Δροσος Γεωργιος

Τι κατέστρεψε το Phobos-Grunt: ό ήλιος ή κάποιες ατέλειες; Μία από τις αιτίες του ατυχήματος, κατά τη γνώμη των μελών της, θα μπορούσε να είναι η ηλιακή έκλαμψη της 4ης Νοεμβρίου, μερικές μέρες πριν την εκτόξευση του Phobos-Grunt από το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ. Κατά τη διάρκεια 10 μερών ύστερα από την έκλαψη η ηλιακή δραστηριότητα ήταν ανώμαλη και μπορούσε να επηρεάσει τη λειτουργία του Σταθμού. Ο Phobos-Grunt, όπως είναι γνωστό, δεν βγήκε στην καθορισμένη τροχιά πτήσης προς τον δορυφόρο του Άρη. Η σύνδεση μαζί του διακόπηκε επίσης και στις 16 Ιανουαρίου ο Σταθμός αξίας 200 εκατομμυρίων σχεδόν δολαρίων χάθηκε. Δεν αποκλείει την επίδραση του φυσικού παράγοντα π.χ. ο Ιγκόρ Μαρίνιν, αρχισυντάκτης του περιοδικού "Νέα της κοσμοναυτικής". -«Η ηλιακή δραστηριότητα επιδρά στις διαστημικές συσκευές. Είναι γνωστές οι περιπτώσεις που λόγω της ηλιακής δραστηριότητας πάθαιναν βλάβες ολόκληρα συστήματα δορυφορικής επικοινωνίας π.χ. των ΗΠΑ ή του Καναδά. Έτσι, λοιπόν, θεωρητικά μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο»,- σημείωσε ο Ιγκόρ Μαρίνιν. Παρόλα αυτά μερικοί εμπειρογνώμονες αμφιβάλλουν για την αντικειμενικότητα των συμπερασμάτων της Επιτροπής. Αιτία του ατυχήματος είναι μάλλον η μη πρέπουσα προετοιμασία του Σταθμού για πτήση και το πιο εύκολο πράγμα στη δοσμένη περίπτωση είναι να κατηγορηθεί η φύση,- είπε ο Γιούρι Κάρας, αντεπιστέλλον μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας Κοσμοναυτικής Τσιολκόφσκι. -«Δεν πρέπει να είναι κανείς Άϊνστάιν ή Λαντάου για να ξέρει ότι το πλάσμα δεν έχει πολιτικές ή εθνικές προτιμήσεις και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να κατηγορηθεί για ρωσοφοβία για να μπορεί να επιδρά εσκεμμένα στις ρωσικές ακριβώς διαστημικές συσκευές και να αφήνει άθικτες τις διαστημικές συσκευές των άλλων χωρών. Όταν μιλάμε για το σύννεφο πλάσματος από τις ηλιακές εκλάψεις, πρέπει να καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι το δοσμένο σύννεφο ως προς τις διαστάσεις του ξεπερνά πολλές φορές τη Γη και αν αρχίσει να επιδρά στον πλανήτη μας, τότε θα επιδρά σε όλο το περίγειο χώρο, όπου λειτουργούν χιλιάδες διαστημικές συσκευές»,- παρατήρησε ο Γιούρι Κάρας. Οι επιστήμονες δεν αμφιβάλλουν ότι το σχέδιο εξερεύνησης του Φόβου μπορεί να συνεχιστεί. Αντίστοιχη επιστολή στάλθηκε από τη Ρωσική Ακαδημία Επιστημών προς την Υπηρεσία Διαστήματος της Ρωσίας (Ροσκόσμος). Οι επιστήμονες θεωρούν ότι νέος Σταθμός μπορεί να κατασκευαστεί και να εκτοξευτεί το 2018, όταν οι συνθήκες πτήσεις προς τον ΄Αρη θα είναι ευνοϊκές από αστρομική άποψη. Εκτός απ’ αυτό ο χρόνος για προετοιμασία θα είναι αρκετός. Πριν μερικές μέρες οι εκπρόσωποι της NASA επιβεβαίωσαν τις πληροφορίες των Ρώσων στρατιωτικών για τον τόπο και την ώρα πτώσης των συντριμμιών του Phobos-Grunt στον Ειρηνικό ωκεανό. Εξάλλου, μόνο η ανακάλυψή τους θα μπορεί να ρίξει φως στο ποιός φταίει για την αποτυχία του μοναδικού στο είδους του διαστημικού σχεδίου της Ρωσίας, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα προγράμματα της περασμένης δεκαετίας. Μικρές ειδήσεις. Το «Προγκρές» Μ-14Μ» συνδέθηκε με το ΔΔΣ. Το ρωσικό μεταγωγικό διαστημόπλοιο «Προγκρές» Μ-14Μ» το Σάββατο συνδέθηκε με το Διεθνή Διαστημικο Σταθμό. Το διαστημόπλοιο μετέφερε στο Σταθμό πάνω από 2500 κιλά διαφόρων φορτίων, μεταξύ των οποίων – καύσιμο, αποθέματα πιεσμένου οξυγόνου, νερό, ειδη διατροφής, ερευνητικές συσκευές και δέματα για το πλήρωμα του σταθμού. Στο ΔΔΣ τώρα ολοκληρώνεται τριακοστή αποστολή, μέλη της οποίας είναι – ο Daniel Burbank από τις ΗΠΑ και οι μηχανικοί πτήσης Anton Shkaplerov, Anatoliy Ivanishin, Oleg Kononenko από τη Ρωσία, Andre Kuipers από την Ολλανδία και ο Αμερικανός Donald Pettit. Στη συσκευή κατάβασης του διαστημοπλοίου «Σογιούζ» εντοπίστηκε βλάβη. Σε ένα από τα στοιχεία της συσκευής κατάβασης του επανδρωμένου διαστημοπλοίου «Σογιούζ ΤΜΑ-04Μ» κατα τη διάρκεια των δοκιμών εντοπίστηκε βλάβη. Ωστόσο απόφαση για μετάθεση της εκτόξευσης προς το παρόν δεν υιοθετήθηκε, ανακοίνωσε σήμερα ο επικεφαλής της Διεύθυνσης επανδρωμένων προγραμμάτων της Ρωσκόσμος Αλεξεϊ Κρασνόφ. Ο Κρασνόφ, βέβαια, δεν απέκλεισε ότι «αναγκαστικά θα αναθεωρηθεί το πρόγραμμα επανδρωμένων εκτοξεύσεων», ωστόσο καμιά τραγωδία σ΄αυτό δεν βλέπει. «Υπάρχουν προγραμματικές εφεδρίες, προκειμένου να βρούμε την ουσία του προβλήματος», - είπε ο Κρασνόφ. Η τροχιά του ΔΔΣ ανυψωθηκε κατά 2 χλμ. Το ρωσικό Κέντρο Διεύθυνσης Πτήσεων στην πόλη Κοραλιόφ στα περίχωρα της Μόσχας τη νύχτα προς τα ξημερώματα της Κυριακής πραγματοποιήσε εκτός προγράμματος διόρθωση της τροχιάς του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, προκειμένου να αποφύγει τα διαστημικά σκουπίδια. Στις 3.50 ώρα Μόσχας τεθηκαν σε λειτουργία για 64 δευτερόλεπτα οι διορθωτικοί κινητήρες της υπηρεσιακής λειτουργικής μονάδας «Ζβεζντά». Ως αποτέλεσμα το μέσο ύψος της τροχιάς του Σταθμού αυξήθηκε σχεδόν κατά 2 χλμ. και εφτασε στα 391,6 χλμ. Η τελευταία φορά που διενεργήθηκε παρόμοιο εγχείρημα ήταν στις 13 Ιανουαρίου. Τότε ο Σταθμός «ανέβηκε» 1.5 χιλιόμετρο υψηλότερα λόγω της απειλής σύγκρουσής του με θρύμμα του αμερικανικού δορυφόρου Iridium 33. Στη Ρωσία εξαγγέλθηκε διαγωνισμός για επιλογή κοσμοναυτών. Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαστήματος εξάγγειλε την πραγματοποίηση το 2012 ανοικτού διαγωνισμού επιπρόσθετης συλλογής υποψηφίων κοσμοναυτών. Με διαταγή του επικεφαλής της Υπηρεσίας Βλαντίμιρ Ποπόβκιν συστάθηκε Επιτροπή Διαγωνισμού, στην οποία περιλήφθηκαν εκπρόσωποι του Κέντρου Εκπαίδευσης Κοσμοναυτών με την επωνυμία του Γκαγκάριν, της Πυραυλο-Διαστημικής Εταιρίας «Ενέργκια» και του Ινστιτούτου ιατροβιολογικών προβλημάτων της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Εκτός του ότι, υποψήφιος μπορεί να γίνει μόνο πολίτης της Ρωσικής Ομοσπονδίας ηλικίας μάξιμουμ 33 χρονών, στους μελλοντικούς κοσμοναύτες προβάλλονται πολλές άλλες απαιτήσεις, αρχίζοντας από την ελεύθερη γνώση ηλεκτρονικού υπολογιστή και αγγλικής γλώσσας ως το μέγεθος του ποδιού (μέγιστο μήκος πέλματος - 29.5 εκατ.), το ύψος (όχι κάτω από τα 150 και πάνω από τα 190 εκατ.) και το βάρος (50-90 κιλά). Η Ιαπωνία προχωρεί στην κατασκευή του Hayabusa-2. Η Επιτροπή Εξερεύνησης του Διαστήματος της Ιαπωνίας πήρε απόφαση για την κατασκευή νέου καθετήρα βολιδοσκόπησης - του Hayabusa-2,- αναφέρεται στον ιστότοπο του Υπουργείου Επιστήμης και Παιδείας της χώρας. Η εκτόξευση του προβλέπεται να πραγματοποιηθεί το 2014. Το διαστημικό όχημα Hayabusa-2 θα σταλεί προς τον αστεροειδή 1999 JY3, προκειμένου να πάρει δείγματα του εδάφους του και να επιστρέψει στη Γη ως το 2020. Ο αστεροειδής 1999 JY3 δεν έχει ακόμα όνομα. Το μήκος του φτάνει τα 920 μέτρα και η τροχιά του μοιάζει με την τροχιά του αστεροειδούς Itokawa, προς τον οποίο είχε πετάξει το όχημα Hayabusa, προκάτοχος του Hayabusa-2. Η υλοποίηση αυτού του σχεδίου μπορεί να προσκρούσει σε οικονομικές δυσκολίες. Το κράτος χορήγησε για αυτές τις ανάγκες από τον προϋπολογισμό 38,96 εκατομμύρια δολάρια, ενώ για την υλοποίηση του σχεδίου απαιτούνται τουλάχιστον 94 εκατομμύρια δολάρια. Eικόνες του αστεροειδούς που πέρασε ξυστά από τη Γη. Ο αστεροειδής 2012 BX34 που έχει το μέγεθος ενός λεωφορείου πέρασε σήμερα πολύ κοντά από τη Γη, σε απόσταση 59044 km (0,2 φορές η απόσταση Γης - Σελήνης ή 0,0004 αστρονομικές μονάδες). Αστρονόμοι κατάφεραν να φωτογραφήσουν το φευγαλέο πέρασμα του διαστημικού βράχου που ήταν αόρατος με γυμνό μάτι.

Επειδή το συγκεκριμένο post ουσιαστικά κοιτα την αναζήτηση εξωγήινης ζωής ενα κείμενο απο τον ΓΙΩΡΓΟ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗ.Καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέα. «Ωστε κι εσύ έρχεσαι από τον ουρανό! Από ποιον πλανήτη είσαι;» Τότε ήταν σαν να είδα μια λάμψη να φωτίζει το μυστήριο της παρουσίας του και τον ρώτησα απότομα: «Ερχεσαι λοιπόν από άλλον πλανήτη;» Αντουάν Ντε-Σεντ Εξιπερί «Ο Μικρός Πρίγκιπας» Σήμερα θα μιλήσουμε για εξωγήινους. Δεν εννοώ βέβαια τους εξωγήινους της πολιτικής ζωής μας. Εκείνοι πράγματι σε άλλους κόσμους βρίσκονται· όπου δεν φαίνεται να φτάνει ούτε η οργή ούτε ο πόνος των Ελλήνων. Εμείς ωστόσο θα μιλήσουμε για τους άλλους εξωγήινους, τους αινιγματικούς, που δεκαετίες τώρα αναζητεί η επιστήμη. Μόνον όμως πρόσφατα η εικόνα άρχισε λίγο να φωτίζεται. Στην αλλαγή αυτή συνέβαλαν δύο καθοριστικοί παράγοντες. Ο πρώτος υπήρξε μια αναπάντεχη διαπίστωση: Οτι είδη ζωής, που βέβαια είναι πρωτόγονα και ατελή, εντοπίσθηκαν σε συνθήκες ή σημεία του πλανήτη μας που μέχρι χθες έμοιαζαν απαγορευτικά..... Πράγματι: Μέσα σε ωκεάνια ρήγματα ή και στην καρδιά ηφαιστείων, στους πόλους της Γης αλλά και στις παγωμένες λίμνες της Ανταρκτικής, επιβιώνουν βακτήρια και μικροοργανισμοί, που αντλούν από παράδοξες πηγές την απαραίτητη για τη ζωή ενέργεια. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των νησιών Γκαλαπάγκος, όπου ύστερα από αναρίθμητες καταδύσεις στα βαθιά νερά τους οι ειδικοί εντόπισαν ένα εξαιρετικά πολύπλοκο αλλά και πλούσιο οικοσύστημα. Αποικίες, δηλαδή, σκουληκιών και μικροοργανισμών, που «ζουν» και αναπαράγονται χάρη στην ενέργεια των υποθαλασσίων ηφαιστείων. Οι χημικές ουσίες, που απελευθερώνει η εσωτερική θερμότητα της Γης, αποτελούν την τροφή των μικροοργανισμών· ενώ με τη σειρά τους, και αυτοί γίνονται η τροφή για είδη που βρίσκονται υψηλότερα στην τροφική αλυσίδα. Μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφθεί περισσότερες από εκατό τέτοιες σκοτεινές «οάσεις» ζωής. Είναι πιθανό λοιπόν, παρόμοιοι ζωντανοί και ανθεκτικοί κόσμοι να αφθονούν και σε πλανήτες που με τα δικά μας μέτρα μοιάζουν αφιλόξενοι και εχθρικοί. Σε αυτό το σημείο, μια άλλη εξέλιξη ήρθε να τονώσει τους ιδεολόγους της εξωγήινης ζωής. Υπήρχε πράγματι από παλιά η υποψία ότι οι πλανήτες δεν είναι αποκλειστικότητα του ηλιακού συστήματος. Συνοδεύουν, αντίθετα, πολλά από τα άστρα του γαλαξία μας. Με την εξέλιξη των οργάνων παρατήρησης, η υποψία αυτή μπορεί σήμερα να θεωρηθεί μια επιστημονική βεβαιότητα. Ετσι, το ειδικά εξοπλισμένο διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ, που εκτοξεύθηκε τον Μάρτιο του 2009, είχε ως κύρια αποστολή του την αναζήτηση «εξωπλανητών»· που διαβιούν, δηλαδή, έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Μέχρι τώρα το τηλεσκόπιο έχει ήδη εντοπίσει μερικές εκατοντάδες εξωπλανήτες, που όπως η Γη περιφέρονται σε μια «κατοικήσιμη» ζώνη γύρω από ένα άστρο. Φαίνεται όμως ότι είναι πλανήτες αερίων, χωρίς ξηρά ή θάλασσα, ενώ το μέγεθός τους υπερβαίνει κατά πολύ τη Γη. Με έμμεσο πάντα τρόπο, πολλοί εξωπλανήτες έχουν ανιχνευτεί και από επίγεια τηλεσκόπια. Σε απόσταση 50 ετών φωτός, για παράδειγμα, και στον αστερισμό του Ζυγού, ανακαλύφθηκε ένας πλανήτης περίπου διπλάσιος από τη Γη. Είναι όμως απίθανο να φιλοξενεί ζωή, αφού ο δικός του «ήλιος» είναι ένας «ερυθρός νάνος» -αστέρι, δηλαδή, με πολύ ασθενέστερη ακτινοβολία. Η αναζήτηση λοιπόν της εξωγήινης ζωής άλλαξε πλεύση, αλλά και κέρδισε νέα ορμή τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει ίσως πια τη θεαματικότητα που με ωραίο τρόπο συχνά ανέδειξαν οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Ούτε ικανοποιεί τις εναγώνιες προσδοκίες του ανθρώπου, που σε κάθε διαστημική αποστολή στον Αρη ή στους κοντινούς πλανήτες έβλεπε τη στιγμή που ένα εξωγήινο ον θα μας κουνούσε φιλικά το χέρι. Ακόμα και το φιλόδοξο πρόγραμμα SETI, που σάρωνε υπομονετικά τον ουρανό αναζητώντας τα «σήματα» μιας εξωγήινης νοημοσύνης, έχει οδηγηθεί περίπου σε χειμερία νάρκη. Η ριζική όμως αλλαγή πορείας, στην αναζήτηση της εξωγήινης ζωής, δείχνει μεγαλύτερο ρεαλισμό, και έχει πιο στέρεη επιστημονική βάση. Δεν εκκινά τόσο από το απέραντο διάστημα, όσο από την ίδια τη Γη. Είδαμε ότι οι ακραίες συνθήκες που επικρατούν σε ορισμένες λίμνες ή ωκεάνια βάθη της, δεν εμποδίζουν την ανάπτυξη απλών ειδών ζωής. Το εύρος συνεπώς της ζώνης, που ενδεχομένως φιλοξενεί κάποιες πρωτόλειες μορφές της, είναι πολύ μεγαλύτερο απ' όσο υποθέταμε. Με αυτό το πρίσμα σχεδιάζονται οι νέες διαστημικές αποστολές στον Αρη, το Δία, τον Κρόνο ή τους δορυφόρους τους. Αν μάλιστα επιβεβαιωθεί η ύπαρξη νερού ή πάγου, σε κάποιον από τους μακρινούς αυτούς συγγενείς της Γης, η ελπίδα ότι θα εντοπισθούν και ίχνη ζωής στο μέλλον θα ενισχυθεί. Παράλληλα το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Δαρβίνος», που θα αποτελείται από μια «συστοιχία» διαστημικών τηλεσκοπίων, αναμένεται να αρχίσει τη λειτουργία του στο τέλος της δεκαετίας. Ενώ όμως θα προσπαθήσει να ανιχνεύσει πλανήτες παρόμοιους με τη Γη, ας σημειωθεί ότι το κρίσιμο ερώτημα, για το πώς άρχισε στον δικό μας πλανήτη η ζωή, δεν έχει εύκολη απάντηση. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, μια πρόσφατη ανακάλυψη συντάραξε και πάλι τον επιστημονικό κόσμο, αλλά και το απλό κοινό. Οπως ανακοίνωσε η NASA στις 2 Δεκεμβρίου του 2010, στην λίμνη Μόνο της Καλιφόρνιας ανακαλύφθηκε ένα «εξωτικό» βακτήριο, που έχει μια απίστευτη δομή. Συγκεκριμένα, έχει αντικαταστήσει στο DNA του τον φώσφορο με αρσενικό, που αποτελεί βέβαια δηλητήριο για τη ζωή όπως την ξέρουμε! Οπως πιστεύαμε, μόνον έξι χημικά στοιχεία είναι επιτρεπτά αλλά και απαραίτητα, για να ανθίσει ο κύκλος της ζωής: Ο άνθρακας, το οξυγόνο, το άζωτο, το υδρογόνο, ο φώσφορος και το πυρίτιο. Το αρσενικό είναι ένας ανεπιθύμητος «εισβολέας», που ανατρέπει πεποιθήσεις, αλλά και ανοίγει νέες δυνατότητες. Ετσι στους δεκάδες δηλητηριώδεις πλανήτες, που ανήκουν στο δικό μας ηλιακό σύστημα ή περιφέρονται γύρω από τα μακρινά άστρα, δεν αποκλείεται η «ζωή» να έχει ακολουθήσει δρόμους αλλόκοτους. Αν η βασική δομή της είναι διαφορετική, τότε και οι εξελικτικές μορφές της ασφαλώς θα μας εκπλήξουν. ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ. http://physicsgg.blogspot.com/2012/01/blog-post_27.html Πριν ωστόσο η φαντασία ή τα όνειρά μας διαγράψουν άλματα, είναι ανάγκη να συνοψισθούν προσεκτικά τα βασικά μας συμπεράσματα. Φαίνεται ότι ποικίλες μορφές ζωής είναι δυνατόν να αναπτυχθούν στη Γη υπό συνθήκες που μέχρι χθες έμοιαζαν αδιανόητες. Η διαπίστωση αυτή ενισχύει την πιθανότητα, βακτήρια ή άλλοι μικροοργανισμοί να ενδημούν και στους πλανήτες που -όπως πάλι διαπιστώνεται- δεν είναι σπάνιοι στο αστρικό διάστημα. Μόνο που η εξέλιξη της ζωής από τα πρωτόγονα, ατελή δημιουργήματά της σε όντα, έστω και διαφορετικής νοημοσύνης από τη δική μας, δεν φαίνεται να αποτελεί καθόλου βεβαιότητα. Αν επιπλέον ληφθούν υπόψη οι αδιανόητες αποστάσεις που κυριαρχούν, το όνειρο του ανθρώπου, να επικοινωνήσει με ομολόγους του κάπου στο Σύμπαν, παραμένει μακρινό και αμφισβητούμενο. Πικρή η αίσθηση: Για τις δεκαετίες όμως ή και τους αιώνες που ακολουθούν, είμαστε καταδικασμένοι στην εξωγήινή μας μοναξιά! Η γήινη όμως μοναξιά είναι σκληρότερη και πιο παράλογη. Υπάρχει ωστόσο γύρω μας, στη γειτονιά ή το μικρό χωριό, στην πόλη ή τα μακρινά νησιά. Είναι καιρός εκεί να εστιάσουμε την προσοχή μας, εκεί να στρέψουμε την ανάσα και το βλέμμα μας. Καθώς μάλιστα η «κρίση» ωθεί όλο και περισσότερους στην απόγνωση και την ανέχεια, η αλληλεγγύη προς τον Αλλο, η έγνοια για το πώς πορεύεται, θα είναι και το πρώτο βήμα για να μην χαθούμε όλοι. Ετσι, όταν συναντηθούμε -αν ποτέ συναντηθούμε- με τους εξωγήινους, θα έχουμε πολλά να διηγηθούμε. Ισως όμως και να τους διδάξουμε.

Η χλωμή μπλε κουκκίδα. Η Χλωμή Μπλε Κουκκίδα είναι μια φωτογραφία της Γης που τραβήχτηκε το 1990 από το Voyager 1 από απόσταση ρεκόρ, δείχνοντας αμυδρά τον πλανήτη μας μέσα στο αχανές διάστημα. Μετά από αίτημα του Carl Sagan το Voyager, καθώς εγκατέλειπε το ηλιακό μας σύστημα, έστρεψε για μια τελευταία φορά τις κάμερες προς τη Γη, τραβώντας τη φωτογραφία. “Το διαστημικό σκάφος ήταν πολύ μακριά από το σπίτι. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα, αμέσως μετά τον Κρόνο, να φροντίσουμε να λάβει μια τελευταία ματιά πίσω. Από τον Κρόνο, η Γη φαίνεται πολύ μικρή για το Voyager: Ο. πλανήτης μας θα ήταν ένα σημείο φωτός, ένα μοναχικό pixel, που δύσκολα διακρίνεται από τα άλλα σημεία φωτός του Voyager: …μια χλωμή μπλε κουκκίδα…. ” (Carl Sagan)Το ομότιτλο βιβλίο του: Pale Blue Dot: A Vision of the Human Future in Space (1994) εμπνεύστηκε από την παραπάνω φωτογραφία. http://en.wikipedia.org/wiki/Pale_Blue_Dot Βίντεο. Μπείτε στο Discovery! Το Μουσείο Αεροδιαστήματος του Σαντ Ντιέγκο δημιούργησε ένα εντυπωσιακό βίντεο στο οποίο παρουσιάζεται το εσωτερικό του διαστημικού λεωφορείου Discovery. Το Discovery έκανε την παρθενική του πτήση το 1984 και ήταν το τρίτο σκάφος του στόλου των διαστημικών λεωφορείων της NASA. Προσγειώθηκε για τελευταία φορά στις 9 Μαρτίου 2011 αφού ολοκλήρωσε την αποστολή STS133 στην οποία μετέφερε εξοπλισμό και ένα ρομπότ στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΣΣ). http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=440297 Αστεροειδής θα περάσει "ξυστά" από τη Γη. Eνας μικρός αστεροειδής, με μέγεθος περίπου όσο ένα λεωφορείο, πρόκειται να περάσει σήμερα πολύ κοντά στη Γη, πολύ πιο κοντά από όσο απέχει το φεγγάρι, όμως δεν συνιστά κανένα κίνδυνο, σύμφωνα με επιστήμονες της NASA. Ο αστεροειδής 2012BX34, που μόλις ανακαλύφθηκε, θα περάσει το απόγευμα της Παρασκευής σε απόσταση περίπου 59.000 χιλιομέτρων από τη Γη. Έχει μήκος γύρω στα 11 μέτρα.

Το Kepler ανακάλυψε 11 ηλιακά συστήματα. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler συνεχίζει ακάθεκτο να ανακαλύπτει νέους πλανήτες. Τελευταίο του επίτευγμα η ανακάλυψη 11 ηλιακών συστημάτων στα οποία έχουν εντοπιστεί μέχρι στιγμής 26 πλανήτες. Η νέα ανακάλυψη. Κανένα από τα 11 ηλιακά συστήματα που εντόπισε το διαστημικό τηλεσκόπιο δεν έχει χαρακτηριστικά παρόμοια με το δικό μας. Το πιο ενδιαφέρον από αυτά είναι το Kepler-33 ένα ηλιακό σύστημα το μητρικό άστρο του οποίου είναι πιο ηλικιωμένο από τον Ήλιο και μέχρι τώρα έχουν εντοπιστεί σε αυτό συνολικά πέντε πλανήτες. Όμως όλοι τους κινούνται πολύ κοντά στο άστρο και έτσι είναι εξαιρετικά μικρές αν όχι μηδαμινές οι πιθανότητες να διαθέτουν συνθήκες που να ευνοούν την παρουσία ζωής. Στα 11 ηλιακά συστήματα εντοπίστηκαν συνολικά 26 πλανήτες η διάμετρος των οποίων είναι από 1.5-5 φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης. Οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν ακόμη το είδος αυτών των 26 πλανητών, αν δηλαδή πρόκειται για πετρώδεις πλανήτες όπως η Γη ή ο Άρης ή για πλανήτες αερίων όπως ο Δίας και ο Κρόνος. Ο πλανητικός κατάλογος. Η νέα ανακάλυψη ανεβάζει τον αριθμό των εξωηλιακών πλανητών ή εξωπλανητών (όπως ονομάζονται οι πλανήτες που εντοπίζονται έξω από το δικό μας ηλιακό σύστημα) σε 729. Εξήντα από αυτούς τους 729 εξωπλανήτες έχει εντοπίσει το Kepler στα περίπου δύο χρόνια της λειτουργίας του. Όμως το τηλεσκόπιο που έχει ως αποστολή την ανακάλυψη πλανητών έχει ήδη υποδείξει την παρουσία άλλων 2.300 πλανητών στην περιοχή που ερευνά η ύπαρξη των οποίων δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί. Αναμένεται όμως ότι σύντομα αρκετοί από αυτούς θα προστεθούν στην λίστα των εξωπλανητών. Το Kepler αυτή τη στιγμή έχει στραμμένο το βλέμμα του στους αστερισμούς του Κύκνου και της Λύρας και παρατηρεί περισσότερα από 150 χιλιάδες άστρα για να εντοπίσει πλανήτες.

Λέιζερ ακτίνων Χ αναπαράγει τις συνθήκες στο εσωτερικό του Ήλιου. Οι προσπάθειες δεκαετιών για την επίτευξη πυρηνικής σύντηξης στο εργαστήριο δείχνουν να έρχονται ένα βήμα πιο κοντά χάρη στο ισχυρότερο λέιζερ ακτίνων Χ του κόσμου, το οποίο δημιούργησε για πρώτη φορά στερεό πλάσμα στους δύο εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου. Στο Εθνικό Εργαστήριο Επιταχυντών SLAC, που βρίσκεται στο Μένλο Παρκ της Καλιφόρνια, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν το λέιζερ για να θερμάνουν ακαριαία έναν μικρό στόχο από φύλλο αλουμινίου. Ο παλμός ακτινοβολίας που χτύπησε το στόχο διήρκεσε λιγότερο από ένα τρισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου. Δεδομένου όμως ότι το συγκεκριμένο λέιζερ είναι ένα δισεκατομμύριο φορές πιο ισχυρό από οποιαδήποτε άλλη τεχνητή πηγή ακτίνων Χ, ο στόχος έφτασε σε θερμοκρασίες που απαντώνται μόνο στο εσωτερικό των άστρων. O στόχος μετατράπηκε έτσι σε πλάσμα (ιονισμένο αέριο), το οποίο όμως παρέμεινε σε στερεά κατάσταση λόγω της υψηλής πυκνότητάς του. Αυτή η κατάσταση της ύλης ονομάζεται συχνά «θερμή πυκνή ύλη». Τα αποτελέσματα παρουσιάζονται στο περιοδικό Nature. http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature10746.html Στο μέλλον, η τεχνολογία του βομβαρδισμού με λέιζερ ακτίνων Χ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να αναπαράγει τις πιέσεις και θερμοκρασίες που απαιτούνται για πυρηνική σύντηξη υδρογόνου, την αντίδραση που τροφοδοτεί τα άστρα. Στερεό πλάσμα. Οι επιστήμονες μπορούν εδώ και καιρό να δημιουργήσουν πλάσμα σε αέρια κατάσταση αφαιρώντας τα ηλεκτρόνια από άτομα αερίων. Μέχρι σήμερα, όμως, δεν είχαν καταφέρει να παράξουν στερεό πλάσμα από στέρεα υλικά, τα οποία δεν διαπερνώνται ακαριαία από την ακτινοβολία των λέιζερ όπως συμβαίνει με τα αέρια. «Η δημιουργία εξαιρετικά θερμής, πυκνής ύλης είναι σημαντική από επιστημονική άποψη, προκειμένου να κατανοήσουμε τις συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό των άστρων» σχολίασε ο Σαμ Βίνκο του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης. Προκειμένου να παράξουν μια ομοιόμορφη μάζα στερεού πλάσματος, με διάμετρο μόλις ένα χιλιοστό του εκατοστού, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν το LCLS (Γραμμική Πηγή Σύμφωνου Φωτός), είναι ένα από τα πρώτα και σίγουρα το ισχυρότερο λέιζερ ακτίνων Χ, καθώς φτάνει σε πυκνότητα ισχύος τα 1017 Watt ανά τετραγωνικό εκατοστό. «Το LCLS, που λειτουργεί στα μικρά μήκη κύματος των ακτίνων Χ, είναι το πρώτο που μπορεί να διεισδύσει σε ένα πυκνό στερεό προκειμένου να δημιουργήσει και ταυτόχρονα να μελετήσει μια ομοιόμορφη μάζα πλάσματος» λέει ο Μπομπ Νάγκλερ, μέλος της ερευνητικής ομάδας στο εργαστήριo SLAC. Τα αποτελέσματα του πειράματος θα χρησιμοποιηθούν σε πρώτη φάση για να εξεταστεί η ακρίβεια των μαθηματικών μοντέλων που περιγράφουν το σχηματισμό και τη συμπεριφορά της θερμής πυκνής ύλης. Στο απώτερο μέλλον, θα μπορούσαν να αξιοποιηθεί σε συστήματα για την παραγωγή ανεξάντλητης και φθηνής ενέργειας από τη σύντηξη υδρογόνου σε συνθήκες ακραίας θερμοκρασίας και πίεσης. ΣΧΟΛΙΟ:Η επίτευξη της πυρηνικης συντηξης θα δώσει στην ανθρωπότητα την ανεξάντλητη και φτηνή ενέργεια( βλέπε ΔΕΗ) με αποτέλεσμα μια τεράστια αλλαγή στο μοντέλο ανάπτυξης με κατάργηση εκμετάλευσης ανθρακα,πετρελαίου,φυσικού αερίου,ουρανίου κ.λ.π.αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου και αλλαγή ουσιαστικά της γεωστρατηγικής κατάστασης στον πλανήτη.

Οι «γήινοι αμμόλοφοι» του Τιτάνα. Η μελέτη των εικόνων που έστειλε από τον Τιτάνα το διαστημικό σκάφος Cassini δείχνει ότι ο δορυφόρος του Κρόνου διαθέτει κάποιες περιοχές που μοιάζουν με τις ερήμους στη Γη. Υπάρχουν μάλιστα σε αυτές κάποιοι σχηματισμοί που μοιάζουν με τους αμμόλοφους των ερήμων. Οι έρημοι του Τιτάνα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες που μελετούν τον Τιτάνα οι περιοχές που μοιάζουν με τις ερήμους της Γης καλύπτουν έκταση ανάλογη με εκείνη των ΗΠΑ. Όπως αναφέρουν οι σχηματισμοί δεν αποτελούνται φυσικά από άμμο αλλά από παγωμένους υδρογονάνθρακες. Το ύψος τους είναι περίπου 100 μέτρα και η διάμετρος τους κοντά στα δύο χλμ. Η μελέτη αυτών των σχηματισμών θα φωτίσει τις μυστηριώδεις καιρικές συνθήκες του δορυφόρου και θα προσφέρει νέα στοιχεία για την κλιματική και γεωλογική του ιστορία. Η μελέτη του Τιτάνα και η ανακάλυψη όσο το δυνατόν περισσότερων στοιχείων για αυτόν θεωρείται εξαιρετικά σημαντική επειδή οι ειδικοί θεωρούν ότι ο δορυφόρος βρίσκεται σε μια κατάσταση ανάλογη με εκείνη της Γης στη βρεφική της ηλικία. Μέσω αυτής θα μπορέσουμε να μάθουμε πολλά για το παρελθόν του πλανήτη μας αλλά και να προβλέψουμε το μέλλον του Τιτάνα.

Ο Πλούτωνας αποδείχτηκε λασπωμένος. Οι απομακρυσμένες περιοχές του Ηλιακού συστήματος κάνουν όλο και νέες εκπλήξεις. Στην επιφάνεια του μακρινού Πλούτωνα ανακαλύφθηκαν ενδείξεις «οργανικής ύλης» (tholins) – ανθρακικές ενώσεις περίπου του ίδιου τύπου, όπως αυτές που αποτελούν τη βάση οποιουδήποτε ζωντανού όντος. Ωστόσο, κατά την άποψη των επιστημόνων, μάλλον δεν είναι δυνατό να γίνει λόγος για οποιεσδήποτε μορφές ζωής στον Πλούτωνα. Από την ημέρα της ανακάλυψης το 1930 ως το 2006 ο Πλούτωνας θεωρούταν «κανονικός» ένατος πλανήτης, όμως μετά υποβαθμίστηκε σε πλανητοειδή. Εξαιτίας της μεγάλης του απόστασης δεν φαίνεται καλά ούτε ακόμα και με τη βοήθεια ισχυρών τηλεσκοπίων και τα δεδομένα γι΄αυτόν συγκεντρώνονται λίγα-λίγα σαν κόκκοι της άμμου. Η ατμόσφαιρα του Πλούτωνα είχε ανακαλυφθεί μόνο το 1985. Και εντελώς πρόσφατα το φασματόμετρο του τροχιακού τηλεσκοπίου «Χάμπλ» επεσήμανε ότι ο πλανητοειδής απορροφά πολύ το υπεριώδες των κυμάτων ορισμένου μήκους, πράγμα που μπορεί να εξηγηθεί με την παρουσία στην ατμόσφαιρα του Πλούτωνα οργανικών μορίων. Αυτή η «οργανική λάσπη» (tholins) μπορούσε να εμφανιστεί στον Πλούτωνα από την επίδραση της ηλιακής ραδιενέργειας στους πάγους του αζώτου, του μεθανίου και του οξειδίου του άνθρακα, είπε στη "Φωνή της Ρωσίας" ο Μοσχοβίτης αστροφυσικός Βλαντίμιρ Μπούσαρεφ: - Έγινε μοντελοποίηση του ηλιακού ανέμου – επίθεση με ροή πρωτονίων στον πάγο αζώτου. Τελικά εξακριβώθηκε ότι ως αποτέλεσμα διαμορφώνονται κυανιούχο και καρβοξυλικό οξύ, τα οποία είναι πολύ σημαντικά για τη βιολογική σύνθεση. Παρόλο που υπάρχουν ίχνη αζωτοανθρακικών πολυμερών δεν μπορεί να θεωρείται σίγουρο ότι ο Πλούτωνας κατοικείται. Η θερμοκρασία της επιφάνειάς του είναι 230 C ο υπό το μηδέν και το άζωτο και το μεθάνιο μπορούν να υπάρχουν σε τέτοιες συνθήκες με τη μορφή είτε πάγου, είτε αερίου. Υγρές μορφές δεν υπάρχουν και χωρίς αυτές είναι αδύνατος ο μεταβολισμός και αντίστοιχα – και η ζωή. Όπως είπε ο Βλαντίμιρ Μπούσαρεφ, η οργανική ύλη στον Πλούτωνα, όπως φαίνεται, δεν είναι μοναδική. Δεν αποκλείεται πως ό,τι βρίσκεται στην περιφέρεια του Ηλιακού Συστήματος, αποτελείται από σκληρά πετρώματα, πάγους και οργανική ύλη περίπου σε ίσες αναλογίες. Οι επιστήμονες ελπίζουν ότι ο σταθμός της ΝΑΣΑ «Νέοι ορίζοντες» θα δώσει απαντήσεις σε πολλά αινίγματα του Πλούτωνα. Το καλοκαίρι του 2015 ο σταθμός θα φτάσει κοντά στον πλανητοειδή και θα βγάλει καθαρές φωτογραφίες. Μετά, χωρίς να σταματήσει, θα κατευθυνθεί προς τις ακραίες περιοχές του Ηλιακού Συστήματος.

Το διαστημόπλοιο «Προγκρές» εκτοξεύθηκε από το Μπαϊκονούρ. Το ρωσικό διαστημικό μεταγωγικό σκάφος «Προγκρές Μ-14Μ» εκτοξεύθηκε από το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ στις 25 Ιανουαρίου ώρα 23:06 GMT και κατευθύνθηκε προς τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Σύμφωνα με το Κέντρο ελέγχου πτήσεων, το σκάφος θα μεταφέρει στην τροχιά πάνω από 2,6 τόνους διάφορου φορτίου. Η σύνδεση με το ΔΔΣ προγραμματίζεται να γίνει στις 28 Ιανουαρίου ώρα 00:09 GMT. Το προηγούμενο μεταγωγικό σκάφος «Προγκρές Μ-13Μ» τέθηκε προγραμματισμένα εκτός τροχιάς και τα συντρίμμια του βυθίστηκαν σε περιοχή του Ειρηνικού Ωκεανού που δεν περνούν σκάφη. Ο υπερδραστήριος ήλιος καθαρίζει τα διαστημικά σκουπίδια – προς το παρόν. Η περιοχή του διαστήματος που βρίσκεται κοντά στη Γη έγινε λίγο πιο καθαρή από τα διαστημικά σκουπίδια, χάρη στον ήλιο. Αποδεικνύεται ότι η αυξημένη ηλιακή δραστηριότητα τα τελευταία χρόνια έχει απομακρύνει μερικά από τα δορυφορικά συντρίμμια που γέμιζαν αυτή την περιοχή, καθιστώντας την έτσι προσωρινά πιο ασφαλή για τους δορυφόρους και αστροναύτες. Ο ήλιος θα φτάσει στην αιχμή του 11-ετούς κύκλου της δραστηριότητας του, – το ηλιακό μέγιστο – το 2013. Καθώς αυτή η κορύφωση πλησιάζει, η αυξημένη ηλιακή ακτινοβολία που συμβαίνει θερμαίνει το εξωτερικό στρώμα της ατμόσφαιρας της Γης, που ονομάζεται θερμόσφαιρα, και την αναγκάζει να επεκταθεί προς το διάστημα. Το γεγονός αυτό βάζει τα μόρια της ατμόσφαιρας στην περιοχή όπου βρίσκονται τα χαμηλής τροχιάς διαστημικά σκουπίδια. Έτσι, μειώνει την τροχιακή ταχύτητα τους και τα αναγκάζει να εισέλθουν εκ νέου στην ατμόσφαιρα γρηγορότερα από το αναμενόμενο, όπου εκεί συνήθως καίγονται. Για παράδειγμα η θερμόσφαιρα έχει επιταχύνει το ρυθμό καύσης των συντριμμιών από τον Κινέζικο δορυφόρο Fengyun-1C, που καταστράφηκε σε μια αντι-δορυφορική πυραυλική δοκιμή το 2007, καθώς και τα συντρίμμια που προέκυψαν από τη σύγκρουση κατά το 2009 μεταξύ της Ρωσικού Κόσμος 2251 και του Iridium 33 των ΗΠΑ. Είναι μία «ευπρόσδεκτη, αν και σύντομη, ανάπαυλα σε ένα κατά τα άλλα αυξανόμενο τροχιακό πληθυσμό σκουπιδιών», λέει η NASA. Είναι μια σύντομη ανάπαυλα, δεδομένου ότι, μακροπρόθεσμα, η κλιματική αλλαγή θα θερμάνει τον πλανήτη, ενώ ψύχει την θερμόσφαιρα – και γι ‘αυτό πρέπει τα σκουπίδια να διατηρηθούν ψηλά πλέον – λέει ο ειδικός στα διαστημικά συντρίμμια Hugh Lewis στο Πανεπιστήμιο του Southampton. Πηγή: New Scientist Ολοκαίνουργιος Γαλάζιος Βόλος. Μια νέα φωτογραφία της Γης έδωσε στην δημοσιότητα η NASA. Η εικόνα ανήκει στην κατηγορία των «Γαλάζιων Βόλων». Είναι φωτογραφίες της Γης από το Διάστημα που μοιάζουν με πίνακα ζωγραφικής. Πρόκειται για πορτρέτα του πλανήτη στα οποία κυριαρχεί το γαλάζιο χρώμα των ωκεανών. Το καινούργιο πορτρέτο της Γης αποτελεί στην πραγματικότητα μια σύνθεση εικόνων που τράβηξε στις αρχές Ιανουαρίου ο αμερικανικός μετεωρολογικός δορυφόρος Suomi NPP. O πρώτος «Γαλάζιος Βόλος «γεννήθηκε» το 1972 και ήταν μια φωτογραφία της Γης που τράβηξαν Αμερικανοί αστροναύτες από απόσταση 50 χιλιάδων χλμ. ΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΓΑΛΑΖΙΟ ΒΟΛΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΩΡΑ ΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ!!!

Ελληνική «ματιά» στη γεωμαγνητική καταιγίδα. Το δίκτυο μαγνητόμετρων ENIGMA, μια πειραματική υποδομή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών η οποία σκιαγραφεί το μαγνητικό προφίλ της Ελλάδας, παρακολουθεί τα τελευταία 24ωρα την ισχυρότερη γεωμαγνητική καταιγίδα της τελευταίας εξαετίας. Το φαινόμενο ξεκίνησε την Κυριακή, όταν διαστημικά παρατηρητήρια της NASA κατέγραψαν ένα εκρηκτικό ηλιακό επεισόδιο, το οποίο εκτίναξε προς την πλευρά της Γης μια τεράστια ποσότητα πρωτονίων και ηλεκτρονίων υψηλής ενέργειας. Όπως δείχνει και το online εργαλείο που έχει αναπτύξει το Ινστιτούτο Διαστημικών Εφαρμογών και Τηλεπισκόπησης του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών (ΙΔΕΤ/ΕΑΑ), πρόκειται για την ισχυρότερη ροή ηλιακών ενεργειακών πρωτονίων που έχει παρατηρηθεί από το 2005. Με την εκτίμηση αυτή συμφωνεί και το Κέντρο Πρόβλεψης Διαστημικού Καιρού στις ΗΠΑ, το οποίο πάντως κατέταξε την καταιγίδα στην κατηγορία S3, δύο βαθμίδες κάτω από το μέγιστο S5. Μέχρι στιγμής, το κέντρο δεν έχει καταγράψει προβλήματα σε δίκτυα ηλεκτροδότησης και συστήματα ραδιοεπικοινωνίας, ενώ η NASA διαβεβαίωσε ότι το πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού είναι επαρκώς προστατευμένο. Ωστόσο, ορισμένες αεροπορικές εταιρείες αναγκάστηκαν να βρουν εναλλακτικές διαδρομές για κάποιες πτήσεις που θα περνούσαν κοντά στον Βόρειο Πόλο, εκεί όπου η ακτινοβολία είναι εντονότερη και μπορεί να επηρεάσει τις επικοινωνίες των αεροπλάνων. Οι ηλιακές καταιγίδες ήταν αναμενόμενο να αυξηθούν σε αριθμό και ένταση καθώς πλησιάζουμε στο μέγιστο του 11ετούς ηλιακού κύκλου, το οποίο αναμένεται στο τέλος του 2013. Λόγω του καταιγισμού ηλιακών σωματιδίων, το βόρειο σέλας έγινε πολύ εντονότερο από ό,τι συνήθως και επεκτάθηκε νότια μέχρι την βόρεια Αγγλία και τη Σκωτία, όπου σπάνια είναι ορατό. Μετρήσεις στην Ελλάδα. Το σέλας δεν εμφανίζεται βέβαια στην Ελλάδα, αυτό όμως δεν εμποδίζει τους επιστήμονες του Ινστιτούτου Διαστημικών Εφαρμογών, οι οποίοι μελετούν την εξέλιξη των φυσικών φαινομένων που δημιουργούν τα εκρηκτικά ηλιακά επεισόδια, καθώς και την εξέλιξή τους στην ηλιόσφαιρα και τη γήινη μαγνητόσφαιρα. Οι ροές ενεργειακών πρωτονίων στο εγγύς γεωδιάστημα υπολογίζονται από αλγόριθμους που αναλύουν τις μετρήσεις του ανιχνευτή σωματιδιακής ακτινοβολίας SREM (Standard Radiation Environment Monitor), ένα όργανο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA), το οποίο βρίσκεται εγκατεστημένος σε έξι ευρωπαϊκά διαστημικά σκάφη: PROBA-1, INTEGRAL, Rosetta, Herschel, Planck και Giove-Β. Ο ίδιος ο Ήλιος παρακολουθείται επίσης σε μόνιμη βάση από τους δορυφόρους SOHO και SDO της NASA. Η πρόσφατη καταιγίδα ανιχνεύθηκε και από επίγειους μαγνητικούς σταθμούς στην Ελλάδα και συγκεκριμένα από το δίκτυο μαγνητόμετρων ENIGMA του ΙΔΕΤ/ΕΑΑ. Τέτοιοι σταθμοί μαγνητόμετρων που βρίσκονται σε μεσαία γεωγραφικά πλάτη δίνουν το μέσο όρο των μαγνητικών διαταραχών, ο οποίος είναι ενδεικτικός της έντασης του φαινομένου. Συγκεκριμένα, από τις μετρήσεις προκύπτει ο δείκτης γεωμαγνητικής δραστηριότητας (Dst), είναι ένα ευρέως χρησιμοποιούμενο μέτρο του δακτυλιοειδούς ηλεκτρικού ρεύματος που περιβάλλει τη Γη και το οποίο ενισχύεται κατά τη διάρκεια των γεωδιαστημικών καταιγίδων. Υπεύθυνη για το δίκτυο ENIGMA είναι η ομάδα Διαστημικής Έρευνας και Τεχνολογίας του ΙΔΕΤ/ΕΑΑ, η οποία όχι μόνο αναλύει της μετρήσεις, αλλά επιπλέον μοντελοποιεί τα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στον Ήλιο, τον διαπλανητικό χώρο και τη γήινη μαγνητόσφαιρα. Βίντεο:

Ο Δορυφόρος «ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ» έτοιμος να εκτοξευθεί!!! Η Αναστασία Παναγιωτακοπούλου από την Αθήνα, μαθήτρια της ΣΤ Τάξης του 6ου Δημοτικού Σχολείου Αργυρούπολης είναι η νικήτρια του Διαγωνισμού σύμφωνα με την απόφαση της εθνικής κριτικής επιτροπής. Οι νικητές σε κάθε χώρα μέλος της Ε.Ε. θα δώσουν το όνομά τους στο δορυφόρο της χώρας τους που θα εκτοξευθεί στο διάστημα. Ο Δορυφόρος της Ελλάδας θα ονομαστεί ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ και θα αποτελεί μέρος του αστερισμού του δορυφορικού προγράμματος Galileo. Το όνομα της νικήτριας ανακοινώθηκε σε ειδική Τελετή Βράβευσης που πραγματοποιήθηκε στο Ίδρυμα Ευγενίδου, όπου η Αναστασία έλαβε το βραβείο της, ένα ομοίωμα του δορυφόρου που θα φέρει το όνομά της, καθώς και ένα πιστοποιητικό συμμετοχής. Όπως δήλωσαν και οι γονείς της «Και μόνο η συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό είναι μια συναρπαστική εμπειρία. Πόσο μάλλον όταν βγαίνει κανείς νικητής! Η Αναστασία μας, από χαρά και ικανοποίηση, «πετάει στα σύννεφα» ή μάλλον... ΠΑΝΩ από τα σύννεφα!» Στην τελετή παραβρέθηκαν και τα μέλη της ειδικής κριτικής επιτροπής: κ. ’Αρης Περουλάκης (Προϊστάμενος Τμήματος Επικοινωνίας/Εταιρικής Σχέσης & Δικτύων Πληροφόρησης, Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα), κ. Μάνος Κιτσώνας (Τεχνικός Διευθυντής, Ίδρυμα Ευγενίδου), κ. Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος (Διευθυντής Ινστιτούτου Πληροφορικής & Τηλεεπικοινωνιών, Εθνικό Κέντρο Έρευνας Φυσικών Επιστημών «Δημόκριτος») και κ. Νίκος Μαρουλάκης (Εικονογράφος Παιδικών Βιβλίων), ενώ το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων εκπροσώπησε ο κ. Κώστας Παπαχρήστος, Δ/ντης Σπουδών πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, ο οποίος στο χαιρετισμό του συνεχάρη τη μικρή Αναστασία, καθώς και όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στο διαγωνισμό, ενώ τόνισε και το ρόλο των Διευθυντών και των εκπαιδευτικών των σχολείων που προώθησαν τον διαγωνισμό και ενθάρρυναν τα παιδιά να δημιουργήσουν. Ο κ. Περουλάκης σημείωσε ότι «Όλοι γνωρίζουμε ότι το διάστημα είναι ένα θέμα που γοητεύει τα μικρά παιδιά. Έτσι, με χαρά διαπιστώσαμε ότι περισσότερα από 1.100 παιδιά αγκάλιασαν με τη συμμετοχή τους τον ελληνικό διαγωνισμό, ανεβάζοντας έτσι την Ελλάδα στην 4η θέση σε επίπεδο συμμετοχών πανευρωπαϊκά. Όπως είναι λογικό, το έργο της κριτικής επιτροπής υπήρξε ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς χρειάστηκε να επιλέξουμε από ένα πλήθος ευφάνταστων σχεδίων, διαπιστώνοντας για ακόμα μια φορά ότι η φαντασία των μικρών παιδιών είναι απέραντη. Καταλήξαμε στο συγκεκριμένο σχέδιο που πιστεύουμε ότι κατάφερε όντας αισθητικά ελκυστικό να αποδώσει με τον πιο ευρηματικό τρόπο την οικειότητα με την οποία προσεγγίζει ένα μικρό παιδί την έννοια του διαστήματος. Μπράβο στην Αναστασία λοιπόν που επάξια αναδείχτηκε νικήτρια, όμως χιλιάδες μπράβο αρμόζουν και σε όλους τους μαθητές που τίμησαν με την συμμετοχή τους τον διαγωνισμό μας.». Ο κ. Σπυρόπουλος τόνισε «Ο διαγωνισμός ήταν μια εξαιρετική πρωτοβουλία του προγράμματος GALILEO. Έδωσε την ευκαιρία στους μικρούς μαθητές να αποτυπώσουν με τον τρόπο τους το Διάστημα και την Αεροναυπηγική στη σημερινή εποχή του παγκόσμιου κυβερνοχώρου και των κοινωνικών δικτύων. Οι συμμετοχές ήταν εξαιρετικές και κάθε μία είχε τη δική της ιδιαιτερότητα. Η τελική επιλογή την οποία τελικά ομόφωνα αποδεχτήκαμε, μετά τις επιμέρους βαθμολογήσεις, ήταν πραγματικά η ποιό πετυχημένη. Πολλά συγχαρητήρια στην Αναστασία και σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στον διαγωνισμό.», ενώ ο κ. Κιτσώνας δήλωσε «Είμαι πολύ ικανοποιημένος τόσο από τον αριθμό των παιδιών που πήραν μέρος στο διαγωνισμό όσο και από την ποιότητα των έργων τους. Η τελική επιλογή ήταν δύσκολη γιατί πολλά έργα είναι καταπληκτικά συνδυάζοντας με τον καλύτερο τρόπο φαντασία, ικανότητα αλλά και χιούμορ πάνω στο ζητούμενο θέμα.» Αυτός ο συναρπαστικός Διαγωνισμός διοργανώθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και απευθυνόταν σε παιδιά ηλικίας 9 έως 11 ετών που ζουν στην Ε.Ε. Μια ειδική κριτική επιτροπή κλήθηκε να επιλέξει έναν νικητή από κάθε χώρα. Κάθε παιδί έπρεπε να καταθέσει ένα έργο με θέμα «Διάστημα και Αεροναυτική», χρησιμοποιώντας τη φαντασία του και οποιοδήποτε υλικό και τεχνική σκίτσου, ζωγραφικής και χρωματισμού. Στη χώρα μας η συμμετοχή των παιδιών ξεπέρασε κάθε προσδοκία, λαμβάνοντας την 4η θέση σε Ευρωπαϊκό επίπεδο βάσει αριθμού συμμετοχών (άνω των 1100). Ο Διαγωνισμός Ζωγραφικής Galileo. Ο Διαγωνισμός Ζωγραφικής Galileo έλαβε χώρα στα 27 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τη διάρκεια του 2011. Παιδιά που ζουν σε κάθε μια από αυτές τις χώρες ενθαρρύνθηκαν να λάβουν μέρος. Οι νικητές έχουν πλέον επιλεγεί και το όνομα του καθενός θα δοθεί στο Δορυφορικό Πρόγραμμα Galileo. Ο Διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε την περίοδο 1 Σεπτεμβρίου έως 15 Νοεμβρίου 2011 και όλοι οι νικητές θα ανακοινωθούν κατά τη διάρκεια του πρώτου τριμήνου του 2012. Το Πρόγραμμα Galileo. Το Πρόγραμμα Galileo είναι το ανεξάρτητο δορυφορικό σύστημα πλοήγησης της Ευρώπης. Στο πλαίσιο του προγράμματος θα εκτοξευτούν τουλάχιστον 27 δορυφόροι, γεγονός που θα επιτρέψει στην Ευρώπη να διατηρήσει την ηγετική της θέση στις τεχνολογίες που σχετίζονται με το διάστημα. Το Galileo είναι το Πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωση που στοχεύει στην ανάπτυξη ενός παγκόσμιου δορυφορικού συστήματος πλοήγησης υπό Ευρωπαϊκή επίβλεψη. Θα είναι συμβατό και, σε ορισμένες υπηρεσίες του, διαλειτουργικό με το Αμερικάνικο GPS και το Ρώσικο Glonass, αλλά ανεξάρτητο από αυτά. Το δορυφορικό σύστημα θα διαθέτει πολλές εφαρμογές συμπεριλαμβανομένης της διαχείρισης μεταφορών και εφαρμογών κινητών τηλεφώνων. Οι δορυφόροι του Προγράμματος Galileo έχουν προγραμματιστεί να εκτοξευτούν σε φάσεις ξεκινώντας από το 2011 και έως ότου ολοκληρωθεί ο σχηματισμός. Διεθνής συνεργασία: Το σύστημα της ΕΕ και εκείνων που προέρχονται από την Κίνα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, την Ιαπωνία και την Ινδία είναι συμβατά, αλλά αυτό απαιτεί συνεχείς συζητήσεις με όλα τα κράτη και μέσα στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών. Η Νορβηγία συμμετέχει και έχει συμβάλλει στη χρηματοδότηση του προγράμματος, ενώ σε εξέλιξη βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις με την Ελβετία. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ. Μικρές ειδήσεις. Στις 25 Ιανουαρίου το μικρό διαστημικό σκάφος "Chibis-Μ» χωρίζεται από το όχημα φορτίου « Progress M-13M» και άρχισε την αυτόνομη πτήση του. Σύμφωνα με τη βαλλιστική Υπηρεσία Αποστολής Control Center μικροδορυφορικών ξεκίνησε με τις ακόλουθες παραμέτρους: • Το ελάχιστο ύψος από την επιφάνεια της Γης - 497,535 χιλιόμετρα? • Το μέγιστο ύψος πάνω από την επιφάνεια της Γης - 513,607 χιλιόμετρα? • Περίοδος - 94,55 λεπτά? • κλίση - 51,62 μοίρες. Ο Μικροδορυφορος "Chibis-M" δημιουργήθηκε στο Ινστιτούτο Space Research Institute σε συνεργασία με άλλους επιστημονικούς οργανισμούς. Περίπου το ένα τρίτο της μάζας του δορυφόρου είναι ένα συγκρότημα από επιστημονικο εξοπλισμο (ΚΠΑ), "The Storm". Για πρώτη φορά σε έναν δορυφόρο, υπάρχει μια σειρά διατάξεων, «επικάλυψη» κυμαίνονται από γάμμα σε ραδιοκύματα, τα οποία έχουν ως στόχο την έρευνα για το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα όταν πέφτουν κεραυνοί. Στο ΚΠΑ "The Storm" περιλαμβάνει x-ray ανιχνευτές, γάμμα, υπεριώδης και ραδιοκύματα (30-50 MHz), που παράγονται κατά την έξοδο από κεραυνό, σε υψόμετρο 13-20 χιλιόμετρα. Στο ΚΠΑ περιλαμβάνει επίσης εργαλεία για τη μελέτη των ταλαντώσεων του πλάσματος. Για να καταλάβουμε αν αυτές συνοδεύονται από λάμψεις της ακτινοβολίας αστραπή, τα ΚΠΑ εξοπλισμένα με μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή. Βάρος περίπου 40 κιλά. Διαστάσεις στην ανοικτή κατάσταση (κεραία και ηλιακούς συλλέκτες) 1250x966 mm. Κοσμικός δίσκος κατασκευάζει πλανήτες. Αστρονόμοι στις ΗΠΑ μελετούν το άστρο V1052 Cen που βρίσκεται σε απόσταση 700 ετών φωτός από εμάς, στον νότιο αστερισμό του Κενταύρου. Γύρω από το άστρο έχει δημιουργηθεί ένας δίσκος ύλης (αέρια, σκόνη) που σύμφωνα με τους ερευνητές διαθέτει χαρακτηριστικά που τον κάνουν ξεχωριστό. Ο «τραγανός» δίσκος. Το άστρο και ο δίσκος του εντοπίστηκαν το 2008 και αστρονόμοι του Πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν χρησιμοποίησαν το πολύ ισχυρό τηλεσκόπιο VLT στην Χιλή για να το μελετήσουν. Όπως αναφέρουν πρόκειται για ένα είδος δίσκου ύλης που δεν έχει εντοπιστεί ξανά γύρω από ένα άστρο. Ο δίσκος είναι ιδιαίτερα συμπαγής και αποτελείται κυρίως από μονοξείδιο του άνθρακα που του δίνει μια ιδιαίτερη «τραγανή» όψη η οποία σύμφωνα με τους ερευνητές θυμίζει περισσότερο τυλιγμένο σχοινί παρά... πιάτο. «Η ανακάλυψη είναι εντυπωσιακή επειδή είναι ο πιο συμπαγής δίσκος που έχει εντοπιστεί μέχρι σήμερα και σίγουρα πρέπει να εξηγηθεί η αιτία του φαινομένου. Αυτή τη στιγμή πάντως προσπαθούμε να κατανοήσουμε το πώς σχηματοποιήθηκε αυτός ο δίσκος. Ίσως υπάρχουν ισχυρά βαρυτικά πεδία που συγκρατούν και ενώνουν την ύλη. Ίσως πάλι έχουν ήδη σχηματιστεί κάποιοι πλανήτες που ελέγχουν τον δίσκο με τρόπο ανάλογο που κάποιοι δορυφόροι του Κρόνου ελέγχουν ορισμένα από τα δακτυλίδια του» αναφέρει ο Τσάρλς Κάουλι, επικεφαλής της έρευνας. Η μελέτη του δίσκου αναμένεται να προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για τη δημιουργία των ηλιακών συστημάτων αν και, όπως ομολογούν οι ειδικοί, μέχρι στιγμής η παρατήρηση και η μελέτη του έχει προσφέρει περισσότερες απορίες παρά εξηγήσεις για τη γέννηση των ηλιακών συστημάτων. Στην φωτογραφία καλλιτεχνική απεικόνιση του «τραγανού» κοσμικού δίσκου.

Το πιο εντυπωσιακό κοσμικό ‘αυγό’. Μια νέα υπέρυθρη εικόνα του Νεφελώματος της Έλικας (Helix Nebula) στον αστερισμό του Υδροχόου, που τραβήχτηκε με ένα εξελιγμένο τηλεσκόπιο του Ευρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητηρίου (ESO), αποκαλύφθηκε πρόσφατα. Η φωτογραφία βρίσκεται πράγματι σε αντίθεση με οτιδήποτε έχουμε δει μέχρι σήμερα, ενώ η ομάδα αστρονομίας του ESO είναι εξαιρετικά ικανοποιημένη με τον τρόπο για αυτήν. Εικόνα του Νεφελώματος της Έλικας που δημιουργήθηκε με εικόνες που λήφθηκαν από το VISTA με ειδικά υπέρυθρα φίλτρα. Πολλές φορές αναφέρεται και σαν το Μάτι του Θεού. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτό το πλανητικό νεφέλωμα μοιάζει πράγματι σαν ένα γιγάντιο μάτι στο διάστημα, πλήρες με πολλές και μικρές λεπτομέρειες. Η καταγραφή όλων αυτών των στοιχείων έγινε δυνατή μόνο μέσω της χρήσης του VISTA, ένα τηλεσκόπιο του ESO στην ορατή και την υπέρυθρη ζώνη του φάσματος. Το τηλεσκόπιο των 4.1 μέτρων βρίσκεται στο Παρατηρητήριο Paranal στην Χιλή, και εγκαινιάστηκε το Δεκέμβριο του 2009. Από τότε, έχει συλλάβει μερικές καταπληκτικές όψεις του Σύμπαντος, αλλά η τελευταία εικόνα είναι με διαφορά η πιο αξιόλογη, συμφωνούν οι επιστήμονες. Χάρη στην αξιοσημείωτη δύναμη διείσδυσης του, το παρατηρητήριο ήταν σε θέση να διαπερνά τα παχιά στρώματα της κοσμικής σκόνης και του διαστρικού αερίου που γεμίζουν το νεφέλωμα, οπότε απεικονίστηκαν με λεπτομέρεια όλες οι δομές του. Στην εικόνα διακρίνουμε εύκολα τις λεπτές έλικες του αερίου που απαρτίζουν αυτό που μοιάζει ακριβώς με την κόρη του ματιού. Όταν παρατηρείται σε οπτικά μήκη κύματος, τα ψυχρά νήματα του αερίου στα νεφελώματα είναι αόρατα. Ένας πρόσθετος λόγος για τον οποίο το νεφέλωμα του Έλικα αποκαλύπτει τα μυστικά του είναι ότι είναι πολύ κοντά μας. Οι αστρονόμοι το ταξινομούν ως ένα πλανητικό νεφέλωμα, αλλά η ταξινόμηση αυτή δεν έχει καμία σχέση με πλανήτες. Το όνομα βγήκε όταν οι αστρονόμοι αρχικά νόμιζαν ότι έβλεπαν μεγάλους γίγαντες πλανήτες αερίου με τα πρωτόγονα τηλεσκόπιά τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση του Νεφελώματος της Έλικας, το οποίο είναι επίσης γνωστό με το λιγότερο πιασάρικο όνομα NGC 7293, το μυστήριο γύρω του προέρχεται από το γεγονός ότι φαίνεται πολύ μεγάλο ακόμη και σε μικρά τηλεσκόπια, ενώ την ίδια στιγμή παραμένει πολύ αμυδρό. Απέχει δε από μας κάπου 700 έτη φωτός μακριά. “Ακόμα κι αν φαίνονται μικρά, αυτά τα σκέλη από μοριακό υδρογόνο, γνωστών σαν κομητικοί κόμβοι, έχουν το μέγεθος περίπου του ηλιακού μας συστήματος," δήλωσαν ερευνητές του ESO. Ας σημειωθεί ότι υπάρχουν πάνω από 20.000 τέτοιοι κόμβοι στο Helix Nebula. «Τα μόρια σ’ αυτές τις θέσεις είναι σε θέση να επιβιώσουν από την υψηλής ενέργειας ακτινοβολία που προέρχεται από το ετοιμοθάνατο άστρο, ακριβώς επειδή συσσωρεύονται σε αυτούς τους κόμβους, γεγονός που εν συνεχεία τους θωρακίζει από τη σκόνη και το μοριακό αέριο», γράφουν οι επιστήμονες στην έρευνα τους. Ας μην ξεχνάμε πως το 2012 το ESO γιορτάζει την 50η επέτειο του, πράγμα που σημαίνει ότι αναμένουμε πολύ περισσότερες παρατηρήσεις αυτού του είδους πριν από το τέλος του έτους. http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=15829 Πηγή: SoftPedia Πλανητικά νεφελώματα. Τα πλανητικά νεφελώματα αποτελούνται από ένα επεκτεινόμενο κέλυφος ιονισμένου αερίου που αποβάλλεται κατά τη διάρκεια του τέλους της ζωής κάποιων γιγάντιων άστρων. Αυτό το όνομα προέρχεται από την πρώτη ανακάλυψή τους στον 18ο αιώνα, εξαιτίας της ομοιότητάς τους με τους γίγαντες αερίων όταν φαίνοντας από μικρά οπτικά τηλεσκόπια, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς τους πλανήτες. Είναι ένα σχετικά βραχύβιο φαινόμενο, που διαρκεί λίγες δεκάδες χιλιάδες χρόνια, σε σύγκριση με την τυπική διάρκεια ζωής ενός αστέρα, που φτάνει τα δισεκατομμύρια έτη. Στο τέλος της ζωής του άστρου, στη φάση που γίνεται ερυθρός γίγαντας, τα εξώτερα στρώματά του απομακρύνονται μέσω παλμικών ταλαντώσεων και ισχυρού αστρικού ανέμου. Χωρίς αυτά τα αδιαφανή στρώματα, ο καυτός, φωτεινός πυρήνας εκπέμπει υπεριώδη ακτινοβολία που ιονίζει τα αποβληθέντα εξωτερικά στρώματα του αστέρα. Αυτό το ιονισμένο κέλυφος αερίων ακτινοβολεί σαν πλανητικό νεφέλωμα. Τα πλανητικά νεφελώματα μπορεί να παίζουν ένα κρίσιμο ρόλο στην χημική εξέλιξη ενός γαλαξία, επιστρέφοντας υλικό στο διαστρικό ενδιάμεσο που έχει εμπλουτιστεί με βαρύτερα στοιχεία και άλλα προϊόντα πυρηνοσύνθεσης (όπως άνθρακας, άζωτο, οξυγόνο και ασβέστιο). Σε μακρινότερους γαλαξίες, τα πλανητικά νεφελώματα μπορεί να είναι τα μόνα αντικείμενα που μπορούν να αναλυθούν για να αποφέρουν χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με τις χημικές πυκνότητες.

Opportunity: αρχίζει ο 9ος χρόνος εξερεύνησης του Άρη. Το διαστημικό όχημα της NASA Opportunity, προσγειώθηκε στην επιφάνεια του Άρη σαν σήμερα - στις 25 Ιανουαρίου 2004. Παρότι η αποστολή του είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να έχει διάρκεια τριών μηνών, το Opportunity έκλεισε 8 χρόνια εξερεύνησης της επιφάνειας του Άρη. Μεταξύ άλλων το Opportunity ανακάλυψε πρόσφατα γύψο (CaSO4•2H2O), που αποτελεί την «πιο ισχυρή» ένδειξη ύπαρξης νερού στον κόκκινο πλανήτη. Στο βίντεο της NASA που ακολουθεί γίνεται μια ανασκόπηση των 8 χρόνων έρευνας του Άρη από το "ηρωικό" διαστημικό όχημα που αναμένει το καλοκαίρι τον "αντικαταστάτη" του - το Curiosity (εκτοξεύθηκε με κατεύθυνση τον Άρη πριν από δυο μήνες).

Πλανήτης που…εξατμίζεται. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ εντόπισε ένα εντυπωσιακό κοσμικό φαινόμενο. Ένα άστρο με μέγεθος παρόμοιο με αυτό του Ήλιου εξαερώνει έναν βραχώδη πλανήτη που κινείται κοντά σε αυτό. Ο πλανήτης έχει μέγεθος παρόμοιο με αυτό του Ερμή και οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι θα εξατμιστεί και δεν θα υπάρχει πλέον σε περίπου 200 εκατομμύρια έτη. Το άστρο…βραστήρας. Το KIC 12557548 βρίσκεται σε απόσταση 1.500 ετών φωτός από εμάς. Ο πλανήτης που εξαερώνεται βρίσκεται κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από το άστρο και το φαινόμενο αποκαλύπτει το τι θα συμβεί σε πολλούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος όταν ο Ήλιος μετά από μερικά δισεκατομμύρια έτη μπει στην φάση της διόγκωσης και μετατραπεί σε κόκκινο γίγαντα. Η ανακάλυψη έγινε από ερευνητές του MIT και είναι σημαντική αφού είναι η πρώτη φορά που εντοπίζεται η εξαέρωση ενός βραχώδους πλανήτη. Τα προηγούμενα χρόνια έχουν εντοπισθεί πλανήτες αερίου να εξαερώνονται. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι ο πλανήτης που εξατμίζεται έχει αυτή την στιγμή θερμοκρασία που ξεπερνάει τους 1700 βαθμούς Κελσίου. Θα συνεχίσουν την παρατήρηση του φαινομένου με το τηλεσκόπιο Hubble. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην διαδικτυακή επιθεώρηση arxiv.org Στην φωτογραφία καλιτεχνική απεικόνιση του πλανήτη που εξατμίζεται.

Νερό στον πλανήτη Άρη. Εντυπωσιακές νέες εικόνες από τα όρη του πλανήτη Αρη αποτελούν τις καλύτερες ως σήμερα ενδείξεις σχετικά με την ύπαρξη ρέοντος νερού – βασικό στοιχείο για την ύπαρξη ζωής – στον Κόκκινο Πλανήτη. Τα νέα ευρήματα τα οποία δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Science» αποτελούν «προϊόν» μιας αμερικανο-ελβετικής ερευνητικής συνεργασίας..... Μια σειρά εικόνων που ελήφθησαν από το διαστημικό όχημα Mars Reconnaissance Orbiter της NASA, αποκαλύπτει «δάχτυλα» νερού στον πλανήτη την άνοιξη και το καλοκαίρι. Τα υδάτινα αυτά μονοπάτια εμφανίζονται ανάμεσα σε βραχώδεις πλαγιές και κυλούν επί εκατοντάδες μέτρα στο Νότιο Ημισφαίριο του Αρη. Βρίσκονται σε σημεία που ζεσταίνονται από τον καλοκαιρινό ήλιο, χωρίζονται ή συναντιούνται, ωστόσο όταν ο χειμώνας φθάνει, χάνονται. Αλμυρό το νερό στον Αρη. Σύμφωνα με τον επικεφαλής της νέας μελέτης καθηγητή Αλφρεντ ΜακΓιούεν από το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα τα στοιχεία μαρτυρούν ότι το νερό που ρέει στον Αρη είναι αλμυρό. Η αλμυρότητα μειώνει τη θερμοκρασία στην οποία το νερό παγώνει. Οι περιοχές όπου απαντώνται τα υδάτινα «δάχτυλα» ζεσταίνονται αρκετά ώστε να ρέει σε αυτές νερό σε υγρή μορφή το οποίο είναι εξίσου αλμυρό με εκείνο των ωκεανών της Γης – εάν το νερό δεν ήταν αλμυρό τότε θα ήταν μονίμως παγωμένο με βάση τις θερμοκρασίες που παρατηρούνται στον Κόκκινο Πλανήτη. Τα μονοπάτια νερού που εντόπισαν οι επιστήμονες έχουν μικρό πλάτος και μήκος εκατοντάδων μέτρων. Ο αριθμός τους όμως είναι μεγάλος. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ορισμένα σημεία μπορεί κάποιος να παρατηρήσει περισσότερα από 1.000 διαφορετικά υδάτινα «δάχτυλα». Τα καινούργια αποτελέσματα είναι τα πρώτα που δείχνουν ύπαρξη ρέοντος νερού στον Άρη, σύμφωνα με τον καθηγητή ΜακΓιούεν, γεγονός που ανοίγει νέους ορίζοντες στο κυνήγι για ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες είχαν εντοπίσει μόνο νερό σε παγωμένη μορφή κοντά στην επιφάνεια πολλών περιοχών του Κόκκινου Πλανήτη.

Υποβρύχιο τηλεσκόπιο νετρίνων στα βάθη της Μεσογείου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτεί την κατασκευή ενός τηλεσκοπίου που θα εγκατασταθεί στα βάθη της Μεσογείου. Το KM3Net θα εντοπίζει νετρίνα και θα αναζητά πληροφορίες για «βίαια« κοσμικά φαινόμενα όπως τα σουπερνόβα ή ακόμη και η Μεγάλη Έκρηξη. Οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι το KM3Net είναι πιθανό να αποκαλύψει άγνωστα μέχρι σήμερα φαινόμενα που δεν είναι εφικτό να εντοπιστούν με τα υπάρχοντα όργανα διαστημικής παρατήρησης. Το τηλεσκόπιο θα τοποθετηθεί σε βάθος περίπου δύο χλμ και το κόστος του αναμένεται να αγγίξει τα 250 εκατομμύρια ευρώ. Το τηλεσκόπιο του...πυθμένα. Την κατασκευή του «Τηλεσκόπιου Νετρίνων Κυβικού Χιλιομέτρου» (Multi-Cubic Kilometre Neutrino Telescope) ή KM3NeT οργανώνει το δίκτυο ASPERA. Πρόκειται για ένα δίκτυο που αναζητά και συγκεντρώνει χρηματοδοτήσεις από ευρωπαϊκές κρατικές υπηρεσίες για αστρονομικά ερευνητικά προγράμματα. Το KM3NeT θα είναι μια πολύ μεγάλη εγκατάσταση που θα αποτελείται από περίπου 12 χιλιάδες αισθητήρες ο καθένας εκ των οποίων θα έχει μέγεθος ανάλογο με εκείνο που έχουν οι πολύχρωμες πλαστικές μπάλες με τις οποίες παίζουν οι λουόμενοι στις παραλίες. Η έκταση του τηλεσκοπίου υπολογίζεται σε περίπου ένα κυβικό χιλιόμετρο. Η εγκατάσταση θα τοποθετηθεί σε βάθος περίπου δύο χιλιομέτρων κάτω από την θάλασσα και οι αισθητήρες θα τοποθετηθούν σε κάθετες σειρές. Το ύψος του τηλεσκοπίου θα ξεπερνάει τα 500 μέτρα...... «Θα μας ανοίξει ένα νέο παράθυρο στο Σύμπαν» αναφέρει ο Λι Τόμσον, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σέφιλντ που είναι μέλος της ομάδας δημιουργίας του KM3NeT. Οι «οικοδεσπότες» Ένα μικρό πρωτότυπο του KM3NeT βρίσκεται σε λειτουργία στις νότιες ακτές της Γαλλίας και γίνεται προσπάθεια κατασκευής ενός μεγαλύτερου πρωτότυπου που θα αρχίσει να λειτουργεί μέχρι το 2015. Στόχος είναι να κατασκευάζονται σταδιακά όλο και μεγαλύτερα σε μέγεθος τηλεσκόπια ώστε να προκύψει από τις δοκιμές το «τελικό» μέγεθος του τηλεσκοπίου. Όσον αφορά την τοποθεσία που θα γίνει η εγκατάσταση μελετώνται τρεις περιοχές. Μια στην Γαλλία (ανοικτά της Τουλόν), μια στην Ιταλία (ανοικτά της Σικελίας) και μια στην Ελλάδα (ανοικτά της Πύλου). Η Πύλος συγκεντρώνει σημαντικές πιθανότητες αφού λειτουργεί εκεί τα τελευταία χρόνια το NESTOR, ένα υποθαλάσσιο τηλεσκόπιο εντοπισμού νετρίνων. http://www.nestor.noa.gr/ Τα νετρίνα. Τα νετρίνα είναι στοιχειώδη σωματίδια που δημιουργούνται κατά την ραδιενεργό διάσπαση, κατά τις πυρηνικές αντιδράσεις όπως αυτές που συμβαίνουν στο εσωτερικό των άστρων και στους πυρηνικούς αντιδραστήρες, και κατά την αλληλεπίδραση των κοσμικών ακτίνων με άτομα ύλης. Το πρόβλημα με τα νετρίνα έγκειται κυρίως στο ότι είναι πολύ δύσκολο να ανιχνευθούν, γιατί αλληλεπιδρούν πολύ ασθενώς με την ύλη και επιπλέον κινούνται σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός ενώ υπάρχουν και ενδείξεις ότι πιθανώς κινούνται και πιο γρήγορα από το φως. Τα νετρίνα κυκλοφορούν στο Σύμπαν από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του και έτσι ο εντοπισμός και η μελέτη τους μπορεί να φωτίσει πτυχές της γέννησης του Κόσμου. Μέχρι τώρα είναι γνωστά τρία είδη νετρίνων, τα οποία συχνά αναφέρονται και σαν «γεύσεις» νετρίνων: τα νετρίνα ηλεκτρονίων, τα μιονικά νετρίνα και τα νετρίνα τ. Πειράματα υποδεικνύουν την ύπαρξη και ενός τέταρτου είδους νετρίνο. Επίσης:Antares: το μεγαλύτερο υποβρύχιο τηλεσκόπιο νετρίνων. http://physicsgg.wordpress.com/2011/05/29/antares-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%B2%CF%81%CF%8D%CF%87%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B9/ Σχετικά: http://www.popsci.com/technology/article/2011-11/new-neutrino-net

Από το διαστημόπλοιο Προγκρές θα εκτοξευτεί δορυφόρος. Το ρωσικό διαστημόπλοιο εφοδιασμού Προγκρές M-13M την ερχόμενη νύχτα θα αποσυνδεθεί από το ΔΔΣ και θα μετατραπεί σε ιπτάμενο «τραπέζι εκκίνησης» για την εκτόξευση ενός επιστημονικού μικροδορυφόρου σε διαστημική τροχιά. Πριν την αποσύνδεση του οι κοσμοναύτες γέμισαν το Προγκρές με σκουπίδια και μεταχειρισμένες συσκευές. Τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου του 2011 το Προγρές μετέφερε στο ΔΔΣ υλικά βάρους 2,6 και πάνω τόνων, μαζί και ένα ειδικό κοντέινερ-εκτοξευτήρα με τον επιστημονικό μικροδορυφόρο Chibis-Μ για τη μελέτη των εκκενώσεων (αστραπών και κεραυνών) στην ατμόσφαιρα της Γης. Το αποσυνδεδεμένο από τον Σταθμό Προγκρές θα τοποθετήσει στις 25 Ιανουαρίου τον δορυφόρο σε τροχιά λειτουργίας ύψους σχεδον 500 χιλιομέτρων. Τρείς ώρες μετά την εκτόξευση του, το Προγκρές Μ-13Μ θα βγει από την τροχιά πτήσης του και θα βυθιστεί σε ειδική περιοχή του Ειρηνικού ωκεανού στο λεγόμενο «νεκροταφείο διαστημόπλοιων». Καταιγίδες στην Αφρική, υπερθέαμα από το Διάστημα. Περνώντας πάνω από τη νότια Αφρική μια νύχτα του Δεκέμβρη, το πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού είχε την ευκαιρία να απαθανατίσει τους κεραυνούς που φώτιζαν την ήπειρο, την ώρα που ο Γαλαξίας διέσχιζε τον ξάστερο ουρανό. Το εξωπραγματικό βίντεο δημιουργήθηκε από τη συρραφή φωτογραφιών υψηλής ανάλυσης που ελήφθησαν στις 29 Δεκεμβρίου 2011 και καλύπτουν χρονικό διάστημα 20 λεπτών -όσο χρειάστηκε ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός να διανύσει την απόσταση από το Νίγηρα μέχρι τη Μαδαγασκάρη. Το έδαφος φωτίζεται μόνο από λιγοστά φώτα πόλεων και χωριών, που φαίνονται κόκκινα δίπλα στις γαλάζιες λάμψεις των αστραπών. Στα πρώτα καρέ του βίντεο, ο κεντρικός δίσκος του Γαλαξία μας διακρίνεται σαν μια ζώνη λευκού φωτός που κινείται προς τα πάνω. Το ταξίδι τελειώνει με το πρώτο φως του Ήλιου να χύνεται στον Ινδικό Ωκεανό. Το βίντεο δημιουργήθηκε από το πρόγραμμα Γεωσκόπησης Πληρώματος στο Διαστημικό Κέντρο Johnson της NASA.

Για όλους τους φίλους που αναρωτούνται πως θα πάμε εκεί εξω τόσο μακρύα αντιγράφω κατι που δημοσιεύθηκε στις 18/12/2009 στην σελίδα 19 της Διαστημικής εξερεύνησης!!! Υπερφωτεινή κίνηση Alcubierre λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου. Μια ιδέα για να γίνει πιθανό ένα διαστημικό ταξίδι με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή που ταξιδεύει το φως, προτάθηκε για πρώτη φορά από το Μεξικανό θεωρητικό φυσικό Miguel Allcubierre το 1994. Αυτή η ιδέα αρχίζει από την αντίληψη, που υπονοείται στη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, ότι η ύλη αναγκάζει την επιφάνεια του χωροχρόνου γύρω της να κυρτώνεται. Ο Miguel Alcubierre ενδιαφέρθηκε για το αν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί η "κίνηση λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου" (warp drive), όπως παρουσιαζόταν στο έργο επιστημονικής φαντασίας Star Trek. Αυτό τον οδήγησε στην αναζήτηση μιας έγκυρης μαθηματικής περιγραφής του πεδίου βαρύτητας, που θα επέτρεπε ένα είδος χωροχρονικής στρέβλωσης σαν μέσο υπερφωτεινής προώθησης. Ο Alcubierre κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μια κίνηση λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου θα ήταν εφικτή, εάν η ύλη θα μπορούσε να κανονιστεί έτσι ώστε να διαστέλλεται ο χωροχρόνος πίσω από ένα διαστημόπλοιο (κι έτσι να απομακρύνει το σημείο αναχώρησης πολλά έτη φωτός πίσω), και να συρρικνώνει τον χωροχρόνο μπροστά (ώστε να φέρνει τον προορισμό πιο κοντά). Με αυτό τον τρόπο θα αφήνει το ίδιο το διαστημόπλοιο σε μια τοπικά επίπεδη περιοχή του χωροχρόνου που θα ορίζεται από μια "φυσαλίδα στρέβλωσης", που θα βρίσκεται μεταξύ των δύο στρεβλώσεων του χωροχρόνου. Το σκάφος έτσι θα ήταν σαν να έκανε σερφ κατά μήκος της φυσαλίδας του με μια αυθαίρετα υψηλή ταχύτητα, ωθούμενο προς τα εμπρός λόγω της διαστολής του διαστήματος στο πίσω τμήμα του και της συστολής του διαστήματος μπροστά του. Θα μπορούσε λοιπόν να ταξιδέψει γρηγορότερα από το φως χωρίς καμιά παράβαση οποιουδήποτε φυσικού νόμου επειδή, ο χωροχρόνος στην τοπική φυσαλίδα στρέβλωσης θα ήταν σε ηρεμία. Επίσης, όντας τοπικά στάσιμο, το διαστημόπλοιο και το πλήρωμά του δεν θα επηρεαζόταν από τις τρομακτικές επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις (που προλαμβάνουν την ανάγκη για "διατάξεις απόσβεσης της αδράνειας"), και από τα σχετικιστικά αποτελέσματα, όπως η χρονική διαστολή (επειδή το πέρασμα του χρόνου μέσα στη φυσαλίδα στρέβλωσης θα ήταν η ίδια με αυτό στο εξωτερικό). Θα μπορούσε άραγε να γίνει πραγματικότητα μια τέτοια κίνηση λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου; Όπως επισημαίνει ο Alubierre θα απαιτούσε τον επιδέξιο χειρισμό της ύλης με μια αρνητική ενεργειακή πυκνότητα. Τέτοια ύλη, γνωστή ως εξωτική ύλη, είναι το ίδιο είδος της ουσίας που απαιτείται προφανώς για να διατηρήσει ανοικτές τις σκουληκότρυπες - ένα άλλα μέσον που έχει προταθεί για να ταξιδέψουμε χωρίς το φραγμό της ταχύτητας του φωτός. Η κβαντομηχανική επιτρέπει την ύπαρξη περιοχών αρνητικής ενεργειακής πυκνότητας κάτω από ειδικές περιστάσεις, όπως είναι το φαινόμενο Casimir. Το 1999 ο Chris Van Den Broeck, στο Καθολικό Πανεπιστήμιο Leuven του Βελγίου, ανέλυσε περισσότερο την ιδέα της κίνησης Alubierre λόγω στρέβλωσης. Έτσι, ίσως ήρθε πιο κοντά η κατασκευή ενός διαστημοπλοίου τύπου Enterprise. Οι υπολογισμοί του Van Den Broeckο έδειξαν ότι δεν χρειάζεται τόση ενέργεια όση υπολόγισε ο Alcubierre στην εργασία του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε στα πρόθυρα της ικανότητας να στρεβλώσουμε τον χωροχρόνο. Όπως συμπεραίνει ο Van Den Broeck: "Το πρώτο υπερφωτεινό ταξίδι λόγω στρέβλωσης είναι ακόμα πολύ μακρινή υπόθεση, αλλά ίσως έχει γίνει τώρα ελαφρώς λιγότερο απίθανο." Φυσική της κίνησης Alubierre. Για εκείνους που είναι εξοικειωμένοι με τα φαινόμενα της ειδικής σχετικότητας, όπως είναι η συστολή Lorentz και η χρονική διαστολή, η κίνηση Alcubierre έχει μερικές προφανώς ειδικές πτυχές. Ειδικότερα, ο Alcubierre έχει δείξει ότι ακόμα και όταν επιταχύνει το σκάφος, ταξιδεύει σε μια γεωδαισιακή ελεύθερης πτώσης. Με άλλα λόγια, ένα σκάφος που χρησιμοποιεί τη στρέβλωση του χωροχρόνου για να επιταχυνθεί και να επιβραδυνθεί είναι πάντα σε ελεύθερη πτώση, και το πλήρωμα του σκάφους δεν θα δοκίμαζε καμία βαρυτική δύναμη επιτάχυνση. Κάποιες τεράστιες παλιρροιακές δυνάμεις θα παρουσιάζονταν πλησίον των άκρων του επίπεδου διαστημικού σκάφους, λόγω της μεγάλης χωρικής κυρτότητας εκεί, αλλά με την κατάλληλη προδιαγραφή της μετρικής, αυτές θα γίνονταν πολύ μικρές μέσα στον όγκο του σκάφους. Ο D. Coule έχει υποστηρίξει ότι σχέδια όπως αυτό που προτείνεται από τον Alcubierre δεν είναι εφικτά επειδή η ύλη που τοποθετείται στο δρόμο πρέπει εκ των προτέρων να τοποθετηθεί με ταχύτητα υπερφωτεινή. Κατά συνέπεια, σύμφωνα με τον Coule, απαιτείται μια κίνηση Alcubierre προκειμένου να φτιαχτεί μια κίνηση Alcubierre. Γι αυτό και είναι αδύνατη η κατασκευή αυτής της κίνησης, ακόμα κι αν η μετρική είναι φυσικά σημαντική. Σημαντικά προβλήματα με τη μετρική αυτής της μορφής προέρχονται από το γεγονός ότι όλες οι γνωστές κινήσεις λόγω στρεβλώσεων του χωροχρόνου, παραβιάζουν διάφορες ενεργειακές συνθήκες. Είναι αλήθεια ότι ορισμένα πειραματικά ελεγμένα κβαντικά φαινόμενα, όπως το φαινόμενο Casimir, όταν περιγράφονται στα πλαίσια της κβαντικής θεωρίας πεδίου, παραβιάζουν επίσης τις ενεργειακές συνθήκες. Έτσι, κάποιος μπορεί να ελπίζει ότι οι κινήσεις τύπου Alcubierre, λόγω στρεβλώσεων του χωροχρόνου, θα μπορούσαν ίσως να πραγματοποιηθούν με μια έξυπνη εφαρμοσμένη μηχανική που θα εκμεταλλεύεται τέτοια κβαντικά αποτελέσματα. Πάντως, υπολογισμοί έδειξαν ότι απαιτούνται παράλογα τεράστιες ενέργειες για τέτοιες κινήσεις, π.χ. απαιτείται ενέργεια ισοδύναμη με 1067 gr, για να μεταφέρει ένα μικρό σκάφος πέρα από το Γαλαξία μας. Αυτά είναι μεγέθη μεγαλύτερα από τη μάζα όλου του σύμπαντος. Υπάρχουν βέβαια αντεπιχειρήματα σε αυτά τα προφανή προβλήματα ενέργειας, αλλά δεν έχουν πείσει τους φυσικούς ότι μπορούν να υπερνικηθούν. Το υπερφωτεινό ταξίδι λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου χρησιμοποιείται συχνά στην επιστημονική φαντασία για να δείξει μια ευρεία ποικιλία φανταστικών μεθόδων προώθησης, οι περισσότερες από τις οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την κίνηση Alcubierre ή οποιαδήποτε άλλη φυσική θεωρία. Η φυσική της κίνησης λόγω στρέβλωσης του χωροχρόνου στο έργο Star Trek δεν ήταν ποτέ καθορισμένη, ούτε οι συγγραφείς του έχουν κάνει οποιαδήποτε αναφορά στη θεωρία του Dr. Alcubierre. Όμως το 1978 ένα υπόμνημα του Jesco von Puttkamer, τεχνικού συμβούλου για το Star Trek, προτείνει μια θεωρία σημαντικά όμοια με την θεωρία στρεβλώσεων του χωροχρόνου Alcubierre. Η κίνηση Alcubierre αναφέρεται επίσης στο Orbiter, ένα μυθιστόρημα του Warren Ellis. Σχόλιο:Να μην ξεχνάμε οτι η ιστορία της Διαστημικής εξερεύνησης αρχίζει ουσιαστικά πρίν 50 χρόνια με την εκτόξευση στίς 12/4/1961 του Γιούρι Γκαγκάριν και απο τότε υπάρχει σημαντική πρόοδος και αυτή πιστεύω οτι θα επιταχύνεται συνεχώς με νέες ανακαλύψεις και νεες προσπάθειες(διαβάστε http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=15559) με αποτέλεσμα ολο και ταχύτερα διαστημόπλοια στην αρχη για την εξερεύνηση του Ηλιακού μας συστήματος οπως με κινητηρες Μαγνητοπλασματος Μεταβλητης Ειδικης Ωσης(VASIMR)-Variable Specific Impulse Magnetoplasma Rocket-ειναι οι κινητηρες που μπορουν να δωσουν την ταχυτητα των 300 Km/sec(1/1000 ταχ. φωτος) και μετα για το αλμα μας στον Γαλαξία( α Κενταύρου στην αρχή....)κ.λ.π. Τώρα πια με τα θέματα αυτά ασχολούνται εκατοντάδες χιλιάδες ατομα και πιστεύω ακράδαντα οτι τα αποτελέσματα ειναι μπροστά μας!!!

Οι Ρώσοι ετοιμάζονται να ζήσουν και να εργαστούν στη Σελήνη. Ρώσοι επιστήμονες θα ζήσουν στη Σελήνη –εκεί προβλέπεται να δημιουργηθεί πολύ σύντομα επανδρωμένος Σταθμός. Για αυτό τον σκοπό θα εκτοξευτούν ως το 2020 δύο συσκευές καθόδου - οι Luna-Resource" και "Luna-Glob",- ανακοίνωσε ο Βλαντίμιρ Ποπόβκιν, επικεφαλής της Υπηρεσίας Διαστήματος της Ρωσίας (Ροσκόσμος). «Μια βάση στη Σελήνη είναι ο στρατηγικός μας στόχος» εξηγεί ο Popovkin «Ξεκινήσαμε να αξιολογούμε την ύπαρξη ανάλογων εγκαταστάσεων, μελετώντας την Ανταρκτική με το να οικοδομούμε σταθμούς, και πρόκειται να κάνουμε το ίδιο με άλλους πλανήτες δημιουργώντας την απαραίτητες υποδομές. Είναι μια χρήσιμη διαδικασία αλλά πρόκειται να δημιουργήσουμε μια βάση στη Σελήνη σε κάθε περίπτωση». Η τεχνική δημιουργία σεληνιακού Σταθμού θα είναι δυνατή την τρίτη δεκαετία του αιώνα μας. Στην αρχή στη Σελήνη θα εγκατασταθούν επιστήμονες, οι οποίοι θα την μελετούν, όπως λένε «επί τόπου». Στη συνέχεια στο δορυφόρο της Γης θα κατασκευάζονται σιγά-σιγά τα απαραίτητα για τη ζωή έργα υποδομής, μαζί και της τουριστικής. Οι άνθρωποι, όπως πιστεύουν οι ειδικοί, θα μπορούν να περνούν τις διακοπές τους στη Σελήνη ύστερα από 20 κιόλας χρόνια. Οι επιστήμονες μετά την ανακάλυψη στο δορυφόρο της Γης δεδομένων που μαρτυρούν την ύπαρξη του νερού εκεί, είδαν νέες προοπτικές αξιοποίησης της Σελήνης. Σε σχέση με αυτό ο Ιγκόρ Μιτροφάνοφ, εμπειρογνώμονας του ρωσικού Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών είπε: -«Πρέπει να εκπληρώσουμε μιά σειρά ουσιαστικά διαστημικά σχέδια για να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε τέτοια βάση. Σαν πρώτο βήμα προβλέπεται να γίνει η εκτόξευση δύο συσκευών καθόδου - των "Luna-Resource" και "Luna-Glob". Θα κάνουμε πειράματα, τα οποία θα μας επιτρέψουν να προχωρήσουμε πιο πέρα στην αξιοποίηση της Σελήνης και των πόρων της. Οι συνθήκες στους πόλους της Σελήνης διαφέρουν σημαντικά από περιοχή του ισημερινού και τα εύκρατα γεωγραφικά της πλάτη, όπου προηγουμένως είχαν αποσταλεί οι σοβιετικές και οι αμερικανικές αποστολές. Ακριβώς στους πόλους της Σελήνης έχουν βρεθεί μαρτυρίες ύπαρξης του νερού. Οι άνθρωποι θα μπορούν να ζήσουν κάτω από την επιφάνεια της Σελήνης. Εκεί δεν υπάρχει εκείνη η θανάσιμα επικίνδυνη για τον άνθρωπο διαστημική ακτινοβολία, και η δύναμη βαρύτητας είναι ανάλογη με αυτή, στην οποία συνήθισαν οι γήινοι. Στην σεληνιακή δε επιφάνεια θα μπορούν να βγαίνουν αποκλειστικά με σκάφανδρα. Η σεληνιακή βάση θα κάνει δυνατή την επεξεργασία, καθώς επίσης και τις δοκιμές νέων διαστημικών συστημάτων για πτήσεις στον ΄Αρη και άλλους πλανήτες και οι αστροναύτες θα έχουν τη δυνατότητα να μελετήσουν καλύτερα τον ΄Ηλιο και τα άστρα. Με την πάροδο του χρόνου η ανθρωπότητα θα φτάσει ως την βιομηχανική αξιοποίηση του φυσικού δορυφόρου της Γης. Εκεί θα εξορύσσονται ορυκτά, θα κατασκευάζονται διάφορα εργοστάσια και το κυριότερο – το σεληνιακό κοσμοδρόμιο, απ’ όπου θα εκτοξεύονται διαστημικές συσκευές στις πιο απομακρισμένες γωνιές του Σύμπαντος». -«Η εκτόξευση από το σεληνιακό κοσμοδρόμιο διαστημικών οχημάτων, π.χ., προς τον Άρη μπορεί να γίνει πολύ πιο επικερδής μιά και η συναρμολόγηση αυτών των συσκευών σε περίγεια τροχιά ή η αντιμετώπιση του βαρυτικού πεδίου της Γης είναι πολύ πιο δύσκολες διαδικασίες από τον εφοδιασμό τέτοιων αποστολών από την επιφάνεια της Σελήνης»,- παρατήρησε συμπεραίνοντας ο Ρώσος εμπειρογνώμονας Ιγκόρ Μιτροφάνοφ. Σχόλιο:Οπως εχω ξαναγράψει μετα το τέλος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού το 2020(η απόφαση εχει ληφθεί απο τους εταίρους του Δ.Δ.Σ.)η εξερεύνηση της Σελήνης και η δημιουργία βάσεων και ερευνητικών σταθμών καθώς και η εξόρυξη σπανίων μετάλλων(κυρίως He-3) ειναι το μέλλον της Διαστημικής εξερεύνησης.

NΕΟshield: Ευρωπαϊκή πρωτοβουλία για «ασπίδα» κατά αστεροειδών και κομητών. Οι Ευρωπαίοι επιστήμονες ηγούνται μιας νέας διεθνούς προσπάθειας να δημιουργηθεί μια έκτακτης ανάγκης ασπίδα προστασίας του πλανήτη μας από την πιθανή καταστροφική πρόσκρουση με τη Γη ενός κομήτη ή αστεροειδούς. Με την ονομασία «NEOShield», η πρωτοβουλία καθοδηγείται από το Ινστιτούτο Πλανητικών Ερευνών της Γερμανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (DLR), έδρα το Βερολίνο, ενώ συμμετέχουν ερευνητές από την Ευρώπη, τη Ρωσία και τις ΗΠΑ. Το νέο πρόγραμμα, με επικεφαλής τον καθηγητή 'Αλαν Χάρις της DLR, θα αξιολογήσει το βαθμό απειλής που συνιστούν τα διάφορα ουράνια σώματα που κινούνται κοντά στον πλανήτη μας (Near Earth Objects-NEO) και θα προτείνει τις καλύτερες δυνατές λύσεις σε περίπτωση κινδύνου πρόσκρουσης. Αυτή την εβδομάδα, θα γίνει η εναρκτήρια συνάντηση για την εκκίνηση του προγράμματος, με χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με το BBC. To ΝΕΟShield, που θα διαρκέσει περίπου τριάμισι χρόνια, θα αξιοποιήσει τις πιο σύγχρονες επιστημονικές γνώσεις, σε συνδυασμό με εργαστηριακά πειράματα και τη δημιουργία μοντέλων πρόβλεψης, ώστε να καταστεί εφικτή η διαμόρφωση αξιόπιστων προτάσεων. Από μηχανικής πλευράς, την κατασκευή των προτεινόμενων συσκευών για τον «εκτροχιασμό» κάποιου δυνητικά επικίνδυνου ουρανίου σώματος θα αναλάβουν ερευνητές από το γερμανικό, το γαλλικό και το βρετανικό τμήμα της μεγάλης ευρωπαϊκής αεροδιαστημικής βιομηχανίας Astrium. Θεωρείται πιθανό ότι τελικά οι επιστήμονες θα προτείνουν στις κυβερνήσεις μια δοκιμαστική αποστολή για να αποδειχθεί η αποτελεσματικότητα της προτεινόμενης μεθόδου αποτροπής. Η απειλή από την πρόσκρουση ενός ουρανίου σώματος μπορεί να φαντάζει μακρινή, όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, γιατί τα γεωλογικά και αστρονομικά δεδομένα δείχνουν σαφώς ότι η απειλή είναι πραγματική και «χτυπά» κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Κατά μέσο όρο, ένα αντικείμενο με μέγεθος όσο ένα αυτοκίνητο εισέρχεται στη γήινη ατμόσφαιρα μια φορά το χρόνο και συνήθως καίγεται πριν φτάσει στην επιφάνεια. Κάθε 2.000 χρόνια περίπου, ένα αντικείμενο μεγάλο όσο ένα γήπεδο ποδοσφαίρου πέφτει στον πλανήτη μας, προκαλώντας σημαντική τοπική ζημιά. Ενώ κάθε λίγα εκατομμύρια χρόνια ένας διαστημικός βράχος διαμέτρου μερικών χιλιομέτρων προκαλεί παγκοσμίου επιπέδου καταστροφές. Οι αστρονόμοι εκτιμούν ότι έχουν ήδη εντοπίσει τουλάχιστον το 90% αυτών των πολύ μεγάλων σωμάτων και, μέχρι στιγμής, κανενός η προβλεπόμενη τροχιά δεν φαίνεται να απειλεί τη Γη. Τα στοιχεία του τηλεσκοπίου Wise της NASA όμως δείχνουν ότι υπάρχουν περίπου 19.500 μικρότερα σώματα τύπου ΝΕΟ με μέγεθος 100 έως 1.000 μέτρων και η μεγάλη πλειονότητά τους δεν έχει ακόμα εντοπιστεί, πράγμα που αποτελεί πηγή σοβαρής ανησυχίας. Νέα τηλεσκόπια που βρίσκονται «στα σκαριά», αναμένεται να βελτιώσουν τις δυνατότητες παρατήρησης και εντοπισμού των δυνητικών κινδύνων. Στο μεταξύ όμως, η σύνεση και η κοινή λογική επιβάλλουν να προβλεφθούν έγκαιρα ορισμένα σχέδια έκτακτης ανάγκης για το απευκταίο και σε αυτή την κατηγορία εμπίπτει η ευρωπαϊκή πρωτοβουλία NEOShield. Το νέο ευρωπαϊκό πρόγραμμα ίσως μοιάζει με την αποστολή «Deep Impact» NASA ή με μια προηγούμενη αποστολή ( «Δον Κιχώτης» ) που η Ευρώπη σχεδίασε, αλλά ποτέ δεν υλοποίησε. Είναι πιθανό ότι τελικά θα προταθεί η αποστολή ενός διαστημοπλοίου που θα εκτοξεύσει μια βολίδα πάνω στο ουράνιο σώμα, ώστε να τον βγάλει από την τροχιά σύγκρουσής του με τον πλανήτη μας. Μια εναλλακτική ιδέα είναι μια πυρηνική έκρηξη κοντά ή πάνω στον αστεροειδή, κάτι που θα μελετήσουν ιδιαίτερα οι συμμετέχοντες Ρώσοι ερευνητές της ρωσικής διαστημικής υπηρεσίας Roscosmos.

100 χρόνια από την γέννηση του Alan Turing τον πατέρα της επιστήμης των υπολογιστών. Το 2012 συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την γέννηση του Alan Mathison Turing, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της επιστήμης των υπολογιστών και της τεχνητής νοημοσύνης. Έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία των υπολογιστών, με τη θεμελιώδη δουλειά του στην έννοια του αλγορίθμου αλλά και της μηχανής Turing. Εξελίσσοντας ακόμα περισσότερο την ιδέα του αλγορίθμου, δημιούργησε και τα πρώτα προγράμματα τα οποία ήταν κατάλληλα για να διαβαστούν από μια μηχανή. Για την ακρίβεια, “έγραφε” προγράμματα σε μορφή διάτρητων ταινιών, τις οποίες “διάβαζε” σειριακά μια μηχανή, η οποία σύμφωνα με αυτό που διάβαζε, εκτελούσε μια ενέργεια. Η πρώτη αυτή νοητή μηχανή που την δημιούργησε το 1937 και την ονόμασε Αυτόματη Μηχανή, είναι ο σημερινός υπολογιστής και οι διάτρητες ταινίες είναι πλέον τα σύγχρονα προγράμματα. Παρά την τεράστια εξέλιξη στην επιστήμη των υπολογιστών τις τελευταίες δεκαετίες, βλέπετε ότι η αρχή παραμένει η ίδια. Η μηχανή που ονομάστηκε μηχανή του Turing (Turing Machine) διδάσκεται μέχρι σήμερα στα πανεπιστήμια Πληροφορικής σε όλο τον κόσμο. Στην ουσία επρόκειτο για ένα νοητικό πείραμα με το οποίο όμως μέχρι και σήμερα, βασιζόμενοι στις αρχές του, μπορούμε να δούμε τα όρια της μηχανής (ενός μηχανήματος, ενός η/υ) όσων αφορά την νοημοσύνη του, στην ουσία δηλαδή, την σημερινά ονομαζόμενη “Τεχνητή Νοημοσύνη”. Εργάστηκε στο Εθνικό Εργαστήριο Φυσικής όπου έφτιαξε τα σχέδια για έναν από τους πρώτους υπολογιστές με αποθηκευμένα προγράμματα, τον ACE, o οποίος ποτέ δεν ολοκληρώθηκε στην πλήρη μορφή του. Το 1948 μετέβη στο πανεπιστήμιο του Manchester όπου εργάστηκε πάνω στη δημιουργία και εξέλιξη ενός πλέον από τους γνωστότερους πρώτους υπολογιστές τον MARK 1. Σημαντική ήταν και η συμβολή του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου κατά τη διάρκεια του οποίου είχε εγκατασταθεί στο Bletchley Park, το κέντρο αποκρυπτογράφησης της Αγγλίας και για ένα διάστημα διετέλεσε επικεφαλής της ομάδας Hut 8, η οποία ήταν υπεύθυνη για την κρυπτανάλυση των σημάτων των Γερμανικών ναυτικών δυνάμεων. Ανέπτυξε πολλές τεχνικές πάνω στην κρυπτανάλυση και “έσπασε” πολλούς κωδικούς των Γερμανών καθώς επίσης και της μηχανής Enigma, μιας ειδικής γραφομηχανής που είχαν εφεύρει οι Γερμανοί επιστήμονες της εποχής για την κρυπτογράφηση των μηνυμάτων τους, της οποίας η αποκρυπτογράφηση ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Το 1948, ο Τούρινγκ, συνεργάζεται με τον προηγούμενο προπτυχιακό συνάδελφό του, Champernowne και αρχίζει ένα πρόγραμμα σκακιού για έναν υπολογιστή που δεν έχει υλοποιηθεί ακόμα. Το 1952, χωρίς έναν υπολογιστή αρκετά ισχυρό να εκτελέσει το πρόγραμμα, ο Τούρινγκ έπαιξε ένα παιχνίδι στο οποίο μιμήθηκε τον υπολογιστή, σκεπτόμενος για μισή ώρα ανά κίνηση. Το παιχνίδι καταγράφηκε και το πρόγραμμα έχασε από έναν συνάδελφο του Τούρινγκ. Εντούτοις, λέγεται ότι το πρόγραμμα κέρδισε ένα παιχνίδι ενάντια στη σύζυγο του Champernowne. Το 1952 εξέδωσε το πρώτο μέρος της θεωρητικής μελέτης του για τη μορφογένεση, την ανάπτυξη σχεδίου και μορφής στους ζωντανούς οργανισμούς. Την ίδια χρονιά, ο Turing συνελήφθη για παραβίαση του νόμου για την ομοφυλοφιλία, όταν ανέφερε σε αστυνομικούς την ομοφυλοφιλική του σχέση. Είχε καταφύγει στην αστυνομία επειδή είχε απειληθεί με εκβιασμό. Δικάστηκε με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας στις 31 Μαρτίου 1952, χωρίς να δεχτεί υπεράσπιση. Καταδικάστηκε και η επιλογή που του δόθηκε ήταν είτε να πάει στη φυλακή είτε να κάνει ενέσεις οιστρογόνων για ένα χρόνο. Δέχτηκε το δεύτερο και επέστρεψε σε μία ευρεία γκάμα ακαδημαϊκών επιδιώξεων. Όχι μόνο συνέχισε την έρευνά του πάνω στη μορφογένεση, αλλά επίσης δούλεψε σε νέες ιδέες στην κβαντική θεωρία και στη θεωρία της σχετικότητας. Ο Turing πέθανε στις 7 Ιουνίου 1954 στα 42 του χρόνια από δηλητηρίαση ενώ διεξήγαγε πειράματα στην ηλεκτρόλυση. Ένα μισοφαγωμένο μήλο που βρέθηκε δίπλα του αποδείχτηκε ότι περιείχε κυάνιο. Η σχετική έρευνα κατέληξε στην εκδοχή της αυτοκτονίας αλλά η μητέρα του πάντοτε υποστήριζε ότι επρόκειτο για ατύχημα. Η διεθνής κοινότητα, εις μνήμην του, έχει καθιερώσει το βραβείο Turing, το οποίο απονέμεται ετησίως σε εξαίρετους επιστήμονες των υπολογιστών και θεωρείται το Nobel της Πληροφορικής.

Αλλη μια «Βουτιά θανάτου» ενός κομήτη στον ήλιο. Για πρώτη φορά οι αστρονόμοι παρακολούθησαν έναν κομήτη να διαλύεται, καθώς «βούτηξε» στην καυτή ατμόσφαιρα του Ήλιου. Τέτοια φαινόμενα είναι συνηθισμένα, όμως ποτέ έως τώρα δεν είχαν βιντεοσκοπηθεί με λεπτομέρεια, πράγμα που μπορεί να δώσει στους επιστήμονες νέα στοιχεία τόσο για τη σύσταση των κομητών, όσο και τις άγνωστες ιδιότητες του ανώτερου στρώματος της ηλιακής ατμόσφαιρας, του λεγόμενου και ηλιακού στέμματος. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αστροφυσικό Κάρελ Σρίβερ του Προωθημένου Τεχνολογικού Κέντρου της Λόκχιντ Μάρτιν στην Καλιφόρνια, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Science», http://www.sciencemag.org/content/335/6066/324 ανέφεραν ότι ο κομήτης ανήκε στην κατηγορία της λεγόμενης «οικογένειας Κρόιτς». Πρόκειται για μια ομάδα κομητών που περνά, κατά τακτικά χρονικά διαστήματα, επικίνδυνα κοντά στον ήλιο. Κατά τα τελευταία 15 χρόνια, πάνω από 1.400 τέτοιοι κομήτες-χιονόμπαλες έχουν ανιχνευθεί, κατά πιθανότητα προερχόμενοι από ένα γιγάντιο μητρικό κομήτη πλάτους 20 έως 100 χιλιομέτρων, ο οποίος εκτιμάται ότι διασπάστηκε πριν από περίπου 2.500 χρόνια. Μέχρι τώρα όμως κανένα τηλεσκόπιο δεν είχε καταφέρει να παρακολουθήσει κάποιον από αυτούς τους κομήτες να «αυτοκτονεί» πάνω στον ήλιο. Αυτή τη φορά, οι επιστήμονες, με τη βοήθεια του Παρατηρητηρίου Ηλιακής Δυναμικής (SDO), του Ηλιακού Ηλιοσφαιρικού Παρατηρητηρίου (SOHO) και του Παρατηρητηρίου Ηλιακών-Γήινων Σχέσεων (STEREO) της NASA, κατόρθωσαν να παρακολουθήσουν προσεκτικά την ορμητική «βουτιά» στον ήλιο του κομήτη C/2011 N3, η κεφαλή του οποίου είχε πλάτος περίπου 45 μέτρα και όγκο 70.000 τόνους (περίπου όσο ένα αεροπλανοφόρο). Η ουρά του ξεπερνούσε σε μήκος τα 10.000 χιλιόμετρα, ενώ η ταχύτητα καθόδου του προς τον ήλιο ήταν περίπου 650 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. «Ο κομήτης διείσδυσε σε απόσταση 1,046 ηλιακών ακτίνων (~100.000 χιλιόμετρα) από την ηλιακή επιφάνεια πριν εξαφανιστεί το σήμα του», γράφουν οι ερευνητές. Μετρώντας την επιβράδυνση της κόμης του C/2011 N3, λόγω της αλληλεπίδρασης με το στεμματικό υλικό, οι αστρονόμοι υπολογίζουν ότι ο κομήτης έχασε το σύνολο της μάζας του στα τελευταία δέκα λεπτά της τρελής πορείας του. Οι κομήτες είναι αρχέγονα ουράνια σώματα που έλκουν την καταγωγή τους από την εποχή δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος. Επειδή περιέχουν υλικά από τις απαρχές των πλανητών, η ανάλυση της σύστασής τους ρίχνει περισσότερο φως στο πώς σχηματίστηκαν η Γη και οι άλλοι πλανήτες.

Ο πρώτος ασφαλής κβαντικός υπολογιστής. Απόλυτη ασφάλεια σε ένα κβαντικό σύννεφο; Αυτό υπόσχεται ένας «τυφλός» κβαντικός υπολογιστής ο οποίος λειτουργεί χωρίς ούτε καν να «βλέπει» τα δεδομένα του. Αν και απέχουμε ακόμη πολύ από την ανάπτυξη ενός πλήρως λειτουργικού υπολογιστή του είδους – όπως και από αυτήν ενός «quCloud» – η ανακάλυψη μας φέρνει ένα σημαντικό βήμα πιο κοντά στην υλοποίηση ενός κβαντικού υπερκυβερνοχώρου. Η νέα τεχνική, η οποία εμπίπτει σε αυτό που αποκαλούμε «κβαντική κρυπτογραφία», εξασφαλίζει την προστασία των δεδομένων συνδυάζοντας τις αρχές του κβαντικού συσχετισμού (ή κβαντικής διεμπλοκής) με αυτές της φαινομενικής τυχαιότητας. Θα επιτρέψει στους μελλοντικούς χρήστες να χρησιμοποιούν εξ αποστάσεως κβαντικούς υπολογιστές και κβαντικές εκδοχές «νεφών» σαν το «iCloud» με απόλυτη ασφάλεια. Τυφλός κβαντικός υπολογισμός. Αν και η ιδέα του συνδυασμού των δυο παραπάνω αρχών – ο «τυφλός κβαντικός υπολογισμός» όπως ονομάζεται – έχει διατυπωθεί θεωρητικά από το 2009 είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται στην πράξη, από μια διεθνή ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον πρωτοπόρο των κβαντικών υπολογιστών Αντον Τσέλινγκερ του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Όπως περιγράφεται σε μελέτη που δημοσιεύθηκε http://www.sciencemag.org/content/335/6066/303 στην επιθεώρηση «Science» οι ερευνητές χρησιμοποιώντας ως βάση έναν κβαντικό υπολογιστή φωτονίων, δημιούργησαν σειρές φωτονίων οι οποίες φαινομενικά μοιάζουν τυχαίες αλλά στην ουσία αποτελούν κωδικοποιημένες εκδοχές δυο διαφορετικών προγραμμάτων – του αλγορίθμου Ντόιτς-Γιόσα και του αλγορίθμου Γκρόβερ. Αυτές οι σειρές φωτονίων διοχετεύθηκαν στον κβαντικό υπολογιστή ο οποίος «έτρεξε» μεν κανονικά τα προγράμματα αλλά, επειδή οι αλγόριθμοι ήταν κωδικοποιημένοι, κανείς δεν ήταν σε θέση να «δει» τι ακριβώς γινόταν. Γι’ αυτό και οι ειδικοί μιλάνε για έναν «τυφλό» υπολογιστή ο οποίος δεν είναι σε θέση να δει τα ίδια τα δεδομένα του. Αυτά μπορούν να «διαβαστούν» μόνον αν αποκωδικοποιηθούν και ελεγχθούν – κάτι το οποίο γίνεται αμέσως αντιληπτό. Προς ένα ασφαλές «quCloud» Οι κβαντικοί υπολογιστές, οι οποίοι λειτουργούν με «qubits» ή κβαντικά bits, εκμεταλλεύονται την ιδιότητα των κβαντικών σωματιδίων να βρίσκονται ταυτόχρονα σε περισσότερες από μια καταστάσεις. Αυτό τους καθιστά απίστευτα πιο ισχυρούς και γρήγορους από τους υπάρχοντες υπολογιστές, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ελέγχουν ταυτόχρονα πολλές δυνατές λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Προς το παρόν ωστόσο οι επιστήμονες δεν έχουν κατορθώσει να αναπτύξουν έναν λειτουργικό κβαντικό υπολογιστή. Αν κάποτε το επιτύχουν, ένας τέτοιος «υπερυπολογιστής» θα είναι υπερβολικά ακριβός – δυσπρόσιτος ακόμη και για «ανθηρούς» κρατικούς προϋπολογισμούς, πόσω μάλλον για απλούς πολίτες. Για τον λόγο αυτόν, αν το κβαντικό υπολογιστικό μέλλον γίνει πραγματικότητα, οι ειδικοί θεωρούν ότι, τουλάχιστον στις πρώτες φάσεις του, θα υπάρχουν ελάχιστοι κβαντικοί υπολογιστές οι οποίοι θα «νοικιάζουν» τον χρόνο τους σε πολλούς χρήστες ανά τον κόσμο. Αυτό εγείρει το ζήτημα της εξασφάλισης της μυστικότητας και της προστασίας των δεδομένων των εξ αποστάσεων χρηστών. Μια λύση σε αυτό το πρόβλημα προσφέρει ο «τυφλός κβαντικός υπολογισμός» και η ανακάλυψη των ερευνητών του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης.

Οι Πυλώνες της Δημιουργίας δεν υπάρχουν πια. Δύο διαστημικά τηλεσκόπια κατέγραψαν νέες εντυπωσιακές εικόνες από τους «Πυλώνες της Δημιουργίας», μια περιοχή στο Νεφέλωμα του Αετού που έγινε διάσημη από προηγούμενη φωτογραφία του Hubble. Όπως φαίνεται, οι γιγάντιες «κολόνες» διαστρικών αερίων και κοσμικής ύλης δεν υπάρχουν πλέον αλλά η περιοχή συνεχίζει να αποτελεί εργοστάσιο παραγωγής νέων άστρων. Οι Πυλώνες. Την 1 Απριλίου του 1995 το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble έστρεψε το βλέμμα του στο νεφέλωμα του Αετού που βρίσκεται σε απόσταση 6.500 χιλιάδων ετών από εμάς στον αστερισμό του Όφεως. Μία από τις φωτογραφίες απεικόνιζε γιγάντιες «κολόνες» από διαστρικά αέρια και άλλη κοσμική ύλη. Οι επιστήμονες ονόμασαν αυτές τις κολόνες «Πυλώνες της Δημιουργίας» αφού εκεί εξελίσσεται η παραγωγή νέων άστρων. Η συγκεκριμένη φωτογραφία θεωρείται σταθμός για την αστρονομία και είναι η διασημότερη από τις εκατοντάδες χιλιάδες εικόνες που έχει τραβήξει στα 22 χρόνια λειτουργίας του το Hubble. Οι νέες εικόνες και το σουπερνόβα. Οι εικόνες που είχε στείλει το Hubble ήταν μεν εντυπωσιακές αλλά όχι ιδιαίτερα λεπτομερείς αφού τα όργανά του δεν είχαν την ικανότητα να διεισδύσουν στο εσωτερικό των Πυλώνων και να αποκαλύψουν περισσότερα στοιχεία για τη δραστηριότητά τους. Τα διαστημικά τηλεσκόπια Herschel και Newton έστρεψαν τα όργανά τους στους Πυλώνες και τους παρατήρησαν τόσο στο ορατό όσο και στο υπέρυθρο φάσμα του φωτός. Έκαναν επίσης παρατηρήσεις με ακτίνες Χ. Οι εικόνες που κατέγραψαν τα τηλεσκόπια είναι εντυπωσιακές και λεπτομερείς για όσα λαμβάνουν χώρα μέσα στην συγκεκριμένη περιοχή που έχει την κωδική ονομασία Μ16. Όπως διαπιστώθηκε, οι Πυλώνες δεν υπάρχουν πλέον και η περιοχή έχει και μετασχηματιστεί σε ένα συμβατικό νεφέλωμα. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι μια αστρική έκρηξη σουπερνόβα, διέλυσε τις κολόνες. Τα τηλεσκόπια «μπήκαν» μέσα στο νεόκοπο νεφέλωμα και επιβεβαίωσαν τις ανακαλύψεις του Hubble, αφού πράγματι γεννιούνται εκεί νέα άστρα. Η όψη του Μ16 είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης των νεογέννητων άστρων με την ψυχρή ύλη και τη σκόνη του νεφελώματος. Η θερμοκρασία της ύλης γύρω από τα άστρα πλησιάζει το απόλυτο μηδέν, δηλαδή θερμοκρασίες γύρω στους -280 βαθμούς Κελσίου.

Τα ραντάρ των ΗΠΑ είναι ύποπτα για επίδραση στον Phobos Grunt. Οι Ρώσοι ειδικοί θα διεξάγουν επίγειο πείραμα, προκειμένου να ελέγξουν την εκδοχή της ενδεχόμενης μη εσκεμμένης επίδρασης των αμερικανικών ραντάρ στη διαστημική συσκευή Phobos Grunt, δήλωσε ο Πρόεδρος της Επιτροπής ανάλυσης του ατυχήματος. Ο δορυφόρος Phobos Grunt κάνοντας το δεύτερο γύρο της Γης πετούσε πάνω από τα ραντάρ των ΗΠΑ. Για να ελεγχθεί η επίδρασή τους στη συσκευή, οι Ρώσοι ειδικοί θα εξακριβώσουν την ισχύ της ακτινοβολίας των ραντάρ και θα υποβάλουν σε τέτοια ακτινοβολία σύστημα με τις ίδιες συσκευές, όπως αυτές που υπήρχαν στο σταθμό. Ορισμένοι εμπειρογνώμονες πιστεύουν ότι η διατύπωση τέτοιου είδους εκδοχών αποτελεί απόπειρα των πραγματικών υπαιτίων του ατυχήματος να αποφύγουν την ευθύνη. Ρωσικό ορυκτό εξωγήινης προέλευσης. Ένα κομμάτι πετρώματος που ανακαλύφθηκε στο έδαφος της ΕΣΣΔ τη δεκαετία του 70 του περασμένου αιώνα, αναγνωρίστηκε πρώτο φυσικό quasi κρύσταλλο από τους επιστήμονες του Princeton University. Η έννοια «quasi κρύσταλλο» σημαίνει ορυκτά με ασυνήθιστη εσωτερική δομή που αποτελείται όχι από μονάδες ατόμων, όπως σε κανονικά κρύσταλλα, αλλά από μερικά διαφορετικά clusters ατόμων. Νωρίτερα θεωρόταν ότι σε φυσικές συνθήκες είναι αδύνατο να ανακαλυφθούν τέτοια quazi κρύσταλλα γιατί η δομή τους δεν είναι σταθερή. Κατά τη μελέτη του δείγματος ανακαλύφθηκε quazi κρυσταλλικό πλέγμα που αποτελείται από τα άτομα αλουμινίου, χαλκού και σιδήρου. Τα ίχνη πυριτίου το οποίο δημιουργείται μόνο σε συνθήκες υπερυψηλής θερμοκρασίας και πίεσης που δεν χρησιμοποιείται στην ανθρώπινη δραστηριότητα, δείχνουν την εξωγήινη προέλευση του ορυκτού. Αυτό το ορυκτό διαμορφώθηκε πριν 4,5 δισεκ. χρόνια την περίοδο που διαμορφωνόταν όλο το ηλιακό σύστημα. Είναι κατά πολύ πιο αρχαίο από τη Γη και επιτρέπει να ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν του Σύμπαντος.

Βρέθηκε γαλαξίας που αποτελείται κυρίως από σκοτεινή ύλη. Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα «νάνο» γαλαξία που αποτελείται κυρίως από σκοτεινή ύλη, γεγονός που τον κάνει αόρατο στα τηλεσκόπια. Είναι η δεύτερη μόλις φορά που εντοπίζεται τέτοιου είδους νάνος σκοτεινός γαλαξίας. Ο νέος γαλαξίας είναι πολύ πιο μακρινός (ο πρώτος απείχε 2,6 δισ. έτη φωτός), καθώς βρίσκεται σε απόσταση περίπου 10 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Η ανακάλυψη έγινε με την αστρονομική τεχνική του «βαρυτικού φακού» από Αμερικανούς και Ολλανδούς επιστήμονες, με επικεφαλής τη Σιμόνα Βεγκέτι του πανεπιστημίου ΜΙΤ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με το BBC και το New Scientist. Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν το τηλεσκόπιο Κεκ στη Χαβάη για να εντοπίσουν τον μακρινό νάνο γαλαξία (που κινείται δίπλα σε ένα «μητρικό» μεγάλο ελλειπτικό γαλαξία) και εκτίμησαν ότι μια σκοτεινή μάζα περίπου 190 εκατ. φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου μας βρίσκεται αόρατη στην περιφέρεια του νάνου γαλαξία. Από αυτό τον υπολογισμό, έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ο νάνος γαλαξίας πιθανότατα κυριαρχείται από τη σκοτεινή ύλη, χωρίς όμως να αποκλείουν και την πιθανότητα απλώς να αποτελείται από πολύ αχνά άστρα που δεν είναι ορατά από τόσο μακριά. Οι αστρονόμοι πάντα προβληματίζονταν γιατί τόσοι λίγοι νάνοι γαλαξίες είναι ορατοί στην κοσμική γειτονιά μας. Μια πιθανή εξήγηση που τώρα προβάλλει, είναι ότι απλούστατα είναι αόρατοι επειδή κατά βάση αποτελούνται από την μυστηριώδη σκοτεινή ύλη, η οποία ίσως αποτελείται από εξωτικά σωματίδια, που όμως ακόμα δεν έχουν βρεθεί. Οι νάνοι γαλαξίες συνήθως βρίσκονται στην περιφέρεια μεγαλύτερων γαλαξιών και συχνά αποκαλούνται «δορυφορικοί». Ακόμα και ο δικός μας γαλαξίας πιθανώς έχει πολλούς περισσότερους τέτοιους συνοδούς, άγνωστους έως τώρα, σε σχέση με τους μόνο 30 που έχουν ήδη εντοπιστεί, όπως ο Τοξότης που έχει σχεδόν ίδια μάζα με αυτή του νέου «σκοτεινού» γαλαξία. Ίσως αυτοί οι γειτονικοί μας μικροί δορυφορικοί γαλαξίες αποτελούνται επίσης κυρίως από σκοτεινή ύλη, καθώς κανένας τους δεν φαίνεται να περιλαμβάνει πάνω από 100 άστρα. Η ψυχρή σκοτεινή ύλη ονομάζεται έτσι, επειδή δεν αλληλεπιδρά με το φως και άρα δεν είναι άμεσα ορατή, αλλά η παρουσία της τεκμαίρεται από τις βαρυτικές επιδράσεις που ασκεί η μάζα της, η οποία εκτιμάται ότι συνιστά σχεδόν το ένα τέταρτο του σύμπαντος. Ακριβώς αυτή την έμμεση επίδραση εντοπίζει η τεχνική του «βαρυτικού φακού», καθώς ένα αντικείμενο (π.χ. γαλαξίας) που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε μια μακρινή πηγή φωτός και στον πλανήτη μας, δρα σαν φακός, σύμφωνα με τη θεωρία σχετικότητας του Αϊνστάιν, καμπυλώνοντας και διαστρεβλώνοντας την τροχιά των ακτινών του φωτός που καταλήγουν στα μάτια μας. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια υπολογισμών από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και ανάλογα με τη διαστρέβλωση που υφίσταται το φως καθώς ταξιδεύει προς τη Γη, οι επιστήμονες βγάζουν συμπεράσματα για την μάζα του γαλαξία. Κάπως έτσι, οι αστρονόμοι διαπίστωσαν ότι μια τεράστια μάζα, πιθανότατα σκοτεινής ύλης, κρύβεται γύρω από τον συγκεκριμένο, σχεδόν αόρατο, γαλαξία.