Δροσος Γεωργιος

To Σάββατο αναχωρεί το Curiosity. Η NASA ανακοίνωσε ότι στις 26 Νοεμβρίου θα ξεκινήσει η αποστολή του ρομποτικού εξερευνητή Curiosity στον Άρη. Η προσεδάφιση. Το Curiosity αναμένεται να φθάσει στον Άρη τον Αύγουστο και θα προσεδαφιστεί στον κρατήρα Gale. Ο κρατήρας έχει διάμετρο 154 χλμ ενώ στο εσωτερικό του βρίσκονται αναχώματα ιζημάτων που έχουν ύψος 5 χλμ. Οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν πώς ακριβώς σχηματίστηκε αυτό το «βουνό» αλλά πιστεύουν ότι εκεί βρισκόταν το δέλτα ενός ποταμού όταν στον Άρη υπήρχε νερό σε υγρή μορφή. Η τοποθεσία κρίθηκε ιδανική επειδή η μελέτη των ιζημάτων εκτός των άλλων είναι πιθανό να οδηγήσει στον εντοπισμό ενδείξεων ή και αποδείξεων για την ύπαρξη ζωής στον κόκκινο πλανήτη.

Πρώτο σήμα από την αγνοούμενη ρωσική αποστολή Fobos-Grunt. Η ευρωπαϊκή διαστημική υπηρεσία ESA κατάφερε να επικοινωνήσει με το ρωσικό σκάφος Fobos-Grunt, το οποίο αναχώρησε για μια φιλόδοξη αποστολή στο δορυφόρο του Άρη Φόβο, απέτυχε όμως να πυροδοτήσει τον κινητήρα του και παραμένει «κολλημένο» σε γήινη τροχιά. H ESA και η ρωσική διαστημική υπηρεσία Roscosmos προσπαθούν τώρα να αποκαταστήσουν πλήρως την επικοινωνία, με την ελπίδα ότι η αποστολή θα καταφέρει τελικά να αναχωρήσει για το στόχο της. Τα χρονικά περιθώρια όμως στενεύουν, δεδομένου ότι οι θέσεις των πλανητών αλλάζουν και σε λίγες ημέρες η απόσταση μέχρι τον Άρη θα είναι πια υπερβολικά μεγάλη. Αν το Fobos-Grunt καταφέρει τελικά να πυροδοτήσει τον κινητήρα του, οι Ρώσοι μπορούν να ελπίζουν ότι το 2014 θα φτάσουν στα χέρια τους τα πρώτα δείγματα από την επιφάνεια του Φόβου. Αν όμως το πρόβλημα δεν αφορά το λογισμικό του σκάφους και οφείλεται σε μηχανική βλάβη, το σκάφος των 13 τόνων πιθανότατα συντριβεί ανεξέλεγκτα στη Γη. Περισσότερα ίσως γίνουν γνωστά με τις επόμενες απόπειρες της ESA να επικοινωνήσει με το Fobos-Grunt. Αυτό μπορεί να συμβεί ευκολότερα την ώρα που το σκάφος περνά πάνω από την κεραία της ESA στην Αυστραλία. Άγνωστη τροχιά. Δεδομένου ότι η Ρωσία δεν διαθέτει επαρκείς δυνατότητες επικοινωνίας με σκάφη σε τροχιά, η Roscosmos ζήτησε τη συνδρομή της ESA. Όπως ανακοίνωσε το Ευρωπαϊκό Κέντρο Διαστημικών Επιχειρήσεων (ESOC) στο Ντάρμσταντ της Γερμανίας, το πρώτο σήμα του Fobos-Grunt ελήφθη στις 20.25 UTC (22.25 ώρα Ελλάδας) την Τρίτη. Δεδομένου ότι η τροχιά που ακολουθεί το Fobos-Grunt δεν ήταν γνωστή, ο σταθμός του Περθ στην Αυστραλία χρειάστηκε να τροποποιήσει την κεραία επικοινωνίας ώστε να εκπέμπει σήμα σε μια πολύ ευρεία δέσμη. «Εστάλησαν εντολές που επέτρεψαν στον πομπό του σκάφους να ενεργοποιηθεί. Είδαμε τότε το σήμα να έρχεται στην κεραία μας. Πραγματοποιήσαμε επίσης ορισμένες ραδιομετρικές μελέτες ώστε να προσδιορίσουμε μια πιο ακριβή τροχιά» δήλωσε ο Δρ Κλάους-Γιούργκεν Σουλτζ, επικεφαλής των επίγειων σταθμών της ESA. Για την Τετάρτη, η ESA προγραμματίζει δύο ακόμα απόπειρες επικοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση, τα δεδομένα που λαμβάνονται διαβιβάζονται απευθείας στους Ρώσους. Ακόμα όμως κι αν η επικοινωνία αποκατασταθεί, οι μηχανικοί δεν γνωρίζουν για ποιο λόγο το Fobos-Grunt απέτυχε να πυροδοτήσει τον κινητήρα λίγο μετά την εκτόξευσή του. Αν το πρόβλημα οφείλεται σε λανθασμένες εντολές, οι μηχανικοί της αποστολής ίσως προλάβουν να το διορθώσουν. Αν όμως πρόκειται για μηχανική βλάβη, η Roscosmos θα πρέπει να αρχίσει να υπολογίζει πού μπορεί να πέσει το σκάφος όταν η τροχιά του αποσταθεροποιηθεί. Η Ρωσία στο Φόβο. Το Fobos-Grunt, η πρώτη διαπλανητική αποστολή της Ρωσίας εδώ και 15 χρόνια, είχε το φιλόδοξο στόχο να φέρει πίσω στη Γη τα πρώτα δείγματα από δορυφόρο άλλου πλανήτη. H αποστολή εκτοξεύτηκε στις 9 Νοεμβρίου. Προγραμματιζόταν να φτάσει στη γειτονιά του Άρη τον Οκτώβριο του 2012 και να προσεδαφιστεί στο Φόβο λίγους μήνες αργότερα. Εκεί, θα ανέπτυσσε έναν μηχανικό βραχίονα που θα συνέλεγε σκόνη και μικρά βότσαλα συνολικού βάρους 200 γραμμαρίων. Η κάψουλα με τα δείγματα θα εκτινασσόταν από το σκάφος για να πάρει το δρόμο της επιστροφής, ενώ ένα φασματόμετρο μάζας και άλλα όργανα θα παρέμεναν για μετρήσεις στην επιφάνεια του μικρού δορυφόρου. Στο νέο εγχείρημα συμμετέχει και η Κίνα, η οποία ανέπτυξε το δορυφόρο Γινγκχούο-1 που οποίος θα απελευθερωνόταν από το Fobos-Grunt και θα έμπαινε σε τροχιά γύρω από τον Άρη. Νέα κατάταξη των κόσμων που ίσως κρύβουν ζωή. Διεθνής ομάδα επιστημόνων μελέτησε τις συνθήκες που επικρατούν σε πλανήτες και φεγγάρια εντός και εκτός του ηλιακού μας συστήματος και δημιούργησαν έναν κατάλογο με εκείνους στους οποίους υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες να έχουν αναπτυχθεί κάποιες μορφές ζωής. Στις πρώτες θέσεις του καταλόγου είναι ο δορυφόρος του Κρόνου, Τιτάνας και ο πλανήτης Gliese581g που βρίσκεται στον αστερισμό του Ζυγού. Οι δείκτες της ζωής Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν δύο δείκτες στην μελέτη τους, έναν που αφορούσε ομοιότητες με τις γήινες συνθήκες και έναν σχετικό με συνθήκες που δεν υπάρχουν στην Γη αλλά θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην ανάπτυξη και συντήρηση κάποιων μορφών ζωής. «Το πρώτο ερώτημα είναι αν οι συνθήκες που επικρατούν στη Γη υπάρχουν και σε άλλους κόσμους γεγονός κρίσιμο από τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι οι γήινες συνθήκες ευνοούν την ύπαρξη της ζωής. Το δεύτερο ερώτημα είναι αν οι συνθήκες που επικρατούν σε άλλους πλανήτες μπορούν να υποστηρίξουν μορφές ζωής που μπορεί να μην είναι γνωστές σε εμάς» αναφέρει ο Ντιρκ Σουλτζ Μάκιουτς, του Πολιτειακού Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Ο κατάλογος. Οι ερευνητές έφτιαξαν τον κατάλογο των κόσμων που πιθανώς φιλοξενούν ζωή λαμβάνοντας υπόψη μια σειρά δεδομένων όπως αν πρόκειται για βραχώδεις ή αέριους πλανήτες, το είδος της επιφάνειάς τους (π.χ αν είναι παγωμένη) αν διαθέτουν ατμόσφαιρα, αν διαθέτουν μαγνητικό πεδίο, αν διαθέτουν οργανικές ενώσεις και αν υπάρχουν εκεί διαλύτες σε υγρή μορφή οι οποίοι επιτρέπουν χημικές αντιδράσεις και διεργασίες που συνδέονται με τη δημιουργία ζωής. Οι «δικοί μας» υποψήφιοι Οι ερευνητές δημιούργησαν ένα κατάλογο με τους κόσμους που έχουν αυξημένες πιθανότητες να διαθέτουν ήδη ή να μπορούν να αναπτύξουν στο μέλλον κάποιες μορφές ζωής. Όσον αφορά το ηλιακό μας σύστημα το πιθανότερο σημείο που μπορεί να υπάρχει ή να υπάρξει ζωή αργότερα είναι ο Τιτάνας. Η εξερεύνηση του Τιτάνα από το διαστημικό σκάφος Cassini αποκάλυψε ότι βρίσκεται σε μια μορφή που μοιάζει με εκείνη που βρισκόταν η Γη στα πρώιμα στάδια της ύπαρξης της. Βασικότερο γεωλογικό χαρακτηριστικό του Τιτάνα είναι οι μεγάλες λίμνες μεθανίου οι οποίες σύμφωνα με τους επιστήμονες εξατμίζονται δημιουργώντας νέφη τα οποία στη συνέχεια ρίχνουν υπό μορφή βροχής υδρογονάνθρακες στην επιφάνεια «ζωντανεύοντας» εκ νέου τις λίμνες. Το Cassini εντόπισε κάποιες βιοχημικές αντιδράσεις οι οποίες θα μπορούσαν να προέρχονται από την παρουσία εξωτικών μορφών μικροβιακής ζωής που έχουν καταφέρει να αναπτυχθούν και να επιβιώνουν στον δορυφόρο του Κρόνου. Σύμφωνα με την μελέτη ο Άρης και ο Ερμής είναι μετά τον Τιτάνα τα πιθανότερα σημεία ύπαρξης ζωής στο ηλιακό μας σύστημα.Οι εξωηλιακοί υποψήφιοι Από τους περίπου 600 πλανήτες που έχουν ανακαλυφθεί έξω από το ηλιακό μας σύστημα εκείνος που σύμφωνα με την μελέτη συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να διαθέτει ζωή είναι ο Gliese 581g. Πρόκειται για έναν πλανήτη που βρίσκεται σε απόσταση 20.5 ετών φωτός από εμάς και ανήκει σε ένα ηλιακό σύστημα που αποτελείται από 4 (πιθανώς και 5) πλανήτες. Άλλος ένας πλανήτης με υψηλές πιθανότητες για ύπαρξη ζωής είναι ο HD 69830d, ένας πλανήτης αερίου στο μέγεθος του Ποσειδώνα που βρίσκεται στον αστερισμό της Πρύμνης σε απόσταση περίπου 1400 ετών φωτός από εμάς. Βίντεο:

Η απότομη αύξηση της κοσμικής αντιύλης επιβεβαιώθηκε αλλά δεν είναι τελικά σκοτεινή ύλη. Σύμφωνα με νέα δεδομένα που συγκεντρώθηκαν από τους αστρονόμους με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκόπιου ακτίνων-γ Fermi της NASA, φαίνεται ότι η απότομη άνοδος στις συγκεντρώσεις σωματιδίων αντιύλης, όπως καταγράφηκε από το ιταλικό διαστημικό σκάφος PAMELA το 2008, δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως απόδειξη της σκοτεινής ύλης. Η έρευνα προμηνύει τόσο καλά όσο και κακά για την Ιταλική ομάδα. Από τη μία πλευρά, τα στοιχεία επιβεβαιώνουν τις μετρήσεις του δορυφόρου τους, ότι πράγματι μπορεί να ανιχνευθεί στο Σύμπαν μια αύξηση των σωματιδίων αντιύλης. Ωστόσο, τα ίδια δεδομένα θέσει ένα τεράστιο βαθούλωμα στη θεωρία που χρησιμοποιείται για να εξηγήσει την απότομη αύξηση. Για χρόνια, κάποιοι επιστήμονες υποστήριζαν ότι πρέπει να υφίσταται μια σύνδεση μεταξύ αντιύλης και σκοτεινής ύλης. Μια διαδεδομένη θεωρία λέει ότι η αντιύλη με κάποιο τρόπο μετασχηματίστηκε σε σκοτεινή ύλη στο πρώιμο Σύμπαν, όταν η βαρυονική ύλη κέρδισε τον αγώνα ενάντια στην αντιύλη της. Η βαρυονική ύλη είναι η κανονική ύλη από την οποία σχηματίζονται όλα τα πράγματα που βλέπουμε, αστέρια, πλανήτες, μαύρες τρύπες, γαλαξίες, υπερσμήνη και ούτω καθεξής. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του Big Bang δημιουργήθηκαν ίσα ποσά βαρυονικής ύλης και αντιύλης, και γι αυτό θα πρέπει να έχουν εξαϋλώσει η μία μορφή την άλλη. Αυτό προφανώς δεν συνέβη, δεδομένου ότι η κανονική ύλη κέρδισε τον αγώνα με την αντιύλη και επικράτησε πλήρως. Μια πιθανή εξήγηση γιατί συνέβη η επικράτηση της βαρυονικής ύλης, θα μπορούσε να οφείλεται στο γεγονός ότι η αντιύλη με κάποιο τρόπο μετατράπηκε σε σκοτεινή ύλη, η οποία τώρα αλληλεπιδρά με τα βαρυόνια μόνο μέσω της βαρυτικής έλξης. Αυτό που παρατήρησε το PAMELA, και επιβεβαιώθηκε πρόσφατα από το Fermi, ήταν μια απότομη αύξηση του αριθμού των ποζιτρονίων που απλώνονται σε όλο το Σύμπαν. Τα ποζιτρόνια είναι θετικά φορτισμένα ηλεκτρόνια, δηλαδή η αντιύλη τους. Αυτό είναι σημαντικό διότι η ιταλική ομάδα αυτά τα ποζιτρόνια τα ερμήνευσε ως το προϊόν μιας σύγκρουσης μεταξύ δύο σωματιδίων της σκοτεινής ύλης. Μια τέτοια αλληλεπίδραση θα πρέπει να παράγει θεωρητικά ένα ηλεκτρόνιο και ένα ποζιτρόνιο. Μελετώντας την ενέργεια του ποζιτρονίου, θα μπορούσαμε να κάνουμε τη μελέτη της αρχικής μάζας των σωματιδίων. Η ανακάλυψη της μάζας των σωματιδίων της σκοτεινής ύλης είναι όπως καταλαβαίνουμε εξαιρετικά σημαντική για τη σωματιδιακή φυσική. Οι προσπάθειες που πραγματοποιούνται σήμερα με σκοπό να ξεκαθαρίσει αυτό το μυστήριο, έχει μέχρι στιγμής αποτύχει παρά τις καλύτερες προθέσεις των ερευνητών. Η ερμηνεία από το Fermi των δεδομένων είναι ότι η παρουσία των ποζιτρονίων στο σύμπαν, με την εξαιρετικά μεγάλη ενέργεια, είναι ενδεικτικό μιας ευρύτερης τάσης στο φάσμα της κοσμικής ακτινοβολίας. Με άλλα λόγια, ενδέχεται να υπάρχουν ποζιτρόνια τόσο ενεργητικά που ακόμη και το Fermi δεν μπορεί να τα εντοπίσει όλα. Σε αυτό το σημείο, η επιστημονική κοινότητα ελπίζει ότι το όργανο Άλφα Μαγνητικό Φασματόμετρο (AMS), το οποίο παραδόθηκε στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό τον περασμένο Μάιο μπορεί να συμπράξει σε αυτή ακριβώς την έρευνα, αναφέρουν οι επιστήμονες. Οι φυσικοί ελπίζουν τώρα να χρησιμοποιήσουν τα στοιχεία των δορυφόρων για την αντιύλη για να δουν αν η σκοτεινή ύλη είναι τα WIMP’s (ασθενώς αλληλεπιδρώσα σωματίδια με μάζα). Πηγή: SoftPedia

Mικρές ειδήσεις. Τα διαστημικά σκουπίδια απειλούν το ΔΔΣ. Το πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού θα αναγκαστεί σήμερα να κρυφτεί μέσα στο συζευγμένο με το Σταθμό διαστημόπλοιο Σογιούζ λόγω του πλησιάσματος διαστημικών σκουπιδιών. Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι κοντά στις 12 το μεσημέρι ώρα Μόσχας δίπλα από το Σταθμό θα πετάξει ένα κομμάτι 10 εκατοστών του κινέζικου μετεωρολογικού δορυφόρου που είχε συντριβεί το 2007 κατά τις δοκιμές του κινέζικου αντιδορυφορικού όπλου. Αν οι εξακριβωμένοι υπολογισμοί δείξουν ότι το τεμάχιο του δορυφόρου θα πετάξει πολύ κοντά στο ΔΔΣ, τότε τα μέλη του πληρώματος μισή ώρα πριν την προσέγγιση του Σταθμού με το τεμάχιο, θα κλείσουν τους καθέκτες ανάμεσα στα μόντουλ και θα κρυφτούν στο διαστημόπλοιο Σογιουζ. Η τελευταία προσπάθεια σύνδεσης με το Phobos-Grunt. Οι ευρωπαίοι ειδικοί θα επιχειρήσουν τη νύχτα προς τα ξημερώματα της Τετάρτης την τελευταία προσπάθεια σύνδεσης με το Phobos-Grunt από τους σταθμούς διαστημικής επικοινωνίας στη Νότια Αμερική, την Αυστραλία και τις Καναρίους νήσους. Η σχετική είδηση ανακοινώθηκε από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος. Ο διαπλανητικός σταθμός Phobos-Grunt, που προορίζεται για τη μεταφορά δειγμάτων εδάφους από το δορυφόρο του Άρη, είχε εκτοξευτεί από το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ τη νύχτα προς τα ξημερώματα της 9ης Νοεμβρίου. Εξαιτίας βλάβης του κινητήρα, ο οποίος έπρεπε να μεταφέρει τη συσκευή σε τροχιά πτήσης προς τον Άρη, ο δορυφόρος έμεινε σε περίγεια τροχιά. Όλες οι προσπάθειες σύνδεσης με το δορυφόρο ως σήμερα απέβηκαν άκαρπες. Τελευταια είδηση!!! Επαφή με το ρωσικό διαστημικό σκάφος Phobos-Grunt είχε σταθμός παρατήρησης της ESA στο Περθ της Αυστραλίας το βράδυ της Τρίτης. Πρόκειται για το πρώτο σήμα που ελήφθη από επίγεια εγκατάσταση από την εκτόξευση της ρωσικής αποστολής προς τον Άρη, στις 8 Νοεμβρίου. Η ESA συνεργάζεται με Ρώσους μηχανικούς προκειμένου να βρεθεί τρόπος διατήρησης της επικοινωνίας με το σκάφος.

Γεννήτρια πλουτωνίου θα τροφοδοτεί το ρομπότ που αναχωρεί για Άρη. Το Curiosity, το ογκώδες τροχοφόρο ρομπότ που εκτοξεύεται στα τέλη Νοεμβρίου, προκειμένου να εξετάσει αν ο Άρης ήταν κάποτε φιλόξενος για τη ζωή, http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231121617 θα αντλεί θερμότητα και ηλεκτρική ενέργεια από μια θερμοηλεκτρική γεννήτρια πλουτωνίου, σχεδιασμένη να λειτουργεί για χρόνια στο ψυχρό, ερημικό περιβάλλον. Οι «πυρηνικές μπαταρίες» αυτού του είδους χρησιμοποιούνται εδώ και 40 χρόνια σε διαπλανητικές αποστολές, ποτέ όμως δεν είχαν φτάσει στην επιφάνεια του Άρη -οι δύο προηγούμενες γενιές ρομποτικών αποστολών στον Κόκκινο Πλανήτη βασίζονταν σε ηλιακούς συλλέκτες. Η ηλιακή ενέργεια επιβάλλει όμως πολλούς περιορισμούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Spirit, το ρομπότ που απεβίωσε φέτος στην αρειανή έρημο από το ψύχος και την έλλειψη ενέργειας. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231110297 Είχε ξεπεράσει κατά επτά χρόνια την εγγύησή του, πλέον όμως οι σκονισμένοι συλλέκτες του αδυνατούσαν να αξιοποιήσουν την ασθενική λιακάδα. Το ευτύχημα ήταν ότι το πανομοιότυπο ρομπότ Opportunity κατάφερε να αντέξει τους σκοτεινούς χειμώνες και συνεχίζει την εξερεύνηση. Το Curiosity, όμως, που έχει μέγεθος τζιπ, θα έχει και πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις. Η θερμοηλεκτρική γεννήτρια πλουτωνίου «μας επιτρέπει να πάμε οπουδήποτε θέλουμε πάνω στον πλανήτη, αντί να περιοριζόμαστε στις περιοχές που έχουν ηλιακό φως και να βάζουμε το ρομπότ για ύπνο το βράδυ» εξηγεί ο Στίβεν Τζόνσον, υπεύθυνος για την ανάπτυξη και τις δοκιμές της γεννήτριας στο Εθνικό Εργαστήριο του Άινταχο. Ισχύς και ασφάλεια. Βαθιά μέσα στην καρδιά του Curiosity, η πυρηνική μπαταρία του περιέχει 4,8 κιλά διοξειδίου του πλουτωνίου σε κεραμική μορφή. Μοιρασμένο σε οκτώ επιμέρους κυλίνδρους, το πλουτώνιο υφίσταται αυθόρμητα πυρηνική διάσπαση, απελευθερώνοντας μεγάλα ποσά θερμότητας. Η θερμότητα αυτή κυκλοφορεί μέσα στα συστήματα του ρομπότ μέσω ενός ειδικού υγρού που αντλείται μέσα στη γεννήτρια. Εκτός από θερμότητα, η γεννήτρια παράγει και ηλεκτρικό ρεύμα με τη βοήθεια θερμοστοιχείων, τα οποία δημιουργούν ηλεκτρική τάση εκμεταλλευόμενα τη διαφορά θερμοκρασίας ανάμεσα στο πλουτώνιο και την παγωμένη ατμόσφαιρα του Άρη. Η ισχύς της πυρηνικής μπαταρίας είναι περίπου 110 Watt. Το πλουτώνιο είναι βέβαια επικίνδυνο υλικό, σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να προκαλέσει πυρηνική έκρηξη. Θα παραμένει εξάλλου προστατευμένο μέσα σε προστατευτικά φύλλα ιριδίου, γραφίτη και άλλων ανθεκτικών υλικών. Η NASA διαβεβαιώνει μάλιστα ότι, ακόμα και σε περίπτωση ατυχήματος κατά την εκτόξευση, η πιθανότητα διαρροής του ραδιενεργού υλικού στην ατμόσφαιρα θα ήταν μόνο μία στις δέκα. Για κάθε ενδεχόμενο πάντως, θα βρίσκεται σε επαγρύπνηση το Κέντρο Ραδιολογικού Ελέγχου στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ. http://www.nasa.gov/pdf/604332main_APP%20MSL%20Launch%20Nuclear%20Safety%20FS%203-2-11.pdf Η χρήση ραδιενεργών υλικών σε διαστημικές αποστολές είχε παλαιότερα προκαλέσει αντιδράσεις στις ΗΠΑ, έχει όμως άψογο ιστορικό ασφάλειας και αποδεδειγμένα πλεονεκτήματα: Οι θερμοηλεκτρικές γεννήτριες των αποστολών Voyager της δεκαετίας του 1970 συνεχίζουν ακόμα να λειτουργούν, επιτρέποντας στα ιστορικά σκάφη να επικοινωνούν ακόμα με τη Γη από τις παρυφές του Ηλιακού Συστήματος H εκτόξευση του Curiosity, που κόστισε http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231077059 γύρω στα 2,5 δισ. δολάρια, προγραμματίζεται για το Σάββατο 26 Νοεμβρίου.

Φίλε Μάκη. Θα επαναφέρω ενα σχόλιο που εκανα σε μια δημοσίευση μου για τον επιταχυντής του CERN. http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=9954&start=165 Σχόλιο:Πιστευω οτι ειμαστε στο κατώφλι μιας νεας εκρηξης στην Φυσικη και στις γνώσεις μας για το Σύμπαν και αυτό χαρις στην εκρηξη των τεχνολογικών κατασκευων μας, της πληροφορικής(σχετικά και στις δημοσιεύσεις Κβαντικοί Υπολογιστές) http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=13757 αλλα κυρίως απο το οτι πια η γνώση διαχέεται σε ολο τον πλανήτη και εκατομμύρια μυαλα σκέφτονται,ψάχνουν,συζητούν και προσπαθούν για το αύριο.

Το Σογιούζ προσεδαφίστηκε στο Καζακστάν. Το πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού επέστρεψε στη Γη με το "Soyuz TMA-02M» στις 06:25, ώρα Μόσχας και έκανε μια ομαλή προσγείωση σε μια προκαθορισμένη περιοχή βόρεια του Arkalyk στο Καζακστάν. Όλες οι εργασίες σχετικά με την κάθοδο από την τροχιά του, εγιναν κανονικά. Ο Ρώσος κοσμοναύτης Σεργκέι Volkov και ο αστροναύτης της NASA Michael Fossum και ο Ιαπωνας αστροναύτης Satoshi Furukawa ολοκλήρωσαν την πτήση τους στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) και το πρόγραμμα MKS-28/29. Στον σταθμό συνέχιζουν να εργάζονται το τριακοστό τμημα της Αποστολής του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS-30): οι Ρωσοι κοσμοναύτες Ανατόλι Ivanishin και Anton Shkaplerov και ο αστροναύτης της NASA Ντάνιελ Burbank. http://www.tovima.gr/webtv/#274276

Πέντε χρόνια στον Άρη σε 3 λεπτά. Το Spirit ήταν το ένα από τα δύο τζιπάκια που η ΝΑΣΑ έστειλε στον Άρη τον Ιανουάριο του 2004, με προοπτική να δουλέψουν ως ιχνηλάτες της για τουλάχιστον τρεις μήνες. Το τζιπάκι που κατέβηκε στον κόκκινο πλανήτη εξερεύνησε κομμάτια του και έστειλε πίσω δεδομένα και ενδείξεις για νερό και ζέστη στο παρελθόν του. Εργάστηκε φιλότιμα μέχρι τον Μάιο του 2009, όταν χάλασε ένας από τους έξι τροχούς του. Το ρομπότ παγιδεύτηκε τότε στην άμμο και απέτυχε να στρέψει τους συλλέκτες του προς τον ήλιο. Χωρίς επαρκή ενέργεια για να συνεχίσει την λειτουργία του τέθηκε σε κατάσταση αναμονής μέχρι να επιστρέψει η λιακάδα. Η μεγάλη περιπέτεια του τηλεκατευθυνόμενου Spirit έφτασε στο τέλος στις 25 Μαΐου 2011, όταν οι μηχανικοί της υπηρεσίας μελετώντας κάθε στοιχείο και πιθανότητα κατέληξαν πως το όχημα "χάθηκε εν υπηρεσία".

Mικρές ειδήσεις. Στον αέρα το διαδικτυακό πρόγραμμα της ESA ‘Earth from Space’ Aνακαλύψτε περισσότερα για τη Γη μέσα από μία επιλογή από σκηνές μοναδικής ομορφιάς από τον υπέροχο πλανήτη μας. Κάθε Παρασκευή, στις 11.00 ώρα Ελλάδος η ESA θα μας ξεναγεί από το ύψος των 800 χιλιομέτρων όπου πετούν δορυφόροι παρατήρησης της Γης. Η εκπληκτική θέα της Γης από ψηλά και εικόνες από κάθε γωνιά της θα συνοδεύονται από ενδιαφέρουσα δεδομένα και λεπτομέρειες πέρα από τα συνηθισμένα. Στις πρώτες μεταδόσεις του προγράμματος ‘Earth from Space’, η Kelsea Brennan-Wessels θα παρουσιάσει μέσα από καταπληκτικές λήψεις το μεγαλείο της φύσης, αλλά και εξαιρετικά επιτεύγματα της ανθρώπινης αρχιτεκτονικής, εικόνες από ένα υποβρύχιο ηφαίστειο ανοιχτά από τις ακτές των Κανάριων Νησιών και την πλωτή πολιτεία της Βενετίας. Το νέο διαδικτυακό πρόγραμμα της ESA θα συμπληρώσει την επιτυχημένη σειρά δορυφορικών εικόνων που δημοσιεύονται αδιάκοπα από το 2004 κάθε Παρασκευή στην σελίδα της ESA που είναι αφιερωμένη στην Παρατήρηση της Γης. Οι επόμενες μεταδόσεις θα προσφέρουν πληροφορίες για τις διαστημικές αποστολές της ESA και θα συμπεριλαμβάνουν ακόμα συνεντεύξεις με ειδικούς πάνω σε θέματα όπως τις κλιματικές αλλαγές στον πλανήτη Γη. Μπορείτε να παρακολουθήσετε το πρόγραμμα ‘Earth from Space’ από το διαδικτυακό κανάλι της ESA, http://multimedia.esa.int/Live ή διαφορετικά μέσα από το ESA app http://itunes.apple.com/us/app/esa-european-space-agency/id441518639?mt=8 στο κινητό σας τηλέφωνο. Το Shenzhou-8 επέστρεψε στη Γη. Το κινέζικο μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο Shenzhou-8 (Σενζού-, που εκτοξεύτηκε την 1η Νοεμβρίου, πραγματοποίησε δυό φορές σύζευξη με το μόντουλ-εργαστήριο Tyangun-1 (Τιανγκούν-1) σε διαστημική τροχιά και προσεδαφίστηκε στην Εσωτερική Μογγολία. Το Tyangun-1, που εκτοξεύτηκε στις 29 Σεπτεμβρίου είναι το πρότυπο του μελλοντικού Διαστημικού Σταθμού. Προς το Tyangun-1 προβλέπεται να σταλούν ακόμα δύο μη επανδρωμένα διαστημόπλοια και μετά θα εκτοξευτούν δύο μοντελα-εργαστήρια. Με αυτό τον τρόπο προβλέπεται να δημιουργηθεί ως το 2020 κατοικημένος Διαστημικός Σταθμός. Είναι άγνωστο που βρίσκεται ο “Phobos-Grunt”. Ο αυτόματος διαπλανητικός σταθμός Phobos-Grunt μπορούσε να μετατραπεί σε «διαστημικό ταξιδιώτη» και να εξαφανιστεί στα βάθη του Ηλιακού Συστήματος. Τη σχετική δήλωση έκανε την Παρασκευή στο Ιντερφάξ πηγή στον πυραυλο-διαστημικό κλάδο, τονίζοντας ότι το «Περιστρεφόμενο σε περίγεια τροχιά αντικείμενο δεν μπορεί να ταυτοποιηθεί με ακρίβεια – μπορεί να είναι τόσο διαπλανητικός σταθμός, όσο και ο κινητήρας του με το ντεπόζητο καυσίμων, τα οποία ο σταθμός Phobos-Grunt έπρεπε να απορρίψει μετά το πέρασμα σε τροχιά πτήσης προς τον Άρη. Οποιεσδήποτε πληροφορίες σχετικά με το που βρίσκεται ο αυτόματος σταθμός Phobos-Grunt δεν υπάρχουν, γιατί οι επίγειοι σταθμοί από τη μέρα εκτόξευσης – 9η Νοεμβρίου, δεν πήραν από αυτόν οποιεσδήποτε τηλεμετρικές πληροφορίες. Μετακόμισε στη Ζώνη των Αστεροειδών ο άσωτος αδελφός - κομήτης της Γης. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο άσωτος αδερφός της Γης. Ο αστεροειδής Λουτησία, που έχει διάμετρο περίπου 100 χιλιόμετρα, δημιουργήθηκε από το ίδιο υλικό που σχηματίστηκε η Γη, η Αφροδίτη και ο Ερμής, την ίδια εποχή και στο ίδιο σημείο, δηλαδή την εσώτερη περιοχή του ηλιακού μας συστήματος. Αστρονόμοι από πανεπιστήμια της Γαλλίας και της Βόρειας Αμερικής μελέτησαν επισταμένως τον ασυνήθιστο αστεροειδή με τη βοήθεια διαστημικών τηλεσκοπίων. Τα αποτελέσματα της χημικής του σύστασης τα συνέκριναν με τη χημική σύσταση άλλων μετεωριτών που είχαν κατά καιρούς πέσει στη Γη και διαπίστωσαν ότι ταίριαζαν με ένα μόνο είδος μετεωριτών που αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από υλικά που λέγονται ενστατίτες και χονδρίτες. Τα υλικά αυτά θεωρείται ότι προέρχονται από την αρχή δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος. Σχηματίστηκαν κοντά στον ήλιο και αποτελεσαν τον δομικό λίθο σχηματισμού βραχωδών πλανητών όπως η Γη. Η Λουτησία φαίνεται πώς δεν σχηματίστηκε στη μακρινή Ζώνη των Αστεροειδών που βρίσκεται σήμερα αλλά κοντά στον ήλιο όπως και ο πλανήτης μας. Το θέμα είναι πώς η Λουτησία βρέθηκε τόσο μακριά στη Ζώνη Αστεροειδών τη στιγμή που σχηματίστηκε στην ίδια περιοχή με τη Γη, αναρωτιέται ο επικεφαλής των ειδικών Πιερ Βερνάτζα από το Ευρωπαϊκό Νότιο Αστεροσκοπείο. Οι αστρονόμοι εκτιμούν ότι ποσοστό μικρότερο του 2% από τα ουράνια σώματα που υπήρχαν στην περιοχή που δημιουργήθηκε η Γη κατέληξαν στη Ζώνη των Αστεροειδών. Τα περισσότερα ενσωματώθηκαν ύστερα από μερικά εκατομμύρια χρόνια στους νεογέννητους πλανήτες. Κάποια όμως από τα μεγαλύτερα, με διάμετρο άνω των 100 χιλιομέτρων όπως η Λουσητία, φαίνεται πως υπέστησαν δραματική αλλαγή στην τροχιά τους όταν πέρασαν κοντά από κάποιον πλανήτη.

Kατι ομορφο για την Γη και τον Αρη. Κυλάει ο χρόνος το ίδιο γρήγορα στη Γη και στον Άρη; Στην κλασσική θεωρία ο χρόνος όπως και ο χώρος θεωρούνταν απόλυτος. Πριν λοιπόν από τη δημοσίευση της Θεωρίας της Σχετικότητας, η απάντηση θα ήταν κατηγορηματική: ο χρόνος κυλάει εξίσου γρήγορα και στους δύο πλανήτες. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά, γιατί –σύμφωνα με την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας– ο ρυθμός με τον οποίο «τρέχει» ένα ρολόι εξαρτάται από το βαρυτικό πεδίο μέσα στο οποίο βρίσκεται, όπως επίσης και από την απόστασή του από τη συσσώρευση ύλης η οποία προκαλεί το πεδίο. Έτσι, όσο ισχυρότερο είναι ένα πεδίο τόσο πιο αργό είναι το ρολόι. Υπάρχουν τρεις αιτίες που ένα ρολόι στη Γη χάνει ως προς ένα ρολόι στον Άρη: 1ον γιατί η Γη έχει μεγαλύτερη μάζα από του Άρη και συνεπώς το βαρυτικό της πεδίο είναι ισχυρότερο 2ον γιατί η Γη είναι πιο κοντά στον Ήλιο (και προστίθεται το βαρυτικό πεδίο του) και 3ον γιατί η Γη περιστρέφεται πιο γρήγορα από τον Άρη Έτσι, λόγω της μάζας της το ρολόι στη Γη χάνει 0,017 δευτερόλεπτα ανά γήινο έτος σε σχέση με τον Άρη. Λόγω της εγγύτητας της προς τον Ήλιο, το ρολόι χάνει επιπλέον 0,106 δευτερόλεπτα το χρόνο Τέλος, σύμφωνα πάντα με την θεωρία του Αϊνστάιν, το ρολόι χάνει άλλα 0,054 δευτερόλεπτα το χρόνο λόγω πιο γρήγορης περιστροφής. Επομένως, ένα ρολόι στη Γη χάνει 0,177 δευτερόλεπτα κάθε γήινο έτος σε σχέση με ένα ρολόι στον Άρη. Αν, δηλαδή, φανταστούμε έναν αστροναύτη που επιστρέφει στη Γη από τον Άρη μετά από πενήντα χρόνια, αυτός θα είναι κατά εννέα δευτερόλεπτα μεγαλύτερος σε ηλικία από τους υπόλοιπους ανθρώπους εδώ στη Γη, γιατί το ρολόι τους τρέχει πιο γράγορα.

Σουπερνόβα φωτίζει το μυστήριο της σκοτεινής ενέργειας (Ή μήπως όχι. Οι υπερκαινοφανείς έχουν βοηθήσει τους αστρονόμους να ανακαλύψουν ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της επιστήμης, ενεργώντας σαν μια μηχανή του χρόνου για να μας βοηθήσουν στο να καταλάβουμε γιατί το σύμπαν επεκτείνεται με ένα επιταχυνόμενο ρυθμό, σύμφωνα με τον Robert Kirshner του Κέντρου Αστροφυσικής στο Harvard.. «Δεν καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό. Πραγματικά δεν έχουμε καταλάβει σε βάθος την σκοτεινή ενέργεια που προκαλεί την επιταχυνόμενη διαστολή» λέει ο Robert Kirshner. Ωστόσο, αποτελεί μία από τις σημαντικότερες δυνάμεις στον κόσμο, δεδομένης της ικανότητάς της να τεντώνει τον χώρο, οπότε οι γαλαξίες αναγκάζονται να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο με επιταχυνόμενο ρυθμό. Οι υπερκαινοφανείς χρησιμοποιήθηκαν από τους αστρονόμους ως κοσμικοί φάροι που μπορούν να δώσουν πληροφορίες σχετικά με την απόσταση και το χρόνο. "Μπορούμε να δούμε στο παρελθόν με ένα είδος μηχανής του χρόνου», τονίζει. Η μελέτη τους μας έδωσε για πρώτη φορά την πληροφορία ότι η λάμψη των σουπερνόβα τύπου Ia ήταν πιο αδύνατη από αυτή που περιμέναμε. Τι σήμαινε αυτό; Ότι επιταχύνονταν γρηγορότερα από ότι θα έπρεπε. "Βρήκαμε το σουπερνόβα να ήταν λίγο πιο μακριά από ό, τι περιμέναμε», εξήγησε. Μελέτες από τότε έπεισαν τους επιστήμονες ότι τα αποτελέσματα είναι πραγματικά: ένα είδος «αντι-βαρύτητας" αναγκάζει το σύμπαν να διαστέλλεται. Η πρόκληση τώρα είναι να καταλάβουμε την δύναμη που είναι υπεύθυνη για αυτό. Όμως, αρκετοί από κορυφαίους κοσμολόγους του κόσμου πιστεύουν ότι είμαστε σε ένα από τα πολλά σύμπαντα και ότι μπορεί να υπάρχει άλλη μια ένδειξη για μια πιο ριζοσπαστική ιδέα για το μυστήριο της σκοτεινής ενέργειας. Μέχρι τώρα, όπως γνωρίζουμε, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι υφίστανται και άλλα σύμπαντα εκεί έξω. Ορισμένες εκδόσεις αυτής της θεωρίας δείχνουν ότι υπάρχει τουλάχιστον άλλο ένα σύμπαν πολύ κοντά στο δικό μας, αλλά ίσως μας χωρίζει μία βράνη σε μια απόσταση μόλις ένα χιλιοστό, το οποίο, αν αληθεύει, θα μπορούσε να είναι ανιχνεύσιμο από κάποια ενέργεια ή δυνάμεις καθώς η βαρύτητα διαρρέει μέσω μιας κρυμμένης διάστασης. Στην πραγματικότητα, όπως προβλέπεται από τους θεωρητικούς της βράνης, αυτή η «διαρροή» θα μπορούσε να είναι υπεύθυνη για την παραγωγή της σκοτεινής ενέργειας από ένα παράλληλο σύμπαν, που η επιρροή της γίνεται αισθητή στο δικό μας σύμπαν μέσω της βαρυτικής έλξης του. Πιο συναρπαστικό από την ανακάλυψη του μποζονίου Higgs, που δίνει μάζα στα σωματίδια της ύλης, θα μπορούσε να είναι η πιθανή δημιουργία μικροσκοπικών μαύρων οπών μεγέθους σωματιδίου. Πραγματικά δεδομένα από τα πειράματα αυτά θα ξαναγράψουν τον θεωρητικό Οδηγό προς το Κβαντικό Σύμπαν. Σύμφωνα με την τρέχουσα θεωρία της φυσικής αυτές τις νανο-μαύρες τρύπες δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν στα επίπεδα ενέργειας του επιταχυντή LHC που είναι ικανός να παράγει. Θα μπορούσαν να δημιουργηθούν μόνο εάν υπάρχει στην πραγματικότητα ένα παράλληλο σύμπαν, παρέχοντας την επιπλέον βαρύτητα που απαιτείται για τη δημιουργία αυτών των νανο μαύρων οπών. Πηγή: Daily Galaxy

Ο Stephen Hawking είχε δίκιο! Η γαλαξιακή πηγή ακτίνων-Χ Cygnus X-1 έχει μια μαύρη τρύπα στο κέντρο της. Πριν από 30 χρόνια, με βάση τα στοιχεία που ήταν τότε διαθέσιμα, ο Stephen Hawking πρότεινε ότι η γαλαξιακή πηγή ακτίνων-Χ Cygnus X-1 είχε μια μαύρη τρύπα στον πυρήνα της. Από τότε, οι αστροφυσικοί πίστευαν ότι έκανε λάθος, αλλά μια νέα μελέτη τώρα δείχνει τελικά το αντίθετο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η ομάδα που διεξήγαγε την έρευνα, στο Κέντρο Αστροφυσικής του Harvard (CfA), επίσης, κατάφερε να αποκαλύψει κάποια από την αρχαία ιστορία αυτού του αντικειμένου. Έδειξαν λοιπόν πώς εμφανίστηκε, πώς αναπτύχθηκε και τελικά πώς έφτασε στο σημερινό του μέγεθος. Οι επιστήμονες έχουν επίσης ακριβείς τιμές τόσο του σπιν όσο και της μάζας του αντικειμένου, καθώς και την απόστασή του από τον πλανήτη μας. Ως εκ τούτου, η εδώ και 30 χρόνια πρόταση του Hawking αποδεικνύεται ότι είναι σωστή, λένε οι αστρονόμοι. Η συζήτηση ως προς τη φύση του αντικειμένου που βρίσκεται στο Cygnus X-1 είχε ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό, αλλά κανείς (και από τους αντιπάλους και από τους υποστηρικτές της ιδέας), δεν ήταν σε θέση να προσφέρει συγκεκριμένες αποδείξεις που να στηρίζουν την άποψή τους, μέχρι τώρα . Η ερευνητική ομάδα του CfA χρησιμοποίησε μια σειρά από ραδιοφωνικά, οπτικά και ακτίνων X παρατηρητήρια των για να αυξήσει τα δεδομένα που έχουν συγκεντρωθεί από τηλεσκόπιο Chandra X-ray της NASA. Αυτή η προσέγγιση τους επέτρεψε να ανακατασκευάσουν τη γέννηση και την αρχική περίοδο της μαύρης τρύπας, η οποία καθιστά το αντικείμενο Cygnus X-1 ένα από τα λίγα αντικείμενα για τα οποία ήταν δυνατό να γίνει. «Η νέα αυτή πληροφορία μας δίνει ισχυρές αποδείξεις για το πώς γεννήθηκε η μαύρη τρύπα, ζυγίζει και το πόσο γρήγορα στρέφεται. Αυτό βεβαίως είναι συναρπαστικό, επειδή δεν γνωρίζουμε πολλά για τη γέννηση των μαύρων οπών, λέει ο αστρονόμος και συγγραφέας της μελέτης Mark Reid. Η έρευνά του δημοσιεύεται στο Astrophysical Journal. Φαίνεται πλέον ότι το Cygnus X-1 είναι στην πραγματικότητα ένα μέλος ενός διπλού συστήματος, καθώς συνοδεύεται από ένα τεράστιο μπλε άστρο, με τη μελανή οπή να συσσωρεύει συνεχώς μάζα από τον συνοδό του "Γνωρίζουμε τώρα ότι το αντικείμενο Cygnus X-1 είναι ένα από τις πιο βαριές αστρικές μαύρες τρύπες στο γαλαξία. Και, περιστρέφεται πιο γρήγορα από οποιαδήποτε μαύρη τρύπα που έχουμε δει ποτέ, "υποστηρίζουν οι ερευνητές. Με τα στοιχεία, στα οποία οι αστρονόμοι είχαν πρόσβαση, τους επέτρεψαν να διεξάγουν μετρήσεις με μια πρωτοφανή ακρίβεια. Εκτιμάται τώρα ότι το νεκρό άστρο με τη μεγάλη μάζα από το οποίο γεννήθηκε η μαύρη τρύπα ήταν στην πραγματικότητα κάπου 100 φορές βαρύτερο από τον Ήλιο. Οι ειδικοί λένε ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν είχε εκραγεί σε σουπερνόβα, όταν κατέρρευσε, αλλά μάλλον το έκανε κάτω από τις επιδράσεις των ακραίων ηλιακών ανέμων. "Είναι εκπληκτικό ότι έχουμε μια πλήρη περιγραφή αυτού του αντικείμενο που έχει μέγεθος σαν ένας αστεροειδής, χιλιάδες έτη φωτός μακριά μας. Αυτό σημαίνει πως οι αστρονόμοι έχουν μια πιο πλήρη κατανόηση αυτής της μαύρης τρύπας από οποιαδήποτε άλλη στον γαλαξία μας”, καταλήγει ο Mark Reid. Πηγή: SoftPedia Στην φωτογραφία η μαύρη τρύπα Cygnus X-1 να συσσωρεύει μάζα από ένα συνοδό μπλε άστρο

Το χρονικό μιας τερατώδους θύελλας στον Κρόνο. Η πρώτη ανωμαλία που κατέγραψε το διαστημικό σκάφος Cassini ήταν μια μικρή, δυσδιάκριτη κηλίδα στην πυκνή ατμόσφαιρα του Κρόνου. Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, η μικροσκοπική δίνη εξελίχθηκε σε παγκόσμια καταιγίδα, η οποία τύλιξε τον πλανήτη για σχεδόν ένα χρόνο. Όπως ο μεγάλος ξάδελφός του ο Δίας, ο Κρόνος είναι στην πραγματικότητα ένας βίαιος κόσμος. Οι χρωματιστές, σχεδόν στατικές ζώνες που διακρίνονται στην ατμόσφαιρά του είναι στην πραγματικότητα ρεύματα αερίων που κινούνται με ταχύτητα 600 χιλιομέτρων την ώρα. Κάθε 20 με 30 χρόνια, όμως, γιγάντιες καταιγίδες αναστατώνουν αυτές τις ζώνες και σχηματίζουν χρωματιστούς στρόβιλους σε μεγάλο μέρος του πλανήτη. H εξέλιξη της καταιγίδας από τον Δεκέμβριο του 2010 μέχρι τον Αύγουστο του 2011. Στον Δία, μια καταιγίδα μεγαλύτερη σε μέγεθος από τη Γη, που έχει γίνει γνωστή ως η «Μεγάλη Ερυθρή Κηλίδα», μαίνεται χωρίς διακοπή εδώ και αιώνες. Στον Κρόνο, όμως, οι ατμοσφαιρικές διαταραχές αυτού του είδους είναι συνήθως πιο βραχύβιες. Η τελευταία καταιγίδα που κατέγραψε το Cassini, η αποστολή της NASA που μελετά το σύστημα του Κρόνου από το 2004, είχε ασυνήθιστα μεγάλη διάρκεια, αφού η ενεργή της περίοδος κράτησε 200 μέρες, μέχρι τα τέλη Ιουνίου. Μάλιστα τα ταραγμένα σύννεφα που σχημάτισε παραμένουν ορατά στα μέσα Νοεμβρίου. Η καταιγίδα εμφανίστηκε πέρυσι το Δεκέμβριο, περίπου στο μέσο του βόρειου ημισφαίριου, και σταδιακά επεκτάθηκε προς τα νότια σε μια απόσταση 15.000 χιλιομέτρων. Έκανε τελικά τον γύρο του πλανήτη καταπίνοντας μια έκταση 5 δισεκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων. «Η καταιγίδα αυτή είναι ένα εντελώς διαφορετικό είδος τέρατος σε σχέση με όσα είχαμε δει προηγουμένως με το Cassini» σχολίασε ο Κούνιο Σαγιανάγκι, μέλος της ομάδας επεξεργασίας των εικόνων του Cassini στο Πανεπιστήμιο της Καλιφορνια στο Λος Άντζελες. «Το γεγονός ότι αυτού του είδος τα ξεσπάσματα είναι περιοδικά, και εμφανίζονται στον Κρόνο κάθε 20 με 30 χρόνια, μάς λέει κάτι για το εσωτερικό του πλανήτη, αλλά είναι κάτι που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει» παραδέχεται. «Η καταιγίδα στον Κρόνο μοιάζει περισσότερο με ηφαίστειο παρά με καιρικό σύστημα» προσθέτει ο Άντριου Ίνγκερσολ, μέλος μιας δεύτερης ομάδας απεικόνισης στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια. «Η πίεση συνεχίζει να αυξάνεται για πολλά χρόνια πριν ξεσπάσει η καταιγίδα» επισημαίνει.

Η στιγμή της αλήθειας για το μποζόνιο Higgs πλησιάζει στον LHC. Οι βασανιστικοί υπαινιγμοί για την ύπαρξη του μποζονίου Higgs θα επιβεβαιωθεί ή θα αποκλειστεί στον LHC κατά τους προσεχείς μήνες, λένε τώρα οι ερευνητές. Το μποζόνιο Higgs ως γνωστόν προβλέπεται από μια θεωρία που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960 από έξι φυσικούς, συμπεριλαμβανομένου και του Peter Higgs που έδωσε το όνομα του στο μποζόνιο. Οι φυσικοί στο Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων είναι πεπεισμένοι ότι είναι ακόμη πιο κοντά στην απάντηση ενός από τα πιο βαθιά ερωτήματα στη φυσική σωματιδίων: υπάρχει το μποζόνιο Higgs; Μιλώντας σε ένα συνέδριο στο Παρίσι οι ερευνητές ανέφεραν ότι έχουν στενέψει πολύ τα όρια της μάζας που μπορεί να έχει το φευγαλέο σωματίδιο Higgs. Τα τελευταία αποτελέσματα περιλαμβάνουν ορισμένες ενδείξεις ότι το σωματίδιο θα μπορούσε να παραμονεύει στο ελαφρύτερο όριο του φάσματος των μαζών, όμως κρίνεται απαραίτητη η συνέχιση των εργασιών κατά τους επόμενους μήνες, για να επιβεβαιώσουν ή να αποκλείσουν αυτά τα αδύναμα σήματα. Ο επιταχυντής LHC ως γνωστόν βάζει τα πρωτόνια να συγκρούονται με μια ταχύτητα κοντά σε αυτήν του φωτός για να αναδημιουργήσουν στο μικρόκοσμο τις συνθήκες που υπήρχαν ένα μικρό κλάσμα του δευτερολέπτου μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Αυτές οι μικροσκοπικές πύρινες βολίδες είναι συμπυκνωμένη ενέργεια σε πολύ γνωστά μας υποατομικά σωματίδια, αλλά οι επιστήμονες ελπίζουν ότι ανάμεσά τους θα δουν κι άλλα πιο εξωτικά σωματίδια, όπως το μποζόνιο Higgs. Το μποζόνιο συνοδεύει μια θεωρία που ξεπρόβαλλε το 1964 από έξι φυσικούς, συμπεριλαμβανομένου και του Peter Higgs στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Η θεωρία αυτή περιγράφει ένα αόρατο πεδίο που διαποτίζει όλον τον χώρο και προσδίδει μάζα στα θεμελιώδη σωματίδια. Χωρίς το πεδίο αυτό, ή κάτι που να κάνει την ίδια δουλειά, τα στοιχειώδη σωματίδια δεν θα είχαν μάζα και θα κινούνταν πάντα με την ταχύτητα του φωτός. Μιλώντας σε μια συνάντηση Φυσικής στο Παρίσι, ομάδες που εργάζονται σε δύο ανιχνευτές του LHC, τον ATLAS και τον CMS, ανέφεραν ότι είχαν ελέγχξει τα αποτελέσματα που είχαν συγκεντρώσει μέχρι τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους. Τα δύο πειράματα αποκλείουν την απλή έκδοση του μποζονίου Higgs μέσα σε ένα εύρος από τα 141GeV έως τα 476 GeV. Ένα GeV είναι περίπου ισοδύναμο με τη μάζα του πρωτονίου. Το τεράστιο και πολύπλοκο έργο που συνδυάζει τα δεδομένα που συλλέγονται από τους δύο ανιχνευτές, είναι ένα κατόρθωμα που από μόνο του προετοιμάζει το έδαφος για τους φυσικούς ώστε να συνδυάσουν τα αποτελέσματα ολόκληρου του έτους, κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών. “Μόλις θα έχουμε αναλύσει τα στατιστικά στοιχεία του 2011, ο συνδυασμός των δύο πειραμάτων μπορεί να επαναληφθεί", δήλωσε ο Guido Tonelli, εκπρόσωπος για την πειραματική συνεργασία CMS. Ένας πρόγονος του LHC, μια μηχανή που είχε το όνομα Επιταχυντής Ηλεκτρονίων Ποζιτρονίων, είχε αποκλείσει την ύπαρξη του μποζονίου Higgs μέχρι τη μάζα των 114 GeV, αλλά είδαν κάποιους υπαινιγμούς του σωματιδίου, προτού αυτός κλείσει το 2000 για να προετοιμαστεί η κατασκευή του LHC. Υπάρχει δηλαδή ελπίδα η μάζα του να βρίσκεται μεταξύ των 114 GeV έως 141 GeV. Ο Tonelli είπε ότι και οι δύο ανιχνευτές CMS και Altas έχουν μικρά σήματα στην περιοχή αυτή, αλλά κανένα πειστικό σήμα ακόμα. Τα σήματα που αναφέρονται ως "υπερβολικά γεγονότα", θα μπορούσαν να προκληθούν από το μποζόνιο Higgs καθώς αυτό θα διασπάται σε άλλα, πιο οικεία σωματίδια. «Υπάρχει μια ευρεία περιοχή κάτω από τα 140 GeV και σε αυτή την περιοχή υπάρχουν τρεις υποπεριοχές στις οποίες τα υπερβολικά σήματα είναι λίγο πιο έντονα» είπε ο Tonelli. "Μέχρι αυτά να είναι αρκετά ισχυρά ώστε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα, πρέπει να περιμένουμε. Το γεγονός ότι εξακολουθούμε να βλέπουμε αυτήν την υπερβολή, ακόμη και στα νέα δεδομένα, υπαινίσσεται ότι κάτι συμβαίνει εκεί ", πρόσθεσε. Τον Σεπτέμβριο του 2011, οι διευθυντές του CERN ανέθεσαν τη σύνταξη έκθεσης από την επιστημονική επιτροπή, για την πολιτική που θα ακολουθηθεί αν αποτύχουν να βρουν το μποζόνιο Higgs μεταξύ 114 GeV και 600 GeV και πώς να ανακοινώσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο στο κοινό. Η έκθεση αναφέρει ότι «η εύρεση του μποζονίου Higgs, ακριβώς όπως προνοείται στο Καθιερωμένο Μοντέλο, θα ήταν ένας θρίαμβος. Ο αποκλεισμός του θα ήταν μια επανάσταση, απαιτώντας ξαναγραφτούν τα βιβλία." Πηγή: The Guardian

Αμφισβητούνται οι ταχύτερες του φωτός «επιδόσεις» του νετρίνο Νέα μελέτη αμφισβητεί ότι το νετρίνο ταξιδεύει ταχύτερα από το φως. Δεν πρόλαβαν να ανακοινωθούν, στο τέλος της περασμένης εβδομάδας, τα αποτελέσματα των νέων μετρήσεων του πειράματος OPERA, που επιβεβαιώνουν το ανατρεπτικό αρχικό πόρισμα του Σεπτεμβρίου, ότι υπάρχει τελικά -αντίθετα με ό,τι πίστευε ο Αϊνστάιν- κάτι στο σύμπαν που τρέχει πιο γρήγορα από το φως, και έρχεται τώρα μια άλλη διεθνής επιστημονική ομάδα να αμφισβητήσει τον ισχυρισμό ότι το νετρίνο είναι ταχύτερο του φωτός. Οι ερευνητές του πειράματος ICARUS, που επίσης λαμβάνει χώρα στο ίδιο υπόγειο εργαστήριο με το OPERΑ, που λειτουργεί το Ιταλικό Ινστιτούτο Πυρηνικής Φυσικής στο Γκραν Σάσο, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, μελέτησαν τα ίδια εξωτικά υποατομικά σωματίδια και επιμένουν ότι τα πορίσματα των συναδέλφων τους δεν είναι σωστά. Οι αμφισβητίες φυσικοί έκαναν το Σάββατο τη σχετική προδημοσίευση στον ίδιο επιστημονικό διαδικτυακό τόπο (στο arxiv.org) όπου έγινε την Παρασκευή και η επιβεβαίωση των αποτελεσμάτων του πειράματος OPERA. Η ομάδα ICARUS δηλώνει ότι αρνείται την ερμηνεία των μετρήσεων των συναδέλφων τους, πως το νετρίνο είναι ταχύτερο του φωτός. Μεταξύ άλλων, επιχειρηματολογούν ότι αν τα νετρίνο ταξίδευαν έστω και οριακά πιο γρήγορα από το φως, θα είχαν χάσει το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς τους μέχρι να φθάσουν από το CERN (τον τόπο εκπομπής τους) μέχρι τους ανιχνευτές του εργαστηρίου του Γκραν Σάσο. Αντίθετα όμως με αυτή την θεωρητική πρόβλεψη, όπως λένε, τα νετρίνο που έφθασαν στο ιταλικό ινστιτούτο, είχαν την αναμενόμενη ενέργεια που θα αντιστοιχούσε σε σωματίδια που κινούνται απλώς με την ταχύτητα του φωτός. Σύμφωνα με την ειδική θεωρία της σχετικότητας που διατύπωσε ο Αλμπερτ Αϊνστάιν το 1905 και η οποία μέχρι σήμερα παραμένει ένα από τα θεμέλια της σύγχρονης φυσικής, τίποτε στην Φύση δεν είναι σε θέση να ταξιδέψει πιο γρήγορα από το φως. Η οριστική απάντηση στο ερώτημα αν όντως το νετρίνο «σπάει» ένα -θεωρούμενο τουλάχιστον έως τώρα- βασικό συμπαντικό νόμο, θα καθυστερήσει ώσπου άλλα επιστημονικά κέντρα, το Fermilab στις ΗΠΑ και το ΚΕΚ στην Ιαπωνία, που ήδη κάνουν αντίστοιχες μετρήσεις της ταχύτητας του νετρίνο, καταλήξουν στο δικό τους πόρισμα. Μέχρι τότε η διεθνής επιστημονική κοινότητα θα κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα και τα στοιχήματα μεταξύ των φυσικών θα δίνουν και θα παίρνουν. http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_21/11/2011_415628

Το νετρίνο ταξιδεύει ταχύτερα από το φως, σύμφωνα με νέα πειράματα. Νέες μετρήσεις που έκαναν οι Ευρωπαίοι επιστήμονες του πειράματος OPERA, επιβεβαίωσαν το αρχικό ανατρεπτικό πόρισμά τους, που είχε ανακοινωθεί στις 23 Σεπτεμβρίου, αναστατώνοντας τη διεθνή επιστημονική κοινότητα (και κάνοντας τα κόκκαλα του Αϊνστάιν να τρίζουν!). Έτσι, επιμένουν ότι τελικά βρέθηκε στη Φύση κάτι που κινείται ταχύτερα από το φως και αυτό είναι το εξωτικό υποατομικό σωματίδιο νετρίνο, που φαίνεται να ταξιδεύει περίπου 60 νανοδευτερόλεπτα (δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου) πιο γρήγορα από τις ακτίνες του φωτός. Σε ανακοίνωσή του το Ιταλικό Ινστιτούτο Πυρηνικής Φυσικής (INFN), έκανε γνωστό ότι και τα νέα πειράματα «επιβεβαιώνουν μέχρι τώρα τα προηγούμενα αποτελέσματα». Οι νέες μετρήσεις, που έγιναν με νέα μέθοδο, θεωρούμενη πιο ακριβή από την προηγούμενη, κρίθηκαν αναγκαία για να εξαλειφθεί η πιθανότητα του στατιστικού λάθους. Με τη νέα μέθοδο, οι φυσικοί κατέγραψαν τον χρόνο ταξιδιού όχι μίας ολόκληρης δέσμης αλλά επιμέρους σωματιδίων, που στέλνονταν από το CERN και ανιχνεύονταν στο υπόγειο ερευνητικό κέντρο Γκραν Σάσο της Ιταλίας, σε μία απόσταση περίπου 732 χιλιομέτρων μέσω του εσωτερικού της Γης, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, τη βρετανική «Γκάρντιαν», «Science» και το «New Scientist». Από ό,τι φαίνεται όμως, και η νέα μέθοδος μέτρησης -που χρονομέτρησε 20 «αφίξεις» μεμονωμένων σωματιδίων- κατέληξε σε ανάλογο αποτέλεσμα, με περιθώριο σφάλματος της τάξης μόλις των δέκα νανοδευτερολέπτων. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του INFN Φερνάντο Φερόνι, «η θετική έκβαση του (νέου) τεστ μάς δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για το αποτέλεσμα, μολονότι η τελευταία λέξη μπορεί να ειπωθεί μόνο μετά από ανάλογες μετρήσεις που θα γίνουν σε άλλα μέρη του κόσμου». Στη Γαλλία, ο επικεφαλής του Εθνικού Ινστιτούτου Πυρηνικής και Σωματιδιακής Φυσικής του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών (CNRS) Ζακ Μαρτινό δήλωσε ότι «η έρευνα δεν έχει τελειώσει ακόμα». Μεταξύ άλλων, όπως είπε, εξετάζεται ο καλύτερος συγχρονισμός των ρολογιών στο CERN και το Γκραν Σάσο, όχι πλέον μέσω GPS, αλλά μέσω καλωδίου οπτικής ίνας. Εκτός από τους Ευρωπαίους επιστήμονες που αναγνωρίζουν ότι το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό (καθώς θέτει σε αμφιβολία την θεωρία της ειδικής σχετικότητας, ένα από τα θεμέλια της σύγχρονης φυσικής), οι αμερικανοί συνάδελφοί τους εμφανίζονται ακόμα πιο σκεπτικιστές. Το γνωστό εργαστήριο Fermilab ανακοίνωσε ότι το ευρωπαϊκό πείραμα δεν έχει δώσει οριστική απάντηση κατά πόσο το ταξίδι των νετρίνο χρονομετρήθηκε σωστά, καθώς το παραμικρό λάθος μπορεί να αλλοιώσει πλήρως το αποτέλεσμα. Πολλοί επιστήμονες περιμένουν πλέον τις αντίστοιχες μετρήσεις της ταχύτητας των νετρίνο, τις οποίες ήδη διεξάγει το πείραμα MINOS του Fermilab. Παράλληλα, το ευρωπαϊκό πείραμα OPERA θα συνεχίσει και το 2012 την προσπάθειά του για όλο και πιο ακριβείς μετρήσεις. http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_18/11/2011_415336

Τσιπ μιμείται τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αναπαράγει τη δραστηριότητα μιας εγκεφαλικής σύναψης.Ερευνητές του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης ήλθαν ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο ανάπτυξης υπολογιστικών συστημάτων τα οποία θα αναπαράγουν τη δραστηριότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου. Οι επιστήμονες σχεδίασαν ένα τσιπ το οποίο μιμείται τον τρόπο με τον οποίο οι ανθρώπινοι νευρώνες αποκρίνονται στις νέες πληροφορίες. Τέτοιου είδους τσιπ εκτιμάται ότι θα επιτρέψουν κάποια ημέρα την επικοινωνία μεταξύ τεχνητών μελών και του εγκεφάλου ενώ παράλληλα θα ανοίξουν τον δρόμο και για την ανάπτυξη συσκευών τεχνητής νοημοσύνης. Η πλαστικότητα του εγκεφάλου. Ο εγκέφαλός μας διαθέτει περί τα 100 δισεκατομμύρια νευρώνες, ο καθένας εκ των οποίων σχηματίζει συνάψεις – πρόκειται για τα σημεία επαφής μεταξύ των νευρώνων που επιτρέπουν τη ροή των πληροφοριών – με πολλούς άλλους νευρώνες. Η διαδικασία αυτή χαρίζει πλαστικότητα στον εγκέφαλο και εκτιμάται ότι κρύβεται πίσω από πολλές σημαντικές εγκεφαλικές λειτουργίες όπως η μάθηση και η μνήμη. Η ομάδα από το ΜΙΤ υπό τον ερευνητή Τσι-Σανγκ Πουν κατάφερε να σχεδιάσει ένα τσιπ το οποίο αναπαράγει τη δραστηριότητα μιας εγκεφαλικής σύναψης. Η δραστηριότητα στις συνάψεις βασίζεται στα αποκαλούμενα κανάλια ιόντων τα οποία ελέγχουν τη ροή φορτισμένων ατόμων όπως το ασβέστιο, το κάλιο και το νάτριο. Καλωδίωση ίδια με του εγκεφάλου. Το τσιπ διαθέτει περί τα 400 τρανζίστορ και έχει «καλωδίωση» η οποία μιμείται εκείνη του εγκεφάλου. Το ρεύμα ρέει μέσα στα τρανζίστορ όπως ακριβώς ρέουν τα ιόντα στα κανάλια εντός των εγκεφαλικών κυττάρων. «Μπορούμε να αλλάξουμε τις παραμέτρους του συστήματος ώστε αυτό να μιμείται κάθε φορά συγκεκριμένα κανάλια ιόντων. Εχουμε πλέον τον τρόπο ώστε να ‘συλλαμβάνουμε’ κάθε διαδικασία ροής ιόντων που λαμβάνει χώρα μέσα σε έναν νευρώνα» εξήγησε ο δρ Πουν. Οι ερευνητές του ΜΙΤ σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν το τσιπ τους για τη δημιουργία συστημάτων που θα αναπαράγουν συγκεκριμένες νευρικές λειτουργίες, όπως για παράδειγμα η οπτική επεξεργασία. Τα συστήματα αυτά θα είναι πολύ ταχύτερα από τους υπολογιστές οι οποίοι χρειάζονται σήμερα ώρες ή ακόμη και ημέρες προκειμένου να κάνουν προσομοίωση ενός και μόνο «μονοπατιού» του εγκεφάλου,. Εκτιμάται μάλιστα ότι τα τσιπ θα αποδειχθούν κάποια ημέρα ταχύτερα και από την ίδια τη βιολογική διαδικασία που ακολουθεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος! Σχόλιο:Η πρόοδος της πληροφορικής είναι τεράστια και αυτο βοηθά αποφασιστικά την γνώση.Ηδη στο CERN χρησιμοποιούν Η/Υ που ισως βγουν στην αγορά το 2012.

Η τροχιά του ΔΔΣ θα διορθωθεί. Σύμφωνα με τη βαλλιστική υποστήριξη του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού προγραμματίζεται για την 18η Νοεμβρίου μια άλλη διόρθωση της τροχιάς του. Ο ελιγμός θα διεξαχθεί με τη χρήση των διορθωτικών κινητήρων του «Zvezda». Σύμφωνα με τη βαλλιστική Υπηρεσία Αποστολής Control Center Engineering Research Institute αυτό θα γίνει στις 8:00 07 λεπτά και θα λειτουργήσει 217 δευτερόλεπτα. Ως αποτέλεσμα, ο ISS θα λάβει μια επιπλέον ώθηση των 3,4 μέτρων ανά δευτερόλεπτο. Το μέσο ύψος της τροχιάς του θα αυξηθεί κατά 6 χλμ. και θα φτάσει στα 392,3 χιλιόμετρα. Η διόρθωση γίνεται με σκοπό την εξασφάλιση βέλτιστων συνθηκών για την κάψουλα προσγείωσης "Soyuz TMA-02M» σε μια προκαθορισμένη περιοχή στις 22 Νοεμβρίου, και την πτήση προς το σταθμό του «Σογιούζ TMA-03M», το οποίο έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στις 21 Δεκεμβρίου. Βίντεο απο την πρόσδεση του Σογιούζ http://www.tovima.gr/webtv/science/#273005 Σουπερνόβα «ψέκασαν» με χρυσόσκονη τον Γαλαξία. Ερευνητική ομάδα από τη Δανία βρήκε την απάντηση σε ένα από τα κοσμικά μυστήρια που απασχολούσε τους επιστήμονες για πολλά χρόνια. Ανακάλυψαν την πηγή από την οποία προήλθε η σκόνη χρυσού και πλατίνας που υπάρχει σε μεγάλες συγκεντρώσεις στις παρυφές του γαλαξία μας και δημιουργεί ένα «χρυσοστέφανο» γύρω του. Σύμφωνα με τους ερευνητές αυτή η διαστημική χρυσόσκονη προέρχεται από αρχαία σουπερνόβα. Τα «χρυσά απολιθώματα». Εδώ και πολύ καιρό οι επιστήμονες μελετούν άστρα που βρίσκονται στις παρυφές του γαλαξία μας τα οποία χαρακτηρίζουν ως «αστρικά απολιθώματα». Πρόκειται για απομεινάρια άστρων που γεννήθηκαν λίγο μετά τη δημιουργία του γαλαξία μας και έζησαν για μικρό χρονικό διάστημα. Τα βαρέα μέταλλα όπως ο χρυσός, η πλατίνα, το ουράνιο κ.α. είναι αποτέλεσμα σύνθετων και αλυσιδωτών κοσμικών διεργασιών που απαιτούν πολύ χρόνο. Έτσι συνήθως αυτά τα μέταλλα κάνουν την εμφάνισή τους στα άστρα που γεννιούνται σε έναν «ενήλικο» γαλαξία και όχι όταν αυτός βρίσκεται στα αρχικά στάδια της ζωής του όπου δεν υπάρχουν οι απαραίτητες συνθήκες δημιουργίας τους. Όμως στα αστρικά απολιθώματα του Γαλαξία είναι έντονη η παρουσία αυτών των μετάλλων και η επιστημονική κοινότητα αναζητούσε την απάντηση σε αυτό το μυστήριο. Τα σουπερνόβα «ψεκαστές». Ομάδα επιστημόνων του Ινστιτούτου Νιλς Μπορ του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης αναζήτησε την απάντηση και ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια την παρατήρηση και μελέτη αυτών των «απολιθωμάτων». Οι ερευνητές στόχευσαν 17 από αυτά τα «απολιθώματα» και τα μελετούσαν με τη βοήθεια των πολύ ισχυρών τηλεσκοπίων που βρίσκονται στο Νότιο Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο (ESO) στη Χιλή. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο χρυσός, η πλατίνα και τα άλλα βαρέα μέταλλα που υπήρχαν σε αυτά τα αρχαία άστρα ήταν προϊόντα εκρήξεων σουπερνόβα που είχαν προηγηθεί. Σύμφωνα με τους ερευνητές στα βρεφικά στάδια της ζωής του γαλαξία δημιουργήθηκαν άστρα τα οποία εξερράγησαν σε εκρήξεις σουπερνόβα οι οποίες παρήγαγαν τα επίμαχα βαρέα μέταλλα. «Σε μια έκρηξη σουπενόβα δημιουργούνται ανάμεσα στα άλλα και βαρέα μέταλλα όπως ο χρυσός και η πλατίνα. Το υλικό που εκτοξεύεται από την έκρηξη στο οποίο περιέχονται και τα βαρέα μέταλλα διαχέεται στα κοντινά νέφη αερίων. Έτσι τα αρχέγονα νεφελώματα που υπήρχαν στον νεαρό γαλαξία περιείχαν βαρέα μέταλλα με τα οποία τροφοδοτήθηκαν τα επόμενα άστρα που γεννήθηκαν μέσα σε αυτά τα νεφελώματα» αναφέρει η Τερέζ Χάνσεν, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Η ανακάλυψη εκτός των άλλων φωτίζει άγνωστες πτυχές της προϊστορίας του γαλαξία μας. Βίντεο: http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=430473&h1=true Για τις γυναίκες του Astrovox!!! Οι γυναίκες κοσμοναύτες θα γίνουν περισσότερες. Το διάστημα περιμένει Ρωσίδες. Η ρωσική ομάδα κοσμοναυτών θα προκηρύξει ανοικτό διαγωνισμό μεταξύ των γυναικών,- ανακοίνωσε ο επικεφαλής της Ρωσικής Διαστημικής Υπηρεσίας (Ροσκόσμος) Βλαντίμιρ Ποπόβκιν. Ο Ποπόβκιν διαβεβαίωσε επίσης ότι η Γιελένα Σερόβα, που σήμερα είναι η μοναδική γυναίκα-μέλος της ομάδας κοσμοναυτών, θα πετάξει οπωσδήποτε στο Διάστημα. Ακόμα τον Δεκέμβριο του 1961, μερικούς μήνες μετά την πτήση του Γιουρι Γκαγκάριν, η σοβιετική κυβέρνηση είχε διατάξει τη συγκρότηση γυναικείας ομάδας κοσμοναυτών. Διάλεξαν 5 γυναίκες. Από τις γυναίκες έπαιρναν ανεπίσημα υπόσχεση να μην κάνουν την πλησιέστερη περίοδο παιδιά. Ο όρος αυτός, εξάλλου, αποδίδεται στον Σεργκέι Κορολιόφ. Να, ήρθε ο Μάρτης του 1963. Για πρώτη φορά στο Διάστημα με διαφορά μιάς μέρας έπρεπε να πετάξουν αμέσως δύο διαστημόπλοια – το Βοστόκ-5 και το Βοστόκ-6 με επικεφαλής την Βαλεντίνα Πονομαριόβα και την Βαλεντίνα Τερεσκόβα.Όλα ήταν έτοιμα για τις πτήσεις, άλλα τα σχέδια άλλαξαν απότομα. Η Πονομαριόβα που ήταν καλύτερα προετοιμασμένη από την Τερεσκόβα, ξαφνικά αποκλείεται. Η Τερεσκόβα γίνεται κυβερνήτης του Βοστόκ-6 και η διεύθυνση του Βοστόκ -5 αντί για την Πονομαριόβα ανατίθεται στον Βαλέρι Μπικόφσκι. Γιατί αποκλείστηκε η Πονομαριόβα; ΄Ισως γιατί στις συνεντεύξεις που έδινε πριν την πτήση κάπως παρέκκλινε από τα ισχύοντα τότε σοβιετικά κλισέ, κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί για την Τερεσκόβα. Η κοινή πτήση του Μπικόφσκι με την Τερεσκόβα χρειάστηκε να αναβληθεί γιατί ο Μπικόφσκι δεν είχε τελειώσει μέχρι τότε την εκπαιδευσή του. Έτσι, λοιπόν, ο κόσμος έμαθε το όνομα της πρώτης γυναίκας, που πέταξε στο Διάστημα μόνο τον Ιούνιο του 1963. Στη διάρκεια εκείνης της πτήσης έγινε επίσης και η πρώτη στην ιστορία ραδιοσύνδεση ανάμεσα στα διαστημόπλοια που πλησίασαν το ένα το άλλο σε απόσταση 5 χιλιομέτρων. Ύστερα από την Τερεσκόβα η Σοβιετική ΄Ενωση δεν έστελνε γυναίκες στο Διάστημα για 19 ολόκληρα χρόνια και μόνο το 1982 σε όλο τον κόσμο ακούστηκε το όνομα της Σβετλάνας Σαβίτσκαγια, μέλους της αποστολής με το Σογιούζ προς το Σταθμό Σαλιούτ-7. Ύστερα από δύο χρόνια, κατά την δεύτερη της πτήσης στο Σταθμό η Σβετλάνα Σαβίτσκαγια πρώτη από τις γυναίκες έκανε περίπατο στο ανοιχτό Διάστημα. Η τρίτη και η τελευταία προς το παρόν Ρωσίδα, που πέταξε στο Διάστημα, είναι η Γιελένα Κοντακόβα. Το 1994 και το 1997 η Γιελένα Κοντακόβα πραγματοποίησε πτήσεις στο Σταθμό Μιρ με το Σογιούζ και με το διαστημικό λεωφορείο Ατλαντίς (Atlantis). Γιατί είναι τόσο μικρός ο κατάλογος των Ρωσίδων κοσμοναυτών, πολύ περισσότερο που η εκπαίδευσή τους δεν σταματούσε; - αναρωτήθηκε ο γνωστός εμπειρογνώμονας στον τομέα της κοσμοναυτικής Ιγκόρ Λίσοφ και ο ίδιος απάντησε ότι το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. -«Έχουμε την αντίληψη ότι ο ιπτάμενος κοσμοναύτης πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει το κάθε τι που μπορεί να συμβεί μαζί του σε τροχιά. Εκεί υπάρχει, π.χ. τέτοια δύσκολη και πολύπλοκη δουλιά, όπως είναι ο περίπατος στο ανοιχτό Διάστημα. Θεωρείται ότι η γυναίκα εξαιτίας των φυσιολογικών ιδιομορφιών της τα καταφέρνει χειρότερα. Στην πραγματικότητα όμως η διαίρεση αυτή είναι τεχνητή. Οι Αμερικανοί π.χ., που έχουν στείλει στο Διάστημα τουλάχιστον 30 γυναίκες, έδειξαν ότι η γυναίκα μπορεί να εκπληρώνει όλες τις δουλιές, που κάνει ο άνδρας. Αλήθεια, αν κοιτάξουμε προσεχτικά εκείνες τις Αμερικανίδες-αστροναύτες, θα δούμε ότι πολλές απ’ αυτές άρχισαν να μοιάζουν κάπως με τους άνδρες,- είπε χαμογελώντας ο Ιγκόρ Λίσοφ. Ίσως αυτό είναι το τίμημα για το επιλεγμένο επάγγελμα. Και για αφίερωμα στην φωτογραφία το νεφέλωμα της καρδιάς (Heart Nebula) που τραβήχτηκε στις 10 Νοεμβρίου του 2011 με το γαλλο-καναδικό τηλεσκόπιο στην Χαβάη. Πρόκειται για ένα νεφέλωμα εκπομπής που κείται 7.500 έτη φωτός μακριά από τη Γη στον αστερισμό της Κασσιόπειας. Απλώνεται σε μια έκταση 200 έτη φωτός.

Αναβαθμίζεται ο επιταχυντής του CERN Έως δέκα φορές, σε σχέση με τις σημερινές δυνατότητές του, θα αυξηθούν οι ικανότητες του μεγάλου επιταχυντή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN) με την εντυπωσιακή αναβάθμιση των υποδομών και τεχνολογιών του, η οποία μόλις ξεκίνησε να σχεδιάζεται και εκτιμάται ότι θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι το 2020. Φυσικοί, μηχανικοί και άλλοι επιστήμονες από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στη Γενεύη, όπου και οι εγκαταστάσεις του CERN, θέτοντας τα θεμέλια για ένα μεγάλο πρόγραμμα που θα προσδώσει στο ισχυρότερο επιστημονικό μηχάνημα του πλανήτη μας ακόμα πιο εντυπωσιακές δυνατότητες σύγκρουσης σωματιδίων, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ. Όπως δήλωσαν στελέχη του CERN, η φιλόδοξη προσπάθεια, στην οποία συμμετέχουν ερευνητικοί και ακαδημαϊκοί φορείς από την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, θα απαιτήσει νέες τεχνολογικές καινοτομίες σε διάφορα πεδία, από τους υπεραγώγιμους μαγνήτες έως τις γραμμές μεταφοράς ενέργειας. Τελικός στόχος είναι ο επιταχυντής να είναι σε θέση να «ψάξει» ακόμα πιο βαθιά και εντατικά στα μυστήρια της ύλης και του σύμπαντος. «Οι πρόσθετες δυνατότητες θα αυξήσουν κατά πολύ τις ικανότητές μας να κάνουμε μετρήσεις ακριβείας και να ανακαλύψουμε καινούρια πράγματα», δήλωσε ο διευθυντής ερευνών Σέρτζιο Μπερτολούτσι. Η πρωτοβουλία βρίσκεται ακόμα στο στάδιο του συντονισμού και της κατανομής εργασιών μεταξύ των συμμετεχόντων μερών. Ο μεγάλος επιταχυντής βρίσκεται σε ένα κυκλικό υπόγειο τούνελ μήκους 27 χιλιομέτρων κάτω από τα γαλλο-ελβετικά σύνορα. Λειτουργεί από τον Μάρτιο του 2010 και ήδη έχει προσφέρει πλούτο επιστημονικών στοιχείων που βρίσκονται υπό ανάλυση. Το μηχάνημα θα κλείσει φέτος τον Δεκέμβριο και για δύο μήνες περίπου, προκειμένου να γίνει η καθιερωμένη χειμερινή συντήρησή του. Στο τέλος του 2012, έχει προγραμματιστεί ο επιταχυντής να κλείσει για περίπου ένα έτος, ώστε να διπλασιάσει την ισχύ των συγκρούσεών του, με στόχο να προετοιμαστεί καλύτερα για την μελέτη φαινομένων όπως η σκοτεινή ύλη, η σκοτεινή ενέργεια και η υπερσυμμετρία. Όμως θα είναι ο δεκαπλασιασμός των δυνατοτήτων του έως το 2020 που, όπως προσδοκάται από την επιστημονική κοινότητα, θα ανοίξει ένα μεγάλο «παράθυρο» σε ακόμα μεγαλύτερα μυστήρια της Φύσης, όπως η φύση του χρόνου και η πιθανή ύπαρξη παράλληλων συμπάντων. Σχόλιο:Πιστευω οτι ειμαστε στο κατώφλι μιας νεας εκρηξης στην Φυσικη και στις γνώσεις μας για το Σύμπαν και αυτό χαρις στην εκρηξη των τεχνολογικών κατασκευων μας, της πληροφορικής(σχετικά και στις δημοσιεύσεις Κβαντικοί Υπολογιστές) http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=13757 αλλα κυρίως απο το οτι πια η γνώση διαχέεται σε ολο τον πλανήτη και εκατομμύρια μυαλα σκέφτονται,ψάχνουν,συζητούν και προσπαθούν για το αύριο.

Το λεπτομερέστερο «πορτρέτο» της Σελήνης. Τον λεπτομερέστερο μέχρι σήμερα τοπογραφικό χάρτη της Σελήνης στον οποίον αποτυπώνεται ανάγλυφα σχεδόν ολόκληρη η επιφάνεια του δορυφόρου μας έδωσε στη δημοσιότητα η NASA. Ο χάρτης αυτός εκτιμάται ότι θα επιτρέψει στους επιστήμονες να σκιαγραφήσουν το πιο ακριβές «πορτρέτο» της Σελήνης στην υψηλότερη δυνατή ανάλυση. Ο χάρτης δημιουργήθηκε με βάση δεδομένα που έστειλε το διαστημικό σκάφος LRO (Lunar Reconaissance Orbiter) το οποίο εκτοξεύθηκε τον Ιούνιο του 2009. Το συγκεκριμένο σκάφος φέρει έξι εξειδικευμένα όργανα τα οποία έχουν ως «καθήκον» την καταγραφή δεδομένων σχετικά με το σεληνιακό περιβάλλον. Δύο από αυτά τα όργανα, η υψηλής ακρίβειας κάμερα του σκάφους (LROC) και το όργανο μέτρησης υψομέτρων (Lola) επέτρεψαν τη «γέννηση» του λεπτομερή χάρτη. Αναλυτικό πορτρέτο. Στον χάρτη αποτυπώνεται η τοπογραφία της Σελήνης με μεγάλη λεπτομέρεια – σε μια κλίμακα pixel της τάξεως των 100 μέτρων. Η χαρτογράφηση αφορά το 98,2% της επιφάνειας του δορυφόρου μας και αυτό διότι εξαιτίας της ύπαρξης μόνιμης σκιάς κοντά στους πόλους δεν κατέστη δυνατό να υπάρξει αναλυτική καταγραφή στα μεγαλύτερα γεωγραφικά πλάτη. Οπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο δρ Μαρκ Ρόμπινσον από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνας που είναι επικεφαλής της ομάδας συλλογής και επεξεργασίας στοιχείων της κάμερας LROC «η νέα τοπογραφική ‘θέα’ που έχουμε πλέον για τη Σελήνη μας παρέχει τις πληροφορίες που οι επιστήμονες του πεδίου αναμένουν ήδη από την εποχή των αποστολών Apollo». Ο ειδικός προσέθεσε ότι ο χάρτης αυτός μπορεί να προσφέρει πλέον νέα γνώση για τον φλοιό της Σελήνης και συγκεκριμένα για τους κρατήρες της και τα ηφαιστειακά χαρακτηριστικά της. «Ολες αυτές οι πληροφορίες θα βοηθήσουν στον σχεδιασμό μελλοντικών ρομποτικών αλλά και ανθρώπινων αποστολών στη Σελήνη» κατέληξε ο δρ Ρόμπινσον. Σχόλιο:Αντε σιγά-σιγά να ξεκινάμε ωστε μετα το τέλος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού το 2020(η απόφαση εχει ληφθεί απο τους εταίρους του Δ.Δ.Σ.)να είμαστε ετοιμοι για το νέο διαστημικό βήμα την δημιουργία βασεων και επιστημονικών εργαστηρίων στην Σελήνη.

Υγρό νερό λιώνει τους πάγους της Ευρώπης. Η παράξενη μορφολογία της επιφάνειας του δορυφόρου του Δία σχηματίζεται από υγρές «λίμνες» υποστηρίζει νέα μελέτη. Τα παράξενα εξογκώματα και οι ρωγμές στην παγωμένη επιφάνεια της Ευρώπης μαρτυρούν την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή, και μάλιστα όχι σε μεγάλο βάθος, σύμφωνα με νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature10608.html στην επιθεώρηση «Nature». Οι ειδικοί ωστόσο αμφιβάλλουν ότι το νερό αυτό μπορεί να υποστηρίξει την ανάπτυξη ζωής Οι αστροφυσικοί έχουν διατυπώσει εδώ και καιρό την άποψη ότι κάτω από το στρώμα πάγου πάχους 20-30 χλμ. που καλύπτει τον δορυφόρο του Δία κρύβεται ένας τεράστιος ωκεανός από αλμυρό νερό, βάθους περίπου 160 χλμ. Θέλοντας να διερευνήσει αυτό το ζήτημα αλλά και την ιδιαίτερη μορφολογία της επιφάνειάς του, η νέα μελέτη προσέγγισε το ζήτημα υπό ένα διαφορετικό, «γήινο» πρίσμα και κατέληξε σε συμπεράσματα που εκπλήσσουν. Μοντέλο οι παγετώνες της Γης Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Οστιν με επικεφαλής τη Μπρίτνεϊ Σμιτ ανέλυσαν μελέτες που έχουν διεξαχθεί σχετικά με τις διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό των παγετώνων της Γης και ιδιαίτερα στα ηφαίστεια που κρύβονται κάτω από τους πάγους των πολικών περιοχών του πλανήτη μας. Συγκρίνοντας τα γήινα δεδομένα με αυτά της Ευρώπης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η «χαοτική μορφολογία» του δορυφόρου του Δία δημιουργείται από θερμό νερό που ανεβαίνει από τα κατώτερα τμήματα της επιφάνειάς του προς τα επάνω. Το νερό αυτό, υποστηρίζουν, διατηρείται σε υγρή μορφή πολύ κοντά στην επιφάνεια για διάστημα δεκάδων χιλιετιών, λιώνοντας τον πάγο και δημιουργώντας ρωγμές και υψώματα που φθάνουν ως και τα 300 μ. ύψους. Χαοτικοί σχηματισμοί Η χαοτική διαδικασία περιγράφεται ως εξής: καθώς η Ευρώπη περιστρέφεται γύρω από τον Δία, κάμπτεται εξ αιτίας ανεπαίσθητων μεταβολών στη βαρυτική έλξη που ασκεί επάνω της ο γιγαντιαίος πλανήτης. Η ενέργεια που προκύπτει από αυτή την κάμψη μετατρέπεται σε θερμότητα η οποία θερμαίνει το κάτω μέρος του επιφανειακού στρώματος πάγου σπρώχνοντας τμήματά του προς τα επάνω. Οι μεταβολές στις πιέσεις που προκαλούνται από αυτή τη διεργασία δημιουργούν θυλάκους υγρού νερού στα ανώτερα στρώματα του πάγου. Το νερό αυτό συνεχίζει να κινείται προς τα επάνω ώσπου «σπάζει» την εξωτερική επιφάνεια του πάγου προκαλώντας ρωγμές. Στη συνέχεια οι υγρές «λίμνες» ξαναπαγώνουν σε διάστημα δεκάδων χιλιετιών δημιουργώντας ανώμαλα και μπερδεμένα εξογκώματα. «Αυτό το οποίο βλέπουμε είναι προφανώς ένας ενεργός χαοτικός σχηματισμός» δήλωσε η κυρία Σμιτ, προσθέτοντας ότι η Κηλίδα της Θήρας, ένα εντυπωσιακό σκούρο «σημάδι» στην επιφάνεια της Ευρώπης, ενδέχεται να έχει προκύψει από θερμό νερό που αναβλύζει σε εκείνο το σημείο.Αμφίβολη η ύπαρξη ζωής Η παρουσία υγρού νερού τόσο κοντά στην επιφάνεια του δορυφόρου θα μπορούσε να συνδέεται με την ύπαρξη ζωής. Οι ειδικοί όμως θεωρούν ότι η πιθανότητα για κάτι τέτοιο είναι μικρή. Όπως εξήγησε ο Πολ Σενκ του Σεληνιακού και Πλανητικού Ινστιτούτου του Τέξας ο οποίος ήταν μέλος της ερευνητικής ομάδας, το νερό της Ευρώπης θα μπορούσε να φιλοξενεί κάποια μορφή ζωής μόνον αν αυτή «κρύβεται» ήδη μέσα στους πάγους της. «Αυτοί οι θύλακοι νερού έχουν πολύ μικρή διάρκεια ζωής – σε 10.000 με 100.000 χρόνια ξαναπαγώνουν» δήλωσε. «Για τον λόγο αυτό είναι αμφίβολο ότι οποιαδήποτε μορφή ζωής θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε αυτούς εκτός και αν ήταν ήδη ενσωματωμένη μέσα στον πάγο». Η Ευρώπη είναι ένας από τους τέσσερις μεγάλους δορυφόρους του Δία και είναι κάπως μικρότερη από τη Σελήνη. Η NASA και η ευρωπαϊκή ESA σχεδιάζουν ειδικές αποστολές στην Ευρώπη για το τέλος της δεκαετίας ή τις αρχές της επόμενης.

Ο εποικισμός του Διαστήματος χρειάζεται ασφαλές... σεξ. Δύσκολη αλλά αναγκαία η ανθρώπινη αναπαραγωγή στο Διάστημα, η οποία απειλείται από την κοσμική και την ηλιακή ακτινοβολία, αν θέλει ο άνθρωπος να φθάσει σε μακρινούς κόσμους Το «Voyager 1» είναι το πιο γρήγορο διαστημόπλοιο που έχει κατασκευάσει ποτέ ο άνθρωπος. Καθώς ταξιδεύει αδιάκοπα στο Διάστημα για περισσότερο από 30 χρόνια, έχει καταφέρει μέχρι τώρα να διανύσει μόνο το 1/100 της απόστασης που χωρίζει τη Γη από το αστέρι Proxima Centauri, που είναι το πλησιέστερο στον πλανήτη μας. Αυτό, με βάση τα σημερινά δεδομένα, σημαίνει ότι ένα ταξίδι στα κοντινά μας ηλιακά συστήματα θα διαρκούσε γενεές ολόκληρες. Με άλλα λόγια, χωρίς την ανθρώπινη αναπαραγωγή στο Διάστημα, ο εποικισμός απομακρυσμένων κόσμων δεν είναι εφικτός. Ομως το σεξ στο Διάστημα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και πολλοί επιστήμονες θεωρούν αδύνατη την αναπαραγωγή εξαιτίας των θανατηφόρων επιδράσεων των κοσμικών και ηλιακών ακτινοβολιών στον ανθρώπινο οργανισμό. Παρ' όλα αυτά, το πιο σοβαρό και φιλόδοξο σχέδιο που έχει αρχίσει να συζητείται για την κατάκτηση του Διαστήματος από τον άνθρωπο, από την περίφημη εταιρεία DAPRA με τη συμμετοχή εκατοντάδων καταξιωμένων επιστημόνων, θέτει ως χρονοδιάγραμμα για ένα ταξίδι στ' αστέρια, τα 100 χρόνια. Ενα διαστημόπλοιο θα ξεκινήσει για το μακρύ του ταξίδι, αλλά στον τελικό προορισμό θα φθάσουν τα εγγόνια των αρχικών αστροναυτών. «Η κοσμική ακτινοβολία θα αποστερούσε κάθε ίχνος γονιμότητας από κάθε θηλυκό έμβρυο που θα συλλαμβανόταν στο Διάστημα, και θα επέφερε σοβαρές βλάβες και στη γονιμότητα των ανδρών μελών του πληρώματος», τονίζει ο δρ Τ. Στορμ, βιοφυσικός, ειδικός στην ακτινοβολία, από το Ερευνητικό Κέντρο Ames της NASA που συνεργάζεται με την DAPRA στο φιλόδοξο σχέδιο. Το DNA που καθοδηγεί την ανάπτυξη όλων των κυττάρων στον ανθρώπινο οργανισμό, μπορεί εύκολα να υποστεί σοβαρές βλάβες από την ακτινοβολία στην οποία θα εκτίθεντο οι αστροναύτες. Μελέτες που έχουν γίνει σε θηλαστικά πειραματόζωα, έδειξαν ότι η ιοντίζουσα ακτινοβολία σκοτώνει τα κύτταρα των ωαρίων σε ένα θηλυκό έμβρυο κατά το δεύτερο μισό της εγκυμοσύνης. «Αυτό σημαίνει ότι αν δεν υπάρχει περιβάλλον προστασίας γι' αυτά τα κύτταρα κατά τη διάρκεια της κύησης, τότε δεν μπορεί να υπάρξει και ανθρώπινη αποικία οπουδήποτε στο Διάστημα», λέει ο δρ Στορμ. Η ακτινοβολία στο Διάστημα προέρχεται από αρκετές πηγές, αλλά το ενδιαφέρον της NASA εντοπίζεται σε δύο είδη, στην κοσμική και σε εκείνη που εκλύεται από τις ηλιακές εκλάμψεις. Οι τελευταίες είναι το αποτέλεσμα τεράστιων εκρήξεων στην ατμόσφαιρα του Ηλίου, από τις οποίες απελευθερώνονται προς κάθε κατεύθυνση πρωτόνια με υψηλό ηλεκτρικό φορτίο. Η ατμόσφαιρα της Γης και το μαγνητικό της πεδίο απορροφούν σε μεγάλο βαθμό τη βλαβερή ακτινοβολία, στο Διάστημα όμως οι αστροναύτες είναι πιο ευάλωτοι. Από την άλλη, η κοσμική ακτινοβολία που διατρέχει το Σύμπαν είναι ακόμη πιο επικίνδυνη λόγω της σύστασης των σωματιδίων που την αποτελούν. Από την πλευρά της, η Αθηνά Ανδρεάδη, που είναι βιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, επισημαίνει κατ' αρχάς ότι σε καθεστώς έλλειψης βαρύτητας, το σεξ αυτό καθεαυτό είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, καθώς δεν υπάρχει τριβή. «Πιο σημαντικό όμως είναι ότι ελλοχεύουν κίνδυνοι που ούτε ξέρουμε, ούτε θα έχουμε προβλέψει και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για απώλειες».

Μικρές ειδήσεις. Το Soyuz συνδέθηκε με επιτυχία με το ΔΔΣ. Το διαστημόπλοιο Soyuz με το ρωσοαμερικανικό πλήρωμα συνδέθηκε με επιτυχία με το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Το Soyuz TMA-22 μετέφερε στο ΔΔΣ τους Ρώσους κοσμοναύτες Αντόν Σκαπλέροφ και Ανατόλι Ιβανίσιν, καθώς επίσης και τον Αμερικανό αστροναύτη Ντάνιελ Μπέρμανκ. Μετά την άφιξή τους το πλήρωμα του Σταθμού αυξήθηκε σε έξι μέλη. Στις 22 Νοεμβρίου, το ρωσο-αμερικανο-ιαπωνικό πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού θα επιστρέψει στη Γη και στις 21 Δεκεμβρίου νέα επανδρωμένη πτήση θα μεταφέρει τους τρεις αντικαταστάτες του πληρώματος στον σταθμό, το οποίο θα έχει από τότε πλήρη σύνθεση. Από το πρόγραμμα πτήσης της νέας αποστολής προβλέπεται η υποδοχή και η ξεφόρτηση δύο ρωσικών διαστημοπλοίων εφοδιασμού Προγκρές, καθώς επίσης και η εκτόξευση του επιστημονικού μικρού δορυφόρου Chibis. Αυτό το διαστημικό σκάφος, που κατασκευάστηκε από Ρώσους επιστήμονες, προορίζεται για τη μελέτη των ατμοσφαιρικών ηλεκτρικών εκκενώσεων (αστραπων και κεραυνών). Δεν θα γίνει δυνατή η διάσωση του Phobos Grunt. Μάλλον δεν θα γίνει δυνατή η διάσωση του διαπλανητικού σταθμού Phobos Grunt. Παρά τις δηλώσεις της Ρωσκόσμος ότι ακόμα μπορεί να δοκιμαστεί να επιστραφεί ο έλεγχος της συσκευής, οι ειδικοί θεωρούν ότι ο σταθμός έχει χαθεί. Οι κινητήρες της ερευνητικής συσκευής εξακολουθούν να λειτουργούν ανεξέλεγκτα και η επικοινωνία με το δορυφόρο ακόμα δεν έγινε δυνατό να αποκατασταθεί. Η διαστημική συσκευή είχε εκτοξευθεί στις 9 Νοεμβρίου, ωστόσο εξαιτίας βλαβών έμεινε σε περίγεια τροχιά. Το ύψος του περιγείου της τροχιάς του διαπλανητικού σταθμού Phobos Grunt και πάλι αυξήθηκε περίπου κατά 1 χλμ. – στα 209 χλμ. Όμως το ύψος του μακρινότερου σημείου της τροχιάς – απογείου – μειώνεται σταθερά. Από τη στιγμή της εκτόξευσης στις 9 Νοεμβρίου το απόγειο μειώθηκε κατά 10 χλμ. – στα 331,5 χλμ. Το κρίσιμο ύψος για τις διαστημικές συσκευές είναι το επίπεδο των 180 χλμ. Μετά απ΄αυτό το ύψος η πτώση τους επιταχύνεται σημαντικά και καθίσταται ανεξέλεγκτη. Με το σταθμό δεν έγινε δυνατή η αποκατάσταση της επικοινωνίας, όμως οι κινητήρες της συσκευής εξακολουθούν να λειτουργούν. Εκτοξεύσεις στο πλαίσιο του σχεδίου Sea Launch. Ως 4 εκτοξεύσεις πυραύλων-φορέων Zenit-3SL με εμπορικά ωφέλιμο φορτίο προβλέπεται να πραγματοποιηθούν το 2012 στο πλαίσιο του σχεδίου Sea Launch. Έτσι ανακοίνωσε ο Βιτάλι Λόποτα, πρόεδρος της ρωσικής πυραυλο-διαστημικής εταιρείας Ενέργεια. Από το 2013 προβλέπεται να αυξηθεί ο αριθμός των εκτοξεύσεων ως 4-5 το χρόνο. Η εταιρεία έχει πάρει παραγγελίες για το 2013 και το 2014. Έχει υπογράψει συμβόλαια με οψιόν ανανέωσης για το 2015-2016. Ο ολικός αριθμός των εκτοξεύσεων στο πλαίσιο του προγράμματος Sea Launch με την υφιστάμενη τεχνολογία είναι περιορισμένος σε 6-7 το χρόνο. Μέχρι τώρα το κονσόρτσιουμ Sea Launch πραγματοποίησε πάνω από 30 εκτοξεύσεις των πυραύλων Zenit-3SL από την κινητή εξέδρα στον Ειρηνικό ωκεανό. Ξεκινά πείραμα αναδημιουργίας των συνθηκών στο κέντρο του πλανήτη. Ξεκίνησε χθες στο Ευρωπαϊκό Συγκρότημα Ακτινοβολίας Σύγχροτρον (ESRF) ένα καινούργιο πείραμα στο οποίο θα γίνει προσπάθεια αναδημιουργίας των συνθηκών που επικρατούν στον πυρήνα της Γης. Το πείραμα θα γίνει με έναν μηχανισμό παραγωγής ακτίνων Χ που είναι γνωστός ως ID24. Ο μηχανισμός αυτός αναβαθμίστηκε για να γίνει το απαιτητικό πείραμα. Το διαμαντένιο πείραμα. Ο πυρήνας της Γης βρίσκεται σε βάθος 3. 000 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και πιστεύεται ότι είναι αδύνατον να προσεγγιστεί. Αυτό σημαίνει ότι οι επιστήμονες δεν θα καταφέρουν ποτέ να μελετήσουν τι συμβαίνει εκεί με άμεση παρατήρηση. Η καλύτερη μέθοδος που έχει αναπτυχθεί για την αναδημιουργία συνθηκών υψηλής πίεσης όπως αυτές που επικρατούν στον γήινο πυρήνα είναι η χρήση ακτίνων Χ σε δείγματα ύλης που συμπιέζονται από διαμάντια. Σε αυτές τις έρευνες χρησιμοποιείται ένα είδος ακτίνων που ονομάζονται «δέσμες-γραμμές». Στο ESRF υπάρχει η δέσμη-γραμμή ID24 στην οποία έγιναν τροποποιήσεις για τις ανάγκες του νέου πειράματος. Οι δέσμες-γραμμές. Δύο ακίδες από διαμάντι θα συμπιέσουν μικροσκοπικά δείγματα ύλης και η δέσμη γραμμή περνώντας μέσα από τα διαμάντια θα υπερθερμάνει τα δείγματα. Σίδηρος, πάγος και υδρογόνο είναι παραδείγματα δειγμάτων που μπορούν να εξεταστούν προσεκτικά μέσα από τις πολλές κρυσταλλογραφικές τους φάσεις, προσφέροντας έτσι πολύτιμες πληροφορίες για τη συμπεριφορά της υπερσυμπιεσμένης ύλης. Η δέσμη-γραμμή ID24 τροποποιήθηκε έτσι ώστε να μπορέσει να εστιάσει τις ακτίνες Χ σε επιφάνειες (σε ύλη στην περίπτωση μας) που έχουν μέγεθος μόλις μερικά εκατομμυριοστά του μέτρου. Επιπλέον αν και υπάρχουν και άλλες δέσμες-γραμμές σε διάφορα εργαστήρια σε όλο τον κόσμο με την τροποποίηση που έγινε μόνο το ID24 μπορεί όχι μόνο να υπερθερμάνει την ύλη αλλά και να επιτρέψει την παρατήρηση των αντιδράσεων και μεταβολών που λαμβάνουν χώρα σε επίπεδα εκατομμυριοστών του δευτερόλεπτου. Έτσι οι επιστήμονες θα μπορέσουν να αναδημιουργήσουν αλλά και να μελετήσουν τις συνθήκες που επικρατούν στον πυρήνα της Γης αντλώντας στοιχεία για τις διεργασίες που λαμβάνουν χώρα σε αυτόν. Ευελπιστούν ότι με τα ευρήματά τους θα φωτίσουν διάφορα φαινόμενα όπως η αντιστροφή του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη.

Ποιοί τρόποι έχουν επινοηθεί για την εξουδετέρωση ενός απειλητικού αστεροειδή. Με τον αστεροειδή 2005 YU55 να περνά κοντά από τη Γη, πολλοί άνθρωποι αναρωτούνται αν θα είμαστε σε θέση να εκτρέψουμε έναν αστεροειδή που θα κατευθυνόταν ακριβώς πάνω στη Γη. Βέβαια, όπως όλες οι φυσικές καταστροφές έτσι και η σύγκρουση της Γης με ένα αστεροειδή, θα ήταν εξαιρετικά κακή. Ακόμα και ένας σχετικά μικρός διαστημικός βράχος θα μπορούσε να εξαφανίσει εκατομμύρια ανθρώπων από το πρόσωπο του πλανήτη, ενώ για πραγματικά μεγάλους αστεροειδείς – όπως αυτόν που προκάλεσε το καταστροφικό γεγονός Chicxulub πριν 65 εκατομμύρια χρόνια – είναι μάλλον απίθανο ότι η ανθρωπότητα θα επιβιώσει. Και όμως, παρόλο την καταστροφή που φέρνουν οι αστεροειδείς οι επιστήμονες προσφέρουν μια αχτίδα ελπίδας. Ένα κτύπημα αστεροειδή μπορεί να προληφθεί, δεδομένου ότι θα έχουμε τον χρόνο να ασχοληθούμε με το θέμα αυτό. «Σήμερα κανείς γνωστός αστεροειδής δεν βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με τη Γη ή να μας απειλεί», δήλωσε ο δρ David Morrison από το Πρόγραμμα Αντικειμένων Κοντά στη Γη (NEO) της NASA, σε μια έκθεσή της πριν από μερικά χρόνια. Και συνεχίζει “Εάν, ωστόσο, βρεθεί ένας νέος βράχος σε τροχιά σύγκρουσης, τότε αναμένουμε ότι θα εφαρμοστεί η πλέον κατάλληλη τεχνολογία για να τον εκτρέψει πριν φτάσει σε μας. Οι πτώσεις των αστεροειδών είναι ο μόνος φυσικός κίνδυνος που μπορούμε, κατ ‘αρχήν, να εξαλείψουμε εντελώς.” Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να αλλάξουμε την τροχιακή πορεία ενός αστεροειδή, αλλά ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουμε; Κατ ‘αρχάς, ας μιλήσουμε λίγο για ποιά σώματα έχουμε να κάνουμε. Ένα Αντικείμενο Κοντά στη Γη είναι ένας αστεροειδής ή κομήτης του οποίου η τροχιά εισέρχεται στη γειτονιά της Γης – οτιδήποτε βρεθεί να κινείται στην τροχιά της, κάπου 195 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Ορισμένα αντικείμενα που ταξιδεύουν μαζί μας εδώ και εκατομμύρια χρόνια, κινούνται λίγο πάνω λίγο κάτω από την τροχιακή πορεία μας. Τελικά, ένα από αυτά τα αντικείμενα, πρόκειται να βρεθεί σε λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή και θα πέσει στη Γη. Οι αστρονόμοι πάντως είναι ενήμεροι για το πρόβλημα, και υπάρχουν πολλές έρευνες σε εξέλιξη για να ανακαλύψουν και να καταγράψουν όλους τους αστεροειδείς που πιθανώς διέλθουν κοντά στη Γη, όπως είναι η έρευνα SpaceGuard, που εργάζονται για να ανακαλύψουν το σύνολο των αστεροειδών κοντά στη Γη, που είναι μεγαλύτερα από 1 χλμ σε διάμετρο. Βράχοι πάνω από αυτό το μέγεθος έχουν τη δυνατότητα να τερματίσουν τον πολιτισμό όπως τον ξέρουμε, κι έτσι θα ήταν καλό να γνωρίζουμε αν κάποιο από αυτά οδεύει προς τον δρόμο μας. Όμως αντικείμενα πιο μικρά, όπως 140 μέτρων, θα προκαλέσουν μια περιφερειακή καταστροφή, ακόμα και το θάνατο εκατομμυρίων, αν συμβεί να χτυπήσει μια μεγάλη πόλη. Αυτοί οι μικρότεροι βράχοι αποτελούν επίσης μεγάλη προτεραιότητα για τους ερευνητές. Από το Νοέμβριο του 2011, έχουν ανακαλυφθεί κοντά στη Γη 8421 αντικείμενα. Περίπου 830 από αυτά είναι NEOs αστεροειδείς με διάμετρο περίπου 1 χιλιόμετρο ή και μεγαλύτερη. Επίσης, 1.262 από αυτά τα NEOs έχουν ταξινομηθεί ως δυνητικά επικίνδυνοι αστεροειδείς, που έχουν τη δυνατότητα να φτάσουν κοντά στη Γη, με ένα μέγεθος αρκετό για να προκαλέσει σημαντικές περιφερειακές βλάβες σε περίπτωση πρόσκρουσης. Επιπλέον, πρόσφατα αποτελέσματα από το διαστημικό σκάφος WISE, οι αστρονόμοι κάνουν τώρα εκτιμήσεις ότι υπάρχουν περίπου 19.500 μεσαίου μεγέθους αστεροειδείς κοντά στη Γη, που σημαίνει ότι η πλειοψηφία αυτών των μεσαίου μεγέθους αστεροειδών παραμένουν ακόμα άγνωστοι. Αυτά είναι αντικείμενα πλάτους μεταξύ 100 και 1.000 μέτρων. Οι αστρονόμοι προσπαθούν να δημιουργήσουν μια ολοκληρωμένη λίστα με όλους τους επικίνδυνους διαστημικούς βράχους εκεί έξω. Τι γίνεται αν υπάρχει ένας αστεροειδής που μας κοιτάζει απειλητικά; Τι μπορούμε να κάνουμε για να τον προφτάσουμε και να τον καταστρέψουμε, ή τουλάχιστον να αλλάξει την τροχιά του μακριά από μια σύγκρουση του με τη Γη; Δεν μιλάμε για ένα σενάριο με Αρμαγεδδώνα ή σαν το Deep Impact (το σφυρί που τρύπησε ένα στεροειδή πριν λίγο καιρό). Δεν υπάρχει δυστυχώς κανένας τρόπος να σταματήσουμε έναν αστεροειδή που θα μας κτυπούσε σε λίγους μόνο μήνες – δεν ξέρουμε πώς και δεν έχουμε ακόμη την τεχνολογία. Αλλά ας πούμε ότι έχουμε μια προειδοποίηση λίγων δεκαετιών.. Πώς θα μπορούσαμε να σταματήσουμε ένα τέτοιο αντικείμενο; Ο πρώην αστροναύτης του Απόλλωνα Rusty Schweickart τονίζει ότι η τεχνολογία που απαιτείται για την εκτροπή ενός αστεροειδούς υπάρχει και σήμερα. «Δηλαδή, δεν έχουμε να πάμε σε ένα μεγάλο πρόγραμμα τεχνολογικής ανάπτυξης, προκειμένου να εκτρέψουμε τον αστεροειδή που θα μπορούσε να συνιστά απειλή για μας», λέει. "Ωστόσο, η τεχνολογία αυτή δεν έχει ελεγχθεί, δοκιμαστεί ή αποδειχθεί ότι θα μπορούσε να εκτρέψει στην πραγματικότητα έναν αστεροειδή στην πράξη. Έτσι, θα πρέπει να δοκιμάσετε τα πάντα και τέλεια. Ο καλύτερος τρόπος για να την δοκιμάσουμε τη μέθοδο αυτή θα ήταν να έχει η NASA, ή ίσως μια κοινοπραξία διαστημικών οργανισμών, διεξάγει μια πραγματική αποστολή για να ελέγξουμε ολόκληρο το σύστημα. "Όχι με έναν αστεροειδή που είναι απειλητικίος”, δήλωσε ο Schweickart, "αλλά με έναν αστεροειδή μακριά μας, με τον οποίο θα είχαμε την ευκαιρία να δείξουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε ελαφρώς την τροχιά του με έναν ελεγχόμενο τρόπο." Ο Schweickart περιγράφει δύο τύπους εκστρατείες για την εκτροπή ενός απειλητικού αστεροειδή: ένα κινητικό κτύπημα που θα "σπρώξει" τον αστεροειδή σε μια διαφορετική τροχιά (μια μεγαλύτερη εκδοχή του τι συνέβη με το διαστημικό σκάφος Deep Impact ) και ένα βαρυτικό τρακτέρ ή ένα διαστημικό σκάφος που αργά αργά θα τον τραβούσε με την δική του βαρύτητα τον αστεροειδή, για να τον βάλει σε μια νέα πορεία. Μαζί οι δύο αυτές μέθοδοι περιλαμβάνουν μια ολοκληρωμένη καμπάνια εκτροπής, χρησιμοποιώντας την υπάρχουσα τεχνολογία. Ποιες είναι οι άλλες επιλογές που έχουμε; ■Έκρηξη με πυρηνικά. Κάθε χολιγουντιανό φιλμ που ασχολείται με αστεροειδείς περιλαμβάνει πάντα τη χρήση πυρηνικών κεφαλών που από ένα σκάφος πετιέται έξω για να ανατιναχθεί πάνω στον αστεροειδή. Μπουμ! Θα λυθεί έτσι το πρόβλημα; Όχι ακριβώς. Η επιστήμη σε αυτές τις ταινίες είναι παραπλανητική στην καλύτερη περίπτωση, και κατά πάσα πιθανότητα απλά λάθος. Επιπλέον, όπως τονίζει ο αστροναύτης Rusty Schweickart, αυτή είναι πιθανώς μια κακή ιδέα. Πιστεύει ότι το πρόβλημα της δημιουργίας πολλών μικρότερων και εξίσου θανατηφόρων βράχων από την ανατίναξη ενός μεγάλου αστεροειδή (έτσι θα μπορούσε να αυξήσει την καταστρεπτική του δύναμη.) Αλλά σε μια έκθεση που βγήκε από το Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας το 2010, οι επιστήμονες παραδέχονται ότι οι πυρηνικές εκρήξεις είναι το μόνο τρέχων πρακτικό μέσον που έχουμε για την αντιμετώπιση των μεγάλων NEO (με διάμετρο μεγαλύτερη από 1 χιλιόμετρο) είτε για τελευταία λύση αν οι άλλες μέθοδοι επρόκειτο να αποτύχουν. Υπάρχει ένα επιπλέον νομικό κώλυμα. Το άρθρο IV της Συνθήκης για τις αρχές που διέπουν τις δραστηριότητες των κρατών στην εξερεύνηση και την χρήση του απώτερου διαστήματος, συμπεριλαμβανομένης και της Σελήνης και άλλων ουράνιων σωμάτων απαγορεύει ρητά τις χώρες να χρησιμοποιούν πυρηνικά στο διάστημα. Τα συμβατικά εκρηκτικά επιτρέπονται, αλλά δεν είναι τόσο αποτελεσματικά. Όμως ο Schweickart ανησυχεί ότι η NASA μπορεί να είναι ανοιχτή στο να πολλαπλασιάσει τα διαστημικά πυρηνικά όπλα υπό το πρόσχημα της διεθνούς «ασφάλειας». Υπάρχει μάλιστα κι ένα άλλο σχέδιο που περιλαμβάνει επίσης τα πυρηνικά όπλα, και ονομάζεται Nuclear Ablation (πυρηνική αποκόλληση). Θα γίνει μια έκρηξη σε μικρή απόσταση από έναν αστεροειδή και η ακτινοβολία θα ατμοποιήσει την επιφάνεια του, δημιουργώντας έτσι μια εκρηκτική ώθηση και μια αλλαγή στην ταχύτητα του. Μια ανάλυση και αξιολόγηση του προγράμματος του 2007 έκρινε ότι μια τέτοια προσέγγιση θα είναι 100 φορές πιο αποτελεσματικό από το κινητικό κτύπημα. ■Χρησιμοποιήστε ένα ηλιακό ιστίο. Μια πιο κομψή ιδέα από το να περιμένουμε τους ανέμους σκέφθηκε ο φυσικός Gregory Matloff. Έχει μελετήσει την ιδέα της χρησιμοποίησης δύο ηλιακών ιστίων, όπου τα ηλιακά φωτόνια παίζουν τον ρόλο του ανέμου και μετακινούν την συσκευή. Ένα από τα ιστία θα είναι στην ουσία ένας μεγάλος παραβολικός συλλέκτης, που θα βλέπει συνεχώς τον ήλιο και θα αντανακλά το άμεσο φως του ήλιου πάνω σε ένα μικρότερο, κινητά δεύτερο ιστίο. Εν συνεχεία η συγκεντρωτική δέσμη του φωτός από το δεύτερο ιστίο θα πέφτει πάνω στην επιφάνεια ενός αστεροειδή. Στη θεωρία, η δέσμη θα προκαλεί εξάτμιση στην επιφάνεια για να δημιουργήσετε αεριώδη υλικά, που θα χρησιμεύσουν ως ένα σύστημα πρόωσης για να αλλάξει την τροχιά του ΝΕΟ. Να το σύρουμε. Το 2009 ο David French, διδάκτορας στην αεροδιαστημική μηχανική στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, είχε την ιδέα να συνδέσουμε μια ποσότητα έρματος σε ένα αστεροειδή με ένα σκοινί. Με τον τρόπο αυτό, εξηγεί ο French θα αλλάξει το κέντρο του αντικειμένου οπότε ουσιαστικά αλλάζει η τροχιά του και του επιτρέπει να περάσει από τη Γη, αντί να συγκρουστεί. Σμήνος κατόπτρων. Μια άλλη πιο κομψή τεχνική χρησιμοποιεί επίσης συγκεντρωμένο φως για να κινηθεί ήπια ένας αστεροειδής. Το πρότζεκτ αυτό, το οποίο έχει χρηματοδοτηθεί από την Planetary Society, ονομάζεται «Σμήνος κατόπτρων." Χρησιμοποιεί πολλά μικρά διαστημόπλοια – που το καθένα δε μεταφέρει ένα κάτοπτρο – σαν σμήνος γύρω από έναν επικίνδυνο αστεροειδή. Τα διαστημικά σκάφη θα μπορούσαν να δώσουν τέτοια κλίση στα κάτοπτρα τους ώστε να εστιάσουν το φως του ήλιου πάνω σε ένα μικρό σημείο του αστεροειδή, προκαλώντας την εξάτμισης βράχων και μετάλλων, οπότε θα δημιουργηθεί ένας πίδακας υπέρθερμου αερίου και συντρίμμια. Εναλλακτικά, οι δορυφόροι θα μπορούσαν να κουβαλούν ισχυρά λέιζερ που θα αντλούν ενέργεια από το φως του ήλιου, οπότε το λέιζερ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την εξάτμιση του βράχου. Ο αστεροειδής σιγά-σιγά θα προχωρήσει σε μια νέα τροχιά. Λέιζερ. Μια άλλη ενδιαφέρουσα τεχνική από το Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα θα περιλαμβάνει την τοποθέτηση ενός συστήματος λέιζερ στο διάστημα, ή σε μια μελλοντική βάση στο φεγγάρι. Όταν θα ανακαλυφθεί ένας επικίνδυνος αστεροειδής κοντά στην Γη, το λέιζερ θα στείλει μια δέσμη για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Μια μικρή ποσότητα του υλικού που θα χτυπηθεί στην επιφάνεια του αστεροειδή θα εξατμιστεί και θα εκτρέψει την τροχιά του ελαφρώς. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, η διόρθωση της πορείας του αστεροειδή θα γίνει σημαντική, εμποδίζοντας έτσι ένα άμεσο χτύπημα. Πλαστικό περιτύλιγμα. Μια εξαιρετικά εφευρετική ιδέα περιλαμβάνει τη χρήση ενός δορυφόρου που θα τυλίξει έναν αστεροειδή με κορδέλες από αντανακλαστικά φύλλα Mylar. Θα καλύπτουν μόνο τον μισό του αστεροειδούς που θα αλλάξει έτσι την επιφάνειά του από θαμπή σε αντανακλαστική, ενδεχομένως αρκετά για να επιτρέπει στην ηλιακή πίεση να αλλάξει την τροχιά του αστεροειδή. Προσεδάφιση συσκευών. Η ιδέα αυτή περιλαμβάνει τη χρήση πολλαπλών συσκευών που θα προσκολληθούν πάνω στον απειλητικό αστεροειδή, θα τρυπήσουν την επιφάνειά του, που θα πετάξουν μικρές ποσότητες υλικού μακριά από τον αστεροειδή και με μεγάλη ταχύτητα (με ένα ηλεκτρομαγνητικό εκτοξευτή). Το αποτέλεσμα θα είναι όταν εφαρμοστεί για μια περίοδο λίγων εβδομάδων ή μηνών, θα αλλάξει τελικά την ηλιοκεντρική ταχύτητα του αστεροειδή και έτσι θα μεταβάλλει την τροχιά του προς τη Γη. Άλλες ιδέες περιλαμβάνουν την προσάρτηση ενός κινητήρα πυραύλου πάνω στον αστεροειδή. Το μπογιάντισμα του αστεροειδή για να γίνει πιο σκούρος ή πιο ανοιχτός, έτσι ώστε να απορροφά και να εκπέμπει εκ νέου περισσότερο ή λιγότερο φως του ήλιου, επηρεάζοντας την περιστροφή του και τελικά την τροχιά του. Η πολιτική άμυνα (εκκένωση μίας περιοχής και καταφύγιο σε θέση που θα προσφέρει υποδομή έκτακτης ανάγκης) είναι ένα οικονομικά αποδοτικό μέτρο για να σωθούν πολλές ζωές από μία πτώση ενός μικρού αστεροειδούς. Τέλος, ένα θέμα κλειδί για την εκτροπή ενός επικίνδυνου αστεροειδή είναι να η ανακάλυψη του νωρίς, έτσι ώστε να μπορεί να αναπτυχθεί το όποιο σχέδιο απομάκρυνσης του. Γράφημα που δείχνει πώς τα δεδομένα από τον δορυφόρο WISE της NASA έχουν ως αποτέλεσμα την αναθεώρηση του εκτιμώμενου πληθυσμού των αστεροειδών κοντά στη Γη.

Φίλε Pant. Μια νομίζω καλη συζητηση για το θέμα εχει γίνει εδω: http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=11576