trex

«Ψήφισμα» ασφαλείας για τη... Γη Ο ΟΗΕ δημιουργεί πρόγραμμα προστασίας του πλανήτη από αστεροειδείς Νέα Υόρκη Η υπηρεσία Διαστημικών Υποθέσεων του ΟΗΕ αποφάσισε να χρηματοδοτήσει ένα πρόγραμμα προστασίας της Γης από αστεροειδείς. Σύμφωνα με το πλάνο που εκπονήθηκε, θα δημιουργηθεί ένας μηχανισμός ανταλλαγής πληροφοριών o οποίος θα ονομαστεί «Διεθνές Δίκτυο Ειδοποίησης Αστεροειδών». Οι χώρες που θα συμμετέχουν σε αυτό το δίκτυο θα προσφέρουν ό,τι πληροφορίες και δεδομένα διαθέτουν σχετικά με αστεροειδείς που μπορεί να αποτελέσουν απειλή για τη Γη. Το δίκτυο θα συντονίζει επίσης επιστήμονες από όλο τον κόσμο με στόχο την ανάπτυξη μεθόδων αντιμετώπισης επικίνδυνων για τον πλανήτη μας αστεροειδών. Η απειλή Οι ειδικοί εκτιμούν ότι υπάρχουν περίπου ένα εκατομμύριο αστεροειδείς οι οποίοι, αν πέσουν στη Γη, είναι ικανοί να καταστρέψουν μια μητρόπολη σαν τη Νέα Υόρκη. Ο ΟΗΕ αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί πιο έντονα σε αυτόν τον τομέα μετά την πτώση των θραυσμάτων ενός μετεωρίτη στη Ρωσία τον περασμένο Φεβρουάριο με αποτέλεσμα τον τραυματισμό περίπου χιλίων ατόμων. Η πρώτη αντίδραση στην ανακοίνωση του ΟΗΕ ήρθε από τον βετεράνο αστροναύτη Τομ Τζόουνς που πρότεινε τη δημιουργία ενός στόλου ρομποτικών σκαφών τα οποία θα πέφτουν ως καμικάζι πάνω σε απειλητικούς αστεροειδείς για να τους βγάζουν από την τροχιά τους και να τους απομακρύνουν έτσι από τη Γη. Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί διάφορες ιδέες για την αντιμετώπιση απειλητικών αστεροειδών. Μια εξ αυτών είναι η κατασκευή διαστημικών σκαφών τα οποία θα χρησιμοποιούν τη βαρύτητα για να αλλάξουν την πορεία των επικίνδυνων σωμάτων. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κάνει λόγο για μηχανισμό ο οποίος θα βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη και θα μετατρέπει την ηλιακή ενέργεια σε ακτίνες λέιζερ. Ο μηχανισμός αυτός, σύμφωνα με τους εμπνευστές του, δεν θα διαλύει σε μικρότερα κομμάτια τους αστεροειδείς αλλά κυριολεκτικά θα τους εξαϋλώνει. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=538027

Μαύρη τρύπα σε... άσπρο πέπλο Εντυπωσιακή φωτογραφία από τον γαλαξία NGC 4945 Χιούστον H NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια εντυπωσιακή εικόνα του γαλαξία NGC 4945 που έχει κοινά χαρακτηριστικά με τον δικό μας γαλαξία. Ο σπειροειδής NGC 4945 βρίσκεται σε απόσταση 13 εκ. ετών φωτός στον αστερισμό του Κενταύρου. Οπως και ο δικός μας γαλαξίας έτσι και ο NGC 4945 διαθέτει μια γιγάντια μελανή οπή η οποία όμως είναι πολύ πιο ενεργή από τη δική μας. H μαύρη τρύπα του NGC 4945 βρίσκεται μέσα στην περιοχή με το λευκό χρώμα της φωτογραφίας η οποία και αποτελεί σύνθεση εικόνων που έχουν καταγράψει από τον γαλαξία το διαστημικό τηλεσκόπιο Chandra και ισχυρά επίγεια τηλεσκόπια. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=538017

Πόσοι είναι οι κατοικήσιμοι πλανήτες στον γαλαξία μας; Μπορεί η συλλογή δεδομένων από το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler να σταμάτησε μετά την βλάβη που υπέστη, ωστόσο στην τετραετή αποστολή του συνέλεξε αρκετά δεδομένα που θα μπορούσαν να απαντήσουν σε ένα πολύ σημαντικό ερώτημα: Πόσα από τα 200 δισεκατομμύρια άστρα του γαλαξία μας διαθέτουν κατοικήσιμους πλανήτες; Από την στατιστική ανάλυση όλων των δεδομένων του διαστημικού τηλεσκοπίου Κέπλερ, που πραγματοποίησαν αστρονόμοι του Πανεπιστημίου Berkeley στην Καλιφόρνια και του Πανεπιστημίου Manoa στη Χαβάη, προέκυψε ότι: ένα στα πέντε άστρα σαν τον δικό μας ήλιο, διαθέτουν πλανήτες στο μέγεθος της γης και με επιφανειακή θερμοκρασία που ευνοεί την ανάπτυξη ζωής. Δεδομένου ότι το 20% των άστρων είναι σαν τον ήλιο μας, τότε ο αριθμός των δυνητικά κατοικήσιμων πλανητών ανέρχεται σε μερικά δισεκατομμύρια στον γαλαξία μας! Οι εξωπλανήτες αυτοί βρίσκονται στην λεγόμενη κατοικήσιμη ζώνη του άστρου γύρω από το οποίο περιστρέφονται, στην απόσταση δηλαδή όπου οι θερμοκρασίες στην επιφάνεια του πλανήτη θα μπορούσαν να είναι κατάλληλες για τη ζωή. Όμως, οι αστρονόμοι τονίζουν ότι ακόμη κι αν ένας εξωπλανήτης που μοιάζει με τη Γη και βρίσκεται μέσα στην κατοικήσιμη ζώνη, δεν είναι κατ’ ανάγκη φιλικός στη ζωή. Και τούτο διότι υπάρχει πιθανότητα να έχουν πυκνή ατμόσφαιρα, η οποία με τη σειρά της θα έκανε τη θερμοκρασία στην επιφάνεια πολύ υψηλή και αφιλόξενη σε μακρομόρια σαν το DNA και τις πρωτεΐνες. Σύμφωνα με την στατιστική ανάλυση των δεδομένων του διαστημικού τηλεσκοπίου Kepler, ο πλησιέστερος στη Γη εξωπλανήτης που θα μπορούσε να φιλοξενεί ζωή, βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη από 12 έτη φωτός. Το δε άστρο γύρω από το οποίο περιστρέφεται θα μπορούσαμε να το παρατηρήσουμε με γυμνό μάτι στον νυχτερινό ουρανό! http://physicsgg.me/2013/11/04/%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B5%CF%82/

Τριπλός ήλιος εμφανίστηκε στον ουρανό της Κίνας Την σπάνια ουράνια ψευδαίσθηση του «τριπλού ήλιου» είχαν την ευκαιρία να παρατηρήσουν οι άνθρωποι, στον ουρανό της περιοχής Chifeng στη βόρεια Κίνα, το πρωί της Παρασκευής. Στο συγκεκριμένο αστρονομικό φαινόμενο που διήρκεσε δύο ώρες και είναι γνωστό επίσης ως «φάντασμα ήλιος» ή «φωτοστέφανο από πάγο», ο ήλιος μοιάζει να συνοδεύεται από δύο μικρότερους δίδυμους πλανήτες, οι οποίοι περιβάλλονται από ένα είδος φωτοστέφανου. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο «τριπλός ήλιος» εμφανίζεται μόνο όταν κρύσταλλοι πάγου δημιουργούν ένα πυκνό σύννεφο -σαν καθρέπτη- στον αέρα, περίπου 6.000 μέτρα πάνω από το έδαφος, αντανακλώντας έτσι το φως του ήλιου. ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΒΙΝΤΕΟ: http://www.astrovox.gr/forum/posting.php?mode=reply&t=16078

Το μεγαλύτερο αστέρι του γαλαξία μας ετοιμάζεται να πεθάνει Ονομάζεται Westerlund 1, από το όνομα του Σουηδού αστρονόμου Bengt Westerlund που το ανακάλυψε το 1961. Πρόκειται για έναν «σωρό» αστεριών που βρίσκεται σε απόσταση 12.000 ετών φωτός από μας. Πρόκειται για εξαιρετικής σημασίας αστέρι γιατί περιλαμβάνει πολλές δεκάδες αστεριών με συμπαγή χαρακτήρα. Ανάμεσά τους βρίσκεται το W26 που είναι ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του γαλαξία μας. Οι αστρονόμοι εκτιμούν ότι η λάμψη του είναι 1.500 φορές ανώτερη αυτής του Ήλιου. Αλλά από μια ειρωνεία της τύχης και της αστροφυσικής τα μεγαλύτερα αστέρια είναι και τα πιο εφήμερα. Ζουν μόνο μερικά εκατομμύρια χρόνια αν συγκριθούν με τα 10 δις χρόνια που θα ζήσει ο Ήλιος. Πριν να φτάσει στο τέλος -πράγμα που θα εκδηλωθεί με μια φανταστική έκρηξη, το σούπερ αστέρι γνωρίζει ένα συγκλονιστικό κώμα θανάτου. Γίνεται ασταθής και αφήνει μια εντυπωσιακή ποσότητα υλικών και αερίων στο διάστημα. Για τους αστρονόμους η παρατήρηση της επιθανάτιας αγωνίας του αστεριού, των τελευταίων φάσεων από τις οποίες περνάει, είναι θεμελιώδης για την κατανόηση της χημικής ανάπτυξης του γαλαξία. Γιατί μόνο αυτά τα αστέρια-γίγαντες μπορούν να δημιουργήσουν χημικά στοιχεία με μεγάλο βάρος ενώ τα μικρά αστέρια παρασκευάζουν μόνο άνθρακα και οξυγόνο. Το να καταλάβουμε επίσης πώς πεθαίνει ένα γιγάντιο αστέρι βοηθάει στο να κατανοήσουμε από πού προήλθε η Γη. http://www.apocalypsejohn.com/2013/10/to-megalytero-asteri-tou-galaksia-mas-etoimazetai-na-pethanei.html

Στα βάθη του ωκεανού η υπερθέρμανση Τα τελευταία 60 χρόνια ο Ειρηνικός θερμαίνεται σε βάθος 1 χλμ., 15 φορές ταχύτερα από ό,τι τα προηγούμενα 10.000 έτη Ουάσινγκτον Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής είναι αισθητές στον μεγαλύτερο ωκεανό της Γης, και μάλιστα σε βάθος ενός χιλιομέτρου. Αυτό δείχνει μια νέα χρονολόγηση των θερμοκρασιών του Ειρηνικού Ωκεανού για τις τελευταίες δέκα χιλιετίες. Σύμφωνα με τα αποτελέσματά της τα τελευταία 60 χρόνια ο ωκεανός θερμαίνεται με ρυθμό 15 φορές ταχύτερο από ό,τι τα προηγούμενα 10.000 έτη. Το ότι οι ωκεανοί απορροφούν μέρος της θέρμανσης του πλανήτη είναι θεωρητικά γνωστό στους επιστήμονες, η νέα μελέτη όμως, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Science», αποδεικνύει για πρώτη φορά πόσο «βαθιά» φθάνει αυτή η απορρόφηση. Σύμφωνα με τους επιστήμονες που τη διεξήγαγαν, αναδεικνύει τους ωκεανούς σε έναν σημαντικότερο από ό,τι νομίζαμε ρυθμιστικό παράγοντα του κλίματος. Επίσης υποδηλώνει ότι τα νερά της Γης έχουν λειτουργήσει σαν «ασπίδα» προστατεύοντάς μας από μια μεγαλύτερη άνοδο της θερμοκρασίας. Μόνο που, όπως τονίζουν, δεν γνωρίζουμε αν η ασπίδα αυτή θα «αντέξει» για πολύ καιρό ακόμα. Μονοκύτταροι οργανισμοί Εδώ και δεκαετίες οι επιστήμονες μετρούν τη θέρμανση των ωκεανών είτε βυθίζοντας ειδικά όργανα στο νερό είτε διασκορπίζοντας πλωτήρες σε διάφορα σημεία τους. Οι αξιόπιστες μετρήσεις αυτού του είδους όμως δεν πάνε μακριά στο παρελθόν – στην καλύτερη περίπτωση φθάνουν ως τη δεκαετία του 1960. Για να εξετάσουν τι γινόταν παλαιότερα οι ειδικοί χρησιμοποιούν έμμεσες μεθόδους, αναλύοντας τη χημική σύσταση αρχαίων θαλάσσιων οργανισμών προκειμένου να ανασυνθέσουν το κλίμα στο οποίο ζούσαν. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Rutgers στο Νιου Τζέρσεϊ με επικεφαλής τον Γιάιρ Ρόζενταλ χρησιμοποίησαν για τις μετρήσεις τους μονοκύτταρους μικροοργανισμούς που είναι γνωστοί ως Hyalinea balthica. Πρόκειται για τρηματοφόρα τα οποία είχαν διατηρηθεί σε πυρήνες ιζημάτων που συνελέγησαν από διάφορα βάθη (550-900 μ.) στις θάλασσες γύρω από την Ινδονησία – μια περιοχή η οποία θεωρείται εξαιρετικά καλός «δείκτης» για τις μετρήσεις αυτές καθώς, λόγω των ωκεάνιων ρευμάτων, δέχεται νερά από τον Βόρειο και από τον Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό, παρέχοντας μια συνολική εικόνα για τη θερμοκρασία του. Τα τρηματοφόρα αποτελούν επίσης έναν καλό δείκτη της θερμοκρασίας: οι συγκεκριμένοι μικροοργανισμοί περικλείονται μέσα σε ένα σκληρό κέλυφος του οποίου η περιεκτικότητα σε μαγνήσιο ποικίλλει ανάλογα με τη θερμοκρασία του νερού μέσα στο οποίο αναπτύσσεται. Θέρμανση 15 φορές ταχύτερη Μετρώντας την ποσότητα του μαγνησίου στα κελύφη των Hyalinea balthica οι ερευνητές από το Rutgers είδαν ότι αφού για μια περίοδο μετά την τελευταία Εποχή των παγετώνων ο Ειρηνικός θερμάνθηκε, στη συνέχεια, πριν από 7.000 χρόνια, άρχισε σταδιακά να ψυχραίνεται – η θερμοκρασία του μειώθηκε κατά περίπου 2 βαθμούς Κελσίου ως το 1600 μ.Χ, στη λεγόμενη «Μικρή εποχή των παγετώνων». Από το 1600 και μετά η θερμοκρασία άρχισε να ανεβαίνει και πάλι σταδιακά και σε αργό ρυθμό. Πριν όμως από 200 χρόνια (χρονική στιγμή η οποία συμπίπτει ουσιαστικά με τη Βιομηχανική Επανάσταση) ο ρυθμός της θέρμανσης άρχισε να επιταχύνεται. Μέσα στους δυο τελευταίους αιώνες η θερμοκρασία του Ειρηνικού ανέβηκε κατά 0,21 βαθμούς Κελσίου. Από αυτή τη συνολική αύξηση η άνοδος των 0,18 βαθμών σημειώθηκε μέσα στα τελευταία εξήντα έτη, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι στις έξι τελευταίες δεκαετίες ο ωκεανός θερμάνθηκε 15 φορές ταχύτερα από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή μέσα στα τελευταία 10.000 χρόνια. Δεξαμενή θερμότητας, αλλά για πόσο ακόμη; Ανάλογες τάσεις στις θερμοκρασίες έχουν παρατηρηθεί και στην ξηρά, η μελέτη όμως των ερευνητών του Rutgers τις εντοπίζει για πρώτη φορά σε μεγάλα βάθη στον Ειρηνικό Ωκεανό. Οι επιστήμονες υπογραμμίζουν ότι για να αυξηθεί η θερμοκρασία του νερού κατά 1 βαθμό Κελσίου απαιτείται περισσότερη ενέργεια από αυτή που χρειάζεται για μια αντίστοιχη άνοδο της θερμοκρασίας σε ίση μάζα αέρα, κάτι το οποίο σημαίνει ότι οι ωκεανοί λειτουργούν σαν μια γιγάντια δεξαμενή θερμότητας η οποία μας προστατεύει από μια ακόμη μεγαλύτερη επίδραση των συνεπειών της θέρμανσης του πλανήτη. «Αν δεν είχαμε τους ωκεανούς θα είχαμε πολύ μεγαλύτερη θέρμανση» δήλωσε σε δελτίο Τύπου ο δρ Ρόζενταλ. «Εχουμε ίσως υποτιμήσει την αποτελεσματικότητα των ωκεανών ως αποθηκών θερμότητας και ενέργειας. Μπορεί χάρη σε αυτούς να κερδίζουμε λίγο χρόνο – πόσο όμως δεν ξέρω. Δεν πρόκειται πάντως να σταματήσουν την κλιματική αλλαγή». http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=537521

Κοσμικό «τροχαίο» βλέπουν τα τηλεσκόπια Γιγάντιο νέφος τρέχει με ορμή πάνω στον γαλαξία μας. Η σύγκρουση θα οδηγήσει στη γέννηση νέων άστρων Λονδίνο Ενα γιγάντιο νέφος βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με τον γαλαξία μας. Η σύγκρουση αναμένεται να προκαλέσει τη γέννηση εκατοντάδων χιλιάδων νέων άστρων. Το νέφος Το νέφος ανακαλύφθηκε πριν από 50 χρόνια από τηννεαρή τότε αμερικανίδα αστρονόμο Γκέιλ Σμιθ και πήρε το όνομα της.Το νέφος «Σμιθ» εντοπίστηκε από την αστρονόμο να κινείται σε απόσταση δεκάδων χιλιάδων ετών φωτός από τον γαλαξία μας. Τα δεδομένα που είχαν συγκεντρώσει για το νέφος αυτό οι επιστήμονες έκτοτε δεν ήταν ικανά για να αποκαλύψουν σημαντικά στοιχεία όπως η ταχύτητα, η κατεύθυνση του κ.α. Ομάδα επιστημόνων χρησιμοποιώντας νέα ισχυρά τηλεσκόπια εντόπισε το νέφος και την πορεία του. Η πιθανή σύγκρουση Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τα τηλεσκόπια VLA και GBT και εντόπισαν το νέφος σε μια απόσταση 8 χιλιάδων ετών φωτός από τον Γαλαξία. Οπως διαπίστωσαν το νέφος κινείται προς τον γαλαξία μας με ταχύτητα 255 χλμ./δευτ. Οι υπολογισμοί που έκαναν δείχνουν ότι αν το νέφος συνεχίσει να κινείται έτσι θα πέσει πάνω στον Γαλαξία σε περίπου 30 εκατομμύρια έτη. Σύμφωνα με τους ειδικούς η σύγκρουση αυτή θα δημιουργήσει μια νέα περιοχή στις παρυφές του γαλαξία μας στην οποία θα γεννιούνται με εξαιρετικά ταχύ ρυθμό νέα άστρα. Με βάση προηγούμενες παρατηρήσεις η ποσότητα υδρογόνου που υπολογίζεται ότι περιέχει το νέφος Σμιθ οδηγεί τους ειδικούς στην εκτίμηση ότι η σύγκρουση μπορεί να οδηγήσει στη γέννηση ενός εκατομμυρίου άστρων σαν τον Ηλιο. Τέτοιου είδους συγκρούσεις οδηγούν παράλληλα και στη γέννηση μεγάλου αριθμού άστρων που θα έχουν μικρή διάρκεια ζωής και θα αυτοκαταστρέφονται σε εκρήξεις σουπερνόβα. Το εμπόδιο Για να συμβεί όμως αυτό το νέφος Σμιθ θα πρέπει να περάσει από τη λεγόμενη «ατμόσφαιρα» του γαλαξία μας. Οι επιστήμονες ονομάζουν ατμόσφαιρα του Γαλαξία το καυτό ιονισμένο αέριο που τον περιβάλλει. Συνήθως το ιονισμένο αέριο που περιβάλλει τους γαλαξίες λειτουργεί σε σχέση με τα νέφη αερίων όπως η ατμόσφαιρα της Γης σε σχέση με μικρομεσαία αντικείμενα. Ενα νέφος αερίων ερχόμενα σε επαφή με το ιονισμένο αέριο ενός γαλαξία αρχίζει να «καίγεται» και καταστρέφεται πριν φτάσει κοντά σε αυτόν. Ομως οι ερευνητές εντόπισαν την παρουσία μαγνητικού πεδίου στην καρδιά του νέφους Σμιθ. Το μαγνητικό πεδίο μπορεί να προστατεύσει το νέφος από το ιονισμένο αέριο και να του επιτρέψει να το διαπεράσει και να εισέλθει στον γαλαξία μας πέφτοντας τελικά πάνω του.Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=537439

«Κυματίζει» σαν σημαία ο Γαλαξίας μας; Ομάδα αστρονόμων, με επικεφαλής την Μέρι Γουίλιαμς του Ινστιτούτου Αστροφυσικής Λάϊμπνιτς του Πότσνταμ στη Γερμανία, έκαναν μια εντυπωσιακή ανακάλυψη, που γεννά ένα ακόμα κοσμικό μυστήριο. Ο γαλαξίας μας φαίνεται να κάνει κυματιστές κινήσεις πάνω – κάτω, όπως μια σημαία που τη φυσάει ο αέρας. Οι ερευνητές, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Monthly Notices» της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρίας της Βρετανίας, σύμφωνα με το «New Scientist», δημιούργησαν για πρώτη φορά ένα τρισδιάστατο «χάρτη» των ταχυτήτων και των αποστάσεων μεταξύ χιλιάδων άστρων, από όπου προκύπτει το συμπέρασμα ότι -χωρίς κανείς να ξέρει γιατί- ο γαλαξίας μας κινείται σαν… μιλκσέικ. Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες γνώριζαν ότι ο πεπλατυσμένος δίσκος του γαλαξία μας, όπου βρίσκονται τα περισσότερα άστρα του, εκτελεί μια οριζόντια περιστροφική κίνηση γύρω από μια κεντρική περιοχή (τον λεγόμενο «Τοξότη Α»), όπου βρίσκεται και μια μεγάλη μαύρη τρύπα. Τώρα, όμως, ανακαλύπτεται ότι κατά πάσα πιθανότητα ο γαλαξίας μας έχει και μια κάθετη κίνηση (η οποία πάντως πρέπει να επιβεβαιωθεί και από άλλες παρατηρήσεις). Η κυματιστή κίνηση μπορεί να οφείλεται σε συγκρούσεις με άλλους γαλαξίες στο μακρινό παρελθόν, στην επίδραση της μυστηριώδους σκοτεινής ύλης ή σε κάτι άλλο ακόμα πιο εξωτικό. Η κατανόηση του μυστηρίου θα ρίξει περισσότερο φως στην προϊστορία του σπειροειδούς γαλαξία μας. http://www.protothema.gr/environment/article/322600/o-galaxias-mas-kumatizei-san-simaia/

Οι πιθανότητες να μην είμαστε μόνοι στο σύμπαν αυξάνονται Οι πιθανότητες να μην είμαστε μόνοι στο σύμπαν όλο και αυξάνονται. Μόνος ένας πλανήτης μπορεί αποδεδειγμένα να υποστηρίξει τη ζωή, και δεν είναι άλλος από τη Γη. Ωστόσο, με τους τουλάχιστον 11 δισεκατομμύρια κόσμους στο μέγεθος της Γης που υπάρχουν στο γαλαξία μας και τα καινούργια στοιχεία παράξενων ειδών ζωής που ευδοκιμούν σε ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες, οι πιθανότητες να μην είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν όλο και αυξάνονται. Στις 9 Φεβρουαρίου 2013, το διαστημικό ρόβερ της NASA, το Curiosity, βρήκε κάτι στον πλανήτη Άρη που ήταν το ορόσημο της εξερεύνησης για εξωγήινη ζωή. Πλήρως εξοπλισμένο, το ρόβερ, που είχε το μέγεθος ενός SUV, σύρθηκε στο έδαφος του κρατήρα Γκέιλ, του οποίου το ύψος έφτανε τα 15.000 πόδια (4.570 μέτρα). Το ρόβερ είχε φτάσει στο έδαφος πιο πριν με τη βοήθεια ενός σύνθετου αεριωθούμενου γερανού. Έπειτα, περίπου 355 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τη Γη, αλλά μόλις λίγα μέτρα από το χώρο που προσγειώθηκε, το Curiosity εξερεύνησε μια ρηχή λακκούβα με το όνομα Yellowknife Bay. Το μηχάνημα κύλησε σε ένα ξηρό βραχώδες υπόστρωμα που έχει γίνει σαθρό υπό την διαρκή έκθεσή του στην αρειανή ατμόσφαιρα. Εκεί, το ρόβερ τρύπησε το βραχώδες υπόστρωμα και μέσα σε λίγα λεπτά βγήκε από τη στενή διάνοιξη μια γκρι σκόνη, την οποία το Curiosity συνέλεξε ως δείγμα. Το δείγμα αυτό περιείχε σμεκτίτη άργιλο, ο οποίος στη Γη συναντάται σε πεδιάδες με μαλακό έδαφος και περιοχές που πλήττονται από μουσώνες. Σήμερα, ο Άρης είναι κατά κύριο λόγο άνυδρος, χτυπημένος από παγκόσμιες θύελλες σκόνης, ενώ η θερμοκρασία του μπορεί να φτάσει ακόμα και 76 βαθμούς Κελσίου την ημέρα. Τρία δισεκατομμύρια χρόνια πριν, από ό,τι φαίνεται, ένα ποτάμι γλυκού νερού σχηματιζόταν στις παρυφές του κρατήρα Γκέιλ και κατέληγε σε μια λίμνη στο Yellowknife Bay. Ο ουρανός ήταν τότε πιο μπλε, πιθανόν, και πιο συννεφιασμένος και το έδαφος δεν είχε ακόμη μετατραπεί από γκρι σε κόκκινο. Το Όρος Σαρπ που φτάνει στα 5.480 μέτρα ύψος πάνω από τον πάτο του κρατήρα ίσως να ήταν σκεπασμένο με πάγο και χιόνι. Το Curiosity βρήκε μέσα στον αρχαίο άργιλο πολλά στοιχεία βασικά για τη ζωή, όπως διοξείδιο, υδρογόνο, οξυγόνο, άζωτο και φώσφορο. Δεν γνωρίζουμε αν τα βακτήρια ή τα φυτά και τα ζώα που μπορεί να μοιάζουν με αυτά που έχουμε στη Γη, υπήρχαν κάποτε στην περιοχή Yellowknife Bay, αλλά θα μπορούσαν. Το Curiosity είναι ο πιο πρόσφατος ρόβερ-εξερευνητής στη μακρόχρονη εξερεύνηση του Άρη από τους ανθρώπους, μια προσπάθεια που μέχρι στιγμής περιλαμβάνει το ρόβερ Opportunity, το οποίο έκλεισε δέκα χρόνια εξερεύνησης, καθώς κι άλλα τρία διαστημόπλοια σε τροχιά στο διάστημα. Ωστόσο, το Yellowknife Bay ήταν το πρώτο σημείο που παρατηρήθηκε ποτέ στον πλανήτη Άρη και γενικά στο σύμπαν, το οποίο δείχνει ότι θα μπορούσε να υποστηρίξει την ύπαρξη ζωής και έξω από τη Γη. Γενιές και γενιές επιστημόνων και οπαδών της επιστήμης πίστευαν πάντα ότι θα βρίσκονταν δείγματα ζωής στο σύμπαν, αν όχι κι ολόκληροι πολιτισμοί, τουλάχιστον στρώματα βακτηρίων ή θηρία με πλοκάμια στους ωκεανούς, κάτι τέλος πάντων που θα έδειχνε ότι υπάρχει ζωή και πέρα από τη Γη. Για δεκαετίες ολόκληρες, τα στοιχεία ήταν λίγα και φτωχά, αλλά πλέον, το 2013, οι ενδείξεις συνηγορούν με εκείνους που πίστεψαν σε αυτό το σενάριο. Τα στοιχεία είναι αδιάσειστα από τις εξερευνήσεις, τα διαστημικά τηλεσκόπια και τα ρόβερ. Παλιότερα, οι πλανήτες θεωρούνταν σπάνιοι, αλλά το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler απέδειξε ότι οι εξωγήινοι κόσμοι όχι απλά υπάρχουν, αλλά είναι δισεκατομμύρια. Οι επιστήμονες είχαν φανταστεί ότι το σύμπαν είναι στεγνό από νερό, αλλά νέες έρευνες έδειξαν ότι είναι γεμάτο με πλανήτες που έχουν νερό και η έκπληξη ήταν ότι η ύπαρξη ζωής δεν είναι κάτι τόσο εύθραυστο όσο νόμιζαν, αλλά ίσα ίσα κάτι πολύ ανθεκτικό, που αντέχει και στα πιο σκληρά περιβάλλοντα. Τα συναρπαστικά νέα, εν τω μεταξύ, δεν σταματούν. Τον Απρίλιο, οι αστρονόμοι εντόπισαν τρεις πλανήτες που έδειχναν ότι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την ύπαρξη ζωής και οι οποίοι περιστρέφονται στις βιώσιμες ζώνες των αστέρων τους, δηλαδή στις ακριβείς αποστάσεις όπου το νερό ούτε παγώνει ούτε βράζει, αλλά συγκεντρώνεται σε ωκεανούς φιλικούς προς την ύπαρξη ζωής. Ένας από τους κόσμους, με το όνομα Kepler-62e, φαίνεται να έχει σημάδια μιας υγρής ατμόσφαιρας, γεμάτης από σύννεφα, ενώ αναμένονται νέα στοιχεία με την πάροδο του χρόνου. Η Louisa Preston, αστροβιολόγος του Ανοικτού Πανεπιστημίου της Βρετανίας ερευνά τα ενδεικτικά σημάδια της βιολογίας που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να εντοπίσουμε ζωή στο διάστημα. «Μπορούμε να προβλέψουμε πλέον ότι υπάρχουν 17 δισεκατομμύρια πλανήτες μόνο στο γαλαξία μας που μοιάζουν με τη Γη», αναφέρει η Preston. «Και μιας και ο γαλαξίας μας είναι ένας από τους εκατοντάδες των δισεκατομμυρίων που υπάρχουν στο σύμπαν, οι πιθανότητες να βρούμε δείγματα ζωής είναι πολύ μεγάλες». Ακολουθούν τρεις λόγοι, για τους οποίους είναι πολύ πιθανό να βρούμε ζωή σε άλλους πλανήτες ανακαλύπτοντας ότι δεν είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν... 1. Το νερό δεν είναι σπάνιο, αλλά σύνηθες Μέχρι πρόσφατα, το νερό θεωρούνταν σπάνιο στο διάστημα, αλλά όχι πια. Σύμφωνα με τον James Green, διευθυντή του τμήματος Planetary Science της NASA στην Ουάσιγκτον, «αυτό που βρίσκουμε εκεί έξω είναι πως το νερό υπάρχει παντού». Οι επιστήμονες πίστευαν ότι η επιφάνεια του Άρη ήταν απόλυτα ξηρή μέχρι το 2011, όταν παρατήρησαν σκούρες γραμμές που μεγάλωναν τους θερμούς μήνες, υποχωρούσαν το χειμώνα και επανεμφανίζονταν την άνοιξη, υποδηλώνοντας πιθανόν έναν εποχιακό κύκλο πάγου-τήξης. Το Νοέμβριο του 2012, μια ομάδα ερευνητών της NASA αποκάλυψε ότι ο Ερμής διαθέτει περισσότερους από 100 δισεκατομμύρια κυβικούς τόνους παγωμένου νερού στους μόνιμα σκοτεινούς κρατήρες του, ενώ ακόμα και το φεγγάρι, που θεωρούνταν παλιά το πιο ξηρό μέρος στο ηλιακό σύστημα, έχει έναν ενεργό κύκλο νερού, κάτι που οι επιστήμονες ανακάλυψαν το 2010. 2. Η ζωή είναι πιο ευέλικτη από ό,τι πιστεύεται Ο ήλιος δεν σταματά ποτέ να λάμπει το καλοκαίρι της Ανταρκτική, γι’ αυτό η μέρα και η νύχτα δεν φαίνεται να έχουν μεγάλη διαφορά. Ο Brent Christner, ειδικός επιστήμονας της κρυοβιολογίας, ταξίδεψε μέχρι την Ανταρκτική για να βρει μικρόβια που ζουν στο αιώνιο σκοτάδι. Ο ίδιος και οι συνεργάτες του πέρασαν μήνες στο σταθμό McMurdo, προετοιμάζοντας ένα σύστημα τρυπανιού για να φτάσουν προς τη λίμνη Whillans, που είναι μια λίμνη θαμμένη κάτω από περίπου 800 μέτρα βάθος πάγου. Τελικά, το τρυπάνι, χρησιμοποιώντας ζεστό νερό, έφτασε στη λίμνη μέσα σε 30 ώρες. Ένα δείγμα αυτής που συλλέχθηκε πήγε στο εργαστήριο που είχε στηθεί στην επιφάνεια και ο Christner είδε με μεγάλη του χαρά ότι υπήρχαν ίχνη βακτηρίων που ευδοκίμησαν και άντεξαν στη λίμνη, αποκομμένα από την επιφάνεια της Ανταρκτικής για χιλιάδες χρόνια. Οι ερευνητές δεν είναι σε θέση να εξηγήσουν πώς κατάφεραν αυτά τα μικρόβια να αντέξουν στο χρόνο και να επιβιώσουν στο σκοτεινό και παγωμένο νερό, αλλά η ανακάλυψη τους είναι πολύ σημαντική, γιατί δείχνει οι οργανισμοί μπορούν να αντέξουν στα πιο βαθιά σημεία ενός ωκεανού, στην πιο ξηρή έρημο και στο αλμυρότερο νερό που υπάρχει στον κόσμο. 3. Οι πλανήτες είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση Τα τελευταία χρόνια, οι επιστήμονες ανακαλύπτουν όλο και περισσότερους πλανήτες και όπως αναφέρει ο Michio Kaku, θεωρητικός φυσικός στο City College της Νέας Υόρκης «για πολύ καιρό πιστεύαμε ότι υπάρχουν ορισμένοι συγκεκριμένοι πλανήτες κι αυτό ήταν όλο. Οτιδήποτε πέραν αυτού ήταν απλώς εικασία, γι’ αυτό ήταν σοκ όταν βρήκαμε ίχνη άλλων πλανητών, όμως όσο περνάει ο καιρός ο κατάλογος των πλανητών μεγαλώνει». Φυσικά, τα εύσημα ανήκουν στο διαστημικό τηλεσκόπιο του Kepler, που άρχισε να λειτουργεί το 2009, ακολουθώντας την τροχιά της Γης γύρω από τον Ήλιο, με κύριο έργο να μετρήσει το φως που προερχόταν από κάθε άστρο και υπομονετικά να περιμένει να σκοτεινιάσει προσωρινά, ανακαλύπτοντας έτσι ότι ο πλανήτης έχει έκλειψη από εκείνη τη μεριά. Πλέον, το συγκεκριμένο τηλεσκόπιο έχει ανακαλύψει μέχρι στιγμής 2.740 πιθανούς πλανήτες, ωστόσο τα ευρήματα πρέπει να επιβεβαιωθούν από περαιτέρω μελέτη. Αν όμως η πρότερη εμπειρία είναι ενδεικτική, το 90% των στοιχείων θα αποδειχθούν αληθινά. Εικάζοντας από τα ευρήματα του τηλεσκοπίου, οι αστρονόμοι θεωρούν πια ότι υπάρχουν τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια πλανήτες στο γαλαξία μας.

ΒΙΝΤΕΟ: Θεαματικό ξέσπασμα στον Ήλιο Μια αψίδα φωτιάς, αρκετά μεγάλη για να δρασκελίσει την απόσταση Γης-Σελήνης, σκίζει την ατμόσφαιρα του Ήλιου και τινάζεται στο διάστημα. Η ΝASA δημοσιοποίησε το θεαματικό βίντεο μιας έκρηξης που θα έκανε τη Γη να μοιάζει μυγάκι στον άνεμο. Ο Ήλιος δεν αποτελείται βέβαια από φωτιά αλλά από πλάσμα: αέριο τόσο καυτό ώστε τα ηλεκτρόνια αποσπώνται από τα άτομά του. Η κίνηση αυτών των φορτισμένων σωματιδίων δημιουργεί μαγνητικά πεδία, τα οποία παρασύρουν το διάπυρο υλικό και σχηματίζουν πίδακες, βρόχους και συστραμμένες γραμμές που τελικά εκρήγνυνται βίαια. Ερευνητές στο Κέντρο Διαστημικής Πτήσης Goddard της NASA δημιούργησαν το βίντεο συνδυάζοντας παρατηρήσεις που καλύπτουν ένα διάστημα δύο ημερών. Το βίντεο ξεκινά με την απότομη εμφάνιση ενός νήματος πλάσματος που υψώνεται σαν τόξο πάνω από το ηλιακό στέμμα -την ατμόσφαιρα του άστρου- και έχει μήκος 320.000 χιλιόμετρα, περίπου όσο η απόσταση Γης-Σελήνης. Συγκριτικά, η Γη έχει διάμετρο μικρότερη από 13.000 χιλιόμετρα, κάτι που σημαίνει ότι η αψίδα έχει άνοιγμα όσο 23 πλανήτες αυτού του μεγέθους. Η αψίδα τελικά εκρήγνυνται και το πλάσμα που συγκρατούσε εκτινάσσεται προς τα έξω. Στο στέμμα όμως εμφανίζεται ένα αποτύπωμα κάτω από την αψίδα, ένας σχηματισμός που η NASA περιγράφει ως «φαράγγι φωτιάς». Το φαράγγι αυτό είναι στην πραγματικότητα τα αποτυπώματα των γραμμών του μαγνητικού πεδίου, οι οποίες επεκτείνονται καθώς το νήμα τις τραβάει προς τα πάνω. Τα δεδομένα του βίντεο προήλθαν από το Παρατηρητήριο Ηλιακής Δυναμικής (SDO) ένα διαστημικό όργανο που κρατά τα μάτια του μονίμως στραμμένα στον Ήλιο και τον παρατηρεί σε πολλά μήκη κύματος. Οι κόκκινες αποχρώσεις στις εικόνες αντιστοιχούν σε πλάσμα θερμοκρασίας γύρω στους 50.000 βαθμούς Κελσίου και, όπως εξηγεί η NASA, είναι χρήσιμες για την παρατήρηση τέτοιου είδους νημάτων. Τα κίτρινα μπαλώματα δείχνουν υλικό που κινείται κατά μήκος των μαγνητικών γραμμών σε θερμοκρασία 500.000 βαθμών Κελσίου. Οι καφετί εικόνες στην αρχή του βίντεο δείχνουν θερμοκρασίες 1 εκατ. βαθμών Κελσίου και αντιστοιχούν στα μήκη κύματος στα οποία εμφανίζεται πιο έντονο το «φαράγγι φωτιάς». ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: http://www.axortagos.gr/vinteo-theamatiko-ksespasma-ston-ilio.html

O μεγάλος κομήτης του 1680 … … πάνω από το Ρότερνταμ και ο κομήτης ISON Ο κομήτης Kirch (C/1680 V1) εμφανίστηκε στον νυχτερινό ουρανό πριν από 333 χρόνια, το 1680, και ήταν ορατός ακόμη και στο φως της ημέρας. Ο κομήτης αυτός έχει μια παρόμοια τροχιά με αυτή του κομήτη ISON , του οποίου την εμφάνιση περιμένουμε τον Νοέμβριο. Ο κομήτης Kirch ανακαλύφθηκε το 1680 από τον Γερμανό αστρονόμο Gottfried Kirch στις αρχές Νοεμβρίου του 1680 και είναι ο πρώτος κομήτης που ανακαλύφθηκε μέσω τηλεσκοπίου. Είναι επίσης και ο κομήτης με τα περισσότερα ονόματα στην ιστορία όπως «Ο μέγας κομήτης του 1680», «Ο κομήτης του Kirch», ή «ο κομήτης του Νεύτωνα» (ο Νεύτωνας μπορεί να μην έπαιξε κανένα ρόλο στην ανακάλυψη του κομήτη, αλλά χρησιμοποίησε την τροχιά του για να αποδείξει τους νόμους του Kepler, σύμφωνα με τους νόμους της μηχανικής του, που δημοσιεύθηκαν στα περίφημα Principia αρκετά χρόνια αργότερα). H φωτεινότητα του κομήτη Kirch κορυφώθηκε προς το τέλος της χρονιάς του 1680, με μια εντυπωσιακή φωτεινότητα κατά τη διάρκεια της νύχτας, η οποία άρχισε να υποχωρεί στις αρχές του 1681. Την ίδια φωτεινότητα αναμένεται να έχει και ο κομήτης ISON προς το τέλος της φετινής χρονιάς. Οι ομοιότητες της τροχιάς του κομήτη αυτού με την τροχιά του κομήτη ISON είναι τόσο μεγάλες που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για τον ίδιο κομήτη. Όμως η λεπτομερέστερη εξέταση των παρατηρησιακών δεδομένων δείχνει ότι ο κομήτης ISON είναι στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τον κομήτη Kirch. Τον μεγάλο κομήτη του 1680 αποθανάτισε σε πίνακά του ο ζωγράφος Lieve Versheier. http://physicsgg.me/2013/10/28/o-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-1680/

Ανίχνευσε σκοτεινή ύλη το πείραμα LUX ; H απάντηση στις 30 Οκτωβρίου Οι επιστήμονες που χειρίζονται τον ανιχνευτή LUX (Large Underground Xenon – Μεγάλος Υπόγειος Ανιχνευτής Ξένου) στη νότια Ντακότα, ίσως τον πιο ευαίσθητο ανιχνευτή σκοτεινής ύλης του κόσμου, θα ανακοινώσουν τα αποτελέσματα της μέχρι τώρα έρευνάς τους, στις 30 Οκτωβρίου. Είναι πιθανό να έχουν ανιχνευθεί τα υποθετικά – μέχρι στιγμής – σωματίδια WIMPs (Weakly Ιnteracting Μassive Particles), σωματίδια μεγάλης μάζας που αλληλεπιδρούν με την συνηθισμένη ύλη διαμέσου της ασθενούς αλληλεπίδρασης. Τα WIMPs ίσως να είναι η αναζητούμενη σκοτεινή ύλη. Το μυστήριο της σκοτεινής ύλης χρονολογείται από τη δεκαετία του 1930, όταν ο αστρονόμος Fritz Zwicky (Φριτς Τσβίκι) παρατήρησε ότι οι γαλαξίες του γαλαξιακού σμήνους της Κόμης δεν κινούνταν σύμφωνα με τη νευτώνεια βαρύτητα. Ο Zwicky ανακάλυψε ότι οι γαλαξίες του γαλαξιακού σμήνους της Κόμης κινούνταν τόσο γρήγορα που σύμφωνα με τους νευτώνειους νόμους της κίνησης το σμήνος θα έπρεπε να διαλυθεί. Η μόνη εξήγηση που σκέφτηκε για το γεγονός ότι το σμήνος διατηρείται ενωμένο και δεν διαλύεται, είναι ότι περιέχει εκατοντάδες φορές περισσότερη ύλη απ’ όση βλέπουμε με τα τηλεσκόπιά μας – αυτή που αποκαλούμε σήμερα σκοτεινή ύλη. Μετά από πολλά χρόνια οι αστρονόμοι αντιλήφθηκαν ότι η μάζα και η βαρύτητα των σωμάτων που βλέπουμε στο Σύμπαν δεν είναι αρκετή για να εξηγηθεί η κίνηση των γαλαξιών. Έκτοτε έχει υπολογιστεί ότι η κανονική ύλη – από τους πλανήτες και τα άστρα μέχρι τους γαλαξίες – δεν αντιστοιχεί παρά μόνο στο 16% της ύλης στο Σύμπαν, ενώ το υπόλοιπο 84% αντιστοιχεί στη σκοτεινή ύλη. Η σκοτεινή ύλη γίνεται αντιληπτή λόγω της βαρυτικής της επίδρασης στους γαλαξίες, οι επιστήμονες όμως δεν έχουν ιδέα από τι αποτελείται. Γνωρίζουν πάντως ότι δεν εκπέμπει, δεν ανακλά και δεν διαθλά την ακτινοβολία, γι’ αυτό και είναι κυριολεκτικά αόρατη. Μια πρόταση για να εξηγηθεί το μυστήριο της σκοτεινής ύλης είναι τα σωματίδια WIMPs, σωματίδια μεγάλης μάζας τα οποία δεν αλληλεπιδρούν με τα άτομα ηλεκτρομαγνητικά και επομένως δεν είναι ορατά. Σύμφωνα με τη θεωρία, όμως, τα WIMP αλληλεπιδρούν μέσω της βαρύτητας και της ασθενούς πυρηνικής δύναμης, η οποία ευθύνεται για την ραδιενέργεια βήτα. Τα WIMPs θεωρητικά θα μπορούσαν να αλληλεπιδράσουν με τους πυρήνες των ατόμων ξένου μέσα στον ανιχνευτή LUX, και επομένως να ανιχνευθούν. Τελευταία έχει αναπτυχθεί ένας μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των πειραμάτων που προσπαθούν να ανιχνεύσουν σκοτεινή ύλη, όπως το πείραμα DAMA/LIBRA (Dark Matter Large Sodium Iodide Bulk for Rare Processes) στο Gran Sasso ή το πείραμα AMS (Άλφα Μαγνητικό Φασματόμετρο) στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό που έδωσε κάποιες ενδείξεις σκοτεινής ύλης ή το πείραμα CDMS ΙΙ (Cryogenic Dark Matter Search), που τον περασμένο Απρίλιο ανακοίνωσε ότι οι υπόγειοι ανιχνευτές του εντόπισαν τρία «σήματα», που πιθανώς να οφείλονται στη σκοτεινή ύλη. Και τώρα έρχεται το πείραμα LUX και η ανακοίνωση στις 30 Οκτωβρίου που δημιουργεί προσδοκίες για την ανίχνευση της σκοτεινής ύλης. Μέχρι και δημοσκοπήσεις (motls.blogspot.gr/2013/10/lux-dark-matter-event-october-30th.html) πραγματοποιούνται στο διαδίκτυο σχετικά με το αν το LUX ανίχνευσε σωματίδια σκοτεινής ύλης και σε ποιο εύρος ενεργειών ! http://physicsgg.me/2013/10/27/%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%87%CE%BD%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B5-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CF%8D%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1-lux/

Το μεγαλύτερο άστρο στο σύμπαν αργοσβήνει Το μεγαλύτερο αστέρι στο σύμπαν ονομάζεται W26 και σύμφωνα με τους επιστήμονες, βρίσκεται στην «επιθανάτια κλίνη» του, προκαλώντας διεθνή αγωνία για την εξέλιξη του αλλά και το μέλλον του δικού μας Ήλιου. Η ανακάλυψη έγινε με τη συνεργασία επιστημόνων από τη Βρετανία, τη Χιλή , τη Γερμανία και τις ΗΠΑ και είναι ένα σημαντικό βήμα στην κατανόηση του πώς τα τεράστια αστέρια, στέλνουν εμπλουτισμένο υλικό στο διαστρικό μέσο (τον χώρο μεταξύ των άστρων) τα οποία είναι αναγκαία για το σχηματισμό των πλανητικών συστημάτων. Άστρα με μάζα δέκα φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλίου ζουν πολύ σύντομη ζωή σε σύγκριση με τα λιγότερο ογκώδη αδέλφια τους. Μερικά από τα πιο μεγάλα αστέρια έχουν διάρκεια ζωής μικρότερη από μερικά εκατομμύρια χρόνια πριν εξαντλήσουν τα πυρηνικά καύσιμα τους και εκραγούν ως σουπερνόβα. Στο τέλος της ζωής τους αυτά τα αστέρια γίνονται ιδιαίτερα ασταθή και αποβάλουν ένα σημαντικό ποσό υλικού εμπλουτισμένου από πυρηνικές αντιδράσεις βαθιά μέσα στο αστέρι και περιλαμβάνουν πολλά από τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για το σχηματισμό βραχωδών πλανητών σαν τη Γη μας, όπως το πυρίτιο και το μαγνήσιο, και τα οποίας είναι επίσης βάση για τη δημιουργία ζωή. Πώς όμως αυτό το υλικό εξάγεται και πώς επηρεάζει την εξέλιξη του άστρου παραμένει ακόμα ένα μυστήριο. Χρησιμοποιώντας το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο ( VST ) στο Παρατηρητήριο Πάραναλ του Ευρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητηρίου στη Χιλή, μια διεθνής ομάδα αστρονόμων τοπογράφησε τον Γαλαξία μας, χρησιμοποιώντας ένα ειδικό φίλτρο για την ανίχνευση νεφελωμάτων ιονισμένου υδρογόνου . Παρατηρώντας το γιγάντιο σύμπλεγμα αστέρων Westerlund 1 έκαναν μια αξιοσημείωτη ανακάλυψη. Το Westerlund 1 είναι το πιο μαζικό σμήνος αστέρων στον γαλαξία μας, φιλοξενώντας αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες αστέρια και απέχει περίπου 16.000 έτη φωτός από τη Γη στο νότιο αστερισμό του Ara. Oταν οι αστρονόμοι μελέτησαν τις εικόνες του Westerlund 1 εντόπισαν κάτι πραγματικά μοναδικό. Το ένα από τα αστέρια , που είναι γνωστό ως W26, βρισκόταν κρυμμένο σε ένα τεράστιο πράσινο λαμπερό σύννεφο υδρογόνου. Τα νέφη αυτού του τύπου σπάνια βρίσκονται γύρω από μεγάλα αστέρια και ακόμα πιο σπάνια γύρω από κόκκινα αστέρια υπεργίγαντες , όπως το W26. Συγκεκριμένα, αυτό ήταν το πρώτο ιονισμένο νεφέλωμα που έχει ανακαλυφθεί ποτέ γύρω από ένα τέτοιο αστέρι. Παράλληλα, μελετώντας με μεγαλύτερη προσοχή το W26, οι ερευνητές συνειδητοποίησαν ότι το αστέρι είναι ίσως το μεγαλύτερο αστέρι που έχει ανακαλυφθεί ποτέ , με ακτίνα 1.500 φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο. Τέτοια μεγάλα και φωτεινά αστέρια πιστεύεται ότι είναι ιδιαίτερα εξελιγμένα, ενώ όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι το W26 βρίσκεται στο τέλος της ζωής του και σύντομα θα εκραγεί ως σουπερνόβα . Το νεφέλωμα που παρατηρείται γύρω από το W26 είναι πολύ παρόμοιο με το νεφέλωμα που περιβάλλει το SN 1987A , το απομεινάρι ενός άστρου που εξερράγη ως σουπερνόβα το 1987. Μελετώντας αντικείμενα όπως το νέο νεφέλωμα γύρω από το W26 θα βοηθήσουν τους αστρονόμους να κατανοήσουν τις μαζικές διαδικασίες απώλειας γύρω από αυτά τα ογκώδη αστέρια, τα οποία ενδεχομένως οδηγούν στον εκρηκτικό θάνατο τους. http://www.planitikos.gr/2013/10/blog-post_1018.html

Nasa: Kανονικά θα σταλεί το νέο της όχημα στον Αρη τον Νοέμβριοl Τέλος η αγωνία για τη NASA, αφού τελικά ο διαστημικός οργανισμός περιλήφθηκε στο πρόγραμμα εξαίρεσης έκτακτης ανάγκης της κυβέρνησης των ΗΠΑ και θα μπορέσει να χρηματοδοτήσει κανονικά την αποστολή του νέου της οχήματος MAVEN στον Αρη. Το Mars Atmosphere and Volatile Evolution orbiter (MAVEN) θα εκτοξευθεί στις 18 Νοεμβρίου και θα διερευνήσει τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα της ατμόσφαιρας του κόκκινου πλανήτη για να καθοριστεί αν θα μπορούσε να υποστηριχθεί ζωή. Η αγωνία ωστόσο λόγω των περικοπών ήταν μεγάλη, αφού σε περίπτωση που η οικονομική κρίση εμπόδιζε την αποστολή του οχήματος, τότε η επόμενη ευκαιρία της NASA θα ήταν το 2016. Όπως είχαν εξηγήσει οι ερευνητές από το Planetary Society όταν η κρίση χτύπησε την πόρτα της NASA: «Το χειρότερο σενάριο είναι ότι το MAVEN δεν θα φύγει στις 18 Νοεμβρίου και το γεγονός αυτό είναι πολύ σοβαρό, αφού μία τέτοια εκτόξευση μπορεί να γίνει μόνο όταν η τροχιά της Γης ευθυγραμμίζεται με αυτή του Αρη, δηλαδή κάθε 26 μήνες. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν γίνει η εκτόξευση στις 18 Νοεμβρίου θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 2016, μια καθυστέρηση που θα κοστίσει δεκάδες εκατομμύρια δολάρια στη NASA και ο οργανισμός δεν θα μπορεί να το αντέξει οικονομικά» http://www.planitikos.gr/2013/10/nasa-k.html

Εντυπωσιακή φωτογραφία από το Cassini Πρόσφατα, το διαστημικό σκάφος Cassini χρησιμοποιώντας την ευρυγώνια κάμερα του συνέλαβε ένα σύνολο 36 φωτογραφιών, με κόκκινο , πράσινο και μπλε φίλτρο, οι οποίες συνδυασμένες παρουσιάζουν κατά προσέγγιση το χρώμα του πλανήτη Κρόνου και των δακτυλίων του. Η εικόνα είναι απολύτως μαγευτική και πρόκειται για μια άποψη του Κρόνου διαφορετική απ' οτιδήποτε άλλο έχουμε δει μέχρι σήμερα. Οι δακτύλιοι, απεικονίζονται από πάνω και όχι πλάγια και φαίνονται πολύ πιο εγκύκλιοι από το συνηθισμένο, με τα αυλάκια, τα κενά τους και τις κλίσεις τους να παρουσιάζονται σε όλο τους το μεγαλείο. Η βόρεια πολική δίνη του πλανήτη – το εξαγωνικό σχήμα με την σκούρα απόχρωση - φαίνεται καθαρά από αυτή την οπτική γωνία. Επίσης, ορατά στην εικόνα είναι και τα φεγγάρια Πανδώρα και Προμηθέας στην πάνω δεξιά μεριά του πλανήτη http://www.planitikos.gr/2013/10/cassini_24.html

Ανεβάζω ακόμα ένα άρθρο σχετικό με τον γαλαξία zb_GND_5296 καθώς το προηγούμενο περιείχε κάποιες ανακρίβειες σχετικά με την απόσταση του γαλαξία. Εντοπίστηκε ο πιο μακρινός γαλαξίας του σύμπαντος: Απέχει 13.1 δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη Τον πιο μακρινό Γαλαξία που έχει παρατηρηθεί ποτέ στο σύμπαν, εντόπισαν πρόσφατα αστρονόμοι, χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ σε συνεργασία με το επίγειο τηλεσκόπιο του Μάουνα Κέα στη Χαβάη. Πρόκειται για τον z8_GND_5296, ο οποίος απέχει 13,1 δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη και πλέον αποτελεί επίσημα το πιο μακρινό διαστημικό αντικείμενο που έχει ανιχνευθεί ποτέ . Ενα αμυδρό υπέρυθρο φως που προέρχεται από αυτό το αρχαίο γαλαξία εντοπίστηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble και ένα από τα μεγαλύτερα επίγεια τηλεσκόπια στον κόσμο, το τηλεσκόπιο μήκους δέκα μέτρων στο Παρατηρητήριο Κέκ στο Μάουνα Κέα της Χαβάης. «Το φως από αυτόν το γαλαξία άρχισε το ταξίδι του, όταν το σύμπαν ήταν περίπου 700 εκατομμυρίων ετών και μόλις βγήκε από την κοσμική ομίχλη που έχει απομείνει από τη γέννησή του» εξηγεί ο Κάσι Πάποβιτς, ένας από τους επικεφαλής συντάκτες της μελέτης και αστρονόμος του Πανεπιστημίου Texas A & M. Ο προηγούμενος κάτοχος του ρεκόρ μακρινότερου γαλαξία είναι ένας εξαιρετικά αμυδρός γαλαξίας που βρίσκεται περίπου 100 εκατομμύρια έτη φωτός πιο κοντά στη Γη, απ΄ ότι ο z8_GND_5296. Η ανακάλυψη, αναμένεται να βοηθήσει τους ερευνητές να κατανοήσουν καλύτερα τη λεγόμενη εποχή του επαναϊονισμόυ , όταν δηλαδή τα νεογέννητα καυτά μεγάλα αστέρια και οι γαλαξίες τους μεταμόρφωναν το σύννεφο αδιαφανούς υδρογόνου στο διαφανές διαγαλαξιακό χώρο που βλέπουμε σήμερα . «Οι γαλαξίες τους εκείνη την εποχή του σύμπαντος γέμιζαν με νεογέννητα , μεγάλα αστέρια , πολλά από τα οποία θα μπορούσαν να έχουν χίλιες φορές τη μάζα του δικού μας Ηλιου» εξηγεί ο Πάποβιτς Ωστόσο προσθέτει ότι «δεν έχουμε ακόμα κανένα αποδεικτικό στοιχείο ότι τα αστέρια αυτά υπάρχουν ακόμα σε αυτό το μακρινό γαλαξία.» Πηγή: Εντοπίστηκε ο πιο μακρινός γαλαξίας του σύμπαντος: Απέχει 13.1 δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/127508#ixzz2idM3LsVM

Ο πιο μακρινός γαλαξίας Απέχει 30 δισ. έτη φωτός από τη Γη και υπήρχε ήδη όταν το Σύμπαν ήταν μόλις 700 εκ. ετών, λίγο μετά τη Μεγάλη Εκρηξη Λονδίνο Ο πιο μακρινός γαλαξίας που έχει ανακαλυφθεί ως σήμερα εντοπίσθηκε από διεθνή ομάδα επιστημόνων. Ο zb_GND_5296, όπως είναι το διόλου εντυπωισακό όνομά του, βρίσκεται 30 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη και υπολογίζεται ότι είχε ήδη γεννηθεί όταν το Σύμπαν ήταν μόλις 700 εκατομμυρίων ετών. Η ανακάλυψη θεωρείται ότι θα βοηθήσει τους αστρονόμους να ρίξουν φως σε μια «στιγμή» του κόσμου μας που ακολούθησε αμέσως μετά τη Μεγάλη Εκρηξη. Σημαντική επιβεβαίωση Ο zb_GND_5296 δεν είναι «καινούργιος» για τους επιστήμονες. Είχε εντοπισθεί από το τηλεσκόπιο Χαμπλ, αλλά η απόστασή του δεν είχε υπολογιστεί επακριβώς. Αυτό επετεύχθη τώρα από αστρονόμους με επικεφαλής τον Στίβεν Φίνκελσταϊν του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Οστιν που χρησιμοποίησαν δεδομένα του Αστεροσκοπείου Κεκ στη Χαβάη. «Αυτός είναι ο πιο μακρινός γαλαξίας που έχουμε επιβεβαιώσει ως τώρα» δήλωσε ο δρ Φινκελστάιν. «τον βλέπουμε όπως ήταν 700 εκατομμύρια χρόνια μετά το Μπιγκ Μπανγκ». Επειδή το φως χρειάζεται τόσο χρόνο για να ταξιδέψει και να φθάσει ως εμάς από την άκρη του Σύμπαντος οι επιστήμονες βλέπουν τον γαλαξία όπως ήταν πριν από 13,1 δισεκατομμύρια χρόνια. Προκειμένου να υπολογίσουν την απόστασή του οι ειδικοί ανέλυσαν το χρώμα του. Καθώς το Σύμπαν διαστέλλεται τα αντικείμενα που βλέπουμε γύρω μας απομακρύνονται από τη Γη, με αποτέλεσμα τα κύματα του φωτός που εκπέμπουν να επιμηκύνονται και να φαίνονται πιο κόκκινα από ό, τι είναι στην πραγματικότητα. Αυτή η αλλαγή στο χρώμα ονομάζεται μετατόπιση προς το ερυθρό και μετράται με μια συγκεκριμένη κλίμακα. Όπως περιγράφουν στη μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature» οι αστρονόμοι που ανέλυσαν το χρώμα του zb_GND_5296 είδαν ότι έχει μετατόπιση προς το ερυθρό 7,51, μεγαλύτερη από αυτή του μέχρι τώρα θεωρούμενου μακρινότερου γαλαξία ο οποίος έχει μετατόπιση προς το ερυθρό 7,21. Ο νεος κάτοχος του ρεκόρ της απόστασης είναι μικρός – η μάζα του είναι ίση μόλις με το 1-2% της μάζας του Γαλαξία. Είναι όμως πλούσιος σε βαρέα στοιχεία και έχει ένα εξαιρετικό χαρακτηριστικό, «γεννά» νέα άστρα με εκπληκτική ταχύτητα, εκατοντάδες φορές μεγαλύτερη από αυτή με την οποία μπορεί να δημιουργήσει άστρα ο δικός μας γαλαξίας. Νέες γνώσεις από πολύ μακριά Η ανακάλυψη θεωρείται ότι θα προσφέρει στους επιστήμονες νέες γνώσεις για τα πρώτα στάδια του Σύμπαντος. «Ενας πολύ ενδιαφέρων τρόπος για να μάθουμε πράγματα για το Σύμπαν είναι να μελετήσουμε αυτές τις εσχατιές, και αυτό μας λέει κάτι σχετικά με το τι είδους φυσικές διαδικασίες επικρατούν στον σχηματισμό και την εξέλιξη των γαλαξιών» τόνισε ο δρ Φινκελστάιν. «Το σπουδαίο με αυτόν τον γαλαξία είναι ότι δεν είναι μόνο μακρινός αλλά είναι επίσης εξαιρετικός». Ο ερευνητής πρόσθεσε ότι θεωρεί πως ακόμη πιο μακρινοί γαλαξίες θα ανακαλυφθούν στο άμεσο μέλλον, όταν το νέο τηλεσκόπιο Τζέιμς Γουέμπ (James Webb Space Telescope – JWST). Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα στο BBC ο δρ Μάρεκ Κούκουλα του Βασιλικού Αστεροσκοπείου στο Γκρίνουιτς ο οποίος δεν μετείχε στη μελέτη δήλωσε: «Αυτά σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία δείχνει ότι υπάρχουν ήδη κάποιοι μάλλον εκπληκτικά εξελιγμένοι γαλαξίες στα πρώτα στάδια του Σύμπαντος. Αυτός ο ταχύς ρυθμός δημιουργίας άστρων ίσως αποτελεί μια ένδειξη σχετικά με το γιατί οι γαλαξίες αυτοί μπορούν να σχηματιστούν τόσο γρήγορα». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=536291

Ξεπέρασαν τους 1.000 οι αναγνωρισμένοι εξωπλανήτες Ο αριθμός των επιβεβαιωμένων πλανητών που έχουν ανακαλυφθεί σε άλλα ηλιακά συστήματα αυξάνεται συνεχώς Παρίσι Ο αριθμός των εξωπλανητών που έχουν ανακαλυφθεί σε μακρινά άστρα ξεπέρασε τους 1.000, σύμφωνα με ανακοίνωση των επιστημόνων που ασχολούνται με την καταγραφή τους. Οσοι ανυπομονούν για τον εντοπισμό εξωγήινης ζωής δεν πρέπει ωστόσο να βιαστούν να χαρούν. Από αυτούς μόνο περί τους δέκα φαίνονται θεωρητικώς «εν δυνάμει υποψήφιοι» να φιλοξενήσουν τη ζωή αλλά μέχρι τώρα δεν υπάρχει απτή ένδειξη που να στηρίζει κάτι τέτοιο. Πρόοδος δυο δεκαετιών Οι πρώτοι πλανήτες εκτός του ηλιακού μας συστήματος εντοπίσθηκαν το 1992 να περιφέρονται γύρω από ένα άστρο νετρονίων 1.000 έτη φωτός μακριά από τη Γη. Το επόμενο σημαντικό βήμα σημειώθηκε τρία χρόνια αργότερα, το 1995, όταν ανακαλύφθηκε ο πρώτος εξωπλανήτης ο οποίος περιφερόταν γύρω από ένα άστρο σαν τον Ηλιο. Σήμερα, δυο δεκαετίες αργότερα, οι ανακαλύψεις μας έχουν εμπλουτιστεί σε εντυπωσιακό βαθμό τόσο από την άποψη των γνώσεων (έχουμε π.χ. εντοπίσει πλανήτες που περιφέρονται γύρω από δυο, τρεις ή και τέσσερις ήλιους) όσο και σε αριθμό, κυρίως χάρη στο τηλεσκόπιο Kepler, τον «κυνηγό εξωπλανητών» της NASA που τέθηκε εκτός «κυνηγιού» εξαιτίας μιας βλάβης πριν από μερικούς μήνες. Τα δεδομένα του Kepler περιλαμβάνουν ακόμη 3.500 και πλέον «γεγονότα» που μπορούν να σημαίνουν την παρουσία πλανητών γύρω από μακρινά άστρα και τα οποία ακόμη δεν έχουν εξεταστεί από τους επιστήμονες – κάτι το οποίο σημαίνει ότι οι εξωπλανήτες που γνωρίζουμε οπωσδήποτε θα πολλαπλασιαστούν μέσα στο επόμενο διάστημα. Ο αριθμός των αναγνωρισμένων πλανητών μπορεί άλλωστε να αλλάζει από μέρα σε μέρα, καθώς τα αποτελέσματα των ερευνητικών ομάδων περνούν συνεχώς από έλεγχο και είτε επιβεβαιώνονται είτε – όπως έχει συμβεί στο παρελθόν – απορρίπτονται. Δύσκολη καταγραφή Κατάλογοι και βάσεις δεδομένων με τους αναγνωρισμένους εξωηλιακούς πλανήτες συμπληρώνονται από αρκετούς φορείς και πανεπιστήμια και ένας από τους σημαντικότερους θεωρείται η Extrasolar Planets Encyclopaedia. Η «εγκυκλοπαίδεια» των εξωπλανητών ενημερώνεται από το 1995 από τον Ζαν Σναϊντέρ του Αστεροσκοπείου του Παρισιού και τα «λήμματά» της μόλις έφθασαν αισίως τα 1.010. Το «σύστημά» της λειτουργεί ως εξής: οι ανακαλύψεις αναρτώνται και στη συνέχεια περνούν από έλεγχο και σχολιάζονται από άλλους επιστήμονες προκειμένου να εξακριβωθεί αν μπορούν να «σταθούν». «Η Extrasolar Planets Encyclopaedia είναι πιο δυναμική» σχολίασε στο BBC ο Έιμπελ Μέντες του Πανεπιστημίου του Πουέρτο Ρίκο, το οποίο επίσης διατηρεί μια βάση δεδομένων για τους εξωπλανήτες. «Γι’ αυτό και οι άλλοι κατάλογοι υστερούν σε σχέση με αυτήν. Ο έλεγχος που γίνεται στη συγκεκριμένη βάση είναι αξιόπιστος γιατί είναι ακριβώς ο ίδιος έλεγχος που κάνουν και οι επιθεωρήσεις». Στην αντίστοιχη «καταμέτρηση» της NASA υπολογίζονται μόνο οι πλανήτες των οποίων η ανακάλυψη έχει δημοσιευθεί σε κάποια επιστημονική επιθεώρηση – ο αριθμός των εξωπλανητών που αναγράφεται αυτή τη στιγμή στην Planet Quest, την ειδική ιστοσελίδα του Εργαστηρίου Αεριώθησης, είναι 919. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=536056

Αν η Σελήνη «μετακόμιζε» δίπλα στη Γη Ερασιτέχνης αστρονόμος δημιούργησε βίντεο αποκαλύπτοντας μια πραγματική «πανσέληνο» Ουάσινγκτον Ένα εντυπωσιακό βίντεο, το οποίο αποκαλύπτει πώς θα έμοιαζε η πανσέληνος αν η Σελήνη… μετακόμιζε δίπλα στη Γη δημιούργησε η χρήστης του YouTube, Yeptic1. Στο διάρκειας δύο λεπτών οπτικό υλικό, ο Yeptic1 εξηγεί ότι η Σελήνη θα ήταν κάπως έτσι αν από την απόσταση των 384,400 χλμ., πλησίαζε τη Γη στα 420 χλμ. Σύμφωνα με τον ερασιτέχνη αστρονόμο πρόκειται για την απόσταση στην οποία «ταξιδεύει» ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός γύρω από τον πλανήτη μας. Στο βίντεο, η Σελήνη ξεπροβάλλει γιγάντια πίσω από τα βουνά στην περιοχή του Χάντσβιλ στην Αλαμπάμα. Σταδιακά ανεβαίνει στον ουρανό, όπου μπλοκάρει το φως του ήλιου, σκορπώντας σκοτάδι στη Γη, ενώ σύντομα βυθίζεται στα δυτικά αποκαλύπτοντας και πάλι το φως της ημέρας. ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=535820

Τα ωκεάνια ρεύματα κάνουν το Βόρειο Ημισφαίριο πιο υγρό Μεταφέρουν θερμότητα από το νότιο ημισφαίριο προκαλώντας περισσότερες βροχοπτώσεις Λονδίνο Το ύψος των τροπικών βροχοπτώσεων είναι μεγαλύτερο στο Βόρειο Ημισφαίριο από ό,τι στο Νότιο, και η εξήγηση που δίνεται συνήθως για τη διαφορά αυτή δεν ευσταθεί, υποστηρίζουν αμερικανοί ερευνητές. Η πραγματική απάντηση κρύβεται στη δράση των ωκεάνιων ρευμάτων, δείχνουν τα υπολογιστικά μοντέλα. Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν σήμερα ότι η παρατηρούμενη ασυμμετρία των βροχοπτώσεων ανάμεσα στο βορρά και το νότο οφείλεται στη γεωμετρία του πλανήτη -η ζώνη των τροπικών βροχών υποτίθεται ότι μετατοπίζεται βόρεια του ισημερινού λόγω του σχήματος των ωκεανών και της περιστροφής της Γης. «Πολλοί όμως δεν πίστεψαν αυτή την εξήγηση επειδή τα επιχειρήματα είναι περίπλοκα. Για ένα τόσο εκτεταμένο φαινόμενο, πρέπει να υπάρχει μια πιο απλή εξήγηση» σχολιάζει ο Ντάργκαν Φρίερσον, μέλος της ερευνητικής ομάδας στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον. Η θερμότητα φέρνει τις βροχοπτώσεις Η νέα μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience», δείχνει ότι η ασυμμετρία οφείλεται στη μεταφορά θερμότητας από το Νότιο Ημισφαίριο στο Βόρειο. Σε γενικές γραμμές, οι θερμές περιοχές δέχονται περισσότερη βροχή επειδή η θερμότητα αυξάνει την εξάτμιση. Ο θερμός, υγρός αέρας είναι λιγότερο πυκνός και ανεβαίνει ψηλά στην ατμόσφαιρα όπου ψύχεται και τελικά σχηματίζει σύννεφα. «Οι βροχές είναι περισσότερες στο Βόρειο Ημισφαίριο επειδή το ημισφαίριο αυτό είναι θερμότερο. Το ερώτημα όμως είναι "Τι είναι αυτό που κάνει το Βόρειο Ημισφαίριο θερμότερο;" Διαπιστώσαμε ότι φταίει η ωκεάνια κυκλοφορία» αναφέρει ο Φρίερσον. Η ομάδα του χρησιμοποίησε δορυφορικές μετρήσεις της ηλιοφάνειας, τις οποίες τροφοδότησε σε ένα υπολογιστικό μοντέλο που προσομοιώνει ένα σημαντικό ωκεάνιο ρεύμα. Πρόκειται για το ρεύμα που ξεκινά από τη Γροιλανδία κινούμενο στο βυθό του Ατλαντικού, φτάνει κοντά στην Ανταρκτική, ανεβαίνει στην επιφάνεια, αλλάζει πορεία και τελικά επιστρέφει στη Γροιλανδία. Το μοντέλο έδειξε ότι το επιφανειακό ρεύμα που κινείται από το νότο στο βορρά σταδιακά θερμαίνεται μέχρι να περάσει τον ισημερινό. Με άλλα λόγια, το επιφανειακό ρεύμα μεταφέρει θερμότητα από το Νότιο Ημισφαίριο στο Βόρειο. Η θερμότητα αυτή εκτιμάται μάλιστα στα 400 τρισεκατομμύρια watt το χρόνο. Ασυμμετρία βορρά-νότου Η θερμική ασυμμετρία που προκαλεί το ρεύμα είναι ο παράγοντας που αυξάνει τελικά τις βροχοπτώσεις στην τροπική ζώνη του Βορείου Ημισφαιρίου. Για παράδειγμα, στην ατόλη Παλμίρα που βρίσκεται σε γεωγραφικό πλάτος 6 μοίρες βόρεια, οι βροχοπτώσεις φτάνουν τις 175 ίντσες το χρόνο. Νότια του ισημερινού, σε γεωγραφικό πλάτος 6 μοίρες νότια, η βροχόπτωση περιορίζεται στις 45 ίντσες. Το μοντέλο της μελέτης δείχνει ότι, χωρίς το επιφανειακό ρεύμα του Ατλαντικού, η ζώνη των τροπικών βροχοπτώσεων θα μετατοπιζόταν προς το νότο. Αυτό, επισημαίνουν οι ερευνητές, θα μπορούσε να συμβεί τις επόμενες δεκαετίες λόγω της κλιματικής αλλαγής: το λιώσιμο των πάγων στη Γροιλανδία και την Αρκτική θα έκανε τα νερά του Βόρειου Ατλαντικού λιγότερο πυκνά, οπότε δύσκολα θα βυθίζονταν για να κλείσουν το «κύκλωμα» των ρευμάτων. «Η μελέτη έρχεται να προστεθεί στις ενδείξεις που συσσωρεύονται τα τελευταία 10-15 χρόνια και δείχνουν πόσο σημαντικά είναι τα μεγάλα γεωγραφικά πλάτη για τον υπόλοιπο πλανήτη» σχολίασε ο Δρ Φρίερσον. http://www.axortagos.gr/ta-okeania-revmata-kanoun-to-voreio-imisfairio-pio-igro.html

Ανέσυραν μεγάλο θραύσμα από το μετέωρο του Τσελιαμπίνσκ Ο μαύρος βράχος βάρους 570 κιλών ανασύρθηκε από βάθος 12 μέτρων στη λίμνη του Τσεμπαρκούλ Μόσχα Ένας μαύρος βράχος βάρους 570 κιλών, ο οποίος ανασύρθηκε την Τετάρτη από μια παγωμένη λίμνη της κεντρικής Ρωσίας, είναι το μεγαλύτερο γνωστό θραύσμα από το μετέωρο του Τσελιαμπίνσκ, του αστεροειδή που τραυμάτισε γύρω στα 1.500 άτομα όταν εξερράγη πάνω από το Τσελιαμπίνσκ τον Φεβρουάριο. Ανάσυρση από βάθος 12 μέτρων Έπειτα από μήνες προετοιμασίας, ο μετεωρίτης ανασύρθηκε από τη λίμνη του Τσεμπαρκούλ σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση από τη ρωσική τηλεόραση. Δύτες ανέβασαν τον βράχο από βάθος 12 μέτρων και τον κάλυψαν με ειδικό προστατευτικό υλικό όταν ακόμα βρισκόταν σε νερό. Δυστυχώς ο μετεωρίτης έσπασε σε τρία κομμάτια όταν προσπάθησαν να τον ανεβάσουν σε μια πλάστιγγα, η οποία έσπασε κι αυτή όταν η ένδειξη έφτασε τα 570 κιλά. «Η προκαταρκτική εξέταση [...] δείχνει ότι είναι πράγματι κομμάτι του μετεώρου του Τσελιαμπίνσκ» δήλωσε στο πρακτορείο Interfax ο Σεργκέι Ζαμόζντρα, επίκουρος καθηγητής στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Τσελιαμπίνσκ. Στο ίδιο συμπέρασμα έφτασε, εξετάζοντας τα τηλεοπτικά πλάνα, η δρ Κάρολιν Σμιθ του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου. Όπως ανέφερε στο BBC, ο μετεωρίτης φέρει έναν χαρακτηριστικό «φλοιό τήξης», καλύπτεται δηλαδή από ένα σκούρο, υαλώδες υλικό που σχηματίζεται καθώς ο βράχος θερμαίνεται και λιώνει κατά την μετεωρική κάθοδο στην ατμόσφαιρα. Ενας από τους δέκα μεγαλύτερους μετεωρίτες που έχουν βρεθεί Ο βράχος που ανασύρθηκε από τη λίμνη εκτιμάται είναι ένας από τους δέκα μεγαλύτερους μετεωρίτες που έχουν βρεθεί ποτέ. Είναι όμως ένα πολύ μικρό τμήμα του αστεροειδή, ο οποίος εκτιμάται ότι είχε διάμετρο 20 μέτρα και βάρος 10.000 τόνους. Σύμφωνα με τα ρωσικά μέσα, ένα δεύτερο, ελαφρώς μικρότερο θραύσμα επρόκειτο να ανασυρθεί αργότερα από τη λίμνη. Η μελέτη άλλων, μικρότερων θραυσμάτων που βρέθηκαν στην περιοχή του Τσελιαμπίνσκ έδειξε ότι το εισερχόμενο αντικείμενο ήταν ένας χονδρίτης, δηλαδή αστεροειδής που αποτελείται κυρίως από πετρώματα. Αρκετό μέταλλο στα θραύσματα Σε ορισμένα θραύσματα, όμως, υπήρχε και αρκετό μέταλλο. Στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα, η δρ Μαρία Γκρίσεβιτς του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι ανέφερε ότι ο αστεροειδής πρέπει να είχε υποστεί αλλεπάλληλες συγκρούσεις με άλλους αστεροειδείς στα δισεκατομμύρια χρόνια της ζωής του. Η μελέτη της Γκρίσεβιτς δείχνει ότι τα θραύσματα του μετεώρου διαφέρουν πολύ μεταξύ τους όσον αφορά τόσο την εμφάνιση όσο και τη σύσταση. Οι αναλύσεις δείχνουν ότι ο αστεροειδής είχε δεχθεί πολλές προσκρούσεις από μεταλλικούς αστεροειδείς. Το μέταλλο αυτό έλιωσε στη διάρκεια προσκρούσεων και κάλυψε τον αστεροειδή με ένα σκούρο στρώμα. Η σκούρα επιφάνεια του αστεροειδή εκτιμάται ότι ανακλούσε μόνο το 5% του ηλιακού φωτός, συγκριτικά με 40% στην περίπτωση της Γης. Τέτοιου είδους κατάμαυροι αστεροειδείς είναι πολύ πιο δύσκολο να εντοπιστούν σε σχέση με τους πιο ανοιχτόχρωμους, επισήμανε η δρ Γκρίσεβιτς. Ο αστεροειδής του Τσελιαμπίνσκ ήρθε όμως από την κατεύθυνση του Ήλιου -ακόμα κι αν ήταν άσπρος θα είχε παραμείνει κρυμμένος στην εκτυφλωτική λάμψη μέχρι να εισέλθει στην ατμόσφαιρα. http://www.axortagos.gr/anesiran-megalo-thrafsma-apo-to-meteoro-tou-tseliampinsk.html

Η ευρωπαϊκή «εποχή του μετάλλου» στην τρισδιάστατη εκτύπωση Η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία λανσάρει πρόγραμμα για την 3D εκτύπωση στην αεροδιαστημική βιομηχανία Λονδίνο Η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία ESA λανσάρει ερευνητικό πρόγραμμα για την αξιοποίηση της εκτύπωσης τριών διαστάσεων στην αεροδιαστημική βιομηχανία -εξαρτήματα υψηλών προδιαγραφών για αεροπλάνα και διαστημικά σκάφη θα παράγονται ταχύτερα, θα είναι πιο ανθεκτικά και θα παίρνουν σχήματα που θα ήταν αδύνατον να προσφέρουν τα σημερινά καλούπια. Το πρόγραμμα Amaze Το πρόγραμμα Amaze, το οποίο παρουσιάστηκε την Τρίτη στο Μουσείο Επιστημών του Λονδίνου, έχει στόχο να φέρει τη 3D εκτύπωση στην εποχή του μετάλλου. Θα πραγματοποιηθεί με τη συνεργασία 28 ινστιτούτων σε όλη την Ευρώπη, ενώ εργοστάσια για την παραγωγή εξαρτημάτων με 3D εκτύπωση θα κατασκευαστούν στη Γερμανία, στη Γαλλία, στη Βρετανία, στη Νορβηγία και στην Ιταλία. Οι περισσότεροι τρισδιάστατοι εκτυπωτές κατασκευάζουν αντικείμενα από αλλεπάλληλα στρώματα ρευστού πλαστικού το οποίο στη συνέχεια στερεοποιείται. Οι εκτυπωτές μετάλλου ακολουθούν μια ελαφρώς διαφορετική προσέγγιση καθώς χρησιμοποιούν ισχυρές δέσμες λέιζερ για να λιώνουν αλλεπάλληλα στρώματα μιας μεταλλικής σκόνης. Το αντικείμενο που προκύπτει μπορεί έτσι να έχει σχήμα το οποίο θα ήταν αδύνατο να δημιουργηθεί σε καλούπι, τουλάχιστον χωρίς βίδες και κολλήσεις. Η εκτύπωση μετάλλου... διαδίδεται H ESA δεν είναι η πάντως η πρώτη που πειραματίζεται με την εκτύπωση μετάλλου. Η General Electric, για παράδειγμα, έχει χρησιμοποιήσει παρόμοιες τεχνικές για την κατασκευή ακροφυσίων ψεκασμού καυσίμου στους κινητήρες αεροσκαφών. Η Kίνα χρησιμοποιεί 3D εκτύπωση για εξαρτήματα αεροσκαφών που δέχονται μεγάλες τάσεις, ενώ η ΝASA έχει δοκιμάσει έναν πυραυλοκινητήρα με τυπωμένα εξαρτήματα. «Θέλουμε να φτιάξουμε τα καλύτερα μεταλλικά προϊόντα που έχουν φτιαχτεί ποτέ. Αντικείμενα που θα ήταν αδύνατον να κατασκευαστούν με διαφορετικό τρόπο» δήλωσε ο Ντέβιντ Τζάρβις, επικεφαλής του τμήματος νέων υλικών και ενέργειας της ESA. Ο Τζάρβις αναφερόταν σε εξαρτήματα από κράμα βολφραμίου τα οποία παρουσιάστηκαν στην εκδήλωση και αντέχουν σε θερμοκρασία 3.000 βαθμών Κελσίου -θα ήταν επομένως κατάλληλα ακόμα και για ακροφύσια πυραύλων. Σημαντική μείωση του κόστους Επιπλέον, όμως, η τρισδιάστατη εκτύπωση θα έριχνε σημαντικά το κόστος των εξαρτημάτων, αφού δεν σπαταλά υλικό όπως οι σημερινές μέθοδοι παραγωγής. «Για να κατασκευάσει κανείς ένα μεταλλικό αντικείμενο ενός κιλού θα χρησιμοποιήσει ένα κιλό μετάλλου, και όχι 20 κιλά» σχολίασε ο Φράνκο Ονγκάρο της ESA. Σύμφωνα με τον Τζάρβις της υπηρεσίας, απώτερος στόχος του Amaze είναι η κατασκευή ενός μονοκόμματου δορυφόρου χωρίς καμία βίδα. «Αν το πετυχαίναμε αυτό θα είχαμε εξοικονόμηση κόστους 50% -δηλαδή εκατομμύρια ευρώ» είπε. Οι δυσκολίες Παραδέχτηκε ωστόσο ότι υπάρχουν και δυσκολίες: μια από τις σημαντικότερες είναι οι φυσαλίδες αέρα που ενίοτε σχηματίζονται μέσα στο μεταλλικό κράμα και μειώνουν την αντοχή του αντικειμένου. Η ESA πάντως, δεν πειραματίζεται μόνο με 3D εκτυπωτές για χρήση στη Γη: τον Φεβρουάριο, η εταιρεία του διάσημου βρετανού αρχιτέκτονα Νόρμαν Φόστερ παρουσίασε για λογαριασμό της υπηρεσίας τα σχέδια για ένα συγκρότημα στη Σελήνη το οποίο θα τυπωνόταν από κόλλα και φεγγαρόσκονη. http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=535111

Περισσότερα για τον Αστεροειδή 1950 DA Αναμένεται Αρμαγεδών το 2.880‏ Υπάρχει περίπτωση σε 867 χρόνια από σήμερα η Γη να καταστραφεί; Μάλλον απίθανο, αν κι είναι ένα σενάριο που δεν πρέπει να αποκλειστεί εντελώς, σύμφωνα Επιστήμονες της Αμερικανικής Υπηρεσίας Διαστήματος προβλέπουν ότι στις 16 Μαρτίου του 2880 ένας τεράστιος αστεροειδής ονόματι 1950 DA ενδέχεται να προσκρούσει στην επιφάνεια της Γης, και συγκεκριμένα κάπου στον Ατλαντικό, προκαλώντας ένα τεράστιο τσουνάμι που θα πνίξει όλη την Ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Ο αστεροειδής έχει διάμετρο ενός χιλιομέτρου και ταξιδεύει με ταχύτητα 15 χλμ./δευτερόλεπτο προς τον πλανήτη μας. Σύμφωνα με τις αναλύσεις των επιστημόνων, ο αστεροειδής θα προσκρούσει στον πλανήτη μας με ταχύτητα 60.800 χλμ/ώρα και παρόλο που η πιθανότητα που δίνουν για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι μόλις 0,3%, το ποσοστό αυτό είναι 50% υψηλότερο από κάθε άλλον από τους 1.400 δυνητικά επικίνδυνους αστεροειδείς. Ο εν λόγω αστεροειδής εντοπίστηκε για πρώτη φορά στις 23 Φεβρουαρίου 1950, παρέμεινε ορατός για 17 ημέρες και στη συνέχεια εξαφανίστηκε για το υπόλοιπο μισό του περασμένου αιώνα, μέχρι που στις 31 Δεκεμβρίου 2000 έκανε και πάλι την εμφάνιση του βάζοντας σε εγρήγορση τους αστρονόμους. Από τα στοιχεία που περισυλλέχθηκαν τότε, σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες παρατηρήσεις των ραντάρ από το παρατηρητήριο του Αρεσίμπο στο Πουέρτο Ρίκο τον Μάρτιο του 2001, προέκυψε ότι η τροχιά του 1950 DA είναι τέτοια που θα τον φέρει στις 16 Μαρτίου του 2880 «πολύ κοντά» στη Γη - πόσο ακριβώς, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια. Σύμφωνα με τη ΝΑSΑ οι πιθανότητες να προσκρούσει στη Γη είναι μία στις 300, δηλαδή κατά 50% υψηλότερος συγκριτικά με τον κίνδυνο πρόσκρουσης οποιουδήποτε άλλου διαστημικού αντικειμένου. Ωστόσο, οι παράγοντες που επηρεάζουν τη διαδρομή ενός αστεροειδούς στο αχανές διάστημα είναι πολλοί κι αστάθμητοι και περιλαμβάνουν τον ρυθμό περιστροφής του, την ανακλαστικότητά του, τη σύνθεση, τη μάζα του, τις βαρυτικές επιδράσεις με άλλα σώματα κλπ. Αν πέσει στη Γη, η πτώση του θα λάβει χώρα στον Ατλαντικό, κοντά στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ και η ισχύς της πρόσκρουσης θα ισοδυναμούσε με περίπου 44.800 μεγατόνους δυναμίτη ΤΝΤ ! Αυτό σημαίνει μεν πως ο υπόλοιπος πλανήτης θα σωθεί (ή τουλάχιστον οι περιοχές που θα είναι πολύ μακριά από τη σημείο της πτώσης), αλλά πολλές αμερικανικές μεγαλουπόλεις θα καταστραφούν μαζί με τους κατοίκους τους, αφού η πτώση μπορεί να δημιουργήσει ένα πρωτοφανές κύμα ύψους 174 μέτρων, ένα φονικό τσουνάμι που μπορεί να «καταπιεί» πόλεις όπως η Νέα Υόρκη κι η Βοστόνη. Δεδομένου ότι πολλά στοιχεία δεν είναι ακόμα γνωστά για τον 1950 DA, οι επιστήμονες συνιστούν ψυχραιμία, αφού όπως υποστηρίζουν, ο αστεροειδής ενδέχεται να αλλάξει τροχιά, ενώ ακόμα κι αν τελικώς ακολουθήσει μια πορεία πρόσκρουσης, τότε η τεχνολογία σε 800 χρόνια θα έχει εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό που πιθανότατα η εκτροπή του θα είναι... παιχνιδάκι. Γιαυτό είναι εξαιρετικά κρίσιμης σημασίας η επόμενη παρατήρηση του όταν ξαναθεαθεί το 2032. Τότε, οι επιστήμονες θα μπορούν να πουν με μεγαλύτερη σιγουριά αν ο Γαλάζιος Πλανήτης διατρέχει σοβαρό κίνδυνο αφανισμού ή όχι. Περισσότεροι από 10.000 κομήτες και αστεροειδείς που πλησιάζουν τη Γη σε «σχετικά κοντινή» απόσταση 45 εκατομμυρίων χιλιομέτρων, ωστόσο μόνο 1.000-1.500 από αυτούς είναι αρκετά μεγάλοι ώστε να προκαλέσουν καταστροφές σε περίπτωση πρόσκρουσης. http://www.gazzetta.gr/plus/article/551121/anamenetai-armagedon-2880

Πτώση κομήτη στην Γη πριν από 28 εκατομμύρια χρόνια Οι ερευνητές μελέτησαν μια μυστηριώδη μικρή μαύρη υαλώδη πέτρα που βρέθηκε στην Αίγυπτο, και η οποία σύμφωνα με αναλύσεις δεν μπορεί να προέρχεται από την Γη, ούτε να αποτελεί κομμάτι κάποιου μετεωρίτη, αλλά πιθανότατα προέρχεται από τον στερεό πυρήνα ενός κομήτη που έπεσε στον πλανήτη μας πριν από περίπου 28 εκατ. χρόνια. Μία ομάδα γεωλόγων, αστρονόμων και φυσικών, με επικεφαλής τον καθηγητή Γιαν Κράμερς του πανεπιστημίου του Γιοχάνεσμπουργκ, ονόμασε την πέτρα «Υπατία» προς τιμή της αρχαίας Ελληνίδας μαθηματικού και φιλοσόφου της Αλεξάνδρειας. Η συγκεκριμένη ομάδα θα κάνει τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό πλανητικής επιστήμης “Earth and Planetary Science Letters“, σύμφωνα με το «New Scientist» και το Space.com Η «Υπατία» ζυγίζει περίπου 30 γραμμάρια και βρέθηκε από τον Αιγύπτιο γεωλόγο Αλί Μπαρακάτ το 1996 στην αιγυπτιακή έρημο κοντά στα σύνορα με την Λιβύη. Παρόλο που βρέθηκε πριν από καιρό, μόλις τώρα αναλύθηκε εξονυχιστικά και είναι διάστικτη με μικρά διαμάντια. Την ύπαρξη αυτών, εξηγεί το σοκ της πρόσκρουσης στον φλοιό της Γης, που μετέτρεψε ένα μέρος του κομήτη σε διαμαντάκια, ακολουθώντας την ίδια διαδικασία που παράγονται τα διαμάντια στο υπέδαφος, όταν η ασκούμενη πίεση πάνω στον θαμμένο άνθρακα είναι πολύ μεγάλη. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι ο κομήτης εξερράγη λίγο πάνω από την επιφάνεια του εδάφους (κάτι ανάλογο με την έκρηξη της Τουνγκούσκα στη Σιβηρία το 1908), θερμαίνοντας την άμμο από κάτω του μέχρι τους 2.000 βαθμούς Κελσίου και δημιουργώντας τεράστιες ποσότητες κίτρινου πυριτύαλου (γυαλιού από πυριτία) σε μια έκταση περίπου 6.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων στη Σαχάρα. Ένα μικρό κομμάτι αυτού του γυαλιού, σύμφωνα με τους ερευνητές, κατέληξε σε ένα σκαραβαίο – πόρπη που βρέθηκε στον τάφο του φαραώ Τουταγχαμώνα. Οι αστρονόμοι και γεωλόγοι είναι σίγουροι ότι κομήτες -όπως και αστεροειδείς- έχουν πλήξει κατ’ επανάληψη τον πλανήτη μας, ποτέ όμως μέχρι τώρα δεν είχαν βρεθεί απτά ίχνη του κομήτη. «Η NASA και η ESA δαπανούν δισεκατομμύρια δολάρια για να συλλέξουν λίγα μκρογραμμάρια υλικού από κομήτη και να το φέρουν πίσω στη Γη, και τώρα έχουμε στα χέρια μας μια μοναδική ευκαιρία να μελετήσουμε τέτοιο υλικό, χωρίς να χαλάσουμε τόσα χρήματα για να το βρούμε στο διάστημα», δήλωσε ο Γιαν Κράμερς. Άλλοι επιστήμονες είναι πάντως πιο επιφυλακτικοί. «Πρόκειται για ένα σαφώς παράξενο αντικείμενο, διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο μετεωρίτη έχουμε δει ως τώρα», δήλωσε ο Ίνγκο Λέγια του πανεπιστημίου της Βέρνης στην Ελβετία. Αλλά, όπως είπε, μολονότι πιθανότατα προέρχεται από το διάστημα, δεν είναι βέβαιο ότι αποτελεί απομεινάρι κάποιου κομήτη. «Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε πολύ λίγα υλικά από κομήτη στη Γη για να κάνουμε τη σύγκριση» πρόσθεσε. http://physicsgg.me/2013/10/10/%CF%80%CF%84%CF%8E%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B3%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CF%8C-28-%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BC/

ΕΞΩΠΛΑΝΗΤΗΣ ΕΝ ..ΟΨΕΙ.. Πλέει ολομόναχος στο διάστημα Οι αστρονόμοι εντόπισαν έναν πλανήτη που βρίσκεται έξω από το ηλιακό σύστημα και "πλέει" μόνος του στο διάστημα αφού δεν βρίσκεται σε τροχιά γύρω από κάποιο αστέρι Ο επονομαζόμενος PSO J318.5-22 εξωπλανήτης ανήκει στην κατηγορία των "Αέριων Πλανητών"--η σύστασή του είναι αέρια. Απέχει 80 έτη φωτός από τη Γη και έχει μάζα μόνο έξι φορές εκείνης του Δία. Σχηματίστηκε πριν από 12 εκατομμύρια χρόνια και για τον λόγο αυτόν θεωρείται "νεογέννητος" μεταξύ των υπόλοιπων πλανητών. "Δεν έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν έναν πλανήτη να 'πλέει' ελεύθερα στο διάστημα και να μοιάζει με αυτόν. (Ο εξωπλανήτης) έχει όλα τα χαρακτηριστικά των νεαρών πλανητών που έχουν βρεθεί γύρω από άλλα αστέρια, αλλά περιπλανάται εκεί έξω ολομόναχος", δήλωσε ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Μάικλ Λιού του Ινστιτούτου Αστρονομίας του πανεπιστημίου της Χαβάης στο Μανόα. "Συχνά έχω αναρωτηθεί αν υπάρχουν τέτοιοι μοναχικοί πλανήτες και τώρα γνωρίζουμε ότι υπάρχουν", πρόσθεσε ο ίδιος. Οι ερευνητές, η μελέτη των οποίων δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Astrophysical Journal Letters, εντόπισαν τον εξωπλανήτη αυτόν από την αχνή και μοναδική φασματική υπογραφή του χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο Pan-STARRS 1, το όποιο βρίσκεται στην κορυφή του ηφαιστείου Χαλεακάλα, στο νησί Μάουι της Χαβάης. Σύμφωνα με τους ίδιους, ο νεοανακαλυφθείς πλανήτης ενδέχεται να έχει την χαμηλότερη μάζα από όλους τους γνωστούς ελεύθερα περιπλανώμενους πλανήτες. Άλλα τηλεσκόπια στη Χαβάη έδειξαν ότι ο πλανήτης έχει παρόμοιες ιδιότητες με εκείνες των "Αέριων Γιγάντων" που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από άστρα, αλλά ο PSO J318.5-22 δεν "συνοδεύει" κάποιο άστρο. Στη διάρκεια της περασμένης δεκαετίας, οι ερευνητές εντόπισαν περί τους χίλιους εξωπλανήτες, αλλά από αυτούς ελάχιστους κατάφεραν να παρατηρήσουν άμεσα, καθώς οι περισσότεροι βρίσκονται σε τροχιά γύρω από νεαρά άστρα μικρότερα των 200 εκατομμυρίων ετών κι επομένως υπερβολικά φωτεινά. Ο PSO J318.5-22 "αναμένεται να μας προσφέρει μία υπέροχη οπτική των εσωτερικών διεργασιών των Αέριων Γιγάντων, όπως ο Δίας, λίγο μετά τη γέννησή τους", δήλωσε ο Νάιολ Ντίκον του Ινστιτούτου Αστρονομίας Max Planck στη Γερμανία. http://klydonas.blogspot.gr/2013/10/blog-post_7484.html