trex

«Πολύ μεγαλύτερες» οι εκπομπές μεθανίου στο Βόρειο Ημισφαίριο Η διαρροή μεθανίου από το βυθό της θάλασσας έξω από την Αρκτική είναι διπλάσιες σε σχέση με προηγούμενες εκτιμήσεις Ουάσινγκτον Δύο δυσοίωνες εξελίξεις για την πορεία της κλιματικής αλλαγής: Πρώτον, η διαρροή μεθανίου από το βυθό της θάλασσας έξω από την Αρκτική είναι διπλάσιες σε σχέση με προηγούμενες εκτιμήσεις. Και δεύτερον, οι εκπομπές μεθανίου στις ΗΠΑ είναι 50% υψηλότερες από ότι πίστευαν οι αρμόδιες αρχές. Τα νέα στοιχεία Τα αποτελέσματα των δύο νέων μελετών είναι ανησυχητικά, δεδομένου ότι το μεθάνιο είναι τουλάχιστον 21 φορές πιο δραστικό από το διοξείδιο του άνθρακα ως αέριο του θερμοκηπίου. Οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα μετρώνται εδώ και χρόνια με επαρκή ακρίβεια, στην περίπτωση του μεθανίου όμως οι κλιματολόγοι βασίζονται κυρίως σε εκτιμήσεις από υπολογιστικά μοντέλα. Τεράστιες ποσότητες μεθανίου υπάρχουν σε μεγάλες εκτάσεις του ωκεάνιου βυθού υπό τη μορφή υδριτών του μεθανίου, υλικών που θυμίζουν πάγο. Στην ξηρά, το μεθάνιο απελευθερώνεται από γεωτρήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, ωστόσο οι μεγαλύτερες ποσότητες προέρχονται από φυτικά υλικά σε αποσύνθεση, για παράδειγμα στους ορυζώνες, καθώς και από το πεπτικό σύστημα των εκτρεφόμενων ζώων. Η πρώτη μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience», εξετάζει τις εκπομπές μεθανίου από την Αρκτική Κρηπίδα Ανατολικής Σιβηρίας, μια έκταση 2 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων στον πυθμένα του Αρκτικού Ωκεανού έξω από τη Σιβηρία. Οι τελευταίες αποστολές του Διεθνούς Κέντρου Αρκτικής Έρευνας έδειξαν ότι ο κατεψυγμένος βυθός ξεπαγώνει ταχύτερα από ό,τι είχε εκτιμηθεί, πιθανότατα λόγω της ανόδου της θερμοκρασίας, και απελευθερώνει κάθε χρόνο διπλάσιες ποσότητες μεθανίου σε σχέση με προηγούμενες εκτιμήσεις. Η απελευθέρωση Η διαρροή φτάνει τους 17 εκατομμύρια τόνους μεθανίου το χρόνο, ποσότητα συγκρίσιμη με το μεθάνιο που απελευθερώνεται κάθε χρόνο από το ξεπάγωμα των εδαφών στην αρκτική τούνδρα στον Καναδά και κυρίως στη Σιβηρία. «Πιστεύουμε ότι η απελευθέρωση μεθανίου από την Αρκτική, και ειδικά από αυτή την περιοχή της Αρκτικής, θα μπορούσε να επηρεάσει ολόκληρο τον πλανήτη» προειδοποιεί η Δρ Νατάλια Σάκοβα, μέλος της ερευνητικής ομάδας στο ινστιτούτο. Η δεύτερη μελέτη, η οποία παρουσιάζεται στην αμερικανική επιθεώρηση PNAS, διαπιστώνει ότι οι εκπομπές μεθανίου στις ΗΠΑ έφτασαν το 2008 τους 49 εκατομμύρια τόνους, ποσότητα 50% υψηλότερη από ό,τι εκτιμά η ομοσπονδιακή Υπηρεσία Περιβαλλοντικής Προστασίας. Και αυτό σημαίνει ότι η ετήσια εκπομπή μεθανίου παγιδεύει στην ατμόσφαιρα την ίδια ποσότητα θερμότητας που παγιδεύουν οι αμερικανικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα σε διάστημα έξι μηνών. Το μεγαλύτερο μέρος των εκπομπών, οι οποίες μετρήθηκαν με αεροσκάφη και όργανα σε ερευνητικούς πύργους αντιστοιχεί μάλιστα σε μόλις τρεις πολιτείες -Τέξας, Οκλαχόμα και Κάνσας- με έντονη δραστηριότητα της πετρελαιοβιομηχανίας και της κτηνοτροφίας. Τα νέα δεδομένα, εφόσον κριθούν αξιόπιστα, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη στις μελέτες για την πορεία της κλιματικής αλλαγής μέχρι το τέλος του αιώνα. Το μόνο θετικό είναι ότι, σε αντίθεση με το διοξείδιο του άνθρακα που παραμένει στην ατμόσφαιρα για δεκαετίες, το ατμοσφαιρικό μεθάνιο επιζεί για λίγα μόνο χρόνια. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=543030

Μακαρι να πανε ολα καλα και να επαναλειτουργησει το Κεπλερ. Ειναι πολυ κριμα να παρει τελος προωρα μια τοσο πολυδαπανη αλλα και εξελιγμενη τεχνολογικα αποστολη που θα αποκαλυψει αρκετα απο τα μυστικα που κρυβει ο γαλαξιας μας και ισως οτι εχουμε παρεα σε αυτο το αχανες συμπαν και δεν ειμαστε μονοι.

Φαινόμενο θερμοκηπίου «σκάλισε» τον Αρη Ξεπάγωσε το νερό που ρέοντας σχημάτισε κοιλάδες και έσκαψε φαράγγια Πενσιλβάνια Ομάδα ερευνητών υποστηρίζει ότι στον πρώιμο Αρη γεωλογικές και ατμοσφαιρικές διεργασίες προκάλεσαν την απότομη αύξηση της θερμοκρασίας του Κόκκινου Πλανήτη. Η αύξηση της θερμοκρασίας είχε ως αποτέλεσμα το νερό που βρισκόταν παγωμένο στην επιφάνεια του να ξεπαγώσει και να αρχίσει να ρέει. Η ροή του νερού σύμφωνα με τους ερευνητές άλλαξε το τοπίο δημιουργώντας κοιλάδες και άλλους γεωλογικούς σχηματισμούς στον Αρη. Οι θεωρίες Η δημοφιλέστερη θεωρία για τον σχηματισμό των κοιλάδων υποδεικνύει επίσης το νερό ως δημιουργό τους αλλά καταγράφει διαφορετικό μηχανισμό για την παρουσία του από αυτόν της νέας μελέτης. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία η πτώση μεγάλων αστεροειδών, μετεωριτών και άλλων διαστημικών βράχων στην επιφάνεια του Αρη είχε ως αποτέλεσμα να σχηματίζονται κάθε φορά στρώματα ατμόσφαιρας με αρκετή υγρασία. Κάποια στιγμή προκαλούνταν έντονες βροχοπτώσεις «ποτίζοντας» έτσι με νερό την επιφάνεια. Ειδικοί του Πολιτειακού Πανεπιστημίου Penn στις ΗΠΑ πιστεύουν ότι αυτός ο μηχανισμός δεν μπορούσε να παραγάγει τις ποσότητες νερού που ήταν ικανές να δημιουργήσουν κοιλάδες ή να «σκάψουν» τα φαράγγια του Αρη. Αποφάσισαν να αναζητήσουν μια πιο πιθανή αιτία και έκαναν προσομοιώσεις με κλιματικά μοντέλα που οι ίδιοι ανέπτυξαν. Τι (μπορεί) να συνέβη Οι προσομοιώσεις έδειξαν ότι η ηφαιστειακή δραστηριότητα πριν από περίπου 4 δισ. έτη στον Αρη παρήγαγε μια σειρά από αέρια (υδρογόνο, διοξείδιο του άνθρακα, οξυγόνο κ.α) τα οποία αλληλεπιδρώντας μεταξύ τους αύξησαν τη θερμοκρασία στον πλανήτη. Ετσι πριν από 3,8 δισ. έτη η θερμοκρασία στον Αρη είχε αυξηθεί τόσο ώστε τα νερό που βρισκόταν σε παγωμένη μορφή στην επιφάνεια του να ξεπαγώσει και να αρχίσει να ρέει. «Είναι πολύ ενδιαφέρον να σκεφτόμαστε ότι εκείνη την περίοδο ο Αρης είχε σχετικά υψηλή θερμοκρασία δεδομένου ότι τότε ο Ηλιος ήταν λιγότερο φωτεινός από ότι σήμερα» αναφέρει ο Ραμσές Ραμίρες, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Εκτιμάται ότι πριν από 4 δισ. έτη ο Ηλιος ήταν περίπου 30% λιγότερο φωτεινός από ό,τι σήμερα. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=542917

Το «αντίστροφο» σουπερνόβα Η έκρηξη δημιούργησε ωστικό κύμα που κινήθηκε προς το εσωτερικό του άστρου Μασαχουσέτη Πρόσφατα οι επιστήμονες εντόπισαν ένα παράξενο όσο και εντυπωσιακό φαινόμενο για το οποίο δεν έχουν βρει ακόμη απαντήσεις. Κοσμικά σώματα όπως μελανές οπές και άστρα για διαφόρους λόγους εκτοξεύουν στο Διάστημα ύλη με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Διαπιστώθηκε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις μέρος της ύλης αντί να κινηθεί προς τα έξω κινείται προς το εσωτερικό αυτών των σωμάτων και μάλιστα με μεγάλη ταχύτητα. Μια τέτοια περίπτωση είναι ένα το σουπερνόβα SN 1572. Η έκρηξη δημιούργησε ένα αντίστροφο ωστικό κύμα με την ύλη να επιστρέφει μέσα στο… κουφάρι του άστρου με ταχύτητα χίλιες φορές μεγαλύτερη από εκείνη του ήχου. Αιώνια λάμψη Το SN 1572 είναι επίσης γνωστό ως Β Κασσιόπη αλλά και «Tycho's Supernova» από το όνομα του Τύχο Μπράχε, του κορυφαίου Δανού αστρονόμου του 16ου αιώνα. Η λάμψη του σουπερνόβα ήταν πολύ έντονη και έγινε ορατή στη Γη και με γυμνό μάτι στις αρχές του 1572. Πολλοί ειδικοί της εποχής είδαν και παρατήρησαν τη λάμψη αλλά ήταν ο Μπράχε εκείνος που αναγνώρισε πρώτος την ταυτότητα της και έκανε σχετική δημοσίευση. Τη μελέτη του φαινομένου στο SN 1572 έκανε ομάδα επιστημόνων του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard Smihtsonian. Οπως αναφέρουν η επιστροφή της ύλης μετά την έκρηξη στο αστρικό απομεινάρι το έκανε να εκπέμπει έντονη ακτινοβολία ακτίνων Χ. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το «αντίστροφο» ωστικό κύμα στις εκρήξεις σουπερνόβα δεν είναι ένα σπάνιο αλλά σύνηθες φαινόμενο. «Δεν θα μπορούσαμε να μελετήσουμε αρχαία σουπερνόβα χωρίς την ύπαρξη αντίστροφων ωστικών κυμάτων που τα φωτίζουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα» αναφέρει ο Χιρόγια Γιαμαγκούτσι, του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard Smihtsonian, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal» http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=542884

Η γέννηση μιας μαύρης τρύπας Το σπάνιο γεγονός της γέννησης μίας μαύρης τρύπας εντόπισαν αστρονόμοι του αμερικανικού εργαστηρίου Λος Άλαμος, με τη βοήθεια επίγειων και διαστημικών τηλεσκοπίων. Η έρευνά τους δημοσιεύεται στο περιοδικό Science. Το συμβάν, που πήρε το όνομα GRB 130427A, καταγράφηκε νωρίτερα φέτος στην περιοχή του αστερισμού του Λέοντα, με λάμψεις ορατής ακτινοβολίας και πολύ ενεργές εκρήξεις ακτίνων γ, οι οποίες είναι χαρακτηριστικές λάμψεις που συνοδεύουν τη βαρυτική κατάρρευση ενός άστρου σε μαύρη τρύπα, όταν και όλη η μάζα του συγκεντρώνεται σε ένα σημείο με άπειρη πυκνότητα, μια ανωμαλία στη δομή του χωροχρόνου. Η συγκεκριμένη παρατήρηση, πέραν της σπανιότητάς της, συνδυάστηκε και με το γεγονός πως καταγράφηκε από τα διαστημικά τηλεσκόπια Fermi, NuSTAR και Swift, αλλά και από το δίκτυο ρομποτικών τηλεσκοπίων RAPTOR (RAPid Telescopes for Optical Response), που είναι εγκατεστημένα στη Χαβάη και το Νέο Μεξικό, και τα οποία είναι σχεδιασμένα ώστε να σαρώνουν τον ουρανό ψάχνοντας για παροδικά και έντονα φαινόμενα όπως αυτό. Ο συνδυασμός δεδομένων από όλες τις πηγές, διευκόλυνε τους αστρονόμους ώστε να καταγράψουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια το φαινόμενο. Σίγουρα πάντως ήταν μία από τις πιο ενεργές εκρήξεις ακτίνων γ που έχει παρατηρηθεί ποτέ. «Ήταν η έκρηξη του αιώνα», είπε ο αστρονόμος Τζέιμς Ρεν, ένας εκ των συγγραφέων της έρευνας. «Είναι η πιο φωτεινή εδώ και 20 χρόνια και ίσως ακόμη περισσότερο», πρόσθεσε, ενώ ο συνάδελφός του αστροφυσικός Τομ Βέστραντ δήλωσε πως «Είμαστε πολύ τυχεροί που είχαμε διαθέσιμα τα τηλεσκόπια της NASA και τα επίγεια όργανα την ίδια στιγμή. Είχαμε έτσι την ευκαιρία να συγκεντρώσουμε ένα πολύ ολοκληρωμένο σύνολο παρατηρήσεων, κάτι που οι αστροφυσικοί έψαχναν για πολύ καιρό. Πρόκειται για τη στήλη της Ροζέτας στον τομέα μας», είπε χαρακτηριστικά. Οι επίγειες παρατηρήσεις έδειξαν πως μετά τη βίαιη μεταμόρφωση του άστρου σε μαύρη τρύπα, επικράτησε ένα λυκόφως, το οποίο έσβησε σταδιακά παράλληλα με τις λάμψεις από τις ακτίνες γ. «Το συγκεκριμένο λυκόφως, είναι ενδιαφέρον, επειδή συνδέει την ορατή ακτινοβολία που λάβαμε, με τις εκρήξεις ακτινών γ, κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί», δήλωσε ο ερευνητής Ζέμεκ Βόσνιακ. Η έκρηξη GRB 130427A έδωσε την ευκαιρία στους επιστήμονες να μελετήσουν αρκετές από τις θεωρίες που έχουν για τη φύση αυτών των αντικειμένων. Για παράδειγμα, η ενέργεια των ακτιίνων γ που εντόπισαν υπερβαίνει τη μέγιστη θεωρητική τιμή που πίστευαν οι αστρονόμοι πως είναι δυνατή, υποδεικνύοντας πως η συγκεκριμένη θεωρία χρειάζεται βελτίωση ενώ πολλά ακόμη συμπεράσματα αναμένονται με την περαιτέρω ανάλυση των παρατηρήσεων. http://physicsgg.me/2013/11/26/%CE%B7-%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%81%CF%8D%CF%80%CE%B1%CF%82/

Ραντεβού την Πέμπτη Η ώρα της κρίσης πλησιάζει για τον «κομήτη του αιώνα» Την Πέμπτη ο ISON αναμένεται να συναντηθεί με τον Ηλιο Ουάσινγκτον Εδώ και μήνες, τα μάτια των αστρονόμων παραμένουν στραμμένα σε μια βρόμικη χιονόμπαλα που ήρθε από τις παρυφές του Ηλιακου Συστήματος και ετοιμάζεται τώρα για ένα καυτό ραντεβού με τον Ήλιο. Η ώρα της κρίσης θα έρθει την προσεχή Πέμπτη, οπότε ο κομήτης ISON είτε θα διαλυθεί είτε θα μετατραπεί σε υπερθέαμα. Ο ISON πιστεύεται ότι προέρχεται από το Νέφος του Όορτ, ένα υποθετικό σύννεφο από εκατομμύρια κομήτες και άλλα παγωμένα σώματα, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση ενός έτους φωτός από τον Ήλιο. Για άγνωστο λόγο, ο κομήτης εκτινάχθηκε από το σύννεφο του Όορτ και πήρε πορεία προς την καρδιά του Ηλιακού Συστήματος. Ο κομήτης ετοιμάζεται τώρα να περάσει πίσω από τον Ήλιο, και οι αστρονόμοι αγωνιούν να μάθουν αν θα επανεμφανιστεί στην άλλη πλευρά για το ταξίδι της επιστροφής. Γύρω στις 7 το απόγευμα ώρα Ελλάδας στις 28 Σεπτεμβρίου, ο κομήτης θα βρεθεί στην ελάχιστη απόστασή του από τον Ήλιο, περίπου 1,175 εκατομμύρια χιλιόμετρα, οπότε θα εκτεθεί σε θερμοκρασίες έως και 4.900 βαθμών Κελσίου. Δεν αποκλείεται να γίνουμε μάρτυρες ενός ωραιότατου κομήτη με μακριά ουρά, τον οποίο θα θυμούνται για όλη τους τη ζωή εκατομμύρια άνθρωποι» σχολιάζει ο Άλαν ΜακΡόμπερτ, αρχισυντάκτης του περιοδικού Sky & Telescope, το οποίο συγκεντρώνει όλες τις εξελίξεις για τον ISON σε αυτή τη σελίδα. Μέχρι τις 24 Νοεμβρίου, ο ISON ήταν ορατός ακόμα και με γυμνό μάτι στο νοτιοανατολικό ουρανό λίγη ώρα πριν από το ξημέρωμα. Πλέον όμως βρίσκεται τόσο κοντά στον Ήλιο ώστε έχει εξαφανιστεί μέσα στην εκτυφλωτική λάμψη. Τη χιονόμπαλα παρακολουθούν τώρα τα μάτια της NASA -μεταξύ άλλων τα διαστημικά τηλεσκόπια Hubble, Spitzer, Chandra και Swift, το ηλιακό παρατηρητήριο SOHO, ο δορυφόρος MRO στον Άρη και τα δίδυμα σκάφη STEREO. Όπως ανακοίνωσε η NASΑ, η αποστολή STEREO απαθανάτισε τον κομήτη στις 21 Νοεμβρίου, και μάλιστα στο ίδιο πλάνο με τον διαφορετικό κομήτη Encke, και επιβεβαίωσε ότι δεν είχε ακόμα θρυμματιστεί. Στις εικόνες που δημοσιοποίησε η υπηρεσία διακρίνεται μάλιστα η ουρά του κομήτη Encke να κυματίζει λόγω του ηλιακού ανέμου, ενός συνεχούς ρεύματος φορτισμένων σωματιδίων που πηγάζουν από τον Ήλιο. Ο ISON πήρε το όνομά του από το International Scientific Optical Network, μια ομάδα τηλεχειριζόμενων τηλεσκοπίων με τα οποία ανακάλυψαν τον κομήτη το 2012 δύο Ρώσοι αστρονόμοι. Η επίσημη ονομασία του κομήτη είναι πάντως C/2012 S1 (ISON). Το «C» στην αρχή του επίσημου ονόματος σημαίνει ότι, ακόμα κι αν επιζήσει, ο κομήτης δεν αναμένεται να εμφανιστεί ξανά. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=542688

Ο υπερβολικά ήσυχος Ήλιος έχει τις λιγότερες κηλίδες εδώ και έναν αιώνα Η επιφάνεια του Ήλιου, παρά τις κατά καιρούς εξάρσεις, εμφανίζει σε γενικές γραμμές αξιοσημείωτη ηρεμία κατά τα τελευταία χρόνια, σε σημείο που κατά τον τρέχοντα 24ο στη σειρά 11ετή ηλιακό κύκλο έχουν ως τώρα εμφανιστεί οι λιγότερες ηλιακές κηλίδες εδώ και ένα περίπου αιώνα. Οι επιστήμονες που παρακολουθούν επισταμένα την ηλιακή δραστηριότητα, η οποία μπορεί να έχει επιπτώσεις στη Γη, διερωτώνται τι σημαίνει αυτή η ασυνήθιστη ηρεμία. Οι πρώτες ηλιακές κηλίδες παρατηρήθηκαν από κινέζους αστρονόμους και, για πρώτη φορά με τηλεσκόπιο, από τον Γαλιλαίο το 1610. Οι κηλίδες ακολουθούν χονδρικά ένα κύκλο αυξομείωσης διάρκειας περίπου 11 ετών. Ο τωρινός κύκλος ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2008 και ο αριθμός των κηλίδων που έχουν παρατηρηθεί μέχρι σήμερα, είναι κάτω από το μισό του μέσου όρου των τελευταίων 250 ετών. «Είναι σίγουρα ο πιο αδύναμος κύκλος του Ήλιου καθ' όλη τη διαστημική εποχή, εδώ και 50 χρόνια», δήλωσε ο φυσικός Νταγκ Μπιζέκερ της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (ΝΟΑΑ) των ΗΠΑ, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο. Η συχνότητα και η ηλεκτρομαγνητική ένταση των ηλιακών κηλίδων έχει σημαντική επίδραση στην ακτινοβολία (υπεριώδη και Χ) που εκπέμπει ο Ήλιος, καθώς και στην ισχύ των ηλιακών καταιγίδων, οι οποίες μπορεί να διαταράξουν τα τηλεπικοινωνιακά, ηλεκτρικά και άλλα δίκτυα της Γης. Ο προηγούμενος 23ος ηλιακός κύκλος εμφάνισε τον μέγιστο αριθμό κηλίδων τον Απρίλιο του 2000, με 120 κηλίδες κατά μέσο όρο ανά ημέρα, φθάνοντας στη συνέχεια σε ένα ελάχιστο αριθμό τον Δεκέμβριο του 2008, οπότε θεωρείται ότι ξεκίνησε ο τρέχων κύκλος. Οι αστρονόμοι είχαν προβλέψει ότι ο 24ος κύκλος θα ήταν ήσυχος, αλλά η ηρεμία του Ήλιου έχει ξεπεράσει και τις πιο χαμηλές προσδοκίες τους. Ενδεικτικά, κατά το πρώτο έτος του τρέχοντος κύκλου, πέρασαν 266 μέρες χωρίς να εμφανιστεί ούτε μια ηλιακή κηλίδα. Το 2012 ο μέσος αριθμός τους έφθασε τις 67 ημερησίως, ούτε τις μισές ενός τυπικού κύκλου. Η τελευταία φορά που ένας κύκλος του Ήλιου είχε τόσες λιγοστές κηλίδες, ήταν το Φεβρουάριο του 1906, όταν στο αποκορύφωμα του 14ου κύκλου οι κηλίδες δεν ξεπερνούσαν κατά μέσο όρο τις 64 την ημέρα. Μερικοί αστρονόμοι δεν αποκλείουν ο τωρινός κύκλος να εγκαινιάσει μια μακρύτερη περίοδο εξασθενημένης ηλιακής δραστηριότητας, κάτι που είχε ξανά συμβεί μεταξύ 1650 - 1715, όταν δεν είχαν παρατηρηθεί σχεδόν καθόλου κηλίδες και οι θερμοκρασίες στη Γη είχαν υποχωρήσει σημαντικά, προκαλώντας τη λεγόμενη «Μικρή Εποχή των Πάγων» στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Πάντως, εν μέσω ανόδου της θερμοκρασίας λόγω της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής, θα ήταν μάλλον απίθανο να επαναληφθεί κάτι τέτοιο στο άμεσο μέλλον. Μια άλλη ιδιαιτερότητα κατά τον τρέχοντα κύκλο είναι ότι οι μαγνητικοί πόλοι του Ήλιου δεν έχουν αλλάξει πολικότητα (δηλαδή ο βόρειος να γίνει νότιος και αντίστροφα) σχεδόν ταυτόχρονα. Αντίθετα, ο βόρειος μαγνητικός πόλος άλλαξε πολικότητα εδώ και μήνες, αλλά ο νότιος καθυστερεί πολύ να κάνει το ίδιο. Πάντως οι επιστήμονες δεν φαίνονται να ανησυχούν και περιμένουν σύντομα να γίνει και αυτό. http://www.axortagos.gr/o-ipervolika-isixos-ilios-exei-tis-ligoteres-kilides-edo-kai-enan-aion_2.html

warm: Γεωλόγοι από το Διάστημα Η αποστολή Swarm «θα εντοπίζει κοιτάσματα σιδήρου από τροχιά» httpΟι τρίδυμοι δορυφόροι Swarm, οι οποίοι εκτοξεύτηκαν την περασμένη Παρασκευή με αποστολή να χαρτογραφήσουν το μαγνητικό πεδίο της Γης, είναι τόσο ευαίσθητοι ώστε θα μπορούν να εντοπίζουν κοιτάσματα σιδήρου από το Διάστημα, υπόσχονται οι υπεύθυνοι στην ευρωπαϊκή διαστημική υπηρεσία ESA. Στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, οι τρεις πανομοιότυποι δορυφόροι ανέπτυξαν τις μακριές δοκούς από τις οποίες κρέμονται τα πολύτιμα όργανά τους, όργανα που μετρούν με ακρίβεια τα ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία, σαν ένα είδος πυξίδας υψηλής ακρίβειας. Πρωτεύων στόχος της αποστολής είναι να χαρτογραφήσει το μαγνητικό πεδίο της Γης, μια μαγνητική «φούσκα» που προστατεύει τον πλανήτη από επικίνδυνα σωματίδια που εκτοξεύονται από τον Ηλιο ή καταφθάνουν από το διαστρικό χώρο υπό τη μορφή των λεγόμενων κοσμικών ακτίνων. Το μαγνητικό πεδίο της Γης δημιουργείται από την κίνηση ρευστού σιδήρου στον πυρήνα του πλανήτη. Το πεδίο σχηματίζει μια γιγάντια φούσκα που εκτείνεται μακριά στο διάστημα, επηρεάζεται όμως τοπικά από μαγνητικά πετρώματα ή ακόμα και από το πεδίο που προκαλεί η κίνηση του αλμυρού νερού στους ωκεανούς. Δύο από τους δορυφόρους θα πετούν σε σχηματισμό ο ένας δίπλα στον άλλο σε ύψος 460 χλμ και σε απόσταση 150 χιλιομέτρων, ενώ ο τρίτος θα βρίσκεται 80 χιλιόμετρα ψηλότερα. Σε κάθε σημείο της τροχιάς τους, τα μαγνητόμετρα των δορυφόρων θα μετρούν την ένταση και την κατεύθυνση του μαγνητικού πεδίου σε κάθε σημείο της τροχιάς τους. Και οι ανεπαίσθητες διαταραχές που αναμένεται να καταγραφούν στα σήματα των δύο χαμηλότερων δορυφόρων θα μπορούσαν να αποκαλύψουν κοιτάσματα σιδήρου ή άλλων μαγνητισμένων ορυκτών. «Αν το ζευγάρι των δορυφόρων πετάξει πάνω από ένα ορυχείο σιδήρου, θα περιμέναμε να καταγράψουμε ένα μαγνητικό σήμα» εξηγεί στο Nature.com ο Εϊγκιλ Φρίις-Κρίστενσεν, πρόεδρος της συμβουλευτικής επιτροπής της αποστολής Swarm. «Η χαρτογράφηση του μαγνητισμού στο γήινο φλοιό σε υψηλή ανάλυση θα μας επιτρέπει να χαρακτηρίσουμε γεωλογικές ζώνες και να αναγνωρίσουμε κοιτάσματα ορυκτών και μετάλλων» επισημαίνει. Πέρα όμως από την ανακάλυψη πολύτιμων κοιτασμάτων, το τρίο της αποστολής θα προσφέρει δεδομένα που ίσως αποδειχθούν πιο πολύτιμα στο μέλλον. Οι δορυφόροι ίσως βοηθήσουν να δοθεί εξήγηση στην εξασθένιση του μαγνητικού πεδίου της Γης κατά περίπου 15% τους τελευταίους δύο αιώνες. Η εξασθένιση ίσως προαναγγέλλει ένα δραματικό γεγονός που επαναλαμβάνεται ανά διαστήματα και συνέβη τελευταία φορά πριν από 780.000 χρόνια: την αναστροφή του μαγνητικού πεδίου της Γης, κατά την οποία ο βόρειος μαγνητικός πόλο μεταναστεύει στο νότιο. Όταν η ένδειξη της πυξίδας αντιστραφεί, ο κόσμος θα έχει κατά κάποιο τρόπο γυρίσει ανάποδα. http://physicsgg.me/2013/11/24/swarm-%CE%B3%CE%B5%CF%89%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/

Ο γρανιτένιος Αρης Εντοπίστηκαν ίχνη του πετρώματος, γεγονός που αναδεικνύει σύνθετο γεωλογικό παρελθόν του Νέα Υόρκη Λίγες ώρες μετά την εκτόξευση της αποστολής MAVEN που θα μελετήσει την ατμοσφαιρική ιστορία και εξέλιξη του Αρη έγινε γνωστό ότι εντοπίστηκαν ενδείξεις της παρουσίας γρανίτη στον Κόκκινο Πλανήτη. Η ανακάλυψη είναι ιδιαίτερα σημαντική διότι η παρουσία γρανίτη υποδεικνύει πως η γεωλογική δραστηριότητα στον Αρη ήταν στο παρελθόν πολύ πιο σύνθετη από όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Απλός και (γεωλογικά) απέριττος Μέχρι πρόσφατα οι ειδικοί θεωρούσαν ότι ο Αρης δεν παρουσιάζει κανένα γεωλογικό ενδιαφέρον αφού τα δεδομένα που υπήρχαν έδειχναν ότι στον Κόκκινο Πλανήτη εντοπίζεται μόνο ένα είδος πετρωμάτων σε αντίθεση με τη μεγάλη ποικιλία πετρωμάτων στη Γη. Ο Αρης καλύπτεται κατά βάση στην επιφάνεια του από σκουρόχρωμα ηφαιστειακά πετρώματα, τους βασάλτες. Πρόκειται για πετρώματα που σχηματίζονται από την ταχεία ψύξη της λάβας. Πριν από λίγο καιρό το ρομποτικό όχημα Curiosity που εξερευνά τον Αρη τους τελευταίους μήνες εντόπισε στοιχεία που εξέπληξαν τους ειδικούς. Το Curiosity βρήκε έδαφος η σύνθεση του οποίου έχει ομοιότητες με εκείνη του γρανίτη. Ηταν οι πρώτες ενδείξεις ότι ίσως ο Αρης είχε πιο ενδιαφέρουσα γεωλογική ιστορία και εξέλιξη από όσο πιστεύαμε. Η ανακάλυψη Ομάδα ερευνητών αποφάσισε να μελετήσει έναν αρχαίο κρατήρα ηφαιστείου ο οποίος δεν περιέχει καθόλου σκόνη και άρα είναι ιδανικός για μελέτες. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τεχνικές υπέρυθρης φασματοσκοπίας με τις οποίες εντόπισαν την παρουσία μεγάλης ποσότητας αστρίων στον κρατήρα. Οι άστριοι είναι μια ομάδα τηκτοπυριτικών ορυκτών που αποτελούν βασικό συστατικό του γρανίτη. Ο γρανίτης υπάρχει συνήθως σε περιοχές της Γης που είναι τεκτονικά ενεργές όπως π.χ. στις λεγόμενες ζώνες υποβύθισης. Οι ζώνες υποβύθισης σχηματίζονται όταν μια τεκτονική πλάκα αρχίζει να διολισθαίνει κάτω από μια άλλη. Επειδή όμως ο Αρης δεν θεωρείται τεκτονικά ενεργός πλανήτης, η εξήγηση που δίνουν οι ερευνητές για την ύπαρξη του γρανίτη είναι η ύπαρξη μακράς διαρκείας μαγματική δραστηριότητα στον Κόκκινο Πλανήτη. «Παρουσιάζουμε τα πιο σαφή μέχρι σήμερα στοιχεία για την ύπαρξη γρανίτη στον Αρη. Πιστεύουμε ότι κάποια ηφαίστεια του Αρη είχαν σποραδική δραστηριότητα για δισεκατομμύρια έτη. Είναι πιθανό ότι η ηφαιστειακή δραστηριότητα μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και συνθήκες δημιουργίας γρανίτη. Ο βασάλτης που εντοπίσαμε στον κρατήρα είναι παρόμοιος με εκείνους που υπάρχουν σε ηφαίστεια της Γης και διαφέρει πολύ από βασάλτες σε άλλα σημεία του πλανήτη μας» αναφέρει ο Τζέιμς Ρέι, καθηγητής της Σχολής Ατμοσφαιρικών Επιστημών και Γης του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Τζόρτζια που ήταν επικεφαλής της μελέτης η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=540605

«Ταξιδέψτε» με τον κομήτη του αιώνα Ο ISON πλησιάζει με ταχύτητα τον Ηλιο και μια εφαρμογή σας επιτρέπει να παρακολουθήσετε την πορεία του Αθήνα Ο ISON, o λεγόμενος «κομήτης του αιώνα» πλησιάζει με ταχύτητα 377 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο τον Ήλιο. Ο ISON υπολογίζεται ότι θα φτάσει στις 28 Νοεμβρίου στο μητρικό μας άστρο και σύμφωνα με τους ειδικούς τότε θα μπορεί να τον δει κανείς ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού. Ο κομήτης είναι πιο ευδιάκριτος από το βόρειο ημισφαίριο, ορατός στον ανατολικό ορίζοντα πριν την ανατολή και στο δυτικό πριν τη δύση του ηλίου. Μια νέα εφαρμογή μέσω της δημοφιλούς υπηρεσίας itunes υπόσχεται στους φίλους του Διαστήματος μια μοναδική εμπειρία. Σύμφωνα με τους δημιουργούς της η εφαρμογή επιτρέπει στους χρήστες της να παρακολουθούν ανά πάσα στιγμή την πορεία του κομήτη και το πιο σημαντικό; Η εφαρμογή ενημερώνει τους χρήστες για το πότε ο κομήτης θα είναι ορατός στην περιοχή την οποία βρίσκονται ώστε αν το επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν κάποια όργανα παρατήρησης για να τον δουν. Σε αυτή την ιστοσελίδα μπορείτε να δείτε την διαδρομή του ISON και σε ποιό σημείο του ουρανού θα βρίσκεται κάθε μέρα μέχρι να φτάσει στον Ηλιο. Εδώ υπάρχει ένας εντυπωσιακός προσομοιωτής που δείχνει την κίνηση του ISON http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=540550 https://itunes.apple.com/us/app/comet-watch-powered-by-distant/id710273903?ls=1&mt=8 http://www.solarsystemscope.com/ison/

Αστρονόμοι ανακάλυψαν την πιο μεγάλη δομή στο Σύμπαν; Το ερώτημα για το πόσο μεγάλες δομές μπορούν να δημιουργηθούν στο Σύμπαν, απασχολούσε ανέκαθεν τους επιστήμονες και ειδικότερα τα τελευταία 100 χρόνια κατά τα οποία οι γνώσεις μας για τον Κόσμο αναπτύχθηκαν εκθετικά. Μέχρι σήμερα, οι μεγαλύτερες δομές που γνωρίζαμε ήταν το Μεγάλο Τείχος Sloan, ένα τείχος από γαλαξίες με μέγεθος 1.3 δισεκατομμυρίων ετών φωτός (400 Megaparsec) το οποίο απέχει περίπου ένα δισεκατομμύριο έτη φωτός από τη Γη, και το Μεγάλο LQG (Large Quasar Group), μια συλλογή από κβάζαρ όπου η μεγαλύτερη διάστασή του είναι της τάξης 1200 Megaparsec. Σύμφωνα όμως με μία νέα έρευνα, υπάρχει μία ακόμη μεγαλύτερη δομή, με διάσταση τουλάχιστον 2.000 Megaparsec (60 χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από το Γαλαξία μας) σε απόσταση 10 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς. Η έρευνα δημοσιεύεται από αστρονόμους του πανεπιστημίου της Βουδαπέστης και του Κολλεγίου Τσάρλεστον των ΗΠΑ, και βασίζεται σε μετρήσεις από εκρήξεις ακτινών γ, τα οποία είναι τα συμβάντα με τη μεγαλύτερη ενέργεια στο Σύμπαν. Οι αστρονόμοι πιστεύουν πως τα συμβάντα αυτά συμβαίνουν κατά την κατάρρευση ενός άστρου σε μαύρη τρύπα ή αστέρα νετρονίων, και μπορούν να εκπέμψουν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου την ενέργεια που θα εκπέμψει ο Ήλιος σε όλη του τη ζωή. Η αντίληψη των αστρονόμων είναι πως τέτοια συμβάντα συμβαίνουν παντού στο Σύμπαν, με μια ομοιόμορφη κατανομή. Σύμφωνα όμως με τους ερευνητές, από μία περιοχή 10 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας λαμβάνουμε πολύ περισσότερα τέτοια σήματα από ό,τι ανέμεναν. Η στατιστική τους ανάλυση από ένα δείγμα 238 εκρήξεων ακτινών γ, υποδεικνύει την ύπαρξη μιας τεράστιας δομής στην περιοχή εκείνη, η οποία δεν είναι ακόμη γνωστό από τι αποτελείται. Η πιθανότητα λάθους είναι πολύ μικρή, ωστόσο οι αστρονόμοι επισημαίνουν πως θα χρειαστούν ακόμη ένα με δύο χρόνια παρατηρήσεων των ακτίνων γ προτού επιβεβαιωθεί η ανακάλυψη, εξαιτίας του μικρού πλήθους δειγμάτων. Μια τέτοια ανακάλυψη θα είχε σημαντικές συνέπειες σε θέματα κοσμολογίας, καθώς όλη η σύγχρονη κοσμολογία βασίζεται στην κοσμολογική αρχή, η οποία προϋποθέτει πως ζούμε σε ένα Σύμπαν ισότροπο και ομογενές (δηλαδή μοιάζει το ίδιο προς κάθε κατεύθυνση, αλλά και κάθε περιοχή του δε διαφέρει από κάποια άλλη). Ωστόσο, το Σύμπαν επέτρεψε κατά την εξέλιξή του την ύπαρξη κάποιων τοπικών ανισοτροπιών, στις οποίες οφείλουμε και την ύπαρξη δομών όπως οι γαλαξίες και κατά συνέπεια και την ίδια την ύπαρξή μας. Η παρουσία αυτών των ελάχιστων διακυμάνσεων είναι μάλιστα εμφανής στην ακτινοβολία που λαμβάνουμε από τον απόηχο της Μεγάλης Έκρηξης. Αν και η παραδοχή για την ισοτροπία και την ομογένεια του Σύμπαντος υποστηρίζεται από όλους τους επιστήμονες, είναι ανοικτό το ερώτημα του μέχρι ποιο σημείο φτάνει, και κατά συνέπεια μέχρι ποια κλίμακα μπορούν να έχουν οι δομές στο Σύμπαν. Η ύπαρξη τόσο μεγάλων δομών ταράζει την αξιοπιστία της κοσμολογικής αρχής, προκαλώντας τις βασικές παραδοχές της κοσμολογίας, από τις οποίες επιτρέπονται περιορισμένου μεγέθους ανισοτροπίες. http://physicsgg.me/2013/11/15/%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7/

Αστρονόμοι ανακάλυψαν την πιο μεγάλη δομή στο Σύμπαν; Το ερώτημα για το πόσο μεγάλες δομές μπορούν να δημιουργηθούν στο Σύμπαν, απασχολούσε ανέκαθεν τους επιστήμονες και ειδικότερα τα τελευταία 100 χρόνια κατά τα οποία οι γνώσεις μας για τον Κόσμο αναπτύχθηκαν εκθετικά. Μέχρι σήμερα, οι μεγαλύτερες δομές που γνωρίζαμε ήταν το Μεγάλο Τείχος Sloan, ένα τείχος από γαλαξίες με μέγεθος 1.3 δισεκατομμυρίων ετών φωτός (400 Megaparsec) το οποίο απέχει περίπου ένα δισεκατομμύριο έτη φωτός από τη Γη, και το Μεγάλο LQG (Large Quasar Group), μια συλλογή από κβάζαρ όπου η μεγαλύτερη διάστασή του είναι της τάξης 1200 Megaparsec. Σύμφωνα όμως με μία νέα έρευνα, υπάρχει μία ακόμη μεγαλύτερη δομή, με διάσταση τουλάχιστον 2.000 Megaparsec (60 χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από το Γαλαξία μας) σε απόσταση 10 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς. Η έρευνα δημοσιεύεται από αστρονόμους του πανεπιστημίου της Βουδαπέστης και του Κολλεγίου Τσάρλεστον των ΗΠΑ, και βασίζεται σε μετρήσεις από εκρήξεις ακτινών γ, τα οποία είναι τα συμβάντα με τη μεγαλύτερη ενέργεια στο Σύμπαν. Οι αστρονόμοι πιστεύουν πως τα συμβάντα αυτά συμβαίνουν κατά την κατάρρευση ενός άστρου σε μαύρη τρύπα ή αστέρα νετρονίων, και μπορούν να εκπέμψουν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου την ενέργεια που θα εκπέμψει ο Ήλιος σε όλη του τη ζωή. Η αντίληψη των αστρονόμων είναι πως τέτοια συμβάντα συμβαίνουν παντού στο Σύμπαν, με μια ομοιόμορφη κατανομή. Σύμφωνα όμως με τους ερευνητές, από μία περιοχή 10 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας λαμβάνουμε πολύ περισσότερα τέτοια σήματα από ό,τι ανέμεναν. Η στατιστική τους ανάλυση από ένα δείγμα 238 εκρήξεων ακτινών γ, υποδεικνύει την ύπαρξη μιας τεράστιας δομής στην περιοχή εκείνη, η οποία δεν είναι ακόμη γνωστό από τι αποτελείται. Η πιθανότητα λάθους είναι πολύ μικρή, ωστόσο οι αστρονόμοι επισημαίνουν πως θα χρειαστούν ακόμη ένα με δύο χρόνια παρατηρήσεων των ακτίνων γ προτού επιβεβαιωθεί η ανακάλυψη, εξαιτίας του μικρού πλήθους δειγμάτων. Μια τέτοια ανακάλυψη θα είχε σημαντικές συνέπειες σε θέματα κοσμολογίας, καθώς όλη η σύγχρονη κοσμολογία βασίζεται στην κοσμολογική αρχή, η οποία προϋποθέτει πως ζούμε σε ένα Σύμπαν ισότροπο και ομογενές (δηλαδή μοιάζει το ίδιο προς κάθε κατεύθυνση, αλλά και κάθε περιοχή του δε διαφέρει από κάποια άλλη). Ωστόσο, το Σύμπαν επέτρεψε κατά την εξέλιξή του την ύπαρξη κάποιων τοπικών ανισοτροπιών, στις οποίες οφείλουμε και την ύπαρξη δομών όπως οι γαλαξίες και κατά συνέπεια και την ίδια την ύπαρξή μας. Η παρουσία αυτών των ελάχιστων διακυμάνσεων είναι μάλιστα εμφανής στην ακτινοβολία που λαμβάνουμε από τον απόηχο της Μεγάλης Έκρηξης. Αν και η παραδοχή για την ισοτροπία και την ομογένεια του Σύμπαντος υποστηρίζεται από όλους τους επιστήμονες, είναι ανοικτό το ερώτημα του μέχρι ποιο σημείο φτάνει, και κατά συνέπεια μέχρι ποια κλίμακα μπορούν να έχουν οι δομές στο Σύμπαν. Η ύπαρξη τόσο μεγάλων δομών ταράζει την αξιοπιστία της κοσμολογικής αρχής, προκαλώντας τις βασικές παραδοχές της κοσμολογίας, από τις οποίες επιτρέπονται περιορισμένου μεγέθους ανισοτροπίες. http://physicsgg.me/2013/11/15/%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7/

Το «άλμπουμ» της ζωής του Γαλαξία Η NASA δείχνει το πώς ήταν στη... νιότη του και πώς είναι σήμερα Κονέκτικατ Ομάδα αστρονόμων μελέτησε εικόνες που έχει καταγράψει το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble από εκατοντάδες γαλαξίες και διαπίστωσε την εξέλιξη που είχαν σε βάθος χρόνου 11 δισ. ετών. Με βάση τα δεδομένα της μελέτης τους, οι αστρονόμοι προχώρησαν σε εκτιμήσεις για την εξέλιξη και την εικόνα που είχε ο γαλαξίας μας στο μακρινό παρελθόν. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο γαλαξίας μας στη νεότητά του ήταν ένας επίπεδος δίσκος με μια διόγκωση στο κέντρο του. Ηταν ένα κοσμικό αντικείμενο μικρής μάζας που εξέπεμπε ένα αχνό μπλε φως. Οι ερευνητές μελέτησαν την εξέλιξη 400 γαλαξιών παρόμοιων με τον δικό μας και εκτιμούν ότι το 90% των άστρων του γαλαξία μας σχηματίστηκε μέσα σε διάστημα τεσσάρων δισ. ετών με την έναρξη αυτής της διαδικασίας να τοποθετείται πριν από περίπου 11 δισ. έτη και την ολοκλήρωση της πριν από 7 δισ. έτη. Δημιουργήθηκε μάλιστα και μια καλλιτεχνική απεικόνιση στην οποία παρουσιάζεται ο γαλαξίας μας όπως είναι στην παρούσα φάση και όπως (πιθανώς) ήταν στην πρώτη περίοδο της ύπαρξής του. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrpohysical Journal Letters http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=539678

NASA: εκπληκτικό video δείχνει πώς ήταν ο Άρης πριν 4 δισεκατομμύρια χρόνια Σήμερα ο Άρης είναι ένας ψυχρός, έρημος πλανήτης, χωρίς κανένα εμφανές ίχνος ζωής. Ωστόσο, οι επιστήμονες εκτιμούν πως πριν τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια ο αφιλόξενος πλανήτης ήταν εντελώς διαφορετικός και έμοιαζε αρκετά με τη Γη. Το εργαστήριο Goddard Conceptual Image Lab της NASA δημιούργησε ένα video που παρουσιάζει πώς ήταν ο Άρης εκείνη την εποχή βάσει των στοιχείων που έχουν συλλεχθεί ως σήμερα, τα οποία υποστηρίζουν ότι κάποτε ο Κόκκινος Πλανήτης ήταν γεμάτος λίμνες και κανάλια νερού. Όπως εξηγεί ο Δρ. Joseph Grebowsky από το Κέντρο Διαστημικής Πτήσης Goddard, στον Άρη υπάρχουν κανάλια τα οποία, όπως και στη Γη, παρουσιάζουν σημάδια διάβρωσης από τη ροή του νερού. Μάλιστα υπάρχουν κρατήρες συνδεδεμένοι με κανάλια που μετατράπηκαν σε λίμνες και υπέστησαν διάβρωση από το νερό πριν 3,7 δισεκατομμύρια χρόνια. Όπως επισημαίνει ο επιστήμονας, στην επιφάνεια του Άρη υπάρχουν ορυκτά που μπορούν να δημιουργηθούν μόνο με την παρουσία νερού, όπως για παράδειγμα ο αιματίτης και ο άργιλος. Αν κάποτε στον Άρη υπήρχε υγρό νερό, τότε η ατμόσφαιρά του θα έπρεπε να έχει διαφορετικό, θερμότερο κλίμα. Τα σύννεφα που κινούνται γρήγορα στο video δείχνουν την πάροδο του χρόνου και τη μεταβολή από θερμό σε ένα παγωμένο, ξηρό κλίμα. Οι λίμνες ξηραίνονται και παγώνουν, ενώ η ατμόσφαιρα αλλάζει και ο ουρανός από γαλάζιος γίνεται ροζ, όπως οι εικόνες που έχουμε από τον Άρη σήμερα. Οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν αν αυτό το ευνοϊκό κλίμα διήρκησε αρκετά ώστε να γεννηθεί ζωή στον Κόκκινο Πλανήτη. «Τα μόνα άμεσα στοιχεία για την ύπαρξη ζωής στην ιστορία της εξέλιξης ενός πλανήτη είναι αυτά που συγκεντρώνουμε μελετώντας τη Γη», δήλωσε ο Δρ. Grebowsky. Σημειώνεται πως αυτό είναι ένα από τα πιο περίπλοκα video που δημιούργησε το εργαστήριο Goddard Conceptual Image Lab. http://www.econews.gr/2013/11/14/nasa-video-aris-108078/

Ο Ήλιος έχει μισοαναποδογυρίσει το μαγνητικό πεδίο του Ο Ήλιος ετοιμάζεται να ολοκληρώσει το «αναποδογύρισμα» του μαγνητικού πεδίου του, μια διαδικασία που συμβαίνει κάθε 11 χρόνια περίπου και οι επιπτώσεις της γίνονται αισθητές έως τις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος. Ήδη η πολικότητα του βορείου ημισφαιρίου του άστρου μας έχει αναστραφεί και πολύ σύντομα θα γίνει το ίδιο με την πολικότητα και του νοτίου ημισφαιρίου, με αποτέλεσμα ο μαγνητικός βορράς να έχει πλέον γίνει νότος και, αντίστροφα, ο νότος θα γίνει βορράς. Η σχετική ανακοίνωση έγινε από το Ηλιακό Παρατηρητήριο Γουίλκοξ του πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ, το οποίο παρακολουθεί το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου, σε καθημερινή βάση από το 1975. Όπως δήλωσε ο διευθυντής του Παρατηρητηρίου ηλιακός φυσικός Τοντ Χέκσεμα, η αναστροφή διαρκεί μερικούς μήνες εωσότου ολοκληρωθεί, καθώς τα δύο ημισφαίρια αλλάζουν πολικότητα με διαφορετικό ρυθμό. Η αναστροφή των μαγνητικών πόλων γίνεται σταδιακά και δεν είναι πλήρως κατανοητή, ακόμα από τους επιστήμονες. Αρχικά, μια μεγάλη ηλιακή κηλίδα εξαπλώνεται, αναγκάζοντας το μαγνητικό πεδίο του άστρου να «μεταναστεύσει» από τον ισημερινό του προς ένα από από τους δύο πόλους του. Καθώς αυτή η μετακίνηση λαμβάνει χώρα, η ισχύς του ηλιακού μαγνητικού πεδίου μηδενίζεται και μετά επανέρχεται, αλλά με την αντίστροφη πολικότητα. Σύμφωνα με τους Αμερικανούς επιστήμονες, αυτή η μαγνητική αναστροφή έχει αντίκτυπο και στη Γη, λόγω της εντονότερης ηλιακής δραστηριότητας και της αυξημένης κοσμικής ακτινοβολίας που φθάνει στον πλανήτη μας, με συνέπεια να επηρεάζεται το γήινο μαγνητικό πεδίο. Η επίδραση αυτή, με τη σειρά της, μπορεί να επηρεάσει τα ηλεκτρονικά και δορυφορικά συστήματα όπως το GPS ή τα επίγεια δίκτυα ηλεκτρισμού, καθώς επίσης να προκαλέσει πιο εκτεταμένο και θεαματικό σέλας στους γήινους πόλους. Η επίδραση του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου μας καλύπτει μια τεράστια περιοχή που λέγεται «ηλιόσφαιρα» και εκτείνεται πολύ πέρα από τον Πλούτωνα, έως τα σύνορα του διαστρικού χώρου, όπου σήμερα βρίσκεται το διαστημικό σκάφος «Βόγιατζερ» της NASA. http://left.gr/news/o-ilios-ehei-misoanapodogyrisei-magnitiko-pedio-toy

Μάγισσες, φαντάσματα, έντομα και πτηνά του Διαστήματος Κοσμικά αντικείμενα με ασυνήθιστα σχήματα και παράξενα ονόματα Εχουμε συνηθίσει τα διαστημικά αντικείμενα να λαμβάνουν ονόματα θεοτήτων ή των ανθρώπων που τα ανακαλύπτουν. Υπάρχουν όμως και ορισμένα που εξαιτίας του σχήματός τους οι επιστήμονες τους χάρισαν ασυνήθιστα ονόματα. Ιδού μερικά από αυτά: Μαγικά νεφελώματα Δύο εντυπωσιακά νεφελώματα έχουν εξάψει τη φαντασία των επιστημόνων προσδίδοντάς τους... μαγικές ιδιότητες. Το πρώτο εξ αυτών βρίσκεται σε απόσταση 900 ετών φωτός από εμάς, στον αστερισμό του Ηριδανού. Η κωδική ονομασία του είναι IC 2118, αλλά οι επιστήμονες το έχουν βαφτίσει «Το Κεφάλι της Μάγισσας» επειδή, όταν ανακαλύφθηκε, σε κάποιους θύμισε το προφίλ μιας μάγισσας. Το νεφέλωμα βρίσκεται κοντά στο γιγάντιο άστρο Rigel, το φως του οποίου το λούζει. Το φως του Rigel, σε συνδυασμό με το φως των άστρων που γεννιούνται μέσα στο νεφέλωμα, το κάνει να λάμπει στο υπέρυθρο του φάσματος. Το κεφάλι της Μάγισσας Το δεύτερο νεφέλωμα μοιάζει με ένα κοσμικό νήμα ύλης. Η επίσημη ονομασία του είναι «Νεφέλωμα Μολύβι», αλλά εξαιτίας του σχήματός του είναι περισσότερο γνωστό στην επιστημονική κοινότητα ως «Το σκουπόξυλο της μάγισσας». Η κωδική ονομασία του νεφελώματος είναι NGC 2736 και βρίσκεται σε απόσταση 800 ετών φωτός από τη Γη, στον αστερισμό Ιστία. Σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι απομεινάρι μιας έκρηξης σουπερνόβα που σημειώθηκε πριν από 11.000 έτη. Ο Γλάρος Το νεφέλωμα IC 2177 βρίσκεται σε απόσταση 3.700 ετών φωτός από τη Γη ανάμεσα στους αστερισμούς του Μονόκερου και του Μεγάλου Κυνός. Οι επιστήμονες το έχουν ονομάσει «Νεφέλωμα του Γλάρου», αφού στις εικόνες θυμίζει το όμορφο θαλασσοπούλι ενώ πετάει. Το Αλογο και η Φλόγα Ενα ακόμη νεφέλωμα με χαρακτηριστική εμφάνιση προσελκύει το ενδιαφέρον των επαγγελματιών αλλά και ερασιτεχνών αστρονόμων. Οι επιστήμονες το έχουν ονομάσει «Η Κεφαλή του Αλόγου» και βρίσκεται στον αστερισμό του Ωρίωνα, περίπου 1.300 έτη φωτός μακριά από εμάς. Το νεφέλωμα διαγράφει με σπάνια καθαρότητα το σχήμα του κεφαλιού ενός αλόγου, αποτελείται από αέρια και πολύ πυκνή μεσοαστρική σκόνη. Ανήκει στο τεράστιο σύμπλεγμα μοριακών νεφών του Ωρίωνα και γειτονεύει με το νεφέλωμα της Φλόγας. Το κοσμικό φάντασμα Είναι πλανητικό νεφέλωμα και βρίσκεται σε απόσταση 1.400 ετών φωτός από τη Γη, στον αστερισμό της Υδρας. Η κωδική ονομασία του νεφελώματος είναι NGC 3242 αλλά οι επιστήμονες το έχουν ονομάσει «Το Φάντασμα του Δία». Πρόσφατα έγιναν νέες παρατηρήσεις σχετικά με το... φάντασμα και η μελέτη του ίσως αποκαλύψει νέα στοιχεία για τα πλανητικά νεφελώματα. Ενα πλανητικό νεφέλωμα αποτελείται από ένα επεκτεινόμενο κέλυφος ιονισμένου αερίου που αποβάλλεται από άστρα τα οποία βρίσκονται στα τελευταία στάδια της ζωής τους. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι τα πλανητικά νεφελώματα μπορεί να παίζουν σημαντικό ρόλο στη χημική εξέλιξη ενός γαλαξία. Η διαστημική... πατούσα Η κωδική ονομασία του νεφελώματος είναι NGC 6334, βρίσκεται στον αστερισμό του Σκορπιού, απέχει 5.500 έτη φωτός από τη Γη και αποτελεί ένα μαιευτήριο νέων άστρων. Οι επιστήμονες το έχουν ονομάσει «Η Πατούσα της Γάτας». Μια ωραία (καυτή) πεταλούδα Το διπολικό πλανητικό νεφέλωμα NGC 6302 είναι περισσότερο γνωστό ως «Νεφέλωμα της Πεταλούδας» εξαιτίας του σχήματός του. Το νεφέλωμα βρίσκεται σε απόσταση περίπου 4.000 ετών φωτός από τη Γη, στον αστερισμό του Σκορπιού. Το κεντρικό άστρο του νεφελώματος έχει θερμοκρασία επιφανείας που εκτιμάται περί τους 250.000 βαθμούς Κελσίου. Το νεφέλωμα της πεταλούδας έχει εύρος που καλύπτει τρία έτη φωτός και είναι ιδιαίτερα λαμπρό στο υπεριώδες φως αλλά όχι στο ορατό, επειδή κρύβεται πίσω από ένα πυκνό «πέπλο» σκόνης. Στο νεφέλωμα έχει εντοπιστεί έντονη παρουσία μοριακού υδρογόνου.

Ενας γαλαξίας σκέτο… πυροτέχνημα Στον NGC 6946 «σκάνε» συνεχώς σουπερνόβα που τον κάνουν να λάμπει σε διάφορα χρώματα Χιούστον Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια εντυπωσιακή φωτογραφία του σπειροειδούς γαλαξία NGC 6946 που βρίσκεται σε απόσταση 22 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Στον γαλαξία αυτό οι εκρήξεις σουπερνόβα (άστρα που αυτοκαταστρέφονται) αποτελούν συχνό φαινόμενο. Μόνο κατά τη διάρκεια των τελευταίων 100 ετών έχουν εντοπισθεί και παρατηρηθεί οκτώ σουπερνόβα. Οι εκρήξεις αυτές κάνουν τον γαλαξία να φωτοβολεί και μάλιστα με διάφορα χρώματα στο κοσμικό περιβάλλον. Για αυτό και οι επιστήμονες έχουν προσδώσει στον NGC 6946 το προσωνύμιο «Γαλαξίας Πυροτέχνημα». Η φωτογραφία που έδωσε στην δημοσιότητα η NASA αποτελεί συνδυασμό εικόνων του γαλαξία που έχουν καταγράψει το διαστημικό τηλεσκόπιο Chandra και τα τηλεσκόπια του επίγειου δικτύου Gemini. Σε αυτή την εικόνα ο γαλαξίας εμφανίζεται με εντυπωσιακή χρωματική παλέτα. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=538878

Διαδραστικός χάρτης δείχνει ποιες πόλεις θα βουλιάξουν αν λιώσουν οι πάγοι Η κλιματική αλλαγή και οι συνέπειες της μπορεί να μας ακούγονται πολύ μακροπρόθεσμο σενάριο, ωστόσο, σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι πάγοι λιώνουν με ταχύτατους ρυθμούς και αν αυτό συνεχιστεί ο κόσμος μας δεν θα θυμίζει σε τίποτα αυτό που βλέπουμε σήμερα. Προκειμένου να ευαισθητοποιήσει το κοινό για την οικολογική καταστροφή, το National Geographic δημιούργησε έναν εντυπωσιακό διαδραστικό χάρτη του κόσμου, στον οποίο μπορείτε να διαλέξετε το επίπεδο της στάθμης της θάλασσας (με τελικό το +60 που θα συμβεί αν λιώσουν όλοι οι πάγοι της Γης) και στη συνέχεια να δείτε ποιες πόλεις θα «πνιγούν». Μάλιστα, ο χάρτης δίνει τη δυνατότητα για zoom in και zoom out, ώστε να δείτε την κάθε πόλη και χωριό σε κάθε χώρα, πόσο θα επηρεαστεί από την κλιματική αλλαγή. Μία βόλτα στην Ελλάδα, αρκεί για να προκαλέσει ταχυπαλμίες και να μας κάνει να αναθεωρήσουμε για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Όπως φαίνεται στο χάρτη, αν λιώσουν όλοι οι πάγοι της Γης, όλη η Δυτική Πελοπόννησος από την Πάτρα μέχρι τη Ζαχάρω θα βρεθεί κάτω από το νερό, ενώ στα βόρεια της χώρας το νερό θα πνίξει τη Θεσσαλονίκη, την Αλεξανδρούπολη και μεγάλο μέρος της Χαλκιδικής. http://www.planitikos.gr/2013/11/blog-post_1479.html Δείτε το διαδραστικό χάρτη εδώ. http://flood.firetree.net/

Βίντεο: ο τυφώνας Χαϊγιάν από το διάστημα Οι μετεωρολόγοι χαρακτηρίζουν τον Χαϊγιάν (Haiyan) ως τον ισχυρότερο τυφώνα στον κόσμο από τον Οκτώβριο του 1979, όταν ο τυφώνας Τιπ σάρωσε τις Φιλιππίνες. Ο Χαϊγιάν είναι ο δεύτερος τυφώνας κατηγορίας 5 που πλήττει τις Φιλιππίνες το 2013, μετά τον Ουσάγκι που σάρωσε τη νησιωτική χώρα τον περασμένο Σεπτέμβριο. Κατά μέσο όρο 20 τυφώνες χτυπούν τις Φιλιππίνες ετησίως, ενώ ο Χαϊγιάν είναι ο 24ος για το 2013. Σύμφωνα με αξιωματούχο του ΟΗΕ, οι καταστροφές που προκάλεσε είναι ανάλογες με το τσουνάμι του 2004. Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε εικόνες που κατέγραψε από τις 6 έως 8 Νοεμβρίου 2013 ο ρωσικός δορυφόρος Elektro-L που βρίσκεται σε γεωστατική τροχιά. ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

Οπα. Πολυ υπεραισιοδοξο σε βλεπω. Οι επιστημονες λενε οτι παρολο που υπαρχουν 10 δυσ. πλανητες σαν την γη στην κατοικισιμη ζωνη μεσα στον γαλαξια μας αυτο δεν σημαινει απαραιτητα οτι εχουν και ζωη ολοι. Μπορει κανενας, μπορει ενας, μπορει πολλοι. Ειναι καθαρα θεωριτικο εφοσον ειναι αδυνατον να γινει αμεση παρατηρηση ατμοσφαιρας και επιφανειας με τα τηλεσκοποια. Πολλοι επιστημονες λενε οτι για να εμφανιστει η ζωη εδω στην γη συνεβησαν απιστευτες συμπτωσεις και οτι ηταν ενα τυχαιο γεγονος. Και τιθεται το εξης ερωτημα. Μπορουν να επαναληφθουν αυτες οι συμπτωσεις και αλλου; Αν οχι μπορει να εμφανιστει η ζωη σε αυτους τους πλανητες υπο αλλες προυποθεσεις; Αν θες την γνωμη μου η απαντηση ειναι ναι και στα δυο.

Πάνω από 10 δισεκατομμύρια πλανήτες μπορεί να έχουν ζωή! Νέες εκτιμήσεις από αμερικανούς αστρονόμους, βασισμένες σε παρατηρήσεις εξωπλανητών, δείχνουν ότι περίπου ένα στα πέντε άστρα σαν τον Ήλιο στον γαλαξία μας (ποσοστό 22%) διαθέτουν τουλάχιστον έναν πλανήτη παρόμοιο σε μέγεθος και συνθήκες με τη Γη, ο οποίος βρίσκεται στη λεγόμενη «κατοικήσιμη ζώνη». Ο κοντινότερος κατοικήσιμος εξωπλανήτης μπορεί να βρίσκεται σε απόσταση «μόνο» 12 ετών φωτός. Η νέα εκτίμηση αυξάνει την αισιοδοξία των επιστημόνων ότι κάπου ανάμεσα στα άστρα έχουν εξελιχθεί, όπως και στον δικό μας πλανήτη, διάφορες μορφές ζωής. Η νέα πιο αισιόδοξη στατιστική ανάλυση, η πληρέστερη μέχρι σήμερα, η οποία βασίζεται σε τρία χρόνια δεδομένων που συνέλλεξε το εκτός λειτουργίας πλέον διαστημικό τηλεσκόπιο «Κέπλερ» της NASA, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι -ανάλογα με την εκτίμηση για το πόσα άστρα σαν τον Ήλιο μας υπάρχουν (από δέκα έως 50 δισεκατομμύρια) - ο γαλαξίας μας μπορεί να διαθέτει από δύο έως δέκα δισεκατομμύρια πλανήτες ικανούς να φιλοξενήσουν ζωή (ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή). Ο αριθμός αυτός διευρύνεται κατά πολύ, φθάνοντας τα 20 δισεκατομμύρια κατοικήσιμους πλανήτες, αν συμπεριληφθούν οι πλανήτες γύρω από άστρα πιο κρύα από τον Ήλιο μας, όπως οι «ερυθροί νάνοι», που αφθονούν στο γαλαξία μας, ο οποίος, σύμφωνα με μια εκτίμηση, περιέχει γύρω στα 100 δισεκατομμύρια άστρα διαφόρων ειδών. «Οι πλανήτες φαίνεται να αποτελούν τον κανόνα μάλλον παρά την εξαίρεση», δήλωσε ο αστρονόμος Έρικ Πετιγκούρα του πανεπιστημίου της Καρλιφόρνια - Μπέρκλεϊ, η ομάδα του οποίου έκανε τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, τους «Times της Νέας Υόρκης» και το Space.com. Σε διεθνές αστρονομικό συνέδριο μόλις ανακοινώθηκε η ανακάλυψη άλλων 833 πιθανών εξωπλανητών χάρη στις παρατηρήσεις του «Κέπλερ». Δέκα από αυτούς έχουν μέγεθος το πολύ διπλάσιο της Γης και βρίσκονται στη «φιλόξενη» ζώνη του άστρου τους. Το «Κέπλερ» (για το οποίο η NASΑ καταβάλλει εργώδεις προσπάθειες, ώστε να το επαναφέρει στη ζωή), όσο λειτουργούσε, μελέτησε πάνω από 150.000 άστρα και βρήκε συνολικά 3.538 πιθανούς εξωπλανήτες, από τους οποίους περίπου 1.000 έχουν επιβεβαιωθεί μέχρι στιγμής. http://www.astrovox.gr/forum/posting.php?mode=reply&t=15654

NASA: όλοι οι πλανήτες που ανακάλυψε το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler σε ένα video Η NASA ανακοίνωσε αυτή την εβδομάδα ότι το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler ανακάλυψε 833 νέους πλανήτες από τον Ιανουάριο, ανεβάζοντας τον αριθμό των πιθανών πλανητών σε 3.538. Για να γιορτάσει τα νέα ευρήματα, η αμερικανική διαστημική υπηρεσία έδωσε στη δημοσιότητα ένα video με όλους τους πλανήτες που έχει ανακαλύψει το τηλεσκόπιο Kepler μέχρι σήμερα. Δημιουργός του videο είναι ο Daniel Fabrycky, επίκουρος καθηγητής αστρονομίας στο πανεπιστήμιο του Σικάγο και συνεργάτης της NASA. Όπως εξηγεί ο καθηγητής, το video παρουσιάζει τους πλανήτες που ανακαλύφθηκαν με το τηλεσκόπιο Kepler ως τον Νοέμβριο του 2013 και το μέγεθος της τροχιάς τους. Ποικίλα χρώματα χρησιμοποιήθηκαν για να διαχωρίσουν κάθε πλανήτη που περιστρέφεται γύρω από το άστρο του, ωστόσο εντονότερος είναι ο χρωματισμός του πλανητικού συστήματος KOI-351 που διαθέτει τουλάχιστον επτά πλανήτες. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler τέθηκε σε τροχιά το 2009 για να μελετήσει τα ουράνια σώματα του γαλαξία μας που περιστρέφονται γύρω από αστέρια. Σύμφωνα με νέα μελέτη του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ, ως και ένα στα πέντε αστέρια σαν τον Ήλιο μας έχει έναν πλανήτη στο μέγεθος της Γης και στη σωστή θέση για να διαθέτει νερό, το βασικό συστατικό της ζωής. ΔΕΙΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΝΑΝ ΧΟΡΟ...ΕΞΩΠΛΑΝΗΤΩΝ http://www.econews.gr/2013/11/08/kepler-planites-video-107793/

Aστεροειδής με έξι «ουρές»! Για πρώτη φορά εντοπίζεται τέτοιο αντικείμενο στο ηλιακό μας σύστημα Αθήνα Αστρονόμοι παρατήρησαν για πρώτη ένα αστεροειδή στο ηλιακό μας σύστημα ο οποίος εμφανίζει έξι «ουρές», παρόμοιες με εκείνες που παρατηρούμε στους κομήτες. Το σώμα παρατηρήθηκε για πρώτη φορά τον περασμένο Αύγουστο από το παρατηρητήριο Pan-STARRS στη Χαβάη, στη ζώνη των αστεροειδών μεταξύ Αρη και και Δία. Βράχος έκπληξη Το αντικείμενο εξέπληξε τους επιστήμονες γιατί δεν εμφανιζόταν στο τηλεσκόπιο ως μία λευκή κουκκίδα, όπως φαίνονται συνήθως οι αστεροειδείς. Δύο εικόνες που ελήφθησαν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble τον Σεπτέμβριο ήταν ακόμη πιο αποκαλυπτικές, καθώς έδειξαν έναν αστεροειδή διαφορετικό από όσους ξέραμε μέχρι σήμερα. Ο διαστημικός βράχος, στον οποίο δόθηκε η ονομασία P/2013 P5, έχει διάμετρο 425 μέτρα και ένα μοναδικό χαρακτηριστικό: «Εκτοξεύει» ύλη προς έξι κατευθύνσεις. Οι φωτογραφίες από το Hubble λήφθηκαν με διαφορά 13 ημερών, στις 10 και 23 Σεπτεμβρίου. Στις δύο εικόνες αυτοί οι «πίδακες» ύλης έχουν εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η πίεση ακτινοβολίας ώθησε κάποια στιγμή τον P/2013 P5 να αρχίσει να περιστρέφεται εκτός ελέγχου, με αποτέλεσμα η μικρή του βαρύτητα να μην μπορεί πια να τον διατηρήσει συμπαγή. Με άλλα λόγια, οι πρωτόγνωρες για αστεροειδή «ουρές» αποτελούν ύλη του σώματος που εκτοξεύεται στο διάστημα κατά τη φρενήρη περιστροφή του. «Στην αστρονομία, όταν βρεις το πρώτο, καταλήγεις τελικά να ανακαλύψεις πολλά περισσότερα» δηλώνει σε σχετική ανακοίνωση της NASA o Ντέιβιντ Χιούιτ, ερευνητής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος Αντζελες. «Για εμάς πρόκειται για ένα καταπληκτικό αντικείμενο και σίγουρα το πρώτο μεταξύ πολλών που θα βρεθούν στο μέλλον» προσθέτει ο Χιούιτ. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=538484

Εντυπωσιακές εκρήξεις άστρων στον Τοξότη [/b] Μία νέα εντυπωσιακή εικόνα από τον Γαλαξία μας, παρουσίασε η NASA την περασμένη εβδομάδα. Η ομάδα παρατήρησης του διαστημικού τηλεσκοπίου υπέρυθρης όρασης Chandra X-Ray, εντόπισε ένα σπάνιο φαινόμενο στον αστερισμό του Τοξότη. Οι εντυπωσιακοί άνεμοι, από τις αμέτρητες -ταυτόχρονες- εκρήξεις αστέρων, τεμαχίζουν το πέπλο αερίου και σκόνης που γεμίζει τον βραχίονα του Τοξότη στον Γαλαξία μας. Περίπου 9.000 έτη φωτός μακριά, ο βραχίονας είναι μία σπειροειδής αστρική μορφή του Γαλαξία μας, που φιλοξενεί νεφελώματα όπως αυτό που παρουσίασε η NASA αυτή την εβδομάδα. http://www.planitikos.gr/2013/11/blog-post_6.html

Ο πηλός πιθανή γενέτειρα της ζωής στη Γη Mπορεί ο πηλός, εκ πρώτης όψεως, να φαίνεται ένα άγονο μείγμα ορυκτών, ωστόσο, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, είναι πιθανό να ήταν η γενέτειρα της ζωής στη Γη, συντελώντας στη δημιουργία των πολύπλοκων βιοχημικών στα οποία στηρίχτηκαν οι οργανισμοί. Μία έρευνα από το Τμήμα Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ στις ΗΠΑ υποστηρίζει ότι ο πηλός παρείχε τις πρώτες βάσεις για την δημιουργία ζωής στον πλανήτη μας. Οπως αναφέρει ο Νταν Λούο, καθηγητής βιολογικής και περιβαλλοντικής μηχανικής στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ «τα πρώτα χρόνια, ο πηλός με τη μορφή γεωλογικής υδρογέλης, συνέβαλε σημαντικά στην δημιουργία βιομορίων και βιοχημικών αντιδράσεων». Προσομοιώνοντας αρχαίο θαλασσινό νερό, οι ερευνητές παρατήρησαν ότι ο πηλός σχηματίζει υδρογέλη, μια μάζα με μικροσκοπικούς πόρους που μπορεί να απορροφά τα υγρά σαν σφουγγάρι. Για δισεκατομμύρια χρόνια, τα χημικά συστατικά που απορροφούσε η υδρογέλη φυλακίζονταν στους πόρους και πραγματοποιούσαν τις πολύπλοκες αντιδράσεις που συντελούν στον σχηματισμό πρωτεϊνών, DNA και γενικά όλων των μηχανισμών που συντελούν στη δημιουργία ενός ζωντανού κυττάρου. Η υδρογέλη πηλού περιόρισε και προστάτευσε αυτές τις χημικές διαδικασίες μέχρι να αναπτυχθεί η μεμβράνη που περιβάλλει τα ζωντανά κύτταρα. Για να αποδειχθεί επιστημονικά η συγκεκριμένη θεωρία, η ομάδα του Λούο παρουσίασε την διαδικασία σύνθεσης πρωτεΐνης πάνω σε πηλό και στη συνέχεια γέμισε το σπογγώδες υλικό με το DNA, τα αμινοξέα, τα ένζυμα και μερικά κομμάτια κυτταρικών μηχανισμών και δημιούργησαν τις πρωτεΐνες με τις οποίες το DNA κωδικοποιεί, όπως ακριβώς κάνει και μέσα στα κύτταρα. Ο Λούο συνεργάστηκε επίσης και με τον καθηγητή Μαξ Λου του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Εμβιομηχανικής και Νανοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ στην Αυστραλία. Το έργο παρουσιάστηκε στο Κέντρο Ερευνας Υλικών του Κορνέλ, που υποστηρίζεται από το Εθνικό Ιδρυμα Επιστημών. http://www.planitikos.gr/2013/11/blog-post_7.html