Και ποιός δεν χάθηκε; Τα κοσμήματα είναι πολύ όμορφα. Αλλά ό,τι κατασκευάζεται από το ανθρώπινο χέρι προορίζεται για το ανθρώπινο μάτι συνήθως. Σε μεγάλες μεγεθύνσεις η δομή χάνεται ή αποκαλύπτονται τα συστατικά στοιχεία, όπως οι CMYK βούλες σε μία εκτύπωση. Αντιθέτως, ό,τι κατασκεύασε η φύση περιέχει μια ατελείωτη σειρά από μπάμπουσκες, ιστοί, κύτταρα, κρύσταλοι, μόρια, άτομα, υποατομικά σωματίδια, στοιχειώδη. Φυσικά ο άνθρωπος κατασκευάζει με υλικά που κατασκεύασε η φύση. Ανάμεσά τους υπάρχει μια νοητή γραμμή που καθορίζει το σημείο αποκοπής τέχνης και τύχης, αυτό που τοποθετήθηκε από πρόθεση και αυτό που αποτελεί συστατικό της ύλης. Στο πρώτο επίπεδο έχουμε την χρωματική επιλογή και την μακρογεωμετρία της πινελιάς, στο δεύτερο το αποτύπωμα από την διάταξη και τη φυσική των τριχών του πινέλου. Ο Van Ghogh επέλεξε το χρώμα και τη γεωμετρία αυτής της κατακόρυφης κίτρινης πινελιάς, αλλά όχι κάθε αύλακα που αυτή εμπεριέχει. http://art-project-media.appspot.com/splash/moma.jpg Από την άποψη αυτή θα ήταν ενδιαφέρον να αναζητήσεις αυτό το όριο ανθρώπου/φύσης σε αυτά τα κοσμήματα. Είναι όμως τόσο τέλεια που νομίζω πως πρόκειται για φωτογραφίες πίσω από μια βιτρίνα από γυαλί. Φοβάμαι πως με έναν μεγεθυντικό φακό θα αποκαλυφθεί το ψηφιδωτό της ψηφιακής εκτύπωσης ή πως το σχέδιο είναι επίπεδο πίσω από ένα καμποσόν άμορφης υάλου. Η εστίαση του μικροσκοπίου, λόγω μικρού βάθους πεδίου, θα το αποκάλυπτε αυτό με ευκολία.