Δροσος Γεωργιος

Ανακαλύφθηκε οξυγόνο στην Διωνη. Η αποστολή Cassini της NASA ανίχνευσε μια αραιή ατμόσφαιρα οξυγόνου γύρω από τη Διώνη, ένα από τα μικρά, κατεψυγμένα φεγγάρια του Κρόνου, αναπτερώνοντας έτσι τις ελπίδες για την ανακάλυψη εξωγήινων μικροοργανισμών. Η ανακάλυψη, που δημοσιεύεται στο Geophysical Research Letters, δεν έχει σημασία μόνο για την ίδια τη Διώνη -αντίθετα, δείχνει να ενισχύει τις υποψίες για την ύπαρξη οξυγόνου σε όλους τους παγωμένους δορυφόρους που βρίσκονται κοντά στον Κρόνο και τον Δία. Οι δύο αυτοί αέριοι γίγαντες εκπέμπουν ισχυρή ακτινοβολία, η οποία φαίνεται ότι διασπά μόρια νερού στον πάγο που καλύπτει τους δορυφόρους και απελευθερώνει έτσι υδρογόνο και οξυγόνο. Η μικρή Διώνη δεν διαθέτει υγρό νερό και έτσι είναι απίθανο να μπορεί να συντηρήσει ζωή. Τα ευρήματα έχουν όμως σημασία για τον Εγκέλαδο, έναν άλλο δορυφόρο στο σύστημα του Κρόνου, ο οποίος πιστεύεται ότι κρύβει έναν υγρό ωκεανό κάτω από ένα κάλυμμα πάγου. «Ορισμένα από τα άλλα φεγγάρια [του Κρόνου και του Δία] ενδέχεται να διαθέτουν υγρούς ωκεανούς, οπότε θα άξιζε να τους εξετάσουμε προσεκτικά για σημεία ζωής» σχολίασε στο BBC ο Άντριου Κόουτς του Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Λονδίνου. Ο Δρ Κόουτς και οι συνεργάτες του ανάλυσαν δεδομένα που συνέλεξε το Cassini περνώντας σε μικρή απόσταση από τη Διώνη πριν από δύο χρόνια. Διαπίστωσε ότι ο δορυφόρος περιβάλλεται από ένα στρώμα οξυγόνου, το οποίο όμως είναι τόσο λεπτό και αραιό ώστε οι επιστήμονες προτιμούν τον όρο «εξώσφαιρα» αντί για «ατμόσφαιρα». Όποιες όμως κι αν είναι οι τεχνικές λεπτομέρειες, οι ερευνητές είναι ενθουσιασμένοι με τον εντοπισμό του ζωογόνου αερίου. Μάλιστα ο Δρ Κόουτς και άλλοι συνάδελφοί του πιέζουν την ESA (Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος) για την έγκριση της αποστολής Juice, η οποία θα ταξίδευε στον Δία για να μελετήσει τρεις πολλά υποσχόμενους στόχους: την Ευρώπη, την Καλλιστώ και τον Γανυμήδη, τρία μεγάλα φεγγάρια που δεν αποκλείεται να διαθέτουν κι αυτά υπόγειους ωκεανούς. http://www.physorg.com/news/2012-03-oxygen-saturn-moon-dione.html

Υπολογιστής που εκλάπη από τη NASA περιείχε τους κωδικούς ελέγχου του ISS. Φορητός υπολογιστής που εκλάπη πέρυσι από τη NASA περιείχε τους κωδικούς που χρησιμοποιούνται για την αποστολή εντολών στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ανέφερε σε επιτροπή του Κογκρέσου ο γενικός επιθεωρητής της NASA. Επισήμανε ακόμα ότι η υπηρεσία δέχεται συνεχείς κυβερνοεπιθέσεις. Σε γραπτή αναφορά του http://science.house.gov/sites/republicans.science.house.gov/files/documents/hearings/HHRG-112-SY21-WState-PMartin-20120229.pdf προς την επιτροπή Επιστήμης, Διαστήματος και Τεχνολογίας, ο γενικός επιθεωρητής Πολ Μάρτιν αναφέρει ότι η κλοπή ενός μη κρυπτογραφημένου φορητού υπολογιστή το Μάρτιο του 2011 «είχε ως αποτέλεσμα των απώλεια των αλγορίθμων που χρησιμοποιούνται για την αποστολή εντολών και τον έλεγχο του ISS». Τους 24 μήνες που είχαν προηγηθεί, από τον Απρίλιο του 2009 μέχρι τον Απρίλιο του 2011, η NASA είχε αντιληφθεί την απώλεια 48 υπολογιστών και φορητών συσκευών. Σε πολλές περιπτώσεις οι υπολογιστές περιείχαν ευαίσθητα δεδομένα, από λεπτομέρειες για τα προγράμματα Orion και Constellation της NASA μέχρι αριθμούς κοινωνικής ασφάλισης των εργαζόμενων και εταιρικά μυστικά εργολάβων της NASA. «Μέχρι να εφαρμόσει πλήρως η NASA μια λύση κρυπτογράφησης σε ολόκληρη την υπηρεσία, ευαίσθητα δεδομένα [...] θα διατρέχουν υψηλό κίνδυνο απώλειας ή κλοπής» δήλωσε ο Μάρτιν. Όπως αναφέρει ο δικτυακός τόπος The Register, http://www.theregister.co.uk/2012/03/01/nasa_stolen_laptop_unencrypted/print.html ο Μάρτιν παραδέχτηκε επίσης ότι, στη διετία 2010-2011, η NASA κατέγραψε 5.408 περιστατικά παράνομης πρόσβασης και εγκατάστασης ιών στα δίκτυά της. Σε κάποια από αυτά τα περιστατικά εισβολών, εκτίμησε ο ίδιος, οι χάκερ μπορεί να δρούσαν για λογαριασμό του οργανωμένου εγκλήματος ή ξένων κυβερνήσεων. Σύντομα οι πρώτες πτητικές δοκιμές του εμπορικού διαστημοπλοίου Virgin Galactic του Ρίτσαρντ Μπράνσον. Μέσα στο 2012 η Virgin Galactic, θυγατρική του ομίλου Virgin του Βρετανού μεγιστάνα Ρίτσαρντ Μπράνσον, θα πραγματοποιήσει τις πρώτες πτητικές δοκιμές αεροσκάφους ικανού να ταξιδεύει στη στρατόσφαιρα της Γης, με τις πρώτες εμπορικές πτήσεις να προγραμματίζονται για το 2013 ή το 2014. Σχεδόν 500 πελάτες έχουν ήδη κλείσει θέσεις στο SpaceShip Two, το αεροσκάφος-διαστημόπλοιο ικανό να μεταφέρει έξι επιβάτες και διμελές πλήρωμα πέρα από τη γήινη ατμόσφαιρα. Το αεροσκάφος δοκιμάσθηκε με επιτυχία και αγοράστηκε από τη Northrop Grumman. Οι πτήσεις αυτές σε χαμηλή τροχιά, θα κοστίζουν 200.000 δολάρια για κάθε εισιτήριο, ενώ το αεροσκάφος θα φθάνει σε υψόμετρο 109 χλμ πάνω από την επιφάνεια του πλανήτη μας, όπου για λίγα λεπτά οι επιβάτες θα μπορούν να απολαύσουν συνθήκες μηδενικής βαρύτητας. Το SpaceShip Two, που είναι το δεύτερο από στόλο πέντε τέτοιων αεροσκαφών που έχει παραγγείλει ο Μπράνσον, έχει πραγματοποιήσει 31 πτήσεις εντός της γήινης ατμόσφαιρας, ενώ οι ετοιμασίες είναι πυρετώδεις αυτές τις ημέρες, ενόψει των πρώτων πτητικών δοκιμών σε χαμηλή τροχιά. «Φιλοδοξούμε να έχουμε προσαρμόσει τον κινητήρα εκτόξευσης μέσα στο τρέχον έτος και να αρχίσουμε τις δοκιμές. Θα μας άρεσε να είμαστε οι πρώτοι στο διάστημα με αυτό τον τρόπο, αλλά δεν βρισκόμαστε σε διαστημική κούρσα του Ψυχρού Πολέμου και δεν έχει καμία σημασία ποιος θα είναι πρώτος και ποιος δεύτερος», είπε ο πιλότος του πειραματικού αεροσκάφους Ντέιβιντ Μακέι. Ο αντιπρόεδρος της Virgin Galactic Ουίλιαμ Πόμεραντς εκτιμά ότι οι πρώτες επιβατικές πτήσεις θα γίνουν δυνατές μέσα στο 2014 ή ακόμη και το 2013, εφόσον έχουν ολοκληρωθεί επιτυχώς οι τεχνικές δοκιμές, αλλά και η εκπαίδευση χειριστών. Αν και ουδείς μπορεί να προβλέψει την εμπορική αξία των πτήσεων σε χαμηλή τροχιά, ο Αντριου Νέλσον, επικεφαλής άλλης ιδιωτικής εταιρίας διαστημικών ταξιδιών, της XCOR, εκτιμά ότι τα ταξίδια αυτά θα εξασφαλίζουν έσοδα της τάξης του ενός τρισ. δολαρίων. Η XCOR, που μόλις ανακοίνωσε την υπογραφή συμφωνίας με επενδυτές, ύψους 5 εκατ. δολαρίων, διαθέτει τώρα τα αναγκαία κεφάλαια για να κατασκευάσει το δικό της αεροσκάφος, το Lynx. Stephan's Quintet, ενός σμήνους γαλαξιών που συγκρούονται διαρκώς μεταξύ τους. Μια εντυπωσιακή εικόνα του γαλαξιακού σμήνους Stephan's Quintet, έδωσε στη δημοσιότητα η NASA. Πρόκειται για ένα σμήνος γαλαξιών που έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον των επιστημόνων αφού οι τοπικοί γαλαξίες πρωταγωνιστούν σε ένα σπάνιο όσο και εντυπωσιακό φαινόμενο. Το σμήνος ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του γάλλου αστρονόμου Edouard Stephan που το ανακάλυψε το 1887. Αν και ονομάστηκε κουιντέτο στην πραγματικότητα το σμήνος αποτελείται από τέσσερις γαλαξίες, τους NGC 7319, 7318A, 7318B και 7317. Οι γαλαξίες βρίσκονται στον αστερισμό του Πήγασου σε απόσταση 300 εκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς και είναι σε διαρκή διαδικασία σύγκρουσης μεταξύ τους αποσπώντας άστρα και κοσμική ύλη ο ένας από τον άλλον και ενίοτε καταστρέφοντάς τα. Ο πέμπτος γαλαξίας του σμήνους NGC7320 βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από τους υπολοίπους αλλά σύμφωνα με τους επιστήμονες έχει λάβει και αυτός μέρος 1-2 φορές στον γαλαξιακό «καννιβαλισμό».Οι επιστήμονες μελετούν τον τελευταίο καιρό τον πέμπτο γαλαξία για να μάθουν περισσότερα σχετικά με το σπάνιο φαινόμενο. Η λάμψη της Γης στο κυνήγι εξωγήινης ζωης. Αν και δεν μπορεί να συγκριθεί με τη λαμπρότητα ενός άστρου, η Γη εκπέμπει στο Διάστημα μια λάμψη, και η λάμψη αυτή φέρει μέσα της τα σημάδια της ζωής. Τώρα οι επιστήμονες βρήκαν τρόπο να τα αποκρυπτογραφήσουν με στόχο να τα χρησιμοποιήσουν ως βάση για την αναζήτηση ζωής σε άλλους πλανήτες. Φωτεινές «βιοϋπογραφές» Ο πλανήτης μας φυσικά δεν είναι αυτόφωτος, αντανακλά όμως προς το Διάστημα το φως που δέχεται από τον Ηλιο. Τα φυτά αντανακλούν το φως με διαφορετικό τρόπο από ό,τι τα πετρώματα ενώ οι χημικές ουσίες που συνοδεύουν την ύπαρξη ζωής αφήνουν σε αυτή την αντανάκλαση χαρακτηριστικά αποτυπώματα – σημάδια που οι επιστήμονες ονομάζουν «βιοϋπογραφές». Οι γήινες βιοϋπογραφές είχαν παρατηρηθεί πριν από περίπου δυο δεκαετίες, όταν το ερευνητικό σκάφος Galileo της NASA είχε περάσει επάνω από τον πλανήτη μας καθ’ οδόν προς τον Δία. Οι επιστήμονες είχαν σκεφτεί τότε ότι η ανίχνευση ανάλογων αποτυπωμάτων σε άλλους πλανήτες θα μπορούσε να αποτελέσει μια χειροπιαστή ένδειξη για την ύπαρξη ζωής. Ωστόσο η ακτινοβολία των πλανητών είναι αρκετά «μουντή« και από απόσταση, εξουδετερώνεται εντελώς από τη λάμψη του άστρου τους. Ιδιαίτερα όταν αυτοί είναι πολύ μακρινοί όπως συμβαίνει με τους εξωπλανήτες που οι ειδικοί θεωρούν ότι θα μπορούσαν να είναι κατοικήσιμοι, είναι αδύνατον να συλληφθεί με τα επιστημονικά όργανα που διαθέτουμε. Αντανάκλαση στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Μια ομάδα ερευνητών του Νότιου Ευρωπαϊκού Αστεροσκοπείου ανακάλυψε τώρα έναν τρόπο για να «χαρτογραφήσει» την αδύναμη πλανητική λάμψη. Για την ανάλυσή της βασίστηκε στο τεφρώδες φως ή γαιόφως (Earthshine) – την αντανάκλαση της ηλιακής ακτινοβολίας που «φεύγει» από τη Γη στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Όπως περιγράφουν στη μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature», http://www.nature.com/nature/journal/v483/n7387/full/nature10778.html αναλύοντας τα δεδομένα του Very Large Telscope (VLT) στη Χιλή οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι αντίθετα με το φως των άστρων, το φως που αντανακλάται από τους πλανήτες είναι πολωμένο. Μελετώντας το φάσμα αυτού του πολωμένου φωτός εντόπισαν τις «υπογραφές» του οξυγόνου, του όζοντος και του νερού καθώς και διαφορές στα μήκη κύματος οι οποίες υποδηλώνουν την ύπαρξη βλάστησης.Η μέθοδος, αν και πολλά υποσχόμενη, θα πρέπει πάντως να περιμένει. «Η χρήση της συγκεκριμένης τεχνικής δεν είναι προσιτή με τη σημερινή τεχνολογία» παραδέχθηκε ο Μίχαελ Στέρτσικ, επικεφαλής της μελέτης. Ισχυρότερα τηλεσκόπια που θα αναπτυχθούν στο μέλλον, όπως το European Extremely Large Telescope, θα είναι ίσως σε θέση να βοηθήσουν.

«Νέφος της Επιστήμης» Συνεργασία πολλών ερευνητικών φορέων για ένα νέο μεγάλο υπολογιστικό δίκτυο στην Ευρώπη, με τη συμβολή του CERN. «Νέφος της Επιστήμης» αποκαλείται το νέο σούπερ- φιλόδοξο έργο που ξεκίνησαν μερικά από τα μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα της Ευρώπης, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται το CERN, σε συνεργασία με μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρίες πληροφορικής και τεχνολογίας. Ο κοινός στόχος τους είναι να δημιουργήσουν ένα νέο εργαλείο, στο πεδίο του «υπολογιστικού νέφους» (cloud computing), που θα τους επιτρέψει να έχουν πρόσβαση σε αυξημένη υπολογιστική ισχύ για την ανάλυση τεράστιων όγκων δεδομένων που προκύπτουν από τις επιστημονικές έρευνές τους. Το πρόγραμμα, που έχει την πλήρη ονομασία «Το Νεφέλωμα της Έλικας- Το Νέφος της Επιστήμης», σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, θα είναι διαθέσιμο σε δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς μετά από μία διετή πιλοτική φάση. Ήδη συμμετέχουν, πλην του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN), o Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA), το Ευρωπαϊκό Εργαστήριο Μοριακής Βιολογίας (EMBL) και 13 εταιρίες (Atos, Cap Gemini, SAP, Logica, Orange, Telefonica, Thales κ.α.). Το CERN είναι ο τόπος όπου δημιουργήθηκε ο Παγκόσμιος Ιστός στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, πάλι από την ανάγκη ύπαρξης ενός δικτύου ανταλλαγής δεδομένων και αύξησης της διαθέσιμης επεξεργαστικής ισχύος. Τώρα, η νέα πρωτοβουλία αποσκοπεί στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων του «νέφους», με τρόπο που να καθίσταται δυνατή η αποθήκευση, η επεξεργασία και το μοίρασμα των επιστημονικών δεδομένων, μέσα από συγκεντρωτικές και απομακρυσμένες υπολογιστικές δομές και όχι επί τόπου από τους ίδιους τους οργανισμούς και τις εταιρίες. Και οι τρεις δημόσιοι ερευνητικοί φορείς (CERN, ESA, EMBL), ο καθένας στον τομέα του -φυσική, αστρονομία, βιολογία- δημιουργούν συνεχώς τεράστιους όγκους δεδομένων και χρειάζονται ολοένα μεγαλύτερους χώρους για αποθήκευση και επεξεργασία όλων αυτών των στοιχείων. Το CERN χάρη στις συγκρούσεις σωματιδίων στον επιταχυντή του, η ESA χάρη στα στοιχεία που μεταδίδουν οι δορυφόροι της και το EMBL χάρη στη μελέτη του γονιδιώματος διαφόρων οργανισμών, αποφάσισαν ότι η λύση είναι «η ισχύς εν τη ενώσει». Έτσι, θα προχωρήσουν από κοινού στη δημιουργία μιας ενιαίας υποδομής στο «υπολογιστικό νέφος», με τη βοήθεια και του ευρωπαϊκού ιδιωτικού τομέα, ο οποίος επίσης θα μπορεί να αξιοποιεί τη νέα πλατφόρμα.

Στην Αφροδίτη, η μέρα δείχνει να μεγαλώνει. Για όποιον έχει την ατυχία να βρεθεί στην επιφάνεια της γειτονικής Αφροδίτη, το μαρτύριο παρατείνεται: παρατηρήσεις του ευρωπαϊκού δορυφόρου Venus Express δείχνουν ότι η διάρκεια της μέρας έχει αυξηθεί τα τελευταία 16 χρόνια. O δεύτερος πλησιέστερος στον Ήλιο πλανήτη ήταν γνωστό ότι περιστρέφεται εξαιρετικά αργά γύρω από τον άξονά του: μια μέρα στην Αφροδίτη διαρκεί όσο 243 μέρες στη Γη. Οι πλανητολόγοι νόμιζαν ότι γνώριζαν με ακρίβεια την ταχύτητα περιστροφής από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η αμερικανική αποστολή Magellan μέτρησε την ταχύτητα με την οποία φαινόταν να κινούνται μεγάλα χαρακτηριστικά στην επιφάνεια του πλανήτη. Τώρα, οι παρατηρήσεις του Venus Express ανατρέπουν τα δεδομένα. Ερευνητές του Παρατηρητηρίου των Παρισίων εξέτασαν δεδομένα από το φασματόμετρο VIRTIS του δορυφόρου, το οποίο διαπερνά τα βαριά σύννεφα της Αφροδίτης για να σαρώσει την επιφάνειά της. Όπως έδειξε η ανάλυση, τα μεγάλα χαρακτηριστικά της επιφάνειας βρισκόταν 20 ολόκληρα χιλιόμετρα πιο πίσω από το αναμενόμενο για οποιαδήποτε χρονική στιγμή της ημέρας. Αυτό σημαίνει ότι η περίοδος περιστροφής του πλανήτη έχει αυξηθεί κατά 6,5 γήινα λεπτά τα τελευταία 16 χρόνια. Παρουσιάζοντας τα αποτελέσματα στην επιθεώρηση Icarus, οι ερευνητές διαβεβαιώνουν ότι δεν έχουν κάνει λάθος στους υπολογισμούς: «Αφότου αποκλείσαμε πιθανές πηγές σφάλματος, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η διάρκεια της ημέρας στην Αφροδίτη πρέπει να έχει αλλάξει» γράφουν. Όπως σχολίασε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Πιέρ Ντροσάρ, μέλος της ερευνητικής ομάδας, η εκτιμώμενη διαφορά των 6,5 λεπτών «είναι τεράστια σε αστρονομική κλίμακα». Πώς γίνεται όμως να έχει επιβραδυνθεί η περιστροφή του πλανήτη; Η καλύτερη υπόθεση που έχουν να διατυπώσουν οι ερευνητές είναι ότι η ατμόσφαιρα του πλανήτη φρενάρει την περιστροφή του εδάφους λόγω των δυνάμεων τριβής. Το ενδεχόμενο αυτό μπορεί να ακούγεται τραβηγμένο, όμως η ατμόσφαιρα της Αφροδίτης δεν είναι αυτό που γνωρίζουμε από τη Γη: έχει πάχος 100 χιλιόμετρα, είναι γεμάτη πυκνά σύννεφα διοξειδίου του άνθρακα και θειικού οξέος, και μαστίζεται από ακατάπαυστους ανέμους που κινούνται με 350 χιλιόμετρα την ώρα. Στο επίπεδο του εδάφους, η θερμοκρασία ξεπερνά τους 400 βαθμούς και η ατμοσφαιρική πίεση είναι 92 φορές μεγαλύτερη από τη Γη, ισοδύναμη με την πίεση που θα δεχόταν κάποιος 900 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Στην Αφροδίτη, οι τριβές ανάμεσα στην πυκνή ατμόσφαιρα και την επιφάνεια είναι προφανώς μεγάλες. Ακόμα και στη Γη, όμως, η αλληλεπίδραση ανάμεσα στην ατμόσφαιρα και το έδαφος μπορεί να επηρεάσει την ταχύτητα περιστροφής. «Ένα φαινόμενο φρεναρίσματος λόγω της ατμόσφαιρας συμβαίνει ενίοτε και στη Γη, η διαφορά όμως [στη διάρκεια της ημέρας] περιορίζεται σε λίγα δέκατα του δευτερολέπτου και δεν γίνεται αντιληπτή» σχολιάζει ο Δρ Ντροσάρ. Επισήμανε επίσης ότι η διάρκεια της ημέρας στον γειτονικό πλανήτη μάλλον δεν θα αυξάνεται επ΄αόριστον, αλλά θα αρχίσει κάποια στιγμή να μειώνεται: «Θεωρητικά μοντέλα υποδεικνύουν ότι πιθανότατα πρόκειται για κυκλικό φαινόμενο. Αν η ατμόσφαιρα επιταχυνθεί, ο πλανήτης επιβραδύνεται. Στη συνέχεια η ενέργεια αρχίζει να ακολουθεί την αντίστροφη πορεία, σαν να πρόκειται για εκκρεμές». Επίσης: http://www.esa.int/esaCP/SEMG3D1YRYG_Greece_0.html

Μνήμη που λειτουργεί με φως υπόσχεται να επιταχύνει το Διαδίκτυο. O ιαπωνικός γίγαντας των τηλεπικοινωνιών ΝΤΤ παρουσίασε μια συσκευή οπτικής μνήμης, ή o-RΑΜ, η οποία θα μπορούσε να επιταχύνει τη μετάδοση πληροφορίας στη ραχοκοκαλιά του Διαδικτύου. Το μεγαλύτερο μέρος του Διαδικτύου βασίζεται σήμερα σε οπτικές ίνες, στις οποίες η πληροφορία μεταδίδεται υπό τη μορφή φωτονίων. Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν τα δεδομένα φτάνουν στους δρομολογητές των κέντρων δεδομένων, οι οποίοι λειτουργούν με ηλεκτρικά σήματα και απαιτούν τη μετατροπή της πληροφορίας. Τη λύση θα μπορούσαν να δώσουν δρομολογητές που λειτουργούν με φως αντί με ηλεκτρικά σήματα. Η τεχνολογία αυτή ήδη υπάρχει, ωστόσο η αξιοποίησή της καθυστερεί λόγω της έλλειψης οπτικής μνήμης. Ερευνητές της NTT παρουσιάζουν τώρα ένα τσιπ οπτικής μνήμης με μικρή κατανάλωση ενέργειας, το οποίο μπορεί να αποθηκεύει 4 bit πληροφορίας και να τη μεταδίδει με ταχύτητα 20 Gigabit ανά δευτερόλεπτο. Το επίτευγμα παρουσιάζεται στη βρετανική επιθεώρηση Nature Photonics. http://www.nature.com/nphoton/journal/vaop/ncurrent/full/nphoton.2012.2.html Η καρδιά του οπτικού τσιπ είναι ένας «φωτονικός κρύσταλλος», μια λωρίδα από φωτοευαίσθητο υλικό (αρσενικούχο γάλλιο και φωσφίδιο του ινδίου), μήκους περίπου 200 νανομέτρων (δισεκατομμυριοστά του μέτρου). Ανάλογα με την ένταση του φωτός που πέφτει πάνω του, το υλικό μπορεί να γίνεται διαφανές ή αδιαφανές, δύο καταστάσεις που αντιστοιχούν στα «0» και τα «1» της ψηφιακής πληροφορίας. Τέσσερα τέτοια «κύτταρα» μνήμης συνδυάστηκαν πάνω στο ίδιο τσιπ για να δημιουργηθεί μια συσκευή των 4 bit με κατανάλωση μόλις 30 χιλιοστά του Watt, περίπου 300 φορές μικρότερη από ό,τι σε άλλες πειραματικές οπτικές ίνες. Επιπλέον, οι φωτοευαίσθητες λωρίδες στη συσκευή της NTT περιβάλλονται από ένα υλικό με υψηλή θερμική αγωγιμότητα. Η διατήρηση της θερμοκρασίας σε σταθερά επίπεδα κατά τη λειτουργία του τσιπ επιτρέπει την αποθήκευση της πληροφορίας για περισσότερο από 10 δευτερόλεπτα, συγκριτικά με μόλις 250 νανοδευτερόλεπτα σε άλλα πειραματικά συστήματα. Η χωρητικότητα της νέας o-RAM και ο χρόνος διατήρησης της πληροφορίας υστερούν κατά πολλές τάξεις μεγέθους σε σχέση με τις σημερινές μνήμες RAM. Σε αντίθεση όμως με τους υπολογιστές, οι οπτικοί δρομολογητές δεν χρειάζεται να αποθηκεύουν μεγάλα ποσά πληροφορίας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η ΝΤΤ ελπίζει τώρα ότι η χωρητικότητα της μνήμης θα αυξηθεί στα 10 Kilobit μέχρι το 2020 και στο 1 Megabit μέχρι το 2025. Μπορούμε λοιπόν να ελπίζουμε ότι την επόμενη δεκαετία το Διαδίκτυο θα λειτουργεί με την ταχύτητα του φωτός.

Γεννητούρια στον Ωρίωνα. Με τη βοήθεια των διαστημικών τηλεσκοπίων Herschel και Spitzer Ισπανοί επιστήμονες εντόπισαν μια περιοχή στο νεφέλωμα του Ωρίωνα όπου γεννιούνται νέα άστρα. Το νεφέλωμα βρίσκεται σε απόσταση περίπου 1350 ετών φωτός από εμάς και η ανακάλυψη είναι σημαντική επειδή μπροστά στα μάτια των επιστημόνων εξελίσσεται η διαδικασία γέννησης και ανάπτυξης των άστρων. Μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση η ανακάλυψη παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις επειδή ορισμένα από τα νεογέννητα άστρα στο νεφέλωμα ενηλικιώνονται με μεγάλη ταχύτητα, φαινόμενο που σπάνια έχουν οι επιστήμονες την ευκαιρία να παρατηρήσουν σε «πραγματικό» χρόνο. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια εντυπωσιακή φωτογραφία της συγκεκριμένης περιοχής στην οποία πίσω από τα πυκνά αέρια και την κοσμική ύλη διακρίνονται τα άστρα-έμβρυα που παρατηρούν οι επιστήμονες του ινστιτούτου ραδιοαστρονομίας IRAM στην Γρανάδα.

Θερμικό τρυπάνι θα μπορούσε να αναζητήσει ζωή στα παγωμένα φεγγάρια του Κρόνου. Ψηλά στους παγετώνες των Άλπεων, Γερμανοί μηχανικοί δοκιμάζουν μια συσκευή που μπορεί να λιώνει και να τρυπά τον πάγο, ελπίζοντας να τη χρησιμοποιήσουν στο μέλλον για να ανιχνεύσουν ζωή στην Ευρώπη και τον Εγκέλαδο, δύο δορυφόρους του Κρόνου που πιστεύεται ότι κρύβουν ωκεανούς κάτω από την παγωμένη επιφάνειά τους. Οι ελπίδες για την ανακάλυψη ζωής στο Ηλιακό Σύστημα αναπτερώθηκαν πρόσφατα χάρη στην αποστολή Cassini της NASA, η οποία φωτογράφισε γιγάντιους πίδακες νερού στο νότιο πόλο του Εγκέλαδου, του έκτου μεγαλύτερου φεγγαριού του κρόνου. Αργότερα, το Cassini πέταξε μέσα από αυτά τα παγωμένα σιντριβάνια και ανίχνευσε οργανικά μόρια που θεωρούνται θεμέλιοι λίθοι για την εμφάνιση ζωής. Θα ήταν όμως δύσκολο να επιβεβαιωθεί η ύπαρξη ζωντανών μικροοργανισμών χωρίς τη λήψη δειγμάτων από τον υπόγειο ωκεανό που κρύβεται κάτω από το ολόλευκο κάλυμμα πάγου. Τη λύση θα μπορούσε να δώσει το πρόγραμμα Enceladus Explorer στο Γερμανικό Κέντρο Αεροδιαστήματος, αναφέρει το Space.com. Οι μηχανικοί του προγράμματος ανέπτυξαν το IceMole («τυφλοπόντικας του πάγου»), μια μακρόστενη συσκευή με διαστάσεις 120 επί 15 επί 15 εκατοστά. Στο άκρο της συσκευής υπάρχουν 12 θερμαινόμενες κεφαλές που φτάνουν σε θερμοκρασία μέχρι 25 βαθμούς Κελσίου. Οι δοκιμές στον Παγετώνα Μόρτερατς της Ελβετίας έδειξαν ότι το IceMole μπορεί να λιώνει τον πάγο και να βυθίζεται κατακόρυφα με ταχύτητα γύρω στο ένα μέτρο ανά ώρα. Ρυθμίζοντας τη θερμοκρασία κάθε κεφαλής ξεχωριστά, το θερμικό τρυπάνι μπορεί να λιώνει περισσότερο πάγο στη μία πλευρά του ώστε να μπορεί σταδιακά να στρίβει μέσα στον πάγο. Ένα συμβατικό τρυπάνι στο άκρο του θα επέτρεπε στο IceMole να διαπερνά στρώματα λάσπης και να λαμβάνει δείγματα για επιτόπου αναλύσεις. Οι σχεδιαστές του συστήματος εκτιμούν ότι, για να πετύχει μια αποστολή στο σύστημα του Κρόνου, το θερμικό τρυπάνι πρέπει να μπορεί να φτάνει σε βάθος τουλάχιστον 200 μέτρων. Η βασική ιδέα είναι η εκτόξευση μιας μη επανδρωμένης αποστολής που θα προσεδαφιζόταν σε απόσταση ασφαλείας από τους πίδακες του Εγκέλαδου και θα έστελνε το IceMole να τους εξετάσει από μέσα. Ακούγεται σχετικά απλό, θα ήταν όμως δύσκολο για το ρομποτικό τρυπάνι να υπολογίζει με ακρίβεια τη θέση του, να βρίσκει τη βέλτιστη διαδρομή, να λαμβάνει υπόψη την ενέργεια που του απομένει, να αποφεύγει τυχόν εμπόδια και να μεταδίδει δεδομένα από τα έγκατα του Εγκέλαδου. Λύσεις σε αυτά τα προβλήματα αναμένονται τα επόμενα τρία χρόνια, οπότε το IceMole θα δοκιμαστεί σε παγετώνες της Αλάσκα και θα επιχειρήσει να συλλέξει δείγματα από μια λίμνη υγρού νερού που κρύβεται κάτω από το κάλυμμα πάγου της Ανταρκτικής. Αργότερα, θα μπορούσε να ταξιδέψει στους παγωμένους πόλους του Άρη ή ακόμα και στην Ευρώπη, έναν άλλο, μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου, ο οποίος επίσης πιστεύεται ότι διαθέτει υπόγειους ωκεανούς.

«Υπεραγώγιμα qubit» φέρνουν πιο κοντά τους κβαντικούς υπολογιστές. Δύο πειραματικές διατάξεις που παρουσίασε το ερευνητικό τμήμα της IBM δείχνουν να φέρνουν πιο κοντά τους υπολογιστές που αξιοποιούν τις κβαντομηχανικές ιδιότητες της ύλης» για να πετύχουν νέα ρεκόρ επεξεργαστικής ισχύος. Σε συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Φυσικής που πραγματοποιείται στη Βοστόνη, ερευνητές της εταιρείας παρουσίασαν κβαντικές συσκευές που αποτελούνται από υπεραγώγιμα υλικά (υλικά που άγουν το ηλεκτρικό ρεύμα χωρίς καμία αντίσταση), βασισμένα στις κατασκευαστικές τεχνολογίες που χρησιμοποιεί σήμερα η βιομηχανία ημιαγωγών. Το βασικό χαρακτηριστικό των νέων διατάξεων είναι ότι αυξάνουν τη διάρκεια των «κβαντικών bit», ή qubit για συντομία, στο χρόνο-ρεκόρ των 200 μικροδευτερολέπτων. Δεν ακούγεται βέβαια πολύ, είναι όμως μια εντυπωσιακή βελτίωση αν σκεφτεί κανείς ότι στα πρώτα πειράματα, πριν από περίπου μια δεκαετία, τα qubit κατέρρεαν σε λίγα δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου. Όταν το 0 συνυπάρχει με το 1 Στους σημερινούς υπολογιστές, η ελάχιστη ποσότητα πληροφορίας είναι το λεγόμενο bit, το οποίο μπορεί να πάρει είτε την τιμή «0» είτε την τιμή «1». Στον παράξενο κόσμο της κβαντομηχανικής, όμως, τα σωματίδια μπορούν να βρίσκονται σε δύο καταστάσεις ταυτόχρονα. Και αυτό σημαίνει ότι ένα qubit μπορεί να παίρνει τις τιμές «0», «1», ή «0 και 1» ταυτόχρονα. Η ιδιότητα αυτή θα επέτρεπε στους κβαντικούς υπολογιστές να εκτελούν πολλούς υπολογισμούς ταυτόχρονα και παράλληλα -θα μπορούσαν για παράδειγμα να «σπάνε» κρυπτογραφημένα δεδομένα σχεδόν ακαριαία, εξετάζοντας ταυτόχρονα όλες τις πιθανές λύσεις στο πρόβλημα. Όπως επισημαίνει η IBM σε ανακοίνωσή της, τα bit πληροφορίας σε έναν κβαντικό υπολογιστή των 250 qubit θα ήταν περισσότερα από όλα τα άτομα στο Σύμπαν. Η πρώτη από τις δύο συσκευές που παρουσίασε η εταιρεία περιλαμβάνει μόλις ένα qubit, το οποίο αντιστοιχεί σε έναν σχεδόν μικροσκοπικό κόκκο που αιωρείται μέσα σε μια κοιλότητα. Τα σήματα της «τρισδιάστατης» συσκευής διαβάζονται διοχετεύοντας μικροκύματα στους ακροδέκτες. H δεύτερη συσκευή είναι δισδιάστατη, με την έννοια ότι τα qubit βρίσκονται σε μια επιφάνεια που μοιάζει με συμβατικό τσιπ (και συνδέεται σε ένα PC μέσω καλωδίων). Σε αυτή την περίπτωση, ο αριθμός των qubit αυξάνεται σε 3. Και στις δύο περιπτώσεις, τα qubit στις πειραματικές διατάξεις διατήρησαν τις κβαντικές τους καταστάσεις για αρκετό χρόνο ώστε να προλάβουν να ολοκληρώσουν απλές λογικές πράξεις. Στην περίπτωση του δισδιάστατου κυκλώματος, το ποσοστό επιτυχίας στην εκτέλεση των πράξεων έφτασε στο εντυπωσιακό 95%, κυρίως χάρη στην εφαρμογή μεθόδων διόρθωσης λαθών. Τα λάθη αυτά εμφανίζονται στα κβαντικά συστήματα λόγω παρεμβολών από παράγοντες όπως η θερμότητα, τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία του περιβάλλοντος και τα μικροσκοπικά ελαττώματα των υλικών. Η αποτελεσματική διόρθωση αυτών των λαθών θα έχει κρίσιμη σημασία για την ανάπτυξη πρακτικών κβαντικών υπολογιστών, προς το παρόν όμως ξεπερνά τις δυνατότητες οποιουδήποτε πειραματικού συστήματος. Η IBM, πάντως, ελπίζει ότι θα καταφέρει να αυξήσει περαιτέρω το χρόνο ζωής των qubit, να βρει αποτελεσματικό τρόπο για τη διόρθωση των λαθών και, τελικά, να δημιουργήσει συστήματα που περιλαμβάνουν δεκάδες ή και εκατοντάδες qubit. Όμως χρονοδιάγραμμα για την εμπορική αξιοποίηση της τεχνολογίας ακόμα δεν υπάρχει.

Στον Τιτάνα, το Cassini παρακολουθεί την εναλλαγή των εποχών. Νέα δεδομένα από την αποστολή Cassini της NASA, η οποία μελετά το σύστημα του Κρόνου από το 2004, αποκαλύπτουν ότι στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα, του μεγαλύτερου από τους δορυφόρους του πλανήτη, είναι αισθητή η εναλλαγή των εποχών. Τρεις νέες μελέτες που δημοσιεύονται αυτή την εβδομάδα «μάς δείχνουν με λεπτομέρεια πώς η ατμόσφαιρα και η επιφάνεια του Ττάνα συμπεριφέρονται όπως στη Γη -με σύννεφα, βροχοπτώσεις, κοιλάδες ποταμών και λίμνες. Μας δείχνουν επίσης ότι οι εποχές αλλάζουν, έστω και με αναπάντεχο τρόπο» σχολίασε ο Κόνορ Νίξον της NASA. O Νίξον επιμελήθηκε τις τρεις δημοσιεύσεις στην επιθεώρηση Planetary and Space Science. Προηγούμενες παρατηρήσεις του Cassini έχουν δείξει ότι ο Τιτάνας παρουσιάζει εντυπωσιακές ομοιότητες με τον δικό μας πλανήτη. Η πυκνή ατμόσφαιρά του ενδέχεται να μοιάζει σε σύσταση με την ατμόσφαιρα της αρχέγονης Γης, ενώ το μεθάνιο και άλλοι υδρογονάνθρακες του Τιτάνα παίζουν τον ίδιο ρόλο με το νερό της υδρογείου: σε θερμοκρασία γύρω στους -180 βαθμούς Κελσίου, το μεθάνιο σχηματίζει σύννεφα, πέφτει ως βροχή και συγκεντρώνεται σε μεγάλες λίμνες. Άνοιξη στο βόρειο ημισφαίριο. Η πρώτη από τις νέες μελέτες, την οποία υπογράφουν ερευνητές του Γαλλικού Εθνικού Κέντρου για την Επιστημονική Έρευνα (CNRS) παρακολούθησε τις μεταβολές ενός γιγάντιου σύννεφου υδρογονανθράκων πάνω από τον βόρειο πόλο του φεγγαριού. Εικόνες που συνέλεξαν τα τελευταία πέντε χρόνια τα φασματόμετρα του Cassini δείχνουν ότι το σύννεφο διαλύθηκε καθώς το βόρειο ημισφαίριο περνούσε από τον χειμώνα στην άνοιξη. «Οι εικόνες αυτές προσφέρουν στους επιστήμονες του Cassini τις πρώτες απτές ενδείξεις ότι η ατμόσφαιρα του Τιτάνα αλλάζει με τις εποχές» δήλωσε ο Στεφάν Λε Μουλί, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Τα δεδομένα του Cassini όχι μόνο δείχνουν τις εποχικές ατμοσφαιρικές μεταβολές, αλλά αποκαλύπτουν και τη διαφορά θερμοκρασίας ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα (μια μέρα στον Τιτάνα αντιστοιχεί σε περίπου 16 γήινες ημέρες. Σύμφωνα με τη δεύτερη από τις νέες δημοσιεύσεις, η επιφανειακή θερμοκρασία του Τιτάνα είναι μεγαλύτερη το απόγευμα από ό,τι το ξημέρωμα, όπως συμβαίνει και στη Γη. Όπως εξηγούν οι ερευνητές στο Κέντρο Διαστημικής Πτήσης Goddard της NASA, η μεταβολή της θερμοκρασίας από τη μέρα στη νύχτα είναι περίπου 1,5 βαθμοί Κελσίου. Η τρίτη δημοσίευση, τέλος, εξετάζει την εσωτερική δομή του Τιτάνα και την ομοιότητα των γεωλογικών χαρακτηριστικών του με ό,τι βλέπουμε στη Γη. Ο Ντόμινικ Φορτ του Πανεπιστημιακού Κολεγίου στο Λονδίνο εκτιμά ότι το εσωτερικό του δορυφόρου είναι διαφοροποιημένο. Αυτό σημαίνει ότι ο πυρήνας του Τιτάνα είναι πυκνότερος από ό,τι τα εξωτερικά στρώματα. Παρόλα αυτά, η μελέτη υποδεικνύει ότι ο πυρήνας είναι λιγότερο πυκνός από ό,τι είχε εκτιμηθεί σε προηγούμενες έρευνες, ίσως επειδή διαθέτει ακόμα μεγάλες ποσότητες πάγου. Το νέο μοντέλο της δομής του Τιτάνα δείχνει επίσης ότι το μεθάνιο και το αργό-40, δύο σημαντικά αέρια στην ατμόσφαιρα του φεγγαριού, είναι απίθανο να απελευθερώνονται από τον πυρήνα. Κανείς δεν ξέρει από πού προήλθε το μεθάνιο του Τιτάνα, και όπως φαίνεται οι επιστήμονες δεν πλησιάζουν στη λύση του μυστηρίου. Και αυτό μοιάζει με το μυστήριο της προέλευσης του νερού της Γης, το οποίο παραμένει ακόμα και σήμερα αναπάντητο. Στην φωτογραφία τo σύννεφο που κάλυπτε το βόρειο πόλο το χειμώνα εξαφανίστηκε την άνοιξη.

Σχέδιο Ίκαρος. Ο Αλέξανδρος Τζιόλας, είναι επικεφαλής της προσπάθειας δημιουργίας ενός υπερ-διαστημοπλοίου. Η ανθρωπότητα έχει κάνει κάποια βήματα προόδου εντός του ηλιακού μας συστήματος, όσον αφορά τα πιο κοντινά διαστημικά ταξίδια που δεν είναι επανδρωμένα με αστροναύτες, όμως τα μακρινά διαστρικά ταξίδια σε άλλους ήλιους και σε άλλα αστρικά συστήματα, πέρα από το δικό μας, παραμένουν ένα άπιαστο όνειρο και αποκλειστικό πεδίο της επιστημονικής φαντασίας. Αυτό όμως δεν ισχύει για όλους και σίγουρα όχι για τον Αλέξανδρο Τζιόλα, τον ελληνικής καταγωγής επιστήμονα, που ηγείται του φιλόδοξου διεθνούς ''Σχεδίου Ίκαρος'', http://www.icarusinterstellar.org/ το οποίο έχει θέσει ως στόχο να εκπληρώσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις, ίσως και έως το 2100, για την εφαρμογή νέων τεχνολογιών σε ένα διαστημόπλοιο και την πραγματοποίηση, πιθανώς εντός του επόμενου αιώνα, ενός διαστρικού ταξιδιού που θα διαρκέσει λιγότερο από 100 χρόνια. Όπως γίνεται αντιληπτό, αυτός είναι ένας στόχος που ξεπερνά το προσδόκιμο ζωής μιας γενιάς ανθρώπων και συνιστά ένα διαγενεακό εγχείρημα μακράς πνοής. Αυτό το όραμα παρουσίασε ο Τζιόλας σε εκτενή συνέντευξή του σε ένα από τα μεγαλύτερου κύρους αμερικανικά περιοδικά, το «The Atlantic». http://www.theatlantic.com/technology/archive/2012/02/project-icarus-laying-the-plans-for-interstellar-travel/253335/ Όπως λέει, από μικρός, όταν ζούσε ακόμα στην Ελλάδα, ξυπνούσε νωρίς-νωρίς τις Κυριακές για να παρακολουθήσει στην τηλεόραση τη σειρά ''Πόλεμος των Άστρων''. Δεν έχασε ποτέ ένα επεισόδιο και από τότε κιόλας κατάλαβε με τι θα έπρεπε να ασχοληθεί όταν θα μεγάλωνε. Και αυτό ακριβώς έκανε και συνεχίζει να κάνει εδώ και 25 χρόνια. Αφού έκανε μεταπτυχιακά στη Φυσική του Διαστήματος, εργάστηκε ως ερευνητής στο εργαστήριο JPL της NASA, όπου είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει σε διάφορες διαστημικές αποστολές, όπως του «Galileo» στο Δία, του «Mars Pathfinder» και του «Mars Polar Lander» στον Άρη, καθώς και του διαστημικού τηλεσκοπίου «Hubble». Στη συνέχεια πήρε το διδακτορικό του στην κοσμολογία από το πανεπιστήμιο Baylor του Τέξας, έγινε επικεφαλής επιστήμονας της εταιρίας Variance Dynamical Corp., ενώ μετακόμισε στο Ανκορατζ, την πρωτεύουσα της Αλάσκας, όπου ζει και διδάσκει στο τοπικό πανεπιστήμιο. Όμως η βασική του εργασία είναι ακόμα πιο ''εξωτική'', καθώς είναι επικεφαλής (project leader) του ''Σχεδίου Ίκαρος'', μιας εθελοντικής πολυεθνικής ομάδας επιστημόνων, οι οποίοι έχουν βαλθεί να θέσουν τα θεμέλια της μελλοντικής διαστημικής πτήσης σε ένα άλλο αστρικό σύστημα, σε απόσταση πολλών ετών φωτός από τη Γη. Στα ίχνη του ''Δαίδαλου'' Το πενταετές ''Σχέδιο Ίκαρος'' ξεκίνησε επίσημα στις 30 Σεπτεμβρίου 2009, στο Λονδίνο, με πρωτοβουλία της Βρετανικής Διαπλανητικής Εταιρείας, της ίδιας που μεταξύ 1973-1978 είχε πραγματοποιήσει τον πρόδρομο του ''Ίκαρου'', το ''Σχέδιο Δαίδαλος''. Το πρώτο αυτό παγκοσμίως σχέδιο, με επικεφαλής τον δρα Άλεν Μποντ, είχε θέσει το ερώτημα αν είναι τεχνικά εφικτό να κατασκευασθεί ένα διαστρικό διαστημόπλοιο και είχε τελικά απαντήσει καταφατικά, παρόλο που αναγνώρισε τις μεγάλες τεχνικές δυσκολίες. Στόχος του ''Ίκαρου'', που διευθύνεται από τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Icarus Interstellar Inc., είναι να προχωρήσει παραπέρα από τον ''Δαίδαλο'', καταλήγοντας πλέον σε συγκεκριμένες θεωρητικές και κυρίως τεχνικές προτάσεις για το πώς μπορεί να γίνει αυτό το ταξίδι και ποιες τεχνολογίες, ιδίως στον κρίσιμο τομέα της προώθησης, θα χρειαστεί ένα τέτοιο μη επανδρωμένο σούπερ-διαστημόπλοιο. Παράλληλα, το σχέδιο αποσκοπεί στο να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει μια νέα γενιά επιστημόνων που θα έχουν κίνητρα να σχεδιάσουν μακρινές διαστημικές αποστολές, αλλά και να προκαλέσει το ενδιαφέρον του ευρύτερου κοινού στο γιατί είναι εφικτό αλλά και αναγκαίο για την επιβίωση της ανθρωπότητας ένα τέτοιο ταξίδι, έστω και αν αυτό θα πραγματοποιηθεί τον 22ο αιώνα ή και αργότερα. Στην ερευνητική ομάδα του ''Ίκαρου'', που περιλαμβάνει επιστήμονες από κυβερνητικούς φορείς, εταιρίες και πανεπιστήμια, υπό τον συντονισμό του Τζιόλα, συμμετέχουν δύο ακόμα Έλληνες ως σχεδιαστές, ο Δήμος Χωματάς και ο Κώστας Κωνσταντινίδης. Ο Χωματάς, που και αυτός από μικρός ήταν μανιακός με την επιστημονική φαντασία, έχει ειδικευτεί στην πληροφορική, τις επικοινωνίες, τον αυτοματισμό και τη ρομποτική. Ο Κωνσταντινίδης αποφοίτησε από τη Σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου το 2010, έκανε μεταπτυχιακά στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και είναι ερευνητής στο Εργαστήριο Ατμοσφαιρικής και Διαστημικής Φυσικής στο Κολοράντο των ΗΠΑ. Όπως αναφέρει ο Τζιόλας στη συνέντευξή του, αποτελεί σημαντική προτεραιότητα να σχηματισθεί γύρω από τον ''Ίκαρο'' μια επιστημονική κοινότητα αφοσιωμένων μηχανικών και άλλων ερευνητών, που θα εστιασθούν στην πρόκληση ενός διαστρικού ταξιδιού, έστω και αν αυτό δεν θα γίνει στη διάρκεια της δικής τους ζωής. Όπως τονίζει, η ανθρωπότητα, η οποία αντιμετωπίζει σοβαρούς κινδύνους στον πλανήτη μας, θα πρέπει να φροντίσει να κάνει ''μπακ-απ'' του πολιτισμού της σε άλλα άστρα, ώστε να διασφαλίσει την επιβίωσή της. Παράλληλα, όπως επισημαίνει, ο σχεδιασμός ενός διαστρικού ταξιδιού θα αυξήσει σημαντικά τις τεχνολογικές μας γνώσεις, με πολλαπλά παράπλευρα οφέλη για την κοινωνία. Σε αναζήτηση μιας νέας Εδέμ. Αν και ο αρχικός στόχος είναι ένα ταξίδι στο διπλό άστρο Άλφα του Κενταύρου σε απόσταση 4,4 ετών φωτός από τη Γη, παρόλα αυτά, σύμφωνα με τον Τζιόλα, αν στο μεταξύ ανακαλυφθεί ένας σχετικά κοντινός εξωπλανήτης παρόμοιος με τον δικό μας (κυρίως με ύπαρξη νερού), τότε θα αλλάξει ο στόχος του ''Ίκαρου'', έστω κι αν η απόσταση είναι αρκετά μεγαλύτερη, π.χ. 22 έτη φωτός. Όπως τονίζει, καθώς ανακαλύπτονται ολοένα περισσότεροι εξωπλανήτες, το βασικό κριτήριο -και ο προορισμός- για ένα μακρινό διαστημικό ταξίδι θα είναι κατά πόσο αυτός ο εξωπλανήτης, γύρω από κάποιο άλλο μητρικό άστρο, φαίνεται φιλόξενος για τη ανάπτυξη και διατήρηση της ζωής. ''Από τη στιγμή που θα βρούμε μια άλλη Εδέμ, ένα όμορφο μέρος στην αστρική γειτονιά μας, οι άνθρωποι θα θέλουν να πάμε εκεί. Θα δοθεί τότε ώθηση για μια διαστρική αποστολή και η ελπίδα μας είναι ότι το Σχέδιο Ίκαρος θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί, όταν κάτι τέτοιο συμβεί'', ανέφερε ο έλληνας επιστήμονας, προσθέτοντας ότι, στο μεταξύ, καταβάλλεται προσπάθεια, να κινηθεί το ενδιαφέρον των ειδικών και του απλού κόσμου για τέτοια μακρινά ταξίδια. Σε αυτό το πλαίσιο, μεταξύ άλλων, ο Τζιόλας, ο οποίος είναι και υπεύθυνος για την προπαγάνδιση του όλου εγχειρήματος διεθνώς, προωθεί, μεταξύ άλλων, μαθήματα διαστρικής μηχανικής σε ακαδημαϊκά και ερευνητικά προγράμματα αεροδιαστημικής στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ (τα πρώτα θα αρχίσουν φέτος το φθινόπωρο). Παράλληλα, ξεκίνησε τη δημιουργία ψυχαγωγικών και εκπαιδευτικών βιντεοπαιχνιδιών (του τύπου «φτιάξτε το διαστημόπλοιό σας και πετάξτε στον Άλφα του Κενταύρου» ), ώστε να εξαφθεί το ενδιαφέρον κάθε ενδιαφερόμενου για τα μακρινά διαστημικά ταξίδια. «Χρειαζόμαστε ανθρώπους να πιστέψουν ότι το διαστρικό ταξίδι είναι μια πραγματικότητα, ώστε να το ενστερνισθούν ως το επόμενο μεγάλο εγχείρημα εξερεύνησης του διαστήματος, το οποίο πρόκειται να αναλάβει η ανθρωπότητα. Και για να γίνει αυτό, χρειαζόμαστε μια πολιτισμική μεταβολή στον τρόπο που σκεπτόμαστε για το διάστημα και το σύμπαν», τονίζει ο Τζιόλας. Και επειδή μπορεί μια μακρινή αποστολή να πέσει πάνω σε εξωγήινους πολιτισμούς, ήδη οι ερευνητές του «Ίκαρου» δεν σχεδιάζουν μόνο νέου τύπου προωθητικές μηχανές και καλύτερα καύσιμα, αλλά και τι είδους μήνυμα θα πρέπει να μεταφέρει το διαστημόπλοιο εκ μέρους όλης της ανθρωπότητας. Προς το παρόν έχουν συμφωνήσει ότι χρειάζονται κοινωνιολόγοι και ανθρωπολόγοι για να το δημιουργήσουν και όχι φυσικοί και μηχανικοί, αν και, όπως παραδέχεται ο Τζιόλας, «η πιθανότητα να το βρει ένας εξωγήινος και να το διαβάσει, είναι μικρότερη και από το να ψάχνει κανείς για ψύλλους στα άχυρα». Ο «δάχτυλος» της DARPA Πάντως ο «Ίκαρος» έχει ήδη βρει ένα ισχυρό σύμμαχο στην υπηρεσία DΑRPA (Defence Advanced Research Projects Agency) του Πενταγώνου των ΗΠΑ, την ίδια που έθεσε τα θεμέλια του παγκόσμιου διαδικτύου και η οποία προτίθεται να δώσει χορηγία 500.000 δολαρίων στην πρώην αστροναύτη Ντόροθι Τζέμισον, ώστε το προσωπικό της Ίδρυμα να συνεργαστεί με τον ''Ίκαρο'', στο πλαίσιο του προγράμματος «The 100 Year Starship Study». Ο στόχος που έθεσε η DARPA, σε συνεργασία με τη NASA, από πέρυσι το Σεπτέμβριο, είναι ''η ανάπτυξη και ωρίμανση μιας ομάδας τεχνολογιών, που θα επιτρέψουν την μακρινών αποστάσεων επανδρωμένη διαστημική πτήση σε ένα αιώνα από τώρα'', σύμφωνα με τους Τάιμς της Ν. Υόρκης. Είναι ενδεικτικό ότι η DARPA ανεβάζει τον πήχη κάνοντας πλέον λόγο όχι απλώς για μη επανδρωμένη, αλλά για πτήση με συμμετοχή αστροναυτών. Η νέα πρωτοβουλία, στην οποία αναμένεται να εμπλακεί και το ''Σχέδιο Ίκαρος'', αφορά την μελέτη όχι μόνο των αναγκαίων τεχνολογιών, αλλά και των άλλων προϋποθέσεων (οργανωτικών, νομικών, κοινωνιολογικών, φιλοσοφικών, ηθικών κ.α.), που τίθενται ως προαπαιτούμενες για την μετανάστευση των ανθρώπων στα άστρα. Φυσικά, κατά τους ειδικούς, μια επανδρωμένη διαστρική πτήση -αν στο μεταξύ δεν υπάρξει κάποια εντυπωσιακή θεωρητική και τεχνική πρόοδος- εκτιμάται ότι θα ήθελε γύρω στους δύο αιώνες προετοιμασίας από σήμερα και, στην καλύτερη περίπτωση, άλλους τόσους για να φθάσει στο στόχο της. Όμως η προσπάθεια αξίζει τον κόπο, έστω κι αν όλοι οι εμπλεκόμενοι σε αυτό το ταξίδι είτε δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω στη Γη, είτε θα έχουν πεθάνει πολύ πριν δουν το όνειρό τους να πραγματοποιείται. Σίγουρα αξίζει τον κόπο.

Άλλες δυο εκπληκτικές φωτογραφίες του Κρόνου και δορυφόρων του. Η αποστολή Cassini-Huygens http://en.wikipedia.org/wiki/Cassini%E2%80%93Huygens ξεκίνησε από τη Γη στις 15 Οκτωβρίου 1997 και μετά από 7 χρόνια περίπου, την 1η Ιουλίου 2004, μπήκε σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο. Στις 25 Δεκεμβρίου 2004, το Huygens αποχωρίστηκε από το κυρίως σώμα του Cassini και έφθασε στον δορυφόρο του Κρόνου Τιτάνα στις 14 Ιανουαρίου 2005, όπου εισχώρησε στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα, και προσεδαφίστηκε στέλνοντας πολύτιμες πληροφορίες πίσω στη Γη. Η αποστολή παρατάθηκε κι άλλο τον Φεβρουάριο του 2010 και θα μπορούσε να συνεχίσει μέχρι και το 2017. 'Εχω ξαναγράψει ότι η αποστολή Cassini-Huygens αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ανθρώπινα επιτεύγματα και οι εικόνες που ακολουθούν το αποδεικνύουν για άλλη μια φορά. εικόνα 1η: Ο μεγαλύτερος δορυφόρος του Κρόνου, Τιτάνας (με διάμετρο 5150 χιλιόμετρα) φαίνεται πάνω δεξιά. Οι δακτύλιοι του Κρόνου που φαίνονται στο πάνω μέρος της εικόνας δημιουργούν μια σειρά εντυπωσιακών σκιών στην επιφάνεια του πλανήτη. Η φωτογραφία εικόνα λήφθηκε από το διαστημικό σκάφος Cassini στις 5 Ιανουαρίου 2012, όταν το σκάφος απείχε απόσταση 685.000 χιλιόμετρα από τον Κρόνο. Κάθε pixel πάνω στον Κρόνο αντιστοιχεί σε 37 χιλιόμετρα εικόνα 2η: Ο δορυφόρος του Κρόνου Μίμας κάτω από τους δακτυλίους του πλανήτη. Το φωτεινό στίγμα που φαίνεται πάνω από τους δακτυλίους είναι ένα μακρινό άστρο. Η φωτογραφία αυτή λήφθηκε από το διαστημικό σκάφος Cassini στο ορατό φως πριν από δυο μήνες περίπου, στις 21 Δεκεμβρίου 2011. Το Cassini βρισκόταν σε απόσταση 2.7 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Μίμα. Κάθε pixel στον Μίμα αντιστοιχεί σε 16 χιλιόμετρα.

NASA: "Αστεροειδής ισχύος πρόσκρουσης 30.000 ΜΤ κατευθύνεται προς τη Γη"! Η NASA επιβεβαίωσε ότι έχει εντοπίσει ένα νέο αστεροειδή, με διάμετρο περίπου 140 μέτρα, ο οποίος έχει σοβαρές πιθανότητες για τα δεδομένα του διαστημικού χάους να προσκρούσει στη Γη σε μόλις 28 περίπου χρόνια από σήμερα, χωρίς να αποκλείεται πολύ ενωρίτερα, το 2023 να κινδυνεύσει σοβαρά η Γη. Το δυνητικά επικίνδυνο ουράνιο σώμα, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Ντέιλι Μέιλ, που ανακάλυψε την έκθεση της NASA, απασχολεί την αρμόδια ομάδας δράσης των Ηνωμένων Εθνών για τα εγγύς στη Γη αντικείμενα, η οποία άρχισε ήδη να μελετά τρόπους αντιμετώπισης του κινδύνου, αν αυτός μεγαλώσει στην πορεία, σε περίπτωση δηλαδή που οι υπολογισμοί είναι λανθασμένοι ή τροχιά του αλλάξει. Η χρήση πυρηνικών όπλων προσαρμοσμένων σε εξωατμοσφαιρικά βλήματα και άλλων τεχνικών εκτροπής από την πορεία του βρίσκονται υπό εξέταση. Ο αστεροειδής με το κωδικό όνομα 2011 AG5, που για πρώτη φορά ανακαλύφθηκε πέρυσι, εκτιμάται ότι σήμερα έχει μια πιθανότητα στις 625, δηλαδή 0,16%, να χτυπήσει τον πλανήτη μας στις 5 Φεβρουαρίου 2040, έχοντας διατρήσει την "ασπίδα" της ατμόσφαιρας και αφού μεταβληθεί σε πύρινη διαστημική "μπάλα" να πέσει στην επιφάνεια του πλανήτη. Το 2013 ο αστεροειδής πρόκειται να κάνει ένα πρώτο πιο κοντινό πέρασμα από τον πλανήτη μας σε απόσταση περίπου 147 εκατ. χλμ., κατά τη NASA, κάτι που θα επαναλάβει το 2023, όταν θα πλησιάσει τον πλανήτη μας μόλις στα 1,9 εκατ. χλμ. απόσταση που για τα διαστημικά δεδομένα είναι "μία τρίχα". Η ΝΑSA δεν αποκλείει ακόμα και το 2023 να υπάρξει πρόβλημα ασφάλειας του πλανήτη αν αλλάξουν τα δεδομένα τροχιάς του. Ένας πολύ μεγαλύτερος αστεροειδής πιστεύεται ότι εξαφάνισε τους δεινόσαυρους πριν από περίπου 65 εκατ. χρόνια. Αν ο 2011 AG5 έπεφτε πράγματι στη Γη, θα προκαλούσε μεγάλες υλικές απώλειες και εκατομμύρια θανάτους, αλλά η ανθρωπότητα θα επιβίωνε από την πρόσκρουση. Εξαρτάται βέβαια που θα έπεφτε. αν έπεφτε στον ωκεανό η ισχύς της πρόσκρουσης θα ισοδυναμούσε με 1500 πυρηνικά όπλα των 20 ΜΤ! Η τροχιά του γύρω από τον Ήλιο εκτείνεται έως πέρα από τον Άρη, αλλά ακόμα δεν έχει προσδιοριστεί με μεγάλη ακρίβεια και αυτό είναι που ανησυχεί τους επιστήμονες της ΝΑSΑ. Ότι μπορεί να αλλάξουν ξαφνικά οι πιθανότητες είτε προς τα πάνω, είτε, προς τα κάτω! Ήδη συστήθηκε ειδική επιστημονική ομάδα που θα μελετήσει την πορεία του μέχρι το τέλος του 2016 και θα πρέπει να προσκομιστούν λύσεις αντιμετώπισής του. Ο 2011 ΑG5 είναι από τα 8.744 εγγύς στη Γη αντικείμενα που έχουν εντοπιστεί. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν συνολικά περίπου 19.000 τέτοια μεσαίου μεγέθους ουράνια σώματα σε απόσταση έως 200 εκατ. χλμ. από τη Γη (συνεπώς πολλές χιλιάδες ακόμα δεν έχουν εντοπιστεί), τα οποία έχουν πλάτος 100 έως 1.000 μέτρων και τη δυνατότητα να καταστρέψουν μια ολόκληρη πόλη. Βέβαια υπάρχει και η δεδομένη απειλή του αστεροειδή "Άποφι" που έχει μέγεθος περίπου δυόμισι ποδοσφαιρικών γηπέδων και προβλέπεται να περάσει κοντά από τη Γη το 2036, τόσο κοντά (σε απόσταση έως 30.000 χιλιομέτρων), που θα είναι ορατός από την Ευρώπη και άλλα μέρη του πλανήτη, ενώ κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν θα αλλάξει πορεία και θα έρθει εγγύτερα στη Γη.

Πόσο μακριά στο σύμπαν έχουν φτάσει οι τηλεοπτικές μας εκπομπές; Στο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας «Επαφή» του Carl Sagan, οι ραδιοαστρονόμοι στη Γη συλλαμβάνουν σήματα από τον Βέγα που βρίσκεται σε απόσταση 25 έτη φωτός. Η αρχική αποκωδικοποίηση του σήματος έδειξε ότι αυτό περιείχε τηλεοπτικά στιγμιότυπα με τον Αδόλφο Χίτλερ να κηρύσσει την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων το 1936! Η εναρκτήρια τελετή των Ολυμπιακών του Βερολίνου ήταν στην πραγματικότητα η πρώτη τηλεοπτική εκπομπή από τη Γη με κάποια υπολογίσιμη ισχύ. Αυτό το τηλεοπτικό σήμα – σε αντίθεση με τις συνηθισμένες ραδιοφωνικές εκπομπές των προηγούμενων δεκαετιών - διαπέρασε την ιονόσφαιρα και έφυγε προς το διάστημα. Σύμφωνα λοιπόν με την πλοκή του μυθιστορήματος το σήμα αυτό συνέλαβαν οι εξωγήινοι στον Βέγα και το έστειλαν ξανά πίσω, δείχνοντας έτσι στους κατοίκους της Γης ότι «ανίχνευσαν» την ύπαρξή τους (χωρίς βέβαια να έχουν καμιά ιδέα για το τι ήταν ο Χίτλερ). Αν υιοθετήσουμε την άποψη του Carl Sagan, ότι τα πρώτα ραδιοτηλεοπτικά σήματα ικανά να ανιχνευθούν από εξωγήινους, διέφυγαν προς το διάστημα την δεκαετία του 1930, τότε αυτά θα έχουν διανύσει, από τότε μέχρι σήμερα, περίπου 80 έτη φωτός. Ή δεδομένου ότι οι άνθρωποι εξέπεμπαν ραδιοκύματα από τις αρχές του αιώνα και κάποια από αυτά διέφυγαν στο διάστημα, τότε θα έχουν διανύσει χονδρικά απόσταση 100 ετών φωτός. Έτσι υπάρχει μια σφαίρα διαμέτρου 200 ετών φωτός, στην οποία περιέχονται «σημάδια» που θα αποκάλυπταν την ύπαρξη του ανθρώπινου πολιτισμού σε όποιον εξωγήινο πολιτισμό βρίσκεται μέσα στην σφαίρα αυτή (και θα είχε τη δυνατότητα να συλλάβει αυτά τα ραδιοτηλεοπτικά κύματα). Ενώ αυτή η σφαίρα των 200 ετών φωτός είναι αστρονομικά μεγάλη απόσταση (στην κυριολεξία), σε σύγκριση με το μέγεθος του γαλαξία μας είναι πολύ μικρή – και σε σύγκριση με το σύμπαν εντελώς μηδαμινή. Αυτό αποδεικνύει η εικόνα που κατασκεύασε ο Adam Grossman.(Φωτογραφίες) Η "φούσκα" των 200 ετών φωτός είναι η μικρή μπλε κουκκίδα μέσα στο πλαίσιο στην πρώτη εικόνα ή η κίτρινη κουκκίδα στη δεύτερη εικόνα. Βέβαια όταν ένα ραδιοφωνικό σήμα διανύσει μια απόσταση 100 ετών φωτός έχει εξασθενήσει τόσο πολύ που πιθανόν να είναι μη ανιχνεύσιμο. Αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος με τεχνολογία των .... εξωγήινων! Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε τα πρώτα λεπτά της ταινίας «Επαφή» που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Sagan. Το πλάνο δείχνει αρχικά τη Γη από κοντά και στη συνέχεια "απομακρύνεται" ταχύτατα. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από τη Γη τόσο πιο παλιοί είναι και οι ραδιοτηλεοπτικοί ήχοι που ακούμε! Ζητούνται δοκιμαστές φαγητού αστροναυτών στη Χαβάη! Στις 15/2/2012 (Σελ.51)εγραφα: Απάντηση στο «Mars-500» ετοιμάζουν οι ΗΠΑ.Οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τα προβλήματα της διατροφής.Ετσι: Eπιστήμονες του Cornell και του Πανεπιστημίου της Χαβάης θα πραγματοποιήσουν μια έρευνα διάρκειας 120 ημερών σχετικά με την εξερεύνηση του Άρη, σε μια ηφαιστειογενή τοποθεσία στη Χαβάη που μοιάζει με την επιφάνεια του πλανήτη. Η μελέτη θα επικεντρωθεί στη "δίαιτα" έξι εθελοντών, οι οποίοι θα κληθούν να ζήσουν και να εργαστούν σαν αστροναύτες. Θα δοθεί έμφαση ώστε οι συμμετέχοντες να συγκρίνουν δύο είδη τροφίμων: τα μαγειρεμένα από το πλήρωμα έναντι των προ - μαγειρεμένων. Σκοπός της έρευνας είναι να αποφευχθεί αυτό που έχει ονομαστεί "κόπωση μενού" κατά τη διάρκεια μιας αποστολής μεγάλης διάρκειας. Οι αιτήσεις θα λαμβάνονται μέχρι στις 29 Φεβρουαρίου 2012. Περισσότερα: http://physicsgg.blogspot.com/2012/02/blog-post_6797.html Tη μοίρα του «Ιουλίου Βερν» θα ακολουθήσει το «Γιοχάνες Κέπλερ» Πρόκειται για μη επανδρωμένα διαστημικά σκάφη του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) που ανεφοδιάζουν με τα απαραίτητα υλικά τον διαστημικό σταθμό και στη συνέχεια γεμάτα με σκουπίδια του σταθμού καταστρέφονται στην ατμόσφαιρα πέφτοντας στον ειρηνικό ωκεανό. To Johannes Kepler είναι το δεύτερο (από τα πέντε) κατά σειρά Αυτοματοποιημένο Όχημα Μεταφοράς (Automated Transfer Vehicle), μετά από το Jules Vern. Το «Ιούλιος Βερν» καταστράφηκε το 2008 και το βίντεο που ακολουθεί δείχνει την ζωή του από την εκτόξευσή του μέχρι την αυτοκαταστροφή του... Παρόμοια ήταν και η διαδρομή του «Γιοχάνες Κέπλερ», που αύριο θα καταστραφεί φλεγόμενο στην ατμόσφαιρα . Όμως ακόμα και στις τελευταίες στιγμές της ζωής του το ATV2 Kepler θα προσφέρει τις υπηρεσίες του καταγράφοντας σε ένα πρωτότυπο "μαύρο κουτί" μετρήσεις θερμοκρασίας, πίεσης κ.ά. σχετικών με την ελεγχόμενη "βουτιά"του. Τα στοιχεία αυτά θα βοηθήσουν στην κατανόηση κάποιων άγνωστων μέχρι τώρα χαρακτηριστικών των ελεγχόμενων εισόδων στην ατμόσφαιρα... To καλύτερο βίντεο από τον Διαστημικό Σταθμό; Σύμφωνα με τον αστροναύτη του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού ISS και αρχηγό της αποστολής Εxpedition 29, Mike Fossum, αυτό είναι το καλύτερο βίντεο με εικόνες της Γης από τον Διαστημικό Σταθμό.

Καταπληκτικό βίντεο με αστροναύτες της αποστολής Apollo 17 να χορεύουν και να τραγουδούν πάνω στη Σελήνη. Ενα καταπληκτικό βίντεο κυκλοφορεί στον κυβερνοχώρο τις τελευταίες ώρες. Σε αυτό εμφανίζονται δύο αστροναύτες να χορεύουν και να τραγουδούν πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης. Οι διαστημικοί καλλιτέχνες είναι οι Χάρισον Σμιτ και Γιουτζίν Σέρναν μέλη της ιστορικής αποστολής Apollo 17 που έφτασε στην Σελήνη τον Δεκέμβριο του 1972 και ήταν η τελευταία επανδρωμένη αποστολή στο φυσικό μας δορυφόρο. Οι δύο αστροναύτες κατά την διάρκεια της εξερεύνησης και πραγματοποίησης πειραμάτων στη Σελήνη θέλησαν να διαταράξουν λίγο την απόλυτη γαλήνη του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκονταν. Έτσι άρχισαν να τραγουδούν αλλά και να χορεύουν, όσο το επέτρεπε βέβαια η βαριά στολή τους. Την αρχή κάνει ο Σμιτ τραγουδώντας το «The Fountain in The Park», ένα παραδοσιακό αμερικανικό τραγούδι που γράφτηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Φυσικά ο Σμιτ το προσάρμοσε στην περίσταση αφού ο πρώτος στίχος «While strolling in the park one day» (ενώ τριγυρνούσα στο πάρκο μια μέρα) τροποποιήθηκε και την θέση της λέξης «πάρκο» πήρε φυσικά η Σελήνη. Την σκυτάλη παίρνει ο Σέρμαν που βάζει την δική του πινελιά στην διασκευή αλλάζοντας τον «Μάϊο» που αναφέρεται σε κάποιο στίχο σε Δεκέμβριο. Τα μέλη της αποστολής παρέμειναν συνολικά 22 ώρες στην Σελήνη.

Ο μυστικιστής και αστρονόμος Γιόχαν Κέπλερ. Μαθηματικός, αστρονόμος και ενίοτε αστρολόγος για να μπορέσει να ζήσει, ο Γιόχαν Κέπλερ γεννήθηκε στην «ελεύθερη αυτοκρατορική πόλη» του Weil der Stadt της Βάδης-Βυρτεμβέργης το 1571 και πέθανε στο Regensburg το 1630. Η ζωή του. Ο πατέρας του ήταν μισθοφόρος στρατιώτης και τους άφησε όταν ο Γιοχάνες ήταν πέντε ετών. Η μητέρα του, κόρη πανδοχέα, ασχολιόταν με τη βοτανοθεραπεία και αργότερα κατηγορήθηκε για μάγισσα. Γεννημένος πρόωρα, ο Γιοχάνες φαίνεται ότι ήταν ασθενικό παιδί, παρότι εντυπωσίαζε τους ταξιδιώτες στο πανδοχείο του παππού του με τις ικανότητές του στα Μαθηματικά. Από μικρός έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τα ουράνια φαινόμενα και την παρατήρησή τους. Έτσι, όταν ήταν 5 ετών παρατήρησε τον κομήτη του 1577, γράφοντας αργότερα ότι «τον πήρε η μητέρα του σε ένα ψηλό μέρος για να τον δει». Σε ηλικία 9 ετών παρακολούθησε την έκλειψη Σελήνης του 1580, και κατέγραψε ότι το φεγγάρι «φαινόταν αρκετά κόκκινο». Επειδή όμως προσβλήθηκε παιδί ακόμα από ευλογιά, που τον άφησε με εξασθενημένη όραση, στράφηκε κυρίως προς τη θεωρητική και μαθηματική αστρονομία αντί της παρατηρησιακής αστρονομίας. Το 1589, αφού τελείωσε το σχολείο, ο Κέπλερ άρχισε σπουδές Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Tübingen, όπου ωστόσο αναδείχθηκε σε εξέχοντα μαθηματικό και κέρδισε τη φήμη επιδέξιου αστρολόγου. Διδάχθηκε από τον Michael Maestlin (1550-1631) τόσο το πτολεμαϊκό όσο και το ηλιοκεντρικό σύστημα και από τότε πίστεψε το δεύτερο, υπερασπίζοντάς το τόσο θεωρητικά όσο και θεολογικά σε φοιτητικές συζητήσεις. Παρά την επιθυμία του να γίνει εφημέριος, κατά το τέλος των σπουδών του ο Κέπλερ προτάθηκε για μία θέση δασκάλου των Μαθηματικών και της Αστρονομίας στο Προτεσταντικό Σχολείο του Γκράατς της Αυστρίας. Αποδέχθηκε τη θέση τον Απρίλιο 1594, σε ηλικία 23 ετών. Μετά από δύο χρόνια, το 1596, ο Κέπλερ δημοσίευσε το πρώτο αστρονομικό βιβλίο του υπό τον τίτλο «Mysterium Cosmographicum» (Κοσμογραφικό Μυστήριο), με το οποίο θεμελίωσε την υπόθεση του Κοπέρνικου για το ηλιοκεντρικό πλανητικό σύστημα. Τον Δεκέμβρη του 1599 ο Δανός αστρονόμος Tycho Brahe προσκάλεσε τον Κέπλερ σε μια πόλη έξω από την Πράγα. Ήδη το Γκρατς εφάρμοζε αυστηρότερες πολιτικές εναντίον της μεταρρύθμισης και των Λουθηρανών όπως ήταν ο ίδιος, οπότε ο Κέπλερ δέχθηκε αμέσως την πρόσκληση και συναντήθηκε με τον Τύχo Μπάχε το 1600. Μετά το θάνατο του τελευταίου (1601), ο Κέπλερ διορίσθηκε Αυτοκρατορικός Μαθηματικός των Αψβούργων στη θέση του μία θέση που διατήρησε μέχρι το θάνατό του, το 1630, αν και δεν θα έμενε όλα αυτά τα χρόνια συνεχώς στην Πράγα. Στις 15 Νοεμβρίου 1630 ο Κέπλερ πέθανε από πυρετό στο Regensburg. Το 1632, ο τάφος του καταστράφηκε από τον σουηδικό στρατό κατά τις εχθροπραξίες του Τριακονταετούς Θρησκευτικού Πολέμου. Το έργο του. Ο Brahe πριν πεθάνει είχε αναθέσει στον Κέπλερ να μελετήσει τις τροχιές των πλανητών, κυρίως όμως να υπολογίσει εκ νέου την τροχιά του Άρη. Η φαινομενική τροχιά του Άρη παρουσίαζε τις μεγαλύτερες δυσκολίες ως προς την ερμηνεία βάσει των επικύκλων. Με το θάνατο του Μπράχε, ο Κέπλερ είχε στην κατοχή του το σύνολο των αστρονομικών παρατηρήσεων του, ένα τηλεσκόπιο και μεγάλο ενθουσιασμό για να εξακριβώσει αν ισχύει η μορφή της δικής του ηλιοκεντρικής θεωρίας. Ο Κέπλερ εργάστηκε πολύ σκληρά, προκειμένου να κατανοήσει και να εξηγήσει, με βάση τις κινήσεις των άλλων πλανητών, την περίεργη κίνηση του Άρη, που δε φαινόταν να ακολουθεί την κυκλική τροχιά. Μετά από αλλεπάλληλες αποτυχημένες προσπάθειες, φτάνει σε αδιέξοδο και αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη θεωρία της κυκλικής τροχιάς, αφού στα χέρια του είχε τα νέα και ακριβέστερα δεδομένα. Η πίστη του στο Θεό, το Δημιουργό της τέλειας ουράνιας γεωμετρίας (που υπαγόρευε την θεϊκή κυκλική τροχιά), κλονίζεται. Είχε φτάσει σε απόγνωση και μετά από πολλές αποτυχημένες θεωρίες, αποφασίζει για πρώτη φορά να δοκιμάσει τον τύπο για την έλλειψη, ο οποίος θα συμφωνήσει απόλυτα με τις παρατηρήσεις του Μπράχε για τον Άρη. Αυτή η νέα θεώρηση τον οδήγησε στην ανακάλυψη του 1ου νόμου για τις κινήσεις των πλανητών. Η νέα του θεωρία ολοκληρώθηκε το 1606 και δημοσιεύθηκε το 1609 με τον τίτλο Astronomia Nova, «Η Νέα Αστρονομία». Το έργο αυτό περιείχε τους γνωστούς σήμερα ως Πρώτος και Δεύτερος Νόμος του Κέπλερ. Η ελλειπτική τροχιά των πλανητών ήταν ο 1ος νόμος του Κέπλερ, στον οποίο κατέληξε ο Κέπλερ το 1605. Σύμφωνα με αυτόν, οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο διαγράφοντας επίπεδες τροχιές. Οι τροχιές αυτές είναι ελλείψεις των οποίων ο ήλιος καταλαμβάνει μία από τις εστίες. Ο Κέπλερ προσπαθούσε να βρει μήπως υπάρχει κάποια σχέση, ένας νόμος, ο οποίος να προκαθόριζε τις θέσεις των πλανητών μέσα στο χώρο του ηλιακού μας συστήματος. Σημειώνουμε ότι την εποχή του ήταν μόνο οι 6 από τους 9 πλανήτες γνωστοί. Οι Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας και Κρόνος. Υπολογίζοντας τις αποστάσεις των πλανητών αυτών από τον Ήλιο, ο Κέπλερ βρήκε πως αυτές παίρνοντας ως μονάδα μέτρησης την απόσταση Γης – Ηλίου, είναι οι ακόλουθες: Ερμής 0,39, Αφροδίτη 0,72, Γη 1, Άρης 1,52, Δίας 5,2, και Κρόνος 9,55. Αλλά βλέποντας την αναλογία αυτών των αποστάσεων, εύρισκε πως η απόσταση μεταξύ Άρη και Δία ήταν υπερβολικά μεγάλη, υπήρχε δηλαδή κάποιο κενό. Γι’ αυτό, κατά τη θεωρητική μελέτη του θέματος, υπολόγισε πως οπωσδήποτε μεταξύ Άρη και Δία πρέπει να υπάρχει ένας ακόμη άγνωστος πλανήτης, γι’ αυτό και έγραφε το 1596 στο σύγγραμμά του "Κοσμογραφικό Μυστήριο" τη φράση: "Μεταξύ Άρη και Δία νέον πλανήτη θέτω". Αλλά οι σοφοί εκείνης της εποχής απέρριπταν τη γνώμη αυτή του Κέπλερ γι’ αυτό και γρήγορα ξεχάστηκε και από αυτόν ακόμη τον ίδιο. Ύστερα δε από μακρές και επίμονες δοκιμές διαφόρων υποθέσεων, ο Κέπλερ έκανε δυο βασικές διαπιστώσει: πρώτον, ότι ο Άρης κινείται σε μια έλλειψη, με τον Ήλιο σε μία από τις δυο εστίες και, δεύτερον, ανακάλυψε το νόμο που καθορίζει την ταχύτητα με την οποία ο Άρης κινείται στα διάφορα τμήματα της τροχιάς του. Λίγο μετά αντιμετώπισε το πρόβλημα των μεταβολών των ταχυτήτων των πλανητών. Καθόρισε ότι ένας πλανήτης ταξιδεύει γρηγορότερα όταν έρχεται πιο κοντά στον ήλιο και κινείται πιο αργά όταν είναι πολύ μακριά από τον ήλιο (2ος νόμος του Κέπλερ). Σύμφωνα με τον οποίο οι ταχύτητες των πλανητών στις τροχιές τους δεν είναι σταθερές αλλά μεταβάλλονται κατά τρόπον ώστε η ευθεία γραμμή (η επιβατική ακτίνα) που ενώνει τον πλανήτη με τον ήλιο να διαγράφει σε ίσα χρονικά διαστήματα ίσες επιφάνειες (εμβαδά). Τον Οκτώβριο 1604 ο Κέπλερ παρατήρησε τον υπερκαινοφανή που σήμερα είναι γνωστός ως Υπερκαινοφανής του Κέπλερ. Το 1611 δημοσίευσε (με τη μορφή ενός γράμματος σε φίλο) μια μονογραφία για την προέλευση του σχήματος των χιονονιφάδων, που είναι η παλαιότερη γνωστή εργασία πάνω σε αυτό το θέμα. Τον Ιανουάριο 1612 πέθανε ο Αυτοκράτορας και για να αποφύγει τις θρησκευτικές εντάσεις στην Πράγα, ο Κέπλερ πήγε ως Επαρχιακός Μαθηματικός στο Λιντς. Το 1619 εξέδωσε το έργο Harmonice mundi [Αρμονία των Κόσμων] στο οποίο εξηγούσε ότι οι κινήσεις των πλανητών ακολουθούν τους νόμους της μουσικής αρμονίας και διατύπωσε τον νόμο σύμφωνα με τον οποίο τα τετράγωνα των χρόνων περιφοράς των πλανητών γύρω από τον ήλιο είναι ανάλογα με τους κύβους των μέσων αποστάσεων τους από τον ήλιο. Ήταν ο 3ος νόμος της πλανητικής κίνησης που δίνει την ακριβή σχέση μεταξύ της απόστασης ενός πλανήτη από τον ήλιο και του χρόνου περιστροφής του. Ο Κέπλερ συμπλήρωσε την επτάτομη «Επιτομή της Κοπερνίκειας Αστρονομίας» το 1621, η οποία συγκέντρωνε και επεξέτεινε το προηγούμενο έργο του και θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην αποδοχή του ηλιοκεντρικού συστήματος κατά τον επόμενο αιώνα. Το 1627 δημοσίευσε τους λεγόμενους «Ροδόλφιους πίνακες», οι οποίοι αντικατέστησαν ουσιαστικά μετά από περίπου 1.500 χρόνια και για περίπου 200 χρόνια τους άτλαντες του Πτολεμαίου, και που έδιναν ακριβείς μελλοντικές θέσεις των πλανητών και επέτρεπαν την πρόβλεψη σπάνιων αστρονομικών γεγονότων. Αλλά και στην Οπτική, ο Κέπλερ προσέφερε σημαντικά, διατυπώνοντας θεωρίες για τους οπτικούς φακούς και το τηλεσκόπιο με δύο κυρτούς φακούς. Μετά το θάνατο τού αυτοκράτορα Ροδόλφου επεξεργάστηκε μία εκτεταμένη «Πραγματεία για την Αστρονομία τού Κοπέρνικου», παρότι το βιβλίο του Κοπέρνικου είχε τεθεί από το 1616 στη λίστα των απαγορευμένων της καθολικής εκκλησίας. Το 1627 δημοσίευσε τους λεγόμενους «Ροδόλφιους πίνακες», οι οποίοι αντικατέστησαν ουσιαστικά μετά από περίπου 1.500 χρόνια και για περίπου 200 χρόνια τους άτλαντες του Πτολεμαίου. Οι Τρεις Νόμοι του Κέπλερ. Ο Κέπλερ μετά τον θάνατο του Tycho Brahe κληρονόμησε ένα τεράστιο όγκο και μεγάλης ακριβείας παρατηρησιακών δεδομένων για τις θέσεις των πλανητών ("εξομολογούμαι ότι όταν πέθανε ο Tycho, εκμεταλλεύτηκα την απουσία των κληρονόμων και πήρα τις παρατηρήσεις υπό την προστασία μου, ή μάλλον τις άρπαξα", αναφέρει σε γράμμα του το 1605). Το δύσκολο όμως ήταν να ερμηνευθούν με κάποια λογική θεωρία. Οι κινήσεις των άλλων πλανητών πάνω στην ουράνια σφαίρα παρατηρούνται από την οπτική γωνία της Γης, η οποία με τη σειρά της περιφέρεται περί τον Ήλιο. Αυτό προκαλεί μια φαινομενικώς περίεργη «τροχιά», κάποτε με τη λεγόμενη «ανάδρομη κίνηση». Ο Κέπλερ επικεντρώθηκε στην τροχιά του Άρεως, αλλά πρώτα έπρεπε να γνωρίζει με ακρίβεια την τροχιά της Γης. Με μία ιδιοφυή σκέψη, χρησιμοποίησε τη γραμμή που ενώνει τον Άρη με τον Ήλιο, αφού γνώριζε τουλάχιστον ότι ο Άρης θα βρισκόταν στο ίδιο σημείο της τροχιάς του κατά χρονικές στιγμές χωριζόμενες από ακέραια πολλαπλάσια της (γνωστής επακριβώς) περιόδου περιφοράς του. Από αυτό υπολόγισε τις θέσεις της Γης στη δική της τροχιά και από αυτές την αρειανή τροχιά. Κατάφερε έτσι να εξαγάγει τους τρεις νόμους του χωρίς να γνωρίζει τις (απόλυτες) αποστάσεις των πλανητών από τον Ήλιο, αφού η γεωμετρική του ανάλυση χρειαζόταν μόνο τους λόγους των αποστάσεών τους από τον Ήλιο. Σε αντίθεση με τον Brahe ο Κέπλερ έμεινε πιστός στο ηλιοκεντρικό σύστημα. Εκκινώντας από αυτό το πλαίσιο, ο Κέπλερ προσπάθησε επί 20 χρόνια να συνταιριάσει τα δεδομένα σε κάποια θεωρία. Η ελλειπτική τροχιά ήταν ο πρώτος νόμος του Κέπλερ. Αργότερα αντιμετώπισε το πρόβλημα των μεταβολών των ταχυτήτων των πλανητών. Ο δεύτερος νόμος περιγράφει το πώς η νοητή γραμμή που συνδέει τον πλανήτη με τον Ήλιο (επιβατική ακτίνα) σαρώνει σε ίσους χρόνους, ίσες επιφάνειες, κάτι που εξηγεί το γιατί ο πλανήτης κινείται γρηγορότερα όταν είναι πλησιέστερα στον Ήλιο. Ο τρίτος και τελικός νόμος της πλανητικής κίνησής του δίνει την ακριβή σχέση μεταξύ της απόστασης ενός πλανήτη από τον ήλιο και του χρόνου περιστροφής του – το τετράγωνο του ηλιακού έτους είναι ανάλογο του κύβου της μέσης απόστασης του από τον Ήλιο. Οι δυο νόμοι του Κέπλερ δημοσιεύτηκαν το 1609, ενώ λίγο αργότερα απέδειξε ότι οι δυο αυτοί νόμοι έχουν ισχύ και για όλους τους άλλους πλανήτες. Με τους δυο αυτούς νόμους ο Κέπλερ μπορούσε να εξηγήσει άνετα τις κινήσεις των πλανητών σχεδόν με μηδαμινό λάθος. Ο τρίτος και τελευταίος νόμος του δημοσιεύτηκε το 1619, μέσα στο μυστικιστικό βιβλίο του De Harmonica Mundi. Μετά τον 1ο Νόμο αντιμετώπισε το πρόβλημα των μεταβολών των ταχυτήτων των πλανητών. Καθόρισε ότι ένας πλανήτης ταξιδεύει γρηγορότερα όταν έρχεται πιο κοντά στον ήλιο και κινείται πιο αργά όταν είναι πολύ μακριά από τον ήλιο. Έτσι κατέληξε στον εξής νόμο. 2ος νόμος των ίσων εμβαδών: η επιβατική ακτίνα σε ίσους χρόνους διαγράφει ίσα εμβαδά, δίνοντας έτσι την ακριβή σχέση μεταξύ της απόστασης ενός πλανήτη από τον ήλιο και του χρόνου περιστροφής του. 3ος νόμος των περιόδων ή αστρικών περιφορών: Το τετράγωνο του χρόνου (P) που απαιτείται για να συμπληρώσει ένας πλανήτης μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο (η περίοδος του πλανήτη) είναι ανάλογο του κύβου του μεγάλου ημιάξονα της ελλειπτικής του τροχιάς, και η σταθερά της αναλογίας είναι η ίδια για όλους τους πλανήτες. Ο Κέπλερ στην πραγματικότητα ανακάλυψε τον «τρίτο» Νόμο του πριν από τους άλλους δύο, στις 8 Μαρτίου 1618, αλλά απέρριψε την ιδέα μέχρι τις 15 Μαΐου 1618, οπότε και επαλήθευσε το αποτέλεσμά του, που δημοσιεύθηκε στο Harmonice Mundi (1619). Εφαρμόζοντας αυτούς τους νόμους, ο Κέπλερ υπήρξε ο πρώτος αστρονόμος που προέβλεψε με επιτυχία μία διάβαση της Αφροδίτης (του έτους 1631). Με τη σειρά τους, οι Νόμοι του Κέπλερ υπήρξαν συνήγοροι του ηλιοκεντρικού συστήματος, αφού ήταν τόσο απλοί μόνο με την παραδοχή ότι όλοι οι πλανήτες περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο. Πολλές δεκαετίες μετά, οι Νόμοι του Κέπλερ εξάχθηκαν και εξηγήθηκαν με τη σειρά τους ως συνέπειες των νόμων της κινήσεως και του Νόμου της Παγκόσμιας Έλξεως (βαρύτητας) του Ισαάκ Νεύτωνα. Το δόγμα της κυκλικότητας των κινήσεων των πλανητών με σταθερές ταχύτητες, που είχε πρυτανεύσει στην ανάλυση των πλανητικών τροχιών επί 2.600 χρόνια είχε επιτέλους καταρρεύσει. «Οι ουράνιες κινήσεις δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συνεχόμενο τραγούδι για πολλές φωνές, που συλλαμβάνεται όχι από το αυτί αλλά από το πνεύμα, μια μορφοποιημένη μουσική που αφήνει τα χνάρια της στην ασταμάτητη ροή του χρόνου» Γ. Κέπλερ http://www.physics4u.gr/blog/?p=4696

Στην Ρωσία αναπτύχθηκε σχέδιο αντιμετώπισης αστεροειδών. Το κρατικό Πυραυλικό Κέντρο Μακέεβ αναπτύσσει εξερευνητικά και επιθετικά διαστημικά σκάφη για την αντιμετώπιση των αστεροειδών. Προτείνονται δύο ειδών επιδράσεις στα κατευθυνόμενα προς την Γη αστεροειδή: πυρηνική έκρηξη στην επιφάνεια του αστεροειδή με στόχο την διάσπασή του σε μικρότερα κομμάτια και την αλλαγή της πορείας του και την έκρηξη δίπλα στον αστεροειδή για την απόκλιση της κατεύθυνσής του. Γι ’αυτόν τον σκοπό οι ειδικοί δημιούργησαν το επιθετικό διαστημικό σκάφος «Καπκάν», το οποίο φέρει μία ή δύο πυρηνικές κεφαλές, όπως επίσης και το σκάφος εξερεύνησης «Κάισσα», το οποίο προορίζεται για την αξιολόγηση της δομής, της χημικής σύνθεσης, την διευκρίνηση της πορείας των αστεροειδών που απειλούν την Γη. Για την τοποθέτηση σε τροχιά των επιθετικών και των εξερευνητικών σκαφών προτείνεται να χρησιμοποιηθούν οι πύραυλοι «Σογιούζ-2» και ο σχεδιαζόμενος πύραυλος-φορέας «Ρουσ-Μ».

Διαστημικό ανελκυστήρα σκοπεύει να κατασκευάσει ιαπωνική εταιρεία. Μια ιαπωνική κατασκευαστική εταιρεία εξετάζει το ενδεχόμενο να κατασκευάσει ως το 2050 έναν ανελκυστήρα ικανό να μεταφέρει επιβάτες στο διάστημα, όπως το περίφημο «γυάλινο ασανσέρ» που χρησιμοποίησε ο Τσάρλι στο μυθιστόρημα του Βρετανού Ρόαλντ Νταλ. Η εταιρεία Ομπαγιάσι είναι μια από τις σοβαρότερες της Ιαπωνίας. Ολοκληρώνει αυτή τη στιγμή το Tokyo Sky Tree, το ψηλότερο κτίριο της Ιαπωνίας (634 μέτρα). Έχει επίσης συμμετάσχει στην κατασκευή του μετρό του Ντουμπάι και του Stadium Australia που χρησιμοποιήθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Αυτή τη φορά η εταιρεία εξετάζει μια εντελώς διαφορετική κατασκευή: τη δημιουργία ενός ανελκυστήρα του διαστήματος εκτείνοντας ένα καλώδιο από νανοσωλήνες άνθρακα, μια υλική δομή είκοσι φορές πιο ανθεκτική από το ατσάλι. Ο θάλαμος θα κινείται χάρη σ' αυτό το γιγάντιο καλώδιο που θα έχει μήκος 96.000 χιλιόμετρα, το ένα τέταρτο της απόστασης από τη Γη στη Σελήνη. Αν στο μυθιστόρημα «Ο Τσάρλι και το μεγάλο γυάλινο ασανσέρ» ο ήρωας του Ρόαλντ Νταλ προωθείται στο διάστημα εξαιτίας ενός λανθασμένου χειρισμού, η Ομπαγιάσι ονειρεύεται να στέλνει τακτικά μια τριανταριά επιβάτες σε τροχιά γύρω από τη Γη. Ο ανελκυστήρας της θα είναι ενός πολύ ιδιαίτερου τύπου και θα ανεβαίνει με ταχύτητα 200 χλμ/ώρα, επιτρέποντάς του να φτάνει, έπειτα από ταξίδι μιας εβδομάδας, σ' ένα σταθμό ο οποίος θα βρίσκεται σε ύψος 36.000 μέτρων. Οι «τουρίστες του διαστήματος» θα παραμένουν σ' αυτή την πλατφόρμα, όμως οι επιστήμονες που θα χρησιμοποιούν το ασανσέρ αυτό θα συνεχίζουν το ταξίδι ως την άκρη του καλωδίου. «Οι άνθρωποι λατρεύουν τους μεγάλους πύργους, εξ ου και η ιδέα να οικοδομήσουμε έναν στο διάστημα. Οι ειδικοί μας στις κατασκευές, το κλίμα, την ταχύτητα και τους ανέμους λένε πως αυτό είναι δυνατό», δήλωσε ενθουσιασμένη η Σατόμι Κατσουγιάμα, η διευθύντρια του προγράμματος. Εντούτοις η επιχείρηση παραδέχεται πως δεν έχει καμιά εκτίμηση για το κόστος αυτού του προγράμματος, δεν έχει κατά νου κανέναν εν δυνάμει επενδυτή ούτε κάποια ιδέα για το μέρος στη γη όπου θα μπορούσε να στερεωθεί αυτό το καλώδιο. Σχετική συζητηση: http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=15617 Αστρα φαίνεται ότι υιοθετούν ορφανούς πλανήτες. Εκατομμύρια πλανήτες που εκδιώχθηκαν από τις οικογένειές τους υιοθετούνται τελικά από ξένα άστρα, εκτιμά νέα μελέτη, βασισμένη σε υπολογιστικά μοντέλα. Οι ερευνητές δεν αποκλείουν μάλιστα το ενδεχόμενο να έχει υιοθετήσει και ο Ήλιος ένα τέτοιο σώμα, το οποίο όμως θα παρέμενε αόρατο πέρα από την τροχιά του Πλούτωνα. Η νέα θεωρία, που έχει υποβληθεί για δημοσίευση στο Astrophysical Journal και παρουσιάζεται στην υπηρεσία προδημοσίευσης arXiv, http://arxiv.org/abs/1202.2362/ προτάθηκε για να εξηγήσει κάποιες πρόσφατες, αναπάντεχες ανακαλύψεις: πλανήτες που κινούνται σε υπερβολικά μεγάλες αποστάσεις γύρω από τα μητρικά τους άστρα. Ορισμένοι από αυτούς τους πλανήτες απέχουν από τα άστρα τους περισσότερο από 100 Αστρονομικές Μονάδες (AU), δηλαδή πάνω από 100 φορές την απόσταση Γης-Ήλιου. Συγκριτικά, ο Πλούτωνας απέχει από τον Ήλιο «μόλις» 40 AU. Η κρατούσα θεωρία για το σχηματισμό πλανητών αδυνατεί να εξηγήσει την ύπαρξή τους σε τέτοιες αποστάσεις. Η νέα μελέτη, την οποία υπογράφουν ερευνητές του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian και του Ινστιτούτου Κάβλι στην Κίνα, προτείνει τη θεωρία ότι οι πλανήτες αυτοί ήταν κάποτε ορφανοί και αδέσποτοι, κινούνταν δηλαδή ελεύθερα στο Διάστημα. Σύμφωνα με προηγούμενες μελέτες, αυτό μπορεί να συμβεί όταν ένας πλανήτη εξορίζεται από το σύστημα λόγω της βαρυτικής επίδρασης άλλων, γειτονικών πλανητών. Μάλιστα ο αριθμός των πλανητών που εκδιώχθηκαν από τα αδέλφια τους θα μπορούσε να είναι συγκρίσιμος με τον αριθμό των άστρων. Όπως εξηγεί ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Science, η σινο-αμερικανική ερευνητική ομάδα προσομοίωσε στον υπολογιστή τι συμβαίνει όταν τέτοιοι αδέσποτοι πλανήτες εισέλθουν σε ένα αστρικό σμήνος. Η προσομοίωση έδειξε ότι, αν οι αριθμοί των άστρων και των ορφανών πλανητών είναι περίπου ίδιοι, το 3 με 6 τοις εκατό των άστρων συλλαμβάνουν με το βαρυτικό πεδίο τους τουλάχιστον έναν ορφανό πλανήτη. Και όσο μεγαλύτερη είναι η μάζα και η βαρύτητα ενός άστρου, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα υιοθεσίας ξένων πλανητών. Δεδομένου ότι ο Ήλιος είναι άστρο σχετικά μεγάλης μάζας, οι ερευνητές δεν αποκλείουν κάποιος υιοθετημένος πλανήτης να κρύβεται στις εσχατιές του Ηλιακού Συστήματος. Θα είναι όμως δύσκολο για τους αστρονόμους να ανακαλύψουν ένα τέτοιο σώμα, αφού ο θετός αδελφός της Γης θα βρισκόταν υπερβολικά μακριά για να γίνει αντιληπτός, πολύ πέρα από την τροχιά του Πλούτωνα. Στην φωτογραφία ο πλανήτης που διακρίνεται πάνω αριστερά ενδέχεται να έχει υιοθετηθεί από το κεντρικό άστρο σε απόσταση 330 Αστρονομικών Μονάδων (D.Lafrenière, R.Jayawardhana, M.Kerkwijk/Gemini Observatory)

Βρέθηκε το λάθος, τα νετρίνα ΔΕΝ κινούνται γρηγορότερα από το φως. Φαίνεται ότι «τα νετρίνα που κινούνται γρηγορότερα από το φως», όπως είχε ανακοινωθεί τον Σεπτέμβριο από την πειραματική ομάδα OPERA στην Ιταλία, μάλλον ήταν μια πλάνη. To λανθασμένο συμπέρασμα οφειλόταν σε μια «κακή» σύνδεση μεταξύ ενός υπολογιστή και GPS. Οι ανακοίνωση της ομάδας OPERA τάραξε την επιστημονική κοινότητα διότι αμφισβητούσε την θεωρία της σχετικότητας του Einstein. Οι μετρήσεις "αποδείκνυαν" ότι τα νετρίνα που δημιουργήθηκαν στο CERN, στη Γενεύη, και στη συνέχεια ανιχνεύθηκαν στο εργαστήριο του Gran Sasso στην βόρεια Ιταλία, κινήθηκαν με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός. Έφθαναν 60 νανοδευτερόλεπτα γρηγορότερα. Πολλοί φυσικοί υποψιάστηκαν εξαρχής ότι το αποτέλεσμα οφείλεται σε κάποιο συστηματικό σφάλμα. Η διαφορά των 60 νανοδευτερολέπτων, σύμφωνα πληροφορίες που διέρρευσαν από την ομάδα του πειράματος, οφειλόταν σε μια κακή σύνδεση μεταξύ ενός καλωδίου οπτικών ινών που συνέδεε τον δέκτη GPS (διόρθωνε τον χρονισμό της πτήσης των νετρίνων) με μια ηλεκτρονική κάρτα ενός υπολογιστή. Με την αποκατάσταση της σύνδεσης οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι έπαψε να υπάρχει η διαφορά των 60 νανοδευτερολέπτων και ότι η ταχύτητα του φωτός είναι ακόμη η μέγιστη ταχύτητα που εμφανίζεται στο Σύμπαν. http://news.sciencemag.org/scienceinsider/2012/02/breaking-news-error-undoes-faster.html?rss=1&utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter

Δυσκολίες στη διαστημική συνεργασία ΗΠΑ- Ρωσίας. Στο τοπίο της εξερεύνησης του Διαστήματος σήμερα δεσπόζει κάτι που πριν από μερικές δεκαετίες θα φάνταζε αδιανόητο: η συνεργασία μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Ωστόσο, η «παράδοση» αντιπαλότητας μεταξύ των δύο χωρών είναι τόσο μακρόχρονη, που ρίχνει «σκιές» στη συνεργασία μεταξύ τους. Από το τέλος του προγράμματος των διαστημικών λεωφορείων τον Ιούλιο του 2011, οι Αμερικανοί αστροναύτες βασίζονται στις πτήσεις ρωσικών σκαφών Σογιούζ για μεταφορές από και προς τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Όπως υπογραμμίστηκε στο αίτημα του προέδρου Ομπάμα για τον προϋπολογισμό της NASA το 2012, οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να αναπτύξουν τα δικά τους συστήματα για μεταφορά πληρωμάτων- αλλά αυτά δεν αναμένεται να τεθούν σε λειτουργία πριν περάσει μία πενταετία. Η εξάρτηση αυτή για τη μεταφορά πληρωμάτων είναι «ντροπιαστική» λέει ο καθηγητής Τζων Λόγκσντον, ειδικός διαστημικής πολιτικής του Συμβουλίου Συμβούλων της NASA. «Είναι πολύ δύσκολο για τις ΗΠΑ να διατηρήσουν τη θέση τους ως χώρας που ηγείται στην εξερεύνηση του Διαστήματος όταν δεν μπορούν από μόνες τους να εκτοξεύσουν πληρώματα σε τροχιά». Ο Δρ. Ιγκόρ Σουτιάγκιν, του Royal United Services Institute, λέει πως, από ρωσικής πλευράς υπάρχει επίσης κάποια δυσαρέσκεια, καθώς δεν θεωρούν πως στη συνεργασία υπάρχει ισότητα: «οι Ρώσοι αστροναύτες νιώθουν σαν οδηγοί διαστημικών ταξί, όχι ισότιμοι συνεργάτες…η Ρωσία χάνει τη θέση της στο Διάστημα λόγω των πολλών αποτυχημένων εκτοξεύσεων και των απωλειών δορυφόρων και τηλεπικοινωνιών. Είναι ντροπιαστικό» λέει σχετικά. Οι ΗΠΑ θεωρείται πως κέρδισαν την «κούρσα για την κατάκτηση του Διαστήματος» έναντι της ΕΣΣΔ, με την προσελήνωση του Απόλλων 11 το 1969. Ωστόσο, κατά τον ιστορικό Κρίστοφερ Ράιλι, η έννοια της «κούρσας» είναι πολύ «δυτική»: το σοβιετικό διαστημικό πρόγραμμα προσανατολιζόταν μάλλον στη δημιουργία ενός «δρόμου προς τα άστρα» παρά στο να κερδηθεί μία «κούρσα». «Ενώ οι ΗΠΑ είχαν κερδίσει την ‘κούρσα’ δημοσίων σχέσεων, οι Ρώσοι συνέχισαν να φτιάχνουν αυτό τον δρόμο, όπως σκόπευαν πάντα. Πάντα τα σχέδιά τους ήταν πολύ μακροπρόθεσμα» λέει σχετικά. Μετά την προσεδάφιση 12 αστροναυτών στη Σελήνη, οι Αμερικανοί πολιτικοί έχασαν το ενδιαφέρον τους και το πρόγραμμα Απόλλων τελείωσε. Τον Ιούλιο του 1975 έλαβε χώρα η πρώτη συνδυασμένη αμερικανοσοβιετική επιχείρηση στο Διάστημα, με τη δοκιμαστική πτήση Απόλλων – Σογιούζ, όταν το σοβιετικό σκάφος, με πλήρωμα δύο κοσμοναύτες, «έδεσε» με επιτυχία πάνω στην κάψουλα των τριών Αμερικανών αστροναυτών. Το εν λόγω πρόγραμμα ήταν καθοριστικό στην προώθηση της συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών. Ωστόσο, κατά τον καθηγητή Λόγκσντον, αν και τα δύο κράτη άρχισαν να συνεργάζονται περισσότερο, δεν μοιράστηκαν τεχνολογία. Ακολούθησε τη δεκαετία του 1990 η συνεργασία μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στον διαστημικό σταθμό Μιρ. Στη συνέχεια, οι ΗΠΑ προσκάλεσαν τη Ρωσία στο πρόγραμμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, αλλά, όπως αναφέρει ο Λόγκσντον, οι Αμερικανοί εκμεταλλεύτηκαν τις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες στη Ρωσία μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. «Οι ΗΠΑ απέκτησαν πρόσβαση στη ρωσική εμπειρία στις διαστημικές πτήσεις και τον διαστημικό σταθμό ο οποίος ήταν ήδη σε τροχιά, ενώ το πρόγραμμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού καθυστερούσε…η Ρωσία θα προτιμούσε να έχει ένα δικό της πρόγραμμα, αλλά δεν μπορούσε να το αντέξει οικονομικά, οπότε η συνεργασία με τις ΗΠΑ ήταν απαραίτητη». «Δύο χώρες που αναγκάζονται να συνεργαστούν πρέπει να ανταλλάξουν τεχνολογικές γνώσεις. Όταν στηθούν οι μηχανισμοί για αυτό, επέρχεται πολιτισμική κατανόηση μεταξύ των χωρών, κάτι που είναι πολύ μεγαλύτερη ανταμοιβή από οποιαδήποτε εξέλιξη στις διαστημικές πτήσεις» λέει χαρακτηριστικά ο δρ. Ράιλι. Αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ αναπτύσσουν έναν ισχυρό πύραυλο για αποστολές μακρύτερα στο Διάστημα, ωστόσο δεν έχει αναφερθεί κάποια διεθνής συνεργασία στο πρόγραμμα. «Δεσμεύτηκαν να βγουν από τη γήινη τροχιά με επανδρωμένες αποστολές. Καμιά άλλη χώρα δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο. Είναι μία ευκαιρία να ηγηθούν. Καμιά άλλη χώρα δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να κάνει κάτι τέτοιο, δεν είναι ξεκάθαρο αν μπορούν οι ίδιες οι ΗΠΑ, οπότε ίσως να χρειαστεί να βρουν συνεργάτες για να τα καταφέρουν» συμπληρώνει ο καθηγητής Λόγκσντον. Σχόλιο:Δυστυχώς για πολύ καιρό ακόμα οι πολιτικές,οικονομικές και γεωπολιτικές αντιθέσεις δεν θα επιτρέπουν την πραγματική σε βάθος συνεργασία στην Διαστημική εξερεύνηση.Παράδειγμα η μη συμμετοχή της Κίνας στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό με απαίτηση των Η.Π.Α. γιατί ο υπεύθυνος για το διαστημικό πρόγραμμα της Κίνας ειναι το Υπουργείο Αμυνας. Τί απέγιναν οι σεληνιακές πέτρες της NASA; Τις τελευταίες ώρες της αποστολής Apollo 17 στις 13 Δεκεμβρίου 1972, οι αστροναύτες Γιουτζίν Κέρναν και Χάρισον Σμιτ -οι τελευταίοι άνθρωποι που πάτησαν στη Σελήνη- μάζεψαν μία πέτρα από την επιφάνεια του δορυφόρου της Γης. Σε μία κίνηση καλής θέλησης, ο πρόεδρος Νίξον διέταξε τη θραύση της πέτρας, που είχε μέγεθος τούβλου, σε πολλά μικρά κομμάτια, για να αποσταλεί σε αρχηγούς κρατών και στις 50 πολιτείες των ΗΠΑ. Κάθε μία «πέτρα καλής θελήσεως» εγκιβωτίσθηκε σε διαφανές υλικό, ενώ συνολικά 370 κομμάτια σεληνιακής πέτρας εστάλησαν με τον τρόπο αυτό. 184 από τα τεμάχια αυτά αγνοούνται σήμερα, 160 από το εξωτερικό και 24 από τις πολιτείες των ΗΠΑ. «Το καθεστώς Καντάφι έλαβε δύο τέτοιες πέτρες, που σήμερα αγνοούνται. Η Ρουμανία δεν γνωρίζει που βρίσκεται η σεληνιακή της πέτρα», λέει ο πρώην εργαζόμενος της NASA Τζόζεφ Γκουτχάιντς, γνωστός σήμερα ως «κυνηγός σεληνιακών πετρών». Το 1998, ο Γκουτχάινς δημοσίευσε αγγελία στην εφημερίδα USA Today, σε μία προσπάθεια να προσελκύσει απατεώνες, πωλητές ψεύτικων σεληνιακών πετρών. «Δεν περίμενα, όμως, να βρεθώ αντιμέτωπος με αληθινές πέτρες, όπως αυτή της Ονδούρας, για την οποία ο κάτοχός της μου ζήτησε 5 εκατομμύρια δολάρια», λέει ο Γκουτχάινς, που δεν πλήρωσε το ποσόν. Ανάλογες προσπάθειες πώλησης έχουν καταγραφεί για τις πέτρες της Ισπανίας, της Μάλτας και της Κύπρου. Χάρη στην επιμονή του Γκουτχάινς και των φοιτητών του, στη Νομική Σχολή πανεπιστημίου του Τέξας, όπου διδάσκει, 77 σεληνιακές πέτρες έχουν εντοπισθεί, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που δωρίστηκαν στους κυβερνήτες των αμερικανικών πολιτειών του Κολοράντο, του Μιζούρι και της Δ. Βιρτζίνια. Ο Γκουτχάινς παραδέχεται ότι δεν θα μπορέσει να ανακτήσει όλες τις χαμένες πέτρες, πολλές από τις οποίες βρίσκονται σήμερα σε ιδιωτικές συλλογές, αλλά τονίζει ότι δεν θα εγκαταλείψει τις προσπάθειες για ορισμένες από αυτές. «Θέλω οπωσδήποτε να ανακτήσω την πέτρα της Μάλτας, αλλά και εκείνη της Ρουμανίας, ενώ έχω σκεφτεί τί πρέπει να κάνω για αυτό. Χρειάζεται, όμως, υπομονή», λέει ο Γκουτχάινς. Φωτογραφίες απο τον τελευταίο διαστημικό περίπατο.

Αδέσποτες μαύρες τρύπες θέτουν σε κίνδυνο το ηλιακό μας σύστημα; Αν η τελευταία προσομοίωση του τι συμβαίνει όταν συγχωνεύονται μαύρες τρύπες είναι σωστή, τότε μπορεί να υπάρχουν εκατοντάδες περιπλανώμενες μαύρες τρύπες στον γαλαξία μας - με μάζες αρκετές χιλιάδες φορές τη μάζα του ήλιου μας. «Τέτοιες ελεύθερα περιπλανώμενες μαύρες τρύπες είναι δύσκολο να εντοπιστούν» δήλωσε η αστρονόμος Kelly Holley-Bockelmann από το πανεπιστήμιο Vanderbilt στο Tennessee. Εκτός από την διαδικασία απορρόφησης γειτονικών αερίων και μεσοαστρικής ύλης, ο μόνος τρόπος για να εντοπιστεί μια μαύρη τρύπα είναι να παρατηρηθεί η κάμψη του φωτός, όταν διέρχεται από τη γειτονιά μιας μαύρης τρύπας, εξαιτίας του ισχυρότατου βαρυτικού πεδίου της. Έτσι δημιουργείται το φαινόμενο του «βαρυτικού φακού» εξαιτίας του οποίου τα άστρα του υποβάθρου φαίνονται προς στιγμήν μετατοπισμένα και λαμπρότερα. Η έρευνα επικεντρώθηκε σε ένα μοντέλο μαύρων τρυπών «ενδιάμεσων μαζών» των οποίων η ύπαρξη πρόσφατα αμφισβητήθηκε. Μέχρι τώρα έχει επιβεβαιωθεί η ύπαρξη μόνο μιας μαύρης τρύπας μεσαίου μεγέθους. Ανακαλύφθηκε πριν από τρία χρόνια από το διαστημικό τηλεσκόπιο ακτίνων Χ, XMM-Newton, της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας, στην άκρη του γαλαξία ESO 243-49, σε απόσταση 290 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Οι ερευνητές εξέτασαν τι συμβαίνει όταν οι μαύρες τρύπες αυτού του μεγέθους συγχωνεύονται με άλλες μαύρες τρύπες, χρησιμοποιώντας τη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Μία από τις μεγάλες εκπλήξεις που προέκυψαν από την μελέτη αυτή ήταν η πρόβλεψη ότι όταν δύο μαύρες τρύπες που περιστρέφονται με διαφορετικές ταχύτητες ή έχουν διαφορετικό μέγεθος, η νέα μαύρη τρύπα που προκύπτει από τη συγχώνευση, εξαιτίας των νόμων διατήρησης δέχεται μια ώθηση, και κινείται προς κάποια κατεύθυνση με πολύ μεγάλη ταχύτητα , μέχρι 4.000 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο. «Αυτό ξεπερνά όλες τις προβλέψεις. Ακόμη και η μέση ταχύτητα ώθησης των 200 χλμ ανά δευτερόλεπτο είναι εξαιρετικά υψηλή, όταν συγκρίνεται με τις ταχύτητες διαφυγής των αστρονομικών αντικειμένων», σύμφωνα με την Holley-Bockelmann. «Συνειδητοποιήσαμε ότι κάθε συγχωνευμένη μαύρη τρύπα θα διαφεύγει από το σφαιρωτό σμήνος στο οποίο ανήκει, διότι η ταχύτητα διαφυγής είναι μικρότερη από 100 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο.»Σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές υποθέσεις υπολογίζεται ότι το 2% σφαιρωτών σμηνών στον γαλαξία μας περιέχουν μαύρες τρύπες ενδιάμεσης μάζας. Αυτό σημαίνει ότι εκατοντάδες τέτοιες μαύρες τρύπες περιπλανώνται αδέσποτες στον γαλαξία μας καταπίνοντας ότι βρίσκεται στο πέρασμά τους. Νεφελώματα, άστρα, πλανήτες και οτιδήποτε έχει την ατυχία να τις συναντήσει. Ευτυχώς για μας δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, γιατί αριθμός τους είναι πολύ μικρός σε σχέση μέγεθος του γαλαξία μας. Και επιπλέον η επικίνδυνη ζώνη τους, η ακτίνα Schwarzschild, είναι πραγματικά πολύ μικρή - μόνο μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα. Έτσι οι πιθανότητες αφανισμού της Γης από ένα τέτοιο γεγονός καθίστανται αμελητέες. Άλλωστε υπάρχουν πολύ πιο επικίνδυνα πράγματα στη γειτονιά της Γης (ή μήπως τα πιο επικίνδυνα βρίσκονται πάνω στην ίδια την Γη; http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-2103844/Could-Milky-Ways-phantom-black-holes-pose-danger-solar-system.html Μίνι μαύρη τρύπα «ρουφάει» ύλη από κοντινά της άστρα παράγοντας έναν κοσμικό άνεμο η ταχύτητα του οποίου είναι 34 εκατομμύρια χλμ/ώρα! Πρόκειται για τον πιο ισχυρό άνεμο που έχει εντοπιστεί σε μαύρη τρύπα «μικρομεσαίου» μεγέθους. Τo εντυπωσιακό φαινόμενο λαμβάνει χώρα στον αστερισμό του Σκορπιού σε μια περιοχή που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 30 χιλιάδων ετών φωτός από εμάς. Εκεί βρίσκεται μια μικρή μαύρη τρύπα, η IGR J17091-3624, που οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι έχει μάζα ανάλογη με εκείνη του Ήλιου και είναι μια από τις μικρότερες, ίσως και η μικρότερη μελανή οπή που γνωρίζουμε. Η IGR J17091-3624 είναι προϊόν της κατάρρευσης δύο γιγάντιων άστρων που είχαν μάζα 5-10 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου. Νέες παρατηρήσεις που έκανε στη συγκεκριμένη περιοχή το διαστημικό τηλεσκόπιο Chandra αποκάλυψαν ένα εντυπωσιακό φαινόμενο. Η βαρύτητα της μαύρης τρύπας «ρουφάει» την ύλη των κατεστραμμένων άστρων δημιουργώντας έναν δίσκο αερίων που κινείται γύρω από αυτή. Η όλη κοσμική διεργασία παράγει έναν άνεμο η ταχύτητα του οποίου υπολογίζεται σε 34 εκατομμύρια χλμ/ώρα - η ταχύτητα αυτή είναι ανάλογη εκείνης των ανέμων που παράγονται από μαύρες τρύπες οι οποίες έχουν μάζα δεκάδες εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της IGR J17091-3624. Ο τρομερός αυτός άνεμος μετακινεί και διασκορπά μεγάλες ποσότητες της ύλης του δίσκου εμποδίζοντας τη μαύρη τρύπα να τις απορροφήσει.Οι επιστήμονες μελετούν το φαινόμενο αφού αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στις μαύρες τρύπες. H NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια εντυπωσιακή καλλιτεχνική απεικόνιση του φαινομένου. Η μαύρη τρύπα ρουφάει ύλη από τα άστρα που βρίσκονται δεξιά στην εικόνα δημιουργώντας έναν δίσκο αερίων γύρω από αυτή. Ένας πανίσχυρος άνεμος μετακινεί και διασκορπά την ύλη του δίσκου εμποδίζοντάς τη να πέσει στην τρύπα.

Ενας «υδάτινος» κόσμος. Οι αστρονόμοι επιβεβαίωσαν την ύπαρξη μιας νέας κατηγορίας πλανήτη: πρόκειται για έναν «υδάτινο κόσμο» που διαθέτει… αχνιστή ατμόσφαιρα. Ο εξωπλανήτης GJ 1214b είναι μια «Υπερ-Γαία»: αυτό σημαίνει ότι είναι μεγαλύτερος από τον δικό μας πλανήτη αλλά μικρότερος από τους γίγαντες αερίων όπως ο Δίας. Νέες παρατηρήσεις που έγιναν με το τηλεσκόπιο Hubble επιβεβαιώνουν ότι ένα μεγάλο μέρος της μάζας του είναι υδάτινο. Μάλιστα οι υψηλές θερμοκρασίες που επικρατούν στον… νερουλό πλανήτη μαρτυρούν ότι πιθανότατα αποτελείται από «εξωτικά» υλικά. «Ο GJ 1214b δεν μοιάζει με κανέναν άλλον πλανήτη που ξέρουμε» ανέφερε ο επικεφαλής της μελέτης Ζάκορι Μπέρτα από το Κέντρο για την Αστοφυσική Harvard Smithsonian. Ο συγκεκριμένος πλανήτης πρωτοεντοπίστηκε το 2009 από επίγεια τηλεσκόπια. Η διάμετρός του είναι 2,7 φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης, ωστόσο το βάρος του είναι επταπλάσιο από αυτό του πλανήτη μας. Βρίσκεται σε τροχιά γύρω από έναν κόκκινο νάνο και σε απόσταση μόλις δύο εκατομμυρίων χιλιομέτρων από αυτόν, γεγονός που μαρτυρεί ότι ο GJ 1214b είναι άκρως… ζεματιστός με θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 200 βαθμούς Κελσίου. Το 2010 αστρονόμοι δημοσίευσαν στοιχεία μετρήσεων σχετικά με την ατμόσφαιρα του GJ 1214b. Οι μετρήσεις εκείνες μαρτυρούσαν ότι η ατμόσφαιρά του είναι υδάτινη, ωστόσο δεν είχε υπάρξει επιβεβαίωση. Και αυτό διότι είχε εκφραστεί και η υπόθεση ότι ο πλανήτης καλυπτόταν πιθανώς από ομίχλη πλούσια σε στοιχεία όπως το άζωτο, παρόμοια με αυτήν που καλύπτει το φεγγάρι του Κρόνου Τιτάνα. Τώρα ο δρ Μπέρτα και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν την κάμερα ευρέως πεδίου του διαστημικού τηλεσκοπίου Ηubble προκειμένου να μελετήσουν τον GJ 1214b καθώς περνούσε μπροστά από το άστρο του. Κατά τη διάρκεια αυτών των διελεύσεων το φως του άστρου φιλτράρεται μέσα από την ατμόσφαιρα του πλανήτη, δίνοντας πολύτιμα στοιχεία στους επιστήμονες σχετικά με τη σύσταση των αερίων που την αποτελούν. Με βάση τις παρατηρήσεις των ερευνητών οι οποίες αναμένεται να δημοσιευθούν στο επιστημονικό περιοδικό «Astrophysical Journal» ο GJ 1214b αποτελείται από μια πυκνή ατμόσφαιρα υγρού ατμού και όχι από στοιχεία όπως το άζωτο που δημιουργούν ομιχλώδες τοπίο στον Τιτάνα. Πλούσιος σε «εξωτικά» υλικά. Οι μετρήσεις στη σύσταση του εξωπλανήτη μαρτυρούν επίσης ότι διαθέτει περισσότερο νερό από τη Γη, γεγονός που σημαίνει ότι η εσωτερική δομή του είναι πολύ διαφορετική από αυτήν του πλανήτη μας. «Οι υψηλές θερμοκρασίες και οι πιέσεις που ασκούνται πιθανότατα έχουν οδηγήσει στον σχηματισμό ‘εξωτικών’ υλικών όπως ο ‘καυτός πάγος’ ή το ‘υπερ-ρευστό’ νερό, ουσίες δηλαδή που είναι εντελώς άγνωστες για τα γήινα δεδομένα» εξηγεί ο δρ Μπέρτα. Η κοντινή απόσταση που χωρίζει τον GJ 1214 από τη Γη τον καθιστά υποψήφιο για περαιτέρω μελέτη με το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb το οποίο αναμένεται να εκτοξευθεί ως το τέλος της δεκαετίας με στόχο να ρίξει φως στα μυστήρια του σχηματισμού των άστρων και των γαλαξιών.

Ανακαλύφθηκαν δείγματα γεωλογικής δραστηριότητας στη Σελήνη. Δείγματα σχετικά πρόσφατης γεωλογικής δραστηριότητας στον φλοιό της Σελήνης ανακάλυψαν Αμερικανοί επιστήμονες. Θεωρούν ότι, ταυτοχρόνως με την επικρατούσα διαδικασία συμπίεσης, ορισμένα τμήματα της επιφάνειας του φυσικού δορυφόρου της Γης, αντιθέτως, διαστέλλονταν. Το φαινόμενο αυτό εξελισσόταν λιγότερο από 50 εκατομμύρια χρόνια πριν, δηλαδή εντελώς πρόσφατα με τα γεωλογικά μέτρα. Το συμπέρασμα αυτό προέκυψε μετά την ανάλυση των λήψεων, που έγιναν από κάμερες, με τις οποίες ήταν εξοπλισμένο το αμερικανικό σκάφος «Σεληνιακός κατάσκοπος σε τροχιά», που εκτοξεύθηκε τον Ιούνιο του 2009. Οι αποδείξεις της διαστολικής επέκτασης μαρτυρούν ότι από γεωλογική άποψη η Σελήνη είναι ακόμη δραστήρια. «Θεωρούμε ότι ο δορυφόρος βρίσκεται εν συνόλω σε κατάσταση σταδιακής συρρίκνωσης, που προκαλεί η ψύξη του ακόμη καυτού μάγματος στο εσωτερικό», υπογραμμίζει ο Τόμας Ουότερς, ο βασικός συντάκτης της νέας έρευνας.

Χημική μέθοδος φέρνει πιο κοντά τα κυκλώματα από γραφένιο. Μια νέα μέθοδος για την οξείδωση του γραφενίου θα μπορούσε να επιτρέψει στο μέλλον την αντικατάσταση του πυριτίου που χρησιμοποιείται στα τσιπ από αυτή την παράξενη μορφή άνθρακα. Το γραφένιο, μια μορφή του άνθρακα συγγενική με τον γραφίτη, αποτελείται από κυψελοειδή φύλλα ατόμων άνθρακα με πάχος ενός ατόμου. Εκτός του ό,τι είναι πιο ανθεκτικό από το ατσάλι, το γραφένιο είναι επίσης καλύτερος αγωγός του ηλεκτρισμού από οποιοδήποτε άλλο γνωστό υλικό.Όμως οι ημιαγωγοί που χρησιμοποιούνται σήμερα για την κατασκευή κυκλωμάτων έχουν πολύ μικρότερη αγωγιμότητα, ενδιάμεση ανάμεσα στους αγωγούς και τους μονωτές. Για να μπορέσει το γραφένιο να αξιοποιηθεί στην κατασκευή κυκλωμάτων, όπως ελπίζουν σήμερα πολλοί επιστήμονες, πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ώστε η ροή των ηλεκτρονίων να διακόπτεται κατά βούληση. Για να λυθεί αυτό το πρόβλημα, ερευνητικές ομάδες σε όλο τον κόσμο εργάζονται σήμερα πυρετωδώς για να επινοήσουν μια μέθοδο χημικής τροποποίησης του γραφενίου. Μια από τις τακτικές που ακολουθούν είναι η «μέθοδος του Χάμερς», στην οποία το γραφένιο βυθίζεται σε οξέα και οξειδώνεται. Τα οξέα, όμως, καταστρέφουν τη δομή του γραφενίου σε ατομικό επίπεδο και το καθιστούν ουσιαστικά άχρηστο. Τώρα, μια νέα μέθοδος που οξειδώνει το γραφένιο αφήνοντας όμως άθικτη τη δομή του παρουσιάζεται στην επιθεώρηση Nature Chemistry. http://www.nature.com/nchem/journal/vaop/ncurrent/full/nchem.1269.html Η νέα μέθοδος αφενός δίνει γραφένιο που διατηρεί την ομοιογένειά του, αφετέρου μπορεί να ρυθμιστεί και να δώσει ένα εύρος ηλεκτρικών ιδιοτήτων. Για να παράξουν το οξείδιο του γραφενίου, οι ερευνητές τοποθέτησαν φύλλα του υλικού μέσα σε έναν θάλαμο κενού στον οποίο είχε πρώτα διοχετευτεί μοριακό οξυγόνο. Η πυράκτωση ενός νήματος από βολφράμιο, σε θερμοκρασία 1.500 βαθμών Κελσίου, διέσπασε τα μόρια οξυγόνου σε εξαιρετικά δραστικό ατομικό οξυγόνο, το οποίο ενσωματώθηκε στη «σκαλωσιά» του γραφενίου. Επόμενος στόχος των ερευνητών θα είναι να βελτιώσουν και να τροποποιήσουν τη μέθοδο ώστε να παράξουν υλικά γραφενίου με μια ποικιλία ιδιοτήτων. «Παραμένει ασαφές το εάν αυτή η μελέτη θα αξιοποιηθεί σε πρακτικές εφαρμογές εν μία νυκτί» παραδέχτηκε ο Μαρκ Χέρσαμ, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. «Φαίνεται όμως ότι είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση» είπε.

Το μυστικό του Κόκκινου Πλανήτη: ποιος θα πατήσει πρώτος στον Άρη; Η Ρωσική Διαστημική Υπηρεσία (Ροσκόσμος) προτίθεται να συμμετάσχει στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα «ExoMars», δηλαδή στην οργάνωση δύο ερευνητικών αποστολών προς τον Άρη το 2016 και το 2018. Την επίσημη ανακοίνωση σχετικά με αυτό το θέμα η υπηρεσία θα την κάνει στις αρχές Μαρτίου, μετά τις συνομιλίες της με την Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία. To «ExoMars» θα γίνει ρωσο-ευρωπαϊκό σχέδιο, καθώς πρόσφατα αποχώρησαν από αυτό οι Αμερικανοί, λόγω μείωσης του προϋπολογισμού της NAΣΑ. Στο πλαίσιο του προγράμματος «ExoMars» σχεδιαζόταν να αποσταλούν στον Άρη δύο σκάφη, το 2016 και το 2018. Και οι δύο εκτοξεύσεις έπρεπε να γίνουν με αμερικανικούς πυραύλους «Άτλας-5». Το περασμένο φθινόπωρο η ΝΑΣΑ κατέστησε σαφές ότι με τον πύραυλο για το 2016 θα υπάρξουν προβλήματα και ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας Ζαν-Ζακ Ντορντέν προσκάλεσε τη Ρωσία στο «ΕxoMars». Μάλιστα η συμμετοχή της δεν θα περιοριστεί μόνο στην παροχή του φέροντος πυραύλου «Προτόν», αλλά η ρωσική πλευρά θα γίνει τρίτο πλήρες μέλος του σχεδίου, θα διεξαγάγει τα δικά της πειράματα και θα εμπλουτίσει ουσιαστικά την αποστολή, διαβεβαίωσε ο επικεφαλής της Υπηρεσίας. Έως πρόσφατα υπήρχε η εκτίμηση ότι η εκτόξευση του 2018 θα γίνει παρ’ όλ’ αυτά με τη βοήθεια αμερικανικού πυραύλου, όμως η ΝΑΣΑ αποφάσισε να εγκαταλείψει οριστικά το σχέδιο για τον Άρη. Μας μίλησε ο γραμματέας του Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών Αλεξάντρ Ζαχάροφ: «Η συμμετοχή της ΝΑΣΑ διαρκώς θύμιζε εκκρεμές: πότε συμφωνούσαν, πότε αρνούνταν και ξανά συμφωνούσαν. Στο τέλος αρνήθηκαν εντελώς. Τους περιέκοψαν τον προϋπολογισμό για το Διάστημα, γι’ αυτό και δεν επαρκούσαν τα χρήματα». Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό, μεταξύ των ρωσικών συσκευών, οι οποίες θα καταστεί δυνατό να τοποθετήσουν στο «ΕxoMars», μπορεί να είναι νετρονικοί ανιχνευτές για την αναζήτηση νερού. Οι ειδικοί μας κατασκεύασαν έναν τέτοιο ανιχνευτή για τον μεγάλο αυτοκινούμενο σταθμό της ΝΑΣΑ, ο οποίος τώρα πετά προς τον Άρη. Στη Ρωσία είναι επίσης καλά ανεπτυγμένοι οι μηχανισμοί των σκαφών προσεδάφισης, είπε ο Αλεξάντρ Ζαχάροφ: «Н συμμετοχή μας εκεί μπορεί να αφορά στη δημιουργία του συστήματος προσεδάφισης - οι Ευρωπαίοι ποτέ δεν είχαν ξανά προσεδαφιστεί στον Άρη - αλλά και σε επιστημονικά πειράματα. Το σκάφος τροχιάς σχεδιάστηκε από αυτούς, όπως και το σκάφος προσεδάφισης, αλλά με τη συμμετοχή της Ρωσίας. Συνολικά το «ExoMars» θα είναι διώροφο. Το 2016 θα εκτοξευθεί το πειραματικό σκάφος για την προετοιμασία της διαδικασίας προσεδάφισης. Γι’ αυτό και δεν θα διαθέτει μεγάλο αριθμό επιστημονικού εξοπλισμού. Το 2018 θα πετάξει ήδη ένα ολοκληρωμένο σκάφος μετακίνησης στο έδαφος του Άρη με πλήρη εξοπλισμό». Το σκάφος τροχιάς θα χαρτογραφήσει τα σημεία, όπου από τα βάθη του πλανήτη εκλύεται στην ατμόσφαιρα μεθάνιο και άλλα αέρια. Προκαλεί ιδιαίτερη περιέργεια στους επιστήμονες η προέλευση του μεθανίου: ηφαιστειακή δραστηριότητα στον Άρη δεν υφίσταται, οπότε γεννιέται η υποψία για ύπαρξη άλλης πιθανής πηγής, κάποιους υποθετικούς μικροοργανισμούς. Βασική αποστολή του σκάφους μετακίνησης στον Άρη θα είναι ακριβώς η αναζήτηση πρώιμων μορφών ζωής. Συνολικά η αποστολή του «ΕxoMars» θα βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα την εξέλιξη του πλανήτη, αλλά και να αποτιμήσουμε το μέγεθος των κινδύνων, τους οποίους θα αντιμετωπίσουν οι επανδρωμένες αποστολές περί τα μέσα του αιώνα μας.

Το καρναβάλι του Ρίο τιμά τον Γιούρι Γκαγκάριν. Ο Ρώσος κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν, γνωστός σε όλον τον κόσμο ως ο πρώτος άνθρωπος, που κατέκτησε το Διάστημα, θα αποτελέσει ένα από τα βασικά αξιοθέατα του Καρναβαλιού στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο τιμώμενος κοσμοναύτης θα είναι το βασικό θέμα της επίδειξης της Σχολής της σάμπα Unidos de Cosmos, η οποία θα γίνει στις 20 Φεβρουαρίου σε μία από τις αυτοσχέδιες αρένες στο βόρειο τμήμα της πόλης. Αυτή τη στιγμή το θέμα, που επέλεξε η Σχολή είναι ένα από τα πλέον συζητούμενα στο περιβάλλον των καρναβαλιστών. Με την εμφάνισή τους οι Unidos de Cosmos θα τιμήσουν τα 50χρονα από την ημέρα της πρώτης πτήσης στο Διάστημα. Η εντυπωσιακή πομπή θα αρχίσει με τους «Αστρικούς Ανταγωνισμούς» μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών με μια προπορευόμενη ομάδα, που θα ανοίξει την πομπή παρουσιάζοντας τη Σχολή, με το ηχηρό όνομα η Μεγάλη Μάχη. Εν συνεχεία θα εμφανιστεί ο τελετάρχης και η κοπέλα σημαιοφόρος, οι οποίοι με τον ασυνήθιστο χορό τους θα παρουσιάσουν τον ουράνιο θόλο. Η παραδοσιακή έξοδος των μουσικών με τα ακορντεόν-φυσαρμόνικες «μπαγιάν», ντυμένους με το τυπικό ένδυμα της Πολιτείας Μπάγια, θα γίνει η καλύτερη προσωποποίηση της γνωστής φράσης του Γκαγκάριν «η Γη είναι Γαλανή». Ένα φαντασμαγορικό θέαμα αποτελεί η αλληγορική διακοσμητική πλατφόρμα με το όνομα «Πύραυλος», που μιμείται τον εσωτερικό χώρο του διαστημικού σκάφους, στο οποίο ο σοβιετικός κοσμοναύτης ολοκλήρωσε την πρώτη του πτήση. Δεν θα λείπουν και οι πολυάριθμοι άλλοι πύραυλοι, που θα συμβολίζουν τη σημαντική συμβολή της ρωσικής αεροδιαστημικής επιστήμης στην ιστορία της ανάπτυξης ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μεταξύ των ανθρώπων, που θα παρελαύνουν σε στήλες, δεν είναι δύσκολο να διακρίνετε ήρωες των φανταστικών διηγήσεων του Ιούλιου Βερν, αστρονόμους και εφευρέτες, Σουμέριους και Αιγύπτιους, Έλληνες και Ρωμαίους, με μια λέξη όλους όσοι από αρχαιοτάτων χρόνων επεδείκνυαν αμέριστο ενδιαφέρον για το διαστημικό πεδίο, προσπαθώντας να μαντέψουν τα μυστικά του. Άλλο ένα συναρπαστικό σημείο θα είναι η εμφάνιση της ιπτάμενης θεάς, που θα κρατά στα χέρια της την Υδρόγειο και θα προσωποποιεί την αιώνια επιδίωξη του ανθρώπου να γνωρίσει κάθε τί νέο. Με το ρυθμικό άκουσμα των τυμπάνων θα αισθανθούμε την τεράστια δίψα για περιπέτεια και η την αμέτρητη ανδρεία του Γιούρι Γκαγκάριν. Στις επόμενες σειρές θα παρουσιαστεί η διάσημη σκυλίτσα Λάικα και η λεγόμενη Ρωσική υπερηφάνεια, προαναγγέλλοντας την εμφάνιση του τρίτου αλληγορικού στοιχείου «Θα υψώσω στον ουρανό το αστέρι του κομμουνισμού», που θα παρουσιαστεί με δυο τεράστια χέρια, που κρατούν το ρωσικό αστέρι. Την πομπή θα κλείσουν οι ομάδες «Διαστημική εποχή» και η «Θα γιορτάσω στην Κάμπος, θυμίζοντας τον μεγαλοπρεπή εορτασμό της 50ής επετείου από την ημέρα της πτήσης του Γκαγκάριν σ’ αυτήν την βραζιλιάνικη πόλη. Στο τέλος από την αρένα θα περάσουν οι συνθέτες και οι πιο παλαιοί και τιμώμενοι χορευτές σάμπας της Σχολής. Μικρές ειδήσεις. Το πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού δοκιμάζει νέο σύστημα επικοινωνίας. Τα μέλη του πληρώματος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού από τη Ρωσία διεξάγουν το πείραμα «Σύστημα επικοινωνίας με λέιζερ» για την μεταφορά μεγάλων όγκων πληροφοριών στη Γη, δήλωσε ο μηχανικός του Σταθμού Αντόν Σκαπλιέροφ. Η λήψη και εκπομπή γίνεται από το κανάλι Σταθμός. Η ταχύτητα της μεταφοράς πρέπει να είναι από 2 έως 75 Mbit/sec για αποστάσεις έως 1000 χιλιόμετρα. Μετά τη δοκιμή της μεθόδου και τα επιτυχή αποτελέσματα, το σύστημα επικοινωνίας μέσω λέιζερ θα είναι ένα ακόμη κανάλι μεταφοράς πληροφοριών με ρωσικά μέσα. Ρωσία και ΕΕ θα αρχίσουν από κοινού να μελετούν τον Άρη. Το κοινό ρωσο-ευρωπαϊκό διαστημικό σχέδιο για τη μελέτη του Άρη «ExoMars» μπορεί να υλοποιηθεί ήδη από αυτή τη δεκαετία, ανακοίνωσε τη Δευτέρα ο επικεφαλής της Ρωσικής Διαστημικής Υπηρεσίας (Ροσκόσμος) Βλαντίμιρ Ποπόφκιν. Τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου εκπρόσωποι του Ροσκόσμος και της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας θα συναντηθούν ώστε να συζητήσουν τις προοπτικές της συνεργασίας τους.Ο Ποπόφκιν θύμισε ότι το σχέδιο «ExoMars» ήταν παλαιότερα αμερικανο-ευρωπαϊκό, όμως οι Αμερικανοί αποχώρησαν από αυτό. Το σχέδιο «ExoMars» αποτελείται από δύο αποστολές στον Άρη, που έχουν σχεδιαστεί για το 2016 και το 2018. Εξερευνητής στο Βόρειο Σέλας. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια φωτογραφία από την εκτόξευση ενός πυραύλου την Κυριακή στην Αλάσκα ενώ το Βόρειο Σέλας βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Η αποστολή οργανώθηκε από ομάδα 60 επιστημόνων που μελετούν το Βόρειο Σέλας και ειδικότερα το αν και πώς επιδρά το φαινόμενο στα τηλεπικοινωνιακά δίκτυα. Ο μήκους 15 μέτρων πύραυλος που διαθέτει διάφορα όργανα «διείσδυσε» στο Βόρειο Σέλας και μετέδωσε πλήθος δεδομένων.