Δροσος Γεωργιος

Νέες μετρήσεις περιπλέκουν τον «γρίφο» της σκοτεινής ενέργειας στο σύμπαν. Στη δύση της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα, ο αστροφυσικός Άνταμ Ρις προξένησε σάλο στην ερευνητική κοινότητα, όταν μαζί με συναδέλφους του απέδειξε πως το σύμπαν διαστέλλεται με επιταχυνόμενο ρυθμό. Στην ανακάλυψη αυτή, για την οποία ο ίδιος κέρδισε το Νόμπελ φυσικής το 2011, χρωστά τη «γέννηση» της η σκοτεινή ενέργεια – μία άγνωστη απωστική δύναμη που υπέθεσαν οι επιστήμονες ότι δρα στο σύμπαν και στην οποία απέδωσαν την επιταχυνόμενη διαστολής. Το μυστήριο της σκοτεινής ενέργειας δεν λύθηκε στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, αφού προς το παρόν μόνο θεωρίες υπάρχουν για τη φύση της. Μάλιστα, τώρα ο Ρις έρχεται να κάνει την αινιγματική σκοτεινή ενέργεια ακόμη πιο μυστηριώδη αφού, όπως υποστηρίζει, νέες μετρήσεις του δείχνουν πως το σύμπαν διαστέλλεται ταχύτερα από το αναμενόμενο. Πιο συγκεκριμένα, ο ερευνητής από Ινστιτούτο Επιστημών Διαστημικών Τηλεσκοπίων στη Βαλτιμόρη υπολόγισε με την ομάδα του τον ρυθμό συμπαντικής διαστολής, ο οποίος ονομάζεται σταθερά του Χαμπλ, και την τιμή που έπρεπε να είχε η σταθερά στο «νεαρό» σύμπαν. Βρίσκοντας πως οι δύο τιμές αποκλίνουν κατά 8%, αυτό σημαίνει πως είτε έχει γίνει κάποιο λάθος στους υπολογισμούς, είτε ότι η σκοτεινή ενέργεια συμπεριφέρεται διαφορετικά απ’ ό,τι εκτιμούσαν μέχρι σήμερα οι επιστήμονες. Η μελέτη του Ρις βρίσκεται σε συμφωνία με παλιότερες ανάλογες έρευνες, τις οποίες επομένως επιβεβαιώνει. «Το συμπέρασμα είναι πως το σύμπαν φαίνεται να επιταχύνεται κατά 8% ταχύτερα από αυτό που θα αναμέναμε, με βάση στοιχεία για την πρώιμη φάση του και τον τρόπο που προβλέπουμε πως θα εξελισσόταν», λέει ο ίδιος στο περιοδικό Scientific American. «Πρέπει να το λάβουμε πολύ σοβαρά υπ' όψιν μας». Το άρθρο της ομάδας, το οποίο υποβλήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο περιοδικό Astrophysical Journal, αναθερμαίνει όλες τις πιθανές εκδοχές για τη φύση της σκοτεινής ενέργειας. Οι περισσότερες παρατηρήσεις ενισχύουν την υπόθεση της «κοσμολογικής σταθεράς», ενός όρου που επινόησε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Σύμφωνα με αυτή την υπόθεση, η σκοτεινή ενέργεια δημιουργείται από τον κενό χώρο ο οποίος, σύμφωνα με την κβαντική φυσική, στην πραγματικότητα δεν είναι κενός, αλλά γεμάτος από «εικονικά» σωματίδια και αντισωματίδια, τα οποία δημιουργούνται αυθόρμητα και πολύ γρήγορα επανασυνδέονται για να εξαϋλωθούν. Με δεδομένο πως αυτά τα «εικονικά» σωματίδια έχουν ενέργεια, ενδεχομένως είναι υπεύθυνα για αυτή την απωστική δύναμη, με άλλα λόγια την αρνητική βαρύτητα, που διαστέλλει στο σύμπαν με επιταχυνόμενη ταχύτητα. Η απόκλιση όμως που υπολόγισε ο Ρις με τους συνεργάτες του αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο η σκοτεινή ενέργεια να μην είναι σταθερή, αλλά να μεταβάλλεται τόσο χρονικά όσο και από σημείο σε σημείο. Μία τέτοια θεωρία αποδίδει τη σκοτεινή ενέργεια ως «πεμπτουσία», υποστηρίζοντας πως δεν προέρχεται από τον κενό χώρο αλλά από ένα πεδίο που κατακλύζει τον χωρόχρονο και μπορεί να μεταβάλλεται τοπικά. Όπως οι παραπάνω υποθέσεις, έτσι και τα υπόλοιπα σενάρια για τη σκοτεινή ενέργεια θα άνοιγαν νέους δρόμους για τους επιστήμονες. Παρ’ όλα αυτά, όσο κι αν η ασυμφωνία των δύο τιμών υπόσχεται μία νέα «σελίδα» για τη φυσική, οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως το πρώτο που θα πρέπει να εξετασθεί είναι αν αυτή οφείλεται σε κάποιο σφάλμα στις μετρήσεις. «Μήπως υπάρχει κάτι στην κοσμολογία που δεν το καταλαβαίνουμε, ή μήπως υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τα δεδομένα;», αναρωτιέται στο Scientific American ο Τσαρλς Μπενετ από το πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς. «Μπορεί το πρώτο ενδεχόμενο να είναι πιο σημαντικό, προσωπικά όμως πιστεύω πως το δεύτερο συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες». http://www.naftemporiki.gr/story/1094237/nees-metriseis-periplekoun-ton-grifo-tis-skoteinis-energeias-sto-sumpan

Με το φορτηγό πλοίο «Πρόοδος MS-02" ρυθμιστηκε η τροχιά του ΔΔΣ. Σύμφωνα με το πρόγραμμα πτήσης του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS) στις 13η Απριλίου 2016 πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη διόρθωση της τροχιάς του ΔΔΣ. Το ύψος του ΔΔΣ αυξήθηκε για να εξασφαλίσει τις συνθήκες μεταφοράς για το επανδρωμένο διαστημόπλοιο προσγείωσης (WPK) "TMA-19M Soyuz" και την επόμενη πτήση στον ISS του TPK "MS Ένωσης." Και τα δύο γεγονότα: η επιστροφή του πληρώματος του ISS Expedition 46/47 στο έδαφος και ένα νέο πλήρωμα στο σταθμό έχουν προγραμματιστεί για τον Ιούνιο του 2016. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της υπηρεσίας πλοήγησης πτήσεων του Κέντρου Ελέγχου (MCC) το TGK "Πρόοδος MS-02» ξεκίνησε στις 15 ώρα. και 20 λεπτά. ωρα MSK. Η διάρκεια της εργασίας του ήταν 254 δευτερόλεπτα. Ως αποτέλεσμα, ο ISS έχει λάβει την ταχύτητα του 0,5 m / sec. Μετά τον ελιγμό, το μέσο ύψος του σταθμού αυξήθηκε κατά 900 m και ανήλθε στα 404,3 χιλιόμετρα. Προηγούμενη προγραμματισμένη διόρθωση της τροχιάς του ΔΔΣ διεξήχθη στις 9, Μαρτίου, 2016. http://www.roscosmos.ru/22154/ Φουσκωτοί σταθμοί στο διάστημα από το 2020. Τη συνεργασία της United Launch Alliance (ULA), κοινοπραξίας της Lockheed Martin και της Boeing, εξασφάλισε η εταιρεία Bigelow Aerospace για τη μεταφορά των φουσκωτών διαστημικών της σταθμών σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη. Η συμφωνία ανακοινώθηκε τη Δευτέρα στις ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του 32ου Διαστημικού Συμποσίου, και προβλέπει ότι τα οχήματα εκτόξευσης των διαστημικών σταθμών θα είναι οι πύραυλοι Atlas V της ULA. Μάλιστα, η πρώτη εκτόξευση αναμένεται να πραγματοποιηθεί το 2020. Η Bigelow Aerospace εργάζεται εδώ και περίπου 15 χρόνια πάνω στην ιδέα διαστημικών «καταλυμάτων» που θα εκτοξεύονται συμπτυγμένα και θα φουσκώνουν με αέρα στο διάστημα, ώστε να πάρουν τις κανονικές τους διαστάσεις. Το πλεονέκτημα ενός τέτοιου «καταλύματος» θα είναι το πολύ μικρότερο κόστος εκτόξευσής του, κάτι που σύμφωνα με την εταιρεία όχι μόνο θα κάνει πολύ πιο προσιτή την πρόσβαση στο διάστημα για επιστημονικούς σκοπούς, αλλά θα ανοίξει τον δρόμο και για τον διαστημικό τουρισμό. Οι διαστημικοί σταθμοί έχουν την κωδική ονομασία B330 και, όταν φουσκώσουν πλήρως έξω από τη γήινη ατμόσφαιρα, ο εσωτερικός τους χώρος θα έχει όγκο 330 κυβικά μέτρα. Με βάση το χρονοδιάγραμμα της εταιρείας, μέχρι το 2019 θα έχει ολοκληρώσει των ανάπτυξη δύο B330. Σύμφωνα με την Bigelow Aerospace, οι πύραυλοι Atlas είναι αυτή τη στιγμή τα μόνο οχήματα εκτόξευσης με τα οποία ένας τέτοιος σταθμός μπορεί να φθάσει σε χαμηλή γήινη τροχιά. Το εξωτερικό του περίβλημα θα αποτελείται από Κέβλαρ και άλλα υλικά, χάρις στα οποία θα είναι ανθεκτικό στην πρόσκρουση διαστημικών βράχων και διαστημικών «σκουπιδιών», προσφέροντας επίσης στους «κατοίκους» του προστασία από την ακτινοβολία. Ένα άλλο φουσκωτό «κατάλυμα» της Bigelow Aerospace, το BEAM, εκτοξεύθηκε την Παρασκευή με έναν πύραυλο της SpaceX, με συνέπεια ήδη από την Κυριακή να βρίσκεται στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Το BEAM θα προσαρτηθεί στον Σταθμό μέσα στους επόμενους μήνες και, αφότου φουσκώσει, θα παραμείνει στο διάστημα για δύο χρόνια. Στόχος είναι η ιδέα να δοκιμασθεί σε πραγματικές συνθήκες, γι’ αυτό και η εταιρεία έχει εξοπλίσει την κατασκευή της με μία μεγάλη γκάμα από αισθητήρες. Οι αισθητήρες αυτοί θα εξασφαλίσουν πολύτιμα δεδομένα, τα οποία θα βοηθήσουν την Bigelow και στη σχεδίαση των B330. http://www.naftemporiki.gr/story/1093694/fouskotoi-stathmoi-sto-diastima-apo-to-2020 «Ηλεκτροστατικό ιστίο» για αποστολές στο βαθύ Διάστημα. Το Voyager 1 της NASA χρειάστηκε 35 ολόκληρα χρόνια μέχρι να φτάσει το σύνορο του Ηλιακού Συστήματος το 2012. Η διάρκεια του ταξιδιού θα μπορούσε να περιοριστεί στη μια δεκαετία αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις της υπηρεσίας για ένα «δυνητικά επαναστατικό» σύστημα προώθησης. Στο Κέντρο Διαστημικής Πτήσης «Μάρσαλ» της NASA, ερευνητές ξεκινούν τις πρώτες δοκιμές ενός «ηλεκτροστατικού ιστίου», ή E-Sail, το οποίο θα μπορούσε να επιταχύνει διαστημικά σκάφη χωρίς καν να χρειάζεται καύσιμα. Πρόκειται για μια ελαφριά αλλά γιγάντια κατασκευή που θα αξιοποιεί τον λεγόμενο ηλιακό άνεμο, ένα συνεχές ρεύμα πρωτονίων και ηλεκτρονίων που πηγάζει από τον Ήλιο και κινείται σφαιρικά προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα σωματίδια αυτά κινούνται με ταχύτητα 400 έως 750 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο και μπορούν να προσφέρουν έτσι την απαιτούμενη ορμή. Το σύστημα θα αποτελείται από 10 με 20 λεπτά καλώδια από αλουμίνιο τα οποία απλώνονται ακτινωτά από το κέντρο του σκάφους και σχηματίζουν ένα κυκλικό «ιστίο». Τα καλώδια θα φέρουν θετικό ηλεκτρικό φορτίο ώστε να απωθούν τα πρωτόνια του ηλιακού ανέμου. Λόγω της αρχής διατήρησης της ορμής, η άπωση αυτή θα επιταχύνει το σκάφος αργά αλλά σταθερά. Για να φτάσει όμως μέχρι το όριο του Ηλιακού Συστήματος, το ηλεκτροστατικό ιστίο θα έπρεπε να είναι πραγματικά τεράστιο, με τα καλώδια να ξεπερνούν σε μήκος τα 19 χιλιόμετρα. Καθώς το σκάφος περιστρέφεται αργά, εκτελώντας μια στροφή ανά ώρα, φυγόκεντρες δυνάμεις θα τεντώνουν τα καλώδια μέχρι να αναπτυχθούν πλήρως στην τελική τους θέση. Επιπλέον, η ρύθμιση της ηλεκτρικής τάσης σε κάθε καλώδιο ξεχωριστά θα επέτρεπε στο σκάφος να στρίβει. Οι πρώτες, προκαταρκτικές δοκιμές πραγματοποιούνται με ένα καλώδιο από ανοξείδωτο ατσάλι που βρίσκεται μέσα σε έναν θάλαμο με ελεγχόμενη εκπομπή πλάσματος. Οι μετρήσεις της εκτροπής των πρωτονίων θα επιτρέψουν στους υπεύθυνους του ερευνητικού προγράμματος να αναπτύξουν υπολογιστικά μοντέλα της αλληλεπίδρασης των καλωδίων με τον ηλιακό άνεμο. Αν οι δοκιμές δώσουν ικανοποιητικά αποτελέσματα, το πρώτο ηλεκτροστατικό ιστίο θα μπορούσε να εκτοξευτεί σε μια δεκαετία και να φτάσει μέχρι την άκρη του Ηλιακού Συστήματος σε 20 χρόνια από σήμερα. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500071331

Καρτ-ποστάλ από την Αφροδίτη με πέντε χρόνια καθυστέρηση. Έπειτα από μια μη προγραμματισμένη παράκαμψη που διήρκεσε πέντε χρόνια, το ιαπωνικό σκάφος Ακατσούκι μετέδωσε τα πρώτα επιστημονικά αποτελέσματα της αποστολής του στην Αφροδίτη. Στο Διεθνές Συνέδριο Αφροδίτης που πραγματοποιήθηκε στην Οξφόρδη, η ιαπωνική διαστημική υπηρεσία JAXA παρουσίασε πανηγυρικά μια λεπτομερή εικόνα σύννεφων από βιτριόλι, και αποκάλυψε έναν μυστηριώδη σχηματισμό σε σχήμα τόξου που καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του πλανήτη. Το Ακατσούκι («Χαραυγή») εκτοξεύτηκε το 2010 και επρόκειτο να τεθεί σε τροχιά γύρω από την Αφροδίτη αργότερα την ίδια χρονιά. Απέτυχε όμως να επιβραδύνει αρκετά και προσπέρασε το στόχο, με αποτέλεσμα να τεθεί σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Οι υπεύθυνοι της αποστολής κατάλαβαν αργότερα ότι μια βαλβίδα του κινητήρα είχε βουλώσει από αποθέσεις αλατιού, με αποτέλεσμα να σπάσει ένα από τα ακροφύσια του κινητήρα. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι μηχανικοί της Ιαπωνικής Υπηρεσίας Εξερεύνησης Αεροδιαστήματος (JAXA) κατάφεραν να καταρτίσουν ένα σχέδιο για την επαναφορά της αποστολής. Τον Δεκέμβριο του 2014, το Ακατσούκι πυροδότησε τέσσερις μικρούς προωστήρες, οι οποίοι κανονικά χρησιμοποιούνται μόνο για μικρές διορθώσεις της πορείας, και κατάφερε να τεθεί σε τροχιά. http://global.jaxa.jp/press/2015/12/20151207_akatsuki.html Η τροχιά στην οποία κινείται τώρα είναι πιο ελλειπτική από ό,τι θα έπρεπε -η απόσταση από τον πλανήτη αυξομειώνεται συνεχώς. Οι πρώτες εικόνες που μεταδόθηκαν στη Γη ελήφθησαν από απόσταση 100.000 χιλιομέτρων, και οι υπεύθυνοι της αποστολής περιμένουν πιο κοντινά πορτρέτα καθώς το σκάφος πλησιάζει μέχρι την ελάχιστη απόσταση των περίπου 10.000 χιλιομέτρων. Η αποστολή είναι σχεδιασμένη να αναζητήσει ενδείξεις πρόσφατης γεωλογικής δραστηριότητας και ίσως εξηγήσει γιατί η Αφροδίτη, η οποία έχει περίπου ίδιο μέγεθος με τη Γη, είναι τόσο αφιλόξενη. Το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα του πλανήτη δημιουργεί ένα ακραίο φαινόμενο θερμοκηπίου με επιφανειακές θερμοκρασίες γύρω στους 450 βαθμούς Κελσίου. Η ατμοσφαιρική πίεση είναι 90 φορές μεγαλύτερη από ό,τι στη Γη και ο ουρανός είναι μόνιμα σκοτεινός λόγω των πυκνών σύννεφων που βρέχουν θειικό οξύ. Η αποστολή Ακατσούκι είναι εξοπλισμένη με πέντε κάμερες που βλέπουν από το υπέρυθρο μέχρι το υπεριώδες τμήμα του φάσματος ώστε να μπορούν έτσι να κοιτάξουν μέσα από τα πυκνά, αδιαφανή σύννεφα. Θα μπορούσε έτσι να ανιχνεύσει ενδείξεις ηφαιστειακής δραστηριότητας, να καταγράψει κεραυνούς και να εξηγήσει τους μυστηριώδεις ανέμους που πνέουν σε ύψος 60 χλμ με ταχύτητα εκατοντάδων χιλιομέτρων ανά ώρα. Μία από τις πρώτες εικόνες, τραβηγμένη με την υπέρυθρη κάμερα, δείχνουν σύννεφα θειικού οξέος σε σχήμα λωρίδων. Η δομή τους δείχνει ότι οι διαδικασίες σχηματισμού των νεφών είναι πιο περίπλοκες από ό,τι νομίζαμε, ανέφεραν οι ερευνητές στο συνέδριο σύμφωνα με την ανταπόκριση του Nature. Μια δεύτερη εικόνα, επίσης στο υπέρυθρο φάσμα, αποκαλύπτει έναν γιγάντιο σχηματισμό σε σχήμα τόξου που εκτείνεται από πόλο σε πόλο. Το περίεργο είναι ότι ο σχηματισμός αυτός δείχνει να περιστρέφεται μαζί με την επιφάνεια του πλανήτη αντί μαζί με την ταχύτερα κινούμενη ατμόσφαιρα. Και αυτό υποδεικνύει ότι το μυστηριώδες τόξο σχετίζεται με χαρακτηριστικά στην επιφάνεια. Η απάντηση ίσως έρθει σε επόμενο σετ δεδομένων από την αποστολή. Το Ακατσούκι προγραμματίζεται να παραμείνει σε τροχιά για τουλάχιστον δύο χρόνια και πιθανώς πολύ περισσότερο. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500071277

Πεντακόσιες χιλιάδες άστρα λάμπουν στην καρδιά του Γαλαξία. Ένα νέο, άκρως θεαματικό βίντεο που δημιουργήθηκε από εικόνες του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble μεταφέρει τον θεατή σε ένα επικό ταξίδι μέχρι την καρδιά του Γαλαξία, εκεί όπου εκατοντάδες χιλιάδες άστρα συνωστίζονται γύρω από την κεντρική μαύρη τρύπα του «Μίλκι Ουέι». Το βίντεο που παρουσίασε η ευρωπαϊκή διαστημική υπηρεσία ESA δείχνει περισσότερα από μισό εκατομμύριο άστρα στο πυκνό αστρικό σμήνος κοντά στο κέντρο του Γαλαξία, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 27.000 ετών φωτός από τη Γη, στην κατεύθυνση του αστερισμού του Τοξότη. Η περιοχή αυτή είναι τόσο πυκνή ώστε θα ισοδυναμούσε με το να στριμώξει κανείς ένα εκατομμύριο άστρα ανάμεσα στον Ήλιο και το Άλφα του Κενταύρου, το πλησιέστερο αστρικό σύστημα, περίπου 4,3 έτη φωτός μακριά. Ακριβώς στο κέντρο του Γαλαξία, μια μαύρη τρύπα με μάζα τέσσερα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου είναι ο αόρατος πρωταγωνιστής αυτού του σκηνικού. Η περιοχή που εμφανίζεται στο βίντεο περιλαμβάνει αντικείμενα που κρύβονται πίσω από πυκνά σύννεφα σκόνης στο ορατό μέρος του φάσματος. Το Hubble όμως μπόρεσε να διαπεράσει αυτά τα πέπλα χάρη στην υπέρυθρη όρασή του. Ακόμα κι έτσι, όμως, πολλά παραμένουν αόρατα: σύμφωνα με την ESA, το κεντρικό αστρικό σμήνος περιλαμβάνει δέκα εκατομμύρια άστρα που δεν διακρίνονται ακόμα και με το Hubble. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500071300

Ν.Μητσιάδης: Ο Έλληνας που αναζητά καινοτόμες θεραπείες για τον καρκίνο του προστάτη. Ο Νικόλας Μητσιάδης είναι βοηθός καθηγητής στο Τμήμα Ιατρικής και Μοριακής – Κυτταρικής Βιολογίας στο Baylor College of Medicine. Διευθύνει το δικό του εργαστήριο, Mitsiades Lab, το οποίο έχει ως σκοπό να ηγείται στη βελτίωση των ασθενών με ενδοκρινικούς καρκίνους και άλλες κακοήθειες μέσω πρωτοποριακών βιοϊατρικών επιστημονικών ανακαλύψεων και τη μετάφρασή τους στη φροντίδα των ασθενών. Έλαβε επιχορήγηση δύο φορές από το Αντικαρκινικό Ίδρυμα Conquer για την πολλά υποσχόμενη έρευνα του για τον καρκίνο του προστάτη. Οι δύο αυτές έρευνες του δημοσιεύθηκαν στο «Proceedings of the National Academy of Sciences» και στο «Cancer Research». Η πρώτη έρευνα είναι η πρώτη που έγινε ποτέ για τον μηχανισμό που εξηγεί την αντικαρκινική επίδραση της πρωτείνης POZ (SPOP) στον προστάτη του καρκίνου και θέτει τις βάσεις για την ανάπτυξη νέων θεραπειών για τον καρκίνο του προστάτη. “Αυτή η ανακάλυψη ανοίγει τον ορίζοντα για νέες θεραπείες του καρκίνου του προστάτη. Φάρμακα που μπορούν να επαναφέρουν τις επιδράσεις της κανονικής λειτουργίας SPOP, μπορούν να αποτελέσουν νέες θεραπείες για άντρες σε προχωρημένο στάδιο ή μετάστατικό καρκίνο του προστάτη, οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται πια στις ήδη υπάρχουσες θεραπείες» συμπληρώνει ο κ. Μητσιάδης. Η δεύτερη έρευνα αφορά τους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν τα καρκινικά κύτταρα στον καρκίνο του προστάτη, για να επιβιώνουν ακόμα κι όταν τα επίπεδα τεστοστερόνης του σώματος έχουν μειωθεί λόγω των ενδοκρινικών θεραπειών. Ο κ. Μητσιάδης και η ομάδα του προτείνουν πως η πιο πολλά υποσχόμενη προσέγγιση θα ήταν η εφαρμογή σε αρχικό στάδιο ενός συνδυασμού συστημικών ενδοκρινικών θεραπειών για να εμποδίσουν ταυτόχρονα όσο περισσότερους μηχανισμούς αντίστασης γίνεται, να καθυστερήσουν την κλινική ανάπτυξη και να αυξήσουν τα κλινικά οφέλη. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1995. Στη συνέχεια, εξειδικεύτηκε στην Αιματολογία και Ογκολογία. Το 2009 έλαβε το Βραβείο Νέου Ερευνητή του Αντικαρκινικού Ιδρύματος Conquer για την έρευνα του “Phase II Trial of Exogenous Testosterone Plus Dutasteride for the Treatment of Castrate Metastatic Prostate Cancer”. Το 2011 λαμβάνει το Βραβείο Ανάπτυξης Καριέρας από το Αντικαρκινικό Ίδρυμα Conquer για την έρευνά του “Investigation of the Anti-Cancer Activity of Metformin and Statins in Prostate Cancer”. “Τα δύο βραβεία με βοήθησαν να μπω στην πανεπιστημιακή κοινότητα και να ξεκινήσω ένα εργαστήριο με στόχο την βελτίωση της ζωής των ασθενών με ενδοκρινικούς καρκίνους μέσω βιοιατρικών επιστημονικών ανακαλύψεων και την μετάφραση αυτών των ανακαλύψεων στη φροντίδα των ασθενών» τονίζει ο κ. Μητσιάδης. http://www.pronews.gr/portal/20160413/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%83/%CE%BD%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%AC-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85

Θερμά Συγχαρητήρια σε ολους αυτούς που με την αγάπη τους στο Σύμπαν προσφέρουν τετοιες ανακαλύψεις!!!

Τρελό σχέδιο για διαστρικό ταξίδι. Ένα φιλόδοξο σχέδιο για την εκτόξευση της πρώτης αποστολής σε άλλο άστρο λανσάρεται από ρώσο μεγιστάνα με τη στήριξη του μεγάλου βρετανού φυσικού Στίβεν Χόκινγκ. Το ερευνητικό πρόγραμμα των 100 εκατομμυρίων δολαρίων είναι ακόμα ένα τρελό πρότζεκτ του Γιούρι Μίλνερ, εκκεντρικού ρώσου μεγιστάνα που πλούτισε από επενδύσεις στο Facebook και άλλες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας. Ο Μίλνερ έχει ιδρύσει τον οργανισμό Breakthrough Foundation που καταπιάνεται με φιλόδοξες ερευνητικές πρωτοβουλίες και μεταξύ άλλων έχει επενδύσει 100 εκατομμύρια δολάρια σε νέο πρόγραμμα αναζήτησης εξωγήινων πολιτισμών. Ο Μίλνερ και οι συνεργάτες του εκτιμούν τώρα ότι η πρώτη, μη επανδρωμένη διαστρική αποστολή μπορεί να γίνει πραγματικότητα εντός 30 ετών. O Stephen Hawking, o Freeman Dyson και άλλοι επιστήμονες στηρίζουν το διαστημικό πρόγραμμα αποστολής μικροσκοπικών διαστημικών σκαφών σε ένα άλλο αστρικό σύστημα, μέσα σε χρονικό διάστημα μιας γενιάς. Θα διασχίσουν τρισεκατομμύρια μίλια, πολύ πιο μακριά από οποιοδήποτε προηγούμενο διαστημικό σκάφος. Ο δισεκατομμυριούχος φυσικός Yuri Milner χρηματοδοτεί ένα ερευνητικό πρόγραμμα για την ανάπτυξη διαστημικών σκαφών μεγέθους τσιπ υπολογιστή, στο οποίο συμμετέχει και ο ιδρυτής του Facebook Mark Zuckerberg. Οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα στα άστρα του συστήματος Άλφα του Κενταύρου να υπάρχουν πλανήτες παρόμοιοι με τη Γη. Το πλησιέστερο αστρικό σύστημα βρίσκεται σε απόσταση 40 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη. Χρησιμοποιώντας την σημερινή τεχνολογία χρειαζόμαστε περίπου 30.000 χρόνια για να φτάσουμε εκεί. Η ομάδα των επιστημόνων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι με λίγη περισσότερη έρευνα θα μπορούσαν να αναπτυχθούν διαστημικά σκάφη που θα μπορούσαν να διανύσουν αυτή την απόσταση μέσα σε 30 χρόνια. Η βασική ιδέα είναι να μειωθεί το μέγεθος των διαστημοπλοίων – όσο το μέγεθος ενός τσιπ στις ηλεκτρονικές συσκευές – και να εκτοξευθούν χιλιάδες τέτοια μικροσκοπικά διαστημικά σκάφη που θα διαθέτουν ηλιακά ιστία. Αρχικά θα τεθούν σε τροχιά γύρω από τη Γη και στη συνέχεια ένα πανίσχυρο λέιζερ από τη Γη θα τα επιταχύνει μέχρι το 20% της ταχύτητας του φωτός. Όταν τα διαστημικά σκάφη φτάσουν στον προορισμό τους θα στείλουν δεδομένα στη Γη, αντλώντας ενέργεια από τις πυρηνικές μπαταρίες τους. Το περασμένο καλοκαίρι ο Hawking είχε ανακοινώσει το 10ετές πρόγραμα Breakthrough Listen (χρηματοδοτείται από τον Γιούρι Μίλνερ) που θα ερευνήσει ένα εκατομμύριο άστρα – κοντινά στη Γη, σαρώνοντας το γαλαξιακό επίπεδο του Γαλαξία μας. Και πέρα από το Γαλαξία μας θα αναζητηθούν πιθανά εξωγήινα μηνύματα από τους 100 πλησιέστερους γαλαξίες σε ένα τεράστιο εύρος συχνοτήτων. «Αν θέλουμε να επιζήσουμε ως είδος θα πρέπει τελικά να εξαπλωθούμε σε άλλα άστρα» δήλωσε στο BBC ο Χόκινγκ. http://www.bbc.com/news/science-environment-36025706 «Οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι υπάρχει πιθανότητα ύπαρξης ενός πλανήτη σαν τη Γη στο Άλφα του Κενταύρου [το πλησιέστερο σύστημα άστρων]. Θα μάθουμε περισσότερα γι΄αυτό από επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια τις επόμενες δύο δεκαετίες» είπε. Επικεφαλής της νέας προσπάθειας είναι ο Δρ Πιτ Γουόρντεν, πρώην διευθυντής του Ερευνητικού Κέντρου «Έιμς» της NASA στην Καλιφόρνια. Όπως εξήγησε, η αποστολή θα περιλαμβάνει περίπου 1.000 μικρά διαστημικά σκάφη, καθένα σε μέγεθος σπιρτόκουτου, τα οποία αρχικά θα τεθούν σε τροχιά γύρω από τη Γη. Εκεί θα ξετυλίξουν «ηλιακά ιστία», μεγάλες επιφάνειες που δέχονται πίεση από το ηλιακό φως και ωθούν το σκάφος προς την αντίθετη κατεύθυνση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, η ώση που προσφέρει η ηλιακή ακτινοβολία δεν θα ήταν επαρκής -οι ερευνητές του σχεδίου σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν έναν ισχυρό πομπό λέιζερ για να επιταχύνουν απότομα τα ηλιακά ιστία μέχρι το 20% της ταχύτητας του φωτός. Όταν το σμήνος των διαστημικών σκαφών φτάσει στον προορισμό του λίγα χρόνια αργότερα, θα πρέπει να ενημερώσει τη Γη και να μεταδώσει δεδομένα. Οι τεχνικές δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι τεράστιες, παραδέχονται οι ερευνητές, ελπίζουν όμως ότι θα ξεπεραστούν. Για τον καθηγητή Χόκινγκ, εξάλλου, η μετανάστευση του ανθρώπου σε άλλα αστρικά συστήματα είναι μακροπρόθεσμα η μόνη σωτηρία. Όπως είπε στο BBC, «η ζωή στη Γη αντιμετωπίζει κινδύνους από αστρονομικά φαινόμενα όπως οι αστεροειδείς και τα σουπερνόβα». http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500071080 FemtoSat: Μικροσκοπικοί δορυφόροι κάνουν την εξερεύνηση του διαστήματος δυνατή για όλους. Το «άνοιγμα» των διαστημικών επιχειρήσεων/ εξερεύνησης του διαστήματος σε όλους, ακόμα και σε ιδιώτες με «φυσιολογικούς» οικονομικούς πόρους, επιδιώκουν ερευνητές του Arizona State University (ASU) που αναπτύσσουν τον SunCube FemtoSat: έναν μικροσκοπικό δορυφόρο ο οποίος χωρά στη χούφτα του ενός χεριού και η εκτόξευση του οποίου είναι πάμφθηνη σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα- στα 3.000 δολάρια για χαμηλή γήινη τροχιά. «Με ένα διαστημόπλοιο τέτοιου μεγέθους, κάθε πανεπιστήμιο θα μπορεί να το κάνει, κάθε εργαστήριο, κάθε χομπίστας» λέει στο ASU Now ο Τζεκάν Θάνγκα, βοηθός καθηγητής στο School of Earth and Space Exploration και επικεφαλής του Space and Terrestrial Robotic Exploration (SpaceTREx) Laboratory. O Θάνγκα και η ομάδα του, τελειόφοιτων και προπτυχιακών φοιτητών, έχουν περάσει τα τελευταία δύο χρόνια αναπτύσσοντας τον εν λόγω δορυφόρο αναπτύσσοντας τον διαστάσεων 3x3x3 cm δορυφόρο SunCube FemtoSat. Το όραμά τους περιλαμβάνει έναν «αστερισμό» τέτοιων σκαφών- πολλά μικρά «μάτια» σε πολλά μέρη, με σμήνη που, π.χ., θα επιθεωρούν διαστημόπλοια που έχουν υποστεί ζημιές από κάθε δυνατή γωνία. Το σκάφος φέρει σύστημα προώθησης, συλλογής δεδομένων και δυνατότητες επικοινωνίας, καθώς και έναν μικρό χώρο για φορτίο. Τα έξοδα εκτόξευσης ανέρχονται περίπου στα 1.000 δολάρια για αποστολή στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ή στα 3.000 για χαμηλή γήινη τροχιά (αν και η διαφυγή από τη Γη φτάνει τα 27.000), τη στιγμή που αυτή τη στιγμή βρίσκονται γύρω στα 60.000-70.000 δολάρια ανά κιλό φορτίου, κάτι που καθιστά το κόστος απαγορευτικό για πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά και μεμονωμένα άτομα που ενδεχομένως να ενδιαφέρονταν. Επίσης, το κόστος αναμένεται να μειωθεί στο μισό μετά την έναρξη της χρήσης του Falcon Heavy της SpaceX. Όσον αφορά στο πόσο κοστίζουν τα εξαρτήματά του, το κόστος είναι της τάξης μερικών εκατοντάδων δολαρίων- εξαιρετικά χαμηλό για δορυφόρο, ειδικά από τη στιγμή που τμήματα όπως οι ηλιακοί συλλέκτες δεν διατίθενται σε τέτοιο μέγεθος, οπότε παρέχονται με έκπτωση από τους κατασκευαστές. «Αυτό είναι μέρος του στόχου μας- Διάστημα για όλους. Έτσι αναζωογονείς ένα πεδίο, βάζεις περισσότερους ανθρώπους στην τεχνολογία» λέει σχετικά ο Θάνγκα. Ο ίδιος βλέπει χρήση τέτοιων δορυφόρων στους τομείς της εκπαίδευσης, των πειραμάτων, της βιοχημικής/ φαρμακευτικής έρευνας αλλά και της φωτογραφίας: «Είναι σαν να έχεις τη δική σου GoPro στο Διάστημα». Γενικότερα, την τελευταία δεκαετία η διαστημική βιομηχανία βιώνει την επανάσταση των CubeSats: «Μίνι» δορυφόρων που κοστίζουν λίγο όσον αφορά στην εκτόξευση και λειτουργία τους (που μπορεί να είναι από λήψη εικόνων της επιφάνειας της Γης μέχρι τηλεπικοινωνίες ή επιστημονικά πειράματα). Αν και οι CubeSats είναι ήδη αρκετά οικονομικοί, αρκετοί είναι αυτοί που επιδιώκουν να κάνουν τους δορυφόρους ακόμα πιο φθηνούς, μειώνοντας περαιτέρω το μέγεθός τους: Πέραν των δορυφόρων του ASU, στο αντικείμενο δουλεύουν και εταιρείες όπως η ThumbSat.Inc, που αναπτύσσει «ThumbSats»: Μικροσκοπικούς και φθηνούς δορυφόρους, που ελέγχονται από μικροσκοπικές πλακέτες και οι διαστάσεις τους κινούνται στην τάξη των χιλιοστών (48mm x 48 mm x 32 mm, βάρους 25 γραμμαρίων). http://www.naftemporiki.gr/story/1091585/femtosat-mikroskopikoi-doruforoi-kanoun-tin-eksereunisi-tou-diastimatos-dunati-gia-olous

Το Σύμπαν διαστέλλεται πιο γρήγορα ; Αν οι τελευταίες παρατηρήσεις επιβεβαιωθούν από ανεξάρτητους ερευνητές, οι κοσμολόγοι θα πρέπει να επιστρέψουν στα θρανία: η ακριβέστερη μέχρι σήμερα μέτρηση του ρυθμού διαστολής του Σύμπαντος δίνει μια τιμή που δείχνει ασύμβατη με τις προβλέψεις. Το Σύμπαν δείχνει να διαστέλλεται 8% ταχύτερα από το αναμενόμενο αναφέρει η ομάδα του Άνταμ Ρις στο Πανεπιστήμιο της Βαλτιμόρης στο Μέριλαντ. «Νομίζω πως υπάρχει κάτι που δεν κατανοούμε στο κοσμολογικό μοντέλο» σχολιάζει ο ερευνητής στο δικτυακό τόπο του Nature. Η μελέτη έχει υποβληθεί για δημοσίευση σε επιστημονική επιθεώρηση και είναι διαθέσιμη στην υπηρεσία προδημοσίευσης arXiv. http://arxiv.org/abs/1604.01424v1 To 1998, o Ρις και άλλοι επιστήμονες ανακάλυψαν έκπληκτοι ότι η διαστολή του Σύμπαντος επιταχύνεται, αντί να επιβραδύνεται λόγω της βαρύτητας όπως πίστευαν οι περισσότεροι μέχρι τότε. Η επιτάχυνση πιστεύεται ευρέως ότι οφείλεται στη «σκοτεινή ενέργεια», μια δύναμη άγνωστης προέλευσης που δρα αντίθετα από τη βαρύτητα και κάνει τους γαλαξίες να απομακρύνονται μεταξύ τους με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα. Η ταχύτητα διαστολής του Σύμπαντος σε οποιαδήποτε φάση της εξέλιξής του είναι δυνατό να εκτιμηθεί έμμεσα από τη λεγόμενη μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου, ή CΜΒ, το απόφωτο μιας λάμψης που γέμισε τα πάντα όταν το Σύμπαν είχε ηλικία περίπου 380.000 ετών. Τα φωτόνια αυτής της λάμψης γεμίζουν ακόμα και σήμερα τον ουρανό στο φάσμα των μικροκυμάτων. Η ακριβέστερη ως σήμερα μελέτη του CMB ολοκληρώθηκε τα τελευταία χρόνια από το ευρωπαϊκό διαστημικό τηλεσκόπιο Planck. Η νέα μελέτη δίνει ταχύτητα διαστολής 8% μεγαλύτερη από ό,τι το Planck. Η αλήθεια είναι ότι οι εκτιμήσεις με βάση τα δεδομένα του Planck βρίσκονταν ούτως ή άλλως σε ασυμφωνία με τις άμεσες μετρήσεις της λεγόμενης σταθεράς του Χαμπλ, της ταχύτητας με την οποία οι κοντικοί γαλαξίες απομακρύνονται από τον δικό μας Γαλαξία (o Έντουιν Χαμπλ ήταν ο αστρονόμος που ανακάλυψε τη δεκαετία του 1930 ότι το Σύμπαν δεν είναι στατικό αλλά διαστέλλεται). Μέχρι σήμερα, όμως, οι φυσικοί πίστευαν ότι η απόκλιση οφειλόταν απλά στο μεγάλο περιθώριο σφάλματος κατά τις μετρήσεις της σταθεράς του Χαμπλ. Η νέα μελέτη του Ρις, η οποία βασίστηκε στο διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble για να μετρήσει τις ταχύτητες 18 γαλαξιών, περιορίζει τώρα την αβεβαιότητα της μέτρησης από το 3,3 στο 2,4 τοις εκατό και υποδεικνύει ότι η απόκλιση από τα δεδομένα του Planck είναι πιθανότατα πραγματική. Όπως λέει ο ίδιος ο ερευνητής, αν δεν εντοπιστούν σφάλματα σε έναν από τους δύο τρόπους μέτρησης, τότε κάτι θα πρέπει να αλλάξει στο καθιερωμένο μοντέλο της κοσμολογίας. Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι η λεγόμενη σκοτεινή ύλη, ένα αόρατο υλικό άγνωστης σύστασης που ξεπερνά την κανονική ύλη στο Σύμπαν σε αναλογία πέντε προς ένα, έχουν ασυνήθιστες ιδιότητες που μπορεί να επηρέασαν την εξέλιξη του νεαρού Σύμπαντος. Μια άλλη εξήγηση είναι ότι η δύναμη της σκοτεινής ενέργειας αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου αντί να μένει σταθερή όπως πιστεύουν μέχρι σήμερα οι κοσμολόγοι. Και μια τρίτη εξήγηση είναι ότι η ομάδα του Δρ Ρις απλώς έκανε δεν μέτρησε σωστά τις ταχύτητες των υπό εξέταση γαλαξιών. Τα συναρπαστικά ευρήματα θα πρέπει επομένως να επιβεβαιωθούν με ανεξάρτητες μετρήσεις. Θα δούμε τότε αν το μυστήριο παραμένει ή αν θα αποδειχθεί φούσκα. http://physicsgg.me/2016/04/12/37934/

Το πρώτο ίχνος εξωπλανήτη είχε ανακαλυφθεί το 1917 αλλά δεν... το είχαν καταλάβει. Μόλις τώρα συνειδητοποίησαν οι αστρονόμοι ότι πριν από έναν αιώνα οι τότε συνάδελφοί τους είχαν αποτυπώσει στις πλάκες των τηλεσκοπίων τους τις πρώτες ενδείξεις ενός συστήματος πλανητών, πέρα από το ηλιακό μας σύστημα. Συγκεκριμένα, μια εικόνα του 1917, η οποία βρέθηκε στη συλλογή του Αστεροσκοπείου Κάρνεγκι στις ΗΠΑ, αποκαλύπτει το ίχνος ενός εξωπλανητικού συστήματος. Η ανακάλυψη έγινε από τον Τζέι Φαρίχι του University College του Λονδίνου και από τον διευθυντή του ίδιου αστεροσκοπείου Τζον Μάλτσεϊ. Η αποτύπωση του εξωπλανητικού ίχνους είχε γίνει σε πλάκα όπου αποτυπωνόταν το φάσμα του φωτός του άστρου «βαν Μάανεν», ενός λευκού νάνου που είχε ανακαλυφθεί το 1917. Η τωρινή προσεκτική ανάλυση του φάσματος αποκάλυψε ότι ένα αντικείμενο (προφανώς ένας εξωπλανήτης) είχε παρεμβληθεί μεταξύ του εν λόγω άστρου και της Γης. Προς το παρόν δεν έχουν εντοπισθεί εξωπλανήτες γύρω από το άστρο «βαν Μάανεν», αλλά οι επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι απλώς θέμα χρόνου. Σημειωτέον ότι το Κάρνεγκι διαθέτει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές παλαιών αστρονομικών πλακών παγκοσμίως (περίπου 250.000) από τα αστεροσκοπεία Γουίλσον, Πάλομαρ και Λας Καμπάνας. Ποιός ξέρει τι άλλα θαύματα κρύβονται στο υπόγειό του; Εξάλλου, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα διπλό αστρικό σύστημα (ζεύγος άστρων) που κινείται με πολύ μεγάλη ταχύτητα, τόσο μεγάλη που μπορεί να «δραπετεύσει» από τον γαλαξία μας. Προς το παρόν, παραμένει άγνωστο αν θα τα καταφέρει. Μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφθεί περίπου 20 τέτοια άστρα, όμως όλα είναι μεμονωμένα. Το ΡΒ 3877, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 18.000 ετών φωτός από τη Γη, είναι το πρώτο διπλό αστρικό σύστημα που έχει ανακαλυφθεί να ταξιδεύει με τόσο μεγάλη ταχύτητα. Η ανακάλυψη, με επικεφαλής τον Πέτερ Νέμεθ του γερμανικού Πανεπιστημίου Φρίντριχ Αλεξάντερ, η οποία παρουσιάσθηκε στο περιοδικό αστροφυσικής "Astrophysical Journal Letters" της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας, επιβεβαιώθηκε από δύο τηλεσκόπια (Κεκ Χαβάης και Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου). Οι επιστήμονες απέκλεισαν ότι η αιτία για την επιτάχυνση του αστρικού συστήματος είναι η μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία μας και αντιμετωπίζουν ένα αίνιγμα, καθώς δεν γνωρίζουν άλλο μηχανισμό που θα μπορούσε να επιταχύνει τόσο πολύ ένα ζευγάρι άστρων http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/to_proto_ixnos_eksoplaniti_eixe_anakalyfthei_to_1917_alla_den_to_eixan_katalabei-64360785/

Το μυστικό της μάζας των νετρίνων … κρύβεται σε ισότοπο του ασβεστίου. Τα νετρίνα μπορεί να ανακαλύφθηκαν πριν από 60 και πλέον χρόνια, ωστόσο οι φυσικοί δεν γνωρίζουν ακόμα θεμελιώδεις ιδιότητές τους, όπως την μάζα τους (είναι γνωστό το άνω όριο περίπου 3.6 x 10-36 kg) ή το αν τα νετρίνα και τα αντινετρίνα είναι στην πραγματικότητα τα ίδια σωματίδια. Ένα πείραμα που μπορεί να δώσει μια απάντηση όσον αφορά τη μάζα των νετρίνων είναι η αποκαλούμενη διπλή διάσπαση βήτα, χωρίς εκπομπή νετρίνων (0νββ). Κατά τη διάσπαση αυτή στο εσωτερικό του πυρήνα δυο νετρόνια μετατρέπονται σε πρωτόνια και εκπέμπονται δυο ηλεκτρόνια. Ένα τέτοιo παράδειγμα είναι η διάσπαση του ασβεστίου-48 (ένα πολύ σπάνιο ισότοπο του ασβεστίου – αποτελεί το 0.187% του φυσικού ασβεστίου) προς τιτάνιο-48. Αυτή η διαδικασία αναλύθηκε και μοντελοποιήθηκε με μεγάλη λεπτομέρεια από τους Iwata et al [Large-Scale Shell-Model Analysis of the Neutrinoless ββ Decay of 48Ca – http://arxiv.org/pdf/1602.07822v1.pdf Ο χρόνος ημίσειας ζωής του ισοτόπου ασβέστιο-48 εξαρτάται από δύο παράγοντες: Την άγνωστη μάζα των νετρίνων (τα οποία είναι μέρος της διαδικασίας, ακόμα και αν κανένα από αυτά δεν εκπέμπεται τελικά) και τα χαρακτηριστικά του μητρικού (48Ca) και θυγατρικού πυρήνα (48Ti). Αυτό σημαίνει ότι, αν γνωρίζουμε αυτά τα πυρηνικά χαρακτηριστικά, και όταν ο χρόνος ημίσειας ζωής μετρηθεί πειραματικά σε κάποιο από τα υπόγεια εργαστήρια που πραγματοποιούν τέτοιες έρευνες, τότε θα είναι δυνατός ο προσδιορισμός της μάζας των νετρίνων. Το επίτευγμα της ερευνητικής ομάδας είναι μια αξιόπιστη περιγραφή των πυρήνων χρησιμοποιώντας εξαιρετικά περίπλοκους κβαντομηχανικούς υπολογισμούς χρησιμοποιώντας τέταρτο ταχύτερο υπερ-υπολογιστή του κόσμου, τον υπολογιστή Κ στο ινστιτούτο RIKEN στην Ιαπωνία. Σύμφωνα με τον Ισπανό Javier Menéndez, που συνεργάζεται με την Ιαπωνική ομάδα, «για τον υπολογισμό της μάζας του νετρίνου το μόνο που απομένει τώρα είναι να μετρηθεί πειραματικά ο χρόνος ημιζωής του ασβεστίου-48». Επιπλέον, η ερευνητική ομάδα υπολόγισε πως ο χρόνος ζωής του ασβεστίου-48 είναι περίπου 2 x 1025 χρόνια, και όχι 4 x 1025 χρόνια, όπως μέχρι τώρα θεωρούνταν. Αυτό βελτιώνει τις πιθανότητες παρατήρησης της διάσπασης. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια εξαιρετικά σπάνια και αργή εκπομπή, καθώς μεσολαβούν δύο ταυτόχρονες διασπάσεις β. Χρειάζονται τρισεκατομμύρια χρόνια να συμβεί και είναι πολύ δύσκολο να ανιχνευθεί. Γι αυτό τα σχετικά πειράματα γίνονται σε υπόγεια εργαστήρια, όσο το δυνατόν μακριά από οποιοδήποτε εξωτερική ακτινοβολία υποβάθρου. Το πείραμα στο Ιαπωνικό παρατηρητήριο Kamioka (βραβείο νόμπελ 2015 για την έρευνα νετρίνων) και το πείραμα NEMO III στο τούνελ Fréjus στη Γαλλία εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση. Μετά την παρουσίαση της μελέτης του ασβεστίου-48, οι ερευνητές μελετούν με τον ίδιο τρόπο πιο περίπλοκους πυρήνες που διασπώνται με διπλή διάσπασης βήτα χωρίς νετρίνα, όπως το γερμάνιο-76, το σελήνιο-82 και το ξένον-136. Το πιο ενδιαφέρον στην έρευνα αυτή είναι η επιβεβαίωση ότι τα νετρίνα δεν εκπέμπονται κατά τη διάρκεια της διπλής διάσπασης, καθώς αυτό θα σήμαινε ότι νετρίνα και αντινετρίνα είναι το ίδιο σωματίδιο. Μια τεράστια ανακάλυψη που θα άξιζε και βραβείο Νόμπελ σύμφωνα με τον Menéndez. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα νετρίνα είναι σωματίδια Majorana. Επιπλέον, θα δημιουργούσε μια ασυμμετρία που θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί η ύλη κυριάρχησε της αντιύλης στο σύμπαν. Τα νετρίνα Majorana θα επέτρεπαν τη δημιουργία περισσότερης ύλης από αντιύλη τις πρώτες στιγμές μετά την Μεγάλη Έκρηξη – για παράδειγμα, στη διπλή διάσπαση β χωρίς νετρίνα εκπέμπονται δυο ηλεκτρόνια (δημιουργία της ύλης), αλλά όχι αντινετρίνα. http://physicsgg.me/2016/04/13/%cf%84%ce%bf-%ce%bc%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%ac%ce%b6%ce%b1%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bd%ce%b5%cf%84%cf%81%ce%af%ce%bd%cf%89%ce%bd/

12 Απριλίου: Ημέρα της Κοσμοναυτικής. «Παγιέχαλι»-«Φύγαμε» Ηταν 12 Απρίλη 1961- 9h,6m,59,7sec ωρα Μοσχας οταν το Vostok No.1,απογειωνεται απο το Κοσμοδρομιο του Μπαικανουρ ανοιγωντας μια νεα εποχή για την ανθρωποτητα, την εποχή της ανθρωπινης παρουσίας στο Διάστημα. Παράλληλα, η Διεθνής Ημέρα Πτήσης του Ανθρώπου στο Διάστημα (International Day of Human Space Flight) καθιερώθηκε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 7 Απριλίου 2011, για να τιμήσει τα επιτεύγματα του ανθρώπου στο διάστημα. Γιορτάζεται κάθε χρόνο την 12 Απριλίου. «Ο ορίζοντας άρχισε να παίρνει ένα έντονο πορτοκαλί χρώμα, παίρνοντας όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου: ανοικτό γαλάζιο, σκούρο μπλε, μωβ και τελικά μαύρο. Μία χρωματική παλέτα που δεν αποδίδεται με λόγια!» Γιούρι Αλεξέγιεβιτς Γκαγκάριν (9/3/1934 –27/3/1968) Μία ώρα και 48 λεπτά. Τόσο διήρκεσε το πρώτο ταξίδι του ανθρώπου στο Διάστημα τον Απρίλιο του 1961. Πενήντα πέντε χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες από εκείνο το ιστορικό ταξίδι του 27χρονου Γιούρι Γκαγκάριν. Ηρωας της Σοβιετικής Ενωσης, πρωτοπόρος στην εξερεύνηση του Διαστήματος και σημείο αναφοράς για πολλές γενιές, ο Γκαγκάριν και η πτήση του. http://www.roscosmos.ru/22142/ Πενήντα πέντε χρόνια από την αποστολή του Γκαγκάριν. Με τη λέξη Poyekhai (φύγαμε) που είπε ο κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν (Yuri Gagarin) κατά την εκτόξευση του διαστημοπλοίου του Βοστόκ 1 (Vostok 1), στις 12 Απριλίου του 1961, 55 χρόνια πριν εγκαινιάσθηκε η αποστολή του ανθρώπου στο Διάστημα. Το σκάφος διέγραψε μια πλήρη, όχι ακριβώς κυκλική, περιφορά γύρω από τη Γη σε υψόμετρο 327 χιλιόμετρα με ταχύτητα 27.400 χιλιόμετρα την ώρα. Όμως η πτήση έγινε με πλήρη έλεγχο των συστημάτων του από το διαστημικό κέντρο της Υπηρεσίας Διαστήματος της Ρωσίας (Roscosmos) και τον Γκαγκάριν σε ρόλο «επιβάτη-παρατηρητή». Αν και αρχικά μέσω της δημοσιότητας δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι το σκάφος προσεδαφίστηκε στο Καζακστάν με τον Γκαγκάριν να παραμένει στον θαλαμίσκο, αργότερα αποκαλύφθηκε ότι η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Σύμφωνα με όσα δημοσιοποιήθηκαν ο Γκαγκάριν χρησιμοποίησε το εκτινασσόμενο κάθισμά του και έπεσε από ύψος 7 χιλιομέτρων με το αλεξίπτωτό του. Για την σύγκριση αξίζει να θυμηθούμε ότι οι Αμερικάνοι είχαν επιλέξει την ευκολότερη και ασφαλέστερη μέθοδο της προσθαλάσσωσης των θαλαμίσκων με πλήρωμα και την περισυλλογή τους από ελικόπτερα. Αν και με τα σημερινά δεδομένα η αποστολή ανθρώπων στο Διάστημα είναι μια καθημερινή πραγματικότητα, οι απαιτήσεις της εποχής σε μελέτη, πειράματα, παραγωγή τεχνογνωσίας, ανάπτυξη συστημάτων, υπολογιστών, συστημάτων ελέγχου εξ αποστάσεως και προ πάντων εκπαίδευσης ήταν σχεδόν άγνωστο έδαφος για το σύνολο του προσωπικού που δεν διέθετε πολυετή εμπειρία αλλά -όπως αποδείχθηκε- άφθονη γνώση, ικανότητες και αφοσίωση. Κι αυτό διότι όταν δεν έχεις ηλεκτρονικούς υπολογιστές, επιστρατεύεις τους καλύτερους από το δυναμικό σου μαθηματικούς, φυσικούς, μηχανικούς, γιατρούς, αστρονόμους, πιλότους κλπ., για να προσφέρει ο καθένας στον τομέα του και συνολικώς ως ομάδα, το μέγιστο δυνατό, χτίζοντας περίπου από το μηδέν στο χαρτί ένα τόσο περίπλοκο εγχείρημα. Αν και η αναφορά στις διαστημικές εφαρμογές μέσα από παρανοήσεις θεωρείται ότι αναφέρεται σε κάτι απλοϊκά καθημερινό, στην πραγματικότητα αποτελεί σύμμειξη κορυφαίων κυβερνητικών επιλογών, επενδύσεων, έρευνας πανεπιστημίων και ινστιτούτων, βιομηχανικής παραγωγής και θέσεων εργασίας. Ουσιαστικά αποτελεί ένα πανίσχυρο διαπραγματευτικό χαρτί όπως και αν χρησιμοποιείται. Αξίζει να σκεφτούμε ότι χρονικά η εποχή αρχών του 60 συνδύαζε την τεχνολογία των ραδιοφώνων με λυχνίες με το γνωστό μας, άγνωστο τότε, ηλεκτρονικό εξάρτημα τρανζίστορ που αποτέλεσε τη βάση για τη σημερινή εκρηκτική εξέλιξη της τεχνολογίας. Ανακαλύφθηκε το 1948 από τρεις κορυφαίους Αμερικανούς επιστήμονες (John Bardeen, William Shockley και Walter Brattain) που εργάζονταν στα κορυφαία Bell Laboratories των ΗΠΑ. Ανταγωνισμός υπερδυνάμεων Εν μέσω Ψυχρού Πολέμου με τους δυο πανίσχυρους αντιπάλους (τις ΗΠΑ και την πρώην Σοβιετική Ένωση) να αντιπαρατίθενται σκληρά σε όλα τα επίπεδα (γεωπολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, στρατιωτικό), η πρωτοπορία τη ΕΣΣΔ να στείλει πρώτη άνθρωπο στο Διάστημα προκάλεσε παγκόσμιο σοκ. Ένα σοκ το οποίο αναμφίβολα συντάραξε και την κυβέρνηση των ΗΠΑ καθώς είχε επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις της προκειμένου να προηγηθεί στο Διάστημα και με τη ρητή διαβεβαίωση του πρόεδρου Τζον Κένεντι ότι εντός της δεκαετίας του 60 Αμερικανός αστροναύτης θα πατούσε το πόδι του στη Σελήνη. Οι ΗΠΑ ηττήθηκαν όταν το πρώτο διαστημικό σκάφος, ο δορυφόρος Σπούτνικ 1 (Sputnik 1), εκτοξεύθηκε στις 4 Οκτωβρίου του 1957 από τους Σοβιετικούς αφήνοντας κατάπληκτο το δυτικό κόσμο για τις επιστημονικές και τεχνικές της δυνατότητες για τις οποίες, παρά τη συστηματική λειτουργία των υπηρεσιών κατασκοπίας, μάλλον δεν υπήρχε απόλυτα σαφής εικόνα. Άλλωστε τα Σοβιετικά ερευνητικά κέντρα ήταν διεσπαρμένα ανά την επικράτεια της αχανούς Ρωσίας, λειτουργούσαν σε συνθήκες απόλυτης μυστικότητας, ενώ έχει αναφερθεί ότι κάποια ήταν υπό την επιφάνεια της γης. Πολλά ειπώθηκαν τότε για τις τεχνολογικές δυνατότητες της ΕΣΣΔ που ως περίκλειστο σύστημα δεν άφηνε να διαρρεύσει το παραμικρό και οι ανακοινώσεις της ήταν εξαιρετικά φειδωλές. Η δυτική κοινή γνώμη παρέμεινε σε κατάσταση μεγίστης έκπληξης όταν ένα μήνα αργότερα, τον Νοέμβριο του 1959 εκτοξεύτηκε διαστημόπλοιο με τον πρώτο έμβιο οργανισμό, τη σκυλίτσα Λάικα που -ως πειραματόζωο- χρησίμευσε για να καταγραφούν οι αντιδράσεις της στoν άγνωστο τότε χώρο του Διαστήματος. Και βέβαια στις 12 Απριλίου του 1961 με την αποστολή του Γκαγκάριν υπέστη ξανά σοκ – και ειδικά οι Αμερικάνοι που έχασαν ένα πολύ σοβαρό στοίχημα. Το πρόγραμμα Μέρκιουρυ (Mercury) είχε αποτύχει να στείλει τον πρώτο άνθρωπο στο Διάστημα – το πέτυχε λίγο αργότερα, στις 5 Μαΐου του 1961: επιβαίνοντας του διαστημοπλοίου Ελευθερία 7 (Freedom 7), ο Αλαν Σέπαρντ (Αlan B Shepard Jr.) διέγραψε επί 15 λεπτά και 28 δεύτερα υποτροχιακή τροχιά και επέστρεψε με ασφάλεια εγκαινιάζοντας την εισδοχή των ΗΠΑ σε αυτόν τον τομέα. Αναμφίβολα για το πρώτο και όσα σχετικά εγχειρήματα της ακολούθησαν, η ΕΣΣΔ φαίνεται να στηρίχθηκε σε ισχυρούς πυραύλους που ανέπτυξε και συνέχισε να βελτιώνει για στρατιωτική χρήση. Επομένως είχε διασφαλίσει ότι το βαρύ φορτίο των διαστημοπλοίων θα μεταφερόταν στην προκαθορισμένη τροχιά. Σε αυτό συνέτεινε και το σχήμα του διαστημοπλοίου Βοστόκ που παρέπεμπε σε σφαίρα. Η δυτική άποψη της εποχής θεωρούσε (ή υποστήριζε για προφανείς λόγους) τους σοβιετικούς πυραύλους ικανούς για μεταφορά σημαντικών φορτίων στο διάστημα, τομέας στον οποίο μάλλον υστερούσαν οι Αμερικάνοι, γεγονός που έγινε αιτία για μεγάλες πιέσεις προκείμενου να βελτιωθούν το ταχύτερο δυνατό. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι είχαν επι χρόνια στην διάθεση τους τον πατέρα του γερμανικού πυραυλικού προγράμματος, των ισχυρών πυραύλων V2 και αργότερα του αμερικανικού πυραύλου φορέα Κρόνος V (Saturn V) Γερμανού επιστήμονα Βέρνερ φον Μπράουν (Wernher von Brain). Η επιλογή του Γκαγκάριν Όταν ο Γκαγκάριν επελέγη για τη θέση του πρώτου ανθρώπου που θα αποστελλόταν στο διάστημα ήταν μόλις 27 ετών, διαθέτοντας πολύ μεγάλη εμπειρία ως πιλότος μαχητικών αεροπλάνων. Είχε ταπεινή καταγωγή προερχόμενος από φτωχή οικογένεια. Τελείωσε τεχνική σχολή και αμέσως εντάχθηκε στη Σοβιετική πολεμική αεροπορία. Η διαδικασία της επιλογής ήταν αυστηρή καθώς αρχικά συγκεντρώθηκαν 200 υποψήφιοι που ήδη ήταν εξαιρετικά έμπειροι πιλότοι μαχητικών. Κατόπιν οι επικεφαλής τους προγράμματος κατέληξαν σε 20 και τέλος στον Γιούρι Γκαγκάριν που πέρασε από εξαντλητική εκπαίδευση και τελικώς επελέγη. Σε αυτό συνέβαλε η στάση του καθώς και ο σωματότυπός του-είχε ύψος 1,57 μέτρα και ήταν αδύνατος, επομένως μπορούσε να χωρέσει στον θαλαμίσκο του Βοστόκ 1 (Vostok 1). Η εκτόξευση έγινε στις 06.07 UTC από τις γιγαντιαίες εγκαταστάσεις του κοσμοδρομίου Μπαϊκονούρ (Baikonur) που ανήκε στο Καζακστάν και ήταν ενταγμένο στο σοβιετικό μπλοκ και προσεδαφίστηκε μετά από συνολικώς 118 λεπτά πτήσης, στις 08.05 UTC, ανοίγοντας ενα μικρό κρατήρα. Η τεχνολογία του Vostok 1 Για την ιστορία το διαστημόπλοιο Βοστόκ 1 (Vostok 1) ήταν απλό στην σχεδίαση (όπως είναι η συνήθης παράδοση των Σοβιετικών στις κατασκευές της). Το κέλυφος αλλά και η καμπίνα του είχε περίπου σφαιρικό σχήμα, διέθετε τρία μικρά φινιστρίνια, συστήματα συντήρησης της ζωής, τρεις κεραίες ραδιοφωνικής επικοινωνίας και κάθισμα που εκτινασσόταν θυμίζοντας τα αντίστοιχα των μαχητικών. Ακολουθώντας τη σχεδιαστική φιλοσοφία θαλαμίσκος και σκάφος υποστήριξης συνδεδεμένα μεταξύ τους, συγκρότησαν ενα ενιαίο σύστημα. Το σκάφος παροχής υπηρεσιών (service module) μεταξύ άλλων διέθετε τις χημικές μπαταρίες, κινητήρες για την τροποποίηση του προσανατολισμού θέσης αλλά όχι κινητήρα επιβράδυνσης κατα την εισόδο στην ατμόσφαιρια. Όμως όλα τα συστήματα στον θαλαμίσκο ήταν σφραγισμένα καθώς ο έλεγχος γινόταν πλήρως από τη Γη. Βέβαια σε περίπτωση σοβαρού προβλήματος ο Γκαγκάριν είχε στη διάθεσή του κωδικούς προκειμένου να τα ενεργοποιήσει και να πάρει την διακυβέρνηση του στα χέρια του. Μέριμνα είχε λήφθεί και για το ενδεχόμενο σοβαρού προβλήματος κατά την επανείσοδό του στη γήινη ατμόσφαιρα – γι’ αυτό το σκάφος διέθετε εφόδια διάρκειας έως και 10 ημέρες. Επίσης διέθετε ένα πρωτοποριακό μηχανικό σύστημα προσδιορισμού θέσης κατά την πτήση που για τα σημερινά δεδομένα θεωρείται αρχαίο καθώς ήταν ένας μηχανικός υπολογιστής. Στη θέση των ηλεκτρονικών εξαρτημάτων και της οθόνης υπήρχε μια σφαίρα και ένας περίπλοκος συνδυασμός από γρανάζια, άξονες, τροχίσκους κλπ., που αποδείχθηκε ακριβής και σε μελλοντικές αποστολές. Θυμίζει αυτή η επιλογή τους Αμερικανούς για τις σημειώσεις να χρησιμοποιούν στις αποστολές… στυλό και τους Ρώσους μολύβι. Αναφέρεται ότι κατά την επάνοδο του ο θαλαμίσκος Βοστόκ 1 δεν αποκολλήθηκε από το σκάφος υποστήριξης (service module) με αποτέλεσμα ο Γκαγκάριν ενω πλησίαζε στη Γη να υποστεί στο σώμα του εξαιρετικά επώδυνη επιτάχυνση της τάξεως των 8g. Tελικώς η πολύ υψηλή θερμοκρασία, λόγω της τριβής στην ατμόσφαιρα, προκάλεσε την απόρριψη του σκάφους υποστήριξης καθώς έσπασαν οι σύνδεσμοι σύνδεσης. Ο σχεδιαστής του Σοβιετικού διαστημικού προγράμματος Η επιτυχία του Σοβιετικού διαστημικού προγράμματος πιστώνεται στον επικεφαλής κορυφαίο σχεδιαστή του Σεργκέι Πάβλοβιτς Κορολιόφ ή Καραλιόφ (Sergei Korolev) ο οποίος πέθανε το 1966 όπως έχει αναφερθεί και λόγω των κακουχιών που είχε υποστεί κατά την εξαετή εξορία του. Παρότι ήταν ο ανθρωπος που οδήγησε την ΕΣΣΔ στην κορυφή της επιτυχίας, είχε βρεθεί στο επίκεντρο του καθιερωμένου ανταγωνισμού από ζηλωτές της θέσης του. Λέγεται ότι άφησε το πηδάλιο του διαστημικού προγράμματος σε ανθρώπους μάλλον διαφορετικής νοοτροπίας. Ήταν ο άνθρωπος που κατόπιν εντολής έπέστρεψε από την εξορία για να μελετήσει την πυραυλική τεχνολογία των Γερμανών που ανέπτυξαν τους γνωστούς πυραύλους V2 που έπληξαν μακρινούς στόχους, όπως το Λονδίνο προκαλώντας πολλά θύματα και εκτεταμένες καταστροφές. Ουσιαστικά δηλαδή ήταν ο άμεσος αντίπαλος του Βέρνερ φον Μπράουν. Με μια σημαντική διαφορά. Ο Κορολιόφ έπρεπε να «αποκρυπτογραφήσει» τα μυστικά της σχεδίασης των V2 και ο Μπράουν να μετεξελίξει την υπάρχουσα τεχνολογία. Η πανίσχυρη αφανής γραφειοκρατεία του Σοβιετικού συστήματος ήταν και ο μηχανισμός μέσα στον οποίο επί πολλά χρονιά προκαλούνταν σε όλα τα επίπεδα συγκρούσεις ασφαλώς και για ζητήματα που αφορούσαν και την πολιτική για την ανάπτυξη τεχνολογιών αιχμής με συχνά με αντικρουόμενες απόψεις μεταξύ ειδικών αλλά και ινστιτούτων έρευνας. Προφανώς σε βάρος της τεχνολογικής εξέλιξης και υπέρ της απώλειας χρόνου και πόρων… http://physicsgg.me/2016/04/12/%cf%80%ce%b5%ce%bd%ce%ae%ce%bd%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%ad%ce%bd%cf%84%ce%b5-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%ae/

Αποθήκευση φωτογραφιών σε DNA. Επιστήμονες από το πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον και τη Microsoft έκαναν ένα ακόμη βήμα για την ανάπτυξη ψηφιακών αποθηκευτικών μέσων που θα βασίζονται σε DNA και θα έχουν πολύ μικρότερες διαστάσεις από τους συμβατικούς δίσκους – αφού μία τέτοια μονάδα με μέγεθος όσο ένας «κύβος» ζάχαρης θα μπορεί να αποθηκεύσει όγκο δεδομένων για τον οποίο σήμερα θα χρειαζόταν μία υποδομή με έκταση όσο ένα σουπερμάρκετ. Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές ανέπτυξαν μία νέα τεχνική για την κωδικοποίηση και τη φύλαξη ψηφιακών εικόνων σε μικρές τεχνητές αλυσίδες DNA. Όπως μάλιστα ανέφεραν σε παρουσίασή τους σε συνέδριο στις ΗΠΑ την περασμένη εβδομάδα, οι δοκιμές τους έδειξαν επίσης πως η τεχνική λειτουργεί με επιτυχία, αφού εξασφαλίζει ότι οι πληροφορίες μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανακτηθούν από το γενετικό υλικό. Οι δοκιμές έγιναν με την κωδικοποίηση τεσσάρων φωτογραφιών σε ένα γενετικό «σκληρό δίσκο». Φωτογραφίες που μπορούσαν να ανασυνθέσουν διαβάζοντας τον «σκληρό δίσκο», αφού κατά τη διαδικασία δεν χανόταν ούτε ένα byte δεδομένων. «Η φύση έχει δημιουργήσει το DNA, ένα μόριο που αποθηκεύει με φανταστική αποτελεσματικότητα όλες τις πληροφορίες των γονιδίων – αφού είναι εξαιρετικά συμπαγές και ανθεκτικό» αναφέρει ο Λουίς Κέζε, αναπληρωτής καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον και μέλος της ομάδας. «Αυτό που ουσιαστικά κάνουμε είναι πως το προσαρμόζουμε στην αποθήκευση ψηφιακών δεδομένων –εικόνων, βίντεο, κειμένων– για εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια». Χάρις στην τεράστια πυκνότητα αποθήκευσης δεδομένων, οι γενετικοί ψηφιακοί δίσκοι αναμένεται να «απαντήσουν» στην ολοένα μεγαλύτερη παραγωγή ψηφιακών πληροφοριών. Μία τάση που σημαίνει πως το 2020 το «ψηφιακό σύμπαν» θα έχει αγγίξει τα 44 τρισεκατομμύρια gigabyte. Αν αυτός ο όγκος πληροφοριών αποθηκευόταν σε tablet, τα οποία στοιβάζονταν το ένα πάνω στο άλλο, τότε θα σχηματίζονταν έξι σωροί που θα εκτείνονται από τη Γη έως τη Σελήνη. Αντίθετα, μία μικρή σταγόνα γενετικού υλικού μπορεί να αποθηκεύσει έως και 10.000 gigabyte δεδομένων. Ωστόσο, εκτός από την περιορισμένη χωρητικότητα, όλα τα σημερινά μέσα αποθήκευσης έχουν επίσης το μειονέκτημα πως έχουν «ζωή» που δεν ξεπερνά τις λίγες δεκαετίες. Αντίθετα, το DNA υπόσχεται ότι οι πληροφορίες θα είναι ανακτήσιμες ακόμη κι έπειτα από αρκετούς αιώνες. Για να αναπτύξουν την τεχνική τους, οι ερευνητές επινόησαν σε πρώτη φάση μία καινοτόμα μέθοδο αποθήκευσης των ψηφιακών δεδομένων (των αλληλουχιών 0 και 1) στις τέσσερις μονάδες του DNA, δηλαδή σε νουκλεοτίδια που περιέχουν τις βάσεις αδενίνη, θυμίνη, κυτοσίνη ή γουανίνη. Οι ερευνητές ανέπτυξαν επίσης ένα σύστημα «διευθυνσιοδότησης» ώστε, με τη «συρραφή» των νουκλεοτίδιων σε αλυσίδες, να κωδικοποιήσουν σε αυτές τη «διεύθυνση» στην οποία είναι αποθηκευμένη κάθε πληροφορία. Έτσι, επιστρατεύοντας στη συνέχεια μεθόδους που χρησιμοποιούνται από τους μοριακούς βιολόγους, μπορούσαν κάθε φορά να εντοπίσουν τη «διεύθυνση» στην οποία βρίσκονταν τα δεδομένα που αναζητούταν, ώστε να τα «διαβάσουν» και να τα αποκωδικοποιήσουν. Πάντως, αν και με τη συγκεκριμένη τεχνική φαίνεται να ξεπερνιέται ένα σημαντικό πρακτικό πρόβλημα για την ανάπτυξη γενετικών «σκληρών δίσκων», ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που παραμένει είναι το πολύ υψηλό κόστος που θα είχε η κωδικοποίηση μεγάλου όγκου δεδομένων σε DNA. Ακόμη κι έτσι όμως, σύμφωνα με τους ερευνητές, η αποθήκευση θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε περιπτώσεις που οι αποθηκευμένες πληροφορίες είναι εξαιρετικά σημαντικές και πρέπει να «ζήσουν» για αιώνες. http://physicsgg.me/2016/04/11/%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%b8%ce%ae%ce%ba%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b7-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b9%cf%8e%ce%bd-%cf%83%ce%b5-dna/

Πανηγυρισμοί στη NASA - Επανήλθε το «Κέπλερ» Οι επιστήμονες και μηχανικοί της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) κατάφεραν να επαναφέρουν στην κανονική λειτουργία του το διαστημικό τηλεσκόπιο «Κέπλερ», το οποίο είχε προ ημερών εισέλθει ξαφνικά σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω κάποιας βλάβης, η οποία πάντως δεν φαίνεται να έχει ακόμη διαπιστωθεί. Το τηλεσκόπιο - ο πιο διάσημος «κυνηγός» εξωπλανητών- είναι πλέον και πάλι σε σταθερή κατάσταση και η κεραία των επικοινωνιών του δείχνει προς την κατεύθυνση της Γης, πράγμα που του επιτρέπει να στείλει και να λάβει στοιχεία. Επιπλέον, λειτουργεί πλέον ξανά με την μεγαλύτερη δυνατή εξοικονόμηση καυσίμων. Προς το παρόν, η NASA δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη. Μόνο όταν το «Κέπλερ» στείλει όλα τα αναγκαία στοιχεία, οι χειριστές του θα είναι βέβαιοι ότι όλα τα συστήματά του είναι υγιή και ότι μπορεί να συνεχίσει κανονικά την επόιμενη φάση της επιστημονικής αποστολής του, που είναι να στρέψει την προσοχή του προς το κέντρο του γαλαξία μας. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είχε αρχίσει περίπου 14 ώρες, προτού το «Κέπλερ» κάνει την προγραμματισμένη μανούβρα για να αλλάξει κατεύθυνση. http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/panigyrismoi_sti_nasa_epanilthe_to_kepler-64360034/

Το παιδί-φαινόμενο της ρομποτικής. Στη βιομηχανική αίθουσα Μηχανουργείου μια ομάδα παιδιών με τους γονείς τους παρακολουθούν το ανθρωποειδές ρομπότ να κάνει κινήσεις και να συνομιλεί με τον χειριστή του. Ο νεαρός μαθητής Δημήτρης Χατζής ήταν ένα από τα πρόσωπα που συγκέντρωσαν την προσοχή των επισκεπτών στο πλαίσιο του Athens Science Festival, το οποίο διοργανώθηκε στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Σε ηλικία μόλις 16 ετών έχει κατασκευάσει ένα πρωτότυπο ρομπότ, το οποίο διαθέτει δεξιότητες ανάλογες του ανθρώπου και λειτουργεί με βάση το σύστημα που ανέπτυξε ο νεαρός δημιουργός του. Oλα ξεκίνησαν με αφορμή μια ταινία όπου κυριαρχούσαν τα γιγάντια ρομπότ και μέσα σε λίγα χρόνια ο μαθητής -τότε- του Δημοτικού από την Καβάλα κατάφερε να γίνει μέλος μιας μικρής διεθνούς κοινότητας που αναπτύσσει προηγμένες εφαρμογές στη ρομποτική. Είναι το πρόγραμμα «InMoov», που η κοινότητα μοιράζεται την κεντρική ιδέα αλλά ο καθένας δημιουργεί το δικό του ρομπότ με ειδικά χαρακτηριστικά. «Είναι το πρώτο τρισδιάστατα εκτυπωμένο 3D ανθρωποειδές ρομπότ ανοικτού κώδικα στον κόσμο» λέει στο «Εθνος» ο Δημήτρης Χατζής, μαθητής της Α' Λυκείου στο ΓΕΛ Καβάλας. «Η ιδέα ξεκίνησε από έναν Γάλλο σχεδιαστή και γλύπτη στο Παρίσι το 2014 και σταδιακά δημιουργήθηκε μια ομάδα, μια κοινότητα σε όλο τον κόσμο, συνολικά περίπου 200 άτομα, όπου μετέχω κι εγώ. Μπορούν να υπάρξουν λοιπόν πολλά τέτοια ρομπότ κλώνοι. Ο καθένας όμως βάζει τα δικά του στοιχεία, τις ιδέες του και καινοτομίες και δημιουργεί το δικό του ρομπότ. Ετσι τα ρομπότ αυτά δεν είναι ίδια μεταξύ τους. Εχουν την ίδια εμφάνιση, αν το δούμε εξωτερικά, αλλά στα ηλεκτρονικά και τον προγραμματισμό διαφέρουν. Ο καθένας το συνθέτει μόνος του, τοποθετεί ό,τι ηλεκτρονικά συστήματα θέλει και έτσι έχω βάλει κι εγώ τα δικά μου» εξηγεί ο Δ. Χατζής αναφορικά με τη δημιουργία του «Troopy, όπως ονόμασε το δικό του ρομπότ. Το ύψος του είναι 1,85 μ. και αποτελείται από 28 servo κινητήρες, ηχεία, κάμερα κ.ά. «Ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι για τη ρομποτική όταν ακόμα ήμουν μαθητής στην Ε' τάξη του δημοτικού σχολείου, καθώς είχα επηρεαστεί από μια ταινία και αποφάσισα να ασχοληθώ. Σιγά σιγά άρχισα να κάνω πειραματάκια και κατάφερα να μάθω μόνος μου προγραμματισμό με τη βοήθεια του Ιντερνετ, αφού δεν είχα κανέναν να μου δείξει. Ολα τα βρήκα στο Ιντερνετ ενώ κάποια στιγμή διάβασα γι' αυτόν τον Γάλλο σχεδιαστή και ξεκίνησα», αφηγείται ο νεαρός δημιουργός του Troopy. Με εφόδιο έναν δικό του 3D εκτυπωτή, είχε τη δυνατότητα να φτιάχνει τα πλαστικά τμήματα και να συνθέτει σταδιακά το έργο του. «Αρχισα να το φτιάχνω επειδή το όνειρό μου ήταν πάντα να κατασκευάσω ένα ανθρωποειδές ρομπότ. Είδα κάποια σχέδια στην αρχική τους μορφή, αλλά στη συνέχεια έχω κάνει πολλές αναβαθμίσεις. Κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι αυτό μπορούσε να γίνει με τρισδιάστατη εκτύπωση και αυτός ήταν ο πιο οικονομικός τρόπος για μένα να το κατασκευάσω. Το ρομπότ αυτό λειτουργεί από τη μέση και πάνω και μπορεί να κάνει όλες τις κινήσεις του ανθρώπου. Μιμείται άψογα το ανθρώπινο σώμα και αποτελείται από 28 κινητήρες έτσι ώστε να έχει τη δυνατότητα να κάνει όλες αυτές τις κινήσεις. Μπορείς να του μιλάς μέσω μικροφώνου και αυτό σου απαντά, ενώ η συνομιλία γίνεται βέβαια στα αγγλικά. Εχει τη δυνατότητα να ακούει, να βλέπει, μπορεί να πιάσει κάποιο αντικείμενο και εκτελεί κατευθείαν τις εντολές που του δίνεις. Δημιουργήθηκε περίπου μέσα σε έναν χρόνο και ακόμα βεβαίως το αναβαθμίζω» μας λέει ο Δ. Χατζής, ο οποίος στην προσπάθειά του έχει τη συμπαράσταση της οικογένειάς του. Για την προσωπική του πορεία και τα μελλοντικά του σχέδια, τον επιστημονικό προσανατολισμό, τα πράγματα για τον Δημήτρη είναι σαφή. Ο 16χρονος μαθητής έχει ήδη εκπονήσει τα σχέδιά του για την επαγγελματική του εξέλιξη η οποία συνδέεται με τα ευφυή συστήματα, τη ρομποτική και τον αυτοματισμό. «Σχεδιάζω να πάω στο εξωτερικό και να σπουδάσω μηχανικός. Αυτό είναι το όνειρό μου και θα προσπαθήσω να φτάσω όσο το δυνατόν πιο ψηλά» λέει, ενώ στην έκθεση του φεστιβάλ δεκάδες μαθητές σχολείων αλλά και οικογένειες σχημάτιζαν κύκλο γύρω από το ρομπότ και τον παρακολουθούσαν να παρουσιάζει τη λειτουργία του. «Είναι μια ικανοποίηση. Αυτό ήθελα πάντα να κάνω και αυτό έκανα. Παράλληλα προσπαθώ να είμαι συνεπής στο σχολείο όσο είναι δυνατόν, αριστεύω κάθε χρόνο, αλλά τώρα πλέον δίνω περισσότερο βάρος στη ρομποτική, διότι είναι αυτό που μου αρέσει». http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/to_paidi_fainomeno_tis_rompotikis-64359982/

Σουπερνόβα περιέλουσαν τη Γη με ραδιενεργά συντρίμμια. Περιέργως το Χόλιγουντ δεν έχει καταπιαστεί ακόμα με αυτό το σενάριο καταστροφής: ένα κοντινό άστρο εκρήγνυται σε σουπερνόβα και βομβαρδίζει τη Γη με θανάσιμη ακτινοβολία. Δεν πρόκειται όμως για σενάριο, αλλά για αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχτηκε ο πλανήτης τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια. Μελέτη που δημοσιεύεται στο κορυφαίο περιοδικό Nature http://www.nature.com/nature/journal/v532/n7597/full/nature17196.html επιβεβαιώνει μια συναρπαστική ανακάλυψη της περασμένης δεκαετίας, όταν οι γεωλόγοι ανακάλυψαν σε αρχαία ιζήματα ίχνη ενός ραδιενεργού ισοτόπου του σιδήρου με την ονομασία σίδηρος-60. Το συγκεκριμένο ισότοπο έχει χρόνο ημιζωής μόλις 2,6 εκατομμύρια χρόνια, κάτι που σημαίνει ότι όλος ο σίδηρος-60 που ανιχνεύεται σήμερα στη Γη δεν μπορεί παρά να έφτασε πρόσφατα στον πλανήτη, πιθανότατα από γερασμένα άστρα που εκρήγνυνται και διασκορπίζουν το περιεχόμενό τους στο Διάστημα. Η νέα μελέτη, με επικεφαλής τον πυρηνικό φυσικό Άντον Γουόλνερ του Αυστραλιανού Εθνικού Πανεπιστημίου, εξετάζει 120 δείγματα από τον πυθμένα του Ειρηνικού, του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού. Σίδηρος-60, αναφέρει η διεθνής ερευνητική ομάδα, ανιχνεύθηκε σε όλα τα δείγματα σε ιζήματα που καλύπτουν το διάστημα από τα 3,2 μέχρι τα 1,7 εκατομμύρια χρόνια πριν. Το ίδιο ισότοπο ανιχνεύθηκε επίσης σε ιζήματα 8 εκατομμυρίων ετών. Τα ευρήματα αυτά δείχνουν να επιβεβαιώνονται από ανεξάρτητη ανάλυση που έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση το Physical Review Letters και διαπιστώνει την ύπαρξη σιδήρου-60 σε δείγματα από τη Σελήνη. https://journals.aps.org/prl/accepted/6e07aY4eY391eb4de9e480783491a2e174b51a37e Το συμπέρασμα είναι ότι η Γη έχει δεχθεί πολλαπλά χτυπήματα από υπερκαινοφανείς αστέρες στην πρόσφατη γεωλογική ιστορία της. Θεωρητικά, η ακτινοβολία των σουπερνόβα μπορεί να καταστρέψει το στρώμα όζοντος που προστατεύει τον πλανήτη από τη θανάσιμη υπεριώδη ακτινοβολία του Ήλιου και δυνητικά να οδηγήσει έτσι σε μαζικές εξαφανίσεις ειδών. Οι ερευνητές όμως θεωρούν ότι οι εκρήξεις δεν συνέβησαν αρκετά κοντά για να προκαλέσουν καταστροφές πλανητικής κλίμακας -σύμφωνα με προηγούμενες εκτιμήσεις, οι υπερκαινοφανείς αστέρες μπορούν να εκτοξεύουν υλικό σε απόσταση μέχρι 300 έτη φωτός. Παρόλα αυτά, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι το τελευταίο κύμα βομβαρδισμού του πλανήτη συνέπεσε χρονικά με τη μετάβαση από την Πλειόκαινο στην Πλειστόκαινο περίοδο του πλανήτη. Ο Δρ Γουόρνερ παραδέχεται ότι αυτό μπορεί να είναι απλή σύμπτωση, επικαλείται ωστόσο προηγούμενες μελέτες που έδειχναν ότι ο καταιγισμός σωματιδίων από υπερκαινοφανείς αστέρες ίσως αυξάνει τη νεφοκάλυψη. Πράγματι, η Γη κρύωσε σημαντικά κατά τη μετάβαση στο Πλειστόκαινο. Είτε επηρέασαν το κλίμα του πλανήτη είτε όχι, οι κοσμικές εκρήξεις ήταν σίγουρα θεαματικές: σύμφωνα με τους ερευνητές, τα σουπερνόβα έλαμπαν ακόμα και στη διάρκεια της ημέρας με τη λαμπρότητα της πανσελήνου. Ποια είναι όμως τα άστρα που βομβάρδισαν τη Γη με την επιθανάτια λάμψη τους; Σύμφωνα με δεύτερη μελέτη στο ίδιο τεύχος του Nature, http://nature.com/articles/doi:10.1038/nature17424 τα τελευταία 2,3 εκατομμύρια χρόνια έχουν εκραγεί δύο σουπερνόβα στην ομάδα άστρων «Σκορπιού-Κενταύρου» σε απόσταση μέχρι 300 έτη φωτός από τη Γη. Ενδεχομένως αυτές ήταν δύο από τις εκρήξεις που βομβάρδισαν τη Γη στην πρόσφατη ιστορία της, αν και αυτό είναι δύσκολο έως αδύνατο να επιβεβαιωθεί οριστικά. Σε κάθε περίπτωση, ο κίνδυνος νέου βομβαρδισμού είναι υπαρκτός αλλά πολύ μικρός: από τα 100 δισεκατομμύρια άστρα που εκτιμάται ότι φιλοξενεί ο Γαλαξίας μας, μόνο ένα με δύο εκρήγνυνται σε σουπερνόβα κάθε αιώνα. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500070664

Άλμα στην κατάκτηση του διαστήματος με την πρώτη πετυχημένη «επιστροφή» πυραύλου της SpaceX. Μία νέα σελίδα στις διαστημικές αποστολές άνοιξε και επίσημα η εταιρεία SpaceX του μεγιστάνα Έλον Μασκ πριν από μερικές ώρες, όταν ο πύραυλός της Falcon 9 προσνηώθηκε με επιτυχία σε μία αυτόνομη πλατφόρμα στον Ατλαντικό ωκεανό, αφού πρώτα μετέφερε έξω από τα όρια της κατώτερης ατμόσφαιρας τη διαστημική «φορτηγίδα» Dragon. Πριν από την πετυχημένη «επιστροφή» του Falcon 9, είχαν προηγηθεί τέσσερις ακόμη προσπάθειες προσνήωσης στη ρομποτική πλατφόρμα, χωρίς ωστόσο να έχουν αίσιο τέλος. Κάτι που δείχνει πόσα εμπόδια θα έπρεπε να ξεπερασθούν, για να πάρει «σάρκα και οστά» το σχέδιο της SpaceX. Τώρα όμως, που αποδείχθηκε και στην πράξη ότι η ιδέα είναι εφικτή από τεχνολογική άποψη, η SpaceX έχει κάθε δικαίωμα να υποστηρίζει πως άνοιξε τον δρόμο ώστε να γίνουν ευκολότερα, και πιο προσιτά οικονομικά, τα κάθε λογής διαστημικά «ταξίδια». «Αν θέλουμε μια πραγματικά ανοικτή πρόσβαση στο διάστημα», ανέφερε ο Μασκ σε δήλωσή του μετά τη χθεσινή πετυχημένη προσνήωση, «θα πρέπει να αναπτύξουμε πλήρως επαναχρησιμοποιήσιμους πυραύλους». Ο λόγος είναι πως η κατάκτηση του διαστήματος έχει πολύ μεγάλο κόστος. Ένας Falcon 9 κοστίζει περίπου 60 εκατομμύρια δολάρια, ένα ποσό που θα απαιτούνταν για κάθε διαστημική αποστολή, αν δεν ήταν επαναχρησιμοποιήσιμος. Ωστόσο, ο πύραυλος (ή για την ακρίβεια το πρώτο στάδιό του) θα μπορεί να χρησιμοποιεί σε 10 έως 20 αποστολές, με τα καύσιμά του να κοστίζουν κάθε φορά 200.000-300.000 δολάρια. Επομένως, λαμβάνοντας υπόψη ακόμη και τη συντήρησή του πριν από κάθε καινούρια αποστολή, αυτό σημαίνει πως το κόστος ανά εκτόξευση γίνεται 100 φορές μικρότερο. Βέβαια, για να επιτευχθεί αυτή η εξοικονόμηση χρημάτων, μόνο εύκολο δεν αποδείχθηκε στην πράξη. Κατά την άνοδο, η ταχύτητα του πυραύλου άγγιξε κάποια στιγμή τα 9.656 χλμ./ώρα, ενώ στο υψηλότερο σημείο της τροχιάς του είχε πάρει οριζόντια θέση ως προς τη Γη. Εκεί, απελευθέρωσε τη «φορτηγίδα» Dragon, η οποία συνέχισε το ταξίδι της για τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, μεταφέροντας προμήθειες και ένα «φουσκωτό» διαμέρισμα. Όσο αφορά τον Falcon 9, όταν ξεκίνησε η κάθοδός του από το ζενίθ της τροχιάς του, έπρεπε να περιστραφεί ώστε οι κινητήρες του να «κοιτάζουν» προς τα κάτω. Επίσης, χρειάσθηκε να παραμείνει σε κατακόρυφη θέση, παρά τους ισχυρούς ανέμους που πνέουν στα υψηλά στρώματα της ατμόσφαιρας. Το εγχείρημα γινόταν πιο δύσκολο από το γεγονός ότι, «επιστρέφοντας» στη Γη, ο προορισμός του ήταν μία πλατφόρμα στον ωκεανό – η «Of Course I Still Love You», όπως είναι το όνομά της. Κάτι που σήμαινε πως η πλατφόρμα θα έπρεπε να παραμένει όσο το δυνατόν πιο σταθερή χάρις στις τέσσερις μηχανές της, παρά τα κύματα που την «χτυπούσαν» από όλες τις πλευρές. H προσνήωση έδειξε πως η SpaceX βρήκε όντως λύσεις σε όλες τις παραπάνω δυσκολίες. Επίσης, παρόλο που και η Blue Origin του Τζεφ Μπέζος έχει πραγματοποιήσει τρεις πετυχημένες δοκιμές του δικού της επαναχρησιμοποιήσιμου πυραύλου, ο οποίος προσγειώθηκε με ασφάλεια στην ξηρά, δύο σημαντικές διαφορές είναι πως ο Falcon 9 έφτασε σε ακόμη μεγαλύτερο ύψος, μεταφέροντας ένα εμπορικό φορτίο. Πάντως, η νέα «σελίδα» που άνοιξε η εταιρεία του Μασκ επιφυλάσσει αρκετές ακόμη προκλήσεις. Σε πρώτη φάση, αφότου η πλατφόρμα πλεύσει στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ, ο πύραυλος θα μεταφερθεί για δοκιμές, πυροδοτώντας δέκα φορές τους κινητήρες του, για να διαπιστωθεί κατά πόσο έμειναν άθικτοι από το «ταξίδι» μέχρι την ανώτερη ατμόσφαιρα. Επίσης, η SpaceX θα πραγματοποιήσει αρκετές ακόμη δοκιμαστικές πτήσεις μέσα στους επόμενους μήνες, σε μερικές από τις οποίες ο πύραυλος θα «επιστρέψει» σε ένα σημείο προσεδάφισης στη ξηρά, εκτός από την πλατφόρμα στη θάλασσα. Μέχρι το τέλος της χρονιάς, ο Μασκ εκτιμά πως οι εκτοξεύσεις θα γίνονται με συχνότητα 2-3 την εβδομάδα, ώστε να συγκεντρωθούν αρκετά δεδομένα για τις παραμέτρους που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία κάθε «επιστροφής». «Νομίζω πως θα έχουμε καταφέρει τον στόχο μας όταν οι εκτοξεύσεις θα έχουν γίνει πια κάτι τετριμμένο», σημειώνει ο Μασκ. Ωστόσο, ακόμη μακρύτερα στο μέλλον, το μεγάλο «στοίχημα» για τη SpaceX θα είναι να επαναλάβει την επιτυχία του Falcon 9 με τον Falcon Heavy, ένας ακόμη μεγαλύτερος πύραυλος, ο οποίος προορίζεται για την εκτόξευση διαστημοπλοίων σε υψηλότερη τροχιά γύρω από τη Γη. Ο Falcon Heavy θα είναι ο ισχυρότερος πύραυλος που κατασκευάσθηκε ποτέ, ενώ θα αποτελείται από τρεις προωθητήρες, κάθε ένας από τους οποίους θα είναι ουσιαστικά ένα αντίγραφο του Falcon 9. Επομένως, για να είναι όντως επαναχρησιμοποιήσιμος, η SpaceX θα πρέπει να εξασφαλίσει πως και οι τρεις προωθητήρες θα προσεδαφίζονται με ασφάλεια στη Γη, μετά την πτήση τους έξω από τη γήινη ατμόσφαιρα. http://www.naftemporiki.gr/story/1091937/alma-stin-kataktisi-tou-diastimatos-me-tin-proti-petuximeni-epistrofi-enos-puraulou-tis-spacex Μέχρι και 18 πυραυλικούς κινητήρες από τη Ρωσία θα χρειαστούν οι ΗΠΑ για την εκτόξευση δορυφόρων τους. Το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ, μέσα στα επόμενα έξι χρόνια, θα χρειασθεί επιπλέον 18 ρωσικούς πυραυλικούς κινητήρες RD-180, για την δρομολόγηση στρατιωτικών δορυφόρων, όπως ανακοίνωσε ο αναπληρωτής του τμήματος, Ρόμπερτ Γουάρκ. Ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου, είπε στο Ρόιτερ, όπως σημειώνει το Ria, πρέπει να έχουν έναν ‘προσιτό και αξιόπιστο τρόπο για να στείλουν τους δορυφόρους στο διάστημα’ Ο ίδιος τόνισε ότι οι δορυφόροι εκτοξεύονται με κινητήρες ρωσικούς RD-180, που δεν παράγονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Δεν βλέπω καμία δυνατότητα να κατασκευάσουμε παρόμοιες μηχανές μέσα στα επόμενα έξι χρόνια, έτσι, προς το παρόν, χρειαζόμαστε τους ρωσικούς RD- 180, όχι λιγότερους από 18». Το Μάρτιο, έχει συνάψει συμβάσεις η United Launch Services (ULA) με την Aerojet Rocketdyne για τη δημιουργία μέχρι το 2019 κινητήρες πυραύλων, όπως αυτοί των Ρώσων RD-180. Η πρωτοβουλία ήταν του γερουσιαστή των ΗΠΑ, Τζον Μακ Κέιν, από το 2014, και το Κογκρέσο αποφάσισε να εγκαταλείψει τους ρωσικούς κινητήρες πυραύλων και να επιταχυνθεί η ανάπτυξη αμερικανικών. Λόγω, όμως, του εμπάργκο προς τη Ρωσία, ήρθη μερικώς αυτό, ειδικά και μόνον, για τους ρωσικούς κινητήρες. Όσοι βιάζονται για την επιβολή απαγόρευσης στις ρωσικές μηχανές, πρέπει να λάβουν υπόψη τους τα συμφέροντα των γιγάντων της κοινοπραξίας της στρατιωτικής βιομηχανίας των ΗΠΑ - Boeing και Lockheed Martin- που αποτελούν την ομάδα ULA, η οποία αγοράζει τα ρωσικά RD-180 για τις εκτοξεύσεις στρατιωτικών δορυφόρων, που είναι οι κύριοι εκτελεστές της δοκιμής του πυραύλου Atlas V, των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Ανταγωνιστής της ULA είναι η Space X, η οποία μόλις έλαβε, πρόσφατα, πιστοποιητικό δικαιώματος για εκτέλεση έργων για την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ και συγκεκριμένα για τους πυραύλους Falcon 9. http://www.pronews.gr/portal/20160410/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/%CE%BC%CE%AD%CF%87%CF%81%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-18-%CF%80%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B8%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B7%CF%80%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD

Η κλιματική αλλαγή κάνει τον πλανήτη να γέρνει. Καθώς οι πάγοι των πόλων και της ξηράς, ιδίως της Γροιλανδίας, λιώνουν εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, αλλάζει σταδιακά η κατανομή τεράστιων ποσοτήτων νερού ανά την υδρόγειο, κάτι που έχει ως συνέπεια να μετακινείται ο άξονας περιστροφής της Γης, ο οποίος περνά από τους πόλους. Κάπως έτσι, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα, ο Βόρειος Πόλος της Γης μετά το 2000 μετακινείται αργά αλλά σταθερά προς τα ανατολικά και προς το Λονδίνο. Η παρακολούθηση της κίνησης του άξονα της Γης άρχισε το 1899. Ο πραγματικός ή γεωγραφικός βόρειος πόλος (η βόρεια άκρη του άξονα περιστροφής του πλανήτη μας) κατά τον 20ό αιώνα μετακινείτο με ρυθμό περίπου δέκα εκατοστών κάθε χρόνο προς τα δυτικά, προς τις ακτές του Καναδά. Όμως στον 21ο αιώνα έκανε μια δραματική στροφή 75 μοιρών και πλέον κινείται κατά μήκος του πρώτου μεσημβρινού του Γκρίνουιτς προς τα ανατολικά και συγκεκριμένα προς το Λονδίνο. Η νέα μελέτη, με επικεφαλής τον Σουρέντρα Αντικάρι του Εργαστηρίου Αεριοπροώθησης της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) στην Καλιφόρνια, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Science Advances", δείχνει ότι οι «βόλτες» του Βορείου Πόλου επηρεάζονται από την μεταβαλλόμενη γεωγραφική κατανομή των υδάτινων μαζών στη Γη. Η μελέτη βασίζεται σε ανάλυση στοιχείων για την περίοδο 2002-2015 από τους δορυφόρους GRACE της NASA, που μετρούν τις αλλαγές στο βαρυτικό πεδίο του πλανήτη μας. Η μετακίνηση μεγάλων μαζών νερού έχει ως συνέπεια τέτοιες αλλαγές. «Για πρώτη φορά έχουμε πειστικά στοιχεία ότι οι αλλαγές στην κατανομή του νερού στην ξηρά σε παγκόσμια κλίμακα αλλάζει επίσης την κατεύθυνση προς την οποία μετακινείται ο άξονας περιστροφής του πλανήτη μας», δήλωσε ο Αντικάρι. Για παράδειγμα, όπως είπε, η Ινδική υποήπειρος και η Κασπία Θάλασσα χάνουν συνεχώς ποσότητες νερού, με συνέπεια να «γέρνουν» τον άξονα της Γης προς τα ανατολικά. Μόνο η Γροιλανδία έχει χάσει μετά το 2003 κατά μέσο όρο πάνω από 272 τρισεκατομμύρια κιλά πάγου ετησίως, τα οποία έλιωσαν και χύθηκαν στη θάλασσα. Επιπλέον, η Δυτική Ανταρκτική χάνει 124 τρισ. κιλά το χρόνο, ενώ η Ανατολική Ανταρκτική αντίθετα κερδίζει περίπου 74 τρισ. κιλά. Όλα αυτά συμβάλλουν, ώστε ο Βόρειος Πόλος να »γλιστρά» προς την Ανατολή. Όπως επεσήμαναν οι επιστήμονες, αν και η μετακίνηση του Βόρειου Πόλου δεν είναι κάτι επικίνδυνο, δείχνει παρόλα αυτά πόσο μεγάλη επίδραση έχουν οι ανθρώπινες δραστηριότητες πάνω στη Γη μέσω της αλλαγής του κλίματος. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500070607

«Κυνηγώντας» ηλιακές εκλείψεις... «Ηταν μια δύσκολη έκλειψη ακόμη και για έμπειρους κυνηγούς», λέει στην «Κ» ο Κώστας Εμμανουηλίδης, ερασιτέχνης αστρονόμος και λάτρης των ηλιακών εκλείψεων από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Ηταν η δική του ομάδα που πρόσφατα εντόπισε έναν σούπερ νόβα (υπερκαινοφανής αστέρας), αποσπώντας επαίνους από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Ο Θεσσαλονικιός «κυνηγός» ηλιακών εκλείψεων είχε λίγες ώρες που επέστρεψε από την τελευταία του αποστολή: την παρατήρηση, φωτογράφιση και συλλογή δεδομένων της ολικής ηλιακής έκλειψης που πραγματοποιήθηκε στις 8 Μαρτίου 2016 και ήταν ορατή από την Ινδονησία. Επειτα από μια σειρά υπολογισμών, ο Ελληνας «κυνηγός» επέλεξε ένα μικρό νησί της Ινδονησίας, πάνω στον Ισημερινό, για να καταγράψει το απόκοσμο φαινόμενο, οι κάτοικοι του οποίου, όπως μας λέει, δεν είχαν ξαναδεί από κοντά πώς μοιάζει ένας Δυτικοευρωπαίος. «Ηταν αδύνατο να σταθείς για πάνω από πέντε λεπτά σε δημόσιο χώρο χωρίς να μαζευτεί κόσμος να σε δει ή περπατούσες και άκουγες συνεχώς από μακριά να φωνάζουν, “hey mister!”», μας λέει. Για να φτάσει στο μικρό νησί Τιντόρε πέταξε στην Τζακάρτα μέσω Κωνσταντινούπολης και από εκεί στο τουριστικό νησί Τερνάντε και με ταχύπλοο στον τελικό του προορισμό. Σε όλο το ταξίδι κουβαλούσε μόνος του δύο υπερσύγχρονα τηλεσκόπια, φωτογραφικό εξοπλισμό και φασματογράφους, ένα φορτίο περίπου 50 κιλών. «Με μεγάλη δυσκολία βρήκαμε κατάλυμα, ένα σπίτι που είχε διαμορφωθεί για τη διαμονή μας χωρίς κλειδωμένες πόρτες και με κόσμο που έμπαινε και έβγαινε συνεχώς. Ολα μας τα πράγματα ήταν σε κοινή θέα, αλλά δεν νιώσαμε ποτέ φόβο», σημειώνει ο ερασιτέχνης αστρονόμος. Στο νησί μεγάλα πανό και μπάνερ διαφήμιζαν την έκλειψη ηλίου, αλλά, όπως σημειώνει ο κ. Εμμανουηλίδης, οι κάτοικοι δεν ήξεραν ακριβώς τι θα συντελεστεί και πώς να παρακολουθήσουν την έκλειψη με ασφάλεια. «Οταν έστησα τα τηλεσκόπια κατάλαβαν ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Μαζεύτηκαν περίπου 400 άτομα για να μας δουν. Αργότερα έμαθα ότι πολλοί νόμιζαν πως εγώ θα έκανα την έκλειψη μέσω υπολογιστή», μας λέει γελώντας. «Οι εκλείψεις είναι εθισμός» Η διεθνής κοινότητα των ερασιτεχνών παρατηρητών εκλείψεων αριθμεί περίπου 500 άτομα σε όλο τον κόσμο. Ο Κώστας Εμμανουηλίδης, ο οποίος έχει παρακολουθήσει εννέα συνολικά εκλείψεις από το 2006 και χρηματοδοτεί μόνος του τα ταξίδια του, ανήκει στους «σκληροπυρηνικούς», περίπου 100 άτομα απ’ όλο τον κόσμο, που ταξιδεύουν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη για να δουν το βραχύχρονο φαινόμενο. «Είναι εθισμός. Είναι η θέα ενός περίεργου γεγονότος που αψηφά την καθημερινότητα, η μέρα γίνεται νύχτα την ημέρα. Ακόμα και τώρα έπειτα από τόσες εκλείψεις, πάλι νιώθω ένα συναίσθημα που μου λέει ενστικτωδώς ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, πήγαινε να βρεις προστασία», τονίζει. Στο μικρό Τιντόρε συγκεντρώθηκαν περίπου 30 κυνηγοί, όλοι γνωστοί μεταξύ τους, ενώ τα τελευταία χρόνια, όπως λέει, υπάρχει ένα αυξημένο τουριστικό ενδιαφέρον για την παρατήρηση του φαινομένου. Το ρίσκο που αναλαμβάνουν όλοι οι παρατηρητές οι οποίοι ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να φωτογραφίσουν ή να βιντεοσκοπήσουν το φαινόμενο είναι ο αστάθμητος παράγοντας του καιρού. Ακόμη και μια αθώα συννεφιά μπορεί να «θολώσει» και εν τέλει να καταστρέψει την τελική εικόνα της έκλειψης. «Σταθήκαμε τυχεροί σ’ αυτό. Στο σημείο που βρισκόμασταν ο ουρανός ήταν καθαρός. Επιστήμονες που πήγαν σε ένα κοντινό νησί συνάντησαν σύννεφα», σημειώνει. Το φαινόμενο διήρκεσε περίπου τρεις ώρες, ενώ η ολικότητα, οι στιγμές που όλα σκοτεινιάζουν, ήταν μόλις τρία λεπτά. Επιπλέον, η έκλειψη φαινόταν ακόμη πιο εντυπωσιακή διότι η Σελήνη βρισκόταν σε πολύ κοντινή απόσταση από τη Γη, το λεγόμενο «Supermoon», ενώ η έντονη ηλιακή δραστηριότητα χάρισε στους απανταχού λάτρεις του φαινομένου ένα υπέροχο ηλιακό «στέμμα». «Αυτό κυνηγάω πιο πολύ, το στέμμα και την ομορφιά του. Προσπαθώ να καταγράψω το στέμμα κοντά στο ηλιακό χείλος διότι εκεί συντελούνται τα πιο γνωστά φαινόμενα για την επιστήμη, όπως η παραμόρφωση του χωροχρόνου και τα αστέρια που είναι κοντά στον ηλιακό δίσκο φαίνονται να βρίσκονται σε άλλες θέσεις από τις πραγματικές τους», σημειώνει ο κ. Εμμανουηλίδης. Κατά τη διάρκεια της έκλειψης, το κλίμα στο χωριό ήταν πανηγυρικό, αλλά για τους περισσότερους το θέαμα ήταν οι παράξενοι επισκέπτες με τα τηλεσκόπια και τους υπολογιστές τους. «Τους έκανα σινιάλο να κοιτάξουν ψηλά την ώρα της ολικότητας για να δουν το φαινόμενο και όχι εμάς», σημειώνει. Αν και ο ίδιος με τους υπόλοιπους παρατηρητές είχαν μοιράσει ειδικά γυαλιά για την έκλειψη, ο κόσμος δεν ήταν ενημερωμένος και αρκετοί, όπως μας λέει, έβλεπαν το φαινόμενο μέσα από πλάκες ακτινογραφίας. «Αυτό δεν είναι σωστό γιατί οι ακτίνες UV περνάνε μέσα και μπορεί να προκαλέσουν μεγάλη βλάβη στα μάτια», τονίζει. Για την επιτυχημένη διεξαγωγή της παρατήρησης που περιελάμβανε και τη ρύθμιση του τεχνικού εξοπλισμού δεν κοιμήθηκε καθόλου για τρεις μέρες. «Μια ολόκληρη μέρα έστηνα τον εξοπλισμό, ρύθμιζα τα τηλεσκόπια, τους φασματογράφους, τους υπολογιστές και τις φωτογραφικές μηχανές. Δεν κοιμήθηκα ούτε την ημέρα της παρατήρησης αλλά ούτε και την επομένη διότι έπρεπε να κάνω την αρχική διαδικασία από την ανάποδη», σημειώνει. Η αφοσίωση του Ελληνα «κυνηγού» στο φαινόμενο είναι χαρακτηριστική: μετά την έκλειψη ο ίδιος και οι συνάδελφοι του, έξι Δανοί και ένας Γερμανός παρατηρητής, ήταν καλεσμένοι στο παλάτι του σουλτάνου για επίσημο δείπνο. Εκεί αναγορεύτηκαν επίτιμοι δημότες του Τιντόρε και γνώρισαν τις τοπικές αρχές και τους αξιωματούχους. Ο ίδιος παρέμεινε με τα τηλεσκόπια και τους φασματογράφους του, συγκεντρώνοντας δεδομένα για μια επιστημονική μελέτη στην οποία συμμετέχει. Η επιστροφή του Κώστα Εμμανουηλίδη στην Ελλάδα δεν συνοδεύτηκε από πολλές ημέρες ξεκούρασης, καθώς, όπως μας λέει, ξεκίνησε ήδη να ετοιμάζει την επόμενη μεγάλη αποστολή του: την παρατήρηση της ολικής έκλειψης που θα είναι ορατή από τις ΗΠΑ τον Αύγουστο του 2017. Η έκλειψη που έγραψε Ιστορία Οι ηλιακές εκλείψεις θεωρούνταν σημάδια κακών μαντάτων. Δύο αστρονόμοι λέγεται ότι ήταν τα θύματα μιας έκλειψης το 2137 π.Χ., όταν ο Κινέζος βασιλιάς Ζον Κανγκ διέταξε τον αποκεφαλισμό τους, επειδή δεν κατάφεραν να προβλέψουν την έκλειψη και ο κόσμος πανικοβλήθηκε. Καταγεγραμμένες ηλιακές εκλείψεις έχουμε κατά την εκστρατεία των Περσών και στον Πελοποννησιακό Πόλεμο που αντιμετωπίστηκαν ως οιωνοί –με διαφορετικές ερμηνείες– από τις αντιμαχόμενες πλευρές. Η έκλειψη που άλλαξε την αντίληψη των επιστημόνων για το Διάστημα ήταν εκείνη του 1919, κατά την οποία επιβεβαιώθηκε η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αλμπερτ Αϊνστάιν. Ο Βρετανός αστρονόμος Αρθουρ Εντινγκτον μέτρησε τις θέσεις των άστρων που βρίσκονταν κοντά στον Ηλιο, πριν και μετά την έκλειψη, βρίσκοντας διαφορές στις αποστάσεις τους, με αποτέλεσμα την επικράτηση της θεωρίας του Αϊνστάιν που έλεγε ότι το σύμπαν είναι κυρτό και κάμπτεται γύρω από μεγάλα ουράνια σώματα, όπως ο Ηλιος. Από τον «Βαραββά» στους Pink Floyd Μια ηλιακή έκλειψη συμβολίζει το πέρασμα από την εποχή των δεινοσαύρων στη «Φαντασία» (1940) του Ντίσνεϊ υπό τoυς ήχους της περίφημης «Ιεροτελεστίας της Ανοιξης» του Ιγκόρ Στραβίνσκι, ενώ το ίδιο φαινόμενο συνοδεύει τη σταύρωση του Ιησού στην ταινία «Βαραββάς» (1961). Ο Κιούμπρικ θα χρησιμοποιήσει ηλιακές και σεληνιακές εκλείψεις στη μνημειώδη «Οδύσσεια του Διαστήματος» (1968) για να σηματοδοτήσει την έναρξη σημαντικών γεγονότων, ενώ χάρη σε μια έκλειψη σώζεται από την ανθρωποθυσία ο ήρωας του επικού «Apocalypto» (2006) του Μελ Γκίμπσον, σε μια ιστορία που εκτυλίσσεται λίγο πριν από την κατάρρευση του αρχαίου πολιτισμού των Μάγια. Από αυτή τη μικρή αναφορά δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι Pink Floyd με το «Eclipse», από το ιστορικό άλμπουμ του 1973 «The Dark Side of the Moon». http://www.kathimerini.gr/855959/article/epikairothta/episthmh/kynhgwntas-hliakes-ekleiyeis

Bλάβη απειλεί τον πολύτιμο κυνηγό πλανητών Kepler. Πρόβλημα άγνωστης προέλευσης απειλεί να τερματίσει πρόωρα την αποστολή του διαστημικού τηλεσκοπίου Kepler, το οποίο έφερε επανάσταση στην Αστρονομία ανακαλύπτοντας χιλιάδες πλανήτες εκτός του Ηλιακού Συστήματος. Στη διάρκεια προγραμματισμένης επικοινωνίας με το Kepler στις 7 Απριλίου, οι υπεύθυνοι της αποστολής διαπίστωσαν ότι το σκάφος είχε τεθεί αυτόματα σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Στην κατάσταση αυτή το σκάφος σταματά την κανονική λειτουργία του, αυξάνει όμως την κατανάλωση καυσίμου για να αποτρέψει περαιτέρω βλάβες. Το Kepler εκτοξεύτηκε το 2009 με στόχο να ανακαλύψει εξωπλανήτες στην περιοχή του Γαλαξία όπου βρίσκεται και η Γη. Η επιτυχία της αποστολής ήταν θεαματική: μέσα σε λίγα χρόνια το Kepler ανακάλυψε 1.000 πλανήτες των οποίων η ύπαρξη επιβεβαιώθηκε ανεξάρτητα, ανάμεσά τους και 12 πλανήτες που έχουν περίπου το μέγεθος της Γης και βρίσκονται στη λεγόμενη «κατοικήσιμη ζώνη» -στην κατάλληλη απόσταση από το μητρικό τους άστρο ώστε να διαθέτουν νερό σε υγρή μορφή. Το Kepler ήταν σχεδιασμένο να κρατά το βλέμμα του σταθερό σε μια μικρή περιοχή του ουρανού και να ανιχνεύει τυχόν εξωπλανήτες την ώρα που περνούν μπροστά από τα μητρικά τους άστρα και μειώνουν έτσι ανεπαίσθητα τη φωτεινότητά τους. Η πρωτεύουσα αποστολή του τηλεσκοπίου τερματίστηκε το 2013 λόγω βλάβης σε δύο από τέσσερις τους γυροσκοπικούς τροχούς που διατηρούσαν τον ακριβή προσανατολισμό του οργάνου. Παρόλα αυτά, η NASA προχώρησε στην έναρξη μιας δευτερεύουσας αποστολής, η οποία χρησιμοποιεί τους δύο εναπομείναντες τροχούς, σε συνδυασμό με τη μικρή ώθηση που δίνει η ηλιακή ακτινοβολία, για να μελετήσει διαφορετικές περιοχές του ουρανού, στην κατεύθυνση του γαλαξιακού κέντρου. Το Kepler, το οποίο κινείται σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο, απέχει σήμερα περίπου 75 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη. Αυτό καθυστερεί τις επικοινωνίες, καθώς το σήμα χρειάζεται 13 λεπτά να φτάσει στο σκάφος και να επιστρέψει με την ταχύτητα του φωτός. Η τελευταία προγραμματισμένη επαφή κατά την οποία το Kepler λειτουργούσε κανονικά ήταν στις 4 Απριλίου, διευκρίνισε η NASA. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500070508

Βασικό συστατικό της ζωής ανιχνεύεται σε «τεχνητό κομήτη» Η θεωρία που θέλει τους κομήτες και τους αστεροειδείς να έφεραν στη Γη τα δομικά υλικά της ζωής δείχνει να ενισχύεται μετά την ανακοίνωση γάλλων ερευνητών ότι ανίχνευσαν ένα βασικό συστατικό του RNA σε έναν κομήτη εργαστηρίου. Μέχρι σήμερα, οι αστρονόμοι είχαν ανιχνεύσει σε μετεωρίτες αρκετά αμινοξέα, συστατικά των πρωτεϊνών που παράγουν οι ζωντανοί οργανισμοί. Είχαν επίσης ανιχνεύσει βάσεις που περιέχουν άζωτο και αποτελούν δομικό συστατικό των νουκλεϊκών οξέων DNA και RNA. Το μόριο RNA πιστεύεται ευρέως ότι εμφανίστηκε στη Γη πολύ πριν από το DNA. Για τη σύνθεση του RNA απαιτείται το σάκχαρο ριβόζη (αντιστοιχεί στο «R» του RNA), το οποίο μέχρι σήμερα δεν έχει εντοπιστεί πουθενά στο Διάστημα. Το γεγονός ότι αυτό το πολύτιμο σάκχαρο δεν έχει ανιχνευθεί σε κομήτες δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει σε αυτά τα σώματα -μπορεί απλά να έμενε απαρατήρητο λόγω των τεχνικών δυσκολιών στην ανίχνευσή του, λένε οι συντάκτες της νέας μελέτης. Η ερευνητική ομάδα στο Ινστιτούτο Χημείας στη Νίκαια της Γαλλίας αναφέρουν στο περιοδικό Science ότι ανίχνευσαν ριβόζη σε ένα μείγμα πάγων που προσομοιώνει τη σύσταση των κομητών. Οι ερευνητές τοποθέτησαν σε έναν θάλαμο κενού ένα «αντιπροσωπευτικό» μείγμα από νερό, μεθανόλη και αμμωνία, το οποίο καταψύχθηκε στους -200 βαθμούς Κελσίου. Αυτό που προέκυψε ήταν σωματίδια σκόνης καλυμμένα με πάγους, η πρώτη ύλη για το σχηματισμό των πραγματικών κομητών. Στη συνέχεια, το μείγμα πάγων ακτινοβολήθηκε με υπεριώδες φως και θερμάνθηκε σε θερμοκρασία δωματίου, κάτι που συμβαίνει στους κομήτες που πλησιάζουν τον Ήλιο. Χρησιμοποιώντας μια άκρως ευαίσθητη και ακριβή μέθοδο χημικής ανάλυσης, η οποία ονομάζεται «πολυδιάστατη χρωματογραφία αερίου», οι ερευνητές ανίχνευσαν στο μείγμα ριβόζη και αρκετά ακόμα σάκχαρα. Η μελέτη «συμπληρώνει τη λίστα των μοριακών δομικών λίθων της ζωής που γνωρίζουμε ότι μπορούν να σχηματιστούν στον διαστρικό πάγο» λένε οι ερευνητές. Οι ίδιοι εκτιμούν ότι η ριβόζη υπάρχει πιθανότατα και στους φυσικούς κομήτες, δεν ήταν όμως δυνατόν να ανιχνευθεί με συμβατικές τεχνικές. Ωστόσο η ύπαρξη της ριβόζης σε κομήτες θα πρέπει να επιβεβαιωθεί πριν θεωρηθούν δεδομένα τα αποτελέσματα του πειράματος. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500070219

Φουσκωτό δωμάτιο θα προστεθεί στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Πακεταρισμένο στην κορυφή ενός πυραύλου έτσι ώστε να καταλαμβάνει τον ελάχιστο δυνατό όγκο, το πρώτο φουσκωτό δωμάτιο που σχεδιάστηκε για τη φιλοξενία ανθρώπων στο Διάστημα εκτοξεύθηκε από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ για να προστεθεί στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS). Το BEAM, ένας διογκούμενος χώρος διαβίωσης που αναπτύχθηκε από την αμερικανική εταρεία Bigelow Aerospace, εκτοξεύθηκε στις 23:43 (ώρα Ελλάδας την Παρασκευή). Σήμερα, ένας βασικός περιοριστικός παράγοντας στο μέγεθος των κατασκευών που τίθενται σε τροχιά είναι ο χώρος που προσφέρουν οι πύραυλοι με τους οποίους εκτοξεύονται αυτές οι κατασκευές. Η τεχνολογία της Bigelow θα μπορούσε μελλοντικά να επιτρέψει την δημιουργία πιο ευρύχωρων μονάδων διαβίωσης, οι οποίες θα μπορούσαν ενδεχομένως να χρησιμοποιηθούν και στην πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη τη δεκαετία του 2030. «Οι μονάδες της Bigelow είναι ελαφρύτερες, καταλαμβάνουν σημαντικά λιγότερο χώρο κατά την εκτόξευση, και επιπλέον είναι μακράν πιο οικονομικές από τις παραδοσιακές, άκαμπτες μονάδες» επισημαίνει η εταιρεία σε ανακοίνωσή της. Τυλιγμένο σαν αλεξίπτωτο που περιμένει να ενεργοποιηθεί, το BEAM θα μεταφερθεί σε τροχιά με το μη επανδρωμένο σκάφος Dragon της SpaceX, το οποίο με τη σειρά του θα εκτοξευτεί με πύραυλο Falcon της ίδιας εταιρείας. Όταν το Dragon φτάσει στον προορισμό του, ο ρομποτικός βραχίονας του σταθμού θα μεταφέρει το BEAM στη θυρίδα πρόσδεσης της υπομονάδας Tranquility. Θα χρειαστούν περίπου 45 λεπτά μέχρι να γεμίσει το δωμάτιο με αέρα και να διογκωθεί σε περισσότερο από πέντε φορές τον αρχικό του όγκο, φτάνοντας τα 4 μέτρα σε μήκος και τα 3,23 μέτρα σε διάμετρο. Για τα επόμενα δύο χρόνια, το πλήρωμα του ISS θα επισκέπτεται περιοδικά το νέο δωμάτιο και θα ελέγχει τη συμπεριφορά του. Σύμφωνα με τη Bigelow, το BEAM πληροί τις προβλεπόμενες προδιαγραφές όσον αφορά τη δομική αντοχή της νέας μονάδας και τα επίπεδα προστασίας από την κοσμική ακτινοβολία και τις προσκρούσεις μικρομετεωριτών. Όταν η διετής δοκιμή τελειώσει, το BEAM θα αποσυνδεθεί από τον ISS και θα αφεθεί να καταστραφεί φλεγόμενο στην ατμόσφαιρα. Αν τα αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά, η Bigelow θα προχωρήσει στην ανάπτυξη της μεγαλύτερης μονάδας B330, η οποία θα προσφέρει χώρο 330 κυβικών μέτρων, 20 φορές περισσότερο από ό,τι το BEAM. Η εταιρεία ελπίζει ότι μέχρι το 2021 θα είναι έτοιμη να προσφέρει δύο μονάδες B330 στη NASA ή σε εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο Διάστημα. Η εκτόξευση της Παρασκευής έχει ενδιαφέρον και για έναν δεύτερο λόγο: η SpaceX θα δοκιμάσει να φέρει πίσω στη Γη τον πύραυλο Falcon 9 προκειμένου να τον επαναχρησιμοποιήσει. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500070187 Space Χ: η πρώτη επιτυχημένη προσγείωση πυραύλου της σε μια πλωτή πλατφόρμα στη θάλασσα. Η Space Χ κατάφερε – μετά από 4 αποτυχημένες προσπάθειες – να προσγειώσει τον επανα-χρησιμοποιήσιμο πύραυλό της Falcon 9, πάνω σε μια πλωτή πλατφόρμα στη θάλασσα. Τον Δεκέμβριο του 2015, ο Falcon 9 είχε προσγειωθεί στην ξηρά κοντά στο ακρωτήριο Κανάβεραλ στην Φλόριντα. Η επιστροφή άθικτων πυραύλων στη Γη θα μειώσει πάρα πολύ το κόστος των διαστημικών αποστολών: SpaceX ✔ ‎@SpaceX Onboard view of landing in high winds 4:05 π.μ. - 9 Απρ 2016 17.977 17.977 Retweet 24.281 https://physicsgg.me/2016/04/09/space-%CF%87-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%85%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%80%CF%85%CF%81/

Μυστηριώδες αντικείμενο δίπλα από τον ΔΔΣ. Ένα παράξενο αντικείμενο που αιωρείται δίπλα στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, απαθανάτισε ο Jadon Beeson όταν ο ίδιος παρακολουθούsε Live stream από το ΔΔΣ. Ο ίδιος είπε «Έστειλα τις εικόνες στην Nasa, αλλά ακόμα δεν μου έχουν απαντήσει κάτι». http://www.prisonplanet.gr/ανεξηγητο/116981-μυστηριώδες-αντικείμενο-δίπλα-από-τον-δδσ

Το όνειρο της μετατροπής του υδρογόνου σε μέταλλο. Η ιδέα ότι το υδρογόνο μπορεί να μετατραπεί σε στερεό μέταλλο διατυπώθηκε τη δεκαετία του 1930, παραμένει όμως ανεπιβεβαίωτη μέχρι και σήμερα. Τώρα, όμως, οι επιστήμονες δείχνουν να έχουν έρθει ένα βήμα πιο κοντά. Και μια ενδεχόμενη επιτυχία τους θα είχε μεγάλη σημασία για την τεχνολογία: το μεταλλικό υδρογόνο ίσως είναι το μόνο υλικό που συμπεριφέρεται ως υπεραγωγός σε θερμοκρασία δωματίου. Το υδρογόνο, η ελαφρύτερη και πιο άφθονη ουσία στο Σύμπαν, απαντάται σε κανονικές συνθήκες στη μοριακή του μορφή, αποτελούμενη από δύο ενωμένα άτομα (H2). Σύμφωνα με μια υπόθεση που διατυπώθηκε το 1935, σε συνθήκες ακραίας πίεσης τα μόρια υδρογόνου διασπώνται σε ατομικό υδρογόνο, με τα ηλεκτρόνια των ατόμων να κινούνται ελεύθερα σε όλο τον όγκο του υλικού. Το υδρογόνο θα αποκτούσε έτσι την κρυσταλλική δομή που έχουν συνήθως τα μέταλλα -τα άτομά τους διατεταγμένα σε πολύ συγκεκριμένες θέσεις, σχηματίζοντας για παράδειγμα πεντάγωνα ή εξάγωνα. Τα ηλεκτρόνια διέρχονται ελεύθερα μέσα από την κρυσταλλική δομή, χαρίζοντας στα μεταλλικά υλικά άριστη ηλεκτρική αγωγιμότητα. Τη δεκαετία του 1930, όταν δεν υπήρχε ακόμα η τεχνολογία για τη δοκιμή της θεωρίας στην πράξη, οι φυσικοί υπολόγιζαν ότι το μεταλλικό υδρογόνο εμφανίζεται σε συνθήκες πίεσης άνω των 25 GPa ή περίπου 247 ατμόσφαιρες. Σήμερα, οι επιστήμονες έχουν πετύχει στο εργαστήριο πιέσεις μέχρι και 388 GPa -πιέσεις που απαντώνται μόνο στους πυρήνες μεγάλων πλανητών- αλλά το μεταλλικό υδρογόνο παραμένει άφαντο. Τουλάχιστον, οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να μετατρέψουν το αέριο υδρογόνο σε στερεό, αναφέρει το περιοδικό Chemistry World της βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας Χημείας. Σε πίεση γύρω στα 180 GPa και σε θερμοκρασία δωματίου, το μοριακό υδρογόνο κρυσταλλώνεται σε μια στερεά μορφή που ονομάζεται Φάση Ι. Πάνω από τα 180 GPa εμφανίζεται η Φάση ΙΙΙ με ομοιοπολικούς δεσμούς, ενώ στα 230 GPa σχηματίζεται η παρόμοια Φάση ΙV. Όλες αυτές οι φάσεις όμως αποτελούνται από μόρια αντί από άτομα υδρογόνου και δεν είναι μεταλλικά υλικά. Μια δυνητικά σημαντική εξέλιξη ήρθε φέτος τον Ιανουάριο, όταν ερευνητές του Ινστιτούτου Χημείας Max Planck στη Γερμανία ανακοίνωσαν ότι μια πέμπτη, εν μέρει ατομική, φάση του υδρογόνου εμφανίζεται σε πίεση 270 GPa, ενώ πέρα από τα 360 GPa δημιουργείται μια έκτη φάση, η οποία δεν αποκλείεται να είναι μεταλλική. Είναι ωστόσο δύσκολο να επιβεβαιώσει κανείς τον ισχυρισμό. Σχεδόν όλες οι ερευνητικές ομάδες ασκούν πίεση στο υδρογόνο χρησιμοποιώντας «διαμαντένια αμόνια»: ζευγάρια διαμαντιών που πιέζουν το δείγμα ανάμεσά τους όλο και περισσότερο. Σε συνθήκες ακραίας πίεσης, το δείγμα συρρικνώνεται σε μικροσκοπικές διαστάσεις, κάτι που δυσχεραίνει την εξέτασή τους. Οι ιδιότητες του υλικού προσδιορίζονται κανονικά με φασματοσκοπικές μεθόδους που βομβαρδίζουν το δείγμα με λέιζερ. Όταν όμως το δείγμα είναι μικρό, τα διαμάντια αναπόφευκτα απορροφούν ένα μέρος της ακτινοβολίας λέιζερ, κάτι που αφενός επηρεάζει τις μετρήσεις, αφενός μπορεί να οδηγήσει στη θραύση των διαμαντιών. Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν ο ισχυρισμός των γερμανών ερευνητών θα αποδειχθεί ορθός. Υπάρχει πάντως και η πιθανότητα το μεταλλικό υδρογόνο να μην είναι στερεό αλλά «υπερρευστό» -μια παράξενη κατάσταση της ύλης με μηδενικές τριβές. Όπως σχολιάζει ο Γιουτζίν Γρεγκόριανς του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, ο οποίος έχει δημιουργήσει στο εργαστήριό του την ημι-ατομική Φάση V, «όλοι οι υπεραγωγοί που γνωρίζουμε είναι στερεοί, ενώ όλα τα υπερρευστά είναι μονωτές». «Αυτή η μορφή υγρού υδρογόνου θα ήταν υπεραγωγός και υπερρευστό ταυτόχρονα -δεν θα έμοιαζε με τίποτα που έχουμε παρατηρήσει ως σήμερα». http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500069796

Ποιες είναι οι εκπληκτικές ιδέες που χρησιμοποιούν καθημερινά οι υπολογιστές; Είναι ένα χάρισμα που έχω … ένα απερίσκεπτο, υπερβολικό πνεύμα γεμάτο μορφές, εικόνες, σχήματα, αντικείμενα, ιδέες, ανησυχίες, κινήσεις, ανατροπές … Γουίλιαμ Σαίξπηρ, Αγάπης αγώνας άγονος Πως γεννήθηκαν οι σπουδαίες ιδέες της επιστήμης υπολογιστών; Ας δούμε κατ’ αρχάς μερικές από αυτές: •Τη δεκαετία του 1930, πριν καν κατασκευαστεί ο πρώτος ψηφιακός υπολογιστής, ένας ιδιοφυής Βρετανός επιστήμονας θεμελιώνει τον κλάδο της επιστήμης υπολογιστών, και στη συνέχεια αποδεικνύει ότι υπάρχουν ορισμένα προβλήματα που δεν θα μπορέσει να τα λύσει κανένας μελλοντικός υπολογιστής, ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορος, ισχυρός ή έξυπνα σχεδιασμένος μπορεί να είναι. •Το 1948 ένας επιστήμονας που εργάζεται για μια τηλεφωνική εταιρεία δημοσιεύει ένα άρθρο που θεμελιώνει τη θεωρία της πληροφορίας. Το έργο του θα δώσει στους υπολογιστές τη δυνατότητα να μεταδίδουν μηνύματα με απόλυτη ακρίβεια, ακόμα και όταν το μεγαλύτερο μέρος των δεδομένων αλλοιώνεται λόγω παρεμβολών. •Το 1956 μια ομάδα πανεπιστημιακών παρευρίσκονται σε κάποιο συνέδριο στην πόλη Dartmouth έχοντας έναν σαφή και παράτολμο στόχο: την ίδρυση του κλάδου της τεχνητής νοημοσύνης. Μετά από πολλές εντυπωσιακές επιτυχίες, αλλά και αρκετές απογοητεύσεις, ακόμα δεν έχει εμφανιστεί κάποιο πραγματικά νοήμον υπολογιστικό πρόγραμμα. •Το 1969 ένας ερευνητής της εταιρείας ΙΒΜ ανακαλύπτει έναν κομψό τρόπο δόμησης των πληροφοριών μιας βάσης δεδομένων. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιείται σήμερα για την αποθήκευση και ανάκτηση των πληροφοριών στις οποίες βασίζονται οι περισσότερες διαδικτυακές δοσοληψίες. •Το 1974 ερευνητές στο εργαστήριο απόρρητων επικοινωνιών της βρετανικής κυβέρνησης ανακαλύπτουν έναν τρόπο να επικοινωνούν οι υπολογιστές μεταξύ τους με ασφάλεια, ακόμα και όταν υπάρχει κάποιος άλλος υπολογιστής που παρακολουθεί κάθε πληροφορία που ανταλλάσσεται μεταξύ τους. Οι ερευνητές δεσμεύονται από το κυβερνητικό απόρρητο. Ευτυχώς, όμως, τρεις Αμερικανοί καθηγητές ανακαλύπτουν ανεξάρτητα και επεκτείνουν αυτή την εκπληκτική τεχνική, που αποτελεί τη βάση για κάθε ασφαλή διαδικτυακή επικοινωνία. •Το 1996 δυο διδακτορικοί φοιτητές στο Πανεπιστήμιο του Stanford αποφασίζουν να συνεργαστούν για να κατασκευάσουν μια μηχανή «ιστοαναζήτησης» (αναζήτησης στον παγκόσμιο ιστό). Μερικά χρόνια αργότερα, από την προσπάθεια αυτή δημιουργείται η Google, ο πρώτος ψηφιακός γίγαντας της εποχής του Διαδικτύου. Καθώς απολαμβάνουμε τα οφέλη της εκπληκτικής ανάπτυξης της τεχνολογίας στον 21ο αιώνα, είναι πια αδύνατον να χρησιμοποιήσουμε κάποια υπολογιστική συσκευή – είτε πρόκειται για ένα συγκρότημα των ισχυρότερων σύγχρονων μηχανών, είτε για την τελευταία και πιο μοντέρνα συσκευή τσέπης – χωρίς να στηριχτούμε στις θεμελιώδεις ιδέες της επιστήμης των υπολογιστών, που γεννήθηκαν όλες στο 20ο αιώνα. Σκεφτείτε το εξής: Άραγε έχετε κάνει εσείς οι ίδιοι κάτι εντυπωσιακό σήμερα; Η απάντηση εξαρτάται από την οπτική σας γωνία. Μήπως, για παράδειγμα, κάνατε αναζήτηση σε ένα σύνολο από δισεκατομμύρια έγγραφα, για να καταλήξετε σε δυο ή τρία από αυτά που καλύπτουν καλύτερα τις ανάγκες σας; Μήπως αποθηκεύσατε ή μεταδώσατε εκατομμύρια στοιχεία πληροφορίας, χωρίς να γίνει ούτε ένα λάθος – παρά τις ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές που επηρεάζουν όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές; Μήπως ολοκληρώσατε με επιτυχία μια διαδικτυακή δοσοληψία, παρ’ ότι την ίδια στιγμή χιλιάδες άλλοι πελάτες σφυροκοπούσαν τον ίδιο τον διακομιστή; Μήπως μεταδώσατε με ασφάλεια εμπιστευτικές πληροφορίες (όπως ο αριθμός της πιστωτικής σας κάρτας) χρησιμοποιώντας καλώδια από τα οποία δεκάδες άλλοι υπολογιστές μπορούν να υποκλέψουν πληροφορίες; Μήπως χρησιμοποιήσατε τη μαγεία της συμπίεσης για να μειώσετε το μέγεθος μιας φωτογραφίας πολλών megabyte, ώστε να μπορέσετε να την στείλετε με e-mail (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο); Ή μήπως, χωρίς καν να το συνειδητοποιήσετε, εκμεταλλευτήκατε την τεχνητή νοημοσύνη μιας συσκευής τσέπης που διορθώνει αυτόματα ό,τι πληκτρολογείτε στο μικροσκοπικό πληκτρολόγιο της; Καθένα από αυτά τα εντυπωσιακά επιτεύγματα βασίζεται στις σημαντικές ανακαλύψεις που αναφέραμε παραπάνω. Συνεπώς, οι περισσότεροι χρήστες υπολογιστών χρησιμοποιούν αυτές τις εκπληκτικές ιδέες πολλές φορές κάθε μέρα, συχνά χωρίς καν να το συνειδητοποιούν! Στόχος του βιβλίου «9 ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ» είναι να εξηγήσει αυτές τις έννοιες – τις σπουδαίες ιδέες της επιστήμης υπολογιστών τις οποίες χρησιμοποιούμε καθημερινά – σε όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό. Κάθε έννοια εξηγείται χωρίς να θεωρείται δεδομένη καμία προγενέστερη γνώση στην επιστήμη των υπολογιστών. … από την εισαγωγή του βιβλίου: «9 ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ», John MacCormick – Μετάφραση: Ιωάννης Παπαδόγγονας, Λαμπρινή Σακαρέλη, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ Περιεχόμενα Πρόλογος 1 Εισαγωγή: Ποιες είναι οι εκπληκτικές ιδέες που χρησιμοποιούν καθημερινά οι υπολογιστές; 2 Ευρετηρίαση μηχανών αναζήτησης: Πώς βρίσκουμε ψύλλους στον μεγαλύτερο αχυρώνα του κόσμου 3 PageRank: Η τεχνολογία που εκτόξευσε την Google στην κορυφή 4 Κρυπτογραφία δημόσιου κλειδιού: Στέλνοντας μυστικά σε καρτ-ποστάλ 5 Κώδικες διόρθωσης σφαλμάτων: Λάθη που αυτοδιορθώνονται 6 Αναγνώριση προτύπων: Μάθηση από την εμπειρία 7 Συμπίεση δεδομένων: Όφελος χωρίς τίμημα 8 Βάσεις δεδομένων: Η αναζήτηση της συνέπειας 9 Ψηφιακές υπογραφές: Ποιος έγραψε στ’ αλήθεια αυτό το λογισμικό; 10 Τι είναι υπολογίσιμο; 11 Επίλογος: Κι άλλη ιδιοφυΐα στις άκρες των δαχτύλων μας; Ευχαριστίες Πηγές και επιπλέον ύλη για μελέτη Γλωσσάρι Ευρετήριοhttp://physicsgg.me/2016/04/07/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b5%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%ce%ba%cf%80%ce%bb%ce%b7%ce%ba%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%b9%ce%b4%ce%ad%ce%b5%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%87/ Πιο κοντά από ποτέ στη δημιουργία πανίσχυρων κβαντικών υπολογιστών. Πριν από σαράντα χρόνια, οι θεωρητικοί φυσικοί είχαν προβλέψει ότι κάποια υλικά θα μπορούσαν να μπουν σε μία παράξενη κατάσταση, με τα ηλεκτρόνια τους να διασπώνται, δημιουργώντας εν τέλει ένα σώμα που δεν είναι ούτε στερεό, ούτε υγρό, αλλά ούτε και αέριο. Μέχρι πρόσφατα όμως, δεν είχε επιβεβαιωθεί η θεωρία. Πριν λίγες μέρες όμως, οι ερευνητές παρατήρησαν κάτι πρωτόγνωρο, που όπως όλα δείχνουν επιβεβαιώνει τους θεωρητικούς. Τα ηλεκτρόνια, που θεωρούνται θεμελιώδη και αδιάσπαστα δομικά συστατικά της ύλης, ίσως τελικά να μην έχουν τις ιδιότητες που τόσα χρόνια πιστεύαμε. Σε δισδιάστατο υλικό βρέθηκε αυτό που ονόμαζαν οι θεωρητικοί φυσικοί «κλασματικά ηλεκτρόνια». Αυτό επαληθεύει την παλαιά θεωρία και δείχνει πως ένα νέο σώμα (πέραν στερεού, υγρού και αερίου) μπορεί να υπάρχει. Το λεγόμενο κβαντικό υγρό σπιν, ή καλύτερα quantum spin liquid (QLS). Το νέο κβαντικό υγρό αποτελεί μια πολύ περίεργη, νεοεμφανιζόμενη μορφή ύλης όπου τα ηλεκτρόνια χωρίζονται σε ημισωματίδια που ονομάζονται φερμιόνια Majorana. Παρόλο που τα ηλεκτρόνια είναι αδύνατον να διασπαστούν κανονικά, ως θεμελιώδες συστατικό της ύλης, οι ερευνητές παρατήρησαν πως μπορούν να συμπεριφερθούν σαν να έχουν διασπαστεί. Η... μαγεία της κβαντομηχανικής! Τα αποτελέσματα του πειράματος, μας μεταφέρουν στο μοντέλο Kitaev, αυτό που είχε προβλεφθεί θεωρητικά πριν 40 χρόνια. Τι είναι το QLS – Η διαφορά με τις υπόλοιπες μορφές ύλης – Σε τι μπορεί να βοηθήσει Σύμφωνα με τους θεωρητικούς, τα κβαντικά υγρά σπιν (QSL) είναι κβαντικές καταστάσεις της ύλης που «κρύβονται» σε ορισμένα μαγνητικά υλικά. Η διάσπαση, ή καλύτερα κλασματοποίηση, του ηλεκτρονίου, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την θεωρία. Κάτι που αποδείχθηκε πως είναι δυνατόν. Τι είναι όμως το QLS; Πέρα από της μορφές της ύλης που παρατηρούμε στην καθημερινή μας ζωή, υπό παράξενες συνθήκες ένα υλικό μπορεί να παρουσιάσει διαφορετικά χαρακτηριστικά και συμπεριφορές. Μια από τις πιο... εξωτικές καταστάσεις της ύλης είναι το QLS. Κάθε ηλεκτρόνιο, χαρακτηρίζεται (πέραν από τη στιβάδα του) από το σπιν του, ή αλλιώς την ιδιοστροφορμή, η οποία μπορεί να γίνει προς δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Σε ορισμένες καταστάσεις της ύλης, αυτές οι περιστροφές «συγχρονίζονται» στην ίδια κατεύθυνση. Σε γενικές γραμμές έχει παρατηρηθεί πως όταν η θερμοκρασία ενός υλικού πέφτει, τότε τα ηλεκτρόνια του γυρνούν προς την ίδια κατεύθυνση. Στο QLS ωστόσο υπάρχει η απόλυτη αταξία ως προς την ιδιοστροφορμή. Για αυτό το λόγο το QLS περιγράφεται ως ειδική περίπτωση υγρού (liquid), αφού στα υγρά σώματα παρατηρείται ανομοιομορφία στο σπιν. Η βασικά διαφορά ανάμεσα σε υγρά και QLS, είναι πως όταν ένα υγρό ψυχρανθεί, τότε τα σπιν των ηλεκτρονίων «ευθυγραμμίζονται», ενώ αντίθετα στα QLS δεν παρατηρείται καμία διαφορά. Αυτό συμβαίνει γιατί, όχι μόνο τα ηλεκτρόνια στα QLS κοιτάζουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά επειδή αλληλεπιδρούν και μεταξύ τους. Αυτό τα κάνει να συμπεριφέρονται σαν κλάσματα ηλεκτρονίων και να σχηματίζουν αυτήν την ιδιόμορφη ύλη. Που όμως μπορεί να χρησιμεύσει αυτή η νέα ύλη; Οι επιστήμονες εικάζουν πως το QLS μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δομήσει κβαντικούς υπολογιστές, που θα μπορούν να είναι πολύ ισχυρότεροι και ταχύτεροι των σημερινών. Θα μπορούν να εκτελούν υπολογισμούς και να αναλύουν δεδομένα που σήμερα τους μπλοκάρουν. http://www.pronews.gr/portal/20160407/%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%B1/%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%83%CF%87%CF%85%CF%81%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD

O υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες δεν είναι σπάνιες. Αστρονόμοι από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία ανακάλυψαν άλλη μία τεραστίων διαστάσεων μαύρη τρύπα, με μάζα μεγάλη όσο 17 δισεκατομμύρια Ήλιοι. Αν και δεν είναι η μεγαλύτερη που έχει βρεθεί ποτέ (το συμπαντικό ρεκόρ κατέχει μια μαύρη τρύπα με μάζα 21 δισεκατομμυρίων Ήλιων που ανακαλύφθηκε το 2011), η νέα μαύρη τρύπα-μαμούθ έχει την ιδιαιτερότητα ότι βρίσκεται σε μια πολύ «αραιοκατοικημένη» περιοχή του διαστήματος. Μέχρι σήμερα οι μεγαλύτερες μαύρες τρύπες όσες έχουν μάζα τουλάχιστον δέκα δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο μας- έχουν βρεθεί στο κέντρο πολύ μεγάλων γαλαξιών σε περιοχές με πολλούς άλλους γαλαξίες ολόγυρα. Η ανακάλυψη της νέας μαύρης τρύπας στον γαλαξία NGC 1600 για πρώτη φορά σε μια «έρημο» του σύμπαντος, σε απόσταση περίπου 200 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη, στην κατεύθυνση του αστερισμού του Ηριδανού, υποψιάζει πλέον τους επιστήμονες ότι τέτοια «τέρατα» είναι πολύ πιο κοινά από ό,τι νόμιζαν έως τώρα. Ο γαλαξίας NGC 1600 είναι ένας γαλαξίας πολύ μεγαλύτερος και λαμπρότερος από τους συνομηλίκους του που φιλοξενεί μια μαύρη τρύπα με μάζα 17 δισεκατομμύρια την μάζα του ήλιου Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια αστρονομίας Τσουνγκ-Πέι Μα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϊ και τον Γιενς Τόμας του γερμανικού Ινστιτούτου Φυσικής Μαξ Πλανκ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», δήλωσαν ότι πιθανότατα η ανακάλυψη είναι «η κορυφή του παγόβουνου» και ότι άλλες θηριώδεις μαύρες τρύπες βρίσκονται σε απρόσμενα σημεία. «Είναι σαν να βρίσκεις έναν ουρανοξύστη σε ένα χωράφι στο Κάνσας αντί για το Μανχάταν», δήλωσε η Μα. Οι μαύρες τρύπες σχηματίζονται όταν η ύλη γίνεται τόσο πυκνή, που ούτε το φως δεν μπορεί να διαφύγει από τη βαρυτική έλξη τους. Στο πρώιμο σύμπαν, όπου υπήρχαν άφθονα αέρια, ορισμένες αχόρταγες μαύρες τρύπες έγιναν υπερμεγέθεις, καταβροχθίζοντας τεράστιες ποσότητες αέριας ύλης γύρω τους και, παράλληλα, εκπέμποντας ισχυρές ποσότητες ενέργειας. Σήμερα αυτές οι μαύρες τρύπες φαίνονται σαν πολύ φωτεινά κβάζαρ (ενεργοί γαλαξιακοί πυρήνες). Η ανακάλυψη και μελέτη της νέας μαύρης τρύπας έγινε με το διαστημικό τηλεσκόπιο «Χαμπλ», καθώς επίσης με τα επίγεια «Τζέμινι» στη Χαβάη και «ΜακΝτόναλντ» στο Τέξας. Η μαύρη τρύπα στον δικό μας γαλαξία έχει μάζα «μόνο» τέσσερα δισεκατομμύρια Ήλιους. https://physicsgg.me/2016/04/08/o-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AD%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B5%CF%82-%CF%84%CF%81%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9/