trex

Οι ωκεανοί «βράζουν» Απορροφούν την έξτρα θερμότητα των κλιματικών μεταβολών Λονδίνο Ο ρυθμός αύξησης της θερμοκρασίας εξαιτίας των κλιματικών μεταβολών στη Γη είχε συνεχή αυξητική τάση στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Στη συνέχεια ο ρυθμός μειώθηκε με την επιστημονική κοινότητα να αναζητά τις αιτίες και να προσπαθεί να διαπιστώσει αν η αύξηση της θερμοκρασίας σταμάτησε. Τα ευρήματα μιας σειράς ερευνών συμφωνούν στο ότι το φαινόμενο δεν σταμάτησε αλλά απλά έκανε «παύση» ή καλύτερα μεταφέρθηκε από την ατμόσφαιρα στους ωκεανούς οι οποίοι απορροφούν την έξτρα θερμότητα που παράγεται στον πλανήτη. Η «υδαταποθήκη» θερμότητας Η πιο σημαντική από τις νέες μελέτες έγινε από επιστήμονες της Μετεωρολογικής Υπηρεσία της Βρετανίας οι οποίοι είναι και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της θεωρίας ότι οι ωκεανοί απορροφούν τη θερμότητα που κανονικά θα παρέμενε στην ατμόσφαιρα και θα αύξανε συνεχώς τη θερμοκρασία στην επιφάνεια της Γης. Σύμφωνα με αυτές τις εκτιμήσεις οι ωκεανοί απορροφούν ποσότητα θερμότητα ίση με την ενέργεια που παράγουν 150 δισεκατομμύρια ηλεκτρικοί βραστήρες. Η θερμότητα παγιδεύεται στα βάθη των ωκεανών και για αυτό δεν μπορεί να παρατηρηθεί άμεσα από τους δορυφόρους. Μια έμμεση απόδειξη τη θεωρίας είναι ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται αρνητικές επιπτώσεις σε θαλάσσια οικοσυστήματα (π.χ καταστροφή κοραλλιογενών υφάλων) η μετακινήσεις ψαριών που συνδέονται άμεσα με την αύξηση της θερμοκρασίας των ωκεανών. Και όμως… Κορυφαίοι ειδικοί που ασχολούνται με τις κλιματικές συνθήκες επισημαίνουν ότι η μείωση του ρυθμού αύξησης της θερμοκρασίας τη δεκαετία του 2000 δεν ήταν τέτοια που να αποτρέψει την ύπαρξη πολύ υψηλών θερμοκρασιών στον πλανήτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τότε που κρατούνται αρχεία θερμοκρασίας στη Γη από τις 14 πιο θερμές χρονιές στον πλανήτη μας οι 12 είναι χρονιές από το 2000 και μετά. «Κάποιοι μιλάνε για επιβράδυνση, κάποιοι για ένα κενό, κάποιο για μια παύση. Η μέση παγκόσμια θερμοκρασία στην επιφάνεια της Γης δεν έχει αυξηθεί αξιοσημείωτα τα τελευταία 10-15 έτη. Αν και δεν κατανοούμε πλήρως όλες τις λεπτομέρειες για το τι συμβαίνει τα τελευταία 10-15 χρόνια υπάρχει η πεποίθηση ότι υπάρχουν διακυμάνσεις στον ρυθμό αύξησης της θερμοκρασίας» αναφέρει στον Independent ο Ρόουαν Σάτον, καθηγητής κλιματικών συνθηκών στο βρετανικό πανεπιστήμιο Reading. Η αρχαία αύξηση Μια προβολή του τι πιθανώς να συμβεί στο μέλλον προσφέρει μια νέα μελέτη ερευνητών του Imperial College στο Λονδίνο. Οι ερευνητές μελέτησαν τις επιπτώσεις που υπήρξαν όταν πριν από πέντε εκατομμύρια έτη η Γη βίωσε ένα φαινόμενο κλιματικών μεταβολών και αύξησης της θερμοκρασίας παρόμοια με αυτή που συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες. Οπως διαπίστωσαν οι ερευνητές η αύξηση της θερμοκρασίας έλιωσε ένας μεγάλο μέρος των πάγων της Ανταρκτικής και της Γροιλανδίας με αποτέλεσμα η στάθμη της θάλασσας σε παγκόσμιο επίπεδο να ανέβει κατά…20 μέτρα! Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience». http://www.axortagos.gr/okeanoi-vrazoun.html

NASA: γιγάντια τρύπα στην Κορώνα του Ήλιου Μια γιγάντια τρύπα στην Κορώνα του Ήλιου κατέγραψαν η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος (ESA) και το Ηλιακό & Ηλιοσφαιρικό Παρατηρητήριο της NASA. Η τρύπα εντοπίστηκε στις 18 Ιουλίου στον βόρειο πόλο του Ήλιου, σε περιοχή χαμηλής πυκνότητας στα ανώτατα στρώματα της ατμόσφαιρας, δηλαδή την Κορώνα. Οι τρύπες στην Κορώνα του Ήλιου περιέχουν μικρές ποσότητες ηλιακού υλικού και έχουν χαμηλότερη θερμοκρασία, γι’ αυτό και δείχνουν πολύ πιο σκοτεινές από το περιβάλλον τους. Επιπλέον, εμφανίζονται σε διαφορετικές περιοχές και σε διαφορετικές περιόδους του κύκλου δραστηριότητας του Ήλιου. Σημειώνεται ότι σταδιακά η δραστηριότητα του Ήλιου κατευθύνεται προς το ηλιακό μέγιστο, το οποίο προβλέπεται για τα τέλη του 2013. Στη φάση που διανύουμε οι τρύπες στην Κορώνα του Ήλιου μειώνονται, ωστόσο κατά τη διάρκεια του ηλιακού μέγιστου, τα μαγνητικά πεδία του Ήλιου αντιστρέφονται και εμφανίζονται νέες τρύπες κοντά στους πόλους με αντίθετη μαγνητική ευθυγράμμιση. Τότε το μέγεθός τους και ο αριθμός τους αυξάνεται, ενώ καθώς ο Ήλιος κατευθύνεται και πάλι προς το ηλιακό ελάχιστο, τρύπες εμφανίζονται ακόμα και σε περιοχές εκτός των πόλων,. Οι τρύπες στην Κορώνα του Ήλιου είναι πολύ σημαντικές για την κατανόηση του «διαστημικού καιρού», καθώς πυροδοτούν ταχύτατους ανέμους ηλιακών σωματιδίων. http://www.econews.gr/2013/07/22/trupa-korwna-iliou/

«Θύμα» τρομερής σύγκρουσης η ατμόσφαιρα του Αρη Εξαφανίστηκε μετά από την πτώση στον πλανήτη ενός σώματος με μέγεθος σαν του Πλούτωνα Χιούστον Οι επιστήμονες προσπαθούσαν επί χρόνια να βρουν στοιχεία που να εξηγούν την απουσία ατμόσφαιρας στον Αρη. Πριν από λίγους μήνες, με βάση τα στοιχεία που έχει συλλέξει το Curiosity, ο τελευταίος ρομποτικός εξερευνητής στον Κόκκινο Πλανήτη, οι επιστήμονες έκαναν σημαντικές διαπιστώσεις. Σημαντικότερη ήταν η ανακάλυψη ότι ο Αρης διέθετε κάποτε μια πυκνή ατμόσφαιρα το 90% της οποίας διέρρευσε κάποια στιγμή στο μακρινό παρελθόν στο Διάστημα. Τα ευρήματα δύο νέων μελετών υποδεικνύουν ως υπεύθυνη μια κατακλυσμιαία σύγκρουση. Οι δυσκολίες Οι εκτιμήσεις των επιστημόνων για το ατμοσφαιρικό ιστορικό του Αρη βασίζονταν μέχρι πρόσφατα στα δεδομένα που είχαν στείλει η αποστολή Viking τη δεκαετία του 1970 και ο ρομποτικός εξερευνητής Phoenix που προσεδαφίστηκε στον Κόκκινο Πλανήτη το 2008. Ομως τα ατμοσφαιρικά δεδομένα που κατέγραψαν οι δύο αποστολές ήταν αλληλοσυγκρουόμενα και μεγάλο μέρος τους κρίθηκε ως μη αξιόπιστο από τους ειδικούς. Ετσι η επιστημονική κοινότητα ανέμενε με ανυπομονησία τα δεδομένα που θα κατέγραφε το προηγμένο Curiosity. Τα ευρήματα Δύο ανεξάρτητες ερευνητικές ομάδες της NASA μελέτησαν τα δεδομένα που συνέλεξε το Curiosity και κατάφεραν να εξακριβώσουν από τι αποτελείται το λεπτό στρώμα ατμόσφαιρας που υπάρχει στον Αρη. Αργόν, οξυγόνο, άζωτο, μονοξείδιο και διοξείδιο του άνθρακα είναι τα αέρια που υπάρχουν σε αυτό το λεπτό στρώμα όπως διαπίστωσαν και οι δύο ερευνητικές ομάδες. «Είναι σπουδαίο ότι δύο ανεξάρτητες μελέτες μελετώντας δεδομένα από διαφορετικά όργανα και χρησιμοποιώντας διαφορετικές μεθόδους κατέληξαν στα ίδια συμπεράσματα για τη σύνθεση της ατμόσφαιρας του Αρη. Αυτά τα συμπεράσματα ξεκαθαρίζουν το τοπίο και τις αμφιβολίες που υπήρχαν από τις αναλύσεις των δεδομένων των προηγούμενων αποστολών» αναφέρει η Μόνικα Γκράντι, καθηγήτρια πλανητικών επιστημών στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο της Βρετανίας που δεν πήρε μέρος σε κάποια από τις δύο έρευνες. Η σύγκρουση Με βάση τα νέα ευρήματα η θεωρία που αναπτύσσεται από τους ερευνητές είναι ότι λίγο μετά τον σχηματισμό του, όπως συνέβη και με τη Γη, ο Αρης έγινε ένα πεδίο συνεχούς πτώσης αστεροειδών, κομητών και διαφόρων διαστημικών σωμάτων. Οι ερευνητές εικάζουν ότι πριν από περίπου 4 δισ. έτη ένα σώμα με μέγεθος παρόμοιο με εκείνο του Πλούτωνα έπεσε πάνω στον Αρη. Η τρομερή σύγκρουση είχε ως αποτέλεσμα η ατμόσφαιρα του Αρη να καταστραφεί ολοσχερώς. Σύμφωνα με τους ερευνητές, εκτός από τη σύγκρουση κάποιο ρόλο στην καταστροφή της ατμόσφαιρας του Κόκκινου Πλανήτη μπορεί να έπαιξαν και οι ηλιακοί άνεμοι. «Το λεπτό στρώμα ατμόσφαιρας που υπάρχει τώρα στον Αρη είναι ένα μείγμα υπολειμμάτων της παλιάς ατμόσφαιρας και της ηφαιστειακής δραστηριότητας του πλανήτη μετά τη σύγκρουση» αναφέρει ο Κρις Γουέμπστερ του Εργαστηρίου Αεροπροώθησης της NASA (JPL) που ήταν επικεφαλής της μιας ερευνητικής ομάδας. Η ζωή Τα νέα ευρήματα θα επιτρέψουν στους ειδικούς να δημιουργήσουν νέα μοντέλα της κλιματικής εξέλιξης του Αρη και να εξαχθούν πιο ασφαλή συμπεράσματα για το αν ο πλανήτης είχε κάποια στιγμή στην ιστορία του συνθήκες ευνοϊκές για την παρουσία της ζωής (θερμοκρασία, νερό σε υγρή μορφή κ.α). «Ένα θεμελιώδες ερώτημα σχετικά με την πιθανότητα ο Αρης να ήταν κατοικήσιμος κάποτε είναι το χρονικό διάστημα στο οποίο υπήρχε νερό σε υγρή μορφή στην επιφάνειά του» τονίζει ο Πολ Μαχάφι, του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Goddard που ήταν επικεφαλής της δεύτερης ερευνητικής ομάδας. Ένα ακόμη κέρδος από τις δύο νέες μελέτες είναι ότι τα ευρήματά τους θα βοηθήσουν στην ταυτοποίηση μετεωριτών που έχουν πέσει στη Γη και πιστεύεται ότι προέρχονται από τον Αρη. Η ανάλυση των αερίων που είναι παγιδευμένα σε αυτούς τους μετεωρίτες θα δείξει αν πράγματι προέρχονται από τον Κόκκινο Πλανήτη ή έφτασαν εδώ από κάπου αλλού. Οι δύο μελέτες δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Science». ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ http://www.axortagos.gr/thima-tromeris-sigkrousis-atmosfaira-tou-ari.html

Η Γη «φωτομοντέλο» Το Cassini φωτογραφίζει τον πλανήτη μας από τον… Κρόνο Χιούστον Την Παρασκευή το μεσημέρι το διαστημικό σκάφος Cassini που εξερευνά τον Κρόνο και τα φεγγάρια του βρέθηκε σε μια ιδανική θέση για να τραβήξει φωτογραφίες στις οποίες θα διακρίνεται εκτός από τον Κρόνο και η Γη. Η επιστημονική κοινότητα αλλά και οι φίλοι του Διαστήματος αναμένουν αυτές τις εντυπωσιακές εικόνες που δείχνουν το πώς φαίνεται ο πλανήτης μας σε ένα εξωτερικό παρατηρητή. Η NASA μέχρι τη στιγμή που γράφαμε αυτές τις αράδες δεν είχε δώσει στη δημοσιότητα κάποια από αυτές τις εικόνες. Το λεύκωμα Εδωσε όμως στη δημοσιότητα μια γραφιστική απεικόνιση της εικόνας που αντικρίζει αυτή τη στιγμή το Cassini στη θέση στην οποία βρίσκεται. Όπως «βλέπουν» αυτή τη στιγμή οι κάμερες του Cassini η Γη βρίσκεται κάτω και δεξιά από τον Κρόνο. Παράλληλα η NASA έδωσε στη δημοσιότητα και ορισμένες ιστορικές φωτογραφίες της Γης που τραβήχτηκαν από το Διάστημα. Πρόκειται για την πρώτη φωτογραφία της Γης που τραβήχτηκε από το Διάστημα. Στις 23 Αυγούστου του 1966 το σκάφος Lunar Orbiter της NASA βρισκόταν σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη όταν από το κέντρο ελέγχου σκάφτηκαν ότι ήταν ευκαιρία να τραβηχτεί μια φωτογραφία της Γης από το Διάστημα. Εδωσαν εντολή στο σκάφος να στρέψει τις κάμερες του προς τη Γη και να τραβήξει την πρώτη φωτογραφία του πλανήτη μας από το Διάστημα. Η δεύτερη είναι και η πιο δημοφιλής φωτογραφία της Γης από το Διάστημα. Την τράβηξε το 1968 το πλήρωμα του Apollo 8 που ήταν η δεύτερη επανδρωμένη αποστολή της NASA και η πρώτη στην οποία υπήρχε τηλεοπτική μετάδοση όπου οι τηλεθεατές έβλεπαν την επιφάνεια της Σελήνης στους δέκτες τους. Ο γαλάζιος βόλος που βυθίζεται στο βαθύ διαστημικό σκοτάδι αποτελεί σημείο αναφοράς στον τομέα της καταγραφής διαστημικών εικόνων. http://www.axortagos.gr/fotomontelo.html

Αστέρες νετρονίου «λούζουν» με χρυσό το Σύμπαν Νέα έρευνα στηρίζει τη θεωρία ότι τα πάλσαρ είναι κοσμικά χρυσωρυχεία Μασαχουσέτη Τα τελευταία χρόνια στην επιστημονική κοινότητα εμφανίσθηκαν θιασώτες της άποψης ότι ο χρυσός και άλλα πολύτιμα μέταλλα όπως η πλατίνα δεν αποτελούν προϊόν γεωλογικών διεργασιών της Γης αλλά έφθασαν εδώ από το Διάστημα. Πρόσφατες θεωρίες κάνουν λόγο για έλευση του χρυσού και της πλατίνας με μετεωρίτες ή άλλα διαστημικά σώματα (αστεροειδείς, κομήτες) που έπεσαν στον πλανήτη μας και διέσπειραν αυτά τα μέταλλα στο εσωτερικό του. Πως όμως βρέθηκε στους αστεροειδείς και τους μετεωρίτες ο χρυσός; Μια ιδέα που κερδίζει συνεχώς έδαφος είναι ότι η πηγή του χρυσού στο Σύμπαν είναι οι αστέρες νετρονίου και ειδικότερα οι συγκρούσεις που συμβαίνουν ανάμεσά τους. Μια νέα μελέτη έρχεται να στηρίξει αυτή τη θεωρία. Τα άστρα νετρονίου Τα άστρα νετρονίου ή πάλσαρ είναι σώματα υψηλής πυκνότητας, σχηματίζονται από άστρα τα οποία έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους και καταρρέουν. Ολα τα πάλσαρ εκπέμπουν δέσμες ακτινοβολίας από τους πόλους τους και καθώς περιστρέφονται γίνονται ορατά από τη Γη ως περιοδικές, σύντομες λάμψεις ραδιοκυμάτων. Ορισμένοι μάλιστα τα περιγράφουν ως «κοσμικούς ραδιοφάρους». Οι χρυσές συγκρούσεις Πριν από δύο χρόνια επιστήμονες του Ινστιτούτου Αστροφυσικής Max Planck στη Γερμανία πραγματοποίησαν προσομοιώσεις οι οποίες έδειξαν ότι οι συγκρούσεις αστέρων νετρονίων παράγουν χρυσό. Τώρα ερευνητές του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian προχώρησαν ένα βήμα περισσότερο όχι μόνο επιβεβαιώνοντας ότι οι συγκρούσεις των πάλσαρ παράγουν χρυσό αλλά υπολογίζοντας και την ποσότητά του. «Εκτιμούμε ότι η σύγκρουση αστέρων νετρονίων παράγει και εκτοξεύει στο Διάστημα ποσότητα χρυσού που αντιστοιχεί στη μάζα δέκα σωμάτων σαν τη Σελήνη» αναφέρει ο Εντο Μπέργκερ, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας που έχει υποβάλει τη μελέτη της για δημοσίευση στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal Letters». http://www.axortagos.gr/asteres-netroniou-louzoun-xriso-simpan.html

Κατά 2,3 μέτρα υψηλότερα η θάλασσα σε 2000 χρόνια Νέα μελέτη προσδιορίζει την επίδραση της υπερθέρμανσης του πλανήτη σε κλίμακα χιλιετιών Ουάσινγκτον Προσομοιώσεις ερευνητών από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Ορεγκον στις ΗΠΑ, δείχνουν ότι μέσα σε περίπου 2.000 χρόνια η στάθμη της θάλασσας αναμένεται να αυξηθεί κατά 2,3 μέτρα εξαιτίας της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Οι ειδικοί, όπως αναφέρουν σε δημοσίευσή τους στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences», προχώρησαν στην ανάλυση των τεσσάρων βασικών παραγόντων _ το λιώσιμο των ηπειρωτικών παγετώνων, το λιώσιμο των πάγων της Γροιλανδίας, το λιώσιμο των πάγων της Ανταρκτικής και η διαστολή των νερών της θάλασσας _, που ευθύνονται για την αύξηση της στάθμης της θάλασσας. Το λιώσιμο των πάγων θα «πνίξει» την ξηρά Στη μελέτη τους, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα, η καταγεγραμμένη αύξηση της στάθμης της θάλασσας οφειλόταν κυρίως στη διαστολή των ωκεανών και στο λιώσιμο των παγετώνων. Ωστόσο, οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι μελλοντικά ο μεγαλύτερος κίνδυνος θα προέρχεται από το λιώσιμο των πάγων της Γροιλανδίας, οι οποίοι ενδεχομένως να εξαφανιστούν, και των πάγων της Ανταρκτικής, οι οποίοι αναμένεται να συρρικνωθούν σημαντικά χωρίς όμως να εξαφανιστούν. «Η μελέτη δεν είχε σκοπό να προσδιορίσει πόσο θα αυξηθεί η θερμοκρασία του πλανήτη ή πόσο γρήγορα θα ανέβουν τα επίπεδα της στάθμης της θάλασσας» εξηγεί χαρακτηριστικά ο συγγραφέας της μελέτης, δρ Πίτερ Κλαρκ. «Αντίθετα, προσπαθήσαμε να προσδιορίσουμε το πώς “κλειδώνει” η αύξηση της στάθμης της θάλασσας ανάλογα με την υπερθέρμανση του πλανήτη σε μια κλίμακα χιλιετιών. Με άλλα λόγια, το πόσο θα ανέβει η στάθμη της θάλασσας μακροπρόθεσμα για κάθε βαθμό Κελσίου αύξησης της θερμοκρασίαςτου πλανήτη στον βαθμό που η αύξηση αυτή της θερμοκρασίας διατηρείται» προσθέτει ο ειδικός. Οι αριθμοί της μελέτης «Οι προσομοιώσεις που δημιουργήσαμε γύρω από τα μελλοντικά σενάρια, βασίστηκαν σε μοντέλα φυσικής με αρκετά παλαιότερα ευρήματα για την αύξηση της στάθμης της θάλασσας. Πριν από περίπου 120.000 χρόνια για παράδειγμα, η θερμοκρασία του πλανήτη ήταν 1-2 βαθμούς υψηλότερη από ότι είναι σήμερα και τα επίπεδα της στάθμης της θάλασσας ήταν 5-9 μέτρα υψηλότερα. Τα μοντέλα μας υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και στο μέλλον» υπογραμμίζει ο δρ Κλαρκ. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, καθώς οι πάγοι της Γροιλανδίας λιώνουν με το πέρασμα των χιλιετιών και το ύψος τους μειώνεται, οι θερμοκρασίες αυξάνονται περεταίρω εξαιτίας της απώλειάς τους. «Για κάθε 1.000 μέτρα απώλειας του ύψους των πάγων, η θερμοκρασία αυξάνεται κατά 6 βαθμούς Κελσίου. Η σταδιακή απώλεια οδηγεί στην επιτάχυνση των ρυθμών της τήξης των πάγων της Γροιλανδίας» αναφέρει ο δρ Κλαρκ. Οι πάγοι της Ανταρκτικής πάλι δεν φαίνεται να επηρεάζονται με τον ίδιο τρόπο από την υπερθέρμανση του πλανήτη. Στην περίπτωσή τους, το λιώσιμο οδηγεί στην αποκοπή παγόβουνων τα οποία επιπλέουν μακριά από τους πάγους με αποτέλεσμα να λιώνουν σε θερμότερα νερά. «Τα μοντέλα μας υποδεικνύουν ότι τα επίπεδα της στάθμης της θάλασσας αναμένεται να ανέβουν κατά 2,3 μέτρα εξαιτίας της υπερθέρμανσης του πλανήτη, μέσα σε βάθος χρόνου χιλιάδων ετών. Αν η θερμοκρασία του πλανήτη αυξηθεί κατά έναν βαθμό Κελσίου κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ετών, τότε αυτό δε σημαίνει αυτομάτως και την άμεση αύξηση της στάθμης της θάλασσας. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, η θερμοκρασία θα πρέπει να αυξηθεί και να διατηρηθεί στα επίπεδα αυτά για αρκετά χρόνια. Παρόλα αυτά, τα αυξημένα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα που ήδη καταμετρούν πολλά χρόνια, αναμένεται να παραμείνουν στην ατμόσφαιρα για χιλιάδες χρόνια. Ακόμα κι αν εμείς προχωρήσουμε σε περικοπές των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα λοιπόν, η επιρροή τους θα συνεχίσει να είναι σημαντική» καταλήγει ο ειδικός. http://www.axortagos.gr/kata-2-3-metra-ipsilotera-thalassa-2000-xronia.html

Το Hubble αποκαλύπτει άγνωστο φεγγάρι του Ποσειδώνα Το καλοκαίρι του 1989 το διαστημικό σκάφος της ΝΑSA Voyager 2 πέρασε κοντά από τον πλανήτη Ποσειδώνα. Κατά τη διάρκεια αυτής της σύντομης προσέγγισης το Voyager 2 έστειλε στη Γη πολλές φωτογραφίες και ανακαλύφθηκαν πολλοί δορυφόροι του γαλοζοπράσινου πλανήτη. Όμως ένας δορυφόρος, όχι μεγαλύτερος σε μέγεθος από μια μητροπολιτική πόλη, σχεδόν κατάμαυρος, δεν είχε παρατηρηθεί από κανέναν μέχρι σήμερα. Κι όμως, ο δορυφόρος αυτός είχε φωτογραφηθεί από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, στο χρονικό διάστημα 2004-2009. Κατά την ανάλυση φωτογραφιών του Ποσειδώνα που ελήφθησαν από το Hubble, ο αστρονόμος Mark Showalter του Ινστιτούτου SETI, παρατηρήσε μια επιπλέον λευκή κουκίδα, σε απόσταση περίπου 105.000 χιλιόμετρα από τον πλανήτη, ανάμεσα στις τροχιές των δορυφόρων Λαρισσα και Πρωτέα. Ο Showalter μελετώντας 150 φωτογραφίες του Ποσειδώνα διαπίστωσε ότι η ίδια λευκή κουκίδα εμφανιζόταν ξανά και ξανά στις φωτογραφιες. Αυτό του επέτρεψε να σχεδιάσει την κυκλική τροχιά του νέου φεγαριού – προς το παρόν ονομάζεται S/2004 N 1 – το οποίο ολοκληρώνει μια περιστροφή γύρω από τον Ποσειδώνα κάθε 23 ώρες. Η ανακάλυψή αυτή αυξάνει τον αριθμό των γνωστών φεγγαριών του Ποσειδώνα σε 14. http://physicsgg.me/2013/07/15/%CF%84%CE%BF-hubble-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%B9-%CE%AC%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%AC%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80/

Επιστήμονες κατέγραψαν τον «παγοκρύσταλλο του θανάτου» Ένα ιδιαίτερα σπάνιο φυσικό φαινόμενο κατάφεραν να καταγράψουν για πρώτη φορά επιστήμονες στην Ανταρκτική. Οι ερευνητές βιντεοσκόπησαν τη δημιουργία ενός παγωμένου θανατηφόρου υποθαλάσσιου τυφώνα, γνωστού ως «Brinicle», ο οποίος μόλις αγγίξει τον βυθό αρχίζει και επεκτείνεται σκοτώνοντας ότι έρχεται σε επαφή μαζί του. Ο αποκαλούμενος «παγοκρύσταλλος του θανάτου» δημιουργείται κάτω από πολύ ήρεμες συνθήκες στους ωκεανούς, όταν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της θερμοκρασίας του νερού (περίπου -1.9 βαθμούς Κελσίου), και της θερμοκρασίας του αέρα (κάτω από μείον 20 βαθμούς Κελσίου). http://www.axortagos.gr/epistimones-kategrapsan-ton-pagokristallo-tou-thanatou-vinteo.html ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ:

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ HD 189733b Αστρονόμοι, με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble παρατηρούν για πρώτη φορά το πραγματικό χρώμα ενός πλανήτη εκτός ηλιακού συστήματος. Το βαθύ μπλε του χρώμα, παραπέμπει στο πως φαίνεται και ο δικός μας πλανήτης από το Σύμπαν, αν και οι ομοιότητες μεταξύ των δύο πλανητών σταματούν εκεί. Πρόκειται για τον HD 189733 b, έναν πλανήτη στον αστερισμό της Αλεπούς, 19 παρσέκ μακριά από το ηλιακό μας σύστημα (ένα παρσέκ ισοδυναμεί με 3.26 έτη φωτός). Ανακαλύφθηκε το 2005, έχει ατμοσφαιρική θερμοκρασία της τάξεως των 1000 βαθμών Κελσίου, ανέμους που αγγίζουν τις ταχύτητες των 7000 χιλιομέτρων την ώρα, και κυριολεκτικά, στην ατμόσφαιρά του βρέχει γυαλί. Το τηλεσκόπιο Hubble, δεν έχει τη δυνατότητα να απομονώσει τον πλανήτη από το μητρικό του άστρο, βλέποντας και τα δύο σαν μια μικρή κουκίδα φωτός. Ωστόσο οι αστρονόμοι περίμεναν τον πλανήτη να κρυφτεί πίσω από το άστρο, καθώς αυτός περιστρέφεται γύρω του. Έτσι, είχαν τη δυνατότητα να μελετήσουν τη διαφορά στην εκπεμπόμενη ακτινοβολία. Το χρώμα του οποίου η ένταση είχε μειωθεί σημαντικά, ήταν το μπλε. Οι παρατηρήσεις αυτές έγιναν με το φασματογράφο του Hubble, και διήρκησαν από τον περασμένο Δεκέμβριο, καθώς οι αστρονόμοι περίμεναν την έκλειψη του πλανήτη. Η εργασία των ερευνητών T. M. Evans et al θα δημοσιευτούν στο τεύχος του Αυγούστου του περιοδικού Astrophysical Journal Letters, με τίτλο: “The deep blue color of HD 189733b: albedo measurements with HST/STIS at visible wavelengths“. Πρόκειται για την πρώτη φορά που ανιχνεύεται το χρώμα ενός μακρινού πλανήτη. Αν και το χρώμα του είναι μπλε, δεν είναι πιθανό να φιλοξενεί νερό σε υγρή μορφή, εξαιτίας του καυτού του κλίματος. Οι αστρονόμοι εικάζουν πως το σκούρο αυτό μπλε δημιουργείται από τα σύννεφα του πλανήτη, που περιέχουν και σωματίδια σιλικόνης και τα οποία δημιουργούν τη βροχή από λιωμένο γυαλί. Το φως του άστρου του, ανακλάται πάνω στα σωματίδια της ατμόσφαιρας, τα οποία απορροφούν το κόκκινο φως, αλλά αφήνουν το μπλε να δραπετεύσει. Μια εναλλακτική θεωρία που προτείνει μια ομάδα των ερευνητών, είναι πως αυτό το χαρακτηριστικό χρώμα δημιουργείται από σύννεφα υδρογόνου. http://physicsgg.me/2013/07/12/%CE%B2%CE%B1%CE%B8%CF%8D-%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BE%CF%89%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7-hd-189733b/

Ερευνητές “ανακάλυψαν” το χρώμα ενός εξωπλανήτη μέσω του Hubble Φαίνεται τελικά πως οι εξωπλανήτες είναι ένα πολύ πιο συχνό φαινόμενο απ’ ότι πιστεύαμε, η εμφάνιση τους όμως παραμένει ένα μυστήριο μιας και συνήθως υπάρχουν μόνο ως μετρήσεις, χωρίς να μπορούμε να διαμορφώσουμε μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα σχετικά με το πως μοιάζουν. Επιστήμονες που χρησιμοποιούν το τηλεσκόπιο Hubble όμως, κατάφεραν να προσδιορίσουν το χρώμα ενός εξωπλανήτη (πλανήτης εκτός του Ηλιακού μας Συστήματος) για πρώτη φορά. Μέτρησαν την ανάκλαση του φωτός του, και μπορούν πλέον να πουν πως ο HD 189733b έχει το χρώμα του μπλε κοβαλτίου, παρόμοιο με αυτό των ωκεανών μας στην Γη. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε μεγαλύτερη συγγένεια με τον συγκεκριμένο πλανήτη όμως μιας και είναι ένας γίγαντας αερίου 63 έτη φωτός μακριά, και η μπλε του απόχρωση πιθανόν οφείλεται σε μία ατμόσφαιρα γεμάτη με θανάσιμο πυριτικό άλας. Όσο απογοητευτικό κι αν είναι αυτό όμως, μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τους τύπους των πλανητών που υπάρχουν και εκτός του Ηλιακού μας Συστήματος. http://techmaniacs.gr/researchers-identify-exoplanet/

H «ουρά» του ηλιακού μας συστήματος Για πρώτη φορά οι επιστήμονες παρατήρησαν ένα γιγάντιο ρεύμα σωματιδίωνΣαν Αντόνιο, Τέξας Οι επιστήμονες γνώριζαν ότι κατά την κίνηση του ηλιακού μας συστήματος στο Διάστημα δημιουργείται ένα ρεύμα σωματιδίων που σχηματίζει μια γιγάντια ουρά παρόμοια με εκείνη των κομητών. Η ουρά αυτή έχει ονομαστεί «ηλιο-ουρά» αλλά μέχρι σήμερα δεν είχε επιτευχθεί η απευθείας παρατήρησή της. Με τη βοήθεια του δορυφόρου Interstellar Boundary Explorer (IBEX) οι επιστήμονες είχαν οπτική επαφή με την ηλιο-ουρά και ομάδα επιστημόνων του Τμήματος Διαστημικών Επιστημών και Μηχανικής του Ερευνητικού Ινστιτούτου Southwest πραγματοποίησε μια μελέτη των δεδομένων που κατέγραψε ο IBEX. Με βάση τα νέα δεδομένα οι επιστήμονες δεν μπορούν ακόμη να υπολογίσουν με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά της. Εκτιμούν ότι η ηλιο-ουρά αποτελείται κυρίως από υδρογόνο και ήλιο, κινείται με ταχύτητα κοντά στο ένα εκατομμύριο χλμ/ώρα και έχει μήκος περίπου 170 δισεκατομμύρια χλμ. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal». ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: http://www.axortagos.gr/oura-tou-iliakou-mas-sistimatos.html

Παρατηρώντας τον σχηματισμό ενός τερατώδους άστρου Χρησιμοποιώντας την συστοιχία ραδιοτηλεσκοπίων ALMA (Atacama Large Millimetre/submillimetre Array) στη Χιλή, μια διεθνής ομάδα αστρονόμων κατάφερε να δει τον σχηματισμό ενός τεραστίου άστρου μέσα σε ένα σκοτεινό νέφος αερίων. Πρόκειται για μια αστρική μήτρα που έχει μάζα 500 φορές μεγαλύτερη από την μάζα του Ήλιου και κυοφορεί ένα άστρο με μάζα 100 φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου. Είναι γνωστό ότι τα μεγαλύτερα και λαμπρότερα άστρα του γαλαξία δημιουργούνται μέσα σε ψυχρά και σκοτεινά νέφη αερίων, αλλά η ακριβής διαδικασία δεν είναι πλήρως γνωστή. Οι αστρονόμοι απέκτησαν μια καλύτερη εικόνα για τον σχηματισμό ενός τερατώδους άστρου παρατηρώντας τις μικροκυματικές ακτινοβολίες που εκπέμπονται από το νέφος με το όνομα, Σκοτεινό Νέφος Spitzer (SDC 335.579-0.292), σε απόσταση 11.000 έτη φωτός από τη Γη. Υπάρχουν δυο θεωρίες σχηματισμού άστρων τεράστιας μάζας. Σύμφωνα με την πρώτη τμήματα του αρχικού νέφους σχηματίζουν μικρούς πυρήνες οι οποίοι στη συνέχεια καταρρέουν βαρυτικά σχηματίζοντας άστρα. Η δεύτερη θεωρία είναι πιο δραματική: ολόκληρο το νέφος αρχίζει να καταρρέει προς τα μέσα και αρχίζει ο σχηματισμός στο κέντρο του ενός ή περισσότερων γιγαντιαίων άστρων. Σύμφωνα με τον Peretto οι λεπτομερείς παρατηρήσεις του νέφους SDC335.579-0.292 από την συστοιχία ραδιοτηλεσκοπίων ALMA αποκαλύπτουν τον μεγαλύτερο πυρήνα πρωταστέρα που εντοπίστηκε ποτέ στον γαλαξία μας, υποδεικνύοντας έτσι τον σχηματισμό ενός τερατώδους άστρου, σύμφωνα με την δεύτερη από τις δυο θεωρίες που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Επιπλέον αποκαλύπτεται με εντυπωσιακή λεπτομέρεια η κίνηση ενός νηματοειδούς δικτύου σκόνης και αερίων προς την συμπαγή περιοχή του κέντρου. Η μάζα του άστρου θα είναι 100 φορές μεγαλύτερη από την μάζα του Ήλιου μας και μόνο ένα στα 10.000 από τα άστρα του Γαλαξία έχει τέτοιο μέγεθος στο γαλαξία μας. Σύμφωνα με τον Peretto, η συστοιχία ALMA θα φέρει σίγουρα επανάσταση στις γνώσεις μας για τον σχηματισμό των άστρων. http://physicsgg.me/2013/07/10/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CF%81%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%83%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B5%CF%81/

Ο διάδοχος του Curiosity To 2020 θα πάει στον Αρη για να αναζητήσει ίχνη ζωής Ουάσινγκτον Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία για το νέο ρομποτικό εξερευνητή που θα ταξιδέψει στον Αρη και θα πραγματοποιήσει έρευνες εκεί. Η αποστολή είναι προγραμματισμένη να ξεκινήσει το 2020 και το ρομπότ που δεν έχει «βαφτιστεί» ακόμη θα προσπαθήσει να εντοπίσει ίχνη ζωής στον Κόκκινο Πλανήτη, κάνοντας παράλληλα και γεωλογικές μελέτες. Το ρομπότ θα συλλέξει πλήθος δειγμάτων εδάφους και πετρωμάτων τα οποία η NASA επιθυμεί να έρθουν στη Γη για να μελετηθούν, αλλά προς το παρόν η αμερικανική υπηρεσία διαστήματος δεν έχει αναπτύξει κάποιο σχέδιο για την αποστολή αυτών των δειγμάτων στον πλανήτη μας. Η αποστολή Η NASA δημιούργησε ένα ειδικό τμήμα που επεξεργάζεται την αποστολή, το Mars 2020 Science Definition Team. Το τμήμα αποτελείται από 19 επιστήμονες και μηχανικούς οι οποίοι παρέδωσαν στην NASA μια πρώτη έκθεση για την αποστολή. Η έκθεση αποτελείται από 154 σελίδες και όπως αναφέρεται σε αυτήν η κατασκευή του νέου ρομπότ θα βασιστεί σε εκείνη των προηγούμενων ρομπότ που έχουν ταξιδέψει και εξερευνήσει τον Κόκκινο Πλανήτη. Τα μέλη της αποστολής σε συνέντευξη Τύπου που έγινε την Τρίτη ανέφεραν ότι το νέο ρομπότ θα διαθέτει τα πλέον προηγμένα συστήματα συλλογής και ανάλυσης δειγμάτων εδάφους και πετρωμάτων σε άλλον πλανήτη. Υποστηρίζουν μάλιστα ότι οι έρευνες του νέου ρομπότ θα παράσχουν πολύτιμα δεδομένα για την οργάνωση μιας επανδρωμένης αποστολής στον Αρη. http://www.axortagos.gr/diadoxos-tou-curiosity.html

Δισεκατομμύρια οι δυνητικά κατοικήσιμοι πλανήτες Ο αριθμός των εν δυνάμει κατοικήσιμων πλανητών που περιστρέφονται γύρω από κόκκινα αστέρια-νάνους, πιθανότατα είναι διπλάσιος απ' ότι πιστεύαμε, αγγίζοντας τα 60 δισεκατομμύρια, σύμφωνα με πρόσφατη αστρονομική μελέτη. Χρησιμοποιώντας παγκόσμια κλιματικά μοντέλα, που δημιουργήθηκαν αρχικά για τη μελέτη της υπερθέρμανσης του πλανήτη Γη, μια ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο και το Πανεπιστήμιο Northwestern δημιούργησε 3-D μοντέλα για το πώς τεράστια νεφελώματα επηρεάζουν τις ατμοσφαιρικές θερμοκρασίες σε πλανήτες που έχουν το μέγεθος της Γης και περιστρέφονται γύρω από αστέρια παρόμοια με τον Ηλιο μας. Οπως διαπίστωσαν οι ερευνητές η ατμοσφαιρική κυκλοφορία και νεφοκάλυψη σε αυτούς τους εξωπλανήτες σημαίνει αυτοί οι δύο κόσμοι θα μπορούσαν να βρίσκονται σε πιο στενή τροχιά με τα αστέρια απ' ότι θεωρούσαμε μέχρι σήμερα, επεκτείνοντας έτσι την κατοικήσιμη ζώνη γύρω από τους κόκκινους νάνους. Προσομοιώσεις σε ηλεκτρονικό υπολογιστή που ανέπτυξε ο πλανητικός επιστήμονας από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο Ντόριαν Αμποτ, δείχνουν ότι θα πρέπει να εξετάσουμε τροχιές πολύ πιο κοντά στους ερυθρούς νάνους από ό, τι έχουμε κάνει στο παρελθόν προκειμένου να βρούμε πλανήτες που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν ζωή. Δεδομένου ότι οι ερυθροί νάνοι είναι ο πιο κοινός τύπος της αστεριού που εξασφαλίζει ευνοϊκές συνθήκες στους πλανήτες γύρω του, οδηγεί τους επιστήμονες να στρέψουν την προσοχή τους προς τα εκεί. Ωστόσο, δεδομένου ότι οι ερυθροί νάνοι είναι ψυχρότεροι από τον ήλιο, η κατοικήσιμη ζώνη τους, θα είναι πολύ πιο μικρή απ' ότι οι κατοικήσιμες ζώνες των άλλων τύπων αστέρων και όπως εξηγούν οι ερευνητές, το αποτέλεσμα θα είναι εξωπλανήτες που βιώνουν ένα έτος που διαρκεί μόνο 30 με 40 ημέρες αντί των 365 ημερών, του γήινου έτους. Ομως, οι εξωπλανήτες αυτοί θα έχουν και μία ακόμη διαφορά: Δεδομένου ότι θα βρίσκονται τόσο κοντά στον κόκκινο νάνο, η περιστροφή τους δε θα είναι ολοκληρωμένη με αποτέλεσμα το αστέρι να βλέπει πάντα μόνο τη μία τους πλευρά . Οπως εξηγεί ο Αμποτ, «αυτό σημαίνει για τους κυνηγούς εξωπλανητών ότι θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε περισσότερες τροχιές, και να αποκτήσουμε περισσότερες μετρήσεις, έτσι ώστε στο τέλος να αναπτύξουμε καλύτερες τεχνικές "κυνηγιού" πλανητών» «Ακόμα κι αν ο πλανήτης εκτίθεται σε διπλάσια ηλιακή ενέργεια, θα εξακολουθεί να υπάρχει άφθονο νερό σε υγρή μορφή στην επιφάνειά του» συμπλήρωνει. Ωστόσο ο Αμποτ και η ομάδα του μάλλον θα πρέπει να περιμένουν λίγα ακόμη χρόνια για να εξάγουν τα συμπεράσματά τους, όταν ο πιο ισχυρός διάδοχος του Hubble, το Διαστημικό Τηλεσκόπιο James Webb, τεθεί σε λειτουργία το 2018. http://parousiazw.gr/technology/9-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE %BC%CE%B7--%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1/42513-disekatommyria-oi-dynitika-katoikisimoi-planites#.Udv0XW34XK4

Ενας μαθουσάλας γαλαξίας γευματίζει Εχει ηλικία 12 δισ. ετών και «καταβροχθίζει» ψυχρές μάζες αερίου Νέα Υόρκη Ένα εντυπωσιακό κοσμικό φαινόμενο στις εσχατιές του Σύμπαντος κατέφεραν να καταγράψουν αστρονόμοι χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο VLT στη Χιλή. Πρόκειται για ένα πανάρχαιο γαλαξία, ηλικίας που έχει «μαγνητίσει» μάζες ψυχρού αερίου που βρίσκονται έξω από αυτόν και όταν τον πλησιάσουν τις… καταπίνει. Ο γαλαξίας και το κβάζαρ Οι επιστήμονες υποπτεύονταν εδώ και πολλά χρόνια ότι οι γαλαξίες τραβούν ύλη από το εξωτερικό περιβάλλον τους και την αφομοιώνουν στη συνέχεια. Ομως πρόκειται για μια διεργασία που αποδείχτηκε μέχρι σήμερα εξαιρετικά δύσκολο να παρατηρηθεί. Διεθνής ομάδα επιστημόνων με τη βοήθεια του VLT εντόπισε το φαινόμενο να λαμβάνει χώρα στα βάθη του Σύμπαντος. Οι αστρονόμοι εντόπισαν ένα γαλαξία ηλικίας περίπου 12 δισ. ετών (η ηλικία του Σύμπαντος υπολογίζεται στα 13.8 δις. έτη) την στιγμή που βρισκόταν σε ευθυγράμμιση με ένα ακόμη αρχαιότερο κβάζαρ. Τα κβάζαρ είναι ενεργοί πυρήνες των γαλαξιών και όπως πιστεύουν οι αστροφυσικοί τροφοδοτούνται από μαύρες τρύπες. Τα κβάζαρ που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα είναι αρχαία, γεγονός που σημαίνει ότι για άγνωστους ακόμη λόγους όσο εξελισσόταν και αναπτυσσόταν το Σύμπαν οι γαλαξίες σταμάτησαν να παράγουν αυτές τις εντυπωσιακές κοσμικές δομές. Το φαινόμενο Καθώς το κβάζαρ και ο γαλαξίας ευθυγραμμίστηκαν το φως του κβάζαρ πέρασε μέσα από το ψυχρό αέριο που περιβάλλει τον γαλαξία και ουσιαστικά φώτισε το φαινόμενο επιτρέποντας στους επιστήμονες να το παρατηρήσουν για πρώτη φορά με τέτοια λεπτομέρεια. «Αυτού του είδους η ευθυγράμμιση είναι πολύ σπάνια και μας επέτρεψε να κάνουμε μοναδικές παρατηρήσεις. Καταφέραμε να δούμε καθαρά τόσο τον γαλαξία όσο και το αέριο που το περιβάλλει κάτι που θα μας βοηθήσει να βρούμε απαντήσεις σε ένα από τα μυστήρια γύρω από τον σχηματισμό των γαλαξιών. Το πώς αναπτύσσονται οι γαλαξίες και πώς τροφοδοτείται ο σχηματισμός των άστρων» αναφέρει ο Νίκολας Βουσέ του Ινστιτούτου Ερευνών Αστροφυσικής και Πλανητολογίας (IRAP) στην Τουλούζ, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science». http://www.axortagos.gr/enas-mathousalas-galaksias-gevmatizei.html

Πυρηνική «γεωβόμβα» έφτιαξε τη Σελήνη Σούπερ έκρηξη στο κέντρο της Γης δημιούργησε το φεγγάρι Αμστερνταμ Ολλανδός επιστήμονας διατυπώνει μια νέα θεωρία για την ύπαρξη της Σελήνης. Είναι ίσως η πλέον ανατρεπτική αλλά και αρκετά «προωθημένη» θεωρία από όσες έχουν διατυπωθεί μέχρι σήμερα για τη δημιουργία του φυσικού μας δορυφόρου. Ο Βιμ βαν Βέστρενεν, πλανητικός επιστήμονας του Πανεπιστημίου του Αμστερνταμ, υποστηρίζει ότι η Σελήνη είναι προϊόν μιας σούπερ έκρηξης που σημειώθηκε στον πυρήνα της Γης. Η έκρηξη Ο Βέστρενεν εκτιμά ότι η έκρηξη σημειώθηκε πριν από 4.5 δισ. έτη και είχε ισχύ ανάλογη με εκείνη 40 δισεκατομμυρίων ατομικών βομβών! Η σούπερ έκρηξη όπως είναι ευνόητο ουσιαστικά «διαμέλισε» τη Γη και ένα από τα κομμάτια του πλανήτη που εκτοξεύτηκαν στο Διάστημα μετατράπηκε τελικά σε φυσικό του δορυφόρο. Η θεωρία του Βέστρενεν βασίζεται σε μια άλλη θεωρία που διατυπώθηκε πριν από περίπου 60 έτη και η οποία υποστηρίζει ότι στο κέντρο της Γης υπάρχει ένας τεράστιος πυρηνικός αντιδραστήρας. Σύμφωνα με τη νέα θεωρία αμέσως μετά τη δημιουργία της Γης ραδιενεργά στοιχεία όπως το πλουτώνιο και το ουράνιο συνέρρευσαν στον εξωτερικό πυρήνα του πλανήτη και μετασχηματίστηκαν σε μεγάλες υγρές δεξαμενές. Ολο αυτό το ραδιενεργό υλικό προκάλεσε μια αλυσιδωτή αντίδραση που οδήγησε σε μια τρομερή έκρηξη στο εσωτερικό του πλανήτη. «Μια πυρηνική έκρηξη είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να εξηγήσει την ύπαρξη της Σελήνης» υποστηρίζει ο Βέστερνεν. Οι θεωρίες Η πρώτη δημοφιλής θεωρία για την ύπαρξη της Σελήνης διατυπώθηκε από τον Τζορτζ Ντάργουιν, υιό του Καρόλου Δαρβίνου. Ο βρετανός αστρονόμος είχε υποστηρίξει ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε από τη Γη, όταν ένα κομμάτι ύλης αποσπάστηκε από την περιοχή του ισημερινού του πλανήτη μας λόγω της φυγόκεντρης δύναμης. Η κρατούσα θεωρία πάντως αναφέρει ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε μετά από τη σύγκρουση της Γης με ένα γιγάντιο διαστημικό σώμα, πιθανώς με έναν πλανήτη στο μέγεθος του Αρη. http://www.axortagos.gr/piriniki-geovomva-eftiakse-selini.html

Στο αφήλιο η γη απόψε στις 6.00 Στο πιο απομακρυσμένο σημείο της τροχιάς που κάνει γύρω από τον Ήλιο και το οποίο ονομάζεται «αφήλιο» θα βρίσκεται η Γη μας απόψε, στις 6:00 . Θα βρίσκεται δηλαδή 5 εκατομμύρια χιλιόμετρα περίπου πιο μακριά από το πλησιέστερο σημείο της τροχιάς της που ονομάζεται «περιήλιο» και το οποίο συνέβη στις 7:00 το πρωί στις 2 του περασμένου Ιανουαρίου Με άλλα λόγια, δηλαδή, η απόσταση της Γης από τον Ήλιο δεν παίζει κανένα ρόλο στην θερμοκρασία που επικρατεί στον πλανήτη μας, αλλά αντίθετα είναι η κλίση που έχει ο άξονας της Γης στην οποία οφείλεται η εναλλαγή των εποχών. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά. Για το φυσικό αυτό φαινόμενο μας μιλά ο Διονύσης Π. Σιμόπουλος Διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου: «Ίσως να μη το γνωρίζετε αλλά η ταχύτητα με την οποία κινείται ένας πλανήτης γύρω από τον Ήλιο καθορίζεται αυστηρά από την απόσταση που έχει από αυτόν. Όσο πιο κοντά στον Ήλιο βρίσκεται, τόσο πιο γρήγορα κινείται, και όσο πιο μακριά τόσο πιο αργά. Και η Γη όμως δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα, μια και η τροχιά της γύρω από τον Ήλιο δεν είναι ένας τέλειος κύκλος αλλά μία έλλειψη. Γι’ αυτό και η απόσταση της Γης από τον Ήλιο στη διάρκεια του έτους δεν είναι σταθερή αλλά κυμαίνεται από 147 έως 152 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Η Γη φτάνει στην πλησιέστερη απόστασή της από τον Ήλιο, που ονομάζεται «περιήλιο», στις αρχές Ιανουαρίου, και στην πιο απομακρυσμένη της απόσταση, που ονομάζεται «αφήλιο», στις αρχές Ιουλίου. Καθώς λοιπόν η Γη πλησιάζει τον Ήλιο στη διάρκεια του φθινοπώρου και στις αρχές του χειμώνα, η τροχιακή της ταχύτητα αυξάνει. Στο περιήλιο η ταχύτητα περιφοράς της Γης γύρω από τον Ήλιο φτάνει περίπου τα 31 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, ενώ καθώς απομακρύνεται από τον Ήλιο την άνοιξη και το καλοκαίρι η ταχύτητά της ελαττώνεται και στο αφήλιο φτάνει περίπου τα 28 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Το γεγονός αυτό επηρεάζει το χρόνο ανάμεσα σε δύο διαδοχικά περάσματα του Ήλιου από το Μεσημβρινό, από δύο διαδοχικά δηλαδή μεσημέρια. Γι’ αυτό η εναλλασσόμενη τροχιακή ταχύτητα της Γης μας είναι ο κύριος λόγος που κάνει τον Ήλιο να μην είναι ο τέλειος χρονομέτρης για τον άνθρωπο. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, η λύση του προβλήματος είναι η «εφεύρεση» ενός φανταστικού Ήλιου που δεν επηρεάζεται από την τροχιακή ταχύτητα της Γης. Ο φανταστικός αυτός Ήλιος ονομάζεται μέσος Ήλιος και η ημέρα όπως έχει καθοριστεί σήμερα βασίζεται σ’ αυτόν τον μέσο Ήλιο, γι’ αυτό και ονομάζεται μέση ηλιακή ημέρα». Ο πραγματικός ή αληθινός Ήλιος, στη διάρκεια ενός έτους, φτάνει να είναι καθυστερημένος στο ημερήσιο ραντεβού του με το Μεσημβρινό, ή ακόμη και να προτρέχει αυτού, έως και 16 λεπτά. Η διαφοροποίηση αυτή είναι κάθε χρόνο η ίδια για κάθε ορισμένη ημερομηνία του έτους, και ονομάζεται εξίσωση του χρόνου. Έτσι αν κατά τη διάρκεια ενός έτους φωτογραφίζαμε τον Ήλιο το μεσημέρι, κάθε μερικές ημέρες με μια φωτογραφική μηχανή που παραμένει στημένη στην ίδια πάντα θέση, και αποτυπώναμε τις εικόνες αυτές πάνω στην ίδια φωτογραφική πλάκα, οι διαδοχικές εικόνες του Ήλιου θα σχημάτιζαν ένα παράξενο σχήμα με την μορφή του αριθμού «8». «Το ίδιο αυτό σχήμα το βλέπουμε μερικές φορές αποτυπωμένο στις επιτραπέζιες γήινες σφαίρες, τοποθετημένο στη μέση περίπου του Ειρηνικού ωκεανού. Το σχήμα αυτό ονομάζεται ανάλημμα και δεν είναι παρά η θέση του Ήλιου σε σχέση με το Μεσημβρινό, τα «μεσημέρια» των μέσων ηλιακών ημερών. Είναι, δηλαδή, η γραφική αναπαράσταση της εξίσωσης του χρόνου πάνω στον ουρανό. Στη διάρκεια ενός έτους ο αληθινός Ήλιος συμπίπτει με το μέσο Ήλιο μόνο 4 φορές: στις 26 Δεκεμβρίου, στις 16 Απριλίου, στις 14 Ιουνίου, και στις 2 Σεπτεμβρίου. Όλες τις άλλες ημερομηνίες ο αληθινός ηλιακός χρόνος είναι είτε μεγαλύτερος είτε μικρότερος του μέσου ηλιακού χρόνου. Τα ηλιακά, λοιπόν, ρολόγια μας δείχνουν τον αληθινό ηλιακό χρόνο. Αντίθετα ένα κανονικό ρολόι σταθερής ταχύτητας εγκαταλείπει τον Ήλιο ως απόλυτο μετρητή του χρόνου, και παρ’ όλο που «βαδίζει» με το μέσο ηλιακό ρυθμό δε μετράει τον ακριβή μέσο ηλιακό χρόνο ενός δεδομένου τόπου. Ένα ρολόι θα μπορούσε φυσικά να μετρήσει επακριβώς το μέσο τοπικό ηλιακό χρόνο μόνο αν ο φορέας του στεκόταν συνεχώς ακίνητος. Γιατί για κάθε παραμικρή μετατόπιση προς τα ανατολικά ή τα δυτικά ο χρόνος διαφέρει. Για να αποφευχθούν όλα αυτά τα μπερδέματα στις μικρές αποστάσεις έχουν καθιερωθεί διεθνώς οι λεγόμενες ωριαίες άτρακτοι. Κάθε μία τέτοια άτρακτος ή ζώνη έχει πλάτος 15 μοιρών, αν και μερικές φορές είναι ακανόνιστες και διορθώνονται για πρακτικούς λόγους σύμφωνα με τα σύνορα μιας χώρας. Έτσι ο χρόνος μέσα σε ολόκληρη τη ζώνη θεωρείται ότι ισοδυναμεί με το μέσο τοπικό ηλιακό χρόνο του κέντρου της ζώνης. Ένα μηχανικό ρολόι λοιπόν δε μετράει το μέσο ηλιακό χρόνο, αλλά απλώς εντοπίζει το χρόνο που έχουμε κοινά αποδεχτεί και καθιερώσει με βάση την συνεχή εναλλαγή νύχτας και ημέρας». http://physicsgg.me/2013/07/05/%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF-%CE%B7-%CE%B3%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-6-00/

Ηλιοβασιλέματα γεμάτα με… πλανήτες Εντυπωσιακοί κόσμοι ανακαλύπτονται τον τελευταίο καιρό, όπου πλανήτες είναι «δεμένοι» όχι με ένα μητρικό άστρο αλλά με περισσότερα Τους γνωρίσαμε στις κινηματογραφικές αίθουσες ως πατρίδα του τζεντάι Λιουκ Σκαϊγουόκερ στον «Πόλεμο των Αστρων». Τα τελευταία χρόνια τα επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια έχουν εντοπίσει πλανήτες που βρίσκονται σε τροχιά όχι γύρω από ένα άστρο όπως η Γη, αλλά από δύο, τρία ακόμη και τέσσερα άστρα. Οι επιστήμονες μελετούν προσεκτικά αυτούς τους νέους γεμάτους ενδιαφέρον εξωτικούς κόσμους. Η αλληλεπίδραση της ζωής Αρχικά οι αστρονόμοι, με τη βοήθεια των νέων ισχυρών επίγειων αλλά και διαστημικών τηλεσκοπίων, άρχισαν να εντοπίζουν πλανήτες που κινούνται γύρω από δύο άστρα. Πρόσφατη μελέτη επιστημόνων του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Νέου Μεξικού στις ΗΠΑ αποκάλυψε ότι τα δυαδικά συστήματα (αυτά που αποτελούνται από δύο άστρα) μπορούν να είναι φιλικά προς τη ζωή αν υπάρχει κάποιος πλανήτης σχετικά κοντά σε αυτά. Οπως υποστηρίζουν οι ερευνητές, δύο άστρα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους με τρόπο τέτοιο ώστε να αλληλεξουδετερώνουν ορισμένα φαινόμενα τα οποία δεν θα βοηθούσαν στην ανάπτυξη ζωής σε έναν πλανήτη. Πρόκειται για φαινόμενα όπως οι ηλιακοί άνεμοι που «γεννιούνται» συχνά-πυκνά στον Ηλιο. Η παρουσία δύο ήλιων, σύμφωνα με τη μελέτη, διευρύνει τη λεγόμενη «κατοικήσιμη» ή «φιλόξενη» ζώνη, δηλαδή την περιοχή όπου οι πλανήτες που βρίσκονται εντός της διαθέτουν συνθήκες ευνοϊκές για την ανάπτυξη και επιβίωση της ζωής. Οι συνθήκες αυτές είναι θερμοκρασίες ούτε πολύ υψηλές ούτε πολύ χαμηλές και κυρίως η παρουσία νερού σε υγρή μορφή στην επιφάνεια του εκάστοτε πλανήτη. 3x3 Πριν από λίγες εβδομάδες εντοπίστηκε ένας πραγματικά σπάνιος κόσμος που αποτελείται από τρεις «κατοικήσιμους» πλανήτες σε ένα σύστημα με τρία άστρα. Πρόκειται για τρεις «υπερ-Γαίες», πλανήτες με μάζα λίγο μεγαλύτερη από της Γης, που ανακαλύφθηκαν στη λεγόμενη κατοικήσιμη ζώνη του τριπλού συστήματος Gliese 667C. Το σύστημα αυτό βρίσκεται σε απόσταση 22 ετών φωτός, στην κατεύθυνση του αστερισμού του Σκορπιού. Οι τρεις νέοι εξωπλανήτες περιφέρονται γύρω από ένα αμυδρό άστρο με μάζα τρεις φορές μικρότερη από του Ηλιου. Με τη σειρά του, το άστρο αυτό βρίσκεται σε τροχιά γύρω από δύο άλλα παρόμοια άστρα. Αυτό σημαίνει ότι από την επιφάνεια των πλανητών θα μπορούσε κάποιος να δει τρία αστέρια, δύο από τα οποία παραμένουν ορατά ακόμα και στη διάρκεια της νύχτας και λάμπουν περίπου με την ένταση της πανσελήνου στη Γη. Στο σύστημα Gliese 667C είχαν ήδη εντοπιστεί τρεις μεγαλύτεροι πλανήτες· και αυτοί σε τροχιά γύρω από το ίδιο αμυδρό άστρο. «Καυτό» τετραπλό ηλιοβασίλεμα Δύο χρήστες του Διαδικτύου που συμμετείχαν σε εθελοντικό πρόγραμμα για τον εντοπισμό εξωπλανητών ανακάλυψαν πέρυσι τον μοναδικό γνωστό πλανήτη που φωτίζεται από τέσσερα άστρα ταυτόχρονα. Ο εξωπλανήτης PH1, σε απόσταση 5.000 ετών φωτός από τη Γη, είναι ένας γίγαντας από αέριο με διάμετρο έξι φορές μεγαλύτερη από της Γης, συγκρίσιμος σε μέγεθος με τον Ποσειδώνα. Είναι πάντως απίθανο να υπάρχουν εξωγήινοι που απολαμβάνουν το τετραπλό ηλιοβασίλεμα του PH1, αφενός μεν επειδή δεν διαθέτει στέρεη επιφάνεια, αφετέρου δε επειδή η θερμοκρασία του εκτιμάται ότι κυμαίνεται από τους 250 ως τους 340 βαθμούς Κελσίου. Ο PH1 κινείται σε τροχιά γύρω από ένα δυαδικό σύστημα - ένα σύστημα που αποτελείται από δύο άστρα σε τροχιά, το ένα γύρω από το άλλο. Το ένα από τα δύο αυτά άστρα έχει μέγεθος παρόμοιο με τον Ηλιο, ενώ το άλλο είναι ένας μικρός, αμυδρός κόκκινος νάνος. Τα δυαδικά συστήματα δεν σπανίζουν στον Γαλαξία μας, ωστόσο το σύστημα του PH1 παρουσιάζει μία επιπλέον ιδιαιτερότητα, αφού ένα δεύτερο δυαδικό σύστημα εντοπίστηκε να κινείται σε τροχιά γύρω από το πρώτο σε απόσταση 1.000 αστρονομικών μονάδων (μία αστρονομική μονάδα, ή AU, είναι η απόσταση της Γης από τον Ηλιο, περίπου 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα). Παρά την περιπλοκότητα αυτής της διάταξης, ο πλανήτης PH1 φαίνεται ότι βρίσκεται σε σταθερή τροχιά και δεν κινδυνεύει να πέσει μέσα στα άστρα ή να εκσφενδονιστεί στο διαστρικό κενό. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=520676

Εξήντα δισ. πλανήτες «προσφέρουν» ζωή Νέα μελέτη για το πόσοι κόσμοι του Γαλαξία είναι … φιλόξενοι Σικάγο Η νέα γενιά επίγειων και διαστημικών τηλεσκοπίων επιτρέπει στους επιστήμονες να μελετούν με όλο και μεγαλύτερη λεπτομέρεια τον Γαλαξία. Τον τελευταίο καιρό έχουν διεξαχθεί μια σειρά από μελέτες στις οποίες έχει γίνει προσπάθεια να εξακριβωθεί ο αριθμός των πλανητών του, καθώς και ο αριθμός εκείνων με μέγεθος παρόμοιο με αυτό της Γης. Μια νέα μελέτη υπολογίζει τον αριθμό των πλανητών του γαλαξία μας που διαθέτουν συνθήκες φιλικές προς την παρουσία της ζωής. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι ανέρχεται στα 60 δισ.. Οι κόκκινοι νάνοι Ομάδα αμερικανών επιστημόνων μελέτησε δεδομένα από την αποστολή Kepler η οποία αναζητά πλανήτες στον γαλαξία μας. Επικέντρωσαν την προσοχή τους στους κόκκινους νάνους, άστρα με μάζα 50% μικρότερη από αυτή του Ηλιου. Εχει διαπιστωθεί ότι περίπου το 80% των άστρων του Γαλαξία είναι κόκκινοι νάνοι. Ο αριθμός των κόκκινων νάνων στον γαλαξία μας εκτιμάται ότι ξεπερνάει τα 150 δισεκατομμύρια. Προηγούμενη μελέτη ανέφερε ότι σε περίπτωση που γύρω από έναν κόκκινο νάνο έχει σχηματιστεί ένα πλανητικό σύστημα θα υπάρχει στη λεγόμενη «κατοικήσιμη ζώνη» του ένας τουλάχιστον πλανήτης με μέγεθος παρόμοιο με εκείνο της Γης. Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι το μέγεθος της Γης είναι ιδανικό για την ανάπτυξη ζωής οπότε αν ένας τέτοιος πλανήτης βρίσκεται εντός της κατοικήσιμης ζώνης οι πιθανότητες για να εμφανισθεί και να επιβιώσει η ζωή είναι ιδιαίτερα αυξημένες. Η μελέτη Οι ερευνητές πραγματοποίησαν προσομοιώσεις στις οποίες μελέτησαν τα ατμοσφαιρικά και κλιματικά φαινόμενα που αναπτύσσονται σε πλανήτες οι οποίοι βρίσκονται σε απόσταση από έναν κόκκινο νάνο τέτοια ώστε να υπάρχει νερό σε υγρή μορφή στην επιφάνεια τους. Οι προσομοιώσεις έδειξαν ότι ο αριθμός των πλανητών του γαλαξία μας που μπορούν να υποστηρίξουν την παρουσία της ζωής ανέρχεται σε 60 δισ.. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal Letters» Οι επιστήμονες αναμένουν με αγωνία την εκτόξευση του διαστημικού τηλεσκοπίου James Webb, ενός πολύ ισχυρού τηλεσκοπίου που θα έχει τη δυνατότητα να επιβεβαιώνει την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή στην επιφάνεια εξωπλανητών. Με το James Webb η αναζήτηση ζωής στον γαλαξία μας θα μπει σε νέα διάσταση

Κατακλυσμός κάτω από την Ανταρκτική Εξι δισ. τόνοι νερού διέρρευσαν από λίμνη κάτω από τους πάγους δημιουργώντας έναν τεράστιο κρατήρα στην επιφάνεια Μια κολοσσιαία πλημμύρα σημειώθηκε εν αγνοία μας κάτω από τους πάγους της Ανταρκτικής διοχετεύοντας έξι δισεκατομμύρια τόνους νερού προς άγνωστη κατεύθυνση – το πιθανότερο στον ωκεανό. Το τεράστιο αυτό «άδειασμα» προξενήθηκε σύμφωνα με τους επιστήμονες από την υπερχείλιση μιας υποπαγετώνιας λίμνης και άφησε τη σφραγίδα του δημιουργώντας στην επιφάνεια της λευκής ηπείρου έναν κρατήρα με έκταση όσο η Πάρος και η Σαντορίνη μαζί! Υποπαγετώνιες λίμνες Βαθιά κάτω από τους μόνιμους πάγους που καλύπτουν την Ανταρκτική υπάρχουν λίμνες γλυκού νερού – οι λεγόμενες υποπαγετώνιεςε λίνες – οι οποίες δεν επικοινωνούν άμεσα με τον ωκεανό. Οι λίμνες αυτές – μέχρι στιγμής έχουν ανακαλυφθεί 400 – παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον για τους επιστήμονες. Αφενός μπορούν να δώσουν σημαντικές πληροφορίες για την κατανόηση της κυκλοφορίας του νερού και της δυναμικής κάτω από την επιφάνεια των πάγων και αφετέρου, καθώς έχουν εξελιχθεί απομονωμένες από οποιαδήποτε εξωτερική επιρροή, θεωρείται ότι ενδέχεται να φιλοξενούν προϊστορικές μορφές ζωής. Μια τέτοια υποπαγετώνια λίμνη θεωρείται ότι προκάλεσε τον τεράστιο κρατήρα που εντοπίστηκε πριν από μερικά χρόνια στο ανατολικό τμήμα της Ανταρκτικής. Χρησιμοποιώντας δεδομένα από τον δορυφόρο CryoSat του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) και συνδυάζοντάς τα με παλαιότερα στοιχεία από τον δορυφόρο ICEsat της NASA ομάδα ερευνητών από βρετανικά πανεπιστήμια και την ESA κατόρθωσαν όχι μόνο να χαρτογραφήσουν τον κρατήρα αλλά και να προσδιορίσουν το μέγεθος του «πλημμυρικού γεγονότος» που τον προκάλεσε. Ένα Λοχ Νες κάτω από τον πάγο Όπως περιγράφουν οι επιστήμονες στη μελέτη τους, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Geophysical Research Letters», από το 2007 ως το 2008, επί περίπου 18 μήνες, μια υποθαλάσσια λίμνη που βρισκόταν σε βάθος 3 χλμ. κάτω από τον πάγο υπερχείλισε και άρχισε σιγά σιγά να «αδειάζει». Οι ερευνητές εκτιμούν ότι έξι κυβικά χλμ. νερού (ποσότητα περίπου όση το Λοχ Νες, όπως εξήγησε ο επικεφαλής της μελέτης Μάλκομ Μακ Μίλαν του Πανεπιστημίου του Λιντς στο BBC) διοχετεύθηκαν μάλλον στον Νότιο Ωκεανό. Το κενό που άφησαν πίσω τους προκάλεσε καθίζηση του πάγου με αποτέλεσμα την εμφάνιση του κρατήρα στην επιφάνεια. Η ανακάλυψη προσφέρει νέες γνώσεις για την Ανταρτική και τις υποπαγετώνιες λίμνες της, γεννάει όμως ταυτόχρονα και μερικά σοβαρά ερωτηματικά. Οπως αναφέρεται στο σχετικό δελτίο Τύπου της ESA, η ποσότητα του νερού που «έφυγε» στον ωκεανό αντιστοιχεί στο ένα δέκατο της τήξης των πάγων που συντελείται στην Ανταρτική μέσα σε ένα χρόνο και αυτή η «κρυφή» πηγή παραπανίσιων υδάτων δεν είχε ως τώρα υπολογιστεί από τους ειδικούς. Επίσης η «θαμμένη» κάτω από τον πάγο λίμνη φαίνεται ότι έχει αρχίσει σιγά σιγά να γεμίζει και πάλι – γεγονός το οποίο σημαίνει ότι τουλάχιστον κάποιες από τις υποπαγετώνιες λίμνες της Ανταρτικής ίσως τελικά να μην είναι τόσο απομονωμένες και «ανέπαφες» όσο νομίζαμε. http://www.axortagos.gr/kataklismos-kato-apo-tin-antarktiki_2.html

Οι τελευταίοι οργανισμοί που θα επιζήσουν στη Γη Τα τελευταία πλάσματα που θα επιζήσουν στη Γη θα είναι αυτά που έζησαν πρώτα, δηλαδή οι μικροοργανισμοί που διαβιούν στο υπέδαφος. Αυτή η εκτίμηση είναι σύμφωνα με μία νέα βρετανική επιστημονική μελέτη, η οποία κάνει εκτιμήσεις για την μοίρα του πλανήτη μας δισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα. Οι ερευνητές από τα πανεπιστήμια του Σεν Άντριους, του Εδιμβούργου και του Νταντί στη Σκωτία έκαναν τη σχετική παρουσίαση σε αστρονομικό συνέδριο. Σύμφωνα με το BBC, έκαναν υπολογισμούς με τη βοήθεια υπολογιστών και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όσο ο Ήλιος μας γίνεται ολοένα πιο καυτός και φωτεινός, μόνο τα μικρόβια -κυρίως αυτά του υπεδάφους- θα κατορθώσουν να αντέξουν τις συνθήκες που θα έχουν επικρατήσεις. Αυτές θα είναι ακραίες συνθήκες θερμοκρασίας και ακτινοβολίας, οι οποίες θα έχουν προ πολλού οδηγήσει στην εξαφάνιση της ανθρωπότητας, εκτός και αν αυτή έχει προλάβει να δραπετεύσει σε κάποιον άλλο πλανήτη. Όπως ανέφεραν οι ερευνητές, η σχεδόν ανυπαρξία οξυγόνου, η τοξική ατμόσφαιρα, οι τρομερές πιέσεις και η υψηλή αλατότητα των όποιων υδάτων θα έχουν απομείνει μετά την αναπόφευκτη εξάτμιση των ωκεανών, θα συμβάλουν σε ένα περιβάλλον όπου μόνο ορισμένα ακραιόφιλα (ή εξτρεμόφιλα) βακτήρια και άλλοι μικροοργανισμοί θα είναι σε θέση να αντέξουν – και αυτά όχι για πάντα. Το μέλλον της Γης είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με εκείνο του Ήλιου μας. Σε περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια, η θερμότητα της ηλιακής ακτινοβολίας πάνω στον πλανήτη μας θα είναι τόσο μεγάλη, που οι θάλασσες θα αρχίζουν να εξατμίζονται. Οι υδρατμοί, λόγω εξάτμισης, θα σωρεύονται στην ατμόσφαιρα δρώντας ως ισχυρό «αέριο του θερμοκηπίου», γεγονός που θα ανατροφοδοτεί συνεχώς το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Το αποτέλεσμα είναι η θερμοκρασία στη Γη να αυξηθεί κατά 100 βαθμούς Κελσίου ή και παραπάνω σε σχέση με σήμερα. Αυτό, σε συνδυασμό με την πτώση των επιπέδων του οξυγόνου και τη σταδιακή εξαφάνιση του υγρού νερού, θα οδηγήσει σε ταχεία απώλεια των ζώων και των φυτών. Τα πιο μεγάλα και πιο πολύπλοκα θα αφανιστούν πρώτα και στο τέλος οι μόνες μορφές ζωής πάνω στη Γη θα είναι ορισμένα σκληροτράχηλα μικρόβια. Αυτά, πιθανότατα, θα συνωστίζονται γύρω από τις λιγοστές ποσότητες νερού που θα έχουν απομείνει βαθιά μέσα στην Γη. Σε περίπου 2,8 δισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα, οι υπολογισμοί δείχνουν ότι και αυτά τα μικρόβια θα εξαφανιστούν, με συνέπεια η Γη να απομείνει νεκρή, χωρίς καθόλου ζωή, όπως κατά πάσα πιθανότητα ξεκίνησε μετά τη δημιουργία της. Η νέα μελέτη, σύμφωνα με τους Βρετανούς ερευνητές, ενισχύει την πεποίθηση ότι αν ποτέ βρεθεί ζωή στο σύμπαν, το πιθανότερο είναι να πρόκειται για κάποια μικρόβια και όχι για πιο πολύπλοκες μορφές. Εξάλλου, η πιθανή παρουσία αυτών των μικροβίων σε έναν εξωπλανήτη θα προκαλεί έκλυση αερίων στην ατμόσφαιρά του και αυτό το χαρακτηριστικό ίχνος της ζωής θα είναι κάποια στιγμή δυνατό να το εντοπίσουν οι επιστήμονες εξ αποστάσεως. http://physicsgg.me/2013/07/03/%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B6%CE%AE/

H Γαία του Σύμπαντος Η αποστολή Gaia θα χαρτογραφήσει ένα δισ. άστρα Παρίσι Στην τελική φάση της προετοιμασίας της βρίσκεται η αποστολή GAIA του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA). Το σκάφος της αποστολής θα διαθέτει διάφορα όργανα, όπως μια σούπερ κάμερα 1,5 gigapixel, με τα οποία θα επιχειρήσει να χαρτογραφήσει και μάλιστα τρισδιάστατα περίπου ένα δισεκατομμύριo άστρα. Το σκάφος είναι προγραμματισμένο να εκτοξευθεί τον προσεχή Οκτώβριο και ESA έδωσε πριν από λίγες μέρες στη δημοσιότητα ένα βίντεο για την αποστολή. Το GAIA θα ταξιδέψει σε απόσταση 1,5 εκατομμυρίων χλμ από τη Γη και θα τεθεί σε τροχιά σε ένα σημείο του Διαστήματος όπου θα έχει την καλύτερη δυνατή θέση για να κάνει τη χαρτογράφηση και να μπορεί ταυτόχρονα να μεταδίδει απρόσκοπτα δεδομένα πίσω στη Γη. Υπολογίζεται ότι το σκάφος θα στείλει όγκο δεδομένων που θα ξεπερνά τα 200 terabytes. ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΡΕΟ ΕΔΩ: http://www.axortagos.gr/gaia-tou-simpantos_3.html

Νuclear pasta: νέος τύπος ύλης σε άστρα νετρονίων; Πυρηνικά ζυμαρικά (nuclear pasta) Μαδρίτη Μια σπάνια μορφή της ύλης που έχει βαφτιστεί «πυρηνικό ζυμαρικό» φαίνεται ότι μπορεί να υπάρξει μόνο σε εξωτικά άστρα νετρονίων, εκτιμούν ερευνητές στην Ισπανία. Στις συνθήκες ακραίας πίεσης και θερμοκρασίας που επικρατούν στην επιφάνεια αυτών των σωμάτων, η ύλη δεν μπορεί να υπάρξει όπως τη γνωρίζουμε. Δεν αποκλείεται όμως ότι οι πυρήνες των ατόμων στριμώχνονται τόσο πολύ ώστε ενώνονται και διατάσσονται σε δομές που μοιάζουν με ζυμαρικά -άλλα είναι μακρόστενα σαν μακαρόνια, άλλα επίπεδα σαν λαζάνια και άλλα σπειροειδή σαν φουσίλι. «Τέτοιες συνθήκες υπάρχουν μόνο στα άστρα νετρονίων, τα πιο πυκνά αντικείμενα του Σύμπαντος μετά τις μαύρες τρύπες» σχολιάζει ο Χοσε Πονς, επικεφαλής της μελέτης στο Πανεπιστήμιο του Αλικάντε στην Ισπανία. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ομάδας του, οι οποίες δημοσιεύονται στο Nature Physics, τα πυρηνικά ζυμαρικά ενδέχεται να σταθεροποιούν την ταχύτητα περιστροφής των άστρων νετρονίων. Κοσμική συνταγή Η ύπαρξη των «πυρηνικών ζυμαρικών» είχε προταθεί σε θεωρητικό επίπεδο παλαιότερα, η νέα μελέτη όμως προσφέρει τις πειστικότερες ενδείξεις μέχρι σήμερα. Τα άστρα νετρονίων είναι κατάλοιπα άστρων που εξάντλησαν τα πυρηνικά τους καύσιμα και εκρήγνυνται σε σουπερνόβα. Αυτό που μένει στη θέση τους είναι μια εξαιρετικά συμπαγής σφαίρα, διαμέτρου μερικών χιλιομέτρων, με πυκνότητα που φτάνει τα 590 τετράκις εκατομμύρια κιλά ανά κυβικό μέτρο. Σε αυτές τις ακραίες συνθήκες, τα άτομα της ύλης δεν μπορούν να υπάρξουν όπως τα γνωρίζουμε: τα πρωτόνια και τα ηλεκτρόνια λιώνουν μεταξύ τους και σχηματίζουν ουδέτερα νετρόνια και άλλα σωματίδια που ονομάζονται νετρίνα. Αυτό που μένει τελικά είναι μια σφαίρα που αποτελείται εσωτερικά από έναν υγρό πυρήνα νετρονίων και εξωτερικά από μια λεπτή κρούστα ατομικών πυρήνων. Από τη στιγμή του σχηματισμού τους, τα άστρα νετρονίων περιστρέφονται με εξαιρετικά μεγάλες ταχύτητες, σταδιακά όμως επιβραδύνονται, καθώς χάνουν ενέργεια εκπέμποντάς στη στο Διάστημα υπό τη μορφή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Περιέργως, όμως, κανένα άστρο νετρονίων δεν δείχνει να χρειάζεται πάνω από 12 δευτερόλεπτα για να συμπληρώσει μια πλήρη περιστροφή. Και η «πυρηνική μακαρονάδα» δείχνει τώρα να εξηγεί γιατί τα άστρα νετρονίων δεν περιστρέφονται πιο αργά: Τα υπολογιστικά μοντέλα των ερευνητών δείχνουν ότι ο σχηματισμός αυτών των πυρηνικών ζυμαρικών μειώνει την ηλεκτρική αγωγιμότητα της επιφάνειας του άστρου νετρονίων. Και η μείωση της αγωγιμότητας σημαίνει ότι εξασθενεί το μαγνητικό πεδίο του άστρου, οπότε η εκπομπή ακτινοβολίας μειώνεται με τη σειρά της. Με άλλα λόγια, τα πυρηνικά ζυμαρικά εμποδίζουν την απώλεια ενέργειας και διατηρούν έτσι την υψηλή ταχύτητα περιστροφής. Δυστυχώς, όμως, η πυρηνική μακαρονάδα πιθανότατα θα μείνει για πάντα απρόσιτη για τα πιρούνια των φυσικών. Οι αστρονόμοι θα συνεχίσουν πάντως να αναζητούν άστρα νετρονίων με περίοδο περιστροφής πάνω από 12 δευτερόλεπτα. Αν δεν βρουν τέτοια σώματα, θα μπορούν να είναι πιο βέβαιοι ότι ανακάλυψαν μια κοσμική μακαρονάδα. http://physicsgg.me/2013/07/01/%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%82-%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%B5-%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1-%CE%BD%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD/

Εξωπλανήτες στο αστρικό σμήνος NGC 6811 Στο αστρικό σμήνος NGC 6811, σε απόσταση 3.000 ετών φωτός από τη Γη, στον αστερισμό του Κύκνου, αστρονόμοι παρατήρησαν για πρώτη φορά δύο πλανήτες λίγο μικρότερους από το Ποσειδώνα, να περιφέρονται γύρω από άστρα παρόμοια με τον Ήλιο. Η ανακάλυψη αυτή, που δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature, δείχνει πως είναι δυνατή η δημιουργία πλανητών ακόμη και σε πολυπληθή σμήνη αστεριών. Αν και όλα τα αστέρια δημιουργούνται σε ομάδες, μέσα σε τεράστια νεφελώματα με αρκετή πρώτη ύλη ώστε να γεννήσουν δεκάδες χιλιάδες αστέρια, στη συνέχεια τα περισσότερα ακολουθούν μοναχικές πορείες μέσα στο γαλαξία καθώς οι ομάδες διαλύονται. Άλλα άστρα όμως γεννιούνται μέσα σε μεγάλα σμήνη τα οποία παραμένουν σε σχηματισμό καθόλη τη διάρκεια της ζωής τους. Πρόκειται για περιοχές με συμπυκνωμένο πληθυσμό εκατοντάδων ή και χιλιάδων αστέρων, με πολύ ισχυρή ακτινοβολία και αστρικούς ανέμους, ικανούς να παρασύρουν τα τυχόν διαθέσιμα υλικά για τη δημιουργία πλανητών. Σύμφωνα όμως με τα μέχρι σήμερα συμπεράσματα από το κυνήγι για ανακάλυψη εξωπλανητών, φαίνεται πως οι πλανήτες είναι πολύ λιγότερο σπάνιο είδος από ό,τι αρχικά φανταζόμασταν, και βρίσκονται ακόμη και στα πιο αφιλόξενα μέρη. «Τα παλιά σμήνη, αντιπροσωπεύουν ένα περιβάλλον πολύ διαφορετικό από αυτό στο οποίο γεννήθηκε ο Ήλιος, ή άλλα άστρα που φιλοξενούν πλανήτες.», λέει ο αστρονόμος Soren Meibom του κέντρου αστροφυσικής Harvard-Smithsonian. «Πιστεύαμε πως οι πλανήτες δε θα μπορούσαν να σχηματιστούν ή να επιβιώσουν με τέτοιες εντάσεις στο περιβάλλον τους, ίσως κι επειδή μέχρι σήμερα δε μπορούσαμε να τους βρούμε σε τέτοιες περιοχές». Οι δύο πλανήτες, ονομάστηκαν Kepler 66b και 67b, και είναι περίπου τρεις φορές μεγαλύτεροι από τη Γη. Εντοπίστηκαν με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Kepler, με τη συνήθη πρακτική της παρατήρησης των μεταβολών της φωτεινότητας του μητρικού άστρου. Κάθε φορά που ο πλανήτης περνά μπροστά από το αστέρι, και παρεμβάλλεται έτσι μεταξύ του άστρου και του τηλεσκοπίου, η φωτεινότητά που λαμβάνει το τηλεσκόπιο μειώνεται, έτσι ώστε να είναι δυνατός και ο υπολογισμός του μεγέθους του πλανήτη. Το σμήνος NGC 6811, άρα και οι πλανήτες που φιλοξενεί, έχουν ηλικία περίπου ενός δισεκατομμυρίου χρόνων. Η ανακάλυψη αυτών των δύο εξωπλανητών σε ένα σμήνος όπως το NGC 6811, σημαίνει πως η συχνότητα εμφάνισης πλανητών σε ανοιχτά σμήνη, είναι περίπου ίδια με τη συχνότητα ύπαρξης πλανητών σε μεμονωμένα άστρα του Γαλαξία, όπως ο Ήλιος. «Αυτοί οι πλανήτες είναι σαν ακραίες μορφές ζωής. Η ανακάλυψή τους σημαίνει πως μικροί πλανήτες επιβιώνουν για τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο χρόνια σε ένα χαοτικό και εχθρικό περιβάλλον», καταλήγει ο Meibom. http://physicsgg.me/2013/06/27/%CE%B5%CE%BE%CF%89%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CE%BC%CE%AE%CE%BD%CE%BF%CF%82-ngc-6811/

Συγχωνεύοντας τον... Κόσμο Τι συμβαίνει όταν γαλαξίες, άστρα και μαύρες τρύπες ενώνονται μεταξύ τους Οι συγχωνεύσεις δεν είναι εφεύρεση του κόσμου του εμπορίου, αφού πρόκειται για μια προαιώνια διαδικασία του κόσμου του Σύμπαντος. Γαλαξίες, άστρα και μελανές οπές συγχωνεύονται συνεχώς προκαλώντας εντυπωσιακά φαινόμενα. Ας ρίξουμε μια ματιά σε ορισμένα από αυτά. Γαλαξιακό λίφτινγκ Ενα σπάνιο κοσμικό φαινόμενο εντόπισε διεθνής ομάδα επιστημόνων. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι ο ελλειπτικός γαλαξίας Κένταυρος Α ανέπτυξε σπείρες ύστερα από τη συγχώνευσή του με έναν νεαρότερο και μικρότερο γαλαξία, κάτι που εντοπίζεται για πρώτη φορά. Η ανακάλυψη προσφέρει στους ειδικούς καινούργια στοιχεία για τη ζωή και την εξέλιξη των γαλαξιών. Ο NGC 5128, ευρύτερα γνωστός ως Κένταυρος Α, είναι ένας γιγάντιος ελλειπτικός γαλαξίας (αν και ορισμένοι υποστηρίζουν ότι κατατάσσεται στους φακοειδείς γαλαξίες) που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 12 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη, στον αστερισμό του Κενταύρου. Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο Κένταυρος Α αντιμετώπιζε μια κρίση... μέσης ηλικίας. Τα λαμπρότερα άστρα του είχαν πλέον γεράσει και έχαναν τη «σπιρτάδα» τους. Επιπλέον ο γαλαξίας είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος των αερίων που είναι απαραίτητα για τη δημιουργία νέων άστρων. Ο Κένταυρος Α ήταν, σύμφωνα με τους ειδικούς, ένας «βαρετός γέρος». Kάποια στιγμή όμως ένας μικρότερος και νεότερος γαλαξίας πλησίασε τον Κένταυρο Α. Η συγχώνευση των δύο γαλαξιών «ανανέωσε» τον γερο-γαλαξία, αφού προκάλεσε τη δημιουργία όχι μόνο νέων άστρων, αλλά και δύο σπειροειδών βραχιόνων. Στις παρατηρήσεις οι δύο αυτοί βραχίονες έμοιαζαν με κοσμικά πλοκάμια που περιελίσσονταν γύρω από το κέντρο του ελλειπτικού γαλαξία, με διαστάσεις και προσανατολισμούς που θυμίζουν τους σπειροειδείς γαλαξίες, όπως είναι για παράδειγμα ο δικός μας. «Μείναμε έκπληκτοι όταν ανακαλύψαμε ότι επρόκειτο ξεκάθαρα για σπείρες. Μάλιστα κινούνται και συμπεριφέρονται όπως και οι σπείρες στους σπειροειδείς γαλαξίες» αναφέρει η Αλισον Πεκ του Αστεροσκοπείου ALMA στη Χιλή που ήταν μέλος της ερευνητικής ομάδας. Αστρικός γάμος Αστρονόμοι στις ΗΠΑ εντόπισαν με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble ένα εντυπωσιακό κοσμικό φαινόμενο. Δύο μεγάλα αστρικά σμήνη στα οποία υπάρχουν γιγάντια άστρα βρίσκονται σε διαδικασία συγχώνευσης. Τα δύο σμήνη βρίσκονται στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, έναν μικρό γειτονικό μας γαλαξία. Τα δύο σμήνη βρίσκονται στο νεφέλωμα 30 Δοράδος που αποτελεί την πιο ενεργή περιοχή του Μεγάλου Νέφους του Μαγγελάνου αλλά και μια από τις πιο ενεργές περιοχές ολόκληρου του γαλαξιακού σμήνους στο οποίο ανήκει και ο γαλαξίας μας. Στο νεφέλωμα γεννιούνται άστρα με αμείωτο ρυθμό τα τελευταία 25 εκατομμύρια χρόνια, ορισμένα εκ των οποίων έχουν μέγεθος 100-300 φορές μεγαλύτερο από αυτό του Ηλιου! Τα δύο σμήνη βρίσκονται σε απόσταση 170.000 ετών φωτός από τη Γη και ως σήμερα οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι πρόκειται για ένα γιγάντιο σμήνος αλλά, όπως αποδείχθηκε, πρόκειται τελικώς για δύο σμήνη που βρίσκονται στη διαδικασία της συγχώνευσης. Η ανακάλυψη θα φωτίσει την έρευνα γύρω από τη δημιουργία και εξέλιξη των αστρικών σμηνών. Οι γιγάντιες φυσαλίδες Το 2010 το διαστημικό τηλεσκόπιο Fermi είχε εντοπίσει ένα εντυπωσιακό αλλά μυστηριώδες φαινόμενο στο κέντρο του Γαλαξία. Δύο γιγάντιες φυσαλίδες εκτείνονται σε αντίθετες πλευρές από το κέντρο του Γαλαξία, εκεί όπου βρίσκεται ο Τοξότης Α*, η μελανή οπή του γαλαξία μας. Οι δομές αυτές αποτελούνται από σωματίδια υψηλής ενέργειας και από την πρώτη στιγμή της ανακάλυψής τους οι επιστήμονες προσπαθούν να διαπιστώσουν την προέλευσή τους. Μια νέα θεωρία κάνει λόγο για συγχώνευση του Τοξότη Α* με μια μικρότερη μαύρη τρύπα. http://www.axortagos.gr/sigxonevontas-ton-kosmo.html