Δροσος Γεωργιος

Ο Δορυφόρος «ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ» έτοιμος να εκτοξευθεί!!! Η Αναστασία Παναγιωτακοπούλου από την Αθήνα, μαθήτρια της ΣΤ Τάξης του 6ου Δημοτικού Σχολείου Αργυρούπολης είναι η νικήτρια του Διαγωνισμού σύμφωνα με την απόφαση της εθνικής κριτικής επιτροπής. Οι νικητές σε κάθε χώρα μέλος της Ε.Ε. θα δώσουν το όνομά τους στο δορυφόρο της χώρας τους που θα εκτοξευθεί στο διάστημα. Ο Δορυφόρος της Ελλάδας θα ονομαστεί ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ και θα αποτελεί μέρος του αστερισμού του δορυφορικού προγράμματος Galileo. Το όνομα της νικήτριας ανακοινώθηκε σε ειδική Τελετή Βράβευσης που πραγματοποιήθηκε στο Ίδρυμα Ευγενίδου, όπου η Αναστασία έλαβε το βραβείο της, ένα ομοίωμα του δορυφόρου που θα φέρει το όνομά της, καθώς και ένα πιστοποιητικό συμμετοχής. Όπως δήλωσαν και οι γονείς της «Και μόνο η συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό είναι μια συναρπαστική εμπειρία. Πόσο μάλλον όταν βγαίνει κανείς νικητής! Η Αναστασία μας, από χαρά και ικανοποίηση, «πετάει στα σύννεφα» ή μάλλον... ΠΑΝΩ από τα σύννεφα!» Στην τελετή παραβρέθηκαν και τα μέλη της ειδικής κριτικής επιτροπής: κ. ’Αρης Περουλάκης (Προϊστάμενος Τμήματος Επικοινωνίας/Εταιρικής Σχέσης & Δικτύων Πληροφόρησης, Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα), κ. Μάνος Κιτσώνας (Τεχνικός Διευθυντής, Ίδρυμα Ευγενίδου), κ. Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος (Διευθυντής Ινστιτούτου Πληροφορικής & Τηλεεπικοινωνιών, Εθνικό Κέντρο Έρευνας Φυσικών Επιστημών «Δημόκριτος») και κ. Νίκος Μαρουλάκης (Εικονογράφος Παιδικών Βιβλίων), ενώ το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων εκπροσώπησε ο κ. Κώστας Παπαχρήστος, Δ/ντης Σπουδών πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, ο οποίος στο χαιρετισμό του συνεχάρη τη μικρή Αναστασία, καθώς και όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στο διαγωνισμό, ενώ τόνισε και το ρόλο των Διευθυντών και των εκπαιδευτικών των σχολείων που προώθησαν τον διαγωνισμό και ενθάρρυναν τα παιδιά να δημιουργήσουν. Ο κ. Περουλάκης σημείωσε ότι «Όλοι γνωρίζουμε ότι το διάστημα είναι ένα θέμα που γοητεύει τα μικρά παιδιά. Έτσι, με χαρά διαπιστώσαμε ότι περισσότερα από 1.100 παιδιά αγκάλιασαν με τη συμμετοχή τους τον ελληνικό διαγωνισμό, ανεβάζοντας έτσι την Ελλάδα στην 4η θέση σε επίπεδο συμμετοχών πανευρωπαϊκά. Όπως είναι λογικό, το έργο της κριτικής επιτροπής υπήρξε ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς χρειάστηκε να επιλέξουμε από ένα πλήθος ευφάνταστων σχεδίων, διαπιστώνοντας για ακόμα μια φορά ότι η φαντασία των μικρών παιδιών είναι απέραντη. Καταλήξαμε στο συγκεκριμένο σχέδιο που πιστεύουμε ότι κατάφερε όντας αισθητικά ελκυστικό να αποδώσει με τον πιο ευρηματικό τρόπο την οικειότητα με την οποία προσεγγίζει ένα μικρό παιδί την έννοια του διαστήματος. Μπράβο στην Αναστασία λοιπόν που επάξια αναδείχτηκε νικήτρια, όμως χιλιάδες μπράβο αρμόζουν και σε όλους τους μαθητές που τίμησαν με την συμμετοχή τους τον διαγωνισμό μας.». Ο κ. Σπυρόπουλος τόνισε «Ο διαγωνισμός ήταν μια εξαιρετική πρωτοβουλία του προγράμματος GALILEO. Έδωσε την ευκαιρία στους μικρούς μαθητές να αποτυπώσουν με τον τρόπο τους το Διάστημα και την Αεροναυπηγική στη σημερινή εποχή του παγκόσμιου κυβερνοχώρου και των κοινωνικών δικτύων. Οι συμμετοχές ήταν εξαιρετικές και κάθε μία είχε τη δική της ιδιαιτερότητα. Η τελική επιλογή την οποία τελικά ομόφωνα αποδεχτήκαμε, μετά τις επιμέρους βαθμολογήσεις, ήταν πραγματικά η ποιό πετυχημένη. Πολλά συγχαρητήρια στην Αναστασία και σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στον διαγωνισμό.», ενώ ο κ. Κιτσώνας δήλωσε «Είμαι πολύ ικανοποιημένος τόσο από τον αριθμό των παιδιών που πήραν μέρος στο διαγωνισμό όσο και από την ποιότητα των έργων τους. Η τελική επιλογή ήταν δύσκολη γιατί πολλά έργα είναι καταπληκτικά συνδυάζοντας με τον καλύτερο τρόπο φαντασία, ικανότητα αλλά και χιούμορ πάνω στο ζητούμενο θέμα.» Αυτός ο συναρπαστικός Διαγωνισμός διοργανώθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και απευθυνόταν σε παιδιά ηλικίας 9 έως 11 ετών που ζουν στην Ε.Ε. Μια ειδική κριτική επιτροπή κλήθηκε να επιλέξει έναν νικητή από κάθε χώρα. Κάθε παιδί έπρεπε να καταθέσει ένα έργο με θέμα «Διάστημα και Αεροναυτική», χρησιμοποιώντας τη φαντασία του και οποιοδήποτε υλικό και τεχνική σκίτσου, ζωγραφικής και χρωματισμού. Στη χώρα μας η συμμετοχή των παιδιών ξεπέρασε κάθε προσδοκία, λαμβάνοντας την 4η θέση σε Ευρωπαϊκό επίπεδο βάσει αριθμού συμμετοχών (άνω των 1100). Ο Διαγωνισμός Ζωγραφικής Galileo. Ο Διαγωνισμός Ζωγραφικής Galileo έλαβε χώρα στα 27 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τη διάρκεια του 2011. Παιδιά που ζουν σε κάθε μια από αυτές τις χώρες ενθαρρύνθηκαν να λάβουν μέρος. Οι νικητές έχουν πλέον επιλεγεί και το όνομα του καθενός θα δοθεί στο Δορυφορικό Πρόγραμμα Galileo. Ο Διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε την περίοδο 1 Σεπτεμβρίου έως 15 Νοεμβρίου 2011 και όλοι οι νικητές θα ανακοινωθούν κατά τη διάρκεια του πρώτου τριμήνου του 2012. Το Πρόγραμμα Galileo. Το Πρόγραμμα Galileo είναι το ανεξάρτητο δορυφορικό σύστημα πλοήγησης της Ευρώπης. Στο πλαίσιο του προγράμματος θα εκτοξευτούν τουλάχιστον 27 δορυφόροι, γεγονός που θα επιτρέψει στην Ευρώπη να διατηρήσει την ηγετική της θέση στις τεχνολογίες που σχετίζονται με το διάστημα. Το Galileo είναι το Πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωση που στοχεύει στην ανάπτυξη ενός παγκόσμιου δορυφορικού συστήματος πλοήγησης υπό Ευρωπαϊκή επίβλεψη. Θα είναι συμβατό και, σε ορισμένες υπηρεσίες του, διαλειτουργικό με το Αμερικάνικο GPS και το Ρώσικο Glonass, αλλά ανεξάρτητο από αυτά. Το δορυφορικό σύστημα θα διαθέτει πολλές εφαρμογές συμπεριλαμβανομένης της διαχείρισης μεταφορών και εφαρμογών κινητών τηλεφώνων. Οι δορυφόροι του Προγράμματος Galileo έχουν προγραμματιστεί να εκτοξευτούν σε φάσεις ξεκινώντας από το 2011 και έως ότου ολοκληρωθεί ο σχηματισμός. Διεθνής συνεργασία: Το σύστημα της ΕΕ και εκείνων που προέρχονται από την Κίνα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, την Ιαπωνία και την Ινδία είναι συμβατά, αλλά αυτό απαιτεί συνεχείς συζητήσεις με όλα τα κράτη και μέσα στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών. Η Νορβηγία συμμετέχει και έχει συμβάλλει στη χρηματοδότηση του προγράμματος, ενώ σε εξέλιξη βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις με την Ελβετία. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ. Μικρές ειδήσεις. Στις 25 Ιανουαρίου το μικρό διαστημικό σκάφος "Chibis-Μ» χωρίζεται από το όχημα φορτίου « Progress M-13M» και άρχισε την αυτόνομη πτήση του. Σύμφωνα με τη βαλλιστική Υπηρεσία Αποστολής Control Center μικροδορυφορικών ξεκίνησε με τις ακόλουθες παραμέτρους: • Το ελάχιστο ύψος από την επιφάνεια της Γης - 497,535 χιλιόμετρα? • Το μέγιστο ύψος πάνω από την επιφάνεια της Γης - 513,607 χιλιόμετρα? • Περίοδος - 94,55 λεπτά? • κλίση - 51,62 μοίρες. Ο Μικροδορυφορος "Chibis-M" δημιουργήθηκε στο Ινστιτούτο Space Research Institute σε συνεργασία με άλλους επιστημονικούς οργανισμούς. Περίπου το ένα τρίτο της μάζας του δορυφόρου είναι ένα συγκρότημα από επιστημονικο εξοπλισμο (ΚΠΑ), "The Storm". Για πρώτη φορά σε έναν δορυφόρο, υπάρχει μια σειρά διατάξεων, «επικάλυψη» κυμαίνονται από γάμμα σε ραδιοκύματα, τα οποία έχουν ως στόχο την έρευνα για το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα όταν πέφτουν κεραυνοί. Στο ΚΠΑ "The Storm" περιλαμβάνει x-ray ανιχνευτές, γάμμα, υπεριώδης και ραδιοκύματα (30-50 MHz), που παράγονται κατά την έξοδο από κεραυνό, σε υψόμετρο 13-20 χιλιόμετρα. Στο ΚΠΑ περιλαμβάνει επίσης εργαλεία για τη μελέτη των ταλαντώσεων του πλάσματος. Για να καταλάβουμε αν αυτές συνοδεύονται από λάμψεις της ακτινοβολίας αστραπή, τα ΚΠΑ εξοπλισμένα με μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή. Βάρος περίπου 40 κιλά. Διαστάσεις στην ανοικτή κατάσταση (κεραία και ηλιακούς συλλέκτες) 1250x966 mm. Κοσμικός δίσκος κατασκευάζει πλανήτες. Αστρονόμοι στις ΗΠΑ μελετούν το άστρο V1052 Cen που βρίσκεται σε απόσταση 700 ετών φωτός από εμάς, στον νότιο αστερισμό του Κενταύρου. Γύρω από το άστρο έχει δημιουργηθεί ένας δίσκος ύλης (αέρια, σκόνη) που σύμφωνα με τους ερευνητές διαθέτει χαρακτηριστικά που τον κάνουν ξεχωριστό. Ο «τραγανός» δίσκος. Το άστρο και ο δίσκος του εντοπίστηκαν το 2008 και αστρονόμοι του Πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν χρησιμοποίησαν το πολύ ισχυρό τηλεσκόπιο VLT στην Χιλή για να το μελετήσουν. Όπως αναφέρουν πρόκειται για ένα είδος δίσκου ύλης που δεν έχει εντοπιστεί ξανά γύρω από ένα άστρο. Ο δίσκος είναι ιδιαίτερα συμπαγής και αποτελείται κυρίως από μονοξείδιο του άνθρακα που του δίνει μια ιδιαίτερη «τραγανή» όψη η οποία σύμφωνα με τους ερευνητές θυμίζει περισσότερο τυλιγμένο σχοινί παρά... πιάτο. «Η ανακάλυψη είναι εντυπωσιακή επειδή είναι ο πιο συμπαγής δίσκος που έχει εντοπιστεί μέχρι σήμερα και σίγουρα πρέπει να εξηγηθεί η αιτία του φαινομένου. Αυτή τη στιγμή πάντως προσπαθούμε να κατανοήσουμε το πώς σχηματοποιήθηκε αυτός ο δίσκος. Ίσως υπάρχουν ισχυρά βαρυτικά πεδία που συγκρατούν και ενώνουν την ύλη. Ίσως πάλι έχουν ήδη σχηματιστεί κάποιοι πλανήτες που ελέγχουν τον δίσκο με τρόπο ανάλογο που κάποιοι δορυφόροι του Κρόνου ελέγχουν ορισμένα από τα δακτυλίδια του» αναφέρει ο Τσάρλς Κάουλι, επικεφαλής της έρευνας. Η μελέτη του δίσκου αναμένεται να προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για τη δημιουργία των ηλιακών συστημάτων αν και, όπως ομολογούν οι ειδικοί, μέχρι στιγμής η παρατήρηση και η μελέτη του έχει προσφέρει περισσότερες απορίες παρά εξηγήσεις για τη γέννηση των ηλιακών συστημάτων. Στην φωτογραφία καλλιτεχνική απεικόνιση του «τραγανού» κοσμικού δίσκου.

Το πιο εντυπωσιακό κοσμικό ‘αυγό’. Μια νέα υπέρυθρη εικόνα του Νεφελώματος της Έλικας (Helix Nebula) στον αστερισμό του Υδροχόου, που τραβήχτηκε με ένα εξελιγμένο τηλεσκόπιο του Ευρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητηρίου (ESO), αποκαλύφθηκε πρόσφατα. Η φωτογραφία βρίσκεται πράγματι σε αντίθεση με οτιδήποτε έχουμε δει μέχρι σήμερα, ενώ η ομάδα αστρονομίας του ESO είναι εξαιρετικά ικανοποιημένη με τον τρόπο για αυτήν. Εικόνα του Νεφελώματος της Έλικας που δημιουργήθηκε με εικόνες που λήφθηκαν από το VISTA με ειδικά υπέρυθρα φίλτρα. Πολλές φορές αναφέρεται και σαν το Μάτι του Θεού. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτό το πλανητικό νεφέλωμα μοιάζει πράγματι σαν ένα γιγάντιο μάτι στο διάστημα, πλήρες με πολλές και μικρές λεπτομέρειες. Η καταγραφή όλων αυτών των στοιχείων έγινε δυνατή μόνο μέσω της χρήσης του VISTA, ένα τηλεσκόπιο του ESO στην ορατή και την υπέρυθρη ζώνη του φάσματος. Το τηλεσκόπιο των 4.1 μέτρων βρίσκεται στο Παρατηρητήριο Paranal στην Χιλή, και εγκαινιάστηκε το Δεκέμβριο του 2009. Από τότε, έχει συλλάβει μερικές καταπληκτικές όψεις του Σύμπαντος, αλλά η τελευταία εικόνα είναι με διαφορά η πιο αξιόλογη, συμφωνούν οι επιστήμονες. Χάρη στην αξιοσημείωτη δύναμη διείσδυσης του, το παρατηρητήριο ήταν σε θέση να διαπερνά τα παχιά στρώματα της κοσμικής σκόνης και του διαστρικού αερίου που γεμίζουν το νεφέλωμα, οπότε απεικονίστηκαν με λεπτομέρεια όλες οι δομές του. Στην εικόνα διακρίνουμε εύκολα τις λεπτές έλικες του αερίου που απαρτίζουν αυτό που μοιάζει ακριβώς με την κόρη του ματιού. Όταν παρατηρείται σε οπτικά μήκη κύματος, τα ψυχρά νήματα του αερίου στα νεφελώματα είναι αόρατα. Ένας πρόσθετος λόγος για τον οποίο το νεφέλωμα του Έλικα αποκαλύπτει τα μυστικά του είναι ότι είναι πολύ κοντά μας. Οι αστρονόμοι το ταξινομούν ως ένα πλανητικό νεφέλωμα, αλλά η ταξινόμηση αυτή δεν έχει καμία σχέση με πλανήτες. Το όνομα βγήκε όταν οι αστρονόμοι αρχικά νόμιζαν ότι έβλεπαν μεγάλους γίγαντες πλανήτες αερίου με τα πρωτόγονα τηλεσκόπιά τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση του Νεφελώματος της Έλικας, το οποίο είναι επίσης γνωστό με το λιγότερο πιασάρικο όνομα NGC 7293, το μυστήριο γύρω του προέρχεται από το γεγονός ότι φαίνεται πολύ μεγάλο ακόμη και σε μικρά τηλεσκόπια, ενώ την ίδια στιγμή παραμένει πολύ αμυδρό. Απέχει δε από μας κάπου 700 έτη φωτός μακριά. “Ακόμα κι αν φαίνονται μικρά, αυτά τα σκέλη από μοριακό υδρογόνο, γνωστών σαν κομητικοί κόμβοι, έχουν το μέγεθος περίπου του ηλιακού μας συστήματος," δήλωσαν ερευνητές του ESO. Ας σημειωθεί ότι υπάρχουν πάνω από 20.000 τέτοιοι κόμβοι στο Helix Nebula. «Τα μόρια σ’ αυτές τις θέσεις είναι σε θέση να επιβιώσουν από την υψηλής ενέργειας ακτινοβολία που προέρχεται από το ετοιμοθάνατο άστρο, ακριβώς επειδή συσσωρεύονται σε αυτούς τους κόμβους, γεγονός που εν συνεχεία τους θωρακίζει από τη σκόνη και το μοριακό αέριο», γράφουν οι επιστήμονες στην έρευνα τους. Ας μην ξεχνάμε πως το 2012 το ESO γιορτάζει την 50η επέτειο του, πράγμα που σημαίνει ότι αναμένουμε πολύ περισσότερες παρατηρήσεις αυτού του είδους πριν από το τέλος του έτους. http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=15829 Πηγή: SoftPedia Πλανητικά νεφελώματα. Τα πλανητικά νεφελώματα αποτελούνται από ένα επεκτεινόμενο κέλυφος ιονισμένου αερίου που αποβάλλεται κατά τη διάρκεια του τέλους της ζωής κάποιων γιγάντιων άστρων. Αυτό το όνομα προέρχεται από την πρώτη ανακάλυψή τους στον 18ο αιώνα, εξαιτίας της ομοιότητάς τους με τους γίγαντες αερίων όταν φαίνοντας από μικρά οπτικά τηλεσκόπια, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς τους πλανήτες. Είναι ένα σχετικά βραχύβιο φαινόμενο, που διαρκεί λίγες δεκάδες χιλιάδες χρόνια, σε σύγκριση με την τυπική διάρκεια ζωής ενός αστέρα, που φτάνει τα δισεκατομμύρια έτη. Στο τέλος της ζωής του άστρου, στη φάση που γίνεται ερυθρός γίγαντας, τα εξώτερα στρώματά του απομακρύνονται μέσω παλμικών ταλαντώσεων και ισχυρού αστρικού ανέμου. Χωρίς αυτά τα αδιαφανή στρώματα, ο καυτός, φωτεινός πυρήνας εκπέμπει υπεριώδη ακτινοβολία που ιονίζει τα αποβληθέντα εξωτερικά στρώματα του αστέρα. Αυτό το ιονισμένο κέλυφος αερίων ακτινοβολεί σαν πλανητικό νεφέλωμα. Τα πλανητικά νεφελώματα μπορεί να παίζουν ένα κρίσιμο ρόλο στην χημική εξέλιξη ενός γαλαξία, επιστρέφοντας υλικό στο διαστρικό ενδιάμεσο που έχει εμπλουτιστεί με βαρύτερα στοιχεία και άλλα προϊόντα πυρηνοσύνθεσης (όπως άνθρακας, άζωτο, οξυγόνο και ασβέστιο). Σε μακρινότερους γαλαξίες, τα πλανητικά νεφελώματα μπορεί να είναι τα μόνα αντικείμενα που μπορούν να αναλυθούν για να αποφέρουν χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με τις χημικές πυκνότητες.

Opportunity: αρχίζει ο 9ος χρόνος εξερεύνησης του Άρη. Το διαστημικό όχημα της NASA Opportunity, προσγειώθηκε στην επιφάνεια του Άρη σαν σήμερα - στις 25 Ιανουαρίου 2004. Παρότι η αποστολή του είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να έχει διάρκεια τριών μηνών, το Opportunity έκλεισε 8 χρόνια εξερεύνησης της επιφάνειας του Άρη. Μεταξύ άλλων το Opportunity ανακάλυψε πρόσφατα γύψο (CaSO4•2H2O), που αποτελεί την «πιο ισχυρή» ένδειξη ύπαρξης νερού στον κόκκινο πλανήτη. Στο βίντεο της NASA που ακολουθεί γίνεται μια ανασκόπηση των 8 χρόνων έρευνας του Άρη από το "ηρωικό" διαστημικό όχημα που αναμένει το καλοκαίρι τον "αντικαταστάτη" του - το Curiosity (εκτοξεύθηκε με κατεύθυνση τον Άρη πριν από δυο μήνες).

Πλανήτης που…εξατμίζεται. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ εντόπισε ένα εντυπωσιακό κοσμικό φαινόμενο. Ένα άστρο με μέγεθος παρόμοιο με αυτό του Ήλιου εξαερώνει έναν βραχώδη πλανήτη που κινείται κοντά σε αυτό. Ο πλανήτης έχει μέγεθος παρόμοιο με αυτό του Ερμή και οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι θα εξατμιστεί και δεν θα υπάρχει πλέον σε περίπου 200 εκατομμύρια έτη. Το άστρο…βραστήρας. Το KIC 12557548 βρίσκεται σε απόσταση 1.500 ετών φωτός από εμάς. Ο πλανήτης που εξαερώνεται βρίσκεται κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από το άστρο και το φαινόμενο αποκαλύπτει το τι θα συμβεί σε πολλούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος όταν ο Ήλιος μετά από μερικά δισεκατομμύρια έτη μπει στην φάση της διόγκωσης και μετατραπεί σε κόκκινο γίγαντα. Η ανακάλυψη έγινε από ερευνητές του MIT και είναι σημαντική αφού είναι η πρώτη φορά που εντοπίζεται η εξαέρωση ενός βραχώδους πλανήτη. Τα προηγούμενα χρόνια έχουν εντοπισθεί πλανήτες αερίου να εξαερώνονται. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι ο πλανήτης που εξατμίζεται έχει αυτή την στιγμή θερμοκρασία που ξεπερνάει τους 1700 βαθμούς Κελσίου. Θα συνεχίσουν την παρατήρηση του φαινομένου με το τηλεσκόπιο Hubble. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην διαδικτυακή επιθεώρηση arxiv.org Στην φωτογραφία καλιτεχνική απεικόνιση του πλανήτη που εξατμίζεται.

Νερό στον πλανήτη Άρη. Εντυπωσιακές νέες εικόνες από τα όρη του πλανήτη Αρη αποτελούν τις καλύτερες ως σήμερα ενδείξεις σχετικά με την ύπαρξη ρέοντος νερού – βασικό στοιχείο για την ύπαρξη ζωής – στον Κόκκινο Πλανήτη. Τα νέα ευρήματα τα οποία δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Science» αποτελούν «προϊόν» μιας αμερικανο-ελβετικής ερευνητικής συνεργασίας..... Μια σειρά εικόνων που ελήφθησαν από το διαστημικό όχημα Mars Reconnaissance Orbiter της NASA, αποκαλύπτει «δάχτυλα» νερού στον πλανήτη την άνοιξη και το καλοκαίρι. Τα υδάτινα αυτά μονοπάτια εμφανίζονται ανάμεσα σε βραχώδεις πλαγιές και κυλούν επί εκατοντάδες μέτρα στο Νότιο Ημισφαίριο του Αρη. Βρίσκονται σε σημεία που ζεσταίνονται από τον καλοκαιρινό ήλιο, χωρίζονται ή συναντιούνται, ωστόσο όταν ο χειμώνας φθάνει, χάνονται. Αλμυρό το νερό στον Αρη. Σύμφωνα με τον επικεφαλής της νέας μελέτης καθηγητή Αλφρεντ ΜακΓιούεν από το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα τα στοιχεία μαρτυρούν ότι το νερό που ρέει στον Αρη είναι αλμυρό. Η αλμυρότητα μειώνει τη θερμοκρασία στην οποία το νερό παγώνει. Οι περιοχές όπου απαντώνται τα υδάτινα «δάχτυλα» ζεσταίνονται αρκετά ώστε να ρέει σε αυτές νερό σε υγρή μορφή το οποίο είναι εξίσου αλμυρό με εκείνο των ωκεανών της Γης – εάν το νερό δεν ήταν αλμυρό τότε θα ήταν μονίμως παγωμένο με βάση τις θερμοκρασίες που παρατηρούνται στον Κόκκινο Πλανήτη. Τα μονοπάτια νερού που εντόπισαν οι επιστήμονες έχουν μικρό πλάτος και μήκος εκατοντάδων μέτρων. Ο αριθμός τους όμως είναι μεγάλος. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ορισμένα σημεία μπορεί κάποιος να παρατηρήσει περισσότερα από 1.000 διαφορετικά υδάτινα «δάχτυλα». Τα καινούργια αποτελέσματα είναι τα πρώτα που δείχνουν ύπαρξη ρέοντος νερού στον Άρη, σύμφωνα με τον καθηγητή ΜακΓιούεν, γεγονός που ανοίγει νέους ορίζοντες στο κυνήγι για ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες είχαν εντοπίσει μόνο νερό σε παγωμένη μορφή κοντά στην επιφάνεια πολλών περιοχών του Κόκκινου Πλανήτη.

Υποβρύχιο τηλεσκόπιο νετρίνων στα βάθη της Μεσογείου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτεί την κατασκευή ενός τηλεσκοπίου που θα εγκατασταθεί στα βάθη της Μεσογείου. Το KM3Net θα εντοπίζει νετρίνα και θα αναζητά πληροφορίες για «βίαια« κοσμικά φαινόμενα όπως τα σουπερνόβα ή ακόμη και η Μεγάλη Έκρηξη. Οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι το KM3Net είναι πιθανό να αποκαλύψει άγνωστα μέχρι σήμερα φαινόμενα που δεν είναι εφικτό να εντοπιστούν με τα υπάρχοντα όργανα διαστημικής παρατήρησης. Το τηλεσκόπιο θα τοποθετηθεί σε βάθος περίπου δύο χλμ και το κόστος του αναμένεται να αγγίξει τα 250 εκατομμύρια ευρώ. Το τηλεσκόπιο του...πυθμένα. Την κατασκευή του «Τηλεσκόπιου Νετρίνων Κυβικού Χιλιομέτρου» (Multi-Cubic Kilometre Neutrino Telescope) ή KM3NeT οργανώνει το δίκτυο ASPERA. Πρόκειται για ένα δίκτυο που αναζητά και συγκεντρώνει χρηματοδοτήσεις από ευρωπαϊκές κρατικές υπηρεσίες για αστρονομικά ερευνητικά προγράμματα. Το KM3NeT θα είναι μια πολύ μεγάλη εγκατάσταση που θα αποτελείται από περίπου 12 χιλιάδες αισθητήρες ο καθένας εκ των οποίων θα έχει μέγεθος ανάλογο με εκείνο που έχουν οι πολύχρωμες πλαστικές μπάλες με τις οποίες παίζουν οι λουόμενοι στις παραλίες. Η έκταση του τηλεσκοπίου υπολογίζεται σε περίπου ένα κυβικό χιλιόμετρο. Η εγκατάσταση θα τοποθετηθεί σε βάθος περίπου δύο χιλιομέτρων κάτω από την θάλασσα και οι αισθητήρες θα τοποθετηθούν σε κάθετες σειρές. Το ύψος του τηλεσκοπίου θα ξεπερνάει τα 500 μέτρα...... «Θα μας ανοίξει ένα νέο παράθυρο στο Σύμπαν» αναφέρει ο Λι Τόμσον, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σέφιλντ που είναι μέλος της ομάδας δημιουργίας του KM3NeT. Οι «οικοδεσπότες» Ένα μικρό πρωτότυπο του KM3NeT βρίσκεται σε λειτουργία στις νότιες ακτές της Γαλλίας και γίνεται προσπάθεια κατασκευής ενός μεγαλύτερου πρωτότυπου που θα αρχίσει να λειτουργεί μέχρι το 2015. Στόχος είναι να κατασκευάζονται σταδιακά όλο και μεγαλύτερα σε μέγεθος τηλεσκόπια ώστε να προκύψει από τις δοκιμές το «τελικό» μέγεθος του τηλεσκοπίου. Όσον αφορά την τοποθεσία που θα γίνει η εγκατάσταση μελετώνται τρεις περιοχές. Μια στην Γαλλία (ανοικτά της Τουλόν), μια στην Ιταλία (ανοικτά της Σικελίας) και μια στην Ελλάδα (ανοικτά της Πύλου). Η Πύλος συγκεντρώνει σημαντικές πιθανότητες αφού λειτουργεί εκεί τα τελευταία χρόνια το NESTOR, ένα υποθαλάσσιο τηλεσκόπιο εντοπισμού νετρίνων. http://www.nestor.noa.gr/ Τα νετρίνα. Τα νετρίνα είναι στοιχειώδη σωματίδια που δημιουργούνται κατά την ραδιενεργό διάσπαση, κατά τις πυρηνικές αντιδράσεις όπως αυτές που συμβαίνουν στο εσωτερικό των άστρων και στους πυρηνικούς αντιδραστήρες, και κατά την αλληλεπίδραση των κοσμικών ακτίνων με άτομα ύλης. Το πρόβλημα με τα νετρίνα έγκειται κυρίως στο ότι είναι πολύ δύσκολο να ανιχνευθούν, γιατί αλληλεπιδρούν πολύ ασθενώς με την ύλη και επιπλέον κινούνται σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός ενώ υπάρχουν και ενδείξεις ότι πιθανώς κινούνται και πιο γρήγορα από το φως. Τα νετρίνα κυκλοφορούν στο Σύμπαν από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του και έτσι ο εντοπισμός και η μελέτη τους μπορεί να φωτίσει πτυχές της γέννησης του Κόσμου. Μέχρι τώρα είναι γνωστά τρία είδη νετρίνων, τα οποία συχνά αναφέρονται και σαν «γεύσεις» νετρίνων: τα νετρίνα ηλεκτρονίων, τα μιονικά νετρίνα και τα νετρίνα τ. Πειράματα υποδεικνύουν την ύπαρξη και ενός τέταρτου είδους νετρίνο. Επίσης:Antares: το μεγαλύτερο υποβρύχιο τηλεσκόπιο νετρίνων. http://physicsgg.wordpress.com/2011/05/29/antares-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%B2%CF%81%CF%8D%CF%87%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B9/ Σχετικά: http://www.popsci.com/technology/article/2011-11/new-neutrino-net

Από το διαστημόπλοιο Προγκρές θα εκτοξευτεί δορυφόρος. Το ρωσικό διαστημόπλοιο εφοδιασμού Προγκρές M-13M την ερχόμενη νύχτα θα αποσυνδεθεί από το ΔΔΣ και θα μετατραπεί σε ιπτάμενο «τραπέζι εκκίνησης» για την εκτόξευση ενός επιστημονικού μικροδορυφόρου σε διαστημική τροχιά. Πριν την αποσύνδεση του οι κοσμοναύτες γέμισαν το Προγκρές με σκουπίδια και μεταχειρισμένες συσκευές. Τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου του 2011 το Προγρές μετέφερε στο ΔΔΣ υλικά βάρους 2,6 και πάνω τόνων, μαζί και ένα ειδικό κοντέινερ-εκτοξευτήρα με τον επιστημονικό μικροδορυφόρο Chibis-Μ για τη μελέτη των εκκενώσεων (αστραπών και κεραυνών) στην ατμόσφαιρα της Γης. Το αποσυνδεδεμένο από τον Σταθμό Προγκρές θα τοποθετήσει στις 25 Ιανουαρίου τον δορυφόρο σε τροχιά λειτουργίας ύψους σχεδον 500 χιλιομέτρων. Τρείς ώρες μετά την εκτόξευση του, το Προγκρές Μ-13Μ θα βγει από την τροχιά πτήσης του και θα βυθιστεί σε ειδική περιοχή του Ειρηνικού ωκεανού στο λεγόμενο «νεκροταφείο διαστημόπλοιων». Καταιγίδες στην Αφρική, υπερθέαμα από το Διάστημα. Περνώντας πάνω από τη νότια Αφρική μια νύχτα του Δεκέμβρη, το πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού είχε την ευκαιρία να απαθανατίσει τους κεραυνούς που φώτιζαν την ήπειρο, την ώρα που ο Γαλαξίας διέσχιζε τον ξάστερο ουρανό. Το εξωπραγματικό βίντεο δημιουργήθηκε από τη συρραφή φωτογραφιών υψηλής ανάλυσης που ελήφθησαν στις 29 Δεκεμβρίου 2011 και καλύπτουν χρονικό διάστημα 20 λεπτών -όσο χρειάστηκε ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός να διανύσει την απόσταση από το Νίγηρα μέχρι τη Μαδαγασκάρη. Το έδαφος φωτίζεται μόνο από λιγοστά φώτα πόλεων και χωριών, που φαίνονται κόκκινα δίπλα στις γαλάζιες λάμψεις των αστραπών. Στα πρώτα καρέ του βίντεο, ο κεντρικός δίσκος του Γαλαξία μας διακρίνεται σαν μια ζώνη λευκού φωτός που κινείται προς τα πάνω. Το ταξίδι τελειώνει με το πρώτο φως του Ήλιου να χύνεται στον Ινδικό Ωκεανό. Το βίντεο δημιουργήθηκε από το πρόγραμμα Γεωσκόπησης Πληρώματος στο Διαστημικό Κέντρο Johnson της NASA.

Για όλους τους φίλους που αναρωτούνται πως θα πάμε εκεί εξω τόσο μακρύα αντιγράφω κατι που δημοσιεύθηκε στις 18/12/2009 στην σελίδα 19 της Διαστημικής εξερεύνησης!!! Υπερφωτεινή κίνηση Alcubierre λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου. Μια ιδέα για να γίνει πιθανό ένα διαστημικό ταξίδι με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή που ταξιδεύει το φως, προτάθηκε για πρώτη φορά από το Μεξικανό θεωρητικό φυσικό Miguel Allcubierre το 1994. Αυτή η ιδέα αρχίζει από την αντίληψη, που υπονοείται στη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, ότι η ύλη αναγκάζει την επιφάνεια του χωροχρόνου γύρω της να κυρτώνεται. Ο Miguel Alcubierre ενδιαφέρθηκε για το αν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί η "κίνηση λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου" (warp drive), όπως παρουσιαζόταν στο έργο επιστημονικής φαντασίας Star Trek. Αυτό τον οδήγησε στην αναζήτηση μιας έγκυρης μαθηματικής περιγραφής του πεδίου βαρύτητας, που θα επέτρεπε ένα είδος χωροχρονικής στρέβλωσης σαν μέσο υπερφωτεινής προώθησης. Ο Alcubierre κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μια κίνηση λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου θα ήταν εφικτή, εάν η ύλη θα μπορούσε να κανονιστεί έτσι ώστε να διαστέλλεται ο χωροχρόνος πίσω από ένα διαστημόπλοιο (κι έτσι να απομακρύνει το σημείο αναχώρησης πολλά έτη φωτός πίσω), και να συρρικνώνει τον χωροχρόνο μπροστά (ώστε να φέρνει τον προορισμό πιο κοντά). Με αυτό τον τρόπο θα αφήνει το ίδιο το διαστημόπλοιο σε μια τοπικά επίπεδη περιοχή του χωροχρόνου που θα ορίζεται από μια "φυσαλίδα στρέβλωσης", που θα βρίσκεται μεταξύ των δύο στρεβλώσεων του χωροχρόνου. Το σκάφος έτσι θα ήταν σαν να έκανε σερφ κατά μήκος της φυσαλίδας του με μια αυθαίρετα υψηλή ταχύτητα, ωθούμενο προς τα εμπρός λόγω της διαστολής του διαστήματος στο πίσω τμήμα του και της συστολής του διαστήματος μπροστά του. Θα μπορούσε λοιπόν να ταξιδέψει γρηγορότερα από το φως χωρίς καμιά παράβαση οποιουδήποτε φυσικού νόμου επειδή, ο χωροχρόνος στην τοπική φυσαλίδα στρέβλωσης θα ήταν σε ηρεμία. Επίσης, όντας τοπικά στάσιμο, το διαστημόπλοιο και το πλήρωμά του δεν θα επηρεαζόταν από τις τρομακτικές επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις (που προλαμβάνουν την ανάγκη για "διατάξεις απόσβεσης της αδράνειας"), και από τα σχετικιστικά αποτελέσματα, όπως η χρονική διαστολή (επειδή το πέρασμα του χρόνου μέσα στη φυσαλίδα στρέβλωσης θα ήταν η ίδια με αυτό στο εξωτερικό). Θα μπορούσε άραγε να γίνει πραγματικότητα μια τέτοια κίνηση λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου; Όπως επισημαίνει ο Alubierre θα απαιτούσε τον επιδέξιο χειρισμό της ύλης με μια αρνητική ενεργειακή πυκνότητα. Τέτοια ύλη, γνωστή ως εξωτική ύλη, είναι το ίδιο είδος της ουσίας που απαιτείται προφανώς για να διατηρήσει ανοικτές τις σκουληκότρυπες - ένα άλλα μέσον που έχει προταθεί για να ταξιδέψουμε χωρίς το φραγμό της ταχύτητας του φωτός. Η κβαντομηχανική επιτρέπει την ύπαρξη περιοχών αρνητικής ενεργειακής πυκνότητας κάτω από ειδικές περιστάσεις, όπως είναι το φαινόμενο Casimir. Το 1999 ο Chris Van Den Broeck, στο Καθολικό Πανεπιστήμιο Leuven του Βελγίου, ανέλυσε περισσότερο την ιδέα της κίνησης Alubierre λόγω στρέβλωσης. Έτσι, ίσως ήρθε πιο κοντά η κατασκευή ενός διαστημοπλοίου τύπου Enterprise. Οι υπολογισμοί του Van Den Broeckο έδειξαν ότι δεν χρειάζεται τόση ενέργεια όση υπολόγισε ο Alcubierre στην εργασία του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε στα πρόθυρα της ικανότητας να στρεβλώσουμε τον χωροχρόνο. Όπως συμπεραίνει ο Van Den Broeck: "Το πρώτο υπερφωτεινό ταξίδι λόγω στρέβλωσης είναι ακόμα πολύ μακρινή υπόθεση, αλλά ίσως έχει γίνει τώρα ελαφρώς λιγότερο απίθανο." Φυσική της κίνησης Alubierre. Για εκείνους που είναι εξοικειωμένοι με τα φαινόμενα της ειδικής σχετικότητας, όπως είναι η συστολή Lorentz και η χρονική διαστολή, η κίνηση Alcubierre έχει μερικές προφανώς ειδικές πτυχές. Ειδικότερα, ο Alcubierre έχει δείξει ότι ακόμα και όταν επιταχύνει το σκάφος, ταξιδεύει σε μια γεωδαισιακή ελεύθερης πτώσης. Με άλλα λόγια, ένα σκάφος που χρησιμοποιεί τη στρέβλωση του χωροχρόνου για να επιταχυνθεί και να επιβραδυνθεί είναι πάντα σε ελεύθερη πτώση, και το πλήρωμα του σκάφους δεν θα δοκίμαζε καμία βαρυτική δύναμη επιτάχυνση. Κάποιες τεράστιες παλιρροιακές δυνάμεις θα παρουσιάζονταν πλησίον των άκρων του επίπεδου διαστημικού σκάφους, λόγω της μεγάλης χωρικής κυρτότητας εκεί, αλλά με την κατάλληλη προδιαγραφή της μετρικής, αυτές θα γίνονταν πολύ μικρές μέσα στον όγκο του σκάφους. Ο D. Coule έχει υποστηρίξει ότι σχέδια όπως αυτό που προτείνεται από τον Alcubierre δεν είναι εφικτά επειδή η ύλη που τοποθετείται στο δρόμο πρέπει εκ των προτέρων να τοποθετηθεί με ταχύτητα υπερφωτεινή. Κατά συνέπεια, σύμφωνα με τον Coule, απαιτείται μια κίνηση Alcubierre προκειμένου να φτιαχτεί μια κίνηση Alcubierre. Γι αυτό και είναι αδύνατη η κατασκευή αυτής της κίνησης, ακόμα κι αν η μετρική είναι φυσικά σημαντική. Σημαντικά προβλήματα με τη μετρική αυτής της μορφής προέρχονται από το γεγονός ότι όλες οι γνωστές κινήσεις λόγω στρεβλώσεων του χωροχρόνου, παραβιάζουν διάφορες ενεργειακές συνθήκες. Είναι αλήθεια ότι ορισμένα πειραματικά ελεγμένα κβαντικά φαινόμενα, όπως το φαινόμενο Casimir, όταν περιγράφονται στα πλαίσια της κβαντικής θεωρίας πεδίου, παραβιάζουν επίσης τις ενεργειακές συνθήκες. Έτσι, κάποιος μπορεί να ελπίζει ότι οι κινήσεις τύπου Alcubierre, λόγω στρεβλώσεων του χωροχρόνου, θα μπορούσαν ίσως να πραγματοποιηθούν με μια έξυπνη εφαρμοσμένη μηχανική που θα εκμεταλλεύεται τέτοια κβαντικά αποτελέσματα. Πάντως, υπολογισμοί έδειξαν ότι απαιτούνται παράλογα τεράστιες ενέργειες για τέτοιες κινήσεις, π.χ. απαιτείται ενέργεια ισοδύναμη με 1067 gr, για να μεταφέρει ένα μικρό σκάφος πέρα από το Γαλαξία μας. Αυτά είναι μεγέθη μεγαλύτερα από τη μάζα όλου του σύμπαντος. Υπάρχουν βέβαια αντεπιχειρήματα σε αυτά τα προφανή προβλήματα ενέργειας, αλλά δεν έχουν πείσει τους φυσικούς ότι μπορούν να υπερνικηθούν. Το υπερφωτεινό ταξίδι λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου χρησιμοποιείται συχνά στην επιστημονική φαντασία για να δείξει μια ευρεία ποικιλία φανταστικών μεθόδων προώθησης, οι περισσότερες από τις οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την κίνηση Alcubierre ή οποιαδήποτε άλλη φυσική θεωρία. Η φυσική της κίνησης λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου στο έργο Star Trek δεν ήταν ποτέ καθορισμένη, ούτε οι συγγραφείς του έχουν κάνει οποιαδήποτε αναφορά στη θεωρία του Dr. Alcubierre. Όμως το 1978 ένα υπόμνημα του Jesco von Puttkamer, τεχνικού συμβούλου για το Star Trek, προτείνει μια θεωρία σημαντικά όμοια με την θεωρία στρεβλώσεων του χωροχρόνου Alcubierre. Η κίνηση Alcubierre αναφέρεται επίσης στο Orbiter, ένα μυθιστόρημα του Warren Ellis. Σχόλιο:Να μην ξεχνάμε οτι η ιστορία της Διαστημικής εξερεύνησης αρχίζει ουσιαστικά πρίν 50 χρόνια με την εκτόξευση στίς 12/4/1961 του Γιούρι Γκαγκάριν και απο τότε υπάρχει σημαντική πρόοδος και αυτή πιστεύω οτι θα επιταχύνεται συνεχώς με νέες ανακαλύψεις και νεες προσπάθειες(διαβάστε http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=15559) με αποτέλεσμα ολο και ταχύτερα διαστημόπλοια στην αρχη για την εξερεύνηση του Ηλιακού μας συστήματος οπως με κινητηρες Μαγνητοπλασματος Μεταβλητης Ειδικης Ωσης(VASIMR)-Variable Specific Impulse Magnetoplasma Rocket-ειναι οι κινητηρες που μπορουν να δωσουν την ταχυτητα των 300 Km/sec(1/1000 ταχ. φωτος) και μετα για το αλμα μας στον Γαλαξία( α Κενταύρου στην αρχή....)κ.λ.π. Τώρα πια με τα θέματα αυτά ασχολούνται εκατοντάδες χιλιάδες ατομα και πιστεύω ακράδαντα οτι τα αποτελέσματα ειναι μπροστά μας!!!

Οι Ρώσοι ετοιμάζονται να ζήσουν και να εργαστούν στη Σελήνη. Ρώσοι επιστήμονες θα ζήσουν στη Σελήνη –εκεί προβλέπεται να δημιουργηθεί πολύ σύντομα επανδρωμένος Σταθμός. Για αυτό τον σκοπό θα εκτοξευτούν ως το 2020 δύο συσκευές καθόδου - οι Luna-Resource" και "Luna-Glob",- ανακοίνωσε ο Βλαντίμιρ Ποπόβκιν, επικεφαλής της Υπηρεσίας Διαστήματος της Ρωσίας (Ροσκόσμος). «Μια βάση στη Σελήνη είναι ο στρατηγικός μας στόχος» εξηγεί ο Popovkin «Ξεκινήσαμε να αξιολογούμε την ύπαρξη ανάλογων εγκαταστάσεων, μελετώντας την Ανταρκτική με το να οικοδομούμε σταθμούς, και πρόκειται να κάνουμε το ίδιο με άλλους πλανήτες δημιουργώντας την απαραίτητες υποδομές. Είναι μια χρήσιμη διαδικασία αλλά πρόκειται να δημιουργήσουμε μια βάση στη Σελήνη σε κάθε περίπτωση». Η τεχνική δημιουργία σεληνιακού Σταθμού θα είναι δυνατή την τρίτη δεκαετία του αιώνα μας. Στην αρχή στη Σελήνη θα εγκατασταθούν επιστήμονες, οι οποίοι θα την μελετούν, όπως λένε «επί τόπου». Στη συνέχεια στο δορυφόρο της Γης θα κατασκευάζονται σιγά-σιγά τα απαραίτητα για τη ζωή έργα υποδομής, μαζί και της τουριστικής. Οι άνθρωποι, όπως πιστεύουν οι ειδικοί, θα μπορούν να περνούν τις διακοπές τους στη Σελήνη ύστερα από 20 κιόλας χρόνια. Οι επιστήμονες μετά την ανακάλυψη στο δορυφόρο της Γης δεδομένων που μαρτυρούν την ύπαρξη του νερού εκεί, είδαν νέες προοπτικές αξιοποίησης της Σελήνης. Σε σχέση με αυτό ο Ιγκόρ Μιτροφάνοφ, εμπειρογνώμονας του ρωσικού Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών είπε: -«Πρέπει να εκπληρώσουμε μιά σειρά ουσιαστικά διαστημικά σχέδια για να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε τέτοια βάση. Σαν πρώτο βήμα προβλέπεται να γίνει η εκτόξευση δύο συσκευών καθόδου - των "Luna-Resource" και "Luna-Glob". Θα κάνουμε πειράματα, τα οποία θα μας επιτρέψουν να προχωρήσουμε πιο πέρα στην αξιοποίηση της Σελήνης και των πόρων της. Οι συνθήκες στους πόλους της Σελήνης διαφέρουν σημαντικά από περιοχή του ισημερινού και τα εύκρατα γεωγραφικά της πλάτη, όπου προηγουμένως είχαν αποσταλεί οι σοβιετικές και οι αμερικανικές αποστολές. Ακριβώς στους πόλους της Σελήνης έχουν βρεθεί μαρτυρίες ύπαρξης του νερού. Οι άνθρωποι θα μπορούν να ζήσουν κάτω από την επιφάνεια της Σελήνης. Εκεί δεν υπάρχει εκείνη η θανάσιμα επικίνδυνη για τον άνθρωπο διαστημική ακτινοβολία, και η δύναμη βαρύτητας είναι ανάλογη με αυτή, στην οποία συνήθισαν οι γήινοι. Στην σεληνιακή δε επιφάνεια θα μπορούν να βγαίνουν αποκλειστικά με σκάφανδρα. Η σεληνιακή βάση θα κάνει δυνατή την επεξεργασία, καθώς επίσης και τις δοκιμές νέων διαστημικών συστημάτων για πτήσεις στον ΄Αρη και άλλους πλανήτες και οι αστροναύτες θα έχουν τη δυνατότητα να μελετήσουν καλύτερα τον ΄Ηλιο και τα άστρα. Με την πάροδο του χρόνου η ανθρωπότητα θα φτάσει ως την βιομηχανική αξιοποίηση του φυσικού δορυφόρου της Γης. Εκεί θα εξορύσσονται ορυκτά, θα κατασκευάζονται διάφορα εργοστάσια και το κυριότερο – το σεληνιακό κοσμοδρόμιο, απ’ όπου θα εκτοξεύονται διαστημικές συσκευές στις πιο απομακρισμένες γωνιές του Σύμπαντος». -«Η εκτόξευση από το σεληνιακό κοσμοδρόμιο διαστημικών οχημάτων, π.χ., προς τον Άρη μπορεί να γίνει πολύ πιο επικερδής μιά και η συναρμολόγηση αυτών των συσκευών σε περίγεια τροχιά ή η αντιμετώπιση του βαρυτικού πεδίου της Γης είναι πολύ πιο δύσκολες διαδικασίες από τον εφοδιασμό τέτοιων αποστολών από την επιφάνεια της Σελήνης»,- παρατήρησε συμπεραίνοντας ο Ρώσος εμπειρογνώμονας Ιγκόρ Μιτροφάνοφ. Σχόλιο:Οπως εχω ξαναγράψει μετα το τέλος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού το 2020(η απόφαση εχει ληφθεί απο τους εταίρους του Δ.Δ.Σ.)η εξερεύνηση της Σελήνης και η δημιουργία βάσεων και ερευνητικών σταθμών καθώς και η εξόρυξη σπανίων μετάλλων(κυρίως He-3) ειναι το μέλλον της Διαστημικής εξερεύνησης.

NΕΟshield: Ευρωπαϊκή πρωτοβουλία για «ασπίδα» κατά αστεροειδών και κομητών. Οι Ευρωπαίοι επιστήμονες ηγούνται μιας νέας διεθνούς προσπάθειας να δημιουργηθεί μια έκτακτης ανάγκης ασπίδα προστασίας του πλανήτη μας από την πιθανή καταστροφική πρόσκρουση με τη Γη ενός κομήτη ή αστεροειδούς. Με την ονομασία «NEOShield», η πρωτοβουλία καθοδηγείται από το Ινστιτούτο Πλανητικών Ερευνών της Γερμανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (DLR), έδρα το Βερολίνο, ενώ συμμετέχουν ερευνητές από την Ευρώπη, τη Ρωσία και τις ΗΠΑ. Το νέο πρόγραμμα, με επικεφαλής τον καθηγητή 'Αλαν Χάρις της DLR, θα αξιολογήσει το βαθμό απειλής που συνιστούν τα διάφορα ουράνια σώματα που κινούνται κοντά στον πλανήτη μας (Near Earth Objects-NEO) και θα προτείνει τις καλύτερες δυνατές λύσεις σε περίπτωση κινδύνου πρόσκρουσης. Αυτή την εβδομάδα, θα γίνει η εναρκτήρια συνάντηση για την εκκίνηση του προγράμματος, με χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με το BBC. To ΝΕΟShield, που θα διαρκέσει περίπου τριάμισι χρόνια, θα αξιοποιήσει τις πιο σύγχρονες επιστημονικές γνώσεις, σε συνδυασμό με εργαστηριακά πειράματα και τη δημιουργία μοντέλων πρόβλεψης, ώστε να καταστεί εφικτή η διαμόρφωση αξιόπιστων προτάσεων. Από μηχανικής πλευράς, την κατασκευή των προτεινόμενων συσκευών για τον «εκτροχιασμό» κάποιου δυνητικά επικίνδυνου ουρανίου σώματος θα αναλάβουν ερευνητές από το γερμανικό, το γαλλικό και το βρετανικό τμήμα της μεγάλης ευρωπαϊκής αεροδιαστημικής βιομηχανίας Astrium. Θεωρείται πιθανό ότι τελικά οι επιστήμονες θα προτείνουν στις κυβερνήσεις μια δοκιμαστική αποστολή για να αποδειχθεί η αποτελεσματικότητα της προτεινόμενης μεθόδου αποτροπής. Η απειλή από την πρόσκρουση ενός ουρανίου σώματος μπορεί να φαντάζει μακρινή, όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, γιατί τα γεωλογικά και αστρονομικά δεδομένα δείχνουν σαφώς ότι η απειλή είναι πραγματική και «χτυπά» κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Κατά μέσο όρο, ένα αντικείμενο με μέγεθος όσο ένα αυτοκίνητο εισέρχεται στη γήινη ατμόσφαιρα μια φορά το χρόνο και συνήθως καίγεται πριν φτάσει στην επιφάνεια. Κάθε 2.000 χρόνια περίπου, ένα αντικείμενο μεγάλο όσο ένα γήπεδο ποδοσφαίρου πέφτει στον πλανήτη μας, προκαλώντας σημαντική τοπική ζημιά. Ενώ κάθε λίγα εκατομμύρια χρόνια ένας διαστημικός βράχος διαμέτρου μερικών χιλιομέτρων προκαλεί παγκοσμίου επιπέδου καταστροφές. Οι αστρονόμοι εκτιμούν ότι έχουν ήδη εντοπίσει τουλάχιστον το 90% αυτών των πολύ μεγάλων σωμάτων και, μέχρι στιγμής, κανενός η προβλεπόμενη τροχιά δεν φαίνεται να απειλεί τη Γη. Τα στοιχεία του τηλεσκοπίου Wise της NASA όμως δείχνουν ότι υπάρχουν περίπου 19.500 μικρότερα σώματα τύπου ΝΕΟ με μέγεθος 100 έως 1.000 μέτρων και η μεγάλη πλειονότητά τους δεν έχει ακόμα εντοπιστεί, πράγμα που αποτελεί πηγή σοβαρής ανησυχίας. Νέα τηλεσκόπια που βρίσκονται «στα σκαριά», αναμένεται να βελτιώσουν τις δυνατότητες παρατήρησης και εντοπισμού των δυνητικών κινδύνων. Στο μεταξύ όμως, η σύνεση και η κοινή λογική επιβάλλουν να προβλεφθούν έγκαιρα ορισμένα σχέδια έκτακτης ανάγκης για το απευκταίο και σε αυτή την κατηγορία εμπίπτει η ευρωπαϊκή πρωτοβουλία NEOShield. Το νέο ευρωπαϊκό πρόγραμμα ίσως μοιάζει με την αποστολή «Deep Impact» NASA ή με μια προηγούμενη αποστολή ( «Δον Κιχώτης» ) που η Ευρώπη σχεδίασε, αλλά ποτέ δεν υλοποίησε. Είναι πιθανό ότι τελικά θα προταθεί η αποστολή ενός διαστημοπλοίου που θα εκτοξεύσει μια βολίδα πάνω στο ουράνιο σώμα, ώστε να τον βγάλει από την τροχιά σύγκρουσής του με τον πλανήτη μας. Μια εναλλακτική ιδέα είναι μια πυρηνική έκρηξη κοντά ή πάνω στον αστεροειδή, κάτι που θα μελετήσουν ιδιαίτερα οι συμμετέχοντες Ρώσοι ερευνητές της ρωσικής διαστημικής υπηρεσίας Roscosmos.

100 χρόνια από την γέννηση του Alan Turing τον πατέρα της επιστήμης των υπολογιστών. Το 2012 συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την γέννηση του Alan Mathison Turing, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της επιστήμης των υπολογιστών και της τεχνητής νοημοσύνης. Έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία των υπολογιστών, με τη θεμελιώδη δουλειά του στην έννοια του αλγορίθμου αλλά και της μηχανής Turing. Εξελίσσοντας ακόμα περισσότερο την ιδέα του αλγορίθμου, δημιούργησε και τα πρώτα προγράμματα τα οποία ήταν κατάλληλα για να διαβαστούν από μια μηχανή. Για την ακρίβεια, “έγραφε” προγράμματα σε μορφή διάτρητων ταινιών, τις οποίες “διάβαζε” σειριακά μια μηχανή, η οποία σύμφωνα με αυτό που διάβαζε, εκτελούσε μια ενέργεια. Η πρώτη αυτή νοητή μηχανή που την δημιούργησε το 1937 και την ονόμασε Αυτόματη Μηχανή, είναι ο σημερινός υπολογιστής και οι διάτρητες ταινίες είναι πλέον τα σύγχρονα προγράμματα. Παρά την τεράστια εξέλιξη στην επιστήμη των υπολογιστών τις τελευταίες δεκαετίες, βλέπετε ότι η αρχή παραμένει η ίδια. Η μηχανή που ονομάστηκε μηχανή του Turing (Turing Machine) διδάσκεται μέχρι σήμερα στα πανεπιστήμια Πληροφορικής σε όλο τον κόσμο. Στην ουσία επρόκειτο για ένα νοητικό πείραμα με το οποίο όμως μέχρι και σήμερα, βασιζόμενοι στις αρχές του, μπορούμε να δούμε τα όρια της μηχανής (ενός μηχανήματος, ενός η/υ) όσων αφορά την νοημοσύνη του, στην ουσία δηλαδή, την σημερινά ονομαζόμενη “Τεχνητή Νοημοσύνη”. Εργάστηκε στο Εθνικό Εργαστήριο Φυσικής όπου έφτιαξε τα σχέδια για έναν από τους πρώτους υπολογιστές με αποθηκευμένα προγράμματα, τον ACE, o οποίος ποτέ δεν ολοκληρώθηκε στην πλήρη μορφή του. Το 1948 μετέβη στο πανεπιστήμιο του Manchester όπου εργάστηκε πάνω στη δημιουργία και εξέλιξη ενός πλέον από τους γνωστότερους πρώτους υπολογιστές τον MARK 1. Σημαντική ήταν και η συμβολή του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου κατά τη διάρκεια του οποίου είχε εγκατασταθεί στο Bletchley Park, το κέντρο αποκρυπτογράφησης της Αγγλίας και για ένα διάστημα διετέλεσε επικεφαλής της ομάδας Hut 8, η οποία ήταν υπεύθυνη για την κρυπτανάλυση των σημάτων των Γερμανικών ναυτικών δυνάμεων. Ανέπτυξε πολλές τεχνικές πάνω στην κρυπτανάλυση και “έσπασε” πολλούς κωδικούς των Γερμανών καθώς επίσης και της μηχανής Enigma, μιας ειδικής γραφομηχανής που είχαν εφεύρει οι Γερμανοί επιστήμονες της εποχής για την κρυπτογράφηση των μηνυμάτων τους, της οποίας η αποκρυπτογράφηση ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Το 1948, ο Τούρινγκ, συνεργάζεται με τον προηγούμενο προπτυχιακό συνάδελφό του, Champernowne και αρχίζει ένα πρόγραμμα σκακιού για έναν υπολογιστή που δεν έχει υλοποιηθεί ακόμα. Το 1952, χωρίς έναν υπολογιστή αρκετά ισχυρό να εκτελέσει το πρόγραμμα, ο Τούρινγκ έπαιξε ένα παιχνίδι στο οποίο μιμήθηκε τον υπολογιστή, σκεπτόμενος για μισή ώρα ανά κίνηση. Το παιχνίδι καταγράφηκε και το πρόγραμμα έχασε από έναν συνάδελφο του Τούρινγκ. Εντούτοις, λέγεται ότι το πρόγραμμα κέρδισε ένα παιχνίδι ενάντια στη σύζυγο του Champernowne. Το 1952 εξέδωσε το πρώτο μέρος της θεωρητικής μελέτης του για τη μορφογένεση, την ανάπτυξη σχεδίου και μορφής στους ζωντανούς οργανισμούς. Την ίδια χρονιά, ο Turing συνελήφθη για παραβίαση του νόμου για την ομοφυλοφιλία, όταν ανέφερε σε αστυνομικούς την ομοφυλοφιλική του σχέση. Είχε καταφύγει στην αστυνομία επειδή είχε απειληθεί με εκβιασμό. Δικάστηκε με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας στις 31 Μαρτίου 1952, χωρίς να δεχτεί υπεράσπιση. Καταδικάστηκε και η επιλογή που του δόθηκε ήταν είτε να πάει στη φυλακή είτε να κάνει ενέσεις οιστρογόνων για ένα χρόνο. Δέχτηκε το δεύτερο και επέστρεψε σε μία ευρεία γκάμα ακαδημαϊκών επιδιώξεων. Όχι μόνο συνέχισε την έρευνά του πάνω στη μορφογένεση, αλλά επίσης δούλεψε σε νέες ιδέες στην κβαντική θεωρία και στη θεωρία της σχετικότητας. Ο Turing πέθανε στις 7 Ιουνίου 1954 στα 42 του χρόνια από δηλητηρίαση ενώ διεξήγαγε πειράματα στην ηλεκτρόλυση. Ένα μισοφαγωμένο μήλο που βρέθηκε δίπλα του αποδείχτηκε ότι περιείχε κυάνιο. Η σχετική έρευνα κατέληξε στην εκδοχή της αυτοκτονίας αλλά η μητέρα του πάντοτε υποστήριζε ότι επρόκειτο για ατύχημα. Η διεθνής κοινότητα, εις μνήμην του, έχει καθιερώσει το βραβείο Turing, το οποίο απονέμεται ετησίως σε εξαίρετους επιστήμονες των υπολογιστών και θεωρείται το Nobel της Πληροφορικής.

Αλλη μια «Βουτιά θανάτου» ενός κομήτη στον ήλιο. Για πρώτη φορά οι αστρονόμοι παρακολούθησαν έναν κομήτη να διαλύεται, καθώς «βούτηξε» στην καυτή ατμόσφαιρα του Ήλιου. Τέτοια φαινόμενα είναι συνηθισμένα, όμως ποτέ έως τώρα δεν είχαν βιντεοσκοπηθεί με λεπτομέρεια, πράγμα που μπορεί να δώσει στους επιστήμονες νέα στοιχεία τόσο για τη σύσταση των κομητών, όσο και τις άγνωστες ιδιότητες του ανώτερου στρώματος της ηλιακής ατμόσφαιρας, του λεγόμενου και ηλιακού στέμματος. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αστροφυσικό Κάρελ Σρίβερ του Προωθημένου Τεχνολογικού Κέντρου της Λόκχιντ Μάρτιν στην Καλιφόρνια, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Science», http://www.sciencemag.org/content/335/6066/324 ανέφεραν ότι ο κομήτης ανήκε στην κατηγορία της λεγόμενης «οικογένειας Κρόιτς». Πρόκειται για μια ομάδα κομητών που περνά, κατά τακτικά χρονικά διαστήματα, επικίνδυνα κοντά στον ήλιο. Κατά τα τελευταία 15 χρόνια, πάνω από 1.400 τέτοιοι κομήτες-χιονόμπαλες έχουν ανιχνευθεί, κατά πιθανότητα προερχόμενοι από ένα γιγάντιο μητρικό κομήτη πλάτους 20 έως 100 χιλιομέτρων, ο οποίος εκτιμάται ότι διασπάστηκε πριν από περίπου 2.500 χρόνια. Μέχρι τώρα όμως κανένα τηλεσκόπιο δεν είχε καταφέρει να παρακολουθήσει κάποιον από αυτούς τους κομήτες να «αυτοκτονεί» πάνω στον ήλιο. Αυτή τη φορά, οι επιστήμονες, με τη βοήθεια του Παρατηρητηρίου Ηλιακής Δυναμικής (SDO), του Ηλιακού Ηλιοσφαιρικού Παρατηρητηρίου (SOHO) και του Παρατηρητηρίου Ηλιακών-Γήινων Σχέσεων (STEREO) της NASA, κατόρθωσαν να παρακολουθήσουν προσεκτικά την ορμητική «βουτιά» στον ήλιο του κομήτη C/2011 N3, η κεφαλή του οποίου είχε πλάτος περίπου 45 μέτρα και όγκο 70.000 τόνους (περίπου όσο ένα αεροπλανοφόρο). Η ουρά του ξεπερνούσε σε μήκος τα 10.000 χιλιόμετρα, ενώ η ταχύτητα καθόδου του προς τον ήλιο ήταν περίπου 650 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. «Ο κομήτης διείσδυσε σε απόσταση 1,046 ηλιακών ακτίνων (~100.000 χιλιόμετρα) από την ηλιακή επιφάνεια πριν εξαφανιστεί το σήμα του», γράφουν οι ερευνητές. Μετρώντας την επιβράδυνση της κόμης του C/2011 N3, λόγω της αλληλεπίδρασης με το στεμματικό υλικό, οι αστρονόμοι υπολογίζουν ότι ο κομήτης έχασε το σύνολο της μάζας του στα τελευταία δέκα λεπτά της τρελής πορείας του. Οι κομήτες είναι αρχέγονα ουράνια σώματα που έλκουν την καταγωγή τους από την εποχή δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος. Επειδή περιέχουν υλικά από τις απαρχές των πλανητών, η ανάλυση της σύστασής τους ρίχνει περισσότερο φως στο πώς σχηματίστηκαν η Γη και οι άλλοι πλανήτες.

Ο πρώτος ασφαλής κβαντικός υπολογιστής. Απόλυτη ασφάλεια σε ένα κβαντικό σύννεφο; Αυτό υπόσχεται ένας «τυφλός» κβαντικός υπολογιστής ο οποίος λειτουργεί χωρίς ούτε καν να «βλέπει» τα δεδομένα του. Αν και απέχουμε ακόμη πολύ από την ανάπτυξη ενός πλήρως λειτουργικού υπολογιστή του είδους – όπως και από αυτήν ενός «quCloud» – η ανακάλυψη μας φέρνει ένα σημαντικό βήμα πιο κοντά στην υλοποίηση ενός κβαντικού υπερκυβερνοχώρου. Η νέα τεχνική, η οποία εμπίπτει σε αυτό που αποκαλούμε «κβαντική κρυπτογραφία», εξασφαλίζει την προστασία των δεδομένων συνδυάζοντας τις αρχές του κβαντικού συσχετισμού (ή κβαντικής διεμπλοκής) με αυτές της φαινομενικής τυχαιότητας. Θα επιτρέψει στους μελλοντικούς χρήστες να χρησιμοποιούν εξ αποστάσεως κβαντικούς υπολογιστές και κβαντικές εκδοχές «νεφών» σαν το «iCloud» με απόλυτη ασφάλεια. Τυφλός κβαντικός υπολογισμός. Αν και η ιδέα του συνδυασμού των δυο παραπάνω αρχών – ο «τυφλός κβαντικός υπολογισμός» όπως ονομάζεται – έχει διατυπωθεί θεωρητικά από το 2009 είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται στην πράξη, από μια διεθνή ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον πρωτοπόρο των κβαντικών υπολογιστών Αντον Τσέλινγκερ του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Όπως περιγράφεται σε μελέτη που δημοσιεύθηκε http://www.sciencemag.org/content/335/6066/303 στην επιθεώρηση «Science» οι ερευνητές χρησιμοποιώντας ως βάση έναν κβαντικό υπολογιστή φωτονίων, δημιούργησαν σειρές φωτονίων οι οποίες φαινομενικά μοιάζουν τυχαίες αλλά στην ουσία αποτελούν κωδικοποιημένες εκδοχές δυο διαφορετικών προγραμμάτων – του αλγορίθμου Ντόιτς-Γιόσα και του αλγορίθμου Γκρόβερ. Αυτές οι σειρές φωτονίων διοχετεύθηκαν στον κβαντικό υπολογιστή ο οποίος «έτρεξε» μεν κανονικά τα προγράμματα αλλά, επειδή οι αλγόριθμοι ήταν κωδικοποιημένοι, κανείς δεν ήταν σε θέση να «δει» τι ακριβώς γινόταν. Γι’ αυτό και οι ειδικοί μιλάνε για έναν «τυφλό» υπολογιστή ο οποίος δεν είναι σε θέση να δει τα ίδια τα δεδομένα του. Αυτά μπορούν να «διαβαστούν» μόνον αν αποκωδικοποιηθούν και ελεγχθούν – κάτι το οποίο γίνεται αμέσως αντιληπτό. Προς ένα ασφαλές «quCloud» Οι κβαντικοί υπολογιστές, οι οποίοι λειτουργούν με «qubits» ή κβαντικά bits, εκμεταλλεύονται την ιδιότητα των κβαντικών σωματιδίων να βρίσκονται ταυτόχρονα σε περισσότερες από μια καταστάσεις. Αυτό τους καθιστά απίστευτα πιο ισχυρούς και γρήγορους από τους υπάρχοντες υπολογιστές, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ελέγχουν ταυτόχρονα πολλές δυνατές λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Προς το παρόν ωστόσο οι επιστήμονες δεν έχουν κατορθώσει να αναπτύξουν έναν λειτουργικό κβαντικό υπολογιστή. Αν κάποτε το επιτύχουν, ένας τέτοιος «υπερυπολογιστής» θα είναι υπερβολικά ακριβός – δυσπρόσιτος ακόμη και για «ανθηρούς» κρατικούς προϋπολογισμούς, πόσω μάλλον για απλούς πολίτες. Για τον λόγο αυτόν, αν το κβαντικό υπολογιστικό μέλλον γίνει πραγματικότητα, οι ειδικοί θεωρούν ότι, τουλάχιστον στις πρώτες φάσεις του, θα υπάρχουν ελάχιστοι κβαντικοί υπολογιστές οι οποίοι θα «νοικιάζουν» τον χρόνο τους σε πολλούς χρήστες ανά τον κόσμο. Αυτό εγείρει το ζήτημα της εξασφάλισης της μυστικότητας και της προστασίας των δεδομένων των εξ αποστάσεων χρηστών. Μια λύση σε αυτό το πρόβλημα προσφέρει ο «τυφλός κβαντικός υπολογισμός» και η ανακάλυψη των ερευνητών του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης.

Οι Πυλώνες της Δημιουργίας δεν υπάρχουν πια. Δύο διαστημικά τηλεσκόπια κατέγραψαν νέες εντυπωσιακές εικόνες από τους «Πυλώνες της Δημιουργίας», μια περιοχή στο Νεφέλωμα του Αετού που έγινε διάσημη από προηγούμενη φωτογραφία του Hubble. Όπως φαίνεται, οι γιγάντιες «κολόνες» διαστρικών αερίων και κοσμικής ύλης δεν υπάρχουν πλέον αλλά η περιοχή συνεχίζει να αποτελεί εργοστάσιο παραγωγής νέων άστρων. Οι Πυλώνες. Την 1 Απριλίου του 1995 το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble έστρεψε το βλέμμα του στο νεφέλωμα του Αετού που βρίσκεται σε απόσταση 6.500 χιλιάδων ετών από εμάς στον αστερισμό του Όφεως. Μία από τις φωτογραφίες απεικόνιζε γιγάντιες «κολόνες» από διαστρικά αέρια και άλλη κοσμική ύλη. Οι επιστήμονες ονόμασαν αυτές τις κολόνες «Πυλώνες της Δημιουργίας» αφού εκεί εξελίσσεται η παραγωγή νέων άστρων. Η συγκεκριμένη φωτογραφία θεωρείται σταθμός για την αστρονομία και είναι η διασημότερη από τις εκατοντάδες χιλιάδες εικόνες που έχει τραβήξει στα 22 χρόνια λειτουργίας του το Hubble. Οι νέες εικόνες και το σουπερνόβα. Οι εικόνες που είχε στείλει το Hubble ήταν μεν εντυπωσιακές αλλά όχι ιδιαίτερα λεπτομερείς αφού τα όργανά του δεν είχαν την ικανότητα να διεισδύσουν στο εσωτερικό των Πυλώνων και να αποκαλύψουν περισσότερα στοιχεία για τη δραστηριότητά τους. Τα διαστημικά τηλεσκόπια Herschel και Newton έστρεψαν τα όργανά τους στους Πυλώνες και τους παρατήρησαν τόσο στο ορατό όσο και στο υπέρυθρο φάσμα του φωτός. Έκαναν επίσης παρατηρήσεις με ακτίνες Χ. Οι εικόνες που κατέγραψαν τα τηλεσκόπια είναι εντυπωσιακές και λεπτομερείς για όσα λαμβάνουν χώρα μέσα στην συγκεκριμένη περιοχή που έχει την κωδική ονομασία Μ16. Όπως διαπιστώθηκε, οι Πυλώνες δεν υπάρχουν πλέον και η περιοχή έχει και μετασχηματιστεί σε ένα συμβατικό νεφέλωμα. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι μια αστρική έκρηξη σουπερνόβα, διέλυσε τις κολόνες. Τα τηλεσκόπια «μπήκαν» μέσα στο νεόκοπο νεφέλωμα και επιβεβαίωσαν τις ανακαλύψεις του Hubble, αφού πράγματι γεννιούνται εκεί νέα άστρα. Η όψη του Μ16 είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης των νεογέννητων άστρων με την ψυχρή ύλη και τη σκόνη του νεφελώματος. Η θερμοκρασία της ύλης γύρω από τα άστρα πλησιάζει το απόλυτο μηδέν, δηλαδή θερμοκρασίες γύρω στους -280 βαθμούς Κελσίου.

Τα ραντάρ των ΗΠΑ είναι ύποπτα για επίδραση στον Phobos Grunt. Οι Ρώσοι ειδικοί θα διεξάγουν επίγειο πείραμα, προκειμένου να ελέγξουν την εκδοχή της ενδεχόμενης μη εσκεμμένης επίδρασης των αμερικανικών ραντάρ στη διαστημική συσκευή Phobos Grunt, δήλωσε ο Πρόεδρος της Επιτροπής ανάλυσης του ατυχήματος. Ο δορυφόρος Phobos Grunt κάνοντας το δεύτερο γύρο της Γης πετούσε πάνω από τα ραντάρ των ΗΠΑ. Για να ελεγχθεί η επίδρασή τους στη συσκευή, οι Ρώσοι ειδικοί θα εξακριβώσουν την ισχύ της ακτινοβολίας των ραντάρ και θα υποβάλουν σε τέτοια ακτινοβολία σύστημα με τις ίδιες συσκευές, όπως αυτές που υπήρχαν στο σταθμό. Ορισμένοι εμπειρογνώμονες πιστεύουν ότι η διατύπωση τέτοιου είδους εκδοχών αποτελεί απόπειρα των πραγματικών υπαιτίων του ατυχήματος να αποφύγουν την ευθύνη. Ρωσικό ορυκτό εξωγήινης προέλευσης. Ένα κομμάτι πετρώματος που ανακαλύφθηκε στο έδαφος της ΕΣΣΔ τη δεκαετία του 70 του περασμένου αιώνα, αναγνωρίστηκε πρώτο φυσικό quasi κρύσταλλο από τους επιστήμονες του Princeton University. Η έννοια «quasi κρύσταλλο» σημαίνει ορυκτά με ασυνήθιστη εσωτερική δομή που αποτελείται όχι από μονάδες ατόμων, όπως σε κανονικά κρύσταλλα, αλλά από μερικά διαφορετικά clusters ατόμων. Νωρίτερα θεωρόταν ότι σε φυσικές συνθήκες είναι αδύνατο να ανακαλυφθούν τέτοια quazi κρύσταλλα γιατί η δομή τους δεν είναι σταθερή. Κατά τη μελέτη του δείγματος ανακαλύφθηκε quazi κρυσταλλικό πλέγμα που αποτελείται από τα άτομα αλουμινίου, χαλκού και σιδήρου. Τα ίχνη πυριτίου το οποίο δημιουργείται μόνο σε συνθήκες υπερυψηλής θερμοκρασίας και πίεσης που δεν χρησιμοποιείται στην ανθρώπινη δραστηριότητα, δείχνουν την εξωγήινη προέλευση του ορυκτού. Αυτό το ορυκτό διαμορφώθηκε πριν 4,5 δισεκ. χρόνια την περίοδο που διαμορφωνόταν όλο το ηλιακό σύστημα. Είναι κατά πολύ πιο αρχαίο από τη Γη και επιτρέπει να ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν του Σύμπαντος.

Βρέθηκε γαλαξίας που αποτελείται κυρίως από σκοτεινή ύλη. Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα «νάνο» γαλαξία που αποτελείται κυρίως από σκοτεινή ύλη, γεγονός που τον κάνει αόρατο στα τηλεσκόπια. Είναι η δεύτερη μόλις φορά που εντοπίζεται τέτοιου είδους νάνος σκοτεινός γαλαξίας. Ο νέος γαλαξίας είναι πολύ πιο μακρινός (ο πρώτος απείχε 2,6 δισ. έτη φωτός), καθώς βρίσκεται σε απόσταση περίπου 10 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Η ανακάλυψη έγινε με την αστρονομική τεχνική του «βαρυτικού φακού» από Αμερικανούς και Ολλανδούς επιστήμονες, με επικεφαλής τη Σιμόνα Βεγκέτι του πανεπιστημίου ΜΙΤ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με το BBC και το New Scientist. Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν το τηλεσκόπιο Κεκ στη Χαβάη για να εντοπίσουν τον μακρινό νάνο γαλαξία (που κινείται δίπλα σε ένα «μητρικό» μεγάλο ελλειπτικό γαλαξία) και εκτίμησαν ότι μια σκοτεινή μάζα περίπου 190 εκατ. φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου μας βρίσκεται αόρατη στην περιφέρεια του νάνου γαλαξία. Από αυτό τον υπολογισμό, έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ο νάνος γαλαξίας πιθανότατα κυριαρχείται από τη σκοτεινή ύλη, χωρίς όμως να αποκλείουν και την πιθανότητα απλώς να αποτελείται από πολύ αχνά άστρα που δεν είναι ορατά από τόσο μακριά. Οι αστρονόμοι πάντα προβληματίζονταν γιατί τόσοι λίγοι νάνοι γαλαξίες είναι ορατοί στην κοσμική γειτονιά μας. Μια πιθανή εξήγηση που τώρα προβάλλει, είναι ότι απλούστατα είναι αόρατοι επειδή κατά βάση αποτελούνται από την μυστηριώδη σκοτεινή ύλη, η οποία ίσως αποτελείται από εξωτικά σωματίδια, που όμως ακόμα δεν έχουν βρεθεί. Οι νάνοι γαλαξίες συνήθως βρίσκονται στην περιφέρεια μεγαλύτερων γαλαξιών και συχνά αποκαλούνται «δορυφορικοί». Ακόμα και ο δικός μας γαλαξίας πιθανώς έχει πολλούς περισσότερους τέτοιους συνοδούς, άγνωστους έως τώρα, σε σχέση με τους μόνο 30 που έχουν ήδη εντοπιστεί, όπως ο Τοξότης που έχει σχεδόν ίδια μάζα με αυτή του νέου «σκοτεινού» γαλαξία. Ίσως αυτοί οι γειτονικοί μας μικροί δορυφορικοί γαλαξίες αποτελούνται επίσης κυρίως από σκοτεινή ύλη, καθώς κανένας τους δεν φαίνεται να περιλαμβάνει πάνω από 100 άστρα. Η ψυχρή σκοτεινή ύλη ονομάζεται έτσι, επειδή δεν αλληλεπιδρά με το φως και άρα δεν είναι άμεσα ορατή, αλλά η παρουσία της τεκμαίρεται από τις βαρυτικές επιδράσεις που ασκεί η μάζα της, η οποία εκτιμάται ότι συνιστά σχεδόν το ένα τέταρτο του σύμπαντος. Ακριβώς αυτή την έμμεση επίδραση εντοπίζει η τεχνική του «βαρυτικού φακού», καθώς ένα αντικείμενο (π.χ. γαλαξίας) που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε μια μακρινή πηγή φωτός και στον πλανήτη μας, δρα σαν φακός, σύμφωνα με τη θεωρία σχετικότητας του Αϊνστάιν, καμπυλώνοντας και διαστρεβλώνοντας την τροχιά των ακτινών του φωτός που καταλήγουν στα μάτια μας. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια υπολογισμών από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και ανάλογα με τη διαστρέβλωση που υφίσταται το φως καθώς ταξιδεύει προς τη Γη, οι επιστήμονες βγάζουν συμπεράσματα για την μάζα του γαλαξία. Κάπως έτσι, οι αστρονόμοι διαπίστωσαν ότι μια τεράστια μάζα, πιθανότατα σκοτεινής ύλης, κρύβεται γύρω από τον συγκεκριμένο, σχεδόν αόρατο, γαλαξία.

Βόλτα στο φεγγάρι. H φωτογραφία είναι του John Chumack και λήφθηκε στις 6 Ιανουαρίου με Canon Rebel Xsi DSLR & 300mm Lens @ F8, ISO 400, 1/800 second exposure.

Απίστευτες φωτογραφίες του νυχτερινού ουρανού. Από τον φωτογράφο Bret Webster με τη χρήση απλής ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής. Goblin Valley National Park στον Green River, Utah.

Μετεωρίτες από τον Άρη έπεσαν στο Μαρόκο. Οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι πριν από εκατομμύρια χρόνια ο Άρης συγκρούστηκε με ένα τεράστιο αντικείμενο δημιουργώντας θραύσματα που κυκλοφορούν στο ηλιακό μας σύστημα. Κατά καιρούς κάποια από αυτά τα θραύσματα – αρειανά πετρώματα - πέφτουν στη Γη. Οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν ότι τα τμήματα του μετεωρίτη που έπεσαν στο Μαρόκο τον περασμένο Ιούλιο προέρχονται από τον Άρη. Ενώ ο μετεωρίτης είχε εντοπιστεί στον ουρανό όταν έπεφτε στη Γη, ανακαλύφθηκε στο έδαφος της Βόρειας Αφρικής στα τέλη Δεκεμβρίου. Είναι η πέμπτη φορά στην ιστορία που ανιχνεύονται πετρώματα από τον Άρη. Μέχρι στιγμής, κανένα διαστημικό σκάφος της NASA ή των Ρώσων δεν έχει επιστρέψει με δείγματα πετρωμάτων από την επιφάνεια Άρη. Μια ειδική επιτροπή εμπειρογνωμόνων επιβεβαίωσε ότι τα πετρώματα που βρέθηκαν ήρθαν από τον Άρη, με βάση την ηλικία και την χημική τους σύσταση. Βρέθηκαν 7 κιλά πετρωμάτων και το μεγαλύτερο από αυτά ζυγίζει περίπου 1 κιλό. Η τελευταία φορά που ένας μετεωρίτης από τον Άρη έπεσε στη Γη και βρέθηκε σχετικά γρήγορα ήταν το 1962. Ένας μετεωρίτης με προέλευση τον Άρη που βρέθηκε θαμμένος στην Ανταρκτική έγινε πρώτη είδηση το 1996. Επιστήμονες της NASA θεώρησαν ότι περιείχε ενδείξεις ζωής – που σήμαινε ύπαρξη ζωής και στον πλανήτη Άρη. Ακόμη και ο Λευκός Οίκος δήλωσε ότι ήταν το πρώτο σημάδι εξωγήινης ζωής. Όμως επιπλέον μακροχρόνιες μελέτες ανάγκασαν τους περισσότερους αστρονόμους να παραδεχθούν ότι δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία που να αποδεικνύουν ύπαρξη ζωής. Τα πετρώματα με αρειανή προέλευση είναι ένα εκατομμύριο φορές σπανιότερα από τον χρυσό(AP Photo/Darryl Pitt, Macovich Collection) Όλα τα γνωστά αρειανά πετρώματα που βρέθηκαν στη Γη είναι περίπου 110 κιλά ... και γι αυτό είναι πανάκριβα!! 30 γραμμάρια πετρώματος από τον Άρη κοστίζει από 11000 έως 22500 δολάρια, πολύ ακριβότερα από τον χρυσό!!Για αυτό αν ποτέ δείτε μετεωρίτη να πέφτει ... μην κάνετε ευχές. Τρέξτε να τον βρείτε!

Ο εναγκαλισμός των λευκών νάνων. Εικόνες και στοιχεία που έστειλε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble βοήθησαν στην επίλυση ενός από τους κοσμικούς γρίφους που απασχολούσαν τα τελευταία χρόνια τους επιστήμονες. Η μυστηριώδης γιγάντια φυσαλίδα που βρίσκεται στο Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος είναι τα «απομεινάρια» ενός σπάνιου φαινομένου. Δημιουργήθηκε από την σύγκρουση δύο λευκών νάνων. Η φυσαλίδα. Η φυσαλίδα που βρίσκεται σε απόσταση 170 χιλιάδων ετών από εμάς, έλαβε την ονομασία SNR 0509-67.5 και οι επιστήμονες εκτιμούν ότι δημιουργήθηκε πριν από 400 χρόνια. Η φυσαλίδα έχει έκταση 23 ετών φωτός αλλά επεκτείνεται συνεχώς με ταχύτητα περίπου 20 εκατομμυρίων χλμ/ώρα. Οι επιστήμονες που μελετούσαν την φυσαλίδα γνώριζαν ότι είναι προϊόν μιας αστρικής έκρηξης αλλά δεν μπορούσαν να διαπιστώσουν το είδος του άστρου το οποίο καταστράφηκε και την δημιούργησε. Μελετώντας στοιχεία που έστειλε το Hubble, επιστήμονες του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Λουιζιάνα πιστεύουν ότι την φυσαλίδα δημιούργησε μια έκρηξη που προκλήθηκε από την σύγκρουση δύο λευκών νάνων. Οι ερευνητές κατέληξαν σε αυτό συμπέρασμα αποκλείοντας κάθε άλλη πιθανότητα και τύπο έκρηξης. Σύμφωνα με τους ερευνητές τα δύο άστρα περιστρέφονταν το ένα γύρω από το άλλο σε πολύ κοντινή απόσταση και τελικά πλησίασαν το ένα το άλλο τόσο ώστε συγκρούστηκαν και καταστράφηκαν. Οι λευκοί νάνοι. Οι λευκοί νάνοι είναι μια κατηγορία αμυδρών αστέρων που αντιπροσωπεύουν ένα από τα πιθανά τελικά στάδια της αστρικής εξέλιξης. Σε λευκούς νάνους καταλήγουν εκείνοι οι αστέρες των οποίων η μάζα τη στιγμή που έχουν τελειώσει οι θερμοπυρηνικές αντιδράσεις στο εσωτερικό τους είναι μικρότερη από 1,4 ηλιακές μάζες, τιμή που ονομάζεται όριο του Τσαντρασέκαρ (Chandrasekhar). Οι λευκοί νάνοι έχουν διαστάσεις παραπλήσιες με αυτές των μικρών πλανητών όπως η Γη και τεράστιες πυκνότητες. Λόγω της ανυπαρξίας πυρηνικών αντιδράσεων στο εσωτερικό τους, δεν μπορούν να ανανεώσουν την ενέργεια που χάνουν με την ακτινοβολία και σταδιακά μετατρέπονται σε αδρανή, ψυχρά και μειωμένης λαμπρότητας ουράνια σώματα γι αυτό και είναι πολύ δύσκολο να παρατηρηθούν. http://www.youtube.com/watch?v=HHCzrVmB3Po&feature=player_embedded

Ένα δίκτυο ραδιοτηλεσκοπίων θα συλλάβει την πρώτη φωτογραφία μιας μαύρης τρύπας. Μια νέα σειρά τηλεσκοπίων θα επιτρέψει στους επιστήμονες να φωτογραφίσουν μια μαύρη τρύπα, για πρώτη φορά. Το δίκτυο αυτό θα συνδέει 50 ραδιοτηλεσκόπια σε όλο τον κόσμο, φτιάχνοντας έτσι ένα παγκόσμιο τηλεσκόπιο που θα συλλάβει τη «σκιά» μιας μαύρης τρύπα, για πρώτη φορά. Η υπεύθυνη ομάδα για το πρότζεκτ θα συνεδριάσει την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου αφενός για να το συζητήσει και αφετέρου να εξετάσει τη θεωρία της Γενικής Σχετικότητας. Το πρότζεκτ – που ονομάζεται Τηλεσκόπιο Ορίζοντας Γεγονότων (Telescope Event Horizon) – θα μπορούσε να συλλάβει τις πρώτες εικόνες από την τεράστια μαύρη τρύπα που κρύβεται στο κέντρο του Γαλαξία μας. Η ομάδα αυτή θα συνδέσει έως και 50 ραδιοτηλεσκόπια διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων το τηλεσκόπιο στο όρος. Graham στην Αριζόνα, τα τηλεσκόπια στο Mauna Kea στη Χαβάη, στην Ευρώπη, στο Νότιο Πόλο, στο Μεξικό καθώς και στην Καλιφόρνια. Η «υπερβαρέα» μαύρη τρύπα έχει μάζα τέσσερις εκατομμύρια φορές αυτής του ήλιου μας, αλλά είναι τόσο μακριά ώστε να εμφανίζεται στους αστρονόμους με περίπου το ίδιο μέγεθος ενός γκρέιπφρουτ πάνω στο φεγγάρι. Ο ορίζοντας γεγονότων είναι το όριο στην άκρη μιας μαύρης τρύπας, πέραν του οποίου οι νόμοι της φυσικής δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει. Πρόκειται για ένα «σημείο χωρίς επιστροφή» – από το οποίο κανένα φως ή ακτινοβολία δεν μπορεί να δραπετεύσει. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, οι μαύρες τρύπες είναι αόρατες από τη Γη. Η ιδέα των μαύρων οπών τέθηκε για πρώτη φορά από τον Einstein στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, και έχει επιβεβαιωθεί από μετρήσεις και παρατηρήσεις του χώρου εδώ και δεκαετίες. Αλλά ήταν αδύνατο να «δούμε» μια μαύρη τρύπα - η βαρύτητα που περιβάλλει τα αντικείμενα αυτά είναι τόσο έντονη που ακόμη και το φως δεν μπορεί να ξεφύγει. Οι μαύρες τρύπες διαστρεβλώνουν τον χώρο και το χρόνο γύρω τους «Κανείς δεν έχει πάρει ποτέ την εικόνα μιας μαύρης τρύπας», λέει ο Δημήτριος Ψάλτης, αναπληρωτής καθηγητής της αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα. «Αυτό ακριβώς θα κάνουμε τώρα." «Ακόμη και πριν από πέντε χρόνια, μια τέτοια πρόταση δεν θα φαινόταν αξιόπιστη», αναφέρει ο Sheperd Doeleman, επίκουρος καθηγητής στο MIT και κύριος ερευνητής για το έργο. «Τώρα όμως έχουμε τα τεχνολογικά μέσα για να το αναλάβουμε. Οι μαύρες τρύπες ως γνωστόν είναι τα πιο ακραία περιβάλλοντα που μπορείτε να βρείτε στο σύμπαν" συνέχισε. Οι μαύρες τρύπες όπως το λέει και το όνομά τους – «τραβούν το φως και όλη την ύλη που βρίσκεται γύρω τους οπότε δεν φτάνει καμιά ακτινοβολία στη Γη. Αυτές δε εμφανίζονται ως κενό διάστημα στα τηλεσκόπια. Όμως, μια «λάμψη» τριγύρω τους θα μπορούσε να βοηθήσει τους επιστήμονες να δουν το περίγραμμα. «Καθώς η σκόνη και τα αέρια στροβιλίζονται γύρω από τη μαύρη τρύπα προτού αυτή καταπέσει μέσα της, ακολουθεί ένα είδος κοσμικού μποτιλιαρίσματος. Στροβιλίζεται γύρω από τη μαύρη τρύπα, όπως το νερό φεύγει από μια μπανιέρα, έτσι και η ύλη συμπιέζεται και η προκύπτουσα τριβή μετατρέπεται σε ένα καυτό πλάσμα δισεκατομμύρια βαθμούς, με αποτέλεσμα να «λάμπει»- και η εκπεμπόμενη ακτινοβολία μπορεί να εντοπιστεί εδώ στη Γη», εξηγεί ο Doeleman. Από την λάμψη της ύλης που στροβιλίζεται γύρω από τη μαύρη τρύπα προτού να εισέλθει στον ορίζοντα γεγονότων, οι επιστήμονες μπορούν να δουν το περίγραμμα της μαύρης τρύπας, που ονομάζεται επίσης η σκιά της. «Μέχρι στιγμής, έχουμε έμμεσες αποδείξεις ότι υπάρχει μια μαύρη τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία μας,» λέει ο Ψάλτης. «Αλλά από τη στιγμή που βλέπουμε τη σκιά της, δεν θα υπάρχει καμία αμφιβολία». Ακόμη και αν η μαύρη τρύπα που κάθεται στο κέντρο του Γαλαξία μας έχει 1 έως 4 εκατομμύρια φορές τη μάζα του Ήλιου, είναι πολύ μικρή για τα μάτια των αστρονόμων. Θα φαίνεται στα τηλεσκόπια περίπου στο ίδιο μέγεθος με ένα γκρέιπφρουτ στο φεγγάρι. εξ αιτίας της απόστασης της κάπου 26.000 έτη φωτός μακριά. «Για να δούμε τόσο μικρό και τόσο μακριά, θα πρέπει να έχουμε ένα πολύ μεγάλο τηλεσκόπιο, και το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο που μπορούμε να κάνουμε στη Γη είναι να μετατρέψουμε ολόκληρο τον πλανήτη σε ένα τηλεσκόπιο», εξηγεί ο Marrone. Πηγή: Daily Mail Στην φωτογραφία τα ραδιοτηλεσκόπια στο Mauna Kea στη Χαβάη που περιλαμβάνονται στο δίκτυο αυτό.

O χορός των χρωμάτων. Ένας φωτογράφος και βιοχημικός οργάνωσε ένα πείραμα για να διαπιστώσει την συμπεριφορά των βαφών όταν έρθουν σε στενή επαφή με τον ήχο. Το πείραμα διεξήχθη σε ένα creative studio στο Λονδίνο, το Dentsu London. Αρχικά «έντυσαν» ένα μικρό ηχείο με μια μεμβράνη και στην συνέχεια έριξαν πάνω στην μεμβράνη σταγόνες μιας βαφής που περιείχε τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Όταν ενεργοποιήθηκε το ηχείο η βαφή άρχισε να δονείται από τα ηχητικά κύματα φαινόμενο που κατάφερε να αποτυπώσει με την κάμερα του ο Λίντεν Γκλέντχιλ. Αν και το φαινόμενο δεν είναι ορατό με γυμνό μάτι εντούτοις η κάμερα κατέγραψε εκπληκτικές εικόνες με τα χρώματα κυριολεκτικά να χορεύουν καθώς έρχονταν σε επαφή με τα ηχητικά κύματα. Οι εικόνες είναι τόσο εντυπωσιακές που μεγάλη εταιρία κατασκευής τις χρησιμοποίησε σε διαφημιστική της καμπάνια. http://www.youtube.com/watch?v=DFcQI68njaQ&feature=youtu.be

Στον Ειρηνικό φέρεται να καταστράφηκε το καταδικασμένο Fobos-Grunt. Η ρωσική διαστημική αποστολή Fobos-Grunt τελικά έπεσε πίσω στη Γη το βράδυ της Κυριακής: δεδομένα επίγειων ραντάρ δείχνουν ότι το σκάφος των 13 τόνων διαλύθηκε στην ατμόσφαιρα και τα συντρίμμια του κατέπεσαν στον Ειρηνικό Ωκεανό, ανακοίνωσαν ρωσικές και αμερικανικές στρατιωτικές πηγές. Όπως ανέφερε στο πρακτορείο RIA Novosti ο εκπρόσωπος του σώματος Άμυνας Αεροδιαστήματος, συνταγματάρχης Αλεξέι Ζολοτούκιν, συντρίμμια του Fobos-Grunt κατέπεσαν περίπου 1.250 χιλιόμετρα δυτικά της νήσου Ουέλινγκτον, που βρίσκεται έξω από τη Χιλή. Νωρίτερα, την Κυριακή, η ρωσική διαστημική υπηρεσία Roscocmos εκτιμούσε ότι το Fobos-Grunt, ένα από τα μεγαλύτερα και πιο τοξικά ανθρώπινα αντικείμενα που έχουν πέσει ποτέ στη Γη, θα εισερχόταν στην ατμόσφαιρα κάποια στιγμή από τις 20.41 έως τις 23.05 ώρα Ελλάδας. Το Fobos-Grunt, συνολικής μάζας 13,5 τόνων μαζί με τα καύσιμα, είναι το βαρύτερο διαπλανητικό σκάφος που έχει εκτοξευτεί ως σήμερα. Είναι επίσης από τα μεγαλύτερα ανθρώπινα αντικείμενα που επανεισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα, αν και ωχριά μπροστά στον διαστημικό σταθμό Mir των 130 τόνων, ο οποίος παροπλίστηκε και καταστράφηκε το 2001, ή το εργαστήριο Skylab της NASA, το οποίο είχε μάζα 77 τόνων και καταστράφηκε φλεγόμενο το 1979. Από τη συνολική μάζα του Fobos-Grunt, οι 11 περίπου τόνοι αντιστοιχούσαν σε τοξικά καύσιμα -υδραζίνη και τετροξείδιο του αζώτου. Σύμφωνα με τον Χάινερ Κλίνκραντ, επικεφαλής του γραφείου διαστημικών συντριμμιών της ESA (Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος), τα καύσιμα βρίσκονταν σε δεξαμενές κατασκευασμένες από αλουμίνιο, το οποίο έχει σχετικά χαμηλό σημείο τήξης και πρέπει να έλιωσε σε ύψος άνω των 100 χιλιομέτρων. «Τα καύσιμα θα καούν στην ατμόσφαιρα, όπως θα συμβεί αργότερα και στις ίδιες δεξαμενές» είχε εκτιμήσει ο Κλίνκραντ. Σύμφωνα με τον ίδιο, μέχρι την επιφάνεια θα έφτανε πιθανότατα η κάψουλα στην οποία θα αποθηκεύονται τα δείγματα από το Φόβο. Η κάψουλα πιθανότατα θα άντεχε, δεδομένου ότι ήταν σχεδιασμένη να επιστρέψει στη Γη και να πέσει με αλεξίπτωτο στο Καζακστάν το 2016. Το σκάφος ειχε επίσης μια μικρή ποσότητα ραδιενεργού κοβαλτίου-57, η οποία όμως δεν θεωρείται επικίνδυνη. Αρωμα γυναίκας στο Ουράνιο Παλάτι. Κατά τη διάρκεια του 2012, η Κίνα θα παρουσιάσει την πρώτη γυναίκα ταϊκοναύτη - όπως αποκαλούν οι Κινέζοι τους εξερευνητές του Διαστήματος, τους οποίους οι Αμερικανοί ονομάζουν αστροναύτες και οι Ρώσοι κοσμοναύτες. Δύο νεαρές κυρίες, τριαντάρες, παντρεμένες και πιλότοι της στρατιωτικής αεροπορίας, επιλεγμένες ανάμεσα σε 16 υποψήφιες, ήδη προετοιμάζονται και η μια τους θα πετάξει στο διαστημικό εργαστήριο Τιανγκόνγκ-1 (Ουράνιο Παλάτι) που από τον Σεπτέμβριο βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη, επανδρωμένο με δύο ταϊκοναύτες. Το όνομά της δεν έχει γίνει γνωστό, θα περιληφθεί όμως στο πλήρωμα του ενός από τα δύο διαστημόπλοια Σενζού-9 και Σενζού-10 που θα αναχωρήσουν τους επόμενους μήνες και θα παραμείνουν για καιρό στον διαστημικό σταθμό. Ετσι, σε μια τροχιά θα περιστρέφεται ένας διαστημικός σταθμός με Αμερικανούς, Ρώσους, Ευρωπαίους, Καναδούς και Γιαπωνέζους, ενώ σε μια άλλη τροχιά θα ομιλείται μόνον η κινεζική. Εγινε επίσης η παρουσίαση την περασμένη Πέμπτη της Λευκής Βίβλου για το Διάστημα, που εγκρίθηκε από την κυβέρνηση στο πλαίσιο του προγράμματος για τα επόμενα πέντε χρόνια. Τέτοια πενταετή προγράμματα είχαν εκπονηθεί επίσης το 2000 και το 2006, αυτή όμως είναι η πρώτη φορά που το πρόγραμμα επισημοποιείται και προσδιορίζει, σύμφωνα με τον Ζανγκ Ουέι, τον εκπρόσωπο της κινεζικής διαστημικής υπηρεσίας, τέσσερις στόχους και ισάριθμα προγράμματα που έχουν ήδη τεθεί σε εφαρμογή: έναν ισχυρό πύραυλο ικανό να μεταφέρει στο Διάστημα οχήματα των 25 τόνων, δορυφόρους για τις ανάγκες της Γης, επανδρωμένες πτήσεις και βαθιά εξερεύνηση του Διαστήματος με το βλέμμα στραμμένο στον πλανήτη Αρη. Στο πλάνο υπογραμμίζεται επίσης το ενδιαφέρον «για να χρησιμοποιηθεί το Διάστημα μόνο για ειρηνικούς σκοπούς βοηθώντας την οικονομία». «Γι' αυτό», πρόσθεσε ο Ζανγκ Ουέι, «έχουμε σχέσεις συνεργασίας με 12 χώρες, κυρίως αναπτυσσόμενες», διευκρινίζοντας πως η Κίνα έχει πουλήσει δορυφόρους στη Νιγηρία, τη Βενεζουέλα, το Πακιστάν, τη Βολιβία, τη Λευκορωσία, την Ινδονησία, το Λάος. Ολοκληρώνει εξάλλου το κινεζικό σύστημα δορυφορικού εντοπισμού θέσης, παρόμοιο με το αμερικανικό GPS, που ονομάζεται Beidou και θα καλύψει τις πολιτικές και στρατιωτικές ανάγκες της Κίνας χωρίς εξάρτηση από ξένα συστήματα. Ο Ζανγκ Ουέι υπογράμμισε κυρίως τις προόδους που έχουν επιτευχθεί τα τελευταία χρόνια μια πορεία χωρίς σφάλματα που κορυφώθηκε τον περασμένο μήνα με τη διπλή σύζευξη σε τροχιά τού μη επανδρωμένου διαστημοπλοίου Σενζού-8 και του διαστημικού εργαστηρίου Τιανγκόνγκ-1. Ηταν μια επίδειξη που απαιτούσε πληροφορική τεχνολογία και ικανότητες υψηλού επιπέδου, χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Ο χαρακτηρισμός μιας χώρας ως διαστημικής δύναμης σημαίνει πως η χώρα αυτή πατρονάρει τεχνολογίες που στη συνέχεια διαδίδονται με διάφορες μορφές στην καθημερινή ζωή, με οικονομικές συνέπειες που μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Διαστημικής Πολιτικής της Ουάσιγκτον, η Κίνα δαπανά από 2 έως 4 δισεκατομμύρια δολάρια για τη διαστημική δραστηριότητά της. Διαγωνισμός για gadget του Star Trek. Η φετινή έκθεση ηλεκτρονικών προϊόντων CES στο Λας Βέγκας έκλεισε με μια έκπληξη. Ο ελληνοαμερικανός πρόεδρος του ιδρύματος X Prize, Πίτερ Διαμαντής, ανακοίνωσε ότι προσφέρει δέκα εκατομμύρια για την κατασκευή μιας μικρής φορητής συσκευής που θα μπορεί να κάνει ιατρικές μετρήσεις, αναλύσεις και διαγνώσεις γρήγορα και με μη επεμβατικό τρόπο. Μια συσκευή στα πρότυπα του «Tricorder» της ιατρικής συσκευής που χρησιμοποιούσε το πλήρωμα του Star Trek. Ο διαγωνισμός. «Είμαι πιθανότατα ο μόνος άνθρωπος στο Λας Βέγκας που θα νιώσω χαρούμενος αν χάσω δέκα εκατομμύρια δολάρια» ανέφερε αστειευόμενος ο Διαμαντής. Το Ίδρυμα X Prize έχει γίνει γνωστό την τελευταία δεκαετία για διαφόρων ειδών επιστημονικούς διαγωνισμούς που διοργανώνει και χρηματοδοτεί. Πιο γνωστός είναι ο διαγωνισμός για την κατασκευή του πρώτου διαστημικού ιδιωτικού σκάφους που οδήγησε στην δημιουργία του SpaceshipOne. Ειδικοί και στελέχη της βιομηχανίας ιατρικών συστημάτων αναφέρουν ότι ο διαγωνισμός μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία νέων επαναστατικών τεχνολογιών στον ιατρικό τομέα αλλά διατηρούν αμφιβολίες για το κατά πόσο είναι εφικτή τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον η κατασκευή μιας τόσο προηγμένης συσκευής.

Οι ελεύθερα περιπλανώμενοι πλανήτες είναι περισσότεροι από τα άστρα. Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν μια καινούργια κατηγορία πλανητών στο μέγεθος του Δία που κινούνται στο σκοτεινό διάστημα, μακριά από το φως ενός άστρου-ήλιου. Θεωρείται ότι αυτοί οι περιπλανώμενοι πλανήτες αποσπάστηκαν από αναπτυσσόμενα πλανητικά συστήματα. Η ανακάλυψη βασίζεται σε μια κοινή έρευνα Ιαπωνίας-Νέας Ζηλανδίας, κατά την οποία σαρώθηκε το κέντρο του γαλαξία μας κατά τη διάρκεια του 2006 και 2007, αποκαλύπτοντας την ύπαρξη πάνω από 10 περιπλανώμενων πλανητών με μάζες περίπου όσο η μάζα του Δία. Οι πλανήτες που βρέθηκαν βρίσκονται σε απόσταση 10000 με 20000 έτη φωτός μακριά από τη Γη. Οι αποκαλούμενοι «ορφανοί πλανήτες» είναι πολύ δύσκολο να παρατηρηθούν και γι αυτό οι επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι πολλοί περισσότεροι. Το πλήθος τους εκτιμάται ότι είναι τουλάχιστον όσο το πλήθος των πλανητών που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από άστρα όπως ο Ήλιος. Αυτό θα προσθέσει μέχρι και εκατοντάδες δισεκατομμύρια μοναχικών πλανητών, μόνο στον γαλαξία μας. «Η έρευνά μας είναι σαν μια απογραφή πληθυσμού» δηλώνει ο David Bennett της NASA, «μελετήσαμε ένα τμήμα του γαλαξία, και με βάση τα στοιχεία αυτά, μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για ολόκληρο τον γαλαξία». Η μελέτη, με επικεφαλής τον Takahiro Sumi από το πανεπιστήμιο της Osaka στην Ιαπωνία, δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature. Η έρευνα δεν είναι ευαίσθητη σε πλανήτες που είναι μικρότεροι από τον Δία και Κρόνο, αλλά οι θεωρίες υποστηρίζουν ότι και μικρότεροι σε μέγεθος πλανήτες σαν τη Γη, θα μπορούσαν με μεγάλη συχνότητα να διαφεύγουν από τα άστρα τους. Και τούτο διότι τα πλανητικά συστήματα συχνά γίνονται ασταθή αποβάλλοντας τους πλανήτες τους. Η τεχνική (του βαρυτικού μικροφακού) που χρησιμοποιείται για τον εντοπισμό των περιπλανώμενων αυτών πλανητών, βασίζεται στο φαινόμενο της βαρυτικής εστίασης - όπου η βαρύτητα του πλανήτη παίζει το ρόλο του μεγεθυντικού φακού για το φως ενός μακρινού άστρου. Αυτό συμβαίνει όταν ο πλανήτης θα περάσει μπροστά από ένα απομακρυσμένο άστρο, που είναι ορατό στα γήινα τηλεσκόπια. Δείτε το σχετικό animation ΕΔΩ http://www.nasa.gov/topics/universe/features/planet20110518-video.html Zητούνται εθελοντές για την ανακάλυψη εξωπλανητών. Οι αστρονόμοι καλούν απλούς ανθρώπους χωρίς επιστημονικές γνώσεις να λάβουν μέρος στο κυνήγι πλανητών, πολλοί από τους οποίους θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τη ζωή. Όσοι επιθυμούν να λάβουν μέρος σε μια από τις σημαντικότερες έρευνες του 21ου αιώνα μπορούν να επισκεφτούν την ιστοσελίδα http://www.planethunters.org/ και αφού αρχικά ενημερωθούν με την σχετικά απλή διαδικασία, να αρχίσουν την έρευνα στις 150000 φωτογραφίες του διαστημικού τηλεσκοπίου Κepler. Από το 2009 το Kepler αναζητά εξωπλανήτες σαρώνοντας ένα τετραγωνικό τμήμα του ουρανού κοντά στους αστερισμούς Κύκνος και Λύρα. Το τηλεσκόπιο παρακολουθεί το φως από 156000 άστρα ψάχνοντας για περιοδικές μεταβολές της λαμπρότητάς τους, που πιθανόν να οφείλονται σε πλανήτες, οι οποίοι περιστρέφεται γύρω από αυτά. Με ποιο τρόπο το τηλεσκόπιο Kepler ψάχνει για εξωπλανήτες. http://physicsgg.wordpress.com/2011/02/01/%CE%BC%CE%B5-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B9%CE%BF-kepler-%CF%88%CE%AC%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B3/ Οι μεταβολές στην φωτεινότητα άστρου εξαιτίας της διέλευσης των πλανητών από μπροστά τους (σαν το φαινόμενο της έκλειψης) αποτελούν τα αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη των πλανητών. H πιο σημαντική ανακάλυψη μέχρι σήμερα είναι ο πλανήτης Kepler 22b, ένας πλανήτης στο μέγεθος και τη θερμοκρασία της Γης. Επειδή οι χιλιάδες φωτογραφίες εξετάζονται από πρόγραμμα υπολογιστή, υπάρχει η πιθανότητα κάποιοι εξωπλανήτες να μην εντοπιστούν. Ένα ανθρώπινο μάτι όμως θα μπορούσε να διακρίνει αυτό που διέφυγε από τον υπολογιστή. Ήδη, από πέρυσι που λειτουργεί η ιστοσελίδα Planethunters, έχουν ανακαλυφθεί πολλοί εξωπλανήτες από το κοινό. Τα ονόματα των εθελοντών που θα εντοπίσουν εξωπλανήτες θα εμφανιστούν στις επιστημονικές ανακοινώσεις των ανακαλύψεων. Μην περιμένετε όμως ο πλανήτης που θα ανακαλύψετε να πάρει το όνομά σας!

Αποκλειστική συνέντευξη στο «New Scientist» Οι απαντήσεις του στις ερωτήσεις συμπληρώνονται με την εξήγηση από το «New Scientist» των εννοιών που ο ίδιος περιγράφει. – Ποια ήταν η πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη στη Φυσική κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας σας; «Η ανακάλυψη από το COBE απειροελάχιστων μεταβολών στη θερμοκρασία της μικροκυματικής κοσμικής ακτινοβολίας υποβάθρου και η επακόλουθη επιβεβαίωση από το WMAP ότι αυτές βρίσκονται σε άριστη συμφωνία με τις προβλέψεις του πληθωρισμού. Ο δορυφόρος Planck ίσως ανιχνεύσει το αποτύπωμα των βαρυτικών κυμάτων που προβλέπονται από τον πληθωρισμό. Κάτι τέτοιο θα είναι σαν να βλέπουμε την κβαντική βαρύτητα γραμμένη στον ουρανό». Το «New Scientist» συμπληρώνει: Οι δορυφόροι COBE και WMAP μέτρησαν τη μικροκυματική κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου, τα υπολείμματα της Μεγάλης Εκρηξης που είναι διάχυτα σε όλο το Διάστημα. Η θερμοκρασία της είναι σχεδόν απόλυτα ομοιόμορφη – κάτι το οποίο αποτέλεσε σημαντική ενίσχυση για τη θεωρία του πληθωρισμού, η οποία προβλέπει ότι το Σύμπαν λίγο μετά τη Μεγάλη Εκρηξη πέρασε μια περίοδο υπερβολικά γρήγορης επέκτασης η οποία ίσιωσε όλες τις ζάρες του. Αν ο πληθωρισμός συνέβη πράγματι, θα πρέπει να έστειλε κυματισμούς – βαρυτικά κύματα – σε όλον τον χωροχρόνο, κάτι το οποίο θα προκαλούσε στην κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου μεταβολές θερμοκρασίας υπερβολικά μικρές ώστε να έχουν εντοπισθεί ως τώρα. Ο δορυφόρος Planck, η αποστολή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος για μια ακόμη ακριβέστερη μελέτη της κοσμικής ακτινοβολίας υποβάθρου, μάλλον θα μπορέσει να τις δει. – Ο Αϊνστάιν έλεγε ότι η κοσμολογική σταθερά ήταν η «μεγαλύτερη γκάφα» του. Ποια ήταν η δική σας; «Κάποτε πίστευα ότι οι πληροφορίες καταστρέφονται μέσα στις μαύρες τρύπες. Η αντιστοιχία AdS/CFT με έκανε όμως να αλλάξω γνώμη. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη γκάφα μου ή τουλάχιστον η μεγαλύτερη γκάφα μου στην επιστήμη». «NS»: Οι μαύρες τρύπες καταβροχθίζουν οτιδήποτε βρεθεί πολύ κοντά τους, συμπεριλαμβανομένων των πληροφοριών. Το 1975, όμως, μαζί με τον ισραηλινό φυσικό Γιάκομπ Μπέκενσταϊν, ο κ. Χόκινγκ έδειξε ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν αργά ακτινοβολία, με αποτέλεσμα σιγά σιγά να εξατμίζονται και τελικά να εξαφανίζονται. Τι γίνεται τότε με τις πληροφορίες που έχουν καταπιεί; Ο κ. Χόκινγκ υποστήριζε επί δεκαετίες ότι καταστρέφονται – μια μεγάλη πρόκληση για τις θεωρίες της συνέχειας και του αιτίου και αιτιατού. Το 1997 ωστόσο ο θεωρητικός Χουάν Μαλντασένα ανέπτυξε μια μαθηματική συντόμευση, την αντιστοιχία Anti-de-Sitter/σύμμορφης θεωρίας πεδίου ή εν συντομία AdS/CFT. Αυτή συνδέει γεγονότα που βρίσκονται σε μια γεωμετρία στρεβλωμένου χωροχρόνου όπως αυτή που επικρατεί μέσα σε μια μαύρη τρύπα με την απλούστερη φυσική που παρατηρείται στα όριά της. Το 2004 ο κ. Χόκινγκ χρησιμοποίησε αυτή την αντιστοιχία για να δείξει πώς οι πληροφορίες μιας μαύρης τρύπας διαρρέουν ξανά πίσω στο Σύμπαν μας μέσω κβαντομηχανικών διαταραχών στα όριά της, δηλαδή στον λεγόμενο ορίζοντα γεγονότων της. Η αποκήρυξη της προηγούμενης θεωρίας του κόστισε στον κ. Χόκινγκ ένα στοίχημα που είχε βάλει με τον συνάδελφό του θεωρητικό φυσικό Τζον Πρέσκιλ μία δεκαετία νωρίτερα. – Ποια ανακάλυψη θα έφερνε μεγαλύτερη επανάσταση στην κατανόησή μας για το Σύμπαν; «Η ανακάλυψη υπερσυμμετρικών εταίρων των γνωστών θεμελιωδών σωματιδίων, ίσως στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ισχυρή ένδειξη υπέρ της θεωρίας Μ». «NS»: Η αναζήτηση υπερσυμμετρικών σωματιδίων αποτελεί έναν από τους βασικούς στόχους του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) στο CERN. Το Καθιερωμένο Μοντέλο της Σωματιδιακής Φυσικής θα συμπληρωνόταν με την εύρεση του μποζονίου Χιγκς, έχει όμως επίσης αρκετά προβλήματα τα οποία θα λύνονταν αν όλα τα γνωστά στοιχειώδη σωματίδια είχαν έναν βαρύτερο «υπερεταίρο». Ενδείξεις υπέρ της υπερσυμμετρίας θα στήριζαν τη θεωρία Μ – την 11 διαστάσεων εκδοχή της θεωρίας των χορδών που αποτελεί αυτή τη στιγμή τον επικρατέστερο υποψήφιο για μια «θεωρία των πάντων» η οποία θα ενώνει τη βαρύτητα με τις άλλες δυνάμεις της φύσης. – Αν ήσασταν ένας νεαρός φυσικός που ξεκινάει μόλις τώρα, τι θα μελετούσατε; «Θα είχα μια καινούργια ιδέα που θα άνοιγε ένα νέο πεδίο». – Τι σκέφτεστε περισσότερο κατά τη διάρκεια της ημέρας; «Τις γυναίκες. Είναι ένα απόλυτο μυστήριο».