομάδα της από το Κέντρο Ερευνών Μικροβαρύτητας στο Free University των Βρυξελλών, Βέλγιο, ερευνούν πώς τα υγρά διαφορετικών πυκνοτήτων συμπεριφέρονται σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Βρήκαν εκπληκτικά αποτελέσματα. Αυτή η εικόνα δείχνει δύο διαλύματα νερού και αλκοόλης διαφορετικών συγκεντρώσεων. Αυτά τα υγρά αναμειγνύονται καλά, αλλά αρχικά στη Γη το ελαφρύτερο μείγμα μένει στην κορυφή με ένα διακριτό οριζόντιο όριο. Με την πάροδο του χρόνου θα αναμιχθούν σε ένα ομοιογενές υγρό. Δονώντας σιγά-σιγά το μείγμα στο έδαφος θα δημιουργήσει τριγωνικά κύματα στη στρώση μεταξύ των δύο υγρών. Εφαρμογή της ίδιας δόνησης στο διάστημα και τα υγρά οργανώνονται σε στήλες όπως φαίνεται εδώ. Είναι ενδιαφέρον για τους μηχανικούς, όσο περισσότερο διήρκεσαν οι δονήσεις, τόσο πιο διακριτά και διαχωρισμένα έγιναν τα δύο μείγματα. Το νέο αυτό εύρημα δεν είχε παρατηρηθεί ποτέ πριν και υπόσχεται να βοηθήσει στο διαχωρισμό υγρών στο διάστημα για ανάκτηση καθαρού νερού, για παράδειγμα. Αυτά τα πειράματα διεξήχθησαν σε εκστρατείες παραβολικών πτήσεων της ESA που επιτρέπουν για σύντομο χρονικό διάστημα έλλειψη βαρύτητας σε ένα τροποποιημένο επιβατικό αεροσκάφος. http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Hena_nheo_mehigma 50 χρόνια διαστημικοί περίπατοι. Ο πρώτος διαστημικός περίπατος έγινε πριν από 50 χρόνια, τον Μάρτιο του 1965 από τον Ρώσο κοσμοναύτη Alexei Leonov. http://en.wikipedia.org/wiki/Alexey_Leonov Μετά από δυο μήνες, τον Ιούνιο του 1965, ακολούθησε ο Αμερικανός αστροναύτης Edward White. http://en.wikipedia.org/wiki/Edward_Higgins_White Το ντοκιμαντέρ της NASA διάρκειας 30 λεπτών που ακολουθεί είναι αφιερωμένο στα 50 χρόνια διαστημικών περιπάτων: http://physicsgg.me/2015/06/03/50-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%af-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%af%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%bf%ce%b9/ Τα «παιδιά» του Κονκορντ αναζητά η NASA. Στις 24 Οκτωβρίου του 2003 πραγματοποιήθηκε η τελευταία πτήση ενός Κονκόρντ, του υπερηχητικού αεροσκάφους που ταξίδευε με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή του ήχου και μετέφερε επιβάτες από τη Νέα Υόρκη στο Λονδίνο, με διάρκεια πτήσης μόλις τρεισήμισι ωρών - στον μισό χρόνο από τα συμβατικά αεροπλάνα. Μετά τη μοιραία συντριβή ενός Κονκόρντ της Air France το 2000, που προκάλεσε τον θάνατο 100 επιβαινόντων, αλλά και εξαιτίας του υψηλού κόστους λειτουργίας και του μικρού αριθμού επιβατών, η Air France και η British Airways αποφάσισαν να αποσύρουν τα Κονκόρντ το 2003. Η NASA ανακοίνωσε ότι προσφέρει ένα ποσό 2,3 εκ. δολαρίων για να ξεκινήσει η προσπάθεια ανάπτυξης μιας νέας γενιάς υπερηχητικών αεροσκαφών. Το ποσό αυτό θα μοιραστεί σε οκτώ ερευνητικά προγράμματα το καθένα εκ των οποίων προσπαθεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την κατασκευή νέων υπερηχητικών αεροσκαφών που θα παράγουν όσο το δυνατόν μικρότερο θόρυβο ενώ θα μπορούν να ταξιδεύουν και στη στρατόσφαιρα. http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=710126

Το φθινόπωρο του 2015 σε γενική χρήση ο εθνικός υπερυπολογιστής. Η αντίστροφη μέτρηση για την λειτουργία του εθνικού υπερυπολογιστή ολοκληρώθηκε. Το ελληνικό HPC τέθηκε σε λειτουργία -έστω και σε δοκιμαστική φάση. Από το φθινόπωρο του 2015 το ελληνικό HPC θα είναι διαθέσιμο για γενική χρήση. Ο επικεφαλής του Εθνικού Δικτύου Έρευνας και Τεχνολογίας και καθηγητής στο ΕΜΠ, κος Π.Τσανάκας εκφράζει την πεποίθηση ότι, αυτή τη φορά, δεν ξοδέψαμε 3,2 εκατομμύρια ευρώ για το τίποτα, όπως συνέβη με ανάλογες επενδύσεις στο παρελθόν. Αυτή τη φορά, είπε μιλώντας στο 7ο συνέδριο Connected World, ο εθνικός υπερυπολογιστής θα εξυπηρετεί πραγματικές ανάγκες. Παρά την γραφειοκρατία, στην οποία αναφέρθηκε ξεφυσώντας ο κος Τσανάκας, το εθνικό υπέρ-PC εγκαταστάθηκε στο υπόγειο του Υπουργείου Παιδείας στο Μαρούσι. Κατέχει σήμερα την 360η θέση στην διεθνή κατάταξη υπερυπολογιστικών συστημάτων (Top500.org) την ώρα που το μετροπρόγραμμα Linpack συνεχίζει να αναλαμβάνει μετρήσεις νεοεισερχομένων που θα μας ωθήσουν προς τα κάτω. Γι'αυτό θα πρέπει να αξιοποιήσουμε τον εθνικό υπερυπολογιστή άμεσα -απαιτείται ταχεία εκμετάλλευση των υπολογιστικών του πόρων, είπε ο κος Τσανάκας, για να δημιουργήσει αξία. Στο παρελθόν, έχουμε ξοδέψει πολλά, δεν είχαμε όμως το ανάλογο όφελος. Έφταιγε ο κατακερματισμός του εξοπλισμού, η έλλειψη οργάνωσης, αλλά κυρίως το γεγονός ότι δεν εξυπηρετούσε πραγματικές ανάγκες της αγοράς, θα μας πει. Η υπολογιστική ισχύς του εθνικού υπερυπολογιστικού συστήματος φτάνει τα 180 TFlops (τρισεκατομμύρια πράξεις κινητής υποδιαστολής ανά δευτερόλεπτο). Διαθέτοντας 426 υπολογιστικούς κόμβους, προσφέρει συνολικά πάνω από 8500 πυρήνες (CPU cores) διασυνδεόμενους σε δίκτυο FDR Infiniband, μια τεχνολογία διασύνδεσης που προσφέρει πολύ χαμηλή καθυστέρηση (low latency) και υψηλό εύρος ζώνης (high bandwidth). Η μέγιστη κατανάλωση περιορίζεται στα 180KW. Ο εθνικός υπερυπολογιστής μπορεί να χρησιμοποιηθεί για προσομοιώσεις φυσικών φαινομένων αλλά και ανθρώπινων κατασκευών ώστε οι ερευνητές να μπορούν να ελέγχουν αλλά και να προσαρμόζουν τις παραμέτρους κατασκευής/λειτουργίας/ανταπόκρισης του συστήματός τους πριν επενδύσουν στην κατασκευή του -να το βελτιστοποιήσουν. Ήδη το ενδιαφέρον των ερευνητών καταγράφεται υψηλό, θα μας πει ο επικεφαλής του ΕΔΕΤ. Θα προάγει την έρευνα για δεκάδες ομάδες ερευνητών που με το έργο τους παράγουν μεγάλη αξία -ερευνητές που τώρα είτε χρησιμοποιούν ξένους πόρους ή αρκούνται σε ημίμετρα. Ως μέρος του δικτύου PRACE-Tier 1, το ΕΔΕΤ θα τού θα παραχωρεί το 10% του χρόνου χρήσης του HPC -η εθνική υπερυπολογιστική υποδομή αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του έργου «PRACE-GR, το οποίο συγχρηματοδοτείται από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Αττική», Άξονας Προτεραιότητας «03 – Ενίσχυση της Ανταγωνιστικότητας της Καινοτομίας και της Ψηφιακής Σύγκλισης» και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ). Πολλοί είναι επίσης οι νέοι ερευνητές που περιμένουν να τους δώσει το ΕΔΕΤ τα απαραίτητα δικαιώματα χρήσης. Η ελληνική βιομηχανία -ναι, υπάρχει στην Ελλάδα, θα τονίσει ο κος Τσανάκας- θα μπορεί να εκμεταλλευτεί τα αποτελέσματα της επεξεργασίας των ερευνητών. https://hpc.grnet.gr/ Αναφορικά με την πολιτική πρόσβασης, ο κος Τσανάκας τόνισε πως όλοι οι ερευνητές θα έχουν ισότιμη πρόσβαση -ίδια δικαιώματα χρήσης- στους πόρους του εθνικού υπερυπολογιστή. Κριτήρια για την παραχώρηση των δικαιωμάτων αυτών εξάγονται από διεθνώς καταγεγραμμένες μεθόδους, όπως η αξία του ερευνητικού έργου καθώς και οι πόροι που αιτείται να χρησιμοποιήσει ο ερευνητής. Εντούτοις, για μικρό όγκο απαιτήσεων προβλέπεται η χρήση του HPC τις λεγόμενες "core hours". Για μεγαλύτερα, και πιο απαιτητικά ερευνητικά έργα, θα προηγείται αξιολόγηση. Ο εθνικός υπερυπολογιστής θα αξιοποιηθεί επίσης για την εκπαίδευση φοιτητών από άλλους κλάδους -πλην της πληροφορικής, με την διοργάνωση ειδικών δράσεων και κατόπιν διεθνών συνεργασιών. Αξιοσημείωτο είναι τέλος, πως οι χρήστες του HPC θα έχουν επί 24ώρου βάσεως την αρωγή που απαιτείται έτσι ώστε να ικανοποιούνται τα αιτήματα υποστήριξης έγκαιρα. Ο κος Τσανάκας αναφέρθηκε επίσης στο GR-IX το ελληνικό κέντρο ανταλλαγής κίνησης, υποδομή χάρη στην οποία «ένα e-mail από εδώ-εκεί δεν θα χρειαστεί να ταξιδέψει πρώτα στο Λονδίνο», όπως είπε χαρακτηριστικά. Σήμερα στην υποδομή που ανέπτυξε το ίδιο το Εθνικό Δίκτυο Έρευνας και Τεχνολογίας υπάρχουν τρεις κόμβοι διασύνδεσης (στην Αθήνα στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, στο Κορωπί στα γραφεία της Lamda Helix και στην MedNautilus στην Μεταμόρφωση, ένας κόμβος που εγκαινιάστηκε πρόσφατα). Στους κόμβους αυτούς διασυνδέονται σήμερα 20 εταιρείες-μέλη, αριθμός που έφτασε εκεί σημειώνοντας αύξηση 75% τον τελευταίο χρόνο, με νέα μέλη, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε, παρόχων (περιεχομένου και υπηρεσιών) του μεγέθους της Microsoft, η οποία είναι μέλος του GR-IX. Ο κος Τσανάκας και το ΕΔΕΤ φιλοδοξεί να αυξηθεί η συνεργασία και η ανταλλαγή κίνησης μέσω του GR-IX, καθώς υπάρχει η προοπτική για μείωση του κόστους πρόσβασης, αλλά και η προοπτική για «επαναπατρισμό του περιεχομένου». Έτσι, το GR-IX θα επιτρέψει ακόμα και σε ερευνητές και νέους επιχειρηματίες να παραμείνουν στην Ελλάδα, θα μας πει ο κος Τσανάκας. Η ομιλία του προέδρου του ΕΔΕΤ χαρακτηρίστηκε από την μετριοφροσύνη που χαρακτηρίζει τον ίδιο αλλά και από την άποψή του ότι «τα δίκτυα πρέπει να λειτουργούν αδιόρατα» και όπως είπε «καλό είναι να μην μας ξέρετε», δηλαδή να λειτουργούν τα δίκτυα τόσο καλά ώστε να μην στρέφεται το βλέμμα μας στον πάροχο της πρόσβασης. Δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με τον πρόεδρο της κρατικής επιχείρησης που διασυνδέει και υπηρετεί τα πανεπιστημιακά και ερευνητικά ιδρύματα της χώρας. Ευχόμαστε η λειτουργία του εθνικού υπερυπολογιστή να είναι απρόσκοπτη, να εξυπηρετήσει πραγματικές ανάγκες και να ξεχάσουμε το ΕΔΕΤ http://tech.in.gr/news/article/?aid=1500002324

O χαοτικός χορός των δορυφόρων του Πλούτωνα. Οι δορυφόροι του Πλούτωνα είναι ακόμη πιο παράξενοι από ό,τι νόμιζαν έως τώρα οι επιστήμονες. Αν κανείς ζούσε πάνω σε έναν από τους δορυφόρους Ύδρα ή Νύκτα, θα δυσκολευόταν πολύ να ρυθμίσει το ξυπνητήρι του, επειδή δεν θα μπορούσε να είναι σίγουρος πότε και από πού θα ανέτειλε ο Ήλιος (μπορεί να μην ανέτειλε και καθόλου), ενώ κάθε μέρα ή νύχτα δεν θα είχε την ίδια διάρκεια με την προηγούμενη. Νέα στοιχεία από το διαστημικό τηλεσκόπιο «Χαμπλ» αποκαλύπτουν ότι οι δορυφόροι ακολουθούν άκρως παράξενες και απρόβλεπτες τροχιές περιφοράς γύρω από τον Πλούτωνα. Παράλληλα, δεν περιστρέφονται γύρω από έναν σταθερό άξονα, αλλά κλυδωνίζονται ακανόνιστα, με συνέπεια ο Πλούτων να μη «βλέπει» κάθε μέρα το ίδιο ημισφαίριο των δορυφόρων του (ενώ η Σελήνη δείχνει στη Γη πάντα το ίδιο «πρόσωπο»). Μέχρι στιγμής, στο ηλιακό μας σύστημα μόνο ο Υπερίων, ο δορυφόρος του Κρόνου, είχε ανακαλυφθεί να βρίσκεται σε παρόμοια χαοτική κίνηση γύρω από τον άξονά του και τον πλανήτη του. Οι αστρονόμοι, με επικεφαλής τον Μαρκ Σόουαλτερ του Ινστιτούτου SETI της Καλιφόρνια, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», http://www.nature.com/nature/journal/v522/n7554/full/nature14469.html εκτιμούν ότι και τα άλλα δύο φεγγάρια του Πλούτωνα, ο Κέρβερος και η Στύγα, «τραμπαλίζονται» με εξίσου ακανόνιστο τρόπο, αν και αυτό θα πρέπει να επιβεβαιωθεί με μελλοντικές παρατηρήσεις. Το κοντινό πέρασμα του διαστημικού σκάφους «Νέοι Ορίζοντες» (New Horizons) της NASA από το σύστημα του Πλούτωνα και του Χάροντα στα μέσα Ιουλίου, σε απόσταση μόνο 12.500 χιλομέτρων, θα φωτίσει περισσότερο την κατάσταση. Ο Πλούτων θεωρείτο ο ένατος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος έως το 2006, όταν υποβιβάσθηκε σε νάνο-πλανήτη, αν και οι αντιδράσεις συνεχίζονται ακόμη για την υποβάθμισή του. Με διάμετρο 2.350 χλμ., είναι μικρότερος και από τη Σελήνη. Ο Χάρων, ο μεγαλύτερος δορυφόρος του Πλούτωνα, ανακαλύφθηκε το 1978 και έχει το μισό περίπου μέγεθος (διάμετρο 1.207 χλμ). Ουσιαστικά αποτελεί «δίδυμο» με τον Πλούτωνα, συνιστώντας έναν ιδιόμορφο διπλό πλανήτη, καθώς οι δυό τους κινούνται πέριξ ενός κοινού βαρυτικού κέντρου, το οποίο βρίσκεται κάπου στο διάστημα ανάμεσά τους. Μερικοί επιστήμονες θεωρούν ότι και το δίδυμο Γης-Σελήνης αποτελεί ένα διπλό πλανήτη, αν και στη δική μας περίπτωση το κέντρο της βαρύτητας βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της Γης και όχι στο διάστημα. Οι δορυφόροι Νυξ και Ύδρα ανακαλύφθηκαν το 2005 από το τηλεσκόπιο «Χαμπλ», ο Κέρβερος το 2011 και η Στύγα το 2012. Καθένα από αυτά τα φεγγάρια έχει διάμετρο λίγες μόνο δεκάδες χιλιόμετρα, από 6,8 χλμ. η Στύγα που είναι η μικρότερη, έως 45,4 χλμ. η Ύδρα που είναι ο μεγαλύτερος δορυφόρος, γι’ αυτό μέχρι σήμερα κανένα επίγειο τηλεσκόπιο δεν έχει καταφέρει να τα παρατηρήσει. Το χάος προκαλείται από τις μεταβαλλόμενες βαρυτικές επιδράσεις που ασκεί στους τέσσερις δορυφόρους το βαρυτικό πεδίο των δύο κεντρικών ουρανίων σωμάτων, του Πλούτωνα και του Χάροντα, καθώς περιφέρονται ο ένας γύρω από τον άλλο. Το εν λόγω «δίδυμο» ωθεί, με τη σειρά του, το «κουαρτέτο» των δορυφόρων σε έναν απρόβλεπτο χορό, γεγονός που επιτείνεται από ότι τα φεγγάρια δεν έχουν σφαιρικό σχήμα, αλλά ελλειψοειδές, σαν μπάλες του ράγκμπι. Οι επιστήμονες δεν πιστεύουν πάντως ότι το σύστημα του Πλούτωνα βρίσκεται στο χείλος της αποσύνθεσης. Επίσης ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά ότι ο Κέρβερος είναι σκούρος σαν κάρβουνο, καθώς αντανακλά μόλις το 4% του ηλιακού φωτός που πέφτει πάνω του, ενώ αντίθετα τα άλλα φεγγάρια είναι πολύ ανοιχτόχρωμα, σαν άσπρη άμμος. Αυτή η έντονη χρωματική διαφορά είναι ανεξήγητη προς το παρόν. Βίντεο.Προσομοίωση της κίνησης της Νυκτός http://physicsgg.me/2015/06/04/o-%cf%87%ce%b1%ce%bf%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%cf%87%ce%bf%cf%81%cf%8c%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b4%ce%bf%cf%81%cf%85%cf%86%cf%8c%cf%81%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%bb%ce%bf%cf%8d/

Στίβεν Χόκινγκ: «Θα σκεφτόμουν την υποβοηθούμενη αυτοκτονία» «Εάν δεν μπορούσα πλέον να προσφέρω» Το ενδεχόμενο να βάλει τέλος στη ζωή του αφήνει ο Στίβεν Χόκινγκ θέτοντας ωστόσο δύο βασικές προϋποθέσεις: αφενός ότι δεν θα έχει τίποτα άλλο πλέον να προσφέρει και αφετέρου ότι θα αποτελεί βάρος για τους ανθρώπους γύρω του. Παρόλ’ αυτά, όπως ο ίδιος δήλωσε στο BBC, η αυτοκτονία δεν είναι παρά μόνο ένα σενάριο, αφού γνωρίζει καλά ότι παρά την ασθένειά του έχει πολλά να συνεισφέρει στην επιστήμη. «Το να κρατάς κάποιον στη ζωή παρά τη θέλησή του είναι η απόλυτη αναξιοπρέπεια», δήλωσε ο 73χρονος βρετανός θεωρητικός φυσικός μιλώντας στον βρετανό κωμικό Ντάρα Ο’Μπράιαν, για να διευκρινίσει όμως ευθύς αμέσως ότι ο ίδιος θα αυτοκτονούσε μόνο εάν πονούσε πολύ ή εάν αισθανόταν ότι δεν είναι πλέον χρήσιμος. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Χόκινγκ, ο οποίος πάσχει από πλάγια αμυοτροφική σκλήρυνση, κάνει λόγο για αυτοκτονία. Το 2014, πάλι σε συνέντευξή του στο BBC, είχε αποκαλύψει ότι είχε αποπειραθεί να βάλει τέλος στη ζωή του έπειτα από μία τραχειοστομία στην οποία είχε υποβληθεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80. «Είχα προσπαθήσει να αυτοκτονήσω κρατώντας την αναπνοή μου. Τα αναπνευστικά αντανακλαστικά όμως ήταν πολύ ισχυρά», είχε υποστηρίξει τότε. Ο Χόκινγκ ανήκει στους υπέρμαχους του αξιοπρεπούς θανάτου και της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Πολλές φορές έχει εκφράσει δημοσίως τη θέση του τονίζοντας ότι όσοι αφουγκράζονται την επιθυμία των ασθενών να πεθάνουν και τους βοηθούν να απαλλαγούν από μία μη αναστρέψιμη επώδυνη κατάσταση δεν θα πρέπει να διώκονται ποινικά. Και σε αυτήν την περίπτωση ωστόσο, ο Χόκινγκ έχει ξεκαθαρίσει ότι πρέπει να είναι απολύτως σαφής η επιθυμία του ασθενούς να πεθάνει. Και παραθέτει πάντα ένα παράδειγμα από την προσωπική του εμπειρία. Το 1985, νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση λόγω επιπλοκών μίας πνευμονίας. Η πρώην σύζυγός του Τζέιν δεν είχε δώσει τότε τη συγκατάθεση της για την αποσύνδεσή του από το μηχάνημα που τον κρατούσε στη ζωή. Το αποτέλεσμα είναι προφανές. Ο Χόκινγκ όχι απλώς συνήλθε, αλλά λίγο αργότερα μπόρεσε να ολοκληρώσει τη «Σύντομη ιστορία του χρόνου», ένα βιβλίο εκλαϊκευμένης επιστήμης, το οποίο όμως τον έκανε βασιλιά της λίστας των μπεστ-σέλερ. http://www.tanea.gr/news/world/article/5244945/xokingk-tha-skeftomoyn-thn-ypobohthoymenh-aytoktonia/

Μπαϊκονούρ-γιορτάζει τα 60 χρόνια! Το Μπαϊκονούρ ιδρύθηκε στις 2 Ιουνίου του 1955. Η συνολική έκταση του συγκροτήματος Μπαϊκονούρ: 6.000.717 τετραγωνικών μέτρων. - πάνω από 10.000 εργαζόμενοι. - σχεδόν 5.000 εκτοξεύσεις πυραύλων. - 150 κοσμοναύτες, στα ύψη στα αστέρια! - εννέα συγκροτήματα εκτόξευσης για διαφορετικούς τύπους πυραύλων: Soyuz, Proton, Ζενίτ. - 2014 - περίπου το ένα τέταρτο του συνολικου αριθμου διαστημικών εκτοξεύσεων - 21 εκτόξευσεις. Ίσως η πιο σημαντική παράδοση των αστροναυτών - ονόματα δενδροφυτεύσεις, όπως ξεκίνησε ο Γιούρι Γκαγκάριν, πριν 60 χρόνια στο έδαφος του συγκροτήματος Gagarin. http://www.federalspace.ru/21516/ Σαράντα χρόνια Σύμβασης της ESA. Μετά την 50η επέτειο της Ευρωπαϊκής διαστημικής συνεργασίας το 2014, γιορτάσαμε τα 40 χρόνια από την υπογραφή της Σύμβασης για τη δημιουργία ενός ενιαίου Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος τον Μάιο του 1975. Η ιδέα της οικοδόμησης μιας ανεξάρτητης διαστημικής ικανότητας στην Ευρώπη χρονολογείται από τις αρχές του 1960, όταν έξι ευρωπαϊκές χώρες (Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο) σχημάτισαν τον στο Ευρωπαϊκό Οργανισμό Ανάπτυξης Εκτοξευτών (European Launcher Development Organisation - ELDO) για να αναπτύξουν ένα βαρύ εκτοξευτή, που αργότερα ονομάστηκε «Europa». Αυτές οι ίδιες χώρες, συν τη Δανία, την Ισπανία, τη Σουηδία και την Ελβετία, ίδρυσαν τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστημικής Έρευνας (European Space Research Organisation - ESRO) αμέσως μετά, για να αναλαμβάνει κυρίως επιστημονικά δορυφορικά προγράμματα. Οι Συμβάσεις τους υπεγράφησαν το 1962, και τέθηκαν σε ισχύ το 1964. Το 1975, μια σύμβαση συντάχθηκε σε διπλωματικό και υπουργικό επίπεδο για τη δημιουργία ενός «Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος», και τη διεύρυνση του πεδίου των αρμοδιοτήτων της υπηρεσίας ώστε να συμπεριλάβει τα συστήματα επιχειρησιακών διαστημικών εφαρμογών, όπως τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους. Οι λειτουργίες ESRO και ELDO τερματίστηκαν, και οι δραστηριότητες του πρώτου συνεχίστηκαν κάτω από το όνομα της ESA και λήφθηκαν ως ο πυρήνας της νέας οργάνωσης, ενώ ο δεύτερος, ο οποίος είχε ήδη ολοκληρώσει τα προγράμματά του, διαλύθηκε. Στις 15 Απριλίου του 1975, κατά την τελευταία Ευρωπαϊκή Διαστημική Διάσκεψη στις Βρυξέλλες, οι Ευρωπαίοι υπουργοί ενέκριναν το τελικό κείμενο της Σύμβασης της ESA. Το έγγραφο ήταν ανοιχτό προς υπογραφή έως την 31η Δεκεμβρίου του 1975. Υπεγράφη από τους εκπροσώπους των ESRO και ELDO στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Διαστήματος στο Παρίσι στις 30 Μαΐου 1975, και η Ιρλανδία υπέγραψε τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους. Η σύμβαση της ESA τέθηκε σε ισχύ στις 30 Οκτωβρίου 1980, με την κατάθεση του τελευταίου εγγράφου επικύρωσης από τη Γαλλία. Από τότε, τα αρχικά μέλη ακολουθήθηκαν από την Αυστρία και τη Νορβηγία (1986), τη Φινλανδία (1995), την Πορτογαλία (2000), την Ελλάδα και το Λουξεμβούργο (2005), την Τσεχική Δημοκρατία (2008), τη Ρουμανία (2011) και την Πολωνία (2012) . Η πιο πρόσφατες που εντάχθηκαν είναι η Εσθονία και η Ουγγαρία, οι οποίες υπέγραψαν συμφωνίες προσχώρησης το Φεβρουάριο του 2015, για να γίνουν το 21ο και το 22ο κράτη μέλη της ESA, αντίστοιχα. Επτά άλλες χώρες της ΕΕ είναι Ευρωπαϊκά Συνεργαζόμενα Μέλη ή έχουν συνάψει Συμφωνίες Συνεργασίας με την ESA: Βουλγαρία, Κύπρος, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Σλοβακία και Σλοβενία. Συνεχίζονται οι συζητήσεις με την Κροατία. Ο Καναδάς συμμετέχει επίσης σε ορισμένα προγράμματα στο πλαίσιο μακροχρόνιας συμφωνίας συνεργασίας, η πρώτη εκ των οποίων υπογράφηκε το 1979. Πολλές ήταν οι επιτυχίες σε όλους τους τομείς των διαστημικών δραστηριοτήτων από τη δημιουργία της ESA, όλες επιτυχίες της ευρωπαϊκής διαστημικής βιομηχανίας, των εργαστηρίων και των ερευνητικών κέντρων. Κατά τα τελευταία 40 χρόνια, για παράδειγμα, η Ευρώπη έχει σημειώσει μια σειρά από πρωτιές στην εξερεύνηση του Σύμπαντος μας: για να αναφέρουμε μερικά, από μια συνάντηση με τον κομήτη του Halley το 1986 (Giotto), ένα καθοδικό πέρασμα στο φεγγάρι του Κρόνου Τιτάνα το 2005 (Huygens) και προσγείωση σε έναν κομήτη το 2014 (Rosetta/Philae), στη μελέτη του Ήλιου μας με πρωτοφανή λεπτομέρεια (SOHO) και την παραγωγή του πιο λεπτομερούς χάρτη του κοσμικού υποβάθρου μικροκυμάτων που δημιουργήθηκε ποτέ - την ακτινοβολία λείψανο από το Big Bang (Planck). Η ESA έχει επίσης αναπτύξει μια σειρά από εκτοξευτές (Ariane και Vega), χρησιμοποιώντας ένα ευρωπαϊκό χώρο εκτόξευσης στη Γαλλική Γουιάνα (το Ευρωπαϊκό Κοσμοδρόμιο, CSG). Για να έχει πρόσβαση στο διάστημα είναι το πρώτο στοιχείο που επιτρέπει στην αξιοποίηση του διαστήματος και τα πολλά οφέλη που φέρνει. Η ESA έχει αναπτύξει ένα από τους πιο περίπλοκους δορυφόρους παρατήρησης της γης (Envisat), διαχειτίζεται το διαστημικό μέρος του Copernicus, το πιο φιλόδοξο επιχειρησιακό πρόγραμμα παρατήρησης της Γης μέχρι σήμερα, και έχει κάνει πολλές περισσότερες ανακαλύψεις και καινοτομίες στην τεχνολογία, την πλοήγηση (Galileo) και τις δορυφορικές επικοινωνίες. Οι Ευρωπαίοι αστροναύτες ήδη λαμβάνουν μέρος σε ανθρώπινες αποστολές διαστημικών πτήσεων για πάνω από τρεις δεκαετίες, και η ESA είναι ένας ισότιμος εταίρος στην ανάπτυξη και λειτουργία του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (Columbus και ATV). Σήμερα, η ESA αναπτύσσει το European Service Module για το διαστημικό σκάφος Orion της NASA, και εξασφαλίζει ότι η Ευρώπη διαδραματίζει καίριο ρόλο στη μελλοντική διεθνή εξερεύνηση του διαστήματος. Με την πάροδο του χρόνου, τα συμφέροντα των ενδιαφερομένων μερών και οι προσδοκίες της εταιρικής σχέσης αλλάζουν. Τα γεωπολιτικά και σχετικά με το διάστημα περιβάλλοντα γίνετονται ολοένα και πιο συνυφασμένα. Στη δεκαετία του 1970, τα ESRO και ELDO μετατράπηκαν σε ESA ως απάντηση σε διαφορετικές ανάγκες της διαστημικής αρένας εκείνων των ημερών. Η ESA έχει μεταφέρει αυτή την ετοιμότητα και την ικανότητα ανταπόκρισης στην αλλαγή μέσω της εφαρμογής του «κανονιστικού» της πλαισίου σε νέες καταστάσεις και με νέους τρόπους. Το πλαίσιο αυτό δεν έχει χάσει την ικανότητά του να προσαρμόζεται, βάζοντας μας στην καλύτερη θέση να εξυπηρετήσουμε τη διαστημική κοινότητα: ενισχύοντας τα πλεονεκτήματα που παραδίδονται από τα διαστημικά συστήματα σε περισσότερα κράτη μέλη και τους πολίτες τους. Η Σύμβαση της ESA ήταν αρκετά διορατική για να επιτρέψει τέτοια εξέλιξη. http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Sarhanta_chrhonia_Shumvases_tes_ESA Ξανά σε κανονική λειτουργία το «διαστημικό ιστιοφόρο» LightSail Το LightSail της Planetary Society - που έχει εκτοξευτεί σε τροχιά με πύραυλο United Launch Alliance Atlas V, μαζί με το X-37B της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας- αποτελεί ένα από τα πιο φιλόδοξα εγχειρήματα της διαστημικής τεχνολογίας, καθώς αποτελεί δοκιμή τεχνολογίας διαστημικών ηλιακών «πανιών». Η εκτόξευσή του συνοδεύτηκε από «πονοκεφάλους», μετά την απώλεια επικοινωνίας, ύστερα από δύο ημέρες λειτουργίας. Σημειώνεται ότι το το LightSail αποτελεί προπομπό μιας μεγαλύτερης αποστολής το 2016. Σε κάθε περίπτωση, οι επικοινωνίες αποκαταστάθηκαν και πλέον η λειτουργία του μικρού (κλάσης cubesat) σκάφους συνεχίζεται κανονικά. Όπως ανακοίνωσε ο διευθύνων σύμβουλος της Planetary Society, Μπιλ Νάι, σε σχετική ανακοίνωση, «το LightSail επικοινώνησε με το “σπίτι”, είναι “ζωντανό”. Το διαστημικό μας σκάφος πραγματοποίησε επανεκκίνηση, όπως είχαν προβλέψει οι μηχανικοί μας...στο μεταξύ η ομάδα μας έχει γράψει ένα software patch έτοιμο για upload. Μόλις είμαστε σίγουροι για τα πακέτα δεδομένων όσον αφορά την τροχιά μας, θα πάρουμε αποφάσεις σχετικά με το ανέβασμα του patch και την ανάπτυξη των ιστίων- και θα πάρουμε αυτές τις αποφάσεις πολύ σύντομα». Σημειώνεται ότι το σκάφος εκτοξεύτηκε στις 20 Μαΐου και το μέγεθός του είναι αντίστοιχο αυτού ενός καρβελιού ψωμιού. Η μετάδοση δεδομένων χάθηκε στις 22 Μαΐου, εξαιτίας προβλήματος που αποδίδεται στο λογισμικό και προκάλεσε «κρασάρισμα» του συστήματος. Η επανεκκίνηση θεωρείται ότι πιθανόν να οφείλεται στην κοσμική ακτινοβολία που πλήττει τα ηλεκτρονικά του δορυφόρου- συχνό αίτιο επανεκκινήσεων σε δορυφόρους. http://www.naftemporiki.gr/story/960654/ksana-se-kanoniki-leitourgia-to-diastimiko-istioforo-lightsail

«Σωλήνες» πλάσματος περικυκλώνουν τη Γη. Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανακάλυψη έκανε η Κλίο Λόι, φοιτήτρια της Σχολής Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου του Σίδνει και του κέντρου αστροφυσικής CAASTRO. Εντόπισε την παρουσία γιγάντιων δομών που μοιάζουν με σωλήνες να περικυκλώνουν τη Γη. Οι σωλήνες αυτοί δημιουργούνται από φορτισμένα σωματίδια του Ηλιου (πλάσμα) σε απόσταση 600 χλμ από την επιφάνεια της Γης. H Λόι κατάφερε μάλιστα να χαρτογραφήσει τρισδιάστατα αυτές τις δομές και να καταγράψει την κίνηση τους. Η ύπαρξη αυτών των δομών είχε προταθεί στο παρελθόν αλλά κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε καταφέρει να βρει στοιχεία που να αποκαλύπτει κάτι για την φύση τους. Η ανακάλυψη είναι σημαντική γιατί αποκαλύπτονται νέα δεδομένα για την αλληλεπίδραση της Γης με τον Ηλιο και τα φαινόμενα που παράγονται. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=709740

Το Cassini ακούμπησε το «σφουγγάρι» του Κρόνου. Το διαστημικό σκάφος Cassini που από το 2004 εξερευνά το σύστημα του Κρόνου πλησίασε πριν από τέσσερις μέρες πολύ κοντά από τον Υπερίωνα, τον μικρό δορυφόρο του Αρχοντα των Δαχτυλιδιών, και τράβηξε νέες κοντινές και μεγάλης λεπτομέρειας εικόνες οι οποίες θα επιτρέψουν στους επιστήμονες να ανακαλύψουν νέα στοιχεία για αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον διαστημικό σώμα. Ο Υπερίωνας είναι ο μόνος γνωστός δορυφόρος του ηλιακού μας συστήματος που περιφέρεται χαοτικά. Είναι επίσης ο μοναδικός ομαλός δορυφόρος στο Ηλιακό Σύστημα που δεν είναι παλιρροϊκά κλειδωμένος με τον πλανήτη του. Η πορώδης μορφολογία της επιφάνειάς του τού έχει προσδώσει μια όψη την οποία οι επιστήμονες έχουν παρομοιάσει με... σφουγγάρι. http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=709719

Υπεριώδης μελέτη αποκαλύπτει εκπλήξεις στην κόμη του κομήτη. Η συνεχής στενή μελέτη του κομήτη 67Ρ/Churyumov-Gerasimenko από τη Rosetta αποκάλυψε απρόσμενες διεργασίες, που έχουν ως αποτέλεσμα την ταχεία διάσπαση των μορίων του νερού και του διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπονται από την επιφάνεια του κομήτη. Η αποστολή της ESA, Rosetta, έφτασε στον κομήτη τον Αύγουστο του περασμένου έτους. Από τότε, έχει τεθεί σε τροχιά ή πετά δίπλα στον κομήτη σε μεγάλες αποστάσεις από αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα έως και μικρές όσο στα μόλις 8 χιλιόμετρα. Με τον τρόπο αυτό συλλέγει στοιχεία για κάθε πτυχή του περιβάλλοντος του κομήτη με τα 11 επιστημονικά του όργανα. Ένα από τα όργανα, ο φασματογράφος Alice που παρέχεται από την NASA, εξετάζει τη χημική σύνθεση της ατμόσφαιρας του κομήτη, ή κόμη, στα μακρά-υπεριώδη μήκη κύματος. Σε αυτά τα μήκη κύματος, το Alice επιτρέπει στους επιστήμονες να ανιχνεύσουν κάποια από τα στοιχεία που βρίσκονται σε αφθονία στο σύμπαν όπως το υδρογόνο, το οξυγόνο, ο άνθρακας και το άζωτο. Ο φασματογράφος χωρίζει το φως του κομήτη στα διάφορα χρώματα του - το φάσμα του - από το οποίο οι επιστήμονες μπορούν να προσδιορίσουν τη χημική σύνθεση των αερίων της κόμης. Σε μια εργασία που έγινε δεκτή για δημοσίευση στο περιοδικό Astronomy and Astrophysics, οι επιστήμονες αναφέρουν τι εντόπισε το Alice από τους πρώτους τέσσερις μήνες της Rosetta στον κομήτη, όταν το διαστημικό σκάφος ήταν μεταξύ 10 και 80 χιλιομέτρων από το κέντρο του πυρήνα του κομήτη. Για τη μελέτη αυτή, η ομάδα επικεντρώθηκε στη φύση των «στηλών» του νερού και του αερίου διοξειδίου του άνθρακα που εκτοξεύονται από την επιφάνεια του κομήτη, που προκαλούνται από τη ζεστασιά του ήλιου. Για να το καταφέρουν, εξέτασαν την εκπομπή από τα άτομα υδρογόνου και οξυγόνου που προκύπτουν από διασπασμένα μόρια νερού, και ομοίως άτομα άνθρακα από τα μόρια του διοξειδίου του άνθρακα, κοντά στον πυρήνα του κομήτη. Ανακάλυψαν ότι τα μόρια φαίνεται να διαχωρίζονται σε μια διαδικασία δύο σταδίων. Αρχικά, ένα υπεριώδες φωτόνιο από τον Ήλιο χτυπά ένα μόριο νερού στην κόμη του κομήτη και την ιονίζει, σπρώχνοντας έξω ένα ενεργητικό ηλεκτρόνιο. Έπειτα αυτό το ηλεκτρόνιο χτυπά ένα άλλο μόριο νερού στην κόμη, διαχωρίζοντας το σε δύο άτομα υδρογόνου και ένα άτομο οξυγόνου, και δίνοντας τους ενέργεια κατά τη διαδικασία. Αυτά τα άτομα εκπέμπουν στη συνέχεια υπεριώδη ακτινοβολία που ανιχνεύεται σε χαρακτηριστικά μήκη κύματος από το Alice. Ομοίως, είναι η σύγκρουση ενός ηλεκτρονίου με ένα μόριο διοξειδίου του άνθρακα που οδηγεί στη διάσπαση του σε άτομα και τις παρατηρούμενες εκπομπές του άνθρακα. "Η ανάλυση των σχετικών εντάσεων των παρατηρούμενων ατομικών εκπομπών μας επιτρέπει να προσδιορίσουμε ότι παρατηρούμε άμεσα τα «μητρικά» μόρια που διασπώνται από τα ηλεκτρόνια σε άμεση γειτνίαση, περίπου 1 χιλιόμετρο, του πυρήνα του κομήτη, όπου παράγονται," λέει ο Paul Feldman, καθηγητής φυσικής και αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins στη Βαλτιμόρη, και επικεφαλής συγγραφέας της εργασίας που συζητά τα αποτελέσματα. Συγκριτικά, από τη Γη ή από διαστημικά παρατηρητήρια που είναι σε τροχιά γύρω από τη Γη, όπως το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, τα ατομικά συστατικά των κομητών μπορεί να φανούν μόνο αφότου τα μητρικά τους μόρια, όπως το νερό και το διοξείδιο του άνθρακα, έχουν διαλυθεί από το φως του ήλιου, εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον πυρήνα του κομήτη. Βίντεο. http://www.esa.int/spaceinvideos/Videos/2014/09/Rosetta_s_imaging_and_spectroscopy_instruments http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Yperihodes_melhete_apokalhuptei_ekplhexeis_sten_khome_toy_komhete

Το διαφορετικό πρόσωπο του Αρη όταν δημιουργείται σέλας. Επρεπε να φτάσει στον Αρη ο στόλος των διαστημικών δορυφόρων εξερεύνησης και μελέτης για να ανακαλύψουμε ότι παράγεται και εκεί το φαινόμενο του σέλαος. Τα ίχνη του σέλαος στον Κόκκινο Πλανήτη εντοπίστηκαν από τον ευρωπαϊκό δορυφόρο Mars Express και η ύπαρξη του φαινομένου επιβεβαιώθηκε τελικά πριν από δύο μήνες από παρατηρήσεις της αποστολής MAVEN της NASA. Ομάδα επιστημόνων από τη NASA, τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος, το Ινστιτούτο Πλανητολογίας και Αστροφυσικής της Γκρενόμπλ στη Γαλλία και το Πανεπιστημίου Aalto στη Φιλανδία πραγματοποίησαν μεγάλη μελέτη η οποία αποκαλύπτει το διαφορετικό πρόσωπο του Αρη όταν δημιουργείται σέλας. Η ερυθρωπή απόχρωση δίνει τη θέση της σε μια παλέτα χρωμάτων στην οποία κυριαρχεί το μπλε με πράσινες και κόκκινες «πινελιές». Σύμφωνα μάλιστα με τους ερευνητές αν κάποιος γνώριζε πότε θα συμβεί το φαινόμενο θα μπορούσε να το παρατρηήσει με ένα απλό τηλεσκόπιο από τη Γη. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500001655

Κινα-Σελήνη! Η Κίνα φαίνεται να σχεδιάζει μια διαστημική αποστολή στην αθέατη πλευρά του φεγγαριού. Η Εθνική Υπηρεσία Διαστήματος της Κίνας (China National Space Administration ή CNSA) σχεδιάζει να απογειώσει το 2020, το Chang’e 4, που θα μεταφέρει το δεύτερο σεληνιακό όχημα της χώρας. Σύμφωνα με τα σχόλια που έκανε πρόσφατα ο Wu Weiren, επικεφαλής μηχανικός του προγράμματος εξερεύνησης της σελήνης, το rover θα εξερευνήσει την «σκοτεινή» πλευρά της σελήνης που δεν είναι ορατή από τη Γη. Αν και η Κίνα άρχισε τις εκτοξεύσεις δορυφόρων από τη δεκαετία του 1970, η διαστημική υπηρεσία της χώρας έχει σημειώσει πολύ μεγαλύτερη πρόοδο από το 2000 και μετά, καταφέρνοντας να γίνει η τρίτη χώρα που απέστειλε αστροναύτες στο διάστημα το 2003. Το 2007, η CNSA απέστειλε πρώτο διαστημόπλοιο της (ονομαζόταν Chang’e 1, από την κινεζική θεά της σελήνης) σε σεληνιακή τροχιά. Ακολουθήθηκε από το Orbiter Chang’e 2 το 2010 και το Chang’e 3 το 2013. Το τελευταίο μετέφερε και ένα μικρό rover (ονομάζεται Yutu) στο φεγγάρι. Μηχανικά προβλήματα όμως εμπόδισαν το rover να ταξιδέψει στο φεγγάρι πάνω από 100 μέτρα. Οι επόμενες αποστολές θα προχωρήσουν ακόμη περισσότερο. Το Chang’e 5, θα συλλέξει δείγματα βράχων, και θα τα φέρει πίσω στη Γη. Τα σχέδια για την εκτόξευση του Chang’e 4 το 2020 περιλαμβάνουν και πάλι τη μεταφορά ενός rover, όπως και με το Chang’e 3. Αν όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα, το νέο rover θα είναι σε θέση να συγκεντρώσει πολύ περισσότερα δεδομένα και ίσως να διερευνήσει την αθέατη πλευρά του φεγγαριού. Επειδή το φεγγάρι περιστρέφεται γύρω από τη Γη με την ίδια ταχύτητα που περιστρέφεται η Γη, βλέπουμε συνεχώς την ίδια πλευρά. Έτσι γνωρίζουμε πολύ λιγότερα για την αθέατη πλευρά του φεγγαριού (την αποκαλούμε «σκοτεινή πλευρά», ενώ δεν είναι έτσι, επειδή εμείς μπορεί να μην την βλέπουμε, αλλα την «βλέπει» συνεχώς ο ήλιος) επειδή δεν υπάρχει άμεση οπτική επαφή. Όμως γιατί ενδιαφέρεται τόσο πολύ η Κίνα να εξερευνήσει την αθέατη πλευρά της σελήνης; Η Κίνα ενδιαφέρεται για την λήψη δειγμάτων με στόχο να ανακαλύψει ένα ισότοπο του ηλίου το ήλιο-3. Το συγκεκριμένο ισότοπο θα μπορούσε κάποια μέρα να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή πυρηνικών όπλων ή την παραγωγή ενέργειας. Το ισότοπο του ηλίου, ήλιο-3 φαίνεται να υπάρχει πολύ πιο άφθονο στο φεγγάρι από ό, τι στη Γη, όπου είναι εξαιρετικά σπάνιο. Η αθέατη πλευρά του φεγγαριού δε, πιστεύεται ότι έχει τις υψηλότερες συγκεντρώσεις, επειδή είναι εκτεθειμένη σε πολύ στους ηλιακούς ανέμους, που ουσιαστικά παράγουν το ήλιο-3. Δεν είναι βέβαιο ότι αυτός είναι ο στόχος της Κίνας. Για να συλλέξει τις απαραίτητες ποσότητες του ηλίου-3 που χρειάζεται, θα πρέπει να ετοιμάσει και το Chang’e 5. Η CNSA, εν τω μεταξύ, δεν δήλωσε ποτέ ανοιχτά ότι σχεδιάζει την εξόρυξη του ισότοπου helium-3. http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B7-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CE%B7-%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%8D