trex

Ενας... Πύργος του Άιφελ κάτω από την Ανταρκτική Εντοπίστηκαν κανάλια ψηλά όσο το σύμβολο του Παρισιού κάτω από μια παγοκρηπίδα της ηπείρου Λονδίνο Η ανατροπή των θεωριών σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο λιώνουν οι πάγοι στην Ανταρκτική έρχεται από… κάτω. Ομάδα επιστημόνων από βρετανικά πανεπιστήμια ανακάλυψε τεράστια κανάλια ψηλά όσο ο πύργος του Άιφελ κάτω από μια παγοκρηπίδα (επιπλέον στο νερό στρώμα πάγου) της παγωμένης ηπείρου. Το φαινόμενο δεν σχετίζεται με την κλιματική αλλαγή, όπως όμως τονίζουν οι ερευνητές, προσφέρει πολύτιμες νέες γνώσεις για να εκτιμήσουμε καλύτερα τις επιπτώσεις της στα παγωμένα «άκρα» του πλανήτη μας. Ορατά από ψηλά Τα κανάλια βρίσκονται κάτω από την παγοκρηπίδα Filchner-Ronne στη Δυτική Ανταρκτική και μελετήθηκαν από ερευνητές των πανεπιστημίων του Εξετερ, του Νιουκάσλ, του Μπρίστολ, του Γιορκ και του Εδιμβούργου, καθώς και της Βρετανικής Γεωλογικής Υπηρεσίας της Ανταρκτικής. Το ύψος τους υπολογίστηκε ότι φθάνει τα 250 μ. – εξ ού ο παραλληλισμός με τον Πύργο του Άιφελ του Παρισιού – και το πλάτος τους ξεπερνά τα 244 μ. – το μήκος της Tower Bridge του Λονδίνου – ενώ εκτείνονται εκατοντάδες χιλιόμετρα κατά μήκος της παγοκρηπίδας. Εδώ και καιρό οι ειδικοί τα έβλεπαν στις αεροφωτογραφίες της περιοχής – είναι ορατά στην επιφάνεια της παγοκρηπίδας αλλά και κάτω από αυτήν, καθώς το στρώμα του πάγου επιπλέει σε διαφορετικά ύψη ανάλογα με το πάχος του. Ως τώρα όμως δεν υπήρχε τρόπος να γίνει η «χαρτογράφησή» τους και να υπολογιστούν οι διαστάσεις τους. Οι επιστήμονες από τη Βρετανία το κατόρθωσαν χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό δεδομένων από δορυφορικές εικόνες και αεροπορικές μετρήσεις με ραντάρ. Κατόρθωσαν επίσης να προσδιορίσουν τη διαδρομή που ακολουθεί το νερό από το λιώσιμο των πάγων στην ξηρά, καθώς περνάει κάτω από το στρώμα πάγου της «στεριανής» συνέχειας της παγοκρηπίδας για να διοχετευθεί στη θάλασσα. Εδώ ακριβώς βρισκόταν η έκπληξη. Οι ερευνητές είδαν ότι το νερό έφευγε από την ξηρά προς τη θάλασσα ακολουθώντας κάτω από την παγοκάλυψη της στεριάς μονοπάτια τα οποία ευθυγραμμίζονταν απόλυτα με τα κανάλια της παγοκρηπίδας στο σημείο όπου ο πάγος άρχιζε να επιπλέει στο νερό. Νερό που κυλάει σαν ποτάμι Αυτό έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με τις κρατούσες θεωρίες οι οποίες προβλέπουν ότι, όταν οι πάγοι λιώνουν, το νερό που προκύπτει από την τήξη τους διοχετεύεται προς τη θάλασσα σε μια λεπτή στρώση κάτω από το στρώμα του πάγου. Η νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι τελικά μάλλον η απορροή του νερού γίνεται με πιο «εστιασμένο» τρόπο – όπως στα ποτάμια. Το γεγονός μάλιστα ότι τα κανάλια της διαδρομής του νερού στην ξηρά «ταιριάζουν» απόλυτα με αυτά της παγοκρηπίδας υποδηλώνει, όπως επισημαίνουν οι ερευνητές στη μελέτη τους στην επιθεώρηση «Nature Geoscience», ότι αυτός ο τρόπος απορροής δημιουργεί τον σχηματισμό των καναλιών. Καθώς το νερό από το λιώσιμο των πάγων «μπαίνει» από την ξηρά στον ωκεανό κάτω από το στρώμα του επιπλέοντος πάγου, «σηκώνει» το νερό του ωκεανού σε στήλες οι οποίες με τη σειρά τους λιώνουν περισσότερο τον «θαλασσινό» πάγο σχηματίζοντας τα κανάλια. Ο τρόπος με τον οποίο το νερό από την τήξη ρέει κάτω από τους πάγους παίζει μεγάλο ρόλο στη σταθερότητά τους. Για τον λόγο αυτό η ανακάλυψη των επιστημόνων από τη Βρετανία θεωρείται σημαντική – κανάλια αυτού του είδους έχουν εντοπιστεί αρκετές φορές στο παρελθόν, ως τώρα όμως εθεωρείτο ότι δημιουργούνται από διαδικασίες που συντελούνται στον ωκεανό και δεν σχετίζονται με το λιώσιμο των πάγων. Ακόμη ωστόσο οι ειδικοί δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν τις επιπτώσεις που έχει κάτι τέτοιο στην «πορεία» των πάγων – αυτό είναι ένα νέο αντικείμενο προς μελέτη. «Αν θέλουμε να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά των πάγων και τη συμβολή τους στις μεταβολές της στάθμης της θάλασσας πρέπει να κατανοήσουμε πλήρως τον ρόλο του νερού στη βάση της παγοκάλυψης» δήλωσε σε δελτίο Τύπου η Αν Λε Μπροκ του Πανεπιστημίου του Εξετερ, εκ των συγγραφέων της μελέτης. «Οι πληροφορίες που αντλήσαμε από αυτά τα κανάλια θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε καλύτερα πώς λειτουργεί το σύστημα του νερού και, κατ’ επέκταση, πώς η παγοκάλυψη θα συμπεριφερθεί στο μέλλον». http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=534216

Στον Κρόνο και τον Δία «βρέχει» διαμάντια Δύο Αμερικάνοι πλανητικοί επιστήμονες, μελέτησαν της ηλεκτρικές καταιγίδες που συμβαίνουν συνέχεια στους δύο γιγάντιους πλανήτες. Από αυτές γεννιούνται μεγάλες ποσότητες σωματιδίων άνθρακα τα οποία, λόγω των ακραίων ατμοσφαιρικών συνθηκών, μετασχηματίζονται σε στερεά διαμάντια. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, μόνο στον Ουρανό και τον Ποσειδώνα υπάρχει περίπτωση να έχουν συμβεί ανάλογα φαινόμενα, καθώς το ατμοσφαιρικό αέριο μεθάνιο μπορεί να μετατρέπεται απευθείας σε διαμάντια, που μετά πέφτουν ως στερεή βροχή στην επιφάνεια. Κάτι αντίστοιχο, αλλά με άλλη διαδικασία παραγωγής των διαμαντιών, μπορεί να συμβαίνει στον Δία και τον Κρόνο, όπως υποστηρίζουν ο Κέβιν Μπέινς του πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν- Μάντισον και η Μόνα Ντελίτσκι της California Specialty Engineering, που έκαναν τη σχετική επιστημονική ανακοίνωση στο 45ο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρίας, σύμφωνα με το “Nature“, το “New Scientist” και το Space.com. Οι δύο επιστήμονες θεωρούν ότι όλη η διαδικασία πυροδοτείται από τις ισχυρές αστραπές στη διάρκεια των καταιγίδων, οι οποίες διασπούν τα μόρια του ατμοσφαιρικού μεθανίου σε άτομα άνθρακα. Κατά τη διάρκεια της πτώσης των ατόμων άνθρακα προς την επιφάνεια του πλανήτη, λόγω της αυξανόμενης συνεχώς πίεσης, αρχικά μετατρέπονται σε αιθάλη, μετά σε γραφίτη και τελικά μεταμορφώνονται σε διαμάντια. Οι δύο πλανητικοί επιστήμονες εκτιμούν ότι με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται περίπου χίλιοι τόνοι διαμαντιών το χρόνο και έτσι σταδιακά έχουν συσσωρευτεί περίπου δέκα εκατομμύρια τόνοι στερεών διαμαντιών που μπορεί να «κολυμπάνε» ανάμεσα σε υγρό υδρογόνο και ήλιο. Μάλιστα στα μεγαλύτερα βάθη του Δία και του Κρόνου, όπου οι συνθήκες είναι ακόμα πιο ακραίες (με πιέσεις 500 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερες από εκείνη πάνω στη Γη), δεν αποκλείεται να υπάρχει ένας τεράστιος ωκεανός υγρών διαμαντιών, καθώς τα στερεά διαμάντια θα έχουν πια λιώσει (αυτό συμβαίνει όταν η θερμοκρασία ξεπεράσει περίπου τους 8.000 βαθμούς Κελσίου). Το μέγεθος των στερεών διαμαντιών μπορεί να ξεκινά από φασόλι και να φθάνει σε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις. «Στο μακρινό μέλλον, ρομποτικές αποστολές θα μπορούσαν να εξορύξουν αυτά τα διαμάντια από τους δύο γιγάντιους πλανήτες», εκτίμησε η Μόνα Ντελίτσκι, η οποία δεν απέκλεισε να υπάρχουν πραγματικά «διαμαντόβουνα», όπως τα ονόμασε. «Αν υπήρχε ένα ρομπότ εκεί, θα καθόταν απλώς και θα μάζευε διαμάντια που θα έπεφταν από τον ουρανό», συμπλήρωσε ο Κέβιν Μπέινς. Άλλοι πάντως επιστήμονες εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους κατά πόσο είναι σωστή η εντυπωσιακή αυτή θεωρία. Στη Γη, αν και η όλη γεωλογική διαδικασία σε έναν βαθμό παραμένει μυστηριώδης, πιστεύεται ότι τα διαμάντια σχηματίζονται από άνθρακα θαμμένο σε βάθος περίπου 160 χιλιομέτρων, όταν αυτός θερμανθεί πάνω από 1.000 βαθμούς Κελσίου και συμπιεστεί υπό μεγάλη πίεση. Στη συνέχεια ανεβαίνουν προς την επιφάνεια, παρασυρόμενα από την ανοδική ροή του μάγματος. http://physicsgg.me/2013/10/10/%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B4%CE%AF%CE%B1-%CE%B2%CF%81%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD/

Εξωπλανήτης οκτώ φορές σαν τον Δία Ο γιγάντιος MOA-2011-BLG-322 δεν «χωράει» στις θεωρίες για τη γέννηση των πλανητών Νέα Υόρκη Ενας πλανήτης οκτώ φορές μεγαλύτερος από τον Δία εντοπίστηκε από τους επιστήμονες να περιφέρεται γύρω από ένα άστρο τρεις φορές μικρότερο από τον Ηλιο, σε απόσταση 25.000 ετών φωτός από τη Γη. Οι «αναλογίες» και η απόσταση του εξωπλανήτη από το άστρο του δεν συμβαδίζουν με τις γνωστές θεωρίες για τη γέννηση των πλανητών, προβληματίζοντας τους αστροφυσικούς. Το άστρο του MOA-2011-BLG-322 είναι μάλλον ένα άστρο τύπου Μ – είναι δηλαδή κατά πάσα πιθανότητα ένας όχι ιδιαίτερα φωτεινός κόκκινος γίγαντας με μάζα ίση με το ένα τρίτο της μάζας του Ηλιου. Ο εξωπλανήτης περιφέρεται γύρω από αυτό σε απόσταση 4 αστρονομικών μονάδων (δηλαδή απόσταση περίπου τέσσερις φορές όσο η απόσταση της Γης από τον Ηλιο). Το «πρόβλημα» είναι ότι, σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουν οι επιστήμονες για τον σχηματισμό των πλανητών, ο MOA-2011-BLG-322 είναι υπερβολικά μεγάλος για να βρίσκεται τόσο κοντά στο «μικρό» άστρο του. Οι ερευνητές θεωρούν ότι μελλοντικές παρατηρήσεις ίσως φωτίσουν περισσότερο αυτό το μυστήριο. Η τεχνική του μικροφακού Ο MOA-2011-BLG-322 ανακαλύφθηκε το 2011 από τρεις διαφορετικές ομάδες ερευνητών με την τεχνική του μικροφακού. Το φαινόμενο του μικροφακού, το οποίο προβλέπεται από τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας, συντελείται όταν ένα άστρο περνάει μπροστά από ένα άλλο, πιο μακρινό άστρο. Κατά το πέρασμα αυτό το βαρυτικό πεδίο του πιο κοντινού άστρου – το οποίο σύμφωνα με τη Γενική Σχετικότητα κάμπτει τον περιβάλλοντα χωροχρόνο – διαθλά το φως του πιο μακρινού άστρου λειτουργώντας σαν μεγεθυντικός φακός μέσα από τον οποίο το άστρο και οι πλανήτες που κινούνται γύρω από αυτό γίνονται ορατά από τη Γη. Η τεχνική του μικροφακού είναι μια σχετικά νέα προσέγγιση η οποία διαφέρει σημαντικά από τις δυο κύριες μεθόδους που χρησιμοποιούν οι επιστήμονες για την αναζήτηση εξωπλανητών – τη μέθοδο της διάβασης, η οποία βασίζεται στη σκίαση ενός άστρου καθώς ένας πλανήτης διαβαίνει από μπροστά του, και τη μέθοδο της ακτινικής ταχύτητας, η οποία βασίζεται στην αλλαγή της ακτινικής ταχύτητας ενός άστρου (της κίνησής του δηλαδή σε σχέση με τον Ηλιο) εξ αιτίας της βαρυτικής επιρροής που προκαλεί σε αυτό ένας πλανήτης που περιφέρεται γύρω του. Το «γεγονός» που αφορούσε τον MOA-2011-BLG-322 καταγράφηκε κατά τη διάρκεια μιας συνεργασίας τριών διαφορετικών κέντρων που διερευνούν το Διάστημα με την τεχνική του μικροφακού – του προγράμματος Παρατηρήσεις Μικροφακού στην Αστροφυσική (Microlensing Observations in Astrophysics – MOA, Ιαπωνία/Νέα Ζηλανδία), του Πειράματος Οπτικού Βαρυτικού Φακού (Optical Gravitational Lensing Experiment – OGLE, Πολωνία) και του Wise (Ισραήλ). Η τακτική που ακολουθήθηκε συνιστά μια «πρωτιά» στη συγκεκριμένη μεθοδολογία: ενώ συνήθως, όταν παρατηρούνται φαινόμενα μικροφακού, όλα τα συνεργαζόμενα παρατηρητήρια ενημερώνονται και παρατηρούν από κοινού το γεγονός ενώ αυτό συντελείται, στην περίπτωση του MOA-2011-BLG-322 είναι η πρώτη φορά που ένας εξωπλανήτης ανακαλύπτεται με τη μελέτη των δεδομένων μετά το γεγονός – κάτι το οποίο ανοιγει νέες προοπτικές στην εφαρμογή της συγκεκριμένης μεθόδου. http://www.axortagos.gr/eksoplanitis-okto-fores-san-ton-dia.html

Νερό στον κόκκινο πλανήτη Τελικά ο “Αρης μόνο άνυδρος δεν είναι. Το ρομποτικό ερευνητικό όχημα «Curiosity» της NASA ανίχνευσε με τα όργανά του απρόσμενες ποσότητες νερού στο έδαφος του γειτονικού πλανήτη. Το ρόβερ ανέλυσε το πρώτο του δείγμα αρειανής σκόνης, την οποία εξαέρωσε με υψηλή θερμοκρασία (στους 835 βαθμούς Κελσίου), και αμέσως βρήκε ότι το πιο άφθονο στοιχείο ήσαν οι υδρατμοί. Το εν λόγω νερό δεν βρίσκεται ελεύθερο, αλλά χημικά δεσμευμένο στα μικροσκοπικά σωματίδια του εδάφους. Τρεχούμενο νερό στον “Αρη δεν υπάρχει πια (πριν από δισεκατομμύρια χρόνια όμως υπήρχε σε αφθονία) και σήμερα τα μόνα άμεσα αποθέματα νερού έχουν βρεθεί σε μορφή πάγου στους πόλους του πλανήτη. Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τη Λόρι Λέσιν του Πολυτεχνικού Ινστιτούτου Ρενσελάερ της Νέας Υόρκης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science», ανέφεραν ότι το κοκκινωπό έδαφος του πλανήτη περιέχει νερό σε ποσότητα περίπου 2% (με βάση το βάρος), κάτι που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν οι μελλοντικοί αστροναύτες. http://www.axortagos.gr/nero-ston-kokkino-planiti.html

Ενας «εξπέρ» για τον Αρη Η αποστολή Maven θα αναζητήσει ίχνη νερού στον Κόκκινο Πλανήτη Πασαντίνα, Καλιφόρνια Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα νέα στοιχεία για την αποστολή Maven που σύμφωνα με τον προγραμματισμό της αμερικανικής υπηρεσίας θα ξεκινήσει στις 18 Νοεμβρίου. Το ερευνητικό σκάφος της αποστολής θα προσπαθήσει να βρει στοιχεία που να συνθέτουν την ατμοσφαιρική ιστορία του Αρη. Στοιχεία που πιθανώς θα φωτίσουν ορισμένες πτυχές της γεωλογικής εξέλιξης του Αρη όπως π.χ αυτή που αφορά την ύπαρξη νερού (και πιθανώς ζωής) στην επιφάνεια του πλανήτη. Η λέξη Maven σημαίνει κάποιον που είναι ειδικός σε ένα συγκεκριμένο τομέα χάρις στις εξειδικευμένες γνώσεις του. «Παρατηρούμε πολλά χαρακτηριστικά στην επιφάνεια του Αρη που φαίνεται ότι σχετίζονται με την παρουσία νερού. Κάποια σημεία φαίνεται ότι έχουν σμιλευτεί από νερό. Το ερώτημα είναι που πήγε τόσο το νερό όσο και το διοξείδιο του άνθρακα που υπήρχαν στον Αρη. Απορροφήθηκαν στο εσωτερικό του πλανήτη η το μεν νερό εξατμίστηκε το δε διοξείδιο του άνθρακα διέφυγε στο Διάστημα; Μελετώντας την ατμόσφαιρα του Αρη σήμερα θα συγκεντρώσουμε αρκετά δεδομένα για να ανασυνθέσουμε το ατμοσφαιρικό παρελθόν του. Θα προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε τον μηχανισμό που ελέγχει το πόσο φιλόξενος για τη ζωή είναι ένας πλανήτης» αναφέρει σε δήλωση του ο Μπρους Τζακόσκι, διευθυντής του Κέντρου Αστροβιολογίας του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια και επικεφαλής της ομάδας ερευνητών της αποστολής. Η NASA αποφάσισε το ερευνητικό σκάφος να μεταφέρει μαζί του και ένα DVD στο οποίο θα καταγράφονται τα ονόματα όσων φίλων του Διαστήματος το επιθυμούν καθώς επίσης και μικρά ποιήματα (χαϊκού) που εκείνοι έστειλαν σε ειδική ιστοσελίδα που είχε δημιουργήσει για αυτόν τον σκοπό η NASA. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=533618

«Πρωτοφανής» η οξίνιση των ωκεανών Στο κόκκινο το μέλλον των θαλασσών σύμφωνα με τη νέα έκθεση του ΟΗΕ Λονδίνο H δραματική πτώση του pH των ωκεανών είναι μία από τις τρεις απειλές που αντιμετωπίζουν τα θαλάσσια οικοσυστήματα σε όλο τον πλανήτη, μαζί με την αύξηση της θερμοκρασίας και την πτώση των επιπέδων οξυγόνου. Μέχρι τα τέλη του αιώνα, η οξίνιση θα μπορούσε να είναι τόσο έντονη ώστε τα κοράλλια και τα οστρακοειδή κυριολεκτικά θα διαλύονται. «Οι κίνδυνοι για τους ωκεανούς και τα οικοσυστήματα που αυτοί υποστηρίζουν έχουν υποτιμηθεί σε μεγάλο βαθμό» προειδοποιεί έκθεση που συνέταξαν από κοινού το Διεθνές Πρόγραμμα για την Κατάσταση των Ωκεανών (IPSO), μια ομάδα κορυφαίων ειδικών, σε συνεργασία με την IUCN, την οργάνωση που εκδίδει την Κόκκινη Λίστα των απειλούμενων ειδών. Τι αναφέρει η έκθεση του ΟΗΕ «Το μέγεθος και ο ρυθμός της σημερινής μόλυνσης από άνθρακα, και η οξίνιση των ωκεανών που έρχεται ως αποτέλεσμα, είναι πρωτοφανής στη γνωστή ιστορία της Γης [...] Το θανάσιμο "τρίο"¨της οξίνισης, της θέρμανσης και της αποξυγόνωσης επηρεάζει σημαντικά το πόσο παραγωγικός και αποδοτικός είναι ο ωκεανός» αναφέρει η έκθεση. Άνοδος της θερμοκρασίας: Τα αέρια του θερμοκηπίου ανεβάζουν τη θερμοκρασία της ατμόσφαιρας, η οποία με τη σειρά θερμαίνει τους ωκεανούς από πάνω προς τα κάτω. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή, είναι πλέον «ουσιαστικά σίγουρο» ότι τα ανώτερα στρώματα των ωκεανών θερμάνθηκαν το διάστημα 1971-2010. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνεται ο κίνδυνος εξαφάνισης για ορισμένα είδη, ενώ οι πληθυσμοί πολλών αλιευόμενων ειδών μετακινούνται προς τους πόλους. Υποξία: Η συγκέντρωση του οξυγόνου στα νερά, και ειδικά κοντά στις ακτές, πέφτει λόγω της απορροής λιπασμάτων και αστικών λυμάτων. Τα λιπάσματα ευνοούν την υπερβολική ανάπτυξη του φυτοπλαγκτού (ευτροφισμός), το οποίο τελικά πεθαίνει και αποδομείται από βακτήρια που καταναλώνουν οξυγόνο. Επιπλέον, το θερμό νερό συγκρατεί λιγότερο οξυγόνο από ό,τι το ψυχρό. Οι δύο αυτοί παράγοντες έχουν ως αποτέλεσμα να σχηματίζονται εκτεταμένες «νεκρές ζώνες» όπου τα ψάρια πεθαίνουν από ασφυξία. Οξίνιση: Η πτώση του pH κάνει τους ωκεανούς πιο όξινους -και αυτό είναι πιθανώς το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα τα θαλάσσια οικοσυστήματα. Οι θάλασσες, οι λίμνες και τα ποτάμια απορροφούν έως και το 40% του διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπουμε στην ατμόσφαιρα, και ένα μέρος αυτού του διοξειδίου αντιδρά με το νερό και δίνει ιόντα υδρογόνου, τα οποία ρίχνουν το pH. Αυτό επηρεάζει τα πλάσματα που διαθέτουν σκελετό από ανθρακικό ασβέστιο, καθώς το άλας αυτό δεν σχηματίζεται σε συνθήκες χαμηλού pH. Σύμφωνα με την έκθεση, τα κοράλλια ίσως σταματήσουν να αναπτύσσονται αν η θερμοκρασία αυξηθεί κατά 2 βαθμούς Κελσίου, ενώ αν η άνοδος φτάσει τους 3 βαθμούς ενδέχεται να αρχίσουν να διαλύονται. Όπως δήλωσε στο Reuters ο Άλεξ Ρότζερς του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, επιστημονικός διυθυντής του IPSO, οι σημερινές συνθήκες στους ωκεανούς είναι παρόμοιες με αυτές που επικρατούσαν κατά το λεγόμενο θερμικό μέγιστο του Πλειστόκαινου-Ηώκαινου, το οποίο συνοδεύτηκε από μαζικές εξαφανίσης ειδών. Σήμερα, όμως, ο ρυθμός των αλλαγών είναι υηλότερος και οι ωκεανοί αντιμετωπίζουν ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις. Οι συντάκτες της έκθεσης επισημαίνουν ότι η διεθνής κοινότητα πρέπει να υλοποιήσει τη δέσμευσή της για μια συμφωνία που θα περιόριζε την αύξηση της θερμοκρασίας κάτω από τους 2 βαθμούς έως τα τέλη του αιώνα, σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα. Ζητούν επίσης τη δημιουργία μεγάλων θαλάσσιων καταφυγίων, την αυστηρότερη διαχείριση των αλιευμάτων και την απαγόρευση των αλιευτικών εργαλείων που σύρονται στο βυθό και καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Τα μέτρα που θα λάβουν οι κυβερνήσεις θα έχουν καθοριστική σημασία για το μέλλον της υδρογείου, δεδομένου ότι η θερμοκρασία του πλανήτη θα παραμείνει αυξημένη για αιώνακόμα κι αν οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου μηδενιστούν. http://www.axortagos.gr/protofanis-i-oksinisi-ton-okeanon.html

Ο πρώτος εξωηλιακός ατμοσφαιρικός χάρτης Μελετήθηκε για πρώτη φορά η συγκέντρωση νεφών σε εξωπλανήτη Μασαχουσέτη Διεθνής ομάδα επιστημόνων κατάφερε με τη βοήθεια δύο διαστημικών τηλεσκοπίων να μελετήσει την ατμόσφαιρα ενός εξωπλανήτη και ειδικότερα τη συγκέντρωση νεφών σε αυτόν. Οι ερευνητές έφτιαξαν μάλιστα ένα χάρτη των νεφώσεων στον πλανήτη που είναι και ο πρώτος τέτοιος χάρτης που δημιουργείται για πλανήτη που βρίσκεται έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Πλανήτης διπλής… όψεως Ερευνητική ομάδα από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Ελβετία και το Βέλγιο με επικεφαλής επιστήμονες του ΜΙΤ χρησιμοποίησαν τα τηλεσκόπια Kepler και Spitzer για να μελετήσουν τον πλανήτη Kepler-7b. Ο πλανήτης βρίσκεται σε απόσταση 1000-1400 ετών φωτός από τη Γη και ανήκει σε μια κατηγορία που οι ειδικοί ονομάζουν «Καυτός Δίας». Είναι δηλαδή γίγαντες αερίου που βρίσκονται κοντά στο μητρικό τους άστρο και για αυτό έχουν πολύ αυξημένες θερμοκρασίες. Ο Kepler-7b είναι σχεδόν διπλάσιος σε μέγεθος από τον Δία αλλά έχει μικρότερη μάζα από αυτόν. Οι ερευνητές κατάφεραν να διακρίνουν τις νεφώσεις που σχηματίζονται στον πλανήτη και να δημιουργήσουν ένα χάρτη ο οποίος είναι και ο πρώτος του είδους για πλανήτη που βρίσκεται έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Το πιο ενδιαφέρον όσο και εντυπωσιακό χαρακτηριστικό που προκύπτει από τον χάρτη είναι ότι ο μισός Kepler-7b είναι καλυμμένος από πυκνές νεφώσεις ενώ ο άλλος μισός δεν έχει καθόλου νέφη. Τα εργαλεία και οι τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτή την έρευνα αναμένεται να χρησιμοποιηθούν σε επόμενες όπου θα γίνει προσπάθεια να μελετηθούν πλανήτες με μέγεθος, σύνθεση και συνθήκες κοντινές με εκείνες της Γης. Τα ευρήματα της μελέτης του Kepler-7b δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=532726

Βρέθηκε ποσότητα νερού στο έδαφος του Άρη Μέχρι σήμερα ήταν ευρέως αποδεκτό πως στον Άρη βρίσκονται μεγάλες ποσότητες νερού παγιδευμένες σε μορφή πάγου κάτω από την επιφάνειά του. Σύμφωνα όμως με μια σειρά πέντε μελετών που δημοσιεύονται στο περιοδικό Science και βασίζονται στα ευρήματα του οχήματος Curiosity της NASA, το ίδιο το έδαφος του Άρη αποτελείται κατά ένα μέρος από νερό. Συγκεκριμένα σε 28 λίτρα χώματος από την επιφάνεια του πλανήτη βρέθηκε περίπου ένα λίτρο νερό, σε μορφή μορίων που συμμετέχουν σε χημικές ενώσεις. Το νερό αυτό θα μπορούσε να είναι χρήσιμο σε μια μελλοντική επανδρωμένη αποστολή στον Άρη. Το διαστημικό όχημα Curiosity προσεδαφίστηκε στο κρατήρα Gale, κοντά στον ισημερινό του Άρη, στις 6 Αυγούστου του 2012 με πρωταρχικό σκοπό την μελέτη της γεωλογίας και του κλίματος του γειτονικού μας πλανήτη αλλά και της δυνατότητας να φιλοξενήσει ζωή. Για να απομονώσει το νερό, το Curiosity ζέστανε τα δείγματα σε έναν ειδικό φούρνο στη θερμοκρασία των 825ο Κελσίου, προκειμένου να απομακρύνει τα υπόλοιπα υλικά. Το 2% κατά βάρος του εδάφους του Άρη αποτελείται από νερό, ενώ πέρα από ορυκτά, το έδαφος αποτελείται και από διοξείδιο του θείου, διοξείδιο του άνθρακα και οξυγόνο. Αν και τοξικά για τους ανθρώπους, τα οξειδωτικά χημικά στο υπερχλώριο αποτελούν πηγή ενέργειας για γνωστά μικρόβια στη Γη. Το εύρημα αυτό τονώνει την κουβέντα για το εάν θα μπορούσαν παρόμοια μικρόβια να επιζήσουν στον Άρη. Αυτές οι ανακαλύψεις είναι ένα μικρό μόνο δείγμα των δυνατοτήτων του Curiosity, το οποίο προτού τεθεί σε πλήρη λειτουργία ξόδεψε αρκετούς μήνες δοκιμάζοντας τα συστήματά του. Οι ίδιοι οι επιστήμονες της NASA καλούν τη συγκεκριμένη σημαντική ανακάλυψη ως «απλό ζέσταμα» για το τι θα επακολουθήσει. http://www.axortagos.gr/vrethike-posotita-nerou-sto-edafos-tou-ari.html

Γεωμηχανική: Μπορεί να σώσει τη Γη; Ορισμένοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι είναι η μόνη που μπορεί να σώσει τον πλανήτη Αθήνα Σύμφωνα με τους ειδικούς ο μόνος τρόπος να επαναφέρουμε το κλίμα στην προβιομηχανική κατάσταση είναι να ρουφήξουμε τον άνθρακα από την ατμόσφαιρα και να τον κρατήσουμε σε μόνιμες αποθήκες. Τα τελευταία χρόνια έχουν προταθεί διάφορες προσεγγίσεις γεωμηχανικής -άλλες θα ήταν εύκολα εφαρμόσιμες, άλλες θυμίζουν περισσότερο επιστημονική φαντασία. Η νέα έκθεση Ακόμα κι αν μηδενίσουμε αύριο τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, η θερμοκρασία του πλανήτη θα παραμείνει αυξημένη για αιώνες ή χιλιετίες, ξεκαθαρίζει η τελευταία έκθεση της Διακυβερνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή. Και αυτό σημαίνει ότι μόνος τρόπος να κρυώσει ο πλανήτης είναι η γεωμηχανική, δηλαδή η απορρόφηση διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα σε πλανητική κλίμακα. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι ένα τέτοιο φάρμακο θα ήταν ασφαλές. Η πολύαναμενόμενη έκθεση της IPCC, στην οποία θα βασιστούν οι αποφάσεις των κυβερνήσεων για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας θέρμανσης, προειδοποιεί ότι η συγκέντρωση του CO2 και άλλων αερίων του θερμοκηπίου βρίσκεται βρίσκεται σε επίπεδα που δεν έχει γνωρίσει ο πλανήτης εδώ και τουλάχιστον 800.000 χρόνια. Τα κύρια στοιχεία της έκθεσης του ΟΗΕ για το κλίμα Εκτιμά ότι μέχρι το τέλος του αιώνα η θερμοκρασία θα έχει αυξηθεί κατά 0,3 έως 4,8 βαθμούς Κελσίου σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα, ανάλογα με τα μέτρα που θα ληφθούν για τη μείωση των εκπομπών. Και από το διοξείδιο του άνθρακα που απελευθερώνει η καύση ορυκτών καυσίμων, «περίπου 15 με 40% θα παραμείνει στην ατμόσφαιρα για περισσότερο από 1.000 χρόνια» επισημαίνει η περίληψη της έκθεσης που απευθύνεται στις κυβερνήσεις. Αναφέρει ακόμα ότι, ακόμα και αν μηδενιστούν οι ανθρωπογενεις εκπομπές, «οι επιφανειακές θερμοκρασίες θα παραμείνουν περίπου σταθερές σε αυξημένα επίπεδα για πολλούς αιώνες». Αυτό σημαίνει ότι «ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής [...] είναι μη αντιστρέψιμο σε μια χρονική κλίμακα αιώνων ή χιλιετιών, εκτός αν υπάρξει μια μεγάλη καθαρή αφαίρεση του CO2 από την ατμόσφαιρα στη διάρκεια μιας παρατεταμένης περιόδου». Με άλλα λόγια, ο μόνος τρόπος να επαναφέρουμε το κλίμα στην προβιομηχανική κατάσταση είναι να ρουφήξουμε τον άνθρακα από την ατμόσφαιρα και να τον κρατήσουμε σε μόνιμες αποθήκες. Πράγματι, τα τελευταία χρόνια έχουν προταθεί διάφορες προσεγγίσεις γεωμηχανικής -άλλες θα ήταν εύκολα εφαρμόσιμες, άλλες θυμίζουν περισσότερο επιστημονική φαντασία. Δύο προσεγγίσεις Η πρώτη προσέγγιση γεωμηχανικής αφορά τη «Διαχείριση Ηλιακής Ακτινοβολίας» δηλαδή το μπλοκάρισμα ενός μέρος της λιακάδας που δέχεται ο πλανήτης. Αυτό θα μπορούσε να γίνει με γιγάντια σκίαστρα σε τροχιά, ή με τη σκόπιμη απελευθέρωση στην ατμόσφαιρα διοξειδίου του θείου, μιας ουσίας που ανακλά το ηλιακό φως. Το διοξείδιο του θείου, όμως, είναι ένας ρύπος που καταφέραμε να μειώσουμε έπειτα από μεγάλη προσπάθεια. Η δεύτερη προσέγγιση είναι η «Αφαίρεση Διοξειδίου του Άνθρακα». Αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με συστήματα απορρόφησης του άνθρακα από την ατμόσφαιρα σε μεγάλη κλίμακα. Η τεχνολογία για κάτι τέτοιο, όμως, ακόμα δεν υπάρχει. Μια ευκολότερη λύση στο πλαίσιο της ίδιας προσέγγισης θα ήταν η απόρριψη στους ωκεανούς τεράστιων ποσοτήτων σιδήρου, ο οποίος λειτουργεί ως λίπασμα για την ανάπτυξη του φυτοπλαγκτού. Το φυτοπλαγκόν απορροφά διοξείδιο του άνθρακα και παράγει οξυγόνο. Όταν πεθάνει βυθίζεται στον πυθμένα του ωκεανού και τελικά θάβεται από ιζήματα εγκλωβίζοντας μέσα του τον άνρακα για πάντα. Πείραμα γεωμηχανικής στον Ειρηνικό προκαλεί αντιδράσεις Με επιμονή της Ρωσίας και άλλων χωρών, η έκθεση της IPCC περιλαμβάνει αναφορές στη γεωμηχανική, επισημαίνει όμως ότι υπάρχουν σημαντικά, ίσως και ανυπέρβλητα, προβλήματα. «Οι μέθοδοι SRM [Διαχείριση Ηλιακής Ακτινοβολίας] έχουν βιογεωχημικούς και τεχνολογικούς προορισμούς ως προς τη δυναμική τουε σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν υπάρχουν επαρκείς γνώσεις για τον ποσοτικό προσδιορισμό της αντιστάθμισης των εκπομπών CO2 από την SRM στην χρονική κλίμακα ενός αιώνα» προειδοποιούν οι συντάκτες. Εξίσου επιφυλακτική είναι η έκθεση και για την Αφαίρεση Διοξειδίου του Άνθρακα (CDR). Από τη μία πλευρά, «τα υπολογιστικά μοντέλα δείχνουν ότι οι μέθοδοι CDR, εφόσον είναι υλοποιήσιμες, έχουν το δυναμικό να περιορίσουν σημαντικά την παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας». Από την άλλη, «θα τροποποιούσαν τον παγκόσμιο κύκλο του νερού, και δεν θα μείωναν την οξίνιση των ωκεανών». Η έκθεση τονίζει, τέλος, ότι αν οι μέθοδοι γεωμηχανικής τερματίζονταν για οποιοδήποτε λόγο, η θερμοκρασία πιθανότατα θα άρχιζε να ανεβαίνει και πάλι ραγδαία και θα έφτανε τα επίπεδα στα οποία θα είχε φτάσει ακόμα και χωρίς τη λήψη αυτών των δραστικών μέτρων. Σε κάθε περίπτωση, οι επιστήμονες δεν έχουν καταλήξει σε ομόφωνη γνώμη για το αν οι προτεινόμενες μέθοδοι γεωμηχανικής θα ήταν αποτελεσματικές και ασφαλείς ή αν θα ήταν σκόπιμο να εφαρμοστούν. Δεδομένου εξάλλου ότι πρόκειται για παρεμβάσεις σε πλανητική κλίμακα, η υλοποίησή τους θα απαιτούσε ευρεία συμφωνία στη διεθνή κοινότητα. οποιαδήποτε απόπειρα είναι πιθανό ότι θα παραβίαζε δύο διεθνείς συμφωνίες, τη Συνθήκη για τη Βιολογική Ποικιλότητα του ΟΗΕ και τη Συνθήκη του Λονδίνου. Στο μεταξύ, ένα είναι σίγουρο: οι εκπομπές πρέπει να μειωθούν για να χαμηλώσει ο θερμοστάτης του φούρνου όπου θα ζήσουμε για αιώνες. http://www.axortagos.gr/geomixaniki-mporei-na-sosei-ti-gi.html

Αστρο-στρόβιλος με… διχασμένη προσωπικότητα Εντοπίστηκε πάλσαρ που περιστρέφεται με «τρελές» ταχύτητες και εκπέμπει δύο είδη ακτινοβολίας Λονδίνο Ενα από τα πιο σπάνια και εντυπωσιακά κοσμικά αντικείμενα ανακάλυψαν ανεξάρτητες ερευνητικές ομάδες. Πρόκειται για ένα άστρο νετρονίου που περιστρέφεται μια φορά κάθε 3,9 χιλιοστά του δευτερολέπτου! Ταυτόχρονα το άστρο αυτό εκπέμπει δύο είδη ακτινοβολίας, φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί μόλις άλλη μια φορά μέχρι σήμερα. Τα πάλσαρ Τα άστρα νετρονίου που είναι πιο γνωστά με τον όρο «πάλσαρ» είναι σώματα υψηλής πυκνότητας και σχηματίζονται από άστρα τα οποία έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους και καταρρέουν. Ολα τα πάλσαρ εκπέμπουν τις δέσμες ακτινοβολίας από τους πόλους τους και καθώς περιστρέφονται, γίνονται ορατά από τη Γη ως περιοδικές, σύντομες λάμψεις. Τα πάλσαρ εκπέμπουν την ακτινοβολία (είτε ραδιοκύματα, είτε ακτινοβολία γ, είτε ακτίνες Χ) με σταθερό ρυθμό. Ορισμένοι μάλιστα τα περιγράφουν ως «κοσμικούς ραδιοφάρους». Οι έρευνες Μια ερευνητική ομάδα εντόπισε πριν από λίγο καιρό ένα άστρο νετρονίου σε απόσταση 18 χιλιάδων ετών φωτός από εμάς και έκανε τη σχετική ανακοίνωση. Διαπιστώθηκε ότι το πάλσαρ αυτό στροβιλίζεται με απίστευτη ταχύτητα. Οι ερευνητές υπολόγισαν ότι περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μια φορά κάθε 3,9 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Η ομάδα διαπίστωσε ότι το άστρο αυτό εκπέμπει ακτίνες Χ. Μια εβδομάδα αργότερα μια δεύτερη ερευνητική ομάδα έστρεψε τα τηλεσκόπια στην ίδια περιοχή και εντόπισε ένα άστρο νετρονίου που εξέπεμπε ραδιοκύματα. Αρχικά οι ερευνητές σχημάτισαν την εντύπωση ότι επρόκειτο για ένα δεύτερο πάλσαρ. Οπως αποδείχτηκε όμως πρόκειται για το ίδιο άστρο νετρονίου που έχει, όπως αναφέρουν οι ειδικοί, «διχασμένη προσωπικότητα». H ανακάλυψη είναι πολύ σημαντική αφού τέτοια συμπεριφορά σε πάλσαρ έχει παρατηρηθεί μόλις άλλη μια φορά. Ο... σύντροφος Το πάλσαρ που στροβιλίζεται με αυτή την «τρελή» ταχύτητα και εκπέμπει δύο είδη ακτινοβολίας έλαβε την κωδική ονομασία PSR J1824-2452I . Μια τρίτη ερευνητική ομάδα αποφάσισε να αναζητήσει τον λόγο για τον οποίο το πάλσαρ αυτό «μεταλλάσσεται» και οι ερευνητές έκαναν μια νέα εξίσου εντυπωσιακή ανακάλυψη. Οπως φαίνεται, το πάλσαρ δεν είναι μόνο του αλλά έχει… παρέα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πολύ κοντά στο πάλσαρ βρίσκεται ένα άστρο με μέγεθος 75% μικρότερο από εκείνο του Ηλιου. Τα δύο άστρα περιστρέφονται το ένα γύρω από το άλλο κάθε 11 ώρες. Η συγκεκριμένη μελέτη δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature». Οι ειδικοί εκτιμούν ότι οι αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στα δύο άστρα είναι εκείνες που υποχρεώνουν το πάλσαρ να εκπέμπει δύο είδη ακτινοβολίας. Η ανακάλυψη προσφέρει νέα στοιχεία για τη φύση των άστρων νετρονίων. http://www.axortagos.gr/astro-strovilos-me-dixasmeni-prosopikotita.html

Αμέτρητα τα πιθανά «σπίτια» για τον άνθρωπο Νέα μελέτη υπολογίζει ότι μόνο στον γαλαξία μας υπάρχουν 15-30 δισ. κατοικήσιμοι πλανήτες Λονδίνο Τα επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια παρέχουν πλέον σε καθημερινή βάση ένα τεράστιο αριθμό νέων εικόνων και δεδομένων από το Σύμπαν. Τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες μελετώντας κάθε φορά τα νέα δεδομένα που προκύπτουν προχωρούν σε υπολογισμούς και εκτιμήσεις για τον αριθμό των πλανητών τόσο στο Σύμπαν όσο και ειδικότερα στον γαλαξία μας. Ορισμένες εξ αυτών επικεντρώνονται στον αριθμό των πλανητών που έχουν μέγεθος ή συνθήκες παρόμοιες με αυτές της Γης. Ειδικοί έκαναν για λογαριασμό της επιθεώρησης «New Scientist» ένα νέο υπολογισμό με βάση τα δεδομένα που παράσχει καθημερινά η αποστολή Kepler η οποία αναζητά πλανήτες στον γαλαξία μας. Η νέα μελέτη προσπαθεί να προσεγγίσει τον πιθανό αριθμό των πλανητών με συνθήκες ευνοϊκές προς τη ζωή, με απλά λόγια πλανήτες που θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποτελέσουν κάποτε τόπο κατοικίας των ανθρώπων. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς αυτούς οι κατοικήσιμοι πλανήτες στον γαλαξίας μας είναι 15-30 δισ. «Πόσοι από αυτούς τους κόσμους φιλοξενούν ζωή; Δεν το γνωρίζουμε. Όμως αν είμαστε μόνοι στον γαλαξία μας αυτό δεν θα οφείλεται στην έλλειψη φιλόξενων για τη ζωή χώρων» αναφέρουν οι ειδικοί που έκαναν την μελέτη. http://www.axortagos.gr/ametrita-ta-pithana-spitia-gia-ton-anthropo.html

Ο Ηλιος λίγο πριν… σβήσει Πώς θα μοιάζει το άστρο μας στα τελευταία του στάδια Χιούστον Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble κατέγραψε εικόνες από το άστρο HD 184738. Πρόκειται για ένα άστρο παρόμοιο με τον Ηλιο το οποίο βρίσκεται στα τελευταία στάδια της ζωής του. Ετσι οι επιστήμονες έχουν τη δυνατότητα να δουν πώς θα μοιάζει το μητρικό μας άστρο σε περίπου 5 δισεκατομμύρια έτη όταν και αναμένεται να έχουν «σωθεί» τα καύσιμα του και να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το ίδιο αλλά και το ηλιακό μας σύστημα, όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Το τέλος Το HD 184738 είναι γνωστό και ως άστρο υδρογόνου Campbell. Βρίσκεται στο κέντρο ενός πλανητικού νεφελώματος και είναι στη φάση κατά την οποία το άστρο «ξεφορτώνεται» τα εξωτερικά του στρώματα. Στην εικόνα που κατέγραψε το Hubble το άστρο περιβάλλεται από δέσμες αερίων (κυρίως υδρογόνο, άζωτο). Το HD 184738 αρχικά θα διογκωθεί και θα μεταβληθεί σε έναν κόκκινο γίγαντα και τελικά αυτό που θα μείνει θα είναι ένας μικρός πυκνός πυρήνας που οι ειδικοί ονομάζουν λευκό νάνο. Το ίδιο θα συμβεί και με τον Ηλιο. http://www.axortagos.gr/o-ilios-ligo-prin-svisei.html

CleanSpace One: Το διαστημικό σκουπιδιάρικο Ο δορυφόρος θα συλλέξει και θα καταστρέψει χιλιάδες επικίνδυνα αντικείμενα γύρω από τη Γη Παγιέρν, Ελεβετία Ξεκίνησε η κατασκευή του CleanSpace One, ενός δορυφόρου που θα προσπαθήσει να συλλέξει και να καταστρέψει χιλιάδες διαστημικά σκουπίδια. Την ιδέα είχαν πριν από έναν χρόνο επιστήμονες στην Ελβετία και, όπως έγινε γνωστό, αποφασίστηκε η υλοποίησή της. Σύμφωνα με τον σχεδιασμό, ο δορυφόρος θα είναι έτοιμος να ξεκινήσει την αποστολή του το 2018. Τα διαστημικά σκουπίδια Σε τροχιά γύρω από τη Γη υπολογίζεται ότι βρίσκονται δεκάδες χιλιάδες αντικείμενα που είναι συντρίμμια δορυφόρων και πυραύλων. Ο αριθμός τους μάλιστα πολλαπλασιάζεται καθώς έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους και σπάνε σε περισσότερα κομμάτια. Τα διαστημικά σκουπίδια υπολογίζεται ότι κινούνται με ταχύτητες μεγαλύτερες των 28 χιλιάδων χλμ/ώρα. Εκτιμάται ότι περίπου 20 χιλιάδες διαστημικά σκουπίδια έχουν μέγεθος άνω των δέκα εκατοστών, γεγονός που τα καθιστά ιδιαιτέρως επικίνδυνα. Εκτιμάται επίσης ότι υπάρχουν περισσότερα από 370 χιλιάδες αντικείμενα μεγέθους 1-10 εκατοστών τα οποία «ταξιδεύουν» στο Διάστημα. Τα διαστημικά σκουπίδια απειλούν τους δορυφόρους που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη, τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό αλλά και τα διαστημικά σκάφη που ξεκινούν από τη Γη για να πραγματοποιήσουν αποστολές. Σύμφωνα με τη NASA, ο αριθμός των διαστημικών σκουπιδιών αυξάνεται με τέτοιο ρυθμό που πολύ σύντομα θα είναι πλέον αδύνατο να πραγματοποιηθούν διαστημικές αποστολές. Και αυτό διότι θα είναι απίθανο τα σκάφη και οι δορυφόροι που θα εκτοξεύονται να μην χτυπηθούν κατά την έξοδο τους από τη Γη από κάποιο διαστημικό σκουπίδι. Ετσι η ανάγκη ανάληψης δράσης εναντίον των διαστημικών σκουπιδιών είναι κάτι περισσότερο από επιτακτική. Το σκουπιδιάρικο Επιστήμονες του Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Ελβετίας (EPFL) πρότειναν πέρυσι την κατασκευή μιας διαστημοσυσκευής που θα μπορεί να «καθαρίζει» διαστημικά σκουπίδια. Πρόκειται για έναν δορυφόρο τον οποίο οι εμπνευστές του ονόμασαν CleanSpace One. Ο δορυφόρος θα πιάνει διαστημικά σκουπίδια, θα τα οδηγεί στη γήινη ατμόσφαιρα και θα τα απελευθερώνει εκεί ώστε η τριβή να τα καταστρέψει. Την ιδέα βρήκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η Swiss Space Systems η οποία αποφάσισε να συμμετέχει στην κατασκευή του δορυφόρου. Η εταιρεία ανακοίνωσε ότι θα επενδύσει περίπου 12 εκατομμύρια ευρώ στην κατασκευή του CleanSpace One και αν όλα πάνε καλά ο δορυφόρος θα είναι έτοιμος να αναχωρήσει το 2018. Ο δορυφόρος θα τοποθετηθεί μέσα σε ένα ειδικά διαμορφωμένο αεροσκάφος το οποίο με την σειρά του θα τοποθετηθεί πάνω σε ένα Airbus A300. To Airbus θα πετάξει μέχρι ένα σημείο πάνω από τα σύννεφα και στη συνέχεια θα απελευθερώσει το σκάφος το οποίο θα ταξιδέψει έξω από την ατμόσφαιρα της Γης όπου και θα απελευθερώσει με τη σειρά του τον δορυφόρο. http://www.axortagos.gr/cleanspace-one-to-diastimiko-skoupidiariko.html

«Μακραίνει» η γαλαξιακή… Κόμη Γιγάντιο νέφος αερίων εντοπίστηκε στο τεράστιο σμήνος Coma Μασαχουσέτη Με τη βοήθεια δύο διαστημικών τηλεσκοπίων διεθνής ομάδα επιστημόνων εντόπισε ένα γιγάντιο νέφος αερίων σε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο εντυπωσιακά γαλαξιακά σμήνη του Σύμπαντος, το σμήνος της Κόμης. Η ανακάλυψη προσφέρει νέα στοιχεία για τη δομή και την εξέλιξη του σμήνους. Το σμήνος Επιστημονική ομάδα από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γερμανία χρησιμοποίησε τα διαστημικά τηλεσκόπια Chandra X-ray και XMM-Newton για να μελετήσει το γαλαξιακό σμήνος Abell 1656 που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 320 εκατομμυρίων ετών φωτός στον αστερισμό της Κόμης της Βερενίκης. Για τον λόγο αυτό το σμήνος έχει λάβει και την ονομασία «Σμήνος της Κόμης». Το σμήνος της Κόμης είναι ένα από τα μεγαλύτερα, πιο πυκνά και πιο ενδιαφέροντα γαλαξιακά σμήνη που υπάρχουν στο Σύμπαν. Μέχρι στιγμής έχουν εντοπιστεί σε αυτό περισσότεροι από χίλιοι γαλαξίες, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι μεγάλοι ελλειπτικοί και φακοειδείς γαλαξίες. Κυρίαρχοι του σμήνους είναι δύο γιγάντιοι ελλειπτικοί γαλαξίες που βρίσκονται στο κέντρο του. Λίγοι σπειροειδείς γαλαξίες (σαν τον δικό μας) έχουν εντοπιστεί μόνο στην περιφέρεια του σμήνους. Το σμήνος της Κόμης είναι τόσο μεγάλο που οι επιστήμονες εκτιμούν ότι το φως χρειάζεται εκατομμύρια έτη για να ταξιδέψει από τη μια πλευρά του στην άλλη. Σε αυτό λαμβάνουν συνεχώς χώρα συγκρούσεις γαλαξιών ενώ οι ειδικοί πιστεύουν ότι και το ίδιο το σμήνος είναι προϊόν συγκρούσεων ανάμεσα σε γαλαξιακά σμήνη. Τα νέφη Με τη βοήθεια των δύο τηλεσκοπίων οι ερευνητές εντόπισαν την παρουσία γιγάντιων νεφών καυτού αερίου στο κέντρο του σμήνους. Πιστεύουν ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα νέφος που περιβάλλει τους δύο γιγάντιους ελλειπτικούς γαλαξίες στο κέντρο του. Το νέφος διαθέτει πλήθος βραχιόνων που εκτείνονται σε διάφορες περιοχές του σμήνους, γεγονός που οπτικά δημιουργεί την εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σύνολο από διαφορετικά νέφη. Οι ερευνητές αναφέρουν όμως ότι το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για ένα μόνο νέφος ή το πολύ δύο. Εκτιμούν ότι το νέφος αυτό σχηματίστηκε πριν από περίπου 300 εκατομμύρια έτη και είναι προϊόν γαλαξιακών συγκρούσεων. Η μελέτη του αναμένεται να προσφέρει νέα στοιχεία για το πώς εξελίχθηκε το εντυπωσιακό και μυστηριώδες σμήνος της Κόμης καθώς και καινούργια δεδομένα για διάφορες κοσμικές διεργασίες όπως η γέννηση άστρων. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science». http://www.axortagos.gr/makrainei-i-galaksiaki-komi.html

Ιχνη από «αρχαίους» μικρο – οργανισμούς Έζησαν πριν από 100.000 χρόνια Ενδείξεις μικροοργανισμών που έζησαν πριν από περίπου 100.000 χρόνια ανακάλυψαν στον πυθμένα της λίμνης Hodgson, στη χερσόνησο της Ανταρκτικής, επιστήμονες από τη Βρετανική Ερευνητική Ομάδα της Ανταρκτικής (British Antarctic Survey, BAS) και άλλα ινστιτούτα. Οι επιστήμονες δημοσίευσαν στις 10 Σεπτεμβρίου στο περιοδικό Diversity τα αποτελέσματα από την προκαταρκτική μελέτη των δειγμάτων που πήραν από τη λίμνη. Σύμφωνα με αυτά τα αποτελέσματα, το «απολιθωμένο» DNA που εντόπισαν όχι μόνο έχει ηλικία 100 χιλιετιών, αλλά κι ένα ποσοστό του συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να προέρχεται από άγνωστα βακτήρια. Ο λόγος είναι ότι το 23% του γενετικού υλικού που βρέθηκε εμφανίζει αλληλουχίες γονιδίων οι οποίες δεν είχαν καταγραφεί ποτέ άλλοτε μέχρι σήμερα. Με διάμετρο 1,5 χιλιόμετρο και το χαμηλότερο σημείο της σε βάθος 93 μέτρων, η Hodgson είναι μια από τις περίπου 380 λίμνες στην Ανταρκτική που βρίσκονται καλυμμένες από πάγο για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, με συνέπεια το οικοσύστημά της να είναι αποκλεισμένο για όλο αυτό το διάστημα από τον υπόλοιπο πλανήτη. Γι’ αυτό τον λόγο, η επιστημονική κοινότητα εδώ και πολλά χρόνια πόνταρε στο ενδεχόμενο οι λίμνες στον Νότιο Πόλο να έχουν παίξει τον ρόλο «χρονοκάψουλας», φυλάσσοντας στο εσωτερικό τους ίχνη από «αρχαίους» μικροοργανισμούς. Αν και για χιλιετίες η Hodgson καλυπτόταν από ένα στρώμα πάγου με πάχος 500 μέτρων, σήμερα το παγοκάλυμμα που τη χωρίζει από την ατμόσφαιρα δεν ξεπερνά τα 3-4 μέτρα. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως ήταν εύκολο για την ομάδα της BAS να κάνει τη «γεώτρηση» και να πάρει δείγματα μέσα από τη λίμνη. Κατ’ αρχάς οι επιστήμονες έπρεπε να εργαστούν σε αντίξοες συνθήκες, με τη θερμοκρασία στην Ανταρκτική σπάνια να αγγίζει ακόμη και τους 0 βαθμούς Κελσίου. Επίσης, θα έπρεπε να εξασφαλίσουν ότι ο εξοπλισμός με τον οποίο θα τρυπούσαν τον πάγο θα ήταν απολύτως στειρωμένος, ώστε να μη μολύνουν τη λίμνη. Τελικά, τα δείγματα που εξασφάλισαν έφταναν σε βάθος 3,8 μέτρων, δηλαδή μέχρι τον πυθμένα της λίμνης στο σημείο της «γεώτρησης». Σε όσα προήλθαν από την επιφάνεια της λίμνης και σε μικρό βάθος, οι ερευνητές εντόπισαν σύγχρονους μικροοργανισμούς, ενώ η ανάλυση των δειγμάτων από το ίζημα του πυθμένα αποκάλυψε «απολιθωμένο» DNA ηλικίας 100.000 ετών. Αυτό το γενετικό υλικό φαίνεται να προέρχεται από πολλούς τύπους μικροβίων, που εξελίχθηκαν μέσα στους αιώνες ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν μέσα στο αφιλόξενο περιβάλλον της λίμνης. Αυτό που εξέπληξε τους επιστήμονες ήταν η μεγάλη βιοποικιλότητα και το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό του DNA δεν μπορεί να ταυτοποιηθεί γενετικά με κάποια γνωστά μέχρι σήμερα είδη. Αν και σημείωσαν πως θα χρειασθούν ακόμη περισσότερες αναλύσεις, πρόσθεσαν πως είναι πολύ πιθανό να πρόκειται για άγνωστους μέχρι σήμερα μικροοργανισμούς. Εκτός από απομονωμένο, το περιβάλλον των λιμνών στην Ανταρκτική είναι αφιλόξενο για οποιαδήποτε έμβια μορφή – η οποία, για να επιβιώσει, θα έπρεπε να προσαρμοστεί στις χαμηλές θερμοκρασίες, την απουσία φωτός και τα περιορισμένα θρεπτικά συστατικά. Ετσι, η μελέτη αναμένεται να βοηθήσει να κατανοηθεί πληρέστερα με ποιον τρόπο δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε η ζωή στη Γη. Επίσης, θα δώσει στους επιστήμονες στοιχεία για να εκτιμήσουν καλύτερα το ενδεχόμενο ύπαρξης ζωής σε άλλους πλανήτες ή και δορυφόρους – όπως η Ευρώπη, ο παγωμένος δορυφόρος του Δία. Αυτός είναι ο λόγος που παρόμοιες «γεωτρήσεις» έχουν ήδη γίνει από ερευνητές σε άλλες λίμνες της Ανταρκτικής. Ετσι, μικροβιακή ζωή ανακοίνωσε τον περασμένο Φεβρουάριο πως εντόπισε η αμερικανική επιστημονική ομάδα που έλαβε δείγματα από τη λίμνη Whillans, αν και οι επιστήμονες δεν έχουν ολοκληρώσει μέχρι σήμερα τις αναλύσεις τους και δεν έχουν δημοσιεύσει περισσότερα στοιχεία. Ενδείξεις μικροβίων, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα ήταν άγνωστα έως τώρα, δήλωσαν τον περασμένο Μάρτιο ότι βρήκαν επίσης οι Ρώσοι ερευνητές που πραγματοποίησαν τη «γεώτρηση» στη λίμνη Vostok, τη μεγαλύτερη λίμνη που καλύπτεται από πάγους στην Ανταρκτική. Ωστόσο, όπως και η βρετανική ομάδα της BAS, οι επιστήμονες από τη Ρωσία επισήμαναν ότι θα χρειασθεί να κάνουν πιο διεξοδικές αναλύσεις των ποσοτήτων νερού που πήραν από τη Vostok για να επαληθεύσουν πως το γενετικό υλικό είναι όντως διαφορετικό από οτιδήποτε έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα στον πλανήτη. Ποτέ άλλοτε οι πάγοι δεν μειώνονταν σε τέτοιο βαθμό τους καλοκαιρινούς μήνες Η εξερεύνηση της λίμνης Hodgson είναι ένας μόνο από τους στόχους της Βρετανικής Ερευνητικής Ομάδας της Ανταρκτικής, η οποία με τις διάφορες αποστολές που οργανώνει μελετά το κλίμα και το οικοσύστημα της παγωμένης ηπείρου. Μια τέτοια μελέτη, η οποία δημοσιεύτηκε πριν από λίγο καιρό στο περιοδικό Nature, δείχνει ότι από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα έχει αυξηθεί ανησυχητικά ο ρυθμός με τον οποίο λιώνουν οι πάγοι κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Το άρθρο υπογράφεται επίσης από Γερμανούς επιστήμονες από το Ινστιτούτο AlfredWegener και Γάλλους ερευνητές από τα Πανεπιστήμια της Grenoble και του Montpellier. Και βασίστηκε στην ανάλυση πυρήνων πάγου από το νησί James Ross, στη νοτιοανατολική πλευρά της ηπείρου. Τέτοιες μελέτες έχουν σκοπό να εξιχνιάσουν ποια είναι η συνέπεια της παγκόσμιας αύξησης της θερμοκρασίας στο λιώσιμο των πάγων της Ανταρκτικής, ώστε να προβλεφθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια η επίδραση που θα έχει η τήξη στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Ετσι, τα δείγματα έδωσαν τη δυνατότητα στους επιστήμονες να προσδιορίσουν την κλιματική ιστορία για τους τελευταίους 10 αιώνες, η οποία αποκαλύπτει πως τα τελευταία 60 χρόνια έχει δεκαπλασιαστεί ο ρυθμός που λιώνουν οι πάγοι στην περιοχή. Μάλιστα, παρόλο που στην περίοδο των 1.000 ετών έχουν καταγραφεί ξανά τοπικές αυξήσεις της θερμοκρασίας, σχεδόν ποτέ άλλοτε οι πάγοι δεν μειώνονταν σε τέτοιο βαθμό τους καλοκαιρινούς μήνες. Κάτι που σημαίνει πως η Ανταρκτική έχει υπερθερμανθεί σε τέτοιο βαθμό, που οποιαδήποτε μικρή άνοδος της θερμοκρασίας επιταχύνει ακόμη περισσότερο την τήξη. Οι ερευνητές, πάντως, προσθέτουν πως αυτά τα ευρήματα δεν ισχύουν για όλη την παγωμένη ήπειρο, καθώς στις δυτικές περιοχές η εικόνα δείχνει να είναι πιο περίπλοκη, με συνέπεια να μην είναι ακόμη ξεκάθαρο αν οι πάγοι μειώνονται κι εκεί με ρυθμό ρεκόρ για τα τελευταία 1.000 χρόνια. http://physicsgg.me/2013/09/21/%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D/

Βρήκαν εξωγήινους μικρο – οργανισμούς; Βρετανοί ερευνητές ισχυρίζονται ότι εντόπισαν “εξωγήινη μορφή ζωής” σε ύψος 27 χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια της Γης ! Την απόδειξη ύπαρξης εξωγήινης ζωής στο Διάστημα υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Σέφιλντ, οι οποίοι έδωσαν την Παρασκευή τις εικόνες που κατέγραψε ένα ηλεκτρονικό μικροσκόπιο από οργανισμό που εντοπίστηκε στην στρατόσφαιρα. Ο οργανισμός εντοπίστηκε από ένα επιστημονικό αερόστατο σε υψόμετρο 27 χιλιομέτρων από την επιφάνεια της Γης και αυτό, σύμφωνα με τους επιστήμονες συνιστά απόδειξη ότι δεν μπορεί να προέρχονται από τον πλανήτη μας. Πρόκειται για μικρόβια που πιθανότατα προέρχονται από αλλού, υποστήριξαν οι επιστήμονες. «Οι περισσότεροι θα υπέθεταν ότι αυτά τα σωματίδια απλά θα είχαν παρασυρθεί στην στρατόσφαιρα από τη Γη, ωστόσο είναι γενικά αποδεκτό ότι ένας οργανισμός αυτού του μεγέθους είναι αδύνατο να φτάσει σε υψόμετρα 27 χιλιομέτρων. Η μόνη εξαίρεση είναι μια βίαιη έκρηξη ηφαιστείου, αλλά καμία τέτοια δεν καταγράφηκε κατά την τριετία των ερευνών μας», τόνισε ο καθηγητής Μίλτον Γουέινραϊτ, του τμήματος Μοριακής Βιολογίας και Βιοτεχνολογίας του πανεπιστημίου. Η επιστημονική ομάδα του καθηγητή Γουέινραϊτ είχε στείλει στην στρατόσφαιρα της Γης ένα ερευνητικό αερόστατο κατά τη διάρκεια της πιο πρόσφατης βροχής μετεωριτών. «Καθώς δεν υπάρχει άλλος μηχανισμός που να μπορεί να μεταφέρει τέτοια σωματίδια στην στρατόσφαιρα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι αυτές η οντότητες προέρχονται από το Διάστημα. Το συμπέρασμά μας είναι ότι ζωή συνεχίζει να καταφθάνει στη Γη από το Διάστημα, ότι η ζωή δεν περιορίζεται σε αυτόν τον πλανήτη και κατά πάσα πιθανότητα δεν γεννήθηκε εδώ» προσέθεσε ενθουσιασμένος ο καθηγητής Γουέινραϊτ, ο οποίος επεσήμανε: «Αν η ζωή συνεχίζει να καταφθάνει από το Διάστημα τότε θα πρέπει να αλλάξουμε τις απόψεις μας για τη βιολογία και την εξέλιξη. Τα βιβλία θα πρέπει να ξαναγραφούν!» Το αερόστατο ήταν εφοδιασμένο με ειδικά μικροσκόπια που κατέγραφαν εικόνες μεταξύ 22 χλμ και 27 χλμ. από την επιφάνεια της Γης. Οταν προσγειώθηκε οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι είχε καταγράψει ασυνήθιστες οντότητες στην στρατόσφαιρα, οι οποίες ήταν πολύ μεγάλες για να έχουν ταξιδέψει εκεί από τη Γη. http://physicsgg.me/2013/09/20/%CE%B2%CF%81%CE%AE%CE%BA%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%BE%CF%89%CE%B3%CE%AE%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%82/

Μοιάζει το σύμπαν με σαμάρι; Ένα από τα ανοιχτά προβλήματα της κοσμολογίας είναι η γεωμετρία του Σύμπαντος, και συγκεκριμένα εάν είναι επίπεδο, ή εάν έχει θετική ή αρνητική κυρτότητα. Συνδεδεμένο με το παραπάνω ερώτημα είναι και το σχήμα που θα έχει το Σύμπαν: επίπεδο όπου θα ισχύει το Πυθαγόρειο θεώρημα, κλειστό όπως μία σφαίρα, ή ανοικτό όπως ένα υπερβολοειδές. Αν και οι παρατηρήσεις συγκλίνουν προς ένα επίπεδο Σύμπαν, υπάρχει ένα μικρό περιθώριο και για τις άλλες δύο εκδοχές. Με βάση νέες έρευνες και αναπάντεχα ευρήματα, υπάρχουν ενδείξεις πως ίσως το σύμπαν να είναι αρνητικά κυρτωμένο, έχοντας σχήμα ενός υπερβολοειδούς που μοιάζει με σαμάρι. Ερευνώντας την ακτινοβολία-απόηχο της Μεγάλης Έκρηξης, το Κοσμικό Μικροκυματικό Υπόβαθρο (Cosmic Microwave Background), η αμερικανική διαστημική αποστολή WMAP είχε επισημάνει το 2004 ένα αξιοσημείωτο γεγονός: υπήρχε διαφορά στις διακυμάνσεις της ακτινοβολίας αυτής στο βόρειο με το νότιο ημισφαίριου του ουρανού. Κάτι τέτοιο ήταν τελείως αντίθετο με τις προβλέψεις, καθώς θεωρούμε, αν και δε γνωρίζουμε το λόγο, πως το Σύμπαν είναι ομογενές και ισότροπο, δηλαδή φαίνεται το ίδιο σε όποια κατεύθυνση και αν κοιτάξουμε. Πέραν όμως αυτής της ομογένειας, υπάρχουν τοπικές μικρές διακυμάνσεις, στις οποίες και οφείλουμε την ύπαρξη μας: καθώς το Σύμπαν εξελισσόταν και διαστελλόταν σχηματίζονταν περιοχές που τοπικά επέτρεπαν τη δημιουργία δομών όπως οι γαλαξίες και μετέπειτα τα άστρα και οι πλανήτες. Αυτές οι διακυμάνσεις ήταν και στο στόχαστρο της μελέτης του WMAP, το οποίο όμως είχε μετρήσει μια διαφορά της τάξης του 10% στις διακυμάνσεις της ακτινοβολίας υποβάθρου ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια του ουρανού. Οι επιστήμονες χρειάστηκε να περιμένουν 10 περίπου χρόνια, μέχρι και την ευρωπαϊκή διαστημική αποστολή Planck, η οποία με βελτιωμένη ακρίβεια επιβεβαίωσε το παράδοξο εύρημα του WMAP. «Φαίνεται να υπάρχει μια προτιμώμενη κατεύθυνση στο Σύμπαν» δήλωσε σχετικά ο Andrew Liddle, φυσικός του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. «Ενώ μπορεί να είναι μια στατιστική φάρσα, ίσως τελικά συμβαίνει κάτι βαθύτερο». Μια εναλλακτική εξωτική εκδοχή σύμφωνα με άλλους επιστήμονες, είναι πως για αυτή την ανωμαλία ίσως να ευθύνεται η σύγκρουση του Σύμπαντός μας με κάποιο άλλο, λίγο μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Ωστόσο o Liddle και η φυσικός Marina Cortes του πανεπιστημίου Berkeley, εξέδωσαν μια εργασία σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν έχει τελικά ανοικτή γεωμετρία (αρνητική κυρτότητα) και δεν είναι επίπεδο όπως φαίνεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα πάντα, ακόμη και το φως ακολουθούν κυρτές γραμμές. Σύμφωνα με τους δύο επιστήμονες ο κόσμος μας είναι σα μία φούσκα μέσα σε ένα μεγαλύτερο μετα-Σύμπαν. Κατά τη διάρκεια της γέννησης αυτής της φούσκας, ίσως σχηματίστηκαν διακυμάνσεις στις παρυφές της φούσκας και σε πολύ μεγάλες κλίμακες, εξηγώντας τα ευρήματα των WMAP και Planck. Πολύ πιθανό είναι επίσης να υπάρχουν και άλλες φούσκες-Σύμπαντα, αλλά η επικοινωνία μεταξύ τους είναι αδύνατη. Οι δύο ερευνητές παραδέχονται πως για την ώρα, η εκδοχή τους είναι απλά μια εικασία. Ωστόσο περισσότερα δεδομένα από το Planck αλλά και τη μελλοντική ευρωπαϊκή αποστολή Euclid θα μπορούσαν να κάνουν τους απαραίτητους ελέγχους στο μοντέλο τους. Για την ώρα, η σαφής απάντηση για το σχήμα που έχει το Σύμπαν, παραμένει ένα μυστήριο. http://physicsgg.me/2013/09/20/%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD-%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B9/

Ο Ηλιος θα αρχίσει να καίει τη Γη σε 1,75 δισ. έτη Μέχρι τότε ο άνθρωπος θα μπορεί να ζήσει στον πλανήτη εκτός... απροόπτου Λονδίνο Το τέλος όχι μόνο της Γης αλλά και του ηλιακού μας συστήματος όπως το γνωρίζουμε είναι δεδομένο. Κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον τα καύσιμα του Ηλιου θα αρχίσουν να εξαντλούνται σηματοδοτώντας την αντίστροφη μέτρηση για το μητρικό μας άστρο. Το πρώτο στάδιο της τελικής φάσης ύπαρξης του Ηλίου θα είναι η διόγκωση του η οποία θα μετατρέψει προοδευτικά τη Γη σε ένα κυριολεκτικά κολασμένο κόσμο. Μια νέα μελέτη υπολογίζει ότι η Γη θα διαθέτει συνθήκες ικανές να επιτρέπουν στον άνθρωπο να ζει πάνω σε αυτή για περίπου 1.75 δισ. έτη ακόμη. Η ζώνη της ζωής Ερευνητές με επικεφαλής τον Αντριου Ράσμπι της Σχολής Περιβαλλοντικών Επιστημών του βρετανικού Πανεπιστημίου East Anglia μελέτησαν πλανήτες που έχουν ανακαλυφθεί σε άλλα ηλιακά συστήματα και βρίσκονται εντός της λεγόμενης «κατοικήσιμης ζώνης». Της περιοχής όπου υπάρχουν συνθήκες ευνοϊκές για την εμφάνιση και ανάπτυξη της ζωής με κυριότερη την παρουσία του νερού σε υγρή μορφή. Οι ερευνητές προσπάθησαν να διαπιστώσουν το χρονικό διάστημα στο οποίο ένας τέτοιος πλανήτης μπορεί να διατηρήσει συνθήκες φιλόξενες για ζωή. Η απόσταση ενός πλανήτη από το άστρο του και οι μεταβολές στη θερμοκρασία του άστρου είναι αυτές που καθορίζουν για πόσο χρόνο ο πλανήτης θα συνεχίσει να βρίσκεται εντός της λεγόμενης «κατοικήσιμης ζώνης». Οι αναλύσεις, συγκρίσεις και προσομοιώσεις που πραγματοποίησαν τους οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η Γη θα παραμείνει εντός της κατοικήσιμης ζώνης του ηλιακού μας συστήματος για περίπου 1,75 δισ. έτη ακόμη. Στη συνέχεια ο πλανήτης μας θα αρχίζει να νιώθει ολοένα και περισσότερο την καυτή ανάσα του Ηλιου. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι μετά από αυτό χρονικό διάστημα όχι μόνο ο άνθρωπος αλλά το σύνολο της ζωής στη Γη θα πάψει να υπάρχει με την πιθανή εξαίρεση κάποιων εξαιρετικά ανθεκτικών μικροοργανισμών (μικροβίων κλπ) που ίσως καταφέρουν να επιβιώσουν στον πυρακτωμένο πλανήτη μας. Οι λύσεις Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι διάφοροι παράγοντες όπως οι κλιματικές αλλαγές ή πτώση ενός μεγάλου αστεροειδούς είναι πιθανό να καταστήσουν αδύνατη την επιβίωση του ανθρώπου στη Γη πολύ νωρίτερα από το χρονικό όριο που θέτει η έρευνα. Οι ερευνητές αναφέρουν πάντως ότι ο Αρης θα καθυστερήσει πολύ να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της διόγκωσης του Ηλιου και θα μπορούσε ο Κόκκινος Πλανήτης να αποτελέσει καταφύγιο για τον άνθρωπο. Τονίζουν όμως ότι ιδανική λύση θα ήταν να βρούμε κάποιο φιλόξενο για τη ζωή πλανήτη μακριά από το ηλιακό μας σύστημα και φυσικά να βρούμε τρόπο να φτάσουμε εκεί. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrobiology». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=530889

Το υπέδαφος του Αρη «σπίτι» των ανθρώπων Ομάδα αρχιτεκτόνων προτείνει την κατασκευή υπόγειων σπηλαίων στον Κόκκινο Πλανήτη Βερολίνο Οπως οι πρώτοι άνθρωποι βρήκαν ασφαλές καταφύγιο στις σπηλιές της Γης για να επιβιώσουν από τις καιρικές συνθήκες και τα επικίνδυνα ζώα έτσι και στον Αρη οι πρώτοι τουλάχιστον άνθρωποι που θα πάνε να ζήσουν εκεί θα πρέπει να αναζητήσουν ένα παρόμοιο καταφύγιο. Αυτό τουλάχιστον προτείνει μια ομάδα Γερμανών αρχιτεκτόνων που υποστηρίζουν ότι είναι εφικτό να δημιουργηθούν υπόγειες σπηλιές κάτω από την επιφάνεια του Κόκκινου Πλανήτη στις οποίες θα ζουν με ασφάλεια και άνεση οι άνθρωποι. Ο βασάλτης Η πρόταση έρχεται από την ομάδα ZA Architects τα μέλη της οποίας βασίζουν την ιδέα τους στην παρουσία του βασάλτη που έχει εντοπιστεί στον Αρη. Σύμφωνα με τους αρχιτέκτονες της ομάδας ο βασάλτης θα αποτελέσει το βασικό υλικό δημιουργίας υπόγειων σπηλαίων μέσα στα οποία θα ζουν οι άνθρωποι προστατευμένοι από την βλαβερή ακτινοβολία αλλά και τις ακραίες ατμοσφαιρικές και περιβαλλοντικές συνθήκες του Αρη. Μάλιστα οι εμπνευστές της ιδέας δημοσίευσαν ορισμένα σχέδια των υπόγειων σπηλαίων όπως οι ίδιοι τα φαντάζονται. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα πρόταση αν μάλιστα σκεφτούμε ότι περισσότεροι από 250 χιλιάδες άνθρωποι έχουν κάνει μέχρι στιγμής αίτηση στην εταιρεία Mars One που σχεδιάζει ένα ταξίδι στον Αρη χωρίς... επιστροφή. Οι συμμετέχοντες στην αποστολή που προγραμματίζεται για το 2023 θα αποτελέσουν τους πρώτους αποίκους του Κόκκινου Πλανήτη. ttp://www.axortagos.gr/to-ipedafos-tou-ari-spiti-ton-anthropon.html

Αυτο που ηθελα να πω ειναι οτι ο Τιτανας ειναι ακαταλληλος για τους ανθρωπους και ολα τα ειδη γηινης ζωης, ακομη και αν ειχε ατμοσφαιρα, διοτι λογω θερμοκρασιας δεν θα ζουσε τιποτα στην στερια ενω οι ωκεανοι θα ηταν παγωμενοι κι αυτοι αρα ουτε μεσα στη θαλασσα... Μην αποκλειεις την υπαρξη βακτηριων σε ακραιες συνθηκες ζωης. Αποδεδηγμενα μπορουν να ζησουν σε αφιλοξενο για τι ζωη περιβαλον. Επισης μην αποκλειεις την υπαρξη ζωης κατω απο την επιφανεια μιας παγωμενης θαλασσας ή ακομα και στεριας. Οι επιστημονες λενε οτι ο δορυφορος Ευρωπη πιθανο να κρυβει καποιο ειδος ζωης κατω απο την παγωμενη επιφανεια. Πιθανον το ιδιο να συμβαινει και στον τιτανα. Τιποτα δεν ειναι σιγουρο για να το αποκλεισουμε. Υπαρχει βακτηριο που να επιζει στους -100 και -150 βαθμους Κελσιου; Δεν γνωριζω κανενα... Δεν ανεφερα τιποτα για θερμοκρασιες αλλα γενικα για ακραιες συνθηκες επιβιωσης βακτηριων που εχουν βρεθει στην Γη που μεχρι προτινος θεωρουνταν απιθανο σεναριο. Επισης , οτι δεν γνωριζουμε δεν σημαινει απαραιτητα και οτι δεν υπαρχει. Τα σεναρια των επιστημονων για υπαρξη ζωης στον τιτανα και στην ευρωπη ειναι υποθετικα αλλα εχουν καποια λογικη βαση. Αν υπαρχει νερο κατω απο την επιφανεια τους εκει η θερμοκρασιες θα ειναι πολυ ποιο υψηλες και οι πιθανοτητες να υπαρχει καποια μορφη ζωης εστω και βακτηριακης ειναι μεγαλες. Νομιζω οτι ειμαι σαφης σε αυτα που λεω.

Αυτο που ηθελα να πω ειναι οτι ο Τιτανας ειναι ακαταλληλος για τους ανθρωπους και ολα τα ειδη γηινης ζωης, ακομη και αν ειχε ατμοσφαιρα, διοτι λογω θερμοκρασιας δεν θα ζουσε τιποτα στην στερια ενω οι ωκεανοι θα ηταν παγωμενοι κι αυτοι αρα ουτε μεσα στη θαλασσα... Μην αποκλειεις την υπαρξη βακτηριων σε ακραιες συνθηκες ζωης. Αποδεδηγμενα μπορουν να ζησουν σε αφιλοξενο για τι ζωη περιβαλον. Επισης μην αποκλειεις την υπαρξη ζωης κατω απο την επιφανεια μιας παγωμενης θαλασσας ή ακομα και στεριας. Οι επιστημονες λενε οτι ο δορυφορος Ευρωπη πιθανο να κρυβει καποιο ειδος ζωης κατω απο την παγωμενη επιφανεια. Πιθανον το ιδιο να συμβαινει και στον τιτανα. Τιποτα δεν ειναι σιγουρο για να το αποκλεισουμε.

Ο «πατέρας» του Σύμπαντος είναι ένα άστρο; Νέα ανατρεπτική θεωρία για τη γέννηση του Κόσμου μας Γουάτερλου Τα άστρα γεννιούνται μέσα στο Σύμπαν. Είναι δυνατόν να συμβαίνει και το αντίστροφο; Μια νέα πραγματικά ανατρεπτική θεωρία αναφέρει ότι ο Κόσμος όπως τον γνωρίζουμε είναι ίσως προϊόν της κατάρρευσης ενός άστρου τεσσάρων διαστάσεων. Κοσμικό «σκουπίδι» Η αναζήτηση για το πώς δημιουργήθηκε το Σύμπαν συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό και διάφορες θεωρίες έχουν αναπτυχθεί μέχρι σήμερα. Ολες αυτές οι θεωρίες είναι εντυπωσιακές και εξάπτουν τη φαντασία αλλά αυτή που ρίχνει τώρα στο τραπέζι μια ομάδα επιστημόνων από τον Καναδά είναι πραγματικά ανατρεπτική. Οι επιστήμονες που ανέπτυξαν αυτή τη θεωρία υποστηρίζουν ότι το Σύμπαν δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κοσμικό «σκουπίδι» ενός μεγαλύτερου και διαφορετικού σύμπαντος. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία το Σύμπαν (μας) σχηματίστηκε από τα υπολείμματα της ύλης που διασκορπίστηκε όταν ένα άστρο τεσσάρων διαστάσεων του μεγαλύτερου σύμπαντος κατέρρευσε και μετατράπηκε σε μελανή οπή. Ορισμένοι ειδικοί αναφέρουν ότι αυτό το σενάριο μπορεί να δώσει απάντηση στο άλυτο μέχρι στιγμής μυστήριο της ομοιομορφίας του Σύμπαντος. Η μεμβράνη Τη νέα θεωρία ανέπτυξαν επιστήμονες του Περιμετρικού Ινστιτούτου Θεωρητικής Φυσικής Γουότερλου στον Καναδά. Οπως αναφέρουν η θεωρία τους βασίστηκε σε μια ιδέα που είχε διατυπώσει διεθνής ομάδα επιστημόνων το 2000. Η ιδέα εκείνη ανέφερε ότι το δικό μας τρισδιάστατο σύμπαν είναι μια μεμβράνη που πλέει μέσα σε ένα γιγάντιο τετραδιάστατο σύμπαν. Οι επιστήμονες στον Καναδά προχώρησαν την ιδέα αυτή ένα βήμα περισσότερο. Σκέφτηκαν ότι αν υπάρχει αυτό το τετραδιάστατο σύμπαν τότε μέσα σε αυτό θα περιέχονται και τετραδιάστατα άστρα. Η κατάρρευση αυτών των άστρων όπως συμβαίνει και στο δικό μας σύμπαν θα έχει ως συνέπεια την εκδήλωση μιας έκρηξης σουπερνόβα. Μια έκρηξη σουπερνόβα έχει ως αποτέλεσμα την εκτόξευση της ύλης των εξωτερικών στρωμάτων του άστρου στο διαστημικό κενό και τη μετατροπή των εσωτερικών στρωμάτων σε μια μελανή οπή. Η υπερσφαίρα Στο Σύμπαν οι μελανές οπές έχουν τον λεγόμενο «ορίζοντα γεγονότων», ένα «σημείο χωρίς επιστροφή» από όπου τίποτε (ούτε καν το φως) δεν μπορεί να ξεφύγει. Οι μελανές οπές στο Σύμπαν έχουν ένα σφαιρικού σχήματος ορίζοντα γεγονότων. Οι τριών διαστάσεων μαύρες τρύπες του Σύμπαντος δημιουργούν ορίζοντες γεγονότων δύο διαστάσεων. Η νέα θεωρία αναφέρει ότι σε ένα σύμπαν όπου υπάρχουν μελανές οπές τεσσάρων διαστάσεων ο ορίζοντας γεγονότων τους πιθανώς να είναι ένα αντικείμενο τριών διαστάσεων, μια δομή που οι επιστήμονες ονομάζουν υπερσφαίρα. Οταν οι ερευνητές πραγματοποίησαν προσομοιώσεις της κατάρρευσης ενός άστρου τεσσάρων διαστάσεων είδαν ότι η ύλη που εκτοξεύεται μπορεί να δημιουργήσει μια μεμβράνη τριών διαστάσεων. Η μεμβράνη αυτή περιβάλλει τον τρισδιάστατο ορίζοντα γεγονότων της μελανής οπής που έχει σχηματιστεί και μάλιστα είναι μια μεμβράνη που διαστέλλεται. Ετσι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είναι πιθανό το δικό μας σύμπαν να είναι στην πραγματικότητα μια υπερσφαίρα ενός άλλου σύμπαντος. Η νέα θεωρία δημοσιεύεται στο διαδικτυακό αρχείο επιστημονικών προδημοσιεύσεων «arxiv.org» http://www.axortagos.gr/o-pateras-tou-simpantos-einai-ena-astro.html

Μια μπλε ατόλη στον κοσμικό ωκεανό Το τηλεσκόπιο VLBA φωτογράφισε τα ραδιοσήματα του Voyager 1 που εγκατέλειψε το Ηλιακό Σύστημα Λονδίνο Πριν από λίγα 24ωρα η NASA ανακοίνωσε ότι το Voyager 1 εγκατέλειψε το ηλιακό μας σύστημα και μάλιστα έδωσε στη δημοσιότητα ένα από τα πρώτα σήματα που έστειλε το διαστημικό σκάφος από το διαστρικό κενό στο οποίο ταξιδεύει. Το Voyager 1 βρίσκεται τόσο μακριά και είναι τόσο μικρό που με τα υπάρχοντα τεχνικά μέσα είναι αδύνατο να καταγραφεί οπτικά. Ομως το δίκτυο ραδιοτηλεσκοπίων VLBA κατάφερε πριν από μερικούς μήνες να εντοπίσει και να καταγράψει τα ραδιοσήματα που στέλνει το Voyager. Με αφορμή το ιστορικό σήμα που έστειλε το Voyager στο οποίο ακούγονται οι ήχοι του διαστρικού κενού δόθηκε στη δημοσιότητα μια από τις εικόνες που κατέγραψε το VLBA. Σε αυτή εικονίζεται μια μπλε κουκκίδα να «σπάει» το βαθύ σκοτάδι του Διαστήματος. Πρόκειται για ένα από τα ραδιοσήματα που έστειλε το Voyager 1 και το VLBA εντόπισε και φωτογράφισε στις 21 Φεβρουαρίου του 2013, ενώ δηλαδή το σκάφος βρισκόταν στα σύνορα του Ηλιακού Συστήματος. Τα σήματα που στέλνει το Voyager 1 χρειάζονται περίπου 17 ώρες για να φτάσουν στη Γη και οι ειδικοί τα αναμένουν πλέον με μεγάλη ανυπομονησία αφού κάθε νέο σήμα είναι πιθανό να περιέχει καινούργια και άγνωστα στοιχεία και δεδομένα για την περιοχή που βρίσκεται έξω από το ηλιακό μας σύστημα. http://www.axortagos.gr/mia-mple-atoli-ston-kosmiko-okeano.html

Ο «θάνατος» των κομητών παράγει… ζωή Η πτώση τους πάνω σε πλανήτες μπορεί να οδηγήσει στην παραγωγή αμινοξέων Λονδίνο Μια νέα μελέτη ανανεώνει τη συζήτηση για την προέλευση της ζωής στη Γη. Οι επιστήμονες προσπαθούν εδώ και δεκαετίες να εξακριβώσουν αν η ζωή γεννήθηκε στον πλανήτη μας ή αν έφθασε εδώ με κάποιον τρόπο από το Διάστημα. Σειρά μελετών τα τελευταία χρόνια έχουν υποδείξει τους κομήτες ως τους μεταφορείς της ζωής στη Γη. Σύμφωνα με αυτές τις μελέτες στους κομήτες υπάρχουν διάφορα συστατικά που αποτελούν δομικά υλικά της ζωής, όπως τα αμινοξέα. Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι πτώση των μετεωριτών στη Γη «έσπειρε» τα υλικά αυτά στον πλανήτη δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση της ζωής. Η νέα μελέτη ρίχνει στο τραπέζι μια νέα ενδιάμεση θεωρία που αναφέρει ότι η ζωή δεν είναι δημιούργημα της Γης ούτε όμως έφθασε εδώ από το Διάστημα. Αντίθετα υπήρξε «συνεργασία» Γης και Διαστήματος και πιο συγκεκριμένα η ζωή ή καλύτερα τα δομικά υλικά της είναι προϊόν της πτώσης κομητών στον πλανήτη μας. Οι παγωμένες προσκρούσεις Τη νέα μελέτη πραγματοποίησε ομάδα ειδικών από τη Βρετανία και τις ΗΠΑ στην οποία συμμετείχαν επιστήμονες του Imperial College του Λονδίνου, του Πανεπιστημίου του Κεντ και του Εθνικού Εργαστηρίου Lawrence Livermore των ΗΠΑ. Οι ερευνητές πραγματοποίησαν προσομοιώσεις προσκρούσεων παγωμένων κομητών σε πλανήτες. Διαπίστωσαν ότι οι συνθήκες που δημιουργούν οι προσκρούσεις παγωμένων κομητών στην επιφάνεια των πλανητών (οι θερμοκρασίες και η πίεση που αναπτύσσονται) αναμιγνύουν διάφορα υλικά που υπάρχουν στο εσωτερικό των κομητών με τρόπο τέτοιο ώστε τελικά να παράγονται τα υπερπολύτιμα για την ύπαρξη της ζωής αμινοξέα. Μάλιστα οι ερευνητές εκτιμούν ότι οι παγωμένες επιφάνειες είναι ιδανικές για την παραγωγή αμινοξέων μετά από την πρόσκρουση ενός κομήτη πάνω τους. Με αυτά τα δεδομένα οι πιθανότητες να υπάρχει ζωή σε παγωμένους κόσμους όπως τα φεγγάρια του Δία και του Κρόνου (Ευρώπη, Εγκέλαδος κ.α) αυξάνονται πολύ. Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=530395

Πως ακούγεται η κοσμική άβυσσος; Το Voyager 1 μεταδίδει ήχους από το διαστρικό κενό στο οποίο βρίσκεται εδώ και λίγες εβδομάδες Πασαντίνα, Καλιφόρνια Χάρη στο θρυλικό Voyager 1 που κινείται πλέον έξω από το Ηλιακό Σύστημα, η ανθρωπότητα μπορεί να ακούσει για πρώτη φορά ήχους που διαδίδονται στο διαστρικό χώρο. Εν μέσω των πανηγυρισμών για το πρώτο αντικείμενο που εξερευνά το διάστημα μακριά από τη γειτονιά του Ήλιου, η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια ιστορική ηχογράφηση. Οι δονήσεις Οι απόκοσμοι ήχοι, οι οποίοι επέτρεψαν στους ερευνητές να βεβαιωθούν ότι το σκάφος έχει εξέλθει από το Ηλιακό Σύστημα εδώ και ένα χρόνο, προήλθαν από δονήσεις του πυκνού πλάσματος, ή ιονισμένου αερίου, το οποίο πλημμυρίζει το χώρο ανάμεσα στα άστρα. Οι δονήσεις αυτές, οι οποίες προκλήθηκαν από μια ηλιακή έκρηξη που έφτασε μέχρι το Voyager 1, έχουν συχνότητες εντός της ανθρώπινης ακοής και αναπαράγονται στο παραπάνω βίντεο στην πραγματική τους ταχύτητα. «Όταν ακούσετε αυτή την ηχογράφηση, έχετε στο μυαλό σας ότι πρόκειται για ιστορικό γεγονός. Είναι η πρώτη φορά που καταγράφουμε τους ήχους του διαστρικού χώρου» σχολίασε ενθουσιασμένος ο Ντον Γκάρνετ, υπεύθυνος του οργάνου που καταγράφει τα κύματα πλάσματος. Η πυκνότητα Οι απόκοσμοι ήχοι επέτρεψαν στους υπεύθυνους της αποστολής να υπολογίσουν την αλλαγή στην πυκνότητα του πλάσματος η οποία σηματοδοτεί την έξοδο από την ηλιόσφαιρα -μια «φυσαλίδα» φορτισμένων σωματιδίων που πηγάζουν από τον Ήλιο και τελικά συγκρούονται με τα εισερχόμενα διαστρικά σωματίδια.από το Ηλιακό Σύστημα. Το όριο του Ηλιακού Συστήματος αντιστοιχεί χονδρικά με το όριο της ηλιόσφαιρας. Ο αισθητήρας του Voyager 1 που μετρά την πυκνότητα έπαψε να λειτουργεί το 1980, οπότε οι υπεύθυνοι της αποστολής χρειάστηκαν εφευρετικότητα, αλλά και λίγη τύχη, για να καταγράψουν τη μετάβαση από το αραιό πλάσμα της ηλιόσφαιρας στο πυκνότερο πλάσμα του διαστρικού χώρου. Αυτό που είχαν στη διάθεσή τους οι ερευνητές ήταν ένα διαφορετικό όργανο που μετρά τυχόν κύματα τα οποία διαδίδονται στο πλάσμα. Τέτοια κύματα δημιουργήθηκαν από μια ηλιακή έκρηξη που ξέσπασε το Μάρτιο του 2012 και έφτασε στο Voyager 1 περίπου 13 μήνες αργότερα. Η ηλιακή καταιγίδα έκανε το πλάσμα γύρω από το σκάφος να δονείται, και οι δονήσεις αυτές έδειξαν ότι το Voyager κολυμπούσε σε ένα σύννεφο πλάσματος 40 φορές πιο πυκνό από ό,τι στα εξωτερικά στρώματα της ηλιόσφαιρας. Η αύξηση αυτή ταίριαζε απόλυτα με τις προβλέψεις των επιστημόνων για την υψηλή πυκνότητα πλάσματος στο διαστρικό χώρο. «Τώρα που έχουμε νέα, βασικά δεδομένα, μπορούμε να πούμε ότι αυτό είναι το ιστορικό άλμα της ανθρωπότητας στο διαστρικό χώρο» δήλωσε ο Εντ Στόουν, μέλος της αποστολής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια. Οι αναλύσεις Οι αναλύσεις των ηχογραφήσεων του 2013 οδήγησε στο συμπέρασμα ότι το Voyager 1 είχε βγει από το Ηλιακό Σύστημα γύρω στις 25 Αυγούστου του 2012. Το Voyager 1 εκτοξεύτηκε το Σεπτέμβριο του 1997, περίπου δύο εβδομάδες μετά το σχεδόν πανομοιότυπο Voyager 2. Τα δύο σκάφη έκαναν μια περιοδεία στο Ηλιακό Σύστημα και επισκέφθηκαν τον Δία, τον Κρόνο, τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. H NASA συνεχίζει να επικοινωνεί με τα δύο σκάφη παρά τις τεράστιες αποστάσεις τους. Τα σήματα από τη Γη χρειάζονται 17 ώρες για να ταξιδέψουν με την ταχύτητα του φωτός μέχρι το Voyager 1, σε απόσταση 12 δισ. χιλιομέτρων. Οι υπεύθυνοι της αποστολής δεν γνωρίζουν πότε το Voyager 2 θα εξέλθει κι αυτό του Ηλιακού Συστήματος. Πιστεύουν πάντως ότι δεν θα αργήσει. http://www.axortagos.gr/pos-akougetai-i-kosmiki-avissos.html