Δροσος Γεωργιος

Νέο ιστορικό ρεκόρ του διοξειδίου του άνθρακα. Σε ιστορικά επίπεδα ρεκόρ έφθασαν τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, καθώς συνεχίζουν να συσσωρεύονται τα ανθρωπογενή «αέρια του θερμοκηπίου». Επιστήμονες στις ΗΠΑ κατέγραψαν το Σαββατοκύριακο στο σταθμό αναφοράς Μάουνα Λόα στη Χαβάη, ο οποίος καταγράφει το διοξείδιο από τη δεκαετία του 1950, επίπεδα 415,26 ppm (μέρη ανά εκατομμύριο). Την τελευταία φορά που το διοξείδιο είχε φθάσει σε τέτοια επίπεδα, ήταν πριν πάνω από τρία εκατομμύρια χρόνια, όταν η στάθμη των θαλασσών ήταν αρκετά μέτρα ψηλότερα από ό,τι είναι σήμερα. «Η νέα μέτρηση δείχνει ότι δεν είμαστε καθόλου σε τροχιά για να προστατεύσουμε το κλίμα. Ο αριθμός (σ.σ. του διοξειδίου) συνεχώς αυξάνει και κάθε χρόνο είναι μεγαλύτερος. Αυτός ο αριθμός είναι ανάγκη να σταθεροποιηθεί», δήλωσε ο Βόλφγκανγκ Λουχτ του Ινστιτούτου Ερευνών για την Κλιματική Αλλαγή στο Πότσνταμ της Γερμανίας, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο. Η διεθνής συμφωνία του Παρισιού του 2015 καλεί την ανθρωπότητα να φρενάρει την άνοδο της θερμοκρασίας αρκετά κάτω από τους δύο βαθμούς Κελσίου σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα (αν είναι δυνατό, στον ενάμιση βαθμό). Ήδη η μέση επιφανειακή θερμοκρασία της Γης έχει αυξηθεί κατά ένα βαθμό περίπου. Αν και υπάρχει διαφωνία για το ποια πρέπει να θεωρηθούν «ασφαλή» επίπεδα διοξειδίου στην ατμόσφαιρα, οι περισσότεροι επιστήμονες βάζουν το όριο στα 350 ppm. https://www.in.gr/2019/05/14/tech/neo-istoriko-rekor-tou-diokseidiou-tou-anthraka/

Πιθανώς σε μικρές λίμνες και όχι σε ωκεανούς η εμφάνιση της ζωής, σύμφωνα με νέα έρευνα. Προϊστορικές μικρές λίμνες/ νερόλακκοι ενδεχομένως να αποτέλεσαν πολύ καταλληλότερο περιβάλλον για την εμφάνιση των πρώτων μορφών ζωής στη Γη από ό,τι οι ωκεανοί, σύμφωνα με νέα μελέτη του ΜΙΤ. Όπως αναφέρει το MIT News, οι ερευνητές διαπίστωσαν πως μικροί, ρηχοί νερόλακκοι, βάθους της τάξης των 10 εκατοστών, μπορεί να παρουσίαζαν μεγάλες συγκεντρώσεις αυτού που πολλοί επιστήμονες θεωρούν ως καταλύτη- βασικό συστατικό για την εμφάνιση της ζωής στη Γη: Του αζώτου. Σε ρηχές λίμνες, το άζωτο, υπό τη μορφή αζωτούχων οξειδίων, θα είχε καλές ελπίδες να επιτύχει συγκεντρώσεις σε επαρκές επίπεδο για να αλληλεπιδράσει με άλλα στοιχεία, οδηγώντας στην εμφάνιση των πρώτων έμβιων οργανισμών. Σε πολύ βαθύτερους ωκεανούς, το άζωτο θα δυσκολευόταν πιο πολύ να αναπτύξει σημαντική, καταλυτική για την εμφάνιση της ζωής, παρουσία, εκτιμούν οι επιστήμονες. «Το μήνυμά μας συνολικά είναι, αν νομίζετε ότι η προέλευση της ζωής απαιτούσε ορισμένο άζωτο, όπως πιστεύουν πολλοί, τότε είναι δύσκολο να έχεις την προέλευση της ζωής στον ωκεανό» είπε ο Σουκρίτ Ραντζάν, lead author της μελέτης και μεταδιδακτορικός στο Τμήμα EAPS (Earth, Atmospheric and Planetary Sciences) του ΜΙΤ. «Είναι πολύ πιο εύκολο να συμβεί σε έναν νερόλακκο» πρόσθεσε. Εάν η πρώιμη ζωή εμφανίστηκε όντως χάρη σε μια αντίδραση με τη συμμετοχή αζώτου, υπάρχουν δύο τρόποι που θεωρείται ότι μπορεί να συνέβη αυτό: Η πρώτη είναι στα βάθη του ωκεανού, όπου το άζωτο, υπό τη μορφή αζωτούχων οξειδίων, μπορεί να αντέδρασε με διοξείδιο του άνθρακα, που προέκυπτε από υδροθερμική δραστηριότητα, για τον σχηματισμό των πρώτων δομικών στοιχείων της ζωής. Η δεύτερη θεωρία περιλαμβάνει RNA- ριβονουκλεϊκό οξύ. Στην πρώιμη μορφή του, το RNA ήταν πιθανότατα ένα μόριο που κυκλοφορούσε ελεύθερο. Ερχόμενο σε επαφή με αζωτούχα οξείδια, όπως πιστεύουν κάποιοι επιστήμονες, το RNA μπορεί να οδηγήθηκε χημικά στον σχημταισμό των πρώτων μοριακών «αλυσίδων» ζωής. Η διαδικασία αυτή μπορεί να συνέβη είτε στους ωκεανούς, είτε σε ρηχές λίμνες και νερόλακκους: Αζωτούχα οξείδια πιθανότατα εναποτέθηκαν σε όγκους νερού, από ωκεανούς μέχρι μικρές λίμνες, ως παράγωγα της διάσπασης του αζώτου στην ατμόσφαιρα της Γης. Το ατομσφαιρικό άζωτο αποτελείται από δύο μόρια αζώτου, που συνδέονται στενά, και μπορούν να διασπαστούν μέσω αστραπής. Οι επιστήμονες πιστεύουν πως ίσως να υπήρξαν αρκετές αστραπές στην ατμόσφαιρα της αρχέγονης Γης για να παραχθούν επαρκείς ποσότητες αζωτούχων οξειδίων ώστε να φέρουν την εμφάνιση της ζωής στους ωκεανούς. Ο Ραντζάν λέει ότι οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι αυτή η «παροχή» αζωτούχων οξειδίων ήταν σχετικά σταθερή. Ωστόσο, στο πλαίσιο της νέας μελέτης, παρουσιάζει δύο φαινόμενα που μπορεί να κατέστρεψαν ένα μεγάλο ποσοστό αζωτούχων οξειδίων, ειδικά στους ωκεανούς. Ο ίδιος και οι συνάδελφοί του εξέτασαν τη σχετική βιβλιογραφία και βρήκαν πως τα αζωτούχα οξείδια στο νερό μπορούν να διασπαστούν μέσω αλληλεπίδρασης με το υπεριώδες φως, καθώς και με σίδηρο από αρχαίους βράχους στον ωκεανό. Ωστόσο, σε νερόλακκους/ λίμνες η ζωή θα είχε καλύτερες πιθανότητες, καθώς ο όγκος του νερού ήταν πολύ μικρότερος, οπότε και οι συγκεντρώσεις των αζωτούχων οξειδίων πολύ μεγαλύτερες, με αποτέλεσμα τα δύο προαναφερθέντα φαινόμενα να μην έχουν τις ίδιες επιπτώσεις. Κατά τον Ραντζάν, όσο πιο ρηχή μια λίμνη, τόσο μεγαλύτερες οι ελπίδες αλληλεπίδρασης με άλλα μόρια, και ειδικά RNA, για τον σχηματισμό των πρώτων έμβιων οργανισμών. Ο Ραντζάν και οι συνάδελφοί του δημοσιοποίησαν τα αποτελέσματα της έρευνάς τους στο Geochemistry, Geophysics, Geosystems. https://www.naftemporiki.gr/story/1465159/pithanos-se-mikres-limnes-kai-oxi-se-okeanous-i-emfanisi-tis-zois-sumfona-me-nea-ereuna

Διαστημική αποστολή θα μελετήσει τη μαγνητική σχέση Γης- Ηλιου που επηρεάζει τις τηλεπικοινωνίες και τα GPS Τη συνεχή αλληλεπίδραση ανάμεσα στη Γη και στον Ήλιο, η οποία συμβαίνει, καθώς τα σωματίδια του ηλιακού «ανέμου» συναντούν τη μαγνητόσφαιρα, τη μαγνητική ασπίδα του πλανήτη μας, θα μελετήσει η μελλοντική ευρω-κινεζική αποστολή Smile (Solar wind Magnetosphere Ionosphere Link Explorer), για την οποία έδωσε πρόσφατα το «πράσινο φως» η επιστημονική επιτροπή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA). Η μαγνητική αλληλεπίδραση Γης-Ήλιου επηρεάζει καθοριστικά τον διαστημικό «καιρό» και, κατά συνέπεια, την αξιοπιστία των δορυφόρων τηλεπικοινωνιών και πλοήγησης. Όσο καλύτερη κατανόηση υπάρχει για αυτή την αλληλεπίδραση, τόσο καλύτερα μπορούν να προβλεφθούν στο μέλλον πιθανές δυσάρεστες «εκπλήξεις» του διαστημικού καιρού. Προηγήθηκαν επιστημονικές συναντήσεις μεταξύ Ευρωπαίων και Κινέζων επιστημόνων που έθεσαν τα θεμέλια και το πρόγραμμα της συνεργασίας. Με βάση τον έως τώρα σχεδιασμό, ένα διαστημικό σκάφος βάρους 2,2 τόνων θα εκτοξευθεί το 2023 με ευρωπαϊκό πύραυλο Ariane 6 ή Vega-C και θα τεθεί σε άκρως ελλειπτική τροχιά γύρω από τη Γη, που θα κυμαίνεται σε απόσταση 5.000 έως 121.000 χιλιομέτρων από τον πλανήτη μας (περίπου στο ένα τρίτο της απόστασης Γης-Σελήνης). Ο επιστημονικός δορυφόρος θα κάνει συνεχή παρατήρηση σε περιοχές-κλειδιά του διαστήματος κοντά στη Γη, για διαδοχικά συνεχόμενα χρονικά διαστήματα άνω των 40 ωρών κάθε φορά. Μεταξύ άλλων, θα τραβά εικόνες και βίντεο της μαγνητόπαυσης (του συνόρου όπου η μαγνητόσφαιρα του πλανήτη μας συναντά τον ηλιακό άνεμο), καθώς και των περιοχών πάνω από τους πόλους όπου σχηματίζεται το σέλας, λόγω της αυτής της αλληλεπίδρασης. Θα είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες θα έχουν την ευκαιρία να παρατηρήσουν για τόσο παρατεταμένο χρόνο τη φυσική αλληλεπίδραση Ήλιου-Γης. Πιστεύεται ότι η αποστολή Smile, που αρχικά προβλέπεται να διαρκέσει τρία χρόνια, θα φέρει επανάσταση στην κατανόηση των επιστημόνων για τις φυσικές διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στη μαγνητόσφαιρα. Ο δορυφόρος θα διαθέτει τέσσερα επιστημονικά όργανα: δύο κινεζικά, ένα ευρωπαϊκό και ένα καναδικό. Τα επιστημονικά δεδομένα θα στέλνονται από το δορυφόρο τόσο σε σταθμό εδάφους της ESA στην Ανταρκτική, όσο και σε παρόμοιο σταθμό της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών. Η συναρμολόγηση και η δοκιμή της διαστημοσυσκευής θα γίνει στην Ευρώπη. http://www.kathimerini.gr/1013935/article/epikairothta/episthmh/diasthmikh-apostolh-8a-melethsei-th-magnhtikh-sxesh-ghs--hlioy-poy-ephreazei-tis-thlepikoinwnies-kai-ta-gps

Η ατμόσφαιρα της Γης εκτείνεται πέρα από το φεγγάρι. Το εξωτερικό μέρος της ατμόσφαιρας του πλανήτη μας εκτείνεται αρκετά πέρα από το φεγγάρι, σχεδόν στη διπλάσια απόσταση Γης-Σελήνης, σύμφωνα με νέες επιστημονικές εκτιμήσεις. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) ανακοίνωσε ότι μια νέα ανάλυση παλαιότερων παρατηρήσεων του ευρω-αμερικανικού ηλιακού παρατηρητηρίου SOHO (Solar and Heliospheric Observatory) δείχνει ότι το αέριο στρώμα που τυλίγει τη Γη, φθάνει σε απόσταση έως 630.000 χιλιομέτρων ή περίπου 50 φορές όσο η διάμετρος του πλανήτη μας. «Ουσιαστικά η Σελήνη κινείται διαμέσου της ατμόσφαιρας της Γης. Δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει αυτό, εωσότου 'ξεσκονίσαμε' παρατηρήσεις που είχαν γίνει πριν δύο δεκαετίες από τη διαστημοσυσκευή SOHO», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής Ίγκορ Μπαλιούκιν του Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών της Ρωσίας. Στην εξώσφαιρα, εκεί όπου η γήινη ατμόσφαιρα αναμιγνύεται με το διάστημα, υπάρχει ένα νέφος ατόμων υδρογόνου που λέγεται γεωκορώνα. Το όργανο SWAN του SOHO ανίχνευσε την «υπογραφή» του υδρογόνου και αποκάλυψε ότι τελικά η ατμόσφαιρα, αν και πολύ αραιή, φθάνει αρκετά πέρα από το φεγγάρι. Το πρώτο τηλεσκόπιο στη Σελήνη, που είχε τοποθετηθεί από τους αστροναύτες της αποστολής «Απόλλων 16» το 1972, είχε τραβήξει μια εικόνα της γεωκορώνας που περιβάλλει τη Γη και λάμπει στο υπεριώδες φως. Όμως τότε δεν είχε γίνει αντιληπτό ότι το φεγγάρι στην πραγματικότητα βρίσκεται μέσα στη γεωκορώνα. Ο Ήλιος αλληλεπιδρά με τα άτομα υδρογόνου μέσω ενός συγκεκριμένου μήκους κύματος του υπεριώδους φωτός (γνωστού ως Lyman-alpha), το οποίο τα εν λόγω άτομα μπορούν τόσο να απορροφήσουν όσο και να εκπέμψουν. Επειδή αυτό το είδος φωτός απορροφάται από τη γήινη ατμόσφαιρα, μπορεί να είναι ορατό μόνο από το διάστημα. Το SOHO μπορεί να «πιάσει» το φως Lyman-alpha από τη γεωκορώνα. Οι μετρήσεις του δείχνουν ότι σε απόσταση 60.000 χιλιομέτρων από τη Γη υπάρχει μια πυκνότητα 70 ατόμων υδρογόνου ανά κυβικό εκατοστό, ενώ στην απόσταση της Σελήνης μόνο 0,2 άτομα/κυβικό εκατοστό. Τα σωματίδια αυτά, σύμφωνα με τους επιστήμονες, δεν συνιστούν κάποια απειλή για τις μελλοντικές επανδρωμένες αποστολές στο φεγγάρι. Όμως η γεωκορώνα της Γης, δηλαδή αυτό το αραιό νέφος υδρογόνου, μπορεί να δημιουργήσει παρεμβολές σε μελλοντικές αστρονομικές παρατηρήσεις που μπορεί να γίνουν από την επιφάνεια της Σελήνης ή από δορυφορικό τηλεσκόπιο κοντά σε αυτήν. http://www.kathimerini.gr/1011087/gallery/epikairothta/episthmh/h-atmosfaira-ths-ghs-ekteinetai-pera-apo-to-feggari

Επιστήμονες ανακάλυψαν «υπόγεια» βουνά, μεγαλύτερα από το Εβερεστ! Μπροστά σε μια απίθανη ανακάλυψη βρίσκονται επιστήμονες από πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Κίνας, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι στον πυθμένα της Γης, ενδέχεται να υπάρχουν υπόγεια βουνά, με ύψος μεγαλύτερο από το Εβερεστ και ό,τι άλλο γνωρίζουμε μέχρι σήμερα στον πλανήτη. Σύμφωνα με τη δημοσίευση που έγινε στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό Science, οι γεωεπιστήμονες μελέτησαν τα σεισμικά κύματα ενός σεισμού μεγέθους 8,2 Ρίχτερ, που είχε γίνει στη Βολιβία το 1994 και «έπεσαν» πάνω σε περίεργα ευρήματα. Συγκεκριμένα, στη μελέτη τους τονίζεται η πιθανότητα να υπάρχουν γιγαντιαία βουνά σε βάθος 660 χιλιομέτρων, βαθιά στον μανδύα της Γης. Οπως μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, στο δημοσίευμα τονίζεται ότι Γη έχει τρία βασικά στρώματα: τον φλοιό, τον μανδύα και τον πυρήνα. H «καρδιά» του πλανήτη μας χωρίζεται σε εσωτερικό και εξωτερικό πυρήνα, αλλά είναι λιγότερο γνωστό ότι και ο μανδύας διαθέτει ανώτερο και κατώτερο στρώμα. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο στρώματα, υπάρχει μια διαχωριστική ζώνη που οι ερευνητές ονομάζουν απλώς «το σύνορο των 660 χιλιομέτρων». Και σε αυτό το διαχωριστικό στρώμα σχηματίζονται πιθανώς βουνά μεγαλύτερα από οποιοδήποτε υπάρχει στην επιφάνεια της Γης. Τη δημοσίευση έκαναν η επίκουρη καθηγήτρια γεωφυσικής Τζέσικα Ίρβινγκ του Πανεπιστημίου Πρίνστον, ο δρ Γουενμπό Γου του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech) και ο Σιντάο Νι του Ινστιτούτου Γεωδαισίας και Γεωφυσικής της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών. Οπως ανέφεραν, τα σεισμικά κύματα έχουν τη χρήσιμη ιδιότητα, όπως το φως, να καμπυλώνουν και να αντανακλώνται, καθώς διαπερνούν τα πετρώματα στα έγκατα του πλανήτη, πράγμα που επιτρέπει στους επιστήμονες να βγάζουν συμπεράσματα για το ti υπάρχει κάτω από την επιφάνεια. Οι ερευνητές εξεπλάγησαν όταν ανακάλυψαν πόσο ανώμαλο φαίνεται να είναι το διαχωριστικό στρώμα ανάμεσα στον ανώτερο και στον κατώτερο μανδύα, πολύ περισσότερο από τις ανωμαλίες που εμφανίζει η τοπογραφία στην επιφάνεια της Γης. Αν και δεν μπορούν να κάνουν ακριβείς μετρήσεις για το ύψος τους, ανακοίνωσαν ότι τα βουνά αυτού του στρώματος πιθανώς είναι μεγαλύτερα και από το Έβερεστ, ενώ ανάμεσα τους φαίνεται να υπάρχουν ομαλές εκτάσεις σαν πεδιάδες. Ο μανδύας, το ενδιάμεσο στρώμα μεταξύ φλοιού και πυρήνα, αποτελεί περίπου το 84% του όγκου της Γης. Οι επιστήμονες δεν είναι βέβαιοι μέσα από ποιες θερμικές ή χημικές διαδικασίες το «σύνορο» των 660 χλμ. είναι μορφολογικά τόσο ακανόνιστο. https://www.pronews.gr/epistimes/tehnologia/752033_epistimones-anakalypsan-ypogeia-voyna-megalytera-apo-everest-vinteo

OHE : Τα τέσσερα τελευταία χρόνια είναι τα θερμότερα που έχουν καταγραφεί ποτέ. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια ήταν τα θερμότερα που έχουν ποτέ καταγραφεί, ανέφερε σήμερα ο ΟΗΕ, στοιχεία, που σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, επιβεβαιώνουν το φαινόμενο της υπερθέρμανσης του πλανήτη, την οποία προκαλούν οι συγκεντρώσεις ρεκόρ των αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα. Σε ένα δελτίο τύπου, ο Παγκόσμιος Μετεωρολογικός Οργανισμός (WMO) παρατηρεί ότι η μέση θερμοκρασία στην επιφάνεια του πλανήτη το 2018 υπερέβη κατά περίπου 1 βαθμό κελσίου εκείνη που επικρατούσε στην προβιομηχανική περίοδο (1850-1900). «Η χρονιά αυτή (2018) κατατάσσεται στην τέταρτη θέση των θερμότερων ετών, που έχουν διαπιστωθεί» εξηγεί η ειδική αυτή υπηρεσία του ΟΗΕ. «Με 1,2 βαθμό κελσίου περισσότερο σε σύγκριση με την προβιομηχανική περίοδο, το έτος 2016, το οποίο σηματοδοτήθηκε από το ισχυρό φαινόμενο Ελ Νίνιο, παραμένει η θερμότερη χρονιά. Το 2015 και 2017, η διαφορά μεταξύ της μέσης θερμοκρασίας σε σύγκριση με τις μετρήσεις της προβιομηχανικής περιόδου ήταν 1,1 βαθμός κελσίου». Ο ΟΗΕ έχει ως αναφορά τη χρονιά 1850, ημερομηνία κατά την οποία ξεκίνησαν οι συστηματικές καταγραφές της θερμοκρασίας. Όμως, «είναι πολύ σημαντικότερο να εξετάσουμε την μακροπρόθεσμη εξέλιξη της θερμοκρασίας (…) από το να κάνουμε μια κατάταξη μεταξύ διαφορετικών ετών» υπογραμμίζει ο γενικός γραμματέας του WMO Πέτερι Τάλας, υπενθυμίζοντας ότι στα τελευταία 22 έτη, καταγράφηκαν οι 20 θερμότερες χρονιές. «Ακραία μετεωρολογικά φαινόμενα… έπληξαν πολλές χώρες και εκατομμύρια ανθρώπους την περασμένη χρονιά» εξήγησε ο Τάλας. Μεταξύ αυτών, το 2018, η Καλιφόρνια ήλθε αντιμέτωπη με καταστροφικές πυρκαγιές, η Νότια Αφρική με ξηρασία και η Ινδία με σαρωτικές πλημμύρες. «Η διεθνής κοινότητα πρέπει να δώσει απόλυτη προτεραιότητα στη μείωση των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και στη λήψη μέτρων προσαρμογής στο κλίμα» σημείωσε. Ο Παγκόσμιος Μετεωρολογικός Οργανισμός προειδοποιεί, επίσης, ότι το 2019 δεν έχει ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς. Η Αυστραλία, για παράδειγμα, γνώρισε τον θερμότερο ποτέ Ιανουάριο, την ώρα που ένα κύμα πρωτόγνωρου ψύχους σάρωσε ένα μέρος της Βόρειας Αμερικής. «Το κύμα ψύχους στις ανατολικές ΗΠΑ δεν αντικρούει βέβαια την πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής» επισήμανε ο Τάλας. «Η Αρκτική θερμαίνεται σε διπλάσιο ρυθμό σε σχέση με τον παγκόσμιο μέσο όρο (…) Τα όσα συμβαίνουν στους Πόλους δεν παραμένουν περιορισμένα στους Πόλους, αλλά επηρεάζουν τις μετεωρολογικές και κλιματικές συνθήκες σε άλλες περιοχές, όπου ζουν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι». https://www.tanea.gr/2019/02/06/science-technology/ohe-ta-tessera-teleytaia-xronia-einai-ta-thermotera-pou-exoun-katagrafei-pote/

Δέκα επιστημονικές αποστολές το 2019 με στόχο τα μυστικά και τους κινδύνους της Γης. Το 2018 μάθαμε πολλά νέα πράγματα για τον πλανήτη μας και είναι σίγουρο ότι το ίδιο θα συμβεί και το 2019. Οι επιστήμονες ετοιμάζουν ή μόλις έχουν ξεκινήσει μια σειρά από αποστολές και ερευνητικά προγράμματα που αναμένεται να φέρουν στο φως νέες ανακαλύψεις στο πεδίο των γεωεπιστημών και του περιβάλλοντος. Ακολουθεί μια επιλεκτική αναφορά σε δέκα από τις πιο σημαντικές φετινές ερευνητικές αποστολές, σύμφωνα με το «Science» και το «Live Science». – Μελέτη των παγετώνων της Δ. Ανταρκτικής για τυχόν ρωγμές: Μια μεγάλη αμερικανο-βρετανική αποστολή, με τη συμμετοχή άνω των 100 επιστημόνων, θα αρχίσει να μελετά τον απομακρυσμένο γιγάντιο παγετώνα Thwaites στη Δυτική Ανταρκτική, μήπως εμφανίζει ανησυχητικές ρωγμές. Ο εν λόγω παγετώνας λειτουργεί ως ανάχωμα για τεράστιες μάζες πάγου πίσω από αυτόν και, αν καταρρεύσει στη θάλασσα, ένας τεράστιος όγκος πάγου θα γλιστρήσει στον ωκεανό, θα λιώσει και θα ανεβάσει τη στάθμη της θάλασσας. Οι δορυφόροι δείχνουν ότι η περιοχή του παγετώνα εμφανίζει ύποπτες μεταβολές. Οι επιστήμονες θέλουν απαντήσεις από πρώτο χέρι με ειδικά όργανα για το τι ακριβώς συμβαίνει και πόσο πρέπει να ανησυχούμε. Το ερευνητικό πρόγραμμα κόστους 50 εκατ. δολ. θα διαρκέσει πέντε χρόνια. – Ακινητοποιημένο παγοθραυστικό σε ρόλο ερευνητικού κέντρου στην Αρκτική: Τον Σεπτέμβριο επιστήμονες θα ακινητοποιήσουν σκοπίμως για έναν ολόκληρο χρόνο το γερμανικό παγοθραυστικό «RV Polarstern» στην Αρκτική θάλασσα. Το πλοίο θα λειτουργήσει ως ερευνητικό κέντρο για τη μελέτη «από πρώτο χέρι» του αρκτικού κλίματος και την παρακολούθηση των ολοένα συρρικνούμενων αρκτικών πάγων, φιλοξενώντας ερευνητές από 17 χώρες, σε ένα διεπιστημονικό πρόγραμμα κόστους 120 εκατ. ευρώ. – Πρώτη γεώτρηση στην καρδιά ενός σεισμού: Νοτιοδυτικά της ακτής της Ιαπωνίας, στο βυθό του Ειρηνικού Ωκεανού, υπάρχει η τάφρος Νανκάι, μια ενεργή ζώνη υποβύθισης, όπου η μία τεκτονική πλάκα του φλοιού της Γης γλιστρά κάτω από την άλλη. Έχει δημιουργηθεί έτσι μια από τις πιο σεισμογόνες περιοχές στον πλανήτη, με περιοδικούς βίαιους σεισμούς, η οποία το 1944 είχε προκαλέσει καταστροφικό σεισμό 8,1 Ρίχτερ στην Ιαπωνία. Φέτος ξεκινά το πείραμα NanTroSEIZE (Nankai Trough Seismogenic Zone Experiment), που για πρώτη φορά στον κόσμο θα επιχειρήσει υποθαλάσσια γεώτρηση μέσα στο ρήγμα. Τα πετρώματα που θα συλλεχθούν, θα αναλυθούν για να βγουν συμπεράσματα σχετικά με τους μελλοντικούς σεισμικούς κινδύνους. – Εξερεύνηση μιας υπόγειας λίμνης στη δυτική Ανταρκτική: Οι επιστήμονες ξεκίνησαν τη γεώτρηση στη μεγάλη λίμνη Μέρσερ, έκτασης 139 τετραγωνικών χιλιομέτρων, η οποία είναι θαμμένη σε βάθος 1.200 μέτρων κάτω από τους πάγους της Δυτικής Ανταρκτικής. Τα ύδατά της είναι τελείως απομονωμένα από τα άλλα γήινα οικοσυστήματα εδώ και αρκετές χιλιάδες χρόνια, οπότε οι επιστήμονες αναρωτιούνται τι μπορεί να βρουν εκεί (μερικοί μάλιστα φοβούνται μήπως έλθουν στο φως επικίνδυνα βακτήρια ή ιοί). Οι ερευνητές ήδη, αφού άνοιξαν στον πάγο μια τρύπα γεώτρησης βάθους 1.068 μέτρων, έφθασαν στο εγκλωβισμένο νερό και συνέλεξαν δείγματα του (60 λίτρα). Οι πρώτες αναλύσεις δείχνουν όχι μόνο ότι το νερό, που έχει θερμοκρασία σχεδόν μείον ένα βαθμό Κελσίου, σφύζει από μικροβιακή ζωή, καθώς βρέθηκαν περίπου 10.000 βακτηριακά κύτταρα ανά χιλιοστό του λίτρου, αλλά επίσης – πράγμα ακόμη πιο αξιοσημείωτο- ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά απομεινάρια μικροσκοπικών ζώων (καρκινοειδή και βραδύπορα). Παραμένει άγνωστο πώς κάποτε βρέθηκαν τέτοιοι οργανισμοί στη λίμνη Μέρσερ. Στην Ανταρκτική υπάρχουν τουλάχιστον 400 τέτοιες λίμνες με υγρό νερό, θαμμένες κάτω από τους πάγους, με πιο μεγάλη τη λίμνη Βοστόκ στην ανατολική Ανταρκτική, που έχει βάθος 1.000 μέτρων, αλλά σκεπάζεται από πάγους πάχους τεσσάρων χιλιομέτρων, συνεπώς είναι πολύ δυσπρόσιτη. Η μελέτη τέτοιων λιμνών θα βοηθήσει στη μελλοντική διαστημική εξερεύνηση παρόμοιων υπόγειων υδάτινων οικοσυστημάτων σε άλλους πλανήτες και δορυφόρους. – Μελέτη των κοραλλιογενών υφάλων: Τα πανέμορφα υποθαλάσσια οικοσυστήματα των κοραλλιών κινδυνεύουν από τη θαλάσσια ρύπανση και την οξίνιση των ωκεανών, που προκαλείται από την αυξανόμενη απορρόφηση περισσότερου ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακα λόγω της κλιματικής αλλαγής. Τον Σεπτέμβριο θα ξεκινήσει από την ευρωπαϊκή ερευνητική κοινοπραξία ECORD συστηματική υποθαλάσσια γεώτρηση σε 11 τοποθεσίες γύρω από τη Χαβάη για να ληφθούν δείγματα από τους κοραλλιογενείς υφάλους, ακόμη και από απολιθώματά τους με ηλικία έως 500.000 ετών. Στόχος είναι να εξαχθούν συμπεράσματα για την ποσότητα του διοξειδίου στην γήινη ατμόσφαιρα στο μακρινό παρελθόν, αλλά και το πώς αντέδρασαν τότε τα κοράλλια σε εκείνες τις κλιματικές και περιβαλλοντικές αλλαγές. – Δημιουργία νέων χαρτών για τους πάγους της Γης: Ο περιβαλλοντικός δορυφόρος ICESat-2 της NASA, που εκτοξεύθηκε το Σεπτέμβριο του 2008, θα μελετήσει επισταμένα και σε πραγματικό χρόνο τους πόλους του πλανήτη μας, μετρώντας τις εποχικές μεταβολές στο πάχος και την έκταση των πάγων τους. Μπορεί να ανιχνεύσει αλλαγές της τάξης μόλις του μισού εκατοστού και ήδη έχει φτιάξει τον καλύτερο έως τώρα χάρτη των πάγων της Ανταρκτικής. – Το πρώτο πείραμα ηλιακής γεωμηχανικής: Ένα πείραμα στη στρατόσφαιρα (Stratospheric Controlled Perturbation Experiment), με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, θα δοκιμάσει πιλοτικά μια μέθοδο ηλιακής γεωμηχανικής, επιχειρώντας να μπλοκάρει τις ακτίνες του Ήλιου στο πλαίσιο αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Μια μικρή ποσότητα από ανακλαστικά σωματίδια θα διαχυθούν στο ανώτερο τμήμα της ατμόσφαιρας, σε μια προσπάθεια των επιστημόνων να μιμηθούν τη σκίαση, την οποία προκαλούν οι ηφαιστειακές εκρήξεις με τη σκόνη και την τέφρα που εκτοξεύουν στον αέρα. Ένα μπαλόνι θα μελετήσει πόσο αποτελεσματικά είναι τα σωματίδια στο μπλοκάρισμα της ηλιακής ακτινοβολίας. – Μέτρηση των δασών και των δέντρων από ψηλά: Το νέο όργανο lidar με την ονομασία GEDI (Global Ecosystem Dynamics Investigation), που η NASA έστειλε στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό τον Δεκέμβριο και το οποίο θα τοποθετηθεί στην εξωτερική επιφάνειά του σταθμού, θα δημιουργεί από φέτος εντυπωσιακά λεπτομερείς τρισδιάστατες εικόνες των δασών της Γης, τόσο στις εύκρατες όσο και στις τροπικές ζώνες. Το GEDI θα βοηθήσει τους επιστήμονες να απαντήσουν ερωτήματα, όπως πόσο άνθρακα αποθηκεύουν τα δέντρα και πώς η αποψίλωση των δασών επηρεάζει την κλιματική αλλαγή. Επίσης, επειδή τα ύψη των δασών επηρεάζουν τους ανέμους παγκοσμίως, θα επιτρέψει και την καλύτερη πρόγνωση του καιρού. – Η «απογραφή» της βιοποικιλότητας: Μετά από έρευνα τριών ετών, θα δημοσιευθεί το Μάιο μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση της κατάστασης των οικοσυστημάτων και της βιοποικιλότητας στη Γη. Ειδικοί από 50 χώρες θα παρουσιάσουν την πολυαναμενόμενη έκθεσή τους, την πρώτη μετά το 2005. – Το «προφίλ» της βαθιάς μικροβιακής βιόσφαιρας: Το Παρατηρητήριο του Βαθιού ‘Ανθρακα, που εδώ και δέκα χρόνια κάνει γεωτρήσεις για να μάθει περισσότερα πράγματα για τα αφανή οικοσυστήματα κάτω από τα πόδια μας, θα παρουσιάσει τον Οκτώβριο την τελική «απογραφή» του για αυτόν τον τεράστιο αλλά άγνωστο μικροβιακό «υπόκοσμο». https://physicsgg.me/2019/01/27/%ce%b4%ce%ad%ce%ba%ce%b1-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%ad%cf%82-%cf%84%ce%bf-2019/

Η κίνηση του βορείου μαγνητικού πόλου προβληματίζει τους γεωφυσικούς. Οι επιστήμονες έχουν ξαφνιαστεί από την ασυνήθιστα γρήγορη μετακίνηση του βορείου μαγνητικού πόλου, ο οποίος απομακρύνεται συνεχώς από τον Καναδά, κινούμενος ολοένα ανατολικότερα προς τη Σιβηρία. Ενώ το 1900 βρισκόταν κάπου στην ξηρά του ανατολικού Καναδά, σήμερα πια βρίσκεται κάπου στον Αρκτικό Ωκεανό, αρκετά χιλιόμετρα βόρεια μακριά του γεωγραφικού βορείου πόλου (οι δύο πόλοι δεν ταυτίζονται). Η κίνηση του βορείου μαγνητικού πόλου, η οποία οφείλεται στις μετακινήσεις του λιωμένου σιδήρου στον καυτό πυρήνα της Γης, είναι τόσο γρήγορη, που οι ειδικοί στον γεωμαγνητισμό από όλο τον κόσμο αναγκάζονται να προχωρήσουν εσπευσμένα σε κάτι ασυνήθιστο: στην αναθεώρηση του Παγκόσμιου Μαγνητικού Μοντέλου στις 15 Ιανουαρίου. https://en.wikipedia.org/wiki/World_Magnetic_Model Το εν λόγω Μοντέλο περιγράφει το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη μας και αποτελεί το θεμέλιο της σύγχρονης πλοήγησης, από τα συστήματα των πλοίων ως το Google Maps στα κινητά τηλέφωνα. Η τελευταία αναθεώρηση του μοντέλου είχε γίνει το 2015 και η επόμενη προγραμματιζόταν για το 2020, όμως θα επισπευσθεί εξαιτίας της απρόσμενα γρήγορης κίνησης του μαγνητικού πόλου του Βορρά, κάτι που έχει ως συνέπεια το μοντέλο να εμφανίζει πλέον ολοένα μεγαλύτερο σφάλμα. Οι επιστήμονες της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (ΝΟΑΑ) των ΗΠΑ και της Βρετανικής Γεωλογικής Υπηρεσίας, που παρακολουθούν συνεχώς το φαινόμενο, σύμφωνα με το «Nature», συνειδητοποίησαν ότι έχει επιταχυνθεί πολύ, με αποτέλεσμα το Παγκόσμιο Μαγνητικό Μοντέλο να είναι πια τόσο ανακριβές, ώστε ξεπερνά το αποδεκτό όριο για τα σφάλματα πλοήγησης. Η θέση του βόρειου μαγνητικού πόλου -που υπολογίστηκε για πρώτη φορά το 1831 από τον Τζέιμς Κλαρκ Ρος- «περιπλανιέται» με απρόβλεπτο τρόπο, κάτι που έχει ανέκαθεν γοητεύσει εξερευνητές και επιστήμονες. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 η κίνηση του πόλου έγινε πιο γρήγορη, από περίπου 15 χιλιόμετρα ετησίως έως τότε, σε 55 χιλιόμετρα το χρόνο. Το 2001 για πρώτη φορά ο πόλος εισήλθε στον Αρκτικό Ωκεανό, ενώ το 2018 διέσχισε τη νοητή Διεθνή Γραμμή Ημερομηνίας (International Date Line), περνώντας έτσι από το δυτικό στο ανατολικό ημισφαίριο και βάζοντας «πλώρη» ολοταχώς για τη Σιβηρία. Προς το παρόν, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα γιατί έχει επιταχυνθεί τόσο δραματικά η κίνηση του βορείου μαγνητικού πόλου. Τελικά, οι μαγνητικοί πόλοι αναμένεται να αντιστραφούν, όπως έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν του πλανήτη. Αυτό αναμένεται να συμβεί μετά από μία πολυετή περίοδο, έως και 1.000 χρόνων, κατά την οποία το μαγνητικό πεδίο της Γης θα σημειώσει σημαντική εξασθένηση. Η αντιστροφή των πόλων θεωρητικά θα διαταράξει την ικανότητα ορισμένων πουλιών και άλλων ζώων που χρησιμοποιούν το μαγνητικό πεδίο για τον προσανατολισμό τους. https://physicsgg.me/2019/01/11/%ce%b7-%ce%ba%ce%af%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b2%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%b1%ce%b3%ce%bd%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85/

ΕΑΑ: Δημιουργεί Παρατηρητήριο Γεωεπιστημών και Κλιματικής Αλλαγής στα Αντικύθηρα. Υπεγράφη τη Δευτέρα στο δημαρχείο Κυθήρων το συμφωνητικό για την παραχώρηση χρήσης 36 στρεμμάτων στη θέση «Μύλοι Αντικυθήρων», από την Επιτροπή Εγχωρίου Περιουσίας Κυθήρων και Αντικυθήρων (διαχειριστή της δημοτικής περιουσίας των Κυθήρων και Αντικυθήρων) προς το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών (ΕΑΑ). Στην έκταση αυτή θα δημιουργηθεί το Παρατηρητήριο Γεωεπιστημών και Κλιματικής Αλλαγής του ΕΑΑ, μια μοναδική στην Ελλάδα και από τις λίγες στην Ευρώπη υπερσύγχρονη επιστημονική εγκατάσταση, που θα αναβαθμίσει την εγχώρια, αλλά και διεθνή επιστημονική γνώση στα ζητήματα περιβάλλοντος, μετεωρολογίας και κλιματικής αλλαγής. Πιο συγκεκριμένα, το παρατηρητήριο θα αποτελέσει κεντρικό σταθμό αναφοράς για την παρακολούθηση κλιματικών και γεωφυσικών παραμέτρων υποβάθρου, οι οποίες, σύμφωνα με τις μελέτες του ΕΑΑ, συναντώνται στη γεω-στρατηγική θέση των Αντικυθήρων. Σύμφωνα με το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, η αντιπροσωπευτικότητα των Αντικυθήρων για την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, σε συνδυασμό με την εγκατάσταση του προηγμένου εξοπλισμού του ΕΑΑ στο νησί, θα συμβάλει τα μέγιστα για την εκπλήρωση των εθνικών υποχρεώσεων, όπως αυτές απορρέουν από τη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, στην οποία τονίζεται εμφατικά η ανάγκη συντονισμού των κρατών για την ενίσχυση της επιστημονικής γνώσης για το κλίμα, συμπεριλαμβανομένης της έρευνας, της συστηματικής παρατήρησης του κλιματικού συστήματος και των συστημάτων έγκαιρης προειδοποίησης, κατά τρόπο που ενημερώνει τις υπηρεσίες για το κλίμα και στηρίζει τη λήψη αποφάσεων. Τη σύμβαση υπέγραψαν ο πρόεδρος της Επιτροπής Εγχωρίου Περιουσίας, Παναγιώτης Κομηνός, και ο πρόεδρος του ΕΑΑ, καθηγητής Μανώλης Πλειώνης, παρουσία της περιφερειάρχη Αττικής, Ρένας Δούρου, του δημάρχου Κυθήρων, Ευστράτιου Χαρχαλάκη, και του αντιπεριφερειάρχη Νήσων, Παναγιώτη Χατζηπέρου. Η περιφέρεια Αττικής και ο δήμος Κυθήρων στηρίζουν έμπρακτα τη δημιουργία της σημαντικής αυτής υποδομής στο μικρό νησί, το οποίο φθίνει πληθυσμιακά, αλλά με αφορμή τη μεγάλη αυτή επιστημονική επένδυση θα ενισχυθούν σημαντικά οι προσπάθειες να ανακάμψει. Εξαιρετικά σημαντική είναι και η στήριξη του εγχειρήματος από τον τομέα Έρευνας και Καινοτομίας του ΥΠΠΕΘ και της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας, αλλά και από ιδιωτικούς φορείς, όπως η Cosmote και το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. https://www.naftemporiki.gr/story/1416276/eaa-dimiourgei-paratiritirio-geoepistimon-kai-klimatikis-allagis-sta-antikuthira

Αποκαθίσταται σταδιακά το στρώμα του όζοντος. Το στρώμα του όζοντος που προστατεύει τη ζωή από την καρκινογόνο ηλιακή ακτινοβολία ανακάμπτει με ρυθμό ένα έως τρία τοις εκατό τη δεκαετία, αντιστρέφοντας πολλά χρόνια επικίνδυνης μείωσης του στρώματος αυτού εξαιτίας της απελευθέρωσης επικίνδυνων χημικών, σύμφωνα με έρευνα του ΟΗΕ που δημοσιεύεται σήμερα. Η ανασκόπηση ανά τέσσερα χρόνια του Πρωτοκόλλου του Μόντρεαλ, μιας απαγόρευσης που επιβλήθηκε το 1987 στα αέρια που προκαλούνται από την ανθρώπινη δραστηριότητα τα οποία βλάπτουν το ευαίσθητο στρώμα του όζοντος που βρίσκεται σε μεγάλο ύψος, ανακάλυψε μακροπρόθεσμες μειώσεις στην ατμόσφαιρα ουσιών που προκαλούν εξασθένηση του όζοντος, και την εν εξελίξει ανάκαμψη του στρατοσφαιρικού όζοντος. «Η τρύπα του όζοντος στην Ανταρκτική ανακάμπτει, ενώ εξακολουθεί να συμβαίνει κάθε χρόνο. Ως αποτέλεσμα του Πρωτοκόλλου του Μόντρεαλ έχει αποφευχθεί μια πολύ πιο σοβαρή εξασθένιση του όζοντος στις πολικές περιοχές», σημειώνεται στην έκθεση. Η τρύπα του όζοντος στην Ανταρκτική αναμενόταν να κλείσει σταδιακά, επιστρέφοντας στα επίπεδα του 1980, τη δεκαετία του 2060, σύμφωνα με την έκθεση. «Στοιχεία που παρουσίασαν οι συγγραφείς δείχνουν πως το στρώμα του όζοντος σε ορισμένα τμήματα της στρατόσφαιρας ανακάμπτει με ρυθμό 1-3% ανά δεκαετία από το 2000», ανέφερε σε μια ανακοίνωση ο Παγκόσμιος Μετεωρολογικός Οργανισμός. «Με αυτούς τους ρυθμούς προβολής, το όζον του Βορείου Ημισφαιρίου και του μεσαίου γεωγραφικού πλάτους προβλέπεται να επανέλθει πλήρως μέχρι τη δεκαετία του 2030, ακολουθούμενο από το Νότιο Ημισφαίριο στη δεκαετία του 2050 και τις πολικές περιοχές μέχρι το 2060». Ο ΟΗΕ έχει ήδη χαιρετίσει την επιτυχία του Πρωτοκόλλου, με βάση το οποίο απαγορεύθηκαν ή σταμάτησε σταδιακά η χρήση των χημικών που προκαλούν εξασθένιση του στρώματος του όζοντος, περιλαμβανομένων των χλωροφθορανθράκων (CFC) που χρησιμοποιούνταν ευρέως κάποτε στα ψυγεία και στα σπρέι, ωστόσο, σύμφωνα με την έκθεση, είναι η πρώτη φορά που υπάρχουν ενδείξεις ότι η τρύπα του όζοντος στην Ανταρκτική έχει μειωθεί σε μέγεθος και βάθος από το 2000. Στην Αρκτική, οι ετήσιες μεταβολές είναι πολύ μεγαλύτερες, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να επιβεβαιωθεί αν έχει υπάρξει μια οριστική ανάκαμψη του στρώματος του όζοντος από το 2000. Ωστόσο, αν και η χρήση των περισσότερων απαγορευμένων αερίων έχει σταματήσει σταδιακά, η έκθεση εντοπίζει τουλάχιστον μία παραβίαση του πρωτοκόλλου: μια απροσδόκητη αύξηση της παραγωγής και των εκπομπών CFC-11 από την ανατολική Ασία από το 2012. Η χώρα ή οι χώρες από την οποία/τις οποίες προήλθε δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί, σύμφωνα με την έκθεση. Αν οι εκπομπές CFC-11 συνεχίζονταν με τον ίδιο ρυθμό, η επιστροφή των χημικών που προκαλούν εξασθένιση του όζοντος στο μέσο γεωγραφικό πλάτος και στους πόλους στις τιμές τους του 1980 θα καθυστερούσε περίπου κατά επτά και είκοσι χρόνια, αντίστοιχα, αναφέρεται στην έκθεση. https://www.tanea.gr/2018/11/05/science-technology/apokathistatai-stasiaka-to-stroma-tou-ozontos/

Δείτε πως φαίνεται η Γη από 43 εκατ. χιλιόμετρα μακριά. Η NASA εκτόξευσε το Parker Solar Probe, ένα όχημα που «ταξιδεύει» την ανθρωπότητα για πρώτη φορά ως τον Ήλιο. Ένα πρόγραμμα που θα εμπλουτίσει τις γνώσεις μας για το άστρο του ηλιακού μας συστήματος και παράλληλα για τη «γειτονιά» μας στο αχανές Σύμπαν. Το Parker Solar Probe, ωστόσο, προσφέρει μοναδικές εικόνες από το ταξίδι του. Για πρώτη φορά στην ιστορία, ο άνθρωπος αντικρίζει το «σπίτι του», τη Γη, από απόσταση 43 εκατ. χιλιομέτρων, όπως φαίνεται στο ταξίδι προς τον Ήλιο! Μία στιγμή ιστορική, που η NASA την τίμησε με όλη τη μεγαλοπρέπεια που της αρμόζει. Ο πλανήτης μας, πιο φωτεινός απ' όσο φανταζόμασταν ότι φαίνεται από τόσο μεγάλη απόσταση και με τον Ήλιο στην... πλάτη, διακρίνεται καθαρά στο κέντρο της φωτογραφίας που δημοσίευσε η NASA, με φόντο αμέτρητα «φωτεινά λαμπάκια», που αντιστοιχούν σε άστρα, πλανήτες και κάθε λογής ουράνια σώματα που βρίσκονται στη «γωνιά» αυτή του Milky Way. Το Parker Solar Probe ξεκίνησε την αποστολή του να «αγγίξει τον Ήλιο» πριν από λίγες εβδομάδες. Στόχος του είναι να ερευνήσει την ατμόσφαιρα του άστρου μας και να «εκπέμψει» χρήσιμες πληροφορίες για την εξερεύνηση του Διαστήματος, στο οποίο η ανθρωπότητα έχει στρέψει το βλέμμα της. Το μεγάλο ταξίδι με προορισμό τον Ήλιο, ξεκίνησε στις 12 Αυγούστου. Το διαστημόπλοιο αναμένεται να φτάσει στη θέση του γύρω από το άστρο τον Νοέμβριο, χρησιμοποιώντας ως... ώθηση τη βαρύτητα της Αφροδίτης, σε ένα ταξίδι που δεν δοκιμάζονται απλώς οι τεχνολογικές ικανότητες της ανθρωπότητας και η αντοχή των νέων υλικών που έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του σκάφους, αλλά και η γνώση των δυνάμεων του Σύμπαντος και πώς αυτές μπορούν να δημιουργήσουν «μονοπάτια» για τα μελλοντικά ταξίδια. «Στις 25 Σεπτεμβρίου, το Parker Solar Probe συνέλαβε μία οπτική της Γης, κατά τη διάρκεια της προώθησής του από τη βαρύτητα της Αφροδίτης, που έγινε για πρώτη φορά», ανέφερε ο εκπρόσωπος της NASA με ενθουσιασμό. Το ειδικά κατασκευασμένο διαστημόπλοιο θα «σταθμεύσει» σε μία απόσταση 6,1 εκατ. χιλιομέτρων από την επιφάνεια του Ήλιου, επτά φορές πιο κοντά από οποιοδήποτε άλλο σκάφος στο παρελθόν. Η μέση απόσταση της Γης από τον Ήλιο είναι περίπου 150 εκατ. χιλιόμετρα. https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/722747_deite-pos-fainetai-i-gi-apo-43-ekat-hiliometra-makria-foto

Στην ανατολική Ανταρκτική το πιο κρύο μέρος στη Γη. Οι χαμηλότερες θερμοκρασίες στη Γη έχουν καταγραφεί στην ανατολική Ανταρκτική, κοντά στον νότιο πόλο. Όμως, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι μπορούν να πέσουν ακόμη πιο χαμηλά από ό,τι νόμιζαν έως τώρα. Τον Ιούλιο 1983 καταγράφηκε με επίγειες μετρήσεις στον σοβιετικό Σταθμό Βοστόκ της Ανταρκτικής η χαμηλότερη επιφανειακή θερμοκρασία που έχει μετρηθεί ποτέ στη Γη, στους μείον 89,2 βαθμούς Κελσίου. Το 2010, με τη βοήθεια δορυφόρων, καταγράφηκε ρεκόρ χαμηλής θερμοκρασίας μείον 93 βαθμών του παγωμένου αέρα ακριβώς πάνω από την επιφάνεια, στο οροπέδιο της αν. Ανταρκτικής ανάμεσα στους θόλους Άργκους και Φούτζι, σε υψόμετρο 3.800 μέτρων. Τώρα, μια νέα ανάλυση στοιχείων της περιόδου 2004-2016 δείχνει ότι σε αυτή την περιοχή, υπό ορισμένες συνθήκες, η θερμοκρασία του αέρα πάνω από την επιφάνεια του εδάφους τον χειμώνα μπορεί να πέσει στους μείον 98 βαθμούς. Μάλιστα τόσο χαμηλές θερμοκρασίες δεν παρατηρήθηκαν μόνο σε ένα συγκεκριμένο σημείο, αλλά τουλάχιστον σε 100 στην ευρύτερη περιοχή του ανταρκτικού οροπεδίου. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον γεωεπιστήμονα Τεντ Σκάμπος του Εθνικού Κέντρου Δεδομένων Χιονιού και Πάγου του Πανεπιστημίου του Κολοράντο των ΗΠΑ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο επιστημονικό έντυπο Geophysical Research Letters, δήλωσαν ότι αυτή η θερμοκρασία είναι κατά πάσα πιθανότητα η χαμηλότερη που μπορεί να υπάρξει στον πλανήτη μας. Στην παγωμένη Ανταρκτική κατά τους σκοτεινούς μήνες του χειμώνα η μέση θερμοκρασία είναι περίπου 34,4 βαθμοί Κελσίου. http://www.in.gr/2018/06/27/tech/stin-anatoliki-antarktiki-pio-kryo-meros-sti-gi/

Γη: Πάνω από τα τρία τέταρτα του εδάφους έχει υποβαθμισθεί. Πάνω από τα τρία τέταρτα (75%) του εδάφους του πλανήτη μας έχει ήδη υποβαθμισθεί λόγω των ποικίλων ανθρωπογενών και περιβαλλοντικών πιέσεων και το ποσοστό αυτό μπορεί να ξεπεράσει το 90% έως το 2050, προειδοποιούν οι επιστήμονες του Κοινού Κέντρου Ερευνών (JRC) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που παρουσίασαν το νέο Παγκόσμιο Άτλαντα Ερημοποίησης (World Atlas of Desertification). https://wad.jrc.ec.europa.eu/ Η συνεχής αύξηση του πληθυσμού, η ρύπανση, η ολοένα μεγαλύτερη κατανάλωση από ολοένα περισσότερους ανθρώπους, η αλλαγή χρήσεων γης, η κλιματική αλλαγή και άλλοι παράγοντες έχουν ως συνέπεια κάθε χρόνο να διαβρώνεται, να υποβαθμίζεται και να καθίσταται ακατάλληλη για καλλιέργεια ή ακόμη και για κατοικία μια συνολική έκταση που αντιστοιχεί περίπου στη μισή Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Αφρική και η Ασία είναι αυτές που πλήττονται περισσότερο, όπου εντείνονται οι ανησυχίες για τη διατροφική ασφάλειά τους και όπου εκτοπίζονται οι περισσότεροι άνθρωποι από τα σπίτια τους, με συνέπεια -μεταξύ άλλων- να αυξάνονται οι ροές μεταναστών προς τη Δύση. Έως το 2050 περίπου 700 εκατομμύρια άνθρωποι εκτιμάται ότι θα έχουν εκτοπισθεί λόγω διαφόρων αιτιών που συνδέονται με την υποβάθμιση του εδάφους και τους ανεπαρκείς πόρους για την επιβίωσή τους. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η υποβάθμιση της γης, σε συνδυασμό με την κλιματική αλλαγή, εκτιμάται ότι θα οδηγήσει σε μείωση περίπου 10% των αποδόσεων των γεωργικών καλλιεργειών έως το 2050. Οι μεγαλύτερες μειώσεις αναμένονται στην Ινδία, στην Κίνα και στην υποσαχάρια Αφρική. Η έκθεση εκτιμά ότι μόνο στην ΕΕ το ετήσιο κόστος από την κάθε είδους υποβάθμιση του εδάφους είναι της τάξης των δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδόν το ένα δέκατο της επικράτειάς της (8% ή περίπου 140 εκατομμύρια στρέμματα) είναι ευάλωτο σε σταδιακή ερημοποίηση, ιδίως στη Νότια, Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη. Δεκατρείς χώρες έχουν δηλώσει ότι επηρεάζονται από την ερημοποίηση: Ελλάδα, Κύπρος, Βουλγαρία, Κροατία, Ιταλία, Μάλτα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ουγγαρία και Λετονία. Ο νέος Άτλας είναι ο τρίτος κατά σειρά: ο πρώτος είχε παρουσιασθεί το 1992 πριν τη Σύνοδο για τη Γη στο Ρίο και ο δεύτερος το 1998. Μεταξύ άλλων μέτρων που πρέπει να ληφθούν, ο Άτλας προτείνει να αυξηθούν οι αποδόσεις των γεωργικών καλλιεργειών με κάθε δυνατό τρόπο, να προωθηθεί ευρέως η φυτοφαγική διατροφή με αντίστοιχη μείωση της κατανάλωσης κρέατος και ζωικών πρωτεϊνών, να μειωθεί δραστικά η εκτεταμένη σπατάλη στην κατανάλωση τροφίμων κ.ά. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=994813

Η κλίση της Γης ως προϋπόθεση για τη ζωή. Κατά τη διάρκεια του χθεσινού θερινού ηλιοστασίου, το βόρειο ημισφαίριο της Γης πλησίασε τον Ηλιο, για να απολαύσει τη μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου. Το θερινό ηλιοστάσιο συμβαίνει επειδή η Γη δεν περιστρέφεται κάθετα, αλλά υπό γωνία 23,5 μοιρών. Η γωνία αυτή έκανε τους αστρονόμους να αναρωτιούνται εάν η ελαφρά αυτή μετατόπιση ευθύνεται για την ύπαρξη συνθηκών, κατάλληλων για την εμφάνιση ζωής. Το υπαρξιακό αυτό ερώτημα έχει βρεθεί στο επίκεντρο της επιστημονικής έρευνας, καθώς οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει χιλιάδες εξωπλανήτες, σε τροχιά γύρω από άλλα άστρα του γαλαξία μας. Η ζωή είναι δυνατόν να αναπτυχθεί σε εξωπλανήτη, με τροχιά παραπλήσια της δικής μας; Ή μήπως η ζωή εμφανίζεται σε πλανήτες των οποίων ο άξονας περιστροφής είναι κάθετος; Παρότι οι αστρονόμοι δεν έχουν υπολογίσει ακόμη τον άξονα περιστροφής εξωπλανήτη, υποπτεύονται ότι αυτός θα εμφανίζει μεγάλες διακυμάνσεις, όπως συμβαίνει και με τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Ο Ερμής, με κλίση περιστροφής 0,03 μοιρών, είναι σχεδόν κάθετος, ενώ ο Ουρανός εμφανίζει κλίση 82,23 μοιρών. Τα δύο αυτά ακραία παραδείγματα μη κατοικήσιμων πλανητών θα μπορούσαν να μπερδέψουν τον επιστημονικό κόσμο, καθώς και οι δύο παραπάνω πλανήτες μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία με τη Γη, όπως εξηγεί ο Ρενέ Χέλερ, αστρονόμος του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ. Αν ο πλανήτης δεν εμφανίζει κλίση στην περιστροφή του, δεν θα είχε διακριτές εποχές. Τα ημισφαίρια δεν θα πλησίαζαν και δεν θα απομακρύνονταν από τα άστρα τους. Αντίθετα, οι πόλοι θα ήταν τόσο ψυχροί, που το διοξείδιο του άνθρακα θα απορροφάτο στον ουρανό, στερώντας από τον πλανήτη αναγκαία για ζωή θερμότητα, αλλά και την ικανότητα δημιουργίας νερού σε υγρή μορφή. Αν πάλι ο πλανήτης εμφάνιζε οριζόντιο άξονα περιστροφής, η ζωή δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί σε αυτόν. Με οριζόντιο άξονα περιστροφής, κάθε μορφή ζωής θα έπρεπε να προσαρμοσθεί σε εναλλαγές μεγάλου ψύχους και ακραίων θερμών θερμοκρασιών. Ο δρ Χέλερ υποστηρίζει ότι ο ιδανικός άξονας περιστροφής κυμαίνεται μεταξύ 10 και 40 μοιρών. Ο αστρονόμος του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, Ρόρι Μπαρνς, διαφωνεί. «Η γωνία περιστροφής των 23,5 μοιρών δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο. Μπορεί να έχει κάποιος τέτοιο άξονα περιστροφής ή κάποια άλλη γωνία και ο πλανήτης θα μπορούσε να επιτρέψει την ανάπτυξη ζωής στην επιφάνειά του. Το μόνο που χρειάζεται, είναι παχύ ατμοσφαιρικό στρώμα, ικανό να μεταφέρει θερμότητα στις παγωμένες ζώνες του πλανήτη», λέει ο δρ Μπαρνς. Ο ωκεανολόγος Ντέιβιντ Φερέρα του Πανεπιστημίου του Ρέντινγκ στη Βρετανία λέει ότι έρευνα του 2014 έδειξε πως ακόμη και πλανήτες με ακραία γωνία περιστροφής, όπως ο Ουρανός, μπορεί να επιτρέψουν την ανάπτυξη ζωής στην επιφάνειά τους, εφόσον διαθέτουν εκτεταμένο ωκεανό. Ενας ωκεανός είναι ικανός να απορροφήσει τη θερμότητα του καλοκαιριού, απελευθερώνοντας τη θερμότητα αυτή τον χειμώνα και επιτρέποντας στον πλανήτη να παραμένει εύκρατος. http://www.kathimerini.gr/970890/article/epikairothta/episthmh/h-klish-ths-ghs-ws-proupo8esh-gia-th-zwh

Τρία γιγάντια φαράγγια ανακαλύφθηκαν θαμμένα κάτω από τους πάγους της Ανταρκτικής. Βρετανοί γεωεπιστήμονες ανακάλυψαν κάτω από τους πάγους της Ανταρκτικής τρία τεράστια και βαθιά φαράγγια, καθένα από τα οποία έχει μήκος εκατοντάδων χιλιομέτρων και ελίσσεται ανάμεσα σε ψηλά βουνά, χωρίς να είναι ορατά πάνω από την καλυμμένη με χιόνια και πάγους επιφάνεια. Οι ερευνητές του πολικού ερευνητικού προγράμματος PolarGAP, με επικεφαλής τη δρα Κέιτ Γουίντερ του Τμήματος Γεωγραφίας και Περιβαλλοντικών Επιστημών του βρετανικού Πανεπιστημίου Νορθάμπρια, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωφυσικής «Geophysical Research Letters», πραγματοποίηαν την ανακάλυψη με τη βοήθεια ιπτάμενου ραντάρ, σύμφωνα με το BBC. Οπως ανέφεραν, αν οι πάγοι της Ανταρκτικής λιώσουν κι άλλο λόγω της κλιματικής αλλαγής, τότε τα υπόγεια φαράγγια θα επιταχύνουν την μετακίνηση των λιωμένων πάγων προς τη θάλασσα, με συνέπεια την άνοδο της στάθμης των υδάτων. «Τα φαράγγια αυτά λειτουργούν ως κανάλια του πάγου από το κέντρο της ηπείρου προς την ακτή. Συνεπώς, αν οι κλιματικές συνθήκες αλλάξουν στην Ανταρκτική, θα πρέπει να περιμένουμε τον πάγο να κυλήσει πολύ πιο γρήγορα προς τη θάλασσα. Αυτό τα κάνει πραγματικά σημαντικά και, παρόλα αυτά, δεν γνωρίζαμε την ύπαρξή τους έως τώρα» δήλωσε η Γουίντερ. Το μεγαλύτερο από τα φαράγγια (Foundation Trough) έχει μήκος άνω των 350 χιλιομέτρων και πλάτος 35 χιλιομέτρων. Το δεύτερο (Patuxent Trough) έχει μήκος πάνω από 300 χιλιόμετρα και πλάτος πάνω από 15 χιλιόμετρα, ενώ το τρίτο φαράγγι (Offset Rift Basin) έχει μήκος άνω των 150 χιλιομέτρων και πλάτος περίπου 30 χιλιομέτρων. Τα φαράγγια είναι θαμμένα κάτω από πολλές εκατοντάδες μέτρα πάγου. Έτσι, για να φθάσει κανείς στον πάτο του μεγαλύτερου φαραγγιού, θα πρέπει να κάνει γεώτρηση βάθους άνω των δύο χιλιομέτρων. Το πρόγραμμα PolarGAP χρηματοδοτείται κυρίως από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA), που θέλει να συλλέξει στοιχεία για μια περιοχή του πλανήτη, την οποία οι δορυφόροι δεν μπορούν να δουν. Έτσι, ο μόνος τρόπος για να μην μείνει «τυφλή» αυτή η περιοχή, είναι να γίνει συλλογή στοιχείων από αεροπλάνα. Αυτό έκανε η ομάδα της Γουίντερ, που χρησιμοποίησε αερομεταφερόμενο ραντάρ ικανό να δει κάτω από τον πάγο. Είναι πιθανό ότι αυτά τα γιγάντια φαράγγια κοντά στο Νότιο Πόλο δημιουργήθηκαν στη διάρκεια μιας προηγούμενης εποχής παγετώνων. Δείτε εδώ τον σύνδεσμο για την επιστημονική δημοσίευση. https://agupubs.onlinelibrary.wiley.com/doi/epdf/10.1029/2018GL077504 http://www.kathimerini.gr/966140/article/epikairothta/episthmh/tria-gigantia-faraggia-anakalyf8hkan-8ammena-katw-apo-toys-pagoys-ths-antarktikhs

Μυστηριώδης αύξηση του τριχλωροφθορομεθάνιου καταστρέφει το όζον. Οι επιστήμονες ανίχνευσαν την απρόσμενη αύξηση στην ατμόσφαιρα της Γης των επιπέδων μιας χημικής ουσίας που είναι άκρως καταστροφική για το στρώμα του όζοντος. Πρόκειται για ένα χλωροφθοράνθρακα, το τριχλωροφθορομεθάνιο (CFC-11), που είχε απαγορευθεί από το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ το 1987, εμφάνιζε σταθερή μείωση έως το 2012, αλλά έκτοτε η εν λόγω ουσία φαίνεται να αυξάνει και πάλι στην ατμόσφαιρα. Η αιτία γι’ αυτό παραμένει μυστηριώδης, αλλά, σύμφωνα με τις έως τώρα ενδείξεις, οι νέες πηγές των παράνομων εκπομπών βρίσκονται στην Ανατολική Ασία. Αν συνεχισθεί αυτή η αυξητική τάση, μπορεί να «φρενάρει» την ανάκαμψη της τρύπας του όζοντος και να επιδεινώσει την κλιματική αλλαγή. Το CFC-11 είναι ένας από τους χλωροφθοράνθρακες που είχαν αρχικά αναπτυχθεί ως ψυκτικές ουσίες στη δεκαετία του 1930, ενώ χρησιμοποιούνταν επίσης στα σπρέι, ως διαλυτικά κ.α. Μετά από μερικές δεκαετίες, έγινε αντιληπτό ότι οι ουσίες αυτές, όταν διασπώνται στην ατμόσφαιρα, απελευθερώνουν άτομα χλωρίου που μπορούν να καταστρέψουν γρήγορα τα μόρια του όζοντος. Η ανακάλυψη μιας μεγάλης «τρύπας» πάνω από την Ανταρκτική οδήγησε στην υπογραφή του πετυχημένου διακρατικού Πρωτοκόλλου του Μόντρεαλ, το οποίο απαγόρευσε την παραγωγή των χλωροφθορανθράκων (συμπεριλαμβανομένου του CFC-11) στις ανεπτυγμένες χώρες στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και στον υπόλοιπο κόσμο έως το 2010. Καθώς σταμάτησε η παραγωγή, οι επιστήμονες περίμεναν να δουν μια σταδιακή μείωση των επιπέδων αυτών των χημικών ουσιών στην ατμόσφαιρα και αυτό όντως έχουν δει, γι’ αυτό άλλωστε εκτιμούν ότι σε λίγες δεκαετίες θα έχει αποκατασταθεί η «τρύπα» του όζοντος. Όμως, οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ερευνητές, με επικεφαλής τον Στέφεν Μόντζκα της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (ΝΟΑΑ) των ΗΠΑ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο Nature, https://www.nature.com/articles/s41586-018-0106-2 σύμφωνα με το BBC και τους New York Times, προειδοποιούν ότι μετά το 2012 η μείωση των επιπέδων του CFC-11 έχει επιβραδυνθεί κατά περίπου 50%, πράγμα που σημαίνει ότι νέες εκπομπές έχονται πλέον να προστεθούν στις προϋπάρχουσες. Όμως δεν μπορούν ακόμη να εντοπίσουν τον «ένοχο». Κάποιοι υποψιάζονται την Κίνα ή άλλες ασιατικές χώρες, αλλά μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι οι νέες πηγές εκπομπών CFC-11, αν δεν αντιμετωπισθούν έγκαιρα, θα καθυστερήσουν την ανάκαμψη της τρύπας του όζοντος, «ίσως και κατά μία δεκαετία», σύμφωνα με τον Μότζκα. Επίσης, οι νέες παράνομες εκπομπές μπορεί να συμβάλουν στην άνοδο της θερμοκρασίας του πλανήτη. http://www.in.gr/2018/05/17/tech/mystiriodis-ayksisi-tou-trixlorofthoromethaniou-katastrefei

Μίνι φεγγάρια δημιούργησαν τις ηπείρους της Γης H κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι η Σελήνη αποτελεί προϊόν της σύγκρουσης της Γης με ένα διαστημικό σώμα με το μέγεθος του Αρη. Η σύγκρουση, όπως είναι ευνόητο, ήταν κατακλυσμική εκτοξεύοντας στο Διάστημα μεγάλο αριθμό θραυσμάτων τα οποία μπήκαν σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας και προοδευτικά ενώθηκαν σχηματίζοντας τη Σελήνη. Εχει διαπιστωθεί ότι αμέσως μετά τον σχηματισμό της Γης πριν από περίπου 4,5 δισ. έτη υπήρξε μια περίοδος όπου ο πλανήτης μας βομβαρδιζόταν κυριολεκτικά από μικρότερα και μεγαλύτερα διαστημικά σώματα. Την δεκαετία του 1980 διατυπώθηκε η θεωρία ότι πριν από το συμβάν που οδήγησε στην γέννηση της Σελήνης ο ανηλεής βομβαρδισμός από τα διάφορα διαστημικά σώματα είχε παρόμοια αποτελέσματα. Ο βομβαρδισμός έστειλε στο Διάστημα υλικά τα οποία σχημάτισαν μικρού μεγέθους σώματα που αρχικά λειτουργούσαν ως δορυφόροι της Γης. Σύμφωνα με αυτή την θεωρία στην συνέχεια οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις αυτών των… μίνι φεγγαριών με την Γη υποχρέωσε κάποια από αυτά να εξοριστούν σε άλλες περιοχές του ηλιακού μας συστήματος και κάποια άλλα να πέσουν πάνω στον πλανήτη μας. Διεθνής ομάδα επιστημόνων από την Γερμανία, την Αυστρία και το Ισραήλ αποφάσισε να διερευνήσει τι συνέβη όταν αυτά τα μίνι φεγγάρια έπεσαν πάνω στην Γη. Με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society» οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η πτώση αυτών των φεγγαριών στην Γη προκάλεσε τον σχηματισμό των πρώτων ηπείρων στην επιφάνεια του πλανήτη μας. Φυσικά η εξαιρετικά ενεργή γεωλογικά Γη στην πορεία μετασχημάτισε πολλές φορές τις ηπείρους της αλλά παρόλα αυτά είναι σημαντικό να γνωρίζουμε το σημείο εκκίνησης και την καταγωγή των ηπείρων. Οι προσομοιώσεις που έκαναν οι ερευνητές δείχνουν επίσης ότι η πτώση αυτών των μίνι φεγγαριών εκτός από την γέννηση των ηπείρων συνέβαλε και στην μεταβολή της περιόδου περιστροφής της Γης «κλειδώνοντας» την στις 23 ώρες 56 λεπτά 4,1 δευτ. Ο χρόνος περιστροφής της Γης έχει παίξει σύμφωνα με τους ειδικούς κομβικό ρόλο στην παρουσία της ζωής πάνω σε αυτή. Αν λοιπόν η νέα θεωρία είναι σωστή τότε μάλλον χρωστάμε την ύπαρξη μας σε αυτά τα μίνι φεγγάρια αφού μας προσέφεραν τις κατάλληλες γεωατμοσφαιρικές συνθήκες για να ζούμε. http://www.in.gr/2018/05/16/tech/mini-feggaria-dimiourgisan-tis-ipeirous-tis-gis/

Πλαστική σακούλα βρέθηκε στο βαθύτερο σημείο των ωκεανών. Στο βαθύτερο σημείο των ωκεανών του πλανήτη μας, στην Τάφρο των Μαριανών στον Ειρηνικό Ωκεανό, σε βάθος 10.898 μέτρων, οι επιστήμονες βρήκαν μια πλαστική σακούλα. Από τα περίπου 3.500 ανθρωπογενή απορρίμματα που βρέθηκαν στους βυθούς με τη βοήθεια υποθαλάσσιων ρομποτικών οχημάτων, πάνω από το ένα τρίτο ήταν μακροπλαστικά, δηλαδή ορατά κομμάτια πλαστικού μεγαλύτερα των πέντε χιλιοστών το καθένα. Περίπου το 90% από αυτά προέρχονταν από πλαστικά μιας χρήσης. Οι ερευνητές της ιαπωνικής επιστημονικής υπηρεσίας JAMSTEC (Japan Agency for Marine-Earth Science and Technology), που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιβαλλοντικό περιοδικό Marine Policy, http://www.in.gr/2018/05/12/tech/plastiki-sakoula-vrethike-sto-vathytero-simeio-ton-okeanon/ ανέφεραν ότι τα πλαστικά μιας χρήσης είναι πανταχού παρόντα σε βάθη άνω των 6.000 μέτρων. Η μελέτη εστιάσθηκε μόνο σε σκουπίδια που έχουν επικαθήσει στο βυθό και όχι σε όσα επιπλέουν στο νερό, που είναι ασφαλώς ακόμη περισσότερα. Ενδεικτικά, η πυκνότητα των πλαστικών στο βυθό του βόρειου Ειρηνικού κυμαίνεται από 17 έως 335 απορρίμματα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο σε βάθος 1.092 έως 5.977 μέτρων. http://www.in.gr/2018/05/12/tech/plastiki-sakoula-vrethike-sto-vathytero-simeio-ton-okeanon/

ΗΠΑ: Η κυβέρνηση Τραμπ διακόπτει το πρόγραμμα παρακολούθησης διοξειδίου του άνθρακα της NASA. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ διέκοψε όλη τη χρηματοδότηση του συστήματος παρακολούθησης άνθρακα της NASA, το οποίο καταγράφει τις παγκόσμιες προσπάθειες μείωσης εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Το πρόγραμμα έλειπε από τη συμφωνία που υπογράφηκε πρόσφατα από το Κογκρέσο, λόγω «δημοσιονομικών περιορισμών και υψηλότερων προτεραιοτήτων στον προϋπολογισμό των επιστημών». Το έργο αυτό, το οποίο κοστίζει περίπου δέκα εκατομμύρια δολάρια ετησίως, παρακολουθεί τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα της Γης, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στην επαλήθευση των εθνικών μειώσεων εκπομπών, όπως απαιτείται από τη Συμφωνία του Παρισιού του 2015. Η συμφωνία, από την οποία αποχώρησαν οι ΗΠΑ, απαιτεί σημαντικές μειώσεις των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί ο αντίκτυπος της κλιματικής αλλαγής. Το πρόγραμμα παρακολούθησης του άνθρακα, καθώς και τα σχετικά ερευνητικά έργα για την κατανόηση του όγκου του άνθρακα που περιέχεται στις καταβόθρες άνθρακα όπως τα δάση και των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, βοηθά τις χώρες και τις πόλεις να καταγράψουν τις εκπομπές τους και προσδιορίζει τα μέσα με τα οποία οι εκπομπές μπορούν να μειθωούν. Ο πρόεδρος ων ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος στο παρελθόν εξέφρασε την άποψη ότι η κλιματική αλλαγή είναι «κινεζική απάτη», διόρισε τον Ρεπουμπλικάνο πολιτικό Τζιμ Μπράιντενσταϊν ως διοικητή της NASA. Ο Μπράιντενσταϊν, του οποίου ο διορισμός επικυρώθηκε από τη Γερουσία τον Απρίλιο, δεν έχει επιστημονικό παρελθόν, έχει εκφράσει σκεπτικισμό σχετικά με την επιστημονική συναίνεση για την κλιματική αλλαγή και έχει ήδη προτείνει την εξάλειψη άλλων σχετικών προγραμμάτων. Η κυβέρνηση Τραμπ έχει προηγουμένως ζητήσει να μειωθεί ο προϋπολογισμός της NASA για τη γεωλογία και την κλιματική επιστήμη, και επίσης έχει προτείνει περικοπή κατά 31% στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Προστασίας του Περιβάλλοντος. Αντ' αυτού, ο Τραμπ έχει επιδείξει ενδιαφέρον για την επανδρωμένη διαστημική έρευνα, ζητώντας από τη NASA να στείλει αστροναύτες στον Άρη κατά τη διάρκεια της προεδρίας του. Ο προϋπολογισμός του Λευκού Οίκου για το οικονομικό έτος 2019 εκφράζει αυτές τις τάσεις. http://www.naftemporiki.gr/story/1349746/ipa-i-kubernisi-tramp-diakoptei-to-programma-parakolouthisis-diokseidiou-tou-anthraka-tis-nasa

Το γαλλικό Energy Observer στην Κρήτη - Το πρώτο σκάφος υδρογόνου στον κόσμο! Το γαλλικό σκάφος Energy Observer αποτελεί το μοναδικό στον κόσμο, το οποίο κινείται αποκλειστικά με υδρογόνο, ενώ εκμεταλλεύεται πλήρως την ηλιακή και την αιολική ενέργεια. Αυτό το κομψοτέχνημα της παγκόσμιας ναυσιπλοΐας βρίσκεται από το μεσημέρι της Τρίτης στο Ενετικό λιμάνι των Χανίων. Το σκάφος κατασκευάστηκε τον Απρίλιο του 2017 και βρίσκεται σε μία 6ετή παγκόσμια περιοδεία, προκειμένου να διαδώσει την τεχνολογία των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, αλλά και για να δοκιμαστεί σε κανονικές συνθήκες, προκειμένου στο μέλλον, η τεχνολογία που χρησιμοποιεί, να αποτελέσει εφαλτήριο για μετακινήσεις στη θάλασσα, με σεβασμό στο περιβάλλον και χωρίς τη χρήση συμβατικών καυσίμων. Το πλήρωμά του είναι ο Βικτοριέν Ερουσάρ (αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού και πρώην οδηγός αγωνιστικών σκαφών) και ο Τζερόμ Ντελαφός (επαγγελματίας δύτης και παραγωγός ντοκιμαντέρ). Πάνω από 30 άνθρωποι εργάζονται στο συγκεκριμένο σχέδιο από το 2015, ώστε το πρώην αγωνιστικό σκάφος, που κατασκευάστηκε στον Καναδά το 1983 από τον Νάιτζελ Αϊρενς, να μετατραπεί στο… «Energy Observer». Το μήκος του σκάφους είναι 30,5 μέτρα, το βύθισμά του 12,8 μέτρα, ζυγίζει 28 τόνους και μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα 8 με 10 κόμβους. Η ενέργεια που χρησιμοποιεί το σκάφος είναι από υδρογόνο, φυσικό αέριο, κλπ. Μπορεί να δημιουργήσει υδρογόνο για την κίνησή του, χρησιμοποιώντας το θαλασσινό νερό, κάνει επίσης χρήση ηλιακών πάνελς, ανεμογεννητριών, ηλεκτρικών κινητήρων μπαταριών λιθίου, κλπ. http://www.pronews.gr/epistimes/tehnologia/685281_galliko-energy-observer-stin-kriti-proto-skafos-ydrogonoy-ston-kosmo

Η ιστορία των ηπείρων της Γης σε 5 λεπτά. Οι ήπειροι δεν είχαν πάντα τη μορφή που έχουν σήμερα στον πλανήτη μας. Λόγω της κίνησης των τεκτονικών πλακών η αρχική περιοχή που προεξείχε των ωκεανών άλλαζε συνεχώς σχήμα. Αρχικά υπήρχε μόνο μία υπερήπειρος με τελευταία γνωστή μορφή της την Παγγαία και σήμερα έχουμε καταλήξει στη γεωγραφία των χωρισμένων ηπείρων. Ο Ιαν Γουέμπστερ, πρώην μηχανικός στην Google, αποφάσισε μαζί με κάποιους συνεργάτες του να αξιοποιήσουν γεωλογικά δεδομένα από έρευνες που έχουν πραγματοποιήσει επιστήμονες του Πανεπιστημίου Northern Arizona και να δημιουργήσουν ένα animation που ονόμασαν Ancient Earth Globe. Σε αυτό το animation καταγράφονται οι διεργασίες σχηματισμού των ηπείρων της Γης τα τελευταία 600 εκ. έτη. Η διαμόρφωση των ηπείρων από εκείνο το σημείο και μετά είναι σημαντική εκτός των άλλων επειδή σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία πριν από περίπου 600 εκ. έτη εμφανίστηκαν οι πρώτες σύνθετες μορφές ζωής στην Γη. https://www.youtube.com/watch?v=j0aYIvq_PT4 http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=974727

Αστρονόμοι έριξαν μια βαθύτερη ματιά στα μεσαία σύννεφα της Αφροδίτης. Η Αφροδίτη είναι γνωστή για τα πυκνά και τοξικά νέφη της από θειικό οξύ που καλύπτουν όλο τον πλανήτη, καθώς και για τους δυνατούς ανέμους που φυσούν με ταχύτητα εκατοντάδων χιλιομέτρων την ώρα. Οι αστρονόμοι δυσκολεύονται να διαπεράσουν αυτή την ατμόσφαιρα, αλλά τώρα χρησιμοποίησαν υπέρυθρες εικόνες για να «κατασκοπεύσουν» το μεσαίο στρώμα των νεφών, που βρίσκεται σε ύψος 50 έως 55 χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια του πλανήτη. Η μελέτη της δυναμικής και της μορφολογίας των μέσων νεφών της Αφροδίτης έγινε με συνεργασία επαγγελματιών και ερασιτεχνών αστρονόμων. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν και επίγειες παρατηρήσεις από δύο ερασιτέχνες, ένας από τους οποίους ήταν ο Έλληνας ερασιτέχνης αστρονόμος Μάνος Καρδάσης, ο οποίος παρατηρεί εδώ και χρόνια την Αφροδίτη. Η έρευνα αποκαλύπτει ότι τα μεσαία νέφη έχουν μια απρόσμενα μεγάλη ποικιλία σχημάτων που αλλάζουν διαχρονικά και είναι πολύ διαφορετικά από τα σύννεφα στο ανώτερο στρώμα (σε ύψος περίπου 70 χιλιομέτρων), τα οποία συνήθως μελετώνται με φωτογραφίες από το υπεριώδες μέρος του φάσματος. Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Geophysical Research Letters της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης, βρήκε επίσης μεταβολές στην ανακλαστικότητα των μεσαίων νεφών (κατά 3% έως 21%), δηλαδή στο πόσο ηλιακό φως ανακλάται πίσω στο διάστημα. Από αυτό θα μπορούσαν να εξαχθούν συμπεράσματα για την παρουσία νερού, μεθανίου ή άλλων ουσιών που απορροφούν την ηλιακή ακτινοβολία. Οι κινήσεις των μεσαίων νεφών, σε συνδυασμό με προηγούμενες παρατηρήσεις από τις αποστολές Venus Express της ESA και Messenger της NASA, επέτρεψαν στους ερευνητές να ανακατασκευάσουν μια εικόνα των ανέμων της Αφροδίτης κατά την τελευταία δεκαετία, δείχνοντας ότι οι άνεμοι στο μεσαίο στρώμα της ατμόσφαιρας είναι ταχύτεροι στον ισημερινό του «καυτού» πλανήτη και, όπως στα ανώτερα νέφη, αλλάζουν ταχύτητα έως κατά 50 χλμ/ώρα στη διάρκεια μερικών μηνών. Αυτά τα ευρήματα θα βοηθήσουν τους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα την Αφροδίτη και να ρίξουν φως σε άλλους πλανήτες και εξωπλανήτες με παρόμοια χαρακτηριστικά. «Παρατηρήσαμε τελείως αναπάντεχα συμβάντα. Ανακαλύψαμε ότι τα μεσαία νέφη δεν είναι τόσο ήσυχα ή τόσο βαρετά, όσο φαίνονταν στην διάρκεια προηγούμενων αποστολών», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής Χαβιέ Περάλτα της ιαπωνικής διαστημικής υπηρεσίας (JAXA). Η νέα μελέτη βασίστηκε σε εικόνες που τράβηξε η ιαπωνική διαστημοσυσκευή Akatsuki που έφθασε στην Αφροδίτη το Δεκέμβριο του 2015, με κύριο στόχο να ρίξει φως στο ασυνήθιστο φαινόμενο η ατμόσφαιρα να κινείται πέριξ του πλανήτη πολύ πιο γρήγορα από ό,τι περιστρέφεται ο ίδιος ο πλανήτης, κάτι που συμβαίνει επίσης στο δορυφόρο Τιτάνα του Κρόνου και σε πολλούς εξωπλανήτες. Η Αφροδίτη χρειάζεται 243 γήινες μέρες για μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον άξονα της (η διάρκεια της μέρας της), όμως η ατμόσφαιρα της κάνει μόνο τέσσερις γήινες μέρες για να «κυκλώσει» τον πλανήτη, κινούμενη περίπου 60 φορές πιο γρήγορα από αυτόν. Οι επιστήμονες υποπτεύονται ότι οι μεταβολές στα νέφη και στην ανακλαστικότητα μπορεί να συνδέονται με την μεγάλη επιτάχυνση στην περιστροφή της ατμόσφαιρας. Οι ερευνητές ανέλυσαν σχεδόν 1.000 υπέρυθρες εικόνες των νεφών της Αφροδίτης (σε μήκη κύματος των 850-1.000 nm), τις οποίες τράβηξε μια από τις κάμερες του Akatsuki στη διάρκεια ενός έτους. Οι εικόνες δείχνουν νέες μορφολογίες νεφών, όπως ημισφαιρικές ασυμμετρίες, έντονες ασυνέχειες ή επιμήκεις "αγκιστροειδείς" λωρίδες, που υπόκεινται σε γρήγορες μεταβολές από μέρα σε μέρα. Οι εικόνες αποκαλύπτουν επίσης μια σκοτεινότερη ζώνη νεφών, στην οποία «εισβάλλουν» φωτεινά νέφη με στροβιλιζόμενα ή ποικιλόχρωμα σχήματα, κάτι που παραπέμπει στο φαινόμενο της κάθετης κίνησης θερμότητας και υγρασίας στην ατμόσφαιρα (στη Γη αυτό προκαλεί καταιγίδες). Σε άλλες περιπτώσεις, οι εικόνες δείχνουν νέφη λιγότερο ταραγμένα, που φαίνονται φωτεινά ή με πολλαπλές λωρίδες. Ακόμη οι εικόνες αποκάλυψαν ότι μεταξύ Απριλίου και Μαΐου 2016 το βόρειο ημισφαίριο της Αφροδίτης σκοτείνιαζε περιοδικά κάθε τέσσερις έως πέντε μέρες για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο. http://www.kathimerini.gr/1022723/article/epikairothta/episthmh/astronomoi-eri3an-mia-va8yterh-matia-sta-mesaia-synnefa-ths-afrodiths

Συζητούν την επιστροφή στην κόλαση. Όλοι συζητούν για το πότε η ανθρωπότητα θα «πατήσει πόδι» στον Άρη, όμως μερικοί επιστήμονες δεν έχουν βγάλει από το μυαλό τους έναν άλλο στόχο: μια νέα αποστολή στην «κολασμένη» Αφροδίτη, τον πιο καυτό και πιο πνιγηρό πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, όπου η θερμοκρασία φθάνει τους 470 βαθμούς Κελσίου, αρκετούς για να λιώσει μέταλλα. Νέφη στην Αφροδίτη Η πυκνή και τοξική ατμόσφαιρα της Αφροδίτης δημιουργεί στην επιφάνεια της μια πίεση έως 90 φορές μεγαλύτερη από αυτή στη Γη, σαν να βρίσκεται κανείς σε βάθος 900 μέτρων κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ ο πλανήτης μαστιγώνεται από κυκλωνικούς ανέμους ταχύτητας 360 χιλιομέτρων την ώρα. Μια εικόνα πολύ διαφορετική από αυτή που φαντάστηκαν οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν απεικόνιζαν συνήθως μια καταπράσινη και παραδεισένια Αφροδίτη, πνιγμένη σε δάση όπου τριγυρνούσαν…δεινόσαυροι. Μετά από αρκετά χρόνια χωρίς να έχει υπάρξει καμία αποστολή στην Αφροδίτη, κάτι αρχίζει ξανά να κινείται και να «ψήνεται». Αν και κοντινή στη Γη, οι επιστήμονες συνειδητοποιούν ότι ξέρουν πολύ λίγα γι’ αυτήν. Η Αφροδίτη είναι ένας ξεχασμένος πλανήτης, αλλά η δεκαετία του 2020 μπορεί να αποδειχθεί επίσης η δική της δεκαετία και όχι μόνο του Άρη. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) μελετά μια πρόταση για μια «αφροδίσια» αποστολή με το όνομα EnVision, ενώ και η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) έχει δεχτεί προτάσεις από επιστήμονες που «καίγονται» από περιέργεια για την Αφροδίτη. Ενώ η ρομποτική εξερεύνηση του Άρη υπήρξε υπόθεση των ΗΠΑ, η Αφροδίτη υπήρξε υπόθεση των Σοβιετικών στις δεκαετίες του ‘60, ’70 και ‘80. Η ΕΣΣΔ έστειλε σχεδόν 30 αποστολές και πολλές κατέληξαν σε αποτυχία, αλλά όσες πέτυχαν, έστειλαν τα πρώτα στοιχεία και τις πρώτες εικόνες από την επιφάνεια της. Το σοβιετικό Venera 7 ήταν το πρώτο που το 1970 προσεδαφίστηκε στην Αφροδίτη (και γενικότερα σε κάποιον άλλο πλανήτη), ενώ το Venera 9 έστειλε τις πρώτες φωτογραφίες το 1975. Μέχρι σήμερα μόνο τα σοβιετικά σκάφη έχουν φωτογραφήσει την επιφάνεια του πλανήτη κάτω από τα πυκνά νέφη του. Ένα σοβιετικό σκάφος ανίχνευσε μάλλον μια αστραπή στην Αφροδίτη, ενώ ένα άλλο ανέλυσε δείγματα πετρωμάτων και βρήκε ότι είναι βασάλτες ηφαιστειακής προέλευσης, ένα πέτρωμα πολύ κοινό στη Γη. Ο βασαλτικός φλοιός της εκτιμάται ότι έχει πάχος δέκα έως 20 χιλιομέτρων. Η Αφροδίτη είναι πολύ δύσκολος πλανήτης για κοντινή παρατήρηση, καθώς τα διαστημικά σκάφη δεν μπορούν να επιβιώσουν για πολύ στην επιφάνειά της, παρά μόνο για δύο ώρες το πολύ. Πάντως σταδιακά, είτε σε τροχιά είτε κατεβαίνοντας για λίγο στην επιφάνεια, οι σοβιετικές αποστολές, τα αμερικανικά σκάφη Mariner και Magellan (το πρώτο που τέθηκε σε τροχιά γύρω από την Αφροδίτη το 1990), το ευρωπαϊκό Venus Express (σε τροχιά μεταξύ 2006-2014) και το ιαπωνικό Akatsuki (σε τροχιά από το 2015) έχουν πλέον συλλέξει μια σειρά από δεδομένα. Το ιαπωνικό σκάφος είναι σήμερα το μοναδικό σε τροχιά γύρω από την Αφροδίτη. Είναι γεωλογικά ενεργή Η παλαιότερη αντίληψη ότι η Αφροδίτη είναι γεωλογικά νεκρή, έχει πια εγκαταλειφθεί, καθώς έχουν βρεθεί ενδείξεις συνεχιζόμενης τεκτονικής και ηφαιστειακής δραστηριότητας, όπως τονίσθηκε και στο πρόσφατο διεθνές συνέδριο σεληνιακής και πλανητικής επιστήμης στο Τέξας. Νεότερα στοιχεία δείχνουν ότι ο επιφανειακός φλοιός της Αφροδίτης είναι σπασμένος σε πλάκες διαμέτρου 500 έως 1.000 χιλιομέτρων, που φαίνεται να κινούνται αργά, όπως οι πλάκες πάγου στους γήινους ωκεανούς, ασκώντας πιέσεις η μία στην άλλη. Η Γη και η Αφροδίτη έχουν μεγάλες ομοιότητες σε μέγεθος, μάζα, πυκνότητα, σύνθεση και βαρύτητα. Πιθανότατα έμοιαζαν σαν δίδυμες στο ξεκίνημα τους, αλλά στην πορεία τράβηξαν τελείως χωριστούς δρόμους. Η Γη απέκτησε οξυγόνο, ζωή και ένα σχετικά δροσερό κλίμα, ενώ η Αφροδίτη, μετά και από ένα παρατεταμένο «φαινόμενο του θερμοκηπίου», έγινε ολοένα πιο ξερή και καυτή (ενώ ο Άρης έγινε ξερός και κρύος), διαθέτοντας σήμερα μια ατμόσφαιρα κυρίως από διοξείδιο του άνθρακα (σε ποσοστό 96,5%), λιγοστό άζωτο (3,5%) και αρκετά νέφη θειικού οξέος. Ένα μεγάλο μυστήριο είναι γιατί η ατμόσφαιρα της περιστρέφεται 60 φορές πιο γρήγορα από τον ίδιο τον πλανήτη. Δεν υπάρχει καθόλου νερό στην επιφάνεια της Αφροδίτης, η οποία κατά τα δύο τρίτα είναι ομαλές πεδιάδες διάσπαρτες από χιλιάδες ηφαίστεια, μερικά ακόμη ενεργά και με διάμετρο από ένα έως 240 χιλιόμετρα, από τα οποία χύνεται λάβα που έχει σκάψει κανάλια μήκους έως 7,000 χιλιομέτρων, πιο μακριά και από το Νείλο. Η υψηλότερη οροσειρά, που λέγεται Μάξγουελ, έχει μήκος 870 χιλιομέτρων και φθάνει σε ύψος 11,3 χιλιομέτρων, ξεπερνώντας κατά πολύ το Έβερεστ. Όπως και ο κάποτε ζεστός και υγρός Άρης, η Αφροδίτη ίσως πολύ παλιά είχε κατάλληλες συνθήκες για φιλοξενία ζωής. Οι επιστήμονες θεωρούν πιθανό ότι η Αφροδίτη είχε μεγάλους ωκεανούς για πάνω από ένα δισεκατομμύριο χρόνια στην πρώιμη ιστορία της. Το πότε και πώς χάθηκε όλο αυτό το νερό, αποτελεί ένα από τα μεγάλα αινίγματα που ζητούν απάντηση από μια μελλοντική αποστολή. Μερικοί προειδοποιούν ότι, αν συνεχιστεί ανεξέλεγκτη η κλιματική αλλαγή στον πλανήτη μας, μπορούμε να δούμε στην Αφροδίτη το μέλλον της Γης. Η Αφροδίτη είναι ο δεύτερος πλανήτης σε απόσταση από τον Ήλιο και στην αρχαιότητα συχνά θεωρείτο ότι ήταν δύο διαφορετικά αστέρια, ο Αυγερινός (Εωσφόρος) και ο Αποσπερίτης (Έσπερος). Όπως φαίνεται από τη Γη, λόγω της κοντινής απόστασής της και των άκρως ανακλαστικών νεφών της (αντανακλούν το 75% του ηλιακού φωτός), είναι ο πιο φωτεινός πλανήτης ή ακόμη και άστρο στο νυχτερινό ουρανό. Η μέρα της (πλήρης περιστροφή περί τον άξονα της) διαρκεί 243 γήινες μέρες , γεγονός που την καθιστά με διαφορά τον πιο αργό πλανήτη στο ηλιακό μας σύστημα. Λόγω αυτής της «τεμπελιάς», ο μεταλλικός πυρήνας της διαμέτρου 6.000 χιλιομέτρων δεν μπορεί να γεννήσει ένα προστατευτικό μαγνητικό πεδίο όπως στη Γη (η ένταση του είναι μόνο το 0,000015 του γήινου). Επιπλέον, αν δει κανείς την Αφροδίτη από πάνω, περιστρέφεται ανάποδα από την φορά των περισσότερων άλλων πλανητών, με αποτέλεσμα ο Ήλιος φαίνεται να ανατέλλει στη δύση και να δύει στην ανατολή. Το έτος της (πλήρης περιφορά περί τον Ήλιο) διαρκεί περίπου 225 γήινες μέρες. Σχέδια επί χάρτου Αντίθετα με τον Άρη, είναι σχετικά εύκολο για ένα διαστημικό σκάφος να φθάσει στην Αφροδίτη. Το θέμα είναι πώς θα αντέξει εκεί. Η NASA και η ρωσική διαστημική υπηρεσία Roscosmos συζητούν εδώ και τέσσερα χρόνια μια κοινή αποστολή (Venera-D), που θα μπορούσε να εκτοξευθεί μεταξύ 2023-2032, η οποία θα περιλαμβάνει μια τροχιακή διαστημοσυσκευή, μια στατική πλατφόρμα (άκατο) προσεδάφισης και ένα εναέριο όχημα εξερεύνησης σαν μπαλόνι. Προς το παρόν όμως, η συζήτηση δεν έχει φθάσει στο στάδιο της υλοποίησης, αλλά μελετά πώς η διαστημοσυσκευή που θα προσεδαφιστεί, θα αντέξει για μήνες πάνω στην καυτή Αφροδίτη και ποιες θα είναι οι επιστημονικές προτεραιότητες της αποστολής, συνεπώς ποια όργανα θα χρειασθούν. Αν η αποστολή προχωρήσει, η Ρωσία θα κατασκευάσει την τροχιακή διαστημοσυσκευή και την άκατο προσεδάφισης, ενώ οι ΗΠΑ το εναέριο όχημα. Ήδη η NASA -που δεν αποκλείει να κινηθεί και αυτόνομα με προορισμό την Αφροδίτη- μελετά μερικές «τρελές» ιδέες, ακόμη και μια επανδρωμένη με αστροναύτες αποστολή (HAVOC), η οποία δεν θα προσεδαφιστεί, αλλά θα κινείται με αερόπλοιο στο ανώτερο στρώμα της ατμόσφαιρας, σε υψόμετρο 50 έως 60 χιλιομέτρων, εκεί όπου η θερμοκρασία και η πίεση μοιάζουν με την κατώτερη γήινη ατμόσφαιρα (με θερμοκρασία 20 έως 30 βαθμούς Κελσίου και πίεση όπως αυτή στην κορυφή του όρους Κιλιμάντζαρο). Από αυτό το αερόπλοιο ή μπαλόνι ή κάτι παρεμφερές, που θα κινείται με ηλιακή ενέργεια και με τα ρεύματα του αέρα, θα μπορεί να φωτογραφηθεί η Αφροδίτη, να σταλούν στην επιφάνειά της μικρότερες διαστημοσυσκευές και να γίνουν επιστημονικά πειράματα. Μερικοί τολμηροί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η Αφροδίτη μπορεί να υπήρξε ο πρώτος φιλόξενος για ζωή πλανήτης στο ηλιακό μας σύστημα και κάποιοι τολμούν να φανταστούν ότι ακραιόφιλοι μικροοργανισμοί μπορεί να ζουν μέχρι σήμερα στην ατμόσφαιρα της. https://physicsgg.me/2019/04/20/%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%86%cf%81%ce%bf%ce%b4%ce%af%cf%84%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%bd-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84/

(AMS) "Venus-16" Στις 7 Ιουνίου 1983, πριν από 35 χρόνια, ο αυτόματος διαπλανητικός σταθμός (AMS) "Venus-16" ξεκίνησε από το κοσμοδρόμιο Baikonur. Ο κύριος στόχος της αποστολής ήταν η δημιουργία ενός λεπτομερούς χάρτη της φυσικής κατάστασης που υπάρχει στην επιφάνεια, στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης και circumplanetary χώρο, καθώς και η μελέτη της ατμόσφαιρας του πλανήτη από το ραδιόφωνο απόκρυψη της. Η δυσκολία ήταν ότι η ατμόσφαιρα της Αφροδίτης είναι αδιαφανής και εμποδίζει την άμεση φωτογράφηση της επιφάνειάς της από τεχνητούς δορυφόρους. Πέντε ημέρες πριν από την έναρξη του Venus-16, ξεκίνησε ο αυτόματος διαπλανητικός σταθμός Venera-15, ο οποίος είχε ακριβώς τον ίδιο εξοπλισμό και τα ίδια καθήκοντα με το Venera-16 AMS. Και οι δύο διαπλανητικοί σταθμοί (Venera-15 και Venera-16) ήταν μια τροποποίηση του προηγούμενου AMS Venera-13 και Venera-14. Αντί των οχημάτων καθόδου στον εξοπλισμό ραντάρ Venus-15 και Venus-16 εγκαταστάθηκε για να ερευνήσει την επιφανειακή καλυψη του πλανήτη. Το AMC "Venus-16" ήταν ύψος κυλίνδρου 5 μ. https://www.roscosmos.ru/25170/

Τα φεγγάρια του Δία πήραν νέα ονόματα. Το κοινό έχει μιλήσει και η Διεθνής Αστρονομική Ένωση (IAU) έδωσε τη σφραγίδα της έγκρισης για τα πέντε ονόματα των νεων δορυφόρων του Δία. Ανακαλύφθηκε μόλις πριν από ένα χρόνο, τα φεγγάρια θα ονομαστούν τώρα Πανδία, Έρσα, Ειρήνη, Φιλοφροσύνη και Ευφήμη The Carnegie Ινστιτούτο για την Επιστήμη έτρεξε το διαγωνισμό. Παραδοσιακά, η διαδικασία για την ονομασία των ουράνιων σωμάτων συνεπάγεται ότι η IAU δημιουργεί ένα προσωρινό όνομα και, στη συνέχεια, καταλήγει σε μια διαδικασία για ένα πιο μόνιμο όνομα. Πρόσφατα, η IAU έχει προσκαλέσει το κοινό να συμμετάσχει. Οι κανόνες μπορεί να περιλαμβάνουν τεχνικές απαιτήσεις, όπως όρια χαρακτήρων (16 στην περίπτωση αυτή και κατά προτίμηση μία λέξη) και να ταιριάζουν με την κατεύθυνση της τροχιάς του φεγγαριού - δηλαδή, σε ένα "α", και τα οπισθοδρομικά ονόματα φεγγαριών πρέπει να τελειώνουν σε ένα "e". Το όνομα δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ήδη ή να αναφέρεται σε ένα πραγματικό άτομο. «Υπάρχουν πολλοί κανόνες όταν πρόκειται για το πώς ονομάζουμε φεγγάρια», λέει ο αστρονόμος Scott Sheppard που οδήγησε την ανακάλυψη των 12 φεγγαριών του Δία, πέντε από τα οποία κατονομάζονται αυτόν τον διαγωνισμό. Πρόσθεσε ότι επειδή ο Δίας είναι το Ρωμαϊκό ισοδύναμο του Έλληνα θεού Δία, οι «συμβάσεις ονομασίας του Jovian απαιτούν τα πολλά φεγγάρια να ονομάζονται από χαρακτήρες από την ελληνική και τη ρωμαϊκή μυθολογία που ήταν είτε απόγονοι είτε σύζυγοι του Δία. Το Ηνωμένο Βασίλειο ονόμασε ένα από τα φεγγάρια Πανδία , η οποία είναι και η κόρη του Δία και μια αναφορά στην μασκότ του σχολείου, ένα panda. Η Έρσα είναι η αδελφή της Πανδία, ένα όνομα που προτάθηκε για πρώτη φορά από περισσότερους από 20 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου ενός τετραετούς που τραγουδούσε ένα τραγούδι που υπολόγιζε δυνητικά ονόματα για τα φεγγάρια. Η Ειρήνη είναι η θεά της ειρήνης, άλλη κόρη του Δία. Οι εγγονές του Δία - η Φιλοφροσύνη, το πνεύμα καλωσορίσματος και ευγένειας, και η Ευφήμη , το πνεύμα της επαίνους και του καλού λόγου, ήταν τα ονόματα που πρότεινε το κοινό για τα δύο άλλα φεγγάρια. Μικροί δορυφόροι όπως αυτοί οι πέντε πιθανότατα αποτελούν απομεινάρια πολύ μεγαλύτερων ουρανίων σωμάτων που συνετρίβησαν πριν πολύ καιρό και διαλύθηκαν. Θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι στο μέλλον οι αστρονόμοι θα βρουν και άλλους τέτοιους μικρούς δορυφόρους γύρω από το γίγαντα Δία. Ιδρύθηκε πριν από 100 χρόνια, η IAU είναι μια οργάνωση 13.500 αστρονόμων από περισσότερες από 100 χώρες που στοχεύει στην προώθηση και διαφύλαξη της αστρονομίας. Ένα από τα καθήκοντα της IAU είναι να ενεργεί ως διεθνώς αναγνωρισμένη αρχή για την ανάθεση ονομάτων στα ουράνια σώματα και τα επιφανειακά χαρακτηριστικά τους. https://asgardia.space/en/news/Jupiters-Moons-Get-New-Names