Δροσος Γεωργιος

Εξωτικές μορφές «υπεριοντικού» πάγου στον Ποσειδώνα; Κάτω από τις συνθήκες ακραίας πίεσης και θερμοκρασίας στο εσωτερικό του Ποσειδώνα και του Ουρανού, το νερό παύει να μοιάζει με το νερό που γνωρίζουμε, προβλέπει θεωρητική μελέτη στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. «Ο υπεριοντικός πάγος είναι μια ενδιάμεση κατάσταση της ύλης που δεν μοιάζει με τίποτα από ό,τι ξέρουμε» λέει ο Σαλβατόρε Τορκουάτο, επικεφαλής της μελέτης στην επιθεώρηση Nature Communications. http://www.nature.com/ncomms/2015/150828/ncomms9156/full/ncomms9156.html Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο υγρό νερό ή τον συνηθισμένο πάγο, στον υπεριοντικό πάγο τα μόρια νερού χωρίζονται σε ιόντα υδρογόνου και οξυγόνου. Τα ιόντα οξυγόνου παραμένουν κλειδωμένα σε ένα κρυσταλλικό, στερεό πλέγμα, ενώ τα ιόντα υδρογόνου μπορούν να κινούνται ελεύθερα όπως τα μόρια οποιοδήποτε υγρού. Με άλλα λόγια, ο υπεριοντικός πάγος είναι στερεό και υγρό ταυτόχρονα. Η παράξενη αυτή φάση του νερού, η οποία δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ άμεσα μέχρι σήμερα, μπορεί να εμφανιστεί μόνο σε συνθήκες ακραίας πίεσης (η πίεση ρίχνει το σημείο πήξης του νερού), ακόμα κι αν η θερμοκρασία είναι υψηλή, της τάξης των αρκετών εκατοντάδων βαθμών Κελσίου. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μαθηματικά μοντέλα για να προσομοιώσουν τι συμβαίνει στο νερό καθώς η πίεση αυξάνεται σε ακραίες τιμές, πολύ υψηλότερες από ό,τι μπορεί να πετύχει κανείς στο εργαστήριο. Ανάλογα με την πίεση, δείχνει η προσομοίωση, το νερό μετατρέπεται σε τρεις διαφορετικούς υπεριοντικούς πάγους, οι οποίοι διαφέρουν μεταξύ τους στην διάταξη των ιόντων οξυγόνου. Δύο από αυτούς τους πάγους, με τις ονομασίες BCC-SI και CP-SI, μπορεί θεωρητικά να υπάρχουν βαθιά μέσα στον Ουρανό και τον Ποσειδώνα, δύο πλανήτες που αποτελούνται σε μεγάλο ποσοστό από πάγους νερού, αζώτου και μεθανίου. Σε ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις, πιο υψηλές από αυτές που ασκούνται στο εσωτερικό των γιγάντιων αυτών πλανητών, οι ερευνητές προβλέπουν ότι σχηματίζεται και μια τρίτη μορφή υπεριοντικού πάγου, με το όνομα P21/c-SI. Είναι μια μορφή της οποίας η ύπαρξη δεν είχε προβλεφθεί μέχρι σήμερα. Θα ήταν βέβαια δύσκολο ως αδύνατο να επιβεβαιώσει κανείς την παρουσία αυτών των εξωτικών μορφών του νερού στο εσωτερικό πλανητών. Έμμεσα, όμως, οι υπεριοντικοί πάγοι θα μπορούσαν να αποκαλύψουν την παρουσία τους μέσω της επίδρασής στους στα περίπλοκα μαγνητικά πεδία του Ουρανού και του Πλούτωνα, τα οποία ενδεχομένως παράγονται από την κίνηση ιόντων υδρογόνου μέσα στο υπεριοντικό πλέγμα. Εκτός από τους υπεριοντικούς πάγους, οι φυσικοί έχουν ανακαλύψει μέχρι σήμερα 17 μορφές «κανονικού» πάγου, οι οποίες σχηματίζονται σε διαφορετικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας. http://www1.lsbu.ac.uk/water/ice_phases.html Σχεδόν όλος ο πάγος που υπάρχει στη Γη είναι πάγος Ih, ο οποίος αποτελείται από μόρια νερού συνδεδεμένα σε εξάγωνα. http://physicsgg.me/2015/10/22/%ce%b5%ce%be%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%81%cf%86%ce%ad%cf%82-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d-%cf%80%ce%ac%ce%b3%ce%bf/

Σημαντική διάκριση σε ελληνίδα επιστήμονα. Η ελληνικής καταγωγής αστροφυσικός Βίκυ Καλογερά, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Northwestern του Ιλινόις των ΗΠΑ, θα τιμηθεί με το Βραβείο «Χανς Μπέτε» της Αμερικανικής Φυσικής Εταιρείας για το 2016. Πρόκειται για ένα από τα κορυφαία διεθνώς βραβεία στον τομέα της αστροφυσικής και της πυρηνικής φυσικής. Η τιμητική διάκριση δίνεται στην κ. Καλογερά για το ερευνητικό έργο της, που εστιάζεται στα άστρα-λευκούς νάνους, στους αστέρες νετρονίων και στις μαύρες τρύπες. Η ελληνίδα επιστήμονας συμμετέχει επίσης στη φιλόδοξη προσπάθεια να ανιχνευθούν βαρυτικά κύματα στο σύμπαν για πρώτη φορά, ενώ ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τα διπλά αστρικά συστήματα, όπου το ένα άστρο περιφέρεται γύρω από το άλλο. Η κ.Καλογερά είχε την ευκαιρία να γνωρίσει το 1998 τον Χάνς Μπέτε, τον γερμανό και αργότερα αμερικανό πυρηνικό φυσικό, ο οποίος τιμήθηκε το 1967 με το Νόμπελ Φυσικής για το έργο του πάνω στην αστρική νουκλεοσύνθεση, ενώ είχε επίσης συμμετάσχει στη δημιουργία της ατομικής βόμβας και της βόμβας υδρογόνου. Η κ.Καλογερά δήλωσε ότι «αποτελεί μεγάλη τιμή η απονομή αυτού του βραβείου. Πολλοί από τους προηγούμενους κατόχους του αποτελούν γίγαντες σε αυτό το επιστημονικό πεδίο, άνθρωποι το έργο των οποίων θαύμαζα και μελετούσα από τότε που άρχισα να ενδιαφέρομαι για την αστροφυσική και την πυρηνική φυσική». Η Καλογερά, που θα λάβει το βραβείο σε ειδική τελετή τον Απρίλιο του 2016, ηγείται της ομάδας του πανεπιστημίου της, η οποία συμμετέχει στο πείραμα ανίχνευσης βαρυτικών κυμάτων LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory). Αποφοίτησε από το Τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1992), πήρε το διδακτορικό της από το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις (1997) και έκανε μεταδιδακτορική έρευνα στο Κέντρο Αστροφυσικής Χάρβαρντ-Σμιθσόνιαν. Το 2009 έγινε καθηγήτρια στο Τμήμα Φυσικής και Αστρονομίας του Πανεπιστημίου Nortwestern και διευθύντρια του Κέντρου Διεπιστημονικής Εξερεύνησης και Έρευνας στην Αστροφυσική (CIERA). Έχει κάνει περισσότερες από 200 επιστημονικές δημοσιεύσεις, έχει πολλά άλλα βραβεία στο ενεργητικό της και, μεταξύ άλλων, η NASA στηρίζει χρηματοδοτικά τις έρευνές της. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=747998

Νερό στον Αρη!!! Οι επιστήμονες γνωρίζουν εδώ και καιρό την ύπαρξη νερού σε μορφή πάγου στους πόλους του πλανήτη Άρη, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουν διαπιστώσει την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή το οποίο είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Μία τέτοια ανακάλυψη που αλλάζει τα όσα πιστεύαμε για τον κόκκινο πλανήτη έρχεται να επιβεβαίωση το ρομποτικό όχημα Curiosity της Nasa με μία νέα φωτογραφία του ενώ αφήνει πλέον ανοιχτό το ενδεχόμενο για ανακάλυψη ζωής. Σε αυτή τη φωτογραφία, που λήφθηκε από το Curiosity βλέπουμε το νερό να τρέχει κάτω από τα βράχια σε ένα μικρό ύψους 2 μέτρων στην πλαγιά του κρατήρα Gale. Μπορείτε να δείτε την υγρασία και το διαφορετικό χρώμα του εδάφους σε σχέση με γύρω από αυτό. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για νερό. Αυτή η φωτογραφία είναι απόδειξη ότι υπάρχει νερό σε πολλά μέρη στον πλανήτη Άρη, ακόμα και κοντά στο ρομποτικό όχημα Curiosity. http://www.defencenet.gr/defence/20151022/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/%CE%BD%CE%B5%CF%81%CF%8C-%CF%83%CE%B5-%CF%85%CE%B3%CF%81%CE%AE-%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7-%CE%AC%CF%81%CE%B7-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-curiosity-%CF%86%CF%89%CF%84%CF%8C

Η αποκάλυψη του Κέρβερου. Στο καθιερωμένο πλέον εβδομαδιαίο ραντεβού της NASA με τους επιστήμονες και τους φίλους του Διαστήματος για την δημοσίευση δεδομένων της αποστολής New Horizons από το σύστημα του Πλούτωνα αυτή τη φορά παρουσιάζονται στοιχεία για τον Κέρβερο, τον ένα από τους πέντε δορυφόρους του πλανήτη νάνου. Ο Κέρβερος είναι τελικά μικρότερος από όσο εκτιμούσαν οι επιστήμονες. Αποτελείται από δύο επιμέρους λοβούς γεγονός που κάνει τους ειδικούς να εικάζουν ότι είναι προϊόν της συγχώνευσης δύο αρχικά ανεξάρτητων μεταξύ τους διαστημικών βράχων. Ο μεγαλύτερος λοβός έχει διάμετρο οκτώ χλμ και ο μικρότερος πέντε χλμ. Μέχρι σήμερα μόνο το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble είχε καταφέρει να συλλέξει κάποια δεδομένα από τον Κέρβερο και οι επιστήμονες πίστευαν ότι είναι μεγαλύτερος. Από τις παρατηρήσεις του Hubble οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι η επιφάνεια του Κέρβερου ήταν καλυμμένη από κάποιο ιδιαίτερα σκούρο υλικό που απορροφά το φως. Αντίθετα το New Horizons αποκαλύπτει ότι η επιφάνεια του Κέρβερου είναι καλυμμένη από υψηλής καθαρότητας πάγο νερού και έχει αναπάντεχα υψηλό επίπεδο ανάκλασης του φωτός.«Για μια ακόμη φορά το σύστημα του Πλούτωνα μας εκπλήσσει» δήλωσε ο Χαλ Γουίβερ, μέλος της αποστολής του New Horizons http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=748257

Περισσότερα στοιχεία!! Το αρχείο των 194 gigabytes ήταν τόσο μεγάλο ώστε οι ερευνητές αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν ένα ειδικό online εργαλείο για να το αναρτήσουν στο Διαδίκτυο. Γερμανοί ερευνητές παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη αστρονομική εικόνα που έχει παραχθεί ως σήμερα, ένα πανόραμα του Γαλαξία με ανάλυση 46 gigapixel. H εικόνα προέκυψε από τη συρραφή 268 επιμέρους τμημάτων που καταγράφηκαν από τηλεσκόπιο στη Χιλή στο πλαίσιο μελέτης του Πανεπιστημίου του Ρουρ-Μπόχουμ στη Γερμανία. Από το 2010 μέχρι φέτος, το τηλεσκόπιο παρακολουθούσε μια μεγάλη περιοχή του ουρανού για να καταγράψει πώς η φωτεινότητα των άστρων μεταβάλλεται στην πορεία του χρόνου. Οι παρατηρήσεις επέτρεψαν την αναγνώριση 64.000 μεταβλητών άστρων, από τα οποία εννέα στα δέκα ήταν άγνωστα ως τώρα, αναφέρουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση Astronomical Notes. http://dx.doi.org/10.1002/asna.201512195 Οι ανακαλύψεις αυτές είναι σημαντικές, δεδομένου ότι οι περισσότεροι γνωστοί εξωπλανήτες, ή πλανήτες εκτός του Ηλιακού Συστήματος, ανακαλύφθηκαν επειδή προκαλούν μια μείωση της φωτεινότητας των μητρικών τους άστρων καθώς περνούσαν ακριβώς μπροστά τους. Η εικόνα καλύπτει μια περιοχή του ουρανού με έκταση 1.323 τετραγωνικών μοιρών, 6.500 φορές μεγαλύτερη από το φαινόμενο μέγεθος της πανσελήνου. Το πανόραμα είναι διαθέσιμο εδώ, http://134.147.230.157/ αν και η ιστοσελίδα δείχνει να μην λειτουργεί απο το απόγευμα της Πέμπτης, πιθανώς λόγω αυξημένης επισκεψιμότητας. Στην φωτογραφία τμήμα του πανοράματος που δείχνει το Ήτα της Τρόπιδας. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500034434

21-10-2015: επιστροφή στο μέλλον II Ο ήρωας της ταινίας «Back to the Future II», Marty McFly (Michael J. Fox) από τις 26 Οκτωβρίου του 1985 ταξιδεύει στο μέλλον … και φτάνει στις 21 Οκτωβρίου του 2015. Έτσι, τα πρώτα 30 λεπτά της ταινίας που γυρίστηκε το 1989 διαδραματίζονται στις 21 Οκτωβρίου του 2015, σαν σήμερα. Στην παρακάνω σκηνή διάρκειας 2:26 λεπτών, ο Marty McFly περπατάει στο Hill Valley όπως το είχαν φανταστεί οι σεναριογράφοι του Hollywood ότι θα είναι σήμερα: Τη μηχανή του χρόνου είχε κατασκευάσει ο Dr. Emmett «Doc» Brown (Christopher Lloyd), που βλέπουμε σε σημερινό βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=ibV--gPA4tw Πάντως, από την τριλογία των ταινιών «Back to the Future» , σίγουρα αξίζει να δει κανείς την πρώτη. https://en.wikipedia.org/wiki/Back_to_the_Future_%28franchise%29 Διαβάστε επίσης το άρθρο του «Guardian» (Back to the Future Day: what Part II got right and wrong about 2015 – an A-Z ) http://www.theguardian.com/film/filmblog/2015/jan/02/what-back-to-the-future-part-ii-got-right-and-wrong-about-2015-an-a-z που εξετάζει ποιες προβλέψεις των σεναριογράφων της ταινίας επαληθεύθηκαν και ποιες όχι. http://physicsgg.me/2015/10/21/21-10-2015-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%ad%ce%bb%ce%bb%ce%bf%ce%bd-ii/ Λευκός Οίκος: Οταν ο Ομπάμα τηλεφώνησε στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Ενα ασυνήθιστο τηλεφώνημα πραγματοποίησε την Τρίτη ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, θέλοντας να συγχαρεί τον αμερικανό αστροναύτη Σκοτ Κέλι για το ρεκόρ παραμονής του στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Στον Λευκό Οίκο γιόρταζαν την βραδιά της αστρονομίας, μια γιορτή για την επιστήμη, την τεχνολογία και το διάστημα, όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ κάλεσε στο τηλέφωνο τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό προκειμένου να συνομιλήσει με τους δυο αμερικανούς αστροναύτες, Σκοτ Κέλι και Κελ Λίντγκρεν, που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη γη. Ο Κέλι θα παραμείνει για έναν χρόνο στον Σταθμό και ήδη έχει διανύσει το μισό διάστημα. Ο πρόεδρος Ομπάμα τον επαίνεσε για την προσπάθειά του και το έργο που επιτελεί καθώς και για τις υπέροχες φωτογραφίες που ανεβάζει στο από το διάστημα. Τον ρώτησε «πώς αισθάνεται;». «Περίφημα», απάντησε ο Σκοτ Κέλι, ενημερώνοντας τον πρόεδρο ότι «συνεχίζει γεμάτος ενέργεια και με ενθουσιασμό για την ολοκλήρωση της αποστολής του». Η μεγάλης χρονικής διάρκειας παραμονή του Κέλι στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό εντάσσεται στο πλαίσιο προγράμματος για τη διερεύνηση των επιπτώσεων στο ανθρώπινο σώμα και αποσκοπεί στην εξαγωγή συμπερασμάτων που θα χρησιμεύσουν για την σχεδίαση επανδρωμένης αποστολής στον Αρη. Βίντεο. http://www.tanea.gr/news/world/article/5304194/leykos-oikos-otan-o-mparak-ompama-thlefwnhse-ston-diethnh-diasthmiko-stathmo/

Βλέπουν το τέλος του ηλιακού μας συστήματος. Επιστήμονες του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian εντόπισαν μια εντυπωσιακή κοσμική διεργασία σε απόσταση 570 ετών φωτός από εμάς στον αστερισμό της Παρθένου. Ένα άστρο να διαλύει ένα πλανήτη. Εκεί υπήρχε ένα πλανητικό σύστημα παρόμοιο με το δικό μας όπου το άστρο του συστήματος ανήκει στην ίδια κατηγορία με τον Ηλιο. Οπως θα συμβεί και με τον Ηλιο έτσι και το άστρο του εν λόγω συστήματος έχει κάψει τα καύσιμα του και δεν μετατράπηκε σε υπερκαινοφανή αστέρα (να εκραγεί) αλλά σε λευκό νάνο. Χρησιμοποιώντας δεδομένα που έχει συλλέξει το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler οι ερευνητές εντόπισαν ένα βραχώδη πλανήτη να βρίσκεται σε κοντινή τροχιά γύρω από τον λευκό νάνο η βαρυτική ισχύ του οποίου διαλύει τον πλανήτη κυριολεκτικά στα εξ ων συνετέθη. Οι ερευνητές από την ύλη που περιφέρεται κοντά στο άστρο εκτιμούν πως το πλανητικό σύστημα που είχε δημιουργηθεί γύρω από αυτό αριθμούσε περίπου 6-7 πλανήτες η τύχη των οποίων δεν είναι ακόμη γνωστή. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature». Η ανακάλυψη είναι έτσι και αλλιώς από μόνη της πολύ σημαντική αλλά έχει ένα επιπλέον ενδιαφέρον αφού με δεδομένο ότι και ο Ηλιος θα μετατραπεί σε λευκό νάνο οι ειδικοί παρατηρούν τι θα συμβεί και στο δικό μας ηλιακό σύστημα. Πάντως η κρατούσα θεωρία για την τύχη της Γης μιλάει για εντελώς διαφορετικό τέλος από αυτό του πλανήτη που διαλύει ο λευκός νάνος. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πώς όταν το μητρικό μας άστρο κάψει τα καύσιμα του αρχικά θα διογκωθεί και μετατραπεί σε κόκκινο γίγαντα και σταδιακά θα συρρικνωθεί μετατρεπόμενος σε λευκό νάνο. Λόγω της κοντινής απόστασης της Γης με τον Ηλιο η διόγκωση του θα έχει ως αποτέλεσμα είτε το μητρικό μας άστρο να καταπιεί κυριολεκτικά τον πλανήτη μας είτε αν δεν τον εξαφανίσει να τον κάνει κυριολεκτικά.. κάρβουνο! http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=747964

Το κοσμικό φιλί του θανάτου. Διεθνής ομάδα αστρονόμων χρησιμοποιώντας τα τηλεσκόπια του Νότιου Ευρωπαϊκού Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή εντόπισαν το μεγαλύτερο και πιο καυτό δυαδικό αστρικό σύστημα που γνωρίζουμε. Τα δύο άστρα βρίσκονται στο νεφέλωμα της Ταραντούλας στο Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος, έναν μικρό γειτονικό μας γαλαξία. Σύμφωνα με τους ερευνητές τα δύο άστρα βρίσκονται σε μια τροχιακή σύγκλιση που θα οδηγήσει σε μια συγχώνευση αποτέλεσμα της οποίας θα είναι είτε ο σχηματισμός ενός νέου γιγάντιου άστρου ή η γέννηση ενός νέου δυαδικού συστήματος που θα αποτελείται αυτή τη φορά από δύο μελανές οπές. Το δυαδικό σύστημα έλαβε την κωδική ονομασία VFTS 352 και βρίσκονται σε απόσταση 160 χιλιάδων ετών φωτός από τη Γη. Το νεφέλωμα της Ταραντούλας αποτελεί μόνιμο στόχο των αστρονόμων αφού πρόκειται για ένα τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής άστρων. Το νεφέλωμα της Ταραντούλας έχει διάμετρο περίπου χίλια έτη φωτός. Χρωστά το όνομά του στο γεγονός ότι οι επιστήμονες που το βάφτισαν θεώρησαν ότι το σχήμα του και ειδικά οι πιο λαμπρές περιοχές του θυμίζουν (πολύ αμυδρά είναι η αλήθεια) τη γνωστή αράχνη. Ονομάζεται επίσης 30 Δοράδος και αποτελεί ένα γιγάντιο κοσμικό μαιευτήριο μέσα στο οποίο γεννιούνται κατά εκατομμύρια νέα άστρα. Είναι δε τόσο λαμπρό που οι ειδικοί λένε πως αν ήταν κοντά μας σε απόσταση ίση με αυτή του νεφελώματος του Ωρίωνα, θα κάλυπτε τον μισό ουρανό μας και το φως του θα μετέτρεπε τη νύχτα σε ημέρα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες είναι η πιο γόνιμη αλλά και πιο λαμπρή περιοχή όχι μόνο στο Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος αλλά σε ολόκληρο το γαλαξιακό σμήνος στο οποίο ανήκει ο γαλαξίας μας. Δεν εντυπωσιάζει όμως μόνο ο αριθμός αλλά και το μέγεθος των άστρων που «γεννά» η συγκεκριμένη περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι ορισμένα από αυτά έχουν μάζα 100 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου. Τα γιγάντια άστρα παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς το μέγεθός τους οδηγεί γρήγορα ένα ποσοστό από αυτά στον θάνατο με εκρήξεις σουπερνόβα. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=747974

Η τροχιά του αστεροειδούς 2015 ΤΒ14. Στις 31 Οκτωβρίου στις 15.14 GMT (18.14 ώρα Ελλάδας) ο αστεροειδής 2015 ΤΒ14 θα πραγματοποιήσει την πλησιέστερη στη Γη διέλευση αστεροειδούς από το 2006 – και βέβαια δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Ο αστεροειδής θα περάσει σε απόσταση 500.000 χιλιομέτρων από τη Γη με ταχύτητα 125.500 χιλιομέτρων ανά ώρα. Υπενθυμίζεται πως μέση απόσταση της Σελήνης από τη Γη είναι 380.000 χιλιόμετρα. Ο εντοπισμός του 2015 ΤΒ14 από τη NASA έγινε μόλις πριν από 20 μέρες λόγω της εξαιρετικά εκκεντρικής τροχιάς του με μεγάλη κλίση. Ο αστεροειδής υπολογίζεται ότι είναι είναι 28 φορές πιο ογκώδης από τον μετεωρίτη Τσελιάμπινσκ που διείσδυσε στην ατμόσφαιρα της Γης πάνω από τη Ρωσία τον Φεβρουάριο του 2013. Η παρατήρηση του αστεροειδούς δεν θα είναι δυνατή δια γυμνού οφθαλμού αλλά οποιοσδήποτε έχει πρόσβαση σε τηλεσκόπιο θα είναι σε θέση να παρακολουθήσει το πέρασμα του. Το επόμενο κοντινό ραντεβού της Γης με αστεροειδή θα γίνει τον Αύγουστο του 2027, όταν ο αστεροειδής 1999 ΑΝ10 θα περάσει από απόσταση ίση με την μέση απόσταση της Σελήνης από τη Γη. http://physicsgg.me/2015/10/22/%ce%b7-%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%87%ce%b9%ce%ac-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%b5%ce%b9%ce%b4%ce%bf%cf%8d%cf%82-2015-%cf%84%ce%b214/

Βίντεο της NASA απεικονίζει τον διαμελισμό ενός αστέρα από μαύρη τρύπα. Με μία εντυπωσιακή καλλιτεχνική αναπαράσταση σε animation, επέλεξε η NASA να οπτικοποιήσει τα νέα στοιχεία που ανακάλυψε ομάδα αστρονόμων από το Ινστιτούτο Διαστημικών Ερευνών στην Ολλανδία και τα πανεπιστήμια του Μέριλαντ και του Μίσιγκαν , αναφορικά με τον τρόπο που μία μαύρη τρύπα «καταβροχθίζει» έναν αστέρα. Οι αστρονόμοι μελέτησαν μια τέτοια «συνάντηση» στον γαλαξία PGC 043234, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση 290 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Όπως συμβαίνει σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το άστρο βρέθηκε αρκετά κοντά στο ισχυρό μαγνητικό πεδίο της μαύρης τρύπας, με συνέπεια να αρχίσει να δέχεται έντονες παλιρροϊκές δυνάμεις, οι οποίες τελικά το κονιορτοποίησαν. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται παλλιροϊκή παραμόρφωση και έχει σαν αποτέλεσμα ένα μέρος από τα συντρίμμια του άστρου να εκσφενδονισθούν στο διάστημα με μεγάλη ταχύτητα, με την υπόλοιπη μάζα του να «καταπίνεται» από τη μαύρη τρύπα. Έτσι προκαλείται μία χαρακτηριστική εκπομπή ακτίνων Χ, που μπορεί να διαρκέσει για χρόνια. Η ομάδα δημοσίευσε τα αποτελέσματα της σήμερα, σε άρθρο στο περιοδικό Nature. «Οι ανακαλύψεις μας επιβεβαιώνουν μερικές από τις πιο πρόσφατες θεωρίες για τον τρόπο που εξελίσσονται οι παλιρροϊκές παραμορφώσεις», σημειώνει στο σάιτ του πανεπιστήμιο του Μέριλαντ ο Κόλμαν Μίλερ, αστρονόμος και καθηγητής στο ίδρυμα. «Στο μέλλον, οι παλιρροϊκές παραμορφώσεις μπορούν να γίνουν εργαστήρια για να μελετήσουμε φαινόμενα που σχετίζονται με πολύ ισχυρά βαρυτικά πεδία», συμπλήρωσε. Η συγκεκριμένη παλιρροϊκή παραμόρφωση, που ονομάζεται ASASSN-14li, είναι η πλησιέστερη στη Γη που ανακαλύφθηκε την τελευταία δεκαετία. «Επομένως, αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία που είχαμε έως σήμερα για να καταλάβουμε πραγματικά τι συμβαίνει ότι μια μαύρη τρύπα κονιορτοποιεί ένα άστρο», συμπληρώνει ο Τζον Μίλερ, καθηγητής αστρονομίας στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Όταν τελικά η μαύρη τρύπα αρχίσει να «καταβροχθίζει» τα υπολείμματα του άστρου, αναπτύσσεται θερμότητα, με συνέπεια να παράγονται μεγάλες ποσότητες ακτινοβολίας Χ. Αυτό με τη σειρά του έχει σαν συνέπεια να μειώνεται το παραγόμενο φως, καθώς τα απομεινάρια του άστρου «πέφτουν» μέσα στον ορίζοντα γεγονότων – την περιοχή γύρω από μία μαύρη τρύπα, όπου το βαρυτικό πεδίο είναι τόσο ισχυρό που ούτε το φως δεν μπορεί να διαφύγει. Συχνά, ποσότητες αερίου αρχίζουν να πλησιάζουν προς τη μαύρη τρύπα, εκτελώντας μία περιστροφική κίνηση που έχει σαν συνέπεια να σχηματισθεί ένας δίσκος. Μέχρι σήμερα, η διαδικασία σχηματισμού ενός τέτοιου δίσκου, που ονομάζεται δίσκος συσσώρευσης, παρέμενε μυστήριο. Μελετώντας όμως τη ASASSN-14li, οι αστρονόμοι κατάφεραν να παρατηρήσουν έναν τέτοιο δίσκο καθώς διαμορφώνεται, με τη βοήθεια των μετρήσεων των εκπομπών ακτίνων Χ. Έτσι, διαπίστωσαν πως το μεγαλύτερο ποσοστό εκπομπών προέρχεται από υλικό που βρίσκεται εξαιρετικά κοντά στη μαύρη τρύπα. Όπως είναι φυσικό, η ομάδα μελέτησε επίσης και τι συμβαίνει με το υλικό που εκσφενδονίζεται μακριά. Σε αυτή την περίπτωση, οι μετρήσεις των ακτίνων Χ δείχνουν πως τα αστρικά αέρια σχηματίζουν έναν “άνεμο”, καθώς κινούνται μακριά. Ωστόσο, αυτός ο άνεμος δεν έχει αρκετά μεγάλη ταχύτητα για να ξεφύγει τελικά από το βαρυτικό πεδίο της μαύρης τρύπας. Μία πιθανή εξήγηση είναι ότι τα αέρια ακολουθούν μια ελλειπτική τροχιά γύρω από τη μαύρη τρύπα, με συνέπεια να κινούνται πιο αργά όταν φθάνουν στη μεγαλύτερη απόσταση από αυτήν, δηλαδή στην πιο μακρινή περιοχή της έλλειψης. Οι αστρονόμοι ελπίζουν να ανακαλύψουν και άλλες παλιρροϊκές παραμορφώσεις όπως η ASASSN-14li, για ακόμη περισσότερες δοκιμές των θεωρητικών μοντέλων που περιγράφουν πώς οι μαύρες τρύπες επηρεάζουν τις περιοχές που βρίσκονται κοντά τους. http://www.naftemporiki.gr/story/1020675/binteo-tis-nasa-apeikonizei-ton-diamelismo-enos-astera-apo-mauri-trupa

Τα Κράτη Μέλη καλωσορίζουν την Εσθονία. Η Εσθονική σημαία ανεμίζει τώρα στις εγκαταστάσεις της ESA, πλάι σε εκείνες των άλλων κρατών μελών της ESA, καθώς η Εσθονία έγινε επίσημα το 21ο κράτος μέλος της ESA την 1η Σεπτεμβρίου. Η συμφωνία για την ένταξη της Εσθονίας στη σύμβαση της ESA υπεγράφη στις 4 Φεβρουαρίου 2015, από τον Jean-Jacques Dordain, τότε Γενικό Διευθυντή της ESA, και την Anne Sulling, Υπουργό Οικονομικών Υποθέσεων και Επικοινωνιών της Εσθονίας, υπεύθυνη για το Εξωτερικό Εμπόριο και την Επιχειρηματικότητα, την Ene Ergma, Μέλος του Κοινοβουλίου και Επικεφαλής της Εσθονικής Διαστημικής Επιτροπής, και τον Sven Jurgenson, Εσθονό Πρέσβη στη Γαλλία. Μετά από αυτή την υπογραφή, η διαδικασία κύρωσης από την εσθονική κυβέρνηση άρχισε. Αυτή η διαδικασία ολοκληρώθηκε τον περασμένο μήνα, και από την 1η Σεπτεμβρίου, η Εσθονία έχει καταθέσει το έγγραφο επικύρωσης της Σύμβασης της ESA στο Παρίσι, καθιστώντας την επίσημο Κράτος Μέλος της ESA. Εσθονοί αντιπρόσωποι θα συμμετέχουν στις διάφορες Επιτροπές και Συμβούλια Προγραμμάτων, ως πλήρες κράτος μέλος, από τη σύνοδο του Συμβουλίου στις 21-22 Οκτωβρίου και εφεξής. Η συνεργασία της Εσθονίας με την ESA ξεκίνησε με την υπογραφή της Συμφωνίας Συνεργασίας στις 20 Ιουνίου 2007 στο Ταλίν. Η Εσθονία ενίσχυσε τη συνεργασία της με την ESA στο πλαίσιο μέσα από τη Συνεργασία Συνεργαζόμενου Ευρωπαϊκού Μέλους που υπεγράφη στις 10 Νοεμβρίου 2009. Περισσότερες πληροφορίες Christina Giannopapa Relations with Member States Department ESA Headquarters, Paris

Η Γη από το διάστημα (βίντεο) Ο ιαπωνικός μετεωρολογικός δορυφόρος Himawari 8 δημιουργεί μια εικόνα του συνολικού δίσκου της γης κάθε 10 λεπτά: https://www.youtube.com/watch?v=t6YfEkLR_Ho http://physicsgg.me/2015/10/20/%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%ce%b2%ce%af%ce%bd%cf%84%ce%b5%ce%bf/

Κομήτες: Ταχυδρόμοι αλλά και δολοφόνοι της ζωής. Μια από τις δημοφιλέστερες θεωρίες για την ύπαρξη της ζωής στη Γη είναι ότι δεν αποτελεί προϊόν διεργασιών στον πλανήτη μας αλλά τα δομικά της υλικά έφθασαν εδώ με κομήτες. Είναι επίσης γνωστό ότι κάποιες φορές η πτώση μεγάλων κομητών προκαλεί μαζική καταστροφή της ζωής όπως για παράδειγμα, στην περίπτωση της εξαφάνισης των δεινοσαύρων. Διάφορες μελέτες έχουν υποδείξει γεωοατμοσφαιρικές διεργασίες ή κοσμικά φαινόμενα για κάποιες από τις μαζικές εξαφανίσεις ζωής που έχουν συμβεί στη Γη. Μια νέα μελέτη ανατρέπει τα δεδομένα υποδεικνύοντας ως ένοχο για όλες τις μαζικές εξαφανίσεις της ζωής στη Γη τα τελευταία 260 εκ. έτη τους κομήτες. Σε μια γωνιά του ηλιακού μας συστήματος, που βρίσκεται σε απόσταση 100.000 φορές μεγαλύτερη από εκείνη που χωρίζει τη Γη από τον Ηλιο, υπάρχει το νέφος Oort. Εκεί βρίσκονται δισεκατομμύρια παγωμένα αντικείμενα, πολλά από τα οποία κινούνται προς τον Ηλιο έχοντας δεχθεί «σπρώξιμο» από τα «βαρυτικά ρεύματα» που προκαλούνται από τις μεταβολές στη μάζα των άστρων του γαλαξία μας. Οταν συμβαίνει αυτό, τα παγωμένα αυτά αντικείμενα μετατρέπονται σε κομήτες και αρχίζουν να κινούνται γύρω από τον Ηλιο σε τροχιά γωνιακή σε σχέση με την τροχιά των πλανητών στον Ηλιο. Ομάδα επιστημόνων από μεγάλα πανεπιστήμια και ινστιτούτα των ΗΠΑ μελέτησαν την ηλικία διαφόρων κρατήρων στη Γη και τις περιόδους έντονων διεργασιών στο νέφος Oort, περιόδους όπου ξεπετάγονταν από εκεί κομήτες στο ηλιακό μας σύστημα. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι κάθε φορά που συνέβαινε μια μαζική εξαφάνιση ειδών στη Γη συνέπιπτε με την πτώση κομητών και αστεροειδών στον πλανήτη. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι σε έξι τουλάχιστον περιόδους μαζικής εξαφάνισης ειδών υπήρχε ταυτόχρονα πτώση ενός (ή και περισσότερων) μεγάλου μεγέθους κομήτη ή αστεροειδούς. «Υπάρχει τέτοια συσχέτιση ανάμεσα στη δημιουργία των κρατήρων και των περιόδων μαζικής εξαφάνισης τα τελευταία 260 εκ. έτη που υποδεικνύει σχέση αιτίας-αποτελέσματος» αναφέρει ο Μάικλ Ραμπίνο, γεωλόγος του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης μέλος της ερευνητικής ομάδας. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=747686 Αμέτρητοι φιλικοί στη ζωή πλανήτες είναι… αγέννητοι! Μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη για τη ζωή στο Σύμπαν πραγματοποίησε ομάδα επιστημόνων στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με αυτή μπορεί στο Σύμπαν να υπάρχουν (θεωρητικώς) τρισεκατομμύρια πλανήτες όμως σύμφωνα με τη μελέτη εκείνοι που είναι δυνητικά φιλόξενοι για τη ζωή δεν αποτελούν παρά το 8% του συνόλου των πλανητών. Οπως υποστηρίζουν οι ερευνητές το υπόλοιπο 92% των φιλικών στη ζωή πλανητών δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Ερευνητές, με επικεφαλής τον Πίτερ Μπεχρούζι του διαστημικού ινστιτούτου Space Telescope Science Institute στη Βαλτιμόρη, προχώρησαν στις εκτιμήσεις τους μελετώντας δεδομένα των διαστημικών τηλεσκοπίων Hubble και Kepler. Σύμφωνα με το «σενάριο» που ανέπτυξαν οι ερευνητές, όταν η Γη δημιουργήθηκε πριν από περίπου 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια, μόνο ένα μικρό ποσοστό (8%) των πλανητών που βρίσκονταν στη λεγόμενη κατοικήσιμη ζώνη είχαν αρχίσει να σχηματίζονται ενώ η μεγάλη πλειονότητα αυτών δυνητικά φιλόξενων στη ζωή πλανητών δεν έχουν ακόμη σχηματισθεί. Μάλιστα οι ερευνητές εκτιμούν ότι ακόμη και όταν μετά από περίπου έξι δις. έτη όταν ο Ηλιος «σβήσει» το «πάρτι» της ζωής θα συνεχίζεται με τον συνεχή σχηματισμό φιλικών στη ζωή πλανητών στο Σύμπαν.«Σε σχέση με όλους τους πλανήτες που θα σχηματισθουν ποτέ στο σύμπαν, η Γη στην πραγματικότητα ήταν πολύ πρώιμη», δήλωσε ο Μπεχρούζι. Το σύμπαν έχει ηλικία 13,8 δισεκατομμυρίων ετών. Καθώς το Hubble μπορεί να κοιτάξει μακριά στον χώρο και άρα πολύ πίσω στον χρόνο, μπορεί να δώσει στους επιστήμονες ένα είδος «οικογενειακού άλμπουμ» με διαδοχικές φωτογραφίες των γαλαξιών και των άστρων τους στις διάφορες εξελικτικές φάσεις του σύμπαντος. Στη νεανική ηλικία του το σύμπαν γεννούσε άστρα με πολύ πιο γρήγορο ρυθμό από ό,τι τώρα. Παρόλα αυτά, η διαδικασία σχηματισμού άστρων (άρα και δυνητικά κατοικήσιμων πλανητών) θα συνεχισθεί για πολύ-πολύ ακόμη καιρό, τόσο στον δικό μας γαλαξία, όσο και σε άλλους. Το Kepler έχει δείξει ότι οι δυνητικά φιλόξενοι πλανήτες (ούτε πολύ κοντά, ούτε πολύ μακριά από το άστρο τους) είναι άφθονοι στον γαλαξία μας. Οι επιστήμονες δεν αποκλείουν ότι μόνο στον δικό μας γαλαξία μπορεί να υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο εξωπλανήτες με μέγεθος περίπου όσο η Γη. Από αυτούς πολλοί -άγνωστο πόσοι- είναι βραχώδεις και από αυτούς ένα μικρότερο αλλά καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό είναι κατοικήσιμοι. Αν σκεφθεί κανείς ότι στο ορατό σύμπαν μπορεί να υπάρχουν περί τους 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες, αντιλαμβάνεται εύκολα κάποιος πόσοι κόσμοι υπάρχουν που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν ζωή. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι το τελευταίο άστρο του σύμπαντος δεν αναμένεται να «σβήσει» προτού περάσουν 100 τρισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα, οπότε η ζωή έχει μέλλον μπροστά της να δημιουργήσει ουκ ολίγους εξωγήινους πολιτισμούς. Σύμφωνα όμως με τους ερευνητές όσο περνάει ο καιρός και το Σύμπαν διαστέλλεται και μάλιστα επιταχυνόμενο θα είναι εξαιρετικά δύσκολο ή και αδύνατο για τους μελλοντικούς πολιτισμούς να μπορέσουν να κοιτάξουν τόσο μακριά στο ορατό Σύμπαν ή ίσως το ίδιο το Σύμπαν και οι διεργασίες του να έχουν σβήσει τα αρχικά του ίχνη. Ετσι οι μελλοντικοί προηγμένοι πολιτισμοί δεν θα γνωρίζουν αυτά που γνωρίζουμε εμείς, πώς δηλαδή γεννήθηκε ο Κόσμος και δεν θα μάθουν ποτέ πώς βρέθηκαν εκεί που… θα βρίσκονται. Ετσι λοιπόν εμεις θα αποτελουμε την βιβλιοθηκη της ιστορίας του Συμπαντος;Τρομακτική Ευθυνη!!! Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Monthly Notices of The Royal Astronomical Society». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=747656

"Παράλληλο σύμπαν". Βρήκε το "σωματίδιο του Θεού", αλλά ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων (LHC) στο Cern θα μπορούσε σύντομα να ανιχνεύσει ένα "παράλληλο σύμπαν". Σε μια προσπάθεια να εντοπίσει μικροσκοπικές μαύρες τρύπες, που θεωρούνται βασικό σημάδι ενός "πολυσύμπαντος", ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων λειτουργεί σε υψηλότερο επίπεδο. Τα δεδομένα που συλλέγονται από τον Ιούνιο βρίσκονται τώρα στο στάδιο της ανάλυσης. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι το πρωτοποριακό πείραμα θα μπορούσε να μετασχηματίσει την κατανόησή μας για το σύμπαν, ενώ οι επικριτές ισχυρίζονται ότι θα μπορούσε να φέρει το τέλος του κόσμου. "Ακριβώς όπως πολλά παράλληλα φύλλα χαρτιού που είναι δύο διαστάσεων μπορούν να υπάρξουν σε μια τρίτη διάσταση, τα παράλληλα σύμπαντα μπορούν επίσης να υπάρχουν σε υψηλότερες διαστάσεις", σημείωσε ο εργαζόμενος στο Cern Mir Faizal απο το Πανεπιστήμιο Waterloo. "Προβλέπουμε ότι η βαρύτητα μπορεί να διαρρεύσει σε πρόσθετες διαστάσεις και αν ισχύει αυτό τότε μικροσκοπικές μαύρες τρύπες μπορούν να παραχθούν στον Επιταχυντή", επισημαίνει. Οι θεωρητικοί του Cern ισχυρίζονται ότι θα μπορούσε να δώσει σαφείς ενδείξεις διαστάσεων πέρα από το μήκος, το πλάτος, το βάθος και τον χρόνο. Η θεωρία λέει πως μπορεί να υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα μέσα σε αυτές τις διαστάσεις, αλλά μόνο η βαρύτητα μπορεί να αφήσει το σύμπαν μας για αυτές τις επιπλέον διαστάσεις. Αν υπάρχουν επιπλέον διαστάσεις, οι ειδικοί πιστεύουν ότι θα μείωναν την ενέργεια που απαιτείται για να παραχθούν μαύρες τρύπες. Αν τελικά ανιχνευθούν μίνι μαύρες τρύπες στο LHC με τις προβλεπόμενες ενέργειες, θα αποδειχθεί η ύπαρξη επιπλέον διαστάσεων και κατ' επέκταση παράλληλων συμπάντων, σημειώνει ο Ahmed Farag Ali από το Florida State University. "Αν οι μαύρες τρύπες δεν ανιχνευτούν στα προβλεπόμενα επίπεδα ενέργειας, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει τρία πράγματα. Είτε ότι δεν υπάρχουν επιπλέον διαστάσεις, είτε ότι είναι μικρότερες από ό,τι περιμέναμε, είτε ότι οι παράμετροι πρέπει να τροποποιηθούν". http://www.defencenet.gr/defence/20151020/%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%B1/lhc-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CE%B2%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD-%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF

Ο Πρόεδρος της RSC "Energia" Βλαντιμίρ Solntsev στο Διεθνές Συνέδριο Αστροναυτικής στο Ισραήλ. Ο Πρόεδρος του Rocket and Space Corporation (RSC) "Ενέργεια" Vladimir Solntsev έκανε μια παρουσίαση στο 66ο Διεθνές Συνέδριο Αστροναυτικής (IAC) στην Ιερουσαλήμ (Ισραήλ), και περιέγραψε τις κύριες κατευθύνσεις της ανάπτυξης του δυναμικού των επανδρωμένων διαστημικών πτήσεων. «Η προτεραιότητα για τα ρωσικα επανδρωμένα διαστημικά προγράμματα μέσα στα επόμενα 10-20 χρόνια, είναι η εξερεύνηση της Σελήνης. Το ρωσικό πλοίο μεταφοράς αναπτυσσεται και μια πολλά υποσχόμενη νέα γενιά θα ξεκινήσει σύντομα την ανάπτυξη των άλλων στοιχείων του σεληνιακού προγράμματος για επανδρωμένη αποστολή στην επιφάνεια της σελήνης που έχει προγραμματιστεί μέχρι το 2030..» Σύμφωνα με τον ίδιο, με δεδομένο το γεγονός ότι το φεγγάρι ως αντικείμενο έρευνας είναι το ενδιαφέρον για πολλές χώρες, υπάρχει κάποιο πλεονέκτημα για να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τις μεγάλες διαστημικές δυνάμεις και να συνεχίσουν να ενεργούν με όρους αμοιβαίας ισότιμης εταιρικής σχέσης. "Στο επίπεδο των υπηρεσιών διαστήματος τόνισε τη σκοπιμότητα της δημιουργίας μιας διεθνούς πλατφόρμας σεληνιακης που μπορεί να είναι χρήσιμη για την εφαρμογή του σεληνιακού πρόγραμματος, καθώς και για τους αστεροειδείς και τον Άρη," - είπε ο Πρόεδρος της Επιχείρησης. Εξήγησε ότι μία από τις λογικές λύσεις θα είναι από κοινού ανάπτυξη των τεχνικών μέσων για την ενσωμάτωση στο επίπεδο των συστημάτων και συσκευών, και τη χρήση των πλέον αποδοτικών τεχνολογιών. Σε αυτή την περίπτωση, στο έργο μπορεί να συμμετέχουν, για παράδειγμα, μια ομάδα ICM, συμπεριλαμβανομένου του επικεφαλής της επιχείρησης στη Ρωσία, τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Ιαπωνία και τον Καναδά. "Όσον αφορά τον Άρη, σήμερα είναι ο απώτερος στόχος των επανδρωμένων πτήσεων. Στο επίπεδο της τεχνολογίας αυτο μπορεί να επιτευχθεί στο εγγύς μέλλον.» Μαζί με την εξερεύνηση της Σελήνης και του Άρη, ο Πρόεδρος της RSC «Energia» ξεχώρισε το πρόβλημα της απειλής απο κομήτη και αστεροειδεις, ένα σημαντικό ρόλο στην πρόληψη της οποίας θα παίξει η επανδρωμένη αποστολή για να μελετήσει δυνητικά τους επικίνδυνους αστεροειδεις στη Γη. Σύμφωνα με τον Β Solntsev, για τους περισσότερους μακροπρόθεσμους στόχους της Αστροναυτικής χρειάζονται ένα σύνολο εργαλείων, συμπεριλαμβανομένων του πυραύλου φορέα βαριάς κατηγορίας, επανδρωμένο διαστημόπλοιο, επανδρωμένη μονάδα, χημικά, ηλιακο ρυμουλκό και ενότητες προσγείωσης. http://www.energia.ru/ru/news/news-2015/news_10-15_2.html

Τσιπάκια από άλλον... πλανήτη. Αίσθηση προκάλεσε η ανακοίνωση πριν από λίγες ημέρες ότι η ΙΒΜ ανέπτυξε μια νέα μέθοδο κατασκευής τσιπ που θα αυξήσει τα μέγιστα την επεξεργαστική ισχύ τους. Στη βιομηχανία κατασκευής ημιαγωγών (τρανζίστορ) το μεγαλύτερο τεχνικό εμπόδιο είναι ότι υπάρχει ένα φυσικό όριο πέρα από το οποίο δεν φαίνεται δυνατό να μικρύνει άλλο το μέγεθος ενός τρανζίστορ. Ο «πονοκέφαλος» για τους κατασκευαστές των επεξεργαστών είναι ότι όσο προσπαθούν να χωρέσουν περισσότερα και άρα μικρότερα τρανζίστορ σε ένα τσιπ ώστε να κάνουν τον επεξεργαστή πιο γρήγορο τόσο αυξάνονται η ηλεκτρική αντίσταση και η δημιουργία θερμότητας, πράγμα που «φρενάρει» την ταχύτητα επεξεργασίας. Οι ερευνητές όμως ανακάλυψαν μια νέα μέθοδο σύνδεσης πολύ λεπτών μεταλλικών συρμάτων με τους νανοσωλήνες, πράγμα που επιτρέπει να συνεχιστεί η σμίκρυνση του πλάτους των συρμάτων χωρίς να αυξηθεί η ηλεκτρική αντίσταση. Η ανακάλυψη αυτή αναμένεται να έχει πρακτική εφαρμογή την επόμενη δεκαετία. Αμερικανοί ερευνητές κατασκεύασαν ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα το οποίο, όπως υποστηρίζουν, μπορεί να «αυτοεπιδιορθώνεται» σε περίπτωση που υποστεί κάποια ζημιά. Τέτοια ολοκληρωμένα κυκλώματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε ηλεκτρονικές συσκευές αλλά και σε αεροσκάφη ή διαστημόπλοια όπου μια βλάβη μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Ιλινόι έφτιαξαν ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα το οποίο αν υποστεί μια ρωγμή ή σπάσει μπορεί να επιδιορθώσει άμεσα τη ζημιά μόνο του. Για παράδειγμα, σε περίπτωση ρωγμής το κύκλωμα απελευθερώνει ένα υγρό μέταλλο που αποκαθιστά την αγωγιμότητά του. Η διαδικασία επιδιόρθωσης γίνεται σε κλάσματα δευτερολέπτου και έτσι δεν προκαλείται κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα λειτουργίας του κυκλώματος και των συστημάτων που υποστηρίζει. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η ανακάλυψή τους θα βρει εφαρμογή στην κατασκευή ηλεκτρονικών συσκευών καθημερινής χρήσης που θα έχουν πολύ μεγάλη διάρκεια ζωής αλλά και στα συστήματα αεροσκαφών και διαστημοπλοίων αυξάνοντας έτσι την ασφάλεια των πτήσεων. Οι ερευνητές πειραματίστηκαν με ένα εύτηκτο μείγμα γαλλίου και ινδίου. Πρόκειται για ένα μεταλλικό υλικό υψηλής αγωγιμότητας που λιώνει εύκολα. Τοποθέτησαν το υλικό μέσα σε μικροκάψουλες διαμέτρου 0,01 και 0,02 χιλιοστών τις οποίες ενσωμάτωσαν σε ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα που κατασκεύασαν οι ίδιοι. Οι μικροκάψουλες τοποθετήθηκαν με τέτοιον τρόπο ώστε να «σπάνε» μόλις... αντιληφθούν την παραμικρή βλάβη στο κύκλωμα και να εκλύουν το υγρό επιδιόρθωσης στις «πληγείσες» περιοχές. Πειράματα έδειξαν ότι η τεχνική ήταν αποτελεσματική αφού οι μικροκάψουλες επιδιόρθωναν το οποιοδήποτε πρόβλημα χωρίς να προκαλείται διακοπή λειτουργίας του κυκλώματος. Στη συνέχεια οι επιστήμονες από το Ιλινόι έφτιαξαν πολλά ολοκληρωμένα κυκλώματα με ικανότητα «αυτοεπιδιόρθωσης» και τα τοποθέτησαν σε διάφορες συσκευές παρακολουθώντας τη λειτουργία τους για διάστημα τεσσάρων μηνών. Οπως αναφέρουν, σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν παρατηρήθηκε κανένα απολύτως πρόβλημα στη λειτουργία τους. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «Advanced Materials». Αιώνιο τσιπάκι! Ερευνητές της Hitachi δημιούργησαν μια επαναστατική συσκευή αποθήκευσης δεδομένων. Πρόκειται για ένα μικρό γυάλινο τετράγωνο τσιπάκι που σύμφωνα με τους δημιουργούς του είναι εξαιρετικά ανθεκτικό και δεν παθαίνει απολύτως τίποτε στις πλέον ακραίες συνθήκες. Οπως υποστηρίζουν στις δοκιμές που έγιναν, το γυάλινο τσιπ άντεξε και δεν έπαθε απολύτως τίποτε όταν εκτέθηκε σε θερμοκρασία χιλίων βαθμών Κελσίου για δύο ώρες, όταν έριξαν πάνω του διάφορες χημικές ουσίες, ενώ δεν επηρεάστηκε η λειτουργία του ούτε από τον «βομβαρδισμό» με ραδιοκύματα. Το τσιπάκι είναι αδιάβροχο και τα δεδομένα του θα χαθούν μόνο αν καταφέρει κάποιος να το σπάσει. Οι δημιουργοί του υποστηρίζουν ότι αν δεν σπάσει μπορεί να κρατά ασφαλή τα αποθηκευμένα αρχεία του για 100 εκατομμύρια έτη! http://www.tovima.gr/science/article/?aid=747209

Λάκκοι και τάφροι στον Πλούτωνα. Η NASA έδωσε μια ακόμη εικόνα από τον Πλούτωνα, μια κοντινή φωτογραφία από ένα μυστηριώδες γεωλογικό φαινόμενο στον πλανήτη νάνο. Πρόκειται για εκατοντάδες μεγάλους λάκκους και τάφρους ορισμένες από τις οποίες έχουν διάμετρο εκατοντάδες μέτρα και βάθος δεκάδες μέτρα. Οι λάκκοι και οι τάφροι βρίσκονται σε μια περιοχή που έχει λάβει την ονομασία Sputnik Planum. Το τι προκάλεσε την ύπαρξη αυτών των γεολογικών δομών δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί με τους επιστήμονες να κάνουν μια πρώτη εικασία που αφορά την παρουσία ασταθούς πάγου (στερεού αζώτου) στην επιφάνεια της συγκεκριμένης περιοχής. Σύμφωνα με κάποιους ειδικούς αυτός ο ασταθής πάγος εξαχνώνεται αφήνοντας πίσω του λάκκους και τάφρους. «Ο Πλούτωνας είναι παράξενος αλλά με θετικό τρόπο. Οι λάκκοι και ο τρόπος με τον οποίο είναι ευθυγραμμισμένοι μας παρέχουν πληροφορίες για τον τρόπο κίνηση των πάγων και τις γεωατμοσφαιρικές διεργασίες του. Οι επιστήμονες μας προσπαθούν να βρουν εξηγήσεις για το συγκεκριμένο φαινόμενο που εξακολουθεί να είναι μυστηριώδες» αναφέρει ο Χάλ Γουίβερ, στέλεχος της αποστολής New Horizons που εξερεύνησε το σύστημα του Πλούτωνα. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=747364

Η Γη έχει πλέον το δικό της site! Η NASA έθεσε σε λειτουργία πριν από λίγες ώρες ένα νέο δικτυακό τόπο, ένα site αφιερωμένο στη Γη. Ο δορυφόρος Deep Space Climate Observatory αποτελεί προϊόν συνεργασίας της NASA, της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας των ΗΠΑ και της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ. Βασική αποστολή του δορυφόρου είναι να παρατηρεί τους ηλιακούς ανέμους και γενικά τα φαινόμενα στον Ηλιο ώστε να μπορούν οι επιστήμονες στη Γη να κάνουν προβλέψεις για τις διαστημικές καιρικές συνθήκες και τις επιπτώσεις τους στον πλανήτη μας. Ενα από τα βασικά όργανα του δορυφόρου είναι το EPIC μια κάμερα CCD τεσσάρων megapixel που καταγράφει εικόνες ως φωτογραφική μηχανή αλλά λειτουργεί και ως τηλεσκόπιο. Στο νέο site θα δημοσιεύονται καθημερινά καινούργιες εικόνες της φωτεινής πλευράς της Γης. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=747332 Χέρι χέρι η Γη και η ζωή. Ενας αρχαίος κρύσταλλος ζιρκονίου που αποκαλύφθηκε στη Δυτική Αυστραλία μπορεί να αποτελεί απόδειξη ότι η ζωή εμφανίστηκε στον πλανήτη μας πριν από 4,1 δισεκατομμύρια χρόνια, ή 300 εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα από ό,τι υπολογιζόταν ως τώρα, σύμφωνα με μια ομάδα αμερικανών ερευνητών. Με δεδομένο ότι η ηλικία της Γης υπολογίζεται στα 4.5 δισ. έτη φαίνεται ότι η ζωή δεν άργησε καθόλου να κάνει την εμφάνιση της στον πλανήτη. Επιστήμονες από τα πανεπιστήμια του Στάνφορντ και της Καλιφόρνια είπαν ότι είχαν συλλέξει πρόσφατα γύρω στα 10.000 ζιρκόνια από την περιοχή Τζακ Χιλς της Αυστραλίας που δημιουργήθηκαν αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Μεταξύ των ήταν και ένα που πιστεύουν ότι περιέχει ένα ίζημα άνθρακα που είναι είναι 4,1 δισεκατομμυρίων χρονών... συν ή πλην 10 εκατομμύρια χρόνια. «Η πλήρης ενθυλάκωσή του σε ακέραιο, μη-διαταραγμένο ζιρκόνιο αποδεικνύει ότι δεν έχει υποστεί μόλυνση ή μείξη από πιο πρόσφατες γεωλογικές διαδικασίες [... και] μπορεί να αποτελέσει απόδειξη ότι η ζωή στη Γη ξεκίνησε πριν από 4,1 δισεκατομμύρια χρόνια» αναφέρεται στο σχετικό άρθρο που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «PNAS». Οι επιστήμονες έχουν χρησιμοποιήσει ενδείξεις απολιθωμάτων για να βεβαιώσουν ότι η ιστορία της ζωής στη Γη ξεκίνησε πριν από 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια, με τη μορφή μονοκύτταρων οργανισμών. http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=747354

Ο Terence Tao αποδεικνύει εικασία του Paul Erdos. Πώς τα «μολύβια» νίκησαν τους υπολογιστές Η ασυμφωνία του Έρντος αποδεικνύεται για πρώτη φορά, και μάλιστα με παραδοσιακές μεθόδους, με τη συνδρομή του πληθοπορισμού Ο Terence Tao πριν από ένα μήνα δημοσίευσε την απόδειξη μιας εικασίας του Paul Erdos, που είχε διατυπωθεί πριν από 80 χρόνια: «The Erdos discrepancy problem« Ένα μαθηματικό πρόβλημα το οποίο ως πρόσφατα είχε απαντηθεί μόνο μερικώς με τη βοήθεια ενός υπολογιστή ο οποίος παρείχε μια απόδειξη με όγκο όσο εκείνος ολόκληρης της Wikipedia λύθηκε οριστικά και με απλούστερο τρόπο από έναν άνθρωπο. Το αποτέλεσμα δεν αναμένεται (προς το παρόν) να έχει σημαντικές πρακτικές εφαρμογές. Αναδεικνύει όμως τις διαφορές ανάμεσα σε δύο προσεγγίσεις που υπάρχουν σήμερα στα μαθηματικά: τον πληθοπορισμό ή crowdsourcing (η προσφυγή στη βοήθεια πλήθους εθελοντών μέσω ανοιχτής πρόσκλησης στο κοινό) και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Η εικασία του Έρντος Ο Τέρενς Τάο από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες δημοσίευσε μια απόδειξη για την ασυμφωνία του Έρντος, ένα πρόβλημα που αφορά τις ιδιότητες μιας άπειρης τυχαίας αλληλουχίας από +1 και -1. Τη δεκαετία του 1930 ο Ούγγρος μαθηματικός Πολ Έρντος είχε αναρωτηθεί αν τα μοτίβα και η δομή μιας τέτοιας αλληλουχίας θα έπρεπε πάντα να βρίσκονται μέσα στην τυχαιότητα. Ένας τρόπος για να μετρηθεί αυτό είναι με τον υπολογισμό μιας τιμής η οποία είναι γνωστή ως ασυμφωνία. Κάτι τέτοιο απαιτεί την πρόσθεση όλων των +1 και -1 που περιλαμβάνονται σε κάθε δυνατή υποαλληλουχία. Ίσως νομίζετε πως όλα αυτά τα συν και πλην αλληλοακυρώνονται για να δώσουν το μηδέν, όμως ο Έρντος είχε εικάσει ότι καθώς οι υποαλληλουχίες γίνονται μεγαλύτερες το σύνολο αυτής της πρόσθεσης θα έπρεπε και αυτό να αυξάνεται. Στην πραγματικότητα είχε πει ότι η ασυμφωνία θα έπρεπε να είναι άπειρη, κάτι το οποίο σημαίνει ότι η πρόσθεση συνεχίζεται αιωνίως. Τον περασμένο χρόνο ο Αλεξέι Λισίτσα και ο Μπορίς Κόνοφ από το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ στη Βρετανία χρησιμοποίησαν έναν υπολογιστή για να αποδείξουν ότι η ασυμφωνία είναι πάντοτε μεγαλύτερη του δύο [A SAT Attack on the Erdos Discrepancy Conjecture]. Η απόδειξη στην οποία κατέληξαν είχε όγκο 13 gigabytes – περίπου όσο όλα μαζί τα κείμενα της Wikipedia – και κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε ούτε καν να ελπίζει ότι θα την ελέγξει. Άνθρωπος – αλγόριθμος=1-0 Ο Τέρενς Τάο με τη βοήθεια του πληθοπορισμού χρησιμοποίησε πιο παραδοσιακά μαθηματικά για να αποδείξει ότι ο Ερντος είχε δίκιο: η ασυμφωνία είναι άπειρη, όποια και αν είναι η αλληλουχία που θα επιλέξει κάποιος. Ο κ. Λισίτσα απέδωσε τα εύσημα στον κ. Τάο για το γεγονός ότι πέτυχε αυτό που ο αλγόριθμος του ιδίου και του συνεργάτη του δεν κατόρθωσε να κάνει. «Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα υψηλής ποιότητας ανθρώπινων μαθηματικών» δήλωσε. Παρ’ όλα αυτά οι μαθηματικοί καταφεύγουν όλο και περισσότερο στις μηχανές για βοήθεια, τάση η οποία αναμένεται να συνεχιστεί στο μέλλον. Στην φωτογραφία ο Paul Erdős, αριστερά, και ο Terence Tao συζητούν μαθηματικά προβλήματα το 1985. http://physicsgg.me/2015/10/19/%ce%bf-terence-tao-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%b4%ce%b5%ce%b9%ce%ba%ce%bd%cf%8d%ce%b5%ce%b9-%ce%b5%ce%b9%ce%ba%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-paul-erdos/

Το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο στο κόσμο θα έχει διάμετρο 500 μέτρα. Το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο του κόσμου συναρμολογείται αυτή τη στιγμή σε μια απομακρυσμένη κοιλάδα της Κίνας. Το σφαιρικό τηλεσκόπιο F.A.S.T. (αρκτικόλεξο του Five-hundred-meters ApertureSpherical Radio-Τelescope), που βρίσκεται στην επαρχία Γκουιτζού ξεκίνησε να κατασκευάζεται τον Μάρτιο του 2011 στην Πίνγκτανγκ, μια κοιλάδα σε σχήμα μπολ, που ευνοεί την λήψη ραδιο-σημάτων από το σύμπαν λόγω φυσικής κατασκευής αλλά και του ότι είναι απομακρυσμένη από τα γήινα ραδιοκύματα που προκαλούν παρεμβολές. Ο σκελετός του ραδιοτηλεσκοπίου είναι έτοιμος και πλέον άρχισαν να συναρμολογούνται τα πάνελ που θα το απαρτίζουν. Για το λόγο αυτό κινέζοι εργάτες θα τοποθετήσουν τα 4.600 ισόπλευρα τρίγωνα πάνελ [που το καθένα έχει μήκος πλευράς 11 μέτρα] τα οποία θα ολοκληρώσουν το «παζλ». Όταν το μεγαλεπήβολο έργο θα έχει ολοκληρωθεί, το καλοκαίρι του 2016, το F.A.S.T. θα είναι ένα μεγάλο «πιάτο» που θα έχει το μέγεθος 30 γηπέδων ποδοσφαίρου. Η δε διάμετρος του θα φτάνει τα 500 μέτρα, γεγονός που θα το καθιστά αυτομάτως ως το μεγαλύτερο σε όλη την υφήλιο, παίρνοντας την πρωτιά απ’ το τηλεσκόπιο Αρεσίμπο που βρίσκεται στο Πουέρτο Ρίκο, που έχει διάμετρο 300 μέτρα. Για να καταλάβουμε το μέγεθος του τηλεσκοπίου, το F.A.S.T. θα είναι πέντε φορές μεγαλύτερο από το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο στη Δυτική Ευρώπη, στο Έφελσμπεργκ της Γερμανίας, που ήταν και το μεγαλύτερο πλήρως στρεφόμενο ραδιοτηλεσκόπιο σε όλο τον κόσμο επί 30 χρόνια, μέχρι τη λειτουργία του τηλεσκοπίου του Γκριν Μπανκ των ΗΠΑ το 2000. Καθώς και επτά φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο στρεφόμενο ραδιοτηλεσκόπιο «Lovell» των 76μ. στο Αστεροσκοπείο Τζόντρελ Μπανκ, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σύμφωνα με τα κινεζικά ΜΜΕ, το τηλεσκόπιο θα τεθεί σε λειτουργία τον Σεπτέμβριο του 2016 με το Πεκίνο να έχει επενδύσει πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ για την κατασκευή του. Κι όπως δηλώνει και το όνομα του θα είναι τόσο γρήγορο, όσο και υπερευαίσθητο, δηλαδή θα μπορεί να πιάνει μέχρι και τους «ψιθύρους» του διαστήματος. Θα χρησιμοποιηθεί λοιπόν για την σχολαστική έρευνα μεγάλων τμημάτων του σύμπαντος. «Έχοντας ένα τόσο ευαίσθητο ραδιοτηλεσκόπιο, μπορούμε να παρακολουθήσουμε μέχρι και τα πιο αδύναμα και πιο μακρινά ραδιοφωνικά σήματα. Αυτό θα μας βοηθήσει στην αναζήτηση ζωής έξω από το γαλαξία μας και στην διερεύνηση της προέλευσης του σύμπαντός μας», τονίζει ο Γου Σιάνγκπινγκ, γενικός διευθυντής της Κινεζικής Αστρονομικής Εταιρείας. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη και το παράδειγμα του Αρεσίμπο, δεν είναι δα και το πιο εύκολο έργο να καταγράψεις μηνύματα εξωγήινης ζωής καθώς μέχρι και το Ινστιτούτο SETI μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να λάβει σήματα ζωής από έναν άλλον γαλαξία. Όμως οι επιστήμονες είναι αισιόδοξοι πως ίσως αυτή τη φορά σταθούμε πιο τυχεροί, καθώς, όσον αφορά στα ραδιοτηλεσκόπια… το μέγεθος όντως μετράει και το F.A.S.T. ενδέχεται τελικά να κάνει τη διαφορά. Βίντεο. http://physicsgg.me/2015/10/19/%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf-%cf%84%ce%b7%ce%bb%ce%b5%cf%83%ce%ba%cf%8c%cf%80%ce%b9%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%bf/

Η Τουρκία εκτόξευσε τον έκτο δορυφόρο της. Από το κοσμοδρομιο Baikonur του Καζακσταν πραγματοποιηθηκε με επιτυχια η εκτοξευση του τουρκικου τηλεπικοινωνιακου δορυφορου TURKSAT 4b o οποιος κατασκευαστηκε απο Τουρκους και Γιαπωνεζους μηχανικους της εταιρειας Mitsubishi Electric Corp (MELCO). Στις 16 Οκτωβρίου στο 23:40 πραγματοποίηθηκε επιτυχής εκτόξευση του «Proton-M» με το ανώτερο στάδιο "Breeze-M" και τον δορυφόρο Turksat-4Β («Turksat-4Β") από την εξέδρα εκτόξευσης 200 του Μπαϊκονούρ. Στο 23.49 MSK το τμήμα της κεφαλής (ανώτερο στάδιο και διαστημόπλοια) καθαρά διαχωρίζεται από το τρίτο στάδιο του οχήματος εκτόξευσης και μπηκε στην υπολογισμένη τροχιά. Ο παραπανω δορυφορος ειναι ο εκτος τουρκικος δορυφόρος κατά σειρά ο οποίος τίθεται σε τροχιά γύρω από τη Γή (Αυτή τη στιγμή σε κατάσταση πλήρους λειτουργίας βρίσκονται 4 δορυφόροι). Zυγίζει 4.924 kgr και τέθηκε σε γεωσύγχρονη τροχιά. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Τουρκικού Υπουργείου Επικοινωνιών, ο TURKSAT 4b είναι σχεδιασμένος να παρέχει υπηρεσίες για επόμενα 15 χρόνια και θα καλύψει τις περιοχές της Κεντρικής και Δυτικής Ασίας (συμπεριλαμβανόμενης και της Τουρκίας, της Αφρικής, της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Τούρκοι αξιωματούχοι δήλωσαν ότι με τη χρήση του TURKSAT 4b θα μειωθεί το κόστος των παρόχων υπηρεσιών διαδικτύου (Internet) και θα αυξηθεί η ταχύτητα όλου του φάσματος των επικοινωνιών. Η Τουρκία προγραμματίζει την κατασκευή άλλων δύο δορυφόρων, των Turksat 5A και Τurksat 6A, που θα τεθούν σε τροχιά το 2016 και 2019 αντίστοιχα. http://www.federalspace.ru/21788/ http://www.federalspace.ru/221/ Στο κοσμοδρόμιο "Ανατολή" της ρωσικής Άπω Ανατολής. Η εξέδρα εκτόξευσης στο κοσμοδρόμιο "Ανατολή" στην Περιφέρεια Αμούρ. http://gr.rbth.com/multimedia/photo_of_the_day/2015/10/14/sto-kosmodromio-anatoli-tis-rosikis-apo-anatolis_483305

BBC: Ετοιμάζουν αποστολή στον ανεξερεύνητο νότιο πόλο της Σελήνης. Την «άγνωστη πλευρά» του Φεγγαριού θέλουν να κατακτήσουν Ρώσοι και Ευρωπαίοι επιστήμονες, σύμφωνα με το βρετανικό BBC: Η ευρωπαϊκή και η ρωσική διαστημική υπηρεσία σχεδιάζουν αποστολή στη Σελήνη και ειδικότερα στο Νότιο Πόλο, ο οποίος δεν έχει εξερευνηθεί μέχρι σήμερα. Οι υπηρεσίες επιδιώκουν ακόμη και μόνιμη εγκατάσταση στη Σελήνη, η οποία στην αρχή θα είναι ρομποτική. Στόχος είναι να διαπιστωθεί αν στην ανεξερεύνητη αυτή περιοχή υπάρχει νερό και πρώτες ύλες για να φτιαχτούν καύσιμα και οξυγόνο. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που επικαλείται το βρετανικό δίκτυο, η αποστολή θα ονομάζεται Luna 27 και σχεδιάζεται να τεθεί σε εφαρμογή σε πέντε χρόνια. Αν οι προσπάθειες καρποφορήσουν, θα είναι η πρώτη επιστρροφή των ρωσικών υπηρεσιών στη Σελήνη μετά τη δεκαετία του '70. Στελέχη των ρωσικών υπηρεσίων επισήμαναν στο βρετανικό δίκτυο πως πλέον η «επιστροφή» γίνεται σε αναζήτηση συνεργασίων με εταίρους από το εξωτερικό, σε αντίθεση με τον ψυχροπολεμικό «διαστημικό ανταγωνισμό» των παλιότερων σεληνιακών αποστολών . http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500033337

«Κυνηγώντας» σκουληκότρυπες για χωροχρονικά ταξίδια. Οι σκουληκότρυπες πρωταγωνιστούν συχνά στα βιβλία και τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, όπως για παράδειγμα στο φιλμ «Interstellar» του Κρίστοφερ Νόλαν, στο οποίο χρησιμοποιείται μία τέτοια συμπαντική «σήραγγα» που οδηγεί σε κόσμους πολύ πιο μακρινούς από το ηλιακό μας σύστημα. Παρόλο που σε ορισμένες περιπτώσεις σενάρια σαν το παραπάνω έχουν δόσεις υπερβολής, βασίζονται σε ένα φαινόμενο που προβλέπεται από τους νόμους της φυσικής, και πιο συγκεκριμένα από τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Έτσι, εκτός από συγγραφείς και σκηνοθέτες, αρκετοί επιστήμονες σε όλο τον κόσμο μελετούν θεωρητικά τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε όντως να χρησιμοποιηθεί μια σκουληκότρυπα για διαστρικά ταξίδια. Ένας τέτοιος επιστήμονας είναι ο Έρικ Ντέιβις, φυσικός από το Ίδρυμα Tau Zero Tau που εδρεύει στο Κλίβελαντ, ο οποίος χρησιμοποιεί τις εξισώσεις της Γενικής Σχετικότητας για να περιγράψει τις ιδιότητες που θα έχει μια κοσμική «σήραγγα», όπως και τι θα συνέβαινε αν οποιοδήποτε αντικείμενο ή πληροφορία περνούσε το «κατώφλι» της. «Οι σκουληκότρυπες είναι τούνελ που μπορεί να συνδέουν δύο απομακρυσμένα σημεία (είτε στο σύμπαν μας είτε σε διαφορετικά σύμπαντα), δύο διαφορετικές χρονικές στιγμές για ταξίδια στον χρόνο, ή ακόμη και διαφορετικές χωρικές διαστάσεις», λέει ο Ντέιβις στο σάιτ Space.com. Η ύπαρξή τους προβλέφθηκε για πρώτη φορά το 1916 από τον μαθηματικό Λούντβιχ Φλαμ, ο οποίος μελετούσε ποια φαινόμενα θα μπορούσαν να απορρέουν από τη Γενική Σχετικότητα. Παρόλο που αποτελούν μία εντυπωσιακή συνέπεια της θεωρίας, σύμφωνα με τον ομότιμο καθηγητή του Caltech Κιπ Θορν, ακόμη δεν έχει προταθεί κάποιος μηχανισμός δημιουργίας τους, ο οποίος να είναι γενικά αποδεκτός από την επιστημονική κοινότητα. Και βέβαια, μέχρι σήμερα δεν έχει ανιχνευθεί καμία τέτοια κοσμική δομή. Ο Θορν έχει επίσης δείξει μαζί με την ομάδα του πως, ακόμη κι αν σχηματιζόταν μία σκουληκότρυπα, πιθανότατα θα κατέρρεε πριν μπορέσει οποιοδήποτε αντικείμενο να περάσει από μέσα της. Για να παραμείνει αυτή η συμπαντική «πύλη» ανοιχτή για αρκετό χρονικό διάστημα, θα χρειαζόταν κάποιο είδος σκαλωσιάς – κατασκευασμένης μάλιστα από κάποιο είδος «εξωτικής» ύλης. Ένας υποψήφιο υλικό είναι η σκοτεινή ύλη, η οποία είναι πέντε φορές περισσότερη στο σύμπαν από τη συμβατική ύλη. Βέβαια, οι επιστήμονες δεν έχουν καμία εικόνα για τη φύση της σκοτεινής ύλης, αφού μέχρι σήμερα δεν έχει ανιχνευθεί άμεσα. Ωστόσο, μελετώντας τον τρόπο που αλληλεπιδρά με τη συμβατική ύλη μπορούν να «ψηλαφίσουν» τις ιδιότητές της. Έτσι, σύμφωνα με άλλους θεωρητικούς φυσικούς, είναι πιθανό οι σκουληκότρυπες να σχηματίζονται σε περιοχές με μεγάλη συγκέντρωση σκοτεινής ύλης, όπως για παράδειγμα στα εξωτερικά όρια του Γαλαξία μας. Μάλιστα, με τη βοήθεια προσομοιώσεων, επιστήμονες έχουν δείξει πως σε μία τέτοια περίπτωση θα μπορούσαν όντως να λειτουργούν σαν συμπαντικές σήραγγες. Ακόμη όμως κι αν υπάρχουν τέτοια τούνελ στο σύμπαν, τι θα πάθαινε ένα αντικείμενο ή ένας άνθρωπος που θα περνούσε μέσα από αυτές; «Τίποτα», απαντά αφοπλιστικά ο Ντέιβις. «Το ταξίδι θα είναι ασφαλές για ένα διαστημόπλοιο και τους επιβάτες του, αφού στο εσωτερικό τους δεν θα υπάρχουν ισχυρές, παραμορφωτικές βαρυτικές δυνάμεις». «Έτσι, αν βρεθούν στην είσοδο, π.χ. κάπου στη “γειτονιά” της Γης, απλώς θα περάσουν μέσα από το τούνελ και θα εμφανισθούν στην έξοδό του». Καθώς αυτές οι χωροχρονικές σήραγγες θα συνδέουν δύο απομακρυσμένα σημεία, παρακάμπτοντας ουσιαστικά τη μεταξύ τους διαδρομή, για έναν εξωτερικό παρατηρητή θα σήμαινε πως οι «ταξιδιώτες» κινούνται με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός. Επομένως, αν υπάρχουν, θα επιτρέψουν στον άνθρωπο να εξερευνήσει περιοχές του σύμπαντος στις οποίες είναι αδύνατον να φθάσει αλλιώς, αφού έχουν τόσο μεγάλη απόσταση από τον πλανήτη μας που ακόμη και το φως χρειάζεται χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια για να τη διανύσει. Βέβαια, για να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να έχουν βρεθεί σκουληκότρυπες στο σύμπαν. Ωστόσο, ο Ντέιβις υποστηρίζει πως θα μπορούσαν να γίνουν πειράματα που να ψάξουν για χωροχρονικά τούνελ, ανιχνεύοντας έμμεσες ενδείξεις οι οποίες θα «προδίδουν» την ύπαρξή τους. Τέτοιες ενδείξεις θα ήταν διαφορές στις περιοχές εισόδου και εξόδου, οι οποίες να παραπέμπουν στη σχέση αντικειμένου-ειδώλου ενός κοίλου καθρέφτη. Επίσης, θα μπορούσαν να αναζητηθούν ακτίνες φωτός με ιδιότητες που, όπως προβλέπεται θεωρητικά, θα αποκτούσαν αν είχαν ταξιδέψει μέσα από μία σκουληκότρυπα. http://www.naftemporiki.gr/story/1018003/kunigontas-skoulikotrupes-gia-xoroxronika-taksidia

Εξωγήινοι πολιτισμοί τύπου II και το άστρο KIC 8462852. Στη δεκαετία του 1960 ο Ρώσος φυσικός Νικολάι Καρντάσιεφ (Nikolai Kardashev) έχοντας ως σκοπό την ταξινόμηση των ραδιοσημάτων από πιθανούς εξωγήινους πολιτισμούς, δημιούργησε ένα σύστημα ταξινόμησης πολιτισμών ανάλογα με την ενέργεια που καταναλώνουν. Κάθε προηγμένος πολιτισμός – προς το παρόν ο μόνος γνωστός πολιτισμός στο σύμπαν είναι ο δικός μας – εκπέμπει προς το διάστημα ακτινοβολία η οποία μπορεί να καταγραφεί και να μετρηθεί. Η κατάταξη είχε ως εξής: Πολιτισμός τύπου Ι είναι ο πολιτισμός που ελέγχει όλες τις πλανητικές μορφές ενέργειας. Μπορεί να χρησιμοποιήσει όλη την ηλιακή ενέργεια που φτάνει στον πλανήτη του, ελέγχει την θερμοκρασία του πλανήτη, τα έντονα καιρικά φαινόμενα, τη σεισμική και την ηφαιστειακή δραστηριότητα. Πολιτισμός τύπου ΙΙ είναι αυτός που αφού εξάντλησε τους πόρους του πλανήτη του, κατάφερε να ελέγχει και να καταναλώνει όλη την παραγόμενη ενέργεια ενός άστρου (σαν τον ήλιο μας). Τέλος, σύμφωνα με τον Kardashev, ένας πολιτισμός τύπου ΙΙΙ αφού έχει εξαντλήσει την ενέργεια ολόκληρου του πλανητικού του συστήματος, έχει αποικίσει τον γαλαξία του και μπορεί να ελέγχει την ενέργεια σε γαλαξιακό επίπεδο. Πολλοί επιστήμονες, μεταξύ των οποίων και ο Φρίμαν Ντάισον (Freeman Dyson), υπέθεσαν ότι ένας πολιτισμός τύπου ΙΙ θα μπορούσε τα κατασκευάσει γύρω από το άστρο – ήλιο του τεράστιας κλίμακας κατασκευές που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν μέρος ή και σχεδόν όλη την ενέργεια την ενέργεια του άστρου. Σε μια ακραία περίπτωση που περιέγραψε ο Dyson, ένας πολιτισμός τύπου ΙΙ θα μπορούσε να περιβάλλει το άστρο του με μια σφαιρική υπερ-κατασκευή η οποία θα μπορούσε να εκμεταλλεύεται το σύνολο της εκπεμπόμενης ενέργειας ενός άστρου. Επιπλέον, το εσωτερικό αυτής της σφαίρας θα μπορούσε φιλοξενήσει τον πολιτισμό και να ικανοποιήσει την δημογραφική αύξηση του πληθυσμού για εκατομμύρια χρόνια. Σύμφωνα με τους νόμους της Θερμοδυναμικής η σφαίρα αυτή θα εξέπεμπε στο διάστημα μια χαρακτηριστική υπέρυθρη ακτινοβολία … η οποία θα μπορούσε να ανιχνευθεί από κάποιον άλλον απομακρυσμένο πολιτισμό. Ο Dyson προέτρεπε τους αστρονόμους να αναζητούν πηγές υπέρυθρης ακτινοβολίας στον ουρανό και όχι ραδιοσήματα. Ήδη έχουν γίνει έρευνες για τέτοιου είδους ακτινοβολία, χωρίς όμως αποτέλεσμα προς το παρόν. Τις τελευταίες μέρες γίνεται μεγάλος ντόρος στο διαδίκτυο και τα ΜΜΕ από μια επιστημονική δημοσίευση αστρονόμων με τίτλο «Planet Hunters X. KIC 8462852 – Where’s the flux?». http://arxiv.org/pdf/1509.03622v1.pdf Από τον τίτλο της δημοσίευσης οι συγγραφείς θέτουν το ερώτημα: που είναι φωτεινή ροή του άστρου KIC 8462852; Πρόκειται για ένα ασυνήθιστο άστρο που βρίσκεται ανάμεσα στον αστερισμό του Κύκνου και τον αστερισμό της Λύρας, αόρατο με γυμνό μάτι, αλλά ορατό στο διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ, που εξερευνούσε για περισσότερα από 4 χρόνια την περιοχή αυτή από το 2009. «Δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ ένα τέτοιο άστρο», λέει η Ταμπίθα Μπογιατζιάν (Tabetha Boyajian), μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Yale. «Ήταν πραγματικά περίεργο. Σκεφτήκαμε ότι μπορεί να οφείλεται σε λάθος μετρήσεις ή στην κίνηση του διαστημικού σκάφους, αλλά ελέγχθηκαν όλες οι περιπτώσεις». Το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ έψαχνε για περιοδικές μικροσκοπικές αυξομειώσεις του φωτός σε 150.000 και πλέον άστρα. Αυτές οι περιοδικές μεταβολές της λαμπρότητάς των άστρων οφείλονται στους πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από τα άστρα. Το Κέπλερ, μέχρι τον Ιανουάριο του 2015, με τη μέθοδο αυτή ανακάλυψε 1013 εξωπλανήτες και 3199 υποψήφιους εξωπλανήτες (στην έρευνα αυτή συμμετείχαν και εθελοντές με το πρόγραμμα Planet Hunters, κάτω από την ομπρέλα του Zoouniverse). Όταν ένας εξωπλανήτης διέρχεται μπροστά από το άστρο του τότε το Κέπλερ καταγράφει μείωση της λαμπρότητας του άστρου της τάξης του 1%. Στην περίπτωση του άστρου KIC 8462852 καταγράφηκαν μειώσεις της τάξης έως και 22%. Αυτά τα ποσοστά θεωρούνται τεράστια δεδομένου ότι εξωπλανήτες ακόμα και με το μέγεθος του Δία μειώνουν την λαμπρότητα γύρω στο 1%! Και πέρα από αυτό, ενώ οι εξωπλανήτες προκαλούν περιοδικές μεταβολές στη λαμπρότητα των άστρων τους, στην περίπτωση του KIC 8462852 οι τεράστιες μεταβολές στη λαμπρότητά του είναι απεριοδικές. Οι περίεργες αυξομειώσεις στη λαμπρότητα του άστρου KIC 8462852 δείχνουν ότι περιβάλλεται από τεράστιο όγκο συμπαγούς ύλης. Ένας τέτοιος σχηματισμός ύλης θα ήταν αναμενόμενος αν το άστρο είχε μικρή ηλικία. Όταν, για παράδειγμα, το ηλιακό μας σύστημα άρχισε να σχηματίζεται πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, ένα συνονθύλευμα ύλης, ένας δίσκος από συντρίμμια και σκόνη περιέβαλλαν τον ήλιο, προτού δημιουργηθούν οι πλανήτες. Αν το άστρο KIC 8462852 ήταν νέο, τότε θα έπρεπε να περιβάλλεται από σκόνη, η οποία θα έδινε μια έξτρα εκπομπή υπέρυθρου φωτός. Όμως, αυτή η υπέρυθρη εκπομπή δεν παρατηρήθηκε στα δεδομένα του διαστημικού τηλεσκοπίου υπερύθρων WISE (Wide-field Infrared Survey Explorer)(*). Φαίνεται λοιπόν ότι πρόκειται για ένα άστρο «ώριμης» ηλικίας. Μια άλλη φυσική ερμηνεία που απομένει είναι να έχει εγκλωβιστεί στην τροχιά του άστρου ένας τεράστιος αριθμός κομητών και άλλων σωμάτων, π.χ. εξαιτίας μιας διαταραχής της αντίστοιχης περιοχής Oort του συστήματος KIC 8462852. Σύμφωνα με τους αστρονόμους κάτι τέτοιο έχει πολύ λίγες πιθανότητες να συμβεί. Και εδώ μπαίνουν τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Μήπως πρόκειται για ενδείξεις κατασκευών τεράστιας κλίμακας από εξωγήινους πολιτισμούς τύπου ΙΙ; Κάποιοι επιστήμονες, μεταξύ των οποίων και ο Τζέισον Ράιτ (Jason Wright) του Πανεπιστήμιου της Πενσιλβάνια πιστεύουν πως η απόκρυψη του φωτός θα μπορούσε να οφείλεται σε τεράστιες τεχνολογικές κατασκευές προηγμένων εξωγήινων πολιτισμών [THE G SEARCH FOR EXTRATERRESTRIAL CIVILIZATIONS WITH LARGE ENERGY SUPPLIES –> βλέπε §4. KIC 8462852 AS A SETI TARGET, σελ.8 και 9]. http://arxiv.org/pdf/1510.04606v1.pdf Για τον λόγο αυτό οι επιστήμονες θα υποβάλλουν μια πρόταση, έτσι ώστε να στραφούν ραδιοτηλεσκόπια προς την κατεύθυνση του άστρου, με στόχο την ανίχνευση ραδιοσυχνοτήτων σχετικές με τεχνολογική δραστηριότητα. Κι αν η πρόταση εγκριθεί, η παρακολούθηση θ’ αρχίσει το επόμενο φθινόπωρο. Αν πράγματι τα δεδομένα είναι σωστά, η επιθυμία όλων είναι οι απρόσμενες διακυμάνσεις φωτός στο άστρο KIC 8462852 να οφείλονται στις υπερ-κατασκευές εξωγήινων πολιτισμών τύπου ΙΙ. Όμως, ας μην ξεχνάμε ότι, και το 1967, όταν οι αστρονόμοι ανίχνευσαν για πρώτη φορά σήματα από πάλσαρ, στην αρχή νόμισαν ότι πρόκειται για σήματα εξωγήινων που προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με άλλους πολιτισμούς… (*)Πάντως, το γεγονός ότι δεν παρατηρείται υπέρυθρη εκπομπή ακτινοβολίας σημαίνει ότι μάλλον απορρίπτεται και η ακραία περίπτωση της σφαίρας Dyson, η οποία προκαλεί επίσης υπέρυθρη εκπομπή. http://physicsgg.me/2015/10/17/%ce%b5%ce%be%cf%89%ce%b3%ce%ae%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%ce%af-%cf%84%cf%8d%cf%80%ce%bf%cf%85-ii-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%ce%ac%cf%83%cf%84/

1729: ένας «αριθμός ταξί» με βαθύτερη μαθηματική σημασία. Ο Ινδός αυτοδίδακτος μαθηματικός Srinivasa Ramanujan (Ραμανουτζάν) (1887 – 1920), αποτελεί μια από τις πιο σπάνιες περιπτώσεις ιδιοφυίας στην ιστορία των μαθηματικών. Στις αρχές του 1913 ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ Gοdfrey H. Hardy (Χάρντι) (1877 – 1947) έλαβε μια επιστολή από το Μαντράς της Ινδίας. Ο Χάρντι την εποχή εκείνη εθεωρείτο ως ένας από τους καλύτερους ειδικούς στον απειροστικό λογισμό και τη θεωρία των αριθμών. Αποστολέας ήταν ο Srinivasa Ramanujan (Ραμανουτζάν), υπάλληλος στο λογιστήριο του ταχυδρομικού γραφείου του Μαντράς. Στην επιστολή του ανέφερε ότι δεν είχε αποφοιτήσει από κάποιο πανεπιστήμιο και ότι, αφότου τέλειωσε το σχολείο, είχε μελετήσει μόνος του μαθηματικά με το δικό του τρόπο χωρίς να ακολουθήσει το παραδοσιακό σύστημα. Μια επιστολή τέτοιου είδους δεν θα είχε εντυπωσιάσει τον Χάρντι αν δεν περιείχε μια σειρά από μαθηματικούς τύπους που ο Ραμανουτζάν πρότεινε για δημοσίευση, εφόσον ο Χάρντι τους έβρισκε ενδιαφέροντες, δεδομένου ότι ο Ραμανουτζάν δεν είχε τα χρήματα που απαιτούνταν για την δημοσίευσή τους. Ο Χάρντι εντυπωσιάστηκε και καταπιάστηκε – σε συνεργασία με τον J. E. Littlewood (Λίτλγουντ) – με τη μελέτη και την κατανόηση των μαθηματικών αποτελεσμάτων που περιείχε η επιστολή. Αρκετά από αυτά τα αποτελέσματα ήταν νέα, ενώ συχνά έμοιαζαν και απολύτως δυσνόητα, τουλάχιστον ως προς τον «αποδεικτικό» συλλογισμό που τα στήριζε. Η απόδειξη, με την αυστηρή έννοια του όρου (αυτή που αποτέλεσε τη μεγαλύτερη συμβολή της αρχαίας ελληνικής μαθηματικής επιστήμης στον τρόπο με τον οποίο κάνουμε μαθηματικά σήμερα), ήταν άγνωστη στον Ραμανουτζάν. Οι «αποδείξεις» του ήταν απολύτως ιδιόμορφης φύσεως και στηρίζονταν κυρίως στη διαίσθησή του, που τον οδηγούσε πάντοτε σε μια σειρά «περίεργων» βημάτων στο πλαίσιο μιας εντελώς δικής του συλλογιστικής. Oι Χάρντι και Λίτλγουντ αντιλήφθηκαν αμέσως ότι ο νεαρός Ινδός επιστολογράφος συνιστούσε άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση πρωτότυπης ιδιοφυίας. Έτσι, ο Χάρντι οργάνωσε και μεθόδευσε την πρόσκληση του Ραμανουτζάν στο Κολέγιο Τρίνιτι του Κέμπριτζ. Ύστερα από μια πρώτη, πρόσκαιρη άρνηση, ο Ραμανουτζάν δέχτηκε να πάει στο Κέμπριτζ, όπου έφτασε τον Απρίλιο του 1914. Εκεί, σύμφωνα με το πρόγραμμα που του είχε ετοιμάσει ο Χάρντι, o Ραμανουτζάν παρακολούθησε κάποιες διαλέξεις στην ανάλυση και στην άλγεβρα. Επιπλέον, αρκετά μαθηματικά του τα δίδαξε κατ’ ιδίαν ο Χάρντι στη διάρκεια των συναντήσεών τους. Γενναιόδωρος, όμως, και ειλικρινής, καθώς ήταν, παραδέχθηκε ότι «προφανώς εγώ διδάχθηκα περισσότερα από εκείνον απ΄όσα αυτός [ο Ραμανουτζάν] από εμένα». Τα χρόνια του Κέμπριτζ υπήρξαν παραγωγικά για τον Ραμανουτζάν, αλλά δεν διήρκεσαν πολύ. Το κλίμα στο Λονδίνο, αλλά και οι δυσκολίες εξαιτίας του 1ου παγκοσμίου πολέμου, επιδείνωσαν την υγεία του Ραμανουτζάν, που έπασχε από φυματίωση και το 1917 εισήχθη σε νοσοκομείο του Λονδίνου. Ο «αριθμός-ταξί» ή αριθμός «Hardy-Ramanujan» Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του στο νοσοκομείο ο Χάρντι, θέλοντας να φτιάξει το κέφι του Ραμανουτζάν, ανέφερε τον αριθμό κυκλοφορίας του ταξί που τον μετέφερε, ήταν ο αριθμός 1729: «πρόκειται μάλλον για έναν πληκτικό αριθμό κι ελπίζω να μην είναι κακός οιωνός» είπε ο Χάρντι. «Όχι» απάντησε ο Ραμανουτζάν, «Δεν έχεις δίκιο, είναι ένας πολύ ενδιαφέρων αριθμός. Είναι ο μικρότερος ακέραιος αριθμός που μπορεί να εκφραστεί σαν άθροισμα δυο κύβων, με δυο διαφορετικούς τρόπους». Ο Ραμανουτζάν ακολουθώντας ιατρική σύσταση, επέστρεψε στην Ινδία στις αρχές του 1919, και πέθανε εκεί τον Απρίλιο του 1920. Πέρασε τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του σε σανατόρια, με την υγεία του σε κακή κατάσταση. Παρ’ όλα αυτά, ήταν μόλις το 1918 που ανακάλυψε μερικά από τα πιο ωραία του θεωρήματα, την εποχή περίπου που εκλέχτηκε εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου. Την ιστορία με τον αριθμό της κυκλοφορίας του ταξί, που αποτελεί ένα ελάχιστο δείγμα της μαθηματικής ιδιοφυίας του Ραμανουτζάν, έφεραν ξανά στην επικαιρότητα οι μαθηματικοί Ken Ono και Sarah Trebat-Leder στην πρόσφατη δημοσίευσή τους με τίτλο «The 1729 K3 surface» . Πράγματι, το 1729 είναι ο μικρότερος φυσικός αριθμός που μπορεί να γραφεί ως άθροισμα δυο θετικών κύβων, με δυο διαφορετικούς τρόπους: 1729 = 93 + 103 = 123 + 13 Πως το ήξερε αυτό ο Ραμανουτζάν; Δεν επρόκειτο για επιφοίτηση. Είχε ασχοληθεί στο παρελθόν με την διοφαντική εξίσωση Euler x3 + y3 = z3 + w3, είχε συναντήσει αυτή την αριθμητική λεπτομέρεια, την κατέγραψε στο σημειωματάριό του και, χάρη στη χαρακτηριστική του ευχέρεια με τους αριθμούς, τη θυμήθηκε. Οι Ken Ono και Sarah Trebat-Leder στην δημοσίευσή τους ανακοίνωσαν πως ο Ραμανουτζάν, πέρα από την αναπαράσταση του αριθμού 1729, μελετούσε ελλειπτικές καμπύλες και είχε ανακαλύψει τις επιφάνειες Κ3 – αντικείμενα που σήμερα είναι πολύ σημαντικά στα μαθηματικά (θεωρία αριθμών), αλλά και στη φυσική (θεωρία των χορδών και κβαντική φυσική). Ελλειπτική καμπύλη είναι ο γεωμετρικός τόπος των σημείων που ικανοποιούν μια συγκεκριμένη κυβική εξίσωση.Τέτοιου είδους καμπύλες βρίσκονται σε στενή σύνδεση με το τελευταίο θεώρημα του Fermat. Ο αριθμοί σαν τον 1729, που είναι μικρότερος ακέραιος που μπορεί να γραφεί σαν άθροισμα δυο κύβων με n διαφορετικούς τρόπους (n=2 στην περίπτωση του 1729), αναφέρονται ως Μέχρι σήμερα έαριθμοί «Hardy-Ramanujan» ή αριθμοί «taxi-cab». Μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί 6 μόνο τέτοιοι αριθμοί. Σε μια σελίδα του σημειωματάριου που κατέγραφε τις ιδέες του ο Ραμανουτζάν προς το τέλος της ζωής του (1919 -1920), εμφανίζεται ο αριθμός 1729 ως άθροισμα δυο κύβων με δυο διαφορετικούς τρόπους, συσχετισμένος με δεδομένα ελλειπτικών καμπυλών που χρησιμοποιούνται στην απόδειξη του τελευταίου θεωρήματος του Fermat. Ο Ken Ono μελετώντας τις σημειώσεις του Ραμανουτζάν συνειδητοποίησε ότι ο ιδιοφυής ινδός μαθηματικός είχε ανακαλύψει μια επιφάνεια Κ3, πολύ πριν αυτές ταυτοποιηθούν και ονομαστούν έτσι από τον André Weil, στη δεκαετία του 1950. (Κ3: προς τιμήν των τριών μεγάλων μαθηματικών Kummer, Kähler, Kodaira – και του K2, το δεύτερο ψηλότερο βουνό στη Γη μετά το όρος Έβερεστ που βρίσκεται στο Κασμίρ!). Όπως είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανέβει κανείς στο βουνό Κ2, έτσι και η διαδικασία γενίκευσης των ελλειπτικών καμπυλών για να βρεθεί μια επιφάνεια Κ3 θεωρείται πολύ δύσκολο μαθηματικό πρόβλημα. Σύμφωνα με τους Ono και Trebat-Leder, ο Ραμανουτζάν χρησιμοποίησε τις ελλειπτικές καμπύλες (η αναπαράσταση του αριθμού 1729 σχετίζεται μ’ αυτές) για να καταλήξει σε μια επιφάνεια Κ3. Κι αυτό προκαλεί μεγάλη έκπληξη δεδομένου ότι οι μαθηματικοί ακόμα και σήμερα δυσκολεύονται να χειριστούν και να εκτελέσουν υπολογισμούς με επιφάνειες Κ3. Ο θρύλος του Ραμανουτζάν είναι φυσικά γνωστός στην Ινδία, αλλά στις άλλες χώρες είναι γνωστός κυρίως μεταξύ των μαθηματικών. Ο υπόλοιπος κόσμος θα έχει την ευκαιρία να μάθει περισσότερα γι αυτόν μέσα από την ταινία «The Man Who Knew Infinity» που εξιστορεί την ζωή και το έργο του σπουδαίου Ινδού μαθηματικού. Υπενθυμίζεται ότι η ταινία άφησε πολύ καλές εντυπώσεις πριν από ένα μήνα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο. Στην φωτογραφία η σελίδα από το σημειωματάριο του Ραμανουτζάν όπου βρίσκονται οι αναπαραστάσεις του αριθμού 1729 ως άθροισμα κύβων. http://physicsgg.me/2015/10/18/1729-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%b1%cf%81%ce%b9%ce%b8%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%af-%ce%bc%ce%b5-%ce%b2%ce%b1%ce%b8%cf%8d%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b7-%ce%bc%ce%b1%ce%b8%ce%b7%ce%bc/