Δροσος Γεωργιος

Σύννεφα βροχής πέραν του Ηλιακού Συστήματος. Αμερικανοί αστρονόμοι από το Επιστημονικό Ιδρυμα Carnegie, στην Ουάσινγκτον, εντόπισαν για πρώτη φορά σύννεφα βροχής πέραν του ηλιακού μας συστήματος, σε απόσταση 7,3 ετών φωτός από τη Γη. Η ανακάλυψη έγινε σε έναν καφέ νάνο, έναν «γίγαντα» αερίων που αποτελεί κατά κάποιο τρόπο έναν αποτυχημένο αστέρα. Αυτό συμβαίνει γιατί εξαιτίας της πολύ μικρής του μάζας, η θερμοκρασία και η πίεση στον πυρήνα του δεν είναι αρκετά υψηλές ώστε να ξεκινήσουν ή να διατηρήσουν τις θερμοπυρηνικές αντιδράσεις. Σε αντίθεση με τους πλανήτες, ο καφέ νάνος ακτινοβολεί λίγο μέσω της δικής του θερμότητας. Ένας καφέ νάνος θα μπορούσε κάποια στιγμή να είχε ξεκινήσει αντιδράσεις θερμοπυρηνικής σύντηξης, αλλά να μην είχε φτάσει ποτέ σε μια σταθερή κατάσταση, με αποτέλεσμα τελικά να σβήσει. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, αν οι παρατηρήσεις τους ευσταθούν, τότε θα μπορούσαν να βοηθήσουν μελλοντικά στην ανακάλυψη κατοικήσιμων πλανητών με συνθήκες παρόμοιες με εκείνες της Γης. Βάσει των ευρημάτων των ειδικών, ο καφέ νάνος ονόματι WISE J0855-0714, είναι ο πιο παγωμένος που έχει βρεθεί ως τώρα, με θερμοκρασίες που κυμαίνονται μεταξύ -48 και -13 βαθμών Κελσίου. Μελετώντας την ακτινοβολία στο εγγύς υπέρυθρο συνολικά 151 λήψεων, προερχόμενων από το τηλεσκόπιο Magellan Baade στη Χιλή, οι ερευνητές είδαν ότι το χρώμα των αερίων που περιέβαλλαν τον καφέ νάνο αντιστοιχούσε σε εκείνο ενός μοντέλου που προέβλεπε την ύπαρξη σύννεφων νερού (δηλαδή πάγου λόγω των υπερβολικά χαμηλών θερμοκρασιών του) στην ατμόσφαιρά του. Σύμφωνα με τους αστρονόμους, τα συγκεκριμένα ευρήματα θα μπορέσουν να επαληθευθούν με τη βοήθεια του υπερ-τηλεσκοπίου της NASA, James Webb Space Telescope (JWST), το οποίο αποτελεί τον «διάδοχο» του Hubble και πρόκειται να τεθεί σε τροχιά το 2018. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=625676

Γιατί πρέπει να υπάρχει σκοτεινή ύλη. Κάθε άρθρο σχετικό με τα εναπομείναντα μυστήρια του σύμπαντος περιλαμβάνει, στις πρώτες θέσεις της λίστας των άλυτων προβλημάτων, την σκοτεινή ύλη. Τι είναι η σκοτεινή ύλη; Που βρίσκεται; Πως μπορούμε να την ανιχνεύσουμε; Αυτά τα ερωτήματα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή έρευνας της Κοσμολογίας. Η σκοτεινή ύλη είναι που με την επίδραση της βαρύτητάς της επηρεάζει τις κινήσεις άστρων, γαλαξιών, ακόμη και την εξέλιξη του ίδιου του Σύμπαντος. Κι όμως μέχρι σήμερα τα μεγάλα πειράματα (LUX, DAMA/Libra και CoGeNT και Super-CDMS) απέτυχαν να ανιχνεύσουν άμεσα την σκοτεινή ύλη και οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν καν τι είδους σωματίδια την απαρτίζουν. Ποιοι είναι όμως οι λόγοι για τους οποίους οι περισσότεροι επιστήμονες είναι πεπεισμένοι πως η σκοτεινή ύλη υπάρχει; Ιδού πέντε λόγοι για τους οποίους πρέπει να υπάρχει σκοτεινή ύλη: Περισσότερα: http://physicsgg.me/2014/08/26/%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%cf%80%cf%81%ce%ad%cf%80%ce%b5%ce%b9-%ce%bd%ce%b1-%cf%85%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%b5%ce%b9-%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%84%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%ae-%cf%8d%ce%bb%ce%b7/

Ανακαλύφθηκε νερό στον αστεροειδή Δήμητρα. Αστρονόμοι εντόπισαν για πρώτη φορά ίχνη νερού γύρω από ένα σώμα στη ζώνη αστεροειδών, με τη μορφή πιδάκων ατμού που αναβλύζουν από τον αστεροειδή Δήμητρα. Πρόκειται για μία σημαντική ανακάλυψη αφού η περιεκτικότητα νερού στη συγκεκριμένη περιοχή έχει συνέπειες και στην κατανόησή μας για το σχηματισμό και την εξέλιξη του Ηλιακού Συστήματος. Όταν το Ηλιακό Σύστημα δημιουργήθηκε πριν από 4.6 δισεκατομμύρια χρόνια θεωρείται πως οι κεντρικές του περιοχές, εκεί που σήμερα βρίσκονται οι εσωτερικοί πλανήτες* δηλαδή, ήταν πολύ θερμές για να συγκρατήσουν μεγάλες ποσότητες νερού. Το νερό πιστεύεται πως μεταφέρθηκε αργότερα σε αυτούς τους πλανήτες, μέσω μίας παρατεταμένης περιόδου βομβαρδισμού από αστεροειδείς, πριν από 3.9 δισεκατομμύρια χρόνια. Άλλα αρχέγονα σώματα στο Ηλιακό Σύστημα όπως οι κομήτες είναι γνωστό πως περιέχουν νερό, όπως επίσης και οι δορυφόροι πλανητών, ενώ υπήρχαν ενδείξεις για ύπαρξη νερού και στους αστεροειδείς, είναι όμως η πρώτη φορά που υπάρχει επιβεβαιωμένη παρατήρηση νερού σε αστεροειδή. Η ανακάλυψη έγινε με τη βοήθεια του ευρωπαϊκού διαστημικού παρατηρητηρίου Herschel, το οποίο ανίχνευσε τους υδρατμούς σε δύο διαφορετικές περιοχές της Δήμητρας. Οι παρατηρήσεις ξεκίνησαν το 2012, και επικεντρώθηκαν στις δύο περιοχές τον περασμένο Μάρτιο. Οι δύο αυτές περιοχές είναι 5% πιο σκούρες από τη μέση φωτεινότητα του πλανητοειδούς, γεγονός που σημαίνει πως απορροφούν περισσότερη ακτινοβολία. Το νερό μάλλον προέρχεται από απευθείας εξαέρωση κομματιών πάγου του αστεροειδούς που ήρθαν σε απευθείας επαφή με τις ακτίνες του Ήλιου. Ο πάγος ίσως «βγήκε» στην επιφάνεια έπειτα από την πρόσκρουση μετεωριτών στη Δήμητρα, που μπορεί να έξυσαν τμήματα του εδάφους της. «Υπολογίζουμε πως παράγονται περίπου 6 κιλά υδρατμών το δευτερόλεπτο, κάτι που απαιτεί να υπάρχουν κάποιες πολύ μικρές περιοχές της Δήμητρας που να καλύπτονται από νερό», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής του προγράμματος Herschel, Λόρενς Ο’Ρουρκ. Η Δήμητρα είναι το μεγαλύτερο αντικείμενο στη ζώνη των αστεροειδών (περιέχει το 20% της μάζας όλης της ζώνης), η οποία εκτείνεται μεταξύ των τροχιών του Άρη και του Δία. Με διάμετρο 950 χιλιομέτρων είναι αρκετά μεγάλη ώστε να κατηγοριοποιείται ως πλανήτης-νάνος, όπως και ο Πλούτωνας. Πολλές περισσότερες πληροφορίες για τη Δήμητρα θα προκύψουν από τη διαστημική αποστολή DAWN, η οποία αναμένεται να την προσεγγίσει σε περίπου ένα χρόνο. To σκάφος DAWN θα χαρτογραφήσει με μεγάλη λεπτομέρεια την επιφάνεια της Δήμητρας, ενώ θα παρακολουθήσει και τη μεταβολή με το χρόνο στη δραστηριότητα των πιδάκων υδρατμού που βρέθηκαν. Οι νέες ανακαλύψεις δημοσιεύονται στο επιστημονικό περιοδικό Nature. http://www.naftemporiki.gr/story/756672/anakalufthike-nero-ston-asteroeidi-dimitra

Ροζέτα: Τα χρονικά όρια αναζήτησης τοποθεσίας προσεδάφισης στενεύουν. Χρησιμοποιώντας τις αναλυτικές πληροφορίες που συλλέχθηκαν από το διαστημόπλοιο Rosetta της ESA κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων εβδομάδων τροχιάς γύρω από τον κομήτη 67Ρ / Churyumov-Gerasimenko, έχουν αναγνωριστεί πέντε σημεία ως υποψήφιες τοποθεσίες για να προσεδαφιστεί το όχημα Philae το Νοέμβριο - η πρώτη φορά που έχει ποτέ επιχειρηθεί μια προσγείωση σε έναν κομήτη. Πριν από την άφιξή της Rosetta, ο κομήτης 67Ρ / Churyumov-Gerasimenko δεν είχε ποτέ παρατηρηθεί από κοντά και έτσι ο αγώνας δρόμου για να βρεθεί η κατάλληλη θέση για την προσγείωση των 100 κιλών προσεδαφιστή θα μπορούσε να αρχίσει μόνο όταν η Rosetta θα συναντιόταν με τον κομήτη στις 6 Αυγούστου. Η προσγείωση αναμένεται να πραγματοποιηθεί στα μέσα Νοεμβρίου όταν ο κομήτης θα είναι περίπου 450 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τον Ήλιο, πριν η δραστηριότητα στην κομήτη φθάσει σε επίπεδα που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την ασφαλή και ακριβή απελευθέρωση του Philae στην επιφάνεια του κομήτη, και πριν το υλικό της επιφάνειας τροποποιηθεί από τη δραστηριότητα αυτή. Ο κομήτης βρίσκεται σε τροχιά 6,5 ετών γύρω από τον Ήλιο και σήμερα είναι 522 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από αυτόν. Κατά την πλησιέστερη προσέγγιση τους στις 13 Αυγούστου το 2015, ακριβώς λιγότερο από ένα χρόνο από τώρα, ο κομήτης και η Rosetta θα είναι 185 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο, που σημαίνει μια οκταπλάσια αύξηση του φωτός που λαμβάνουν από τον Ήλιο. Ενώ η Rosetta και τα επιστημονικά εργαλεία της θα παρατηρούν το πώς ο κομήτης εξελίσσεται καθώς η θέρμανση από τον Ήλιο θα αυξάνουν, παρατηρώντας πώς θα αναπτύσσεται το «coma» της και τις επιφανειακές αλλαγές με την πάροδο του χρόνου, ο προσεδαφιστής Philae και τα όργανά του, θα επιφορτιστούν με την παραγωγή συμπληρωματικών in situ μετρήσεων στην επιφάνεια του κομήτη. Επίσης ο προσεδαφιστής και το τροχιακό διαστημόπλοιο θα συνεργαστούν με τη χρήση του πειράματος CONSERT για να στείλουν και να ανιχνεύσουν ραδιο-κύματα μέσα στο εσωτερικό του κομήτη, προκειμένου να χαρακτηρίσουν την εσωτερική δομή του. Η επιλογή του σωστού χώρου προσγείωσης είναι μια σύνθετη διαδικασία. Αυτός ο χώρος θα πρέπει να εξισορροπεί τις τεχνικές ανάγκες του τροχιακού οχήματος και του οχήματος προσδάφισης κατά τη διάρκεια όλων των φάσεων του διαχωρισμού, την κάθοδο και την προσγείωση, και κατά τη διάρκεια των εργασιών στην επιφάνεια με τις επιστημονικές απαιτήσεις των 10 οργάνων που περιέχει το Philae. Ένα βασικό ζήτημα είναι ότι αβεβαιότητες κατά την πλοήγηση του οχήματος σε τροχιά κοντά στον κομήτη σημαίνει ότι είναι δυνατόν να καθοριστεί οποιαδήποτε δεδομένη ζώνη προσγείωσης μόνο σε όρους μιας έλλειψης – που καλύπτει μέχρι ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο - εντός του οποίου το Philae θα μπορεί να προσγειωθεί. Για κάθε πιθανή ζώνη, σημαντικά ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν: Θα είναι σε θέση το όχημα να διατηρεί τακτική επικοινωνία με τη Rosetta; Πόσο κοινοί είναι οι κίνδυνοι στην επιφάνεια, όπως οι μεγάλες πέτρες, οι βαθιές ρωγμές ή οι απότομες πλαγιές; Υπάρχει επαρκής φωτισμός για τις επιστημονικές εργασίες και αρκετό ηλιακό φως για να επαναφορτιστούν οι μπαταρίες του προσεδαφιστή πέρα από την αρχική διάρκεια ζωής τους των 64 ωρών, ωστόσο να μην είναι τόσο μεγάλη ώστε να προκαλέσει υπερθέρμανση; Για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, χρησιμοποιήθηκαν τα στοιχεία που αποκτήθηκαν από τη Rosetta όταν βρισκόταν σε απόσταση περίπου στα 100 χιλιόμετρα, συμπεριλαμβανομένων εικόνων υψηλής ανάλυσης από την επιφάνεια, μετρήσεις της θερμοκρασίας στην επιφάνεια του κομήτη, και από την πίεση και την πυκνότητα του αερίου γύρω από τον πυρήνα. Επιπλέον, έχουν καθοριστεί οι μετρήσεις του προσανατολισμού του κομήτη σε σχέση με τον Ήλιο, η περιστροφή του, η μάζα του και η βαρύτητα επιφάνειας. Όλοι αυτοί οι παράγοντες επηρεάζουν την τεχνική σκοπιμότητα της προσγείωσης σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη θέση για την κομήτη. Αυτό το Σαββατοκύριακο, η ιστοσελίδα του Landing Site Selection Group (περιλαμβάνει τους μηχανικούς και τους επιστήμονες από το κέντρο Επιστήμης, Επιχειρήσεων και Πλοήγησης του Philae, στο CNES, το Κέντρο Ελέγχου του Προσεδαφιστή στο DLR, τους επιστήμονες που εκπροσωπούν τα όργανα του Προσεδαφιστή Philae και η ομάδα της Rosetta της ESA), συναντήθηκαν στο CNES, στην Τουλούζη, ώστε να εξετάσουν τα τα διαθέσιμα δεδομένα και να καθορίσουν μια λίστα από πέντε υποψήφιους τόπους προσεδάφισης. "Αυτή είναι η πρώτη φορά που εξετάζονται τόποι προσεδάφισης σε έναν κομήτη," λέει ο Stephan Ulamec, Διευθυντής του Προσεδαφιστή στο DLR. "Με βάση το συγκεκριμένο σχήμα και την καθολική τοπογραφία του κομήτη 67Ρ / Churyumov-Gerasimenko, κατά πάσα πιθανότητα δεν αποτελεί έκπληξη ότι πολλές θέσεις έπρεπε να αποκλειστούν. Οι υποψήφιες περιοχές που θέλουμε να ακολουθήσουμε για περαιτέρω ανάλυση πιστεύεται ότι είναι τεχνικά εφικτές, με βάση μια προκαταρκτική ανάλυση της δυναμικής της πτήσης και άλλα βασικά ζητήματα - για παράδειγμα όλα παρέχουν τουλάχιστον έξι ώρες ημερήσιου φωτός ανά περιστροφή του κομήτη και προσφέρουν κάποιο επίπεδο έδαφος. Φυσικά, κάθε περιοχή έχει τη δυνατότητα για μοναδικές επιστημονικές ανακαλύψεις." "Ο κομήτης είναι πολύ διαφορετικός από οτιδήποτε έχουμε δει μέχρι σήμερα, και παρουσιάζει θεαματικά χαρακτηριστικά τα οποία δεν έχουν γίνει ακόμα κατανοητα," λέει ο Jean-Pierre Bibring, η επικεφαλής επιστήμονας του προσεδαφιστή και κύριος ερευνητής του οργάνου CIVA. "Οι πέντε επιλεγμένες τοποθεσίες μας προσφέρουν την καλύτερη ευκαιρία για προσγείωση και μελέτη της σύνθεσης, της εσωτερικής δομής και της δραστηριότητας του κομήτη με τα δέκα πειράματα προσεδάφισης." Στις περιοχές αυτές δόθηκε από ένα γράμμα έπειτα από μια αρχική προ-επιλογή 10 πιθανών τοποθεσιών, που ωστόσο δεν δηλώνει την κατάταξη. Τρεις θέσεις (οι Β, Ι και J) βρίσκονται στον μικρότερο από τους δύο λοβούς του κομήτη και δύο θέσεις (οι Α και C) βρίσκονται στο μεγαλύτερο λοβό. Σύνοψη των πέντε υποψήφιων θέσεων προσγείωσης Θέση A Η Θέση Α είναι μια ενδιαφέρουσα περιοχή που βρίσκεται στο μεγαλύτερο λοβό, αλλά με μια καλή θέα προς το μικρότερο λοβό. Η μορφολογία του εδάφους μεταξύ των δύο λοβών είναι πιθανώς η πηγή κάποιας εκπομπής αερίων. Αλλά είναι απαραίτητη απεικόνιση υψηλότερης ανάλυσης για να μελετηθούν οι πιθανοί επιφανειακοί κίνδυνοι, όπως μικρές λακκούβες και πλαγιές, ενώ θα πρέπει επίσης να εξεταστούν περαιτέρω οι συνθήκες φωτισμού. Θέση B Η Θέση Β, με δομή παρόμοια με κρατήρα στο μικρότερο λοβό, έχει επίπεδο έδαφος και έτσι θεωρείται σχετικά ασφαλής για προσγείωση, αλλά οι συνθήκες φωτισμού μπορεί να δημιουργήσουν πρόβλημα κατά την εξέταση του μακροπρόθεσμου επιστημονικού σχεδιασμού του Philae. Θα χρειαστεί υψηλότερης ανάλυσης απεικόνιση για την λεπτομερέστερη αξιολόγηση των κινδύνων από ογκόλιθους. Επιπλέον, οι ογκόλιθοι πιστεύεται επίσης πως αντιπροσωπεύουν πιο πρόσφατα επεξεργασμένο υλικό και ως εκ τούτου αυτή η θέση μπορεί να μην είναι τόσο παρθένα όσο κάποιες άλλες. Θέση C Η Θέση C βρίσκεται στον μεγαλύτερο λοβό και φιλοξενεί μια σειρά από επιφανειακά χαρακτηριστικά συμπεριλαμβανομένων ορισμένων φωτεινότερων υλικών, λακκούβες, γκρεμούς, λόφους και ομαλές πεδιάδες, αλλά είναι απαραίτητη απεικόνιση υψηλότερης ανάλυσης για την εκτίμηση του κινδύνου μερικών από αυτά τα χαρακτηριστικά. Είναι επίσης καλά φωτισμένη, γεγονός που θα ωφελήσει τον μακροπρόθεσμο επιστημονικό σχεδιασμό για το Philae. Θέση I Η Θέση I είναι μια σχετικά επίπεδη περιοχή στο μικρότερο λοβό που μπορεί να περιέχει κάποιο φρέσκο ​​υλικό, αλλά υψηλότερης ανάλυσης απεικόνιση είναι απαραίτητη για να εκτιμηθεί η έκταση του ανώμαλου εδάφους. Οι συνθήκες φωτισμού θα πρέπει επίσης να επιτρέπουν τον μακροπρόθεσμο επιστημονικό σχεδιασμό. Θέση J Η Θέση J είναι παρόμοια με τη Θέση I, επίσης στο μικρότερο λοβό, προσφέροντας ενδιαφέροντα επιφανειακά χαρακτηριστικά και καλό φωτισμό. Προσφέρει πλεονεκτήματα για το πείραμα CONSERT σε σύγκριση με τη Θέση I, αλλά είναι απαραίτητη απεικόνιση υψηλότερης ανάλυσης για να καθορίσει τις λεπτομέρειες του εδάφους, που δείχνουν κάποιους ογκόλιθους και δομή αναβαθμίδων. Το επόμενο βήμα είναι μια ολοκληρωμένη ανάλυση για κάθε μία από τις υποψήφιες τοποθεσίες, για να προσδιοριστούν πιθανές τροχιακές και επιχειρησιακές στρατηγικές που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ώστε η Rosetta για να απελευθερώσει το όχημα προσεδάφισης σε κάποια από αυτές. Την ίδια στιγμή, η Rosetta θα κινηθεί σε απόσταση 50 χιλιομέτρων από την κομήτη, επιτρέποντας μια πιο λεπτομερή μελέτη των προτεινόμενων θέσεων προσεδάφισης. Μέχρι τις 14 Σεπτεμβρίου, οι πέντε υποψήφιες περιοχές θα έχουν αξιολογηθεί και καταταχθεί, οδηγώντας στην επιλογή μιας πρωτογενούς θέσης προσγείωσης, για την οποία θα πρέπει να αναπτυχθεί μια πλήρως λεπτομερής στρατηγική για τις εργασίες προσεδάφισης, μαζί με μια εφεδρική. Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης, η Rosetta θα μετακινηθεί στα 20-30 χλμ από τον κομήτη, επιτρέποντας να γίνουν ακόμα πιο λεπτομερείς χαρτογραφήσεις των κατανομών των ογκόλιθων στην πρώτη και τις εφεδρικές θέσεις προσεδάφισης. Αυτές οι πληροφορίες θα μπορούσε να είναι σημαντική προκειμένου να αποφασιστεί αν θα πρέπει να αλλάξουμε από την θέση πρώτης επιλογής σε κάποια εφεδρική. Η ομάδα της αποστολής Rosetta εργάζεται προς μια ονομαστική ημερομηνία προσεδάφισης, στις 11 Νοεμβρίου, ωστόσο η επιβεβαίωση της θέσης προσγείωσης πρώτης επιλογής και η ημερομηνία κατά πάσα πιθανότητα θα έρθει στις 12 Οκτωβρίου. Αυτό θα πρέπει να ακολουθείται από μια επίσημη Go / No Go από την ESA, σε συμφωνία με την ομάδα προσεδάφισης, μετά από μια συνολική αναθεώρηση ετοιμότητας στις 14 Οκτωβρίου. "Η διαδικασία επιλογής ενός τόπου προσεδάφισης είναι εξαιρετικά σύνθετη και δυναμική ενώ όσο πλησιάζουμε προς τον κομήτη, θα δούμε όλο και περισσότερες λεπτομέρειες, οι οποίες θα επηρεάσουν την τελική απόφαση σχετικά με το πού και πότε μπορούμε να προσγειωθούμε, "λέει ο Fred Jansen, ο διοικητής της αποστολής Rosetta της ESA. "Έπρεπε να ολοκληρώσουμε την προκαταρκτική ανάλυσή μας για τις υποψήφιες θέσεις πολύ γρήγορα μετά την άφιξή στον κομήτη, και τώρα έχουμε μόλις λίγες εβδομάδες για να καθορίσει την κύρια θέση. Ο χρόνος περνά και τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση να επιλέξουμε την καλύτερη δυνατή θέση προσγείωσης." http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Rozheta_Ta_chronikha_horia_anazheteses_topotheshias_prosedhaphises_stenehuoyn

Είναι το Σύμπαν ένα δισδιάστατο ολόγραμμα; Ένα νέο πείραμα που ξεκίνησε τη λειτουργία του στο εργαστήριο Φέρμι στο Ιλινόις των ΗΠΑ, θα προσπαθήσει να απαντήσει σε μερικά πολύ βαθιά ερωτήματα για το Σύμπαν που αγγίζουν τα όρια της επιστημονικής φαντασίας. Πρόκειται για το Ολόμετρο (Holometer) το οποίο θα μελετήσει το ενδεχόμενο το Σύμπαν μας να είναι ένα δισδιάστατο ολόγραμμα, λίγο πολύ όπως και η οθόνη μία τηλεόρασης η οποία σε μία επιφάνεια προβάλλει έναν τρισδιάστατο κόσμο. Όπως και στην τηλεόραση, εάν κοιτάξει κανείς πολύ κοντά θα δει την εικόνα να αποτελείται από πίξελς, ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν πως με τον ίδιο τρόπο μπορεί να είναι οικοδομημένο και το Σύμπαν, με τις πληροφορίες να είναι εγγεγραμμένες σε δισδιάστατα πακέτα με μέγεθος 10 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμύρια φορές μικρότερο από αυτό ενός ατόμου, στη λεγόμενη κλίμακα Πλανκ. “Θέλουμε να μάθουμε εάν ο χωροχρόνος είναι ένα κβαντικό σύστημα, εάν συμπεριφέρεται όπως η ύλη” λέει ο Κρεγκ Χόγκαν, διευθυντής του κέντρου σωματιδιακής αστροφυσικής στο εργαστήριο Φέρμι. “Εάν δούμε κάτι, θα αλλάξει ριζικά την ιδέα που έχουμε γύρω από το χώρο εδώ και χιλιάδες χρόνια”, συνέχισε. Σύμφωνα με την αρχή της απροσδιοριστίας, που βρίσκεται στην καρδιά της κβαντικής μηχανικής, η ακριβής γνώση της ορμής και της θέσης ενός σωματιδίου είναι αδύνατες. Εάν ο χώρος αποτελείται όντως από δισδιάστατα τμήματα, τότε και εκείνος θα εμπίπτει στην ίδια αρχή. Μία άλλη ομοιότητα μεταξύ ύλης και χώρου σε αυτή την περίπτωση θα είναι πως ακόμη και σε θερμοκρασίες κοντά στο απόλυτο μηδέν, ο ψηφιοποιημένος χώρος θα πρέπει να δονείται από κβαντικές διακυμάνσεις. Πλέον σε πλήρη λειτουργία, το Ολόμετρο θα χρησιμοποιήσει ένα ζεύγος από συμβολόμετρα σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους, το καθένα από τα οποία θα στέλνει μία πολύ ισχυρή δέσμη λέιζερ (ισοδύναμη με 200.000 στιλό λέιζερ) σε μία σχισμή που θα τη διαχωρίζει σε δύο διαδρομές 40 μέτρων. Στο τέλος της διαδρομής το φως ανακλάται και επιστρέφει στο σημείο που διαχωρίστηκε, προκειμένου να ξανασυνδυαστεί σε μία ακτίνα. Οι ερευνητές στη συνέχεια θα μελετήσουν τη συμπεριφορά της ακτίνας προκειμένου να ανιχνεύσουν οποιονδήποτε θόρυβο που θα μπορούσε να οφείλεται στη κβαντική φύση της δομής του χώρου. Ο “ολογραφικός θόρυβος” όπως τον αποκαλούν οι επιστήμονες, θα πρέπει να βρίσκεται σε όλες τις συχνότητες, ωστόσο θα πρέπει να διαχωριστεί από οποιοδήποτε άλλο είδος δονήσεων. “Εάν εντοπίσουμε ένα θόρυβο που δε μπορούμε να ξεφορτωθούμε, ίσως ανακαλύψουμε κάτι θεμελιώδες για τη φύση”, λέει ο φυσικός του εργαστηρίου Φέρμι Άαρον Τσου. “Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα στιγμή για τη φυσική. Ένα θετικό αποτέλεσμα μπορεί να ανοίξει μία λεωφόρο ερωτημάτων για το πως λειτουργεί ο χώρος”, ολοκλήρωσε. http://www.naftemporiki.gr/story/849381/einai-to-sumpan-ena-disdiastato-ologramma

Μεγάλο πρόβλημα στο Curiosity. Μπροστά σε ένα μεγάλο πρόβλημα φαίνεται ότι βρίσκονται οι επιστήμονες της NASA. Οι ατμοσφαιρικές συνθήκες που επικρατούν στον πλανήτη Άρη δεν επιτρέπουν στο Curiosity να αντέξει. Οι ρόδες έχουν αρχίσει να λιώνουν, ενώ τα μεταλλικά μέρη του οχήματος αρχίζουν να εμφανίζουν εικόνα φθοράς. Υπενθυμίζεται πώς στις 6 Αυγούστου η ΝASA γιόρτασε την παρουσία για δεύτερη χρονιά του ερευνητικού οχήματος Curiosity στον πλανήτη Άρη. Σύμφωνα με τους ειδικούς κατά τη διάρκεια της ημέρας η θερμοκρασία στον Άρη πηγαίνει από τους 20 βαθμούς στους -73, ενώ οι αμμοθύελλες και οι αιχμηρές πέτρες κάνουν την κίνηση του οχήματος αρκετά δύσκολη. Το Curiosity είναι το τέταρτο κατά σειρά όχημα που μεταβαίνει στον Άρη, διαθέτει 17 κάμερες και ζυγίζει όσο ένα Μini Coοper. Αν και προηγουμένως είχαν προβλεφθεί όλες αυτές οι αντιξοότητες, εντούτοις οι απώλειες δεν έχουν μειωθεί. Οι ειδικοί της NASA πάντως προτείνουν αρχικά το όχημα να κινείται με την όπισθεν έτσι ώστε να μειώσουν στο ελάχιστο δυνατό τις τριβές, άρα και την καταστροφή του. http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BE%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-curiosity-%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AC%CF%81%CE%B7-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82

Αμερικανική «σωστική λέμβος» για τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Η επόμενη γενιά των αμερικανικών διαστημοπλοίων που θα χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά αστροναυτών σε χαμηλή τροχιά θα πρέπει επίσης να εκτελεί και χρέη «σωστικής λέμβου» για τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS), για διάστημα μέχρι επτά μηνών, σύμφωνα με ανακοίνωση της NASA. Όπως επισημαίνεται, τέτοιου είδους υπηρεσία έχουν να παράσχουν αμερικανικά σκάφη από το 1973-1974, όταν ένα σκάφος «Απόλλων» έμεινε προσδεδεμένο στο Skylab για διάστημα περίπου τριών μηνών. Αυτή τη στιγμή καθήκοντα «σωστικής λέμβου» στον διαστημικό σταθμό εκτελούν τα ρωσικά σκάφη Σογιούζ. Το κάθε Σογιούζ μπορεί να μεταφέρει τρία άτομα. Με δύο τέτοια σκάφη προσδεδεμένα στον σταθμό, μπορεί να υπάρχει ανά πάσα στιγμή πλήρωμα έξι ατόμων, το οποίο μειώνεται στα τρία στο διάστημα μεταξύ της αποχώρησης του ενός και της άφιξης ενός άλλου. Σύμφωνα με μηχανικούς της NASA που συνεργάζονται με εταιρείες του χώρου της αεροδιαστημικής στο πλαίσιο του Commercial Crew Program (CCP), ένα τέτοιο σκάφος πρέπει να μπορεί να λειτουργήσει ως καταφύγιο για τους αστροναύτες σε περίπτωση προβλήματος στον σταθμό, ενώ επίσης πρέπει να είναι δυνατή η γρήγορη ενεργοποίηση των συστημάτων του και η αναχώρησή του από τον ISS. «Πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι παρέχει τις ίδιες δυνατότητες την 210η ημέρα με αυτές που παρείχε την πρώτη» σημειώνει ο Τζάστιν Κερ, μάνατζερ του CCP Spacecraft Office. Οι διαστημικές σωστικές λέμβοι έχουν δύο ιδιαιτερότητες όσον αφορά στον σχεδιασμό τους: την τροφοδοσία με ενέργεια και την προστασία από απειλές όπως μικρομετεωρίτες. Η «μερίδα του λέοντος» της ενέργειας που παράγεται από τους ηλιακούς συλλέκτες του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού έχει να κάνει με τα συστήματα του σταθμού και τα επιστημονικά πειράματα που διεξάγονται, τη στιγμή που η ενέργεια που προορίζεται για ένα προσδεδεμένο σκάφος αντιστοιχεί σε αυτήν που απαιτεί ένα ψυγείο. «Υπάρχει πολύ λίγη ενέργεια διαθέσιμη για αυτά τα διαστημόπλοιο, οπότε αυτό το οποίο ωθούμε τους συνεργάτες μας να κάνουν είναι να αναπτύξουν ένα mode ‘ηρεμίας’ που απαιτεί πολύ λίγη ενέργεια» συμπληρώνει ο Κερ. Αν και ένα ιδανικό σενάριο θα ήταν το σκάφος να είναι εντελώς απενεργοποιημένο όσο είναι «δεμένο» στον σταθμό, κάτι τέτοιο μάλλον δεν θα είναι δυνατό, καθώς ο αέρας δεν κυκλοφορεί υπό συνθήκες έλλειψης βαρύτητας όπως κυκλοφορεί στη Γη: «δεν θέλουμε κάποιος να μπει στο διαστημόπλοιο και να λιποθυμήσει επειδή σε κάποιο σημείο δεν υπάρχει αέρας να αναπνεύσει» αναφέρει ο Σκοτ Θέρστον, αναπληρωτής μάνατζερ του CCP Spacecraft Office. Επίσης, αν και το σκάφος πρέπει να μπορεί να αντέξει πλήγματα από μικρούς μετεωρίτες, δεν μπορεί να φέρει πολλή θωράκιση, καθώς τότε θα ήταν πολύ βαρύ για να εκτοξευτεί. Ακόμη, το σκάφος αναμένεται να έχει τέσσερις με επτά θέσεις – κάτι που θα ανοίξει τον δρόμο για παρουσία μεγαλύτερου πληρώματος στον ISS. H Boeing, η Sierra Nevada Corporation και η SpaceX συνεργάζονται με τη NASA για τη διαμόρφωση σχεδίων που θα καλύπτουν αυτά τα κριτήρια. Σημειώνεται ότι κατά καιρούς τα μέλη του πληρώματος του σταθμού έχουν καταφύγει στο Σογιούζ, λόγω διέλευσης διαστημικών απορριμμάτων κοντά από τον σταθμό. http://www.naftemporiki.gr/story/802335/amerikaniki-sostiki-lembos-gia-ton-diethni-diastimiko-stathmo Πιθανή πρόοδος προς την κατεύθυνση πρωτοποριακού διαστημικού κινητήρα. Τα δεδομένα στον χώρο της διαστημικής τεχνολογίας ενδεχομένως να αλλάξει η δημοσιοποίηση στοιχείων από τη NASA – όπως αναφέρεται σε δημοσιεύματα – σύμφωνα με τα οποία ένα είδος διαστημικών κινητήρων/ προωθητήρων που μέχρι τώρα χαρακτηριζόταν «αδύνατο» ενδεχομένως να μπορεί τελικά να λειτουργήσει. Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Wired.co.uk, ο βρετανός επιστήμονας Ρότζερ Σόγιερ εδώ και χρόνια προσπαθεί να προσελκύσει ενδιαφέρον προς την κατεύθυνση του αποκαλούμενου EmDrive, η βασική αρχή πίσω από το οποίο είναι η μετατροπή ηλεκτρικής ενέργειας σε ωστική δύναμη χωρίς την ανάγκη χρήσης κάποιου προωθητικού υλικού (propellant-less), αλλά μέσω της κίνησης μικροκυμάτων μέσω σε ένα κλειστό «δοχείο». Ο Σόγιερ, σύμφωνα με το δημοσίευμα, έχει κατασκευάσει μια σειρά από συστήματα επίδειξης, ωστόσο οι επικριτές απορρίπτουν τη θεωρία επιμένοντας ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να λειτουργήσει, εξαιτίας της αρχής της διατήρησης της ορμής. Σύμφωνα με το Wired.co.uk, πέρυσι μία κινεζική ομάδα ανακοίνωσε ότι δημιούργησε το δικό της EmDrive και επιβεβαίωσε την παραγωγή 720 mN (περίπου 72 γραμμαρίων) ώθησης- αρκετών για έναν προωθητήρα δορυφόρου, ο οποίος θα χρησιμοποιούσε ως πηγή ενέργειας τον Ήλιο, χωρίς να χρειάζεται να φέρει μαζί του καύσιμα. Παρόλα αυτά,ο ισχυρισμός αυτός δεν προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, «δεν φάνηκε να τον πίστεψαν πολλοί στη Δύση». Ωστόσο, ένας αμερικανός επιστήμονας, ο Γκουΐντο Φέτα, δημιούργησε τον δικό του propellant-less κινητήρα και έπεισε τη NASA να προβεί σε δοκιμές. Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα του Wired.co.uk, τα αποτελέσματα αυτών των δοκιμών δημοσιοποιήθηκαν στις 30 Ιουλίο στην 50ή Joint Propulsion Conference στο Κλίβελαντ του Οχάιο- και είναι θετικά. Η ομάδα της NASA έδωσε στο σχετικό paper τον τίτλο «Anomalous Thrust Production from an RF [radio frequency] Test Device Measured on a Low-Thrust Torsion Pendulum». Οι ερευνητές πέρασαν έξι ημέρες στήνοντας τον εξοπλισμό και δύο ημέρες διεξάγοντας ποικιλία πειραμάτων, τα οποία, όπως αναφέρεται, είχαν θετικά αποτελέσματα, «επικυρώνοντας» τη θεωρία περί της λειτουργίας του κινητήρα, παρά την αρχή της διατήρησης της ορμής. Το «εξωτικό» της όλης υπόθεσης φαίνεται να έχει δημιουργήσει επιφυλάξεις- και όπως επισημαίνεται στο paper των ερευνητών της NASA, δεν συζητείται η Φυσική του συστήματος, αλλά τα αποτελέσματα των δοκιμών- ωστόσο έχει αρχίσει να προκαλεί το ενδιαφέρον διεθνών ΜΜΕ, καθώς σχετικά δημοσιεύματα εμφανίστηκαν επίσης στο Gizmodo και το Russia Today, ενώ ήδη τροποποίηση έχει γίνει και στη σχετική εγγραφή για το EmDrive στη Wikipedia. Ο Γκουΐντο Φέτα χαρακτηρίζει τον κινητήρα «Cannae Drive», από- σύμφωνα με το Wired- τη μάχη των Καννών, στην οποία ο Αννίβας συνέτριψε μία ανώτερη ρωμαϊκή δύναμη, καθώς «είσαι στα καλύτερά σου όταν είσαι στη γωνία». Παράλληλα, παρουσίασε ένα paper στο ΑΙΑΑ (American Institute of Aeronautics and Astronautics) για τον κινητήρα, υπό τον τίτλο «Numerical and Experimental Results for a Novel Propulsion Technology Requiring no On-Board Propellant». Αν και η θεωρία διαφέρει από αυτήν του EmDrive, από πλευράς του, ο Σόγιερ, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, βλέπει σαφείς ομοιότητες μεταξύ των δύο κινητήρων. Ο Φέτα εργάζεται πάνω σε μία σειρά προγραμμάτων τα οποία δεν ήταν σε θέση να συζητήσει, ενώ η ομάδα δημοσίων σχέσεων της NASA δεν ήταν σε θέση να παρέχει σχόλια από πλευράς των ερευνητών. Όπως τονίζεται στο δημοσίευμα του Wired, αναμένεται τα αποτελέσματα της έρευνας να εξεταστούν ενδελεχώς, καθώς ένας τέτοιος κινητήρας, εάν λειτουργούσε, θα μπορούσε να φέρει πραγματική επανάσταση στην εξερεύνηση του Διαστήματος. http://www.naftemporiki.gr/story/839086/pithani-proodos-pros-tin-kateuthunsi-protoporiakou-diastimikou-kinitira Διαστημοπλάνο από τη Northrop. Ένα σχέδιο διαστημοπλάνου για τους σκοπούς του προγράμματος Experimental Spaceplane XS-1 του αμερικανικού Πενταγώνου αναπτύσσει η Northrop Grumman σε συνεργασία με τις Scaled Composites και Virgin Galactic. H εταιρεία δημοσιοποίησε φωτογραφία του concept, το οποίο αναπτύσσεται στο πλαίσιο ενός συμβολαίου διαρκείας 13 μηνών και αξίας 3,9 εκατ. δολαρίων. Το XS-1 θα διαθέτει επαναχρησιμοποιούμενο προωθητήρα ο οποίος σε συνδυασμό με ένα αναλώσιμο ανώτερο τμήμα θα παρέχει δυνατότητα εύκολης μεταφοράς διαστημοπλοίων της κατηγορίας των περίπου 1.300 κιλών σε χαμηλή τροχιά. Επαναχρησιμοποιούμενα σκάφη που λειτουργούν (μέχρι ενός σημείου) ως αεροπλάνα αναμένεται να φέρουν επανάσταση στη συγκεκριμένη κατηγορία, ανοίγοντας τον δρόμο για νέες γενιές οικονομικότερων και πιο ανθεκτικών διαστημοπλοίων με πιο καινοτόμα χαρακτηριστικά. Επίσης, το XS-1 θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως πλατφόρμα δοκιμών για μια νέα γενιά hypersonic αεροσκαφών. Ένας εκ των στόχων του προγράμματος είναι οι δέκα πτήσεις μέσα σε δέκα ημέρες, μέσω της χρήσης του ελάχιστου δυνατού προσωπικού εδάφους και υποδομών. Η διενέργεια επιχειρήσεων όπως αυτών στα αεροσκάφη εκτιμάται ότι θα είχε αποτέλεσμα τη μείωση του κόστους δέκα φορές στη συγκεκριμένη κατηγορία φορτίων. Η Northtop Grumman είναι μία από τις τρεις εταιρείες που διαγωνίζονται για το XS-1. Οι άλλες δύο είναι οι Boeing και Masten Space Systems, που επίσης κέρδισαν αντίστοιχα συμβόλαια. http://www.naftemporiki.gr/story/848742/diastimoplano-apo-ti-northrop-katastrofi-puraulou-tis-spacex-kai-problimata-gia-to-galileo

Το New Horizons διέσχισε την τροχιά του Ποσειδώνα. Πριν από 25 χρόνια (ακριβώς) το Voyager 2 περνούσε ανάμεσα στον Ποσειδώνα και τον δορυφόρο του Τρίτωνα Το διαστημικό σκάφος της ΝASA Νew Horizons διέσχισε την τροχιά του πλανήτη Ποσειδώνα και κατευθύνεται ολοταχώς προς τον Πλούτωνα για την προγραμματισμένη «στενή επαφή» μαζί του, στις 14 Ιουλίου του 2015. Το New Horizons που έχει το μέγεθος ενός πιάνου, εκτοξεύθηκε τον Ιανουάριο του 2006 και διάνυσε μέχρι σήμερα 4,5 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα (30 φορές περίπου την απόσταση Γης –Ήλιου), μέσα σε 8 χρόνια και 8 μήνες. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της NASA, πριν από 25 χρόνια ακριβώς, ένα άλλο διαστημικό σκάφος, το Voyager 2 διέσχιζε επίσης την τροχιά του Ποσειδώνα στις 25 Αυγούστου 1989 – εξερευνώντας τον βόρειο πόλο του μεγαλύτερου δορυφόρου του, Τρίτωνα! Πραγματικά, μια εκπληκτική σύμπτωση. Ο Paul Schenk χρησιμοποιώντας τα δεδομένα του διαστημικού σκάφους Voyager κατασκεύασε ένα βίντεο που αναπαριστά την προσέγγιση του Voyager στον δορυφόρο του Ποσειδώνα, Τρίτωνα, τον Αύγουστο του 1989: Το Voyager 2, διέσχισε την τροχιά του Ποσειδώνα, διερχόμενο ανάμεσα στον πλανήτη και τον δορυφόρο του Τρίτωνα. Το New Horizons απείχε πολύ-πολύ μεγαλύτερη απόσταση από τον Ποσειδώνα όταν τράβηξε την παρακάτω φωτογραφία που φαίνεται ο γίγαντας πλανήτης Ποσειδώνας και ο ο δορυφόρος του Τρίτων, όπως τους “είδε” η κάμερα του διαστημικού σκάφους New Horizons, στις 10 Ιουλίου 2014, από μια απόσταση περίπου 3.96 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα – πάνω από 26 φορές η απόσταση Γης – Ήλιου Επίσης φωτογραφία που ελήφθη από το Voyager 2 το 1989: Ο πλανήτης Ποσειδώνας και ένας από τους δορυφόρους του, ο Τρίτωνας, σε φάση ημισελήνου. http://physicsgg.me/2014/08/25/%cf%84%ce%bf-new-horizons-%ce%b4%ce%b9%ce%ad%cf%83%cf%87%ce%b9%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%87%ce%b9%ce%ac-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%bf%cf%83%ce%b5%ce%b9%ce%b4%cf%8e%ce%bd/

Σε λάθος τροχιά δύο δορυφόροι του Galileo. Δύο δορυφόροι του συστήματος Galileo που εκτοξεύτηκαν με πύραυλο Soyouz από τη Γαλλική Γουιάνα δεν κατέστη δυνατό να τεθούν στην προβλεπόμενη τροχιά, ανακοίνωσε η εταιρεία Areianespace, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να καθυστερήσει η λειτουργία του ευρωπαϊκού συστήματος πλοήγησης που έχει στόχο να ανταγωνισθεί το αμερικανικό GPS. Οι δορυφόροι είναι αντίστοιχα ο πέμπτος και ο έκτος του δικτύου του Galileo που θα αριθμεί συνολικά 30 δορυφόρους (27 επιχειρησιακοί και 3 σε ενεργή εφεδρεία) και προγραμματίζεται να τεθεί σε πλήρη λειτουργία έως το 2020. Η εκτόξευση των Galileo Sat-5 και Sat-6, η οποία προβλεπόταν αρχικά να γίνει την Πέμπτη, χρειάσθηκε να αναβληθεί εξαιτίας των κακών μετεωρολογικών συνθηκών. Έπειτα από μια αποστολή 3 ωρών και 48 λεπτών, οι δύο δορυφόροι έπρεπε να τεθούν σε κυκλική τροχιά σε ύψος 23.222 χιλιομέτρων. Επρόκειτο να είναι επιχειρησιακοί το φθινόπωρο, μετά τις πρώτες δοκιμές τους στο Διάστημα, και να προστεθούν στους τέσσερις δορυφόρους που βρίσκονται ήδη σε τροχιά. «Οι συμπληρωματικές παρατηρήσεις που συγκεντρώθηκαν μετά την απόσπαση από τον πύραυλο των δορυφόρων της αποστολής Soyouz VS09 για το Galileo FOC M1, φανερώνουν μια απόκλιση ανάμεσα στην τροχιά που επιτεύχθηκε και αυτή που προβλεπόταν» αναφέρεται σε ανακοίνωση της Arianespace, που είναι υπεύθυνη για την εκτόξευση των δορυφόρων. «Οι δορυφόροι τέθηκαν σε τροχιά πιο χαμηλή απ' αυτή που προβλεπόταν τη στιγμή που αποσπάσθηκαν από τον πύραυλο. Μελετώνται οι επιπτώσεις που αυτό μπορεί να έχει για τους δορυφόρους» προσθέτει η Arianespace συμπληρώνοντας ότι «διεξάγονται έρευνες». Η Arianespace δεν έχει μιλήσει προς το παρόν για το ενδεχόμενο να διορθωθεί η τροχιά των δύο δορυφόρων. Η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία (ESA), σε σύντομη ανακοίνωσή της, αναφέρει ότι η δορυφόροι «ελέγχονται με ασφάλεια από το επιχειρησιακό κέντρο της ESA στο Ντάρμσταντ της Γερμανίας. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231342278 Εξερράγη ένας πύραυλος 9R της SpaceX. Λίγα δευτερόλεπτα αμέσως μετά την απογείωσή του, εξερράγη ένας πύραυλος 9R της SpaceX, κατά τη διάρκεια μίας δοκιμαστικής πτήσης στο Τέξας των ΗΠΑ. «Κατά τη διάρκεια της πτήσης, μία ανωμαλία εντοπίστηκε στον πύραυλο και το σύστημα αυτοκαταστροφής αμέσως τερμάτισε την πορεία του», ανέφερε σε ανακοίνωσή της η εταιρεία. Από την έκρηξη δε σημειώθηκε κανένας τραυματισμός. Βίντεο. http://www.defencenet.gr/defence/item/%CF%84%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CF%82-%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%81%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%B7-%CE%BB%CE%AF%CE%B3%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-vid

Σκοτεινή ύλη ή νετρόνια; Η σκοτεινή ύλη προέκυψε στη φυσική έμμεσα, στη βάση της δυναμικής των γαλαξιών. Πρώτος ο ελβετός αστρονόμος Fritz Zwicky, στη δεκαετία του 1930, παρατήρησε ότι οι γαλαξίες του γαλαξιακού σμήνους της Κόμης δεν κινούνταν σύμφωνα με τη νευτώνεια βαρύτητα. Ο Zwicky ανακάλυψε ότι οι γαλαξίες του γαλαξιακού σμήνους της Κόμης κινούνταν τόσο γρήγορα, που σύμφωνα με τους νόμους της κίνησης, θα έπρεπε να απομακρυνθούν μεταξύ τους και το σμήνος να διαλυθεί. Η μόνη εξήγηση που σκέφτηκε για το γεγονός ότι το σμήνος διατηρείται ενωμένο και δε διαλύεται, ήταν ότι περιέχει εκατοντάδες φορές περισσότερη ύλη απ’ όση βλέπουμε με τα τηλεσκόπιά μας. Έτσι, είτε οι νόμοι του Νεύτωνα ήταν λάθος για τις γαλαξιακές αποστάσεις ή το σμήνος της Κόμης περιείχε μεγάλες ποσότητες αόρατης ύλης που το συγκρατούσε ενωμένο. Αυτή ήταν η πρώτη υποψία για την ύπαρξη της σκοτεινής ύλης. Έκτοτε, προστέθηκαν και άλλα επιχειρήματα που καθιστούν την σκοτεινή ύλη αναπόφευκτο συστατικό του σύμπαντος – περίπου το 27%. Όμως μέχρι σήμερα κανείς δεν κατάφερε να την ανιχνεύσει με έναν απευθείας τρόπο. Το πείραμα DAMA/LIBRA στην Ιταλία ανήκει σε μία από τις πολλές έρευνες που ψάχνουν για αλληλεπιδράσεις των μυστηριωδών σωματιδίων της σκοτεινής ύλης με την κανονική ύλη. Η πειραματική ομάδα είχε αναφέρει πρόσφατα ότι πιθανόν στα δεδομένα της να υπάρχει κάποιο σήμα που να σχετίζεται με την σκοτεινή ύλη. Ωστόσο, οι νέοι υπολογισμοί που δημοσιεύθηκαν στο Physical Review Letters από τον Jonathan Davis [Fitting the Annual Modulation in DAMA with Neutrons from Muons and Neutrinos], http://journals.aps.org/prl/abstract/10.1103/PhysRevLett.113.081302 δείχνουν ότι ένα τέτοιο σήμα μπορεί να οφείλεται σε νετρόνια που δημιουργούνται από τα ηλιακά νετρίνα και μιόνια της ατμόσφαιρας [που προκύπτουν από την αλληλεπίδραση των κοσμικών ακτίνων (πρωτόνια) με τα μόρια του αέρα]. Το πείραμα DAMA/LIBRA επικεντρώνεται σε μετρήσεις των διακυμάνσεων ροής σκοτεινής ύλης που πιθανόν να οφείλονται στον συνδυασμό της κίνησης της γης γύρω από τον ήλιο και του ηλιακού συστήματος μέσα στο γαλαξία μας. Οι ερευνητές παρατήρησαν μια περιοδική διακύμανση στα δεδομένα τους και αν τα σήματα αυτά οφείλονταν στα σωματίδια σκοτεινής ύλης, τότε θα θα έπρεπε να έχουν γαλαξιακή προέλευση. Όμως για την ανίχνευση σωματιδίων σκοτεινής ύλης από το πείραμα DAMA / LIBRA απαιτείται συγκεκριμένη ενεργός διατομή στις αλληλεπιδράσεις των σωματιδίων της σκοτεινής ύλης, όπως επίσης και συγκεκριμένα όρια στη μάζα των σωματιδίων της. Και τα όρια αυτά αποκλείονται από άλλα πειράματα αναζήτησης σκοτεινής ύλης. Το γεγονός αυτό ώθησε τον Jonathan Davis από το πανεπιστήμιο του Durham να προτείνει μια εναλλακτική ερμηνεία των δεδομένων του πειράματος DAMA/LIBRA. Για το σήμα του DAMA/LIBRA, σύμφωνα με την ανάλυση του Davis, ευθύνονται τα ηλιακά νετρίνα και τα ατμοσφαιρικά μιόνια. Τα νετρίνα και τα μιόνια, προσπίπτοντας στην θωράκιση μολύβδου της πειραματικής διάταξης, αλλά και στον βράχο που την περιβάλλει, δημιουργούν νετρόνια τα οποία στη συνέχεια αλληλεπιδρούν με τους βαρείς πυρήνες του ανιχνευτή, δημιουργώντας γεγονότα ανάκρουσης που μοιάζουν με τις υποτιθέμενες αλληλεπιδράσεις σκοτεινής ύλης. Η ροή των ατμοσφαιρικών μιονίων μεταβάλλεται με μια περίοδο, προσεγγιστικά ίση με την περίοδο ενός κύκλου της ηλιακής δραστηριότητας (περίπου 11 χρόνια). Πάντως απαιτείται επιπλέον συλλογή δεδομένων από το πείραμα DAMA/LIBRA για να επιβεβαιωθεί οριστικά (ή όχι) η άποψη αυτή. http://physicsgg.me/2014/08/23/%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%84%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%ae-%cf%8d%ce%bb%ce%b7-%ce%ae-%ce%bd%ce%b5%cf%84%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1/

Τα μαθηματικά πίσω από τα μετάλλια Φιλντς του 2014. Την προηγούμενη εβδομάδα στα πλαίσια του Διεθνούς Συνεδρίου Μαθηματικών που έλαβε χώρα στη Σεούλ, ανακοινώθηκαν τα ονόματα των τεσσάρων μαθηματικών που τιμήθηκαν με το μετάλλιο Φιλντς, την ύψιστη διάκριση στον τομέα. Πρόκειται για τον Μάρτιν Χαίρερ από την Αυστρία, τη Μάριαμ Μιρζακάνι από το Ιράν, τον Αρτούρ Αβίλα από τη Βραζιλία, το Μαντζούλ Μπαργκάβα από τον Καναδά,. Στην περίπτωση του Αβίλα ήταν η πρώτη φορά που έλαβε το βραβείο μαθηματικός από τη Λατινική Αμερική, ενώ η Μιρζακάνι ήταν η πρώτη γυναίκα αλλά και η πρώτη Ιρανή που τιμήθηκε με το βραβείο Φιλντς. Ποια ήταν όμως η συνεισφορά του καθενός στα μαθηματικά που οδήγησε στο μετάλλιο Φιλντς; Περισσότερα: http://www.naftemporiki.gr/story/848349/ta-mathimatika-piso-apo-ta-metallia-filnts-tou-2014

Το πιο «παλιό» αστέρι. Την «υπογραφή» ενός πρωτο-αστέρα υποστηρίζουν ότι εντόπισαν ιάπωνες αστροφυσικοί στη χημική σύσταση ενός άστρου που βρίσκεται στον αστερισμό του Κήτους και απέχει μόλις 1.000 έτη φωτός από τη Γη. Η ανακάλυψη, αν επιβεβαιωθεί, προσφέρει στους επιστήμονες την πρώτη «ματιά» στα πρώτα αστέρια που δημιουργήθηκαν στο Σύμπαν και δείχνει ότι αυτά ήταν εξαιρετικά μεγάλα και πέθαναν με έναν υπερβολικά βίαιο εκρηκτικό θάνατο. Σύμφωνα με τα θεωρητικά μοντέλα των επιστημόνων τα πρώτα άστρα που δημιουργήθηκαν στο Σύμπαν είχαν μεγάλο μέγεθος (μετά τη Μεγάλη Εκρηξη στο Σύμπαν υπήρχε μόνο υδρογόνο, ήλιο και λίγο λίθιο, αέρια τα οποία μπορούν να «γεννήσουν» μόνο μεγάλους και φωτεινούς αστέρες) και σύντομη ζωή. Εικάζεται ότι μπορεί να ήταν έως και εκατοντάδες φορές μεγαλύτερα από τον Ηλιο και ότι κατέρρευσαν σχετικά γρήγορα σε τεράστιες εκρήξεις σουπερνόβα δημιουργώντας την επόμενη γενιά αστέρων με βαρύτερα χημικά στοιχεία. Ακριβώς όμως επειδή αυτή η πρώτη αστρική γενιά – η οποία αποκαλείται συχνά από τους αστρονόμους «πληθυσμός ΙΙΙ» – έλαμψε και έσβησε τόσο νωρίς σήμερα δεν μπορούμε να δούμε κανέναν εκπρόσωπό της. Αυτό περιορίζει σημαντικά τις γνώσεις μας καθώς το μέγεθος της μάζας των πρωτο-αστέρων είναι καθοριστικής σημασίας για τη διάρκεια της ζωής τους και για τα χημικά στοιχεία που θα μπορούσαν να παραγάγουν με τις εκρήξεις τους: όσο πιο μεγάλοι ήταν τόσο πιο γρήγορα θα κατέρρεαν, χωρίς να είναι σε θέση να παραγάγουν στοιχεία βαρύτερα από τον σίδηρο, ενώ αν ήταν μικρότεροι θα είχαν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και θα παρήγαγαν πιο βαριά στοιχεία. Τώρα μια ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον Ουάκο Αόκι από το Εθνικό Αστεροσκοπείο της Ιαπωνίας στο Τόκιο (NAO) υποστηρίζει ότι εντόπισε ένα άστρο, το SDSS J001820.5–093939.2, το οποίο φαίνεται να έχει δημιουργηθεί από τη σκόνη που άφησε πίσω της η έκρηξη ενός πρωτο-αστέρα. Όπως περιγράφουν στη μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Science» οι ερευνητές εξέτασαν τον SDSS J001820.5–093939.2 με φάσματα υψηλής ανάλυσης από το ιαπωνικό τηλεσκόπιο Subaru στη Χαβάη και ανακάλυψαν ότι η χημική του σύσταση ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. «Είναι ένα μοναδικό άστρο με ένα πολύ ιδιαίτερο χημικό μοτίβο το οποίο δεν έχουμε ξαναδεί ως τώρα» δήλωσε ο κ. Αόκι στο ειδησεογραφικό τμήμα του «Science». Σύμφωνα με τις αναλύσεις ο SDSS J001820.5–093939.2 ανήκει στους λεγόμενους αστέρες χαμηλής μεταλλικότητας αλλά διαφέρει από όλους τους άλλους Είναι υπερβολικά φτωχός σε μέταλλα: περιέχει λίγο σίδηρο (1.000 φορές λιγότερο από ό,τι ο Ηλιος) και σχεδόν καθόλου βαρύτερα μέταλλα όπως το στρόντιο ή το βάριο. Επίσης η χημική του σύσταση παρουσιάζει μεγάλη δυσαναλογία ανάμεσα στα στοιχεία με ζυγό ατομικό αριθμό (τα οποία είναι πολύ περισσότερο) και στα στοιχεία με μονό ατομικό αριθμό. «Τα χαρακτηριστικά αυτά προβλέπονται από τα μοντέλα νουκλεοσύνθεσης για υπερκαινοφανείς αστέρες ή αστέρες με μάζα μεγαλύτερη από 140 φορές από αυτή του Ηλιου» σημειώνουν οι ερευνητές στη μελέτη τους «κάτι το οποίο υποδηλώνει ότι η κατανομή μάζας των αστέρων πρώτης γενιάς ίσως εκτείνεται στις 100 ηλιακές μάζες ή και περισσότερο». Αυτό σημαίνει ότι οι αστέρες του πληθυσμού ΙΙΙ ήταν μάλλον μεγαλύτεροι από ό,τι πίστευαν ως τώρα οι επιστήμονες κσι ότι, ακριβώς εξαιτίας του τεράστιου μεγέθους τους, κατέληγαν σε έναν εξαιρετικά βίαιο θάνατο. Ο κ. Αόκι υποστηρίζει ότι κατέρρεαν με εκρήξεις αστάθειας ζεύγους οι οποίες ήταν 10 ως 100 φορές πιο ισχυρές από αυτές των συνηθισμένων σουπερνόβα που μπορούμε να παρατηρήσουμε στον γαλαξία μας. Ειδικοί από άλλα ερευνητικά κέντρα που δεν συμμετείχαν στη μελέτη χαρακτήρισαν τα ευρήματα σημαντικά, αν και ορισμένοι επεσήμαναν ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ο SDSS J001820.5–093939.2 να αποτελεί προϊόν όχι μόνο μιας αλλά περισσότερων αστρικών εκρήξεων. Κάποιοι εξέφρασαν την ελπίδα ότι το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb, που θα εκτοξευθεί το 2018 διαδεχόμενο το Hubble, θα μπορέσει να «συλλάβει» τα ίχνη κάποιας τέτοιας «αρχαίας» έκρηξης προσφέροντας σαφέστερα στοιχεία.http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=624885

Galileo. Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα δορυφορικής πλοήγησης Galileo θα στείλει αύριο δύο ακόμα δορυφόρους στο διάστημα, ανεβάζοντας σε 6 τον συνολικό αριθμό δορυφόρων σε τροχιά, ανακοίνωσε σήμερα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η απογείωση θα πραγματοποιηθεί στο ευρωπαϊκό διαστημικό κέντρο κοντά στο Κουρού της Γαλλικής Γουιάνας στις 14:31 (ώρα Κεντρικής Ευρώπης) και σηματοδοτεί, όπως επισημαίνει η Επιτροπή, νέο ορόσημο για το Galileo, αφού αποτελεί ένα ακόμα βήμα προς τη δημιουργία πλήρως αναπτυγμένου συστήματος δορυφορικής πλοήγησης ευρωπαϊκής ιδιοκτησίας. Οι δύο δορυφόροι είναι οι πρώτοι μιας νέας σειράς, η οποία ανήκει εξ ολοκλήρου στην ΕΕ. Ονομάζονται Doresa και Milena και πήραν το όνομά τους από τις δύο μαθήτριες που κέρδισαν στον σχετικό πανευρωπαϊκό διαγωνισμό ζωγραφικής. Στόχος της Επιτροπής είναι, πριν από το τέλος αυτής της δεκαετίας, να έχει τεθεί σε λειτουργία η πλήρης συστοιχία 30 δορυφόρων Galileo (η οποία περιλαμβάνει έξι ενεργούς εφεδρικούς δορυφόρους σε τροχιά). Ο ευρωπαίος νέος επίτροπος για θέματα βιομηχανίας και επιχειρηματικότητας, Φερδινάνδος Νελι Φερότσι δήλωσε: «Με την εκτόξευση αυτών των δύο δορυφόρων ξεκινά η φάση της πλήρους επιχειρησιακής ικανότητας του προγράμματος Galileo. Δίνεται νέα ώθηση σ’ αυτό το πραγματικά ευρωπαϊκό πρόγραμμα, που σχεδιάστηκε με πόρους των χωρών της ΕΕ με σκοπό να μεγιστοποιηθούν τα οφέλη για τους πολίτες της ΕΕ. Το Galileo χρησιμοποιεί τεχνολογίες αιχμής και παρέχει εφαρμογές με τεράστιες οικονομικές δυνατότητες, στηρίζοντας τους στόχους της ΕΕ για ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα. Είμαστε στην ιδιαίτερα ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε επίσης ότι από το 2015 και μετά η ΕΕ θα μπορεί να χρησιμοποιεί ένα ευρωπαϊκής κατασκευής σύστημα εκτοξεύσεων, το Ariane 5, χάρη σε μια νέα σύμβαση ύψους 500 εκατ. ευρώ για την ευρωπαϊκή διαστημική βιομηχανία». Η εκτόξευση του διαστημικου σκάφους "Galileo FOC» από το Διαστημικό Κέντρο Γουιάνας μετακόμισε για μια μέρα. Λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών στην περιοχή του Διαστημικού Κέντρου Γουιάνας (Γαλλική Γουιάνα) κατόπιν αιτήματος της εκτόξευσης πυραύλων το"Soyuz-ST-B" με το ανώτερο στάδιο "Fregat-MT" και τα δύο ευρωπαϊκά διαστημικά οχήματα "Galileo FOC» κινήθηκε προς την ημερομηνία εκτόξευσης- 22 Αυγ. του 2014 στις 16:27:11 MSK. http://www.federalspace.ru/20859/ http://www.defencenet.gr/defence/item/%CF%84%CE%BF-galileo-%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CE%B4%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1

Φωτογραφία της NASA δίνει τροφή στους συνομωσιολόγους! Η NASA έχει πολλές φορές βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να επιχειρεί να αντικρούσει τις θεωρίες των απανταχού συνομωσιολόγων. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, τροφή για... σκέψη έχουν δώσει βίντεο και φωτογραφίες που δημοσιοποίησε η ίδια η υπηρεσία. Μία ακόμη φωτογραφία από τον πλανήτη Άρη έρχεται να δώσει τροφή στις θεωρίες συνομωσιάς για το τι πραγματικά συμβαίνει στον πλανήτη Άρη ή τι μπορεί να κρύβουν οι εικόνες που καταγράφει από την επιφάνεια του πλανήτη το όχημα Mars Curiosity. Αυτή τη φορά, το ενδιαφέρον των ufoλόγων έχει στραφεί σε μία φωτογραφία, που σύμφωνα με τη θεωρία τους, παραπέμπει σε... οστά! Σύμφωνα με τους ίδιους, δεν έχει αποκλειστεί ποτέ το ενδεχόμενο να είχε αναπτυχθεί ενός είδους μορφή ζωής στον πλανήτη Άρη, η οποία εν συνεχεία μπορεί να εξελίχθηκε σε μεγαλόσωμο έμβιο ον. https://gr.news.yahoo.com/%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AE-%CE%B7-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-nasa-%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-231000438.html

10 δισ. τόνοι η μάζα του κομήτη του Rosetta. Δυο εβδομάδες μετά την επίτευξη του πολυπόθητου στόχου του, την τοποθέτησή του σε σταθερή θέση γύρω από τον κομήτη 67/Ρ Τσουριούμοφ-Γερασιμένκο (67P/C-G), το ευρωπαϊκό διαστημικό σκάφος Rosetta έκανε μια πρώτη μέτρηση της μάζας του. Όπως ανακοίνωσαν οι επιστήμονες της αποστολής η μάζα του παγωμένου σώματος υπολογίζεται γύρω στα 10 τρισεκατομμύρια κιλά – δηλαδή στους 10 δισεκατομμύρια τόνους. Όπως εξήγησε ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA), o υπολογισμός δεν έγινε με τη χρήση κάποιου από τα εξελιγμένα όργανα με τα οποία είναι εξοπλισμένο το Rosetta αλλά με βάση το ίδιο το διαστημόπλοιο και τη βαρυτική έλξη που ασκεί σε αυτό ο 67P/C-G. Καθώς το σκάφος περνάει δίπλα από τον κομήτη η έλξη που υφίσταται από τη βαρύτητα του τελευταίου το «τραβάει» ελαφρά έξω από την πορεία του με αποτέλεσμα να σημειώνονται μικρές μεταβολές στην ταχύτητά του. Οι μεταβολές αυτές, οι οποίες μεταδίδονται στη Γη μέσω των ραδιοσημάτων του Rosetta, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον υπολογισμό της μάζας και της πυκνότητας του κομήτη. Αναλύοντας 80 ώρες δεδομένων από τις «βαρυτικές συναντήσεις» που έγιναν από τις 6 έως τις 9 Αυγούστου, όταν το Rosetta βρισκόταν σε απόσταση 100 χλμ. από τον 67P/C-G, οι επιστήμονες της ESA υπολόγισαν ότι η μάζα του κομήτη είναι κατά προσέγγιση 1x10^13 kg +/-10% ή περίπου 10 τρισεκατομμύρια κιλά. Τονίζουν ωστόσο ότι αυτή είναι μόνο μια πρώτη εκτίμηση προσθέτοντας ότι θα μπορούμε να έχουμε μια καλύτερη εικόνα στο αμέσως επόμενο διάστημα καθώς το διαστημόπλοιο θα φθάσει σε απόσταση 50 χλμ. από τον 67P/C-G. Όπως δείχνει αυτή η πρώτη εκτίμηση της μάζας του ο κομήτης 67/Ρ Τσουριούμοφ-Γερασιμένκο, ο οποίος έχει διάμετρο 4 χλμ., θα πρέπει να έχει χαμηλή πυκνότητα - περίπου 300 κιλά ανά κυβικό μέτρο – γεγονός το οποίο σημαίνει ότι, όπως υποπτεύονταν οι ειδικοί, είναι εξαιρετικά πορώδης και ίσως να κρύβει μεγάλα κενά στο εσωτερικό του. Και αυτό όμως μένει να προσδιοριστεί από τις επόμενες μετρήσεις που θα γίνουν. «Η μάζα είναι στα όρια αυτού που αναμέναμε» δήλωσε ο Ματ Τέιλορ επιστήμονας της αποστολής της ESA, στο BBC. «Στο στάδιο αυτό απλώς περιορίζει τις υποθέσεις σχετικά με το από τι είναι φτιαγμένος ο κομήτης και καθώς θα παίρνουμε καλύτερες μετρήσεις – πιο κοντινές – θα έχουμε να κάνουμε πολλή δουλειά για να ερμηνεύσουμε αν είναι ομοιογενής ή περισσότερο “πολυδιασπασμένος”. Ακόμη όμως δεν μπορούμε να πούμε τίποτε. Είναι η πρώτη μέτρηση». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=624635

Aβαρύτητα (Agravity) Αν και οι έννοια του μεγέθους είναι συνυφασμένη με την καθημερινή μας εμπειρία, ορισμένοι φυσικοί έχουν αρχίσει να επεξεργάζονται την ιδέα πως η φύση ίσως να μην έχει αίσθηση της κλίμακας. Αναμφισβήτητα, ένα αμάξι ζυγίζει περισσότερο από ένα έντομο, όμως μερικοί ερευνητές υποστηρίζουν πως η μάζα ή το μήκος δεν αποτελούν θεμελιώδη μεγέθη της περιγραφής του κόσμου. Η ιδέα αυτή έχει πάρει το όνομα «συμμετρία κλίμακας» και συνιστά μία σαφώς αιρετική άποψη για τη φυσική πραγματικότητα καθώς αντίκειται στην καθιερωμένη γνώση. Τι είναι αυτό όμως που ωθεί την έρευνα στο συγκεκριμένο τομέα, παρουσιάζοντας μάλιστα μεγάλη ερευνητική έξαρση; Με τη συμμετρία κλίμακας οι φυσικοί ξεκινούν από μία βασική εξίσωση που περιλαμβάνει μία συλλογή από σωματίδια δίχως μάζα, έχοντας όμως τις υπόλοιπες ιδιότητες του φορτίου ή του σπιν. Καθώς τα σωματίδια αυτά αντιδρούν μεταξύ τους αναπτύσσονται δυνάμεις που σπάνε τη συμμετρία κλίμακας, παράγοντας αυτόματα μάζα και μήκη. Παρόμοιες διεργασίες συμβαίνουν και στο 99% της μάζας του ορατού Σύμπαντος. Για παράδειγμα, ένα πρωτόνιο, το οποίο αποτελείται από 3 κουάρκ έχει μάζα 100 φορές μεγαλύτερη από αυτή των κουάρκ που το απαρτίζουν, η οποία παράγεται από την ενέργεια που τα συνδέει μεταξύ τους. «Η περισσότερη από τη μάζα που βλέπουμε παράγεται με τον τρόπο αυτό» εξηγεί ο Αλμπέρτο Σάλβιο, φυσικός του πανεπιστημίου της Μαδρίτης, «εμείς ενδιαφερόμαστε να δούμε τι συμβαίνει αν θέλουμε να παράξουμε όλη τη μάζα με αυτό το μηχανισμό». Σύμφωνα με την υπάρχουσα θεωρία, ο βασικός μηχανισμός που δίνει τη μάζα στα σωματίδια είναι ο μηχανισμός Χιγκς. Η συμμετρία κλίμακας θέλει να αλλάξει τα δεδομένα, υποστηρίζοντας πως ίσως το σωματίδιο Χιγκς να μην υπάρχει καν και η παρουσία του στα πειράματα να οφείλεται σε μία ψευδαίσθηση που παράγουν οι νόμοι της δυναμικής. Η συμμετρία κλίμακας μετράει ήδη 20 χρόνια ζωής και ξεκίνησε όταν ο Γουίλιαμ Μπαρντίν, θεωρητικός φυσικός στο εργαστήριο Φέρμι στο Σικάγο των ΗΠΑ έδειξε πως η μάζα του μποζονίου Χιγκς και άλλων στοιχειωδών σωματιδίων μπορεί να υπολογιστεί ως συνέπεια μίας σπασμένης συμμετρίας. To ενδιαφέρον όμως της πλειοψηφίας των επιστημόνων κινήθηκε τότε προς την εναλλακτική κατεύθυνση της θεωρίας της υπερσυμμετρίας, που μπορούσε να εξηγήσει μία σειρά από μυστήρια όπως αυτό της σκοτεινής ύλης. Δεκαετίες έπειτα από την ανάπτυξη της υπερσυμμετρίας ωστόσο, η οποία εικάζει πως για κάθε σωματίδια υπάρχει ένα υπερ-σωματίδιο, η πειραματική φυσική δεν έχει σημειώσει κάποια επιτυχία στην εύρεση υπερσωματιδίων. Πλέον, υπάρχουν ορισμένοι φυσικοί που συνεχίζουν το έργο που άφησε ατέλειωτο ο Μπαρντίν, πιστεύοντας πως η συμμετρία κλίμακας ίσως να κρύβει τις απαντήσεις σε μερικά από τα μεγαλύτερα μυστήρια της φύσης. Παρακλάδια στην ανάπτυξη της θεωρίας οδηγούν σε πολύ ευφάνταστες ιδέες, όπως της θεωρία της αβαρύτητας (agravity), μία θεωρία βαρύτητας χωρίς διαστάσεις, ή για σωματίδια-φαντάσματα που η ύπαρξή τους συγκεντρώνει αρνητικές πιθανότητες.“Όταν τα αντισωματίδια είχαν προβλεφθεί για πρώτη φορά στις εξισώσεις, έμοιαζαν με αρνητική ενέργεια και όλοι πίστεψαν πως ήταν ανοησία. Ίσως και για αυτά τα φαντάσματα, ενώ μοιάζουν αδύνατα, να βρεθεί κάποια λογική εξήγηση”, δήλωσε o Αλεσάντρο Στρούμια, από το πανεπιστήμιο της Πίζα που εργάζεται στις θεωρίες αυτές. Εάν και πρόκειται για πολύ εξωτικές προσπάθειες περιγραφής της φύσης, οι εργασίες που βασίζονται στη συμμετρία κλίμακας έχουν αρχίσει να βρίσκονται στο προσκήνιο, πυροδοτώντας μια αμυδρή ελπίδα μιας μικρής επιστημονικής επανάστασης. http://physicsgg.me/2014/08/22/a%ce%b2%ce%b1%cf%81%cf%8d%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-agravity/

Μικροβιακό οικοσύστημα κάτω από τους πάγους της Ανταρκτικής. Η ζωή όχι μόνο υπάρχει αλλά μπορεί και συντηρείται σε ενεργά οικοσυστήματα με πλούσια ποικιλότητα μέσα στο αφιλόξενο, ψυχρό και απολύτως σκοτεινό περιβάλλον των νερών που είναι κλεισμένα κάτω από τους πάγους της Ανταρκτικής. Αυτό αποδεικνύει η μελέτη των μικροοργανισμών στα δείγματα νερού από τη «σφραγισμένη» μέσα στον πάγο της Δυτικής Ανταρκτικής λίμνη Γουίλανς. Τα ευρήματα, τα οποία επιβεβαιώνουν για πρώτη φορά τις σχετικές θεωρίες των επιστημόνων, προσφέρουν νέα στοιχεία τόσο για τη μελέτη της ζωής στη Γη όσο και για τη διερεύνηση της ενδεχόμενης ύπαρξής της έξω από τον πλανήτη μας. Τα δείγματα νερού που ανέσυρε από τη Γουίλανς η αμερικανική αποστολή WISSARD (Whillans Ice Stream Subglacial Access Research Drilling) τον Ιανουάριο του 2013 ήταν τα πρώτα που ελήφθησαν από κάποια από τις πολλές λίμνες που είναι «θαμμένες» κάτω από τους πάγους της Ανταρτικής και προσέλκυσαν αμέσως τα φώτα της δημοσιότητας καθώς είχε διαπιστωθεί ότι περιείχαν μικρόβια. Λίγο αργότερα είχε ακολουθήσει μια ανάλογη δειγματοληψία – και μια ανακοίνωση για «νέα μορφή ζωής« – από τη ρωσική αποστολή στην επίσης «κλεισμένη» από τον πάγο λίμνη Βοστόκ, όπως όμως αποδείχθηκε τα ρωσικά δείγματα είχαν επιμολυνθεί κατά την ανάσυρσή τους. Τα δείγματα της Γουίλανς παρέμειναν λοιπόν τα μόνα «καθαρά» και αξιόπιστα, γι’ αυτό και τα αποτελέσματα των μελετών που γίνονται σε αυτά αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από την επιστημονική κοινότητα. Η πρώτη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο τρέχον τεύχος της επιθεώρησης «Nature», δικαίωσε της προσδοκίες αφού δείχνει πώς η ζωή μπορεί να συντηρηθεί μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν έχει «δει» το φως του ήλιου εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Τα νερά της λίμνης Γουίλανς είναι πλούσια σε μικροβιακή ζωή, η οποία μάλιστα εμφανίζει εντυπωσιακή για τις αντίξοες συνθήκες ποικιλότητα. Οι ερευνητές «μέτρησαν» 130.000 κύτταρα μικροοργανισμών ανά χιλιοστό του λίτρου νερού – πυκνότητα μιρκοβιακής ζωής αντίστοιχη με αυτή που συναντάται σε μγάλο μέρος των νερών στα βάθη των ωκεανών της Γης – και σχεδόν 4.000 είδη βακτηρίων και αρχαιοβακτηρίων – οικοσυστήματα πολύ πιο σύνθετα από ό,τι θα ανέμενε κάποιος σε ένα τόσο ακραίο και απομονωμένο περιβάλλον. Σύμφωνα με τις αναλύσεις η ζωή που εντοπίσθηκε στα δείγματα έχει επιβιώσει στη θαμμένη στους πάγους λίμνη τα τελευταία 120.000 (ή πιθανώς και 1 εκατομμύριο) έτη χωρίς καθόλου ενέργεια από τον ήλιο, βασιζόμενη μόνο σε ανόργανες ενώσεις. Τα ευρήματα από τα δείγματα της λίμνης Γουίλανς προσφέρουν την πρώτη απόδειξη για την ύπαρξη ζωής μέσα στους πάγους της Ανταρκτικής. «Κατορθώσαμε να αποδείξουμε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η Ανταρκτική δεν είναι μια νεκρή ήπειρος» δήλωσε σε δελτίο Τύπου ο Τζον Πρίσκου από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Μοντάνα, επικεφαλής επιστήμονας της αποστολής WISSARD. Από την πλευρά του ο Μπρεντ Κρίστνερ από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα, κύριος συγγραφέας της μελέτης, πρόσθεσε: «Είναι η πρώτη χειροπιαστή απόδειξη ότι όχι μόνο υπάρχει ζωή αλλά και ενεργά οικοσυστήματα κάτω από το παγοκάλυμμα της Ανταρκτικής, κάτι το οποίο υποπτευόμαστε εδώ και δεκαετίες. Με αυτή τη μελέτη χτυπάμε πλέον το χέρι στο τραπέζι και λέμε “Ναι, είχαμε δίκιο”». Η μεγάλη αξία της δουλειάς των αμερικανών επιστημόνων έγκειται ακριβώς σε αυτό το τελευταίο – όχι τόσο δηλαδή στο ότι επιβεβαίωσε την ύπαρξη ζωής σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον αλλά κυρίως στο ότι έδειξε πώς οι μικροοργανισμοί μπορούν να επιβιώσουν εκεί χωρίς ενέργεια από το ηλιακό φως εκμεταλλευόμενοι τη χημεία της λίμνης και τα σωματίδια πετρωμάτων και ιζημάτων που υπάρχουν στο νερό της. «Για να υπάρξει ένα οικοσύστημα θα πρέπει να τροφοδοτείται με ενέργεια» εξήγησε ο κ. Κρίστνερ στο BBC. «Στη μελέτη αυτή δείχνουμε μια δομή κοινωνίας η οποία μπορεί να εκμεταλλευθεί τις ενεργειακές πηγές που είναι διαθέσιμες. Και αυτές είναι ανόργανες ενώσεις όπως αυτές του αμμωνίου, του φωσφόρου ή του θείου. Η κίνηση του παγοκαλύμματος κονιορτοποιεί το έδαφος και σωματίδια από ανόργανα υλικά περνούν στο νερό όπου προσφέρονται για χημικές και βιολογικές διεργασίες». Εκτός από τους βιολόγους και τους ειδικούς που μελετούν τον πάγο και τα υδρολογικά δίκτυά του τα ευρήματα έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό και από τους αστροφυσικούς, καθώς αφήνουν να διαφανεί ένα ενδεχόμενο για την ύπαρξη ανάλογων μορφών ζωής σε παγωμένους κόσμους όπως η Ευρώπη ή ο Εγκέλαδος (δορυφόροι αντίστοιχα του Δία και του Κρόνου) οι οποίοι φαίνονται να κρύβουν υγρό νερό κάτω από το στρώμα των πάγων τους. Στην φωτογραφία αριστερά η Ευρώπη σε εικόνα πραγματικού χρώματος από την αποστολή Galileo. Η εικόνα δεξιά έχει υποστεί επεξεργασία για να αναδειχθούν τα επιφανειακά χαρακτηριστικά. Οι γραμμές αντιστοιχούν σε ρωγμές στον πάγο. http://physicsgg.me/2014/08/22/%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%bf%ce%b2%ce%b9%ce%b1%ce%ba%cf%8c-%ce%bf%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%83%cf%8d%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%ce%ba%ce%ac%cf%84%cf%89-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82/

Τα σιντριβάνια του Σύμπαντος. Δεν είναι ανθρώπινη εφεύρεση τα σιντριβάνια αφού, όπως φαίνεται, υπάρχουν, και μάλιστα διαφόρων ειδών, στη διαστημική... φύση. Τα τηλεσκόπια και τα διαστημικά σκάφη εξερεύνησης έχουν εντοπίσει κοσμικά σιντριβάνια σε κάθε πιθανό αλλά και απίθανο σημείο του Σύμπαντος. Τα γκέιζερ του Εγκέλαδου. Το διαστημικό σκάφος «Cassini» από το 2004 εξερευνά το σύστημα του Κρόνου. Το 2005 το «Cassini» έφτασε στον Εγκέλαδο, έναν μικρό παγωμένο δορυφόρο του Κρόνου. Ανακάλυψε ότι από το νότιο ημισφαίριο του δορυφόρου πίδακες υλικού ξεπηδούσαν με ορμή στο Διάστημα. Εκτοτε το «Cassini» συνέχισε να κάνει τακτικές επισκέψεις στον Εγκέλαδο αποκαλύπτοντας την παρουσία γκέιζερ που λειτουργούν με τρόπο παρόμοιο με τα γκέιζερ της Γης. Οι επιστήμονες της αποστολής συγκέντρωσαν και ανέλυσαν όλα τα δεδομένα που έχει συλλέξει όλα αυτά τα χρόνια από τον Εγκέλαδο το διαστημικό σκάφος. Εντόπισαν την ύπαρξη 101 γκέιζερ στο νότιο ημισφαίριο του δορυφόρου τα οποία και χαρτογράφησαν. Η νέα ανακάλυψη εκτός των άλλων επιβεβαιώνει τις υποψίες των ειδικών ότι βαθιά στο υπέδαφος του Εγκέλαδου υπάρχει νερό σε υγρή μορφή και μάλιστα έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη υπόγεια θάλασσα. Το νερό, όπως φαίνεται, έχει βρει κάποιον τρόπο να ανεβαίνει στην επιφάνεια και να εκτοξεύεται στο Διάστημα μέσα από τα γκέιζερ. Οι πίδακες της Δήμητρας. Εναν χρόνο προτού το διαστημικό σκάφος «Dawn» προσεγγίσει τη Δήμητρα (Ceres), τον μεγαλύτερο αστεροειδή του ηλιακού μας συστήματος, διεθνής ομάδα αστρονόμων έκανε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη. Εντόπισε την παρουσία νερού στη Δήμητρα. Πίδακες υδρατμών εκτινάσσονται στο Διάστημα από το εσωτερικό του αστεροειδούς που τα τελευταία χρόνια έχει... αναβαθμιστεί και κατατάσσεται πλέον στους λεγόμενους «πλανήτες-νάνους». Η Δήμητρα ανακαλύφθηκε το 1801 και έχει διάμετρο περίπου 950 χιλιομέτρων. Είναι ο μεγαλύτερος και πιο σφαιρικός αστεροειδής του ηλιακού μας συστήματος. Το 1991 παρατηρήσεις υπέδειξαν την πιθανή παρουσία νερού σε αυτήν, στη συνέχεια όμως δεν κατέστη εφικτό να εντοπιστούν ίχνη νερού. Ομάδα ευρωπαίων και αμερικανών επιστημόνων με επικεφαλής τον Μίκαελ Κίπερς του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) χρησιμοποίησε το διαστημικό τηλεσκόπιο Herschel για να μελετήσει τη Δήμητρα. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν στον αστεροειδή πίδακες υδρατμών που εκτινάσσονται από το εσωτερικό του στο Διάστημα. Εκτιμούν ότι ο αστεροειδής παράγει περίπου έξι κιλά υδρατμών ανά δευτερόλεπτο. Αστρικό σιντριβάνι. Ερευνητές του Πανεπιστημίου Λέιντεν στην Ολλανδία χρησιμοποιώντας το διαστημικό παρατηρητήριο Herschel εντόπισαν έναν πρωτοαστέρα (νεογέννητο άστρο) σε απόσταση 750 ετών φωτός από τη Γη στον αστερισμό του Περσέα. Το άστρο, που έχει ηλικία μόλις 100.000 ετών, εξακολουθεί να περιβάλλεται από το νέφος αερίων και σκόνης μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε. Οι επιστήμονες κατάφεραν με τη βοήθεια του Herschel να διεισδύσουν μέσα στο νέφος και να καταγράψουν ένα εντυπωσιακό φαινόμενο. Νερό δημιουργείται στο εσωτερικό του άστρου και εκτοξεύεται από τους δύο πόλους του με ταχύτητες που αγγίζουν, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ερευνητών, τα 200.000 χλμ./ώρα. Σιντριβάνι από πάγο. Ο κομήτης Hartley 2 χαρακτηρίζεται από τους ειδικούς «υπερδραστήριος». Και αυτό διότι καθώς ο κομήτης θερμαίνεται από τον Ηλιο ο ξηρός πάγος που βρίσκεται στο εσωτερικό του μετατρέπεται σε αέριο και πιο συγκεκριμένα σε διοξείδιο του άνθρακα. Οταν το αέριο απεγκλωβίζεται από τον κομήτη τραβάει μαζί του και νερό σε παγωμένη μορφή το οποίο εκτοξεύεται στο διαστημικό κενό. Εκτόξευση ύλης. Διεθνής ομάδα ερευνητών, χρησιμοποιώντας ραδιοτηλεσκόπια που βρίσκονται σε διαφορετικές τοποθεσίες, εντόπισε στον γαλαξία Κένταυρο Α δύο γιγάντιους πίδακες ύλης η οποία εκπέμπεται από τη μαύρη τρύπα που βρίσκεται στο κέντρο του. Ο γαλαξίας Κένταυρος Α (ή NGC 5128) βρίσκεται σε απόσταση περίπου 12 εκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς στον αστερισμό του Κενταύρου. Εχει παράξενη μορφολογία και μοιάζει να περιβάλλεται από έναν δίσκο σκόνης. Είναι από τους πιο ενεργούς γαλαξίες αφού, εκτός των άλλων, εκπέμπει πολύ μεγάλες ποσότητες ραδιοκυμάτων και ακτίνων Χ. Στο κέντρο του υπάρχει μια υπερβαρεία μαύρη τρύπα που έχει μάζα 55 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτήν του Ηλίου! Οι ερευνητές «στοχοποίησαν» μια περιοχή έκτασης 4,2 ετών φωτός και άρχισαν να την παρατηρούν με πολλά τεχνικά μέσα για να μελετήσουν την εκπομπή ύλης από τη μαύρη τρύπα. Από την έρευνά τους προέκυψε ότι ο καθένας από τους δύο πίδακες που κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις έχει μήκος ένα εκατομμύριο έτη φωτός. Η ταχύτητα με την οποία κινείται η ύλη από τη μαύρη τρύπα προς τα έξω είναι περίπου 100.000 χιλιόμετρα/δευτερόλεπτο, δηλαδή το ένα τρίτο της ταχύτητας του φωτός. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=624337

Κβαντικά τηλεσκόπια για την αστρονομία του μέλλοντος. Η ιστορία του τηλεσκοπίου ξεκινάει το 1608, όταν ο Ολλανδός υαλουργός Χανς Λίπερσεϊ πειραματίστηκε με τη διάταξη γυάλινων φακών, προκειμένου να πετύχει τη μεγέθυνση ειδώλων από μακρινά αντικείμενα. Ένα χρόνο αργότερα ο Γαλιλαίος μαθαίνει για τη νέα ανακάλυψη και γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που στρέφει το τηλεσκόπιο στον ουρανό, ανακαλύπτοντας δορυφόρους του Δία και κρατήρες στη Σελήνη, εγκαινιάζοντας μία νέα εποχή για την αστρονομία. Στους επόμενους αιώνες, η χρήση ολοένα και πιο εξελιγμένων τηλεσκοπίων αύξησε τη γνώση μας για το Σύμπαν δραματικά. Η ανάλυση στις εικόνες των τηλεσκοπίων εξαρτάται από ένα πλήθος από παράγοντες, όπως τις φυσικές ιδιότητες των οπτικών μέσων ή την παραμόρφωση από τη γήινη ατμόσφαιρα, για τα οποία δύνανται να βρεθούν λύσεις με τη βελτιστοποίηση των χρησιμοποιούμενων υλικών και με την αποστολή τηλεσκοπίων στο διάστημα. Υπάρχει όμως ένα όριο που θέτουν οι φυσικοί νόμοι στα συμβατικά τηλεσκόπια το οποίο φαίνεται ανυπέρβλητο: το όριο της διάθλασης. Το συγκεκριμένο όριο αφορά στη διακριτική ικανότητα του εκάστοτε τηλεσκοπίου, στη δυνατότητά του δηλαδή να ξεχωρίσει δύο είδωλα που δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους. Το όριο διάθλασης εξαρτάται άμεσα από το μήκος κύματος της ακτινοβολίας λειτουργίας του τηλεσκοπίου και της διαμέτρου του και αποτελεί έναν περιοριστικό παράγοντα στην ανάλυση των τηλεσκοπίων ο οποίος μέχρι σήμερα παρέμενε αναπάντητος. Η Άγκλα Κέλερερ του πανεπιστημίου του Ντάραμ ωστόσο έχει διαφορετική άποψη, προτείνοντας την κατασκευή ενός κβαντικού τηλεσκοπίου το οποίο θα μπορούσε να υπερκεράσει το όριο της διάθλασης, αυξάνοντας θεαματικά την απόδοση των τηλεσκοπίων. Όταν το φως εισέρχεται εντός του τηλεσκοπίου καμπυλώνεται από την επίδραση του φακού, κάτι που προκαλεί τη διασπορά του, η οποία με τη σειρά της δημιουργεί ένα φαινόμενο παρεμβολής. Η παρεμβολή αυτή δημιουργεί μία σειρά από ομόκεντρους δίσκους γύρω από το είδωλο που παρατηρείται, οι οποίοι ορίζουν και την τελική διακριτική ικανότητα του οργάνου. Η ιδέα για την κατασκευή ενός κβαντικού τηλεσκοπίου, βρίσκεται στην εκμετάλλευση της κβαντικής διεμπλοκής, κατά την οποία δύο σωματίδια είναι μπλεγμένα μεταξύ τους με την έννοια πως η μέτρηση του ενός επιφέρει γνώση στις ιδιότητες και του άλλου. Σε ένα κβαντικό τηλεσκόπιο το ένα από τα δύο φωτόνια θα κατέληγε στον ανιχνευτή, παράγοντας την εικόνα, ενώ το άλλο θα χρησίμευε για την παροχή περισσότερων πληροφοριών για το αντικείμενο, ξεπερνώντας τον περιορισμό του ορίου διάθλασης. Σύμφωνα με μία υπολογιστική προσομοίωση μάλιστα, η Κέλερερ έδειξε πως η ανάλυση της εικόνας βελτιώθηκε κατά έξι φορές, λαμβάνοντας υπόψη την κβαντική διεμπλοκή των εισερχόμενων φωτονίων. Τον περασμένο μήνα μάλιστα, φυσικοί κατέφεραν να κατασκευάσουν σε εργαστήριο το πρώτο μικροσκόπιο που εκμεταλλεύεται αυτό το κβαντικό φαινόμενο, αυξάνοντας την ανάλυση της μεγεθυμένης εικόνας. Η αστρονομία ωστόσο είναι μια πιο περίπλοκη υπόθεση, καθώς το φως από τα αντικείμενα δε μπορεί να το ελέγξει ο παρατηρητής, σε αντίθεση με το φως που χρησιμοποιείται εντός ενός εργαστηριακού μικροσκοπίου. Για την ώρα η τεχνολογία για την παραγωγή κβαντικών τηλεσκοπίων βρίσκεται ακόμη σε πρώιμα στάδια και εναπόκειται στους επιστήμονες η παράκαμψη των πρακτικών δυσκολιών πριν απαντηθεί το ερώτημα για το αν τα κβαντικά τηλεσκόπια είναι το μέλλον της αστρονομίας, δεν παύει όμως να πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα ιδέα. http://www.naftemporiki.gr/story/791602/kbantika-tileskopia-gia-tin-astronomia-tou-mellontos

Επέτειος της θρυλικης πτήσης της Belka και Strelka. Στις 19 Αυγ. 1960 σε τροχιά γύρω από τη Γη ξεκίνησε το "Sputnik-5", το οποίο μετέφερε τα σκυλιά Belka και Strelka. Εκτός από τα σκυλιά υπήρχαν ποντίκια, έντομα, φυτά, καλλιέργειες μυκήτων, σπόροι, μερικοί τύποι των μικροβίων και άλλων βιολογικών αντικειμένων. Οι Belka και Strelka ήταν η τρίτη εκτόξευση με πλήρωμα σκυλια που αποστέλλεται στην τροχιά της Γης. Πρωτοπόρος σκύλος η Laika το 1957. Το ταξίδι της Belka και Strelka επιτρέψε να εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με την πιθανότητα ενός ατόμου να κάνει μια τροχιακή πτήση γύρω από τη Γη. Κατά τη διάρκεια της απέδωσε μοναδικά επιστημονικά δεδομένα σχετικά με τις επιπτώσεις της διαστημικής πτήσης. Μετά την πτήση, οι σκύλοι έζησαν στο Ινστιτούτο Πολιτικής Αεροπορίας και Διαστήματος Ιατρικής, όπου τα εδειχναν σε σχολεία και νηπιαγωγεία. Λίγους μήνες αργότερα έφεραν απογόνους - έξι απολύτως υγιή κουτάβια. Ένας από αυτα έδωθη στην σύζυγο του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών John F. Kennedy, κ.Jacqueline. Η Belka και Strelka έζησαν εως την ώριμη ηλικία των και πέθαναν από φυσικό θάνατο. http://www.federalspace.ru/20854/ Ο Alexander Skvortsov και Oleg Artemyev ολοκλήρωσαν τις εργασίες τους στο διάστημα. Στις 18 του Αυγούστου του 2014 στις 18:02 MSK οι μηχανικοί πτήσης Alexander Skvortsov και Oleg Artemyev άνοιξαν την καταπακτή εξόδου στο διαμέρισμα "Pierce" (SB-1)για την έναρξη των εργασιών στο εξωτερικό του σταθμού και έκλεισε στις 23:12 MSK. Η εκτιμώμενη διάρκεια της EVA-39 ηταν 6 ώρες. 16 λεπτά. Οι εργασία στο εξωτερικό του ΔΔΣ πραγματοποιούνται με τις ρωσικες στολές "Orlan-MK." Κατα την διαρκεια των 5 ωρων και 10 λεπτων εξόδου των κοσμοναυτών εγιναν οι εξης εργασίες: • η εκτόξευση του νανο-δορυφόρου NS-1? • εγκατάσταση του επιστημονικού εξοπλισμού Expose-R για τον εργασιακό χώρο, που βρίσκεται στην ενότητα "Zvezda" (στο επίπεδο της II-nd στο διαμέρισμα της μεγάλης διαμέτρου)? • Τοποθετήσαν το σφιγκτήρα για επιπλέον κλείδωμα του μηχανικου προσαρμογέα στην ενεργή κεραία διάταξης φάσης, που βρίσκεται στην ενότητα "Zvezda" (μεταξύ του ΙΙ-Β και III-Γ στο διαμέρισμα της μεγάλης διαμέτρου)? • δειγματοληψία των επιχρισμάτων σε μια μονάδα στο παράθυρο "Zvezda" (στο τμήμα λειτουργίας της μικρής διαμέτρου) στο πλαίσιο του πειράματος "Δοκιμή"? • Τοποθέτηση της "Αναζήτηση" στο μπλοκ ελεγχου στην μονάδα έρευνας και απόθεσης? • Η αφαίρεση της κασετας της ενότητας "Αναζήτηση" και η τοποθετήση στη θέση της μιας νέας κασέτας? • Αφαίρεση απο την μονάδα "Αναζήτηση" του πίνακα για να εξασφαλίστει το πείραμα "Endurance"? • αφαίρεση της σύνδεσης απο μονάδα "Pirs" του δοχείου "Biorisk-SIT"? • Ελεγχο οθόνης του κενού θερμομόνωσης της εξωτερικής επιφάνειας του ISS RS. http://www.energia.ru/ru/news/news-2014/news_08-18.html

Τι σταμάτησε το Σύμπαν από τη Μεγάλη Σύνθλιψη; Μία ομάδα ερευνητών του πανεπιστημίου King's College του Λονδίνου, συνδύασε τα αποτελέσματα από το πρόσφατο πείραμα BICEP2 με τις ιδιότητες του σωματιδίου Χιγκς. Σύμφωνα με την έρευνά τους υπάρχει ένα... μικρό πρόβλημα στη θεωρία, καθώς ο παραπάνω συνδυασμός οδηγεί σε ένα Σύμπαν που κατέρρευσε αμέσως μετά τη δημιουργία του. Αμέσως μετά τη Μέγάλη Έκρηξη, το Σύμπαν θεωρείται πως πέρασε στη πληθωριστική φάση της εξέλιξής του, μία σύντομη δηλαδή περίοδο κατά την οποία επεκτάθηκε εκθετικά. Εάν και οι λεπτομέρειες της θεωρίας του κοσμικού πληθωρισμού δεν είναι ακόμη απολύτως γνωστές, το συγκεκριμένο μοντέλο εξηγεί με πολύ κομψό τρόπο τη μορφή που έχει το Σύμπαν σήμερα και εν απουσία άλλων πειστικών εξηγήσεων παραμένει η μόνη αξιόλογη πρόταση που έχουν στα χέρια τους οι κοσμολόγοι για τις πρώτες στιγμές που ακολούθησαν τη δημιουργία του Σύμπαντος. Τον περασμένο Μάρτιο μάλιστα, οι επιστήμονες είχαν και την πρώτη πειραματική επιβεβαίωση της θεωρίας του κοσμικού πληθωρισμού, μέσω της ανακάλυψης στην ακτινοβολία από τη Μεγάλη Έκρηξη μίας πόλωσης που σχετίζεται με την ύπαρξη βαρυτικών κυμάτων, κάτι που αποτελεί πρόβλεψη του πληθωρισμού. Εάν και η αξιοπιστία των συμπερασμάτων του πειράματος BICEP2 το οποίο έκανε την ανακάλυψη έχει κλονιστεί τις τελευταίες ημέρες, τα στοιχεία από το ευρωπαϊκό διαστημικό τηλεσκόπιο Πλανκ αναμένεται να φωτίσουν την υπόθεση εντός των ερχόμενων μηνών. Στη νέα έρευνα του πανεπιστημίου King's ωστόσο, οι ερευνητές αναρωτήθηκαν τι σημαίνουν οι παρατηρήσεις από το BICEP2 για τη σταθερότητα του Σύμπαντος. Για να το επιτύχουν αυτό, συνδύασαν τα αποτελέσματα του BICEP2 με τη σωματιδιακή φυσική και συγκεκριμένα με τις ιδιότητες του μποζονίου Χιγκς, του σωματιδίου μέσω του οποίου τα υπόλοιπα σωματίδια αποκτούν μάζα και το οποίο ανακαλύφθηκε πειραματικά στο CERN το 2012. Οι λεπτομερείς μετρήσεις του μποζονίου Χιγκς, έχουν δείξει πως το Σύμπαν έχει “καθίσει” σε μία κοιλάδα του δυναμικού του πεδίου Χιγκς, σε ένα σημείο δηλαδή με τη λιγότερη δυνατή ενέργεια. Το σημεία αυτό όμως είναι αυτό που στα μαθηματικά αποκαλείται τοπικό ελάχιστο, καθώς υπάρχει και άλλη κοιλάδα στο δυναμικό και μάλιστα πολύ πιο βαθιά. Αυτό που δεν αφήνει το Σύμπαν να κυλήσει προς τη διπλανή κοιλάδα, είναι ένα ψηλό εμπόδιο, το οποίο θα μπορούσε να υπερκεραστεί μόνο εάν υπήρχε διαθέσιμη μία μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Το πρόβλημα είναι πως σύμφωνα με τα αποτελέσματα του BICEP2, κατά τη διάρκεια του πληθωρισμού το Σύμπαν θα λάμβανε ικανές ποσότητας ενέργειας ώστε να το σπρώξουν προς τη διπλανή βαθιά κοιλάδα, μέσα σε κλάσματα ενός δευτερολέπτου. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε μέσα σε ελάχιστο χρόνο το Σύμπαν θα κατέρρεε σε αυτό που λέμε Μεγάλη Σύνθλιψη. “Κάτι τέτοιο είναι μια απαράδεκτη πρόβλεψη της θεωρίας καθώς εάν συνέβαινε δε θα ήμασταν εδώ για να το συζητάμε”, είπε σχετικά ο ερευνητής του KCL Ρόμπερτ Χόγκαν, που ηγήθηκε της έρευνας που παρουσιάστηκε στο συνέδριο αστρονομίας της βρετανικής Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρίας Ίσως αυτό να σημαίνει πως τα αποτελέσματα του BICEP2 να περιέχουν κάποιο λάθος, αλλά εάν όχι τότε “θα πρέπει να υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον νέο σωματίδιο, πέρα από το Καθιερωμένο Πρότυπο” σύμφωνα με τους ερευνητές, το οποίο να εξηγεί αυτή τη συμπεριφορά. http://www.naftemporiki.gr/story/827280/ti-stamatise-to-sumpan-apo-ti-megali-sunthlipsi

Ζάπλουτοι ιδιώτες στην κούρσα για τον εποικισμό του Αρη. Στην ανθρώπινη φαντασία, ο πλανήτης Αρης έχει εποικιστεί ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα. Ηταν το 1910 όταν ο Αμερικανός Τόμας Εντισον γύρισε μια ταινία μικρού μήκους με τον τίτλο «Ενα ταξίδι στον Αρη» και το 1912 όταν ο επίσης Αμερικανός συγγραφέας Εντγκαρ Ράις Μπάροουζ έστειλε στον Κόκκινο Πλανήτη τον μυθιστορηματικό ήρωα Τζον Κάρτερ. Ο 37χρονος Ολλανδός Μπας Λάνσντορπ χρηματοδοτεί το πρότζεκτ «Mars One». O 43χρονος εκκεντρικός επιχειρηματίας Ιλον Μασκ από τις ΗΠΑ είναι ο βασικός χρηματοδότης του «Space X». Ο 74χρονος Νεοϋορκέζος Ντένις Τίτο επενδύει στο πρότζεκτ «Inspiration Mars» Εκτοτε ακολούθησαν πολλοί, αλλά μόνο στην οθόνη του κινηματογράφου και στις σελίδες των βιβλίων. Σήμερα, ωστόσο, κάποιοι έχουν βαλθεί να κάνουν πραγματικότητα όλα εκείνα τα φανταστικά σενάρια του παρελθόντος και όντως να... μετακομίσουν στον Αρη. Γνωστός και ως Κόκκινος Πλανήτης (εξαιτίας του χρώματος που παίρνει η επιφάνειά του από τις μεγάλες ποσότητες τριοξειδίου του σιδήρου που υπάρχουν στο έδαφός του), ο Αρης ανέκαθεν κέντριζε την ανθρώπινη φαντασία. Η αποστολή εκεί του ρομποτικού οχήματος «Curiosity» της NASA ακριβώς πριν από δύο χρόνια (ήταν Αύγουστος του 2012) επρόκειτο να θρέψει προσδοκίες και να γεννήσει μεγαλεπήβολα σχέδια. Η NASA έχει θέσει στόχο να πραγματοποιήσει την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Αρη μέχρι το 2035 και εργάζεται προς αυτήν την κατεύθυνση. Παράλληλα ωστόσο με τη NASA, επί του παρόντος «τρέχουν» άλλες τρεις αποστολές, χρηματοδοτούμενες μάλιστα από ζάπλουτους ιδιώτες, που όλες τους στόχο έχουν να στείλουν ανθρώπους στον Κόκκινο Πλανήτη. Ο λόγος για τα πρότζεκτ: «Inspiration Mars» (με εμπνευστή τον 74χρονο Αμερικανό πολυεκατομμυριούχο Ντένις Τίτο), «Mars One» (με ιθύνοντα τον 37χρονο Ολλανδό Μπας Λάνσντορπ) και «Space X» (με βασικό χρηματοδότη τον 43χρονο επενδυτή Ιλον Μασκ). Γνωστός και ως ο πρώτος στα χρονικά «τουρίστας του Διαστήματος», ο 74χρονος Νεοϋορκέζος Ντένις Τίτο ταξίδεψε με δικά του έξοδα το 2001 στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό και πέρασε σχεδόν 8 ημέρες σε τροχιά γύρω από τη Γη. Θέλει να επαναλάβει το ταξίδι, αλλά την επόμενη φορά με κατεύθυνση τον Αρη. Δεν τον ενδιαφέρει να εγκατασταθεί στον Κόκκινο Πλανήτη, απλώς να τον επισκεφθεί. Εχει συγκεκριμένα βάλει στόχο να κάνει την πρώτη δοκιμή το 2018. Εάν αυτή δεν επιτύχει, θα ακολουθήσει και μια δεύτερη προσπάθεια το 2021. Οσο για το κόστος, αυτό υπολογίζεται μεταξύ 1 και 2 δισ. δολ. Ο 37χρονος Ολλανδός Μπας Λάνσντορπ από την άλλη έχει ακόμη μεγαλύτερα σχέδια. Θέλει να πάει στον Αρη και... να μείνει μόνιμα, δημιουργώντας την πρώτη ανθρώπινη αποικία. Σχεδιάζει μάλιστα να γυρίσει και... τηλεοπτικό ριάλιτι με σκηνές από το ταξίδι και τη ζωή στον Κόκκινο Πλανήτη. Μέχρι στιγμής, 2.782 άτομα από ολόκληρο τον κόσμο έχουν κάνει αίτηση για να πάνε μαζί του. Οι θέσεις ωστόσο είναι μόλις 24. Ο στόχος είναι η πρώτη ομάδα, αποτελούμενη από τέσσερα άτομα, να... εκτοξευθεί το 2024, και τα ταξίδια έπειτα να συνεχιστούν με μια νέα τετραμελή ομάδα κάθε δύο χρόνια. Τα μεγάλα σχέδια ωστόσο έχουν και μεγάλο κόστος. Συγκεκριμένα, το πρότζεκτ «Mars One» του Λάνσντορπ υπολογίζεται πως θα κοστίσει πάνω από 6 δισ. δολ. Την τριάδα των επίδοξων «Αρειανών» έρχεται να συμπληρώσει ο εκκεντρικός Αμερικανός επιχειρηματίας Ιλον Μασκ, ο οποίος θέλει να κάνει πραγματικότητα το όραμα ενός... διαπλανητικού ανθρώπινου πολιτισμού. Ο στόχος του, ακόμη μεγαλύτερος από αυτούς των άλλων δύο, είναι να χτίσει στον Αρη μια βιώσιμη πόλη που θα μπορεί να φιλοξενήσει 80.000 ανθρώπους. Ιδανικά, θα ήθελε το πρώτο ανθρώπινο πόδι να πατήσει στον Κόκκινο Πλανήτη το 2026. Οσο για το εισιτήριο (αλέ-ρετούρ), αυτό ο 43χρονος Μασκ το υπολογίζει στα μόλις 500.000 δολ. το άτομο. http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64052132 Σχόλιο:Ωραία τα ονειρα πρωτοπόρων και οικονομικά ανεξάρτητων ατόμων αλλα ο αποικισμός του Αρη είναι πραγματικά δύσκολος επιστημονικά,βιολογικά και οικονομικά και μονο η συνεργασία των διαστημικών κρατών μπορεί να φέρει αποτελέσματα.

Τα μυστήρια του Rosetta. Επειτα από ένα δεκαετές ταξίδι και απέχοντας 405 εκατομμυρία χιλιομέτρα από τη Γη, το διαστημικό σκάφος Rosetta του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος κατάφερε να βρεθεί στην τροχιά του κομήτη 67P/Churiumov-Gerasimenko. Τι ελπίζουν να μάθουν οι επιστήμονες και ποια είναι η επόμενη μέρα - τόσο για το Rosetta όσο και για την πορεία του ανθρώπου στην «κατάκτηση» του Διαστήματος; Για να πάρουμε τις απαντήσεις μας, επικοινωνήσαμε με τον ερευνητή του ηλιακού συστήματος Ηλία Ρούσσο, ο οποίος εργάζεται στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ (το οποίο διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία της αποστολής) και την Τσετσίλια Τουμπιάνα, μέλος της επιστημονικής ομάδας OSIRIS, της κάμερας δηλαδή του τροχιακού τμήματος του Rosetta, η οποία είναι σύζυγος του κ. Ρούσσου. Οι κομήτες θεωρείται ότι μεταφέρουν υπολείμματα από τα αρχέγονα υλικά που προϋπήρχαν των πλανητών και ίσως αποτέλεσαν για τη Γη την κυρίαρχη πηγή νερού, το οποίο είναι βασικός καταλύτης για την εξέλιξη της ζωής. Συνεπώς, οι μετρήσεις που θα πραγματοποιηθούν από το σκάφος είναι σημαντικές για ένα ευρύ φάσμα θεμελιωδών επιστημονικών πεδίων. Ακόμα πιο σημαντικά, ίσως, είναι τα νέα ερωτήματα που προκύπτουν από κάθε παρόμοια πρωτοποριακή αποστολή και οι μη αναμενόμενες ανακαλύψεις. Το Rosetta καθώς και το σκάφος προσεδάφισης Philae είναι εξοπλισμένα με 21 πειράματα, κάτι που καθιστά την αποστολή μία από τις πιο άρτιες επιστημονικά που έχουν εκτοξευτεί ποτέ. Θα πραγματοποιηθούν επίσης συνεργιστικές παρατηρήσεις με το Philae και ο κομήτης θα ακολουθηθεί στην πορεία του προς τον Ηλιο παρατηρώντας λεπτομερώς πώς αυτός «μεταλλάσσεται» και εξελίσσεται υπό την επήρεια της ηλιακής θερμότητας. Προηγούμενες απόπειρες εξερεύνησης κομητών με διαστημοσυσκευές, αν και επιτυχείς κατά κανόνα, αναλώθηκαν σε μικρής διάρκειας παρατηρήσεις, ενώ επίγειες παρατηρήσεις με τηλεσκόπια έχουν αρκετούς περιορισμούς. Είναι το πιο συναρπαστικό, αλλά και το πιο δύσκολο τμήμα της αποστολής. Γι’ αυτό και διατίθεται μια περίοδος τριών μηνών μεταξύ της άφιξης στον κομήτη και της προγραμματισμένης προσεδάφισης (11 Νοεμβρίου 2014). Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, επιστημονικές παρατηρήσεις από το Rosetta θα χρησιμοποιηθούν για την προετοιμασία της προσεδάφισης. Για παράδειγμα, θα γίνει λεπτομερής χαρτογράφηση του πυρήνα για την αναπαράσταση του ασυνήθιστου σχήματός του και του πολύπλοκου βαρυτικού του πεδίου, καθώς και για τον εντοπισμό περιοχών, που, πέραν του επιστημονικού ενδιαφέροντος, είναι και ασφαλείς (π.χ. έχουν αραιή συγκέντρωση σε μεγάλους ογκόλιθους). Γιατί θεωρείται τόσο δύσκολη η προσεδάφιση; Οι κομήτες δεν είναι αδρανή σώματα. Οσο πλησιάζουν προς τον Ηλιο εκτοξεύουν υλικά από τον πυρήνα με όλο και μεγαλύτερη ένταση. Αυτό διαφοροποιεί την προσεδάφιση σε έναν αστεροειδή από αυτήν σε έναν κομήτη. Είναι επίσης και ένας από τους λόγους που το όλο εγχείρημα δεν μπορεί να γίνει αρκετά αργότερα από το Νοέμβριο. Γιατί τότε πιθανώς η δραστηριότητα του 67P να είναι τόσο έντονη, που να καθιστά αδύνατη την προσεδάφιση. Οι επιστήμονες, σε συνδυασμό με τους μηχανικούς της αποστολής, θα πρέπει να δημιουργήσουν μοντέλα βάσης στα οποία να προβλέπεται η δραστηριότητα του 67P, ώστε να αποφευχθούν, για παράδειγμα, πίδακες αερίων και σκόνης που μπορεί να επηρεάσουν την καθοδική πορεία του Philae στο ισχνό βαρυτικό πεδίο του κομήτη. Καθώς δεν έχει επιχειρηθεί ξανά κάτι παρόμοιο, οι αστάθμητοι παράγοντες είναι πολλοί. Γι’ αυτό, η προετοιμασία περιλαμβάνει ασφαλιστικές δικλίδες και ακραίες υποθέσεις, προκειμένου οι πιθανότητες επιτυχίας του εγχειρήματος να μεγιστοποιηθούν ακόμη και στις πιο απρόβλεπτες καταστάσεις. Μετά το Rosetta, τι άλλο περιμένουμε από την εξερεύνηση του Διαστήματος; Πολλές σημαντικές αποστολές βρίσκονται σε εξέλιξη και πρόκειται να φτάσουν στο στόχο τους ή να εκτοξευτούν στο άμεσο μέλλον. Στον Αρη είναι ενεργά ήδη δύο ρόβερ στην επιφάνεια και τρεις δορυφόροι σε τροχιά, ενώ μέσα στους επόμενους μήνες αναμένεται να τεθούν σε τροχιά άλλα δύο διαστημόπλοια - ένα από την Ινδία και ένα από τις ΗΠΑ. Σε λίγους μήνες, επίσης, το διαστημόπλοιο Dawn θα μπει σε τροχιά γύρω από το μεγαλύτερο μέλος της ζώνης των αστεροειδών, τον «νανοπλανήτη» Δήμητρα, ενώ σε περίπου ένα χρόνο το διαστημόπλοιο New Ηorizons θα πραγματοποιήσει το πρώτο κοντινό πέρασμα από τον Πλούτωνα και τα πέντε φεγγάρια του, προτού συνεχίσει το ταξίδι του προς τη ζώνη Κούιπερ (που είναι η πηγή κομητών σαν και αυτόν που μελετάει η αποστολή Rosetta). Το Voyager 1 ήδη μελετάει τον διαστρικό χώρο ενώ το Voyager 2 θα ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι τα επόμενα χρόνια. Η αποστολή Juno πρόκειται να μπει σε τροχιά γύρω από τον Δία σε λιγότερο από δύο χρόνια, την ίδια περίοδο που το Cassini (το οποίο ήδη συμπληρώνει μια δεκαετία παρατηρήσεων του Κρόνου, των φεγγαριών του και των δακτυλίων του) θα προετοιμάζεται για μια σειρά περασμάτων πολύ κοντά στους δακτύλιους και στην ατμόσφαιρα του πλανήτη. Τι σημαίνει αυτή η επιτυχία για τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος; Η ιδιαίτερη προβολή της επιτυχίας της αποστολής Rosetta είναι μια ευκαιρία να γίνουν γνωστά το εξαιρετικό έργο και η προσφορά του οργανισμού, που πιστώνεται τεράστιες επιτυχίες - πολλές από τις οποίες είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό. Είναι, επίσης, σημαντική για τη συνέχιση της έρευνας του ηλιακού συστήματος, γιατί δείχνει πως η ESA έχει τη δυνατότητα να φέρει σε πέρας δύσκολες αποστολές, αξιοποιώντας τους διαθέσιμους πόρους (που είναι σχετικά μικροί σε σχέση με αυτούς οργανισμών όπως η NASA). Επιτυχίες σαν και αυτή βοηθούν, επιπλέον, να αναδειχθεί η σημασία και η χρησιμότητα των διαστημικών επιστημών και τεχνολογίας, καθώς και οι δυνατότητες σταδιοδρομίας σε σχετικούς κλάδους, από τη σπουδή των οποίων οι νέοι στην Ευρώπη φαίνεται να απομακρύνονται τα τελευταία χρόνια. Ποιος ήταν ο ρόλος του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ; Το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ για Ερευνα του Ηλιακού Συστήματος (Max Planck Institute for Solar System Research, ή MPS για συντομία) είναι το ίδρυμα με τη μεγαλύτερη συνεισφορά σε αριθμό πειραμάτων για την αποστολή Rosetta. Στο ινστιτούτο εδρεύουν οι κύριες ερευνητικές ομάδες και οι επικεφαλής επιστήμονες τριών οργάνων: της κάμερας OSIRIS (από την οποία προέρχονται οι φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης του κομήτη 67P που έχουμε δει έως τώρα), του COSIMA (που πρόκειται να αναλύσει τα τοπικά χαρακτηριστικά και τη χημική σύσταση των σωματιδίων σκόνης του πυρήνα) και του COSAC (που έχει τη δυνατότητα εντοπισμού και ανάλυσης οργανικών ενώσεων σε δείγματα που θα συλλέξει το Philae από την επιφάνεια και το υπέδαφος του πυρήνα του κομήτη). Ο επικεφαλής για το συντονισμό όλων των επιστημονικών πειραμάτων του σκάφους προσεδάφισης βρίσκεται, επίσης, στο MPS, στο οποίο μάλιστα έχουν κατασκευαστεί σημαντικά τμήματα του Philae. http://www.kathimerini.gr/780185/article/epikairothta/episthmh/ta-mysthria-toy-rosetta

Διόρθωση της τροχιάς του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού Η Διόρθωση πραγματοποιήθηκε στην κανονική λειτουργία. Σύμφωνα με την τηλεμετρία πρόωσης του ATV-5 εγινε την 20 και 58 λεπτά ώρα Μόσχας. Διάρκεια της λειτουργίας της ήταν 469,4 δευτερόλεπτα. Ως αποτέλεσμα ο ISS έχει λάβει ταχύτητα αύξησης του 1,1 m / sec.Το υψος αυξήθηκε κατά 2 km. Το μέσο ύψος της τροχιάς του ΔΔΣ τώρα είναι 416,4 χιλιόμετρα. Η διορθωση πραγματοποιείται με σκοπό να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την προσγείωση σε μια προκαθορισμένη περιοχή του πληρώματος του επανδρωμένου διαστημόπλοιου "Soyuz TMA-12M»,με τους κοσμοναύτες Alexander Skvortsov, Oleg Artemyev και τον αστροναύτη της NASA Steven Swanson. Το πλήρωμα θα επιστρέψει στη Γη στις 11 του Σεπτέμβρη, 2014. http://www.federalspace.ru/20840/ Δορυφόρος υψηλής ανάλυσης θα βελτιώσει τις εικόνες του Google Earth. Ο βασικός προμηθευτής δορυφορικών εικόνων για τους χάρτες του Bing και του Google Earth εκτόξευσε την Πέμπτη τον ισχυρότερο μη στρατιωτικό δορυφόρο γεωσκόπησης που έχει κατασκευαστεί ως σήμερα. Ο δορυφόρος WorldView 3 της Digital Globe, ο οποίος εκτοξεύτηκε από την αεροπορική βάση Βάντενμπεργκ στην Καλιφόρνια, θα προσφέρει εικόνες με ανάλυση 31 εκατοστών -αυτή είναι η ελάχιστη διάσταση που πρέπει να έχει ένα αντικείμενο για να ξεχωρίζει στις εικόνες. Η εκτόξευση έρχεται λίγες εβδομάδες μετά την απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης να χαλαρώσει τους περιορισμούς στη διάθεση δορυφορικών εικόνων υψηλής ανάλυσης. Μέχρι σήμερα, οι αμερικανικές εταιρείες δεν επιτρεπόταν να πουλούν εικόνες με ανάλυση κάτω από 50 εκατοστά. Ο νέος δορυφόρος, ο έκτος που εκτοξεύει η Digital Globe, θα μπορεί να διακρίνει ακόμα και τη μάρκα ενός αυτοκινήτου. Λέγεται μάλιστα ότι, αν ο δορυφόρος βρισκόταν στο Λος Άντζελες, θα μπορούσε να διακρίνει τον αριθμό κυκλοφορίας ενός οχήματος στο Σαν Φρανσίσκο, πάνω από 600 χιλιόμετρα μακριά. Στην καρδιά του WorldView 3 βρίσκεται ένα τηλεσκόπιο με πρωτεύον κάτοπτρο διαμέτρου 1,1 μέτρων, το οποίο οδηγεί το φως σε αισθητήρες που καταγράφουν 29 μπάντες του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Ο δορυφόρος μπορεί να σαρώνει έκταση 650.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων την ημέρα (έκταση πενταπλάσια της Ελλάδας) και μεταδίδει τα δεδομένα στο έδαφος στην εντυπωσιακή ταχύτητα των 1,2 gigabit/sec. Εκτός από τη Google και τη Microsoft, η Digital Globe προσφέρει εικόνες για υπηρεσίες χωροταξίας και πολεοδομίας, δασοπονίας και εξόρυξης, μεταξύ άλλων. Οι ανταγωνιστές της Digital Globe στην αγορά δορυφορικών εικόνων, όπως η ευρωπαϊκή Airbus Defence and Space, περιορίζονται σήμερα σε αναλύσεις 50 έως 70 εκατοστών. Οι κατασκοπευτικοί δορυφόροι πιστεύεται ότι είναι σημαντικά ισχυρότεροι και λέγεται ότι προσφέρουν ανάλυση 15-20 εκατοστών. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231340836 Το Γούντστοκ της Φυσικής. To φεστιβάλ Γούντστοκ ήταν μια τετραήμερη συναυλία ρόκ μουσικής που πραγματοποιήθηκε από 15 έως 18 Αυγούστου του 1969 (πριν από 45 χρόνια ακριβώς), στο Μπέθελ της Νέας Υόρκης, με το σύνθημα «3 μέρες ειρήνης και μουσικής». Τη συναυλία παρακολούθησαν 500.000 άτομα! Στο Γούντστοκ έλαβαν μέρος πολλοί ροκ καλλιτέχνες εκείνης της εποχής, μεταξύ των οποίων και ο Jimi Hendrix Εκτός όμως από το Γούντστοκ της μουσικής υπάρχει και το Γούντστοκ της φυσικής! Έτσι ονομάστηκε το συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις 18 Μαρτίου του 1987 στην Νέα Υόρκη με θέμα την υπεραγωγιμότητα σε υψηλές θερμοκρασίες. Το Woodstock των φυσικών Έγιναν 51 παρουσιάσεις τις οποίες παρακολούθησε ένα μεγάλο πλήθος φυσικών. Λεπτομέρειες για το τι διαδραματίστηκε στο σπουδαίο αυτό συνέδριο μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο του Robert Hazen, “Η ρήξη, η κούρσα της υπεραγωγιμότητας“, εκδόσεις τροχαλία, 1990, στο κεφάλαιο με τίτλο “Το Γούντστοκ της Φυσικής” από τη σελίδα 233 και μετά (αν και αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο το βιβλίο): Ο Ρόμπερτ Χέιζεν (Robert Hazen), ερευνητής στο Εργαστήριο Γεωφυσικής του Ιδρύματος Κάρνεγκι στην Ουάσιγκτον, έλαβε ένα μήνυμα από τον Πολ Τσου, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον, που θα τον έφερνε στο επίκεντρο της συγκλονιστικότερης επιστημονικής κούρσας του αιώνα. Ο Τσου είχε αναμείξει τρεις συνηθισμένες ουσίες και είχε δημιουργήσει αλχημεία: μια ένωση που ήταν τέλειος αγωγός του ηλεκτρισμού σε θερμοκρασίες που δεν είχε πετύχει κανείς μέχρι τότε.Τώρα χρειαζόταν τον Χέιζεν για να μάθει τι ακριβώς ήταν η ένωσή του. Τα νέα όμως γι'αυτή την ανακάλυψη είχαν μαθευτεί και επιστήμονες σε όλο τον κόσμο προσπαθούσαν να αναγνωρίσουν αυτοί πρώτοι τη νέα ένωση.Συμπιέζοντας μέσα σε τέσσερις εβδομάδεςπειράματα και ερευνητική δουλειά που κανονικά θα κρατούσαν μήνες, ο Τσου και ο Χέιζεν αποδύθηκαν σε μια οδύσσεια, μια συγκλονιστική κούρσα, η οποία θα απέφερε τεράστια κέρδη στο νικητή.Στο βιβλίο του Ρήξη ο Χέιζεν κατορθώνει να συλλάβει την πυρετώδη ατμόσφαιρα στηνοποία εργάστηκαν, τις αντιζηλίες, τις μηχανορραφίες, την εκρηκτική ένταση, τους παρανοϊκούς φόβους, την υποψία ότι ένα μέλος τηςερευνητικής ομάδας τους πρόδινε μυστικά σε αντίπαλο εργαστήριο. Η συναρπαστική, εκ των ένδον περιγραφή της κούρσας από τον Χέιζεν είναι μια ιστορία γεμάτη αποφασιστικότητα, επιμονή και επιτυχία. Το θέμα του εξωφύλλου είναι προσομείωση με ηλεκτρονικό υπολογιστή της ατομικής δομής του υπεραγωγού YBa2Cu3Ο7 http://physicsgg.me/2014/08/17/%cf%84%ce%bf-%ce%b3%ce%bf%cf%8d%ce%bd%cf%84%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%ba-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%86%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82/

Υπάρχει “έλλειμμα” υπεριώδους φωτός στο σύμπαν; Οι αστρονόμοι πιστεύουν πως το υπεριώδες φως από τα νεαρά άστρα σχεδόν πάντα απορροφάται από αέρια των γαλαξιών στους οποίους ανήκουν και επομένως δεν αλληλεπιδρούν με διαγαλαξιακά αέρια. Όταν ωστόσο παρήγαγαν υπολογιστικές προσομοιώσεις του ιονισμού του διαγαλαξιακού υδρογόνου και τις συνέκριναν με τις παρατηρήσεις από το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ βρήκαν πως το φως από τα κβάζαρ ήταν πέντε φορές μικρότερο από την απαιτούμενη ποσότητα που θα εξηγούσε το ποσοστό του ιονισμένου διαγαλαξιακού υδρογόνου. “Είναι σα να βρίσκεσαι σε μία μεγάλη και πολύ φωτεινή αίθουσα, αλλά κοιτώντας πιο κοντά να παρατηρείς μονάχα μερικές λάμπες των 40 Watt. Από που προέρχεται όλο το φως;”, αναρωτιέται η Juna Kollmeier, θεωρητική αστροφυσικός του Ινστιτούτου Carnegie η οποία ηγήθηκε της έρευνας. “Στη σύγχρονη αστροφυσική πολύ σπάνια παρατηρεί κανείς τόσο μεγάλες διαφωνίες μεταξύ θεωρίας και πραγματικότητας. Όταν όμως τις εντοπίσεις, ξέρεις πως υπάρχει μια ευκαιρία να μάθεις κάτι νέο για το Σύμπαν”, εξήγησε. Αρκετά περίεργο είναι το γεγονός πως το φαινόμενο αυτό παρατηρείται σε σχετικά κοντινές περιοχές του Σύμπαντος. Όταν τα τηλεσκόπια κοιτούν σε απομακρυσμένες περιοχές, δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά, δεν παρατηρείται αυτή η ασυμμετρία. Με άλλα λόγια, η ποσότητα του υπεριώδους φωτός στο παλαιό Σύμπαν συμπίπτει πλήρως με τα αποτελέσματα των προσομοιώσεων. Η πιο ενδιαφέρουσα θεωρία που μπορεί να εξηγήσει το περίσσιο υπεριώδες φως που χρειάζεται για να εξηγήσει τον ιονισμό του υδρογόνου είναι πως το παράγει μία εξωτική πηγή, όπως οι διασπάσεις σωματιδίων σκοτεινής ύλης. Υπάρχει ωστόσο και μία απλούστερη εξήγηση που είναι η υποεκτίμηση της ποσότητας του υπεριώδους φωτός που “δραπετεύει” από τους γαλαξίες, ή πως ο ιονισμός των ατόμων υδρογόνου συμβαίνει και από ακτίνες φωτός άλλων συχνοτήτων όπως τις ακτίνες Χ ή ακόμη και από τις κοσμικές ακτίνες. Προσομοιώσεις στον υπολογιστή του διαγαλαξιακού υδρογόνου σε ένα «αμυδρώς φωτισμένο» σύμπαν (αριστερά) και σε ένα «έντονα φωτισμένο» σύμπαν (δεξιά) που διαθέτει πέντε φορές περισσότερα ενεργητικά φωτόνια – τα οποία καταστρέφουν τα ουδέτερα άτομα υδρογόνου. Οι παρατηρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble ταιριάζουν περισσότερο με την εικόνα στα δεξιά, αλλά οι προσομοιώσεις που χρησιμοποιούν μόνο τις γνωστές αστρονομικές πηγές του υπεριώδους φωτός δίνουν τις εντελώς διαφορετικές δομές στα αριστερά, σε πλήρη αναντιστοιχία με τις παρατηρήσεις. http://physicsgg.me/2014/08/14/%cf%85%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%ad%ce%bb%ce%bb%ce%b5%ce%b9%ce%bc%ce%bc%ce%b1-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%cf%8e%ce%b4%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%86%cf%89%cf%84%cf%8c%cf%82-%cf%83%cf%84/