Δροσος Γεωργιος

Σχέδιο Ίκαρος. Ο Αλέξανδρος Τζιόλας, είναι επικεφαλής της προσπάθειας δημιουργίας ενός υπερ-διαστημοπλοίου. Η ανθρωπότητα έχει κάνει κάποια βήματα προόδου εντός του ηλιακού μας συστήματος, όσον αφορά τα πιο κοντινά διαστημικά ταξίδια που δεν είναι επανδρωμένα με αστροναύτες, όμως τα μακρινά διαστρικά ταξίδια σε άλλους ήλιους και σε άλλα αστρικά συστήματα, πέρα από το δικό μας, παραμένουν ένα άπιαστο όνειρο και αποκλειστικό πεδίο της επιστημονικής φαντασίας. Αυτό όμως δεν ισχύει για όλους και σίγουρα όχι για τον Αλέξανδρο Τζιόλα, τον ελληνικής καταγωγής επιστήμονα, που ηγείται του φιλόδοξου διεθνούς ''Σχεδίου Ίκαρος'', http://www.icarusinterstellar.org/ το οποίο έχει θέσει ως στόχο να εκπληρώσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις, ίσως και έως το 2100, για την εφαρμογή νέων τεχνολογιών σε ένα διαστημόπλοιο και την πραγματοποίηση, πιθανώς εντός του επόμενου αιώνα, ενός διαστρικού ταξιδιού που θα διαρκέσει λιγότερο από 100 χρόνια. Όπως γίνεται αντιληπτό, αυτός είναι ένας στόχος που ξεπερνά το προσδόκιμο ζωής μιας γενιάς ανθρώπων και συνιστά ένα διαγενεακό εγχείρημα μακράς πνοής. Αυτό το όραμα παρουσίασε ο Τζιόλας σε εκτενή συνέντευξή του σε ένα από τα μεγαλύτερου κύρους αμερικανικά περιοδικά, το «The Atlantic». http://www.theatlantic.com/technology/archive/2012/02/project-icarus-laying-the-plans-for-interstellar-travel/253335/ Όπως λέει, από μικρός, όταν ζούσε ακόμα στην Ελλάδα, ξυπνούσε νωρίς-νωρίς τις Κυριακές για να παρακολουθήσει στην τηλεόραση τη σειρά ''Πόλεμος των Άστρων''. Δεν έχασε ποτέ ένα επεισόδιο και από τότε κιόλας κατάλαβε με τι θα έπρεπε να ασχοληθεί όταν θα μεγάλωνε. Και αυτό ακριβώς έκανε και συνεχίζει να κάνει εδώ και 25 χρόνια. Αφού έκανε μεταπτυχιακά στη Φυσική του Διαστήματος, εργάστηκε ως ερευνητής στο εργαστήριο JPL της NASA, όπου είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει σε διάφορες διαστημικές αποστολές, όπως του «Galileo» στο Δία, του «Mars Pathfinder» και του «Mars Polar Lander» στον Άρη, καθώς και του διαστημικού τηλεσκοπίου «Hubble». Στη συνέχεια πήρε το διδακτορικό του στην κοσμολογία από το πανεπιστήμιο Baylor του Τέξας, έγινε επικεφαλής επιστήμονας της εταιρίας Variance Dynamical Corp., ενώ μετακόμισε στο Ανκορατζ, την πρωτεύουσα της Αλάσκας, όπου ζει και διδάσκει στο τοπικό πανεπιστήμιο. Όμως η βασική του εργασία είναι ακόμα πιο ''εξωτική'', καθώς είναι επικεφαλής (project leader) του ''Σχεδίου Ίκαρος'', μιας εθελοντικής πολυεθνικής ομάδας επιστημόνων, οι οποίοι έχουν βαλθεί να θέσουν τα θεμέλια της μελλοντικής διαστημικής πτήσης σε ένα άλλο αστρικό σύστημα, σε απόσταση πολλών ετών φωτός από τη Γη. Στα ίχνη του ''Δαίδαλου'' Το πενταετές ''Σχέδιο Ίκαρος'' ξεκίνησε επίσημα στις 30 Σεπτεμβρίου 2009, στο Λονδίνο, με πρωτοβουλία της Βρετανικής Διαπλανητικής Εταιρείας, της ίδιας που μεταξύ 1973-1978 είχε πραγματοποιήσει τον πρόδρομο του ''Ίκαρου'', το ''Σχέδιο Δαίδαλος''. Το πρώτο αυτό παγκοσμίως σχέδιο, με επικεφαλής τον δρα Άλεν Μποντ, είχε θέσει το ερώτημα αν είναι τεχνικά εφικτό να κατασκευασθεί ένα διαστρικό διαστημόπλοιο και είχε τελικά απαντήσει καταφατικά, παρόλο που αναγνώρισε τις μεγάλες τεχνικές δυσκολίες. Στόχος του ''Ίκαρου'', που διευθύνεται από τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Icarus Interstellar Inc., είναι να προχωρήσει παραπέρα από τον ''Δαίδαλο'', καταλήγοντας πλέον σε συγκεκριμένες θεωρητικές και κυρίως τεχνικές προτάσεις για το πώς μπορεί να γίνει αυτό το ταξίδι και ποιες τεχνολογίες, ιδίως στον κρίσιμο τομέα της προώθησης, θα χρειαστεί ένα τέτοιο μη επανδρωμένο σούπερ-διαστημόπλοιο. Παράλληλα, το σχέδιο αποσκοπεί στο να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει μια νέα γενιά επιστημόνων που θα έχουν κίνητρα να σχεδιάσουν μακρινές διαστημικές αποστολές, αλλά και να προκαλέσει το ενδιαφέρον του ευρύτερου κοινού στο γιατί είναι εφικτό αλλά και αναγκαίο για την επιβίωση της ανθρωπότητας ένα τέτοιο ταξίδι, έστω και αν αυτό θα πραγματοποιηθεί τον 22ο αιώνα ή και αργότερα. Στην ερευνητική ομάδα του ''Ίκαρου'', που περιλαμβάνει επιστήμονες από κυβερνητικούς φορείς, εταιρίες και πανεπιστήμια, υπό τον συντονισμό του Τζιόλα, συμμετέχουν δύο ακόμα Έλληνες ως σχεδιαστές, ο Δήμος Χωματάς και ο Κώστας Κωνσταντινίδης. Ο Χωματάς, που και αυτός από μικρός ήταν μανιακός με την επιστημονική φαντασία, έχει ειδικευτεί στην πληροφορική, τις επικοινωνίες, τον αυτοματισμό και τη ρομποτική. Ο Κωνσταντινίδης αποφοίτησε από τη Σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου το 2010, έκανε μεταπτυχιακά στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και είναι ερευνητής στο Εργαστήριο Ατμοσφαιρικής και Διαστημικής Φυσικής στο Κολοράντο των ΗΠΑ. Όπως αναφέρει ο Τζιόλας στη συνέντευξή του, αποτελεί σημαντική προτεραιότητα να σχηματισθεί γύρω από τον ''Ίκαρο'' μια επιστημονική κοινότητα αφοσιωμένων μηχανικών και άλλων ερευνητών, που θα εστιασθούν στην πρόκληση ενός διαστρικού ταξιδιού, έστω και αν αυτό δεν θα γίνει στη διάρκεια της δικής τους ζωής. Όπως τονίζει, η ανθρωπότητα, η οποία αντιμετωπίζει σοβαρούς κινδύνους στον πλανήτη μας, θα πρέπει να φροντίσει να κάνει ''μπακ-απ'' του πολιτισμού της σε άλλα άστρα, ώστε να διασφαλίσει την επιβίωσή της. Παράλληλα, όπως επισημαίνει, ο σχεδιασμός ενός διαστρικού ταξιδιού θα αυξήσει σημαντικά τις τεχνολογικές μας γνώσεις, με πολλαπλά παράπλευρα οφέλη για την κοινωνία. Σε αναζήτηση μιας νέας Εδέμ. Αν και ο αρχικός στόχος είναι ένα ταξίδι στο διπλό άστρο Άλφα του Κενταύρου σε απόσταση 4,4 ετών φωτός από τη Γη, παρόλα αυτά, σύμφωνα με τον Τζιόλα, αν στο μεταξύ ανακαλυφθεί ένας σχετικά κοντινός εξωπλανήτης παρόμοιος με τον δικό μας (κυρίως με ύπαρξη νερού), τότε θα αλλάξει ο στόχος του ''Ίκαρου'', έστω κι αν η απόσταση είναι αρκετά μεγαλύτερη, π.χ. 22 έτη φωτός. Όπως τονίζει, καθώς ανακαλύπτονται ολοένα περισσότεροι εξωπλανήτες, το βασικό κριτήριο -και ο προορισμός- για ένα μακρινό διαστημικό ταξίδι θα είναι κατά πόσο αυτός ο εξωπλανήτης, γύρω από κάποιο άλλο μητρικό άστρο, φαίνεται φιλόξενος για τη ανάπτυξη και διατήρηση της ζωής. ''Από τη στιγμή που θα βρούμε μια άλλη Εδέμ, ένα όμορφο μέρος στην αστρική γειτονιά μας, οι άνθρωποι θα θέλουν να πάμε εκεί. Θα δοθεί τότε ώθηση για μια διαστρική αποστολή και η ελπίδα μας είναι ότι το Σχέδιο Ίκαρος θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί, όταν κάτι τέτοιο συμβεί'', ανέφερε ο έλληνας επιστήμονας, προσθέτοντας ότι, στο μεταξύ, καταβάλλεται προσπάθεια, να κινηθεί το ενδιαφέρον των ειδικών και του απλού κόσμου για τέτοια μακρινά ταξίδια. Σε αυτό το πλαίσιο, μεταξύ άλλων, ο Τζιόλας, ο οποίος είναι και υπεύθυνος για την προπαγάνδιση του όλου εγχειρήματος διεθνώς, προωθεί, μεταξύ άλλων, μαθήματα διαστρικής μηχανικής σε ακαδημαϊκά και ερευνητικά προγράμματα αεροδιαστημικής στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ (τα πρώτα θα αρχίσουν φέτος το φθινόπωρο). Παράλληλα, ξεκίνησε τη δημιουργία ψυχαγωγικών και εκπαιδευτικών βιντεοπαιχνιδιών (του τύπου «φτιάξτε το διαστημόπλοιό σας και πετάξτε στον Άλφα του Κενταύρου» ), ώστε να εξαφθεί το ενδιαφέρον κάθε ενδιαφερόμενου για τα μακρινά διαστημικά ταξίδια. «Χρειαζόμαστε ανθρώπους να πιστέψουν ότι το διαστρικό ταξίδι είναι μια πραγματικότητα, ώστε να το ενστερνισθούν ως το επόμενο μεγάλο εγχείρημα εξερεύνησης του διαστήματος, το οποίο πρόκειται να αναλάβει η ανθρωπότητα. Και για να γίνει αυτό, χρειαζόμαστε μια πολιτισμική μεταβολή στον τρόπο που σκεπτόμαστε για το διάστημα και το σύμπαν», τονίζει ο Τζιόλας. Και επειδή μπορεί μια μακρινή αποστολή να πέσει πάνω σε εξωγήινους πολιτισμούς, ήδη οι ερευνητές του «Ίκαρου» δεν σχεδιάζουν μόνο νέου τύπου προωθητικές μηχανές και καλύτερα καύσιμα, αλλά και τι είδους μήνυμα θα πρέπει να μεταφέρει το διαστημόπλοιο εκ μέρους όλης της ανθρωπότητας. Προς το παρόν έχουν συμφωνήσει ότι χρειάζονται κοινωνιολόγοι και ανθρωπολόγοι για να το δημιουργήσουν και όχι φυσικοί και μηχανικοί, αν και, όπως παραδέχεται ο Τζιόλας, «η πιθανότητα να το βρει ένας εξωγήινος και να το διαβάσει, είναι μικρότερη και από το να ψάχνει κανείς για ψύλλους στα άχυρα». Ο «δάχτυλος» της DARPA Πάντως ο «Ίκαρος» έχει ήδη βρει ένα ισχυρό σύμμαχο στην υπηρεσία DΑRPA (Defence Advanced Research Projects Agency) του Πενταγώνου των ΗΠΑ, την ίδια που έθεσε τα θεμέλια του παγκόσμιου διαδικτύου και η οποία προτίθεται να δώσει χορηγία 500.000 δολαρίων στην πρώην αστροναύτη Ντόροθι Τζέμισον, ώστε το προσωπικό της Ίδρυμα να συνεργαστεί με τον ''Ίκαρο'', στο πλαίσιο του προγράμματος «The 100 Year Starship Study». Ο στόχος που έθεσε η DARPA, σε συνεργασία με τη NASA, από πέρυσι το Σεπτέμβριο, είναι ''η ανάπτυξη και ωρίμανση μιας ομάδας τεχνολογιών, που θα επιτρέψουν την μακρινών αποστάσεων επανδρωμένη διαστημική πτήση σε ένα αιώνα από τώρα'', σύμφωνα με τους Τάιμς της Ν. Υόρκης. Είναι ενδεικτικό ότι η DARPA ανεβάζει τον πήχη κάνοντας πλέον λόγο όχι απλώς για μη επανδρωμένη, αλλά για πτήση με συμμετοχή αστροναυτών. Η νέα πρωτοβουλία, στην οποία αναμένεται να εμπλακεί και το ''Σχέδιο Ίκαρος'', αφορά την μελέτη όχι μόνο των αναγκαίων τεχνολογιών, αλλά και των άλλων προϋποθέσεων (οργανωτικών, νομικών, κοινωνιολογικών, φιλοσοφικών, ηθικών κ.α.), που τίθενται ως προαπαιτούμενες για την μετανάστευση των ανθρώπων στα άστρα. Φυσικά, κατά τους ειδικούς, μια επανδρωμένη διαστρική πτήση -αν στο μεταξύ δεν υπάρξει κάποια εντυπωσιακή θεωρητική και τεχνική πρόοδος- εκτιμάται ότι θα ήθελε γύρω στους δύο αιώνες προετοιμασίας από σήμερα και, στην καλύτερη περίπτωση, άλλους τόσους για να φθάσει στο στόχο της. Όμως η προσπάθεια αξίζει τον κόπο, έστω κι αν όλοι οι εμπλεκόμενοι σε αυτό το ταξίδι είτε δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω στη Γη, είτε θα έχουν πεθάνει πολύ πριν δουν το όνειρό τους να πραγματοποιείται. Σίγουρα αξίζει τον κόπο.

Άλλες δυο εκπληκτικές φωτογραφίες του Κρόνου και δορυφόρων του. Η αποστολή Cassini-Huygens http://en.wikipedia.org/wiki/Cassini%E2%80%93Huygens ξεκίνησε από τη Γη στις 15 Οκτωβρίου 1997 και μετά από 7 χρόνια περίπου, την 1η Ιουλίου 2004, μπήκε σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο. Στις 25 Δεκεμβρίου 2004, το Huygens αποχωρίστηκε από το κυρίως σώμα του Cassini και έφθασε στον δορυφόρο του Κρόνου Τιτάνα στις 14 Ιανουαρίου 2005, όπου εισχώρησε στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα, και προσεδαφίστηκε στέλνοντας πολύτιμες πληροφορίες πίσω στη Γη. Η αποστολή παρατάθηκε κι άλλο τον Φεβρουάριο του 2010 και θα μπορούσε να συνεχίσει μέχρι και το 2017. 'Εχω ξαναγράψει ότι η αποστολή Cassini-Huygens αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ανθρώπινα επιτεύγματα και οι εικόνες που ακολουθούν το αποδεικνύουν για άλλη μια φορά. εικόνα 1η: Ο μεγαλύτερος δορυφόρος του Κρόνου, Τιτάνας (με διάμετρο 5150 χιλιόμετρα) φαίνεται πάνω δεξιά. Οι δακτύλιοι του Κρόνου που φαίνονται στο πάνω μέρος της εικόνας δημιουργούν μια σειρά εντυπωσιακών σκιών στην επιφάνεια του πλανήτη. Η φωτογραφία εικόνα λήφθηκε από το διαστημικό σκάφος Cassini στις 5 Ιανουαρίου 2012, όταν το σκάφος απείχε απόσταση 685.000 χιλιόμετρα από τον Κρόνο. Κάθε pixel πάνω στον Κρόνο αντιστοιχεί σε 37 χιλιόμετρα εικόνα 2η: Ο δορυφόρος του Κρόνου Μίμας κάτω από τους δακτυλίους του πλανήτη. Το φωτεινό στίγμα που φαίνεται πάνω από τους δακτυλίους είναι ένα μακρινό άστρο. Η φωτογραφία αυτή λήφθηκε από το διαστημικό σκάφος Cassini στο ορατό φως πριν από δυο μήνες περίπου, στις 21 Δεκεμβρίου 2011. Το Cassini βρισκόταν σε απόσταση 2.7 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Μίμα. Κάθε pixel στον Μίμα αντιστοιχεί σε 16 χιλιόμετρα.

NASA: "Αστεροειδής ισχύος πρόσκρουσης 30.000 ΜΤ κατευθύνεται προς τη Γη"! Η NASA επιβεβαίωσε ότι έχει εντοπίσει ένα νέο αστεροειδή, με διάμετρο περίπου 140 μέτρα, ο οποίος έχει σοβαρές πιθανότητες για τα δεδομένα του διαστημικού χάους να προσκρούσει στη Γη σε μόλις 28 περίπου χρόνια από σήμερα, χωρίς να αποκλείεται πολύ ενωρίτερα, το 2023 να κινδυνεύσει σοβαρά η Γη. Το δυνητικά επικίνδυνο ουράνιο σώμα, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Ντέιλι Μέιλ, που ανακάλυψε την έκθεση της NASA, απασχολεί την αρμόδια ομάδας δράσης των Ηνωμένων Εθνών για τα εγγύς στη Γη αντικείμενα, η οποία άρχισε ήδη να μελετά τρόπους αντιμετώπισης του κινδύνου, αν αυτός μεγαλώσει στην πορεία, σε περίπτωση δηλαδή που οι υπολογισμοί είναι λανθασμένοι ή τροχιά του αλλάξει. Η χρήση πυρηνικών όπλων προσαρμοσμένων σε εξωατμοσφαιρικά βλήματα και άλλων τεχνικών εκτροπής από την πορεία του βρίσκονται υπό εξέταση. Ο αστεροειδής με το κωδικό όνομα 2011 AG5, που για πρώτη φορά ανακαλύφθηκε πέρυσι, εκτιμάται ότι σήμερα έχει μια πιθανότητα στις 625, δηλαδή 0,16%, να χτυπήσει τον πλανήτη μας στις 5 Φεβρουαρίου 2040, έχοντας διατρήσει την "ασπίδα" της ατμόσφαιρας και αφού μεταβληθεί σε πύρινη διαστημική "μπάλα" να πέσει στην επιφάνεια του πλανήτη. Το 2013 ο αστεροειδής πρόκειται να κάνει ένα πρώτο πιο κοντινό πέρασμα από τον πλανήτη μας σε απόσταση περίπου 147 εκατ. χλμ., κατά τη NASA, κάτι που θα επαναλάβει το 2023, όταν θα πλησιάσει τον πλανήτη μας μόλις στα 1,9 εκατ. χλμ. απόσταση που για τα διαστημικά δεδομένα είναι "μία τρίχα". Η ΝΑSA δεν αποκλείει ακόμα και το 2023 να υπάρξει πρόβλημα ασφάλειας του πλανήτη αν αλλάξουν τα δεδομένα τροχιάς του. Ένας πολύ μεγαλύτερος αστεροειδής πιστεύεται ότι εξαφάνισε τους δεινόσαυρους πριν από περίπου 65 εκατ. χρόνια. Αν ο 2011 AG5 έπεφτε πράγματι στη Γη, θα προκαλούσε μεγάλες υλικές απώλειες και εκατομμύρια θανάτους, αλλά η ανθρωπότητα θα επιβίωνε από την πρόσκρουση. Εξαρτάται βέβαια που θα έπεφτε. αν έπεφτε στον ωκεανό η ισχύς της πρόσκρουσης θα ισοδυναμούσε με 1500 πυρηνικά όπλα των 20 ΜΤ! Η τροχιά του γύρω από τον Ήλιο εκτείνεται έως πέρα από τον Άρη, αλλά ακόμα δεν έχει προσδιοριστεί με μεγάλη ακρίβεια και αυτό είναι που ανησυχεί τους επιστήμονες της ΝΑSΑ. Ότι μπορεί να αλλάξουν ξαφνικά οι πιθανότητες είτε προς τα πάνω, είτε, προς τα κάτω! Ήδη συστήθηκε ειδική επιστημονική ομάδα που θα μελετήσει την πορεία του μέχρι το τέλος του 2016 και θα πρέπει να προσκομιστούν λύσεις αντιμετώπισής του. Ο 2011 ΑG5 είναι από τα 8.744 εγγύς στη Γη αντικείμενα που έχουν εντοπιστεί. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν συνολικά περίπου 19.000 τέτοια μεσαίου μεγέθους ουράνια σώματα σε απόσταση έως 200 εκατ. χλμ. από τη Γη (συνεπώς πολλές χιλιάδες ακόμα δεν έχουν εντοπιστεί), τα οποία έχουν πλάτος 100 έως 1.000 μέτρων και τη δυνατότητα να καταστρέψουν μια ολόκληρη πόλη. Βέβαια υπάρχει και η δεδομένη απειλή του αστεροειδή "Άποφι" που έχει μέγεθος περίπου δυόμισι ποδοσφαιρικών γηπέδων και προβλέπεται να περάσει κοντά από τη Γη το 2036, τόσο κοντά (σε απόσταση έως 30.000 χιλιομέτρων), που θα είναι ορατός από την Ευρώπη και άλλα μέρη του πλανήτη, ενώ κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν θα αλλάξει πορεία και θα έρθει εγγύτερα στη Γη.

Πόσο μακριά στο σύμπαν έχουν φτάσει οι τηλεοπτικές μας εκπομπές; Στο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας «Επαφή» του Carl Sagan, οι ραδιοαστρονόμοι στη Γη συλλαμβάνουν σήματα από τον Βέγα που βρίσκεται σε απόσταση 25 έτη φωτός. Η αρχική αποκωδικοποίηση του σήματος έδειξε ότι αυτό περιείχε τηλεοπτικά στιγμιότυπα με τον Αδόλφο Χίτλερ να κηρύσσει την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων το 1936! Η εναρκτήρια τελετή των Ολυμπιακών του Βερολίνου ήταν στην πραγματικότητα η πρώτη τηλεοπτική εκπομπή από τη Γη με κάποια υπολογίσιμη ισχύ. Αυτό το τηλεοπτικό σήμα – σε αντίθεση με τις συνηθισμένες ραδιοφωνικές εκπομπές των προηγούμενων δεκαετιών - διαπέρασε την ιονόσφαιρα και έφυγε προς το διάστημα. Σύμφωνα λοιπόν με την πλοκή του μυθιστορήματος το σήμα αυτό συνέλαβαν οι εξωγήινοι στον Βέγα και το έστειλαν ξανά πίσω, δείχνοντας έτσι στους κατοίκους της Γης ότι «ανίχνευσαν» την ύπαρξή τους (χωρίς βέβαια να έχουν καμιά ιδέα για το τι ήταν ο Χίτλερ). Αν υιοθετήσουμε την άποψη του Carl Sagan, ότι τα πρώτα ραδιοτηλεοπτικά σήματα ικανά να ανιχνευθούν από εξωγήινους, διέφυγαν προς το διάστημα την δεκαετία του 1930, τότε αυτά θα έχουν διανύσει, από τότε μέχρι σήμερα, περίπου 80 έτη φωτός. Ή δεδομένου ότι οι άνθρωποι εξέπεμπαν ραδιοκύματα από τις αρχές του αιώνα και κάποια από αυτά διέφυγαν στο διάστημα, τότε θα έχουν διανύσει χονδρικά απόσταση 100 ετών φωτός. Έτσι υπάρχει μια σφαίρα διαμέτρου 200 ετών φωτός, στην οποία περιέχονται «σημάδια» που θα αποκάλυπταν την ύπαρξη του ανθρώπινου πολιτισμού σε όποιον εξωγήινο πολιτισμό βρίσκεται μέσα στην σφαίρα αυτή (και θα είχε τη δυνατότητα να συλλάβει αυτά τα ραδιοτηλεοπτικά κύματα). Ενώ αυτή η σφαίρα των 200 ετών φωτός είναι αστρονομικά μεγάλη απόσταση (στην κυριολεξία), σε σύγκριση με το μέγεθος του γαλαξία μας είναι πολύ μικρή – και σε σύγκριση με το σύμπαν εντελώς μηδαμινή. Αυτό αποδεικνύει η εικόνα που κατασκεύασε ο Adam Grossman.(Φωτογραφίες) Η "φούσκα" των 200 ετών φωτός είναι η μικρή μπλε κουκκίδα μέσα στο πλαίσιο στην πρώτη εικόνα ή η κίτρινη κουκκίδα στη δεύτερη εικόνα. Βέβαια όταν ένα ραδιοφωνικό σήμα διανύσει μια απόσταση 100 ετών φωτός έχει εξασθενήσει τόσο πολύ που πιθανόν να είναι μη ανιχνεύσιμο. Αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος με τεχνολογία των .... εξωγήινων! Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε τα πρώτα λεπτά της ταινίας «Επαφή» που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Sagan. Το πλάνο δείχνει αρχικά τη Γη από κοντά και στη συνέχεια "απομακρύνεται" ταχύτατα. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από τη Γη τόσο πιο παλιοί είναι και οι ραδιοτηλεοπτικοί ήχοι που ακούμε! Ζητούνται δοκιμαστές φαγητού αστροναυτών στη Χαβάη! Στις 15/2/2012 (Σελ.51)εγραφα: Απάντηση στο «Mars-500» ετοιμάζουν οι ΗΠΑ.Οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τα προβλήματα της διατροφής.Ετσι: Eπιστήμονες του Cornell και του Πανεπιστημίου της Χαβάης θα πραγματοποιήσουν μια έρευνα διάρκειας 120 ημερών σχετικά με την εξερεύνηση του Άρη, σε μια ηφαιστειογενή τοποθεσία στη Χαβάη που μοιάζει με την επιφάνεια του πλανήτη. Η μελέτη θα επικεντρωθεί στη "δίαιτα" έξι εθελοντών, οι οποίοι θα κληθούν να ζήσουν και να εργαστούν σαν αστροναύτες. Θα δοθεί έμφαση ώστε οι συμμετέχοντες να συγκρίνουν δύο είδη τροφίμων: τα μαγειρεμένα από το πλήρωμα έναντι των προ - μαγειρεμένων. Σκοπός της έρευνας είναι να αποφευχθεί αυτό που έχει ονομαστεί "κόπωση μενού" κατά τη διάρκεια μιας αποστολής μεγάλης διάρκειας. Οι αιτήσεις θα λαμβάνονται μέχρι στις 29 Φεβρουαρίου 2012. Περισσότερα: http://physicsgg.blogspot.com/2012/02/blog-post_6797.html Tη μοίρα του «Ιουλίου Βερν» θα ακολουθήσει το «Γιοχάνες Κέπλερ» Πρόκειται για μη επανδρωμένα διαστημικά σκάφη του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) που ανεφοδιάζουν με τα απαραίτητα υλικά τον διαστημικό σταθμό και στη συνέχεια γεμάτα με σκουπίδια του σταθμού καταστρέφονται στην ατμόσφαιρα πέφτοντας στον ειρηνικό ωκεανό. To Johannes Kepler είναι το δεύτερο (από τα πέντε) κατά σειρά Αυτοματοποιημένο Όχημα Μεταφοράς (Automated Transfer Vehicle), μετά από το Jules Vern. Το «Ιούλιος Βερν» καταστράφηκε το 2008 και το βίντεο που ακολουθεί δείχνει την ζωή του από την εκτόξευσή του μέχρι την αυτοκαταστροφή του... Παρόμοια ήταν και η διαδρομή του «Γιοχάνες Κέπλερ», που αύριο θα καταστραφεί φλεγόμενο στην ατμόσφαιρα . Όμως ακόμα και στις τελευταίες στιγμές της ζωής του το ATV2 Kepler θα προσφέρει τις υπηρεσίες του καταγράφοντας σε ένα πρωτότυπο "μαύρο κουτί" μετρήσεις θερμοκρασίας, πίεσης κ.ά. σχετικών με την ελεγχόμενη "βουτιά"του. Τα στοιχεία αυτά θα βοηθήσουν στην κατανόηση κάποιων άγνωστων μέχρι τώρα χαρακτηριστικών των ελεγχόμενων εισόδων στην ατμόσφαιρα... To καλύτερο βίντεο από τον Διαστημικό Σταθμό; Σύμφωνα με τον αστροναύτη του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού ISS και αρχηγό της αποστολής Εxpedition 29, Mike Fossum, αυτό είναι το καλύτερο βίντεο με εικόνες της Γης από τον Διαστημικό Σταθμό.

Καταπληκτικό βίντεο με αστροναύτες της αποστολής Apollo 17 να χορεύουν και να τραγουδούν πάνω στη Σελήνη. Ενα καταπληκτικό βίντεο κυκλοφορεί στον κυβερνοχώρο τις τελευταίες ώρες. Σε αυτό εμφανίζονται δύο αστροναύτες να χορεύουν και να τραγουδούν πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης. Οι διαστημικοί καλλιτέχνες είναι οι Χάρισον Σμιτ και Γιουτζίν Σέρναν μέλη της ιστορικής αποστολής Apollo 17 που έφτασε στην Σελήνη τον Δεκέμβριο του 1972 και ήταν η τελευταία επανδρωμένη αποστολή στο φυσικό μας δορυφόρο. Οι δύο αστροναύτες κατά την διάρκεια της εξερεύνησης και πραγματοποίησης πειραμάτων στη Σελήνη θέλησαν να διαταράξουν λίγο την απόλυτη γαλήνη του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκονταν. Έτσι άρχισαν να τραγουδούν αλλά και να χορεύουν, όσο το επέτρεπε βέβαια η βαριά στολή τους. Την αρχή κάνει ο Σμιτ τραγουδώντας το «The Fountain in The Park», ένα παραδοσιακό αμερικανικό τραγούδι που γράφτηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Φυσικά ο Σμιτ το προσάρμοσε στην περίσταση αφού ο πρώτος στίχος «While strolling in the park one day» (ενώ τριγυρνούσα στο πάρκο μια μέρα) τροποποιήθηκε και την θέση της λέξης «πάρκο» πήρε φυσικά η Σελήνη. Την σκυτάλη παίρνει ο Σέρμαν που βάζει την δική του πινελιά στην διασκευή αλλάζοντας τον «Μάϊο» που αναφέρεται σε κάποιο στίχο σε Δεκέμβριο. Τα μέλη της αποστολής παρέμειναν συνολικά 22 ώρες στην Σελήνη.

Ο μυστικιστής και αστρονόμος Γιόχαν Κέπλερ. Μαθηματικός, αστρονόμος και ενίοτε αστρολόγος για να μπορέσει να ζήσει, ο Γιόχαν Κέπλερ γεννήθηκε στην «ελεύθερη αυτοκρατορική πόλη» του Weil der Stadt της Βάδης-Βυρτεμβέργης το 1571 και πέθανε στο Regensburg το 1630. Η ζωή του. Ο πατέρας του ήταν μισθοφόρος στρατιώτης και τους άφησε όταν ο Γιοχάνες ήταν πέντε ετών. Η μητέρα του, κόρη πανδοχέα, ασχολιόταν με τη βοτανοθεραπεία και αργότερα κατηγορήθηκε για μάγισσα. Γεννημένος πρόωρα, ο Γιοχάνες φαίνεται ότι ήταν ασθενικό παιδί, παρότι εντυπωσίαζε τους ταξιδιώτες στο πανδοχείο του παππού του με τις ικανότητές του στα Μαθηματικά. Από μικρός έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τα ουράνια φαινόμενα και την παρατήρησή τους. Έτσι, όταν ήταν 5 ετών παρατήρησε τον κομήτη του 1577, γράφοντας αργότερα ότι «τον πήρε η μητέρα του σε ένα ψηλό μέρος για να τον δει». Σε ηλικία 9 ετών παρακολούθησε την έκλειψη Σελήνης του 1580, και κατέγραψε ότι το φεγγάρι «φαινόταν αρκετά κόκκινο». Επειδή όμως προσβλήθηκε παιδί ακόμα από ευλογιά, που τον άφησε με εξασθενημένη όραση, στράφηκε κυρίως προς τη θεωρητική και μαθηματική αστρονομία αντί της παρατηρησιακής αστρονομίας. Το 1589, αφού τελείωσε το σχολείο, ο Κέπλερ άρχισε σπουδές Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Tübingen, όπου ωστόσο αναδείχθηκε σε εξέχοντα μαθηματικό και κέρδισε τη φήμη επιδέξιου αστρολόγου. Διδάχθηκε από τον Michael Maestlin (1550-1631) τόσο το πτολεμαϊκό όσο και το ηλιοκεντρικό σύστημα και από τότε πίστεψε το δεύτερο, υπερασπίζοντάς το τόσο θεωρητικά όσο και θεολογικά σε φοιτητικές συζητήσεις. Παρά την επιθυμία του να γίνει εφημέριος, κατά το τέλος των σπουδών του ο Κέπλερ προτάθηκε για μία θέση δασκάλου των Μαθηματικών και της Αστρονομίας στο Προτεσταντικό Σχολείο του Γκράατς της Αυστρίας. Αποδέχθηκε τη θέση τον Απρίλιο 1594, σε ηλικία 23 ετών. Μετά από δύο χρόνια, το 1596, ο Κέπλερ δημοσίευσε το πρώτο αστρονομικό βιβλίο του υπό τον τίτλο «Mysterium Cosmographicum» (Κοσμογραφικό Μυστήριο), με το οποίο θεμελίωσε την υπόθεση του Κοπέρνικου για το ηλιοκεντρικό πλανητικό σύστημα. Τον Δεκέμβρη του 1599 ο Δανός αστρονόμος Tycho Brahe προσκάλεσε τον Κέπλερ σε μια πόλη έξω από την Πράγα. Ήδη το Γκρατς εφάρμοζε αυστηρότερες πολιτικές εναντίον της μεταρρύθμισης και των Λουθηρανών όπως ήταν ο ίδιος, οπότε ο Κέπλερ δέχθηκε αμέσως την πρόσκληση και συναντήθηκε με τον Τύχo Μπάχε το 1600. Μετά το θάνατο του τελευταίου (1601), ο Κέπλερ διορίσθηκε Αυτοκρατορικός Μαθηματικός των Αψβούργων στη θέση του μία θέση που διατήρησε μέχρι το θάνατό του, το 1630, αν και δεν θα έμενε όλα αυτά τα χρόνια συνεχώς στην Πράγα. Στις 15 Νοεμβρίου 1630 ο Κέπλερ πέθανε από πυρετό στο Regensburg. Το 1632, ο τάφος του καταστράφηκε από τον σουηδικό στρατό κατά τις εχθροπραξίες του Τριακονταετούς Θρησκευτικού Πολέμου. Το έργο του. Ο Brahe πριν πεθάνει είχε αναθέσει στον Κέπλερ να μελετήσει τις τροχιές των πλανητών, κυρίως όμως να υπολογίσει εκ νέου την τροχιά του Άρη. Η φαινομενική τροχιά του Άρη παρουσίαζε τις μεγαλύτερες δυσκολίες ως προς την ερμηνεία βάσει των επικύκλων. Με το θάνατο του Μπράχε, ο Κέπλερ είχε στην κατοχή του το σύνολο των αστρονομικών παρατηρήσεων του, ένα τηλεσκόπιο και μεγάλο ενθουσιασμό για να εξακριβώσει αν ισχύει η μορφή της δικής του ηλιοκεντρικής θεωρίας. Ο Κέπλερ εργάστηκε πολύ σκληρά, προκειμένου να κατανοήσει και να εξηγήσει, με βάση τις κινήσεις των άλλων πλανητών, την περίεργη κίνηση του Άρη, που δε φαινόταν να ακολουθεί την κυκλική τροχιά. Μετά από αλλεπάλληλες αποτυχημένες προσπάθειες, φτάνει σε αδιέξοδο και αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη θεωρία της κυκλικής τροχιάς, αφού στα χέρια του είχε τα νέα και ακριβέστερα δεδομένα. Η πίστη του στο Θεό, το Δημιουργό της τέλειας ουράνιας γεωμετρίας (που υπαγόρευε την θεϊκή κυκλική τροχιά), κλονίζεται. Είχε φτάσει σε απόγνωση και μετά από πολλές αποτυχημένες θεωρίες, αποφασίζει για πρώτη φορά να δοκιμάσει τον τύπο για την έλλειψη, ο οποίος θα συμφωνήσει απόλυτα με τις παρατηρήσεις του Μπράχε για τον Άρη. Αυτή η νέα θεώρηση τον οδήγησε στην ανακάλυψη του 1ου νόμου για τις κινήσεις των πλανητών. Η νέα του θεωρία ολοκληρώθηκε το 1606 και δημοσιεύθηκε το 1609 με τον τίτλο Astronomia Nova, «Η Νέα Αστρονομία». Το έργο αυτό περιείχε τους γνωστούς σήμερα ως Πρώτος και Δεύτερος Νόμος του Κέπλερ. Η ελλειπτική τροχιά των πλανητών ήταν ο 1ος νόμος του Κέπλερ, στον οποίο κατέληξε ο Κέπλερ το 1605. Σύμφωνα με αυτόν, οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο διαγράφοντας επίπεδες τροχιές. Οι τροχιές αυτές είναι ελλείψεις των οποίων ο ήλιος καταλαμβάνει μία από τις εστίες. Ο Κέπλερ προσπαθούσε να βρει μήπως υπάρχει κάποια σχέση, ένας νόμος, ο οποίος να προκαθόριζε τις θέσεις των πλανητών μέσα στο χώρο του ηλιακού μας συστήματος. Σημειώνουμε ότι την εποχή του ήταν μόνο οι 6 από τους 9 πλανήτες γνωστοί. Οι Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας και Κρόνος. Υπολογίζοντας τις αποστάσεις των πλανητών αυτών από τον Ήλιο, ο Κέπλερ βρήκε πως αυτές παίρνοντας ως μονάδα μέτρησης την απόσταση Γης – Ηλίου, είναι οι ακόλουθες: Ερμής 0,39, Αφροδίτη 0,72, Γη 1, Άρης 1,52, Δίας 5,2, και Κρόνος 9,55. Αλλά βλέποντας την αναλογία αυτών των αποστάσεων, εύρισκε πως η απόσταση μεταξύ Άρη και Δία ήταν υπερβολικά μεγάλη, υπήρχε δηλαδή κάποιο κενό. Γι’ αυτό, κατά τη θεωρητική μελέτη του θέματος, υπολόγισε πως οπωσδήποτε μεταξύ Άρη και Δία πρέπει να υπάρχει ένας ακόμη άγνωστος πλανήτης, γι’ αυτό και έγραφε το 1596 στο σύγγραμμά του "Κοσμογραφικό Μυστήριο" τη φράση: "Μεταξύ Άρη και Δία νέον πλανήτη θέτω". Αλλά οι σοφοί εκείνης της εποχής απέρριπταν τη γνώμη αυτή του Κέπλερ γι’ αυτό και γρήγορα ξεχάστηκε και από αυτόν ακόμη τον ίδιο. Ύστερα δε από μακρές και επίμονες δοκιμές διαφόρων υποθέσεων, ο Κέπλερ έκανε δυο βασικές διαπιστώσει: πρώτον, ότι ο Άρης κινείται σε μια έλλειψη, με τον Ήλιο σε μία από τις δυο εστίες και, δεύτερον, ανακάλυψε το νόμο που καθορίζει την ταχύτητα με την οποία ο Άρης κινείται στα διάφορα τμήματα της τροχιάς του. Λίγο μετά αντιμετώπισε το πρόβλημα των μεταβολών των ταχυτήτων των πλανητών. Καθόρισε ότι ένας πλανήτης ταξιδεύει γρηγορότερα όταν έρχεται πιο κοντά στον ήλιο και κινείται πιο αργά όταν είναι πολύ μακριά από τον ήλιο (2ος νόμος του Κέπλερ). Σύμφωνα με τον οποίο οι ταχύτητες των πλανητών στις τροχιές τους δεν είναι σταθερές αλλά μεταβάλλονται κατά τρόπον ώστε η ευθεία γραμμή (η επιβατική ακτίνα) που ενώνει τον πλανήτη με τον ήλιο να διαγράφει σε ίσα χρονικά διαστήματα ίσες επιφάνειες (εμβαδά). Τον Οκτώβριο 1604 ο Κέπλερ παρατήρησε τον υπερκαινοφανή που σήμερα είναι γνωστός ως Υπερκαινοφανής του Κέπλερ. Το 1611 δημοσίευσε (με τη μορφή ενός γράμματος σε φίλο) μια μονογραφία για την προέλευση του σχήματος των χιονονιφάδων, που είναι η παλαιότερη γνωστή εργασία πάνω σε αυτό το θέμα. Τον Ιανουάριο 1612 πέθανε ο Αυτοκράτορας και για να αποφύγει τις θρησκευτικές εντάσεις στην Πράγα, ο Κέπλερ πήγε ως Επαρχιακός Μαθηματικός στο Λιντς. Το 1619 εξέδωσε το έργο Harmonice mundi [Αρμονία των Κόσμων] στο οποίο εξηγούσε ότι οι κινήσεις των πλανητών ακολουθούν τους νόμους της μουσικής αρμονίας και διατύπωσε τον νόμο σύμφωνα με τον οποίο τα τετράγωνα των χρόνων περιφοράς των πλανητών γύρω από τον ήλιο είναι ανάλογα με τους κύβους των μέσων αποστάσεων τους από τον ήλιο. Ήταν ο 3ος νόμος της πλανητικής κίνησης που δίνει την ακριβή σχέση μεταξύ της απόστασης ενός πλανήτη από τον ήλιο και του χρόνου περιστροφής του. Ο Κέπλερ συμπλήρωσε την επτάτομη «Επιτομή της Κοπερνίκειας Αστρονομίας» το 1621, η οποία συγκέντρωνε και επεξέτεινε το προηγούμενο έργο του και θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην αποδοχή του ηλιοκεντρικού συστήματος κατά τον επόμενο αιώνα. Το 1627 δημοσίευσε τους λεγόμενους «Ροδόλφιους πίνακες», οι οποίοι αντικατέστησαν ουσιαστικά μετά από περίπου 1.500 χρόνια και για περίπου 200 χρόνια τους άτλαντες του Πτολεμαίου, και που έδιναν ακριβείς μελλοντικές θέσεις των πλανητών και επέτρεπαν την πρόβλεψη σπάνιων αστρονομικών γεγονότων. Αλλά και στην Οπτική, ο Κέπλερ προσέφερε σημαντικά, διατυπώνοντας θεωρίες για τους οπτικούς φακούς και το τηλεσκόπιο με δύο κυρτούς φακούς. Μετά το θάνατο τού αυτοκράτορα Ροδόλφου επεξεργάστηκε μία εκτεταμένη «Πραγματεία για την Αστρονομία τού Κοπέρνικου», παρότι το βιβλίο του Κοπέρνικου είχε τεθεί από το 1616 στη λίστα των απαγορευμένων της καθολικής εκκλησίας. Το 1627 δημοσίευσε τους λεγόμενους «Ροδόλφιους πίνακες», οι οποίοι αντικατέστησαν ουσιαστικά μετά από περίπου 1.500 χρόνια και για περίπου 200 χρόνια τους άτλαντες του Πτολεμαίου. Οι Τρεις Νόμοι του Κέπλερ. Ο Κέπλερ μετά τον θάνατο του Tycho Brahe κληρονόμησε ένα τεράστιο όγκο και μεγάλης ακριβείας παρατηρησιακών δεδομένων για τις θέσεις των πλανητών ("εξομολογούμαι ότι όταν πέθανε ο Tycho, εκμεταλλεύτηκα την απουσία των κληρονόμων και πήρα τις παρατηρήσεις υπό την προστασία μου, ή μάλλον τις άρπαξα", αναφέρει σε γράμμα του το 1605). Το δύσκολο όμως ήταν να ερμηνευθούν με κάποια λογική θεωρία. Οι κινήσεις των άλλων πλανητών πάνω στην ουράνια σφαίρα παρατηρούνται από την οπτική γωνία της Γης, η οποία με τη σειρά της περιφέρεται περί τον Ήλιο. Αυτό προκαλεί μια φαινομενικώς περίεργη «τροχιά», κάποτε με τη λεγόμενη «ανάδρομη κίνηση». Ο Κέπλερ επικεντρώθηκε στην τροχιά του Άρεως, αλλά πρώτα έπρεπε να γνωρίζει με ακρίβεια την τροχιά της Γης. Με μία ιδιοφυή σκέψη, χρησιμοποίησε τη γραμμή που ενώνει τον Άρη με τον Ήλιο, αφού γνώριζε τουλάχιστον ότι ο Άρης θα βρισκόταν στο ίδιο σημείο της τροχιάς του κατά χρονικές στιγμές χωριζόμενες από ακέραια πολλαπλάσια της (γνωστής επακριβώς) περιόδου περιφοράς του. Από αυτό υπολόγισε τις θέσεις της Γης στη δική της τροχιά και από αυτές την αρειανή τροχιά. Κατάφερε έτσι να εξαγάγει τους τρεις νόμους του χωρίς να γνωρίζει τις (απόλυτες) αποστάσεις των πλανητών από τον Ήλιο, αφού η γεωμετρική του ανάλυση χρειαζόταν μόνο τους λόγους των αποστάσεών τους από τον Ήλιο. Σε αντίθεση με τον Brahe ο Κέπλερ έμεινε πιστός στο ηλιοκεντρικό σύστημα. Εκκινώντας από αυτό το πλαίσιο, ο Κέπλερ προσπάθησε επί 20 χρόνια να συνταιριάσει τα δεδομένα σε κάποια θεωρία. Η ελλειπτική τροχιά ήταν ο πρώτος νόμος του Κέπλερ. Αργότερα αντιμετώπισε το πρόβλημα των μεταβολών των ταχυτήτων των πλανητών. Ο δεύτερος νόμος περιγράφει το πώς η νοητή γραμμή που συνδέει τον πλανήτη με τον Ήλιο (επιβατική ακτίνα) σαρώνει σε ίσους χρόνους, ίσες επιφάνειες, κάτι που εξηγεί το γιατί ο πλανήτης κινείται γρηγορότερα όταν είναι πλησιέστερα στον Ήλιο. Ο τρίτος και τελικός νόμος της πλανητικής κίνησής του δίνει την ακριβή σχέση μεταξύ της απόστασης ενός πλανήτη από τον ήλιο και του χρόνου περιστροφής του – το τετράγωνο του ηλιακού έτους είναι ανάλογο του κύβου της μέσης απόστασης του από τον Ήλιο. Οι δυο νόμοι του Κέπλερ δημοσιεύτηκαν το 1609, ενώ λίγο αργότερα απέδειξε ότι οι δυο αυτοί νόμοι έχουν ισχύ και για όλους τους άλλους πλανήτες. Με τους δυο αυτούς νόμους ο Κέπλερ μπορούσε να εξηγήσει άνετα τις κινήσεις των πλανητών σχεδόν με μηδαμινό λάθος. Ο τρίτος και τελευταίος νόμος του δημοσιεύτηκε το 1619, μέσα στο μυστικιστικό βιβλίο του De Harmonica Mundi. Μετά τον 1ο Νόμο αντιμετώπισε το πρόβλημα των μεταβολών των ταχυτήτων των πλανητών. Καθόρισε ότι ένας πλανήτης ταξιδεύει γρηγορότερα όταν έρχεται πιο κοντά στον ήλιο και κινείται πιο αργά όταν είναι πολύ μακριά από τον ήλιο. Έτσι κατέληξε στον εξής νόμο. 2ος νόμος των ίσων εμβαδών: η επιβατική ακτίνα σε ίσους χρόνους διαγράφει ίσα εμβαδά, δίνοντας έτσι την ακριβή σχέση μεταξύ της απόστασης ενός πλανήτη από τον ήλιο και του χρόνου περιστροφής του. 3ος νόμος των περιόδων ή αστρικών περιφορών: Το τετράγωνο του χρόνου (P) που απαιτείται για να συμπληρώσει ένας πλανήτης μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο (η περίοδος του πλανήτη) είναι ανάλογο του κύβου του μεγάλου ημιάξονα της ελλειπτικής του τροχιάς, και η σταθερά της αναλογίας είναι η ίδια για όλους τους πλανήτες. Ο Κέπλερ στην πραγματικότητα ανακάλυψε τον «τρίτο» Νόμο του πριν από τους άλλους δύο, στις 8 Μαρτίου 1618, αλλά απέρριψε την ιδέα μέχρι τις 15 Μαΐου 1618, οπότε και επαλήθευσε το αποτέλεσμά του, που δημοσιεύθηκε στο Harmonice Mundi (1619). Εφαρμόζοντας αυτούς τους νόμους, ο Κέπλερ υπήρξε ο πρώτος αστρονόμος που προέβλεψε με επιτυχία μία διάβαση της Αφροδίτης (του έτους 1631). Με τη σειρά τους, οι Νόμοι του Κέπλερ υπήρξαν συνήγοροι του ηλιοκεντρικού συστήματος, αφού ήταν τόσο απλοί μόνο με την παραδοχή ότι όλοι οι πλανήτες περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο. Πολλές δεκαετίες μετά, οι Νόμοι του Κέπλερ εξάχθηκαν και εξηγήθηκαν με τη σειρά τους ως συνέπειες των νόμων της κινήσεως και του Νόμου της Παγκόσμιας Έλξεως (βαρύτητας) του Ισαάκ Νεύτωνα. Το δόγμα της κυκλικότητας των κινήσεων των πλανητών με σταθερές ταχύτητες, που είχε πρυτανεύσει στην ανάλυση των πλανητικών τροχιών επί 2.600 χρόνια είχε επιτέλους καταρρεύσει. «Οι ουράνιες κινήσεις δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συνεχόμενο τραγούδι για πολλές φωνές, που συλλαμβάνεται όχι από το αυτί αλλά από το πνεύμα, μια μορφοποιημένη μουσική που αφήνει τα χνάρια της στην ασταμάτητη ροή του χρόνου» Γ. Κέπλερ http://www.physics4u.gr/blog/?p=4696

Στην Ρωσία αναπτύχθηκε σχέδιο αντιμετώπισης αστεροειδών. Το κρατικό Πυραυλικό Κέντρο Μακέεβ αναπτύσσει εξερευνητικά και επιθετικά διαστημικά σκάφη για την αντιμετώπιση των αστεροειδών. Προτείνονται δύο ειδών επιδράσεις στα κατευθυνόμενα προς την Γη αστεροειδή: πυρηνική έκρηξη στην επιφάνεια του αστεροειδή με στόχο την διάσπασή του σε μικρότερα κομμάτια και την αλλαγή της πορείας του και την έκρηξη δίπλα στον αστεροειδή για την απόκλιση της κατεύθυνσής του. Γι ’αυτόν τον σκοπό οι ειδικοί δημιούργησαν το επιθετικό διαστημικό σκάφος «Καπκάν», το οποίο φέρει μία ή δύο πυρηνικές κεφαλές, όπως επίσης και το σκάφος εξερεύνησης «Κάισσα», το οποίο προορίζεται για την αξιολόγηση της δομής, της χημικής σύνθεσης, την διευκρίνηση της πορείας των αστεροειδών που απειλούν την Γη. Για την τοποθέτηση σε τροχιά των επιθετικών και των εξερευνητικών σκαφών προτείνεται να χρησιμοποιηθούν οι πύραυλοι «Σογιούζ-2» και ο σχεδιαζόμενος πύραυλος-φορέας «Ρουσ-Μ».

Διαστημικό ανελκυστήρα σκοπεύει να κατασκευάσει ιαπωνική εταιρεία. Μια ιαπωνική κατασκευαστική εταιρεία εξετάζει το ενδεχόμενο να κατασκευάσει ως το 2050 έναν ανελκυστήρα ικανό να μεταφέρει επιβάτες στο διάστημα, όπως το περίφημο «γυάλινο ασανσέρ» που χρησιμοποίησε ο Τσάρλι στο μυθιστόρημα του Βρετανού Ρόαλντ Νταλ. Η εταιρεία Ομπαγιάσι είναι μια από τις σοβαρότερες της Ιαπωνίας. Ολοκληρώνει αυτή τη στιγμή το Tokyo Sky Tree, το ψηλότερο κτίριο της Ιαπωνίας (634 μέτρα). Έχει επίσης συμμετάσχει στην κατασκευή του μετρό του Ντουμπάι και του Stadium Australia που χρησιμοποιήθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Αυτή τη φορά η εταιρεία εξετάζει μια εντελώς διαφορετική κατασκευή: τη δημιουργία ενός ανελκυστήρα του διαστήματος εκτείνοντας ένα καλώδιο από νανοσωλήνες άνθρακα, μια υλική δομή είκοσι φορές πιο ανθεκτική από το ατσάλι. Ο θάλαμος θα κινείται χάρη σ' αυτό το γιγάντιο καλώδιο που θα έχει μήκος 96.000 χιλιόμετρα, το ένα τέταρτο της απόστασης από τη Γη στη Σελήνη. Αν στο μυθιστόρημα «Ο Τσάρλι και το μεγάλο γυάλινο ασανσέρ» ο ήρωας του Ρόαλντ Νταλ προωθείται στο διάστημα εξαιτίας ενός λανθασμένου χειρισμού, η Ομπαγιάσι ονειρεύεται να στέλνει τακτικά μια τριανταριά επιβάτες σε τροχιά γύρω από τη Γη. Ο ανελκυστήρας της θα είναι ενός πολύ ιδιαίτερου τύπου και θα ανεβαίνει με ταχύτητα 200 χλμ/ώρα, επιτρέποντάς του να φτάνει, έπειτα από ταξίδι μιας εβδομάδας, σ' ένα σταθμό ο οποίος θα βρίσκεται σε ύψος 36.000 μέτρων. Οι «τουρίστες του διαστήματος» θα παραμένουν σ' αυτή την πλατφόρμα, όμως οι επιστήμονες που θα χρησιμοποιούν το ασανσέρ αυτό θα συνεχίζουν το ταξίδι ως την άκρη του καλωδίου. «Οι άνθρωποι λατρεύουν τους μεγάλους πύργους, εξ ου και η ιδέα να οικοδομήσουμε έναν στο διάστημα. Οι ειδικοί μας στις κατασκευές, το κλίμα, την ταχύτητα και τους ανέμους λένε πως αυτό είναι δυνατό», δήλωσε ενθουσιασμένη η Σατόμι Κατσουγιάμα, η διευθύντρια του προγράμματος. Εντούτοις η επιχείρηση παραδέχεται πως δεν έχει καμιά εκτίμηση για το κόστος αυτού του προγράμματος, δεν έχει κατά νου κανέναν εν δυνάμει επενδυτή ούτε κάποια ιδέα για το μέρος στη γη όπου θα μπορούσε να στερεωθεί αυτό το καλώδιο. Σχετική συζητηση: http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=15617 Αστρα φαίνεται ότι υιοθετούν ορφανούς πλανήτες. Εκατομμύρια πλανήτες που εκδιώχθηκαν από τις οικογένειές τους υιοθετούνται τελικά από ξένα άστρα, εκτιμά νέα μελέτη, βασισμένη σε υπολογιστικά μοντέλα. Οι ερευνητές δεν αποκλείουν μάλιστα το ενδεχόμενο να έχει υιοθετήσει και ο Ήλιος ένα τέτοιο σώμα, το οποίο όμως θα παρέμενε αόρατο πέρα από την τροχιά του Πλούτωνα. Η νέα θεωρία, που έχει υποβληθεί για δημοσίευση στο Astrophysical Journal και παρουσιάζεται στην υπηρεσία προδημοσίευσης arXiv, http://arxiv.org/abs/1202.2362/ προτάθηκε για να εξηγήσει κάποιες πρόσφατες, αναπάντεχες ανακαλύψεις: πλανήτες που κινούνται σε υπερβολικά μεγάλες αποστάσεις γύρω από τα μητρικά τους άστρα. Ορισμένοι από αυτούς τους πλανήτες απέχουν από τα άστρα τους περισσότερο από 100 Αστρονομικές Μονάδες (AU), δηλαδή πάνω από 100 φορές την απόσταση Γης-Ήλιου. Συγκριτικά, ο Πλούτωνας απέχει από τον Ήλιο «μόλις» 40 AU. Η κρατούσα θεωρία για το σχηματισμό πλανητών αδυνατεί να εξηγήσει την ύπαρξή τους σε τέτοιες αποστάσεις. Η νέα μελέτη, την οποία υπογράφουν ερευνητές του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian και του Ινστιτούτου Κάβλι στην Κίνα, προτείνει τη θεωρία ότι οι πλανήτες αυτοί ήταν κάποτε ορφανοί και αδέσποτοι, κινούνταν δηλαδή ελεύθερα στο Διάστημα. Σύμφωνα με προηγούμενες μελέτες, αυτό μπορεί να συμβεί όταν ένας πλανήτη εξορίζεται από το σύστημα λόγω της βαρυτικής επίδρασης άλλων, γειτονικών πλανητών. Μάλιστα ο αριθμός των πλανητών που εκδιώχθηκαν από τα αδέλφια τους θα μπορούσε να είναι συγκρίσιμος με τον αριθμό των άστρων. Όπως εξηγεί ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Science, η σινο-αμερικανική ερευνητική ομάδα προσομοίωσε στον υπολογιστή τι συμβαίνει όταν τέτοιοι αδέσποτοι πλανήτες εισέλθουν σε ένα αστρικό σμήνος. Η προσομοίωση έδειξε ότι, αν οι αριθμοί των άστρων και των ορφανών πλανητών είναι περίπου ίδιοι, το 3 με 6 τοις εκατό των άστρων συλλαμβάνουν με το βαρυτικό πεδίο τους τουλάχιστον έναν ορφανό πλανήτη. Και όσο μεγαλύτερη είναι η μάζα και η βαρύτητα ενός άστρου, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα υιοθεσίας ξένων πλανητών. Δεδομένου ότι ο Ήλιος είναι άστρο σχετικά μεγάλης μάζας, οι ερευνητές δεν αποκλείουν κάποιος υιοθετημένος πλανήτης να κρύβεται στις εσχατιές του Ηλιακού Συστήματος. Θα είναι όμως δύσκολο για τους αστρονόμους να ανακαλύψουν ένα τέτοιο σώμα, αφού ο θετός αδελφός της Γης θα βρισκόταν υπερβολικά μακριά για να γίνει αντιληπτός, πολύ πέρα από την τροχιά του Πλούτωνα. Στην φωτογραφία ο πλανήτης που διακρίνεται πάνω αριστερά ενδέχεται να έχει υιοθετηθεί από το κεντρικό άστρο σε απόσταση 330 Αστρονομικών Μονάδων (D.Lafrenière, R.Jayawardhana, M.Kerkwijk/Gemini Observatory)

Βρέθηκε το λάθος, τα νετρίνα ΔΕΝ κινούνται γρηγορότερα από το φως. Φαίνεται ότι «τα νετρίνα που κινούνται γρηγορότερα από το φως», όπως είχε ανακοινωθεί τον Σεπτέμβριο από την πειραματική ομάδα OPERA στην Ιταλία, μάλλον ήταν μια πλάνη. To λανθασμένο συμπέρασμα οφειλόταν σε μια «κακή» σύνδεση μεταξύ ενός υπολογιστή και GPS. Οι ανακοίνωση της ομάδας OPERA τάραξε την επιστημονική κοινότητα διότι αμφισβητούσε την θεωρία της σχετικότητας του Einstein. Οι μετρήσεις "αποδείκνυαν" ότι τα νετρίνα που δημιουργήθηκαν στο CERN, στη Γενεύη, και στη συνέχεια ανιχνεύθηκαν στο εργαστήριο του Gran Sasso στην βόρεια Ιταλία, κινήθηκαν με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός. Έφθαναν 60 νανοδευτερόλεπτα γρηγορότερα. Πολλοί φυσικοί υποψιάστηκαν εξαρχής ότι το αποτέλεσμα οφείλεται σε κάποιο συστηματικό σφάλμα. Η διαφορά των 60 νανοδευτερολέπτων, σύμφωνα πληροφορίες που διέρρευσαν από την ομάδα του πειράματος, οφειλόταν σε μια κακή σύνδεση μεταξύ ενός καλωδίου οπτικών ινών που συνέδεε τον δέκτη GPS (διόρθωνε τον χρονισμό της πτήσης των νετρίνων) με μια ηλεκτρονική κάρτα ενός υπολογιστή. Με την αποκατάσταση της σύνδεσης οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι έπαψε να υπάρχει η διαφορά των 60 νανοδευτερολέπτων και ότι η ταχύτητα του φωτός είναι ακόμη η μέγιστη ταχύτητα που εμφανίζεται στο Σύμπαν. http://news.sciencemag.org/scienceinsider/2012/02/breaking-news-error-undoes-faster.html?rss=1&utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter

Δυσκολίες στη διαστημική συνεργασία ΗΠΑ- Ρωσίας. Στο τοπίο της εξερεύνησης του Διαστήματος σήμερα δεσπόζει κάτι που πριν από μερικές δεκαετίες θα φάνταζε αδιανόητο: η συνεργασία μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Ωστόσο, η «παράδοση» αντιπαλότητας μεταξύ των δύο χωρών είναι τόσο μακρόχρονη, που ρίχνει «σκιές» στη συνεργασία μεταξύ τους. Από το τέλος του προγράμματος των διαστημικών λεωφορείων τον Ιούλιο του 2011, οι Αμερικανοί αστροναύτες βασίζονται στις πτήσεις ρωσικών σκαφών Σογιούζ για μεταφορές από και προς τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Όπως υπογραμμίστηκε στο αίτημα του προέδρου Ομπάμα για τον προϋπολογισμό της NASA το 2012, οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να αναπτύξουν τα δικά τους συστήματα για μεταφορά πληρωμάτων- αλλά αυτά δεν αναμένεται να τεθούν σε λειτουργία πριν περάσει μία πενταετία. Η εξάρτηση αυτή για τη μεταφορά πληρωμάτων είναι «ντροπιαστική» λέει ο καθηγητής Τζων Λόγκσντον, ειδικός διαστημικής πολιτικής του Συμβουλίου Συμβούλων της NASA. «Είναι πολύ δύσκολο για τις ΗΠΑ να διατηρήσουν τη θέση τους ως χώρας που ηγείται στην εξερεύνηση του Διαστήματος όταν δεν μπορούν από μόνες τους να εκτοξεύσουν πληρώματα σε τροχιά». Ο Δρ. Ιγκόρ Σουτιάγκιν, του Royal United Services Institute, λέει πως, από ρωσικής πλευράς υπάρχει επίσης κάποια δυσαρέσκεια, καθώς δεν θεωρούν πως στη συνεργασία υπάρχει ισότητα: «οι Ρώσοι αστροναύτες νιώθουν σαν οδηγοί διαστημικών ταξί, όχι ισότιμοι συνεργάτες…η Ρωσία χάνει τη θέση της στο Διάστημα λόγω των πολλών αποτυχημένων εκτοξεύσεων και των απωλειών δορυφόρων και τηλεπικοινωνιών. Είναι ντροπιαστικό» λέει σχετικά. Οι ΗΠΑ θεωρείται πως κέρδισαν την «κούρσα για την κατάκτηση του Διαστήματος» έναντι της ΕΣΣΔ, με την προσελήνωση του Απόλλων 11 το 1969. Ωστόσο, κατά τον ιστορικό Κρίστοφερ Ράιλι, η έννοια της «κούρσας» είναι πολύ «δυτική»: το σοβιετικό διαστημικό πρόγραμμα προσανατολιζόταν μάλλον στη δημιουργία ενός «δρόμου προς τα άστρα» παρά στο να κερδηθεί μία «κούρσα». «Ενώ οι ΗΠΑ είχαν κερδίσει την ‘κούρσα’ δημοσίων σχέσεων, οι Ρώσοι συνέχισαν να φτιάχνουν αυτό τον δρόμο, όπως σκόπευαν πάντα. Πάντα τα σχέδιά τους ήταν πολύ μακροπρόθεσμα» λέει σχετικά. Μετά την προσεδάφιση 12 αστροναυτών στη Σελήνη, οι Αμερικανοί πολιτικοί έχασαν το ενδιαφέρον τους και το πρόγραμμα Απόλλων τελείωσε. Τον Ιούλιο του 1975 έλαβε χώρα η πρώτη συνδυασμένη αμερικανοσοβιετική επιχείρηση στο Διάστημα, με τη δοκιμαστική πτήση Απόλλων – Σογιούζ, όταν το σοβιετικό σκάφος, με πλήρωμα δύο κοσμοναύτες, «έδεσε» με επιτυχία πάνω στην κάψουλα των τριών Αμερικανών αστροναυτών. Το εν λόγω πρόγραμμα ήταν καθοριστικό στην προώθηση της συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών. Ωστόσο, κατά τον καθηγητή Λόγκσντον, αν και τα δύο κράτη άρχισαν να συνεργάζονται περισσότερο, δεν μοιράστηκαν τεχνολογία. Ακολούθησε τη δεκαετία του 1990 η συνεργασία μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στον διαστημικό σταθμό Μιρ. Στη συνέχεια, οι ΗΠΑ προσκάλεσαν τη Ρωσία στο πρόγραμμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, αλλά, όπως αναφέρει ο Λόγκσντον, οι Αμερικανοί εκμεταλλεύτηκαν τις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες στη Ρωσία μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. «Οι ΗΠΑ απέκτησαν πρόσβαση στη ρωσική εμπειρία στις διαστημικές πτήσεις και τον διαστημικό σταθμό ο οποίος ήταν ήδη σε τροχιά, ενώ το πρόγραμμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού καθυστερούσε…η Ρωσία θα προτιμούσε να έχει ένα δικό της πρόγραμμα, αλλά δεν μπορούσε να το αντέξει οικονομικά, οπότε η συνεργασία με τις ΗΠΑ ήταν απαραίτητη». «Δύο χώρες που αναγκάζονται να συνεργαστούν πρέπει να ανταλλάξουν τεχνολογικές γνώσεις. Όταν στηθούν οι μηχανισμοί για αυτό, επέρχεται πολιτισμική κατανόηση μεταξύ των χωρών, κάτι που είναι πολύ μεγαλύτερη ανταμοιβή από οποιαδήποτε εξέλιξη στις διαστημικές πτήσεις» λέει χαρακτηριστικά ο δρ. Ράιλι. Αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ αναπτύσσουν έναν ισχυρό πύραυλο για αποστολές μακρύτερα στο Διάστημα, ωστόσο δεν έχει αναφερθεί κάποια διεθνής συνεργασία στο πρόγραμμα. «Δεσμεύτηκαν να βγουν από τη γήινη τροχιά με επανδρωμένες αποστολές. Καμιά άλλη χώρα δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο. Είναι μία ευκαιρία να ηγηθούν. Καμιά άλλη χώρα δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να κάνει κάτι τέτοιο, δεν είναι ξεκάθαρο αν μπορούν οι ίδιες οι ΗΠΑ, οπότε ίσως να χρειαστεί να βρουν συνεργάτες για να τα καταφέρουν» συμπληρώνει ο καθηγητής Λόγκσντον. Σχόλιο:Δυστυχώς για πολύ καιρό ακόμα οι πολιτικές,οικονομικές και γεωπολιτικές αντιθέσεις δεν θα επιτρέπουν την πραγματική σε βάθος συνεργασία στην Διαστημική εξερεύνηση.Παράδειγμα η μη συμμετοχή της Κίνας στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό με απαίτηση των Η.Π.Α. γιατί ο υπεύθυνος για το διαστημικό πρόγραμμα της Κίνας ειναι το Υπουργείο Αμυνας. Τί απέγιναν οι σεληνιακές πέτρες της NASA; Τις τελευταίες ώρες της αποστολής Apollo 17 στις 13 Δεκεμβρίου 1972, οι αστροναύτες Γιουτζίν Κέρναν και Χάρισον Σμιτ -οι τελευταίοι άνθρωποι που πάτησαν στη Σελήνη- μάζεψαν μία πέτρα από την επιφάνεια του δορυφόρου της Γης. Σε μία κίνηση καλής θέλησης, ο πρόεδρος Νίξον διέταξε τη θραύση της πέτρας, που είχε μέγεθος τούβλου, σε πολλά μικρά κομμάτια, για να αποσταλεί σε αρχηγούς κρατών και στις 50 πολιτείες των ΗΠΑ. Κάθε μία «πέτρα καλής θελήσεως» εγκιβωτίσθηκε σε διαφανές υλικό, ενώ συνολικά 370 κομμάτια σεληνιακής πέτρας εστάλησαν με τον τρόπο αυτό. 184 από τα τεμάχια αυτά αγνοούνται σήμερα, 160 από το εξωτερικό και 24 από τις πολιτείες των ΗΠΑ. «Το καθεστώς Καντάφι έλαβε δύο τέτοιες πέτρες, που σήμερα αγνοούνται. Η Ρουμανία δεν γνωρίζει που βρίσκεται η σεληνιακή της πέτρα», λέει ο πρώην εργαζόμενος της NASA Τζόζεφ Γκουτχάιντς, γνωστός σήμερα ως «κυνηγός σεληνιακών πετρών». Το 1998, ο Γκουτχάινς δημοσίευσε αγγελία στην εφημερίδα USA Today, σε μία προσπάθεια να προσελκύσει απατεώνες, πωλητές ψεύτικων σεληνιακών πετρών. «Δεν περίμενα, όμως, να βρεθώ αντιμέτωπος με αληθινές πέτρες, όπως αυτή της Ονδούρας, για την οποία ο κάτοχός της μου ζήτησε 5 εκατομμύρια δολάρια», λέει ο Γκουτχάινς, που δεν πλήρωσε το ποσόν. Ανάλογες προσπάθειες πώλησης έχουν καταγραφεί για τις πέτρες της Ισπανίας, της Μάλτας και της Κύπρου. Χάρη στην επιμονή του Γκουτχάινς και των φοιτητών του, στη Νομική Σχολή πανεπιστημίου του Τέξας, όπου διδάσκει, 77 σεληνιακές πέτρες έχουν εντοπισθεί, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που δωρίστηκαν στους κυβερνήτες των αμερικανικών πολιτειών του Κολοράντο, του Μιζούρι και της Δ. Βιρτζίνια. Ο Γκουτχάινς παραδέχεται ότι δεν θα μπορέσει να ανακτήσει όλες τις χαμένες πέτρες, πολλές από τις οποίες βρίσκονται σήμερα σε ιδιωτικές συλλογές, αλλά τονίζει ότι δεν θα εγκαταλείψει τις προσπάθειες για ορισμένες από αυτές. «Θέλω οπωσδήποτε να ανακτήσω την πέτρα της Μάλτας, αλλά και εκείνη της Ρουμανίας, ενώ έχω σκεφτεί τί πρέπει να κάνω για αυτό. Χρειάζεται, όμως, υπομονή», λέει ο Γκουτχάινς. Φωτογραφίες απο τον τελευταίο διαστημικό περίπατο.

Αδέσποτες μαύρες τρύπες θέτουν σε κίνδυνο το ηλιακό μας σύστημα; Αν η τελευταία προσομοίωση του τι συμβαίνει όταν συγχωνεύονται μαύρες τρύπες είναι σωστή, τότε μπορεί να υπάρχουν εκατοντάδες περιπλανώμενες μαύρες τρύπες στον γαλαξία μας - με μάζες αρκετές χιλιάδες φορές τη μάζα του ήλιου μας. «Τέτοιες ελεύθερα περιπλανώμενες μαύρες τρύπες είναι δύσκολο να εντοπιστούν» δήλωσε η αστρονόμος Kelly Holley-Bockelmann από το πανεπιστήμιο Vanderbilt στο Tennessee. Εκτός από την διαδικασία απορρόφησης γειτονικών αερίων και μεσοαστρικής ύλης, ο μόνος τρόπος για να εντοπιστεί μια μαύρη τρύπα είναι να παρατηρηθεί η κάμψη του φωτός, όταν διέρχεται από τη γειτονιά μιας μαύρης τρύπας, εξαιτίας του ισχυρότατου βαρυτικού πεδίου της. Έτσι δημιουργείται το φαινόμενο του «βαρυτικού φακού» εξαιτίας του οποίου τα άστρα του υποβάθρου φαίνονται προς στιγμήν μετατοπισμένα και λαμπρότερα. Η έρευνα επικεντρώθηκε σε ένα μοντέλο μαύρων τρυπών «ενδιάμεσων μαζών» των οποίων η ύπαρξη πρόσφατα αμφισβητήθηκε. Μέχρι τώρα έχει επιβεβαιωθεί η ύπαρξη μόνο μιας μαύρης τρύπας μεσαίου μεγέθους. Ανακαλύφθηκε πριν από τρία χρόνια από το διαστημικό τηλεσκόπιο ακτίνων Χ, XMM-Newton, της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας, στην άκρη του γαλαξία ESO 243-49, σε απόσταση 290 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Οι ερευνητές εξέτασαν τι συμβαίνει όταν οι μαύρες τρύπες αυτού του μεγέθους συγχωνεύονται με άλλες μαύρες τρύπες, χρησιμοποιώντας τη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Μία από τις μεγάλες εκπλήξεις που προέκυψαν από την μελέτη αυτή ήταν η πρόβλεψη ότι όταν δύο μαύρες τρύπες που περιστρέφονται με διαφορετικές ταχύτητες ή έχουν διαφορετικό μέγεθος, η νέα μαύρη τρύπα που προκύπτει από τη συγχώνευση, εξαιτίας των νόμων διατήρησης δέχεται μια ώθηση, και κινείται προς κάποια κατεύθυνση με πολύ μεγάλη ταχύτητα , μέχρι 4.000 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο. «Αυτό ξεπερνά όλες τις προβλέψεις. Ακόμη και η μέση ταχύτητα ώθησης των 200 χλμ ανά δευτερόλεπτο είναι εξαιρετικά υψηλή, όταν συγκρίνεται με τις ταχύτητες διαφυγής των αστρονομικών αντικειμένων», σύμφωνα με την Holley-Bockelmann. «Συνειδητοποιήσαμε ότι κάθε συγχωνευμένη μαύρη τρύπα θα διαφεύγει από το σφαιρωτό σμήνος στο οποίο ανήκει, διότι η ταχύτητα διαφυγής είναι μικρότερη από 100 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο.»Σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές υποθέσεις υπολογίζεται ότι το 2% σφαιρωτών σμηνών στον γαλαξία μας περιέχουν μαύρες τρύπες ενδιάμεσης μάζας. Αυτό σημαίνει ότι εκατοντάδες τέτοιες μαύρες τρύπες περιπλανώνται αδέσποτες στον γαλαξία μας καταπίνοντας ότι βρίσκεται στο πέρασμά τους. Νεφελώματα, άστρα, πλανήτες και οτιδήποτε έχει την ατυχία να τις συναντήσει. Ευτυχώς για μας δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, γιατί αριθμός τους είναι πολύ μικρός σε σχέση μέγεθος του γαλαξία μας. Και επιπλέον η επικίνδυνη ζώνη τους, η ακτίνα Schwarzschild, είναι πραγματικά πολύ μικρή - μόνο μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα. Έτσι οι πιθανότητες αφανισμού της Γης από ένα τέτοιο γεγονός καθίστανται αμελητέες. Άλλωστε υπάρχουν πολύ πιο επικίνδυνα πράγματα στη γειτονιά της Γης (ή μήπως τα πιο επικίνδυνα βρίσκονται πάνω στην ίδια την Γη; http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-2103844/Could-Milky-Ways-phantom-black-holes-pose-danger-solar-system.html Μίνι μαύρη τρύπα «ρουφάει» ύλη από κοντινά της άστρα παράγοντας έναν κοσμικό άνεμο η ταχύτητα του οποίου είναι 34 εκατομμύρια χλμ/ώρα! Πρόκειται για τον πιο ισχυρό άνεμο που έχει εντοπιστεί σε μαύρη τρύπα «μικρομεσαίου» μεγέθους. Τo εντυπωσιακό φαινόμενο λαμβάνει χώρα στον αστερισμό του Σκορπιού σε μια περιοχή που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 30 χιλιάδων ετών φωτός από εμάς. Εκεί βρίσκεται μια μικρή μαύρη τρύπα, η IGR J17091-3624, που οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι έχει μάζα ανάλογη με εκείνη του Ήλιου και είναι μια από τις μικρότερες, ίσως και η μικρότερη μελανή οπή που γνωρίζουμε. Η IGR J17091-3624 είναι προϊόν της κατάρρευσης δύο γιγάντιων άστρων που είχαν μάζα 5-10 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου. Νέες παρατηρήσεις που έκανε στη συγκεκριμένη περιοχή το διαστημικό τηλεσκόπιο Chandra αποκάλυψαν ένα εντυπωσιακό φαινόμενο. Η βαρύτητα της μαύρης τρύπας «ρουφάει» την ύλη των κατεστραμμένων άστρων δημιουργώντας έναν δίσκο αερίων που κινείται γύρω από αυτή. Η όλη κοσμική διεργασία παράγει έναν άνεμο η ταχύτητα του οποίου υπολογίζεται σε 34 εκατομμύρια χλμ/ώρα - η ταχύτητα αυτή είναι ανάλογη εκείνης των ανέμων που παράγονται από μαύρες τρύπες οι οποίες έχουν μάζα δεκάδες εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της IGR J17091-3624. Ο τρομερός αυτός άνεμος μετακινεί και διασκορπά μεγάλες ποσότητες της ύλης του δίσκου εμποδίζοντας τη μαύρη τρύπα να τις απορροφήσει.Οι επιστήμονες μελετούν το φαινόμενο αφού αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στις μαύρες τρύπες. H NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια εντυπωσιακή καλλιτεχνική απεικόνιση του φαινομένου. Η μαύρη τρύπα ρουφάει ύλη από τα άστρα που βρίσκονται δεξιά στην εικόνα δημιουργώντας έναν δίσκο αερίων γύρω από αυτή. Ένας πανίσχυρος άνεμος μετακινεί και διασκορπά την ύλη του δίσκου εμποδίζοντάς τη να πέσει στην τρύπα.

Ενας «υδάτινος» κόσμος. Οι αστρονόμοι επιβεβαίωσαν την ύπαρξη μιας νέας κατηγορίας πλανήτη: πρόκειται για έναν «υδάτινο κόσμο» που διαθέτει… αχνιστή ατμόσφαιρα. Ο εξωπλανήτης GJ 1214b είναι μια «Υπερ-Γαία»: αυτό σημαίνει ότι είναι μεγαλύτερος από τον δικό μας πλανήτη αλλά μικρότερος από τους γίγαντες αερίων όπως ο Δίας. Νέες παρατηρήσεις που έγιναν με το τηλεσκόπιο Hubble επιβεβαιώνουν ότι ένα μεγάλο μέρος της μάζας του είναι υδάτινο. Μάλιστα οι υψηλές θερμοκρασίες που επικρατούν στον… νερουλό πλανήτη μαρτυρούν ότι πιθανότατα αποτελείται από «εξωτικά» υλικά. «Ο GJ 1214b δεν μοιάζει με κανέναν άλλον πλανήτη που ξέρουμε» ανέφερε ο επικεφαλής της μελέτης Ζάκορι Μπέρτα από το Κέντρο για την Αστοφυσική Harvard Smithsonian. Ο συγκεκριμένος πλανήτης πρωτοεντοπίστηκε το 2009 από επίγεια τηλεσκόπια. Η διάμετρός του είναι 2,7 φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης, ωστόσο το βάρος του είναι επταπλάσιο από αυτό του πλανήτη μας. Βρίσκεται σε τροχιά γύρω από έναν κόκκινο νάνο και σε απόσταση μόλις δύο εκατομμυρίων χιλιομέτρων από αυτόν, γεγονός που μαρτυρεί ότι ο GJ 1214b είναι άκρως… ζεματιστός με θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 200 βαθμούς Κελσίου. Το 2010 αστρονόμοι δημοσίευσαν στοιχεία μετρήσεων σχετικά με την ατμόσφαιρα του GJ 1214b. Οι μετρήσεις εκείνες μαρτυρούσαν ότι η ατμόσφαιρά του είναι υδάτινη, ωστόσο δεν είχε υπάρξει επιβεβαίωση. Και αυτό διότι είχε εκφραστεί και η υπόθεση ότι ο πλανήτης καλυπτόταν πιθανώς από ομίχλη πλούσια σε στοιχεία όπως το άζωτο, παρόμοια με αυτήν που καλύπτει το φεγγάρι του Κρόνου Τιτάνα. Τώρα ο δρ Μπέρτα και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν την κάμερα ευρέως πεδίου του διαστημικού τηλεσκοπίου Ηubble προκειμένου να μελετήσουν τον GJ 1214b καθώς περνούσε μπροστά από το άστρο του. Κατά τη διάρκεια αυτών των διελεύσεων το φως του άστρου φιλτράρεται μέσα από την ατμόσφαιρα του πλανήτη, δίνοντας πολύτιμα στοιχεία στους επιστήμονες σχετικά με τη σύσταση των αερίων που την αποτελούν. Με βάση τις παρατηρήσεις των ερευνητών οι οποίες αναμένεται να δημοσιευθούν στο επιστημονικό περιοδικό «Astrophysical Journal» ο GJ 1214b αποτελείται από μια πυκνή ατμόσφαιρα υγρού ατμού και όχι από στοιχεία όπως το άζωτο που δημιουργούν ομιχλώδες τοπίο στον Τιτάνα. Πλούσιος σε «εξωτικά» υλικά. Οι μετρήσεις στη σύσταση του εξωπλανήτη μαρτυρούν επίσης ότι διαθέτει περισσότερο νερό από τη Γη, γεγονός που σημαίνει ότι η εσωτερική δομή του είναι πολύ διαφορετική από αυτήν του πλανήτη μας. «Οι υψηλές θερμοκρασίες και οι πιέσεις που ασκούνται πιθανότατα έχουν οδηγήσει στον σχηματισμό ‘εξωτικών’ υλικών όπως ο ‘καυτός πάγος’ ή το ‘υπερ-ρευστό’ νερό, ουσίες δηλαδή που είναι εντελώς άγνωστες για τα γήινα δεδομένα» εξηγεί ο δρ Μπέρτα. Η κοντινή απόσταση που χωρίζει τον GJ 1214 από τη Γη τον καθιστά υποψήφιο για περαιτέρω μελέτη με το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb το οποίο αναμένεται να εκτοξευθεί ως το τέλος της δεκαετίας με στόχο να ρίξει φως στα μυστήρια του σχηματισμού των άστρων και των γαλαξιών.

Ανακαλύφθηκαν δείγματα γεωλογικής δραστηριότητας στη Σελήνη. Δείγματα σχετικά πρόσφατης γεωλογικής δραστηριότητας στον φλοιό της Σελήνης ανακάλυψαν Αμερικανοί επιστήμονες. Θεωρούν ότι, ταυτοχρόνως με την επικρατούσα διαδικασία συμπίεσης, ορισμένα τμήματα της επιφάνειας του φυσικού δορυφόρου της Γης, αντιθέτως, διαστέλλονταν. Το φαινόμενο αυτό εξελισσόταν λιγότερο από 50 εκατομμύρια χρόνια πριν, δηλαδή εντελώς πρόσφατα με τα γεωλογικά μέτρα. Το συμπέρασμα αυτό προέκυψε μετά την ανάλυση των λήψεων, που έγιναν από κάμερες, με τις οποίες ήταν εξοπλισμένο το αμερικανικό σκάφος «Σεληνιακός κατάσκοπος σε τροχιά», που εκτοξεύθηκε τον Ιούνιο του 2009. Οι αποδείξεις της διαστολικής επέκτασης μαρτυρούν ότι από γεωλογική άποψη η Σελήνη είναι ακόμη δραστήρια. «Θεωρούμε ότι ο δορυφόρος βρίσκεται εν συνόλω σε κατάσταση σταδιακής συρρίκνωσης, που προκαλεί η ψύξη του ακόμη καυτού μάγματος στο εσωτερικό», υπογραμμίζει ο Τόμας Ουότερς, ο βασικός συντάκτης της νέας έρευνας.

Χημική μέθοδος φέρνει πιο κοντά τα κυκλώματα από γραφένιο. Μια νέα μέθοδος για την οξείδωση του γραφενίου θα μπορούσε να επιτρέψει στο μέλλον την αντικατάσταση του πυριτίου που χρησιμοποιείται στα τσιπ από αυτή την παράξενη μορφή άνθρακα. Το γραφένιο, μια μορφή του άνθρακα συγγενική με τον γραφίτη, αποτελείται από κυψελοειδή φύλλα ατόμων άνθρακα με πάχος ενός ατόμου. Εκτός του ό,τι είναι πιο ανθεκτικό από το ατσάλι, το γραφένιο είναι επίσης καλύτερος αγωγός του ηλεκτρισμού από οποιοδήποτε άλλο γνωστό υλικό.Όμως οι ημιαγωγοί που χρησιμοποιούνται σήμερα για την κατασκευή κυκλωμάτων έχουν πολύ μικρότερη αγωγιμότητα, ενδιάμεση ανάμεσα στους αγωγούς και τους μονωτές. Για να μπορέσει το γραφένιο να αξιοποιηθεί στην κατασκευή κυκλωμάτων, όπως ελπίζουν σήμερα πολλοί επιστήμονες, πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ώστε η ροή των ηλεκτρονίων να διακόπτεται κατά βούληση. Για να λυθεί αυτό το πρόβλημα, ερευνητικές ομάδες σε όλο τον κόσμο εργάζονται σήμερα πυρετωδώς για να επινοήσουν μια μέθοδο χημικής τροποποίησης του γραφενίου. Μια από τις τακτικές που ακολουθούν είναι η «μέθοδος του Χάμερς», στην οποία το γραφένιο βυθίζεται σε οξέα και οξειδώνεται. Τα οξέα, όμως, καταστρέφουν τη δομή του γραφενίου σε ατομικό επίπεδο και το καθιστούν ουσιαστικά άχρηστο. Τώρα, μια νέα μέθοδος που οξειδώνει το γραφένιο αφήνοντας όμως άθικτη τη δομή του παρουσιάζεται στην επιθεώρηση Nature Chemistry. http://www.nature.com/nchem/journal/vaop/ncurrent/full/nchem.1269.html Η νέα μέθοδος αφενός δίνει γραφένιο που διατηρεί την ομοιογένειά του, αφετέρου μπορεί να ρυθμιστεί και να δώσει ένα εύρος ηλεκτρικών ιδιοτήτων. Για να παράξουν το οξείδιο του γραφενίου, οι ερευνητές τοποθέτησαν φύλλα του υλικού μέσα σε έναν θάλαμο κενού στον οποίο είχε πρώτα διοχετευτεί μοριακό οξυγόνο. Η πυράκτωση ενός νήματος από βολφράμιο, σε θερμοκρασία 1.500 βαθμών Κελσίου, διέσπασε τα μόρια οξυγόνου σε εξαιρετικά δραστικό ατομικό οξυγόνο, το οποίο ενσωματώθηκε στη «σκαλωσιά» του γραφενίου. Επόμενος στόχος των ερευνητών θα είναι να βελτιώσουν και να τροποποιήσουν τη μέθοδο ώστε να παράξουν υλικά γραφενίου με μια ποικιλία ιδιοτήτων. «Παραμένει ασαφές το εάν αυτή η μελέτη θα αξιοποιηθεί σε πρακτικές εφαρμογές εν μία νυκτί» παραδέχτηκε ο Μαρκ Χέρσαμ, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. «Φαίνεται όμως ότι είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση» είπε.

Το μυστικό του Κόκκινου Πλανήτη: ποιος θα πατήσει πρώτος στον Άρη; Η Ρωσική Διαστημική Υπηρεσία (Ροσκόσμος) προτίθεται να συμμετάσχει στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα «ExoMars», δηλαδή στην οργάνωση δύο ερευνητικών αποστολών προς τον Άρη το 2016 και το 2018. Την επίσημη ανακοίνωση σχετικά με αυτό το θέμα η υπηρεσία θα την κάνει στις αρχές Μαρτίου, μετά τις συνομιλίες της με την Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία. To «ExoMars» θα γίνει ρωσο-ευρωπαϊκό σχέδιο, καθώς πρόσφατα αποχώρησαν από αυτό οι Αμερικανοί, λόγω μείωσης του προϋπολογισμού της NAΣΑ. Στο πλαίσιο του προγράμματος «ExoMars» σχεδιαζόταν να αποσταλούν στον Άρη δύο σκάφη, το 2016 και το 2018. Και οι δύο εκτοξεύσεις έπρεπε να γίνουν με αμερικανικούς πυραύλους «Άτλας-5». Το περασμένο φθινόπωρο η ΝΑΣΑ κατέστησε σαφές ότι με τον πύραυλο για το 2016 θα υπάρξουν προβλήματα και ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας Ζαν-Ζακ Ντορντέν προσκάλεσε τη Ρωσία στο «ΕxoMars». Μάλιστα η συμμετοχή της δεν θα περιοριστεί μόνο στην παροχή του φέροντος πυραύλου «Προτόν», αλλά η ρωσική πλευρά θα γίνει τρίτο πλήρες μέλος του σχεδίου, θα διεξαγάγει τα δικά της πειράματα και θα εμπλουτίσει ουσιαστικά την αποστολή, διαβεβαίωσε ο επικεφαλής της Υπηρεσίας. Έως πρόσφατα υπήρχε η εκτίμηση ότι η εκτόξευση του 2018 θα γίνει παρ’ όλ’ αυτά με τη βοήθεια αμερικανικού πυραύλου, όμως η ΝΑΣΑ αποφάσισε να εγκαταλείψει οριστικά το σχέδιο για τον Άρη. Μας μίλησε ο γραμματέας του Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών Αλεξάντρ Ζαχάροφ: «Η συμμετοχή της ΝΑΣΑ διαρκώς θύμιζε εκκρεμές: πότε συμφωνούσαν, πότε αρνούνταν και ξανά συμφωνούσαν. Στο τέλος αρνήθηκαν εντελώς. Τους περιέκοψαν τον προϋπολογισμό για το Διάστημα, γι’ αυτό και δεν επαρκούσαν τα χρήματα». Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό, μεταξύ των ρωσικών συσκευών, οι οποίες θα καταστεί δυνατό να τοποθετήσουν στο «ΕxoMars», μπορεί να είναι νετρονικοί ανιχνευτές για την αναζήτηση νερού. Οι ειδικοί μας κατασκεύασαν έναν τέτοιο ανιχνευτή για τον μεγάλο αυτοκινούμενο σταθμό της ΝΑΣΑ, ο οποίος τώρα πετά προς τον Άρη. Στη Ρωσία είναι επίσης καλά ανεπτυγμένοι οι μηχανισμοί των σκαφών προσεδάφισης, είπε ο Αλεξάντρ Ζαχάροφ: «Н συμμετοχή μας εκεί μπορεί να αφορά στη δημιουργία του συστήματος προσεδάφισης - οι Ευρωπαίοι ποτέ δεν είχαν ξανά προσεδαφιστεί στον Άρη - αλλά και σε επιστημονικά πειράματα. Το σκάφος τροχιάς σχεδιάστηκε από αυτούς, όπως και το σκάφος προσεδάφισης, αλλά με τη συμμετοχή της Ρωσίας. Συνολικά το «ExoMars» θα είναι διώροφο. Το 2016 θα εκτοξευθεί το πειραματικό σκάφος για την προετοιμασία της διαδικασίας προσεδάφισης. Γι’ αυτό και δεν θα διαθέτει μεγάλο αριθμό επιστημονικού εξοπλισμού. Το 2018 θα πετάξει ήδη ένα ολοκληρωμένο σκάφος μετακίνησης στο έδαφος του Άρη με πλήρη εξοπλισμό». Το σκάφος τροχιάς θα χαρτογραφήσει τα σημεία, όπου από τα βάθη του πλανήτη εκλύεται στην ατμόσφαιρα μεθάνιο και άλλα αέρια. Προκαλεί ιδιαίτερη περιέργεια στους επιστήμονες η προέλευση του μεθανίου: ηφαιστειακή δραστηριότητα στον Άρη δεν υφίσταται, οπότε γεννιέται η υποψία για ύπαρξη άλλης πιθανής πηγής, κάποιους υποθετικούς μικροοργανισμούς. Βασική αποστολή του σκάφους μετακίνησης στον Άρη θα είναι ακριβώς η αναζήτηση πρώιμων μορφών ζωής. Συνολικά η αποστολή του «ΕxoMars» θα βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα την εξέλιξη του πλανήτη, αλλά και να αποτιμήσουμε το μέγεθος των κινδύνων, τους οποίους θα αντιμετωπίσουν οι επανδρωμένες αποστολές περί τα μέσα του αιώνα μας.

Το καρναβάλι του Ρίο τιμά τον Γιούρι Γκαγκάριν. Ο Ρώσος κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν, γνωστός σε όλον τον κόσμο ως ο πρώτος άνθρωπος, που κατέκτησε το Διάστημα, θα αποτελέσει ένα από τα βασικά αξιοθέατα του Καρναβαλιού στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο τιμώμενος κοσμοναύτης θα είναι το βασικό θέμα της επίδειξης της Σχολής της σάμπα Unidos de Cosmos, η οποία θα γίνει στις 20 Φεβρουαρίου σε μία από τις αυτοσχέδιες αρένες στο βόρειο τμήμα της πόλης. Αυτή τη στιγμή το θέμα, που επέλεξε η Σχολή είναι ένα από τα πλέον συζητούμενα στο περιβάλλον των καρναβαλιστών. Με την εμφάνισή τους οι Unidos de Cosmos θα τιμήσουν τα 50χρονα από την ημέρα της πρώτης πτήσης στο Διάστημα. Η εντυπωσιακή πομπή θα αρχίσει με τους «Αστρικούς Ανταγωνισμούς» μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών με μια προπορευόμενη ομάδα, που θα ανοίξει την πομπή παρουσιάζοντας τη Σχολή, με το ηχηρό όνομα η Μεγάλη Μάχη. Εν συνεχεία θα εμφανιστεί ο τελετάρχης και η κοπέλα σημαιοφόρος, οι οποίοι με τον ασυνήθιστο χορό τους θα παρουσιάσουν τον ουράνιο θόλο. Η παραδοσιακή έξοδος των μουσικών με τα ακορντεόν-φυσαρμόνικες «μπαγιάν», ντυμένους με το τυπικό ένδυμα της Πολιτείας Μπάγια, θα γίνει η καλύτερη προσωποποίηση της γνωστής φράσης του Γκαγκάριν «η Γη είναι Γαλανή». Ένα φαντασμαγορικό θέαμα αποτελεί η αλληγορική διακοσμητική πλατφόρμα με το όνομα «Πύραυλος», που μιμείται τον εσωτερικό χώρο του διαστημικού σκάφους, στο οποίο ο σοβιετικός κοσμοναύτης ολοκλήρωσε την πρώτη του πτήση. Δεν θα λείπουν και οι πολυάριθμοι άλλοι πύραυλοι, που θα συμβολίζουν τη σημαντική συμβολή της ρωσικής αεροδιαστημικής επιστήμης στην ιστορία της ανάπτυξης ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μεταξύ των ανθρώπων, που θα παρελαύνουν σε στήλες, δεν είναι δύσκολο να διακρίνετε ήρωες των φανταστικών διηγήσεων του Ιούλιου Βερν, αστρονόμους και εφευρέτες, Σουμέριους και Αιγύπτιους, Έλληνες και Ρωμαίους, με μια λέξη όλους όσοι από αρχαιοτάτων χρόνων επεδείκνυαν αμέριστο ενδιαφέρον για το διαστημικό πεδίο, προσπαθώντας να μαντέψουν τα μυστικά του. Άλλο ένα συναρπαστικό σημείο θα είναι η εμφάνιση της ιπτάμενης θεάς, που θα κρατά στα χέρια της την Υδρόγειο και θα προσωποποιεί την αιώνια επιδίωξη του ανθρώπου να γνωρίσει κάθε τί νέο. Με το ρυθμικό άκουσμα των τυμπάνων θα αισθανθούμε την τεράστια δίψα για περιπέτεια και η την αμέτρητη ανδρεία του Γιούρι Γκαγκάριν. Στις επόμενες σειρές θα παρουσιαστεί η διάσημη σκυλίτσα Λάικα και η λεγόμενη Ρωσική υπερηφάνεια, προαναγγέλλοντας την εμφάνιση του τρίτου αλληγορικού στοιχείου «Θα υψώσω στον ουρανό το αστέρι του κομμουνισμού», που θα παρουσιαστεί με δυο τεράστια χέρια, που κρατούν το ρωσικό αστέρι. Την πομπή θα κλείσουν οι ομάδες «Διαστημική εποχή» και η «Θα γιορτάσω στην Κάμπος, θυμίζοντας τον μεγαλοπρεπή εορτασμό της 50ής επετείου από την ημέρα της πτήσης του Γκαγκάριν σ’ αυτήν την βραζιλιάνικη πόλη. Στο τέλος από την αρένα θα περάσουν οι συνθέτες και οι πιο παλαιοί και τιμώμενοι χορευτές σάμπας της Σχολής. Μικρές ειδήσεις. Το πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού δοκιμάζει νέο σύστημα επικοινωνίας. Τα μέλη του πληρώματος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού από τη Ρωσία διεξάγουν το πείραμα «Σύστημα επικοινωνίας με λέιζερ» για την μεταφορά μεγάλων όγκων πληροφοριών στη Γη, δήλωσε ο μηχανικός του Σταθμού Αντόν Σκαπλιέροφ. Η λήψη και εκπομπή γίνεται από το κανάλι Σταθμός. Η ταχύτητα της μεταφοράς πρέπει να είναι από 2 έως 75 Mbit/sec για αποστάσεις έως 1000 χιλιόμετρα. Μετά τη δοκιμή της μεθόδου και τα επιτυχή αποτελέσματα, το σύστημα επικοινωνίας μέσω λέιζερ θα είναι ένα ακόμη κανάλι μεταφοράς πληροφοριών με ρωσικά μέσα. Ρωσία και ΕΕ θα αρχίσουν από κοινού να μελετούν τον Άρη. Το κοινό ρωσο-ευρωπαϊκό διαστημικό σχέδιο για τη μελέτη του Άρη «ExoMars» μπορεί να υλοποιηθεί ήδη από αυτή τη δεκαετία, ανακοίνωσε τη Δευτέρα ο επικεφαλής της Ρωσικής Διαστημικής Υπηρεσίας (Ροσκόσμος) Βλαντίμιρ Ποπόφκιν. Τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου εκπρόσωποι του Ροσκόσμος και της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας θα συναντηθούν ώστε να συζητήσουν τις προοπτικές της συνεργασίας τους.Ο Ποπόφκιν θύμισε ότι το σχέδιο «ExoMars» ήταν παλαιότερα αμερικανο-ευρωπαϊκό, όμως οι Αμερικανοί αποχώρησαν από αυτό. Το σχέδιο «ExoMars» αποτελείται από δύο αποστολές στον Άρη, που έχουν σχεδιαστεί για το 2016 και το 2018. Εξερευνητής στο Βόρειο Σέλας. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια φωτογραφία από την εκτόξευση ενός πυραύλου την Κυριακή στην Αλάσκα ενώ το Βόρειο Σέλας βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Η αποστολή οργανώθηκε από ομάδα 60 επιστημόνων που μελετούν το Βόρειο Σέλας και ειδικότερα το αν και πώς επιδρά το φαινόμενο στα τηλεπικοινωνιακά δίκτυα. Ο μήκους 15 μέτρων πύραυλος που διαθέτει διάφορα όργανα «διείσδυσε» στο Βόρειο Σέλας και μετέδωσε πλήθος δεδομένων.

Βίντεο:

«Οαση» ζωής στην πιο άνυδρη έρημο. Μια αποικία μικροοργανισμών, και μάλιστα ακμάζουσα, ανακάλυψαν ερευνητές δύο μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Ατακάμα, της πιο άνυδρης ερήμου της Γης. Η ανακάλυψη είναι ιδιαίτερα σημαντική αφού αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι η ζωή βρίσκει τρόπο να επιβιώνει στις πιο ακραίες συνθήκες και άρα δεν αποκλείεται να υπάρχουν ανάλογες μορφές ζωής σε άλλους πλανήτες και ειδικότερα στον Αρη. Οι επιστήμονες ευελπιστούν τώρα ότι, αν τα ρομπότ εξερεύνησης που θα σταλούν τα επόμενα χρόνια στον κόκκινο πλανήτη σκάψουν την επιφάνειά του, θα βρουν κάποιες μορφές ζωής. Η ανακάλυψη. Οι ερευνητές συγκέντρωσαν δείγματα εδάφους από την Ατακάμα, δείγματα από βάθη μέχρι και πέντε μέτρα κάτω από την επιφάνειά της. Η μόνιμη απουσία βροχοπτώσεων στην Ατακάμα την έχει καταστήσει στην περιοχή του πλανήτη μας που μοιάζει περισσότερο με τον Αρη. Για αυτόν τον λόγο η Ατακάμα αποτελεί συχνά ένα εργαστήριο προσομοίωσης για τους επιστήμονες που διενεργούν μελέτες σχετικές με τον κόκκινο πλανήτη. Τα δείγματα του εδάφους αναλύθηκαν με το όργανο SOLID το οποίο εντοπίζει μόρια που συνδέονται με τη ζωή όπως πρωτεΐνες, σάκχαρα, DNA κ.α. Η ανάλυση αποκάλυψε την ύπαρξη βακτηρίων και άλλων μικροοργανισμών σε βάθος δύο μέτρων από την επιφάνεια. «Είναι ένα είδος όασης για την Ατακάμα. Οσον αφορά τον Αρη η επιστημονική κοινότητα είναι πλέον πεπεισμένη ότι στην επιφάνειά του είναι εξαιρετικά δύσκολο αν όχι αδύνατο να εντοπιστεί ζωή. Αν θέλουμε να βρούμε ζωή στον Αρη πρέπει να ψάξουμε πιο βαθιά» δηλώνει ο Βίκτορ Πάρο, του Κέντρου Αστροβιολογίας της Μαδρίτης που ήταν ο επικεφαλής της έρευνας. Ο μηχανισμός της ζωής. Προηγούμενες έρευνες είχαν αποκαλύψει την παρουσία μικροοργανισμών σε βάθος λίγων δεκάδων εκατοστών από την επιφάνεια της Ατακάμα αλλά η νέα ανακάλυψη είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή αφού σε βάθος δύο μέτρων κανείς οργανισμός δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το ηλιακό φως ως πηγή ενέργειας. Σύμφωνα με τους ερευνητές το έδαφος διαθέτει στοιχεία που μπορούν να αποτελέσουν πηγές ενέργειας. Τέτοια στοιχεία είναι το οξικό οξύ, το μυρμηγκικό οξύ καθώς και ιόντα που μπορούν να αντικαταστήσουν το οξυγόνο για την αναπνοή. Οσον αφορά το νερό, σύμφωνα με τους ερευνητές, κάτω από την επιφάνεια της άνυδρης Ατακάμα καταφέρνει να περάσει μία μικρή ποσότητα προερχόμενη είτε από υπόγεια υδάτινα στρώματα είτε από ατμοσφαιρική υγρασία. Το νερό αυτό συγκρατείται με τη μορφή λεπτής μεμβράνης γύρω από κρυστάλλους αλάτων. Όπως λένε οι ερευνητές αυτές οι λεπτές μεμβράνες νερού είναι επαρκείς για τους μικροοργανισμούς. «Για αυτούς τους μικροοργανισμούς το πιο σημαντικό είναι να έχουν πρόσβαση σε κάποια ποσότητα νερού. Δεν χρειάζονται τίποτε άλλο από λίγο νερό για να ζήσουν. Η υπόθεση που κάνουμε είναι ότι μικρόβια που έχουν να αντιμετωπίσουν παρεμφερή περιβαλλοντικά προβλήματα σε Γη και Αρη θα έχουν αναπτύξει πιθανότατα και παρεμφερείς μοριακούς μηχανισμούς» αναφέρει ο Βίκτορ Πάρο. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Astrobiology.

Eντυπωσιακή εικόνα του MESSENGER από τον Ερμή. Ο κρατήρας Αmaral που βρίσκεται στην επιφάνεια του Ερμή φωτογραφήθηκε από το διαστημικό σκάφος της NASA, MESSENGER στις 4 Φεβρουαρίου του 2012. http://messenger.jhuapl.edu/ Οι κορυφές στο μέσον του κρατήρα - το εύρος του οποίου είναι 109 χιλιόμετρα - προκάλεσαν το ενδιαφέρον των αστρονόμων, εξαιτίας της εντυπωσιακής μπλε απόχρωσης που εμφανίζουν. Η μπλε απόχρωση - έγχρωμη εικόνα - αποδεικνύει ότι οι κορυφές αυτές έχουν διαφορετική σύνθεση από την περιβάλλουσα επιφάνεια. Ο κρατήρας πήρε το όνομα της do Amaral Tarsila, ζωγράφου από τη Βραζιλία (1886 - 1973). http://en.wikipedia.org/wiki/Tarsila_do_Amaral

O Kρόνος από τηλεσκόπιο. Το βίντεο που ακολουθεί, με τον πλανήτη Κρόνο, λήφθηκε στις 18-2-2012 με κάμερα Logitech C250 CCD προσαρμοσμένη σε τηλεσκόπιο Zhumell Z10. Η κίνηση που βλέπουμε οφείλεται στην περιστροφή της Γης.

Τρανζίστορ του ενός ατόμου. Αυστραλοί και Αμερικανοί φυσικοί κατασκεύασαν το μικρότερο λειτουργικό τρανζίστορ στον κόσμο, που αποτελείται από ένα μόνο άτομο φωσφόρου ενσωματωμένο σε ένα κρύσταλλο πυριτίου. Το επίτευγμα μπορεί να αποτελέσει τον θεμέλιο λίθο για ένα μελλοντικό κβαντικό ηλεκτρονικό υπολογιστή και, γενικότερα, σημαίνει ότι η βασική μονάδα της ύλης, το άτομο, μπορεί να γίνει μελλοντικά η βασική μονάδα και των κομπιούτερ. Αν και στο παρελθόν, ήδη από το 2002, έχουν δημιουργηθεί και άλλα μονο-ατομικά τρανζίστορ, οι ερευνητές των πανεπιστημίων της Νέας Νότιας Ουαλίας και του Πέρντιου, με επικεφαλής την Μισέλ Σίμονς, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό νανοτεχνολογίας «Nature Nanotechnology», σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, τους «New York Times» και το «New Scientist», για πρώτη φορά πέτυχαν να δημιουργήσουν μια τόσο μικροσκοπική ηλεκτρονική συσκευή, που να δουλεύει με τόση ακρίβεια, άρα είναι δυνητικά πολύ πιο χρήσιμη από ανάλογες απόπειρες στο παρελθόν. Το νέο νανο-τρανζίστορ έχει μέχρι και ορατά σημάδια («πύλες») χαραγμένα στην επιφάνειά του, έτσι ώστε οι μηχανικοί να μπορούν να συνδέουν σε αυτό μεταλλικές επαφές και να εφαρμόζουν την αναγκαία ηλεκτρική τάση. Ο χειρισμός του ατόμου φωσφόρου, μέσω λιθογραφικής διαδικασίας, έγινε με υπερεξελιγμένο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο σε θάλαμο κενού. Το μονο-ατομικό τρανζίστορ, που χρειάζεται περαιτέρω βελτίωση, λειτουργεί όμως σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες (κάτω του ενός βαθμού Κέλβιν), άρα η μαζική παραγωγή του είναι δύσκολη προς το παρόν. Τα τρανζίστορ, που ως καλοί αγωγοί ρυθμίζουν τη ροή του ηλεκτρικού ρεύματος, αποτελούν τις βάσεις των «τσιπ» εδώ και πάνω από 50 χρόνια. Ο συνδυασμός των τρανζίστορ σε ένα «τσιπάκι» παράγει λογικά κυκλώματα που εκτελούν υπολογισμούς. Το ζητούμενο για τις εταιρίες παραγωγής επεξεργαστών είναι να χωρέσουν όσα περισσότερα τρανζίστορ σε ένα «τσιπ» για να αυξήσουν την υπολογιστική ισχύ του τελευταίου. Σήμερα, η μικρότερη δυνατή κλίμακα κατασκευής τρανζίστορ, που έχει καταστεί εφικτή από την αμερικανική Intel, είναι μέχρι τα 22 νανόμετρα (δισεκατομμυριοστά του μέτρου), δηλαδή λιγότερα από 100 άτομα σε διάμετρο. Ο λεγόμενος «νόμος του Μουρ» υπολογίζει ότι κάθε 18 μήνες περίπου μικραίνουν κι άλλο οι διαστάσεις των εξαρτημάτων στην «καρδιά» ενός υπολογιστή, έτσι ώστε διπλάσια τρανζίστορ να χωράνε στον ίδιο «τσιπάκι», με την ανάλογη αύξηση της ταχύτητας επεξεργασίας δεδομένων. Αν όντως ο «νόμος» αυτός συνεχίζει να ισχύει, το νέο επίτευγμα δείχνει ότι έως το 2020 τα χρησιμοποιούμενα τρανζίστορ στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές θα έχουν πλέον συρρικνωθεί σε μέγεθος ατόμου.

Σύστημα προσσελήνωσης δοκιμάζεται για λογαριασμό της NASA. Μια πυραυλάκατος που αναπτύσσεται από ιδιωτική εταιρεία για λογαριασμό της NASA πραγματοποίησε την πρώτη ελεύθερη πτήση της σε έρημο της Καλιφόρνια. Το Xombie, ένα πυραυλοκίνητο σκάφος της καλιφορνέζικης Masten Space Systems, είχε κερδίσει το 2009 σε διαγωνισμό για συστήματα προσσελήνωσης που οργάνωσε η NASA, με έπαθλο ένα εκατομμύριο δολάρια. Στην πρώτη αυτόνομη πτήση του, η οποία πραγματοποιήθηκε στις αρχές Φεβρουαρίου στο Mojave Air and Space Port, περίπου 150χλμ από το Λος Άντζελες, το Xombie απογειώθηκε κατακόρυφα, πέταξε οριζόντια και προσεδαφίστηκε σε μια εξέδρα 50 μέτρα μακρύτερα. Η όλη δοκιμή διήρκεσε 67 δευτερόλεπτα. Μετά την απόφαση του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να αναθεωρήσει τα σχέδια του προκατόχου του για επιστροφή στη Σελήνη, η NASA δεν έχει σχέδια για ρομποτικές ή επανδρωμένες αποστολές στο φεγγάρι. (Εχουν ευτυχώς αλλοι τετοια σχέδια.) http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=15559 Παρόλα αυτά, η υπηρεσία σχεδιάσει να χρησιμοποιήσει το Xombie προκειμένου να δοκιμάζει τη συμπεριφορά των φορτίων της ψηλά στην ατμόσφαιρα, πριν τα εκτοξεύσει τελικά στο Διάστημα. Το 2010, η Masten και ακόμα μία εταιρεία, η Armadillo Aerospace, εξασφάλισαν συμβόλαιο της NASA, ύψους 475.000 δολαρίων, για την ανάπτυξη συστημάτων που μπορούν να εκτοξεύουν μικρά φορτία σε ύψος από 20.000 μέχρι 107.000 μέτρα. Μεγαλύτερα ποσά έχουν στο μεταξύ επενδυθεί σε ιδιωτικές εταιρείες που αναπτύσσουν διαστημικά σκάφη για αποστολές στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, επανδρωμένες και μη.(Συγχαρητήρια στα lobby των ιδιωτικών εταιρειών-Μεγάλες δουλιές και ακριβές.) Ρώσοι βγήκαν για πρώτη φορά φέτος στο Ανοικτό Διάστημα. Οι Ρώσοι κοσμοναύτες Ολέγκ Κονονένκο και Αντόν Σκάπλεροφ έκαναν τον πρώτο φέτος περίπατο στο Ανοικτό Διάστημα. Μετακίνησαν τον βραχίονα φορτίου από το τμήμα σύζευξης Pirs στο μικρό εξευρευνητικό εργαστήριο. Όπως είπαν εκπρόσωποι του Κέντρου Ελέγχου των Διαστημικών Πτήσεων, το εγχείρημα αυτό είναι αναγκαίο διότι το τμήμα σύζευξης στο μέλλον προβλέπεται να βγει από την τροχιά και οι ακριβές εγκαταστάσεις χρειάζεται να μεταφερθούν από εκεί σε άλλα σημεία της εξωτερικής επιφάνειας του Σταθμού. Στη συνέχεια οι κοσμοναύτες, όπως προβλέπεται από το προγράμμα εργασίας, θα πρέπει να τοποθετήσουν επιπρόσθετες μετεωρικές πλάκες του πίνακα λειτουργίας του υπηρεσιακού μόντελ Zvezda. http://www.tovima.gr/webtv/#296934 Νέοι «πονοκέφαλοι» για το Ητα της Τρόπιδος. To υπέρλαμπρο Ητα της Τρόπιδος αποτελεί επίκεντρο της επιστημονικής μελέτης εδώ και δύο αιώνες αλλά κρύβει ακόμη πολλά μυστήρια. Νέες παρατηρήσεις αυξάνουν τον προβληματισμό των ειδικών αφού τα χαρακτηριστικά των άστρων του σμήνους είναι μοναδικά. Τα μυστήρια του Ητα. Το Ητα της Τρόπιδος πιστευόταν μέχρι πρόσφατα ότι ήταν ένα γιγάντιο άστρο. Διαπιστώθηκε τελικά ότι είναι ένα μικρό αστρικό σμήνος στο οποίο βρίσκονται δύο υπερμεγέθη άστρα. Η μάζα αυτών των δύο άστρων (συνδυαστικά) υπολογίζεται ότι είναι 100 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου και η φωτεινότητα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του μητρικού μας άστρου. Η δράση του Ητα της Τρόπιδος έχει εντυπωσιάσει αλλά και προβληματίσει στη διάρκεια των αιώνων τους επιστήμονες. Πριν από 170 χρόνια οι επιστήμονες εξέλαβαν μια σειρά εκρήξεων στο Ητα της Τρόπιδος ως μια έκρηξη σουπερνόβα, πράγμα που θα είχε σημάνει την καταστροφή του. Τελικά διαπιστώθηκε ότι είχε πράγματι γίνει μια τρομερή έκρηξη στο Ητα της Τρόπιδος: η έκρηξη εκτίναξε στο Διάστημα με ταχύτητα χίλια χλμ/δευτ. ύλη η μάζα της οποίας ήταν δέκα φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου! Μια τέτοια έκρηξη θα έπρεπε να είχε κυριολεκτικά διαλύσει το Ητα της Τρόπιδος αλλά προς μεγάλη έκπληξη των επιστημόνων αυτό επέζησε. Το νέο εύρημα. Ερευνητική ομάδα από το Space Telescope Science Institute στο Μέριλαντ έκανε μια ακόμη ενδιαφέρουσα ανακάλυψη. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η θερμοκρασία στα δύο γιγάντια άστρα κυμαίνεται γύρω στους 4700 βαθμούς Κελσίου ενώ στα άστρα αυτής της κατηγορίας η θερμοκρασία πρέπει να είναι τουλάχιστον 6.700 βαθμούς Κελσίου. Η ανακάλυψη είναι μια ακόμη σπαζοκεφαλιά για την επιστημονική κοινότητα σχετικά με το Ητα της Τρόπιδος. «Όλοι οι καλά καταρτισμένοι αστρονόμοι θα στοιχημάτιζαν ότι τα άστρα θα είχαν θερμοκρασία τουλάχιστον 6.700 βαθμών Κελσίου» αναφέρει ο Αγκούστο Νταμινέλι του Ινστιτούτου Αστρονομίας Γεωφυσικής και Ατμοσφαιρικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο στην Βραζιλία που ήταν επικεφαλής των ερευνητών που ανακάλυψαν ότι το Ητα της Τρόπιδος είναι αστρικό σμήνος που κυριαρχείται από δύο γιγάντια άστρα. Η νέα έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=443985&h1=true

Αδέσποτη μαύρη τρύπα είναι ο μόνος επιζών του γαλαξία της Μια μαύρη τρύπα που εντοπίστηκε με το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, με μάζα 20.000 φορές μεγαλύτερη του Ήλιου, πρέπει να είναι κατάλοιπο ενός μικρού γαλαξία που έπεσε θύμα κοσμικού κανιβαλισμού. Το περίεργο με τη μαύρη τρύπα είναι ότι βρίσκεται στην περιφέρεια ενός μεγάλου γαλαξία, αντί στο κέντρο του. Μαύρες τρύπες σχηματίζονται βέβαια και στα άκρα των γαλαξιών, όταν άστρα μεγάλης μάζας φτάνουν στο τέλος της ζωής τους και καταρρέουν κάτω από το ίδιο τους το βάρος. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, η μάζα τους είναι σχετικά μικρή, συνήθως λίγες φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου. Αντίθετα, οι μαύρες τρύπες μεγάλης μάζας βρίσκονται σχεδόν πάντα στα κέντρα των γαλαξιών, αν και ο μηχανισμός σχηματισμού τους δεν έχει ακόμα διαλευκανθεί. Πώς λοιπόν μπορεί να βρέθηκε στην άκρη ενός γαλαξία μια μαύρη τρύπα 20.000 φορές πιο βαριά από τον Ήλιο; Το πιθανότερο, εκτιμά η ερευνητική ομάδα, είναι ότι η μαύρη τρύπα βρισκόταν αρχικά στο κέντρο ενός γαλαξία-νάνου, τον οποίο κατάπιε αργότερα ο γαλαξίας που παρατηρεί σήμερα το Hubble. Η έρευνα δημοσιεύεται στο Astrophysical Journal. Παρουσιάζεται επίσης στην υπηρεσία προδημοσίευσης arXiv. http://arxiv.org/abs/1110.6510 Δυσεξήγητο φως. Η μαύρη τρύπα, με την ονομασία HLX-1, εντοπίστηκε στην άκρη του σπειροειδούς γαλαξία ESO 243-49, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση 290 εκατομμυρίων ετών φωτός. Οι παρατηρήσεις του Hubble στην περιοχή της μαύρης τρύπας αποκάλυψαν ένα πλεόνασμα ερυθρής ακτινοβολίας, της οποίας η ένταση ήταν δύσκολο να εξηγηθεί. Ακτινοβολία σε διάφορα μήκη κύματος είναι γνωστό ότι εκπέμπεται από τον λεγόμενο δίσκο προσαύξησης, δηλαδή από αέρια που επιταχύνονται και θερμαίνονται καθώς ετοιμάζονται να πέσουν στη μαύρη τρύπα. Η ακτινοβολία που κατέγραψε το Hubble, όμως, δεν ήταν δυνατό να εξηγηθεί με βάση τις εκπομπές του δίσκου προσαύξησης. Το πιθανότερο, εκτιμούν οι ερευνητές, είναι ότι η ακτινοβολία προέρχεται από νεαρά, θερμά άστρα, τα οποία βρίσκονται στη γειτονιά της μαύρης τρύπας αλλά δεν διακρίνονται από τη Γη. Τα άστρα αυτά πρέπει να σχηματίστηκαν λόγω της σφοδρότητας με την οποία ένας παλιός, μικρός γαλαξίας συγκρούστηκε με τον ESO 243-49. «Το γεγονός ότι υπάρχει μια ομάδα νεαρών άστρων αποτελεί ένδειξη ότι η μαύρη τρύπα ενδέχεται να ήταν κάποτε η κεντρική μαύρη τρύπα ενός γαλαξία-νάνου» αναφέρει ο Σον Φάρελ του Ινστιτούτου Αστρονομίας του Σίδνεϊ, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. «Ο γαλαξίας-νάνος απορροφήθηκε αργότερα από τον βαρύτερο γαλαξία» εξηγεί. Η μοίρα της μαύρης τρύπας παραμένει όμως ασαφής, δεδομένου ότι η τροχιά της είναι άγνωστη. Ένα ενδεχόμενο είναι να χαθεί μέσα στην κεντρική μαύρη τρύπα του γαλαξία, δεν αποκλείεται όμως να παραμείνει για πάντα σε τροχιά γύρω από τον γαλαξία που κατέστρεψε το σπίτι της. http://www.physorg.com/news/2012-02-black-hole-shredded-galaxy.html Στην φωτογραφία η θέση της μαύρης τρύπας στον γαλαξία ESO 243-49 σημειώνεται με κύκλο.

Ο ΔΔΣ μπορεί να γίνει προσομοιωτής πτήσης προς τον Άρη. Είναι σκόπιμο να παραταθεί η παρουσία των πληρωμάτων στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό από τους σημερινούς 6 μήνες έως ένα έτος ή και περισσότερο ακόμη. Οι ειδικοί της Υπηρεσίας Διαστήματος της Ρωσίας- Ροσκόσμος - θεωρούν ότι η μετάβαση σε πιο μακρόχρρονες πτήσεις θα επιτρέψει στους ειδικούς να αποκτήσουν εμπειρία για το επόμενο βήμα της ανθρωπότητας στην εξερεύνηση του Διαστήματος - την έξοδο πέρα από την χαμηλή περίγεια τροχιά. Όπως προκύπτει από τη συμφωνία που είχε επιτευχθεί από τους εταίρους στο σχέδιο του ΔΔΣ, ο Σταθμός θα λειτουργεί τουλάχιστον ως το 2020. Θα ήταν λογικό μέσα στα χρονικά περιθώρια που έμειναν, να προσαρμοστεί ο Σταθμός για τα πειράματα προσομοίωσης μακρόχρονων διαπλανητικών πτήσεων, κάτι που θα συμπλήρωνε πολύ καλά τα παρόμοια γήινα πειράματα. Το τελευταίο απ’ αυτά – το Mars-500 - τελείωσε στις 4 Νοεμβρίου του 2011. Γίνεται λόγος για το πείραμα απομόνωσης 520 μερών, που έγινε με τη συμμετοχή έξι εθελοντών στο μοσχοβίτικο Ινστιτούτο Ιατροβιολογικών Προβλημάτων της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Μέσα στη μακέτα διαστημοπλοίου προσομοιώνονταν οι συνθήκες πτήσης προς τον Κόκκινο Πλανήτη, αλήθεια χωρίς την αβαρύτητα. Αν επαναληφθεί το πείραμα Mars-500 στο ΔΔΣ, τότε θα αποκτήσει πολύ πιο σημαντικό χαρακτήρα. Η Ρωσία πρότεινε αυτή την ιδέα στους ξένους εταίρους της,- είπε ο Αλεξέι Κρασνόφ, υπεύθυνος για τα επανδρωμένα προγράμματα της Ροσκόσμος. -«Συζητούμε με τους συναδέλφους μας το πως μπορεί να επαναληφθεί το πείραμα στις συνθήκες του Διαστήματος στο ΔΔΣ. Δεν έχει αποφασιστεί ακόμα η διάρκειά του. Έχουν προταθεί διάφορα σχέδια. Ο βασικός σκοπός τους είναι η προσομοίωση της αυτόνομης λειτουργίας των συστημάτων και πρώτ’ απ’ όλα των συστημάτων εξασφάλισης της ζωής και της διατροφής. Στο διαπλανητικό χώρο δρα ο πιο ολέθριος παράγοντας ανοιχτού Διαστήματος- η γαλακτική ακτινοβολία. Εννοείται ότι στη μακέτα διαστημοπλοίου δεν υπήρξε τέτοια ακτινοβολία, όπως και η αβαρύτητα. Εξάλλου, στο ΔΔΣ υπάρχει κάποια αδύναμη ακτινοβολία, η οποία επηρεάζει την γενική κατάσταση των κοσμοναυτών. Έτσι, λοιπόν, είναι δύσκολο από κάθε άποψη να φανταστεί κανείς πιο κατάλληλο χώρο για τη μελέτη των επιπτώσεων των διαπλανητικών αποστολών, μαζί και στη Σελήνη. Η χρησιμοποήση του ΔΔΣ όχι μόνο για την εκπλήρωση των πρώτιστων παραδοσιακών επιστημονικών καθηκόντων, αλλά και για την απόκτηση νέας πείρας και νέων γνώσεων, που θα είναι χρήσιμες για τη πτήση προς την περισεληνιακή τροχιά και στη συνέχεια απ’ αυτή προς τον Άρη, είναι πολύ επιθυμητή. Ύστερα από το 2020 η μόνιμη παρουσία των ανθρώπων στο Διάστημα μπορεί να ανασταλεί, διότι το επανδρωμένο διαστημικό πρόγραμμα θα επικεντρωθεί στις μακρινές πτήσεις και είναι απαραίτητο να μην χαθεί η ευκαιρία χρησιμοποίησης των δυνατοτήτων του ΔΔΣ ως προσομοιωτή όσο υπάρχει ακόμη»,- παρατήρησε συμπεραίνοντας ο Αλεξέι Κρασνόφ. Δορυφόρος – σκούπα για τα διαστημικά σκουπίδια. Ελβετοί επιστήμονες ανακοίνωσαν σήμερα τα πλάνα τους για τη δημιουργία ενός δορυφόρου που θα καθαρίζει το διάστημα από ανενεργούς δορυφόρους ή άχρηστα αντικείμενα που έχουν αφήσει πίσω τους πύραυλοι και διαστημόπλοια. Το ελβετικό σχέδιο προβλέπει την κατασκευή μικρών δορυφόρων, ικανών να αναζητούν τα διαστημικά σκουπίδια, να τα εκτρέπουν από την τροχιά τους και να τα καταστρέφουν στη γήινη ατμόσφαιρα Η κατασκευή του θα κοστίσει 8,2 εκατ. ευρώ και θα ονομάζεται Clean Space One (Καθαρό Διάστημα Ένα). Η πρώτη αποστολή του θα ξεκινήσει σε τρία έως πέντε χρόνια από σήμερα, με στόχο να περισυλλέξει δυο ελβετικούς δορυφόρους που εκτοξεύτηκαν το 2009 και το 2010. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της Σχολής, εξετάζονται δύο επιλογές για τους δορυφόρους αυτούς: ένας τύπος δορυφόρου-καμικάζι που να παγιδεύει τα σκουπίδια και κατόπιν να αυτοκαταστρέφεται και ένα μοντέλο ικανό να προωθεί τα σκουπίδια στη Γη, είτε για να συντριβούν είτε για να καούν στην ατμόσφαιρα. «Είναι καιρός να κάνουμε κάτι για να μειώσουμε τα διαστημικά σκουπίδια», δήλωσε ο Ελβετός αστροναύτης και καθηγητής Claude Nicollier, παρουσιάζοντας το σχέδιο. Όπως είπε, κομμάτια κατεστραμμένων δορυφόρων ή πυραύλων που περιπλανιούνται στο διάστημα συνιστούν κίνδυνο για τη συνέχιση των διαστημικών αποστολών. Σύμφωνα με τη ΝΑΣΑ, περίπου 500 χιλιάδες άχρηστα αντικείμενα βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη και ταξιδεύουν με 28.000 χιλιομέτρα την ώρα, ταχύτητα με την οποία θα μπορούσαν να καταστρέψουν ή να κάνουν μεγάλη ζημιά σε δορυφόρους και διαστημόπλοια. Η κατασκευή του "δορυφόρου-καθαρίστρια" προϋποθέτει την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών για την αντιμετώπιση τριών μεγάλων προβλημάτων: Το πρώτο εμπόδιο έχει να κάνει με την τροχιά. Ο δορυφόρος πρέπει να είναι σε θέση να προσαρμόζει τη διαδρομή του για να ταιριάζει με αυτή του στόχου της. Στη συνέχεια, ο δορυφόρος πρέπει να αρπάξει με τη λαβή του και να σταθεροποιήσει τα συντρίμμια σε υψηλές ταχύτητες. Τέλος, πρέπει να είναι σε θέση να μεταφέρει τα συντρίμμια ή τους ανενεργούς δορυφόρους πίσω στην ατμόσφαιρα της Γης, όπου θα καούν κατά την επανείσοδο. Ο διευθυντής του Ελβετικού Διαστημικού Κέντρου, Volker Gass, ελπίζει κάποια μέρα να είναι σε θέση να προσφέρουν και να πωλούν μια ολόκληρη σειρά βιώσιμων συστημάτων που θα είναι σε θέση να θέτουν εκτός τροχιάς πολλά διαφορετικά είδη δορυφόρων. Βίντεο: H Ρωσική Διαστημική Υπηρεσία παρέτεινε την πρόσκληση ενδιαφέροντος για κοσμοναύτες λόγω έλλειψης υποψηφίων. Η Ομοσπονδιακή Διαστημική Υπηρεσία (Roskosmos) παρατείνει την πρόσκληση ενδιαφέροντος για την πρόσληψη κοσμοναυτών, καθώς προς το παρόν για τις σχετικές εξετάσεις κατατέθηκε ανεπαρκής αριθμός αιτήσεων. Συνολικά 43 υποψήφιοι πέρασαν στο δεύτερο γύρο. Πόσα ακριβώς άτομα χρειάζονται δεν ανακοινώνεται.Συνομιλώντας με δημοσιογράφους εκπρόσωποι της Ομοσπονδιακής Διαστημικής Υπηρεσίας δήλωσαν ότι ο χρόνος παραμονής των πληρωμάτων στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό ενδέχεται να αυξηθεί έως και το ένα έτος. Ο επικεφαλής των επανδρωμένων διαστημικών προγραμμάτων της Roskosmos Αλεξέι Kρασνόφ πρόσθεσε ότι αυτό γίνεται με το βλέμμα στραμμένο στις μελλοντικές επανδρωμένες αποστολές στον Άρη και μπορεί, κατά κάποιο τρόπο, να αντιμετωπιστεί ως συνέχιση του πειράματος «Άρης-500». H πρώτη διαστημική ρομπο-χειραψία. Μια ιστορική χειραψία πραγματοποιήθηκε χθες στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Ο διοικητής του ISS χαιρετήθηκε δια χειραψίας με τον R2, τον ρομποναύτη που βρίσκεται στον Σταθμό. Είναι η πρώτη φορά που ρομπότ και άνθρωπος δίνουν τα χέρια στο διάστημα. Η χειραψία. Αν και ο R2 βρίσκεται στον ISS εδώ και ένα χρόνο παρέμενε ανενεργός. Η NASA αποφάσισε να τον θέσει σε λειτουργία πριν από λίγα 24ωρα αλλά η ενεργοποίηση του γίνεται σταδιακά. Μια από τις πρώτες κινήσεις του R2 αφού «ξύπνησε» ήταν να γνωριστεί δια χειραψίας με τον Ντάνιελ Μπέρμπανκ, διοικητή του ISS «Η πρώτη χειραψία ανθρώπου με ρομπότ στο διάστημα είναι γεγονός. Για την ιστορία να πω ότι ήταν μια απαλή χειραψία, ο R2 είναι καταπληκτικός» δήλωσε ο Μπέρμπανκ αμέσως μετά την χειραψία. «Η χειραψία ήταν σίγουρα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έκανα σήμερα. Όμως δεν είμαι ακόμη απολύτως έτοιμος» ανέφερε ο R2 στο Tweeter. Φυσικά τις δηλώσεις του ρομποναύτη έχει αναλάβει να κάνει κάποιο στέλεχος της NASA. Ο ρομποναύτης. Ο R2 είναι ο πρώτος ρομποναύτης που ταξιδεύει στο διάστημα. Η NASA έχει ξεκινήσει εδώ και μια δεκαετία την προσπάθεια κατασκευής ενός ρομποτικού ανδροειδούς που θα συμμετέχει σε διαστημικές αποστολές. Ο R2 είναι κατασκευασμένος από αλουμίνιο, ανοξείδωτο χάλυβα και ανθρακονήματα, ζυγίζει 150 κιλά, έχει ύψος 101 εκατοστά, κινείται με ταχύτητα 3 μέτρων ανά δευτερόλεπτο και θα είναι το πρώτο ρομπότ που θα κινείται αυτόνομα σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Ο R2 αρχικά θα αναλάβει βοηθητικές εργασίες. Στόχος των επιτελών της NASA είναι τα επόμενα μοντέλα ρομποναυτών να μπορούν να αντικαταστήσουν τους ανθρώπους σε δύσκολες αλλά και επικίνδυνες εργασίες όπως για παράδειγμα, στους διαστημικούς περιπάτους. Σε επόμενο στάδιο οι ρομποναύτες θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην διαστημική εξερεύνηση πηγαίνοντας στην Σελήνη, τον Άρη και άλλους πλανήτες για να τους εξερευνήσουν. http://www.youtube.com/watch?v=Yadj3asTyc0

Η σκοτεινή ύλη βρίσκεται παντού στο Σύμπαν. Ιάπωνες επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η μυστηριώδης σκοτεινή ύλη όχι μόνο υπάρχει αλλά βρίσκεται σχεδόν παντού στο Σύμπαν. Θεωρούν μάλιστα ότι είναι συγκεντρωμένη στο Διαγαλαξιακό διάστημα όπου δημιουργεί κοσμικές «λεωφόρους». Η κοσμική κόλλα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των επιστημόνων μόλις το15% της ύλης του Σύμπαντος είναι ορατό (άστρα, πλανήτες, γαλαξίες κλπ). Το υπόλοιπο 85% που δεν βλέπουμε είναι η μυστηριώδης σκοτεινή ύλη που σύμφωνα με τους ειδικούς, λειτουργώντας εν είδη κοσμικής κόλλας, συγκρατεί τα άστρα μέσα στους γαλαξίες οι οποίοι περιστρέφονται ταχύτατα και αν δεν υπήρχε κάτι να συγκρατεί το «περιεχόμενο» τους θα διαλύονταν. Το ίδιο φαίνεται ότι ισχύει και στο Διαγαλαξιακό διάστημα, το οποίο σύμφωνα με τη νέα έρευνα κυριαρχείται από τη σκοτεινή ύλη. Το Διαγαλαξιακό διάστημα, ή Μεσογαλαξιακό, είναι το Διάστημα ανάμεσα σε γαλαξίες. Μέχρι πρόσφατα θεωρείτο ότι το Διαγαλαξιακό διάστημα ήταν άδειο, προσεγγίζοντας σε αυτό που οι ειδικοί χαρακτηρίζουν ως το «απόλυτο κενό». Όμως τα τελευταία χρόνια γίνονται έρευνες για να διαπιστωθεί αν πράγματι αυτό ισχύει. Η ανακάλυψη. Ομάδα επιστημόνων από διάφορα πανεπιστήμια της Ιαπωνίας συγκέντρωσαν δεδομένα πρόσφατων παρατηρήσεων από 24 εκατομμύρια γαλαξίες και πραγματοποιώντας προσομοιώσεις κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η σκοτεινή ύλη βρίσκεται στο Διαγαλαξιακό διάστημα. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν στη μελέτη τους το φαινόμενο του «βαρυτικού φακού». Τα σώματα πολύ μεγάλης μάζας, όπως ένα γαλαξιακό σμήνος ή μια μαύρη τρύπα, μπορούν να εκτρέπουν και να ενισχύουν το φως όπως οι οπτικοί φακοί. Το φαινόμενο του «βαρυτικού φακού» δημιουργείται όταν ένα τέτοιο κοσμικό σώμα βρίσκεται ενδιαμέσως ενός παρατηρητή και ενός αντικειμένου. Το «ενισχυμένο» φως παρέχει πλήθος πληροφοριών στους επιστήμονες που διαφορετικά θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι απίθανο, να ανακαλύψουν. Οι προσομοιώσεις των ιαπώνων ερευνητών αποκάλυψαν μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εικόνα. Οι γαλαξίες ενώνονται μεταξύ τους με διαστημικές «λεωφόρους» που αποτελούνται από τη σκοτεινή ύλη. Οι ερευνητές, οι οποίοι ονομάζουν αυτές τις λεωφόρους «ιστούς σκοτεινής ύλης», δημοσιεύουν τη μελέτη τους στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal». http://www.space.com/14559-dark-matter-intergalactic-space.html Στην φωτογραφία μια προσομοίωση σε υπολογιστή που δείχνει την κατανομή της σκοτεινής ύλης. Στο σχήμα, οι περιοχές με μεγάλη πυκνότητα φαίνονται πιο φωτεινές, ενώ οι σκοτεινές περιοχές είναι σχεδόν κενές. (CREDIT: Institute for the Physics and Mathematics of the Universe)