Δροσος Γεωργιος

Υπήρχε και δεύτερη Σελήνη.Κάποτε η Γη είχε δύο δορυφόρους που «συγχωνεύτηκαν» Μια νέα και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα θεωρία για τη διαστημική μας γειτονιά ανέπτυξαν ερευνητές στην Ελβετία. Όπως υποστηρίζουν, κάποτε η Γη διέθετε όχι έναν αλλά δύο δορυφόρους - τη Σελήνη και έναν μικρότερο. Κάποια στιγμή η «μικρή» Σελήνη προσέκρουσε στη μεγαλύτερη «αδελφή» της δημιουργώντας τον φυσικό μας δορυφόρο όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Σιγά και «μαλακά» Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βέρνης αναφέρουν ότι αυτός ο μικρότερος δορυφόρος έπεσε επάνω στη Σελήνη σιγά και «μαλακά» και έτσι δεν προκάλεσε κάποιο κατακλυσμιαίο κοσμικό γεγονός, όπως για παράδειγμα τη μεταβολή της τροχιάς της. Εκτιμούν για την ακρίβεια ότι ο μικρός δορυφόρος συγκρούστηκε με τη Σελήνη με χαμηλή ταχύτητα (2,4 χλμ/δευτερόλεπτο). Το πιθανότερο είναι ότι η πρόσκρουση είχε ως αποτέλεσμα να μεταβληθεί η σύνθεση του φλοιού της Σελήνης. Η εξήγηση της «διχοτόμησης» Η νέα θεωρία έρχεται να δώσει απάντηση σε ένα ζήτημα που απασχολεί εδώ και χρόνια την επιστημονική κοινότητα. Η ορατή πλευρά της Σελήνης είναι επίπεδη και γεμάτη κρατήρες ενώ η αθέατη διαθέτει ορεινούς όγκους ορισμένοι εκ των οποίων έχουν ύψος τριών χιλιομέτρων. Κατά καιρούς είχαν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες που όλες έκαναν λόγο για σύνθετες γεωλογικές διεργασίες οι οποίες «διχοτόμησαν» γεωλογικά την Σελήνη. Η νέα θεωρία του δεύτερου δορυφόρου της Γης που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature» δίνει νέα τροπή στην υπόθεση.

Ο «Χιονάνθρωπος» της Εστίας.Έκπληκτοι οι επιστήμονες από την μορφολογία του αστεροειδή. Εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα της εξερεύνησης της Εστίας (VESTA) από το διαστημικό σκάφος DAWN που τέθηκε πριν από λίγες εβδομάδες σε τροχιά γύρω από τον αστεροειδή. Τα τελευταία 24ωρα το σκάφος της NASA εξερευνά το βόρειο ημισφαίριο της Εστίας και έστειλε κοντινές φωτογραφίες που αποκαλύπτουν με μεγάλη λεπτομέρεια την μορφολογία του εδάφους που είναι γεμάτο κρατήρες. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει ένα σύμπλεγμα τριών κρατήρων που κέντρισε το ενδιαφέρον των επιστημόνων και εξαιτίας της μορφολογίας και της όψης τους από ψηλά τους ονόμασαν αυτό το τρίο «Χιονάνθρωπο». «Μαγνήτης» συγκρούσεων Η Εστία έχει διάμετρο 530 χιλιόμετρα και διαχρονικά αποτελεί πόλο έλξης μετεωριτών και μικρών διαστημικών βράχων που πέφτουν πάνω της δημιουργώντας ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και πλούσιο γεωλογικό περιβάλλον. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι η Εστία έχει τόσο πολλά και διαφορετικά χαρακτηριστικά που θα χρειαστούν αρκετά χρόνια για να μπορέσει να μελετηθεί και να αναλυθεί λεπτομερώς. Μέχρι στιγμής το DAWN έχει τραβήξει 500 φωτογραφίες της Εστίας ενώ από την επόμενη εβδομάδα θα ξεκινήσει να καταγράφει και να συλλέγει δεδομένα για την σύσταση του αστεροειδή αλλά και διάφορα άλλα στοιχεία για αυτόν. Το σκάφος θα μελετήσει την Εστία για 12 μήνες και στην συνέχεια θα ταξιδέψει στον αστεροειδή CERES (Δήμητρα) που έχει διπλάσιο μέγεθος. Στόχος της αποστολής είναι η συγκέντρωση στοιχείων που θα βοηθήσουν στη μελέτη της δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος αφού είναι γνωστό ότι οι αστεροειδείς αποτελούν απομεινάρια των πρώτων φάσεων της δημιουργίας του. Στην φωτογραφία εικονίζεται ο «Χιονάνθρωπος» της Εστίας, οι τρεις κρατήρες που μελετούν οι επιστήμονες

Φυσικοί προσομοιώνουν το τέλος του χρόνου. Μια ομάδα ερευνητών στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ ανακοίνωσε ότι πρόσφατα ήταν σε θέση να προσομοιώσει το τέλος του χρόνου. Πιστεύουν ότι οι συνθήκες που αυτοί δημιούργησαν είναι γνωστές στους αστρονόμους ως η Μεγάλη Σύνθλιψη, ή το τελικό γεγονός που θα πραγματοποιηθεί στο Σύμπαν. Αυτό που καθόρισαν οι επιστήμονες ήταν ότι ο Κόσμος δεν θα τελειώσει με μια άλλη έκρηξη, όπως προτείνουν κάποιες θεωρίες, αλλά μάλλον με μια υψηλότερη αρμονική γενιά. Η νέα μελέτη διεξήχθη με μετα-υλικά, κάποια συνθετικά υλικά που δημιουργήθηκαν για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Τα τελευταία έχουν ιδιότητες που δεν εμφανίζονται στη φύση. Τις περισσότερες φορές, τα μετα-υλικά χρησιμοποιούνται για τη χειραγώγηση του φωτός, κάτι που έκαναν με ακρίβεια οι επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ. Οι ειδικοί εδώ προσομοίωσαν το τέλος του Σύμπαντος, προσέχοντας πώς το φως συμπεριφέρεται σε αυτά τα υλικά. Στο παρελθόν, η ίδια ομάδα χρησιμοποίησε παρόμοιες προσεγγίσεις για τη δημιουργία ενός μικροσκοπικού Big Bang στο εργαστήριο.Έτσι, η νέα μελέτη είναι απλά μια φυσική συνέχεια των προηγούμενων ερευνητικών προσπαθειών της. Οι ερευνητές έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη θεωρία της Big Crunch (Μεγάλης Σύνθλιψης), μία από τις προτάσεις που επιδιώκουν να εξηγήσουν πώς το Σύμπαν θα τελειώσει κάποτε, δισεκατομμύρια έως τρισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα. Αυτή η ιδέα συγκεκριμένα πιστεύει ότι η διαστολή κάποτε θα τελειώσει και ο Κόσμος θα γυρίσει στο αρχικό σημείο, από όπου ξεκίνησε. Κι αυτό θα οδηγήσει όλη την ύλη να καταρρεύσει σε ένα μόνο σημείο. Τελικά το σύμπαν θα μοιάζει με μία μαύρη τρύπα, όπου τα πάντα θα είναι μέσα της. Για τα νέα πειράματα, οι ερευνητές εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι οι εξισώσεις που περιγράφουν τον χωροχρόνο μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να εξηγήσουν πώς το φως ταξιδεύει μέσα από τα μεταϋλικά. Η ομάδα έκανε παραλληλισμούς μεταξύ των δύο φαινομένων, και χρησιμοποίησε το φως ως ένα υποκατάστατο για την τελική μοίρα του Σύμπαντος. Ο Igor Smolyaninov, ηλεκτρολόγος μηχανικός στο πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, λέει ότι η μελέτη αποκάλυψε φωτόνια να διέρχονται από ένα στάδιο επαναδημιουργίας. Με απλούς όρους, αυτό σημαίνει ότι τα στοιχειώδη σωματίδια παρουσίασαν μια απότομη και σημαντική αύξηση της συχνότητας και της ενέργειας τους. Οι ερευνητές εξηγούν ότι τα πειράματα ήταν, επίσης, σε θέση να προσομοιώνουν τη συμπεριφορά της ύλης γύρω από τις μαύρες τρύπες. Σε αυτό το σημείο, η ομάδα επικεντρώθηκε στην εξεύρεση μιας αναλογίας για την ακτινοβολία Hawking. "Κανονικά, αν έχετε μια μαύρη τρύπα και ένα σωματίδιο κοντά στον ορίζοντα γεγονότων, αυτό είναι το τέλος της ιστορίας. Αλλά σύμφωνα με την ακτινοβολία Χόκινγκ, ένα σωματίδιο απορροφάται και ένα άλλο μένει έξω από αυτήν. Στην κλασσική φυσική, αυτό φυσικά απαγορεύεται, αλλά στην κβαντική φυσική αυτό επιτρέπεται”, λέει ο Smolyaninov. "Οι μαύρες τρύπες δεν απορροφούν απλώς τα πάντα, οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ του φωτός και αυτών των τεράστιων αντικειμένων κάνουν τα φωτόνια να κερδίζουν υψηλότερες ενέργειες και συχνότητες”, συμπληρώνει. H εικόνα δείχνει το τέλος του χρόνου, όπως προσομοιώνεται στα μετα-υλικά χρησιμοποιώντας το φως.

Το καλειδοσκόπιο της Μεγάλης Έκρηξης.Η Μεγάλη Έκρηξη παρήγαγε και μια «έκρηξη» χρωμάτων. Ένα εντυπωσιακό καλειδοσκόπιο ήταν το αποτέλεσμα της Μεγάλης Έκρηξης που οδήγησε στην δημιουργία του Σύμπαντος όπως δείχνουν τα πειράματα που γίνονται στο CERN. Οι επιτελείς του πειράματος ALICE που γίνονται με τον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) έδωσαν στην δημοσιότητα εικόνες που παραπέμπουν στις πρώτες στιγμές που ακολούθησαν την Μεγάλη Έκρηξη. Οι συγκρούσεις των χρωμάτων Σύμφωνα με τους ερευνητές στα πρώτα μικροδευτερόλεπτα μετά την Μεγάλη Έκρηξη διάφορα ιόντα άρχισαν να συγκρούονται με ταχύτητες που πλησίαζαν αυτές του φωτός μέσα στο σκοτεινό και παγωμένο περιβάλλον που μόλις είχε δημιουργηθεί. Οι συγκρούσεις αυτές είχαν ως αποτέλεσμα να αναπτυχθούν θερμοκρασίες εκατοντάδες χιλιάδες φορές μεγαλύτερες από αυτές που αναπτύσσονται στον Ήλιο δημιουργώντας νέα σωματίδια μέσα σε ένα πολύχρωμο περιβάλλον. Τα πειράματα με τον LHC και η παρατήρηση των συγκρούσεων των σωματιδίων σε αυτόν επέτρεψαν στους επιστήμονες να δουν την εικόνα του νεογέννητου Σύμπαντος και την αποτυπώσουν για πρώτη φορά οπτικά. Βίντεο: http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=413646

Κατι ακομα για τον αγαπητο μας Ωρίωνα. Το Herschel βρήκε μοριακό οξυγόνο στο Νεφέλωμα του Ωρίωνα. Εμπειρογνώμονες που λειτουργούν το Διαστημικό Παρατηρητήριο Herschel ανακοίνωσαν την ανακάλυψη μοριακού οξυγόνου στο νεφέλωμα του Ωρίωνα, ένα διάσημο αστρικό φυτώριο στο εσωτερικό του Γαλαξία μας. Το τηλεσκόπιο αυτό είναι το πρώτο που έχει βρει αυτή τη μορφή του οξυγόνου στο διάστημα. Το ευρωπαϊκό διαστημικό παρατηρητήριο Herschel http://sci.esa.int/science-e/www/area/index.cfm?fareaid=16 το οποίο εκτοξεύτηκε το 2009 http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1013710 ταυτοποίησε την φασματική υπογραφή του μοριακού οξυγόνου, που ανιχνεύθηκε σε μια περιοχή του νεφελώματος Ωρίωνα όπου γεννιούνται νέα άστρα Ενώ ατομικό οξυγόνο έχει εντοπιστεί σε διάφορες τοποθεσίες πολλές φορές στο παρελθόν, μέχρι τώρα ποτέ δεν είδαμε μοριακό οξυγόνο στο διάστημα. Η νέα ανακάλυψη κατέστη δυνατή από το γεγονός ότι το Herschel είναι το πιο ευαίσθητο παρατηρητήριο που πέταξε ποτέ στο διάστημα. Οι αστρονόμοι έψαχναν για αυτά τα φευγαλέα κοσμικά μόρια για πάνω από 230 χρόνια τώρα, ενώ μερικοί είχαν αρχίσει να χάνουν την πίστη τους ότι θα τα έβρισκαν ποτέ. Οι επιστήμονες ακόμα είχαν αρχίσει να αναλύουν το θεωρητικό υπόβαθρο, γεγονός που τους οδήγησε να υποθέσουν ότι υπάρχει στο διάστημα το μοριακό οξυγόνο. Η εργασία αυτή αποδεικνύει και πάλι ότι η υπομονή είναι μια αρετή, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για επιστημονικές ανακαλύψεις. Το τηλεσκόπιο Herschel χρησιμοποίησε τους προηγμένους υπέρυθρους ανιχνευτές του καθώς και το εξελιγμένο φασματόμετρα του για να προσδιορίσει την χημική υπογραφή του μοριακού οξυγόνου. Ως γνωστόν κάθε χημική ένωση έχει ένα συγκεκριμένο μήκος κύματος (η υπογραφή του) στο οποίο απορροφά το φως κι αυτήν ακριβώς την ιδιότητα, της απορρόφησης του φωτός που έρχεται από τον Ωρίωνα, χρησιμοποιεί το φασματόμετρο του Χέρσελ. Το νεφέλωμα του Ωρίωνα βρίσκεται περίπου 1.500 έτη φωτός από τον πλανήτη μας. Το γεγονός ότι περιέχει αυτό το είδος του οξυγόνου είναι πολύ ενδιαφέρουν, δεδομένου ότι αυτή η ένωση βρίσκεται, με αναλογία περίπου 20%, στον αέρα που αναπνέουμε εδώ στη Γη. "Το αέριο οξυγόνο ανακαλύφθηκε στη δεκαετία του 1770, αλλά το βρίσκαμε μόνο στη Γη μέχρι τώρα. Έπρεπε να περάσουν πάνω από 230 χρόνια για να πούμε με βεβαιότητα ότι αυτό το πολύ απλό μόριο υπάρχει στο διάστημα", λέει ο ειδικός Paul Goldsmith. Ο Goldsmith είναι ο επικεφαλής συγγραφέας της δημοσιευμένης εργασίας στο περιοδικό Astrophysical Journal. "Το οξυγόνο είναι το τρίτο πιο κοινό στοιχείο στο σύμπαν και η μοριακή μορφή του πρέπει να είναι άφθονη στο διάστημα. Το δε Herschel που εκτοξεύτηκε το 2009 και είναι σχεδιασμένο να βλέπει στην υπέρυθρη περιοχή του φάσματος, αποδεικνύεται ένα ισχυρό εργαλείο για να εξετάσουμε αυτό το άλυτο μυστήριο," προσθέτει ο Bill Danchi. Τα μεμονωμένα άτομα οξυγόνου είναι άφθονα στο Διάστημα, κυρίως στις γειτονιές άστρων με μεγάλη μάζα. Μέχρι σήμερα οι αστρονόμοι υποψιάζονταν ότι εκεί έξω πρέπει να υπάρχει και μοριακό οξυγόνο, το οποίο όμως δεν κατάφερναν να ανιχνεύσουν οι μελέτες με επίγεια τηλεσκόπια και ερευνητικά αερόστατα. Μια πρώτη θετική ένδειξη ήρθε το 2007 από το σουηδικό τηλεσκόπιο Odin, ωστόσο τα ευρήματα δεν κατέστη δυνατό να επιβεβαιωθούν από ανεξάρτητες ερευνητικές ομάδες. Αντίθετα, η ανακάλυψη του Herschel έχει ήδη διασταυρωθεί. Ο Paul Goldsmith και οι συνεργάτες του προτείνουν την υπόθεση ότι το μόριο σχηματίστηκε όταν η ακτινοβολία νεαρών άστρων διέσπασε τα μόρια πάγου που καλύπτουν τα σωματίδια διαστρικής σκόνης. «Αυτό εξηγεί το πού μπορεί να κρύβεται μια ποσότητα οξυγόνου» σχολίασε ο ερευνητής. «Δεν βρήκαμε όμως αρκετά μεγάλες ποσότητες, και ακόμα δεν καταλαβαίνουμε τι ιδιαίτερο έχουν οι περιοχές όπου το ανακαλύψαμε» παραδέχτηκε. Αυτό σημαίνει ότι η αναζήτηση θα συνεχιστεί και σε άλλα αστρικά μαιευτήρια. Πριν 5 λεπτα απο τoν φίλo Astrosiami και στην Διαστημική Εξερεύνηση.Δεν πειράζει ομως γιατι αξίζει να υπάρχει και εδώ.!!!

Νέα σχέδια για το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Για περισσότερο από μία δεκαετία, ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός παραμένει ένα δραστήριο εργαστήριο έρευνας στο διάστημα. Σύντομα αναμένεται να αναλάβει ένα νέο ρόλο στις δοκιμές φιλόδοξων διαστημικών αποστολών που σχεδιάζονται για το μέλλον. Ανάμεσα στα σχέδια για το μέλλον διακρίνονται αποστολές στον πλανήτη Άρη, τη Σελήνη και ένα αστεροειδή. Όλες, ωστόσο, απαιτούν νέες τεχνολογίες και τεχνικές, οι οποίες θα δοκιμαστούν εκτενώς στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Μετά τη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 26 Ιουνίου, οι διαστημικές υπηρεσίες που συμμετέχουν στο πρόγραμμα του Διαστημικού Σταθμού θα αρχίσουν την αξιολόγηση προτάσεων για συγκεκριμένες τεχνολογίες που θα έχουν εφαρμογή σε αποστολές για την συλλογή δειγμάτων. Η επιτροπή που συντονίζει τις διεθνείς δραστηριότητες στο Διαστημικό Σταθμό συναντάται τακτικά με αντιπρόσωπους από την ESA, τη NASA, την Καναδική και τη Ρωσική Υπηρεσία Διαστήματος, καθώς και το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού, Επιστήμης και Τεχνολογίας της Ιαπωνίας. Στη διάρκεια της τελευταίας συνάντησης συζητήθηκαν μία σειρά από θέματα, μεταξύ των οποίων ήταν η αναθεώρηση των διεθνών προσδιαγραφών για τα συστημάτα πρόσδεσης στο Διαστημικό Σταθμό και η συλλογή πληροφοριών για τις μέχρι σήμερα επιτυχίες του, οι οποίες θα δωθούν στη δημοσιότητα τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Η συμμετοχή της ESA Oι εγκαταστάσεις του Διεθνή Διαστημικού Σταθμού χρησιμοποιούνται ήδη για μία σειρά από πειράματα. Στη διάρκεια της εξάμηνης παραμονής του στο Διαστημικό Σταθμό, ο αστροναύτης της ESA Paolo Nespoli πραγματοποίησε περισσότερα από 30 πειράματα στα πλαίσια της αποστολής MagISStra, η οποία ολοκληρώθηκε με την επιστροφή του στη Γη τον περασμένο Μάιο. Ένας ακόμα Ευρωπαίος «επιβάτης» - το φυσικών διαστάσεων μοντέλο Matroshka - ολοκλήρωσε τον περασμένο Μάρτιο ένα κύκλο μετρήσεων της ακτινοβολίας στο εσωτερικό της Ιαπωνικής μονάδας Kibo. O Paolo απομάκρυνε τους αισθητήρες από το εσωτερικό του για να τους επιστρέψει πίσω στη Γη. Άλλα Ευρωπαϊκά πειράματα πραγματοποιήθηκαν στο εξωτερικό του Διαστημικού Σταθμού. Το πακέτο Expose-R περιελάμβανε εννέα βιολογικά δείγματα, όπως σπόρους φυτών και βακτηρίων, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για να μελετηθούν οι επιπτώσεις της παραμονής στο διάστημα για διάστημα δύο χρόνων. Τα πειράματα που έχει διεξάγει η ESA στα μέλη του πληρώματος του Διαστημικού Σταθμού προσφέρουν πολύτιμες πληροφορίες για την επίδραση που έχει η έλλειψη βαρύτητας στην ισορροπία και στο πως αντιλαμβανόμαστε την κλίση και την κίνηση του σώματός μας. Επιπλέον, μελετήθηκαν μία σειρά από φυσικές διεργασίες: το διαστημικό λεωφορείο επιστρέφοντας στη Γη από το τελευταίο του ταξίδι μετέφερε νέα δείγματα από το φούρνο που βρίσκεται στη μονάδα Columbus προκειμένου να μελετηθεί ή στερεοποίηση τηγμένων μετάλων σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Ένας Σταθμός της επιστήμης Το Alpha Mαγνητικό Φασματόμετρο αποτελεί τον καρπό της συνεργασίας εκατοντάδων επιστημόνων από 16 κρατών·σχεδιάστηκε στο CERN και η λειτουργία του δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Διαστημικής Έρευνας και Τεχνολογίας (ESTEC). Από το Μάιο του 2011 μέχρι σήμερα έχει συγκεντρώσει περισσότερες από δύο δισεκατομμύρια μετρήσεις κοσμικών ακτίνων. Η NASA έχει σχεδιάσει τμήμα του Διαστημικού Σταθμού έτσι ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί από εθνικές υπηρεσίες, ιδιωτικές εταιρείες και πανεπιστήμια σαν εργαστήριο έρευνας. Στη διάρκεια του τελευταίου ταξιδιού του διαστημικού λεωφορείου, η Καναδική Υπηρεσία Διαστήματος και η NASA δοκίμασαν από κοινού ρομποτικά συστήματα ειδικά σχεδιασμένα για τον ανεφοδιασμό του Διαστημικού Σταθμού. Η Ρωσική Υπηρεσία Διαστήματος μελετούν την καλλιέργεια σιταριού και άλλων λαχανικών σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο το ανθρώπινο σώμα προσαρμόζεται στη διάρκεια της παραμονής τους στο διάστημα. Ο Διαστημικός Σταθμός χρησιμοποιείται για την παρατήρηση της Γης, ενώ παράλληλα ένας Ιαπωνικός αισθητήρας ακτίνων Χ είναι στραμένος προς την αντίθετη κατεύθυνση και αναζητά κοσμολογικά αντικείμενο, όπως μελανές οπές και αστέρες νετρονίων.

Γιατί το σύμπαν να είναι ακριβώς το σωστό για να υπάρχουμε; Έχει ονομαστεί το παράδοξο Goldilocks. Δηλαδή αν η ισχυρή πυρηνική δύναμη που συγκρατεί τους πυρήνες ήταν μόνο κατά τι μεγαλύτερη από ό,τι είναι, τότε τα αστέρια σαν τον ήλιο μας θα έκαιγαν από τα καύσιμα τους, το υδρογόνο, σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο. Ο ήλιος μας θα είχαν εκραγεί πολύ καιρό πριν και δεν θα υπήρχε ζωή στη Γη. Εάν η ασθενής πυρηνική δύναμη, ήταν κατά τι πιο ασθενής, τότε τα βαριά στοιχεία που συνθέτουν τα περισσότερα πράγματα στον κόσμο μας δεν θα ήταν εδώ, και ούτε εσείς φυσικά. Αν η βαρύτητα ήταν λίγο πιο αδύναμη από ό,τι είναι, ποτέ δεν θα ήταν σε θέση να συντρίψει τον πυρήνα του ήλιου αρκετά για να ‘ανάψουν’ οι πυρηνικές αντιδράσεις που δημιουργούν το φως του ήλιου. Αν ήταν λίγο ισχυρότερη και πάλι ο ήλιος θα είχε κάψει όλα του τα καύσιμα δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Για άλλη μια φορά, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είχαμε προκύψει. Τέτοια παραδείγματα ακριβούς συντονισμού των νόμων της φυσικής φαίνεται να αφθονούν. Πολλές από τις βασικές παραμέτρους της φύσης - η ισχύς των θεμελιωδών δυνάμεων και οι μάζες των θεμελιωδών σωματιδίων – φαίνεται ότι καθορίζονται σε τιμές που να είναι "ακριβώς αυτές που πρέπει” ώστε να αναδυθεί η ζωή. Μια ελάχιστη μεταβολή τους και δεν θα ήμασταν εδώ. Είναι ως εάν το σύμπαν να έγινε για μας. Τι σκεφτόμαστε γι αυτό το ζήτημα; Μια πιθανότητα είναι ότι το σύμπαν τελειοποιήθηκε από ένα υπέρτατο ον – το Θεό. Αν και πολλοί άνθρωποι αγαπούν αυτή την εξήγηση, οι επιστήμονες δεν βλέπουν καμία απόδειξη ότι μια υπερφυσική οντότητα είναι ο ενορχηστρωτής του σύμπαντος. Οι γνωστοί νόμοι της φυσικής μπορεί να εξηγήσουν την ύπαρξη του σύμπαντος που παρατηρούμε. Για να παραφράσουμε τον αστρονόμο Pierre Simon Laplace όταν ρωτήθηκε από το Ναπολέοντα γιατί το βιβλίο του Mécanique Céleste δεν ανέφερε τον δημιουργό: δεν έχουμε καμία ανάγκη από την υπόθεση αυτή. Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι απλά δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο. Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που κυβερνιέται από νόμους συμβατούς με τη ζωή, οπότε πώς θα μπορούσε να μην συμβαίνουν έτσι τα πράγματα; Το τελευταίο θα μπορούσε να υπονοεί ότι η ύπαρξή μας είναι μια απίστευτη τύχη – όλα τα σύμπαντα που θα υπήρχαν, θα είχαν την δυνατότητα να στηρίξουν την ευφυή ζωή. Αλλά οι περισσότεροι φυσικοί δεν το βλέπουν έτσι. Η πιο πιθανή εξήγηση για τον ακριβή συντονισμό είναι ίσως ακόμα πιο νοητικά απαιτητικό: ότι δηλαδή το Σύμπαν μας είναι απλώς ένα από τα πάρα πολλά σύμπαντα που υπάρχουν, το καθένα με διαφορετικούς νόμους της φυσικής. Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα με νόμους κατάλληλους για τη ζωή, επειδή, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η ιδέα του πολυσύμπαντος έχει και θεωρητική υποστήριξη. Η θεωρία των χορδών, η καλύτερη προσπάθεια μέχρι τώρα για μια θεωρία των πάντων, προβλέπει τουλάχιστον 10στην(500) σύμπαντα, το καθένα με διαφορετικούς νόμους της φυσικής. Για να το θέσουμε αυτό τον αριθμό σε μια προοπτική, υπολογίζεται ότι υπάρχουν 10στην(25) κόκκοι της άμμου στην έρημο της Σαχάρας. Η πλάνη του ακριβούς συντονισμού Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα να εξηγηθεί. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η όλη ιδέα της εξομάλυνσης του ακριβούς συντονισμού είναι λάθος. Ο Victor Stenger του Πανεπιστημίου του Κολοράντο στο Boulder λέει ακριβώς αυτό στο βιβλίο του , συγγραφέας του The Fallacy of Fine-tuning. Σε αυτό εκθέτει την άποψη του για ένα από τα εξέχοντα παραδείγματα του ακριβούς συντονισμού των σταθερών της φύσης, την απιθανότητα της ύπαρξης οτιδήποτε άλλου εκτός από το υδρογόνο, το ήλιο και το λίθιο. Όλα τα βαριά στοιχεία στο σώμα μας, συμπεριλαμβανομένου του άνθρακα, του αζώτου, του οξυγόνου και του σιδήρου, σφυρηλατήθηκαν μέσα στα μακρινά αστέρια. Το 1952, ο κοσμολόγος Fred Hoyle ισχυρίστηκε ότι η ύπαρξη αυτών των στοιχείων εξαρτάται από μια τεράστια κοσμική σύμπτωση. Ένα από τα βασικά βήματα για το σχηματισμό τους είναι η «τριπλή άλφα" διαδικασία κατά την οποία τρεις πυρήνες ηλίου ενώνονται για να σχηματίσουν ένα πυρήνα άνθρακα-12. Για να συμβεί αυτή η αντίδραση, ο Hoyle πρότεινε ότι η ενέργεια του πυρήνα άνθρακα-12 πρέπει να είναι ακριβώς ίση με τη συνδυασμένη ενέργεια των τριών πυρήνων ηλίου στην τυπική θερμοκρασία μέσα σε ένα ερυθρό γιγάντιο αστέρι. Και έτσι είναι. Ωστόσο, ο Stenger επισημαίνει ότι το 1989 μια ομάδα στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο του Ισραήλ έδειξε ότι, στην πραγματικότητα, το επίπεδο ενέργειας στον άνθρακα-12 θα μπορούσε να ήταν αισθητά διαφορετικό και ακόμη αυτό θα είχε επακόλουθο και στην ύπαρξη των βαριών στοιχείων που απαιτούνται για τη ζωή. Υπάρχουν και άλλα προβλήματα με το επιχείρημα του ακριβούς συντονισμού. Το ένα είναι το γεγονός ότι τα παραδείγματα του συντονισμού βρέθηκαν λαμβάνοντας μια μόνο παράμετρο – μια δύναμη της φύσης, ας πούμε, ή μια υποατομική μάζα των σωματιδίων – και μεταβάλλοντας την, διατηρώντας παράλληλα όλα τα άλλα σταθερά. Αυτό φαίνεται πολύ ρεαλιστικό. Η θεωρία των πάντων, που δυστυχώς ακόμη δεν την έχουμε βρει, είναι πιθανό να παρουσιάσει στενές σχέσεις μεταξύ φυσικών παραμέτρων. Η επίδραση της μεταβολής κάποιας παραμέτρου μπορεί κάλλιστα να αντισταθμιστεί από τις διακυμάνσεις σε μία άλλη παράμετρο. Έπειτα, υπάρχει το γεγονός ότι έχουμε βρει μόνο ένα παράδειγμα της ζωής, οπότε πώς μπορούμε να είμαστε τόσο σίγουροι ότι οι διαφορετικοί νόμοι δεν θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάποιο άλλο έμβιο σύστημα ικανό να μας δώσει την δική του ύπαρξη; Ένα παράδειγμα ακριβούς συντονισμού, ωστόσο, παραμένει δύσκολο να απορριφθεί: η επιτάχυνση της διαστολής του σύμπαντος από τη σκοτεινή ενέργεια. Η κβαντική θεωρία προβλέπει ότι η δύναμη αυτής της μυστηριώδους δύναμης πρέπει να είναι περίπου 10στην(120) φορές μεγαλύτερη από την τιμή που παρατηρούμε σήμερα στο σύμπαν. Η διαφορά αυτή φαίνεται εξαιρετικά τυχαία. Σύμφωνα με τον νομπελίστα Steven Weinberg, αν η σκοτεινή ενέργεια δεν ήταν τόσο μικρή, οι γαλαξίες δεν θα μπορούσαν ποτέ να έχουν σχηματιστεί και δεν θα ήμασταν φυσικά εδώ. Η εξήγηση του Weinberg δέχεται απρόθυμα ότι πρέπει να ζούμε σε ένα σύμπαν με μια "ακριβώς σωστή” τιμή για την σκοτεινή ενέργεια. "Η σκοτεινή ενέργεια είναι ακόμα η μόνη ποσότητα που φαίνεται να απαιτεί μια εξήγηση ενός πολυσύμπαντος," παραδέχεται ο Weinberg. “Εγώ δεν βλέπω πολλές αποδείξεις για ακριβή συντονισμό των σταθερών της φύσης σε οποιαδήποτε άλλη φυσική σταθερά εκτός της σκοτεινής ενέργειας." Και ενα σπουδαίο βίντεο με θεσεις που με εκφράζουν απόλυτα!!!

Μήπως φιλοξενούν οι αόρατες αρχέγονες μαύρες τρύπες την σκοτεινή ύλη του Σύμπαντος; Παρά τις πολύχρονες έρευνες για την ανακάλυψη της σκοτεινής ύλης, με πειράματα που κοστίζουν δεκάδες εκατομμύρια δολάρια, είτε σε υπόγεια ορυχεία σιδήρου στην Μινεσότα είτε στο πρότζεκτ Ice Cube στην Ανταρκτική, κανείς δεν έχει δει την ουσία αυτή. Είναι δύσκολο λοιπόν να ξεφύγει κάποιος από το συμπέρασμα ότι είναι απαραίτητη κάποια άλλη εξήγηση για τη μάζα που λείπει. Ο κοσμολόγος Paul Frampton στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας και οι συνεργάτες του προτείνουν ότι η ελλείπουσα 23% της μάζας του σύμπαντος αποτελείται από μαύρες τρύπες που είναι πάρα πολύ μικρές για να τις δούμε άμεσα, αλλά πολύ μεγάλες για να έχουν εξατμιστεί λόγω της ακτινοβολίας Hawking. Ο Frampton έφτασε στο συμπέρασμα αυτό, αναζητώντας το εξής ερώτημα: ποιά είναι η μέγιστη εντροπία του σύμπαντος που θα μπορούσε να οφείλεται στο ότι ολόκληρο το ορατό σύμπαν ήταν μια γιγαντιαία μαύρη τρύπα; Η απάντηση καταλήγει να είναι 10στην(123), ένας τεράστιος αριθμός που καθορίζει το ανώτατο όριο σε αυτό που η εντροπία μπορεί να είναι. Αυτοί μετά καθόρισαν το χαμηλότερο όριο από το άθροισμα της εντροπίας σε όλες τις γνωστές μαύρες τρύπες στο σύμπαν, με την παραδοχή ότι υπάρχει μια γιγαντιαία μαύρη τρύπα στο κέντρο κάθε γαλαξία, μια άποψη που συνήθως πιστεύει η αστροφυσική κοινότητα στον κόσμο. Αυτός ο αριθμός είναι 10στην(103), πολλές τάξεις μεγέθους μικρότερη. Ο Frampton γι αυτό πιστεύει ότι είναι απίθανο να έχουν αυτές μια σημαντική συμβολή στην εντροπία στο σύμπαν μας: "Κάθε υπερβαρέα μαύρη τρύπα είναι περίπου στο μέγεθος του ηλιακού μας συστήματος ή και λιγότερο ακόμα, έτσι είναι διαισθητικά απίθανο να είναι ουσιαστικά όλη η εντροπία τόσο συγκεντρωμένη. " Σε κάτι άλλο πρέπει λοιπόν να οφείλεται η αυξημένη εντροπία. Αλλά τι και πού; Αυτή δεν μπορεί να είναι η ορατή ύλη επειδή οι συμβατικοί υπολογισμοί δείχνουν ότι η εντροπία της ανέρχεται σε μόνο 10στην(88). Και τι μένει λοιπόν; Αυτό που μένει είναι η εντροπία της σκοτεινής ύλης. Τι είδους μαύρες τρύπες θα μπορούσαν να είναι υπεύθυνες για αυτό το αποτέλεσμα; Αποδεικνύεται ότι κάθε μαύρη τρύπα μεγαλύτερη από 106 ηλιακές μάζες θα αναγκάσει την γειτονική της ύλη να την περικυκλώνει, εμποδίζοντας από το να σχηματιστούν τους γαλαξίες. Οποιεσδήποτε μάλιστα μαύρες τρύπες μικρότερες από 10στην(- ηλιακές μάζες θα έχουν εξατμιστεί. Τελικά το συμπέρασμα του Frampton είναι ότι η σκοτεινή ύλη αποτελείται από μαύρες τρύπες με μάζα μεταξύ 10στην(6)΄ και 10στην(- ηλιακές μάζες, οι οποίες δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια ανάμεσα στις δύο περιόδους του πληθωρισμού. Η πρώτη οδήγησε στην μεγάλης κλίμακας δομή του σύμπαντος που βλέπουμε και έχει μετρηθεί από το διαστημικό σκάφος WMAP. Η δεύτερη οδήγησε στη συσσώρευση που δημιούργησε ένα μεγάλο αριθμό μεσαίων αρχέγονων μαύρων οπών. Η θεωρία του Frampton μπορεί να ελεγχθεί εξετάζοντας για αποδείξεις ότι υπάρχουν αρχέγονες μαύρες τρύπες, και οι οποίες θα πρέπει να προκαλούν μικρο-βαρυτικούς φακούς, ένα γεγονός στο οποίο η βαρύτητα τους θα συγκεντρώνει το φως από άστρα πίσω τους, όπως φαίνεται από τη Γη. Στην εικόνα τα αόρατα ραδιοκύματα που εκπέμπονται από τον σκοτεινό πυρήνα του Γαλαξία, δηλαδή από τη μαύρη τρύπα στο γαλαξία Centaurus A, που βρίσκεται 14 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας. Μελέτες δείχνουν ότι η μαύρη τρύπα είναι 50 εκατομμύρια φορές τη μάζα του Ήλιου.

Στις 30 Νοεμβρίου η πρώτη ιδιωτική αποστολή στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Η SpaceX, η αεροδιαστημική εταιρεία που δημιούργησε ο ιδρυτής της PayPal, προγραμματίζει να εκτοξεύσει στις 30 Νοεμβρίου την πρώτη εμπορική αποστολή ανεφοδιασμού του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS). H Space Exploration Technologies, όπως είναι πλήρες όνομά της, είναι μία από τις πέντε εταιρείες που εξασφάλισαν συμβόλαια με τη NASA για αποστολές ανεφοδιασμού στον ISS, με την προοπτική να αναλάβουν αργότερα και τις μεταφορές πληρωμάτων. Αυτό σημαίνει ότι ο ιδιωτικός τομέας θα αναλάβει να καλύψει το κενό που άφησε η απόσυρση των διαστημικών λεωφορείων. Με τα 300 εκατ. δολάρια που εξασφάλισε από τη NASA και τα 500 εκατ. που συγκέντρωσε από επενδυτές, ανάμεσά τους ο ιδρυτής της PayPal Ίλον Μασκ, η SpaceX αναπτύσσει την οικογένεια πυραύλων Falcon και την κάψουλα Dragon, σχεδιασμένη να επιστρέφει στη Γη πέφτοντας με αλεξίπτωτο. Τον περασμένο Δεκέμβριο, το Dragon έγινε το πρώτο σκάφος ιδιωτικής εταιρείας που τέθηκε σε χαμηλή γήινη τροχιά και αργότερα επέστρεψε στη Γη. Το επόμενο φθινόπωρο, η SpaceX θα προχωρήσει στο επόμενο μεγάλο βήμα: η κάψουλα θα παραδώσει προμήθειες στον ISS και θα επιστρέψει στη Γη με νέο φορτίο, αναφέρει το πρακτορείο Reuters. Θα είναι η πρώτη από τις 12 πτήσεις ανεφοδιασμού που ανέλαβε η SpaceX, σε ένα συμβόλαιο με τη NASA ύψους 1,6 δισ. δολαρίων. Η δεύτερη από τις εταιρείες που συνεργάζονται με τη NASA, η Orbital Sciences Corp., προγραμματίζει για του χρόνου την παρθενική εκτόξευση της δικής της κάψουλας, με την ονομασία Cygnus. Οι υπόλοιπες εταιρείες είναι η Boeing, η Sierra Nevada και η Blue Origin, η εταιρεία που δημιούργησε ο ιδρυτής της Amazon.com Τζεφ Μπέζος. Ξεκινά το μεγαλύτερο διαστημικό παρατηρητήριο. Έτοιμο να λειτουργήσει είναι το μεγαλύτερο επίγειο διαστημικό παρατηρητήριο ALMA. Στην ουσία πρόκειται γιά ένα«πάρκο» ραδιοτηλεσκοπίων και πριν λίγα 24ωρα τοποθετήθηκε το 16ο από τα συνολικά 66 ραδιοτηλεσκόπια από τα οποία θα αποτελείται. Η δημιουργία του είναι προϊόν της συνεργασίας Ευρώπης, ΗΠΑ και Ιαπωνίας και όπως ήταν προγραμματισμένο με την τοποθέτηση του 16ου τηλεσκοπίου το παρατηρητήριο ξεκινά την λειτουργία του και την εξερεύνηση του Διαστήματος. Το πιο μεγάλο και «ψηλό» Το ALMA βρίσκεται στην περιοχή Chajnantor στην έρημο Ατακάμα που είναι η πιο ξηρή και άνυδρη περιοχή του πλανήτη και άρα ιδανική για διαστημικές παρατηρήσεις αφού ο ουρανός είναι πάντα καθαρός από νεφώσεις και άλλα φυσικά εμπόδια. Για την τοποθέτηση των ραδιοτηλεσκοπίων επιλέχθηκε ένα σημείο σε ύψος πέντε χιλιάδων μέτρων που είναι και το μεγαλύτερο υψόμετρο στο οποίο υπάρχει εγκατάσταση διαστημικής παρατήρησης πάνω στην Γη. Κάθε ένα από τα ραδιοτηλεσκόπια διαθέτει μια κεραία με διάμετρο 12 μέτρα ενώ το βάρος κάθε τηλεσκοπίου ζυγίζει 100 τόνους. Πόλος επιστημονικής έλξης Το μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και την ανυπομονησία της επιστημονικής κοινότητας για την λειτουργία του ALMA πιστοποιεί το γεγονός ότι οι επιτελείς του παρατηρητηρίου έχουν δεχθεί περισσότερες από χίλιες αιτήσεις επιστημόνων να εργαστούν σε αυτό. Τις προσεχείς εβδομάδες αναμένεται να ανακοινωθεί και να ξεκινήσει η πρώτη έρευνα που θα πραγματοποιηθεί στο παρατηρητήριο. Σε αυτή την πρώτη φάση της λειτουργίας του υπολογίζεται ότι θα πραγματοποιηθούν περίπου 100 ερευνητικά προγράμματα. Το πρώτο τηλεσκόπιο του ALMA τοποθετήθηκε το 2009 και το τελευταίο είναι προγραμματισμένο να τοποθετηθεί στα τέλη του 2013. Με την τοποθέτηση και του 66ου τηλεσκοπίου το παρατηρητήριο θα μπορεί να παράγει εικόνες με ποιότητα δέκα φορές μεγαλύτερη από εκείνη του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble. Μικρές ειδήσεις. Ανακαλύφθηκε κομήτης, που απειλεί τη Γη. Ίχνη άγνωστου στους αστρονόμους κομήτη, ο οποίος εν δυνάμει αποτελεί κίνδυνο για τη Γη, κατέγραψαν επιστήμονες από τις ΗΠΑ και τη Φινλανδία. Πρόκειται για ουράνιο σώμα, το στις επόμενες περιστροφές του γύρω από τον Ήλιο θα «επισκεφθεί» τον πλανήτη μας το 2016 ή το 2023 και μετά όχι νωρίτερα από το 2076. Οι ερευνητές συνεχίζουν τους υπολογισμούς με στόχο να δώσουν πιό ακριβή απάντηση σε ό,τι αφορά τις πιθανότητες σύγκρουσης με τη Γη. Σπάνια φωτογραφία του τηλεσκοπίου Chandra. Το τηλεσκόπιο της ΝΑΣΑ Chandra για πρώτη φορά αποτύπωσε τη στιγμή κατάληψης νέφους αερίου από το πεδίο έλξης μαύρης τρύπας. Οι παρατηρήσεις θα βοηθήσουν να απαντηθούν δύο θεμελιώδη ερωτήματα της σύγχρονης αστροφυσικής – πως συμβαίνει η αύξηση των υπερογκωδών μαύρων τρυπών και πως επιδρά στην ύλη η δύναμη έλξης τους. Οι μαύρες τρύπες δεν εκπέμπουν οποιαδήποτε ακτινοβολία και είναι αδύνατο να τις δει κανείς, γιατί οποιαδήποτε ενέργεια, ακόμα και το φως, δεν μπορεί να αποσπαστεί από το πεδίο έλξης τους. Οι αστροφυσικοί έμαθαν να τις ανακαλύπτουν από την ακτινοβολία ρέντγκεν (ακτίνες Χ), που εκπέμπεται από την ύλη που ελκύουν.

Στις 5 Αυγούστου αναχωρεί για Δία η σημαντική αποστολή Juno. Δύο δεκαετίες μετά την ιστορική αποστολή Galileo, η NASA ετοιμάζεται για το επόμενο βήμα στην εξερεύνηση του μεγαλύτερου, αρχαιότερου και πιο επικίνδυνου πλανήτη. Η αποστολή Juno προγραμματίζεται να εκτοξευτεί την Πέμπτη για να ερευνήσει μεταξύ άλλων αν ο Δίας κρύβει στην καρδιά του ένα κολοσσιαίο διαμάντι. Το ρομποτικό σκάφος θα φτάσει στο σύστημα του Δία το 2016 και θα τεθεί σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη κοντά στις θανάσιμες ζώνες ακτινοβολίας του πλανήτη. Αν και τα ηλεκτρονικά του συστήματα προστατεύονται από ένα κέλυφος τιτανίου, πιθανότατα δεν θα αντέξουν πάνω από 12 μήνες την ισχυρή ακτινοβολία. Τρία είναι τα βασικά ερωτήματα που καλείται να απαντήσει το Juno: Πώς δημιουργείται το μαγνητικό πεδίο του Δία, που είναι και η μεγαλύτερη δομή του Ηλιακού Συστήματος; Πόσο νερό περιέχει ο πλανήτης; Η ποσότητα νερού σχετίζεται άμεσα με την εξέλιξη όχι μόνο του Δία αλλά και των υπόλοιπων πλανητών. Ο πλανήτης αποτελείται άραγε εξολοκλήρου από αέρια, ή μήπως κρύβει έναν στερεό πυρήνα; Ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι η ακραία πίεση και θερμοκρασία θα μπορούσαν να έχουν δημιουργήσει στην καρδιά του πλανήτη ένα γιγάντιο, ατόφιο διαμάντι. Από την περασμένη Τετάρτη, το σκάφος βρίσκεται τοποθετημένο στην κορυφή ενός πυραύλου Atlas 5 και περιμένει την εκτόξευση της 5ης Αυγούστου. Το σκάφος, που παίρνει το όνομα της Γιούνο, μιας ρωμαϊκής θεότητας που αντιστοιχεί στην Ήρα, αναπτύχθηκε από την εταιρεία Lockheed Martin. To κόστος της όλης αποστολής εκτιμάται στα 1,1 δισ. δολάρια. Στη γειτονιά του γίγαντα Ο Δίας πιστεύεται ότι ήταν το πρώτο σώμα που σχηματίστηκε στο Ηλιακό Σύστημα μετά τον Ήλιο. Συγκέντρωσε μεγάλο μέρος από τα υλικά που περίσσεψαν από τη γέννηση του άστρου -κυρίως υδρογόνο και ήλιο- και πήρε γιγάντιες διαστάσεις: έχει διπλάσια μάζα από ό,τι όλοι οι υπόλοιποι πλανήτες στη Γη. Δεδομένου ότι κανένα αέριο δεν μπορεί να δραπετεύσει από το πανίσχυρο βαρυτικό του πεδίο, ο Δίας ουσιαστικά περιέχει μέχρι και σήμερα δείγματα από τους δομικούς λίθους που σχημάτισαν το Ηλιακό Σύστημα. Ένα από τα όργανα του Juno, το οποίο εκπέμπει μικροκύματα και μετρά την ανάκλασή τους, θα εξετάσει πόσο νερό έχει σχηματιστεί στον πλανήτη από την ένωση του αρχαίου υδρογόνου με οξυγόνο. Η περιεκτικότητα σε νερό έχει άμεση σχέση με το πού σχηματίστηκε ο πλανήτης: ορισμένοι πιστεύουν ότι βρισκόταν ανέκαθεν στη σημερινή του θέση (πέντε φορές μακρύτερα από τον Ήλιο από ό,τι η Γη), ενώ άλλοι εκτιμούν ότι σχηματίστηκε στις παρυφές του Ηλιακού Συστήματος και αργότερα μετακινήθηκε προς το εσωτερικό του. Τα όργανα του σκάφους θα μελετήσουν επίσης το μυστηριώδες μαγνητικό πεδίο του πλανήτη, στο οποίο οφείλονται και οι ζώνες ακτινοβολίας που θα απειλήσουν το ίδιο το Juno. «Θα βουτήξουμε ακριβώς κάτω από τις ζώνες ακτινοβολίας που είναι η πιο επικίνδυνη περιοχή του Ηλιακού Συστήματος πέρα από τον ίδιο τον Ήλιο» σχολίασε στο AFP ο Σκοτ Μπόλτον, επιστημονικός υπεύθυνος της αποστολής στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Southwest στο Τέξας. Τροφοδοτούμενο από το αμυδρό ηλιακό φως που φτάνει στον Δία, το Juno θα τεθεί τελικά σε πολική τροχιά και θα περνά μόλις 5.000 χλμ από τα σύννεφα που καλύπτουν τους πόλους του πλανήτη. Θα μπορεί έτσι να στέλνει εικόνες ακόμα πιο εντυπωσιακές και από τις φωτογραφίες του Galileo, το οποίο εκτοξεύτηκε το 1989 και καταστράφηκε http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=483732 το 2003 με ελεγχόμενη βουτιά μέσα στον ίδιο τον Δία. Νωρίτερα, το Galileo είχε απελευθερώσει μια μικρή διερευνητική συσκευή που εισήλθε στα εξώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και μετέδιδε δεδομένα για 58 λεπτά, πριν διαλυθεί τελικά από την ακραία πίεση και θερμοκρασία.

Τα διαστημόπλοια του μέλλοντος και η τέχνη. Ενδεχομένως να υπάρχει βάση στις απεικονίσεις των διαστημοπλοίων του μέλλοντος, όπως αυτές συναντώνται στην Επιστημονική Φαντασία. Με το τέλος της εποχής του Διαστημικού Λεωφορείου και τη νέα γενιά επανδρωμένων διαστημοπλοίων να βρίσκεται υπό σχεδιασμό, δεν είναι λίγοι αυτοί που αναρωτιούνται εάν οι ναυπηγοί των διαστημικών υπηρεσιών θα έπρεπε να αντλήσουν ιδέες από τον χώρο της Επιστημονικής Φαντασίας, που έχει φιλοξενήσει κάθε λογής και μορφής διαστημόπλοια. Τα ταξίδια στο Διάστημα γοήτευαν και γοητεύουν ανθρώπους κάθε ηλικίας: από το Star Wars μέχρι το 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος, από τον Νταν Ντερ και τον Μπακ Ρότζερς μέχρι τους ήρωες του Ιουλίου Βερν και από το USS Enterprise του Star Trek μέχρι το Battlestar Galactica, η όψη των διαστημοπλοίων έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο στις συμπαντικές φαντασιώσεις του κοινού, πολύ πριν εκτοξευτεί στην πραγματικότητα ο πρώτος πύραυλος. Ωστόσο, ίσως να υπάρχει κάποια βάση σε αυτά τα εντυπωσιακά και πολύ συχνά αλλοπρόσαλλα designs της επιστημονικής φαντασίας. Ο Τσέσλι Μπόουνστελ, αποκαλούμενος «πατέρας» της σύγχρονης «διαστημικής τέχνης» (space art) επηρέασε με τον τρόπο του την πορεία του αμερικανικού διαστημικού προγράμματος. Ενδεικτικά, ο δρ. Βέρνερ φον Μπράουν, «πατέρας» του προγράμματος «Απόλλων», είχε ζητήσει από τον Μπόουνστελ να του παρουσιάσει τις ιδέες του, όπως είχαν εμφανιστεί σε τεύχος του περιοδικού Collier's Weekly του 1952. Ο συνδυασμός της τεχνολογίας του φον Μπράουν και του καλλιτεχνικού οραματισμού του Μπόουνστελ έφεραν πιο κοντά τα διαστημόπλοια στο ευρύ κοινό- κάτι που βοήθησε μακροπρόθεσμα στο διαστημικό πρόγραμμα, καθώς ήταν οι φόροι και οι ψήφοι των Αμερικανών πολιτών που θα καθόριζαν το μέλλον του. Η δουλειά των καλλιτεχνών του χώρου της επιστημονικής φαντασίας και του fantasy πλέον τιμάται από τα ετήσια βραβεία Chesley. Ο Χάρι Λανγκ ήταν ένας Γερμανός καλλιτέχνης ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του στην εικονογράφηση των εγχειριδίων πτήσης της πολεμικής αεροπορίας και αργότερα κατέληξε να εργάζεται για τη NASA, συνεργαζόμενος με τον φον Μπράουν στο πλαίσιο προγράμματος που εξέταζε την υπόθεση κατασκευής διαστημικού σταθμού. Ο Κρις Φος, συγγραφέας του Hardware: The Definitive SF Works of Chris Foss, πάλι, έχει τον Πικάσο σαν έμπνευση, και δημιούργησε ένα νέο στυλ διαστημικής τέχνης, με γιγαντιαία, πολύχρωμα σκάφη σε σουρεαλιστικά περιβάλλοντα. Χαρακτηριστικά της τέχνης του ήταν τα μυστηριώδη σύμβολα και τα σύνθετα μοτίβα. Έργα του «έντυσαν» έργα του Ισαάκ Ασίμοφ, ενώ του είχε ζητηθεί να εργαστεί και για το «Alien», καθώς και για την κινηματογραφική μεταφορά του «Dune» από τον Αλεχάνδρο Γιοντορόφσκι, η οποία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Η δουλειά του έχει επηρεαστεί από το «2001: Οδύσσεια του Διαστήματος» του Κιούμπρικ, τον Ψυχρό Πόλεμο και κάποιες ρημαγμένες περιοχές της μεταπολεμικής Μ. Βρετανίας. «Οι άνθρωποι θέλουν ελπίδα, θέλουν κάτι στο οποίο να μπορούν να πιστέψουν» σχολιάζει ενδεικτικά. Σχέδια όπως του Μπόουνστελ και του Φος ενδεχομένως να διεισδύσουν και στα πραγματικά σχέδια μελλοντικών διαστημοπλοίων, στη νέα εποχή της ιδιωτικής επένδυσης στο Διάστημα. Το τέλος της εποχής του Διαστημικού Λεωφορείου ανοίγει νέους ορίζοντες, και πολλοί μηχανικοί και σχεδιαστές αναζητούν νέες ιδέες- που θα μπορούσαν να προκύψουν από τη συνεργασία με καλλιτέχνες. Καθώς όλο και περισσότερες εταιρείες προσπαθούν να κάνουν το ταξίδι στο Διάστημα πιο «θελκτικό» στο ευρύ κοινό (εν όψει και της ανόδου του διαστημικού τουρισμού). «Μία φιλόδοξη εταιρεία που επιδιώκει να προσελκύσει συμβόλαια τόσο από κυβερνήσεις όσο και από ιδιώτες θα μπορούσε να το καταφέρει αυτό προσφέροντας υπηρεσίες από διαστημικά σκάφη που παραπέμπουν στα οράματα του Κρις Φος» λέει σχετικά ο δρ. Γκάρι Γουέστφαλ, ακαδημαϊκός με ειδίκευση στην Επιστημονική Φαντασία. Στόχος θα είναι η εδραίωση της εικόνας μίας εταιρείας, τόσο οπτικά όσο και από πλευράς «αναγνώρισης φίρμας» (brand recognition). Κάποιοι ενδεχομένως να βρουν παράξενο το γεγονός ότι ένας εργαζόμενος της NASA όπως ο Λανγκ βρέθηκε αργότερα στο Xόλιγουντ, για να καταλήξει υποψήφιος για Όσκαρ για την καλλιτεχνική διεύθυνση του «Star Wars: Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται». Ωστόσο, κατά τον δρα Έρικ Ράμπκιν, καθηγητή Αγγλικής Γλώσσας του πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν που ειδικεύεται στο χώρο της ΕΦ, το Διάστημα έχει να κάνει με την πλέον ρομαντική εικόνα που έχει ο άνθρωπος για την εξερεύνηση- λόγω του «αγνώστου». Τα τρένα κινούνται εκεί όπου έχουν φτάσει οι σιδηροδρομικές γραμμές, τα αεροπλάνα εκεί όπου μπορούν να προσγειωθεούν. Αλλά «τα πλοία είναι εκ των πραγμάτων ρομαντικά, καθώς μπορούν να φτάσουν εκεί όπου κανείς δεν έχει φτάσει στο παρελθόν. Σχετίζονται με την ελευθερία και την κατάκτηση».

Ίσως είμαστε μόνοι στο σύμπαν. Οι επιστήμονες που ασχολούνται με την αναζήτηση εξωγήινης νοημοσύνης (SETI) εργάζονται με την υπόθεση ότι υπάρχει εκεί έξω ευφυής ζωή που μπορεί να βρεθεί. Μια νέα ανάλυση όμως μπορεί να συντρίψει την αισιοδοξία τους. Για να υπολογίσουν την πιθανότητα ότι θα κάνουν ραδιοφωνική επικοινωνία με εξωγήινους, οι επιστήμονες του SETI χρησιμοποιούν αυτό που είναι γνωστό ως η Εξίσωση Drake. Διατυπώθηκε στη δεκαετία του 1960 από τον Frank Drake του Ινστιτούτου SETI στην Καλιφόρνια, και προσεγγίζει τον αριθμό των πολιτισμών στον γαλαξία μας που μπορούν να έρθουν σε ραδιοφωνική επικοινωνία ανά πάσα στιγμή, κάνοντας έναν πολλαπλασιασμό από διάφορους παράγοντες: τον αριθμό των αστεριών, το κλάσμα αυτών που έχουν πλανήτες, το κλάσμα από εκείνους που είναι κατοικήσιμοι, η πιθανότητα της ζωής που προκύπτει σε τέτοιους πλανήτες, το πόσο πιθανή είναι η ευφυής ζωή και ούτω καθεξής. Οι τιμές σχεδόν όλων αυτών των παραγόντων είναι πολύ υποθετικές. Παρ ‘όλα αυτά, ο Drake και άλλοι επιστήμονες έχουν συνδεθεί με τον καλύτερες εικασίες τους, και εκτιμούν ότι υπάρχουν περίπου 10.000 πολιτισμοί εξελιγμένοι στον Γαλαξία μας σήμερα που μας στέλνουν σήματα – ένας αριθμός που έχει οδηγήσει ορισμένους επιστήμονες να προβλέψουν ότι θα ανιχνεύσουν ξένα σήματα εντός των δύο προσεχών δεκαετιών. Η αισιοδοξία τους στηρίζεται σε ένα από τα στοιχεία και συγκεκριμένα: στην εξίσωση του Drake, η πιθανότητα του να προκύψει η ζωή σε κατάλληλα κατοικήσιμους πλανήτες (αυτούς με νερό, βραχώδεις επιφάνειες και ατμόσφαιρες), σχεδόν πάντα θεωρείται ότι είναι 100 τοις εκατό. Με αυτή τη συλλογιστική, οι ίδιοι θεμελιώδεις νόμοι ισχύουν για ολόκληρο το σύμπαν, και επειδή αυτοί οι νόμοι που προκάλεσαν τη γένεση της ζωής πάνω στη Γη – και σχετικά νωρίς στην ιστορία της σε αυτή – αυτοί πρέπει να αναπαράγουν πολύ εύκολα μια νοήμων ζωή εκεί πάνω. Κι όπως το έθεσε ένας Ρώσος αστροβιολόγος, ο Andrei Finkelstein, σε μια πρόσφατη συνέντευξη τύπου του SETI, "η γένεση της ζωής είναι τόσο αναπόφευκτη όπως ο σχηματισμός των ατόμων." Όμως σε μια νέα δημοσίευση ο αστροφυσικός David Spiegel στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον μαζί με τον φυσικό Edwin Turner στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, υποστηρίζουν ότι αυτή η σκέψη είναι εντελώς λανθασμένη. Χρησιμοποιώντας μια στατιστική μέθοδο που ονομάζεται Μπεϋζιανή λογική (Bayesian), ισχυρίζονται ότι η ζωή εδώ στη Γη ή θα μπορούσε να είναι συνηθισμένη ή θα μπορούσε να είναι και εξαιρετικά σπάνια – δεν υπάρχει κανένας λόγος να προτιμήσει κανείς ένα βιαστικό συμπέρασμα πάνω σε αυτό το ζήτημα. Με τη νέα τους ανάλυση, οι Spiegel και Turner λένε ότι έσβησαν τον παράγοντα Drake για τον οποίο οι επιστήμονες αισθάνονταν σίγουρο, για να το αντικαταστήσουν με ένα ερωτηματικό. Στατιστικά του Σύμπαντος ■Σύμφωνα με τις στατιστικές υπάρχουν 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες στο γνωστό παρατηρούμενο σύμπαν, με 50 δισεκατομμύρια περίπου πλανήτες μόνο στον Γαλαξία μας. Από αυτούς οι 500.000.000 πλανήτες προβλέπεται να είναι στην κατοικήσιμη ζώνη. Ή για να το πούμε αλλιώς σε όλο το σύμπαν θα υπάρχουν 50.000.000.000.000.000.000 κατοικήσιμοι πλανήτες! Ενώ είναι αλήθεια ότι η ζωή ξεκίνησε γρήγορα στη Γη (μέσα στις πρώτες μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια του πλανήτη), οι ερευνητές επισημαίνουν ότι αν δεν είχε γίνει έτσι, δεν θα υπήρχε αρκετός χρόνος για να αναπτυχθεί η νοήμον ζωή – οι άνθρωποι δηλαδή – και να έχει εξελιχθεί . Έτσι, στην πραγματικότητα, είμαστε προκατειλημμένοι. Χρειάστηκαν τουλάχιστον 3,5 δισεκατομμυρίων χρόνια ώστε η ευφυής ζωή να εξελιχθεί στη Γη, και ο μόνος λόγος που είμαστε σε θέση να εξετάσουμε την πιθανότητα της ζωής σήμερα είναι ότι η εξέλιξή της έγινε δυνατή μόνο και μόνο επειδή ξεκίνησε νωρίς. Αυτή η απαιτούμενη καλή τύχη είναι εντελώς ανεξάρτητη από την πραγματική πιθανότητα να αναδυθεί η ζωή σε ένα κατοικήσιμο πλανήτη. "Παρά το γεγονός ότι η ζωή ξεκίνησε σε αυτό τον πλανήτη αρκετά σύντομα αφότου η Γη έγινε κατοικήσιμη, το γεγονός αυτό είναι μια αυθαίρετα σπάνια περίπτωση στο Σύμπαν», γράφουν οι επιστήμονες, που αποδεικνύουν αυτή τη δήλωση με μαθηματικό τρόπο. Το αποτέλεσμα τους δεν σημαίνει ότι είμαστε μόνοι – μόνο που δεν υπάρχει κανένας λόγος να σκεφτόμαστε διαφορετικά. «Ένας Μπεϋζιανός λάτρης της εξωγήινης ζωής θα πρέπει να ενθαρρύνεται σημαντικά από την ταχεία εμφάνιση της ζωής στην πρώιμη Γη, αλλά δεν μπορεί να είναι κανείς και πολύ σίγουρος για τον ίδιο λόγο σε άλλα μέρη», συμπεραίνουν οι συγγραφείς. Η ίδια η ύπαρξή μας σημαίνει πολύ λίγα πράγματα για το πόσες άλλες φορές έχει προκύψει η ζωή . Κάποια δεδομένα θα κάνουν όλη τη διαφορά στο πρόβλημα, λένε οι ερευνητές. Αν η ζωή έχει διαπιστωθεί ότι προέκυψε ανεξάρτητα στον Άρη, τότε οι επιστήμονες θα είναι σε πολύ καλύτερη θέση να επιβεβαιώσουν ότι, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, η γένεση της ζωής είναι αναπόφευκτη. Γνωρίστε την εξίσωση Drake: http://www.physics4u.gr/articles/2002/seti7.html Στην εικόνα που λήφθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble δείχνει μια περιοχή όπου σχηματίζονται ακόμη και σήμερα αστέρια. Πρόκειται για το νεφέλωμα NGC 604 στο γαλαξία M33. Ο σχηματισμός των αστεριών ήταν, και είναι ακόμα, ένα από τα μόνα συστατικά της εξίσωσης του Drake για το οποίο υπάρχουν διαθέσιμα εμπειρικά στοιχεία.

Επιτέλους βρέθηκε: ο πρώτος αστεροειδής διαμέτρου 300 μέτρων που μοιράζεται την ίδια τροχιά με τη Γη. Ένας μικρός διαστημικός βράχος διαμέτρου 300 μέτρων μοιράζεται περίπου την ίδια τροχιά με τη Γη και προηγείται του πλανήτη στο αιώνιο ταξίδι του γύρω από τον Ήλιο, ανακοίνωσαν αστρονόμοι. Αυτό σημαίνει ότι η Γη είναι ο τέταρτος πλανήτης κοντά στον οποίο ανακαλύπτονται «τρωικά σώματα». Το βίντεο δείχνει πώς η κίνηση της Γης μαζί με τον διαστημικό βράχο 2010 ΤΚ7 γύρω από τον Ήλιο μεταφράζεται σε μια περίεργη εμφάνιση βρόχων. Στην αστρονομία, τρωικά ονομάζονται τα σώματα, συνήθως αστεροειδείς, που κινούνται στην ίδια τροχιά με άλλα, μεγαλύτερα σώματα, χωρίς ποτέ να συγκρούονται μαζί τους. Αυτό συμβαίνει επειδή τα τρωικά σώματα ισορροπούν στα λεγόμενα «σημεία Λαγκράνζ», όπου οι βαρυτικές δυνάμεις που δέχονται σχεδόν εξουδετερώνουν η μία την άλλη. Η Γη, επομένως, δεν κινδυνεύει από τον 2010 TK7, όπως βαφτίστηκε ο νέος αστεροειδής. Οι ερευνητές που υπογράφουν την ανακάλυψη στην επιθεώρηση Nature διαβεβαιώνουν ότι η τροχιά του μικρού βράχου θα παραμείνει σταθερή και ακίνδυνη για τα επόμενα 10.000 χρόνια. Τα τρωικά σώματα Μέχρι σήμερα, οι αστρονόμοι είχαν ανακαλύψει αρκετά τρωικά σώματα που συνοδεύουν τον Άρη και σχεδόν 5,000 που συνοδεύουν τον Δία (ο δακτύλιος ανάμεσα στις τροχιές του Άρη και του Δία συγκεντρώνει χιλιάδες διαστημικούς βράχους και ονομάζεται Ζώνη των Αστεροειδών). Η ανακάλυψη τρωικών αντικειμένων κοντά στη Γη είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση, δεδομένου ότι οι πιθανές τους θέσεις βρίσκονται προς την πλευρά του πλανήτη που έχει μέρα και επομένως κρύβονται από το εκτυφλωτικό φως του Ήλιου. Όμως ο 2010 TK7 δεν εντοπίστηκε με επίγεια όργανα αλλά με το διαστημικό τηλεσκόπιο Wise (Ευρυγώνιος Υπέρυθρος Εξερευνητής), το οποίο εκτοξεύτηκε το 2009 και μέχρι σήμερα έχει ανακαλύψει 123 αντικείμενα κοντά στη Γη. Οι πρώτες εκτιμήσεις για την τροχιά του επιβεβαιώθηκαν στη συνέχεια από το γαλλο-καναδικό τηλεσκόπιο στη Χαβάη. Επικεφαλής της μελέτης ήταν ο Μάρτιν Κόνορ του Πανεπιστημίου της Αλμπέρτα στον Καναδά. Ο αστεροειδής βρίσκεται σήμερα σε απόσταση 80 εκατομμυρίων χιλιομέτρων (κάτι παραπάνω από το μισό της απόστασης Γη-Ήλιου), περιστασιακά όμως πλησιάζει στα 25 εκατομμύρια χλμ. Bίντεο:

Κίνα: Ανακαλύφθηκε τεράστιος μετεωρίτης κατά τύχη! Πρόκειται για τον τέταρτο μεγαλύτερο σε μέγεθος μετεωρίτη που βρέθηκε ποτέ. Ένας από τους μεγαλύτερους μετεωρίτες που έχουν πέσει ποτέ στη Γη εντοπίσθηκε στα όρη Αλτάι, που χωρίζουν την Κίνα από τη Μογγολία. Ο μεγάλος μετεωρίτης, μήκους 1,25 μέτρων και πλάτους 2,2 μέτρων, υπολογίζεται ότι ζυγίζει τουλάχιστον 25 τόνους και σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος σε μέγεθος μετεωρίτης που βρέθηκε ποτέ, αφήνοντας στην πέμπτη θέση τον μετεωρίτη «Άρμαντι» που είχε εντοπισθεί το 1898 στην ίδια περιοχή και ζυγίζει 28 τόνους. Η ανακάλυψη της τεράστιας αυτής ουράνιας βολίδας ήταν τυχαία, μετά από μια επίσκεψη που δέχτηκε ο ειδικός στους μετεωρίτες κ. Ζανγκ Μπαολίν του Αστεροσκοπείου του Πεκίνου. Ο επισκέπτης του παρουσίασε ένα μικρό κομμάτι βράχου, το οποίο είχε αποσπάσει από τον μετεωρίτη: ο ειδικός κατάλαβε αμέσως ότι επρόκειτο για αξιόλογο εύρημα, και μαζί με τους βοηθούς του έκανε πάνω από έναν χρόνο για να τον βρει και να τον μελετήσει. Οι περιπλανώμενοι Κοζάκοι βοσκοί των βουνών Αλτάι φυσικά δεν είχαν αναγνωρίσει επί δεκαετίες την «εξωγήινη» ταυτότητα αυτού του περίεργου «βράχου», που βρίσκεται σε απόκρημνη περιοχή σε υψόμετρο 3.300 μέτρων, αλλά αναρωτιούνταν αν περιείχε πλατίνα ή ασήμι. Ο κ. Ζανγκ κατάλαβε από τις περιγραφές πως επρόκειτο για έναν μεγάλο μετεωρίτη: χρειάστηκε να κάνει αρκετές διαδρομές στα αχανή όρη με τζιπ, άλογα και…καμήλες, ως ότου εντόπισε τον ογκώδη επιστημονικό «θησαυρό». Τελικά οι «ασημί» πινελιές στον κοκκινόμαυρο βράχο προέρχονταν από κράμα σιδήρου και νικελίου, το οποίο έλιωσε κατά την πυρακτωμένη κάθοδο του μετεώρου προς τη Γη. Οι ραβδωτές γραμμές που έχει πάνω του επιτρέπουν στους επιστήμονες να εκτιμήσουν την ηλικία του, αλλά οι σχετικοί υπολογισμοί δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί. Ήδη πάντως μια δεύτερη ομάδα κινέζων ειδικών ανέλαβε να εξακριβώσει την ακριβή χημική του σύνθεση και τη χρονολογία της πτώσης του. Η έλλειψη κρατήρα στο έδαφος μαρτυρά πάντως ότι ο μετεωρίτης δεν έπεσε εκεί, αλλά μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση από τους παγετώνες. Να σημειωθεί ότι η τοπική κυβέρνηση της επαρχίας έστειλε οπλισμένους φρουρούς, για να προστατεύουν τον γιγαντιαίο «θησαυρό». Οι μετεωρίτες που περιέχουν κατά κύριο λόγο σίδηρο θεωρείται ότι προέρχονται από τους πυρήνες πανάρχαιων πλανήτων ή αστεροειδών που εξερράγησαν πριν 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, κατά την διαμόρφωση του ηλιακού μας συστήματος. Ο μεγαλύτερος μετεωρίτης που βρέθηκε ποτέ είναι ο «Χόμπα» : εντοπίστηκε στην Ναμίμπια το 1920 και έχει βάρος 66 τόνων. Αν και κάθε χρόνο η γήινη ατμόσφαιρα διαπερνάται από περίπου 500 μετεωρίτες, διαφόρων μεγεθών, οι βολίδες είτε καίγονται κατά την κάθοδο, είτε διαλύονται κατά την πρόσκρουση τους στην επιφάνεια.

Ο Εγκέλαδος κάνει ντους στον Κρόνο.Η ζώνη υδρατμών του πλανήτη τροφοδοτείται από τον παγωμένο δορυφόρο. Ένα κοσμικό μυστήριο 14 ετών λύθηκε με την βοήθεια του διαστημικού παρατηρητηρίου Herschel. Το νερό που υπάρχει στα ανώτερα στρώματα του Κρόνου προέρχεται από μια ζώνη υδρατμών που περικυκλώνει τον πλανήτη και αποτελεί προϊόν της γεωλογικής δραστηριότητας του Εγκέλαδου, του μικρού παγωμένου δορυφόρου του. Κοσμικά ντους Την ανακάλυψη έκαναν επιστήμονες του Ινστιτούτου Μάξ Πλανκ οι οποίοι διαπίστωσαν ότι ο Εγκέλαδος από το νότιο πόλο του εκτοξεύει στο διάστημα 250 κιλά υδρατμών κάθε δευτερόλεπτο. Το 5% αυτών των υδρατμών καταλήγει στον Κρόνο δημιουργώντας ένα ακόμη δαχτυλίδι γύρω από τον πλανήτη το οποίο μέχρι πρόσφατα δεν ήταν ορατό. Σύμφωνα με τους επιστήμονες μέρος αυτών των υδρατμών πέφτει στα ανώτερα στρώματα του Κρόνου και μετατρέπεται σε νερό. Η ανακάλυψη είναι πολύ σημαντική αφού για πρώτη φορά εντοπίζεται στο ηλιακό μας σύστημα το φαινόμενο να επηρεάζει ένας δορυφόρος τις χημικές διεργασίες του μητρικού του πλανήτη. Ο Εγκέλαδος Ο Εγκέλαδος είναι ένα παγωμένο φεγγάρι με διάμετρο μόλις 500 χιλιόμετρα και είναι καλυμμένο με πάγο που ανακλά το 90% του ηλιακού φωτός. Για αυτό και οι επιστήμονες το καταγράφουν ως το πιο ανακλαστικό σώμα του ηλιακού μας συστήματος. Το διαστημόπλοιο Cassini που εξερευνά τον Κρόνο και τα φεγγάρια του ανακάλυψε πριν από δύο χρόνια ότι κάτω από την παγωμένη, κάτασπρη επιφάνεια, ο Εγκέλαδος διαθέτει θερμότητα, νερό, άζωτο και ενώσεις του άνθρακα δηλαδή όλα τα απαραίτητα συστατικά για την εμφάνιση ζωής. Εντόπισε επίσης ένα γιγάντιο πίδακα κοντά στον νότιο πόλο, απ' όπου εκτοξεύονται στο Διάστημα υδρατμοί αλλά και μικροσκοπικά σωματίδια πάγου. Βίντεο: http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=413029

Με αυτοκτονία θα ολοκληρώσει την αποστολή του ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός. Στο τέλος της ζωής του, ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός (ISS) θα πρέπει να καταστραφεί πέφτοντας στον ωκεανό προκειμένου να μην αφήσει πίσω του διαστημικά σκουπίδια, επιβεβαίωσε την Τετάρτη η ρωσική διαστημική υπηρεσία. Ο ISS άρχισε να συναρμολογείται σε τροχιά το 1998 και αρχικά προγραμματιζόταν να παραμείνει στο Διάστημα για 15 χρόνια. Τελικά, όμως, οι διεθνείς εταίροι του προγράμματος -ΗΠΑ, Ευρώπη, Ρωσία, Καναδάς, Ιαπωνία- αποφάσισαν να παρατείνουν τη λειτουργία του μέχρι τουλάχιστον το 2020. «Όταν ολοκληρώσει το έργο του, θα αναγκαστούμε να βυθίσουμε τον ISS. Δεν μπορεί να παραμείνει σε τροχιά. Είναι υπερβολικά μεγάλος, υπερβολικά περίπλοκος και θα άφηνε πίσω του πολλά σκουπίδια» δήλωσε, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, ο υποδιευθυντής της Roscosmos Βιτάλι Νταβίντοφ. Έπειτα από έξι δεκαετίες συνεχών εκτοξεύσεων διαστημικών αποστολών, τα τροχιακά σκουπίδια έχουν αρχίσει να εξελίσσονται σε σοβαρό πονοκέφαλο. Σε ένα πρωτοφανές περιστατικό το 2009, ένας χαλασμένος σοβιετικός δορυφόρος συγκρούστηκε με έναν αμερικανικό δορυφόρο επικοινωνιών και γέμισε τη διαστημική γειτονιά της Γης με χιλιάδες επικίνδυνα θραύσματα. Ο ίδιος ο ISS έχει επανειλημμένα απειληθεί από διερχόμενα αντικείμενα, τα οποία συνήθως έχουν μέγεθος μερικών εκατοστών, κινούνται όμως με μεγάλη ταχύτητα και θα μπορούσαν να προκαλέσουν ρήγμα. Το τελευταίο περιστατικό σημειώθηκε πριν από λίγες εβδομάδες, όταν το πλήρωμα του σταθμού πήρε εντολή να καταφύγει στις κάψουλες διαφυγής μέχρι να περάσει ο κίνδυνος από ένα διερχόμενο αδέσποτο αντικείμενο. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231117322 To συμβάν συνέπεσε με την άφιξη στον σταθμό του Atlantis, στην τελευταία αποστολή διαστημικού λεωφορείου. H NASA αποφάσισε να παροπλίσει το στόλο της για να αφοσιωθεί στον ISS, αναθέτοντας σε ιδιωτικές εταιρείες την ανάπτυξη νέων σκαφών. Αυτό σημαίνει ότι μόνο τα ρωσικά Soyuz θα μπορούν να μεταφέρουν πληρώματα από και προς τον σταθμό. Τα Soyuz ήταν εξάλλου τα σκάφη που εξυπηρετούσαν τον ρωσικό σταθμό MIR μέχρι την ελεγχόμενη καταστροφή του στον Ειρηνικό το 2001. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=176280

Κολοσσιαία «δεξαμενή» νερού κοντά σε μαύρη τρύπα-Διαθέτει 140 τρισεκατομμύρια φορές περισσότερο νερό από όσο έχουν οι ωκεανοί της Γης! Μια ακόμη εκπληκτική όσο και σχεδόν ασύλληπτη για τα δικά μας δεδομένα ανακάλυψη έκαναν οι επιστήμονες που εξερευνούν το Σύμπαν. Εντόπισαν έναν μακρινό κβάζαρ (πυρήνας ενεργού γαλαξία) ο οποίος αντλεί ενέργεια από μια γιγάντια μαύρη τρύπα. Το τοπικό κοσμικό περιβάλλον επέτρεψε σύμφωνα με τους επιστήμονες την παραγωγή τεράστιων ποσοτήτων νερού. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών η ποσότητα του νερού που υπάρχει στην «δεξαμενή» που έχει δημιουργηθεί στον κβάζαρ περιέχει 140 τρισεκατομμύρια φορές περισσότερο νερό από όσο έχουν συνολικά οι ωκεανοί της Γης! Αρχαία γαλαξιακή πηγή νερού. Το κβάζαρ που έχει λάβει την κωδική ονομασία APM 08279+525 μελέτησαν δύο ανεξάρτητες ερευνητικές ομάδες επικεφαλής των οποίων ήταν επιστήμονες του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech) και της NASA. Το κβάζαρ βρίσκεται σε απόσταση 12 δις ετών φωτός, δηλαδή ο γαλαξίας στον οποίο βρίσκεται είναι από τους πρώτους που δημιουργήθηκαν στο Σύμπαν αν υπολογίσουμε ότι η Μεγάλη Έκρηξη έγινε πριν από περίπου 13,4 δις έτη και οι πρώτοι γαλαξίες εκτιμάται ότι άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια έτη αργότερα. «Η ανακάλυψη είναι σημαντική γιατί εκτός των άλλων αποδεικνύει ότι η παρουσία του νερού ήταν έντονη στο Σύμπαν από την αρχή της δημιουργίας του. Βέβαια εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μοναδικό κοσμικό περιβάλλον που επιτρέπει την παραγωγή τέτοιας ποσότητας νερού» αναφέρει ο Ματ Μπράφορντ, στέλεχος του Jet Propulsion Laboratory της NASA που ήταν επικεφαλής της μίας ερευνητικής ομάδας. Το νερό που εντοπίστηκε στο κβάζαρ είναι το πιο μακρινό και πιο παλιό που έχει εντοπιστεί μέχρι σήμερα. Η γιγάντια μαύρη τρύπα Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τον φασματογράφο Z-Spec, στο παρατηρητήριο CSO στη Χαβάη το οποίο ελέγχεται από το Caltech. Εκτός από το νερό οι ερευνητές κατάφεραν να μελετήσουν και την μαύρη τρύπα που «φιλοξενεί» το κβάζαρ η οποία έχει μάζα 20 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου και παράγει ενέργεια ανάλογη με εκείνη χιλίων τρισεκατομμυρίων Ήλιων.

Το Spektr-R σε τροχιά. Παρά τα τεχνικά προβλήματα στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, το διαστημικό ραδιοτηλεσκόπιo Spektr-R κατάφερε τελικά να ανοίξει τη γιγάντια κεραία του. Η ανακούφιση ήταν μεγάλη για το διαστημικό πρόγραμμα της Ρωσίας, η οποία μπορεί τώρα να υπερηφανεύεται για το μεγαλύτερο τροχιακό τηλεσκόπιο του κόσμου, το οποίο θα προσφέρει ανάλυση χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από του Hubble. Το «ρωσικό Hubble», όπως το έχουν αποκαλέσει, θα βλέπει βέβαια στο φάσμα των ραδιοκυμάτων, σε αντίθεση με το διάσημο αμερικανικό τηλεσκόπιο που δίνει θεαματικές εικόνες στο υπεριώδες, το ορατό και υπέρυθρο φως. Το πλεονέκτημα του Spektr-R είναι ότι θα μπορεί να λειτουργεί σε συνδυασμό με επίγεια τηλεσκόπια, σχηματίζοντας μια νοητή κεραία συλλογής ραδιοκυμάτων με διάμετρο 30 φορές μεγαλύτερη από τη διάμετρο της Γης. Θα μπορεί έτσι να προσφέρει εικόνες μακρινών αντικειμένων και σχηματισμό με ανάλυση 10.000 φορές από αυτή που προσφέρει το Hubble. Το Spektr-1, με βάρος 3,3 τόνους, εκτοξεύτηκε από το ρωσικό κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ και τέθηκε με επιτυχία σε ελλειπτική τροχιά. Την Παρασκευή όμως εμφανίστηκαν προβλήματα όταν άρχισε να αναπτύσσεται η κεραία του, σε σχήμα δορυφορικού πιάτου, αποτελούμενη από τμήματα σαν πέταλα λουλουδιού. Τα 27 «πέταλα» του πιάτου τελικά άνοιξαν το Σαββατοκύριακο ·ήταν μια τεράστια ανακούφιση για τη Roscosmos (τη ρωσική διαστημική υπηρεσία) και το Ινστιτούτο Λαβότσκιν που θα διαχειρίζεται το όργανο. Για να δοκιμάσει ότι τα όργανά του λειτουργούν κανονικά, το Spektr-R θα στρέψει αρχικά τα μάτια του στη Σελήνη. Η κύρια αποστολή του, που θα διαρκέσει τουλάχιστον πέντε χρόνια, προγραμματίζεται να ξεκινήσει σε τρεις μήνες. Στο μεταξύ, η Ρωσία ετοιμάζεται για ένα άλλο σημαντικό εγχείρημα, την αποστολή Fobos-Grunt που θα αναχωρήσει το Νοέμβριο για να φέρει πίσω στη Γη ένα δείγμα από τον δορυφόρο του Άρη, Φόβο.Θα είναι μια ακόμα πηγή υπερηφάνεια για τη Ρωσία, η οποία, μετά τον παροπλισμό των αμερικανικών διαστημικών λεωφορείων, είναι η μόνη χώρα που μπορεί να στέλνει ανθρώπους στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS). Δίπλα σε γεωλογικό θησαυρό θα προσεδαφιστεί η επόμενη αποστολή στον Άρη. Η NASA ανακοίνωσε την τοποθεσία όπου θα προσεδαφιστεί το Curiosity, ο νέος προηγμένος ρομποτικός εξερευνητής που θα μελετήσει τον Άρη. Η αμερικανική υπηρεσία διαστήματος μετά από πολύμηνη αναζήτηση κατέληξε τελικά στον κρατήρα Gale μέσα στον οποίο υπάρχει ένα «βουνό» ιζημάτων ύψους 5 χλμ! Η τοποθεσία κρίθηκε ιδανική επειδή η μελέτη των ιζημάτων εκτός των άλλων είναι πιθανό να οδηγήσει στον εντοπισμό ενδείξεων ή και αποδείξεων για την ύπαρξη ζωής στον κόκκινο πλανήτη Ο εξερευνητής Το Curiosity έχει προγραμματιστεί να εκτοξευτεί στο χρονικό διάστημα μεταξύ 25 Νοεμβρίου και 18 Δεκεμβρίου και έχει ως αποστολή να μελετήσει το έδαφος και πετρώματα του Άρη αναζητώντας γεωλογικές και κλιματικές πληροφορίες για τον πλανήτη καθώς και χημικά ίχνη ζωής. Πρόκειται για ένα μεγάλο τροχοφόρο που εξαιτίας του μεγέθους και των πολλών και πολύπλοκων συστημάτων του δεν μπορεί να τροφοδοτείται με ηλιακούς συλλέκτες όπως οι προκάτοχοί του. Βασίζεται σε μια θερμοηλεκτρική γεννήτρια ραδιοϊσοτόπων, παρόμοια με αυτές που χρησιμοποιούνται σε πολυετείς διαπλανητικές αποστολές, ικανές να λειτουργούν αδιάκοπα για δεκαετίες. Είναι εξοπλισμένο με κάμερες, τοποθετημένες σε διάφορα σημεία ώστε να καταγράφει εικόνες από πολλές πλευρές και γωνίες λήψεις, αλλά και με πολλά όργανα όπως, για παράδειγμα, ένα λέιζερ που θα ανοίγει τρύπες στα βράχια από μακριά. Η αποστολή Ο κρατήρας Gale έχει διάμετρο 154 χλμ και στο εσωτερικό του βρίσκονται αναχώματα ιζημάτων που έχουν ύψος 5 χλμ. Οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν πώς ακριβώς σχηματίστηκε αυτό το «βουνό» αλλά πιστεύουν ότι εκεί βρισκόταν το δέλτα ενός ποταμού όταν στον Άρη υπήρχε νερό σε υγρή μορφή. Το ρομπότ θα ξεκινήσει από τους πρόποδες των αναχωμάτων και θα αρχίσει προσεκτικά την ανάβαση σε αυτά. «Αν ξεκινήσεις από την βάση ενός σωρού στρωμάτων και αρχίσεις να ανεβαίνεις προς την κορυφή του είναι σαν να διαβάζεις ένα μυθιστόρημα. Πιστεύουμε ότι ο κρατήρας Gale θα είναι ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα που θα μιλάει για την περιβαλλοντική εξέλιξη του Άρη» δήλωσε ο Τζον Γκρότζινγκερ, επικεφαλής της αποστολής. Βιντεο: http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231121617 Μικρές ειδήσεις. Η Ρωσία εκπονεί νέα διαστημόπλοια. Μιά από τις τροποποιήσεις του ρωσικού διαστημοπλοίου νέας γενιάς θα μπορεί να επιστρέφει από τον τροχιακό σταθμό στη Γη περίπου δύο τόνους φορτίο. Ως τον τελευταίο καιρό τα φορτία από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΔΣ) επέστρεφαν με τα αμερικανικά διαστημόπλοια πολλαπλής χρήσης και τα ρωσικά «Σογιούζ». Τώρα έμειναν μόνο τα «Σογιούζ», τα οποία μπορούν να επιστρέφουν στη Γη μάξιμουμ 50 κιλά φορτίο. Φωτογραφικά πορτραίτα στον ανοιχτό διαστημικό χώρο. Μιά ασυνήθιστη αποστολή θα εκτελέσουν οι εργαζόμενοι σε τροχιά Ρώσοι Σεργκέι Βόλκοφ και Αλεξάντρ Σαμοκουτιάεφ κατα τη διάρκεια του διαστημικού τους περιπάτου, που προγραμματίζεται για τις 3 Αυγούστου. Συγκεκριμένα πρέπει να φωτογραφήσουν στο φόντο της Γης πορτραίτα των θεμελιωτών της παγκόσμιας κοσμοναυτικής – Κωνσταντίν Τσιαλκόβσκι και Σεργκέι Κορολιόφ, καθώς και του πρώτου κοσμοναύτη του πλανήτη Γιούρι Γκαγκάριν. Αυτά τα πορτραίτα μεγέθους Α4 είχαν μεταφερθεί στο ΔΔΣ από το διαστημικό μεταγωγικό «Προγκρές». Η φωτογράφηση κανονίστηκε να συμπέσει με τη φετινή 50η επέτειο της πρώτης πτήσης ανθρώπου στο διάστημα.

Πληθαίνουν οι ενδείξεις για το μποζόνιο του Χιγκς. Το μυστηριώδες μποζόνιο Χιγκς βρίσκεται τα τελευταία 24ωρα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος στην επιστημονική κοινότητα αφού σε μεγάλο συνέδριο που γίνεται στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας τα στελέχη του CERN αλλά και του Fermilab ανακοίνωσαν ότι εντόπισαν τα ίχνη του. Η ανακάλυψη του σωματίδιου που θεωρείται ως το Ιερό Δισκοπότηρο της Φυσικής θα λύσει τον γρίφο για την ύπαρξη της μάζας στην ύλη. Την αρχή έκαναν τα στελέχη του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN) που ανακοίνωσαν ότι στο πλαίσιο του πειράματος "Άτλας" εμφανίστηκαν ενδείξεις που πιθανότατα οδηγούν στο μποζόνιο Χιγκς. Στην συνέχεια τα στελέχη του Εθνικού Εργαστηρίου Επιταχυντών των Ηνωμένων Πολιτειών (Fermilab) ανακοίνωσαν ότι και στα δικά τους πειράματα με τον επιταχυντή Tevatron εντοπίστηκαν ανάλογες ενδείξεις. To Μποζόνιο Χιγκς Το σωματίδιο πήρε το όνομά του από τον Βρετανό επιστήμονα Πίτερ Χιγκς που ήταν ο πρώτος που μίλησε για αυτό πριν από 45 χρόνια. Aποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της σωματιδιακής Φυσικής αφού καλύψει το κενό στις θεωρίες για την ύπαρξη της μάζας στην ύλη. Το μποζόνιο Χιγκς είναι το μόνο από τα σωματίδια του Καθιερωμένου Μοντέλου που εξακολουθεί να διαφεύγει από τα όργανα παρατήρησης των ερευνητών. Αυτό συμβαίνει γιατί, σύμφωνα με τη θεωρία, εμφανίζεται μόνο σε εξαιρετικά υψηλές ενέργειες σαν αυτές που παρήχθησαν αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Στα πειράματα που γίνονται με τον γιγάντιο επιταχυντή LHC στο CERN καθώς και με τον επιταχυντή Tevatron στο Fermilab γίνονται συνεχώς προσπάθειες αναδημιουργίας των συνθηκών που επικράτησαν όταν συνέβη η Μεγάλη Έκρηξη. Όπως είναι ευνόητο τα τελευταία χρόνια τα δύο ιδρύματα έχουν επιδοθεί σε ένα αγώνα δρόμου για το ποιό θα καταφέρει να ανακοινώσει πρώτο την μεγάλη ανακάλυψη. Τα πειράματα Το πείραμα «Άτλας» αποτελεί ένα από τα δυο «πολυπειράματα» που διεξάγονται στον LHC για τον εντοπισμό του μποζονίου Χιγκς και περισσότεροι από 3.000 ερευνητές εργάζονται σε αυτό. O Tevatron είναι ένας κυκλικός επιταχυντής σωματιδίων με συνολικό μήκος 6,8 χλμ και είναι ο πρώτος ισχυρός επιταχυντής που έκανε την εμφάνιση του, αφού λειτούργησε για πρώτη φορά πριν από 28 χρόνια. Έκτοτε έχει υποστεί συνεχείς αναβαθμίσεις ώστε να μπορεί να εκτελεί πολύπλοκα και απαιτητικά πειράματα όπως αυτό της αναζήτησης του μποζονίου Χιγκς. Αν τελικά οι ενδείξεις που ανακοινώθηκαν τα τελευταία 24ωρα δεν μετουσιωθούν σε αποδείξεις οι ερευνητές θα συνεχίσουν την αναζήτηση του μποζονίου Χιγκς για αρκετούς μήνες. «Αν το μποζόνιο Χιγκς υπάρχει, το αργότερο μέχρι το τέλος του 2012 θα το έχουμε εντοπίσει. Αλλά αν τελικά δεν εντοπιστεί το συγκεκριμένο σωματίδιο αυτό δεν θα είναι μια αποτυχία, το αντίθετο θα έλεγα. Αν δεν εντοπιστεί μέχρι τότε αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει και έτσι θα πρέπει να αναζητήσουμε κάτι άλλο που να εξηγεί την ύπαρξη της μάζας στην ύλη» έχει αναφέρει σε πρόσφατη δήλωση του ο Ρολφ-Ντίτερ Χόιερ, γενικός διευθυντής του CERN.

Πέθανε σε ηλικία 89 ετών ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες του 20ου αιώνα, ο δημιουργός του ΄θρύλου του "Έλληνα Ζορμπά", ο Μιχάλης Κακογιάννης. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, ο Μιχάλης Κακογιάννης άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου είχε εισαχθεί πριν μερικές ημέρες με αναπνευστικά και καρδιολογικά προβλήματα. Ο Μιχάλης Κακογιάννης, γιος της Αγγελικής και του Παναγιώτη Κακογιάννη, γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου, στις 11 Ιουνίου του 1922, και σπούδασε Νομική, Δραματικές Τέχνες και σκηνοθεσία στο Λονδίνο. Σχεδόν ολόκληρο το διάστημα που βρισκόταν στο Λονδίνο, εργάστηκε στην ελληνική υπηρεσία του BBC, στην αρχή ως μεταφραστής και εκφωνητής, και αργότερα, σε ηλικία μόλις 22 χρόνων, ανέλαβε τη διεύθυνση της «Κυπριακής Ώρας». Το 1947, ξεκίνησε την καριέρα του στο Θέατρο της Αγγλίας ως ηθοποιός, γρήγορα όμως τον κέρδισε η σκηνοθεσία και το 1953 ήρθε στην Ελλάδα. Το 1954, με την κινηματογραφική ταινία «Κυριακάτικο Ξύπνημα», ο Μιχάλης Κακογιάννης έκανε την αρχή της διεθνούς σκηνοθετικής του καριέρας. Η «Στέλλα», το «Κορίτσι με τα μαύρα», το «Τελευταίο ψέμα» η τριλογία του: «Ηλέκτρα», «Τρωάδες» και «Ιφιγένεια» και ο «Ζορμπάς» είναι μερικές μόνο από τις ταινίες του που διαγωνίστηκαν και προβλήθηκαν στα εγκυρότερα φεστιβάλ παγκοσμίως και απέσπασαν πολλά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Στις ταινίες του συνεργάστηκε με μεγάλους Έλληνες ηθοποιούς, αλλά και με γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς της Αμερικής και της Ευρώπης. Ο χορός του Ζορμπά. http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=T-iLDc5JMaY

Προσεδάφιση σε αστεροειδή μέχρι το 2025 ο νέος στόχος της NASA, μετά από προεδρική εντολή. Με το πρόγραμμα του Space Shuttle να ανήκει και επίσημα πια στην ιστορία, η NASA θέτει νέους στόχους για το μέλλον και ένας από αυτούς είναι η «προσεδάφιση» αστροναυτών σε αστεροειδή μέσα στα επόμενα 15 χρόνια το αργότερο. Οι προκλήσεις για μια τέτοια αποστολή είναι αναρίθμητες και κάποιοι μέσα στην αμερικανική διαστημική υπηρεσία θεωρούν πως μια επανάλληψη των επανδρωμένων πτήσεων στη Σελήνη έχει περισσότερο νόημα αλλά οι περισσότεροι στη NASA είναι πραγματικά ενθουσιασμένοι από την πραγματοποίηση μιας τέτοιας αποστολής. Προσθέτουν δε πως ο ανθρώπινος πολιτισμός ίσως εξαρτηθεί στο μέλλον από την επιτυχία μιας τέτοιας αποστολής. Το να σταλούν όμως αστροναύτες σε κάποιο αστεροειδή δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν μπορεί κάποιος απλά να προσεδαφιστεί εκεί γιατί, λόγω της έλλειψης βαρύτητας –οι περισσότεροι αστεροειδείς έχουν μικρή μάζα και αμελητέο βαρυντικό πεδίο- με το που θα πατήσουν το πόδι τους θα εκσφεντονιστούν πίσω στο διάστημα. Έτσι μια από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η NASA είναι το διαστημόπλοιο που θα μεταφέρει εκεί τους αστροναύτες κατά κάποιο τρόπο να μπορέσει να «γαντζωθεί» στην επιφάνειά του. Εξετάζονται όλες οι δυνατές λύσεις για κάτι τέτοιο: Σχοινιά, γάντζοι, ακόμη και πυραυλοκινητήρες που θα φέρουν οι αστροναύτες. Ο χρόνος ενός ταξιδιού σε ένα αστεροειδή μπορεί να πάρει και μισό έτος σύμφωνα με τους υποψήφιους αστεροειδείς που έχουν ανακαλυφθεί. Το προωστικό σύστημα που θα απαιτηθεί για ένα τέτοιο ταξίδι, μέσα στο βαθύ διάστημα δεν έχει ακόμη τελειοποιηθεί. Το σκάφος εκτός των άλλων θα πρέπει να προστατέψει το πλήρωμά του από την κοσμική και ηλιακή ακτινοβολία,. Το διαστημόπλοιο που θα αποτελείται από το κύριο σκάφος, το χώρο όπου θα ζεί το πλήρωμα, μια κάψουλα όπου θα μεταφέρει τους αστροναύτες στον αστεροειδή, το σύστημα πρόωσης και τα ηλιακά ιστία, θα πρέπει να συναρμολογηθεί στο διάστημα, όπως έγινε και με τον ISS αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά η NASA δεν γνωρίζει ακόμη ποιον αστεροειδή θα επιχειρήσει να επισκεφθεί. Παρόλα αυτά όλα θα πρέπει να είναι έτοιμα για εκτόξευση το αργότερο μέχρι το 2025 και αυτό με προεδρική εντολή που έχει δοθεί από τον Barack Obama. Οι επικριτές του προγράμματος, πρώην αστροναύτες του προγράμματος Apollo αλλά τεχνικοί διευθυντές, έχουν κατακρίνει τον Barack Obama για την απόφασή του να εστιάσει την προσοχή του σε ένα αστεροειδή και όχι στη Σελήνη και τον Άρη μέχρι το 2030, όπως ήταν οι προτεραιότητες του προηγούμενου προέδρου George W. Bush. Αυτό γιατί διαστημικοί βολιστήρες έχουν πλησιάσει αστεροειδείς, μάλιστα ένας από αυτούς προσγειώθηκε σε ένα τέτοιο το 2001, ενώ την περασμένη εβδομάδα ένας άλλος έχει πλησιάσει τον αστεροειδή Vesta ο οποίος βρίσκεται κοντά σχετικά στον Άρη, και απορούν τη διαφορά θα έκανε η παρουσία ενός ή δύο ανθρώπων στην επιφάνειά του. Η απάντηση είναι απλή όπως την εξηγεί ο επικεφαλής της NASA Charles Bolden: Στατιστικά κάθε 100 εκατομμύρια χρόνια ένας αστεροειδής φονιάς με διάμετρο 12 χιλιόμετρα συγκρούεται με τη Γη. Η αποστολή να αποσταλούν αστροναύτες σε ένα τέτοιο αστεροειδή θα αποφέρει πολλαπλές απαντήσεις στο πως θα γίνει κατορθωτό ένα τέτοιο σώμα να αλλάξει τροχιά μετά από ανθρώπινη παρέμβαση. Άλλωστε και όπως κυκλοφορεί ως ανέκδοτο στη NASA, γιατί οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν από τη Γη; Γιατί δεν είχαν διαστημικό πρόγραμμα. Και ιδιώτες για χοντρες κονόμες. Μπορειτε συγκρίνοντας το πρόγραμμα των Η.Π.Α. και της Ρωσίας(προηγούμενη δημοσίευση-22/7/2011) να δείτε την διαφορά φιλοσοφίας(Η.Π.Α.-Ιδιώτες=Ρωσία-Κρατος)και προοπτικής(Η.Π.Α.-Αστεροειδη=Ρωσία-Σελήνη και μετά Αρη). Τι θα επιλέγατε; Βόγιατζερ: Στα όρια του διαστρικού χώρου. Το Βόγιατζερ 1 βρίσκεται στο όριο του ηλιακού μας συστήματος, όπου τα σωματίδια που πηγάζουν από τον Ηλιο συγκρούονται με αέρια του γαλαξία. Αντίθετα με τις εκτιμήσεις των επιστημόνων για ένα απότομο και βίαιο άκρο, το όριο δείχνει να είναι ένα ήρεμο σημείο, όπου ο ηλιακός άνεμος συναντά εξωηλιακά σωματίδια. «Βρισκόμαστε σε μια μπερδεμένη περιοχή, όπου ο Ηλιος συνεχίζει να έχει κάποια επιρροή», λέει ο Σταμάτης Κριμιζής, φυσικός στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς, στο Λορέλ του Μέριλαντ. «Σίγουρα δεν είναι αυτό που νομίζαμε». Τα νέα ευρήματα που δημοσίευσαν ο κ. Κριμιζής και οι συνεργάτες του στο περιοδικό «Nature», είναι τα τελευταία από μία σειρά στοιχείων που έχουν συλλεχθεί κατά τη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού του διαστημοπλοίου. Το Βόγιατζερ 1 εκτοξεύθηκε το 1977 και φωτογράφισε ενεργά ηφαίστεια στο φεγγάρι Ιώ καθώς πέρναγε από τον Δία το 1979. Τον επόμενο χρόνο επιβεβαίωσε την ύπαρξη τριών φεγγαριών σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο. Σε μία από τις τελευταίες του φωτογραφίες, που μεταδόθηκε το 1990, η Γη φαίνεται σαν ένας μικρός κόκκος λουσμένος από τις ακτίνες του Ηλιου. Από τότε, οι επιστήμονες της NASA έχουν κλείσει έξι από τα δέκα όργανά του και βρίσκεται τόσο μακριά που οι αναμεταδόσεις τώρα κάνουν πάνω από 16 ώρες για να φτάσουν στη Γη. Ομως το έργο του Βόγιατζερ συνεχίζεται. Τώρα ταξιδεύει έξω από την ηλιόσφαιρα, τη νοητή φούσκα που γεμίζει ο ηλιακός άνεμος. Στο τέλος του 2004, το Βόγιατζερ 1 πέρασε το «σοκ τερματισμού», το όριο πέρα από το οποίο η επιρροή του ηλιακού ανέμου αρχίζει να φθίνει. Φέτος, οι ερευνητές περιμένουν να περάσει άλλο ένα σημαντικό σημείο -ένα σημείο στο οποίο ο ηλιακός άνεμος αλλάζει απότομα κατεύθυνση, σημαίνοντας την αρχή το διαστρικού χώρου. Οι μετρήσεις από το διαστημόπλοιο δείχνουν πως ο άνεμος έχει σταδιακά μειωθεί στο μηδέν και ανακατεύεται με διαστρικά αέρια. Οι θεωρίες απέτυχαν να προβλέψουν ένα τέτοιο ενδιάμεσο περιβάλλον, εξηγεί ο κ. Κριμιζής, και υπάρχει η πιθανότητα να είναι τελικά αυτός ο διαστρικός χώρος. «Μπορεί να έχουμε περάσει εκεί και να μην το γνωρίζουμε, γιατί δεν υπάρχει μοντέλο που να περιγράφει τι βλέπουμε», λέει. Το φύσημα των μακρινών διαστρικών αερίων μπορεί να φαίνεται ασήμαντο σε εμάς που βρισκόμαστε κοντά στον Ηλιο, όμως οι λεπτομέρειες μετράνε, λέει ο επικεφαλής επιστήμονας του Βόγιατζερ, Εντ Στόουν, στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας στην Πασαντίνα. Ο Ηλιος ταξιδεύει ανάμεσα στα συντρίμμια διαφόρων κοντινών σουπερνόβα. Ρεύματα σωματιδίων και τα μαγνητικά πεδία που παράγει το άστρο μας, μας θωρακίζουν από τη διαστρική ακτινοβολία που προέρχεται από την εκτόνωση των αερίων. «Το μέγεθος της φούσκας αυτής είναι σημαντικό». Το Βόγιατζερ θα μπορέσει να μας δώσει περισσότερες απαντήσεις μέσα στα επόμενα χρόνια. Η μονάδα παραγωγής ενέργειας πλουτωνίου του διαστημοπλοίου θα του επιτρέψει να συνεχίσει την ομαλή λειτουργία του τουλάχιστον έως το 2020, και «θα συνεχίσουμε να λαμβάνουμε πληροφορίες», λέει ο κ. Κριμιζής. Ακόμα και όταν το σήμα του εξασθενίσει, το ταξίδι του θα συνεχιστεί.

Η γαλαξιακή περιστροφή βοηθάει στην εξήγηση της ασυμμετρίας ύλης/αντιύλης. Ένας φυσικός έχει δημιουργήσει μια λύση με βάση την περιστροφή του Γαλαξία, η οποία εξηγεί έναν από τους πιο μεγάλους γρίφους της σωματιδιακής φυσικής, αφήνοντας έτσι την πόρτα ανοικτή για το αίνιγμα του γιατί επέζησαν διαφορετικές ποσότητες ύλης και αντιύλης, από όσες φτιάχτηκαν στη γέννηση του Σύμπαντος μας. Η ιδιοπεριστροφή του Γαλαξία μας έχει ένα εκατομμύριο φορές περισσότερη επίδραση στην συστροφή του χωρογρόνου στην γειτονιά μας, από όσο η περιστροφή της Γης. Αυτό το φαινόμενο εκμεταλλεύεται η νέα έρευνα για την παραβίαση CP Οι φυσικοί πολύ θα ήθελαν να έχουν ένα τακτοποιημένο σύμπαν, όπου οι νόμοι της φυσικής να είναι τόσο καθολικοί, που το κάθε σωματίδιο και το αντισωματίδιο του να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια πειραματικές παρατηρήσεις των καονίων όσο και των μεσονίων Β, αποκάλυψαν σημαντικές διαφορές στο πώς διασπώνται αυτά τα σωματίδια από ό,τι τα αντίστοιχα αντισωματίδια τους. Αυτό φαινόμενο που λέγεται “παραβίαση φορτίου – ομοτιμίας (C-P) ή "παραβίαση CP" είναι μια δυσκολοεξήγητη ανωμαλία για μερικούς ερευνητές, αλλά είναι ένα χρήσιμο φαινόμενο για άλλους, καθώς μπορεί να μας ανοίξει δρόμους για να εξηγήσουμε γιατί επιβίωσε περισσότερη ύλη από ότι αντιύλη, από τη γέννηση του σύμπαντος. Ο Mark Hadley, του Τμήματος Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Warwick, πιστεύει πως έχει βρει μια ελέγξιμη εξήγηση για την προφανή παραβίαση του φορτίου-ομοτιμίας που διατηρεί μεν την ομοτιμία (P), αλλά καθιστά την παραβίαση φορτίου – ομοτιμίας (CP), μια ακόμη πιο εύλογη εξήγηση για το διαχωρισμό μεταξύ ύλης και αντιύλης. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα του φαίνεται ότι η γιγαντιαία μάζα του Γαλαξία μας μπορεί να συμβάλει στο να κρυφτεί η ασυμμετρία που υπάρχει στους ρυθμούς διάσπασης της ύλης και της αντιύλης. Η μάζα του Γαλαξία ξέρουμε ότι ιδιοπεριστρέφεται και κατά συνέπεια ελέγχεται από τους κανόνες της στροφορμής. Όταν τοποθετήσετε ένα τέτοιο βαρύ, περιστρεφόμενο αντικείμενο μέσα στον χωροχρόνο, το τελικό αποτέλεσμα είναι η δημιουργία στρεβλώσεων σε αυτόν. Οι αστροφυσικοί ξέρουν για δύο τέτοια είδη στρεβλώσεων – τη συστροφή του πλαισίου αναφοράς του χωροχρόνου (frame-dragging ), λόγω της περιστροφής μιας μεγάλης μάζας, και τη διαστολή του χρόνου. Η πρώτη είναι μια διαδικασία στην οποία ο χωροχρόνος ‘τυλίγεται’ ή συστρέφεται γύρω από το σώμα που ιδιοπεριστρέφεται, όπως προτείνεται στην θεωρία του Άλμπερτ Αϊνστάιν της γενικής σχετικότητας. Η διαστολή του χρόνου από την άλλη είναι μια παραμόρφωση που επηρεάζει μόνο το χρόνο, που διαστέλλεται σε κάποιο βαθμό. Οι ειδικοί έχουν κάνει την ανάλυση αυτών των δύο φαινομένων γύρω από τη Γη, και η οποία είναι ικανή να παράγει αυτά τα δύο φαινόμενα. Αλλά ο Γαλαξίας μας το κάνει σε μια πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από όσο η Γη. Χρησιμοποιώντας λοιπόν τα δεδομένα αυτά, οι αστρονόμοι μπορούν τώρα να εξηγήσουν γιατί η βαρυονική ύλη και η αντιύλη, υπάρχουν στο σύμπαν στις αναλογίες που βλέπουμε σήμερα. Όπως ξέρουμε η περισσότερη ύλη στον κόσμο αποτελείται από την κανονική βαρυονική ύλη, έστω και αν κατά τη διάρκεια του Big Bang παράχθηκε σε ίσες ποσότητες με την αντιύλη. Το γεγονός αυτό, που έλαβε χώρα, περίπου, πριν 13,75 δισεκατομμύρια χρόνια, θα πρέπει να είχε δημιουργήσει ύλη και αντιύλη σε ίσες, ισοδύναμες αναλογίες. Σύμφωνα με την καλύτερη θεωρία που έχουμε για την εξήγηση του σύμπαντος, κανένα από τα πράγματα που βλέπουμε γύρω μας στο χώρο δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Όλοι οι αστρονόμοι συμφωνούν ότι κάτι συνέβη κατά τις πρώτες ημέρες του Κόσμου, ένα γεγονός που επέτρεψε στην ύλη να βγει νικητής στον αγώνα της κατά της αντιύλης. Διαφορετικά, οι δύο θα πρέπει να είχαν ‘εκμηδενίσει’ η μία την άλλη, μην αφήνοντας μέσα το σύμπαν τίποτα. Ο Mark Hadley λοιπόν αναφέρει ότι η συστροφή του πλαισίου αναφοράς του χωροχρόνου και η διαστολή του χρόνου θα μπορούσαν να εξηγήσει το γιατί η ύλη και η αντιύλη αποσυντίθενται (διασπώνται) με διαφορετικούς ρυθμούς. Αυτό, πιστεύει, πως θα μπορούσε να οφείλεται στο γεγονός ότι τα σωματίδια απλά αντιδρούν διαφορετικά στα δύο φαινόμενα που περιγράφει η Γενική Σχετικότητα. “Αυτές οι [ασυμμετρίες] έχουν μετρηθεί, αλλά ποτέ δεν εξηγήθηκαν. Η έρευνα δείχνει ότι τα πειραματικά αποτελέσματα που βρίσκουμε στα εργαστήριά μας είναι μια συνέπεια της γαλαξιακής περιστροφής, η οποία έχει σαν αποτέλεσμα να συστρέφει τον τοπικό μας χωροχρόνο”, εξηγεί ο Mark Hadley. "Αν αυτό φανεί να είναι σωστό τότε η φύση θα είναι βασικά συμμετρική. Η παραβίαση CP θεωρείται σαν το κλειδί για την ερμηνεία της ασυμμετρίας της ύλης στο Σύμπαν, αλλά η μετρούμενη παραβίαση CP είναι ανεπαρκής για να εξηγήσει το Σύμπαν που βλέπουμε σήμερα”, προσθέτει. Αντί λοιπόν να χρησιμοποιήσει τις CP παραβιάσεις ορισμένων σωματιδίων, ο Hadley πρότεινε να χρησιμοποιηθεί η ιδιοπεριστροφή των μεγάλων δομών που σχηματίστηκαν στις απαρχές του Σύμπαντος, ως σημείο εκκίνησης. Αυτά τα αντικείμενα περιλαμβάνουν τους πρώτους γαλαξίες, που οι παρατηρήσεις τους έδειξαν ότι αναπτύχθηκαν μόλις μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια μετά το Big Bang. "Αυτή η ριζοσπαστική πρόβλεψη είναι ελέγξιμη με τα δεδομένα που έχουν ήδη συγκεντρωθεί στο CERN και το BaBar, ψάχνοντας για αποτελέσματα που να είναι ασύμμετρα προς την κατεύθυνση που περιστρέφεται ο Γαλαξίας," γράφει ο Hadley στο επιστημονικό περιοδικό Europhysics Letters. Το πείραμα BaBar έχει εγκατασταθεί στον γραμμικό επιταχυντή SLAC του Στάνφορντ. Μαζί με τον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC), που λειτουργεί στο CERN της Γενεύης, μελετά παραβιάσεις CP σε στοιχειώδη σωματίδια. Τέλος, η εργασία αυτή μπορεί να ρίξει περισσότερο φως στο ποιά από τα φαινόμενα μπορεί να είναι υπεύθυνα για την ασυμμετρία ύλης/αντιύλης. Ο δε LHC, ως ο μεγαλύτερος επιταχυντής σωματιδίων στον κόσμο, είναι μοναδικά εξοπλισμένος για να διεξαγάγει τέτοιες έρευνες. Τι είναι η συμμετρία CP Η συμμετρία CP σημαίνει ότι αντιστρέφουμε πρώτα το φορτίο των σωματιδίων (ο όρος "C") και εν συνεχεία αλλάζουμε στα σωματίδια το αριστερόστροφο σπιν τους και το μετατρέπουμε σε δεξιόστροφο σπιν (ο όρος "P") και αντίστροφα. Αν τώρα τα νέα σωματίδια που θα προκύψουν συμπεριφέρονται κατά τον ίδιο τρόπο με τα παλιά, τότε οι νόμοι της Φυσικής είναι αναλλοίωτοι στην CP μεταβολή. http://www.physics4u.gr/blog/?p=3721

Προσγειώθηκε στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι το Atlantis. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231121048 Νέοι ρωσικοί πύραυλοι θα μεταφέρουν φορτία στη Σελήνη. Ταυτόχρονα δύο μεγάλα διαστημικά σχέδια εκπονεί η Ρωσία. Πρόκειται για την επόμενη γενιά διαστημοπλοίων «Σογιούζ» και το κατ΄ αρχήν νέο διαστημικό σύστημα με πύραυλο-φορέα «Ρουσ-Μ». Το συγκρότημα με την εξέδρα εκτόξευσης γι΄αυτόν θα κατασκευαστεί στην Άπω Ανατολή. Από εκεί στο μέλλον θα είναι δυνατές επανδρωμένες πτήσεις στη Σελήνη. Η απόφαση για τη δημιουργία νέου βιομηχανικού μεταφορικού διαστημικού συστήματος είχε υιοθετηθεί από το 2006. Και σε 20 χρόνια η Ρωσία θα μπορέσει να αξιοποιεί όχι μόνο την περίγεια τροχιά, αλλά και τη Σελήνη και ακόμα και τον Άρη. Σήμερα από τους Ρώσους κατασκευαστές πυραύλων δεν σχεδιάζεται μόνο πολυλειτουργικό βαρύ διαστημόπλοιο νέας γενιάς το βάρος του οποίου ξεπερνά τους 20 τόνους, αλλά και ελαφρές συσκευές για πτήσεις στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΔΣ). Όσον αφορά το βαρύ διαστημόπλοιο, γι΄αυτό θα κατασκευαστεί νέος πύραυλος-φορέας. Η Ρωσία ήδη έχει πυραύλους «Ζενίτ» μεγάλης ανυψωτικής δύναμης. Ακριβώς αυτοί θα αποτελέσουν το πρωτοτυπο για τους πυραύλους «Ρους-Μ», ανακοίνωσε ο σχολιαστής του περιοδικού «Ειδήσεις της κοσμοναυτικής» («Νόβοστι κοσμονάβτικι») Ιγκορ Λίσοφ: - Χρειάζεται νέος πύραυλος, γιατί προβλέπεται ότι το νέο διαστημόπλοιο θα είναι πολύ βαρύτερο του «Σογιούζ». Αντίστοιχα θα μεταφέρει περισσότερους ανθρώπους και μεγαλύτερα φορτία και θα είναι πιό άνετο. Χρειάζεται και νέο συγκρότημα εκτόξευσης και γι΄αυτό το σκοπό θα κατασκευαστεί το κοσμοδρόμιο «Βοστότσνι». Η κατασκευή του «Βοστότσνι» («Ανατολικό») στην περιοχή Αμούρ της Απω Ανατολής θα αρχίσει ήδη αυτό το καλοκαίρι. Η επιλογή αυτού του τόπου δεν είναι τυχαία. Το νέο συγκρότημα εκτόξευσης βρίσκεται στο ίδιο πλάτος, όπως και το Μπαϊκονούρ, πράγμα που θα παρέχει τη δυνατότητα εκτόξευσης με προορισμό το ΔΔΣ από τη Ρωσία και όχι από το Καζαχστάν, τη στιγμή που από το ρωσικό «Πλεσέτσκ» (περιοχή Αρχάνγκελσκ) τέτοιες πτήσεις είναι αδύνατες. Έτσι θα εξασφαλιστεί ανεξάρτητη πρόσβαση της Ρωσίας σε όλα τα είδη τροχιών, τόνισε ο Υποδιευθυντής της Ομοσπονδιακής Διαστημικής Υπηρεσίας Αλεξάντρ Λοπάτιν. Αρκετά σημαντικό είναι το ότι αυτό το έργο θα δώσει θετική ώθηση στην ανάπτυξη όλης της περιοχής της Απω Ανατολής. Εκεί θα λειτουργήσουν μερικές επιχειρήσεις εκπόνησης και συναρμολόγησης πυραύλων, καθώς και παραγωγής οξυγονο-αζωτούχων και υδρογονικών μειγμάτων. Με τέτοιες τεχνολογικές προοπτικές η Ρωσία αδιαμφισβήτητα μπορεί να κατασκευάσει διαστημική βάση στη Σελήνη και να παραιτηθεί από το ΔΔΣ, είναι πεπεισμένος ο Ιγκορ Λίσοφ: - Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός θα ζήσει ως το 2020. Μετά αναγκαστικά θα τον καταποντίσουν, γιατί θα απαρχαιωθεί. Τι γίνεται στη συνέχεια; Είτε να κατασκευαστεί αυτοτελής ρωσικός σταθμός και να πραγματοποιούνται για άλλα 20 ή 30 χρόνια πτήσεις γύρω από τη Γη σε ύψος 400 χλμ., είτε αξίζει να ληφθεί απόφαση για κάποια διαπλανητικά ταξίδια, λόγου χάριν έστω στη Σελήνη. Η σεληνιακή βάση είναι το ελάχιστο, που θα εξασφαλίσει την ανάπτυξη και όχι τη στασιμότητα της κοσμοναυτικής. Κοσμική κορδέλα "τυλίγει" το κέντρο του Γαλαξία. Το διαστημικό Παρατηρητήριο Herschel εντόπισε και κατέγραψε μια παράξενη κοσμική δομή, ένα δακτυλίδι αερίου, στο κέντρο του γαλαξία μας. Οι ειδικοί την χαρακτηρίζουν ως μια «κοσμική λωρίδα» που κυκλώνει το κέντρο του γαλαξία. Πρόκειται για ένα πυκνό νεφέλωμα παγωμένων αερίων και σκόνης σε σχήμα λωρίδας με έκταση 600 ετών φωτός στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει παραγωγή νέων άστρων. Η ύπαρξη του δακτυλιδιού ήταν γνωστή εδώ και καιρό αλλά τα όργανα παρατήρησης είχαν καταφέρει να εντοπίσουν μόνο μικρά και αποσπασμένα μεταξύ τους τμήματα. Το Herschel, παρατηρητήριο της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος και με τη συνδρομή της Nasa, κατάφερε να το καταγράψει ολόκληρο. Η ανακάλυψη, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Astrophysical Journal Letters, έχει εντυπωσιάσει την επιστημονική κοινότητα η οποία προσπαθεί τώρα να βρει απαντήσεις για τη σπάνια μορφή και άλλα περίεργα χαρακτηριστικά που έχει αυτό το νεφέλωμα όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι το κέντρο του δακτυλιδιού δεν συμπίπτει όπως θα έπρεπε κανονικά με το κέντρο του γαλαξία.

Το διαστημόπλοιο Dawn καταγράφει εντυπωσιακές εικόνες του αστεροειδή. Βιντεο: http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=411892&h1=true

Πώς σχηματίστηκαν οι δακτύλιοι του Κρόνου. Οι λαμπεροί δακτύλιοι του Κρόνου αποτελούσαν ένα μεγάλο αίνιγμα για τους επιστήμονες, ήδη από τον καιρό του Γαλιλαίου, ο οποίος τους παρατήρησε πρώτος γύρω στα 1610. Ο ίδιος αρχικά πίστεψε ότι επρόκειτο για έναν τριπλό πλανήτη, διότι μπορούσε να παρατηρήσει μόνο δύο ασύμμετρες φωτεινές εστίες, μια από κάθε πλευρά του πλανήτη. Τότε στα 1665 ο Christian Huygens πρότεινε ότι αυτές οι εστίες φωτός ήταν στην πραγματικότητα ένα επίπεδο σύστημα δακτυλίων που περιστρεφόταν γύρω από τον ισημερινό του πλανήτη. Σήμερα γνωρίζουμε ότι δακτυλίους διαθέτουν και οι 4 αέριοι γιγάντιοι πλανήτες του ηλιακού συστήματος – Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας – αν και μόνο του Κρόνου είναι εμφανείς όταν παρατηρούμε από τη Γη. Αντίθετα με την εμφάνισή τους, δεν πρόκειται για συμπαγείς δακτυλίους ή δίσκους. Αποτελούνται μάλλον από μυριάδες κομματάκια πάγου, βράχων και σκόνης. Στην περίπτωση των λαμπερών ορατών δακτυλίων του Κρόνου, αυτοί αποτελούνται από περισσότερο πάγο, ο οποίος και ανακλά έντονα το ηλιακό φως. Επιπρόσθετα, ενώ οι δακτύλιοι του Κρόνου είναι φαρδιοί, των άλλων πλανητών είναι σημαντικά λεπτότεροι. Οι δακτύλιοι του Κρόνου πιθανόν παριστάνουν μια σφοδρή σύγκρουση ενός φεγγαριού του από πάγο, η οποία άφησε τα υπολείμματά της πολύ κοντά στην επιφάνεια του πλανήτη, ο οποίος με την έλξη του δεν τα άφησε να διαφύγουν. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το γεγονός ότι η Γη έχει επίσης το δικό της "σύστημα δακτυλίων" από διαστημικά σκουπίδια και υπολείμματα παλαιών δορυφόρων και άλλων κατεστραμμένων διαστημικών οχημάτων. Οι δακτύλιοι συνήθως έχουν μηδαμινά αποτελέσματα στους πλανήτες, εκτός ίσως ως αποθήκες διαττόντων αστέρων, όταν το υλικό των δακτυλίων προοδευτικά πέφτει μέσα στην ατμόσφαιρα καθώς διασπάται με την πάροδο του χρόνου. Αν και οι δακτύλιοι είναι πολύ μεγάλοι, δεν περιέχουν σχεδόν καθόλου μάζα συγκρινόμενοι με τους πλανήτες. Ο σχηματισμός των δακτυλίων του Κρόνου Η Αμερικανή αστροφυσικός Robin Canup πάντως, με προσομοιώσεις στον υπολογιστή, απέδειξε ότι οι δακτύλιοι του Κρόνου και οι μικροί δορυφόροι από πάγο θα μπορούσαν να έχουν δημιουργηθεί κατά την προσέγγιση ενός γιγάντιου δορυφόρου του Κόκκινου Πλανήτη σε αυτόν. Καθώς τον πλησίαζε, οι τεράστιες παλιρροϊκές δυνάμεις που ασκούσε ο Κρόνος στο δορυφόρο θα πρέπει να «ξήλωσαν» τις εξωτερικές του στοιβάδες, οι οποίες αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από πάγο και δημιούργησαν εν τέλει το σύστημα δακτυλίων του και ορισμένους μικρούς εσωτερικούς δορυφόρους. Αντίθετα, ο βραχώδης πυρήνας του αρχικού δορυφόρου θα πρέπει να παρέμεινε συμπαγής, καταλήγοντας να πέσει πάνω στον Κρόνο. Ενδεχομένως μάλιστα η βίαιη αυτή διαδικασία να συνέβη περισσότερες από μία φορές. Γιατί, όπως υποστηρίζει η Canup, είναι πολύ πιθανό ο αρχέγονος Κρόνος να περιβαλλόταν από περισσότερους γιγάντιους δορυφόρους στο μέγεθος του Τιτάνα. Σε αυτή την περίπτωση, κάθε φορά που γινόταν αυτή η διαδικασία το προηγούμενο σύστημα δακτυλίων που σχηματιζόταν γύρω από τον Κρόνο καταστρεφόταν για να αντικατασταθεί από ένα νέο. Βάσει όλων αυτών, το σύστημα δακτυλίων που τώρα παρατηρούμε στον Κρόνο δεν είναι παρά τα παγωμένα συντρίμμια του τελευταίου γιγάντιου δορυφόρου που κατάπιε ο πλανήτης. Και άλλοι αστροφυσικοί θεωρούν πολύ πιθανή αυτή την ερμηνεία, που ίσως επιβεβαιωθεί όταν το 2017 η διαστημοσυσκευή Cassini της NASA, η οποία βρίσκεται από το 2004 σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο, πλησιάσει πολύ κοντά στους δακτυλίους. Η διεξοδική μελέτη των δακτυλίων του Κρόνου, θα επιτρέψει στους αστροφυσικούς να προσδιορίσουν τη μάζα και την ηλικία τους. Τότε θα διαπιστώσουμε αν οι δακτύλιοι είναι πράγματι ηλικίας 4,5 δισεκατομμυρίων ετών, όπως προκύπτει από το μοντέλο της Robin Canup. Τέλος, οι δακτύλιοι του Δία , του Ουρανού και του Ποσειδώνα πιθανά δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα συγκρούσεων μετεωριτών επάνω στους μικρότερους εσωτερικούς δορυφόρους των πλανητών αυτών. Σκόνη και βραχώδη κατάλοιπα εκτινάχθηκαν τότε από τις επιφάνειες των δορυφόρων και συνέχισαν να περιφέρονται γύρω από τον πλανήτη για αρκετό χρόνο. Πράγματι έχουμε ενδείξεις από παρατηρήσεις από το διαστημικό παρατηρητήριο Γαλιλαίος, που περιφέρεται γύρω από τον Δία, ότι το υλικό των δακτυλίων ακολουθεί απευθείας τα ίχνη τριών από τους μικρότερους εσωτερικούς δορυφόρους.