Δροσος Γεωργιος

«2012 TC4» Την πάροδο ενός τεράστιου αστρικού αντικειμένου πολύ κοντά από τη Γη ανακοίνωσε η NASA, ενώ επιστήμονες προειδοποιούν ότι θα περάσει «υπερβολικά κοντά». Ο αστεροειδής ονομάζεται «2012 TC4», ενώ αναμένεται να κάνει ένα τρομακτικό πέρασμα δίπλα από το πλανήτη μας στις 12 Οκτωβρίου. Ειδικοί της NASA παρακολουθούν πολύ στενά την πορεία του ουράνιου σώματος, ενώ διατηρούν φόβους, πως θα μπορούσε να περάσει έως και 4.200 μίλια κοντά της γης. Αρχικά, υπήρχαν φόβοι πως ο αστεροειδής θα χτυπούσε δορυφόρους στην τροχιά της Γης, όμως αυτό το σενάριο φαίνεται να απομακρύνεται. Μολαταύτα, χρήστες του διαδικτύου δεν σταματούν να εκφράζουν τους φόβους τους για τα… χειρότερα που θα μπορούσε να φέρει ένα ενδεχόμενο χτύπημα του αστεροειδή στη Γη. Δείτε το βίντεο: http://www.pronews.gr/epistimes/diastima/636406_xysta-apo-ti-gi-tha-perasei-o-asteroeidis-2012-tc4-prokalontas-ton-apolyto

Βραβείο Νόμπελ Χημείας 2017 Οι επιστήμονες Ζακ Ντιμποσέ (Jacques Dubochet, Ελβετία), Γιόακιμ Φρανκ (Joachim Frank, ΗΠΑ) και Ρίτσαρντ Χέντερσον (Richard Henderson, Ηνωμένο Βασίλειο) βραβεύονται με το Νόμπελ Χημείας 2017 για την ανάπτυξη της κρυο-ηλεκτρονικής μικροσκοπίας η οποία απλοποιεί και βελτιώνει την απεικόνιση των βιομορίων, σύμφωνα με τη ανακοίνωση της Σουηδικής Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών. «Αυτή τη χρονιά βραβεύεται μία μέθοδο απεικόνισης των μορίων της ζωής που μεταφέρει τη βιοχημεία σε νέα εποχή», ανακοίνωσε ο Γκέραν Χάνσον, γενικός γραμματέας της Ακαδημίας Επιστημών. «Χάρη στη μέθοδο αυτή, οι ερευνητές έχουν πλέον τη δυνατότητα να παράξουν τρισδιάστατες απεικονίσεις των βιομορίων και να οπτικοποιήσουν διαδικασίες που δεν έχουν ποτέ πριν δει, γεγονός που είναι αποφασιστικής σημασίας για τη βασική κατανόηση της χημείας της ζωής και την ανάπτυξη της φαρμακευτικής», αναφέρεται στην ανακοίνωση. H κρυο-ηλεκτρονική μικροσκοπία εξετάζει ταυτόχρονα χιλιάδες αντίγραφα της υπό εξέτασης πρωτεΐνης, που έχουν καταψυχθεί απότομα σε υγρό άζωτο. Οι εικόνες που προκύπτουν συνδυάζονται και αναλύονται από ειδικό λογισμικό για να δώσουν τελικά την τρισδιάστατη δομή ενός μεμονωμένου μορίου της πρωτεΐνης. Ο Ζακ Ντιμποζε, γεννημένος το 1941, είναι ελβετός βιοφυσικός, επίτιμος καθηγητής Βιοφυσικής στο Πανεπιστήμιο της Λωζάννης. Ο Χοακιμ Φρανκ, γεννημένος το 1940, είναι γερμανικής καταγωγής βιοφυσικός που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Θεωρείται ο ιδρυτής της κρυο-ηλεκτρονικής μικροσκοπίας μονού σωματιδίου (cryo-EM) ενώ συνέβαλε σημαντικά στη δομή και λειτουργία του ριβοσώματος από βακτήρια και ευκαρυωτικά. Ο Ρίτσαρντ Χεντερσον, γεννημένος το 1945 στη Σκωτία, είναι μοριακός βιολόγος και βιοφυσικός ενώ θεωρείται επίσης πρωτοπόρος στον τομέα της ηλεκτρονικής μικροσκοπίας των βιολογικών μορίων. περισσότερα ΕΔΩ: https://www.youtube.com/watch?v=fuVu3elWRX https://physicsgg.me/2017/10/04/%ce%b2%cf%81%ce%b1%ce%b2%ce%b5%ce%af%ce%bf-%ce%bd%cf%8c%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%bb-%cf%87%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%b1%cf%82-2017/

Οι αφανείς λεγεωνάριοι που δεν τιμήθηκαν με το Νόμπελ Φυσικής 2017 Το 2015, οι δίδυμοι ανιχνευτές LIGO ανίχνευσαν για πρώτη φορά βαρυτικά κύματα μία από τις σημαντικότερες προβλέψεις της Γενικής Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Για την επιτυχία αυτή, τιμήθηκαν χθες με το βραβείο Νόμπελ μόνο τρία άτομα, ενώ συμμετείχαν στην έρευνα πάνω από χίλια άτομα, που χωρίς την συνεισφορά τους η ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων θα ήταν ακόμα ένα άπιαστο όνειρο. Τα άτομα που πέτυχαν την ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων στο LIGO: R.C. Essick • T.G.F. Li • A. Pal-Singh • L. Barsotti • C. Palomba • L. Gergely • E. Goetz • S. Biscans • N.D. Smith • H. Wang • M. Cho • A.W. Muir • B. Mours • M. Fays • D. Simakov • J.H. Poeld • T. Prestegard • I.W. Harry • D.J. McManus • R. Poggiani • A.M. Cruise • K. Danzmann • G. Cerretani • X. Wang • G. Heinzel • S.P. Stevenson • J.J. Oh • C.M. Mow-Lowry • K.C. Cannon • M.C. Edwards • L. Zangrando • M.H. Wimmer • A. Heidmann • C.L. Mueller • J.D. Romano • E.C. Ferreira • D. Bersanetti • S.E. Barclay • M. Bazzan • H.S. Cho • V. Dolique • F. Kawazoe • Z. Zhou • C. Bogan • M. Bitossi • P.R. Brady • C. Mishra • M. Branchesi • E.J. Daw • M. Steinke • L. Prokhorov • S. Mirshekari • R. Weiss • C.H. Lee • S.E. Whitcomb • A.F. Brooks • A.G. Wiseman • N. Van Bakel • R. Birney • E.A. Huerta • A. Pele • D.S. Rabeling • E. Coccia • M.R. Smith • M. Korobko • J.R. Sanders • T. Souradeep • C. Affeldt • J.E. Brau • I. Dave • J.A. Clark • A.M. Sintes • Y. Zhang • M. Lorenzini • C.V. Torres • M. Davier • M. Zevin • T. Briant • Z. Khan • Y. Wang • S. Sachdev • M.S. Kehl • R. Everett • M. Montani • S.T. Countryman • B.C. Stephens • M. Wade • B. Patricelli • M. Vardaro • M. Pitkin • B.C. Moore • S.L. Danilishin • S. Grunewald • I. Kowalska • G. Mazzolo • P.M. Meyers • M.A. Bizouard • M. Ast • F. Baldaccini • J. Schmidt • S. Raja • J. Zweizig • A. Singer • M. Hendry • S.D. Reyes • C. Belczynski • O. Lousto • D.M. Coward • M. Pürrer • L.S. Finn • F. Clara • A. Gatto • A.S. Bell • C.F. Da Silva Costa • A. Pai • A. Melatos • B.F. Schutz • B.C. Barish • F. Cleva • D.J. Vine • G. González • R.D. Williams • R.T. DeRosa • J. ­Bartlett • G. Serna • L. Kuo • M. Mantovani • C.C. Buchanan • A.W. Heptonstall • N. Indik • B.C. Pant • S. Koley • G. Islas • N. Christensen • F. ­Matichard • Archisman Ghosh • D.R. Ingram • T. Regimbau • M. Cabero • I. Di Palma • R.P. Fisher • M. R. Abernathy • A.D. Silva • A. Buonanno • S.D. Antonio • S.E. Dwyer • C. Zhao • J. Meidam • A. Gopakumar • R. Schnabel • I. Maksimovic • B. Machenschalk • B.L. Swinkels • Y. Pan • R. Mittleman • L. Rei • J.M. Isac • K. Mason • M. Heurs • S. Chao • V. Pierro • D. Cook • J.T. Whelan • H.A.G. Gabbard • G. Newton • A. Pasqualetti • I. Khan • D. Huet • C. Casentini • A.J. Weinstein • A. Kontos • H. Pan • M.C. Heintze • V. Germain • J.P. Zendri • T. D. Abbott • V. Malvezzi • E.A. Khazanov • P.J. King • C. Baune • T. Callister • P. Schale • G. Cella • C. Wilkinson • S. Ghosh • S. Huang • D.E. McClelland • M.C. Díaz • D.J. Murphy • C. Graef • B.D. Lackey • N.M. Brown • B.K. Berger • E. Katsavounidis • T. Adams • H. Vahlbruch • S.M. Koehlenbeck • R. Bonnand • D. DeBra • A. Post • I. Mandel • T. Vo • D. Talukder • X. Fan • S.E. Hollitt • P. Shawhan • N. Kijbunchoo • M. Walker • C.V. Kalaghatgi • L.W. Wei • M. Saleem • L. Rolland • D. Schuette • M. Phelps • F. Barone • H. Yu • A.L. ­Lombardi • J. Read • L. Sadeghian • G. Lovelace • H. Ward • A. Schönbeck • P. Astone • A. Brillet • C.P.L. Berry • S. Husa • M.E. Zucker • D.A. Brown • A. Glaefke • W.D. Vousden • J.R. Leong • P.F. Cohadon • M. Favata • L. Gondan • R. Bork • P. Brockill • N. Arnaud • J. Birch • D.V. Martynov • L. Sun • D.I. Jones • E. Merilh • R. Singh • J. Oberling • E.E. Cowan • B.J. Owen • K.L. Dooley • L. Cunningham • D. Trifirò • R. Vaulin • G.H. Sanders • H. Vocca • W. Parker • S.A. Usman • P. Groot • T.B. Littenberg • J.C. Barayoga • N.A. Gordon • D. Moraru • T.P. Downes • M.W. Coughlin • M. Neri • J. Powell • F. ­Nocera • P.J. Veitch • D. Ugolini • J.R. Smith • S. Bloemen • B. Day • F.J. Raab • A. Corsi • W. Del Pozzo • M. Pichot • T. Huynh-Dinh • V. Tiwari • K. Kim • J.P. Coulon • L. Kleybolte • L. Matone • S. Hild • K.A. Hodge • J. Harms • S. Frasca • B. Sassolas • L. Trozzo • R. Cavalieri • M.A. Arain • M. Di Giovanni • G. Kang • R. Kennedy • A. Sheperd • L. Naticchioni • M.J. Hart • S.H. Oh • J. O’Dell • S. Tiwari • K. Jani • P. Oppermann • M. Haney • P. Couvares • S.G. Gaonkar • M. MacInnis • C. Pankow • K. Siellez • F. Frasconi • K.A. Thorne • J.D.E Creighton • J.J. Hacker • G.H. Ogin • F. Sorrentino • P. Kumar • M. Rakhmanov • M. Punturo • M. Zanolin • M. Zhou • G. Hammond • R. Schilling • P. Raffai • F. Ricci • F. Cavalier • A. Paoli • V.B. Adya • S. Ascenzi • E.G. Thomas • M. Lormand • G. Vajente • L. Milano • W. Kells • J. Luo • G. Stratta • E. Capocasa • R.S. Ottens • P. Ehrens • D.J. Hosken • L.T. London • R. McCarthy • Y. Chen • S. Kandhasamy • L.R. Price • F. Garufi • R. Gustafson • H. Fong • J. Cao • E. Calloni • S. Gras • G. Traylor • A. Conte • A. Gupta • C. Hanna • G.A. Prodi • M. Bejger • A.R. Wade • H. Fehrmann • M. DeLaurentis • B. Weaver • S. Vitale • J.H. Chow • I. Yakushin • G. Woan • R. Jones • A.L. Stuver • V. Predoi • J.C. Driggers • J. Casanueva Diaz • D.L. Kinzel • P. Weßels • K. Kokeyama • J. Ming • M. Prijatelj • T.Z. Summerscales • S.J. Waldman • A. Lenon • T.D. Creighton • C. Biwer • D. Passuello • E.J. Howell • G. Wu • P.J. Sutton • P. Popolizio • O. Puncken • D. Tuyenbayev • L. Cerboni Baiardi • C.S. Unnikrishnan • K.A. Strain • S. Koranda • H. Miao • L. Wallace • G. Wang • A. Chincarini • B.S. Sathyaprakash • B. Sandeen • A. Nitz • G. Ballardin • H. Dereli • F. Robinet • F. Donovan • D.G. Blair • A. Rüdiger • G. Gemme • V.J. Roma • X. Siemens • M. van Beuzekom • Y.M. Hu • S. Privitera • K.V. Tokmakov • J.K. Blackburn • C.D. Capano • E. Cesarini • M. Leonardi • N. Aggarwal • R. Bassiri • D. Steinmeyer • P.R. Saulson • P. Puppo • A. Effler • D. Mukherjee • E.A. Quintero • R. Pedurand • B.L. Pearlstone • C. Lazzaro • R.M.S. Schofield • E. Chassande-Mottin • G. Romanov • S.S. Eikenberry • A. Colla • C.G. Collette • J. Hanks • G. Cagnoli • B. Lantz • M. Evans • D.M. Macleod • C. Messick • J. Eichholz • S.C. McGuire • P. Fritschel • Richard J. Oram • M. Tonelli • O. Bock • Y. Setyawati • E. Oelker • K. Ryan • P. Ajith • C.D. Ott • F. Martelli • S. Steinlechner • P. Hopkins • S. Rowan • D. Barta • T. MacDonald • D.H. Shoemaker • E. Maros • G. Ciani • J. Veitch • W. Engels • N.S. Darman • J. Scott • O. Sauter • S.H. Huttner • J.L. Willis • J.D. Lough • V.P. Mitrofanov • H. Lück • G. Valdes • H. Wittel • A. Freise • D.B. Kelley • D.G. Keppel • S. Jawahar • K. Kawabe • G. Bergmann • R.M. Blair • M. Factourovich • A. Staley • B. Barr • F. Paoletti • M. Turconi • S.J. Chamberlin • J.L. Wright • J.V. Van Heijningen • Z. Du • M.S. Shahriar • S. Strigin • S. Caride • M.M. Hanke • D. Pascucci • M.J. Szczepańczyk • D.M. Shoemaker • F. Piergiovanni • B. Krishnan • M. Granata • R. Bhandare • P.T. Baker • M. Boer • H.P. Daveloza • H. Fair • M.M. Fejer • A.B. Nielsen • E.J. King • P. Schmidt • M. Masso-Reid • S. Babak • S.M. Aston • R.J.E. Smith • M. Kasprzack • Q. Fang • J. Qin • J. Kim • J.B. Camp • J.M. Gonzalez Castro • O. Piccinni • L. Williams • S. Mukherjee • P. Charlton • D.C. Coyne • O. Palashov • R.M. Martin • V. ­Loriette • J. Munch • A. Grant • P. Ruggi • D. Buskulic • M. Cavaglià • F. Carbognani • G. Ashton • S. Cortese • N. Cornish • C.-J. Haster • M. ­Manske • I. Bartos • T.J. Massinger • N.A. Strauss • A.S. Markosyan • F. Ferrini • E.K. Gustafson • H.R. Paris • C. Vorvick • N.A. Robertson • T.P. Bodiya • N. Mavalvala • V. Fafone • S.A. Pai • M.L. Gorodetsky • V.V. Frolov • T. Etzel • T. Dent • M.J. Cowart • A. Viceré • Y. Ma • J. Degallaix • V. ­Mandic • J.B. Kanner • P.B. Graff • J. McIver • H.P. Pfeiffer • V. Sandberg • P. Bacon • H.K. Lee • R. Kumar • N. Man • V.B. Braginsky • B.P. ­Abbott • M. Mageswaran • R. Stone • E. Genin • R. Robie • B.R. Hall • K. Mossavi • E. Cuoco • P. Thomas • R. Frey •B.J.J. Slagmolen • D.B. Kozak • K. Haris • A. Cumming • J.R. Palamos • F. Pannarale • T. Dal Canton • M. Constancio • M. Agathos • H. Qi • C.I. Torrie • Y.M. Kim • W.Z. Korth • D. Voss • A.C. Green • F. Kéfélian • A. Ain • X.J. Zhu • C. Cheng • H.Y. Chen • J.R. Gair • K. Gill • Abhirup Ghosh • N. Leroy • S. Karki • A. Masserot • S. Caudill • E. Ochsner • J.R. Gleason • I.S. Heng • C.M. Reed • B.A. Boom • S. Márka • S.E. Gossan • L. Cadonati • P. Leaci • D. Barker • G.M. Harry • V. Bavigadda • S. Mitra • L. Winkelmann • A.S. Sengupta • S.M. Scott • G. Dojcinoski • R. Taylor • V. Frey • J. Calderón Bustillo • M. Was • M. Fyffe • M.C. Araya • P. Jaranowski • R. De Rosa • L. Cominsky • B. O’Reilly • T.B. Edo • J.A. Giaime • R. Douglas • B. Gendre • J. Heefner • K. Arai • M. Barsuglia • G. Mueller • L.K. Nuttall • B. Sorazu • M.A. Barton • G. Losurdo • T. Theeg • R. Passaquieti • D. Sellers • V. Kringel • K. Lee • E.A. Houston • S.R. Morriss • F.Y. Khalili • M. Weinert • C.J. Moore • K. Izumi • A. Moggi • A. Samajdar • T.M. Evans • A. Neunzert • G. Greco • A. ­Taracchini • F. Marion • G. Kuehn • L. Pekowsky • G. Hemming • J.H. Romie • I. Ferrante • P.D. Lasky • D.D. Brown • K. Venkateswara • F. Mezzani • S. Deléglise • K. Craig • M. Yvert • E. Schreiber • J. Logue • R.W.P. Drever • M. Drago • S. Dhurandhar • A. Buikema • S.S. Premachandra • J. Cripe • T. Westphal • D. Keitel • A. Mullavey • P. Kwee • M.K. Gupta • L.M. Sampson • P. Aufmuth • S. Penn • A. Idrisy • J. Prasad • S. Di Pace • A. Zadrożny • G. Debreczeni • Z. Márka • G. Billingsley • F. Jiménez-Forteza • R. Gouaty • K. Wiesner • S.R.P. Mohapatra • L. Wen • V. Necula • T. Bulik • S. ­Fairhurst • A.P. Lundgren • K.E. Gushwa • W. Katzman • I. Nardecchia • S. Doravari • F. Acernese • S. Chung • C. Aulbert • R. Romano • S. Reid • A. Sawadsky • R.J.G. Jonker • Arunava Mukherjee • H. Yamamoto • C. Bond • J. Hanson • A. Di Lieto • D. Feldbaum • H. Radkins • C.R. Ramet • L. Ju • R. Abbott • R.J.S. Greenhalgh • N.K. Johnson-McDaniel • H. Middleton • M. Landry • T.T. Fricke • T.T. ­Nguyen • G.S. Davies • M.E.N. Normandin • A. Kutynia • R. Goetz • K.G. Arun •J.F.J. van den Brand • Nam-Gyu Kim • M. Mohan • M. Thomas • R. Flaminio • S. McCormick • G. Gaur • M.C. Tringali • R. Chakraborty • J. Worden • M. Pickenpack • J.S. Key • R.L. Byer • R. X. Adhikari • I.A. Bilenko • H.J. Bulten • F. Bondu • G. Vedovato • C.C. Arceneaux • H. Grote • R. DeSalvo • O. Birnholtz • J. Bergman • M. Tacca • S. Vinciguerra • J. Healy • S. Shah • A.K. ­Srivastava • A. Sevigny • V. Mangano • D. Meacher • V. Boschi • D.C. Vander-Hyde • K. Wette • M. ­Razzano • B. Farr • S. Leavey • D.E. Holz • D.J. White • M.P. Thirugnanasambandam • S.G. Crowder • T. Kaur • L. Sammut • R. Prix • W. Winkler • A. Giazotto • S. Bhagwat • H.B. Eggenstein • S.T. McWilliams • S. Meshkov • T. Sadecki • F. Travasso • B.M. Levine • V. Kalogera • J. Miller • J.S. Kissel • S. Farinon • A. Sergeev • A. Perreca • B. Allen • M. Fletcher • L. Di Fiore • A. Basti • L.E. Wade • C.C. Wipf • N. Mazumder • D. Mendoza-Gandara • E.E. Mikhailov • M. Frede • A. Bozzi • W.W. Johnson • F. Zhang • M. Gosselin • M.T. Hartman • J.Y. Vinet • G. Bogaert • T. Hardwick • C. Van Den Broeck • P. Fulda • D. Verkindt • A. Singh • S. Kaufer • J. Warner • F. Fidecaro • P. Bojtos • A.R. Williamson • D. Hofman • B. Hughey • V. Dergachev • I.W. Martin • A. Di Virgilio • J. Hennig • L. Van Der Schaaf • J.C. Batch • M. Chan • M. Principe • C.D. Blair • E.D. Hall • L.P. Singer • C. Cahillane • Namjun Kim • R. Coyne • M. Wang • C. Bradaschia • A. Khalaidovski • G.M. Guidi • C. Michel • L. Pinard • M. Zhang • C. Buy • H. Heitmann • G. McIntyre • P.A. Willems • A. Bisht • N. Straniero • J.N. Marx • I.M. Pinto • R.L. Ward • H. Overmier • C.B. Cepeda • M. Tápai • B. Behnke • S. Vass • R.L. Savage • F. Magaña-Sandoval • L. Salconi • T.R. Corbitt • R.A. Mercer • T. Welborn • G. Moreno • S. Franco • R. Inta • J. Yablon • M. Ducrot • O. D. Aguiar • C.A. Costa • M.D. Hannam • Z. Shao • T. Chalermsongsak • B. Shapiro • J. Betzwieser • A. Singhal • J.E. Lord • Z. Patrick • J.S. Areeda • G. Nelemans • Y. Levin • Y. Bouffanais • C. Messenger • S. Bose • M. Millhouse • K. Agatsuma • V. Brisson • N. Mukund • C.J. Bell • K. Holt • C. Krueger • A. Lazzarini • M. Isi • N.A. Lockerbie • P. A. Altin • A. Vecchio • M. Vasúth • T. Shaffer • D. Fiorucci • M.K.M. Bader • E. Majorana • M. Pedraza • V. Dattilo • E.J. Son • D. Sentenac • V. Sequino • K. Riles • T. Jacqmin • L. Zhang • S.P. Tarabrin • D. Sigg • H.N. Isa • C.C. Yancey • M.A. Papa • D. Töyrä • R. O’Shaughnessy • S. Walsh • B. Willke • K. Nedkova • P.G. Murray • C. Tomlinson • B.R. Iyer • M. Oliver • H. Rew • A. Mytidis • C. Adams • V. Quetschke • K. Haughian • A. Libson • D. Hoak • M. Vallisneri • E.O. Lebigot • M. Tse • J. Lange • D. Rosińska • K.S. Thorne • H. Jang • G.L. Mansell • W.G. Anderson • N. Letendre • E.J. Sanchez • R.M. Magee • A. Chiummo • I. Fiori • M. Shaltev • S.B. Coughlin • R. Quitzow-James • F. Vetrano • L. Martellini • A. Bohe • S.B. Anderson • A. Allocca • S. Klimenko • S.W. Ballmer • D.A. Shaddock • D.H. Reitze • S.E. Zuraw • W. Yam • L. Aiello • D. Nolting • P. Addesso • N. Gehrels • P. Hello • W.M. Farr • S. De • C. Kim • F. Ohme • D.J. Ottaway • M.B. Jacobson • G. Mendell • J.G. Rollins • L. Gammaitoni • B.F. Whiting • S. Khan • J. Hough • V. Re • H.M. Lee • V. Raymond • S.P. Vyatchanin • A.A. Van Veggel • F. ­Salemi • G. Mitselmakher • A.L. Urban • K. Ackley • E. Thrane • X. Guo • C. Gray • J. Steinlechner • L. Conti • T. Denker • F. Marchesoni • P. ­Rapagnani • Q. Chu • M.J. Yap • J. George • M. Brinkmann • A. Gennai • J.D. Fournier • M. Merzougui • T. Isogai • S. Nissanke • G.D. Meadors • S. Chua • R. Lynch • A. Bertolini • V. Kondrashov • R.K. Nayak • Z. Frei • Y. Minenkov • R. Sturani • A. Rocchi • K.D. Giardina • G. Pillant • A. Królak http://physicsgg.me/2017/10/04/%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%cf%86%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%bb%ce%b5%ce%b3%ce%b5%cf%89%ce%bd%ce%ac%cf%81%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%84%ce%b9%ce%bc%ce%ae%ce%b8%ce%b7/

Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2017 Η Σουηδική Βασιλική Ακαδημία Επιστημών ανακοίνωσε το μεσημέρι της 3ης Οκτωβρίου 2017 ότι το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2017 απονέμεται κατά το ήμισυ στον καθηγητή Rainer Weiss του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), και κατά το άλλο ήμισυ στους καθηγητές Barry C. Barich του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια (Cal Tech), Kip Thorne του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια (Cal Tech). Οι ερευνητές αυτοί πρωτοστάτησαν στη δημιουργία και την ανάπτυξη των ειδικών παρατηρητηρίων LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory) τα οποία εντόπισαν και τελικά απέδειξαν την πραγματικότητα της ύπαρξης των βαρυτικών κυμάτων που είχε προβλέψει η Θεωρία της Γενικής Σχετικότητας του Albert Einstein από το 1916. Η ύπαρξη Βαρυτικών Κυμάτων είναι μία από τις πλέον εντυπωσιακές προβλέψεις της Γενικής Σχετικότητας, που όμως έμεναν επί 100 χρόνια απαρατήρητα, μέχρις ότου στις 14 Σεπτεμβρίου 2015, παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά στους ανιχνευτές LIGO. Έναν αιώνα μετά τη δημοσίευση από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν της γενικής θεωρίας της σχετικότητας που ανήγγελλε τις πρώτες αρχές τους, οι ανακαλύψεις των Ράινερ Γουάις, 85 ετών, Μπάρι Μπάρις, 81 ετών, και Κιπ Θορν, 77 ετών, για μια ακόμη φορά «προκάλεσαν αναταραχή στον κόσμο» , σύμφωνα με τον Γκόραν Χάνσον, γενικό γραμματέα της Σουηδικής Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών που απονέμει το βραβείο. «Όπως ο Γαλιλαίος όταν κοίταξε με τη διόπτρα του, είναι ένας νέος δρόμος στην αστρονομία, ένας καινούριος τρόπος να βλέπουμε το σύμπαν», έλεγε ο Μπάρι Μπάρις τον περασμένο Αύγουστο στη Le Monde. «Είμαστε τώρα μάρτυρες της εμφάνισης ενός νέου πεδίου: της αστρονομίας των βαρυτικών κυμάτων», δήλωσε σήμερα στους δημοσιογράφους ο Νιλς Μάρτενσον, ο οποίος προεδρεύει της Επιτροπής του Νόμπελ Φυσικής. «Θα μας διδάξει σχετικά με τις πιο βίαιες διαδικασίες στο σύμπαν και θα οδηγήσει σε νέες γνώσεις για τη φύση της ακραίας βαρύτητας». Ο Γουάις είπε πως το βραβείο είναι στην πραγματικότητα αναγνώριση για περίπου 1.000 ανθρώπους που εργάζονται πάνω στην ανίχνευση κυμάτων. «Υπάρχει μια τεράστια ποσότητα πραγμάτων (…) στο σύμπαν που ακτινοβολούν βαρυτικά κύματα. Οι μαύρες τρύπες είναι τα πιο προφανή, αλλά υπάρχουν πολλά, πολλά άλλα», δήλωσε ο ίδιος σε τηλεφωνική επικοινωνία του με την επιτροπή του Νόμπελ. Προερχόμενοι από το Caltech (California Institute of Technology) που έχει συγκεντρώσει 18 Νόμπελ από την πρώτη φορά που απονεμήθηκε το βραβείο το 1901, οι Θορν και Γουάις δημιούργησαν το παρατηρητήριο LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory), χάρη στο οποίο επιτεύχθηκε τον Σεπτέμβριο 2015 ο πρώτος άμεσος εντοπισμός βαρυτικών κυμάτων. «Πήγαιναν 40 χρόνια που προσπαθούσαμε να τα ανιχνεύσουμε (…). Τι ευτυχία που τελικά τα καταφέραμε. Είναι μια υπέροχη εμπειρία», δήλωσε ο Ράινερ Γουάις, εκφράζοντας τη χαρά του όταν επικοινώνησε μαζί του η Ακαδημία Επιστημών. «Περίμενα ότι η ανακάλυψη αυτή θα έπαιρνε ένα βραβείο Νόμπελ (…), ήλπιζα ότι θα βραβευόταν το εργαστήριο», δήλωσε ο Κιπ Θορν στον δημόσιο σουηδικό ραδιοσταθμό SR. «Από την αρχή ήξερα πως ήταν κάτι σημαντικό». Το αμερικανικό παρατηρητήριο LIGO είναι εφοδιασμένο με δύο ανιχνευτές, στη Λουιζιάνα και στην Πολιτεία Ουάσινγκτον, που χρησιμοποιούν ως φωτεινή πηγή ένα λέιζερ υπερύθρων. Ο διευθυντής του εργαστηρίου Ντέιβιντ Ριτζ δήλωσε «ενθουσιασμένος που η επιτροπή του Νόμπελ αναγνώρισε τις ανακαλύψεις του LIGO και τις βαθιές επιπτώσεις τους στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το σύμπαν». Το 1916, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε προβλέψει την ύπαρξη των βαρυτικών κυμάτων, που δημιουργούνται από μια παραμόρφωση του χωροχρόνου όταν τροποποιείται η ενέργεια ή η τροχιά μαζών όπως ο ήλιος, ένα άστρο ή μαύρες τρύπες. Τα βαρυτικά κύματα που αναζητούμε είναι αυτά που παράγονται από βίαια φαινόμενα, όπως όταν συγχωνεύονται δύο μαύρες τρύπες ή όταν εκρήγνυνται μεγάλα άστρα. Παρόμοια με την παραμόρφωση ενός διχτυού όταν βάζουμε μέσα σ’ αυτό ένα βάρος, τα φαινόμενα αυτά επέτρεψαν τις παρατηρήσεις του LIGO τον Σεπτέμβριο του 2015, τον Ιούνιο του 2016 και τον Ιανουάριο του 2017. Η σύγκριση των χρόνων άφιξης των κυμάτων στους δύο ανιχνευτές, που βρίσκονται σε απόσταση 3.000 χιλιομέτρων ο ένας από τον άλλο, και η μελέτη των χαρακτηριστικών των σημάτων που μετρήθηκαν επιβεβαίωσαν τον εντοπισμό. Και τον Αύγουστο 2017, ο ευρωπαϊκός ανιχνευτής Virgo, που βρίσκεται κοντά στην Πίζα, στην Ιταλία, παρατήρησε με τη σειρά του αυτόν τον τύπο κυμάτων. Για τον Μπενουά Μουρ, διευθυντή ερευνών στο γαλλικό Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών CNRS και επιστημονικό υπεύθυνο της συνεργασίας Virgo για τη Γαλλία, η παρατήρηση των βαρυτικών κυμάτων αντιπροσωπεύει «μια θεμελιώδη εξέλιξη στη φυσική». «Είναι σαν να ρίχνουμε το βλέμμα μας σ’ αυτή τη φάση του σύμπαντος που ήταν μέχρι τώρα απρόσιτη», δήλωσε χθες στο Γαλλικό Πρακτορείο. Σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας, ένα ζευγάρι μαύρες τρύπες, που βρίσκονται σε τροχιά η μία γύρω από την άλλη, χάνει ενέργεια παράγοντας βαρυτικά κύματα. Όμως ο ίδιος ο Αϊνστάιν αμφέβαλλε ότι θα ανιχνεύονταν κάποια μέρα τα κύματα αυτά: τόσο απειροελάχιστα είναι. «Το μέγεθος του σήματος που πιάσαμε ήταν περίπου ένα χιλιοστό ενός πρωτονίου», εξήγησε ο Μπάρι Μπάρις, όταν η Ακαδημία επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του. Μια έμμεση απόδειξη της ύπαρξής τους υπήρξε όταν ανακαλύφθηκαν το 1974 ένα πάλσαρ –ένα άστρο νετρονίων που εκπέμπει έντονη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία προς μια δεδομένη κατεύθυνση, σαν φάρος– και ένα άστρο νετρονίων που γύριζαν το ένα γύρω από το άλλο με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Για την ανακάλυψη αυτή είχαν τιμηθεί με το Νόμπελ Φυσικής το 1993 οι Αμερικανοί Ράσελ Χαλς και Τζόζεφ Τέιλορ. http://physicsgg.me/2017/10/02/%ce%b2%cf%81%ce%b1%ce%b2%ce%b5%ce%af%ce%bf-%ce%bd%cf%8c%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%bb-%cf%86%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-2017/

4 Οκτωβρίου 1957: Ο Σπούτνικ ξεκινά τη διαστημική εποχή. Σαν σήμερα πριν από 60 χρόνια, στις 4 Οκτωβρίου 1957, μια μικρή σφαίρα διαμέτρου μόνο 58 εκατοστών και βάρους 64 κιλών ξεκίνησε τη διαστημική εποχή και έδωσε το έναυσμα για να μεταφερθεί ο ανταγωνισμός του Ψυχρού Πολέμου στο διάστημα. Ήταν ο Σπούτνικ, ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος που τέθηκε σε ελλειπτική τροχιά γύρω από τη Γη από τη Σοβιετική Ένωση. Χάρη στο ανακλαστικό μεταλλικό περίβλημά του, αντανακλούσε έντονα το φως του Ήλιου και ήταν ορατός ακόμη και με γυμνά μάτια σαν μια μικρή λαμπερή κουκκίδα. Η εκτόξευση είχε γίνει από ένα πεδίο πυραυλικών δοκιμών κάπου στο απομονωμένο Καζακστάν, μια περιοχή που έμελλε να αποτελέσει το μετέπειτα διάσημο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. Παρόλο που μόνο οι εργαζόμενοι στο απόρρητο πρόγραμμα είχαν πάρει μυστικές επιστολές για να παρευρεθούν στην εκτόξευση, τελικά συνέρρευσαν πλήθη συγγενών και φίλων. Όπως είπε ένας αυτόπτης μάρτυρας, «μετά γυρίσαμε στα καταλύματά μας και ήπιαμε καθαρό αλκοόλ, για να γιορτάσουμε τη νίκη του πυραύλου μας». Τις πρώτες μέρες το γεγονός πέρασε μάλλον στα «ψιλά», αλλά γρήγορα ο διεθνής Τύπος αντιλήφθηκε τη σημασία του -ιδίως εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου- και την ανέδειξε. Ήταν ένας μεγάλος θρίαμβος προπαγάνδας για τη σοβιετική κυβέρνηση και μια μεγάλη ντροπή -και έντονος φόβος λόγω τεχνολογικής υστέρησης- για την αμερικανική. Οι ΗΠΑ βάλθηκαν γρήγορα να ξεπλύνουν αυτήν την ντροπή και να πάρουν την πρωτοκαθεδρία στο διάστημα. Κάπως έτσι δημιούργησαν την Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) και στη συνέχεια το πρόγραμμα «Απόλλων», που οδήγησε τους Αμερικανούς πρώτους στη Σελήνη ύστερα από 12 χρόνια. Ο Σπούτνικ ήταν έργο του «πατέρα» του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος Σεργκέι Κορολιόφ, ο οποίος είχε περάσει έξι χρόνια στα στρατόπεδα Γκουλάγκ. Βοηθήθηκε σημαντικά από γερμανούς επιστήμονες, οι οποίοι είχαν συμμετάσχει στην ανάπτυξη του πυραυλικού προγράμματος του Χίτλερ και μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας μεταφέρθηκαν, θέλοντας και μη, στη Σοβιετική Ένωση. Αρχικά η ρωσο-γερμανική ομάδα επιστημόνων και μηχανικών κλήθηκε να δημιουργήσει ένα διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο ικανό να μεταφέρει μια βόμβα υδρογόνου σε οποιοδήποτε σημείο της Γης, όπως δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο 97χρονος Νικολάι Σιγκανόφ, ο οποίος είχε συμμετάσχει στην κατασκευή του σοβιετικού στρατιωτικού πυραύλου R-7 Semyorka, που επρόκειτο αργότερα να θέσει σε τροχιά τον Σπούτνικ. Στην πορεία, ο οραματιστής Κορολιόφ έκανε τολμηρά όνειρα, που αφορούσαν την κατάκτηση του διαστήματος. Τα όνειρα αυτά είχαν και μια ανταγωνιστική διάσταση, καθώς ήταν γνωστό ότι ένας άλλος γερμανός πυραυλικός επιστήμονας, ο Βέρνερ φον Μπράουν, ήδη εργαζόταν για λογαριασμό των ΗΠΑ. Έπειτα από προσπάθειες τριών ετών και τρεις καταστροφές πιλοτικών πυραύλων, τελικά ο τέταρτος R-7, εφοδιασμένος με ένα ομοίωμα πυρηνικής κεφαλής, εκτοξεύτηκε επιτυχώς τον Αύγουστο του 1957 και βρήκε το στόχο του στην απομακρυσμένη χερσόνησο Καμτσάτκα της 'Απω Ανατολής. Έχοντας πληροφορίες ότι οι ΗΠΑ θα εκτόξευαν τον πρώτο δορυφόρο τους το 1958, η Σοβιετική Ένωση έκανε αγώνα δρόμου για να προλάβει. Για να καταστεί αυτό εφικτό, ο Κορολιόφ πρότεινε και έγινε δεκτό να αναθεωρηθούν τα αρχικά σχέδια για ένα μεγάλο δορυφόρο και να κατασκευαστεί ένας μικρός σφαιρικός δορυφόρος, που θα περιείχε μόνο ένα ραδιοπομπό και μπαταρία, ώστε το σήμα του να φθάνει στη Γη. Σύμφωνα με τον Σιγκανόφ, μέσα σε δύο μόνο μήνες ο Σπούτνικ ήταν έτοιμος και μπόρεσε να εκτοξευτεί τον Οκτώβριο του 1957. Καθώς οι απανταχού ραδιοερασιτέχνες στη Γη συντονίζονταν με έξαψη για να πιάσουν το δορυφορικό σήμα του, όταν διέσχιζε τον ουρανό πάνω από τα κεφάλια τους (το σήμα σταμάτησε ύστερα από 22 μέρες, όταν εξαντλήθηκαν οι μπαταρίες), οι εφευρέτες του πρωτίστως είχαν άλλο πράγμα στο μυαλό τους. «Το πιο σημαντικό πράγμα ήταν ότι είχε αποδείξει την αποτελεσματικότητα του πυραύλου R-7» είπε ο υπερήλικος πρώην σοβιετικός επιστήμονας. Ο Σπούτνικ 1 εκτοξευτηκε στις 4 Οκτωβρίου 1957 στις 22:28:34 MSK με επιτυχία με έναν πύραυλο φορέα «Σπούτνικ» (R-7). Μέσα σε 295 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευση του πρώτου δορυφόρου ξεκίνησε σε μια ελλειπτική τροχιά με απόγειο 947 υψόμετρο χιλιόμετρα και περίγειο 288 χιλιόμετρα. Στα 315 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευση υπήρχε διαχωρισμός του δορυφόρου, και έδωσε την θεση του. "Beep! Μπιπ! "- Αυτό ηταν το πώς ακουγόταν στις συνεχεις κλήσεις. Το PS-1 ήταν ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος ιπτάμενο αντικείμενο που σε 92 ημέρες, έκανε 1440 τροχιές γύρω από τη Γη ( περίπου 60 εκατομμύρια χιλιόμετρα.) Τα ραδιόφωνα με μπαταρίες εργάστηκαν για δύο εβδομάδες μετά την έκτοξευση προτού χάσει ταχύτητα και τελικά καεί στην ατμόσφαιρα, στις 8 Ιανουαρίου 1958. Λίγο μετά, το Φεβρουάριο του ίδιου έτους, οι ΗΠΑ έστειλαν στο διάστημα τον πρώτο τους δορυφόρο, τον Explorer 1. Μετά τον Σπούτνικ 1 ακολούθησαν πολλές πρωτιές: ο πρώτος ζωντανός οργανισμός στο διάστημα, η σκυλίτσα Λάϊκα (Σπούτνικ 2 στις 3 Nοεμβρίου 1957), η πρώτη φωτογραφία της Γης από το διάστημα (Explorer 6 το 1959), ο πρώτος άνθρωπος στο διάστημα, ο σοβιετικός Γιούρι Γκαγκάριν (Βοστόκ 1 το 1961), η πρώτη γυναίκα στο διάστημα, η σοβιετική Βαλεντίνα Τερέσκοβα (Βοστόκ 6 το 1963), και ο πρώτος άνθρωπος στη Σελήνη, ο αμερικανός Νιλ 'Αρμστρονγκ (Απόλλων 11 το 1969). Ο «Ψυχρός Πόλεμος» στο διάστημα τελείωσε το 1975, με το κοινό πρόγραμμα «Απόλλων-Σογιούζ», όταν πρώτη φορά Αμερικανοί και Σοβιετικοί συνεργάστηκαν σε μια επιστημονική αποστολή. Σήμερα πάνω από 1.400 εν λειτουργία τεχνητοί δορυφόροι βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη. Σήμερα, επίσης, μπορεί να δει κανείς αντίγραφα του Σπούτνικ σε διάφορα μουσεία σε όλον τον κόσμο. Και βεβαίως, προς τιμήν του, έχουν πάρει το όνομά του διάφορα πράγματα, με πιο χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα το ομώνυμο μέσο ενημέρωσης της Ρωσίας. http://news.in.gr/features/article/?aid=1500165410

Σε ανθρώπινες δραστηριότητες ίσως οφείλονται 728 σεισμοί παγκοσμίως. Σε 728 εκτιμώνται οι καταγεγραμμένοι σεισμοί στον πλανήτη μας, οι οποίοι κατά τα τελευταία 150 χρόνια μπορεί να οφείλονται σε διάφορες ανθρώπινες δραστηριότητες και όχι σε καθαρά φυσικά αίτια. Από αυτούς, οι έξι φέρονται να έχουν συμβεί στην Ελλάδα, όλοι στο πλαίσιο δημιουργίας φραγμάτων και τεχνητών λιμνών. Οι γεωεπιστήμονες που είναι υπεύθυνοι για τη «Βάση Δεδομένων Ανθρωπογενών Σεισμών» (HiQuake), την πιο πλήρη του είδους της διεθνώς, έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο περιοδικό Seismological Research Letters, της Σεισμολογικής Εταιρείας της Αμερικής. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, οι τρεις κυριότερες αιτίες πρόκλησης σεισμών είναι οι εξορυκτικές-μεταλλευτικές δραστηριότητες (37% - συχνά εξαιτίας της κατάρρευσης στοών), η δημιουργία μεγάλων φραγμάτων νερού (23%) και οι συμβατικές μέθοδοι άντλησης πετρελαίου και αερίου (15%). Άλλες αιτίες είναι οι δραστηριότητες γεωθερμικής ενέργειας (8%), οι υπόγειες πυρηνικές εκρήξεις (3%), ακόμη και η ανέγερση μεγάλων ουρανοξυστών που ασκούν μεγάλο βάρος στο υπέδαφος (0,5%). Όχι αμελητέοι (4%) είναι επίσης οι σεισμοί εξαιτίας αντισυμβατικών μεθόδων άντλησης πετρελαίου και φυσικού αερίου με χρήση της τεχνικής της υδραυλικής ρωγμάτωσης (εισροή νερού με μεγάλη πίεση σε υπόγεια ρήγματα). Η βάση δεδομένων Human-Induced Earthquake Database (HiQuake), αναπτύχθηκε το 2016 από βρετανούς επιστήμονες των Πανεπιστημίων Ντάραμ και Νιούκαστλ, με επικεφαλής τον υδρογεωλόγο Μάιλς Ουίλσον. Οι επιστήμονες βασίσθηκαν τόσο σε επιστημονικές μελέτες, όσο και σε αναφορές των μέσων ενημέρωσης. Ο παλαιότερος ανθρωπογενής σεισμός που περιλαμβάνει η βάση δεδομένων, είναι από το 1868 στην Αυστραλία και αποδίδεται σε εξορυκτική δραστηριότητα. Οι περισσότεροι ανθρωπογενείς σεισμοί είναι μικροί της τάξης των τριών έως τεσσάρων βαθμών, αλλά ορισμένοι είναι πολύ ισχυροί. Ο ισχυρότερος σεισμός που περιλαμβάνεται στη βάση δεδομένων, είναι αυτός ισχύος 7,9 βαθμών, ο οποίος προκλήθηκε στην περιοχή Σιτσουάν της Κίνας το 2008 πιθανώς λόγω της δημιουργίας ενός μεγάλου φράγματος νερού σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από το επίκεντρο. Αλλά και ο πιο πρόσφατος καταστροφικός σεισμός στο Νεπάλ ισχύος 7,8 βαθμών το 2015 αποδόθηκε από ορισμένους επιστήμονες στην άντληση υπόγειων υδάτων. Συχνά, προϋπάρχει τεκτονικό στρες προερχόμενο από φυσικές γεωλογικές δυνάμεις και η ανθρώπινη δραστηριότητα αποτελεί την τελευταία σταγόνα στο ποτήρι, που «πυροδοτεί» το σεισμό. Εξίσου συχνή όμως είναι η διαφωνία ειδικών και μη κατά πόσο ένας σεισμός οφείλεται (και) στους ανθρώπους. Οι ίδιοι οι δημιουργοί της HiQuake αναγνώρισαν πως είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει σαφής απόδειξη ότι όντως ένας σεισμός οφείλεται στους ανθρώπους, αν και αυτό, όπως είπαν, δεν πρέπει να μας καθησυχάζει. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τη διεθνή βάση δεδομένων, έχουν πιθανώς γίνει έξι σεισμοί σχετιζόμενοι με την ανθρώπινη δραστηριότητα, όλοι στο πλαίσιο της δημιουργίας φραγμάτων και αντίστοιχων τεχνητών λιμνών που συγκρατούν μεγάλους όγκους νερού: Μαραθώνα (1938 - 5,7 βαθμοί), Κρεμαστών Αιτωλοακαρνανίας-Ευρυτανίας (1966 - 6,2 βαθμοί), Καστρακίου Αιτωλοακαρνανίας-Αχελώου (1969 - 4,6 βαθμοί), Πουρναρίου Άρτας-Αράχθου (1981 - 5,6 βαθμοί), Ασωμάτων Βέροιας (1984 - 5,4 βαθμοί) και Πολυφύτου Κοζάνης-Αλιάκμονα (1995 - 6,5 βαθμοί - ο ισχυρότερος ανθρωπογενής σεισμός στη χώρα μας). «Όλες οι ανθρωπογενείς δραστηριότητες επηρεάζουν τις δυνάμεις που δρουν στο φλοιό της Γης, για παράδειγμα προσθέτοντας ή αφαιρώντας μάζα, συνεπώς δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι η Γη αντιδρά σε αυτές τις αλλαγές, μερικές φορές με πρόκληση σεισμών», δήλωσε ο Ουίλσον. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, θα πρέπει να αναμένεται αύξηση των ανθρωπογενών σεισμών στο μέλλον, καθώς οι πιέσεις στη Γη εκ μέρους των ανθρώπων θα αυξηθούν, π.χ. λόγω της εντεινόμενης αναζήτησης και αξιοποίησης της υπόγειας γεωθερμικής ενέργειας ή της μελλοντικής υπόγειας αποθήκευσης του διοξειδίου του άνθρακα, για να μην επιβαρύνει ως «αέριο του θερμοκηπίου» την κλιματική αλλαγή. Επίσης, τα ορυχεία τείνουν να φθάνουν όλο και βαθύτερα και να είναι όλο και πιο εκτεταμένα, τα μεγάλα φράγματα νερού γίνονται όλο και συχνότερα, ενώ κτίζονται όλο και μεγαλύτερα κτίρια σε διάφορα μέρη του κόσμου λόγω της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165389

Νόμπελ Φυσικής για τον εντοπισμό των βαρυτικών κυμάτων. Η Σουηδική Βασιλική Ακαδημία Επιστημών ανακοίνωσε το μεσημέρι της 3ης Οκτωβρίου 2017 ότι το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2017 απονέμεται κατά το ήμισυ στον καθηγητή Rainer Weiss του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), και κατά το άλλο ήμισυ στους καθηγητές Barry C. Barich του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια (Cal Tech), Kip Thorne του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια (Cal Tech). Οι ερευνητές αυτοί πρωτοστάτησαν στη δημιουργία και την ανάπτυξη των ειδικών παρατηρητηρίων LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory) τα οποία εντόπισαν και τελικά απέδειξαν την πραγματικότητα της ύπαρξης των βαρυτικών κυμάτων που είχε προβλέψει η Θεωρία της Γενικής Σχετικότητας του Albert Einstein από το 1916. Ο Ράινερ Βάις, γεννημένος το 1932, είναι αμερικανός φυσικός γνωστός για τη συνεισφορά του στην βαρυτική φυσική και αστροφυσική. Είναι ομότιμος καθηγητής Φυσικής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης και πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας COBE. Ο Μπάρι Μπαρις, γεννημένος το 1936, είναι αμερικανός καθηγητής Πειραματικής Φυσικής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια και θεωρείται ειδήμων στα βαρυτικά κύματα. Ο Κιπ Θορν, γεννημένος το 1940, είναι αμερικανός θεωρητικός φυσικός γνωστός για τις συνεισφορές του στη θεωρία της βαρύτητας και στην αστροφυσική. Επί μακρόν φίλος και συνάδελφος του Στήβεν Χόκινγκ και του Καρλ Σέιγκαν, σταδιοδρόμησε ως καθηγητής της Θεωρητικής Φυσικής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια και θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους ειδικούς παγκοσμίως στις αστροφυσικές πτυχές της Θεωρίας της Σχετικότητας. Η ύπαρξη Βαρυτικών Κυμάτων είναι μία από τις πλέον εντυπωσιακές προβλέψεις της Γενικής Σχετικότητας, που όμως έμεναν επί 100 χρόνια απαρατήρητα, μέχρις ότου στις 14 Σεπτεμβρίου 2015, στα δύο εργαστήρια LIGO (που είχαν δημιουργηθεί για τον εντοπισμό Βαρυτικών Κυμάτων) σήμανε συναγερμός! Τα δύο εργαστήρια, στη Λουϊζιάνα και στην Ουάσιγκτον σε απόσταση 3.000 χλμ. μεταξύ τους, είχαν μερικές μόνον ημέρες από τότε που είχαν τεθεί σε λειτουργία μετά την αναβάθμισή τους σε νέα επίπεδα ακρίβειας και ευαισθησίας, και με την πρώτη πέτυχαν διάνα! Εκείνη την ημέρα (στις 12:51 μ.μ. ώρα Ελλάδος) εντόπισαν την σύγκρουση δύο “Μαύρων Τρυπών”, η μία με μάζα 36 ηλιακών μαζών και η άλλη με 29 ηλιακές μάζες σε απόσταση 1,3 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Λίγο πριν από την σύγκρουση οι δύο μαύρες τρύπες περιφέρονταν η μία γύρω από την άλλη 250 φορές το δευτερόλεπτο ενώ η ταχύτητα περιφοράς τους έφτανε τα 150.000 χλμ. το δευτερόλεπτο (το 50% της ταχύτητας του φωτός). Με τη σύγκρουση δημιουργήθηκε μία μεγαλύτερη μαύρη τρύπα η μάζα της οποίας εξαρτάται από την γεωμετρία και το σπιν της σύγκρουσης κι έτσι δεν είναι το σύνολο των επί μέρους μαύρων τρυπών γιατί ένα 5% περίπου εκπέμπεται με την μορφή της ενέργειας των βαρυτικών κυμάτων που παράγονται κατά την σύγκρουση. Έτσι κι εδώ αντί των 65 ηλιακών μαζών είχαμε την δημιουργία μιας μαύρης τρύπας 62 ηλιακών μαζών. Οι τρεις “χαμένες” ηλιακές μάζες μετετράπησαν σε ενέργεια βαρυτικών κυμάτων η οποία ως ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία θα ήταν αντίστοιχη με την ενέργεια που εκπέμπουν ένα δισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια ήλιοι (1021) ή 50 φορές όλοι οι γαλαξίες του Σύμπαντος! Γιατί με βάση την περίφημη εξίσωση του Einstein (E=mc2) εάν αντικαταστήσουμε το “m” με τις 3 ηλιακές μάζες (ένα συγκλονιστικά τεράστιο ποσό) πολλαπλασιαζόμενο με το τετράγωνο της ταχύτητας του φωτός (c2) θα μας δώσει το αδιανόητο νούμερο που αντιστοιχεί στην ενέργεια που απελευθερώνουν ένα δισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια ήλιοι (1021). Παρ’ όλα αυτά η παραμόρφωση που κατέγραψαν τα δύο συμβολόμετρα LIGO δεν υπερέβαινε τα τέσσερα χιλιοστά της διαμέτρου ενός πρωτονίου, ενώ η πιθανότητα κάποιου λάθους στη παρατήρηση αυτή ήταν μία στο εκατομμύριο, που στην ουσία αποτελεί μία βεβαιότητα! Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. O ΑΪΝΣΤΑΪN KAI TA BAΡYTIKA KYMATA Όπως είναι γνωστό η μεγαλύτερη ανακάλυψη του Einstein ήταν η διαπίστωσή του πως η βαρύτητα δεν είναι στην πραγματικότητα μία δύναμη αλλά το αποτέλεσμα της παραμόρφωσης των τεσσάρων διαστάσεων του χωρόχρονου. Οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο κομμάτι ύλης, πλανήτης, άστρο, ή γαλαξίας, παραμορφώνει την δομή του χωρόχρονου γύρω του. Καθώς τα διάφορα αντικείμενα κινούνται μέσα στο Σύμπαν είναι σαν να κυλάνε μέσα, έξω, και γύρω απ’ αυτές τις παραμορφώσεις, ενώ η κίνηση τους επηρεάζεται απ’ αυτές παρ’ όλο που δεν μπορούμε να τις δούμε. Αντίθετα, εκείνο το οποίο βλέπουμε είναι το αποτέλεσμα που έχει στα διάφορα αυτά αντικείμενα η επίδραση της φαινομενικά μυστηριώδους δύναμης που ονομάζουμε βαρύτητα, με άλλα λόγια “η ύλη λεει στο χωρόχρονο πώς θα καμπυλωθεί και ο βαθμός καμπύλωσης του χωρόχρονου υπαγορεύει στην ύλη πώς θα κινηθεί”, όπως τόσο χαρακτηριστικά έγραφε πριν από χρόνια ο αείμνηστος καθηγητής John Archibald Wheeler. Τα τελευταία 100 χρόνια, η βαρυτική θεωρία του Einstein έχει γίνει αποδεκτή ως η πιο ικανοποιητική απ’ όλες τις άλλες. Επί πλέον η θεωρία αυτή περιλαμβάνει με τον καλύτερο τρόπο όλα όσα γνωρίζουν μέχρι σήμερα οι επιστήμονες για τη βαρύτητα. Παρ’ όλα αυτά ακόμη κι αυτή άφηνε ορισμένα βασικά ερωτήματα αναπάντητα, όπως: η παραμόρφωση του χωρόχρονου συμβαίνει άραγε «αστραπιαία» ή μήπως μεταδίδεται με τη μορφή κυμάτων; Η αναζήτηση του Einstein για μια απάντηση στο ερώτημα αυτό, τον οδήγησε σε μία εκπληκτική εκτίμηση: ακριβώς όπως υπάρχουν κύματα φωτός που μεταφέρουν ενέργεια από μέρος σε μέρος, έτσι θα πρέπει να υπάρχουν και βαρυτικά κύματα τα οποία μεταφέρουν ενέργεια από τόπο σε τόπο. Θεώρησε δηλαδή ότι οι βαρυτικές δυνάμεις ακτινοβολούνται προς τα έξω σαν τα κύματα που δημιουργούνται από την πτώση μιας πέτρας στο νερό μιας λίμνης. Οι αναζητήσεις του Einstein τον οδήγησαν δηλαδή σε μια εκπληκτική διαπίστωση: ακριβώς όπως τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα δημιουργούνται από την κίνηση ηλεκτρικών φορτίων και διαδίδονται στον χωρόχρονο, έτσι θα πρέπει να υπάρχουν και βαρυτικά κύματα που θα δημιουργούνται από τη βίαιη μετακίνηση μεγάλων μαζών και θα εμφανίζονται ως πτυχώσεις στη δομή του χωρόχρονου. Ο Einstein υπέθεσε ότι διάφορα καταστροφικά κοσμικά συμβάντα, όπως η τελική εκρηκτική κατάρρευση ενός ετοιμοθάνατου άστρου, ή η σπειροειδής σύμπτυξη ενός ζεύγους άστρων νετρονίων ή μαύρων τρυπών, θα πρέπει να εκπέμπουν κύματα βαρύτητας στο Διάστημα με ταχύτητα ίση με την ταχύτητα του φωτός. Παρ’ όλα αυτά ο Einstein πίστευε ότι αφού η βαρύτητα είναι η πιο αδύναμη από τις θεμελιώδεις δυνάμεις, με ισχύ 100 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων τρισεκατομμύρια φορές μικρότερη της ηλεκτρομαγνητικής αλληλεπίδρασης (δύναμης), η επίδραση των βαρυτικών κυμάτων θα πρέπει να ήταν εξ ίσου αδύναμη οπότε δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν αντιληπτά. Γι’ αυτό, άλλωστε, και δεν είχαν εντοπιστεί μέχρι τώρα. Κι έτσι η θεωρία του Einstein για τα βαρυτικά κύματα παρέμενε χωρίς αποδείξεις. Ο ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΒΑΡΥΤΙΚΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ Κι όμως στις 11 Φεβρουαρίου 2016 η ομάδα ερευνητών στα εργαστήρια LIGO ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα της παρατήρησης που έγινε στις 14 Σεπτεμβρίου 2015. Και δεν έφτανε μόνον αυτό αφού στα μέσα Ιουνίου 2016 το LIGO ξαναχτύπησε και πάλι όταν οι ερευνητές του ανακοίνωσαν τον εντοπισμό ενός ακόμη σήματος που παρατηρήθηκε τα ξημερώματα της 26ης Δεκεμβρίου του 2015 και το οποίο προέρχονταν από την σύγκρουση, και τις τελευταίες 27 περιφορές πριν απ’ αυτή, δύο μικρότερων μαύρων τρυπών (14 και 8 ηλιακών μαζών) και σε απόσταση 1,4 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Η δεύτερη αυτή σύγκρουση είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία μιας μαύρης τρύπας 21 ηλιακών μαζών ενώ τα υλικά μιας ολόκληρης ηλιακής μάζας είχαν μετατραπεί, σε κλάσμα του δευτερολέπτου, σε βαρυτική ενέργεια η οποία έφτασε στη Γη με την μορφή κυματισμών στο χωροχρονικό συνεχές του Σύμπαντος και η οποία αντιστοιχεί με την εκπομπή ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας ίσης μ’ αυτήν που εκπέμπουν ένα τρισεκατομμύριο γαλαξίες σαν τον δικό μας. Ένα χρόνο αργότερα, στις 4 Ιανουαρίου 2017, παρατηρήθηκε ένα τρίτο σήμα το οποίο προέρχονταν κι αυτό από την σύγκρουση δύο μαύρων τρυπών (αυτή τη φορά 31 και 19 ηλιακών μαζών). Το τέταρτο σήμα παρατηρήθηκε στα μέσα του περασμένου Αυγούστου και η ανακοίνωση του εντοπισμού του έγινε προ ημερών (27 Σεπτεμβρίου) στη συνάντηση των υπουργών επιστήμης και έρευνας των κρατών του G7 που έγινε στο Τορίνο της Ιταλίας, ενώ οι λεπτομέρειες της ανακάλυψης θα δημοσιευθούν στο περιοδικό Physical Review Letters της American Physical Society (https://dcc.ligo.org/LIGO-P170814/public/main). Τα βαρυτικά αυτά κύματα προέρχονταν από την σύγκρουση δύο μαύρων τρυπών με μάζα 25 και 30 φορές την μάζα του Ήλιου μας σε απόσταση 1,8 δις ετών φωτός (προς την κατεύθυνση του αστερισμού του Ηριδανού) και εντοπίστηκαν από τα τρία εργαστήρια στις 14 του περασμένου Αυγούστου. Εάν μάλιστα αληθεύουν και οι φήμες που κυκλοφόρησαν στα μέσα του περασμένου Αυγούστου τότε οι ανιχνευτές LIGO ίσως να εντόπισαν και μία πέμπτη σύγκρουση η οποία δημιούργησε βαρυτικά κύματα από την συγχώνευση δύο άστρων νετρονίων (πάλσαρ) που αυτή τη φορά βρίσκονταν στον γαλαξία NGC4993 σε απόσταση 130 εκατομμυρίων ετών φωτός προς την κατεύθυνση του αστερισμού της Ύδρας. ΑΣΤΡΑ ΝΕΤΡΟΝΙΩΝ ή ΠΑΛΣΑΡ Τέτοιου είδους συγκρούσεις ήταν αναμενόμενες από το 1974 όταν δύο αμερικανοί αστροφυσικοί, ο καθηγητής Joseph Taylor και ο μεταπτυχιακός του φοιτητής Russel Hulse, ανακάλυψαν συνολικά 40 νέα πάλσαρ, μεταξύ των οποίων κι ένα διπλό σύστημα άστρων νετρονίων. Σύμφωνα με την Γενική Σχετικότητα του Άλμπερτ Einstein τα δύο αυτά πάλσαρ θα έπρεπε να εκπέμπουν μεγάλες ποσότητες βαρυτικής ακτινοβολίας και ως εκ τούτου θα έπρεπε να χάνουν ενέργεια με αποτέλεσμα οι τροχιές τους να ελαττώνονται συνεχώς ενώ η περίοδος περιφοράς τους να μικραίνει αφού σύμφωνα με τον Einstein ένα τέτοιο διπλό αστρικό σύστημα εκπέμπει βαρυτικά κύματα. Παρ’ όλο που οι μεταβολές που μετρήθηκαν ήταν πάρα πολύ μικρές, εντούτοις αντιστοιχούσαν με μεγάλη ακρίβεια στις τιμές που προέβλεπε η Γενική Σχετικότητα, γεγονός που αποτελούσε μια έμμεση έστω ένδειξη ότι τα βαρυτικά κύματα που προέβλεψε ο Einstein έπρεπε όντως να υπάρχουν. Υπολογίστηκε μάλιστα ότι τα δύο αυτά άστρα νετρονίων θα συγκρουστούν σε περίπου 300 εκατομμύρια χρόνια. Για την ανακάλυψή τους αυτή οι δύο ερευνητές έλαβαν το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής του 1993, αφού ο εντοπισμός του διπλού αυτού πάλσαρ θεωρήθηκε ότι πρόσθετε ένα φυσικό εργαστήριο για την μελέτη της βαρύτητας και των βαρυτικών κυμάτων. Είναι ήδη γνωστό ότι η ύπαρξη των πάλσαρ είναι αποτέλεσμα της απότομης και υπερβολικά γρήγορης βαρυτικής κατάρρευσης των υλικών της καρδιάς ενός γιγάντιου άστρου και στη τρομαχτική συμπίεση του αστρικού κέντρου. Κάτω από την τεράστια αυτή συμπίεση τα αρνητικά φορτισμένα ηλεκτρόνια συγχωνεύονται με τα θετικά φορτισμένα πρωτόνια του πυρήνα με αποτέλεσμα την δημιουργία νετρονίων και νετρίνων. Κι ενώ τα νετρίνα δραπετεύουν άμεσα από το άστρο, μεταφέροντας μάλιστα και αρκετή από την ενέργειά του, τα νεοσχηματισμένα νετρόνια παραμένουν εκεί και ενώνονται με τα ήδη υπάρχοντα νετρόνια των ατομικών πυρήνων. Αποτέλεσμα αυτής της συμπίεσης είναι η δημιουργία μιας σφαίρας μερικών χιλιομέτρων με την πιο λεία, στερεή επιφάνεια που έχει γνωρίσει ποτέ το Σύμπαν. Βρισκόμαστε δηλαδή αντιμέτωποι μ’ ένα άστρο νετρονίων που περιστρέφεται σαν σβούρα δεκάδες ή και εκατοντάδες φορές κάθε δευτερόλεπτο. Υλικά από ένα τέτοιο άστρο με μέγεθος όσο είναι το κεφάλι μιας καρφίτσας, θα «ζύγιζαν» ένα εκατομμύριο τόνους, όσο δέκα σύγχρονα αεροπλανοφόρα, ενώ ένα μωρό 5 κιλών στην επιφάνειά του θα «ζύγιζε» 50 εκατομμύρια τόνους! Αν η Γη μας είχε συμπιεστεί σε μια σφαίρα με την πυκνότητα που έχει ένα τέτοιο άστρο θα χωρούσε άνετα στο εσωτερικό του κλειστού Σταδίου «Ειρήνης και Φιλίας». Όταν λοιπόν δύο τέτοια άστρα νετρονίων βρεθούν το ένα δίπλα στο άλλο, αρχίζει ένας «ναπολιτάνικος χορός» που αργά ή γρήγορα θα καταλήξει στην σύγκρουσή τους και στη δημιουργία μιας Μαύρης Τρύπας με το 90% των υλικών των δύο πάλσαρ. Κατά την διάρκεια όμως της σύγκρουσης μία ποσότητα υλικών ίση με χίλιες φορές τα υλικά της Γης μετατρέπονται σε βαρέα χημικά στοιχεία, ενώ συγχρόνως εκπέμπονται τεράστιες ποσότητες βαρυτικών κυμάτων καθώς και εκλάμψεις ακτίνων γάμα. ΟΙ ΑΝΙΧΝΕΥΤΕΣ LIGO Προς το παρόν οι ανιχνευτές LIGO είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουμε για τον εντοπισμό των Βαρυτικών Κυμάτων. Καθένας από τους ανιχνευτές αυτούς αποτελείται από δύο κυλινδρικούς βραχίονες, κάθετους μεταξύ τους, με μήκος 4 χλμ. ο καθένας σε απόλυτο σχεδόν κενό που φτάνει να είναι ίσο με το ένα τρισεκατομμυριοστό της ατμοσφαιρικής πίεσης που επικρατεί στην επιφάνεια της θάλασσας. Στο εσωτερικό των κυλίνδρων εκπέμπονται δέσμες ακτίνων λέιζερ που ανακλώνται συνεχώς από καθρέφτες με αποτέλεσμα η απόσταση των 4 χλμ. να αυξάνεται κατά 280 φορές κάνοντας έτσι το μήκος κάθε βραχίονα ουσιαστικά να είναι ίσο με 1.120 χλμ. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να μετρήσουμε απειροελάχιστες διακυμάνσεις μέχρι και μήκους ενός δεκάκις χιλιοστού της διαμέτρου ενός πρωτονίου. Η διακύμανση αυτή είναι τόσο απειροελάχιστη ώστε η απόσταση μεταξύ της Γης και του πλησιέστερου άστρου σ’ εμάς μετά τον Ήλιο (του Εγγύτατου του Κενταύρου σε απόσταση 40 τρισεκατομμυρίων χλμ.) δεν υπερβαίνει το πάχος μιας ανθρώπινης τρίχας! Στην ουσία οι ανιχνευτές των εργαστηρίων LIGO δεν είναι τίποτε άλλο παρά τεράστια συμβολόμετρα, με τα οποία μελετάμε φαινόμενα συμβολής κυμάτων. Πρόκειται δηλαδή για μία τεχνική που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην πιο απλή της μορφή το 1887 στο πείραμα «Michelson-Morley», αν και το LIGO είναι ουσιαστικά 144.000 φορές μεγαλύτερο εκείνου. Σήμερα η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται ευρέως στην Αστρονομία, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του συστήματος των 66 ραδιοτηλεσκοπίων ALMA (Atacama Large Millimeter/submillimeter Array) του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου που είναι εγκατεστημένα στη Χιλή. Η δημιουργία δύο τέτοιων εργαστηρίων LIGO εγκατεστημένων σε τόσο μεγάλη απόσταση μεταξύ τους είναι απαραίτητη γιατί οι ανιχνευτές αυτοί είναι τόσο ευαίσθητοι ώστε μπορούν να καταγράψουν τους κραδασμούς από την διέλευση ενός φορτηγού στην περιοχή τους, μέχρι και τις διακυμάνσεις ενός μικρού σεισμού χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Η μεγάλη απόστασή τους χρησιμεύει επίσης και στον καλύτερο εντοπισμό της απόστασης της πηγής των βαρυτικών κυμάτων γιατί λόγω της απόστασης καταγράφονται οι ίδιες βαρυτικές ταλαντώσεις, αλλά με μια ελάχιστα μικρή χρονική καθυστέρηση ίση με δέκα χιλιοστά του δευτερολέπτου, ενώ η προσθήκη και του τρίτου εργαστηρίου στην Πίζα της Ιταλίας (VIRGO) βοηθάει ακόμη περισσότερο στον εντοπισμό. Σε τελική ανάλυση η ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων του LIGO μάς ανοίγει ένα καινούργιο παράθυρο ανακαλύψεων αφού μπορούμε να «ακούσουμε» για πρώτη φορά τους ψιθύρους του Σύμπαντος να μάς «μιλάνε», μια και οι συχνότητες των βαρυτικών αυτών κυμάτων είναι συχνότητες που μπορεί να ακούσει το ανθρώπινο αυτί. Γιατί τα βαρυτικά κύματα μπορούν να περιγράψουν τη βίαιη προέλευσή τους, ενώ η συχνότητα και η ένταση τους στο χρόνο μας αποκαλύπτουν την ιστορία της πηγής που τα δημιούργησε, την μάζα, την ταχύτητα περιστροφής, το σχήμα της τροχιάς, την θέση της και την απόστασή της. Κι όχι μόνο, αφού μπορούν επίσης να μας αποκαλύψουν και το τι συνέβη στα πρώτα κλάσματα του δευτερολέπτου μετά τη γέννηση του Σύμπαντος. Γιατί, όπως η μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου είναι η ηλεκτρομαγνητική υπογραφή της Μεγάλης Έκρηξης, μπορεί να υπάρχει επίσης κι ένα υπόβαθρο βαρυτικών κυμάτων που ίσως να δημιουργήθηκε με την απότομη διόγκωση του Σύμπαντος στην φάση της πληθωριστικής του διαστολής στα πρώτα τρισεκατομμυριοστά του πρώτου δευτερολέπτου της ύπαρξής του. Κι έτσι στο άμεσο μέλλον υπολογίζεται ότι θα υπάρξουν ακόμη πιο μεγάλες δυνατότητες απ’ ότι προηγουμένως αφού η έκταση των παρατηρήσεων των ανιχνευτών αυτών θα επεκταθεί με την δημιουργία κι άλλων ανιχνευτών όχι μόνο στην επιφάνεια της Γης αλλά και στο διάστημα (LISA). Στους επόμενους μήνες μάλιστα προβλέπεται ότι θα υπάρξουν πολλές ακόμη καταγραφές βαρυτικών κυμάτων, ενώ στα επόμενα δύο χρόνια τέτοιου είδους καταγραφές αναμένεται ότι θα γίνονται σε καθημερινή βάση εμπλουτίζοντας ουσιαστικά τις γνώσεις μας για το Σύμπαν. ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΜΑΥΡΩΝ ΤΡΥΠΩΝ Ο Έλληνας ερευνητής Βασίλης Πασχαλίδης στο Princeton University έχει κάνει ειδική προσομοίωση της πρώτης σύγκρουσης μαύρων τρυπών που ανίχνευσε το LIGO, και ιδιαίτερα τις τελευταίες 5 τροχιές πριν από τη σύγκρουση (τα τελευταία δηλαδή 360 χιλιοστά του δευτερολέπτου). Η προσομοίωση πραγματοποιήθηκε μέσω της αριθμητικής επίλυσης των εξισώσεων του Αϊνστάιν με χρήση υπερυπολογιστών και το βίντεο που δείχνει τις μελανές οπές και τα βαρυτικά κύματα που εκπέμπουν μπορείτε να το δείτε εδώ: Θα δείτε πως η μια από τις μαύρες τρύπες (μαύροι δίσκοι στο βίντεο που δηλώνουν τους ορίζοντες γεγονότων τους) είναι μεγαλύτερη από την άλλη που υποδηλώνει πως έχει μεγαλύτερη μάζα. Δηλαδή η μεγάλη μαύρη τρύπα έχει 36 ηλιακές μάζες και η μικρή 29 ηλιακές μάζες. Τα κυανά, πράσινα και κίτρινα χρώματα δείχνουν τα βαρυτικά κύματα με το πράσινο να υποδηλώνει μεγάλο θετικό πλάτος κυμάτων και το κυανό μεγάλο αρνητικό πλάτος. Ο χρόνος αναγράφεται πάνω δεξιά σε χιλιοστά του δευτερολέπτου (ms). http://physicsgg.me/2017/10/02/%ce%b2%cf%81%ce%b1%ce%b2%ce%b5%ce%af%ce%bf-%ce%bd%cf%8c%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%bb-%cf%86%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-2017/

«Soyuz-FG»με το «Progress MC-07» Η εκτόξευση έχει προγραμματιστεί από το Μπαϊκονούρ 17 Δεκέμβρη 2017. https://www.roscosmos.ru/print/24159/

Ο Έλον Μασκ θέλει να στείλει ανθρώπους στον Αρη το 2024 Ανθρώπους στον Άρη το 2024 επιβεβαίωσε ότι στοχεύει να στείλει ο εκατομμυριούχος Έλον Μασκ, ιδρυτής των εταιρειών Tesla και Space X. Το αξιοσημείωτο είναι ότι το ίδιο διαστημικό σκάφος θα αξιοποιηθεί και στη Γη για να συντομεύσει δραστικά τα ταξίδια, μειώνοντας π.χ. σε μόνο 40 λεπτά την πτήση μεταξύ Νέας Υόρκης-Σαγκάης. Ο οραματιστής επιχειρηματίας παρουσίασε τα νέα σχέδιά του στην Αυστραλία, με κεντρικό άξονα, όπως είπε, τη μείωση του κόστους σε σχέση με τον προηγούμενο προγραμματισμό του. Εξήγησε ότι σκοπεύει να αναπροσαρμόσει τη Space X, έτσι ώστε να εστιασθεί σε μόνο έναν τύπο σκάφους, το οποίο θα κάνει τα πάντα, από πλανητικά έως διαπλανητικά ταξίδια. Το σκάφος με την ονομασία BFR θα μεταφέρει ανθρώπους γρήγορα από τη μία πόλη της Γης στην άλλη, αλλά, επίσης, θα μπορεί να τους πάει στον Άρη. Το πυραυλικό σύστημα, που θα έχει ύψος περίπου 106 μέτρων και πλάτος εννέα μέτρων, θα εκτοξεύει δορυφόρους, θα συνδέει τη Γη με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (όπως κάνουν τώρα τα Falcon 9 και Dragon της Space X), θα ταξιδεύει στη Σελήνη και στον Άρη και, κάπου ενδιάμεσα, θα μεταφέρει έως 100 επιβάτες από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο στη Γη. Δηλαδή, «με ένα σμπάρο πολλά τριγόνια», αφού, όπως τόνισε ο Μασκ, προέχει η μείωση του κόστους. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165145

Εύκαμπτο νέο τρανζίστορ για ηλεκτρονικά υψηλών επιδόσεων. Ομάδα μηχανικών του University of Wisconsin- Madison δημιούργησαν το πιο αποδοτικό εύκαμπτο τρανζίστορ (κρυσταλλολυχνία) στον κόσμο- και μαζί του, μια γρήγορη, απλή και οικονομική διαδικασία παραγωγής η οποία μπορεί εύκολα να αλλάζει κλίμακα, έτσι ώστε να προσαρμόζεται σε δεδομένα εμπορικής χρήσης. Πρόκειται για μια εξέλιξη η οποία θα μπορούσε να επιτρέψει σε κατασκευαστές να προσθέσουν «έξυπνες» ασύρματες δυνατότητες σε μεγάλες ή μικρές συσκευές και αντικείμενα, όπως wearable αισθητήρες και υπολογιστές για ανθρώπους και ζώα- οι οποίες μπορούν να κάμπτονται, να τεντώνονται και να μετακινούνται. Τα τρανζίστορ αποτελούν βασικά δομικά κομμάτια των μοντέρνων ηλεκτρονικών- και το επίτευγμα της ομάδας του UW-Madison είναι ιδιαίτερα σημαντικά, από την άποψη ότι αποτελεί πρόοδο σε έναν βιομηχανικό στάνταρ δύο δεκαετιών: Το εξαιρετικά λεπτό τρανζίστορ BiCMOS (bipolar complementary metal oxide semiconductor), που συνδυάζει δύο διαφορετικές τεχνολογίες, σε συνδυασμό με υψηλές επιδόσεις όσον αφορά σε ταχύτητα, χαμηλή κατανάλωση ενέργειας κ.α. «Το βιομηχανικό αυτό στάνταρ είναι πολύ καλό» λέει ο Ζενκιάνγκ (Τζακ) Μα, καθηγητής ηλεκτρολογίας- μηχανολογίας υπολογιστών του πανεπιστημίου. «Τώρα μπορούμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα με το τρανζίστορ μας- αλλά μπορεί και να κάμπτεται». Ο Μα και οι συνεργάτες του δημιούργησαν τα εύκαμπτα ηλεκτρονικά τους σε μια μονού κρυστάλλου νανομεμβράνη πυριτίου, σε ένα εύκαμπτο κομμάτι πλαστικού. Το «κλειδί» της όλης υπόθεσης είναι η διαδικασία που ανέπτυξαν για αυτή τη δουλειά, η οποία εξοικονομεί χρόνο και κόστος όσον αφορά στην παραγωγή των τρανζίστορ. Όπως υποστηρίζει ο Μα, είναι αυτή ακριβώς η διαδικασία που ανοίγει τον δρόμο για χρήση των νέων αυτών τρανζίστορ στη βιομηχανία. «Η ιδέα είναι η εξάπλωση των εύκαμπτων ηλεκτρονικών. Η πλατφόρμα μεγαλώνει» αναφέρει χαρακτηριστικά. http://www.naftemporiki.gr/story/1281387/eukampto-neo-tranzistor-gia-ilektronika-upsilon-epidoseon Μαλακό ρομπότ- οριγκάμι. Εμπνεόμενη από τα οριγκάμι με τα οποία έπαιζε μικρή, ερευνήτρια του Cape Western Reserve University ανέπτυξε ένα μαλακό ρομπότ το οποίο θα μπορούσε κάποια στιγμή να χρησιμοποιείται ως τμήμα γραμμών παραγωγής, σε εγχειρήσεις ή ακόμα και σε διαστημικές αποστολές. Η Κιζού Λι και το εργαστήριό της έκαναν τη μετάβαση από χάρτινα ρομπότ σε μοντέλα που έχουν δημιουργηθεί μέσω 3D εκτύπωσης τα οποία μπορούν να λυγίζουν, να συστέλλονται, να προεκτείνονται και να στρεβλώνονται. Το όνομα που έχει δώσει στον πρωτοποριακό αυτό μηχανισμό είναι TWISTER (TWISted TowEr Robot), και η έμπνευση πίσω του ήταν ένας πύργος οριγκάμι του Ιάπωνα καλλιτέχνη Μιχόκο Ταχιμπάνα, που χρησιμοποιεί πολλαπλά τμήματα οριγκάμι για τη δημιουργία μιας δομής πύργου. Σε προηγούμενες δουλειές της, χρησιμοποιώντας δομές από χαρτί, η ομάδα της Λι πρόσθεσε τρεις μικρότερες εκδοχές των πύργων αυτών στο ένα άκρο ενός μεγαλύτερου, και τα έκανε να λειτουργούν σαν τρία αντικριστά δάκτυλα, έτσι ώστε να μπορούν να πιάνουν αντικείμενα. Ενώ πραγματοποιούσαν δοκιμές με αυγά και ώριμα φρούτα, οι ερευνητές διαπίστωσαν πως, όταν ασκούνταν υπερβολική δύναμη, τα δάκτυλα αυτά την απορροφούσαν κατανέμοντάς την και αλλάζοντας το σχήμα τους. Αυτή η ιδιότητα, σύμφωνα με τους ερευνητές, επιδεικνύει τις δυνατότητες του σχεδίου αυτού για τη μεταχείριση εύθραυστων αντικειμένων χωρίς να απαιτούνται ειδικοί αισθητήρες και επίβλεψη από τους ανθρώπους- χειριστές. Η Λι πρόσφατα μετέφερε τα σχέδια TWISTER από το χαρτί σε τρισδιάστατα μοντέλα- κάτι που επέτρεψε τη δημιουργία πολύπλοκων σχεδίων οριγκάμι μέσω 3-D printing. «Μεταξύ των δυνατοτήτων για αυτό το ρομπότ είναι η μεταχείριση εύθραυστων αντικειμένων και η ευθεία αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων και ρομπότ, επειδή τα ρομπότ αυτά είναι μαλακά και ασφαλή» είπε η Λι, η οποία παρουσίασε την έρευνά της στην IEEE/RSJ International Conference on Intelligent Robots and Systems στο Βανκούβερ. «Το TWISTER διαφέρει πολύ από τα ρομπότ με τα άκαμπτα σώματα» πρόσθεσε. Σημειώνεται πως, για λόγους ασφαλείας, τα «σκληρά» ρομπότ κρατούνται μακριά από τους ανθρώπους σε εργοστάσια και γραμμές παραγωγής. «Εφόσον αυτό το ρομπότ μπορεί να φτιαχτεί από μαλακά υλικά, θα ήταν ασφαλής η χρήση του σε μια γραμμή παραγωγής δίπλα σε ανθρώπους» ανέφερε η ερευνήτρια. Μεταξύ άλλων, η Λι, σε συνεργασία με γιατρούς, διερευνά τρόπους συρρίκνωσης του ρομπότ έτσι ώστε να είναι δυνατή η εισαγωγή του στο σώμα για ελάχιστα επεμβατικές εγχειρήσεις. Επίσης, διερευνώνται πιθανές διαστημικές εφαρμογές- κυρίως για ρομποτικούς βραχίονες προοριζόμενους για χρήση στο διάστημα. http://www.naftemporiki.gr/story/1281348/malako-rompot-origkami

Νομίζω οτι βλέπουμε την πραγματικότητα μάλλον διαστρεβλωμενη! Ο παγκόσμιος πληθυσμός ειναι 7,5 δις.Αν αφαιρέσουμε τα παιδια και τους ηλικιωμενους με αρώστιες και ανοια μενουν περιπου 5,5 δις ανθρωποι που μπορουμε να ρωτησουμε την γνωμη τους και να μπορουν να απαντήσουν.Αν τους πουμε οτι η Γη ειναι επιπεδη το 99.99 % θα μα πει οτι η Γη ειναι στρογγυλή και το γνωρίζουν και εχουν δει εκατομμυρια φωτογραφίες πως ειναι ο πλανήτης μας.Αρα λοιπόν το θεμα διογκώνεται λογω της υπαρξης του Διαδικτύου οπου ο καθένας μπορει να γραψει οτι του κατέβει και να βρεθουν λιγοι ευπιστοι ή σαλεμένοι να το δεχτουν! Αρα ουσιαστικό προβλημα δεν υπάρχει! Οπως ελεγε και ο Ουμπερτο Εκο παλια που ο κοσμος μαζευόταν στα καφενεία και στις παμπ οταν καποιος ελεγε μια ανοησία η αλλοι τον εκραζαν με αποτελεσμα να σταματα τις ανοησίες ενω τωρα με το διαδικτυο η καθε ανοησία μενει γραμενη στο διηνεκες. Αυτο που χρειαζεται ειναι η γνώση να διαχεεται συνεχώς και εδω ερχομαι σε αυτο που γραφει ο kkokkolis (Τελευταία ρίχνω μια ματιά κάθε εβδομάδα και ο ρυθμός αναρτήσεων είναι τέτοιος που συνεχίζω να διαβάζω με άνεση από εκεί που είχα μείνει την τελευταία φορά, συνήθως από το μέσον της σελίδας. Το forum φθίνει. Και κατά τη γνώμη μου, όχι λόγω αυτών που γράφονται, αλλά εκείνων που δεν γράφονται.) και διαπιστώνω και εγω οτι υπαρχει μειωμενο ενδιαφέρον για το astrovox. Δεν ξερω τι συμβαινει αλλα αυτο πραγματικα με πονα! Πιστευω οτι εδω ο καθενας πλοηγος στο Διαδικτυο θα μπορουσε να βρει πολλα και ενδιαφεροντα θεματα!!! Μηπως πρεπει να βρουμε τροπους να (διαφημισουμε) το astrovox οπως ο καθενας μπορει!!!!

Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2017 Παρακολουθείστε live την ανακοίνωση του βραβείου Νόμπελ Φυσικής στις 3 Οκτωβρίου και ώρα 12:45 μ.μ. ΕΔΩ: www.nobelprize.org

Βραδιά του Ερευνητή. Την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου διεξήχθη η Βραδιά του Ερευνητή, μια μεγάλη γιορτή για την επιστήμη και την έρευνα, η οποία διοργανώνεται κάθε χρόνο σε περισσότερες από 300 πόλεις σε όλη την Ευρώπη. Με σύνθημα «Γνώρισε τη μαγεία της Έρευνας», η βραδιά πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, με ελεύθερη είσοδο, ενώ ως διοργανωτές συμμετείχαν ερευνητές από τα μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα της χώρας, όπως το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, το ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, το Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών και Ερευνητικό Κέντρο «ΑΘΗΝΑ» αλλά και πολλοί ακαδημαϊκοί, επιστημονικοί και εκπαιδευτικοί φορείς. Κεντρικός ομιλητής ήταν ο καθηγητής Χρήστος Ζερεφός, ακαδημαϊκός, με το ιδιαίτερα επίκαιρο θέμα «Όταν πάψουν τα ακραία καιρικά φαινόμενα να είναι ακραία». Οι επισκέπτες, μικροί και μεγάλοι, είχαν την ευκαιρία να διευρύνουν τη γνώση τους μέσα από ποικίλες πειραματικές επιδείξεις, διαδραστικά εργαστήρια, παιχνίδια και προβολές, ενώ απόλαυσαν σύγχρονα και καινοτόμα τεχνολογικά επιτεύγματα ελλήνων ερευνητών. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165101 Ο πρώτος δορυφόρος που θα γίνει (λαμπερό) έργο τέχνης. Τηλεπικοινωνιακοί, στρατιωτικοί, επιστημονικοί, περιβαλλοντικοί και πολλοί άλλοι δορυφόροι περνούν συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Αλλά ένας μελλοντικός δορυφόρος θα είναι ο πρώτος που θα αποτελέσει έργο τέχνης και μάλιστα τέτοιο, ώστε να τον βλέπουν όλοι. Ο καλλιτέχνης Τρέβορ Πάγκλεν και το Μουσείο Τέχνης της Νεβάδα των ΗΠΑ σχεδιάζουν να κατασκευάσουν και να στείλουν στο διάστημα ένα δορυφόρο με την ονομασία "Orbital Reflector" (Τροχιακός Ανακλαστής), ο οποίος θα αντανακλά το φως του Ήλιου. Θα πρόκειται για το πρώτο διαστημικό «γλυπτό», που θα είναι ορατό χωρίς τηλεσκόπιο από τους παρατηρητές στο έδαφος, καθώς θα βρίσκεται σε σχετικά χαμηλή τροχιά πάνω από τη Γη. Θα είναι φουσκωτό (ώστε να μπορεί να ξεδιπλωθεί, όταν εκτοξευθεί στο διάστημα), με σχήμα διαμαντιού και με μήκος 30 μέτρων. Σύμφωνα με τους έχοντες την πρωτότυπη ιδέα, θα είναι ο πρώτος δορυφόρος «που θα υπάρχει καθαρά ως καλλιτεχνική χειρονομία». Όπως είπε ο Πάγκλεν, «ο Orbital Reflector θα λέει: είμαι εδώ και σας δίνω μια ευκαιρία να κοιτάξετε στον ουρανό και να σκεφθείτε τι είναι αυτό που κοιτάτε». Ο Πάγκλεν και το Μουσείο αναζητούν χορηγούς για να χρηματοδοτήσουν την ιδέα τους, που έχει προϋπολογισμό 1,3 εκατ. δολαρίων. Ήδη έχουν εξασφαλίσει περίπου 53.000 δολάρια μέσω της πλατφόρμας μικροχρηματοδότησης καινοτομιών Kickstarter, ενώ από μεγαλύτερους δωρητές έχουν έως τώρα καλύψει περίπου το 60% του κόστους. Το διαστημικό φουσκωτό «γλυπτό» θα είναι κατασκευασμένο από ένα υλικό παρόμοιο με το Mylar, που θα διπλώνει και θα χωρά μέσα σε ένα δορυφόρο. Ο δορυφόρος με το «γλυπτό» στο εσωτερικό του θα εκτοξευθεί με έναν πυραυλο Falcon X της ιδιωτικής διαστημικής εταιρείας Space X στις αρχές του 2018, αν όλα πάνε καλά. Ο δορυφόρος θα κινείται σε ύψος περίπου 575 χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια του πλανήτη (ψηλότερα από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό) και, μόλις τεθεί σε τροχιά, θα ανοίξει αυτόματα και θα φουσκώσει το συνδεμένο «γλυπτό», που θα αντανακλά έντονα το φως του Ήλιου. Θα είναι ορατό σαν μια κουκίδα φωτός, που θα κινείται αργά στο νυχτερινό ουρανό. Οι σχετικές πληροφορίες θα αναρτηθούν στο διαδίκτυο, ώστε οι ενδιαφερόμενοι παρατηρητές να γνωρίζουν πότε θα περάσει πάνω από μια συγκεκριμένη τοποθεσία. Ο δορυφόρος-γλυπτό θα βρίσκεται σε τροχιά για αρκετές εβδομάδες και μετά θα πέσει στην ατμόσφαιρα της Γης και θα καεί. Το «γλυπτό» θα είναι συνεπώς παροδικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πάγκλεν στέλνει στο διάστημα ένα έργο τέχνης (ή, τέλος πάντων, έτσι το θεωρεί). Το 2012, στο πλαίσιο του έργου του "The last pictures" (Οι τελευταίες φωτογραφίες), έστειλε στο διάστημα μια συλλογή 100 ψηφιακών φωτογραφιών μέσα σε ένα τηλεπικοινωνιακό δορυφόρο, ο οποίος αναμένεται να παραμείνει για πάντα σε τροχιά (τουλάχιστον εωσότου ο Ήλιος «καταπιεί» τη Γη μετά από δισεκατομμύρια χρόνια). http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165092

NASA: Νέα καθυστέρηση για το μεγαλύτερο διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb. Ο διάδοχος του τηλεσκοπίου «Χαμπλ» (Hubble), το -υπό κατασκευή εδώ και χρόνια- μεγαλύτερο και πιο εξελιγμένο διαστημικό τηλεσκόπιο που θα έχει υπάρξει ποτέ, το «Τζέιμς Γουέμπ» (James Webb), θα καθυστερήσει κι άλλο. Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) ανακοίνωσε ότι η εκτόξευσή του, που είχε προγραμματισθεί για τον Οκτώβριο του 2018 (ύστερα από ήδη αρκετές προηγούμενες αναβολές), τώρα μετατίθεται για την άνοιξη του 2019. Το λεγόμενο «παράθυρο εκτόξευσης» διαρκεί μεταξύ του Μαρτίου και του Ιουνίου του 2019. Στο πλαίσιο της συνεργασίας της NASA με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA), το κόστους 8,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων νέο τηλεσκόπιο, που αρχικά αναμενόταν να εκτοξευθεί το 2010, θα μεταφερθεί από έναν ευρωπαϊκό πύραυλο Arian 5 στο λεγόμενο σημείο «Λαγκράνζ 2», σε απόσταση περίπου 1,5 εκατ. χλμ. από τη Γη. Αντίθετα με το Hubble, που βρίσκεται πολύ πιο κοντά, το James Webb θα είναι πολύ μακριά για να επιδιορθωθεί από αστροναύτες του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, αν παρουσιάσει κάποια βλάβη. Γι' αυτό, οι σχετικές δοκιμές των εξαρτημάτων του στο Διαστημικό Κέντρο Τζόνσον της NASA στο Χιούστον του Τέξας προχωρούν τόσο αργά, ώστε να διασφαλισθεί ότι κάτι δεν θα πάει στραβά. Το διαμέτρου 6,5 μέτρων υπέρυθρο τηλεσκόπιο θα προσφέρει νέες μεγάλες δυνατότητες σε χιλιάδες αστρονόμους σε όλο τον κόσμο για να μελετήσουν μια μεγάλη γκάμα αστρονομικών και αστροφυσικών φαινομένων: από τα άστρα και τους γαλαξίες του αρχέγονου σύμπαντος έως τις ατμόσφαιρες κοντινών εξωπλανητών. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500165070

Μπορεί μια θεότητα τεχνητής νοημοσύνης να αναλάβει τη βελτίωση της κοινωνίας; Ήταν θέμα χρόνου κάποιος να το σκεφθεί. Αφού οι άνθρωποι και οι θεοί τους δεν έχουν καταφέρει έως τώρα να δημιουργήσουν έναν παράδεισο επί της Γης, μήπως θα ήταν πιο έξυπνο να «ποντάρουν» σε έναν από μηχανής θεό; Αυτό ακριβώς σκέφθηκε ο πρώην μηχανικός της Google 'Αντονι Λεβαντόφσκι, ο οποίος ίδρυσε τη θρησκευτική ομάδα -αίρεση θα την έλεγαν παλαιότερα - «Η Οδός του Μέλλοντος» (Way of the Future), που θέλει να δημιουργήσει μια θεότητα τεχνητής νοημοσύνης, με στόχο να αναλάβει αυτή τη βελτίωση της κοινωνίας. Έτσι, μπορεί κάποιοι, όπως ο εκατομμυριούχος επιχειρηματίας Έλον Μασκ της Tesla και της Space X, να φοβούνται την τεχνητή νοημοσύνη όπως ο διάολος το λιβάνι, κάποιοι άλλοι όμως όπως ο Λεβαντόφσκι τη θεοποιούν. Η αποστολή της νέας τεχνο-αίρεσης όπως αναγράφεται στο ιδρυτικό καταστατικό της, σύμφωνα με τη βρετανική «Γκάρντιαν», είναι «να αναπτύξει και να προωθήσει μια θεότητα βασισμένη στην τεχνητή νοημοσύνη και, μέσω της κατανόησης και της λατρείας αυτής της θεότητας, να συμβάλει στη βελτίωση της κοινωνίας». Ο Λεβαντόφσκι βρίσκεται στο επίκεντρο μιας νομικής διαμάχης ανάμεσα στην Uber και στη θυγατρική Waymo της Google. Ο ίδιος υπήρξε συνιδρυτής της εταιρείας αυτόνομης οδήγησης Otto, που εξαγοράσθηκε από την Uber το 2016. Στη συνέχεια απολύθηκε από την τελευταία, εν μέσω κατηγοριών ότι είχε κλέψει εμπορικά μυστικά από τη Google για να αναπτύξει την τεχνολογία αυτόνομης οδήγησης της Otto. Παρόλες αυτές τις περιπέτειές του - ή ίσως ακριβώς εξαιτίας αυτών- βρήκε χρόνο και τη δέουσα αφοσίωση για να ιδρύσει την ομάδα «Η Οδός του Μέλλοντος». Πάντως, η μελέτη της ιστορίας δείχνει ότι η ανάδυση νέων τεχνολογιών και επιστημονικών ανακαλύψεων στην ιστορία της ανθρωπότητας όντως είχε «παρενέργειες» στις κατά τόπους θρησκείες, συχνά εξαφανίζοντας τους παλαιούς θεούς προς όφελος κάποιων πιο σύγχρονων. Γι' αυτό, άλλωστε, ο ισραηλινός ιστορικός Γιουβάλ Νώε Χαράρι -συγγραφέας του μεταφρασμένου και στα ελληνικά παγκόσμιου μπεστ-σέλερ "Homo sapiens"- θεωρεί πολύ πιθανό ότι στον 21ο αιώνα οι επαναστατικές τεχνολογίες θα «γεννήσουν» νέα θρησκευτικά κινήματα. Ήδη, διάφορα «μυαλά» της Σίλικον Βάλεϊ στην Καλιφόρνια, της κοιτίδας των νέων καινοτομιών, θεωρούν θέμα χρόνου την εμφάνιση μιας οριακής στιγμής στην ιστορία, της λεγόμενης «μοναδικότητας» (singularity), όταν οι μηχανές με τεχνητή νοημοσύνη θα ξεπεράσουν πια τους ανθρώπους σε νοητικές ικανότητες. Μπορεί ο Μασκ να προειδοποιεί ότι «με την τεχνητή νοημοσύνη ουσιαστικά επικαλούμαστε τον δαίμονα», όμως οι τεχνο-ουτοπιστές οραματίζονται ότι οι άνθρωποι θα κατακτήσουν επιτέλους την (ψηφιακή) αθανασία, «φορτώνοντας» ένα αντίγραφο του εγκεφάλου και του νου τους σε μια μηχανή. Ορισμένοι -συνήθως προτεστάντες- χριστιανοί θεολόγοι προτιμούν να βλέπουν την τεχνητή νοημοσύνη με θετικό μάτι, απλώς ως μια ακόμη τεχνολογία που οι άνθρωποι εφηύραν υπό την αιώνια καθοδήγηση του Θεού. Μερικοί άλλοι όμως, όπως ο Λεβαντόφσκι, οι οποίοι δεν έχουν μείνει ικανοποιημένοι από τις «επιδόσεις» ούτε του Θεού ούτε της ανθρωπότητας (με τόσους κακούς και αμαρτωλούς τριγύρω μας), θεωρούν πιο ελκυστική ιδέα την πίστη σε μια νέα θεότητα πιο ορθολογική και ικανή να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Κάπως έτσι, με ένα μικρό νοητικό και ψυχολογικό άλμα, μπορεί κανείς να προσδώσει θεϊκές ιδιότητες στην υπερανθρώπινη μηχανική νοημοσύνη - και να προσεύχεται στην πανταχού παρουσία της και στην άπειρη σοφία της... http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500164642 Σχολιο:Οπως η γενετική τροποποίηση που θα σώσει τον άνθρωπο(προηγουμενη δημοσίευση)ετσι και η τεχνητή νοημοσύνης θα μας σώσει.Να σωθουμε μονοι μας δεν παιζει;

Η χαμένη ήπειρος της Γης ήταν… γέφυρα. Στις αρχές του 2017 ομάδα έντεκα ερευνητών υποστήριξε ότι η μελέτη στοιχείων και ευρημάτων 20 ετών στην περιοχή του νοτιοδυτικού Ειρηνικού Ωκεανού οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Νέα Ζηλανδία, η Νέα Καληδονία και κάποιες νησιωτικές περιοχές κοντά στην Αυστραλία αποτελούν τα ψηλότερα βουνά μία τεράστιας και ενιαίας πλάκας ηπειρωτικού φλοιού που είναι ξεχωριστός από εκείνον της Αυστραλίας. Με απλά λόγια οι ερευνητές έκαναν λόγο μια άγνωστη βυθισμένη σήμερα ήπειρο της Γης. Οι επιστήμονες της έδωσαν το όνομα «Ζηλανδία» (Zealandia). Σύμφωνα με τους ερευνητές, η συνολική έκταση αυτής της περιοχής είναι περίπου 5 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα και βρίσκεται κατά 94% κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Βέβαια δεν υπάρχει κάποια επιστημονική επιτροπή που θα αποφασίσει εάν η «Ζηλανδία» είναι πράγματι μία νέα ήπειρος. Παρόλα αυτά οι ερευνητές που έκαναν την ανακάλυψη ανέφεραν ότι η ήπειρος αυτή μπορεί να είναι τόσο βυθισμένη αλλά εξακολουθεί να είναι ενιαία και αυτό την καθιστά ένα χρήσιμο και τολμηρό εργαλείο για την εξερεύνηση της συνοχής και της διάλυσης του ηπειρωτικού φλοιού. Αμέσως μετά την ανακοίνωση ξεκίνησε μια νέα ερευνητική αποστολή μελέτης της περιοχής όπου πραγματοποιήθηκαν ανάμεσα στα άλλα γεωτρήσεις. Τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών παρουσιάστηκαν πριν από λίγα 24ωρα. Το πιο εντυπωσιακό εύρημα των νέων ερευνών είναι ότι η Zelandia λειτουργούσε σαν ένα είδος διηπειρωτικής γέφυρας προσφέροντας δίοδο στα ζώα και τα φυτά να διασχίζουν ηπείρους πριν από περίπου 80 εκατομμύρια έτη. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500164568

Συνέντευξη του Κονσταντίν Νοβοσέλοφ, «πατέρα» του γραφένιου. Το γραφένιο παραμένει ο αδιαφιλονίκητος «βασιλιάς» των δισδιάστατων υλικών, παρόλο που νέα παρεμφερή υλικά συνεχώς αναπτύσσονται και δοκιμάζονται. Και όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο το γραφένιο θα ενσωματώνεται σε νέα καινοτόμα προϊόντα. Όμως η Ευρώπη, που είναι διεθνώς πρωτοπόρος στην έρευνα για το γραφένιο, πρέπει να κάνει σαφώς περισσότερα για την «μετάφρασή» του σε χρήσιμες πρακτικές εφαρμογές, καθώς εντείνεται ο ανταγωνισμός από τις ΗΠΑ, την Κίνα, την Ιαπωνία και τη Ν.Κορέα. Αυτό είναι το βασικό μήνυμα -που αφορά και την Ελλάδα- της αποκλειστικής συνέντευξης, την οποία το Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων πήρε από έναν από τους δύο επιστήμονες που το 2004 ανακάλυψε το γραφένιο, τον καθηγητή Σερ Κονσταντίν Νοβοσέλοφ του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ της Βρετανίας, ο οποίος για το λόγο αυτό τιμήθηκε το 2010 με το Νόμπελ Φυσικής μαζί με τον Αντρέ Γκάιμ. Ο ρωσο-βρετανός φυσικός – ένας από τους νεαρότερους νομπελίστες στην ιστορία – είπε στο ΑΠΕ-ΑΠΕ ότι, όπως έχει συμβεί με άλλες νέες τεχνολογίες και νέα υλικά στο παρελθόν, η διείσδυση του γραφένιου στη ζωή μας θα είναι σταδιακή και ήδη συμβαίνει με ρυθμό μάλλον ταχύτερο του αναμενομένου. Αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε το γραφένιο θα γίνει πανταχού παρόν στην καθημερινότητά μας, όπως κάποτε έγιναν τα πλαστικά. Ο Νοβοσέλοφ βρέθηκε στην Αθήνα με την ευκαιρία του μεγαλύτερου ευρωπαϊκού συνεδρίου για το γραφένιο «Graphene Week 2017», που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 25-29 Σεπτεμβρίου, με τη συμμετοχή περίπου 550 ειδικών από 42 χώρες. Οι ερευνητές παρουσίασαν τις τελευταίες εξελίξεις για το υλικό-θαύμα, που αποτελείται από άτομα άνθρακα σε ένα εξαγωνικό πλέγμα με πάχος μόνο ενός ατόμου. Ένα υλικό που διαθέτει μοναδικές ιδιότητες, οι οποίες δεν είναι ακόμη όλες γνωστές, καθώς βρίσκονται υπό μελέτη, και το οποίο έχει ακόμη περισσότερες δυνητικές πρακτικές εφαρμογές. Αν και τόσο λεπτό, είναι τρομερά ανθεκτικό και καλός αγωγός της θερμότητας και του ηλεκτρισμού. Στην Ελλάδα ο Νοβοσέλοφ συνεργάζεται κυρίως με τον Κώστα Γαλιώτη, καθηγητή του Τμήματος Χημικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου της Πάτρας, συνεργάτη του Ινστιτούτου Χημικής Μηχανικής του ΙΤΕ και εθνικό εκπρόσωπο της Ελλάδας σε θέματα νανοτεχνολογίας, ο οποίος ήταν και πρόεδρος του συνεδρίου στην Αθήνα. Ο Κονσταντίν Νοβοσέλοφ γεννήθηκε στη Ρωσία (τότε Σοβιετική Ένωση) το 1974 και έχει διπλή βρετανική και ρωσική υπηκοότητα. Σπούδασε στο Ινστιτούτο Φυσικής και Τεχνολογίας της Μόσχας, πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Ναϊμέχεν στην Ολλανδία (υπό την καθοδήγηση του Γκάιμ) και από τότε διεξάγει έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Έχει τιμηθεί με πολλά επιστημονικά βραβεία, είναι ερευνητικός εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας επιστημών της Βρετανίας και το 2012 χρίσθηκε ιππότης, προσθέτοντας πλέον τον τίτλο «Σερ» μπροστά από το όνομά του. Όταν δεν μελετά στο εργαστήριό του νέα υλικά, ασχολείται με την τέχνη και ιδίως με τη ζωγραφική. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του καθηγητή Σερ Κονσταντίν Νοβοσέλοφ στον Παύλο Δρακόπουλο για το Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων: Ερ.: Διατηρείτε επαφές με έλληνες ερευνητές; Απ.: Ναι, εδώ και κάποια χρόνια, με τον καθηγητή Κώστα Γαλιώτη, όσον αφορά εφαρμογές του γραφένιου και άλλων υλικών. Είχαμε στο παρελθόν κάνει κοινές επιστημονικές δημοσιεύσεις και συνεχίζουμε αυτή τη συνεργασία. Σίγουρα θα υπάρξουν και άλλες κοινές δημοσιεύσεις στο μέλλον. Ερ.: Έχετε διαμορφώσει κάποια άποψη για την πρόοδο της έρευνας των ελλήνων ερευνητών σχετικά με το γραφένιο; Απ.: Δεν μου αρέσει να διακρίνω τους Έλληνες από τους Γερμανούς, τους Βρετανούς, τους Αμερικανούς ή όποιους άλλους ερευνητές. Δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος σκέψης. Θεωρώ ότι η έρευνα στην Ελλάδα αναπτύσσεται ακριβώς όπως σε πολλές άλλες χώρες. Ερ.: Κάποιες χώρες όμως δεν έχουν κάνει μεγαλύτερες προόδους από άλλες; Απ.: Δεν μου αρέσει να γενικεύω και να συσχετίζω την πρόοδο με τις χώρες. Η πρόοδος κυρίως έχει να κάνει με τους ερευνητές. Σε κάθε χώρα -και στην Ελλάδα- υπάρχουν καλύτεροι, μέτριοι και χειρότεροι ερευνητές. Και η πρόοδος βασίζεται βασικά στους καλύτερους. Ερ.: Θεωρείτε ικανοποιητική την ταχύτητα των ανακαλύψεων νέων προϊόντων και τεχνολογιών με βάση το γραφένιο ή οι σχετικές καινοτομίες εξελίσσονται με μάλλον αργό ρυθμό; Απ.: Ασφαλώς όλοι θα θέλαμε τα πράγματα να προχωράνε πολύ πιο γρήγορα. Αλλά αν κανείς ανατρέξει στην ιστορία της ανακάλυψης και εξέλιξης νέων τεχνολογιών, καθώς και των κατά καιρούς νέων υλικών και των αντίστοιχων πρακτικών εφαρμογών τους, θα έλεγα ότι το γραφένιο ακολουθεί τη συνήθη τάση. Ίσως μάλιστα στην περίπτωση του γραφένιου η εξέλιξη να είναι λίγο πιο γρήγορη από το συνηθισμένο. Ερ.: ‘Αρα λίγο-πολύ είσθε ικανοποιημένος… Απ.: Ποτέ δεν είσαι ικανοποιημένος. Πάντοτε θα ήθελες το αύριο να είχε συμβεί χθες! Μα δεν δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τους νόμους της Φυσικής, αλλά και με τους νόμους της Οικονομίας, που πρέπει να ακολουθήσουμε. Ερ.: Υπάρχουν κάποιοι τομείς και πεδία που είναι περισσότερο υποσχόμενα για να υπάρξουν εφαρμογές του γραφένιου; Απ.: Εξαρτάται από το τι εννοεί κανείς με την έννοια ‘υποσχόμενα’. Από άποψη ταχύτητας εφαρμογής, πρωτοτυπίας, κερδοφορίας, ευρείας εξάπλωσης ή κάτι άλλο; Διαφορετικοί ορισμοί της λέξης «υποσχόμενο» παραπέμπουν σε διαφορετικούς τομείς ως πολλά υποσχόμενους. Θα έλεγα πάντως ότι οι αναμενόμενες εφαρμογές στην ηλεκτρονική και στη φωτονική είναι κάπως πιο συναρπαστικές. Ερ.: Θα τολμούσατε μια πρόβλεψη πότε ο μέσος άνθρωπος στο μέλλον θα νιώσει την παρουσία του γραφένιου στην καθημερινή ζωή του; Απ.: Είναι δύσκολο να γίνει τέτοια πρόβλεψη. Ασφαλώς δεν θα συμβεί μέσα σε μια νύκτα. Δεν θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα δούμε παντού γύρω μας το γραφένιο. Θα είναι μια σταδιακή διαδικασία, που έχει ήδη ξεκινήσει. Εγώ έχω στην κατοχή μου αρκετά προϊόντα με γραφένιο. Ήδη εταιρείες παράγουν συσκευές με γραφένιο, όπως «έξυπνα» κινητά τηλέφωνα ή «έξυπνα» ρολόγια, που μπορεί κανείς να αγοράσει. Ήδη, λοιπόν, συμβαίνει και μάλιστα με αυξανόμενο ρυθμό, κάτι που μπορεί να το διαπιστώσει κανείς και με μια αναζήτηση στη Google. Είναι αδύνατο να προβλέψουμε πόσο μακριά θα φθάσει αυτή η εξέλιξη. ΕΡ: Είναι, λοιπόν, το γραφένιο μια ώριμη τεχνολογία; Απ.: Όχι, δεν είναι ακόμη. Βρίσκεται ακόμη σε φάση ανάπτυξης. Είναι αδύνατο να προβλέψουμε πότε θα θεωρηθεί ώριμη τεχνολογία. Αλλά είναι δύσκολο γενικότερα να πει κανείς κάτι ανάλογο και για άλλες τεχνολογίες. Πότε π.χ. ωρίμασαν τα πλαστικά; Είναι εύκολο στην περίπτωσή τους να θέσει κανείς μια συγκεκριμένη ημερομηνία; Υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές εφαρμογές για το γραφένιο και κάθε μία από αυτές ωριμάζει με διαφορετικό ρυθμό, διαφορετικό π.χ. στην ηλεκτρονική από ό,τι στα σύνθετα υλικά. Ερ: Είναι, πράγματι, το γραφένιο ακόμη ο «βασιλιάς» των δισδιάστατων υλικών ή άλλα 2D υλικά έρχονται πια να διεκδικήσουν αυτό τον τίτλο; Απ.: Η δική μου δουλειά σήμερα αφιερώνεται μόνο κατά 20% στο γραφένιο και κατά 80% σε άλλα υλικά δισδιάστατα υλικά. Όμως το γραφένιο είναι το πρώτο, το πιο απλό και αυτό που έχει τόσες μοναδικές ιδιότητες. Συνεπώς, για αρκετές εφαρμογές θα αξιοποιηθούν και άλλα υλικά, αλλά από την άποψη του εύρους των εφαρμογών πιθανότατα το γραφένιο θα παραμείνει ο «βασιλιάς». Ερ.: Πιστεύετε ότι η φιλόδοξη Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία για το Γραφένιο (European Graphene Flagship) βρίσκεται στο σωστό δρόμο; Απ.: Η πρωτοβουλία αυτή έχει παρουσιάσει εδώ και χρόνια πολλή βασική έρευνα υψηλής ποιότητας πάνω στο γραφένιο και τώρα βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση. Προσπαθούμε να μεταφράσουμε όλη αυτή την έρευνα σε πρακτικές εφαρμογές και αυτό είναι πολύ δύσκολο. Είναι κάτι που ξέραμε πόσο δύσκολο θα είναι. Γενικότερα, η Ευρώπη είναι πολύ καλύτερη στη θεμελιώδη έρευνα, αλλά πολύ χειρότερη στην μετάφραση αυτής της έρευνας σε πρακτικά αποτελέσματα. Όλοι οι ανταγωνιστές μας, οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Κίνα, η Κορέα, αφιερώνουν μεγάλες προσπάθειες ακριβώς στο να αξιοποιήσουν πρακτικά την έρευνα. Ερ.: Οπότε ποιά είναι σήμερα η θέση της Ευρώπης στην παγκόσμια ‘σκηνή’ του γραφένιου; ΑΠ: Θα έλεγα ότι κατέχει την ηγετική θέση στη βασική έρευνα διεθνώς, αλλά όσον αφορά τις πρακτικές εφαρμογές, σε άλλους τομείς προηγείται, σε άλλους υστερεί και σε κάποιους βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τους ανταγωνιστές της. Ερ.: Τελικά, δεν ακούγεται και άσχημη η κατάσταση για την Ευρώπη … Απ.: Θα μπορούσε πάντως να είναι και καλύτερη. Πρέπει να εργασθούμε σκληρότερα για να δημιουργήσουμε μηχανισμούς που θα διευκολύνουν την ‘μετάφραση’ της έρευνας στην πράξη, τους οποίους σήμερα δεν έχουμε. Ερ.: Πού εστιάζει η τωρινή έρευνά σας: Απ.: Στα νέα δισδιάστατα υλικά πέρα από το γραφένιο. Μελετούμε τις ξεχωριστές οπτικές, ηλεκτρονικές και άλλες ιδιότητες κάθε 2D υλικού και μετά κάνουμε δοκιμές να τα συνδυάσουμε, βάζοντας το ένα πάνω από το άλλο, για να δούμε κατά πόσο θα μπορούσαμε να έχουμε ένα τελείως νέο υλικό που θα συνδυάζει τις επιμέρους ιδιότητες. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε νέα τεχνητά υλικά με συνδυασμένες ιδιότητες. Ερ.: Αλήθεια, νιώθετε περισσότερο Ρώσος, Βρετανός ή παγκόσμιος πολίτης; Απ.: Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Έχω πολλά άλλα προβλήματα να ασχοληθώ. Πιθανώς αισθάνομαι περισσότερο παγκόσμιος πολίτης, αλλά ζω με την οικογένειά μου στη Βρετανία για πάνω από 15 χρόνια. Ερ.: Κάπου διάβασα ότι ενδιαφέρεστε ιδιαίτερα για την τέχνη, ιδιαίτερα την κινεζική καλλιγραφία και ζωγραφική. Αποτελεί πηγή επιστημονικής έμπνευσης ή βρίσκετε κοινά στοιχεία στην επιστήμη και στην τέχνη; Απ.: Μόλις έφθασα στην Αθήνα από τη διάσημη διεθνή έκθεση Viennacontemporary στην πρωτεύουσα της Αυστρίας, όπου έδωσα κάποιες ομιλίες και επίσης μου έκαναν την τιμή να παρουσιάσουν μερικά έργα μου. Αν κανείς το σκεφθεί βαθιά, όντως υπάρχουν ορισμένα κοινά στοιχεία μεταξύ επιστήμης και τέχνης. Αλλά εγώ δεν σκέφτομαι πάντα βαθιά, ζωγραφίζω γιατί απλώς μου αρέσει. Μπορεί η ζωγραφική μου να έχει μερικές ομοιότητες με την επιστήμη μου, αλλά κατά βάση αποτελεί το δικό μου τρόπο να εξερευνώ την άλλη πλευρά του εαυτού μου. Ερ.: Είναι αλήθεια ότι οΚινέζος πρόεδρος Σι έχει ένα δικό σας πίνακα στη συλλογή του; ΑΠ: Είναι αλήθεια. Είναι κάτι που συνέβη πριν δύο χρόνια. Για να είμαι ειλικρινής πάντως, σήμερα, αν τον έβλεπα, θα του έδινα κάποιον άλλο πίνακά μου! http://physicsgg.me/2017/10/01/%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ad%ce%bd%cf%84%ce%b5%cf%85%ce%be%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%bf%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af%ce%bd-%ce%bd%ce%bf%ce%b2%ce%bf%cf%83%ce%ad%ce%bb%ce%bf%cf%86/

Πώς θα βγάλετε τρισδιάστατες «σέλφι» Μια νέα τεχνολογία που επιτρέπει τη μετατροπή μιας φωτογραφίας «σέλφι» σε τρισδιάστατο (3D) ομόιωμα, ανέπτυξαν δύο έλληνες ερευνητές στη Βρετανία. Η νέα τεχνική, δίνει τη δυνατότητα για μια τρισδιάσταστη ανακατασκευής ενός προσώπου, με αφετηρία μια τυπική δισδιάστατη εικόνα, που μπορεί να είναι «σέλφι». Η εφαρμογή, η οποία είναι και διαδικτυακή, επιτρέπει στους χρήστες να «ανεβάζουν» μια φωτογραφία και σε λίγα δευτερόλεπτα να παίρνουν ένα 3D μοντέλο της. Περισσότεροι από 443.000 χρήστες το έχουν ήδη δοκιμάσει μέσα στο Σεπτέμβριο στη διεύθυνση: http://www.cs.nott.ac.uk/~psxasj/3dme/ . Η σχετική έρευνα, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή Γιώργο Τζιμιρόπουλο του Εργαστηρίου Υπολογιστικής Όρασης της Σχολής Επιστήμης των Υπολογιστών του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ και τον δρα Βασίλη Αργυρίου της Σχολής Επιστήμης των Υπολογιστών και Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Κίνγκστον, θα παρουσιασθεί στη Διεθνή Συνδιάσκεψη Υπολογιστικής Όρασης (ICCV 2017) στη Βενετία τον Οκτώβριο. Η τεχνολογία δεν έχει ακόμη τελειοποιηθεί, αλλά αναμένεται να βελτιωθεί στο μέλλον. Αποτελεί όμως ήδη σημαντική πρόοδο, η οποία κατέστη δυνατή χάρη στην αξιοποίηση των λεγόμενων «συνελικτικών νευρωνικών δικτύων», ενός πεδίου της τεχνητής νοημοσύνης που χρησιμοποιεί τη μηχανική μάθηση για να δίνει στους υπολογιστές την ικανότητα να μαθαίνουν, χωρίς να έχουν εκ των προτέρων προγραμματισθεί για το κάθε τί. Με αυτό τον τρόπο, η ερευνητική ομάδα υπό τον Τζιμιρόπουλο «εκπαίδευσε» ένα σύστημα τεχνητής νοημοσύνης μέσα από μια τεράστια βάση δεδομένων με 2D εικόνες και 3D μοντέλα προσώπου, έτσι ώστε τελικά το σύστημα να μάθει μόνο του να ανακατασκευάζει την τρισδιάστατη γεωμετρία του προσώπου, ξεκινώντας από μια απλή δισδιάστατη εικόνα. Μάλιστα, το σύστημα είναι σε θέση να μαντέψει με αρκετή ακρίβεια τα μη ορατά μέρη του προσώπου. «Η βασική καινοτομία είναι η απλότητα της προσέγγισής μας, η οποία έτσι παρακάμπτει τις περίπλοκες μεθόδους που συνήθως χρησιμοποιούν άλλες τεχνικές. Αντίθετα, εμείς είχαμε την ιδέα να εκπαιδεύσουμε ένα μεγάλο νευρωνικό δίκτυο με 80.000 πρόσωπα, ώστε αυτό να μάθει απευθείας να δημιουργεί την τρισδιάστατη γεωμετρία του προσώπου από μια μόνο εικόνα δύο διαστάσεων» δήλωσε ο Τζιμιρόπουλος. Κάτι τέτοιο ακούγεται απλό, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα πρόβλημα με τρομερό βαθμό δυσκολίας. Όπως είπε ο δρ Αργυρίου, «το πραγματικά εντυπωσιακό με αυτή την τεχνική είναι πώς έχει κάνει τόσο απλή τη διαδικασία δημιουργίας ενός τρισδιάστατου μοντέλου προσώπου». Οι πρακτικές εφαρμογές της νέας τεχνολογίας μπορεί να είναι ουκ ολίγες. Από την ταυτοποίηση και την αναγνώριση προσώπων και των συναισθημάτων σε αυτά για λόγους ασφαλείας, έως τα ψυχαγωγικά βιντεοπαιγνίδια (π.χ. δημιουργία ψηφιακού «αβατάρ» από το πρόσωπο του χρήστη), τη βελτίωση της επαυξημένης πραγματικότητας και τις ιατρικές εφαρμογές (π.χ. στην πλαστική χειρουργική ή στην καλύτερη κατανόηση διαταραχών όπως ο αυτισμός και η κατάθλιψη). http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500164383 Γενετικά τροποποιημένα κουνούπια στη μάχη κατά της ελονοσίας. Γενετικά τροποποιημένα κουνούπια, ώστε να έχουν ενισχυμένη ανοσία και να είναι πιο ανθεκτικά στη μόλυνση από το παράσιτο της ελονοσίας, προτείνει ο Γιώργος Δημόπουλος του Τμήματος Μοριακής Μικροβιολογίας και Ανοσολογίας της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Johns Hopkins, για την καταπολέμηση της νόσου Όπως αναφέρεται στο Science, ο Δρ Δημόπουλος και οι συνεργάτες του έκαναν μικρές τροποποποιήσεις στο DNA κουνουπιών Anopheles, μέσω του τσιμπήματος των οποίων μεταδίδεται η ελονοσία στους ανθρώπους. Οι μεταλλάξεις του δικού τους γενετικού υλικού (χωρίς να χρειάζεται η εισαγωγή ξένων γονιδίων) ενισχύουν τη δραστηριότητα των γονιδίων που εμπλέκονται στην ανοσία. Έτσι, τα κουνούπια αντιστέκονται καλύτερα στη μόλυνση και μειώνεται η πιθανότητα να μεταφέρουν τα παράσιτα της ελονοσίας στους ανθρώπους. Η ευχάριστα απρόσμενη εξέλιξη, όπως έδειξαν τα σχετικά πειράματα, είναι η ταχύτητα με την οποία τα γενετικά τροποποιημένα κουνούπια, όταν απελευθερωθούν, εξαπλώνουν τις μεταλλάξεις σε άλλα κουνούπια, σε σημείο που στον πληθυσμο των κουνουπιών περίπου εννέα στα δέκα (90%) να έχουν τις μεταλλάξεις της ενισχυμένης ανοσίας. Ένας λόγος που συμβαίνει αυτό, κατά τον Δρ Δημόπουλο, είναι ότι τα μεταλλαγμένα αρσενικά κουνούπια προτιμούν να ζευγαρώνουν με μη μεταλλαγμένα θηλυκά κουνούπια, με αποτέλεσμα οι επιθυμητές μεταλλάξεις να περνάνε στις επόμενες γενιές Ο πληθυσμός των τροποποιημένων κουνουπιών ζει σε μια αποικία στο εργαστήριο του Δρ Δημόπουλου εδώ και πάνω από επτά χρόνια και, όλο αυτό το διάστημα, έχει διατηρήσει υψηλό βαθμό ανοσίας απέναντι στα παράσιτα της ελονοσίας, χωρίς να εμφανίζει ορατά ίχνη παρενεργειών στη διατροφή του ή σε άλλες συμπεριφορές. Ο ερευνητής σχεδιάζει ανάλογα πειράματα σε μεγαλύτερο αριθμό κουνουπιών. Άλλη ομάδα ερευνητών, επίσης από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Johns Hopkins, με επικεφαλής τον καθηγητή μικροβιολογίας-ανοσολογίας Μαρτσέλο Τζέικομπς-Λορίνα, που έκαναν και αυτοί δημοσίευση στο Science, ακολούθησαν μια διαφορετική στρατηγική. Ανακάλυψαν ένα είδος βακτηρίων (Serratia AS1) που εξαπλώνονται γρήγορα μέσα στα κουνούπια και καταπολεμούν τα παράσιτα της ελονοσίας στον οργανισμό των εντόμων. Η ελονοσία εξαπλώνεται μέσω των θηλυκών κουνουπιών Anopheles, που μεταφέρουν τα παράσιτα Plasmodium falciparum στο σώμα τους. Η νόσος σκοτώνει περισσότερους από 400.000 ανθρώπους κάθε χρόνο στον κόσμο, κυρίως παιδιά έως πέντε ετών στην υποσαχάρια Αφρική. http://health.in.gr/news/scienceprogress/article/?aid=1500164618

Κατασκεύασαν «μοριακό ρομπότ» ικανό να κατασκευάζει μόρια. Επιστήμονες του University of Manchester δημιούργησαν το πρώτο «μοριακό ρομπότ», το οποίο είναι ικανό να πραγματοποιεί βασικές εργασίες, περιλαμβανομένης και της κατασκευής άλλων μορίων. Τα μικροσκοπικά ρομπότ, μεγέθους ενός εκατομμυριοστού του χιλιοστού, μπορούν να προγραμματιστούν να κινούν και να κατασκευάζουν φορτία σε μοριακή κλίμακα, χρησιμοποιώντας έναν μικροσκοπικό ρομποτικό βραχίονα. Το κάθε ρομπότ είναι ικανό να χειρίζεται ένα μεμονωμένο μόριο, και αποτελείται από μόλις 150 άτομα άνθρακα, υδρογόνου, οξυγόνου και αζώτου. Όπως σημειώνεται σε σχετική ανακοίνωση του πανεπιστημίου, εάν ένα δισεκατομμύριο δισεκατομμύρια από αυτά τα ρομπότ τοποθετηθούν το ένα πάνω στο άλλο, και πάλι θα είχαν το μέγεθος μόλις ενός κόκκου αλατιού. Τα ρομπότ λειτουργούν πραγματοποιώντας χημικές αντιδράσεις σε ειδικά διαλύματα, οι οποίες μετά μπορούν να ελεγχθούν και να προγραμματιστούν από επιστήμονες για να πραγματοποιούν βασικές εργασίες. Στο μέλλον τέτοια ρομπότ θα μπορούσαν να χρησιμοποιούνται για ιατρικούς σκοπούς, ειδικές κατασκευαστικές διαδικασίες, ακόμα και την κατασκευή μοριακών εργοστασίων και γραμμών παραγωγής. «Όλη η ύλη αποτελείται από άτομα, και αυτά είναι τα βασικά δοκιμά κομμάτια που σχηματίζουν μόρια. Το ρομπότ μας είναι κυριολεκτικά ένα μοριακό ρομπότ φτιαγμένο από άτομα, όπως μπορείτε να φτιάξετε ένα πολύ απλό ρομπότ από τουβλάκια Lego. Το ρομπότ ανταποκρίνεται σε μια σειρά από απλές εντολές, οι οποίες προγραμματίζονται μέσω χημικών οδηγιών από έναν επιστήμονα. Είναι παρόμοιο με τον τρόπο που τα ρομπότ χρησιμοποιούνται σε μια γραμμή συναρμολόγησης αυτοκινήτων…οπότε, ακριβώς όπως τα ρομπότ στο εργοστάσιο, η μοριακή μας έκδοση μπορεί να προγραμματίζεται για να τοποθετεί και να στερεώνει κομμάτια με διαφορετικούς τρόπους για να φτιάχνει διαφορετικά αντικείμενα, απλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα, σε μοριακό επίπεδο» λέει ο καθηγητής |Ντέιβιντ Λη, που ηγήθηκε της έρευνας. Μηχανήματα τόσο μικρής κλίμακας έχουν ως αποτέλεσμα πολύ μικρότερη ζήτηση υλικών, επιτάχυνση και βελτίωση της ανάπτυξης φαρμάκων, δραματική μείωση των ενεργειακών απαιτήσεων και ταχεία αύξηση της σμίκρυνσης άλλων αντικειμένων. Όπως λέει ο καθηγητής Λη, «η μοριακή ρομποτική αντιπροσωπεύει το απόλυτο στη σμίκρυνση των συσκευών μας. Στόχος μας είναι να σχεδιάσουμε και να φτιάξουμε τις μικρότερες δυνατές μηχανές. Αυτό είναι απλά η αρχή, αλλά περιμένουμε πως μέσα σε 10 με 20 χρόνια τα μοριακά ρομπότ θα αρχίσουν να χρησιμοποιούνται για την κατασκευή μορίων και υλικών σε γραμμές παραγωγής σε μοριακά εργοστάσια». http://physicsgg.me/2017/09/29/%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%ba%ce%b5%cf%8d%ce%b1%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%bc%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba%cf%8c-%cf%81%ce%bf%ce%bc%cf%80%cf%8c%cf%84-%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%bd%cf%8c/

Ο ανιχνευτής ATLAS στο CERN έγινε 25 ετών. Σαν σήμερα, πριν από 25 χρόνια, έγινε η πρώτη επίσημη αναφορά στο όνομα ATLAS (A Toroidal LHC ApparatuS). Παρακολουθήστε την ιστορία του ανιχνευτή ATLAS στο παρακάτω βίντεο: https://physicsgg.me/2017/10/01/%ce%bf-%ce%b1%ce%bd%ce%b9%cf%87%ce%bd%ce%b5%cf%85%cf%84%ce%ae%cf%82-atlas-%cf%83%cf%84%ce%bf-cern-%ce%ad%ce%b3%ce%b9%ce%bd%ce%b5-25-%ce%b5%cf%84%cf%8e%ce%bd/

Νέα διεθνής διάκριση για τον Σταμάτη Κριμιζή. Με την κορυφαία διάκριση της Διεθνούς Ακαδημίας Αστροναυτικής, το «Βραβείο φόν Κάρμαν», τιμήθηκε ο διαστημικός επιστήμων και αναδημαϊκός Σταμάτης Κριμιζής. Το βραβείο, που απονεμήθηκε σε τελετή στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας, δίδεται προς τιμήν του πρωτοπόρου της αεροδυναμικής Τέοντορ φον Κάρμαν, ιδρυτή και πρώτου προέδρου της Ακαδημίας. Με τον τρόπο αυτό, η Ακαδημία αναγνώρισε την πολυετή συμβολή του Κριμιζή στις διαστημικές επιστήμες και στην αστροναυτική. Ο Έλληνας επιστήμων υπήρξε επί πολλά χρόνια επικεφαλής του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Φυσικής (APL) του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς των ΗΠΑ, το οποίο έπαιξε και συνεχίζει να παίζει καθοριστικό ρόλο στις διαστημικές αποστολές. Ο Σταμάτης Κριμιζής διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη νέων επιστημονικών οργάνων για το διάστημα και στην προώθηση της ρομποτικής διαστημικής εξερεύνησης. Είναι ο μόνος επιστήμονας στον κόσμο, ο οποίος έχει ηγηθεί ή έχει συμμετάσχει στα πειράματα διαστημικής φυσικής που έχουν γίνει και στους εννέα πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Υπήρξε επικεφαλής ερευνητής σε πέντε αποστολές της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA), μεταξύ των οποίων στις αποστολές των δύο Voyager (που ακόμη ταξιδεύουν) και του Cassini στον Κρόνο (που πρόσφατα «αυτοκτόνησε»). Ο Κριμιζής σχεδίασε, ανέπτυξε, έστειλε στο διάστημα και ανέλυσε τα στοιχεία 23 επιστημονικών οργάνων, που χρησιμοποιήθηκαν σε διάφορες αμερικανικές και ευρωπαϊκές διαστημικές αποστολές. Δικό του είναι, μεταξύ άλλων, το όργανο LECP (Low-Energy Charged Particle) πάνω στα δύο Voyager. Ήδη τα δεδομένα του LECP από το Voyager 1 βοήθησαν καθοριστικά τους επιστήμονες να βεβαιωθούν ότι το σκάφος εγκατέλειψε για πρώτη φορά το ηλιακό μας σύστημα, κινούμενο πλέον προς το διαστημικό χώρο. Ο Κριμιζής έπαιξε επίσης ρόλο στην ανάπτυξη του πρωτοποριακού προγράμματος «Discovery» της NASA για τη δημιουργία χαμηλού κόστους πλανητικών αποστολών, καθώς και του προγράμματος «New Frontiers», στο πλαίσιο του οποίου έγινε η πρώτη αποστολή στον Πλούτωνα του σκάφους «New Horizons», που έχει κατασκευασθεί από το APL. Ο έλληνας ακαδημαϊκός είναι επίσης ερευνητής στη νέα αποστολή «Parker Solar Probe» με στόχο τον Ήλιο, που προγραμματίζεται να εκτοξευθεί το καλοκαίρι του 2018. Γενημμένος στη Χίο, ο Κριμιζής σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα και πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα, όπου είχε καθηγητή τον διάσημο φυσικό Τζέημς Βαν ‘Αλεν, πρώην επιστήμονα του APL, ο οποίος ανακάλυψε τις ομώνυμες ζώνες ακτινοβολίας γύρω από τη Γη. Αφού δίδαξε στην Αϊόβα, όπου υπήρξε πρωτοπόρος στη χρήση νέου τύπου ανιχνευτών για τη μέτρηση των σωματιδίων στο διάστημα, το 1968 o Κριμιζής εντάχθηκε στο δυναμικό του APL, όπου έγινε επικεφαλής επιστήμων το 1980 και τελικά επικεφαλής του Τμήματος Διαστήματος το 1991. Έχει βραβευθεί κατ’ επανάληψη, ενώ έχει στο ενεργητικό του πάνω από 600 επιστημονικές δημοσιεύσεις και βιβλία – και συνεχίζει ακάθεκτος … http://physicsgg.me/2017/09/30/%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%ce%b4%ce%b9%ce%b5%ce%b8%ce%bd%ce%ae%cf%82-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%bc%ce%ac%cf%84%ce%b7-%ce%ba/

Συγκεντρώνει 1 εκατ. δολάρια για να αποδείξει ότι η Γη είναι επίπεδη. Ποιος; Ο αμερικανός ράπερ B.o.B. (Bobby Ray Simmons) Στο παρελθόν ο διάσημος μπασκετμπολίστας του ΝΒΑ, Shaquille O’Neal, είχε δηλώσει σε συνέντευξη τύπου ότι η Γη είναι επίπεδη – κάτι που στη συνέχεια αναίρεσε ισχυριζόμενος πως έκανε πλάκα. Όμως ο ράπερ B.o.B. δεν αστειεύεται. Διαμέσου της ιστοσελίδας GoFundMe άρχισε να συγκεντρώνει χρήματα, με σκοπό την αποστολή δορυφόρων που θα αποδείξουν μια και καλή ότι η Γη είναι επίπεδη κι ότι στην περίμετρο του γήινου δίσκου υψώνεται ένας τοίχος από πάγους για να μην χύνεται το νερό των ωκεανών. Μάλιστα, ορισμένοι υποστηρικτές της θεωρίας της επίπεδης γης ισχυρίζονται ότι οι υπάλληλοι της NASA φρουρούν την άκρη του κόσμου για να αποτρέψουν την πτώση των ανθρώπων. Η καμπάνια του ράπερ έχει τίτλο «Show BoB The Curve». Μέχρι αυτή τη στιγμή 160 κάτοικοι του πλανήτη μας προσέφεραν διάφορα ποσά, φτάνοντας τα 4766 χιλιάδες δολάρια. Και έπεται συνέχεια … Όταν συγκεντρωθεί το απαραίτητο ποσό ο ράπερ B.o.B . θα βάλει σε εφαρμογή το επιστημονικό του πλάνο. Θα προσλάβει τους κατάλληλους επιστήμονες με σκοπό την κατασκευή και εκτόξευση δορυφόρων, οι οποίοι θα αποδείξουν οριστικά αυτό που φαίνεται ήδη με γυμνό μάτι αλλά μας το κρύβουν οι «άλλοι» επιστήμονες – ότι η Γη είναι επίπεδη. Πάντως η Sabine Hossenfelder, φυσικός στο Frankfurt Institute for Advanced Studies, θεωρεί (αστειευόμενη) πως η «έρευνα» μπορεί να γίνει και με λιγότερα λεφτά: Please send me $200k and I will hire two postdocs to conduct a serious research project on whether earth is flat.https://t.co/2d6ONkmiWO — Sabine Hossenfelder (@skdh) September 30, 2017 Μπορεί σε μερικούς η καμπάνια του ράπερ B.o.B να προκαλεί γέλια, κάποιοι άλλοι όμως βλέπουν σ’ αυτή τα σημάδια ενός νέου παρακμιακού μεσαίωνα που πλησιάζει. Σήμερα, ενώ θεωρούμε εντελώς αδιανόητο για έναν άνθρωπο της εποχής μας να μην έχει ακούσει και να μην ξέρει τι είναι η «μουσική» ραπ, ή ποιοι είναι πρωταγωνιστές του Survivor, θεωρούμε απόλυτα φυσικό να μην έχει την παραμικρή ιδέα για το τι περίπου λέει ένας θεμελιώδης νόμος της φύσης όπως π.χ. ο νόμος της βαρύτητας ή ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής ή ο νόμος της ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής. Βλέπουμε την επιστήμη χρήσιμη μόνο ως την κινητήρια δύναμη της τεχνολογίας, κι όχι ως μια από τις θεμελιώδεις συνιστώσες του πολιτισμού μας. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που πάμε κατά διαόλου … http://physicsgg.me/2017/09/30/%cf%83%cf%85%ce%b3%ce%ba%ce%b5%ce%bd%cf%84%cf%81%cf%8e%ce%bd%ce%b5%ce%b9-1-%ce%b5%ce%ba%ce%b1%cf%84-%ce%b4%ce%bf%ce%bb%ce%ac%cf%81%ce%b9%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%b4/

Εκτοξευτηκε ο πυραυλος «Proton-M» με το ανώτερο στάδιο «Breeze-M» και το διαστημικό σκάφος τηλεπικοινωνιών «ASIASAT-9» Στις 28 Σεπτεμβρίου του 2017 στις 21:52 ωρα MSK από το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ με επιτυχία ξεκίνησε το όχημα εκτόξευσης (LV) «Proton-M» με ανώτερο στάδιο (RB) «Breeze-M» και το διαστημικό σκάφος (SC) "AsiaSat-9" (AsiaSat-9). Μετά από 9 λεπτά και 42 δευτερολέπτα από την εκτόξευση της τροχιακής μπλοκ πτήσης (που αποτελείται από το διαστημικό σκάφος και την άνω βαθμίδα) διαχωρίζεται επιτυχως από το τρίτο στάδιο του πύραυλου, και συνεχίζει σε αυτόνομη λειτουργία. Ο διαχωρισμός του διαστημικού οχήματος από τη μονάδα επιτάχυνσης αναμένεται περίπου 9 ώρες και 13 λεπτά μετά την εκτόξευση - στις 7:05 ώρα Μόσχας στις 29 Σεπτεμβρίου. Η μάζα του δορυφόρου "AsiaSat-9" με τον διαχωρισμό στην τροχιά θα είναι περίπου 6140 kg. Ο τηλεπικοινωνιακός δορυφόρος AsiaSat-9 αναπτύχθηκε και κατασκευάστηκε από την Space Systems / Loral (ΗΠΑ), την οποία ανέθεσε η εταιρεία Asiasat-Asia Satellite Telecommunications Company Limited (Χονγκ Κονγκ). Το "AsiaSat-9" θα παρέχει υπηρεσίες επικοινωνίας, ραδιοτηλεοπτικής μετάδοσης και ευρυζωνικής πρόσβασης στο Διαδίκτυο στο έδαφος της περιοχής Ασίας-Ειρηνικού. Η σύμβαση για την παροχή υπηρεσιών εκτόξευσης για την εκτόξευση του διαστημικού οχήματος AsiaSat-9 ολοκληρώθηκε από την International Launch Services Inc. (ILS, Reston, ΗΠΑ) που είναι θυγατρική του Κέντρου Khrunichev. Η εκτόξευση ήταν η 96η εκτόξευση της «Proton», στο πλαίσιο των συμβάσεων που έχουν υπογραφεί.Από το 1965, έχουν πραγματοποιηθεί 415 εκτοξευσεις διαφόρων τροποποιήσεων της Proton LV. Το αναβαθμισμένο Proton-M που είναι εφοδιασμένο με την ανώτερη βαθμίδα Breeze-M είναι ικανό να παραδώσει ωφέλιμο φορτίο πάνω από 6 τόνους στην τροχιά της γεωμεταφοράς. Αυτή είναι η τρίτη εκτόξευση του πυραύλου Proton-M για έναμιση μήνα. Οι προηγούμενες δύο έλαβαν χώρα στις 17 Αυγούστου και 11 Σεπτεμβρίου 2017 https://www.roscosmos.ru/print/24143/ «Progress MC-07» Ειδικοί της RSC «Energia» στο Μπαϊκονούρ ολοκληρώσαν με επιτυχία τις εργασίες για τη συντήρηση του διαστημικού σκάφους φορτίου «Πρόοδος MS-07» με συστατικά προωθητικό και συμπιεσμένα αέρια. Μετά τον ανεφοδιασμό, το πλοίο παραδίδεται για την συναρμολόγηση και δοκιμή και για τις ενέργειες τελικής επεξεργασίας. Η εκτόξευση του TGK «Πρόοδος MS-07» στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό έχει προγραμματιστεί για τις 12 Οκτωβρίου 2017. Ο σκοπός της πτήσης: η παράδοση των καυσίμων στο ΔΔΣ, τροφή, νερό και άλλα αναλώσιμα υλικά που απαιτούνται για τη λειτουργία του Σταθμού κατά τη διάρκεια της πτήσης του. https://www.energia.ru/ru/iss/iss53/progress_ms-07/photo_09-29.html "Salyut-6" Πριν από 40 χρόνια στις 29 του Σεπτεμβρίου 1977 στις 10:50 MSK με τον φορέα πύραυλο «Proton» εκτοξευτηκε σε τροχιά ο τροχιακός σταθμός (DOS) δεύτερης γενιάς ο «Salyut-6». Ο «Σαλιούτ-6» ήταν το πρώτο επανδρωμένο τροχιακό συγκρότημα, η διαχείριση του οποίου ξεκίνησε στο Κέντρο Ελέγχου Αποστολής (MCC) έξω από τη Μόσχα FSUE TsNIImash. Ο σταθμός «Σαλιούτ-6» ήταν αρχικά εξοπλισμένος με δύο θύρες σύνδεσης, που επιτρέπει συνδέση με το επανδρωμένο διαστημόπλοιο «Σογιούζ» και το μη επανδρωμένο διαστημικό σκάφος φορτίου «Πρόοδος» την ίδια στιγμή. Το πρώτο φορτηγό πλοίο Progress-1 συνδεθηκε υπό την επίβλεψη ειδικών από την Περιφέρεια Μόσχας MCC στο Salyutu-6 στις 22 Ιανουαρίου 1978. Η πτήση του μακρόχρονου τροχιακού σταθμού Salyut-6 έγινε ένα ορόσημο στην εξέλιξη των Διαστημικων Σταθμων. Στο πλαίσιο του προγράμματος Intercosmos, τα πρώτα διεθνή πληρώματα επισκέφθηκαν τον τροχιακό σταθμό. Οι συμμετέχοντες σε αυτές τις αποστολές ήταν κοσμοναύτες από την Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία, την Ανατολική Γερμανία, τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία, το Βιετνάμ, την Κούβα, τη Μογγολία και τη Ρουμανία. Συνολικά 27 άτομα επισκέφθηκαν το σταθμό Salyut-6. Μάζα τροχιακό συγκρότημα με δύο ελλιμενίζεται όχημα μεταφοράς ήταν 32,5 m, μήκος - 29 m (το μήκος του σταθμού - 15 m), η μέγιστη διάμετρος - 4,15 m, μέγιστη εγκάρσια διάσταση, όπως μετράται από τις αποκαλυπτόμενες ηλιακούς συλλέκτες - 17 m Ο εσωτερικός χρήσιμος όγκος του σταθμού ήταν 90 m³. Το DOS "Salyut-6" ηταν σε τροχιά για 1.764 ημέρες. Στις 19 Ιουνίου 1981, στον σταθμό παραδόθηκε το πλοίο μεταφοράς (TKS) "Kosmos-1267". Μετά την επιτυχή έναρξη του επόμενου διαστήμικου σταθμό ( «Salyut-7») ο«Salyut-6» στις 29 Ιουλίου 1982 με ελεγχόμενο τρόπο επεσε στον Ειρηνικο Ωκεανο. https://www.roscosmos.ru/24146/

Προετοιμασίες για την εκτόξευση του Sentinel-5P Οι ομάδες που θα πετάξουν τον Sentinel-5P εκπαιδεύονται εντατικά για την εκτόξευση, εξασφαλίζοντας ότι όλοι γνωρίζουν καλά τη δουλειά τους και μπορούν να αντιδράσουν σε οποιαδήποτε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μια ‘ομάδα ομάδων’ στο κέντρο ελέγχου της ESA έχει περάσει μήνες προετοιμασίας για να αναλάβει τον έλεγχο της επόμενης αποστολής παρακολούθησης της Γης στην Ευρώπη, και οι τελευταίες εβδομάδες πριν από την εκτόξευση ήταν οι πιο έντονες. Ο δορυφόρος Sentinel-5P – το P αναφέρεται στο ‘πρόδρομο’ (‘precursor’) - είναι η πρώτη αποστολή για τον πρόγραμμα Copernicus αφιερωμένη στην παρακολούθηση της ατμόσφαιράς μας. Ο δορυφόρος φέρει το υπερσύγχρονο όργανο Tropomi με το οποίο θα χαρτογραφήσει μια πληθώρα αερίων ιχνών όπως το διοξείδιο του αζώτου, το όζον, η φορμαλδεΰδη, το διοξείδιο του θείου, το μεθάνιο, το μονοξείδιο του άνθρακα και τα αερολύματα. Όλα αυτά τα αέρια επηρεάζουν τον αέρα που αναπνέουμε, και ως εκ τούτου την υγεία και το κλίμα μας. Η επέκταση σε τροχιά του στόλου Sentinel υποδεικνύει την εμπειρία των ομάδων στην ESA και την ικανότητά τους να πετάξουν αποστολές συστάδας δορυφόρων, καθώς ο Sentinel-5P θα πετάξει σε στενό συντονισμό με την αποστολή Suomi-NPP των ΗΠΑ. Το δύσκολο έργο να πετάει ο Sentinel-5P σε όλη την προγραμματισμένη επταετή αποστολή του ξεκινά μόλις 93 λεπτά μετά την απογείωσή του στις 13 Οκτωβρίου, στις 09:27 GMT (11:27 CEST), πάνω σε ένα Rockot από το Ρωσικό Plesetsk Cosmodrome. Τηλεφωνώντας στο σπίτι Τότε είναι που ο δορυφόρος, ο οποίος θα βρίσκεται ήδη στο διάστημα αφού διαχωριστεί από τον πύραυλο περίπου 14,5 λεπτά νωρίτερα, θα κάνει την πρώτη του κλήση στο σπίτι, στέλνοντας σήματα μέσω ενός επίγειου σταθμού στη Σουηδία προς την κεντρική αίθουσα ελέγχου της ESA στο Darmstadt της Γερμανίας. “Ονομάζεται ‘απόκτηση σήματος’ και είναι η στιγμή που τα χρόνια προσεκτικής ανάπτυξης και προετοιμασίας για τα συστήματα ελέγχου των αποστολών μας και οι μήνες εκπαίδευσης των ομάδων ελέγχου των αποστολών μας θα αποδείξουν την αξία τους”, λέει ο διευθυντής πτήσεων Pier Paolo Emanuelli. Αυτή η στιγμή είναι μία από τις πιο επικίνδυνες για τον δορυφόρο: ο πύραυλός του πρέπει να του έχει δώσει τη κατάλληλη ώθηση για να τον βάλει στην προγραμματισμένη του τροχιά, και μέχρι να ανοίξουν οι ηλιακοί συλλέκτες για να αρχίσουν να παράγουν ενέργεια, πρέπει να επιβιώνει με μπαταρίες, το οποίο θα διαρκέσει για περιορισμένο χρονικό διάστημα. “Μόλις λάβουμε το σήμα και δημιουργήσουμε μια σταθερή σύνδεση με τον δορυφόρο, θα ξεκινήσουμε μια κρίσιμη σειρά δραστηριοτήτων και διαδικασιών για να επαληθεύσουμε την υγεία του δορυφόρου, να εξασφαλίσουμε ότι έχουμε ηλιακή ενέργεια και πλήρη επικοινωνία, να ενεργοποιήσουμε συστήματα όπως τις κάμερες εκκίνησης για πλοήγηση και να βεβαιωθούμε ότι ο 5P είναι πλήρως λειτουργικός μετά την απίστευτα έντονη διαδρομή του στο διάστημα”. Οι αρχικές αυτές δραστηριότητες συνεχίζονται όλο το εικοσιτετράωρο για τις πρώτες τρεις ημέρες. Έπειτα, αν όλα πάνε καλά, η ομάδα θα μεταβεί στην καθημερινή εργασία και θα προχωρήσουν στην επόμενη φάση της αποστολής: να τεθεί σε λειτουργία ο αισθητήρας Tropomi. Εκπαίδευση για όλες τις πιθανότητες Εάν κάτι πάει στραβά, η ESA θα είναι καλά προετοιμασμένη. Από τα μέσα Ιουλίου, οι ομάδες ελέγχου της αποστολής – συμπεριλαμβανομένων των μηχανικών επιχειρήσεων, των ειδικών για τη δυναμική της πτήσης, των ομάδων από τους σταθμούς εδάφους, των επιστημονικών ομάδων και εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής βιομηχανίας – πραγματοποίησαν 20 προσομοιώσεις από τις προγραμματισμένες 26. Μετά από αυτό, ο έλεγχος της αποστολής γίνεται απαιτητικός.Ο κάθε έλεγχος γίνεται για ολόκληρη τη μέρα και χρησιμοποιεί εξελιγμένο λογισμικό για την αναπαραγωγή των δορυφορικών και επίγειων συστημάτων. Οι εκπαιδευτές μπορούν να εισάγουν σφάλματα, λάθη και βλάβες στη προσομοίωση, δοκιμάζοντας τις δεξιότητες και τις γνώσεις ακόμη και των πιο έμπειρων μηχανικών και την ικανότητα ομαδικής εργασίας και επίλυσης προβλημάτων του καθενός. “Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι αυτός που καθορίζει την επιτυχία της αποστολής. Δεν υπάρχει ατομική ευθύνη και είναι υπέροχο να βλέπουμε τις ομάδες μας να συνεργάζονται”, λέει ο Daniel Mesples, διευθυντής λειτουργίας των διαστημικών σκαφών. Ετοιμασίες για να πάει στο διάστημα Μεταξύ της σημερινής ημέρας και της ημέρας εκκίνησης, ο τελευταίος γύρος των προσομοιώσεων θα πραγματοποιείται δύο φορές την εβδομάδα, με αποκορύφωμα την τελική πρόβα στις 11 Οκτώβρη, η οποία, κατά παράδοση, προσομοιώνει μια εντελώς φυσιολογική σειρά εκτόξευσης. Η τελική προσομοίωση θα περιλαμβάνει τις ομάδες στο Darmstadt, τους επίγειους σταθμούς στη Σουηδία, την Ανταρκτική, τον Καναδά και τη Νορβηγία, καθώς και τις ομάδες της ESA και της Ρωσίας στο Plesetsk. Κατά τη διάρκεια της πρόβας τζενεράλε, τα συστήματα ελέγχου της αποστολής θα είναι συνδεδεμένα μέσω ενός επίγειου δικτύου με τον Sentinel-5P που θα βρίσκεται πάνω στον πύραυλο, το οποίο θα αφαιρεθεί μόνο μερικά λεπτά πριν από την εκτόξευση. “Έχουμε ήδη εφαρμόσει ένα ευρύ φάσμα καταστάσεων έκτακτης ανάγκης και η εμπειρία δείχνει ότι είναι καλό, για το ηθικό της ομάδας, να εκτελέσει μία κανονική σειρά εκτόξευσης μια τελευταία φορά ακριβώς πριν από την εκτόξευση”, λέει ο Daniel. Στις 12 Οκτωβρίου, ο διευθυντής λειτουργιών πτήσης θα πιστοποιήσει στις αρμόδιες αρχές της αποστολής ότι οι ομάδες ελέγχου της αποστολής είναι πλήρως εκπαιδευμένες, ότι τα επίγεια συστήματα και οι εγκαταστάσεις είναι δοκιμασμένα και έτοιμα, και ότι η εκτόξευση μπορεί να πραγματοποιηθεί. “Τον Σεπτέμβριο, το κέντρο της ESA γιόρτασε την 50ή επέτειό του στο Darmstadt και την πλούσια ιστορία των 77 αποστολών του”, λέει ο Daniel. “Είναι καταπληκτικό το γεγονός ότι αυτό το μήνα έχουμε δει πολλούς από εμάς να ασκούμαστε και να εκπαιδευόμαστε για να κάνουμε αυτό που έχουμε επιτύχει εδώ και πέντε δεκαετίες – η προετοιμασία για να πάμε στο διάστημα”. http://www.esa.int/spaceinvideos/Videos/2017/08/Sentinel-5P_release_into_orbit http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Proetoimashies_gia_ten_ekthoxeyse_toy_Sentinel-5P Κ. Σταυρινίδης.Ο τεχνικός σύμβουλος της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος. Ο καθηγητής Κώστας Σταυρινίδης αναλαμβάνει τη θέση του τεχνικού συμβούλου της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA). Ο κ Σταυρινίδης έχει μακρά σταδιοδρομία τόσο στον ESA όσο και στη βιομηχανία της αεροναυπηγικής και διαστήματος. Όπως δηλώνει στο ΑΠΕ πρωταρχικός του στόχος είναι «ο σχεδιασμός ενός ολοκληρωμένου διαστημικού προγράμματος, ώστε η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί τις τεράστιες ευκαιρίες που της δίνονται στον τομέα της Διαστημικής, με πολλαπλά άμεσα οφέλη για τον πολίτη, ιδιαίτερα στους τομείς της οικονομίας, της τεχνολογικής ανάπτυξης, της προστασίας του περιβάλλοντος, της εθνικής ασφάλειας και της μείωσης της ανεργίας». Η απόδοση της επένδυσης στο Διάστημα είναι από τις μεγαλύτερες που υπάρχουν αναφέρει και φέρνει σαν παράδειγμα τις εφαρμογές διαστημικών τεχνολογιών που αποτελούν υπόβαθρο της σημερινής οικονομίας (μικροτσίπ, υπολογιστές, έξυπνα τηλέφωνα, πλοήγηση, γεωργία ακριβείας, τηλεπικοινωνίες, φωτοβολταϊκά, νέα υλικά, κλπ.) «Η επένδυση ανά ευρώ αποδίδει πολλαπλάσια οφέλη σε οικονομική δραστηριότητα, η οργανωμένη προσέγγιση και ο συντονισμός θα αποφέρει μεγάλα οφέλη στην ελληνική οικονομία, τόσο άμεσα όσο και σε βάθος χρόνου» τονίζει. Σχετικά με τον χαμένο χρόνο από τη μη συμμετοχή της χώρας μας στον ESA εξηγεί ότι «η σημαντική έλλειψη συντονισμού, στρατηγικής και επένδυσης στο χώρο του Διαστήματος οδήγησε σε αδυναμία απορρόφησης σημαντικών πόρων εκ μέρους της χώρας μας, ενώ απώλειες υπήρξαν και από τη δυνατότητα δημιουργίας θέσεων εργασίας ή την αξιοποίηση μοναδικών ευκαιριών για την ανάπτυξη ενός σημαντικού τομέα της σύγχρονης οικονομίας, που θα βοηθούσε την οικονομία μας να γίνει περισσότερο ανταγωνιστική». Προσθέτει ωστόσο ότι «Δεν είναι αργά για να αποκτήσουμε νέες γνώσεις προς όφελος της ελληνικής επιχειρηματικότητας, της ερευνητικής κοινότητας και της χώρας». Για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων της Ελλάδας στο διάστημα με την εκτόξευση του δορυφόρου Hellas Sat 3, ο κ. Σταυρινίδης λέει ότι μια τροχιακή θέση σε γεωστατική τροχιά «θεωρείται το πιο επικερδές «real estate» στο ηλιακό μας σύστημα». Όπως επισημαίνει «ο λαϊκισμός, η έλλειψη γνώσης και παιδείας κρατούν τη χώρα πίσω. Η κατανόηση του τεχνολογικού και επιχειρηματικού περιβάλλοντος, απαιτούν γνώση, βούληση, σωστή επικοινωνιακή πολιτική, στρατηγική και ομαδικότητα, με προτεραιότητα στα σίγουρα και γρήγορα αποτελέσματα. Δεν πρέπει να χάνουμε άδικα, πολύτιμο χρόνο για τη χώρα». http://www.tovima.gr/society/article/?aid=903511

Διαστημικός σταθμος σε σεληνιακή τροχιά. Η κρατική εταιρεία «Roscosmos» και η NASA (Εθνική Υπηρεσία Αεροναυτικής και Διαστήματος των ΗΠΑ) κατά τη διάρκεια της 68ου Διεθνούς Αστροναυτικου Συνέδριου, που πραγματοποιήθηκε στην Αδελαΐδα (Αυστραλία) υπέγραψαν κοινή δήλωση για τη συνεργασία στην εξερεύνηση και ανάπτυξη του διαστήματος. Η Roscosmos και η NASA επιβεβαίωσαν την πρόθεσή τους να χρησιμοποιήσουν το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS), ως βάση για την περαιτέρω εξερεύνηση του διαστήματος, και - συνεργασία στο πλαίσιο του διεθνούς σεληνιακου πρόγραμματος: η δημιουργία σεληνιακού σταθμου με την πλατφόρμα Deep Space Gateway, την εναρμόνιση των προτύπων, την επιστημονική αποστολή για την σεληνιακή τροχιά και στην επιφάνεια της σελήνης.Το πρόγραμμα Deep Space Gateway είναι μόνο ένα μέρος της αμερικανορωσικής συμφωνίας που υπεγράφη στο συνέδριο, σύμφωνα με τους εκπροσώπους των δύο διαστημικών υπηρεσιών. Ειδικότερα, οι εταίροι προτίθενται να αναπτύξουν διεθνή τεχνικά πρότυπα που θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον, μεταξύ άλλων και για τη δημιουργία του σταθμού σε σεληνιακή τροχιά.Η Roskosmos και η NASA έχουν ήδη έρθει σε συμφωνία σχετικά με τις προδιαγραφές του σταθμού υποδοχής του μέλλοντος σταθμού. Δεδομένης της σοβαρότητας της ρωσικης εμπειρίας στην ανάπτυξη σταθμων υποδοχής τα στοιχεία του σταθμού θα συσταθουν βάσει των ρωσικων σχέδιων, καθώς και τις προδιαγραφές των συστημάτων υποστήριξης ζωής. Τα αναπτυγμένα πρότυπα θα χρησιμοποιηθούν από όλες τις χώρες για την ανάπτυξη και τη δημιουργία της διαστημικής τεχνολογίας τους. Οι πλευρές συζήτησαν επίσης τη δυνατότητα χρησιμοποίησης του Ρωσίκου όχηματος εκτόξευσης (LV) για τη δημιουργία της υποδομης του σεληνιακού σταθμό. Έτσι, στο πρώτο στάδιο έχει προγραμματιστεί να χρησιμοποιηθει ο αμερικανικός σούπερ-βαρύς πύραυλος SLS παράλληλα με τον βαρύ ρωσικο πύραυλο «Proton-M» και «Angara A5Ms». Μετά τη δημιουργία του Ρωσικου σούπερ-βαρύ πυραυλου, θα χρησιμοποιηθεί επίσης για τον σεληνιακο τροχιακό σταθμό. Η κύρια εργασία για τη δημιουργία του σεληνιακού σταθμού θα ξεκινήσει στα μέσα της δεκαετίας του 2020. Ο Igor Komarov ο διευθύνων σύμβουλος της κρατικής εταιρείας «Roscosmos» δηλωσε: «Τουλάχιστον πέντε χώρες εργάζονται για να αναπτύξουν το δικο τους επανδρωμένο διαστημικό σκάφος και των συστημάτων του. Προκειμένου να αποφευχθούν μελλοντικά προβλήματα σε θέματα τεχνικής συνεργασίας, τα προτύπα θα πρέπει να είναι ενιαία - για να επιτρέψει στις διάφορες χώρες να εργαστούν στα προϊόντα τους και να ενωθουν με τον διεθνή σεληνιακό σταθμό. Μέρος των βασικών προτύπων θα διαμορφωθεί με βάση τις ρωσικές εξελίξεις. Οι εν συνάψει συμφωνίες θα ανοίξουν νέες προοπτικές για τη διεθνή συνεργασία και θα επεκτείνουν τις δυνατότητες χρησιμοποίησης του παραγωγικού δυναμικού της ρωσικής αεροδιαστημικής βιομηχανίας. " https://www.roscosmos.ru/24136/ Σχολιο:Πιστευω οτι η υπογραφη της συμφωνιας αποτελει το σημαντικοτερο βημα για την συνεχεια της Διαστημικής Εξερευνησης γιατι βαζει τα θεμελια για το επομενο βήμα της κατασκευής του Σεληνιακού Σταθμου σε συνεχεια βεβαια και της Σεληνιακής βάσης.Η Ρωσια ηδη ετοιμαζεται.Η υπηρεσία διαστήματος της Ρωσίας (Roskosmos) ανακοίνωσε την διενέργεια ανοιχτού διαγωνισμού, με σκοπό τη δημιουργία μιας νέας ομάδας ρώσων κοσμοναυτών, που θα πραγματοποιήσουν με το νέας γενιάς ρωσικό διαστημόπλοιο Ομοσπονδια«Φεντεράτσια» διαστημικές πτήσεις, αρχικά με προορισμό τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) και εν συνεχεία τη Σελήνη. /forum/viewtopic.php?t=15559&postdays=0&postorder=asc&start=240 Δημοσίευση Τετάρτη 15/03/2017 Επισης στο παιχνιδι ειναι και η Κινα.Συνομιλίες Κίνας και Ευρώπης για την δημιουργία επανδρωμένης αποικίας στην Σελήνη.Την προοπτική συνεργασίας για τη δημιουργία μιας αποικίας στη Σελήνη και άλλες κοινές διαστημικές αποστολές συζητούν η Ευρωπαϊκή και η Κινεζική Υπηρεσία Διαστήματος, όπως ανέφεραν εκπρόσωποί τους. /forum/viewtopic.php?t=15559&postdays=0&postorder=asc&start=255 Δημοσίευση Πέμπτη 27/04/2017 Η Κίνα προωθεί διαστημικά προγράμματα με σκοπό να στείλει άνθρωπο στη Σελήνη. /forum/viewtopic.php?t=15559&postdays=0&postorder=asc&start=255 Δημοσίευση Πέμπτη 08/06/2017 Ετσι επιτελους το σωστο επόμενο βημα της ανθρωπότητας στο διαστημα αρχίζει να παιρνει σαρκα και οστα!!!