Δροσος Γεωργιος

«Ζύγισαν» τον γαλαξία μας! Επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου πραγματοποίησαν την ακριβέστερη μέχρι σήμερα μέτρηση της μάζας του γαλαξία μας. Σύμφωνα με τα στοιχεία που προέκυψαν ο γαλαξίας μας είναι ελαφρύτερος από όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Μέχρι σήμερα οι μετρήσεις της μάζας του γαλαξία μας υπολόγιζαν μόνο την ύλη που υπάρχει στις εσωτερικές περιοχές του. Σύμφωνα με αυτές τις μετρήσεις ο γαλαξίας μας έχει μάζα τρία τρις. φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλιου. Επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου προχώρησαν σε μια νέα μέτρηση της μάζας του γαλαξία μας συμπεριλαμβάνοντας αυτή τη φορά και την ύλη στις εξωτερικές περιοχές του. Τα αποτελέσματα προκαλούν έκπληξη αλλά και ενδιαφέρον αφού κάποιος θα περίμενε οι ερευνητές να ανακοινώσουν ένα γαλαξιακό βάρος ακόμη μεγαλύτερο από εκείνο που γνωρίζαμε. Σύμφωνα όμως με τη νέα μέτρηση ο γαλαξίας μας έχει μάζα μόλις 800 δις. φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλιου. Ενα ακόμη ενδιαφέρον δεδομένο που προέκυψε από τη νέα μέτρηση είναι ότι ο γειτονικός γαλαξίας της Ανδρομέδας αν και έχει παρόμοιο μέγεθος με το δικό μας γαλαξία έχει διπλάσια μάζα. Οι ερευνητές εκτιμούν τώρα ότι τα… περιττά κιλά της Ανδρομέδας είναι μεγάλες ποσότητες σκοτεινής ύλης, μιας αόρατης κοσμικής «ουσίας» η βαρύτητα της οποίας πιστεύεται ότι συγκρατεί τους γαλαξίες και τα αντικείμενα του Σύμπαντος στη θέση τους. Με βάση τη νέα μέτρηση η Ανδρομέδα και ο γαλαξίας μας είναι οι μεγαλύτεροι στη γαλαξιακή μας γειτονιά, το λεγόμενο «Τοπικό Σμήνος» που αποτελείται από τουλάχιστον 54 γαλαξίες. Η νέα μέτρηση είναι πιθανό να βοηθήσει τους ειδικούς στο να κατανοήσουν καλύτερα το πώς σχηματίζονται οι εξωτερικές περιοχές των γαλαξιών. Επίσης ίσως οι επιστήμονες μελετώντας τα νέα δεδομένα ανακαλύψουν καινούργια στοιχεία για την ύπαρξη της σκοτεινής ύλης. Η νέα μέτρηση δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Royal Astronomical Society». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=619608

Πλανητικός «πονοκέφαλος» για τους αστρονόμους. Το «οικοσύστημα» των πλανητών στο Σύμπαν έχει πολύ μεγαλύτερη... βιοποικιλότητα από όση πιστεύαμε, με αποτέλεσμα οι επιστήμονες να ομολογούν ότι πρέπει να αναθεωρήσουν τις καθιερωμένες θεωρίες και τα μοντέλα δημιουργίας πλανητών. Η ανακάλυψη πλανητών στον γαλαξία μας είναι πλέον μια σχεδόν καθημερινή υπόθεση. Ο στόλος των διαστημικών τηλεσκοπίων αλλά και τα ολοένα και πιο ισχυρά επίγεια τηλεσκόπια εντοπίζουν συνέχεια νέους πλανήτες σε κοντινότερα και πιο μακρινά αστρικά συστήματα. Ορισμένοι από αυτούς τους πλανήτες όμως έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Το μέγεθος, η θέση στην οποία βρίσκονται, η τροχιά τους γύρω από το μητρικό τους άστρο δεν συμβαδίζουν με τα καθιερωμένα και αποδεκτά μέχρι σήμερα από την επιστημονική κοινότητα πλανητικά μοντέλα. Οι αστρονόμοι και όλοι οι εμπλεκόμενοι στη διαστημική εξερεύνηση σηκώνουν τα χέρια ψηλά και αναφέρουν ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν μπορούν να εξηγήσουν την ύπαρξη μιας σειράς πλανητών που έχουν ανακαλυφθεί τα τελευταία χρόνια. Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι το δικό μας ηλιακό σύστημα αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργίας πλανητών και ότι πάνω-κάτω τα πλανητικά συστήματα στο Σύμπαν έχουν παρόμοια μορφή. Εκτιμούσαν ότι σε σχετικά κοντινή απόσταση από το μητρικό άστρο ενός πλανητικού συστήματος σχηματίζονται κατά βάση μικρού μεγέθους βραχώδεις πλανήτες ενώ οι μεγαλύτερου μεγέθους πλανήτες αερίου σχηματίζονται σε πιο απομακρυσμένες περιοχές. Ομως καθημερινά ανακαλύπτονται πλανήτες που ανατρέπουν αυτές τις παραδοχές. Εχουν ανακαλυφθεί πλανήτες που κινούνται όχι απλά κοντά αλλά κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από το μητρικό τους άστρο. Πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από το μητρικό τους άστρο σε λίγα 24ωρα (κάποιοι ακόμη και σε λίγες ώρες!) και διαθέτουν συνθήκες που είναι κάτι περισσότερο από... κολασμένες. Εχουν ανακαλυφθεί γιγάντιοι βραχώδεις πλανήτες, ο σχηματισμός των οποίων δεν μπορεί να εξηγηθεί από τα υπάρχοντα μοντέλα. Εχουν βρεθεί επίσης αρκετοί πλανήτες με μέγεθος δυο-τρεις φορές μεγαλύτερο από αυτό της Γης τους οποίους οι επιστήμονες έχουν βαφτίσει «Υπερ-Γαίες» Ο DENIS-P J082303.1-491201 b είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης που έχει εντοπιστεί ως σήμερα. Είναι 28,5 φορές μεγαλύτερος από τον γίγαντα του ηλιακού μας συστήματος, τον Δία. Ο PSR B1257+12A είναι ο μικρότερος πλανήτης που έχει εντοπιστεί ως σήμερα. Εχει μέγεθος σχεδόν ίδιο με αυτό της Γης. Ο Kepler-70b είναι ο πλανήτης με τη μικρότερη τροχιά γύρω από το μητρικό του άστρο. Ολοκληρώνει μια περιστροφή σε μόλις 5,8 ώρες. Το σύστημα με τους περισσότερους πλανήτες είναι το HD 10180 που διαθέτει εννέα πλανήτες. Υπάρχουν πλανητικά συστήματα που διαθέτουν περισσότερα του ενός άστρα. Ο πλανήτης PH1b βρίσκεται σε ένα σύστημα τεσσάρων άστρων και είναι μέχρι στιγμής ο πλανήτης με τα περισσότερα άστρα. Είναι ορισμένοι επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει την επιστημονική κοινότητα η ύπαρξη πολλών ειδών πλανητών στο Σύμπαν με βάση την... απλή αριθμητική. Στον γαλαξία μας που αποτελεί έναν μεσαίου μεγέθους Γαλαξία στο Σύμπαν υπολογίζεται ότι υπάρχουν 200-400 δισ. άστρα σε μεγάλο ποσοστό εκ των οποίων έχουν δημιουργηθεί μικρότερα και μεγαλύτερα πλανητικά συστήματα. Μόνο στον γαλαξία μας λοιπόν ο αριθμός των πλανητών μπορεί να πλησιάζει ή και να ξεπερνάει το ένα τρισεκατομμύριο! Με δεδομένο ότι στο Σύμπαν υπάρχουν μερικές εκατοντάδες δισ. γαλαξίες ο αριθμός των πλανητών που υπάρχουν σε αυτό είναι απλά... ανυπολόγιστος. Είναι λοιπόν, όπως λένε κάποιοι, πολύ λογικό να υπάρχουν πολλά και εντελώς διαφορετικά είδη πλανητών. Μάλιστα ένας εξ αυτών των επιστημόνων, ο Σον Ρέιμοντ, αστρονόμος του Εργαστηρίου Αστροφυσικής στο Μπορντό της Γαλλίας, πραγματοποίησε μελέτη σύμφωνα με την οποία είναι πιθανό να υπάρχει ένα πλανητικό σύστημα που να περιλαμβάνει 60 κατοικήσιμους πλανήτες παρόμοιους με τη Γη! Το μεγαλύτερο σε αριθμό πλανητών σύστημα που έχει εντοπισθεί μέχρι σήμερα έχει δημιουργηθεί γύρω από το άστρο HD 10180 που βρίσκεται σε απόσταση 127 ετών φωτός από τη Γη. Οι αστρονόμοι έχουν εντοπίσει την παρουσία εννέα πλανητών που κινούνται γύρω από το άστρο αυτό. Ομως κανένας από αυτούς τους πλανήτες δεν είναι κατοικήσιμος αφού κάποιοι βρίσκονται πολύ κοντά στο μητρικό τους άστρο με αποτέλεσμα να επικρατούν σε αυτούς συνθήκες απαγορευτικές για την παρουσία της ζωής ενώ άλλοι είναι γίγαντες αερίου. Ο Ρέιμοντ θέλησε να διερευνήσει αν και υπό ποιες προϋποθέσεις είναι πιθανό να υπάρχουν πλανητικά συστήματα με περισσότερους από έναν κατοικήσιμους πλανήτες. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ιδανικό για τη δημιουργία ενός κοσμικού περιβάλλοντος φιλικού στην παρουσία περισσότερων του ενός κατοικήσιμων πλανητών είναι ένα άστρο με μέγεθος 50% μικρότερο από αυτό του Ηλίου και θερμοκρασία ίση με τη μέγιστη θερμοκρασία που υπάρχει σε έναν ερυθρό νάνο. Σύμφωνα με τον Ρέιμοντ ένα τέτοιο άστρο μπορεί να δημιουργήσει μια ευρεία και πολύ μεγάλης διάρκειας ζωής κατοικήσιμη ζώνη. Μια ζώνη στην οποία θα μπορούσαν να συνυπάρχουν αρκετοί πλανήτες με συνθήκες ευνοϊκές για την παρουσία και ανάπτυξη της ζωής. Στην εξίσωση ο Ρέιμοντ πρόσθεσε και μια σειρά από άλλες παραμέτρους όπως το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά των πλανητών αλλά και τις τροχιές τους. «Θέλουμε πλανήτες που να μην είναι πολύ μικροί ή πολύ μεγάλοι, όπως επίσης η θερμοκρασία να μην είναι ιδιαίτερα υψηλή ή ιδιαίτερα χαμηλή ώστε να υπάρχει νερό σε υγρή μορφή. Πλανήτες παρόμοιους με τη Γη, δηλαδή πλανήτες που διαθέτουν ατμόσφαιρα, ωκεανούς και ηπείρους. Μιλάμε για πλανήτες με μέγεθος από 50% μικρότερο ως διπλάσιο από αυτό της Γης που να διαθέτουν από 10% περισσότερο ως 10% λιγότερο νερό από αυτό που υπάρχει στην επιφάνεια της Γης» αναφέρει ο Ρέιμοντ. Από αυτή την εξίσωση προέκυψε ένας εντυπωσιακός κόσμος. Ενα δυαδικό σύστημα (δύο γειτονικά άστρα σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο) στο οποίο «στοιβάζονται» συνολικά 60 κατοικήσιμοι πλανήτες, 36 στο ένα άστρο και 24 στο άλλο. Σύμφωνα με τον Ρέιμοντ, θεωρητικώς τουλάχιστον, η ύπαρξη ενός τέτοιου συστήματος, το οποίο ο ίδιος χαρακτηρίζει «το απόλυτο ηλιακό σύστημα», είναι εφικτή. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=619458

«Ζορζ Λεμέτρ»: Ένα νέο ρομποτικό σκάφος στον ISS. Ένα ακόμη ρομποτικό μεταγωγικό σκάφος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA), το «Ζορζ Λεμέτρ», που θα είναι όμως το τελευταίο της σειράς του, ετοιμάζεται να ταξιδέψει στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) μεταφέροντας κάθε είδους προμήθειες και επιστημονικό εξοπλισμό για τους έξι αστροναύτες, που ζουν και εργάζονται σε αυτόν σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Το πέμπτο Αυτοματοποιημένο Όχημα Μεταφοράς (Automated Transfer Vehicle - ATV-5) της ESA έχει προγραμματιστεί για εκτόξευση στις 02:44 ώρα Ελλάδας την Τετάρτη 30 Ιουλίου, με ένα πύραυλο «Αριάν 5», από το διαστημικό κέντρο της Ευρώπης, στο Κουρού της Γαλλικής Γουϊάνας στη Νότια Αμερική. Έχουν προηγηθεί άλλα τέσσερα ATV: τα «Ιούλιος Βερν» (2008), «Γιοχάνες Κέπλερ» (2011), «Εντοάρντο Αμάλντι» (2012) και «Άλμπερτ Αϊνστάιν» (2013). Το μήκους δέκα μέτρων και βάρους 20 τόννων ATV-5, που έχει μέγεθος διώροφου λεωφορείου, θα παραδώσει στον Σταθμό ένα φορτίο 6,6 τόνων πειραμάτων, ανταλλακτικών, ρούχων, τροφίμων (μεταξύ των οποίων 50 κιλά καφέ), καυσίμων (τρεις τόνους), αέρα, οξυγόνου και νερού, σπάζοντας το ρεκόρ βαρύτερου διαστημικού σκάφους που εκτοξεύθηκε ποτέ με έναν πύραυλο Ariane. Από επιστημονική άποψη, το «αστέρι» του φορτίου είναι ο βάρους 400 κιλών ηλεκτρομαγνητικός ανυψωτής (Electromagnetic Levitator) της ESA, ο οποίος θα μελετήσει τα αιωρούμενα μέταλλα σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Στο φορτίο περιλαμβάνεται επίσης μια αντλία για να βοηθήσει την ανακύκλωση του νερού στο Σταθμό, ο οποίος δεν διαθέτει πλυντήριο ρούχων, έτσι τα φορτηγά σκάφη συχνά φέρνουν φρέσκες αλλαξιές ρούχων για τα πληρώματα. Αυτή τη φορά, το ATV-5 θα μεταφέρει τα υψηλής τεχνολογίας νέα φανελλάκια Spacetex της ESA, που υπόσχονται να μείνουν φρέσκα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ακόμη, στο σκάφος θα μεταφέρει το Haptics-1, ένα χειριστήριο (joystick) ευαίσθητο στην αφή, το οποίο θα διερευνήσει πώς οι άνθρωποι αισθάνονται την απτική ανάδραση στο διάστημα, προετοιμάζοντας έτσι τις μελλοντικές εξ αποστάσεως ρομποτικές επιχειρήσεις στο διάστημα. Το «Ζορζ Λεμέτρ» (που φέρει το όνομα του βέλγου ρωμαιοκαθολικού ιερέα και επιστήμονα, ο οποίος πρώτος πρότεινε στη διάρκεια του μεσοπολέμου την θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» για τη δημιουργία του σύμπαντος) μεταφέρει και διάφορα πειράματα από τους ερευνητές - συνεργάτες του Σταθμού στην Ιαπωνία και στις ΗΠΑ, από μυς του ψαριού ζέβρα (Zebrafish) έως αναλυτές σώματος - κίνησης. Το ATV-5 θα παραδώσει επίσης στον ISS περισσότερο πόσιμο νερό από ποτέ (850 λίτρα), ενώ θα κάνει και την αναπλήρωση της αποθήκης τροφίμων των αστροναυτών. Το σκάφος θα μείνει συνδεδεμένο με το Σταθμό για περίπου έξι μήνες. Μεταξύ άλλων, θα «σπρώξει» με τις μηχανές του προς τα πάνω σε υψηλότερη τροχιά τον ISS, ο οποίος πέφτει προς τη Γη με ρυθμό περίπου 100 μέτρων τη μέρα λόγω της αντίστασης της ατμόσφαιρας, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο. Ο Σταθμός βρίσκεται σε ύψος περίπου 400 χιλιομέτρων και κινείται με ταχύτητα 28.800 χλμ. την ώρα. Όταν μετά από ένα εξάμηνο ολοκληρώσει την αποστολή του, το «Ζορζ Λεμέτρ», γεμάτο σκουπίδια και ανθρώπινα απόβλητα, θα πάρει τον δρόμο της επιστροφής και θα αυτοκαταστραφεί κατά την είσοδό του στην ατμόσφαιρα, κάπου πάνω από τον ακατοίκητο Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό. Μετά την απόσυρση του στόλου των διαστημικών λεωφορείων των ΗΠΑ το 2011, τα ευρωπαϊκά σκάφη ATV ήσαν τα μεγαλύτερα μεταγωγικά που έφθαναν στον ISS. Τη δουλειά των μεταφορών πλέον θα κάνουν το ρωσικό «Progress» και τα σκάφη «Dragon» και «Cygnus» των αμερικανικών ιδιωτικών διαστημικών εταιρειών Space X και Orbital Sciences αντίστοιχα, οι οποίες έχουν συνάψει τη σχετική εμπορική συμφωνία με τη NASA. Η τελευταία, από την πλευρά της, ετοιμάζει το νέο επανδρωμένο σκάφος Orion, το οποίο θα ενσωματώσει στοιχεία από το ευρωπαϊκό ATV και προορίζεται για τη Σελήνη (και πέρα από αυτήν), με την πρώτη δοκιμαστική πτήση του να προγραμματίζεται για το 2017. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231337695 H NASA θα ψάξει για εξωγήινους... «Επιτέλους» Η NASA ανακοίνωσε ότι έχει ξεκινήσει τον σχεδιασμό ενός νέου διαστημικού τηλεσκοπίου. Πρόκειται για ένα πανίσχυρο τηλεσκόπιο οι δυνατότητες του οποίου θα είναι τέτοιες που θα μπορεί να εντοπίσει την παρουσία διαφόρων μορφών ζωής σε μακρινούς κόσμους. Το τηλεσκόπιο ονομάζεται Atlast (Advanced Telescope Large-Aperture Space Telescope) και επειδή τα αρχικά του είναι όμοια με την λέξη «επιτέλους» δόθηκε η ευκαιρία σε όλα τα ΜΜΕ να κάνουν διάφορα λογοπαίγνια με αυτό. Η NASA έσπευσε να διευκρινίσει ότι το νέο τηλεσκόπιο θα αποτελέσει τον διάδοχο του διαστημικού τηλεσκοπίου James Webb που σύμφωνα με τον προγραμματισμό θα τεθεί σε λειτουργία το 2018 και θα αποτελέσει τον διάδοχο του πατριάρχη των διαστημικών τηλεσκοπίων, του Hubble. Αυτό σημαίνει ότι το Atlast θα αρχίσει να εξερευνά το Σύμπαν αφού πρώτα θα έχει ολοκληρώσει την αποστολή του το James Webb, δηλαδή στα τέλη της δεκαετίας του 2020. Όπως ανακοίνωσε η NASA τα στελέχη της βρίσκονται ακόμη στην πρώτη φάση του εγχειρήματος και διερευνούν τις τεχνικές και οικονομικές παραμέτρους της κατασκευής του Atlast. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=619108

Νέο ρεκόρ κατέρριψε το Opportunity στον Άρη. “…Το διαστημικό όχημα Opportunity της NASA έχει διανύσει πλέον 40,25 χιλιόμετρα στην επιφάνεια του Άρη, σπάζοντας το ρεκόρ εξωγήινης οδήγησης, που από το 1973 κρατούσε το σοβιετικό «Lunokhod 2», το οποίο είχε διασχίσει περίπου 39 χιλιόμετρα στη Σελήνη. Κανένα άλλο όχημα, κατασκευασμένο από τον άνθρωπο, δεν έχει κάνει περισσότερα χιλιόμετρα οπουδήποτε εντός του ηλιακού μας συστήματος. Το διαστημικό ρόβερ Opportunity κινείται στην επιφάνεια του Άρη από τον Ιανουάριο του 2004 και τον Ιούλιο του 2014 ξεπέρασε τα 40 χιλιόμετρα διαδρομής «Το Opportunity έχει πλέον πάει μακρύτερα από οποιοδήποτε άλλο όχημα με τροχούς σε έναν άλλο κόσμο. Το γεγονός είναι αξιοσημείωτο, αν σκεφτεί κανείς ότι το Opportunity προοριζόταν να διανύσει γύρω στο ένα χιλιόμετρο και ποτέ δεν είχε σχεδιαστεί για μία τόσο μεγάλη απόσταση» δήλωσε ο Τζον Κάλας του Εργαστηρίου Αεριοπροώθησης (JPL) της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας, ο οποίος είναι επικεφαλής της αποστολής του ρόβερ στον Άρη. Το «Lunokhod 2» της ΕΣΣΔ είχε φθάσει στη Σελήνη στις 15 Ιανουαρίου 1973 και παρέμεινε εν ενεργεία για σχεδόν πέντε μήνες. Ο υπολογισμός της απόστασης που είχε τότε διανύσει, έγινε με βάση εικόνες από τις κάμερες του σεληνιακού δορυφόρου Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) της NASA, που αποκαλύπτουν τις διαδρομές του από τα ορατά μέχρι σήμερα σημάδια που οι ρόδες του είχαν αφήσει στο έδαφος της Σελήνης. Μια ρωσική επιστημονική ομάδα, που είχε αναλύσει νωρίτερα τις ίδιες φωτογραφίες, είχε εκτιμήσει ότι το σοβιετικό ρόβερ είχε διανύσει 42 χιλιόμετρα. Ωστόσο, νεότερες εκτιμήσεις από τη NASA μείωσαν την απόσταση στα 39 χιλιόμετρα, αν και δεν είναι δεδομένο ότι οι Ρώσοι θα αποδεχτούν το νέο νούμερο. Πάντως οι αμερικανοί επιστήμονες φρόντισαν να δηλώσουν ότι οι αποστολές «Lunokhod» (η πρώτη το 1970), με τα εντυπωσιακά για την εποχή τους επιτεύγματα, άνοιξαν το δρόμο για τα μετέπειτα κατορθώματα των ρόβερ της NASA …” Στο διάγραμμα που ακολουθεί βλέπουμε συγκριτικά τις αποστάσεις που διάνυσαν όλα τα διαστημικά οχήματα που εξερεύνησαν (ή εξερευνούν ακόμα) τις επιφάνειες του Άρη και της Σελήνης. Από τα οχήματα αυτά εξακολουθούν να είναι ενεργά τα Opportunity και Curiosity της NASA και αποστάσεις που σημειώνονται διανύθηκαν μέχρι στις 28 Ιουλίου 2014. http://physicsgg.me/2014/07/29/%ce%bd%ce%ad%ce%bf-%cf%81%ce%b5%ce%ba%cf%8c%cf%81-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ad%cf%81%cf%81%ce%b9%cf%88%ce%b5-%cf%84%ce%bf-opportunity-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%cf%81%ce%b7/

Πάνω από 100 τα «σιντριβάνια» του Εγκέλαδου. Το διαστημικό σκάφος Cassini από το 2004 εξερευνά το σύστημα του Κρόνου. Το 2005 το Cassini έφτασε στον Εγκέλαδο, ένα μικρό παγωμένο δορυφόρο του Κρόνου. Το Cassini ανακάλυψε ότι από το νότιο ημισφαίριο του δορυφόρου πίδακες υλικού ξεπηδούσαν με ορμή στο Διάστημα. Εκτοτε το Cassini συνέχισε να κάνει τακτικές επισκέψεις στον Εγκέλαδο αποκαλύπτοντας την παρουσία γκέιζερ που λειτουργούν με τρόπο παρόμοιο με τα γκέιζερ της Γης. Οι επιστήμονες της αποστολής του Cassini συγκέντρωσαν και ανέλυσαν όλα τα δεδομένα που έχει συλλέξει όλα αυτά τα χρόνια από τον Εγκέλαδο το Cassini. Εντόπισαν την ύπαρξη 101 γκέιζερ στο νότιο ημισφαίριο του δορυφόρου τα οποία και χαρτογράφησαν. Η νέα μελέτη εκτός των άλλων επιβεβαιώνει τις υποψίες των ειδικών ότι βαθιά στο υπέδαφος του Εγκέλαδου υπάρχει νερό σε υγρή μορφή και μάλιστα έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη υπόγεια θάλασσα. Το νερό όπως φαίνεται έχει βρει κάποιο τρόπο να ανεβαίνει στην επιφάνεια και να εκτοξεύεται στο Διάστημα μέσα από τα γκέιζερ. Η παρουσία του νερού σε υγρή μορφή στον Εγκέλαδο έχει εξάψει το ενδιαφέρον των επιστημόνων για την πιθανότητα ύπαρξης ζωής εκεί. Για αυτό και έχει προταθεί η οργάνωση μιας νέας αποστολής στον Εγκέλαδο με στόχο την αναζήτηση ζωής. Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astronomical Journal». Στην φωτογραφία ο χάρτης των γκέιζερ του Εγκέλαδου. Οι επιστήμονες έχουν χωρίσει σε ζώνες το νότιο ημισφαίριο του δορυφόρου σε κάθε μια εκ των οποίων έχουν δώσει το όνομα μεγάλων πόλεων της Αιγύπτου και άλλων αραβικών χωρών. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=619313

Απο την αρχη της ανθρωπινης εξελιξης προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους να μαντέψουμε το μέλλον. Ετσι βρήκαμε την αστρολογία,καφέδες,χαρτια,ταρώ,θυσίες στους θεούς και σπλαχνομαντεία,μαντεία και δεν εχει τέλος τα μέσα που σκεφτήκαμε για να μαντέψουμε το μέλλον. Πόσο τα πιστευουμε; Μάλλον τωρα πια λίγο!!! Μην κολλάμε σε μερικούς φανατικούς που δήθεν ξέρουν να σου πουν σχεδόν τα πάντα αν τους πείς το ζωδιο σου.Πάντα υπήρχαν και παντα θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Ομως η συντριπτική πλειοψηφία τραβάει μπροστά με οδηγό την γνώση και την Επιστήμη!!! Και για να αλλάξει η Διάθεση Η οντολογία ενός εξωγήινου – Το «Μαύρο Σύννεφο» του Fred Hoyle Το «Μαύρο Σύννεφο» είναι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας που κυκλοφόρησε το 1957. Το έγραψε ο Fred Hoyle, ένας από τους μεγαλύτερους αστροφυσικούς του 20ου αιώνα. Περιγράφει την προσέγγιση ενός τεράστιου αστρικού νέφους στο πλανητικό μας σύστημα που αρχικά, καλύπτει το φως του ήλιου προκαλώντας σκοτάδι, που έχει ως αποτέλεσμα τεράστιες καταστροφές στη γη. Το σύννεφο εμφανίζει κάποιες περίεργες ιδιότητες – για παράδειγμα όταν προσέγγιζε το πλανητικό μας σύστημα μείωσε την ταχύτητα του ή επέτρεπε συγκεκριμένα ραδιοφωνικά μήκη κύματος να το διαπεράσουν – και τελικά αποδεικνύεται ότι διαθέτει ανώτερη νοημοσύνη!! Οι επιστήμονες καταφέρνουν να έρθουν σε επικοινωνία μ’ αυτή την εξωτική μορφή ζωής και να «συζητήσουν» διάφορα θέματα…. Μετά από πολλά και διάφορα γεγονότα που περιγράφονται γλαφυρά από τον Hoyle , το Μαύρο Σύννεφο αποφασίζει ξαφνικά να εγκαταλείψει το πλανητικό μας σύστημα. Στην ερώτηση των επιστημόνων γιατί φεύγει δίνει την παρακάτω απάντηση: Μαύρο Σύννεφο: «….Μου είναι δύσκολο να απαντήσω στο ερώτημά σας αφού φαίνεται ότι απαιτεί κάποια εμπειρία την οποία τόσο εγώ όσο και εσείς δεν έχουμε. Τις προηγούμενες φορές δεν συζητήσαμε καθόλου για τη φύση των θρησκευτικών πίστεων των ανθρώπων. Τις βρήκα μη έλλογες, και αφού κατάλαβα ότι κι εσείς τις βρίσκετε το ίδιο, θεώρησα ότι δεν υπήρχε λόγος να συζητήσουμε γι’ αυτές. Σε γενικές γραμμές, η συμβατική θρησκεία, όπως την αποδέχονται οι περισσότεροι άνθρωποι, είναι μη έλλογη όταν επιχειρεί να συλλάβει την έννοια οντοτήτων που βρίσκονται έξω από το Σύμπαν. Επειδή εξ ορισμού το Σύμπαν είναι κάτι που περιλαμβάνει τα πάντα, είναι προφανές ότι τίποτα δεν υπάρχει έξω από αυτό. Η ιδέα ενός “Θεού” δημιουργού του Σύμπαντος είναι ένας μηχανιστικός παραλογισμός και σίγουρα έχει τις ρίζες του στην κατασκευή μηχανών από το άνθρωπο. Θεωρώ ότι συμφωνούμε σ’ αυτά. Ωστόσο πολλά μυστηριώδη ερωτήματα μένουν αναπάντητα. Προφανώς θα έχετε αναρωτηθεί αν υπάρχει κάποια διάνοια πολύ ανώτερη από τη δική σας. Με τον ίδιο τρόπο αναρωτιέμαι κι εγώ για την ύπαρξη κάποιας πολύ ανώτερης διάνοιας από μένα. Απ’ όσο ξέρω, δεν υπάρχει καμιά σ’ αυτόν τον Γαλαξία, ούτε και στους άλλους γαλαξίες. Όμως υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι μια τέτοια διάνοια παίζει πραγματικά έναν καθοριστικό ρόλο στην ύπαρξή μας. Αλλιώς πως καθορίζεται η συμπεριφορά της ύλης; Πως καθορίζονται οι νόμοι της φυσικής σας; Γιατί να υπάρχουν αυτοί οι νόμοι και όχι κάποιοι άλλοι; Αυτά τα προβλήματα….. παρουσιάζουν εξαιρετικές δυσκολίες, είναι τόσο δύσκολα ώστε δεν έχω καταφέρει να τα επιλύσω. Είναι σίγουρο ότι μια τέτοια διάνοια, αν υπάρχει, αποκλείεται να είναι χωρικά ή χρονικά περιορισμένη. Παρόλο που λέω αυτά τα προβλήματα είναι ιδιαίτερα δύσκολα, υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορούν να επιλυθούν. Πριν από δυο εκατομμύρια χρόνια περίπου, κάποιος από μας υποστήριξε ότι είχε βρει τη λύση. Αυτός ο ισχυρισμός άρχισε να μεταδίδεται, αλλά πριν ολοκληρωθεί η εκπομπή με τη λύση, η μετάδοση διακόπηκε απότομα. Έγιναν προσπάθειες να αποκατασταθεί η επικοινωνία αλλά ήταν άκαρπες. Κι ακόμα δεν έχουν βρεθεί τα φυσικά ίχνη αυτού του ατόμου. Πριν από τετρακόσια εκατομμύρια χρόνια επαναλήφθηκε η ίδια ιστορία. Αυτό το θυμάμαι καλά γιατί συνέβη λίγο μετά τη γέννησή μου, και θυμάμαι που έλαβα ένα θριαμβευτικό μήνυμα στο οποίο αναφερόταν ότι είχε βρεθεί η λύση των μεγάλων προβλημάτων. Και πάλι δεν βρέθηκε το συγκεκριμένο άτομο. Φαίνεται πως τώρα επαναλαμβάνονται για τρίτη φορά τα ίδια γεγονότα. Αυτός που ισχυρίζεται ‘ότι έκανε τη μεγάλη ανακάλυψη τυχαίνει να βρίσκεται μόνο λίγο περισσότερο από δυο έτη φωτός από εδώ. Επειδή είμαι ο πιο κοντινός του γείτονας πρέπει να φτάσω στον τόπο που διαδραματίζονται όλα αυτά χωρίς καμιά καθυστέρηση. Αυτός είναι ο λόγος της αναχώρησής μου ….. το τι ελπίζω να ανακαλύψω, ελπίζω να μπορέσω να λύσω μια παλιά διαμάχη. Έχει υποστηριχθεί, αν και πιστεύω όχι τόσο πειστικά, ότι αυτά τα μοναδικά περιστατικά προέρχονται από ανώμαλες νευρωνικές καταστάσεις που στη συνέχεια καταλήγουν σε αυτοκτονία. Δεν είναι ασυνήθιστο στην περίπτωση της αυτοκτονίας να πάρει αυτή τη μορφή, μιας τεράστιας πυρηνικής έκρηξης, προκαλώντας έτσι ολοκληρωτική διάσπαση του ατόμου. Αν συνέβη κάτι τέτοιο, τότε μπορεί να εξηγηθεί το γιατί αυτά τα άτομα δεν βρέθηκαν ποτέ. Σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να προλάβω να ελέγξω αυτή τη θεωρία γιατί το περιστατικό, άσχετα περί τίνος πρόκειται, συνέβη τόσο κοντά ώστε να μπορώ να φτάσω εκεί σε διακόσια με τριακόσια χρόνια. Αυτό το χρονικό διάστημα είναι αρκετά μικρό ώστε τα συντρίμμια από την έκρηξη, αν έχει γίνει έκρηξη, δεν θα έχουν διαλυθεί ως τότε» Οι επιστήμονες από τη Γη στη συνέχεια μεταξύ άλλων ρώτησαν το Μαύρο Σύννεφο, στην περίπτωση που αυτές οι οντότητες δεν αυτοκτόνησαν, αν έχει καμιά ιδέα για το τι συνέβη Μαύρο Σύννεφο: «… είναι δύσκολο να απαντήσω γιατί με δεδομένο το στάδιο εξέλιξης της επιστήμης σας, δεν θα καταλαβαίνατε την απάντηση. Πολύ γενικά, φαίνεται ότι ο τύπος των πληροφοριών που μπορούν να ανταλλάξουν ευφυή όντα υπόκειται σε εγγενείς φυσικούς περιορισμούς. Υποψιάζομαι ότι υπάρχει ένα απόλυτο εμπόδιο στη μετάδοση των πληροφοριών που συνδέονται με μεγάλα προβλήματα. Φαίνεται ότι όποια διάνοια επιχειρεί να περάσει τέτοιες πληροφορίες τελικά εξαφανίζεται μέσα στο Διάστημα, δηλαδή ο χώρος κλείνει γύρω απ’ αυτή κι έτσι καθίσταται αδύνατη οποιαδήποτε επικοινωνία με άλλες διάνοιες της ίδιας τάξης…» «Το Μαύρο Σύννεφο», Fred Hoyle, εκδόσεις Λέξημα http://physicsgg.me/2011/07/29/%ce%b7-%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b5%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%be%cf%89%ce%b3%ce%ae%ce%b9%ce%bd%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%bf-%c2%ab%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%bf-%cf%83/

Το Λονδίνο τιμά την πρώτη γυναίκα που «περπάτησε» στο διάστημα. Στις 25 Ιουλίου έκλεισαν 40 χρόνια από τότε που η πρώτη γυναίκα «περπάτησε» στο διάστημα. Ήταν η κοσμοναύτης Σβετλάνα Σαβίτσκαγια. Το Μουσείο Επιστημών του Λονδίνου παρουσίασε την ιστορία της με έναν πρωτότυπο τρόπο, ενώ τους επόμενους μήνες ετοιμάζεται να ανοίξει μια έκθεση-ορόσημο των ρωσικών διαστημικών ταξιδιών. Κατά τη διάρκεια της εντυπωσιακής τελετής έναρξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Σότσι 2014, πέντε κοσμοναύτες ύψωναν τη ρωσική σημαία, την ώρα που η χορωδία της Μονής Σρέτενσκι τραγουδούσε τον εθνικό ύμνο. Μεταξύ των κοσμοναυτών ήταν και η Σβετλάνα Σαβίτσκαγια, η πρώτη γυναίκα που «περπάτησε» στο διάστημα. Φέτος, κλείνουν 40 χρόνια από τότε που η Σβετλάνα για τρεισήμισι ολόκληρες ώρες βγήκε στο ανοικτό διάστημα κόβοντας και συγκολλώντας μέταλλα έξω από τον Διαστημικό Σταθμό Σαλιούτ 7. Στο πλαίσιο της έκθεσης του Μουσείου Επιστημών του Λονδίνου οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να ακούσουν την εκπληκτική ιστορία της Σαβίτσκαγια από την ηθοποιό, Λούσι Τράντσελ. Στην άκρη του τρίτου ορόφου της έκθεσης που είναι αφιερωμένη στις εφευρέσεις του 18ου αιώνα, η Τράντσελ φορώντας διαστημική στολή, μόλις που προλαβαίνει να φάει, προτού καταφτάσει η επόμενη ομάδα των επτάχρονων για να ακούσουν τις διαστημικές της περιπέτειες. Το ταξίδι της Σβετλάνα Σαβίτσκαγια εξακολουθεί να εμπνέει. Η Σβετλάνα γεννήθηκε στη Μόσχα το 1948, ο πατέρας της ήταν ιπτάμενος σοβιετικός αξιωματικός και το όνειρο ζωής της ήταν να τον ακολουθήσει σε μια πτήση. Άρχισε να εκπαιδεύεται κρυφά ως αλεξιπτωτίστρια και στη συνέχεια έγινε ειδική στα ακροβατικά. Ο Βρετανικός Τύπος την είχε βαπτίσει "Μις Αίσθηση". Η Σουζάνα Ράινερ, αναπληρώτρια καλλιτεχνική διευθύντρια του μουσείου, αλλά και η ομάδα που επιμελήθηκε το έργο της ζωής της Σαβίτσκαγια εξέφρασαν στην RBTH την εκτίμηση ότι «η περίπτωση της Σβετλάνα δίνει τη δυνατότητα στα κορίτσια να αισθανθούν πως μπορούν να κατακτήσουν τον «ανδρικό κόσμο» του διαστημικού ταξιδιού». Πρόσφατα, μάλιστα, δημοσιεύτηκε μία επιστολή της NASA, γραμμένη το 1962, προς μία γυναίκα που επιθυμούσε να γίνει αστροναύτης. Η απάντηση ήταν απορριπτική: «Δεν έχουμε κάποιο πρόγραμμα που να περιλαμβάνει γυναίκες αστροναύτες, ούτε μπορούμε να εξετάσουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο». Την επόμενη χρονιά, η Βαλεντίνα Τερεσκόβα θα γινόταν η πρώτη γυναίκα που ταξίδεψε στο διάστημα. Η Τράντσελ πάντως δηλώνει πρόθυμη να προωθήσει θετικά πρότυπα μέσα από το ρόλο της. «Κρίμα που δεν υπάρχουν παντού γυναίκες-παραπονιέται- καθώς είμαι και επιστήμονας έχω παθιαστεί με αυτή την υπόθεση». Στα παιδιά που την παρακολουθούν μαγεμένα, τους λέει με περηφάνια: «Η Τερεσκόβα έμεινε στο διάστημα περισσότερο από όλους τους (άνδρες) αστροναύτες του Προγράμματος Μέρκιουρι». «Κάποιες ομάδες επισκεπτών γνωρίζουν πολύ λίγα πράγματα για τα επιτεύγματα του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος», εκμυστηρεύεται η Σουζάνα Ράινερ, ενώ τα παιδιά του δημοτικού σχολείου από το Βόρειο Λονδίνου που επισκέπτονται το μουσείο εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο πρώτος άνθρωπος που πήγε στο διάστημα ήταν ο Νίλ Άρμοστρονγκ. Την ίδια ώρα, η Τράντσελ- υποδυόμενη τη Σαβίτσκαγια- σηκώνει τα χέρια ψηλά και με μια κίνηση-παρωδία τρόμου- καλεί τα παιδιά να επαναλάβουν το όνομα του Γιούρι Γκαγκάριν, ώσπου να το μάθουν. Κοντά στο Αστεροσκοπείο Greenwich τοποθετήθηκε πρόσφατα το άγαλμα του Γκαγκάριν, δίνοντάς στον κοσμοναύτη την προσοχή που του αρμόζει για ένα μουσείο με θέμα το διάστημα. Η έκθεση για τον Γκαγκάριν στο Μουσείο Επιστημών χρονολογείται μόλις από το 2011, με αφορμή τα 50 χρόνια από τη διαστημική πτήση του ρώσου κοσμοναύτη, ενώ το μεταλλικό φύλλο που κάλυπτε την αμερικανική σεληνάκατο είναι εκεί επί δεκαετίες. Ο Άντονι Ρίτσαρντς, επικεφαλής των προγραμμάτων Μάθησης στο Μουσείο Επιστήμης, δήλωσε στην RBTH ότι «οι παρουσιάσεις για τους ρώσους κοσμοναύτες ξεκίνησαν πριν από δύο χρόνια, ώστε να εξισορροπήσει εν μέρει η ιστορία ... Διαθέταμε όλα τα αμερικανικά αντικείμενα, κι όλο αυτό έδειχνε σαν να υπήρχαν μόνο οι Αμερικανοί στο διάστημα». Το Μουσείο είχε επισκεφθεί και η Τερεσκόβα, ενώ ο Ρίτσαρντς την περιγράφει ως «φοβερή γυναίκα». Πάντως, η Τράντσελ που υποδύεται την Σαβίτσκαγια, με τη βοήθεια ρωσόφωνων φίλων έχει τελειοποιήσει την προφορά της, αποκτώντας μια «υπέροχη μουσικότητα». Είναι τόσο πειστική, που οι περισσότεροι μαθητές και πολλοί καθηγητές πιστεύουν ότι είναι η ίδια η Σαβίτσκαγια, ενώ πολλοί Ρώσοι αρχίζουν να της μιλούν στα ρωσικά. «Πολλοί ενήλικες έρχονταν να μου πουν πως θεωρούσαν τιμή τους που με συνάντησαν… Κάποιος άνδρας μάλιστα, με ευχαρίστησε για τον μεγάλο ζήλο και τη συμβολή μου στην επιστήμη» εξομολογείται η Τράντσελ, η οποία όταν ήταν έφηβη είχε επισκεφθεί τη Σοβιετική Ένωση στο πλαίσιο της καμπάνιας για τη «Ειρήνη των Νέων». Θυμάται πάντα με νοσταλγία τις φιλικές κατασκηνώσεις των πιονέρων, και τα «περίφημα πάρτι με τα καρπούζια στην παραλία του Σότσι». Κατά την Σουζάνα Ράινερ όταν οι «πραγματικοί» άνθρωποι υποδύονται προσωπικότητες επιστημόνων «τους προσδίδουν μια ανθρώπινη διάσταση, δίνοντας την αίσθηση στους απλούς ανθρώπου ότι και αυτοί μπορούν και πως η επιστήμη τους αφορά, καθιστώντας τις έννοιες πιο ουσιαστικές». Τα παιδιά, κατά τη διάρκεια του μονολόγου της «Σαβίτσκαγια» δοκιμάζουν την ύπαρξη της βαρύτητας, μαθαίνουν για την ατμόσφαιρα και συμμετέχουν στο διαστημικό περίπατο σε εξομοιωτή. Τον Νοέμβριο του τρέχοντος έτους, το Μουσείο Επιστημών θα παρουσιάσει μια έκθεση-ορόσημο γύρω από τα ρωσικά διαστημικά ταξίδια με «πραγματικές διαστημικές κάψουλες, πρωτοποριακούς κινητήρες πυραύλων, διαστημικές στολές και ... αναμνηστικά των μεγαλύτερων ονομάτων που συμμετείχαν σε επανδρωμένες διαστημικές πτήσεις». Η επιστήμονας και υπάλληλος του Μουσείου Επιστημών, Τζούλια Μουράι, δηλώνει ότι η έκθεση έχει ξεκινήσει επισήμως από το 2011, αλλά η ιδέα για τη διοργάνωσή της «ζυμώνεται εδώ και 20 χρόνια». «Μέχρι στιγμής η ανταπόκριση στα σχέδιά μας ήταν πολύ ενθουσιώδης και προβλέπουμε ότι θα υπάρξει τεράστιο ενδιαφέρον από το κοινό» υποστηρίζει η κ. Μουράι. Σημειώνεται ότι, το μουσείο συνεργάστηκε με πολλούς οργανισμούς και ιδιώτες, ανάμεσα στους οποίους συμπεριλαμβάνεται το Δημόσιο Μουσείο Κοσμοναυτών της Μόσχας και η Ομοσπονδιακή Διαστημική Υπηρεσία της Ρωσίας, Roscosmos. Άλλωστε, η συνεργασία είναι και το κεντρικό θέμα της ομιλίας της «Σαβίτσκαγια»: «Δεν νομίζω ότι ο αγώνας για την κατάκτηση του φεγγαριού ήταν ένας ωραίος αγώνας από την άποψη της συνεργασίας-αναφέρει στο θεατρικό της μονόλογο η ηθοποιός που την υποδύεται- η γη από το διάστημα φαντάζει πολύ όμορφη... στους χάρτες και στις υδρόγειους σφαίρες, υπάρχουν σύνορα μεταξύ των χωρών, αλλά όταν βλέπεις τον κόσμο από το διάστημα, όλα αυτά δεν υπάρχουν». http://gr.rbth.com/arts/2014/07/28/to_londino_tima_tin_proti_gynaika_poy_perpatise_sto_diastima_31811.html

ATV-5: φορτωμένο και ασφαλισμένο. Το πέμπτο Αυτοματοποιημένο όχημα Μεταφοράς (Automated Transfer Vehicle) της ESA έχει προγραμματιστεί για εκτόξευση στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό στις 23:44 GMT στις 29 Ιουλίου (02:44 ώρα Ελλάδας στις 30 του Ιούλη) σε ένα πύραυλο Ariane 5 από το διαστημικό κέντρο της Ευρώπης στο Κουρού της Γαλλικής Γουϊάνας. Το ATV-5 θα παραδώσει πάνω από έξι τόνους φορτίου στον Σταθμό, και πάλι θα σπάσει το ρεκόρ για το βαρύτερο διαστημικό σκάφος που εκτοξεύθηκε σε έναν πύραυλο Ariane. Τα πάντα έχουν φορτωθεί και το σκάφος είναι τώρα σφραγισμένο ωσότου να φτάσει στο τροχιακό φυλάκιο. Ο αστροναύτης της ESA Alexander Gerst θα είναι ο πρώτος που θα ανοίξει την πόρτα του ATV Georges Lemaître στο διάστημα, όταν αυτός αναλάβει την ευθύνη για το φορτίο ως «υπεύθυνος εκφορτώσεως». Ο Alexander θα διαχειριστεί την εκφόρτωση των 6,6 τόνων πειραμάτων, ανταλλακτικών, ρούχων, τροφίμων, καυσίμων, αέρα, οξυγόνου και νερού για τους έξι αστροναύτες που ζουν στο εργαστήριο στην έλλειψη βαρύτητας. Το «αστέρι» του φορτίου είναι ο Electromagnetic Levitator της ESA ο οποίος θα μελετήσει τα αιωρούμενα μέταλλα σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας, καθώς θα τα θερμαίνει στους 1600 ° C και στη συνέχεια θα τους επιτρέπει να κρυώσουν. Η 400 κιλών μονάδα φορτώνεται προσεκτικά στο ATV-5 στο Κουρού πριν την πρόσδεση του σκάφους στη μονάδα πρόωσης. Έπειτα ενώθηκαν τα δύο κύρια τμήματα του ATV, αφήνοντας πρόσβαση στο φορτίο μόνο μέσω της μπροστινής καταπακτής που χρησιμοποιείται από τους αστροναύτες. Ένας ειδικός ανελκυστήρας επιτρέπεται τεχνικούς να εισέλθουν στην λαβή από πάνω μέσω αυτής της καταπακτής, εβδομάδες πριν από την τελική στιγμή κλεισίματος. Πενήντα επτά σακούλες φορτώθηκαν με αυτόν τον τρόπο, συμπεριλαμβανομένων ανταλλακτικών της τελευταίας στιγμής, όπως μια αντλία για να βοηθήσει την ανακύκλωση του νερού στο Σταθμό. Δεδομένου ότι ο Σταθμός δεν διαθέτει πλυντήριο ρούχων, τα φορτηγά σκάφη συχνά φέρουν φρέσκες ​​αλλαξιές ρούχων για τα πληρώματα. Αυτή τη φορά, το ATV-5 μεταφέρει επίσης τα υψηλής τεχνολογίας t-shirts Spacetex της ESA που υπόσχονται να μείνουν φρέσκα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ακόμη, μέσα στο σκάφος βρίσκεται το Haptics-1 ένα joystick ευαίσθητο στην αφή, το οποίο θα διερευνήσει το πώς οι άνθρωποι αισθάνονται την απτική ανάδραση στο διάστημα, προετοιμάζοντας για εξ αποστάσεως ρομποτικές επιχειρήσεις από τροχιά. Το Georges Lemaître μεταφέρει πολλά πειράματα από τους συνεργάτες του Σταθμού στην Ιαπωνία και τις ΗΠΑ, από μύς του ψαριού - ζέβρα (Zebrafish) έως αναλυτές σώματος-κίνησης. Aκόμη μεταφέρει και αποθέματα κοινότυπου εξοπλισμού, κάθε εργαστηρίου που σέβεται τον εαυτό του, όπως γάντια, μαντηλάκια, σωλήνες αίματος και σετ δειγμάτων. Το ATV-5 θα παραδώσει επίσης περισσότερο πόσιμο νερό από κάθε άλλη φορά, ενώ και θα μεταφέρει και προμήθειες για την αναπλήρωση της αποθήκης τροφίμων των αστροναυτών. Ο Alexander και οι συνεπιβάτες του θα περάσουν πολλές ώρες για την εκφόρτωση του φορτίου, αλλά δεν υπάρχει καμία βιασύνη – αφού το Georges Lemaître θα μείνει συνδεδεμένο με το σταθμό για περίπου έξι μήνες. http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/ATV-5_phortomheno_kai_asphalismheno Μπονζάι και λουλούδια εκτοξεύονται στο Διάστημα ως τέχνη. «Ήθελα να δω την κίνηση και την ομορφιά φυτών και λουλουδιών που αιωρούνται στο Διάστημα» λέει ο Αζούμα Μακότο, ο 38χρονος ιάπωνας καλλιτέχνης που εκτόξευσε ένα δέντρο μπονζάι και μια πολύχρωμη ανθοδέσμη ψηλά στη στρατόσφαιρα. Πράγματι, οι εικόνες που παρουσίασε είναι μοναδικές. Ο Μακότο, κάτοικος του Τόκιο, συνεργάστηκε στο εγχείρημα με την JP Aerospace, μια αμερικανική οργάνωση εθελοντών που χρησιμοποιεί αερόστατα για να στείλει διάφορα αντικείμενα στο όριο του Διαστήματος. Την περασμένη Τρίτη, ο καλλιτέχνης και οι υποστηρικτές του απογείωσαν δύο αερόστατα ήλιου από την έρημο του Μπλακ Ροκ στη Νεβάδα. Το πρώτο μετέφερε έναν μεταλλικό κύβο πάνω στον οποίο είχε στερεωθεί το μπονζάι, ένα ιαπωνικό λευκό πεύκο ηλικίας 50 ετών· το δεύτερο μετέφερε μια πλούσια ανθοδέσμη από ορχιδέες, λίλιουμ, ορτανσίες και άλλα άνθη από όλο τον κόσμο. Η άνοδος των φυτών καταγραφόταν από φωτογραφικές μηχανές που δώρισε η Fuji Film και από βιντεοκάμερες Go Pro. Το αερόστατο με το μπονζάι ανέβηκε μέχρι τα 28 χιλιόμετρα πριν σπάσει λόγω της απουσίας εξωτερικής πίεσης, ενώ το δεύτερο περιορίστηκε στα 26,5 χιλιόμετρα -και τα δύο στο στρώμα της στρατόσφαιρας, πολύ κάτω από το επίσημο όριο του Διαστήματος στα 100 χιλιόμετρα. Το ύψος ήταν πάντως αρκετό για να γίνει ορατή η καμπυλότητα της Γης και να αλλάξει χρώμα ο ουρανός σε ένα βαθύ μπλε, σχεδόν μαύρο. Δύο αλεξίπτωτα άνοιξαν αυτόματα για να επιβραδύνουν την πτώση, και οι γόνδολες των αερόστατων βρέθηκαν μερικά χιλιόμετρα από το σημείο εκτόξευσης. Το μπονζάι και η ανθοδέσμη, όμως, είχαν εξαφανιστεί. «Πάντα ήθελα να ταξιδέψω στο Διάστημα» είπε ο καλλιτέχνης. «Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231336417 Δορυφόρος με σαμιαμίδια χάθηκε στο Διάστημα. Στο τελευταίο περιστατικό το Κέντρο Ελέγχου στη Μόσχα έχασε την η επαφή με έναν ερευνητικό δορυφόρο που μεταφέρει σαύρες. Τα πέντε άτυχα ερπετά, τα οποία ανήκουν στην οικογένεια των γκεκκονιδών, όπου κατατάσσονται και τα σαμιαμίδια, κινδυνεύουν τώρα να πεθάνουν από ασιτία σε διάστημα δυόμισι μηνών, ή και νωρίτερα αν τα συστήματα υποστήριξης ζωής έχουν παρουσιάσει δυσλειτουργία. Αν το Κέντρο Ελέγχου δεν καταφέρει να ανακτήσει την επικοινωνία, ο δορυφόρος Photon-M θα πέσει στη Γη σε μερικούς μήνες, δήλωσε πηγή της διαστημικής βιομηχανίας στο ρωσικό πρακτορείο Interfax. Ο δορυφόρος Photon-M, μοντέλο που χρησιμοποιείται σε επιστημονικές αποστολές από το 1985, είχε εκτοξευτεί με πύραυλο Soyuz στις 19 Ιουλίου από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, το οποίο μισθώνει η Ρωσία στο Καζακστάν. Η εκτόξευση είχε αναβληθεί για τρεις εβδομάδες λόγω καθυστέρησης στις δοκιμές των ηλεκτρικών συστημάτων του δορυφόρου. Η ρωσική διαστημική βιομηχανία βασίζεται σήμερα στους πυραύλους Soyuz που εκτοξεύονται από το Μπαϊκονούρ και το ευρωπαϊκό διαστημικό κέντρο στο Κουρού της Γαλλικής Γουιάνας, καθώς και στους πυραύλους Proton, οι οποίοι ντρόπιασαν τη Μόσχα σε μια σειρά θεαματικών αποτυχιών. H τελευταία απώλεια πυραύλου Proton ήταν το Μάιο, λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της ρωσικής κυβέρνησης ότι θα επενδύσει 52 δισ. δολάρια στη διαστημική βιομηχανία έως το 2020. Δορυφόρος Photon-M είχε εκτοξευτεί τελευταία φορά το 2007 μεταφέροντας σαύρες, αμφίβια, πεταλούδες και άλλα ζώα. Μια προηγούμενη εκτόξευση το 2001 είχε εξελιχθεί σε τραγωδία όταν ο πύραυλος που μετέφερε το δορυφόρο συνετρίβη και σκότωσε έναν στρατιώτη. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231336946

Μια νέα μέθοδος αναζήτησης εξωγήινων πολιτισμών. Καθώς η ανακάλυψη νέων εξωπλανητών έγινε ρουτίνα για τους αστρονόμους, το ζητούμενο πλέον είναι αν αυτοί φιλοξενούν κάποια μορφή ζωής, και γιατί όχι έναν προηγμένο πολιτισμό. Μελετώντας τις ατμόσφαιρες των εξωπλανητών, οι αστρονόμοι μπορούν να διαπιστώσουν την ύπαρξη αερίων όπως οξυγόνο και μεθάνιο που συνυπάρχουν μόνο όταν αναπληρώνονται από ζωντανούς οργανισμούς. Αλλά αυτά τα αέρια προέρχονται από απλές μορφές ζωής, όπως τα μικρόβια. Όμως τι γίνεται με τους προηγμένους πολιτισμούς; Αφήνουν ανιχνεύσιμα σημάδια; Ένας προηγμένος εξωγήινος πολιτισμός μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει βιομηχανική ρύπανση στην ατμόσφαιρα του πλανήτη του – κάτι που διαπιστώνουμε εύκολα ρίχνοντας μια ματιά στα δικά μας χάλια. Έτσι, σύμφωνα με την εργασία ερευνητών του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian [Detecting industrial pollution in the atmospheres of earth-like exoplanets], http://arxiv.org/abs/1406.3025 είναι δυνατός ο εντοπισμός των αποτυπωμάτων ορισμένων ρύπων κάτω από ιδανικές συνθήκες. Και αυτό δημιουργεί μια νέα προσέγγιση στην αναζήτηση εξωγήινης νοημοσύνης. Οι συγγραφείς της εργασίας θεωρούν την βιομηχανική ρύπανση ως ένδειξη προηγμένου πολιτισμού, αν και ένας πιο προηγμένος πολιτισμός από τον δικό μας δεν θα άφηνε την ατμόσφαιρα του πλανήτη του να μολυνθεί … Σύμφωνα με την μελέτη το νέο διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb Space Telescope θα είναι σε θέση να ανιχνεύσει δυο είδη χλωροφθορανθράκων (CF4 και CCl3 F) – πρόκειται για χημικές ενώσεις που καταστρέφουν το όζον της ατμόσφαιρας. Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb θα μπορέσει να ανιχνεύσει ένα σήμα των χλωροφθορανθράκων, αρκεί η περιεκτικότητά τους στην ατμόσφαιρα ενός εξωπλανήτη να είναι δέκα φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης. Ένας ιδιαίτερα προηγμένος πολιτισμός θα μπορούσε ίσως να προκαλέσει σκόπιμα την μόλυνση της ατμόσφαιρας του πλανήτη του, ώστε να αυξηθεί η θερμοκρασία του πλανήτη, γιατί αλλιώς θα ήταν πολύ κρύος για τη διατήρηση της ζωής. Υπάρχει όμως ένας περιορισμός. Το τηλεσκόπιο James Webb μπορεί να ανιχνεύσει αυτές τις χημικές ενώσεις στην ατμόσφαιρα ενός κατοικίσιμου εξωπλανήτη, μόνο αν αυτός περιστρέφεται γύρω από έναν λευκό νάνο. Στην περίπτωση αυτή η ένταση των αποτυπωμάτων των χλωροφθορανθράκων μεγιστοποιείται. Η ανίχνευση αυτών των χημικών ενώσεων στην ατμόσφαιρα ενός εξωπλανήτη που περιστρέφεται γύρω από ένα άστρο όπως ο Ήλιος μας απαιτεί ένα τηλεσκόπιο ισχυρότερο από το James Webb. Όμως ακόμα κι αν ανιχνευθούν τέτοια σημάδια βιομηχανικής ρύπανσης εξωγήινου πολιτισμού σε κάποιον εξωπλανήτη, αυτό δεν σημαίνει ότι ο πολιτισμός αυτός κατάφερε να επιβιώσει ή ότι θα προλάβουμε να έρθουμε σε επαφή … http://physicsgg.me/2014/07/24/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%ce%bc%ce%ad%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b6%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%be%cf%89%ce%b3%ce%ae%ce%b9%ce%bd%cf%89%ce%bd/

Το γαλαξιακό σμήνος MACSJ0416.1-2403 Μία ομάδα αστρονόμων με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Χαμπλ χαρτογράφησε την κατανομή της μάζας ενός μακρινού γαλαξιακού σμήνους με τη μεγαλύτερη ακρίβεια που έχει επιτευχθεί ποτέ μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το σμήνος MACS J0416.1-2403 το οποίο έχει μάζα 160 τρισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου και καταλαμβάνει μία περιοχή με διάμετρο 650.000 ετών φωτός. Το Χαμπλ μελέτησε το συγκεκριμένο αντικείμενο στο πλαίσια του προγράμματος Frontier Fields του οποίου ο βασικός στόχος είναι οι μελέτη έξι γαλαξιακών σμηνών που βρίσκονται στις παρυφές του ορατού Σύμπαντος, οι οποίοι εξέπεμψαν το φως που λαμβάνουμε την εποχή της δημιουργίας των πρώτων γαλαξιών. Για τη λεπτομερή μέτρηση της μάζας τόσο μακρινών αντικειμένων οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν τις δυνατότητες των ισχυρότερων υφιστάμενων τηλεσκοπίων σε συνδυασμό με μια βοήθεια από τη φύση που ονομάζεται φαινόμενο του βαρυτικού φακού. Το φαινόμενο αυτό περιγράφει πώς μία μεγάλη μάζα μπορεί να παραμορφώσει τις ακτίνες φωτός που περνούν γύρω της, συγκεντρώνοντάς τες προς μία κατεύθυνση όπως και ένας μεγεθυντικός φακός μπορεί να συγκεντρώσει τις ακτίνες του Ήλιου. Με τον τρόπο αυτό, μεγάλοι γαλαξίες ή και γαλαξιακά σμήνη κατά μήκος μίας διαδρομής μπορούν να λειτουργήσουν ως φυσικοί ενισχυτές του αμυδρού σήματος που εκπέμπουν ορισμένα από τα πιο μακρινά αντικείμενα στο Σύμπαν. Μέσω των βαρυτικών φακών οι επιστήμονες κατόρθωσαν να παρατηρήσουν 51 νέους γαλαξίες εντός του σμήνους MACS J0416.1-2403 ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό των γαλαξιών στους 68. Ο αριθμός αυτός επέτρεψε στους ερευνητές να υπολογίσουν την κατανομή της ορατής και της σκοτεινής ύλης στο σμήνος και να παράξουν ένα λεπτομερή χάρτη της μάζας του με τη διπλάσια ακρίβεια από αυτή που είχαν επιτύχει άλλα υπάρχοντα μοντέλα. Η ομάδα θα συνεχίσει να μελετάει το σμήνος κάνοντας χρήση των οργάνων του Χαμπλ προσπαθώντας να εντοπίσει μικρότερες δομές στα περίχωρά του. Σύντομα θα προχωρήσουν και παρατηρήσεις σε άλλα μήκη κύματος, όπως τη διερεύνηση των εκπομπών ακτινών Χ από τα θερμά αέρια της περιοχής, οι οποίες θα τους βοηθήσουν στην περαιτέρω βελτίωση των μοντέλων τους και στην κατανόηση της ιστορίας και της εξέλιξης του συγκεκριμένου γαλαξιακού σμήνους. Τα αποτελέσματα θα δημοσιευθούν στο επιστημονικό περιοδικό Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. http://mnras.oxfordjournals.org/content/443/2/1549.short?rss=1 http://physicsgg.me/2014/07/25/%cf%84%ce%bf-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%b9%ce%b1%ce%ba%cf%8c-%cf%83%ce%bc%ce%ae%ce%bd%ce%bf%cf%82-macsj0416-1-2403/

Επιτυχή εκτόξευση του "Soyuz-U" για τη μεταφορά του "Progress M-24M. Σήμερα 24 Ιουλίου στις 01:44 MSK από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ εκτοξεύτηκε το "Soyuz-U" για τη μεταφορά του οχήματος (THC) "Progress M-24M" . Στις 01:53 MSK το "Progress M-24M" καθαρά διαχωρίζεται από το τρίτο στάδιο των πυραύλων σε τροχιά γύρω από τεχνητό δορυφόρο. Σύνδεση του "Progress M-24M» στον ISS έχει προγραμματιστεί για τις 7:30 MSK 24 Ιουλίου 2014. Το "Progress M-24M» θα παραδώσει στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό περίπου 2,3 τόνους φορτίου, συμπεριλαμβανομένων των καυσίμων, το οξυγόνο, τα τρόφιμα, τον εξοπλισμό για επιστημονικά πειράματα και δεμάτων για το πλήρωμα. http://www.federalspace.ru/20794/ Πρόσδεση TGC "Progress M-24M» στον ISS. Στις 24 του Ιουλίου του 2014 στις 07.31 ώρα Μόσχας το πλοίο μεταφοράς φορτίου "Progress M-24M» συνδεθηκε με τη μονάδα σύνδεσης "Pirs" στο Ρωσικό τμήμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Οι αυτόματες λειτουργίες σύνδεσης διεξήχθησαν υπό την εποπτεία των ρωσικών μέλων του πληρώματος του ΔΔΣ και του Κέντρου Ελέγχου FSUE TsNIIMash. http://www.federalspace.ru/20795/ Η διαστημική αποστολή που ονομάστηκε Principia. Ο Βρετανός αστροναύτης Tim Peake, ο οποίος θα ταξιδέψει την επόμενη χρονιά στο διάστημα, θέλησε να τιμήσει έναν σπουδαίο συμπατριώτη του: τον Ισαάκ Νεύτωνα. Η διαστημική αποστολή που θα τον οδηγήσει στο διάστημα για να παραμείνει έξι μήνες ονομάστηκε, με δική του πρωτοβουλία, Principia. Σαφής αναφορά στο σπουδαίο έργο του Νεύτωνα, Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας). Να υπενθυμίσουμε ότι ο Σερ Ισαάκ Νεύτων (1643 -1727) υπήρξε Άγγλος Φυσικός, Μαθηματικός, Αστρονόμος, Φιλόσοφος, Αλχημιστής και Θεολόγος. Θεωρείται πατέρας της Κλασσικής Φυσικής, ενώ τεράστια ήταν η συμβολή του στη θεμελίωση των σύγχρονων μαθηματικών και συγκεκριμένα του διαφορικού και απειροστικού λογισμού. Τη θέση του στην Ιστορία της επιστήμης την κέρδισε διατυπώνοντας, εκτός των άλλων, τους νόμους της κίνησης και της βαρύτητας, που σύμφωνα με τον θρύλο την αναζήτησε ύστερα από την πτώση ενός μήλου από μια μηλιά. Περισσότερα από 4000 άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Tim Peake, ο οποίος αναζητούσε όνομα για τη διαστημική αποστολή. Το όνομα Principia ήταν πολύ δημοφιλές ανάμεσα στις προτάσεις. Συνολικά προτάθηκε είκοσι φορές. «Είμαι ενθουσιασμένος με την επιλογή αυτού του ονόματος, η οποία τιμά έναν από τους σπουδαιότερους επιστήμονες της Βρετανίας», δηλώνει ο Tim Peake. Και προσθέτει: «Ελπίζω ότι αυτή η επιλογή θα ενθαρρύνει τους ανθρώπους να δουν τον κόσμο διαφορετικά, σαν να τον βλέπουν πρώτη φορά, όπως, ακριβώς, τον είχε δει και ο Ισαάκ Νεύτων». Το ταξίδι του Tim Peake, με προορισμό τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, θα ξεκινήσει το Νοέμβριο του 2015 από το Κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν. Εκεί μαζί με έξι ακόμα συναδέλφους του θα κάνουν επιστημονικά πειράματα που δεν μπορούν να γίνουν σε κανένα σημείο της γης. Βίντεο. http://www.youtube.com/watch?v=2-DfhiZo828 http://physicsgg.me/2014/07/22/%ce%bf-%ce%bd%ce%b5%cf%8d%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1/

Αστρονόμοι έκαναν την πιο ακριβή μέτρηση που έχει γίνει μέχρι σήμερα για τα μέτρα ενός εξωπλανήτη. Αστρονόμοι στις ΗΠΑ έκαναν την πιο ακριβή μέτρηση που έχει γίνει μέχρι σήμερα, της ακτίνας ενός πλανήτη εκτός του ηλιακού μας συστήματος. Έτσι, με τη βοήθεια των διαστημικών τηλεσκοπίων «Spitzer» και «Kelper» της NASA, το μέγεθος του εξωπλανήτη Kepler-93b μετρήθηκε πλέον με αβεβαιότητα μόλις 119 χιλιομέτρων. Η μέτρηση αποκάλυψε ότι η διάμετρος του Kepler-93b είναι περίπου 18.800 χιλιόμετρα, έναντι 12.750 χλμ. της Γης και επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για μια "υπερ-Γη", μιάμιση περίπου φορές μεγαλύτερη από τον πλανήτη μας. Αυτή η κατηγορία εξωπλανητών είναι πολύ κοινή στον γαλαξία μας, σύμφωνα με τις έως τώρα ανακαλύψεις. Οι προηγούμενες μετρήσεις εκτιμούσαν την μάζα του συγκεκριμένου εξωπλανήτη ότι είναι περίπου 3,8 φορές μεγαλύτερη της Γης. Η πυκνότητά του, με βάση τους υπολογισμούς για την μάζα και την ακτίνα του, εκτιμάται ότι είναι παρόμοια με του δικού μας πλανήτη, πράγμα που παραπέμπει σε βραχώδη και μεταλλική σύνθεσή του. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη Σάρα Μπάλαρντ του Πανεπιστημίου Ουάσινγκτον του Σιάτλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal», δήλωσαν ότι «η μέτρηση είναι τόσο ακριβής που ουσιαστικά είναι σαν να μπορείς να μετρήσεις το ύψος ενός ανθρώπου που βρίσκεται στον Δία, με απόκλιση μόλις δύο εκατοστών». Ο Kepler-93b βρίσκεται σε τροχιά γύρω από ένα άστρο σε απόσταση περίπου 300 ετών φωτός από τον πλανήτη μας και το οποίο έχει σχεδόν την μάζα και την ακτίνα του Ήλιου μας. Επειδή ο εν λόγω εξωπλανήτης περιφέρεται πολύ κοντά στο άστρο (μόλις στο ένα έκτο της απόστασης Ερμή - Ήλιου) η θερμοκρασία της επιφάνειάς του φθάνει τους 760 βαθμούς Κελσίου, συνεπώς είναι υπερβολικά καυτός για τη φιλοξενία ζωής - τουλάχιστον όπως την ξέρουμε. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=618042

Η περιοχή της Σελήνης που περπάτησε για πρώτη φορά ο άνθρωπος. 20 Ιουλίου 1969: Ο Neil Armstrong και στη συνέχεια ο Edwin “Buzz” Aldrin περνάνε στην ιστορία ως οι πρώτοι άνθρωποι που περπάτησαν στην Σελήνη. 45 (!) χρόνια μετά, τα ίχνη που άφησαν παραμένουν ακόμα αναλλοίωτα στην επιφάνειά της.. Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε μια τρισδιάστατη αναπαράσταση της περιοχής προσελήνωσης της αποστολής Απόλλων 11, βασισμένη στις φωτογραφίες του διαστημικού σκάφους Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO): http://physicsgg.me/2014/07/20/%ce%b7-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%87%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%83%ce%b5%ce%bb%ce%ae%ce%bd%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%b5%cf%81%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b5-%ce%b3%ce%b9/

Venus Express. Έχοντας φτάσει στο τέλος της αποστολής της, η ευρωπαϊκή διαστημική αποστολή Venus Express επιχείρησε πρόσφατα μία «βουτιά θανάτου» στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης, προσπαθώντας να συλλέξει όσες το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη σύστασή της. Αν και οι μηχανικοί της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος (ESA) δεν ήταν σίγουροι πως το σκάφος θα «επιζούσε» έπειτα από τους ελιγμούς, το αφιλόξενο περιβάλλον που θα συναντούσε και την έλλειψη καυσίμων, το Venus Express διέψευσε για ακόμη μία φορά όλες τις εις βάρος του προσδοκίες καθώς αναδύθηκε άθικτο. Το Venus Express ολοκλήρωσε επίσημα την επιστημονική του αποστολή στις 15 Μαϊου, κλείνοντας οκτώ χρόνια σε τροχιά γύρω από το γειτονικό μας πλανήτη, όντας η μακροβιότερη αποστολή που έχει παρατηρήσει ποτέ την Αφροδίτη. Με αρχικά υπολογισμένη διάρκεια αποστολής τις 500 ημέρες, το σκάφος υπερέβη όλους τους επιστημονικούς του στόχους και λίγο πριν το οριστικό τέλος των καυσίμων του, οι επιστήμονες της αποστολής στόχευσαν σε μία ακόμη πρωτοπόρα κίνηση, κατεβάζοντας το σκάφος στο υψόμετρο των 130 χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια του καυτού εδάφους της Αφροδίτης, το πιο χαμηλό σημείο που έχει φθάσει διαστημικό σκάφος μετά τα ρωσικά Βέγκα, τη δεκαετία του 1980. Κατά την κάθοδο, το σκάφος συνέλεξε πολύτιμες πληροφορίες για την ατμόσφαιρα της Αφροδίτης, μετρώντας μια θεαματική αύξηση της πυκνότητάς της και θερμοκρασίες στα ηλιακά του πάνελ που έφθαναν τους 100ο C. Τα δεδομένα που συνέλεξε το Venus Express αναμένεται να βοηθήσουν στο σχεδιασμό μελλοντικών αποστολών εξερεύνησης στο Ηλιακό Σύστημα. H ατμόσφαιρα της Αφροδίτης έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για τους επιστήμονες, καθώς εκεί ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το φαινόμενο του θερμοκηπίου και οι ακραίες επιδράσεις που μπορεί να έχει αυτό στο κλίμα ενός πλανήτη. http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%B5%CF%80%CE%AD%CE%B6%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-venus-express-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%B4%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%84%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82

Χρόνια πολλά Chandra! Στις 23 Ιουλίου του 1999 το διαστημικό τηλεσκόπιο Chandra της NASA εγκαταστάθηκε στο Διάστημα και άρχισε να καταγράφει τα πιο εντυπωσιακά φαινόμενα του Σύμπαντος όπως παραδείγματος χάριν, τους υπερκαινοφανείς αστέρες. Στο πλαίσιο του εορτασμού η NASA δημοσιεύει μια σειρά από εικόνες που έχει στείλει το Chandra στη διάρκεια αυτών των 15 ετών οι οποίες έχουν «λουστραριστεί» και υποστεί επεξεργασία για να είναι όσο το δυνατόν πιο εντυπωσιακές στο… πάρτι γενεθλίων που διοργανώνει η NASA. Μια εξ αυτών των εικόνων απεικονίζει τον υπερκαινοφανή αστέρα G292.0+1.8, τα απομεινάρια του οποίου διακρίνονται με εξαιρετική λεπτομέρεια. Το μεγαλύτερο προσόν του Chandra είναι ότι μπορεί να εντοπίζει και να καταγράφει τους υπερκαινοφανείς αστέρες (τα σουπερνόβα), τα φαινόμενα και γενικότερα το κοσμικό περιβάλλον που έχει προκύψει από την τρομερή έκρηξη. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=617749

Ο υπερ-επιταχυντής που σχεδιάζει η Κίνα θα είναι διπλάσιος από τον LHC στο CERN. Η Κίνα ανακοίνωσε ότι θα δημιουργήσει σε συνεργασία με ξένους επιστήμονες, έναν τεράστιο επιταχυντή σωματιδίων μήκους 52 χιλιομέτρων, που θα είναι σχεδόν διπλάσιος από τον μήκους 27 χλμ. υπόγειο επιταχυντή του CERN στα γαλλο-ελβετικά σύνορα, ο οποίος σήμερα είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο. Μάλιστα η Κίνα, σύμφωνα με το «Nature», http://www.nature.com/news/physicists-plan-to-build-a-bigger-lhc-1.14149 εξετάζει την πιθανότητα στο ίδιο τούνελ του πρώτου επιταχυντή ηλεκτρονίων-πρωτονίων να κατασκευάσει και έναν δεύτερο επόμενης γενιάς, που θα κάνει συγκρούσεις πρωτονίων μεταξύ τους, πράγμα που, αν όντως γίνει πραγματικότητα, θα καταστήσει τη χώρα παγκόσμια ‘πρωτεύουσα’ των επιταχυντών στο μέλλον. Μέχρι σήμερα, οι επιταχυντές ήταν ένα προνομιακό πεδίο έρευνας για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Όμως η πρόταση της Κίνας προς τη διεθνή επιστημονική κοινότητα κερδίζει πλέον έδαφος και μπορεί τελικά να φέρει τη χώρα στο προσκήνιο της σωματιδιακής φυσικής. Οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Ενεργειών Υψηλής Ενέργειας (IHEP) του Πεκίνου προτείνουν την κατασκευή ενός τεράστιου υπόγειου δακτυλιοειδούς επιταχυντή 52 χλμ. έως το 2028, όπου θα γίνονται συγκρούσεις ηλεκτρονίων με ποζιτρόνια, κάτι που θα επιτρέψει την μελέτη του σωματιδίου (μποζονίου) του Χιγκς με μεγαλύτερη ακρίβεια από ό,τι είναι σε θέση να πετύχει ο επιταχυντής του CERN σήμερα. Το αρχικά προϋπολογίζόμενο κόστος για το νέο μηχάνημα είναι 3 δισεκατομμύρια δολάρια και θα καλυφθεί πιθανότατα χωρίς την παραμικρή ξένη βοήθεια, αλλά αποκλειστικά με κινεζικά κεφάλαια. Από την άλλη, ευρωπαίοι, αμερικανοί και άλλοι ερευνητές κάνουν τα δικά τους προχωρημένα σχέδια για ένα νέο ακόμη ισχυρότερο επιταχυντή πρωτονίων από τον τωρινό στο CERN, κάτι όμως που δεν αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί πριν το 2035. Στο μεταξύ όμως, οι Κινέζοι θα ήθελαν να έχουν θέσει σε λειτουργία τον δικό τους επιταχυντή ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων και, στη συνέχεια, να θέσουν υποψηφιότητα για να δημιουργήσουν στις ίδιες εγκαταστάσεις και τον σούπερ-επιταχυντή πρωτονίων-πρωτονίων. Καθώς είναι πολύ πιθανό ότι παγκοσμίως μόνο ένα τέτοιο πανάκριβο μηχάνημα θα κατασκευαστεί, η Κίνα θέλει να έχει τον πρώτο λόγο. Έτσι, σε πρώτη φάση, όπως ανακοίνωσε ο διευθυντής του ΙΗΕΡ Γιφάνγκ Γουάνγκ σε διεθνές συνέδριο φυσικής υψηλών ενεργειών στη Βαλένθια της Ισπανίας, η Κίνα προτίθεται να δημιουργήσει έναν επιταχυντή ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων διπλάσιο από αυτόν του CERN, προτού ασχοληθεί με τον σούπερ-επιταχυντή πρωτονίων, που η διεθνής κοινότητα σχεδιάζει για το 2035. Οι επιταχυντές ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων και οι επιταχυντές πρωτονίων αλληλοσυμπληρώνονται. Οι επιταχυντές αδρονίων, όπως ο LHC του CERN, κάνουν συγκρούσεις πρωτονίων (ένα είδος αδρονίων που αποτελούνται από τρία άλλα υποατομικά σωματίδια, τα κουάρκ) σε υψηλές ενέργειες, μελετώντας τι προκύπτει από αυτές τις συγκρούσεις. Οι επιταχυντές ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων δουλεύουν σε χαμηλότερες ενέργειες και πραγματοποιούν πιο ‘καθαρές’ συγκρούσεις, που είναι πιο εύκολο να μελετηθούν στη συνέχεια. http://physicsgg.me/2014/07/23/%ce%bf-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%84%ce%b1%cf%87%cf%85%ce%bd%cf%84%ce%ae%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%87%ce%b5%ce%b4%ce%b9%ce%ac%ce%b6%ce%b5%ce%b9-%ce%b7-%ce%ba%ce%af%ce%bd/

Αποσύνδεση του διαστημικού σκάφους- φορτίου "Progress M-23M Φωτορεπορτάζ αποσύνδεσης του διαστημόπλοιου «Progress M-23M» από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (22 Ιούλ 2014, 1:44 MSK). Φωτογραφίες κοσμοναύτης Όλεγκ Artemyev http://www.federalspace.ru/20789/ «Progress M-24M» http://www.federalspace.ru/20790/

Το σύμπαν είναι 400% πιο φωτεινό!!! Υπάρχει 400% περισσότερο φως στο διαγαλαξιακό διάστημα από όσο θα μπορούσαν να παραγάγουν οι γνωστές πηγές του, υποστηρίζει νέα μελέτη. Οι ειδικοί υποθέτουν ότι η αιτία είναι μία άγνωστη μέχρι σήμερα πηγή, χωρίς να αποκλείουν τη σκοτεινή ενέργεια. Υπάρχει, γενικά, η πεποίθηση ότι το σύμπαν μας είναι ένα σκοτεινό μέρος. Αυτή πηγάζει, κυρίως, από το γεγονός ότι οι σκέψεις για το διάστημα γεννιούνται, συνήθως, κάποιο βράδυ, όταν γυρνάμε το κεφάλι προς τα αστέρια, και τα βλέπουμε "καρφιτσωμένα" σε ένα κατάμαυρο φόντο. Στην πραγματικότητα, πάντως, το διάστημα δεν είναι δα και λίγο φωτισμένο. Το φως από δισεκατομμύρια άστρα φωτίζει τους αμέτρητους γαλαξίες του, και ακόμα και το διαγαλαξιακό διάστημα, αν και τείνει - ελλείψει αστέρων - να είναι αρκετά σκοτεινότερο, έχει ένα ανάλαφρο φως. Αυτός ο φυσικός φωτισμός, στο διάστημα μεταξύ των γαλαξιών, οφείλεται στη μοριακή διέγερση του αέριου υδρογόνου από υπεριώδη φωτόνια, των οποίων οι κύριες πηγές είναι δύο: οι θερμοί νεαροί αστέρες και τα κβάζαρ (απλοϊκά, υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες, σε ενεργούς γαλαξιακούς πυρήνες). Τώρα, όμως, νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο The Astrophysical Journal Letters, υποστηρίζει ότι το φως στον διαγαλαξιακό χώρο είναι πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να οφείλεται στα φωτόνια που προέρχονται από όλες τις γνωστές σε εμάς πηγές τους. Για την ακρίβεια, 400% περισσότερο. Πρόκειται για τη δουλειά ερευνητών από το Ίδρυμα για την Επιστήμη Carnegie, οι οποίοι κατέληξαν στο παραπάνω συμπέρασμα, χρησιμοποιώντας προσομοιώσεις σε υπέρ-υπολογιστές και τα δεδομένα από τον Φασματογράφο της Κοσμικής Προέλευσης του Διαστημικού Τηλεσκοπίου Hubble. Ειδικότερα, όπως αναφέρουν στη μελέτη τους, ακόμα και υπολογίζοντας τα φωτόνια από όλα τα κβάζαρ και όλους τους θερμούς νέους αστέρες, δεν μπορούμε να φτάσουμε στο συνολικό παρατηρούμενο από τον Φασματογράφο φως, με βάση τις τελευταίες παρατηρήσεις του. Με λίγα λόγια, για το φως που βλέπουν τα όργανά μας, στο διαγαλαξιακό διάστημα, δεν αρκούν τα φωτόνια που υπολογίζουμε ότι φτάνουν εκεί. Επομένως, είτε "οι πηγές φωτονίων παράγουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζαμε" είτε υπάρχει και κάποια άλλη πηγή, άγνωστη έως σήμερα. “Είναι σαν να είμαστε σε ένα ολόφωτο δωμάτιο, αλλά κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε μόνο μερικές λάμπες των 40 watt”, δήλωσε, σχετικά, η Juna Kollmeier, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, σε δελτίο τύπου, κάνοντας έναν επιτυχημένο παραλληλισμό. Το πιο περίεργο είναι ότι η ασυμφωνία μεταξύ υπολογισμών και παρατηρούμενου φωτός, υπάρχει μόνο στο διάστημα ανάμεσα στους πιο κοντινούς γαλαξίες. Στο διαγαλαξιακό διάστημα που βρίσκεται δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά, οι παρατηρήσεις συμφωνούν με τους υπολογισμούς. Από που προέρχεται, λοιπόν, όλο αυτό το επιπλέον φως, και γιατί υπάρχει απόκλιση μεταξύ του μακρινού και του κοντινότερου σύμπαντος; Προς το παρόν, οι αστρονόμοι, πραγματικά, δεν ξέρουν. Μία υπόθεση, πάντως, είναι ότι η άγνωστη πηγή φωτονίων είναι η σκοτεινή ύλη σε αποσύνθεση. Είτε οφείλεται στη σκοτεινή ύλη είτε στις γνωστές πηγές, το σίγουρο είναι ότι υπάρχει εξτρά φως. "Το σπουδαίο με την απόκλιση της τάξης του 400% είναι ότι είναι τόσο μεγάλη που ξέρεις ότι κάτι πραγματικά είναι λάθος", είπε ο David Weinber, εκ των συγγραφέων της μελέτης. Και κατέληξε, στο ίδιο δελτίο τύπου, σε μία εντυπωσιακή και γενναία παραδοχή: "Ακόμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς [σ.σ. είναι το λάθος], αλλά, τουλάχιστον, ένα πράγμα που νομίζαμε ότι ξέραμε για το σύγχρονο σύμπαν, δεν είναι αλήθεια". Μένει να δούμε αν έχει δίκαιο. http://www.defencenet.gr/defence/item/ajl-%C2%AB%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-400-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CF%8C-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF%C2%BB

Το σόου της μαύρης τρύπας δεν ήρθε ποτέ. Οι αστρονόμοι κάθονταν σε αναμμένα κάρβουνα την περασμένη άνοιξη, περιμένοντας τη μαύρη τρύπα που βρίσκεται στην καρδιά του Γαλαξία μας να καταπιεί μια μάζα αερίου και να προκαλέσει υπερθέαμα. Τρεις νέες μελέτες δείχνουν τώρα να εξηγούν το γιατί. Το 2002 τα τηλεσκόπια εντόπισαν ένα σύννεφο αερίου, με την ονομασία G2, να πλησιάζει στον Τοξότη Α* (προφέρεται Α αστερίσκος του Τοξότη), μια περιοχή στην καρδιά του Μίλκι Ουέι στην οποία κρύβεται μια μαύρη τρύπα βαρέων βαρών, με μάζα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου (τέτοιες μαύρες τρύπες πιστεύεται εξάλλου ότι υπάρχουν στα κέντρα όλων των μεγάλων γαλαξιών). Οι αστρονόμοι προέβλεπαν τότε ότι ένα μέρος του νέφους G2 θα προσέκρουε φέτος την άνοιξη στο δίσκο υλικού που περιβάλλει τη μαύρη τρύπα. Η σύγκρουση υψηλής ενέργειας θα δημιουργούσε μια έντονη λάμψη που ίσως αποκάλυπτε νέα στοιχεία για τη συμπεριφορά του τέρατος. Το σόου όμως δεν ήρθε ποτέ. Στην πιο πρόσφατη από τις νέες μελέτες, ο ερευνητής που είχε προβλέψει τη σύγκρουση του G2, ο Στέφαν Γκίλεσεν του Ινστιτούτου Εξωγήινης Φυσικής Max Planck στη Γερμανία, παρουσιάζει νέες παρατηρήσεις από το «Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο» (VLT) του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή. Οι παρατηρήσεις δείχνουν ότι το G2 κινείται σε σχεδόν ταυτόσημη τροχιά με το G1, ένα άλλο νέφος αερίου που είχε πλησιάσει τη μαύρη τρύπα πριν από 13 χρόνια. Αυτό υποδηλώνει ότι τα G1 και G2 δεν ήταν ανεξάρτητα, απομονωμένα μεταξύ τους νέφη, αλλά αποτελούν τμήματα ενός μακρόστενου νέφους που μοιάζει με νήμα. Το σόου δεν ήρθε επειδή η ροή υλικού προς τη μαύρη τρύπα είναι μικρή αλλά συνεχής, και δεν έρχεται σε ριπές που θα μπορούσαν να προκαλέσουν λάμψεις. Η έρευνα, η οποία αναρτήθηκε στην υπηρεσία προδημοσίευσης arXiv, βρίσκεται σε συμφωνία με μελέτη για το ίδιο θέμα που είχε δημοσιευτεί τον Απρίλιο στο Astrophysical Journal Letters. Διαφορετική γνώμη έχει ωστόσο ομάδα αστρονόμων στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες. Όπως αναφέρει ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Nature, η ερευνητές ανέφεραν με άρθρο τους στην Διεθνή Ένωση Αστρονομίας ότι το G2 ίσως κρύβει στην καρδιά του ένα άστρο, του οποίου η βαρυτική έλξη προστάτευσε το νέφος αερίου από τις ορέξεις τη μαύρης τρύπας. Αυτό θα σήμαινε ότι το G2 δεν αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου νήματος αερίου. Σε κάθε περίπτωση, οι αστρονόμοι έχουν να ελπίζουν σε ένα μελλοντικό σόου. Σε μερικά χρόνια έως μερικές δεκαετίες, το G2 θα διασχίσει, ακολουθώντας μια σπειροειδή διαδρομή, το δίσκο σκόνης και αερίου που περιβάλλει τον Τοξότη Α*. Το πέρασμα θα μπορούσε να αποκαλύψει νέα στοιχεία για τις ιδιότητες του δίσκου, καθώς και για τις διατροφικές συνήθειες της μελανής οπής. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231336396

Γήινα και φιλόξενα εδάφη στον Άρη. Μια ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα ανακάλυψη έκανε το Curiosity στον Αρη. Ο ρομποτικός εξερευνητής εντόπισε στον κρατήρα Γκέιλ όπου βρίσκεται κάποια σημεία όπου η σύσταση του εδάφους έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με εκείνα του εδάφους σε ορισμένες περιοχές της Γης. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί σε αυτά τα σημεία να υπήρχαν κάποτε ή και να εξακολουθούν να υπάρχουν μικροβιακές μορφές ζωής. Επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Όρεγκον μελέτησαν εικόνες που έστειλε το ρομπότ Curiosity και επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους σε κάποια σημεία της επιφάνειας του κρατήρα στα οποία υπάρχουν ρωγμές. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η σύσταση του εδάφους εκεί και ειδικά τα επίπεδα φωσφόρου είναι τέτοια που τουλάχιστον στη Γη δημιουργούν προϋποθέσεις για την παρουσία μικροβιακών μορφών ζωής. Η ηλικία του συγκεκριμένου εδάφους υπολογίστηκε στα 3.7 εκ. έτη. Εδαφος σαν αυτό που εντοπίστηκε στον Αρη υπάρχει σύμφωνα με τους ερευνητές στην έρημο Ατακάμα στη Χιλή και στις Ξηρές Κοιλάδες της Ανταρκτικής. Ακόμη και αν δεν υπάρχουν τώρα κάποιες μορφές ζωής σε αυτά τα σημεία του Κόκκινου Πλανήτη είναι πολύ πιθανό να υπήρχαν στο κοντινό ή απώτερο παρελθόν όταν οι κλιματικές συνθήκες ήταν πιο φιλικές για την παρουσία της ζωής. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Geology. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231336093

Kepler 421b: o εξωπλανήτης με το μεγαλύτερο έτος. Αστρονόμοι εντόπισαν έναν πλανήτη εκτός του Ηλιακού μας Συστήματος, ο οποίος εκτελεί μία πλήρη περιφορά γύρω από το άστρο του κάθε 704 ημέρες, έχοντας τη μεγαλύτερη διάρκεια έτους που έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα για εξωπλανήτη. Οι περίοδοι περιφοράς στους περισσότερους από τους 1.800 εξωπλανήτες που βρεθεί είναι σημαντικά μικρότερες καθώς οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται πολύ κοντά στο μητρικό τους άστρο, κάτι που σημαίνει πως κινούνται ταχύτερα έχοντας ταυτόχρονα μικρότερη διαδρομή να διανύσουν. Συγκριτικά, ο Κέπλερ 421b έχει λίγο μικρότερη περίοδο από τον Άρη, ο οποίος χρειάζεται 780 γήινες ημέρες για να συμπληρώσει ένα πλήρες έτος. Αντίθετα υπάρχουν εξωπλανήτες στους οποίους ένα έτος διαρκεί λιγότερο από μία ημέρα, όπως στην περίπτωση του Κέπλερ 70b ο οποίος γυρνάει γύρω από το άστρο του κάθε 6 ώρες. Ο Κέπλερ 421b, όπως ονομάστηκε ο νέος εξωπλανήτης, έχει μέγεθος παρόμοιο με του Ουρανού και βρίσκεται σε τροχιά γύρω από ένα πορτοκαλί άστρο τύπου Κ, λίγο ψυχρότερου και θαμπότερου από το δικό μας Ήλιο. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 180 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από το άστρο του, λίγο μακρύτερα δηλαδή σε σύγκριση με την απόσταση Γης-Ήλιου. Εξαιτίας της μεγαλύτερης απόστασης και της μικρότερης ακτινοβολίας του άστρου, η μέση θερμοκρασία στον Κέπλερ 421b είναι της τάξεως των -90ο C. Όπως υποδεικνύει και το όνομά του, ο πλανήτης ανακαλύφθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ, το οποίο στα τέσσερα χρόνια της λειτουργίας του κατάφερε να παρατηρήσει δύο «περάσματα» του πλανήτη μπροστά από το άστρο του. «Το να βρούμε τον Κέπλερ 421b ήταν μεγάλη τύχη», εξηγεί ο Ντέιβιντ Κίπινγκ, ερευνητής του κέντρου Αστροφυσικής Χάρβαρντ-Σμιθσόνιαν, o οποίος συμμετείχε στην έρευνα που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό the Astrophysical Journal. «Όσο πιο μακριά είναι ο πλανήτης από το άστρο του, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να το δούμε να περνάει μπροστά από αυτό. Πρέπει να ευθυγραμμίζεται τέλεια», εξήγησε. Ο πλανήτης σύμφωνα με τους ειδικούς βρίσκεται μετά τη νοητή «γραμμή του χιονιού», η οποία χωρίζει τους βραχώδεις με τους αέριους πλανήτες. Μετά τη γραμμή αυτή, το νερό παγώνει σχηματίζοντας παγωμένους κόκκους οι οποίοι συνενώνονται μεταξύ τους σχηματίζοντας τον παγωμένο πυρήνα που πιστεύεται πως βρίσκεται στο κέντρο των αέριων πλανητών. Η δυνατότητα εύρεσης πλανητών σε μεγαλύτερες τροχιές είναι πολύ σημαντική για την έρευνα αφού με τον τρόπο αυτό μπορούν να ελεγχθούν ευρύτερα οι θεωρίες σχετικά με το σχηματισμό των πλανητών και των ηλιακών συστημάτων. http://physicsgg.me/2014/07/22/kepler-421b-o-%ce%b5%ce%be%cf%89%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf-%ce%ad%cf%84%ce%bf%cf%82/

Euronews: Το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο στον κόσμο κατασκευάζεται στη Χιλή. Στην έρημο Ατακάμα, στη Χιλή, οι Ευρωπαίοι επιστήμονες ξεκίνησαν να φτιάξουν το μεγαλύτερο παγκοσμίως οπτικό και υπέρυθρο τηλεσκόπιο. Το σημείο κρίθηκε ιδανικό, καθώς έχει απόλυτα καθαρή θέα και είναι εξαιρετικά στεγνό. Βίντεο. http://www.esa.int/spaceinvideos/Videos/2014/07/ESA_Euronews_E-ELT_Europe_s_extreme_new_telescope http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Euronews_To_megalhutero_teleskhopio_ston_khosmo_kataskeyhazetai_ste_Chilhe

Οταν οι μαυρες τρύπες εκραγούν!!! Σύμφωνα με μία νέα θεωρία οι μαύρες τρύπες θα μπορούσαν να πεθάνουν από την μετατροπή τους σε μια «άσπρη τρύπα», η οποία θεωρητικά συμπεριφέρεται με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από εκείνες. Η θεωρία, όπως δημοσιεύτηκε πρώτα από το Nature.com , βασίζεται στη κβαντική θεωρία της βαρύτητας.Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτή η νέα έρευνα μπορεί να βοηθήσει να προσδιορίσουν τη μεγάλη συζήτηση για τις μαύρες τρύπες και για το αν καταστρέφουν τα πράγματα που «καταναλώνουν». Σύμφωνα με τη θεωρία, μια «λευκή τρύπα» θα μπορούσε να αποβάλει με μία έκρηξη όλα όσα καταναλώνται από μία μαύρη τρύπα. Το Nature.com εξηγεί τη νέα θεωρία που αναφέρει ότι η μετάβαση από την μαύρη τρύπα σε λευκή τρύπα θα λάβει χώρα αμέσως μετά τον αρχικό σχηματισμό της μαύρης τρύπας, αλλά επειδή η βαρύτητα διαστέλλει το χρόνο,οι εξωτερικοί παρατηρητές θα δουν τη μαύρη τρύπα να διαρκεί δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια χρόνια ή και περισσότερο, ανάλογα με το μέγεθός της. Αν οι συγγραφείς είναι σωστοί, μικροσκοπικές μαύρες τρύπες που σχηματίζονται κατά τη διάρκεια της πολύ πρώιμη ιστορία του Σύμπαντος θα είναι πλέον έτοιμες να σκάσουν μακριά σαν κροτίδες και θα μπορούν να ανιχνευθούν ως υψηλής ενέργειας ακτίνες ή άλλες ακτινοβολίες. http://www.defencenet.gr/defence/item/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B5%CF%82-%CF%84%CF%81%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%82-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BD

Η συνεργασία των πειραμάτων BaBar και Belle σχετικά με την παραβίαση της συμμετρίας CP. Επιστήμονες από δύο ανεξάρτητα πειράματα που λαμβάνουν χώρα στις δύο απέναντι πλευρές του Ειρηνικού Ωκεανού, συνειδητοποιώντας πως ο απώτερος στόχος της γνώσης είναι σημαντικότερος από το ποια ομάδα θα καρπωθεί μια μεγάλη ανακάλυψη, αποφάσισαν να συνεργαστούν ώστε να επισπευσθεί η ώρα που θα μάθουμε γιατί η ύλη έχει επικρατήσει της αντιύλης στο Σύμπαν. Πρόκειται για τα πειράματα BaBar από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ και το πείραμα Belle από την Ιαπωνία, το καθένα από τα οποία απασχολεί αρκετές εκατοντάδες επιστήμονες από όλο τον κόσμο. Οι δύο ερευνητικές ομάδες συνεργάστηκαν επί έξι χρόνια, προκειμένου να παράγουν μια ογκωδέστατη μελέτη 900 σελίδων που ονομάζουν Physics of the B Factories. Τα δύο πειράματα σχεδιάστηκαν για να μελετήσουν το ίδιο φαινόμενο: την παραβίαση της συμμετρίας φορτίου και ισοτιμίας (CP violation), το οποίο θεωρείται πως είναι το κλειδί που μπορεί να εξηγήσει την επικράτηση της ύλης έναντι της αντιύλης στο Σύμπαν. Η αντιύλη ανακαλύφθηκε θεωρητικά από το βρετανό φυσικό Πολ Ντιράκ, ο οποίος το 1928 παρατήρησε πως υπήρχε μία ακόμη μαθηματικά αποδεκτή λύση στη εξίσωση που περιέγραφε τα ηλεκτρόνια όντας ο πρώτος που έκανε λόγο για τα ‘αντιηλεκτρόνια’. Τέσσερα χρόνια αργότερα, τα ποζιτρόνια, όπως ονομάζονται πλέον τα αντισωματίδια των ηλεκτρονίων, ανακαλύφθηκαν και πειραματικά από τον Καρλ Άντερσον. Πλέον γνωρίζουμε με βεβαιότητα πως κάθε σωματίδιο έχει το δικό του αντισωματίδιο, το οποίο έχει ακριβώς τις ίδιες ιδιότητες αλλά αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο. Όταν μάλιστα ένα σωματίδιο ύλης και αντιύλης συγκρουστούν, εξαϋλώνονται παράγοντας μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Ενώ όμως οι νόμοι της φυσικής δε δείχνουν κάποια προτίμηση είτε προς την πλευρά της ύλης, είτε της αντιύλης, στο Σύμπαν παρατηρούμε μόνο τη συνήθη ύλη, μια παρατήρηση που αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της σύγχρονης επιστήμης. Το BaBar και το Belle ήταν από μόνα τους επιτυχημένα πειράματα που συντέλεσαν στη βαθύτερη κατανόηση του φαινομένου της ασυμμετρίας ύλης και αντιύλης. Απέδειξαν και πειραματικά μάλιστα μια συγκεκριμένη κατηγορία διασπάσεων, η οποία οδήγησε στην απονομή του βραβείου Νόμπελ Φυσικής για το 2008. Ωστόσο κανένα από τα δύο πειράματα δεν κατόρθωσε να φθάσει στην τελική διευθέτηση του ζητήματος, κάτι που οδήγησε σταδιακά και στην ανάγκη καταγραφής της συλλογικής προόδου που είχαν επιτύχει, προκειμένου να καθοδηγήσουν την έρευνα των επόμενων δεκαετιών. To έργο που παράχθηκε με τη σύμπραξη των δύο πειραμάτων θεωρείται πως είναι μεγάλης συμβολικής αλλά και πρακτικής σημασίας, αφού σηματοδοτεί ένα νέο είδος συνεργασίας, όχι με σκοπό τη δημοσίευση αλλά με γνώμονα την εκπαίδευση των επόμενων γενεών των πειραματιστών. http://physicsgg.me/2014/07/20/%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%80%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%b1%ce%bc%ce%ac%cf%84%cf%89%ce%bd-babar-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-belle/

To Διάστημα είναι για όλους. Συνέντευξη του Scott Parazynski, αστροναύτη της NASA. Ο άνθρωπος που κάθεται απέναντί μου έχει ταξιδέψει στο Διάστημα. Δρ Σκοτ Παραζίνσκι, το όνομά του, ετών 53, βετεράνος αστροναύτης της ΝΑSΑ και γιατρός. Πέντε αποστολές με το διαστημικό λεωφορείο στο ενεργητικό του καθώς επίσης επτά διαστημικοί περίπατοι (space walks). Από πού ν’ αρχίσω; Δοκιμάζω με την έσχατη πρόταση του μυθιστορήματος «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος», του Αρθουρ Κλαρκ: «Θεέ μου, είναι γεμάτο αστέρια», λέει ο αστροναύτης Φρανκ Μπόουμαν ατενίζοντας την απεραντοσύνη του Σύμπαντος. «Λοιπόν, είναι “γεμάτο αστέρια” εκεί πάνω;» ακούω τον εαυτό μου να λέει και συνειδητοποιώ ότι είναι μια μάλλον ηλίθια ερώτηση αλλά είναι πολύ αργά. Ο Σκοτ Παραζίνσκι είναι γεμάτος κατανόηση όμως – άμεσος, χαμογελαστός, προσιτός, ένας απλός άνθρωπος (που όμως έχει πάει στο Διάστημα). «Ω, ναι, είναι γεμάτο αστέρια», αποκρίνεται. «Ο Καρλ Σαγκάν είχε γράψει για δισεκατομμύρια άστρα. Εγώ λέω, τρισεκατομμύρια. Οταν βρίσκεσαι εκεί πάνω, εκεί έξω, δεν υπάρχει ατμόσφαιρα που να αλλοιώνει αυτό που βλέπεις. Τα άστρα δεν τρεμουλιάζουν, όπως όταν τα κοιτάζεις από τη γήινη επιφάνεια. Κι όταν το μάτι σου συνηθίσει στο σκοτάδι, αρχίζεις και βλέπεις τα πάντα, κυρίως τους άπειρους γαλαξίες. Ολα αυτά τα γιγαντιαία γαλακτοειδή, νηματοειδή συμπλέγματα. Είναι μια τρομακτική, αδιανόητη ομορφιά». Βιάζομαι να τον ρωτήσω για την εμπειρία του διαστημικού περιπάτου: να αιωρείσαι στο απόλυτο κενό του Σύμπαντος. «Θυμίζει λίγο την αίσθηση που έχεις όταν βρίσκεσαι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Αιωρείσαι ακόμα και μέσα στη στολή σου, τα πέλματά σου δεν έρχονται σε άμεση επαφή με τις σόλες των διαστημικών παπουτσιών. Την πρώτη φορά που βγαίνεις στο κενό, θες να φέρεις σε πέρας την αποστολή που έχεις αναλάβει. Στη δεύτερη και την τρίτη φορά είσαι πιο χαλαρωμένος και μπορείς όντως να εκτιμήσεις καλύτερα την ασύλληπτη αυτή εμπειρία. Είσαι πάντοτε απορροφημένος από όσα πρέπει να κάνεις βάσει της εκπαίδευσης που έλαβες και της αποστολής που έχεις αναλάβει. Επειτα όμως κοιτάς τη Γη και βλέπεις τα Ιμαλάια ή ξεχωρίζεις την Κύπρο και την Κρήτη – υπέροχες, θαυμαστές εικόνες. Είναι μια εμπειρία που σε σφραγίζει τόσο βαθιά ώστε, αναπόφευκτα, βρίσκεις χρόνο για να κοιτάξεις γύρω σου και να σκεφτείς πού βρίσκεσαι και τι σου συμβαίνει. Βεβαίως, το να σε στείλουν στο Διάστημα είναι μια πανάκριβη επιχείρηση. Κάθε λεπτό είναι πολύτιμο. Υπάρχουν όμως και κάποια κενά από τη μια δουλειά στην επόμενη. Επίσης, στο ξεκίνημα και στο τελείωμα της κάθε μέρας, όπως κάνει κι ένας άνθρωπος στη Γη, είσαι μόνος με τον εαυτό σου. Προσωπικά περνούσα ένα μισάωρο μπροστά στο παράθυρο, παρατηρώντας τα άστρα και τη Γη». Περισσότερα. http://physicsgg.me/2014/07/09/to-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%82/ Ημερομηνία Ορόσημο Συνεργασίας!!! Στις 17 Ιούλη 1975 στις 19 ώρα και 12 λεπτά διεξήχθη για πρώτη φορά στην ιστορία η σύνδεση του σοβιετικού διαστημικού οχήματος «Σογιούζ-19» με κοσμοναύτες τους Alexei Leonov και Valery Kubasov και του αμερικανικου «Απόλλων» με αστροναύτες τους Thomas Stafford, Donald Slayton και Vance Brand. Κατά τη διάρκεια της δοκιμαστικής πτήσης που πληρούσε όλους τους βασικούς στόχους του προγράμματος: ραντεβού και ελλιμενισμός των πλοίων, μετάβαση των μέλων του πληρώματος από πλοίο σε πλοίο αλληλεπίδραση Mission Control Center, καθώς και εκτελεση όλων των προγραμματισμένων κοινων επιστημονικων πειράματων. Το πλήρωμα του «Σογιούζ-19» επέστρεψε στη Γη στις 21 Ιουλίου, και το πλήρωμα του «Απόλλων» - 25 Ιουλίου. Η 17 Ιουλίου εγινε το πρότυπο της μελλοντικής διεθνούς συνεργασίας. Το πιο επιτυχημενο παράδειγμα ο Διεθνης Διαστημικός Σταθμός. http://www.federalspace.ru/20774/