Στέφανος Σοφολόγης

Το πρώτο πράγμα που διδάσκουν οι φυσικές επιστήμες - άθελά τους - είναι η μετριοφροσύνη και η ταπεινότητα. Η έπαρση και η αλαζονεία είναι για κείνους που τρέμουν την αποκάλυψη της ανεπάρκειάς τους...

Πολύ ενδιαφέρουσες και «ζουμερές» απαντήσεις που ελπίζουμε ότι για κάποιους θα γίνουν αφορμή για σκέψεις και συζητήσεις. Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Δανέζη για το χρόνο του και αλλά και για την ευθύτητά του.

Δεν αυξήθηκε η εστιακή απόσταση αλλά συνεστάλη ο οπτικός σωλήνας. Το αποτέλεσμα είναι να βγεί το εστιακό επίπεδο πιό έξω. Για το αλουμίνιο ο συντελεστής θερμικής διαστολής είναι 0,000023 μονάδες μήκους ανα μονάδα μήκους και ανά βαθμό C°. Συνεπώς για οπτικό σωλήνα 1m και μείωση θερμοκρασίας κατά 10 C°, η συστολή θα είναι 0,23mm. Αφού το οπτικό μονοπάτι δεν συστέλλεται αλλά μόνο το "περίβλημά" του (δηλ. ο οπτικός σωλήνας), το εστιακό επίπεδο θα φαινομενικά θα βγεί 0,23mm προς τα έξω (προσεγγιστικά γιατί υπάρχουν κι άλλα θέματα). Αρκετό για να αφεστιαστεί αισθητά ένα αστέρι.

Η μικρή αλλαγή στο σημείο εστίασης οφείλεται στη συστολή του συνήθως μεταλλικού οπτικού σωλήνα (ή του μεταλλικού σκελετού για truss dobsonians) όταν αυτός κρυώσει, όχι στη συστολή του κατόπτρου. Ένα νευτώνειο που δεν έχει ακόμα κρυώσει, "καπνίζει" συνεχώς με ζεστό αέρα (όπως βγαίνει και ο καπνός μετά από τη βολή ενός κανονιού). Ο θερμός αέρας διατρέχει τον οπτικό σωλήνα κατά μήκος, από το κάτοπτρο προς την έξοδο, αλλά μόνο στο πάνω μέρος του σωλήνα. Εξ΄αιτίας αυτού του θερμού ρεύματος φαίνονται ασυμμετρίες στα είδωλα των αστεριών που μοιάζουν με αστιγματισμό. Αν καλύψει κανείς το πάνω μέρος του ανοίγματος του οπτικού σωλήνα με το χέρι του και η εικόνα βελτιωθεί, τότε το κάτοπτρο είναι ακόμη ζεστό. Όταν μετά από μισή ή μία ώρα τα είδωλα γίνουν ευκρινέστερα, το κάτοπτρο έχει πλησιάσει τη θερμοκρασία του αέρα. Άλλος τρόπος να διαπιστώσει κανείς αν το κάτοπτρο είναι ακόμα ζεστό είναι να αφεστιάσει ένα φωτεινό αστέρι μέχρι αυτό να αποκτήσει τη σιλουέτα του κατόπτρου. Άν αυτή η σιλουέτα είναι παραμορφωμένη και αλλάζει σχήμα συνεχώς, το κάτοπτρο είναι ακόμα ζεστό. Όταν κρυώσει θα αποκτήσει πιό σταθερό, κυκλικό σχήμα. Γιά να επιταχυνθεί η ψύξη του κατόπτρου, τοποθετούμε τον οπτικό σωλήνα σε κατακόρυφη θέση με το άνοιγμα προς το ζενίθ. Αυτό διευκολύνει τη ροή του ζεστού αέρα προς τα πάνω, ενώ παράλληλα κρύος αέρας «βουτάει» προς το κάτοπτρο. Αν το τηλεσκόπιο έχει ανεμιστήρα πίσω από το κάτοπτρο, ακόμη και σε μικρή ταχύτητα λειτουργίας βοηθάει πολύ γιατί έτσι το κάτοπτρο περιβάλλεται συνεχώς από κρύο αέρα και ψύχεται γρηγορότερα.

Τυχερέ άνθρωπε! Για κάποιους θα παραμένει πάντα ένα όνειρο! Όσο για τα γιαπωνέζικα, αν βρεθείς στην Αθήνα δεν έχεις παρά να στηθείς λίγη ώρα στον Άγνωστο Στρατιώτη και θα βρεις πρόθυμους Γιαπωνέζους/ζες να σου το μεταφράσουν. Τώρα, αν θα καταλαβαίνεις τα αγγλικά τους είναι άλλο θέμα!

Δεν υπάρχουν τέλη τελωνείου μεταξύ των χωρών της Ε.Ε.

Μπράβο Αντώνη και για το ωραίο site και για το μεράκι σου! Καλή συνέχεια!

Παίζει ρε συ!

Το κείμενο όμως της Nasa είναι ξεκάθαρο. Το 15% είναι η πιθανότητα να συμβεί διάβαση από τη δική μας οπτική γωνία (της Γης) και τίποτε άλλο. O science writer του Associated Press που αποδίδει στον Laughlin τη φράση "There's a 15 percent chance that amateur astronomers using small telescopes could see it swing by, obscuring a tiny part of the star" έχει κάνει ένα πολύ σύντομο κείμενο-σύμπτυξη πληροφοριών όπου με μεγάλη βεβαιότητα στο συγκεκριμένο σημείο αλλιώνονται τα λεχθέντα από τον Laughlin. Ένας επιστήμονας δεν θα διατύπωνε μια τέτοια χωρίς νόημα εκτίμηση για "15% πιθανότητα παρατήρησης με μικρά ερασιτεχνικά τηλεσκόπια". Οι φωτομετρικές καμπύλες των διαβάσεων εξοπλανητών δίνουν μεταβολές της τάξεως των μερικών εκατοστών του ενός μεγέθους λαμπρότητας (1 mag). Είναι πολύ κοντά στα όρια θορύβου και σφάλματος (επαναληπτικότητας) των CCD κι ο μόνος λόγος που καταφέρνουμε και παίρνουμε βέβαιες καμπύλες μεταβολών είναι οι συνεχόμενες πυκνές μετρήσεις στη διάρκεια ενός συμβάντος και η στατιστική επεξεργασία τους. Αυτό είναι που θα προσπαθήσουν να κάνουν οι αστρονόμοι και οι ερασιτέχνες αστρονόμοι που έχουν τον κατάλληλο ακριβό εξοπλισμό. Οπτικά δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή τέτοια διάβαση, εκτός αν πρόκειται για έναν πλανήτη υπεργίγαντα με διάμετρο όχι πολύ μικρότερη από τον αστέρα του. Στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο σε καμία περίπτωση αφού η εκκεντρότητα της τροχιάς (στενή έλλειψη) του πλανήτη είναι εντυπωσιακά μεγάλη και δηλώνει σώμα με πολύ μικρότερη μάζα από τον αστέρα. (Ο αστέρας είναι διπλός και μεγέθους περίπου 9). Μερικά παραδείγματα φωτομετρικών καμπυλών από διαβάσεις εξοπλανητών φαίνονται στα παρακάτω link: http://www.ursa.fi/sirius/HD209458/lightcurve.gifDN http://www.mikefleenor.com/exoplanet/TrES-2b_20060916-MF.png http://www.observatorij.org/kobdilj/observations/exoplanet/xo2b/data/xo2b_20080124.jpg http://www.observatorij.org/kobdilj/observations/exoplanet/tres3/data/Tres-3-2007-18-05.jpg Φαίνεται αρκετά ξεκάθαρα πόσο μικρές είναι οι μεταβολές λαμπρότητας (πολύ μικρότετες από των μεταβλητών αστεριών), και πόσο κοντά στα όρια σφάλματος των μετρήσεων.

Άλλη μια φορά που ακόμα και σοβαρές εφημερίδες γίνονται ...κίτρινος τύπος από την καλπάζουσα φαντασία και τη συνήθη έλλειψη οποιοσδήποτε επιστημονικής κατάρτισης των δημοσιογράφων. Την πιθανότητα 15% να περάσει ο πλανήτης μπροστά από τον ήλιο του από τη δική μας - εννοείται - οπτική γωνία, τη μετέτρεψαν σε πιθανότητα 15% πιθανότητα να δούν το γεγονός οι ερασιτέχνες αστρονόμοι!!! Δηλ. μη φοβάστε, το θέμα είναι να μπεί μπροστά από τον ήλιο του, αμα μπεί τον τσακώσαμε!!! ](*,) Τώρα το αν μια τέτοια διάβαση ζορίζονται ακόμα και τα πανάκριβα και υπερευαίσθητα CCD των αστεροσκοπείων να την αντιληφθούν και να την μετρήσουν αφού είναι της τάξης των εκατοστών ενός μεγέθους λαμπρότητας (1 mag) είναι ...λεπτομέρεια για σχολαστικούς. Το άρθρο της Καθημερινής δείχνει σε κάποια σημεία ότι δεν έχει μεγάλη σχέση και επαφή με την πρωτότυπη επιστημονική περίληψη της δημοσίευσης αλλά είναι διανθισμένο με τις εντυπωσιακές αρλούμπες (συγχωρήστε μου την έκφραση) των δημοσιογράφων που το κακοποίησαν διαδοχικά μέχρι να φτάσει στο κοινό. Μάλιστα, το συνήθως προσεκτικό και ακριβές phisics4u και το ...γνωστό in.gr αναφέρουν ταχύτητες ανέμων 18.000 χλμ. το δευτερόλεπτο! Δηλ. το 1/16 της ταχύτητας του φωτός! Αρκετή ώστε μιά ριπή ανέμου να έκανε π.χ. το γύρο της Γης σε 2 δευτερόλεπτα! Ωστόσο η Καθημερινή (ανάμεσα σε άλλα που προκαλούν μειδίαμα) αναφέρει μιά πιό ρεαλιστική ταχύτητα 5 χλμ ανά δευτερόλεπτο, δηλ 3.600 φορές μικρότερη από την προηγούμενη! Φυσικά κανένας δημοσιογράφος δεν θα αναρρωτηθεί πιά ταχύτητα είναι η σωστή διότι Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ...ΠΕΡΙΣΤΕΡΑΚΙΑ ΦΛΑΜΠΕ!!! ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΘΑ Τ΄ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ!!!

Γιάννη, όταν αυξάνουμε τη μεγέθυνση μικραίνει το οπτικό πεδίο. Συνεπώς μπορεί το σώμα που θέλουμε να παρατηρήσουμε να μη χωράει σ' αυτό. Επιπλέον με τη μεγέθυνση μειώνεται η επιφανειακή φωτεινότητα των εκτεταμένων αντικειμένων όπως είναι οι γαλαξίες και τα νεφελώματα. Η φωτεινότητα όμως των αστεριών δεν μειώνεται με τη μεγέθυνση γιατί είναι σημειακά αντικείμενα στο οπτικό πεδίο. Παράδειγματα: -Θέλεις να παρατηρήσεις τον γαλαξία της Ανδρομέδας. Σε πολύ διαυγή και σκοτεινό ουρανό, ο γαλαξίας εκτείνεται σχεδόν 3° στον ουρανό με αποτέλεσμα αν θέλεις να τον δεις ολόκληρο να πρέπει να χρησιμοποιήσεις χαμηλή μεγέθυνση, μικρότερη από 40Χ. Επιπλέον, με χαμηλή μεγέθυνση έχεις περισότερες πιθανότητες να ξεχωρίσεις κάποια δομή στο σχήμα του αφού φαίνεται πιό φωτεινός. -Θέλεις να δεις το νεφέλωμα του Ωρίωνα (Μ42) ολόκληρο. Πάλι πρέπει να χρησιμοποιήσεις χαμηλή μεγέθυνση. Αν αναβάσεις πολύ τη μεγέθυνση με τη χρήση μικρού προσοφθάλμιου, ούτε ολόκληρο θα το βλέπεις ούτε εύκολα αφού θα φαίνεται σκοτεινότερο. Όμως η μεγάλη μεγέθυνση θα σου δείξει περισσότερη λεπτομέρεια σε κάποια τμήματά του και επίσης θα αναλύσει πιό ξεκάθαρα το πολύ μικρό τραπέζιο τεσσάρων αστεριών που βρίσκεται στο κέντρο του. Και θα δεις ότι δεν είναι μόνο τέσσερα αλλά έξι. -Ανοιχτά σμήνη. Κάποια χωρούν μόνο σε μικρή μεγέθυνση. -Σφαιρωτά σμήνη. Υπέροχες μπάλες από χιλιάδες αστέρια η κάθε μία που απαιτούν μεσαία προς μεγάλη μεγέθυνση για να "αναλυθούν". -Πλανήτες/Σελήνη. Η μεγαλύτερη μεγέθυνση που "σηκώνει" το τηλεσκόπιό σου θα αναδείξει τις πιό πολλές λεπτομέρειες. Ότι και να διαβάσεις αλλού, να ξέρεις ότι για ένα 8ιντσο νευτώνειο τηλεσκόπιο δεν έχει νόημα να χρησιμοποιήσεις μεγέθυνση μεγαλύτερη από 230Χ-250Χ γιατί η εικόνα αρχίζει να χάνει σε λεπτομέρεια αντί να κερδίζει. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι πρέπει να έχεις μια γκάμα από προσοφθάλμιους φακούς ώστε ανάλογα με το αντικείμενο που παρατηρείς να επιλέγεις εκείνον που το αναδυκνύει καλύτερα. Η μεγάλη μεγέθυνση δεν είναι πάντα το ζητούμενο. Μιά πολύ καλή ανάλυση για τη μεγέθυνση κάνει ο Al Nagler, ιδρυτής της Tele Vue, εδώ: http://www.televue.com/engine/page.asp?ID=140 Διαβάζοντας και παρατηρώντας θα καταλάβεις πολύ σύντομα πως επιλέγουμε τη μεγέθυνση. Άλλωστε οι περισσότεροι μπαίνουμε στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουμε διάφορες μεγεθύνσεις για κάθε αντικείμενο που παρατηρούμε.

Όταν ο ήλιος είναι πολύ χαμηλά, η ατμόσφαιρική απορρόφηση μειώνει πολύ σημαντικά τη λαμπρότητά του και δεν μπορεί να κάνει ζημιά στη μηχανή. Ωστόσο, σε μεγάλο ύψος με πλήρη φωτεινότητα, έχει ανοίξει πολλές ...τρύπες σε υφασμάτινους φωτοφράκτες των κλασσικών SLR αφού βρίσκονται κοντά στο εστιακό επίπεδο ενός φακού, όταν είναι εστιασμένος στο άπειρο. Ο λαμπρός ήλιος δεν πρέπει να συμπεριλαμβάνεται απρόσεχτα στο «κάδρο» μιάς φωτογραφίας γιατί μπορεί να καταστρέψει το φωτοφράκτη ή τον αισθητήρα της (ψηφιακής) μηχανής. Αν πρέπει να συμπεριληφθεί οπωσδήποτε, οι ρυθμίσεις της μηχανής πρέπει να γίνουν όσο είναι στραμένη αλλού, και μόνο την τελευταία στιγμή να στραφεί στο προσχεδιασμένο «κάδρο» για το κλικ, και αμέσως να στραφεί πάλι αλλού. Και δεν είναι σίγουρο ότι κι αυτό είναι ασφαλές, η ευθύνη είναι του χρήστη. Σημειωτέον ότι δεν αρκεί να βγει ο Ήλιος ελάχιστα εκτός κάδρου γιατί ζημιά μπορεί να γίνει σε τμήματα δίπλα από τον αισθητήρα/φίλμ ή στον ίδιο το φακό. Ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος με τη χρήση ανοιχτού διαφράγματος (2,8 ή 4) παρά με αρκετά κλειστό (11, 16 κλπ). Αυτά όλα για φωτογράφιση χωρίς ειδικό φίλτρο. Με το ειδικό φίλτρο στερεωμένο σταθερά μπροστά από το φακό ή το τηλεσκόπιο υπάρχει πλήρης ελευθερία φωτογράφισης του Ήλιου.

Γιά παρατήρηση deep-sky οπωσδήποτε θα μείνεις πιό ευχαριστημένος με ένα κατοπτρικό αφού θα δίνει φωτεινότερες εικόνες των αμυδρών ανρικειμένων - αρκεί να μάθεις να ευθυγραμμίζεις τα κάτοπτρά του με ακρίβεια γιατί ένα αρύθμιστο κατοπτρικό δίνει κακές εικόνες. Για να πάρεις από ένα διοπτρικό τηλεσκόπιο εικόνες εξίσου ικανοποιητικές με ένα κατοπτρικό (νευτώνειο), θα πρέπει να είναι μεγάλης διαμέτρου και πολύ ακριβότερο από το κατοπτρικό. Και για να έχει όχι μόνο φωτεινή εικόνα αλλά και ποιοτική σε μεγάλες μεγεθύνσεις θα πρέπει να είναι αποχρωματικό (apo), οπότε θα κοστίζει κάποιες χιλιάδες ευρώ (το λιγότερο 1500 ευρώ μόνο για τον οπτικό σωλήνα και από φθηνή εταιρία).

Σε καμία περίπτωση! Τουλάχιστον όχι με το φακό της μηχανής στραμένο κατευθείαν στον Ήλιο γιατί θα την καταστρέψει! Τα ειδικά φίλτρα ουδέτερης πυκνότητας ή αλλιώς neutral density (ND) που χρησιμοποιούνται για την παρατήρηση ή φωτογράφιση του Ήλιου μειώνουν το φως 100.000 φορές όχι ...8! Αυτή η μείωση αντιστοιχεί σε 16,6 φωτογραφικά "στοπ" (το 2 υψωμένο στη δύναμη 16,6 δίνει 100.000 περίπου). Η επιφάνεια του ήλιου έχει πολύ υψηλότερη φωτεινότητα απ' όση μπορεί να αντέξει η φωτογραφική μηχανή (ή τα μάτια μας). Συνεπώς μόνο με τα ειδικά φίλτρα παρατηρούμε ή φωτογραφίζουμε τον ήλιο. Υπάρχουν και λίγο φωτεινότερα φίλτρα (μειώνουν κατά 12,6 "στόπ") που χρησιμοποιούνται για φωτογράφιση μόνο, αλλά μόνο μέσω τηλεσκοπίου όπου η μεγέθυνση ήδη μειώνει την επιφανειακή λαμπρότητα του ειδώλου αρκετά. Συνεπώς, πολύ προσοχή με τον Ήλιο! Το ενσωματωμένο φίλτρο της μηχανής χρησιμεύει για πολύ λαμπρές επίγειες σκηνές ή για να χρησιμοποιηθεί ταυτόχρονα πολύ ανοιχτό διάφραγμα και να δώσει έτσι μικρό βάθος πεδίου.

Δημήτρη ξέχνα εντελώς ότι σκεφτόσουν μέχρι τώρα. Η λύση που εξετάζεις είναι εντελώς ακατάλληλη. Η βίδα που θα σφίγκει τη βάση πάνω στον πυλώνα πρέπει να ελέγχεται απ' ευθείας με το χέρι, για να βρίσκει τη σωστή θέση για τις πρώτες στροφές αλλά και για να ελέγχεις το βαθμό σφιξίματος. Όσο κι αν φαίνεται μια απλή περιστροφική κίνηση, χρειάζονται οι ανθρώπινες ιδιότητες για το σωστό βίδωμα. Η λύση που εξετάζεις δεν θα έδινε ποτέ ούτε τον απαραίτητο έλεγχο, ούτε την απαραίτητη ροπή. Η λύση είναι απλή. Αν ο πυλώνας είναι τσιμεντένιος, θα ενσωματώσεις στην κορυφή του ένα μεταλλικό τμήμα-προέκταση του πυλώνα που θα έχει πλευρική οπή για να βάζεις μέσα το χέρι σου και να βιδώνεις τη βίδα όπως πρέπει. Αν ο πυλώνας είναι μεταλλικός σωλήνας γεμισμένος με τσιμέντο, άφησε το πάνω μέρος άδειο για κάποια εκατοστά ώστε πλευρικά, στό πάνω μέρος να φτιαχτεί η κατάλληλη οπή για να βάζεις το χέρι σου. Φυσικά υπάρχουν κι άλλες απλές και πολύ γερές λύσεις (όπως με ντίζες και μεταλλική πλάκα). Αυτή που περιγράφω την έχει από χρόνια υιοθετήσει η Vixen στις προεκτάσεις των τριπόδων της και μπορείς να τη φτιάξεις όπως τη θέλεις και όσο ενισχυμένη θέλεις. Αν ο σωλήνας έχει το απαραίτητο πάχος μπορεί να στηρίξει όχι μόνο ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο αλλά και το ...Hubble χωρίς ταλαντώσεις. Δες τις φωτογραφίες.

Δημήτρη κι εγώ βλέπω πως αυτό που θέλεις δεν γίνεται, όχι τουλάχιστον με δύο γρανάζια. Αν ο ατέρμων πρέπει να κινείται πάνω-κάτω και η κίνησή του πρέπει να έχει κάποια συγκεκριμένη σχέση (λόγο) με τις περιστροφικές κινήσεις, τότε είναι αναγκαία η σύμπλεξη με επιπλέον γρανάζια ή/και μοχλούς. Χωρίς αυτή απομένει μόνο η τυχαία/ελεύθερη κάθετη κίνηση του ατέρμωνα (εφόσον είναι ελεύθερος να κινηθεί) που ως τυχαία δεν μπορεί να εξυπηρετήσει κάποιο σκοπό. Σε μιά απλή κατασκευή, ο ατέρμων ή θα είναι ατέρμων ή θα είναι στέλεχος που κινείται πάνω -κάτω (χωρίς να περιστρέφεται) ελεγχόμενος από το γρανάζι.

nancy και altinakis, ούτε εγώ μπορώ να δω τα avatar σας.

Διάλεξα τη γαλάζια σφαίρα που κατοικούμε επειδή είναι με μεγάλη διαφορά ο πιό όμορφος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος και ταυτόχρονα η αφετηρία των πολύ μεγάλων πραγματικών και νοητικών ταξιδιών μας. Επιπλέον επειδή ο θαυμασμός για την ομορφιά του Σύμπαντος και η διάθεση για τη μελέτη του είναι κενά νοήματος αν δεν κατανοήσουμε πόσο εύθραυστη είναι η συγκλονιστική ομορφιά της Γης και πόσο απαραίτητη η συνεργασία και η ειρηνική συμβίωση των λαών που την κατοικούν. Ελπίζω κάποτε να γίνουμε αντάξιοι της ομορφιάς που μας περιβάλλει...

To teflon δεν "κολάει"! Ούτε πρέπει να λαδώνεται! Στις βάσεις της Orion Optics τουλάχιστον, η κεντρική βίδα στον πάτο της βάσης πρέπει να ρυθμίζεται ώστε να μη σφίγγει τις δύο πλάκες, αλλά το πάνω τμήμα να πατάει στο κάτω απλώς με το βάρος του κι όχι με πρόσθετη δύναμη από το σφίξιμο της βίδας. Αν η βάση σηκωθεί στον αέρα, το κάτω τμήμα πρέπει να περιστρέφεται ελεύθερα (μόλις). Αν τα εφαπτόμενα μέρη διατηρηθούν καθαρά, η τριβή παραμένει σταθερή. Το λάδι μετά από καιρό θα μαζέψει σκόνη ή χώμα και θα φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα.

Πολύ μεγάλη! Κυρίως στο κοντράστ και την ποιότητα εικόνας μέχρι τα άκρα του πεδίου. Τα plossl γενικά είναι εξαιρετικά αν είναι υψηλής ποιότητας όπως τα Tele Vue. Απλά δεν έχουν πολύ μεγάλο οπτικό πεδίο. Αν θέλεις οπωσδήποτε κάτι με μεγάλο οπτικό πεδίο και πολύ ποιοτικό, οποιαδήποτε αγορά Tele Vue Nagler θα σε ικανοποιήσει απόλυτα, όπως και από τη σειρά LVW της Vixen. Δες και τα Pentax XW, που έχουν οπτικό πεδίο 70° και είναι ίσως ότι καλύτερο υπάρχει στο είδος τους αλλά και με αντίστοιχη τιμή! Πάντως τα Nagler είναι πιό ελαφρά και βολικά. (Τα Radian έχουν φαινόμενο οπτικό πεδίο 60° ενώ τα Nagler 82°. Τα Radian έχουν μεγάλο eye-relief ώστε να είναι δυνατή η χρήση με γυαλιά οράσεως - αν κανείς έχει αστιγματισμό. Τα Nagler έχουν αρκετά μικρότερο και γι αυτό πρέπει να πλησιάσει κανείς πολύ το μάτι στο φακό για να δεί όλο το οπτικό πεδίο, αλλά φυσικά πρόκειται για μεγαλύτερο οπτικό πεδίο.)

Έχοντας επισκεφτεί κι εγώ το Μουσείο (2007), θεωρώ αδιανόητο να επισκεφτεί κανείς τη Βιέννη και να παραλείψει να το δεί, αν έχει έστω ελάχιστο ενδιαφέρον για τη φύση. Ο πλούτος και το ενδιαφέρον των εκθεμάτων είναι απίστευτος και κάποιος μπορεί να τριγυρνά στις αίθουσές του ώρες (μέρες για κάποιους) με το στόμα ανοιχτό. Τα τμήματα του Mουσείου είναι εκατοντάδες και το καθένα είναι ένα πλήρες μουσείο. Το τμήμα των μετεωριτών είναι εντυπωσιακό σε μέγεθος και πληρότητα, με χιλιάδες μετεωρίτες απ' όλο τον κόσμο, από κλάσματα του γραμμαρίου μέχρι κάποιες εκατοντάδες κιλά ο μεγαλύτερος. Ένα μουσείο-θυσαυρός με συγκεντρωμένη τη δουλειά-έργο ζωής αναρίθμητων επιστημόνων.